RICHARD CURTIS

CZTERY WESELA I POGRZEB

Tytuł oryginału: FOUR WEDDINGS AND A FUNERAL

Przekład i adaptacja: Tomasz Mirkowicz

Miłość w parze z małżeństwem nie chodzi,

Choć w nich z natury jedne biją tętna.

Miłość w małżeństwo, jak wino przechodzi

W ocet; przelewka cierpka, kwaśna, mętna…

GEORGE BYRON, Don Juan (przeł. Edward Porębowicz)

I. PIERWSZA SOBOTA MAJA

Nie lubię wcześnie wstawać. I nie cierpię budzików. Zawsze uważałem, że po

gilotynie budzik jest najbardziej perfidnym ze wszystkich wynalazków człowieka. Śpisz sobie

smacznie, śnisz o czymś niezwykle przyjemnym, na przykład że leżysz pod palmą w

towarzystwie powabnej blondynki, dochodzi cię szum morza, czujesz na skórze delikatny

powiew wiatru, i akurat w momencie, kiedy dziewczyna przeciąga się lubieżnie i pochyla nad

tobą, wpatrując się w ciebie pełnym obietnicy wzrokiem, budzik zaczyna dzwonić.

DRRRRRRR! Wszyscy reagujemy na ten dźwięk, zupełnie jak psy Pawłowa. Z tym, że jedni

zrywają się natychmiast z łóżka i w ciągu pięciu sekund są już pod prysznicem, a ja jeszcze

przez sen wyciągam rękę i wyłączam diabelstwo.

Najbardziej, oczywiście, nie lubię wstawać wcześnie w soboty i w niedziele. Bo o ile

w inne dni tygodnia trzeba wstawać rano, żeby iść do pracy, te dwa dni zostały przecież

stworzone specjalnie po to, żeby normalny człowiek mógł się wreszcie wyspać. Dlatego

uważam za bardzo nietaktowne ze strony znajomych, że pobierają się właśnie w soboty lub w

niedziele, w dodatku o nieprzyzwoicie wczesnej porze. Osobiście w ogóle nie jestem

zwolennikiem małżeństwa, ale jeśli już ktoś czuje, że inaczej nie potrafi, że nie chce żyć na

kocią łapę, to mógłby przynajmniej zaczekać do szóstej albo siódmej wieczorem. Co im tak

wszystkim spieszno, że pobierają się najpóźniej w południe, nawet jeśli ich ślub odbywa się

nie w Londynie, tylko na jakimś odległym zadupiu? Śniło mi się akurat, że idę za kobietą w

olbrzymim czarnym kapeluszu. Była szczupła, zgrabna, z całej jej sylwetki emanowało coś

niezmiernie pociągającego. Dotąd nie widziałem jej twarzy. Właśnie miała skręcić za róg,

więc przyspieszyłem kroku, żeby nie stracić jej z oczu. Chciałem koniecznie zobaczyć jej

twarz. Wtedy zaterkotał budzik.

DRRRRRRR!

Moja dłoń wystrzeliła jak kamień z procy i zgasiła cholerstwo. Wcisnąłem głowę w

poduszkę i po chwili znów byłem na tej samej ulicy, ale nieznajoma gdzieś znikła. Szedłem i

szedłem przez miasto, jednakże nigdzie nie widziałem żywej duszy. Wszystkie sklepy były

zamknięte, ulice puste. Wtem…

- Wstawaj, Charlie! Wstawaj, bo się spóźnimy na ślub! - To Scarlett szarpała mnie za

ramię.

Zdarza się, że pary spędzają wspólnie noc przed swoim ślubem, po czym razem

zjawiają się w kościele. Jest to nowoczesny obyczaj, na który nie tylko księża i pastorzy

patrzą krzywo. Także starsze panie. Ale w tym wypadku nie chodziło bynajmniej o ślub mój i

Scarlett, lecz Angusa i Laury. Muszę zresztą zaznaczyć, że choć Scarlett i ja mieszkaliśmy w

tym czasie razem, nigdy nie stanowiliśmy pary.

Poznaliśmy się w firmie konstrukcyjnej, gdzie ja pracowałem jako architekt, a Scarlett

jako goniec. Kryzys spowodował, że ceny nieruchomości spadły na łeb, na szyję, więc ludzie

przestali budować nowe domy, co odbiło się negatywnie na mojej kieszeni. W pewnym

momencie doszło nawet do takiego absurdu, że Scarlett i inni gońcy zarabiali więcej ode

mnie, bo byli na stałej pensji, a ja na procencie od wykonanych projektów. Tymczasem nie

robiłem żadnych, gdyż nasze biuro nie dostawało w ogóle zleceń. Gdy skończyły mi się

oszczędności, zgromadzone w bardziej tłustych latach, ledwo mnie było stać na opłacenie

czynszu za parterowy domek w eleganckiej dzielnicy, który wynająłem przed rokiem, kiedy

zerwałem z Henriettą i wyprowadziłem się od niej. W końcu, zupełnie zdesperowany, jakieś

pół roku temu wywiesiłem na korytarzu w pracy ogłoszenie, że chętnie przyjmę

współlokatora. Sądziłem, że zgłosi się któryś z równie ciężko jak ja dotkniętych przez los

młodych architektów, ale zgłosiła się właśnie Scarlett. Nie miałem ochoty na mieszkanie z

dziewczyną, lecz po pierwsze, naprawdę było u mnie bardzo krucho z forsą, a po drugie,

rozbroiła mnie jej szczerość.

- Słuchaj, Charlie - zaczęła - dobrze wiem, że nie mam u ciebie żadnych szans. Ale te

wszystkie wypindrzone suki w biurze będą myślały, że sypiamy ze sobą, i aż zzielenieją z

zazdrości! Ale im utrę nosa! O kurwa, kurwa, kurwa!

- O kurwa, kurwa, kurwa! - zawołałem, kiedy Scarlett dobudziła mnie na tyle, że

spojrzałem na budzik.

Było dwadzieścia po ósmej, a mieliśmy do przejechania ponad dwieście kilometrów.

Zerwałem się z łóżka i pognałem ogolić się i wziąć prysznic, a Scarlett poszła do kuchni

zaparzyć kawę.

Kiedy wyłoniłem się w szlafroku z łazienki, w nozdrza uderzył mnie jednak nie

zapach świeżej kawy, lecz palącego się pieczywa. Scarlett jak zwykle wepchnęła do

opiekacza zbyt grubą kromkę bułki i teraz stała nad dymiącym urządzeniem, starając się

wydłubać widelcem zwęglone resztki. Podszedłem do niej i wyłączyłem opiekacz z kontaktu.

- Uważaj, bo kiedyś w końcu spalisz dom i siebie - powiedziałem spokojnie.

- Pieprzony toster! - zawołała. - Jak jeszcze raz sfajczy mi grzankę, oddam go na

złom!

Cały problem polegał na tym, że aczkolwiek Scarlett już od dwóch lat pracowała

wśród architektów, sama nie miała za grosz wyobraźni przestrzennej. Albo na siłę wsadzała

zbyt grubą kromkę do opiekacza i nie mogła jej później wydobyć, albo parkowała swojego

mini coopera S w tak ciasnej luce między dwoma innymi pojazdami, że nie można było

otworzyć drzwi ani z jednej, ani z drugiej strony. Szamotała się i klęła jak szewc, ale to nic

nie dawało.

Jednakże na tym polegał urok Scarlett: łączyła w sobie cechy zadziornego urwisa z

bezradnością małej dziewczynki. Potrafiła z jednej strony każdemu przygadać tak, że mu w

pięty poszło, a z drugiej zachowywać się niewinnie i naiwnie jak dziecko. Właśnie te pozorne

sprzeczności jej charakteru sprawiły, że nie tylko ja ją szalenie polubiłem, ale zaakceptowało

ją i pokochało również grono moich najbliższych przyjaciół: Gareth, Matthew, Fiona i Tom, a

także mój brat David. Stanowiliśmy razem bardzo zgraną paczkę.

Scarlett pobiegła się umyć, a ja nalałem filiżankę kawy i wypiłem ją na stojąco, parząc

sobie usta. Potem wróciłem do siebie i ubrałem się pospiesznie. Kiedy kilka minut później

stanąłem w drzwiach swojego pokoju, Scarlett wciąż nie była gotowa.

- Pospiesz się! Zaczekam w samochodzie! - zawołałem i wybiegłem na zewnątrz,

trzymając w ręce czarny frak. Nie chciałem wkładać go na siebie, żeby nie wygnieść w

drodze.

Mimo wciąż ponawianych wysiłków i wzrastającej furii moje stare volvo nie chciało

zapalić. Silnik charczał jakby go ktoś dusił, ale nie zamierzał zaskoczyć. Bałem się, że go

zaleję, ale nie miałem wyboru. Raz po raz przekręcałem kluczyk i naciskałem na gaz. Bez

skutku. Specjaliści twierdzą, że volvo należy do najbardziej niezawodnych samochodów

ś

wiata, ale wierzcie mi, ta niezawodność kończy się po ośmiu latach. Natomiast po dwunastu

- a tyle właśnie liczył mój pojazd - jest już tylko bardzo, ale to bardzo odległym

wspomnieniem.

Scarlett wybiegła wreszcie z domu. Była ubrana w dżinsy i białą bluzkę, a w ręce

trzymała jakąś dziwną, pomarańczowo - fioletową kreację i słomkowy kapelusz

przypominający kształtem nocnik. Wszyscy przywykliśmy już do dość ekstrawaganckich

ubiorów Scarlett; cały dowcip polegał jednak na tym, że ona sama bynajmniej nie pragnęła

ubierać się ekscentrycznie. Jej marzeniem było nosić się dokładnie z taką samą spokojną

elegancją, jak „te wszystkie wypindrzone suki w biurze”, których tak nie cierpiała. Ale jakoś

jej to nie wychodziło.

- Zamknęłaś drzwi? - zapytałem, kiedy wsiadła do samochodu.

- Nie. A ty? - spytała rezolutnie.

Nie miało sensu jej tłumaczyć, że wychodziła po mnie.

- Mniejsza! - zawyrokowałem, machając ręką.

W końcu żadne z nas nie ma nic wartego ukradzenia. Ale ten gruchot nie chce zapalić,

więc będziemy musieli jechać twoim mini. Załamała ręce.

- O w mordę, spóźnimy się! - zawołała. - Możemy wziąć mini, ale nie wyciągniesz

nim więcej niż sześćdziesiątkę.

Poklepałem ją po ramieniu.

- Wierz mi, wyciągnę! - oznajmiłem.

I dotrzymałem słowa. Mini cooper Scarlett dygotał jak w febrze, silnik jęczał jak

zarzynane prosię, ale dwie i pół godziny później byliśmy już w samym sercu Somerset.

Wiedziałem, że tuż za Sparkford mam skręcić z szosy w boczną drogę, żeby dojechać do

Stoke Clandon, gdzie odbywał się ślub. Byłem już kiedyś w tej okolicy, bo jeden z zamków

odziedziczonych przez Toma znajdował się w pobliżu. Właśnie z tego rejonu wyspy wywodzi

się przeważająca część starej angielskiej arystokracji. W końcu zaledwie dwadzieścia

kilometrów na północ leży Glastonbury, gdzie według tradycji spoczywa król Artur wraz z

Guinevere, swoją niewierną małżonką, a człon Stoke w nazwie Stoke Clandon, dość

popularny w tej części kraju, w języku staroangielskim oznacza „ostrokół”, co najlepiej

ś

wiadczy o zamierzchłych początkach niewielkiej miejscowości: niegdyś była siołem

otoczonym drewnianą palisadą. To obwarowywanie osad struganymi palami na niewiele się

zresztą zdało nieszczęsnym mieszkańcom: w najdawniejszych czasach kolejno wycinali ich w

pień i gwałcili im żony Rzymianie, Duńczycy i Normanowie. A najsławniejszy z książąt

Somerset, Edward Seymour, opiekun nieletniego króla i rządca królestwa, został później

ś

cięty w londyńskiej wieży na rozkaz swojego podopiecznego…

Nagle zorientowałem się, że oddawszy się rozmyślaniom nad historią regionu,

przestałem uważać na znaki rozpoznawcze opisane mi przez Angusa.

- Gdzie mam zjechać? - spytałem Scarlett, która od dłuższego czasu w milczeniu

studiowała atlas samochodowy.

- Cholera, nie wiem - odpowiedziała zgodnie z prawdą.

Powstrzymałem grymas zniecierpliwienia i spytałem tonem, jakim na ogół rozmawia

się z dzieckiem:

- Powiedz mi, droga Scarlett, jak ci wynika z mapy, gdzie my właściwie jesteśmy?

Przybranie protekcjonalnego tonu nie było najlepszym pomysłem, bo zamiast

odpowiedzieć, wepchnęła mi atlas pod nos.

- Sam sobie zobacz!

Nic dziwnego, że nie mogła się zorientować, którędy powinniśmy jechać, bo miała

atlas otwarty nie na Somerset, lecz na Szkocji. Zacząłem szukać południowo - wschodniej

Anglii, ale trudno mi było jednocześnie przewracać kartki i prowadzić samochód.

- O kurwa, uważaj, jak jedziesz! - wrzasnęła Scarlett.

Podniosłem wzrok znad atlasu i błyskawicznie szarpnąłem kierownicą w prawo. W

samą porę, bo jeszcze chwila i stoczylibyśmy się do rowu. Aż mnie ciarki przeszły po

grzbiecie.

- Ta kiecka i kapelusz kosztowały mnie prawie sześćdziesiąt funtów! - burknęła moja

pasażerka. - Nie zamierzam zginąć, dopóki choć raz nie wystąpię w nich publicznie!

Miałem ochotę odpalić, że większość kobiet nie pokazałaby się publicznie w takim

stroju, nawet gdyby oferowano im nie sześćdziesiąt, lecz sześć tysięcy funtów, ile ugryzłem

się w język. Robienie Scarlett przykrości nie miało najmniejszego sensu; to nie jej wina, że

nie oznaczała się dobrym gustem.

Wreszcie udało mi się otworzyć atlas na właściwej stronie.

- Słuchaj, mamy skręcić w prawo gdzieś za Sparkiord. Sprawdź numer drogi, dobrze?

- poprosiłem, przekazując książkę Scarlett.

Wlepiła wzrok w mapę.

- Szybciej! - zawołałem, bo właśnie zobaczyłem tablicę informującą, że zbliżamy się

do zjazdu na B359.

- Zaraz, zaraz… Jeszcze nie znalazłam… Minąłem zjazd i spojrzałem na nią.

- Mam nadzieję, że to nie tu należało skręcić - oświadczyłem.

- O kurwa - powiedziała Scarlett. - Należało.

- O kurwa!

Nadepnąłem na hamulec, a kiedy wóz zatrzymał się z piskiem opon, wrzuciłem

wsteczny i zacząłem cofać się w kierunku zjazdu.

- Cholera, uważaj! - wrzasnęła Scarlett.

Na szczęście kierowca pędzącej za mną ciężarówki w porę nacisnął hamulec, więc

obyło się bez katastrofy. Machnąłem mu na podziękowanie ręką i zjechałem na B359.

Wiedziałem, że dojazd do Stoke Clandon to już tylko kwestia minut. Westchnąłem z ulgą i

znów wcisnąłem gaz do dechy.

Po niespełna kwadransie wjechaliśmy na ocieniony podjazd wiodący do starego

wiejskiego kościółka. Wśród zaparkowanych przed niewielką świątynią pojazdów ujrzałem

land rovera Toma, co oznaczało, że on, Fiona, a także Gareth, Matthew i David, który też

miał się z nimi zabrać, są już na miejscu. Kiedy tylko zatrzymałem mini coopera, Scarlett

zaczęła się przebierać. Wysiadłem, żeby jej nie przeszkadzać, zawiązałem krawat i włożyłem

frak. Widziałem przez szybę, jak moja pasażerka szamocze się w ciasnym wnętrzu

maleńkiego wozu, najpierw ściągając bluzkę i dżinsy, a następnie wbijając się w ową

nieszczęsną, pomarańczowo - fioletową kreację. Dzień był upalny, więc kiedy w końcu

otworzyła drzwi i wysiadła, była czerwona na twarzy i zlana potem.

- Niech to szlag, zamek mi się zaciął! Pomóż! - zawołała, odwracając się do mnie

plecami.

Szarpnąłem zamek błyskawiczny z tyłu sukni raz i drugi, ale bez skutku.

- Cholera, zaciął się na fest - stwierdziłem.

W tym momencie przemknął obok nas w stronę kościółka lśniący czarny rolls - royce.

Domyśliłem się, że w środku siedzi panna młoda.

- O kurwa!

W desperacji szarpnąłem zamek w górę mocniej niż dotychczas. Poskutkowało;

sukienka dała się zapiąć. Wdzięczna Scarlett poprawiła mi krawat, po czym oboje rzuciliśmy

się biegiem w stronę kościółka, posyłając po drodze promienne uśmiechy Laurze, która

właśnie - w towarzystwie rodziców - wysiadała z czarnej limuzyny.

Udekorowany kwiatami kościół był pełen ludzi. Idąc główną nawą w stronę ołtarza,

zobaczyłem naszych przyjaciół. Gareth, uśmiechnięty, brzuchaty pięćdziesięcioletni brodacz,

miał pod frakiem wspaniałą kamizelkę ozdobioną dwoma nagimi cherubinami. Jego

sympatyczny towarzysz, Matthew, młody Szkot, oraz David, mój młodszy brat, obaj szczupli

i gładko ogoleni, prezentowali się niezwykle szykownie w popielatych frakach. Najbardziej

elegancko wyglądała jednak Fiona, odziana w obcisłą czarną suknię w białe groszki i we

wspaniałym, szerokim kapeluszu łososiowej barwy na głowie. Szczupła, ładna i bardzo

inteligentna brunetka o arystokratycznych rysach była zupełnym przeciwieństwem swojego

gamoniowatego brata Toma, z którym zaprzyjaźniłem się na studiach.

- Twoje spóźnianie się, Charlie, nosi znamiona wielkości - powiedziała mi na

powitanie.

- Dziękuję ci, Fi. Wierz mi, wkładam w to wiele wysiłku - odparłem.

Scarlett zajęła miejsce obok przyjaciół, a ja ruszyłem w kierunku mocno

zdenerwowanego młodego człowieka stojącego w pobliżu ołtarza. Był nim oczywiście

Angus, pan młody. Oczekiwanie w kościele na przyjazd panny młodej należy do najbardziej

przykrych chwil w życiu każdego mężczyzny, który zdecydował się wstąpić w związek

małżeński. Każda minuta wydaje mu się wiecznością, bo choćby sam był najprzystojniejszym

i najbogatszym kawalerem na świecie, a jego wybranka ubogą brzydulą, ogarnia go niczym

nie uzasadniony, lecz mimo to wprost paniczny strach, że dziewczyna wystawi go do wiatru.

Tak więc nawet jeśli sam miał wcześniej wątpliwości, czy faktycznie słusznie robi się żeniąc,

już po kwadransie czekania jest tak roztrzęsiony nerwowo i tak bardzo się boi, że dziewczyna

zrobi z niego balona na oczach całej jego rodziny i wszystkich przyjaciół, że gdy ona

wreszcie się zjawia, z wdzięczności gotów jest nie tylko bez zająknienia wypowiedzieć

sakramentalne „tak”, ale również obiecać, że codziennie będzie przynosił jej śniadanie do

łóżka.

- Tak mi przykro, Angus - powiedziałem. - Wiem, że to niewybaczalne. Może

pocieszy cię wiadomość, że zamierzam się zastrzelić natychmiast po ceremonii.

Byłem drużbą Angusa, a jak wszyscy wiedzą, obowiązkiem drużby jest towarzyszyć

panu młodemu od chwili, kiedy pojawi się w kościele, i umilać mu czas oczekiwania

opowiadaniem sprośnych dowcipów.

- No, nic takiego się nie stało - powiedział Angus z westchnieniem, choć spojrzenie,

jakie mi posłał, było tak zbolałe, jakbym właśnie rozjechał mu ukochanego psa. - Tom miał

cię zastąpić, gdybyś nie zdążył.

Stojący obok Tom uśmiechnął się do mnie serdecznie. Nie wiem, czy jego wygląd

wiejskiego przyglupa wziął się stąd, że angielscy arystokraci od wielu pokoleń żenią się

między sobą, czy też jego matka, księżna, zapatrzyła się na autentycznego wiejskiego

przygłupa, kiedy była w ciąży. Frak Toma wyglądał jak spod igły, ale efekt psuła -

oczywiście poza jego fizjonomią, na którą biedak nie mógł nic poradzić, chyba że zrobiłby

sobie więcej operacji plastycznych niż Michael Jackson - idiotyczna fryzura z przedziałkiem

pośrodku.

- Dzięki, Tom. Kochany jesteś. Ale dawno nie widziałem równie kiepskiej fryzury.

Kto cię tak paskudnie ostrzygł?

Tom uśmiechnął się radośnie od ucha do ucha, biorąc mój docinek za wspaniały żart,

pokazał mi dwa uniesione do góry kciuki i oddalił się nawą w stronę siostry i przyjaciół.

- Mam nadzieję, że przynajmniej nie zapomniałeś obrączek - rzekł do mnie Angus.

- No wiesz! Jak w ogóle mogłeś pomyśleć coś takiego! - odparłem z pewną siebie

miną, dotykając kieszonki kamizelki.

Kiedy Angus spojrzał w inną stronę, dotknąłem jej po raz drugi i trzeci. Niestety, była

pusta. Starając się nie zwracać na siebie niczyjej uwagi, zacząłem ukradkiem sprawdzać

pozostałe kieszenie. Okazało się, że obrączek nie ma w żadnej. Po chwili przypomniałem

sobie, że specjalnie położyłem je wieczorem na biurku, aby rano nie zapomnieć ich zabrać. A

potem, przez ten pośpiech, zupełnie wyleciały mi z pamięci. Trudno, nie miałem co

wspominać o tym Angusowi, bo biedak i tak był dostatecznie zdenerwowany.

- Oj, oj, jak ja nie lubię spóźnialskich! Po prostu nie cierpię! - powiedziałem do niego

na widok dziewczyny w olbrzymim czarnym kapeluszu, która właśnie wkroczyła do kościoła

i szła nawą w stronę pierwszych rzędów.

Angus uśmiechnął się do mnie blado, wdzięczny nawet i za tę rachityczną próbę

rozładowania jego napięcia. W tej samej chwili rozległy się pierwsze takty marsza weselnego.

- No, zaczynamy - oświadczyłem.

Angus odwrócił się, żeby popatrzeć na pannę młodą, która weszła do kościoła w

towarzystwie ojca. Za nią postępowały trzy identycznie ubrane druhny. Dwie z nich miały na

oko po osiem lat, a trzecia dwadzieścia. Znałem tylko najstarszą, dość pulchną szatynkę o

nieprawdopodobnie błękitnych oczach. Na imię miała Lydia. Sądzę, że Laura, narzeczona

Angusa, która przytyła trochę w ostatnim czasie, właśnie dlatego wybrała ją na druhnę, żeby

przez kontrast sama wyglądać nieco szczupłej. Pomyślałem, że może jej się to nawet udało,

gdyż z tyłu doleciał mnie sceniczny szept Scarlett:

- O kurwa, jak ona przepięknie wygląda!

Jednakże Fiona, nieco cichszym szeptem, natychmiast wyprowadziła ją z błędu:

- Scarlett, nie bądź ślepa. Przecież wygląda jak wielka beza!

Uwaga była tyleż okrutna, co trafna, bo kiedy Laura zrównała się ze mną,

stwierdziłem, że rumiana, jasnowłosa i pulchna wybranka Angusa faktycznie wygląda jak

wielka, apetyczna beza. Przyłapałem się na tym, że myślę, iż chętnie schrupałbym ją na

kolację. I od razu zrobiło mi się głupio, bo w końcu Angus to mój serdeczny przyjaciel. Nie

będę przecież podrywał mu żony. A zresztą, jak to jest - zapytałem sam siebie w myślach - że

często zaczynam zwracać uwagę na dziewczyny, dopiero kiedy stają na ślubnym kobiercu? W

końcu znam Laurę od dawna, a jej widok nigdy dotąd nie wywoływał we mnie żadnych

lubieżnych uczuć. Czyżby zmiana w moim podejściu wynikała z tego, że już nie musiałem się

obawiać, iż to mnie zapragnie zaciągnąć do ołtarza?

Angus przyłączył się do Laury i ostatni odcinek drogi pokonali wspólnie. Ruszyłem za

nimi, trzymając się przepisowo krok z tyłu. Gdy tylko zatrzymaliśmy się przed pastorem, ten

od razu przystąpił do rzeczy.

- Drodzy zebrani - zaczął - z największą radością witam was w naszym kościele w tym

jakże szczęśliwym dniu dla Angusa i Laury. Jak wam zapewne wiadomo, rodzice Laury

mieszkają w pobliżu, tak więc znam ją od dziecka. Dlatego z tym większą radością…

Spojrzałem na dziewczynę w olbrzymim czarnym kapeluszu, której spóźnienie chwilę

wcześniej skomentowałem do Angusa. Siedziała w ławce po przeciwnej stronie nawy niż moi

przyjaciele, z pięć rzędów od ołtarza, oświetlona od tyłu promieniami słońca wpadającymi do

ś

rodka przez barwne szkiełka starego witrażu. Nie widziałem jej twarzy, tylko zarys sylwetki

i czarny kapelusz. Nagle uzmysłowiłem sobie, że to właśnie ona śniła mi się rano, zanim

zadzwonił budzik. Przestałem słuchać pastora i wytężyłem wzrok, ale wciąż nie mogłem

dojrzeć jej rysów. Nie wiedziałem, czy jest ładna, czy brzydka, ale tak jak wcześniej we śnie,

odniosłem wrażenie, że z całej jej sylwetki emanuje coś niezwykle pociągającego. Zaraz,

zaraz… Przecież widziałem ją, jak szła nawą. Musiałem widzieć jej twarz. No tak, ale wtedy

ledwo na nią spojrzałem, przejęty tym, że zostawiłem w domu obrączki. Przyjrzę się

dziewczynie po ceremonii, postanowiłem, bo teraz muszę coś jednak wymyślić w sprawie

tych cholernych obrączek.

- Zanim przystąpimy do obrzędu zaślubin, odśpiewajmy wspólnie pierwszy hymn -

zaproponował pastor.

Wszyscy wstali z miejsc. Z tyłu coś zgrzytnęło raz i drugi, po czym rozległy się nieco

niezborne tony muzyki organowej.

No pięknie, pomyślałem. Pies Rolf z Muppetów dorwał się do instrumentu. Ale

prawdę mówiąc, nie w głowie były mi żarty. Jeszcze raz pomacałem kieszonkę kamizelki,

lecz nadal była pusta. Pozostałych kieszeni nie miałem co ponownie sprawdzać. Przez

moment zastanawiałem się, co robić. W końcu spojrzałem w stronę przyjaciół i zacząłem im

pokazywać na migi, o co mi chodzi. Zajęci śpiewem nie od razu dostrzegli moje rozpaczliwe

gesty, a nawet kiedy je w końcu zauważyli, nie od razu zrozumieli, czego od nich oczekuję.

Pierwszy zorientował się Matthew. Wywrócił oczy do nieba, po czym szepnął coś na

ucho Garethowi. Ten uniósł nieco do góry obie ręce, żebym zobaczył, że nie ma ani obrączki,

ani nawet sygnetu, po czym szeptem poinformował Fionę, co się stało. Ona też podniosła ręce

i pokazała mi, że są gołe. Następnie to samo zrobili Tom i David. Idioci! Przecież

wiedziałem, że nikt z nich nie jest żonaty. Chodziło mi o to, żeby pożyczyli obrączki od

jakiegoś obecnego w kościele małżeństwa. W końcu Tom znał pewnie z połowę obecnych.

Mogłem to oczywiście uczynić sam, ale nie chciałem oddalać się od ołtarza, bo jako drużba

miałem obowiązek towarzyszyć cały czas Angusowi. Zobaczyłem, jak Matthew wyjaśnia

szeptem Scarlett, o co mi chodzi. Kiedy ja też zacząłem dawać jej znaki, radośnie skinęła

głową. No, bystra dziewczyna, pomyślałem. Przynajmniej na niej mogę polegać. Kto jak kto,

ale Scarlett nie będzie się długo wahać; jeśli nie zna nikogo z obecnych, to siłą ściągnie

obrączki jakiejś obcej parze.

Znów zwróciłem się twarzą do ołtarza.

- Kochani: zebraliśmy się tu dzisiaj przed obliczem Pana, aby na oczach całej naszej

kongregacji połączyć świętym węzłem małżeńskim tę oto młodą parę, Angusa i Laurę…

W tym momencie z tyłu rozdarł się jakiś bachor, kompletnie zagłuszając pastora.

Zerknąłem za siebie, żeby zobaczyć, co się dzieje, a wtedy Matthew pochwycił moje

spojrzenie, dając mi znak, że ma, co trzeba.

- Zaraz wracam - szepnąłem do Angusa. Ujrzałem przerażenie w jego oczach -

najchętniej złapałby mnie za mankiet i zatrzymał przy sobie, ale nie bardzo mu wypadało.

Klepnąłem go lekko w ramię, żeby mu dodać otuchy, i ruszyłem w stronę Matthewa.

Spotkaliśmy się na środku nawy, akurat w pobliżu ławki, w której siedziała

nieznajoma w olbrzymim czarnym kapeluszu. Matthew wsunął mi do ręki zdobyczne

obrączki. Kiedy na nie spojrzałem, myślałem, że zemdleję. Zupełnie o co innego mi chodziło!

Posłałem mu naprawdę mordercze spojrzenie, na które odpowiedział lekkim wzruszeniem

ramion, jakby chciał mi powiedzieć, że sam sobie jestem winien. Pod tym względem miał

rację; mogłem w końcu znaleźć sobie bystrzejszych przyjaciół, zamiast zadawać się z bandą

głupców. Zresztą sam nawet nie wiedziałem, czy w grę wchodziła głupota, czy może chcieli

zrobić kawał mnie i młodej parze?

Nie było czasu na zgadywanie. Już miałem wrócić na swoje miejsce, kiedy pastor

poinformował surowym tonem zebranych, że jeśli ktoś zna jakikolwiek powód albo

przyczynę, dla których niniejszy związek małżeński nie może zostać zawarty, to powinien

wystąpić lub po wieki wieków zachować milczenie.

Zamarłem bez ruchu, aby dobry pastor nie pomyślał przypadkiem, że chcę zgłosić

jakieś zastrzeżenia. Tego Angus już nigdy by mi nie wybaczył. I wtedy dobiegł mnie cichy

szept dziewczyny w czarnym kapeluszu, która nachyliła się do ucha swojej sąsiadki.

- To, że facet jest kiepski w łóżku, to chyba niedostateczny argument? - zapytała z

wyraźnym amerykańskim akcentem.

Jej sąsiadka, stateczna angielska matrona, rozdziawiła ze zdumienia usta, ale ja

parsknąłem śmiechem. Cenię w kobietach poczucie humoru. Chociaż zdziwiło mnie, że wie

takie rzeczy o Angusie. Nigdy nie widziałem ich razem, a przecież zdawało mi się, że znam

wszystkie jego flamy z ostatnich kilku lat.

Nikt się nie zgłosił na wezwanie pastora, więc ten zwrócił się do Angusa i przeszedł,

ż

e tak powiem, do kwestii zasadniczej;

- Czy przysięgasz kochać ją i tylko ją, dbać i troszczyć się o nią, zarówno w zdrowiu,

jak i w chorobie, dopóki oboje nie dokonacie żywota?

- Tak - odparł bez wahania Angus.

Zacząłem skradać się z powrotem nawą na swoje miejsce, starając się stąpać najciszej,

jak umiałem, aby nie zakłócić ceremonii w tym jakże ważkim momencie. Zakłócił ją za to

płacz dziecka. Ledwo Laura zaczęła powtarzać za pastorem sakramentalną formułkę, dziecię

rozdarło się z siłą dwustu decybeli. Przemknęło mi przez głowę, że nie wiem, dlaczego ludzie

w ogóle mają dzieci, w końcu środki antykoncepcyjne są od dawna powszechnie dostępne. A

jeśli już zdarzy im się wpadka, mogliby te swoje pociechy zostawiać w domu, zamiast ciągać

je na śluby, żeby psuły bądź co bądź uroczyste dla niektórych okazje. Całe szczęście, że

przynajmniej wieczorami nie targają kochanych maleństw ze sobą do teatru i na przyjęcia, bo

można by było zupełnie oszaleć. - …kochać i czcić… dopóki śmierć… nie rozłączy… tak mi

dopomóż… - Laura natężała głos, ale i tak niemal nie było jej słychać; Musiałaby wrzeszczeć

na całe gardło, żeby przekrzyczeć dzieciaka.

Ale zorientowałem się z jej słów, co ma teraz nastąpić - w końcu dość często bywałem

na ślubach, gdyż od paru lat pragnienie wstępowania w związki małżeńskie rozprzestrzeniało

się niczym zaraza wśród moich znajomych - więc wykonałem rozpaczliwy sus i znalazłem się

u boku Angusa. Zdążyłem dosłownie w ostatniej chwili, bo kolejna kwestia pastora była

skierowana do mnie.

- Poproszę obrączki! - rzekł bardzo donośnie. Jego głos przetoczył się jak grzmot po

wnętrzu kościoła, bo sekundę wcześniej dziecię umilkło i zapanowała kompletna cisza.

Pastor chrząknął, nieco zmieszany, po czym postąpił o krok do przodu i podsunął mi

pod nos otwartą Biblię. Położyłem na niej „obrączki” zdobyte przez Matthewa. Na twarzy

pastora i młodej pary odmalowało się lekkie zdumienie, ale pastor jak gdyby nigdy nic

kontynuował ceremonię.

- Niech ta obrączka będzie symbolem naszych zaślubin; od tej chwili będę oddawać ci

cześć całym moim ciałem, a wszystkie moje dobra ziemskie będą odtąd naszą wspólną

własnością - wyrecytował, spoglądając znacząco na Angusa, żeby recytował za nim.

Angus powtórzył słowa pastora, po czym wsunął Laurze na palec jedną z „obrączek”.

Był to tandetny, plastikowy pierścionek z czerwonym sercem zamiast oczka, wielkości mniej

więcej małego kastetu. Z kolei Laura wsunęła Angusowi na palec metalowy sygnecik z

czaszką i piszczelami.

Były to dość typowe okazy biżuterii preferowanej przez Scarlett, która zamiast

pożyczyć obrączki od jakiejś pary, po prostu ściągnęła z palców i przekazała mi przez

Matthewa dwa swoje pierścionki.

Po zakończonej ceremonii państwo młodzi wyszli z kościoła, a za nimi wysypali się

goście. Ledwo skończyli składać życzenia Angusowi i Laurze, komendę nad zgromadzeniem

przejął fotograf, który zaczął ustawiać wszystkich przed świątynią i pstrykać zdjęcia.

Był piękny, wiosenny dzień. Stanąłem nieco z boku w towarzystwie Matthewa i

Garetha. Mimo sporej różnicy wieku, stanowili wyjątkowo dobraną parę, gdyż to o ponad

dwadzieścia lat starszy Gareth był w tym związku bardziej spontanicznym i uczuciowym

partnerem.

Poważny, spokojny i znacznie powściągliwszej natury Matthew musiał często

hamować jego ekstrawaganckie pomysły i zapędy. Pogodnie jednak przyjmował na siebie

rolę wyrozumiałego opiekuna uroczego i rozkapryszonego bobaska, za jakiego - mimo

pięćdziesiątki na karku - Gareth lubił czasami uchodzić. Ale chociaż ekspansywność Garetha

bywała chwilami męcząca dla otoczenia, w sumie jego związek z Matthewem był znacznie

bardziej udany od większości znanych mi małżeństw. A może nawet od wszystkich…

Miałem ochotę powiedzieć coś przykrego do Matthewa na temat tych przeklętych

pierścionków Scarlett, ale potem pomyślałem sobie, że Angus i Laura są zbyt przejęci całą

uroczystością, żeby żywić do mnie żal. A z czasem będą pewnie opowiadać znajomym o tym,

jak zapomniałem obrączek i co im dałem w zastępstwie, i śmiać się do rozpuku. I o ile tylko

Scarlett się zgodzi, pewnie zapragną zatrzymać jej ohydne pierścionki na pamiątkę. Akurat

kiedy patrzyłem na uśmiechniętą, rozpromienioną Laurę pozującą do zdjęcia, sześcioletni

brzdąc siedzący u jej stóp wsadził nagle głowę pod jej rozłożystą suknię. Angus natychmiast

rzucił się na kolana, wyciągnął malca i wymierzył mu solidnego klapsa. Zastanawiałem się,

jaka by była reakcja Angusa, gdybym to ja dał nura pod kieckę Laury. Wyglądała tak

ponętnie, że niemal zazdrościłem brzdącowi, który właśnie oddalał się z bekiem.

Potem jednak spostrzegłem dziewczynę w olbrzymim czarnym kapeluszu, która

wyłoniła się z tłumu i szła w naszą stronę. Wyglądała o niebo atrakcyjniej od Laury.

Poczułem, że mógłbym się w niej zakochać na zabój.

- Ładny kapelusz - pochwaliłem, kiedy zrównała się z nami.

- Dziękuję. Kupiłam go specjalnie na tę okazję - powiedziała z uśmiechem i poszła

dalej.

Patrzyłem, jak podchodzi do jakiejś pomarszczonej staruszki i zaczyna z nią

rozmawiać. Akurat w tym momencie podbiegła do nas Scarlett.

- Scarlotta, moja droga, cóż za wspaniała kreacja! - zachwycił się Gareth, teatralnym

gestem wyrzucając na bok ramiona. - Eklezjastyczna purpura i pogańska barwa pomarańczy

symbolizujące magiczną symbiozę chrześcijańskiej i pogańskiej tradycji, jaką od wieków

stanowi małżeństwo. O to ci chodziło, tak?

- Co? No tak… - przyznała dość niepewnym głosem moja skonfundowana

współlokatorka, posyłając mi bezradne spojrzenie.

Ale ja, wciąż zły z powodu tych tandetnych pierścionków, nie zamierzałem

przychodzić jej z pomocą. Niech sobie Gareth dworuje z niej ile wlezie, pomyślałem. Należy

jej się!

Po chwili przyłączyła się do nas Fiona. Wyglądała naprawdę uroczo.

- Fiona, ale ty dziś kurewsko pięknie wyglądasz! - zawołałem. - Miałem ochotę

powiedzieć ci to wcześniej, ale nie chciałem mówić „kurewsko” w kościele.

- Dzięki, Charles. - W jej oczach pojawił się błysk radości; tak jak wszystkie kobiety,

była łasa na nietuzinkowe komplementy.

- Słuchaj, wiesz może, kim jest ta dziewczyna w czarnym kapeluszu? - spytałem,

wskazując palcem interesującą mnie osobę, która nadal rozmawiała ze staruszką.

Fiona spojrzała na mnie bacznie.

- Ma na imię Carrie - powiedziała.

- Bardzo ładne imię.

- Jest Amerykanką.

- Ciekawe.

- I ma opinię puszczalskiej - dodała, wydymając lekko wargi.

- Naprawdę? - zapytałem, coraz bardziej zaintrygowany.

- Jest modelką, kiedyś pracowała w Londynie dla „Vogue”. Obecnie znów mieszka w

Ameryce. Obraca się w najwyższych sferach i zadaje tylko z nadzianymi facetami. Nie masz

szans - skonstatowała nie bez cienia satysfakcji.

- No, wreszcie jakaś miła wiadomość - powiedziałem. - Wielkie dzięki!

Fotograf przestał w końcu pstrykać zdjęcia. Odprowadzani przez tłum roześmianych i

pokrzykujących wesoło krewnych, Angus i Laura wsiedli do rolls - royce'a i ruszyli spod

kościółka. Goście też zaczęli wsiadać do samochodów, żeby dojechać do oddalonego o dwa

kilometry dworku rodziców Laury, gdzie miało się odbyć przyjęcie weselne. Nasza grupka

również ruszyła w stronę land rovera Toma i mini coopera Scarlett. Tym razem usiadłem na

miejscu dla pasażera, pozwalając dziewczynie prowadzić.

Po kilku minutach byliśmy na miejscu. Ponieważ szeroki żwirowany podjazd był już

w całości zastawiony samochodami, Tom zaparkował land rovera na skraju szosy, a Scarlett

stanęła tuż za nim. Wysiedliśmy z wozu i przyłączyli się do przyjaciół, po czym wspólnie

ruszyliśmy na skróty przez pole w stronę rozległego piętrowego domostwa, mijając po drodze

dwie krowy i stadko pasących się owiec, z których wszystkie miały barwne kokardy

zawiązane na szyi.

_ Patrz jakie śliczne owieczki! - zawołała w zachwycie Scarlett na widok tych

obleśnie tłustych muflonów. - Myslisz, że same tak się wystroiły?

Jako dziecko miejskiego proletariatu Scarlett nie miała najmniejszego pojęcia ani o

zwierzętach domowych ani o ich umysłowych i zręcznościowych możliwościach. Naprawdę

była szczerze przekonana, że kiedy owce dowiedziały się, iż córka ich właścicieli wychodzi

za mąż postanowiły zawiązać sobie kokardy.

mnie pomysł z kokardami na owcach wydał się nieco kiczowaty, ale podobnie jak

reszta przyjaciół, postanowiłem nie wyprowadzać Scarlett z błędu. W końcu nie należy

nikogo pozbawiać tak sympatycznych iluzji. A przy okazji przypomniałem sobie rozmowę,

którą odbyliśmy jakiś czas temu, kiedy to Scarlett przybiegła do mnie wzburzona i zapłakana.

