Kto jest kim w lobby filosemickim Jerzy Robert Nowak

zapodał w wersji elektronicznej:
„jasiek z toronto”

Prof. dr hab. Jerzy Robert Nowak

KTO JEST KIM W LOBBY

FILOSEMICKIM

Rozpocz

ta tym tekstem seria artykułów prof. Jerzego Roberta Nowaka jest swego rodzaju

kontynuacj

jego poprzedniego cyklu Za co

ydzi powinni przeprosi

Polaków. Pragniemy pokaza

jak wielkie wpływy ma u nas lobby, licz

ce si

głównie z

ydowskimi, nie polskimi racjami, jak bardzo

jest ono silne w polityce czy mediach. Stronniczy filosemityzm bardzo cz

sto ł

czy si

u nas z

lekcewa

eniem polsko

ci i polskich interesów narodowych, z gwałtownymi atakami na polski

patriotyzm i rol

cioła katolickiego w Polsce. Przedstawiamy wi

c osoby, które tendencyjnie

prezentuj

racje pro

ydowskie. [red.]

Aleksander Kwa

niewski

(PZPR), od 1995 r. prezydent RP, który sfałszował swoje

wykształcenie. W 1989 roku ulubieniec lobby

ydowskiego OKP na czele z Adamem Michnikiem, i

lansowany przez nie jako główny partner przyszłych porozumie

z lewic

OKP. Wdzi

czny

Kwa

niewski deklarował w ramach ankiety, przeprowadzonej w

ród polityków, na kogo głosowałby

najch

tniej poza swoj

parti

: W pierwszej kolejno

ci głosowałbym na Adama Michnika, ale tylko

wówczas, gdyby zało

ył co

własnego (...). To co Michnik my

li i jak my

li, odpowiada mi najbardziej -

jako obywatelowi i jako politykowi (...). ("Gazeta Wyborcza" z 21 czerwca 1991). W

ród pogl

dów

szczególnie bliskich Michnikowi znajdujemy tak mocno akcentowane przez Kwa

niewskiego

pot

pienia pozostało

ci narodowego egocentryzmu, za

ciankowo

ci, ksenofobii i poczucia dziejowej

misji, haseł poloncentrycznych i hurrapatriotycznych emocji (z obszernego dwukolumnowego artykułu
A.Kwa

niewskiego na łamach "Gazety Wyborczej" z 1 lipca 1996).

Jako prezydent RP działa dla przyspieszenia przyj

cia przez Sejm ustawy o zwrocie mienia

wyznaniowym gminom

ydowskim, co uczyniłoby ze Zwi

zku Gmin

ydowskich najwi

kszego

finansist

w Polsce. W lipcu 1996 r. podczas spotkania z przedstawicielami organizacji

ydowskich w

Nowym Jorku Kwa

niewski przyobiecał szybki zwrot mienia

ydom.

Pro

ydowska tendencyjno

ść

prezydenta Kwa

niewskiego spowodowała ostry protest prezesa

Kongresu Polonii Ameryka

skiej, Edwarda Moskala, który 10 maja 1996 r. wystosował list do

Kwa

niewskiego krytykuj

c to,

e: Brak stanowczo

ci w działaniach rz

du polskiego, a tak

ewidentne bł

dy urz

dników pa

stwowych powoduj

ydzi pozwalaj

sobie na coraz wi

cej i

coraz wi

cej uzyskuj

. Kwa

niewski odrzucił krytyczne uwagi Moskala, popieraj

ydowskie racje.

dzy innymi podtrzymał d

ąż

enie do jak najszybszego zwrotu mienia dla gmin

ydowskich oraz

wyst

pił w obronie krytykowanych przez prezesa Moskala przeprosin wobec

ydów m.in. za tzw.

pogrom kielecki, wystosowanych przez ministra Rosatiego w imieniu narodu polskiego. Sekretarz
stanu Marek Siwiec wyst

puj

c na konferencji prasowej w imieniu prezydenta Kwa

niewskiego

stwierdził,

e: Polska i społecze

stwo polskie powinny przeprosi

za to, co było niegodziwe w historii

Polaków i

ydów po II wojnie

wiatowej.

Postaw

Kwa

niewskiego dobrze ilustrowała jego reakcja na dokonan

przez Izraelczyków masakr

102 Palesty

czyków w Kanie Galilejskiej. Prezydent RP skomentował barbarzy

napa

ść

słowami,

jest to chyba zbyt du

y koszt uporz

dkowania stosunków mi

dzy dwoma krajami. Tylko tyle.

Rzeczywi

cie - komentarz godny Europejczyka.

W 1995 roku Kwa

niewski nale

ał do pierwszych polskich polityków, którzy wyst

pili z publicznym

pot

pieniem kilku zda

ksi

dza prałata Henryka Jankowskiego, dzi

jak wiadomo spreparowanych

przez "Gazet

Wyborcz

". Równocze

nie za

nie zareagował ani słowem na prowokacyjne

antypolskie wyst

pienie laureata Nagrody Nobla,

ydowskiego pisarza Elie Wiesela, wygłoszone 7

lipca br. podczas oficjalnych uroczysto

ci w Kielcach w obecno

ci premiera RP, w tym skrajne

uogólnienia "o polskiej nienawi

ci" (a skrytykował je np. Szymon Wiesenthal oraz przewodnicz

Forum

ydowskiego Stanisław Krajewski).

Najnowszy pobyt Kwa

niewskiego w Stanach Zjednoczonych w lipcu br. stał si

kolejnym

potwierdzeniem jego pro

ydowskiej tendencyjno

ci i konsekwentnych zabiegów o polityczne poparcie

dzynarodowego lobby

ydowskiego. W tym samym czasie, gdy wida

było brak stara

o rozmowy

z rzeczywi

cie reprezentatywnymi przedstawicielami Polonii w Stanach Zjednoczonych prezydent

Kwa

niewski po

cił maksimum uwagi na kolejne spotkania z najbardziej wpływowymi

przedstawicielami lobby

ydowskiego w USA. Odwiedził m.in. znane z polako

erstwa redakcje

zdominowanych przez

ydów gazet: "New York Timesa" i "Washington Post", odbył rozmowy z rad

Muzeum Holocaustu w Waszyngtonie i spotkał si

z przedstawicielami 56 najwi

kszych organizacji

ydowskich w Stanach Zjednoczonych. Zyskał ich maksymaln

aprobat

po dłu

szych rozmowach "za

zamkni

tymi drzwiami".

Jako działacz PZPR i SdRP oraz jako prezydent RP Kwa

niewski ani razu nie przeciwstawił si

antypolskiej nagonce ze strony kół

ydowskich.

Włodzimierz Cimoszewicz

, postkomunistyczny premier RP, syn oficera Informacji

Wojskowej w latach stalinowskich, dał w lipcu 1996 roku podczas uroczysto

ci w Kielcach jaskrawy

dowód tego, do jakiego stopnia niewa

na jest dla niego prawda o historii i godno

ść

własnego narodu.

W sprawach stosunków polsko-

ydowskich, tak skomplikowanych i zło

onych, po dziesi

cioleciach

przemilcze

i niedomówie

, postkomunistyczny premier pozwolił sobie na publiczne, obel

ywe dla

Polaków stwierdzenia, jednostronnie obci

ąż

ce ich win

za wszystkie problemy w stosunkach z

ydami. Gł

boko bolej

c z powodu wszystkiego, w czym kiedykolwiek Polacy zawinili wobec

ydów i

szczerze za to przepraszaj

c (...). Samobiczowanie premiera Cimoszewicza w imieniu całego narodu

polskiego wywołało zdecydowany protest wielu

rodowisk patriotycznych. W opublikowanym 9 lipca

1996 o

wiadczeniu porozumienia 21 organizacji kombatanckich i niepodległo

ciowych (m.in.

wiatowego Zwi

zku

ołnierzy AK, Stowarzyszenia Szarych Szeregów i kilku zwi

zków wi

ęź

niów

politycznych) stwierdzono: (...) Zamiast niesłusznie oskar

cały naród o rzekomy antysemityzm i bi

w piersi w jego imieniu, premier Cimoszewicz powinien przeprosi

za zbrodni

, której dokonali jego

ideowi poprzednicy. Nie uczynił tego, nie wykorzystał znakomitej okazji do odci

cia si

komunistycznej przeszło

ci, a tym samym zakłamał wyj

tkowo bolesn

kart

naszej historii.

Podczas uroczysto

ci w Kielcach Cimoszewicz zezwolił Elie Wieselowi na bezkarne obra

anie Polski i

Polaków. Zamiast zdecydowanie zareagowa

na prowokacyjne antypolskie i antyreligijne wyst

pienie

Elie Wiesela i jego

żą

danie usuni

cia krzy

y z Auschwitz-Birkenau, Cimoszewicz obiecał wyj

cie

naprzeciw ich

żą

daniom w sprawie usuni

cia krzy

y z terenów byłego obozu Auschwitz-Birkenau. W

ten sposób, jak stwierdzili senatorzy NSZZ "Solidarno

ść

" premier RP zamierza uzurpowa

sobie

prawo do decydowania o symbolach religijnych w Polsce.

Ksi

dz Michał Czajkowski

, asystent ko

cielny "Wi

zi", wykładowca na ATK.

Najskrajniejszy filosemita w

ród polskich duchownych. Ł

czy promowanie skrajnych zarzutów

antysemityzmu wobec Polaków z destrukcyjnymi działaniami dla rozbijania spoisto

ci Ko

cioła

katolickiego od wewn

trz, podwa

ania obrony rzeczy naj

tszych. Tak jak cho

by w sprawie krzy

w Birkenau, w wyst

pieniu na łamach "Gazety Wyborczej" i w rozmowie telewizyjnej. Pomimo

jednoznacznego o

wiadczenia Komitetu Episkopatu Polski do Dialogu z Judaizmem broni

cego

krzy

y, ks. Czajkowski ju

dzie

pó

niej wyszedł naprzeciw prowokacyjnym

żą

daniom Elie Wiesela.

Napisał w "Gazecie Wyborczej": (...) S

pewne warto

ci, o które nale

y walczy

, nawet do utraty

ycia, natomiast gdy rozumie si

alergie

ydowskie, a tak

e racje religijne, to nie s

e nale

walczy

o ka

dy krzy

w Birkenau. Ksi

dz Czajkowski usilnie zach

cał równie

, by rozumie

niektórych po prostu krzy

w tym miejscu razi.

W wywiadzie dla "The New York Timesa" z 15 sierpnia 1989 r. zapewniał: Jeszcze bardziej b

zwalczał pozostało

ci polskiego i chrze

cija

skiego antysemityzmu. Robi to id

c w sukurs najgorszym

kłamstwom antypolonistów.

W lutym 1994 r. na Forum Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich, Czajkowski popisał si

odosobnionym głosem w obronie opublikowanego w "Gazecie Wyborczej" paszkwilu Michała
Cichego na temat Powstania Warszawskiego, uznaj

c oskar

enia o rzekome mordowanie

ydów za

godne tego, by stały si

chrze

cija

skimi rekolekcjami wielkopostnymi.

Ksi

dz Michał Czajkowski pisał na łamach "Gazety Wyborczej" z 25 sierpnia 1990 roku, i

antysemityzm to nie tylko ignorancja, głupota, to tak

e moralne zboczenie. A jak okre

skrajny

antypolonizm, któremu tak ch

tnie dawał upust sam ksi

dz Czajkowski. Kilkakrotnie na pró

no ju

wzywałem go na łamach "Słowa - Dziennika Katolickiego", pocz

wszy od numeru z 30 czerwca - 3

lipca 1995 roku o wyja

nienie obrzydliwego pomówienia pod adresem rzekomo antysemickich

Polaków, jakiego dopu

cił si

na łamach "Wi

zi" z czerwca 1991 roku. Chodziło o oskar

enie Polaków

o rzekomy udział w pogromach na ziemi polskiej w 1905 roku. Pogromy te, jak potwierdzaj

wiadectwa

ydowskie i rosyjskie, były w cało

ci organizowane i realizowane wył

cznie przez Rosjan.

Polacy nie tylko,

e w nich nie uczestniczyli, ale jednoznacznie wyst

powali w ró

nych w obronie

ydów, jak wynika z wielkiego dwutomowego dzieła wydanego przez specjaln

ydowsk

komisj

pt.

"Die Juden pogrome in Russland" (Kolonia, Lipsk 1910). Ksi

dz Czajkowski, bezskutecznie po

wielokro

wzywany przeze mnie na łamach prasy o wyja

nienie przyczyn obrzydliwego antypolskiego

pomówienia i przeproszenia za nie, nie wykazał nawet cienia godno

ci i uczciwo

ci intelektualnej w tej

sprawie. I dalej, jak przedtem, szkaluje Polaków i osłabia spoisto

ść

cioła.

Aleksandra Jakubowska

, rzecznik rz

du premiera W.Cimoszewicza, w latach 80.

prezenterka "Dziennika Telewizyjnego". W przeszło

ci jednoznacznie dawała wyraz swemu

krytycznemu stosunkowi do polsko

ci w poł

czeniu z trosk

o obron

racji

ydów. Jako redaktorka

naczelna "Feminy" (dodatku do "

ycia Warszawy") opublikowała na przykład jeden z najostrzejszych

ataków na ksi

ąż

Joanny Siedleckiej Czarny ptasior, która ukazywała prawdziwe oblicze Jerzego

Kosi

skiego - osławionego

ydowskiego hochsztaplera i manipulatora. Znakomita ksi

ąż

ka Siedleckiej

została na łamach "Feminy" potraktowana jako wyraz skandalu, post

powania według bezwzgl

dnych

reguł biznesu, pozbawiona rzetelno

ci. W rocznic

3 Maja w tek

cie na łamach postkomunistycznego

"Wprost" (3 maja 1992) stwierdziła z zadowoleniem: Zu

yte, skompromitowane słowa "patriotyzm",

"polsko

ść

", "ojczyzna" nie odrodziły si

w III Rzeczypospolitej.

Wiesław Kot,

autor licznych oszczerczych antypolskich i antyreligijnych tekstów na

łamach postkomunistycznego "Wprost", przedstawiaj

cych Polaków jako grabie

ców mienia

ydowskiego, antysemitów i ciemniaków. Kot nie oszcz

dził te

wielkiego polskiego m

czennika Ojca

Kolbe. S

teksty Wiesława Kota, które wprost prosz

o jak najszybsz

interwencj

prokuratora, z

uwagi na ohydne oszczerstwa, godz

ce w dobre imi

narodu polskiego. Na przykład tekst o Li

cie

Schindlera Stevena Spielberga ("Wprost" z 6 lutego 1994), stwierdzaj

cy, i

: Schindler jest

lepy na

teorie rasistowskie, po prostu kocha

ycie i w zabijaniu swych

ydowskich współpracowników

dostrzega unicestwianie cz

ęś

ci Europy - czyli to, co my w Polsce dostrzegli

my kilka dziesi

cioleci

pó

niej. Pisze to Kot jakby nie było kilkuset tysi

cy Polaków bezpo

rednio zaanga

owanych w

ratowanie

ydów, jakby nie było tysi

cy Polaków i Polek straconych z tego powodu, jakby nie było

najwi

kszej liczby drzewek "Sprawiedliwy W

ród Narodów

wiata", zasadzonych ku czci 4,5 tysi

Polaków przed Yad Vashem w Jerozolimie!!!

Marek Król,

redaktor naczelny "Wprost", jednej z głównych trybun pro

ydowskich racji i ci

głego

oskar

ania Polaków o antysemityzm (mi

dzy innymi w szczególnie tendencyjnych tekstach Wiesława

Kota i Jerzego Sławomira Maca). Skrajny filosemityzm "Wprost" współgra z ci

głymi atakami na

ciół katolicki w Polsce, podwa

aniem i o

mieszaniem polsko

ci i patriotyzmu.

Marcin Król,

redaktor naczelny miesi

cznika "Res Publica" dofinansowywanego przez

Ministerstwo Kultury. Zarówno on, jak i redagowany przez niego miesi

cznik hołduj

pogl

dom

skrajnie filosemickim.

9 lutego 1996 r. Król wyst

pił na łamach "Tygodnika Powszechnego" (w artykule Ojczyzna) ze

stwierdzeniem: Jak

kolwiek, cho

by najbardziej zniuansowan

form

antysemityzmu lub wszelkiej

ci ksenofobii uwa

am za po prostu skandal, który powinien ko

czy

w s

dzie, a nie by

przedmiotem podnosz

cej nieuchronnie rang

problemu debaty politycznej.

Król niejednokrotnie wykazywał całkowity brak szacunku dla polsko

ci i patriotyzmu, wypisywał

tek

ciki o niezgułowatej Polsce. Na łamach miesi

cznika "Res Publica" (nr 3 z 1991 roku) zabłysn

niebywałym uogólnieniem: Polska nigdy w swej najnowszej historii licz

cej dwie

cie lat krajem

normalnym nie była, a wi

c po to,

eby sta

krajem normalnym - Polska musi zapomnie

sam

siebie.

Król, tropiciel "polskiego antysemityzmu", przy ka

dej okazji uderza w polskie tradycje narodowa. W

yciu Warszawy" z 11 marca 1994 roku pisał: tradycja narodowe to rezerwuar mitów, co wi

cej,

polskie mity narodowe s

to w wi

kszo

ci mity martwe. Któ

z nas przejmuje si

cho

by przez

moment Ko

ciuszk

pod Racławicami (...). Król wsławił si

równie

skandalicznym porównaniem

"My

li nowoczesnego Polaka" Romana Dmowskiego z Mein Kampf Hitlera.

Bolesław Sulik

, przewodnicz

cy (z nadania Unii Wolno

ci) Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji,

jest jednym z najbardziej spektakularnych symboli siły lobby filosemickiego w Polsce. Syn generała w
armii Andersa, Nikodema, w 1946 roku opu

cił Polsk

jako

yd Jakub Szteinberg, osiedlaj

c si

Anglii. Jego telewizyjny serial Zmagania o Polsk

wywołał kilkaset protestów ze strony

rodowisk

polonijnych. Szczególne oburzenie wywołało wyeksponowanie w filmie ró

nego typu skrajnych

oskar

na temat rzekomego polskiego antysemityzmu przy równoczesnym przemilczaniu sprawy

antypolskiego zachowania si

ej cz

ęś

ydów na kresach wschodnich 1939-1941 i roli

ydów w

komunistycznym aparacie władzy w Polsce po 1944 roku. Polscy telewidzowie mogli zapozna

powstałym po kampanii prezydenckiej 1990 r. jej skrajnie tendencyjnym i zafałszowanym obrazem w
filmie Sulika In Solidarity (W "Solidarno

ci"). Panegirycznemu obrazowi czołowych postaci

ydowskiej

"elitki" m.in. Geremka i Michnika towarzyszyły sceny maj

ce zilustrowa

najgorsze stereotypy

Polaków jako antysemitów. Sulik w wywiadzie dla "Polityki" z 25 maja 1991 r. broni

c du

ej roli "w

tku

antysemickiego" w swym filmie wyst

pił z własn

, oryginaln

definicj

antysemityzmu: jak kto

mówi,

e w Polsce nie ma antysemityzmu, to my

e to jest wła

nie antysemita.

Krzysztof Teodor Toeplitz

, redaktor naczelny skrajnie deficytowych postkomunistycznych

"Wiadomo

ci Kulturalnych", wydawanych od lat z łaski byłego ministra Dejmka kosztem ogromnych

dotacji z pieni

dzy polskiego społecze

stwa. Jeden z głównych publicystycznych janczarów

jaruzelszczyzny w dobie stanu wojennego przez całe dziesi

ciolecia nale

ał do autorów najmocniej

zaanga

owanych w gromieniu Polaków za ich romantyzmy i "bohaterszczyzn

", wyszydzaj

cych cał

histori

Polski jako ci

g bezmy

lnych "rzuca

" nacjonalistycznych i anarchicznych tłumów.

Uogólnienia o wyj

tkowo strasznym charakterze narodowym Polaków ł

czył ze skrajnymi atakami na

"polski antysemityzm" i Ko

ciół katolicki (mi

dzy innymi osławiony tekst w polemice wokół Shoah

Lanzmanna na łamach "Polityki" w 1985 roku. Te tradycje kontynuuj

redagowane przez niego

"Wiadomo

ci Kulturalne" (dalej "WK"). W numerze z 12 listopada 1995 r. Toeplitz powołuje si

aprobat

na stwierdzenie mało znanego w Polsce

ydowskiego emigranta-grafomana Andre

Kami

skiego: Nawet kiedy zniknie st

d ostatni

yd, nagonka si

nie sko

czy. Ka

dy rz

d, który chce

tu sprawowa

władz

, musi nas obrzuci

błotem. Tego chce hołota. W publikowanych na łamach

"Wiadomo

ci Kulturalnych" tekstach broniono np. antypolskiego komiksu "Maus" Spiegelmana, gdzie

ydzi s

pokazani jako myszy, Niemcy jako koty, a Polacy jako

winie ("WK" z 13 sierpnia 1995 r.). To

w "WK" ukazała si

chyba jedyna dot

d pochwała skrajnie polako

erczego filmu Sztetl Marzy

skiego

(7 lipca 1996). Przypomnijmy,

e nawet w "Polityce" zdobyto si

w sprawie filmu Sztetl na słowa

krytyki nieuczciwych manipulacji re

ysera.

Inny jaskrawy przykład hucpy w wykorzystaniu pieni

dzy wyci

ganych z pieni

dzy całego, w

przewa

cej cz

ęś

ci katolickiego społecze

stwa. Na pierwszej stronie "WK" z 15 maja 1996 r.

widzimy osławiony rysunek

ydowskiego karykaturzysty z Francji Rolanda Topora z krzy

umieszczonym w kroczu kobiety.

Jak długo b

dzie si

to wszystko tolerowa

Michał Cichy

, kierownik działu kultury w “Gazecie Wyborczej”. Młody niedokształcony

publicysta, który postanowił zdoby

herostratesow

sław

dzi

ki zniekształceniu najpi

kniejszych

tradycji polskiego bohaterstwa - historii Powstania Warszawskiego, i to jeszcze w okresie przygotowa

do obchodów jego 50-lecia. Akcj

oszczerstw rozpocz

ł od opublikowania na łamach dodatku “Gazety

Wyborczej” - “Gazety o ksi

ąż

kach” (nr 11 1993) recenzji ze wspomnie

ydowskiego policjanta Calela

Pierechodnika. Wyraził w niej zdziwienie,

e Pierechodnik “przetrwał nawet Powstanie Warszawskie”,

kiedy "AK i NSZ wytłukły mnóstwo niedobitków z getta” (!!!). “Rewelacje” Cichego zostały pó

niej

szeroko rozwini

te w jego paszkwilu o “czarnych kartach Powstania Warszawskiego”, drukowanym w

numerze 24 “Gazety Wyborczej” z 1994 roku. Artykuł roił si

od skrajnych łgarstw, zdemaskowanych

pó

niej publicznie przez wybitnych historyków od prof. Tomasza Strzembosza pocz

wszy po red.

Leszka

ebrowskiego. Cichy zarzucał powsta

com warszawskim zamordowanie około 60

ydów, jako

szczególnie wa

ne “

ródło dowodowe” eksponuj

c znanego z łgarstw

ydowskiego komunistycznego

pseudohistoryka-politruka Bernarda Marka, dyrektora

ydowskiego Instytutu Historycznego w czasach

stalinowskich. “Twórcz

” działalno

ść

naukow

B.Marka (m.in. fałszowanie dokumentów przez

odpowiednie dopisy) ju

dawno zdemaskowali nie tylko autorzy polscy (m.in. słynny działacz

emigracyjnej PPS Adam Ciołkosz), ale i wybitni historycy

ydowscy (

cy na emigracji w Pary

Michał Borwicz).

Leszek

ebrowski wydał w 1994 publikacj

ksi

ąż

kow

“Paszkwil Wyborczej”, szczegółowo analizuj

antypowsta

cze i antypolskie fałszerstwa i insynuacje redaktora “GW” M.Cichego, i akcentuj

odpowiedzialno

ść

szefa “GW”. Redakcja “Wyborczej” całkowicie przemilczała tak powa

oskar

enia, godz

ce w jej imi

- w odr

bnej ksi

ąż

ce - i nigdy nie przeprosiła czytelników za swe

fałszerstwa. A nadworny “historyk” “GW” Michał Cichy dalej “tworzy”, zaskakuj

c czytelników

rozmiarami swych zmy

. W “Magazynie” nr 21 z 1995 Cichy opublikował obszerny tekst 1945:

koniec i pocz

tek, stanowi

cy zgodnie z intencjami Michnika wielkie propagandowe łgarstwo,

wybielaj

ce pocz

tki PRL-u i rol

sowieckich “wyzwolicieli”.

Henryk Dasko

, redaktor w “Ex Libris” (dodatku do “

ycia Warszawy”). Hucpiarsko bronił tego

pisma przed krytyk

znakomitego pisarza z emigracji Włodzimierza Odojewskiego, zarzucaj

cego “Ex

Libris” reklamowanie “ton zagranicznego chłamu jak i nowomowy”. Dasko “wsławił si

” jednym z

najbrutalniejszych ataków na ksi

ąż

Joanny Siedleckiej “Czarny ptasior”, demaskuj

hochsztaplerstwa

ydowskiego pisarza Jerzego Kosi

skiego. W tek

cie Trucizna (“Ex Libris” z 17

marca 1994) nazwał Czarnego ptasiora ksi

ąż

nikczemn

, zarzucaj

c autorce antysemityzm godny

dawniejszych kampanii moczarowskich. Jak komentował Piotr Szwajcer na łamach “Nowych Ksi

ąż

ek”

(nr 6 z 1994 r.): (...) Mnóstwo ludzi (...) uwa

e je

li cokolwiek nieprzychylnego powie si

o osobie

narodowo

ydowskiej, nawet gdy s

to rzeczy prawdziwe, to natychmiast trzeba bi

na alarm i

przywoływa

li ju

nie Holocaust, to przynajmniej Moczara (vide tekst Dasko) (...). Dasko nigdy nie

przeprosił Siedleckiej za swój nikczemny atak.

Cho

w 1968 roku nie było

adnego przypadku przemocy fizycznej wobec

ydów, Dasko bez

enady

zapewniał na łamach “GW” z 8 stycznia 1990 r. o “prawdziwie pogromowej atmosferze wiosny 1968”.
Przypomnijmy,

e nawet taki “europejczyk” jak Jan Kofman, redaktor naczelny KOR-owskiej “Krytyki”,

pisał w jej numerze 28-29 (s. 65, 66), i

d głosz

cy,

e w Polsce roku 1968 wytworzyła si

sytuacja

pogromowa nijak miał si

do rzeczywisto

ci (...). Przesada ma to do siebie,

e przewa

nie chybia

zało

onego celu (...).

Alina Grabowska

, czołowa tropicielka “polskiego antysemityzmu”. Dzi

bryluje jako

demokratka, sterana w bojach z komunizmem na falach RWE. Nie wspomina jako

natomiast o

czasach, gdy jako autorka partyjnego “Głosu Robotniczego” w 1967 roku wypisywała najohydniejsze
bzdury o RWE, wychwalaj

c re

imowego politruka Janusza Kolczy

skiego (por. tekst

P.Skórzy

skiego w “Tygodniku Solidarno

ść

” z 23 grudnia 1994). Zanim wyemigrowała z Polski,

Grabowska zd

ąż

yła jeszcze odpowiednio napi

tnowa

szermowanie hasłami demokracji przez tzw.

komandosów (cyt. tam

e).

W latach 90. ju

jako szermierz prawdziwej demokracji Grabowska z pasj

atakuje ka

dego, kto w

prasie o

mieli si

przypomnie

cokolwiek negatywnego o działaniach jakich

przedstawicieli “narodu

wybranego”. Historykowi Andrzejowi Krzysztofowi Kunertowi na przykład dostało si

od Grabowskiej w

marcu 1994 za przypomnienie prawdziwych imion rodziców s

dowej morderczyni bohaterskiego

generała Nila (Fieldorfa), Gurowskiej: Ojca Moryca i matki Frajdy. Na łamach postkomunistycznego
“Wprost” z 11 grudnia 1994 Grabowska napi

tnowała

ródłow

ksi

ąż

Petera Rainy o kulisach

zbrodni na synu Bolesława Piaseckiego w 1956 roku twierdz

e w RFN autorzy i wydawca takiej

ksi

ąż

ki stan

liby rzekomo przed s

dem za “podjudzanie do nienawi

ci rasowej”. W “

yciu Warszawy”

z 11 lutego 1994 Grabowska napi

tnowała publikowane na łamach “Gazety Polskiej” listy w sprawie

ydów, twierdz

e w kraju demokratycznym nakład takiego pisma byłby skonfiskowany. Jak wida

Alina Grabowska, mimo długiego sta

u w RWE, dalej hołduje do

ść

szczególnemu modelowi

demokracji. Os

dzi

, ukara

, skonfiskowa

- oto jej trzy ulubione słowa skrzydlate. Jeszcze w 1990

roku Grabowska wyró

niła si

wytropieniem rzekomego antysemityzmu na plakacie wyborczym

ZChN. Jak perorowała podczas telewizyjnego “Studia Foksal” z wyra

zgroz

w oczach: wywo

eni

na taczkach komuni

ci maj

wybitnie semickie rysy twarzy. Ciekawe, co jeszcze wytropi tego typu

tropicielka?

Stanisława Grabska

, wiceprzewodnicz

ca warszawskiego Klubu Inteligencji Katolickiej,

znana z wielce nieudolnych, bo opartych wył

cznie na jej domysłach, a nie na faktach, próbach

obrony linii “Tygodnika Powszechnego” jako swoistej wyroczni przez cał

histori

jego istnienia. Córka

byłego działacza endeckiego, który poprzez ró

ne zakr

ty historii zaw

drował na stanowisko

wiceprzewodnicz

cego Krajowej Rady Narodowej, swym post

powaniem pod koniec

ycia skrajnie

rozczarowuj

c rodaków (por. np. wspomnienia lwowianki Barbary M

karsko-Kozłowskiej Burza nad

Lwowem, Londyn 1992, s. 238). W polemikach ze Stanisławem Michalkiewiczem i ze mn

na łamach

“Słowa-Dziennika Katolickiego” Grabska uznała za “rasizm” doszukiwanie si

u współobywateli

pochodzenia obcego - niemieckiego,

ydowskiego, ukrai

skiego czy jeszcze innego (!!!). Gdyby

przyj

ąć

jej zarzuty za słuszne, to nale

ałoby w pierwszym rz

dzie uzna

za rasist

jej ojca prof.

Stanisława Grabskiego. W zapiskach publikowanych po

miertnie na emigracji swoi

cie tłumaczył on

przedziwn

karier

jako wiceprzewodnicz

cego marionetkowej bierutowskiej Krajowej Rady

Narodowej. Pisał,

e Polacy musz

wchodzi

w słu

nowej władzy, bo inaczej zostanie ona

zdominowana wył

cznie przez ró

nych karierowiczów

ydowskiego pochodzenia.

Ostatnio filosemityzm p. Grabskiej znalazł wyraz w do

ść

szczególnym, jak na wiceprzewodnicz

warszawskiego KIK-u, wywiadzie (w “Rzeczypospolitej” z 12 lipca 1996). Opowiedziała si

w nim

faktycznie za spełnieniem bezczelnych

żą

Elie Wiesela, dla którego krzy

e w Auschwitz i Birkenau

obelg

. Bo chrze

cijanie w Polsce “powinni bardziej uwzgl

dnia

wra

liwo

ydowskie ni

żą

eby

ydzi uwzgl

dniali wra

liwo

ci nasze”. A wi

c liczmy si

- zdaniem p. Grabskiej - z tym,

ydzi

“chc

mie

tam tylko symbole

ydowskie” i “nie chc

na tym terenie

adnych innych znaków. W tym

kontek

cie niewa

ne jest oczywi

cie to, czego chc

potomkowie pomordowanych chrze

cijan -

Polaków (!).

Małgorzata Niezabitowska

, była minister w rz

dzie T.Mazowieckiego, jego rzecznik

prasowy. W przygotowanej wraz z m

ęż

em i wydanej w USA, Austrii i Niemczech ksi

ąż

ce Ostatni

ydzi

polscy, jednostronnie przedstawiła

ydów polskich jako biedne, wymieraj

ce resztki starych pokole

przemilczaj

c prawd

o bardzo du

ych faktycznych wpływach lobby

ydowskiego w ró

nych sferach

ycia w Polsce. Jako rzecznik prasowy rz

du Mazowieckiego odpowiedzialna za skandalicznie wr

słab

oficjaln

reakcj

strony polskiej na polako

ercz

wypowied

premiera Izraela Icchaka Szamira z

1989 roku, zarzucaj

Polakom,

e antysemityzm wyssali jako naród z mlekiem matki. “Wra

liwo

ść

”

Niezabitowskiej na tragedie polskiego losu dobrze ilustruje jej zachowanie po oficjalnej wizycie w

Katyniu. Po powrocie z miejsca ka

ni tysi

cy Polaków “odpr

ęż

ała si

” ta

cami na balu wraz z

premierem T.Mazowieckim.

Andrzej Os

, publicysta “Gazety Wyborczej”. Krytyk sztuki, który wyspecjalizował si

rozlicznych atakach na “polski antysemityzm”, “zdziczenie i ciemnot

” polskiej prasy patriotycznej etc.

Kiedy

posun

ł si

do nazwania Jana Olszewskiego “falangist

”. Szczególnie nienawidzi jakichkolwiek

odniesie

do słowa “naród”; pragnie, by Polacy si

cz wyrzekli tego słowa. W “GW” z 21

dziernika 1991 pisał: wszystko niemal, co przedstawia si

w polityce jako NARODOWE, jest

ponure i sycz

ce nienawi

. W “GW” z maja 1993 (nr 106) Os

ka wyst

pił z felietonem pod

wymownym tytułem: Boj

słowa naród, tłumacz

c swe obawy tym,

e słowo “naród” mo

e by

wykorzystywane do deprecjonowania “innych”, “obcych”. Tekst Os

ki wywołał polemiczne uwagi

R.D.Goldsteina z Krakowa, w “GW” z 25 maja 1993 r.: (...) W Izraelu nikt nie

mie napisa

, po co

ywa

terminu “naród

ydowski”. Zachód daje nam przykłady, dlaczego warto w imi

narodu broni

swych interesów (...).

Dariusz Rosati

, postkomunista, minister spraw zagranicznych. Wychowanek i zaanga

owany

pracownik partyjny Szkoły Głównej Planowania i Statystyki, nazywanej w swoim czasie “Czerwon

Ober

żą

” ze wzgl

du na rol

ni marksistowskiego my

lenia w gospodarce. W PZPR od 1966 roku

(miał wtedy 20 lat) do rozwi

zania w 1990 r., I sekretarz PZPR na SGPiS w stanie wojennym. Członek

Rady Nadzorczej osławionego FOZZ, co było powodem odrzucenia jego kandydatury do rz

Pawlaka przez prezydenta RP. Natychmiast po tym, jak został ministrem spraw zagranicznych w
rz

dzie Cimoszewicza wyst

pił ze skierowan

wiatowego Kongresu

ydów pro

przebaczenie za wydarzenia kieleckie 1946, o

wiadczaj

c: Jest nam wstyd za to,

e Polacy dokonali

tej zbrodni. Przepraszał w imieniu narodu polskiego (!!!) zamiast PZPR, z któr

był zwi

zany przez

wier

wieku.

Julian Stryjkowski

, typowy przedstawiciel

ydowskiej inteligencji, przez dziesi

ciolecia

prze

ywaj

cej “przygod

z komunizmem (był ł

cznie 34 lata w partii komunistycznej, pocz

wszy od

skrajnie antypolskiej Komunistycznej Partii Zachodniej Ukrainy w 1934 roku). Dziennikarz
kolaboranckiego i polako

erczego “Czerwonego Sztandaru” 1939-1941, członek redakcji

targowickiego organu ZPP “Wolna Polska” w latach 1943-1946. Autor socrealistycznej ksi

ąż

ki Bieg do

Fragala (1951). Cho

kiedy

przyznał publicznie na spotkaniu promocyjnym w “Czytelniku”,

e “czuje

winny” propagowania stalinizmu, dzi

dalej mentorsko poucza Polaków. W ró

nych wypowiedziach

atakuje rzekomo niezwykle gro

ny “polski antysemityzm”, który stał si

niezwykle agresywny i

wulgarny” (por. “Wprost” z 2 grudnia 1990). Polsk

zdecydowanie odrzuca. Jak stwierdził w wywiadzie

dla “Rzeczypospolitej” z 2-3 pa

dziernika 1993: (...) ja si

teraz czuj

proizraelski, izraelocentryczny

(...) po wszystkich historiach antysemickich Polska nie jest moj

ojczyzn

Jerzy Tomaszewski

- przez par

dziesi

cioleci zdobywał ostrogi na deformowaniu historii

Polski Niepodległej 1918-1939, przedstawianiu jej jako kraju absolutnej n

dzy i stagnacji. W wydanej

wspólnie ze Zbigniewem Landau ksi

ąż

ce Trudna niepodległo

ść

(Warszawa 1968, wyd. partyjne KiW,

s. 132) pisał, i

“dominuj

cech

” gospodarki polskiej w latach 1918-1939 była stagnacja (!!!). Kilka

stron dalej (s. 139) dowiadujemy si

e po 1945 r. dzi

ki wkroczeniu na drog

socjalistycznych

przemian nast

pił szybki i wszechstronny rozwój całego kraju. Nowy ustrój wyzwolił w pełni twórcze

zdolno

ci - patriotyzm i inicjatyw

mas ludowych. Dziesi

ciolecia kłamstw o stagnacji gospodarki

Drugiej Rzeczpospolitej Tomaszewski musiał przerwa

w latach osiemdziesi

tych - oczernianie

dorobku Polski 1918-1939 stało si

troch

niemodne (Jaruzelskiemu imponował wzorzec silnych

dów Piłsudskiego). Tomaszewski błyskawicznie przerzucił si

na tematyk

mniejszo

narodowych. Z dnia na dzie

stał si

głównym specjalist

od bada

stosunków polsko-

ydowskich. I

kłamał dalej. Kto raz przywykł do kłamania o historii... Tym razem główn

metod

prof.

Tomaszewskiego stało si

tendencyjne przedstawianie dziejów stosunków polsko-

ydowskich jako

jednego ci

gu win polskich wobec

ydów, dyskryminowanie biednej mniejszo

ydowskiej przy

skrajnym wybielaniu roli

ydów-litwaków w rusyfikowaniu Polski, czy

ydów-komunistów w

organizowaniu antypolskiej Targowicy.

Szczególne oburzenie w

rodowiskach patriotycznych wywołała ksi

ąż

eczka Jerzego Tomaszewskiego

Mniejszo

ci narodowe w Polsce XX wieku, zakwalifikowana 14 maja 1991 przez ministra edukacji

narodowej do u

ytku szkolnego. Profesor Leszek Tomaszewski uznał j

jako "antywychowawcz

depatriotyzuj

, mniejszo

ciowocentryczn

, destrukcyjn

, wr

cz kłamliw

". Dr Andrzej Leszek

Szcze

niak nazwał j

w tytule swej recenzji Ksi

ąż

ociekaj

nienawi

(“Polska Dzisiaj”, maj-

czerwiec 1992, s. 18-19). Uwagi dr. A.L.Szcze

niaka na temat kłamstw ksi

ąż

ki prof.

J.Tomaszewskiego posłu

yły do zło

enia w Sejmie 22 kwietnia 1992 interpelacji przez posła Stefana

Pastuszewskiego, po której minister edukacji narodowej Andrzej Stelmachowski poinformował,

e nie

zakłada si

klauzuli przewiduj

cej dalsze wydania tej ksi

ąż

ki i nie wpisano jej do rejestru

podr

czników i ksi

ąż

ek pomocniczych na kolejny rok szkolny. Tak ostro zaatakowana ksi

ąż

eczka

Tomaszewskiego zawierała niezwykle wiele tendencyjnych banialuk o “polskich nacjonalistach” jako
głównych winowajcach złych stosunków z innymi narodami (inne nacjonalizmy były skrajnie
wybielane). Wybielane były te

dy sowieckie. Jerzy Tomaszewski pisał,

e przy nich młodzie

proletariacka (...) zyskała nieznane dawniej szanse awansu społecznego. W szczególny sposób
tłumaczył prof. Jerzy Tomaszewski sowieckie represje wobec ró

nych warstw społecze

stwa na

kresach: “Represje spotkały natomiast tych przedstawicieli społecze

stwa polskiego, których uznano

za nale

żą

cych do warstw sprawuj

cych władz

i uciskaj

cych proletariat, chłopów oraz mniejszo

ci".

W interpelacji poselskiej zapytywano w zwi

zku z tym: Czy

by autor przez podanie fałszywych

informacji zamierzał przekona

czytelników,

e bolszewicy wymierzyli sprawiedliwo

ść

i ukarali polskich

wyzyskiwaczy? Czy potworna tragedia ludno

ci kresowej (polskiej,

ydowskiej, ukrai

skiej,

białoruskiej) da si

sprowadzi

do “warstw sprawuj

cych władz

”? Czy do nich zalicza autor tak

niemowl

ta, których zamarzni

te trupki wyrzucali enkawudy

ci z transportów (...).

