Richard Curtis

Cztery wesela i pogrzeb

Tytuł oryginału: FOUR WEDDINGS AND A FUNERAL

Przekład i adaptacja: Tomasz Mirkowicz

Miłość w parze z małżeństwem nie chodzi,
Choć w nich z natury jedne biją tętna.
Miłość w małżeństwo, jak wino przechodzi
W ocet; przelewka cierpka, kwaśna, mętna…
GEORGE BYRON, Don Juan (przeł. Edward Porębowicz)

PIERWSZA SOBOTA MAJA
Nie lubię wcześnie wstawać. I nie cierpię budzików. Zawsze uważałem, że po gilotynie
budzik jest najbardziej perfidnym ze wszystkich wynalazków człowieka. Śpisz sobie smacz-
nie, śnisz o czymś niezwykle przyjemnym, na przykład że leżysz pod palmą w towarzystwie
powabnej blondynki, dochodzi cię szum morza, czujesz na skórze delikatny powiew wiatru, i
akurat w momencie, kiedy dziewczyna przeciąga się lubieżnie i pochyla nad tobą, wpatrując
się w ciebie pełnym obietnicy wzrokiem, budzik zaczyna dzwonić. DRRRRRRR! Wszyscy
reagujemy na ten dźwięk, zupełnie jak psy Pawłowa. Z tym, że jedni zrywają się natychmiast
z łóżka i w ciągu pięciu sekund są już pod prysznicem, a ja jeszcze przez sen wyciągam rękę i
wyłączam diabelstwo.
Najbardziej, oczywiście, nie lubię wstawać wcześnie w soboty i w niedziele. Bo o ile w in-
ne dni tygodnia trzeba wstawać rano, żeby iść do pracy, te dwa dni zostały przecież stworzone
specjalnie po to, żeby normalny człowiek mógł się wreszcie wyspać. Dlatego uważam za
bardzo nietaktowne ze strony znajomych, że pobierają się właśnie w soboty lub w niedziele,
w dodatku o nieprzyzwoicie wczesnej porze. Osobiście w ogóle nie jestem zwolennikiem
małżeństwa, ale jeśli już ktoś czuje, że inaczej nie potrafi, że nie chce żyć na kocią łapę, to
mógłby przynajmniej zaczekać do szóstej albo siódmej wieczorem. Co im tak wszystkim spi-
eszno, że pobierają się najpóźniej w południe, nawet jeśli ich ślub odbywa się nie w Londy-
nie, tylko na jakimś odległym zadupiu? Śniło mi się akurat, że idę za kobietą w olbrzymim
czarnym kapeluszu. Była szczupła, zgrabna, z całej jej sylwetki emanowało coś niezmiernie
pociągającego. Dotąd nie widziałem jej twarzy. Właśnie miała skręcić za róg, więc przyspi-
eszyłem kroku, żeby nie stracić jej z oczu. Chciałem koniecznie zobaczyć jej twarz. Wtedy
zaterkotał budzik.
DRRRRRRR!
Moja dłoń wystrzeliła jak kamień z procy i zgasiła cholerstwo. Wcisnąłem głowę w podusz-
kę i po chwili znów byłem na tej samej ulicy, ale nieznajoma gdzieś znikła. Szedłem i szed-
łem przez miasto, jednakże nigdzie nie widziałem żywej duszy. Wszystkie sklepy były zamk-
nięte, ulice puste. Wtem…
- Wstawaj, Charlie! Wstawaj, bo się spóźnimy na ślub! - To Scarlett szarpała mnie za ra-
mię.
Zdarza się, że pary spędzają wspólnie noc przed swoim ślubem, po czym razem zjawiają
się w kościele. Jest to nowoczesny obyczaj, na który nie tylko księża i pastorzy patrzą
krzywo. Także starsze panie. Ale w tym wypadku nie chodziło bynajmniej o ślub mój i Scar-
lett, lecz Angusa i Laury. Muszę zresztą zaznaczyć, że choć Scarlett i ja mieszkaliśmy w tym
czasie razem, nigdy nie stanowiliśmy pary.
Poznaliśmy się w firmie konstrukcyjnej, gdzie ja pracowałem jako architekt, a Scarlett jako
goniec. Kryzys spowodował, że ceny nieruchomości spadły na łeb, na szyję, więc ludzie
przestali budować nowe domy, co odbiło się negatywnie na mojej kieszeni. W pewnym mo-

mencie doszło nawet do takiego absurdu, że Scarlett i inni gońcy zarabiali więcej ode mnie,
bo byli na stałej pensji, a ja na procencie od wykonanych projektów. Tymczasem nie robiłem
żadnych, gdyż nasze biuro nie dostawało w ogóle zleceń. Gdy skończyły mi się oszczędności,
zgromadzone w bardziej tłustych latach, ledwo mnie było stać na opłacenie czynszu za parte-
rowy domek w eleganckiej dzielnicy, który wynająłem przed rokiem, kiedy zerwałem z Hen-
riettą i wyprowadziłem się od niej. W końcu, zupełnie zdesperowany, jakieś pół roku temu
wywiesiłem na korytarzu w pracy ogłoszenie, że chętnie przyjmę współlokatora. Sądziłem, że
zgłosi się któryś z równie ciężko jak ja dotkniętych przez los młodych architektów, ale zgłosi-
ła się właśnie Scarlett. Nie miałem ochoty na mieszkanie z dziewczyną, lecz po pierwsze,
naprawdę było u mnie bardzo krucho z forsą, a po drugie, rozbroiła mnie jej szczerość.
- Słuchaj, Charlie - zaczęła - dobrze wiem, że nie mam u ciebie żadnych szans. Ale te
wszystkie wypindrzone suki w biurze będą myślały, że sypiamy ze sobą, i aż zzielenieją z
zazdrości! Ale im utrę nosa! O kurwa, kurwa, kurwa!
- O kurwa, kurwa, kurwa! - zawołałem, kiedy Scarlett dobudziła mnie na tyle, że spojrza-
łem na budzik.
Było dwadzieścia po ósmej, a mieliśmy do przejechania ponad dwieście kilometrów. Zer-
wałem się z łóżka i pognałem ogolić się i wziąć prysznic, a Scarlett poszła do kuchni zaparzyć
kawę.

Kiedy wyłoniłem się w szlafroku z łazienki, w nozdrza uderzył mnie jednak nie zapach
świeżej kawy, lecz palącego się pieczywa. Scarlett jak zwykle wepchnęła do opiekacza zbyt
grubą kromkę bułki i teraz stała nad dymiącym urządzeniem, starając się wydłubać widelcem
zwęglone resztki. Podszedłem do niej i wyłączyłem opiekacz z kontaktu.
- Uważaj, bo kiedyś w końcu spalisz dom i siebie - powiedziałem spokojnie.
- Pieprzony toster! - zawołała. - Jak jeszcze raz sfajczy mi grzankę, oddam go na złom!
Cały problem polegał na tym, że aczkolwiek Scarlett już od dwóch lat pracowała wśród
architektów, sama nie miała za grosz wyobraźni przestrzennej. Albo na siłę wsadzała zbyt
grubą kromkę do opiekacza i nie mogła jej później wydobyć, albo parkowała swojego mini
coopera S w tak ciasnej luce między dwoma innymi pojazdami, że nie można było otworzyć
drzwi ani z jednej, ani z drugiej strony. Szamotała się i klęła jak szewc, ale to nic nie dawało.
Jednakże na tym polegał urok Scarlett: łączyła w sobie cechy zadziornego urwisa z bezrad-
nością małej dziewczynki. Potrafiła z jednej strony każdemu przygadać tak, że mu w pięty
poszło, a z drugiej zachowywać się niewinnie i naiwnie jak dziecko. Właśnie te pozorne
sprzeczności jej charakteru sprawiły, że nie tylko ja ją szalenie polubiłem, ale zaakceptowało
ją i pokochało również grono moich najbliższych przyjaciół: Gareth, Matthew, Fiona i Tom, a
także mój brat David. Stanowiliśmy razem bardzo zgraną paczkę.
Scarlett pobiegła się umyć, a ja nalałem filiżankę kawy i wypiłem ją na stojąco, parząc so-
bie usta. Potem wróciłem do siebie i ubrałem się pospiesznie. Kiedy kilka minut później sta-
nąłem w drzwiach swojego pokoju, Scarlett wciąż nie była gotowa.
- Pospiesz się! Zaczekam w samochodzie! - zawołałem i wybiegłem na zewnątrz, trzymając
w ręce czarny frak. Nie chciałem wkładać go na siebie, żeby nie wygnieść w drodze.

Mimo wciąż ponawianych wysiłków i wzrastającej furii moje stare volvo nie chciało zapa-
lić. Silnik charczał jakby go ktoś dusił, ale nie zamierzał zaskoczyć. Bałem się, że go zaleję,
ale nie miałem wyboru. Raz po raz przekręcałem kluczyk i naciskałem na gaz. Bez skutku.
Specjaliści twierdzą, że volvo należy do najbardziej niezawodnych samochodów świata, ale
wierzcie mi, ta niezawodność kończy się po ośmiu latach. Natomiast po dwunastu - a tyle
właśnie liczył mój pojazd -jest już tylko bardzo, ale to bardzo odległym wspomnieniem.
Scarlett wybiegła wreszcie z domu. Była ubrana w dżinsy i białą bluzkę, a w ręce trzymała
jakąś dziwną, pomarańczowo-fioletową kreację i słomkowy kapelusz przypominający kształ-
tem nocnik. Wszyscy przywykliśmy już do dość ekstrawaganckich ubiorów Scarlett; cały
dowcip polegał jednak na tym, że ona sama bynajmniej nie pragnęła ubierać się ekscentrycz-
nie. Jej marzeniem było nosić się dokładnie z taką samą spokojną elegancją, jak „te wszystkie
wypindrzone suki w biurze", których tak nie cierpiała. Ale jakoś jej to nie wychodziło.
- Zamknęłaś drzwi? - zapytałem, kiedy wsiadła do samochodu.

- Nie. A ty? - spytała rezolutnie.
Nie miało sensu jej tłumaczyć, że wychodziła po mnie.
- Mniejsza! - zawyrokowałem, machając ręką.
W końcu żadne z nas nie ma nic wartego ukradzenia. Ale ten gruchot nie chce zapalić, więc
będziemy musieli jechać twoim mini. Załamała ręce.
- O w mordę, spóźnimy się! - zawołała. - Możemy wziąć mini, ale nie wyciągniesz nim
więcej niż sześćdziesiątkę.
Poklepałem ją po ramieniu.
- Wierz mi, wyciągnę! - oznajmiłem.

I dotrzymałem słowa. Mini cooper Scarlett dygotał jak w febrze, silnik jęczał jak zarzynane
prosię, ale dwie i pół godziny później byliśmy już w samym sercu Somerset. Wiedziałem, że
tuż za Sparkford mam skręcić z szosy w boczną drogę, żeby dojechać do Stoke Clandon,
gdzie odbywał się ślub. Byłem już kiedyś w tej okolicy, bo jeden z zamków odziedziczonych
przez Toma znajdował się w pobliżu. Właśnie z tego rejonu wyspy wywodzi się przeważająca
część starej angielskiej arystokracji. W końcu zaledwie dwadzieścia kilometrów na północ
leży Glastonbury, gdzie według tradycji spoczywa król Artur wraz z Guinevere, swoją
niewierną małżonką, a człon Stoke w nazwie Stoke Clandon, dość popularny w tej części kra-
ju, w języku staroangielskim oznacza „ostrokół", co najlepiej świadczy o zamierzchłych poc-
zątkach niewielkiej miejscowości: niegdyś była siołem otoczonym drewnianą palisadą. To ob-
warowywanie osad struganymi palami na niewiele się zresztą zdało nieszczęsnym mieszkań-
com: w najdawniejszych czasach kolejno wycinali ich w pień i gwałcili im żony Rzymianie,
Duńczycy i Normanowie. A najsławniejszy z książąt Somerset, Edward Seymour, opiekun ni-
eletniego króla i rządca królestwa, został później ścięty w londyńskiej wieży na rozkaz swoj-
ego podopiecznego…
Nagle zorientowałem się, że oddawszy się rozmyślaniom nad historią regionu, przestałem
uważać na znaki rozpoznawcze opisane mi przez Angusa.
- Gdzie mam zjechać? - spytałem Scarlett, która od dłuższego czasu w milczeniu studiowa-
ła atlas samochodowy.
- Cholera, nie wiem - odpowiedziała zgodnie z prawdą.
Powstrzymałem grymas zniecierpliwienia i spytałem tonem, jakim na ogół rozmawia się z
dzieckiem:
- Powiedz mi, droga Scarlett, jak ci wynika z mapy, gdzie my właściwie jesteśmy?
Przybranie protekcjonalnego tonu nie było najlepszym pomysłem, bo zamiast
odpowiedzieć, wepchnęła mi atlas pod nos.
- Sam sobie zobacz!
Nic dziwnego, że nie mogła się zorientować, którędy powinniśmy jechać, bo miała atlas ot-
warty nie na Somerset, lecz na Szkocji. Zacząłem szukać południowo-wschodniej Anglii, ale
trudno mi było jednocześnie przewracać kartki i prowadzić samochód.
- O kurwa, uważaj, jak jedziesz! - wrzasnęła Scarlett.
Podniosłem wzrok znad atlasu i błyskawicznie szarpnąłem kierownicą w prawo. W samą
porę, bo jeszcze chwila i stoczylibyśmy się do rowu. Aż mnie ciarki przeszły po grzbiecie.
- Ta kiecka i kapelusz kosztowały mnie prawie sześćdziesiąt funtów! - burknęła moja pasa-
żerka. - Nie zamierzam zginąć, dopóki choć raz nie wystąpię w nich publicznie!
Miałem ochotę odpalić, że większość kobiet nie pokazałaby się publicznie w takim stroju,
nawet gdyby oferowano im nie sześćdziesiąt, lecz sześć tysięcy funtów, ile ugryzłem się w
język. Robienie Scarlett przykrości nie miało najmniejszego sensu; to nie jej wina, że nie
oznaczała się dobrym gustem.
Wreszcie udało mi się otworzyć atlas na właściwej stronie.
- Słuchaj, mamy skręcić w prawo gdzieś za Sparkiord. Sprawdź numer drogi, dobrze? -
poprosiłem, przekazując książkę Scarlett.
Wlepiła wzrok w mapę.
- Szybciej! - zawołałem, bo właśnie zobaczyłem tablicę informującą, że zbliżamy się do
zjazdu na B359.
- Zaraz, zaraz… Jeszcze nie znalazłam… Minąłem zjazd i spojrzałem na nią.

- Mam nadzieję, że to nie tu należało skręcić - oświadczyłem.
- O kurwa - powiedziała Scarlett. - Należało.
- O kurwa!
Nadepnąłem na hamulec, a kiedy wóz zatrzymał się z piskiem opon, wrzuciłem wsteczny i
zacząłem cofać się w kierunku zjazdu.
- Cholera, uważaj! - wrzasnęła Scarlett.
Na szczęście kierowca pędzącej za mną ciężarówki w porę nacisnął hamulec, więc obyło
się bez katastrofy. Machnąłem mu na podziękowanie ręką i zjechałem na B359. Wiedziałem,
że dojazd do Stoke Clandon to już tylko kwestia minut. Westchnąłem z ulgą i znów wcisną-
łem gaz do dechy.

Po niespełna kwadransie wjechaliśmy na ocieniony podjazd wiodący do starego wiejskiego
kościółka. Wśród zaparkowanych przed niewielką świątynią pojazdów ujrzałem land rovera
Toma, co oznaczało, że on, Fiona, a także Gareth, Matthew i David, który też miał się z nimi
zabrać, są już na miejscu. Kiedy tylko zatrzymałem mini coopera, Scarlett zaczęła się prze-
bierać. Wysiadłem, żeby jej nie przeszkadzać, zawiązałem krawat i włożyłem frak.
Widziałem przez szybę, jak moja pasażerka szamocze się w ciasnym wnętrzu maleńkiego wo-
zu, najpierw ściągając bluzkę i dżinsy, a następnie wbijając się w ową nieszczęsną, pomarańc-
zowo-fioletową kreację. Dzień był upalny, więc kiedy w końcu otworzyła drzwi i wysiadła,
była czerwona na twarzy i zlana potem.
- Niech to szlag, zamek mi się zaciął! Pomóż! - zawołała, odwracając się do mnie plecami.
Szarpnąłem zamek błyskawiczny z tyłu sukni raz i drugi, ale bez skutku.
- Cholera, zaciął się na fest - stwierdziłem.
W tym momencie przemknął obok nas w stronę kościółka lśniący czarny rolls-royce.
Domyśliłem się, że w środku siedzi panna młoda.
- O kurwa!
W desperacji szarpnąłem zamek w górę mocniej niż dotychczas. Poskutkowało; sukienka
dała się zapiąć. Wdzięczna Scarlett poprawiła mi krawat, po czym oboje rzuciliśmy się
biegiem w stronę kościółka, posyłając po drodze promienne uśmiechy Laurze, która właśnie -
w towarzystwie rodziców - wysiadała z czarnej limuzyny.

Udekorowany kwiatami kościół był pełen ludzi. Idąc główną nawą w stronę ołtarza, zo-
baczyłem naszych przyjaciół. Gareth, uśmiechnięty, brzuchaty pięćdziesięcioletni brodacz,
miał pod frakiem wspaniałą kamizelkę ozdobioną dwoma nagimi cherubinami. Jego
sympatyczny towarzysz, Matthew, młody Szkot, oraz David, mój młodszy brat, obaj szczupli
i gładko ogoleni, prezentowali się niezwykle szykownie w popielatych frakach. Najbardziej
elegancko wyglądała jednak Fiona, odziana w obcisłą czarną suknię w białe groszki i we
wspaniałym, szerokim kapeluszu łososiowej barwy na głowie. Szczupła, ładna i bardzo inteli-
gentna brunetka o arystokratycznych rysach była zupełnym przeciwieństwem swojego gamo-
niowatego brata Toma, z którym zaprzyjaźniłem się na studiach.
- Twoje spóźnianie się, Charlie, nosi znamiona wielkości - powiedziała mi na powitanie.
- Dziękuję ci, Fi. Wierz mi, wkładam w to wiele wysiłku - odparłem.
Scarlett zajęła miejsce obok przyjaciół, a ja ruszyłem w kierunku mocno zdenerwowanego
młodego człowieka stojącego w pobliżu ołtarza. Był nim oczywiście Angus, pan młody.
Oczekiwanie w kościele na przyjazd panny młodej należy do najbardziej przykrych chwil w
życiu każdego mężczyzny, który zdecydował się wstąpić w związek małżeński. Każda minuta
wydaje mu się wiecznością, bo choćby sam był najprzystojniejszym i najbogatszym kawale-
rem na świecie, a jego wybranka ubogą brzydulą, ogarnia go niczym nie uzasadniony, lecz
mimo to wprost paniczny strach, że dziewczyna wystawi go do wiatru. Tak więc nawet jeśli
sam miał wcześniej wątpliwości, czy faktycznie słusznie robi się żeniąc, już po kwadransie
czekania jest tak roztrzęsiony nerwowo i tak bardzo się boi, że dziewczyna zrobi z niego balo-
na na oczach całej jego rodziny i wszystkich przyjaciół, że gdy ona wreszcie się zjawia, z
wdzięczności gotów jest nie tylko bez zająknienia wypowiedzieć sakramentalne „tak", ale
również obiecać, że codziennie będzie przynosił jej śniadanie do łóżka.

- Tak mi przykro, Angus - powiedziałem. - Wiem, że to niewybaczalne. Może pocieszy cię
wiadomość, że zamierzam się zastrzelić natychmiast po ceremonii.
Byłem drużbą Angusa, a jak wszyscy wiedzą, obowiązkiem drużby jest towarzyszyć panu
młodemu od chwili, kiedy pojawi się w kościele, i umilać mu czas oczekiwania opowiadani-
em sprośnych dowcipów.
- No, nic takiego się nie stało - powiedział Angus z westchnieniem, choć spojrzenie, jakie
mi posłał, było tak zbolałe, jakbym właśnie rozjechał mu ukochanego psa. - Tom miał cię zas-
tąpić, gdybyś nie zdążył.
Stojący obok Tom uśmiechnął się do mnie serdecznie. Nie wiem, czy jego wygląd wiejs-
kiego przyglupa wziął się stąd, że angielscy arystokraci od wielu pokoleń żenią się między so-
bą, czy też jego matka, księżna, zapatrzyła się na autentycznego wiejskiego przygłupa, kiedy
była w ciąży. Frak Toma wyglądał jak spod igły, ale efekt psuła - oczywiście poza jego fi-
zjonomią, na którą biedak nie mógł nic poradzić, chyba że zrobiłby sobie więcej operacji
plastycznych niż Michael Jackson - idiotyczna fryzura z przedziałkiem pośrodku.
- Dzięki, Tom. Kochany jesteś. Ale dawno nie widziałem równie kiepskiej fryzury. Kto cię
tak paskudnie ostrzygł?
Tom uśmiechnął się radośnie od ucha do ucha, biorąc mój docinek za wspaniały żart, poka-
zał mi dwa uniesione do góry kciuki i oddalił się nawą w stronę siostry i przyjaciół.
- Mam nadzieję, że przynajmniej nie zapomniałeś obrączek - rzekł do mnie Angus.
- No wiesz! Jak w ogóle mogłeś pomyśleć coś takiego! - odparłem z pewną siebie miną,
dotykając kieszonki kamizelki.
Kiedy Angus spojrzał w inną stronę, dotknąłem jej po raz drugi i trzeci. Niestety, była pus-
ta. Starając się nie zwracać na siebie niczyjej uwagi, zacząłem ukradkiem sprawdzać pozosta-
łe kieszenie. Okazało się, że obrączek nie ma w żadnej. Po chwili przypomniałem sobie, że
specjalnie położyłem je wieczorem na biurku, aby rano nie zapomnieć ich zabrać. A potem,
przez ten pośpiech, zupełnie wyleciały mi z pamięci. Trudno, nie miałem co wspominać o
tym Angusowi, bo biedak i tak był dostatecznie zdenerwowany.
- Oj, oj, jak ja nie lubię spóźnialskich! Po prostu nie cierpię! - powiedziałem do niego na
widok dziewczyny w olbrzymim czarnym kapeluszu, która właśnie wkroczyła do kościoła i
szła nawą w stronę pierwszych rzędów.
Angus uśmiechnął się do mnie blado, wdzięczny nawet i za tę rachityczną próbę rozłado-
wania jego napięcia. W tej samej chwili rozległy się pierwsze takty marsza weselnego.
- No, zaczynamy - oświadczyłem.
Angus odwrócił się, żeby popatrzeć na pannę młodą, która weszła do kościoła w towarzyst-
wie ojca. Za nią postępowały trzy identycznie ubrane druhny. Dwie z nich miały na oko po
osiem lat, a trzecia dwadzieścia. Znałem tylko najstarszą, dość pulchną szatynkę o nieprawdo-
podobnie błękitnych oczach. Na imię miała Lydia. Sądzę, że Laura, narzeczona Angusa, która
przytyła trochę w ostatnim czasie, właśnie dlatego wybrała ją na druhnę, żeby przez kontrast
sama wyglądać nieco szczupłej. Pomyślałem, że może jej się to nawet udało, gdyż z tyłu dole-
ciał mnie sceniczny szept Scarlett:
- O kurwa, jak ona przepięknie wygląda!
Jednakże Fiona, nieco cichszym szeptem, natychmiast wyprowadziła ją z błędu:
- Scarlett, nie bądź ślepa. Przecież wygląda jak wielka beza!
Uwaga była tyleż okrutna, co trafna, bo kiedy Laura zrównała się ze mną, stwierdziłem, że
rumiana, jasnowłosa i pulchna wybranka Angusa faktycznie wygląda jak wielka, apetyczna
beza. Przyłapałem się na tym, że myślę, iż chętnie schrupałbym ją na kolację. I od razu zrobi-
ło mi się głupio, bo w końcu Angus to mój serdeczny przyjaciel. Nie będę przecież podrywał
mu żony. A zresztą, jak to jest - zapytałem sam siebie w myślach - że często zaczynam zwra-
cać uwagę na dziewczyny, dopiero kiedy stają na ślubnym kobiercu? W końcu znam Laurę od
dawna, a jej widok nigdy dotąd nie wywoływał we mnie żadnych lubieżnych uczuć. Czyżby
zmiana w moim podejściu wynikała z tego, że już nie musiałem się obawiać, iż to mnie zap-
ragnie zaciągnąć do ołtarza?
Angus przyłączył się do Laury i ostatni odcinek drogi pokonali wspólnie. Ruszyłem za ni-
mi, trzymając się przepisowo krok z tyłu. Gdy tylko zatrzymaliśmy się przed pastorem, ten od
razu przystąpił do rzeczy.

- Drodzy zebrani - zaczął - z największą radością witam was w naszym kościele w tym jak-
że szczęśliwym dniu dla Angusa i Laury. Jak wam zapewne wiadomo, rodzice Laury miesz-
kają w pobliżu, tak więc znam ją od dziecka. Dlatego z tym większą radością…
Spojrzałem na dziewczynę w olbrzymim czarnym kapeluszu, której spóźnienie chwilę
wcześniej skomentowałem do Angusa. Siedziała w ławce po przeciwnej stronie nawy niż moi
przyjaciele, z pięć rzędów od ołtarza, oświetlona od tyłu promieniami słońca wpadającymi do
środka przez barwne szkiełka starego witrażu. Nie widziałem jej twarzy, tylko zarys sylwetki
i czarny kapelusz. Nagle uzmysłowiłem sobie, że to właśnie ona śniła mi się rano, zanim
zadzwonił budzik. Przestałem słuchać pastora i wytężyłem wzrok, ale wciąż nie mogłem dojr-
zeć jej rysów. Nie wiedziałem, czy jest ładna, czy brzydka, ale tak jak wcześniej we śnie, od-
niosłem wrażenie, że z całej jej sylwetki emanuje coś niezwykle pociągającego. Zaraz, za-
raz… Przecież widziałem ją, jak szła nawą. Musiałem widzieć jej twarz. No tak, ale wtedy
ledwo na nią spojrzałem, przejęty tym, że zostawiłem w domu obrączki. Przyjrzę się
dziewczynie po ceremonii, postanowiłem, bo teraz muszę coś jednak wymyślić w sprawie
tych cholernych obrączek.
- Zanim przystąpimy do obrzędu zaślubin, odśpiewajmy wspólnie pierwszy hymn - zapro-
ponował pastor.
Wszyscy wstali z miejsc. Z tyłu coś zgrzytnęło raz i drugi, po czym rozległy się nieco niez-
borne tony muzyki organowej.
No pięknie, pomyślałem. Pies Rolf z Muppetów dorwał się do instrumentu. Ale prawdę
mówiąc, nie w głowie były mi żarty. Jeszcze raz pomacałem kieszonkę kamizelki, lecz nadal
była pusta. Pozostałych kieszeni nie miałem co ponownie sprawdzać. Przez moment zastana-
wiałem się, co robić. W końcu spojrzałem w stronę przyjaciół i zacząłem im pokazywać na
migi, o co mi chodzi. Zajęci śpiewem nie od razu dostrzegli moje rozpaczliwe gesty, a nawet
kiedy je w końcu zauważyli, nie od razu zrozumieli, czego od nich oczekuję.
Pierwszy zorientował się Matthew. Wywrócił oczy do nieba, po czym szepnął coś na ucho
Garethowi. Ten uniósł nieco do góry obie ręce, żebym zobaczył, że nie ma ani obrączki, ani
nawet sygnetu, po czym szeptem poinformował Fionę, co się stało. Ona też podniosła ręce i
pokazała mi, że są gołe. Następnie to samo zrobili Tom i David. Idioci! Przecież wiedziałem,
że nikt z nich nie jest żonaty. Chodziło mi o to, żeby pożyczyli obrączki od jakiegoś obecnego
w kościele małżeństwa. W końcu Tom znał pewnie z połowę obecnych. Mogłem to oczy-
wiście uczynić sam, ale nie chciałem oddalać się od ołtarza, bo jako drużba miałem obo-
wiązek towarzyszyć cały czas Angusowi. Zobaczyłem, jak Matthew wyjaśnia szeptem Scar-
lett, o co mi chodzi. Kiedy ja też zacząłem dawać jej znaki, radośnie skinęła głową. No, bystra
dziewczyna, pomyślałem. Przynajmniej na niej mogę polegać. Kto jak kto, ale Scarlett nie
będzie się długo wahać; jeśli nie zna nikogo z obecnych, to siłą ściągnie obrączki jakiejś ob-
cej parze.
Znów zwróciłem się twarzą do ołtarza.
- Kochani: zebraliśmy się tu dzisiaj przed obliczem Pana, aby na oczach całej naszej kong-
regacji połączyć świętym węzłem małżeńskim tę oto młodą parę, Angusa 1 Laurę…
W tym momencie z tyłu rozdarł się jakiś bachor, kompletnie zagłuszając pastora. Zerkną-
łem za siebie, żeby zobaczyć, co się dzieje, a wtedy Matthew pochwycił moje spojrzenie, da-
jąc mi znak, że ma, co trzeba.
- Zaraz wracam - szepnąłem do Angusa. Ujrzałem przerażenie w jego oczach - najchętniej
złapałby mnie za mankiet i zatrzymał przy sobie, ale nie bardzo mu wypadało. Klepnąłem go
lekko w ramię, żeby mu dodać otuchy, i ruszyłem w stronę Matthewa.
Spotkaliśmy się na środku nawy, akurat w pobliżu ławki, w której siedziała nieznajoma w
olbrzymim czarnym kapeluszu. Matthew wsunął mi do ręki zdobyczne obrączki. Kiedy na nie
spojrzałem, myślałem, że zemdleję. Zupełnie o co innego mi chodziło! Posłałem mu napraw-
dę mordercze spojrzenie, na które odpowiedział lekkim wzruszeniem ramion, jakby chciał mi
powiedzieć, że sam sobie jestem winien. Pod tym względem miał rację; mogłem w końcu
znaleźć sobie bystrzejszych przyjaciół, zamiast zadawać się z bandą głupców. Zresztą sam na-
wet nie wiedziałem, czy w grę wchodziła głupota, czy może chcieli zrobić kawał mnie i mło-
dej parze?

Nie było czasu na zgadywanie. Już miałem wrócić na swoje miejsce, kiedy pastor poinfor-
mował surowym tonem zebranych, że jeśli ktoś zna jakikolwiek powód albo przyczynę, dla
których niniejszy związek małżeński nie może zostać zawarty, to powinien wystąpić lub po
wieki wieków zachować milczenie.
Zamarłem bez ruchu, aby dobry pastor nie pomyślał przypadkiem, że chcę zgłosić jakieś
zastrzeżenia. Tego Angus już nigdy by mi nie wybaczył. I wtedy dobiegł mnie cichy szept
dziewczyny w czarnym kapeluszu, która nachyliła się do ucha swojej sąsiadki.
- To, że facet jest kiepski w łóżku, to chyba niedostateczny argument? - zapytała z
wyraźnym amerykańskim akcentem.
Jej sąsiadka, stateczna angielska matrona, rozdziawiła ze zdumienia usta, ale ja parsknąłem
śmiechem. Cenię w kobietach poczucie humoru. Chociaż zdziwiło mnie, że wie takie rzeczy o
Angusie. Nigdy nie widziałem ich razem, a przecież zdawało mi się, że znam wszystkie jego
flamy z ostatnich kilku lat.
Nikt się nie zgłosił na wezwanie pastora, więc ten zwrócił się do Angusa i przeszedł, że tak
powiem, do kwestii zasadniczej;
- Czy przysięgasz kochać ją i tylko ją, dbać i troszczyć się o nią, zarówno w zdrowiu, jak i
w chorobie, dopóki oboje nie dokonacie żywota?
- Tak - odparł bez wahania Angus.
Zacząłem skradać się z powrotem nawą na swoje miejsce, starając się stąpać najciszej, jak
umiałem, aby nie zakłócić ceremonii w tym jakże ważkim momencie. Zakłócił ją za to płacz
dziecka. Ledwo Laura zaczęła powtarzać za pastorem sakramentalną formułkę, dziecię roz-
darło się z siłą dwustu decybeli. Przemknęło mi przez głowę, że nie wiem, dlaczego ludzie w
ogóle mają dzieci, w końcu środki antykoncepcyjne są od dawna powszechnie dostępne. A
jeśli już zdarzy im się wpadka, mogliby te swoje pociechy zostawiać w domu, zamiast ciągać
je na śluby, żeby psuły bądź co bądź uroczyste dla niektórych okazje. Całe szczęście, że
przynajmniej wieczorami nie targają kochanych maleństw ze sobą do teatru i na przyjęcia, bo
można by było zupełnie oszaleć. -…kochać i czcić… dopóki śmierć… nie rozłączy… tak mi
dopomóż… - Laura natężała głos, ale i tak niemal nie było jej słychać; Musiałaby wrzeszczeć
na całe gardło, żeby przekrzyczeć dzieciaka.
Ale zorientowałem się z jej słów, co ma teraz nastąpić - w końcu dość często bywałem na
ślubach, gdyż od paru lat pragnienie wstępowania w związki małżeńskie rozprzestrzeniało się
niczym zaraza wśród moich znajomych - więc wykonałem rozpaczliwy sus i znalazłem się u
boku Angusa. Zdążyłem dosłownie w ostatniej chwili, bo kolejna kwestia pastora była skiero-
wana do mnie.
- Poproszę obrączki! - rzekł bardzo donośnie. Jego głos przetoczył się jak grzmot po wnętr-
zu kościoła, bo sekundę wcześniej dziecię umilkło i zapanowała kompletna cisza.
Pastor chrząknął, nieco zmieszany, po czym postąpił o krok do przodu i podsunął mi pod
nos otwartą Biblię. Położyłem na niej „obrączki" zdobyte przez Matthewa. Na twarzy pastora
i młodej pary odmalowało się lekkie zdumienie, ale pastor jak gdyby nigdy nic kontynuował
ceremonię.
- Niech ta obrączka będzie symbolem naszych zaślubin; od tej chwili będę oddawać ci
cześć całym moim ciałem, a wszystkie moje dobra ziemskie będą odtąd naszą wspólną włas-
nością - wyrecytował, spoglądając znacząco na Angusa, żeby recytował za nim.
Angus powtórzył słowa pastora, po czym wsunął Laurze na palec jedną z „obrączek". Był
to tandetny, plastikowy pierścionek z czerwonym sercem zamiast oczka, wielkości mniej
więcej małego kastetu. Z kolei Laura wsunęła Angusowi na palec metalowy sygnecik z czasz-
ką i piszczelami.
Były to dość typowe okazy biżuterii preferowanej przez Scarlett, która zamiast pożyczyć
obrączki od jakiejś pary, po prostu ściągnęła z palców i przekazała mi przez Matthewa dwa
swoje pierścionki.

Po zakończonej ceremonii państwo młodzi wyszli z kościoła, a za nimi wysypali się goście.
Ledwo skończyli składać życzenia Angusowi i Laurze, komendę nad zgromadzeniem przejął
fotograf, który zaczął ustawiać wszystkich przed świątynią i pstrykać zdjęcia.

Był piękny, wiosenny dzień. Stanąłem nieco z boku w towarzystwie Matthewa i Garetha.
Mimo sporej różnicy wieku, stanowili wyjątkowo dobraną parę, gdyż to o ponad dwadzieścia
lat starszy Gareth był w tym związku bardziej spontanicznym i uczuciowym partnerem.
Poważny, spokojny i znacznie powściągliwszej natury Matthew musiał często hamować
jego ekstrawaganckie pomysły i zapędy. Pogodnie jednak przyjmował na siebie rolę wyrozu-
miałego opiekuna uroczego i rozkapryszonego bobaska, za jakiego - mimo pięćdziesiątki na
karku - Gareth lubił czasami uchodzić. Ale chociaż ekspansywność Garetha bywała chwilami
męcząca dla otoczenia, w sumie jego związek z Matthewem był znacznie bardziej udany od
większości znanych mi małżeństw. A może nawet od wszystkich…
Miałem ochotę powiedzieć coś przykrego do Matthewa na temat tych przeklętych
pierścionków Scarlett, ale potem pomyślałem sobie, że Angus i Laura są zbyt przejęci całą
uroczystością, żeby żywić do mnie żal. A z czasem będą pewnie opowiadać znajomym o tym,
jak zapomniałem obrączek i co im dałem w zastępstwie, i śmiać się do rozpuku. I o ile tylko
Scarlett się zgodzi, pewnie zapragną zatrzymać jej ohydne pierścionki na pamiątkę. Akurat
kiedy patrzyłem na uśmiechniętą, rozpromienioną Laurę pozującą do zdjęcia, sześcioletni
brzdąc siedzący u jej stóp wsadził nagle głowę pod jej rozłożystą suknię. Angus natychmiast
rzucił się na kolana, wyciągnął malca i wymierzył mu solidnego klapsa. Zastanawiałem się,
jaka by była reakcja Angusa, gdybym to ja dał nura pod kieckę Laury. Wyglądała tak ponęt-
nie, że niemal zazdrościłem brzdącowi, który właśnie oddalał się z bekiem.
Potem jednak spostrzegłem dziewczynę w olbrzymim czarnym kapeluszu, która wyłoniła
się z tłumu i szła w naszą stronę. Wyglądała o niebo atrakcyjniej od Laury. Poczułem, że
mógłbym się w niej zakochać na zabój.
- Ładny kapelusz - pochwaliłem, kiedy zrównała się z nami.
- Dziękuję. Kupiłam go specjalnie na tę okazję - powiedziała z uśmiechem i poszła dalej.
Patrzyłem, jak podchodzi do jakiejś pomarszczonej staruszki i zaczyna z nią rozmawiać.
Akurat w tym momencie podbiegła do nas Scarlett.
- Scarlotta, moja droga, cóż za wspaniała kreacja! - zachwycił się Gareth, teatralnym ges-
tem wyrzucając na bok ramiona. - Eklezjastyczna purpura i pogańska barwa pomarańczy
symbolizujące magiczną symbiozę chrześcijańskiej i pogańskiej tradycji, jaką od wieków sta-
nowi małżeństwo. O to ci chodziło, tak?
- Co? No tak… - przyznała dość niepewnym głosem moja skonfundowana współlokatorka,
posyłając mi bezradne spojrzenie.
Ale ja, wciąż zły z powodu tych tandetnych pierścionków, nie zamierzałem przychodzić jej
z pomocą. Niech sobie Gareth dworuje z niej ile wlezie, pomyślałem. Należy jej się!
Po chwili przyłączyła się do nas Fiona. Wyglądała naprawdę uroczo.
- Fiona, ale ty dziś kurewsko pięknie wyglądasz! - zawołałem. - Miałem ochotę powiedzieć
ci to wcześniej, ale nie chciałem mówić „kurewsko" w kościele.
- Dzięki, Charles. - W jej oczach pojawił się błysk radości; tak jak wszystkie kobiety, była
łasa na nietuzinkowe komplementy.
- Słuchaj, wiesz może, kim jest ta dziewczyna w czarnym kapeluszu? - spytałem, wskazuj-
ąc palcem interesującą mnie osobę, która nadal rozmawiała ze staruszką.
Fiona spojrzała na mnie bacznie.
- Ma na imię Carrie - powiedziała.
- Bardzo ładne imię.
- Jest Amerykanką.
- Ciekawe.
- I ma opinię puszczalskiej - dodała, wydymając lekko wargi.
- Naprawdę? - zapytałem, coraz bardziej zaintrygowany.
- Jest modelką, kiedyś pracowała w Londynie dla „Vogue". Obecnie znów mieszka w
Ameryce. Obraca się w najwyższych sferach i zadaje tylko z nadzianymi facetami. Nie masz
szans - skonstatowała nie bez cienia satysfakcji.
- No, wreszcie jakaś miła wiadomość - powiedziałem. - Wielkie dzięki!
Fotograf przestał w końcu pstrykać zdjęcia. Odprowadzani przez tłum roześmianych i
pokrzykujących wesoło krewnych, Angus i Laura wsiedli do rolls-royce'a i ruszyli spod
kościółka. Goście też zaczęli wsiadać do samochodów, żeby dojechać do oddalonego o dwa

kilometry dworku rodziców Laury, gdzie miało się odbyć przyjęcie weselne. Nasza grupka
również ruszyła w stronę land rovera Toma i mini coopera Scarlett. Tym razem usiadłem na
miejscu dla pasażera, pozwalając dziewczynie prowadzić.

