TIFFANY WHITE

CZEGO NAPRAWDĘ OCZEKUJĄ

KOBIETY

ROZDZIAŁ 1

„Los Angeles Times” Wiadomości ze świata rozrywki:

Jak donosi nasz korespondent, w najbliższych tygodniach w programie „The Anthony

Gawain Show” będą dominować sprawy płci pięknej. Gospodarz cyklu, uważany przez wielu

za enfant terrible szklanego ekranu, postawił prowokacyjne pytanie: „Czego naprawdę

oczekują kobiety?” i zaprosił do studia super - modelkę, feminizującą pisarkę oraz

specjalistkę od „porad sercowych”. Co z tego wyniknie? Zobaczymy już wkrótce.

- Kawał łobuza - mruknęła Nicole Hart, odkładając gazetę. W tej samej chwili w

drzwiach niewielkiego pomieszczenia, przeznaczonego dla pracowników, stanął Rafael

Contreras.

- Wciąż masz mu za złe, że nie umieścił cię na liście gości? - spytał. Podobnie jak

Nicole, pracował dorywczo w „Le Bistro” i wciąż czekał na chwilę, w której mógłby

rozpocząć prawdziwą karierę. Na razie studiował kostiumologię; Nicole zajmowała się

pisaniem scenariuszy.

Atmosfera panująca w „Le Bistro” była typowa dla większości kafejek rozsianych po

Los Angeles. Na bambusowych stolikach, ocienionych ogromnymi płóciennymi parasolami,

stały w maleńkich wazonach bukieciki świeżych kwiatów. W karcie dań figurowały koźli set,

polenta ijalapenos, co stanowiło oczywisty dowód, że szef kuchni nadąża za kulinarnymi

upodobaniami gości. Z ukrytych głośników sączyły się dźwięki muzyki klasycznej.

Rafe bezceremonialnie rozsiadł się na krześle i pociągnął spory łyk lemoniady ze

szklanki Nicole.

- Wcale o to nie zabiegałam - odpowiedziała dziewczyna.

Rafe wzruszył ramionami. Sięgnął po gazetę i zaczął czytać.

- Hm... Dwa miejsca w programie są w dalszym ciągu nie obsadzone... - Obrzucił swą

towarzyszkę taksującym spojrzeniem. - Myślę, że powinnaś trochę zmienić wygląd. Zacznij

od ciuchów. Chętnie udzielę ci kilku porad.

- Nie widzę nic niestosownego w swoim wyglądzie. Mężczyzna w milczeniu wydął

wargi. Nicole odgarnęła za ucho pukiel kasztanowych włosów.

- Wiesz co, Rafe? Główny problem polega na tym, że życie wydaje ci się filmem.

Przez cały czas grasz rolę kostiumologa.

- Być może. - Skinął głową. - Lecz musisz przyznać, że znam się na tym.

- Niech będzie - westchnęła Nicole. - Co mi proponujesz?

Odpowiedział jej uśmiechem.

- W tej chwili sprawiasz wrażenie dziewczynki, którą trzeba przez całe życie

prowadzić za rękę. Jeśli chcesz być zauważona, nie możesz kręcić się po Hollywood w za

dużym podkoszulku i wypchanych dżinsach. Anthony Gawain ceni kobiety z klasą.

Nicole zamknęła oczy. Contreras miał rację, lecz nie potrafiła zaakceptować źle

skrywanego tonu uwielbienia w jego głosie, gdy mówił o Gawainie.

- Mógłbyś znaleźć lepszy argument - powiedziała z przekąsem.

- Chyba żartujesz. - Rafe stuknął palcem w gazetę. - Czytam wszystko, co piszą na

jego temat, i wiem, że może mieć każdą dziewczynę, którą wybierze.

- Nie jestem „każdą” i nie mam najmniejszego zamiaru spełniać zachcianek pana

Gawaina.

Rafe odłożył gazetę.

- Właściwie to przyszedłem w całkiem innej sprawie. Chciałem cię prosić, abyś mnie

zastąpiła jutro wieczorem, ale może porozmawiamy później, gdy będziesz w lepszym

humorze.

- Nie przyszło ci do głowy, że mogę być z kimś umówiona?

- A jesteś? - Nie.

Nicole westchnęła ciężko. Rafe doskonale wiedział, że każdą wolną chwilę poświęcała

na pisanie. Poza wspólną pasją do filmów łączyła ich serdeczna przyjaźń. W głębi duszy byli

niepoprawnymi romantykami, choć w Los Angeles podobną cechę charakteru uważano za

słabość.

- Skoro chcesz dłużej posiedzieć w pracowni. - Skinęła głową.

- Dzięki - mruknął.

Unikał jej wzroku. Nicole zmarszczyła brwi, po czym chwyciła gazetę i zerknęła na

ostatnią stronę.

- Chwileczkę! - zawołała. - Jutro jest mecz Lakersów!

Rafe zrobił minę niewiniątka.

- Dobrze - powiedziała ze śmiechem. - Ale będziesz mi winien jeden wieczór.

Contreras wstał i skierował się w stronę drzwi. W progu odwrócił głowę.

- Niemal wszystkie dziewczyny w Los Angeles szaleją za Gawainem - powiedział z

namysłem. - Skoro twierdzisz, że ci się nie podoba, dlaczego tak bardzo chciałaś wystąpić w

jego programie?

Nicole spojrzała na niego spod oka. Nigdy nie podawała w wątpliwość fizycznych

walorów Gawaina. Przybyła do Kalifornii ze Środkowego Zachodu, a nie z odległej planety i

potrafiła docenić atrakcyjność opakowania.

Niepokój budziła tylko zawartość.

Nie miała jednak ochoty rozwijać tego tematu.

- Usiłowałam wziąć udział w dyskusji na temat produkcji filmu i roli scenarzysty.

Chciałam bliżej poznać reżysera i nawiązać kontakt z jakąś agencją. Jak dotąd, piszę

wyłącznie do szuflady. - Potrząsnęła głową. - Niestety, producent programu szukał wyłącznie

„młodych chętnych”. Usunął mnie ze studia, by zrobić miejsce dla jakiejś statystyki, którą

chwilę wcześniej obściskiwał za dekoracją.

- Producenci mają sporo niezłych kontaktów.

- Rafe...

- To prawda, Nicole. Jak dotąd, nie znalazłaś mężczyzny, który odpowiadałby twoim

wymaganiom. - Życie towarzyskie i uczuciowe dziewczyny stanowiło ulubiony temat

rozważań Contrerasa.

- Idź już! - Niecierpliwie machnęła dłonią.

Gdy wyszedł, z zamyśloną miną wlepiła wzrok w okno. Po szybach spływały drobne

krople deszczu.

Rafe miał ragę. Nie znalazła odpowiedniego partnera... bo nie szukała. Mężczyźni ją

onieśmielali. Jedynie z Contrerasem nawiązała bliższą znajomość, lecz traktowała go jak

brata, którego w rzeczywistości nigdy nie miała.

Poszukiwała ideału. Wymarzonego, pełnego czułości, romantycznego kochanka,

potrafiącego być jednocześnie mężem i opiekunem. W głębi serca podejrzewała jednak, że jej

starania są z góry skazane na niepowodzenie. W pamięci widziała powabną twarz matki.

Skoro taka kobieta, obdarzona nieprzeciętną urodą i zmysłowym ciałem, nie potrafiła

stworzyć trwałego związku, szanse córki malały niemal do zera. Pani Hart miała trzech

mężów - nie łączyło ich nic, poza szczególnym urokiem oraz szybkością, z jaką opuścili progi

jej domu.

Nicole wzrastała z dala od mężczyzn, pozbawiona prawdziwej ojcowskiej opieki. Do

wszelkich objawów adoracji odnosiła się z dużą nieufnością Rozumiała motywy

postępowania takich ludzi jak ów producent, o którym wspomniała w rozmowie z

Contrerasem, lecz ich nie akceptowała.

Już dawno doszła do wniosku, że ktoś powinien za to zapłacić. Mężczyźni pokroju

Anthony'ego Gawaina stanowili zły wzór do naśladowania.

Frontalny atak nie wchodził w rachubę. Hollywood rządziło się własnymi prawami, a

ona nie zamierzała popełniać zawodowego samobójstwa. Nie była także fanatyczką,

nawołującą do podjęcia krucjaty w obronie czystości obyczajów. Pragnęła jedynie w dobitny

sposób przedstawić swój punkt widzenia.

Rafe już od dawna namawiał ją do zmiany stylu bycia. Nicole uśmiechnęła się do

własnych myśli. Jak dotąd odrzucała wszystkie propozycje młodego kostiumologa, gdyż

obawiała

się

utraty

osobowości.

Czyżby

przedkładała

nieco

mdły

wizerunek

kasztanowowłosej i brązowookiej Barbie nad prowokujący obraz powstały w wyobraźni

Contrerasa?

Uśmiech dziewczyny stał się jeszcze szerszy.

Nie, to zakrawało na szaleństwo. A jednak...?

Oto energiczna, zmysłowa i wygadana terapeutka wkracza do studia Anthony'ego

Gawaina, by powiedzieć, „czego naprawdę oczekują kobiety?”

Hm.... Nicole podparła brodę dłońmi. W czasie studiów brała czynny udział w

zajęciach kółka dramatycznego. Od tego czasu napisała kilka całkiem niezłych scenariuszy -

choć nikt poza nią ich jeszcze nie czytał - więc z niewielką pomocą Rafaela mogłaby dobrze

odegrać swą rolę.

Wybuchnęła głośnym śmiechem.

Gawain sam nie wie, w co się wpakował. Dyskusja wstrząśnie ścianami studia i stopi

przewody elektryczne.

Mark Bates spod oka obserwował swego towarzysza. Anthony Gawain siedział

wygodnie rozparty na krześle i w milczeniu przeglądał gazetę.

Bates był producentem programu Gawaina.

Z niekłamanym podziwem patrzył na sylwetkę prezentera. Szczególną zazdrość

budziła w nim grzywa czarnych włosów, sięgająca barczystych ramion. Na mężczyznę, który

jak Mark zastanawiał się, co zrobić z początkami łysiny, podobny widok działał niczym

płachta na byka.

Z całej postawy Anthony'ego biła wojowniczość. Ten człowiek był urodzonym

buntownikiem. Co więcej, należał do rodziny o rozległych koneksjach politycznych: od

dziadka, poprzez ojca, aż do dalszych kuzynów.

Mark nie miał złudzeń dotyczących własnej osoby. Doskonale wiedział, że obecną

pozycję zawdzięcza więziom pokrewieństwa łączącym go z jednym z szefów sieci

telewizyjnej. Nie należał do przyjaciół Gawaina. Anthony był samotnikiem i rzadko nawią-

zywał bliższe kontakty, lecz dobrze spełniał swe obowiązki.

Co tydzień wstępował do „Patrick's Roadhouse”, aby przy wspólnym śniadaniu

przedyskutować plan kolejnych programów.

Gawain starannie złożył gazetę, po czym wręczył ją Markowi.

- Spróbuj ściągnąć tego faceta do studia - powiedział, wskazując na artykuł opisujący

barwne losy osiemdziesięcioletniego szulera, który przeżył swych wszystkich przeciwników.

- Nie ma sprawy - odparł Bates. Ładna, młoda kelnerka postawiła na stoliku dwie

porcje meksykańskich omletów. Zachowywała się całkiem swobodnie, nie chichotała i nie

miętosiła w dłoniach notatnika z autografami. W „Patrick's Roadhouse” co dzień przebywało

wystarczająco wielu aktorów, by można było dobrać pełną obsadę przynajmniej dwóch

filmów.

- Widziałeś wzmiankę o naszym najnowszym projekcie? - Mark przełknął kawałek

pikantnej potrawy.

- Tak. Uważam, że zbyt dużo miejsca poświęcono mojej osobie, a zbyt mało

właściwemu tematowi.

- Porozmawiam z autorką - odpowiedział Bates, choć nie znalazł w treści notatki

jakichś szczególnych niedopatrzeń.

Anthony zbył jego słowa lekkim wzruszeniem ramion.

- Gdybyś pochodził z tak uwikłanej w sprawy polityki rodziny jak moja, już dawno

doszedłbyś do wniosku, że w doniesieniach prasowych jest więcej fikcji niż prawdy -

zauważył. - Czasem ze zbytnią nonszalancją traktujemy dziennikarzy, czasem to właśnie oni

nie zdają sobie sprawy z oczekiwań tak zwanej opinii publicznej. Nieważne. Choć z drugiej

strony, zawsze ciekawiły mnie prawdziwe przyczyny ludzkich zachowań.

- Dlaczego?

- Dlaczego? Nie chciałbyś, na przykład, wiedzieć, co jest powodem, że kobiety tak

często kłamią?

- Nie bardzo. W przeciwieństwie do ciebie nie jestem zwolennikiem długich dyskusji.

- Szelmowsko mrugnął okiem.

- A ja wciąż poszukuję kobiety, która miałaby dość odwagi, by szczerze porozmawiać

o swoich oczekiwaniach. - Anthony zmarszczył brwi. - Kogo przewidziałeś na dwa ostatnie

wieczory?

Mark sięgnął po notes.

- Matkę z córką, dziewczynę, która postanowiła zrobić karierę wojskową, terapeutkę i

aktorkę. Wybieraj.

- Matka z córką - odparł bez wahania Anthony. Przez chwilę zastanawiał się, po czym

zdecydował: - Może być też ta terapeutka. Spróbuję wyciągnąć od niej jakąś sensowną

wypowiedź.

Nicole opadła na wiklinowy fotel i wystawiła ciało na łagodne działanie promieni

słońca. Jeszcze przez najbliższy tydzień miała się opiekować rezydencją aktorki, która

wyjechała do Rzymu kręcić końcowe sceny nowego filmu.

- Hej! Tym razem trafiło ci się coś naprawdę bombowego! - zawołał Rafe. Wyciągnął

z bagażnika samochodu kilka pokaźnych pakunków, po czym wszedł do salonu. Odstawił

torby na podłogę i zajął miejsce na kanapie.

- Mnie przypadł w udziale dom, który śmiało mógłby konkurować z gabinetem luster -

dodał z kwaśną miną. - Gdziekolwiek spojrzę, same chromy i zwierciadła.

- Założę się, że jesteś zadowolony - uszczypliwie odpowiedziała dziewczyna. Kątem

oka obserwowała twarz mężczyzny. - Wciąż nie mogę uwierzyć, że zrezygnowałeś z kariery

aktorskiej.

Znała Contrerasa już pół roku. To właśnie on ' wprowadził ją do grona osób, którym

gwiazdy Hollywood powierzały na czas podróży opiekę nad nieruchomościami.

- Ostatnio opadły mnie wątpliwości - dodała po chwili milczenia. - Myślisz, że zdołam

odegrać rolę terapeutki?

- Producent programu Gawaina bez zastanowienia uwierzył w twoje kwalifikacje.

Dostałaś zaproszenie.

- Do dziś nie wiem, jak to załatwiłeś.

- Mam swoje sposoby, lecz nie zamierzam się nad nimi rozwodzić. Mogę tylko

powiedzieć, że jeden z moich przyjaciół napisał ci całkiem zgrabny życiorys.

- Gdybym choć na chwilę potrafiła zapanować nad nerwami. - Nicole poruszyła się

niespokojnie. Już wielokroć żałowała swego pomysłu. Boże, co jej przyszło do głowy...

- Dasz sobie radę - z przekonaniem stwierdził Rafe. - Zawiadomiłaś rodzinę?

O, do diabła! Zapomniała, że program będzie emitowany w porze największej

oglądalności.

- Żartujesz? - odparła pozornie beztroskim tonem. - Obie siostry i tak uważają mnie za

wariatkę, a matka podróżuje Bóg wie gdzie z dużo młodszym od siebie kowbojem z rodeo.

Ostatnią pocztówkę przysłała mi chyba z Montany.

- Masz jej charakter - stwierdził mężczyzna. Powtarzał to dość często.

- Uważaj na słowa, Rafe.

- Zawsze dziwiła mnie kruchość więzi łączących waszą rodzinę. Gdybym nie pokazał

się co niedziele u mamy na obiedzie, zostałbym uznany za wyrzutka. Tak samo jak moje

rodzeństwo.

Nicole z zazdrością słuchała słów Contrerasa.

- Brakuje tylko wnucząt, a byłby wzorowy obraz rodziny z reklamy kodaka -

powiedziała z przekąsem, chcąc zamaskować swe prawdziwe uczucia.

- Uważaj na słowa - odciął się Rafe. - Jestem zbyt młody do żeniaczki.

- Moim zdaniem, wiek nie ma najmniejszego znaczenia. Współczesne małżeństwa

przypominają loterię albo scenariusz poddany ostatecznej obróbce.

- Co takiego?

- Dobrze wiesz, o czym mówię. Ktoś ma świetny pomysł, zaczyna nad nim pracować,

pojawiają się pierwsze komplikacje. Teoretycznie wszystko wygląda wspaniale, lecz w

praktyce... - Westchnęła. - Wszystkiemu winne są tak zwane trudności obiektywne.

- A propos, jak ci idzie praca?

- Lepiej nie pytaj. - Na razie była zadowolona jedynie z tytułu: „Kot i sperka”. Chciała

napisać romantyczną komedię, lecz wciąż nie potrafiła znaleźć odpowiedniego zakończenia.

W ciągu sześciomiesięcznego pobytu w Los Angeles przekonała się też, że niełatwo sprzedać

scenariusz. Potrzebowała dobrego agenta.

- Może udział w programie Gawaina podsunie ci jakiś pomysł - odezwał się Rafe. - O

czym chcesz mówić?

- Mam zamiar udowodnić, że w latach dziewięćdziesiątych oczekiwania kobiet uległy

zasadniczym przemianom. Niewiele jest takich, które wciąż wypatrują wymarzonego księcia.

Nawet lady Diana doszła do wniosku, że lepsza wolność niż dworska etykieta. Dla większości

kobiet życie u boku mężczyzny straciło swój dotychczasowy urok.

- Nicole...

- Słucham?

- Powstrzymaj się od uwag, gdy zobaczysz, że umawiam się z dziewczyną. W nagrodę

będziesz mogła zaprosić nas na kolację. Za występ z Gawainem na pewno otrzymasz okrągłą

sumkę.

- Niestety, nie mam zamiaru zatrzymać tych pieniędzy.

- Co?!

- Chcę je przeznaczyć na cel charytatywny. Może w ten sposób pozbędę się poczucia

winy. Nie cierpię kłamać.

- Lepiej uważaj, żeby Gawain nie domyślił się prawdy. Z nim nie pójdzie ci tak łatwo.

- Akurat jego nie muszę się obawiać - odpowiedziała Nicole. Miała nadzieję, że Rafe

nie zauważył lekkiego wahania w jej głosie. - Jestem pisarką. Potrafię szybko myśleć i

znaleźć rozsądną odpowiedź na każde pytanie.

- O to chodzi. - Contreras pokiwał głową. - Jestem przekonany, że dasz sobie radę.

Zaczął rozkładać przyniesione ubrania.

- Żałuję tylko, że moje nazwisko nie pojawi się na planszy końcowej - powiedział. -

„Kostiumy panny Hart przygotował Rafael Contreras”.

Wsunął na bosą stopę dziewczyny nieduży pantofelek.

Anthony Gawain stłumił ziewnięcie.

Cztery programy z cyklu objętego wspólnym tytułem „Czego naprawdę oczekują

kobiety?” zebrały dość pochlebne recenzje, choć nie zawierały niczego odkrywczego. Gawain

potrafił przewidzieć niemal każdą reakcję osób uczestniczących w dyskusji.

Marzeniem modelki był mężczyzna pełen tolerancji który mógłby zaakceptować jej

wygląd nawet bez makijażu. Feministka mówiła wyłącznie o równouprawnieniu,

powierniczka „złamanych serc” twierdziła, że wszystkie kobiety są w głębi serca tradyc-

jonalistkami, a matka szukała oparcia w kimś, kto umiałby jej pomóc w codziennych

kłopotach.

Ż

adna z nich nie miała za grosz poczucia humoru.

Co się stało z odwieczną potrzebą rywalizacji? Anthony doszedł do wniosku, że

„wojna płci” przybrała formę „zimnej wojny”, w której zawarto rozejm, niechętnie, acz

pieczołowicie przestrzegany przez obie strony konfliktu.

Być może zadawał niewłaściwe pytania.

Może miał do czynienia z nudziarami.

Może on sam stał się po prostu nudziarzem.

Z lekkim niepokojem zauważył, że jego stosunek do kobiet zaczął ulegać niewielkim,

lecz charakterystycznym zmianom. Czyżby osiągnął kolejny etap wewnętrznej dojrzałości?

Znał wiele tajemnic ludzkiej psychiki, a mimo to nie potrafił zdobyć się na obiektywną ocenę

przyczyn własnego postępowania.

Czuł potrzebę prawdziwej, ostrej dyskusji. Z kobietą.

Spojrzał na zegarek. Zaproszona przez Marka terapeutka się spóźniała. Niezły

początek.

Wpiął mikrofon w krawat w różowe cadillaki i zaczął się zastanawiać, jakie będą

reakcje widzów po zakończeniu programu.

Sukces i popularność zawdzięczał wyłącznie ciężkiej pracy. Stawiał wysokie

wymagania zarówno sobie, jak i swym współpracownikom. Dopiero ostatnio zaczął

odczuwać pewne zmęczenie. Być może traktował życie zbyt serio.

- Obudź się, Gawain. Wchodzimy na wizję. Pięć... cztery... trzy...

Anthony uśmiechnął się do kamery. Z każdym występem przychodziło mu to z coraz

większym trudem.

- Mój dzisiejszy gość, pani Nicole Hart, jest terapeutką - powiedział. - Oto i ona.

Obrócił się w stronę wyjścia zza kulis i otworzył usta ze zdziwienia na widok

nadchodzącej kobiety.

- Jestem niesłychanie wdzięczna za zaproszenie do udziału w tym programie, panie

Gawain - powiedziała Nicole, zajmując miejsce w fotelu.

- Anthony. Proszę mi mówić Anthony. Poczuł, że się poci, choć był przyzwyczajony

do upału panującego w świetle reflektorów. Kątem oka dostrzegł szeroki uśmiech na twarzy

kamerzysty.

Nicole Hart miała klasę!

Emanowała seksem, chociaż nie nosiła czarnej minispódniczki, ani pantofli na

dziesięciocentymetrowych obcasach. Orzechowe oczy połyskiwały wyzywająco. Każdym

gestem zdawała się mówić „dotknij mnie”. Gawain nie wiedział, co począć z rękami. Po raz

pierwszy w życiu poczuł się speszony na widok kobiety.

Dlaczego?

W jaki sposób miał prowadzić rzeczową dyskusję, skoro bez przerwy wpatrywał się

rozmarzonym wzrokiem w kuszące usta swej rozmówczyni?

A jej wygląd... Nosiła szary, jedwabny kostium znakomicie podkreślający sylwetkę.

Anthony odniósł wrażenie, że za tym atrakcyjnym opakowaniem kryje się namiętna kobieta.

W rozcięciu żakietu widział jej opalone ciało. Nie nosiła bielizny. Dobrze wiedziała,

jak przyprawić mężczyznę o zawrót głowy.

Usiłował sobie przypomnieć pierwsze pytanie. Nicole założyła nogę na nogę i posłała

mu promienny uśmiech. Gawain przez krótką chwilę miał szaleńczą ochotę przypaść do jej

stóp i zapomnieć o całym świecie. Westchnął ciężko. Z trudem odzyskał spokój. Gdy

ponownie spojrzał w roziskrzone oczy dziewczyny, zrozumiał nagle, że padł ofiarą podstępu.

Panna Hart dobrze zaplanowała swoje wejście.

Przynajmniej wyrwała go z letargu.

ROZDZIAŁ 2

Nicole musiała przyznać, że Anthony Gawain nie należał do mięczaków.

Wystrój studia składał się z dwóch foteli ustawionych przy niewielkim drewnianym

stoliku, który nosił ślady zużycia. Gospodarz programu nie miał ochoty onieśmielać swych

gości aurą luksusu.

Choć z drugiej strony pozorna „swojskość” wnętrza skłaniała do zwierzeń i osłabiała

czujność ewentualnych przeciwników. Gawain bez wątpienia zdawał sobie sprawę z

przewagi, jaką dawało mu doświadczenie, lecz niczego nie pozostawiał przypadkowi.

Nicole spojrzała ponownie na siedzącego naprzeciw niej mężczyznę. Nosił marynarkę

z kolekcji Armaniego, wartą co najmniej dwa tysiące dolarów, oraz spłowiałe dżinsy.

Podziwiała szybkość, z jaką otrząsnął się z pierwszego oszołomienia, i oczekiwała

kontrataku.

W jej zachowaniu nie było ani śladu nerwowości.

- Pozwolisz, że od razu przejdę do sedna sprawy? - spytał Anthony. Zdjął kosztowną

marynarkę i podwinął rękawy koszuli.

Ach, więc o to chodziło. Dziewczyna zerknęła spod oka na szerokie ramiona

mężczyzny. Chciał jej zaimponować swoją posturą. Czarna grzywa włosów i nonszalanckie

zachowanie nadawały mu bardziej wygląd menedżera grupy rockowej niż potomka potężnej

dynastii przedsiębiorców i polityków.

- Jeśli skończyłeś przygotowania... - powiedziała z rozbawieniem. Wśród widzów

zgromadzonych w studiu przebiegł lekki szmer. Nicole zyskała przewagę.

Gawain otworzył usta, by coś powiedzieć, lecz nagle zmienił zdanie i wygodnie

rozparł się w fotelu. Splecionymi dłońmi objął kolano, co dla dziewczyny stanowiło wyraźną

oznakę, że jeszcze nie całkiem opanował zdenerwowanie.

Nie potrafiła powstrzymać się od uśmiechu. Przed wejściem do studia obiecywała

sobie, iż nie będzie czerpać satysfakcji z porażki przeciwnika. W tej chwili jeszcze nie było

mowy o porażce, lecz widok zakłopotania na twarzy Gawaina sprawił jej niekłamaną radość.

Zapłacisz mi za wszystko, pomyślała. I będę się z tego cieszyć.

Anthony chrząknął donośnie, po czym zadał pierwsze pytanie:

- Więc czego oczekują kobiety?

- A czego twoim zdaniem mogłyby oczekiwać? Gawain był zupełnie zbity z tropu. Nie

spodziewał się, że Nicole tak prędko przejmie inicjatywę.

- Och ja... - Uniósł dłonie w geście niezdecydowania. Pośpiesznie usiłował znaleźć

jakąś sensowną odpowiedź. - Nie wiem. Może tego, że w ich życiu pojawi się ktoś w typie

Kevina Costnera?

- Costnera?

Anthony skinął głową.

Nicole z zamyśloną miną przygryzła wargi. Przez chwilę bawiła się srebrzystym

kolczykiem.

- To interesujące - powiedziała. - Jesteś przekonany, że kobiety myślą wyłącznie o

mężczyznach? O takich mężczyznach? Powiedz mi szczerze, jak często w twojej wyobraźni

gości Kim Basinger?

Gawain wzruszył ramionami z pozorną beztroską, lecz w jego oczach pojawił się

wyraz czujności.

- Kim Basinger jest piękną kobietą i tylko nieboszczyk mógłby nie zwrócić na nią

uwagi - odparł ostrożnie, po czym przeszedł do ataku. - Nicole, czy to znaczy, że nie

zaprzątasz sobie głowy Costnerem?

- Mów mi Nikki - powiedziała. - Wracając do twojego pytania, odpowiedź brzmi

„nie”. Costner mnie nie interesuje.

- Z jakiego powodu?

- Jest żonaty.

- Nie gości nawet w twoich najskrytszych marzeniach? - Głos Gawaina nabrał

głębszych tonów. Nicole potrząsnęła głową.

- Mój świat fantazji jest całkiem inny. Anthony wsparł dłonie na kolanach i pochylił

się w jej stronę.

- Opowiedz mi o swoich marzeniach, Nikki - powiedział z błyskiem w oku. Był

przekonany, że tym razem udało mu się zastawić skuteczną pułapkę.

Naśladując zachowanie mężczyzny, Nicole pochyliła się nad stolikiem. Jej kształtne

piersi wyraźnie, zarysowały się pod cienkim jedwabiem żakietu. Wyobraźnia Anthony'ego

zaczęła pracować na najwyższych obrotach. Z trudem mógł skoncentrować się na dalszej

rozmowie.

- Panie Gawain - odezwała się dziewczyna. - Czy miał pan ostatnio mierzone

ciśnienie?

- Anthony - poprawił ją z roztargnieniem. - Nie, nie miałem. Dlaczego pytasz?

- Chciałabym mieć pewność, że nie dostaniesz apopleksji, gdy zacznę opowiadać o

moich marzeniach - odparła ze słodkim uśmiechem.

Był zbyt wytrawnym graczem, by tak prędko się poddać.

- Wolisz wysłuchać moich zwierzeń? - odparował. Wśród publiczności rozległy się

głośne okrzyki.

- Nie muszę. Na pierwszy rzut oka widać, o czym myślisz - odpowiedziała z

niezmąconym spokojem.

- Naprawdę? - Potarł podbródek. - W takim razie podziel się ze mną swoimi

spostrzeżeniami. Jestem przekonany, że mówię w imieniu wszystkich widzów.

Chóralny aplauz nagrodził jego ripostę.

Anthony rozparł się w fotelu i przybrał zwycięską minę Rhetta Butlera, lecz Nicole,

choć w głębi duszy nie przypominała Scarlett, nie zamierzała zrezygnować. Postanowiła

nieco zmodyfikować pierwotny scenariusz.

Wzięła głęboki oddech i zaczęła:

- Proszę bardzo. Pewnego wieczoru podrywasz... powiedzmy... Kim Basinger.

Wśród publiczności zawrzało.

- I co potem?

- Kolacja. Niech pomyślę... Na pewno wybierzesz takie miejsce, gdzie mógłbyś

pochwalić się swą zdobyczą, a jednocześnie być z dala od natrętnych wielbicieli.

„Dominick's”. Tak... to dobra restauracja. Podają świetne steki z frytkami.

- Niezły początek - zgodził się Gawain. - Zatem zabieram pannę Basinger na wczesną

kolację, mój ferrari testarossa coupe z piskiem opon wjeżdża na parking...

- Masz ferrari?

- Nie. Na ogół jeżdżę dżipem z napędem na cztery koła. Pamiętaj, że poruszamy się w

ś

wiecie marzeń. Chciałem stworzyć odpowiednią atmosferę.

- Mógłbyś wypożyczyć testosteron.

- Testarossę - sprostował uprzejmie.

- Wszystko jedno.

- Dobrze, jesteśmy już po kolacji. Co dalej?

- Hm. - Nicole z udawanym zamyśleniem przyłożyła palec do ust. Gawain nie

spuszczał z niej oka.

- Wiem - powiedziała. - Mecz Lakersów. Anthony z ociąganiem skinął głową.

- Nieźle... nieźle... - zamruczał. Dziewczyna uśmiechnęła się z ulgą.

- A potem? - spytał nieoczekiwanie.

- Co potem?

- Chyba wiesz, o czym mówię. - Wyprostował się w fotelu. - Co po meczu? Mamy

wczesny wieczór. Jestem młodym, pełnym energii mężczyzną.

Błysnął oczami. Nicole głośno przełknęła ślinę. Zrozumiała, że tym razem nie udało

jej się ominąć zręcznie zastawionych sideł. Przybrała swobodną pozę i starała się nie patrzeć

w stronę szeroko uśmiech - ' nietęgo młodego kamerzysty.

- Czekam - ponaglił Anthony. Widzowie w pełni podzielali jego zainteresowanie.

Nicole poczuła nagły przypływ energii. Znalazła rozwiązanie, choć niezupełnie to,

którego oczekiwał.

- Nietrudno wyobrazić sobie twoją wersję dalszych wydarzeń, Anthony - powiedziała

znacząco. - Bez wątpienia chciałbyś zakończyć ten wieczór wspólnym śniadaniem.

- Och... Zgrabny eufemizm!

- Dziękuję - odparła z cichym westchnieniem ulgi.

- Nie przypuszczałem, że osoba zawodowo zajmująca się seksem...

Nicole z nagłym niepokojem spojrzała w stronę mężczyzny. Czyżby odkrył jej

mistyfikację?

- ...używa eufemizmów.

- Podczas występu w telewizji jest to nieuniknione - odpowiedziała. Dobrze. Trzymaj

się, Nicole.

- A propos, właśnie otrzymałem sygnał, że czas na reklamy.

Na monitorze pojawiła się uśmiechnięta twarz kobiety zachwalającej walory nowego

proszku do prania. Anthony wdał się w krótką pogawędkę z producentem programu. Po

chwili odwrócił głowę w stronę Nicole.

- Możesz mi zdradzić reguły? - spytał.

- Słucham?

- Dlaczego wciąż mi dokuczasz?

- Wchodzimy na wizję - rozległ się głos reżysera. - Pięć... cztery... trzy... dwa... jeden.

Anthony skierował wzrok na kamerę.

- Jesteśmy z powrotem. Dla tych widzów, którzy dopiero teraz włączyli odbiorniki,

mam informację, że moim dzisiejszym gościem jest terapeutka, Nicole Hart. - Spojrzał na

dziewczynę. - Na początku programu stwierdziłaś, że większość kobiet w ogóle nie myśli o

mężczyznach.

Wykonał gwałtowny ruch dłonią, aby podkreślić swe zdziwienie.

- Czy możesz mi zdradzić, jakie są prawdziwe marzenia płci pięknej?

- Źle mnie zrozumiałeś, Anthony. Poświęcamy mężczyznom wiele uwagi, lecz lata

dziewięćdziesiąte stawiają nam nieco inne wymagania. Mężczyzna utracił swą pierwotną

funkcję opiekuna i żywiciela. Stał się towarem luksusowym.

- Luksusowym? Nicole skinęła głową.

- Niczym sportowy samochód z twych” marzeń. Nie jest niezbędny, lecz wywołuje

przyjemny dreszcz emocji.

Widownia zareagowała żywiołowymi oklaskami.

- Skąd bierzesz te wszystkie metafory? - spytał Anthony, gdy zapadła cisza.

- A kto mówił o ferrari? - Zwilżyła usta koniuszkiem języka.

- Mam nadzieję, że przed końcem programu powiesz mi coś więcej o własnych

marzeniach - odparł ze śmiechem Gawain.

Musiała przyznać, że okazał się godnym przeciwnikiem. Nie poddawał się, lecz wciąż

próbował ataku.

- Jeśli dobrze cię zrozumiałem, mężczyzna został zrzucony z piedestału. Stał się

dodatkiem...

Nicole nie pozwoliła mu skończyć.

- Właśnie. Współczesna kobieta potrafi określić, co jest jej naprawdę potrzebne, a co

jest tylko zachcianką. O wyborze partnera decydują wyłącznie upodobania, a nie tak zwane

tradycyjne wartości, czyli chęć posiadania rodziny lub troska o byt materialny.

- A co z kobietami, które chcą zrezygnować z kariery i pozostać w domu lub

zajmować się dziećmi? Czy twoim zdaniem zasługują na potępienie, czy może po prostu nie

pasują do dzisiejszych czasów?

- Muszą mieć dość siły, by w razie potrzeby przezwyciężyć ból spowodowany

rozwodem, ucieczką lub śmiercią małżonka.

- Dobrze, uzgodniliśmy zatem, że wiele rzeczy uległo przewartościowaniom. Skoro

mężczyzna przestał zajmować pierwsze miejsce na liście damskich zakupów, czym został

zastąpiony? O czym marzy kobieta końca dwudziestego wieku?