Pomimo przej

ciowych niepowodze

i demaskacji autor tych i licznych innych brecht profesor Jerzy

Tomaszewski znakomicie prosperuje na niwie naukowej. Jest czołowym po

ród badaczy

ydowskich,

którzy zmonopolizowali badanie historii stosunków polsko-

ydowskich pod jego redakcj

ukazała si

główna pozycja na ten temat: Najnowsze dzieje

ydów w Polsce, pełna przeró

nych deformacji

(zwłaszcza w cz

ęś

ci opracowanej przez samego J.Tomaszewskiego). Profesor Tomaszewski mo

liczy

dalej na nieograniczone poparcie “czerwonych” i “ró

owych” "europejczyków" w swych

tendencyjnych uogólnieniach na temat Polski i Polaków; reprezentuje Polsk

z odpowiednimi skutkami

na posiedzeniach polsko-izraelskiej konferencji podr

cznikowej. I nie prostuje nigdy

adnego ze

swych jak

e licznych “potkni

ęć

” badawczych. Na przykład dot

d nie przeprosił czytelników za

zawierzenie sfałszowanemu przez

ydowskich autorów raportowi o pogromie we Lwowie (por.

demaskacj

fałszu i “potkni

cia” J.Tomaszewskiego, który fałszowi zawierzył, bo bardzo chce zawsze

uwierzy

we wszystko, co

wiadczy niekorzystnie o Polakach - “Dzieje Najnowsze” nr 4 z 1993 r., s.

163-173).

Dawid Warszawski (Gebert

), publicysta "Gazety Wyborczej", jest synem starego działacza

komunistycznego. Jego ojciec był jednym z czołowych działaczy Komunistycznej Partii Stanów
Zjednoczonych, a pó

niej mi

dzy innymi redaktorem naczelnym słu

alczego organu zwi

zków

zawodowych "Głosu Pracy" w czasach stalinizmu (jego zast

w tym organie był przez kilka lat

ojciec Adama Michnika Ozjasz Szechter). W latach 1960-1967 ojciec Dawida Warszawskiego był
ambasadorem PRL w Turcji.

W 1989 roku Warszawski odegrał pierwszorz

rol

w koordynowaniu napa

ci na Prymasa Polski

Józefa Glempa po jego homilii w sprawie o

cimskiego Karmelu. Mi

dzy innymi zapocz

tkował

seri

ataków na Prymasa Glempa na łamach "Polityki" (nr 36 z 1989 roku) artykułem Troch

mniej w

domu. Zarzucił tam Prymasowi rzekome zburzenie dialogu z

ydami, okre

laj

c jego homili

jako

skrót tego "podglebia, na którym odradza si

antysemityzm". Wyst

pił z artykułami-"donosami" na

Prymasa równie

w prasie zagranicznej. Na przykład na łamach ameryka

skiego "New Leader" z 4

wrze

nia 1989 głosił: W ubiegłym miesi

cu Prymas Glemp wygłosił antysemick

homili

. Niektórzy

obserwatorzy upatruj

w wyst

pieniu Glempa krok w stron

utworzenia ruchu nacjonalistycznego,

bardziej podatnego na sugestie ze strony Prymasa i jego czołowego doradcy, antysemity Macieja
Giertycha, ni

Solidarno

ść

(...).

Warszawski (Gebert) jest podobnie jak Michnik i liczni inni przedstawiciele społeczno

ydowskiej w

Polsce swego rodzaju obrotowym

ydo-Polakiem. Zale

nie od potrzeby przedstawia si

raz jako

yd,

raz jako Polak. W Polsce najcz

ęś

ciej funkcjonuje jako członek

ydowskiej gminy wyznaniowej w

Warszawie. Kiedy jednak chciał szczególnie mocno zaatakowa

Prymasa Polski J.Glempa na łamach

ameryka

skiego

ydowskiego periodyku "Tikkun", to podpisał swój artykuł jako "polski dziennikarz" i

członek "Solidarno

ci". Miało to uczyni

tym bardziej wiarygodne jego twierdzenie, i

wielu Polaków

traktuje Glempa jako aroganta i głupca (por. "Tikkun", vol. 4, nr 6, s. 92). W tek

cie nie zabrakło

jeszcze gorszych epitetów, godnych "europejczyka" z "GW").

Antychrze

cija

ski fanatyzm Dawida Warszawskiego jest wr

cz przysłowiowy. Kiedy w 1994 roku sam

Michnik uznał dalsze popieranie awanturniczego rabina-prowokatora Weissa za niemo

liwe i odci

od jego ch

ci "sprowokowania awantury", Warszawski wyst

pił w obronie Weissa na łamach

"GW", kompromituj

c si

totalnie. Polemizuj

c ze stwierdzeniem Michnika,

e ju

pierwsza wizyta

Weissa doprowadziła do awantury, Warszawski napisał: Awantury polegały na tym,

e rabin Weiss

został pobity przez robotników remontuj

cych ko

ciół. To troszeczk

tak, jakby napisa

e działalno

ść

podziemnej "Solidarno

ci" doprowadziła do awantur z policj

. Tak ewidentne bzdury zmusiły Michnika

do kolejnego komentarza, głosz

cego,

e: Rabin Weiss latem 1989 roku wtargn

ł na teren klasztoru

skiego bez zgody wła

cicieli. Dot

d my

lałem,

e dla ka

dego z obserwatorów jest to klasyczny

przykład prowokowania awantury. Co to ma wspólnego z policj

i podziemn

"Solidarno

"? (...).

Innym przejawem skrajnego fanatyzmu religijnego Warszawskiego był jego stosunek do sprawy uboju
rytualnego. Ostro wypowiadał si

przeciw mo

liwo

ci wydania przez Sejm zakazu okrutnego

rytualnego uboju zwierz

t bez oszołomienia, poprzez ich powolne wykrwawianie. Groził,

e taki zakaz

mógłby by

odczytany w

wiecie jako wybuch polskiego antysemityzmu i mógłby spowodowa

bojkot

Polski ze strony organizacji

ydowskich (w tej sprawie polemizowała z nim nawet Alina Grabowska).

Przypomnijmy,

e w licznych krajach, mi

dzy innymi w Szwajcarii, Norwegii i Szwecji istnieje od

dawna zakaz uboju rytualnego, a w wielu innych krajach ubój ten został bardzo znacznie ograniczony
przepisami prawa.

Warszawski niejednokrotnie przedstawiał bardzo kłamliwie obraz stosunków polsko-

ydowskich i ich

historii. Stawiał na przykład zarzut oboj

tno

ci wi

kszo

ci społecze

stwa polskiego wobec zagłady

ydów. Przypomnijmy,

e według

ródłowej udokumentowanej pracy Teresy Prekerowej, historyk

zwi

zanej z

ydowskim Instytutem Historycznym - w ok. 12 proc. mieszka

- co w ósmym polskim

mieszkaniu - sublokatorami przez kilka miesi

cy lub przez całe lata byli

ydzi (cyt. za recenzj

T.Schoena z ksi

ąż

ki T.Prekerowej, "Znak", luty-marzec 1983, s. 547). Czy to było mało w warunkach,

gdy tylko w Polsce - w odró

nieniu od Francji, Danii, Holandii, W

gier czy Rumunii, za ukrywanie

yda

groziła natychmiastowa

mier

z r

ki niemieckich okupantów?! Warszawskiego cechuje swoista

mentalno

ść

Kalego. W "GW" (nr 125 z 1991 r.) twierdził na przykład w zwi

zku z niefortunnymi

przeprosinami Wał

sy w Izraelu, i

(...) winy narodu polskiego wobec

ydowskiego zostały uznane.

Nie było win narodu

ydowskiego wobec polskiego - lecz były winy licznych

ydów wobec Polski.

Dodajmy,

e przy ró

nych okazjach Warszawski wybielał jak mógł rol

ydów w komunizmie i w UB,

akcentował tez

: "Ta

czyli

my na cudzym weselu". Nie wyja

nił tylko ile i jak wielu

ydów-komunistów

skorzystało na tych ta

cach przez dziesi

ciolecia kosztem ujarzmionych z ich pomoc

narodów

Europy

rodkowej.

Andrzej

uławski

, re

yser filmowy, przez wiele lat tworzył na Zachodzie, głównie pełne

szale

stwa i histerii filmy dla epatowania widzów (film Bł

kitna nuta etc.). Jego ksi

ąż

Lity bór krytyka

uznała w swoim czasie za "ambitn

rozhisteryzowanego artysty". W telewizyjnym programie Po

co nam...

ydzi (wiosn

1996) wyst

pił ze skrajnie przejaskrawion

krytyk

mniemanego polskiego

antysemityzmu. Jego przejawem miało by

dzy innymi niedocenienie pseudoodkry

ydowskiej

autorki Jadwigi Maurer na temat rzekomego

ydowskiego pochodzenia Adama Mickiewicza. W

"Sztandarze Młodych"

uławski popisał si

kolejnym uogólnieniem: Nieprzetłumaczalny Mickiewicz,

jeden z najlepszych poetów w ogóle. Mistyk.

yd (...). Dyrektor Muzeum Literatury w Warszawie

Janusz Odrow

ąż

-Pieni

ąż

ek wy

miał na łamach "Rzeczypospolitej" z 13-14 lipca 1996 r. dywagacje

uławskiego jako skrajne nadu

ycie i przykład koniunkturalnego filosemityzmu, równie odra

cego

jak prymitywny antysemityzm. Przypomniał,

e wbrew

uławskiemu i Maurer nie ma

adnego,

dosłownie

adnego dowodu

ydowsko

ci A.Mickiewicza. Były natomiast w jego twórczo

ci teksty o

bardzo anty

ydowskim tonie (Pchła i rabin z 1825 roku, Wiersze Franciszka Grzymały i Do Franciszka

Grzymały z 1832 r., zdanie o dziecku od

ydów kłutym igiełkami w "Panu Tadeuszu", czy par

bardzo

przykrych dla

ydów przypowie

ci w Ksi

gach Pielgrzymstwa.

"NASZA POLSKA" NR 32/1996

Jerzy Baczy

ski

, redaktor naczelny "Polityki". Podobnie jak jego poprzednik na tym

stanowisku, Jan Bijak, odpowiedzialny za rol

odgrywan

przez "Polityk

" jako jednego z czołowych

centrum lobby filosemickiego w prasie, za ci

głe podwa

anie i o

mieszanie polskich tradycji

narodowych i warto

ci chrze

cija

skich. Za paszkwilanckie teksty R.M.Gro

skiego i L.Stommy, za

nagonk

S.Podemskiego na ks. H.Jankowskiego etc.

Beata Chmiel,

redaktor naczelna dodatku "Ex Libris" do "

ycia Warszawy", odpowiedzialna

za rol

odgrywan

przez to pismo jako jedn

z trybun antywarto

ci. Pod jej kierownictwem "Ex Libris"

stało si

jednym z uczestników nagonki na Jadwig

Siedleck

za Czarnego ptasiora, tu zaatakowano

Dzienniki powojenne Marii D

browskiej za rzekom

anty

ydowsk

ksenofobi

. Zaatakowano równie

ksi

ąż

ydowskiego publicysty Johna Sacka Oko za oko za pokazanie prawdy o

ydach w UB,

przypuszczono atak na Wojciecha Cejrowskiego.

Krystyna Kersten -

historyk. Od dłu

szego czasu jest czołow

przedstawicielk

lobby

filosemickiego w sferze bada

nad histori

najnowsz

. Mogły si

o tym naocznie przekona

milionowe

rzesze telewidzów ogl

daj

cych 20 czerwca 1996 r. program Szczepana

aryna o mordzie kieleckim

Kerstenowa nie znaj

c faktów, wykluczyła by były dowody,

e w czasie zaj

ść

kieleckich ubowcy byli

przebrani za andersowców.

W tendencyjno

ci i fałszowaniu historii zaprawiała si

za młodu. W 1965 wydała na wiele lat swe

najwa

niejsze "dzieło" - panegiryczn

ksi

ąż

o marionetkowej agenturze Sowietów - PKWN-ie. W

ksi

ąż

ce z werw

wychwalała "m

polityk

obozu demokratycznego" (!!!) i pi

tnowała Armi

Krajow

, która "dyskredytowała polityk

władz ludowych w oczach narodu" (K.Kersten: Polski Komitet

Wyzwolenia Narodowego 22 VII-31 XII 1944, Lublin 1965, s. 94). Na s. 100 oskar

ała podziemie o

"podsycanie dezorientacji i nieufno

ci", na stronie dalej pisała o "zastraszaniu ludno

ci przez

polityczne podziemie". Wszystko to Kersten pisała o czasie, kiedy wojska sowieckie z pomoc

NKWD

tysi

cami wywoziły na Syberi

najlepszych patriotów polskich, zdradziecko wyłapywały AK-owców.

Demaskowała "kompleks antyrosyjski" (s. 188), reakcyjny "

wiat odchodz

cy w przeszło

ść

" (s. 222).

Zapewniała w skrajnym ówczesnym

argonie: Do

wiadczenia kilkudziesi

ciu lat historii rewolucyjnego

ruchu robotniczego nauczyły polskich komunistów doceniania leninowskiej zasady sojuszników w
rewolucji (s. 205).

Prawdziwe uj

cie dla swej tendencyjno

ci znalazła w odpowiednim przedstawianiu historii stosunków

polsko-

ydowskich pod k

tem ci

głego tropienia "brzydkiej choroby" antysemityzmu (por. tekst

Kerstenowej w "Rzeczypospolitej" z 15-16 wrze

nia 1990). I tropi ten "antysemityzm per fas et nefas",

posuwaj

c si

czasami do najskrajniejszych nieprawd. Na przykład w "Polityce" z 8 czerwca 1996 r.

artykuł Kerstenowej pt. R

ka Polaka o pogromie kieleckim został zilustrowany kilkoma zdj

ciami,

maj

cymi pokaza

rzekome okrucie

stwo polskiego tłumu. Na nieszcz

ęś

cie dla Kerstenowej

czytelnicy szybko zdemaskowali

ałosn

wpadk

- rzekomo zdj

cie przedstawiaj

ce Polaków

zabijaj

cych

ydów w Kielcach zidentyfikowano jako zdj

cie publikowane ju

ponad 15 lat temu, w

1979 roku w wydawnictwie "Stein and Day", z oryginalnym podpisem Litwini morduj

ydów na

ulicach Kowna. Na zdj

ciu wyra

nie wida

postacie dwóch osób ubranych w niemieckie mundury (por.

uwagi Jana Engelgarda: Oblicza antypolonizmu ("My

l Polska" 21 lipca 1996 i pogmatwane,

nieporadne tłumaczenie si

red. "Polityki" z 15 czerwca 1996, s. 74).

Pospieszne pisanie na akord cz

sto ju

gubiło Kerstenow

. Na przykład w ksi

ąż

ce Polacy,

ydzi,

komunizm. Anatomia półprawd 1939-68 (Warszawa 1992), staraj

c si

maksymalnie pomniejszy

liczb

ydów, którzy opu

cili ZSRR wraz z armi

Andersa, podała ich liczb

na zaledwie 1 300 osób

(s. 60). Zapomniała jednak co przekłamała i na s. 67 na pisała ju

o 3 400

ołnierzach

ydach, na s.

69 o około 4 tysi

cach. Ksi

ąż

ka Kerstenowej to rzeczywi

cie jedna wielka antologia półprawd i

wier

prawd, tyle

e wyszły spod pióra autorki. Pocz

wszy od przedziwnych proporcji ksi

ąż

ki. W 185-

stronicowej ksi

ąż

ce o latach 1939-1968 Kerstenowa prze

lizguje si

na zaledwie trzech

stronach nad spraw

antypolskiej kolaboracji z Sowietami wielkiej cz

ęś

ydów w latach 1939-

1941. Za to próbuje gołosłownie sugerowa

e w ogóle chodzi tu o jaki

"polski mit o

ydach pod

okupacj

sowieck

", o deformacj

wynikł

z wyolbrzymienia jednych zjawisk, a pozostawienia w

cieniu innych. Wszystko wbrew licznym

wiadectwom dokumentuj

cym fakty kolaboracji

ydów, w tym

raportu Jana Karskiego z lutego 1940 roku (w przygotowanej do druku rozszerzonej znacznie wersji

moich Dziejów grzechu z "Naszej Polski" na ponad 35 stronach omawiam rozliczne przykłady
kolaboracji

ydów na Kresach w latach 1939-1941).

W tej samej ksi

ąż

ce Kerstenowa robi, co mo

e dla pomniejszenia liczby

ydów w UB, twierdz

stanowili oni jakoby tylko 1,7 proc. ogółu pracowników bezpieki. Milczy o faktach dowodz

cych

absolutnego opanowania "wierchuszki" urz

dów bezpiecze

stwa i samego Ministerstwa

Bezpiecze

stwa Publicznego przez

ydów-ubeków, których liczba lawinowo wzrastała. W tej samej

ksi

ąż

ce na ponad 50 stronach Kerstenowa robi, co mo

e dla zamulenia całej prawdy o mordzie

kieleckim, akcentuj

e nie ma przekonywaj

cych dowodów na temat, kto był rzeczywistym sprawc

wydarze

. By za to zaakcentowa

tym silniej, jak

to rol

w wydarzeniach mogły zagra

polskie fobie,

zacofanie kieleckiej ludno

ci, "uprzedzenia, mity, korzeniami si

gaj

redniowiecza". Polacy s

zreszt

u Kerstenowej zawsze za wszystko winni. W "My

li Polskiej" z 16-31 stycznia 1993

pisano o telewizyjnym filmie Akcja Wisła autorstwa K.Kersten jako o filmie "jednostronnym i
antypolskim".

Znaj

c skrajn

tendencyjno

ść

K.Kersten na niekorzy

ść

Polski i Polaków, jej fanatyczne tropienie

"polskiego antysemityzmu", mo

na tylko ubolewa

e tego typu "badaczka" niejednokrotnie

reprezentowała stron

polsk

w rozmowach z historykami izraelskimi. I to jak "reprezentowała"!

Zapytajmy, czy to jest całkiem normalne, kiedy historyk Krystyna Kersten, po powrocie z
dwustronnego spotkania historyków polskich i izraelskich w Tel Awiwie publicznie chwaliła si

tym,

e b

c członkiem polskiej delegacji: nawiasem mówi

c o wiele silniej akcentowałam

fakty obci

ąż

ce Polaków (cyt. za: Anatomia półprawd. Rozmowa z prof. Krystyn

Kersten z

Instytutu Historii PAN, "Przegl

d Tygodniowy", 2 luty 1992).

Adam Michnik

- publicysta, redaktor naczelny "Gazety Wyborczej", czołowy

"grubokreskowicz", najbardziej odpowiedzialny za ułatwienie drogi powrotu komunistów do władzy.
Ci

gle za mało mówi si

o systematycznych działaniach Michnika dla podwa

ania polskiego

patriotyzmu i warto

ci chrze

cija

skich oraz ci

głego zatruwania atmosfery w stosunkach polsko-

ydowskich. Przede wszystkim przez ustawiczne demaskowanie rzekomego polskiego antysemityzmu

i rzucanie fałszywych oskar

o antysemityzm na ludzi o innych pogl

dach politycznych. Zwracał na

to uwag

kilka lat temu, jako na fataln

cech

działa

Michnika, Czesław Bielecki na łamach

"Tygodnika Solidarno

ść

", podkre

laj

e sam jest z pochodzenia

ydem, ale tym bardziej nie lubi

fałszywych instrumentalnych oskar

o antysemityzm wobec przeciwników politycznych. Nic nie

nauczyło Michnika to,

e musiał od czasu do czasu kaja

z powodu fałszywych oskar

(np. z

powodu niesłusznych oskar

pod adresem "prawdziwych Polaków" z regionu Mazowsza etc.). Czy

z powodu swych dawniejszych napa

ci na Ko

ciół (w 1977 roku w wydanej w Pary

u ksi

ąż

ce Lewica,

ciół, dialog Michnik samokrytycznie bił si

w piersi z powodu tego, i

: Katolicyzm równał si

dla nas

z antysemityzmem, z faszyzmem i ciemnogrodem i wszelkimi zjawiskami antypost

powo

ci (...). Bił

w piersi, a potem dalej robił swoje, jak

wiadczy cała linia "Gazety Wyborczej" od 1989 roku.

Z perspektywy lat coraz bardziej widoczna b

dzie rola Adama Michnika jako tego, który zrobił

niebywale wiele dla sprowokowania anty

ydowsko

ci w Polsce przez swój fanatyzm i jawne

prowokacje, haniebne ataki na polsk

histori

(w stylu ataku Cichego na Powstanie Warszawskie).

Nikt bardziej ni

Michnik nie przyczynił si

do utrudnienia autentycznego dialogu polsko-

ydowskiego,

on sam jest jego widocznym przeciwstawieniem. Osobi

cie du

o bardziej wierz

w mo

liwo

ść

dialogu

z Szymonem Wiesenthalem ni

Michnikiem.

Rozmowa z Wiesenthalem, cho

niełatwa, mo

e bowiem oprze

na wymianie pogl

dów ludzi o

stabilnych, ugruntowanych przekonaniach, jakich

podstawach w sferze uznanych warto

ci. Na ka

dej

wymianie pogl

dów z Michnikiem mo

na tylko straci

, bo byłaby to rozmowa z cynicznym

instrumentalnym kr

taczem, dostosowuj

cym swe pogl

dy wył

cznie do naj

wie

szych potrzeb

politycznych. St

d te tak liczne niespodziewane ewolucje - od pot

piania listu biskupów polskich na

łamach "Argumentów" do pó

niejszego kajania si

za antyklerykalizm w 1977 roku, czy zabiegania o

przyja

źń

z ksi

dzem H.Jankowskim w latach 80., by znów dzi

powróci

- do maksymalnie

podst

pnych działa

antykatolickich.

Ile

to razy Michnik bił na alarm na temat rzekomych skrajnych zagro

nacjonalistycznych i

antysemickich w Polsce. Ile

to razy wysma

ał skrajne "donosy na Polsk

" do ró

nych gremiów

zagranicznych. By przypomnie

cho

by dziwnie przemilczane w Polsce wyst

pienie Michnika na

Uniwersytecie Hebrajskim w Jerozolimie w kwietniu 1990 r. Mówił tam,

e w Polsce grozi

antykomunistyczna dyktatura, antykomunizm z bolszewick

twarz

, któremu towarzyszy

dzie

szowinizm, klerykalizm, populizm i ksenofobia, nie mówi

c o gro

bie antysemityzmu (por. Charles

Hoffman: Gray Dawn. The Jews of Eastern Europe in the Post-communist Era, New York 1992, s.
302). A potem nagle z głupia frant Michnik wyst

puje z udawan

obron

Polaków przed zarzutami

antysemityzmu na spotkaniu z przedstawicielami francuskich

ydów. A w ksi

ąż

ce Mi

dzy panem a

plebanem przyznaje,

e: partie, które startowały pod hasłami antysemickimi, nie dostały ani jednego

mandatu. W 1989 roku Michnikowska "Gazeta Wyborcza" maksymalnie nagła

nia akcj

rabina

Weissa w O

cimiu, popieraj

c j

. W 1994 ten sam Michnik okre

la akcj

rabina Weissa z 1989

roku jako klasyczny przykład prowokowania awantury, jak wi

c zale

nie od potrzeby wyst

puje jako

obrotowy

ydo-Polak, odcinaj

c odpowiednio kupony za ka

dym razem od zamanifestowanej

postawy. To przedstawia si

jako zatroskany o los Polski patriota, to znów przyjmuje fetowane w

Nowym Jorku jako "

yd Roku 1991". W wydanej w 1995 roku ksi

ąż

ce Mi

dzy panem a plebanem (s.

217) mówi: (...) Kto zajmuje si

tym, co mówi Bolesław Tejkowski? Nikt. W rzeczywisto

ci to wła

nie

sam Michnik był odpowiedzialny za maksymalne nagło

nienie tej szowinistycznej nico

ci (notabene

ydowskiego pochodzenia). Przypomnijmy,

e wła

nie w "Gazecie Wyborczej" z 4 lipca 1991 ukazał

ogromny wywiad z B.Tejkowskim na dwu kolumnach pt.

ydzi s

wsz

dzie, z wiadomym celem:

maksymalnym nagło

nieniem, jaki to gro

ny antysemityzm pojawia si

w Polsce. Krzysztof Wolicki

napi

tnował publikacj

wywiadu z Tejkowskim jako "Nieprzyzwoito

ść

" ("GW" z 10 lipca 1991), pisz

Publikuj

c wywiad z Bolesławem Tejkowskim. ("GW" nr 154) złamali

cie normy przyzwoito

obowi

zuj

ce w krajach o demokratycznej tradycji.

ród najhaniebniejszych Michnikowskich "donosów na Polsk

" swoiste miejsce zaj

ły oszczercze

stwierdzenia w rozmowie z niemieckim socjologiem Jurgenem Habermasem: Zanim tu Hitler
przyszedł, my

my zało

yli własny obóz koncentracyjny w Berezie Kartuskiej ("Polityka" 1993, nr 47).

Kiedy takie stwierdzenie Michnika ukazuje si

na łamach prasy niemieckiej, a pó

niej ameryka

skiej

(w presti

owym "New York Times Review of the Book", sprzyja potwierdzaniu najgorszych oszczerstw

o polskich obozach koncentracyjnych. W grudniu 1994 roku Michnik posun

ł swe tropienie polskiego

nacjonalizmu i ksenofobii do najwy

szych granic zarzucaj

e w pa

dzierniku 1956 polscy

nacjonali

ci domagali si

usuni

cia z aparatu władzy obcych: Ruskich,

ydów etc.

W ksi

ąż

ce dialogu z ks. Tischnerem: Mi

dzy panem a plebanem (Kraków 1995, s. 167, 187, 191,

385), Michnik starał si

maksymalnie zdemonizowa

Marzec 1968, jako rzekomo najwi

ksze

nieszcz

ęś

cie polskie po wojnie. Mówił,

e: Marzec utytłał polsk

wiadomo

ść

, rok '68 to był horror

horrorów, rok 1968 przyniósł wielk

rehabilitacj

polskiej megalomanii narodowej, która owocowała

straszliwym spustoszeniem społecznej substancji. I dodawał: Dla mnie Marzec to było r

enie demona.

Wtedy - pierwszy raz za mojego

ycia - w Polsce zar

ał przera

cy demon nacjonalizmu. Wszystkie

te oskar

enia o Marcu 1968 jako "horrorze horrorów" głosił człowiek, którego rodzina

yła na

znakomitych "synekurach" w dobie rzeczywi

cie koszmarnego dla Polaków okresu stalinizmu (brat

Stefan Michnik jako morderca s

dowy, wydaj

cy wyroki

mierci na AK-owców i oficerów WP, matka

jako autorka komunistycznych podr

czników zalecaj

cych, jak zwalcza

religi

, ojciec - Ozjasz

Szechter - od 1 kwietnia 1946 do 31 grudnia 1950 zatrudniony jako kierownik Wydziału Prasowego
serwilistycznej Centralnej Rady Zwi

zków Zawodowych, od 1 stycznia 1951 do 11 marca 1953

zast

pca redaktora naczelnego stalinowskiego szmatławca zwi

zkowego "Głosu Pracy"). Adam

Michnik, jeden z czołowych współczesnych szermierzy antysemityzmu, odpowiedzialny za haniebne
szkalowanie Powstania Warszawskiego, krytykował w cytowanej ksi

ąż

ce Mi

dzy panem a plebanem

(s. 146) Prymasa Tysi

clecia kardynała Stefana Wyszy

skiego za to,

e ani razu nie zdobył si

jednoznaczne pot

pienie antysemityzmu, istniej

cego w

ród Polaków i na polskiej ziemi. Nie pot

pił

przedwojennego getta ławkowego, ani pogromów anty

ydowskich. T

krytyk

wygłaszał Adam

Michnik, człowiek, który nigdy nie zdobył si

na pot

pienie antypolonizmu twórców koncepcji "Judeo

Polonii", działa

na szkod

Polski, podejmowanych przez jak

e licznych

ydów-działaczy KPP i

KPZU, w tym jego ojca Szechtera, w którego gazecie, tak zdominowanej przez autorów

ydowskich,

nigdy nie zdobyto si

na uczciwy samorozrachunek z

ydowsk

antypolsk

kolaboracj

z Sowietami

na wschodnich kresach Drugiej Rzeczypospolitej w latach 1939-1941.

Jerzy Urban

, redaktor naczelny "Nie". Przed laty, w powszechnie dzi

zapomnianym tek

cie w

"Szpilkach" z 22 marca 1981 r. z jednej strony akcentował,

e faktycznie nie czuje si

ydem,

stwierdzaj

c w typowej dla

stylistyce: (...) Moje

ydowskie pochodzenie zwisa mi mi

dzy nogami

mał

nie obrzezan

glist

(...). Równocze

nie zaznaczał,

e traktuje swoj

"polsko

ść

" jako

przynale

ść

do pewnego klubu z mocy urodzenia, paszportu, miejsca zamieszkania czy j

zyka, bez

odczuwania jakich

kszych zbiorowych narodowych emocji. Tu mocno podkre

lał,

nieprzylepno

ść

do polsko-katolickich tradycji ojczy

nianych, asymilacja kulturalna raczej od strony

Brzozowskiego czy Boya, a nie innych infantylnych wieszczów: Konopnickiej i Sienkiewicza, czyni
mnie takim, jakim jestem. Wła

nie takim na przykład,

e nic mnie nie obejd

listy, które przyjd

: "To

pan wła

nie nie Polak, bo Polak łamie si

opłatkiem i płacze jak graj

Rot

". Po prostu jestem głuchy

na d

k tego j

zyka, podobnie jak kanarek na godowe ryki jelenia.

W czasie ponad

wier

wiecza, jakie upłyn

ło od tego wyznania, Urban bardzo wyra

nie dowiódł,

rzeczywi

cie jest głuchy jak spróchniały pie

na wszelkie uczucia polsko

ci, czy prze

ycia religijne,

przeciwnie wr

cz marzy tylko o tym, jak je zohydzi

i poni

. Brukowa pornografia "Nie" szczególnie

sto uderza w rzeczy drogie Polakom i ludziom wierz

cym. Przyznawano to nawet w "Gazecie

Wyborczej" z 22 maja 1991, cytuj

c zwroty z "Nie" w stylu: To Piłsudski natchn

ł nas cip

, czy

opisuj

c jak to wizerunek Matki Boskiej Cz

stochowskiej s

siadował w "Nie" o 10 centymetrów z

ilustracj

przedstawiaj

sztuczne penisy. Kiedy indziej Urban popisał si

zwrotem pieprzona Polska,

a prokurator umorzyła

ledztwo w tej sprawie, nie widz

c w tego typu zwrocie "ustawowych znamion

czynu niedozwolonego" (por. H.Paj

k: Urbana "Nie" w wojnie z Ko

ciołem katolickim, Lublin 1993, s.

59-61).

W marcu 1993 Urban uczcił 40 rocznic

mierci wielkiego ludobójcy Josifa Wissarionowicza

Stalina, publikuj

c w rosyjskich "Nowoje Wremia" (nr 10 z 1953) artykuł przedstawiaj

Stalina jako faktycznego dobroczy

Polski i Polaków. Pisał,

e przest

pstwa polskiego

stalinizmu miały ograniczony charakter, natomiast w owych czasach biedniejsze warstwy ludno

otrzymały szanse socjalnego awansu, co pó

niej stworzyło impuls do powstania "Solidarno

ci" i w

nast

pstwie ekonomicznego i politycznego przewrotu w Polsce lat 90. To Stalin faktycznie zbli

ył

Polsk

do Europy, przesuwaj

c geograficzne granice Rzeczypospolitej ze wschodu na zachód, dzi

czemu do czasu tych działa

Stalina si

gaj

korzenie "obecnej integracji Polski z Europ

". Tego typu

"rewelacyjne" przesłanie adresował Urban do rosyjskich czytelników, w

ród których, jak wiemy,

bardzo du

e wpływy ma ci

gle propaganda poststalinowców, akcentuj

ca przeró

ne "dobrodziejstwa"

Stalina dla Rosji i jej s

siadów. Andrzej Kern skomentował powy

szy artykuł Urbana w rosyjskiej

prasie jako głos wyrz

dzaj

cy niewyobra

alne wr

cz szkody interesom polskiej racji stanu,

akcentuj

c: Czytaj

c te słowa nie mogłem oprze

wra

eniu,

e słysz

jaki

szata

ski chichot

unosz

cy si

nad mogiłami pomordowanych Polaków (zwłaszcza Sybiraków i Kresowiaków),

rozrzuconymi po całym obszarze byłego Zwi

zku Radzieckiego,

e mogiły te w sposób bezczelny i

brutalny zbezczeszczono. Nie mogłem oprze

uczuciu zawstydzenia, bo na moich oczach próbuje

deprecjonowa

warto

ść

cierpie

tych, którzy prze

yli piekło stalinowskich łagrów i ubeckich

kazamatów (...) (A.Kern: Szata

ski chichot, "Słowo-Dziennik Katolicki", 22 marca 1993).

Kiedy Jerzy Urban skierował pozew przeciw prof. Ryszardowi Benderowi za to,

e ten nazwał go

"Goebbelsem okresu stanu wojennego", Bender wyja

niał,

e Urban nie powinien obra

porównanie go z Goebbelsem; ten przynajmniej nie szkalował własnego narodu jak Urban (...) (cyt. za
"Nowy

wiat" z 18 sierpnia 1992). Uwa

na lektura tekstów redagowanego przez Urbana brukowca

dowodzi,

e atakom na polsko

ść

i katolicyzm towarzyszy wybranianie ró

nych filosemickich racji i

próby o

mieszenia ich krytyków. Wyra

nie wida

to na przykład w sposobie przedstawiania w "Nie"

ydowskich roszcze

do mienia w Polsce, a ostatnio w reakcjach na prawd

o kulisach tzw. pogromu

kieleckiego z 4 lipca 1946. W "Nie" kilkakrotnie w ogromniastych artykułach wyszydzano wersj

kolewskiego o prowokacji NKWD i UB (por. np. teksty Michaela Szota: Kto od

ydził Kielce ["Nie", nr

10 1995], Jak

ydy na zło

ść

gojom same si

wyr

ły ["Nie", nr 27 z 1996 r.], Wrzód na polskiej dupie

["Nie", nr 28, 1996]).

Powie mi kto

e niepotrzebnie po

ciłem a

tyle miejsca na prezentacj

pogl

dów cuchn

cych na

odległo

ść

, pogl

dów osobnika, który sam nazywa si

"renomowanym chamem" ("Polityka" z 30

kwietnia 1994), a na przykład od Macieja Iłowieckiego zyskał wdzi

czny przydomek "łachudra".

Fakty jednak dowodz

e Urban jest faktycznym mózgiem SdRP, kształtuj

cym cał

jej

strategi

w obliczu bardzo miałkiego i nieporadnego intelektualnie Aleksandra

Kwa

niewskiego. Jego tygodnik "Nie" za zasłon

z przekle

stw i inwektyw ustala strategi

dla

setek tysi

cy starego post-PZPR-owskiego betonu, setek tysi

cy antyPolaków, wyzutych z

jakiegokolwiek poczucia warto

ci i przyzwoito

ci. Urban daje im sygnały kogo zwalcza

, zarówno

ze strony prawicy, jak i PSL (bardzo cz

ste ataki i próby skompromitowania chłopskiego "koalicyjnego

sojusznika" na łamach "Nie").

Janusz Zaorski

jako przewodnicz

cy Radiokomitetu, a pó

niej przewodnicz

cy Krajowej

Rady Radiofonii i Telewizji konsekwentnie promował programy skrajnie filosemickie, nierzadko
fałszuj

ce prawd

o stosunkach polsko-

ydowskich i historii Polski. Równocze

nie blokował

przedstawianie w polskiej telewizji filmów o pomocy Polaków dla

ydów, czy w ogóle uczciwych

wiadectw o stosunkach polsko-

ydowskich. Za jego panowania w TVP doszło do przedstawienia w

telewizji, i to w czasie

t Wielkanocnych, skrajnie blu

nierczego programu Magdy Umer Big Zbig

Show.

IZABELLA CYWI

SKA

, była minister kultury w rz

dzie T.Mazowieckiego. Po jego

przegranej w kampanii prezydenckiej uznała Polsk

za ten absurdalny kraj (por. “Gazeta Wyborcza”

z 21 grudnia 1990). W rzeczywisto

ci to jej kierowanie resortem kultury było jednym ci

giem

absurdów, niekompetencji i nieudolno

ci; wielu uwa

ało j

za “grabark

” kultury polskiej. Pó

niej,

według NIK-u, odpowiedzialna za fatalne gospodarowanie finansami w Fundacji Kultury, z której
prezesostwa odeszła w niesławie. Jeszcze b

c ministrem w rz

dzie Mazowieckiego popisała si

wychwalaniem gen. W.Jaruzelskiego jako patrioty o ogromnej szlachetno

ci (por. J.J.Skorupski:

Zrozumie

Polaków, Warszawa 1990, s. 40). W swej polityce personalnej wyra

nie popierała ró

osoby z lobby filosemickiego.

17 wrze

nia 1991 r. Cywi

ska opublikowała w “Gazecie Wyborczej” ogromniasty tekst: Nadchodzi

wielka Mława na tle zaj

ść

antycyga

skich w Mławie, w którym snuła skrajne uogólnienia na temat

tłumu prawdziwych Polaków w Mławie i gro

by nacjonalistycznego zdziczenia polskiego

społecze

stwa. Tekst Cywi

skiej spotkał si

z ostr

polemik

przewodnicz

cego Zwi

zku Polskich

Artystów Plastyków Zbigniewa Makarewicza (Mława naciera, Brooklyn atakuje, “Gazeta Wyborcza”,
z 18 wrze

nia 1991 r.) twierdz

cego,

e uogólnienia Cywi

skiej s

całkowicie bezpodstawne. Zdaniem

Makarewicza zgodnie ze stylistyk

, zastosowan

przez Cywi

na by było wytkn

ąć

zdziczenie

całemu społecze

stwu ameryka

skiemu (w zwi

zku z zaj

ciami w Brooklynie) czy Francuzom w

zwi

zku z tamtejszymi zaj

ciami lokalnymi.

W 1994 r. Cywi

ska była autork

powszechnie krytykowanego kiczowatego (nazwanego oberchałtur

)

spektaklu na 50-lecie Powstania Warszawskiego. Wyra

nie pomyliły si

jej uroczysto

ci - w programie

powtarzały si

ydowskie melodie ze Skrzypka na dachu, a do podniosłych scen patriotycznych wzi

szereg aktorów z wyszydzaj

cego patriotyzm kabaretu Olgi Lipi

skiej. Redaktor naczelny paryskiej

“Kultury” Jerzy Giedroy

pisał (“Kultura”, nr 9 z 1994 r., s. 179) o zupełnie nieodpowiedzialnym

organizowaniu rocznic i obchodów, ilustruj

c to spraw

obchodu rocznicy Powstania Warszawskiego,

tym kompromituj

cym widowiskiem, zorganizowanym przez p. Cywi

, które pochłon

ło ogromne

sumy.

BRONISŁAW GEREMEK

, członek władz Unii Wolno

ci, przewodnicz

cy sejmowej

komisji spraw zagranicznych, główny guru “europejczyków”. Pochodzi z rodziny łódzkich
chasydów Lewartowskich, jest synem rabina (por. P.B

czek: Profesor Geremek gracz, “Gazeta

Polska” z 20 kwietnia 1995 r.). W czasie wojny znalazł schronienie u pa

stwa Geremków we

Wschowie. Zaanga

owany komunista, przez wiele lat pó

niej tłumaczył sw

partyjn

gorliwo

ść

(był

dzy innymi sekretarzem POP): marksizm dawał mi ogromn

wolno

ść

lenia (!!!). Wyst

pił z

partii dopiero w 1968 roku. W 1981 roku przepadł w wyborach do Komisji Krajowej “Solidarno

ci”.

Stan wojenny przyniósł jednak stopniowe systematyczne wzmacnianie pozycji Geremka w
“Solidarno

ci”. W warunkach niedemokratycznych okazał si

mistrzem zakulisowych rozgrywek. W

1989 roku nadeszła jego chwila - stał si

głównym rozgrywaj

cym opozycyjnej lewicy laickiej

przy “okr

głym stole”, a pó

niej głównym selekcjonerem do wyborczej wyra

nie zdominowanej

przez lewic

“dru

yny Wał

sy”. Dwukrotnie spaliły jednak na panewce jego plany zostania

premierem - najpierw w lipcu-sierpniu 1989, pó

niej jesieni

1991 roku. Odegrał jednak ogromn

rol

w zablokowaniu autentycznego rozliczenia z komunizmem i utrzymaniu polityki “grubej

kreski”. Ponosi szczególn

odpowiedzialno

ść

za narzucenie OKP antynarodowego planu

gospodarczego Sorosa i Sachsa. W swych wyst

pieniach za granic

niejednokrotnie wyst

pował ze

swego rodzaju “donosami na Polsk

”, skrajnie eksponuj

c rzekome niebezpiecze

stwa

“antysemityzmu”, “nacjonalizmu” i “populizmu” (np. w: “Telerama” z 15 wrze

nia 1990 r., por.