Po kilku minutach byliśmy na miejscu. Ponieważ szeroki żwirowany podjazd był już w ca-
łości zastawiony samochodami, Tom zaparkował land rovera na skraju szosy, a Scarlett stanę-
ła tuż za nim. Wysiedliśmy z wozu i przyłączyli się do przyjaciół, po czym wspólnie ruszy-
liśmy na skróty przez pole w stronę rozległego piętrowego domostwa, mijając po drodze dwie
krowy i stadko pasących się owiec, z których wszystkie miały barwne kokardy zawiązane na
szyi.
_ Patrz jakie śliczne owieczki! - zawołała w zachwycie scarlett na widok tych obleśnie
tłustych muflonów. – Myslisz, że same tak się wystroiły?
Jako dziecko miejskiego proletariatu Scarlett nie miała njmniejszego pojęcia ani o zwierzę-
tach domowych ani o ic h umysłowych i zręcznościowych możliwościach. Naprawdę była
szczerze przekonana, że kiedy owce dowiedziały się, iż córka ich właścicieli wychodzi za
mąż postanowiły zawiązać sobie kokardy.
mnie pomysł z kokardami na owcach wydał się nieco kiczowaty, ale podobnie jak reszta
przyjaciół, postanowiłem nie wyprowadzać Scarlett z błędu. W końcu nie należy nikogo poz-
bawiać tak sympatycznych iluzji. A przy okazji przypomniałem sobie rozmowę, którą
odbyliśmy jakiś czas temu, kiedy to Scarlett przybiegła do mnie wzburzona i zapłakana. Oka-
zało się, że kiedy li pierwszej randce zamówiła w restauracji żeberka, miły chłopak, którego
poznała dzień wcześniej, nazwał ją „nieczułą morderczynią" i wyszedł z lokalu trzaskając
drzwiami. Dopiero w trakcie długiej rozmowy i licznych prób pocieszenia Scarlett zdałem so-
bie nagle sprawę, że dziewczyna bynajmniej nie kojarzy żadnych dań i produktów mięsnych
ani mleczarskich z żywymi zwierzętami. Mleko było dla niej po prostu napojem kupowanym
w sklepie, nad którego metodą produkcji nie zastanawiała się nigdy, zakładając, że wytwarza-
ne jest z jakichś bliżej nieokreślonych składników, podobnie jak Coca-cola, Sprite czy Pepsi;
tak samo mięso i wędliny były dla niej po prostu jedzeniem, równie dobrze produkowanym
sztucznie, co hodowanym w szklarniach albo na drzewach. Pomysł wielkiego drzewa, z które-
go można sobie po prostu zrywać soczyste szynki i polędwice wydał mi się niezwykle za-
bawny, wytłumaczyłem jej jednak, skąd naprawdę się biorą te tak chętnie spożywane przez
człowieka produkty. Spłakała się jeszcze bardziej i potem przez całe trzy tygodnie była wege-
tarianką. Później albo zapomniała o naszej rozmowie, albo znudziła jej się jarska dieta, bo
pewnego dnia znów zobaczyłem w lodówce salami. A może po prostu Scarlett nie sądziła, że
salami, którego nazwa nie padła w naszej rozmowie, to też produkt mięsny? Może myślała, że
to warzywo? W końcu każdy chyba przyzna, że salami bardziej przypomina z wyglądu ogó-
rek lub bakłażan niż żeberka.
- Czy ktoś jeszcze wdepnął w krowi placek? - spytał nagle Tom.
Spojrzeliśmy na niego w milczeniu i pokręcili głowami.
- Nie? Nikt? - upewnił się mój dobrze urodzony przyjaciel. - Tak też myślałem. Zaraz was
dogonię, muszę wyczyścić but. Nie chcę śmierdzieć gównem przez cały wieczór, bo wtedy na
pewno nie uda mi się poderwać żadnej panny.
Tom odłączył się od nas, podszedł do stojących jedna na drugiej kilku beli siana i zaczął
energicznie trzeć podeszwą buta o najniższą z nich. Odwróciłem wzrok akurat w chwili, kiedy
cała konstrukcja zaczęła się niebezpiecznie chwiać. Wiedziałem, co się za chwilę wydarzy, a
nie chciałem być świadkiem hańby przyjaciela.
- Myślicie, że nienawidziłabym go tak samo silnie, gdyby nie był moim bratem? - zapytała
Fiona.
Zabrzmiało to jak żart. Gareth dał się nabrać i parsknął śmiechem, ale ja wiedziałem, że
Fiona pyta śmiertelnie poważnie. W końcu to żadna frajda mieć brata idiotę. Szansę na dobre
małżeństwo od razu spadają do zera.
Tom, co prawda, nie był autentycznym idiotą, a tylko gamoniem i nieudacznikiem.
Poznaliśmy się i zaprzyjaźnili na studiach, bo trudno było go nie lubić. Tom był i
poczciwym, uczynnym i ograniczonym arystokratą, który w tym czasie studiował architekturę
już dziewiąty rok. Nikt na uczelni nie wiedział, co dalej z nim począć. Z jednej strony żaden z

profesorów nie miał serca wyrzucić ze studiów tak sympatycznego i dobrze ułożonego
młodego człowieka, a z drugiej strony było absolutnie jasne, że nie mogą dać mu dyplomu,
gdyż będą mieli na sumieniu ludzi, którzy zamieszkają w zbudowanym przez niego domu,
albowiem każda konstrukcja projektu Toma na pewno się zawali. Rozwiązałem ten problem
- a przy okazji zyskałem dozgonną wdzięczność dziekana – kiedy zaprosiwszy całe grono
profesorskie wydziału architektury na suto zakrapiany obiad, uzmysłowiłem starszym panom,
że Tom, dziedzic naprawdę wielkiej fortuny, nigdy w życiu nie będzie musiał zarabiać na
życie jako architekt, a co więcej, dałem im słowo, że dopilnuję, i ni już nigdy nie zasiadł za
stołem kreślarskim. Po czym nazajutrz z premedytacją zmiażdżyłem mu kciuk dziadkiem do
orzechów. Tom wył i miotał się wokół stołu, a ja gniotłem mu kciuk, udając, że nie wiem, iż
w dziadku tkwi nie orzech, lecz palec kolegi. Na szczęście Tom uwierzył, że naprawdę nie
wiedziałem, i wybaczył im w drodze do zaprzyjaźnionego ze mną lekarza, który stwierdził
trwałe kalectwo i zakazał Tomowi posługiwania się przyrządami kreślarskimi pod groźbą…
nieodwracalnej impotencji. Tom nie bardzo wiedział, jaki to ma związek z jego zmiażdżonym
kciukiem, ale jak każdy mężczyzna bał się impotencji bardziej niż jakiejkolwiek choroby na
świecie. Tak więc solennie obiecał lekarzowi, że absolutnie zastosuje się do jego wskazówek.
I wkrótce otrzymał upragniony dyplom…

- Boże, nigdy nie wiem, co mówić rodzicom państwa młodych, witając się z nimi - po-
wiedziała Fiona.
- Nic prostszego - rzekł Gareth. - Wystarczy, jeśli powiesz, że panna młoda wyglądała
prześlicznie albo jakie to szczęście, że mamy dziś taki piękny dzień.
- Na nic oryginalniejszego cię nie stać? - zapytała.
- No, jak wolisz, możesz ich po prostu wycałować w oba policzki i spytać, w którym miesi-
ącu ciąży jest panna młoda, bo na oko nie możesz poznać.
- Rodzicom nie mówi się rzeczy oryginalnych - wtrącił z powagą Matthew. - Masz do
wyboru albo to, co ci poradził Gareth, albo: „Muszą być państwo niezmiernie dumni".
- Boże miłosierny… - Fiona westchnęła cicho.
Ale najwyraźniej wzięła sobie słowa Matthewa do serca, bo kiedy stanęliśmy w kolejce
gości witających się z Laurą, Angusem oraz ich rodzicami i wreszcie nadeszła nasza kolej, sa-
ma też nie zdecydowała się na nic bardzo oryginalnego.
- Jakie to szczęście, że mamy dziś taki piękny dzień - powiedziała do rodziców Angusa.
Za to Gareth wykazał znacznie więcej fantazji.
- Wspaniały ślub, wspaniały! - zawołał. - Ja i Matthew natychmiast też zapragnęliśmy
wstąpić w związek małżeński.
- Naprawdę? - ucieszył się ojciec Laury. - A gdzie są panów szczęśliwe wybranki?
Gareth już chciał mu wytłumaczyć, że bynajmniej nie chodzi o żadne wybranki, ale Mat-
thew dał mu sójkę w bok.
- Niestety, nie mogły przybyć - rzekł. - Pracują jako stewardesy.
Następna w kolejce była Scarlett.
- Laura wygląda dziś kurewsko pięknie - powiedziała do rodziców panny młodej. - Na
miejscu Angusa zerżnęłabym ją od razu w kościele.
Matka i ojciec Laury spojrzeli przerażeni po sobie, ale nie odezwali się słowem. Scarlett
najwyraźniej miała ochotę jeszcze coś dodać, ale złapałem ją za rękę.
- Starczy! - syknąłem.
Tom, który nadbiegł akurat w porę, by usłyszeć słowa Scarlett, uścisnął mocno rękę matce
Laury.
- Cześć, cześć, jak leci? - powiedział, strzepując z włosów resztki siana. - Scarlett ma abso-
lutnie rację; ja też miałem ochotę zerżnąć Laurę.
Jak już wspomniałem wcześniej, ja również byłem nie od tego, ale choć jej rodzicom
niewątpliwie powinno być miło, że uroda ich córki wzbudza aż tak silne emocje wśród gości,
uznałem, że ograniczę się do bardziej tradycyjnego komplementu.
- Muszą być państwo z niej niezmiernie, ale to niezmiernie dumni - oświadczyłem.

W ogrodzie za domem, pod baldachimem rozpostartym na słupach ozdobionych girlandami
papierowych kwiatów, czekały suto zastawione stoły, z których jeden, najdłuższy, znajdował
się na niewielkim podwyższeniu. Właśnie przy nim mieli zasiąść państwo młodzi, ich rodzice
i najbliżsi krewni, a także druhny i drużba - czyli ja. Na razie goście weselni stali w niewiel-
kich grupkach na rozległym, równo przystrzyżonym trawniku, prowadząc rozmowy, a kel-
nerzy i kelnerki krzątali się wokół nich, roznosząc na tacy kieliszki szampana. Rodzice Laury
najwyraźniej pospraszali wszystkich jak popadło, bo oprócz eleganckich reprezentantów
londyńskiej śmietanki widziałem także ludzi, których czerstwe i ru34 miane twarze oraz
zażywne sylwetki wskazywały niechybnie na to, że są prostymi właścicielami ziemskimi mi-
eszkającymi w okolicy. Ucieszyło mnie, że „apetyczna blond beza", jak ją od pewnego czasu
nazywałem w myślach, przynajmniej nie została wychowana na snobkę.
- Kochani, rozchodzimy się - zakomenderował Gareth, kiedy po wejściu do ogrodu przysta-
nęliśmy na skraju tłumu gości. - Spotkamy się w tym samym miejscu, no, powiedzmy za si-
edem godzin. Tylko musimy się umówić, kto nie pije, żeby mógł prowadzić samochód.
- Proponuję rzut monetą - powiedział Matthew, sięgając do kieszeni po dwudziestopensów-
kę. - Jeśli wypadnie reszka, kierowcą będzie Tom. Jeśli orzeł, to nikt z nas pozostałych.
Podrzucił i złapał monetę, po czym pokazał ją Tomowi.
- Sam zobacz - rzekł. - Wypadło na ciebie.
- Trudno - mruknął Tom, wzruszając ramionami. Bynajmniej nie zorientował się, że padł
ofiarą podstępu. - Raz na wozie, raz pod wozem…
- No dobra, chodźmy się zabawić - powiedział Gareth i każdy z nas ruszył w inną stronę,
niczym rycerze pochowanego w Glastonbury króla Artura, twórcy Okrągłego Stołu.

Zacząłem rozglądać się wkoło w poszukiwaniu Carrie, dziewczyny w olbrzymim kapelus-
zu. Wiedziałem, że musi gdzieś tu być. Kiedy stając na palcach wreszcie ją wypatrzyłem, była
sama. Wziąłem z tacy od przechodzącego obok kelnera dwa kieliszki szampana i ruszyłem w
jej stronę, ale zanim zdążyłem dojść, podszedł do niej jakiś facet. Niech to szlag, zakląłem w
duchu.
- To dla mnie? - spytał Gareth, który akurat wyrósł obok mnie jak spod ziemi, wskazując
na kieliszek.
- Proszę, bierz.
- Dzięki - rzekł. - Właśnie wypatrzyłem byłego kochanka. Idę z nim porozmawiać i
zamierzam być taki zabawny, że za dziesięć minut padnie trupem z żalu, że ze mną zerwał.
Puścił do mnie oko, opróżnił jednym haustem kieliszek, oddał mi go, zarechotał i ruszył
przed siebie. Wychyliłem szybko drugi kieliszek i podszedłem do stołu, gdzie odstawiłem oba
puste i wziąłem dwa pełne. Znów zacząłem się rozglądać za Carrie. Kiedy ją dojrzałem, roz-
mawiała z kolejnym facetem, wysokim blondynem. Cholera jasna, pomyślałem, ale akurat w
tym momencie ktoś zawołał blondyna, więc przeprosił dziewczynę i zostawił ją samą. Mi-
ałem ochotę rzucić się biegiem w jej stronę, ale się opanowałem. Podszedłem do niej całkiem
spokojnym, wręcz leniwym krokiem.
- Może szampana? - zaproponowałem.
- Dziękuję - powiedziała z uśmiechem, biorąc ode mnie jeden kieliszek.
- Aaaa… - Zamierzałem powiedzieć coś niezwykle dowcipnego, ale nagle poczułem w gło-
wie zupełną pustkę. Patrząc z bliska na Carrie wiedziałem, że to dziewczyna dla mnie, taka, o
jakiej marzyłem przez całe życie, nawet jeśli nie zdawałem sobie z tego sprawy. Stałem i jak
głupi wlepiałem w nią gały, zastanawiając się nerwowo, co by tu powiedzieć, a jednocześnie
wiedząc, że jeśli dalej tak będę stał bez słowa, pomyśli, że naprawdę jestem idiotą, i nie będ-
zie chciała mieć ze mną nic więcej do czynienia. - Aaaa…
Wtem podszedł do nas John, brat Henrietty, dziewczyny, z którą chodziłem przez kilka mi-
esięcy i zerwałem mniej więcej przed rokiem. Swoim pojawieniem się bezwiednie wybawił
mnie z opresji.
- Cześć, Charles - rzekł, łypiąc pożądliwie okiem w stronę Amerykanki. - Chciałem się
zapytać, czy nie miałbyś ochoty kupić kilku akcji. To prawdziwa okazja…
Była to żałosna wymówka. Nie oszukujmy się; jeśli do faceta gadającego na przyjęciu z ob-
cą, atrakcyjną kobietą, faceta, o którym powszechnie wiadomo, że ostatnio nie śmierdzi gros-

zem, podchodzi wzięty makler i proponuje mu kupno akcji, jasne jest, że co innego mu w gło-
wie niż interesy. Raczej własny interes, ten, który mu dynda między nogami. Ale wiedziałem,
że John nie ma szans u Carrie, jeśli dziewczyna posiada choć odrobinę godności. Bo choć
faktycznie nadziany, był chudy jak patyk, łysy jak kolano, i aczkolwiek nie skończył jeszcze
czterdziestki, wyglądał na sześćdziesiąt lat.
- Dzięki, John - powiedziałem. - Pozwól, że cię przedstawię… - Zawiesiłem głos, udając,
że nie wiem, jak moja rozmówczyni ma na imię.
- Carrie - rzekła szybko.
- Bardzo mi przyjemnie - oświadczył, ściskając jej szczupłą dłoń. - Jestem John.
Na moment zapadła cisza. Patrząc na Johna pomyślałem nagle, że dzisiaj jakoś lepiej
wygląda. Młodziej. Najwyżej na pięćdziesiątkę. Postanowiłem sam zniechęcić do niego Car-
rie.
- Jak się miewa twoja niezmiernie urodziwa narzeczona? - zapytałem.
- Już nie jest moją narzeczoną - odparł.
- Ojej, szkoda - mruknąłem. - Ale wiesz, nie martwiłbym się zbytnio na twoim miejscu.
Cały czas pieprzyła się z Tobym de Lisie, tak na wszelki wypadek, gdyby z tobą się jej nie
ułożyło.
John zaczerwienił się gwałtownie.
- Mary jest teraz moją żoną - rzekł.
Ktoś inny może zaniemówiłby z wrażenia, ale ja nie straciłem rezonu.
- No, to moje serdeczne gratulacje - powiedziałem.
Carrie parsknęła cichym śmiechem.
- Przepraszam, ale muszę z kimś porozmawiać - oznajmiła i oddaliła się, pozostawiając nas
samych.
- Bardzo serdeczne. Hm… I co jeszcze nowego u was? - zapytałem. - Spodziewacie się po-
tomstwa? A może w waszym domu już słychać tupot małych nóżek?
John stał bez słowa, łapiąc ustami powietrze; w tym momencie bardzo przypominał rybę.
- Nie, pewnie na to jeszcze za wcześnie - odpowiedziałem sam sobie. - Macie rację, nie
warto się spieszyć. No cóż, pozdrów ode mnie Mary. A teraz przepraszam cię, ale muszę z
kimś porozmawiać - dodałem, biorąc przykład z Carrie, i oddaliłem się szybkim truchtem, po-
zostawiając go samego.
Podszedłem do jednego z umajonych girlandami słupów podtrzymujących baldachim roz-
postarty nad stołami, przystanąłem przed nim, po czym walnąłem w niego trzy razy głową.
Nie tak mocno, żeby zobaczyć przed oczami gwiazdy, ale dostatecznie mocno, żeby poczuć
ból.
- Osioł, osioł, osioł - powiedziałem do siebie. Uznałem, że w pełni wystarczy, jeśli powtór-
zę to trzy razy. W końcu nie wyjawiłem Johnowi, że w czasie ich narzeczeństwa Mary bzyka-
ła się nie tylko z Tobym de Lisie, ale również z Douglasem Boydem i Andrew McCreebem.
Przechodząca obok znajoma starsza dama zatrzymała się i popatrzyła na mnie zdumiona.
- Ten słup stał trochę krzywo, więc musiałem go wyprostować - oznajmiłem, żeby wyjaśnić
swoje dziwne zachowanie. - Chyba już stoi prosto, prawda?
Zamrugała nerwowo i oddaliła się bez słowa. Pewnie pomyślała, że zwariowałem. W nas-
tępnej chwili podszedł do mnie mój brat, David.
- Co się z tobą dzieje, Charles? - spytał, posługując się językiem migowym.
David, młodszy ode mnie o cztery lata, ogłuchł na skutek choroby przebytej we wczesnym
dzieciństwie, zanim jeszcze nauczył się mówić. Choć struny głosowe ma w całkowitym por-
ządku, nie potrafi panować nad swoim głosem, toteż jeśli tylko może, woli porozumiewać się
językiem migowym. Pewnego lata, kiedy mieliśmy spędzać wakacje w posiadłości dziadka
razem z resztą rodzeństwa, nauczyłem się przed przyjazdem podstaw języka głuchoniemych.
To sprawiło, że byłem jedynym, który mógł się z nim porozumiewać bez trudu; dzięki temu
zaprzyjaźniliśmy się bardzo, o wiele bardziej niż z resztą rodzeństwa. Przyrodniego rodzeńst-
wa. Bo David też nie jest moim rodzonym bratem, lecz przyrodnim.
Tak się bowiem składa, że podobnie jak pokolenie hippisów odkryło wolną miłość, pokole-
nie moich rodziców odkryło rozwody. Stało się to w znacznej mierze za sprawą Edwarda VI-
II, który zrezygnował z korony, żeby móc poślubić amerykańską rozwódkę. Obecnie wiado-

mo powszechnie, że w grę wchodziła nie tyle zakazana miłość, co prohitlerowskie sympatie
króla, z powodu których premier i rząd zmusili go do abdykacji; jednakże ponieważ prawdę
skrzętnie ukrywano przez lata, w pamięci współczesnych zapisał się przede wszystkim
jako romantyk, który wolał poślubić ukochaną kobietę, niż panować nad potężnym mocarst-
wem, jakim w owym czasie nadal była Anglia. Niemniej jego szeroko komentowany na
całym świecie wybór na żonę pani Wallis Simpson, dwukrotnej rozwódki, sprawił, że roz-
wody przestały być rzeczą wstydliwą, o której jeśli w ogóle mówiono w towarzystwie, to co
najwyżej ściszonym głosem. Zresztą nic dziwnego, że stanowiły temat tabu: w końcu aż do
roku 1858 rozwód można było uzyskać w Anglii tylko za specjalną uchwałą parlamentu, a w
następnych latach jeszcze przez długi czas jedynym powodem w miarę szybkiego otrzymania
zgody była zdrada żony, albowiem zdrada męża musiała być połączona z wyjątkowym okru-
cieństwem lub porzuceniem małżonki na co najmniej dwa lata.
W każdym razie właśnie za sprawą pani Wallis Simpson zaczęło być w Anglii głośno o
znacznie bardziej liberalnym w tej kwestii prawodawstwie amerykańskim, a zwłaszcza
skandynawskim, co doprowadziło do wydania nowej ustawy rozwodowej w rok po abdykacji
króla. Nie była wiele liberalniej sza od poprzedniej: na przykład trzeba było żyć w związku
małżeńskim przez trzy lata, zanim mogło się wystąpić o rozwód, a podstawą jego udzielenia
były tylko zdrada, porzucenie na co najmniej trzyletni okres, okrucieństwo bądź trwająca
przez pięć lat stwierdzona choroba psychiczna jednego ze współmałżonków. Ale czuło się, że
idzie nowe. Potem nastąpiła druga wojna światowa i towarzyszące jej rozluźnienie obyczaj-
ów, później okres odbudowy kraju ze zniszczeń i zaciskania pasa, a wreszcie zamożne lata pi-
ęćdziesiąte i sześćdziesiąte…
I rozwody za zgodą stron! Wszyscy rzucili się na nie jak pies na kiełbasę: Bynajmniej nie
wyłącznie dlatego, że byli nieszczęśliwi w swoich dotychczasowych związkach. Zwłaszcza
wyższe warstwy chciały przede wszystkim skorzystać z nowych możliwości, jakie nagle się
przed nimi otworzyły. Życie na kocią łapę nie pasowało do środowisk, z jakich się wywodzili;
uważali je za coś mało eleganckiego. Ale rozwód i kolejny ślub? Toż to tylko nowy pretekst
do przyjęć i zabaw! Tego właśnie chcieli, tym bardziej że dzieci nie były przeszkodą, bowiem
Angielki z wyższych sfer nigdy nie wychowują własnego potomstwa; najpierw wyręczają je
w tym niańki, a potem szkoły z internatem.
W każdym razie niedługo po moim urodzeniu rodzice zasmakowali w rozwodach jak kot w
śmietanie, w przerwach między nimi niefrasobliwie płodząc w wypadku ojca, a rodząc w
wypadku matki całe rzesze moich przyrodnich sióstr i braci. Między matką a ojcem nastąpiło
nawet coś w rodzaju współzawodnictwa, jeśli chodzi o liczbę zawartych małżeństw: wówc-
zas, kiedy odbywał się ślub Angusa i Laury, ojciec miał już dwunastą żonę, a matka jedenas-
tego męża. David, mój głuchy brat przyrodni, był synem ojca z jego trzeciego małżeństwa.
- Nic takiego - odpowiedziałem również na migi, kiedy zobaczywszy, jak uderzam głową w
słup, David podszedł do mnie i spytał, co się ze mną dzieje.
- Nie kłam.
- No dobra. Pamiętasz, jak włączyłeś kiedyś silnik motorówki dziadka i śruba poharatała
mi nogę?
- Tak.
- No więc teraz przechodzę o wiele gorsze katusze. Walenie łbem nic nie dało, idę się powi-
esić.
- Miłej zabawy - zasygnalizował. - A nie wolisz się upić? Mogę ci towarzyszyć.
- Nie, dziękuję. Muszę być trzeźwy, bo mam wygłosić mowę - odparłem.
- Jak chcesz. - Wzruszył ramionami i odszedł w stronę stołu z trunkami.
Kiedy stałem patrząc za nim, nagle doleciała mnie rozmowa Matthewa z ładną, rudą
dziewczyną, którą widziałem po raz pierwszy.
- Kim jest ten chłopak w popielatym fraku? - zapytała, wskazując odchodzącego Davida.
- Na imię ma David - rzekł Matthew.
- Atrakcyjny kąsek - skomentowała dziewczyna.
- Też tak uważam - przyznał Matthew.
- Ale dlaczego oni obaj wykonywali takie dziwne gesty? - zapytała.
- Kąsek jest głuchy.

- Ojej!
- Głuchy, ale zabójczo przystojny - dodał z westchnieniem Matthew.
Parę metrów dalej Fiona rozmawiała z dość dziwnie ostrzyżonym facetem, którego też
widziałem po raz pierwszy.
- Nic mnie tak nie irytuje podczas ślubów jak dzieci - mówiła właśnie. - Zupełnie jakby się
gnojki zmawiały wcześniej ze sobą: ja zepsuję początek, ty koniec.
Mężczyzna roześmiał się trochę sztucznie.
- Ale pies ich trącał, porozmawiajmy o czymś przyjemniejszym - oświadczyła. - Powiedz,
jak ci na imię?
- Gerald.
- A czym się zajmujesz? - spytała.
- Zostałem niedawno wyświęcony na księdza - odparł nieśmiało Gerald, spuszczając
wzrok.
- O Boże! A ślubów już udzielasz?
- Jeszcze nie miałem okazji, ale będę udzielał, oczywiście. Chociaż przyznam się, że oba-
wiam się pierwszego razu. Ilekroć o tym myślę, po prostu zżera mnie trema.
- Rozumiem to znakomicie! - zawołała Fiona. - Sama na przykład byłam okropnie stremo-
wana, zanim po raz pierwszy poszłam z kimś do łóżka. A ty?
Nie dosłyszałem, co odpowiedział ksiądz, bo w tym momencie rozległ się dźwięk gongu.
Wszyscy spojrzeli w kierunku, z którego dobiegał. To jeden z kelnerów uderzał miarowo
niewielkim młoteczkiem w mosiężny talerz zawieszony na drewnianym drążku.
- Panie i panowie, prosimy do stołu - powiedział stojący obok kelnera ojciec panny młodej.
Ruszyliśmy zgodnie w stronę stołów - ja w stronę tego, przy którym mieli zasiąść państwo
młodzi. Idąc spojrzałem z pewną obawą na Johna, który właśnie zajmował miejsce przy są-
siednim stole wraz z Mary, swoją aktualną żoną, o której aktywnym przedmałżeńskim życiu
erotycznym tak niefortunnie go poinformowałem. Oboje mieli rozognione twarze; najwy-
raźniej przed chwilą doszło między nimi do ostrej wymiany zdań. Bałem się, że John zdradził
jej, od kogo się dowiedział o jej romansie z Tobym de Lisie. Bardzo nie lubię, jak ktoś mnie
nienawidzi. A zwłaszcza, jeśli tym kimś jest ładna kobieta…
Usiadłem na oznaczonym moim nazwiskiem miejscu, obok jakiegoś nieznajomego starusz-
ka.
- Dzień dobry. Na imię mi Charles - przedstawiłem się.
- Nie żartuj pan, Charlesa pochowano dwadzieścia lat temu - żachnął się staruszek.
- Chyba jakiegoś innego Charlesa - powiedziałem, trochę zbity z tropu.
- Coś pan, przecież to był mój brat! Myślisz pan, że pozwoliłbym pochować w naszej rodo-
wej kaplicy kogoś obcego? - Łypnął na mnie gniewnie małymi, zaczerwienionymi oczkami.
- No nie, nie myślę nic podobnego - odparłem. - Nie chciałem pana urazić, ale ja naprawdę
mam na imię…
Staruszek już nie słuchał. Odwrócił się do swojej równie wiekowej sąsiadki i coś jej mówił,
stukając się palcem w czoło. Po tym, jak wbiła we mnie przerażony wzrok, domyśliłem się, że
staruszek ją poinformował, iż siedzą obok wariata, więc powinni się mieć na baczności, bo
mogę być niebezpieczny.
Spojrzałem na drugi koniec stołu, przy którym jakimś dziwnym trafem posadzono również
Scarlett, choć nie należała ani do rodziny, ani do najbliższych przyjaciół młodej pary. Dopiero
po chwili przyszło mi do głowy, że pewnie wcale jej tam nie posadzono, tylko widząc wolne
miejsce obok całkiem przystojnego mężczyzny, sama je zajęła. Kiedy na nią patrzyłem,
jednym haustem wychyliła kieliszek wina, po czym zarzuciła ręce na szyję swojemu sąsiado-
wi, którego - daję głowę - widziała po raz pierwszy w życiu.
- Na imię mi Scarlett - zawołała, całując go prosto w usta. - Pilnuj mnie, żebym za dużo nie
piła, bo jeszcze naprawdę zacznę cię uwodzić.
Najskrytszym marzeniem Scarlett, z którego kiedyś mi się zwierzyła, było poślubić arys-
tokratę. A jeśli nie arystokratę, to przynajmniej milionera. Uważała, że w tak ważnej kwestii
nie można po prostu zdawać się na los, lecz trzeba mu ze wszech miar pomagać. Dlatego ki-
edy już zamieszkaliśmy razem, a ja wybierałem się akurat na czyjś ślub czy inną uroczystość,
zapytała mnie wprost, czy nie mógłbym jej zabrać z sobą, bo chciałaby „pokręcić się trochę

wśród dobrze urodzonych". Nie miałem nic przeciwko temu i odtąd często ją zabierałem, a jej
bezpośredniość i całkowity brak ogłady z reguły potrafiły tchnąć element komizmu w na-
jbardziej napuszone ceremonie. Teraz też z dużym rozbawieniem obserwowałem jej sąsiada,
który próbował uwolnić się z gorących objęć mojej współlokatorki; Scarlett jakoś nie za-
uważyła, że po drugiej ręce faceta siedzi jego żona.
Wziąłem się do jedzenia tego, co jeden z kelnerów kursujących z półmiskami wokół stołów
nałożył mi na talerz. Laura oznajmiła mi wcześniej z dumą, że urządzaniem całego przyjęcia
zajmie się jej starsza siostra, która prowadzi w pobliżu restaurację. Z trudem odkroiłem, a po-
tem z jeszcze większym trudem przełknąłem kęs twardej jak podeszwa pieczeni. Byłem zdzi-
wiony, że w ogóle zdołano ją pokroić w plastry. Na moje oko musieli się chyba posłużyć piłą
tarczową. Spojrzałem współczująco w stronę Angusa i Laury; w końcu to żadna przyjemność
jeść stare buty na własnym weselu.
Zobaczywszy, że spoglądam w kierunku panny młodej, siedzący obok staruszek nagle po-
ciągnął mnie za rękaw. Widocznie już zapomniał, że niedawno doszedł do przekonania, iż
jestem groźnym wariatem.
- Ja też byłem kiedyś żonaty - rzekł. - I to z naprawdę piękną dziewczyną. Oczy miała błę-
kitne jak niebo, włosy barwy pszenicy, a policzki miękkie jak dojrzała brzoskwinia. Ale
móżdżek wielkości ziarnka fasoli, więc nasze małżeństwo nie trwało długo.
- Szkoda - powiedziałem. - Teraz stanowiliby państwo idealnie dobraną parę.
Zerkając na inne stoły widziałem, że wszyscy mają dość nieszczególne miny. Jedzenie na-
jwyraźniej nikomu nie smakowało i nikt nie chciał brać dokładek proponowanych przez kel-
nerów. Kiedy jeden z nich stanął przy mnie pokręciłem głową, natomiast mój wiekowy sasiad
zdecydowanym głosem wyraził dezaprobatę.
- Prędzej zjadłbym jądra mojego zmarłego brata! – zawołał
Tylko Tom, który siedział przy sąsiednim stole, zajadał tak, że aż mu się uszy trzęsły.
Wszyscy obserwowali go z największym zdumieniem i jakby lekką odrazą.
Kelnerzy zaczęli powoli zbierać talerze, potem wnieśli lody. Wyglądały bardzo ładnie, ale
były twardsze od kostek lodu, jakie wrzuca się do drinków. Kiedy omal nie złamałem łyżecz-
ki, a mimo to nie zdołałem ich nawet nadkruszyć, uznałem, że najwyższy czas wygłosić mo-
wę. Uderzyłem nieco zgiętą łyżeczką w kieliszek i wstałem z miejsca. Oczy wszystkich ski-
erowały się w moją stronę.
- Panie i panowie - zacząłem - niezmiernie mi przykro, że odrywam was od jakże smakowi-
tego deseru. Brawa dla siostry panny młodej! Jednakże jako drużba pana młodego muszę
wam powiedzieć parę rzeczy. Dopiero po raz drugi w życiu jestem drużbą. Mam nadzieję, że
poprzednim razem dobrze wywiązałem się ze swoich obowiązków. W każdym razie oboje no-
wożeńcy nadal ze mną rozmawiają, choć niestety, nie rozmawiają już ze sobą. Dwa miesiące
temu otrzymali rozwód.
Rozległy się salwy śmiechu. Wśród gości przy sąsiednim stole dojrzałem Carrie. Patrzyła
na mnie, z leciutkim uśmiechem. Zachęcony, podjąłem swoją przemowę.
- Tylko niech państwo nie myślą, że miałem w tym jakikolwiek udział. Jak się okazało, Pa-
ula wiedziała, że Pierś sypiał z jej młodszą siostrą, zanim wspomniałem o tym w swoim prze-
mówieniu. Zaskoczyła ją co prawda wiadomość, że sypiał również z jej matką, ale
podejrzewam, że to był tylko jeden z bardzo wielu powodów, dla których ich małżeństwo
trwało zaledwie dwa dni. Podobno wzajemne oskarżenia nie miały końca i doszło nawet do
rękoczynów. Ale nie chciałbym psuć uroczystego nastroju tego podniosłego dnia wspominaj-
ąc niepowodzenia innej pary, do której połączenia poniekąd przyłożyłem rękę. Nasz Angus, w
każdym razie, nie ma nic do ukrycia. A przynajmniej tak mi się wydawało, zanim… zanim…
Zawiesiłem głos, a goście parsknęli pełnym oczekiwania śmiechem.
- Za chwilę powrócę do tego wątku, lecz na razie chciałbym powiedzieć jedno: jestem pe-
łen podziwu dla Angusa i Laury za to, że zdecydowali się na ten jakże ważny w ich życiu
krok. Wiem, że sam nie potrafiłbym się na niego zdobyć, ale to w niczym nie umniejsza ra-
dości, jaką czuję, że postanowili się pobrać. A wracając do Angusa i owieczek… - znów za-
wiesiłem głos - w sumie nie było to nic ważnego. Panie i panowie, zdrowie młodej pary! - za-
kończyłem, podnosząc kieliszek.
- Zdrowie młodej pary! - zawołali chóralnie goście, też unosząc kieliszki.

Angus i Laura pocałowali się, pąsowi z przejęcia. Goście zaczęli klaskać. Kiedy brawa
umilkły, ojciec panny młodej podziękował mi za przemówienie, po czym dał znak orkiestrze.
Rozległa się muzyka. Angus i Laura pierwsi ruszyli na parkiet.
- Niech pan poprosi sąsiadkę i rusza z nią w tany - powiedziałem do sąsiada, wstając z mie-
jsca. - Szkoda marnować okazję!
Wzdrygnął się tak, jakbym zaproponował mu coś wielce nieprzyzwoitego, ale odwrócił się
do wiekowej damy, więc pomyślałem, że zamierza posłuchać mojej rady.
Omyliłem sie jednak. Już odchodziłem, kiedy dobiegły 1 ii oburzenia słowa:
Ma pani pojęcie?! Ten wariat chciał mnie zaprosić do tańca.
Wzruszyłęm ramionami. Facet miał o sobie o wiele za dobre mniemanie. Dlaczego miałbym
chcieć tańczyć z takim wrednym dziadygą? Ruszyłem na poszukiwanie Carrie
Kiedy ją wreszcie dojrzałem, tańczyła z jakimś barczystym szatynem. Stanąłem więc z bo-
ku i zacząłem przypatrywać się parom na parkiecie. Laura radziła sobie całkiem nieźle, nawet
jeśli jej ruchy do złudzenia przypominały skręty ciała arabskiej bajadery, za to Angus tylko
przestępował sztywno z nogi na nogę, jakby tańczył po raz pierwszy w życiu. Co może i było
prawdą; na przyjęciach zwykle wolał gadać z kumplami i pić. Mama Laury, starsza dama w
stroju od Coco Chanel i makijażu tak mocnym, jakby to małpa Coco dorwała się do szminki,
podrygiwała jeszcze energiczniej od córki. Tom skakał z entuzjazmem naprzeciw Scarlett;
wyglądali jak para kogutów szykujących się do walki. Różnica pomiędzy nimi polegała na
tym, że ona wiedziała, jak zabawnie muszą wyglądać, i śmiała się w głos, natomiast on miał
minę tak poważną, jakby wykonywał jakąś niezmiernie skomplikowaną czynność wymaga-
jącą pełnego skupienia. Najbardziej niezwykłym tancerzem ze wszystkich był jednak Gareth;
zwijał się, skręcał i skakał po całym parkiecie, energicznie wyrzucając na boki ramiona.
- Kiedy po raz pierwszy zobaczyłem, jak Gareth tańczy, przeraziłem się, że zaraz niechcący
trafi kogoś w nos - powiedział Matthew, stając obok mnie.
- Fakt, te wyrzuty ramion wyglądają dość niebez48 piecznie - przyznałem. - Ale za to
tańczy z sercem. Chyba sprawia mu to ogromną przyjemność. Znów spojrzałem w kierunku
Carrie.
- Bardzo ładna dziewczyna, nic dziwnego, że wciąż wodzisz za nią oczami - rzekł Mat-
thew. - A może to miłość od pierwszego wejrzenia?
- Co ty - obruszyłem się. - Skąd ci przyszło do głowy coś podobnego? Zresztą wcale nie
patrzę na nią, tylko na gościa, z którym tańczy. Patrzę i patrzę, ale wciąż nie mogę sobie
przypomnieć, na jakiej pozycji grał w nogę w naszej szkolnej drużynie. Był chyba
skrzydłowym, jednakże pojęcia nie mam, czy lewym, czy prawym. A gdyby nawet wpadła mi
w oko na weselu jakaś obca dziewczyna, co by z tego wynikło? Czy na świecie w ogóle istni-
eją faceci, co to by potrafili po prostu podejść do babki, która im się podoba, i powiedzieć:
„Cześć, mała! Na imię mi Charles, masz fart, bo o dzisiejszej nocy będziesz mogła opowiadać
wnuczkom"?
- Jeśli istnieją, nie są Anglikami - stwierdził Matthew.
- Masz rację - przyznałem z westchnieniem. - Co do mnie, muszą minąć przynajmniej trzy
tygodnie, zanim potrafię się zdobyć na to, żeby zadać dziewczynie zasadnicze pytanie.
Ponownie spojrzałem na tańczącą Carrie, boleśnie świadom prawdy własnych słów. Bo na-
wet jeśli zatańczę z nią raz czy dwa, co z tego? Może porozmawiamy chwilkę i może
będziemy się dobrze bawili, ale co dalej? Po weselu wyjedzie do Ameryki i tyle ją będę wid-
ział. Zresztą pewnie Fiona nie zmyślała mówiąc, że Carrie zadaje się tylko z nadzianymi face-
tami. Więc nawet gdyby nie wracała zaraz do Stanów Zjednoczonych, nie miałbym u niej
praktycznie żadnych szans, bo z kasą było u mnie autentycznie kiepsko. Poza tym bardzo nie
lubię kobiet, które polują tylko na facetów ze szmalem. W ogóle nie jestem zwolennikiem
małżeństwa, pojęcia nie mam, po co komu ten cholerny papierek, a już poślubienie kogoś, kto
może być stary, brzydki, nieciekawy, tylko dlatego, że ma pokaźne konto, wydaje mi się najg-
łupszą rzeczą, jaką może ze swoim życiem zrobić atrakcyjna dziewczyna. Przecież to piekło,
a nie normalne życie! I najgorsza forma prostytucji; już znacznie uczciwsza wydaje mi się
dziewczyna, która po prostu sprzedaje swój tyłek pod latarnią. W dodatku zawodowa prosty-
tutka sprzedaje się klientom tylko przez część dnia, resztę czasu ma wyłącznie dla siebie,
podczas gdy dziewczyna, która wychodzi za faceta dla pieniędzy, musi przebywać z nim

dzień w dzień przez następne dwadzieścia, trzydzieści lat albo i dłużej, chodzić z nim do łóż-
ka, rodzić mu dzieci, mieć go - od obudzenia do zaśnięcia - ciągle obok siebie, widzieć jego
twarz i uśmiechać się do niego. Nie bardzo sobie wyobrażałem, jak mógłbym chcieć tak spęd-
zić życie nawet z osobą, którą lubię i która mi się podoba, a co dopiero z kimś, w kim pociąga
mnie tylko jego stan posiadania. Ohyda!
Poczułem złość na Amerykankę. I na siebie, że moje zauroczenie nią było aż tak widoczne,
by wywołać komentarz Matthewa. Nie, kochana, pomyślałem, nic z tego. Może i jesteś ładna,
ale nie będę o ciebie zabiegał. Nie będę tu sterczał i czekał, aż skończysz tańczyć z innymi, w
nadziei że może potem raczysz zakręcić się ze mną.
Podszedłem do bufetu i kazałem sobie nalać podwójnego drinka.

Aż do wieczora nie zwracałem więcej uwagi na Carrie. Piłem, gadałem z przyjaciółmi, zna-
jomymi oraz ludźmi, których widziałem po raz pierwszy, i w sumie czas płynął mi całkiem
przyjemnie. W pewnym momencie zacząłem rozmawiać z dobrze zakonserwowaną, eleganc-
ko ubraną starszą panią, którą skądś pamiętałem. Dopiero w trakcie rozmowy, kiedy zapytała
mnie, jak się miewa mój ojciec, zorientowałem się, że to Flora, jego ósma czy dziewiąta żona.
Powiedziałem jej, że właśnie wrócił z Abaco, jednej z wysp Bahama, gdzie zwykle spędza
zimy.
- Och tak, pamiętam! - zawołała. - Przecież mnie też tam zabierał. Inni jeździli do Nassau
na New Providence, ale George zawsze zatrzymywał się na Abaco; twierdził, że tam są
najpiękniejsze plaże. Pozdrów go ode mnie bardzo serdecznie, jak go zobaczysz!
Kiedy odeszła, żeby porozmawiać ze znajomą, którą wypatrzyła w tłumie, zacząłem się
zastanawiać, jak to się dzieje, że wszystkie byłe żony wręcz uwielbiają ojca. Przecież zosta-
wiał je, w dodatku dla kobiet sporo od nich młodszych; jego aktualna małżonka ledwo
skończyła dwadzieścia lat, kiedy się pobierali.
Zdołałem jakoś w końcu unormować swoje stosunki ze starym podrywaczem, choć jako
nastolatek miałem do niego wiele pretensji o to, że rozszedł się z matką, skazując mnie na
szkoły z internatem. Dopiero z czasem zrozumiałem, że moje dzieciństwo, jako dziecka roz-
wiedzionych rodziców, nie różniło się specjalnie od tego samego okresu w życiu kolegów,
których rodzice stanowili zgodne małżeńskie stadła, gdyż - jak wspomniałem wcześniej - An-
gielki z wyższych sfer nigdy nie wychowują własnych dzieci, powierzając je najpierw opiece
nianiek, a potem oddając do prywatnych szkół. Co zamożniejsi przedstawiciele klasy średniej
naśladują pod tym względem arystokrację, tak więc w Anglii tylko synowie i córki robotni-
ków wychowują się normalnie w rodzinnym domu, tak jak dzieci we Francji, Włoszech i
innych krajach świata. Dla mnie natomiast i dla większości moich kolegów wczesny, spęd-
zany w internacie okres życia stanowił wyjątkowo nieprzyjemne doświadczenie.
Zdani na sadyzm wychowawców i okrucieństwo starszych kolegów, mali chłopcy z Eton i
innych ekskluzywnych szkół albo popadają w nerwice, albo upodabniają się z czasem do
swoich prześladowców i w miarę jak sami przechodzą z klasy do klasy, z coraz większym za-
pałem gnębią młodszych uczniów. Wszelkie zarzuty wobec angielskiego systemu edukacyj-
nego długo odpierano argumentem, że to właśnie dzięki niemu my, a nie Francuzi czy Włosi,
podbiliśmy Indie. No dobrze, może i był tu jakiś związek. Ale po jaką cholerę było je podbi-
jać, skoro później i tak musieliśmy się wynosić stamtąd jak niepyszni?
No, może jednak warto było, bo mamy przynajmniej w Anglii wiele znakomitych hindus-
kich restauracji, pomyślałem, choć i tak serwowane w nich jedzenie nie umywa się do tego,
jakie osobiście kosztowałem w Indiach. Mimo to jest o niebo lepsze od tych nieapetycznych
ochłapów! Popatrzyłem z niesmakiem na półmiski jadła czekające nietknięte na stole. Zbliża-
ła się już ósma, więc powoli czułem się coraz bardziej głodny, ale zupełnie nie miałem ochoty
brać do ust niczego, co przygotowała siostra Laury. Pomyślałem, że czas odszukać Scarlett i
ruszać do pobliskiego zajazdu, w którym kilka dni wcześniej zarezerwowaliśmy telefonicznie
pokoje. Może przynajmniej tam podadzą nam coś, co da się przełknąć, nie wywołując od-
ruchu wymiotnego. Zacząłem rozglądać się za Scarlett, kiedy podszedł do mnie Tom.
- Gdzie będziesz nocował? - spytał.

