KRÓL I KRÓLOWANIE

Na Wschodzie staro

żytnym godność królewską wiąże się zawsze bardzo ściśle z mityczną koncepcją królowania

boskiego, znamienn

ą dla różnych cywilizacji tamtych czasów. Wynika stąd, że urząd króla to instytucja święta, która

w ró

żnym co prawda stopniu, zawsze należy do sfery spraw boskich. W Egipcie każdy panujący faraon jest uważany

za wcielenie Horusa: wszystkie jego czyny maj

ą więc charakter boski ze swej natury, i dlatego przysługuje mu prawo

sprawowania ró

żnych funkcji kultycznych. W Babilonie król jest wybrańcem Marduka, wysłanym przez niego do

zarz

ądzania „czterema regionami", to znaczy do władania całą ziemią. Będąc już władcą cywilnym i wojskowym jest

równocze

śnie najwyższym kapłanem państwa. W obydwu wypadkach urząd królewski czyni z piastującego tę

godno

ść urodzonego *pośrednika pomiędzy bogami a ludźmi. Pośrednictwo to ma nie tylko zapewnić ludziom

sprawiedliwo

ść, zwycięstwo, pokój, lecz właśnie za pośrednictwem króla spływają wszystkie błogosławieństwa

łącznie z urodzajnością ziemi i płodnością ludzi oraz zwierząt. Tak więc urząd królewski stanowi jedno z

mitologiami i kultami politeistycznymi. W czasach pó

źniejszych imperia greckie i rzymskie nawiążą do tych samych

idei g

łównych, gdy poczną ubóstwiać swoich władców. Takie jest tło, na którym zarysuje się jako coś zupełnie

oryginalnego objawienie biblijne. Temat *Królestwa Bo

żego w obydwu Testamentach zajmuje zupełnie wyjątkowe

miejsce. Poj

ęcie ludzkiej godności królewskiej będzie się rozwijać na podstawie doświadczeń izraelskich i będzie

s

łużyło ostatecznie do określenia królewskiej władzy Jezusa Chrystusa. Równocześnie jednak pojęcia te ulegają

oczyszczeniom bardzo zasadniczym, tak by mog

ły być uzgodnione z objawieniem *Boga jedynego. Co więcej,

zostaj

ą one całkowicie przekształcone: z jednej strony bowiem godność królewska jako instytucja doczesna od

samego pocz

ątku jest oddzielana ód sfery spraw Boskich; z drugiej zaś, pod koniec rozwoju doktrynalnego,

Królestwo Chrystusa okazuje si

ę czymś zupełnie innym niż królestwo tego świata.

STARY TESTAMENT

Urz

ąd królewski nie należy do instytucji najbardziej zasadniczych w życiu *ludu Bożego, który jest konfederacją

pokole

ń powiązanych między sobą *przymierzem. Urząd ten istniał jednak w Kanaanie od czasu patriarchów

(Rdz

20)

i u ma

łych narodów sąsiadujących z Izraelem w epoce wyjścia z Egiptu i w czasach sędziów

(Rdz 35,31-39

;

Lb

20, 14

;

Lb 21,21

;

Lb 21,33

;

Lb 22,4

;

Joz 10—11

;

Sdz 4,2

;

Sdz 8,5)

. Lecz kiedy Izrael przyswoi sobie kategorie

królewskie, by zastosowa

ć je do swojego Boga, to jednak nie będzie z tego wyprowadzał żadnych konsekwencji, gdy

chodzi o instytucje polityczne: *Jahwe panuje nad Izraelem

(por. Sdz 8,23

;

1Sm 8,7

;

Wj 19,6)

na mocy przymierza;

jednak

że żaden król wybrany spośród ludzi nie jest ucieleśnieniem obecności Bożej wśród ludzi.

I. W

ŁADZA KRÓLEWSKA A ŻYCIE IZRAELA

1.

Instytucja królów.