“Tygodnik Solidarno

ść

” z 5 pa

dziernika 1990 r.). Po kl

sce T.Mazowieckiego w wyborach

prezydenckich 1990 roku Geremek “wsławił si

” diagnoz

e społecze

stwo polskie nie dojrzało do

demokracji.

Geremek - skrajny manipulator - znany jest z niezwykle rozwini

tych umiej

tno

ci rozmijania si

prawd

. Jest wynalazc

nowego typu dezinformacji, zwanego faktem prasowym, (chodzi o

zdarzenie, które nigdy nie zaistniało w rzeczywisto

ci, ale stało si

wiarygodne, bo napisano o nim w

prasie!!!). Typowym przykładem kr

tactwa Geremka były jego ró

ne wypowiedzi w sprawie

konkordatu. W Polsce publicznie opowiadał si

za jego ratyfikacj

i krytykował winnych odraczania

konkordatu. Na u

ytek zewn

trzny natomiast (dla irlandzkiej dziennikarki J.Hayden (ksi

ąż

ka Poles

Apart; Solidarity and New Poland) uznawał,

e by

e konkordat był bł

dem, uskar

ał si

rzekomy triumfalizm Ko

cioła w Polsce. 16 pa

dziernika 1983 r. w wywiadzie dla francuskiego

dziennika “La Croix” ogromnie wychwalał rol

polskiego Ko

cioła, bo wtedy potrzebował Ko

cioła i z

niego korzystał. Dziesi

ęć

lat pó

niej w wyst

pieniu w telewizji “ARTE” zarzucił Ko

ciołowi polskiemu,

e działa szkodliwie, bo pewne kategorie ludzi wyklucza poza nawias (por. Ks. W.Kiedrowski:

Geremek konra Geremek, paryski “Głos Katolicki” 4-11 lipca 1993 r.).

Najwi

ksze szkody polskim interesom narodowym przyniosło wieloletnie kierowanie przez Geremka

komisj

zagraniczn

Sejmu. Pozycj

Geremek wykorzystał dla faktycznego kierowania polityk

kadrow

MSZ, staraj

c si

o maksymalne dobieranie na placówki ró

nych kolegów “europejczyków”.

Dzi

ki tego typu podej

ciu mieli

my przeró

ne specyficzne “michałki” polskiej dyplomacji. Np.

ambasadorem polskim we Włoszech został krytyk filmowy Bronisław Michałek, nie maj

cy poj

cia o

polityce i nie znaj

cy si

na gospodarce (a był ambasadorem w jednym z krajów czołowych partnerów

gospodarczych Polski). Michałek miał za to inn

zalet

- przez lata jako krytyk filmowy popierał jak

najskrajniejsze rozrachunki z polskimi powstaniami narodowymi i polsk

histori

, polsk

“bohaterszczyzn

” i atakował obro

ców naszych dziejów. W wydanym przeze mnie wyborze

gierskiego eseju (W

gierskie wyznania, Warszawa 1979, s. 126) przytoczyłem opini

gierskiego

eseisty Sandora Fekete, który nijak nie mógł zrozumie

, dlaczego Michałek jako przewodnicz

dzynarodowej FIPRESCI krytykuje nawet filmy Wajdy za podtrzymywanie mitu bohaterskiego i

szlachetnego Polaka, padaj

cego wprawdzie, ale triumfuj

cego moralnie. Fekete dodawał,

e on

jako

nie potrafi uwolni

od pewnych mitów i nadal wierzy,

e bohaterski, odwa

ny Polak

ciuszko i jego

ołnierze moralnie triumfowali nad ksi

ciem Suworowem. Mo

na sobie wyobrazi

jak taki demaskator “mitów” o polskiej historii troszczył si

o obraz Polski i Polaków b

ambasadorem.

Na W

grzech ambasadorem został protegowany Michnika, mało pracowity, ale za to bardzo

“internacjonalistyczny” historyk Maciej Ko

ski, przez lata “wyró

niaj

cy si

” demaskowaniem

rzekomego polskiego i w

gierskiego “nacjonalizmu” i “faszyzmu”. W swojej głównej ksi

ąż

ce Polska i

gry przed drug

wojn

wiatow

, pa

dziernik 1938 - wrzesie

1939 Ko

ski oskar

ał polityk

polsk

przed 1939,

e sprawiła, i

wpływy hitlerowskie mogły rosn

ąć

w sił

, a rz

d polski cz

stokro

zawinił okoliczno

ciami, za które Polska zapłaciła utrat

niepodległo

ci (por. szerzej J.R.Nowak:

Odstraszanie od Polski, “Słowo-Dziennik Katolicki”, 8-10 wrze

nia 1995 r.).

Tego typu “odbr

zowiacz historii Polski”, jak M.Ko

ski, zostawszy ambasadorem Polski w

Budapeszcie “wyró

nił si

” głównie skrajn

czystk

ludzi o pogl

dach patriotycznych, usuwaj

c ich z

ambasady i z ró

nych o

rodków polskich. W pierwszym rz

dzie usun

ł ze stanowiska dyrektora

rodka Kultury Polskiej w Budapeszcie, najpopularniejszego polskiego mieszka

ca W

gier, poet

yniera Konrada Sutarskiego, odznaczonego medalem Gabora Betlena za zasługi dla w

gierskiej

kultury, medalem przyznanym dot

d niewielu cudzoziemcom.

Inny ambasador z por

ki Geremka Jan Widacki znany jest głównie z nieubłaganej walki z

przywódcami polskich organizacji na Litwie, a w szczególno

ci Zwi

zku Polaków. “Wsławił si

”

uogólnieniami,

e: J

zyk polski na Litwie jest ubogi, rezerwowaty i tym nie zachwyca. To j

zyk

archaiczny, nie nadaj

cy si

do opisu rzeczywisto

ci, do komunikowania si

(por. A.Chajewski:

Jeszcze o Widackim. Ignorancja?... Nie!!! Intryganctwo, “My

l polska o kresach”, nr 10, grudzie

1995

r.). Widacki znany jest z rozlicznych wyst

pie

“demaskuj

cych” rzekomy nacjonalizm w

ród polskiej

mniejszo

ci narodowej na Wile

szczy

nie i równoczesnego maksymalnego popierania grupek

faktycznie prolitewskich.

Z kolei ambasadorem Polski w W.Brytanii mianowano w 1990 roku pod egid

Geremka adwokata

Tadeusza de Viriona, zupełnie nieprzygotowanego (cho

by pod wzgl

dem znajomo

ci j

zyka) do

pracy na takim stanowisku. Jak de Virion rozumie polskie interesy narodowe najlepiej

wiadczy

pierwsza praca, jakiej si

podj

ł natychmiast po zako

czeniu ambasadorowania w Wielkiej Brytanii.

Były reprezentant III Rzeczypospolitej został adwokatem Bagsika, usilnie zabiegaj

cym o to, aby

władze Szwajcarii nie wydały Polsce oszusta, który naraził na taki uszczerbek polski maj

tek

narodowy.

JACEK KURO

kandydat Unii Wolno

ci na prezydenta. Jako zaanga

owany, wr

fanatyczny komunista, lider “czerwonego harcerstwa”, tzw. walterowców, bez reszty anga

ował si

rozgrywk

frakcji partyjnych “Chamów” i “

ydów” po stronie frakcji

ydowskiej ("puławian"). We

wspomnieniowej ksi

ąż

ce Wiara i wina (Warszawa 1989 r., s. 15-25), atakuj

c rzekomy polski

antysemityzm tendencyjnie eksponował wył

cznie racje

ydowskie. Szczególnie skandaliczne były

jego uogólnienia o tym, jak to Polacy wzbogacili si

w czasie wojny na

ydach: (...) Trzy miliony

wymordowanych polskich

ydów to przecie

trzy miliony mieszka

, które w wi

kszo

ci zaj

li Polacy, a

do tego doda

trzeba inne mienie: złoto, meble, warsztaty, futra czy cho

by stare palta, buty, ubranie

itp. Niemcy brali tylko to, co lepsze, a i tak nie do wszystkiego umieli dotrze

. Nie ulega w

tpliwo

ci,

e eksterminacja

ydów poł

czona była z awansem społecznym polskiej biedoty (...) (Wiara i wina,

op.cit., s. 20).

Domorosły statystyk Kuro

zapomina,

e 3 miliony osób to wcale nie trzy miliony mieszka

e oprócz

polskiej biedoty była równie

ydowska biedota, i to bardzo liczna (jedna trzecia polskich

ydów,

grubo ponad milion osób, utrzymywała si

wył

cznie z pomocy

ydowskiego Jointu ze Stanów

Zjednoczonych). Bardzo wielu

ydów gnie

dziło si

całymi rodzinami w potwornych klitkach. Miliony

Polaków utraciły całe mienie i mieszkania (w Warszawie i gdzie indziej) na skutek zniszcze

miast,

rabunku przez okupantów etc. To dla polskich czytelników jest na ogół wiadome, ale ksi

ąż

Kuronia

tłumaczono na francuski i niemiecki. Mo

na sobie wyobrazi

skutki takiego deformowania obrazu

Polaków w ksi

ąż

ce serwowanej niemieckim czytelnikom (por. J.Kuro

: Glaube und Schuld, Berlin und

Weimar 1991, s. 35).

7 listopada 1985 Kuro

wyst

pił na łamach “Tygodnika Mazowsze” z panegiryczn

pochwał

wspaniałego Shoah i atakiem na jego krytyków. Kuro

bez

enady wychwalał antychrze

cija

ski i

antypolski film Lanzmanna, nie widz

c w nim jakoby nic obra

liwego dla Polaków (cho

sam

Lanzmann wyznał w wywiadzie dla “Liberation”,

e jego film uderza w Polsk

). Dodajmy,

e w

przeciwie

stwie do Kuronia Shoah krytykowali liczni uczciwi intelektualnie

ydzi, jak cho

by profesor

Israel Shahak.

W 1989 r. Kuro

udzielił na łamach “Gazdety Wyborczej” absolutnego poparcia antypolskiemu

awanturnikowi rabinowi Weissowi, stwierdzaj

c: Czuj

gł

boko zawstydzony jako Polak tym, co

was spotkało, i mówi

e O

cim jest ziemi

ydowsk

(“GW”, 18 lipca 1989 r.). Stwierdzenie

Kuronia zostało uznane za wyraz dziwnej mentalno

ci przez Rad

Duszpasterstwa Byłych Wi

ęź

niów

Obozów Koncentracyjnych i Wi

zie

, która przypomniała,

e my Polacy nie nazywamy ziemi

katy

skiej ziemi

polsk

Ze skrajnym filosemityzmem u Kuronia szedł w parze absolutny brak słuchu na wszystko, co
dotyczy losów polskich. Gdy 8 wrze

nia 1990 jeden z posłów wyst

pił przeciw

dyskryminowaniu Polaków mieszkaj

cych na Litwie przez rz

d litewski i domagał si

od rz

polskiego wyst

pienia w obronie praw obywatelskich mniejszo

ci polskiej, spotkał si

natychmiastow

gwałtown

ripost

Kuronia. Jego zdaniem wszelkie mówienie, ba, nawet

napomykanie o tym,

e Polacy s

dyskryminowani przez Litwinów, szkodzi przede wszystkim tam

mieszkaj

cym Polakom. Za

najlepiej pomo

emy Polakom

cym na Litwie, Ukrainie, Kazachstanie

czy w Niemczech, je

li Polacy

cy tu w Polsce nie b

dyskryminowali mniejszo

ci narodowych

(według Westerplatte, nr 1/1993, s. 16). B

c na Ukrainie Kuro

popisał si

ść

szczególnym

wiadczeniem: Ja Polak ze Lwowa dumny jestem z tego,

e Lwów jest ukrai

skim miastem (por.

ukrai

skie pismo “Wysokoj Zamok” z 5 lipca 1992 r.).

Kuro

dopu

cił si

bezprecedensowego szkalowania legendarnego partyzanta antykomunistycznego

J.Kurasia (“Ognia”), zarzucaj

c mu,

e jakoby kazał rozstrzela

w 1945 r. grup

chorych na gru

lic

ydowskich dzieci. Tak niesamowity oszczerczy zarzut Kuronia wywołał protest nawet na łamach

osławionego pisma “europejczyków” - “Po Prostu” (nr 23 z 1990 roku). Danuta Szczepa

ska pisała w

artykule Kim jest “Ogie

”: (...) Zarzut wydaje mi si

nieprawdopodobny, wymaga weryfikacji (...). Nie

jestem skłonna s

dzi

e człowiek, któremu zastrzelono dziecko mógłby powtórzy

tak

zbrodni

zwi

kszaj

c jej rozmiar. Szczególnie,

e nie było mu obce uczucie chrze

cija

skiego miłosierdzia.

OLGA LIPI

SKA

, re

yserka. Kierowany przez ni

Kabaret Olgi Lipi

skiej od lat przewodzi

w atakach na domniemany polski antysemityzm i nacjonalizm, polski Ciemnogród,
agresywno

ść

i panoszenie si

cioła. W czasach jaruzelszczyzny Lipi

ska przodowała w

próbach przełamywania bojkotu telewizji przez aktorów. W podziemnym czasopi

mie “Kraj” (nr 2 z

lutego 1984 r.) powołano si

na informacje z Teatru Narodowego stwierdzaj

ce,

e Lipi

ska

poinformowała kogo trzeba o nazwiskach inicjatorów akcji wyklaskiwania aktorów-kolaborantów. I
dodano: Ta sama aktorka zło

yła ostatnio donos na aktorów, którzy odmówili udziału w

przygotowanym przez ni

programie TVP. Lipi

skiej zarzucano w owym czasie równie

sugerowała Rakowskiemu, aby zabra

kartki bojkotuj

cym aktorom. Lipi

ska wypierała si

tego

parokrotnie (mi

dzy innymi w telewizyjnym programie “Bariery” z 27 lutego 1993 r.). Kilka lat temu w

wywiadzie dla “Wprost” zaatakowała mi

dlenie oficjalnej hurrapatriotycznej wersji historii, zwłaszcza w

działalno

ci partii o charakterze narodowym. W ten sposób nawet Katy

na “zagłaska

mier

”. Jestem przekonana,

e młody człowiek, który dzisiaj opuszcza szkoł

jest zbrzydzony tymi

tematami i w ogóle ideologi

narodow

, preparowan

na u

ytek półinteligencji (...).

ANTONI MARIANOWICZ,

nale

ał do czołowych autorów paszkwilanckiej satyry

politycznej PRL (na Andersa, Trumana etc.), zast

pca redaktora naczelnego “Szpilek” w

czasach stalinowskich, pocz

wszy od 1949 roku. Dzi

jeden z tropicieli polskiego “antysemityzmu”

(por. tekst Marianowicza w “

yciu Warszawy” z 7 maja 1993 r., “Polityka” z 6 maja 1995 r. i in.).

STEFAN MELLER

, ambasador, pierwszy sekretarz Komitetu Uczelnianego ZMS w latach

60., przyjaciel Michnika z tego okresu. Jego ojca, dyrektora MSZ usuni

to w 1968 roku. W 1990 r. po

tym, jak został redaktorem naczelnym czasopisma “Mówi

wieki”, Meller eksponował w nim

szczególnie mocno autorów z lobby filosemickiego w

ród historyków typu Kerstenowej, Eislera,

Tomaszewskiego, Paczkowskiego, przy równoczesnym przemilczaniu licznych patriotycznych
autorów. W artykułach o problematyce

ydowskiej w jego czasopi

mie wyra

nie dominowały

jednostronnie podawane racje

ydowskie. Dowarto

ciowany przez W.Bartoszewskiego nominacj

wiceministra spraw zagranicznych w 1994 roku. Wyje

a, aby obj

ąć

stanowisko ambasadora do

Francji.

JERZY TUROWICZ,

redaktor naczelny “Tygodnika Powszechnego”. Pisz

c o historii

"Tygodnika Powszechnego" trzeba ci

gle pami

e mamy tu do czynienia ze szczególnie du

żą

porcj

przekłama

i manipulacji, zmierzaj

cych do pokazywania linii "TP" jako zawsze jednolitej, i

Turowicza jako jedynego dominuj

cego w "TP" głównego redaktora. Zaciera si

w ten sposób rol

odgrywan

przez zało

yciela i pierwszego redaktora "TP" ks. Jana Piwowarczyka (por. uwagi na ten

temat prof. Z.

migrodzkiego: Wielko

ść

i mit, "Nasza Polska" z 9 listopada 1995 i J.Zabłockiego: Dwa

"Tygodniki Powszechne" - "Ład" z 30 kwietnia 1995 r.). Zaciera si

równie

tnie histori

ró

nych

skrajnych nieraz zygzaków "TP" pod redakcj

Turowicza, cho

by jego superpanegirycznego artykułu

w XX-lecie PRL. I zaciera si

pami

ęć

o tym, dlaczego władze PRL tolerowały "Tygodnik Powszechny",

cho

wsadzili do wi

zienia redaktorów du

o bardziej zdecydowanego pod wzgl

dem linii i bardzo

patriotycznego "Tygodnika Warszawskiego". Zaciera si

pami

ęć

e dla "internacjonalistów" z elity

PRL-owskiej pod pewnymi wzgl

dami dogodny był antynacjonalistyczny duet Turowicz-Stomma.

Turowicz wyró

niał si

swymi krytykami polskiego nacjonalizmu i "antysemityzmu" ju

przed 1939

rokiem.

Wbrew tak cz

sto akcentowanej rzekomej ogromnej pryncypialno

ci red. Jerzego Turowicza warto

przypomnie

e tak

e w sprawach stosunków polsko-

ydowskich przez dziesi

ciolecia kluczył na

ró

ne sposoby, zale

nie od celów bliskiego mu

rodowiska, by dopiero od 1987 roku pocz

wszy

otwarcie zamanifestowa

"jedyn

słuszn

" skrajnie filosemick

lini

. Przypomn

e jeszcze 17 marca

1957 roku J.Turowicz tak pisał w "Tygodniku Powszechnym" o sytuacji w czasie wojny: Ta ówczesna

wspólnota prze

ladowanych, cierpi

cych i walcz

cych zmieniła do

ść

zasadniczo stosunki polsko-

ydowskie w naszym kraju. W ogromnej cz

ęś

ci społecze

stwa polskiego znikn

ły

lady

antysemityzmu (podkr. J.R.N.), a na jego miejsce pojawiło si

poczucie solidarno

ci, zjawiła si

szeroko wprowadzona w czyn - wola pomocy ludziom prze

ladowanym (...). W tym

e artykule

Turowicz pisał: Twierdz

e w latach powojennych antysemityzm - w zasadzie w Polsce nie istniał

(...).

W "Tygodniku Powszechnym" (nr 25 z 1967 r.) Turowicz recenzuj

c ksi

ąż

Bartoszewskiego i

Lewinówny Ten jest z ojczyzny mojej, ostro przeciwstawiał si

powstałej po wojnie na Zachodzie

legendzie obci

ąż

cej Polaków odpowiedzialno

za tragiczny los

ydów w czasie wojny. A

od 9 lat - pocz

wszy od haniebnego tekstu Jana Bło

skiego w "TP" z 1987 roku - ta kłamliwa

legenda jest z coraz wi

ksz

werw

upowszechniana na łamach "Tygodnika Powszechnego".

I to wszystko wbrew dawniejszym tekstom samego Turowicza o zachowaniu si

ogromnej cz

ęś

społecze

stwa polskiego w czasie wojny. Czy

by Turowicz teraz du

o lepiej widział, co si

naprawd

działo w Polsce w czasie wojny, ni

w 1957 roku? A mo

e łatwiej kłama

, gdy zaciera si

pami

ęć

Typowym dla dzisiejszej postawy Turowicza był jego artykuł Oboj

tno

ść

nasza powszednia w "GW" z

1-2 lipca 1995, gdzie w sposób skrajny rozpisywał si

o rzekomym zagro

eniu antysemityzmem w

Polsce, podaj

c jako koronny dowód,

e np. Bronisław Geremek, który jest w moim przekonaniu

jednym z najm

drzejszych, naj

wietniejszych umysłów politycznych, nie mógłby dzi

w Polsce zosta

prezydentem, a nawet i premierem - tylko dlatego,

e jest z pochodzenia

ydem.

na by długo wylicza

ró

ne przykłady skrajnego filosemityzmu "Tygodnika Powszechnego" typu

nadania specjalnego wyró

nienia antypolskiej ksi

ąż

ce Henryka Grynberga Dziedzictwo ("TP" z 2

stycznia 1994) czy entuzjastycznej recenzji z polako

erczej ksi

ąż

ki Thomasa Kenneally'ego Lista

Schindlera (o wiele bardziej polako

erczej od filmu Spielberga i pełnej bł

dów merytorycznych i

przekłama

(por. "Tygodnik Powszechny" z 13 marca 1994).

Trzeba przyzna

e J.Turowicz w kształtowaniu linii swego pisma ma prawdziwie mocne oparcie w

odpowiednio dobranym zespole swej redakcji. By wymieni

tylko niektóre z bardziej wpływowych

osób. Pocz

wszy od zast

pcy red. naczelnego "Tygodnika Powszechnego" Józefy Hennelowej, byłej

posłanki UW. Patriotyczna polska

ydówka z Drohobycza Dora Kacnelson mówiła z oburzeniem w

"Ładzie" (z 26 czerwca 1994 r.) w oparciu o stenogramy Komisji Sejmowej, zajmuj

cej si

Polakami

poza granicami,

e Hennelowa zawsze blokowała, gdy tylko kto

w komisji stawiał spraw

pomocy dla

Polaków dyskryminowanych na Kresach. Hennelowa twierdziła w "Tygodniku Powszechnym" z
uporem godnym lepszej sprawy,

e w Polsce mamy do czynienia z antysemityzmem w skali

masowej, dziwnie przemilczaj

c antypolonizm, któremu ulegaj

dzy innymi niektóre osoby

w jej własnej redakcji (vide omawiany ju

w "Naszej Polsce" Marcin Król). Hennelowa od dawna

znana jest jednak z faryzejskiego rozmijania si

z prawd

(kiedy

jaskrawy przypadek tego typu

wytkn

ł jej własny kolega redakcyjny Maciej Zi

ba OP (por. "Gazeta Wyborcza" z 1-2 sierpnia 1992).

Trudno mówi

o uczciwo

ci p. red. Hennelowej w sytuacji, gdy jako posłanka wraz z dwoma innymi

posłami udeckimi wykorzystała poczt

biura poselskiego do bezprawnego rozsyłania propagandowych

zach

t na rzecz kandydatury T.Mazowieckiego na prezydenta (po oburzeniu, jakie cała sprawa

wywołała i odpowiednim werdykcie musiała zwróci

bezprawnie oszcz

dzone pieni

dze). Dodajmy,

Hennelowa od dawna była równie "post

powa", jak Jerzy Turowicz (w 1989 r. w pryncypialnej dyskusji

na temat przyszło

ci Polski z niepokojem pisała,

e przecie

chyba nie b

dziemy zaprowadza

u nas

kapitalistycznych stosunków (por. uwagi J.Majcherka o "Tygodniku Powszechnym" - Mi

dzy Kuri

"Piwn

", "

ycie Warszawy" z 24 marca 1995 r.).

Inny filar "Tygodnika Powszechnego" -

Stanisław Stomma

, członek zespołu tygodnika od kilku

dziesi

cioleci znany jest ze skłonno

ci do pomawiania o antysemityzm i nacjonalizm. W latach 90.

przy ró

nych okazjach ostrzegał,

e w Polsce jakoby dominuj

czynniki sprzeczne z porz

dkiem

zachodnioeuropejskim i panuj

cymi tam kierunkami rozwoju, stwierdzaj

c expressis verbis: (...)

Czynnik pierwszy to panoszenie si

tendencji skrajnie nacjonalistycznych (...) (cyt. za "GW" z 5 lutego

1991 r.). Warto przypomnie

e Stomma w styczniu 1963 roku w swoisty sposób "uczcił" stulecie

Powstania Styczniowego na łamach "TP", przedstawiaj

c je podobnie jak inne polskie powstania

narodowe jako wyraz anachronicznego, zapiekłego kompleksu antyrosyjskiego. Wywołało to
gwałtowny protest Prymasa Tysi

clecia Stefana Wyszy

skiego, który dosłownie zdruzgotał wywody

Stommy w kazaniu 27 stycznia 1963 r., mówi

e w Powstaniu Styczniowym chodziło o niezbywalne

prawa Narodu do wolno

ci, a nie o

aden kompleks (por. P.Raina: Stefan Kardynał Wyszy

ski Prymas

Polski, Londyn 1988, tom III, s. 164-165).

Z pot

pieniem tradycji powsta

narodowych szły u Stommy wyra

ne skłonno

ci do kolaboracji z

imem komunistycznym, tworzenia czego

w rodzaju polskie Vichy (mówił o Stommie w tym

kontek

cie słynny emigracyjny sowietolog Leopold Łab

("Arka" 1991, nr 36, s. 96). Znany z

ró

nych oportunistycznych kompromisów Stomma (por. "Gazeta Polska" z 21 wrze

nia 1993 r.) z tym

ksz

rado

przyj

ł za to odwołanie rz

du Olszewskiego (por. "GW" z 9 czerwca 1992).

Czołowi redaktorzy "Tygodnika Powszechnego" odznaczali si

podobnie jak Turowicz, Hennelowa

czy Stomma skłonno

do maksymalnego montowania za wszelk

cen

sojuszu "europejczyków" z

tygodnikowej katolewicy z laickimi "europejczykami" z "GW". Jej szczególnym symbolem jest

Roman Graczyk,

były sekretarz redakcji "TP" i srogi cenzor Kisiela, któremu strasznie

uprzykrzył ostatnie lata w "TP" dzi

publicysta "GW" z werw

dokładaj

cy Ko

ciołowi, by za to tym

mocniej idealizowa

PRL-owsk

przeszło

ść

. Innym symbolem tych zwi

zków katolewicy i lewicy

laickiej jest były zast

pca redaktora naczelnego "TP" przez wiele lat

Krzysztof Kozłowski,

były minister spraw wewn

trznych w rz

dzie T.Mazowieckiego. Ten, który wsławił si

rewelacyjnym

odkryciem,

e: Kuro

ma chrze

cija

dusz

. Inny były zast

pca redaktora naczelnego "TP"

Andrzej Romanowski,

równie

wielki zwolennik Kuronia, wydał w 1995 r. wielk

cegł

publicystyczn

- tj. dokonany przez siebie wybór publicystyki A.Michnika z lat 1985-1994 pt. Diabeł

naszego czasu. Kiedy

na łamach "Znaku" Romanowski proponował Polakom całkowit

bezbronno

ść

we wszelkich dyskusjach z

ydami, wr

cz przyj

cie postawy "przepraszam,

". Według

Romanowskiego bowiem: (...) mam zasadnicze w

tpliwo

ci, czy w obliczu zagłady polskiego

ydostwa (...) czy w obliczu ostatniej emigracji

ydów z Polski (...) mam w ogóle prawo upomina

obsesyjnie o uszanowanie polskiego punktu widzenia (...). Konsekwentnie tak

wła

nie postaw

reprezentuj

liczni inni redaktorzy "Tygodnika", wci

ąż

upominaj

c si

jak Turowicz o

ydowski punkt

widzenia. Por. np. atakuj

cy polskie stanowisko w sprawie o

cimskiego Karmelu haniebny wr

tekst obecnego kierownika działu politycznego "TP" Adama Szostkiewicza na łamach "

wiata" (nr z

18 wrze

nia 1989 r.). Inny, a

nazbyt znany z dialogu z "michnikowcami" redaktor "TP" ksi

dz Józef

Tischner doczekał si

ostatnio pochwał nawet na łamach "Playboya" za swe skrajne drwiny z

polskiego katolickiego za

cianka (por. J.Miliszkiewicz: Kapłan na luzie, "Playboy" z grudnia 1995, s.

132-134). Ulubiony ksi

dz "GW" i "Wprost" Józef Tischner doszedł a

do oskar

e Polska

grz

ęź

nie w antysemityzmie, jak stwierdził we wspólnej z Michnikiem ksi

ąż

ce Mi

dzy Panem a

Plebanem.

Dodajmy jeszcze niektórych stałych współpracowników "Tygodnika Powszechnego", jak skrajn

filosemitk

Stanisław

Grabsk

(por. "Nasza Polska" z 8 sierpnia 1996 r., czy stałego felietonist

"TP"

Stanisława Lema

, konsekwentnego ateusza, ale za to tropiciela polonocentryzmu. I

wielbiciela Urbanowego "Nie", który posun

ł si

do zaatakowania w "Tygodniku Powszechnym" (!!!)

(nr 25 z 1996 r.) wydawnictwa PWN za to,

e nie umie

ciło osobnego hasła "Nie" w 4 tomie Nowej

Encyklopedii. Pomini

cie to Lem uznał jako przejaw praktyk totalitarnych (!). Czy

my byli ju

etapie przechodzenia "Tygodnika Powszechnego" od sojuszu z "Gazet

Wyborcz

" do sojuszu z

"Nie"?! I to ma by

pismo katolickie!

Władysław Bartoszewski,

historyk, były minister spraw zagranicznych. Przez lata

stanowczo bronił najnowszej historii przed oszczerstwami i demaskował próby oczerniania Polaków
dla wybielenia Niemiec w sprawie eksterminacji

ydów (np. w gło

nym referacie w dyskusji w Klubie

Krzywego Koła). Współautor znakomitego wyboru

wiadectw o ratowaniu

ydów przez Polaków w

czasie wojny Ten jest z ojczyzny mojej (1996 r.). W "Trybunie Ludu" z 2 kwietnia 1968 r.
przedstawiono tekst ówczesnego obszernego wywiadu W.Bartoszewskiego dla PAP-u, uderzaj

cego

w kłamstwa antypolskiej propagandy i przedstawiaj

cego ogromne rozmiary pomocy polskiej dla

ydów w czasie drugiej wojny

wiatowej. Tak

e w pó

niejszych latach Bartoszewski niejednokrotnie

bronił racji polskich za granic

(m.in. na polsko-

ydowskiej konferencji w Oxfordzie), w licznych

tekstach przypominał rozmiary pomocy polskiej dla

ydów, wskazywał na fataln

rol

Judenratów etc.

W latach 70. Bartoszewski stopniowo zacz

ł ewoluowa

w stron

coraz wi

kszej akceptacji

argumentacji

ydowskiej w ró

nych sprawach. Wpłyn

ło na to kilka czynników. Z jednej strony

uleganie wpływom Turowiczowskiej opcji w "Tygodniku Powszechnym" (Bartoszewski był zwi

zany z

redakcj

tego tygodnika od bardzo długiego czasu), jak i filosemickiej elitki PEN-Clubu (od 1972 r.,

gdy Bartoszewski został sekretarzem generalnym tej organizacji). Swoje zrobiły konsekwentne zabiegi
ze strony

ydowskiej o pozyskanie Bartoszewskiego, granie na jego pró

ci przez bardzo mocne

fetowanie go w Izraelu (Bartoszewski został m.in. Honorowym Obywatelem Izraela). Ewolucja
Bartoszewskiego w kierunku filosemickim wyra

nie nasiliła si

w czasie pobytu na stanowisku

ambasadora w Wiedniu od 1990 roku. Jako minister spraw zagranicznych w postkomunistycznym
rz

dzie Józefa Oleksego od 1994 roku Bartoszewski maksymalnie rozczarował entuzjastów jego

dawnej działalno

ci naukowo-publicystycznej. Był ministrem do

ść

nieudolnym, a sprawuj

c sw

funkcj

w wyst

pieniach publicznych bardzo cz

sto mówił o wiele szybciej ni

lał.

28 kwietnia 1995 wyst

pił na forum Bundestagu z bardzo niefortunnym przemówieniem -

przeprosinami za wysiedlenie Niemców z Polski, w którym zani

ył liczb

polskich ofiar wojny z 3

milionów do dwóch. I to na forum niemieckiego parlamentu (!!!) (por. szerzej moj

polemik

dyrektorem gabinetu ministra spraw zagranicznych Tomaszem Lisem - "Słowo-Dziennik Katolicki", 21-
23 lipca 1995 r.).

Jako szef polskiego MSZ-u nie zrobił niczego istotniejszego dla napi

tnowania coraz haniebniejszych

wybryków antypolonizmu w

wiecie. "Wsławił si

" natomiast niechlubnym "donosem na Polsk

w przemówieniu w izraelskim Knesecie (mówił w nim o antysemickich "ciemniakach" na
polskiej prowincji, dziwnie zapominaj

c o antypolskich wypowiedziach "ja

nie o

wieconych"

premierów Bergina i Szamira.

Bartoszewski podj

ł tak

e szereg niefortunnych decyzji personalnych, wzmacniaj

cych filosemickie

lobby w MSZ, m.in. poprzez mianowanie wiceministrem Stefana Mellera, poprzez wyznaczenie na
specjalnego pełnomocnika do stosunków z

ydowsk

diaspor

, która przecie

"nie jest podmiotem

prawa mi

dzynarodowego", znanego ze skrajnie pro

ydowskiej tendencyjno

ci byłego współredaktora

"Gazety Wyborczej" Krzysztofa

liwi

skiego (w 1989 roku popisał si

brutaln

napa

na Prymasa

Polski w zwi

zku ze spraw

cimskiego Karmelu).

Zbigniew Bujak,

polityk, działacz podziemnej "Solidarno

ci". W 1990 roku jeden z

przywódców skrajnie lewicowego ugrupowania dawnej lewicy laickiej ROAD. Polityczny wychowanek
Kuronia, wyró

niał si

skrajn

gorliwo

w tropieniu rzekomego "polskiego antysemityzmu",

nacjonalizmu, ksenofobii etc. Po

cił tym sprawom prawie połow

swego wyst

pienia 22 kwietnia

1990 r. na II Zje

dzie "Solidarno

ci" (por. "GW" z 25 kwietnia 1990 r.). Skrajny manipulator. Kiedy

wyznał,

e Manipulacja jest podstaw

demokracji ("Tygodnik Gda

ski" z 13 maja 1990). Wsławił si

swoistym "donosem na Polsk

" w wyst

pieniu na

wiatowym Kongresie Studiów Sowietologicznych i

Wschodnioeuropejskich w Hurrogate (W.Brytania). Twierdził tam,

e w "Solidarno

ci" nurtowi

liberalnemu i obywatelskiemu, otwartemu na Europ

przeciwstawia si

nurt autorytarny, bazuj

cy na

nienawi

ci do komunizmu, populizmie i szowinizmie, instrumentalnie posługuj

cy si

autorytetem

cioła (wg "

ycia Warszawy" z 23 lipca 1990 r.). W wywiadzie dla "Konfrontacji" z 10 sierpnia

1990 r. zademonstrował skrajne lekcewa

enie polskich tradycji narodowych, mówi

c: (...)

ROAD jest miejscem, w którym my warto

ci narodowe chcemy podporz

dkowa

wła

nie zasadzie

wej

cia do Europy. Wiele ró

nych ugrupowa

dla sukcesu wyborczego odwołuje si

do tych

najgorszych pokładów

wiadomo

ci, które w nas drzemi

. Wła

nie odwołuje si

do naszego

przywi

zania do polskiej tradycji, które przeradza si

w narodowy szowinizm.

W ci

gu nast

pnych miesi

cy Bujak z zapałem kontynuował akcj

przedstawiania ludzi z innego

nurtu "Solidarno

ci" jako szowinistów i antysemitów. Zrobił to mi

dzy innymi w skandalicznej

wypowiedzi na łamach "Moskowskich Nowosti" z 9 wrze

nia 1990 r., powi

kszaj

cej i tak ju

niemałe

uprzedzenia wobec Polaków w rosyjskiej opinii publicznej. Stwierdził tam: (...) W latach 1980-1981 nie
było w "Solidarno

ci" miejsca dla antysemityzmu, dla fobii antyniemieckich, antyrosyjskich czy

antyukrai

skich. Nie było te

poczucia wy

szo

ci nad Czechami czy Słowakami. A teraz wypłyn

ły

nastroje szowinizmu, ju

nawet wiara i krzy

słu

żą

jako or

ęż

w walce. Kiedy

nacjonali

ci musieli

podporz

dkowa

tradycji "Solidarno

ci" i nie

mieli mówi

, o czym naprawd

. Po dokonaniu

rozłamu przestali si

jednak powstrzymywa

. Poczuli si

jakby poza obszarem "Solidarno

ci"...

Nie grzesz

cy oryginalnym intelektem Bujak był typem działacza-papugi, o pogl

dach stanowi

cych

lustrzane odbicie pogl

dów Kuronia, Geremka czy Michnika. "Gazeta Samorz

dowa" z 2 wrze

nia

1990 r. odnotowała do

ść

znamienny głos czytelnika: Bujak ta

czy jak mu Geremek zagra, ju

nawet

czy jak Geremek. Po stworzeniu Ruchu Demokratyczno-Społecznego oparł jego działanie głównie

na propagandzie proaborcyjnej. Po klapie tego Ruchu znalazł schronienie w Unii Pracy.

Waldemar D

browski,

były prezes Komitetu Kinematografii w randze wiceministra.

Został nim we wrze

niu 1990 roku dzi

ki poparciu minister Cywi

skiej, zgodnie z tak modn

wówczas polityk

"grubej kreski". W.D

browski był w latach 70. i 80. "ulubie

cem komuny",

przyjacielem

wirgonia. Były działacz ZSMP, został w 1979 r. rekomendowany przez PZPR na

stanowisko wicedyrektora Wydziału Kultury m.st. Warszawy. Według artykułu przewodnicz

cego

Sekretariatu Kultury i

rodków Przekazu w NSZZ "Solidarno

ść

" Jacka Weissa na łamach "Tygodnika

Solidarno

ść

" D

browski, "ulubieniec komuny", po tym, jak został prezesem Komitetu Kinematografii

przez cztery lata niszczył kinematografi

W.D

browski maksymalnie zaanga

ował si

w poparcie dla realizacji filmu Lista Schindlera

Stevena Spielberga i w jego ogromnie nagło

nion

promocj

w Polsce. Ani przez chwil

nie

zatroszczył si

przy tym o wyeliminowanie z tego filmu scen szkaluj

cych Polaków, czy wr

deformuj

cych histori

(polskie komendy w obozie zagłady, podanie liczby zaledwie 4 tys.

ocalonych w Polsce

ydów, wst

pna informacja,

e Niemcy rzekomo rozbili Polsk

w dwa

tygodnie etc.). Przypomnijmy,

e film Spielberga był kr

cony w koprodukcji z polskim

przedsi

biorstwem filmowym Heritage Films, kierowanym przez Lwa Rywina,

e trzon ekipy

filmuj

cej stanowili Polacy (75 osób),

e w filmie wyst

powało 10 polskich aktorów i aktorek, a zdj

cia

cono w Krakowie. Wiceminister D

browski zamiast wyeliminowa

te fałszerstwa, brał udział w

bezkrytycznym fetowaniu filmu Spielberga podczas jego krakowskiej premiery, a samego Spielberga
okre

lił jako najwi

kszego re

ysera

wiata. Dzi

ki wiceministrowi D

browskiemu Polska jeszcze

znacz

co dopłaciła do reklamowania Spielberga z wyra

nymi akcentami antypolskimi. By

przypomnie

cho

by informacje podane w artykule K.Bielas i J.Szczerby na łamach "GW": (...)

Przewodnicz

cy D

browski, chc

c wyrazi

wdzi

czno

ść

dla autora Listy Schindlera (za co? za

oszczercze uwagi o Polakach? - J.R.N.) opublikował w ameryka

skich pismach bran

owych "Variety" i

"Hollywood Reporter" kilka ogłosze

. W ostatnim (...) po rozdaniu Oscarów, napisał: We are proud to

have shared in your experience, STEVEN (jeste

my dumni z udziału w Twoim przedsi

wzi

ciu,

Steven). Jednak podczas oscarowej gali Spielberg nawet si

nie zaj

ł o polskim tak przecie

znacz

cym, udziale w tym filmie (...). W raporcie NIK krytycznie oceniono ogromne wydatki Komitetu

Kinematografii na akcj

promocyjn

za Oceanem (2,5 mld starych złotych!!!). NIK w ogóle bardzo

ostro oceniła lekcewa

enie prawa i nonszalancj

w wydawaniu pieni

dzy przez urz

dników

kierowanego przez D

browskiego Komitetu Kinematografii. Kiedy D

browski zło

ył na r

premiera rezygnacj

ze swej funkcji (29 wrze

nia 1994 r.) nast

pnego dnia nagrodzono go z

inicjatywy ministra przekształce

własno

ciowych Wiesława Kaczmarka nowym, bardzo

dochodowym stanowiskiem prezesa zarz

du Pa

stwowej Agencji Inwestycji Zagranicznych

SA.