- Scarlett i ja mamy zarezerwowane pokoje w tutejszym zajeździe. Nazywa się „Wesoły
marynarz" czy jakoś podobnie - odparłem. - Myślałem, że ty, Fiona i reszta naszej paczki też
macie się tam zatrzymać?
- Zamierzaliśmy, ale nastąpiła pewna zmiana planu: wszyscy przenoszą się na noc do mnie.
Okazuje się, że Nancy, moja gospodyni, jest na miejscu i chętnie upichci nam na kolację ja-
jecznicę na boczku czy coś takiego. Jak masz ochotę, zapraszam.
- Świetnie, dzięki. Ale czy znajdzie się też miejsce dla Scarlett?
- Jasne! Przecież wiesz, że to całkiem spore zamczysko: ma sto trzydzieści siedem komnat i
wszystkie oczywiście, są wolne.
Korzystając z tego, że obaj byliśmy lekko podpici, postanowiłem zapytać Toma, jak to
faktycznie jest z tym jego bogactwem. Jeszcze na studiach wiedziałem, że jest dziedzicem
jednej z największych fortun, ale nigdy nie zastanawiałem się, co to właściwie znaczy. Zaczą-
łem o tym myśleć dopiero parę miesięcy temu, kiedy Scarlett przybiegła do mnie cała rozdy-
gotana, żeby pokazać mi egzemplarz jednego z londyńskich brukowców, w którym opubliko-
wano zdjęcie Toma, jak leży na ziemi po upadku z konia. Tak niefortunnie zakończył się bo-
wiem jego skok przez zwalone drzewo podczas pogoni za lisem. Pod zdjęciem biegł napis:
„Najzamożniejszy człowiek w Anglii nie potrafi utrzymać się w siodle".
- Tom, powiedz mi coś, o co już dawno chciałem cię zapytać: czy rzeczywiście jesteś
najbogatszym człowiekiem w Anglii?
- Totalna bzdura! - oburzył się mój przyjaciel. - Plotka wyssana z palca! Fiona i ja jesteśmy
dopiero gdzieś na siódmym miejscu. Na pierwszym wciąż figuruje królowa," na drugim
chyba Branson, ten gość od linii lotniczych… Wierz mi, Charles, naprawdę nie jestem najbo-
gatszy. Naprawdę! - powiedział to tak żarliwym tonem, jakby rozmawiał z inspektorem urzę-
du podatkowego.
- Dobra, wierzę - powiedziałem. - Nie ma sprawy.
- Świetnie - ucieszył się Tom. - I zanocujesz u mnie, tak? Lecę powiedzieć Scarlett! - Już
się oddalał, kiedy nagle odwrócił się i dorzucił: - No, chyba że jednak poszczęści ci się tej
nocy, co?
Uśmiechnąłem się blado; w końcu za stary jestem, żeby wierzyć w cuda. Zresztą nie ja
jeden miałem tego wieczoru powód do narzekań. Akurat kiedy patrzyłem na siedzącą nieco z
boku Lydię, pulchną, ciemnowłosą druhnę Laury, podszedł do niej Bernard, dość tęgi i
niezbyt bystry facet, którego znałem od lat, bo przyjaźnił się z Tomem. Lydia, porządnie
wstawiona, od połowy wieczoru posyłała w moją stronę zachęcające spojrzenia, ale mimo że
zawsze podobały mi się jej niewiarygodnie błękitne oczy, odstraszała mnie jej tusza. Poza
tym nie należę do mężczyzn, którzy wykorzystują pijane kobiety.
- Jak leci, Lydia? - zapytał Bernard.
- Do dupy - odparła ponuro.
- Ojej, dlaczego?
- Liczyłam na dobry seks! - zawołała. - Wszystkie znajome mi powtarzały, że na weselach
faceci lecą na druhny. Mówiły, że aż się będę musiała opędzać od napalonych gości. A tu nic!
Ani nawet języczka! Wybuliłam kupę forsy na kieckę i co mam z tego? Guzik! Nikt nawet ze
mną nie zatańczył! Nudzę się jak mops! Do dupy z takim weselem, słyszysz?
- Wiesz… no, jakby to powiedzieć… - zaczął się jąkać Bernard -jeśli naprawdę tak bardzo
ci zależy… no, to wiesz, może ja mógłbym… no, wiesz, z tobą…
- Nie wygłupiaj się! - oburzyła się Lydia. - Nie jestem aż tak zdesperowana!
- No, tak, tak, oczywiście - powiedział szybko Bernard przepraszającym tonem. - Tak sobie
tylko pomyślałem… Nie chciałem cię bynajmniej urazić…
Wtem usłyszałem obok siebie miły głos mówiący z lekkim amerykańskim akcentem:
- Cześć.
Była to Carrie.
- Cześć - odpowiedziałem, zdziwiony. - Myślałem, że już poszłaś.
- Nie, postanowiłam jeszcze trochę zostać. - Uśmiechnęła się. - Dopiero teraz zbieram się
do wyjścia. Zastanawiałam się, gdzie będziesz nocował.
- Miałem się zatrzymać w pobliskim zajeździe, nazywa się „Wesoły marynarz" czy jakoś
podobnie…

- „Szczęśliwy żeglarz".
- O właśnie! Ale przed chwilą przyjaciel zaproponował mi, żebym przenocował w jego
chacie razem z naszymi wspólnymi przyjaciółmi. Tak naprawdę to nie żadna chata, tylko og-
romny zamek. Jeden z najstarszych w tej okolicy.
- Szkoda, bo ja wynajęłam pokój w „Szczęśliwym żeglarzu". Myślałam, że może
pojedziemy tam razem.
- Aaa…
- No cóż, fajnie było cię poznać… a raczej nie poznać. Ale bardzo podobało mi się twoje
przemówienie. - Na moment umilkła, po czym dodała: - No cóż, czas na mnie.
- Nie, zostań jeszcze! - zawołałem. - W końcu nic nie stoi na przeszkodzie, żebyśmy pozna-
li się teraz. Jeszcze jest wcześnie, zabawa dopiero się rozkręca!
Carrie spojrzała dookoła na podsypiających na krzesłach wyczerpanych tańcami lub pod-
pitych gości. Tylko dwie pary kręciły się niemrawo po parkiecie do taktu równie niemrawej
muzyki.
- Oboje dobrze wiemy, że to nieprawda - powiedziała dziewczyna, kręcąc głową. - Cześć! -
dodała i skierowała się w stronę wyłożonej płytami ścieżki wiodącej z ogrodu na podjazd.
Miałem ochotę pobiec za nią i próbować ją zatrzymać, ale jak? Zakląłem pod nosem i nie
ruszyłem się z miejsca.

Kilka minut później nowożeńcy też zaczęli zbierać się do drogi. Laura ściskała i całowała
jakichś swoich dalekich kuzynów, powtarzając:
- Kocham cię, Rick, wiesz, jak bardzo cię kocham. Kocham cię, kocham, kocham ciebie i
Mike'a, kocham was obu bardzo mocno, chociaż widzimy się po raz pierwszy w życiu. Ale
naprawdę was kocham, kocham bardzo mocno, kocham…
- Nie zwracaj na nią uwagi - mruknął do mnie Angus. - Jest pijana. A przynajmniej mam
nadzieję, że jest pijana - dodał. - Bo jeśli nie, to dopiero wpadłem!
Zaczęliśmy iść wolno w stronę podjazdu, gdzie na nowożeńców już czekał wielki czarny
rolls-royce, ten sam, który przywiózł pannę młodą do kościoła. Ale teraz zmieniony był nie
do poznania, gdyż podchmieleni kumple Angusa wymalowali na nim różne napisy typu:
UWAGA! KIEROWCA PO PARU GŁĘBSZYCH! i OSTROŻNIE! DZIEWCZYNA W
CIĄŻY! Kiedy Angus otworzył drzwi, że środka wyskoczyła, becząc głośno, biała owca z
czerwoną kokardą, a za nią kilka rozgdakanych kur. Śmiechom zebranych nie było końca.
Laura odwróciła się plecami do odprowadzających, po czym cisnęła za siebie bukiet; zgod-
nie z tradycją ta dziewczyna, która złapie bukiet panny młodej, pierwsza stanie na ślubnym
kobiercu. Scarlett podskoczyła rozpaczliwie, żeby go chwycić, ale przeleciał nad jej głową w
kierunku Fiony; ta nawet nie wyciągnęła po niego ręki. Spadł na dziewczynę, która stała
przytulona do jakiegoś faceta; w półmroku nie widziałem jej twarzy. Dopiero kiedy złapała
bukiet, potrząsnęła nim tryumfalnie w powietrzu, po czym zarzuciła ręce na szyję towarzyszą-
cego jej faceta i zaczęła go namiętnie całować, poznałem, że to Lydia, druhna. A facetem,
którego całowała z takim zapałem, był spostponowany przez nią wcześniej Bernard. Na
bezrybiu i rak ryba, przemknęło mi przez głowę, ale gdzieś w głębi poczułem jakby lekką
zazdrość. Może sam powinienem był się zainteresować Lydią? Co z tego, że nie należała do
najszczuplejszych?
Nowożeńcy wsiedli do wozu i ruszyli z piskiem opon oraz brzękiem puszek, które przywi-
ązano im do tylnego zderzaka. Ich odjazdowi towarzyszyły oklaski, krzyki i gwizdy zeb-
ranych.
Wesele wyraźnie dobiegało końca. Większość gości od razu wsiadła do własnych wozów,
tylko nieliczni zaczęli wracać w stronę parkietu i stołów.
Spotkałem się z przyjaciółmi na skraju ogrodu, w miejscu, w którym umówiliśmy się si-
edem godzin temu.
- No, czas ruszać - rzekł Gareth. - Tom, jesteś trzeźwy?
- Jasne - zawołał z entuzjazmem Tom, podnosząc do góry oba kciuki. - Przez całą noc pi-
łem wyłącznie sok pomarańczowy.
Ale gdy tylko postąpił parę kroków do przodu, potknął się i zwalił na ziemię. Był pijany
jak bela.

- No, dobrze, ja będę prowadzić - powiedziała z westchnieniem Fiona, kiedy Matthew i Da-
vid pomogli Tomowi wstać. - Nie wypiłam zbyt dużo.
Obeszliśmy wszyscy dom i znaleźli się na podjeździe. Nadal stała tam całująca się namięt-
nie para. Przylgnęli do siebie tak mocno, że widać było po prostu jeden zwalisty kształt. Ale
dobrze wiedziałem, że to Lydia i Bernard. Zrobiło mi się żal samego siebie; dlaczego przez
cały wieczór nie zdołałem przygruchać sobie żadnej dziewczyny i muszę wracać z wesela z
kumplami, a jedyna przyjemność, jaka mnie jeszcze czeka tego dnia, to jajecznica na boczku?
Lydia miała rację: do dupy z takim weselem, pomyślałem.
Wsiedliśmy jakoś w szóstkę do land rovera. Tom, mimo naszych protestów, uparł się, że
jest trzeźwy i będzie prowadził. Ponieważ o tej porze nie było żadnego ruchu, ostatecznie uz-
naliśmy, że może siąść za kierownicą, byleby nie jechał zbyt szybko. Zresztą Tom nigdy nie
jeździł szybko, nawet kiedy był kompletnie trzeźwy. Wlókł się na ogół tak wolno, że zwykle
zatrzymywała go policja, by sprawdzić, czy nie jest przypadkiem pijany.
Kiedy tylko wóz ruszył, Gareth od razu zaintonował basem pieśń, którą podjęli wszyscy
oprócz Davida i mnie. Dawno nie widziałem przyjaciół w tak znakomitych humorach; fałszo-
wali straszliwie, ale nic im to nie przeszkadzało.
Powiedz mu, że go kochasz,
Przecież sobie na to zasłużył,
Z kim innym czas by mu się tak dłużył?
Powiedz mu, że go kochasz,
Daj mu, co masz najcenniejszego,
Przecież dawałaś wszystkim jego kolegom…
Przez jakiś czas biłem się sam z sobą w myślach, aż w końcu moje bardziej kochliwe - a
może raczej chutliwe - „ja" odniosło zwycięstwo.
- Tom, czy mógłbyś zatrzymać wóz? - poprosiłem. Tom tak gwałtownie nacisnął hamulec,
że o mało nie wybiłem głową przedniej szyby.
- Co się stało? - zapytał.
- No, hm, nic takiego, po prostu pomyślałem sobie, że chyba jednak przenocuję w za-
jeździe.
- Dlaczego, na miłość boską? - zawołał zdziwiony. Ale reszta przyjaciół chyba domyśliła
się, o co mniej więcej może mi chodzić, bo zaczęli śmiać się i pogwizdywać.
- Nie wygłupiajcie się - powiedziałem surowym tonem, wysiadając z land rovera. - To po-
ważna sprawa. Już od dawna zamierzam napisać monografię starych angielskich zajazdów,
które mają w nazwie terminy „żeglarz", „marynarz" lub „pirat". Sami rozumiecie, że nie mo-
gę zmarnować takiej okazji.

Po dwudziestu minutach szybkiego marszu znalazłem się na oświetlonym kilkoma latarni-
ami rynku Stoke Clandon. Właśnie tu, w samym centrum miasteczka, mieścił się całkiem ele-
gancki, otynkowany na biało zajazd, kryty czerwoną dachówką. „Szczęśliwy żeglarz" - głosił
wielki, złocony napis nad wejściem, a obok drzwi wisiał sporych rozmiarów szyld przedsta-
wiający marynarza w objęciach ponętnej syreny; nieco niżej, dwóch innych marynarzy poże-
rały rekiny. Nietrudno było zgadnąć, który z trzech rozbitków jest szczęśliwcem, na którego
cześć nazwano zajazd.
Pchnąłem ciężkie drzwi i wszedłem do środka.
Nie żałowałem swojej nagłej decyzji, choć nie wiedziałem, co z tego wyniknie. Może Car-
rie już poszła spać? Jeśli nawet, postanowiłem, że zastukam do jej drzwi i ją obudzę. Żyje się
raz!
W recepcji nie było nikogo. Podszedłem jednak do kontuaru i już miałem nacisnąć dzwo-
nek, kiedy spojrzałem w lewo, gdzie znajdował się niewielki hali. Ktoś siedział w głębokim
skórzanym fotelu, zwróconym do mnie tyłem. Widziałem tylko czubek damskiego buta.
Pomyślałem, że pewnie recepcjonistka miała dość siedzenia na twardym krześle i przesiadła
się na fotel, żeby uciąć sobie drzemkę.
- Halo, jest tam kto? - zapytałem, podnosząc nieco głos.
- Cześć - powiedziała Carrie, wychylając się z fotela i obracając w moją stronę. - A jednak
się zjawiłeś.

- No, tak - przyznałem. - W końcu okazało się, że nie ma miejsca dla wszystkich, więc…
- Nie ma miejsca? W zamku?
- To bardzo mały zamek - oświadczyłem, podchodząc do niej. - Tyci, tyci. Jeden pokój na
parterze i jeden na piętrze. Już się dzisiaj takich nie buduje, bo to bardzo nieekonomiczne.
Do hallu wszedł kelner i zatrzymał się przy nas.
- Czy coś państwu podać? - spytał.
- Tak, dla mnie whisky - odparłem, po czym zwróciłem się do Carrie: - A na co ty masz
ochotę?
- Też chętnie napiję się whisky.
- W takim razie dwie whisky - powiedziałem do kelnera.
Skinął głową i wyszedł. Obróciłem się w stronę Carrie, ale okazało się, że fotel, na którym
siedziała, jest pusty. Dziewczyna znikła. Pomyślałem, że robi mi głupi kawał, kiedy nagle w
drzwiach stanął George, jeden z gości Angusa i Laury. Był to łysy, otyły, pewny siebie i
wyjątkowo nudny jegomość, z którym zamieniłem kilka słów na weselu. Wyraźnie nie nale-
żał do ludzi, z jakimi miałbym ochotę bliżej się zaprzyjaźnić. Zorientowałem się, że to na
jego widok Carrie musiała albo czmychnąć, albo gdzieś się schować.
- Czołem, czołem! - zawołał, kiedy mnie zauważył. - Też się tu zatrzymałeś?
- Cześć…
- Nie widziałeś przypadkiem Carrie?
- Słucham? - spytałem udając, że nie wiem, o kogo chodzi.
- Carrie - powtórzył George. - Bardzo ładna Amerykanka. Nogi aż po szyję! Też była na
weselu. Przyjemnie pachnie.
- Nie, przykro mi - skłamałem.
- Cholera! Niech to diabli! - zaklął George. - Wyraźnie na mnie leciała! Byłem pewien, że
uda mi się zaciągnąć ją do łóżka.
Carrie wystawiła głowę zza kanapy stojącej za jego plecami, zrobiła oburzoną minę, a po-
tem wysunęła w jego stronę język. Najwyraźniej była zupełnie innego zdania na temat tego,
czy na niego leciała i czy by mu się ulało zaciągnąć ją do łóżka.
- Słuchaj, gdybyś ją zobaczył - ciągnął George - powiedz jej, że poszedłem na górę, dobr-
ze? Pokój numer siedem.
- Oczywiście. Życzę dobrej nocy!- zawołałem zadowolony, że facet się zmywa.
George wykonał krok w stronę drzwi, ale w tym momencie stanął w nich kelner z tacą.
- Pańska whisky - powiedział, wręczając mi jedną ze szklanek przyniesionych na tacy. - I
druga dla…
- Też dla mnie! - zawołałem, zabierając mu pospiesznie z tacy szklankę przeznaczoną dla
Carrie. - Na drugą nóżkę!
- Świetny pomysł - stwierdził George. - Jeśli nie masz nic przeciwko temu, chętnie się do
ciebie przyłączę.
- No… Oczywiście…
- Jeszcze jedną whisky - powiedział do kelnera. - I cygaro. Albo nie, proszę od razu
przynieść butelkę. Posiedzimy tu sobie i pogadamy do świtu, co? - dodał, zwracając się do
mnie. - Chyba nie warto kłaść się spać.
Usiadłem na fotelu, na którym wcześniej siedziała Carrie, a George rozsiadł się wygodnie
na kanapie. Bez pytania wziął ode mnie jedną ze szklanek whisky, pociągnął spory haust i
mlasnął ze znawstwem wargami.
- Dobra!
Carrie wystawiła głowę nad oparcie i pokręciła nią, marszcząc zabawnie czoło. Nie miałem
pojęcia, jak spławić George'a. Założył nogę na nogę i rzeczywiście wyglądał tak, jakby za-
mierzał siedzieć do białego rana.
- Piękny ślub, prawda? - zagaił po chwili rozmowę.
- No…
- Chodziłem do szkoły z Buftym, bratem Angusa. Wspaniały facet. Był wyżej ode mnie,
więc przez dwa lata musiałem mu usługiwać. Dymał mnie tak, że aż mi sperma tryskała usza-
mi. Ale w sumie była to dla mnie dobra lekcja życia.

Carrie wysunęła się na czworakach zza kanapy i zaczęła skradać w stronę drzwi. Jeszcze
chwila i udało jej się wymknąć z hallu. Byłem pewien, że zaczeka na mnie gdzieś na scho-
dach. Chciałem powiedzieć, że poczułem się senny i idę na górę, ale bałem się, że George
ruszy za mną. Postanowiłem wstrzymać się kilka minut.
- A ty skąd znasz Angusa i Laurę? - zapytał George, biorąc kolejny haust whisky.
- Przyjaźnię się z Angusem od studiów - odparłem i też podniosłem szklankę do ust.
Wbrew temu, co twierdził mój rozmówca, whisky nie wydała mi się rewelacyjna. Ale nie była
też najgorsza.
- A, ze studiów. No, ja tam uznałem, że studia mi na nic. Bo jak ktoś chce pracować na
giełdzie, to po jakie licho ślęczeć mu kilka lat nad powieściami jakiegoś Wordswortha, co?
Mam rację?
- Pewnie - potwierdziłem. - Ballady Shakespeare'a też na nic by ci się nie zdały.
- Jasne. Wystarczy mi, że oglądam telewizję. Ziewnąłem udając, że robię się coraz bardziej
śpiący, kiedy znów zjawił się kelner. Postawił przed George'em butelkę szkockiej i talerzyk,
na którym leżało grube cygaro, a następnie zwrócił się do mnie.
- Przepraszam bardzo - zaczął - ale pańska żona prosi pana na górę. Gdyby był pan tak pij-
any, że nie pamiętałby numeru pokoju, mam przypomnieć, że zatrzymali się państwo w dwu-
nastce.
- Moja żona? - zdziwiłem się.
- Tak, proszę pana - powiedział kelner, spoglądając na mnie znacząco.
- A, moja żona! - zawołałem, pojmując wreszcie, o co chodzi.
- No, no, ładnie się schlałeś, jeśli zapomniałeś, że jesteś żonaty! - zawołał George
rechocząc.
- Tak jakby… - Wstałem wolno z fotela i zacząłem się chwiać, udając pijanego. - Przep-
raszam, ale muszę iść na górę… Dobranoc… - wybełkotałem.
- Idź, idź, nie ma sprawy. - George machnął do mnie ręką. - Ja na szczęście jestem kawale-
rem, więc mogę siedzieć i pić, jak długo mam ochotę. Chociaż może poszukam jeszcze tej
Amerykanki, Katie czy jak jej tam.
- Carrie - poprawiłem go odruchowo. - Jak w tej sztuce Dreisera.
- Masz rację, Carrie. Ładna bestia. I mówię ci, okropnie była na mnie napalona! - Znów za-
rechotał, mrugając do mnie porozumiewawczo.

Wyszedłem z hallu, zataczając się jakbym był pijany w sztok, bo George wciąż mógł mnie
widzieć przez otwarte drzwi. Bałem się, że w drodze do schodów natknę się na kogoś zna-
jomego, kto, widząc mnie w takim stanie, zechce odprowadzić mnie do pokoju. Nie miałem
ochoty nikomu wyjaśniać, że wcale nie jestem pijany i sam świetnie sobie poradzę; zresztą
nikt by mi nie uwierzył, bo dokładnie w ten sposób tłumaczą się wszyscy pijacy. Na szczęście
nikogo nie spotkałem. Wbiegłem szybko na pierwsze piętro i ruszyłem w głąb korytarzem,
szukając drzwi oznaczonych numerem dwanaście.
Gruba, czerwona wykładzina tłumiła moje kroki. Kiedy doszedłem do końca korytarza,
okazało się, że na pierwszym piętrze jest tylko dziesięć pokoi. Klnąc w duchu, wróciłem na
schody i wszedłem piętro wyżej.
Wreszcie stanąłem zasapany przed właściwymi drzwiami i podniosłem rękę, żeby w nie
zastukać. Nagle zawahałem się. Nie bardzo wiedziałem, co powiedzieć, kiedy Carrie mi ot-
worzy. A może straciła nadzieję, że się zjawię i położyła się spać? Minęła dobra chwila, za-
nim zdecydowałem się leciutko zapukać.
Drzwi uchyliły się natychmiast, zupełnie jakby dziewczyna przy nich czekała. Ale nie ot-
worzyła ich szeroko, a tylko zrobiła szparę, przez którą wysunęła głowę.
- Cześć - powiedziała.
- Cześć. Przepraszam, że to tak długo trwało, ale nie bardzo wiedziałem, jak się odczepić
od tego nudziarza. Dzięki za pomoc.
- Drobiazg. - Wciąż nie otwierała szerzej drzwi; patrzyła na mnie przez szparę, jakby nie
mogąc się zdecydować, czy mnie wpuścić, czy nie.

- Słuchaj, może przyczaimy się gdzieś tu na korytarzu i poczekamy, aż George, ten nudzi-
arz, wreszcie sobie pójdzie, a wtedy znów zejdziemy na dół, dobrze? - zaproponowałem w
końcu, przysuwając się nieco bliżej drzwi.
- Zwykle nie czaję się nocami na hotelowych korytarzach, ale jest to jakiś pomysł - po-
wiedziała. - A ty często się czaisz?
- Niestety, raczej nie mam pod tym względem doświadczenia - przyznałem. - Ale
najwyższy czas spróbować.
- Może jednak lepiej wejdź do środka, poczaimy się tu trochę razem, a potem zobaczymy…
Otworzyła drzwi szerzej i wpuściła mnie do pokoju.

Staliśmy naprzeciwko siebie w ciszy, która doskwierała mi coraz bardziej. Żałowałem, że
nie wziąłem ze sobą na górę drinka, bo przynajmniej miałbym jakiś rekwizyt, I›ś, czym
mógłbym się zająć. Zacząłem rozglądać się po wnętrzu, szukając czegoś, co podsunęłoby mi
temat rozmowy, ale nic szczególnego nie rzucało mi się w oczy. Był to typowy pokój hote-
lowy, urządzony dokładnie tak samo, jak inne pokoje w prowincjonalnych angielskich hote-
lach z pewnymi pretensjami do elegancji: szerokie łóżko, stylowa komoda, nocny stolik z
lampą przysłoniętą abażurem kremowej barwy i nieciekawy widoczek na ścianie.
- Palisz? - spytałem w końcu.
- Nie.
- Ja też nie, a szkoda, bo gdybyśmy palili i gdybym miał przy sobie papierosy, mógłbym
cię poczęstować, a potem usiedlibyśmy naprzeciwko siebie i palili w milczeniu przez kilka
minut, ja zaś nie czułbym, że muszę koniecznie coś powiedzieć. I może przez tych kilka mi-
nut zdołałbym wymyślić jakąś niezwykle zabawną anegdotę. A tak… - Rozłożyłem bezradnie
ręce. - W głowie mam kompletną pustkę. Wiem tylko, że ogromnie mi się podobasz.
Carrie postąpiła krok bliżej.
- Zauważyłam, że nowożeńcy nie pocałowali się w kościele, i wydało mi się to bardzo
dziwne. W Ameryce nowożeńcy zawsze się całują na koniec ceremonii.
- Rzeczywiście, znam to z amerykańskich filmów. U was, kiedy jest już po wszystkim, pas-
tor mówi do pana młodego, że teraz może pocałować pannę młodą. Ale tu ta moda jeszcze nie
dotarła. My, Anglicy, jesteśmy bardzo konserwatywni.
- Wiesz, zawsze się boję, że kiedy stanę przed ołtarzem i nadejdzie ta chwila, gdy mój świ-
eżo poślubiony małżonek będzie miał mnie pocałować, dam się ponieść uczuciom i posunę
się za daleko.
- Co rozumiesz przez „za daleko"? - spytałem cicho, robiąc krok w jej stronę.
- Sama nie wiem… Chyba… - Carrie też przysunęła się bliżej i musnęła mi wargami po-
liczek. - Chyba taki pocałunek byłby jak najbardziej na miejscu.
- Zgadzam się w zupełności.
Staliśmy tak blisko siebie, że czułem zapach jej perfum i ciepło bijące od jej ciała.
- A nie wydał ci się zbyt zimny? - zapytała z leciutkim uśmiechem. - Może taki… - pocało-
wała mnie lekko w usta -…byłby bardziej właściwy?
- Rzeczywiście - przyznałem głosem niewiele donośniejszym od szeptu. - Chociaż zbli-
żamy się niebezpiecznie do granicy, której nie należy przekraczać…
Mówiąc to, przysunąłem usta do warg Carrie, które rozchyliły się pod naporem moich.
Czułem ich niewiarygodną miękkość i jakby poziomkowy smak. Wsunąłem jedną rękę w jej
włosy, poczułem na plecach jej dłonie.
-…przynajmniej w kościele - dokończyłem, kiedy po dłuższym czasie przerwaliśmy poca-
łunek.
Zaśmiała się cicho, po czym znów zaczęła się ze mną całować. I nie zaprotestowała, kiedy
delikatnymi ruchami począłem rozpinać jej bluzkę.

- A teraz… nie myślisz, że pastor byłby zły, gdyby sprawy wymknęły mu się tak dalece
spod kontroli? - zapytałem jakiś czas później.
Znów zaśmiała się cicho i tylko mocniej do mnie przytuliła. Leżeliśmy oboje nadzy na jej
łóżku i właśnie mieliśmy zacząć się kochać. Ale ja jeszcze nigdy nie kochałem się z

dziewczyną na pierwszej randce; czułem mi,- dziwnie nieswój, zdenerwowany, spięty, i tak
jak wcześniej brakowało mi słów, tak teraz nie umiałem i'i/ostać mówić.
- Chyba byłby bardzo zły - kontynuowałem. - Coś takiego pasuje nie do zaślubin w kości-
ele, lecz do miodowego miesiąca. A wiesz, dlaczego miesiąc miodowy nazywa się mi-
odowym miesiącem?
- Nie - szepnęła, łaskocząc mnie w ucho.
- Bo kiedyś na księżyc mówiło się miesiąc. Chodzi o to, że facet po raz pierwszy widzi
tyłek swojej wybranki, który zgodnie z dawnymi kanonami urody powinien wyglądać jak mi-
esiąc, czyli księżyc, w pełni. A „miodowy" dlatego, że jest to bardzo słodki widok.
- Zabawny jesteś - powiedziała Carrie. - I bardzo cię lubię, wiesz? Ale teraz nie mów już
nic więcej, dobrze?
I uciszyła mnie, obejmując mocno i wsuwając mi język między wargi.

Obudził mnie zgrzyt zaciąganego zamka błyskawicznego. Kiedy wolno otworzyłem oczy,
zobaczyłem Carrie, która w pełni ubrana, właśnie kończyła dopinać torbę podróżną. W poran-
nych promieniach słońca wpadających przez okno wyglądała jeszcze piękniej niż wczoraj.
Patrzyłem na nią przez chwilę, nadal otumaniony snem, nie bardzo wiedząc, co się dzieje.
- Dlaczego się pakujesz? - spytałem w końcu, przecierając oczy wierzchem dłoni i unosząc
się nieco w pościeli.
- Muszę jechać - odparła.
- Dokąd?
- Do Ameryki. O drugiej mam samolot.
- To istna tragedia! - zawołałem, teatralnym gestem wyrzucając w górę ramiona i opadając
z powrotem na poduszki.
- Zanim wyjadę, chcę cię spytać o jedno: uważasz, że kiedy najlepiej ogłosić zaręczyny?
Poczułem się tak, jakby wylała na mnie kubeł zimnej wody.
- Czyje zaręczyny? - spytałem niepewnie.
- Jak to czyje? - zdziwiła się. - Nasze! Przecież przespaliśmy się ze sobą, więc chyba mam
prawo oczekiwać, że się ze mną ożenisz. Chyba… chyba nie zamierzałeś mnie wykorzystać i
porzucić?
Zgłupiałem. I poczułem, jak lodowate ciarki przechodzą mi po grzbiecie. Tej ślicznej dzi-
ewczynie naprawdę odbiło! Jak jej wytłumaczyć, że nie zamierzałem się z nią żenić? Podoba-
ła mi się, poszedłem z nią do łóżka i fakt, było nam cudownie, kiedyśmy się kochali, ale bez
przesady; to jeszcze nie powód, żeby się od razu żenić! Poza tym zawsze myślałem, że
Amerykanie są bardziej wyzwoleni od nas, ale może - przemknęło mi przez głowę - Carrie
należy do amiszów czy jakiejś innej zwariowanej staromodnej sekty?
- Słuchaj, małżeństwo to poważny krok - zacząłem, siląc się na spokojny ton, choć
wszystko we mnie wrzało. - Trzeba się poważnie zastanowić, żeby nie popełnić błędu. Znamy
się bardzo krótko, więc… - Podniosłem na nią wzrok i zobaczyłem, że uśmiecha się od ucha
do ucha. Dopiero wtedy przejrzałem na oczy. - Żartowałaś! - zawołałem.
Skinęła głową i roześmiała się w głos.
- O Boże! Przez moment myślałem, że jakimś cudem znalazłem się w Fatalnym zaurocze-
niu, wiesz, tym filmie z Glenn Close i Michaelem Douglasem. I że jak wrócę do domu, okaże
się, że wsadziłaś do pieca mojego ukochanego królika…
- Nic się nie bój - powiedziała. - Chociaż bardzo możliwe, że oboje marnujemy w tym mo-
mencie wyjątkową szansę. Cześć!
Mrugnęła do mnie, wzięła torbę i wyszła z pokoju. Miałem ochotę za nią biec, ale po pi-
erwsze, nie lubię uganiać się nago za dziewczynami po hotelowych korytarzach, a po drugie,
nie bardzo wiedziałem, co jej powiedzieć. To, że było nam razem świetnie, wiedziała sama.
Opuściłem głowę na poduszkę, przekręciłem się na bok i po chwili zapadłem w błogi sen.

II.

TRZY MIESIĄCE PÓŹNIEJ

Nie ma dwóch zdań, że facet, który wynalazł budziki, od dawna smaży się w piekle. I dobr-
ze mu tak; myślę, że na niczyją głowę nie sypie się co rano tyle przekleństw. Kiedyś, zaintry-
gowany kim był ten gość - jakimś pomylonym wynalazcą, któremu zdawało się, że zostanie
dobroczyńcą ludzkości - postanowiłem dowiedzieć się o nim czegoś więcej i sięgnąłem do
encyklopedii. Okazało się jednak, że nie wiadomo, kto pierwszy skonstruował budzik - czy
też „budzidło", bo tak zwano wcześniej to diabelskie urządzenie - w tej postaci, w jakiej
znamy go obecnie. Zaczęło się całkiem niewinnie od repetierów, czyli niedużych zegarków,
które za naciśnięciem sprężyny wybijały godziny, a nawet kwadranse lub minuty. Chodziło o
to, żeby można było sprawdzić godzinę po ciemku bez rozniecania ognia za pomocą krzemi-
enia i krzesiwa, bowiem zapałek wówczas jeszcze nie wynaleziono.
Ale prawdziwym prekursorem budzika była po prostu dzwonnica. Zanim wymyślono ze-
gary mechaniczne, do odmierzania czasu służyły zegary słoneczne i klepsydry na piasek albo
wodę. Starożytnym było właściwie wszystko jedno, jaka akurat jest pora; w Grecji i Rzymie
dzielono zresztą dzień i noc na dwanaście godzin każde, licząc od wschodu do zachodu słoń-
ca, tak więc latem godziny były dłuższe, a zimą krótsze. I słusznie, bo zimą najprzyjemniej
jest długo sypiać.
Dopiero chrześcijańskie średniowiecze dostało hopla na punkcie punktualności. Zaczęło się
od wprowadzenia kanonicznych pór modlitw. Specjalnie wyznaczony mnich dyżurował przy
klepsydrze, po czym o piątej rano biegł do dzwonnicy i ciągnął za sznury, stawiając na nogi
całą okolicę. Ale ponieważ klepsydry były dość niedokładnymi urządzeniami do pomiaru cza-
su, godziny wypadały w każdym kościele o nieco innej porze; na przykład w Paryżu dzwony
przez cały dzień biły co kilka minut. Król Francji Karol V, któremu nie dawały rano spać, tak
się w końcu zirytował, że w 1370 roku zainstalował na swoim pałacu jeden z pierwszych ze-
garów mechanicznych i rozkazał, aby zsynchronizowano z nim wszystkie inne zegary oraz bi-
cie dzwonów. Odtąd o piątej budziła króla straszliwa kakofonia, lecz mógł przynajmniej
wsadzić głowę pod poduszkę i po chwili zasnąć z powrotem. Nic dziwnego, że przeszedł do
historii jako Karol Mądry.
Budzik ma jednak tę wyższość nad kościelnymi dzwonami, że można go po prostu
wyłączyć. Jak już mówiłem, z biegiem lat nabrałem takiej wprawy, że wyłączam go przez
sen, gdy tylko zaczyna terkotać. Oczywiście, nie czynię tego świadomie; to podświadomość -
w trosce o moje zdrowie i urodę, bo podobno sen jest dla nich najważniejszy - pilnuje, żebym
się dobrze wysypiał. Tak jak wszystkich śpiochów spotykają mnie z tego powodu nieprzyj-
emności w pracy; mam za to szansę być w przyszłości całkiem dziarskim i przystojnym sta-
ruszkiem. Chyba że wcześniej wpadnę pod samochód… Bo choć podświadomość nauczyła
się już wygrywać z budzikiem, z rozpędzonym samochodem nadal nie ma szans. Może z bra-
ku doświadczenia? W końcu budzik nastawiamy codziennie, a pod samochód na ogół wpa-
damy raz. I to też nie wszyscy, zaledwie niewielki procent…
- O kurwa! - zawołałem, kiedy wreszcie obudziłem się sam i spojrzałem na tarczę.
Było dwadzieścia po dziesiątej, a o jedenastej mieliśmy być ze Scarlett na ślubie!
Zerwałem się z łóżka i od razu w piżamie pognałem budzić Scarlett. Pchnąłem na oścież
drzwi jej pokoju, wpadłem do środka i stanąłem jak wryty. Nie dbam specjalnie o porządek,
ale bałagan, jaki panuje u Scarlett, zaskakuje mnie za każdym razem, kiedy do niej wchodzę.
Na podłodze piętrzyły się rzucone byle jak na stos sukienki, bluzki, bielizna i pończochy;
obok poniewierały się płyty, gazety, pisma, brudne talerze, szklanki, a nawet ogryzki. Nadep-
nąłem niechcący na leżącą na mojej drodze maskotkę, pluszowego pieska, który zapiszczał
tak głośno, że aż podskoczyłem. Hałas zbudził Scarlett; oderwała głowę od poduszki, prze-
cierając zaspane i zalepione maskarą oczy.
- Co… co się stało? - zapytała niemrawo.
- Jak to co?! Spójrz na zegarek, na miłość boską! - zawołałem.
Scarlett wyciągnęła w bok rękę, wzięła ze stolika nocnego wielki różowy budzik z myszką
Miki na tarczy i podsunęła go sobie pod nos.
- O kurwa! - zawołała, gwałtownie siadając na łóżku. - Spóźnimy się na ślub!
- Zdążymy, jeśli się pospieszysz - powiedziałem. - Ja wskakuję pod prysznic, a ty wstawaj!

Ogoliłem się najszybciej, jak umiałem, po czym wziąłem gorący prysznic i owinąwszy się
ręcznikiem, wybiegłem mokry z łazienki, żeby Scariett też mogła się wykąpać. Dopiero w
pokoju wytarłem się do sucha, po czym włożyłem czyste gatki i skarpetki, a następnie białą
koszulę i szarą kamizelkę. Zawiązałem pod szyją ciemny krawat w pomarańczowe koła,
wciągnąłem spodnie i z frakiem przerzuconym przez ramię przeszedłem do kuchni.
Znad opiekacza unosiły się gęste kłęby dymu. Najwyraźniej Scarrlet wsunęła do niego
kromkę pieczywa , zanim pobiegła się umyć Wyłączyłem urządzenie, wyjąłem spaloną
grzankę, po czym nalałem sobie szklankę soku pomarańczowego z dzbanka stojącego w lo-
dówce. Zwykle wolę z rana kawę, ale tym razem nie było czasu na parzenie.
- Tost ci sie spalił - powiedziałem do Scariett, kiedy otulona szlafrokiem zjawiła się w
kuchni.
- Nie szkodzi - oznajmiła. - Ostatnio czytałam, że węgiel jest bardzo zdrowy.
Posmarowała czarną kromkę grubą warstwą dżemu zajadać z wielkim apetytem. Ja tymcza-
sem dopiłem sok spojrzałem na zegarek.
- Za kwadrans jedenasta. Nie jest źle, mamy jeszcze kupę czasu!
- Dobrze ci. mówić! - zawołała Scariett. - Ale ja jestem druhną! Muszę być punktualnie!
Cisnęła do ziewu napoczętą grzankę i pognała się ubrać.