W epoce s

ędziów Abimelek próbuje ustanowić w Sychem władzę królewską typu

kanaa

ńskiego

(Sdz 9,1-7)

, co natrafia na powa

żną opozycję ideologiczną

(Sdz 9,8-20)

i ko

ńczy się w sposób godny

op

łakania

(Sdz 9,22-57)

. Dopiero w obliczu niebezpiecze

ństwa filistyńskiego Izrael poczyna pragnąć króla, „który

by przewodzi

ł i prowadził wojny"

(1Sm 8,19)

. Tak dwuznacznie rozumiana rola króla kry

ła w sobie ryzyko

upodobnienia Izraela do „innych narodów"

(1Sm 8,5

;

1Sm 8,20)

; dlatego w jednym z opisów Samuel sprzeciwia si

ę

bardzo zdecydowanie tym pragnieniom

(1Sm 8,6

;

1Sm 10,17nn

;

1Sm 12,12)

. W ka

żdym razie Samuel nadaje

charakter religijny nowej instytucji przez to,

że *namaszcza Saula

(1Sm 9,16n

;

1Sm 10,1)

i przewodniczy jego

intronizacji

(1Sm 10,20-24

;

1Sm 11,12-15)

. Lecz monarchia obejmuje coraz szerszy zakres spraw codziennego

życia, a jej główne rysy są wyznaczone faktem istniejącego przymierza: Saul podobnie jak sędziowie jest przywódcą

charyzmatycznym; kieruje nim *Duch Jahwe

(1Sm 10,6nn)

, a on sam prowadzi

świętą *wojnę

(1Sm 11)

. Nast

ępuje

po nim najprzód w pa

ństwie judzkim

(2Sm 2,1-4)

, a potem w Izraelu

(2Sm 5,1nn)

Dawid, równie

ż jako wódz

obdarzony charyzmatami o wypróbowanej warto

ści. Lecz w jego osobie monarchia czyni jeszcze jeden krok

naprzód: królestwo organizuje si

ę politycznie na wzór państw sąsiednich. Szczególnie proroctwo Natana czyni z

dynastii Dawidowej trwa

łą instytucję ludu Bożego, będącego spadkobiercą obietnic Bożych

(2Sm 7,5-16)

. Nadzieje

ludu Bo

żego będą się więc wiązały od tej pory z królestwem Dawidowym, przynajmniej w południowej części kraju

(por. Lb 24,17

;

Rdz 49,8-12)

, gdzie ta instytucja b

ędzie miała zawsze charakter dynastyczny. Natomiast na północy

środowiska religijne będą jej nadawały formę charyzmatyczną: prorocy będą się zajmowali budzeniem powołań

królewskich

(1Krl 11,26-40

;

2Krl 9)

.

2.

Funkcje króla.

W Izraelu król nie nale

ży — jak to miało miejsce wśród narodów sąsiednich — do świata

bogów. Jest on poddany, podobnie jak inni ludzie, wymaganiom przymierza i przepisom Prawa, co przy ró

żnych

okazjach przypominaj

ą prorocy

(por. 1Sm 13,8-15

;

1Sm 15,10-30

;

2Sm 12,1-12

;

1Krl 11,31-39

;

1Krl 21,17-24)

. A

jednak jest on osobisto

ścią świętą, której *namaszczenie powinno być respektowane przez wszystkich

(1Sm 24,11

;

1Sm 26, 9)

. Od czasu Dawida stosunek króla do Boga ulega dalszemu sprecyzowaniu: Bóg przybiera go sobie za

*syna

(2Sm 7,14

;

Ps 2,7

;

Ps 89,27n)

, czyni go depozytariuszem w

łasnej władzy i stawia na czele wszystkich królów

ziemi

(Ps 89,28

; por.

Ps 2,8-12

;

Ps 18,44nn)

. Je

żeli jest wierny, Bóg przyrzeka mu swoją opiekę. Przez *zwycięstwa

odnoszone nad nieprzyjació

łmi z zewnątrz będzie on zapewniał dobrobyt ludowi Bożemu

(por. Ps 20; 21)

i

*sprawiedliwo

ść wewnątrz kraju

(Ps 45,4-8

;

Ps 72,1-7

;

Ps 72,12nn

;

Prz 16,12

;

Prz 25,4n

;

Prz 29,4

;

Prz 29,14)

. Tak

wi

ęc jego zadania doczesne zbiegają się z celami, jakie stoją przed przymierzem i *Prawem. Prócz tego, jako głowa

ludu Bo

żego, przy różnych okazjach sprawuje król pewne funkcje kultyczne

(2Sm 6,17n

;

1Krl 8,14

;

1Krl 8,62n)

, i

dlatego mo

żna również mówić o swoistym *kapłaństwie królewskim

(Ps 110,4)

. Idea

ł króla

(Ps 101)

pobo

żnego,

sprawiedliwego i zatroskanego o panowanie pokoju ukazuje wi

ęc w pewien sposób ideały narodowe Izraela w ogóle:

sprawowanie w

ładzy królewskiej powinno wcielać te ideały w życie.