- O czekoladzie - odpowiedziała Nikki. Wprost przepadała za słodyczami.

- Pytam poważnie.

- A ja równie poważnie odpowiadam. Oddałabym niemal wszystko za garść drażetek

„M&M's”.

Anthony zrobił zdziwioną minę.

- To dla mnie coś zupełnie nowego. Cóż takiego ma w sobie czekolada?

- Badania wykazały, że pewne słodycze wywołują głód, który można porównać z

pożądaniem. Jest łatwiejszy do zaspokojenia i odpada cały problem z praniem brudnych

skarpet, ścieraniem z lustra kremu do golenia i sprzątaniem rozrzuconej bielizny.

Uśmiechnęła się z triumfem.

- Nie przepadasz za mężczyznami, prawda? - spytał Gawain.

Nicole wzruszyła ramionami.

- Mają swoje zalety. Stanowią pewną odmianę w codziennym życiu, pod warunkiem,

ż

e nie próbują dominować.

Anthony z wyraźną konsternacją popatrzył na rozbawioną publiczność.

- Nie... Nie będę ciągnął tego wątku - powiedział zniechęcony. Ponownie spojrzał na

Nicole. - Twierdzisz, że czekolada ma szczególny wpływ na libido. Nawet jeśli to prawda, nie

wyczerpaliśmy całego tematu. Nigdy nie uwierzę, że właśnie w tym miejscu kończą się twoje

marzenia. Czy jest coś, czego nie możesz znaleźć u żadnego mężczyzny?

- Nie spodziewałam się usłyszeć takiego pytania z ust człowieka, o którym piszą, że

potrafi na wylot przejrzeć duszę każdej kobiety.

Wśród publiczności zawrzało.

- Na twoim miejscu, Nikki, nie dawałbym posłuchu gazetowym plotkom - odparował

Gawain.

- Wiec jaki jesteś naprawdę? - spytała. Mężczyzna rzucił jej spłoszone spojrzenie.

- Kwiaty - wykrztusił w końcu, aby skierować rozmowę na inne tory. - Każda

niewiasta uwielbia kwiaty.

- Niewiasta, owszem - zgodziła się Nicole. - Lecz pamiętaj, że mówimy o

współczesnych kobietach, które kierują się w życiu wysoce rozwiniętym praktycyzmem i

potrzebują czegoś trwalszego niż bukiet kwiatów.

- Garść brylantów?

- Czy to propozycja? - spytała zalotnie.

- Skądże! Gdybym chciał pozyskać twoje względy, kupiłbym kilka tabliczek

czekolady.

Widzowie nagrodzili jego słowa gromkim śmiechem. Nawet Nicole zachichotała

wesoło.

- Pozwól, że wrócę do zasadniczego pytania - ciągnął Gawain. - Odłóżmy na bok

czekoladę, kwiaty X i tym podobne romantyczne drobiazgi. Które z kobiecych marzeń

najtrudniej spełnić?

- Lubisz rock and rolla? - Uśmiechnęła się w duchu na widok jego zdumionej miny.

- Oczywiście. Dlaczego pytasz?

- Na pewno znasz przeboje „Rolling Stonesów”?

- Chcesz, abym opowiedział ci historię zespołu?

- Wystarczy, że wymienisz tytuł jednego z przebojów.

- Było ich tyle, że trudno zliczyć.

- Ten należy do najwcześniejszych.

- Masz na myśli...

- Właśnie. „I can't get no satisfaction”, jakby powiedział Jagger.

- Kontakt z mężczyznami nie daje ci satysfakcji? Wolne żarty. Jesteś przecież

seksterapeutką i doskonale wiesz, jak radzić sobie w podobnych przypadkach.

Gawain był przekonany, że udało mu się przejąć inicjatywę, lecz Nicole nie

zamierzała się poddać.

- Nawet laik potrafi zauważyć, że większość mężczyzn ma obsesję na punkcie

szybkości - stwierdziła.

- Tym razem nie mówię o sportowych samochodach, lecz o szybkim seksie, po którym

jeszcze szybciej można się odwrócić na bok i zapaść w błogą drzemkę.

W studiu zaległa cisza jak makiem zasiał. Anthony chrząknął.

- Chcesz przez to powiedzieć... To znaczy... Co według ciebie ma wpływ na podobne

zachowanie?

- Nareszcie udało mu się pozbierać myśli. - Czy każdy mężczyzna jest w głębi duszy

nieczułym brutalem?

- Nie.

- Nie?

- No, może niektórzy. Główna przyczyna tkwi gdzie indziej.

- Spadł mi kamień z serca. Słyszycie, chłopcy - spojrzał w stronę widowni - jednak

zachowaliśmy nieco ludzkich uczuć. Lecz cóż z tego, skoro nie potrafimy zadowolić kobiet.

A może jesteśmy niedouczeni? Czy to chciałaś powiedzieć, Nikki?

Pysznił się jak paw i protekcjonalnym tonem usiłował zjednać sobie męską część

widowni. Nicole ani przez chwilę nie żałowała, że rozpoczęła tę rozgrywkę.

Powoli pokręciła głową.

- Prasa i telewizja poświęcają wystarczająco wiele miejsca problemom edukacji

seksualnej - powiedziała. - Myślę, że niemal każdy mężczyzna słyszał o grze wstępnej i o

tym, że kobiety uwielbiają długie pieszczoty.

- Dłuższe niż czas potrzebny na usmażenie kilku naleśników? - z szelmowskim

uśmiechem wtrącił Anthony.

- Dłuższe niż ćwiartka meczu futbolowego - odparła spokojnie Nicole.

Obecne w studiu kobiety zerwały się z miejsc i zaczęły głośno klaskać.

- Drużyna gości zdobyła dodatkowe punkty - kwaśno mruknął Gawain.

- Nie wiedziałam, że prowadzisz statystykę - odpowiedziała półgłosem.

- Oczywiście, że nie wiedziałaś - szepnął, gdyż wrzawa poczęła przycichać. Zaczął

mówić normalnym tonem:

- Uważasz więc, że nie brak wykształcenia jest przyczyną całego zamieszania. Kobiety

nie kryją swych uczuć, lecz mężczyźni nie są w stanie lub nie chcą spełnić ich oczekiwań.

- Zgadza się.

- Powstaje zatem pytanie, jak rozwikłać ten problem? Dlaczego mężczyźni zachowują

się w ten sposób? Czy kierują się wyłącznie egoizmem?

- Niektórzy tak, choć nie ma to zasadniczego wpływu na całość zagadnienia. Podczas

kontaktów seksualnych przytłaczająca większość mężczyzn stosuje grę wstępną z przymusu,

w obawie przed nieokreślonymi konsekwencjami.

Uśmiechnęła się do własnych myśli. A może powinna zostać aktorką? Szło jej coraz

lepiej.

- Jakimi konsekwencjami? Przykro mi, Nikki, zupełnie straciłem wątek.

- Spróbuj pomyśleć. Na pewno zgodzisz się ze mną, że zdaniem mężczyzn kobiety

oceniają atrakcyjność partnera wyłącznie na podstawie jego męskości.

Własna odwaga wprawiała ją w szczere zdumienie. Nawet się nie zarumieniła.

Anthony w milczeniu kiwał głową. Nie spuszczał wzroku z dziewczyny i raz po raz

głośno przełykał ślinę.

- Problem ten zaczyna więc dominować - ciągnęła Nicole. - Jaki stąd wniosek? -

spytała nieoczekiwanie. Wiedziała, że Gawain nie był przygotowany do odpowiedzi i

czerpała dziką rozkosz z jego zakłopotania.

- Chciałbym usłyszeć to od ciebie - mruknął wymijająco.

- Proszę bardzo. Mężczyźni się boją.

- Czego, na miłość boską?!

- Boją się, że wraz z upływem lat ich wydolność maleje. Jest tajemnicą poliszynela, że

pewne słowo budzi wśród mężczyzn nieopisaną grozę. Czy potrafisz powiedzieć słowo

„impotent”?

- Nie. Obawiam się, że w moim słowniku nie istnieje podobne określenie.

Nicole spojrzała mu prosto w oczy.

- Jak dotąd - rzuciła krótko.

Widzowie zerwali się z miejsc. W studiu wybuchła nieopisana wrzawa. Okrzyki

mieszały się z oklaskami, aż reżyser dał znać, że czas programu dobiegł końca.

Nicole zjechała na bok i zaparkowała samochód w pobliżu wejścia do supermarketu.

Z uśmiechem wspominała dyskusję z Gawainem. Ciekawe, co by powiedział na widok

jej auta? Było niedrogie, lecz miało opływową sportową sylwetkę. I kto jest maniakiem

szybkości?

Uśmiech zamienił się w grymas bólu. Rola seksterapeutki była niewątpliwie zabawna,

lecz jednocześnie bardzo męcząca. Dziewczyna przycisnęła dłoń do czoła. Starcie z

Gawainem przypłaciła dotkliwą migreną. Dopiero podwojona dawka aspiryny przyniosła jej

częściową ulgę.

Weszła do sklepu, wzięła z półki butelkę wody mineralnej i stanęła w kolejce do kasy.

Pod wpływem nagłego impulsu wrzuciła jeszcze do koszyka torebkę drażetek „M&M's” i

nowe wydanie „Los Angeles Times”.

Zastanawiała się, jak widzowie przyjęli jej telewizyjny debiut. Kto mógłby szczerze

odpowiedzieć na pytanie, czy naprawdę odniosła sukces?

Rafe Contreras.

Był o kilka lat młodszy, lecz dobrze wywiązywał się z funkcji powiernika i opiekuna.

Nicole wróciła do domu, zdjęła szary kostium i włożyła dżinsy. Czuła się jak

Kopciuszek po powrocie z balu. Za kilkanaście minut miała rozpocząć pracę.

Gdy przyjechała do „Le Bistro”, Rafe już na nią czekał.

- Dobra robota, miła pani. Dałaś mu popalić - powiedział z niekłamanym zachwytem.

- Naprawdę? Udało mi się? - Nie potrafiła ukryć radości wywołanej jego słowami.

- Idę o zakład, że poziom oglądalności sięgnął szczytu i że zostaniesz poproszona o

powtórny występ. Seksterapeutka... przez chwilę byłem skłonny uwierzyć w każde twoje

słowo. Mówiłaś z takim przekonaniem.

Nicole wy buchnęła śmiechem.

- Gawain prędzej padnie trupem, niż pozwoli mi na kolejny występ w swoim

programie. Był szczęśliwy, gdy wychodziłam.

- Nie mów hop, póki nie przeskoczysz - sentencjonalnie stwierdził Rafe. - Dopiekłaś

mu do żywego. Na pewno zażąda rewanżu.

- Tak uważasz?

- Możesz mi wierzyć.

- To dobrze. - Zemsta była rozkoszą bogów. Nicole zamyśliła się głęboko.

- Skąd wiesz, że wyczuł moją przewagę? - spytała nieoczekiwanie i niemal w tej

samej chwili zaczęła żałować, że poruszyła tę kwestię. Rafe mógł uznać ją za kompletną

ignorantkę. Prawdę mówiąc, niewiele wiedziała o naturze mężczyzn i dość często musiała w

oględny sposób korzystać z pomocy Contrerasa... choć zdarzały się chwile, że nawet ten

sposób zawodził. Irracjonalny lęk brał górę nad rozsądkiem.

- Obserwowałem jego zachowanie - ze spokojem odpowiedział Rafe. - Rzadko się

zdarza, by nie kontrolował się podczas dyskusji. Tym razem był wyraźnie zaniepokojony. Co

chwila gubił wątek. Mrugnął łobuzersko do niej.

- Mogę cię jednak zapewnić, że już dawno odzyskał spokój i obmyśla plan kolejnego

starcia - dodał.

- Rafe...

- Mówię całkiem poważnie. - Wyjął gazetę z dłoni dziewczyny i przerzucił kilka

stronic.

- Jak masz zamiar uczcić swój triumf? - spytał tonem starszego brata. - Chcesz iść do

kina?

- Nie masz randki? - zdziwiła się Nicole.

- Wybierałem się na „Ostatniego Mohikanina”. To nie jest odpowiedni film do

oglądania w towarzystwie dziewcząt.

- Dlaczego?

- Zaczynają się ślinić na widok Daniela Day - Lewisa, a ja nie cierpię wilgotnych

popcornów.

- W takim razie ja też nie pójdę. Day - Lewis działa niezwykle pobudzająco na moje

ś

linianki.

- Możesz kupić torebkę popcornów na własny użytek - odparł Rafe. Złożył gazetę. -

Czas do pracy.

- Rafe...

Zatrzymał się w drzwiach prowadzących na salę restauracyjną i odwrócił głowę w jej

stronę.

- Dziękuję.

- Nie ma za co, droga pani. Zasłużyłaś na laury, choć myślę, że Anthony Gawain nie

pozwoli ci zrezygnować z dalszej rozgrywki.

- Lepiej, żeby o mnie zapomniał. Mogłam wystąpić w jednym programie, lecz nie

wiem, czy znajdę dość sił, by nadal grać rolę terapeutki. Do tej pory kierowała mną chęć

zemsty; teraz czuję się po prostu zmęczona. Skąd wiesz, że Gawain nie da mi spokoju?

- Po pierwsze, wytrąciłaś go ze stanu gnuśnego znudzenia. Po drugie, w obecności

setek telewidzów dałaś mu odczuć, że trafił na twardego przeciwnika. Mężczyźni lubią

efektowne zwycięstwa. Będzie szukał swojej szansy.

Wyszedł. Nicole ze smutkiem pokręciła głową.

Za późno na ostrzeżenia. Anthony Gawain należał do zbyt upartych graczy, by już po

pierwszej rundzie przyznać się do porażki.

Pomyślała o matce i siostrach. Były tak podobne do siebie, że mogły uchodzić za

trojaczki. Jasnowłose, niebieskookie i lekko piegowate, zdawały się ucieleśniać ideał

amerykańskiej dziewczyny wczesnych lat sześćdziesiątych.

Nicole była szatynką o brązowych oczach. Czuła się pokrzywdzona przez los, choć

zdaniem matki miała niecodzienną, egzotyczną urodę. Zdecydowała się na pojedynek z

Gawainem tylko dlatego, że mogła grać rolę całkiem innej, naprawdę pięknej i wzbudzającej

pożądanie kobiety.

Wiedziała, że swym zwykłym wyglądem nie przyciągnie uwagi żadnego mężczyzny.

W niczym nie przypominała atrakcyjnych dziewcząt ze zdjęć publikowanych przez rozmaite

czasopisma i magazyny ilustrowane. Dziewcząt, których uroda mile łechtała męską próżność i

podnosiła poczucie własnej wartości.

Równocześnie nie mogła zaprzeczyć, że Anthony Gawain miał szczególny urok,

wywołujący westchnienia wielu kobiet. Z niechęcią pokręciła głową. Czyżby także należała

do tej grupy? Czy odziedziczyła po matce słabość do pociągających mężczyzn?

Gawain był w pełni świadom swych atutów i potrafił je wykorzystać. Długie włosy,

arogancka mina i cięty język stanowiły fasadę, za którą skrywał nieprzeciętną inteligencję.

Programy typu talk show przynosiły spore dochody producentom, gdyż były proste i tanie w

realizacji. Jedno studio, kilka kamer i gospodarz obdarzony charyzmatyczną osobowością sta-

nowiły klucz do sukcesu.

W przeciwieństwie do mniej utalentowanych konkurentów, Anthony nie szukał

taniego poklasku. Nie zapraszał do dyskusji gwiazd estrady ani znanych polityków. Dla niego

liczył się przede wszystkim temat. Przypominał błędnego rycerza, wędrującego po świecie w

poszukiwaniu prawdy. Innymi słowy, był człowiekiem, który nie lubił zbyt długo tkwić w

jednym miejscu.

Zdaniem Nicole nie nadawał się na męża obarczonego troską o byt rodziny.

Co więcej, dbał o swój image i wiedział, jak go chronić.

Nicole westchnęła ciężko. Miała pewność, że nie otrzyma powtórnego zaproszenia do

udziału w programie.

Szczerze mówiąc, nie była tym zainteresowana. Nie była prawdziwą terapeutką i nie

miała za grosz seksapilu...

Choć występ przed kamerami sprawił jej dużą przyjemność.

ROZDZIAŁ 3

„Los Angeles Times”

Wiadomości ze świata rozrywki:

Wciąż trwa szum wokół programu, w którym ponętna terapeutką stoczyła zaciekłą

batalię z „nieposkromionym” Gawainem. Reakcja telewidzów przeszła najśmielsze

oczekiwania producentów cyklu „Czego naprawdę oczekują kobiety?”, a redaktorzy gazet

prześcigają się w domysłach, czy Anthony zaryzykuje powtórne spotkanie z piękną Nikki.

Anthony Gawain ponuro zerknął na trzymaną w ręku gazetę. „Nieposkromiony”

„zaryzykuje”. Autorka notatki postępowała niczym komentator sportowy, zagrzewający

publiczność do większego dopingu przed kolejnym starciem.

Z kwaśnym uśmiechem obejrzał zdjęcie „ponętnej terapeutki”. Hm. Musiał przyznać,

ż

e nie wszystkie informacje na jej temat były wyssane z palca. Rzucił gazetę na podłogę i

zniknął w łazience. Odkręcił kurki, regulując temperaturę wody.

Anthony stanął przed lustrem, zanim wszedł pod prysznic.

Poprzedniego wieczoru do późna siedział w klubie „Roxbury”, co zaowocowało

sennym wyrazem oczu i lekkim bólem głowy, choć ani razu nie wstał od stolika, by

przyłączyć się do tłumu podskakującego na parkiecie. Nie wszedł nawet do tej części lokalu,

która była zarezerwowana dla VIP - ów. Nie odczuwał potrzeby dowartościowania.

Zdjął szlafrok i wszedł pod parujący strumień wody. Wciąż myślał o Nicole Hart. Ani

głośna muzyka, ani spora dawka whisky nie zdołały wymazać z jego pamięci wyzywającego

widoku brązowych oczu i kusząco rozchylonych ust dziewczyny. Rzeczywiście była

„ponętna”, jak twierdziły gazety...

Choć na jego gust zbyt sztuczna, zbyt wyrachowana.

Nie potrafiła słuchać ani naprawdę uczestniczyć w rozmowie. Dyskusja zmieniła się w

jednoosobowy występ, niezwykle efektowny i trafiający w gust publiczności, lecz mimo

wszystko tylko występ.

W zamyśleniu potarł zarośnięty podbródek. Czasem złościła go własna dociekliwość.

Dlaczego nie potrafił brać życia wprost, dlaczego w każdym wydarzeniu doszukiwał się

ukrytych znaczeń? O ile szczęśliwszy był człowiek widzący świat wyłącznie w czerni i bieli.

Ze wstrętem odrzucał myśl o polityce, gdzie każde działanie opierało się na

półprawdach i manipulacji. ' Wybrał pracę w telewizji, gdyż chciał bez osłonek ukazać fałsz

zbyt często kierujący ludzkim postępowaniem.

Wiedział wszystko o kobietach pokroju Nicole Hart. Szukały łatwych do usidlenia

mężczyzn, których mogły traktować jak marionetki. Niestety, panna Hart tym razem trafiła

pod niewłaściwy adres. Marzeniem Gawaina był związek ze zwykłą, szczerą i uczciwą

dziewczyną, zdolną do prawdziwej miłości. Prawdę mówiąc, nie wierzył, by taka naprawdę

istniała.

Lustro i szklane ściany kabiny pokryły się grubą warstwą pary. Anthony zmęczonym

ruchem rozprostował obolałe ramiona. Strumyki wody ściekały mu z włosów i brody. Sięgnął

po mydło.

Trzy kwadranse później pojawił się w „Patrick's Roadhouse”. Mark już czekał.

- Spóźniłeś się - powiedział na widok wchodzącego Gawaina. - Zamówiłem ci to, co

zwykle.

- Jedyne, czego dziś potrzebuję, to duża ilość gorącej kawy - warknął Anthony. Nawet

nie spojrzał na egzemplarz gazety leżący na stoliku obok nakrycia.

Mark rozłożył gazetę.

- Czytałeś notatkę na swój temat? - spytał. Anthony skinął głową.

- I co o tym myślisz?

Kelnerka z pełną tacą podeszła do stolika.

- Proszę jeszcze o duży dzbanek kawy - powiedział Anthony.

Dziewczyna z uśmiechem skinęła głową i bezzwłocznie spełniła jego prośbę.

- Co z następnym programem? - nie ustępował Mark.

- Od kiedy pracujesz dla „Los Angeles Times”? - spytał zgryźliwie Gawain.

- Jestem po prostu ciekaw, czy naprawdę masz ochotę na kolejne spotkanie z panną

Hart. Stanowicie dobraną parę.

- Gdzie ją znalazłeś? - Anthony wyraźnie unikał odpowiedzi na zasadnicze pytanie.

Mark wzruszył ramionami.

- Ktoś dał mi znać w czyimś imieniu - odparł enigmatycznie. - Znałem tylko jej

nazwisko.

Gawain nalał sobie kolejną filiżankę kawy.

- Właśnie coś sobie przypomniałem - dodał Mark. - Dziś rano dzwonił twój agent.

- Po co? Ostatni program okazał się tak dobry, że dyrekcja chce mi podnieść gażę?

- Nie. Jakiś facet z wydawnictwa dopytywał się, jak cię można złapać. Był bardzo

podekscytowany.

- Zawsze się wściekają, gdy nie złożę zamówienia w Klubie Książki. - Na twarzy

Gawaina pojawił się kwaśny uśmiech.

- Chcą, abyś wstąpił do klubu na innej zasadzie. Jako autor.

Anthony westchnął ciężko i odsunął na bok talerz z nietkniętym omletem.

- Mogliby w końcu zrozumieć, że nie mam ochoty wspominać dzieciństwa ani

zdradzać rodzinnych sekretów.

Mark przełknął kęs bułki. Pokręcił głową.

- Tym razem chodzi o coś innego. Padła propozycja stworzenia publikacji opartej na

wywiadach z kobietami. Zyskałbyś szansę, aby dokładnie przedstawić swój punkt widzenia,

tym bardziej że panna Hart będzie współautorką.

- Chyba żartujesz! - ze zdumieniem zawołał Anthony.

Mark ponownie pokręcił głową. W tej samej chwili kelnerka przyniosła telefon

komórkowy.

- Do pana Gawaina - powiedziała.

Anthony z niechęcią wyciągnął dłoń po słuchawkę. Usłyszał znajomy głos swego

agenta. Wydawnictwo poparło swą ofertę niebotycznym honorarium.

- Czy ktoś powiadomił pannę Hart? - spytał Gawain.

- Nie. Myślałem, że zechcesz to zrobić osobiście.

- Dobrze myślałeś. Zadzwonię później. Odłożył słuchawkę. Doszedł do wniosku, że

jeśli chce namówić Nicole do współpracy, musi postępować z dużym wyczuciem. W głębi

serca czuł, że dziewczyna nie darzy go sympatią.

Był ciepły wieczór. Anthony Gawain skręcił w wąską ścieżkę prowadzącą do

otoczonego zagajnikiem ogródka „Soffs Patio Restaurant”.

Fakt, że urodził się w zamożnej i wpływowej rodzinie, dał mu szansę stać się

prawdziwym smakoszem. Od wczesnego dzieciństwa kosztował wyszukanych potraw

przyrządzanych przez rozmaitych kucharzy, przybyłych nawet z Europy. Lubił dobrze zjeść,

lecz dzięki intensywnym treningom karate zachowywał znakomitą kondycję, a na jego

muskularnym ciele nie było widać ani grama tłuszczu.

Zza krzewów sączyły się dźwięki greckiej ballady. Anthony zajął miejsce przy stoliku

i zamówił pastisio - ulubioną potrawę gości odwiedzających „Sofi's”.

Po skończonym posiłku w wyśmienitym humorze powrócił na parking. Wsiadł do

dżipa i ruszył w stronę Hollywood. Radość z przyjemnie rozpoczętego wieczoru psuła mu

tylko myśl o Nikki.

W jaki sposób miałby z nią współpracować?

Był samotnikiem. Nawet w gronie znajomych zachowywał się z pewną rezerwą.

Unikał wszelkich związków, które mogłyby wywołać poczucie uzależnienia od drugiej osoby.

Ostatnio przeżywał sporo wątpliwości. Zaczął weryfikować swe dotychczasowe

poglądy. Być może dojrzał, być może patrzył na życie w inny sposób. Czyżby naprawdę

zależało mu na znalezieniu bratniej duszy? A jeśli pozorne znudzenie było oznaką samo-

tności?

Ze zręcznością doświadczonego kierowcy rajdowego zmienił bieg i wprowadził

samochód na lewy pas ruchu. Wciąż myślał o Nicole. Czy przyjęłaby zaproszenie na wspólną

kolację?

Ruch na szosie stawał się coraz mniejszy. Anthony pogrążył się w marzeniach. Ciepły

podmuch wiatru owiewał mu twarz i szarpał kosmyki włosów. Nicole Hart... piękna i

pachnąca niczym bukiet świeżych kwiatów.

Jak byłaby ubrana? W wyobraźni mężczyzny pojawił się obraz smukłej, zgrabnej

sylwetki przystrojonej w komplet z koronkami, który tego lata okazał się prawdziwym

przebojem kalifornijskiej mody.

A buty? Przeszukał w myślach jej szafę. W końcu znalazł parę pantofelków z

mięciutkiej skóry. Znakomicie pasowały na jej zgrabne stopy. Anthony uśmiechnął się

zadowoleniem. Wygląd dziewczyny zachęcał do pieszczot. Miał nieodpartą ochotę dotknąć

jej szyi, piersi, ud...

Gwałtownie potrząsnął głową. Chciał w jakiś sposób pozbyć się kłopotliwych myśli.

Włączył radio i pokręcił gałką.

- Witam wszystkie panie w moim radiowym królestwie - dobiegł z głośnika głos

popularnego prezentera. - Dziś będziemy kontynuować poszukiwania „najseksowniejszego

mężczyzny świata”. Jak dotąd, przewagą dwóch głosów prowadzi Kevin Costner. Za chwilę

przyjmę kolejny telefon, a po przerwie na reklamy nasz gość odpowie na kilka pytań.

Anthony z zadowoleniem klepnął dłonią w kolano. Costner! Nie popełnił pomyłki,

gdy stwierdził, że to właśnie o nim najczęściej marzą kobiety. Ciekawe, co na to Nikki...

- Słucham, kto przy aparacie? - odezwał się głos spikera.

- Kathy. Z Santa Monica.

- Kto twoim zdaniem zasługuje na tytuł „najseksowniejszego mężczyzny”?

- Anthony Gawain.

- Prezenter telewizyjny? - W głosie prowadzącego zabrzmiała nuta zdziwienia.

Anthony obrzucił odbiornik przeciągłym spojrzeniem.

- Tak. To mężczyzna, który może się przyśnić niejednej dziewczynie.

Gawain wyciągnął rękę w kierunku wyłącznika, lecz zamarł w pół gestu, słysząc

słowa:

- Za chwilę wrócimy na antenę, by porozmawiać o seksie.

O seksie? Czyżby Nikki?! Nie, to niemożliwe.

Dżip sunął coraz wolniej. Obok śmignął sportowy kabriolet pełen roześmianych

dziewcząt. Dwie z nich pomachały wesoło w stronę Anthony'ego. Nie zwrócił na nie uwagi. Z

niecierpliwością czekał na koniec reklam.

Odetchnął z ulgą, gdy usłyszał obcy głos. Z rosnącym zaciekawieniem śledził

przebieg rozmowy.

- Co, pani zdaniem, decyduje o atrakcyjności mężczyzny? - spytał spiker.

- Szacunek i zainteresowanie okazywane płci przeciwnej - odparła kobieta. - A po

czym pan ocenia atrakcyjność kobiet?

- No... po sposobie oddychania... - usiłował zażartować mężczyzna, lecz nie wzbudził

wesołości swej rozmówczyni. - Hm... po tym, jak chodzą...

- To prawda. Chód kobiety może znamionować godność i wiarę w siebie.

- Oo... tak... - Dziennikarz nie potrafił znaleźć odpowiedniej konwencji rozmowy.

Anthony szczerze mu współczuł. - Przekonajmy się, o co będą pytać nasi słuchacze. Czekamy

pod numerem pięć - pięć - pięć, dziewięćdziesiąt dziewięć, dziewięćdziesiąt dziewięć.

Po kilku sekundach nastąpiło pierwsze połączenie.

- Halo... Witam w programie rozgłośni KTIX. Podaj swoje imię i powiedz, z czym

dzwonisz.

- Tu Bob. Ciekawi mnie, jakie wykształcenie powinien mieć seksterapeuta. To chyba

nie najłatwiejsza praca?

- Aby rozpocząć praktykę, trzeba mieć dobre przygotowanie teoretyczne -

odpowiedziała kobieta. - Skończyłam studium pomaturalne oraz uniwersytet i mam dyplom

magistra filozofii, a przez dwa lata pracowałam jako asystentka.

Anthony zmarszczył brwi. Nikki była zbyt młoda, aby zdobyć podobną wiedzę. Z

lekkim roztargnieniem słuchał dalszych pytań.

- Jestem trochę zaskoczona - stwierdziła słuchaczka, która przedstawiła się jako

Chelsea. - Nie wiedziałam, że istnieje różnica pomiędzy „atrakcyjnością” i seksapilem. Czy

mogłabym usłyszeć coś więcej na ten temat?

:

- Atrakcyjność wyglądu zewnętrznego można osiągnąć przez określony sposób

ubierania się i stosowanie odpowiednich kosmetyków - odpowiedziała terapeutka. - Tak

zwany seksapil jest częścią osobowości. Niczym wiązka światła wydobywa z mroku

szczególne cechy charakteru...

Anthony skręcił na autostradę wiodącą w kierunku Malibu. Myślał o ofercie, z jaką

wystąpiło wydawnictwo. Coś mu podpowiadało, że Nicole Hart jednak przyjmie propozycję

współpracy. Lubił stawiać czoło przeciwnościom, a pozyskanie jej pomocy traktował jak

osobiste wyzwanie. Oczywiście nie miał zamiaru się przyznawać, że przystępuje do pisania

książki.

Jego ojciec był zdania, że Anthony'emu brak uporu i cierpliwości do podejmowania

działań wymagających czasu.

Sprawdził się jako prezenter telewizyjny, lecz jeśli chodzi o inne dziedziny...

Co będzie, gdy książka okaże się niewypałem?

Z tak znanym nazwiskiem nie mógł liczyć na to, że porażka przejdzie nie zauważona.

ROZDZIAŁ 4

Nicole miała serdeczną ochotę zapomnieć o całym bożym świecie i po prostu zasnąć.

Pół nocy przesiedziała nad scenariuszem, a niemal cały dzień spędziła w „Le Bistro”.

- Jesteś pewien, że wiesz, jak to robić? - spytała, nim otworzyła drzwi domku.

Contreras uparł się, że naprawi cieknący prysznic.

- Oczywiście. Nie ma sprawy - zapewnił ją solennie. Machnął śrubokrętem niczym

mieczem, po czym zniknął za drzwiami łazienki. Nicole spojrzała w stronę telefonu. Zielono

połyskująca lampka świadczyła o tym, że ktoś zostawił wiadomość.

Może nareszcie nadeszła odpowiedź z agencji artystycznej? Nie, pomyślała

dziewczyna. Raczej kolejna porcja reklam i ofert sprzedaży.

Od sześciu miesięcy dobijała się do różnych wytwórni. Zwykle kończyło się na

krótkiej rozmowie w sekretariacie i niejasnej obietnicy „kontaktu”. Jak dotąd, nie dotarła do

ż

adnego z producentów.

Ludzie związani z filmem rzadko uczestniczyli., w negocjacjach nad kontraktem.

Załatwienie wszelkich formalności pozostawiali swym agentom. Niestety, aby pozyskać

agenta, wpierw należało coś sprzedać lub gdzieś wystąpić. Błędne koło. Dla młodych ludzi,

poszukujących pracy w filmie, była to trudna droga, wymagająca wielu wyrzeczeń i nie

szczędząca rozczarowań.

Nawet wśród producentów kręcili się osobnicy, którzy przede wszystkim dla własnych

korzyści rozglądali się za atrakcyjnymi dziewczętami. Nicole była święcie przekonana, że

Mark Bates także należał do tej grupy. Zwracał uwagę niemal wyłącznie na urodę

„kandydatki”.

Wcisnęła klawisz automatycznej sekretarki.

- Dzień dobry - rozległ się głos młodej kobiety. - Mówię z centralnej agencji

aktorskiej. Poszukujemy statystów. Jeśli jest pani zainteresowana naszą ofertą, proszę

zadzwonić.

Stawka wynosiła dziewięćdziesiąt dolarów za dzień zdjęciowy. Dobre i to, zwłaszcza

ż

e na planie było dość łatwo o zawarcie nowych znajomości.

Nicole odłożyła klucze na stolik. Automat zapiszczał, po czym zaczął odtwarzać

kolejne nagranie. Zdumiona dziewczyna przysiadła na brzegu kanapy.

- Cześć, Nikki. Tu Anthony. - Nastąpiła chwila przerwy. - Anthony Gawain. Mam

dwa bilety na koncert Gartha Brooksa. Zatelefonuję wieczorem.

Nicole z otwartymi ustami wpatrywała się w aparat. Gdy odzyskała zdolność

mówienia, wrzasnęła na Rafaela.

- Co? Co się stało?! - Zaniepokojony Contreras wybiegł z łazienki.

- Posłuchaj. - Przewinęła taśmę i puściła nagranie od początku.

Rafe zmarszczył brwi.

- Telefonował jakiś zboczeniec?

- Cii... - Uspokoiła go ruchem dłoni. - Sam się przekonasz.

Rozległ się melodyjny głos dziewczyny z agencji aktorskiej.

- Nie rozumiem, co w tym dziwnego - stwierdził Rafe.

- Słuchaj dalej.

Gdy Gawain skończył, na twarzy Contrerasa pojawił się szeroki uśmiech.

- A nie mówiłem?

- Nie widzę powodów do radości, więc przestań stroić głupie miny. Nigdzie nie pójdę.

- Chyba żartujesz! Wiesz, jak trudno zdobyć bilety na występ Brooksa? Z chęcią

zająłbym twoje miejsce.

- Nie ma sprawy. Jak zadzwoni Gawain, powiem mu, żeby cię zabrał.

- Ho ho ho... Nic z tego, siostro. Znikam, jak tylko skończę naprawiać prysznic. Mam

dzisiaj ekstra randkę. - Ruszył w stronę drzwi. - Randkę. To znakomity sposób spędzania

czasu. Powinnaś spróbować.

Nicole rzuciła w niego poduszką. Uchylił się i pogwizdując odszedł korytarzem.

Pół godziny później skończył robotę i wrócił do salonu. Nicole drzemała na sofie,

uśpiona monologiem niezmordowanego Jaya Leno. Rafe wyłączył telewizor. Zaczął

rozglądać się za jakimś kocem, którym mógłby okryć śpiącą dziewczynę. W tej samej chwili

zabrzęczał telefon.

Contreras sięgnął po słuchawkę. Dzwonił Gawain.

- Jestem hydraulikiem - powiedział Rafe po wymianie konwencjonalnych grzeczności.

- Panna Hart musiała wyjść, lecz zostawiła wiadomość, że z radością przyjęła pańskie

zaproszenie. Co mógłbym jej przekazać?

