NA

Ś

CIE

ś

CE

WOJOWNIKA

Nauki Juana Matusa

Wybór i opracowanie

W. W. Antonow

Reality

2

© Copyright 1990 by W. W. Antonow, Moskwa

© Copyright 1994 for the Polish edition by Irina Lewandowska

Wszelkie prawa zastrze

ż

one

Przekład:

Irina Lewandowska

Joanna L

ę

bowicz.

Redakcja:

Jolanta Gwiozdyk

www.swami-center.org

ISBN 83-902754-1-4

Prezentowane teksty to próba systematyzacji wiedzy z punktu widzenia

metodologii rozwoju duchowego, przedstawionej w pracach Carlosa
Castanedy.

Dr W.W. Antonow przybli

ża Czytelnikowi system doskonalenia du-

chowego, opracowany przez pokolenia uczniów Szkoły meksyka

ńskich Indian,

który nie ust

ępuje pod względem swoich walorów uznanym szkołom Indii,

Tybetu, Chin oraz innych krajów, wzbogacaj

ąc skarbnicę ogólnoludzkiej

wiedzy. W trakcie tłumaczenia korzystano z wydania polskiego:

C. Castaneda: Nauki don Juana. Kraków 1991.

3

“W

ędruję tylko po ścieżkach, obdarzonych sercem,

po

ścieżkach, które mogą mleć serce.

Po nich w

ędruję,

ho przemierzy

ć je do końcu

to jedyne wyzwanie warte podj

ęciu.

Oto któr

ędy wędruję i patrzę, patrzę Z zapartym tchem.”

Juan Matus

Spu

ś

cizna kulturowa ezoterycznej szkoły meksyka

ń

skich Indian została

upowszechniona dzi

ę

ki ksi

ąż

kom jednego z jej uczniów — ameryka

ń

skiego

badacza Carlosa Castanedy, pobieraj

ą

cego nauki n najwybitniejszego jej lidera,

jakim byt Juan Matus.

Obecnie ksi

ąż

ki Castanedy s

ą

przetłumaczone na wiele je

ż

yków i wywarły

znaczny wpływ na kultur

ę

Zachodu, jak słusznie podkre

ś

la D.C. Noel [12].

Prace uj

ę

to w bardzo zajmuj

ą

c

ą

, wyrazist

ą

form

ę

literack

ą

, a sam

Castaneda miał uwa

ż

ny i samokrytyczny stosunek wobec siebie (co odzwierciedla

jego pokor

ę

— bardzo cenn

ą

zalet

ę

):

ś

miał si

ę

ze swoich niepowodze

ń

, z tego,

jak czasem nic mu si

ę

nie udawało, opisywał. jak o

ś

mieszali to Juan Matus,

Genaro oraz przyjaciele z grupy.

Nale

ż

y zaznaczy

ć

, ze w ksi

ąż

kach Castanedy przedstawiono nie wszystkie

nauki Juana Matusa, lecz wła

ś

ciwie odzwierciedlaj

ą

one histori

ę

ich wzajemnych

stosunków, osobistych poszukiwa

ń

samego don Juana oraz jego przyjaciela

Genaro, ich bł

ę

dy i powroty na drodze duchowej.

Nie korzystali oni z opisów do

ś

wiadcze

ń

duchowych innych osób, przykła-

dowo nie znali wystarczaj

ą

co Nowego Testamentu (don Juan nigdzie nie cytował

z niego fragmentów). Poznali jedynie tradycj

ę

staro

ż

ytnych magów-Tolteków',

ludzi, którzy pod

ąż

ali nie

ś

cie

ż

k

ą

miło

ś

ci, nie

ś

cie

ż

k

ą

obdarzon

ą

sercem (jak mówił

Juan Matus); od okre

ś

lonego momentu przestało to ich zadowala

ć

. Wtedy don

Juan poszedł now

ą

drog

ą

, ogłaszaj

ą

c Miło

ść

jako główn

ą

zasad

ę

pomy

ś

lnego

kroczenia do Celu.