3.

Podwójne znaczenie urz

ędu króla w życiu Izraela.

Ksi

ęgi historyczne i prorockie ukazują jednak dwojakie

oblicze urz

ędu królewskiego w życiu Izraela. Ilekroć królowie sprawowaniem swojej władzy odpowiadają

wyznaczonym idea

łom, wtedy prorocy w całej rozciągłości ich popierają, a historycy obdarzają najwyższymi

pochwa

łami. Tak się rzecz ma w przypadku Dawida

(Ps 78,70

;

Ps 89,20-24)

, Asy

(1Krl 15,11-15)

, Jozafata

(1Krl

22,43)

, Ezechiasza

(2Krl 18, 3-7)

i Jozjasza

(2Krl 23,25)

. Ale s

ława Salomona nie jest już tak jednoznaczna

(1Krl

11,1-13)

. Wreszcie jest wielu z

łych królów, zarówno w Izraelu

(1Krl 16,25nn

;

1Krl 16,30-33)

, jak i w pa

ństwie Judy

(2Krl 16,2nn

;

2Krl 21,1-9)

. Królowie izraelscy ci

ągle bowiem ulegają pokusie, zwłaszcza w państwie północnym, by

upodobni

ć się do władców monarchii pogańskich, sąsiadujących z Izraelem, nie tylko w ich despotyzmie

(napi

ętnowanym w

1Sm 8,10-18)

, lecz tak

że w kulcie *bałwochwalczym, któremu sprzyjały mityczne koncepcje

królowania boskiego. Oto dlaczego prorocy ci

ągle potępiają te nadużycia, a klęski narodowe uważają za wyraz kary

Bo

żej, na którą zasłużyli przede wszystkim królowie

(por. Iz 7,10nn

;

Jr 21—22

;

Jr 36—38

;

2Krl 23, 26n)

. Ozeasz

pot

ępia instytucję królewską jako taką

(Oz 8,4)

. Ksi

ęga Powtórzonego Prawa, próbując wprowadzić ją znów na

w

łaściwą drogę, przestrzega królów przed pokusą naśladowania władców pogańskich

(Pwt 17,14-20)

.

4.

Królowie poga

ńscy.

W stosunku do królów poga

ńskich stanowisko ksiąg świętych jest uwarunkowane

ró

żnymi czynnikami. Jak wszyscy inni władcy ziemscy, tak i oni również otrzymali swoją *władzę od Boga.

Elizeusz ingeruje nawet w imieniu Boga, by doprowadzi

ć w Damaszku do rewolty Chazaela

(2Krl 8,7-15

; por.

1Krl

19,15)

. Królowie poga

ńscy mogą mieć również jakieś *misje opatrznościowe do spełnienia, gdy chodzi o lud Boży:

Nabuchodonozorowi daje Bóg w

ładzę nad całym Wschodem, nie wyłączając Izraela

(Jr 27)

; potem posy

ła Cyrusa,

a

żeby poniżył Babilon i uwolnił Żydów

(Iz 41,1-4

;

Iz 45,1-6)

. A wszyscy owi w

ładcy poddają się Jego

wymaganiom, gdy za

ś zajdzie potrzeba, będzie Bóg wydawał swoje wyroki, by ukarać ich świętokradczą *pychę

(Iz

14,3-21

;

Ez 28,1-19)

oraz ich *blu

źnierstwa

(Iz 37,21-29)

. Gdy przyjdzie czas, oni te

ż muszą się ugiąć przed Jego

najwy

ższą władzą królewską i przed uprawnieniami Jego pomazańca

(Ps 2

;

Ps 72,9nn)

.

II. KU PRZYSZ

ŁEMU KRÓLESTWU

1.

Obietnice prorockie.

Patrz

ąc na praktykę sprawowania władzy królewskiej z punktu widzenia czysto

religijnego, wielu proroków ostatecznie pot

ępiło ją jako wysoce zgubną. Ozeasz przepowiada jej koniec

(Oz 3,4n)

.