Kinga Dunin

, dziennikarka, pracownik redakcji "Ex Libris", dodatku do "

ycia Warszawy".

Fanatyczna feministka, tropicielka "polskiego antysemityzmu bez

ydów", była autork

skrajnego

ataku na Dzienniki powojenne Marii D

browskiej za ich rzekom

antysemick

"ksenofobi

". W 48

numerze "Ex Libris" z 1994 r. wyst

piła za odrzuceniem całej literatury polskiej jako

niepotrzebnego, bezu

ytecznego balastu, pisz

c expressis verbis: (...) przesta

my uwa

literatura polska musi istnie

. Nie musi. Nawet je

eli zniknie - i tak b

dzie w Polsce istniała jaka

literatura. Ka

dy b

dzie mógł sobie co

wybra

z ogromnej

wiatowej oferty (...). Zdaniem Dunin

literatura polska to patos, nuda i troska, bez

adnego rezonansu społecznego, i trzeba przesta

zajmowa

, zanurzaj

c si

bez reszty w bogactwie literatury

wiatowej. Co dla Kingi Dunin oznacza

bogactwo

wiatowej oferty, mo

na si

domy

czytaj

c reklamowane na łamach "Ex Libris" ró

Harlequiny.

Pogl

dy "europejki" z "Ex Libris" na temat literatury rodzimej spotkały si

z ostr

krytyk

Włodzimierza Odojewskiego, znakomitego polskiego pisarza,

cego od wielu lat na emigracji. W

tek

cie Czy literatura polska jest niepotrzebna ("Tygodnik Powszechny" z 3 kwietnia 1994), Odojewski

polemizował ze stanowiskiem tych, którzy nie rozumiej

znaczenia własnej literatury dla przetrwania

narodu, i za wszelk

cen

reklamuj

wiatowy chłam. Jego zdaniem s

oni tak jak exlibrisowa autorka

- nie wiem, czy

wiadomie kontynuatorami pogl

dów i haseł internacjonalistycznych, lansowanych w

niedalekiej przeszło

ci przez komunistyczne partie, zmienili oni tylko barw

swych sztandarów i

kierunek ze wschodniej na zachodni

adoracj

. By

e nie zdaj

sobie te

sprawy,

e maszeruj

pod tymi sztandarami do Wspólnoty Europejskiej - sztandarami upodobnienia, ujednolicenia, stopienia
si

z reszt

Europy, robi

fataln

przysług

naszemu społecze

stwu, nie wprowadzaj

tam bowiem

nacji, bo nacja musi mie

swoj

odr

kultur

, swoje zakorzenienie, swoj

duchowo

ść

, ale grup

regionaln

, a jako grupa regionalna tak naprawd

nikogo we Wspólnocie Europejskiej nie

interesujemy, interesuj

ca jest osobno

ść

nadaj

ca narodowi osobowo

ść

, odr

bno

ść

, specyficzno

ść

które mog

owymi cennymi kamykami dorzuconymi do mozaiki Europy Ojczyzn (...).

Kazimierz Dziewanowski

, publicysta, były ambasador w USA. W 1987 roku autor

jednego z najgwałtowniejszych ataków na Władysława Sił

-Nowickiego za jego obron

polskich racji

w polemice z Janem Bło

skim na łamach "Tygodnika Powszechnego" Dziewanowski wychwalał

antypolskie oszczerstwa Bło

skiego, sławi

c go za to,

e wreszcie, nazwał rzeczy po imieniu.

Twierdził,

e Bło

ski miał prawo, a nawet obowi

zek (!!!) napisa

taki artykuł. Swój tekst

Dziewanowski zatytułował: Prosz

nie mówi

za mnie, zarzucaj

c Sile-Nowickiemu,

mie

wypowiada

w imieniu milionów Polaków, ura

onych przez antypolskie pomówienia Bło

skiego. W

nagrod

za tak

postaw

, obc

jakiemukolwiek poczuciu polskiej godno

ci narodowej,

Dziewanowskiego mianowano, z por

ki Geremka, ambasadorem za rz

dów Mazowieckiego w tak

kluczowym dla polskich interesów pa

stwie, jak Stany Zjednoczone. Nic nie wiadomo by na tym

stanowisku zrobił cokolwiek istotnego dla obrony dobrego imienia Polski. A zwłaszcza dla
przeciwstawienia si

tak przybieraj

cemu na sile wła

nie w Stanach Zjednoczonych najjadowitszemu

ydowskiemu antypolonizmowi.

Henryk Grynberg

, pisarz, wyemigrował z Polski pod koniec 1967 r. W licznych ksi

ąż

kach

wydanych w Polsce w ostatnich latach (m.in. Dziedzictwo), artykułach i wywiadach, dawał wyraz
fanatycznej, zapiekłej nienawi

ci do Polski i Polaków. W "Naszej Polsce" z 27 czerwca 1996 r.

przytaczałem ju

"odkrywcze" teorie Grynberga, jak to Polacy znakomicie dorobili si

w czasie drugiej

wojny

wiatowej (na maj

tkach

ydów). U Grynberga, podobnie jak u Edelmana i Turowicza,

obserwujemy z biegiem lat ten sam schemat skrajnego pogarszania ocen zachowania Polaków wobec

ydów. Jeszcze w listopadzie 1968 roku Grynberg pisał na łamach paryskiej "Kultury" o potrzebie

pami

tania równie

o aktach szlachetno

ci, ofiarno

ci, odwagi i braterstwa Polaków w niesieniu

pomocy

ydom. Teraz w jego ksi

ąż

kach, artykułach i wywiadach wyra

nie dominuje kra

cowe

przyczernianie obrazu Polski i Polaków. Grynberg kre

li wizje krwio

erczych Polaków, którzy zawsze

zdradzali

ydów, rabowali ich i mordowali. W ameryka

skim czasopi

mie "Midstream" z kwietnia

1991 r. Grynberg postawił ju

nawet znak równania mi

dzy AK i stalinowsk

bezpiek

Ojciec Grynberga został zamordowany - według jego relacji - przez polskiego chłopa, któremu w
swoim czasie zostawił dwie krowy. St

ródło ci

głej nienawi

ci, i to nie tylko do tego chłopa, ale

generalnie do Polaków, chrze

cijan. Pisał w Dziedzictwie: Nie potrafi

przebaczy

. Nie chc

. Nie czuj

upowa

niony (...). Uwa

am,

e sprawiedliwe jest pot

pienie. Wieczne bez przedawnienia.

Komentuj

c te słowa Grynberga o wiecznym pot

pieniu krytyk Tadeusz Drewnowski zapytywał w

"Polityce" (z 11 grudnia 1993): Pot

pienie całego wschodniego Mazowsza? Całego - prócz rodaków -

wiata? I opowiedział si

za czym

cz odmiennym od Grynbergowskiego przesłania - za potrzeb

ludzkiego wybaczenia. Dodajmy,

e zastygły w nienawi

ci Grynberg, wci

ąż

nienawi

ść

rozpami

tuj

cy, ci

gle wypomina Polakom

mier

ojca, zabitego przez prymitywnego, pazernego

chłopa, a coraz bardziej zapomina o tym,

e on sam i jego matka uratowali si

wła

nie dzi

Polakom. Dzi

ki człowiecze

stwu takich osób, jak Pszczółkowska czy Orli

scy, o których jeszcze pisał

w "Twórczo

ci" z 1965 roku (nr 6, s. 52-60) w utworze Wojna

ydowska, a o których teraz wyra

nie ju

nie chce wspomina

. Teraz woli tworzy

antychrze

cija

skie uogólnienia: Dobrzy chrze

cijanie

tnie i szczerze współczuj

ydowskiemu losowi. Nie mog

tylko pogodzi

równouprawnieniem

ydów (H.Grynberg:

ycie osobiste, wyd. podziemne "Fakt", Łód

1988, s. 23).

Grynbergowska obsesja wiecznej nienawi

ci, bez przedawnienia, wydaje si

szczególnie szokuj

dla narodów, tak jak polski wychowany we wr

cz przeciwstawnej tradycji chrze

cija

skiej. Tradycji,

która stała si

ródłem płomiennego apelu polskich biskupów z 1965 roku do Niemców: "Przebaczamy

i prosimy o przebaczenie". Dodam,

e osobi

cie nigdy nie przestałem odczuwa

tak bolesnej straty

ojca, zamordowanego przez Niemców, gdy miałem tylko cztery lata. A jednak ju

jako pocz

tkuj

publicysta (w wieku dwudziestu trzech lat) zamie

ciłem w "Polityce" w 1963 roku artykuł apeluj

cy o

to, aby

my opisuj

c histori

stosunków z Niemcami nie pisali tylko o ciemnych stronach wzajemnych

stosunków, ale szukali równie

innych tradycji - pami

ci o zbli

eniach typu wspaniałego przyj

cia

polskich powsta

ców 1831 roku w Nadrenii. W stosunkach mi

dzy narodami trzeba zachowywa

pami

ęć

, ale te

i umie

wybacza

Wypowiedzi Grynberga to ci

głe absolutyzowanie jako jedynej i wył

cznej tragedii narodu

ydowskiego i zupełna niewra

liwo

ść

na tragedi

innych narodów,

mier

milionów Polaków, Rosjan

etc. Grynberg zaatakował na przykład zdanie Nałkowskiej z Medalionów: Ludzie ludziom zgotowali ten
los, wykrzykuj

c - to nieprawda. To ludzie

ydom zgotowali ten los. Polemizuj

c z t

tak uproszczon

wizj

Grynberga, pisarz Andrzej Braun stwierdził: Holocaust to było co

, co tylko

ydzi przeszli. Jak

gdyby innych narodów nie wymordowano. Przepraszam, a Indian, Azteków nie wymordowano? I wielu
innych społeczno

ci, narodowo

ci, kultur? (cyt. za My - w smudze czasu... Rozmowa z Andrzejem

Braunem, "Literatura" 1989, nr 7, s. 16). Przypomnijmy,

e A.Braun w 1968 roku oddał legitymacj

partyjn

w 1968 roku na znak protestu przeciw urz

dowej fali anty

ydowsko

ci.

Grynberg milczy o antypolskim zachowaniu si

ej cz

ęś

ydów na kresach wschodnich w latach

1939-1941, o roli

ydów jako czołowych katów w UB, ale za to tym ch

tniej porównuje polskie

wydarzenia marcowe 1968 roku do Holocaustu (zrobił to w przemówieniu w PEN-Clubie). Jeszcze 7
marca 1992 r. w wywiadzie dla "Rzeczpospolitej" stwierdził o marcu 1968 r.,

e były to

najhaniebniejsze prze

ladowania

ydów od upadku III Rzeszy (por. "Rzeczpospolita" 7-8 marca 1992

r.). W tekstach Grynberga nie ma natomiast nawet cienia refleksji o rzeczywistych zbrodniach,
popełnionych przez niektórych

ydów, jak cho

by wymordowania ponad 250 Arabów, w tym kobiet i

dzieci, w 1948 roku w wiosce Deir Jassin, które uroczy

cie pobłogosławił przyszły izraelski premier -

"humanista" Menachem Begin.

Najbardziej szokuje niebywały tupet, z jakim pisarz i aktor Henryk Grynberg kreuje si

na historyka

stosunków polsko-

ydowskich i domorosłego historyka literatury. W artykule dla "Wprost" z 31 maja

1992 r. pt. Zagadka Mickiewicza, Grynberg oskar

ył wybitnych polskich historyków literatury typu

Stanisława Pigonia o antysemityzm ze wzgl

du na odrzucanie przez nich mitu o

ydowskim

pochodzeniu Mickiewicza. Według Grynberga odrzucanie to dowodzi, jak gł

bokie s

korzenie

antysemityzmu w polskiej filozofii (!!!). Nie przeszkodziło to Grynbergowi w tym samym artykule
ubolewa

na tym,

e Mickiewicz przej

ciowo uległ presji antysemickiej w "Ksi

gach pielgrzymstwa i

narodu polskiego". Zaraz znalazł wytłumaczenie,

e Mickiewicz potrzebował antysemickiego alibi, co

wiadczy jak przemo

na była presja antysemityzmu. W tym samym artykule Grynberg zaatakował

prof. Pigonia za to,

e twierdził, i

ydzi popierali w 1812 roku Rosj

przeciw Napoleonowi,

szpiegowali na rzecz Rosji. Zdaniem Grynberga takie twierdzenie zostało wyssane przez prof. Pigonia
z antysemickiej wyobra

ni, bo

ydzi mieli o wiele wi

cej powodów,

eby sprzyja

Napoleonowi - który

w podbitych krajach dawał im prawa obywatelskie, a kolaboracjonistów miał carat zawsze wi

cej

ród Polaków bez

adnych "przymieszek". Niedouczek Grynberg nie doczytał licznych historyków, w

tym M.Handelsmana, Kutrzeby, rosyjskiego historyka Schildera,

ydowskich historyków S.Hirszhorna i

J.Schalla, którzy zgodnie pisali o maksymalnym poparciu

ydów dla Rosji przeciw Napoleonowi.

ydzi

gremialnie poparli cara przeciw Napoleonowi, poniewa

przewodz

cy im skrajnie konserwatywni rabini

chasydzcy bali si

jak ognia nowoczesnych praw Napoleona.

ydowski historyk Jakub Schall pisał w

Dziejach

ydów na ziemiach polskich,

e w 1812 roku Chasydzi garn

do ciemnej Rosji i do cara

jako do wrogów post

pu i Napoleona. W wielu ksi

ąż

kach m.in. u rosyjskiego historyka Schildera, czy

w Listach litewskich J.U.Niemcewicza mo

na przeczyta

znamienne fakty o szpiegostwie

ydów na

rzecz Rosji. Gdy za

chodzi o kolaboracjonistów, to przypomnijmy znów,

e w czasie Powstania

Listopadowego

ydzi wyra

nie dominowali w

ród prorosyjskich szpiegów (pisze o tym M.Mochnacki),

yd, wła

ciciel winiarni Rosenthal wydał carskiej policji słynnego emisariusza Szymona

Konarskiego,

e Artur Goldman wydał Traugutta etc.

Ireneusz Krzemi

ski,

socjolog wyspecjalizowany w badaniu tzw. antysemityzmu w

Polsce. Jego badania na ten temat finansuje Komitet Bada

Naukowych (KBN) - (por.

"Rzeczpospolita" z 28-29 listopada 1992). Pytanie, czy KBN w obecnym składzie kiedykolwiek
zdob

dzie si

na finansowanie badania problemów antypolonizmu za granic

i u nas w kraju,

problemów o ile

bardziej nabrzmiałych, jak wskazuj

w swoim cyklu. O ile wiem Ireneusz Krzemi

ski

jest jak dot

d jedyn

osob

ród polskich

rodowisk filosemickich, która zdobyła si

na publiczne

przeproszenie z powodu fałszywego pomówienia o rzekomy antysemityzm. Pomówienie odnosiło si

do Tomasza Wołka, przez kilka lat redaktora naczelnego "

ycia Warszawy". Wymowny był sam tekst

przeproszenia pt. Przepraszam Pana Wołka ("Gazeta Wyborcza" z 21 listopada 1990 r.). Krzemi

ski

pisał tam: Mniej wi

cej rok temu w czasie II Kongresu Gda

skich Liberałów zarzuciłem p. Tomaszowi

Wołkowi posiadanie i głoszenie antysemickich przekona

. Czyniłem to w dobrej wierze, wiedziony

pogl

dami tzw.

rodowiska (podkre

lenie J.R.N.). Jednak

e mimo lektury Jego licznych artykułów

nie udało mi si

znale

źć

tekstu, który byłby

wiadectwem antysemickiego pogl

du na

wiat.

Niniejszym wi

c chciałbym przeprosi

Pana Wołka. Ciekawa była w ogóle sama metoda - najpierw

zaatakowanie publiczne w czasie Kongresu pod zarzutem antysemityzmu, a potem szukanie na to
dowodów.

Mieczysław F.Rakowski,

polityk PZPR. Jako redaktor naczelny "Polityki", a pó

niej

wicepremier i w ko

cu premier PRL, główny protektor publicystycznego lobby filosemickiego od

Urbana po KTT i Kału

skiego. "Wsławiony" rozlicznymi "donosami na Polsk

", skrajnymi

uogólnieniami negatywnymi o polskich cechach narodowych, m.in. w niemieckiej prasie. Obecnie
redaktor naczelny skrajnie nudnego marksistowskiego periodyku "Dzi

Dariusz Szymczycha

, dziennikarz. Redaktor naczelny SDRP-owskiej "Trybuny".

Utrzymuje j

w stanie kra

cowej nudy,

e odstrasza najwytrwalszych czytelników. Decyduje o

tym prezentacja licznych skompromitowanych dziennikarzy czasów minionych w stylu starego
stalinowca Kazimierza Ko

niewskiego, dzi

tropiciela "polskiego antysemityzmu". Trudno byłoby w

"Trybunie" szuka

obrony polskich interesów narodowych, cho

by w gospodarce czy polityce

zagranicznej. Wyst

pienia w obronie tych interesów dla Szymczychy oznaczaj

"zapach za

cianka,

smrodek za mocno narodowy" (por. jego tekst w "Trybunie" nr 54 z 1995 r., s. 6). Znamienna była
pełna pasji replika Szymczychy z 4 lipca 1995 r. na artykuł w "Słowie - Dzienniku Katolickim",
krytykuj

cy jednostronno

ść

polemiki z ks. Prałatem Jankowskim i domagaj

cy si

, by raz wreszcie

zabra

za rozliczenie z antypolonizmem. Szymczycha natychmiast uznał to za prób

odwrócenia

uwagi od "najwa

niejszego" problemu owych dni - obrazu "narodu wybranego", jak

przypisano

ksi

dzu Jankowskiemu.

Krzysztof Turowski

, dziennikarz, realizator wyj

tkowo partacko robionego programu

telewizyjnego pt. Godzina szczero

ci, popularnie zwanej "Godzin

wazeliny". Cz

stokro

w programie

tym dochodziło do eksponowania antypolonizmu i skrajnego filosemityzmu. Tak jak to miało miejsce w
niedawnej Godzinie szczero

ci z Janem Karskim. Pogl

dy "europejczyka" Turowskiego dobrze

ilustrowała jego wypowied

w jednym z programów Godziny szczero

ci o patriotyzmie: To dzi

staro

wiecko

(cyt. za tekstem T.Kra

ki w "Globie" z 30 lipca 1992 r.).

"NASZA POLSKA" NR 35/1996.

Stanisław Bara

czak,

poeta i krytyk, jeden z ulubionych idolów michnikowców. Przebywa

od kilkunastu lat w Stanach Zjednoczonych, gdzie wykłada na uniwersytecie. Odpowiadaj

c w

ankiecie "Polityki" (z 9 kwietnia 1994) na pytanie: Wraca

czy nie wraca

do kraju? odpowiedział,

pytanie to niecałkiem stosuje si

do niego. Ono stosuje si

jedynie do mojego "ja" fizycznego, którego

miejsce przebywania w danym momencie w danym punkcie kuli ziemskiej jest spraw

drugorz

zale

od trywialnych okoliczno

ci, takich jak miejsce zatrudnienia i sposób zarabiania na

ycie,

dom, sprawy rodzinne, przyzwyczajenia itp. Wyra

nie upodobawszy sobie Stany Zjednoczone i

ameryka

pensj

dla rozwoju swojego "ja" fizycznego, Bara

czak nie zapomina jednak o rodakach

rozwijaj

cych swe "ja" fizyczne w kraju mi

dzy Odr

a Bugiem. Robi, co mo

e, by obrzydzi

wła

nie to, co ich najmocniej podtrzymuje na

yciu w pobalcerowiczowskiej Polsce - etos polsko

ci,

najpi

kniejsze symbole polskiego

ycia duchowego. W 1995 roku Bara

czak wydał w Krakowie

skrajnie partack

parodi

ró

nych słynnych polskich wierszy patriotycznych, wzbudzaj

c powszechne

oburzenie w

ród ludzi czuj

cych i my

cych po polsku (por. np. tekst El

biety Morawiec: Paskudna

ksi

ąż

ka Bara

czaka, "Tygodnik Solidarno

ść

" z 15 wrze

nia 1995 r.).

Bara

czak umie

cił w swym tomie pozbawione cho

by krzty smaku i przyzwoito

ci szydercze

przeróbki ró

nych wierszy patriotycznych. Oto charakterystyczna przeróbka zwrotki wiersza

J.Kasprowicza:

Rzadko na moich wargach. Niech dzi

to warga ma wyzna

ci krwi

przepojony najdro

szy wyraz ojczyzna.

U Bara

czaka zwrotka ta, poddana odpowiedniej satyrycznej przeróbce brzmiała:

Rzadko na moich wargach zjawia si

ta jedyna

w dymie po

arów w

dzona Najdro

sza nazwa słonina.

Przejmuj

cy wiersz Mickiewicza

mier

pułkownika został przerobiony u Bara

czaka na Kieł

Pułkownika ze "Słonic

Bohater Tr

bonos

Emilij

Plater". Szczególnie oburzaj

ce dowcipy

Bara

czaka z przepowiedni Słowackiego na temat Papie

a-Polaka z odpowiednim "komentarzem" do

pontyfikatu Jana Pawła II - ilustracj

papie

a ze słoniow

zamiast twarzy. I to wszystko

wydano w "mieni

cym si

katolickim" wydawnictwie "Znak". Zdumiewali si

komentatorzy,

omawiaj

c znajduj

ce si

wyra

nie na granicy grafomanii antypatriotyczne i antyreligijne

parodie Bara

czaka.

Wiosn

1996 roku Bara

czak był autorem obrzydliwego listu, atakuj

cego prezesa Kongresu Polonii

Ameryka

skiej Edwarda Moskala za jego stanowcze, pełne godno

ci wyst

pienie przeciw ci

głym

polskim ust

pstwom wobec lobby

ydowskiego. Bara

czak twierdził w swym li

cie,

e premier Moskal

nie ma jakoby prawa wyst

powa

w imieniu Polaków w tej sprawie, bo On, Bara

czak, ma zupełnie

odmienn

opini

na ten temat. I tak mamy nowy swoisty model patriotyzmu a la Bara

czak: Do kraju

nie wraca

, by nie poniosło uszczerbku fizyczne "ja" autora, bo tam Ojczyzna, gdzie dobrze. Wi

ęź

Krajem wyra

przez wyszydzanie najdro

szych dla Polaków symboli, a wi

ęź

z emigracj

poprzez ataki na jej przywódców, broni

cych dobrego polskiego imienia.

Wojciech Gieł

ski

, dziennikarz. Typowy przykład filosemickiego koniunkturalizmu, tym

gorliwszego,

e musi odrabia

stare grzechy z 1968 roku. Gieł

ski nale

ał bowiem do "rycerzy"

pomarcowej kampanii moczarowskiej. W paszkwilanckiej broszurze "Oko w oko z polityk

" (wyd.

"Iskry", Warszawa 1968), Gieł

ski z furi

demaskował mi

dzy innymi byłego członka bandy

Łupaszki, Jasienic

, piewc

"zachodniego liberalizmu" Antoniego Słonimskiego, wojuj

cego katolika

Kisielewskiego, czołowego adwokata dobrych przedwojennych czasów (s. 27 broszury). Pi

tnuj

kapitalizm i w

ciekło

ść

propagandy syjonistycznej, młodych wichrzycieli antysocjalistycznych (s. 9)

wysławiał niebywałe jego zdaniem osi

gni

cia demokracji socjalistycznej, wzoru wolno

ci dla

gniecionej przez imperializm reszty

wiata.

tnuj

c imperialistycznych i syjonistycznych wrogów ludu, Gieł

ski powoływał si

na odpowiednie

"autorytety": K.K

kola (s. 5), W.Machejka (s. 11), W.Gomułk

(s. 9 i 25), J.Cyrankiewicza (s. 16). W

tym

e 1968 roku w odr

bnej ksi

ąż

ce Demokracja socjalistyczna Gieł

ski zapewniał ju

na jej

pierwszej stronie: (...) zdezorientowani studenci w dniach wydarze

marcowych domagali si

demokracji, czyli tego wła

nie, co ustrój socjalistyczny zrealizował ju

w sposób pełniejszy ni

jakikolwiek z dotychczasowych ustrojów znanych dziejom ludzko

ci (...). Ciekawe, z jakim uczuciem

czytali te wyznania Gieł

skiego studenci ze

wie

żą

pami

milicyjnych pałowa

czy osoby

wyrzucone w pomarcowych czystkach.

Min

ły lata, przyszła inna koniunktura. I oto Gieł

ski od

ywa w roli tropiciela polskiego

"antysemityzmu". W 1989 z hukiem ogłasza zaprzestanie publikowania na łamach "Ładu", by
zaprotestowa

przeciw drukowi na jego łamach "anty

ydowskich" tekstów J.Korwin-Mikke. Stara si

jak mo

e, by przypodoba

dominuj

cemu filosemickiemu lobby. Ostatnio na łamach

"Rzeczypospolitej" z 24-25 sierpnia, atakuj

c ROP jako rzekomy obóz populistów-ksenofobów, który

twórczo przetworzył fenomen tymi

szczyzny.

Agnieszka Holland

, re

yser filmowy. Przebywa od 1981 roku za granic

(od lat jej stałym

miejscem pobytu stała si

Francja). Podobnie jak Bara

czak, nie wyra

a skłonno

ci do szybkiego

powrotu do Polski. Tłumaczy to tym,

e par

rzeczy przeszkadza jej w Polsce w sposób dojmuj

cy. A

konkretnie: Przeszkadza mi antysemityzm oraz głupota, cynizm i korupcja polityków. Przypomnijmy
wi

e we Francji nie brakuje ani antysemityzmu, ani korupcji polityków (sławna historia

samobójstwa premiera, przyłapanego na korupcyjnej aferze etc.). A.Holland jest córk

znanego

komunistycznego dziennikarza Henryka Hollanda, którego aresztowano w 1961 roku za ujawnienie
partyjnych tajemnic francuskiemu korespondentowi (w czasie rewizji w jego mieszkaniu Holland

wyskoczył z okna). Udział wpływowych przedstawicieli ("puławian" - frakcji

ydowskiej KC PZPR) w

pogrzebie Hollanda, Gomułka potraktował jako antypartyjn

manifestacj

. Po

mierci Hollanda

esbecja prze

ladowała jego córk

, która zwi

zała si

z ruchem dysydenckim.

Utalentowana re

yserka filmowa A.Holland ma niestety zbyt wiele uprzedze

wobec Polski i Polaków,

tak jak

wiadczy cytowana na wst

pie wypowied

. W wywiadzie dla "Super Expressu" z 23-24

wrze

nia 1995 wyznała: Nie mam specjalnych sympatii ani dla katolicyzmu, ani dla Ko

cioła, ani tym

bardziej dla kleru. Mimo to zdecydowała si

na zrobienie filmu na "modny" w swoim czasie temat o

zamordowaniu ksi

dza Popiełuszki. Nie czuj

c polskiego katolicyzmu poszła zupełnie na komercj

, w

której niewa

ne były prawdziwe fakty o m

cze

stwie ksi

dza. Centraln

postaci

jej filmu Zabi

ksi

dza była nie ofiara - ksi

dz Popiełuszko, lecz jego zabójca, kat, kapitan Piotrowski (por.

recenzja M.Pawlickiego Zabi

znaczy przegra

, "Tygodnik Kulturalny" z 26 lutego 1992).

Staraj

c si

o komercyjno

ść

Holland tworzyła odpowiedni

aur

erotyczn

wokół postaci ksi

dza

tek zakochanej w Popiełuszce Ewy) (por. szerzej recenzj

Stefana Muchy: Zabi

ksi

dza

Agnieszki Holland, "Ład", 12 listopada 1989). Nawet komentatorka z miesi

cznika "europejczyków" -

"Respublica" (nr 2 z 1989) Małgorzata Dziewulska uskar

ała si

na ra

żą

ce nasze uczucie

prawdziwo

ci w

tku masowego kina zachodniego w filmie Holland, stwierdzaj

c m.in.: (...)

zaakceptowałam ten film, cho

i mnie na pocz

tku przeszły ciarki na widok hollywoodzkiej wersji nocy

trzynastego grudnia (...). Ksi

dz wygl

da jak reklama rakiet tenisowych - w najlepszym wypadku - a

pasty do z

bów w najgorszym (...). Agnieszka Holland nie tylko przedstawiła nieprawdziwie Polsk

stanu wojennego, lecz w ogóle, jak to si

mówi, odwróciła kota ogonem. Zaprzeczyła naszemu poj

ciu

o tym, kim był ojciec Popiełuszko i kim jest Grzegorz Piotrowski (...). Maciej Pawlicki za

konkludował,

komentuj

c skutki współpracy Holland z komercyjnymi producentami zachodnimi: (...) Wyra

nie wida

e Holland wielokrotnie i

ść

musiała na kompromisy, które niekiedy niebezpiecznie zbli

granicy dobrego smaku.

Ta skłonno

ść

do ci

głych wielkich kompromisów z komercj

cechuje ci

gle filmy Holland, cho

by jej

najbardziej okrzyczany film Europa, Europa, tworzony wyra

nie według ró

nych uproszczonych

stereotypów. Obok ciekawej postaci głównego bohatera Szymona Perela, młodego

yda ratuj

cego

dzi

ki udawaniu Niemca i działaj

cego w Hitlerjugend, obserwujemy obraz młodego Polaka-

"antysemity", który płaci w ko

mierci

za sw

antysemick

zajadło

ść

i obraz dobrego Niemca. W

"Przegl

dzie Tygodniowym" z 29 marca 1992 r. komentowano film Europa, Europa jako kolejny dowód

na to,

e Agnieszka Holland (...) idzie na bardzo powa

ne kompromisy z koniunkturalnie reaguj

cym

tzw. widzem masowym (...).

Andrzej Jonas

, dziennikarz "nawrócony" na "Solidarno

ść

", były pracownik tygodnika "Tu i

Teraz" (w latach 1982-1984), kierowanego przez osławionego janczara stanu wojennego Kazimierza
Ko

niewskiego. Zało

yciel i redaktor naczelny wpływowego pisma polskiego w j

zyku angielskim "The

Warsaw Voice". Jego postaw

dobrze ilustruj

słowa wypowiedziane w nocnej dyskusji o patriotyzmie

(w styczniu 1995 roku), któr

prowadził w telewizji: Mamy wiele kłopotów z patriotyzmem. W czasie,

gdy powszechnie si

widzi, jak wielkim problemem jest słabni

cie polskiego patriotyzmu, podwa

anie

polskich tradycji narodowych, p. Jonas et consortes maj

wci

ąż

"wiele kłopotów" z polskim

patriotyzmem.

Krzysztof Skubiszewski

, były minister spraw zagranicznych, zało

yciel Rady Polityki

Zagranicznej. Jako szef MSZ-u w rz

dzie T.Mazowieckiego był od pocz

tku całkowicie uzale

niony

od kierownictwa lewicy OKP, które wiedziało o niechlubnych kartach z jego przeszło

ci. Chodziło nie

tylko o dziwnie mało wspominane członkostwo Skubiszewskiego w Radzie Konsultacyjnej przy
Jaruzelskim, ale o długotrwał

karier

w roli TW pod pseudonimem "Kosk". Tylko absolutne

poparcie udecji uratowało Skubiszewskiego przed skutkami publicznego ujawnienia faktów jego tajnej
współpracy z re

imem - najpierw przez doradc

premiera Olszewskiego Krzysztofa Wyszkowskiego, a

pó

niej w zwi

zku z ogłoszeniem tzw. Listy Macierewicza. Przeszło

ść

Skubiszewskiego nie pozostała

bez wpływu na jego fatalne z punktu widzenia polskich narodowych interesów zachowanie w
decyduj

cym momencie finalizowania traktatu z Rosj

w maju 1992 - katastrofalnym ust

pstwom

Skubiszewskiego wobec Rosjan zapobiegła w ostatniej chwili bezpo

rednia interwencja

Olszewskiego. Podatno

ść

Skubiszewskiego na poda

e w zwi

zku z jego przeszło

wpłyn

ła

przypuszczalnie równie

na jego skrajny serwilizm wobec Amerykanów.

Znany z niebywałego nad

cia Skubiszewski był swoistym Profesorem Pimko polskiej dyplomacji.

Najwi

kszy samochwał w

ród ministrów III RP, starał si

jako sukces przedstawi

najbardziej

oczywiste nawet fiaska swej polityki, vide np. przedstawienie jako sukcesu fatalnego blama

u w

zwi

zku z oficjaln

wizyt

szefa polskiego MSZ-u w Białorusi, katastrofalnie nieprzygotowan

(Białorusini wyst

pili podczas tej wizyty(!!!) z roszczeniami terytorialnymi do Polski!).

Fetowany przez udeck

pras

jako pewny kandydat na fotel sekretarza generalnego ONZ,

Skubiszewski znalazł si

na 11 miejscu w

ród 14 rozpatrywanych kandydatów, z zaledwie dwoma

głosami oddanymi na jego kandydatur

(por. "

ycie Warszawy" z 30 listopada 1991).

Niezwykle pyszałkowaty, wr

cz despotyczny wobec podwładnych, Skubiszewski dosłownie jadł z

ki Geremkowi. Wiedział,

e przy takich "hakach", jakie ma w swym

yciorysie, musi posłusznie

słucha

wszechwładnego guru udecji. Przy serwilizmie Skubiszewskiego, człowiekiem, który

faktycznie decydował o wszystkich nominacjach nowych ambasadorów, był filar lobby filosemickiego
Bronisław Geremek. I tak to formalnie pod batut

Skubiszewskiego wci

ąż

wzrastała liczba

ambasadorów, nie maj

cych nic wspólnego z obron

polskich interesów narodowych, za to tym

wra

liwiej reaguj

cych na postulaty

ydowskiej diaspory.

Za kadencji Skubiszewskiego równolegle do skrajnych zaniedba

w polityce wschodniej i w

ogóle w stosunkach z s

siadami, za ministerium Skubiszewskiego nadano szczególnie wysok

rang

stosunkom z Izraelem. Na łamach periodyku "Puls" zdumiewano si

: (...) Prezydent

Wał

sa składa wizyt

w Izraelu w pół roku zaledwie od rozpocz

cia swej kadencji i przed wa

nymi

wizytami w krajach s

siednich: Zwi

zku Sowieckim, Czecho-Słowacji i Niemczech. Oznacza to,

e do

wizyty tej przywi

zuje si

w Belwederze szczególne znaczenie: bie

żą

ce stosunki polsko-izraelskie nie

uzasadniaj

jednak takiej oceny (...). Dodajmy,

e fatalnie przygotowana przez resort

Skubiszewskiego wizyta Wał

sy w Izraelu sko

czyła si

zupełnym blama

em. Wał

sa wyst

pił z

przeprosinami pod adresem

ydów, które du

a cz

ęść

prasy

wiatowej zaakceptowała jako

przepraszanie przez Polaków za wymordowanie

ydów w czasie wojny. Przyczyniło si

do tego

ordynarne zachowanie premiera Izraela Szamira, który w odpowiedzi na przeprosiny Wał

sy wygłosił

obra

liwe dla Polaków przemówienie, w którym znalazł si

skandaliczny pasus o polskich obozach

koncentracyjnych. Strona polska ci

ęż

ko zapłaciła za absolutne nieprzygotowanie programu wizyty i

brak uzgodnienia tekstów przemówie

Wał

sy i Szamira (o ile

czniej post

pili np. dyplomaci

Egiptu, którzy przed wzajemnym spotkaniem głów pa

stwa Egiptu i Izraela dokładnie uzgodnili teksty

przemówie

, które mieli obok siebie wygłosi

). W zamian za obel

ywe poszturchiwania Szamira

(wsławionego ju

w 1989 publicznym atakiem na Polaków, którzy jakoby wyssali antysemityzm z

mlekiem matki), Skubiszewski robił, co mógł dla spełniania postulatów Izraela kosztem naszych
narodowych interesów gospodarczych. Tak było na przykład z rezygnacj

pod presj

Stanów

Zjednoczonych i Izraela z wielkiego kontraktu na sprzeda

polskich czołgów do pa

stw

arabskich po zobowi

zaniach, zło

onych przez prezydenta Wał

w Izraelu (por. tekst

S.Grzymskiego o Iranie, "Rzeczpospolita" z 5 sierpnia 1991 r.). Redaktor naczelny paryskiej "Kultury",
tak fetowany w kr

gach "europejczyków", Jerzy Giedroy

, nie ukrywał w tej sprawie swego skrajnego

pot

pienia dla głupoty polskiej decyzji, mówi

c w wywiadzie dla "Polityki" z 19 pa

dziernika 1991: (...)

my cho

by afer

z czołgami. Polska miała sprzeda

w rejon Zatoki Perskiej tysi

c czołgów, co

było operacj

ść

istotn

, bior

c pod uwag

stan naszego przemysłu wojskowego. Attache

ameryka

ski dał do zrozumienia,

e jego rz

d jest przeciwny tej transakcji i Polacy si

podporz

dkowali. Kontrakt przej

ł Havel o

wiadczaj

e interesy czeskie s

dla niego

najwa

niejsze. I okazało si

e Amerykanie doskonale to przełkn

li. Nie było

adnych sankcji w

stosunku do Pragi. Ale władzom polskim wystarczyło zmarszczenie brwi drugorz

dnego urz

dnika

departamentu stanu. Jednostronna postawa proizraelska i skrajne lekcewa

enie stosunków Polski z

krajami arabskimi zaprowadziły resort Skubiszewskiego do nieszcz

snego dla polskich interesów

gospodarczych na Bliskim Wschodzie pomysłu reprezentowania przez Polsk

interesów

ameryka

skich w Iraku w czasie Wojny Pustynnej.

"Zaszczyt" reprezentowania interesów ameryka

skich w Iraku oznaczał faktyczne zerwanie realnych

polsko-irackich kontaktów gospodarczych, które zapewniały prac

tysi

com polskich techników i

robotników oraz wielkie pieni

dze dla polskiego eksportu. Dodajmy,

e fatalne bł

dy antyarabskiej

polityki resortu Skubiszewskiego wzmocnione zostały dodatkowo przez działania ówczesnego ministra
spraw wewn

trznych Krzysztofa Kozłowskiego (przez lata redaktora naczelnego "Tygodnika

Powszechnego"). Na jego polecenie polski wywiad z Iraku pomógł tam w ratowaniu Amerykanów
powi

zanych z CIA, i co najgorsze - Kozłowski pó

niej tym si

publicznie pochwalił. (Wbrew wszelkim

zasadom pracy wywiadu i kontrwywiadu, umacniaj

c nieufno

ść

i niech

ęć

do Polski w krajach

arabskich). Dodajmy,

e Polska - bez

adnych rekompensat - cho

by poprzez bardziej przyjazn

polityk

Izraela - pomogła w tranzycie kilkudziesi

ciu tysi

ydów z Rosji przez teren Polski, co te

wpłyn

ło na pogorszenie stosunków z pa

stwami arabskimi. Zawsze skrajnie spolegliwy wobec

Izraela i

ydowskiej diaspory minister Skubiszewski okazał si

za to niebywale twardy w reakcji na

propozycje arabskie. Stanowczo odrzucił pro

kierowanej przez Arafata Organizacji Wyzwolenia

Palestyny o po

redniczenie Polski we wzajemnych pertraktacjach mi

dzy Palesty

czykami i

ydami.

Okazało si

pó

niej,

e i tak doszło do nich - z pomy

lnym skutkiem - bez skorzystania przez polskie

MSZ z szansy poprawienia swego image'u w krajach arabskich.

Paweł Smole

ski

, dziennikarz "Gazety Wyborczej", jeden z najskrajniejszych tropicieli

"polskiego antysemityzmu" i "nacjonalizmu" na łamach "GW". Mi

dzy innymi autor skrajnej

paszkwilanckiej napa

ci na generała Stanisława Skalskiego ("Magazyn GW" z 29 pa

dziernika 1993),

napa

ci na pozna

ski - ZChN pt. Nam fanatyk nie przeszkadza, na łódzki ZChN i Łódzkie

Porozumienie Obywatelskie ("GW" z 25 sierpnia 1990), na Zygmunta Wrzodaka ("GW" z 25 maja
1993). "Popisał si

" równie

tekstem z jakiej

anonimowej wioski, w której Polacy rzekomo mordowali

niegdy

ydów ("GW" z 14-15 sierpnia 1990) i atakiem na prawdziwych Polaków - chrze

cija

skich

"nacjonałów" w Przemy

lu ("GW" z 20 kwietnia 1991) oraz atakiem "narodowców" (Przymierze ludu z

narodem, "GW" z 28 kwietnia 1990). W wydanej w 1989 roku w Pary

u ksi

ąż

ce Pokolenie kryzysu,

Smole

ski po

cił osobny rozdział Twierdza nienawi

ci (s. 91, 102) atakowi na warszawsk

parafi

przy ul. Zagórnej za dopuszczenie do sprzeda

y literatury o anty

ydowskiej wymowie. W 1991 roku

Smole

ski wydał po francusku w Pary

u ksi

ąż

o "Gazecie Wyborczej" jako rzekomym zwierciadle

demokracji, ze wst

pem Michnika. Był to jakby ksi

ąż

kowy odpowiednik tendencyjnego filmu B.Sulika

In Solidarity (vide np. szczególnie zakłamane rozdziały o konflikcie polsko-

ydowskim wokół

cimskiego Karmelu czy o "wojnie na górze").