Okazało się, że kiedy li pierwszej randce zamówiła w restauracji żeberka, miły chłopak,

którego poznała dzień wcześniej, nazwał ją „nieczułą morderczynią” i wyszedł z lokalu

trzaskając drzwiami. Dopiero w trakcie długiej rozmowy i licznych prób pocieszenia Scarlett

zdałem sobie nagle sprawę, że dziewczyna bynajmniej nie kojarzy żadnych dań i produktów

mięsnych ani mleczarskich z żywymi zwierzętami. Mleko było dla niej po prostu napojem

kupowanym w sklepie, nad którego metodą produkcji nie zastanawiała się nigdy, zakładając,

ż

e wytwarzane jest z jakichś bliżej nieokreślonych składników, podobnie jak Coca - cola,

Sprite czy Pepsi; tak samo mięso i wędliny były dla niej po prostu jedzeniem, równie dobrze

produkowanym sztucznie, co hodowanym w szklarniach albo na drzewach. Pomysł wielkiego

drzewa, z którego można sobie po prostu zrywać soczyste szynki i polędwice wydał mi się

niezwykle zabawny, wytłumaczyłem jej jednak, skąd naprawdę się biorą te tak chętnie

spożywane przez człowieka produkty. Spłakała się jeszcze bardziej i potem przez całe trzy

tygodnie była wegetarianką. Później albo zapomniała o naszej rozmowie, albo znudziła jej się

jarska dieta, bo pewnego dnia znów zobaczyłem w lodówce salami. A może po prostu Scarlett

nie sądziła, że salami, którego nazwa nie padła w naszej rozmowie, to też produkt mięsny?

Może myślała, że to warzywo? W końcu każdy chyba przyzna, że salami bardziej przypomina

z wyglądu ogórek lub bakłażan niż żeberka.

- Czy ktoś jeszcze wdepnął w krowi placek? - spytał nagle Tom.

Spojrzeliśmy na niego w milczeniu i pokręcili głowami.

- Nie? Nikt? - upewnił się mój dobrze urodzony przyjaciel. - Tak też myślałem. Zaraz

was dogonię, muszę wyczyścić but. Nie chcę śmierdzieć gównem przez cały wieczór, bo

wtedy na pewno nie uda mi się poderwać żadnej panny.

Tom odłączył się od nas, podszedł do stojących jedna na drugiej kilku beli siana i

zaczął energicznie trzeć podeszwą buta o najniższą z nich. Odwróciłem wzrok akurat w

chwili, kiedy cała konstrukcja zaczęła się niebezpiecznie chwiać. Wiedziałem, co się za

chwilę wydarzy, a nie chciałem być świadkiem hańby przyjaciela.

- Myślicie, że nienawidziłabym go tak samo silnie, gdyby nie był moim bratem? -

zapytała Fiona.

Zabrzmiało to jak żart. Gareth dał się nabrać i parsknął śmiechem, ale ja wiedziałem,

ż

e Fiona pyta śmiertelnie poważnie. W końcu to żadna frajda mieć brata idiotę. Szansę na

dobre małżeństwo od razu spadają do zera.

Tom, co prawda, nie był autentycznym idiotą, a tylko gamoniem i nieudacznikiem.

Poznaliśmy się i zaprzyjaźnili na studiach, bo trudno było go nie lubić. Tom był i poczciwym,

uczynnym i ograniczonym arystokratą, który w tym czasie studiował architekturę już

dziewiąty rok. Nikt na uczelni nie wiedział, co dalej z nim począć. Z jednej strony żaden z

profesorów nie miał serca wyrzucić ze studiów tak sympatycznego i dobrze ułożonego

młodego człowieka, a z drugiej strony było absolutnie jasne, że nie mogą dać mu dyplomu,

gdyż będą mieli na sumieniu ludzi, którzy zamieszkają w zbudowanym przez niego domu,

albowiem każda konstrukcja projektu Toma na pewno się zawali. Rozwiązałem ten problem -

a przy okazji zyskałem dozgonną wdzięczność dziekana - kiedy zaprosiwszy całe grono

profesorskie wydziału architektury na suto zakrapiany obiad, uzmysłowiłem starszym panom,

ż

e Tom, dziedzic naprawdę wielkiej fortuny, nigdy w życiu nie będzie musiał zarabiać na

ż

ycie jako architekt, a co więcej, dałem im słowo, że dopilnuję, i ni już nigdy nie zasiadł za

stołem kreślarskim. Po czym nazajutrz z premedytacją zmiażdżyłem mu kciuk dziadkiem do

orzechów. Tom wył i miotał się wokół stołu, a ja gniotłem mu kciuk, udając, że nie wiem, iż

w dziadku tkwi nie orzech, lecz palec kolegi. Na szczęście Tom uwierzył, że naprawdę nie

wiedziałem, i wybaczył im w drodze do zaprzyjaźnionego ze mną lekarza, który stwierdził

trwałe kalectwo i zakazał Tomowi posługiwania się przyrządami kreślarskimi pod groźbą…

nieodwracalnej impotencji. Tom nie bardzo wiedział, jaki to ma związek z jego zmiażdżonym

kciukiem, ale jak każdy mężczyzna bał się impotencji bardziej niż jakiejkolwiek choroby na

ś

wiecie. Tak więc solennie obiecał lekarzowi, że absolutnie zastosuje się do jego wskazówek.

I wkrótce otrzymał upragniony dyplom…

- Boże, nigdy nie wiem, co mówić rodzicom państwa młodych, witając się z nimi -

powiedziała Fiona.

- Nic prostszego - rzekł Gareth. - Wystarczy, jeśli powiesz, że panna młoda wyglądała

prześlicznie albo jakie to szczęście, że mamy dziś taki piękny dzień.

- Na nic oryginalniejszego cię nie stać? - zapytała.

- No, jak wolisz, możesz ich po prostu wycałować w oba policzki i spytać, w którym

miesiącu ciąży jest panna młoda, bo na oko nie możesz poznać.

- Rodzicom nie mówi się rzeczy oryginalnych - wtrącił z powagą Matthew. - Masz do

wyboru albo to, co ci poradził Gareth, albo: „Muszą być państwo niezmiernie dumni”.

- Boże miłosierny… - Fiona westchnęła cicho.

Ale najwyraźniej wzięła sobie słowa Matthewa do serca, bo kiedy stanęliśmy w

kolejce gości witających się z Laurą, Angusem oraz ich rodzicami i wreszcie nadeszła nasza

kolej, sama też nie zdecydowała się na nic bardzo oryginalnego.

- Jakie to szczęście, że mamy dziś taki piękny dzień - powiedziała do rodziców

Angusa.

Za to Gareth wykazał znacznie więcej fantazji.

- Wspaniały ślub, wspaniały! - zawołał. - Ja i Matthew natychmiast też zapragnęliśmy

wstąpić w związek małżeński.

- Naprawdę? - ucieszył się ojciec Laury. - A gdzie są panów szczęśliwe wybranki?

Gareth już chciał mu wytłumaczyć, że bynajmniej nie chodzi o żadne wybranki, ale

Matthew dał mu sójkę w bok.

- Niestety, nie mogły przybyć - rzekł. - Pracują jako stewardesy.

Następna w kolejce była Scarlett.

- Laura wygląda dziś kurewsko pięknie - powiedziała do rodziców panny młodej. - Na

miejscu Angusa zerżnęłabym ją od razu w kościele.

Matka i ojciec Laury spojrzeli przerażeni po sobie, ale nie odezwali się słowem.

Scarlett najwyraźniej miała ochotę jeszcze coś dodać, ale złapałem ją za rękę.

- Starczy! - syknąłem.

Tom, który nadbiegł akurat w porę, by usłyszeć słowa Scarlett, uścisnął mocno rękę

matce Laury.

- Cześć, cześć, jak leci? - powiedział, strzepując z włosów resztki siana. - Scarlett ma

absolutnie rację; ja też miałem ochotę zerżnąć Laurę.

Jak już wspomniałem wcześniej, ja również byłem nie od tego, ale choć jej rodzicom

niewątpliwie powinno być miło, że uroda ich córki wzbudza aż tak silne emocje wśród gości,

uznałem, że ograniczę się do bardziej tradycyjnego komplementu.

- Muszą być państwo z niej niezmiernie, ale to niezmiernie dumni - oświadczyłem.

W ogrodzie za domem, pod baldachimem rozpostartym na słupach ozdobionych

girlandami papierowych kwiatów, czekały suto zastawione stoły, z których jeden, najdłuższy,

znajdował się na niewielkim podwyższeniu. Właśnie przy nim mieli zasiąść państwo młodzi,

ich rodzice i najbliżsi krewni, a także druhny i drużba - czyli ja. Na razie goście weselni stali

w niewielkich grupkach na rozległym, równo przystrzyżonym trawniku, prowadząc rozmowy,

a kelnerzy i kelnerki krzątali się wokół nich, roznosząc na tacy kieliszki szampana. Rodzice

Laury najwyraźniej pospraszali wszystkich jak popadło, bo oprócz eleganckich

reprezentantów londyńskiej śmietanki widziałem także ludzi, których czerstwe i rumiane

twarze oraz zażywne sylwetki wskazywały niechybnie na to, że są prostymi właścicielami

ziemskimi mieszkającymi w okolicy. Ucieszyło mnie, że „apetyczna blond beza”, jak ją od

pewnego czasu nazywałem w myślach, przynajmniej nie została wychowana na snobkę.

- Kochani, rozchodzimy się - zakomenderował Gareth, kiedy po wejściu do ogrodu

przystanęliśmy na skraju tłumu gości. - Spotkamy się w tym samym miejscu, no, powiedzmy

za siedem godzin. Tylko musimy się umówić, kto nie pije, żeby mógł prowadzić samochód.

- Proponuję rzut monetą - powiedział Matthew, sięgając do kieszeni po

dwudziestopensówkę. - Jeśli wypadnie reszka, kierowcą będzie Tom. Jeśli orzeł, to nikt z nas

pozostałych.

Podrzucił i złapał monetę, po czym pokazał ją Tomowi.

- Sam zobacz - rzekł. - Wypadło na ciebie.

- Trudno - mruknął Tom, wzruszając ramionami. Bynajmniej nie zorientował się, że

padł ofiarą podstępu. - Raz na wozie, raz pod wozem…

- No dobra, chodźmy się zabawić - powiedział Gareth i każdy z nas ruszył w inną

stronę, niczym rycerze pochowanego w Glastonbury króla Artura, twórcy Okrągłego Stołu.

Zacząłem rozglądać się wkoło w poszukiwaniu Carrie, dziewczyny w olbrzymim

kapeluszu. Wiedziałem, że musi gdzieś tu być. Kiedy stając na palcach wreszcie ją

wypatrzyłem, była sama. Wziąłem z tacy od przechodzącego obok kelnera dwa kieliszki

szampana i ruszyłem w jej stronę, ale zanim zdążyłem dojść, podszedł do niej jakiś facet.

Niech to szlag, zakląłem w duchu.

- To dla mnie? - spytał Gareth, który akurat wyrósł obok mnie jak spod ziemi,

wskazując na kieliszek.

- Proszę, bierz.

- Dzięki - rzekł. - Właśnie wypatrzyłem byłego kochanka. Idę z nim porozmawiać i

zamierzam być taki zabawny, że za dziesięć minut padnie trupem z żalu, że ze mną zerwał.

Puścił do mnie oko, opróżnił jednym haustem kieliszek, oddał mi go, zarechotał i

ruszył przed siebie. Wychyliłem szybko drugi kieliszek i podszedłem do stołu, gdzie

odstawiłem oba puste i wziąłem dwa pełne. Znów zacząłem się rozglądać za Carrie. Kiedy ją

dojrzałem, rozmawiała z kolejnym facetem, wysokim blondynem. Cholera jasna,

pomyślałem, ale akurat w tym momencie ktoś zawołał blondyna, więc przeprosił dziewczynę

i zostawił ją samą. Miałem ochotę rzucić się biegiem w jej stronę, ale się opanowałem.

Podszedłem do niej całkiem spokojnym, wręcz leniwym krokiem.

- Może szampana? - zaproponowałem.

- Dziękuję - powiedziała z uśmiechem, biorąc ode mnie jeden kieliszek.

- Aaaa… - Zamierzałem powiedzieć coś niezwykle dowcipnego, ale nagle poczułem w

głowie zupełną pustkę. Patrząc z bliska na Carrie wiedziałem, że to dziewczyna dla mnie,

taka, o jakiej marzyłem przez całe życie, nawet jeśli nie zdawałem sobie z tego sprawy.

Stałem i jak głupi wlepiałem w nią gały, zastanawiając się nerwowo, co by tu powiedzieć, a

jednocześnie wiedząc, że jeśli dalej tak będę stał bez słowa, pomyśli, że naprawdę jestem

idiotą, i nie będzie chciała mieć ze mną nic więcej do czynienia. - Aaaa…

Wtem podszedł do nas John, brat Henrietty, dziewczyny, z którą chodziłem przez

kilka miesięcy i zerwałem mniej więcej przed rokiem. Swoim pojawieniem się bezwiednie

wybawił mnie z opresji.

- Cześć, Charles - rzekł, łypiąc pożądliwie okiem w stronę Amerykanki. - Chciałem

się zapytać, czy nie miałbyś ochoty kupić kilku akcji. To prawdziwa okazja…

Była to żałosna wymówka. Nie oszukujmy się; jeśli do faceta gadającego na przyjęciu

z obcą, atrakcyjną kobietą, faceta, o którym powszechnie wiadomo, że ostatnio nie śmierdzi

groszem, podchodzi wzięty makler i proponuje mu kupno akcji, jasne jest, że co innego mu w

głowie niż interesy. Raczej własny interes, ten, który mu dynda między nogami. Ale

wiedziałem, że John nie ma szans u Carrie, jeśli dziewczyna posiada choć odrobinę godności.

Bo choć faktycznie nadziany, był chudy jak patyk, łysy jak kolano, i aczkolwiek nie skończył

jeszcze czterdziestki, wyglądał na sześćdziesiąt lat.

- Dzięki, John - powiedziałem. - Pozwól, że cię przedstawię… - Zawiesiłem głos,

udając, że nie wiem, jak moja rozmówczyni ma na imię.

- Carrie - rzekła szybko.

- Bardzo mi przyjemnie - oświadczył, ściskając jej szczupłą dłoń. - Jestem John.

Na moment zapadła cisza. Patrząc na Johna pomyślałem nagle, że dzisiaj jakoś lepiej

wygląda. Młodziej. Najwyżej na pięćdziesiątkę. Postanowiłem sam zniechęcić do niego

Carrie.

- Jak się miewa twoja niezmiernie urodziwa narzeczona? - zapytałem.

- Już nie jest moją narzeczoną - odparł.

- Ojej, szkoda - mruknąłem. - Ale wiesz, nie martwiłbym się zbytnio na twoim

miejscu. Cały czas pieprzyła się z Tobym de Lisie, tak na wszelki wypadek, gdyby z tobą się

jej nie ułożyło.

John zaczerwienił się gwałtownie.

- Mary jest teraz moją żoną - rzekł.

Ktoś inny może zaniemówiłby z wrażenia, ale ja nie straciłem rezonu.

- No, to moje serdeczne gratulacje - powiedziałem.

Carrie parsknęła cichym śmiechem.

- Przepraszam, ale muszę z kimś porozmawiać - oznajmiła i oddaliła się,

pozostawiając nas samych.

- Bardzo serdeczne. Hm… I co jeszcze nowego u was? - zapytałem. - Spodziewacie

się potomstwa? A może w waszym domu już słychać tupot małych nóżek?

John stał bez słowa, łapiąc ustami powietrze; w tym momencie bardzo przypominał

rybę.

- Nie, pewnie na to jeszcze za wcześnie - odpowiedziałem sam sobie. - Macie rację,

nie warto się spieszyć. No cóż, pozdrów ode mnie Mary. A teraz przepraszam cię, ale muszę z

kimś porozmawiać - dodałem, biorąc przykład z Carrie, i oddaliłem się szybkim truchtem,

pozostawiając go samego.

Podszedłem do jednego z umajonych girlandami słupów podtrzymujących baldachim

rozpostarty nad stołami, przystanąłem przed nim, po czym walnąłem w niego trzy razy głową.

Nie tak mocno, żeby zobaczyć przed oczami gwiazdy, ale dostatecznie mocno, żeby poczuć

ból.

- Osioł, osioł, osioł - powiedziałem do siebie. Uznałem, że w pełni wystarczy, jeśli

powtórzę to trzy razy. W końcu nie wyjawiłem Johnowi, że w czasie ich narzeczeństwa Mary

bzykała się nie tylko z Tobym de Lisie, ale również z Douglasem Boydem i Andrew

McCreebem.

Przechodząca obok znajoma starsza dama zatrzymała się i popatrzyła na mnie

zdumiona.

- Ten słup stał trochę krzywo, więc musiałem go wyprostować - oznajmiłem, żeby

wyjaśnić swoje dziwne zachowanie. - Chyba już stoi prosto, prawda?

Zamrugała nerwowo i oddaliła się bez słowa. Pewnie pomyślała, że zwariowałem. W

następnej chwili podszedł do mnie mój brat, David.

- Co się z tobą dzieje, Charles? - spytał, posługując się językiem migowym.

David, młodszy ode mnie o cztery lata, ogłuchł na skutek choroby przebytej we

wczesnym dzieciństwie, zanim jeszcze nauczył się mówić. Choć struny głosowe ma w

całkowitym porządku, nie potrafi panować nad swoim głosem, toteż jeśli tylko może, woli

porozumiewać się językiem migowym. Pewnego lata, kiedy mieliśmy spędzać wakacje w

posiadłości dziadka razem z resztą rodzeństwa, nauczyłem się przed przyjazdem podstaw

języka głuchoniemych. To sprawiło, że byłem jedynym, który mógł się z nim porozumiewać

bez trudu; dzięki temu zaprzyjaźniliśmy się bardzo, o wiele bardziej niż z resztą rodzeństwa.

Przyrodniego rodzeństwa. Bo David też nie jest moim rodzonym bratem, lecz przyrodnim.

Tak się bowiem składa, że podobnie jak pokolenie hippisów odkryło wolną miłość,

pokolenie moich rodziców odkryło rozwody. Stało się to w znacznej mierze za sprawą

Edwarda VIII, który zrezygnował z korony, żeby móc poślubić amerykańską rozwódkę.

Obecnie wiadomo powszechnie, że w grę wchodziła nie tyle zakazana miłość, co

prohitlerowskie sympatie króla, z powodu których premier i rząd zmusili go do abdykacji;

jednakże ponieważ prawdę skrzętnie ukrywano przez lata, w pamięci współczesnych zapisał

się przede wszystkim jako romantyk, który wolał poślubić ukochaną kobietę, niż panować

nad potężnym mocarstwem, jakim w owym czasie nadal była Anglia. Niemniej jego szeroko

komentowany na całym świecie wybór na żonę pani Wallis Simpson, dwukrotnej rozwódki,

sprawił, że rozwody przestały być rzeczą wstydliwą, o której jeśli w ogóle mówiono w

towarzystwie, to co najwyżej ściszonym głosem. Zresztą nic dziwnego, że stanowiły temat

tabu: w końcu aż do roku 1858 rozwód można było uzyskać w Anglii tylko za specjalną

uchwałą parlamentu, a w następnych latach jeszcze przez długi czas jedynym powodem w

miarę szybkiego otrzymania zgody była zdrada żony, albowiem zdrada męża musiała być

połączona z wyjątkowym okrucieństwem lub porzuceniem małżonki na co najmniej dwa lata.

W każdym razie właśnie za sprawą pani Wallis Simpson zaczęło być w Anglii głośno

o znacznie bardziej liberalnym w tej kwestii prawodawstwie amerykańskim, a zwłaszcza

skandynawskim, co doprowadziło do wydania nowej ustawy rozwodowej w rok po abdykacji

króla. Nie była wiele liberalniej sza od poprzedniej: na przykład trzeba było żyć w związku

małżeńskim przez trzy lata, zanim mogło się wystąpić o rozwód, a podstawą jego udzielenia

były tylko zdrada, porzucenie na co najmniej trzyletni okres, okrucieństwo bądź trwająca

przez pięć lat stwierdzona choroba psychiczna jednego ze współmałżonków. Ale czuło się, że

idzie nowe. Potem nastąpiła druga wojna światowa i towarzyszące jej rozluźnienie

obyczajów, później okres odbudowy kraju ze zniszczeń i zaciskania pasa, a wreszcie zamożne

lata pięćdziesiąte i sześćdziesiąte…

I rozwody za zgodą stron! Wszyscy rzucili się na nie jak pies na kiełbasę: Bynajmniej

nie wyłącznie dlatego, że byli nieszczęśliwi w swoich dotychczasowych związkach.

Zwłaszcza wyższe warstwy chciały przede wszystkim skorzystać z nowych możliwości, jakie

nagle się przed nimi otworzyły. Życie na kocią łapę nie pasowało do środowisk, z jakich się

wywodzili; uważali je za coś mało eleganckiego. Ale rozwód i kolejny ślub? Toż to tylko

nowy pretekst do przyjęć i zabaw! Tego właśnie chcieli, tym bardziej że dzieci nie były

przeszkodą, bowiem Angielki z wyższych sfer nigdy nie wychowują własnego potomstwa;

najpierw wyręczają je w tym niańki, a potem szkoły z internatem.

W każdym razie niedługo po moim urodzeniu rodzice zasmakowali w rozwodach jak

kot w śmietanie, w przerwach między nimi niefrasobliwie płodząc w wypadku ojca, a rodząc

w wypadku matki całe rzesze moich przyrodnich sióstr i braci. Między matką a ojcem

nastąpiło nawet coś w rodzaju współzawodnictwa, jeśli chodzi o liczbę zawartych małżeństw:

wówczas, kiedy odbywał się ślub Angusa i Laury, ojciec miał już dwunastą żonę, a matka

jedenastego męża. David, mój głuchy brat przyrodni, był synem ojca z jego trzeciego

małżeństwa.

- Nic takiego - odpowiedziałem również na migi, kiedy zobaczywszy, jak uderzam

głową w słup, David podszedł do mnie i spytał, co się ze mną dzieje.

- Nie kłam.

- No dobra. Pamiętasz, jak włączyłeś kiedyś silnik motorówki dziadka i śruba

poharatała mi nogę?

- Tak.

- No więc teraz przechodzę o wiele gorsze katusze. Walenie łbem nic nie dało, idę się

powiesić.

- Miłej zabawy - zasygnalizował. - A nie wolisz się upić? Mogę ci towarzyszyć.

- Nie, dziękuję. Muszę być trzeźwy, bo mam wygłosić mowę - odparłem.

- Jak chcesz. - Wzruszył ramionami i odszedł w stronę stołu z trunkami.

Kiedy stałem patrząc za nim, nagle doleciała mnie rozmowa Matthewa z ładną, rudą

dziewczyną, którą widziałem po raz pierwszy.

- Kim jest ten chłopak w popielatym fraku? - zapytała, wskazując odchodzącego

Davida.

- Na imię ma David - rzekł Matthew.

- Atrakcyjny kąsek - skomentowała dziewczyna.

- Też tak uważam - przyznał Matthew.

- Ale dlaczego oni obaj wykonywali takie dziwne gesty? - zapytała.

- Kąsek jest głuchy.

- Ojej!

- Głuchy, ale zabójczo przystojny - dodał z westchnieniem Matthew.

Parę metrów dalej Fiona rozmawiała z dość dziwnie ostrzyżonym facetem, którego też

widziałem po raz pierwszy.

- Nic mnie tak nie irytuje podczas ślubów jak dzieci - mówiła właśnie. - Zupełnie

jakby się gnojki zmawiały wcześniej ze sobą: ja zepsuję początek, ty koniec.

Mężczyzna roześmiał się trochę sztucznie.

- Ale pies ich trącał, porozmawiajmy o czymś przyjemniejszym - oświadczyła. -

Powiedz, jak ci na imię?

- Gerald.

- A czym się zajmujesz? - spytała.

- Zostałem niedawno wyświęcony na księdza - odparł nieśmiało Gerald, spuszczając

wzrok.

- O Boże! A ślubów już udzielasz?

- Jeszcze nie miałem okazji, ale będę udzielał, oczywiście. Chociaż przyznam się, że

obawiam się pierwszego razu. Ilekroć o tym myślę, po prostu zżera mnie trema.

- Rozumiem to znakomicie! - zawołała Fiona. - Sama na przykład byłam okropnie

stremowana, zanim po raz pierwszy poszłam z kimś do łóżka. A ty?

Nie dosłyszałem, co odpowiedział ksiądz, bo w tym momencie rozległ się dźwięk

gongu. Wszyscy spojrzeli w kierunku, z którego dobiegał. To jeden z kelnerów uderzał

miarowo niewielkim młoteczkiem w mosiężny talerz zawieszony na drewnianym drążku.

- Panie i panowie, prosimy do stołu - powiedział stojący obok kelnera ojciec panny

młodej.

Ruszyliśmy zgodnie w stronę stołów - ja w stronę tego, przy którym mieli zasiąść

państwo młodzi. Idąc spojrzałem z pewną obawą na Johna, który właśnie zajmował miejsce

przy sąsiednim stole wraz z Mary, swoją aktualną żoną, o której aktywnym przedmałżeńskim

ż

yciu erotycznym tak niefortunnie go poinformowałem. Oboje mieli rozognione twarze;

najwyraźniej przed chwilą doszło między nimi do ostrej wymiany zdań. Bałem się, że John

zdradził jej, od kogo się dowiedział o jej romansie z Tobym de Lisie. Bardzo nie lubię, jak

ktoś mnie nienawidzi. A zwłaszcza, jeśli tym kimś jest ładna kobieta…

Usiadłem na oznaczonym moim nazwiskiem miejscu, obok jakiegoś nieznajomego

staruszka.

- Dzień dobry. Na imię mi Charles - przedstawiłem się.

- Nie żartuj pan, Charlesa pochowano dwadzieścia lat temu - żachnął się staruszek.

- Chyba jakiegoś innego Charlesa - powiedziałem, trochę zbity z tropu.

- Coś pan, przecież to był mój brat! Myślisz pan, że pozwoliłbym pochować w naszej

rodowej kaplicy kogoś obcego? - Łypnął na mnie gniewnie małymi, zaczerwienionymi

oczkami.

- No nie, nie myślę nic podobnego - odparłem. - Nie chciałem pana urazić, ale ja

naprawdę mam na imię…

Staruszek już nie słuchał. Odwrócił się do swojej równie wiekowej sąsiadki i coś jej

mówił, stukając się palcem w czoło. Po tym, jak wbiła we mnie przerażony wzrok,

domyśliłem się, że staruszek ją poinformował, iż siedzą obok wariata, więc powinni się mieć

na baczności, bo mogę być niebezpieczny.

Spojrzałem na drugi koniec stołu, przy którym jakimś dziwnym trafem posadzono

również Scarlett, choć nie należała ani do rodziny, ani do najbliższych przyjaciół młodej pary.

Dopiero po chwili przyszło mi do głowy, że pewnie wcale jej tam nie posadzono, tylko

widząc wolne miejsce obok całkiem przystojnego mężczyzny, sama je zajęła. Kiedy na nią

patrzyłem, jednym haustem wychyliła kieliszek wina, po czym zarzuciła ręce na szyję

swojemu sąsiadowi, którego - daję głowę - widziała po raz pierwszy w życiu.

- Na imię mi Scarlett - zawołała, całując go prosto w usta. - Pilnuj mnie, żebym za

dużo nie piła, bo jeszcze naprawdę zacznę cię uwodzić.

Najskrytszym marzeniem Scarlett, z którego kiedyś mi się zwierzyła, było poślubić

arystokratę. A jeśli nie arystokratę, to przynajmniej milionera. Uważała, że w tak ważnej

kwestii nie można po prostu zdawać się na los, lecz trzeba mu ze wszech miar pomagać.

Dlatego kiedy już zamieszkaliśmy razem, a ja wybierałem się akurat na czyjś ślub czy inną

uroczystość, zapytała mnie wprost, czy nie mógłbym jej zabrać z sobą, bo chciałaby

„pokręcić się trochę wśród dobrze urodzonych”. Nie miałem nic przeciwko temu i odtąd

często ją zabierałem, a jej bezpośredniość i całkowity brak ogłady z reguły potrafiły tchnąć

element komizmu w najbardziej napuszone ceremonie. Teraz też z dużym rozbawieniem

obserwowałem jej sąsiada, który próbował uwolnić się z gorących objęć mojej

współlokatorki; Scarlett jakoś nie zauważyła, że po drugiej ręce faceta siedzi jego żona.

Wziąłem się do jedzenia tego, co jeden z kelnerów kursujących z półmiskami wokół

stołów nałożył mi na talerz. Laura oznajmiła mi wcześniej z dumą, że urządzaniem całego

przyjęcia zajmie się jej starsza siostra, która prowadzi w pobliżu restaurację. Z trudem

odkroiłem, a potem z jeszcze większym trudem przełknąłem kęs twardej jak podeszwa

pieczeni. Byłem zdziwiony, że w ogóle zdołano ją pokroić w plastry. Na moje oko musieli się

chyba posłużyć piłą tarczową. Spojrzałem współczująco w stronę Angusa i Laury; w końcu to

ż

adna przyjemność jeść stare buty na własnym weselu.

Zobaczywszy, że spoglądam w kierunku panny młodej, siedzący obok staruszek nagle

pociągnął mnie za rękaw. Widocznie już zapomniał, że niedawno doszedł do przekonania, iż

jestem groźnym wariatem.

- Ja też byłem kiedyś żonaty - rzekł. - I to z naprawdę piękną dziewczyną. Oczy miała

błękitne jak niebo, włosy barwy pszenicy, a policzki miękkie jak dojrzała brzoskwinia. Ale

móżdżek wielkości ziarnka fasoli, więc nasze małżeństwo nie trwało długo.

- Szkoda - powiedziałem. - Teraz stanowiliby państwo idealnie dobraną parę.

Zerkając na inne stoły widziałem, że wszyscy mają dość nieszczególne miny. Jedzenie

najwyraźniej nikomu nie smakowało i nikt nie chciał brać dokładek proponowanych przez

kelnerów. Kiedy jeden z nich stanął przy mnie pokręciłem głową, natomiast mój wiekowy

sąsiad zdecydowanym głosem wyraził dezaprobatę.

- Prędzej zjadłbym jądra mojego zmarłego brata! – zawołał.

Tylko Tom, który siedział przy sąsiednim stole, zajadał tak, że aż mu się uszy trzęsły.

Wszyscy obserwowali go z największym zdumieniem i jakby lekką odrazą.

Kelnerzy zaczęli powoli zbierać talerze, potem wnieśli lody. Wyglądały bardzo ładnie,

ale były twardsze od kostek lodu, jakie wrzuca się do drinków. Kiedy omal nie złamałem

łyżeczki, a mimo to nie zdołałem ich nawet nadkruszyć, uznałem, że najwyższy czas wygłosić

mowę. Uderzyłem nieco zgiętą łyżeczką w kieliszek i wstałem z miejsca. Oczy wszystkich

skierowały się w moją stronę.

- Panie i panowie - zacząłem - niezmiernie mi przykro, że odrywam was od jakże

smakowitego deseru. Brawa dla siostry panny młodej! Jednakże jako drużba pana młodego

muszę wam powiedzieć parę rzeczy. Dopiero po raz drugi w życiu jestem drużbą. Mam

nadzieję, że poprzednim razem dobrze wywiązałem się ze swoich obowiązków. W każdym

razie oboje nowożeńcy nadal ze mną rozmawiają, choć niestety, nie rozmawiają już ze sobą.

Dwa miesiące temu otrzymali rozwód.

Rozległy się salwy śmiechu. Wśród gości przy sąsiednim stole dojrzałem Carrie.

Patrzyła na mnie, z leciutkim uśmiechem. Zachęcony, podjąłem swoją przemowę.

- Tylko niech państwo nie myślą, że miałem w tym jakikolwiek udział. Jak się

okazało, Paula wiedziała, że Pierś sypiał z jej młodszą siostrą, zanim wspomniałem o tym w

swoim przemówieniu. Zaskoczyła ją co prawda wiadomość, że sypiał również z jej matką, ale

podejrzewam, że to był tylko jeden z bardzo wielu powodów, dla których ich małżeństwo

trwało zaledwie dwa dni. Podobno wzajemne oskarżenia nie miały końca i doszło nawet do

rękoczynów. Ale nie chciałbym psuć uroczystego nastroju tego podniosłego dnia

wspominając niepowodzenia innej pary, do której połączenia poniekąd przyłożyłem rękę.

Nasz Angus, w każdym razie, nie ma nic do ukrycia. A przynajmniej tak mi się wydawało,

zanim… zanim…

Zawiesiłem głos, a goście parsknęli pełnym oczekiwania śmiechem.

- Za chwilę powrócę do tego wątku, lecz na razie chciałbym powiedzieć jedno: jestem

pełen podziwu dla Angusa i Laury za to, że zdecydowali się na ten jakże ważny w ich życiu

krok. Wiem, że sam nie potrafiłbym się na niego zdobyć, ale to w niczym nie umniejsza

radości, jaką czuję, że postanowili się pobrać. A wracając do Angusa i owieczek… - znów

zawiesiłem głos - w sumie nie było to nic ważnego. Panie i panowie, zdrowie młodej pary! -

zakończyłem, podnosząc kieliszek.

- Zdrowie młodej pary! - zawołali chóralnie goście, też unosząc kieliszki.

Angus i Laura pocałowali się, pąsowi z przejęcia. Goście zaczęli klaskać. Kiedy brawa

umilkły, ojciec panny młodej podziękował mi za przemówienie, po czym dał znak orkiestrze.

Rozległa się muzyka. Angus i Laura pierwsi ruszyli na parkiet.

- Niech pan poprosi sąsiadkę i rusza z nią w tany - powiedziałem do sąsiada, wstając z

miejsca. - Szkoda marnować okazję!

Wzdrygnął się tak, jakbym zaproponował mu coś wielce nieprzyzwoitego, ale

odwrócił się do wiekowej damy, więc pomyślałem, że zamierza posłuchać mojej rady.

Omyliłem sie jednak. Już odchodziłem, kiedy dobiegły mnie pełne oburzenia słowa:

Ma pani pojęcie?! Ten wariat chciał mnie zaprosić do tańca.

Wzruszyłem ramionami. Facet miał o sobie o wiele za dobre mniemanie. Dlaczego

miałbym chcieć tańczyć z takim wrednym dziadygą? Ruszyłem na poszukiwanie Carrie.

Kiedy ją wreszcie dojrzałem, tańczyła z jakimś barczystym szatynem. Stanąłem więc z

boku i zacząłem przypatrywać się parom na parkiecie. Laura radziła sobie całkiem nieźle,

nawet jeśli jej ruchy do złudzenia przypominały skręty ciała arabskiej bajadery, za to Angus

tylko przestępował sztywno z nogi na nogę, jakby tańczył po raz pierwszy w życiu. Co może i

było prawdą; na przyjęciach zwykle wolał gadać z kumplami i pić. Mama Laury, starsza

dama w stroju od Coco Chanel i makijażu tak mocnym, jakby to małpa Coco dorwała się do

szminki, podrygiwała jeszcze energiczniej od córki. Tom skakał z entuzjazmem naprzeciw

Scarlett; wyglądali jak para kogutów szykujących się do walki. Różnica pomiędzy nimi

polegała na tym, że ona wiedziała, jak zabawnie muszą wyglądać, i śmiała się w głos,

natomiast on miał minę tak poważną, jakby wykonywał jakąś niezmiernie skomplikowaną

czynność wymagającą pełnego skupienia. Najbardziej niezwykłym tancerzem ze wszystkich

był jednak Gareth; zwijał się, skręcał i skakał po całym parkiecie, energicznie wyrzucając na

boki ramiona.

- Kiedy po raz pierwszy zobaczyłem, jak Gareth tańczy, przeraziłem się, że zaraz

niechcący trafi kogoś w nos - powiedział Matthew, stając obok mnie.

- Fakt, te wyrzuty ramion wyglądają dość niebezpiecznie - przyznałem. - Ale za to

tańczy z sercem. Chyba sprawia mu to ogromną przyjemność. Znów spojrzałem w kierunku

Carrie.

- Bardzo ładna dziewczyna, nic dziwnego, że wciąż wodzisz za nią oczami - rzekł

Matthew. - A może to miłość od pierwszego wejrzenia?

- Co ty - obruszyłem się. - Skąd ci przyszło do głowy coś podobnego? Zresztą wcale

nie patrzę na nią, tylko na gościa, z którym tańczy. Patrzę i patrzę, ale wciąż nie mogę sobie

przypomnieć, na jakiej pozycji grał w nogę w naszej szkolnej drużynie. Był chyba

skrzydłowym, jednakże pojęcia nie mam, czy lewym, czy prawym. A gdyby nawet wpadła mi

w oko na weselu jakaś obca dziewczyna, co by z tego wynikło? Czy na świecie w ogóle

istnieją faceci, co to by potrafili po prostu podejść do babki, która im się podoba, i

powiedzieć: „Cześć, mała! Na imię mi Charles, masz fart, bo o dzisiejszej nocy będziesz

mogła opowiadać wnuczkom”?

- Jeśli istnieją, nie są Anglikami - stwierdził Matthew.

- Masz rację - przyznałem z westchnieniem. - Co do mnie, muszą minąć przynajmniej

trzy tygodnie, zanim potrafię się zdobyć na to, żeby zadać dziewczynie zasadnicze pytanie.

Ponownie spojrzałem na tańczącą Carrie, boleśnie świadom prawdy własnych słów.

Bo nawet jeśli zatańczę z nią raz czy dwa, co z tego? Może porozmawiamy chwilkę i może

będziemy się dobrze bawili, ale co dalej? Po weselu wyjedzie do Ameryki i tyle ją będę

widział. Zresztą pewnie Fiona nie zmyślała mówiąc, że Carrie zadaje się tylko z nadzianymi

facetami. Więc nawet gdyby nie wracała zaraz do Stanów Zjednoczonych, nie miałbym u niej

praktycznie żadnych szans, bo z kasą było u mnie autentycznie kiepsko. Poza tym bardzo nie

lubię kobiet, które polują tylko na facetów ze szmalem. W ogóle nie jestem zwolennikiem

małżeństwa, pojęcia nie mam, po co komu ten cholerny papierek, a już poślubienie kogoś, kto

może być stary, brzydki, nieciekawy, tylko dlatego, że ma pokaźne konto, wydaje mi się

najgłupszą rzeczą, jaką może ze swoim życiem zrobić atrakcyjna dziewczyna. Przecież to

piekło, a nie normalne życie! I najgorsza forma prostytucji; już znacznie uczciwsza wydaje mi

się dziewczyna, która po prostu sprzedaje swój tyłek pod latarnią. W dodatku zawodowa

prostytutka sprzedaje się klientom tylko przez część dnia, resztę czasu ma wyłącznie dla

siebie, podczas gdy dziewczyna, która wychodzi za faceta dla pieniędzy, musi przebywać z

nim dzień w dzień przez następne dwadzieścia, trzydzieści lat albo i dłużej, chodzić z nim do

łóżka, rodzić mu dzieci, mieć go - od obudzenia do zaśnięcia - ciągle obok siebie, widzieć

jego twarz i uśmiechać się do niego. Nie bardzo sobie wyobrażałem, jak mógłbym chcieć tak

spędzić życie nawet z osobą, którą lubię i która mi się podoba, a co dopiero z kimś, w kim

pociąga mnie tylko jego stan posiadania. Ohyda!

Poczułem złość na Amerykankę. I na siebie, że moje zauroczenie nią było aż tak

widoczne, by wywołać komentarz Matthewa. Nie, kochana, pomyślałem, nic z tego. Może i

jesteś ładna, ale nie będę o ciebie zabiegał. Nie będę tu sterczał i czekał, aż skończysz tańczyć

z innymi, w nadziei że może potem raczysz zakręcić się ze mną.

Podszedłem do bufetu i kazałem sobie nalać podwójnego drinka.

Aż do wieczora nie zwracałem więcej uwagi na Carrie. Piłem, gadałem z przyjaciółmi,

znajomymi oraz ludźmi, których widziałem po raz pierwszy, i w sumie czas płynął mi

całkiem przyjemnie. W pewnym momencie zacząłem rozmawiać z dobrze zakonserwowaną,

elegancko ubraną starszą panią, którą skądś pamiętałem. Dopiero w trakcie rozmowy, kiedy

zapytała mnie, jak się miewa mój ojciec, zorientowałem się, że to Flora, jego ósma czy

dziewiąta żona. Powiedziałem jej, że właśnie wrócił z Abaco, jednej z wysp Bahama, gdzie

zwykle spędza zimy.

- Och tak, pamiętam! - zawołała. - Przecież mnie też tam zabierał. Inni jeździli do

Nassau na New Providence, ale George zawsze zatrzymywał się na Abaco; twierdził, że tam

są najpiękniejsze plaże. Pozdrów go ode mnie bardzo serdecznie, jak go zobaczysz!

Kiedy odeszła, żeby porozmawiać ze znajomą, którą wypatrzyła w tłumie, zacząłem

się zastanawiać, jak to się dzieje, że wszystkie byłe żony wręcz uwielbiają ojca. Przecież

zostawiał je, w dodatku dla kobiet sporo od nich młodszych; jego aktualna małżonka ledwo

skończyła dwadzieścia lat, kiedy się pobierali.

Zdołałem jakoś w końcu unormować swoje stosunki ze starym podrywaczem, choć

jako nastolatek miałem do niego wiele pretensji o to, że rozszedł się z matką, skazując mnie

na szkoły z internatem. Dopiero z czasem zrozumiałem, że moje dzieciństwo, jako dziecka

rozwiedzionych rodziców, nie różniło się specjalnie od tego samego okresu w życiu kolegów,

których rodzice stanowili zgodne małżeńskie stadła, gdyż - jak wspomniałem wcześniej -

Angielki z wyższych sfer nigdy nie wychowują własnych dzieci, powierzając je najpierw

opiece nianiek, a potem oddając do prywatnych szkół. Co zamożniejsi przedstawiciele klasy

ś

redniej naśladują pod tym względem arystokrację, tak więc w Anglii tylko synowie i córki

robotników wychowują się normalnie w rodzinnym domu, tak jak dzieci we Francji,

Włoszech i innych krajach świata. Dla mnie natomiast i dla większości moich kolegów

wczesny, spędzany w internacie okres życia stanowił wyjątkowo nieprzyjemne

doświadczenie.

