Największe przekręty finansowe jakie wstrząsnęły światem cz. II – Amerykańska Rezerwa Federalna (FED)

przez Rafał Niewiadomski

„Jestem głęboko przekonany, że niebezpieczeństwo dla naszej wolności, które stanowią międzynarodowe instytucje bankowe, jest daleko większe niż groźba ze strony wrogich armii. Bankierzy stworzyli już nową arystokrację pieniądza, lekceważąc lokalne rządy. Prawo do emisji pieniądza musi być wydarte z bankierskich rąk; musi ono należeć do właściwego suwerena: narodu.”

Thomas Jefferson; Trzeci prezydent USA, autor Deklaracji Niepodległości

        FED (Federal Reserve) – System Rezerwy Federalnej Stanów Zjednoczonych, jestbankiem centralnym USA. Jednak ów rzekomy „bank”, na pewno nie jest „federalnym” oraz tym bardziej nie jest żadną „rezerwą” i w ogóle trudno byłoby go nazwać bankiem…     Większość z was z pewnością uważa, że to rząd federalny USA dokonuje emisji waluty, amerykańskiego dolara, zgodnie z tym co ma zapisane w Konstytucji. W istocie rząd federalny nie posiada żadnych praw do emisji pieniądza… Więc kto tak naprawdę drukuje dolary? W przypadku gdy rząd USA potrzebuje pieniędzy, musi brać pożyczkę w Rezerwie Federalnej, a wówczas FED puszcza w ruch swoje drukarki, ponieważ on sam tych pieniędzy rzeczywiście nie posiada. Od pożyczonych pieniędzy zbiera niebotyczne zyski, kosztem podatników. Oto wręcz nieprawdopodobny przekręt finansowej elity, która przez ponad 100 lat zabiegała o utworzenie prywatnego banku centralnego w USA…

        Aby dokładnie wyjaśnić i zrozumieć na czym polega ów przekręt bankierów, musimy zacząć od tego czym jest bank centralny. Pierwszy bank centralny powstał w Anglii w 1694 r.Podstawowym powodem dla którego go stworzono, była chęć zamiany prywatnego długu króla i jego dworu w wieczny dług państwowy. Król Wilhelm I nie chciał brać prywatnych pożyczek na swoje konto więc przerzucił je na podatników. Pieniądze w formie pożyczek pobierane były w prywatnych bankach. Dług państwa nieustannie rósł poprzez potrzebę wzrostu gospodarczego, wydatki wojenne, konieczność spłacania odsetek, a zyski z udzielonych kredytów lądowały w kieszeniach bankierów (dług publiczny Wielkiej Brytanii urósł z 1,2 miliona funtów w 1694 r. do 525 mld w 2005 r.). W wyniku istnienia długu, bank Anglii uzyskał wyłączne prawo do emisji państwowej waluty (w rzeczywistości była to rodzina Rothschild’ów – szczegóły w cz. I artykułu). W rezultacie Król miał pieniądze na wojny i zabawy, rząd pieniądze na to by robić to co chce, a bankierzy udzielali gigantycznych pożyczek, uzyskując niewyobrażalne wpływy z odsetek. Odsetki spłacali mieszkańcy…

        Bankierzy z Ameryki nie mogli wyjść z podziwu nad Bankiem Anglii. Otóż właściciele amerykańskich instytucji finansowych, udzielając kredyty osobom prywatnym, czy nawet firmom, mieli ograniczone możliwości zysków. Mówiąc wprost – wymarzonym klientem dla banku jest… państwo. Dla bankierów taki „klient” to dar z nieba. Ma stabilne dochody z tytułu podatków, zabezpieczenie pod pożyczkę w postaci całego swojego majątku, i zaciąga ogromne kwoty kredytów na wojny, budowę infrastruktury kraju i wiele innych wydatków. Zyski są stabilne i niewyobrażalnie wysokie… Jednak istotny fakt stanął na drodze finansowej elicie – konstytucja USA mówiąca, że jedyne i wyłączne prawo, do emisji własnej waluty ma rząd amerykański … Uzyskanie prawa do emisji waluty, oznaczało pełną kontrolę nad wielkim mocarstwem Stanów Zjednoczonych.