Dosłownie dwie minuty później wybiegliśmy przez frontowe drzwi. Ja wkładałem po
drodze frak, a Scarrlett długą, falbaniastą suknię z atłasu w brzoskwiniowym kolorze; panna
młoda bowiem zażyczyła sobie, żeby druhny wystąpiły w kreacjach jej ulubionej barwy.
- Bierzemy taksówkę, czy jedziemy moim wozem? - zapytała w biegu Scariett; wiedziała,
że nie możemy jechać volvo, bo właśnie po raz kolejny stało w warsztacie.
- Taksówkę - zadecydowałem. - Nie ma sensu tracić czasu na szukanie miejsca do parko-
wania.
Zaczęliśmy się rozglądać nerwowo po naszej bądź co bądź ruchliwej ulicy, ale nie mog-
liśmy wypatrzyć ani jednej wolnej taksówki.
- Lepiej jedźmy twoim wozem - postanowiłem w końcu.
Rzuciliśmy się pędem w stronę mini coopera, ale już z daleka dojrzeliśmy wielką żółtą blo-
kadę na przednim kole od strony chodnika. Scariett nie zapłaciła dwóch mandatów pod rząd
za złe parkowanie, więc służba drogowa najwyraźniej uziemiła ją na dobre. Prawdziwy pech!
- O kurwa! - zawołaliśmy oboje, zatrzymując się obok wozu.
- W tył zwrot i biegiem do kościoła! - zakomenderowałem po chwili. - Nie ma sensu tracić
czasu na łapanie taksówki, bo spóźnimy się na pewno!
Scariett skinęła głową, podkasała brzoskwiniową suknię i ruszyła ulicą takim sprintem, że
musiałem bardzo szybko przebierać nogami, żeby dotrzymać jej tempa. Pędziliśmy ile tchu
przez miasto, przebiegając jezdnie na czerwonych światłach i bynajmniej nie przejmując się
trąbieniem rozzłoszczonych kierowców, którzy musieli hamować, żeby nas nie rozjechać.
Przed samym kościołem przegoniliśmy parę biegaczy w dresach; musieliśmy stanowić
niecodzienny widok, pędząc tak na złamanie karku w eleganckich strojach, bo ludzie stawali i
gapili się na nas W pewnym momencie od sukni Scarlett odpadł kawa! materiału; chciałem
zatrzymać się i go podnieść, ale mnie powstrzymała.
- Mie warto! - zawołała zasapana. - Ta kiecka jest taka obszerna, nikt nie zauważy, że cze-
goś jej brak!
Wreszcie, spoceni i zziajani, dobiegliśmy do kościoła, akurat w chwili, kiedy dzwony na
wieży zaczęły wybijać jedenastą. Na ulicy stała elegancka limuzyna, z której właśnie
wysiadała panna młoda. Scarlett pomknęła w jej stronę, żeby towarzyszyć jej podczas
uroczystego wejścia do kościoła, ja zaś wbiegłem szybko po schodach, biorąc po dwa stopnie
naraz, i wpadłem do środka dostojnej świątyni przez szeroko otwarte, bogato rzeźbione drzwi.
Zatrzymałem się za progiem, zdumiony przepychem wnętrza, liczbą obrazów, rzeźb, zło-
ceń, lichtarzy i świec. Rzadko bywam w katolickich kościołach, a świątynie anglikańskie są
znacznie ubożej wyposażone. W końcu ruszyłem główną nawą w stronę ołtarza, rozglądając
się dyskretnie na boki. Kiedy ujrzałem w jednej ławce Fionę i Garetha, a w rzędzie przed nimi
Matthewa i Davida, podszedłem i stanąłem obok brata.

Nie rozumiem, jak to się dzieje, że oni zawsze zjawiają się punktualnie, a ja i Scarlett za
każdym razem się spóźniamy.
- Cześć - powiedziałem, obracając się do Fiony i Garetha. - Gdyby nie te cholerne korki,
bylibyśmy ze Scarlett przed wami!
Popatrzyli na mnie z niedowierzaniem, a potem parsknęli śmiechem.
- No dobra, śmiejcie się, śmiejcie. Ale przypomnijcie mi, kto się dziś żeni - poprosiłem.
Znów parsknęli śmiechem.
W ostatnim czasie tyle znajomych par decydowało się stanąć na ślubnym kobiercu, że nap-
rawdę łatwo się było pomylić, kto się akurat pobiera. Wiedziałem jednak znakomicie, że za-
raz odbędzie się ślub Bernarda, przyjaciela Toma, oraz Lydii, pulchnej, błękitnookiej szatyn-
ki, która była druhną Laury, kiedy ta na początku maja wychodziła za Angusa. Lydia i Ber-
nard widywali się regularnie od wesela Angusa i Laury i w końcu również postanowili się
pobrać. Jak się Bernard zwierzył Tomowi, nawet mu się nie śniło, że istnieją dziewczyny o
tak gorącym temperamencie jak Lydia. Podobno po powrocie do Londynu z wesela w Stoke
Clandon przez trzy dni i trzy noce w ogóle nie wstawali z łóżka. Bernard twierdził, że jeszcze
nie było mu tak dobrze z żadną dziewczyną, a i Lydia też uważała - jak mówiła mi Fiona - że
jeśli chodzi o seks, są po prostu stworzeni dla siebie. W głowie mi się nie mieściło, że akurat
w tej dwójce drzemią aż tak silne namiętności!
Spojrzałem w stronę ołtarza. Trochę w lewo od niego stał młody ksiądz w krzywo nało-
żonym ornacie. To zerkał w mszał, to poruszał nerwowo ustami, jakby w ostatniej chwili
uczył się na pamięć tekstu mszy. Kiedy przyjrzałem mu się bliżej, rozpoznałem Geralda,
księdza, z którym Fiona rozmawiała na weselu Angusa i Laury. Powiedział jej wtedy, że do-
piero niedawno został wyświęcony i jeszcze nie udzielał ślubów. Widocznie nauczył się to ro-
bić w ciągu trzech miesięcy, jakie minęły od tamtego dnia, pomyślałem. W końcu nie powier-
zono by tak eleganckiego ślubu jakiemuś nowicjuszowi, żeby spartaczył robotę. Tym bardzi-
ej, że na rzeźbionej ławie ciągnącej się wzdłuż ściany kościoła po prawej stronie prezbiterium
ujrzałem kardynała i dwóch biskupów, zapewne krewnych panny młodej albo pana młodego.
W tym momencie zamachał do mnie Tom, który stał nieco za Bernardem w pobliżu ołtarza.
Przypomniałem sobie, jak mi mówił z dumą, że Bernard poprosił go, by został jego drużbą.
Tom był zachwycony swoją rolą. Najpierw wskazał ręką na nową fryzurę (nie był to całki-
em tak modny wśród nastolatków indiański czub, ale prawie), potem poklepał się po kieszon-
ce kamizelki, wyjął z niej dwie obrączki i mi je pokazał. Pokiwałem z aprobatą głową, a
wtedy Tom schował obrączki i podniósł do góry oba kciuki. Duma go wręcz rozsadzała.
Rozległy się pierwsze tony „Wjazdu królowej Saby" Handla i do kościoła wkroczyła
Lydia, prowadzona przez ojca, dystyngowanego, siwego starszego pana. Miała na sobie ni-
ewiarygodnie bogato zdobioną koronkową białą suknię, z dziesięć razy bardziej obszerną niż
brzoskwiniowe kreacje Scarlett i drugiej dorosłej druhny, które szły o krok z tyłu. Oprócz
nich za panną młodą postępowały dwie dziewczynki w wieku siedmiu, ośmiu lat, też w
brzoskwiniowych sukniach, oraz dwóch małych paziów, którzy nieśli tren sukni Lydii. Kiedy
niewielki pochód doszedł powoli do ławki, w której stałem, posłałem Scarlett przyjazny uśmi-
ech. Bądź co bądź jej występ w roli druhny na ślubie arystokratycznej Lydii był znacznym
sukcesem towarzyskim.
Jednak cały efekt psuł widok sukni Scarlett od tyłu. Myliła się bowiem mówiąc, że nie war-
to podnosić z ziemi kawałka materiału, który odpadł od sukni podczas naszego szalonego bi-
egu. Wbrew temu, co sądziła, jego brak był aż nadto widoczny: miała z tyłu nie zamierzony
dekolt, który odsłaniał nie tylko całe plecy, ale również górną połowę majtek, błękitnych jak
niebo w pogodny letni dzień.
Kiedy pochód doszedł do końca nawy, Lydia zatrzymała się u boku Bernarda, a jej ojciec
cofnął się i usiadł w najbliższej ławce. Bernard popatrzył na swoją wybrankę z taką miłością i
pożądaniem, że na serio się przeraziłem, czy zaraz nie rzuci się na nią na oczach całego zgro-
madzenia. Sądząc po sposobie, w jaki Lydia na niego patrzyła, wiedziałem, że ona również
ledwo się powstrzymuje. Pierwszy raz widziałem parę narzeczonych obrzucających się aż tak
namiętnymi spojrzeniami; pasowali mi nie tyle do szacownego obrządku w chrześcijańskiej
świątyni, co do pogańskich Saturnalii.

Kiedy państwo młodzi uklękli przed ołtarzem, muzyka organowa na moment ucichła, po
czym znów rozbrzmiała. Kapłan zaintonował hymn, który podjęła tylko część zebranych. Wi-
ększość obecnych była wyznania anglikańskiego, więc nie znała słów i wolała milczeć. Jeden
Gareth, choć też nie znał hymnu, włączał się z entuzjazmem i śpiewał dudniącym basem, ilek-
roć domyślał się dalszych słów pieśni. Widziałem, jak dwaj biskupi z aprobatą patrzą w naszą
stronę. Najwyraźniej doceniali jego wysiłki.
- W Imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego - powiedział ksiądz Gerald drżącym głosem, kiedy
hymn dobiegł końca. - Amen.
- Amen - powtórzyli chóralnie zebrani; tyle umieli wszyscy.
- Kochani bracia i siostry, mód-mód-módlmy się - kontynuował wyraźnie zdenerwowany
kapłan. - Boże, Tyś pouczył ser-serca wiernych świa-światłem Druha… przepraszam, Ducha-
Świętego: daj nam w tymże Zuchu… przepraszam, Duchu-poznać, co jest pra-pra-prawe i po-
pociechą Jego zawsze się weselić. Przez Chrystusa, Pana naszego. Amen.
- To jego pierwszy ślub - szepnął do mnie Matthew. - Jest kuzynem Lydii.
- Rozumiem - powiedziałem, kiwając głową.
Spojrzałem za siebie na Garetha, który uśmiechał się od ucha do ucha, najwyraźniej ubawi-
ony kłopotami księdza. Mrugnął do mnie wesoło, kiedy zobaczył, że na niego patrzę.
Ksiądz Gerald zwrócił się tymczasem do Bernarda:
- Bernardzie Godfreyu…
- Geoffreyu… - poprawił go szeptem Bernard.
- Bernardzie Geoffreyu Belaney…
- Delaney… - szepnął Bernard.
- Bernardzie Geoffreyu Delaney… - wyrecytował ksiądz i zerknął pytająco na Bernarda,
żeby się upewnić, czy znów czegoś nie przekręcił. Gdy ten skinął głową, kapłan mówił dalej:
- Czy masz dobrą i nieprzymuszoną wolę tę Libię John Hibbott, którą tu przed sobą widzisz,
za małżonkę sobie pojąć?
Bernard spojrzał na Lydię i zawahał się, bo przecież chciał się ożenić z nią, a nie z północ-
noafrykańskim państwem bogatym w ropę naftową albo z jakimś Johnem.
- Mam, ale Lydię Jane Hibbott - odparł w końcu.
Kapłan kiwnął głową, po czym zwrócił się do Lydii z podobnym pytaniem, na wszelki
wypadek ograniczając się tylko do podania pierwszych imion obojga zainteresowanych:
- Lydio, czy masz dobrą i nieprzymuszoną wolę tego Bernardyna…
Gareth zarechotał głośno, więc ksiądz spojrzał zdziwiony w naszą stronę, ale mówił dalej,
nie zorientowawszy się, o co chodzi.
-…którego tu przed sobą widzisz, za małżonka sobie pojąć?
- Mam - powiedziała Lydia.
- Bóg wszechmogący niech wam u-udzieli Swej laski… przepraszam, łaski, aby to, co u-u-
usty wypowiadać będziecie, było zasadą całego życia waszego - wydukał ksiądz.
- Amen - powiedzieli obecni.
I tak to mniej więcej szło przez całą ceremonię. Ksiądz, czerwony na twarzy jak burak,
jąkał się i co rusz mylił ze zdenerwowania, zarówno kiedy błogosławił obrączki, jak i kiedy
wkładał je na palce oblubieńców. Ostatecznie jednak Bernard i Lydia powtórzyli za nim sło-
wa przysięgi małżeńskiej, ksiądz odmówił jeszcze jakąś modlitwę, odśpiewano jeszcze jeden
hymn i wreszcie było po wszystkim.
Ogromnie współczułem młodemu kapłanowi; na jego miejscu najchętniej zapadłbym się ze
wstydu pod ziemię, ale on sam był wyraźnie z siebie zadowolony. Może się biedak wcześniej
bał, że pójdzie mu jeszcze gorzej? A może poczuł ulgę, że jednak zdołał jakoś dobrnąć do
końca ceremonii i ma ją już za sobą? W każdym razie uśmiechnął się szeroko i ukłonił wi-
ernym, niczym aktor na scenie.
Gareth natychmiast zaczął klaskać, a inni najpierw ociągali się chwilę, a potem poszli w
jego ślady. Ksiądz znów się ukłonił, Bernard i Lydia również, my zaś wstaliśmy z miejsc i bi-
liśmy brawo jak szaleni. Należało im się!

Przyjęcie weselne odbywało się w „Holbein Hotel", jednym z najelegantszych londyńskich
hoteli wynajętym w całości przez rodziców Lydii na tę uroczystą okazję. Scarlett, Fiona,

Tom, Gareth, Matthew, David i ja dojechaliśmy na miejsce land roverem Toma, który
zostawiliśmy na parkingu, specjalnie zarezerwowanym dla gości młodej pary.
Weszliśmy razem do obszernego hallu, gdzie na dużym stole przybyli wcześniej goście kład-
li właśnie prezenty. Rozpoznałem wsród nich George'a, łysego i otyłego nudziarza, który na
ślubie Angusa i Laury chciał ze mną pic do rana w "Szczęśliwym żeglarzu". Skinął mi
głową, postawił na stole okazały pakunek owinięty papierem firmowym jednego z najd-
roższych londyńskich sklepów po czym poszedł dalej szerokim korytarzem. Ja na śmierć za-
pomniałem o prezencie, więc nie położyłem nic, natomiast moi przyjaciele zostawili na stole
niewielkie upominki. Już ruszaliśmy dalej, kiedy nagle Otretb cofnął się i zamienił wizytówki
na swoim prezencie i George'a.
- Ciekawe, co teraz dostaną ode mnie - powiedział rechocząc. - Bo wiem, co od tego nadę-
tego bubka: szklaną popielniczkę!
Pognał przed siebie.
- Wiesz, Gareth bardzo często to robi - rzekł do mnie konfidencjonalnie Matthew. - I potem
śmieje się w kułak, szczęśliwy jak dziecko, któremu udało się spłatać dobrego figla, kiedy no-
wożeńcy dzwonią podziękować mu za wspaniały prezent!
W następnej sali rodzice państwa młodych witali gości i przyjmowali życzenia. Kiedy usta-
wiliśmy się w kolejce, podszedł do nas odziany w czerwony frak mistrz ceremonii i każdego z
osobna poinformował dyskretnie, że lord Hibbott jest ciut głuchawy.
Szkopuł w tym, że uznał, iż wszyscy wiemy, który z dwóch starszych panów jest ojcem
Lydii. I fakt, mogliśmy to zapamiętać z kościoła, bo w końcu tylko jeden z nich prowadził
pannę młodą do ołtarza. Ja zapamiętałem, ale Matthew i Gareth najwyraźniej nie. Albo
patrzyli wyłącznie na Lydię, albo byli zajęci czym innym. W każdym razie podchodząc do
stojącego na początku powitalnego szeregu ojca Bernarda, sir Johna Delaney, Matthew od ra-
zu podniósł głos.
- WSPANIAŁY ŚLUB! OGROMNIE MI SIĘ PODOBAŁ! - zawołał.
- Dziękuję - odpowiedział zdziwiony starszy pan. Po chwili podszedł do niego Gareth.
- BRAWO! CZUŁEM SIĘ JAK W NIEBIE! - ryknął.
- Cieszę się - rzekł starszy pan, patrząc na niego takim wzrokiem, jakby miał do czynienia z
wariatem.
Matthew przesunął się już do ojca Lydii.
- Kościół wyglądał przepięknie - powiedział.
- Prawda? Też tak uważam. Krawiec spisał się na medal - rzekł lord Hibbott.
- Pański syn to bardzo przystojny młodzieniec - pogratulował mu z kolei Gareth.
- Też… też lubię śledzie w śmietanie - powiedział niepewnie lord Hibbott, posyłając
wściekłe spojrzenie w stronę mistrza ceremonii, zły, że nie uprzedza gości, iż mają mówić
nieco głośniej.
Stałem z Fioną i Scarlett z boku, skręcając się ze śmiechu, gdy wtem do ojca Bernarda
podszedł ksiądz Gerald. Biorąc przykład z Matthewa i Garetha, również wytężył płuca:
- NA PEWNO JEST PAN OGROMNIE SZCZĘŚLIWY!
Starszy pan w końcu nie wytrzymał.
- PROSZĘ SOBIE NIE STROIĆ ZE MNIE GŁUPICH ŻARTÓW I NIE KRZYCZEĆ! -
wrzasnął. - WYPRASZAM SOBIE! ŻE TEŻ KSIĘDZA TRZYMAJĄ SIĘ TAKIE KA-
WAŁY!
Ksiądz Gerald zbaraniał.
- Prze-przepraszam bardzo… - wydukał. - Naj-najmocniej przepraszam…
Na sali, w której odbywała się pierwsza część przyjęcia, było pełno gości. Największy
ścisk panował wokół uśmiechniętych nowożeńców, do których wszyscy chcieli się dopchać,
żeby złożyć im życzenia. Wzięliśmy z Matthewem i Garethem po kieliszku szampana z tac
roznoszonych przez kelnerów i stanęliśmy nieco z boku.
- Mam nową teorię na temat tego, dlaczego ludzie się pobierają - oświadczył Gareth. - Za-
kochują się i zamieszkują razem, po czym pewnego pięknego dnia nagle łapią się na tym, że
nie mają sobie nic więcej do powiedzenia. Wpadają w okropną panikę, aż w końcu facetowi
przychodzi do głowy, że z kryzysu jest tylko jedno wyjście.
- Jakie? - zapytałem.

- Oświadczyć się swojej partnerce.
- Jak to? - zdziwił się Matthew.
- Proste jak drut! Pobiorą się, urządzą wspaniałe wesele i odtąd będą mieli o czym rozma-
wiać przez długie lata. - Gareth uśmiechnął się szeroko i pociągnął kolejny łyk szampana, po
czym zwrócił się do Toma, który akurat przechodził obok: - Jak tam twoje przemówienie,
Tom?
Nasz przyjaciel zmrużył z zadowoleniem oczy.
- Chyba wypadnie świetnie - oznajmił, podnosząc do góry oba kciuki. - Pisałem je pół
nocy; powinno zarówno wzruszyć, jak i rozbawić słuchaczy.
- No to brawo! - pochwalił go Gareth.
Tom poszedł dalej, kierując się w stronę nowożeńców, a my wróciliśmy do przerwanej roz-
mowy.
- Ciekawa teoria, Gareth - powiedziałem. - I jeśli masz rację, to im wystawniejsze wesele,
tym lepiej.
- Mowa! O takim jak dzisiejsze można gadać do końca życia.
- Istnieje co prawda i inna teoria, a mianowicie, że ludzie pobierają się z miłości - rzekł
Matthew. - Nie uważacie, że jest bardziej prawdopodobna?
- Nie! - Gareth i ja krzyknęliśmy zgodnie.
- Jeśli dwoje ludzi się kocha, wcale nie muszą się pobierać - dodałem. - Na co komu pa-
pierek?
- Charles ma rację - poparł mnie Gareth. - Żyjemy przecież w końcówce dwudziestego wi-
eku; w naszych czasach prawdziwa miłość absolutnie nie wymaga oficjalnego potwierdzenia
w kościele, synagodze czy urzędzie stanu cywilnego. Jeżeli ludzie się kochają, mogą po pros-
tu z«e sobą mieszkać, jak my dwaj. - Poklepał przyjaźnie Nvlatthewa po ramieniu. - I dotyczy
to w równej mierze tych jakże dziwnych dla mnie par złożonych z przedstawicieli odmien-
nych płci!
Parsknąłem śmiechem, po czym opróżniłem kieliszek.
- Ruszam do baru po coś do picia - oznajmiłem. - Warn też przynieść?
- Dla mnie koniak, tylko dobry - rzekł Gareth.
- Wątpię, żeby na tym weselu podawano młodszy niż piętnastoletni - powiedział Matthew.
- Więc ja też poproszę koniak.
Skiinąłem głową i zacząłem przedzierać się przez tłum w stronę baru. Kiedy tam dotarłem,
okazało się, że po drinka ustawiła się już kolejka. Zająłem miejsce na końcu i zacząłem
przysłuchiwać się rozmowie, jaką prowadzili stojąccy nie opodal Scarlett i ksiądz Gerald.
-…nie, nie, poszło ci znakomicie! - Scarlett najwyraźniej rozwiewała wątpliwości księdza
co do tego, jak się spisał, udzielając pierwszego w swoim życiu ślubu.
- W takim razie cieszę się ogromnie, bo bałem się, że mogłem coś popsuć - powiedział kap-
łan, skromnie spuszczając oczy.
- No, wiesz, stary, może i co nieco sknociłeś, ale nie przejmuj się! Zwykle nudzę się na ślu-
bach jak mops, a tym razem porządnie się ubawiłam - oświadczyła Scarlett. - Chcę cię jednak
spytać o coś z zupełnie innej beczki. Ksiądz katolicki to mniej więcej to samo co pastor, tyle
że nie wolno wam się żenić, tak?
- Tak, mniej więcej - potwierdził Gerald.
- No dobra, rozumiem, że nie wolno wam się ochajtnąć z żadną babką, ale co z seksem jako
takim? No, wiesz, czy wolno wam się…
- Nie - odparł szybko ksiądz.
- Szkoda. Tak też sądziłam, ale pomyślałam sobie, że nie szkodzi zapytać. Bo gdybyś jed-
nak mógł, no, to wiesz, moglibyśmy się kiedyś umówić.
- Niestety. - Gerald pokręcił głową. - Naprawdę mi nie wolno…
Nie wiem, jaki przebieg miała ich dalsza rozmowa, bo akurat w tym momencie doszedłem
do baru.
- Poproszę trzy koniaki - powiedziałem do jednego z czterech uwijających się za kontuarem
barmanów.
- Jakie, proszę pana? - zapytał grzecznie.

- Hmm. Zacznijmy od „B". Balluet, Barlaam, Bellabre, Bergier, Bouron, Boutinet… Macie
któryś?
Barman popatrzył na mnie z szacunkiem. Cóż, może nie zawsze stać mnie na najlepsze ko-
niaki, ale nic nie stoi na przeszkodzie, żebym się znał na trunkach.
- Przykro mi, proszę pana - rzekł potrząsając głową. - Jest tylko Camus, Courvoisier, Hen-
nessy, Martell i Remy Martin.
- Niech będzie Remy Martin - zadecydowałem.
Kiedy brałem trzy pękate kieliszki, które barman postawił przede mną, nagle ktoś dotknął
mojego ramienia. Obejrzałem się i zobaczyłem Carrie.
- Cześć - powiedziała uśmiechając się.
- Cześć!
Nie widziałem jej, odkąd trzy miesiące temu zostawiła mnie rano w „Szczęśliwym żeglar-
zu", żeby wyjechać do Stanów Zjednoczonych. Była jeszcze piękniejsza, niż pamiętałem.
- Co u ciebie? - zapytała.
- Wszystko świetnie! Nie było cię w kościele, prawda?
- Nie. Spóźniłam się.
- Słuchaj, błagam, tylko mi znów nie znikaj, nie wyjeżdżaj do Ameryki, najlepiej w ogóle
nigdzie się stąd nie ruszaj, dopóki nie wrócę, dobrze? - poprosiłem, wciąż trzymając w rękach
kieliszki z koniakiem.
- Będę na tarasie - powiedziała.
- Świetnie!
Pognałem do Garetha i Matthewa i wręczyłem im kieliszki.
- Trzymajcie! I ten trzeci też, wypijcie za moje zdrowie! Zobaczymy się znów za sześć
godzin.
- Co się stało? - spytał Gareth zdziwiony.
- Nic, nic, to naprawdę znakomite wesele! Bawcie się dobrze!
Zbiegłem po schodkach na taras i od razu zobaczyłem Carrie. Podszedłem do niej szybko.
- Cześć! Wyglądasz cudownie! I wiesz, chyba w ogóle jesteś najbardziej cudowną dzi-
ewczyną, jaką znam. Co u ciebie?
- Wszystko układa się jak najlepiej - odparła, jakby nieco sztywno. - Charles, pozwól, że
przedstawię ci Hamisha, mojego narzeczonego.
Dopiero w tym momencie spostrzegłem, że nie jest sama. Obok niej stał elegancki pos-
tawny blondyn około pięćdziesiątki. Miałem wrażenie, że ziemia usuwa mi się spod nóg, ale
nic nie dałem po sobie poznać.
- Gratuluję, Hamish, gratuluję - powiedziałem. - Miło mi cię poznać. Niezmiernie ucieszy-
łem się na widok Carrie, bo nie wiedziałem, że znów jest w Anglii.
- Nie od razu udało mi się ją przekonać, że po tej stronie Atlantyku, u mojego boku, jest jej
właściwe miejsce - odparł pewnym siebie tonem Hamish, po czym wyciągnął rękę do Carrie.
- Ale chodź, moja droga, obiecałem Jamesowi, że cię przyprowadzę. Jeżeli się zaraz nie
zjawimy, gotów pomyśleć, że już teraz wymykasz mi się spod kontroli.
Carrie uśmiechnęła się do niego ciepło i ujęła jego dłoń.
- Może będziemy mieli okazję porozmawiać później - rzuciła mi na odchodnym.
Przez chwilę stałem kompletnie oszołomiony. Nie mogłem uwierzyć, że Carrie ma narzec-
zonego. Ale z drugiej strony, co ja o niej w ogóle wiedziałem? Widzieliśmy się tylko raz, trzy
miesiące temu, na ślubie Angusa i Laury. Wprawdzie poszliśmy do łóżka i było nam cudow-
nie, ale co z tego? W obecnych czasach przespanie się jeszcze nic nie znaczy. Zresztą ja sam
potraktowałem tę naszą wspólną noc jako miły, lecz jednorazowy uśmiech losu, z którego
bynajmniej nic nie wynika na przyszłość. Nie starałem się dowiedzieć o Carrie czegoś więcej,
nie próbowałem zdobyć jej adresu ani numeru telefonu. Pewnie wiązało się to z tym, że wró-
ciła do Stanów. Bo gdyby mieszkała w Londynie albo przynajmniej gdzieś w Anglii, niewątp-
liwie usiłowałbym się z nią ponownie zobaczyć. Chociaż kto wie? W końcu pamiętałem, co
powiedziała o niej Fiona: że Carrie zadaje się tylko z nadzianymi facetami.
Na takiego wyglądał mi właśnie Hamish, starszy od Amerykanki o dwadzieścia kilka lat.
Elegancki, na swój sposób przystojny, zapewne był bardzo bogatym facetem. Na kimś takim
jej zależało, za kogoś takiego pragnęła się wydać. Tak postępuje większość modelek,

młodych, ładnych dziewczyn, świadomych tego, że jeśli chcą się dalej obracać w towarzyst-
wie, do którego wstęp dała im uroda, muszą zapewnić sobie stałe miejsce u boku starszego
partnera, któremu wstęp do towarzystwa i odpowiedni poziom życia gwarantuje majątek odzi-
edziczony po przodkach albo zgromadzony w ciągu pracowitego życia. Zdarza się, że model-
ki wychodzą za facetów, którzy nie tylko mogliby być ich ojcami, ale nawet dziadkami. Nie
tak dawno temu głośno było o ślubie dwudziestoparoletniej modelki z osiemdziesięciodwulet-
nim multimilionerem… Ale wiedziałem, że nawet Scarlett, której wyraźnie zależało na upolo-
waniu męża z wyższych sfer, nie zdecydowałaby się na faceta sporo starszego od siebie. Mo-
że byłem staroświecki, jednakże wydała mi się pod tym względem jakby czystsza i uczciwsza
niż Carrie. Mogę zrozumieć fascynację starszym mężczyzną, który imponuje młodej
dziewczynie inteligencją, urokiem osobistym, doświadczeniem i pozycją, ale lecenie na
starszych facetów tylko dla pieniędzy jest według mnie niskie i nikczemne.
Zdegustowany, wróciłem wolnym krokiem na salę, w której rozmawiałem wcześniej z Ga-
rethem i Matthewem. Gareth gdzieś znikł, ale Matthew wciąż stał w tym samym miejscu.
- Jak leci, Charles? - spytał, kiedy podszedłem do niego.
- Kiepsko. Bardzo nieciekawe wesele!
- Naprawdę? - zdziwił się pamiętając, że jeszcze niedawno mówiłem coś zupełnie innego. -
A co się stało?
- Nic, nic, po prostu nagle ogarnęła mnie chandra - odparłem. - Sam właściwie nie wiem
dlaczego. Chyba chodzi o to, że dość już mam bywania na cudzych ślubach. Nie zazdroszczę
ludziom, że się pobierają. Jak wiesz, jestem zdecydowanym przeciwnikiem instytucji mał-
żeństwa. Ale zazdroszczę im tego, że znaleźli osobę, o której z najgłębszym przekonaniem
mogą powiedzieć, że chcą z nią spędzić resztę życia. Co z tego, że statystyka przemawia prze-
ciwko nim i wszyscy wiemy, że większość z nich rozwiedzie się w ciągu najbliższych trzech
lat. Liczy się to, co czują w danej chwili. A ja, choć mam już trzydzieści trzy lata, nigdy nie
czułem czegoś takiego do żadnej dziewczyny. Czy to ze mną jest coś nie w porządku, czy po
prostu jeszcze nie spotkałem tej odpowiedniej? Jak myślisz?
- Myślę, że gdyby Bozia nie poskąpiła ci urody, miałbyś większe szansę. Ale mówiąc po-
ważnie, uważam, że wszystko jeszcze przed tobą.
Rozległo się kilka głośnych uderzeń łyżką w stół, a następnie głos mistrza ceremonii:
- Szanowni państwo, bardzo serdecznie zapraszamy do stołów!
- Chodź, idziemy - powiedział Matthew. - Kto wie, może właśnie za chwilę, podczas dzisi-
ejszego przyjęcia, poznasz dziewczynę swojego życia?
- Mała szansa - odparłem. - Ale dobrze, idziemy!
Ruszyliśmy wraz z innymi gośćmi w stronę sali restauracyjnej. Tuż przed nami szli Gareth
i George, nudziarz ze „Szczęśliwego żeglarza", do którego prezentu Gareth przyczepił swoją
wizytówkę. Tak się składało, że rozmawiali właśnie o podarunkach.
- Zawsze bardzo troskliwie wybieram prezenty ślubne - powiedział George. - Koszty nie
mają dla mnie znaczenia, w końcu codziennie zarabiam krocie na giełdzie. Najważniejsze,
żeby obdarowani byli naprawdę zadowoleni, prawda?
- O tak, dla mnie koszty też w ogóle nie mają znaczenia - przyznał z poważną miną Gareth.
- Liczy się pomysł.
Przy samym wejściu do sali restauracyjnej sterta pokaźnych rozmiarów plansza, na której
każdy mógł sprawdzić, gdzie ma zająć miejsce. Kiedy znalazłem na niej swoje nazwisko,
miałem ochotę uciec, gdzie pieprz rośnie. Ale zrezygnowany skierowałem się do wyznaczo-
nego mi stołu. To po prostu nie był mój dzień.
Matthew i Gareth usiedli nie opodal przy stole, przy którym siedziała już Carrie ze swoim
narzeczonym.
- Dzień dobry, jestem Gareth - przywitał się z nią starszy z dwójki moich przyjaciół. - A jak
ty się nazywasz, boska dziewczyno?
Poszedłem dalej, czując się tak, jakbym miał nogi z ołowiu. Wolałbym być setki kilomet-
rów stąd.
- Cześć - powiedziałem, zatrzymując się przy ośmioosobowym stole, przy którym siedział
mój brat David, dwóch innych młodych mężczyzn oraz cztery dziewczyny. Tylko jedno
krzesło - moje - nadal było wolne.

- Cześć, Charles - rzekł unosząc się nieco Alistair, jeden z dwóch mężczyzn; poznaliśmy
się kiedyś u Toma. - Znasz Weronikę, prawda?
- Tak - potwierdziłem. - Cześć, Weroniko.
Usiadłem na wolnym krześle i dopiero wtedy przywitałem się z dziewczynami po mojej
prawej i lewej. Tak się składało, że znałem je obie.
- Cześć, Nicki. Cześć, Martha - powiedziałem.
Nie miałem ochoty rozmawiać z żadną z nich, więc bardzo się ucieszyłem, że kelnerzy od
razu zaczęli roznosić potrawy. Zacząłem jeść, udając, że jestem głodny jak wilk, choć w
rzeczywistości z trudem przełykałem każdy kęs. Od stołu, przy którym siedzieli Gareth i Car-
rie, co rusz dobiegały salwy śmiechu. Wiele bym dał, żeby siedzieć razem z nimi, na miejscu
jej narzeczonego. Ale znajdowałem się dwa stoły dalej i wpatrzony w talerz, modliłem się w
duchu o to, żeby posiłek skończył się jak najprędzej. Miałem swoje powody.
Przy stole tuż obok siedziała Fiona. W przerwie między drugim daniem a deserem zaczęła
rozmawiać z markizą Beaumont, wielce nobliwą, chudą damą sporo powyżej siedemdziesiąt-
ki. Przez chwilę przysłuchiwałem się ich rozmowie.
- Powiedz mi, moja droga, jesteś mężatką? - zapytała wiekowa dama, nachylając się konfi-
dencjonalnie w stronę siostry Toma.
- Nie - odpowiedziała Fiona.
- Może lesbijką? - Pytanie było tak nieoczekiwane, że aż się zakrztusiłem.
- Nie, skądże. Dlaczego to w ogóle przyszło pani do głowy? - zdziwiła się Fiona.
- No wiesz, moja droga, jest to zawsze jakieś wyjście dla niezamężnych dziewcząt. I znacz-
nie oryginalniej mówić wszystkim, że jest się lesbijką, niż w kółko powtarzać, że się nie zna-
lazło właściwego kawalera, prawda?
- Rzeczywiście - przyznała Fiona. - Mój problem polega jednak na tym, że znalazłam
właściwego, tyle że on nie kocha się we mnie. I dopóki sama nie przestanę go kochać, nikt
inny nie ma u mnie szans.
- Pech - powiedziała markiza.
- Prawda? A lesbijką byłam tylko raz, jeszcze w szkole, i to tylko przez kwadrans, więc
chyba się nie liczy.
Fiona opowiadała mi kiedyś o tym krótkim lesbijskim epizodzie w swoim życiu, kiedy to
koleżanka z klasy wślizgnęła się w internacie do jej łóżka i zaczęła ją całować, mówiąc, że
jeśli razem poćwiczą, będą potrafiły lepiej całować się z chłopakami. Ale do niczego więcej
między nimi nie doszło. Nigdy natomiast nie wspomniała mi nawet słowem, że kocha się w
jakimś facecie, choć byliśmy bardzo bliskimi przyjaciółmi i mówiliśmy sobie wszystko - no,
może prawie wszystko. Byłem niezmiernie ciekaw, kto to taki. Miałem ochotę dalej
przysłuchiwać się rozmowie Fiony z markizą, w nadziei że padnie jego imię, ale akurat w tym
momencie Alistair zwrócił się wprost do mnie.
- Wiesz, Charles - zaczął - istnieje czterysta różnych gatunków herbaty, nie licząc tak
zwanych herbat owocowych, które tak naprawdę nie mają nic wspólnego z herbatą, bo są
tylko wywarami z suszonych owoców. Na święta Bożego Narodzenia zabrałem Weronikę do
Indii, żebyśmy oboje mogli zwiedzić największe tamtejsze plantacje.
- Świetny pomysł - powiedziałem.
- Mówiła mi, że parę lat wcześniej też byłeś z nią w Indiach.
- Zgadza się - potwierdziłem bez entuzjazmu.
- Charles zachował się wobec mnie wyjątkowo podle - oznajmiła Weronika. - Byłam po-
ważnie chora, a on przez cały czas sobie ze mnie żartował!
- Chciałem cię trochę rozweselić - oświadczyłem.
Naprawdę rzecz miała się następująco: mniej więcej sześć lat temu Weronika i ja stanowi-
liśmy w miarę udaną parę. Chodziliśmy ze sobą przez kilka miesięcy i w końcu nawet zami-
eszkaliśmy razem. Wszystko zaczęło się psuć w momencie, gdy znalazła wśród moich
książek stary, zniszczony egzemplarz Kamasutry. Za nic w świecie nie dawała sobie wytłu-
maczyć, że parę lat wcześniej kupiłem go w takim opłakanym stanie w antykwariacie, po po-
bieżnym przejrzeniu odstawiłem na półkę i więcej do niego nie zaglądałem.
Była przekonana, że ośle uszy książki są dowodem na to, jak namiętnie się w niej zaczytu-
ję, a po prostu wstydzę się do tego przyznać. Nasze pożycie przerodziło się w istny koszmar,

gdyż Weronika, z wielkiej miłości do mnie, jak twierdziła, postanowiła urzeczywistnić moje
„skryte fantazje". Od tej pory za każdym razem, kiedy szliśmy do łóżka, szczypała mnie,
gryzła i drapała zgodnie z instrukcjami Watsjajany, pozostawiając na moim ciele ślady w
kształcie sierpa księżyca, tygrysiego pazura, sznura rubinów czy płatka lotosu. Może i nazy-
wały się poetycko, ale bolało jak cholera, w dodatku Weronika przez cały czas piała, gdakała,
kukała, bzyczała i kwakała, naśladując - znów zgodnie z zaleceniami hinduskiego mędrca -
głosy synogarlicy, kukułki, gołębicy, papugi, pszczoły, kury, łabędzia, kaczki i przepiórki.
Doszło do tego, że celowo zacząłem się wieczorami upijać samotnie w pobliskim pubie, żeby
nie chciała się ze mną kochać, kiedy wracałem do domu.
Próżny mój wysiłek! Lała łzy i tym mocniej drapała mnie i gryzła, próbując mi w ten spo-
sób udowodnić, że jest dla mnie wymarzoną partnerką, a jej ptasie trele - kojarzące mi się
przede wszystkim z piskami zarzynanego prosięcia - coraz głośniej rozbrzmiewały mi nad uc-
hem. W końcu zaproponowała, żebyśmy się wspólnie wybrali do Indii i zwiedzili słynne świ-
ątynie w Khadźuraho ozdobione rzeźbami par splecionych w miłosnym uścisku. Przystałem
dość niechętnie, obawiając się z jej strony dalszych ekscesów erotycznych w hinduskim stylu,
ale jak się okazało, zupełnie nie miałem racji. Bo o ile ja przez cały pobyt zachwycałem się
Indiami i miejscową kuchnią, Weronika już pierwszego dnia dostała rozstroju żołądka i żadne
ekscesy nie były jej w głowie. Niemal cały pobyt spędziła w łóżku w pokoju hotelowym, jęc-
ząc i narzekając. A kiedy rozstaliśmy się na dobre po powrocie do Londynu, była święcie
przekonana, że zerwałem z nią, ponieważ z powodu niedyspozycji nie mogła zaspokajać mo-
ich erotycznych zachcianek. Było mi na tyle obojętne, co myśli, że nawet nie próbowałem
wyprowadzać jej z błędu.
- Aha, to ty jesteś ta Weronika! - zawołała Nicki, dziewczyna siedząca po mojej prawej rę-
ce, włączając się do rozmowy. - Charles wiele mi o tobie opowiadał.
- Opowiadałeś jej o mnie, Charles? - zdziwiła się Weronika, spoglądając na mnie podejrzli-
wie. - A co takiego?
- Nieważne! - odparłem szybko. - Pamiętasz, Weroniko, nasz pobyt w Bombaju?
Ale nie udało mi się skierować rozmowy na inne tory.
- Co ci opowiadał? - zapytała gniewnym głosem Weronika, tym razem zwracając się bez-
pośrednio do Nicki.
Nicki uśmiechnęła się słodko.
- Kiedy Charles i ja chodziliśmy ze sobą, często wspominał, jak to wybrał się do Indii ze
swoją poprzednią dziewczyną. Nazywał ją „rzygającą Werą".
Poczułem, że się rumienię od stóp po czubek nosa.
- Niemożliwe! - zaprotestowałem czym prędzej. - Najwyżej raz czy dwa wspomniałem o
tym, że Weronika miała kłopoty z żołądkiem
- Czyżby? - Do rozmowy wtrąciła się również Martha, dziewczyna siedząca po mojej lewej
ręce. - Przecież kiedy byliśmy razem, mnie też opowiadałeś o „rzygającej Werze". Nigdy nie
chodziłam z człowiekiem mniej dyskretnym - dodała, zwracając się do pozostałych.
- Przesadzasz! - próbowałem się bronić, czerwony jak burak. - Zresztą to chyba normalne,
że dwoje ludzi opowiada sobie o swoim wcześniejszym życiu, a tym samym wspomina o
wcześniejszych partnerkach bądź partnerach.
- Ładne mi wspominki! - zawołała Nicki. - Mnie na przykład dokładnie opowiadałeś, co
która z twoich poprzednich dziewczyn najbardziej lubiła robić w łóżku!
- A ja pamiętam, jak wciąż gadałeś o takiej jednej, chyba miała na imię Helena, której mat-
ka usiłowała wpakować ci się do łóżka - powiedziała Martha.
- Ja też to pamiętam! - zawołała nagle Weronika. - Nie wiedziałeś, co robić, bo uważałeś,
że byłoby niegrzecznie odrzucić jej zaloty.
- Tak, tak! - Oczy Nicki rozbłysły. - Ja również to słyszałam! Opowiadając mi o nich, Hele-
nę nazywał panną Świnką, a jej matkę panią Świnią!
- Słuchajcie, przesadzacie, to wcale nie było tak… - powiedziałem, próbując jakoś ratować
sytuację, ale moje słowa kompletnie zagłuszył śmiech trzech dziewcząt i pozostałych osób
siedzących przy stole.