Zdani na sadyzm wychowawców i okrucieństwo starszych kolegów, mali chłopcy z

Eton i innych ekskluzywnych szkół albo popadają w nerwice, albo upodabniają się z czasem

do swoich prześladowców i w miarę jak sami przechodzą z klasy do klasy, z coraz większym

zapałem gnębią młodszych uczniów. Wszelkie zarzuty wobec angielskiego systemu

edukacyjnego długo odpierano argumentem, że to właśnie dzięki niemu my, a nie Francuzi

czy Włosi, podbiliśmy Indie. No dobrze, może i był tu jakiś związek. Ale po jaką cholerę było

je podbijać, skoro później i tak musieliśmy się wynosić stamtąd jak niepyszni?

No, może jednak warto było, bo mamy przynajmniej w Anglii wiele znakomitych

hinduskich restauracji, pomyślałem, choć i tak serwowane w nich jedzenie nie umywa się do

tego, jakie osobiście kosztowałem w Indiach. Mimo to jest o niebo lepsze od tych

nieapetycznych ochłapów! Popatrzyłem z niesmakiem na półmiski jadła czekające nietknięte

na stole. Zbliżała się już ósma, więc powoli czułem się coraz bardziej głodny, ale zupełnie nie

miałem ochoty brać do ust niczego, co przygotowała siostra Laury. Pomyślałem, że czas

odszukać Scarlett i ruszać do pobliskiego zajazdu, w którym kilka dni wcześniej

zarezerwowaliśmy telefonicznie pokoje. Może przynajmniej tam podadzą nam coś, co da się

przełknąć, nie wywołując odruchu wymiotnego. Zacząłem rozglądać się za Scarlett, kiedy

podszedł do mnie Tom.

- Gdzie będziesz nocował? - spytał.

- Scarlett i ja mamy zarezerwowane pokoje w tutejszym zajeździe. Nazywa się

„Wesoły marynarz” czy jakoś podobnie - odparłem. - Myślałem, że ty, Fiona i reszta naszej

paczki też macie się tam zatrzymać?

- Zamierzaliśmy, ale nastąpiła pewna zmiana planu: wszyscy przenoszą się na noc do

mnie. Okazuje się, że Nancy, moja gospodyni, jest na miejscu i chętnie upichci nam na

kolację jajecznicę na boczku czy coś takiego. Jak masz ochotę, zapraszam.

- Świetnie, dzięki. Ale czy znajdzie się też miejsce dla Scarlett?

- Jasne! Przecież wiesz, że to całkiem spore zamczysko: ma sto trzydzieści siedem

komnat i wszystkie oczywiście, są wolne.

Korzystając z tego, że obaj byliśmy lekko podpici, postanowiłem zapytać Toma, jak to

faktycznie jest z tym jego bogactwem. Jeszcze na studiach wiedziałem, że jest dziedzicem

jednej z największych fortun, ale nigdy nie zastanawiałem się, co to właściwie znaczy.

Zacząłem o tym myśleć dopiero parę miesięcy temu, kiedy Scarlett przybiegła do mnie cała

rozdygotana, żeby pokazać mi egzemplarz jednego z londyńskich brukowców, w którym

opublikowano zdjęcie Toma, jak leży na ziemi po upadku z konia. Tak niefortunnie

zakończył się bowiem jego skok przez zwalone drzewo podczas pogoni za lisem. Pod

zdjęciem biegł napis: „Najzamożniejszy człowiek w Anglii nie potrafi utrzymać się w siodle”.

- Tom, powiedz mi coś, o co już dawno chciałem cię zapytać: czy rzeczywiście jesteś

najbogatszym człowiekiem w Anglii?

- Totalna bzdura! - oburzył się mój przyjaciel. - Plotka wyssana z palca! Fiona i ja

jesteśmy dopiero gdzieś na siódmym miejscu. Na pierwszym wciąż figuruje królowa,” na

drugim chyba Branson, ten gość od linii lotniczych… Wierz mi, Charles, naprawdę nie jestem

najbogatszy. Naprawdę! - powiedział to tak żarliwym tonem, jakby rozmawiał z inspektorem

urzędu podatkowego.

- Dobra, wierzę - powiedziałem. - Nie ma sprawy.

- Świetnie - ucieszył się Tom. - I zanocujesz u mnie, tak? Lecę powiedzieć Scarlett! -

Już się oddalał, kiedy nagle odwrócił się i dorzucił: - No, chyba że jednak poszczęści ci się tej

nocy, co?

Uśmiechnąłem się blado; w końcu za stary jestem, żeby wierzyć w cuda. Zresztą nie ja

jeden miałem tego wieczoru powód do narzekań. Akurat kiedy patrzyłem na siedzącą nieco z

boku Lydię, pulchną, ciemnowłosą druhnę Laury, podszedł do niej Bernard, dość tęgi i

niezbyt bystry facet, którego znałem od lat, bo przyjaźnił się z Tomem. Lydia, porządnie

wstawiona, od połowy wieczoru posyłała w moją stronę zachęcające spojrzenia, ale mimo że

zawsze podobały mi się jej niewiarygodnie błękitne oczy, odstraszała mnie jej tusza. Poza

tym nie należę do mężczyzn, którzy wykorzystują pijane kobiety.

- Jak leci, Lydia? - zapytał Bernard.

- Do dupy - odparła ponuro.

- Ojej, dlaczego?

- Liczyłam na dobry seks! - zawołała. - Wszystkie znajome mi powtarzały, że na

weselach faceci lecą na druhny. Mówiły, że aż się będę musiała opędzać od napalonych gości.

A tu nic! Ani nawet języczka! Wybuliłam kupę forsy na kieckę i co mam z tego? Guzik! Nikt

nawet ze mną nie zatańczył! Nudzę się jak mops! Do dupy z takim weselem, słyszysz?

- Wiesz… no, jakby to powiedzieć… - zaczął się jąkać Bernard - jeśli naprawdę tak

bardzo ci zależy… no, to wiesz, może ja mógłbym… no, wiesz, z tobą…

- Nie wygłupiaj się! - oburzyła się Lydia. - Nie jestem aż tak zdesperowana!

- No, tak, tak, oczywiście - powiedział szybko Bernard przepraszającym tonem. - Tak

sobie tylko pomyślałem… Nie chciałem cię bynajmniej urazić…

Wtem usłyszałem obok siebie miły głos mówiący z lekkim amerykańskim akcentem:

- Cześć.

Była to Carrie.

- Cześć - odpowiedziałem, zdziwiony. - Myślałem, że już poszłaś.

- Nie, postanowiłam jeszcze trochę zostać. - Uśmiechnęła się. - Dopiero teraz zbieram

się do wyjścia. Zastanawiałam się, gdzie będziesz nocował.

- Miałem się zatrzymać w pobliskim zajeździe, nazywa się „Wesoły marynarz” czy

jakoś podobnie…

- „Szczęśliwy żeglarz”.

- O właśnie! Ale przed chwilą przyjaciel zaproponował mi, żebym przenocował w

jego chacie razem z naszymi wspólnymi przyjaciółmi. Tak naprawdę to nie żadna chata, tylko

ogromny zamek. Jeden z najstarszych w tej okolicy.

- Szkoda, bo ja wynajęłam pokój w „Szczęśliwym żeglarzu”. Myślałam, że może

pojedziemy tam razem.

- Aaa…

- No cóż, fajnie było cię poznać… a raczej nie poznać. Ale bardzo podobało mi się

twoje przemówienie. - Na moment umilkła, po czym dodała: - No cóż, czas na mnie.

- Nie, zostań jeszcze! - zawołałem. - W końcu nic nie stoi na przeszkodzie, żebyśmy

poznali się teraz. Jeszcze jest wcześnie, zabawa dopiero się rozkręca!

Carrie spojrzała dookoła na podsypiających na krzesłach wyczerpanych tańcami lub

podpitych gości. Tylko dwie pary kręciły się niemrawo po parkiecie do taktu równie

niemrawej muzyki.

- Oboje dobrze wiemy, że to nieprawda - powiedziała dziewczyna, kręcąc głową. -

Cześć! - dodała i skierowała się w stronę wyłożonej płytami ścieżki wiodącej z ogrodu na

podjazd.

Miałem ochotę pobiec za nią i próbować ją zatrzymać, ale jak? Zakląłem pod nosem i

nie ruszyłem się z miejsca.

Kilka minut później nowożeńcy też zaczęli zbierać się do drogi. Laura ściskała i

całowała jakichś swoich dalekich kuzynów, powtarzając:

- Kocham cię, Rick, wiesz, jak bardzo cię kocham. Kocham cię, kocham, kocham

ciebie i Mike'a, kocham was obu bardzo mocno, chociaż widzimy się po raz pierwszy w

ż

yciu. Ale naprawdę was kocham, kocham bardzo mocno, kocham…

- Nie zwracaj na nią uwagi - mruknął do mnie Angus. - Jest pijana. A przynajmniej

mam nadzieję, że jest pijana - dodał. - Bo jeśli nie, to dopiero wpadłem!

Zaczęliśmy iść wolno w stronę podjazdu, gdzie na nowożeńców już czekał wielki

czarny rolls - royce, ten sam, który przywiózł pannę młodą do kościoła. Ale teraz zmieniony

był nie do poznania, gdyż podchmieleni kumple Angusa wymalowali na nim różne napisy

typu: UWAGA! KIEROWCA PO PARU GŁĘBSZYCH! i OSTROŻNIE! DZIEWCZYNA

W CIĄŻY! Kiedy Angus otworzył drzwi, że środka wyskoczyła, becząc głośno, biała owca z

czerwoną kokardą, a za nią kilka rozgdakanych kur. Śmiechom zebranych nie było końca.

Laura odwróciła się plecami do odprowadzających, po czym cisnęła za siebie bukiet;

zgodnie z tradycją ta dziewczyna, która złapie bukiet panny młodej, pierwsza stanie na

ś

lubnym kobiercu. Scarlett podskoczyła rozpaczliwie, żeby go chwycić, ale przeleciał nad jej

głową w kierunku Fiony; ta nawet nie wyciągnęła po niego ręki. Spadł na dziewczynę, która

stała przytulona do jakiegoś faceta; w półmroku nie widziałem jej twarzy. Dopiero kiedy

złapała bukiet, potrząsnęła nim tryumfalnie w powietrzu, po czym zarzuciła ręce na szyję

towarzyszącego jej faceta i zaczęła go namiętnie całować, poznałem, że to Lydia, druhna. A

facetem, którego całowała z takim zapałem, był spostponowany przez nią wcześniej Bernard.

Na bezrybiu i rak ryba, przemknęło mi przez głowę, ale gdzieś w głębi poczułem jakby lekką

zazdrość. Może sam powinienem był się zainteresować Lydią? Co z tego, że nie należała do

najszczuplejszych?

Nowożeńcy wsiedli do wozu i ruszyli z piskiem opon oraz brzękiem puszek, które

przywiązano im do tylnego zderzaka. Ich odjazdowi towarzyszyły oklaski, krzyki i gwizdy

zebranych.

Wesele wyraźnie dobiegało końca. Większość gości od razu wsiadła do własnych

wozów, tylko nieliczni zaczęli wracać w stronę parkietu i stołów.

Spotkałem się z przyjaciółmi na skraju ogrodu, w miejscu, w którym umówiliśmy się

siedem godzin temu.

- No, czas ruszać - rzekł Gareth. - Tom, jesteś trzeźwy?

- Jasne - zawołał z entuzjazmem Tom, podnosząc do góry oba kciuki. - Przez całą noc

piłem wyłącznie sok pomarańczowy.

Ale gdy tylko postąpił parę kroków do przodu, potknął się i zwalił na ziemię. Był

pijany jak bela.

- No, dobrze, ja będę prowadzić - powiedziała z westchnieniem Fiona, kiedy Matthew

i David pomogli Tomowi wstać. - Nie wypiłam zbyt dużo.

Obeszliśmy wszyscy dom i znaleźli się na podjeździe. Nadal stała tam całująca się

namiętnie para. Przylgnęli do siebie tak mocno, że widać było po prostu jeden zwalisty

kształt. Ale dobrze wiedziałem, że to Lydia i Bernard. Zrobiło mi się żal samego siebie;

dlaczego przez cały wieczór nie zdołałem przygruchać sobie żadnej dziewczyny i muszę

wracać z wesela z kumplami, a jedyna przyjemność, jaka mnie jeszcze czeka tego dnia, to

jajecznica na boczku? Lydia miała rację: do dupy z takim weselem, pomyślałem.

Wsiedliśmy jakoś w szóstkę do land rovera. Tom, mimo naszych protestów, uparł się,

ż

e jest trzeźwy i będzie prowadził. Ponieważ o tej porze nie było żadnego ruchu, ostatecznie

uznaliśmy, że może siąść za kierownicą, byleby nie jechał zbyt szybko. Zresztą Tom nigdy

nie jeździł szybko, nawet kiedy był kompletnie trzeźwy. Wlókł się na ogół tak wolno, że

zwykle zatrzymywała go policja, by sprawdzić, czy nie jest przypadkiem pijany.

Kiedy tylko wóz ruszył, Gareth od razu zaintonował basem pieśń, którą podjęli

wszyscy oprócz Davida i mnie. Dawno nie widziałem przyjaciół w tak znakomitych

humorach; fałszowali straszliwie, ale nic im to nie przeszkadzało.

Powiedz mu, że go kochasz,

Przecież sobie na to zasłużył,

Z kim innym czas by mu się tak dłużył?

Powiedz mu, że go kochasz,

Daj mu, co masz najcenniejszego,

Przecież dawałaś wszystkim jego kolegom…

Przez jakiś czas biłem się sam z sobą w myślach, aż w końcu moje bardziej kochliwe -

a może raczej chutliwe - „ja” odniosło zwycięstwo.

- Tom, czy mógłbyś zatrzymać wóz? - poprosiłem. Tom tak gwałtownie nacisnął

hamulec, że o mało nie wybiłem głową przedniej szyby.

- Co się stało? - zapytał.

- No, hm, nic takiego, po prostu pomyślałem sobie, że chyba jednak przenocuję w

zajeździe.

- Dlaczego, na miłość boską? - zawołał zdziwiony. Ale reszta przyjaciół chyba

domyśliła się, o co mniej więcej może mi chodzić, bo zaczęli śmiać się i pogwizdywać.

- Nie wygłupiajcie się - powiedziałem surowym tonem, wysiadając z land rovera. - To

poważna sprawa. Już od dawna zamierzam napisać monografię starych angielskich zajazdów,

które mają w nazwie terminy „żeglarz”, „marynarz” lub „pirat”. Sami rozumiecie, że nie

mogę zmarnować takiej okazji.

Po dwudziestu minutach szybkiego marszu znalazłem się na oświetlonym kilkoma

latarniami rynku Stoke Clandon. Właśnie tu, w samym centrum miasteczka, mieścił się

całkiem elegancki, otynkowany na biało zajazd, kryty czerwoną dachówką. „Szczęśliwy

ż

eglarz” - głosił wielki, złocony napis nad wejściem, a obok drzwi wisiał sporych rozmiarów

szyld przedstawiający marynarza w objęciach ponętnej syreny; nieco niżej, dwóch innych

marynarzy pożerały rekiny. Nietrudno było zgadnąć, który z trzech rozbitków jest

szczęśliwcem, na którego cześć nazwano zajazd.

Pchnąłem ciężkie drzwi i wszedłem do środka.

Nie żałowałem swojej nagłej decyzji, choć nie wiedziałem, co z tego wyniknie. Może

Carrie już poszła spać? Jeśli nawet, postanowiłem, że zastukam do jej drzwi i ją obudzę. Żyje

się raz!

W recepcji nie było nikogo. Podszedłem jednak do kontuaru i już miałem nacisnąć

dzwonek, kiedy spojrzałem w lewo, gdzie znajdował się niewielki hali. Ktoś siedział w

głębokim skórzanym fotelu, zwróconym do mnie tyłem. Widziałem tylko czubek damskiego

buta. Pomyślałem, że pewnie recepcjonistka miała dość siedzenia na twardym krześle i

przesiadła się na fotel, żeby uciąć sobie drzemkę.

- Halo, jest tam kto? - zapytałem, podnosząc nieco głos.

- Cześć - powiedziała Carrie, wychylając się z fotela i obracając w moją stronę. - A

jednak się zjawiłeś.

- No, tak - przyznałem. - W końcu okazało się, że nie ma miejsca dla wszystkich,

więc…

- Nie ma miejsca? W zamku?

- To bardzo mały zamek - oświadczyłem, podchodząc do niej. - Tyci, tyci. Jeden pokój

na parterze i jeden na piętrze. Już się dzisiaj takich nie buduje, bo to bardzo nieekonomiczne.

Do hallu wszedł kelner i zatrzymał się przy nas.

- Czy coś państwu podać? - spytał.

- Tak, dla mnie whisky - odparłem, po czym zwróciłem się do Carrie: - A na co ty

masz ochotę?

- Też chętnie napiję się whisky.

- W takim razie dwie whisky - powiedziałem do kelnera.

Skinął głową i wyszedł. Obróciłem się w stronę Carrie, ale okazało się, że fotel, na

którym siedziała, jest pusty. Dziewczyna znikła. Pomyślałem, że robi mi głupi kawał, kiedy

nagle w drzwiach stanął George, jeden z gości Angusa i Laury. Był to łysy, otyły, pewny

siebie i wyjątkowo nudny jegomość, z którym zamieniłem kilka słów na weselu. Wyraźnie

nie należał do ludzi, z jakimi miałbym ochotę bliżej się zaprzyjaźnić. Zorientowałem się, że to

na jego widok Carrie musiała albo czmychnąć, albo gdzieś się schować.

- Czołem, czołem! - zawołał, kiedy mnie zauważył. - Też się tu zatrzymałeś?

- Cześć…

- Nie widziałeś przypadkiem Carrie?

- Słucham? - spytałem udając, że nie wiem, o kogo chodzi.

- Carrie - powtórzył George. - Bardzo ładna Amerykanka. Nogi aż po szyję! Też była

na weselu. Przyjemnie pachnie.

- Nie, przykro mi - skłamałem.

- Cholera! Niech to diabli! - zaklął George. - Wyraźnie na mnie leciała! Byłem

pewien, że uda mi się zaciągnąć ją do łóżka.

Carrie wystawiła głowę zza kanapy stojącej za jego plecami, zrobiła oburzoną minę, a

potem wysunęła w jego stronę język. Najwyraźniej była zupełnie innego zdania na temat

tego, czy na niego leciała i czy by mu się ulało zaciągnąć ją do łóżka.

- Słuchaj, gdybyś ją zobaczył - ciągnął George - powiedz jej, że poszedłem na górę,

dobrze? Pokój numer siedem.

- Oczywiście. Życzę dobrej nocy! - zawołałem zadowolony, że facet się zmywa.

George wykonał krok w stronę drzwi, ale w tym momencie stanął w nich kelner z

tacą.

- Pańska whisky - powiedział, wręczając mi jedną ze szklanek przyniesionych na tacy.

- I druga dla…

- Też dla mnie! - zawołałem, zabierając mu pospiesznie z tacy szklankę przeznaczoną

dla Carrie. - Na drugą nóżkę!

- Świetny pomysł - stwierdził George. - Jeśli nie masz nic przeciwko temu, chętnie się

do ciebie przyłączę.

- No… Oczywiście…

- Jeszcze jedną whisky - powiedział do kelnera. - I cygaro. Albo nie, proszę od razu

przynieść butelkę. Posiedzimy tu sobie i pogadamy do świtu, co? - dodał, zwracając się do

mnie. - Chyba nie warto kłaść się spać.

Usiadłem na fotelu, na którym wcześniej siedziała Carrie, a George rozsiadł się

wygodnie na kanapie. Bez pytania wziął ode mnie jedną ze szklanek whisky, pociągnął spory

haust i mlasnął ze znawstwem wargami.

- Dobra!

Carrie wystawiła głowę nad oparcie i pokręciła nią, marszcząc zabawnie czoło. Nie

miałem pojęcia, jak spławić George'a. Założył nogę na nogę i rzeczywiście wyglądał tak,

jakby zamierzał siedzieć do białego rana.

- Piękny ślub, prawda? - zagaił po chwili rozmowę.

- No…

- Chodziłem do szkoły z Buftym, bratem Angusa. Wspaniały facet. Był wyżej ode

mnie, więc przez dwa lata musiałem mu usługiwać. Dymał mnie tak, że aż mi sperma tryskała

uszami. Ale w sumie była to dla mnie dobra lekcja życia.

Carrie wysunęła się na czworakach zza kanapy i zaczęła skradać w stronę drzwi.

Jeszcze chwila i udało jej się wymknąć z hallu. Byłem pewien, że zaczeka na mnie gdzieś na

schodach. Chciałem powiedzieć, że poczułem się senny i idę na górę, ale bałem się, że

George ruszy za mną. Postanowiłem wstrzymać się kilka minut.

- A ty skąd znasz Angusa i Laurę? - zapytał George, biorąc kolejny haust whisky.

- Przyjaźnię się z Angusem od studiów - odparłem i też podniosłem szklankę do ust.

Wbrew temu, co twierdził mój rozmówca, whisky nie wydała mi się rewelacyjna. Ale nie

była też najgorsza.

- A, ze studiów. No, ja tam uznałem, że studia mi na nic. Bo jak ktoś chce pracować

na giełdzie, to po jakie licho ślęczeć mu kilka lat nad powieściami jakiegoś Wordswortha, co?

Mam rację?

- Pewnie - potwierdziłem. - Ballady Shakespeare'a też na nic by ci się nie zdały.

- Jasne. Wystarczy mi, że oglądam telewizję. Ziewnąłem udając, że robię się coraz

bardziej śpiący, kiedy znów zjawił się kelner. Postawił przed George'em butelkę szkockiej i

talerzyk, na którym leżało grube cygaro, a następnie zwrócił się do mnie.

- Przepraszam bardzo - zaczął - ale pańska żona prosi pana na górę. Gdyby był pan tak

pijany, że nie pamiętałby numeru pokoju, mam przypomnieć, że zatrzymali się państwo w

dwunastce.

- Moja żona? - zdziwiłem się.

- Tak, proszę pana - powiedział kelner, spoglądając na mnie znacząco.

- A, moja żona! - zawołałem, pojmując wreszcie, o co chodzi.

- No, no, ładnie się schlałeś, jeśli zapomniałeś, że jesteś żonaty! - zawołał George

rechocząc.

- Tak jakby… - Wstałem wolno z fotela i zacząłem się chwiać, udając pijanego. -

Przepraszam, ale muszę iść na górę… Dobranoc… - wybełkotałem.

- Idź, idź, nie ma sprawy. - George machnął do mnie ręką. - Ja na szczęście jestem

kawalerem, więc mogę siedzieć i pić, jak długo mam ochotę. Chociaż może poszukam jeszcze

tej Amerykanki, Katie czy jak jej tam.

- Carrie - poprawiłem go odruchowo. - Jak w tej sztuce Dreisera.

- Masz rację, Carrie. Ładna bestia. I mówię ci, okropnie była na mnie napalona! -

Znów zarechotał, mrugając do mnie porozumiewawczo.

Wyszedłem z hallu, zataczając się jakbym był pijany w sztok, bo George wciąż mógł

mnie widzieć przez otwarte drzwi. Bałem się, że w drodze do schodów natknę się na kogoś

znajomego, kto, widząc mnie w takim stanie, zechce odprowadzić mnie do pokoju. Nie

miałem ochoty nikomu wyjaśniać, że wcale nie jestem pijany i sam świetnie sobie poradzę;

zresztą nikt by mi nie uwierzył, bo dokładnie w ten sposób tłumaczą się wszyscy pijacy. Na

szczęście nikogo nie spotkałem. Wbiegłem szybko na pierwsze piętro i ruszyłem w głąb

korytarzem, szukając drzwi oznaczonych numerem dwanaście.

Gruba, czerwona wykładzina tłumiła moje kroki. Kiedy doszedłem do końca

korytarza, okazało się, że na pierwszym piętrze jest tylko dziesięć pokoi. Klnąc w duchu,

wróciłem na schody i wszedłem piętro wyżej.

Wreszcie stanąłem zasapany przed właściwymi drzwiami i podniosłem rękę, żeby w

nie zastukać. Nagle zawahałem się. Nie bardzo wiedziałem, co powiedzieć, kiedy Carrie mi

otworzy. A może straciła nadzieję, że się zjawię i położyła się spać? Minęła dobra chwila,

zanim zdecydowałem się leciutko zapukać.

Drzwi uchyliły się natychmiast, zupełnie jakby dziewczyna przy nich czekała. Ale nie

otworzyła ich szeroko, a tylko zrobiła szparę, przez którą wysunęła głowę.

- Cześć - powiedziała.

- Cześć. Przepraszam, że to tak długo trwało, ale nie bardzo wiedziałem, jak się

odczepić od tego nudziarza. Dzięki za pomoc.

- Drobiazg. - Wciąż nie otwierała szerzej drzwi; patrzyła na mnie przez szparę, jakby

nie mogąc się zdecydować, czy mnie wpuścić, czy nie.

- Słuchaj, może przyczaimy się gdzieś tu na korytarzu i poczekamy, aż George, ten

nudziarz, wreszcie sobie pójdzie, a wtedy znów zejdziemy na dół, dobrze? - zaproponowałem

w końcu, przysuwając się nieco bliżej drzwi.

- Zwykle nie czaję się nocami na hotelowych korytarzach, ale jest to jakiś pomysł -

powiedziała. - A ty często się czaisz?

- Niestety, raczej nie mam pod tym względem doświadczenia - przyznałem. - Ale

najwyższy czas spróbować.

- Może jednak lepiej wejdź do środka, poczaimy się tu trochę razem, a potem

zobaczymy…

Otworzyła drzwi szerzej i wpuściła mnie do pokoju.

Staliśmy naprzeciwko siebie w ciszy, która doskwierała mi coraz bardziej. Żałowałem,

ż

e nie wziąłem ze sobą na górę drinka, bo przynajmniej miałbym jakiś rekwizyt, I›ś, czym

mógłbym się zająć. Zacząłem rozglądać się po wnętrzu, szukając czegoś, co podsunęłoby mi

temat rozmowy, ale nic szczególnego nie rzucało mi się w oczy. Był to typowy pokój

hotelowy, urządzony dokładnie tak samo, jak inne pokoje w prowincjonalnych angielskich

hotelach z pewnymi pretensjami do elegancji: szerokie łóżko, stylowa komoda, nocny stolik z

lampą przysłoniętą abażurem kremowej barwy i nieciekawy widoczek na ścianie.

- Palisz? - spytałem w końcu.

- Nie.

- Ja też nie, a szkoda, bo gdybyśmy palili i gdybym miał przy sobie papierosy,

mógłbym cię poczęstować, a potem usiedlibyśmy naprzeciwko siebie i palili w milczeniu

przez kilka minut, ja zaś nie czułbym, że muszę koniecznie coś powiedzieć. I może przez tych

kilka minut zdołałbym wymyślić jakąś niezwykle zabawną anegdotę. A tak… - Rozłożyłem

bezradnie ręce. - W głowie mam kompletną pustkę. Wiem tylko, że ogromnie mi się

podobasz.

Carrie postąpiła krok bliżej.

- Zauważyłam, że nowożeńcy nie pocałowali się w kościele, i wydało mi się to bardzo

dziwne. W Ameryce nowożeńcy zawsze się całują na koniec ceremonii.

- Rzeczywiście, znam to z amerykańskich filmów. U was, kiedy jest już po wszystkim,

pastor mówi do pana młodego, że teraz może pocałować pannę młodą. Ale tu ta moda jeszcze

nie dotarła. My, Anglicy, jesteśmy bardzo konserwatywni.

- Wiesz, zawsze się boję, że kiedy stanę przed ołtarzem i nadejdzie ta chwila, gdy mój

ś

wieżo poślubiony małżonek będzie miał mnie pocałować, dam się ponieść uczuciom i

posunę się za daleko.

- Co rozumiesz przez „za daleko”? - spytałem cicho, robiąc krok w jej stronę.

- Sama nie wiem… Chyba… - Carrie też przysunęła się bliżej i musnęła mi wargami

policzek. - Chyba taki pocałunek byłby jak najbardziej na miejscu.

- Zgadzam się w zupełności.

Staliśmy tak blisko siebie, że czułem zapach jej perfum i ciepło bijące od jej ciała.

- A nie wydał ci się zbyt zimny? - zapytała z leciutkim uśmiechem. - Może taki… -

pocałowała mnie lekko w usta - …byłby bardziej właściwy?

- Rzeczywiście - przyznałem głosem niewiele donośniejszym od szeptu. - Chociaż

zbliżamy się niebezpiecznie do granicy, której nie należy przekraczać…

Mówiąc to, przysunąłem usta do warg Carrie, które rozchyliły się pod naporem moich.

Czułem ich niewiarygodną miękkość i jakby poziomkowy smak. Wsunąłem jedną rękę w jej

włosy, poczułem na plecach jej dłonie.

- …przynajmniej w kościele - dokończyłem, kiedy po dłuższym czasie przerwaliśmy

pocałunek.

Zaśmiała się cicho, po czym znów zaczęła się ze mną całować. I nie zaprotestowała,

kiedy delikatnymi ruchami począłem rozpinać jej bluzkę.

- A teraz… nie myślisz, że pastor byłby zły, gdyby sprawy wymknęły mu się tak

dalece spod kontroli? - zapytałem jakiś czas później.

Znów zaśmiała się cicho i tylko mocniej do mnie przytuliła. Leżeliśmy oboje nadzy na

jej łóżku i właśnie mieliśmy zacząć się kochać. Ale ja jeszcze nigdy nie kochałem się z

dziewczyną na pierwszej randce; czułem się dziwnie nieswój, zdenerwowany, spięty, i tak jak

wcześniej brakowało mi słów, tak teraz nie umiałem przestać mówić.

- Chyba byłby bardzo zły - kontynuowałem. - Coś takiego pasuje nie do zaślubin w

kościele, lecz do miodowego miesiąca. A wiesz, dlaczego miesiąc miodowy nazywa się

miodowym miesiącem?

- Nie - szepnęła, łaskocząc mnie w ucho.

- Bo kiedyś na księżyc mówiło się miesiąc. Chodzi o to, że facet po raz pierwszy widzi

tyłek swojej wybranki, który zgodnie z dawnymi kanonami urody powinien wyglądać jak

miesiąc, czyli księżyc, w pełni. A „miodowy” dlatego, że jest to bardzo słodki widok.

- Zabawny jesteś - powiedziała Carrie. - I bardzo cię lubię, wiesz? Ale teraz nie mów

już nic więcej, dobrze?

I uciszyła mnie, obejmując mocno i wsuwając mi język między wargi.

Obudził mnie zgrzyt zaciąganego zamka błyskawicznego. Kiedy wolno otworzyłem

oczy, zobaczyłem Carrie, która w pełni ubrana, właśnie kończyła dopinać torbę podróżną. W

porannych promieniach słońca wpadających przez okno wyglądała jeszcze piękniej niż

wczoraj. Patrzyłem na nią przez chwilę, nadal otumaniony snem, nie bardzo wiedząc, co się

dzieje.

- Dlaczego się pakujesz? - spytałem w końcu, przecierając oczy wierzchem dłoni i

unosząc się nieco w pościeli.

- Muszę jechać - odparła.

- Dokąd?

- Do Ameryki. O drugiej mam samolot.

- To istna tragedia! - zawołałem, teatralnym gestem wyrzucając w górę ramiona i

opadając z powrotem na poduszki.

- Zanim wyjadę, chcę cię spytać o jedno: uważasz, że kiedy najlepiej ogłosić

zaręczyny?

Poczułem się tak, jakby wylała na mnie kubeł zimnej wody.

- Czyje zaręczyny? - spytałem niepewnie.

- Jak to czyje? - zdziwiła się. - Nasze! Przecież przespaliśmy się ze sobą, więc chyba

mam prawo oczekiwać, że się ze mną ożenisz. Chyba… chyba nie zamierzałeś mnie

wykorzystać i porzucić?

Zgłupiałem. I poczułem, jak lodowate ciarki przechodzą mi po grzbiecie. Tej ślicznej

dziewczynie naprawdę odbiło! Jak jej wytłumaczyć, że nie zamierzałem się z nią żenić?

Podobała mi się, poszedłem z nią do łóżka i fakt, było nam cudownie, kiedyśmy się kochali,

ale bez przesady; to jeszcze nie powód, żeby się od razu żenić! Poza tym zawsze myślałem,

ż

e Amerykanie są bardziej wyzwoleni od nas, ale może - przemknęło mi przez głowę - Carrie

należy do amiszów czy jakiejś innej zwariowanej staromodnej sekty?

- Słuchaj, małżeństwo to poważny krok - zacząłem, siląc się na spokojny ton, choć

wszystko we mnie wrzało. - Trzeba się poważnie zastanowić, żeby nie popełnić błędu. Znamy

się bardzo krótko, więc… - Podniosłem na nią wzrok i zobaczyłem, że uśmiecha się od ucha

do ucha. Dopiero wtedy przejrzałem na oczy. - Żartowałaś! - zawołałem.

Skinęła głową i roześmiała się w głos.

- O Boże! Przez moment myślałem, że jakimś cudem znalazłem się w Fatalnym

zauroczeniu, wiesz, tym filmie z Glenn Close i Michaelem Douglasem. I że jak wrócę do

domu, okaże się, że wsadziłaś do pieca mojego ukochanego królika…

- Nic się nie bój - powiedziała. - Chociaż bardzo możliwe, że oboje marnujemy w tym

momencie wyjątkową szansę. Cześć!

Mrugnęła do mnie, wzięła torbę i wyszła z pokoju. Miałem ochotę za nią biec, ale po

pierwsze, nie lubię uganiać się nago za dziewczynami po hotelowych korytarzach, a po

drugie, nie bardzo wiedziałem, co jej powiedzieć. To, że było nam razem świetnie, wiedziała

sama.

Opuściłem głowę na poduszkę, przekręciłem się na bok i po chwili zapadłem w błogi

sen.

II.

TRZY MIESIĄCE PÓŹNIEJ

Nie ma dwóch zdań, że facet, który wynalazł budziki, od dawna smaży się w piekle. I

dobrze mu tak; myślę, że na niczyją głowę nie sypie się co rano tyle przekleństw. Kiedyś,

zaintrygowany kim był ten gość - jakimś pomylonym wynalazcą, któremu zdawało się, że

zostanie dobroczyńcą ludzkości - postanowiłem dowiedzieć się o nim czegoś więcej i

sięgnąłem do encyklopedii. Okazało się jednak, że nie wiadomo, kto pierwszy skonstruował

budzik - czy też „budzidło”, bo tak zwano wcześniej to diabelskie urządzenie - w tej postaci,

w jakiej znamy go obecnie. Zaczęło się całkiem niewinnie od repetierów, czyli niedużych

zegarków, które za naciśnięciem sprężyny wybijały godziny, a nawet kwadranse lub minuty.

Chodziło o to, żeby można było sprawdzić godzinę po ciemku bez rozniecania ognia za

pomocą krzemienia i krzesiwa, bowiem zapałek wówczas jeszcze nie wynaleziono.

Ale prawdziwym prekursorem budzika była po prostu dzwonnica. Zanim wymyślono

zegary mechaniczne, do odmierzania czasu służyły zegary słoneczne i klepsydry na piasek

albo wodę. Starożytnym było właściwie wszystko jedno, jaka akurat jest pora; w Grecji i

Rzymie dzielono zresztą dzień i noc na dwanaście godzin każde, licząc od wschodu do

zachodu słońca, tak więc latem godziny były dłuższe, a zimą krótsze. I słusznie, bo zimą

najprzyjemniej jest długo sypiać.

Dopiero chrześcijańskie średniowiecze dostało hopla na punkcie punktualności.

Zaczęło się od wprowadzenia kanonicznych pór modlitw. Specjalnie wyznaczony mnich

dyżurował przy klepsydrze, po czym o piątej rano biegł do dzwonnicy i ciągnął za sznury,

stawiając na nogi całą okolicę. Ale ponieważ klepsydry były dość niedokładnymi

urządzeniami do pomiaru czasu, godziny wypadały w każdym kościele o nieco innej porze;

na przykład w Paryżu dzwony przez cały dzień biły co kilka minut. Król Francji Karol V,

któremu nie dawały rano spać, tak się w końcu zirytował, że w 1370 roku zainstalował na

swoim pałacu jeden z pierwszych zegarów mechanicznych i rozkazał, aby zsynchronizowano

z nim wszystkie inne zegary oraz bicie dzwonów. Odtąd o piątej budziła króla straszliwa

kakofonia, lecz mógł przynajmniej wsadzić głowę pod poduszkę i po chwili zasnąć z

powrotem. Nic dziwnego, że przeszedł do historii jako Karol Mądry.

Budzik ma jednak tę wyższość nad kościelnymi dzwonami, że można go po prostu

wyłączyć. Jak już mówiłem, z biegiem lat nabrałem takiej wprawy, że wyłączam go przez

sen, gdy tylko zaczyna terkotać. Oczywiście, nie czynię tego świadomie; to podświadomość -

w trosce o moje zdrowie i urodę, bo podobno sen jest dla nich najważniejszy - pilnuje, żebym

się dobrze wysypiał. Tak jak wszystkich śpiochów spotykają mnie z tego powodu

nieprzyjemności w pracy; mam za to szansę być w przyszłości całkiem dziarskim i

przystojnym

staruszkiem.

Chyba

ż

e

wcześniej

wpadnę

pod

samochód…

Bo

choć podświadomość nauczyła się już wygrywać z budzikiem, z rozpędzonym samochodem

nadal nie ma szans. Może z braku doświadczenia? W końcu budzik nastawiamy codziennie, a

pod samochód na ogół wpadamy raz. I to też nie wszyscy, zaledwie niewielki procent…

- O kurwa! - zawołałem, kiedy wreszcie obudziłem się sam i spojrzałem na tarczę.

Było dwadzieścia po dziesiątej, a o jedenastej mieliśmy być ze Scarlett na ślubie!

Zerwałem się z łóżka i od razu w piżamie pognałem budzić Scarlett. Pchnąłem na

oścież drzwi jej pokoju, wpadłem do środka i stanąłem jak wryty. Nie dbam specjalnie o

porządek, ale bałagan, jaki panuje u Scarlett, zaskakuje mnie za każdym razem, kiedy do niej

wchodzę. Na podłodze piętrzyły się rzucone byle jak na stos sukienki, bluzki, bielizna i

pończochy; obok poniewierały się płyty, gazety, pisma, brudne talerze, szklanki, a nawet

ogryzki. Nadepnąłem niechcący na leżącą na mojej drodze maskotkę, pluszowego pieska,

który zapiszczał tak głośno, że aż podskoczyłem. Hałas zbudził Scarlett; oderwała głowę od

poduszki, przecierając zaspane i zalepione maskarą oczy.

- Co… co się stało? - zapytała niemrawo.

- Jak to co?! Spójrz na zegarek, na miłość boską! - zawołałem.

Scarlett wyciągnęła w bok rękę, wzięła ze stolika nocnego wielki różowy budzik z

myszką Miki na tarczy i podsunęła go sobie pod nos.

- O kurwa! - zawołała, gwałtownie siadając na łóżku. - Spóźnimy się na ślub!

- Zdążymy, jeśli się pospieszysz - powiedziałem. - Ja wskakuję pod prysznic, a ty

wstawaj!

Ogoliłem się najszybciej, jak umiałem, po czym wziąłem gorący prysznic i owinąwszy

się ręcznikiem, wybiegłem mokry z łazienki, żeby Scarlett też mogła się wykąpać. Dopiero w

pokoju wytarłem się do sucha, po czym włożyłem czyste gatki i skarpetki, a następnie białą

koszulę i szarą kamizelkę. Zawiązałem pod szyją ciemny krawat w pomarańczowe koła,

wciągnąłem spodnie i z frakiem przerzuconym przez ramię przeszedłem do kuchni.

Znad opiekacza unosiły się gęste kłęby dymu. Najwyraźniej Scarlett wsunęła do niego

kromkę pieczywa , zanim pobiegła się umyć Wyłączyłem urządzenie, wyjąłem spaloną

grzankę, po czym nalałem sobie szklankę soku pomarańczowego z dzbanka stojącego w

lodówce. Zwykle wolę z rana kawę, ale tym razem nie było czasu na parzenie.

- Tost ci sie spalił - powiedziałem do Scarlett, kiedy otulona szlafrokiem zjawiła się w

kuchni.

- Nie szkodzi - oznajmiła. - Ostatnio czytałam, że węgiel jest bardzo zdrowy.

Posmarowała czarną kromkę grubą warstwą dżemu zajadać z wielkim apetytem. Ja

tymczasem dopiłem sok spojrzałem na zegarek.

- Za kwadrans jedenasta. Nie jest źle, mamy jeszcze kupę czasu!

- Dobrze ci. mówić! - zawołała Scarlett. - Ale ja jestem druhną! Muszę być

punktualnie!

Cisnęła do ziewu napoczętą grzankę i pognała się ubrać.

Dosłownie dwie minuty później wybiegliśmy przez frontowe drzwi. Ja wkładałem po

drodze frak, a Scarlett długą, falbaniastą suknię z atłasu w brzoskwiniowym kolorze; panna

młoda bowiem zażyczyła sobie, żeby druhny wystąpiły w kreacjach jej ulubionej barwy.

- Bierzemy taksówkę, czy jedziemy moim wozem? - zapytała w biegu Scarlett;

wiedziała, że nie możemy jechać volvo, bo właśnie po raz kolejny stało w warsztacie.

- Taksówkę - zadecydowałem. - Nie ma sensu tracić czasu na szukanie miejsca do

parkowania.

Zaczęliśmy się rozglądać nerwowo po naszej bądź co bądź ruchliwej ulicy, ale nie

mogliśmy wypatrzyć ani jednej wolnej taksówki.

- Lepiej jedźmy twoim wozem - postanowiłem w końcu.

Rzuciliśmy się pędem w stronę mini coopera, ale już z daleka dojrzeliśmy wielką żółtą

blokadę na przednim kole od strony chodnika. Scarlett nie zapłaciła dwóch mandatów pod

rząd za złe parkowanie, więc służba drogowa najwyraźniej uziemiła ją na dobre. Prawdziwy

pech!