        Od początku powstania narodu amerykańskiego, każdy nowo wybierany prezydent USA był zażartym przeciwnikiem powstania banku centralnego, natomiast najbardziej gorliwymi jego zwolennikami byli tacy giganci finansowi jak John Pierpont Morgan oraz John Rockefeller – najpotężniejsi wówczas biznesmeni w Ameryce, którzy tworzyli jej kapitałowe centrum, sprawując kontrolę nad gospodarką. Obaj w swoich staraniach wspierani byli przez rodzinę Rothschild. Między nimi a Rothschildami istniało tajne porozumienie, które miało ostatecznie doprowadzić do stworzenia w Stanach Zjednoczonych kopii Banku Anglii. Na początku XIX wieku, dwukrotnie, stawiając prezydentów Ameryki w sytuacji bez wyjścia, bankierzy odnieśli połowiczne zwycięstwa powołując Pierwszy w 1791 oraz Drugi w 1816 Bank Centralny Stanów Zjednoczonych, mający kontrolę nad emisją waluty. Ustawa jednak przewidywała tylko 20 letni okres funkcjonowania banku. Jednak kolejni wybierani prezydenci byli nieustępliwi, mimo wielu gróźb ze strony bankierów i Trzeci Bank Centralny nie został ponownie uchwalony. Z tego powodu 5 prezydentów (Lincoln, Garfield, Harrison, Taylor, Kennedy) zostało zamordowanych lub poniosło śmierć w niewyjaśnionych okolicznościach. J.P Morgan oraz J. Rockefeller wiedzieli, że potrzebują nie lada pretekstu oraz perfekcyjnie opracowanego, ściśle tajnego planu, aby społeczeństwo, prezydent oraz kongres sami uznali, że idea banku centralnego jest amerykanom niezbędna.

        Problem jednak stanowiła nadzwyczaj silna, głęboko zakorzeniona wrogość amerykańskich polityków i większości obywateli wobec idei banku centralnego. Reputacja nowojorskich bankierów był marna. Aby zmienić niekorzystną sytuację polityczną, rozpoczęto pracę nad wywołaniem potężnego kryzysu gospodarczego, który miał ukazać słabość kraju bez systemu centralnego banku. Bankierzy od dłuższego już czasu zaczęli tworzyć bankę spekulacyjną, ustalając stopy procentowe na bardzo niskim poziomie. Spowodowało to poluzowanie polityki kredytowej banku. Kredyty były powszechnie dostępne i bardzo tanie. Proces tworzenia kryzysu finansowego można zilustrować obrazem stawu, w którym bankierzy łowią ryby:

Napuszczanie do stawu wody oznacza poluzowanie polityki na rynku kredytowym, dostarczenie gospodarce dużej ilości taniego pieniądza. Po otrzymaniu gotówki, społeczeństwo i przedsiębiorcy skuszeni są możliwościami szybkiego wzbogacenia się na kredyt, pracują wytrwale, w pocie czoła powiększając swój majątek – niczym ryby, które stają się coraz większe i grubsze, absorbując znajdujący się w wodzie pokarm. Gdy bankierzy stwierdzą, że przyszedł już czas na zebranie zysków, gwałtownie zacieśniają politykę finansową, podnosząc stopy procentowe i zarazem zaczynając spuszczać wodę ze stawu. Ludzie tracą wtedy całe swoje majątki i często zostają bez grosza. Tylko kilku wielkich magnatów wie, kiedy nadchodzi moment spuszczania wody i połowu ryb (dla przykładu rodzina Rothschild’ów w 2005 r. wycofała całe swoje fundusze z ryzykownych instrumentów finansowych opartych o akcje).

 J.P. Morgan oraz Rothschild potrafili doskonale kalkulować i precyzyjnie sterować rezultatami wytworzonego przez nich kryzysu finansowego w 1907r.Pierwszym miał być wstrząs w społeczeństwie amerykańskim, który objawi ludziom „prawdę”, że kraj który nie posiada banku centralnego jest niezmiernie kruchy i wrażliwy na wszelkie zmiany gospodarcze. Drugim rezultatem miała być likwidacja bądź wchłonięcie rzeczy konkurencyjnych firm w szczególności przedsiębiorstw kredytowo-inwestycyjnych.