Oprócz mnie tylko jedna osoba się nie śmiała. Kiedy inni przestali wreszcie rechotać, milc-
ząca dotąd czwarta dziewczyna nabrała głęboko powietrza w płuca i oświadczyła lodowatym
tonem:
- Mama i ja bardzośmy obie schudły od czasu, kiedy chodziłam z Charlesem.
Była to właśnie Helena. Wrzuciła do ust kilka orzechów w czekoladzie i chrupiąc je
głośno, popatrzyła na mnie nienawistnym wzrokiem. Weronika, Nicki i Martha spurpurowi-
ały, z trudem tłumiąc chichot, jednak Ałistair i drugi chłopak nie wytrzymali i parsknęli śmi-
echem. David śmiał się w kułak.
Na szczęście w tym momencie wybawił mnie z opresji mistrz ceremonii.
- Panie i panowie, prosimy o ciszę! Głos ma drużba pana młodego! - obwieścił.
Na sali zapanowała cisza jak makiem zasiał, więc towarzystwo przy moim stole też musi-
ało się opanować. Jeden David zadał mi szybko pytanie w języku migowym:
- No więc jak, waliłeś panią Świnię?
Miałem ochotę go kopnąć.
- Nie, nie waliłem! - zasygnalizowałem mu. - Ale mogę ci dać jej adres, jeśli sam masz na
nią chrapkę!
Skierowałem spojrzenie w stronę Toma, który wstał z miejsca i ukłonił się obecnym, po
czym wyjął z kieszeni kartkę i zabrał się do czytania przygotowanej przez siebie mowy.
- Szanowni państwo! Kiedy Bernard powiedział mi, że zamierza się zaręczyć z Lydią, gorą-
co namawiałem go do tego kroku, gdyż wszystkie jego poprzednie dziewczyny były jeszcze
gorszymi szantrapami od niej. Ale oczywiście bardzo mi miło, że tak wiele z nich jest dziś
obecnych wśród nas na tej niezwykłej uroczystości. - Urwał i podniósł głowę znad kartki,
spodziewając się salw śmiechu, które jednak nie nastąpiły. - Szczególnie cieszę się, widząc
Camillę, która to, jak zapewne wielu z państwa pamięta, była pierwszą dziewczyną, jakiej
Bernard kiedykolwiek się oświadczył. Powiedziała mu, żeby się pocałował w dupę. I bardzo
dobrze, bo jeszcze nasza kochana Lydia zostałaby starą panną!
Na sali panowała grobowa cisza, którą przerwał dopiero donośny śmiech i oklaski Garetha.
Ale nikt się do niego nie przyłączył. Wstałem więc szybko z miejsca i zawołałem:
- Szanowni państwo, zdrowie młodej pary!
Wszyscy z radością przyjęli moją interwencję.
- Zdrowie! Zdrowie! Zdrowie! - zaczęto wołać niemal z nadmierną gorliwością, żeby
zatrzeć przykre wrażenie, jakie pozostawiło wystąpienie Toma.
Weselnicy odsuwali krzesła, wstawali, pili zdrowie Bernarda i Lydii, a kiedy zaintonowa-
łem „Sto lat", zgodnie podjęli pieśń. Sytuacja została uratowana.
Po chwili większość gości ponownie zasiadła do stołów, ale ja skorzystałem z okazji, żeby
chyłkiem wymknąć się z sali. Nie miałem ochoty spędzać więcej czasu w towarzystwie We-
roniki, Nicki, Marthy i Heleny. Wiedziałem, że póki nie odejdę, nie przestaną się nade mną
znęcać.

Udałem się do położonego obok ogromnego salonu, w którym serwowano drinki, a na sto-
likach czekały na amatorów cygara w otwartych pudełkach. Zagłębiłem się w obszernej kana-
pie o złotym obiciu i zamówiłem whisky. Po czym, choć normalnie nie palę, poczęstowałem
się cygarem.
Siedziałem wygodnie na kanapie, paląc cygaro, popijając dobrą whisky i rozczulając się
nad sobą, kiedy z sali restauracyjnej wyłonili się Gareth i Matthew, a po chwili także David z
Fioną. Gareth, Matthew i Fiona przysiedli się do mnie, David stanął obok.
W ślad za nimi weszła do salonu całkiem ładna, szczupła ruda dziewczyna, którą zapa-
miętałem z wesela Angusa i Laury. Rozmawiała wtedy z Matthewem i wypytywała go o mo-
jego brata. Tym razem sama od razu podeszła do Davida.
- Cześć - powiedziała, po czym zaczęła bardzo wolno i niewprawnie sygnalizować mu na
palcach: - M-a-m n-a y-m-i-ę S-e-r-e-n-a.
- Cześć - odpowiedział David, uśmiechając się do niej przyjaźnie.
Mój brat oczywiście rozumie, kiedy ludzie mówią do niego normalnie, bo po pierwsze
umie czytać ich mowę z ruchu warg, a po drugie nosi wysokiej klasy aparat słuchowy. Ale
faktem jest, że znacznie bardziej lubi komunikować się w języku migowym, zwłaszcza kiedy

sam ma coś powiedzieć, gdyż jego głos brzmi dziwacznie i niezbyt zrozumiale dla osoby, któ-
ra słyszy go po raz pierwszy.
- Topiero się uczę. Na pefno ropie bóstfo błętów - zasygnalizowała z przejęciem dziewczy-
na.
David potrząsnął głową.
- Nie, nie, idzie ci znakomicie. Masz może ochotę zatańczyć?
- Tak! - Rudowłosa wyraźnie się ucieszyła. - Pędzie mi niezbiernie biło!
Ruszyli uśmiechnięci do sali balowej.
Gareth pociągnął spory łyk koniaku, który wręczył mu kelner, i poklepał się po wyraźnie
zaokrąglonym brzuszku opiętym kamizelką w wielkie, barwne kwiaty.
- Deser był palce lizać, a obiad też pyszny! - rzekł. - W dodatku przy naszym stole siedziała
naprawdę urocza i bardzo inteligentna dziewczyna, więc uśmiałem się jak nigdy. Ma na imię
Carrie i jest Amerykanką… Gdybym nie wolał chłopców, sam bym do niej startował.
Wychodzi za sztywniaka, który też z nami siedział. Chyba jest jednym z najbogatszych gości
na weselu; należy do niego pół Szkocji.
Więc jednak miałem rację, pomyślałem smutno. Carrie wychodzi za Hamisha wyłącznie
dla pieniędzy. Już wolałbym, żeby zakochała się w tym dwa razy starszym od siebie Szkocie i
postanowiła poślubić go z miłości. Też bym się dziwił, ale przynajmniej miałbym o niej leps-
ze zdanie.
- A ty coś taki ponury? - spytał Gareth, dostrzegając moją smętną minę. - Źle się bawisz?
- Czuję się tak, jakby dręczył mnie koszmar, z którego nie mogę się zbudzić. Podczas obi-
adu siedziałem przy jednym stole z czterema swoimi byłymi dziewczynami. Kiedy wzięły
mnie w obroty, skręcałem się jak na mękach. Brr! - Wzdrygnąłem się. - Jedyne, czego mi dziś
brak do pełni udręki, to żebym jeszcze gdzieś tu natknął się na Henriettę!
W następnej sekundzie usłyszałem za plecami znajomy głos:
- Cześć, Charlie.
- Cześć, Hen! - zawołałem, zrywając się z miejsca. - Co u ciebie?
Wyszczerzyłem zęby do Henrietty, bardzo ładnej, ubranej ze smakiem brunetki, z którą
chodziłem przed rokiem. Prawie natychmiast jej oczy zaszły łzami; niestety, wciąż okropnie
przeżywała nasze rozstanie.
- Charlie, dlaczego mnie rzuciłeś?! - wykrzyknęła histerycznie, wybuchając łzami.
- Och, Hen, nie płacz, proszę cię - powiedziałem, dotykając lekko jej ramienia, żeby ją po-
cieszyć.
Czułem się zupełnie bezradny; naprawdę nie chciałem jej skrzywdzić i życzyłem jej jak
najlepiej, ale co mogłem poradzić na to, że tak strasznie przeżywa nasze zerwanie?
- Zostaw ją, ty potworze! Nie dotykaj jej! - zawołała podbiegając do nas Helena, która
właśnie wyłoniła się z sali restauracyjnej. ~~ Nie wystarczy ci, że złamałeś jej życie? Chodź,
moja droga, chodź, zabiorę cię od tego okrutnika! - dodała, zwracając się do Henrietty i otac-
zając pulchnym ramieniem jej rozedrgane szczupłe plecy.
Patrzyłem za nimi, dopóki nie wyszły z salonu. Czułem się winny, choć z drugiej strony
wiedziałem, że nic złego nie zrobiłem celowo. Tak po prostu wyszło i koniec.
Uznałem, że wyjątkowo nie mam ochoty na towarzystwo przyjaciół.
- Wybaczcie, ale muszę sobie przemyśleć parę spraw - powiedziałem do Garetha, Matthe-
wa i Fiony. - Zobaczymy się później.
Zabrałem swoją ledwo napoczętą właisky i opuściłem salon.

Wszedłem po schodach na pierwsze piętro hotelu i nacisnąłem klamkę najbliższych drzwi.
Były otwarte. Wiedziałem, że wszystkie pokoje zostały wynajęte przez rodziców Laury dla
krewnych i przyjaciół spoza Londynu, więc do końca wesela nikt nie powinien tu zaglądać.
Usiadłem na fotelu w pobliżu okna, pociągnąłem spory haust whisky i pogrążyłem się w za-
dumie.
Jak to się dzieje, myślałem, że z żadnej dziewczyną nie potrafię wytrwać dłużej niż kilka
miesięcy? Czy wina rzeczywiście zawsze leży po ich stronie?
W wypadku Weroniki ewidentnie tak było; w pewnym momencie miałem po prostu dość
jej erotycznych pieszczot rodem z Kamasutry. Chyba oszukiwała siebie i mnie, twierdząc, że

robi to z mojego powodu; po prostu nie umiała się przyznać przed samą sobą, że taki seks od
początku bardzo jej odpowiadał albo że zasmakowała w nim w trakcie pierwszych prób. Bo
dlaczego nie chciała kochać się ze mną inaczej, chociaż mówiłem jej, że mam dość gryzienia,
drapania i szczypania? Zresztą fakt, że Alistair, jej obecny chłopak, też interesował się In-
diami i pojechali tam razem, najlepiej świadczył o tym, że jej fascynacja tym krajem i jego
obyczajami nie wynikała jedynie z chęci dogodzenia mi i zatrzymania przy sobie. Co się
tyczy Heleny… Podczas obiadu skłamała, że obie z matką schudły, bo jeszcze nigdy nie wid-
ziałem jej tak grubej. Kiedyśmy się poznali, była zgrabną, dobrze zbudowaną dziewczyną,
mającą najwyżej kilogram lub dwa nadwagi. Ale to się zmieniło po paru miesiącach naszego
chodzenia ze sobą. W którymś momencie najwyraźniej uznała, że skoro ma już na stałe chło-
paka, nie musi się więcej troszczyć o figurę. Zaczęła pożerać takie ilości jadła, że wręcz
niedobrze mi się robiło, kiedy widziałem ją przy stole. Potrafiła zjeść na obiad całego kurcza-
ka z rożna, oblizując się przy tym, czkając i bekając. Na deser pochłaniała pojemnik lodów al-
bo cztery duże ciastka. Patrzyłem na nią z rosnącym przerażeniem. Co z tego, że była inteli-
gentna, miła i dowcipna, skoro zbierało mi się na wymioty, ilekroć ją widziałem z łyżką lub
widelcem w ręku? Najgorsze ze wszystkiego były wizyty u jej matki, tej samej, która usiło-
wała mi się wpakować do łóżka, kiedy spędzaliśmy pewien weekend w jej podlondyńskim
domu. Obie żarły na wyścigi. Mama Heleny była drobna jak na słonicę, bo ważyła zaledwie
ćwierć tony. Jest to jednak bardzo dużo jak na mającą niespełna metr sześćdziesiąt wzrostu
czterdziestokilkuletnią kobietę. Jej widok pomógł mi uzmysłowić sobie, że mam tylko jedno
wyjście: muszę zerwać z Heleną. Tak też zrobiłem.
Jeśli chodzi o moje związki z Marthą i Nicki, byliśmy ze sobą krótko; zarówno one, jak i ja
w miarę szybko zorientowaliśmy się, że nie jesteśmy dla siebie stworzeni. Rozstawaliśmy się
bez żalów i wzajemnych pretensji.
Inaczej wyglądała sprawa z Henriettą. Pod wieloma względami stanowiliśmy wręcz idealną
parę. Podobała mi się, ceniłem jej poczucie humoru, przenikliwość, inteligencję. Problemy
zaczęły się, kiedy Henriettą uznała, że powinniśmy się pobrać. Sam nie wiem, dlaczego nie
chciałem się zdecydować na ten krok. Ale ponieważ w ogóle nie jestem zwolennikiem ślu-
bów, argumentowałem, że przecież nadal możemy mieszkać razem; dwoje dorosłych ludzi
naprawdę nie potrzebuje urzędowego papierka, aby żyć szczęśliwie. Lecz w miarę jak słucha-
łem własnych słów, zaczęło do mnie docierać, że nie w tym rzecz, bo choć szalenie lubię i ce-
nię Henriettę, w głębi duszy wcale nie jestem przekonany, że jest osobą, z którą pragnę spęd-
zić resztę życia.
Pojąłem, że zostając z nią, wyrządziłbym jej krzywdę, więc spakowałem swoje rzeczy i
wyprowadziłem się jeszcze tego samego dnia. Chciałem zwrócić jej wolność, aby mogła poz-
nać innego chłopaka, wyjść za niego, rodzić mu dzieci, założyć normalną rodzinę. Nie sądzi-
łem, że nasze rozstanie okaże się dla niej taką tragedią i tak długo będzie je przeżywać.
Siedząc teraz w pustym pokoju hotelowym pomyślałem, że może jednak postąpiłem zbyt
pochopnie. Czy faktycznie w którymś momencie człowiek stwierdza z absolutną pewnością,
że chce z kimś spędzić całe życie?
Może taka chwila nigdy nie następuje, a ludzie po prostu mieszkają razem albo się żenią i
w ogóle nie zadają sobie tego rodzaju pytań? A nawet jeśli są przekonani, że wreszcie spotka-
li tę wymarzoną osobę, jakie to ma znaczenie, skoro później się rozwodzą? Może wcale nie
powinienem był porzucać Henrietty?
Bałem się, że będę powielać schemat swoich rodziców, podobnie jak ojciec regularnie zmi-
eniając partnerki, choć w odróżnieniu od niego, nie biorąc ślubów. Bynajmniej tego nie
chciałem. Marzył mi się normalny, szczęśliwy dom rodzinny, taki, jakiego sam nie miałem w
dzieciństwie. Zawsze wolałem być z kimś niż sam; dlatego - choć nie łączyło nas nic poza
przyjaźnią - tak dobrze mieszkało mi się przez te pół roku ze Scarlett. Przynajmniej po pow-
rocie z pracy nie obijałem się smętnie po kątach, miałem z kim pożartować czy pogadać. Ale
tego roku skończyłem trzydzieści trzy lata, a wciąż byłem w tym samym punkcie, co kiedy
jako student podrywałem koleżanki. Musiałem coś zmienić w swoim życiu.
Wyjrzałem przez okno. Powoli ściemniało się; w pokoju panował już półmrok, na zewnątrz
zapaliły się latarnie. W ich blasku ujrzałem Carrie i Hamisha, którzy akurat wyszli z hotelu.

Nie chciałem, żeby mnie dostrzegli, więc cofnąłem się od okna w chwili, kiedy portier wybi-
egł na jezdnię, żeby zatrzymać dla nich taksówkę.
Carrie podobała mi się znacznie bardziej niż większość dziewcząt, jakie znałem dotychc-
zas. Ale nie potrafiłem zrozumieć, dlaczego zgodziła się poślubić faceta, który mógłby być jej
ojcem. Czy pieniądze naprawdę były dla niej tak ważne?
Sam nie pochodziłem z bardzo bogatej rodziny, ale jednak w miarę dostatniej. Ani ojciec,
ani matka nie musieli się trudnić pracą zarobkową. W zupełności wystarczały im do życia
pieniądze, które odziedziczyli po przodkach. Może dlatego, choć sam musiałem zarabiać na
utrzymanie, pieniądze nigdy nie miały dla mnie specjalnego znaczenia. Nie czułem się w
niczym gorszy od swoich bogatych przyjaciół, oni też nie traktowali mnie z wyższością.
Liczyło się to, że pochodzimy z jednej sfery i kończyliśmy te same szkoły i uczelnie. Jedni z
nas posiadali wielkie pieniądze, inni z trudem wiązali koniec z końcem, ale to mogło się w
każdej chwili zmienić, gdyż nawet najbiedniejszy miał szansę nagle odziedziczyć fortunę i
książęcy tytuł po jakimś bezdzietnie zmarłym stryjecznym lub ciotecznym dziadku.
Może Carrie pochodziła z ubogiej rodziny, wiedziała, co to prawdziwa nędza, i dlatego
chciała wykorzystać swoją urodę jako paszport do lepszego życia dla siebie oraz swoich nie
narodzonych dzieci? W końcu nic o niej nie wiedziałem. Czy miałem prawo potępiać ją w ci-
emno?
Nagle rozległo się skrzypnięcie otwieranych drzwi. Do pokoju weszły, chichocząc, dwie
osoby. Zamknęły szybko drzwi, rzuciły się na łóżko i zaczęły namiętnie całować.
Zamierzałem przekraść się nie zauważony do drzwi i wymknąć na korytarz, kiedy nagle
dziewczyna zawołała:
- Poczekaj, nie chcę tak! Chcę widzieć swojego mężusia! Zapal światło!
Poznałem po głosie, że to Lydia, a kiedy jej towarzysz spełnił polecenie, zobaczyłem, że is-
totnie jest z nią Bernard, jej świeżo poślubiony małżonek. Traf chciał, że spędziłem ostatnią
godzinę w pokoju, w którym nowożeńcy mieli się przebrać w mniej uroczyste stroje przed
wyruszeniem w podróż poślubną.
Bernard zapalił światło, po czym rzucił się na Lydię i zaczął ściągać z niej suknię ślubną.
Jeszcze mnie nie zauważyli, jednakże aby dojść do drzwi, musiałbym przejść obok Bernarda i
Lydii. Nie chciałem ich peszyć w takim momencie. Wtem tuż przy oknie ujrzałem drugie
drzwi, wiodące - jak mi się wydało - do sąsiedniego pokoju. Na szczęście były otwarte i ustą-
piły, gdy nacisnąłem klamkę.
Kiedy znalazłem się w środku, okazało się jednak, że bynajmniej nie jestem w sąsiednim
pokoju, lecz w obszernej szafie ściennej. Jedyna droga na korytarz prowadziła koła łóżka, na
którym - sądząc po odgłosach - zaczynali się kochać nowożeńcy. Postanowiłem uzbroić się w
cierpliwość i zaczekać, aż skończą.
Kwadrans później wciąż siedziałem skulony w szafie, a z pokoju nadal dobiegały krzyki,
jęki i steki kochającej się pary. Ich głosy stawały się coraz bardziej chrapliwe, oddechy coraz
bardziej urywane; pomyślałem z zadowoleniem, że koniec jest blisko. I rzeczywiście.
- Aaaiii! Aaaiii! - zaczęła wkrótce piszczeć Lydia. - Aaaiii! Aaaiii! Aaaiii! Aaaiii! Aaaiii!
Lubię dziewczyny, które bez skrępowania wyrażają w łóżku swoją radość, ale to już była
przesada. Zatkałem palcami uszy i wcisnąłem się w odległy kąt szafy. Stłumione, ale coraz
donośniejsze piski Lydii docierały do mnie jeszcze przez następne pięć minut. Była jednak
coraz bliżej orgazmu.
- AAAAAAAAAAAAAAiiiiiiiiiiiii! - zawyła na koniec głośno jak syrena fabryczna.
- AAAAGGHHHhhhhggggaaaagghhhh… - zawtórował jej Bernard i wreszcie było po
wszystkim.
Miałem nadzieję, że chwilkę odsapną, po czym ubiorą się i wyjdą, więc ja również wkrótce
będę mógł opuścić kryjówkę. Odjąłem palce od uszu i zacząłem nasłuchiwać.
- No i jak, podobało ci się, mój króliczku? - dobiegł mnie głos Bernarda.
- Pewnie! Ogromnie kocham swojego mężusia!
- A ja ogromnie kocham moją żoneczkę! Ale wstawaj, musimy wracać do gości.
- Masz rację - zgodziła się Lydia. - Chociaż wiesz co? Może jednak byśmy odczekali
chwilkę i pokochali się znów, zanim stąd wyjdziemy?
- Chciałabyś?

- Pewnie!
- No to obejmij mnie mocno, mój ty niegrzeczny króliczku!
Ponownie rozległy się chichoty i skrzypnięcia łóżka, a po jakimś czasie stękanie i sapanie.
Miałem tego dość; nie zamierzałem siedzieć w szafie do rana i słuchać odgłosów kochaj-
ącej się pary. Postanowiłem niczym się nie przejmować, tylko wyjść na korytarz. Wyjąłem z
kieszeni długopis i otworzyłem drzwi szafy.
- Wreszcie go znalazłem! - zawołałem do Lydii i Bernarda, pokazując im długopis, kiedy
zdumieni moim widokiem poderwali głowy. Przeszedłem szybko obok łóżka i po chwili
byłem już na korytarzu.

Ledwo zdołałem zejść po schodach na dół, kiedy podbiegła do mnie Henrietta.
- Słuchaj, Charlie, musimy poważnie pogadać - oświadczyła, zbliżając twarz do mojej.
- Dobrze - zgodziłem się, obawiając się kolejnego ataku histerii.
- Chodzi o to, że rozmawiałam o tobie z wieloma osobami.
- O Boże! - Westchnąłem głośno.
- I wszyscy zgadzają się ze mną, że masz kłopoty z samym sobą - oznajmiła tryumfalnie.
- Doprawdy? - zdziwiłem się.
- Widzisz, stałeś się seryjnym monogamistą. Nigdy nie spotykasz się z kilkoma dziewczy-
nami równocześnie, zawsze z jedną, ale żadnej naprawdę nie kochasz, nie dajesz jej szansy,
nie dopuszczasz jej do siebie.
- Wprost przeciwnie, Hen - zaprotestowałem. - Wydaje mi się, że…
- Nie umiesz kochać - przerwała mi. - Jesteś czuły, słodki, ale to jeszcze nie miłość. Byłeś
słodki nawet wtedy, kiedy uważałeś mnie za kompletną idiotkę.
- Nigdy…
- Nie kłam. A co sobie pomyślałeś o mnie, kiedy powiedziałam, że U2 to typ łodzi pod-
wodnej?
- No wiesz, nie pomyliłaś się w końcu aż tak bardzo. Muzyka tego zespołu faktycznie
brzmi chwilami tak, jakby grali pod wodą - zażartowałem.
- Mówię poważnie, Charles! Powinieneś dać szansę swoim partnerkom. Nie chodzi o to,
żebyś w każdej z nas widział potencjalną żonę, ale zmień nastawienie, nie zakładaj z góry, że
nie chcesz się ożenić i za nic w świecie nie dasz zaprowadzić przed ołtarz.
- Masz wiele racji, Hen - powiedziałem. - Ale znasz mnie; ja naprawdę niczego nie zakła-
dam z góry, nie rozmyślam nad tym, co będzie. Po prostu żyję z dnia na dzień.
- Och, Charlie! - Objęła mnie. - O Boże, kiedy pomyślę, jak na mnie patrzyłeś! Myślałam,
że mnie kochasz, że pobierzemy się i będziemy szczęśliwi, a ty cały czas tylko zastanawiałeś
się, jak ze mną zerwać! O Boże, jaka ja byłam idiotka!
Rozpłakała się i odeszła. Chciałem biec za nią, powiedzieć jej, że się myli, że naprawdę
niczego nie udawałem i nie planowałem wcześniej zerwania. Ale co by to dało?
Zrezygnowany, wziąłem z baru drinka i usiadłem w fotelu przy najbliższym stole.
Dopiero po chwili zorientowałem się, że pod stołem siedzą dwie osoby. Jedną z nich była
pijana Scarlett, a drugą mniejsza z dwóch nieletnich druhen Lydii. Doleciała mnie ich rozmo-
wa.
- Masz chłopaka? - zapytała Scarlett.
- Mam.
- Jak się nazywa?
- Dolph. Lubi biegać, więc ścigamy się na czas. Ale zawsze jest pierwszy. A ty masz?
- Nie, niestety - odpowiedziała zgodnie z prawdą Scarlett.
- Dlaczego?
- Nie wiem. Faceci, którzy mi się podobają, uważają, że jestem głupia, więc pieprzą mnie, a
potem zostawiają. A ci, którym ja się podobam, to same niezdary i wymoczki, z którymi nie
mam ochoty się pieprzyć. A wierz mi, facetom tylko pieprzenie w głowie.
- Co to jest „pieprzenie"? - spytała rezolutnie ośmioletnia rozmówczyni Scarlett.
Moja współlokatorka bynajmniej nie dała zbić się z tropu.
- Wiesz, to też taki wyścig na czas, w którym facet zawsze kończy pierwszy - odparła. -
Tyle że nie biegnie, a robi nad tobą pompki.

Nagle poczułem, że ktoś kładzie rękę na oparciu mojego fotela. Podniosłem głowę i zo-
baczyłem Carrie.
- Dobrze się bawisz? - zapytała.
- O tak - odpowiedziałem. - To najbardziej szampańska uroczystość od stypy mojego
dziadka. Myślałem, że już wyszłaś.
- Nie, nie. Odprowadzałam tylko na dół Hamisha, który spieszył się na pociąg. Pojechał
sypialnym do Edynburga. Ale teraz już chyba będę się zbierać. Odwieziesz mnie do domu?
- Oczywiście - zgodziłem się.

W taksówce oboje milczeliśmy przez całą drogę. Dopiero kiedy pojazd zatrzymał się przez
elegancką kamienicą, w której Carrie wynajmowała mieszkanie od powrotu do Anglii,
dziewczyna przerwała ciszę.
- Wejdziesz na drinka? - zapytała.
Zawahałem się.
- Myślisz, że to rozsądne?
- Pewnie. - Uśmiechnęła się. - Chyba zdołam ci się jakoś oprzeć. W końcu nie jesteś aż tak
bardzo przystojny.
Poczułem, że się rumienię.
- W takim razie chętnie wstąpię na jednego - powiedziałem.
Wysiedliśmy z taksówki i ruszyli po schodkach do frontowych drzwi.

Już świtało, kiedy się obudziłem. Podszedłem nago do okna i spojrzałem na płynące wolno
brudne wody Tamizy i na domy po drugiej stronie rzeki. A potem skierowałem się do krzesła,
na które wieczorem cisnąłem w nieładzie ubranie, i najciszej jak mogłem włożyłem je na
siebie. Popatrzyłem na śpiącą Carrie, na jej piękną twarz, którą oświetlały pierwsze promyki
słońca. Miałem wrażenie, że dziewczyna uśmiecha się do mnie przez sen. Wpatrywałem się w
nią przez kilka chwil, po czym podszedłem do drzwi i cichutko opuściłem jej sypialnię.

III.

PIERWSZA SOBOTA WRZEŚNIA

Obudziło mnie głośne pukanie do drzwi. Oderwałem głowę od poduszki i zawołałem:
- Proszę!
Do środka weszła Scarlett, niosąc na tacy śniadanie.
- Charlie, już dwunasta. Pora wstawać, śpiochu! Postawiła tacę na moim łóżku i usiadła
obok.
- Tosty trochę mi się przypaliły - powiedziała przepraszająco - ale za to zaparzyłam nap-
rawdę dobrą kawę.
Nalała mi kubek, po czym zaczęła smarować masłem jeden z czarnych jak węgiel tostów.
Większość ludzi uważa, że mężczyzna i kobieta nie mogą się przyjaźnić, ich znajomość
zawsze musi mieć jakiś erotyczny podtekst. Wcale się z tym nie zgadzam. Zdarzają się ładne,
naprawdę atrakcyjne dziewczyny, do których nic mnie nie ciągnie, a z którymi przyjaźń jest
jak najbardziej możliwa. Właśnie takie platoniczne uczucia łączyły mnie z Fioną, elegancką,
ładną i mądrą siostrą Toma. Uroda Scarlett mniej mi odpowiadała, za to niezmiernie ceniłem
ją samą za bezpośredniość i brak pretensjonalności. I za to, że choć była jeszcze
większą bałaganiarą ode mnie i nigdy nic nie odkładała na miejsce, co doprowadzało mnie
chwilami do furii, to jednak potrafiła nadać naszemu wspólnemu zamieszkiwaniu pewne
cechy życia rodzinnego. Takie, jak choćby to śniadanie w moim pokoju w pierwszą od dawna
sobotę, kiedy to nie musieliśmy oboje budzić się skoro świt i pędzić na czyjś ślub.
- Co zamierzasz dziś robić? - zapytała Scarlett, nakładając łyżeczką dżem na tost.
- Może trochę poczytam, a o czwartej umówiłem się z Davidem. Wybieramy się do kina.
Grają jakąś nową i jeśli wierzyć recenzjom, bardzo zabawną komedię. Nazywa się Cztery
śluby i stypa czy jakoś podobnie. Chcesz iść z nami?

- Nie, uznałam, że poszukam nowej pracy - odparła. - Mam już dość bycia gońcem.
Znudziło mi się to ciągłe jeżdżenie po mieście. Na sąsiedniej ulicy otwarto nowy sklep z
różnymi gumowymi akcesoriami erotycznymi. Przechodząc obok zobaczyłam kartkę, że pos-
zukują sprzedawczyni, więc postanowiłam się zgłosić. To może być bardzo fajna praca.
Wszyscy sądzą, że te gumowe maski i fartuszki są przeznaczone głównie dla zboczeńców, ale
moim zdaniem są bardzo praktyczne. Łatwo dają się umyć. Może dlatego zboczeńcy tak w
nich gustują? Zamierzam kupić mamie taki fartuch na urodziny. Jak chcesz, tobie też mogę.
- Nie, dziękuję. A to co? - zapytałem, zauważywszy sporą białą kopertę leżącą na tacy.
- Nie wiem, dopiero ją wyciągnęłam ze skrzynki.
Rozerwałem kopertę i wyjąłem z niej złocone zaproszenie ślubne, do którego dołączona
była lista prezentów, jakie nowożeńcy chcieliby otrzymać.
- Znów ktoś się żeni - stwierdziłem, otwierając zaproszenie.
- Kto?
Nie odpowiedziałem. Wpatrywałem się w złocony kawałek kartonu, nie mówiąc ani słowa,
bo nie byłem pewien, czy zdołam zapanować nad głosem.
- Nic ci nie jest, Charlie? - zapytała Scarlett.
- Nie, nie - odparłem, starając się nie dać nic po sobie poznać. - Po prostu zamyśliłem się.
To zaproszenie na ślub Carrie, tej młodej Amerykanki. Pamiętasz ją?
- Pewnie - potwierdziła Scarlett. - Bardzo ładna dziewczyna. Nic dziwnego, że jest taką
wziętą modelką. Miesiąc temu widziałam jej zdjęcie na okładce „Cosmopolitan".

Ponieważ był ciepły, pogodny dzień, zrezygnowałem z czytania i wyszedłem z domu. Była
pierwsza. Miałem się spotkać z Davidem dopiero za trzy godziny, więc postanowiłem się
przejść po mieście. Jakimś dziwnym trafem dwadzieścia minut później znalazłem się przed
eleganckim sklepem, którego nazwa i adres figurowały u góry listy prezentów dołączonej do
zaproszenia na ślub Carrie i Hamisha.
Pchnąłem drzwi i wszedłem do środka. Sklep najwyraźniej specjalizował się w eg-
zotycznych wyrobach z całego świata: były tu wspaniałe perskie dywany, afrykańskie rzeźby
i maski, wyplatane przez północnoamerykańskich Indian kosze o charakterystycznych, ge-
ometrycznych wzorach, mosiężne dzbany o wschodnich kształtach, stoły i parawany zdobione
macicą perłową, porcelanowe wizerunki tygrysów i słoni. Czułem się jak w muzeum etnogra-
ficznym.
Podszedłem do siedzącej przy niewielkim biurku ekspedientki.
- Mogę prosić listę prezentów na ślub pana Hamisha Banksa? - zapytałem, ponieważ nie
zabrałem listy z sobą.
Sprzedawczyni popatrzyła niechętnie na moje szorty i wypuszczoną na wierzch koszulę z
podwiniętymi rękawami, zupełnie jakby uważała, że ktoś tak ubrany jak ja nie ma czego szu-
kać w snobistycznym punkcie łupienia klientów ze skóry, w którym ona ma zaszczyt praco-
wać.
- Oczywiście - odparła jednak grzecznie, wzięła ze stosu na biurku kartkę i wręczyła mi ją.
- Mamy wiele pięknych i wcale nie tak drogich rzeczy. Kosztują w granicach tysiąca funtów.
- A czy znajdzie się również coś w granicach pięćdziesięciu funtów?
- Może pan kupić tego pigmejskiego wojownika… - Wskazała półtorametrową drewnianą
rzeźbę Pigmeja w naszyjniku z barwnych kamieni, wspartego o dzidę. - Świetnie! Biorę! -
uradowałem się, bo rzeźba rzeczywiście wyglądała imponująco. -…o ile uda się panu znaleźć
kogoś, kto wyłoży pozostałe trzy tysiące dziewięćset pięćdziesiąt funtów.
Wyszczerzyłem zęby w sztucznym uśmiechu.
- Ha, ha. Dobry dowcip. Ma pani może jakąś bardziej praktyczną sugestię?
- Praktyczną? Wie pan, nasze torby reklamowe są bardzo praktyczne i kosztują zaledwie
półtora funta sztuka - oznajmiła. - Jeśli kupi pan trzydzieści trzy, zostanie panu jeszcze pół
funta, a nowożeńcy na pewno się ucieszą.
- Dziękuję - powiedziałem. - Jeszcze się zastanowię. Była pani niezwykle… hm… chyba
„pomocna" nie jest najwłaściwszym słowem.
Odwróciłem się w stronę drzwi… i wpadłem na Carrie.

Nie widziałem jej, odkąd spędziłem z nią noc po weselu Bernarda i Lydii. Parę razy kusiło
mnie, żeby do niej zadzwonić, ale za każdym razem dochodziłem w końcu do wniosku, że nie
miałoby to najmniejszego sensu. Bo co właściwie mogłem jej powiedzieć? Że z żadną
dziewczyną nie było mi tak dobrze i szaleję na jej punkcie? Załóżmy, że tak bym powiedział;
co by z tego wynikło? Niestety, nic. Poza wspaniałym seksem nic nas nie łączyło. Ona była
Amerykanką, ja Anglikiem; ona modelką, ja architektem; ona wychodziła za dwa razy stars-
zego od siebie Szkota, a ja go nienawidziłem, odkąd dowiedziałem się o jego istnieniu. Czy
mogliśmy snuć jakieś wspólne plany?
- Co mi kupiłeś? - zapytała prosto z mostu.
- Jeszcze nic - odparłem, nieco zaskoczony tak bezpośrednim pytaniem. - Dopiero się rozg-
lądałem.
- Miło cię znów widzieć.
- Ja też się cieszę, żeśmy się ponownie spotkali - powiedziałem.
Ubrana w luźne szare spodnie, kremową bluzkę i rozpiętą kraciastą koszulę, Carrie wyglą-
dała zupełnie inaczej niż w drogich, eleganckich kreacjach, w jakich dotąd ją widywałem, ale
równie atrakcyjnie. I jakby młodziej, bardziej niewinnie.
- Wspaniale jest wybierać prezenty. Powinnam była już dawno wyjść za mąż. Czy ktoś
zdecydował się na pigmejskiego wojownika? - zapytała, zwracając się do nieuprzejmej ekspe-
dientki.
- Nie, ale ten młody człowiek się nad nim zastanawiał - powiedziała indagowana.
- Nie wygłupiaj się! - zawołała do mnie Carrie. - Kup mi po prostu popielniczkę czy po-
dobny drobiazg. Słuchaj, masz wolne pół godzinki?
- Tak - odparłem. - Umówiłem się na czwartą z Davidem, ale do tego czasu jestem wolny.
- To świetnie! - ucieszyła się. - Pomożesz mi podjąć bardzo ważną decyzję. Chodź.
Skinęła głową sprzedawczyni i wyszliśmy razem ze sklepu.

Tylko pamiętaj, nie wolno ci się śmiać! - zawołała do mnie kwadrans później przez nie
domknięte drzwi.
- Dobrze - obiecałem. - Nie będę.
Znajdowaliśmy się w modnym butiku położonym o kilka przecznic od sklepu z eg-
zotycznymi wyrobami, w którym się spotkaliśmy. Chwilę później Carrie wyłoniła się z
przymierzalni i stanęła przede mną.
- I co sądzisz?
Miała na sobie obszerną suknię ślubną z długim, ciągnącym się po ziemi trenem.
- Wyglądasz absolutnie bosko - powiedziałem zgodnie z prawdą.
- A nie uważasz, że troszkę bezowato? - spytała.
- Może troszkę - przyznałem, bo suknia faktycznie przypominała kreację, w jakiej Laura
wystąpiła na swoim ślubie.
- Nie szkodzi, to dopiero początek - oświadczyła Carrie i znów weszła do przymierzalni.
Kiedy ponownie się wyłoniła, miała na sobie białe atłasowe szorty sięgające kolan i rozpi-
ętą białą marynarkę. Między połami marynarki widać było biały, zdobiony cekinami stanik i
goły brzuch.
- Bardzo odważne - zawyrokowałem. - Jesteś pewna, że chcesz tak wystąpić?
- No, może nie tym razem. - Zaśmiała się. - Ale jeśli kiedykolwiek będę powtórnie
wychodzić za mąż, to kto wie!
Kolejną suknię, jaką przymierzyła, zdobiły bogate koronki i jedwabne kokardki. Całości
dopełniał wiązany pod szyją kapturek, w którym Carrie wyglądała jak pasterka ze staroświec-
kiej pocztówki.
- No, pięknie - powiedziałem. - Gdybyś jeszcze miała laskę, mogłabyś spokojnie pasać Ha-
mishowi owce.
- Nie bądź niemiły, bo więcej ci się nie pokażę - zganiła mnie, znów znikając za drzwiami.
- Następny strój powinien ci się bardzo spodobać!
Była to obcisła srebrna suknia z opalizującego materiału i z dużym dekoltem, w której Car-
rie wyglądała rewelacyjnie, zupełnie jak gwiazda filmowa na uroczystości wręczania Osca-

rów. Choć wcale nie chciałem się z nikim żenić, poczułem ukłucie zazdrości, że wychodzi nie
za mnie, a za Hamisha.
- Gdybym był twoim mężem, umarłbym z dumy - stwierdziłem.
- Tak? A Hamish po prostu by umarł… to znaczy, gdyby zobaczył mnie w tym na ślubie -
oświadczyła. - Muszę zdecydować się na coś bardziej tradycyjnego.
- Chyba słusznie. Nie ma nic równie odrażającego, jak pastor z ogromną erekcją!
Carrie przymierzyła jeszcze kilka kreacji, w tym jedną z welonem, krótkimi rękawami i
wyszywanym koralikami gorsem, w której wyglądała tak ślicznie, że dosłownie zaparło mi
dech. Mimo że nic nie powiedziała, kiedy zacząłem chwalić suknię, nie miałem wątpliwości,
że jej również ta podoba się najbardziej ze wszystkich i właśnie w niej wystąpi na ślubie.
Po raz kolejny znikła w przymierzalni. Kiedy ponownie ukazała się w drzwiach, ubrana
była w szare spodnie, bluzkę i koszulę.
- Nie poszedłbyś gdzieś na herbatę? - zapytała.
Spojrzałem na zegarek. Dochodziła trzecia, więc miałem jeszcze godzinę do spotkania z
Davidem.
- Chętnie - odparłem. - Dokąd pójdziemy?
W głębi ducha miałem nadzieję, że Carrie zaprosi mnie do siebie, gdyż mieszkała niedale-
ko, ale zaproponowała kawiarnię znajdującą się za rogiem. \

- Wiesz, na weselu Bernarda i Lydii siedziałam przy jednym stole z dwoma twoimi
przyjaciółmi, Garethem i Matthewem. Ogromnie zabawni ludzie, wysłałam im zaproszenia na
ślub. Myślisz, że się zjawią?
- Tak sądzę - odparłem. - Gareth wprost uwielbia wesela i inne tłumne uroczystości. Lubi
być duszą towarzystwa. Matthew ma w sobie więcej z domatora, ale wie, że każda próba
powstrzymania Garetha zakończy się fiaskiem, więc wszędzie z nim chodzi, nawet jeśli wo-
lałby pozostać w domu.
- Wiesz, kiedy zgodziłam się wyjść za Hamisha, przemknęło mi przez myśl, że chciałabym
jeszcze raz pójść z tobą do łóżka - powiedziała Carrie, patrząc mi głęboko w oczy. - Cieszę
się, że zrobiliśmy to po weselu Bernarda i Lydii.
Siedzieliśmy na wprost siebie przy niewielkim stoliku przykrytym białym obrusem. Przed
nami stały filiżanki herbaty oraz napoczęte ciastka. Choć jeszcze dwadzieścia minut temu
świeciło słońce, teraz za oknem padał deszcz.
- Nie wierzę w tak zwane otwarte małżeństwa -kontynuowała.- Przysięgłam Hamishowi, że
go zabiję, jeśli się dowiem, że mnie zdradził. I sama też nie zamierzam więcej sypiać z nikim
oprócz niego.
- Słusznie - pochwaliłem. - Może to staromodne, ale ja też jestem zwolennikiem wierności
małżeńskiej. Tyle że nie wiem, czy byłbym w stanie przez resztę życia sypiać tylko z jedną
osobą.
- Uważam, że dam radę - oznajmiła Carrie. - Zresztą nie mogę powiedzieć, że byłam dotąd
przesadną cnotką. Chyba zdołałam się wyszumieć.
- Co w Ameryce w dzisiejszych czasach znaczy nie być „przesadną cnotką"? Ilu trzeba
mieć kochanków?
- Hm, sama nie wiem. Chyba… chyba więcej niż jednego - odparła spuszczając wzrok.
- No, śmiało, komu jak komu, ale mnie się możesz zwierzyć. W końcu widziałem twoją
suknię ślubną, więc nie powinniśmy mieć przed sobą żadnych tajemnic.
- Dobra, skoro nalegasz - rzekła po krótkim wahaniu, wybuchając perlistym śmiechem. -
Najpierw był ten pierwszy, a pierwszego razu nigdy się nie zapomina. Zwłaszcza, że było cał-
kiem przyjemnie. Potem drugi… Drugi to pomyłka, miał bardzo włochate plecy. Trzeci.
Czwarty. Piąty. - Prostowała kolejno palce prawej ręki; teraz ponownie zamknęła ją w pięść i
zaczęła od początku odginać palce. - Szósty… To było w moje urodziny. W sypialni moich
rodziców.
- W które urodziny? - zapytałem.
- Siedemnaste.
- Siedemnaste, a już mamy sześciu? - zdziwiłem się. Znów się roześmiała.