- O kurwa! - zawołaliśmy oboje, zatrzymując się obok wozu.

- W tył zwrot i biegiem do kościoła! - zakomenderowałem po chwili. - Nie ma sensu

tracić czasu na łapanie taksówki, bo spóźnimy się na pewno!

Scarlett skinęła głową, podkasała brzoskwiniową suknię i ruszyła ulicą takim

sprintem, że musiałem bardzo szybko przebierać nogami, żeby dotrzymać jej tempa.

Pędziliśmy ile tchu przez miasto, przebiegając jezdnie na czerwonych światłach i bynajmniej

nie przejmując się trąbieniem rozzłoszczonych kierowców, którzy musieli hamować, żeby nas

nie rozjechać. Przed samym kościołem przegoniliśmy parę biegaczy w dresach; musieliśmy

stanowić niecodzienny widok, pędząc tak na złamanie karku w eleganckich strojach, bo

ludzie stawali i gapili się na nas W pewnym momencie od sukni Scarlett odpadł kawa!

materiału; chciałem zatrzymać się i go podnieść, ale mnie powstrzymała.

- Mie warto! - zawołała zasapana. - Ta kiecka jest taka obszerna, nikt nie zauważy, że

czegoś jej brak!

Wreszcie, spoceni i zziajani, dobiegliśmy do kościoła, akurat w chwili, kiedy dzwony

na wieży zaczęły wybijać jedenastą. Na ulicy stała elegancka limuzyna, z której właśnie

wysiadała panna młoda. Scarlett pomknęła w jej stronę, żeby towarzyszyć jej podczas

uroczystego wejścia do kościoła, ja zaś wbiegłem szybko po schodach, biorąc po dwa stopnie

naraz, i wpadłem do środka dostojnej świątyni przez szeroko otwarte, bogato rzeźbione drzwi.

Zatrzymałem się za progiem, zdumiony przepychem wnętrza, liczbą obrazów, rzeźb,

złoceń, lichtarzy i świec. Rzadko bywam w katolickich kościołach, a świątynie anglikańskie

są znacznie ubożej wyposażone. W końcu ruszyłem główną nawą w stronę ołtarza,

rozglądając się dyskretnie na boki. Kiedy ujrzałem w jednej ławce Fionę i Garetha, a w

rzędzie przed nimi Matthewa i Davida, podszedłem i stanąłem obok brata.

Nie rozumiem, jak to się dzieje, że oni zawsze zjawiają się punktualnie, a ja i Scarlett

za każdym razem się spóźniamy.

- Cześć - powiedziałem, obracając się do Fiony i Garetha. - Gdyby nie te cholerne

korki, bylibyśmy ze Scarlett przed wami!

Popatrzyli na mnie z niedowierzaniem, a potem parsknęli śmiechem.

- No dobra, śmiejcie się, śmiejcie. Ale przypomnijcie mi, kto się dziś żeni -

poprosiłem.

Znów parsknęli śmiechem.

W ostatnim czasie tyle znajomych par decydowało się stanąć na ślubnym kobiercu, że

naprawdę łatwo się było pomylić, kto się akurat pobiera. Wiedziałem jednak znakomicie, że

zaraz odbędzie się ślub Bernarda, przyjaciela Toma, oraz Lydii, pulchnej, błękitnookiej

szatynki, która była druhną Laury, kiedy ta na początku maja wychodziła za Angusa. Lydia i

Bernard widywali się regularnie od wesela Angusa i Laury i w końcu również postanowili się

pobrać. Jak się Bernard zwierzył Tomowi, nawet mu się nie śniło, że istnieją dziewczyny o

tak gorącym temperamencie jak Lydia. Podobno po powrocie do Londynu z wesela w Stoke

Clandon przez trzy dni i trzy noce w ogóle nie wstawali z łóżka. Bernard twierdził, że jeszcze

nie było mu tak dobrze z żadną dziewczyną, a i Lydia też uważała - jak mówiła mi Fiona - że

jeśli chodzi o seks, są po prostu stworzeni dla siebie. W głowie mi się nie mieściło, że akurat

w tej dwójce drzemią aż tak silne namiętności!

Spojrzałem w stronę ołtarza. Trochę w lewo od niego stał młody ksiądz w krzywo

nałożonym ornacie. To zerkał w mszał, to poruszał nerwowo ustami, jakby w ostatniej chwili

uczył się na pamięć tekstu mszy. Kiedy przyjrzałem mu się bliżej, rozpoznałem Geralda,

księdza, z którym Fiona rozmawiała na weselu Angusa i Laury. Powiedział jej wtedy, że

dopiero niedawno został wyświęcony i jeszcze nie udzielał ślubów. Widocznie nauczył się to

robić w ciągu trzech miesięcy, jakie minęły od tamtego dnia, pomyślałem. W końcu nie

powierzono by tak eleganckiego ślubu jakiemuś nowicjuszowi, żeby spartaczył robotę. Tym

bardziej, że na rzeźbionej ławie ciągnącej się wzdłuż ściany kościoła po prawej stronie

prezbiterium ujrzałem kardynała i dwóch biskupów, zapewne krewnych panny młodej albo

pana młodego.

W tym momencie zamachał do mnie Tom, który stał nieco za Bernardem w pobliżu

ołtarza. Przypomniałem sobie, jak mi mówił z dumą, że Bernard poprosił go, by został jego

drużbą.

Tom był zachwycony swoją rolą. Najpierw wskazał ręką na nową fryzurę (nie był to

całkiem tak modny wśród nastolatków indiański czub, ale prawie), potem poklepał się po

kieszonce kamizelki, wyjął z niej dwie obrączki i mi je pokazał. Pokiwałem z aprobatą głową,

a wtedy Tom schował obrączki i podniósł do góry oba kciuki. Duma go wręcz rozsadzała.

Rozległy się pierwsze tony „Wjazdu królowej Saby” Handla i do kościoła wkroczyła

Lydia, prowadzona przez ojca, dystyngowanego, siwego starszego pana. Miała na sobie

niewiarygodnie bogato zdobioną koronkową białą suknię, z dziesięć razy bardziej obszerną

niż brzoskwiniowe kreacje Scarlett i drugiej dorosłej druhny, które szły o krok z tyłu. Oprócz

nich za panną młodą postępowały dwie dziewczynki w wieku siedmiu, ośmiu lat, też w

brzoskwiniowych sukniach, oraz dwóch małych paziów, którzy nieśli tren sukni Lydii. Kiedy

niewielki pochód doszedł powoli do ławki, w której stałem, posłałem Scarlett przyjazny

uśmiech. Bądź co bądź jej występ w roli druhny na ślubie arystokratycznej Lydii był

znacznym sukcesem towarzyskim.

Jednak cały efekt psuł widok sukni Scarlett od tyłu. Myliła się bowiem mówiąc, że nie

warto podnosić z ziemi kawałka materiału, który odpadł od sukni podczas naszego szalonego

biegu. Wbrew temu, co sądziła, jego brak był aż nadto widoczny: miała z tyłu nie zamierzony

dekolt, który odsłaniał nie tylko całe plecy, ale również górną połowę majtek, błękitnych jak

niebo w pogodny letni dzień.

Kiedy pochód doszedł do końca nawy, Lydia zatrzymała się u boku Bernarda, a jej

ojciec cofnął się i usiadł w najbliższej ławce. Bernard popatrzył na swoją wybrankę z taką

miłością i pożądaniem, że na serio się przeraziłem, czy zaraz nie rzuci się na nią na oczach

całego zgromadzenia. Sądząc po sposobie, w jaki Lydia na niego patrzyła, wiedziałem, że ona

również ledwo się powstrzymuje. Pierwszy raz widziałem parę narzeczonych obrzucających

się aż tak namiętnymi spojrzeniami; pasowali mi nie tyle do szacownego obrządku w

chrześcijańskiej świątyni, co do pogańskich Saturnalii.

Kiedy państwo młodzi uklękli przed ołtarzem, muzyka organowa na moment ucichła,

po czym znów rozbrzmiała. Kapłan zaintonował hymn, który podjęła tylko część zebranych.

Większość obecnych była wyznania anglikańskiego, więc nie znała słów i wolała milczeć.

Jeden Gareth, choć też nie znał hymnu, włączał się z entuzjazmem i śpiewał dudniącym

basem, ilekroć domyślał się dalszych słów pieśni. Widziałem, jak dwaj biskupi z aprobatą

patrzą w naszą stronę. Najwyraźniej doceniali jego wysiłki.

- W Imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego - powiedział ksiądz Gerald drżącym głosem,

kiedy hymn dobiegł końca. - Amen.

- Amen - powtórzyli chóralnie zebrani; tyle umieli wszyscy.

- Kochani bracia i siostry, mód - mód - módlmy się - kontynuował wyraźnie

zdenerwowany kapłan. - Boże, Tyś pouczył ser - serca wiernych świa - światłem Druha…

przepraszam, Ducha - Świętego: daj nam w tymże Zuchu… przepraszam, Duchu - poznać, co

jest pra - pra - prawe i po - pociechą Jego zawsze się weselić. Przez Chrystusa, Pana naszego.

Amen.

- To jego pierwszy ślub - szepnął do mnie Matthew. - Jest kuzynem Lydii.

- Rozumiem - powiedziałem, kiwając głową.

Spojrzałem za siebie na Garetha, który uśmiechał się od ucha do ucha, najwyraźniej

ubawiony kłopotami księdza. Mrugnął do mnie wesoło, kiedy zobaczył, że na niego patrzę.

Ksiądz Gerald zwrócił się tymczasem do Bernarda:

- Bernardzie Godfreyu…

- Geoffreyu… - poprawił go szeptem Bernard.

- Bernardzie Geoffreyu Belaney…

- Delaney… - szepnął Bernard.

- Bernardzie Geoffreyu Delaney… - wyrecytował ksiądz i zerknął pytająco na

Bernarda, żeby się upewnić, czy znów czegoś nie przekręcił. Gdy ten skinął głową, kapłan

mówił dalej: - Czy masz dobrą i nieprzymuszoną wolę tę Libię John Hibbott, którą tu przed

sobą widzisz, za małżonkę sobie pojąć?

Bernard spojrzał na Lydię i zawahał się, bo przecież chciał się ożenić z nią, a nie z

północnoafrykańskim państwem bogatym w ropę naftową albo z jakimś Johnem.

- Mam, ale Lydię Jane Hibbott - odparł w końcu.

Kapłan kiwnął głową, po czym zwrócił się do Lydii z podobnym pytaniem, na wszelki

wypadek ograniczając się tylko do podania pierwszych imion obojga zainteresowanych:

- Lydio, czy masz dobrą i nieprzymuszoną wolę tego Bernardyna…

Gareth zarechotał głośno, więc ksiądz spojrzał zdziwiony w naszą stronę, ale mówił

dalej, nie zorientowawszy się, o co chodzi.

- …którego tu przed sobą widzisz, za małżonka sobie pojąć?

- Mam - powiedziała Lydia.

- Bóg wszechmogący niech wam u - udzieli Swej laski… przepraszam, łaski, aby to,

co u - u - usty wypowiadać będziecie, było zasadą całego życia waszego - wydukał ksiądz.

- Amen - powiedzieli obecni.

I tak to mniej więcej szło przez całą ceremonię. Ksiądz, czerwony na twarzy jak

burak, jąkał się i co rusz mylił ze zdenerwowania, zarówno kiedy błogosławił obrączki, jak i

kiedy wkładał je na palce oblubieńców. Ostatecznie jednak Bernard i Lydia powtórzyli za nim

słowa przysięgi małżeńskiej, ksiądz odmówił jeszcze jakąś modlitwę, odśpiewano jeszcze

jeden hymn i wreszcie było po wszystkim.

Ogromnie współczułem młodemu kapłanowi; na jego miejscu najchętniej zapadłbym

się ze wstydu pod ziemię, ale on sam był wyraźnie z siebie zadowolony. Może się biedak

wcześniej bał, że pójdzie mu jeszcze gorzej? A może poczuł ulgę, że jednak zdołał jakoś

dobrnąć do końca ceremonii i ma ją już za sobą? W każdym razie uśmiechnął się szeroko i

ukłonił wiernym, niczym aktor na scenie.

Gareth natychmiast zaczął klaskać, a inni najpierw ociągali się chwilę, a potem poszli

w jego ślady. Ksiądz znów się ukłonił, Bernard i Lydia również, my zaś wstaliśmy z miejsc i

biliśmy brawo jak szaleni. Należało im się!

Przyjęcie weselne odbywało się w „Holbein Hotel”, jednym z najelegantszych

londyńskich hoteli wynajętym w całości przez rodziców Lydii na tę uroczystą okazję.

Scarlett, Fiona, Tom, Gareth, Matthew, David i ja dojechaliśmy na miejsce land roverem

Toma, który zostawiliśmy na parkingu, specjalnie zarezerwowanym dla gości młodej pary.

Weszliśmy razem do obszernego hallu, gdzie na dużym stole przybyli wcześniej

goście kładli właśnie prezenty. Rozpoznałem wśród nich George'a, łysego i otyłego

nudziarza, który na ślubie Angusa i Laury chciał ze mną pic do rana w „Szczęśliwym

ż

eglarzu”. Skinął mi głową, postawił na stole okazały pakunek owinięty papierem firmowym

jednego z najdroższych londyńskich sklepów po czym poszedł dalej szerokim korytarzem. Ja

na śmierć zapomniałem o prezencie, więc nie położyłem nic, natomiast moi przyjaciele

zostawili na stole niewielkie upominki. Już ruszaliśmy dalej, kiedy nagle Otretb cofnął się i

zamienił wizytówki na swoim prezencie i George'a.

- Ciekawe, co teraz dostaną ode mnie - powiedział rechocząc. - Bo wiem, co od tego

nadętego bubka: szklaną popielniczkę!

Pognał przed siebie.

- Wiesz, Gareth bardzo często to robi - rzekł do mnie konfidencjonalnie Matthew. - I

potem śmieje się w kułak, szczęśliwy jak dziecko, któremu udało się spłatać dobrego figla,

kiedy nowożeńcy dzwonią podziękować mu za wspaniały prezent!

W następnej sali rodzice państwa młodych witali gości i przyjmowali życzenia. Kiedy

ustawiliśmy się w kolejce, podszedł do nas odziany w czerwony frak mistrz ceremonii i

każdego z osobna poinformował dyskretnie, że lord Hibbott jest ciut głuchawy.

Szkopuł w tym, że uznał, iż wszyscy wiemy, który z dwóch starszych panów jest

ojcem Lydii. I fakt, mogliśmy to zapamiętać z kościoła, bo w końcu tylko jeden z nich

prowadził pannę młodą do ołtarza. Ja zapamiętałem, ale Matthew i Gareth najwyraźniej nie.

Albo patrzyli wyłącznie na Lydię, albo byli zajęci czym innym. W każdym razie podchodząc

do stojącego na początku powitalnego szeregu ojca Bernarda, sir Johna Delaney, Matthew od

razu podniósł głos.

- WSPANIAŁY ŚLUB! OGROMNIE MI SIĘ PODOBAŁ! - zawołał.

- Dziękuję - odpowiedział zdziwiony starszy pan. Po chwili podszedł do niego Gareth.

- BRAWO! CZUŁEM SIĘ JAK W NIEBIE! - ryknął.

- Cieszę się - rzekł starszy pan, patrząc na niego takim wzrokiem, jakby miał do

czynienia z wariatem.

Matthew przesunął się już do ojca Lydii.

- Kościół wyglądał przepięknie - powiedział.

- Prawda? Też tak uważam. Krawiec spisał się na medal - rzekł lord Hibbott.

- Pański syn to bardzo przystojny młodzieniec - pogratulował mu z kolei Gareth.

- Też… też lubię śledzie w śmietanie - powiedział niepewnie lord Hibbott, posyłając

wściekłe spojrzenie w stronę mistrza ceremonii, zły, że nie uprzedza gości, iż mają mówić

nieco głośniej.

Stałem z Fioną i Scarlett z boku, skręcając się ze śmiechu, gdy wtem do ojca Bernarda

podszedł ksiądz Gerald. Biorąc przykład z Matthewa i Garetha, również wytężył płuca:

- NA PEWNO JEST PAN OGROMNIE SZCZĘŚLIWY!

Starszy pan w końcu nie wytrzymał.

- PROSZĘ SOBIE NIE STROIĆ ZE MNIE GŁUPICH ŻARTÓW I NIE

KRZYCZEĆ! - wrzasnął. - WYPRASZAM SOBIE! ŻE TEŻ KSIĘDZA TRZYMAJĄ SIĘ

TAKIE KAWAŁY!

Ksiądz Gerald zbaraniał.

- Prze - przepraszam bardzo… - wydukał. - Naj - najmocniej przepraszam…

Na sali, w której odbywała się pierwsza część przyjęcia, było pełno gości. Największy

ś

cisk panował wokół uśmiechniętych nowożeńców, do których wszyscy chcieli się dopchać,

ż

eby złożyć im życzenia. Wzięliśmy z Matthewem i Garethem po kieliszku szampana z tac

roznoszonych przez kelnerów i stanęliśmy nieco z boku.

- Mam nową teorię na temat tego, dlaczego ludzie się pobierają - oświadczył Gareth. -

Zakochują się i zamieszkują razem, po czym pewnego pięknego dnia nagle łapią się na tym,

ż

e nie mają sobie nic więcej do powiedzenia. Wpadają w okropną panikę, aż w końcu

facetowi przychodzi do głowy, że z kryzysu jest tylko jedno wyjście.

- Jakie? - zapytałem.

- Oświadczyć się swojej partnerce.

- Jak to? - zdziwił się Matthew.

- Proste jak drut! Pobiorą się, urządzą wspaniałe wesele i odtąd będą mieli o czym

rozmawiać przez długie lata. - Gareth uśmiechnął się szeroko i pociągnął kolejny łyk

szampana, po czym zwrócił się do Toma, który akurat przechodził obok: - Jak tam twoje

przemówienie, Tom?

Nasz przyjaciel zmrużył z zadowoleniem oczy.

- Chyba wypadnie świetnie - oznajmił, podnosząc do góry oba kciuki. - Pisałem je pół

nocy; powinno zarówno wzruszyć, jak i rozbawić słuchaczy.

- No to brawo! - pochwalił go Gareth.

Tom poszedł dalej, kierując się w stronę nowożeńców, a my wróciliśmy do przerwanej

rozmowy.

- Ciekawa teoria, Gareth - powiedziałem. - I jeśli masz rację, to im wystawniejsze

wesele, tym lepiej.

- Mowa! O takim jak dzisiejsze można gadać do końca życia.

- Istnieje co prawda i inna teoria, a mianowicie, że ludzie pobierają się z miłości -

rzekł Matthew. - Nie uważacie, że jest bardziej prawdopodobna?

- Nie! - Gareth i ja krzyknęliśmy zgodnie.

- Jeśli dwoje ludzi się kocha, wcale nie muszą się pobierać - dodałem. - Na co komu

papierek?

- Charles ma rację - poparł mnie Gareth. - Żyjemy przecież w końcówce dwudziestego

wieku; w naszych czasach prawdziwa miłość absolutnie nie wymaga oficjalnego

potwierdzenia w kościele, synagodze czy urzędzie stanu cywilnego. Jeżeli ludzie się kochają,

mogą po prostu z«e sobą mieszkać, jak my dwaj. - Poklepał przyjaźnie Nylatthewa po

ramieniu. - I dotyczy to w równej mierze tych jakże dziwnych dla mnie par złożonych z

przedstawicieli odmiennych płci!

Parsknąłem śmiechem, po czym opróżniłem kieliszek.

- Ruszam do baru po coś do picia - oznajmiłem. - Warn też przynieść?

- Dla mnie koniak, tylko dobry - rzekł Gareth.

- Wątpię, żeby na tym weselu podawano młodszy niż piętnastoletni - powiedział

Matthew. - Więc ja też poproszę koniak.

Skinąłem głową i zacząłem przedzierać się przez tłum w stronę baru. Kiedy tam

dotarłem, okazało się, że po drinka ustawiła się już kolejka. Zająłem miejsce na końcu i

zacząłem przysłuchiwać się rozmowie, jaką prowadzili stojący nie opodal Scarlett i ksiądz

Gerald.

- …nie, nie, poszło ci znakomicie! - Scarlett najwyraźniej rozwiewała wątpliwości

księdza co do tego, jak się spisał, udzielając pierwszego w swoim życiu ślubu.

- W takim razie cieszę się ogromnie, bo bałem się, że mogłem coś popsuć - powiedział

kapłan, skromnie spuszczając oczy.

- No, wiesz, stary, może i co nieco sknociłeś, ale nie przejmuj się! Zwykle nudzę się

na ślubach jak mops, a tym razem porządnie się ubawiłam - oświadczyła Scarlett. - Chcę cię

jednak spytać o coś z zupełnie innej beczki. Ksiądz katolicki to mniej więcej to samo co

pastor, tyle że nie wolno wam się żenić, tak?

- Tak, mniej więcej - potwierdził Gerald.

- No dobra, rozumiem, że nie wolno wam się ochajtnąć z żadną babką, ale co z seksem

jako takim? No, wiesz, czy wolno wam się…

- Nie - odparł szybko ksiądz.

- Szkoda. Tak też sądziłam, ale pomyślałam sobie, że nie szkodzi zapytać. Bo gdybyś

jednak mógł, no, to wiesz, moglibyśmy się kiedyś umówić.

- Niestety. - Gerald pokręcił głową. - Naprawdę mi nie wolno…

Nie wiem, jaki przebieg miała ich dalsza rozmowa, bo akurat w tym momencie

doszedłem do baru.

- Poproszę trzy koniaki - powiedziałem do jednego z czterech uwijających się za

kontuarem barmanów.

- Jakie, proszę pana? - zapytał grzecznie.

- Hmm. Zacznijmy od „B”. Balluet, Barlaam, Bellabre, Bergier, Bouron, Boutinet…

Macie któryś?

Barman popatrzył na mnie z szacunkiem. Cóż, może nie zawsze stać mnie na

najlepsze koniaki, ale nic nie stoi na przeszkodzie, żebym się znał na trunkach.

- Przykro mi, proszę pana - rzekł potrząsając głową. - Jest tylko Camus, Courvoisier,

Hennessy, Martell i Remy Martin.

- Niech będzie Remy Martin - zadecydowałem.

Kiedy brałem trzy pękate kieliszki, które barman postawił przede mną, nagle ktoś

dotknął mojego ramienia. Obejrzałem się i zobaczyłem Carrie.

- Cześć - powiedziała uśmiechając się.

- Cześć!

Nie widziałem jej, odkąd trzy miesiące temu zostawiła mnie rano w „Szczęśliwym

ż

eglarzu”, żeby wyjechać do Stanów Zjednoczonych. Była jeszcze piękniejsza, niż

pamiętałem.

- Co u ciebie? - zapytała.

- Wszystko świetnie! Nie było cię w kościele, prawda?

- Nie. Spóźniłam się.

- Słuchaj, błagam, tylko mi znów nie znikaj, nie wyjeżdżaj do Ameryki, najlepiej w

ogóle nigdzie się stąd nie ruszaj, dopóki nie wrócę, dobrze? - poprosiłem, wciąż trzymając w

rękach kieliszki z koniakiem.

- Będę na tarasie - powiedziała.

- Świetnie!

Pognałem do Garetha i Matthewa i wręczyłem im kieliszki.

- Trzymajcie! I ten trzeci też, wypijcie za moje zdrowie! Zobaczymy się znów za sześć

godzin.

- Co się stało? - spytał Gareth zdziwiony.

- Nic, nic, to naprawdę znakomite wesele! Bawcie się dobrze!

Zbiegłem po schodkach na taras i od razu zobaczyłem Carrie. Podszedłem do niej

szybko.

- Cześć! Wyglądasz cudownie! I wiesz, chyba w ogóle jesteś najbardziej cudowną

dziewczyną, jaką znam. Co u ciebie?

- Wszystko układa się jak najlepiej - odparła, jakby nieco sztywno. - Charles, pozwól,

ż

e przedstawię ci Hamisha, mojego narzeczonego.

Dopiero w tym momencie spostrzegłem, że nie jest sama. Obok niej stał elegancki

postawny blondyn około pięćdziesiątki. Miałem wrażenie, że ziemia usuwa mi się spod nóg,

ale nic nie dałem po sobie poznać.

- Gratuluję, Hamish, gratuluję - powiedziałem. - Miło mi cię poznać. Niezmiernie

ucieszyłem się na widok Carrie, bo nie wiedziałem, że znów jest w Anglii.

- Nie od razu udało mi się ją przekonać, że po tej stronie Atlantyku, u mojego boku,

jest jej właściwe miejsce - odparł pewnym siebie tonem Hamish, po czym wyciągnął rękę do

Carrie. - Ale chodź, moja droga, obiecałem Jamesowi, że cię przyprowadzę. Jeżeli się zaraz

nie zjawimy, gotów pomyśleć, że już teraz wymykasz mi się spod kontroli.

Carrie uśmiechnęła się do niego ciepło i ujęła jego dłoń.

- Może będziemy mieli okazję porozmawiać później - rzuciła mi na odchodnym.

Przez chwilę stałem kompletnie oszołomiony. Nie mogłem uwierzyć, że Carrie ma

narzeczonego. Ale z drugiej strony, co ja o niej w ogóle wiedziałem? Widzieliśmy się tylko

raz, trzy miesiące temu, na ślubie Angusa i Laury. Wprawdzie poszliśmy do łóżka i było nam

cudownie, ale co z tego? W obecnych czasach przespanie się jeszcze nic nie znaczy. Zresztą

ja sam potraktowałem tę naszą wspólną noc jako miły, lecz jednorazowy uśmiech losu, z

którego bynajmniej nic nie wynika na przyszłość. Nie starałem się dowiedzieć o Carrie

czegoś więcej, nie próbowałem zdobyć jej adresu ani numeru telefonu. Pewnie wiązało się to

z tym, że wróciła do Stanów. Bo gdyby mieszkała w Londynie albo przynajmniej gdzieś w

Anglii, niewątpliwie usiłowałbym się z nią ponownie zobaczyć. Chociaż kto wie? W końcu

pamiętałem, co powiedziała o niej Fiona: że Carrie zadaje się tylko z nadzianymi facetami.

Na takiego wyglądał mi właśnie Hamish, starszy od Amerykanki o dwadzieścia kilka

lat. Elegancki, na swój sposób przystojny, zapewne był bardzo bogatym facetem. Na kimś

takim jej zależało, za kogoś takiego pragnęła się wydać. Tak postępuje większość modelek,

młodych, ładnych dziewczyn, świadomych tego, że jeśli chcą się dalej obracać w

towarzystwie, do którego wstęp dała im uroda, muszą zapewnić sobie stałe miejsce u boku

starszego partnera, któremu wstęp do towarzystwa i odpowiedni poziom życia gwarantuje

majątek odziedziczony po przodkach albo zgromadzony w ciągu pracowitego życia. Zdarza

się, że modelki wychodzą za facetów, którzy nie tylko mogliby być ich ojcami, ale nawet

dziadkami. Nie tak dawno temu głośno było o ślubie dwudziestoparoletniej modelki z

osiemdziesięciodwuletnim multimilionerem… Ale wiedziałem, że nawet Scarlett, której

wyraźnie zależało na upolowaniu męża z wyższych sfer, nie zdecydowałaby się na faceta

sporo starszego od siebie. Może byłem staroświecki, jednakże wydała mi się pod tym

względem jakby czystsza i uczciwsza niż Carrie. Mogę zrozumieć fascynację starszym

mężczyzną, który imponuje młodej dziewczynie inteligencją, urokiem osobistym,

doświadczeniem i pozycją, ale lecenie na starszych facetów tylko dla pieniędzy jest według

mnie niskie i nikczemne.

Zdegustowany, wróciłem wolnym krokiem na salę, w której rozmawiałem wcześniej z

Garethem i Matthewem. Gareth gdzieś znikł, ale Matthew wciąż stał w tym samym miejscu.

- Jak leci, Charles? - spytał, kiedy podszedłem do niego.

- Kiepsko. Bardzo nieciekawe wesele!

- Naprawdę? - zdziwił się pamiętając, że jeszcze niedawno mówiłem coś zupełnie

innego. - A co się stało?

- Nic, nic, po prostu nagle ogarnęła mnie chandra - odparłem. - Sam właściwie nie

wiem dlaczego. Chyba chodzi o to, że dość już mam bywania na cudzych ślubach. Nie

zazdroszczę ludziom, że się pobierają. Jak wiesz, jestem zdecydowanym przeciwnikiem

instytucji małżeństwa. Ale zazdroszczę im tego, że znaleźli osobę, o której z najgłębszym

przekonaniem mogą powiedzieć, że chcą z nią spędzić resztę życia. Co z tego, że statystyka

przemawia przeciwko nim i wszyscy wiemy, że większość z nich rozwiedzie się w ciągu

najbliższych trzech lat. Liczy się to, co czują w danej chwili. A ja, choć mam już trzydzieści

trzy lata, nigdy nie czułem czegoś takiego do żadnej dziewczyny. Czy to ze mną jest coś nie

w porządku, czy po prostu jeszcze nie spotkałem tej odpowiedniej? Jak myślisz?

- Myślę, że gdyby Bozia nie poskąpiła ci urody, miałbyś większe szansę. Ale mówiąc

poważnie, uważam, że wszystko jeszcze przed tobą.

Rozległo się kilka głośnych uderzeń łyżką w stół, a następnie głos mistrza ceremonii:

- Szanowni państwo, bardzo serdecznie zapraszamy do stołów!

- Chodź, idziemy - powiedział Matthew. - Kto wie, może właśnie za chwilę, podczas

dzisiejszego przyjęcia, poznasz dziewczynę swojego życia?

- Mała szansa - odparłem. - Ale dobrze, idziemy!

Ruszyliśmy wraz z innymi gośćmi w stronę sali restauracyjnej. Tuż przed nami szli

Gareth i George, nudziarz ze „Szczęśliwego żeglarza”, do którego prezentu Gareth przyczepił

swoją wizytówkę. Tak się składało, że rozmawiali właśnie o podarunkach.

- Zawsze bardzo troskliwie wybieram prezenty ślubne - powiedział George. - Koszty

nie mają dla mnie znaczenia, w końcu codziennie zarabiam krocie na giełdzie. Najważniejsze,

ż

eby obdarowani byli naprawdę zadowoleni, prawda?

- O tak, dla mnie koszty też w ogóle nie mają znaczenia - przyznał z poważną miną

Gareth. - Liczy się pomysł.

Przy samym wejściu do sali restauracyjnej sterta pokaźnych rozmiarów plansza, na

której każdy mógł sprawdzić, gdzie ma zająć miejsce. Kiedy znalazłem na niej swoje

nazwisko, miałem ochotę uciec, gdzie pieprz rośnie. Ale zrezygnowany skierowałem się do

wyznaczonego mi stołu. To po prostu nie był mój dzień.

Matthew i Gareth usiedli nie opodal przy stole, przy którym siedziała już Carrie ze

swoim narzeczonym.

- Dzień dobry, jestem Gareth - przywitał się z nią starszy z dwójki moich przyjaciół. -

A jak ty się nazywasz, boska dziewczyno?

Poszedłem dalej, czując się tak, jakbym miał nogi z ołowiu. Wolałbym być setki

kilometrów stąd.

- Cześć - powiedziałem, zatrzymując się przy ośmioosobowym stole, przy którym

siedział mój brat David, dwóch innych młodych mężczyzn oraz cztery dziewczyny. Tylko

jedno krzesło - moje - nadal było wolne.

- Cześć, Charles - rzekł unosząc się nieco Alistair, jeden z dwóch mężczyzn;

poznaliśmy się kiedyś u Toma. - Znasz Weronikę, prawda?

- Tak - potwierdziłem. - Cześć, Weroniko.

Usiadłem na wolnym krześle i dopiero wtedy przywitałem się z dziewczynami po

mojej prawej i lewej. Tak się składało, że znałem je obie.

- Cześć, Nicki. Cześć, Martha - powiedziałem.

Nie miałem ochoty rozmawiać z żadną z nich, więc bardzo się ucieszyłem, że kelnerzy

od razu zaczęli roznosić potrawy. Zacząłem jeść, udając, że jestem głodny jak wilk, choć w

rzeczywistości z trudem przełykałem każdy kęs. Od stołu, przy którym siedzieli Gareth i

Carrie, co rusz dobiegały salwy śmiechu. Wiele bym dał, żeby siedzieć razem z nimi, na

miejscu jej narzeczonego. Ale znajdowałem się dwa stoły dalej i wpatrzony w talerz,

modliłem się w duchu o to, żeby posiłek skończył się jak najprędzej. Miałem swoje powody.

Przy stole tuż obok siedziała Fiona. W przerwie między drugim daniem a deserem

zaczęła rozmawiać z markizą Beaumont, wielce nobliwą, chudą damą sporo powyżej

siedemdziesiątki. Przez chwilę przysłuchiwałem się ich rozmowie.

- Powiedz mi, moja droga, jesteś mężatką? - zapytała wiekowa dama, nachylając się

konfidencjonalnie w stronę siostry Toma.

- Nie - odpowiedziała Fiona.

- Może lesbijką? - Pytanie było tak nieoczekiwane, że aż się zakrztusiłem.

- Nie, skądże. Dlaczego to w ogóle przyszło pani do głowy? - zdziwiła się Fiona.

- No wiesz, moja droga, jest to zawsze jakieś wyjście dla niezamężnych dziewcząt. I

znacznie oryginalniej mówić wszystkim, że jest się lesbijką, niż w kółko powtarzać, że się nie

znalazło właściwego kawalera, prawda?

- Rzeczywiście - przyznała Fiona. - Mój problem polega jednak na tym, że znalazłam

właściwego, tyle że on nie kocha się we mnie. I dopóki sama nie przestanę go kochać, nikt

inny nie ma u mnie szans.

- Pech - powiedziała markiza.

- Prawda? A lesbijką byłam tylko raz, jeszcze w szkole, i to tylko przez kwadrans,

więc chyba się nie liczy.

Fiona opowiadała mi kiedyś o tym krótkim lesbijskim epizodzie w swoim życiu, kiedy

to koleżanka z klasy wślizgnęła się w internacie do jej łóżka i zaczęła ją całować, mówiąc, że

jeśli razem poćwiczą, będą potrafiły lepiej całować się z chłopakami. Ale do niczego więcej

między nimi nie doszło. Nigdy natomiast nie wspomniała mi nawet słowem, że kocha się w

jakimś facecie, choć byliśmy bardzo bliskimi przyjaciółmi i mówiliśmy sobie wszystko - no,

może prawie wszystko. Byłem niezmiernie ciekaw, kto to taki. Miałem ochotę dalej

przysłuchiwać się rozmowie Fiony z markizą, w nadziei że padnie jego imię, ale akurat w tym

momencie Alistair zwrócił się wprost do mnie.

- Wiesz, Charles - zaczął - istnieje czterysta różnych gatunków herbaty, nie licząc tak

zwanych herbat owocowych, które tak naprawdę nie mają nic wspólnego z herbatą, bo są

tylko wywarami z suszonych owoców. Na święta Bożego Narodzenia zabrałem Weronikę do

Indii, żebyśmy oboje mogli zwiedzić największe tamtejsze plantacje.

- Świetny pomysł - powiedziałem.

- Mówiła mi, że parę lat wcześniej też byłeś z nią w Indiach.

- Zgadza się - potwierdziłem bez entuzjazmu.

- Charles zachował się wobec mnie wyjątkowo podle - oznajmiła Weronika. - Byłam

poważnie chora, a on przez cały czas sobie ze mnie żartował!

- Chciałem cię trochę rozweselić - oświadczyłem.

Naprawdę rzecz miała się następująco: mniej więcej sześć lat temu Weronika i ja

stanowiliśmy w miarę udaną parę. Chodziliśmy ze sobą przez kilka miesięcy i w końcu nawet

zamieszkaliśmy razem. Wszystko zaczęło się psuć w momencie, gdy znalazła wśród moich

książek stary, zniszczony egzemplarz Kamasutry. Za nic w świecie nie dawała sobie

wytłumaczyć, że parę lat wcześniej kupiłem go w takim opłakanym stanie w antykwariacie,

po pobieżnym przejrzeniu odstawiłem na półkę i więcej do niego nie zaglądałem.

Była przekonana, że ośle uszy książki są dowodem na to, jak namiętnie się w niej

zaczytuję, a po prostu wstydzę się do tego przyznać. Nasze pożycie przerodziło się w istny

koszmar, gdyż Weronika, z wielkiej miłości do mnie, jak twierdziła, postanowiła

urzeczywistnić moje „skryte fantazje”. Od tej pory za każdym razem, kiedy szliśmy do łóżka,

szczypała mnie, gryzła i drapała zgodnie z instrukcjami Watsjajany, pozostawiając na moim

ciele ślady w kształcie sierpa księżyca, tygrysiego pazura, sznura rubinów czy płatka lotosu.

Może i nazywały się poetycko, ale bolało jak cholera, w dodatku Weronika przez cały czas

piała, gdakała, kukała, bzyczała i kwakała, naśladując - znów zgodnie z zaleceniami

hinduskiego mędrca - głosy synogarlicy, kukułki, gołębicy, papugi, pszczoły, kury, łabędzia,

kaczki i przepiórki. Doszło do tego, że celowo zacząłem się wieczorami upijać samotnie w

pobliskim pubie, żeby nie chciała się ze mną kochać, kiedy wracałem do domu.

Próżny mój wysiłek! Lała łzy i tym mocniej drapała mnie i gryzła, próbując mi w ten

sposób udowodnić, że jest dla mnie wymarzoną partnerką, a jej ptasie trele - kojarzące mi się

przede wszystkim z piskami zarzynanego prosięcia - coraz głośniej rozbrzmiewały mi nad

uchem. W końcu zaproponowała, żebyśmy się wspólnie wybrali do Indii i zwiedzili słynne

ś

wiątynie w Khadźuraho ozdobione rzeźbami par splecionych w miłosnym uścisku.

Przystałem dość niechętnie, obawiając się z jej strony dalszych ekscesów erotycznych w

hinduskim stylu, ale jak się okazało, zupełnie nie miałem racji. Bo o ile ja przez cały pobyt

zachwycałem się Indiami i miejscową kuchnią, Weronika już pierwszego dnia dostała

rozstroju żołądka i żadne ekscesy nie były jej w głowie. Niemal cały pobyt spędziła w łóżku

w pokoju hotelowym, jęcząc i narzekając. A kiedy rozstaliśmy się na dobre po powrocie do

Londynu, była święcie przekonana, że zerwałem z nią, ponieważ z powodu niedyspozycji nie

mogła zaspokajać moich erotycznych zachcianek. Było mi na tyle obojętne, co myśli, że

nawet nie próbowałem wyprowadzać jej z błędu.

- Aha, to ty jesteś ta Weronika! - zawołała Nicki, dziewczyna siedząca po mojej

prawej ręce, włączając się do rozmowy. - Charles wiele mi o tobie opowiadał.

- Opowiadałeś jej o mnie, Charles? - zdziwiła się Weronika, spoglądając na mnie

podejrzliwie. - A co takiego?

- Nieważne! - odparłem szybko. - Pamiętasz, Weroniko, nasz pobyt w Bombaju?

Ale nie udało mi się skierować rozmowy na inne tory.

- Co ci opowiadał? - zapytała gniewnym głosem Weronika, tym razem zwracając się

bezpośrednio do Nicki.

Nicki uśmiechnęła się słodko.

- Kiedy Charles i ja chodziliśmy ze sobą, często wspominał, jak to wybrał się do Indii

ze swoją poprzednią dziewczyną. Nazywał ją „rzygającą Werą”.

Poczułem, że się rumienię od stóp po czubek nosa.

- Niemożliwe! - zaprotestowałem czym prędzej. - Najwyżej raz czy dwa wspomniałem

o tym, że Weronika miała kłopoty z żołądkiem.

- Czyżby? - Do rozmowy wtrąciła się również Martha, dziewczyna siedząca po mojej

lewej ręce. - Przecież kiedy byliśmy razem, mnie też opowiadałeś o „rzygającej Werze”.

Nigdy nie chodziłam z człowiekiem mniej dyskretnym - dodała, zwracając się do

pozostałych.

- Przesadzasz! - próbowałem się bronić, czerwony jak burak. - Zresztą to chyba

normalne, że dwoje ludzi opowiada sobie o swoim wcześniejszym życiu, a tym samym

wspomina o wcześniejszych partnerkach bądź partnerach.

- Ładne mi wspominki! - zawołała Nicki. - Mnie na przykład dokładnie opowiadałeś,

co która z twoich poprzednich dziewczyn najbardziej lubiła robić w łóżku!

- A ja pamiętam, jak wciąż gadałeś o takiej jednej, chyba miała na imię Helena, której

matka usiłowała wpakować ci się do łóżka - powiedziała Martha.

- Ja też to pamiętam! - zawołała nagle Weronika. - Nie wiedziałeś, co robić, bo

uważałeś, że byłoby niegrzecznie odrzucić jej zaloty.

- Tak, tak! - Oczy Nicki rozbłysły. - Ja również to słyszałam! Opowiadając mi o nich,

Helenę nazywał panną Świnką, a jej matkę panią Świnią!

- Słuchajcie, przesadzacie, to wcale nie było tak… - powiedziałem, próbując jakoś

ratować sytuację, ale moje słowa kompletnie zagłuszył śmiech trzech dziewcząt i pozostałych

osób siedzących przy stole.

Oprócz mnie tylko jedna osoba się nie śmiała. Kiedy inni przestali wreszcie rechotać,

milcząca dotąd czwarta dziewczyna nabrała głęboko powietrza w płuca i oświadczyła

lodowatym tonem:

- Mama i ja bardzośmy obie schudły od czasu, kiedy chodziłam z Charlesem.

Była to właśnie Helena. Wrzuciła do ust kilka orzechów w czekoladzie i chrupiąc je

głośno, popatrzyła na mnie nienawistnym wzrokiem. Weronika, Nicki i Martha

spurpurowiały, z trudem tłumiąc chichot, jednak Alistair i drugi chłopak nie wytrzymali i

parsknęli śmiechem. David śmiał się w kułak.

Na szczęście w tym momencie wybawił mnie z opresji mistrz ceremonii.

