Jacek Piekara

Amulet

teve, obiad - krzyknęła z kuchni matka. Steve i pies wytoczyli się z pokoju.

- Steve, zostaw ją i chodź tu. Potargany dzieciak wpadł do kuchni.

- Mamo, lekcje odrobiłem, sprzątnąłem zabawki. Mamo dlaczego ja musze sprzątać zabawki?
Jane mówi, że mama pozwala się bawić jej w całym mieszkaniu. Mamo kup mi kolejkę. Fred
ma kolejkę i powiedział, że będę się mógł z nim bawić, to byłoby morowo gdybyśmy mieli
dwie kolejki.

- Steve!

- Ale Fred mówi, że tata nie kupi mi kolejki, to lepiej ty mi kup, chociaż Fred mówi...

- Steve!

- Tak, mamo.

- Zjedz obiad. My z tatą idziemy do kina. - Mamo, mogę iść z wami?

- Nie. Pójdziesz w niedziele. Mama Jane dzwoniła i powiedziała, że zabierze was ze sobą.

- To fajnie. Mamo, znowu kotlety? Ja nie chce kotletów.

- Zjadaj i nie dyskutuj.

- Co to znaczy nie dyskutuj?

- To znaczy, że jedzenie ma stąd zniknąć - powiedziała wychodząc - jak przyjdę to ma go już tu
nie być.

Biiipooop.

Matka weszła do łazienki i puściła wodę. Po chwili wypłoszył ją przeraźliwy huk.

- O Boże, Steve. Coś ty zrobił? Tatuś się zmartwi jak przyjdzie. To jego ulubiony wazon.

- To Gitty, mamo. Powiedz jej, żeby nie machała ogonem.

- Steve - głos matki był poważny - mówiłam, żebyś zjadł obiad.

- Zjadłem, zjadłem, zjadłem, a powiedziałaś, że po obiedzie mogę się bawić z Gitty.

Matka zdecydowanym krokiem weszła do kuchni. - Steve! - krzykneła.

- Idę z Gitty do Jane!

Po paru minutach szczęknęły otwierane drzwi.

- To ty Harry? Jak dobrze, że już jesteś. Steve jest niemożliwy.

- Musi się wyszaleć - pocałował żonę w policzek - nie bądź dla niego zbyt surowa. Co to jest? -
wskazał ręką na leżące koło śmietniczki skorupy.

- Wazon.

- Aha. To Steve?

- Nie. Duch Świety. Pogłaskał żonę po włosach.

- Ubierz się. Za chwilę możemy już jechać.

- Jestem już ubrana!

- Chyba, że tak. Myślałem, że chcesz się przebrać.

- A ty się ogól - krzyknęła, gdy wchodził do łazienki.

- Dobrze, a gdzie moja maszynka?

- Na półce.

- Nie ma jej tam.

- Może zostawiłeś u Betty? - spytała złośliwie. Wypadł jak oparzony z łazienki.

- Nie będę się golił. Daj mi święty spokój.

- Cześć tato!

Zabłocona kula zawisła u szyi mężczyzny.

- Steve, coś ty z siebie zrobił?

Ojciec ostrożnie zdjął chłopca z ramion.

- Uspokój się. Musi się jakoś bawić.

- Ale nie taplać w błocie! Dość tego! - krzyknęła. - Steve, nie wolno ci przez tydzień wychodzić
z domu. Do szkoły i z powrotem!

- Anno...

- Nic z tego! Żadnego kina, żadnych meczów.

Chłopiec zaczął płakać. Roztarł łzy pięściami po twarzy zostawiając brudne smugi.

- Nienawidzę cię - wychlipał - nienawidzę.

Chwyciła go jak młodego psiaka za kark i powlekła za sobą do pokoju.

- O Boże - Harry pogładził Gitty po łbie - chyba tylko my dwoje jesteśmy tu normalni.

- Coś ty powiedział?