- Wiesz, wychowywałam się na wsi. Stodoły, stogi siana… Okazja czyni złodzieja. Numer
siódmy był jak poziomki ze śmietaną, a numer ósmy miał takiego. - Skrzywiła się i pokazała
mały palec. - Za dziewiątym razem stałam oparta o płot; bardzo niewygodna pozycja dla dzi-
ewczyny, nie radzę ci próbować.
- Dobrze, zapamiętam - obiecałem.
- Za to dziesiąty chłopak był niezwykle przystojny i bardzo delikatny, czułam się jak w
niebie.
- Nienawidzę go.
- Na jedenastym bardzo się zawiodłam, absolutnie nic ciekawego. Od dwunastego do
siedemnastego to okres studiów i kolejne rozczarowania: mili, inteligentni i wrażliwi chłopcy,
którzy zupełnie nie sprawdzali się w łóżku. - Zmarszczyła nos. - Osiemnasty złamał mi serce.
Cierpiałam przez dwa lata.
- Strasznie mi przykro.
- Potem był dziewiętnasty; w ogóle go nie pamiętam, ale moja współlokatorka twierdziła,
że kochałam się z nim, w dodatku dwa razy. Dwudziesty… O Boże, nie mogę uwierzyć, że
doszłam już do dwudziestu! W każdym razie dwudziesty niczym się nie wyróżniał, za to
dwudziesty pierwszy niewątpliwie był interesujący. Miał język długi jak trąba słonia.
Dwudziesty drugi wciąż zasypiał. Spotkałam go podczas pierwszego pobytu w Anglii.
- Oj, to przepraszam za swojego rodaka - powiedziałem. - Może właśnie wrócił z Afryki,
gdzie ukąsiła go mucha tse-tse? Zdarzają się takie wypadki.
Carrie uśmiechnęła się i liczyła dalej.
- Dwudziesty trzeci i dwudziesty czwarty równocześnie, bardzo ciekawe przeżycie…
- Żartujesz! - wymknęło mi się.
- Nie, skądże. Piliśmy przez całą podróż samolotem, potem na lotnisku wspólnie kupiliśmy
prezerwatywy… Fajnie było! Dwudziesty piąty to naprawdę cudowny Francuz, dwudziesty
szósty też Francuz, ale taki sobie, Dwudziesty siódmy był kompletnym niewypałem.
- Jak to? Rozumiem, że mogłaś popełnić pomyłkę przy drugim czy trzecim facecie, ale
przy dwudziestym siódmym?
- Skąd miałam wiedzieć, że będzie przez cały czas krzyczał? Tak się na nim zawiodłam, że
w ogóle zniechęciłam się do seksu. Na szczęście Spencer sprawił, że zmieniłam zdanie. On
był dwudziesty ósmy, a jego ojciec dwudziesty dziewiąty.
- Jak mogłaś iść do łóżka z ojcem swojego chłopaka!
- Po pierwsze Spencer przestał już wtedy być moim chłopakiem, a po drugie jego ojciec był
bardziej przystojny od niego - oświadczyła. - Później trzydziesty: kompletne zero.
Trzydziesty pierwszy… całkiem, całkiem. Trzydziesty drugi, naprawdę uroczy. A potem
trzydziesty trzeci, mój aktualny narzeczony.
- No, no… A gdzie ja byłem… po twoim narzeczonym? - zapytałem.
- Nie. Ty byłeś trzydziesty drugi. - Spojrzała na mnie i uśmiechnęła się ciepło. - No, więc
tak to wygląda. Mniej niż Madonna, ale więcej, jak sądzę, niż księżniczka Diana. A teraz two-
ja kolej. Z iloma dziewczynami spałeś?
- Hm… Moja lista będzie znacznie skromniejsza - powiedziałem zgodnie z prawdą. -
Właściwie to sam nie wiem, jak spędzałem czas. Pewnie pracowałem, zamiast pieprzyć pani-
enki. Tak, dużo pracowałem. Zwłaszcza ostatnio.
- Nie wykręcaj się. Mów, ile ich było.
- Więc… - Zacząłem liczyć po cichu na palcach, ale w głowie miałem pustkę, nie mogłem
przypomnieć sobie chyba z połowy dziewczyn, z którymi poszedłem do łóżka. - Około dwud-
ziestu - oznajmiłem w końcu, choć dobrze wiedziałem, że było sporo mniej.
- A tak naprawdę?
- No, może piętnaście. Wiesz, Anglia to nie Ameryka. Rewolucja seksualna jeszcze nie w
pełni do nas dotarła.
- Czyżby? - zdziwiła się Carrie. - Mój narzeczony twierdzi, że spał z osiemdziesięcioma
czterema kobietami.
- Kłamie!
- Nie sądzę. Mówi, że późne lata siedemdziesiąte były pod tym względem bardzo udanym
okresem.

- Cholera, byłem wtedy jeszcze nastolatkiem, ale przecież mogłem się załapać. Trzeba było
pieprzyć koleżanki, a nie słuchać z nimi Abby. Zmarnowałem młodość! Pewnie wszystkiemu
są winne moje okulary; już dawno mogłem sobie sprawić kontakty!
Carrie uśmiechnęła się, po czym podniosła ciastko do ust i ugryzła kawałek. Przez dłuższą
chwilę oboje milczeliśmy.
- Żałuję, że nie zadzwoniłem do ciebie po naszym ostatnim spotkaniu - powiedziałem
przerywając ciszę. - Naprawdę miałem ochotę. Ale ty też nie zadzwoniłaś. Bez najmniejszych
skrupułów dwa razy zaciągnęłaś mnie do łóżka i nawet nie zadzwoniłaś, żeby mi podzięko-
wać.
- Napisałam do ciebie.
- Jak to? - zapytałem. Nie dostałem od niej żadnego listu. Czyżby zaginął w drodze? Poczu-
łem, że jeszcze nic wszystko stracone.
- Wysłałam ci zaproszenie na ślub.
- Ach tak, rzeczywiście - przyznałem. - Ale to niezupełnie to samo, co list miłosny…
- Słuchaj, czas na mnie - powiedziała Carrie.
Spojrzałem na zegarek i zakląłem szpetnie. Było piętnaście po czwartej. David już od
kwadransa czekał ni mnie pod kinem, a obiecałem mu, że tym razem na pewno przyjdę punk-
tualnie.
- Dobrze, ale musisz zrobić jedno: usprawiedliwić mnie przed bratem - rzekłem, szybko
podnosząc się z miejsca. - Inaczej nigdy nie wybaczy mi spóźnienia!

Już z daleka zobaczyłem Davida, który stał nie w środku, lecz przed kinem, ponieważ
deszcz przestał padać i znów świeciło słońce. Gdy tylko dostrzegł mnie i Carrie biegnących w
jego stronę, od razu zaczął sygnalizować w języku migowym.
- Nie jesteś moim bratem! Jesteś dupkiem, którego kiedyś znałem!
- Carrie, to jest David, mój brat przyrodni - przedstawiłem go dziewczynie, kiedy podesz-
liśmy bliżej. - To jest Carrie.
- Cześć - powiedziała Carrie, uśmiechając się.
- Wybieraliśmy jej suknię ślubną, dlatego się spóźniłem - zakomunikowałem Davidowi.
- Żałosna wymówka. Za kogo wychodzi?
- Za totalnego buca.
- Szkoda jej, całkiem ładna szprota.
Carrie spojrzała na mnie, zaintrygowana naszą wymianą.
- Właśnie powiadomiłem Davida, że wychodzisz za Hamisha - wyjaśniłem. - Stwierdził, że
to bardzo sympatyczny facet.
- Spałeś z nią?
- Pyta, gdzie się odbędzie wasz ślub.
- W Szkocji - odparła Carrie.
- I buforki ma całkiem do rzeczy - poinformował mnie David, wykonując rękami dokładnie
takie same gesty, jak każdy mężczyzna, kiedy omawia akurat te szczegóły damskiej anatomii.
- Mówi, że Szkocja to piękny rejon - przetłumaczyłem szybko. - Górzysty.
- Powiedz mu, że będzie mile widziany na moim ślubie. Hamish zna samych ponurych
sztywniaków, a ja nie chcę, żeby mój ślub wyglądał jak pogrzeb. Ale dobra, idźcie już, bo się
spóźnicie na film. Do zobaczenia w Szkocji!
- Do zobaczenia - odpowiedziałem machinalnie.
Carrie uśmiechnęła się na pożegnanie, odwróciła się i ruszyła w stronę bulwaru ciągnącego
się wzdłuż rzeki. Przez chwilę staliśmy obaj i patrzyli, jak się oddala.
- Mam problem. Nie wiem, co powinienem zrobić - zasygnalizowałem do Davida. - Ogrom-
nie mi się podoba ta dziewczyna.
- Trzeba było jej to powiedzieć. Bo za miesiąc będzie już panią Buc i klamka zapadła!
- Powiedzieć! Dobrze ci mówić. To wcale nie takie proste. Myślisz, że jak tylko otworzę us-
ta, ona padnie mi w ramiona i będziemy odtąd żyli długo i szczęśliwie? E tam! - Machnąłem
ręką. - Marzenie ściętej głowy! Lepiej wchodźmy do środka, zanim rozpocznie się film.
David wzruszył ramionami, jakby chciał oświadczyć „rób jak chcesz, ja umywam ręce".
Weszliśmy do pustego hallu - pozostali widzowie zdążyli już zająć miejsca - i akurat w chwi-

li, kiedy David wyjął z kieszeni bilety, żeby wręczyć je bileterce, postanowiłem, że jednak
muszę coś zrobić, nie mogę pozwolić, by Carrie wyszła za kogo innego: muszę ją powstrzy-
mać. A przynajmniej muszę jej wyznać, co do niej czuję.
- Kurwa, masz rację - zasygnalizowałem szybko do Davida. - Wchodź sam, nie czekaj na
mnie!
Wybiegłem z kina i pognałem w stronę bulwaru nad Tamizą. Rozglądałem się na wszystkie
strony, ale nigdzie nie widziałem Carrie. Podbiegłem jeszcze parę kroków i nagle ujrzałem ją
od tyłu. Znajdowała się tuż przede mną.
- Carrie! - zawołałem.
Odwróciła się lekko zdziwiona i przystanęła; podszedłem bliżej.
- Słuchaj, wiem, że to kretyńskie pytanie, zwłaszcza w świetle twojej niedawnej wizyty w
sklepie z sukniami ślubnymi, ale chciałem cię spytać, czy przypadkiem… Nie, wiem, że nie,
przecież jestem tylko ubogim facetem, który spał z zaledwie… tak, okłamałem cię, z zaledwie
dziewięcioma dziewczynami, ale pomyślałem sobie, że chyba powinienem… Wiem, że będę
żałował tego, co zaraz powiem, w końcu nikt nie lubi robić z siebie osła, ale naprawdę czu-
ję… - Serce waliło mi jak młot, wiedziałem, że jestem czerwony na twarzy, a jednak nie umi-
ałem wyartykułować tego, co naprawdę chciałem jej powiedzieć. Postanowiłem spróbować
jeszcze raz: -Nie, poczekaj, zacznę od początku, a więc cytując słowa Da-vida Cassidy z okre-
su, kiedy występował z Partridge Family: „Zdaje się, że cię kocham", i właśnie w związku z
tymi słowami chciałem cię spytać, czy przypadkiem jednak nie chciałabyś… Nie, oczywiście,
że nie, niepotrzebnie się wygłupiłem, w końcu kim ja jestem, nic dziwnego, że wolisz jego, to
zrozumiałe. Jasna sprawa. Proste jak drut. Przepraszam, że ci niepotrzebnie zawracałem gło-
wę. Cześć!
Odwróciłem się na pięcie, klnąc pod nosem. Wtem dobiegł mnie głos Carrie:
- To było niesamowicie romantyczne… Natychmiast obróciłem się z powrotem.
- Tak uważasz? No, wiesz, długo zastanawiałem się nad tym, co powiedzieć, całą przemo-
wę ułożyłem sobie wcześniej w głowie, bo bardzo mi zależało, żeby wszystko dobrze wypad-
ło. W końcu każde słowo jest ważne. Teraz jednak głównie odczuwam ulgę, że mam to już za
sobą, że już ci wszystko powiedziałem, właśnie tak, jak sobie zaplanowałem.
- A co właściwie chciałeś mi powiedzieć? - zapytała.
- No, wiesz… to, co ci właśnie powiedziałem… no, to o Davidzie Cassidy… - Czułem, jak
strużki potu ściekają mi po plecach.
- Słodki jesteś - oznajmiła Carrie, podchodząc bliżej i całując mnie w policzek.
Odsunęła się i popatrzyła mi w oczy. Wiedziałem, że powinienem powiedzieć coś więcej,
ale w głowie miałem totalny zamęt.
Carrie przyglądała mi się jeszcze przez chwilę, a potem uśmiechnęła się, odwróciła i zaczę-
ła oddalać. Kiedy odeszła jakieś dziesięć metrów, obejrzała się, ale ja nadal stałem tam, gdzie
mnie zostawiła, zupełnie jakby mi nogi wrosły nagle w ziemię.

IV.

MIESIĄC PÓŹNIEJ

Spojrzałem na zegarek i nacisnąłem mocniej na gaz, co natychmiast wywołało protest mo-
jego starego volvo; warkot silnika wzmógł się nieprzyjemnie, a cały pojazd zaczął dygotać,
jakby się zaraz miał rozpaść.
Z trudem wyreperowany gruchot nie nadawał się na jazdę po górzystych terenach Szkocji,
tym bardziej że miał już za sobą drogę z Londynu do Edynburga, gdzie zatrzymałem się na
parę godzin w sprawach zawodowych. Zaledwie kilka tygodni temu nasza firma architekto-
niczna wygrała konkurs na budowę nowej siedziby jednego z największych szkockich ban-
ków, ale jego dyrekcja zażądała od nas wprowadzenia licznych zmian do wstępnego projektu,
co znacznie podwyższało koszty całej inwestycji. Właśnie tego dotyczyła moja rozmowa z
przedstawicielami banku. Na szczęście jej końcowy efekt był bardzo pozytywny; bank bez
zmrużenia oka zaakceptował nowy kosztorys. Ponieważ byłem głównym autorem projektu,
wiedziałem, że przynajmniej na okres najbliższego roku moja sytuacja finansowa znacznie się

poprawi. A jeśli gotowy budynek będzie się podobał, jest duża szansa, że posypią się kolejne
zamówienia. To sprawiło, że choć rozmowa się przeciągnęła i opuściłem Edynburg później,
niż zamierzałem, byłem w doskonałym humorze, który jednak stopniowo mnie opuszczał, w
miarę jak zbliżałem się do Perth.
Albowiem dwadzieścia kilometrów na zachód od Perth znajdowała się posiadłość Hamisha,
na terenie której on i Carrie mieli o siódmej wstąpić w związek małżeński. Długo wahałem
się, czy jechać na ich ślub, ale ponieważ i tak musiałem stawić się w Edynburgu, w końcu
zdecydowałem, że pojadę. Może w skrytości ducha liczyłem na to, że albo Carrie w ostatniej
chwili się rozmyśli, albo jakaś interwencja sił wyższych - pod postacią niespodziewanego ka-
taklizmu - sprawi, że nie dojdzie do zawarcia jej małżeństwa z Hamishem.
W drodze rozmyślałem o tym, co Gareth powiedział kilka dni wcześniej, kiedy cała nasza
paczka zjawiła się u niego i Matthewa na małym przyjęciu.
Ogromnie lubiliśmy bywać w ich urządzonym ze smakiem niewielkim domku. Ilekroć zap-
raszali nas do siebie, Gareth przedzierzgał się z lwa salonów w znakomitego kucharza i włas-
noręcznie przyrządzał wszystkie wspaniałe dania, które wjeżdżały na stół. Obwiązany kolo-
rowym fartuchem, co rusz znikał w kuchni, po czym wyłaniał się dźwigając na tacy to pros-
ciutto z melonem, to pomidory nadziewane tuńczykiem i kaparami, to cannelloni, to indyka
nadziewanego szynką, serem i truflami, to inną wyśmienitą włoską potrawę, gdyż właśnie
kuchnia włoska stanowiła jego specjalność. Matthew tymczasem otwierał kolejne butelki
markowych win z ich niedużej, lecz znakomicie zaopatrzonej piwniczki i jak na troskliwego
gospodarza przystało, dbał o to, abyśmy ani przez chwilę nie mieli pustych kieliszków.
Nasza hałaśliwa i jak zwykle chaotyczna rozmowa przeszła w pewnym momencie na temat
ślubów. Zaczęła Scarlett mówiąc, że czytała ostatnio w jakimś babskim piśmie o mieszkań-
cach Andamanów, gdzie ceremonia zaślubin wygląda następująco: nowożeńcy kucają na
ziemi naprzeciw siebie, rodzice i krewni przykucają wokół nich, otaczając ich ciasnym
pierścieniem, po czym wszyscy wyją najgłośniej jak potrafią co najmniej przez godzinę.
- Wyobraziłam sobie, co by to było, gdyby u nas obowiązywał ten sam obyczaj, i długo
skręcałam się ze śmiechu - powiedziała. - Tylko pomyślcie: zamiast w kościele, gromadzimy
się wystrojeni w szczerym polu, kucamy dookoła młodej pary i drzemy się ile tchu. Zabawne,
nie?
- A ja z kolei czytałem gdzieś, że u Polinezyjczyków nowożeńcy nie dostają żadnych pre-
zentów, za to ich rodziny wymieniają się podarkami - oznajmił Tom. - Rodzina panny młodej
daje maty i kawałki płótna, a rodzina pana młodego broń, narzędzia i czółna. Gdyby więc Fi-
ona zdecydowała się wyjść za mąż, ja, jako jej brat, dostałbym całą kupę podarków! Co ty na
to, moja droga, żeby przeprowadzić się na Polinezję? - dodał, zwracając się do siostry.
Fiona nic nie odpowiedziała, tylko posłała mu lodowate spojrzenie; Tom zamilkł jak
niepyszny. A ja pomyślałem sobie, że może naprawdę byłby znacznie szczęśliwszy, gdyby
mógł mieszkać na Polinezji, polować z czółna ościeniem na ryby, uwodzić tubylki i wylegi-
wać się na plaży pod palmą. Tam nikt by od niego nie wymagał, żeby zachowywał się tak, jak
w Anglii oczekuje się od człowieka o jego majątku i pozycji, a właśnie tym wymaganiom bi-
edny Tom nie potrafił sprostać; choćby nie wiedzieć jak się starał, zawsze popełniał jakąś ga-
fę, której Fiona na ogół nie omieszkała mu wytknąć.
- Jeszcze ciekawiej jest z wiernością małżeńską! - Gareth pociągnął spory łyk wina. - Na
przykład wśród Beduinów nie obowiązuje ani mężczyzn, ani kobiet. A u pewnych afrykańs-
kich plemion panuje tak zwany zwyczaj „czwartego dnia": przez trzy dni kobiecie wolno
sypiać wyłącznie z mężem, natomiast kolejnego dnia może iść do łóżka z kim chce. Z kolei
aborygeni posunęli do ekstremów jus primae noctis, czyli prawo feudalnego dziedzica do
sypiania w noc poślubną z małżonkami swoich poddanych. Na niektórych obszarach Australii
w noc poślubną całe plemię pieprzy się z panną młodą!
- To tylko następne argumenty potwierdzające to, co powtarzam od zawsze -
powiedziałem. - W obecnych czasach naprawdę nie ma żadnego powodu, żeby przechodzić
przez ten cały kretyński rytuał, jakim jest ślub, wszystko jedno, czy zawierany w kościele, czy
przed urzędnikiem. Jeśli dwoje ludzi się kocha, mogą po prostu mieszkać razem i już; nie ma
powodu, żeby się pobierali!

- Wiesz, dotychczas się z tobą zgadzałem - rzekł Gareth, nagle poważniejąc - ale ostatnio
doszedłem do wniosku, że jednak nie masz racji. Znudziło mi się łażenie na śluby ludzi,
którzy w gruncie rzeczy nic mnie nie obchodzą. Chciałbym wreszcie pójść na ślub kogoś, ko-
go kocham tak bardzo jak was, moi mili. Ślub naprawdę może być piękną, wzruszającą cere-
monią, która wszystkim na długo zostanie w pamięci. Zastanówcie się nad tym.
- Ja tam wcale nie muszę się zastanawiać - oświadczył Tom. - Od dawna bardzo bym chciał
się ożenić! To nie moja wina, że wciąż jestem kawalerem. Ale ilekroć oświadczam się jakiejś
dziewczynie, dostaję od niej kosza. A oświadczałem się już chyba wszystkim, które znam!
- Mnie jeszcze nie - powiedziała z lekką pretensją w głosie Scarlett.
- Naprawdę? - zdziwił się Tom. - Wybacz mi, moja droga, już się robi. - Zerwał się z krzes-
ła, padł przed nią na kolana i spytał: - Scarlett, chcesz zostać moją żoną?
- Nie - odparła Scarlett. - Ale dziękuję, że mnie poprosiłeś; czułam się pominięta.
Wszyscy oprócz Toma parsknęli śmiechem i wkrótce rozmowa przeszła na inne tory, mnie
jednak zapadły w pamięć słowa Garetha o tym, że chętnie poszedłby na ślub kogoś, kogo
kocha. Przypomniałem je sobie jadąc w stronę zamku Hamisha i pomyślałem, że ja również
chętnie wybrałbym się na ślub Davida, Toma, Fiony albo Scarlett. Naprawdę byli mi najbliżsi
na świecie i ze wszech miar pragnąłem, żeby znaleźli partnerki i partnerów, z którymi zechcą
spędzić resztę życia, i żeby żyli z nimi długo i szczęśliwie; jak w bajce.

Zmierzchało już, kiedy minąłem podłużne górskie jezioro i wjechałem na wąską, wijącą się
przez las drogę, która wiodła do rozległej posiadłości Hamisha Banksa. Kilometr dalej przej-
echałem przez wielką bramę z kutego żelaza i zobaczyłem na końcu podjazdu ogromny, śred-
niowieczny zamek ze wspaniałymi basztami, a kilkaset metrów na lewo niewielki kamienny
kościółek z dzwonnicą, w którym prawdopodobnie od wielu pokoleń żenili się przodkowie
narzeczonego Carrie. Spojrzałem na zegarek. Było dziesięć po siódmej. Zakląłem w duchu,
parkując volvo pod rozłożystym dębem i obiecałem so139 bie, że jak tylko wpadnie mi trochę
gotówki w związku z projektem banku, od razu wybiorę sobie nowy wóz i wpłacę pierwszą
ratę. Miałem dość jeżdżenia tym starym szmelcem.
Szybko zrzuciłem z siebie ciepły sweter i włożyłem frak leżący na tylnym siedzeniu, po
czym przebiegłem żwawo przez murawę i otworzyłem ciężkie boczne drzwi starej budowli.
Ciasne wnętrze świątyni, rozświetlone dziesiątkami grubych świec, wypełnione było po brze-
gi ludźmi. Stanąłem z boku przy samej ścianie i skierowałem wzrok w stronę ołtarza. -…zwi-
ązku, gdy ten przed obliczem Pańskim zostanie zawarty. Jeśli więc ktoś z obecnych zna jaki-
kolwiek powód bądź przyczynę, dla którego tych dwoje nie powinno się połączyć świętym
węzłem małżeńskim, niech wystąpi teraz i to powie albo niech po wieki wieków zachowa
milczenie.
Miałem ochotę podbiec do ołtarza i krzyknąć, że Carrie nie może zostać żoną Hamisha, bo
to ja ją kocham i pragnę spędzić z nią resztę życia, ale wiedziałem, że jedynie bym się wygłu-
pił na oczach całego zgromadzenia. No bo na co mogłem liczyć? Że Carrie rzuci mi się w ra-
miona? Już raczej do końca życia będzie na mnie wściekła, że zepsułem jej ceremonię ślubną.
Jeśli ją rzeczywiście kochałem, powinienem był powiedzieć jej o tym wcześniej. Nie zrobi-
łem tego, bo albo nie byłem pewien swoich uczuć, albo bałem się, że mnie wyśmieje. Więc
teraz milczałem tak jak wszyscy, wpatrując się w szczupłą sylwetkę w bieli stojącą przed oł-
tarzem obok dwa razy starszego od niej mężczyzny w szkockim kilcie.
- Powstańcie, moi drodzy - powiedział pastor, a kiedy wszyscy wstali z miejsc, zwrócił się
do Hamisha: - Czy ty, Hamishu, masz dobrą i nieprzymuszoną wolę pojąć za żonę tę oto Ca-
roline, którą widzisz przed sobą, i ślubujesz jej miłość, wiarę i uczciwość małżeńską, oraz to,
że jej nie opuścisz aż do śmierci?
- Tak - oświadczył Hamish mocnym, zdecydowanym głosem.
Pastor zwrócił się z kolei do Carrie.
- Czy ty, Caroline, masz dobrą i nieprzymuszoną wolę pojąć za męża tego oto Hamisha,
którego widzisz przed sobą, i ślubujesz mu miłość, wiarę i uczciwość małżeńską, oraz to, że
go nie opuścisz aż do śmierci?
- Tak - powiedziała Carrie.

Oparłem się o ścianę i wypuściłem głośno z płuc powietrze. Nawet sobie nie zdawałem
sprawy, że wstrzymuję oddech, jakbym do ostatniej chwili liczył na to, że stanie się coś
nieprzewidzianego i ślub nie dojdzie do skutku.
- O kurwa, kurwa, kurwa… - powtórzyłem cicho.

Kiedy po skończonej uroczystości wszyscy wysypali się z kościółka, na zewnątrz panował
mrok. Rozświetlały go jednak zapalone pochodnie poustawiane w regularnych odstępach
między kaplicą i zamkiem, a w rześkim, górskim powietrzu rozbrzmiewała muzyka kobz. No-
wożeńcy ruszyli przodem, goście powoli za nimi.
Większość mężczyzn ubrana była tak jak Hamish: w kraciaste szkockie kilty, obcisłe czar-
ne kurtki ze złotymi guzikami oraz koszule z koronkowymi żabotami. Kiedy w tłumie gości
wypatrzyłem Garetha, okazało się, że on też ma na sobie szkocki strój, co dosyć mnie zdziwi-
ło, ponieważ nie był Szkotem. Spytałem o to Matthewa, który podobnie jak ja włożył na
uroczystość frak.
- To prawda, Gareth nie jest Szkotem - rzekł z uśmiechem. - Ale ponieważ ja jestem, uznał,
że ma prawo się tak wystroić. Powiedział, że za nic nie przepuści okazji, żeby wystąpić w
kiecce. Zawsze twierdził, że ma bardzo zgrabne kolana.
Weszliśmy do hallu zamku i zaczęli wolno posuwać się w stronę miejsca, gdzie państwo
młodzi witali gości.
- Gratulacje - powiedziałem do Hamisha, ściskając mu prawicę, kiedy nadeszła moja kolej.
A po chwili trzymałem w dłoni drobną rączkę Carrie. W sukni, która podobała mi się
najbardziej ze wszystkich, jakie przymierzała wtedy ze mną w sklepie, wyglądała tak ślicznie,
że po raz kolejny zaparło mi dech.
- Wyglądasz cudownie - oznajmiłem. - Nic a nic nie przypominasz bezy.
- Dziękuję - powiedziała z uśmiechem. Puściłem jej dłoń.
Dupa blada! - mruknąłem do siebie i poszedłem dalej. Wkrótce znalazłem się w ogromnej,
oświetlonej kryształowymi żyrandolami sali, z której na piętro wiodły kręte, marmurowe
schody, a na ścianach wisiały portrety groźnie spozierających przodków, topory, oszczepy i
trofea myśliwskie. Służący w szkockich strojach roznosili na tacach szampana, miejscowa or-
kiestra grała na kobzach jakąś skoczną melodię. Kilka nastolatek, też wystrojonych na lokalną
modłę, podrygiwało na parkiecie.
- To przecież brigadoon! Mój ulubiony taniec! - ucieszył się Gareth i natychmiast puścił się
w pląsy.
Matthew i ja zatrzymaliśmy się nie opodal i przez chwilę obserwowaliśmy Garetha, który
podskakiwał wysoko to na jednej, to na drugiej nodze, od czasu do czasu wydając dziwne,
mrożące krew w żyłach okrzyki. Zazdrościłem mu, że umie się tak wspaniale bawić.
- Mam ochotę upić się w trzy dupy - powiedziałem do Matthewa. - Idę do baru. Przynieść
ci coś?
- Tak, podwójną whisky. Ale jeśli chcesz pić, lepiej przegryź coś najpierw. - Spojrzał na
mnie z zatroskaniem. - Na końcu sali jest zimny bufet.
Nie byłem głodny, ale od rana nic nie jadłem, więc pomyślałem, że rzeczywiście powi-
nienem coś przekąsić. Nie zamierzałem się przecież schlać jak bela i zrobić z siebie
pośmiewiska. Przedarłem się przez salę w stronę dwóch zestawionych razem stołów
przykrytych bogato haftowanymi obrusami; stały na nich srebrne półmiski wędlin i mięs na
zimno oraz kryształowe salatery przeróżnych sałatek, żeby strudzeni podróżą goście mogli się
co nieco posilić, zanim o dziewiątej zasiądą do uroczystej kolacji.
Nałożyłem sobie kopiasty talerz pełen różności, ale kiedy zacząłem jeść, okazało się, że nic
mi nie smakuje. Z najwyższym trudem przeżuwałem każdy kęs i musiałem się zmuszać, żeby
w ogóle cokolwiek przełknąć. Sam nie wiedziałem, czy to mój podły humor odebrał mi
apetyt, czy też szkocka kuchnia jest jeszcze gorsza od angielskiej.
Oprócz mnie przy bufecie kręciła się całkiem ładna dwudziestoparoletnia blondynka w
czerwonej sukni ze sporym dekoltem. Spojrzała na mnie zachęcająco parę razy, więc uzna-
łem, że niegrzecznie byłoby się do niej nie odezwać. Co prawda akurat tego dnia gówno mnie
obchodziły dobre obyczaje, ale w końcu co miałem do stracenia? Przemknęło mi nawet przez

myśl, że jeśli się postaram, to może właśnie w ramionach tej blondynki. uda mi zapomnieć o
Carrie.
- Byłem tego lata na ośmiu weselach - powiedziałem, żeby nawiązać rozmowę.
- Naprawdę? - zapytała blondynka, uśmiechając sięprzyjaźnie. - Więc pewnie ma pan już
dość szampana i kanapek z łososiem, prawda?
- Tak. Zresztą jedzenie na weselach na ogół bywa podłe. W maju wybrałem się na wesele,
które w całości urządziła siostra panny młodej. Pieczeń była tak twarda, że chyba wolałbym
pałaszować własny but. Ale potem wszyscy kłamaliśmy jak najęci, mówiąc, że dawno nie
jedliśmy takich frykasów. Szczyt hipokryzji, ale co było robić?
- Fakt.
- Przyrządzanie potraw to bardzo trudna sztuka, poza tym wszystko należy kupować i po-
dawać w ostatniej chwili, żeby było świeże - dodałem, zapalając się do tematu. - A niech pani
tylko spojrzy na te kiełbaski na moim talerzu; są tak suche, że wyglądają jak odchody cier-
piącego na zatwardzenie pawiana. Z kolei szparagi wyglądają i smakują jak dyndaski Marsj-
an, natomiast wiosenną sałatkę chyba rzeczywiście zrobiono na wiosnę i trzymano w lodówce
aż do teraz. No, ale dość o jedzeniu, pomówmy o czymś przyjemniejszym. Kim pani jest?
Czym się zajmuje?
- Prowadzę restaurację - odparła.
- Ach, to na pewno świetnie pani wie, o czym mówię - ucieszyłem się. - A obsługuje pani
wesela?
- Tak.
- Więc szkoda, że nie poproszono pani, żeby urządziła to.
- Poproszono - oznajmiła.
- Więc wielka szkoda, że pani odmówiła.
- Nie odmówiłam. Wszystkie potrawy pochodzą z mojej restauracji.
Przez chwilę czułem się jak kretyn. Nie miałem pojęcia, jak zareagować.
- Ten nóż rzeźnicki wydaje mi się odpowiedni do tego, żeby mnie pani za karę wykastro-
wała - rzekłem wreszcie, podnosząc z półmiska z pieczenia długi nóż.
Blondynka nawet się nie uśmiechnęła. Spojrzała na mnie chłodno, po czym skierowała się
w stronę innych gości. Najwyraźniej mogłem się pożegnać z planami szukania pociechy w jej
ramionach.
Odstawiłem talerz i poszedłem do baru, gdzie wziąłem po podwójnej whisky dla siebie i
Matthewa. Kiedy jednak zacząłem szukać Matthewa w okolicach parkietu, nie było go tam, a
Gareth też zrezygnował z tańców. W końcu znalazłem wszystkich swoich przyjaciół w bibli-
otece, do której z głównej sali wiodły otwarte drzwi. Siedzieli w otoczeniu ksiąg na kanapie i
fotelach, rozmawiali, sączyli drinki i spozierali przez drzwi na innych gości. Skinieniem
głowy przywitałem się z resztą towarzystwa, które przyjechało z Londynu land roverem To-
ma, po czym usiadłem z boku.
- Ogromnie mi się podobała ta cała kościelna uroczystość - perorował w najlepsze Gareth. -
Gdybyśmy z Matthewem kiedykolwiek zdecydowali się na ślub, bardzo bym chciał, żeby tak
to właśnie wyglądało.
Jeden Tom parsknął śmiechem, bo nie zorientował się, że Gareth mówi poważnie. Ale
natychmiast umilkł speszony, kiedy Fiona na niego syknęła.
- Przepraszam… - mruknął.
- Nic nie szkodzi! - Gareth zaśmiał się rubasznie. - To prawda, że w Anglii jeszcze nie zale-
galizowano ślubów między osobami tej samej płci, ale to przecież tylko kwestia czasu. I jes-
tem pewien, że dożyję tej chwili. Pamiętacie, moi drodzy, co mówiłem przed kilkoma dni-
ami? Że chciałbym się wreszcie wybrać na ślub kogoś, kogo naprawdę kocham? Więc słucha-
jcie, oto wasz rozkaz na dzisiejszy wieczór: wstańcie i idźcie szukać żon i mężów!
- Świetny pomysł! - zawołał Tom, posłusznie zrywając się z miejsca. - Jak tam, Fifi, wid-
zisz może na sali potencjalnego męża?
- Odpieprz się, Tom - powiedziała z niesmakiem jego siostra.
- Przepraszam… - mruknął ponownie Tom.
- Nie kłóćcie się, kochani - rzekł Gareth. - A zanim ruszycie szukać partnerek i partnerów,
wypijmy za prawdziwą miłość. Mam nadzieję, że ją tutaj znajdziecie i kiedy już będziecie

sklerotycznymi staruszkami, każde z was będzie mogło oznajmić z dumą: adorowano mnie. A
więc, za prawdziwą miłość!
- Za prawdziwą miłość! - powtórzyliśmy, wznosząc do góry i opróżniając kieliszki oraz
szklanki.
- A teraz, jak to genialnie ujął David Bowie, nim zupełnie zbzikował: „Pora na tańce!" - za-
wołał Gareth, po czym odstawił kieliszek, zerwał się z miejsca i pognał na parkiet.
Inni ruszyli za nim, ja jednak nie miałem ochoty tańczyć; zatrzymałem się w drzwiach bib-
lioteki i z tego miejsca obserwowałem przyjaciół.
Tom najwyraźniej wziął sobie do serca słowa Garetha, bo na ogół wyjątkowo nieśmiały,
kiedy w grę wchodziły kontakty z przedstawicielkami płci pięknej, tym razem odważnie
podszedł do całkiem ładnej kobiety stojącej na skraju parkietu.
- Podobno wiele osób poznaje swoje przyszłe żony i mężów na weselach - oświadczył. - To
bardza… hm… ciekawe, nie uważa pani?
- Ma pan absolutną rację - powiedziała kobieta. Tom aż pokraśniał z zadowolenia, że tak
się ze sobą zgadzają.
- Ja też poznałam męża na weselu - dodała.
- Aha. Aha.
Mój przyjaciel zaczerwienił się, zupełnie zbity z tropu; widziałem, jak się męczy, próbując
wymyślić, co ma powiedzieć, żeby móc odejść, nie urażając rozmówczyni. Wreszcie znalazł
rozwiązanie. Wychylił do dna kieliszek, który trzymał w dłoni, podniósł go nóżką do góry i
pomachał nim przed kobietą.
- Ojej, pusty! - zawołał. - Muszę wziąć nowy… Przepraszam bardzo…
Zakręcił się na pięcie i odszedł szybko z miną zbitego psa. Kobieta uśmiechnęła się do
siebie i wzruszyła lekko ramionami. W następnej chwili podszedł do niej łysawy pastor, który
udzielał ślubu Hamishowi i Carrie.
- Jak się bawisz, moja droga? - zapytał, obejmując ją czule ramieniem.
Parsknąłem śmiechem. Biedny Tom jak zawsze nie miał szczęścia. Nie dość że próbował
poderwać - w jak najuczciwszych zamiarach - zamężną kobietę, to jeszcze w dodatku żonę
pastora!
Scarlett stała chwilę pod ścianą, przestępując z nogi na nogę. Widziałem po jej zmarszc-
zonym czole, że stara się podjąć jakąś wyjątkowo trudną decyzję - zapewne którego z
obecnych na sali mężczyzn zacząć podrywać. W końcu najwyraźniej dokonała wyboru, bo
czoło jej się rozpogodziło, a na ustach zakwitł kokieteryjny uśmiech. Ruszyła zdecydowanym
krokiem w kierunku wysokiego, dobrze zbudowanego młodego Amerykanina, który był
chyba najprzystojniejszym mężczyzną na sali.
- Cześć, mam na imię Scarlett - powiedziała, zadzierając głowę, bo była co najmniej pół
metra niższa od niego. - Nazwano mnie tak na cześć Scarlett O'Hary z Przeminęło z wiatrem,
ale daję słowo, że jestem znacznie mniej kłopotliwa od niej. A ty jak się nazywasz?
- Rhett.
- Nie… naprawdę?! - Ucieszyła się Scarlett.
- Nie, nie naprawdę. - Wysoki Amerykanin uśmiechnął się szeroko. - Naprawdę nazywam
się Chester.
- Żartowniś z ciebie! - zawołała Scarlett. - Ale to i dobrze, bo zawsze sądziłam, że wszyscy
Amerykanie są nudni jak flaki z olejem. Chociaż to chyba bzdura, co? Przecież Steve Martin
jest zabawny, a jest Amerykaninem, nie?
- Tak - potwierdził Chester.
- No, widzisz, jak się wszystko dobrze składa? Podobasz mi się, wiesz?
Przestałem słuchać ich rozmowy, gdyż w tym momencie na parkiecie pojawili się Carrie i
Hamish. Goście zaczęli bić brawo, a szkocka kapela zagrała bardziej spokojną, romantyczną
melodię. Patrzyłem na uśmiech błąkający się po twarzy Carrie, na jej oczy wpatrzone w stą-
pającego dystyngowanie Hamisha i czułem, jak przepełnia mnie żałość i ból, że to nie ja z nią
tańczę.
Nagle usłyszałem za sobą znajomy głos i aż mnie ciarki przeszły po grzbiecie.
- Cześć, Charles!

- Och, Hen, błagam cię, nie teraz, dobrze? Zupełnie nie jestem w nastroju do kłótni - powi-
edziałem proszącym tonem, obracając się twarzą do Henrietty. - Wiem, że masz mnie za pod-
łego łobuza…
- Czyżbym aż tak cię przestraszyła podczas naszego ostatniego spotkania? - zapytała ze
śmiechem Henrietta.
Zdumiony, zdałem sobie sprawę, że bynajmniej nie zamierza wybuchnąć zaraz łzami.
Poczułem wdzięczność i ulgę.
- Pamiętasz scenę z prysznicem z Psychozy Hitchcocka? - spytałem. - No, więc ja bałem
się jeszcze bardziej.
Henrietta roześmiała się. Wyglądała bardzo ładnie; od czasu naszego zerwania nie widzi-
ałem jej w tak dobrej formie.
- Boże, ale mam dziś podły nastrój - wyznałem. - A co u ciebie?
- Nie może być lepiej - oznajmiła. - Wreszcie wzięłam się w garść i mam nawet nowego
chłopaka. Znasz Freda?
Wskazała kieliszkiem na kędzierzawego, dość sympatycznie wyglądającego młodzieńca,
który stał parę kroków dalej, rozmawiając z dwoma starszymi damami. Uśmiechnął się do nas
widząc, że patrzymy w jego stronę.
- Nie - odparłem, potrząsając głową.
- To kiedyś muszę was poznać - rzekła Hen. - Jest bardzo fajny, wiesz? Na pewno będę z
nim szczęśliwa.
Poczułem ukłucie zazdrości. W końcu Henrietta ułożyła sobie jakoś życie, a ja? Co mi
strzeliło do głowy, żeby z nią zrywać? Była ładna, inteligentna i kochała mnie tak bardzo…
- Cieszę się, Hen - oświadczyłem, chociaż wcale nie była to prawda. - Może miałaś rację i
rzeczywiście powinniśmy się byli pobrać?
- Nie żartuj! - zawołała oburzona. - Nic by z tego nie wyszło. Poza tym wychodząc za
ciebie musiałabym zaakceptować wszystkich twoich przyjaciół, a wiesz, że nie cierpię Fiony.
- Dlaczego? Przecież Fiona cię uwielbia.
- Nazywa mnie Kaczym Kuprem!
- Nie wierzę! Przy mnie ani razu tak o tobie nie powiedziała - skłamałem szybko.
- No dobra, teraz to już nieważne - stwierdziła Henrietta. - Słuchaj, zadzwoń kiedyś, jak
będziesz miał ochotę. Zjemy razem lunch i powspominamy dawne czasy. - Uniosła się na pal-
cach i cmoknęła mnie lekko w policzek. - Wciąż cię lubię, wiesz?
Zostawiła mnie, podeszła do Freda i wzięła go za rękę. Nie miałem ochoty widzieć jej z
innym chłopakiem, więc obróciłem się do nich plecami i znów spojrzałem na parkiet. Carrie i
Hamish wciąż tańczyli. Na nich też nie miałem ochoty patrzeć. Ogarniało mnie coraz większe
przygnębienie; jeszcze nigdy nie było mi tak ciężko na duszy. Gdybym miał pod ręką strzel-
bę, najchętniej bym sobie palnął w łeb.
Wtem ktoś stanął tuż obok. Była to Fiona.
- Jak się miewa Kaczy Kuper? - zapytała.
- Wygląda na to, że całkiem nieźle. Nawet nie próbowała mi zrobić sceny.
- Zadurzyłeś się w tej dziewczynie, prawda? - Fiona wskazała brodą Carrie, zaciągając się
głęboko papierosem, który trzymała w ręce.
- Tak - przyznałem, bo skoro Fiona mnie przejrzała, bez sensu byłoby ją oszukiwać. - To
bardzo dziwne, kiedy czuje się coś takiego.
Przez chwilę oboje milczeliśmy.
- A co u ciebie, Fifi? Wypatrzyłaś wśród obecnych idealnego partnera? - zapytałem ze
sztuczną wesołością, na siłę starając się zmienić nastrój.
Fiona nie podjęła mojego żartobliwego tonu.
- Nawet nie próbowałam - odpowiedziała poważnie. - Od lat kocham się w tym samym fa-
cecie.
- Naprawdę, Fifi? - Nagle przypomniałem sobie jej rozmowę ze starą markizą Beaumont na
weselu Bernarda i Lydii; mówiła wtedy to samo. - Kto to taki?
Fiona zawahała się, jakby nie była pewna, czy chce mi wyjawić swoją tajemnicę. W końcu
jednak się przemogła.