4

Ameryka

ń

ski antropolog Carlos Castaneda, b

ę

d

ą

c studentem na

Uniwersytecie Kalifornijskim w Los Angeles. w 1960 r. pojechał do Meksyku
w celu zebrania materiałów do pracy doktorskiej, dotycz

ą

cych ro

ś

lin

leczniczych. u

ż

ywanych przez meksyka

ń

skich Indian. Tam poznał grup

ę

osób. którzy swoje

ż

ycic po

ś

wi

ę

cili zgł

ę

bianiu przekazywanego z pokolenia

na pokolenie systemu wiedzy ezoterycznej. Przewodniczył jej Indianin z
plemienia Yagui Juan Matus. który w niedługim czasie z nauczyciela o
wła

ś

ciwo

ś

ciach ro

ś

lin zmienił si

ę

w duchowego przewodnika Castanedy.

Rezultatem ich nast

ę

pnych kontaktów była najpierw praca doktorska

Castanedy, a polem seria wspaniałych pod wzgl

ę

dem naukowej i

artystycznej warto

ś

ci ksi

ąż

ek [4-11].

System wiedzy i praktyk tej ezoterycznej szkoły rozwijał si

ę

przez

wiele stuleci. od pradawnych widz

ą

cych do nowych widz

ą

cych (jak ich

nazywał don Juan) Ostatni nauczyciel Szkoły Juan Matus, człowiek pełen
m

ą

dro

ś

ci, o wspaniałym poczuciu humoru, wielkiej dobroci, doskonale

znaj

ą

cy ludzk

ą

psychik

ę

i perfekcyjnie władaj

ą

cy swoim organizmem,

wniósł znacz

ą

cy wkład w t

ę

tradycj

ę

duchow

ą

,

Według nauk Szkoły, cały

ś

wiat dzieli si

ę

na dwie cz

ęś

ci: tonal czyli

ś

wiat “materialny”

ś

wiat zwykłych przedmiotów oraz nagual, niematerialny

ś

wiat innych wymiarów przestrzennych

1

, odbierany tylko przez człowieka

znajduj

ą

cego si

ę

w stanie podwy

ż

szonej percepcji

2

: nagual jest

zamieszkany przez

duchy (olli): przebywa w nim równie

ż

Moc — niepersonifikowana

Boska

Ś

wiadomo

ść

3

.

Juan Matus opowiadał Castanedzie legend

ę

pradawnych widz

ą

cych

[9], w której bóstwo było przedstawione w postaci Orla. piel

ę

gnuj

ą

cego na

Ziemi w ludzkich ciałach wzrost ich indywidualnych

ś

wiadomo

ś

ci- aby po

ś

mierci ciał wykorzystywa

ć

energi

ę

tych

ś

wiadomo

ś

ci jako swoje

po

ż

ywienie. Ka

ż

demu człowiekowi jednak darował szans

ę

bycia nie

zjedzonym. W tym celu nale

ż

ało prze

ż

y

ć

niepospolite

ż

ycie my

ś

liwego,

pod

ąż

aj

ą

cego za wiedz

ą

, i wojownika, poluj

ą

cego na “sił

ę

osobist

ą

”, co —

w przypadku uwie

ń

czenia wysiłków sukcesem — pozwalało w odpowiednim

wa

ż

nym momencie “przeskoczy

ć

obok dziobu Orla” i uzyska

ć

wolno

ść

. Don

Juan wyja

ś

niał,

ż

e nie przyjmuje dosłownie przekazu tej pradawnej legendy,

tak jak nic przyjmuje równie

ż

idei napawaj

ą

cego strachem, gro

ź

nego

bóstwa, a co za tym idzie i stosunku do niego, budowanego na l

ę

ku. Juan

Matus widział inne niebezpiecze

ń

stwo —

ś

mier

ć

, zanim zd

ąż

y zrealizowa

ć

całkowicie te wszystkie mo

ż

liwo

ś

ci rozwoju, które s

ą

mu dane jako

1

Termin nagual ma równie

ż

drugie znaczenie - to: człowiek-lider. który opanował nagual i jest

zdolny do aktywnego działania w nim i z niego.