- Panie i panowie, prosimy o ciszę! Głos ma drużba pana młodego! - obwieścił.

Na sali zapanowała cisza jak makiem zasiał, więc towarzystwo przy moim stole też

musiało się opanować. Jeden David zadał mi szybko pytanie w języku migowym:

- No więc jak, waliłeś panią Świnię?

Miałem ochotę go kopnąć.

- Nie, nie waliłem! - zasygnalizowałem mu. - Ale mogę ci dać jej adres, jeśli sam masz

na nią chrapkę!

Skierowałem spojrzenie w stronę Toma, który wstał z miejsca i ukłonił się obecnym,

po czym wyjął z kieszeni kartkę i zabrał się do czytania przygotowanej przez siebie mowy.

- Szanowni państwo! Kiedy Bernard powiedział mi, że zamierza się zaręczyć z Lydią,

gorąco namawiałem go do tego kroku, gdyż wszystkie jego poprzednie dziewczyny były

jeszcze gorszymi szantrapami od niej. Ale oczywiście bardzo mi miło, że tak wiele z nich jest

dziś obecnych wśród nas na tej niezwykłej uroczystości. - Urwał i podniósł głowę znad kartki,

spodziewając się salw śmiechu, które jednak nie nastąpiły. - Szczególnie cieszę się, widząc

Camillę, która to, jak zapewne wielu z państwa pamięta, była pierwszą dziewczyną, jakiej

Bernard kiedykolwiek się oświadczył. Powiedziała mu, żeby się pocałował w dupę. I bardzo

dobrze, bo jeszcze nasza kochana Lydia zostałaby starą panną!

Na sali panowała grobowa cisza, którą przerwał dopiero donośny śmiech i oklaski

Garetha. Ale nikt się do niego nie przyłączył. Wstałem więc szybko z miejsca i zawołałem:

- Szanowni państwo, zdrowie młodej pary!

Wszyscy z radością przyjęli moją interwencję.

- Zdrowie! Zdrowie! Zdrowie! - zaczęto wołać niemal z nadmierną gorliwością, żeby

zatrzeć przykre wrażenie, jakie pozostawiło wystąpienie Toma.

Weselnicy odsuwali krzesła, wstawali, pili zdrowie Bernarda i Lydii, a kiedy

zaintonowałem „Sto lat”, zgodnie podjęli pieśń. Sytuacja została uratowana.

Po chwili większość gości ponownie zasiadła do stołów, ale ja skorzystałem z okazji,

ż

eby chyłkiem wymknąć się z sali. Nie miałem ochoty spędzać więcej czasu w towarzystwie

Weroniki, Nicki, Marthy i Heleny. Wiedziałem, że póki nie odejdę, nie przestaną się nade

mną znęcać.

Udałem się do położonego obok ogromnego salonu, w którym serwowano drinki, a na

stolikach czekały na amatorów cygara w otwartych pudełkach. Zagłębiłem się w obszernej

kanapie o złotym obiciu i zamówiłem whisky. Po czym, choć normalnie nie palę,

poczęstowałem się cygarem.

Siedziałem wygodnie na kanapie, paląc cygaro, popijając dobrą whisky i rozczulając

się nad sobą, kiedy z sali restauracyjnej wyłonili się Gareth i Matthew, a po chwili także

David z Fioną. Gareth, Matthew i Fiona przysiedli się do mnie, David stanął obok.

W ślad za nimi weszła do salonu całkiem ładna, szczupła ruda dziewczyna, którą

zapamiętałem z wesela Angusa i Laury. Rozmawiała wtedy z Matthewem i wypytywała go o

mojego brata. Tym razem sama od razu podeszła do Davida.

- Cześć - powiedziała, po czym zaczęła bardzo wolno i niewprawnie sygnalizować mu

na palcach: - M - a - m n - a y - m - i - ę S - e - r - e - n - a.

- Cześć - odpowiedział David, uśmiechając się do niej przyjaźnie.

Mój brat oczywiście rozumie, kiedy ludzie mówią do niego normalnie, bo po pierwsze

umie czytać ich mowę z ruchu warg, a po drugie nosi wysokiej klasy aparat słuchowy. Ale

faktem jest, że znacznie bardziej lubi komunikować się w języku migowym, zwłaszcza kiedy

sam ma coś powiedzieć, gdyż jego głos brzmi dziwacznie i niezbyt zrozumiale dla osoby,

która słyszy go po raz pierwszy.

- Topiero się uczę. Na pefno ropie bóstfo błętów - zasygnalizowała z przejęciem

dziewczyna.

David potrząsnął głową.

- Nie, nie, idzie ci znakomicie. Masz może ochotę zatańczyć?

- Tak! - Rudowłosa wyraźnie się ucieszyła. - Pędzie mi niezbiernie biło!

Ruszyli uśmiechnięci do sali balowej.

Gareth pociągnął spory łyk koniaku, który wręczył mu kelner, i poklepał się po

wyraźnie zaokrąglonym brzuszku opiętym kamizelką w wielkie, barwne kwiaty.

- Deser był palce lizać, a obiad też pyszny! - rzekł. - W dodatku przy naszym stole

siedziała naprawdę urocza i bardzo inteligentna dziewczyna, więc uśmiałem się jak nigdy. Ma

na imię Carrie i jest Amerykanką… Gdybym nie wolał chłopców, sam bym do niej startował.

Wychodzi za sztywniaka, który też z nami siedział. Chyba jest jednym z najbogatszych gości

na weselu; należy do niego pół Szkocji.

Więc jednak miałem rację, pomyślałem smutno. Carrie wychodzi za Hamisha

wyłącznie dla pieniędzy. Już wolałbym, żeby zakochała się w tym dwa razy starszym od

siebie Szkocie i postanowiła poślubić go z miłości. Też bym się dziwił, ale przynajmniej

miałbym o niej lepsze zdanie.

- A ty coś taki ponury? - spytał Gareth, dostrzegając moją smętną minę. - Źle się

bawisz?

- Czuję się tak, jakby dręczył mnie koszmar, z którego nie mogę się zbudzić. Podczas

obiadu siedziałem przy jednym stole z czterema swoimi byłymi dziewczynami. Kiedy wzięły

mnie w obroty, skręcałem się jak na mękach. Brr! - Wzdrygnąłem się. - Jedyne, czego mi dziś

brak do pełni udręki, to żebym jeszcze gdzieś tu natknął się na Henriettę!

W następnej sekundzie usłyszałem za plecami znajomy głos:

- Cześć, Charlie.

- Cześć, Hen! - zawołałem, zrywając się z miejsca. - Co u ciebie?

Wyszczerzyłem zęby do Henrietty, bardzo ładnej, ubranej ze smakiem brunetki, z

którą chodziłem przed rokiem. Prawie natychmiast jej oczy zaszły łzami; niestety, wciąż

okropnie przeżywała nasze rozstanie.

- Charlie, dlaczego mnie rzuciłeś?! - wykrzyknęła histerycznie, wybuchając łzami.

- Och, Hen, nie płacz, proszę cię - powiedziałem, dotykając lekko jej ramienia, żeby ją

pocieszyć.

Czułem się zupełnie bezradny; naprawdę nie chciałem jej skrzywdzić i życzyłem jej

jak najlepiej, ale co mogłem poradzić na to, że tak strasznie przeżywa nasze zerwanie?

- Zostaw ją, ty potworze! Nie dotykaj jej! - zawołała podbiegając do nas Helena, która

właśnie wyłoniła się z sali restauracyjnej. ~~ Nie wystarczy ci, że złamałeś jej życie? Chodź,

moja droga, chodź, zabiorę cię od tego okrutnika! - dodała, zwracając się do Henrietty i

otaczając pulchnym ramieniem jej rozedrgane szczupłe plecy.

Patrzyłem za nimi, dopóki nie wyszły z salonu. Czułem się winny, choć z drugiej

strony wiedziałem, że nic złego nie zrobiłem celowo. Tak po prostu wyszło i koniec.

Uznałem, że wyjątkowo nie mam ochoty na towarzystwo przyjaciół.

- Wybaczcie, ale muszę sobie przemyśleć parę spraw - powiedziałem do Garetha,

Matthewa i Fiony. - Zobaczymy się później.

Zabrałem swoją ledwo napoczętą whisky i opuściłem salon.

Wszedłem po schodach na pierwsze piętro hotelu i nacisnąłem klamkę najbliższych

drzwi. Były otwarte. Wiedziałem, że wszystkie pokoje zostały wynajęte przez rodziców

Laury dla krewnych i przyjaciół spoza Londynu, więc do końca wesela nikt nie powinien tu

zaglądać. Usiadłem na fotelu w pobliżu okna, pociągnąłem spory haust whisky i pogrążyłem

się w zadumie.

Jak to się dzieje, myślałem, że z żadnej dziewczyną nie potrafię wytrwać dłużej niż

kilka miesięcy? Czy wina rzeczywiście zawsze leży po ich stronie?

W wypadku Weroniki ewidentnie tak było; w pewnym momencie miałem po prostu

dość jej erotycznych pieszczot rodem z Kamasutry. Chyba oszukiwała siebie i mnie,

twierdząc, że robi to z mojego powodu; po prostu nie umiała się przyznać przed samą sobą, że

taki seks od początku bardzo jej odpowiadał albo że zasmakowała w nim w trakcie

pierwszych prób. Bo dlaczego nie chciała kochać się ze mną inaczej, chociaż mówiłem jej, że

mam dość gryzienia, drapania i szczypania? Zresztą fakt, że Alistair, jej obecny chłopak, też

interesował się Indiami i pojechali tam razem, najlepiej świadczył o tym, że jej fascynacja

tym krajem i jego obyczajami nie wynikała jedynie z chęci dogodzenia mi i zatrzymania przy

sobie. Co się tyczy Heleny… Podczas obiadu skłamała, że obie z matką schudły, bo jeszcze

nigdy nie widziałem jej tak grubej. Kiedyśmy się poznali, była zgrabną, dobrze zbudowaną

dziewczyną, mającą najwyżej kilogram lub dwa nadwagi. Ale to się zmieniło po paru

miesiącach naszego chodzenia ze sobą. W którymś momencie najwyraźniej uznała, że skoro

ma już na stałe chłopaka, nie musi się więcej troszczyć o figurę. Zaczęła pożerać takie ilości

jadła, że wręcz niedobrze mi się robiło, kiedy widziałem ją przy stole. Potrafiła zjeść na obiad

całego kurczaka z rożna, oblizując się przy tym, czkając i bekając. Na deser pochłaniała

pojemnik lodów albo cztery duże ciastka. Patrzyłem na nią z rosnącym przerażeniem. Co z

tego, że była inteligentna, miła i dowcipna, skoro zbierało mi się na wymioty, ilekroć ją

widziałem z łyżką lub widelcem w ręku? Najgorsze ze wszystkiego były wizyty u jej matki,

tej samej, która usiłowała mi się wpakować do łóżka, kiedy spędzaliśmy pewien weekend w

jej podlondyńskim domu. Obie żarły na wyścigi. Mama Heleny była drobna jak na słonicę, bo

ważyła zaledwie ćwierć tony. Jest to jednak bardzo dużo jak na mającą niespełna metr

sześćdziesiąt wzrostu czterdziestokilkuletnią kobietę. Jej widok pomógł mi uzmysłowić sobie,

ż

e mam tylko jedno wyjście: muszę zerwać z Heleną. Tak też zrobiłem.

Jeśli chodzi o moje związki z Marthą i Nicki, byliśmy ze sobą krótko; zarówno one,

jak i ja w miarę szybko zorientowaliśmy się, że nie jesteśmy dla siebie stworzeni.

Rozstawaliśmy się bez żalów i wzajemnych pretensji.

Inaczej wyglądała sprawa z Henriettą. Pod wieloma względami stanowiliśmy wręcz

idealną parę. Podobała mi się, ceniłem jej poczucie humoru, przenikliwość, inteligencję.

Problemy zaczęły się, kiedy Henriettą uznała, że powinniśmy się pobrać. Sam nie wiem,

dlaczego nie chciałem się zdecydować na ten krok. Ale ponieważ w ogóle nie jestem

zwolennikiem ślubów, argumentowałem, że przecież nadal możemy mieszkać razem; dwoje

dorosłych ludzi naprawdę nie potrzebuje urzędowego papierka, aby żyć szczęśliwie. Lecz w

miarę jak słuchałem własnych słów, zaczęło do mnie docierać, że nie w tym rzecz, bo choć

szalenie lubię i cenię Henriettę, w głębi duszy wcale nie jestem przekonany, że jest osobą, z

którą pragnę spędzić resztę życia.

Pojąłem, że zostając z nią, wyrządziłbym jej krzywdę, więc spakowałem swoje rzeczy

i wyprowadziłem się jeszcze tego samego dnia. Chciałem zwrócić jej wolność, aby mogła

poznać innego chłopaka, wyjść za niego, rodzić mu dzieci, założyć normalną rodzinę. Nie

sądziłem, że nasze rozstanie okaże się dla niej taką tragedią i tak długo będzie je przeżywać.

Siedząc teraz w pustym pokoju hotelowym pomyślałem, że może jednak postąpiłem

zbyt pochopnie. Czy faktycznie w którymś momencie człowiek stwierdza z absolutną

pewnością, że chce z kimś spędzić całe życie?

Może taka chwila nigdy nie następuje, a ludzie po prostu mieszkają razem albo się

ż

enią i w ogóle nie zadają sobie tego rodzaju pytań? A nawet jeśli są przekonani, że wreszcie

spotkali tę wymarzoną osobę, jakie to ma znaczenie, skoro później się rozwodzą? Może wcale

nie powinienem był porzucać Henrietty?

Bałem się, że będę powielać schemat swoich rodziców, podobnie jak ojciec regularnie

zmieniając partnerki, choć w odróżnieniu od niego, nie biorąc ślubów. Bynajmniej tego nie

chciałem. Marzył mi się normalny, szczęśliwy dom rodzinny, taki, jakiego sam nie miałem w

dzieciństwie. Zawsze wolałem być z kimś niż sam; dlatego - choć nie łączyło nas nic poza

przyjaźnią - tak dobrze mieszkało mi się przez te pół roku ze Scarlett. Przynajmniej po

powrocie z pracy nie obijałem się smętnie po kątach, miałem z kim pożartować czy pogadać.

Ale tego roku skończyłem trzydzieści trzy lata, a wciąż byłem w tym samym punkcie, co

kiedy jako student podrywałem koleżanki. Musiałem coś zmienić w swoim życiu.

Wyjrzałem przez okno. Powoli ściemniało się; w pokoju panował już półmrok, na

zewnątrz zapaliły się latarnie. W ich blasku ujrzałem Carrie i Hamisha, którzy akurat wyszli z

hotelu. Nie chciałem, żeby mnie dostrzegli, więc cofnąłem się od okna w chwili, kiedy portier

wybiegł na jezdnię, żeby zatrzymać dla nich taksówkę.

Carrie podobała mi się znacznie bardziej niż większość dziewcząt, jakie znałem

dotychczas. Ale nie potrafiłem zrozumieć, dlaczego zgodziła się poślubić faceta, który

mógłby być jej ojcem. Czy pieniądze naprawdę były dla niej tak ważne?

Sam nie pochodziłem z bardzo bogatej rodziny, ale jednak w miarę dostatniej. Ani

ojciec, ani matka nie musieli się trudnić pracą zarobkową. W zupełności wystarczały im do

ż

ycia pieniądze, które odziedziczyli po przodkach. Może dlatego, choć sam musiałem

zarabiać na utrzymanie, pieniądze nigdy nie miały dla mnie specjalnego znaczenia. Nie

czułem się w niczym gorszy od swoich bogatych przyjaciół, oni też nie traktowali mnie z

wyższością. Liczyło się to, że pochodzimy z jednej sfery i kończyliśmy te same szkoły i

uczelnie. Jedni z nas posiadali wielkie pieniądze, inni z trudem wiązali koniec z końcem, ale

to mogło się w każdej chwili zmienić, gdyż nawet najbiedniejszy miał szansę nagle

odziedziczyć fortunę i książęcy tytuł po jakimś bezdzietnie zmarłym stryjecznym lub

ciotecznym dziadku.

Może Carrie pochodziła z ubogiej rodziny, wiedziała, co to prawdziwa nędza, i

dlatego chciała wykorzystać swoją urodę jako paszport do lepszego życia dla siebie oraz

swoich nie narodzonych dzieci? W końcu nic o niej nie wiedziałem. Czy miałem prawo

potępiać ją w ciemno?

Nagle rozległo się skrzypnięcie otwieranych drzwi. Do pokoju weszły, chichocząc,

dwie osoby. Zamknęły szybko drzwi, rzuciły się na łóżko i zaczęły namiętnie całować.

Zamierzałem przekraść się nie zauważony do drzwi i wymknąć na korytarz, kiedy

nagle dziewczyna zawołała:

- Poczekaj, nie chcę tak! Chcę widzieć swojego mężusia! Zapal światło!

Poznałem po głosie, że to Lydia, a kiedy jej towarzysz spełnił polecenie, zobaczyłem,

ż

e istotnie jest z nią Bernard, jej świeżo poślubiony małżonek. Traf chciał, że spędziłem

ostatnią godzinę w pokoju, w którym nowożeńcy mieli się przebrać w mniej uroczyste stroje

przed wyruszeniem w podróż poślubną.

Bernard zapalił światło, po czym rzucił się na Lydię i zaczął ściągać z niej suknię

ś

lubną. Jeszcze mnie nie zauważyli, jednakże aby dojść do drzwi, musiałbym przejść obok

Bernarda i Lydii. Nie chciałem ich peszyć w takim momencie. Wtem tuż przy oknie ujrzałem

drugie drzwi, wiodące - jak mi się wydało - do sąsiedniego pokoju. Na szczęście były otwarte

i ustąpiły, gdy nacisnąłem klamkę.

Kiedy znalazłem się w środku, okazało się jednak, że bynajmniej nie jestem w

sąsiednim pokoju, lecz w obszernej szafie ściennej. Jedyna droga na korytarz prowadziła koła

łóżka, na którym - sądząc po odgłosach - zaczynali się kochać nowożeńcy. Postanowiłem

uzbroić się w cierpliwość i zaczekać, aż skończą.

Kwadrans później wciąż siedziałem skulony w szafie, a z pokoju nadal dobiegały

krzyki, jęki i steki kochającej się pary. Ich głosy stawały się coraz bardziej chrapliwe,

oddechy coraz bardziej urywane; pomyślałem z zadowoleniem, że koniec jest blisko. I

rzeczywiście.

- Aaaiii! Aaaiii! - zaczęła wkrótce piszczeć Lydia. - Aaaiii! Aaaiii! Aaaiii! Aaaiii!

Aaaiii!

Lubię dziewczyny, które bez skrępowania wyrażają w łóżku swoją radość, ale to już

była przesada. Zatkałem palcami uszy i wcisnąłem się w odległy kąt szafy. Stłumione, ale

coraz donośniejsze piski Lydii docierały do mnie jeszcze przez następne pięć minut. Była

jednak coraz bliżej orgazmu.

- AAAAAAAAAAAAAAiiiiiiiiiiiii! - zawyła na koniec głośno jak syrena fabryczna.

- AAAAGGHHHhhhhggggaaaagghhhh… - zawtórował jej Bernard i wreszcie było po

wszystkim.

Miałem nadzieję, że chwilkę odsapną, po czym ubiorą się i wyjdą, więc ja również

wkrótce będę mógł opuścić kryjówkę. Odjąłem palce od uszu i zacząłem nasłuchiwać.

- No i jak, podobało ci się, mój króliczku? - dobiegł mnie głos Bernarda.

- Pewnie! Ogromnie kocham swojego mężusia!

- A ja ogromnie kocham moją żoneczkę! Ale wstawaj, musimy wracać do gości.

- Masz rację - zgodziła się Lydia. - Chociaż wiesz co? Może jednak byśmy odczekali

chwilkę i pokochali się znów, zanim stąd wyjdziemy?

- Chciałabyś?

- Pewnie!

- No to obejmij mnie mocno, mój ty niegrzeczny króliczku!

Ponownie rozległy się chichoty i skrzypnięcia łóżka, a po jakimś czasie stękanie i

sapanie.

Miałem tego dość; nie zamierzałem siedzieć w szafie do rana i słuchać odgłosów

kochającej się pary. Postanowiłem niczym się nie przejmować, tylko wyjść na korytarz.

Wyjąłem z kieszeni długopis i otworzyłem drzwi szafy.

- Wreszcie go znalazłem! - zawołałem do Lydii i Bernarda, pokazując im długopis,

kiedy zdumieni moim widokiem poderwali głowy. Przeszedłem szybko obok łóżka i po

chwili byłem już na korytarzu.

Ledwo zdołałem zejść po schodach na dół, kiedy podbiegła do mnie Henrietta.

- Słuchaj, Charlie, musimy poważnie pogadać - oświadczyła, zbliżając twarz do mojej.

- Dobrze - zgodziłem się, obawiając się kolejnego ataku histerii.

- Chodzi o to, że rozmawiałam o tobie z wieloma osobami.

- O Boże! - Westchnąłem głośno.

- I wszyscy zgadzają się ze mną, że masz kłopoty z samym sobą - oznajmiła

tryumfalnie.

- Doprawdy? - zdziwiłem się.

- Widzisz, stałeś się seryjnym monogamistą. Nigdy nie spotykasz się z kilkoma

dziewczynami równocześnie, zawsze z jedną, ale żadnej naprawdę nie kochasz, nie dajesz jej

szansy, nie dopuszczasz jej do siebie.

- Wprost przeciwnie, Hen - zaprotestowałem. - Wydaje mi się, że…

- Nie umiesz kochać - przerwała mi. - Jesteś czuły, słodki, ale to jeszcze nie miłość.

Byłeś słodki nawet wtedy, kiedy uważałeś mnie za kompletną idiotkę.

- Nigdy…

- Nie kłam. A co sobie pomyślałeś o mnie, kiedy powiedziałam, że U2 to typ łodzi

podwodnej?

- No wiesz, nie pomyliłaś się w końcu aż tak bardzo. Muzyka tego zespołu faktycznie

brzmi chwilami tak, jakby grali pod wodą - zażartowałem.

- Mówię poważnie, Charles! Powinieneś dać szansę swoim partnerkom. Nie chodzi o

to, żebyś w każdej z nas widział potencjalną żonę, ale zmień nastawienie, nie zakładaj z góry,

ż

e nie chcesz się ożenić i za nic w świecie nie dasz zaprowadzić przed ołtarz.

- Masz wiele racji, Hen - powiedziałem. - Ale znasz mnie; ja naprawdę niczego nie

zakładam z góry, nie rozmyślam nad tym, co będzie. Po prostu żyję z dnia na dzień.

- Och, Charlie! - Objęła mnie. - O Boże, kiedy pomyślę, jak na mnie patrzyłeś!

Myślałam, że mnie kochasz, że pobierzemy się i będziemy szczęśliwi, a ty cały czas tylko

zastanawiałeś się, jak ze mną zerwać! O Boże, jaka ja byłam idiotka!

Rozpłakała się i odeszła. Chciałem biec za nią, powiedzieć jej, że się myli, że

naprawdę niczego nie udawałem i nie planowałem wcześniej zerwania. Ale co by to dało?

Zrezygnowany, wziąłem z baru drinka i usiadłem w fotelu przy najbliższym stole.

Dopiero po chwili zorientowałem się, że pod stołem siedzą dwie osoby. Jedną z nich

była pijana Scarlett, a drugą mniejsza z dwóch nieletnich druhen Lydii. Doleciała mnie ich

rozmowa.

- Masz chłopaka? - zapytała Scarlett.

- Mam.

- Jak się nazywa?

- Dolph. Lubi biegać, więc ścigamy się na czas. Ale zawsze jest pierwszy. A ty masz?

- Nie, niestety - odpowiedziała zgodnie z prawdą Scarlett.

- Dlaczego?

- Nie wiem. Faceci, którzy mi się podobają, uważają, że jestem głupia, więc pieprzą

mnie, a potem zostawiają. A ci, którym ja się podobam, to same niezdary i wymoczki, z

którymi nie mam ochoty się pieprzyć. A wierz mi, facetom tylko pieprzenie w głowie.

- Co to jest „pieprzenie”? - spytała rezolutnie ośmioletnia rozmówczyni Scarlett.

Moja współlokatorka bynajmniej nie dała zbić się z tropu.

- Wiesz, to też taki wyścig na czas, w którym facet zawsze kończy pierwszy - odparła.

- Tyle że nie biegnie, a robi nad tobą pompki.

Nagle poczułem, że ktoś kładzie rękę na oparciu mojego fotela. Podniosłem głowę i

zobaczyłem Carrie.

- Dobrze się bawisz? - zapytała.

- O tak - odpowiedziałem. - To najbardziej szampańska uroczystość od stypy mojego

dziadka. Myślałem, że już wyszłaś.

- Nie, nie. Odprowadzałam tylko na dół Hamisha, który spieszył się na pociąg.

Pojechał sypialnym do Edynburga. Ale teraz już chyba będę się zbierać. Odwieziesz mnie do

domu?

- Oczywiście - zgodziłem się.

W taksówce oboje milczeliśmy przez całą drogę. Dopiero kiedy pojazd zatrzymał się

przez elegancką kamienicą, w której Carrie wynajmowała mieszkanie od powrotu do Anglii,

dziewczyna przerwała ciszę.

- Wejdziesz na drinka? - zapytała.

Zawahałem się.

- Myślisz, że to rozsądne?

- Pewnie. - Uśmiechnęła się. - Chyba zdołam ci się jakoś oprzeć. W końcu nie jesteś

aż tak bardzo przystojny.

Poczułem, że się rumienię.

- W takim razie chętnie wstąpię na jednego - powiedziałem.

Wysiedliśmy z taksówki i ruszyli po schodkach do frontowych drzwi.

Już świtało, kiedy się obudziłem. Podszedłem nago do okna i spojrzałem na płynące

wolno brudne wody Tamizy i na domy po drugiej stronie rzeki. A potem skierowałem się do

krzesła, na które wieczorem cisnąłem w nieładzie ubranie, i najciszej jak mogłem włożyłem je

na siebie. Popatrzyłem na śpiącą Carrie, na jej piękną twarz, którą oświetlały pierwsze

promyki słońca. Miałem wrażenie, że dziewczyna uśmiecha się do mnie przez sen.

Wpatrywałem się w nią przez kilka chwil, po czym podszedłem do drzwi i cichutko

opuściłem jej sypialnię.

III.

PIERWSZA SOBOTA WRZEŚNIA

Obudziło mnie głośne pukanie do drzwi. Oderwałem głowę od poduszki i zawołałem:

- Proszę!

Do środka weszła Scarlett, niosąc na tacy śniadanie.

- Charlie, już dwunasta. Pora wstawać, śpiochu! Postawiła tacę na moim łóżku i

usiadła obok.

- Tosty trochę mi się przypaliły - powiedziała przepraszająco - ale za to zaparzyłam

naprawdę dobrą kawę.

Nalała mi kubek, po czym zaczęła smarować masłem jeden z czarnych jak węgiel

tostów.

Większość ludzi uważa, że mężczyzna i kobieta nie mogą się przyjaźnić, ich

znajomość zawsze musi mieć jakiś erotyczny podtekst. Wcale się z tym nie zgadzam.

Zdarzają się ładne, naprawdę atrakcyjne dziewczyny, do których nic mnie nie ciągnie, a z

którymi przyjaźń jest jak najbardziej możliwa. Właśnie takie platoniczne uczucia łączyły

mnie z Fioną, elegancką, ładną i mądrą siostrą Toma. Uroda Scarlett mniej mi odpowiadała,

za to niezmiernie ceniłem ją samą za bezpośredniość i brak pretensjonalności. I za to, że choć

była jeszcze większą bałaganiarą ode mnie i nigdy nic nie odkładała na miejsce, co

doprowadzało mnie chwilami do furii, to jednak potrafiła nadać naszemu wspólnemu

zamieszkiwaniu pewne cechy życia rodzinnego. Takie, jak choćby to śniadanie w moim

pokoju w pierwszą od dawna sobotę, kiedy to nie musieliśmy oboje budzić się skoro świt i

pędzić na czyjś ślub.

- Co zamierzasz dziś robić? - zapytała Scarlett, nakładając łyżeczką dżem na tost.

- Może trochę poczytam, a o czwartej umówiłem się z Davidem. Wybieramy się do

kina. Grają jakąś nową i jeśli wierzyć recenzjom, bardzo zabawną komedię. Nazywa się

Cztery śluby i stypa czy jakoś podobnie. Chcesz iść z nami?

- Nie, uznałam, że poszukam nowej pracy - odparła. - Mam już dość bycia gońcem.

Znudziło mi się to ciągłe jeżdżenie po mieście. Na sąsiedniej ulicy otwarto nowy sklep z

różnymi gumowymi akcesoriami erotycznymi. Przechodząc obok zobaczyłam kartkę, że

poszukują sprzedawczyni, więc postanowiłam się zgłosić. To może być bardzo fajna praca.

Wszyscy sądzą, że te gumowe maski i fartuszki są przeznaczone głównie dla zboczeńców, ale

moim zdaniem są bardzo praktyczne. Łatwo dają się umyć. Może dlatego zboczeńcy tak w

nich gustują? Zamierzam kupić mamie taki fartuch na urodziny. Jak chcesz, tobie też mogę.

- Nie, dziękuję. A to co? - zapytałem, zauważywszy sporą białą kopertę leżącą na tacy.

- Nie wiem, dopiero ją wyciągnęłam ze skrzynki.

Rozerwałem kopertę i wyjąłem z niej złocone zaproszenie ślubne, do którego

dołączona była lista prezentów, jakie nowożeńcy chcieliby otrzymać.

- Znów ktoś się żeni - stwierdziłem, otwierając zaproszenie.

- Kto?

Nie odpowiedziałem. Wpatrywałem się w złocony kawałek kartonu, nie mówiąc ani

słowa, bo nie byłem pewien, czy zdołam zapanować nad głosem.

- Nic ci nie jest, Charlie? - zapytała Scarlett.

- Nie, nie - odparłem, starając się nie dać nic po sobie poznać. - Po prostu zamyśliłem

się. To zaproszenie na ślub Carrie, tej młodej Amerykanki. Pamiętasz ją?

- Pewnie - potwierdziła Scarlett. - Bardzo ładna dziewczyna. Nic dziwnego, że jest

taką wziętą modelką. Miesiąc temu widziałam jej zdjęcie na okładce „Cosmopolitan”.

Ponieważ był ciepły, pogodny dzień, zrezygnowałem z czytania i wyszedłem z domu.

Była pierwsza. Miałem się spotkać z Davidem dopiero za trzy godziny, więc postanowiłem

się przejść po mieście. Jakimś dziwnym trafem dwadzieścia minut później znalazłem się

przed eleganckim sklepem, którego nazwa i adres figurowały u góry listy prezentów

dołączonej do zaproszenia na ślub Carrie i Hamisha.

Pchnąłem drzwi i wszedłem do środka. Sklep najwyraźniej specjalizował się w

egzotycznych wyrobach z całego świata: były tu wspaniałe perskie dywany, afrykańskie

rzeźby i maski, wyplatane przez północnoamerykańskich Indian kosze o charakterystycznych,

geometrycznych wzorach, mosiężne dzbany o wschodnich kształtach, stoły i parawany

zdobione macicą perłową, porcelanowe wizerunki tygrysów i słoni. Czułem się jak w

muzeum etnograficznym.

Podszedłem do siedzącej przy niewielkim biurku ekspedientki.

- Mogę prosić listę prezentów na ślub pana Hamisha Banksa? - zapytałem, ponieważ

nie zabrałem listy z sobą.

Sprzedawczyni popatrzyła niechętnie na moje szorty i wypuszczoną na wierzch

koszulę z podwiniętymi rękawami, zupełnie jakby uważała, że ktoś tak ubrany jak ja nie ma

czego szukać w snobistycznym punkcie łupienia klientów ze skóry, w którym ona ma

zaszczyt pracować.

- Oczywiście - odparła jednak grzecznie, wzięła ze stosu na biurku kartkę i wręczyła

mi ją. - Mamy wiele pięknych i wcale nie tak drogich rzeczy. Kosztują w granicach tysiąca

funtów.

- A czy znajdzie się również coś w granicach pięćdziesięciu funtów?

- Może pan kupić tego pigmejskiego wojownika… - Wskazała półtorametrową

drewnianą rzeźbę Pigmeja w naszyjniku z barwnych kamieni, wspartego o dzidę. - Świetnie!

Biorę! - uradowałem się, bo rzeźba rzeczywiście wyglądała imponująco. - …o ile uda się

panu znaleźć kogoś, kto wyłoży pozostałe trzy tysiące dziewięćset pięćdziesiąt funtów.

Wyszczerzyłem zęby w sztucznym uśmiechu.

- Ha, ha. Dobry dowcip. Ma pani może jakąś bardziej praktyczną sugestię?

- Praktyczną? Wie pan, nasze torby reklamowe są bardzo praktyczne i kosztują

zaledwie półtora funta sztuka - oznajmiła. - Jeśli kupi pan trzydzieści trzy, zostanie panu

jeszcze pół funta, a nowożeńcy na pewno się ucieszą.

- Dziękuję - powiedziałem. - Jeszcze się zastanowię. Była pani niezwykle… hm…

chyba „pomocna” nie jest najwłaściwszym słowem.

Odwróciłem się w stronę drzwi… i wpadłem na Carrie.

Nie widziałem jej, odkąd spędziłem z nią noc po weselu Bernarda i Lydii. Parę razy

kusiło mnie, żeby do niej zadzwonić, ale za każdym razem dochodziłem w końcu do wniosku,

ż

e nie miałoby to najmniejszego sensu. Bo co właściwie mogłem jej powiedzieć? Że z żadną

dziewczyną nie było mi tak dobrze i szaleję na jej punkcie? Załóżmy, że tak bym powiedział;

co by z tego wynikło? Niestety, nic. Poza wspaniałym seksem nic nas nie łączyło. Ona była

Amerykanką, ja Anglikiem; ona modelką, ja architektem; ona wychodziła za dwa razy

starszego od siebie Szkota, a ja go nienawidziłem, odkąd dowiedziałem się o jego istnieniu.

Czy mogliśmy snuć jakieś wspólne plany?

- Co mi kupiłeś? - zapytała prosto z mostu.

- Jeszcze nic - odparłem, nieco zaskoczony tak bezpośrednim pytaniem. - Dopiero się

rozglądałem.

- Miło cię znów widzieć.

- Ja też się cieszę, żeśmy się ponownie spotkali - powiedziałem.

Ubrana w luźne szare spodnie, kremową bluzkę i rozpiętą kraciastą koszulę, Carrie

wyglądała zupełnie inaczej niż w drogich, eleganckich kreacjach, w jakich dotąd ją

widywałem, ale równie atrakcyjnie. I jakby młodziej, bardziej niewinnie.

- Wspaniale jest wybierać prezenty. Powinnam była już dawno wyjść za mąż. Czy

ktoś zdecydował się na pigmejskiego wojownika? - zapytała, zwracając się do nieuprzejmej

ekspedientki.

- Nie, ale ten młody człowiek się nad nim zastanawiał - powiedziała indagowana.

- Nie wygłupiaj się! - zawołała do mnie Carrie. - Kup mi po prostu popielniczkę czy

podobny drobiazg. Słuchaj, masz wolne pół godzinki?

- Tak - odparłem. - Umówiłem się na czwartą z Davidem, ale do tego czasu jestem

wolny.

- To świetnie! - ucieszyła się. - Pomożesz mi podjąć bardzo ważną decyzję. Chodź.

Skinęła głową sprzedawczyni i wyszliśmy razem ze sklepu.

Tylko pamiętaj, nie wolno ci się śmiać! - zawołała do mnie kwadrans później przez

nie domknięte drzwi.

- Dobrze - obiecałem. - Nie będę.

Znajdowaliśmy się w modnym butiku położonym o kilka przecznic od sklepu z

egzotycznymi wyrobami, w którym się spotkaliśmy. Chwilę później Carrie wyłoniła się z

przymierzalni i stanęła przede mną.

- I co sądzisz?

Miała na sobie obszerną suknię ślubną z długim, ciągnącym się po ziemi trenem.

- Wyglądasz absolutnie bosko - powiedziałem zgodnie z prawdą.

- A nie uważasz, że troszkę bezowato? - spytała.

- Może troszkę - przyznałem, bo suknia faktycznie przypominała kreację, w jakiej

Laura wystąpiła na swoim ślubie.

- Nie szkodzi, to dopiero początek - oświadczyła Carrie i znów weszła do

przymierzalni.

Kiedy ponownie się wyłoniła, miała na sobie białe atłasowe szorty sięgające kolan i

rozpiętą białą marynarkę. Między połami marynarki widać było biały, zdobiony cekinami

stanik i goły brzuch.

- Bardzo odważne - zawyrokowałem. - Jesteś pewna, że chcesz tak wystąpić?

- No, może nie tym razem. - Zaśmiała się. - Ale jeśli kiedykolwiek będę powtórnie

wychodzić za mąż, to kto wie!

Kolejną suknię, jaką przymierzyła, zdobiły bogate koronki i jedwabne kokardki.

Całości dopełniał wiązany pod szyją kapturek, w którym Carrie wyglądała jak pasterka ze

staroświeckiej pocztówki.

- No, pięknie - powiedziałem. - Gdybyś jeszcze miała laskę, mogłabyś spokojnie pasać

Hamishowi owce.

- Nie bądź niemiły, bo więcej ci się nie pokażę - zganiła mnie, znów znikając za

drzwiami. - Następny strój powinien ci się bardzo spodobać!

Była to obcisła srebrna suknia z opalizującego materiału i z dużym dekoltem, w której

Carrie wyglądała rewelacyjnie, zupełnie jak gwiazda filmowa na uroczystości wręczania

Oscarów. Choć wcale nie chciałem się z nikim żenić, poczułem ukłucie zazdrości, że

wychodzi nie za mnie, a za Hamisha.

- Gdybym był twoim mężem, umarłbym z dumy - stwierdziłem.

- Tak? A Hamish po prostu by umarł… to znaczy, gdyby zobaczył mnie w tym na

ś

lubie - oświadczyła. - Muszę zdecydować się na coś bardziej tradycyjnego.

- Chyba słusznie. Nie ma nic równie odrażającego, jak pastor z ogromną erekcją!

Carrie przymierzyła jeszcze kilka kreacji, w tym jedną z welonem, krótkimi rękawami

i wyszywanym koralikami gorsem, w której wyglądała tak ślicznie, że dosłownie zaparło mi

dech. Mimo że nic nie powiedziała, kiedy zacząłem chwalić suknię, nie miałem wątpliwości,

ż

e jej również ta podoba się najbardziej ze wszystkich i właśnie w niej wystąpi na ślubie.

Po raz kolejny znikła w przymierzalni. Kiedy ponownie ukazała się w drzwiach,

ubrana była w szare spodnie, bluzkę i koszulę.

- Nie poszedłbyś gdzieś na herbatę? - zapytała.

Spojrzałem na zegarek. Dochodziła trzecia, więc miałem jeszcze godzinę do spotkania

z Davidem.

- Chętnie - odparłem. - Dokąd pójdziemy?

W głębi ducha miałem nadzieję, że Carrie zaprosi mnie do siebie, gdyż mieszkała

niedaleko, ale zaproponowała kawiarnię znajdującą się za rogiem. \

- Wiesz, na weselu Bernarda i Lydii siedziałam przy jednym stole z dwoma twoimi

przyjaciółmi, Garethem i Matthewem. Ogromnie zabawni ludzie, wysłałam im zaproszenia na

ś

lub. Myślisz, że się zjawią?

- Tak sądzę - odparłem. - Gareth wprost uwielbia wesela i inne tłumne uroczystości.

Lubi być duszą towarzystwa. Matthew ma w sobie więcej z domatora, ale wie, że każda próba

powstrzymania Garetha zakończy się fiaskiem, więc wszędzie z nim chodzi, nawet jeśli

wolałby pozostać w domu.

- Wiesz, kiedy zgodziłam się wyjść za Hamisha, przemknęło mi przez myśl, że

chciałabym jeszcze raz pójść z tobą do łóżka - powiedziała Carrie, patrząc mi głęboko w

oczy. - Cieszę się, że zrobiliśmy to po weselu Bernarda i Lydii.

Siedzieliśmy na wprost siebie przy niewielkim stoliku przykrytym białym obrusem.

Przed nami stały filiżanki herbaty oraz napoczęte ciastka. Choć jeszcze dwadzieścia minut

temu świeciło słońce, teraz za oknem padał deszcz.

- Nie wierzę w tak zwane otwarte małżeństwa - kontynuowała. - Przysięgłam

Hamishowi, że go zabiję, jeśli się dowiem, że mnie zdradził. I sama też nie zamierzam więcej

sypiać z nikim oprócz niego.

- Słusznie - pochwaliłem. - Może to staromodne, ale ja też jestem zwolennikiem

wierności małżeńskiej. Tyle że nie wiem, czy byłbym w stanie przez resztę życia sypiać tylko

z jedną osobą.

- Uważam, że dam radę - oznajmiła Carrie. - Zresztą nie mogę powiedzieć, że byłam

dotąd przesadną cnotką. Chyba zdołałam się wyszumieć.

- Co w Ameryce w dzisiejszych czasach znaczy nie być „przesadną cnotką”? Ilu

trzeba mieć kochanków?

- Hm, sama nie wiem. Chyba… chyba więcej niż jednego - odparła spuszczając

wzrok.

- No, śmiało, komu jak komu, ale mnie się możesz zwierzyć. W końcu widziałem

twoją suknię ślubną, więc nie powinniśmy mieć przed sobą żadnych tajemnic.

- Dobra, skoro nalegasz - rzekła po krótkim wahaniu, wybuchając perlistym

ś

miechem. - Najpierw był ten pierwszy, a pierwszego razu nigdy się nie zapomina.

Zwłaszcza, że było całkiem przyjemnie. Potem drugi… Drugi to pomyłka, miał bardzo

włochate plecy. Trzeci. Czwarty. Piąty. - Prostowała kolejno palce prawej ręki; teraz

ponownie zamknęła ją w pięść i zaczęła od początku odginać palce. - Szósty… To było w

moje urodziny. W sypialni moich rodziców.