        Kryzys czas zacząć… Nowy Jork obiegła nieoczekiwanie zaskakująca wiadomość, mówiąca o bliskim bankructwie trzeciej co do wielkości w USA spółki kredytowo-inwestycyjnej Knickerbocker Trust. Wiadomość ta niczym wirus zaraziła całe miasto. Spanikowane rzesze inwestorów ruszyły do oddziałów spółki, by wycofać swoje depozyty. Powstały gigantyczne kolejki, w których trzeba było stać kilka dni by odzyskać swoje pieniądze. Pozostałe banki w USA zażądały od spółki natychmiastowej spłaty wszystkich swoich kredytów. Niszczony ze wszystkich stron Knickerbocker Trust nie miał wyjścia jak zwrócić się do giełdy po pożyczkę, gdzie odsetki osiągnęły astronomiczny poziom 150%. Stopy procentowe powędrowały natychmiastowo w górę. Banki nie chciały udzielać pożyczek, a przestraszeni ludzie wyciągali całe swoje oszczędności. Brakowało pieniędzy… Do 24 października 1907 transakcje giełdowe uległy zamrożeniu. Wtedy w aureoli zbawcy pojawił się J.P Morgan, który wykupił omawianą spółkę i jej długi za bezcen… Elita finansowa ostrzegła tym samym Amerykę, co może się stać, kiedy kraj nie posiada banku centralnego drukującego pieniądze. Przedstawili swoje pieczołowicie opracowane, dwa plany powstania Banku centralnego – plan A oraz B.

        Model działania Banku Centralnego jako rezerwy Federalnej zaprojektowano w 1910 roku na tajemniczej wyspie Jekyll. Na ową wyspę dotarli 22 grudnia najważniejsi bankierzy Ameryki. Ponad 1/6 całego światowego bogactwa  skoncentrowana było wśród członków spotkania… W obwodzie 80 kilometrów wprowadzono rygorystyczne środki bezpieczeństwa nie dopuszczając do pojawienia się prasy. Celem spotkania  było przygotowanie ustawy Federal Reserve Act. Paul Warburg, Niemiec żydowskiego pochodzenia, był głównym autorem omawianej operacji. Wszyscy zdawali sobie sprawę, że użycie nazwy „Bank Centralny” może spowodować poważne trudności, gdyż jest ona kojarzona z machinacjami brytyjskich bankierów. Świadomy tego problemu Warburg zaproponował użycie nazwy „System Rezerwy Federalnej”.

Rezerwa miała posiadać wszystkie cechy banku centralnego i niczym nie różnić się od Banku Anglii. Właścicielami będą wyłącznie prywatni udziałowcy. W przeciwieństwie do pierwszych dwóch banków centralnych odrzucono koncepcję, że 20% udziałów należy do państwa. Od tej pory jest to prywatny bank centralny. Aby jeszcze bardziej ukryć rzeczywistą naturę banku, Warburg błyskotliwie zauważył, że kontrolę na FED sprawuje Prezydent, rząd będzie posiadał swoich przedstawicieli w radzie nadzorczej banku. Jednakże całkowitą kontrolę nad radą nadzorczą rządu ma Rada Nadzorcza FED, w której skład wchodzą przedstawiciele 12 banków tworzących Rezerwę Federalną. Jeszcze jeden punkt świadczy o niezwykłej mądrości Warburga: ulokowanie siedziby Rezerwy Federalnej w politycznym centrum kraju, Waszyngtonie, a więc w pewnej odległości od miejsca, skąd miały przychodzić instrukcję – finansowej stolicy Ameryki Nowego Jorku.. Zatajenie faktu, że to nowojorscy bankierzy stoją na czele FED było znakomite – rzeczywiście był to plan pozbawiony słabych punktów.

Jednak bankierzy wykazali się jeszcze większym sprytem. Zaproponowali Kongresowi oraz społeczeństwu dwa plany A oraz B. Plan A jest polegał na wprowadzeniu systemu Rezerwy Federalnej. By wywołać jeszcze większą dezorientację opinii publicznej bankierzy opracowali plan B, który zakładał wprost utworzenie banku centralnego na wzór tego z Anglii. Oba założenia nie różniły się w ogóle pod względem faktycznej treści i konsekwencji, a jedynie pewnych terminów i sformułowań. Zagorzałym zwolennikiem planu B stał się Senator Aldrich, ściśle powiązany z bankierami, któremu koncepcja banku centralnego była bardzo bliska. Elita finansowa musiała jednak znaleźć kogoś kto poprze plan utworzenia Rezerwy Federalnej. W 1912 roku wybrali idealnego kandydata –Woodrow’a Wilsona, doskonale wykształconego, zagorzałego przeciwnika banków centralnych. Jednak jego głęboka wiedza i liczne osiągnięcia naukowe i filozoficzny idealizm, nie mogły zrekompensować całkowitej ignorancji w kwestiach finansowych. Wilson nie miał najmniejszego pojęcia o metodach zarabiania pieniędzy praktykowanych przez bankierów z Wall Street. Bankierzy dostrzegli tę naiwność i zarazem podatność Wilsona na wpływy. Zrozumieli także, że dla społeczeństwa ów cieszący się krystalicznym wizerunkiem, aktywny działacz antymonopolistyczny był rzadko spotykanym klejnotem. W tej sytuacji użyto wiele złota, aby go nim obsypać i w bliskiej przyszłości skutecznie wykorzystać. Z pomocą bankierów, Woodrow Wilson został dwudziestym ósmym prezydentem USA.