Sięgnął po leżącą obok kartkę i ołówek. Po chwili odłożył słuchawkę i zerknął na

Nicole. Wciąż spała. Otulił ją kocem, zostawił notatkę na stoliku i po cichu opuścił

mieszkanie.

Miałbym za swoje, gdyby się obudziła, pomyślał. Nie rozumiała, że działał wyłącznie

dla jej dobra.

Wsunął ręce do kieszeni i fałszywie pogwizdując, poszedł przez trawnik w kierunku

własnego samochodu. Mimo pozorów beztroski, miał minę skazańca oczekującego na ścięcie.

Nicole dyszała żądzą mordu. Znała nawet nazwisko ofiary. Rafael Contreras.

Wyciągnęła z szafy modne dżinsy, kupione dwa tygodnie temu za radą wspomnianego

Contrerasa w „Dungarees”. Włożyła białą bawełnianą bluzkę i spojrzała w lustro. Od

kilkunastu minut usiłowała dodzwonić się do Anthony'ego. Telefon milczał jak zaklęty. Rafe

także nie podnosił słuchawki. Nie pozostawało jej nic innego, jak czekać na zapowiedziany

przyjazd Gawaina.

Krytycznie przyjrzała się swemu odbiciu. Co zrobić z włosami? Cholerny Rafe, nigdy

go nie ma, gdy jest naprawdę potrzebny... W czasie przygotowań do programu przyzwyczaiła

się polegać na jego opinii. Sprawiał, że naprawdę czuła się pociągająca i pełna seksu...

Doszła do wniosku, że każda z kobiet powinna zatrudniać „garderobianego”. Rafe

miał duże szanse, aby stać się znakomitym kostiumologiem - pod warunkiem, że zdołałby

umknąć przed gniewem Nicole.

Co z włosami? Zawinęła wysoko rękawy bluzki, założyła szeroką srebrną bransoletkę

i wpięła kolczyki. Czas wciąż uciekał. Przepchnęła wąski skórzany pasek przez szlufki spodni

i z niepokojem zerknęła na kartkę pozostawioną przez Rafe'a. O czwartej. Anthony Gawain

miał przyjechać o czwartej po południu. Dlaczego tak wcześnie? Koncerty są na ogół

wieczorem. Może miał zamiar zabrać ją na obiad? Jak nazywała się ta restauracja, o której

rozmawiali podczas programu? „Dominick's”. Nicole uśmiechnęła się kwaśno. Znakomite

miejsce, by zostać zauważoną.

Wciągnęła na nogi parę kowbojskich butów z białej skóry.

Koniec. Była w pełni przygotowana na przyjęcie gościa.

Spojrzała w lustro, by poprawić makijaż i niemal jęknęła ze zgrozy. Włosy! Zupełnie

zapomniała o włosach. Budzik stojący na nocnym stoliku wskazywał czwartą. Nałożyła na

szczotkę nieco pianki i zaczesała włosy do tyłu.

Co za dureń z tego Contrerasa! Co innego grać przez pół godziny, a co innego przez

cały wieczór. Jak długo Gawain da się zwodzić?

A może powiedzieć mu prawdę? Nie... nie miała dość odwagi, by to zrobić. Lepiej

skierować rozmowę na bezpieczny temat. Ani słowa o seksie. Wystarczy miła pogawędka o...

Czuła w głowie zupełną pustkę. Boże, o czym mówić?!

Nie miała żadnego doświadczenia w kontaktach z mężczyznami. Jak powinna się

zachowywać „prawdziwa kobieta lat dziewięćdziesiątych”? Być uwodzicielską? A co potem?

Anthony Gawain na pewno nie zadowoli się całusem na dobranoc. Był

stuprocentowym samcem, dumnym ze swej męskości. Rafe, co ty narobiłeś!

Ktoś zapukał. Nicole pośpiesznie zmyła z dłoni resztki pianki i poszła otworzyć.

- Przynajmniej jestem odpowiednio ubrana - powiedziała z ulgą na widok

Anthony'ego. Przez chwilę obawiała się, że na koncercie będą obowiązywać stroje

wieczorowe.

- „Odpowiednio” to zbyt skromne określenie - odparł Gawain. Obrzucił dziewczynę

uważnym spojrzeniem. - Może zostaniemy w domu i zamówimy pizzę?

W ciemnych oczach mężczyzny zamigotały uwodzicielskie błyski.

- A co z Garthem Brooksem? - spytała Nicole.

- Na pewno nie pójdzie spać bez kolacji.

- Miałam na myśli koncert - powiedziała spokojnie.

- A jeśli powiem, że użyłem wybiegu, aby się z tobą spotkać? - spytał.

- Wówczas usłyszysz „dobranoc” - odparła, próbując zamknąć drzwi.

Szybko sięgnął do kieszeni.

- Na szczęście mam dowód, że mówiłem prawdę.

- Pokazał dwa bilety.

- Powiedz szczerze, dlaczego mnie zaprosiłeś?

- spytała.

- Kim Basinger była zajęta. Spojrzała na niego spod oka.

- Poddałem się badaniu ciśnienia - dodał. Milczała. On również. W końcu westchnęła

z rezygnacją.

- Dobrze... Możesz mnie zabrać na przejażdżkę swoim testa - coś - tam...

Nicole miała wrażenie, że śni. Wciąż nie mogła uwierzyć w swoje szczęście.

Spotkanie z Gawainem okazało się prawdziwą randką marzeń.

Notatka, którą zostawił, nie zawierała wszystkich szczegółów. Być może Anthony z

rozmysłem pominął fakt, że Garth Brooks nie występował w Los Angeles, ani w żadnym

innym mieście w Kalifornii. Koncert miał się odbyć... w Dallas, w Teksasie!

W samolocie zjedli wczesną kolację, a po paru godzinach wylądowali na lotnisku D -

FW, gdzie przesiedli się do wynajętej limuzyny. Ruszyli w stronę „Reunion Arena”.

Rozmowa, której tak bardzo obawiała się Nicole, nie stanowiła problemu. Na

początku podróży wymienili kilka uwag o pogodzie, ruchu miejskim oraz muzyce. Chwilę po

zajęciu miejsca w samolocie Anthony po prostu zasnął.

Nicole westchnęła z ulgą, choć w głębi serca poczuła się dotknięta.

Spać podczas randki? Rafe pękłby ze śmiechu, gdyby o tym usłyszał. Postanowiła

pominąć kilka szczegółów przy relacjonowaniu spotkania.

Za jej cichym przyzwoleniem stewardesa obudziła Gawaina na posiłek. Anthony

rozejrzał się wokół zaspanym wzrokiem, po czym bąknął coś przepraszającym tonem.

Tłumaczył się, że tuż przed podróżą wziął lek przeciw alergii powodujący wzmożoną sen-

ność. Nicole z uśmiechem przyjęła jego wyjaśnienia, choć nie wierzyła, by mówił prawdę.

Zaczęła podejrzewać, że nagłe zaproszenie było częścią z góry ukartowanego planu. O co

naprawdę chodziło Gawainowi? Czego oczekiwał? Nie pozostawało jej nic innego, jak czekać

na dalszy rozwój wydarzeń.

Gdy wsiedli do oczekującej na lotnisku limuzyny, Anthony połączył się telefonicznie

z Batesem i zaczął omawiać szczegóły związane z emisją kolejnego programu. Nicole

obserwowała go spod oka. Był ubrany w luźną białą koszulę, znoszone dżinsy i wysokie

kowbojskie buty o ekstrawaganckim zestawie kolorów: na czarnej skórze rysował się

skomplikowany wzór, połyskujący czerwienią, błękitem i zielenią.

Samochód dotarł w okolice „Reunion Arena”. Nicole zastanawiała się, jak postępuje

Gawain podczas intymnego tete - a - tete ze swą wybranką. Czy dużo mówi - jak przystało na

gospodarza talk show - czy też jest namiętnym, milczącym kochankiem?

- O czym myślisz? - odezwał się, odkładając słuchawkę.

Nicole drgnęła.

- Ja... ja... - Nic sensownego nie przychodziło jej do głowy. - Nie powiedziałeś mi

dotąd, co było prawdziwym powodem, że zdecydowałeś się spędzić dzisiejszy wieczór w

moim towarzystwie - wykrztusiła w końcu.

- Podczas dyskusji w studiu odniosłem wrażenie, że masz dużą wiedzę na temat

współczesnych kobiet. Doszedłem do wniosku, że warto z niej skorzystać.

- Piszesz książkę? - spytała kpiąco. Była zła, że ją zwodził, zamiast udzielić szczerej

odpowiedzi, lecz chwilę później złajała się w myślach. Miał powiedzieć, że jest nią

zauroczony? Śmiechu warte. Widział w swym życiu zbyt wiele pięknych kobiet, by oglądać

się za jakąś gąską.

- Skąd wiesz? - powiedział. - A co byś powiedziała...

- Uważam, że wyczerpaliśmy temat podczas programu - przerwała mu w pół zdania.

- Nie. Zdołaliśmy jedynie ustalić, że mężczyźni unikają silnych i zdecydowanych

kobiet, gdyż obawiają się impotencji.

- Chcesz udowodnić, że z twoją potencją wszystko w porządku?

- Nie. Myślałem, że jeśli poznamy się bliżej, zdobędę twoją sympatię. - Spojrzał jej

prosto w oczy.

- Och. - Spuściła powieki. Obawiała się, że może nastąpić właśnie coś takiego. Nie

zamierzała powtarzać błędów matki, która traciła głowę dla każdego przystojnego

mężczyzny.

Nie interesował ją związek z człowiekiem pokroju Gawaina. Szukała czegoś

trwalszego, czegoś, co można zatrzymać na zawsze. Mądre dziewczyny nie gonią na jarmarku

ż

ycia za czerwonym balonikiem. Mądre dziewczyny wtulają twarz w puszyste futerko pluszo-

wego misia.

A ona była mądrą dziewczyną.

Garth Brooks stanął pośrodku sceny z różą w dłoni. Głębokim, nastrojowym głosem

wykonał swój największy przebój, zatytułowany „Shameless”. Siedzące na widowni kobiety

jak urzeczone wpatrywały się w samotną postać na estradzie. Szybki rzut oka przekonał

Anthony'ego, że Nicole nie należała do wyjątków.

Na ustach Gawaina pojawił się gorzki uśmiech. Mężczyzna pogrążył się w

niewesołych rozmyślaniach. Postępował równie pokrętnie, jak bohater piosenki. Usiłował

zaimponować swej towarzyszce, zamiast podjąć szczerą rozmowę i spytać wprost, czy

chciałaby z nim przystąpić do pracy nad książką. Drzemka w samolocie także nie była

najlepszym pomysłem.

Dobrze chociaż, że koncert okazał się wart zachodu. Brooks i jego muzycy potrafili

rozgrzać publiczność do białości, by po chwili wykonać serię sentymentalnych ballad.

Utwór dobiegł końca. Piosenkarz przycisnął różę do piersi, padł na kolana i pochylił

głowę. Anthony z niesmakiem wzruszył ramionami. Jeśli tak miała wyglądać prawdziwa

miłość, to był zdecydowany do końca życia pozostać samotnikiem. Kobiety... Każda z nich

chciała uczynić z mężczyzny bezwolną marionetkę. Jedynie po to mówiły „kocham”, by

zyskać przewagę i zacisnąć pętlę wokół ofiary.

Nicole Hart była niebezpieczną kobietą. Anthony od pierwszej chwili wiedział, że pod

uwodzicielską powłoką kryła się przebiegłość połączona z nieprzeciętną inteligencją. Gdyby

mógł, wolałby uniknąć kolejnego spotkania.

Niestety, los nie dał mu możliwości wyboru.

Nie chodziło tylko o książkę. Jakaś olbrzymia, tajemnicza siła popychała go wprost ku

niebezpieczeństwu.

Publiczność rzęsistymi brawami nagrodziła występ piosenkarza. Nicole zerwała się z

miejsca. Anthony poszedł za jej przykładem. Na estradzie zamigotała feeria świateł.

W pewnej chwili wymachująca rękami Nicole straciła równowagę i osunęła się w

ramiona stojącego obok Anthony'ego. Spojrzał jej prosto w oczy.

- Dobrze się bawisz? - usiłował przekrzyczeć tumult panujący na widowni.

- Co mówisz?! - zawołała. Gawain pochylił głowę.

- Pytałem, czy dobrze - się bawisz? - krzyknął wprost do ucha dziewczyny.

Przytaknęła z radosnym uśmiechem.

Anthony odetchnął z ulgą. Na razie wszystko szło zgodnie z planem. Postanowił kuć

ż

elazo, póki gorące i w samolocie przedstawić jej ofertę wydawnictwa.

- Myślę, że powinniśmy wyjść już teraz, jeśli chcemy uniknąć ścisku i dreptania w

tłumie po zakończeniu koncertu - zawołał. - Jak utkniemy, nie zdążymy na wieczorny samolot

do Los Angeles.

Nicole skinęła głową. Anthony wziął ją za rękę i zaczął przesuwać się w stronę

schodów. Wkrótce dotarli do wyjścia na parking.

Anthony jęknął w duchu. Cały plan wziął w łeb: w powietrzu wisiała gęsta mgła,

niwecząca wszelkie nadzieje na powrót samolotem.

A to oznaczało, że nie będzie okazji do porozmawiania o książce.

ROZDZIAŁ 5

Nicole pchnęła drzwi i weszła do pokoju. Motel wyglądał dość podejrzanie. Jej

zdaniem przypominał raczej dom schadzek niż miejsce, gdzie młoda dziewczyna mogła

bezpiecznie skorzystać z noclegu.

Gęsta mgła zalegająca nad Dallas spowodowała, że wszystkie loty zostały odwołane.

Co gorsza, w mieście odbywały się targi komputerowe i hotele wprost pękały w szwach. Po

długich poszukiwaniach Anthony'emu udało się znaleźć jeden wolny pokój w podrzędnym

motelu.

Rafe pękłby ze śmiechu, gdyby się o tym dowiedział, kolejny raz pomyślała Nicole.

Facet w recepcji ze znaczącym uśmiechem spytał, czy mają jakiś bagaż. Oczywiście

nie mieli. Nicole spłonęła rumieńcem. Dobrze przynajmniej, że znaleźli się aż w Teksasie i

nikt ich tu nie znał.

Anthony kopnięciem zamknął drzwi pokoju i rzucił klucze na stolik.

- Całkiem romantyczne miejsce - stwierdził ironicznie.

Nicole milczała.

Gawain usiadł na łóżku. Z papierowej torby zaczął wyjmować rzeczy zakupione po

drodze do motelu. Dwie szczoteczki do zębów, tubkę pasty, grzebień i lakier do paznokci.

Potem zaczął dmuchać w pustą torbę.

- Co ty wyprawiasz? - spytała zdumiona dziewczyna.

- Próbuję się czymś zająć, żeby nie patrzeć na ten szkaradny pokój.

Nicole rozejrzała się wokół.

Ś

ciany i sufit pokrywała czerwona tapeta, na której zawieszono lekko przydymione

lustra w tandetnych oprawach. Na podłodze leżała tania wykładzina imitująca plusz. Jednak

najgorsze wrażenie sprawiało łóżko. Było okrągłe i przykryte narzutą z czarnej satyny.

- Nie czujesz dreszczu podniecenia? - spytał Gawain.

- Ani trochę. Prawdę powiedziawszy, jestem strasznie śpiąca.

- Śpiąca - powtórzył. - Czy zdajesz sobie sprawę, że w ten sposób niszczysz moją

reputację legendarnego kochanka i pożeracza serc?

- Aaa... prawda. - Stłumiła ziewnięcie. - Nie zapominajmy o czymś, co stanowi powód

do dumy.

Anthony przycisnął dłonie do piersi.

- Wybacz, pani, podłą kondycję tej komnaty - powiedział z patosem. - Tuszę, że

zechcesz przyjąć me zaproszenie... i spędzimy czas jakiś na pogawędce. Kobiety lubią dużo

mówić. - Błysnął zębami w uśmiechu.

Nicole mruknęła coś pod nosem, po czym podeszła do łóżka i ściągnęła narzutę.

Stwierdziła z zaskoczeniem, że bawełniana pościel była biała i całkiem czysta.

- Anthony, mam dla ciebie propozycję nie do odrzucenia.

- Cały czas na to liczyłem - odparł z błyskiem w oku.

- Pohamuj myśli, Romeo, bo w przeciwnym wypadku przez resztę nocy będziesz

dmuchał w papierową torbę. Zostajemy tutaj tylko dlatego, że nie mamy innego wyboru. Nie

próbuj dopasować swych czynów do wyglądu dekoracji. Mówiąc wprost, nie próbuj niczego.

- Potrafisz zepsuć każdą zabawę.

- Przeciwnie, bawię się całkiem dobrze - odpowiedziała pogodnie, po czym poszła

wziąć prysznic.

Dziesięć minut później wróciła do pokoju i usiadła na łóżku. Anthony zniknął w

łazience. Nicole zastanawiała się co dalej. Postanowiła znaleźć sobie jakieś zajęcie i

poczekać, aż mężczyzna zaśnie.

Z cichym westchnieniem sięgnęła po lakier do paznokci. Czekała ją ciężka noc. Nie

dość, że musiała czuwać, to nawet nie miała się w co przebrać.

Anthony nie przejmował się takimi drobiazgami. Wszedł do pokoju osłonięty jedynie

ręcznikiem.

Przeciągnął się leniwie. Nicole bezskutecznie usiłowała patrzeć w inną stronę. Raz po

raz głośno przełykała ślinę. W nagłym odruchu desperacji włączyła telewizor, wróciła na

łóżko i zajęła się paznokciami.

Na szklanym ekranie zamigotał obraz. Gawain wybuchnął głośnym śmiechem.

Dziewczyna uniosła głowę. Film nie miał nic wspólnego z komedią.

Boże wszechmogący!

Czerwony plusz, lustra, teraz to... Dlaczego nie domyśliła się wcześniej, jakie

programy preferują goście motelu? Zerwała się z miejsca i pośpiesznie wcisnęła wyłącznik.

Anthony nie. przestawał chichotać.

- Co w tym śmiesznego?! - warknęła.

Była lekko zmieszana, zdenerwowana i... no dobrze, podniecona.

- Zachowujesz się całkiem inaczej, niż oczekiwałem - powiedział Gawain.

- A czego się spodziewałeś?

- Nie wiem. - Wzruszył ramionami. - Myślałem, że zechcesz w jakiś sposób

wykorzystać moją obecność. Jestem gotów do wszelkich eksperymentów - dodał kpiąco.

- Nie wątpię.

- Podczas programu nie wspomniałaś ani słowem o swoich marzeniach...

- Na pewno nie miałam na myśli... tego.

- To znaczy czego? Uparcie usiłowałaś zbić mnie z tropu i zmienić temat.

Na policzkach dziewczyny pojawił się ciemny rumieniec.

- W niczym nie przypominasz doktor Ruth, którą słyszałem ostatnio w programie

radiowym. Nie przypuszczałem, że seksterapeutki stają się nieśmiałe, gdy ktoś chce szczerze

porozmawiać na temat ich pracy. Podczas dyskusji w studiu byłaś niezwykle agresywna i nie

pozwalałaś mi dojść do słowa. Co się zmieniło od tamtej pory?

Nicole poruszyła się niespokojnie. Czyżby Anthony przejrzał jej podstęp? Czy dała się

wciągnąć w sprytnie zastawioną pułapkę? Nie, to niemożliwe, stwierdziła po chwili

zastanowienia. Gawain potrafił dokonać wielu rzeczy, lecz nawet on nie zdołałby wywołać

mgły spowijającej całe Dallas. Do tego potrzebna była czarodziejska moc Merlina.

A może nadszedł czas, by powiedzieć mu całą prawdę?

Zerknęła na siedzącego obok mężczyznę, po czym nerwowo rozejrzała się po pokoju.

Nie. To nie najlepsze miejsce na zwierzenia.

- Idę spać - oświadczyła. Odstawiła lakier na nocny stolik obok łóżka i kilkakrotnie

dmuchnęła na paznokcie.

- Nie dostanę nawet buziaka na dobranoc? Machnęła dłonią.

- Nie chcę zniszczyć manicure.

- Tchórz - roześmiał się Anthony.

Pochrapywanie Nicole brzmiało równie fałszywie, jak przedwyborcze obietnice

Gawaina - seniora.

- Jeśli chcesz, opowiem ci coś więcej o moich fantazjach erotycznych - powiedział

Anthony. Starał się mówić uprzejmie, lecz w jego głosie pobrzmiewały uwodzicielskie tony.

Nie usłyszał odpowiedzi.

- Śpisz?

Nicole milczała nadal, choć był pewny, że słucha.

- Na początek wybrałem coś specjalnego - ciągnął. - Moje ulubione marzenie. Nosi

tytuł „Herbatka i ulicznica”.

- „Herbatka i ulicznica?” - ze zdumieniem zawołała Nicole. - Nadajesz tytuły swoim

fantazjom? Masz ich tyle, że musisz prowadzić katalog?

- Coś w tym rodzaju. Ty tak nie robisz? - spytał.

- Nie.

- Kłamczucha - stwierdził z udawanym oburzeniem. - Mógłbym w to uwierzyć,

gdybyś była zwykłą dziewczyną, lecz prawdziwa specjalistka od spraw seksu... - zawiesił

znacząco głos.

Nicole ponownie zaczęła pochrapywać.

Anthony, całkowicie nie zrażony jej ostentacyjnym zachowaniem, wsparł głowę na

ręce i zaczął mówić:

- Miałem wziąć udział w festiwalu organizowanym przez radców niewielkiego, lecz

mającego bogatą historię miasteczka. Wynająłem pokój w gospodzie, której szacowne

wnętrze zamierzałem wykorzystać jako tło w głównej części występu. Przyjechałem dzień

wcześniej, a że byłem mocno zmęczony długotrwałą podróżą, pokojówka zaprowadziła mnie

wprost do przytulnego pomieszczenia, gdzie mogłem odpocząć. Rozpaliła ogień w kominku,

przyniosła mi kapcie, a po kilku minutach pojawiła się z dzbankiem gorącej herbaty i kilkoma

kawałkami przepysznego piernika. Z uśmiechem zgodziła się spełnić kilka moich życzeń...

Przerwał i spojrzał na dziewczynę. Nadal udawała, że śpi.

- Nie zapytasz nawet, o co ją poprosiłem? Starała się z całych sił, aby mnie zadowolić.

Na jej czole pojawiły się perliste krople potu...

Cisza.

- Chcesz, żebym opowiedział ci o szczegółach? Nie ma sprawy. Najpierw zgromadziła

wszystkie niezbędne przybory, łącznie z pierzastą miotełką do ścierania kurzu. Później

postawiła na podłodze miednicę po brzegi wypełnioną ciepłą, mydlaną wodą i sięgnęła w

stronę...

- Wystarczy - przerwała mu nagle Nicole. - Dobrze rozumiem, że mówienie o tak

intymnych sprawach może być dla ciebie krępujące - dodała schrypniętym głosem.

- Ale ja chcę wyznać ci całą prawdę. Świetnie się bawię. A ty?

Wymamrotała coś niezrozumiałego i naciągnęła kołdrę po same uszy.

- Zdaję sobie sprawę, że możesz to potraktować jako dziwactwo - ciągnął Anthony -

lecz nic nie poradzę. Taki już jestem. Uwielbiam popijać herbatę i obserwować kobietę zajętą

odkurzaniem mebli, myciem okien...

Cisnęła w niego poduszką.

- Śpij już! - warknęła ze złością zmieszaną z rozbawieniem.

Anthony wybuchnął śmiechem.

- Spać? Czy to kolejny z twoich niewinnych eufemizmów? - zapytał z nadzieją w

głosie.

- Nie.

Chwilę później przekonał się, że zasnęła naprawdę. Dlaczego nie wspomniał ani

słowem o książce? Zmarnował doskonałą okazję, by poruszyć ten temat.

Usiłował przekonać sam siebie, iż pokój w motelu nie był najlepszym miejscem do

omawiania planów wydawniczych, lecz w głębi serca wiedział, że to nieprawda.

Przede wszystkim chciał zyskać pewność, że Nicole wyrazi zgodę na propozycję

współpracy.

Za oknami było już zupełnie jasno. Nicole przetarła zaspane oczy. Miała wrażenie, że

ktoś nasypał jej pod powieki całe wiadro piasku.

- Nie należysz do rannych ptaszków - usłyszała głos Anthony'ego. Oparła dłoń na

krawędzi łóżka i syknęła z bólu. Złamała paznokieć.

- Do diabła, masz całkowitą ragę, drogi Holmesie - wycedziła.

Z trudem wciągnęła kowbojskie buty. Była gotowa do wyjazdu. Anthony zadzwonił

na lotnisko i upewnił się, że wszystkie loty zostały wznowione.

Za kilka godzin będę w Los Angeles, pomyślała Nicole. Za kilka godzin wrócę do

domu i nikt, poza mną i Gawainem, nie będzie wiedział, co zaszło dzisiejszej nocy.

Prawdę mówiąc, nie wydarzyło się nic szczególnego. Poczuła lekkie rozczarowanie.

Zaraz, zaraz. Skąd ten smutny nastrój? Przecież to właśnie ona zachowywała się niczym

spłoszona nastolatka.

- Dobrze spałaś? - spytał Anthony. Palcami przeczesał włosy. - Co ci się śniło?

- Um - mruknęła Nicole. We śnie usiłowała podjąć pracę jako asystentka znanego

polityka. Sęk w tym, że owym politykiem był nie kto inny tylko... Anthony Gawain. Żeby

dostać wymarzoną posadę wykonała striptiz na stole konferencyjnym. Zdjęła z siebie wszys-

tko, z wyjątkiem naszyjnika z pereł.

Gdy skończyła występ, Anthony zdecydowanym ruchem sięgnął po pióro i podpisał

kontrakt. Dobrze, że chociaż należał do właściwej partii.

- Już czas. - Anthony, ten na jawie, spojrzał na zegarek. Miał ragę. Czas, żeby już

poszli i czas, aby przyznała się do mistyfikacji. Aby powiedziała, kim jest naprawdę..

Postanowiła to zrobić podczas jazdy na lotnisko.

Gdy wyszli przed motel, natychmiast zostali otoczeni przez tłum dziennikarzy.

Zamigotały flesze aparatów fotograficznych. Przed twarzą Anthony'ego pojawiło się

kilkanaście mikrofonów.

Nicole zmrużyła oczy w oślepiającym blasku słońca. Wysoki reporter przepchnął się

przez tłum kolegów i spytał:

- Panie Gawain, co mógłby nam pan powiedzieć na temat tego skandalu?

Skandalu?

Jakiego skandalu? Nicole nie posiadała się ze zdziwienia. Czyżby chodziło o...

Nie! To niemożliwe!

Oczami wyobraźni zobaczyła krzykliwe nagłówki w gazetach i duży artykuł

ozdobiony swoim zdjęciem.

Siostry na pewno wpadłyby w przerażenie. A matka...

Matka nie była najlepszym przykładem. Raczej byłaby zadowolona, że jej córka

nareszcie uwikłała się w jakąś przygodę.

Usłyszała cichy szum pracujących kamer. Zamarła w pół kroku. Nagle zdała sobie

sprawę, że została sfilmowana w chwili, gdy opuszczała podrzędny motel w towarzystwie

czołowego playboya Los Angeles. Właśnie ona: cicha, nieśmiała i nikomu nie znana Nicole

Hart.

Uśmiechnęła się w stronę najbliższego obiektywu.

W tym momencie doznała olśnienia.

Nie było mowy o żadnym skandalu. Przynajmniej nie z jej udziałem. Gawain mogłby

co noc wynajmować pokój w tym motelu, nie budząc najmniejszego zainteresowania prasy.

Był przecież kawalerem i...

Zaraz... na pewno jest kawalerem? Uświadomiła sobie, że w gruncie rzeczy niewiele

wie o prywatnym życiu Anthony'ego.

O co chodziło reporterom? Gawain otoczył ją mocno ramieniem i zaczął torować

sobie drogę w stronę parkingu.

- Nie słyszałem o żadnym skandalu - stwierdził stanowczo, lecz dziennikarze

najwyraźniej nie zamierzali zrezygnować.

- Chodzi o pańskiego kuzyna, senatora - zawołała kobieta o blond włosach.

Anthony zaklął pod nosem.

Nicole doskonale rozumiała jego zdenerwowanie. Polityczna działalność Gawainów

wciąż dostarczała pożywki mass mediom, a redaktorzy gazet z uwagą obserwowali prywatne

ż

ycie pozostałych członków rodziny. Skandal oznaczał złe wieści.

- Nic o tym nie słyszałem - powtórzył Anthony.

- Nie mam nic do powiedzenia na ten temat.

Samochód już czekał. Nicole otworzyła drzwiczki i wsunęła się na tylne siedzenie.

- Jestem w stanie zrozumieć pańską nieświadomość... - Młody reporter mrugnął

porozumiewawczo. Anthony obrzucił go ponurym spojrzeniem.

- Pewna dziennikarka utrzymuje, że pański kuzyn jest ojcem jej dziecka - zawołał z

tłumu inny mężczyzna. W jego głosie brzmiała źle ukrywana satysfakcja.

- Moim zdaniem to nieprawda - odparł Anthony.

- Nikt z mojej rodziny nie bratał się z wrogiem.

Wśród dziennikarzy otaczających limuzynę odezwały się głośne okrzyki protestu.

Nicole z bladym uśmiechem spoglądała przez okno. Anthony wsiadł do samochodu i kazał

kierowcy jechać prosto na lotnisko.

„Cicha” wizyta w motelu przestała być tajemnicą, pomyślała dziewczyna. I jak tu

teraz powiedzieć, że jest scenarzystką piszącą, jak dotąd, do szuflady?

Promienie zachodzącego słońca rzucały rudy blask na sylwetkę mężczyzny

biegnącego po plaży. Anthony odgarnął z czoła pukiel długich włosów i miarowym krokiem

dobrze wytrenowanego sportowca skierował się w stronę domu.

Mimo wysiłków nie zdołał zapomnieć o wydarzeniach związanych z podróżą i

noclegiem w Dallas. Niewiele brakowało, a spotkanie z Nicole zakończyłoby się całkowitym

fiaskiem. Uśmiechnął się. Pod stopami czuł ciepły dotyk rozgrzanego piasku. Gdzieś w górze

usłyszał trzepot skrzydeł, uniósł głowę i zobaczył jastrzębia walczącego z bryzą ciągnącą od

oceanu. Przez chwilę obserwował zmagania ptaka, po czym znów pogrążył się w niewesołych

myślach.

Z obiektywnego punktu widzenia zdarzenia minionej nocy nie pozbawione były

akcentów humorystycznych, choć Anthony'emu wcale nie było do śmiechu. Lubił postępować

według ułożonego programu i wpadał w złość, gdy nieprzewidziane okoliczności zmuszały

go do rezygnacji bądź zmiany planów.

Od najmłodszych lat wpajano mu przekonanie, że powinien zostać politykiem, jak

wszyscy mężczyźni z szeroko rozgałęzionego klanu Gawainów. Pędził beztroski żywot

otoczony luksusem, choć już dość wcześnie doszedł do wniosku, że by osiągnąć sukces,

należy do minimum zmniejszyć element ryzyka. Wyszkolona gwardia doradców kierowała

jego postępowaniem, nauką, a nawet doborem przyjaciół. Przez długi okres pozwalał, by

traktowano go jak bezwolną kukłę. Chciał w oczach ojca zasłużyć na miano dobrego i

kochającego syna.

Aż nadszedł dzień, gdy okazało się, że wszystko, w co wierzył, jest wierutnym

kłamstwem. Gdy usłyszał przypadkowo z ust własnej matki, że jest synem kogoś innego. W

tym dniu zniknął dawny, wymuskany Anthony Gawain. Narodził się buntownik.

Nie zdradził Gawainowi seniorowi swej tajemnicy, lecz doszedł do wniosku, że nie

musi dbać o zachowanie tradycji rodu. Polityczne „dziedzictwo” było czystą fikcją. Całym

zachowaniem podkreślał swą odrębność i niezależność.

Nosił czarną skórzaną kurtkę, był wyrzucany z renomowanych uczelni i

uniwersytetów, otaczał się kręgiem przedziwnie wyglądających przyjaciół. Gawain senior

znosił to z coraz mniejszą cierpliwością, aż w końcu machnął ręką i zaczął szukać następcy

wśród innych członków rodziny. Swe oczekiwania i nadzieje przeniósł na młodszego syna.

Anthony, uważany przez wszystkich za „czarną owcę”, nie przejmował się tą opinią i

dalej postępował według własnego widzimisię. Jednak z czasem rola wiecznego buntownika

poczęła blednąc i sprawiała mu coraz mniejszą satysfakcję. Czuł się po prostu znudzony.

Przyszło mu do głowy, że zamiast być przeciw wszystkim i wszystkiemu, powinien znaleźć

jakiś cel, z którym mógłby się identyfikować.

Wydanie książki stanowiłoby wyśmienity punkt wyjścia do nowego etapu kariery.

Jedyną przeszkodę stanowiła Nicole Hart. Może nie tyle przeszkodę, ile niewiadomą.

Anthony miał niejasne przeczucie, że będzie się musiał sporo natrudzić, by doprowadzić do

kolejnego spotkania. Tym razem postanowił grać w otwarte karty i poprosić ją o pomoc w

przygotowaniu publikacji. Zresztą, nie miał wielkiego wyboru: wydawnictwo postawiło

warunek, że nazwisko panny Hart musi pojawić się na okładce.

W głębi serca jednak przyznawał, że chciał ponownie zobaczyć Nicole z całkiem

innego powodu. W czasie wycieczki do Dallas odkrył nowe, nie znane mu oblicze ponętnej

terapeutki. Był zafascynowany jej delikatnością i... nieśmiałością.

ROZDZIAŁ 6

„Los Angeles Times”

Wiadomości ze świata rozrywki

Jak widać na zdjęciu, Anthony Gawain i Nicole Hart nie ograniczyli swych kontaktów

do krótkiej (choć gorącej) szermierki słownej w trakcie programu. Nie wiemy jednak, czy

spotkanie w Dallas miało charakter prywatny, czy pan Gawain chciał skorzystać z

profesjonalnej porady seksownej terapeutki. Na odpowiedź przyjdzie nam pewnie poczekać

do następnej emisji programu „The Anthony Gawain Show”.

- Domyślam się, że powiedziała „tak” - odezwał się Mark Bates. Artykuł w gazecie

był ozdobiony dużą fotografią przedstawiającą Anthony'ego i Nicole przed wejściem do

motelu.

Gawain siedział bez ruchu z wzrokiem utkwionym w podłodze. Na dźwięk słów

Marka drgnął, wyrwany z zamyślenia, i podniósł głowę.

- Co mówiłeś?

Mark wręczył mu gazetę.

- Nie miałem okazji porozmawiać z panną Hart na temat oferty wydawnictwa -

powiedział Anthony, spoglądając na zdjęcie. Z kwaśnym uśmiechem przeczytał treść

krótkiego artykułu. „Czy pan Gawain chciał skorzystać z profesjonalnej porady seksownej

terapeutki?” Dobra robota. Wiedział, że już wkrótce zaroi się od plotek na jego temat.