- W które urodziny? - zapytałem.

- Siedemnaste.

- Siedemnaste, a już mamy sześciu? - zdziwiłem się. Znów się roześmiała.

- Wiesz, wychowywałam się na wsi. Stodoły, stogi siana… Okazja czyni złodzieja.

Numer siódmy był jak poziomki ze śmietaną, a numer ósmy miał takiego. - Skrzywiła się i

pokazała mały palec. - Za dziewiątym razem stałam oparta o płot; bardzo niewygodna

pozycja dla dziewczyny, nie radzę ci próbować.

- Dobrze, zapamiętam - obiecałem.

- Za to dziesiąty chłopak był niezwykle przystojny i bardzo delikatny, czułam się jak

w niebie.

- Nienawidzę go.

- Na jedenastym bardzo się zawiodłam, absolutnie nic ciekawego. Od dwunastego do

siedemnastego to okres studiów i kolejne rozczarowania: mili, inteligentni i wrażliwi chłopcy,

którzy zupełnie nie sprawdzali się w łóżku. - Zmarszczyła nos. - Osiemnasty złamał mi serce.

Cierpiałam przez dwa lata.

- Strasznie mi przykro.

- Potem był dziewiętnasty; w ogóle go nie pamiętam, ale moja współlokatorka

twierdziła, że kochałam się z nim, w dodatku dwa razy. Dwudziesty… O Boże, nie mogę

uwierzyć, że doszłam już do dwudziestu! W każdym razie dwudziesty niczym się nie

wyróżniał, za to dwudziesty pierwszy niewątpliwie był interesujący. Miał język długi jak

trąba słonia. Dwudziesty drugi wciąż zasypiał. Spotkałam go podczas pierwszego pobytu w

Anglii.

- Oj, to przepraszam za swojego rodaka - powiedziałem. - Może właśnie wrócił z

Afryki, gdzie ukąsiła go mucha tse - tse? Zdarzają się takie wypadki.

Carrie uśmiechnęła się i liczyła dalej.

- Dwudziesty trzeci i dwudziesty czwarty równocześnie, bardzo ciekawe przeżycie…

- Żartujesz! - wymknęło mi się.

- Nie, skądże. Piliśmy przez całą podróż samolotem, potem na lotnisku wspólnie

kupiliśmy prezerwatywy… Fajnie było! Dwudziesty piąty to naprawdę cudowny Francuz,

dwudziesty szósty też Francuz, ale taki sobie, Dwudziesty siódmy był kompletnym

niewypałem.

- Jak to? Rozumiem, że mogłaś popełnić pomyłkę przy drugim czy trzecim facecie, ale

przy dwudziestym siódmym?

- Skąd miałam wiedzieć, że będzie przez cały czas krzyczał? Tak się na nim

zawiodłam, że w ogóle zniechęciłam się do seksu. Na szczęście Spencer sprawił, że

zmieniłam zdanie. On był dwudziesty ósmy, a jego ojciec dwudziesty dziewiąty.

- Jak mogłaś iść do łóżka z ojcem swojego chłopaka!

- Po pierwsze Spencer przestał już wtedy być moim chłopakiem, a po drugie jego

ojciec był bardziej przystojny od niego - oświadczyła. - Później trzydziesty: kompletne zero.

Trzydziesty pierwszy… całkiem, całkiem. Trzydziesty drugi, naprawdę uroczy. A potem

trzydziesty trzeci, mój aktualny narzeczony.

- No, no… A gdzie ja byłem… po twoim narzeczonym? - zapytałem.

- Nie. Ty byłeś trzydziesty drugi. - Spojrzała na mnie i uśmiechnęła się ciepło. - No,

więc tak to wygląda. Mniej niż Madonna, ale więcej, jak sądzę, niż księżniczka Diana. A

teraz twoja kolej. Z iloma dziewczynami spałeś?

- Hm… Moja lista będzie znacznie skromniejsza - powiedziałem zgodnie z prawdą. -

Właściwie to sam nie wiem, jak spędzałem czas. Pewnie pracowałem, zamiast pieprzyć

panienki. Tak, dużo pracowałem. Zwłaszcza ostatnio.

- Nie wykręcaj się. Mów, ile ich było.

- Więc… - Zacząłem liczyć po cichu na palcach, ale w głowie miałem pustkę, nie

mogłem przypomnieć sobie chyba z połowy dziewczyn, z którymi poszedłem do łóżka. -

Około dwudziestu - oznajmiłem w końcu, choć dobrze wiedziałem, że było sporo mniej.

- A tak naprawdę?

- No, może piętnaście. Wiesz, Anglia to nie Ameryka. Rewolucja seksualna jeszcze

nie w pełni do nas dotarła.

- Czyżby? - zdziwiła się Carrie. - Mój narzeczony twierdzi, że spał z

osiemdziesięcioma czterema kobietami.

- Kłamie!

- Nie sądzę. Mówi, że późne lata siedemdziesiąte były pod tym względem bardzo

udanym okresem.

- Cholera, byłem wtedy jeszcze nastolatkiem, ale przecież mogłem się załapać. Trzeba

było pieprzyć koleżanki, a nie słuchać z nimi Abby. Zmarnowałem młodość! Pewnie

wszystkiemu są winne moje okulary; już dawno mogłem sobie sprawić kontakty!

Carrie uśmiechnęła się, po czym podniosła ciastko do ust i ugryzła kawałek. Przez

dłuższą chwilę oboje milczeliśmy.

- Żałuję, że nie zadzwoniłem do ciebie po naszym ostatnim spotkaniu - powiedziałem

przerywając ciszę. - Naprawdę miałem ochotę. Ale ty też nie zadzwoniłaś. Bez najmniejszych

skrupułów dwa razy zaciągnęłaś mnie do łóżka i nawet nie zadzwoniłaś, żeby mi

podziękować.

- Napisałam do ciebie.

- Jak to? - zapytałem. Nie dostałem od niej żadnego listu. Czyżby zaginął w drodze?

Poczułem, że jeszcze nic wszystko stracone.

- Wysłałam ci zaproszenie na ślub.

- Ach tak, rzeczywiście - przyznałem. - Ale to niezupełnie to samo, co list miłosny…

- Słuchaj, czas na mnie - powiedziała Carrie.

Spojrzałem na zegarek i zakląłem szpetnie. Było piętnaście po czwartej. David już od

kwadransa czekał ni mnie pod kinem, a obiecałem mu, że tym razem na pewno przyjdę

punktualnie.

- Dobrze, ale musisz zrobić jedno: usprawiedliwić mnie przed bratem - rzekłem,

szybko podnosząc się z miejsca. - Inaczej nigdy nie wybaczy mi spóźnienia!

Już z daleka zobaczyłem Davida, który stał nie w środku, lecz przed kinem, ponieważ

deszcz przestał padać i znów świeciło słońce. Gdy tylko dostrzegł mnie i Carrie biegnących w

jego stronę, od razu zaczął sygnalizować w języku migowym.

- Nie jesteś moim bratem! Jesteś dupkiem, którego kiedyś znałem!

- Carrie, to jest David, mój brat przyrodni - przedstawiłem go dziewczynie, kiedy

podeszliśmy bliżej. - To jest Carrie.

- Cześć - powiedziała Carrie, uśmiechając się.

- Wybieraliśmy jej suknię ślubną, dlatego się spóźniłem - zakomunikowałem

Davidowi.

- Żałosna wymówka. Za kogo wychodzi?

- Za totalnego buca.

- Szkoda jej, całkiem ładna szprota.

Carrie spojrzała na mnie, zaintrygowana naszą wymianą.

- Właśnie powiadomiłem Davida, że wychodzisz za Hamisha - wyjaśniłem. -

Stwierdził, że to bardzo sympatyczny facet.

- Spałeś z nią?

- Pyta, gdzie się odbędzie wasz ślub.

- W Szkocji - odparła Carrie.

- I buforki ma całkiem do rzeczy - poinformował mnie David, wykonując rękami

dokładnie takie same gesty, jak każdy mężczyzna, kiedy omawia akurat te szczegóły damskiej

anatomii.

- Mówi, że Szkocja to piękny rejon - przetłumaczyłem szybko. - Górzysty.

- Powiedz mu, że będzie mile widziany na moim ślubie. Hamish zna samych ponurych

sztywniaków, a ja nie chcę, żeby mój ślub wyglądał jak pogrzeb. Ale dobra, idźcie już, bo się

spóźnicie na film. Do zobaczenia w Szkocji!

- Do zobaczenia - odpowiedziałem machinalnie.

Carrie uśmiechnęła się na pożegnanie, odwróciła się i ruszyła w stronę bulwaru

ciągnącego się wzdłuż rzeki. Przez chwilę staliśmy obaj i patrzyli, jak się oddala.

- Mam problem. Nie wiem, co powinienem zrobić - zasygnalizowałem do Davida. -

Ogromnie mi się podoba ta dziewczyna.

- Trzeba było jej to powiedzieć. Bo za miesiąc będzie już panią Buc i klamka zapadła!

- Powiedzieć! Dobrze ci mówić. To wcale nie takie proste. Myślisz, że jak tylko

otworzę usta, ona padnie mi w ramiona i będziemy odtąd żyli długo i szczęśliwie? E tam! -

Machnąłem ręką. - Marzenie ściętej głowy! Lepiej wchodźmy do środka, zanim rozpocznie się

film.

David wzruszył ramionami, jakby chciał oświadczyć „rób jak chcesz, ja umywam

ręce”. Weszliśmy do pustego hallu - pozostali widzowie zdążyli już zająć miejsca - i akurat w

chwili, kiedy David wyjął z kieszeni bilety, żeby wręczyć je bileterce, postanowiłem, że

jednak muszę coś zrobić, nie mogę pozwolić, by Carrie wyszła za kogo innego: muszę ją

powstrzymać. A przynajmniej muszę jej wyznać, co do niej czuję.

- Kurwa, masz rację - zasygnalizowałem szybko do Davida. - Wchodź sam, nie czekaj

na mnie!

Wybiegłem z kina i pognałem w stronę bulwaru nad Tamizą. Rozglądałem się na

wszystkie strony, ale nigdzie nie widziałem Carrie. Podbiegłem jeszcze parę kroków i nagle

ujrzałem ją od tyłu. Znajdowała się tuż przede mną.

- Carrie! - zawołałem.

Odwróciła się lekko zdziwiona i przystanęła; podszedłem bliżej.

- Słuchaj, wiem, że to kretyńskie pytanie, zwłaszcza w świetle twojej niedawnej

wizyty w sklepie z sukniami ślubnymi, ale chciałem cię spytać, czy przypadkiem… Nie,

wiem, że nie, przecież jestem tylko ubogim facetem, który spał z zaledwie… tak, okłamałem

cię, z zaledwie dziewięcioma dziewczynami, ale pomyślałem sobie, że chyba powinienem…

Wiem, że będę żałował tego, co zaraz powiem, w końcu nikt nie lubi robić z siebie osła, ale

naprawdę czuję… - Serce waliło mi jak młot, wiedziałem, że jestem czerwony na twarzy, a

jednak nie umiałem wyartykułować tego, co naprawdę chciałem jej powiedzieć.

Postanowiłem spróbować jeszcze raz: - Nie, poczekaj, zacznę od początku, a więc cytując

słowa Davida Cassidy z okresu, kiedy występował z Partridge Family: „Zdaje się, że cię

kocham”, i właśnie w związku z tymi słowami chciałem cię spytać, czy przypadkiem jednak

nie chciałabyś… Nie, oczywiście, że nie, niepotrzebnie się wygłupiłem, w końcu kim ja

jestem, nic dziwnego, że wolisz jego, to zrozumiałe. Jasna sprawa. Proste jak drut.

Przepraszam, że ci niepotrzebnie zawracałem głowę. Cześć!

Odwróciłem się na pięcie, klnąc pod nosem. Wtem dobiegł mnie głos Carrie:

- To było niesamowicie romantyczne… Natychmiast obróciłem się z powrotem.

- Tak uważasz? No, wiesz, długo zastanawiałem się nad tym, co powiedzieć, całą

przemowę ułożyłem sobie wcześniej w głowie, bo bardzo mi zależało, żeby wszystko dobrze

wypadło. W końcu każde słowo jest ważne. Teraz jednak głównie odczuwam ulgę, że mam to

już za sobą, że już ci wszystko powiedziałem, właśnie tak, jak sobie zaplanowałem.

- A co właściwie chciałeś mi powiedzieć? - zapytała.

- No, wiesz… to, co ci właśnie powiedziałem… no, to o Davidzie Cassidy… -

Czułem, jak strużki potu ściekają mi po plecach.

- Słodki jesteś - oznajmiła Carrie, podchodząc bliżej i całując mnie w policzek.

Odsunęła się i popatrzyła mi w oczy. Wiedziałem, że powinienem powiedzieć coś

więcej, ale w głowie miałem totalny zamęt.

Carrie przyglądała mi się jeszcze przez chwilę, a potem uśmiechnęła się, odwróciła i

zaczęła oddalać. Kiedy odeszła jakieś dziesięć metrów, obejrzała się, ale ja nadal stałem tam,

gdzie mnie zostawiła, zupełnie jakby mi nogi wrosły nagle w ziemię.

IV.

MIESIĄC PÓŹNIEJ

Spojrzałem na zegarek i nacisnąłem mocniej na gaz, co natychmiast wywołało protest

mojego starego volvo; warkot silnika wzmógł się nieprzyjemnie, a cały pojazd zaczął

dygotać, jakby się zaraz miał rozpaść.

Z trudem wyreperowany gruchot nie nadawał się na jazdę po górzystych terenach

Szkocji, tym bardziej że miał już za sobą drogę z Londynu do Edynburga, gdzie zatrzymałem

się na parę godzin w sprawach zawodowych. Zaledwie kilka tygodni temu nasza firma

architektoniczna wygrała konkurs na budowę nowej siedziby jednego z największych

szkockich banków, ale jego dyrekcja zażądała od nas wprowadzenia licznych zmian do

wstępnego projektu, co znacznie podwyższało koszty całej inwestycji. Właśnie tego dotyczyła

moja rozmowa z przedstawicielami banku. Na szczęście jej końcowy efekt był bardzo

pozytywny; bank bez zmrużenia oka zaakceptował nowy kosztorys. Ponieważ byłem

głównym autorem projektu, wiedziałem, że przynajmniej na okres najbliższego roku moja

sytuacja finansowa znacznie się poprawi. A jeśli gotowy budynek będzie się podobał, jest

duża szansa, że posypią się kolejne zamówienia. To sprawiło, że choć rozmowa się

przeciągnęła i opuściłem Edynburg później, niż zamierzałem, byłem w doskonałym humorze,

który jednak stopniowo mnie opuszczał, w miarę jak zbliżałem się do Perth.

Albowiem dwadzieścia kilometrów na zachód od Perth znajdowała się posiadłość

Hamisha, na terenie której on i Carrie mieli o siódmej wstąpić w związek małżeński. Długo

wahałem się, czy jechać na ich ślub, ale ponieważ i tak musiałem stawić się w Edynburgu, w

końcu zdecydowałem, że pojadę. Może w skrytości ducha liczyłem na to, że albo Carrie w

ostatniej chwili się rozmyśli, albo jakaś interwencja sił wyższych - pod postacią

niespodziewanego kataklizmu - sprawi, że nie dojdzie do zawarcia jej małżeństwa z

Hamishem.

W drodze rozmyślałem o tym, co Gareth powiedział kilka dni wcześniej, kiedy cała

nasza paczka zjawiła się u niego i Matthewa na małym przyjęciu.

Ogromnie lubiliśmy bywać w ich urządzonym ze smakiem niewielkim domku. Ilekroć

zapraszali nas do siebie, Gareth przedzierzgał się z lwa salonów w znakomitego kucharza i

własnoręcznie przyrządzał wszystkie wspaniałe dania, które wjeżdżały na stół. Obwiązany

kolorowym fartuchem, co rusz znikał w kuchni, po czym wyłaniał się dźwigając na tacy to

prosciutto z melonem, to pomidory nadziewane tuńczykiem i kaparami, to cannelloni, to

indyka nadziewanego szynką, serem i truflami, to inną wyśmienitą włoską potrawę, gdyż

właśnie kuchnia włoska stanowiła jego specjalność. Matthew tymczasem otwierał kolejne

butelki markowych win z ich niedużej, lecz znakomicie zaopatrzonej piwniczki i jak na

troskliwego gospodarza przystało, dbał o to, abyśmy ani przez chwilę nie mieli pustych

kieliszków.

Nasza hałaśliwa i jak zwykle chaotyczna rozmowa przeszła w pewnym momencie na

temat ślubów. Zaczęła Scarlett mówiąc, że czytała ostatnio w jakimś babskim piśmie o

mieszkańcach Andamanów, gdzie ceremonia zaślubin wygląda następująco: nowożeńcy

kucają na ziemi naprzeciw siebie, rodzice i krewni przykucają wokół nich, otaczając ich

ciasnym pierścieniem, po czym wszyscy wyją najgłośniej jak potrafią co najmniej przez

godzinę.

- Wyobraziłam sobie, co by to było, gdyby u nas obowiązywał ten sam obyczaj, i

długo skręcałam się ze śmiechu - powiedziała. - Tylko pomyślcie: zamiast w kościele,

gromadzimy się wystrojeni w szczerym polu, kucamy dookoła młodej pary i drzemy się ile

tchu. Zabawne, nie?

- A ja z kolei czytałem gdzieś, że u Polinezyjczyków nowożeńcy nie dostają żadnych

prezentów, za to ich rodziny wymieniają się podarkami - oznajmił Tom. - Rodzina panny

młodej daje maty i kawałki płótna, a rodzina pana młodego broń, narzędzia i czółna. Gdyby

więc Fiona zdecydowała się wyjść za mąż, ja, jako jej brat, dostałbym całą kupę podarków!

Co ty na to, moja droga, żeby przeprowadzić się na Polinezję? - dodał, zwracając się do

siostry.

Fiona nic nie odpowiedziała, tylko posłała mu lodowate spojrzenie; Tom zamilkł jak

niepyszny. A ja pomyślałem sobie, że może naprawdę byłby znacznie szczęśliwszy, gdyby

mógł mieszkać na Polinezji, polować z czółna ościeniem na ryby, uwodzić tubylki i

wylegiwać się na plaży pod palmą. Tam nikt by od niego nie wymagał, żeby zachowywał się

tak, jak w Anglii oczekuje się od człowieka o jego majątku i pozycji, a właśnie tym

wymaganiom biedny Tom nie potrafił sprostać; choćby nie wiedzieć jak się starał, zawsze

popełniał jakąś gafę, której Fiona na ogół nie omieszkała mu wytknąć.

- Jeszcze ciekawiej jest z wiernością małżeńską! - Gareth pociągnął spory łyk wina. -

Na przykład wśród Beduinów nie obowiązuje ani mężczyzn, ani kobiet. A u pewnych

afrykańskich plemion panuje tak zwany zwyczaj „czwartego dnia”: przez trzy dni kobiecie

wolno sypiać wyłącznie z mężem, natomiast kolejnego dnia może iść do łóżka z kim chce. Z

kolei aborygeni posunęli do ekstremów jus primae noctis, czyli prawo feudalnego dziedzica

do sypiania w noc poślubną z małżonkami swoich poddanych. Na niektórych obszarach

Australii w noc poślubną całe plemię pieprzy się z panną młodą!

- To tylko następne argumenty potwierdzające to, co powtarzam od zawsze -

powiedziałem. - W obecnych czasach naprawdę nie ma żadnego powodu, żeby przechodzić

przez ten cały kretyński rytuał, jakim jest ślub, wszystko jedno, czy zawierany w kościele, czy

przed urzędnikiem. Jeśli dwoje ludzi się kocha, mogą po prostu mieszkać razem i już; nie ma

powodu, żeby się pobierali!

- Wiesz, dotychczas się z tobą zgadzałem - rzekł Gareth, nagle poważniejąc - ale

ostatnio doszedłem do wniosku, że jednak nie masz racji. Znudziło mi się łażenie na śluby

ludzi, którzy w gruncie rzeczy nic mnie nie obchodzą. Chciałbym wreszcie pójść na ślub

kogoś, kogo kocham tak bardzo jak was, moi mili. Ślub naprawdę może być piękną,

wzruszającą ceremonią, która wszystkim na długo zostanie w pamięci. Zastanówcie się nad

tym.

- Ja tam wcale nie muszę się zastanawiać - oświadczył Tom. - Od dawna bardzo bym

chciał się ożenić! To nie moja wina, że wciąż jestem kawalerem. Ale ilekroć oświadczam się

jakiejś dziewczynie, dostaję od niej kosza. A oświadczałem się już chyba wszystkim, które

znam!

- Mnie jeszcze nie - powiedziała z lekką pretensją w głosie Scarlett.

- Naprawdę? - zdziwił się Tom. - Wybacz mi, moja droga, już się robi. - Zerwał się z

krzesła, padł przed nią na kolana i spytał: - Scarlett, chcesz zostać moją żoną?

- Nie - odparła Scarlett. - Ale dziękuję, że mnie poprosiłeś; czułam się pominięta.

Wszyscy oprócz Toma parsknęli śmiechem i wkrótce rozmowa przeszła na inne tory,

mnie jednak zapadły w pamięć słowa Garetha o tym, że chętnie poszedłby na ślub kogoś,

kogo kocha. Przypomniałem je sobie jadąc w stronę zamku Hamisha i pomyślałem, że ja

również chętnie wybrałbym się na ślub Davida, Toma, Fiony albo Scarlett. Naprawdę byli mi

najbliżsi na świecie i ze wszech miar pragnąłem, żeby znaleźli partnerki i partnerów, z

którymi zechcą spędzić resztę życia, i żeby żyli z nimi długo i szczęśliwie; jak w bajce.

Zmierzchało już, kiedy minąłem podłużne górskie jezioro i wjechałem na wąską,

wijącą się przez las drogę, która wiodła do rozległej posiadłości Hamisha Banksa. Kilometr

dalej przejechałem przez wielką bramę z kutego żelaza i zobaczyłem na końcu podjazdu

ogromny, średniowieczny zamek ze wspaniałymi basztami, a kilkaset metrów na lewo

niewielki kamienny kościółek z dzwonnicą, w którym prawdopodobnie od wielu pokoleń

ż

enili się przodkowie narzeczonego Carrie. Spojrzałem na zegarek. Było dziesięć po siódmej.

Zakląłem w duchu, parkując volvo pod rozłożystym dębem i obiecałem sobie, że jak tylko

wpadnie mi trochę gotówki w związku z projektem banku, od razu wybiorę sobie nowy wóz i

wpłacę pierwszą ratę. Miałem dość jeżdżenia tym starym szmelcem.

Szybko zrzuciłem z siebie ciepły sweter i włożyłem frak leżący na tylnym siedzeniu,

po czym przebiegłem żwawo przez murawę i otworzyłem ciężkie boczne drzwi starej

budowli. Ciasne wnętrze świątyni, rozświetlone dziesiątkami grubych świec, wypełnione było

po brzegi ludźmi. Stanąłem z boku przy samej ścianie i skierowałem wzrok w stronę ołtarza. -

…związku, gdy ten przed obliczem Pańskim zostanie zawarty. Jeśli więc ktoś z obecnych zna

jakikolwiek powód bądź przyczynę, dla którego tych dwoje nie powinno się połączyć

ś

więtym węzłem małżeńskim, niech wystąpi teraz i to powie albo niech po wieki wieków

zachowa milczenie.

Miałem ochotę podbiec do ołtarza i krzyknąć, że Carrie nie może zostać żoną

Hamisha, bo to ja ją kocham i pragnę spędzić z nią resztę życia, ale wiedziałem, że jedynie

bym się wygłupił na oczach całego zgromadzenia. No bo na co mogłem liczyć? Że Carrie

rzuci mi się w ramiona? Już raczej do końca życia będzie na mnie wściekła, że zepsułem jej

ceremonię ślubną. Jeśli ją rzeczywiście kochałem, powinienem był powiedzieć jej o tym

wcześniej. Nie zrobiłem tego, bo albo nie byłem pewien swoich uczuć, albo bałem się, że

mnie wyśmieje. Więc teraz milczałem tak jak wszyscy, wpatrując się w szczupłą sylwetkę w

bieli stojącą przed ołtarzem obok dwa razy starszego od niej mężczyzny w szkockim kilcie.

- Powstańcie, moi drodzy - powiedział pastor, a kiedy wszyscy wstali z miejsc,

zwrócił się do Hamisha: - Czy ty, Hamishu, masz dobrą i nieprzymuszoną wolę pojąć za żonę

tę oto Caroline, którą widzisz przed sobą, i ślubujesz jej miłość, wiarę i uczciwość małżeńską,

oraz to, że jej nie opuścisz aż do śmierci?

- Tak - oświadczył Hamish mocnym, zdecydowanym głosem.

Pastor zwrócił się z kolei do Carrie.

- Czy ty, Caroline, masz dobrą i nieprzymuszoną wolę pojąć za męża tego oto

Hamisha, którego widzisz przed sobą, i ślubujesz mu miłość, wiarę i uczciwość małżeńską,

oraz to, że go nie opuścisz aż do śmierci?

- Tak - powiedziała Carrie.

Oparłem się o ścianę i wypuściłem głośno z płuc powietrze. Nawet sobie nie

zdawałem sprawy, że wstrzymuję oddech, jakbym do ostatniej chwili liczył na to, że stanie

się coś nieprzewidzianego i ślub nie dojdzie do skutku.

- O kurwa, kurwa, kurwa… - powtórzyłem cicho.

Kiedy po skończonej uroczystości wszyscy wysypali się z kościółka, na zewnątrz

panował mrok. Rozświetlały go jednak zapalone pochodnie poustawiane w regularnych

odstępach między kaplicą i zamkiem, a w rześkim, górskim powietrzu rozbrzmiewała muzyka

kobz. Nowożeńcy ruszyli przodem, goście powoli za nimi.

Większość mężczyzn ubrana była tak jak Hamish: w kraciaste szkockie kilty, obcisłe

czarne kurtki ze złotymi guzikami oraz koszule z koronkowymi żabotami. Kiedy w tłumie

gości wypatrzyłem Garetha, okazało się, że on też ma na sobie szkocki strój, co dosyć mnie

zdziwiło, ponieważ nie był Szkotem. Spytałem o to Matthewa, który podobnie jak ja włożył

na uroczystość frak.

- To prawda, Gareth nie jest Szkotem - rzekł z uśmiechem. - Ale ponieważ ja jestem,

uznał, że ma prawo się tak wystroić. Powiedział, że za nic nie przepuści okazji, żeby wystąpić

w kiecce. Zawsze twierdził, że ma bardzo zgrabne kolana.

Weszliśmy do hallu zamku i zaczęli wolno posuwać się w stronę miejsca, gdzie

państwo młodzi witali gości.

- Gratulacje - powiedziałem do Hamisha, ściskając mu prawicę, kiedy nadeszła moja

kolej.

A po chwili trzymałem w dłoni drobną rączkę Carrie. W sukni, która podobała mi się

najbardziej ze wszystkich, jakie przymierzała wtedy ze mną w sklepie, wyglądała tak ślicznie,

ż

e po raz kolejny zaparło mi dech.

- Wyglądasz cudownie - oznajmiłem. - Nic a nic nie przypominasz bezy.

- Dziękuję - powiedziała z uśmiechem. Puściłem jej dłoń.

Dupa blada! - mruknąłem do siebie i poszedłem dalej. Wkrótce znalazłem się w

ogromnej, oświetlonej kryształowymi żyrandolami sali, z której na piętro wiodły kręte,

marmurowe schody, a na ścianach wisiały portrety groźnie spozierających przodków, topory,

oszczepy i trofea myśliwskie. Służący w szkockich strojach roznosili na tacach szampana,

miejscowa orkiestra grała na kobzach jakąś skoczną melodię. Kilka nastolatek, też

wystrojonych na lokalną modłę, podrygiwało na parkiecie.

- To przecież brigadoon! Mój ulubiony taniec! - ucieszył się Gareth i natychmiast

puścił się w pląsy.

Matthew i ja zatrzymaliśmy się nie opodal i przez chwilę obserwowaliśmy Garetha,

który podskakiwał wysoko to na jednej, to na drugiej nodze, od czasu do czasu wydając

dziwne, mrożące krew w żyłach okrzyki. Zazdrościłem mu, że umie się tak wspaniale bawić.

- Mam ochotę upić się w trzy dupy - powiedziałem do Matthewa. - Idę do baru.

Przynieść ci coś?

- Tak, podwójną whisky. Ale jeśli chcesz pić, lepiej przegryź coś najpierw. - Spojrzał

na mnie z zatroskaniem. - Na końcu sali jest zimny bufet.

Nie byłem głodny, ale od rana nic nie jadłem, więc pomyślałem, że rzeczywiście

powinienem coś przekąsić. Nie zamierzałem się przecież schlać jak bela i zrobić z siebie

pośmiewiska. Przedarłem się przez salę w stronę dwóch zestawionych razem stołów

przykrytych bogato haftowanymi obrusami; stały na nich srebrne półmiski wędlin i mięs na

zimno oraz kryształowe salatery przeróżnych sałatek, żeby strudzeni podróżą goście mogli się

co nieco posilić, zanim o dziewiątej zasiądą do uroczystej kolacji.

Nałożyłem sobie kopiasty talerz pełen różności, ale kiedy zacząłem jeść, okazało się,

ż

e nic mi nie smakuje. Z najwyższym trudem przeżuwałem każdy kęs i musiałem się

zmuszać, żeby w ogóle cokolwiek przełknąć. Sam nie wiedziałem, czy to mój podły humor

odebrał mi apetyt, czy też szkocka kuchnia jest jeszcze gorsza od angielskiej.

Oprócz mnie przy bufecie kręciła się całkiem ładna dwudziestoparoletnia blondynka w

czerwonej sukni ze sporym dekoltem. Spojrzała na mnie zachęcająco parę razy, więc

uznałem, że niegrzecznie byłoby się do niej nie odezwać. Co prawda akurat tego dnia gówno

mnie obchodziły dobre obyczaje, ale w końcu co miałem do stracenia? Przemknęło mi nawet

przez myśl, że jeśli się postaram, to może właśnie w ramionach tej blondynki. uda mi

zapomnieć o Carrie.

- Byłem tego lata na ośmiu weselach - powiedziałem, żeby nawiązać rozmowę.

- Naprawdę? - zapytała blondynka, uśmiechając się przyjaźnie. - Więc pewnie ma pan

już dość szampana i kanapek z łososiem, prawda?

- Tak. Zresztą jedzenie na weselach na ogół bywa podłe. W maju wybrałem się na

wesele, które w całości urządziła siostra panny młodej. Pieczeń była tak twarda, że chyba

wolałbym pałaszować własny but. Ale potem wszyscy kłamaliśmy jak najęci, mówiąc, że

dawno nie jedliśmy takich frykasów. Szczyt hipokryzji, ale co było robić?

- Fakt.

- Przyrządzanie potraw to bardzo trudna sztuka, poza tym wszystko należy kupować i

podawać w ostatniej chwili, żeby było świeże - dodałem, zapalając się do tematu. - A niech

pani tylko spojrzy na te kiełbaski na moim talerzu; są tak suche, że wyglądają jak odchody

cierpiącego na zatwardzenie pawiana. Z kolei szparagi wyglądają i smakują jak dyndaski

Marsjan, natomiast wiosenną sałatkę chyba rzeczywiście zrobiono na wiosnę i trzymano w

lodówce aż do teraz. No, ale dość o jedzeniu, pomówmy o czymś przyjemniejszym. Kim pani

jest? Czym się zajmuje?

- Prowadzę restaurację - odparła.

- Ach, to na pewno świetnie pani wie, o czym mówię - ucieszyłem się. - A obsługuje

pani wesela?

- Tak.

- Więc szkoda, że nie poproszono pani, żeby urządziła to.

- Poproszono - oznajmiła.

- Więc wielka szkoda, że pani odmówiła.

- Nie odmówiłam. Wszystkie potrawy pochodzą z mojej restauracji.

Przez chwilę czułem się jak kretyn. Nie miałem pojęcia, jak zareagować.

- Ten nóż rzeźnicki wydaje mi się odpowiedni do tego, żeby mnie pani za karę

wykastrowała - rzekłem wreszcie, podnosząc z półmiska z pieczenia długi nóż.

Blondynka nawet się nie uśmiechnęła. Spojrzała na mnie chłodno, po czym skierowała

się w stronę innych gości. Najwyraźniej mogłem się pożegnać z planami szukania pociechy w

jej ramionach.

Odstawiłem talerz i poszedłem do baru, gdzie wziąłem po podwójnej whisky dla

siebie i Matthewa. Kiedy jednak zacząłem szukać Matthewa w okolicach parkietu, nie było go

tam, a Gareth też zrezygnował z tańców. W końcu znalazłem wszystkich swoich przyjaciół w

bibliotece, do której z głównej sali wiodły otwarte drzwi. Siedzieli w otoczeniu ksiąg na

kanapie i fotelach, rozmawiali, sączyli drinki i spozierali przez drzwi na innych gości.

Skinieniem głowy przywitałem się z resztą towarzystwa, które przyjechało z Londynu land

roverem To - ma, po czym usiadłem z boku.

- Ogromnie mi się podobała ta cała kościelna uroczystość - perorował w najlepsze

Gareth. - Gdybyśmy z Matthewem kiedykolwiek zdecydowali się na ślub, bardzo bym chciał,

ż

eby tak to właśnie wyglądało.

Jeden Tom parsknął śmiechem, bo nie zorientował się, że Gareth mówi poważnie. Ale

natychmiast umilkł speszony, kiedy Fiona na niego syknęła.

- Przepraszam… - mruknął.

- Nic nie szkodzi! - Gareth zaśmiał się rubasznie. - To prawda, że w Anglii jeszcze nie

zalegalizowano ślubów między osobami tej samej płci, ale to przecież tylko kwestia czasu. I

jestem pewien, że dożyję tej chwili. Pamiętacie, moi drodzy, co mówiłem przed kilkoma

dniami? Że chciałbym się wreszcie wybrać na ślub kogoś, kogo naprawdę kocham? Więc

słuchajcie, oto wasz rozkaz na dzisiejszy wieczór: wstańcie i idźcie szukać żon i mężów!

- Świetny pomysł! - zawołał Tom, posłusznie zrywając się z miejsca. - Jak tam, Fifi,

widzisz może na sali potencjalnego męża?

- Odpieprz się, Tom - powiedziała z niesmakiem jego siostra.

- Przepraszam… - mruknął ponownie Tom.

- Nie kłóćcie się, kochani - rzekł Gareth. - A zanim ruszycie szukać partnerek i

partnerów, wypijmy za prawdziwą miłość. Mam nadzieję, że ją tutaj znajdziecie i kiedy już

będziecie sklerotycznymi staruszkami, każde z was będzie mogło oznajmić z dumą:

adorowano mnie. A więc, za prawdziwą miłość!

- Za prawdziwą miłość! - powtórzyliśmy, wznosząc do góry i opróżniając kieliszki

oraz szklanki.

- A teraz, jak to genialnie ujął David Bowie, nim zupełnie zbzikował: „Pora na tańce!”

- zawołał Gareth, po czym odstawił kieliszek, zerwał się z miejsca i pognał na parkiet.

Inni ruszyli za nim, ja jednak nie miałem ochoty tańczyć; zatrzymałem się w drzwiach

biblioteki i z tego miejsca obserwowałem przyjaciół.

Tom najwyraźniej wziął sobie do serca słowa Garetha, bo na ogół wyjątkowo

nieśmiały, kiedy w grę wchodziły kontakty z przedstawicielkami płci pięknej, tym razem

odważnie podszedł do całkiem ładnej kobiety stojącej na skraju parkietu.

- Podobno wiele osób poznaje swoje przyszłe żony i mężów na weselach - oświadczył.

- To bardzo… hm… ciekawe, nie uważa pani?

- Ma pan absolutną rację - powiedziała kobieta. Tom aż pokraśniał z zadowolenia, że

tak się ze sobą zgadzają.

- Ja też poznałam męża na weselu - dodała.

- Aha. Aha.

Mój przyjaciel zaczerwienił się, zupełnie zbity z tropu; widziałem, jak się męczy,

próbując wymyślić, co ma powiedzieć, żeby móc odejść, nie urażając rozmówczyni. Wreszcie

znalazł rozwiązanie. Wychylił do dna kieliszek, który trzymał w dłoni, podniósł go nóżką do

góry i pomachał nim przed kobietą.

- Ojej, pusty! - zawołał. - Muszę wziąć nowy… Przepraszam bardzo…

Zakręcił się na pięcie i odszedł szybko z miną zbitego psa. Kobieta uśmiechnęła się do

siebie i wzruszyła lekko ramionami. W następnej chwili podszedł do niej łysawy pastor, który

udzielał ślubu Hamishowi i Carrie.

- Jak się bawisz, moja droga? - zapytał, obejmując ją czule ramieniem.

Parsknąłem śmiechem. Biedny Tom jak zawsze nie miał szczęścia. Nie dość że

próbował poderwać - w jak najuczciwszych zamiarach - zamężną kobietę, to jeszcze w

dodatku żonę pastora!

Scarlett stała chwilę pod ścianą, przestępując z nogi na nogę. Widziałem po jej

zmarszczonym czole, że stara się podjąć jakąś wyjątkowo trudną decyzję - zapewne którego z

obecnych na sali mężczyzn zacząć podrywać. W końcu najwyraźniej dokonała wyboru, bo

czoło jej się rozpogodziło, a na ustach zakwitł kokieteryjny uśmiech. Ruszyła zdecydowanym

krokiem w kierunku wysokiego, dobrze zbudowanego młodego Amerykanina, który był

chyba najprzystojniejszym mężczyzną na sali.

- Cześć, mam na imię Scarlett - powiedziała, zadzierając głowę, bo była co najmniej

pół metra niższa od niego. - Nazwano mnie tak na cześć Scarlett O'Hary z Przeminęło z

wiatrem, ale daję słowo, że jestem znacznie mniej kłopotliwa od niej. A ty jak się nazywasz?

- Rhett.

- Nie… naprawdę?! - Ucieszyła się Scarlett.

- Nie, nie naprawdę. - Wysoki Amerykanin uśmiechnął się szeroko. - Naprawdę

nazywam się Chester.

- Żartowniś z ciebie! - zawołała Scarlett. - Ale to i dobrze, bo zawsze sądziłam, że

wszyscy Amerykanie są nudni jak flaki z olejem. Chociaż to chyba bzdura, co? Przecież

Steve Martin jest zabawny, a jest Amerykaninem, nie?

- Tak - potwierdził Chester.

- No, widzisz, jak się wszystko dobrze składa? Podobasz mi się, wiesz?

Przestałem słuchać ich rozmowy, gdyż w tym momencie na parkiecie pojawili się

Carrie i Hamish. Goście zaczęli bić brawo, a szkocka kapela zagrała bardziej spokojną,

romantyczną melodię. Patrzyłem na uśmiech błąkający się po twarzy Carrie, na jej oczy

wpatrzone w stąpającego dystyngowanie Hamisha i czułem, jak przepełnia mnie żałość i ból,

ż

e to nie ja z nią tańczę.

Nagle usłyszałem za sobą znajomy głos i aż mnie ciarki przeszły po grzbiecie.

- Cześć, Charles!

- Och, Hen, błagam cię, nie teraz, dobrze? Zupełnie nie jestem w nastroju do kłótni -

powiedziałem proszącym tonem, obracając się twarzą do Henrietty. - Wiem, że masz mnie za

podłego łobuza…

- Czyżbym aż tak cię przestraszyła podczas naszego ostatniego spotkania? - zapytała

ze śmiechem Henrietta.

Zdumiony, zdałem sobie sprawę, że bynajmniej nie zamierza wybuchnąć zaraz łzami.

Poczułem wdzięczność i ulgę.

- Pamiętasz scenę z prysznicem z Psychozy Hitchcocka? - spytałem. - No, więc ja

bałem się jeszcze bardziej.

Henrietta roześmiała się. Wyglądała bardzo ładnie; od czasu naszego zerwania nie

widziałem jej w tak dobrej formie.

- Boże, ale mam dziś podły nastrój - wyznałem. - A co u ciebie?

- Nie może być lepiej - oznajmiła. - Wreszcie wzięłam się w garść i mam nawet

nowego chłopaka. Znasz Freda?

Wskazała kieliszkiem na kędzierzawego, dość sympatycznie wyglądającego

młodzieńca, który stał parę kroków dalej, rozmawiając z dwoma starszymi damami.

Uśmiechnął się do nas widząc, że patrzymy w jego stronę.

- Nie - odparłem, potrząsając głową.

- To kiedyś muszę was poznać - rzekła Hen. - Jest bardzo fajny, wiesz? Na pewno

będę z nim szczęśliwa.

Poczułem ukłucie zazdrości. W końcu Henrietta ułożyła sobie jakoś życie, a ja? Co mi

strzeliło do głowy, żeby z nią zrywać? Była ładna, inteligentna i kochała mnie tak bardzo…

- Cieszę się, Hen - oświadczyłem, chociaż wcale nie była to prawda. - Może miałaś

rację i rzeczywiście powinniśmy się byli pobrać?

- Nie żartuj! - zawołała oburzona. - Nic by z tego nie wyszło. Poza tym wychodząc za

ciebie musiałabym zaakceptować wszystkich twoich przyjaciół, a wiesz, że nie cierpię Fiony.

- Dlaczego? Przecież Fiona cię uwielbia.

- Nazywa mnie Kaczym Kuprem!

- Nie wierzę! Przy mnie ani razu tak o tobie nie powiedziała - skłamałem szybko.

- No dobra, teraz to już nieważne - stwierdziła Henrietta. - Słuchaj, zadzwoń kiedyś,

jak będziesz miał ochotę. Zjemy razem lunch i powspominamy dawne czasy. - Uniosła się na

palcach i cmoknęła mnie lekko w policzek. - Wciąż cię lubię, wiesz?