- Zniknę cię, zniknę cię - rozległ się po pokoju zapłakany głos. Ojciec wszedł do pokoju i usiadł
obok rozżalonego dziecka.

- Nie płacz, Steve. Kupię ci kolejkę. No nie maż się. Prawdziwy mężczyzna nie płacze.

- Taką jak ma Fred? - wychlipał.

- Nawet lepszą - uśmiechnął się ojciec - i nie znikniesz mamy? spytał żartobliwie.

- Zniknę.

- A kto nam zrobi w niedziele dobry obiad, kto posprząta zabawki po Stevie i papiery po tacie?

- Ty albo ciocia Betty.

Harry usłyszał z kuchni przekleństwo i lekko się uśmiechnął.

- Ale ciocia Betty nie mogłaby z nami mieszkać, bo ma swój dom i swojego nieznośnego
Steve'a. A mamusia bardzo cię kocha i byłoby jej przykro, gdyby musiała zniknąć.

- Mnie też byłoby przykro, gdyby zniknęła, ale widzisz, Fred zawsze mówi, że trzeba kogoś
ukarać jak on jest niegrzeczny, a mama była dziś niegrzeczna.

- Masz racje, Steve. Mamusia była bardzo niegrzeczna, ale ty Steve jesteś przecież mężczyzną, a
mężczyzna zawsze musi wybaczać kobiecie.

- Dlaczego?

- Bo kobieta jest po to, żeby się nią opiekować. Kiedy tatuś ma mało czasu, bo musi gdzieś
wyjeżdżać albo siedzieć w biurze, to Steve powinien go zastąpić.!

- Aha - zamyślił się - a tak troszeczkę, ociupinkę. Nawet tyle nie mogę jej ukarać?

- Tak ociupinkę możesz - ojciec poklepał chłopca po policzku - a teraz idź się umyj. My już
wychodzimy. Kolacje masz w szafce. Połóż się spać i nie czekaj na nas.

- Jasne, tato.

Pobiegł do łazienki i już rozebrany się wychylił. - Nie zapomnij o kolejce.

Gdy byli już przy drzwiach wybiegł jeszcze raz. Tym razem ociekając wodą.

- Za karę zniknę mamie szlafrok.

- Najpierw znikniesz te wodę z parkietu - rzekła matka zamykając drzwi.

Biiipooop.

rócili, gdy Steve spał przytulony do Gitty.

- Harry, ja już nie wytrzymam. Tyle razy mu mówiłam, żeby nie brał psa do łóżka.

Chciała wejść do pokoju, ale mężczyzna zatrzymał ją.

- To jego jedyny przyjaciel. Zrozum to. Nigdy nie masz dla niego czasu, ja zresztą niestety też, a
dzieciak musi się do kogoś przytulić...

- Och, daj mi już spokój.

Weszła do drugiego pokoju i włączyła telewizor. Harry wszedł do łazienki.

- Wspaniale - powiedział, gdy już wrócił do pokoju - mały schował ci szlafrok.

Przyciszyła telewizor.

- Nie wiem co w tym wspaniałego. Rozpuścił się jak dziadowski bicz. A ty jeszcze się z tego
cieszysz.

- Ma charakter. Będą z niego ludzie.

- Tylko, że ja z tego powodu musze cierpieć. Jutro znowu wyjeżdżasz, a ja zostanę sama ze
Steve'em. On w ogóle się mnie nie słucha.

- Wiesz, że muszę jechać.

- Pennyhayer ciągle wyciąga cię z domu.

- Trudno. Obiecałem mu pomóc i musze dotrwać do końca. - A co będzie, jeśli Remington
przegra?

Zasępił się.

- Wole o tym nie myśleć. Byłbym spalony. Ale Pennyhayer uprzedził mnie, że w razie klęski
Remingtona możemy trafić nawet do wiezienia.

Trzasnęła pięścią w stolik. - Nie mów tak nawet. Rozpłakała się.

Pogładził ją po włosach i ujmując za podbródek zbliżył jej twarz do swojej.

