1

DYREKTYWA RADY

z 12 maja 1986 r.

dotycząca ochrony pracowników przed zagrożeniami

związanymi z narażeniem na hałas przy pracy

86/188/EWG

NA PODSTAWIE:
- Traktatu o utworzeniu Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej1, w szczególności jego art.
100,
- wniosku Komisji wysuniętego po zasięgnięciu opinii Komitetu Doradczego ds.
Bezpieczeństwa, Higieny i Ochrony Zdrowia w Pracy2,
- opinii Parlamentu Europejskiego3,
- opinii Komitetu Ekonomiczno-Społecznego4, oraz biorąc pod uwagę, że:
- uchwały Rady z 29 czerwca 1978 r. i 27 lutego 1984 r. w sprawie programów działań
Wspólnot Europejskich dotyczących bezpieczeństwa i ochrony pracy5 przewidują
wprowadzenie specjalnych ujednoliconych systemów ochrony pracowników narażonych na
hałas, a działania podjęte w tej dziedzinie w poszczególnych państwach różnią się między
sobą uznano, że wymagają one pilnego ujednolicenia i dopracowania;
- wysoki poziom hałasu występuje w wielu sytuacjach i stąd bezpieczeństwo i zdrowie wielu
pracowników jest potencjalnie zagrożone;
- zmniejszenie narażenia na hałas zmniejsza ryzyko uszkodzenia słuchu;
- w przypadku, gdy poziom hałasu na stanowiskach pracy wiąże się z zagrożeniem zdrowia i
bezpieczeństwa pracowników, ograniczenie narażenia na hałas zmniejsza to zagrożenie
niezależnie od środków stosowanych w celu obniżenia emisji hałasu;
- najskuteczniejszą metodą redukcji hałasu w środowisku pracy jest wprowadzenie środków
zapobiegających emisji hałasu np. przez odpowiednie projektowanie urządzeń i instalacji,
dobór materiałów, technologii i metod pracy powodujących mniejszy hałas, czyli że głównym
dążeniem musi być redukcja hałasu u źródła jego powstawania;
- stosowanie indywidualnych ochron słuchu jest koniecznym, uzupełniającym środkiem
redukcji hałasu u źródła, tam gdzie narażenia na hałas nie można wyeliminować innymi
środkami;
- hałas jest czynnikiem, do którego odnosi się dyrektywa Rady 80/1107/EWG z 27 listopada
1980 r. w sprawie ochrony pracowników przed zagrożeniami związanymi z narażeniem na
działanie czynników chemicznych, psychologicznych i biologicznych6 a także zważywszy, że
art. 3 i 4 wspomnianej Dyrektywy przewidują możliwość ustalenia wartości granicznych i
innych specjalnych środków w związku z rozważanymi czynnikami zagrażającymi;
- pewne aspekty techniczne ochrony pracy powinny być definiowane i weryfikowane zgodnie
z doświadczeniami i rozwojem nauki i techniki;
- obecna sytuacja w krajach członkowskich uniemożliwia ustalenie wartości dopuszczalnej
poziomu hałasu nie stwarzającej żadnego zagrożenia dla słuchu pracowników;

2

- obecny poziom wiedzy o wpływie hałasu na zdrowie (poza słuchem) uniemożliwia
precyzyjne określenie bezpiecznych wartości poziomu hałasu a także, że mimo wszystko
zmniejszenie hałasu obniża ryzyko zapadania na choroby nie związane z zaburzeniami słuchu
i biorąc pod uwagę, że niniejsza Dyrektywa zawiera postanowienia, które będą weryfikowane
w miarę zbierania doświadczeń i rozwoju wiedzy naukowej i technicznej w tej dziedzinie
RADA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH PRZYJĘŁA NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ

Artykuł 1

1. Niniejsza Dyrektywa, która jest trzecią szczegółową dyrektywą w ramach dyrektywy
80/1107/EWG, ma na celu ochronę pracowników przed ryzykiem uszkodzenia słuchu oraz -
w miejscach, gdzie to wyraźnie zaznaczono - przed zagrożeniem zdrowia i bezpieczeństwa
pracy, łącznie z zapobieganiem zagrożeniom, które wynikają lub mogą wyniknąć z narażenia
na hałas w miejscu pracy.
2. Niniejsza Dyrektywa ma zastosowanie do wszystkich pracowników, łącznie z narażonymi
na promieniowanie, objętych zakresem Układu Europejskiej Komisji Energii Atomowej
(EAEC), z wyjątkiem pracowników zatrudnionych w transporcie morskim i powietrznym.
W niniejszej Dyrektywie wyrażenie "pracownicy zatrudnieni w transporcie morskim i
powietrznym" odnosi się do personelu pokładowego.
Na wniosek Komisji, Rada rozważy przed dniem 1.01.1990 r. możliwość zastosowania
niniejszej Dyrektywy do pracowników zatrudnionych w transporcie morskim i powietrznym.
3. Niniejsza Dyrektywa nie zabrania państwom członkowskim stosowania lub wprowadzania
innych przepisów, uregulowań czy posunięć administracyjnych, o ile są one zgodne z
Układem EAEC i zapewniają lepszą ochronę pracowników lub też zmierzają do obniżenia
poziomu hałasu u źródła jego powstawania w celu osiągnięcia takich wartości narażenia na
hałas, które nie stanowią zagrożenia.

Artykuł 2

W niniejszej Dyrektywie wprowadza się następującą terminologię:
1. Dzienne indywidualne narażenie pracownika na hałas LEP, d
Dzienne indywidualne narażenie pracownika na hałas jest wyrażone w dB(A) zgodnie ze
wzorem:
Te - dzienny czas ekspozycji pracownika na hałas,
To = 8h = 28800 s,
Po = 20 uPa
PA = "ważone wg charakterystyki A" chwilowe wartości ciśnienia akustycznego wyrażone w
pascalach, w powietrzu o ciśnieniu atmosferycznym, na jakie jest narażona osoba
przemieszczająca lub nieprzemieszczająca się podczas pracy. Są one określone na podstawie
pomiaru w miejscu, w którym znajdują się uszy pracownika. Zaleca się wykonywanie
pomiaru podczas nieobecności pracownika, metodą, która minimalnie wpływa na pole
akustyczne.

3

Jeśli mikrofon musi być ustawiony bardzo blisko ciała pracownika, to w celu określenia
równoważnej wartości ciśnienia niezakłóconego pola akustycznego, należy dokonać
odpowiednich poprawek.
Wartość dziennego indywidualnego narażenia pracownika na hałas nie uwzględnia skutków
stosowania indywidualnych ochron słuchu.
2. Tygodniowa średnia wartości dziennych LEP, w
Tygodniowa średnia wartości dziennych jest obliczana za pomocą następującego wzoru:
gdzie:
(LEP, w)k - są wartościami LEP,d dla każdego z m dni roboczych w rozważanym tygodniu.

Artykuł 3

1. Celem wskazania pracowników i stanowisk pracy, do których odnoszą się postanowienia
niniejszej Dyrektywy oraz określenia warunków, w których postanowienia te będą stosowane,
hałas w miejscach pracy powinien być oszacowany, a tam gdzie to konieczne - zmierzony.
2. Oszacowanie i pomiary wspomniane w pkt. 1 winny być zaplanowane przez osoby
kompetentne i wykonane w odpowiednich odstępach czasu na odpowiedzialność pracodawcy.
Wszelkie pomiary powinny być reprezentatywne dla dziennego indywidualnego narażenia
pracownika na hałas.
Metody i przyrządy pomiarowe muszą być dostosowane do najczęściej występujących
warunków, a przy ich doborze szczególnie powinno się uwzględniać charakterystyki
mierzonego hałasu oraz czas narażenia, czynniki towarzyszące i charakterystyki aparatury
pomiarowej.
Metody i przyrządy pomiarowe powinny umożliwiać określenie parametrów zdefiniowanych
w art. 2 oraz umożliwić stwierdzenie, czy w danym przypadku zostały przekroczone wartości
podane w niniejszej Dyrektywie.
3. Państwa członkowskie mogą zastąpić kryterium indywidualnego narażenia na hałas przez
kryterium poziomu hałasu rejestrowanego na stanowisku pracy. W takim przypadku
kryterium indywidualnego narażenia na hałas winno być zastąpione w art. 4-10 kryterium
poziomu hałasu ustalonym dla ekspozycji na hałas na stanowisku pracy w ciągu jednej
zmiany roboczej trwającej minimum 8 godzin.
Państwa członkowskie mogą także ustalić zalecenie, aby podczas pomiaru hałasu zwrócić
szczególną uwagę na hałas impulsowy.
4. Pracownicy lub przedstawiciele załogi zakładu pracy powinni być obecni, zgodnie z
przepisami i praktyką, jaka obowiązuje w danym kraju, przy ocenach stopnia zagrożeń i
pomiarach wymienionych w pkt. 1. Wymagania tego można zaniechać, tam gdzie
przypuszczalnie obecność przy pomiarach wnosi nieprawidłowości lub powoduje istotne
zmiany warunków w miejscu pracy.
5. Rejestracja i przechowywanie danych otrzymanych zgodnie z niniejszym artykułem winno
być dokonywane odpowiednio i zgodnie z przepisami krajowymi i obowiązującą praktyką.
Lekarz lub osoba odpowiedzialna oraz pracownicy i (lub) ich przedstawiciele w
przedsiębiorstwie winni mieć dostęp do tych danych, zgodnie z krajowymi przepisami i
obowiązującą praktyką.