Niech

ęć

do ró

nych polskich

rodowisk narodowych i obsesyjne tropienie "polskiego antysemityzmu"

u Smole

skiego w parze ze skrajn

niech

do wszelkich idei gł

bszej dekomunizacji (por. np.

tekst Smole

skiego Łowcy głów, "GW" z 24 kwietnia 1991 czy atak na były zespół lustracyjny

Macierewicza pt. Czas patriotów, "GW" z 13-14 czerwca 1992). Gło

ny stał si

pełen przekłama

tekst

Smole

skiego Dzieci rewolucji ("GW" z 15-16 lipca 1995), ogromny publicystyczny pomnik dla

"czerwonego harcerstwa" walterowców Kuronia. Oto charakterystyczna próbka tekstu Smole

skiego:

(...) Mówiono o nich: czerwone, komunistyczne,

ydowskie pionierstwo. Lecz to ich nie mogła strawi

władza, a nie harcerzy w szarych mundurach. To ich zlikwidowano; byli zbyt gro

ni dla systemu (...).

Kłamstwo Smole

skiego polega na przemilczeniu faktu niezwykle wielkiej roli, jak

odegrali wła

nie

czerwoni walterowcy w rozbiciu tradycyjnego harcerstwa, kierowanego przez słynnego twórc

Kamieni

na szaniec Aleksandra Kami

skiego. Przyznawał to nawet w swych wyznaniach autobiograficznych

Jacek Kuro

, despotyczny guru walterowców (Kuro

był naszym guru, lepił z nas nowych, lepszych

ludzi - wyznawał Smole

skiemu dawny czerwony walterowiec, a pó

niej wiceminister spraw

zagranicznych III RP za Bartoszewskiego Robert Mroziewicz).

Jerzy Sosnowski

, publicysta "Gazety Wyborczej", tropiciel "polskiego antysemityzmu" i

"nacjonalizmu". Pisz

c o polskim my

leniu o ojczy

nie w "GW" z 5 sierpnia 1991, Sosnowski

stwierdził,

e: (...) Nad Polsko

otwart

na ró

norodno

ść

, wzi

ło gór

Polactwo: patriotyzm

znerwicowany, ksenofobiczny, autorytarny (...). Charakterystyczn

cech

Polactwa stanowi

przekonanie,

e w Polsce nie ma antysemityzmu, s

natomiast

ydzi (...). Prawdziwy Polak dostrzega

bole

nie ich obecno

ść

na eksponowanych stanowiskach (...). Ideałem dla Sosnowskiego byłoby jak

najpełniejsze zerwanie z narodowymi tradycjami w Polsce, uwolnienie si

od obci

ąż

enia

bogoojczy

nianym fatum, garbem historii.

Edmund Szot

, publicysta "Rzeczypospolitej", autor stałego cotygodniowego przegl

du prasy

"Na zdrowy rozum". Znany ze skrajnego filosemityzmu i ataków na polski patriotyzm, tradycje
narodowe i Ko

ciół katolicki. Atakom na "polski antysemityzm" towarzyszy w jego tekstach uporczywe

powtarzanie banialuk,

e Mickiewicz był

ydem z pochodzenia, i tym podobne "odkrycia" (por. np.

"Rzeczpospolita" z 2 kwietnia 1994 i 6 lipca 1994). Szot ci

gle tropi "dowody" mniemanego polskiego

"antysemityzmu". Nie przepu

ci na ten temat

adnej informacji w najodleglejszym organie prasy

terenowej. 30 kwietnia 1993 z ogromnym szumem powoływał si

na przykład na informacje "Gazety

Nowej" o anty

ydowskich napisach w zielonogórskim osiedlu "Słoneczne".

Szczególnym hobby Szota stało si

wyszydzanie ró

nych cech narodowych Polaków. Czytaj

c jego

teksty, wci

ąż

dokładaj

ce Polakom - przedstawianym jako mało okrzesany i zdolny naród, wyra

nie

wyczuwa si

sugesti

e Polacy egzystuj

głównie dzi

ki ratuj

cemu nas, nieszcz

snych,

zbawczemu zastrzykowi z krwi obcej. Vide np. rozwa

ania Szota w "Rzeczypospolitej" z 6 lipca 1994

r. o tym,

e nie ma

adnych dowodów,

e Kopernik mówił po polsku i tym ch

tniej przypomnijmy,

najwi

kszy poeta polski był synem

ydówki, najwi

kszego polskiego muzyka spłodził Francuz,

najwybitniejszy polski rze

biarz pochodził z Norymbergi, a najdzielniejszy polski król (Batory) znał

tylko par

słów w naszym j

zyku. Szot "wsławił si

" haniebnym porównaniem

ałoby w Polsce po

sce po Maciejowicach do

ałoby w Korei Północnej po

mierci KimIrSena ("Rzeczpospolita" z 8-9

dziernika 1994).

W Szotowym przegl

dzie prasy wci

ąż

natykamy si

na skrajnie agresywne tony antychrze

cija

skie, a

przede wszystkim antykatolickie. Raz jest to wyeksponowanie brecht z jakiego

terenowego dziennika

o tym,

e Jezus jakoby nie umarł na krzy

u, lecz

ył długo z Mari

Magdalen

. Innym razem

katolicyzm jest przedstawiany jako symbol biedy, w przeciwie

stwie do bogactwa protestantów (Szot

wyra

nie jakby nic nie wiedział o bogatej katolickiej Bawarii czy Belgii!). W jednym z numerów

"Rzeczypospolitej" (z 26 sierpnia 1995) Szot przykładnie "doło

ył" biskupowi S.Głodziowi,

przedstawiaj

c go jako symbol Wszechpolactwa za krytyk

takich "polskoj

zycznych" czasopism jak

"Wprost". Jako wzór szczególnie godnej postawy Szot wybrał uczennic

liceum Anet

Grudzie

która napisała w "Kurierze Lubelskim": Moim zdaniem, co najmniej nietaktem jest kreowanie w
młodych ludziach postawy antyrosyjskiej i antyniemieckiej, a brak mi słów na okre

lenie tego,

prawie ka

dy przedstawiciel innego pa

stwa, odwiedzaj

cy nasz sk

din

d pi

kny kraj, jest

zapraszany na zwiedzenie obozu koncentracyjnego w O

cimiu. Szot przyklaskuje pannie Grudzie

i woła: Znamienny jest ten głos młodej Polki, gdy

dowodzi on,

e polska młodzie

ść

ma ju

pot

pie

czych swarów oraz rozpami

tywania si

w martyrologii. Zaduszki s

raz w roku i chwatit. W

tym szale

stwie jest metoda. Szotowi i jego kolegom zale

y bowiem,

eby cały monopol na

martyrologi

mieli

ydzi i oni byli postrzegani jako jedyne ofiary drugiej wojny. A ci starannie ju

zabiegaj

eby zwiedzaj

cy Polsk

przedstawiciele obcych pa

stw zwiedzali głównie tereny getta

warszawskiego lub

ydowsk

ekspozycj

w O

cimiu (vide naciski na odpowiedni program wizyty

królowej Anglii El

biety II w Polsce). Poprzednicy Szota wcze

niej zadbali,

eby przez

dziesi

ciolecia w Warszawie był tylko pomnik Bohaterów Getta, a nie było pomnika Bohaterów

Warszawy.

Wojciech Tochman,

publicysta "Gazety Wyborczej", który "wsławił si

" skrajnymi

napa

ciami na Zwi

zek Polaków na Litwie. Por. teksty Tochmana o wymownych tytułach: Raz na

narodowo ("GW" z 20 marca 1995), Polsko

ść

- co to znaczy? ("GW" 29 marca 1995). W tym ostatnim

tek

cie Tochman wyra

ał zadowolenie,

e "na szcz

ęś

cie" Polacy nie wygrali w wyborach w Wilnie, i

atakował obci

ąż

one fobiami narodowe polskie getto na Wile

szczy

nie. Tochman jest zawzi

tym

"tropicielem" dyskryminacji wobec Murzynów,

ydów, homoseksualistów i chorych na AIDS (por. tekst

Tochmana: Z nimi nie ta

, "GW" z 4 listopada 1994 r.).

"NASZA POLSKA" NR 36/1996

Seweryn Blumsztajn

(przez przyjaciół Blumem nazywany), dziennikarz. W młodo

ci jeden

z komunistycznych walterowców z “czerwonego harcerstwa”, przedstawił ich panegiryczny obraz w
ksi

ąż

ce Je rentre au pays (Paris 1985). Pó

niej jeden z przedmarcowych “komandosów” z grupy

Michnika. Autor polako

erczych stwierdze

: Przez setki lat

yd nie był traktowany w Polsce jak bli

ni i

przez ogromn

ęść

społecze

stwa nie był te

tak traktowany w czasie okupacji (“Gazeta Wyborcza”

z 8 marca 1991 r.). Przypomnijmy wi

c znów kilka uparcie przemilczanych faktów. Słynny my

liciel

ydowski, rabin krakowski Moj

esz Isserles pisał w XVI wieku,

e je

liby Bóg nie dał

ydom Polski

jako schronienia, los Izraela byłby rzeczywi

cie nie do zniesienia (według ksi

ąż

ki znanego

ydowskiego historyka B.Weinryba: The Jews of Poland. A Social Economic History of the Jewish

Community in Poland from 1100 to 1800, Philadelphia, The Jewish Publication Society of America,
1972 r., s. 166). W monumentalnym dziele innego

ydowskiego historyka Barneta Litvinoffa: The

Burning Bush: Antisemitism and World History, London 1988, s. 92, czytamy

e: Polska

prawdopodobnie ocaliła

ydostwo przed wyt

pieniem, ocaliła od zupełnego zaniku. Nawet tak lubi

perorowa

o polskim antysemityzmie Stefan Bratkowski przyznawał w “GW” z 18-19 sierpnia 1990 r.:

Do XVIII wieku zwano Polsk

w Europie “paradis Judaeorum” (tak nas okre

lała jeszcze Wielka

Encyklopedia Francuska). Paradis Judaeorum - raj dla

ydów, tak pisano o kraju, który Blumsztajn

oskar

a o niech

ęć

ydów.

Faktem jest,

e ogromna cz

ęść

ydów nie zintegrowała si

ze społecze

stwem polskim, w

ród

którego

yła. Tylko kto za to odpowiadał? Na pewno nie maksymalnie otwarte wobec innych

społecze

stwo polskie, w którym z łatwo

integrowali si

Niemcy, Tatarzy, Ormianie. Istnieje na to

ogromnie wiele przykładów. Przeszkod

w integracji byli przede wszystkim konserwatywni

ydowscy

rabini, którzy jak ognia bali si

zintegrowania

ydów z Polakami, ich polszczenia, uwa

poznanie j

zyka polskiego przez ich wiernych spowoduje natychmiast ich przechrzczenie i odej

cie od

wyznania

ydowskiego ku katolicyzmowi. Istnieje a

nadto wiele

wiadectw autorów

ydowskich od

Leona Hollenderskiego po Feldmana, Korenfelda, Langego, Segala, Hirszfelda, nawet Singera,
pokazuj

cych jak bardzo silna była niech

ęć

do integrowania si

z bli

nimi polskimi wła

nie w

ród

ydów. Nawet XX-wieczny przywódca syjonistów w Polsce W.

aboty

ski pisał w ksi

ąż

ce Pa

stwo

ydowskie (Warszawa 1937, s. 29): Getta tworzyli

my sami, dobrowolnie.

Trudno oceni

czy to, co wypisywał Blumsztajn wynikało z totalnej niewiedzy, czy ze złej woli (ta

ostatnia na pewno miała miejsce w przypadku publikuj

cych jego banialuki redaktorów “GW”).

Blumsztajnowi radz

przysi

ąść

fałdów i zabra

do studiów nad wyja

nieniem

ródeł skrajnego

odizolowywania si

od innych przez bardzo wielk

ęść

ydów. Na pocz

tek radz

mu, by zabrał si

do przestudiowania m

drej ksi

ąż

ki izraelskiego profesora Israela Shaka Jewish History, Jewish

Religion (London, Boulder Colorado, 1994). Zwłaszcza tego, co znakomity naukowiec izraelski pisze o
współczesnej ksenofobii w Izraelu i o sile oddziałuj

cych tam dzi

jeszcze pełnych nienawi

ci do

chrze

cijan zapisów z Talmudu, zalecaj

cych, aby nie-

ydów w

adnym razie nie traktowa

jako

bli

nich.

Andrzej Drawicz

, rusycysta, dziennikarz, były szef Radiokomitetu. W 1988 roku

opublikował ogromniasty artykuł atakuj

cy pomarcow

kampani

propagandow

1968 roku,

zarzucaj

c jej propagowanie kryteriów rasistowskich etc. (por. “Tygodnik Powszechny”, nr 14-15 z

1988 r.). Artykuł Drawicza nale

ał do najbardziej tendencyjnych i zakłamanych artykułów o marcu

1968 roku. Całkowicie przemilczał np. fakt wzajemnego zderzenia si

wówczas dwóch PZPR-owskich

frakcji partyjnych czy jakiekolwiek wcze

niejsze bł

dy i

stwa

ydowskiej frakcji PZPR-u,

odpowiedzialno

ść

wielkiej cz

ęś

ydów-komunistów za stalinizm. Co wi

cej, Drawicz starał si

zaakceptowa

“wyj

tkowo

ść

” marca 1968 r. i wyst

puj

cych wówczas partyjnych “egzekutorów”

twierdz

e oni nie mieli

adnych okoliczno

ci łagodz

cych w postaci niewiedzy czy niepełnego

zrozumienia tego, co czynili. Inaczej było natomiast w przypadku stalinistów. Według Drawicza: Ich
poprzednicy w krzywdzeniu (czyli stalini

ci - J.R.N.) mog

przywoływa

na swe usprawiedliwienie

ideowe za

lepienie, wiar

w wy

sze racje. Drawicz nie zaj

ł si

tylko ani słowem nad ró

nic

krzywdzeniu w czasach stalinizmu (gdy ludzie Bermana i Fejgina z zimn

krwi

zamordowali tysi

Polaków) a tym, co dotkn

ło wielu

ydów i Polaków

ydowskiego pochodzenia po marcu 1968 roku.

Pomija równie

zasadnicze ró

nice mi

dzy grupami osób, które opu

ciły Polsk

po marcu. Z jednej

strony nagonka moczarowska dotkn

ła liczne osoby, najcz

ęś

ciej prostych ludzi, w pełni

zintegrowanych z polsko

i nagle padaj

cych ofiar

starcia gangów wewn

trzpartyjnych. Takich jak

Klara Mirska, Polka

ydowskiego pochodzenia, która jeszcze w 12 lat po wyemigrowaniu z Polski w

1968 roku, pisała o Polakach z tkliwo

, bez negatywnych uogólnie

, stwierdzaj

c w kontek

cie losu

ydów w drugiej wojnie

wiatowej,

e nie wie, czy w jakimkolwiek innym narodzie znalazłoby si

tylu

romantyków, tylu ludzi bez skazy, tylu aniołów, którzy by z takim po

ceniem, z takim

lekcewa

eniem własnego

ycia tak ratowali obcych (K.Mirska: W cieniu wielkiego strachu, Pary

1980, s. 457). I wła

nie takie

wiadectwa

ydowskie o Polakach s

konsekwentnie przemilczane przez

ludzi z filosemickiego lobby. I była inna, bardzo znacz

ca grupa, zło

ona z dawnych stalinowskich

krzywdzicieli, oficerów bezpieki, informacji wojskowej, zaciekłych antypolskich politruków. Dla nich
wszystkich pomarcowa czystka stała si

głównie okazj

do wyjazdu na doskonałe synekury na

Zachodzie (por. cytowan

w “Naszej Polsce” z 6 czerwca 1996 r. opini

Leopolda Tyrmanda).

Usprawiedliwianie stalinowskich “poprzedników w krzywdzeniu” przez Drawicza nie budzi
szczególnego zdziwienia, gdy zwa

ymy,

e sam Drawicz nale

ał w swoim czasie do fanatycznych

stalinowców. Rado

nie opiewał

mier

mieszczucha oraz konanie kapitalizmu (w wierszu na łamach

czasopisma “Wie

” w 1952 roku) i wypisywał prawdziwe peany na cze

ść

czołowej prosowieckiej

targowiczanki Wandy Wasilewskiej (por. “Pokolenie” z 12 pa

dziernika 1952 r.). Komentuj

c obraz

przedstawionych w powie

ciach Wasilewskiej losów małej poleskiej wsi Olszyny, Drawicz pisał: (...)

Polityka rz

du sanacyjnego stworzyła mi

dzy nimi a napływow

ludno

polsk

mur nienawi

ci.

Panowały wyzysk i ciemnota. Tote

wkroczenie Armii Czerwonej we wrze

niu 1939 roku przyj

olszyniacy z ogromnym entuzjazmem. Wyzwoleni od policyjnych pałek i ucisku, ocaleni przed
hitlerowskimi bandytami - rozpoczynaj

nowe, lepsze

ycie (...). Ksi

ąż

ka (...) demaskuje przy tym z

zawzi

i pasj

urz

dników i oficerów Andersa, obna

a mechanizmy zdrady, kieruj

cej oddziały

polskie w piaski Iranu zamiast na front stalingradzki i rozp

tuj

cej powstanie w Warszawie dla swych

brudnych, politycznych celów. I wszystko to pisał syn wy

szego urz

dnika przedwojennego MSW,

rozstrzelanego przez Rosjan w 1941 roku w Łucku na Wołyniu. Uprawianie serwilistycznej antypolskiej
publicystyki ł

czył ze

mudn

prac

komunistycznego agitatora, który obje

ał ró

ne regiony

Mazowsza, by zaagitowa

chłopów do tworzenia spółdzielni produkcyjnych.

W latach 60. Drawicz był propagatorem “rozumnego konformizmu” na łamach “Radaru”. Ten “rozumny
konformizm” interpretował, jak si

zdaje, w sposób nieograniczony (vide informacja o Drawiczu jako

TW, ps. Kowalski, “Zbigniew”; “Nasza Polska” 7 grudnia 1995 r.).

Po tym, jak został szefem Radiokomitetu za rz

dów T.Mazowieckiego, Drawicz robił wszystko, co

tylko było mo

liwe dla uratowania przed usuni

ciem z Telewizji osób najbardziej nawet

skompromitowanych w stanie wojennym. Pod jego egid

dalej doskonale prosperowali Tumanowicz,

Małczy

ski etc. Co najlepsze, niech

ęć

do gł

bszych zmian osobowych Drawicz tłumaczył swym

respektem wobec etyki chrze

cija

skiej, nakazuj

cej unikania zemsty (por. “GW” z 30 stycznia 1990).

Andrzej Wajda oburzał si

wspominaj

c w “Polityce” z 9 marca 1996 r., jak napotkał na totalny opór

Drawicza wobec

żą

dania usuni

cia dawnych skompromitowanych twarzy z dzienników i programów

politycznych telewizji. Według Wajdy, Drawicz wszedł do Telewizji po to, by nic nie zmienia

i tylko tak

widział swoj

rol

, uzgodnion

pewnie z Tadeuszem Mazowieckim. Jako szef Radia i Telewizji

Drawicz maksymalnie popierał lobby filosemickie i kontynuował tak silny ju

za prezesury Urbana

zalew telewizji przez ró

ne programy i filmy o tematyce

ydowskiej, nieproporcjonalny do ich warto

merytorycznej i artystycznej. To za urz

dowania Drawicza jako prezesa wprowadzono równie

stał

audycj

“Foksal 90”, popularyzuj

c w skali całej Polski i maksymalnie nagła

niaj

c marginalne pod

wzgl

dem znaczenia

rodowisko we spotkania warszawskiej “elitki” przy ul. Foksal, utrzymane na

niewielkim poziomie intelektualnym. Za prezesury Drawicza urz

dzono telewizyjn

superpromocj

ydowskiego pisarza-hochsztaplera Jerzego Kosi

skiego.

Na tle całej przeszło

ci Drawicza nie dziwi to,

e ostatecznie zdj

ł przyłbic

w 1965 roku i otwarcie

poparł Aleksandra Kwa

niewskiego w kampanii prezydenckiej (lizus Drawicz nazwał go

Aleksandrem Znacz

cym). Wspaniał

symbioz

z komunistami Drawicz ukoronował zamieszczon

“GW” z 9-10 marca 1996 r. pochwał

Urbanowego “Nie” jako pisma zdrowego ze wzgl

du na swe

funkcje wentylacyjne, przydaj

cego si

do higieny,

eby nie wszystko było nasycone kadzidłem.

Najwi

ksze szkody przynosi jednak działalno

ść

Drawicza jako skrajnego rusofila, z ogromn

werw

atakuj

cego na ró

nych łamach “obra

cych Rosjan” oszołomów. Rusofilstwo Drawicza nie ma

dosłownie

adnych granic. Do tego stopnia,

e kiedy rozeszły si

pogłoski, i

Drawicz ma zosta

ambasadorem Polski w Moskwie, zło

liwi mówili,

e nie warto go wysyła

, gdy

jest sto razy lepszym

ambasadorem Rosji w Warszawie (por. tekst K.Czaba

skiego w “Rzeczypospolitej” z 16-17 grudnia

1995 r.).

Zofia Kuratowska

, lekarz, polityk - wicemarszałek Senatu, radykalna działaczka lewicy

Unii Wolno

ci. Jak si

zdaje wiele nauczyła si

od swego m

ęż

a - Grzegorza Jaszu

skiego, niegdy

jednego z najbardziej kłamliwych dziennikarzy-politruków

ydowskiego pochodzenia. (Np. w ksi

ąż

Ameryka

ska odmiana faszyzmu, Jaszu

ski sugerował,

e najaktywniejsi w upowszechnianiu

faszyzmu w Stanach Zjednoczonych s

bankierzy z Wall Street. Bankierzy-faszy

ci!!!). Kuratowska

okazała si

równie gorliw

w tropieniu faszystów. Porównała uczestników antybelwederskiej

manifestacji w lutym 1992 r. z Ku-Klux-Klanem i doj

ciem Hitlera do władzy (!) ze wzgl

du na palenie

kukieł, głoszenie antysemickich haseł (por. “Sztandar Młodych” z 26 lutego 1993 r.). W pa

dzierniku

1991 r. Kuratowska zaatakowała biskupa Józefa Michalika za stwierdzenie: (...) Nieraz powtarzam i
b

powtarzał, katolik ma obowi

zek głosowa

na chrze

cijanina, muzułmanin na muzułmanina,

yda, mason na masona, ka

dy komunista na komunistów (...) (por. “GW” z 2 pa

dziernika 1991

r.). W wywiadzie dla “Polityki” z 14 grudnia 1991 r. ostrzegała przed rzekomymi “nacjonalizmami” w
programach niektórych partii, współtworz

cych “pi

” partii centrowych i prawicowych. Wielu

zaszokowało zachowanie Kuratowskiej podczas telewizyjnej dyskusji w magazynie “Luz” o
patriotyzmie 21 lutego 1994 r. Jaki

nastolatek perorował w nim,

e nie uwa

a si

za patriot

i mógłby

d wyjecha

, bo to, co teraz si

dzieje w Polsce to nacjonalizm, bo teraz wszyscy (podkr. J.R.N.)

wołaj

eby bi

ydów,

eby bi

Murzynów, a w Polsce nie ma faktycznie patriotyzmu. Zamiast

sprostowa

tego typu skrajnie przesadne uogólnienia, Kuratowska skomentowała to słowami: Nie ma

nic gorszego, i to nie jest patriotyzm ten Polak katolik i ten Polak nacjonalista. I tak to dzi

Kuratowskiej nagle wszedł do dyskusji dziwny znak równo

ci katolik-nacjonalista (por. J.Pobóg:

Zapiski do

wiadczonego telewidza, “Ład” z 6 marca 1994 r.).

W latach 80. Kuratowska korzystała ze schronienia pod opieku

czymi skrzydłami Ko

cioła, działała w

Prymasowskim Komitecie Pomocy Pozbawionym Wolno

ci i Ich Rodzinom i w Duszpasterstwie

Słu

by Zdrowia przy ko

ciele

w. Krzy

a w Warszawie. Wówczas prezentowała si

jako natchniona

obro

czyni warto

ci. Po 1989 roku agresywnie antyklerykalna. Powieszenie krzy

a w Senacie przez

jednego z senatorów porównała z czasami wojen krzy

owych i uznała za prób

uczynienia

kolejnego kroku w kierunku pa

stwa wyznaniowego (por. O jeden krzy

bli

ej, “Rzeczpospolita” z

12 grudnia 1992 r.). Ostro krytykowała wprowadzenie nauczania religii do szkół i stała si

bardzo

aktywn

uczestniczk

ruchu na rzecz legalizacji aborcji.

Kuratowska niejednokrotnie wyst

powała za zapewnieniem maksimum praw dla mniejszo

seksualnych, nie wyja

niaj

c konkretnie, jak ma wygl

w praktyce egzekwowanie praw tych

mniejszo

ci. Czy na przykład przy doborze delegacji na wyjazdy zagraniczne trzeba zabezpieczy

odpowiednio równy udział tak

e pedofilów, nekrofilów, zoofilów i sadystów, bez dyskryminowania

adnej grupy kochaj

cych inaczej? Kuratowska bojowniczka o prawa do legalizacji mał

stw

homoseksualistów, opowiadała si

dzy innymi za prawem par seksualnych do adopcji dzieci, które

powinny ustabilizowa

ich

ycie uczuciowe i odwie

ść

ich od niewierno

ci. Nie zastanawiała si

tylko,

jak wpływ takich “rodziców” odbije si

na psychice adoptowanych dzieci (por. komentarz paryskiego

“Głosu Katolickiego” z 27 marca 1994 r.).

Kuratowska ma typow

dla “Homo Sovieticus” skłonno

ść

do tropienia wrogów za wszelk

cen

. W

1990 roku np. uznała konflikt wokół chorych na AIDS w Głoskowie za wynik działa

wrogów rz

premiera Mazowieckiego (por. komentarz Stanisława Szareckiego: Wrogowie ludu, “Młoda Polska” z 7
lipca 1990 r.). Kuratowska wsławiła si

wówczas stwierdzeniem,

e sprawa AIDS w Polsce to trudny

egzamin z demokracji dla naszego społecze

stwa. Jak komentowano - zdaniem Kuratowskiej to

społecze

stwo powinno zdawa

przed rz

dem egzamin ze swego demokratyzmu, a nie odwrotnie. W

1996 r. pod patronatem arcyliberalnej p. Kuratowskiej zorganizowano seminarium “Kara

czy nie

kara

” (za narkomani

). Spotkanie “u

wietnił” zaproszony przez p. Kuratowsk

specjalny ameryka

ski

ekspert Ethan A.Nadelmann, gor

cy przeciwnik karania za posiadanie narkotyków, bo jest to nie do

przyj

cia z punktu widzenia praw człowieka. Zdumiewa taka obrona narkomanów w czasie, gdy w

przeciwie

stwie do Polski w USA i w wi

kszo

ci krajów Europy Zachodniej istniej

bardzo surowe

kary za posiadanie narkotyków, a wprowadzenia takich kar wymaga od nas prawo mi

dzynarodowe -

konwencja wiede

ska (por. “Niedziela” nr 31 z 1996 r.).

Kuratowska, niegdy

jedna z zało

ycielek skrajnie lewicowego ROAD, po 1993 roku atakowała

prawic

jako “politycznych bankrutów", równocze

nie gor

co popieraj

c wchodzenie UW w sojusze z

radnymi postkomunistycznymi (mi

dzy innymi w SdRP-owskiej “Trybunie” z 28 listopada 1995 r.). Ju

wcze

niej (w wypowiedzi

radiowej dla pr. III z 7 maja 1992 r.) popisała si

wypowiedz

e: Prawa

komunistyczne były bardzo dobre, tylko ich nie przestrzegano. Celnie skomentował j

Tomasz

Kału

ny w “Najwy

szym Czasie” z 30 maja 1992: Teraz ju

wszystko jasne, dlaczego tak wielu

dzisiejszych członków UD wyrzucono z PZPR w ró

nych okresach PRL-u, oni po prostu chcieli te

wspaniałe prawa wprowadza

ycie.

Daniel Passent,

dziennikarz, felietonista “Polityki”. Wychowanek bardzo wpływowego w

pocz

tkach stalinizmu w Polsce komunistycznego generała Jakuba Prawina. Wyrafinowany

chwalca stanu wojennego. Porównywano jego pisarstwo do ci

głego boksowania na dwie strony,

raz w lewo, raz w prawo, aby si

nadmiernie nie wychyli

. Felietonom-ciosom lewym prostym w ludzi

betonu towarzyszyły zaraz potem felietony - prawe sierpowe, w ludzi z opozycji: Bratkowskiego,
Maziarskiego, Wierzy

skiego, Holoubka, Hann

Krall, Osma

czyka, czy nawet w

popularyzuj

cego polsk

“Solidarno

ść

” słynnego angielskiego dziennikarza Timothy Garton Asha

(por. felieton Passenta: Pół uczony, pół dziennikarz, “Polityka” z 8 czerwca 1985 r.). Jeszcze w 1989
roku Jerzy Szperkowicz zadziwiał si

zajadło

, z jak

red. Passent wyszydza i pomniejsza wszelkie

akty niezale

ci duchowej, wszelkie odruchy niepogodzenia, wszelkie zwyci

stwa godno

osobistej nad uległo

. Po wznowieniu “Polityki” w stanie wojennym Autor oddawał si

miewaniu

własnych kolegów, którzy wzgardziwszy szans

bezpiecznej egzystencji pod skrzydłami

współsprawcy stanu wojennego Mieczysława F.Rakowskiego, opu

cili redakcj

(por. J.Szperkowicz:

Dlaczego Passent to robi? “GW” 7 grudnia 1989 r.). Ciekawe,

e “reformator” Passent jeszcze w

“Polityce” (nr 13 z 1988 roku) ostrzegał władz

przed zbyt pospiesznym zawieraniem kompromisów z

opozycj

, pisz

c: To, co w polityce liczy si

naprawd

, to władza i walka o ni

(...) proponowane

neokompromisy i pakty nic by nie pomogły w realizacji niepopularnych posuni

ęć

w rodzaju podwy

cen, zamra

ania płac, dociskania pasa itp., itd. (...) powinni to zrozumie

zwłaszcza ci obserwatorzy

krajowi i zagraniczni, którzy stwierdzaj

jednym tonem - władza nie ma

adnego oparcia i dlatego

powinna wprowadzi

demokracj

, czyli zało

sobie stryczek na szyj

(...). W swej zajadło

publicystycznej Passent cz

stokro

skrajnie rozmijał si

z faktami (vide gło

ny protest słynnej włoskiej

dziennikarki Oriany Fallaci przeciw zafałszowaniu jej tekstu przez Passenta; “Polityka” z 18 wrze

nia

1993 r.).

Przez wiele lat zast

pca redaktora naczelnego “Polityki”. Po odej

ciu z niej M.F.Rakowskiego,

faktyczny “mózg” tej redakcji w latach 80. i na pocz

tku lat 90., odpowiedzialny za kontynuowanie

antynarodowej linii w “Polityce”, rozliczne publikacje tropicieli polskiego “nacjonalizmu” i
“antysemityzmu” typu Kału

skiego, Gro

skiego, KTT czy Ko

niewskiego. To Passent, od lat

zaprzyja

niony z autorem antypolskiego Malowanego ptaka -

ydowskim pisarzem-hochsztaplerem

Jerzym Kosi

skim, zrobił najwi

cej dla jego skrajnego rozreklamowania w Polsce (por. osławiony tekst

w “Polityce” z 30 maja 1987:

ycie dzi

kuj

ci za Kosi

skiego. (Trzeba przyzna

e Passent bronił

Kosi

skiego wci

ąż

uparcie i w latach 90., pomimo zdemaskowania jego oszustw (por. np. pełny tupetu

tekst Passenta: Zamach na Kosi

skiego, “Polityka” z 6 maja 1995 r.). Passent nale

ał do

panegirycznych chwalców skrajnego tropiciela “polskiego antysemityzmu" Jana Bło

skiego.

Wysławiał go za jego haniebny atak na Zofi

Kossak-Szczuck

(por. Sprawiedliwy z Krakowa,

“Polityka” z 3 wrze

nia 1994 r.). Z werw

przeciwstawiał si

sugestiom, by deportowa

z Polski

chorego z nienawi

ci do Polaków rabina Weissa, twierdz

e ludzi o odmiennej tradycji

niekoniecznie trzeba zaraz odstawia

na Ok

cie i deportowa

z Polski. Mimo

e chodziło o nie

posiadaj

cego polskiego obywatelstwa ameryka

skiego rabina, awanturnika-recydywist

. Du

wcze

niej, w 1985 roku, ze wzgl

dów politycznych ten sam Passent nie miał

adnych skrupułów w

poparciu zablokowania wjazdu do Polski dla posiadaj

cego obywatelstwo polskie, ale nara

cego

wówczas komunistycznej władzy, Seweryna Blumsztajna (por. tekst Leszka Maleszki z 5

wrze

nia 1994 r. w “GW”, przypominaj

cy, jak Daniel Passent bronił decyzji o deportacji Blumsztajna

w “Polityce” z kwietnia 1985 roku).

Passent skrajnie wychwalał Urbana (tekst Polska walcz

ca, “Polityka” z 20 sierpnia 1994 r.), pisz

e: Urban, b

c całkowicie pokonany i wzgardzony, rzucił wyzwanie trzem najwi

kszym siłom w

Polsce, kiedy były u szczytu pot

gi: Ko

ciołowi, “Solidarno

ci” i Wał

sie. Kr

taczunio Passent

przemilczał prosty fakt,

e wła

nie cała działalno

ść

Urbana po 1989 roku dowodzi nie pot

gi, a wielkiej

słabo

ci i arcypobła

ania “Solidarno

ci” dla wrogów demokracji. W normalnie funkcjonuj

cym

demokratycznym pa

stwie prawa przykładnie rozliczono by Urbana za wszystkie jego podło

ci z lat

jaruzelszczyzny, pocz

wszy od stanu wojennego, a przede wszystkim za podjudzanie nienawi

przeciw bezbronnym ofiarom (w sprawie ksi

dza J.Popiełuszki, matki G.Przemyka etc.). I nie tylko,

nie miałby mo

liwo

ci wydawania tygodnika i niebywałej łatwo

ci uzyskania na

taniego lokalu, ale

otrzymałby co najmniej dziesi

cioletni zakaz druku za zbrodnicz

kolaboracj

(za de Gaulle’a

niektórych kolaborantów dziennikarzy i pisarzy potraktowano jeszcze o wiele ostrzej!).

Tak zasłu

ony dla zr

cznej obrony okopów komunistycznej władzy przez dziesi

ciolecia Passent dzi

nagle twierdzi,

e “Polityka” pismem komunistycznym nie jest i niektórzy zauwa

yli to ju

kilkadziesi

lat temu (“Polityka” z 9 listopada 1991 r.). Pytanie, czy zauwa

yli to wtedy, gdy “Polityka” powstała w

1957 roku jako bastion skrajnego dogmatyzmu partyjnego, specjalizuj

c si

w nagonce na odwil

owe

“Po Prostu”? Czy mo

e zauwa

yli to w czasie, gdy redaktor naczelny “Polityki” M.F.Rakowski, b

równocze

nie wicepremierem PRL-u w stanie wojennym firmował najnikczemniejsze nawet działania

generałów wojuj

cych ze swym narodem? Jednego nie mo

na zaprzeczy

Passentowi, tj. skrajnego

cynizmu i dezynwoltury, z jak

uderzał w ludzi, którzy znale

li si

w innym obozie politycznym, cho

nawet kiedy

czyła go z nimi przyja

źń

(vide ataki Passenta na D.Fikusa i innych byłych członków

redakcji “Polityki”). Sam bezpo

rednio odczułem Passentow

hipokryzj

w całej pełni. W 1981 roku,

kiedy Passentowi zale

ało na utrzymaniu mojej współpracy z jego pismem, nawet polemizuj

c pisał,

e: Ozdob

bie

żą

cego numeru jest artykuł Jerzego Roberta Nowaka (...) znakomitego - sk

din

d, jak

wszystko, co wychodzi spod pióra Nowaka (...) (“Polityka” nr 38 z 19 wrze

nia 1981 r.). W 1993 roku

ten sam Passent, reaguj

c na moje felietony w katolickim “Ładzie” w miejsce dyskusji na argumenty

wymy

lał mi od oszołomów (“Polityka” z 22 maja 1993 r.). Ni

si za

od niego pretorianie “Polityki”

Gro

ski, Henzler etc. zacz

li wypisywa

teksty podwa

ce moje jakiekolwiek umiej

tno

dziennikarskie czy naukowe. Taki typowy dla “Polityki” sposób “merytorycznej” dyskusji z inaczej
my

cymi.

Stanisław Podemski

, publicysta “Polityki” od spraw s

dowych. Ostatnio wyspecjalizował

w skrajnej nagonce na ks. Prałata Henryka Jankowskiego, domagaj

c si

jak najszybszego

przykładnego skazania go za rzekome obra

enie

ydów. Nic nie wiadomo o tym, by Podemski

wykazał równ

gorliwo

ść

żą

daniu ukarania osób winnych rzeczywistego obra

enia Polaków jako

narodu, cho

ęść

z nich ma pod bokiem we własnej redakcji. Dodajmy,

e Podemski jest przy tym

od dawna gor

cym rzecznikiem abolicji dla autorów stanu wojennego (por. np. jego artykuł: Szansa na

przebaczenie, “Polityka” z 22 maja 1993 r.).

Tomasz Wróblewski

, dziennikarz “

ycia Warszawy”. Syn omawianego ju

na tych łamach

Andrzeja Krzysztofa Wróblewskiego z “Polityki” i Agnieszki Wróblewskiej, zaciekłej przeciwniczki
“oszołomów” broni

cych polskiego interesu narodowego (vide jej nagonka w “GW” i “

W” przeciw

biecie Jaworowicz. Zd

ąż

ył si

wsławi

wielu prasowymi manipulacjami, mi

dzy innymi

skrajnym nagła

nianiem “rewelacji” niejakiego Bernsteina o rzekomym spisku papie

a Jana Pawła II z

Reaganem przeciw Zwi

zkowi Sowieckiemu. W swoim czasie (jesieni

1991) Tomasz Wróblewski

rozp

tał fal

oskar

(“faktów prasowych”) przeciw ministrowi Zalewskiemu, zarzucaj

c mu,

jakoby sondował reakcje strony ameryka

skiej na odej

cie Balcerowicza. Stara si

maksymalnie

mieszy

wszelkie protesty strony polskiej przeciw fałszowaniu obrazu stosunków polsko-

ydowskich

(np. w sprawie Listy Schindlera). W tegorocznym “Wprost” mo

na było znale

źć

próbk

stylistyki

T.Wróblewskiego. W czasie rozmowy z prezesem Kongresu Polonii Ameryka

skiej Edwardem

Moskalem powiedział: Nie tylko

ydzi, ale tak

e wielu Amerykanów polskiego pochodzenia uwa

pana za antysemit

i - co wi

cej - s

zdania,

e pa

ska postawa mo

e zaszkodzi

Polsce w

zabiegach o ameryka

skie poparcie dla rozszerzenia NATO.

Stefan Bratkowski,

publicysta. Obserwowanie dzisiejszego Bratkowskiego, naładowanego

fobiami i agresj

, jest spraw

ogromnie przykr

dla wielu z tych, którzy go dawniej znali. Kiedy

bardzo przyja

nili

my si

. On pisał entuzjastycznie o moich “w

gierskich” ksi

ąż

kach w “Polityce” i w

“

yciu i Nowoczesno

ci”. Ja ceniłem go jako kogo

, kto starał si

wci

ąż

godzi

, ł

czy

, integrowa

Całym sercem byłem z nim, gdy toczył boje z ró

nymi “Siwakami” z betonu. Podziwiałem okre

lone

przez niego wizje samoorganizuj

cego si

społecze

stwa i jak najefektywniejszego współczesnego

modelu pracy organicznej, przypominanie tradycji zwyci

stwa Polaków w “najdłu

szej wojnie

nowoczesnej Europy”. Tym bardziej zaszokowało wi

c mnie nowe oblicze Bratkowskiego, wyłaniaj

po 1989 roku, obraz skrajnego udeckiego zadufka i nienawistnika, z furi

atakuj

cego wszystkich

inaczej my

cych. Tak, jak to robi w najnowszym tek

cie w “Rzeczypospolitej” (z 31 sierpnia - 1

wrze

nia 1996 r.), gdzie nie przebieraj

c w słowach atakuje “Ciemnogród”, endecj

(...) podchodz

faszyzmem i agresj

zawistnych frustratów.