Rodzina Gawainów znów trafi na pierwsze strony gazet. Kuzyn uwikłany w proces o

ustalenie ojcostwa, Anthony przeżywający domniemane kłopoty z potencją... Już widział

surową twarz ojca zwołującego cały klan na zebranie „za zamkniętymi drzwiami”, aby ustalić

jednolitą taktykę wobec prasy. Anthony miał wystarczająco złą opinię i niewiele mu mogło

zaszkodzić, lecz kuzyn był w znacznie gorszej sytuacji. Żonaty senator ojcem dziecka

dziennikarki? To mogło wróżyć nawet koniec kariery.

- „Panną Hart?” - drwiącym tonem powtórzył Mark Bates. - Spędziłeś z nią noc w

motelu i nadal tytułujesz ją „panną Hart”? Najlepszy dowód, że mimo pozorów w głębi duszy

zachowałeś poglądy i styl postępowania stuprocentowego dziedzica dynastii Gawainów. Co

to znaczy: „nie miałem okazji porozmawiać na temat oferty wydawnictwa?” Czym byłeś

zajęty? - Mark skończył jeść omlet i odsunął pusty talerz. - Szczegóły - stwierdził sucho. -

Chcę znać szczegóły.

Anthony pociągnął solidny łyk gorącej kawy. Uśmiechnął się do siebie.

- Rozmawialiśmy - odparł, prostując się na krześle.

- Rozmawialiście? Gawain skinął głową.

- W takim razie mogę dziękować opatrzności, że nie chciałeś, abym ci towarzyszył -

stwierdził Mark.

- W przeciwieństwie do ciebie spędziłem szampański wieczór. Wybrałem się do nowo

otwartego klubu o nazwie „Miss 01ivia's Finishing School” i wiesz, co tam znalazłem? Grupę

pięknych, znakomitych dziewcząt tańczących w rytm nastrojowej muzyki. Lokal ma klasę,

nawet portier nosi białe rękawiczki.

Gawain milczał, lecz Bates nie zwracał uwagi na jego zachowanie.

- W przyległym pomieszczeniu mają niewielką salkę konferencyjną z centralą

telefoniczną i faksem - mówił dalej. - Słyszałem też, że dziewczęta dostają sute napiwki.

Każda z nich mogłaby kupić niejednego z gości odwiedzających przybytek panny 01ivii.

- Jak nazywa się to miejsce? - z roztargnieniem spytał Anthony. Ze stojącej w rogu

restauracji nieco staroświeckiej szafy grającej popłynęły dźwięki rzewnej melodii.

- Już ci mówiłem. Nie słuchałeś? „Miss 01ivia's Finishing School”. Jeśli zechcesz,

możemy wybrać się tam razem - zaproponował Mark. - Dziewczęta są niesłychanie uprzejme

wobec gości i naprawdę zachowują się niczym panienki z ekskluzywnej pensji. Nie ma mowy

o seksie. Spokój, miła atmosfera i nastrój dobrej zabawy.

- Brzmi to całkiem interesująco - stwierdził Anthony. Z namysłem potarł podbródek.

Mark rzucił w stronę swego rozmówcy zdziwione spojrzenie. Nigdy dotąd nie

planowali wspólnych wypadów „na dziewczynki”.

- Naprawdę masz ochotę tam się wybrać?

- Tak, choć w trochę innym charakterze. Chcę zebrać materiał do kolejnego programu.

- Mówisz serio? Anthony skinął głową.

- Interesuje mnie, jaki jest wpływ klubów typu „Miss 01ivia's Finishing School” na

edukację seksualną. Zauważyłem, że w ostatnich latach powstało wiele miejsc, gdzie

mężczyźni mogą w przeróżny sposób zaspokajać swe marzenia i fantazje erotyczne. W Dallas

jest tak zwany „Cabaret Royale”, zajmujący całą posiadłość z przyległym parkiem...

- Jeśli poważnie myślisz o przygotowaniach do programu, mogę już jutro zająć się

organizacją. Wiesz, kilka wywiadów z dziewczętami...

Gawain pominął milczeniem propozycję Marka. Spokojnie dopił kawę, po czym

powiedział:

- Chciałbym poznać opinię kilku kobiet w tej sprawie. Co naprawdę myślą o

bywalcach klubu... Czy są nimi zainteresowane, i tak dalej...

- Możemy iść za ciosem i stworzyć cykl programów pod wspólnym tytułem „Czego

oczekują mężczyźni?” - podsunął Mark.

- Niezły pomysł - zgodził się Anthony. - Spróbuj nad nim popracować.

- Smakowało panom? - spytała młoda kelnerka. Położyła rachunek na gazecie, po

czym zniknęła na zapleczu.

- Słuchałeś porannych wiadomości? - spytał Mark.

- Nie - mruknął niechętnie Anthony.

Mark uśmiechnął się w duchu. Z najnowszych doniesień wynikało, że skandal w

rodzinie Gawainów był już zażegnany. Dziennikarka, nie podając bliższych powodów swej

decyzji, wycofała pozew.

Mark ponownie zerknął na fotografię, na której Anthony opiekuńczym gestem

obejmował kibić Nicole.

- Kiedy masz zamiar z nią porozmawiać? - spytał. - Twój agent wciąż dzwoni i

domaga się podjęcia decyzji.

- Czekam na właściwą chwilę. Jak wiesz, panna Hart potrafi być bardzo uparta. Jeśli

dojdzie do wniosku, że nie jest zainteresowana tym pomysłem, trudno będzie ją przekonać,

aby zmieniła zdanie.

- Nie wierzę, by odrzuciła ofertę napisania książki.

- Mark pokręcił głową. Źle zrozumiał słowa Gawaina.

- Chodzi mi o coś innego - wyjaśnił Anthony.

- Obawiam się, że może nie zaakceptować osoby współautora. Naprawdę nie

zauważyłeś, iż podczas programu ze wszystkich sił usiłowała mi dokuczyć? Powinna poznać

mnie nieco bliżej, przekonać się, kim naprawdę jestem.

- Czy po kilku randkach zdecydujesz się przejść do właściwego tematu?

- To nie są „randki” - obruszył się Anthony.

- Spotykamy się, i tyle.

Wstał, zabrał ze stołu rachunek i gazetę, mruknął „do widzenia” i ruszył w kierunku

wyjścia. Na krótką chwilę przystanął przy kasie. Zawsze płacił gotówką, nie lubił kart

kredytowych, używanych powszechnie. Był zbyt niecierpliwy. Niestety, pomyślał kwaśno,

dalsze rozmowy z panną Hart wymagały dużej dozy cierpliwości.

W drodze na parking rozmyślał, co zrobić, by kolejne spotkanie nie zakończyło się

całkowitą klapą.

Miał zaproszenie na garden party organizowane w dawnej posiadłości jednego z

„królów Hollywoodu”, Jacka Warnera, obecnie zajmowanej przez potentata przemysłu

fonograficznego, Davida Geffena. Miła odmiana po obskurnym pokoju motelowym w Dallas.

Po namyśle doszedł jednak do wniosku, że pomysł z przyjęciem nie należał

najszczęśliwszych. Nie, do Nicole należało trafić inną drogą.

Spotkanie pod zegarem w Biltmore i krótka wycieczka do Muzeum Sztuki

Nowoczesnej? Zbyt pretensjonalne. A może raczej...

Uniósł głowę na dźwięk klaksonu. Blondynka w zielonym jaguarze XJS wesoło

pomachała w jego stronę. Anthony westchnął ciężko. To także była cena popularności. Nie

potrafił przywyknąć, że całkiem obce osoby traktują go jak dobrego znajomego. Uprzejmie

skinął głową, po czym zajął miejsce za kierownicą dżipa.

Nim włączył zapłon, zerknął jeszcze raz na gazetę leżącą na sąsiednim siedzeniu. Jego

uwagę przyciągnęło ogłoszenie zapowiadające występ w „Celebrity Theater” popularnego

komika młodego pokolenia, Jeny'ego Seinfelda. Programy Seinfelda cieszyły się dużą

popularnością, gdyż w swobodnej, humorystycznej formie wiele mówiły o kontaktach mię-

dzyludzkich.

Anthony sięgnął po telefon. Nim wyjechał na główną ulicę, miał już gotową

rezerwację. Pośpiesznie wystukał numer do Nicole.

Nikki siedziała na kanapie, uderzając długopisem w pusty arkusz papieru. Po kilku

minutach zmieniła pozycję, lecz w dalszym ciągu nie przychodziło jej do głowy nic

sensownego. Wstała, podeszła do lodówki i przez chwilę zastanawiała się, czy naprawdę jest

głodna. Uznała, że jednak nie, więc przeciągnęła się lekko, po czym wróciła do salonu i

ponownie usiadła nad kartką.

Praca nad scenariuszem wciąż tkwiła w martwym punkcie.

Nicole zmęczonym ruchem przetarła czoło. Pół dnia spędziła na planie filmowym.

Statystowała w roli kobiety przechodzącej przez skrzyżowanie.

Włączyła telewizor. Wolnymi krokami okrążyła pokój, odwróciła się, przyłożyła

dłonie do policzków, westchnęła i spojrzała na ekran. Pokręciła głową i wyłączyła odbiornik.

Zabrzęczał dzwonek telefonu.

Nicole podbiegła do aparatu. Nareszcie znalazła pretekst, by nie myśleć o pracy.

- Anthony? - powiedziała z zaskoczeniem.

- Chciałem cię przeprosić za nieudany wieczór - odezwał się mężczyzna.

Przeprosić? Dlaczego? Do tej pory była święcie przekonana, że wszystko poszło po

jego myśli. Prawdę powiedziawszy, nie potrafiła skupić się nad scenariuszem, gdyż wciąż

wspominała krótki pobyt w Dallas. Chociaż obawiała się rozmowy z Gawainem, miała cichą

nadzieję na powtórne spotkanie.

- Mógłbym wpaść do twojego biura - powiedział Anthony.

Jej biura? Och, nie! To niemożliwe! Nie miała biura. Nie praktykowała. Nie była

terapeutką.

- Nicole? Jesteś tam?

- Tak. Tak, oczywiście - rzuciła do słuchawki.

- Co myślisz o mojej propozycji? Propozycji? Chwileczkę. Zajęta własnymi myślami

nie słyszała, o czym mówił.

- Ja... to znaczy...

- Jeśli nie przepadasz za Seinfeldem, możemy iść gdzieś indziej. Czasem bywa

naprawdę zabawny.

- Seinfeld? O, tak... bardzo go lubię.

- Zatem mogę uważać, że jesteśmy umówieni?

Nie. Rozsądek podpowiadał jej, że powinna odmówić, lecz nie potrafiła. Poza tym,

Gawainowi należało się jakieś wyjaśnienie. Nie mogła przecież wciąż go oszukiwać.

- Nicole?

- Tak. Bardzo się cieszę. Będę czekać w domu - powiedziała jednym tchem.

Odwiesiła słuchawkę i mocno zacisnęła powieki. Była podekscytowana... i śmiertelnie

przerażona.

Dlaczego się zgodziła?

Tym razem nawet Rafe był niewinny.

Wmawiała sobie, że postąpiła zgodnie z głosem sumienia. Że chciała się spotkać z

Gawainem tylko po to, by zrzucić z siebie brzemię kłamstwa. Lot do Dallas i bilety na

koncert Brooksa kosztowały go niemało pieniędzy...

Dlaczego to robił?

Wciąż nie była pewna jego intencji. Nie potrafiła określić, czy zainteresowanie, jakie

jej okazywał, wynikało z chęci podreperowania naruszonej reputacji „wiecznego

buntownika”, czy z innych, bardziej osobistych przyczyn.

Co gorsza, w ich wzajemnych kontaktach wciąż przewijał się temat seksu. Boże, jak

dała się wciągnąć w tę historię?

Ż

ycie z wolna zaczynało przypominać scenariusz, nad którym pracowała.

Przycupnęła na brzegu kanapy i spojrzała na pustą kartkę.

Niestety, nie mogła przelać swych myśli na papier. Zbyt dużo było w nich szelestu

czarnej satyny, przyspieszonych oddechów, widoku silnych męskich dłoni pieszczących jej

nagie ciało... i jęków uniesienia.

Jak to się stało, że całkiem niewinna noc w motelu zmieniła rozsądną i opanowaną

dziewczynę w egzaltowaną licealistkę, wzdychającą do ekranowego idola? Z niesmakiem

odrzuciła długopis i zaczęła przetrząsać torebkę w poszukiwaniu kupionej rano paczki draże-

tek. Kiedyś przeczytała, że czekolada jest znakomitym remedium na stres.

- O czym myślisz? - spytał Anthony.

Przysunął się bliżej i obrzucił spojrzeniem profil dziewczyny oblany delikatną

księżycową poświatą.

Występ Seinfelda przeistoczył się w wyśmienitą zabawę z udziałem publiczności.

Aktor obrazowo przedstawiał różnicę w reakcji kobiet i mężczyzn na określone sytuacje.

Wiele celnych dowcipów pochodziło „wprost z życia”.

Po skończonym występie poszli na skromną, Jęcz pożywną kolację. Odwiedzili bar

sieci „In - N - Ou$” i zamówili dwa duże cheeseburgery.

Anthony zaproponował, by pojechali do Malibu i przeszli się brzegiem oceanu. Nicole

uznała to za dobry pomysł. Doszła do przekonania, że musi zyskać nieco czasu, nim zbierze

się na odwagę i wyzna, kim jest naprawdę.

Niestety, złośliwy los uparcie krzyżował jej plany. Gawain podciągnął rękawy

marynarki, rozluźnił krawat i zrolował nogawki spodni. Nakłonił dziewczynę, by zdjęła buty i

boso weszła do wody. Chłodne fale obmywały im stopy.

Wiatr wiejący w stronę lądu targał puszyste włosy Nicole. Powróciły marzenia o nocy

spędzonej w ramionach idącego obok mężczyzny. Słony zapach morza i delikatny szum wody

potęgowały urok chwili.

- Ja... hm... wspominałam naszą wyprawę do Dallas - powiedziała niezbyt pewnym

głosem.

- O, tak. To była prawdziwa klęska. Mam nadzieję, że zdołałaś mi już wybaczyć.

- No... Na mgłę nic nie można poradzić... - odparła. Słowa przychodziły jej z dużym

trudem. Czuła w głowie zamęt. Muskularna sylwetka Gawaina odcinała się na tle

gwiaździstego nieba. Dotyk męskich palców parzył dłoń dziewczyny. Z całej postaci

Anthony'ego emanowała niezwykła siła, zabarwiona głębokim uczuciem. Nicole

przypomniała sobie zmysłową scenę z filmu Freda Zinnemana i parę kochanków splecionych

w miłosnym uścisku na piaszczystej plaży...

- Mogę cię zapewnić, że wbrew obiegowym poglądom nie leży w moim zwyczaju

zapraszanie kobiet do motelu, pod którym czyha tłum żądnych sensacji dziennikarzy.

Złożył lekki pocałunek na jej ustach.

- Przynajmniej podczas pierwszej randki - dodał.

- Naprawdę? - spytała szeptem Nicole. Bezskutecznie usiłowała opanować drżenie

głosu. - A podczas której?

- Nie stosuję utartych reguł - odparł Anthony. Musnął wargami jej ucho. - Wszystko

zależy od kobiety.

Przyłożył palec do jej policzka.

- Czy mogę cię o coś zapytać? Skinęła głową.

- Nie znam twoich zasad postępowania, ale... - przerwał. - Czy lubisz się całować?

- To zależy od mężczyzny - odparła bez chwili zastanowienia.

- Chyba znaleźliśmy właściwy temat. - Zbliżył usta do jej twarzy.

Nicole rozchyliła wargi. Sen stał się rzeczywistością. Chciwie chłonęła smak

pocałunku. Gawain nie miał w sobie nic z wymuskanego księcia z baśni o Kopciuszku. Był

twardym, nieco szorstkim rycerzem, zahartowanym w bojach przeciw całemu światu. Wsunął

dłonie we włosy dziewczyny. Przez chwilę trwali bez ruchu.

Nicole usiłowała zachować resztkę rozsądku. Złamała czar rzucony przez Gawaina i

uwolniła się z jego objęć.

- Nie. To nie tak. Nawet cię nie znam. Anthony złożył delikatny pocałunek na jej

dłoni.

- Mam pomysł, w jaki sposób możemy poznać się bliżej.

Nicole zachichotała nerwowo.

- Nie wątpię - powiedziała.

- Mówię zupełnie poważnie. Chcę cię prosić o pomoc. Mam zamiar napisać książkę.

- Książkę?

Ze zdumieniem zamrugała powiekami.

- Jaką książkę? - spytała podejrzliwie i cofnęła rękę.

- Zbiór przemyśleń pod roboczym tytułem: „Czego naprawdę oczekują kobiety?”.

- Och!

- Skorzystam z doświadczeń zdobytych podczas programu, lecz chciałbym także

zasięgnąć fachowej opinii terapeutki.

Pocałował ją w czubek nosa.

Nadeszła właściwa chwila, by poznał całą prawdę.

Nagle spłynęło na nią olśnienie. Gawain wcale nie szukał jej towarzystwa.

Potrzebował jedynie kogoś, kto mógłby uwierzytelnić jego pisarskie ambicje. Zamiast od razu

przejść do sedna sprawy, wolał kluczyć, czarować, mamić. Niewiele brakowało, a zdołałby ją

usidlić.

Nie, stanowczo pomyślała Nicole. Jeszcze nie pora na zwierzenia. Niech nadal uważa,

ż

e ma do czynienia z terapeutką. To mu dobrze zrobi.

- Myślę, że najwyższy czas, bym wróciła do domu - powiedziała. - Odwieziesz mnie?

Gwałtownie ruszyła przez plażę. Zniknął gdzieś romantyczny urok wieczoru, choć fale

oceanu nadal połyskiwały w srebrzystym blasku księżyca.

Anthony po kilku krokach dogonił odchodzącą dziewczynę.

- Nicole, zaczekaj - zawołał, chwytając ją za rękę.

- Rozumiem, że nie chcesz mi pomóc w pracy nad książką.

- Mylisz się. Uważam to za znakomity pomysł. Ze zdumieniem słuchała własnych

słów. Miała jedynie nadzieję, że nie przyjdzie jej zbyt szybko odpokutować za to kłamstwo.

Rafe zjawił się następnego ranka, żeby pokazać jej projekty kostiumów

przygotowanych na zlecenie miejskiego teatru. Przy okazji przyniósł kilka listów.

- No i co? - spytał.

Włączył telewizor i usiadł na kanapie.

- Prowadzisz bogatą korespondencję - zauważył. Nicole spojrzała na trzymane w dłoni

koperty.

- Rachunek od Nordstroma, biuletyn Towarzystwa Literackiego i pocztówka od matki

- wyliczyła głośno.

Przebiegła wzrokiem pismo.

- Kowboj mamy zdobył pierwsze miejsce w ujeżdżaniu mustangów.

- Jak prysznic? - spytał Rafe. - Działa?

Na ekranie telewizora ukazała się czołówka serialu „The Bold and the Beautiful”. Był

to ulubiony film Contraresa, ponieważ główny wątek rozgrywał się w świecie mody.

- Bez zarzutu - odpowiedziała Nicole. - Udowodniłeś, że jesteś znakomitym

hydraulikiem.

Usiadła obok.

- Brooke jest w ciąży - poinformował ją Rafe. Miał na myśli bohaterkę serialu. - Jak

myślisz, kto może być ojcem? Erie czy Ridge?

Ridge Forrester nieco przypominał Gawaina. Zdaniem Nicole, nie nadawał się na

głowę rodziny.

- Erie - odpowiedziała z przekonaniem.

- W najbliższej przyszłości czeka ją wyjazd do Paryża. Będzie asystować przy

projektowaniu nowej kolekcji - mówił Rafe. - Praca z Forresterem może pogłębić ich

związek.

Nicole zastanowiła się nad jego słowami. W najbliższą niedzielę miała się spotkać z

Gawainem, by podczas pikniku na plaży przedyskutować plan pracy nad książką. Czy w

takim przypadku również należało oczekiwać „pogłębienia związku?”

Podczas przerwy na reklamy Rafe oderwał wzrok od ekranu i spojrzał na siedzącą

obok dziewczynę.

- Ostatni raz widzieliśmy się w przeddzień twojej wycieczki do Teksasu. Opowiadaj,

co było dalej.

- Skąd wiesz? - Zrobiła podejrzliwą minę. - Zataiłeś przede mną, że koncert jest w

Dallas, prawda? Przez cały czas świetnie się bawiłeś.

- Nic nie wiedziałem. Zacisnęła pięści.

- Naprawdę. Domyśliłem się, co zaszło, gdy zobaczyłem wasze zdjęcie w „Los

Angeles Times”.

- Nie przypominaj mi o tym - jęknęła Nicole. Sięgnęła po teczkę z projektami.

- Który kostium sprawia ci najwięcej kłopotu? - spytała.

- Ten - odparł Rafe. Wskazał na jeden z rysunków. - Co myślisz o proporcjach?

Dziewczyna przez chwilę przyglądała się szkicowi.

- Według mnie wszystko jest w najlepszym porządku. Do czego masz zastrzeżenia?

- Do niczego. Obawiam się, że aktorka, która ma go nosić... Wiesz, jakie są gwiazdy.

Lubią kaprysić.

- Nie widzę najmniejszego powodu, by mogła go odrzucić.

Wsunęła rysunek do teczki. Właśnie skończyły się reklamy. Resztę filmu obejrzeli w

milczeniu.

Gdy odcinek dobiegł końca, Rafe wyłączył telewizor i wygodniej usadowił się na

kanapie.

- A teraz opowiedz mi o wszystkim. Ze szczegółami. Jak wam poszło w Dallas?

- Rafe!

- Uległaś Gawainowi? - Contreras uwielbiał smakowite plotki. Bez żenady opowiadał

Nicole o własnych podbojach. Zdążyła się już do tego przyzwyczaić.

- Nie - odpowiedziała krótko.

- Oczywiście - potwierdził znaczącym tonem.

- Możesz mi wierzyć! - zawołała. - Anthony jest... po prostu... znajomym. Może

przyjacielem.

- Oczywiście - powtórzył Rafe. - Usiłujesz mi wmówić, że facet wydał kupę forsy na

bilety, lot samolotem i wynajętą limuzynę wyłącznie po to, byście mogli się zaprzyjaźnić. A

teraz gdzieś siedzi i gryzie palce.

- Rafe, bądź rozsądny. Nie jestem w jego typie.

- Nawet się nie rozebrał?

- No... W pewnym sensie...

- Wreszcie coś konkretnego.

- Nieprawda. Nic z tych rzeczy. Ja się nie rozebrałam. Spaliśmy w jednym łóżku, lecz

z dala od siebie. Mgła uniemożliwiła nam powrót do Los Angeles. To wszystko.

- Skoro tak twierdzisz - mruknął z kpiącym uśmiechem. - Kiedy następne spotkanie?

- W niedzielę.

- Co zaplanowaliście tym razem? Rejs jachtem czy może wycieczkę balonem?

- Coś o wiele prostszego. Piknik na plaży.

- Pomysł całkowicie wyprany z romantyzmu - powiedział z przekorą.

- Rafe!

- Słucham? - Zrobił niewinną minę.

- Przestań mi dokuczać.

- Uważasz, że moje uwagi mogą zniszczyć niewinną przyjaźń?

- To jest niewinna przyjaźń - powiedziała stanowczo. - Anthony poprosił mnie o

pomoc w prący nad książką. Wyraziłam zgodę. Ot, cała tajemnica.

- Dowiedział się, że piszesz scenariusz? Nicole pokręciła głową.

- Nie?

- Nie. Książka ma być rozwinięciem tematu poruszonego w programie, w którym

występowałam, i mówić o współczesnych kobietach.

- Więc w dalszym ciągu grasz rolę terapeutki? - Na smagłej twarzy Contrerasa pojawił

się szeroki uśmiech.

- Coś w tym rodzaju.

- Szalona z ciebie dziewczyna - z uznaniem stwierdził Rafe. - Naprawdę szalona.

Nicole potrząsnęła głową. Wyraz zachwytu w oczach młodego mężczyzny świadczył,

ż

e naprawdę wplątała się w niezłe kłopoty.

Nicole westchnęła ciężko. Niełatwo było jej ubrać myśli w odpowiednie słowa.

- Dobrze, spróbuję - powiedziała po chwili. - Współczesne kobiety wiedzą, że

prawdziwy mężczyzna to ten, któremu mogą zaufać i który nie zniknie z ich życia pod byle

jakim pretekstem. Tak zwane męskie przywileje utraciły rację bytu w dzisiejszym świecie.

- A mówiąc normalnym językiem? - nie ustępował Gawain.

Nicole zdawała sobie sprawę, że powinna choć na krótko zapomnieć o własnych

doświadczeniach. O ojcu, który porzucił rodzinę, o matce bezskutecznie poszukującej

szczęścia... Zbyt ciężko przychodziło jej tłumić żal nagromadzony całymi latami. Wzięła

głęboki oddech.

- Prawdziwy mężczyzna nie mówi „ tak”, gdy myśli „nie” - oświadczyła.

- Rozumiem... - z namysłem odparł Anthony. Spojrzał w notatnik. - Co myślisz o

mężczyznach obdarzonych zniewalającym urokiem?

- Nie bardzo wiem, o co ci chodzi - odpowiedziała. Usiłowała zapanować nad

drżeniem głosu. Do diabła, przecież prawdziwa terapeutka nie może się czerwienić przy

takich pytaniach! Nawet jeśli są zadawane przez mężczyznę obdarzonego zniewalającym

urokiem.

Anthony zmiął w dłoni papierowy kubek, po czym precyzyjnym rzutem umieścił go w

koszu oddalonym o kilka metrów.

- Jest wielu mężczyzn posiadających przymioty podnoszące ich wartość w oczach

kobiet - wyjaśnił. - Inteligencja, pomysłowość... Bóg wie, co jeszcze. Uroda nie jest

najważniejsza.

Nicole spojrzała na niego z niechęcią. Nie potrafiła zrozumieć, dlaczego kobiety są

oceniane wyłącznie na podstawie wyglądu, zaś o wartości mężczyzny mogą decydować

całkiem inne względy.

Określenie „zmysłowa” lub „pełna seksu” było stosowane tylko wówczas, gdy kobieta

miała nienaganną sylwetkę i odpowiadała wszelkim kryteriom urody. Mężczyzna mógł być

gruby lub chudy, fajtłapowaty lub okrutny, lecz jeśli miał talent, pieniądze lub władzę, to bez

ograniczeń korzystał z uroków życia. Gdy miał te wszystkie trzy atuty, stawał się równy

bogom.

- To tylko życzenia, które nie mają nic wspólnego z rzeczywistością - powiedziała

uszczypliwym tonem.

- Naprawdę tak sądzisz? - zdziwił się Anthony. Oparł się wygodniej na łokciu. - Więc

w jaki sposób mi wytłumaczysz, że bardzo często można zobaczyć piękną kobietę u boku

niezbyt urodziwego mężczyzny?

Nicole usiłowała odnaleźć w zakamarkach pamięci wszystko, co kiedyś przeczytała

bądź usłyszała na ten temat. Wróciła myślami do dyskusji w studiu telewizyjnym.

- Wyjaśnienie jest proste - powiedziała po chwili. - Jeśli kobieta czuje się niezbyt

pewnie, instynktownie szuka kogoś, kto mógłby jej zapewnić bezpieczeństwo i stabilizację.

Aby zatuszować prawdziwe powody swego postępowania, wybiera mniej atrakcyjnego męż-

czyznę, który jest tak uszczęśliwiony, że nie zadaje kłopotliwych pytań.

- Uf... - westchnął Gawain. - Nie masz o nas zbyt wysokiego mniemania.

- Co z następnym punktem? - spytała Nicole. Była zadowolona, że tak łatwo poradziła

sobie z odpowiedzią.

- Dobrnęliśmy niemal do końca - oświadczył. - Przynajmniej na razie. Jestem tylko

ciekaw, dlaczego większość kobiet nie lubi futbolu.

- Tak zwane męskie sporty mają wyraźny związek z hormonami. Zauważ, że

większość meczy rozgrywana jest wczesną jesienią, gdy poziom testosteronu osiąga

najwyższą wartość. - Nie mogła sobie przypomnieć, skąd zaczerpnęła tę informację, lecz

Gawain ze zrozumieniem pokiwał głową i z trzaskiem zamknął notes.

- To by było tyle - powiedział.

- Naprawdę?

- Daj spokój, Nikki. Oboje doskonale zdajemy sobie sprawę, że w ten sposób nie

dojdziemy do niczego. Dlaczego wciąż widzisz we mnie przeciwnika? Spróbuj się nieco

odprężyć, spróbuj pomyśleć, że wspólnie pracujemy nad książką.

- Skąd wziąłeś pomysł, by zacząć pisać?

- Nasza dyskusja podczas programu wywołała szeroki oddźwięk wśród telewidzów.

Dyrektorzy jednego z wydawnictw doszli do wniosku, że warto iść za ciosem i rozszerzyć

ogólną wiedzę na ten temat. Jest wiele pytań, które, jak dotąd, pozostają bez jednoznacznej

odpowiedzi.

Przez dłuższą chwilę Nicole w zamyśleniu pocierała dłońmi o uda. Gdy zaczęła

mówić, jej słowa nie miały w sobie nic z beznamiętnej wypowiedzi eksperta. Przeciwnie,

płynęły prosto z serca.

- Moim zdaniem, każda kobieta po prostu pragnie być kochana.

- Co przez to rozumiesz? - z zainteresowaniem spytał Anthony.

- Kochana w pełnym znaczeniu tego słowa. Kochana przez kogoś, kto umiałby

zaspokoić jej potrzeby emocjonalne i fizyczne. Mówiąc najprościej, oczekuje szacunku.

Szacunku wobec siebie i swoich problemów.

Mówiła z coraz większym zapałem.

- Stosunki męsko - damskie nie mogą zależeć wyłącznie od humorów jednej strony.

Powinny być oparte na wzajemnym zrozumieniu i szczerości. Mężczyźni zbyt często unikają

mówienia prawdy, a kobiety nie lubią być okłamywane. Niestety, uczciwy mężczyzna to

prawdziwa rzadkość w dzisiejszym świecie - dokończyła z goryczą.

- Już dawno zauważyłem, że usiłujesz zerwać z tradycyjnym wizerunkiem kobiety -

wtrącił Gawain. Chciał skierować rozmowę na nieco inny temat.

- Masz rację. Myślę, że większość z nas czuje się zmęczona ciągłymi pouczeniami. Od

dziecka słyszymy, że tylko uległa, cicha i troskliwa kobieta może liczyć na akceptację ze

strony mężczyzn. Spójrz na „porady sercowe” w rozmaitych czasopismach! - zawołała. -

„Jeśli czujesz, że twój chłopak obojętnieje, pozwól mu wygrać partię tenisa!” Dlaczego nikt

nie potrafi zrozumieć, że takie postępowanie uwłacza obu stronom? A zasadniczy problem

tkwi w tym, iż kobiety nie chcą ujawnić swych marzeń, aby nie przestraszyć „twardych i

odważnych” mężczyzn.

Anthony z ciekawością spoglądał na dziewczynę. Był zdumiony zawziętością, jaka

pobrzmiewała w jej głosie.

- Dlaczego nie powiesz mi wprost, czego oczekujesz? - zapytał cierpko.

- Nie kpij. Jeśli masz zamiar napisać rzetelną książkę, musisz wziąć pod uwagę fakt,

ż

e oczekiwania większości kobiet pozostają jedynie w sferze fantazji. Podstawowe pytanie

brzmi: dlaczego boimy się głośno mówić o swych potrzebach? Z jakiego powodu mamy

głęboko zakorzenione przekonanie, że silna i zdecydowana kobieta odstrasza mężczyzn i jest

skazana na samotność?

- Musisz jednak przyznać, że czegoś się nauczyłem w ciągu kilku ostatnich spotkań -

wtrącił Gawain. - Wbiło mi się w pamięć, że uwielbiasz czekoladę.

Z szelmowską miną sięgnął do koszyka i wyjął białe kartonowe pudełko przewiązane

złocistą wstążką.

- Co to takiego? - spytała Nicole.

- Słodycze od Hemingera, przygotowane według tradycyjnej receptury. Nadzienie

zmieszano w miedzianym naczyniu i wyrobiono na marmurowym stole.

- Usiłujesz mnie przekupić?

Zsunęła wstążkę i uniosła pokrywkę. Poczuła oszałamiający zapach wyśmienitej

czekolady.

- Coś w tym rodzaju.

- Szampan i czekolada. - Nicole zanurzyła dłoń w pudełku. - Próbowałeś już kiedyś

tego sposobu?

Słodycze smakowały wybornie.

- Nigdy dotąd nie miałem do czynienia z kobietą twego pokroju - zapewnił ją

Anthony.

Nicole spojrzała mu prosto w oczy. Po chwili opuściła wzrok.

- Jak to się dzieje, że mimo wszystko nie potrafię ci uwierzyć?

- Nie wiem. Myślałem, że zostaniemy dobrymi przyjaciółmi. Chciałem cię przekonać,

ż

e w gruncie rzeczy jestem całkiem porządnym facetem, choć po naszym pierwszym

spotkaniu przed kamerami miałem nieuzasadnione poczucie winy. Dałaś mi niezły wycisk.

- Nie zgrywaj się. - Wybuchnęła śmiechem na widok przesadnie zbolałej miny

Gawaina, lecz po chwili ze wstydem pochyliła głowę.

- Ślicznie się rumienisz - zauważył. - Myślałem, że osoby zajmujące się sprawami

seksu potrafią bez emocji mówić o swym zawodzie.

- Wcale się nie zarumieniłam - skłamała. Anthony ujął jej dłoń.

- Chodź. Przejdziemy się po plaży. Chcę ci coś zaproponować.

- Już teraz? - spytała z przekorą w głosie. - Nie przypuszczałam, że tak prędko

przejdziesz do sedna sprawy. A może robisz to tylko dla jaj? - Zbyt późno ugryzła się w

język.

- Panno Hart! - zawołał z oburzeniem Gawain.

- Ślicznie się rumienisz - powiedziała z przekąsem - choć przypuszczałam, że w twoim

zawodzie podobne wyrażenia są na porządku dziennym.

- Punkt dla ciebie, Nikki. - Mocne, białe zęby Anthony'ego błysnęły w olśniewającym

uśmiechu. Pociągnął dziewczynę za rękę. Ruszyli brzegiem morza.

Nicole zatrzymała się, by podnieść z piasku piękną, kolorową muszlę.

Anthony zapomniał o książce. Z zachwytem spoglądał na stojącą obok dziewczynę.

Czuł, że łączy ich dziwna, trudna do określenia więź.

Nicole co chwila zaskakiwała go swoim zachowaniem. Raz była nieśmiała, raz

agresywna i nie przebierająca w słowach. W motelu spała w ubraniu, lecz podczas programu

telewizyjnego emanowała zmysłowością. Na pewno nie należała do przeciętnych kobiet.

Miała dużą inteligencję, poczucie humoru... i skrywała jakąś tajemnicę.

Co próbowała osiągnąć? Z jakich pobudek zdecydowała się przyjąć zaproszenie do

udziału w dyskusji obserwowanej przez tak liczną widownię? Niektórzy z uczestników

programu traktowali występ przed kamerami wyłącznie jako dodatkowy punkt do własnej

kariery.

Czyżby Nicole Hart także należała do tej grupy?

Gawain z namysłem pokręcił głową. Znał kilku lekarzy i terapeutów, którzy cieszyli

się dużą popularnością dzięki częstym występom w radiu i telewizji. Dobrym przykładem na

potwierdzenie tej teorii była doktor Ruth. Jej pogadanki na temat seksu przypominały raczej

starannie wyreżyserowany show niż suchy wykład specjalisty.

