J.R.R. Tolkien
Legenda o Przebudzeniu Quendich
(Cuivienyarna)
Tłum. Marek Gołębiowski
mailto:[e-mail]
W czasie, kiedy ich ciała powstawały z prochów Ardy, Quendi1 spali w łonie
ziemi, pod murawą, a zbudzili się dopiero, gdy byli w pełni rozwinięci. Ale
Pierwsze Elfy (zwane również Niezrodzonymi i Poczętymi z Eru) nie obudziły się
wszystkie razem. Eru rozporządził tak, by każdy z nich leżał obok przeznaczonego
sobie współmałżonka. Lecz trzy Elfy zbudziły się pierwsze ze wszystkich i były
One mężczyznami, gdyż są oni silniejsi, oraz mniej boją się odwiedzać dziwne
miejsca, i są ich bardziej ciekawi. Tych trzech ojców Elfów nazywa się w
starożytnych opowieściach Imin, Tata i Enel. Przebudzili się oni w tej kolejności, w
małych odstępach czasu i od nich, jak powiadają Eldarowie, pochodzą słowa
oznaczające jeden, dwa, i trzy - najstarsze ze wszystkich cyfr.2
Imin, Tata i Enel przebudzili się przed swoimi małżonkami i pierwszą rzeczą jaką
zobaczyli były gwiazdy, albowiem obudzili się oni w półmroku przed brzaskiem. A
następną rzeczą, jaką ujrzeli, były ich żony śpiące na trawie u ich boków. Wtedy
tak zachwycili się ich pięknem, że obudziło się w nich pragnienie mówienia, i
zaczęli wymyślać słowa, których mogliby używać w mowie, i śpiewie. I byli tak
niecierpliwi, że nie mogąc czekać dłużej obudzili swe małżonki. W ten sposób,
mówią Eldarowie, pierwszą rzeczą, jaką zobaczyła każda z kobiet, był jej
małżonek, i jej miłość do niego była jej pierwszą miłością, a miłość i podziw dla
cudów Ardy przyszły póz
niej.
Kiedy już spędzili ze sobą trochę czasu i stworzyli wiele słów, Imin i Iminye, Tata i
Tatie oraz Enel i Enelye wędrowali razem, i opuścili zieloną dolinę w której
obudzili się do życia, i wkrótce dotarli do większej doliny, gdzie znalez
li sześć par
śpiących Quendich, i znowu gwiazdy jasno świeciły przed brzaskiem, a mężczyzni
właśnie się budzili.
Wtedy Imin rzekł, że ze względu na to, iż jest najstarszy z nich, ma prawo
pierwszeństwa wyboru. I powiedział: "Wybieram tych dwanaścioro na mych
towarzyszy". Wtedy mężczyz
ni obudzili swe małżonki. Kiedy grupa
osiemnaściorga Elfów spędziła ze sobą trochę czasu i nauczyli się Oni wielu słów, i
stworzyli jeszcze więcej, razem podążyli dalej, i niebawem znalez
li dziewięć par
Quendich w jeszcze głębszej i szerszej kotlinie, gdzie mężczyz
ni właśnie obudzili
się w świetle gwiazd.
Wtedy Tata rzekł, że ma prawo wybierania jako drugi, i powiedział: "Wybieram
tych osiemnaścioro na mych towarzyszy." I znowu mężczyz
ni obudzili swe żony, i
żyli Oni, i rozmawiali razem, i stworzyli dużo nowych dz
więków i dłuższych słów.
Wtedy cała trzydziestka szóstka ponownie ruszyła w nieznane, i wędrowała, dopóki
nie doszła do brzozowego gaju rosnącego nad brzegiem strumyka. Tam znalez
li oni
dwanaście par Quendich. Mężczyz
ni właśnie wstawali i patrzyli na gwiazdy
poprzez korony brzóz.
Wtedy Enel rzekł, iż będzie wybierał jako trzeci i powiedział: "Wybieram tych
dwadzieścia czworo na mych towarzyszy". I znów mężczyz
ni obudzili swe żony, i
przez wiele dni sześćdziesięcioro Elfów mieszkało nad strumieniem, a wkrótce
zaczęło układać wiersze i piosenki do melodii wody.