W tym kuriozalnym tek

cie Bratkowskiego, Cejrowski urasta do roli prawdziwego monstrum

politycznego, porównywanego z anty

ydowskimi “prowokatorami” z 1956 roku (aluzja do Natolina!).

Według Bratkowskiego w 1956 roku ochronili

my si

przed tragedi

gier, nie daj

c si

sprowokowa

. Mimo roli odgrywanej w naszym stalinizmie przez Fejginów, Ró

skich, Bermanów

itp. nie udało si

wywoła

hec antysemickich, cho

ówcze

ni Cejrowscy robili co mogli, by nas w

oczach

wiata załatwi

- pisze Bratkowski. Jak okre

takie pomówienie? Dodajmy do tego tak

znamienny czas ataku Bratkowskiego na Cejrowskiego. Akurat w czasie, gdy telewizyjna cenzura
starała si

raz na zawsze zadławi

“WC Kwadrans”, Bratkowski, niegdysiejszy obro

ca wolno

słowa, spieszy w sukurs cenzorom z telewizyjnego betonu. Wcze

niej - w “Rzeczypospolitej” z 6-7

lipca 1996 r.) Bratkowski oskar

ył Cejrowskiego o blokowanie wej

cia Polski do NATO (!!!), pisz

(...) Cejrowski, ha

cy antysemickimi popisami

te miejsce,

tyni

ks. Jerzego Popiełuszki,

pracuje dla Primakowa, byłego szefa KGB, a dzi

rosyjskiego ministra spraw zagranicznych,

przeciwnego naszemu wej

ciu do NATO.

Zadziwiała fantazyjna ró

norodno

ść

opluwanek słownych, którymi Bratkowski obrzucał znienawidzon

przez niego prawic

i “narodowców”, oskar

c ich o “latrynizm polityczny”, choroby psychiczne,

faszyzowanie etc. Bardzo ró

norodne było te

grono atakowanych, od s

dziwego Władysława Siły-

Nowickiego i Chrzanowskiego poprzez Jana Olszewskiego i Macierewicza, Maziarskiego i
Wierzbickiego po Radio Maryja i Prymasa Polski Józefa Glempa. Bratkowski, który lubił gromko
wzywa

do ochrony przed nadu

yciami wolno

ci słowa i zniesławieniami (np. w “Gazecie Wyborczej”

z 13 marca 1991 r.) sam jest najskrajniejszym przykładem takich wła

nie nadu

. By przypomnie

cho

by nazwanie przez niego Wiesława Chrzanowskiego Fuhrerem (“Po Prostu” z 5 czerwca 1990), a

Zjednoczenia Chrze

cija

sko Narodowego Zjednoczeniem Chrze

cija

skiej Nienawi

ci (“Gazeta

Wyborcza” nr 85 z 1991 roku). Rzecznik ZChN komentował w li

cie do “Gazety Wyborczej” (z 10 maja

1991): Kojarzenie słowa “nienawi

ci” ze słowem “chrze

cija

stwo” to doprawdy nikczemno

ść

Szczególn

nienawi

Bratkowski zapałał do rz

du Jana Olszewskiego. Zaledwie w par

tygodni po

jego obaleniu postulował, by były premier przeprosił Sejm i społecze

stwo za

stwa, którym

patronował (“GW” z 19 czerwca 1992 r.). Jeszcze 20 lutego 1993 Bratkowski z furi

tnował rz

Olszewskiego, nazywaj

c go rz

dem psychicznych.

Znakomitego publicyst

Jacka Maziarskiego pocz

stował gradem inwektyw zamiast argumentów,

zarzucaj

c mu Alzheimer kulturowy, pisanie felietonów nie piórem, lecz pałk

, tak,

e co

zacz

ło

wonie

e z pałki spływa nie atrament, lecz... Przytaczam te próbki stylu Bratkowskiego z

prawdziwym za

enowaniem i odraz

- jako kolejn

ilustracj

skrajnego faryzeizmu i hipokryzji ludzi

powi

zanych z udeck

“warszawk

”. Bo przecie

pisz

cy te wyzwiska Stefan Bratkowski tak lubi

apelowa

o kultur

słowa, a siebie samego okre

lił jako człowieka goł

biego serca, który wszystkich,

jak wiadomo, lubi i wszystkim wszystko darowuje (“GW”, 20 lutego 1993 r.). Bratkowskiemu,
rzekomemu “człowiekowi dialogu”, który tak zapewnia o swym szacunku dla pogl

dów innych, jako

nie przeszkadzały drwiny z uczu

religijnych (cho

by w rysunkach Juliana Bohdanowicza,

zamieszczanych w redagowanej przez Bratkowskiego rubryce miesi

cznika “Wiedza i

ycie”). Jeden z

rysunków przedstawiał np. kapłana, który przy ołtarzu podnosił do góry w czasie Przeistoczenia
zamiast Hostii - błyszcz

monet

(por. uwagi w “Niedzieli” z 30 pa

dziernika 1994 r. w dziale

“Rozmaito

ci”).

Stopniowo Bratkowski stał si

jednym z najbardziej widomych symboli niebywałego nad

cia

warszawskiej “elitki” udeckiej, “autorytetów” nie mog

cych si

pogodzi

z jak

kolwiek konkurencj

. W

“Po Prostu” z 7 czerwca 1990 r. (nr 17) pouczał: (...) My naprawd

tych “prawicowców” i “narodowców”

bierzemy zbyt powa

nie. Przecie dla nich “lewica” to nie s

inne pogl

dy. “Lewica” to s

faceci, którzy

powinni odda

swoj

władz

, swoje pozycje społeczne i sław

, bo to maj

- czego “prawica” jako

proletariat

ycia umysłowego i towarzyskiego nie ma. Ci biedacy nawet nie wiedz

e sława i pozycja

społeczna nie pochodz

z rozdziału przy zielonym stoliku,

e nie wystarczy si

razem podpisa

, by

sta

kim

(...).

Jad nienawi

ci do “narodowców” i prawicy, tropienie rzekomych “antysemitów” idzie w parze u

Bratkowskiego z konsekwentnym rozgrzeszaniem twórców stanu wojennego i działa

postkomunistów, ci

głym wybielaniem ich intencji. Ju

w kilka dni po obaleniu rz

du Olszewskiego,

Bratkowski gor

czkowo zapewniał,

e dekomunizacja jest czym

nonsensownym i niemo

liwym, bo

przecie

: Połowa kraju ma kogo

w rodzinie, kto dzier

ył jakie

stanowisko (“GW” z 9 czerwca 1992

r.). Wkrótce pó

niej (23 czerwca 1992 r.) pisał w “GW” w panegiryku o umowach “okr

głego stołu”,

Polacy przyszło

ci b

dumni tak

e z tych polskich generałów, którzy potrafili przeło

dobro Polski

nad korzy

ci swej władzy (por. równie

tekst Bratkowskiego w “GW” z 3 listopada 1992 r.,

wychwalaj

cy gen. Jaruzelskiego jako “bohatera pozytywnego” za “pokojowe przekazanie władzy” w

roku 1989). W czasie, gdy postkomuni

ci przegrupowywali siły do decyduj

cej ofensywy politycznej,

Bratkowski dalej w najlepsze kierował cały swój jad inwektyw na faszyzuj

w stylu prawic

. I

zapewniał naiwnych czytelników “GW”, i

: (...) W

ród byłej komuny jest komunistów jedynie na

lekarstwo, a z tych jedynie chorzy roj

o powrocie. Pisał tak 3 listopada 1992 r., na niecały rok przed

wyborczym triumfem komuny (!!!). Sw

niech

ęć

do dekomunizacji Bratkowski poł

czył z wezwaniem

do rezygnacji z rozliczania nawet zbrodni stalinowskich, ostrzegaj

e nazwanie winnych zbrodni

stalinowskich mogłoby doprowadzi

niemal do wojny domowej (por. interesuj

polemik

Bronisława

Wildsteina z tego typu wywodami Bratkowskiego w tek

cie Spór o dekomunizacj

, “Res Publica” nr 4,

1993 r., s. 29).

Kazimierz Dejmek

, re

yser, były minister kultury. Od pierwszego okresu po wojnie

entuzjastycznie poparł now

władz

komunistyczn

. Jako 25-latek został dyrektorem i kierownikiem

artystycznym Teatru Nowego w Łodzi. Z całym zaanga

owaniem wystawiał tam stalinowskie sztuki

socrealistyczne, na czele z Brygad

szlifierza Karhana. Wst

pił do PZPR w najgorszym okresie

polskiego stalinizmu - w 1951 roku. W 1968 roku nagle zyskał opozycyjn

sław

dzi

ki politycznej roli,

odegranej przez re

yserowane przez niego przedstawienie Dziadów Mickiewicza. S

c po

wcze

niejszych i pó

niejszych działaniach i wyst

pieniach Dejmka, nieprawdziwe byłoby

przedstawienie go jako twórcy przeciwnego komunistycznej władzy, był on raczej zwi

zany z

jednym z odłamów PZPR-owskiej władzy - "puławianami". Do dzi

w pełni nie pokazano kulisów

decyzji PZPR-owskich decydentów, którzy ochoczo zaakceptowali pomysł wystawienia sztuki o takiej,
jak Dziady wymowie w stosunku do Rosji akurat na 50-lecie obchodów bolszewickiej rewolucji
pa

dziernikowej w 1967 roku, i nawet przyznali na ni

specjaln

dotacj

(5 mln złotych) (według “Res

Publica”, nr 3 z 1988 r., s. 29). Sztuk

oceniał, puszczaj

c j

bez trudu - według Dejmka trzeciorz

dny

cenzor, w dodatku syjonista (tam

e, s. 30), który wkrótce potem wyst

pił o papiery emigracyjne.

Nimb rzekomej opozycyjno

ci Dejmka całkowicie przygasł w stanie wojennym. Dejmek uparcie

przeciwdziałał aktorskiemu bojkotowi telewizji, a w jego wystawieniu Wyzwolenia znalazły si

antysolidarno

ciowe akcenty. W 1993 roku, gdy został zostawszy ministrem kultury w rz

dzie

koalicji SLD-PSL przeznaczył hojn

kosztem społecze

stwa wielomiliardowe sumy na

finansowanie skrajnie deficytowego tygodnika “Wiadomo

ci Kulturalne” (ju

na wst

pie wydano

na to pismo około 22 miliardy złotych). Tygodnik ten, przez wielu zwany “kulturaln

gadzinówk

”, pod

redakcj

Krzysztofa Teodora Toeplitza zmienił si

w trybun

prymitywnych ataków na polsko

ść

polski patriotyzm i Ko

ciół katolicki przy równoczesnym tendencyjnym popularyzowaniu ró

norakich

ydowskich uprzedze

antypolskich. Pomimo licznych protestów przeciw subsydiowaniu z kasy

stwowej antynarodowego i niszcz

cego warto

ci chrze

cija

skie deficytowego tygodnika o bardzo

niskim poziomie artystycznym, Dejmek konsekwentnie ładował kolejne sumy pieni

dzy, by zapobiec

upadkowi pisma Toeplitza, zaprzyja

nionego z nim od dziesi

cioleci. Gło

no chlubił si

postaw

w wywiadzie dla “Wiadomo

ci Kulturalnych”. Trudniej zrozumie

natomiast postaw

PSL-u,

tak cz

sto lubi

cego akcentowa

pełn

identyfikacj

z ideami patriotyzmu, a mimo to toleruj

cego

wyrzucanie w błoto polskich pieni

dzy na antynarodowe pismo przez ministra, który wszedł do ławy

poselskiej i do rz

du z ramienia PSL-u. Dodajmy,

e Dejmek jako jeden z nielicznych (pi

ciu)

posłów z PSL wpisał si

na list

by głosuj

c w Sejmie przeciw pot

pieniu zbrodniczych

działa

aparatu bezpiecze

stwa pa

stwowego w latach 1944-1956.

Piotr Gadzinowski

, dziennikarz, zast

pca redaktora naczelnego “Nie” J.Urbana, staraj

maksymalnie go na

ladowa

jako swego idola. W swoim czasie wychowanek A.Kwa

niewskiego,

pod którego batut

terminował w “itd” w latach 80. Ju

w czasie pracy w “itd” jako felietonista

“wyró

niał si

” zamiłowaniem do malowania w jak najczarniejszych barwach Polaków jako narodu.

Maksymalnie poparł publikowan

po w

giersku antypolsk

ksi

ąż

ydowskiego pisarza z W

gier

Gyorgya Spiró Iksowie, cho

gierskiego nie znał i ksi

ąż

ki nie czytał. Wiedział jednak nieomylnie,

e to pisarz wielki, bo odpowiednio dosala Polakom, równo mieszaj

c z błotem luminarzy polskiej

nauki i kultury, od Staszica po Niemcewicza, i wielkim polskim wodzom, od Ko

ciuszki po ksi

cia

Józefa Poniatowskiego. A w błocie Gadzinowski wielce tapla

lubi.

W 1990 roku na krótko został redaktorem naczelnym “itd”. W grudniu 1994 “wsławił si

” wynurzeniami

na łamach SdRP-owskiej “Trybuny”, przeciwstawiaj

cymi “dobrego” gen. Jaruzelskiego maksymalnie

oczernionej “Solidarno

ci”, posuwaj

c si

do stwierdzenia: (...) na tle tego, co etosiacy zrobili ze

swoimi ideałami, co zrobili z obietnicami składanymi ludziom za nich strajkuj

cym, nawet pracownicy

stalinowskiego UB staj

sympatyczni (...). Wcze

niej, na łamach tej

e postkomunistycznej

“Trybuny” pod

wiatłym kierownictwem D.Szymczychy, Gadzinowski napisał z cał

powag

(!) w

styczniu 1994 r.,

e ludzie pracy wprost t

skni

za restytuowaniem partii w zakładach pracy, za tym,

eby było cho

po jednym sekretarzu w ka

dym zakładzie pracy, na dzielnicy, osiedlu. - Obiecywali

pieni

dze, dadz

sekretarzy - skomentował błagalny apel Gadzinowskiego Grzegorz Sieczkowski w

“

yciu Warszawy”.

Jako zast

pca naczelnego “Nie”, Gadzinowski nale

y do najgorliwszych niszczycieli polskiego

patriotyzmu i najfanatyczniejszych wrogów Ko

cioła katolickiego. Spod jego pióra wyszedł jeden

z najhaniebniejszych tekstów w całej historii “Nie” - Polsko, Macioro Nasza (“Nie” z 11 wrze

nia 1993

r.). W tym paszkwilu na Polaków na Wile

szczy

nie Gadzinowski zaprezentował postaw

pełn

skrajnego cynizmu i pogardy wobec problemów jakich

tam biednych wile

skich aborygenów,

przypadkowo mówi

cych po polsku. Oto typowa próbka “gadzinowskiego” stylu z tego artykułu: (...)

Siedziba Zwi

zku Polaków na Litwie przypomina dekoracje radzieckich filmów wojennych. Jakby

godzin

wcze

niej zako

czył si

ostrzał. To zrozumiałe, bieda. Był system radziecki. Zwi

zek nie ma

funduszy (...). A mo

e ta bieda jest pokazowa?

eby Polakom z Polski, Polakom z Zachodu zrobiło si

smutniej i polska maciora podstawiła dodatkowy cycek? (...). A dalej znajdujemy swoist

puent

wło

w usta rzekomego anonimowego rozmówcy Gadzinowskiego - K.L.: (...) Polska, ta

niona

legendarna macierz, okazała si

zwykł

macior

. I teraz wielu Polaków marzy, aby dorwa

do jednego z jej cycków (...).

W innym tek

cie, łkaj

c nad losem przep

dzonego przez tłum robotników Ursusa, Gadzinowski

przyrównał zebranych w ursuskim domu kultury jako “prawdziwych Polaków” do prawdziwych
nazistów (“Nie” z 9 lutego 1994 r.). Zarzucił Ko

ciołowi katolickiemu,

e na skutek jego “agresywnej

ewangelizacji” wytwarza si

podział na “Ciemnogród” i “Jasnogród”, wyja

niaj

c odpowiednio, co tym

Ciemnogrodem jest: To obóz monopolizuj

cych patriotyzm “prawdziwych Polaków”.

arliwych, cho

sto nie doczytanych, obro

ców Hetmanki - Królowej Polski. W

cych spiski

ydo-komuno-

maso

skie (...). Marz

cych o jednolitym, karnym, korporacyjnym narodzie polskim (...) (“Nie" z 9

lutego 1994 r.). Ostatnio Gadzinowski popisał si

kolejnym godnym gadzinówki tekstem atakuj

cym

ciół katolicki i polski “antysemityzm” - Niech

yje mord (“Nie" z 22 sierpnia 1996 r.). W

ogromniastym tek

cie, rozpocz

tym na pierwszej kolumnie Urbanowego brukowca, Gadzinowski

przedstawił skrajny obraz Rzeczypospolitej obojga narodów jako krainy rytualnych mordów na

ydach, całkowicie przemilczaj

c tak dominuj

ce w ówczesnej Polsce tradycje ogromnej

tolerancji dla

ydów, “

ydowskiego raju”. Tradycje, które zmieniły Polsk

w schronienie dla

przewa

cej cz

ęś

ydów

wiata.

Ludwik Stomma

, felietonista “Polityki”, etnograf. Syn znanego działacza katolickiego

Stanisława Stommy, od dziesi

cioleci zwi

zanego z “Tygodnikiem Powszechnym”. Ultraczerwony w

pogl

dach, poszedł na maksymaln

identyfikacj

z postkomunistami, posuwaj

c si

publikacji w Urbanowym “Nie” (por. “Nie” nr. 51-52 z 1993 roku). Z zapałem wychwala ró

postacie postkomunistyczne, z Leszkiem Millerem na czele, i gromi antykomunistycznych
oszołomów. Wyró

nia si

przy tym swoist

odmian

chuliga

stwa prasowego (vide np. pogró

L.Stommy pod adresem Janusza Korwina-Mikke, “Polityka”, nr 35 z 1992 roku): S

e jako były

bokser nie miałbym wi

kszych kłopotów w konfrontacji fizycznej z Korwinem-Mikke. To MY daliby

mu w mord

, a nie on NAM. Kiedy indziej stwierdził,

e Giertychowi jako antysemicie, powinno si

po mordzie (cyt. za tekstem R.Ziemkiewicza, “Najwy

szy Czas”, nr 1 z 1992 r.). Dodajmy,

e tego typu

pogró

ki miota Stomma, wci

ąż

przedstawiaj

cy si

jako "europejczyk", który nawet swój felieton

zatytułował Widziane z Szampanii. Rzeczywi

cie, szampa

skie maniery. Ju

jesieni

1990 r.

L.Stomma zabłysn

ł gromkim pokrzykiwaniem przeciwko “ferworowi” zmieniania nazw ulic (“Polityka”,

nr 46 z 1990 roku), oponuj

c mi

dzy innymi przeciw odej

ciu od nazwy ku czci znanej młodzie

owej

działaczki komunistycznej Hanki Szapiro (Sawickiej).

W tekstach Stommy mo

na nierzadko znale

źć

skrajn

cz odmian

rusofilstwa. Kiedy na przykład

w “Polityce” z 21 stycznia 1995 r. jak mógł minimalizował tragedi

Czeczenii, podkre

laj

przecie

Rosjanie załatwiaj

spraw

Czeczenii wewn

trz swoich własnych granic. Co innego

Amerykanie, i tu nast

piło bezwzgl

dne pot

pienie najbrutalniejszych interwencji ameryka

skich w

Grenadzie, na Haiti czy w Nikaragui. W “Polityce” z listopada 1994 r. Ludwik Stomma oskar

ył naród

polski o ksenofobiczn

, ordynarn

antyrosyjsko

ść

, tym samym dzielnie wspieraj

c rozhu

tane napa

antypolskie ze strony ró

nych rosyjskich szowinistów. Jak wida

, Ludwik Stomma od lat godnie kroczy

ladami ojca - który w styczniu 1963 roku zaatakował Powstanie Styczniowe jako wyraz chronicznego

polskiego kompleksu antyrosyjskiego.

Par

lat temu Stomma wyspecjalizował si

w swoistej metodzie odbr

zowienia (czytaj

“zafałszowania”) historii Polski. Polegała ona na apoteozowaniu najwi

kszych niedoł

gów i głupców

lub szkodników z historii Polski typu Władysława Hermana, Michała Korybuta Wi

niowieckiego czy

Augusta II Sasa i równoczesnego starannego mieszania z błotem najwi

kszych władców polskich typu

Bolesława Chrobrego, Krzywoustego czy Łokietka. Jak to trafnie podsumował Bronisław Wildstein w
“Rzeczypospolitej” z 6-7 listopada 1993 r.: (...) Metoda Stommy jest prosta. Je

li monarcha jaki

jest w

historii powszechnie uznany za gnu

nego, nieudolnego czy wr

cz zbrodniczego, Stomma prezentuje

go jako wzór cnót; i na odwrót: je

li wydarzenie jakie

uznane zostaje za brzemienne w złowrogie

konsekwencje, Stomma robi wszystko, aby ukaza

e było dokładnie przeciwnie. Nie licz

c si

absolutnie z udokumentowanymi faktami. Wildstein uznał tak

metod

pisania za jaskrawy przejaw

nihilizmu historycznego, buszowania w historii, byle tylko dowie

ść

z góry wymy

lonych tez. Takich na

przykład jak w opowie

ci o Władysławie Hermanie (“Polityka”, nr 42 z 1993 r.), dowodz

cej,

trucicielscy włoscy Borgiowie ró

nili si

od polskich Piastów wył

cznie brakiem hipokryzji.

Typowe dla metody pisania L.Stommy, sk

din

d gorliwego tropiciela “polskiego antysemityzmu", było

przedstawienie wydarze

z czasów buntu niemieckich mieszczan w Krakowie za Łokietka. L.Stomma

fałszuj

c histori

, przedstawił tłumienie tego buntu niemieckich mieszczan jako okrutny pogrom

ydów. Zmuszanie przez Polaków do wypowiadania przez mieszczan słów “soczewica, koło, miele

młyn” (których niepoprawne wymówienie karano

mierci

) było według Stommy

wiadomym

morderczym testem polskich czternastowiecznych rasistów dla

ydów. Niemieccy mieszczanie

bowiem byli, według Stommy, ju

dobrze zasymilowani, i potrafili bez trudu przej

ść

przez

niebezpieczn

prób

. A ofiar

polskiej “krwio

erczo

ci” padali jak zwykle biedni

ydzi (!). Dodajmy,

Stomma niejednokrotnie korzystał z łamów “Polityki” dla zajadłego tropienia objawów mniemanego
“polskiego antysemityzmu”. “Popisowy” wprost pod tym wzgl

dem był jego numer z atakiem na

Łysiaka (“Polityka” z 18 marca 1995 r.). Oskar

eniom o antysemityzm towarzyszyła typowa dla

Stommy stylistyka wyzwisk - nazwanie Łysiaka przypadkiem patologicznym, klinicznym przykładem...
samousprawiedliwienia przez agresj

wier

talencikiem etc. S.Bratkowski pisał,

e: zawistnych

frustratów mo

na spotka

tylko na prawicy, i to narodowej (!).

Maria Szyszkowska

, filozof. Zwi

zana z SLD, z którego kandydowała do Sejmu w 1993

roku. Kierowniczka Zakładu Filozofii Polityki ISP PAN, s

dzia Trybunału Stanu z rekomendacji SLD.

w 1985 r. w czasie dyskusji o filmie Shoah wyst

piła publicznie z prób

minimalizowania zagro

płyn

cych dla Polski z powodu niekorzystnego urabiania obrazu Polski i Polaków w

wiecie przez

filmy typu Shoah. Według Szyszkowskiej, Lanzmann rejestruje stosunek pewnej cz

ęś

ci Polaków

zgodnie z rzeczywisto

. A w ogóle zaznaczyła to: (...) Mamy niezdrow

tendencj

traktowania

wszystkiego w tonacji “sło

a sprawa polska” i chyba niepotrzebnie przypisujemy filmowi mo

liwo

ść

uogólnienia. "Shoah" mo

na zestawi

z "Fuch

" Skolimowskiego. Tu tak

e pojawiły si

głosy

obra

onych, i

Skolimowski szkaluje dobre imi

Polaków (cyt. za: "Shoah" znaczy zagłada, “Antena” z

13 listopada 1985 r.).

Szyszkowska była w ostatnich latach bardzo cz

sto nagła

niana w telewizji, radiu i magazynach

prasowych typu “Twój Styl”. “Europejczykom” odpowiadaj

jej “nowoczesne” pogl

dy filozoficzne,

podwa

ce rol

warto

ci etycznych czy rodziny. Według Szyszkowskiej: W polskim społecze

stwie

za bardzo gloryfikuje si

rodzin

(...). Nic bardziej nie zniewala ni

rodzina (...). Niesłusznie traktuje si

rodzin

jako składnik

ycia społecznego czy nawet pa

stwowego (...). Rodzina to wi

zy krwi, czyli co

zupełnie przypadkowego. Powinni

my za

ceni

zy duchowe, a wi

c przyja

źń

(cyt. za

M.Miszalskim: Wi

cej Szyszkowskiej! I ju

bez St

pnia!... (“Najwy

szy Czas”, 19 marca 1994 r.).

Zgodne z tym antyrodzinnym przesłaniem jest stanowisko Szyszkowskiej w sprawach płci. Uwa

ona,

e w zwi

zkach homoseksualnych, poniewa

nie ma w nich przepa

ci pomi

dzy płciami, istnieje

gł

bsza wi

ęź

uczuciowa i psychiczna ni

w zwi

zkach heteroseksualnych (cyt. za A.Dobrochn

: Don

Kichot w spódnicy, “Express Wieczorny”, nr 163 z 1995 r.).

Kobieta-filozof z SLD ma do

ść

szczególnie nowatorski typ spojrzenia na etyk

generalnie. Akcentuje,

e bli

sze s

jej warto

ci estetyczne ni

moralne, twierdzi: Wmawia si

nam,

e powinni

my ocenia

wszystko w kategoriach dobra i zła moralnego. Tymczasem jest wiele innych warto

ci, według których

na kształtowa

swe

ycie: harmonia wewn

trzna, pi

kno, sprawiedliwo

ść

(cyt. za: M.Miszalski,

op.cit.). Przy takim lekcewa

eniu znaczenia kategorii dobra i zła moralnego jako podstawowych, a

zaakcentowaniu np. znaczenia warto

ci estetycznych czy pi

kna, mo

na sobie wyobrazi

przyszło

ci pełn

rehabilitacj

Nerona. Znany artysta Neron, który nawet w chwili

mierci pami

tał o

swym artystycznym powołaniu...

Na nieszcz

ęś

cie dla Szyszkowskiej wielu ludzi w Polsce nie podziela jej “odkrywczych” pogl

dów na

etyk

, a nawet je ostro krytykuje. Efekt, Szyszkowska głosi wszem i wobec,

e jeste

my narodem

nietolerancyjnym (por. np. uwagi w cytowanym artykule z “Expressu Wieczornego”, nr 163 z 1995 r.).
W 1993 roku Szyszkowska była jedn

z sygnatariuszek podpisanego przez grup

skrajnych

“europejczyków” tzw. Listu otwartego do polskiej inteligencji, głosz

cego m.in.,

e w Polsce jakoby:

Krzewi si

fanatyzm religijny i nacjonalizm wraz ze

le maskowanym antysemityzmem, podsyca si

obsesj

lustracyjno-dekomunizacyjn

i neuroz

domniemanych zagro

(powrotu komunizmu z

jednej, a rozgrabiania maj

tku narodowego przez Zachód z drugiej strony) (por. “Wprost” z 13

czerwca 1993 r.).

Ryszard Zaj

, poseł z SLD. Po wprowadzeniu stanu wojennego nader aktywny działacz

skiego ZSMP, mi

dzy innymi wiceprzewodnicz

cy Zarz

du Miejskiego ZSMP w Sosnowcu. W

czerwcu 1985 roku nagle wst

puje do zgromadzenia franciszkanów reformatorów. Po ponad

rocznym pobycie nie zostaje jednak dopuszczony przez prowincjała do odnowienia

lubów. Pó

niej

nawi

zuje kontakt z solidarno

ciow

opozycj

. Zacz

ł wydawa

podziemne pismo “Bajtek”. Wzbudził

jednak nieufno

ść

M.Krzaklewskiego, który w pewnym momencie odmówił zgody na dalsz

sprzeda

pisma. Zaj

c szybko zyskał jednak protekcj

Jana Lity

skiego i został przez niego w 1989 roku

gni

ty nawet do Warszawy do pracy w Stołecznym KO “S” w “Niespodziance”. Zaprzyja

nił

z Lity

skim, Wujcem i Kuroniem. Pó

niej skrupulatnie wyszydził w “Nie” poznanych w

“Niespodziance” “solidaruchów”. O swym dawnym protektorze Lity

skim dalej mówił jednak: mój

przyjaciel z czasów konspiry. Lity

ski dzi

okre

la jednak Zaj

ca mianem “łobuz” i przeprasza

wszystkich, którzy

kiedykolwiek zetkn

li si

poprzez niego z Zaj

cem (por. tekst Rafała Geremka w

“

yciu Warszawy” z 20-21 stycznia 1996 r. Według wspomnianego tekstu, dzi

Zaj

ali si

sto,

e ludzie w “Solidarno

ci” uwa

go za esbeka). W 1992 r. Zaj

c przesiedział 74 dni w wi

zieniu za

nawymy

lanie wojewodzie katowickiemu i zwi

zkowcom od “palantów” z “Solidarno

ci”. Został

natychmiast za to gor

co rozreklamowany na łamach Urbanowego “Nie”. Stał si

jednym z liderów

urbanowej “Niezale

nej Inicjatywy Europejskiej” Urbana. Kilkakrotnie próbował uko

czy

eksternistycznie matur

, lecz bez powodzenia. Du

o lepiej powiodło mu si

w SLD, w 1993 roku

został posłem z jego listy.

W tekstach na łamach “Nie” i w przeró

nych wyst

pieniach z furi

atakuje “Solidarno

ść

” i Ko

ciół

katolicki. 22 czerwca 1995 r. w wyst

pieniu sejmowym, Zaj

c nazwał Ko

ciół najbardziej

niedemokratyczn

instytucj

wiecie. Ze szczególn

pasj

atakował bardzo przez niego

znienawidzonych franciszkanów. Wyra

nie nie mo

e im darowa

tego,

e si

na nim do

ść

szybko

poznali.

W pocz

tkach 1995 r. gło

ne stało si

wyra

enie przez Zaj

ca w odr

bnym li

cie za Ocean

ogromnego uwielbienia dla rabina Abrahama Weissa wraz z pełnym poparciem dla

żą

usuni

cia Krzy

a ze wszystkich mo

liwych miejsc w obozie w O

cimiu. W li

cie do Weissa,

nagło

nionym przez Zaj

ca z trybuny sejmowej (!!!), wyraził on równie

szczery

al,

e on,

poseł Zaj

c, nie ma niestety wpływu na wybór Prymasa Polski, którym jest obecnie Prymas

Glemp. I zapewnił,

ywi do obecnego Prymasa Polski dokładnie takie same uczucia, jak

rabin Weiss (por. S.Biskupski: O

wiadczyny Zaj

ca, “My

l Polska” z 25 marca 1995 r.).

Marcin Piasecki

, dziennikarz. Jeden z najskrajniejszych zago

czyków lobby filosemickiego. Ze

szczególn

zajadło

atakował (na łamach "Gazety Wyborczej" z 4 sierpnia 1994 r. i "Polityki" z 16

kwietnia 1994 r. ksi

ąż

Joanny Siedleckiej Czarny ptasior, demaskuj

oszustwa znanego

pisarza-hochsztaplera

ydowskiego pochodzenia Jerzego Kosi

skiego oraz wysługiwanie si

NKWD

przez jego ojca. Piasecki oskar

ał Siedleck

o rzekom

nierzetelno

ść

, pomówienia i oszczerstwo.

Podobnie jak Passent, Gro

ski, Toeplitz etc. nigdy nie przeprosił Siedleckiej po potwierdzeniu jej

informacji przez badaczy. Prawdziwymi peanami obdarzył za to Piasecki twórczo

ść

Henryka

Grynberga, jednego z najbardziej fanatycznych rzeczników antypolonizmu. Szczególne pochwały
zyskała pod piórem Piaseckiego najostrzej szkaluj

ca Polaków ksi

ąż

ka Grynberga Dziedzictwo,

ukazuj

ca skrajnie zdeformowany obraz dziko-anty

ydowskiej wsi polskiego, rzekomo

"powszechnego donosicielstwa" na

ydów. Przesycona antypolonizmem ksi

ąż

ka Grynberga urosła

pod piórem Piaseckiego do najwybitniejszych pomników pami

ci, stworzonych w historii polskiej

kultury (!!!) (por. M.Piasecki: Wstyd, nasze dziedzictwo, dodatek do "

ycia Warszawy" - "Ex Libris" z

listopada 1993 r.). Powołuj

c si

na wymow

ksi

ąż

ki Grynberga, w której nie ma ofiarnych bohaterów-

Polaków, jest za to tym wi

cej donosicieli lub osób biernie obserwuj

cych wydarzenia. Piasecki

sugeruje,

e w rezultacie "wstyd jest naszym dziedzictwem".

I tak to wci

ąż

ywa u nas dziedzictwo stalinowskiej publicystyki, staraj

cej si

upokorzy

Polsk

Polaków, zohydzaj

c naród bez Quislingów, kraj, który najwi

cej ucierpiał od hitlerowskich okupantów

i najdłu

ej stawiał heroiczny opór przemocy.

Jerzy Diatłowicki,

socjolog, dziennikarz telewizyjny. Twórca cyklicznego programu

“Rzeczpospolita druga i pół”, wyspecjalizowanego w konsekwentnym wybielaniu postaci z
komunistycznego PRL-u od Rakowskiego a

po Szyra. W 1991 roku w kilka miesi

cy po ucieczce z

Polski do Izraela

ydowskich hochsztaplerów Bogusława Bagsika i Andrzeja G

siorowskiego wraz z

pieni

dzmi ukradzionymi Polsce, Diatłowicki opublikował panegiryczn

ksi

ąż

o tych panach i ich

umiej

tno

ciach finansowych (por. Bagsik and G

siorowski. Jak ukradli

my ksi

ęż

yc. Jerzy Diatłowicki

rozmawia z Bogusławem Bagsikiem, Andrzejem G

siorowskim i innymi, Tel Aviv 16 sierpnia-1

wrze

nia 1991 r., Wrocław 1991). Zbiegli

ydowscy oszu

ci prezentowali w ksi

ąż

ce Diatłowickiego

ogromny zestaw pogardliwych okre

o Polsce i Polakach. Na s. 112 np. Bagsik twierdził,

e: Polska

nie dorosła do demokracji i nale

y wzi

ąć

Polaków za mord

. Ten sam Bagsik ostro atakował Ko

ciół

katolicki i wybielał SdRP. Najskrajniejsze były jednak zamieszczone bez komentarza uwagi
izraelskiego wspólnika Bagsika i G

siorowskiego Meira Bara: Polacy s

to dzisiaj najgorsi ludzie na

wiecie (...) do takiego skurwysy

stwa nie przyjad

. Jak b

widział Polaka, a Polak b

dzie zdychał

na ulicy, nawet mu r

ki nie podam,

eby wi

cej pomóc. Nie przyjad

do Polski; bye, bye (por. s. 45

cytowanej ksi

ąż

ki).

Diatłowicki odegrał znacz

rol

w nagonce na Wojciecha Cejrowskiego. Ju

w inauguruj

cym

nagonk

artykule Anny Bikont (“Gazeta Wyborcza” z 4-5 marca 1995) oskar

ył Cejrowskiego, mówi

e telewizja nadaje program faszystowski. Zło

ył w s

dzie pozew przeciw Cejrowskiemu, oskar

go o przest

pstwo zawarte w paragrafie o nawoływaniu do wa

ni na tle narodowym, religijnym lub

rasowym. Z kolei Cejrowski zło

ył w s

dzie pozew przeciw Diatłowickiemu o zniesławienie. Postaw

Diatłowickiego dobrze ilustrowało wyra

one przez niego w rozmowie z redaktorem “

ycia Warszawy”

(nr z 18-19 marca 1995) domniemanie nt. Cejrowskiego: Warto sprawdzi

, kim s

jego mocodawcy.

Słyszałem,

e przychodz

tam do studia jacy

ksi

ęż

a w charakterze “opiekunów”. W “Gazecie

Wyborczej” z 7-8 wrze

nia 1996 r. Diatłowicki wyst

pił ze skrajnym atakiem na zjazd fanów Wojciecha

Cejrowskiego w Kociewiu, uskar

c si

na sposób ustosunkowania si

tam do

ydów i personalnie

atakuj

c Cejrowskiego, K

kolewskiego (za sposób przedstawienia

ródeł prowokacji kieleckiej w

1946 roku) i Michalkiewicza.

Roman Graczyk

, dziennikarz. Szczególnie widomy przykład symbiozy duchowej redakcji

“Tygodnika Powszechnego” i “Gazety Wyborczej”. Mało si

dzi

pami

ta,

e Graczyk, dzi

najbardziej

zagorzały zago

czyk antyko

cielny w “GW”, rozpocz

ł karier

publicystyczn

na łamach katolickiego

“Tygodnika Powszechnego” i szybko zdobył w nim bardzo wpływowe stanowisko sekretarza redakcji,
ku zaskoczeniu starych redaktorów tygodnika. Graczyk uzyskał bardzo siln

pozycj

w kształtowaniu

linii politycznej “TP” (a robił to wyra

nie w duchu bardzo lewicowym). Cieszył si

przy tym wyra

nym

poparciem naczelnego redaktora “TP” Jerzego Turowicza (!) W przeciwnym razie nie do
pomy

lenia byłoby to wszystko, co robił Graczyk dla cenzurowania tekstów Stefana

Kisielewskiego, od dziesi

cioleci najbardziej popularnego autora “TP”, skrajnie obrzydzaj

mu współprac

z tygodnikiem w 1989 roku. Tym, którzy próbuj

jeszcze dzi

zafałszowa

histori

“Tygodnika Powszechnego” i przedstawi

go jako niezmienny monolit (np. skrajna filosemitka

Stanisława Grabska, wiceprzewodnicz

ca warszawskiego KIK-u), radz

zajrze

do rocznika “TP” z

1989 roku i bardzo uwa

nie go przestudiowa

. Odkryj

wtedy rzeczy do

ść

szokuj

ce. Zobacz

jak

nagle spadły wówczas długo i cierpliwie noszone maski. I jak błyskawicznie zwyci

ęż

ył duch

absolutnego progeremkowskiego i promichnikowskiego “upartyjnienia” za wszelk

cen

w duchu

lewicowym. Na pró

no protestował przeciwko temu zawsze konsekwentnie konserwatywny Kisiel.

Maj

cych krótk

pami

ęć

odsyłam do numerów “Tygodnika Powszechnego” z drugiego kwartału 1989

roku. Znajd

tam zapomniane dzi

protesty Stefana Kisielewskiego przeciw przyspieszonemu

“glajszachtowaniu” linii “TP” i ci

głemu cenzurowaniu jego własnych tekstów w redakcji “TP” (por.

teksty Kisiela w numerach “TP” z 28 maja, 11 czerwca, 18 czerwca i 25 czerwca 1989 roku). W tym
cenzurowaniu Kisiela, konfiskatach jego felietonów przez redakcj

“TP” (sro

szych od pa

stwowych,

bo nie zaznaczonych - jak podkre

lił Kisiel w “TP” z 18 czerwca 1989 roku), szczególnie negatywn

rol

odegrał Roman Graczyk. Kisiel oskar

ył go wr

cz o “nami

niech

ęć

do ludzi inaczej my

cych

czy zajmuj

cych si

spraw

“Solidarno

ci” w inny sposób ni

on. I konstatował: “kto mówi inaczej, ten

szkodnik i zatka

mu g

! - oto credo Graczyka”(felieton Kisiela: Złe ptaki i prorocy przy urnie,

“Tygodnik Powszechny” z 18 czerwca 1989). Zdegustowany Kisiel, po bezskutecznych ponawianych
błaganiach, by w redakcji przestano cenzurowa

i konfiskowa

jego felietony, odszedł z bólem pod

koniec swego

ycia z redakcji, do której był tak przywi

zany przez dziesi

ciolecia. (Jak wybielacze

“TP” wyja

rol

naczelnego Jerzego Turowicza, bez którego aprobaty "cenzorskie" działania

Graczyka byłyby niemo

liwe?!).