4

Artykuł 4

1. Wszędzie tam, gdzie dzienne indywidualne narażenie pracownika na hałas przypuszczalnie
przekracza maksymalną wartość 85 dB(A) lub maksymalna wartość nieważonego
chwilowego ciśnienia akustycznego przekracza 200 Pa7 należy podjąć odpowiednie środki,
aby zapewnić: a) dostateczną informację i w miarę potrzeby szkolenie pracowników lub ich
przedstawicieli w zakładzie pracy na temat:
- potencjalnego zagrożenia ich słuchu w wyniku narażenia na hałas,
- środków podjętych zgodnie z niniejszą Dyrektywą,
- wymogów zgodności grodków ochrony i środków zapobiegawczych z prawodawstwem
krajowym,
- używania indywidualnych ochron słuchu i roli badań słuchu w profilaktyce, zgodnie z art. 3;
b) dostęp pracowników lub ich przedstawicieli w zakładzie pracy do wyników ocen i
pomiarów hałasu wykonanych zgodnie z art. 3 i możliwość uzyskania wyjaśnień odnośnie do
znaczenia tych wyników.
2. Na stanowiskach pracy, na których dzienne, indywidualne narażenie pracownika
przypuszczalnie przekracza 85 dB(A), należy zapewnić pracownikom informację, gdzie i
kiedy ma zastosowanie art.6.
Na stanowiskach pracy, na których dzienne indywidualne narażenie pracownika
przypuszczalnie przekracza 90 dB(A) albo maksymalna wartość nieważonego chwilowego
ciśnienia akustycznego przypuszczalnie przekracza 200 Pa, informacja przewidziana w
pierwszym akapicie musi, tam gdzie jest to możliwe, przyjąć formę odpowiednich
oznakowań. Omawiane obszary zagrożeń muszą być odgrodzone i dostęp do nich winien być
ograniczony, tam gdzie jest to uzasadnione przez ryzyko narażenia i gdzie jest to możliwe.

Artykuł 5

1. Ryzyko wynikające z narażenia na hałas winno zostać ograniczone do możliwie
najniższego osiągalnego poziomu, z uwzględnieniem postępu technicznego i dostępności
środków ograniczania hałasu, szczególnie u źródła jego powstawania.
2. Tam gdzie dzienne indywidualne narażenie pracownika na hałas przekracza 90 dB(A) lub
maksymalna wartość nieważonego chwilowego ciśnienia akustycznego przekracza 200 Pa:
a) należy określić przyczyny przekroczenia poziomu hałasu, a pracodawca powinien
opracować i zastosować program działań natury zarówno technicznej jak i organizacyjnej,
mający na celu najskuteczniejsze zmniejszenie narażenia pracowników na hałas.
b) pracownicy i (lub) ich przedstawiciele w przedsiębiorstwie lub instytucji powinni być
odpowiednio informowani o poziomie występujących przekroczeń i podjętych w związku z
tym działaniach wymienionych w podpunkcie a).

Artykuł 6

1. Niezależnie od postanowień art. 5, tam gdzie dzienne indywidualne narażenie
pracowników na hałas przekracza 90 dB(A) lub wartość nieważonego chwilowego ciśnienia
akustycznego przekracza 200 Pa, pracownicy muszą stosować indywidualne ochrony słuchu.

