57






























16
PRZYPOWIEŚĆ O NIESPRAWIEDLIWYM WŁODARZU.
1 Mówił też do uczniów swoich : Był pewien człowiek bogaty, który miał włodarza;
i doniesiono mu o nim, że roztrwonił dobra jego.
2 I wezwał go i rzekł, mu : Cóż to słyszę o tobie? Zdaj sprawę z włodarstwa
twego, bo już nie będziesz mógł włodarzyć
3 I rzekł włodarz sam do siebie : Cóż uczynię, skoro pan mój odejmuje mi
włodarstwo ? Kopać nie mogę, żebrać się wstydzę.
4 Wiem, co uczynię, żeby, gdy będę złożony z włodarstwa, przyjęli mnie do domów
swoich.
5 Wezwawszy zatem dłużników pana swego każdego z osobna, mówił pierwszemu: ile
winieneś panu memu ?
6 A on odpowiedział : Sto barył oliwy. I rzekł mu : Weź zapis swój, a siądź
natychmiast, a napisz : pięćdziesiąt.
7 A Potem drugiemu rzekł : A ty ileś winien ? A on rzekł: Sto miar pszenicy. I
rzekł mu : Weź zapis swój, a napisz : osiemdziesiąt.
8 I pochwalił pan niesprawiedliwego włodarza, że roztropnie uczynił ; bo synowie
tego świata roztropniejsi są w rodzaju swoim niż synowie światłości.
9 I ja wam powiadam : Czyńcie sobie przyjaciół z mamony niesprawiedliwości, aby,
gdy ustaniecie, przyjęli was do wiecznych przybytków.
10 Kto wierny jest w najmniejszej rzeczy, i w większej jest wierny ; a kto w
małym jest niesprawiedliwy, ten i w większym jest niesprawiedliwy.
11 Jeśli więc w niesprawiedliwej mamonie nie byliście wierni, prawdziwe dobra
kto wam powierzy ?
12 A jeśliście w cudzym nie byli wierni, któż wam da, co jest wasze?
l3 Żaden sługa nie może dwom panom służyć; bo albo jednego będzie miał w
nienawiści, a drugiego będzie miłował; albo z jednym trzymać będzie, a drugim
wzgardzi. Nie możecie służyć Bogu i mamonie.
l4 Słuchali zaś tego wszystkiego faryzeusze, którzy byli chciwi, i naśmiewali
się z niego.
15 I rzekł im : Wy jesteście, którzy sami siebie usprawiedliwiacie przed ludźmi,
lecz Bóg zna serca wasze ; albowiem to, co u ludzi jest wyniosłe, obrzydliwością
jest przed Bogiem.
l6 Zakon i prorocy aż do Jana ; od tego czasu królestwo Boże bywa przepowiadane,
a każdy gwałt mu zadaje.
17 Łatwiej też niebu i ziemi przeminąć, niż jednej kresce z Zakonu wypaść.
18 Każdy, który opuszcza żonę swą, a drugą pojmuje, cudzołoży; a kto od męża
opuszczoną pojmuje, cudzołoży.
PRZYPOWIEŚĆ O BOGACZU I ŁAZARZU.
l9 Był pewien człowiek bogaty, który obłóczył się w purpurę i w bisior, i
ucztował wystawnie na każdy dzień.
20 I był pewien żebrak, imieniem Łazarz, który leżał u wrót jego, pełen wrzodów,
21 i pragnął nasycić się okruszynami, które spadały ze stołu bogacza, a nikt mu
nic dawał ; za to nawet psy przychodziły i lizały
wrzody jego.
22 A stało się, że umarł żebrak, i zaniesiony jest przez aniołów na łono
Abrahama. Umarł też i bogacz, i pogrzebany jest w piekle.
23 A podniósłszy oczy swoje, gdy był w mękach, ujrzał Abrahama z daleka i
Łazarza na łonie jego.
24 A wołając, rzekł: Ojcze Abrahamie ! Zmiłuj się nade mną, a poślij Łazarza,
aby umoczył koniec palca swego we wodzie, i ochłodził język mój, bo cierpię męki
w tym płomieniu.
25I rzekł mu Abraham : Synu, wspomnij, że za życia swego otrzymałeś dobra, a
Łazarz przeciwnie złe: a teraz on ma pociechę, a ty męki cierpisz.
26 A nad to wszystko, między nami a wami wielka przepaść jest utwierdzona; aby
ci, którzy chcą przejść stąd do was, nie mogli, ani stamtąd tutaj się
przeprawić.
27 I rzekł: Proszę cię więc, ojcze, abyś go posłał do domu ojca mego,
28 bo mam pięciu braci, aby ch przestrzegł, żeby też i oni nie przyszli na to
miejsce mąk.
29 I rzekł mu Abraham: Mają Mojżesza i proroków, niechże ich słuchają. Lecz on
rzekł : Nie, ojcze Abrahamie, ale gdyby kto z umarłych przyszedł do nich, będą
pokutę czynili.
30 I rzekł mu: Jeśli Mojżesza i proroków nie słuchają, choćby też kto z martwych
powstał, nie uwierzą.

KONIEC ROZDZIAŁU