Spełniwszy sw

rol

w boju o odpowiednie umocnienie progeremkowskiej i michnikowskiej lewicowej

linii w “TP”, Graczyk wyl

dował w “GW”, staj

c si

tam głównym specjalist

od czarnej roboty na

odcinku walki z Ko

ciołem katolickim. Były sekretarz redakcji najbardziej wpływowego katolickiego

tygodnika, teraz bez ogródek i zahamowa

wci

ąż

atakował w s

ąż

nistych tekstach i to niejednokrotnie

w bardzo ostry sposób, Prymasa Polski i biskupów katolickich in gremium, liczne katolickie autorytety
intelektualne, a w razie potrzeby i Ojca

tego. By przypomnie

cho

by wyst

pienia Graczyka z

krytyk

“Słowa biskupów” z 27 listopada 1992 (“GW” z 19-20 grudnia 1992 r.), atak na list pasterski

Episkopatu z 27 grudnia 1992 (“GW” z 21 marca 1993), ataki na komunikaty z kilku Konferencji
Plenarnych Episkopatu Polski w latach 1990 i 1991 roku (“GW” z 14 listopada 1992 r.), atak na “Słowo
z Jasnej Góry” z 26 sierpnia 1995 r. (“GW” z 8 listopada 1995 r.). Te i dziesi

tki innych

antyko

cielnych publikacji Graczyka na łamach “Gazety Wyborczej” cechowały wci

ąż

zawsze ta sama

jednoznaczna ostro

ść

oraz zło

liwo

ść

antyko

cielnego ataku i skrajne deformowanie przedstawianego

w nich obrazu Ko

cioła.

Fałsze i deformacje Graczyka wywoływały w ko

cu nawet protest członka redakcji “Tygodnika

Powszechnego” o. Macieja Zi

by, który stwierdził w polemice z Grazykiem (“GW” z 23 maja 1994 r.):

(...) Je

wiat opisuje si

tylko czarnym i białym kolorem, mo

na doj

ść

do wniosku,

e tzw. linia Jana

Pawła II jest kwestionowana przez obecnego papie

a (...). I dodawał: (...) trzeba Panu Bogu

podzi

kowa

e to nie Roman Graczyk rozstrzyga o ortodoksyjno

ci pogl

dów w

tym Ko

ciele

(...). Graczyk wci

ąż

upowszechniał nieprawdy o Ko

ciele, straszył jego rzekom

zaborczo

zachłanno

. 1 lipca 1995 r. zaatakował “Niedziel

”, “Ład” i “Radio Maryja”, twierdz

e suma

słownej agresji ze strony katolickiej co najmniej dorównuje agresji z drugiej strony (i tu wymienił m.in.
“NIE” i “Wprost” jako media, którym co najmniej dorównuj

agresj

wspomniane media katolickie.

Publicysta, który jeszcze nie tak dawno mienił si

katolickim, wyst

pował przeciwko temu,

eby krzy

wisiały na

cianach szkół, twierdz

e krzy

e by

symbolem obcym, nawet rani

cym dla

jednostek nie chodz

cych na religi

(“GW” nr 181 z 1995 r.). Nie stronił przed

adnym kłamstwem. W

artykule w “GW” (nr 2 z 1995 roku), Graczyk twierdził,

e wprowadzenie religii do szkół spotkało si

jakoby z powszechnym oporem. Polemizuj

c z tym kłamstwem ks. Tadeusz Panu

zapytywał: Jak

c wytłumaczy

informacj

Głównego Urz

du Statystycznego ze stycznia ‘91,

e na religi

zapisało

95,8 proc. uczniów szkół podstawowych i

rednich? (”GW” 18 stycznia 1995 r.).

Jesieni

1995 spadły maski z niektórych zakamuflowanych “przebiera

ców” w “Solidarno

ci” na czele

z Drawiczem, Milewskim i Labud

, którzy uznali,

e teraz ju

na wyst

z otwart

przyłbic

- pod

sztandarami postkomunisty Kwa

niewskiego. Wywołało to zrozumiały wielki szok i oburzenie. Czemu

jednak wcze

niej nie zauwa

ono działa

innych “przebiera

ców” typu Graczyk? Dlaczego Jerzy

Turowicz, redaktor naczelny tygodnika zw

cego si

katolickim, ani słowem nie zaj

ł si

na temat

tej tak dziwnej “ewolucji” (czy to była ewolucja?) w duchu skrajnie antyko

cielnym i nawet

antychrze

cija

skim swego tak niegdy

wpływowego i hołubionego podwładnego. Kiedy ujawniona

zostanie pełna prawda o infiltrowaniu

rodowisk katolickich od wewn

trz przez ludzi im całkowicie

obcych, a nawet wr

cz wrogich? Z czyjej por

ki przyszedł Graczyk do Turowicza, i kto zadecydował o

jego tak przyspieszonym awansie na kluczowe stanowisko sekretarza redakcji “Tygodnika
Powszechnego”?

Skrajny tropiciel “zacofania” Ko

cioła katolickiego w Polsce, Graczyk, z równ

pasj

tropi polski

Ciemnogród nacjonalistyczny, “demaskuje” ksenofobi

i anty

ydowsko

ść

. Szczególnie ohydny był

artykuł Graczyka: Drugie dno kresowej nostalgii (“GW” z 10 sierpnia 1994 r.) o “niebezpiecznych
t

sknotach “Kresów”, dodatku do “Słowa-Dziennika Katolickiego”. Graczyk oskar

ał tam

rodowiska

kresowe o przemawianie j

zykiem “narodowej wy

szo

ci”, ocieraj

cym si

o rewizjonizm

geopolityczny, o bezrefleksyjne “nostalgie”, sprzeczne z duchem europejskiej integracji. Za

sam

dodatek do “Słowa” uznał za niebezpieczne narz

dzie nacisku kresowego lobby na władze RP.

Artykuł Graczyka pisany był jak na zamówienie przeciwników Polski z krajów o

ciennych, by da

dogodny pretekst do ataków na rzekomy niebezpieczny polski rewizjonizm terytorialny wobec
s

siadów. Znamienne jest, za co Graczyk najostrzej zaatakował redaktora dodatku “Słowa” Janusza

Olejnika. Otó

za to,

e Olejnik powoływał si

na prawa polskiej mniejszo

ci narodowej na

Wile

szczy

nie do zachowania własnej to

samo

ci narodowej z racji tego,

e s

to Polacy

cy na

własnej ziemi, na ojcowi

nie, od pokole

. Graczyka obruszyło,

e Olejnik

żą

da praw dla Polaków na

Wschodzie nie “z tytułu człowiecze

stwa” jako dla osób ludzkich, ale ze wzgl

dów narodowych jako

dla tych osób, “które mog

wylegitymowa

zasiedzeniem, b

zwi

zkami krwi” (zwrot Graczyka).

Jak wiemy, redaktorzy “Gazety Wyborczej” jak ognia boj

słów naród czy narodowo

ść

. Tekst

Graczyka spotkał si

z zasłu

onymi polemikami. Oskar

ono go o d

ąż

enie do wymazania polskiej

pami

ci narodowej o dawnych Kresach wschodnich. H.Jakubowicz napi

tnował go jako wyraz

lenia kosmopolitów, którym si

wydaje, i

posiedli prawo nieomylnych s

dziów dziejów narodu i

stwa (H.Jakubowicz: Wyrzec si

swej to

samo

ci i przeszło

ci?, “Słowo-Dziennik Katolicki”, 24

sierpnia 1994 r.).

W równie tendencyjny sposób podchodził Graczyk do spraw stosunków polsko-

ydowskich. W

artykule na łamach “Gazety Wyborczej” z 8 maja 1993 r. sugerował, pisz

c o sporze o o

cimski

Karmel, i

: intencje obro

ców klasztoru nie zawsze s

kryształowe. Zdumiewał si

nad uporem 14

kobiet zabarykadowanych jak w obl

ęż

onej twierdzy, zapytuj

c: Dlaczego trzeba było a

interwencji

głowy Ko

cioła,

eby skłoni

je do ust

pienia? I dlaczego wci

ąż

nie przeprowadzaj

do gotowego

klasztoru po drugiej stronie drogi? W tym samym tek

cie Graczyka agresywna postawa rabina

Weissa, jego wdarcie si

wraz z grup

zwolenników na teren klasztoru zostały okre

lone jako proste

przeskoczenie płotu. Według Graczyka nowojorski rabin z siedmiu uczniami przeskoczył płot(!),

eby

modli

wła

nie tutaj.

Z kolei w tek

cie atakuj

cym krakowsk

“Ark

” (“Gazeta Wyborcza” z 16 lutego 1995), Graczyk

oburzał si

na publikowanie w niej tekstów krytykuj

cych pomniejszanie duchowego dziedzictwa

polsko

ci i zachwiania to

samo

ci narodowej. Opublikowanie w “Arce” protestu patriotycznych

rodowisk intelektualnych po haniebnym ataku Cichego na Powstanie Warszawskie w “Gazecie

Wyborczej”, Graczyk okre

lił jako przykład uproszcze

i egzaltacji na łamach tego periodyku. Tym

tniej za to wybraniał przed krytyk

“Arki” redaktorów kolaboranckich “Nowych Widnokr

gów”,

wydawanych we Lwowie w 1940-1941 pod sowieck

okupacj

. Na dowód zasług redaktorów tej

gadzinówki przytaczał popularyzowanie w “Nowych Widnokr

gach” Mickiewicza (odpowiednio

zafałszowanego jako “propagatora rewolucji proletariackiej”). Zafałszowanie to nie przeszkadzało
Graczykowi. Pytał: Czy jednak próba “przechowania” Mickiewicza za ka

cen

- w pa

stwie Stalina

nie zasługuje na chwil

refleksji?

Nieubłagany wobec Ko

cioła i ró

nych “niebezpiecznych” polskich “nostalgii” narodowych, Graczyk

równocze

nie a

szokuje niebywał

cz troskliwo

o to, by nie przesadzano z krytyk

postkomunistów b

cych u władzy. Jest u nich bowiem tyle racjonalizmu w sprawach gospodarczych

i nie tylko. Bo na przykład w sporze z prezesem Moskalem to postkomunista Kwa

niewski broni tu

naszej mi

dzynarodowej reputacji, a antykomunista Moskal utrwala obraz Polski jako kraju

notorycznych antysemitów (R.Graczyk: Syndrom historycznej prawdy, czyli kryzys pa

stwa, “Tygodnik

Powszechny” z 21 lipca 1996 r.). I konkluduje: Ale je

li nowy rz

d miałaby utworzy

koalicja PSL-u z

ROP-em i “Solidarno

”, to ju

na si

zastanawia

czy wa

niejsze s

wzgl

dy symboliczne,

czy elementarny rozs

dek gospodarczy, który ta koalicja (przecie

dzi

ki SLD, a nie PSL) jednak

zachowuje.

Ryszard Marek Gro

ski

, kabareciarz i felietonista “Polityki”. Typowy prorz

dowy

kabareciarz (do

ść

banalne poł

czenie najgorszego gatunku

ydowskiego szmoncesu z politycznym

koniunkturalizmem, staraniem, by by

zawsze “na fali”). Dowiódł tego ju

wyra

nie w najgorszych

czasach jaruzelszczyzny, gdy w felietonach na łamach “Polityki” zajadle janczarsko gromił
przeciwników re

imu. Waldemar Łysiak wspominał Gro

skiego w “Najwy

szym Czasie” z 10 marca

1995 r. w artykule Tragarz historii, opisuj

c dawn

napa

ść

Gro

skiego na niego i na znakomitego

historyka Jerzego Łojka: (...) Egzekutorem wyroku był znany humanista pierwszej połowy lat
osiemdziesi

tych, Ryszard Marek Gro

ski, który w owym czasie - w dobie junty Jaruzelskiej - flekował

na łamach “Polityki” ka

dego malkontenta olewaj

cego rz

dy prosowieckich jenerałów (...). Gro

ski

znany jest ze skrajnie fanatycznej zajadło

ci w tropieniu domniemanych antysemitów polskich. Nawet

po dziesi

cioleciach potrafi wykry

domniemane

lady “antysemityzmu”. W wydanej w 1991 roku w

Łodzi Puszce Pandory w rozdziale: Kartki z dziejów antysemityzmu (s. 73), oskar

ył o antysemityzm

nawet dawn

inscenizacj

Lalki Prusa, dokonan

przez Adama Hanuszkiewicza. Równocze

nie dziwił

(s. 69), jak mog

Polacy oburza

na Leona Urisa (najskrajniejszego

ydowskiego pisarza

polako

erc

- por. uwagi w “Naszej Polsce” z 20 czerwca 1996 r.).

Gro

ski wyspecjalizował si

w atakach na polityków z obozu niepodległo

ciowego (od Olszewskiego

po Kaczy

skich, Parysa i Macierewicza) i patriotycznych pisarzy, historyków i publicystów. Ma na

swoim koncie ataki mi

dzy innymi na Łojka, Herberta, Trznadla, Urbankowskiego, Michalkiewicza,

Siedleck

wietnego polskiego historyka z emigracji Józefa Garli

skiego i... najwybitniejszego

zagranicznego historyka pisz

cego o Polsce na Zachodzie Normana Daviesa (dostało mu si

Gro

skiego za zbyt du

e zrozumienie dla polskich racji w kwestii stosunków z

ydami). Szczególnie

obruszył si

Gro

ski na redaktora Stanisława Michalkiewicza za tekst w “Naszej Polsce’, zwłaszcza

za uwag

e: Nie jest dobrze z Narodem, w którego armii wi

kszo

ść

korpusu oficerskiego regularnie

czytuje jedn

z dwóch

ydowskich gazet dla Polaków. Gro

ski był tym, który najgwałtowniej

zaatakował Joann

Siedleck

za słynnego Czarnego ptasiora o Kosi

skim. Jak pisał Marian

Miszalski w “Najwy

szym Czasie” z 30 kwietnia 1994 r. o tym ataku Gro

skiego: P.Gro

ski w

“Polityce” najbardziej wybiegł przed orkiestr

- wprost zapluł si

inwektywami, no ale jemu akurat

trudno si

dziwi

. Z furi

zaatakował autork

“Solidarno

ci” za krytyk

paszkwilu Bara

czaka Bóg,

ba i ojczyzna. W parze z tymi atakami szły ró

ne felietonowe opluwanki Gro

skiego na temat Ojca

Rydzyka i “Radia Maryja”, Prymasa Polski Józefa Glempa, “Niedzieli”, “Słowa-Dziennika Katolickiego”
czy “Ładu”.

Szczególna w

ciekło

ść

ogarn

ła Gro

skiego, gdy zabrał si

za lektur

Dzienników Marii D

browskiej,

jak wiadomo szokuj

co krytycznej w stosunku do

ydowskich ubeków i politruków panosz

cych si

Polsce w dobie stalinizmu. Gro

ski z min

superznawcy konstatuje,

e nieocenzurowana wersja

Dzienników Marii D

browskiej pokazuje cał

mało

ść

wielko

ci. Pokłady kołtu

stwa i kobiecych

zawi

ci, drzemi

ce w duszy moralistki (“Polityka”, 15 czerwca 1996 r.). Na tle mało

ci D

browskiej tym

mocniej zachwala Leca, z którym było inaczej, który pozostał wierny racjonalistycznej i sceptycznej
tonacji swego pisarstwa. Bo po hebrajsku Lec, to tyle co trefni

. A wi

c Lec to M

dry Błazen,

daremnie szukaj

cy m

drego władcy. Przypomnijmy wi

e “m

dry błazen” Lec wsławił si

latach 1939-1940 jako jeden z najgorszych prosowieckich kolaborantów ze stalinizmem, wyst

puj

c z

wierszydłami, wychwalaj

cymi mi

dzy innym podbój Polski przez bolszewików (“poezj

zdrady”

nazwał te “utwory” Bohdan Urbankowski w słynnej Czerwonej mszy. W wierszu Stalin Lec tak oto
pisał o Zwi

zku Sowieckim, rozszerzonym o zdradziecko podbit

Polsk

Którą poeci wyśpiewali
ojczyzna, co to od Kamczatki
po szynach pędzi aż po San,
którą jak mleka pełny dzban

podaj

dzieciom czułe matki,

- to Stalin! (...)

I moja lira z nowej stali
i dumnie przemieniona muza,

obywateli jasny wzrok

I głos, i oddech, my

l i krok

i wolno

ść

, która nas odurza,

- to Stalin!

Inny wiersz “m

drego błazna” Leca wysławiał zdradzieck

napa

ść

na mał

Finlandi

(ju

w dwa dni

po rozpocz

ciu agresji). Wołał w tek

cie Do ludu fi

skiego:

Wbij rewolucjo, oto pora

W pier

bur

uazji fi

ski nó

Dodajmy do tego liczne powojenne fraszki Leca, godz

ce w “pogrobowców” przedwrze

niowej Polski,

w emigrantów, sklepikarzy, imperialistów, a przede wszystkim w religianctwo i ciemnot

(por.

B.Urbankowski: Czerwona msza, Warszawa 1995, s. 314). A w

ród nich najbardziej chyba głupawy

tekst Leca, atakuj

cy polskie tendencje do podtrzymywania

cisłych zwi

zków z kultur

Zachodu:

O pewnych tendencjach
Znów słyszę znany od młodu

faszystów śpiew ponury:
“My chcemy kultury Zachodu”.
A chcą zachodu kultury.
(Wg “Antologii satyry”, Warszawa 1955, s. 118).

Wszystkie te panegiryki, deformacje i zafałszowania zawsze były konstruowane według ulubionego
stereotypu Gro

skiego, prezentuj

cego Polaków dziwnie złych, ułomnych moralnie nacjonałów i

antysemitów, a w najlepszym razie “zawistnych” jak Maria D

browska; i

ydów, jak

e innych,

knych duchowo, nieskazitelnych, niemal

tych.

Jakby przypadkiem wszyscy ci, których Gro

ski wysławia panegirycznie i w ekstazie, przy których

nagle zatraca cał

paszkwilanck

wen

, maj

na ogół jedn

wspóln

cech

- s

osobami

pochodzenia

ydowskiego - od Leca po Marianowicza, Kaczmarskiego i Bardiniego. Wobec nich

pochwały Gro

skiego nie znaj

adnych granic. Np. ju

na otwarcie felietonu Gro

skiego o

yserze Aleksandrze Bardinim Pan Profesor (“Polityka” z 12 sierpnia 1995) czytamy: Tak

twarz

mógłby mie

Bóg.

Tomasz Jastrun

, poeta i felietonista. Syn Mieczysława Jastruna, jednego z poetów

najbardziej obci

ąż

onych “ha

domow

” w czasach stalinizmu. M.Jastrun był jednym z najbardziej

wojowniczych członków redakcji “Ku

nicy”, pisma marksistowskich fanatyków, walcz

cych z

tradycjami narodowymi i warto

ciami humanistycznymi. Pomimo zaanga

owania szeregu Polaków w

ratowaniu Jastruna w czasie wojny, gdy ukrywał si

“na aryjskich papierach”, po 1944 roku nale

ał on

do czołowych tropicieli “polskiego antysemityzmu”. W publikowanym 17 czerwca 1945 r. w
krakowskim “Odrodzeniu” tek

cie Pot

ga ciemnoty twierdził,

e za wymordowanie ponad trzech

milionów

ydów ponosi odpowiedzialno

ść

na równi z hitlerowskim okupantem całe bez mała polskie

społecze

stwo. W czasie, gdy do ujarzmiania Polski w interesie Sowietów przyst

powały całe falangi

ydowskich ubeków i politruków na czele z Bermanem, Zambrowskim, Ró

skim, Brystygierow

Fejginem, Jastrun pi

tnował polskie zbrodnicze reakcyjne organizacje, które jakoby wci

ąż

“kontynuuj

krwaw

robot

hitlerowsk

, dybi

c na ocalał

z zagłady “grupk

inteligencji pochodzenia

ydowskiego". M.Jastrun był równie

autorem licznych wierszy, pisanych zgodnie z wymogami

stalinowskiej poetyki (np. Ballady o puszczy

tokrzyskiej), dyskredytuj

cej polskich powsta

ców,

którzy zmienili si

jakoby we wrogów własnego narodu, czy wyrafinowanego ataku na papiestwo w

wierszu W bazylice

w. Piotra (por. uwagi B.Urbankowskiego Czerwona msza, Warszawa 1995 r., s.

326).

Jego syn Tomasz wyró

nia si

głównie pełnymi agresywnej hucpy felietonami, atakuj

cymi

narodowych i prawicowych “oszołomów”. Ju

w Złotej klatce. Notatnik ameryka

ski (Warszawa,

czerwiec 1988 r., wyd. podziemne) dał karykaturalny obraz Polonii ameryka

skiej, zarzucaj

c jej

głe szukanie

ydów i masonów, skrajny antykomunizm. Pisał, kto nie krzyczy “bi

czerwonych”

brany jest z miejsca za lewic

(s. 84). “Europejczyk” Jastrun nie sili si

nawet na próby ukrywania

swego obrzydzenia do wszystkiego, co polskie. W “Res Publice” (nr 8/89) pisał: Wynurzywszy si

naszego ojczystego bałaganu, wygodnie czułem si

w Szwecji (...). W samolocie siedziała obok mnie

ładna dziewczyna (...). Wyemigrowała z Polski kilka lat temu (...). Nie mieli

adnych znajomych, a

jednak wydawało si

e znamy si

od zawsze. Bo przecie

jedli

my razem piasek w naszej brudnej,

ale bardzo osobliwej polskiej piaskownicy (...) (s.74).

Ataki na polski “Ciemnogród” przeprowadza Jastrun w stylistyce pełnej wyzwisk i epitetów w stylu:
palanty patriotyczne, palanty martyrologiczne, patriotyczno-narodowe gnioty. Ulubione oceny Jastruna
to zarzuty spiskowej wizji historii, za

ciankowo

ci i prowincjonalizmu. Z jak

ąż

lubo

cytował

Jastrun w “

yciu Warszawy” z 27 stycznia 1995 r. słowa Jerzego Giedroycia: Polacy - to

okropny naród. Podobnie jak ojca wyra

nie n

ka go obsesyjna wr

cz gor

czka tropienia

domniemanego “polskiego antysemityzmu”. W “Res Publice” (z czerwca 1991 r.) na przykład
omawiaj

c wyniki ankiet w dwóch liceach ze szczególnym zapałem eksponował znajdowane w nich

liwie najbardziej absurdalne stwierdzenia i hipotezy. Typu dowodze

e wynik wyborów

prezydenckich i w 1990 r. oraz usuni

cie Mazowieckiego s

dowodem na to,

ydzi s

ogólnie

znienawidzeni. Tekst zamykało Jastrunowe podsumowanie: Mamy oto w Polsce antysemityzm bez

ydów. Nasze społecze

stwo zdaje si

ęż

ko chore, a ksenofobia to tylko jeden z tych objawów

(...) prezydenckie wybory przedłu

yły “

ycie” trupowi, który tak uparcie psuje si

, a zamkni

ty w

naszym narodowym tapczanie kompromituje nas we własnych i cudzych oczach. Jastrun jest przy tym
typowym przedstawicielem mentalno

ci Kalego. Najmniejsz

krytyczn

uwag

ydach traktuje jako

gorsz

cy przejaw dzikiego polskiego antysemityzmu. Kiedy za

Polacy reaguj

na antypolskie

oszczerstwa, pi

tnuje to jako wyraz narodowych kompleksów, dziwaczny lament z powodu

nadepni

cia na polski narodowy odcisk. (Tak zareagował na przykład na krytyk

antypolskich scen w

filmie Lista Schindlera Spielberga.) W “Rzeczypospolitej” z 11-12 maja 1996 r. Jastrun uskar

ał si

to,

e jego znajomi, cz

sto nawet ludzie bliscy mu w czasach opozycji, teraz siej

szcz

cik i

ksenofobi

. Pytanie: kiedy Jastrun, wyra

nie chory z nienawi

ci, zabierze si

wreszcie za leczenie

samego siebie? Zgodnie ze starym łaci

skim przysłowiem Medice, cura te ipsum.

Atakom na polsko

ść

i Polaków towarzyszy u Jastruna gor

czkowa pasja wybielania innych na czele z

Krzy

akami, jakoby niegodnie zniesławionych przez polsk

historiografi

i literatur

. W “Res Publice” z

czerwca 1990 r. Jastrun w imieniu redakcji (wraz z W.Zaj

czkowskim) z zapałem celebrował obron

biednych oczernionych Krzy

aków, którzy stali si

ofiar

polskiej “manipulacji historycznej”. Z

kierowanej przez Jastruna dyskusji mo

na było si

“dowiedzie

”,

e my, Polacy, mamy t

sam

mentalno

ść

co Niemcy, kontynuowan

przez rozkołysany nacjonalizm,

e “Krzy

acy” Sienkiewicza to

jego najgorsza powie

ść

historyczna, a “Wiatr od morza”

eromskiego to tylko zwykła “szmira”. I

usłysze

o obawach,

e społecze

stwo polskie jest bardzo podatne na antysemityzm, antysowietyzm i

antyniemiecko

ść

i grupy gło

no krzycz

cych ideologów “mog

łatwo rozkołysa

te nastroje.

W “Rozmaito

ciach” na łamach “Niedzieli” (nr 42 z 1995 r.) nazwano Tomasza Jastruna

czołowym przywracaczem PRL-u. I nie bez uzasadnienia. Jastrun ze szczególn

wrogo

reagował na ka

de przypominanie łajdactw ró

nych pseudoautorytetów w czasach stalinowskich,

tłumacz

c: Czasy takie,

e chwile upadku miał ka

dy. Nikt jednak nie przyznaje si

do tych chwil

słabo

ci, ka

dy natomiast jak na komary poluje na słabo

ci innych. I z lubo

rozmazuje je na

cianie, pokazuj

c potem

lady krwi (“Rzeczpospolita” z 24 czerwca 1995 r.). W my

l takiej poetyki

pisania ka

dy był winien, a wi

c nikt nie był winien, i nie ma sensu

adne rozliczanie. Trzeba

przyzna

e w tej sprawie jego ojciec, dawny stalinista, był o wiele uczciwszy. Jak przyznał Tomasz

Jastrun na łamach “Res Publiki”, jego ojciec z obrzydzenia sw

działalno

i moralnego kaca za lata

1944-1945 nie otrz

ł si

mierci.

W polemikach z inaczej my

cymi Jastrun nie waha si

przed si

ganiem nawet po bro

najbardziej

obrzydliwych oszczerstw. Spowodowało to ostr

reakcj

Anatola Arciucha, który napisał wr

cz o

poł

czeniu przez Tomasza Jastruna koncepcji goebbelsowskich na temat polemiki z niewygodnymi

pogl

dami z koncepcjami komunistycznymi (“Gazeta Polska” 8 wrze

nia 1994 r.). Wyzwiska, wr

chamskie słownictwo Jastruna, które przyrównywano ju

do wymachiwania cepem słu

żą

naszemu

“europejczykowi” do prób całkowitego równania z ziemi

inaczej my

cych. Do

ść

typowy pod tym

wzgl

dem był atak Jastruna na ksi

ąż

Krystyny Czuby Media i władza, jedn

z najwybitniejszych

ksi

ąż

ek napisanych w duchu obrony warto

ci chrze

cija

skich w ostatnich latach. Jastrun zaatakował

Czub

na odlew, oskar

c j

o rzekomy prowincjonalizm i nisk

klas

lenia. Jak “wysoka” jest

klasa my

lenia samego Jastruna, cho

by w spojrzeniu na religi

, dobrze ilustruje jego publikowana w

“Res Publice Nowej” (nr 7-8/96) chełpliwa opowiastka o tym, jak zwyci

ęż

ył w starciu z Bogiem o

pozyskanie bardzo wierz

cej dziewczyny: Najbardziej religijna scena z mojego

ycia erotycznego.

Była bardzo młoda, bardzo wierz

ca i bardzo ładna. - Jak ty si

teraz z tego wyspowiadasz? -

zapytałem z nieszczer

trosk

(...). W odpowiedzi zasłoniła moje oczy dłoni

. Patrzyłem nadal - w jej

dłoni nie było ani piekła, ani czy

ść

ca, było ciemno, ciepło, pachniało mlekiem i macierzank

W “Res Publice” z lutego 1996 r. Jastrun zwierzał si

e ciarki przechodz

go na my

l ilu b

cwałów o

niezłych biografiach zajmowało wysokie stanowiska tylko dlatego,

e ich nazwiska znajdowały si

czyim

notesie. Zwierzenia skomentował “Tygodnik Solidarno

ść

” (nr 13 z 1996 r.) przypomnieniem,

jak to Jastrun dzi

ki wyj

ciu go z notesu minister kultury Izabelli Cywi

skiej wyl

dował na stanowisku

dyrektora Instytutu Kultury Polskiej w Sztokholmie. I dodał o roli Jastruna w czasie pobytu na
sztokholmskiej synekurze: Jego osi

gni

cia na polu krzewienia kultury polskiej nie s

Szwedom

znane. Ale

eby od razu: “b

cwał”?

Ewa Berberyusz

, dziennikarka. W lutym 1987 roku jedna z uczestniczek zmasowanego ataku

w “Tygodniku Powszechnym” na artykuł Władysława Siła-Nowickiego broni

cego Polaków przed

oszczerstwami artykułu Jana Bło

skiego. Solidaryzuj

cy si

z Bło

skim artykuł ko

czyła słowami

pełnymi narodowego masochizmu: (...) przesta

my si

targowa

o okoliczno

ci łagodz

ce,

przesta

my argumentowa

, ale pochylmy głow

(...) (E.Berberyusz: Wina przez zaniechanie,

“Tygodnik Powszechny” z 22 lutego 1987 r.). Wielokrotnie skrajnie wyolbrzymiała sił

nastrojów

anty

ydowskich w Polsce, jako dowód ci

gle powołuj

c si

na anty

ydowskie napisy na murach (por.

np. teksty E.Berberyusz: Jude, raus!, “GW” z 8 czerwca 1990 r.). Chcieli

cie Polski, no to j

macie...

(“GW” z 20 listopada 1990 r.), Klincz (16 listopada 1991 r.). Atakowała biskupa Michalika za rzekom

anty

ydowsko

ść

po jego znanej homilii wyborczej z 1991 r., sugeruj

cej niech ka

dy głosuje na osoby

mu najbli

sze duchowo, Polak na Polaka, etc.

Jerzy Eisler

, historyk. Jeszcze w 1989 roku niewiele znany szerszym kr

gom doktor historii, w

ostatnich latach został skrajnie rozreklamowany przez “europejczyków”. Urósł do jednego z filarów
polskiej historiografii o latach powojennych, szczególnie nagła

nianego w “ró

owych” przekaziorach.

Reklamowano go nieprzypadkowo. Eisler stał si

bowiem najbardziej panegirycznym piewc

frakcji

"puławian" i Marca 1968 r. Jego ksi

ąż

ka Marzec 1968 (Warszawa 1991 r.) przynosiła obraz wydarze

marcowych 1968 roku, maksymalnie przesadzaj

cy znaczenie i zasługi michnikowców. Nawet

recenzje, publikowane na łamach tak sk

din

d pobła

liwej dla ludzi z lobby filosemickiego “Res

Publiki” (nr 7-8 z 1991 roku) zwróciły uwag

na skrajn

tendencyjno

ść

ksi

ąż

ki Eislera i jej jaskrawe

braki warsztatowe. Justyna Duriasz w recenzji pt. Warsztat? pisała,

e ksi

ąż

ka reprezentuje zły

model uprawiania historii. Andrzej Chojnowski pisał z kolei o stronniczo

ci Eislera, i

: Jest to

spojrzenie uczestnika grupy politycznej, szukaj

cego swej tradycji, nie za

historyka. Dodajmy do tego

ogrom bł

dów i przekłama

faktograficznych. Rozliczne informacje Eislera cechował ci

gły brak

sprawdzenia. Znany kombatant

ydowski z czasów wojny Arnold Mostowicz w li

cie do “Polityki” z 6

kwietnia 1991 r. pisał o niektórych informacjach, przytoczonych przez Eislera: Obawiam si

e Jerzy

Eisler nie bardzo przyło

ył si

do sprawdzenia tego faktu (...). Informacja ta jest równie liryczna, co

kłamliwa. Ja sam wyst

puj

3 razy w ksi

ąż

ce Eislera i z tego dwa razy w kontek

cie bł

dnych

informacji faktograficznych. Autor powołuje si

na moj

relacj

o referacie, który tłumaczyłem jakoby

na j

zyk w

gierski na Kongresie Zwi

zków Zawodowych, cho

jako

ywo nie tłumaczyłem na

adnym

tego typu kongresie. Drugi raz wymienia mnie w

ród “trzonu” grupy młodzie

y “bogoojczy

nianej”,

obok mi

dzy innymi ekonomisty Stanisława Gomułki. Nigdy nie nale

ał on ani do naszej grupy, ani do

jej “trzonu” (!!!).

Liczne krytyki wyra

ane pod adresem przekłama

ksi

ąż

ki Eislera nie skłoniły go do ani troch

bardziej zobiektywizowanego pisania. W jednej sprawie wykazuje on wr

elazn

konsekwencj

- w

maksymalnym wybielaniu grupy “puławian”, czyli frakcji

ydowskiej w PZPR (por. np. J.Eisler: Zarys

dziejów politycznych Polski 1944-1989, Warszawa 1992 r.), czy wybielania roli

ydów w bezpiece

(“Tygodnik Kulturalny” z 3 grudnia 1989 r.). W tym ostatnim artykule Eisler robił, co mógł dla
maksymalnego pomniejszenia roli

ydów w bezpiece, oskar

c głosz

cych inne opinie w tej sprawie

o to, i

bezwiednie powtarzaj

rasistowskie slogany.

Jak wygl

da eislerowska wizja historii, mo

na si

szczegółowo przekona

czytaj

c przygotowany

przez niego wraz z dwu mniej znanymi autorami (R.Kupieckim i M.Soba

-Bondarczuk) podr

cznik

wiat i Polska 1939-1992. W podr

czniku tym pró

no szuka

nazwiska wielu słynnych polskich

patriotów, takich jak kontradmirał J.Unrug, major Dobrza

ski “Hubal”, rotmistrz W.Pilecki,

K.K.Baczy

ski, M.O.Kolbe, A.Kami

ski czy Zofia Kossak-Szczucka. Za to w przypadku

komunistów wprost szokuje niebywała wprost szczodro

ść

Eislera i jego współautorów.

Czytamy np. o zupełnie sk

din

d nieznanym M.Lewi

skim i I.Fiku z grupy “Polska Ludowa”, o

A.Fiderkiewiczu, J.Turlejskim czy F.Zubrzyckim. Podobna szczodro

ść

wobec ró

nych

michnikowców. Nie zapomniano np. wymieni

Szlajfera (dwa razy), Deutschgewandta,

Blumsztajna, Smolara, Lity

skiego, Kuczy

skiego, Toru

czyk etc. Podobna zadziwiaj

szczodro

ść

w wyliczaniu nazwisk KOR-owców.

Zdumiewa przemilczanie nazwisk takich osób, jak Baczy

ski, D

browska, Jasienica, a nawet

Słonimski (który wszak odegrał spor

rol

polityczn

- List 34 etc.), a równoczesne eksponowanie

Baczki, Brusa, Bara

czaka, Cohna czy Szczypiorskiego. Eisler i współautorzy, tak sk

pi w

informacjach o słynnych patriotach czasu wojny czy wybitnych twórcach nie

ałuj

miejsca dla

poinformowania,

e w 1962 roku utworzono na UW z inicjatywy Komitetu Uczelnianego ZMS

Polityczny Klub Dyskusyjny na czele z K.Modzelewskim i z takimi członkami, jak: J.Kuro

W.Kuczy

ski i A.Smolar. Dodajmy,

e z fragmentów ksi

ąż

ki o systemie stalinowskim w Polsce nie

dowiemy si

ani słowem o zbrodniach Bermana, Ró

skiego, Fejgina,

wiatły etc. Te nazwiska s

po prostu całkowicie przemilczane z wyj

tkiem Bermana, który pojawia si

tylko raz w ksi

ąż

ce jako

współzało

yciel Kominformu. I có

dzi

o takim doborze nazwisk? I taka ksi

ąż

ka została zalecona w

1993 r. przez ministra edukacji narodowej jako ksi

ąż

ka pomocnicza do nauki historii (!).

Janusz Głowacki

, prozaik, autor sztuk i scenariuszy filmowych. Od kilkunastu lat przebywa

w Nowym Jorku. Sw

ęź

z krajem podtrzymał przez paszkwilancki obraz Polaka w sztuce Antygona

w Nowym Jorku. Jak komentował wymow

tej sztuki Głowackiego w rymowanym felietonie Wojciech

Młynarski:

Graj

Ruski, Polak i Portorikanka

Ruski - miły, ona słodka czarownica.

Polak za to mniej przyjemny

łach i szmondak, typ nikczemny

i to wła

nie recenzentów wprost zachwyca.

Głowacki tworzył sw

karykaturaln

posta

Polaka-szmondaka głównie z my

o sukcesie w

ród

ameryka

skich widzów. Jak sam mówił w naszej TVP (20 marca 1993 r.) w sztuce swej pokazuje nie

Polaka, a raczej Polaczka. Troszcz

c si

o odpowiedni

jaskrawo

ść

negatywnego stereotypu takiego

“Polaczka”, nie zapomniał oczywi

cie o wyposa

eniu go w anty

ydowsko

ść

. Według recenzji Piotra

Gruszczy

skiego w “GW” (15 lutego 1993 r.): (...) Bawi zwłaszcza posta

Pchelki - polskiego

emigranta (...) antysemity z imieniem Maryi na ustach i flaszk

wódki w kieszeni (...). Ciekawy zestaw

stereotypów na eksport do Stanów Zjednoczonych, kraju “Polish Jokes” (!). W Warszawie za
wystawienie sztuki Głowackiego jako pierwsza zabrała si

oczywi

cie Izabella Cywi

ska, znana z

lekcewa

enia tego absurdalnego kraju. Przedstawienie pod jej batut

stało si

jednak dramatycznym

fiaskiem.

Hanna Krall,

reporterka. Przed kilkunastu laty w gło

nej ksi

ąż

ce o Edelmanie Zd

ąż

przed

Panem Bogiem prezentowała stosunkowo obiektywny obraz spraw

ydowskich. Cytowała opinie

Edelmana, sprzeciwiaj

ce si

przedstawianiu jako powstania niewielkich rozmiarami walk w Getcie

Warszawskim, czy jego uwagi odbr

zowiaj

ce przywódc

ydów walcz

cych w getcie - Mordechaja

Anielewicza. Edelman opisywał np. jak to w dzieci

stwie Anielewicz starannie farbował skrzela ryb

czerwon

farb

, by robiły wra

enie

wie

ych. W ostatnich latach Krall, podobnie jak Edelman czy

Grynberg, wyra

nie zmieniła postaw

, staj

c si

uciele

nieniem coraz silniejszego

ydowskiego

triumfalizmu wobec słabo broni

cych si

przed atakami, czy nie broni

cych si

w ogóle Polaków.

Typowy pod tym wzgl

dem był wywiad z Krall w “Polityce” z 26 stycznia 1991 r., wypominaj

Polakom utrzymywanie si

“antysemityzmu” i uskar

cy si

na to,

e rzekomo “nie ma komu pisa

”

ydowskich losach. W czasie gdy od kilkunastu lat trwa prawdziwy zalew tematyki

ydowskiej w

wydawnictwach i na półkach ksi

garskich, gdy najskrajniejsi

ydowscy hochsztaplerzy i polako

ercy

wydawani z ogromnym luksusem “na kl

czkach” (vide wydanie ksi

ąż

ki Marka Haltera, dawno

zdemaskowanego jako oszusta przez

ydowskiego historyka M.Borwicza, nakładem “Iskier”,

kierowanych przez Wiesława Ucha

skiego). Gdy z ró

nych stron daje si

szczególnie wielkie dotacje

na ksi

ąż

ki o tematyce

ydowskiej (por. polityk

wydawnicz

p. Rosnera).

Ernest Skalski

, dziennikarz “Gazety Wyborczej”. Syn funkcjonariusza Komunistycznej Partii

Polski Jerzego Wilkera (po wojnie Skalskiego), po 1945 roku szefa personalnego Komendy
Wojewódzkiej MO w Krakowie, i Zofii Nimen (Skalskiej), byłej sekretarz technicznej KC
Mi

dzynarodowej Organizacji Pomocy Rewolucjonistom (MOPR) - przybudówki partii komunistycznej

(por. L.

ebrowski: Ludzie UD. Trzy pokolenia, “Gazeta Wyborcza” 30 wrze

nia 1993 r.). Był jednym z

najbardziej zajadłych obro

ców monopolu warszawskiej “elitji” na rz

dzenie. 7-8 kwietnia 1990 r.

opublikował na łamach “GW” znamienny artykuł Bieda-partie, wyszydzaj

cy tworz

ce si

partie

prawicowe i postuluj

cy utrzymanie pełnego monopolu na rz

dzenie w r

ku geremkowskich m

drców

z OKP. W czasie kampanii prezydenckiej 1990 roku oskar

ał Wał

o “ostro

ne” granie na

nastrojach “antysemickich” przez wielokrotne podkre

lanie,

e on sam jest od pokole

czystym

Polakiem (por. “GW” z 12 listopada 1990 r.). We wcze

niejszym artykule z “GW” z 15 wrze

nia 1990 r.

uskar

ał si

na ci

głe tropienie lewicy i “wmawianie” lewicowo

ci Michnikowi, cho

on si

od niej

dawno od

egnał. Według Skalskiego: Okre

lenie “lewica” pełni podobn

rol

jak na znacznie ni

szym

szczeblu kulturowym poj

cie “

yd”. Kto zły - ten

yd, ewentualnie lewicowiec. Zaniepokojony

liwo

radykalnych zmian przeciwstawiał si

Janowi Olszewskiemu od pocz

tków jego

kandydowania na premierostwo w grudniu 1991 r.