5

2. Tam gdzie narażenie na hałas wymienione w pkt. 1 przypuszczalnie przekracza 85 dB(A),
należy udostępnić pracownikom indywidualne ochrony słuchu.
3. Indywidualne ochrony słuchu muszą być udostępnione przez pracodawcę w wystarczającej
ilości a ich typ winien być wybrany, przy współudziale pracowników, których to dotyczy,
zgodnie z krajowymi przepisami i obowiązującą praktyką.
Ochrony słuchu muszą być dostosowane do poszczególnego pracownika i jego warunków
pracy, z uwzględnieniem jego bezpieczeństwa i zdrowia. W świetle niniejszej Dyrektywy
ochrony słuchu będą uznane za odpowiednie i wystarczające (o ile będą noszone
prawidłowo), jeżeli na skutek ich stosowania ryzyko uszkodzenia słuchu będzie mniejsze nil
ryzyko wynikające z narażenia, o którym mowa w pkt. 1.
4. Tam gdzie zastosowanie przepisów niniejszego artykułu pociąga za sobą
niebezpieczeństwo wypadku, niebezpieczeństwo takie należy zminimalizować za pomocą
odpowiednich grodków.

Artykuł 7

1. Tam gdzie nie jest możliwe ograniczenie dziennego indywidualnego narażenia pracownika
na hałas poniżej 85 dB(A), narażonemu pracownikowi należy zapewnij możliwość kontroli
słuchu przez lekarza lub pod kierunkiem lekarza, a na zlecenie lekarza również przez lekarza
specjalistę. Miejsce, w którym kontrola ta ma być prowadzona, powinno być ustalone przez
państwa członkowskie zgodnie z przepisami i praktyką obowiązującą w danym kraju.
2. Celem przeprowadzonych badań kontrolnych winno być diagnozowanie wszelkich
uszkodzeń słuchu spowodowanych oddziaływaniem hałasu i utrzymanie słuchu w dobrym
stanie.
3. Wyniki badań słuchu pracowników winny być przechowywane zgodnie z krajowymi
przepisami i obowiązującą praktyką. Pracownicy powinni mieć dostęp nie swoich wyników
badań w zakresie dozwolonym przez obowiązujące w kraju przepisy i praktykę.
4. Państwa członkowskie winny podjąć niezbędne działania wobec lekarzy i(lub)
odpowiedzialnych władz, aby badania kontrolne słuchu były połączone z udzielaniem
właściwych wskazówek odnośnie do stosowania indywidualnych środków ochronnych lub
zapobiegawczych.

Artykuł 8

1. Państwa członkowskie winny podjąć odpowiednie przedsięwzięcia, aby zapewnić:
a) Przy projektowaniu, budowie i (lub) tworzeniu nowych zakładów pracy (zgodność z
wymaganiami art. 5 pkt. 1); dotyczy to nowych fabryk, zakładów lub maszyn, rozbudowy lub
modernizacji istniejących fabryk lub zakładów, wymiany maszyn i linii produkcyjnych;
b) odpowiednią informację o hałasie powstającym w określonych warunkach stosowania
nowych wyrobów (narzędzi, maszyn, aparatów itp.) mogących powodować przy
prawidłowym ich użytkowaniu w czasie typowej ośmiogodzinnej zmiany narażenie
pracownika na hałas równy lub większy niż 85 dB(A) lub powstanie chwilowego
nieważonego ciśnienia akustycznego o wartości równej lub większej niż 200 Pa.
2. Rada winna ustalić, na wniosek Komisji, wymagania, aby - na ile to możliwe - wyroby
wymienione w pkt. 1b, użytkowane w sposób prawidłowy, nie wytwarzały hałasu o poziomie
mogącym stanowić zagrożenie dla słuchu pracowników.

