Pytania, które czasem zadaje sobie każdy z nas

Autor: dobrawka

Usiadłam na krześle i myślę... Kim ja właściwie jestem? Zwykłą, szarą dziewczyną, jak setki innych? Czy może kimś więcej? Dlaczego akurat ja jestem na tym świecie a nie, np. jakaś Małgosia, czy Ania? Czy kiedy jeszcze mnie tutaj nie było, Bóg nosił mnie na rękach? Czy On wie, co będzie dalej? Po co ja tu właściwie jestem? Po to, żeby kogoś uszczęśliwić? Po to, żeby sama kiedyś mieć rodzinę? Niektórzy mówią, że Ziemia to jest piekło jakieś innej planety… Czy to prawda?

Moje przemyślenia na chwilę przerwał żółty jesienny liść, który wpadł przez okno wprost przed moje stopy… Czy on też został stworzony, aby zginąć? Czy należy tak myśleć? NIE! Jesteśmy tutaj, na Ziemi, by czegoś dokonać. Nie tylko, żeby natyrać się przez całe życie i umrzeć! Zostaliśmy potrzebni, ponieważ mamy do wykonania jakiś cel. Nie jesteśmy tutaj od tak sobie. Na pewno!

Matka urodziła troje dzieci, a mogła urodzić ich z dziesięć albo i więcej... Czemu ja nie byłam tym czwartym, nienarodzonym, niestworzonym? Bo mam tu jakąś rolę. Życie- wielki dar, który inni nie potrafią docenić. Niszczą go, psują… Tak bezsensownie i karygodnie… Nie wolno wychodzić z założenia, że kiedyś i tak nas tu nie będzie. Tak naprawdę będziemy tu zawsze! Kto to wie, cóż będzie potem?

Czy ten liść, który ja zaraz wyrzucę przez to samo okno, przez które wpadł, miał jakąś rolę? Tak! On był jednym z dzieci jabłoni! Tej, która rośnie tuż przy moim oknie, której gałęzie wręcz wskakują mi do pokoju. Kiedyś chronił owoce, był ozdobą, teraz będzie zabawą dla dzieci. Kolorowym wspomnieniem wiosny, lata… To piękne…

Kaśka, Kasiu, podejdź tu na chwilę- woła brat, pomożesz mi w czymś? Kasiu, wynieś śmieci- prosi mama. Jesteśmy więc komuś potrzebni. Pobawimy się z młodszą kuzynką, która ma takie śliczne niebieskie oczy... Czemu ona ma niebieskie a ja zielone? Właściwie, ja nie mam zielonych oczu, tylko jakieś takie mieszane... Czemu nie mam blond włosów? Ale czy jestem brzydka? Jedni powiedzą, że nie, skąd… Inni, uznają, że tak… Piękno jest pojęciem względnym. Nie brzydkich kobiet jak to się mawia, ale czy to rzeczywiście prawda?

Dlaczego urodziłam się w tej rodzinie, a nie jestem dzieckiem sąsiadki? Dlaczego ta pani może mieć dzieci, a tamta nie? Czemu niektórzy powołani są do kapłaństwa a inni do małżeństwa, lub samotności?

Urodziłam się, by być z tym, kim jestem? By dać mu szczęście? By urodzić mu dzieci? Może nie będę mogła ich mieć…

Życie nasuwa tyle pytań... Często nawet bezsensownych.

Dlaczego niebo jest niebieskie, a trawa zielona? Czemu mleko nazywa się mlekiem? Czemu kot to nie pies? Kto wymyślił te nazwy? Kto nadał „imię” drzewu?

Liść… Żółty, ale świeży jeszcze. Uleciał spiralką na ziemię. Popchnęła go kropla deszczu. Leży teraz, by być pokarmem, dla jakiegoś zwierzęcia. Może owada? A może znajdzie się w czyjejś książce- i zostanie ususzony? Trafi do zielnika?

Czasem mam dosyć życia, tak jak i większość ludzi na świecie. Ale mnie to szybko mija, jestem optymistką… Kto wymyślił to słowo?

Czemu ludzie niszczą swój świat? Po co? Czy kiedyś nasze dzieci, wnuki, prawnuki, będą miały, gdzie żyć? Czy będą musiały stąd uciekać na inną planetę? Czy kiedyś nastąpi koniec świata? Czy ludzi zastąpi nowa egzystencja? Co się stanie jutro, pojutrze, za rok? Czy tak naprawdę chcemy znać przyszłość?

Siedzę… Wstałam, położyłam się na łóżku i dalej myślę…

Tak. Każdy często zadaje sobie takie pytania, na które nie zna odpowiedzi. Nikt nie zna, nawet najwięksi filozofowie. No może jedynie tylko Bóg. Ale czy życie bez tajemnic miałoby sens? Byłby, co najmniej szare i nudne… Może wtedy nie miałoby sensu? Jesteśmy stworzeni w świecie pełnym niespodzianek, barw, ale i cierpienia, łez… Myślę, że moje życie jest komuś potrzebne… Nie tylko moje, ale każdego, każdego Was!

Obecnie żyjemy w świecie pełnym brutalności. Codziennie spotykamy się z przemocą. A jak wiadomo - agresja rodzi agresję. We współczesnych czasach ludzie coraz mniej szanują się nawzajem. Coraz częściej przeklinamy, obgadujemy ludzi za ich plecami, niegrzecznie zwracamy się nie tylko do rówieśników, ale także do ludzi starszych, a nawet bierzemy udział w bijatykach. Bardzo mało jest ludzi, którzy zachowują się wobec innych miło, nigdy nie używają wulgaryzmów, po prostu – są porządni. Przejawem braku tolerancji w naszych czasach jest podział ludzi na „lepszych” i „gorszych”. Ten podział zupełnie nie ma sensu, a ludzi klasyfikujących ludzi w tak rasistowski sposób należy tępić.

Żyjemy w erze wynalazków, które pozwalają nam na załatwianie wszystkiego w szybkim tempie. Telefony komórkowe, Internet - to wszystko pozwala nam na natychmiastowe komunikowanie się z ludźmi, oddalonymi od nas nawet o wiele milionów kilometrów. Takie udogodnienie wpływa na nasze życie. Stajemy się coraz mniej cierpliwi, chcąc wszystko osiągać tak szybko, jak w przestrzeni wirtualnej. Powoli stajemy się coraz mniej wyrozumiali wobec innych ludzi, uważamy, że to my sami jesteśmy najmądrzejsi i najlepsi i sądzimy, że inni powinni brać przykład tylko z nas, a nie postępować według własnej myśli. Coraz częściej dyskusje zmieniają się w kłótnie, nie umiemy dojść do złotego środka, każdy stara się dowieść, że to właśnie on, a nie nikt inny, ma rację.
Przedstawiłam nasz świat jako obłudny, a ludzi zamieszkujących go, jako złych. Mimo wszystko wierzę, że współcześnie żyje równie dużo ludzi prawych, jak i tych nieporządnych. I sądzę, że to właśnie wiara w siebie i w innych ludzi doprowadzi nas do życia bez kłótni, sporów, wojen. Mimo, że nie istnieją ludzie idealni, wierzmy, że nasi przyjaciele, wrogowie, znajomi - oni wszyscy są doskonali. To naprawdę dodaje skrzydeł! I zmienia życie na lepsze, porządniejsze, bezgrzeszne.

Autor: Kaasiuniaa