- Wszystko będzie dobrze. Nie martw się.

Steve obudził się bardzo rano, gdy ojciec, który wcześnie wyjeżdżał jadł dopiero śniadanie.

- Cześć, tato - powiedział zaspanym głosem wchodząc do kuchni.

- Witaj młody człowieku. Co robiłeś dziś w nocy? Czy polowałeś na dzikie mustangi, a może
tropiłeś bandytów?

- Nie - odparł poważnie chłopiec - rozmawiałem.

- Pospiesz się Harry - w drzwiach pojawiła się matka. - Cześć mamo.

- Dlaczego tak wcześnie Steve? Mogłeś jeszcze spać. - Kazano mi się obudzić - odpowiedział.

Ojciec wychylił duszkiem szklankę mleka i ugryzł kawałek grzanki.

- A kto może rozkazywać młodemu dżentelmenowi? - spytał. Steve podrapał się po głowie.

- Powiedział, że mama jest smutna, bo tata ma kłopoty. Ojciec spoważniał.

- Tak, to prawda, że tata ma kłopoty. Ale nie chciałbym, abyś mówił o tym w szkole, Steve. Ani
w ogóle nikomu.

- Nawet Gitty?

- Gitty możesz powiedzieć - odparta szybko matka - a teraz idź już spać.

- Jakie masz kłopoty, tato?

- Widzisz - powiedział ojciec ocierając usta serwetką - ty, Steve, bardzo nie lubisz jak mama
robi na obiad kotlety, prawda? Sięgnął po gazetę leżącą na stoliku i zaczął ją kartkować.

- Aha.

- No właśnie, tata też nie lubi pewnych rzeczy. A jeden pan będzie kazał robić te rzeczy, których
tata nie lubi.

- Aha.

Ojciec znalazł jakiś artykuł i zaczął go czytać.

- Tak wiec widzisz - powiedział wtopiony już w tekst - że tata i mama denerwują się, czy nasz
przyjaciel pokona tego niedobrego pana.

- Aha. A czy on może kazać mi jeść kotlety?

- Nigdy nic nie wiadomo - odparł zaczytany ojciec. - Codziennie?

- Hm.

- Steve idź już spać - powiedziała matka.

Chłopiec poszedł w stronę swojego pokoju, ale w holu zawrócił.

- Tato!

- No !?

- Przestań czytać!

- Tak? - ojciec opuścił gazetę. - Czy ja mogę go zniknąć?

- Oczywiście Steve - rzekł ojciec. - A czy jemu będzie przykro?

- Nie, on się czuje wszędzie dobrze. Obawiam się, że nawet jak będzie zniknięty, to nie będzie
mu tak bardzo źle - odparł poważnie ojciec.

- Hm. Dobrze. Zniknę go. - Harry, spóźnisz się.

- Poczekaj - rzekł ojciec wstając z krzesła - przecież Steve musi go zniknąć - mrugnął do żony -
zaczynaj synu:

- Musze go widzieć - powiedział poważnie chłopiec. - Może być zdjęcie w gazecie?

- Może - odparł Steve.

Ojciec rozłożył gazele i położył na stole. Wskazał palcem na otoczoną dziennikarzami postać.

- To on.

- Dobrze - rzekł chłopiec.
Biiipooop.

- Co to było, Steve? - rzekła matka.

- Czyżby młody człowiek był brzuchomówcą? - zaśmiał się ojciec. - Idź teraz spać synu. Masz
jeszcze trochę czasu, a napracowałeś się. Zniknąć kandydata na prezydenta to wielki wysiłek,
prawda Anno? - zwrócił się do żony.

- Tak, Steve. Tatuś ma racje.

- Dobrze.

Chłopiec wybiegł z pokoju.

- Lecę. Przecież Gitty na mnie czeka.

- Dziękuję Steve - krzyknął ojciec.

jciec wrócił jeszcze tego samego dnia późno w nocy.