Zostawiła mnie, podeszła do Freda i wzięła go za rękę. Nie miałem ochoty widzieć jej

z innym chłopakiem, więc obróciłem się do nich plecami i znów spojrzałem na parkiet. Carrie

i Hamish wciąż tańczyli. Na nich też nie miałem ochoty patrzeć. Ogarniało mnie coraz

większe przygnębienie; jeszcze nigdy nie było mi tak ciężko na duszy. Gdybym miał pod ręką

strzelbę, najchętniej bym sobie palnął w łeb.

Wtem ktoś stanął tuż obok. Była to Fiona.

- Jak się miewa Kaczy Kuper? - zapytała.

- Wygląda na to, że całkiem nieźle. Nawet nie próbowała mi zrobić sceny.

- Zadurzyłeś się w tej dziewczynie, prawda? - Fiona wskazała brodą Carrie, zaciągając

się głęboko papierosem, który trzymała w ręce.

- Tak - przyznałem, bo skoro Fiona mnie przejrzała, bez sensu byłoby ją oszukiwać. -

To bardzo dziwne, kiedy czuje się coś takiego.

Przez chwilę oboje milczeliśmy.

- A co u ciebie, Fifi? Wypatrzyłaś wśród obecnych idealnego partnera? - zapytałem ze

sztuczną wesołością, na siłę starając się zmienić nastrój.

Fiona nie podjęła mojego żartobliwego tonu.

- Nawet nie próbowałam - odpowiedziała poważnie. - Od lat kocham się w tym

samym facecie.

- Naprawdę, Fifi? - Nagle przypomniałem sobie jej rozmowę ze starą markizą

Beaumont na weselu Bernarda i Lydii; mówiła wtedy to samo. - Kto to taki?

Fiona zawahała się, jakby nie była pewna, czy chce mi wyjawić swoją tajemnicę. W

końcu jednak się przemogła.

- Ty, Charlie - rzekła. - Kocham się w tobie od dawna, od chwili, kiedy ujrzałam cię

po raz pierwszy.

Nie miałem pojęcia, co powiedzieć. Od wielu lat byliśmy przyjaciółmi, a nigdy mi

nawet do głowy nie przyszło, że Fiona czuje do mnie coś więcej poza przyjaźnią. Dziewczyna

znów zaciągnęła się papierosem.

- Dobrze pamiętam, kiedy to było. Zobaczyłam cię w drzwiach restauracji, w której

umówiłam się z Tomem. Zakochałam się w tobie, zanim jeszcze podeszliście obaj do

stolika… No, ale mniejsza. Żadne z nas nie jest w stanie nic na to poradzić. Tak już w życiu

bywa. Zresztą przyjaźń to też coś cennego. Nawet bardzo cennego…

Ująłem ją za rękę.

- Fifi, Fifi, jakże mi strasznie przykro!

- Nie, nie mów tak. To nie twoja wina. Najlepiej zapomnij o tym, co ci przed chwilą

powiedziałam. Chciałabym, żebyśmy nadal mogli się przyjaźnić.

W tym momencie podszedł do nas Matthew.

- Jak się bawisz, Matthew? - zapytała go Fiona, siląc się na naturalny ton. - I co

porabia Gareth?

- Jest w salonie na piętrze. Dworuje sobie z Amerykanów.

- Należy im się za to, że wypowiedzieli posłuszeństwo naszemu królowi. W końcu

Jerzy III nie był żadnym krwawym tyranem, tylko całkiem nieszkodliwym szaleńcem. Zresztą

niektórzy uważają, że właśnie utrata amerykańskich kolonii spowodowała, że postradał

zmysły. - Zgasiła papierosa i spojrzała na nas. - Mam ochotę posłuchać, jak Gareth znęca się

nad Amerykanami. Idziecie?

- Wezmę drinka i dołączę do was za chwilę - powiedział Matthew.

Ruszyliśmy więc we dwoje w stronę schodów, z trudem przedzierając się przez tłum

wypełniający salę balową. Zanim jednak do nich doszliśmy, z góry zbiegł Gareth w

towarzystwie siwej Amerykanki w granatowej sukni z gorsem wyszywanym srebrną nitką.

Kobieta sprawiała wrażenie albo pijanej, albo otumanionej elokwencją Garetha.

- Nie, nie znam osobiście Oscara Wilde'a - oznajmił nasz przyjaciel, ciągnąc ją za rękę

w kierunku parkietu - ale mogę dla pani zdobyć numer jego telefonu. Zatańczymy?

Nie czekając na jej zgodę, zakręcił nią tak energicznie, że upadłaby na ziemię, gdyby

nie złapał jej w ramiona. Widziałem przerażenie malujące się na pomarszczonej twarzy

kobiety, gdy chwilę później podnosił ją do góry; musiała być jednak cięższa, niż mu się

zdawało, bo zaraz postawił ją z powrotem na ziemi. Odsunął się i uśmiechając się

uwodzicielsko, zaczął podskakiwać energicznie, wyrzucając na boki ramiona; jego podrygi

przypominały nie tyle szkocki taniec, co godowe popisy żurawia.

Wreszcie, dojrzawszy mnie i Fionę stojących na skraju parkietu, przerwał pląsy i

podszedł do nas, zasapany i czerwony na twarzy.

- No i co? Znaleźliście już kogoś? - spytał, z trudem łapiąc oddech.

- Jeszcze nie. - Fiona odpowiedziała za nas oboje. - Nawet nie wiesz, Gareth, jaki z

ciebie szczęściarz. Znalezienie sobie męża lub żony to naprawdę niełatwe zadanie.

Dalszą rozmowę przerwał nam drużba Hamisha, podstarzały świński blondyn odziany

w szkocki strój.

- Panie i panowie, napełnijcie kieliszki, a potem prosimy o ciszę - oświadczył,

podnosząc głos. - Najpierw, co jak przyznacie, jest dość niezwykłe, przemówi panna młoda!

Podczas gdy kelnerzy szybko okrążyli salę, nalewając gościom szampana, Carrie

weszła na niewielkie podium pod ścianą obwieszoną portretami wąsatych i brodatych

przodków Hamisha. Powitały ją oklaski. Stojący za mną Gareth klaskał najgłośniej ze

wszystkich, a kiedy brawa umilkły, szepnął mi do ucha:

- Cudowna dziewczyna, nie uważasz?

Skinąłem głową, bo co miałem powiedzieć?

- Dziękuję za oklaski, choć nie wiem, czy rzeczywiście na nie zasługuję - zaczęła

Carrie, uśmiechając się do zgromadzonych. - W gruncie rzeczy chcę wam powiedzieć tylko

parę krótkich słów. Przede wszystkim pragnę serdecznie podziękować wszystkim, którzy na

dzisiejszą uroczystość przylecieli specjalnie ze Stanów. Naprawdę czuję się wzruszona, że

przybyliście tak licznie. Jeśli chodzi o resztę gości… wydawać by się mogło, że świadomość

tego, iż zjawi się cały tłum szalonych Amerykanów, jest znakomitym pretekstem do

pozostania w domu. Dlatego wobec was również mam ogromny dług wdzięczności, że jednak

postanowiliście zaszczycić mój ślub swoją obecnością.

Wyglądała prześlicznie. Mówiła spokojnym, pewnym siebie głosem, zupełnie nie

stremowana tym, że wszyscy na nią patrzą. Gareth miał rację; była cudowna. Jaka szkoda, że

to nie ja stałem u jej boku.

- Gdyby mój ukochany ojciec mógł tu być dzisiaj z nami - kontynuowała - on, nie ja,

przemawiałby teraz do was. Nie wiem, co by wam powiedział, ale wyobrażam sobie, co by

powiedział do mnie: „Wspaniałaiecka, córuś, ale dlaczego wychodzisz za gościa dwa razy

starszego od siebie, w dodatku ubranego w spódnicę?”

Zebrani parsknęli śmiechem.

- Odparłabym mu: ponieważ go kocham - ciągnęła Carrie, kiedy śmiechy ucichły. -

Jak powiedział John Lennon, który zginął w tym samym roku, co zmarł mój tata: „Liczy się

tylko miłość, wtedy wiesz na pewno”. Zgadzam się z tym w pełni.

Dygnęła i zeskoczyła z podium. Znów rozległy się oklaski, a kiedy umilkły, na

podwyższenie wdrapał się drużba.

- Szanowni państwo, teraz przemówi sir Hamish Banks, znany przemysłowiec i poseł

do parlamentu! - zapowiedział pompatycznie.

- Dziękuję - rzekł Hamish, całkiem sprawnie wskakując na podium i zdecydowanym

ruchem dłoni uciszając oklaski. - Każdy, kto tak jak ja od dwudziestu lat zajmuje się polityką,

przywykł do tego, że kobiety zawsze spychają mężczyzn na dalszy plan. Nie spodziewałem

się tylko, że przytrafi mi się to na własnym weselu. Chcę was jednak zapewnić, że przez

resztę życia chętnie będę grał drugie skrzypce u boku tej właśnie kobiety.

Nagle tuż za plecami usłyszałem głośny rumor. Obejrzałem się przez ramię i

zobaczyłem, że Gareth leży na ziemi. Byłem przekonany, że za dużo wypił i najnormalniej w

ś

wiecie stracił równowagę. Pokręciłem z dezaprobatą głową, ale widząc, że jakoś nie może

się podnieść, ruszyłem mu z pomocą. Zanim zdążyłem się schylić i podać mu rękę, znów

opadł z głośnym dudnięciem na posadzkę. Zrozumiałem, że z Garethem dzieje się coś złego.

- Słyszę z tyłu jakieś hałasy - doleciał mnie od podium głos Hamisha - ale to też coś,

do czego my, politycy, jesteśmy przyzwyczajeni. Chciałbym podziękować wszystkim

obecnym za to, że…

Przestałem go słuchać. Kucnąłem obok Garetha i rozpiąłem mu żabot.

- Szybko, Tom, sprowadź lekarza! - rozkazałem Tomowi, który pojawił się koło mnie.

Za Tomem ujrzałem zatroskane twarze. Fiony i Davida.

- Dobra, już lecę po Johna; to świetny fachowiec, o nic się martw - powiedział szybko

Tom.

Po chwili wrócił w towarzystwie jednej z największych angielskich sław medycznych,

sir Johna Talbota, który też bawił na weselu. Lekarz uklęknął obok Garetha i dotknął jego

szyi.

- Niech ktoś zadzwoni po karetkę - polecił - a my tymczasem przenieśmy go do

sąsiedniego pokoju, żeby miał więcej powietrza.

Fiona pobiegła do telefonu, a lekarz, Tom, ja i David, podnieśliśmy Garetha z podłogi

i przenieśli do biblioteki. Lekarz zaczął masować mu serce, David otworzył szeroko okno. Na

niewiele się to zdało; kilką sekund później Gareth już nie żył.

V.

DZIEŃ SMUTKU

Pogrzeb Garetha miał się odbyć w Eddington, małym przemysłowym miasteczku

położonym na północny wschód od Londynu. Właśnie tam się urodził i tam nadal mieszkali

jego rodzice. Byłem zaskoczony, kiedy dowiedziałem się od Matthewa, że ojciec Garetha,

obecnie na emeryturze, całe życie pracował jako hutnik; nie zdawałem sobie sprawy, że

Gareth wywodzi się z klasy robotniczej. Nie wiem dlaczego, ale sądziłem, że

homoseksualizm to coś przypisanego do warstw średnich i wyższych, natomiast warstwy

niższe zawsze kojarzyły mi się z brakiem tolerancji wobec tego zjawiska. Ciekawe, jak się

Gareth musiał czuć jako młody chłopak, świadom swojej inności, dorastając wśród

rówieśników, którym w głowie były jedynie panienki, piwo i mecze piłki nożnej? Problemem

musiały być dla niego nie tylko odmienne upodobania seksualne, ale również odmienna

wrażliwość, umiłowanie literatury i sztuki. Na pewno wiele się wycierpiał, zanim pojął, kim

jest naprawdę, i przestał się naginać do wzorców obowiązujących w jego środowisku. Ale

może droga, jaką przeszedł, zanim został dyrektorem prosperującego salonu z antykami w

samym centrum Londynu, wcale nie była taka długa i bolesna, jak mi się zdawało? Może

przemawiały przeze mnie uprzedzenia klasowe, zupełnie nie mające pokrycia w

rzeczywistości? W końcu w różnych środowiskach znajdują się zarówno ludzie ograniczeni i

nietolerancyjni, jak i otwarci, liberalni. Szerokie horyzonty absolutnie nie muszą iść w parze z

dobrym urodzeniem. Przynajmniej rodzice Garetha, jak mi powiedział Matthew, zawsze

akceptowali go takim, jakim był. Potrafili zrozumieć, że pewne rzeczy nie są kwestią

ś

wiadomego wyboru; jesteśmy tacy, jacy przychodzimy na świat.

Myślałem o tym w drodze do Eddington, od czasu do czasu spoglądając na siedzącą

obok, pochlipującą Scarlett. Śmierć Garetha była dla nas wszystkich straszliwym wstrząsem;

zupełnie nie mieściło się nam w głowie, jak ktoś tak energiczny i - wydawałoby się -

tryskający zdrowiem, może nagle umrzeć na atak serca. Długa choroba przygotowuje

człowieka na najgorsze; czasem zdarza się, że śmierć jest wybawieniem, bo wyzwala od bólu

i cierpień. Ale żeby umrzeć tak nagle, i to nie w żadnym wypadku, tylko bawiąc się na

weselu… poczułem, jak kruchym darem jest życie. Wprawdzie Gareth pił ponad miarę i lubił

dobrze zjeść, ale na Boga ojca, miał dopiero pięćdziesiąt lat!

Pamiętałem, jak Matthew spojrzał na mnie, kiedy odszukałem go wśród gości

słuchających przemówienia Hamisha i powiedziałem mu, że przed chwilą Gareth zmarł na

zawał. Na jego twarzy odmalowało się niedowierzanie i niesmak, bo wziął moje słowa za

kretyński żart. Przecież Gareth nigdy nie chorował, nigdy nie skarżył się na żadne

dolegliwości. Rumiany, tylko lekko otyły, wszystkim wydawał się okazem zdrowia. Do

czasu…

Kiedy szedłem w stronę Matthewa, większość gości weselnych jeszcze nie wiedziała,

co się stało. Ci, którzy zauważyli, jak niesiemy Garetha do biblioteki, zapewne pomyśleli, że

się upił. Dlatego śmiali się w najlepsze i bili brawo, słuchając przemówienia Hamisha. Na

zawsze pozostanie mi w pamięci kontrast między pogrążonymi w smutku przyjaciółmi w

bibliotece a radością tłumu w sali balowej. Nie dlatego, że mam komukolwiek za złe to, że się

akurat śmiał; ludzie, nieświadomi tragedii, jaka się zdarzyła, mieli prawo dobrze się bawić.

Ale kontrast między nastrojami panującymi w obu pomieszczeniach pomógł mi uzmysłowić

sobie naszą ślepotę na cierpienia innych i to, że skoncentrowani na własnym życiu oraz

własnych przyjemnościach, często nie orientujemy się, co dzieje się dosłownie za ścianą.

Przez część jazdy wycieraczki mojego gruchota ledwo nadążały z usuwaniem z szyb

kropli deszczu; potem na szczęście ulewa zaczęła słabnąć. Kiedy wjechaliśmy do szarego,

ponurego miasteczka i zatrzymali się przed czarnym od sadzy kościołem, właściwie już tylko

mżyło. Wysiedliśmy z volvo i ruszyli w stronę wejścia.

Scarlett odziana była na czarno, ale po drodze nasadziła na głowę czapkę z barwnej

włóczki. Odruchowo chciałem zwrócić jej uwagę, żeby może ją zdjęła, bo ten kolorowy

akcent nie pasuje do uroczystości żałobnej, ale pomyślałem sobie, że pewnie Gareth by go

docenił. Bądź co bądź sam też lubił czasem ubierać się nader ekstrawagancko.

W kruchcie natknęliśmy się na Toma, Davida i Serenę, rudą dziewczynę, z którą mój

brat widywał się regularnie od wesela Bernarda i Lydii.

- Spóźniliśmy się?! - spytałem Davida, przerażony, że już jest po wszystkim.

- Tylko trochę. Ale dziś to naprawdę nie ma znaczenia - odpowiedział.

Scarlett i ja przywitaliśmy się ze wszystkimi, po czym całą grupą weszliśmy do

ś

rodka. Zaraz za drzwiami spotkaliśmy Matthewa.

- Przepraszam za spóźnienie - szepnąłem, podając mu rękę.

- Nic nie szkodzi - rzekł. - Gareth nie mógłby sobie wybaczyć, gdybyś z jego powodu

zerwał z tak długą tradycją.

Kościół był pełen ludzi. Jego skromne wnętrze, białe i czyste, przywodziło na myśl

pierwsze chrześcijańskie świątynie. Oprócz ławek dla wiernych i pulpitu, przy którym pastor

czyta lekcję, w środku znajdowały się tylko organy, umieszczone centralnie na ścianie, na

której w domach modlitwy urządzonych z większym zbytkiem znajduje się główny ołtarz.

Przed nimi stała na podwyższeniu prosta drewniana trumna z mosiężnymi okuciami, na której

leżał pojedynczy wieniec kwiatów.

Idąc nawą, zobaczyłem Angusa, Laurę, Bernarda, Lydię i wielu innych znajomych. A

także wiele osób, których tania odzież i zniszczone twarze wskazywały na to, że myliłem się

sądząc, iż Gareth nie miał przyjaciół w robotniczej mieścinie, w której przyszedł na świat i

dorastał. Ci ludzie, wyglądający na prostych robotników pracujących przy taśmie

montażowej, byli jego rówieśnikami, z którymi pewnie przed laty chodził na piwo i na mecze,

nawet jeśli nie podzielał ich zainteresowań płcią piękną. Pamiętali go i lubili na tyle, że

przyszli się z nim pożegnać.

Nagle dostrzegłem Carrie. Z gołą głową, w szarym płaszczu, siedziała na środku ławki

pomiędzy obcymi mi ludźmi. Nie było z nią Hamisha. Zdziwiłem się, że przyjechała

specjalnie ze Szkocji na tę smutną uroczystość; bądź co bądź przecież trwał jej miodowy

miesiąc.

Zobaczyłem Fionę i usiadłem obok niej. Widząc jej smutną, wymizerowaną twarz,

objąłem ją ramieniem i uścisnąłem lekko, starając się ją pocieszyć. Podobnie jak my wszyscy,

ogromnie przeżywała śmierć Garetha, choć wcześniej irytowała się na niego niemal równie

często jak na Toma.

- Dzień dobry - powiedział pastor, stając przy pulpicie. - Witam wszystkich bardzo

ciepło w tym chłodnym dniu. Za chwilę przystąpimy do ceremonii pogrzebowej, ale

poprosiłem Matthewa, najbliższego przyjaciela Garetha, żeby najpierw wygłosił o nim kilka

słów.

Matthew, który siedział obok dwojga starszych ludzi, zapewne rodziców Garetha,

podniósł się i podszedł do trumny.

- Gareth zawsze przedkładał pogrzeby nad śluby - zaczął, wyjmując z kieszeni kartkę.

- Mówił, że z większym zaangażowaniem uczestniczy w uroczystościach, w których kiedyś

przyjdzie mu grać główną rolę.

Wszyscy się roześmieli i zapewne tak jak mnie, zrobiło im się lżej na duszy. Zaledwie

paroma słowami udało się Matthewowi rozładować panującą w kościele ponurą atmosferę,

jakiej Gareth niewątpliwie by sobie nie życzył.

- Przygotowując tych kilka słów, które teraz wygłaszam - kontynuował Matthew -

zatelefonowałem do paru osób, żeby zorientować się, jak postrzegali Garetha ci, co go dobrze

nie znali. Najczęściej padającym przymiotnikiem było słowo „gruby”, choć określenie

„grubiański” też miało zwolenników. Tak więc w opinii słabo znającego go ogółu Gareth był

albo „grubym grubianinem”, albo „grubiańskim grubasem”. Znaleźli się jednak również tacy,

wielu z nich widzę tu dziś w kościele, którzy sami do mnie dzwonili, ażeby mi powiedzieć,

jak bardzo kochali Garetha i jak ogromnie będzie im go brakowało; jestem pewien, że Gareth

cieszyłby się niezmiernie, gdyby mógł to słyszeć.

Matthew przerwał na moment czytanie i powiódł wzrokiem po zebranych.

- Wspominaliście jego niezwykłą gościnność i wspaniałe umiejętności kucharskie,

choć przepisy na niektóre z co bardziej eksperymentalnych potraw, jak kaczka a la banane, na

szczęście zabiera ze sobą do grobu. Mówiliście o tym, jak zdumiewała was jego radość życia i

ż

e nigdy nie zapomnicie szalonych tańców, śpiewów i popisów, którym zwykle oddawał się z

zapałem, gdy wypił za dużo alkoholu. Mam nadzieję, że zapamiętacie go właśnie takim,

czerpiącym pełnymi garściami z życia, a nie zamkniętym w stojącej w kościele skrzyni.

Wyobraźcie go sobie w najładniejszej, waszym zdaniem, z jego barwnych kamizelek, i niech

taki utrwali się wam w pamięci: wielki człowiek wielkiego serca, które jednak okazało się

słabe, najwspanialszy, najbardziej rubaszny i najweselszy pedzio, jakiego kiedykolwiek

mieliście przyjemność znać.

Głos mu się załamał, ale po chwili Matthew przemógł się i mówił dalej:

- Gdybyście jednak mieli spytać, jak ja go zapamiętam, niestety, brakuje mi słów,

ż

eby wyrazić, co czuję. Dlatego wybaczcie,, ale posłużę się słowami innego wspaniałego

pedzia, W.H. Audena… Bo właśnie one najlepiej oddają to, co chciałbym wam dziś

powiedzieć:

Zatrzymajcie zegary, wyłączcie telefony.

Nad skórkami chleba niech nie kraczą wrony.

Uciszcie fortepiany i przy werbli grzmocie

Ponieście wolno trumnę po cmentarnym błocie.

Niech samoloty z piskiem krążą pod chmurami

Kreśląc na niebie napis NIE MA GO JUŻ Z NAMI;

Przypnijcie wstążki z krepy miejskim gołębicom,

Policjant niech dyryguje ruchem czarną rękawicą.

Był mi północą, południem, wschodem i zachodem;

W zimowe dni kominkiem, a w upały chłodem,

Moją pracą, wytchnieniem, pieśnią i orędziem;

Myślałem, że miłość trwać ma wiecznie; byłem w błędzie.

Pogaście wszystkie gwiazdy, nie są już potrzebne,

Rozmontujcie słońce, wsadźcie w płótno zgrzebne

Wylejcie oceany, zamiećcie pustynie,

Na nic się nie zdadzą, póki mój czas nie minie.

Z początku Matthew czytał wiersz z kartki, potem zaczął recytować z pamięci. Kiedy

skończył i złożył kartkę, w kościele zapanowała martwa cisza. Matthew skłonił się lekko, po

czym usiadł w pierwszej ławce, obok rodziców Garetha. Jego miejsce przy trumnie zajął

kapłan.

Kiedy uroczystość żałobna dobiegła końca, czterech pracowników zakładu

pogrzebowego wyniosło trumnę z kościoła i wstawiło do czekającego karawanu, który miał ją

przewieźć do krematorium. Zgodnie bowiem z wolą Garetha, zwłoki miały zostać spalone.

Przez chwilę staliśmy na zewnątrz, patrząc za odjeżdżającym karawanem, a potem

zaczęliśmy się żegnać. Wciąż mżyło; dymy buchające z rysujących się w oddali kominów

kładły się nisko po ziemi, spowijając w żałobę ulice piętrowych domków. Właśnie w jednym

z nich Gareth przyszedł na świat.

David i Serena odjechali razem, a Fiona zabrała do swojego wozu wciąż zapłakaną

Scarlett. Szedłem w stronę starego volvo, składając po drodze parasol, kiedy podbiegła do

mnie Carrie.

- Cześć - powiedziała.

- Cześć. Miło, że przyjechałaś. Pewnie mieliście najkrótszy miesiąc miodowy w

historii.

- Nieważne. Odbijemy sobie innym razem. - Na moment umilkła. - Wiesz, wciąż

pamiętam, co mi powiedziałeś wtedy nad Tamizą…

- Przepraszam cię za tamto - wtrąciłem szybko, czując, że się czerwienię. -

Wygłupiłem się. To pewnie przez tę wypitą wcześniej herbatę. Herbata zawsze działa na mnie

jak narkotyk; tracę panowanie nad sobą i nie wiem, co wygaduję.

- Nie, nie. Nie żartuj. Podobało mi się, co wtedy powiedziałeś.

Przez chwilę stała naprzeciw mnie, nie mówiąc nic więcej, potem przysunęła się bliżej

i musnęła wargami mój policzek.

- No to cześć - rzuciła odchodząc. Obserwowałem jej oddalającą się zgrabną sylwetkę

i znów miałem ochotę pobiec za nią, złapać ją za ramiona i wyznać, co naprawdę do niej

czuję. Ale wiedziałem, że już jest na to za późno; że jeżeli zamierzałem czynić miłosne

wyznania, powinienem był się na to zdobyć przed ślubem Carrie, a nie teraz, na pogrzebie

bliskiego przyjaciela.

- Masz może ochotę się przejść? - zapytał znienacka Tom.

Tego dnia on i Fiona przyjechali oddzielnie.

- Tak, chętnie - odparłem, otwierając parasol. Ruszyliśmy przed siebie.

- Jeszcze nigdy w życiu nie było mi tak smutno - powiedział Tom. - No, może czułem

się pod w dzieciństwie po śmierci Jilly…

- Jilly?

- To była wspaniała suka. Bardzo ją kochałem.

Po chwili doszliśmy do rzeki. Stanęliśmy przy balustradzie i spojrzeliśmy w dół na

mętną, brunatną wodę.

- Wiesz, Tom, dziwne, ale przez cały czas myśleliśmy o sobie jako o zgranej paczce

serdecznych przyjaciół zupełnie nie zauważając, że Gareth i Matthew właściwie stanowią

małżeństwo.

- To prawda - przyznał mi Tom. - Zdrajcy!

Uśmiechnąłem się.

- Wydaje mi się, że śmierć jest największym ciosem dla rodziców - kontynuował mój

przyjaciel. - Mam nadzieję, że umrę przed własnymi dziećmi.

- A dlaczego sądzisz, że będziesz je miał? - zapytałem. - Nie potrafię zrozumieć, skąd

bierze się twoja głęboka pewność, że się kiedyś ożenisz. A może nigdy nie trafisz na

odpowiednią dziewczynę?

- Słucham? - zdziwił się Tom.

- Jedno sobie uzmysłowiłem podczas dzisiejszej uroczystości: że naprawdę istnieją

idealni partnerzy. Ale co ma robić człowiek, który nie potrafi znaleźć tej jednej jedynej

osoby? Albo który pozwala jej wyjść za kogo innego? Jeżeli nie możemy stanowić takiej

pary, jaką byli Gareth z Matthewem, to czy w ogóle jest sens wiązać się z kimś na dłużej?

Myślę, że nie, że lepiej zostać starym kawalerem.

- Sam nie wiem, Charlie - powiedział Tom, prze - stępując z nogi na nogę. - Prawdę

mówiąc, w przeciwieństwie do ciebie nigdy nie liczyłem na wielką miłość od pierwszego

wejrzenia. Zawsze miałem nadzieję, że uda mi się poznać jakąś miłą, sympatyczną

dziewczynę, której moja powierzchowność nie wyda się odrażająca. Poproszę ją o rękę, a ona

się zgodzi. Więc się pobierzemy, a dalej to już jakoś będzie.

Urwał i spojrzał na mnie, żeby się upewnić, czy czasem się z niego nie śmieję. Ale

nie; słuchałem go z powagą i coraz bardziej byłem skłonny przyznać mu rację.

- Tak było w wypadku moich rodziców - dodał po chwili. - I żyli całkiem

szczęśliwie… Przynajmniej, dopóki się nie rozwiedli.

- Mówisz bardzo mądrze, Tom - rzekłem. - Może ja też powinienem zapomnieć o

wielkiej miłości, bo i tak z tych moich marzeń nic nie wynika.

Tom pokiwał głową. Przez chwilę staliśmy jeszcze nad wodą, a potem ruszyliśmy w

stronę zaparkowanych przed kościołem aut.

- Strasznie mi będzie brak Garetha - oświadczył Tom, kiedyśmy się żegnali.

VI.

DZIEWIĘĆ MIESIĘCY PÓŹNIEJ

Głośny terkot budzika wybił mnie ze snu. Wysunąłem szybko rękę spod koca i

wyłączyłem diabelstwo, ale w następnej chwili rozległo się kolejne dzwonienie. Potem

trzecie, czwarte, piąte… Oderwałem głowę od poduszki i nieprzytomnym wzrokiem

powiodłem wkoło. Na nocnym stoliku stało osiem budzików różnego kształtu, barwy i

wielkości. Akurat kiedy na nie patrzyłem, rozdzwoniły się następne, a po nich budziki stojące

na półce. DRRRRRRRRRRR! Harmider był taki, że czym prędzej zerwałem się z łóżka i

zacząłem je wyłączać. Potem spojrzałem na Toma, który po wczorajszym wieczorze

kawalerskim został u mnie na noc. Siedział na łóżku, ubrany w moją piżamę w niebieskie

paski, i właśnie się przeciągał.

- Cześć - powiedział, kiedy zobaczył, że na niego patrzę. - Jak ci się spało?

- Dobrze - wymamrotałem. - Ale po cholerę nastawiłeś tyle budzików? I skąd je w

ogóle wziąłeś?

- Jak to? - spytał zdziwionym tonem. - Przyniosłem ze sobą. Bałem się, że zaśpimy. A

tak przy okazji, masz bardzo oryginalną fryzurę, wiesz?

Przejechałem dłonią po głowie, przyczesując rozczochrane włosy. Dopiero w tym

momencie oprzytomniałem na tyle, żeby przypomnieć sobie, co dziś za dzień. A był to dzień

mojego ślubu!

- O kurwa! - zawołałem. - Wstawaj, Tom. Szybko!

Nagle rozległ się dzwonek do drzwi. Pobiegłem je otworzyć.

W progu stał Matthew, ubrany we frak, spod którego wyzierała barwna kamizelka w

szkocką kratę, prawie tak oryginalna, jak kamizelki Garetha.

- Cześć - przywitałem go, wpuszczając do środka. - Jesteś najprzystojniejszym drużbą,

jakiego kiedykolwiek widziałem. Dzięki, że zgodziłeś się dziś stać u mojego boku.

- Cała przyjemność po mojej stronie - odparł.

Uścisnąłem go serdecznie; te ostatnie miesiące od śmierci Garetha nie były dla niego

łatwe.

- Szkoda, że Gareth nie może być dziś z nami - powiedziałem, prowadząc go w stronę

kuchni.

- On pewnie też bardzo tego żałuje - rzekł Matthew, uśmiechając się łagodnie. -

Przepraszam za spóźnienie, ale był duży ruch. David, Serena i Fiona parkują samochód.

Zostawimy go tutaj i pojedziemy wszyscy razem z Tomem. Ale pospiesz się, bo mamy już

niewiele czasu.

A która jest? - oznajmił, pokazując mi - Jak to? - zapytałem. - - Za kwadrans dziesiąta

zegarek.

- Co?! Za kwadrans dziesiąta?!

- Tak. Do rozpoczęcia ceremonii zostało ci tylko czterdzieści pięć minut.

- O kurwa! - wrzasnąłem. - Przecież mówiłem wczoraj wieczorem Tomowi, żeby

nastawił budzik na ósmą! O kurwa, kurwa, kurwa!

Do kuchni weszła Scarlett. Była tak zaspana, że nie zauważyła ani mnie, ani

Matthewa; minęła nas bez słowa i podeszła do kuchenki, żeby zaparzyć kawę.

- Cześć, Scarlett - powiedział Matthew.

- A, cześć - odparła zdziwiona, odwracając się w jego stronę. - Co tu robisz?

- Przyjechałem po was. Pospiesz się, bo za chwilę musimy ruszać. Jesteś gotowa?

- Prawie! - zawołała przytomniejąc. - Daj mi dwadzieścia sekund!

Wrzuciła tosta do opiekacza i pognała do łazienki. Po chwili jednak wystawiła z niej

głowę i krzyknęła do nas:

- Tylko go nie wyjmujcie, kiedy zacznie dymić, dobrze? Lubię tosty dobrze

przypieczone!

Tom na ogół wlecze się jak ślimak, ale tym razem w drodze do kościoła niemal nie

odrywał nogi od gazu. Z kolei Scarlett, Fiona i Serena wydzierały się ile tchu, śpiewając

ułożoną na poczekaniu piosenkę:

Za późno, za późno, nasz Charlesie drogi,

Panna młoda za pas wzięła swe zgrabne nogi,

Znudzona czekaniem, już zalewa banię,

Chlup, chlup, w słodki dziób!

Myślałem, że je rozszarpię.

Kiedy wreszcie land rover zatrzymał się z piskiem opon przed świątynią,

wyskoczyłem ze środka jak wystrzelony z procy i pognałem przed siebie, zawiązując po

drodze krawat.

- Która godzina? - zawołałem przez ramię.

- Naprawdę chcesz wiedzieć, ile zostało ci czasu? - spytał Matthew.

- No, pewnie! Gadaj!

- Jest za dziesięć dziewiąta. Pędź!

Rzuciłem się posłusznie biegiem w stronę drzwi kościoła; dopiero po kilku krokach

dotarło do mnie, że ślub ma się odbyć o dziesiątej trzydzieści. Przystanąłem, po czym

wróciłem wolno do land rovera.

- O sukinsyny! Nabraliście mnie!

Nawet nie próbowali się wypierać; pokiwali zgodnie głowami, zanosząc się

ś

miechem. Specjalnie poprzestawiali wszystkie budziki, mój zegarek, swoje również, żeby

wprowadzić mnie w błąd. Nie miałem im tego za złe; właściwie to nawet się ucieszyłem, że

do momentu rozpoczęcia uroczystości pozostało jeszcze sporo czasu. Co innego cudze śluby,

ale akurat na własny naprawdę nie miałem ochoty się spóźnić.

Kiedy wszyscy wysiedli z wozu, weszliśmy do kościelnego ogrodu i usiedli na ławce.

Ponieważ ja i Tom nie zdążyliśmy nic zjeść przed opuszczeniem mieszkania - jedynie Scarlett

po wyjściu z łazienki spałaszowała z wielkim smakiem spalonego na węgiel tosta - Matthew i

David wstąpili do pobliskiego baru i przynieśli nam po kawie i kanapce z szynką, a

pozostałym po kawie. Siedzieliśmy więc, jedząc i pijąc, a Scarlett pstrykała zdjęcia Ubrana w

luźne spodnie i skrojony po męsku frak. wyglądała znacznie bardziej elegancko niż

kiedykolwiek dotąd. Zresztą w ostatnim czasie w ogóle zaczęła się lepiej ubierać, co zapewne

wiązało się z tym, że kilka miesięcy temu odeszła z naszej firmy i podjęła pracę w nowym

butiku w samym centrum Londynu. Ciekawe, pomyślałem patrząc na nią życzliwym okiem,

co by miała na sobie teraz, gdyby zgłosiła się w porę do sklepu z gumowymi akcesoriami

erotycznymi? Na szczęście już kogoś wcześniej zatrudnili. Poza tym w życiu Scarlett wiele

rzeczy zmieniło się na lepsze. Chester, przystojny młody Amerykanin z Teksasu, którego

poznała na weselu Carrie, zakochał się w niej po uszy. Najpierw codziennie dzwonił z

Ameryki, a na wiosnę przyjechał do Londynu, żeby się z nią zobaczyć. Wracając do Dallas

obiecał, że latem znów przyleci. Z tego, co mi Scarlett mówiła tydzień wcześniej, miał się

zjawić lada dzień. Co prawda, Chester nie był angielskim arystokratą, tylko synem potentata

naftowego, ale też stanowił nie najgorszą partię; Scarlett była dosłownie wniebowzięta.

David i Serena siedzieli obok siebie, żywo gestykulując i co jakiś czas chichocząc.

Przez ponad jedenaście miesięcy, jakie minęły od ślubu Bernarda i Lydii, Serena nauczyła się

tak sprawnie posługiwać językiem migowym, że ledwo nadążałem za szybkimi ruchami jej

dłoni. Ale nic dziwnego; widywali się regularnie, a niedawno zamieszkali razem. Bardzo się z

tego cieszyłem, bo Serena była nie tylko ładną, ale i inteligentną dziewczyną, w dodatku do

szaleństwa zakochaną w moim przyrodnim bracie. Nie wiem, co za idiota wymyślił, że rude

są wredne; w wypadku Sereny stwierdzenie to było jak najdalsze od prawdy. Rzadko zdarzają

się tak sympatyczne dziewczyny.

- Pyszna kanapka, nie? - zapytał mnie Tom, wycierając serwetką usta i strzepując ze

spodni okruszki. - Masz ochotę na jeszcze jedną? Mogę skoczyć i przynieść.

- Nie, dziękuję - powiedziałem.

Nawet nie zauważyłem, kiedy wtrząchnąłem swoją. Jadłem machinalnie, myśląc o

innych rzeczach, przejęty tym, co za chwilę ma się wydarzyć. Wyobrażałem sobie, że

dziewczyna, z którą już wkrótce stanę przed ołtarzem, denerwuje się tak samo jak ja. Jej też

zależy, żeby wszystko poszło jak z płatka, pomyślałem. Pewnie w tym momencie wkłada

suknię, welon, wianek i szykuje się do drogi…

Fiona wstała z ławki, unosząc do góry plastikowy kubek z kawą. W słomkowym

kapeluszu i barwnej marynarce wyglądała młodziej i bardziej przystępnie niż w tych

wszystkich szałowych kreacjach, w jakich na ogół ją widywałem.

- Mam ochotę wygłosić krótkie przemówienie - rzekła.

- Świetnie! - zawołała Scarlett, a inni zaczęli klaskać.

- Moi drodzy - zaczęła z uśmiechem Fiona - jak wiecie, od lat z przejęciem śledziłam

miłosne podboje Charlesa. Bardzo się martwiłam, że mój serdeczny przyjaciel nie zamierza

się ustatkować i nawet obwiniałam o to was i siebie, że tak doskonale zastępujemy mu

kochającą żonę i dziatki; bałam się, że może to z naszej winy nie czuje potrzeby

poprowadzenia do ołtarza jakiejś dorodnej pannicy. Ale jak się okazuje, niesłusznie się

przejmowałam. Bo oto Charles wreszcie postanowił podjąć jedyną słuszną decyzję. Co

prawda wielka szkoda, że dziewczyna, którą wybrał, jest pomylona, ale może dlatego właśnie

darzy ją uczuciem; w końcu Biblia nakazuje nam kochać wszystkie upośledzone istoty.

Pozwólcie zatem, że w tym tragicznym dniu, w którym Charles rozstaje się ze stanem

kawalerskim, wzniosę toast za niego oraz jego wspaniałą narzeczoną. Niech będą szczęśliwi i

nigdy o nas nie zapomną. Za Charlesa… i Kaczy Kuper!

- Za Charlesa i Kaczy Kuper! - krzyknęli wszyscy, unosząc kubki z kawą.

- Ahm… - powiedziałem, kiedy umilkły śmiechy. - Po pierwsze, chciałbym gorąco

podziękować Fionie za ten uroczy toast na cześć moją i mojej przyszłej żony. A po drugie,

chciałbym przeczytać wam kilka krótkich słów, adresowanych do was i skreślonych

własnoręcznie przez moją wybrankę.

- Fajnie! - ucieszył się Tom, kiedy wyjąłem z kieszeni złożoną kartkę papieru.

Rozprostowałem ją, czując na sobie spojrzenia całej gromadki.

- Gotowi? - zapytałem. - No, to cytuję posłanie Henrietty: „Jeśli ktokolwiek z was

zbliży się do mojego domu, każę poszczuć go psami!”

- Słyszeliście? Poszczuje nas psami! Zabawne, nie? - zawołał Tom rechocząc.

Ale oprócz niego nikt więcej się nie śmiał; ja też nie. Bo choć słowa Henrietty

przeczytałem dla żartu, wiedziałem, że jednym z następstw mojego małżeństwa będzie

znaczne rozluźnienie kontaktów z przyjaciółmi. Hen nie mogła zrozumieć, jak to jest, że wolę

przebywać w towarzystwie przyjaciół niż rodziny, i z góry szykowała się na to, że najbliższe

weekendy spędzimy odwiedzając kolejno wszystkich jej i moich krewnych. Nie

przekonywały jej moje argumenty, że rodziny się nie wybiera, że ma się taką, jaką się ma, że

poza więzami krwi często zupełnie nic z nią człowieka nie łączy, natomiast przyjaciół dobiera

się latami według własnego uznania, na ogół są to więc naprawdę fajni i ciekawi ludzie. Dla

niej najważniejsze były właśnie więzy krwi, a każdą najmniejszą nawet krytykę swojej czy

mojej rodziny uważała za wołające o pomstę do nieba bluźnierstwo.

Nie zgadzałem się z nią, oczywiście, a przynajmniej nie zgadzało się z nią moje dawne

„ja”, romantyczny lekkoduch, jakim byłem, ceniący przede wszystkim humor i dobrą zabawę.

Ale ja też zmieniłem się przez te ostatnie miesiące. Na pewno wpłynęła na to rozmowa z

Tomem po pogrzebie Garetha, która uzmysłowiła mi, że może za wiele oczekuję od życia, że

może najwyższy czas dojrzeć i zrozumieć, że ludzie wstępują w związki małżeńskie nie tylko

z wielkiej miłości, ale także po to, aby dzielić z drugą osobą radości i troski, a nie stawiać

samotnie czoło przeciwnościom losu. Nie bez znaczenia była też nagła śmierć Garetha, która

uświadomiła mi, że z każdym rokiem mnie również przybywa lat, więc jeśli naprawdę nie

chcę zostać starym kawalerem, najwyższa pora, żebym się ożenił. Pragnąłem przecież mieć

normalną rodzinę, dzieci - całkiem niedawno pojąłem, że wcale nie muszą być aż takim

dopustem Bożym, jak mi się wcześniej zdawało - a zwłaszcza syna; pragnąłem mieć go w

wieku, kiedy jeszcze mógłbym grać z nim w piłkę, nie dostając zadyszki.