Jeremiasz bardzo wyra

źnie ukazywał upadek dynastii Dawidowej

(por. Jr 21—22)

, do której wielkie przywi

ązanie

opisywa

ł jeszcze Izajasz. Pisma prorockie rozpatrywane jako pewna całość pozwalają dostrzec w perspektywie

czasów ostatecznych pe

łne urzeczywistnienie się planów Bożych, zarysowanych ogólnie powołaniem Dawida i

przedstawionych w postaci *figur typologicznych, reprezentowanych przez pewne niezwyk

łe sukcesy. W VIII w.

Izajasz oczy wszystkich zwraca ku przysz

łemu Królowi, witając z *radością Jego przyszłe narodziny

(Iz 9,1-6)

: On

to przyniesie ludowi Bo

żemu radość, *zwycięstwo, *pokój i *sprawiedliwość. Ta latorośl Jessego ożywiana

*Duchem Jahwe pozwala tak dalece zapanowa

ć *sprawiedliwości, że kraj stanie się znów *rajem na ziemi

(Iz 11,1-

9)

. Micheasz g

łosi tę samą ufność w Jego przyjście

(Mi 5,1-5)

. Jeremiasz nawet wtedy, kiedy dynastia znajduje si

ę w

stadium upadku, zapowiada przysz

łe królowanie sprawiedliwej Odrośli Dawida

(Jr 23,5n)

. Ezechiel, cho

ć wyraża

zasadniczo to samo przekonanie, stanowi jednak pewien punkt zwrotny: nowemu Dawidowi, *Pasterzowi Izraela,
przyznaje on tytu

ł o wiele mniej majestatyczny — księcia

(Ez 34,23n

;

Ez 45,7n)

. Si

ęgając myślą poza epokę królów,

idea

łu Izraela szuka prorok w teokracji czasów Mojżesza. Wiążąc w ten sposób swoje nadzieje z ową teokracją

(por.

Iz 52, 7)

, Ksi

ęga pocieszenia Izajasza nie przestaje mimo to głosić wypełnienia się obietnic danych Dawidowi

(Iz

55,3

; por.

Ps 89,35-38)

.

2.

W oczekiwaniu na obietnice.

Sprawowanie w

ładzy królewskiej kończy się w r. 587. Ogólnie rzecz biorąc,

by

ła to jedynie pewna parenteza w historii Izraela, ale pozostawiła ona trwały ślad w umysłach ludzi. Podczas

niewoli ca

ła dynastia doznaje wielkiego poniżenia

(Lm 4,20

;

Ps 89,39-52)

. Naród modli si

ę o jej odrodzenie

(Ps

80,18)

. Misja Zorobabela

(Ezd 3)

rozbudza na jaki

ś czas nadzieje, że owa „Odrośl Dawida" przywróci na nowo

monarchi

ę narodową

(Za 3,8nn

;

Za 6,9-14)

; lecz nadzieje te trwaj

ą krótko. Zreorganizowany teokratycznie judaizm z

czasów po niewoli znalaz

ł się pod władzą królów pogańskich, którzy zapewniają mu wspaniałomyślnie jego

autonomi

ę

(por. Ezd 7,1-26)

, a lud w zamian za to modli si

ę za owych władców oficjalnie

(Ezd 6,10

;

1Mch 7,33)

. W

miar

ę przedłużania się czasu doświadczania narodu oczy wszystkich kierują się znów coraz bardziej ku ostatnim

czasom, zapowiedzianym przez proroków. Oczekiwanie na *Królestwo Bo

że stanowi element centralny nadziei

eschatologicznych. Lecz w ramach tych nadziei oczekiwanie na przysz

łego króla zajmuje zawsze bardzo ważne

miejsce. Mówi

ą o tym najstarsze Psalmy królewskie

(Ps 2,45

;

Ps 72

;

Ps 110)

, i w

łaśnie na ich podstawie można

sobie wyobrazi

ć panowanie przyszłego króla. Ukazuje się na horyzoncie postać króla sprawiedliwego, zwycięskiego

i wprowadzaj

ącego pokój

(Za 9,9n)

. Je

żeli zaś chodzi o królów pogańskich, to czasami przedstawia się ich jako

poddanych w

ładzy owego przyszłego króla i biorących udział w kulcie Boga prawdziwego

(por. Iz 60,16)

, kiedy

indziej za

ś zapowiada się sąd nad nimi oraz ich zgubę

(Iz 24,21n)

jako rezultat ich wyst

ąpień przeciwko Królestwu

Jahwe

(Dn 7,17-27)

.