- Anno - krzyknął - musimy natychmiast jechać do Waszyngtonu. Za dwie godziny mamy
samolot.

- Zwariowałeś? - przetarła zaspane oczy. - Co się stało?

- Tato, masz kolejkę?

- Kingside zrobił jakiś nowy chwyt. Nie słyszałaś jeszcze o - Nie włączałam w ogóle
telewizora. Strasznie boli mnie głowa.

- Tato, obiecałeś kolejkę!

- Przepadł. Ukrył się gdzieś. Remington wezwał nas do Waszyngtonu. Nie wiadomo jak długo
to potrwa, wiec pojedziecie ze mną.

- Nie pojadę nigdzie - rzekł Steve - nie dotrzymujesz obietnic.

Ojciec opadł na fotel.

- Chodź do wozu - rzekł ciągnąc syna do wozu - pamiętaj, że tata zawsze dotrzymuje przyrzecze
ń.

Wyciągnął z kieszeni kluczyki od samochodu. - Na tylnym siedzeniu - uśmiechnął się. Steve jak
strzała pomknął w kierunku drzwi.

- O Boże, Harry. Co mamy robić?

- Spakuj rzeczy i jedziemy. Kingside to wcielony diabeł. Rzucił wszystko na jedną szale.
Wszystko teraz zależy od tego jak to rozreklamują.

Odgarnęła włosy z czoła.

- Po co się w to wplątałeś, Harry? - szepnęła.

- Fenomenalna - krzyknął Steve od progu - dziękuje!

Ojciec uśmiechnął się lekko

- Skąd mały chłopiec zna takie trudne słowa? - Śniło mi się!

Zaczął tańczyć wokół fotela trzymając pudło w rękach.

- Dość tego, Steve. Idź do pokoju i ubierz się. Zaraz wyjeżdżamy.

- Tata ma znowu kłopoty - powiedział poważnie chłopiec.

- Tak, niestety. Ten pan, o którym ci dziś rano mówiłem... a zresztą - machnął ręką.

Stve zatrzymał się przed ojcem.

- Powinien zniknąć - rzekł. Ojciec pokiwał głową.

- Sam chciałeś, żeby zniknął.

- Tak, Steve, oczywiście. Idź do siebie i ubierz się już.

Chłopiec podszedł do drzwi.

- Nie potrafię zrobić, żeby znowu był.

- Trudno, nic nie szkodzi, Steve.

- Nie wiadomo co się z nim stało - rzekł do żony - był rano w gabinecie, a kiedy przynieśli mu
kawę gabinet był już pusty. W każdym razie tak o tym mówią.

- A policja?

- Dawno już nie widziałem tylu policjantów co dzisiaj. Podobno Waszyngton jest obstawiony,
nie można się z niego wydostać.

- Tato, co to jest Waszyngton?

- Steve! Dlaczego nie jesteś jeszcze ubrany? - krzyknęła matka. - Stolica naszego kraju - odpad
ojciec - idź, bo mama się gniewa.

Za chwile chłopiec wpadł do pokoju całkowicie ubrany.

- Tato gdzie, jest nasz kraj? Pokaż mi! - sięgnął do wpuszczonego w ścianie biurka.

- Zostaw Steve - ojciec podniósł głos - chyba wiesz, że nie wolno ci tu grzebać.

- Ubiorę się i trochę ogarnę - rzekła matka. - Musisz wspaniale wyglądać, kochanie.

- Tato pokaż mi.

Ojciec wyciągnął teczkę skąd wydobył kilka złożonych map. Rozpostarł na podłodze jedną z
nich i uklęknął na dywanie.

Steve przywarł tuż obok niego.

- To jest Ameryka - ojciec powiódł ręką - taki wielka, wielka wyspa. A na tej wielkiej wyspie
jest nasze państwo. Właśnie tu przejechał palcem po mapie.

- A co tu jest? - Steve wskazał na kawałek lądu w górnym, lewym rogu mapy.

Ojciec rozwinął drugą z map.