Ponadto, wreszcie mogłem sobie pozwolić na założenie rodziny. Moja sytuacja

finansowa radykalnie się poprawiła. Budowa banku w Edynburgu została zakończona przed

czasem; mniej więcej miesiąc temu z wielką pompą świętowano jego otwarcie. Nie tylko

fachowa prasa poświęciła projektowi sporo uwagi; zdjęcia i pełne pochwał artykuły ukazały

się także w prasie codziennej. Podkreślano funkcjonalność budynku, oryginalność koncepcji

oraz fakt, że nowoczesna, przeszklona konstrukcja wkomponowała się znakomicie w starą

architekturę miasta. Nie było to coś całkowicie nowego - w końcu nie ja wymyśliłem

postmodernizm - ale nie było też prostym naśladownictwem amerykańskich wzorców.

Albowiem postmodernistyczni architekci ze Stanów Zjednoczonych odwołują się na

ogół do stylów dawniejszych, umieszczając w swoich konstrukcjach cytaty ze sztuki

starożytnej albo barokowej, więc choć czynią to z przymrużeniem oka, ich dzieła stanowią

wyraźny nawrót do neoklasycyzmu. Ja natomiast nawiązałem w swoim projekcie do pop -

artowskich rzeźb Claesa Oldenburga powstałych w latach sześćdziesiątych i na początku lat

siedemdziesiątych, takich jak metrowej wielkości hamburgery i lody na patyku lub ponad

dwunastometrowa kielnia murarska wbita w ziemię w nowojorskim parku. Od dawna

fascynowało mnie zjawisko skali, tego, jak postrzegamy przedmioty zależnie od ich

wielkości; już w dzieciństwie Podróże Gulliwera Swifta należały do moich ulubionych lektur.

Pewnie dlatego kiedy zastanawiałem się nad tym, jak powinna wyglądać siedziba

szkockiego banku, wpadłem na zdawałoby się bardzo prosty pomysł, który ogromnie się

spodobał organizatorom konkursu. Postanowiłem, że bank będzie się składał z

czteropiętrowego prostopadłościanu w kolorze zielonym, symbolizującego plik banknotów

oraz z trzech nierównej wielkości złocistych walcowatych wież, przypominających trzy stosy

monet. Podobieństwo do banknotów i monet było najlepiej widoczne z lotu ptaka, ale z bliska

konstrukcja też prezentowała się interesująco: szklane powierzchnie przydawały jej lekkości,

a przy okazji odbijały okoliczne zabytkowe budynki i zwielokrotniały je, zamiast z nimi

konkurować. W każdym razie do firmy, w której pracowałem, zaczęły napływać zamówienia

z różnych stron świata. Mogłem co prawda z niej odejść, gdyż dostałem również wiele ofert z

innych firm konstrukcyjnych, ale zdecydowałem się zostać, zwłaszcza gdy zaproponowano

mi awans na wspólnika, co oczywiście wiązało się ze znacznym wzrostem uposażenia.

Wreszcie mogłem nie tylko kupić nowy wóz i oddać na szmelc stare volvo, ale również

pomyśleć nad ustabilizowaniem sobie życia. Wtedy to postanowiłem oświadczyć się Hen.

Tak się złożyło, że zaczęliśmy się znów widywać. Pewnego dnia, mniej więcej

miesiąc po pogrzebie Garetha, kiedy ani ja, ani reszta moich przyjaciół nie otrząsnęliśmy się

jeszcze po jego śmierci, naszła mnie ochota, żeby zobaczyć się z kimś spoza stałej paczki,

znaleźć się w miejscu, w którym nieobecność Garetha nie będzie tak odczuwalna jak podczas

naszych spotkań. Przypomniałem sobie, że kiedy rozmawiałem z Hen na weselu Carrie,

zaproponowała, abym do niej zadzwonił, to umówimy się na lunch. Tak też zrobiłem.

Jeśli nie liczyć naszego zerwania, miałem jak najprzyjemniejsze wspomnienia z

okresu, kiedy mieszkaliśmy razem. Teraz przekonałem się na nowo, jaką wspaniałą

dziewczyną jest Henrietta: bystrą, inteligentną, oczytaną, o szerokich horyzontach i wielu

zainteresowaniach. To prawda, że nie lubiła moich przyjaciół i że na pierwszym miejscu

zawsze stawiała rodzinę, ale czy nie dlatego była idealną kandydatką na żonę dla kogoś, kto

pragnął zmienić swój dotychczasowy styl życia? Jeśli chciałem być odpowiedzialnym mężem

i ojcem, czy nie powinienem wreszcie zrozumieć, że właśnie rodzina jest najważniejsza?

Owszem, nie było tak w przypadku moich rodziców, ale ostatnia rzecz, jakiej pragnąłem, to

naśladować ich model życia rodzinnego. Zresztą może czyniłem krzywdę przyjaciołom,

spędzając z nimi tyle czasu? Może czyniliśmy ją sobie nawzajem? Bo przedkładając swoje

towarzystwo nad towarzystwo innych, pozbawialiśmy się sposobności do nawiązywania

kontaktów z nowymi osobami, z którymi moglibyśmy wejść w trwałe związki. Poza tym

nasza paczka i tak się rozpadała. Gareth nie żył; David i Serena zamierzali się pobrać; istniała

duże szansa, że Scarlett poślubi Chestera i wyjedzie z nim do Ameryki. Zostawali więc tylko

Matthew, Tom i Fiona, z czego akurat Fionie koniec naszej przyjaźni i poznanie innych

mężczyzn niewątpliwie mogły wyjść na dobre. Im częściej widywałem się z Hen, tym

atrakcyjniejszy zaczął mi się wydawać pomysł małżeństwa, choć wcześniej zerwałem z nią

właśnie dlatego, że nalegała na ślub. Ale wtedy byłem jeszcze za głupi, zbyt niedojrzały, żeby

podjąć właściwą decyzję Teraz stałem się znacznie bardziej rozsądnym człowiekiem. Była

ładna, inteligentna i bardzo mnie kochała - czy można sobie wyobrazić odpowiedniejszy

materiał na żonę?

Z zamyślenia wyrwał mnie warkot silnika samochodu parkującego przed kościołem.

Wysiadł z niego John, brat Henrietty, sztywny, łysy jak kolano makler, któremu na weselu

Angusa i Laury powiedziałem nieopatrznie, że w okresie narzeczeńskim jego żona bzykała się

z Tobym de Lisie.

Wzdrygnąłem się na jego widok. Był to chyba największy nudziarz, jakiego znałem.

Dosłownie paraliżowała mnie myśl, że jest starszym bratem Hen i odtąd będę musiał

widywać go regularnie.

Za Johnem wysiadła z wozu Mary, jego niezwykle atrakcyjna żona. Problem polegał

na tym, że kiedy ostatnio odwiedziliśmy ich z Hen, Mary cały czas robiła do mnie maślane

oczy i pochylała się tak, żebym mógł zajrzeć głęboko w jej obfity dekolt.

- Bardzo się cieszę, że już niedługo wejdziesz do naszej rodziny - szepnęła mi na

pożegnanie, wzdychając błogo.

Właśnie tego pragnąłem: wejść do rodziny, a nie wskoczyć do łóżka ponętnej

szwagierki. Nie zamierzałem zdradzać Henrietty; nie miałem też ochoty opędzać się na

każdym rodzinnym spotkaniu od niewyżytej seksualnie małżonki Johna.

- No, skoro zaczynają się zjeżdżać goście, czas wchodzić do środka - oznajmił

Matthew, podnosząc się z ławki. - Idziemy!

Ruszyliśmy wszyscy w stronę wejścia.

- Dobrze, że już jesteś - powiedział John, kiedy przywitałem się z nim i Mary. - Mam

nadzieję, że moja cholerna siostra też się pojawi. Bo bez panny młodej nie byłoby ślubu,

prawda? A swoją drogą, wielka szkoda, że nie urządziłeś sobie wieczoru kawalerskiego.

- Jak to nie urządziłem? - zdziwiłem się, ale na szczęście w porę zobaczyłem, że

Matthew daje mi rozpaczliwe znaki. Fakt, należało z tej okazji zaprosić przyszłego szwagra. -

Oczywiście, że nie urządziłem! Uważam, że to bardzo głupi obyczaj, który w dodatku dawno

się przeżył!

- Naprawdę? Bo ja sobie urządziłem…

- Trudno. - Wzruszyłem ramionami. - Stało się. Nie masz pewnie co czynić sobie teraz

wyrzutów, ale na twoim miejscu bardzo bym się wstydził.

Zostawiliśmy go skonfundowanego przed drzwiami kościoła i weszli do środka.

- Jak to dobrze, że się żenisz, Charles - stwierdził nagle Tom. - Na ogół moi wszyscy

kuzyni żenią się między sobą, więc dostaję o połowę mniej zaproszeń na śluby niż normalni

ludzie.

Pokiwałem głową. Biedny Tom! Gdyby nie ten karygodny obyczaj, nie tylko jego

kuzynów, ale również przodków, może jego iloraz inteligencji byłby znacznie wyższy. Za to

Fiona, osoba wyjątkowo bystra, musiała być albo podrzutkiem, albo wybrykiem natury, albo

jej matka spłodziła córeczkę z kim innym niż z tatą Toma.

Podszedłem do przyjaciółki, trochę zawstydzony tą myślą.

- Ślicznie dziś wyglądasz, Fi - powiedziałem. - Bardzo ci do twarzy w tej barwnej

marynarce.

- Dziękuję. Postanowiłam raz na zawsze się rozstać ze swoją ulubioną czernią -

oświadczyła. - Zamierzam odtąd ubierać się we wszystkie kolory tęczy i wreszcie zadurzyć

się w kimś, kto też będzie umiał się we mnie zakochać.

- Życzę ci tego z całego serca - rzekłem, przytulając ją do siebie i cmokając w

policzek.

Ona też mnie cmoknęła, po czym spojrzała krytycznie na moją fizys i zaczęła się

ś

miać.

- Nie wypada, żebyś szedł do ołtarza ze szminką na policzku. Daj, wytrę cię -

powiedziała i zaczęła energicznie wycierać mi twarz.

Ludzi wciąż przybywało. Zobaczyłem Angusa i Laurę; on trzymał na rękach dwa

dorodne maleństwa, a ona jedno, gdyż kilka miesięcy temu urodziły im się trojaczki. Nic

dziwnego, przemknęło mi przez głowę, że na swoim ślubie Laura wyglądała bezowato; już

wtedy mogła być w ciąży. Teraz też miała wyraźnie zaokrąglony brzuch, więc ich rodzina

wkrótce znów miała sie powiększyć. Kiedyś moją reakcją byłoby zdziwienie, że dwoje

zdawałoby się inteligentnych ludzi nie umie sobie poradzić z tak prostą rzeczą jak

antykoncepcja, ale teraz niemal z zazdrością spojrzałem na Angusa. Też chciałem mieć

dzieci. No, może nie aż tyle w tak krótkim czasie…

Nagle Scarlett dojrzała kogoś przez otwarte drzwi - Wydała dziki okrzyk, zupełnie jak

Indianin szykujący się do oskalpowania tuzina bladych twarzy, po czym wybiegła na

zewnątrz i skoczyła w ramiona wysokiego, przystojnego młodzieńca. Był to Chester, który

przyleciał z Ameryki w samą porę na mój ślub.

Umajony kwiatami kościół powoli się zapełniał. Moja rodzina przybyła niemal w

komplecie; dostrzegłem ojca z aktualną żoną, matkę z nowym mężem, a także cały tłum

przyrodniego rodzeństwa. Podszedłem się przywitać, po czym wróciłem na miejsce w pobliżu

ołtarza. Z zakrystii wyłonił się pastor, starszy, chudy mężczyzna o pomarszczonej twarzy i

mądrym spojrzeniu. Uśmiechnął się przyjaźnie, poklepał mnie po ramieniu, po czym rozejrzał

się wkoło i znów zniknął. Moi przyjaciele tymczasem rozsadzali gości, kierując na lewo od

nawy rodzinę i znajomych panny młodej, a na prawo gości pana młodego.

- Pan czy panna? - zapytał Tom zwracając się do nieśmiało wyglądającej, skromnie

ubranej dziewczyny o milej, sympatycznej buzi.

- Panna - odparła z uśmiechem.

Obserwując, jak Tom się w nią wpatruje, zorientowałem się, że wywarła na nim

niesamowite wrażenie. Wyglądało to na miłość od pierwszego wejrzenia: Tom zaczerwienił

się po uszy i stał bez słowa, z wybałuszonymi oczami.

- Aaaa… Aaaa… Tak, dziękuję… - zaczął bełkotać bez ładu i składu; po chwili zdołał

się jednak opanować. - Mam wrażenie, jakbyśmy się od dawna znali - rzekł.

- Bo to prawda. Poznaliśmy się jakieś dwadzieścia pięć lat temu. Jestem Deirdre,

córka twojego stryjecznego kuzyna Harolda. Bo ty jesteś Tom, tak?

- Ja? Tak, tak - potwierdził Tom. - Dobry Boże, więc jesteśmy spokrewnieni!

- Tak. Ale to bardzo, bardzo dalekie pokrewieństwo - powiedziała Deirdre, wpatrując

się w swego rozmówcę roziskrzonym wzrokiem. Najwyraźniej Tom również bardzo jej się

spodobał.

- Świetnie, świetnie! - zawołał Tom. - Cieszę się, że znów cię widzę. Pozwól, że

zaprowadzę cię na miejsce.

Wskazał jej, gdzie powinna usiąść, po czym skłonił się i podszedł do mnie,

mamrocząc pod nosem:

- Boże, jaka piękna… Tylko, czy mnie zechce… Czuję się, jakby mnie piorun uderzył

albo mi skrzydła wyrosły. Znasz to uczucie, Charles?

Przypomniałem sobie Carrie i pokiwałem głową, ale nie zdążyłem nic powiedzieć, bo

najpierw rodzice Garetha, a potem Bernard z Lydią podeszli, żeby się przywitać. Lydia

wyglądała kwitnąco, lecz Bernard miał podkrążone oczy i znacznie schudł, odkąd widziałem

go na ich ślubie.

- Co u was słychać? - spytałem.

- Bardzo się kochamy! - zawołała Lydia, tuląc się do męża.

- Ale trochę za często - wymamrotał z ciężkim westchnieniem Bernard.

Lydia wzięła jego słowa za dobry żart, bo tylko parsknęła śmiechem, po czym złożyła

na jego policzku wilgotny pocałunek.

- Chodź, chodź, nie strasz Charlesa; jeszcze się nam rozmyśli! - powiedziała, ciągnąc

go w stronę ławki.

Biedny Matthew miał znacznie mniej szczęścia od Toma, zwracając się z pytaniem

„Pan czy panna?” do siwego, czerstwego staruszka. Jego wygląd wydawał mi się dziwnie

znajomy, ale dopiero kiedy staruszek się odezwał, zorientowałem się, że to ten sam sklerotyk,

obok którego siedziałem na weselu Angusa i Laury. Jak tylko usłyszał pytanie Matthewa,

spiorunował go wzrokiem i rzekł:

- A na kogo ci wyglądam, młody człowieku? Na transwestytę?

Matthew uśmiechnął się i nie wdając się w rozmowę, zaprowadził go do ławki po

lewej stronie nawy.

- Proszę tu usiąść - rzekł.

- A czy dobrze będę stąd widział ekran? - zaniepokoił się staruszek.

- Ależ oczywiście! - zapewnił go Matthew i odszedł, kręcąc głową.

Jeszcze przez chwilę z rozbawieniem obserwowałem staruszka. Wyjął z kieszeni

okulary, wytarł je dokładnie, po czym zwrócił się do siedzącej obok obcej damy.

- Uwielbiam wszystkie filmy ze Schwarzeneggerem, ale najbardziej lubię Terminatora

2 - powiedział. - Widziałem go już trzy razy i chętnie zobaczę po raz czwarty. A pani?

Nie czekając na odpowiedź, wsadził okulary na nos i wbił spojrzenie w ołtarz. Na jego

pomarszczonej, ale rumianej twarzy malowało się pełne wyczekiwania napięcie.

- Cześć - powiedział znajomy głos.

Obejrzałem się za siebie i zobaczyłem Carrie. Jak zawsze, wyglądała prześlicznie,

choć ubrana była w szary, niepozorny płaszcz, a na jej twarzy nie widziałem śladu makijażu.

Hamisha z nią nie było.

- Cześć. - Uśmiechnąłem się. - Ładnie wyglądasz.

- Ty też - powiedziała, odwzajemniając mój uśmiech. - Zawsze podobałeś mi się we

fraku. Powiedz, chyba po raz pierwszy przybyłeś punktualnie na ślub?

- Tak. Niewiarygodne, co?

- Czytałam w gazecie o tobie i twoim projekcie. Moje gratulacje.

- Dzięki. - Na moment umilkłem. - Jak się miewa Hamish?

- Chyba dobrze.

- Chyba?

- Nie widziałam go od dłuższego czasu. Nasze małżeństwo okazało się niewypałem.

- Odeszłaś od niego? - zapytałem.

- Tak. Rozwiedliśmy się w kwietniu. Mało, że mnie zdradzał, to jeszcze wydawał

moje pieniądze na swoje kochanki.

- Twoje pieniądze? - zdziwiłem się. - Myślałem, że Hamish jest bardzo bogaty.

- Ma w Szkocji sporo ziemi i kilka zamków, ale wszystkie są w opłakanym stanie.

Trzeba grubych milionów na remont i konserwację. Okazało się, że łajdak ożenił się ze mną

tylko dla pieniędzy. Szkoda, że nie posłuchałam mamy. Ostrzegała mnie, żebym się miała na

baczności przed łowcami posagów. Ale tak mi imponowało jego doświadczenie i pozycja, że

kompletnie straciłam głowę. Trudno, mam nauczkę.

Cały mój wizerunek Carrie jako ubogiej dziewczyny, której udało się wyjść za

nadzianego faceta, został nieoczekiwanie wywrócony na nice.

- A skąd ty masz pieniądze? - spytałem. - Przecież mówiłaś mi kiedyś, że wychowałaś

się na wsi. Rolnicy nie są specjalnie bogaci. Więc co, zarobiłaś jako modelka?

Carrie parsknęła śmiechem.

- Nie, skądże. Może rolnicy nie są specjalnie bogaci w Anglii, ale w Teksasie to

wygląda zupełnie inaczej. Po pierwsze, duże gospodarstwa liczą sobie nawet i po dwieście

tysięcy hektarów, a po drugie, pod ziemią znajduje się ropa. Tak się składa, że my też mamy

kilka szybów… - Wzruszyła lekko ramionami.

Byłem kompletnie oszołomiony.

- Szkoda, że nie skontaktowałaś się ze mną po rozwodzie z Hamishem -

powiedziałem.

- Myślałam o tym. I nawet chciałam. Ale najpierw byłam kompletnie rozbita, a potem

usłyszałam, że zamierzasz się ożenić. Więc uznałam, że lepiej dać sobie spokój. - Znów się

uśmiechnęła. - No, nic. Nie będę zajmować ci więcej czasu.

Chciała odejść, ale ją powstrzymałem.

- Poczekaj, wskażę ci miejsce - powiedziałem i poprowadziłem ją do ławki po mojej

stronie nawy. - Powinnaś była zadzwonić, bez względu na to, co słyszałaś.

- Naprawdę?

- Tak, naprawdę - odparłem z przekonaniem. - Naprawdę.

- Zdaje się, że nie bardzo potrafiliśmy się zgrać w czasie, co? - spytała, wpatrując mi

się intensywnie w oczy.

- Tak - potwierdziłem. - Nie bardzo, oj, nie bardzo. Można nawet powiedzieć, że nasze

wysiłki w tym kierunku były wręcz katastrofalne.

- Masz rację… Katastrofalne… Wiedziałem, że muszę się wziąć w garść.

- Cieszę się, że znów cię” widzę - rzekłem. - Może się jeszcze kiedyś spotkamy.

Naprawdę ślicznie wyglądasz.

- Dziękuję. Powodzenia. Wiesz, ślub to w sumie nic trudnego. Trzeba tylko mówić

„tak”, ilekroć pastor zadaje pytanie.

Uśmiechnąłem się i skinąłem głową.

- Dzięki, będę pamiętał - obiecałem i oddaliłem się nawą.

Podszedł do mnie Matthew.

- Charles, zostaw Tomowi rozsadzanie gości, a sam chodź ze mną zająć miejsca przed

ołtarzem. Henrietta z ojcem zjawi się lada moment.

- Zaraz wrócę, Matthew - powiedziałem czując, że w głowie mam totalny mętlik;

chciałem sobie wszystko spokojnie przemyśleć. - Muszę na chwilę zniknąć.

- Pewnie, idź się odlej - rzekł Matthew, myśląc, że chcę zniknąć za potrzebą. - Jak by

to wyglądało, gdybyś w trakcie ceremonii przestępował gorączkowo z nogi na nogę?

Zajrzałem do zakrystii. W środku krzątał się pastor i jego pomocnicy, a jeszcze nigdy

w życiu tak bardzo nie pragnąłem być sam. Skinąłem im głową i wyszedłem na długi

korytarz, po którego obu stronach ciągnęły się drzwi. Spróbowałem najbliższych, ale były

zamknięte. Kiedy jednak nacisnąłem klamkę następnych i lekko je pchnąłem, ustąpiły.

Znalazłem się w niewielkiej kaplicy. Na szczęście była pusta.

- Panie Boże, wybacz mi to, co za chwilę powiem - poprosiłem, kierując wzrok na

krzyż wiszący nad ołtarzem. - Kurwa, kurwa, kurwa, KURWA!

W tym momencie zza zasłony odgradzającej część kaplicy wystawił głowę młody

pastor.

- Czy mogę ci w czymś pomóc, synu? - spytał.

- Nie, dziękuję - odparłem nieco speszony. - Przepraszam. Po prostu ćwiczyłem głos.

Bądź co bądź to bardzo duży kościół, a chcę, żeby mnie było dobrze słychać. To znaczy nie

za głośno, nie za cicho, w sam raz…

- Doskonale cię rozumiem, synu - rzekł z uśmiechem sługa Boży. - Ja też robię

podobne ćwiczenia, choć rzecz jasna, posługuję się trochę innym słownictwem. Najczęściej

wołam po prostu „Alleluja”. Ale nie przeszkadzaj sobie, już wychodzę.

I znikł za drzwiami, pozostawiając mnie samego.

Podszedłem do jednej z kolumn i rozpalonym czołem dotknąłem zimnego kamienia.

W głowie kotłowała mi się jedna myśl: Co robić? Co robić? Co robić? Gdyby tylko Carrie

dała mi znać zaraz po rozwodzie z Hamishem! Gdyby zadzwoniła do mnie miesiąc, nawet

tydzień temu, jakoś zerwałbym zaręczyny z Hen… Ale teraz? Co mogłem zrobić teraz?

Wtem drzwi się uchyliły i Matthew wsunął głowę do kaplicy.

- A, tu jesteś - rzekł wchodząc. - Wszędzie cię szukam. Właśnie przyjechała Henrietta

z ojcem. Tom pobiegł ich zatrzymać, bo przecież musisz stać przed ołtarzem, kiedy będą

wchodzić do środka. Idziemy?

Pokręciłem głową.

- Jeszcze chwila, Matthew. Powiedz mi… jakie jest twoje zdanie na temat

małżeństwa?

- Hm, myślę, że to naprawdę coś wspaniałego. O ile, oczywiście, dwoje ludzi kocha

się całym sercem.

- No, tak, masz rację. Jasne. A jednak… a jednak, chociaż byłem na tylu ślubach, że

robi mi się niedobrze na widok szampana i kanapek z łososiem, to teraz, kiedy sam mam

stanąć przed ołtarzem, wciąż się zastanawiam…

- Czy mogę spytać nad czym?

- Nie, lepiej nie pytaj - odparłem.

Klamka zachrobotała; ktoś próbował wejść do kaplicy, ale ciągnął drzwi zamiast

pchać. Matthew podszedł i otworzył je na oścież, wpuszczając Toma.

- Dobrze, że was znalazłem! - zawołał Tom. - Powiedziałem Hen i jej ojcu, że

kilkanaście osób dostało kataru siennego od nadmiaru kwiatów, więc muszą zaczekać przed

kościołem, znaczy się Hen z ojcem, dopóki kościelny nie usunie kwiatów ze środka. -

Uśmiechnął się szeroko. - To, że uchodzę za głupka, ma swoje zalety; ludzie są znacznie

mniej podejrzliwi, kiedy im wciskam kit. Co się dzieje?

- Sam chciałbym wiedzieć - stwierdził Matthew, po czym spojrzał na mnie. - Czas

ucieka, Charlie. Jesteś gotów?

W tym momencie drzwi ponownie się otworzyły i do kaplicy wszedł David. Uderzył

kłykciami w ołtarz, żeby zwrócić moją uwagę.

- O co chodzi, Charles? - zapytał językiem migowym.

- Przed chwilą rozmawiałem z Carrie. Rozeszła się z Hamishem.

- Chryste Panie! - Na jego twarzy odmalował się szok. - Przecież za pięć minut żenisz

się z Henriettą!

- Wiem. Masz jakąś radę?

- Istnieją trzy możliwości: możesz ożenić się z Henrietta…

- Wiem - zasygnalizowałem, kiwając smętnie głową.

- Możesz wyjść i powiedzieć wszystkim :,,Głupia sprawa, kochani, ale odwołujemy

uroczystość”.

- Mało kusząca propozycja. A trzecia możliwość? - Spojrzałem na niego z nadzieją.

- Trzecia… - zaczął i urwał, po czym podrapał się w głowę. - Trzeciej nie widzę.

- Cholera!

Drzwi znów się uchyliły; tym razem do środka wszedł pastor, który miał nam udzielić

ś

lubu.

- A, tu jesteś, mój synu - rzekł, uśmiechając się łagodnie. - Czas iść, bo jeszcze panna

młoda gotowa pomyśleć, że nie chcesz się z nią ożenić.

David spojrzał na mnie znacząco. Wzruszyłem ramionami; co mogłem zrobić?

- Od tylu lat udzielam ślubów - kontynuował pastor - że mogłoby się zdawać, iż mi

spowszedniały. Ale nie. Ilekroć patrzę w lśniące miłością oczy młodej pary, mam

ś

wiadomość, że dzieje się coś wyjątkowego. Powiedziałbym, że to jedna z największych

radości bycia duchownym. Za każdym razem czuję się tak, jakbym sam był ojcem

nowożeńców. - Znów obdarzył mnie uśmiechem. - No, więc jak, synu? Jesteś gotów?

Wszystkie spojrzenia skierowały się na mnie. Powiodłem wzrokiem po twarzach

Davida, Matthewa, Toma i pastora.

- Ależ tak. Oczywiście - odparłem.

I pierwszy ruszyłem do drzwi.

Henrietta, wysoka, zgrabna, wyglądała jak królewna z bajki, kiedy wsparta na

ramieniu ojca kroczyła w stronę ołtarza do taktu marsza weselnego. Biel długiej do ziemi,

bogato haftowanej sukni wspaniale kontrastowała z jej mocno opalonymi ramionami.

Wiedziałem, że niejeden młody mężczyzna obecny w kościele chętnie zamieniłby się ze mną

na miejsca. Cały problem polegał na tym, że ja sam równie chętnie zamieniłbym się z

każdym, kto nadal był stanu wolnego.

Spojrzałem tęsknie w kierunku Carrie siedzącej w czwartym rzędzie na prawo od

ołtarza. Opromieniona słonecznym blaskiem wpadającym do środka przez strzeliste okna

ś

wiątyni, wydała mi się postacią jakby nie z tego świata, jakby z krainy snu. Przypomniałem

sobie, że zanim ujrzałem ją po raz pierwszy na ślubie Angusa i Laury, wcześniej widziałem ją

we śnie. Wprawdzie nie dojrzałem wtedy jej twarzy, ale byłem przekonany, że to ¦właśnie ona

mi się śniła. Zupełnie jakby los mówił, że tylko Carrie jest mi pisana. I tak niewiele

brakowało, abyśmy byli razem. Gdybym jeszcze wczoraj dowiedział się, że jest wolna, może

jakoś zdołałbym wytłumaczyć wszystko Hen. Teraz jednak było już na to zdecydowanie za

późno.

Patrzyłem, jak Henrietta idzie ku mnie uśmiechnięta, i z każdym jej krokiem moje

serce kurczyło się coraz bardziej. Gdzie i kiedy zbłądziłem, że jednak nie Carrie, a Hen miała

stać się moim przeznaczeniem?

- Nie tak mocno! - warknęła Hen do ojca, kiedy dzieliły ich ode mnie niespełna cztery

metry. Widocznie starszy pan w zdenerwowaniu zbyt silnie ścisnął jej rękę, bo mimo welonu

zakrywającego jej twarz widziałem, jak usta mojej narzeczonej ściągają się gniewem.

- Witajcie, moi drodzy - powiedział pastor do zgromadzonych w kościele gości, kiedy

Henrietta stanęła u mojego boku. - Zebraliśmy się tutaj przed obliczem Pana, aby na oczach

was wszystkich połączyć tę oto parę świętym sakramentem małżeństwa. Właśnie w tym

sakramencie urzeczywistnia się najpełniej dokonana na Krzyżu tajemnica związku Chrystusa

z Kościołem, której małżeństwo jest figurą. Dlatego należy pamiętać, że decyzji o

małżeństwie nie wolno podejmować pochopnie, lecz z całkowitym przekonaniem i

odpowiedzialnością; nie beztrosko, lecz w pełni wiary i bojaźni Bożej.

Pastor patrzył wprost na mnie; może tylko mi się zdawało, ale miałem wrażenie, że

jego łagodne dotąd spojrzenie przybiera surowy wyraz, a oczy wwiercają się w moje, jakby

chciały wyczytać z nich moje najskrytsze myśli. Spuściłem wzrok.

- I dlatego - ciągnął pastor - niech żaden człowiek nie waży się rozłączyć związku, gdy

ten przed obliczem Pańskim zostanie zawarty. Jeśli więc ktoś z obecnych zna jakikolwiek

powód bądź przyczynę, dla którego tych dwoje nie powinno się połączyć świętym węzłem

małżeńskim, niech wystąpi teraz i to powie albo niech po wieki wieków zachowa milczenie.

Pastor umilkł na moment i rozejrzał się po kościele. Już miał ponownie zacząć przemawiać,

gdy nagle usłyszałem za plecami głośne stukanie. Henrietta spojrzała na mnie zaskoczona, ale

ja również nie wiedziałem, co się dzieje.

Znów się rozległo stukanie.

- Przepraszam bardzo, czy ktoś z państwa chce coś powiedzieć? - zapytał pastor.

Obejrzałem się i zobaczyłem, że stojący między Fioną a Sereną David podnosi rękę.

W kościele zapadła cisza jak makiem zasiał, a wszystkie spojrzenia skierowały się w stronę

mojego ukochanego przyrodniego brata.

- Chwileczkę - powiedziałem do pastora, po czym zwróciłem się do Davida i zacząłem

sygnalizować. - Co ty u licha wyprawiasz?

- Właśnie wymyśliłem trzecią możliwość - odparł.

- Co takiego?!

- Tłumacz moje słowa, dobrze?

- Co się dzieje, Charles? - zapytał pastor.

- Co się dzieje, Charles? - Henrietta gniewnym głosem powtórzyła pytanie

duchownego.

- David prosi, żebym tłumaczył to, co mówi - odpowiedziałem.

- A co mówi? - spytał pastor.

Skierowałem wzrok na Davida i zacząłem tłumaczyć jego gesty.

- Mówi: „Podejrzewam, że pan młody ma wątpliwości. Podejrzewam, że chciałby się

jeszcze zastanowić. Podejrzewam… podejrzewam, że pan młody…” Urwałem i tylko

ś

ledziłem szybkie ruchy dłoni mojego brata.

- …kocha kogo innego. Bo taka jest prawda, nie, Charlie? Zrozum, Chanie, to co dziś

robisz, robisz na cale życie. Więc nie ma sensu żenić się z kimś, kogo nie kochasz całym

sercem, A poza tym, zapnij rozporek.

Wiedziałem, że z tym rozporkiem to żart, ale na wszelki wypadek zerknąłem w dół,

ż

eby się upewnić.

- Co on mówi? - ponaglił pastor.

- Mówi, że podejrzewa, że pan młody kocha kogo innego - powiedziałem, nie

podnosząc wzroku.

- Czy to prawda? - zapytał pastor. - Czy rzeczywiście kochasz kogo innego, Charles?

Czy rzeczywiście?

Spojrzałem na pastora i nabrałem powietrza w płuca.

- Tak - oświadczyłem pewnym, zdecydowanym głosem.

Nie zdążyłem się uchylić; prawy sierpowy Henrietty trafił mnie prosto w twarz. Zanim

się zorientowałem, co się dzieje, leżałem na kościelnej posadzce i kręciło mi się w głowie.

Podnosząc się wiedziałem, że przynajmniej przez tydzień będę chodził z podbitym okiem.

Ledwo wstałem, John, brat Hen, rzucił się na mnie z pięściami. Na szczęście Matthew

i Tom podbiegli do nas i zaczęli go odciągać. W kościele wybuchło istne pandemonium.

Ludzie zrywali się z ławek, krzyczeli, popychali się i poszturchiwali, a na środku nawy

rozgorzała prawdziwa bójka między krewnymi Henrietty i moimi. Mogłem mieć pewność, że

tego ślubu długo nikt nie zapomni.

Mniej więcej to samo powiedział Tom, kiedy pół godziny później, razem ze Scarlett,

Fioną, Matthewem i Davidem, siedzieliśmy u mnie w kuchni, wciąż dość zszokowani tym, co

się wydarzyło.

- Wiecie, po jakimś czasie większość ślubów zlewa się w pamięci, ale o tym będzie

głośno jeszcze przez wiele lat - rzekł.

- Głównie dlatego, że do niego nie doszło - wtrącił z bladym uśmiechem Matthew.

- Fakt - przyznał Tom, po czym spojrzał na mnie. - Wiesz, Charles, wcale się jej nie

dziwię, że cię walnęła.

- Ja też nie - oznajmiłem, przyciskając mocniej do oka kawałek surowej wołowiny. -

Myślę, że postąpiła bardzo słusznie.

- Biedna dziewczyna! - Fiona spojrzała na mnie z wyrzutem. - Nigdy jej specjalnie nie

lubiłam, ale to, co jej dziś zrobiłeś, jest absolutnie niewybaczalne.

- Wiem - potwierdziłem smętnym tonem. - Sam sobie też nigdy tego nie wybaczę.

Naprawdę nie chciałem jej skrzywdzić. Biedna Hen…

- Chociaż spójrzmy prawdzie w oczy - powiedział wolno Tom. - Skoro nie byłeś

pewien, czy chcesz się z nią ożenić, to może jednak słusznie zrobiłeś, że się z nią nie ożeniłeś,

co?

Fiona wzniosła oczy do nieba i już myślałem, że powie mu coś ciętego, ale zmieniła

zdanie, pogładziła go po włosach i rzekła:

- Masz zupełną rację, braciszku.

- Nie sądzicie, że Henrietta miała bardzo ładną sukienkę? - zapytała Scarlett. -

Najbardziej to mi szkoda jej kiecki - dodała. - Ale w końcu nic straconego, może przecież

chodzić w niej na przyjęcia.

- To wszystko moja wina - powiedział do mnie David językiem migowym.

- Co on mówi? _ zainteresował się Matthew.

- Ze to jego wina - wyjaśniłem.

- Nie, skądże! Nic podobnego! - zaczęli wszyscy wołać jeden przez drugiego.

- Też są tego zdania - przetłumaczyłem ich słowa Davidowi.

Wtem rozległ się dzwonek do drzwi.

- To pewnie Henrietta. - Podniosłem się z miejsca - Pozwólcie, ze sam pójdę z nią

porozmawiać. Może jakoś zdołam ją przeprosić i wszystko wyjaśnić.

Kiedy jednak otworzyłem drzwi wejściowe, ujrzałem poprzez strugi deszczu nie

Henriettę, lecz Carrie Była przemoczona do suchej nitki, bo wkrótce po moim powrocie do

domu rozszalała się burza, która trwała do tej pory.

- Cześć.

- Cześć - powiedziałem, otwierając szeroko drzwi. - Wchodź szybko, jesteś cała

mokra. Właśnie siedzę z przyjaciółmi i rozmawiamy o tym, co się stało.

- Nie nie, nie chcę wchodzić. Zresztą jak ktoś już tak zmókł jak ja, to parę kropli

więcej naprawdę nie robi różnicy - dodała z uśmiechem.

- Dobrze, w takim razie ja wyjdę do ciebie - oznajmiłem i odważnie wyszedłem przed

drzwi.

- Nie, wracaj do domu ~ zaprotestowała Carrie. - Chciałam tylko sprawdzić, czy

wszystko u ciebie w porządku. No, wiesz, czy nie próbujesz się zabić, czy coś takiego. I

chciałam cię przeprosić za to, że przyszłam na twój ślub. Nie powinnam była. To wszystko

moja wina. Pójdę już…

Zbiegła po schodkach na ulicę. Rzuciłem się w pogoń.

Lało tak, że dosłownie w ciągu kilku sekund byłem cały mokry, zupełnie jakbym w

ubraniu wskoczył do wanny. Złapałem Carrie za ramię.

- Nie, poczekaj, nie odchodź. Jeśli ktoś jest winien, to tylko ja - rzekłem. -

Przynajmniej dzięki tobie przekonałem się dzisiaj na własnej skórze, że po prostu nie jestem

stworzony do żeniaczki. A także coś zrozumiałem. Stojąc tam, w kościele, zrozumiałem po

raz pierwszy w życiu, że całą duszą i ciałem kocham jedną osobę… i nie była nią dziewczyna

w welonie, która stała wtedy obok mnie. Jest nią dziewczyna, która teraz stoi przede mną w

deszczu.

Nareszcie powiedziałem to, co powinienem był powiedzieć dawno temu; może

gdybym uczynił to wcześniej, oboje oszczędzilibyśmy wiele bólu sobie i innym?

- Czyżby wciąż padało? - zapytała Carrie, jakby nie zdawała sobie sprawy z gęstych

kropli siekących ją po twarzy. - Nie zauważyłam.

- Kocham cię, odkąd ujrzałem cię po raz pierwszy na ślubie Angusa i Laury. I mam

nadzieję, że odtąd już zawsze będziemy razem. Chyba nie zamierzasz mi znów uciec, co?

- Nie - odparła z uśmiechem. - Jeśli się nie utopię albo nie rozpłynę na deszczu, to już

zawsze będę z tobą.

- Na wszelki wypadek wejdźmy jednak do środka - rzekłem, ujmując ją za rękę.

Przeszliśmy kilka kroków, po czym nagle się zatrzymałem.

- Pozwól, że najpierw cię o coś spytam - powiedziałem, obracając ją twarzą do siebie.

- Kiedy już wyschniemy, pogadamy i poznamy się lepiej, czy zgodzisz się… nie wychodzić

za mnie za mąż? Jak myślisz, czy jesteś gotowa spędzić ze mną resztę życia bez wstępowania

w związek małżeński?

Podniosła oczy i przez długą chwilę przyglądała mi się z powagą. Wreszcie

uśmiechnęła się promiennie.

- Tak - powiedziała.

Objąłem ją i zacząłem całować, i po chwili też zapomniałem o deszczu.

EPILOG

No i nie pobraliśmy się, ale zamieszkaliśmy razem. I jesteśmy bardzo szczęśliwi. Od

kilku miesięcy mamy synka, który przysparza nam wiele radości.

Serena wyszła za Davida i też są bardzo szczęśliwi. Byłem drużbą na ich ślubie.

Tom ożenił się z Deirdre, kuzynką, którą spotkał po latach na moim niedoszłym ślubie

z Henriettą. Na razie kupili sobie sukę, którą nazwali Jilly, ale pewnie niedługo wezmą się do

płodzenia nowego pokolenia arystokratycznych idiotów. I słusznie; nie należy zrywać z

kilkusetletnią tradycją. Tom poprosił mnie, żebym był jego drużbą, a ja się oczywiście

zgodziłem.

Scarlett wyszła za Chestera i wyjechała do Ameryki. Nauczyła się jeździć konno i ma

nawet zamiar startować na rodeo. Pisała, żebyśmy przyjechali jej kibicować. Ponieważ

Chester nie miał w Anglii wielu znajomych, spytał mnie, czy nie zechciałbym być jego

drużbą. Przystałem z wielką radością; druhnami były Fiona, Serena i Carrie.

Henriettą pół roku temu wyszła za porucznika gwardzistów królowej. (To ci dryblasi

w czerwonych kurtkach i futrzanych czapach półmetrowej wysokości, którzy pełnią wartę

przed Buckingham Pałace.) Nie tylko nie byłem drużbą na ich ślubie, ale w ogóle nie

zostałem zaproszony. Jednakże z tego, co opowiadał Tom, była to naprawdę wspaniała

uroczystość.

Matthew ma nowego, bardzo sympatycznego przyjaciela. Często bywamy u nich na

pysznych kolacjach.

Fiona zwierzyła mi się ostatnio w wielkim sekrecie, że od pewnego czasu widuje się

regularnie z księciem Karolem. No, no… Kto wie, może w przyszłości zostanie królową

Anglii? Mam cichą nadzieję, że jeśli zdecydują się pobrać, przekona Karola, żeby uczynił

mnie swoim drużbą. Będzie to drugi ślub stulecia (pierwszym był jego ślub z Dianą), więc

warto, żeby miał u swojego boku kogoś doświadczonego pod tym względem. Podejrzewam

jednak, że Karol będzie wolał żyć na kocią łapę. W końcu małżeństwo z Dianą przysporzyło

mu tylko kłopotów. A wtedy, kto wie? Może podobnie jak za sprawą jego stryjecznego

dziadka Edwarda zapanowała moda na rozwody, tak teraz za sprawą Karola młodzi ludzie

zrezygnują z zawierania małżeństw? Nareszcie będę mógł się w soboty wysypiać do woli,

zamiast wciąż ganiać na czyjeś śluby!