W końcu znów wyruszyli razem. A Imin spostrzegł, ze za każdym razem
znajdowali więcej Quendich niż poprzednio i pomyślał: "Mam tylko dwanaścioro
towarzyszy (chociaż jestem najstarszy). Następnym razem ponownie dokonam
wyboru." I wkrótce dotarli oni do pachnącego lasu sosnowego, rosnącego na
zboczu wzgórza, i znalez
li tam osiemnaście par, śpiących jeszcze, Quendich. Była
noc, a niebo przysłonięte było chmurami. Ale przed świtem zadął wiatr i obudził
mężczyzn. A kiedy wstali i ujrzeli gwiazdy, zdumieli się, bo wiatr przewiał
chmury, i gwiazdy błyszczały na niebie od Wschodu do Zachodu. I przez długi
czas osiemnastu napotkanych Quendich nie zwracało uwagi na przybyszów, ale
patrzyło na światła Menelu. A kiedy wreszcie zwrócili Oni swe oczy z powrotem
ku ziemi, spostrzegli swe żony. Wtedy zbudzili je, by spojrzały na gwiazdy,
krzycząc do nich elen, elen! I tak gwiazdy dostały swe imię.
Wtedy Imin rzekł: "Tym razem nie będę jeszcze wybierał" i Tata wybrał owych
trzydziestu sześciu na swych towarzyszy. I byli oni wysocy i ciemnowłosi, i tak
silni jak sosny. Od nich pochodziła póz
niej większość Noldorów.
Dziewięćdziesięciu sześciu Quendich rozmawiało teraz razem, a ci którzy się
ostatni obudzili, wynalez
li wiele nowych i pięknych słów, i wiele przemyślnych
form mowy. I weselili się, i tańczyli na wzgórzu, aż zapragnęli znalez
ć więcej
towarzyszy. Wtedy wszyscy Oni ponownie wyruszyli, wędrując do chwili, w której
dotarli w półmroku do ciemnego o tej porze jeziora. Na jego wschodnim brzegu
stała wielka skała, z której spływał wodospad. Na jego pianie połyskiwały
gwiazdy. Pod wodospadem kąpali się mężczyz
ni, obudziwszy już swe wybranki.
Było ich dwadzieścia cztery pary, lecz nie utworzyli jeszcze mowy, lecz śpiewali
pięknie, a Ich glosy odbijały się od skał mieszając z hukiem wody.
Imin znów wstrzymał się, myśląc: "Następnym razem znajdziemy większą grupę".
A Enel rzekł: "Wybieram tych czterdziestu ośmiu na mych towarzyszy". I sto
czterdziestu czterech Quendich żyło razem nad jeziorem, aż upodobnili się do
siebie w myśli i słowie, i byli zadowoleni z tego.
Po jakimś czasie Imin powiedział: "Czas już byśmy wyruszyli w poszukiwaniu
nowych towarzyszy." Ale większość Elfów była już zadowolona. Tak wiec Imin i
Iminye, wraz z dwanaściorgiem towarzyszy wyruszyli na długą wędrówkę, idąc za
dnia i w mroku przez krainę otaczającą jezioro, w której przebudzili się wszyscy
Quendi, z którego to powodu nazywa się ono Cuivienen. Ale nigdy nie znalez
li Oni
więcej towarzyszy, gdyż opowieść o Pierwszych Elfach dobiegła już do swego
końca.
I tak Quendi zawsze liczyli dwunastkami, a 144 długo było ich największą liczbą,
tak, że w żadnym z Ich póz
niejszych języków nie było słowa oznaczającego
większą liczbę. I tak też stało się, że "Towarzysze Imina", albo Najstarsza
Kompania (od których wywodzą się Vanyarowie) liczyła w sumie tylko
czternastu?, będąc najmniejsza grupą. A "Towarzysze Taty" (z których wywodzą
się Noldorowie) liczyli w sumie pięćdziesięciu sześciu. Natomiast "Towarzysze
Enela", mimo iż byli Najmłodszą Kompanią, liczyli najwięcej. Od nich wywodzą
się Teleri (lub Lindarowie), a na początku było Ich w sumie siedemdziesięciu
czterech.
Quendi kochali wszystkie części Ardy, które ujrzeli, a zielone rośliny oraz letnie
słońce napawały Ich radością. Jednak zawsze najbardziej wzruszały Ich Gwiazdy, a
kiedy panował mrok, a pogoda była ładna, wtedy cieszyli się najbardziej.
Albowiem o tej porze, wiosną, obudzili się Oni do życia na Ardzie. Ale
Lindarowie, najbardziej z wszystkich Quendich, od początku kochali wodę i
śpiewali zanim nauczyli się mówić.
1
Do Quendich odnoszę się w formie męskiej, albowiem Quendi oznacza w Quenyi
mówiący. - przyp. tłum.
2
Eldarińskie słowa o których mowa to Min, Atta (czy Tata), Nel. W rzeczywistości
było zapewne na odwrót. Tych troje nie miało imion dopóki nie rozwinęli języka i
nadano im je (bądz
sami je przyjęli) po wynalezieniu cyfr (lub przynajmniej
pierwszych dwunastu). - przyp. autora.