Najpopularniejsze standardy sieci bezprzewodowych.

802.11
Standard ten został przedstawiony przez Komitet Elektryków i Elektroników (IEEE - Institute
of Electrical and Electronics Engineers) w 1997 roku i określany jest jako DFWMAC
(Distributed Foundation Wireless MAC). Umożliwia budowę sieci ad hoc oraz
wielokomórkowych. Ad-hoc,
czyli tryb "improwizowany" jest to połączenie dwóch lub więcej kart sieciowych ze sobą
bez wykorzystywania punktu dostępowego (Access Point'a). W ustawieniu takim, jedna z kart
pracuje w trybie rozgłaszania SSID, a inna dzięki temu może ją wykryć i się do niej
podłączyć. Standard wykorzystuje częstotliwości z zakresu 2,4-2,4835 GHz. 802.11 zapewnia
prędkość transmisji danych od 1 lub 2Mbit/s do 11 Mbit/s. Maksymalna odległość pomiędzy
urządzeniami nadawczymi ściśle zależy od jakości podzespołów wyprodukowanych przez
producenta.

Ogólnie przyjmuje się wartość 30-60 m w pomieszczeniach zamkniętych i do kilkuset metrów
na otwartej przestrzeni
przy komunikacji niezależnej. Przy użyciu HUB-ów AP promień pokrycia zwiększa się
dwukrotnie. Dzisiaj rzadko już stosowana, nadaje się wyłącznie do udostępniania Internetu.
Niemal natychmiast po powstaniu standardu pojawiły się głosy, że oferowane prędkości są
zbyt niskie, więc rozpoczęto prace nad szybszymi standardami. W komitecie powstał rozłam,
przez
który w roku 1999 utworzono dwa nowe standardy: 802.11a oraz 802.11b.
Aktualnie urządzenia 802.11 mimo tego że są tanie są praktycznie niespotykane, wynika to
zapewne
z bardzo małych maksymalnych prędkości transmisji oraz z tego że nie są one już
produkowane

Warstwa fizyczna IEEE 802.11
Sieć IEEE 802.11 wykorzystuje nie wymagający koncesji obszar ISM w paśmie 2,4 GHz (od
2400
do 2485 MHz). Na wspólnej warstwie kontroli dostępu do medium MAC (Medium Access
Control, jedna z dwóch warstw łącza danych modelu OSI) bazują trzy różne fizyczne
warianty sieci
(PHY- Physical Control Layer). Sieć pracująca w podczerwieni korzysta z fal o długości od
850
do 950 nanometrów. Dzięki temu, że wiązka nie jest kierunkowa, nie jest konieczne dokładne
ustawienie nadajników i odbiorników tak, aby się "widziały". Maksymalny zasięg takiej
instalacji
nie przekroczy jednak kilkunastu metrów. Dwie alternatywne sieci radiowe PHY (fizyczna
warstwa kontrolna, najniższy poziom modelu referencyjnego OSI. PHY odpowiada za
kodowanie, dekodowanie i synchronizację na poziomie nośnika.) wykorzystują technikę
rozpraszania widma, która pozwala na rozdzielenie sygnału na szeroki zakres częstotliwości.

Bezpieczeństwo sieci IEEE 802.11
W celu ochronę przed zakłóceniami stosuje się zawansowane techniki modulacji sygnału,
zaś podstawowym środkiem ochrony poufności w sieciach tego rodzaju jest frequency
hoping,
czyli przełączanie użytkowych częstotliwości nośnych.
Standard 802.11b definiuje następujące poziomy bezpieczeństwa:

System ID;
Lista dostępu ACL (ang. Access Control List) zawierająca adresy MAC systemów

upoważnionych do dostępu do punktów dostępu;

RADIUS (ang. Remote Authentification Dial-In User Service) umożliwiający identyfikację

użytkownika, a nie stacji;
Przesyłane w sieci mogą być dodatkowo szyfrowane na pomocą standardu WEP (Wire
Equivalent Privacy) z 40 lub 128 bitowym kluczem szyfrującym.