3.

U progu Nowego Testamentu.

Odrodzenie monarchii za czasów dynastii hasmonejskiej w epoce apokalips,

szukaj

ących oparcia w oczekiwaniu na cudowną interwencję Boga

(por. Dn 2,44n

;

Dn 12,1)

, nie zmierza ju

ż w

kierunku dawnych nadziei. Je

żeli rewolta Judy Machabeusza nawiązuje do dawnych *wojen świętych

(por. 1Mch 3)

,

to z

łożenie całej władzy w ręce Szymona

(1Mch 14)

okazuje si

ę pewną innowacją. Poza tym monarchia hasmonejska

przyswaja sobie bardzo szybko zwyczaje i metody rz

ądzenia, stosowane z upodobaniem przez królów pogańskich.

Dlatego *faryzeusze zrywaj

ą z tą monarchią, trwając w wierności wobec dynastii Dawidowej, z której miał się

narodzi

ć *Mesjasz (por. Psalmy Salomona). Równocześnie esseńczycy wystąpili przeciwko *kapłaństwu; uważając

je za bezprawne, oczekiwali przyj

ścia „Mesjasza Aarona i Mesjasza Izraela" (arcykapłan i król z dynastii

Dawidowej, który b

ędzie poddany arcykapłanowi). Po Hasmoneuszach władza przechodzi zresztą na dynastię

Heroda, rz

ądzącego pod kontrolą Rzymian. Pomijając saduceuszy, godzących się z takim stanem rzeczy,

oczekiwanie na króla eschatologicznego jest bardzo

żarliwe w całym narodzie żydowskim. Jednakże, trwając nadal

przy tym samym przedmiocie religijnym, jakim jest ko

ńcowe Królestwo Boga, oczekiwanie owo przyjmuje, ogólnie

rzecz bior

ąc, charakter dość wyraźnie polityczny: wszyscy się spodziewają, że Król-Mesjasz uwolni Izraela od

obcego ucisku.

NOWY TESTAMENT

Tematem centralnym i na wskro

ś religijnym całego Nowego Testamentu jest Królestwo Boże. Dawne *królestwo,

mesja

ńskie, zakorzenione tak głęboko w świadomości Izraela i opierające się na obietnicach prorockich, służy teraz

do okre

ślenia roli Jezusa jako ludzkiego twórcy Królestwa. Lecz aby znaleźć miejsce w pełnym objawieniu

*zbawienia, uwalnia si

ę ono całkowicie od wszelkich elementów politycznych.

I. KRÓLOWANIE JEZUSA PODCZAS JEGO ZIEMSKIEGO

ŻYCIA

1.

Czy Jezus jest królem?

W ci

ągu swej publicznej działalności Jezus nigdy nie poddawał się entuzjazmowi

*mesja

ńskiemu rzesz, gdyż było w tym entuzjazmie zbyt wiele elementów ludzkich i nadziei doczesnych. Nie

przeciwstawia si

ę On ani * władzy tetrarchy Heroda, widzącego w Nim swego konkurenta

(

Łk 13,31nn

; por.

Łk

9,7n)

, ani zarz

ądzeniom cesarza rzymskiego, któremu należy płacić podatek

(Mk 12,13-17 paral.)

; Jego

*pos

łannictwo jest zupełnie innego rodzaju. Nie kwestionuje On mesjańskiego wyznania wiary Natanaela („Jesteś

królem Izraela",

J 1,49)

, ale kieruje jego spojrzenie ku paruzji *Syna Cz

łowieczego. Kiedy po rozmnożeniu chleba

t

łum chce Go porwać i uczynić królem, On uchodzi

(J 6,15)

. Lecz jeden raz, to znaczy podczas swego uroczystego

wjazdu do Jerozolimy, staje si

ę dobrowolnie powodem manifestacji: ukazując się na zewnątrz bardzo skromnie,

zgodnie z proroctwem Zachariasza

(Mt 21,5

; por.

Za 9,9)

, pozwala obwo

łać się królem Izraela

(

Łk 19,38

;

J 12, 13)

.