        Wilson od początku objęcia prezydentury opowiadał się za wdrożeniem do systemu finansowego Ameryki Aktu Rezerwy Federalnej. Pozbawiony kompletnie wiedzy na temat finansów, był święcie przekonany, że ów akt ma na celu zniszczenie monopoli finansowych bankierów z Wall Street. Senator Aldrich i Woodrow Wilson skutecznie zwalczali i potępiali plany swojego oponenta, stając murem za swoją koncepcją, co przyniosło dokładnie odwrotne i oczekiwane przez rezultaty przez bankierów. Federal Reserve Act zdobył sobie przychylność obywateli…Pierwotnym celem, całej tej manipulacji było sprawić, aby całe społeczeństwo i politycy uznali utworzenie Rezerwy Federalnej za jedyne możliwe wyjście. Postronny widz mógłby w tym momencie uderzyć w stół z okrzykiem: Panowie, Brawo! Przyjęcie ustawy o FED staje się faktem. Plan A wszedł w fazę realizacji gdy Wilson został wybrany prezydentem. Ustawę Federal Reserve Act poddano pod głosowanie 19 grudnia. W cały projekcie było aż 40dyskutowanych wątpliwych punktów czekających na rozwiązanie. Zgodnie z tradycją szanowaną przez obie izby w poprzedzającym święta Bożego Narodzenia tygodniu starano się nie głosować nad ważnymi ustawami. Obie izby uznały ze dopiero po Nowym Roku dojdzie do debaty i głosowania na kontrowersyjną ustawą W takim razie większość przeciwników ustawy opuszczała Waszyngton i udała się do domu na święta. Paul Warburg, autor ustawy, dostrzegł nadarzającą się wyjątkową okazję i dał sygnał do wojny błyskawicznej. W sobotni wieczór, 20 grudnia, zwołano wspólne posiedzenie obu izb parlamentu, na którym poddano debacie najważniejsze rozbieżności w ustawie. W Kongresie panowało przekonanie że Federal Reserve Act należy przegłosować jeszcze przed Świętami. Jednak większość wątpliwości nie została rozwiązana. Więc 22 grudnia pod naciskiem bankierów, zwołano kolejne posiedzenie. W przypadku braku porozumienia miało ono trwać do skutku. 23 grudnia o godzinie 23.00 na kilka godzin przed Wigilią Senat głosuje Federal Reserve Act, który przechodzi większością 43 głosów do 25 (27 senatorów było nieobecnych). Prezydent Wilson chcąc odwdzięczyć się bankierom za pomoc przy jego kampanii prezydenckiej, podpisuje akt w godzinę po jego ratyfikacji. Nowojorscy finansiści odnieśli niebywały sukces. Od teraz mają wyłączne prawo do drukowania dolarów amerykańskich, kontrolowania sfery handlu oraz polityki, udzielania pożyczek dla rządu i kontrolowania stóp procentowych potężnego mocarstwa jakim są Stany Zjednoczone.

Oto słowa 2 kongresmanów wygłoszone na posiedzeniu kongresu:

Charles A. Lindbergh:

„ Ta ustawa otrzymała otrzymała największy kredyt zaufania w dziejach naszego globu. Zaraz po jej podpisania przez prezydenta, elita finansowa, owa władza której nie sposób dostrzec, została uznana za zgodną z prawem. W krótkim czasie ludzie z pewnością nie poznają prawdy, ale za dziewięć lat będą mogli dostrzec wszystko bardzo wyraźnie. Gdy nadejdzie ten moment, naród będzie musiał ogłosić kolejną Deklarację Niepodległości, gdyż tylko w ten sposób będzie można się uwolnić spod władzy finansowej elity. Elita ta jest zdolna w każdej chwili kontrolować Kongres. Ten przygotowany przez bankierów akt prawny jest największą zbrodnią legislacyjną naszego pokolenia…”