802.11a
Standard został wprowadzony 16 września 1999 roku. Określa on zupełnie inną technikę
transmisji
w nowym paśmie częstotliwości. Pasmo to zajmuje częstotliwości w zakresie 5,15-5,35GHz
oraz 5,725-5,825GHz. Konsekwencją pracy na wyższych częstotliwościach jest zmniejszenie
zasięgu
o około połowę. Maksymalna prędkość transmisji w tym standardzie wynosi 54Mbit/s i jest
ona główną zaletą tego sprzętu, główną wadą jest brak zgodności z najpopularniejszym
standardem 802.11b. 802.11a obejmuje 12 nie zachodzących kanałów, 8 przeznaczonych do
pracy w budynkach oraz 4 przeznaczone do pracy między dwoma punktami (point to point).

802.11b
Standard został wprowadzony tak jak 802.11a 16 września 1999 roku. Standard ten stał się
prawdziwym standardem z kilku ważnych powodów. Ma on niemal siedmiokrotnie większy
zasięg niż 802.11a oraz dość dobrą przepustowość. Używa tego samego pasma częstotliwości,
co 802.11,
lecz innej modulacji częstotliwości co umożliwia mu osiąganie prędkości do 11Mbit/s w
promieniu 25m w pomieszczeniach zamkniętych. Przy większych odległościach (do 35m w
pomieszczeniach zamkniętych) ze względu na ilość błędów transfer spada do 5Mbit/s. Na
otwartych przestrzeniach odległość nie powinna być większa niż odpowiednio 150 i 250m.
Rozwiązanie to jest dostępne
w Polsce dopiero od końca 2000r i charakteryzuje się dość wysoką ceną w stosunku do wersji
kablowej. Spektrum 802.11b podzielone na 14 kanałów o szerokości 22 MHz, przy czym
tylko trzy kanały nie pokrywają się w swoich zakresach. W Polsce można wykorzystywać
tylko pasma od 2,4
do 2,48 GHz czyli od 1 do 13. Bardzo ważną zaletą tego sprzętu jest jego powszechność i
bardzo niska cena. Niektórzy producenci wprowadzili własne produkty dające prędkość 22,
33 oraz 44 Mbit/s oparte na standardzie. Swoją modyfikację nazwali 802.11b+, ale nigdy nie
stała się ona standardem uznanym przez IEEE. Często też powoduje problemy w nawiązaniu
połączeń z innymi urządzeniami, które nie obsługują tego rozszerzenia.

802.11g
Standard ten powstał w wyniku "połączenia" techniki modulacji z 802.11a oraz pasma
częstotliwości
z 802.11b w listopadzie 2001 roku. Umożliwia transmisję danych z prędkością 54Mbit/s
(jak 802.11a), działa na częstotliwościach 2,4-2,48 GHz (jak 802.11b). Niestety praca z
nominalną przepustowością wymaga silnych anten lub ogranicza zasięg stosowania samego
sprzętu.
Jednak różnica w cenie ok. 15% w stosunku do wersji "B" skłania do zakupu właśnie
takowych urządzeń. Przecież zawsze stacje pracujące w dalszych odległościach mogą
zadowolić się 11Mbit/s
a użytkownicy pracujący w bliskim otoczeniu będą cieszyć się komfortem niemal

tradycyjnego okablowania. Standard ten jest w pełni zgodny z 802.11b, wykorzystuje te same
anteny i kable antenowe co bardzo ułatwia przebudowę sieci.

802.11n
W styczniu 2004 IEEE ogłosiło rozpoczęcie prac nad nowym standardem 802.11n. Ma on
obejmować rozległe sieci bezprzewodowe. Prędkości rzędu 100 Mbit/s albo nawet 250 Mbit/s
mają stać
się w pełni dostępne. Do tego celu zostanie prawdopodobnie wykorzystana technologia
MIMO (Multiple Input, Multiple Output) wykorzystująca wiele fizycznych kanałów
transmisyjnych
do stworzenia jednego połączenia. Zapowiedziano też zwiększenie zasięgu.

Obecnie IEEE pracuje nad standardem 802.11w, który dzięki zaawansowanemu szyfrowaniu
danych ma zwiększyć bezpieczeństwo pracy sieci WLAN.

http://www.dipol.com.pl/poradnik_instalatora_wlan_bib86.htm