- To jest kawałek wielkiego państwa, które tu widzisz.

Podszedł do biurka i napełnił szklankę alkoholem zostawiając syna przy geograficznych
dociekaniach.

- I to jest cały świat, tato?

Ojciec przechylił szklankę do ust, a ostatnie krople z dna strzepnął na dywan. Pstryknął
zapalniczkę i przypalił papierosa. Zaciągnął się głęboko.

- Nie, Steve. To jest tylko cześć świata.

Sięgnął w głąb biurka i wyciągnął globus. Postawił go przed synem.

- Ciesze się, że młody człowiek interesuje się tymi wszystkimi sprawami. Trzymałem wszystko
tutaj właśnie dla ciebie. Kiedyś te rzeczy przyniosły mi szczęście, wiec myślałem, że i dla ciebie
będzie to dobry amulet.

- Co to jest amulet, tato?

- Coś, co przynosi szczęście.

- Wtedy jak jestem zadowolony to znaczy, że mam amulet?

- Odwrotnie synu - usiadł na fotelu i wziął go na kolana - człowiek jest dlatego zadowolony, że
jest szczęśliwy, dlatego, że ma swój własny, osobisty amulet. Bardzo wiele przedmiotów czy
osób może być amuletami. Ludzie zawsze nazywali nimi rzeczy, które pomagały im, a w zamian
za to opiekowali się nimi, dbali o nie, pilnowali ich.

Przerwał na chwile.

- Teraz właśnie ty i mama jesteście dla mnie amuletami. Steve zeskoczył z kolan ojca.

-Jak to jest, jak ktoś go nie ma?

- Wtedy jest bardzo nieszczęśliwy.

- A Gitty ma swój amulet?

- Na pewno - zaśmiał się ojciec i wstał.

Wyszedł na chwilę i wspiął się po schodach na piętro. Po paru ninutach zszedł na dół.

No, Steve. Mamusia jest już gotowa. Zaraz jedziemy.

- Ja nie chcę jechać, tato. Chcę zostać z tobą i z mamą w domu.

- Niestety, Steve. Musimy jechać.

- Dlaczego? - Musimy.

- Jak będę taki duży jak ty, nigdzie nie będę jeździł. Zawsze będę v domu. Tylko na wakacje będ
ę wyjeżdżał - dodał po chwili umysłu.

- Nikt nie robi tego co chce. Ja też nie chciałbym tak żyć, ale

Dlaczego musisz, tato?

Ponieważ ludzie, którzy dają mi pieniądze każą mi to robić. gdybym przestał z nimi pracować,
nie mielibyśmy pieniędzy, a tedy musielibyśmy sprzedać dom, samochód, nie moglibyśmy je
ździć na wakacje...

Jak będę duży to też ktoś będzie mi rozkazywał? Niestety, Steve.

I będę musiał to robić?

- Tak synu.

A jak ktoś będzie chciał,, żebym zrobił coś złego to też będę musiał?

-Też - odparł ojciec.

- Ale ja nie chce!

-Wierze ci, Steve, że nie chcesz, ale świat już taki jest. Cholernie skomplikowany.

- Jak ty mówisz do dziecka? - matka pokręciła głową z niezadowoleniem.

- A amulet? - spytał Steve.

- Jaki amulet?.

- Który by mi pomagał.

- Nie ma takiego amuletu - rzekł ojciec - w tym nie pomoże ci żaden amulet.

Steve zamyślił się.

- Tato - rzekł nagle - świat, znaczy to - wskazał na globus - jest zły, prawda?

Ojciec spojrzał mu w oczy.

- Tak, Steve. Świat jest zły i trzeba, abyś szybko się o tym przekonał, abyś o tym wiedział.

- I nigdy nie będzie dobry?

- Chyba nigdy, synu.

- To jest cały, naprawdę cały świat? - spytał podnosząc globus.

- Tak.

- Na pewno?

- Oczywiście, Steve.
Biiipooop.