Nicole była znakomicie przygotowana do występu. Prawdę mówiąc, już na samym

początku dyskusji przejęła inicjatywę i przeszła do gwałtownego ataku. Co zamierzała przez

to osiągnąć? Czy zależało jej na ustaleniu prawdy, czy kontrowersyjnym zachowaniem

chciała po prostu zwrócić na siebie uwagę?

A może...

A może była to część intrygi skierowanej przeciw niemu?

Gawain zmęczonym ruchem potarł czoło. Czy naprawdę mógł Uczyć na sympatię

dziewczyny? Wciąż nie miał pewności, jak będzie wyglądała dalsza praca nad książką. Jeśli

Nicole myślała wyłącznie o karierze, publikacja sygnowana jej nazwiskiem stanowiła zna-

komitą okazję do zdobycia popularności.

A jeśli chodziło o coś innego?

Już dawno powinien powiedzieć jej całą prawdę. Im dłużej zwlekał, tym więcej

kłopotów zbierało się nad jego głową.

Mimo to nie umiał zdobyć się na szczerą rozmowę. Jeszcze nie teraz.

Fascynowała go osobowość dziewczyny. Bywały chwile, że miał ochotę wyznać jej

wszystkie tajemnice, przyznać się do głęboko skrywanych słabości.

Lecz najpierw chciał zyskać pewność, że Nicole Hart dostrzega w nim mężczyznę, a

nie tylko postać z telewizyjnego ekranu.

Dziewczyna wsunęła muszlę do kieszeni i zwróciła twarz w jego stronę.

- Czekam... - powiedziała.

- Na co?

- Już zdążyłeś zapomnieć? Na propozycję.

- Aaa... prawda. Miałem zamiar cię prosić, abyś przeprowadziła kilka badań.

- Badań?

W pobliżu przebiegł psiak goniący za plastikowym „latającym talerzem”.

- No... testów pozwalających ustalić, o czym naprawdę marzą współczesne kobiety.

Chciałbym poznać prawdziwą przyczynę wielu konfliktów i nieporozumień.

Nicole nie odpowiedziała. Pies wrócił do swojego pana, niosąc w pysku schwytaną

zabawkę.

- Co uważasz za najważniejszy etap pracy? - odezwała się. - W jaki sposób dobrać

pytania?

- Do tej pory nie zastanawiałem się nad szczegółami - odparł Anthony. - Czy ma to

jakieś znaczenie?

- Oczywiście. Zdarza się, że niewłaściwie postawione pytanie sugeruje określoną

odpowiedź. Wyniki testu ulegają zafałszowaniu.

- Naprawdę?

- Naprawdę. Poza tym, należy pamiętać o zagwarantowaniu rozmówcom pełnej

anonimowości. Tylko wówczas można liczyć na szczerość wypowiedzi. Sondaże prowadzone

na łamach czasopism polegają na przesłaniu do redakcji wypełnionej ankiety. To najprostsza i

najskuteczniejsza metoda zaznajomienia się z tak zwaną opinią publiczną.

Umilkła na chwilę.

- Chyba że planujesz osobisty kontakt z każdą osobą biorącą udział w sondażu. To

byłoby raczej trudne i czasochłonne. A propos, do tej pory nie wyjaśniłeś mi powodów swego

zainteresowania tym tematem. Czy zasięgnąłeś opinii wydawców? Jesteś przekonany, że

książka będzie się sprzedawać? I... czy naprawdę masz zamiar ją napisać? - spytała podej-

rzliwie.

- Oczywiście.

- Dobrze, powróćmy zatem do ankiety. Który z problemów budzi twoje szczególne

zainteresowanie?

- Więź seksualna - odparł bez zastanowienia. - Chciałbym wiedzieć, czy ma jakieś

znaczenie w życiu współczesnych kobiet, czy jest jedynie mitem wymyślonym na użytek

mężczyzn.

- Mógłbyś wyjaśnić to nieco dokładniej?

- Proszę bardzo. Z twoich wcześniejszych wypowiedzi wynikało, że przy wyborze

partnera kobiety kierują się rozsądkiem, zamiast instynktem. Ile czasu zajmuje im zdobycie

przekonania, że dany mężczyzna jest wart zachodu? Jakie wartości mają zasadniczy wpływ na

podjęcie decyzji o małżeństwie?

Pomyślał o własnej matce i zadał następne pytanie:

- Czy współczesna kobieta potrafi zdobyć się na odrobinę szczerości wobec siebie

samej?

- Widzę, że jednak poświęciłeś nieco czasu na przeanalizowanie tego problemu. -

Nicole z uznaniem pokiwała głową. - Poruszyłeś kilka istotnych kwestii, które wymagają

szerszego omówienia. Jestem przekonana, że będziesz zaskoczony niektórymi odpowie-

dziami...

- Może zaczniemy od ciebie? - wtrącił.

- Ode mnie?

- Właśnie. Czy więź seksualna ma dla ciebie jakieś znaczenie?

Nicole głośno przełknęła ślinę.

- Ja... myślę... to znaczy... tak. Uważam, że pełni bardzo ważną funkcję.

Anthony otoczył ramieniem kibić dziewczyny.

- Jaka jesteś naprawdę, Nikki? - spytał półgłosem. - Czy zawsze kierujesz się zimnym

wyrachowaniem? Czy nigdy nie zdarzyło ci się stracić kontroli nad emocjami?

Wsunął dłoń do jej kieszeni i wyjął kolorową muszlę.

- Czy jesteś pięknym opakowaniem pozbawionym wewnętrznego życia? - Uniósł

połyskujący przedmiot. - Czy może masz ów wewnętrzny żar, zdolny rozbudzić namiętność

każdego mężczyzny?

Objął ją mocniej.

- O, nie... Nie dam się na to nabrać, kochasiu - odpowiedziała wesoło, choć jej śmiech

brzmiał nieco fałszywie. Tanecznym krokiem wysunęła się z objęć Gawaina. - Mogę ci

pomóc, lecz nie mam ochoty stać się obiektem badań.

Pobiegła w stronę pozostawionego przy kocu koszyka z wiktuałami.

Anthony dogonił ją, lecz nie domagał się odpowiedzi. W zamian postawił następne

pytanie:

- Z jakiego powodu uważasz, że kobiety zmieniły swe postępowanie, a mężczyźni

pozostali tradycjonalistami?

Bose stopy Nicole rozchlapywały płytką wodę na skraju plaży.

- Nie ma w tym żadnej tajemnicy! - zawołała. - Mężczyźni nie potrafią się zmienić.

Zawsze będą uwielbiać komiksy, stare komedie i majsterkowanie. Nie widzą potrzeby, by

odrzucić tradycyjny sposób myślenia. - Wiesz - dodała po chwili - w latach osiemdziesiątych

mówiło się o .gwałtownym spadku męskiej populacji. Większość tych historyjek wymyślono

po prostu po to, by wzbudzić niepokój wśród kobiet. Lepszy tradycjonalista niż żaden...

- A jeśli w pobliżu pojawi się tak miły facet jak ja?

- Ty? Miły? - Nicole parsknęła śmiechem. Anthony zrobił przesadnie obrażoną minę.

- Oczywiście, że jestem miły. Nawet kupiłem ci czekoladki.

- Zrobiłeś to w ściśle określonym celu - odpowie - ' działa. - Chciałeś skłonić mnie do

pomocy w przygotowaniu książki.

Usiadła na kocu i wystawiła twarz do słońca.

- Czy to znaczy, że zgadzasz się na współpracę? - nie ustępował Anthony.

Nicole zbyła milczeniem jego pytanie. Wsunęła do ust czekoladkę wypełnioną

pokruszonymi orzechami i przybrała minę wyrażającą głębokie zamyślenie.

Gawain miał ochotę chwycić dziewczynę w ramiona i obsypać ją gorącymi

pocałunkami. Jednak przede wszystkim chciał do końca wysłuchać tego, co miała do

powiedzenia.

Po raz pierwszy zdarzyło mu się przebywać z kobietą, która bez cienia obawy

wyrażała swoją opinię. Na ogół musiał wysłuchiwać bezmyślnych potakiwań lub gładkich

frazesów. Taka była cena popularności.

Nicole spokojnie sięgnęła po następną czekoladkę. Anthony nie spuszczał wzroku z jej

kształtnych ust, jakby wprost stworzonych do całowania. Całkowicie poddał się urokowi

dziewczyny i w głębi duszy pragnął choć przez jeden dzień mieć ją tylko dla siebie. Szeptać

czułe słowa do jej ucha...

- O czym myślisz?

Niespodziewane pytanie podziałało niczym kubeł zimnej wody na jego rozpaloną

głowę.

- Ja... Właśnie zastanawiałem się, czy znalazłaś już sposób na opracowanie sondażu, o

którym przed chwilą rozmawialiśmy.

- Jeszcze nie powiedziałam, że ci pomogę - przypomniała z lekkim uśmiechem.

- A... byłem pewny, że się zgodzisz - odparł z wyraźnym roztargnieniem, gdyż

myślami był nadal gdzie indziej.

- Naprawdę? - spytała. Wsunęła stopy w sandały i cierpliwie oczekiwała na dalsze

słowa mężczyzny.

- Tak - z wolna odpowiedział Gawain. - Wiedziałem, że nie odmówisz. Jesteś przecież

terapeutką.

- A co to ma do rzeczy?

- Wyniki badań będziesz mogła wykorzystać w dalszej pracy. Chyba nie masz zamiaru

zrezygnować z poszerzenia swej wiedzy jedynie dlatego, że w mojej obecności odczuwasz

lekkie podniecenie?

- Nic podobnego!

Anthony obserwował ją w milczeniu.

- Jestem całkowicie spokojna - oświadczyła Nicole, choć z trudem panowała nad

drżeniem głosu. Mężczyzna pochylił się w jej stronę.

- Nawet teraz? - spytał szeptem. - Potrafisz zachować spokój, gdy jestem tuż przy

tobie?

Chciała coś odpowiedzieć, lecz zamknął jej usta pocałunkiem. Po chwili uniósł głowę.

- Co czujesz? - spytał.

Cichy pomruk zadowolenia wyrwał się z piersi Nicole.

Anthony przycisnął ją do ziemi ciężarem swego ciała. Krew pulsowała mu w

skroniach. Czuł, że zalewa go fala namiętności...

Nagle odsunął się i ciężko dysząc, wsparł dłonie na kocu.

- Co się stało? - spytała Nicole.

- Miałaś rację. To ja nie potrafię zachować spokoju.

ROZDZIAŁ 8

- Bądź realistą, Rafe. Jesteś znakomitym graczem, lecz tym razem na pewno nie dasz

rady.

- Wiara czyni cuda - odparł z uśmiechem Contreras. Pochylił się nad stołem.

- Daj spokój. Przy takim ustawieniu nawet Willie Mosconi miałby poważne kłopoty.

- Chcesz się założyć?

Obrzucił uważnym spojrzeniem kolorowe bile rozsypane na pokrytej zielonym

suknem powierzchni stołu. Nie przejmował się wątpliwościami swej towarzyszki.

- Proszę bardzo - powiedziała Nicole. Wyjęła z kieszeni zmiętoszony banknot

jednodolarowy.

Bawiła się znakomicie. W głębi duszy dziękowała Rafaelowi, że zabrał ją do

„Hollywood Athletic Club”, gdzie za dwanaście dolarów na godzinę można było wybrać

jeden z czterdziestu dwóch stołów bilardowych.

Poza miejscem godziwej rozrywki klub stanowił ulubiony punkt spotkań gwiazd i

gwiazdeczek Hollywood. Przychodziło tu także wiele osób, które dopiero marzyły o zrobieniu

prawdziwej kariery i chciały się pokazać w tłumie znanych twarzy.

Rafe nie należał do nowicjuszy. Bez większego kłopotu znalazł wolne miejsce na

parkingu, wprowadził Nicole do zatłoczonego budynku i starannie wybrał kij bilardowy.

Mówił coś o miarach i wagach giętkości nadgarstków oraz prawidłowym ułożeniu palców. Z

jego słów przebijała ufność we własne umiejętności.

Jak dotąd, zapłacili trzy dolary za piwo i przy jednym ze stołów zobaczyli

popularnego aktora, bohatera wielu filmów przygodowych i sensacyjnych. „Hollywood

Athletic Club” miał nowoczesne, jasno oświetlone wnętrze. Jeśli ktoś chciał poznać

prawdziwą atmosferę klubu bilardowego, musiał się wybrać do „Hollywood Billards”, gdzie

nie słyszano o zakazie palenia w miejscach publicznych.

Godzina spędzona przy zielonym stole pozwoliła im oderwać się od kłopotów dnia

codziennego. Rafael chciał jak najszybciej zapomnieć o dziewczynie, którą mu odbił

zapalony miłośnik surfingu, a Nicole... Nicole usiłowała wbrew podszeptom serca wymazać

ze swej pamięci niepokojący widok rozpalonej namiętnością twarzy Anthony'ego Gawaina.

Zdawała sobie sprawę, iż nie powinna dopuścić, by sprawy zaszły zbyt daleko.

Istniało tylko jedno logiczne rozwiązanie: powiedzieć prawdę.

A to nie było łatwe.

Rafe z powodzeniem wykonał skomplikowany karambol, po czym wyciągnął dłoń w

stronę dziewczyny.

- Czas płacić, droga pani - powiedział z szerokim uśmiechem.

- Widzę, że w młodości musiałeś przejść niezłą szkołę - zauważyła Nicole, wręczając

mu banknot.

Wciąż jestem młody - odparł wesoło. - I wciąż umiesz mnie rozweselić.

Cała przyjemność po mojej stronie - odpowiedział kurtuazją. Wsunął pieniądze do

kieszeni.

Dobrze, mam ochotę na jeszcze jeden zakład. W oczach dziewczyny zamigotały

wojownicze ogniki. - Skoro uważasz się za tak wyśmienitego gracza, pozwól, że ustawię ci

bile do kolejnego zagrania.

_ To będzie panią kosztowało aż pięć dolarów, potem możemy iść na pizzę.

Przegrywający płaci.

- Przestań tyle gadać i bierz się do roboty - mruknęła Nicole. Położyła pięć dolarów na

podwyższonej krawędzi stołu.

- Co naprawdę wydarzyło się między wami? - spytał dociekliwie Contreras. - Gawain

domyślił się, że go oszukujesz?

- Nie. Prawdę mówiąc, zaproponował mi współpracę nad książką.

- Masz zamiar mu pomóc? - Pewnym ruchem ujął kij i pochylił się nad stołem.

- To zależy od ciebie.

- Ode mnie? - Rafe drgnął ze zdziwienia. Ostatnia bila stuknęła głucho o bandę. Strzał

był niecelny.

- Od ciebie - powtórzyła Nicole. - Porozmawiamy o tym przy pizzy.

Schowała pieniądze.

- Skoro mam zapłacić rachunek, pozwól, że zabiorę cię gdzie indziej - oświadczył

mężczyzna.

Po chwili znaleźli się w lokalu noszącym nieco Przydługą nazwę „Venice's Queen of

Cups Tearoom Bookstore”. Prócz restauracji i kawiarni znajdował się tu także gabinet magii.

- Zdumiewające miejsce - powiedziała Nicole, z zachwytem spoglądając na delikatne

koronkowe firanki w oknach. Wnętrze urządzono w wysmakowanym stylu, przypominającym

wiktoriańskie miedzioryty, a na blatach stołów widniały wizerunki postaci z kart do tarota.

- Całkiem niezłe - odparł Rafe, choć z jego miny trudno było wywnioskować, czy

mówi o wyglądzie pomieszczenia, czy o zakończonym przed chwilą posiłku.

- Musisz mi pomóc w opracowaniu pytań do ankiety. - Nicole także skończyła jeść i

odsunęła od siebie pusty talerz.

- Zaoszczędzę ci wielu kłopotów. Znam prawidłową odpowiedź.

- Naprawdę?

- Oczywiście. Marzeniem każdej kobiety jest bogaty, lecz całkowicie stetryczały

małżonek oraz zestaw urządzeń utrzymujących w czystości dom, mieszkanie, czy coś tam

jeszcze.

- Rafe!

- Jesteś przecież kobietą. Znasz lepszą odpowiedź?

- Raczej gorszą.

- Na przykład?

- Anthony Gawain.

- Ucieleśnienie marzeń każdej kobiety? Czy tylko twoich?

- I to, i to. Niestety.

- Naprawdę ci się podoba?

Nicole bezradnie wzruszyła ramionami, po czym ciężko wsparła podbródek na

dłoniach.

Rafe wyciągnął dłoń. Ujął dziewczynę za brodę i zmusił, by spojrzała mu prosto w

oczy.

- Mówimy o pożądaniu?

- Obawiam się, że chodzi o coś więcej. - Nicole wyprostowała się na krześle. -

Anthony jest człowiekiem honoru... i ma w sobie wiele czułości.

- Co myśli o tobie? - spytał Rafe, uważnie obserwując jej reakcję.

- Nie mam pojęcia - westchnęła.

- W takim razie powinnaś zasięgnąć rady wróżki. Wszyscy tak robią. Nawet

producenci filmowi.

- Żartujesz.

- Zrób, co mówię.

Nicole nie miała ochoty na sprzeczkę. Wiedziała, że Rafe i tak postawiłby na swoim,

więc z lekkim westchnieniem podeszła do ładnej brunetki zajmującej miejsce przy

wydzielonym stoliku w rogu sali.

Nicole z niechęcią spojrzała na leżący przed nią scenariusz. Nie potrafiła się skupić. W

uszach wciąż dźwięczały jej słowa przepowiedni wygłoszonej przez wróżkę:

„Spodziewaj się tego, czego najmniej się spodziewasz.”

I cóż to wszystko, u diabła, mogło znaczyć?

Akcja „Kota i sperki” nie posunęła się ani o krok dalej. Nicole wcisnęła się w kąt

kanapy i mocno zamknęła powieki, lecz nic sensownego nie przychodziło jej do głowy.

Westchnęła ciężko. Wróciła wspomnieniami do wydarzeń ubiegłego wieczoru. Po

skończonym posiłku w „Venice's Queen of Cups Tearoom and Bookstore” Rafe namówił ją

jeszcze na krótką wizytę w „Le Dóme”, gdzie jeden ze stolików był stale zarezerwowany dla

Sherry Lansing z Paramountu. Niestety, tym razem lokal zaszczyciła swą obecnością jedynie

Sharon Stone, jeśli nie Uczyć znanego agenta i „twórcy gwiazd”, Swifly'ego Lazara.

Rafe nie posiadał się z radości na widok panny Stone i zdołał przekonać Nicole, by

zamówiła kolejnego drinka. Zgodziła się z niechęcią, gdyż już po pierwszym zaczęło jej

szumieć w głowie.

Nawet teraz odczuwała skutki wypitego alkoholu. Z trudem zwlekła się z kanapy i

pojechała do pracy.

Właściciel „Le Bistro” zatrudnił nową kelnerkę. Nicole zdążyła zamienić z nią kilka

słów, gdy w drzwiach pojawiła się uśmiechnięta, jak zwykle, twarz Contrerasa.

- Nie przypuszczałam, że po minionej nocy zdołasz zachować tak świeży wygląd -

powiedziała z zazdrością.

- Mam dobrą przemianę materii i dbam o higienę.

- Puścił oko. - A kim jest ta śliczna młoda dama?

- spytał.

- Elizabeth, masz właśnie wątpliwą przyjemność zawarcia znajomości z niejakim

Rafaelem Contrerasem. W przyszłości będzie znanym projektantem kostiumów, lecz w tej

chwili zajmuje się głównie uwodzeniem. Uważaj na siebie.

- Nicole, ktoś mógłby pomyśleć, że mówisz poważnie.

- Ktoś mógłby mnie wczoraj ostrzec, że nie powinnam pić trunków przeznaczonych

dla kaskaderów.

Spojrzała na Elizabeth.

- Nasz miły przyjaciel musiał mnie odwieźć do domu i położyć do łóżka - wyjaśniła. -

Przespałam cały ranek i nie dopisałam ani jednego zdania do scenariusza, nad którym pracuję.

Nie wiem, czy dziś dam sobie radę z zamówieniami... i nie pamiętam, jak się to świństwo

nazywało.

- „Zgniatacz mózgu” - podpowiedział uprzejmym tonem Contreras. - Masz słabą

głowę. Nawet nie dokończyłaś drugiego kieliszka.

- Co gorsza, nie mam dość siły, by cię udusić - jęknęła Nicole. - Nie każdy ma tak

ż

elazną kondycję jak ty, Rafe.

Mężczyzna zerknął w stronę Elizabeth.

- Mamy jeszcze pięć minut do rozpoczęcia zmiany. Chodź, wtajemniczę cię w kilka

szczegółów. Nicole będzie miała dość czasu, aby odzyskać dobry humor.

- Nie jestem w złym humorze!

Rafe i Elizabeth zniknęli za drzwiami prowadzącymi na salę. Nicole pokręciła głową.

Biedna dziewczyna, straciła ostatnią szansę ucieczki...

Ponurym wzrokiem spojrzała w notatnik. Rafe mówił prawdę. Była w paskudnym

nastroju, choć nie miało to nic wspólnego z jego osobą.

Ani ze „Zgniataczem mózgu”.

Ani ze scenariuszem.

Jedynym winowajcą był Anthony Gawain.

Ten sam Gawain, który pokonał mur chroniący ją przed mężczyznami.

Obsypywał ją namiętnymi pocałunkami, lecz w głębi serca zachowywał zimną

obojętność. Nicole była przekonana, że jej widok nie budzi w nim większych wzruszeń. Co

więcej, wciąż miała w pamięci obraz matki bezskutecznie poszukującej właściwego partnera,

powiernika, przyjaciela... Anthony Gawain z pewnością nie należał do mężczyzn, których

można było obdarzyć bezgranicznym zaufaniem i czułością. Owszem, umiał pełnymi

garściami czerpać z dobrodziejstw życia i sprawiał, że w jego towarzystwie kobieta na chwilę

zapominała o przyziemnych kłopotach. Lecz tylko na chwilę.

Nicole potrzebowała kogoś innego. Postępowaniem Gawaina kierowała egoistyczna

chęć zrobienia kariery. Szukał fachowej pomocy do pracy nad książką. Traf chciał, że jego

wybór padł na Nicole.

Wprawdzie jego oczy mówiły coś całkiem innego... Dziewczyna energicznie

potrząsnęła głową. To tylko złudzenie. Okłamywała samą siebie i - co gorsza - zaczynała

wierzyć w te kłamstwa.

Zbyt późno zorientowała się, że pocałunki Anthony'ego są niczym narkotyk o

opóźnionym działaniu. Teraz bez przerwy wyczekiwała na kolejne spotkanie, na mały spacer,

choćby na krótką rozmowę telefoniczną... Nie potrafiła uwierzyć, że sprawy zaszły aż tak

daleko.

Zamknęła oczy i wróciła myślami do dnia spędzonego na plaży. Czuła ciepły dotyk

promieni słonecznych na swojej twarzy, nozdrza wypełniała jej słona woń oceanu, a w uszach

rozbrzmiewał cichy plusk fal uderzających o piasek. Anthony był tuż obok. Powoli zbliżył

wargi do ust dziewczyny... Lecz po krótkiej chwili odsunął się i z obojętną miną spojrzał

gdzieś w bok.

Czy postąpił tak tylko dlatego, że wokół kręciło się kilkoro ludzi?

Jak by się zachował bez świadków? Czy znalazłaby dość siły, by go powstrzymać A

może zabrnęła już zbyt daleko? Nie.

Miała dość inteligencji i sprytu, by się wycofać. Jeszcze nie wszystko stracone.

Podczas pikniku na plaży Anthony chciał jedynie uzyskać jej zgodę na współpracę w

przygotowaniu sondażu. Nie wspomniał ani słowem, że wspólnie przystąpią do pisania

książki.

Właśnie. Dała się złapać na gładkie słówka i czułe pocałunki. Miała odwalić czarną

robotę i obserwować z boku, jak „autor” przyjmuje gratulacje czytelników.

Typowy sposób postępowania przystojnych, obdarzonych urokiem mężczyzn.

Poczuła ukłucie wstydu. Gdyby tak otwarcie nie wyrażała swej fascynacji tematem,

Gawain musiałby działać ostrożniej.

A przecież istniał dość prosty sposób, by wszystko wróciło do normy... by Anthony na

zawsze zniknął z jej życia.

Wystarczyło powiedzieć prawdę.

Całe zainteresowanie Gawaina jej osobą - profesjonalne, romantyczne czy

jakiekolwiek inne - pękłoby niczym bańka mydlana. Nie miała dość urody, ani wykształcenia,

by zatrzymać go przy sobie choćby na krótki czas.

- Nicole, musisz nam trochę pomóc - przerwał jej rozmyślania głos Rafaela. -

Przeżywamy prawdziwy najazd klientów.

Contreras przecisnął się przez drzwi, trzymając w obu dłoniach tacę pełną kanapek.

- Już pędzę! - zawołała pośpiesznie Nikki. Schowała notes, po czym wrzuciła torebkę

do szafki.

Zerknęła w lusterko. Poprawiła włosy. Przydałoby się pójść do fryzjera, pomyślała.

Już dawno powinna była zmienić uczesanie. Jeden z przyjaciół Rafe'a pracował w modnym

salonie piękności, „Doyle Wilson”. Miał dług wdzięczności wobec Contraresa, który załatwił

mu niewielki występ na scenie, więc obiecywał, że nie przyjmie zapłaty. Podobna wymiana

uprzejmości była na porządku dziennym wśród „przyszłych gwiazd” Hollywood, głównie ze

względu na chroniczny brak pieniędzy.

Nicole ostatni raz spojrzała w lustro, z ciężkim westchnieniem wzięła bloczek

zamówień i weszła na salę restauracyjną. Postanowiła, że po skończonej zmianie zadzwoni do

Anthony'ego.

Półtorej godziny później zmęczona opadła na krzesło. Bolały ją nogi i ręce, a w głowie

czuła nieznośny łomot. Zarobiła jednak pięćdziesiąt dolarów na samych napiwkach.

Gości było tak wielu, że w pewnej chwili zabrakło koziego sera. Dopiero późnym

popołudniem tłum zaczął rzednąć. Teraz w restauracji pozostało jedynie kilka osób.

- Nieźle dajesz sobie radę, Elizabeth - stwierdził Rafe, gdy zakończyli podliczanie

napiwków.

- Dzięki. Zawsze jest tyle ludzi? - Dziewczyna wyglądała na lekko przestraszoną.

- Przynajmniej raz w tygodniu - odpowiedziała Nicole. Spojrzała na Rafaela, jakby

szukając potwierdzenia.

- To prawda - odezwał się Contreras. - Tłum doprowadza mnie do szału, lecz lubię

chwilę, gdy mogę usiąść do liczenia pieniędzy.

Zrobił kilka głębokich oddechów, po czym uniósł się z krzesła.

- Wracajmy do pracy. Goście zaczną się niecierpliwić.

Elizabeth posłusznie podreptała w ślad za nim, lecz Nicole podeszła do szafki. Chciała

zapisać nowy pomysł związany ze scenariuszem.

Właśnie zamykała notatnik, gdy Rafe wsunął głowę przez drzwi.

- Mamy niewielki problem - zakomunikował. Nicole spojrzała w jego stronę.

- Znów czegoś zabrakło?

- Nie. Raczej przybyło.

- Mógłbyś wyrażać się jaśniej?

- W twoim rewirze zajął miejsce przy stoliku znany prezenter telewizyjny wraz z

producentem.

- Rafe, to wcale nie jest śmieszne.

- Wiem.

W głosie Contrerasa nie było ani śladu wesołości.

- Naprawdę nie żartujesz? - spytała Nicole.

- Nie.

- Co mam teraz zrobić?

- Sam chciałbym wiedzieć.

Nicole zamyśliła się. Droga do tylnego wyjścia wiodła przez salę restauracyjną, co z

góry wykluczało jakąkolwiek myśl o ucieczce. A za pół godziny miała zamówioną wizytę u

fryzjera.

- Zdołasz mnie zastąpić do końca zmiany? - spytała. Miała cichą nadzieję, że ten plan

okaże się lepszy od poprzednich. - Najgorszy ścisk mamy już poza sobą.

- Nie ma sprawy. Co wymyśliłaś?

- Idę na lunch.

- Co takiego?!

- Udam, że byłam w toalecie i że po prostu wracam do swego stolika.

- Och...

- Przyniesiesz mi rachunek. Zapłacę i wyjdę.

- I będę mógł zatrzymać pieniądze? - zapytał z kpiną w głosie.

- Rafe...

- Słucham?

- Bądź grzecznym chłopcem.

- Jestem grzeczny.

- To postaraj się być jeszcze grzeczniejszy.

- Tak jest, proszę pani.

- Miałam zamiar powiedzieć Anthony'emu, kim jestem, lecz nie chcę, żeby dowiedział

się prawdy w tak przypadkowych okolicznościach. Pomożesz mi?

- Jasne. Jesteś gotowa?

- Jeszcze nie. Uprzedź Elizabeth. Nie chcę, aby mój występ zakończył się totalną

klęską.

Odczekała krótką chwilę, odetchnęła głęboko i weszła do sali restauracyjnej.

Kątem oka dostrzegła Gawaina. Siedział w pobliżu okna, tyłem do sali. Zdawał się

całkowicie pochłonięty rozmową z Batesem.

Nicole zajęła miejsce przy wolnym stoliku i ukradkiem skinęła dłonią. Rafe usłużnie

wręczył jej rachunek. Dziewczyna wyjęła z torebki banknot i kilka monet.

- Bardzo pani dziękuję - powiedział Contreras. - Mam nadzieję, że będzie pani częściej

gościć w naszym lokalu.

Zniżył głos i dodał z uśmiechem:

- Zdaje się, że źle odczytałaś sumę.

- Dolar i trzydzieści pięć centów to wszystko, na co zasłużyłeś - odpowiedziała

szeptem. - Niczego nie jadłam.

Rafe odsunął się, by zrobić jej przejście. Nicole zebrała całą odwagę, wstała z krzesła i

ruszyła w kierunku drzwi. Po drodze musiała minąć stolik Anthony'ego.

Miała nadzieję, że mężczyźni są zbyt zajęci konwersacją, by zwracać uwagę na

otoczenie.

Niestety, Mark Bates niemal natychmiast kiwnął dłonią w jej stronę.

- Prosimy do nas, panno Hart - zawołał.

Co za ironia losu, pomyślała Nicole. Gdy przed kilku tygodniami usiłowała dostać się

do studia telewizyjnego, Bates nie zwrócił na nią najmniejszej uwagi. Teraz, gdy próbowała

się wymknąć, zauważył ją od razu. Prawo Murphy'ego.

- Zapraszam na deser - powiedział Mark.

Anthony siedział z zamyśloną miną. Nicole w milczeniu potrząsnęła głową. Nim

zdążyła odejść, Bates uniósł się z miejsca i chwycił ją pod ramię.

- Chyba może pani poświęcić nam kilka minut. Właśnie zamówiliśmy tort cytrynowy

z poziomkami. To specjalność zakładu, o której wspominał nawet „Los Angeles Times”.

Podsunął dziewczynie krzesło i skinął na kelnera. Rafe przyjął dodatkowe

zamówienie.

- A co do picia dla młodej damy? - spytał z szelmowskim uśmiechem. Nicole

zmierzyła go ponurym spojrzeniem.

- Dużą szklankę wody sodowej. Z lodem - odpowiedziała.

- Nikki... - odezwał się Anthony. Sprawiał wrażenie niesfornego uczniaka,

przyłapanego na gorącym uczynku. Rzucił niechętne spojrzenie w stronę Marka.

Nicole zrozumiała nagle, że Gawain czuł się skrępowany jej obecnością. Dlaczego?

Czy miał jakiś szczególny powód, aby unikać spotkania?

Być może wolał o pewnych sprawach rozmawiać bez świadków. Nieważne. Nicole

nie zamierzała przeciągać niewygodnej sytuacji.

Anthony wyciągnął dłoń i stuknął palcem w notatnik, który dziewczyna położyła na

stole obok torebki.

- Zastanawiałaś się nad pytaniami do naszej ankiety? - spytał. - Jak ci poszło?

Nicole pośpiesznie schowała notes. Nie chciała, by któryś z mężczyzn zerknął do

ś

rodka i przeczytał świeżo dopisany fragment scenariusza.

- Całkiem nieźle - skłamała. Widok nadchodzącego z tacą Rafaela sprawił jej dużą

ulgę.

Contreras postawił przed nią talerzyk z ciastkiem oraz wysoką szklankę wypełnioną

zimnym napojem.

- Gdzieś już panią widziałem - powiedział z wesołym błyskiem w oku.

- Wątpię - odparła dość ostrym tonem.

- Zabawne - wtrącił Mark, spoglądając na młodego kelnera. - Pańska twarz również

wydaje mi się znajoma. Zaraz... zaraz... Nie był pan przedwczoraj w „Miss 01ivia's”?

- To wielce prawdopodobne - wesoło odparł Rafe. Postawił ostatni talerz przed

nachmurzonym Gawainem.

- „Miss 01ivia's”? - ze zdumieniem spytała Nicole. Przez chwilę zapomniała o swojej

roli.

- Lepiej nie pytaj. - Anthony potrząsnął głową.

- To nowy klub, który zdążył już zyskać dużą popularność - wyjaśnił Mark. - Anthony

zamierza zająć się tym tematem w jednym z najbliższych programów.

Jeden z gości siedzących przy sąsiednim stoliku ruchem ręki wezwał kelnera. Rafe

położył rachunek przed Gawainem i odszedł.

- O czym to mówiliśmy... - odezwał się Anthony. - Ach, prawda. O sondażu. Możesz

mnie zapoznać z kilkoma pytaniami?

Z głośników sączyły się ciche dźwięki muzyki klasycznej. Rafe i Elizabeth sprzątali

ze stołów. W sali było już niemal pusto, jeśli nie liczyć dwóch starszych pań zajętych

zawziętą dyskusją oraz kuriera United Parcel Service pochylonego nad jakimiś dokumentami.

- Wpadłam na pewien pomysł... - zaczęła Nicole, choć w głowie miała zupełną pustkę.

- Możemy całkowicie zrezygnować z ankiety.

- Dlaczego? - przerwał jej Anthony. - Uważasz, że to nie ma sensu?

- Skądże, wyniki sondaży na ogół cechują się dużą dozą prawdopodobieństwa, ale...

- Nie bardzo rozumiem, do czego zmierzasz.

- Pyszne! - zawołał Mark, z lubością delektując się kawałkiem tortu.

- „Le Bistro” jest znane ze swych deserów - powiedziała bez zastanowienia Nicole. -

Przyjeżdżają tu goście nawet z odległych dzielnic miasta. Powinien pan kiedyś spróbować

kremu jagodowego.

- Często tu pani bywa? - spytał Bates.

- Zawsze, gdy mam ochotę na słodycze. - Dziewczyna rozejrzała się z niepokojem,

lecz Rafe stał zbyt daleko, by ją usłyszeć.

- Myślałem, że lubisz czekoladę - odezwał się Anthony.

- Więc się pomyliłeś. Uwielbiam czekoladę. Ale współczesna kobieta nie może żyć

samą czekoladą. Czasem potrzebuję odmiany. Na dzień lub dwa...

- Właśnie, przypominam sobie, że poruszyła pani ten temat podczas programu -

wtrącił Mark. - Czy istnieje jakiś związek pomiędzy charakterem kobiety a jej upodobaniem

do określonego rodzaju słodyczy?