Lecz ten sukces przy

śpieszy jedynie godzinę Jego męki. Wreszcie w perspektywach czysto eschatologicznych

ukazuje On uczniom swoje Królestwo, kiedy ju

ż będzie miała się rozpocząć Jego męka

(

Łk 22,29n)

.

2.

M

ęka a królowanie Jezusa.

Pytania stawiane Jezusowi podczas Jego *procesu religijnego dotycz

ą Jego

godno

ści Mesjasza i *Syna Bożego. Natomiast podczas przesłuchania świeckiego przed Piłatem chodzi przede

wszystkim o Jego w

ładzę królewską; ewangeliści wykorzystują ten fakt po to, by pokazać, że męka jest

paradoksalnym objawieniem Jego królowania. Zapytany przez Pi

łata, czy jest królem żydowskim

(Mk 15,2 paral.

;

J

18,33

;

J 18,37)

, Jezus nie odrzuca tego tytu

łu

(J 18,37)

, lecz wyja

śnia stwierdzeniem, że Jego *„Królestwo nie jest z

tego

świata"

(J 18,36)

, i dlatego nie zamierza stanowi

ć konkurencji dla cesarza

(por.

Łk 23,2)

. W za

ślepieniu swej

niewiary w

ładze żydowskie uznają wyłączność władzy politycznej cesarza, by tym skuteczniej odrzucić władzę

królewsk

ą Jezusa

(J 19,12-15)

. Tymczasem w

ładzę królewską Jezusa manifestuje się za pomocą gestów, które miały

j

ą wystawić na drwiny: po ubiczowaniu żołnierze pozdrawiając Go mówią, że jest królem żydowskim

(Mk 15,18

paral.)

; napis na krzy

żu głosi: „Jezus Nazareński, król żydowski"

(J 19,19nn paral.)

; stoj

ący pod krzyżem zachęcają

si

ę wzajemnie do drwin z tego królestwa śmiesznego

(Mt 27,42 paral.

;

Łk 23,37)

. Lecz dobry

łotr, uznając

prawdziw

ą naturę Jezusa, prosi, by „pamiętał o nim, kiedy się znajdzie w swym królestwie"

(

Łk 23,42)

. Wreszcie

Jezus okryje si

ę królewską chwałą, lecz stanie się to dzięki Jego *zmartwychwstaniu i paruzji w dzień ostateczny.

Przyszed

łszy, jak ów syn królewski z przypowieści, by otrzymać królestwo, mimo że został odrzucony przez swych

rodaków, posi

ądzie władzę i wróci, by zażądać zdania sprawy od swoich *wrogów i dokonać *zemsty

(

Łk 19,12-15

;

Łk 19,27)

. Na *krzy

żu zaś owa godność królewska zajaśnieje w sposób szczególny dla tych, którzy potrafią patrzyć

oczyma wiary: Vexilla Regis prodeunt, fulget crucis mysterium... (Krocz

ą sztandary królewskie, lśni blaskiem

tajemnica krzy

ża).

II. KRÓLEWSKA GODNO

ŚĆ CHRYSTUSA ZMARTWYCHWSTAŁEGO

1.

Obecne królowanie Pana.

*Jezus Chrystus zmartwychwsta

ły wszedł do swego Królestwa. Przedtem jednak

musia

ł wyjaśnić swym *świadkom, na czym polega natura tego Królestwa mesjańskiego, tak bardzo różnego od

królestwa, na które czekali

Żydzi: On wcale nie przychodzi po to, by przywrócić królestwo na korzyść Izraela

(Dz

1,6)

; Jego Królestwo b

ędzie wprowadzane przez głoszenie *Ewangelii

(Dz 1,8)

. Jako Król jest On, wed

ług

*nauczania wczesnochrze

ścijańskiego, które do Niego stosuje wypowiedzi proroków, Królem sprawiedliwości z

Ps

45,7

(Hbr 1,8)

, Królem-Kap

łanem z Psalmu

Ps 110,4

(Hbr 7,1)

. By

ł nim w sposób tajemniczy od samego początku

swojego

życia na ziemi, jak to podkreślają ewangeliści, opisując historię Jego dziecięctwa

(

Łk 1,33

;

Mt 2,2)

. Lecz

Jego Królestwo, „nie b

ędąc z tego świata"