6

Artykuł 9

1, W przypadku miejsc pracy, na których narażenie pracownika na hałas zmienia się w sposób
znaczący z dnia na dzień, państwa członkowskie mogą - dla pracowników wykonujących
czynności specjalne - wyjątkowo udzielić zezwolenia na ustępstwo od wymagań art. 5 pkt.2,
6, pkt. 1,7, pkt. 1, jednak tylko pod warunkiem, że średnie tygodniowe narażenia pracownika
na hałas, wykazane przez odpowiednie monitorowanie), jest zgodne z wartościami
określonymi przez wymienione przepisy.
2. a) W wyjątkowych sytuacjach, gdy nie jest możliwe zmniejszenie dziennego
indywidualnego narażenia na hałas do poziomu poniżej 90 dB(A) za pomocą środków
technicznych lub organizacyjnych, lub zagwarantowanie indywidualnych ochron słuchu
przewidzianych w art. 6 niniejszej Dyrektywy (odpowiednich i wystarczających, zgodnie z
wymaganiami zawartymi w drugim akapicie art. 6 pkt. 3), państwa członkowskie mogą
udzielić zezwoleń na odstępstwa od tych przepisów na ograniczony czas. Zezwolenia takie
mogą być ponawiane.
W takich przypadkach należy jednak stosować indywidualne ochrony słychu o najwyższym z
możliwych stopniu ochrony.
b) Ponadto, dla pracowników wykonujących specjalny rodzaj pracy, państwa członkowskie
mogą wyjątkowo udzielać zezwoleń na odstępstwa od art. 6 pkt. 1), jeżeli jego zastosowanie
jest powiązane ze wzrostem ogólnego zagrożenia zdrowia i (lub) bezpieczeństwa
pracowników, których dotyczy i jeżeli nie jest możliwe ograniczenie tego zagrożenia.
c) Zakres odstępstw wspomnianych w akapitach a) i b) należy ustalać tak aby, w konkretnych
okolicznościach, zagrożenia wynikające z tych odstępstw były jak najmniejsze. Odstępstwa te
powinny być okresowo weryfikowane i odwoływane natychmiast, gdy stanie się to możliwe.
d) Państwa członkowskie powinny co 2 lata kierować do Komisji odpowiednie ogólne
zestawienia zezwoleń na odstępstwa wymienione w akapitach a) i b). Komisja powinna
informować o tym państwa członkowskie.

Artykuł 10

Rada, działając na wniosek Komisji, musi ponownie rozpatrzyć niniejszą Dyrektywę przed 1
stycznia 1994 r., biorąc szczególnie pod uwagę postęp, jaki nastąpił w nauce i postęp
technologiczny oraz doświadczenia uzyskane podczas stosowania niniejszej Dyrektywy, w
celu dalszego ograniczenia zagrożeń wynikających z narażenia na hałas.
W ramach ponownej analizy Rada, działając na wniosek Komisji, winna podjąć wysiłki
zmierzające da ustalenia bardziej precyzyjnych wskaźników oceny hałasu niż te, które podano
w załączniku I.

Artykuł 11

Państwa członkowskie winny dopilnować, aby przeprowadzono konsultacje z organizacjami
pracowników i pracodawców przed wprowadzeniem przepisów o zastosowaniu środków, o
których mowa w niniejszej Dyrektywie, oraz, aby w przedsiębiorstwach i instytucjach, gdzie
istnieją reprezentujące pracowników związki, miały one możliwość sprawdzenia, czy te
przepisy są stosowane lub możliwość włączenia się w tryb ich wprowadzania w życie.

7

Artykuł 12

1. Pomiaru hałasu i kontroli słuchu pracowników można dokonywać dowolnymi metodami,
które spełniają co najmniej zalecenia zawarte w art. 3 i 7.
2. Wskazania dotyczące pomiaru hałasu i kontroli słuchu pracowników są zawarte w
załącznikach I i II.
Załączniki I i II będą dostosowywane do postępu technicznego, zgodnie z Dyrektywą
80/1107/EWG i w trybie przewidzianym tamże w art. 10.

Artykuł 13

1. Do dnia 1 stycznia 1990 r. państwa członkowskie winny wprowadzić w życie przepisy
administracyjne niezbędne do wykonania niniejszej Dyrektywy. Winny one niezwłocznie
powiadamiać o tym Komisję. W przypadku Republiki Grecji i Republiki Portugalii
obowiązującą datą jest 1 stycznia 1991 r.
2. Państwa członkowskie powiadamiają Komisję o postanowieniach prawa krajowego, jakie
zastosują w dziedzinie będącej przedmiotem niniejszej Dyrektywy. Komisja powiadomi o
tym inne państwa członkowskie.