- Wróćmy lepiej do sprawy sondażu - powiedział Anthony. - Wspomniałaś...

- Wspomniałam, że w miejsce testu skłaniającego do prostych odpowiedzi w rodzaju

„tak”, „nie” lub „nie mam zdania”, moglibyśmy zaproponować ankietowanym osobom

przygotowanie dłuższej wypowiedzi na temat „Czego naprawdę oczekuję kobiety?”

Gawain potarł dłonią podbródek.

- Ciekawe - mruknął.

Z zadumą sięgnął po kawałek tortu.

- Niewypał - stwierdził autorytatywnie Mark. - Nie możemy stawiać ludziom zbyt

skomplikowanych zadań. Kto ma dziś czas na pisanie elaboratów?

Anthony zmierzył go chłodnym spojrzeniem. Bates umilkł. Po chwili Gawain

przeniósł wzrok na dziewczynę.

- Co o tym myślisz? - spytał, a jednocześnie błyskawicznym ruchem zgarnął z jej

talerzyka dorodną poziomkę.

- Myślę, że jak jeszcze raz spróbujesz podobnej sztuczki, możesz stracić kilka palców

- odpowiedziała. Z ulgą stwierdziła, że główne niebezpieczeństwo minęło. Poczuła się o wiele

swobodniej, choć w głębi duszy miała poczucie winy, że wciąż kłamie.

Następnym razem, obiecała sobie. Następnym razem wyznam całą prawdę. Przecież

nie mogę tego zrobić w obecności Marka.

- Wesz, czym możemy wzbudzić zainteresowanie wśród potencjalnych uczestników

ankiety? - spytała z nagłym ożywieniem.

- Czym? - odezwali się jednocześnie Mark i Anthony.

- Nagrodami. Niektóre czasopisma oferują w podobnych przypadkach darmową

prenumeratę.

- To dobry pomysł. - Anthony z uznaniem pokiwał głową. - Zwycięzców zaprosimy

do studia, gdzie będą mogli wziąć udział w specjalnym programie.

- I w ten sposób zyskamy dodatkową reklamę dla książki - uzupełnił Bates. - Prawda,

coś sobie przypomniałem...

Spojrzał na Gawaina.

- Dziś rano dzwonił twój agent. Zostawił mi wiadomość, że wydawnictwo

przygotowało już wszystkie dokumenty. Łącznie z umową. Panna Hart, jako współautorka,

podpisze identyczny kontrakt.

- Współautorka? - z osłupieniem spytała Nicole.

ROZDZIAŁ 9

Nicole chwyciła torebkę i notes, zerwała się z miejsca i popędziła do wyjścia. Na

zewnątrz padał ulewny deszcz, lecz nie zwróciła na to uwagi. Szybkim krokiem skierowała

się w stronę parkingu.

Anthony rzucił Markowi wściekłe spojrzenie, po czym podążył w ślad za dziewczyną,

głośno wołając jej imię. Nieliczni przechodnie ze zdziwieniem spoglądali w jego kierunku.

Nicole dopadła samochodu. Grube łzy, zmieszane z kroplami deszczu spływały jej po

policzkach. Anthony chwycił ją za ramię, nim zdołała otworzyć drzwiczki.

- Nikki, posłuchaj - zaczął proszącym tonem. - Miałem zamiar powiedzieć ci o

wszystkim. Sam nie wiem, jak to się stało.

- Oczywiście. Prawda. Równie dobrze mógłbyś powiedzieć, że w tej chwili świeci

słońce. Każdą kobietę usiłujesz omotać pocałunkami? A może to tylko ja byłam taka głupia,

ż

e bez zastrzeżeń wierzyłam w każde twoje słowo?

Z trudem łapała oddech.

- Dobrze... jestem głupia, lecz pewne rzeczy potrafię jeszcze dostrzec - zaszlochała. - 1

nie chcę mieć do czynienia z egoistycznym, wyrachowanym draniem! Nie mam zamiaru

słuchać twoich wyjaśnień!

- Nikki, próbowałem - nie ustępował Gawain, choć jego słowa trafiały w pustkę.

- Wiem, czego próbowałeś. Dość kłamstw się nasłuchałam w ciągu kilku ostatnich

tygodni! Idź, napisz sam tę cholerną książkę! Od samego początku chciałeś uchodzić za

eksperta, więc nie oczekuj ode mnie pomocy!

- Nikki...

Wyrwała się z jego objęć, wsiadła do samochodu i z furią trzasnęła drzwiczkami.

Gawain zastukał w szybę. Bezskutecznie. Auto ruszyło z miejsca i rozchlapując

kałuże, zniknęło za zakrętem.

„Los Angeles Times”

Wiadomości ze świata rozrywki:

Z najnowszych doniesień wynika, że znany prezenter telewizyjny, Anthony Gawain,

oraz piękna seksterapeutka, Nicole Hart, stanowią zgraną parę także poza ekranem. Nie tylko

zaszczycili swą obecnością występy Seinfelda, lecz ogłosili ostatnio, iż zamierzają wspólnie

napisać książkę na temat, który całkiem niedawno wzbudził spore poruszenie.

Aaa... psik!

Rozciągnięta na łóżku Nicole cisnęła gazetę na podłogę i sięgnęła w kierunku stolika

zarzuconego papierowymi chusteczkami. Głośno wydmuchała nos, po czym przetarła

załzawione oczy. Zastanawiało ją, jak kilka chwil spędzonych na deszczu mogło zakończyć

się takim przeziębieniem.

Pokój przypominał pobojowisko.

Przemoczone ubrania walały się w nieładzie po podłodze. Na krześle stało puste

pudełko po pizzy, którą kupiła wieczorem w drodze do domu. Gazety, czasopisma i zwitki

papierowych chusteczek zaścielały pół dywanu. Zmiętoszone poduszki zwisały smętnie z

krawędzi łóżka.

Całe moje życie legło w gruzach, pomyślała dziewczyna.

Wydarzenia minionego wieczoru jawiły się jej na kształt sennego koszmaru.

Wciąż nie mogła uwierzyć, że Mark Bates mówił prawdę.

Odrzuciła na bok kołdrę i wstała, by poszukać nowej paczki chusteczek. Przypadkiem

zerknęła w lustro zawieszone nad niewielką toaletką. Szybko spuściła wzrok i odwróciła

głowę.

To nie był dzień na pytanie: „Lustereczko, powiedz przecie...”

Wyglądała okropnie.

Z całego makijażu pozostały jej jedynie dwie ciemne smugi tuszu do rzęs, rozmazane

na policzkach. Blada twarz, czerwony nos i potargane włosy dopełniały reszty. Piżama, którą

po omacku wyciągnęła z bieliźniarki, była zbyt obszerna i mocno wygnieciona, a para

grubych wełnianych skarpet nijak nie pasowała do całości.

Kichnęła potężnie!

Z jękiem powlokła się do salonu. Nigdzie nie mogła znaleźć świeżych chusteczek.

Zrezygnowana, opadła na kanapę.

Rozległ się dzwonek telefonu.

Sięgnęła po słuchawkę, potrzymała ją przez chwilę, po czym odłożyła na widełki. Nie

miała ochoty z nikim rozmawiać, choć aparat terkotał z zadziwiającą regularnością.

Kto mógł dzwonić? Może Anthony? A może matka z wiadomością, że po raz czwarty

wzięła ślub w kaplicy imienia Elvisa w Las Vegas? A może któraś z kochanych siostrzyczek?

Telefon zabrzęczał ponownie. Nicole przymknęła powieki i przyłożyła słuchawkę do

ucha.

- Halo - odezwała się schrypniętym głosem.

- Gdzie się podziewałaś?

- A... to ty, Rafe. Przez cały czas byłam w domu.

- To dlaczego nie odbierałaś telefonu? Dzwoniłem już wczoraj. Mogłaś chociaż

włączyć automatyczną sekretarkę.

- Włączyłam, tylko do tej pory nie miałam czasu odtworzyć nagrania - odpowiedziała.

- Przeziębiłam się i... w ogóle źle się czuję.

. Pod stolikiem dostrzegła zapomnianą paczkę chusteczek, więc wyciągnęła się na całą

długość ciała, by po nią sięgnąć.

- Źle się czujesz? Poczekaj, aż przeczytasz dzisiejszy numer „Timesa”.

- Już czytałam.

- Naprawdę? Więc spróbuj mi wyjaśnić, dlaczego nie powiedziałaś, że zamierzasz

napisać książkę. Do tej pory twierdziłaś, że to Gawain będzie jedynym autorem.

- I tak jest w rzeczywistości. Nie będę pisać żadnej książki.

Głośno dmuchnęła w chusteczkę.

- Ale w gazecie...

- Nic mnie nie obchodzą wypociny dziennikarzy. Nie będę współpracować z

Gawainem. Nie wymawiaj tego nazwiska, jeśli chcesz nadal należeć do grona moich

przyjaciół.

- Co się z tobą dzieje, Nicole? Masz pod ręką termometr? Lepiej zmierz temperaturę,

bo to, co mówisz, jest całkowicie pozbawione sensu.

- Pomyłka. Mam lekką gorączkę, lecz wyłącznie z powodu przeziębienia. Poza tym,

od czasu gdy po raz pierwszy spotkałam Anthony'ego Gawaina, mam wrażenie, że wreszcie

mówię i robię coś z sensem.

Ostatnie słowa zabrzmiały nieco płaczliwie.

- Nicole, co się stało?

- Nic takiego. Anthony usiłował podstępem wykorzystać moją wiedzę. Ze słów Batesa

wynikało, że otrzymał... to znaczy otrzymaliśmy od jednego z wydawnictw ofertę wspólnego

napisania książki rozwijającej temat poruszony w programie telewizyjnym, w którym

występowałam. Mark był przekonany, że wiem o wszystkim. W rozmowie z Gawainem

wspomniał, że najwyższy czas podpisać umowę.

- Dlatego w takim pośpiechu opuściłaś „Le Bistro”? Nawet nie zauważyłem, kiedy

wyszłaś. Przez cały czas zastanawiałem się, co zaszło.

- Teraz już wiesz... „

- Nie rozumiem tylko, dlaczego Gawain zataił przed tobą prawdę. Chciał sam

zagarnąć całą pulę? To raczej do niego niepodobne. Nie potrzebuje pieniędzy ani sławy.

- Być może nie lubi dzielić miejsca w blasku reflektorów.

- Naprawdę w to wierzysz?

- Nie wiem. W każdym razie w mojej obecności ani razu nie wspomniał o kontrakcie.

Roześmiała się, choć w jej głosie nie było ani cienia wesołości.

- Co za ironia losu! Próbował mnie oszukać, bo był przekonany, że jestem prawdziwą

terapeutką. W dalszym ciągu nie domyśla się prawdy.

- Kiedy masz zamiar powiedzieć mu o wszystkim? Powinnaś zrobić to jak najszybciej.

Nicole? Nicole?

Nie odpowiadała.

- Dobrze się czujesz? Poczekaj, odwołam wieczorne spotkanie i resztę dnia spędzę z

tobą. Po drodze kupię porządną porcję gorącego rosołu.

- Nie cierpię rosołu - burknęła dziewczyna. - Inie potrzebuję twojego towarzystwa.

Wolę w samotności użalać się nad swoim losem. Nie mam ochoty śmiać się i nie chce mi się

robić makijażu. Lubię być chora i nieszczęśliwa.

- Zaraz tam będę.

- Nie wpuszczę cię do domu.

- Nicole...

- Mówię poważnie. Idź sobie tam, gdzie planowałeś. Wracam do łóżka. Przed chwilą

wzięłam tabletkę na przeziębienie i zaczynam być nieco senna. Zadzwonię później. Obiecuję.

- Na pewno? - spytał Rafe zatroskanym tonem.

- Na pewno. Lecz przedtem chciałabym cię prosić o pewną przysługę.

- Jeśli zabiję Gawaina, trafię do więzienia, a tam nie ma pola do popisu dla projektanta

kostiumów - odparł z udawaną wesołością.

Nicole zignorowała jego słowa.

- Zadzwoń do swego przyjaciela z salonu piękności i przeproś go, że nie dotrzymałam

terminu wizyty. Po wyjściu z „Le Bistro” byłam tak zdenerwowana, że zupełnie o tym

zapomniałam.

- Nie ma sprawy - zapewnił ją Contreras. - Przełożymy to na inny dzień.

- Wątpię, żeby się zgodził.

- Nic się nie przejmuj. Jak najszybciej wracaj do zdrowia.

- Postaram się. To tylko przeziębienie. Jutro już będę na nogach. Cześć. A... Rafe?

- Słucham?

- Dokąd zamierzasz zabrać Elizabeth? Mężczyzna wybuchnął śmiechem i odwiesił

słuchawkę.

Nicole potrząsnęła głową. Contreras potrafił zdobyć każdą dziewczynę w Los

Angeles. Podciągnęła zwisające rękawy piżamy i poczłapała do kuchni.

Z nadzieją zajrzała do lodówki. Zimny powiew powietrza przyjemnie chłodził jej

rozpalone policzki. Sięgnęła po plastikową butelkę i upiła kilka łyków wody mineralnej.

Poczuła burczenie w brzuchu. Niestety, w lodówce był tylko kawałek sera owinięty w folię,

dwa zeschnięte selery i niewielki słoik ogórków.

Z westchnieniem zamknęła drzwiczki.

Przycisnęła do piersi paczkę chusteczek i ciężkim krokiem powlokła się w stronę

sypialni. Poprawiła poduszki, wsunęła się pod kołdrę, po czym sięgnęła po najbliżej leżące

czasopismo.

Wracała moda na dłuższe spódnice...

...oraz buty na grubej podeszwie. 0,'Boże!

Zerknęła na ostatnią stronę, gdzie zwykle drukowano horoskopy. Wodząc palcem po

literach, odnalazła swój znak i zaczęła czytać:

„Twoje życie uczuciowe będzie pełne rozterek i niepokojów. W końcowej fazie

miesiąca zaznaczy się wyraźny wpływ Jowisza, co spowoduje wzmożoną potrzebę doznań

erotycznych.”

Oczywiście. Oto właściwe wyjaśnienie wszystkich niepowodzeń. Zły układ gwiazd.

Dlaczego nie pomyślała o tym wcześniej?

Nic dziwnego, że bez zastrzeżeń wierzyła Gawainowi. Potrzebowała spełnienia, więc

brała za dobrą monetę każdy jego gest i każde słowo. „Wzmożona potrzeba doznań

erotycznych”. Już nic gorszego nie mogło jej się przytrafić. I to właśnie z Gawainem!

Ciekawe, jaki znak zodiaku rządził jego życiem?

Prawdopodobnie Lew: król dżungli i wszelkich stworzeń.

Aaa... psik!

Nicole pośpiesznie odłożyła czasopismo i chwyciła chusteczkę.

Anthony Gawain. Dlaczego musiała wybrać właśnie jego? W życiu szukał wyłącznie

przyjemności. Owszem, mógł się podobać wielu kobietom, ale...

Ś

wiat fantazji i marzeń wydawał się jej o wiele bezpieczniejszy. Nie było tam bólu i

rozczarowań.

Dlaczego Anthony? - zastanawiała się Nicole.

Odpowiedź była dość prosta: stanowił wyzwanie.

Nie bał się otwarcie stawić czoło przeciwnościom losu. Nie nudził jak większość

mężczyzn.

Dziewczyna ze wzruszeniem ramion musiała w końcu przyznać, że odziedziczyła po

matce skłonność do przygód. Ekscytowali ją nieprzeciętni mężczyźni.

Anthony zaś zapewniał jej wystarczającą ilość „rozrywki”.

Poczuła ból głowy od uporczywego myślenia na ten temat.

Gorąca herbata. O, właśnie... kubek gorącej herbaty z miodem byłby znakomitym

remedium na wszelkie dolegliwości. Nicole przypomniała sobie o wciąż nie ukończonym

scenariuszu. Gdyby zdołała rozwinąć pomysł, który przyszedł jej do głowy w „Le Bistro”,

akcja zyskałaby na spoistości.

Dziesięć minut później wróciła do salonu z kubkiem w dłoni. Spojrzała na migoczącą

lampkę automatycznej sekretarki. Wcisnęła klawisz odtwarzania, po czym pociągnęła solidny

łyk parującego napoju. Ucisk w nosie nieco zelżał i mogła swobodniej oddychać.

Ki...

- Nicole, jesteś tam? Musimy porozmawiać. Zadzwoń, gdy wrócisz. Będę w studiu,

pod numerem 555 - 6541.

To był głos Anthony'ego. Ki....

- Nicole? Mówi Rafe. Gdzie zniknęłaś? Czy coś się stało? Czekam na telefon.

Ki...

- Nicole, nie bądź dzieckiem, podnieś słuchawkę. Chcę z tobą porozmawiać. Nicole...

Wróciłaś?

Gawain mówił z coraz większą niecierpliwością. Dobrze mu tak, pomyślała

dziewczyna.

Ki...

- Halo... tu Rafe. Przepraszam, lecz mój telefon był przez chwilę zajęty. Jeśli

dzwoniłaś w tym czasie, spróbuj jeszcze raz. Jeśli nie, też spróbuj. Chciałbym dowiedzieć się,

co zaszło. Elizabeth... albo nie. Porozmawiamy później.

Ki...

- Nikki, odbierz ten cholerny telefon!

Wybuchnęła głośnym śmiechem, rozlewając herbatę. Okrzyk Anthony'ego brzmiał

niczym ryk rozjuszonego lwa. Pan dżungli wpadł w bezsilną wściekłość, stwierdziła z cichą

satysfakcją.

Ki...

- Nicole, mówi Wendy. Czy miałaś ostatnio jakąś wiadomość od mamy? Mam

nadzieję, że znowu nie popełniła głupstwa. Zadzwoń do mnie jak najprędzej.

Nicole wyłączyła automat.

Wendy z dużą niechęcią odnosiła się do ostatniego wybranka pani Hart. Nie miała

zaufania do kowbojów, zwłaszcza tych, którzy pędzili koczownicze życie, wyznaczane

kolejnymi startami w rodeo.

Nicole nie była w nastroju do prowadzenia rozmowy z siostrą. Postanowiła, że

zatelefonuje do niej rano. Wróciła do sypialni.

Przez godzinę pracowała nad scenariuszem. Dobrnęła niemal do końca, lecz z wolna

ogarniało ją coraz większe znużenie.

Przymknęła powieki. Długopis wysunął się jej z dłoni. Zasnęła.

Przeniosła się w świat marzeń...

Był późny wieczór. Neon migoczący w oknie sali bilardowej rzucał słaby blask na

pogrążoną w mroku ulicę. Nicole zbierała rozsypane bile i układała z nich foremne trójkąty

pośrodku każdego stołu. Czas zamykać, pomyślała.

Drzwi otworzyły się z lekkim skrzypnięciem. Dziewczyna odwróciła głowę, by

wyprosić spóźnionego gościa, lecz słowa uwięzły jej w gardle na widok stojącego w progu

mężczyzny.

Przybysz nosił wśród bilardzistów przezwisko Ice Man. Grywał rzadko, wyłącznie o

wysokie stawki. Nicole nie pamiętała, by kiedykolwiek przegrał w jej obecności, choć musiał

wybierać z dużego grona potencjalnych przeciwników. Był niczym owiany legendą

rewolwerowiec: większość graczy uważała za punkt honoru wystawić na próbę jego

umiejętności.

Ice Man nie brał udziału w turniejach. Wyznawał zasadę, jedna gra, jeden przeciwnik.

„Zwycięzca zgarniał wszystko.

Nikt nie znał jego przeszłości ani prywatnego życia. Był nieuchwytny jak dym snujący

się z ogniska.

Krążyły plotki, iż pochodził z bogatej, arystokratycznej rodziny, lecz okazał się

„czarną owcą” i został wydziedziczony. Niektórzy twierdzili, że poszło o kobietę. Starszą,

wyrachowaną kobietę, która bez skrupułów potrafiła wykorzystać jego uczucia.

Już na pierwszy rzut oka sprawiał wrażenie człowieka, któremu obce są wszelkie

zasady obowiązujące w cywilizowanym świecie. Był urodzonym buntownikiem; z jego sylwetki

emanowała siła i poczucie pewności. Gładko zaczesane, długie, kruczoczarne włosy dziwnie

kontrastowały ze szlachetnymi rysami twarzy.

Z jednego ucha zwisał mu maleńki srebrny krzyżyk.

Mężczyzna był ubrany w czarną skórzaną kurtkę, dżinsy oraz parę miękkich, wysokich

butów na płaskim obcasie.

- Czym mogę służyć? - spytała dziewczyna. Słowa przechodziły jej z trudem przez

ściśnięte gardło.

Przybysz zmierzył ją przeciągłym spojrzeniem. W jego zielonych oczach pojawił się

błysk wyzwania.

- Przyszedłem zagrać.

Z piersi dziewczyny wyrwało się głębokie westchnienie.

Mężczyzna uniósł czarny błyszczący pokrowiec, skrywający kij.

- Do ostatniej bili - powiedział.

Dziewczyna głośno przełknęła ślinę. Nie potrafiła określić wysokości stawki, lecz

znała umiejętności swego gościa. Był doskonałym przykładem wędrownego, zawodowego

gracza, lubującego się w niebezpiecznych sytuacjach z pogranicza hazardu.

Ice Man zdjął kurtkę, podwinął rękawy szarego swetra i zbliżył się do jednego ze

stołów. Nie spuszczał wzroku ze stojącej nieruchomo dziewczyny. W pomieszczeniu panowała

nienaturalna cisza.

Nagle rozległ się cichy trzask otwieranego futerału. Mężczyzna zręcznym ruchem

połączył połówki pokrytego licznymi karbami kija. Dziewczyna słyszała, Że każde nacięcie

oznaczało wygraną partię. Niezbity dowód, że Ice Man czerpał głęboką satysfakcję ze swych

zwycięstw.

Starannie potarł kredą koniec kija. Zdjął drewniany trójkąt, utrzymujący w równym

porządku kolorowe bile ułożone pośrodku stołu i przymierzył się do pierwszego strzału.

Każdy jego ruch zdradzał doświadczonego gracza. Bile z głuchym stukiem wpadały do

otworów.

W krótkim czasie rozgrywka dobiegła końca. Gdy zniknęła ostatnia, czarna bila,

mężczyzna uniósł głowę i spojrzał na dziewczynę. Nicole poczuła przeszywający ją dreszcz

emocji.

Ice Man oparł się o krawędź stołu.

- Wygrałem ? - spytał prowokującym tonem.

- Nie dałeś mi szansy pokazać, co potrafię - odpowiedziała, potrząsając głową.

- Nie było takiej potrzeby. Mogę grać całą noc i ani razu nie spudłować - powiedział

zaczepnie.

- Nigdy nie tracisz koncentracji? Nikt cię nie sprowokował do popełnienia błędu ?

Lekko zagryzła dolną wargę. Mężczyzna ujął w dłoń czarną bilę.

- Nikt - odparł krótko.

- W takim razie... powinniśmy nieco urozmaicić nasze spotkanie. - Dziewczyna

przysiadła na brzegu stołu i zmysłowym ruchem przeciągnęła ramiona.

- Zaczynaj, kowboju - mruknęła wyzywająco.

- Jak pani sobie życzy.

Zgarnął bile na środek zielonego blatu, po czym potarł kredą koniec kija.

- Powinnaś wiedzieć, że widok pięknej kobiety zazwyczaj przynosi mi szczęście.

Nie odpowiedziała, lecz uśmiechnęła się tajemniczo. Pierwszy strzał rozsypał bile po

powierzchni stołu.

Ice Man na chwilę znieruchomiał. Zastanawiał się nad początkową zagrywką.

- Możesz się nieco przesunąć? - spytał.

- Gdzie chcesz umieścić bilę ?

- Czerwona po odbiciu o bandę do lewego dolnego otworu.

Nicole obeszła stół dookoła.

- Poczekaj chwilę - powiedziała, gdy mężczyzna zaczął przygotowywać się do strzału.

- O co chodzi ?

Lekko podciągnąwszy spódnicę, kocim ruchem ułożyła się na krawędzi stołu, tuż nad

miejscem, gdzie miała wpaść bila.

Na czole mężczyzny pojawiły się krople potu. Dziewczyna obrzuciła go powłóczystym

spojrzeniem i delikatnie wydęła usta.

- Pokaż, jaki naprawdę jesteś - wyszeptała.

Ice Man oparł dłoń o zielone sukno, z wyraźnym napięciem popatrzył na położenie

czerwonej bili...

W chwili gdy składał się do uderzenia, zabrzmiał melodyjny głos dziewczyny:

- Mam nadzieję, że nie nosisz jakiegoś śmiesznego przydomka w rodzaju Pędziwiatr?

Bila głucho stuknęła o bandę.

Kokieteryjny uśmiech rozjaśnił twarz dziewczyny.

- Przegrałeś.

Mężczyzna powoli rozkręcił kij i schował go do futerału. Chwilę później zgarnął

wszystkie bile ze stołu.

- Mylisz się, kochanie - oświadczył. - Właśnie odniosłem kolejne zwycięstwo.

Powoli wspiął się na stół.

- Zaraz... zaraz... co ty właściwie robisz? Wyciągnął rękę w jej stronę.

- Znasz zasady gry? - spytał. - Więc znasz również odpowiedź.

Przyciągnął dziewczynę do siebie, rozpiął jej bluzkę i zbliżył usta do śnieżnobiałej

piersi...

Gdzieś z dala dobiegał natarczywy dźwięk dzwonka u drzwi.

ROZDZIAŁ 10

Nicole budziła się z trudem. Powoli otworzyła oczy i rozprostowała ramiona.

Dzwonek zadźwięczał ponownie. Nicole usiłowała spędzić z powiek resztki snu, a

jednocześnie zaczęła się zastanawiać, kto chciałby jej złożyć wizytę w środku nocy. Dopiero

po chwili zauważyła, że przez niedokładnie zaciągnięte zasłony wpadają promienie słońca.

Był już jasny dzień. Na podłodze sypialni leżały rozsypane fragmenty scenariusza.

Dziewczyna zrozumiała, że sen zmożył ją w trakcie pracy.

Kolejny raz rozległ się natarczywy terkot dzwonka.

To na pewno Rafe, pomyślała Nicole. Z dużą porcją gorącego rosołu.

Odrzuciła na bok kołdrę, podniosła się z łóżka i spojrzała w lustro. Nadal wyglądała

szkaradnie, choć przeziębienie zaczęło ustępować. Przesunęła palcami po zmierzwionych

włosach. Tu potrzeba czegoś więcej niż rosołu, uznała.

Zauważyła, że podczas snu zgubiła jedną z ciepłych skarpetek, więc ponownie

zanurkowała w pościel w poszukiwaniu zguby. Po chwili wynurzyła się z triumfalną miną.

Naciągnęła skarpetkę, głośno ziewnęła i przetarła oczy. Jak przez mgłę powróciły do niej

sceny z sennego marzenia.

Uporczywy dźwięk dzwonka przywołał ją do rzeczywistości.

Do diabła z tobą, Rafe, pomyślała. Nie dość, że mnie obudziłeś w najlepszym

momencie...

Uśmiechnęła się na to wspomnienie.

Dzwonek nie przestawał terkotać.

- Dobrze, już dobrze. Nie zgub spodni - mruknęła. - Chyba że chcesz się popisać -

dodała ze stłumionym chichotem. Podeszła do drzwi i przekręciła klucz w zamku.

- Mówiłam ci przecież, że nie lubię... To nie był Rafe.

To był wysoki mężczyzna o ciemnych włosach. Ten, który ją upokorzył.

Senna fantazja zamieniła się w koszmar. Nicole pośpiesznie zamknęła drzwi.

- Pozwól mi wejść, Nikki.

- Odejdź.

- Nikki...

- Odejdź - powtórzyła. Nie oglądając się za siebie, wróciła do sypialni.

Rozległ się ostry dźwięk dzwonka. Nicole usiadła na łóżku i zakryła uszy dłońmi.

Dlaczego Gawain nie chciał zostawić jej w spokoju? Dlaczego dopuściła, by zobaczył ją w

takim stanie? „

Dzwonek wciąż brzęczał.

Dziewczyna wpełzła pod kołdrę, a gdy to nie pomogło, wsunęła głowę pod poduszkę.

Miała żal do całego świata.

Podziałało.

Zapadła cisza.

Nicole poczuła nagłe rozczarowanie. Wbrew oczywistym faktom wierzyła, że o

prawdziwej wartości kobiety może decydować coś więcej niż uroda. Złudne nadzieje.

Gawainowi wystarczył jeden rzut oka na jej zaczerwienioną twarz i zmierzwione

włosy. Odszedł w poszukiwaniu innej dziewczyny.

Ś

mieszna historia, pomyślała, lecz mimo wysiłków nie potrafiła zmusić się do

uśmiechu.

W pewnej chwili wydawało jej się, że słyszy jakiś dźwięk dochodzący z przyległego

pokoju. Zaczęła nasłuchiwać. Czy to tylko gra rozgorączkowanej wyobraźni?

Nic. W mieszkaniu panowała głęboka cisza.

Nicole miała zamiar wysunąć głowę spod kołdry, gdy ponownie usłyszała ciche

stąpanie.

Ktoś zbliżał się do drzwi sypialni.

O, nie!

Nicole przypomniała sobie z nagłym przerażeniem, że, co prawda, zamknęła drzwi

wejściowe, lecz zapomniała przekręcić klucza. Anthony bez trudu dostał się do środka.

Gorączkowo zastanawiała się, gdzie się ukryć! Po chwili przypomniała sobie, że już

się schowała.

- Nikki?

Wstrzymała oddech. Miała cichą nadzieję, że Gawain odejdzie, jeśli nie otrzyma

odpowiedzi. Serce waliło jej niczym młotem. Ciszej! Ciszej...

Kroki ucichły. Mężczyzna zatrzymał się pod drzwiami sypialni.

- Nikki?

Mocno zacisnęła powieki. Anthony nasłuchiwał przez chwilę.

Nicole zaczęło kręcić w nosie. Zakryła twarz dłońmi. Nie pomogło. Aaa... psik!

Rozległ się głośny śmiech Gawaina.

- Znalazłem cię. Możesz już opuścić kryjówkę - powiedział.

- Odejdź.

- Nigdzie nie pójdę, Nikki. Mamy kilka spraw do omówienia.

- Nie będę z tobą rozmawiać - odpowiedziała z dziecinnym uporem.

- Dobrze, więc tylko słuchaj - cierpliwie mówił Anthony. - Chciałbym ci coś wyjaśnić.

Wczoraj uciekłaś tak szybko, że nie dałaś mi na to najmniejszej szansy.

Nikki zastanawiała się przez chwilę. Doszła do wniosku, że jeśli zostanie pod kołdrą,

Gawain nie będzie miał okazji jej oglądać. Kiedy się wygada, może pójdzie. Przecież jego

słowa i tak niczego nie zmienią.

- Dobrze. Słucham - odparła. Gruba warstwa pościeli tłumiła jej głos.

- Co powiedziałaś?

- Że będę słuchać. Zaczynaj!

- Nikki, nie rozumiem, co do mnie mówisz. Musisz wysunąć głowę spod kołdry.

- Nie.

- Nikki, czekam. Przestań zachowywać się jak smarkula. Nie wyjdę stąd, póki nie

usiądziesz' na łóżku i nie wysłuchasz w spokoju tego, co mam do powiedzenia.

Poczuła ukłucie wstydu. Zdawała sobie sprawę, że swoim postępowaniem naraża się

na śmieszność. Mimo to trwała w zaciętym uporze.

- Nikki, jesteś przecież dorosłą kobietą. Nie powinnaś udawać rozkapryszonej

panienki.

Odrzuciła kołdrę.

- Nie udaję.

- Co się z tobą dzieje? - spytał mężczyzna. Obrzucił dziewczynę uważnym

spojrzeniem.

- Przeziębiłaś się - stwierdził. - Prawdopodobnie masz gorączkę. Mogę uznać to za

wystarczające wyjaśnienie twojego zachowania.

- Ja... aaa... psik!

- Po prostu jesteś chora. Wczorajszego wieczoru zbyt długo stałaś na deszczu.

- Ja... - pociągnęła nosem. - Nic mi nie jest. Sięgnęła po chusteczkę.

- Idź sobie. - Machnęła dłonią w jego stronę. - Jeśli masz coś do powiedzenia, to

powiedz, a potem daj mi święty spokój.

- Nie mogę zostawić cię w tym stanie. Potrzebujesz opieki.

- Zbytnia troskliwość - odpowiedziała. - Nie jestem dzieckiem.

Głośno wydmuchała nos.

- Być może. Lecz jesteś chora.

- To tylko chwilowe niedomaganie.

- Myślę, że najpierw powinniśmy się nieco zająć wyglądem pokoju. Usiądź na krześle,

zmienię pościel. To na pewno poprawi ci samopoczucie.

- Dlaczego od razu nie zaproponujesz mi gorącej kąpieli? - warknęła ostro, lecz w tej

samej chwili pożałowała swych słów, gdyż Gawain z powagą skinął głową.

- Jeśli sobie życzysz...

W głosie mężczyzny pojawił się uwodzicielski ton. Nicole powróciła myślami do

sennych marzeń. Poczuła, że rumieniec z wolna wypełza jej na policzki, lecz nie spuściła

wzroku.

- Koniec z mazgajstwem - oświadczył Anthony. - Wyskakuj z łóżka.

Zsunęła się po drugiej stronie i przycupnęła na krześle.

Gawain zdjął pościel, po czym zniknął w przedpokoju. Rozległ się stuk odsuwanych

drzwi szafy. Po chwili do uszu dziewczyny dobiegł odgłos cichej rozmowy telefonicznej.

Nicole wytężyła słuch, lecz nie mogła rozróżnić poszczególnych wyrazów.

Dokąd mógł dzwonić Anthony? Przypuszczalnie do swojej kochanki, by zawiadomić

ją, że z ważnych i niespodziewanych powodów musi przełożyć godzinę spotkania. Albo do

Batesa, by ustalić datę wizyty w klubie „Miss Olivia's”. Albo - co było najbardziej

prawdopodobne - miał się po prostu spotkać z jedną z dziewcząt pracujących we

wspomnianym „przybytku kultury”. W każdym razie, nie miało to nic wspólnego z osobą

Nicole.

I bardzo dobrze.

Gawain wrócił do sypialni, dźwigając świeżą pościel. Wprawnymi ruchami posłał

łóżko, czym wzbudził niemały podziw Nicole, która nie podejrzewała, że ktoś wychowany w

domu wypełnionym służbą mógłby posiąść znajomość tak prozaicznych czynności. Gdy

skończył, natychmiast wsunęła się pod kołdrę.

- Możesz już iść - powiedziała nadąsanym tonem.

- Najpierw opowiem ci bajkę na dobranoc.

- W niczym nie przypominasz Charlesa Perraulta - odparła. Raczej któregoś z braci

Grimm, dodała w myślach. Lub bohatera ich ponurych opowiastek.

- Był raz młody chłopiec, który z całego serca kochał swą matkę - zaczął.

- Masz zamiar mi streścić którąś z tragedii Szekspira?

- Bądź cicho i słuchaj.

Wsparła głowę na poduszce, po czym przybrała wyczekującą minę. Kątem oka

uważnie obserwowała Anthony'ego.

Prezentował się wspaniale.

Był ubrany w czarno - zielony dres, używany głównie przez amatorów joggingu, choć

nie noszący śladów potu, jakie zwykle występują po długim biegu. Kolor stroju znakomicie

harmonizował z ciemnymi włosami i szmaragdowymi oczami.