- Ty, Charlie - rzekła. - Kocham się w tobie od dawna, od chwili, kiedy ujrzałam cię po raz
pierwszy.
Nie miałem pojęcia, co powiedzieć. Od wielu lat byliśmy przyjaciółmi, a nigdy mi nawet
do głowy nie przyszło, że Fiona czuje do mnie coś więcej poza przyjaźnią. Dziewczyna znów
zaciągnęła się papierosem.
- Dobrze pamiętam, kiedy to było. Zobaczyłam cię w drzwiach restauracji, w której umó-
wiłam się z Tomem. Zakochałam się w tobie, zanim jeszcze podeszliście obaj do stolika…
No, ale mniejsza. Żadne z nas nie jest w stanie nic na to poradzić. Tak już w życiu bywa.
Zresztą przyjaźń to też coś cennego. Nawet bardzo cennego…
Ująłem ją za rękę.
- Fifi, Fifi, jakże mi strasznie przykro!
- Nie, nie mów tak. To nie twoja wina. Najlepiej zapomnij o tym, co ci przed chwilą po-
wiedziałam. Chciałabym, żebyśmy nadal mogli się przyjaźnić.
W tym momencie podszedł do nas Matthew.
- Jak się bawisz, Matthew? - zapytała go Fiona, siląc się na naturalny ton. - I co porabia Ga-
reth?
- Jest w salonie na piętrze. Dworuje sobie z Amerykanów.
- Należy im się za to, że wypowiedzieli posłuszeństwo naszemu królowi. W końcu Jerzy III
nie był żadnym krwawym tyranem, tylko całkiem nieszkodliwym szaleńcem. Zresztą niek-
tórzy uważają, że właśnie utrata amerykańskich kolonii spowodowała, że postradał zmysły. -
Zgasiła papierosa i spojrzała na nas. - Mam ochotę posłuchać, jak Gareth znęca się nad
Amerykanami. Idziecie?
- Wezmę drinka i dołączę do was za chwilę - powiedział Matthew.
Ruszyliśmy więc we dwoje w stronę schodów, z trudem przedzierając się przez tłum
wypełniający salę balową. Zanim jednak do nich doszliśmy, z góry zbiegł Gareth w to-
warzystwie siwej Amerykanki w granatowej sukni z gorsem wyszywanym srebrną nitką. Ko-
bieta sprawiała wrażenie albo pijanej, albo otumanionej elokwencją Ga-retha.
- Nie, nie znam osobiście Oscara Wilde'a - oznajmił nasz przyjaciel, ciągnąc ją za rękę w
kierunku parkietu - ale mogę dla pani zdobyć numer jego telefonu. Zatańczymy?
Nie czekając na jej zgodę, zakręcił nią tak energicznie, że upadłaby na ziemię, gdyby nie
złapał jej w ramiona. Widziałem przerażenie malujące się na pomarszczonej twarzy kobiety,
gdy chwilę później podnosił ją dó góry; musiała być jednak cięższa, niż mu się zdawało, bo
zaraz postawił ją z powrotem na ziemi. Odsunął się i uśmiechając się uwodzicielsko, zaczął
podskakiwać energicznie, wyrzucając na boki ramiona; jego podrygi przypominały nie tyle
szkocki taniec, co godowe popisy żurawia.
Wreszcie, dojrzawszy mnie i Fionę stojących na skraju parkietu, przerwał pląsy i podszedł
do nas, zasapany i czerwony na twarzy.
- No i co? Znaleźliście już kogoś? - spytał, z trudem łapiąc oddech.
- Jeszcze nie. - Fiona odpowiedziała za nas oboje. - Nawet nie wiesz, Gareth, jaki z ciebie
szczęściarz. Znalezienie sobie męża lub żony to naprawdę niełatwe zadanie.
Dalszą rozmowę przerwał nam drużba Hamisha, podstarzały świński blondyn odziany w
szkocki strój.
- Panie i panowie, napełnijcie kieliszki, a potem prosimy o ciszę - oświadczył, podnosząc
głos. - Najpierw, co jak przyznacie, jest dość niezwykłe, przemówi panna młoda!
Podczas gdy kelnerzy szybko okrążyli salę, nalewając gościom szampana, Carrie weszła na
niewielkie podium pod ścianą obwieszoną portretami wąsatych i brodatych przodków Hamis-
ha. Powitały ją oklaski. Stojący za mną Gareth klaskał najgłośniej ze wszystkich, a kiedy bra-
wa umilkły, szepnął mi do ucha:
- Cudowna dziewczyna, nie uważasz?
Skinąłem głową, bo co miałem powiedzieć?
- Dziękuję za oklaski, choć nie wiem, czy rzeczywiście na nie zasługuję - zaczęła Carrie,
uśmiechając się do zgromadzonych. - W gruncie rzeczy chcę wam powiedzieć tylko parę
krótkich słów. Przede wszystkim pragnę serdecznie podziękować wszystkim, którzy na dzisi-
ejszą uroczystość przylecieli specjalnie ze Stanów. Naprawdę czuję się wzruszona, że
przybyliście tak licznie. Jeśli chodzi o resztę gości… wydawać by się mogło, że świadomość

tego, iż zjawi się cały tłum szalonych Amerykanów, jest znakomitym pretekstem do pozosta-
nia w domu. Dlatego wobec was również mam ogromny dług wdzięczności, że jednak posta-
nowiliście zaszczycić mój ślub swoją obecnością.
Wyglądała prześlicznie. Mówiła spokojnym, pewnym siebie głosem, zupełnie nie stremo-
wana tym, że wszyscy na nią patrzą. Gareth miał rację; była cudowna. Jaka szkoda, że to nie
ja stałem u jej boku.
- Gdyby mój ukochany ojciec mógł tu być dzisiaj z nami - kontynuowała - on, nie ja, prze-
mawiałby teraz do was. Nie wiem, co by wam powiedział, ale wyobrażam sobie, co by powi-
edział do mnie: „Wspaniałaiecka, córuś, ale dlaczego wychodzisz za gościa dwa razy starsze-
go od siebie, w dodatku ubranego w spódnicę?"
Zebrani parsknęli śmiechem.
- Odparłabym mu: ponieważ go kocham - ciągnęła Carrie, kiedy śmiechy ucichły. - Jak po-
wiedział John Lennon, który zginął w tym samym roku, co zmarł mój tata: „Liczy się tylko
miłość, wtedy wiesz na pewno". Zgadzam się z tym w pełni.
Dygnęła i zeskoczyła z podium. Znów rozległy się oklaski, a kiedy umilkły, na podwyższe-
nie wdrapał się drużba.
- Szanowni państwo, teraz przemówi sir Hamish Banks, znany przemysłowiec i poseł do
parlamentu! - zapowiedział pompatycznie.
- Dziękuję - rzekł Hamish, całkiem sprawnie wskakując na podium i zdecydowanym ruc-
hem dłoni uciszając oklaski. - Każdy, kto tak jak ja od dwudziestu lat zajmuje się polityką,
przywykł do tego, że kobiety zawsze spychają mężczyzn na dalszy plan. Nie spodziewałem
się tylko, że przytrafi mi się to na własnym weselu. Chcę was jednak zapewnić, że przez resz-
tę życia chętnie będę grał drugie skrzypce u boku tej właśnie kobiety.
Nagle tuż za plecami usłyszałem głośny rumor. Obejrzałem się przez ramię i zobaczyłem,
że Gareth leży na ziemi. Byłem przekonany, że za dużo wypił i najnormalniej w świecie stra-
cił równowagę. Pokręciłem z dezaprobatą głową, ale widząc, że jakoś nie może się podnieść,
ruszyłem mu z pomocą. Zanim zdążyłem się schylić i podać mu rękę, znów opadł z głośnym
dudnięciem na posadzkę. Zrozumiałem, że z Garethem dzieje się coś złego.
- Słyszę z tyłu jakieś hałasy - doleciał mnie od podium głos Hamisha - ale to też coś, do
czego my, politycy, jesteśmy przyzwyczajeni. Chciałbym podziękować wszystkim obecnym
za to, że…
Przestałem go słuchać. Kucnąłem obok Garetha i rozpiąłem mu żabot.
- Szybko, Tom, sprowadź lekarza! - rozkazałem Tomowi, który pojawił się koło mnie.
Za Tomem ujrzałem zatroskane twarze. Fiony i Davida.
- Dobra, już lecę po Johna; to świetny fachowiec, o nic się martw - powiedział szybko
Tom.
Po chwili wrócił w towarzystwie jednej z największych angielskich sław medycznych, sir
Johna Talbota, który też bawił na weselu. Lekarz uklęknął obok Garetha i dotknął jego szyi.
- Niech ktoś zadzwoni po karetkę - polecił - a my tymczasem przenieśmy go do sąsiedniego
pokoju, żeby miał więcej powietrza.
Fiona pobiegła do telefonu, a lekarz, Tom, ja i David, podnieśliśmy Garetha z podłogi i
przenieśli do biblioteki. Lekarz zaczął masować mu serce, David otworzył szeroko okno. Na
niewiele się to zdało; kilką sekund później Gareth już nie żył.

V.

DZIEŃ SMUTKU

Pogrzeb Garetha miał się odbyć w Eddington, małym przemysłowym miasteczku poło-
żonym na północny wschód od Londynu. Właśnie tam się urodził i tam nadal mieszkali jego
rodzice. Byłem zaskoczony, kiedy dowiedziałem się od Matthewa, że ojciec Garetha, obecnie
na emeryturze, całe życie pracował jako hutnik; nie zdawałem sobie sprawy, że Gareth
wywodzi się z klasy robotniczej. Nie wiem dlaczego, ale sądziłem, że homoseksualizm to coś
przypisanego do warstw średnich i wyższych, natomiast warstwy niższe zawsze kojarzyły mi
się z brakiem tolerancji wobec tego zjawiska. Ciekawe, jak się Gareth musiał czuć jako młody

chłopak, świadom swojej inności, dorastając wśród rówieśników, którym w głowie były jedy-
nie panienki, piwo i mecze piłki nożnej? Problemem musiały być dla niego nie tylko odmien-
ne upodobania seksualne, ale również odmienna wrażliwość, umiłowanie literatury i sztuki.
Na pewno wiele się wycierpiał, zanim pojął, kim jest naprawdę, i przestał się naginać do
wzorców obowiązujących w jego środowisku. Ale może droga, jaką przeszedł, zanim został
dyrektorem prosperującego salonu z antykami w samym centrum Londynu, wcale nie była ta-
ka długa i bolesna, jak mi się zdawało? Może przemawiały przeze mnie uprzedzenia klasowe,
zupełnie nie mające pokrycia w rzeczywistości? W końcu w różnych środowiskach znajdują
się zarówno ludzie ograniczeni i nietolerancyjni, jak i otwarci, liberalni. Szerokie horyzonty
absolutnie nie muszą iść w parze z dobrym urodzeniem. Przynajmniej rodzice Garetha, jak mi
powiedział Matthew, zawsze akceptowali go takim, jakim był. Potrafili zrozumieć, że pewne
rzeczy nie są kwestią świadomego wyboru; jesteśmy tacy, jacy przychodzimy na świat.
Myślałem o tym w drodze do Eddington, od czasu do czasu spoglądając na siedzącą obok,
pochlipującą Scarlett. Śmierć Garetha była dla nas wszystkich straszliwym wstrząsem; zupeł-
nie nie mieściło się nam w głowie, jak ktoś tak energiczny i - wydawałoby się - tryskający
zdrowiem, może nagle umrzeć na atak serca. Długa choroba przygotowuje człowieka na na-
jgorsze; czasem zdarza się, że śmierć jest wybawieniem, bo wyzwala od bólu i cierpień. Ale
żeby umrzeć tak nagle, i to nie w żadnym wypadku, tylko bawiąc się na weselu… poczułem,
jak kruchym darem jest życie. Wprawdzie Gareth pił ponad miarę i lubił dobrze zjeść, ale na
Boga ojca, miał dopiero pięćdziesiąt lat!
Pamiętałem, jak Matthew spojrzał na mnie, kiedy odszukałem go wśród gości słuchających
przemówienia Hamisha i powiedziałem mu, że przed chwilą Gareth zmarł na zawał. Na jego
twarzy odmalowało się niedowierzanie i niesmak, bo wziął moje słowa za kretyński żart.
Przecież Gareth nigdy nie chorował, nigdy nie skarżył się na żadne dolegliwości. Rumiany,
tylko lekko otyły, wszystkim wydawał się okazem zdrowia. Do czasu…
Kiedy szedłem w stronę Matthewa, większość gości weselnych jeszcze nie wiedziała, co
się stało. Ci, którzy zauważyli, jak niesiemy Garetha do biblioteki, zapewne pomyśleli, że się
upił. Dlatego śmiali się w najlepsze i bili brawo, słuchając przemówienia Hamisha. Na zaws-
ze pozostanie mi w pamięci kontrast między pogrążonymi w smutku przyjaciółmi w bibliote-
ce a radością tłumu w sali balowej. Nie dlatego, że mam komukolwiek za złe to, że się akurat
śmiał; ludzie, nieświadomi tragedii, jaka się zdarzyła, mieli prawo dobrze się bawić. Ale kont-
rast między nastrojami panującymi w obu pomieszczeniach pomógł mi uzmysłowić sobie
naszą ślepotę na cierpienia innych i to, że skoncentrowani na własnym życiu oraz własnych
przyjemnościach, często nie orientujemy się, co dzieje się dosłownie za ścianą.
Przez część jazdy wycieraczki mojego gruchota ledwo nadążały z usuwaniem z szyb kropli
deszczu; potem na szczęście ulewa zaczęła słabnąć. Kiedy wjechaliśmy do szarego, ponurego
miasteczka i zatrzymali się przed czarnym od sadzy kościołem, właściwie już tylko mżyło.
Wysiedliśmy z volvo i ruszyli w stronę wejścia.
Scarlett odziana była na czarno, ale po drodze nasadziła na głowę czapkę z barwnej włócz-
ki. Odruchowo chciałem zwrócić jej uwagę, żeby może ją zdjęła, bo ten kolorowy akcent nie
pasuje do uroczystości żałobnej, ale pomyślałem sobie, że pewnie Gareth by go docenił. Bądź
co bądź sam też lubił czasem ubierać się nader ekstrawagancko.
W kruchcie natknęliśmy się na Toma, Davida i Serenę, rudą dziewczynę, z którą mój brat
widywał się regularnie od wesela Bernarda i Lydii.
- Spóźniliśmy się?! - spytałem Davida, przerażony, że już jest po wszystkim.
- Tylko trochę. Ale dziś to naprawdę nie ma znaczenia - odpowiedział.
Scarlett i ja przywitaliśmy się ze wszystkimi, po czym całą grupą weszliśmy do środka. Za-
raz za drzwiami spotkaliśmy Matthewa.
- Przepraszam za spóźnienie - szepnąłem, podając mu rękę.
- Nic nie szkodzi - rzekł. - Gareth nie mógłby sobie wybaczyć, gdybyś z jego powodu zer-
wał z tak długą tradycją.
Kościół był pełen ludzi. Jego skromne wnętrze, białe i czyste, przywodziło na myśl pierws-
ze chrześcijańskie świątynie. Oprócz ławek dla wiernych i pulpitu, przy którym pastor czyta
lekcję, w środku znajdowały się tylko organy, umieszczone centralnie na ścianie, na której w
domach modlitwy urządzonych z większym zbytkiem znajduje się główny ołtarz. Przed nimi

stała na podwyższeniu prosta drewniana trumna z mosiężnymi okuciami, na której leżał poj-
edynczy wieniec kwiatów.
Idąc nawą, zobaczyłem Angusa, Laurę, Bernarda, Lydię i wielu innych znajomych. A także
wiele osób, których tania odzież i zniszczone twarze wskazywały na to, że myliłem się sąd-
ząc, iż Gareth nie miał przyjaciół w robotniczej mieścinie, w której przyszedł na świat i doras-
tał. Ci ludzie, wyglądający na prostych robotników pracujących przy taśmie montażowej, byli
jego rówieśnikami, z którymi pewnie przed laty chodził na piwo i na mecze, nawet jeśli nie
podzielał ich zainteresowań płcią piękną. Pamiętali go i lubili na tyle, że przyszli się z nim
pożegnać.
Nagle dostrzegłem Carrie. Z gołą głową, w szarym płaszczu, siedziała na środku ławki po-
między obcymi mi ludźmi. Nie było z nią Hamisha. Zdziwiłem się, że przyjechała specjalnie
ze Szkocji na tę smutną uroczystość; bądź co bądź przecież trwał jej miodowy miesiąc.
Zobaczyłem Fionę i usiadłem obok niej. Widząc jej smutną, wymizerowaną twarz, objąłem
ją ramieniem i uścisnąłem lekko, starając się ją pocieszyć. Podobnie jak my wszyscy, ogrom-
nie przeżywała śmierć Garetha, choć wcześniej irytowała się na niego niemal równie często
jak na Toma.
- Dzień dobry - powiedział pastor, stając przy pulpicie. - Witam wszystkich bardzo ciepło
w tym chłodnym dniu. Za chwilę przystąpimy do ceremonii pogrzebowej, ale poprosiłem
Matthewa, najbliższego przyjaciela Garetha, żeby najpierw wygłosił o nim kilka słów.
Matthew, który siedział obok dwojga starszych ludzi, zapewne rodziców Garetha, podniósł
się i podszedł do trumny.
- Gareth zawsze przedkładał pogrzeby nad śluby - zaczął, wyjmując z kieszeni kartkę. -
Mówił, że z większym zaangażowaniem uczestniczy w uroczystościach, w których kiedyś
przyjdzie mu grać główną rolę.
Wszyscy się roześmieli i zapewne tak jak mnie, zrobiło im się lżej na duszy. Zaledwie pa-
roma słowami udało się Matthewowi rozładować panującą w kościele ponurą atmosferę, jaki-
ej Gareth niewątpliwie by sobie nie życzył.
- Przygotowując tych kilka słów, które teraz wygłaszam - kontynuował Matthew - zatelefo-
nowałem do paru osób, żeby zorientować się, jak postrzegali Garetha ci, co go dobrze nie
znali. Najczęściej padającym przymiotnikiem było słowo „gruby", choć określenie „grubiańs-
ki" też miało zwolenników. Tak więc w opinii słabo znającego go ogółu Gareth był albo
„grubym grubianinem", albo „grubiańskim grubasem". Znaleźli się jednak również tacy, wi-
elu z nich widzę tu dziś w kościele, którzy sami do mnie dzwonili, ażeby mi powiedzieć, jak
bardzo kochali Garetha i jak ogromnie będzie im go brakowało; jestem pewien, że Gareth
cieszyłby się niezmiernie, gdyby mógł to słyszeć.
Matthew przerwał na moment czytanie i powiódł wzrokiem po zebranych.
- Wspominaliście jego niezwykłą gościnność i wspaniałe umiejętności kucharskie, choć
przepisy na niektóre z co bardziej eksperymentalnych potraw, jak kaczka a la banane, na
szczęście zabiera ze sobą do grobu. Mówiliście o tym, jak zdumiewała was jego radość życia i
że nigdy nie zapomnicie szalonych tańców, śpiewów i popisów, którym zwykle oddawał się z
zapałem, gdy wypił za dużo alkoholu. Mam nadzieję, że zapamiętacie go właśnie takim, czer-
piącym pełnymi garściami z życia, a nie zamkniętym w stojącej w kościele skrzyni. Wyob-
raźcie go sobie w najładniejszej, waszym zdaniem, z jego barwnych kamizelek, i niech taki
utrwali się wam w pamięci: wielki człowiek wielkiego serca, które jednak okazało się słabe,
najwspanialszy, najbardziej rubaszny i najweselszy pedzio, jakiego kiedykolwiek mieliście
przyjemność znać.
Głos mu się załamał, ale po chwili Matthew przemógł się i mówił dalej:
- Gdybyście jednak mieli spytać, jak ja go zapamiętam, niestety, brakuje mi słów, żeby
wyrazić, co czuję. Dlatego wybaczcie,, ale posłużę się słowami innego wspaniałego pedzia,
W.H. Audena… Bo właśnie one najlepiej oddają to, co chciałbym wam dziś powiedzieć:

Zatrzymajcie zegary, wyłączcie telefony.
Nad skórkami chleba niech nie kraczą wrony.
Uciszcie fortepiany i przy werbli grzmocie
Ponieście wolno trumnę po cmentarnym błocie.

Niech samoloty z piskiem krążą pod chmurami
Kreśląc na niebie napis NIE MA GO JUŻ Z NAMI;
Przypnijcie wstążki z krepy miejskim gołębicom,
Policjant niech dyryguje ruchem czarną rękawicą.

Był mi północą, południem, wschodem i zachodem;
W zimowe dni kominkiem, a w upały chłodem,
Moją pracą, wytchnieniem, pieśnią i orędziem;
Myślałem, że miłość trwać ma wiecznie; byłem w błędzie.

Pogaście wszystkie gwiazdy, nie są już potrzebne,
Rozmontujcie słońce, wsadźcie w płótno zgrzebne
Wylejcie oceany, zamiećcie pustynie,
Na nic się nie zdadzą, póki mój czas nie minie.

Z początku Matthew czytał wiersz z kartki, potem zaczął recytować z pamięci. Kiedy
skończył i złożył kartkę, w kościele zapanowała martwa cisza. Matthew skłonił się lekko, po
czym usiadł w pierwszej ławce, obok rodziców Garetha. Jego miejsce przy trumnie zajął kap-
łan.

Kiedy uroczystość żałobna dobiegła końca, czterech pracowników zakładu pogrzebowego
wyniosło trumnę z kościoła i wstawiło do czekającego karawanu, który miał ją przewieźć do
krematorium. Zgodnie bowiem z wolą Garetha, zwłoki miały zostać spalone.
Przez chwilę staliśmy na zewnątrz, patrząc za odjeżdżającym karawanem, a potem zaczę-
liśmy się żegnać. Wciąż mżyło; dymy buchające z rysujących się w oddali kominów kładły
się nisko po ziemi, spowijając w żałobę ulice piętrowych domków. Właśnie w jednym z nich
Gareth przyszedł na świat.
David i Serena odjechali razem, a Fiona zabrała do swojego wozu wciąż zapłakaną Scarlett.
Szedłem w stronę starego volvo, składając po drodze parasol, kiedy podbiegła do mnie Carrie.
- Cześć - powiedziała.
- Cześć. Miło, że przyjechałaś. Pewnie mieliście najkrótszy miesiąc miodowy w historii.
- Nieważne. Odbijemy sobie innym razem. - Na moment umilkła. - Wiesz, wciąż pami-
ętam, co mi powiedziałeś wtedy nad Tamizą…
- Przepraszam cię za tamto - wtrąciłem szybko, czując, że się czerwienię. - Wygłupiłem się.
To pewnie przez tę wypitą wcześniej herbatę. Herbata zawsze działa na mnie jak narkotyk;
tracę panowanie nad sobą i nie wiem, co wygaduję.
- Nie, nie. Nie żartuj. Podobało mi się, co wtedy powiedziałeś.
Przez chwilę stała naprzeciw mnie, nie mówiąc nic więcej, potem przysunęła się bliżej i
musnęła wargami mój policzek.
- No to cześć - rzuciła odchodząc. Obserwowałem jej oddalającą się zgrabną sylwetkę i
znów miałem ochotę pobiec za nią, złapać ją za ramiona i wyznać, co naprawdę do niej czuję.
Ale wiedziałem, że już jest na to za późno; że jeżeli zamierzałem czynić miłosne wyznania,
powinienem był się na to zdobyć przed ślubem Carrie, a nie teraz, na pogrzebie bliskiego
przyjaciela.
- Masz może ochotę się przejść? - zapytał znienacka Tom.
Tego dnia on i Fiona przyjechali oddzielnie.
- Tak, chętnie - odparłem, otwierając parasol. Ruszyliśmy przed siebie.
- Jeszcze nigdy w życiu nie było mi tak smutno - powiedział Tom. - No, może czułem się
pod w dzieciństwie po śmierci Jilly…
- Jilly?
- To była wspaniała suka. Bardzo ją kochałem.
Po chwili doszliśmy do rzeki. Stanęliśmy przy balustradzie i spojrzeliśmy w dół na mętną,
brunatną wodę

- Wiesz, Tom, dziwne, ale przez cały czas myśleliśmy o sobie jako o zgranej paczce ser-
decznych przyjaciół zupełnie nie zauważając, że Gareth i Matthew właściwie stanowią mał-
żeństwo.
- To prawda - przyznał mi Tom. - Zdrajcy!
Uśmiechnąłem się.
- Wydaje mi się, że śmierć jest największym ciosem dla rodziców - kontynuował mój
przyjaciel. - Mam nadzieję, że umrę przed własnymi dziećmi.
- A dlaczego sądzisz, że będziesz je miał? - zapytałem. - Nie potrafię zrozumieć, skąd
bierze się twoja głęboka pewność, że się kiedyś ożenisz. A może nigdy nie trafisz na odpowi-
ednią dziewczynę?
- Słucham? - zdziwił się Tom.
- Jedno sobie uzmysłowiłem podczas dzisiejszej uroczystości: że naprawdę istnieją idealni
partnerzy. Ale co ma robić człowiek, który nie potrafi znaleźć tej jednej jedynej osoby? Albo
który pozwala jej wyjść za kogo innego? Jeżeli nie możemy stanowić takiej pary, jaką byli
Gareth z Matthewem, to czy w ogóle jest sens wiązać się z kimś na dłużej? Myślę, że nie, że
lepiej zostać starym kawalerem.
- Sam nie wiem, Charlie - powiedział Tom, prze-stępując z nogi na nogę. - Prawdę mówiąc,
w przeciwieństwie do ciebie nigdy nie liczyłem na wielką miłość od pierwszego wejrzenia.
Zawsze miałem nadzieję, że uda mi się poznać jakąś miłą, sympatyczną dziewczynę, któ-
rej moja powierzchowność nie wyda się odrażająca. Poproszę ją o rękę, a ona się zgodzi.
Więc się pobierzemy, a dalej to już jakoś będzie.
Urwał i spojrzał na mnie, żeby się upewnić, czy czasem się z niego nie śmieję. Ale nie;
słuchałem go z powagą i coraz bardziej byłem skłonny przyznać mu rację.
- Tak było w wypadku moich rodziców - dodał po chwili. - I żyli całkiem szczęśliwie…
Przynajmniej, dopóki się nie rozwiedli.
- Mówisz bardzo mądrze, Tom - rzekłem. - Może ja też powinienem zapomnieć o wielkiej
miłości, bo i tak z tych moich marzeń nic nie wynika.
Tom pokiwał głową. Przez chwilę staliśmy jeszcze nad wodą, a potem ruszyliśmy w stronę
zaparkowanych przed kościołem aut.
- Strasznie mi będzie brak Garetha - oświadczył Tom, kiedyśmy się żegnali.

VI.

DZIEWIĘĆ MIESIĘCY PÓŹNIEJ

Głośny terkot budzika wybił mnie ze snu. Wysunąłem szybko rękę spod koca i wyłączyłem
diabelstwo, ale w następnej chwili rozległo się kolejne dzwonienie. Potem trzecie, czwarte,
piąte… Oderwałem głowę od poduszki i nieprzytomnym wzrokiem powiodłem wkoło. Na
nocnym stoliku stało osiem budzików różnego kształtu, barwy i wielkości. Akurat kiedy na
nie patrzyłem, rozdzwoniły się następne, a po nich budziki stojące na półce.
DRRRRRRRRRRR! Harmider był taki, że czym prędzej zerwałem się z łóżka i zacząłem je
wyłączać. Potem spojrzałem na Toma, który po wczorajszym wieczorze kawalerskim został u
mnie na noc. Siedział na łóżku, ubrany w moją piżamę w niebieskie paski, i właśnie się prze-
ciągał.
- Cześć - powiedział, kiedy zobaczył, że na niego patrzę. - Jak ci się spało?
- Dobrze - wymamrotałem. - Ale po cholerę nastawiłeś tyle budzików? I skąd je w ogóle
wziąłeś?
- Jak to? - spytał zdziwionym tonem. - Przyniosłem ze sobą. Bałem się, że zaśpimy. A tak
przy okazji, masz bardzo oryginalną fryzurę, wiesz?
Przejechałem dłonią po głowie, przyczesując rozczochrane włosy. Dopiero w tym momen-
cie oprzytomniałem na tyle, żeby przypomnieć sobie, co dziś za dzień. A był to dzień mojego
ślubu!
- O kurwa! - zawołałem. - Wstawaj, Tom. Szybko!
Nagle rozległ się dzwonek do drzwi. Pobiegłem je otworzyć.

W progu stał Matthew, ubrany we frak, spod którego wyzierała barwna kamizelka w szkoc-
ką kratę, prawie tak oryginalna, jak kamizelki Garetha.
- Cześć - przywitałem go, wpuszczając do środka. - Jesteś najprzystojniejszym drużbą,
jakiego kiedykolwiek widziałem. Dzięki, że zgodziłeś się dziś stać u mojego boku.
- Cała przyjemność po mojej stronie - odparł.
Uścisnąłem go serdecznie; te ostatnie miesiące od śmierci Garetha nie były dla niego łatwe.
- Szkoda, że Gareth nie może być dziś z nami - powiedziałem, prowadząc go w stronę
kuchni.
- On pewnie też bardzo tego żałuje - rzekł Matthew, uśmiechając się łagodnie. - Przepras-
zam za spóźnienie, ale był duży ruch. David, Serena i Fiona parkują samochód. Zostawimy go
tutaj i pojedziemy wszyscy razem z Tomem. Ale pospiesz się, bo mamy już niewiele czasu.

A która jest? - oznajmił, pokazując mi - Jak to? - zapytałem. - - Za kwadrans dziesiąta ze-
garek.
- Co?! Za kwadrans dziesiąta?!
- Tak. Do rozpoczęcia ceremonii zostało ci tylko czterdzieści pięć minut.
- O kurwa! - wrzasnąłem. - Przecież mówiłem wczoraj wieczorem Tomowi, żeby nastawił
budzik na ósmą! O kurwa, kurwa, kurwa!
Do kuchni weszła Scarlett. Była tak zaspana, że nie zauważyła ani mnie, ani Matthewa; mi-
nęła nas bez słowa i podeszła do kuchenki, żeby zaparzyć kawę.
- Cześć, Scarlett - powiedział Matthew.
- A, cześć - odparła zdziwiona, odwracając się w jego stronę. - Co tu robisz?
- Przyjechałem po was. Pospiesz się, bo za chwilę musimy ruszać. Jesteś gotowa?
- Prawie! - zawołała przytomniejąc. - Daj mi dwadzieścia sekund!
Wrzuciła tosta do opiekacza i pognała do łazienki. Po chwili jednak wystawiła z niej głowę
i krzyknęła do nas:
- Tylko go nie wyjmujcie, kiedy zacznie dymić, dobrze? Lubię tosty dobrze przypieczone!

Tom na ogół wlecze się jak ślimak, ale tym razem w drodze do kościoła niemal nie odrywał
nogi od gazu. Z kolei Scarlett, Fiona i Serena wydzierały się ile tchu, śpiewając ułożoną na
poczekaniu piosenkę:

Za późno, za późno, nasz Charlesie drogi,
Panna młoda za pas wzięła swe zgrabne nogi,
Znudzona czekaniem, już zalewa banię,
Chlup, chlup, w słodki dziób!

Myślałem, że je rozszarpię.
Kiedy wreszcie land rover zatrzymał się z piskiem opon przed świątynią, wyskoczyłem ze
środka jak wystrzelony z procy i pognałem przed siebie, zawiązując po drodze krawat.
- Która godzina? - zawołałem przez ramię.
- Naprawdę chcesz wiedzieć, ile zostało ci czasu? - spytał Matthew.
- No, pewnie! Gadaj!
- Jest za dziesięć dziewiąta. Pędź!
Rzuciłem się posłusznie biegiem w stronę drzwi kościoła; dopiero po kilku krokach dotarło
do mnie, że ślub ma się odbyć o dziesiątej trzydzieści. Przystanąłem, po czym wróciłem wol-
no do land rovera.
- O sukinsyny! Nabraliście mnie!
Nawet nie próbowali się wypierać; pokiwali zgodnie głowami, zanosząc się śmiechem.
Specjalnie poprzestawiali wszystkie budziki, mój zegarek, swoje również, żeby wprowadzić
mnie w błąd. Nie miałem im tego za złe; właściwie to nawet się ucieszyłem, że do momentu
rozpoczęcia uroczystości pozostało jeszcze sporo czasu. Co innego cudze śluby, ale akurat na
własny naprawdę nie miałem ochoty się spóźnić.
Kiedy wszyscy wysiedli z wozu, weszliśmy do kościelnego ogrodu i usiedli na ławce. Po-
nieważ ja i Tom nie zdążyliśmy nic zjeść przed opuszczeniem mieszkania - jedynie Scarlett

po wyjściu z łazienki spałaszowała z wielkim smakiem spalonego na węgiel tosta - Matthew i
David wstąpili do pobliskiego baru i przynieśli nam po kawie i kanapce z szynką, a pozos-
tałym po kawie. Siedzieliśmy więc, jedząc i pijąc, a Scarlett pstrykała zdjęcia Ubrana w luźne
spodnie i skrojony po męsku frak. wyglądała znacznie bardziej elegancko niż kiedykolwiek
dotąd. Zresztą w ostatnim czasie w ogóle zaczęła się lepiej ubierać, co zapewne wiązało się z
tym, że kilka miesięcy temu odeszła z naszej firmy i podjęła pracę w nowym butiku w samym
centrum Londynu. Ciekawe, pomyślałem patrząc na nią życzliwym okiem, co by miała
na sobie teraz, gdyby zgłosiła się w porę do sklepu z gumowymi akcesoriami erotycznymi?
Na szczęście już kogoś wcześniej zatrudnili. Poza tym w życiu Scarlett wiele rzeczy zmieniło
się na lepsze. Chester, przystojny młody Amerykanin z Teksasu, którego poznała na weselu
Carrie, zakochał się w niej po uszy. Najpierw codziennie dzwonił z Ameryki, a na wiosnę
przyjechał do Londynu, żeby się z nią zobaczyć. Wracając do Dallas obiecał, że latem znów
przyleci. Z tego, co mi Scarlett mówiła tydzień wcześniej, miał się zjawić lada dzień. Co
prawda, Chester nie był angielskim arystokratą, tylko synem potentata naftowego, ale też sta-
nowił nie najgorszą partię; Scarlett była dosłownie wniebowzięta.
David i Serena siedzieli obok siebie, żywo gestykulując i co jakiś czas chichocząc. Przez
ponad jedenaście miesięcy, jakie minęły od ślubu Bernarda i Lydii, Serena nauczyła się tak
sprawnie posługiwać językiem migowym, że ledwo nadążałem za szybkimi ruchami jej dłoni.
Ale nic dziwnego; widywali się regularnie, a niedawno zamieszkali razem. Bardzo się z tego
cieszyłem, bo Serena była nie tylko ładną, ale i inteligentną dziewczyną, w dodatku do sza-
leństwa zakochaną w moim przyrodnim bracie. Nie wiem, co za idiota wymyślił, że rude są
wredne; w wypadku Sereny stwierdzenie to było jak najdalsze od prawdy. Rzadko zdarzają
się tak sympatyczne dziewczyny.
- Pyszna kanapka, nie? - zapytał mnie Tom, wycierając serwetką usta i strzepując ze spodni
okruszki. - Masz ochotę na jeszcze jedną? Mogę skoczyć i przynieść.
- Nie, dziękuję - powiedziałem.
Nawet nie zauważyłem, kiedy wtrząchnąłem swoją. Jadłem machinalnie, myśląc o innych
rzeczach, przejęty tym, co za chwilę ma się wydarzyć. Wyobrażałem sobie, że dziewczyna, z
którą już wkrótce stanę przed ołtarzem, denerwuje się tak samo jak ja. Jej też zależy, żeby
wszystko poszło jak z płatka, pomyślałem. Pewnie w tym momencie wkłada suknię, welon,
wianek i szykuje się do drogi…
Fiona wstała z ławki, unosząc do góry plastikowy kubek z kawą. W słomkowym kapeluszu
i barwnej marynarce wyglądała młodziej i bardziej przystępnie niż w tych wszystkich sza-
łowych kreacjach, w jakich na ogół ją widywałem.
- Mam ochotę wygłosić krótkie przemówienie - rzekła.
- Świetnie! - zawołała Scarlett, a inni zaczęli klaskać.
- Moi drodzy - zaczęła z uśmiechem Fiona - jak wiecie, od lat z przejęciem śledziłam mi-
łosne podboje Charlesa. Bardzo się martwiłam, że mój serdeczny przyjaciel nie zamierza się
ustatkować i nawet obwiniałam o to was i siebie, że tak doskonale zastępujemy mu kochającą
żonę i dziatki; bałam się, że może to z naszej winy nie czuje potrzeby poprowadzenia do oł-
tarza jakiejś dorodnej pannicy. Ale jak się okazuje, niesłusznie się przejmowałam. Bo oto
Charles wreszcie postanowił podjąć jedyną słuszną decyzję. Co prawda wielka szkoda, że
dziewczyna, którą wybrał, jest pomylona, ale może dlatego właśnie darzy ją uczuciem; w
końcu Biblia nakazuje nam kochać wszystkie upośledzone istoty. Pozwólcie zatem, że w tym
tragicznym dniu, w którym Charles rozstaje się ze stanem kawalerskim, wzniosę toast za
niego oraz jego wspaniałą narzeczoną. Niech będą szczęśliwi i nigdy o nas nie zapomną. Za
Charlesa… i Kaczy Kuper!
- Za Charlesa i Kaczy Kuper! - krzyknęli wszyscy, unosząc kubki z kawą.
- Ahm… - powiedziałem, kiedy umilkły śmiechy. - Po pierwsze, chciałbym gorąco
podziękować Fionie za ten uroczy toast na cześć moją i mojej przyszłej żony. A po drugie,
chciałbym przeczytać wam kilka krótkich słów, adresowanych do was i skreślonych własno-
ręcznie przez moją wybrankę.
- Fajnie! - ucieszył się Tom, kiedy wyjąłem z kieszeni złożoną kartkę papieru.
Rozprostowałem ją, czując na sobie spojrzenia całej gromadki.