(J 18,36)

i nie maj

ąc przedstawiciela w żadnym monarsze ludzkim,

któremu Jezus delegowa

łby swoją władzę, nie stanowi też żadnej konkurencji dla królów ziemskich. Chrześcijanie

staj

ą się poddanymi tego Królestwa, kiedy Bóg „uwalnia ich spod władzy ciemności i przenosi do królestwa

umi

łowanego swego Syna, w którym mają odkupienie"

(Kol 1,13)

. Nie przeszkadza to jednak,

że są następnie

poddani w

ładzy królów tego *świata i że im cześć oddają

(1P 2,13

;

1P 2,17)

, nawet je

śli ci królowie są poganami:

wystarczy a

żeby, jako depozytariusze *władzy, nie sprzeciwiali się duchowej władzy Jezusa. Dramat polega na tym,

że owi królowie niekiedy sprzeciwiają się właśnie tej władzy Jezusa urzeczywistniając w ten sposób proroctwo z

Psalmu

Ps 2,2

. Mia

ło to miejsce podczas męki Jezusa

(Dz 4,25nn)

. Zdarza

ło się to na przestrzeni dziejów wiele razy

przedtem, kiedy królowie ziemscy, uprawiaj

ąc nierząd z *Babilonem

(Ap 17,2)

, któremu pozwalaj

ą nad sobą

panowa

ć

(Ap 17,18)

, uczestnicz

ąc tym samym w królestwie szatańskim *Bestii

(Ap 17,12)

, upojeni posiadan

ą

*w

ładzą, poczynają prześladować Kościół i jego synów, podobnie jak to czynił sam Babilon, upijający się krwią

*m

ęczenników Jezusa

(Ap 17,6)

.

2.

Królestwo Chrystusa w momencie paruzji.

W nakre

ślonym przez Apokalipsę symbolicznym obrazie

czasów ostatecznych kryzys ko

ńcowy rozpocznie się od kampanii wszystkich tych królów przeciwko *Barankowi:

oddawszy swoj

ą władzę do dyspozycji *Bestii

(Ap 17,13)

, zgromadz

ą się wszyscy na wielki dzień

(Ap 16, 14)

, lecz

Baranek ich zwyci

ęży

(por. Ap 19,18n)

, „ bo *Panem jest panów i Królem królów"

(Ap 17,14

;

Ap 19,1nn

; por.

Ap

1,5)

. Paruzja b

ędzie olśniewającą manifestacją Jego królowania, a tym samym ukazania także Królestwa Bożego

(Ap

11,15

;

2Tm 4,1)

. Zgodnie z zapowiedzi

ą

Iz 11,4

, Król, potomek *Dawida, zg

ładzi wtedy *Antychrysta przez samo

swoje przyj

ście

(2Tes 2,9)

. Potem przeka

że swoje Królestwo *Ojcu, gdyż zgodnie z Psalmem

Ps 110,1

trzeba,

żeby

panowa

ł tak długo, dopóki „nie położy wszystkich nieprzyjaciół u nóg swoich"

(1Kor 15,24n)

. Po zako

ńczeniu owej

*wojny eschatologicznej, któr

ą będzie prowadził jako Słowo Boże, zacznie rządzić swymi nieprzyjaciółmi zgodnie z

Psalmem

Ps 2,9

,

żelaznym sceptrem

(Ap 19,15n)

. Wówczas te

ż, uczestnicząc w Jego królewskiej władzy

(1Kor

15,24)

, wszyscy m

ęczennicy straceni kiedyś dlatego, że nie chcieli złożyć czci *Bestii, zmartwychwstaną, aby

panowa

ć z Nim i z Bogiem

(Ap 20,4nn

; por.

Ap 5,10)

. B

ędą oni również uczestniczyli, według obietnicy podanej

przez

Dn 7,22

;

Dn 7,27

, w Królestwie odwiecznym *Syna Cz

łowieczego. Czyż nie to właśnie przyrzekł Jezus

Dwunastu podczas Ostatniej Wieczerzy?: „Ja przekazuj

ę wam Królestwo, jak mi je przekazał Ojciec... żebyście

siedzieli na tronach i s

ądzili dwanaście pokoleń Izraela"

(

Łk 22,29n

; por.

Ap 7,4-8

;

Ap 7,15)

.