Nicole z przerażeniem pomyślała o własnym wyglądzie. Przypominała Amazonkę,

która przed chwilą zakończyła pięciorundowy pojedynek z bengalskim tygrysem... i zeszła

pokonana z placu boju.

Anthony odwrócił się tyłem i zaczął mówić cichym spokojnym głosem, niemal

szeptem:

- Źle mnie oceniłaś. Jedynym moim prawdziwym przewinieniem jest to, że zbyt długo

zwlekałem. Powinienem od razu powiedzieć ci o kontrakcie i o propozycji współpracy. Chcę

być wobec ciebie zupełnie szczery. Aby to udowodnić, zdradzę ci pewien sekret, o którym

nigdy nikomu nie mówiłem.

Dlaczego nie patrzył jej w oczy? Czy miało to jakiś związek z ciążącą na nim

tajemnicą? Nicole poczuła, że jej gniew zaczyna pomału gasnąć, ustępując miejsca

zaciekawieniu.

- Gdy miałem dziewięć lat - ciągnął Anthony - przypadkowo usłyszałem rozmowę,

którą moja matka prowadziła ze swym długoletnim kochankiem.

Roześmiał się gorzko.

- Jest wiele prawdy w powiedzeniu, że podsłuchiwanie nie popłaca. Czasem lepiej jest

ż

yć w błogiej nieświadomości.

Westchnął głęboko i mówił dalej:

- Od razu przejdę do sedna sprawy. Owego pamiętnego dnia dowiedziałem się, że w

rzeczywistości nie należę do rodziny Gawainów.

- Zostałeś adoptowany? - spytała Nicole.

- Nie. Jestem bękartem. A moja matka okazała się zwykłą dziwką.

W słowach mężczyzny dźwięczała nuta z trudem powstrzymywanego bólu i

rozgoryczenia.

- Miała kochanka i zapomniała poinformować męża, iż dziedzic rodu nie jest jego

synem.

- Anthony ja... to znaczy... tak mi przykro. Musiałeś...

- Owszem. - Zwrócił twarz w jej stronę. - Lecz dzięki temu zdołałem się wiele

nauczyć. Zrozumiałem, jak podła i podstępna może być każda kobieta. Zanim poznałem

ciebie, byłem święcie przekonany, że mężczyźni są wciąż oszukiwani, wykorzystywani i

poniżani. Porzuciłem wszelką nadzieję, iż kiedyś spotkam kobietę, którą mógłbym obdarzyć

pełnym zaufaniem.

Chrząknął z zakłopotaniem.

- Podczas naszego pierwszego spotkania odniosłem wrażenie, że jesteś inna. Później

zacząłem podejrzewać, że udajesz, że w gruncie rzeczy niczym nie różnisz się od kobiet,

które znałem dotychczas, że masz dość sprytu, by zamaskować swoje prawdziwe oblicze...

Umilkł. Po chwili podjął przerwany wątek.

- Gdy zaproponowano, byśmy wspólnie przystąpili do pracy nad książką, nie

wiedziałem, co robić. Wahałem się. W końcu postanowiłem czekać. Chciałem zyskać dość

czasu, by móc poznać cię bliżej. Bałem się, że wykorzystasz moją miłość dla zrobienia

kariery... lecz w głębi serca pragnąłem cię tylko dla siebie.

Nicole nie wierzyła własnym uszom.

Anthony Gawain okazał się czułym i wrażliwym mężczyzną. Ufał jej. Nie zawahał się

odkryć sekretów własnego dzieciństwa.

- Do czego zmierzasz? - spytała lekko drżącym głosem.

- Zgodzisz się napisać ze mną tę książkę? Nikki, od samego początku chciałem

zaproponować ci współpracę.

Pochylił się i zaczął zbierać gazety oraz czasopisma zaśmiecające podłogę sypialni. Po

chwili ponownie usiadł na łóżku obok dziewczyny.

- Powiedz, że się zgadzasz.

Nicole zdawała sobie sprawę, że nadeszła właściwa chwila, by wyrazić mu całą

prawdę, a mimo to nie potrafiła zmusić się do szczerości.

- Dobrze - wyszeptała.

W głębi duszy czuła, że popełnia ogromny błąd, za który przyjdzie jej wkrótce

zapłacić. Jednak nie potrafiła jednym zdaniem przekreślić nadziei na kilka ulotnych chwil

szczęścia.

Kiedyś przyzna się do wszystkiego.

Lecz jeszcze nie teraz.

Gawain uśmiechnął się. Złożył delikatny pocałunek na dłoni dziewczyny.

- Czas na kąpiel - powiedział z filuternym błyskiem w oku.

Nicole cofnęła rękę i energicznie potrząsnęła głową.

- Nie będzie kąpieli. Anthony dotknął jej czoła.

- Wciąż masz podwyższoną temperaturę. Pójdę napuścić wody.

- Spróbuj, a ucieknę.

- Wprost w moje ramiona?

Był niemożliwy. Nie dawał jej najmniejszych szans na obronę.

Co prawda, nie miała zbytniej ochoty się bronić. Zwłaszcza gdy przypomniała sobie

ostatnią scenę snu...

- Dobrze - powiedziała z cichym śmiechem. - Wygrałeś. Zajmij się kąpielą.

Spojrzał na nią ze zdziwieniem. Najwyraźniej nie był przygotowany na tak szybką

kapitulację. Wyciągnął dłoń i lekko trącił nos dziewczyny.

- Powiedz mi, Nikki, zawsze jesteś taka grzeczna? Chwyciła go za rękę, przytrzymała

i delikatnie ugryzła w palec.

- Zawsze - powiedziała przez zęby, przeciągając głoski.

- To dobrze - westchnął. - Bo już się spodziewałem, że nie dasz się namówić na

wejście do wanny.

- Zbyt łatwo rezygnujesz - roześmiała się. - Myślałam, że jesteś twardszy.

- Nie chciałem cię spłoszyć. Odrzucił na bok kołdrę.

- Co ty robisz? - zawołała z przestrachem Nicole.

- Zabieram panią do łazienki, panno Hart - odpowiedział.

Uniósł ją z łóżka.

- Wrzeszcz, ile chcesz. Pouczyłem służbę, że ma być głucha na twoje wołania.

Nicole zaczęła okładać go pięściami po plecach.

- Puść mnie, brutalu! Natychmiast spełnił jej prośbę.

- Mogę przynajmniej popatrzeć? - spytał z błyskiem w oku.

- Nie.

- Nie?

Dziewczyna ze stanowczą miną pokręciła głową.

- Nie? - Anthony zniżył głos do uwodzicielskiego szeptu, lecz zaraz wykrzywił twarz

w kwaśnym uśmiechu. - W takim razie... nie opłaca się być dżentelmenem.

Chwycił ją ponownie.

- Dobrze! Już dobrze - zachichotała. - Zgadzam się. Możesz mi trochę pomóc.

- Znakomicie!

- Anthony...

- Hm?... - mruknął, delikatnie pieszcząc ustami jej szyję.

- Żartowałam.

- Nieprawda.

- Prawda.

- Grasz nie fair.

- Mówiłam ci, że powinieneś zbadać sobie ciśnienie.

- Nikki...

- Słucham?

- Zbadałem.

- Nieprawda.

- Prawda.

Przysiadł na brzegu staroświeckiej, ogromnej wanny, bez wątpienia pamiętającej złoty

wiek Hollywood, po czym sięgnął w stronę porcelanowych kurków. Buchnęły kłęby pary.

Nicole zdjęła z półki flakon z płynem do kąpieli. Powietrze wypełniła woń świeżych

owoców. Strumień wody bijący z kranu w mgnieniu oka zmieniał zielony płyn w gęstą

warstwę śnieżnobiałej piany.

Gdy dziewczyna odwróciła głowę, napotkała palące spojrzenie Anthony'ego.

Zarumieniła się aż po koniuszki uszu, tym bardziej iż z bolesną świadomością zdawała sobie

sprawę ze swego opłakanego wyglądu.

- Możesz już iść - powiedziała. Bezskutecznie próbowała uwolnić się z jego objęć.

Przestrzeń ograniczona jasnymi ścianami zdawała się maleć. We wnętrzu łazienki panował

przesycony wilgocią upał, niczym w cieplarni.

A Nicole drżała.

Nie obawiała się, że ktoś może ich zobaczyć. Bała się własnej słabości.

Bała się, że może obnażyć coś więcej niż ciało.

- Nigdzie nie pójdę, Nikki - powiedział Anthony. - Jestem tutaj, by ci pomóc.

W jego obecności odczuwała dziwną lekkość. Nigdy w życiu nie czuła się tak dobrze.

Po chwili przyszło opamiętanie. A co później? - spytała samą siebie. Gawain był jak

narkotyk, z początku dawał poczucie spełnienia, lecz jednocześnie powodował głębokie

uzależnienie.

Namiętność wzięła górę nad rozsądkiem.

Pierwszy pocałunek przełamał ostatnią barierę oporu. Nicole z cichym westchnieniem

wplotła palce w ciemną grzywę włosów Anthony'ego i wyprężyła całe ciało.

Gawain pomógł jej zdjąć górną część pidżamy. Przywarł ustami do nagiej skóry

dziewczyny. Nicole poczuła przenikliwy dreszcz podniecenia.

Zaszlochała.

Anthony z uśmiechem podniósł głowę. Położył dłoń na piersi Nicole i powiedział:

- Spójrz, jak doskonale pasuje. Jesteś dla mnie stworzona.

Dziewczyna kątem oka zerknęła na jego opalone ramię, kontrastujące z jej białym

ciałem. Zadrżała mocniej i spłonęła rumieńcem.

Anthony parsknął śmiechem.

- Nie mogę uwierzyć, że wciąż to robisz.

- Woda stygnie - odparła z zakłopotaniem.

- W takim razie, musimy coś na to poradzić. Delikatnie ugryzł ją w ramię, po czym

zanurzył w wannie jeden z małych ręczników.

- Teraz mocno zaciśnij powieki - powiedział. Nicole bez sprzeciwu spełniła jego

prośbę. Poczuła smak pocałunku na swoich ustach.

Chwilę później, po jej policzkach poczęły spływać ciepłe strumyki. Anthony starannie

umył twarz dziewczyny, później zajął się szyją, ramionami... Wykręcił ręcznik, po czym

namydlił go ponownie i...

Nicole poczuła błogi dotyk na swoich piersiach. Głęboko wciągnęła powietrze i

wydała stłumiony pomruk. Nie mogła otworzyć oczu, ponieważ całą twarz miała pokrytą

pianą. Niewidoczne palce pieściły jej ciało. Miała wrażenie, że powrócił rozkoszny sen,

wypełniony pięknymi, lecz niebezpiecznymi marzeniami.

- Masz śliczne stopy - usłyszała głos Gawaina. Mężczyzna zdjął jej skarpetki, po czym

rozsupłał tasiemkę wiążącą spodnie od pidżamy.

- Zaraz... - zachłysnęła się Nicole, lecz było już za późno na protesty. Spodnie zsunęły

się na wyłożoną kafelkami posadzkę. Nagie ciało dziewczyny owionął ciepły powiew

przesyconego parą powietrza.

Chciała przesunąć się w bok, lecz w tej samej chwili usłyszała plusk wody.

- Stój spokojnie - powiedział Anthony.

Ku własnemu zaskoczeniu, była mu całkowicie powolna. To zły omen, pomyślała.

Anthony pocałował ją w kark. Spokojnymi, zdecydowanymi ruchami umył jej całe

plecy. Gdy skończył, wrzucił ręcznik do wody.

- Podaj mi rękę - powiedział. Nicole pokręciła głową.

- Potrafię sama wejść do wanny - stwierdziła stanowczo.

- Nie przeczę, lecz chodzi mi o coś zupełnie innego. Podaj mi rękę.

Drugim ręcznikiem wytarł jej twarz z mydła? Nicole zamrugała powiekami, po czym

otworzyła szeroko oczy.

- Postępujesz nie fair - powiedziała na widok Gawaina. - Powinieneś też zdjąć bluzę.

Anthony bez chwili namysłu ściągnął bluzę przez głowę i rzucił na podłogę.

- Masz jeszcze jakieś życzenie? - spytał znaczącym tonem.

Potrząsnęła głową.

- Więc podaj mi rękę i stań tutaj. - Wyciągnął z kąta niski taboret.

- Co takiego?

- Nie zadawaj pytań, lecz zrób, co mówię. Nicole zastanawiała się przez chwilę, po

czym z rezygnacją wzruszyła ramionami i weszła na stołek. Anthony zaczął myć jej nogi.

Zamknęła oczy i całkowicie poddała się jego pieszczotom. Czuła dotyk męskich rąk na swych

biodrach, udach, pośladkach... Zadygotała.

- Możesz zejść - powiedział mężczyzna. - Usiądź na skraju wanny... Poczekaj, podłożę

ci ręcznik, żebyś się nie zsunęła.

Z zaciśniętymi powiekami cierpliwie czekała, aż Gawain skończy przygotowania i

przystąpi do spłukiwania mydlin. Zamiast tego posłyszała szelest odzieży.

Domyśliła się, że Anthony zdjął spodnie od dresu... że jest nagi.

Chciała go zobaczyć, ale...

...ale nie potrafiła otworzyć oczu.

Bała się.

Była potwornym tchórzem.

Ledwo mogła oddychać z przerażenia. Nagle poczuła palce Gawaina na swoich

kolanach. Mężczyzna przyklęknął, wsunął twarz między jej uda... Przyjęła go z cichym

westchnieniem zadowolenia.

Poczuła, że zalewają fala rozkoszy. Wstyd, strach i zakłopotanie zniknęły bez śladu.

Całym ciałem pragnęła pieszczot. Pragnęła dotyku męskich rąk, ust, języka...

- Przysuń się do mnie, kochanie - chrapliwym głosem odezwał się Anthony. Wcisnął

dłonie pod pośladki dziewczyny.

- Tak! - zawołała Nicole, nie panując dłużej nad miotającymi nią uczuciami. Wygięła

się niczym kotka, by chwilę później zasypać ramiona mężczyzny ekstatycznymi pocałunkami.

Wplotła palce w jego ciemne włosy i krzyczała, wciąż krzyczała...

Upłynęło kilka minut, nim zaczęła się uspokajać. Odetchnęła głęboko i otworzyła

oczy. W jej zachowaniu nie było nic z dawnej bojaźliwości. Czuła się wprost wspaniale.

Lekko zagryzając dolną wargę, spojrzała na swego partnera.

Na śniadej twarzy Anthony'ego pojawił się szeroki uśmiech. Mężczyzna łobuzersko

mrugnął.

- Byłem przekonany, że kąpiel ci pomoże - powiedział.

- Jesteś podstępnym i zadufanym w sobie draniem - odparła z czułością, która

przeczyła jej słowom.

Z cichym westchnieniem wsparła głowę o chłodną, pokrytą różowymi kafelkami

ś

cianę. Była kompletnie wyczerpana.

Anthony wyprostował swą muskularną sylwetkę. Nicole nie potrafiła oderwać wzroku

od jego wąskich bioder.

- Czy masz?... - Nie dokończył pytania, lecz Nikki i tak wiedziała, o co chodzi. Była

mu wdzięczna, że myślał o jej bezpieczeństwie.

Pokręciła głową.

- Jadąc do ciebie, całkiem niedaleko widziałem supermarket. Skończ się kąpać, a ja

zrobię niewielkie zakupy. Zaraz wrócę.

- Skąd masz pewność, że sklep nie jest zamknięty?

- spytała.

Przybrał minę niewiniątka.

- Dzwoniłem jakiś czas temu - przyznał.

Gdy wyszedł, Nicole wsunęła się do wanny. Zgarnęła naręcze piany, dmuchnęła w nią

i przez chwilę obserwowała, jak w powietrzu wirują błyszczące bańki.

- Jesteś podstępnym draniem, Anthony - powtórzyła z westchnieniem.

A potem się uśmiechnęła.

Anthony zerknął na zegar wmontowany w tablicę rozdzielczą dżipa. Droga do sklepu

zajęła mu zaledwie dwadzieścia minut, lecz później miał sporo kłopotów ze znalezieniem

miejsca do zaparkowania.

Westchnął ciężko po wejściu do supermarketu. Do jedynej czynnej kasy stała długa

kolejka klientów, ściskających pokaźne koszyki pełne zakupów. Prawo Murphy'ego działało

nieubłaganie.

Niektórzy z czekających głośno narzekali na złą organizację i brak personelu. Anthony

zachowywał kamienny spokój, choć przychodziło mu to z dużym trudem. W środku

dosłownie kipiał z niecierpliwości.

W końcu ponownie znalazł się na parkingu. Starannie umieścił swój łup na fotelu.

Wypchana torba świadczyła, że nie żałował pieniędzy. Zrobił większe zakupy, gdyż przed

wyjściem z domu Nicole zdążył zajrzeć do lodówki. To, co tam zobaczył, nie przedstawiało

się zbyt zachęcająco.

Poczuł głód. Zdjął jedną rękę z kierownicy, poszperał wśród pakunków, aż znalazł

okazałą, owiniętą w folię kanapkę. Gdy uporał się z jedzeniem, sprawdził, czy zapracowana

kasjerka nie przeoczyła przy pakowaniu niewielkiego tekturowego pudełeczka. Było na

swoim miejscu.

Westchnął z ulgą i skręcił w lewo, w boczną ulicę prowadzącą do domu Nicole.

Uśmiechnął się do siebie. Dobrze, że w ostatniej chwili pomyślał, aby do zakupów dorzucić

jeszcze jeden pakunek.

Ogromną torbę „M&M's”.

Dobrze pamiętał, że jest to jedyna czekolada, która rozpuszcza się w ustach, nie w

dłoni, chociaż... Dalsze myśli wolał zachować dla siebie.

Podekscytowany, niczym nastolatek na pierwszej randce, wpadł do domu Nicole.

- Już wróciłem! - zawołał triumfalnie, naśladując ruchy i ton głosu popularnego

gwiazdora filmowego. Wszedł do kuchni, postawił torbę na stole, po czym zaczął wypełniać

lodówkę. Szybko zrzucił dres i pobiegł do łazienki. Spieszno mu było do wspólnej kąpieli.

Z zaskoczeniem spojrzał na pustą wannę. Przez chwilę miał głupie uczucie, że znalazł

się w niewłaściwym miejscu o niewłaściwej porze.

- Nikki? - odezwał się głośno. W domu panowała głucha cisza.

Salon był pusty. Anthony ruszył w kierunku sypialni. Trudno, pomyślał. Trzeba

dokonać niewielkiej korekty planów. Szybki prysznic, a potem...

Uchylił drzwi.

- Nikki, ja...

Zobaczył leżącą w łóżku Nicole. Jej długie, wciąż mokre włosy w nieładzie wiły się

na poduszce.

Gawain podszedł bliżej. Pod kołdrą wyraźnie rysował się kształt nagiego ciała.

Dziewczyna spała. Bez wątpienia była zmęczona zbyt dużą ilością wrażeń.

Anthony z rezygnacją wzruszył ramionami. Tak, przyda mi się szybki prysznic,

pomyślał.

Z zimnej wody.

Był dojrzałym mężczyzną i doskonale zdawał sobie sprawę, że długie wyczekiwanie

zaostrza apetyt. Myślami był już przy śniadaniu.

Kolumbijska kawa, francuskie pieczywo, szwedzki masaż, francuskie pocałunki...

ROZDZIAŁ 11

Zapach świeżego pieczywa oraz delikatny aromat kawy obudziły Nicole. Ziewnęła

szeroko i przeciągnęła się. Nagle spostrzegła, że jest całkiem naga. Co się stało z jej pidżamą?

Przetarła dłonią twarz, by spędzić resztki snu, po czym otworzyła szeroko oczy. We

włączonym telewizorze migotały jakieś postacie, a tuż przy jej łóżku stał półnagi, owinięty

jedynie kuchennym fartuszkiem... Anthony Gawain. W dłoniach trzymał tacę ze śniadaniem.

Nicole zacisnęła powieki. Jeszcze się nie obudziłam, uznała.

W głowie kłębiło jej się od natłoku myśli. Kiedy otworzę oczy, wszystko zniknie.

Ś

niadanie, taca, Anthony. Na ekranie telewizora pojawi się obraz kontrolny.

- Nikki, jedzenie stygnie, a ja... - Gawain zdjął fartuszek - staję się coraz bardziej

gorący.

To nie był sen.

- Och! „

Nicole nie potrafiła wykrztusić ani jednego słowa.

- Lepiej się czujesz? - spytał mężczyzna. Posmarował kawałek bułki grubą warstwą

syropu klonowego, po czym podał go dziewczynie.

Jadła powoli, starannie przeżuwając każdy kęs. Przypomniała sobie wydarzenia

minionego wieczoru. Anthony skradł jej serce, odebrał wolę.

Gawain przeczesał palcami włosy i spojrzał z niepokojem na dziewczynę.

Nicole z zamyśloną miną oblizała usta. Nie widzącymi oczyma wpatrywała się w

przestrzeń.

- Podoba ci się ten widok?

Anthony rzucił się na łóżko i podparł rękami brodę. Nicole drgnęła.

- Słucham? - spytała.

- Potrzebuję małej, całkowicie prywatnej terapii - oświadczył Gawain.

Otoczyła go ramieniem, przyciągnęła do siebie, po czym pieszczotliwie przesunęła

dłonią po płaskim, dobrze umięśnionym brzuchu.

- To miałeś na myśli? - spytała z uśmiechem.

- Hm... Jako przystawkę przed głównym daniem - odparł.

- Rozumiem. - Pochyliła się i musnęła go ustami. Zareagował natychmiast. Jęknął z

rozkoszy, chwycił ją za rękę i mocno ścisnął. Oczy zaszły mu mgłą pożądania.

- Chciałbym spłonąć wewnątrz ciebie - wyszeptał drżącym głosem.

- Dobrze. - odpowiedziała Nicole. Czuł na swej skórze jej gorący oddech. - Chcę cię...

teraz.

Energicznym ruchem przewróciła go na plecy.

- Zaczekaj - zaprotestował. Próbował wesprzeć się na łokciach.

- Ani słowa - odpowiedziała stanowczo. - Robię się niebezpieczna, jeśli tuż po

obudzeniu ktoś próbuje stawiać mi warunki.

Poruszyła biodrami, przyjmując go w głąb swego ciała.

Anthony opadł na łóżko.

- Nie mam zamiaru stawiać żadnych warunków - wydyszał.

Położył dłonie na jej piersiach. Nicole poruszała się coraz szybciej. Anthony zamknął

oczy. Czuł wszechogarniającą falę ekstazy.

- Nikki! - zawołał na całe gardło. Jego krzyk zmieszał się z westchnieniem

dziewczyny.

Gdy opadł szczyt uniesienia, przez chwilę leżeli w milczeniu, niezdolni do

jakiegokolwiek ruchu.

Na ekranie telewizora pojawił się fragment filmu „The Bodyguard”. Whitney Houston

ś

piewała: „I Will Always Love You”.

Trudno o lepsze zakończenie, pomyślała Nicole. W końcu jesteśmy przecież w

Hollywood.

Bez zbytniego pośpiechu osunęła się na pościel.

- Jestem głodna - oświadczyła.

- Nabrałaś apetytu? - z kpiącym uśmiechem zapytał Anthony.

Dziewczyna skinęła głową. Przesunęła palcem po spoconym torsie mężczyzny.

- Szybko się męczysz - zauważyła. - Sportowcy powinni mieć więcej wigoru. Nosisz

dres tylko na pokaz?

Puścił jej pytanie mimo uszu.

- Bez sprzeciwu spełniłem twoje żądania, więc w zamian możesz mnie nakarmić -

powiedział.

- Nakarmić?

- Owszem. Ja gotować, ty karmić.

- Zabawne. - Ruchem dłoni przesłała mu pocałunek. - Zawsze uważałam, że

gotowanie jest domeną kobiet. Przed chwilą doprowadziłam cię niemal do wrzenia.

Anthony wyciągnął rękę w stronę tacy stojącej na nocnym stoliku.

- W takim razie uznajmy to za remis i spróbujmy coś przekąsić.

Wręczył jej widelec.

Nim zdążyli dopić kawę, w telewizji ukazała się twarz znanego prezentera i

gospodarza popularnego programu talk show, Lettennana. Nicole zrolowała poduszki,

Anthony otoczył ją ramieniem. Siedzieli przytuleni, wpatrzeni w ekran.

Gościem Lettennana była Chelsea Stone, piosenkarka rock and rollowa. Powróciła na

estradę po sześciomiesięcznej przerwie, spowodowanej operacją krtani. Przedstawiła

publiczności swój najnowszy utwór.

- Oto prawdziwa kobieta lat dziewięćdziesiątych - odezwał się Anthony. - Potrafi

wywalczyć sobie miejsce w panteonie gwiazd rocka i nie bierze jeńców.

Nicole skinęła głową.

- To prawda - powiedziała. - Podziwiam ją, że z taką konsekwencją potrafi dążyć do

wyznaczonego celu.

- A mówiąc o kobietach - wtrącił Gawain. - Chyba powinniśmy wspomnieć o książce,

którą mamy zamiar razem napisać.

Razem napisać. Nadeszła godzina szczerości. Anthony wciąż był przekonany, że ma

do czynienia z doświadczoną terapeutką.

Nicole zebrała się na odwagę. Powie... wszystko powie. Chciała zyskać choć

kilkanaście minut. Zatrzymać szczęście jeszcze przez chwilę.

W głębi serca żywiła kruchą nadzieję, że Anthony zrozumie pobudki jej działania.

Gdy dowie się o zwątpieniu, wstydzie, lęku przed samotnością... Być może będzie umiał jej

wybaczyć.

Program Lettermana dobiegł końca, lecz Nicole i Anthony nawet tego nie zauważyli.

Byli całkowicie pochłonięci dyskusją o książce. Przeskakiwali z tematu na temat, aż Nicole

zdecydowała się przejść do sedna sprawy.

- Boli mnie świadomość, że niektórzy mężczyźni nie rozumieją motywów naszego

działania - powiedziała. - Są takie sytuacje, gdy kobiety nie mogą zdobyć się na szczerość.

Przynajmniej nie od razu.

- Oczywiście - odparł kwaśno Gawain. - Niezłe wytłumaczenie. Na pewno są z tego

zadowolone.

- Nie wszystkie - zaprotestowała Nicole. - Podejrzewam, że większość z nas traktuje

to jako zło konieczne. Co więcej, główna część winy spada na mężczyzn.

- Słucham?!

- Kobiety muszą ukrywać swe prawdziwe marzenia i potrzeby, są jednak na tyle

sprytne, by, nie wzbudzając większych podejrzeń, uparcie dążyć do celu. W tym właśnie tkwi

sedno sprawy. Mężczyźni mają wyraźną przewagę ekonomiczną i nie wahają się jej

wykorzystywać w życiu codziennym. Co pozostaje kobietom? Podstęp.

- Naprawdę?

- Naprawdę. Słyszałeś kiedyś o zasadzie „złotego środka”?

- Owszem Brzmi: „Najlepsze...”

- Chodzi mi o inną wersję. „Złoto jest najlepszym środkiem do zdobycia władzy.”

Kropka. Ostatnie słowo należy zawsze do tego, kto skupia w swym ręku wszystkie

wspomniane elementy, czyli do mężczyzny.

- Sama nie wierzysz w to, co powiedziałaś. Znam wiele kobiet, które pędzą wygodne

ż

ycie, w najmniejszym stopniu nie parając się pracą. Są po prostu utrzymywane i hołubione

przez mężów.

- To prawda, lecz nawet twoja wizja szczęścia ma istotne braki.

- Na przykład?

- Tak zwane życie rodzinne zależy wyłącznie od wartości człowieka, który został

wybrany na męża. Niestety, niemal każda z nas zmuszona jest dokonać wyboru jako

kilkunastoletnia dziewczyna, nie posiadając doświadczeń i kierując się tylko intuicją. Jeśli

znajdzie właściwego partnera, jest wolna od trosk i wszelkich przykrości. Lecz jeśli postąpi

niemądrze lub pod wpływem niesprzyjających okoliczności, jej dalszy los zmieni się w

prawdziwe piekło.

- Młodzi mężczyźni popełniają te same błędy - zaoponował Anthony.

- To prawda, lecz mają dość sił i środków, by zmienić sytuacje na swoją korzyść. Po

zakończeniu sprawy rozwodowej odzyskują wolność i nie muszą się zbytnio troszczyć o

dobro dzieci. Nawet jeśli płacą alimenty, nie wiedzą, co znaczy codzienne wychowanie.

Ś

miało można stwierdzić, że mężczyźni zyskują na rozwodzie, podczas gdy kobiety tracą

nawet to, co osiągnęły przed ślubem.

-

Twoja

wypowiedź

trąci

feminizmem.

Jesteś

zwolenniczką

pełnego

równouprawnienia kobiet?

Nicole zaczęła poprawiać pościel. Zastanawiała się przez chwilę.

- Wiesz, czego najbardziej pragną kobiety? Anthony zaśmiał się błyskając białymi

zębami.

- Przeszliśmy do zagadnień męskiej anatomii? - spytał.

Nicole rzuciła w niego poduszką.

- Dureń! - zawołała. - Potrafisz myśleć tylko o jednym. Kobiety nie przywiązują do

tego najmniejszej uwagi. Urok prawdziwego kochanką nie zależy od jego sprawności. Chcesz

wiedzieć, czego potrzebuje dzisiejsza kobieta? Żony!

Gawain otworzył usta ze zdumienia.

- Żony?!

Nicole skinęła głową.

- Kobieta lat dziewięćdziesiątych odczuwa przede wszystkim ogromne zmęczenie.

Albo musi opiekować się swoimi rodzicami i dziećmi, albo pilnować swojej kariery

zawodowej, co zresztą nie wyklucza troski o dzieci. Trzeci rodzaj to kobiety niezamężne,

usiłujące zrozumieć prawa rządzące związkiem dwojga ludzi, a jednocześnie próbujące

zachować niezależność ekonomiczną.

- W tym cały problem - powiedział Anthony. - W przeszłości...

- Nie próbuj odwrócić kota ogonem - przerwała mu Nicole. - Chyba nie sądzisz, że

którakolwiek kobieta posłusznie włoży zapaskę, siądzie przy kądzieli i będzie* wszem i

wobec rozpowiadać o swoim szczęściu To baśń wymyślona przez mężczyzn i na użytek

mężczyzn.

- Naprawdę tak sądzisz? Myślisz, że nam jest łatwiej? Nie zauważyłaś, że padamy jak

muchy z przepracowania?

- To temat na osobną książkę - odparowała Nicole.

- Dobry pomysł - ucieszył się Anthony. - Będę musiał pogadać o tym z Markiem.

Najpierw program telewizyjny o mężczyznach, a później...

Nicole ziewnęła.

- Nudzę cię? - spytał Gawain.

- Ależ skądże. Po prostu wciąż jestem senna.

- O, nie - zaprotestował stanowczym tonem. - Jeśli chcesz, byśmy nadal razem

pracowali, musisz mieć większą wytrzymałość.

- O, nie - odpowiedziała tym samym tonem. - Nie cierpię nienasyconych mężczyzn.

- Cicho. Teraz nie czas na spanie. Podniósł się z łóżka.

- Dokąd idziesz? - spytała Nicole.

- Kupiłem coś, co powinno wzbudzić twoje zainteresowanie - odparł, kierując się w

stronę kuchni.

Otworzył lodówkę, wyciągnął olbrzymią torbę „M&M's”, po czym wrócił do sypialni.

Uśmiechnął się szeroko.

Podszedł do łóżka, rozerwał opakowanie i... wysypał zawartość torby na leżącą

dziewczynę.

Skuliła się z chichotem.

- Panie Gawain, jest pan doprawdy niemożliwy!

- A pani to uwielbia, panno Hart.

- Och... Anthony one są zimne!

- Rozpuszczą się. Przysięgam.

- Anthony!.

- Mm...

Terkot budzika przerwał ciszę. Nicole drgnęła, przesunęła dłonią po twarzy, po czym

wyciągnęła rękę w stronę nocnego stolika i po omacku zaczęła poszukiwać natręta.

Z całej siły wcisnęła czerwony guzik.

Przez chwilę leżała bez ruchu. Zawsze miała kłopoty ze wstawaniem. Niezależnie od

tego, jak długo spała, pierwsze minuty po obudzeniu były dla niej prawdziwą męczarnią.

Z zamkniętymi oczami przypominała sobie wydarzenia kilkunastu minionych godzin.

Długie, wyczerpujące popołudnie, zakończone niespodziewaną kąpielą... nie mniej

zaskakujące śniadanie... gorącą dyskusję, zimne drażetki z czekolady, miłosne igraszki...

Fragmenty zdarzeń układały się w dziwaczny ciąg, przypominający film reklamowy

zrealizowany przez zwariowanego reżysera.

Pomału odzyskała pełną świadomość. Niestety, rzeczywistość była o wiele bardziej

brutalna niż senne marzenia.

Nicole z goryczą pomyślała o swoim tchórzostwie. Znów nie potrafiła się zmusić do

podjęcia szczerej rozmowy z Gawainem. Nie wspomniała ani słowem, że jest kelnerką i,

jeszcze nie odkrytą” scenarzystką. Że o terapii seksualnej wiedziała jedynie tyle, ile zdołała

wyczytać z gazet i czasopism.

Wyciągnęła ręce nad głowę i rozprostowała nogi. Spała zbyt krótko. Czuła dokuczliwe

odrętwienie całego ciała. Co prawda, miała pełne prawo być zmęczona.

Wciąż pamiętała ciemne włosy Anthony'ego, rozsypane na śnieżnobiałej poduszce.

Podniecający widok. Podobnie jak jego szmaragdowe oczy przepełnione namiętnością.

Odwróciła głowę.

Łóżko było puste.

Anthony zniknął.

Nicole dotknęła ręką pościeli. Prześcieradło było wciąż ciepłe.

Na pewno poszedł do kuchni, by przygotować kawę, pomyślała. Wytężyła słuch. Z

salonu dobiegały dźwięki włączonego telewizora. Z uśmiechem zadowolenia rozpoznała

melodię rozpoczynającą jej ulubiony zestaw kreskówek. Anthony Gawain miał dobry gust i

przepadał za tymi samymi programami co ona.

I był kochany, że pozwolił jej pospać.

Odrzuciła kołdrę, podniosła się z łóżka, po czym stanęła przed lustrem.

Z jękiem rozpaczy popatrzyła na swe odbicie. Czekało ją kilkadziesiąt minut żmudnej

pracy.

Pochyliła się i przystąpiła do dokładnych oględzin. Z bliska jej wygląd nie

przedstawiał się tak tragicznie. Na skórze połyskiwały ślady potu, lecz z twarzy zniknęła

opuchlizna wywołana przeziębieniem. Wystarczy umalować się i coś zrobić z włosami...

Czuła się odprężona i... zadowolona z życia. Czyżby to był magiczny wpływ

Anthony'ego?

Widział ją zapłakaną, zakatarzoną i zaniedbaną, a jednak nie zmienił planów. Nie

uciekł. Co więcej, podarował jej kilka chwil prawdziwego szczęścia. Pozwolił uwierzyć, że

jej obecność ma dla niego szczególne znaczenie.

Był po prostu cudowny.

Nicole starannie zasłała łóżko. Wygładziła prześcieradło, złożyła kołdrę i porządnie

poukładała wszystkie poduszki.