- Gotowi? - zapytałem. - No, to cytuję posłanie Henrietty: „Jeśli ktokolwiek z was zbliży
się do mojego domu, każę poszczuć go psami!"
- Słyszeliście? Poszczuje nas psami! Zabawne, nie? - zawołał Tom rechocząc.
Ale oprócz niego nikt więcej się nie śmiał; ja też nie. Bo choć słowa Henrietty przeczyta-
łem dla żartu, wiedziałem, że jednym z następstw mojego małżeństwa będzie znaczne roz-
luźnienie kontaktów z przyjaciółmi. Hen nie mogła zrozumieć, jak to jest, że wolę przebywać
w towarzystwie przyjaciół niż rodziny, i z góry szykowała się na to, że najbliższe weekendy
spędzimy odwiedzając kolejno wszystkich jej i moich krewnych. Nie przekonywały jej moje
argumenty, że rodziny się nie wybiera, że ma się taką, jaką się ma, że poza więzami krwi
często zupełnie nic z nią człowieka nie łączy, natomiast przyjaciół dobiera się latami według
własnego uznania, na ogół są to więc naprawdę fajni i ciekawi ludzie. Dla niej najważniejsze
były właśnie więzy krwi, a każdą najmniejszą nawet krytykę swojej czy mojej rodziny uważa-
ła za wołające o pomstę do nieba bluźnierstwo.
Nie zgadzałem się z nią, oczywiście, a przynajmniej nie zgadzało się z nią moje dawne
"ja", romantyczny lekkoduch, jakim byłem, ceniący przede wszystkim humor i dobrą zaba-
wę. Ale ja też zmieniłem się przez te ostatnie miesiące. Na pewno wpłynęła na to rozmowa z
Tomem po pogrzebie Garetha, która uzmysłowiła mi, że może za wiele oczekuję od życia, że
może najwyższy czas dojrzeć i zrozumieć, że ludzie wstępują w związki małżeńskie nie tylko
z wielkiej miłości, ale także po to, aby dzielić z drugą osobą radości i troski, a nie stawiać sa-
motnie czoło przeciwnościom losu. Nie bez znaczenia była też nagła śmierć Garetha, która
uświadomiła mi, że z każdym rokiem mnie również przybywa lat, więc jeśli naprawdę nie
chcę zostać starym kawalerem, najwyższa pora, żebym się ożenił. Pragnąłem przecież mieć
normalną rodzinę, dzieci - całkiem niedawno pojąłem, że wcale nie muszą być aż takim do-
pustem Bożym, jak mi się wcześniej zdawało - a zwłaszcza syna; pragnąłem mieć go w wi-
eku, kiedy jeszcze mógłbym grać z nim w piłkę, nie dostając zadyszki.
Ponadto, wreszcie mogłem sobie pozwolić na założenie rodziny. Moja sytuacja finansowa
radykalnie się poprawiła. Budowa banku w Edynburgu została zakończona przed czasem;
mniej więcej miesiąc temu z wielką pompą świętowano jego otwarcie. Nie tylko fachowa pra-
sa poświęciła projektowi sporo uwagi; zdjęcia i pełne pochwał artykuły ukazały się także w
prasie codziennej. Podkreślano funkcjonalność budynku, oryginalność koncepcji oraz fakt, że
nowoczesna, przeszklona konstrukcja wkomponowała się znakomicie w starą architekturę
miasta. Nie było to coś całkowicie nowego - w końcu nie ja wymyśliłem postmodernizm - ale
nie było też prostym naśladownictwem amerykańskich wzorców.
Albowiem postmodernistyczni architekci ze Stanów Zjednoczonych odwołują się na ogół
do stylów dawniejszych, umieszczając w swoich konstrukcjach cytaty ze sztuki starożytnej al-
bo barokowej, więc choć czynią to z przymrużeniem oka, ich dzieła stanowią wyraźny nawrót
do neoklasycyzmu. Ja natomiast nawiązałem w swoim projekcie do pop-artowskich rzeźb
Claesa Oldenburga powstałych w latach sześćdziesiątych i na początku lat siedemdziesiątych,
takich jak metrowej wielkości hamburgery i lody na patyku lub ponad dwunastometrowa kiel-
nia murarska wbita w ziemię w nowojorskim parku. Od dawna fascynowało mnie zjawisko
skali, tego, jak postrzegamy przedmioty zależnie od ich wielkości; już w dzieciństwie Podró-
że Gulliwera Swifta należały do moich ulubionych lektur.
Pewnie dlatego kiedy zastanawiałem się nad tym, jak powinna wyglądać siedziba szkoc-
kiego banku, wpadłem na zdawałoby się bardzo prosty pomysł, który ogromnie się spodobał
organizatorom konkursu. Postanowiłem, że bank będzie się składał z czteropiętrowego pros-
topadłościanu w kolorze zielonym, symbolizującego plik banknotów oraz z trzech nierównej
wielkości złocistych walcowatych wież, przypominających trzy stosy monet. Podobieństwo
do banknotów i monet było najlepiej widoczne z lotu ptaka, ale z bliska konstrukcja też pre-
zentowała się interesująco: szklane powierzchnie przydawały jej lekkości, a przy okazji odbi-
jały okoliczne zabytkowe budynki i zwielokrotniały je, zamiast z nimi konkurować. W
każdym razie do firmy, w której pracowałem, zaczęły napływać zamówienia z różnych stron
świata. Mogłem co prawda z niej odejść, gdyż dostałem również wiele ofert z innych firm
konstrukcyjnych, ale zdecydowałem się zostać, zwłaszcza gdy zaproponowano mi awans na
wspólnika, co oczywiście wiązało się ze znacznym wzrostem uposażenia. Wreszcie mogłem

nie tylko kupić nowy wóz i oddać na szmelc stare volvo, ale również pomyśleć nad ustabili-
zowaniem sobie życia. Wtedy to postanowiłem oświadczyć się Hen.
Tak się złożyło, że zaczęliśmy się znów widywać. Pewnego dnia, mniej więcej miesiąc po
pogrzebie Garetha, kiedy ani ja, ani reszta moich przyjaciół nie otrząsnęliśmy się jeszcze po
jego śmierci, naszła mnie ochota, żeby zobaczyć się z kimś spoza stałej paczki, znaleźć się w
miejscu, w którym nieobecność Garetha nie będzie tak odczuwalna jak podczas naszych spot-
kań. Przypomniałem sobie, że kiedy rozmawiałem z Hen na weselu Carrie, zaproponowała,
abym do niej zadzwonił, to umówimy się na lunch. Tak też zrobiłem.
Jeśli nie liczyć naszego zerwania, miałem jak najprzyjemniejsze wspomnienia z okresu,
kiedy mieszkaliśmy razem. Teraz przekonałem się na nowo, jaką wspaniałą dziewczyną jest
Henrietta: bystrą, inteligentną, oczytaną, o szerokich horyzontach i wielu zainteresowaniach.
To prawda, że nie lubiła moich przyjaciół i że na pierwszym miejscu zawsze stawiała rodzinę,
ale czy nie dlatego była idealną kandydatką na żonę dla kogoś, kto pragnął zmienić swój
dotychczasowy styl życia? Jeśli chciałem być odpowiedzialnym mężem i ojcem, czy nie po-
winienem wreszcie zrozumieć, że właśnie rodzina jest najważniejsza? Owszem, nie było tak
w przypadku moich rodziców, ale ostatnia rzecz, jakiej pragnąłem, to naśladować ich model
życia rodzinnego. Zresztą może czyniłem krzywdę przyjaciołom, spędzając z nimi tyle czasu?
Może czyniliśmy ją sobie nawzajem? Bo przedkładając swoje towarzystwo nad towarzystwo
innych, pozbawialiśmy się sposobności do nawiązywania kontaktów z nowymi osobami, z
którymi moglibyśmy wejść w trwałe związki. Poza tym nasza paczka i tak się rozpadała. Ga-
reth nie żył; David i Serena zamierzali się pobrać; istniała duże szansa, że Scarlett poślubi
Chestera i wyjedzie z nim do Ameryki. Zostawali więc tylko Matthew, Tom i Fiona, z czego
akurat Fionie koniec naszej przyjaźni i poznanie innych mężczyzn niewątpliwie mogły wyjść
na dobre. Im częściej widywałem się z Hen, tym atrakcyjniejszy zaczął mi się wydawać
pomysł małżeństwa, choć wcześniej zerwałem z nią właśnie dlatego, że nalegała na ślub. Ale
wtedy byłem jeszcze za głupi, zbyt niedojrzały, żeby podjąć właściwą decyzję Teraz stałem
się znacznie bardziej rozsądnym człowiekiem. Była ładna, inteligentna i bardzo mnie kochała-
czy można sobie wyobrazić odpowiedniejszy materiał na żonę?
Z zamyślenia wyrwał mnie warkot silnika samochodu parkującego przed kościołem.
Wysiadł z niego John, brat Henrietty, sztywny, łysy jak kolano makler, któremu na weselu
Angusa i Laury powiedziałem nieopatrznie, że w okresie narzeczeńskim jego żona bzykała się
z Tobym de Lisie.
Wzdrygnąłem się na jego widok. Był to chyba największy nudziarz, jakiego znałem. Dos-
łownie paraliżowała mnie myśl, że jest starszym bratem Hen i odtąd będę musiał widywać go
regularnie.
Za Johnem wysiadła z wozu Mary, jego niezwykle atrakcyjna żona. Problem polegał na
tym, że kiedy ostatnio odwiedziliśmy ich z Hen, Mary cały czas robiła do mnie maślane oczy
i pochylała się tak, żebym mógł zajrzeć głęboko w jej obfity dekolt.
- Bardzo się cieszę, że już niedługo wejdziesz do naszej rodziny - szepnęła mi na pożegna-
nie, wzdychając błogo.
Właśnie tego pragnąłem: wejść do rodziny, a nie wskoczyć do łóżka ponętnej szwagierki.
Nie zamierzałem zdradzać Henrietty; nie miałem też ochoty opędzać się na każdym rodzin-
nym spotkaniu od niewyżytej seksualnie małżonki Johna.
- No, skoro zaczynają się zjeżdżać goście, czas wchodzić do środka - oznajmił Matthew,
podnosząc się z ławki. - Idziemy!
Ruszyliśmy wszyscy w stronę wejścia.
- Dobrze, że już jesteś - powiedział John, kiedy przywitałem się z nim i Mary. - Mam
nadzieję, że moja cholerna siostra też się pojawi. Bo bez panny młodej nie byłoby ślubu,
prawda? A swoją drogą, wielka szkoda, że nie urządziłeś sobie wieczoru kawalerskiego.
- Jak to nie urządziłem? - zdziwiłem się, ale na szczęście w porę zobaczyłem, że Matthew
daje mi rozpaczliwe znaki. Fakt, należało z tej okazji zaprosić przyszłego szwagra. - Oczy-
wiście, że nie urządziłem! Uważam, że to bardzo głupi obyczaj, który w dodatku dawno się
przeżył!
- Naprawdę? Bo ja sobie urządziłem…

- Trudno. - Wzruszyłem ramionami. - Stało się. Nie masz pewnie co czynić sobie teraz
wyrzutów, ale na twoim miejscu bardzo bym się wstydził.
Zostawiliśmy go skonfundowanego przed drzwiami kościoła i weszli do środka.
- Jak to dobrze, że się żenisz, Charles - stwierdził nagle Tom. - Na ogół moi wszyscy kuzy-
ni żenią się między sobą, więc dostaję o połowę mniej zaproszeń na śluby niż normalni lud-
zie.
Pokiwałem głową. Biedny Tom! Gdyby nie ten karygodny obyczaj, nie tylko jego kuzy-
nów, ale również przodków, może jego iloraz inteligencji byłby znacznie wyższy. Za to
Fiona, osoba wyjątkowo bystra, musiała być albo podrzutkiem, albo wybrykiem natury, albo
jej matka spłodziła córeczkę z kim innym niż z tatą Toma.
Podszedłem do przyjaciółki, trochę zawstydzony tą myślą.
- Ślicznie dziś wyglądasz, Fi - powiedziałem. - Bardzo ci do twarzy w tej barwnej marynar-
ce.
- Dziękuję. Postanowiłam raz na zawsze się rozstać ze swoją ulubioną czernią - oświadczy-
ła. - Zamierzam odtąd ubierać się we wszystkie kolory tęczy i wreszcie zadurzyć się w kimś,
kto też będzie umiał się we mnie zakochać.
- Życzę ci tego z całego serca - rzekłem, przytulając ją do siebie i cmokając w policzek.
Ona też mnie cmoknęła, po czym spojrzała krytycznie na moją fizys i zaczęła się śmiać.
- Nie wypada, żebyś szedł do ołtarza ze szminką na policzku. Daj, wytrę cię - powiedziała i
zaczęła energicznie wycierać mi twarz.
Ludzi wciąż przybywało. Zobaczyłem Angusa i Laurę; on trzymał na rękach dwa dorodne
maleństwa, a ona jedno, gdyż kilka miesięcy temu urodziły im się trojaczki. Nic dziwnego,
przemknęło mi przez głowę, że na swoim ślubie Laura wyglądała bezowato; już wtedy mogła
być w ciąży. Teraz też miała wyraźnie zaokrąglony brzuch, więc ich rodzina wkrótce znów
miała sie powiększyć. Kiedyś moją reakcją byłoby zdziwienie, że dwoje zdawałoby się inteli-
gentnych ludzi nie umie sobie poradzić z tak prostą rzeczą jak antykoncepcja, ale teraz niemal
z zazdrością spojrzałem na Angusa. Też chciałem mieć dzieci. No, może nie aż tyle w tak
krótkim czasie…
Nagle Scarlett dojrzała kogoś przez otwarte drzwi-Wydała dziki okrzyk, zupełnie jak Indi-
anin szykujący się do oskalpowania tuzina bladych twarzy, po czym wybiegła na zewnątrz i
skoczyła w ramiona wysokiego, przystojnego młodzieńca. Był to Chester, który przyleciał z
Ameryki w samą porę na mój ślub.
Umajony kwiatami kościół powoli się zapełniał. Moja rodzina przybyła niemal w komple-
cie; dostrzegłem ojca z aktualną żoną, matkę z nowym mężem, a także cały tłum przyrodni-
ego rodzeństwa. Podszedłem się przywitać, po czym wróciłem na miejsce w pobliżu ołtarza.
Z zakrystii wyłonił się pastor, starszy, chudy mężczyzna o pomarszczonej twarzy i mądrym
spojrzeniu. Uśmiechnął się przyjaźnie, poklepał mnie po ramieniu, po czym rozejrzał się wko-
ło i znów zniknął. Moi przyjaciele tymczasem rozsadzali gości, kierując na lewo od nawy
rodzinę i znajomych panny młodej, a na prawo gości pana młodego.
- Pan czy panna? - zapytał Tom zwracając się do nieśmiało wyglądającej, skromnie ubranej
dziewczyny o milej, sympatycznej buzi.
- Panna - odparła z uśmiechem.
Obserwując, jak Tom się w nią wpatruje, zorientowałem się, że wywarła na nim niesamo-
wite wrażenie. Wyglądało to na miłość od pierwszego wejrzenia: Tom zaczerwienił się po
uszy i stał bez słowa, z wybałuszonymi oczami.
- Aaaa… Aaaa… Tak, dziękuję… - zaczął bełkotać bez ładu i składu; po chwili zdołał się
jednak opanować. - Mam wrażenie, jakbyśmy się od dawna znali - rzekł.
- Bo to prawda. Poznaliśmy się jakieś dwadzieścia pięć lat temu. Jestem Deirdre, córka
twojego stryjecznego kuzyna Harolda. Bo ty jesteś Tom, tak?
- Ja? Tak, tak - potwierdził Tom. - Dobry Boże, więc jesteśmy spokrewnieni!
- Tak. Ale to bardzo, bardzo dalekie pokrewieństwo - powiedziała Deirdre, wpatrując się w
swego rozmówcę roziskrzonym wzrokiem. Najwyraźniej Tom również bardzo jej się spodo-
bał.
- Świetnie, świetnie! - zawołał Tom. - Cieszę się, że znów cię widzę. Pozwól, że zapro-
wadzę cię na miejsce.

Wskazał jej, gdzie powinna usiąść, po czym skłonił się i podszedł do mnie, mamrocząc pod
nosem:
- Boże, jaka piękna… Tylko, czy mnie zechce… Czuję się, jakby mnie piorun uderzył albo
mi skrzydła wyrosły. Znasz to uczucie, Charles?
Przypomniałem sobie Carrie i pokiwałem głową, ale nie zdążyłem nic powiedzieć, bo
najpierw rodzice Garetha, a potem Bernard z Lydią podeszli, żeby się przywitać. Lydia
wyglądała kwitnąco, lecz Bernard miał podkrążone oczy i znacznie schudł, odkąd widziałem
go na ich ślubie.
- Co u was słychać? - spytałem.
- Bardzo się kochamy! - zawołała Lydia, tuląc się do męża.
- Ale trochę za często - wymamrotał z ciężkim westchnieniem Bernard.
Lydia wzięła jego słowa za dobry żart, bo tylko parsknęła śmiechem, po czym złożyła na
jego policzku wilgotny pocałunek.
- Chodź, chodź, nie strasz Charlesa; jeszcze się nam rozmyśli! - powiedziała, ciągnąc go w
stronę ławki.
Biedny Matthew miał znacznie mniej szczęścia od Toma, zwracając się z pytaniem „Pan
czy panna?" do siwego, czerstwego staruszka. Jego wygląd wydawał mi się dziwnie znajomy,
ale dopiero kiedy staruszek się odezwał, zorientowałem się, że to ten sam sklerotyk, obok któ-
rego siedziałem na weselu Angusa i Laury. Jak tylko usłyszał pytanie Matthewa, spiorunował
go wzrokiem i rzekł:
- A na kogo ci wyglądam, młody człowieku? Na transwestytę?
Matthew uśmiechnął się i nie wdając się w rozmowę, zaprowadził go do ławki po lewej
stronie nawy.
- Proszę tu usiąść - rzekł.
- A czy dobrze będę stąd widział ekran? - zaniepokoił się staruszek.
- Ależ oczywiście! - zapewnił go Matthew i odszedł, kręcąc głową.
Jeszcze przez chwilę z rozbawieniem obserwowałem staruszka. Wyjął z kieszeni okulary,
wytarł je dokładnie, po czym zwrócił się do siedzącej obok obcej damy.
- Uwielbiam wszystkie filmy ze Schwarzeneggerem, ale najbardziej lubię Terminatora 2 -
powiedział. - Widziałem go już trzy razy i chętnie zobaczę po raz czwarty. A pani?
Nie czekając na odpowiedź, wsadził okulary na nos i wbił spojrzenie w ołtarz. Na jego po-
marszczonej, ale rumianej twarzy malowało się pełne wyczekiwania napięcie.
- Cześć - powiedział znajomy głos.
Obejrzałem się za siebie i zobaczyłem Carrie. Jak zawsze, wyglądała prześlicznie, choć ub-
rana była w szary, niepozorny płaszcz, a na jej twarzy nie widziałem śladu makijażu. Hamisha
z nią nie było.
- Cześć. - Uśmiechnąłem się. - Ładnie wyglądasz.
- Ty też - powiedziała, odwzajemniając mój uśmiech. - Zawsze podobałeś mi się we fraku.
Powiedz, chyba po raz pierwszy przybyłeś punktualnie na ślub?
- Tak. Niewiarygodne, co?
- Czytałam w gazecie o tobie i twoim projekcie. Moje gratulacje.
- Dzięki. - Na moment umilkłem. - Jak się miewa Hamish?
- Chyba dobrze.
- Chyba?
- Nie widziałam go od dłuższego czasu. Nasze małżeństwo okazało się niewypałem.
- Odeszłaś od niego? - zapytałem.
- Tak. Rozwiedliśmy się w kwietniu. Mało, że mnie zdradzał, to jeszcze wydawał moje pi-
eniądze na swoje kochanki.
- Twoje pieniądze? - zdziwiłem się. - Myślałem, że Hamish jest bardzo bogaty.
- Ma w Szkocji sporo ziemi i kilka zamków, ale wszystkie są w opłakanym stanie. Trzeba
grubych milionów na remont i konserwację. Okazało się, że łajdak ożenił się ze mną tylko dla
pieniędzy. Szkoda, że nie posłuchałam mamy. Ostrzegała mnie, żebym się miała na baczności
przed łowcami posagów. Ale tak mi imponowało jego doświadczenie i pozycja, że komplet-
nie straciłam głowę. Trudno, mam nauczkę.

Cały mój wizerunek Carrie jako ubogiej dziewczyny, której udało się wyjść za nadzianego
faceta, został nieoczekiwanie wywrócony na nice.
- A skąd ty masz pieniądze? - spytałem. - Przecież mówiłaś mi kiedyś, że wychowałaś się
na wsi. Rolnicy nie są specjalnie bogaci. Więc co, zarobiłaś jako modelka?
Carrie parsknęła śmiechem.
- Nie, skądże. Może rolnicy nie są specjalnie bogaci w Anglii, ale w Teksasie to wygląda
zupełnie inaczej. Po pierwsze, duże gospodarstwa liczą sobie nawet i po dwieście tysięcy hek-
tarów, a po drugie, pod ziemią znajduje się ropa. Tak się składa, że my też mamy kilka
szybów… - Wzruszyła lekko ramionami.
Byłem kompletnie oszołomiony.
- Szkoda, że nie skontaktowałaś się ze mną po rozwodzie z Hamishem - powiedziałem.
- Myślałam o tym. I nawet chciałam. Ale najpierw byłam kompletnie rozbita, a potem
usłyszałam, że zamierzasz się ożenić. Więc uznałam, że lepiej dać sobie spokój. - Znów się
uśmiechnęła. - No, nic. Nie będę zajmować ci więcej czasu.
Chciała odejść, ale ją powstrzymałem.
- Poczekaj, wskażę ci miejsce - powiedziałem i poprowadziłem ją do ławki po mojej stronie
nawy. - Powinnaś była zadzwonić, bez względu na to, co słyszałaś.
- Naprawdę?
- Tak, naprawdę - odparłem z przekonaniem. - Naprawdę.
- Zdaje się, że nie bardzo potrafiliśmy się zgrać w czasie, co? - spytała, wpatrując mi się in-
tensywnie w oczy.
- Tak - potwierdziłem. - Nie bardzo, oj, nie bardzo. Można nawet powiedzieć, że nasze
wysiłki w tym kierunku były wręcz katastrofalne.
- Masz rację… Katastrofalne… Wiedziałem, że muszę się wziąć w garść.
- Cieszę się, że znów cię" widzę - rzekłem. - Może się jeszcze kiedyś spotkamy. Naprawdę
ślicznie wyglądasz.
- Dziękuję. Powodzenia. Wiesz, ślub to w sumie nic trudnego. Trzeba tylko mówić „tak",
ilekroć pastor zadaje pytanie.
Uśmiechnąłem się i skinąłem głową.
- Dzięki, będę pamiętał - obiecałem i oddaliłem się nawą.
Podszedł do mnie Matthew.
- Charles, zostaw Tomowi rozsadzanie gości, a sam chodź ze mną zająć miejsca przed oł-
tarzem. Henrietta z ojcem zjawi się lada moment.
- Zaraz wrócę, Matthew - powiedziałem czując, że w głowie mam totalny mętlik; chciałem
sobie wszystko spokojnie przemyśleć. - Muszę na chwilę zniknąć.
- Pewnie, idź się odlej - rzekł Matthew, myśląc, że chcę zniknąć za potrzebą. - Jak by to
wyglądało, gdybyś w trakcie ceremonii przestępował gorączkowo z nogi na nogę?

Zajrzałem do zakrystii. W środku krzątał się pastor i jego pomocnicy, a jeszcze nigdy w
życiu tak bardzo nie pragnąłem być sam. Skinąłem im głową i wyszedłem na długi korytarz,
po którego obu stronach ciągnęły się drzwi. Spróbowałem najbliższych, ale były zamknięte.
Kiedy jednak nacisnąłem klamkę następnych i lekko je pchnąłem, ustąpiły. Znalazłem się w
niewielkiej kaplicy. Na szczęście była pusta.
- Panie Boże, wybacz mi to, co za chwilę powiem - poprosiłem, kierując wzrok na krzyż
wiszący nad ołtarzem. - Kurwa, kurwa, kurwa, KURWA!
W tym momencie zza zasłony odgradzającej część kaplicy wystawił głowę młody pastor.
- Czy mogę ci w czymś pomóc, synu? - spytał.
- Nie, dziękuję - odparłem nieco speszony. - Przepraszam. Po prostu ćwiczyłem głos. Bądź
co bądź to bardzo duży kościół, a chcę, żeby mnie było dobrze słychać. To znaczy nie za
głośno, nie za cicho, w sam raz…
- Doskonale cię rozumiem, synu - rzekł z uśmiechem sługa Boży. - Ja też robię podobne
ćwiczenia, choć rzecz jasna, posługuję się trochę innym słownictwem. Najczęściej wołam po
prostu „Alleluja". Ale nie przeszkadzaj sobie, już wychodzę.
I znikł za drzwiami, pozostawiając mnie samego.

Podszedłem do jednej z kolumn i rozpalonym czołem dotknąłem zimnego kamienia. W
głowie kotłowała mi się jedna myśl: Co robić? Co robić? Co robić? Gdyby tylko Carrie dała
mi znać zaraz po rozwodzie z Hamishem! Gdyby zadzwoniła do mnie miesiąc, nawet tydzień
temu, jakoś zerwałbym zaręczyny z Hen… Ale teraz? Co mogłem zrobić teraz?
Wtem drzwi się uchyliły i Matthew wsunął głowę do kaplicy.
- A, tu jesteś - rzekł wchodząc. - Wszędzie cię szukam. Właśnie przyjechała Henrietta z
ojcem. Tom pobiegł ich zatrzymać, bo przecież musisz stać przed ołtarzem, kiedy będą
wchodzić do środka. Idziemy?
Pokręciłem głową.
- Jeszcze chwila, Matthew. Powiedz mi… jakie jest twoje zdanie na temat małżeństwa?
- Hm, myślę, że to naprawdę coś wspaniałego. O ile, oczywiście, dwoje ludzi kocha się
całym sercem.
- No, tak, masz rację. Jasne. A jednak… a jednak, chociaż byłem na tylu ślubach, że robi
mi się niedobrze na widok szampana i kanapek z łososiem, to teraz, kiedy sam mam stanąć
przed ołtarzem, wciąż się zastanawiam…
- Czy mogę spytać nad czym?
- Nie, lepiej nie pytaj - odparłem.
Klamka zachrobotała; ktoś próbował wejść do kaplicy, ale ciągnął drzwi zamiast pchać.
Matthew podszedł i otworzył je na oścież, wpuszczając Toma.
- Dobrze, że was znalazłem! - zawołał Tom. - Powiedziałem Hen i jej ojcu, że kilkanaście
osób dostało kataru siennego od nadmiaru kwiatów, więc muszą zaczekać przed kościołem,
znaczy się Hen z ojcem, dopóki kościelny nie usunie kwiatów ze środka. - Uśmiechnął się
szeroko. - To, że uchodzę za głupka, ma swoje zalety; ludzie są znacznie mniej podejrzliwi,
kiedy im wciskam kit. Co się dzieje?
- Sam chciałbym wiedzieć - stwierdził Matthew, po czym spojrzał na mnie. - Czas ucieka,
Charlie. Jesteś gotów?
W tym momencie drzwi ponownie się otworzyły i do kaplicy wszedł David. Uderzył
kłykciami w ołtarz, żeby zwrócić moją uwagę.
- O co chodzi, Charles? - zapytał językiem migowym.
- Przed chwilą rozmawiałem z Carrie. Rozeszła się z Hamishem.
- Chryste Panie! - Na jego twarzy odmalował się szok. - Przecież za pięć minut żenisz się z
Henriettą!
- Wiem. Masz jakąś radę?
- Istnieją trzy możliwości: możesz ożenić się z Henrietta…
- Wiem - zasygnalizowałem, kiwając smętnie głową.
- Możesz wyjść i powiedzieć wszystkim :,,Głupia sprawa, kochani, ale odwołujemy uroczys-
tość".
- Mało kusząca propozycja. A trzecia możliwość? - Spojrzałem na niego z nadzieją.
- Trzecia… - zaczął i urwał, po czym podrapał się w głowę. - Trzeciej nie widzę.
- Cholera!
Drzwi znów się uchyliły; tym razem do środka wszedł pastor, który miał nam udzielić ślu-
bu.
- A, tu jesteś, mój synu - rzekł, uśmiechając się łagodnie. - Czas iść, bo jeszcze panna mło-
da gotowa pomyśleć, że nie chcesz się z nią ożenić.
David spojrzał na mnie znacząco. Wzruszyłem ramionami; co mogłem zrobić?
- Od tylu lat udzielam ślubów - kontynuował pastor - że mogłoby się zdawać, iż mi spows-
zedniały. Ale nie. Ilekroć patrzę w lśniące miłością oczy młodej pary, mam świadomość, że
dzieje się coś wyjątkowego. Powiedziałbym, że to jedna z największych radości bycia duc-
hownym. Za każdym razem czuję się tak, jakbym sam był ojcem nowożeńców. - Znów ob-
darzył mnie uśmiechem. - No, więc jak, synu? Jesteś gotów?
Wszystkie spojrzenia skierowały się na mnie. Powiodłem wzrokiem po twarzach Davida,
Matthewa, Toma i pastora.
- Ależ tak. Oczywiście - odparłem.
I pierwszy ruszyłem do drzwi.

Henrietta, wysoka, zgrabna, wyglądała jak królewna z bajki, kiedy wsparta na ramieniu ojca
kroczyła w stronę ołtarza do taktu marsza weselnego. Biel długiej do ziemi, bogato haftowa-
nej sukni wspaniale kontrastowała z jej mocno opalonymi ramionami. Wiedziałem, że niej-
eden młody mężczyzna obecny w kościele chętnie zamieniłby się ze mną na miejsca. Cały
problem polegał na tym, że ja sam równie chętnie zamieniłbym się z każdym, kto nadal był
stanu wolnego.
Spojrzałem tęsknie w kierunku Carrie siedzącej w czwartym rzędzie na prawo od ołtarza.
Opromieniona słonecznym blaskiem wpadającym do środka przez strzeliste okna świątyni,
wydała mi się postacią jakby nie z tego świata, jakby z krainy snu. Przypomniałem sobie, że
zanim ujrzałem ją po raz pierwszy na ślubie Angusa i Laury, wcześniej widziałem ją we śnie.
Wprawdzie nie dojrzałem wtedy jej twarzy, ale byłem przekonany, że to ¦właśnie ona mi się
śniła. Zupełnie jakby los mówił, że tylko Carrie jest mi pisana. I tak niewiele brakowało,
abyśmy byli razem. Gdybym jeszcze wczoraj dowiedział się, że jest wolna, może jakoś zdo-
łałbym wytłumaczyć wszystko Hen. Teraz jednak było już na to zdecydowanie za późno.
Patrzyłem, jak Henrietta idzie ku mnie uśmiechnięta, i z każdym jej krokiem moje serce
kurczyło się coraz bardziej. Gdzie i kiedy zbłądziłem, że jednak nie Carrie, a Hen miała stać
się moim przeznaczeniem?
- Nie tak mocno! - warknęła Hen do ojca, kiedy dzieliły ich ode mnie niespełna cztery
metry. Widocznie starszy pan w zdenerwowaniu zbyt silnie ścisnął jej rękę, bo mimo welonu
zakrywającego jej twarz widziałem, jak usta mojej narzeczonej ściągają się gniewem.
- Witajcie, moi drodzy - powiedział pastor do zgromadzonych w kościele gości, kiedy Hen-
rietta stanęła u mojego boku. - Zebraliśmy się tutaj przed obliczem Pana, aby na oczach was
wszystkich połączyć tę oto parę świętym sakramentem małżeństwa. Właśnie w tym sakra-
mencie urzeczywistnia się najpełniej dokonana na Krzyżu tajemnica związku Chrystusa z
Kościołem, której małżeństwo jest figurą. Dlatego należy pamiętać, że decyzji o małżeństwie
nie wolno podejmować pochopnie, lecz z całkowitym przekonaniem i odpowiedzialnością;
nie beztrosko, lecz w pełni wiary i bojaźni Bożej.
Pastor patrzył wprost na mnie; może tylko mi się zdawało, ale miałem wrażenie, że jego ła-
godne dotąd spojrzenie przybiera surowy wyraz, a oczy wwiercają się w moje, jakby chciały
wyczytać z nich moje najskrytsze myśli. Spuściłem wzrok.
- I dlatego - ciągnął pastor - niech żaden człowiek nie waży się rozłączyć związku, gdy ten
przed obliczem Pańskim zostanie zawarty. Jeśli więc ktoś z obecnych zna jakikolwiek powód
bądź przyczynę, dla którego tych dwoje nie powinno się połączyć świętym węzłem małżeńs-
kim, niech wystąpi teraz i to powie albo niech po wieki wieków zachowa milczenie. Pastor
umilkł na moment i rozejrzał się po kościele. Już miał ponownie zacząć przemawiać, gdy
nagle usłyszałem za plecami głośne stukanie. Henrietta spojrzała na mnie zaskoczona, ale ja
również nie wiedziałem, co się dzieje.
Znów się rozległo stukanie.
- Przepraszam bardzo, czy ktoś z państwa chce coś powiedzieć? - zapytał pastor.
Obejrzałem się i zobaczyłem, że stojący między Fioną a Sereną David podnosi rękę. W
kościele zapadła cisza jak makiem zasiał, a wszystkie spojrzenia skierowały się w stronę mo-
jego ukochanego przyrodniego brata.
- Chwileczkę - powiedziałem do pastora, po czym zwróciłem się do Davida i zacząłem
sygnalizować. - Co ty u licha wyprawiasz?
- Właśnie wymyśliłem trzecią możliwość - odparł.
- Co takiego?!
- Tłumacz moje słowa, dobrze?
- Co się dzieje, Charles? - zapytał pastor.
- Co się dzieje, Charles? - Henrietta gniewnym głosem powtórzyła pytanie duchownego.
- David prosi, żebym tłumaczył to, co mówi - odpowiedziałem.
- A co mówi? - spytał pastor.
Skierowałem wzrok na Davida i zacząłem tłumaczyć jego gesty.
- Mówi: „Podejrzewam, że pan młody ma wątpliwości. Podejrzewam, że chciałby się
jeszcze zastanowić. Podejrzewam… podejrzewam, że pan młody…" Urwałem i tylko śledzi-
łem szybkie ruchy dłoni mojego brata.

-…kocha kogo innego. Bo taka jest prawda, nie, Charlie? Zrozum, Chanie, to co dziś ro-
bisz, robisz na cale życie. Więc nie ma sensu żenić się z kimś, kogo nie kochasz całym sercem,
A poza tym, zapnij rozporek.
Wiedziałem, że z tym rozporkiem to żart, ale na wszelki wypadek zerknąłem w dół, żeby
się upewnić.
- Co on mówi? - ponaglił pastor.
- Mówi, że podejrzewa, że pan młody kocha kogo innego - powiedziałem, nie podnosząc
wzroku.
- Czy to prawda? - zapytał pastor. - Czy rzeczywiście kochasz kogo innego, Charles? Czy
rzeczywiście?
Spojrzałem na pastora i nabrałem powietrza w płuca.
- Tak - oświadczyłem pewnym, zdecydowanym głosem.
Nie zdążyłem się uchylić; prawy sierpowy Henrietty trafił mnie prosto w twarz. Zanim się
zorientowałem, co się dzieje, leżałem na kościelnej posadzce i kręciło mi się w głowie. Pod-
nosząc się wiedziałem, że przynajmniej przez tydzień będę chodził z podbitym okiem.
Ledwo wstałem, John, brat Hen, rzucił się na mnie z pięściami. Na szczęście Matthew i
Tom podbiegli do nas i zaczęli go odciągać. W kościele wybuchło istne pandemonium.
Ludzie zrywali się z ławek, krzyczeli, popychali się i poszturchiwali, a na środku nawy roz-
gorzała prawdziwa bójka między krewnymi Henrietty i moimi. Mogłem mieć pewność, że te-
go ślubu długo nikt nie zapomni.


Mniej więcej to samo powiedział Tom, kiedy pół godziny później, razem ze Scarlett, Fioną,
Matthewem i Davidem, siedzieliśmy u mnie w kuchni, wciąż dość zszokowani tym, co się
wydarzyło.
- Wiecie, po jakimś czasie większość ślubów zlewa się w pamięci, ale o tym będzie głośno
jeszcze przez wiele lat - rzekł.
- Głównie dlatego, że do niego nie doszło - wtrącił z bladym uśmiechem Matthew.
- Fakt - przyznał Tom, po czym spojrzał na mnie. - Wiesz, Charles, wcale się jej nie dziwię,
że cię walnęła.
- Ja też nie - oznajmiłem, przyciskając mocniej do oka kawałek surowej wołowiny. -
Myślę, że postąpiła bardzo słusznie.
- Biedna dziewczyna! - Fiona spojrzała na mnie z wyrzutem. - Nigdy jej specjalnie nie lubi-
łam, ale to, co jej dziś zrobiłeś, jest absolutnie niewybaczalne.
- Wiem - potwierdziłem smętnym tonem. - Sam sobie też nigdy tego nie wybaczę. Napraw-
dę nie chciałem jej skrzywdzić. Biedna Hen…
- Chociaż spójrzmy prawdzie w oczy - powiedział wolno Tom. - Skoro nie byłeś pewien,
czy chcesz się z nią ożenić, to może jednak słusznie zrobiłeś, że się z nią nie ożeniłeś, co?
Fiona wzniosła oczy do nieba i już myślałem, że powie mu coś ciętego, ale zmieniła zda-
nie, pogładziła go po włosach i rzekła:
- Masz zupełną rację, braciszku.
- Nie sądzicie, że Henrietta miała bardzo ładną sukienkę? - zapytała Scarlett. - Najbardziej
to mi szkoda jej kiecki - dodała. - Ale w końcu nic straconego, może przecież chodzić w niej
na przyjęcia.
- To wszystko moja wina - powiedział do mnie David językiem migowym.
- Co on mówi? _ zainteresował się Matthew.
- Ze to jego wina - wyjaśniłem.
- Nie, skądże! Nic podobnego! - zaczęli wszyscy wołać jeden przez drugiego.
- Też są tego zdania - przetłumaczyłem ich słowa Davidowi.
Wtem rozległ się dzwonek do drzwi
- To pewnie Henrietta. -Podniosłem się z miejsca -Pozwólcie, ze sam pójdę z nią porozma-
wiać. Może jakoś zdołam ją przeprosić i wszystko wyjaśnić
Kiedy jednak otworzyłem drzwi wejściowe, ujrzałem poprzez strugi deszczu nie Henriettę,
lecz Carrie Była przemoczona do suchej nitki, bo wkrótce po moim powrocie do domu
rozszalała się burza, która trwała do tej pory.

- Cześć.
- Cześć - powiedziałem, otwierając szeroko drzwi. - Wchodź szybko, jesteś cała mokra.
Właśnie siedzę z przyjaciółmi i rozmawiamy o tym, co się stało
- Nie nie, nie chcę wchodzić. Zresztą jak ktoś już tak zmókł jak ja, to parę kropli więcej
naprawdę nie robi różnicy - dodała z uśmiechem.
- Dobrze, w takim razie ja wyjdę do ciebie - oznajmiłem i odważnie wyszedłem przed
drzwi
- Nie, wracaj do domu ~ zaprotestowała Carrie. -Chciałam tylko sprawdzić, czy wszystko u
ciebie w porządku. No, wiesz, czy nie próbujesz się zabić, czy coś takiego. I chciałam cię
przeprosić za to, że przyszłam na twój ślub. Nie powinnam była. To wszystko moja wina. Pó-
jdę już…
Zbiegła po schodkach na ulicę. Rzuciłem się w pogoń.
Lało tak, że dosłownie w ciągu kilku sekund byłem cały mokry, zupełnie jakbym w ubraniu
wskoczył do wanny. Złapałem Carrie za ramię.
- Nie, poczekaj, nie odchodź. Jeśli ktoś jest winien, to tylko ja - rzekłem. - Przynajmniej
dzięki tobie przekonałem się dzisiaj na własnej skórze, że po prostu nie jestem stworzony do
żeniaczki. A także coś zrozumiałem. Stojąc tam, w kościele, zrozumiałem po raz pierwszy w
życiu, że całą duszą i ciałem kocham jedną osobę… i nie była nią dziewczyna w welonie, któ-
ra stała wtedy obok mnie. Jest nią dziewczyna, która teraz stoi przede mną w deszczu.
Nareszcie powiedziałem to, co powinienem był powiedzieć dawno temu; może gdybym
uczynił to wcześniej, oboje oszczędzilibyśmy wiele bólu sobie i innym?
- Czyżby wciąż padało? - zapytała Carrie, jakby nie zdawała sobie sprawy z gęstych kropli
siekących ją po twarzy. - Nie zauważyłam.
- Kocham cię, odkąd ujrzałem cię po raz pierwszy na ślubie Angusa i Laury. I mam nadzie-
ję, że odtąd już zawsze będziemy razem. Chyba nie zamierzasz mi znów uciec, co?
- Nie - odparła z uśmiechem. - Jeśli się nie utopię albo nie rozpłynę na deszczu, to już
zawsze będę z tobą.
- Na wszelki wypadek wejdźmy jednak do środka - rzekłem, ujmując ją za rękę.
Przeszliśmy kilka kroków, po czym nagle się zatrzymałem.
- Pozwól, że najpierw cię o coś spytam - powiedziałem, obracając ją twarzą do siebie. -
Kiedy już wyschniemy, pogadamy i poznamy się lepiej, czy zgodzisz się… nie wychodzić za
mnie za mąż? Jak myślisz, czy jesteś gotowa spędzić ze mną resztę życia bez wstępowania w
związek małżeński?
Podniosła oczy i przez długą chwilę przyglądała mi się z powagą. Wreszcie uśmiechnęła
się promiennie.
- Tak - powiedziała.
Objąłem ją i zacząłem całować, i po chwili też zapomniałem o deszczu.

EPILOG

No i nie pobraliśmy się, ale zamieszkaliśmy razem. I jesteśmy bardzo szczęśliwi. Od kilku
miesięcy mamy synka, który przysparza nam wiele radości.
Serena wyszła za Davida i też są bardzo szczęśliwi. Byłem drużbą na ich ślubie.
Tom ożenił się z Deirdre, kuzynką, którą spotkał po latach na moim niedoszłym ślubie z
Henriettą. Na razie kupili sobie sukę, którą nazwali Jilly, ale pewnie niedługo wezmą się do
płodzenia nowego pokolenia arystokratycznych idiotów. I słusznie; nie należy zrywać z kilku-
setletnią tradycją. Tom poprosił mnie, żebym był jego drużbą, a ja się oczywiście zgodziłem.
Scarlett wyszła za Chestera i wyjechała do Ameryki. Nauczyła się jeździć konno i ma na-
wet zamiar startować na rodeo. Pisała, żebyśmy przyjechali jej kibicować. Ponieważ Chester
nie miał w Anglii wielu znajomych, spytał mnie, czy nie zechciałbym być jego drużbą.
Przystałem z wielką radością; druhnami były Fiona, Serena i Carrie.
Henriettą pół roku temu wyszła za porucznika gwardzistów królowej. (To ci dryblasi w
czerwonych kurtkach i futrzanych czapach półmetrowej wysokości, którzy pełnią wartę przed
Buckingham Pałace.) Nie tylko nie byłem drużbą na ich ślubie, ale w ogóle nie zostałem zap-
roszony. Jednakże z tego, co opowiadał Tom, była to naprawdę wspaniała uroczystość.

Matthew ma nowego, bardzo sympatycznego przyjaciela. Często bywamy u nich na
pysznych kolacjach.
Fiona zwierzyła mi się ostatnio w wielkim sekrecie, że od pewnego czasu widuje się regu-
larnie z księciem Karolem. No, no… Kto wie, może w przyszłości zostanie królową Anglii?
Mam cichą nadzieję, że jeśli zdecydują się pobrać, przekona Karola, żeby uczynił mnie swo-
im drużbą. Będzie to drugi ślub stulecia (pierwszym był jego ślub z Dianą), więc warto, żeby
miał u swojego boku kogoś doświadczonego pod tym względem. Podejrzewam jednak, że
Karol będzie wolał żyć na kocią łapę. W końcu małżeństwo z Dianą przysporzyło mu tylko
kłopotów. A wtedy, kto wie? Może podobnie jak za sprawą jego stryjecznego dziadka Edwar-
da zapanowała moda na rozwody, tak teraz za sprawą Karola młodzi ludzie zrezygnują z za-
wierania małżeństw? Nareszcie będę mógł się w soboty wysypiać do woli, zamiast wciąż ga-
niać na czyjeś śluby!

Spis treści
I. Pierwsza sobota maja
II. Trzy miesiące później
III. Pierwsza sobota września
IV. Miesiąc później
V. Dzień smutku
VI. Dziewięć miesięcy później
Epilog