Artykuł 14

Niniejsza Dyrektywa dotyczy państw członkowskich.
Bruksela,12 maja 1986 r.

W imieniu Rady
Przewodniczący
W. F. van Eekelen
..

ZAŁĄCZNIK I
Wskazania dotyczące pomiaru hałasu

1. Ogólne
Wielkości zdefiniowane w art. 2 mogą być:
- mierzone bezpośrednio całkującym miernikiem poziomu dźwięku, bądź
- obliczane z pomiarów wartości ciśnienia akustycznego i czasu narażania na hałas.
Pomiary mogą być dokonywane w miejscu pracy, w obecności pracownika lub też przy
użyciu przyrządów umieszczanych na osobie pracownika. Miejsce i czas pomiaru muszą być
wystarczające do zapewnienia możliwości zarejestrowania ekspozycji na hałas w czasie
pełnego dnia pracy.
2. Przyrządy
2.1. Jeżeli są używane całkujące uśredniające mierniki poziomu dźwięku, winny one być
zgodne z normą IEC 804.

8

W przypadku stosowania innych mierników poziomu dźwięku, winny one odpowiadać
normie IEC651. Zalecane są przyrządy wyposażone we wskaźnik przekroczenia zakresu
dopuszczalnego.
Jeżeli dane pomiarowe są przechowywane na taśmie magnetycznej, co może być etapem
pośrednim procedury pomiaru, należy przy analizie danych wziąć pod uwagę potencjalne
błędy spowodowane odtwarzaniem i sortowaniem.
2.2. Przyrząd służący do pomiaru bezpośredniego maksymalnej (szczytowej) wartości
chwilowego nieważonego ciśnienia akustycznego winien mieć stałą czasową nie
przekraczającą 100 us.
2.3. Całe oprzyrządowanie winno być wzorcowane odpowiednich terminach.
3. Pomiar
3.1. Kalibracja przyrządów na miejscu pomiaru powinna być dokonywana na początku i na
końcu każdego dnia pomiaru.
3.2. Pomiar ciśnienia akustycznego na stanowisku pracy powinien być wykonywany w
niezakłócanym polu akustycznym (pod nieobecność pracownika), za pomocą mikrofonu
umieszczonego w miejscu; gdzie zwykle ucho pracownika jest narażone na najwyższą
wartość ekspozycji.
Jeżeli obecność pracownika jest niezbędna, należy:
- albo umieścić mikrofon w takiej odległości od głowy pracownika, aby najbardziej
ograniczyć wpływ dyfrakcji i odległości na wartość mierzoną (dogodną odległością jest tu 0,1
m),
- albo - jeżeli mikrofon musi być umieszczony bardzo blisko ciała pracownika - wyprowadzić
odpowiednie poprawki, aby określić równoważne niezakłócone pole ciśnienia akustycznego.
3.3. Generalnie, korzystanie z charakterystyk dynamicznych "S" i "F" jest ;uzasadnione, jeśli
czas pomiaru jest długi w porównaniu ze stałą czasu wybranej charakterystyki dynamicznej,
ale nie mogą one służyć do określenia LaeqTe, jeżeli poziom hałasu zmienia się w sposób
gwałtowny.
3.4. pośredni pomiar narażenia na hałas
Wartość LaeqTe, może być oszacowana na podstawie znajomości czasu narażenia na hałas i
pomiaru dokładnie rozróżnialnych wartości poziomu ciśnienia akustycznego występujących
w danych przedziałach czasu narażenia. Można tu zastosować metody próbkowania i
rozkładu statystycznego.
4. Dokładność pomiaru hałasu i określenia narażenia na hałas
Typ przyrządu i standardowe odchylenie wyników mają wpływ na dokładność pomiaru. Jeśli
dokładność pomiaru jest zbyt mała, to może zaistnieć sytuacja, że nie można wyniku pomiaru
porównać z wartością graniczną i stwierdzić, czy wartość graniczna zastała przekroczona. W
takim przypadku pomiar należy powtórzyć z większą dokładnością.
Pomiary przeprowadzone z największą dokładnością umożliwiają stwierdzenie przekroczenia
w każdym przypadku.
B. Krótki czas pomiaru przy użyciu zwykłych mierników poziomu dźwięku jest
wystarczający w przypadku pomiarów dotyczących pracowników wykonujących w stałym
miejscu powtarzalne czynności, przy których występują mniej więcej takie same poziomy
hałasu w szerokim paśmie w ciągu dnia. Jeżeli jednak ciśnienie akustyczne, na jakie jest