Lekki uśmiech zagościł w kącikach jej ust, gdy spojrzała na rozpieczętowaną torbę

„M&M's”, stojącą na nocnym stoliku. Chwyciła kilka drażetek, po czym włączyła radio. Z

głośnika popłynęły dźwięki muzyki. „You're the One”. Elton John zapewniał właśnie jakąś

dziewczynę, że jest tą jedyną. Nicole podchwyciła melodię. Nucąc pod nosem, ruszyła w

stronę łazienki.

W przedpokoju poczuła dochodzący z kuchni aromat świeżo parzonej kawy.

Anthony Gawain był doprawdy niezwykłym człowiekiem.

Najwyraźniej wziął sobie do serca stwierdzenie, że „współczesna kobieta przede

wszystkim potrzebuje żony”. Nicole uśmiechnęła się lekko. Miała głębokie przekonanie, że

tym razem się nie pomyliła. Zapracowana i „wyzwolona” kobieta rzeczywiście oczekiwała...

odrobiny czułości na co dzień.

Czekała z utęsknieniem, aż pojawi się ktoś, kto będzie ją pielęgnował w czasie

choroby, kto poprawi poduszkę, okryje kocem i przygotuje kanapki z dżemem oraz herbatę.

Kto nie zrobi kwaśnej miny i nie zamknie się w swoim pokoju zajęty własnymi

myślami.

Kto nie będzie ciskał gromów na bezmyślność jej szefa, lecz po ciężkim dniu w pracy

po prostu ją ucałuje, by poczuła się lepiej.

Kto włoży do bagażnika samochodu szuflę i torbę z solą, a nie będzie gderał, że zimą

kobiety nie powinny siadać za kierownicą.

Kto od czasu do czasu, bez specjalnej okazji, przyśle jej miły Ust lub pocztówkę z

ż

yczeniami.

Ktoś, do kogo mogłaby się przytulić w chwilach zwątpienia i słabości.

Nicole nie przestawała się uśmiechać.

Znała takiego człowieka. Mężczyznę, który pamiętał nawet, że jego partnerka woli

gorzką czekoladę od mlecznej z orzechami.

Po kąpieli wróciła do sypialni i zaczęła przetrząsać zawartość szafy. Zastanawiała się,

jak powinna wyglądać podczas oczekującej ją za chwilę spowiedzi. Żałowała, że nie ma w

pobliżu Contraresa. Ten by na pewno coś wymyślił.

W końcu zdecydowała, że włoży kremową bluzkę bez rękawów oraz proste szorty

koloru khaki. Starannie uczesała włosy, wpięła perłowe kolczyki oraz umalowała się.

Musnęła jeszcze pomadką usta, po czym uważnie przyjrzała się swemu odbiciu.

Gotowe. Mogła iść na spotkanie z losem.

Teraz albo nigdy, pomyślała.

Odetchnęła głęboko, uniosła głowę i zdecydowanym krokiem opuściła sypialnię.

W kuchni nie było nikogo.

Przez otwarte okno wpadały jasne promienie słońca, a na stole stał pusty dzbanek do

kawy. Nicole bez pośpiechu rozejrzała się. Pośrodku stołu królował wazon z samotną

czerwoną różą, która nasuwała podejrzenie, że mogła pochodzić z ogródka sąsiadów.

Obok opróżnionego do połowy kubka z kawą leżało poranne wydanie „Los Angeles

Times”.

Gdzie mógł się podziewać Anthony?

Nicole doszła do wniosku, że poszedł się kąpać. Na pewno wszedł do łazienki w

czasie, gdy ona była zajęta makijażem. Przecież dom nie był na tyle duży, by bawić się w

chowanego.

Dla uspokojenia nerwów wypiła łyk kawy. Z ciekawością zajrzała do lodówki.

Prócz kawałka starego sera, przywiędłych selerów i słoika ogórków znalazła jajka,

masło i paczkę pieczywa testowego.

Wyjęła chleb i masło, po czym włączyła opiekacz. Przy pełnym żołądku zyskiwała

lepszą zdolność logicznego myślenia. Posmarowała grzankę, ugryzła kilka kęsów i wyruszyła

na poszukiwanie Anthony'ego.

Łazienka była pusta.

Sypialnia, salon, przedpokój, toaleta... Zajrzała nawet do szafy. Nikogo.

Niedobrze.

A jeśli... Gawain uciekł?

Nie... to nie mogła być prawda.

Prawdopodobnie wyszedł na chwilę, żeby przynieść coś z samochodu. Cokolwiek.

Długopis do rozwiązywania krzyżówek... Mężczyźni uwielbiają wszelkie zagadki.

Albo... Chciał gdzieś zadzwonić z telefonu komórkowego. To bardzo ważna rozmowa

i potrzebował chwili samotności. Nie chciał, aby Nicole była świadkiem jego kłótni z

agentem lub producentami.

Wyjrzała przez okno.

Zamarła z przerażenia.

Rzuciła się do drzwi, otworzyła je na oścież i wybiegła na zewnątrz.

Jej najgorsze przypuszczenia okazały się prawdą.

Dżip zniknął. Anthony także.

Była po prostu głupia, głupia, głupia...

Gawain okazał się zwykłą świnią. Jak wszyscy mężczyźni.

Wróciła do domu. Zastanawiała się, czy znajdzie jakąś kartkę z krótkim wyjaśnieniem.

Coś w rodzaju listu pożegnalnego. A może istniało jakieś logiczne wyjaśnienie ucieczki

Gawaina?

Owszem. Był przystojnym mężczyzną, a ona okazała się głupią gęsią Jak mogła

wierzyć, że zdoła go utrzymać dłużej niż kilka wieczorów? O wspólnie pisanej książce wolała

w ogóle nie myśleć.

Nagle uświadomiła sobie, że Anthony w dalszym ciągu nie znał prawdy. Nie szkodzi.

W obecnej sytuacji była zadowolona z takiego obrotu sprawy.

Weszła do kuchni, sięgnęła po kubek z kawą, po czym zmęczonym ruchem opadła na

najbliżej stojące krzesło.

Jej wzrok padł na gazetę rozłożoną na stole.

Machinalnie przeczytała kilka zdań. Serce zamarło w niej z przerażenia.

„Times” był otwarty na stronie, na której drukowano wywiady i doniesienia ze świata

filmu i rozrywki. Nicole drżącymi rękami chwyciła gazetę.

Po chwili znała już powody decyzji Gawaina. I nie mogła go winić za to, że odszedł.

„Los Angeles Times”

Wiadomości ze świata rozrywki:

Wszyscy moi czytelnicy zapewne wiedzą, że ulubionym zajęciem w Hollywood jest

zabawa zwana „grą pozorów”. Tu, w krainie ułudy, rzadko się zdarza, by fikcja przerodziła

się w rzeczywistość. Z dobrze poinformowanych źródeł otrzymałam właśnie wiadomość, iż

panna Nicole Hart jest nie seksterapeutką, lecz pisarką. Ciekawe, czy jej występ w programie

telewizyjnym był pomysłem producentów, czy Anthony Gawain padł ofiarą podstępu?

Plotka głosi, że program „Czego naprawdę oczekują kobiety?” wzbudził duże

zainteresowanie jednego ze znanych wydawców, a rezultatem ma być przygotowywana

właśnie książka. Książka owszem, ale... Kto może zaręczyć, że panna Hart po cichu nie zbiera

materiałów do opublikowania obszernej historii odsłaniającej kulisy życia potężnej dynastii

Gawainów?

Nicole z cichym szlochem wsparła głowę o blat stołu. Zdawała sobie sprawę, że

Anthony odszedł na zawsze. Na jego miejscu postąpiłaby tak samo.

Dlaczego nie powiedziała mu prawdy? Dlaczego nie skorzystała ze sprzyjającej

okoliczności. Dlaczego? Dlaczego? Dlaczego?!

Musiała go odnaleźć i zmusić, by ją wysłuchał.

Z trudem usiłowała zebrać myśli. Jak mogła naprawić największy błąd w swym życiu?

Gdzie mogła znaleźć Gawaina?

Przypomniała sobie, że podczas niedawnej rozmowy wspomniał coś o jubileuszowym

programie w cyklu „Anthony Gawain Show”. Mijał właśnie rok od pierwszej emisji i

właściciele stacji telewizyjnej przygotowywali się do odnowienia kontraktu.

Anthony nie podjął jeszcze decyzji. Twierdził, że potrzebuje jakiejś zmiany.

Terkot telefonu wyrwał dziewczynę z zamyślenia. Sięgnęła po słuchawkę.

- Nicole? Od kilku dni czekam na jakąś wiadomość od ciebie. Co się dzieje z mamą?

Nicole jęknęła w duchu. Całkiem zapomniała, że powinna zadzwonić do siostry.

- Och, to ty, Wendy. Zatelefonuję do ciebie za chwilę, dobrze?

- Dlaczego? Co się... Nicole? Jest u ciebie jakiś mężczyzna?

- Zatelefonuję za chwilę - powtórzyła, po czym odłożyła słuchawkę.

Telefon zabrzęczał ponownie.

- Wendy, prosiłam cię...

- Pomyłka. Zamiast Wendy mówi Piotruś Pan - usłyszała znajomy głos Rafe'a. -

Słuchaj, Dorotko, czy twój wierny Toto zdążył ci już przynieść poranną gazetę? Zdaje się, że

tkwisz po uszy w kłopotach.

- Och, Rafe, co ja mam teraz zrobić?

ROZDZIAŁ 12

- Nie lubię wizyt wścibskich reporterów - odezwał się Anthony na widok stojącej w

progu dziewczyny. - Dlaczego tu przyszłaś?

Nicole trzymała w ręku koszyk piknikowy.

- Co tam chowasz? - syknął mężczyzna. - Magnetofon i aparat fotograficzny?

Zachowywał się niczym Ice Man. Zimny, wyrachowany i pozornie pozbawiony

wszelkich uczuć.

- Nigdzie się stąd nie ruszę - oświadczyła Nicole. Postawiła kosz na werandzie.

- Trudno - odparł z wystudiowaną obojętnością. - Nie mam ci nic do powiedzenia. Nie

udzielam wywiadów. Zwłaszcza wówczas, gdy mam pełną świadomość, że jestem

indagowany przez profesjonalistkę.

- Pozwól mi coś wyjaśnić - zaczęła.

- Twoje wyjaśnienia niczego nie zmienią. Choć jestem tylko mężczyzną, potrafię

czytać. Muszę przyznać, że znakomicie rozegrałaś tę partię. Bolesny żal, udane

rozczarowanie, że tak długo nic nie wiedziałaś o ofercie wydawnictwa. Byłaś naprawdę

dobra. Jeśli kiedyś pomyślisz o zmianie zawodu, masz zapewnioną karierę aktorską.

Porozmawiam, z kim trzeba i udzielę szczerego poparcia.

W szmaragdowych oczach mężczyzny pojawiły się lodowate błyski.

- Powiedziałem już chyba wszystko - wycedził przez zęby. - Możesz odejść.

- Anthony, prawda wygląda całkiem inaczej! - zawołała Nicole z rozżaleniem.

- Czyżby? - Uniósł brwi w teatralnym geście zdziwienia. - Chcesz mi wmówić, że

mimo wszystko jesteś terapeutką?

- Nie.

- Spróbujmy zatem z innej strony. Zajmujesz się pisaniem zmyślonych historyjek?

- Tak.

- To wystarczy. Do widzenia. Starannie zamknął drzwi.

Nicole z całej siły wdusiła przycisk dzwonka.

Drzwi pozostały zamknięte.

Po kilku bezskutecznych próbach dała za wygraną. Anthony nie miał zamiaru jej

wpuścić. Z rezygnacją usiadła na schodach. Z wnętrza domu dobiegały głośne dźwięki arii

operowej, zagłuszające nawet szum oceanu.

Nicole westchnęła głęboko. Ze spokojem przyjęła porażkę, lecz nie zamierzała odejść.

Z gorzkim uśmiechem stwierdziła, że dźwięki muzyki stanowiły znakomite tło do rozegrania

małego dramatu.

Wierzyła, że jeśli będzie uparcie dążyła do celu, Anthony zgodzi się w końcu

wysłuchać jej wyjaśnień.

Kilka dni temu to właśnie on znalazł się w podobnej sytuacji.

Otworzyła koszyk i wyjęła paczkę herbatników oraz butelkę wina. Piła wprost z

butelki, od czasu do czasu przegryzając kawałkiem ciastka.

Po godzinie muzyka ucichła.

Nicole ze smutkiem spojrzała na puste opakowanie po herbatnikach. Wina ubyło

niewiele, więc wylała w krzaki pozostałą zawartość butelki.

Nadeszła chwila działania.

Odstawiła butelkę na bok, lecz tak by pozostawała w polu widzenia i chwiejnym

krokiem zbliżyła się do drzwi.

Zadzwoniła.

Po kilku minutach w progu ukazała się barczysta postać Anthony'ego.

- Mówiłem ci już, żebyś odeszła - stwierdził oschłym tonem.

- Och... Anthony... - wybełkotała Nicole. - Stój spokojnie...

Kołysząc się na piętach, usiłowała spojrzeć mu prosto w oczy. Po chwili zamrugała

powiekami i potrząsnęła głową.

Dam ci prawdziwy popis aktorstwa, pomyślała. Skoro uważasz, że mam przed sobą

wielką karierę.

Gawain przyglądał się jej z uwagą.

- Och... zdaje się... że muszę... - Zatoczyła się - w stronę mieszkania.

Mężczyzna ujął ją pod ramię.

- Na miłość boską, Nikki, cuchniesz alkoholem niczym zniszczona gorzelnia.

Bezskutecznie próbowała odzyskać równowagę. Przypominało to wysiłki w celu

pionowego ustawienia kawałka spaghetti. Anthony musiał ją mocno trzymać, by nie

wyśliznęła się mu z ramion.

- Nie... tylko gorzelnia... - zamruczała. - Do tego fabryka czekoladek... i herbatników.

Zachichotała.

- A wszystko dlatego, że urządziłam sobie... niewielkie przyjęcie.

Chichotała coraz głośniej.

- Anthony...

- Słucham.

- Źle się czuję.

Westchnął z rezygnacją, dźwignął ją w górę i wtaszczył do środka. Zamknął nogą

drzwi, po czym wszedł do pokoju, gdzie posadził dziewczynę na kanapie. Na jej kolanach

ustawił duże porcelanowe naczynie. Na wszelki wypadek.

- Anthony...

- Słucham.

- Wiesz co, tak naprawdę... muszę ci coś wyznać. Nie jestem terapeutką.

- Gdzieś to już czytałem - odparł chłodno. Skinęła energicznie głową, przy okazji

uderzając czołem o krawędź naczynia.

- Au! - jęknęła głośno.

Potarła bolące miejsce. Wkładam zbyt dużo poświęcenia w tę rolę, pomyślała.

Anthony przyglądał się jej ze współczuciem.

- Nie jestem... terapeutką - powtórzyła. - Wiem wiem... - Machnęła ręką. - Mówiłam,

ż

e jestem... a nie jestem. Właśnie.

- Trzymaj głowę w dół - powiedział Gawain, gdy usiłowała na niego spojrzeć. - Zaraz

poczujesz się lepiej.

- Anthony...

- Słucham - westchnął.

- Powinnam ci powiedzieć, że... jak to ująłeś? Że opowiadam zmyślone historyjki.

- Owszem, powinnaś - odparł sucho, choć jego głos nie brzmiał już tak nieprzyjemnie

jak przed chwilą.

- Nie. Wróć. Zaraz. Gdzieś tkwi błąd. Już wiem. Nie opowiadam, tylko piszę. - Z

przesadą usiłowała starannie wymówić każdą głoskę.

- Wszystko jedno - odparł mężczyzna. - Nie obchodzi mnie, co robisz, jeśli to nie

dotyczy mojej osoby.

- Piszę o ludziach - mówiła z uporem, nie zwracając uwagi na jego słowa. - Teraz

uważaj...

Wyciągnęła dłoń w górę.

- Nie piszę o prawdziwych ludziach.

- Co znaczy „nie piszę o prawdziwych ludziach”?

- Spojrzał na nią z nagłym zainteresowaniem. Nim zdołała odpowiedzieć, zniknął na

moment w kuchni, skąd wrócił z namoczonym ręcznikiem.

- Co znaczy „nie piszę o prawdziwych ludziach”?

- powtórzył.

- To znaczy, że jeśli tylko będziesz mniej opryskliwy i zechcesz mnie wysłuchać, będę

ci mogła powiedzieć coś o sobie. Tworzę opowiastki do filmów.

- Jesteś scenarzystką? - spytał z bezgranicznym zdumieniem.

- Właśnie. Przez cały czas usiłowałam ci to wyjaśnić.

- Na miłość boską, dlaczego nie powiedziałaś mi tego wcześniej?! Nikki, gdybyś

wiedziała, o co cię oskarżałem! Myślałem, że...

Rzucił się w jej stronę. Całkiem zapomniał, że trzyma w dłoni mokry ręcznik.

- Znów chcesz mi umyć plecy? - spytała Nicole trzeźwym, normalnym głosem.

- Nikki, przecież wcale nie jesteś pijana! - zawołał Anthony. - Ty mała, podstępna...

- Masz rację. Musiałam cię oszukać, inaczej nigdy nie zechciałbyś mnie wysłuchać.

Możesz mnie napoić kawą, zabrać do łazienki i zmyć głowę zimną wodą, ale...

Nie mogła dalej mówić. Zatrzepotała powiekami, by odpędzić łzy cisnące się jej do

oczu. Czuła się głupio, pochylona nad porcelanowym naczyniem.

- Nie płacz - powiedział Anthony, lecz spowodowało to odwrotny skutek. Dziewczyna

Wybuchnęła głośnym szlochem.

- Proszę cię. - Anthony wytarł jej policzki, po czym wręczył ręcznik.

- Dlaczego płaczesz?

- Ja... ja... jestem już po prostu zmęczona ciągłym udawaniem.

Pociągnęła nosem.

- Płaczę, bo byłam przekonana, że cię straciłam. Że odszedłeś na zawsze, że

postanowiłeś mnie porzucić za to, że wciąż kłamałam. A tak naprawdę, to kłamałam tylko

dlatego, by cię nie stracić! Bałam się, że odejdziesz, gdy dowiesz się prawdy!

- Nic z tego nie rozumiem - powiedział Gawain. - Na pewno nie wypiłaś zbyt wiele?

Spojrzał jej prosto w oczy, jakby chciał dostrzec jakiś ślad alkoholowego

zamroczenia.

Nicole spuściła wzrok. Bezwiednym ruchem pogładziła trzymany ręcznik.

- Kłamaliśmy oboje - powiedziała ściszonym głosem. - Tłumiliśmy przepełniające nas

uczucie w obawie, że zostaniemy zranieni. Postępowaliśmy głupio. Dla zachowania dumy

poświęciliśmy własne szczęście.

Z trudem panowała nad sobą. Miała ogromną ochotę rzucić mu się w ramiona.

- Wszystko, czego naprawdę pragnę... czego naprawdę oczekuje każda kobieta... to

miłość mężczyzny, któremu można zaufać. Prawdziwe uczucie nie karmi się półprawdami.

Kłamstwo jest niczym chwast, przyczajony w ukryciu, lecz z każdym dniem powiększający

swą siłę. Miłość, którą oplecie pnącze oszustw, nie ma najmniejszych szans na przetrwanie.

Powoli uniosła głowę.

- Każda kobieta jest inna - dodała - lecz łączy je wspólne pragnienie. Ja chciałam

znaleźć mężczyznę, który potrafi zrozumieć moje oczekiwania i odkryć, jaka jestem

naprawdę... choć zdaję sobie sprawę, że czasem zachowuję się głupio, nieodpowiedzialnie i...

Anthony czułym gestem przytulił ją do siebie.

- ...i niewiarygodnie pociągająco - dokończył. - Myślisz, że moglibyśmy wszystko

zacząć od początku?

- Uhm. - Skinęła głową. - Jest tylko jedna rzecz, którą wolę od szczęśliwego

zakończenia.

Pocałowała go policzek.

- Naprawdę? A cóż to takiego?

- To, czego nie widać na ekranie - odpowiedziała ze śmiechem, po czym wysunęła się

z jego objęć i popędziła w stronę łazienki.

Pół godziny później, gdy kłęby pary buchające z prysznica zaczęły pomału opadać,

Anthony z cichym śmiechem sięgnął po suchy ręcznik. Nicole była szybsza.

- Co ci tak wesoło? - spytała.

- Zawsze chciałem wiedzieć, jak wygląda czysty erotyzm - powiedział znaczącym

tonem.

Ledwo zdążył uniknąć siarczystego klapsa. „Los Angeles Times”

Wiadomości ze świata rozrywki:

„Czego naprawdę oczekują kobiety?” Nie ulega najmniejszej wątpliwości, że w ciągu

kilku ostatnich tygodni rzesze czytelników oczekiwały pojawienia się książki pod tym samym

tytułem, napisanej przez Nicole Hart i Anthony'ego Gawaina. Publikacja niemal natychmiast

trafiła na listę bestsellerów nowojorskiego „Timesa”, zajmując początkowo dziesiąte miejsce,

lecz potem bez przerwy pięła się w górę, aż sięgnęła samego szczytu. W Hollywood głośno

się mówi o nowym scenariuszu, zatytułowanym „Kot i sperka”, którego autorką jest panna

Hart. Wtajemniczeni twierdzą, że jest to świetny materiał na romantyczną komedię. Czy

Anthony i Nicole wyrażą zgodę, by zagrać główne role w planowanym filmie? Na razie

można ich spotkać w „The Book Emporium” w Long Beach, gdzie podpisują swoją książkę.

Przyłączając się do życzeń dalszych sukcesów, pragnę zadać jeszcze jedno pytanie; czy

będzie ciąg dalszy? „Czego naprawdę oczekują mężczyźni?” Czas pokaże.

- Możesz w to uwierzyć? - spytała Nicole. Wręczyła gazetę Anthony'emu. - Naprawdę

jesteśmy na pierwszym miejscu listy bestsellerów! A scenariusz? Nasz agent pracuje chyba na

zwiększonych obrotach!

- Od dawna nie widziałem go tak podekscytowanego - odparł Anthony. Mówił z

udawanym spokojem, lecz w jego głosie brzmiała niekłamana radość. - Pomyśl tylko, jak

niewiele brakowało, by książka nie powstała - dodał po chwili. - Przez nasz upór.

- Główna część winy spada na ciebie - zaszczebiotała Nicole. Wpięła ogromne

kolczyki, kupione przez jej matkę w „Nancy's Gallery” w Kimmswick. W zeszłym tygodniu

pani Hart odwiedziła Missouri, gdzie odbywało się kolejne rodeo.

Kolczyki były prześliczne. Wykonane ze srebra, przedstawiały parę kowbojskich

butów z ostrogami, a zapinka była w kształcie zwiniętego arkanu.

- Na mnie? - spytał Anthony.

- Oczywiście. Już zdążyłeś zapomnieć, z jakim trudem zdołałam cię skłonić, byś

zechciał wysłuchać moich wyjaśnień? Z jakim gniewem zareagowałeś na mój niewinny

podstęp, mimo że cały czas starałam się ci powiedzieć, iż nie jestem terapeutką?

- Niewinny podstęp? A czy wiesz, ile wysiłku kosztowało naszego agenta, by

przekonać wydawców, że to, kim jesteś naprawdę, nie będzie miało żadnego wpływu na

sprzedaż książki? Większość czytelników w dalszym ciągu jest przekonana, że masz wiele

doświadczenia w sprawach terapii seksualnej. Prawdę powiedziawszy, niewiele się mylą...

Przerwał, skarcony jej groźnym spojrzeniem.

- Wydawca ustąpił dopiero po powtórnym obejrzeniu taśmy wideo z twoim występem

podczas programu - dodał po krótkim milczeniu.

- Tak, tak. Wiem o tym doskonale. A co powiesz o swoim postępowaniu? Szukałeś

profesjonalnej pomocy w napisaniu książki, lecz zamiast od razu przystąpić do rzeczy,

zacząłeś mnie uwodzić.

- Niczego nie planowałem - odparł z udawaną powagą. - Samo wyszło.

Nicole pieszczotliwie musnęła ustami jego ucho.

- Jestem z tego bardzo zadowolona - powiedziała namiętnym szeptem.

Rozległo się pukanie do drzwi. Anthony poszedł otworzyć.

- Wydawca przysłał po nas limuzynę - zawołał. - Kierowca już czeka.

- Limuzynę? Naprawdę przyjechała limuzyna? - z podnieceniem spytała Nicole.

Chwyciła torebkę i wybiegła przed dom.

- Nie próbuj niczego niestosownego - ostrzegawczym tonem powiedział Gawain.

Ruszyli w drogę. Nicole zachowywała się całkiem... normalnie. Anthony miał tylko

nadzieję, że jej biała sukienka nie będzie zbytnio wygnieciona.

Przed księgarnią czekał już spory tłum czytelników. Nicole ze zdumieniem rozpoznała

wiele znajomych twarzy.

Weszli do wnętrza.

- Mamo! - krzyknęła Nicole.

Pani Hart w towarzystwie dwóch pozostałych córek podeszła w jej stronę.

- Nawet się nie domyślasz, co tym razem wymyśliła nasza mama - pierwsza odezwała

się Wendy.

- Lepiej nie pytaj - półgłosem dorzuciła Suzanne. Nicole z niepokojem zerknęła na

matkę.

- Znów wyszłaś za mąż? Gdzie oblubieniec?

Rozejrzała się dookoła.

- Nic z tych rzeczy - westchnęła Wendy. - Choć, szczerze mówiąc, pierwszy raz w

ż

yciu wolałabym, żeby tak było.

- Co takiego? Mamo, co zrobiłaś?

- Kupiłam konia.

- Konia?!

Pani Hart z uśmiechem skinęła głową. Wendy ze zgrozą przewróciła oczami.

- Mamo, co będziesz robić z tym zwierzakiem?

- spytała Nicole.

- Jak to co? - odpowiedziała pytaniem pani Hart.

- Podchowam, a potem wystawię do wyścigów.

- Przecież nie masz pojęcia o hodowli koni! - zawołała Nicole.

- Właśnie usiłowałyśmy jej to wytłumaczyć - zgodnym chórem odezwały się siostry.

Pani Hart nie traciła dobrego humoru.

- Muszę zatem postarać się o trenera - powiedziała z szerokim uśmiechem.

- Mamo!

Pani Hart obróciła się w stronę Anthony'ego.

- Panie Gawain, proszę mi wyjaśnić, jak to się dzieje, że energiczna i zaradna matka

mogła wychować trzy takie fajtłapy.

- Mamo!

Anthony wybuchnął śmiechem.

- Nie mam pojęcia, lecz mogę panią zapewnić, że są chwile, gdy może być pani

dumna z Nicole.

- Naprawdę?

Trzy pary oczu zwróciły się w stronę dziewczyny.

- Nie przyjechaliśmy tutaj na pogawędkę - wybąkała Nicole.

Pociągnęła Anthony'ego za rękaw. Podeszli do niewielkiego stolika stojącego wśród

kwiatów i reklam.

- Przepraszam panią, czy mógłbym prosić o autograf? - odezwał się z boku znajomy

głos. - Z dedykacją: „Dla ostatniego z wielkich kochanków Hollywood...”

- Rafe! - zawołała Nicole. - Co ty tu robisz? Wyjęła książkę z dłoni młodego

mężczyzny i kątem oka zerknęła na Anthony'ego, całkowicie pochłoniętego rozmową z panią

Hart i jej dwiema córkami.

- Elizabeth namówiła mnie, bym to kupił, więc jestem - wyjaśnił Contreras.

Nicole roześmiała się, wpisała dedykację i złożyła zamaszysty podpis.

- A gdzie ona jest? - spytała.

- Zgubiłem ją w tłumie. Pewnie wyszła na zewnątrz, by w samotności kontemplować

twoje dzieło.

- Rafe!

- Wiem, wiem. - Pokiwał głową. Nadszedł Anthony.

- Czy wszystkie kobiety myślą wyłącznie o ślubie? - spytał Contreras.

Do stolika uformowała się już spora kolejka.

Po trzech godzinach wytężonej pracy Nicole i Anthony mogli wreszcie nieco

odpocząć. Organizator imprezy poinformował oczekujących, że w „Sofi's Patio Restaurant”

przygotowano poczęstunek.

Przy stoliku pojawił się goniec niosący pokaźne pudełko.

- Kwiaty dla pani Nicole Hart - powiedział.

- Dziękuję. - Anthony wręczył mu kilka banknotów.

- Co to takiego? - spytała Nicole. Wyjęła z pudełka bukiet białych tulipanów. - Od

ciebie? - spytała patrząc na Anthony'ego.

- Przeczytaj załączoną kartkę - odparł z zagadkowym uśmiechem.

Nicole otworzyła kopertę i zaczęła czytać. Na jej twarzy pojawił się wyraz nieopisanej

radości.

- Nic nie słyszę - odezwał się Anthony. - Wyglądasz, jakbyś zobaczyła mysz w

pudełku. Odpowiedź brzmi „tak” czy „nie”?

- Oczywiście, że tak, idioto!

- Idioto! Jak możesz nazywać przyszłego męża idiotą?

- Ponieważ byłeś wystarczająco naiwny, aby postawić to pytanie na piśmie! -

zawołała.

Na kartce były skreślone słowa: „Wyjdziesz za mnie? Kocham. Anthony”.

- Będę miała dowód rzeczowy, na wypadek, gdybyś zmienił zdanie. Jeśli przestaniesz

mnie kochać, wytoczę ci proces.

- Obawiam się, że nie będę miał dość czasu, by zmienić zdanie - odparł.

- Co to znaczy?

- To znaczy, że wszyscy, łącznie z pastorem oraz Rafaelem, który przygotował ci

ś

lubną suknię, czekają w „Sofi's” na rozpoczęcie ceremonii.

- Co?!

Anthony skinął głową.

- Moje siostry, mama, Rafe, twoja rodzina...

- Nawet Mark - dodał Gawain.

- A gdybym powiedziała „nie”? - spytała z przekorą w głosie. Anthony był doprawdy

romantycznym wariatem.

- Odwróć kartkę. Spełniła jego prośbę.

„Jeśli odpowiedź brzmi „nie”, będę na moście. Przez chwilę.”

Nicole zarzuciła mu ręce na szyję.

- Jesteś cudowny, Anthony.

- Musisz mi to dać na piśmie - odparł. Podsunął jej otwartą książkę.

Ś

lub był wspaniały.

W albumie znalazły się zdjęcia pokraśniałej z przejęcia panny młodej, roześmianego

oblubieńca, pani Hart łapiącej wianek oraz Rafaela Contrerasa triumfalnie chwytającego

muszkę rzuconą przez Anthony'ego.

Była także fotografia dużej, białej limuzyny z napisem „młoda para”, choć samej pary

nie było widać we wnętrzu samochodu.

- Rafe? Skończyłeś już czytać książkę? - spytała Elizabeth.

- Tak, kochanie.

- Doszedłeś do jakiegoś wniosku?

- Wniosku?

- Tak. Czego oczekują kobiety?

- Szczerości.

- Podoba ci się moja sukienka?

- Hm...

- Rafe?

- Szczerze mówiąc, wolę cię oglądać w czymś innym.

- Na przykład?

- A co masz pod spodem?

Rozpiął jej suknię i spojrzał na ponętny negliż z czarnego jedwabiu, bez wątpienia

kupiony w „Victorida's Secret”.

- Całkiem fajne wdzianko - mruknął.

- To „wdzianko” kosztowało mnie majątek! - zawołała Elizabeth. - „Wdzianko”! -

parsknęła jak rozzłoszczona kotka. - „Wdzianko”...

W piwnych oczach Rafaela pojawił się błysk pożądania.

- Mogę ci coś zaproponować? - spytał.

EPILOG

Anthony i Nicole siedzieli w saloniku plażowego domu Gawaina, obserwując zabawę

czteroletniego synka. Mały Anthony udawał cieślę. Uzbrojony w plastikowy młotek

popukiwał w meble.

- Miałeś przeczytać mój nowy scenariusz - powiedziała do męża Nicole.

- A ty obiecałaś wprowadzić kilka poprawek - odparł.

Nicole z uśmiechem spojrzała na syna.

- Naprawdę jest wspaniały, czy tylko tak mi się wydaje, bo jest naszym dzieckiem? -

spytała.

- Raczej to drugie - mruknął Anthony.

A potem niemal jednocześnie pokręcili głowami.

- Nie...

- Jak myślisz, spodoba mu się w Paryżu? Mały Anthony mierzył właśnie nogę od

stołu.

Ostatni scenariusz Nicole nosił tytuł „Francuski pocałunek” i był trzecim w serii

zapoczątkowanej przez „Kota i sperkę”.

Książka „Czego naprawdę oczekują mężczyźni?” nigdy nie powstała. Kto chciałby

kupić publikację zawierającą tylko jedno słowo?

- Widziałeś projekty kostiumów przysłane przez Rafe'a? - spytała Nicole.

Po sukcesie filmowej wersji „Kota i sperki” wytwórnia zaproponowała im

przedłużenie kontraktu i dalsze role.

- Będę nosił beret? - Skrzywił się Anthony.

- Spróbuję to jakoś załatwić - odpowiedziała z przekornym uśmiechem. - Wyglądałbyś

całkiem, całkiem...

- Nie powinienem nigdy zostawiać cię sam na sam z Contraresem - jęknął. - Wiem.

Dam mu takie zadanie, że będzie musiał całe dnie spędzać w pracowni.

Krótko po ślubie Anthony zrezygnował ze stałej pracy w telewizji i tylko czasem

realizował jakieś programy.

Pochylił się w stronę syna.

- Co robisz? - spytał.

Z wyjaśnień malca wynikało, że właśnie zajął się szlifowaniem. Jego zainteresowania

wynikały stąd, że Anthony i Nicole podjęli decyzję o powiększeniu domu i chłopiec całymi

dniami obserwował pracę robotników.

- Wesz już, kim będziesz, gdy dorośniesz? - spytał ojciec.

- Budowlańcem - rezolutnie odparł malec.

- „Budowlańcem”? - roześmiał się Anthony. - Skąd znasz takie słowa? I co będziesz

wtedy robił?

- Tapetował, stawiał domy, przybijał i wkręcał rury.

- Musisz wybrać tylko jeden zawód, jeśli chcesz wykonywać go dobrze.

- Och...

- I co postanowiłeś? - wtrąciła się do rozmowy Nicole.

Mały Anthony zrobił zamyśloną minę.

- Już wiem! - zawołał po chwili. - Będę pracował tam, gdzie są najlepsze narzędzia.

Rodzice z uśmiechem spojrzeli na siebie. Nicole wstała i skinęła dłonią na męża.

- O co chodzi? - spytał Anthony. Wziął ją w ramiona.

- Mówiąc o narzędziach...

- Tak?

- Mógłbyś mi nieco pomóc? Potrzebuję utalentowanego pracownika z niezłym...

- Pani Gawain!

- Możesz mi mówić Nikki.

Anthony chwycił ją w ramiona i zaniósł na górę, do sypialni. Malec został z nianią,

która właśnie wróciła z zakupów.

Nicole przypomniała mężowi, że za kilka dni przyjedzie pani Hart, by uczcić urodziny

swego wnuka.

- Przywiezie mu szczególny prezent - dodała. Anthony musnął wargami jej szyję.

- Naprawdę? Co to takiego?

- Lepiej nie pytaj - szepnęła Nicole.

Dopiero długo, długo później, gdy nieco ochłonął, spojrzał na nią i nieco

zaniepokojony powiedział:

- Kochanie, gdzie będziemy trzymać tego kucyka?