Skalski od pocz

tku nale

ał do skrajnych panegirystów Balcerowicza. Wykpiwał rzemie

lników,

uskar

cych si

na upadanie polskiego rzemiosła, zyskuj

c od jednego z nich mistrza br

zownictwa

Ryszarda Szczepaniaka kusz

ofert

“Skalski na Kub

?” (“GW” z 18 lutego 1991 r.). W s

ąż

nistym

artykule Sami swoi we własnym domu (“GW” z 2-3 pa

dziernika 1993 r.) z furi

wyszydzał ludzi

zatroskanych o los interesów narodowych w polskiej gospodarce, jej konkurencyjno

ść

- zagro

enia dla

polskiego przemysłu. Szczególnie ostro atakował krytyków polityki IMF i Banku

wiatowego wobec

Polski oraz koncepcji euroregionów, napadał na J.M.Rymkiewicza za jego zatroskanie o polsk

samo

ść

narodow

Krzysztof

liwi

ski

, dziennikarz. Były działacz warszawskiego Klubu Inteligencji Katolickiej.

Współpracował ze “Znakiem”, “Wi

” i “Tygodnikiem Powszechnym”. W 1989 roku zast

pca

redaktora naczelnego “Gazety Wyborczej”. W czasie konfliktu wokół o

cimskiego Karmelu

grubia

sko zaatakował Prymasa Polski Józefa Glempa, zdecydowanie staj

c po stronie rabina

Weissa - por. tekst

liwi

skiego (“GW” z 28 sierpnia 1989 r.) i polemizuj

cy z nim tekst Andrzeja

Siemianowskiego Pan

liwi

ski poucza Prymasa (“Ład” 10 wrze

nia 1989 r.). Stronniczo pro

ydowski

liwi

ski, członek Prezydium Zarz

du Towarzystwa Przyja

ni Polsko-Izraelskiej, został skierowany w

nagrod

za jednoznaczno

ść

swej postawy na ambasadora w arabskim Królestwie Maroka w 1990

roku. Po powrocie z placówki został rzecznikiem MSZ, a pó

niej pełnomocnikiem MSZ ds. kontaktów z

diaspor

ydowsk

. Odpowiedni człowiek na odpowiednim miejscu (!!!).

Kazik Staszewski

, wokalista zespołu “Kult”. Autor ohydnego nawi

zania “do polskiego

hymnu narodowego w nazwie swego utworu Jeszcze Polska, stanowi

cego skrajny atak na Polsk

polski patriotyzm i tradycje, mi

dzy innymi w zwrotce:

Głupia duma narodowa

i kompleksy od stuleci

Brudne twarze z w

sikami

- ci agresywni frustraci.

W tek

cie piosenki powtarzał si

niewybredny refren: Co

cie skurwysyny uczynili z t

krain

. W

ród

oskar

pod adresem ró

nych polskich “zeł” nie zabrakło napi

tnowania polskiego antysemityzmu w

słowach:

cie skurwysyny uczynili z t

krain

Pomieszanie katolika z mafi

postkomunistyczn

Ci modl

cy si

co rana i chodz

cy do ko

cioła

tnie by zabili ciebie tylko za kształt twego nosa.

Leszek Miller,

polityk, szef URM. Przedstawiany czasem jako rzekomo jeden z liderów bardziej

“polskiego” skrzydła w SLD. Przypomnijmy wi

c ocen

Polski jako “du

ej myszy”, dan

przez tego

postkomunistycznego “patriot

” w wywiadzie dla francuskiego “La Liberation” w 1989 r. Odpowiadaj

na pytanie francuskiej redakcji na temat roli Polski i wpływu jej do

wiadczenia na cały blok

socjalistyczny, L.Miller odpowiedział: Niejednokrotnie uwa

amy si

tutaj za Mesjaszy, tak jakby

wszystko kr

ciło si

wokół nas. W rzeczywisto

ci nie jeste

my nawet małym słoniem, jeste

my raczej

żą

mysz

(cyt. za “Forum” z 17 wrze

nia 1989 r.). 2-3 maja 1996 r. Miller gor

co fraternizował si

Michnikiem podczas zorganizowanego przez Instytut Polski w Sztokholmie seminarium “Chrze

cijanie

ydzi” z udziałem przedstawicieli Polski, Izraela, USA, Niemiec i Szwecji. Zarysowała si

tak

ogromna zbie

ść

pogl

dów Millera i Michnika na temat stosunków polsko-

ydowskich,

e kto

z sali

zaskoczony zapytał: Czy panowie w ogóle czymkolwiek si

dzy sob

ró

nicie? Miller odpowiedział,

tym,

e Michnik ma wi

ksze powodzenie u kobiet.

ydowskim uczestnikom sesji bardzo spodobała

stanowczo

ść

, z jak

spadkobierczyni SLD - SdRP pot

piła ustami Millera kampani

pomarcow

1968 r. (

ladem uchwały SdRP z marca 1990 r.). Kto

z sali zapytał jednak Millera: Dlaczego pa

skie

ugrupowanie nie widzi innych, którym uczyniło krzywdy? Dlaczego widzi tylko pokrzywdzonych w
Marcu ‘68

ydów, a nie widzi tego,

e pokrzywdzonym bli

nim jest równie

Polak? (cyt. za B.Sułek-

Kowalsk

: Michnik tub

Millera, “Tygodnik Solidarno

ść

” z 24 maja 1996 r.). Przypomnijmy,

e tak

fraternizuj

cy si

dzi

z przedstawicielami

ydów w

wiecie towarzysze Miller, Rosati, Kwa

niewski

czy Cimoszewicz, bij

cy si

za “grzechy” wobec

ydów, i to nie tylko w swoim imieniu, ale całego

narodu polskiego (!!!), jako

nie zdobyli si

dot

d na przeproszenie np. cho

by Ko

cioła polskiego za

rozliczne krzywdy i prze

ladowania, zgotowane mu w okresie powojennym. Przeciwnie, SdRP dzi

nadal kontynuuje deformowanie obrazu Ko

cioła i próby izolowania go do spółki z przedstawicielami

dawnej tzw. opozycji laickiej.

18 wrze

nia 1996 r. “Gazeta Wyborcza” błyskawicznie opublikowała tekst wygłoszonego zaledwie

dzie

wcze

niej wyst

pienia Leszka Millera na spotkaniu w Tel Awiwie z członkami

ydów łódzkich. W

wyst

pieniu Miller pozwolił sobie na swoisty “donos na Polsk

”, twierdz

e w społecze

stwie

polskim jakoby nacjonalistyczna prawica ws

cza jad rasizmu i szowinizmu. Pi

tnuj

c wyst

puj

cy w

Polsce jakoby “antysemityzm bez

ydów”, Miller mi

dzy innymi niedwuznacznie, cho

bez

wymieniania nazwiska, zaatakował ks. Prałata H.Jankowskiego oraz nie wymienionych te

z nazwiska

autorów, pisz

cych kłamstwa o pogromie kieleckim.

Jan Kott,

krytyk literacki. W czasach stalinizmu jeden z najskrajniejszych politruków kultury

ydowskiego pochodzenia, “inkwizytorsko” zwalczaj

cy przewa

ęść

tradycyjnej polskiej

literatury narodowej jako “reakcyjn

”. Nawet znany

ydowski luminarz paryskiej “Kultury” Zygmunt

Hertz przyznawał w li

cie do Czesława Miłosza z 2 lutego 1965 r. w kontek

cie Jana Kotta: bardzo

Janka lubi

, ale był kurwa, oj był (por. Z.Hertz: Listy do Czesława Miłosza 1952-1979, Pary

1992, s.

207-208). Jeszcze długo po pa

dzierniku 1956 r. przy ró

nych okazjach popisywał si

prore

imowymi

słu

alstwami, doczekuj

c si

u Jerzego Giedroycia wdzi

cznego okre

lenia “szmata”. W 1963 r.

Giedroy

napisał w zwi

zku z jednym takim słu

alczym wyst

pieniem Kotta: Ci ludzie zupełnie

zwariowali. Stali si

szmatami i bezwolnymi narz

dziami nieinteligentnego systemu (...), a

jednocze

nie uwa

siebie za jedynych reprezentantów, wieszczów etc. (...) (“Rzeczpospolita” z 6-7

listopada 1993 r.). Swoje stalinowskie wyczyny Kott próbował maksymalnie wybieli

w pełnej kłamstw

ksi

ąż

ce Przyczynek do biografii. Dawny inkwizytor kultury nie zrezygnował z mentorskich poucze

wobec Polaków, oskar

c ich o antysemityzm podczas wypadów ze Stanów Zjednoczonych do

Polski (por. np. wywiad z J.Kottem: Kiedy sko

czy si

mgła, “Polityka” z 6 pa

dziernika 1990 i

komentarz polemiczny do tego wywiadu AL: Antysemityzm polski, “Niedziela” 28 pa

dziernika 1990

r.).

Andrzej Friszke

, historyk. Przez wiele lat zwi

zany z katolick

“Wi

” pod redakcj

T.Mazowieckiego. W swoim czasie zdobywał si

na zrozumienie polskich racji. Po 1989 roku

całkowicie poszedł za mod

na chłostanie polskiej historii, narzucon

przez “europejczyków”, i stał si

jednym z głównych filarów ich historiografii. W tej postawie doszedł do uznania haniebnego paszkwilu
Michała Cichego na Powstanie Warszawskie w “Gazecie Wyborczej” za “wa

ny przyczynek” do

historii Powstania (por. “Gazeta Wyborcza” 12-13 lutego 1993 r.). Wcze

niej, w listopadzie 1992,

komentuj

c cz

ęść

raportu Jana Karskiego o stosunkach polsko-

ydowskich na Kresach wschodnich

po 17 wrze

nia 1939 podwa

ał dane o probolszewickim i antypolskim zachowaniu wielkiej cz

ęś

tamtejszych

ydów. Stwierdzenia na ten temat interpretował jako dowód zachowania

ywotno

negatywnych emocji i schematów my

lenia. Prawdziwym skandalem wydawniczym była w 1994 roku

w Londynie napisana przez Friszkiego obszerna syntetyczna historia powojennej opozycji, pełna
skrajnych zakłama

i deformacji - Opozycja polityczna w PRL 1945-1980. W tej natychmiast

panegirycznie rozreklamowanej przez warszawsk

“elitk

” ksi

ąż

ce zostały rozd

te na niebywał

skal

“opozycyjne” zasługi ró

nych, czasem wr

cz marginesowych grup dysydentów wewn

trz partii

komunistycznej lub ze

rodowisk z ni

zwi

zanych typu “czerwonego harcerstwa” ("walterowców").

Równocze

nie za

ogromnie zaw

ęż

one, a cz

stokro

cz przemilczane były ró

ne działania

faktycznie najwi

kszej siły opozycyjnej w PRL-u - Ko

cioła katolickiego. Podobn

stylistyk

pomini

ęć

i przemilcze

zastosował Friszke w odniesieniu do konspiracyjnych odłamów harcerstwa,

ruchu oazowego, ró

nych anty-PRL-owskich nurtów niepodległo

ciowych.

Szczególnie wiele miejsca po

ca Friszke na reklamowanie “opozycyjnej” działalno

marksizuj

cych młodych “komandosów” typu Michnika, Deutschgewandta, Szlajfera. Tak sk

py w

informacje o pozytywnej roli Ko

cioła, chrze

cija

skich i patriotycznych nurtach opozycji, Friszke

wykazuje niezwykł

hojno

ść

w przedstawianiu wszelkich niby-opozycyjnych działa

swych ulubionych

“komandosów”. Prawie cał

stron

(s. 238) po

ca na przedstawienie wielkiego czynu

opozycyjnego - kolporta

u w 1967 roku na Uniwersytecie tzw. ulotki wietnamskiej, wyra

cej

solidarno

ść

z komunistycznym Wietnamem przeciw Stanom Zjednoczonym. Có

za opozycyjna

odwaga?! Czytamy o innych wielkich czynach “opozycyjnych” komandosów (o pochodzie 1 maja 1966
r. pod ambasad

ameryka

z protestem w obronie komunistycznego Wietnamu, o podobnym

pochodzie pod ambasad

USA w lutym 1967, o demonstracji pod ambasadami Grecji i Stanów

Zjednoczonych w maju 1967 (s. 232). Friszke nie podaje tylko, ile dokładnie osób uczestniczyło w tych
wielkich czynach “opozycyjnych” - pi

ęć

czy pi

tna

cie? Friszke szczegółowo wylicza ró

ne inne

dzielne dokonania "michnikowców" i grupy Deutschgewandta. Podkre

la,

e młodzi z grupy

Deutschgewandta uwa

ali si

tak, jak "michnikowcy" za nonkonformistycznych lewicowców. Nale

eli

do ZMS, chodzili na pochody 1-majowe (s. 231). Tak wi

c teraz ju

wiemy na czym polegał

nonkonformizm w czasach Gomułki - nale

do ZMS i chodzi

na pochody 1-majowe!!! Friszke

uspokaja jednak nieco zaskoczonych czytelników,

e cho

kszo

ść

komandosów pochodziła z

rodzin komunistycznych, to jednak tylko niektórzy byli dzie

mi wysoko postawionych urz

dników

partyjnych lub rz

dowych (s. 230). Sam Friszke przyznaje,

e wielce opozycyjnych komandosów

czył wyra

nie krytyczny, “szyderczy” stosunek do polskich “tradycji”, lekcewa

enie i całkowite niemal

pomijanie roli katolicyzmu w kulturze narodowej, traktowanie wielkiej akcji milenijnej nowenny jako
wyrazu zabobonnej religijno

ci, to,

e byli na ogół przeciw Prymasowi w konflikcie, jaki wybuchł po

cie biskupów polskich do niemieckich (s. 235). Za wielki czyn opozycyjny traktowali od

piewanie

dzynarodówki po wydaniu wyroku skazuj

cego na Kuronia i Modzelewskiego za przygotowanie ich

trockistowskiego “Listu Otwartego” (s. 229).

Ksi

ąż

ka Friszkego spotkała si

z prawdziwie mia

żą

ocen

jednego z najwybitniejszych

współczesnych polskich historyków prof. Tomasza Strzembosza w szkicu Historia ogl

dana z okna

salonu (“Tygodnik Solidarno

ść

” 9 grudnia 1984 r.). W szczegółowo udokumentowanym szkicu

Strzembosz zarzucił Friszkemu skrajny daltonizm historyczny, dostrzeganie z łatwo

w “polskim

zoo” ró

nych kolorowych papu

ek, koliberków, motyli i małpeczek, a niedostrzeganie wielkiego,

pot

ęż

nego słonia, jakim jest w tym ogrodzie Ko

ciół katolicki, oraz ró

nych innych nieefektownych

polskich jeleni i wilków oraz mnóstwa innych “zwykłych” zwierz

Wiesław Górnicki

, dziennikarz, pułkownik. Przewa

ca cz

ęść

czytelników pami

ta go jako

jednego z najskrajniejszych janczarów stanu wojennego. Jak wspominał Andrzej Kaczy

ski w

“Rzeczypospolitej” (z 17 marca 1994 r.): (...) kto pami

ta ówczesne wyst

py pułkownika w kraju - w tv

i prasie: zakneblowani rozmówcy, z widmem weryfikacji przed oczami, i mocny człowiek
Jaruzelskiego, który sam sobie stawia “dra

liwe” pytania i udziela na nie mia

żą

cej odpowiedzi. Te

miny marsowe, nieokiełznane wybuchy pasji (...). Mniej pami

ta si

o wcze

niejszych harcach

“pułkownika” Górnickiego jako dziennikarza szkaluj

cego narodow

histori

. By przypomnie

cho

haniebny antypatriotyczny wypad W.Górnickiego na łamach czasopisma “

wiat”. Górnicki wsławił si

tam artykułem poniewieraj

cym ksi

cia Józefa Poniatowskiego, pisz

c o niejakim, który

prawdopodobnie po pijanemu utopił si

w Elsterze, wydaj

c przy tym kaboty

skie okrzyki (chodziło o

przed

miertne zdanie wypowiedziane przez umieraj

cego z ran ksi

cia - bohatera Polski i Francji: Bóg

mi powierzył honor Polaków!). Jeszcze bardziej ha

cy był “wyczyn” W.Górnickiego z 1988 roku.

Urz

dził on wówczas skrajn

awantur

“Konfrontacjom” za umieszczenie w kwietniu, Miesi

Pami

ci Narodowej, na okładce miesi

cznika zdj

cia pomnika katy

skiego na Pow

zkach,

sprzeciwiaj

c si

oddaniu hołdu ofiarom Katynia, bo nie jest prawd

e ka

dego z nich uwa

am za

niewinnego. Polski autor uzasadniaj

cy,

e kaci katy

scy nie wszystkich zamordowali tak całkowicie

bez uzasadnienia (!!!). Była to tak skrajna nadgorliwo

ść

w owym czasie,

e redakcja “Konfrontacji”

musiała opublikowa

szereg listów, pi

tnuj

cych obrzydliwy tekst płk. Górnickiego.

Dzi

w epoce wybiela

dawnych politryków w pismach postkomunistycznych typu “Polityki”

zapomniano o dawnych “ha

bach” Górnickiego. Przeciwnie, fetuje si

go jako bohaterskiego

nonkonformist

, który zaryzykował sw

karier

dziennikarsk

, by broni

Izraela po jego ataku na

stwa arabskie w wojnie sze

ciodniowej 1967 roku (por. tekst Dyskretne odwołanie Górnickiego,

“Polityka” 7 kwietnia 1990 r.). “Nonkonformizm” w obronie Izraela i skrajny konformizm w atakowaniu
polskich bohaterów i ofiar m

cze

stwa(!). A dawny politruk dalej kłamie jak kłamał, pełen hucpy. W

“Magazynie Gazety Wyborczej” z 17 marca 1995 r. kto

z czytelników wytkn

ł Górnickiemu,

e w swej

ksi

ąż

ce Teraz ju

na zmy

lił rzekome wypowiedzi nieboszczyka, opisuj

c aktywny udział Michaiła

Susłowa w dyskusji z polsk

delegacj

na czele z gen. Jaruzelskim 1 marca 1982 r., podczas gdy

Susłow nie

ył ju

od ko

ca stycznia tego

roku. Górnicki tłumaczył si

bł

dami pami

(“nieu

wiadomion

projekcj

wsteczn

”), daj

c gwarancj

e ju

takich pomyłek w przyszło

ci nie

popełni, bo nie zamierza pisa

dalszych ksi

ąż

ek. Wszystko to nie przeszkadza mu w publikowaniu

kolejnych kłamstw i wyzwisk. Na przykład na łamach “Wiadomo

ci Kulturalnych” z 21 stycznia 1996 r.

w artykule Złodzieje naszej pami

ci napisał,

e chłopcom Walendziaka chodzi o rehabilitacj

postendeckiej szumowiny, która obecnie pełni w telewizji obowi

zki narodu, i dodawał uwagi o

oprychach z NSZ, o antysemickich obsesjach “Małego Dziennika”.

Jan Rutkiewicz.

Przez kilka lat burmistrz warszawskiego

ródmie

cia w okresie

posocjalistycznych transformacji gospodarczo-społecznych. Jako burmistrz najbogatszej dzielnicy
Warszawy miał ogromne mo

liwo

ci rozstrzygania w sprawach budynków o wielkiej warto

materialnej. Jego ojciec był znanym działaczem komunistycznym, który zgin

ł w czasie wojny. Matka

Maria,

arliwa komunistka, w 1943 roku została zrzucona z samolotu w grupie inicjatywnej Marcelego

Nowotki. Jako radiotelegrafistka była odpowiedzialna za kontakt z Moskw

. Zaprzyja

niona z jednym z

czołowych dygnitarzy

ydowskiego pochodzenia, Romanem Zambrowskim, opublikowała w 1947

roku w Łodzi hagiograficzn

broszur

na jego temat pt. Roman Zambrowski. Wi

zie

sanacji,

ołnierz,

działacz partyjny. Po wojnie wyszła za m

ąż

za jednego z najbardziej wpływowych działaczy partyjnych

ydowskiego pochodzenia Artura Starewicza, w latach 1949-1953 kierownika Wydziału Propagandy

KC PZPR, w okresie 1954-1956 sekretarza CRZZ, od 1963 do 1970 roku sekretarza KC PZPR.
Trzeba przyzna

e Rutkiewicz nie ukrywał swego rodowodu. Na sesji rady poinformował,

pochodzi z rodziny najwy

szych komunistycznych notabli. I

eby nie było

adnych nieporozumie

dodał,

e w tej rodzinie jest tak

e wielu

ydów (według: S.Mizerski: Wszyscy wrogowie burmistrza,

“

ycie Warszawy” 18 lutego 1994 r.). Uskar

ał si

natomiast (por. S.Mizerski, op.cit.), i

: Prze

ywanie

dzieci

stwa i młodo

ci w rodzinie nale

żą

cej do partyjnej elity było dla mnie niezwykle kr

puj

ce.

Biedaczyna musiał bowiem nale

do uprzywilejowanego

wiata, musiał je

dzi

na wakacje do

specjalnych o

rodków, musiał jada

w specjalnych stołówkach, musiał chodzi

do specjalnych kin.

Chyba wtedy wła

nie ukształtowały si

w nim te

specjalne cechy charakteru. Jak sam przyznawał

(por. S.Mizerski, op.cit.): Chamstwo przychodzi mi bez specjalnego trudu. Wychowanie pod egid

ojczyma-prominenta, przez wiele lat faktycznego dyktatora komunistycznych mediów, miało jak si

zdaje tak

e ró

ne inne efekty. Rutkiewicz chyba nieprzypadkowo odznaczał si

tak

awersj

rozwi

zywania spraw ró

nych narusze

własno

ci prywatnej w dobie PRL-u i zwrotu mienia wówczas

zagrabionego prawowitym wła

cicielom. Tym bardziej był za to skory do załatwiania spraw byłych

imowych prominentów. Karyna Andrzejewska wspomina w ksi

ąż

ce Urban... byłam jego

(Gda

sk 1993 r., s. 268), i

: Urz

ródmie

cie, gdzie funkcjonował burmistrz Rutkiewicz, bardzo

tnie podpisał z nim (Urbanem) umow

wieloletniej dzier

awy (chodziło o lokal dla “NIE” przy ulicy

Pozna

skiej, a pocz

tkowo wyznaczone czynsze były bardzo niskie, co wywołało prasowe protesty).

Tak spolegliwy wobec ludzi dawnego re

imu Rutkiewicz stawał si

maksymalnie arogancki w

rozmowach lokalowych z lud

mi z innych

rodowisk (vide skrajny konflikt z Janem Pietrzakiem, tak nie

lubianym przez “europejczyków” za sw

hymniczn

pie

śń

eby Polska była Polsk

Jako burmistrz

ródmie

cia Rutkiewicz ponosi odpowiedzialno

ść

za decyzj

, przyznaj

ydowskiej Fundacji im. Nissenbauma za

miesznie nisk

cen

(1 miliard 590 tys. zł) gmach

“PASTY” - słynny symbol bohaterskich walk Powstania Warszawskiego. Mówiono,

e dzi

decyzji władz

ródmiejskich Fundacja Nissenbaumów zrobiła interes stulecia. Nawet w

“Polityce” pisano: Upór, z jakim

ródmiejski urz

d chce sprzeda

“PAST

” Nissenbaumom jest

godny podziwu, ale i zastanowienia. Ostatecznie S

d Administracyjny uchylił decyzje władz

administracyjnych stolicy jako bezprawne, ale po tylu latach nie doszło ani do ostatecznego
przekre

lenia roszcze

Nissenbaumów do budynku, ani te

nie uwzgl

dniono postulatów

rodowisk

patriotycznych w sprawie przekazania “Domu PASTY” Kombatanckim Organizacjom AK-owskim.

Podwładni burmistrza Rutkiewicza w

ródmie

ciu doprowadzili do postawienia haniebnego namiotu

cyrku w pobli

u Grobu Nieznanego

ołnierza, zwini

tego dopiero po długotrwałych protestach

społecznych. Jak komentował Jeremi T.Królikowski na łamach “Tygodnika Solidarno

ść

” (nr z 23

wrze

nia 1994 r.):

tyni

dla niego (Rutkiewicza) jest plac Defilad i ulica Marszałkowska. Tam -

jego zdaniem - nie powinno by

miejsca na handel uliczny. Natomiast dla wielu miejskich decydentów

rzecz

normaln

jest handel, cyrk i mecze koszykówki na placu Marszałka Józefa Piłsudskiego przed

Grobem Nieznanego

ołnierza. W ka

dej kulturze cmentarz, grób to miejsca

te, tyle

e nie dla

wyznawców socrealizmu i sockapitalizmu (...).

Henryk Szlajfer,

pracownik naukowy. Syn PRL-owskiego cenzora. W okresie

przedmarcowym główny kompan Michnika. Po uwi

zieniu załamał si

i zło

ył bardzo wyczerpuj

zeznania, pó

niej odpowiednio wykorzystane przez władze komunistyczne do propagandowego ataku

przeciw uczestnikom ruchu marcowego 1968 r. Nie zdobył si

na odwołanie swych zezna

w s

dzie, z

czego bardzo m

tnie tłumaczył si

po latach w “Krytyce” (nr 28-29). W rezultacie był potem wyra

nie

bojkotowany przez byłych kolegów. Jak sam przyznał: Z Adamem, z którym byłem najbardziej
zaprzyja

niony, nie spotkałem si

do 1980 roku. Po 1989 roku darowano mu dawne słabo

ci i

mianowano w ko

cu p.o. dyrektora Polskiego Instytutu Spraw Mi

dzynarodowych, cho

był tylko

doktorem o niezbyt du

ym dorobku naukowym. Pełni

c to stanowisko “wyró

nił si

” opublikowanym w

wydawanym na W

grzech czasopi

mie w j

zyku angielskim ataku na polski Ko

ciół katolicki,

zarzucaj

c mu rzekomy katolicki triumfalizm, stanowi

cy zagro

enie dla demokracji. Jako posłuszne

narz

dzie ministra Skubiszewskiego umo

liwił przekształcenie Polskiego Instytutu Spraw

dzynarodowych z odr

bnego instytutu naukowego w kolejny departament Ministerstwa Spraw

Zagranicznych, niszcz

c w ten sposób wszelkie potencjalne szanse publikowania tam rzeczywi

cie

miałych, niezale

nych opracowa

i ekspertyz o polskiej polityce zagranicznej.

Marian Turski,

od dziesi

cioleci kierownik działu historycznego w “Polityce”. W 1975 roku

“wsławił si

” wydan

(wraz z H.Zdanowskim) propagandow

ksi

ąż

czyn

Ruch pokoju; ludzie i fakty,

okre

laj

komunistyczn

ekspozytur

jako szóste mocarstwo (gniot tłumaczony był na szereg

zyków). W “Polityce” nr 51 z 1987 roku wyró

nił si

pociskiem na teksty J.Korwina-Mikke,

“wystrzelonym z Grubej Berty anty-antysemityzmu”. Jacek Bartyzel okre

lił stylistyk

ataku Turskiego

jako przykład “nosa w

cego” nieubłaganych i dociekliwych kontrantysemitów (“Ład” z 31 stycznia

1988 r.). Przy innej okazji Turski wyraził na łamach “Polityki” rado

ść

z bojkotowania przez “warszawk

”

pisarza Jerzego Narbutta po jego odwa

nym wyst

pieniu na forum ZLP w grudniu 1980 roku o

potrzebie pami

tania równie

o “morzu polskiej krwi”, wylanej przez

ydowskich ubeków. Ze skrajnym

“nosem w

cym” w poszukiwaniu potencjalnych “antysemitów” u Turskiego idzie w parze

maksymalna pobła

liwo

ść

dla czołowych zago

czyków antypolonizmu. 18 listopada 1989 r. Turski

wyst

pił w “Polityce” wielkim panegirycznym artykułem na temat Leona Urisa, najbardziej

polako

erczego pisarza

wiata. Dodajmy,

e w kilka lat pó

niej ten sam Turski “wsławił si

” ogromnie

pochlebn

opini

na temat warto

ci “Mausu” Spiegelmana,

ydowsko-ameryka

skiego komiksu, w

którym

ydzi s

przedstawieni jako myszy, Niemcy jako koty, a Polacy jako

winie. Przypomnijmy,

wyra

cy takie upodobania i fobie Marian Turski jest od trzech dziesi

cioleci kierownikiem działu

historycznego w “Polityce”, działu maj

cego wpływ na renomowane nagrody tego tygodnika za

popularyzacj

historii Polski.

Andrzej Szczypiorski

, pisarz. "Intelektualista" - konfident od lat pi

ęć

dziesi

tych, kryptonim

"Mirek" ("Gazeta Polska", czerwiec 1993 r.). Skrajny koniunkturalista i kameleon, sw

łatwo

ść

zmieniania barw i przekona

tłumaczył w radiowej audycji "Muzyka i Aktualno

ci" (z 14 maja 1994 r.)

tym,

e tylko krowy nie zmieniaj

pogl

dów. Nie zmieniali ich - według Szczypiorskiego tak

e - SS-

mani, którzy wierno

ść

przekonaniom mieli wygrawerowan

na pasach. Człowiek my

cy ma za

prawo zmienia

pogl

dy nawet kilka razy w

yciu. To usprawiedliwianie zmian pogl

dów Szczypiorski

w praktyce rozszerza równie

na podawanie całkowicie odmiennych, wr

cz sprzecznych ze sob

danych faktograficznych na te same tematy. Zale

nie od tego, co warto eksponowa

w danym czasie.

Wida

to szczególnie wyra

nie w ró

nych koniunkturalnych "ewolucjach" pogl

dów Szczypiorskiego

na stosunki polsko-

ydowskie. W 1968 roku stanowczo wyst

pował na łamach opanowanego przez

moczarowców organu ZBOWiD-u "Wolno

ść

i Lud" przeciw antypolskim oszczercom, stwierdzaj

c: Od

pewnego czasu kr

ążą

wiecie osobliwe opowie

ci, mity, legendy, a mówi

c precyzyjnie - zwykłe

oszczerstwa na temat szerz

cego si

rzekomo w Polsce antysemityzmu. Dzi

, zgodnie z

przybieraj

cym na sile w Polsce filosemickim koniunkturalizmem, Szczypiorski nale

y do czołowych

głosicieli tez o skrajnie niebezpiecznym polskim antysemityzmie. Co wi

cej, upowszechnia w

wiecie

najskrajniejsze donosy na Polsk

i Polaków (por. osławion

wypowied

Szczypiorskiego w Niemczech

wiosn

1993 r. o tym,

e Polacy równie

współdziałali w wyniszczeniu

ydów, przytoczon

niemieckim periodyku "Das Parlament" z 7 maja 1993 r.). Przekonuje Niemców (np. we "Frankfurter
Allgemeine Zeitung" z 4-5 marca 1995 r.), i

: polski nacjonalizm był młody, hała

liwy, antysemicki i

jednocze

nie bardzo wyra

nie antyniemiecki (...) polska tradycja była narodowa, katolicka,

antyrosyjska, a tak

e antypa

stwowa i anarchiczna (zob. tekst tego artykułu po polsku w "Gazecie

Wyborczej" z 11-12 marca 1995 r.). Siedem lat wcze

niej Szczypiorski zapewniał w wypowiedzi dla

katolickiego "Ładu": Z perspektywy lat uwa

am,

e spotkały nas krzywdz

ce opinie, dotycz

antysemityzmu (...) ("Ład" z 17 kwietnia 1988 r.).

Jeszcze w 1979 roku Szczypiorski pisał na łamach paryskiej "Kultury" (nr 5, s. 5), i

: (...) W

kierowniczych o

rodkach polskich, które wówczas (w latach 1944-1945 - J.R.N.) deklarowały wierno

ść

ideałom komunistycznym i Stalinowi osobi

cie, dominowali działacze partyjni pochodzenia

ydowskiego, którzy przetrwali w gł

bi Rosji, cz

sto zreszt

w warunkach bardzo ci

ęż

kich. Jest

tajemnic

poliszynela,

e bardzo wiele stanowisk w aparacie pa

stwowego przymusu obsadzili

wła

nie ci ludzie. Na str. 9 tego samego tekstu Szczypiorskiego czytamy, i

: Spora grupa przybyszów

z ZSRR odgrywała znamienn

i mało chwalebn

rol

w stalinowskim aparacie władzy (...). I dalej na s.

13: Je

li ci wła

nie ludzie, którzy wczoraj zajmowali wpływowe stanowiska w partii i policji, dzisiaj

głosz

na Zachodzie,

e Polacy s

krwio

erczymi antysemitami - to winni pami

e stali si

ofiarami własnych metod (...). To nie Polacy, lecz aparat polityczny, którzy oni sami własnymi r

koma

tworzyli przed laty i w którego imieniu sprawowali władz

nad milionami ludzi - przypomniał im w roku

1968 ich

ydowskie pochodzenie, naznaczył pi

tnem syjonizmu i na koniec wygnał z kraju, którego

ść

sto - niestety! - nie uwa

ali za ojczyzn

, lecz za obszar rewolucyjnego eksperymentu (...).

Jedena

cie lat pó

niej w tek

cie Szczypiorskiego partyjni działacze pochodzenia

ydowskiego,

dominuj

cy w kierowniczych o

rodkach polskich i zajmuj

cy bardzo wiele stanowisk w

aparacie przymusu, nagle stopnieli do pewnej drobnej garstki

ydów, którzy poprzednio jako

funkcjonariusze odgrywali marn

rol

(por. A.Szczypiorski: Umierali

my oddzielnie w sygnalnym

numerze tygodnika "Po Prostu" z 1990 r.). W tym

e tek

cie dowiadujemy si

ydzi tu i ówdzie

jak

ąś

rol

tak

e odgrywali w słu

bach policyjnych.

Jeszcze w 1968 roku Szczypiorski gromko oburzał si

na wysuwanie przeciw Polakom jakichkolwiek

zarzutów zacofania i prowincjonalizmu. Pisał: Weryfikowanie Polski poza Polsk

jest bardzo star

brzydk

chorob

polsko

ci. Kilku czy kilkunastu przedsi

biorczych cudzoziemców wmówiło nam

kiedy

w zamierzchłych czasach,

e jeste

my prowincjonalni i nawet jeszcze dzisiaj dajemy niekiedy

wiar

tym dyrdymałkom (A.Szczypiorski: Niedziela, godzina 21.10. Wybór felietonów radiowych 1964-

1967, Warszawa 1968, s. 167). Dzi

ten

e Szczypiorski jest głównym upowszechniaczem

ałosnych

dyrdymałek o polskim skrajnym zacofaniu i prowincjonalizmie, Polsce jako "egzotycznych i
jednocze

nie przera

cych dzikich polach Europy" ("Polityka" 1 lipca 1995 r.). I co najgorsze: mno

podobne oskar

enia w kierowanych na zewn

trz "donosach na Polsk

i Polaków". I jest za to

odpowiednio honorowany nagrodami niemieckimi, pa

stwow

nagrod

austriack

demaskowanie antysemityzmu (oczywi

cie w Polsce!).

Pisałem ju

e Szczypiorski nale

y do tych "autorytetów", które przera

liwie lamentuj

nad zbyt nikł

liczb

osób z wy

szym wykształceniem w Polsce, same posiadaj

c tylko wykształcenie

rednie

(wykształcenia wy

szego nie maj

dzy innymi takie autorytety, jak Turowicz, Mazowiecki czy

posiadacz "konspiracyjnej matury" Bartoszewski). Brak pogł

bionego wykształcenia nie przeszkadza

Szczypiorskiemu w wypisywaniu banialuk na wszelkie mo

liwe tematy z pozycji rzekomego znawcy.

Na przykład w przeznaczonym dla niemieckiej prasy, a przedrukowanym w paryskiej "Kulturze" z 1979
r. artykule, przypuszczalnie ze skrajnej ignorancji minimalizował znaczenie polskiej tolerancji w
przyznaniu schronienia dla

ydów, "odkrywczo" tłumacz

c j

słabo

ciami Polski. Według

Szczypiorskiego: (...)

ydzi pojawili si

w Polsce w wiekach

rednich (...). W Polsce znale

li warunki

bardziej godziwe. Nie dlatego,

e ówcze

ni Polacy byli wyj

tkowo porz

dnymi lud

mi i ukochali

ydów, ale z powodu słabo

ci władzy królewskiej i republika

skiego charakteru pa

stwa (...). Gorszej

bzdury nie mo

na było wymy

. Otó

ydzi znale

li w Polsce warunki bardziej godziwe wcale nie z

powodu słabo

ci władzy królewskiej, ale dzi

ki humanistycznym królom, którzy byli ich

zdecydowanymi opiekunami. I to wcale nie dzi

ki słabym królom. Czy mo

na nazwa

słabym władc

Kazimierza Wielkiego, który krn

brnego wojewod

pozna

skiego Ma

ka Borkowicza bez wahania

skazał na

mier

morz

c głodem w wie

y? Czy słaby był nie malowany król Stefan Batory, który

przyznał

ydom ich własny sejm-waad, a zarazem król, za którego rz

dów stracono magnatów

Samuela Zborowskiego i Hrehory O

cika.

Przypomnijmy,

e nawet jeden z czołowych niemieckich wrogów Polski feldmarszałek Helmut von

Moltke (1800-1891), twórca pot

gi militarnej Prus, w przeciwie

stwie do Szczypiorskiego potrafił si

zdoby

na docenienie ogromnej roli polskiej tolerancji w tym,

e Polska stała si

na stulecia

schronieniem dla

ydów. H.Moltke pisał w ksi

ąż

ce O Polsce (Lipsk 1885 r., s. 30, 43), i

: Przez

dłu

szy czas przewy

szała Polska wszystkie inne kraje Europy swoj

tolerancj

(...). Pierwsi

ydzi,

którzy tu osiedli, byli wygna

cami z Czech i Niemiec. W roku 1096 schronili si

oni do Polski, gdzie

wówczas daleko wi

ksza tolerancja panowała ni

we wszystkich innych pa

stwach Europy. Dzi

"polski" pisarz Szczypiorski przekonuje niemieckich czytelników,

e zasługi Polaków w udzieleniu

schronienia

ydom nie były wcale a

tak wielkie, jak kiedy

przyznawali nawet niemieccy wrogowie

Polski typu Moltkego.

Szczypiorski jest dzi

odpowiedzialny za nagła

nianie antychrze

cija

skiego oszczerstwa,

sugeruj

cego,

e eksterminacja

ydów przez nazistów miała sw

genez

w postawach

chrze

cija

skich. Według artykułu Szczypiorskiego z sygnalnego numeru "Po Prostu" w 1990 roku:

(...) Ko

ciół rzymski nie był bez ci

ęż

kiej winy. Je

li istnieje w ogóle jaka

dialektyka historii, to w jej

wietle mo

na by zaryzykowa

pogl

e naród niemiecki wzi

ł na siebie wykonanie tej zbrodni, która

przewijała przez stulecia w brudnych, złych snach chrze

cija

skiej Europy.

Szczypiorski nieprzypadkowo zamyka t

bardzo niepełn

galeri

osób z "lobby filosemickiego"

(pełny, rozszerzony jej obraz wyjdzie w odr

bnej ksi

ąż

ce). Jest szczególnie chorobliwym

przykładem antypolskich oszczerstw w kwestii

ydowskiej, lansowanych zgodnie z mod

koniunkturalizm filosemicki. Szczypiorski, prezes Zarz

du Głównego Towarzystwa Przyja

Polsko-Izraelskiej, jest tego koniunkturalizmu

ywym uciele

nieniem.

Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
Jerzy Robert Nowak Kto Jest Kim W Lobby Filosemickim
Jerzy Robert Nowak Kto Jest Kim W Lobby Filosemickim
prof dr hab Jerzy Robert Nowak Kto jest kim w lobby filosemickim
Jerzy Robert Nowak Kto jest kim w lobby filosemickim „Tygodnik Nasza Polska”, 1996 Warszawa ISSN 142
Prof dr hab Jerzy Robert Nowak Kto jest kim w lobby filosemickim
Jerzy R Nowak Kto Jest Kim W Lobby Filosemickim
Nowak Jerzy Kto jest kim w lobby filosemickim
Kto jest kim w lobby filosemickim
Kto Jest Kim W Lobby Filosemickim
Żydzi kto jest kim w rządzie, religia
kto jest kim w weselu
kto jest kim w karcianej talii QX7UWYCXQYQQ5ZF36M3BMXFOEJF4BG35CK35BMI
Kto jest kim
kto jest kim w Imieniu róży, teksty naukowe - eseje itp

więcej podobnych podstron