9

narażony pracownik w ciągu dnia, wskazuje zmiany w szerokim zakresie poziomów lub w
zakresie przebiegów czasowych, wtedy określenie dziennego indywidualnego narażenia na
hałas staje się bardziej skomplikowane. Wówczas najdokładniejszą metodą pomiaru jest
monitorowanie narażenia na hałas w ciągu, całej zmiany roboczej przy użyciu całkującego
miernika poziomu dźwięku.
Jeżeli całkujący miernik poziomu dźwięku jest zgodny z normą IEC 804 (tzn. dostosowany
do pomiarów równoważnego odpowiednika hałasu impulsowego w postaci stałego poziomu
ciśnienia akustycznego) i odpowiada co najmniej wymaganiom dla klasy 1, a przyrząd został
niedawno wykalibrowany w laboratorium i mikrofon pomiarowy został prawidłowo
umieszczony (pkt. 3.2), wyniki pomiarów umożliwiają, z pewnymi wyjątkami, określenie,
czy dane narażenie na hałas przekroczyło wartości graniczne pkt. 4). Metoda ta może być
zastosowana nawet w najbardziej skomplikowanych sytuacjach. Zatem jest ona odpowiednia
do omawianych celów.


ZAŁĄCZNIK II
Wskazania dotyczące badania słuchu pracowników

Prowadząc badania słuchu pracowników należy uwzględnić poniższe wskazania:
1. Badanie powinno być przeprowadzone zgodnie z zawodową praktyką lekarską i winno
obejmować:
- tam gdzie jest to potrzebne, wstępne badanie przed rozpoczęciem ekspozycji na hałas,
- regularne badania okresowe, których częstotliwość powinna być współmierna do wielkości
zagrożenia i określana przez lekarza.
2. Każde badanie winno składać się przynajmniej z otoskopii oraz testu audiometrycznego
zawierającego audiometrię progu słyszenia czystych tonów, zgadnie z pktem 6 (poniżej).
3. Przy każdym badaniu należy uwzględniać wyniki wcześniejszych badań. Wstępna
otoskopia i test audiometryczny powinny być powtarzane nie rzadziej niż co 12 miesięcy.
4. Regularne badania winny być przeprowadzane przynajmniej co pięć lat, tam gdzie dzienne
narażenie pracownika na hałas ma wartość niższą niż 90 dB(A).
5. Badania winny być przeprowadzane przez wykwalifikowane osoby, zgodnie z krajowymi
przepisami i praktyką i mogą być organizowane etapami (badania specjalistyczne itd.).
6. Test audiometryczny winien być zgodny z wymaganiami normy ISO 6189 - 1983, z
następującym uzupełnieniem:
Audiometria powinna dotyczyć także częstotliwości 8000 Hz, a poziom otaczającego tła
powinien umożliwić pomiar progu słyszalności o poziomie równym 0 dB zgodnie z normą
ISO 389 - 1975.
Jednakże dopuszcza się stosowanie innych metod pomiarowych, o ile będą one dawały
porównywalne wyniki.
1 Traktat Rzymski o utworzeniu Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej z 25.3.1957 r.
2 OJ nr C 289, 5.11.1982, s. 1
OJ nr C 214, 14.8.1984, s. 11

10

3 OJ nr C 46, 20.2.1984, s. 10
OJ nr C 117, 30.4.1984, s. 5
4 OJ nr C 23, 30.1.1984, s. 36
5 OJ nr C 165, 11.7.1978
OJ nr C 67, 8.3.1984, s. 2
6 OJ nr L 327, 3.12.1980, s. 8
7 40 dB w porównaniu z 20 uPa. Jeżeli maksymalna wartość "ważonego wg charakterystyki
A" ciśnienia akustycznego mierzonego miernikiem poziomu dźwięku przy użyciu
charakterystyki czasowej I (wg IECG 51) nie przekracza 130 dB(A1), można przyjąć, że
maksymalna wartość nieważonego chwilowego ciśnienia akustycznego nie przekracza 200 Pa

Tłumaczenie niezweryfikowane