Senator Aldrich:

„Zanim ustawa weszła w życie, bankierzy z Nowego Jorku byli zdolni kontrolować kapitał znajdujący się jedynie na terenie tego miasta. Obecnie rządzą rezerwami finansowymi w całym kraju…”

Udziałowcy Rezerwy Federalnej

- First National Bank J.P. Morgan

- New York National City Bank kontrolowany przez Rockefellerów

- New York National Merchant Bank kontrolowany przez Paula Warburga

- Hannover Bank kontrolowany przez Rothschildów

- Chase National Bank

- Chemical Bank

        Kapitał założycielski Banku Rezerwy Federalnej wynosił 143 mln $ i do dzisiaj jest tajemnicą czy powyższe banki wpłaciły tę kwotę. W latach 1913-1949 rezerwa Federalna zwiększyła swą wartość ze 143 mln $ do 450 mld $. Te pieniądze bezpośrednio wpłynęły do kieszeni udziałowców FED. Od chwili założenia FED’u w 1913 niezaprzeczalne fakty pokazują, że bankierzy kontrolują zarówno życie finansowe Ameryki, jak i sferę handlu oraz polityki. Tak było w przeszłości tak jest i dziś. Wszyscy bankierzy z Wall Street wciąż utrzymują bliskie kontakty z Rothschildami z londyńskiego City. Jednakże ilu Amerykanów, Chińczyków, czy Europejczyków zdaje sobie z tego sprawę? Oto najbardziej przerażający punkt całego problemu… Wierzymy, że „wolne i obiektywne”, potężne media świata zachodniego pokazują nam prawdę. Jednak wokół tak ważnej natury Rezerwy Federalnej panuje zmowa milczenia… Dlaczego? – 90% kanałów telewizyjnych należy do tych samych gigantów, którzy posiadają najpotężniejsze banki i instytucje finansowe na świecie. Niestety tak samo jest z dominującymi portalami w sieci internetowej, radiem oraz prasą drukowaną.

Każdego dnia media potrafią na okrągło, niczym wykonując żmudną pracę, debatować nad tym kto wystąpi w 69 edycji tańca z gwiazdami, który celebryta jest homoseksualistą, a który nie. Puszczają programy nie zmuszające do myślenia jak „Mam Talent”, „Gwiazdy tańczą i gotują w cyrku ze zwierzętami na lodzie”, oraz debatują kolejne tygodnie kto odpadnie a kto nie… Społeczeństwo jest wtedy bardziej zaciekawione fikcyjnym życiem celebrytów, i odwraca to uwagę od istotnych spraw mających wpływ na nasze finanse. Próżno szukać wzmianek na temat kontroli emisji pieniądza, a przecież to jest właśnie problem, który codziennie i bezpośrednio wpływa nażycie każdego obywatela Ziemi, każdego centa wypracowanego dochodu, każdej płatności odsetek od zaciągniętego kredytu.

Na krótko przed śmiercią prezydent Woodrow Wilson powiedział.

„Jestem najbardziej nieszczęśliwym człowiekiem na Ziemi. Zostałem oszukany i wbrew swojej woli, zniszczyłem nasze państwo. Ten ogromny i uprzemysłowiony kraj znajduje się pod twardą kontrolą bankierów. Wpadliśmy w najgorszy z możliwych reżimów, wszechobejmujący system całkowitej kontroli. Rząd nie dysponuje ani prawem wolności opinii, ani nie jest wybierany przez większość obywateli, albowiem działa pod naciskiem małej grupki ludzi, wykorzystujących swą zdolność kontroli. W kraju wielu przedsiębiorców, ludzi przemysłu i handlu obawia się jednej rzeczy. Wszyscy wiedzą, że filarem niewidzialnej władzy jest niewidoczna grupa, z którą są związani będąc częściami jednego absolutnego systemu. To sprawia, że nie mają oni odwagi publicznie potępić owej władzy…”

 Siedziba Rezerwy Federalnej w Waszyngtonie źródło: wyborcza.pl

Rafał Niewiadomski

www.finansowy-doradca.pl  

www.facebook/FinanseBliżejCiebie/com

Cytaty oraz fragmenty tekstu z książki:

„Wojna o Pieniądz” - Song Hongbing