2

W ten stan medytacyjny mo

ż

na wchodzi

ć

b

ą

d

ź

samodzielnie, b

ą

d

ź

przy pomocy człowieka,

który ma dan

ą

technik

ę

opanowan

ą

oraz posiada zdolno

ść

sugestii. Zaznaczmy,

ż

e don Juan

oraz jego przyjaciele dysponuj

ą

c wspaniał

ą

skłonno

ś

ci

ą

do dobrego

ś

miechu i rado

ś

ci, cz

ę

sto

zdumiewali Castaned

ę

swoimi “cudami”, czynionymi przez nich z łatwo

ś

ci

ą

i czasem jedynie po

to, aby pó

ź

niej wspólnie do woli si

ę

ś

mia

ć

.

3

Uproszczon

ą

teologiczn

ą

koncepcj

ę

chrze

ś

cija

ń

stwa z “osobowym”, personifikowanym Bogiem

Juan Matus odrzuca, mówi

ą

c,

ż

e (takiego) Boga nie ma.

5

człowiekowi. Ich urzeczywistnieniu po

ś

wi

ę

cił bez reszty cale swoje

ż

ycic i

tego uczył.

Nauki Szkoły dziel

ą

si

ę

na trzy główne cz

ęś

ci: sztuk

ę

ś

wiadomo

ś

ci,

sztuk

ę

stalkingu i sztuk

ę

zamierzenia [11].

Sztuka

ś

wiadomo

ś

ci (czyli wła

ś

ciwie sztuka wy

ż

szych form

medytacji) oznacza

ć

wiczenie si

ę

w swobodnym zmienianiu koncentracji

ś

wiadomo

ś

ci (u

ż

ywaj

ą

c terminów szkoły — punktu skupienia — sfery

ze

ś

rodkowania

koncentracji-

miejsca,

w

którum

jest

“skupiona”

ś

wiadomo

ść

). Chodzi o koncentracj

ę

nie na obiekcie, lecz w obiekcie lub

sferze [2]. Specjalne metody treningu pozwalaj

ą

na opanowanie

przemieszczania punktu skupienia “w gł

ą

b” (w terminologii pradawnych

widz

ą

cych w lewo), tzn. w gł

ę

bie wielowymiarowej przestrzeni.

Koniecznym do tego warunkiem jest opanowanie “mentalnej pauzy”

(lub zaprzestania wewn

ę

trznego dialogu) — swobodnego wył

ą

czenia

procesu my

ś

lenia w wymaganym czasie. W tradycji Szkoły len problem był

rozwi

ą

zywany za pomoc

ą

halucynogennych ro

ś

lin

4

, przez uwa

ż

ne

obserwowanie (długie i uporczywe wpatrywanie si

ę

— u

ż

ywaj

ą

c zmysłu

wzroku — w jaki

ś

obiekt, np. płyn

ą

c

ą

wod

ę

. w

ą

wóz w górach

5

) oraz przez

długotrwale przyj

ę

cie zawieszonej pozycji ciała, np. na urz

ą

dzeniach

podobnych do hu

ś

tawki.

Oprócz podziału

ś

wiata na tonal i nagual, Juan Matus stosuje tak

ż

e

inny schemat, wyodr

ę

bniaj

ą

c w otaczaj

ą

cej przestrzeni trzy sfery naszej

percepcji. odpowiednio realizowanej przez pierwsz

ą

, drug

ą

i trzeci

ą

uwag

ę

.

Obszarem zastosowania pierwszej uwagi jest plan “materialny”; drugiej za

ś

dost

ę

pne percepcji widz

ą

cych bioenergie (pola energetyczne, wytwarzane

przez obiekty biologiczne), m.in. “kokony” otaczaj

ą

ce ciała ludzi, zwierz

ą

t i

ro

ś

lin, a tak

ż

e ba

ń

ki percepcji

6

wojowników. Trzecia uwaga to jeszcze

subtelniejszy plan percepcji, gdzie ju

ż

nic istnieje “ja”, lecz wewn

ę

trzny

ogie

ń

nirwanicznej

ś

wiadomo

ś

ci

7

. Jednym z ko

ń

cowych zada

ń

wojownika

jest całkowite “przesiedlenie”

ś

wiadomo

ś

ci w trzeci

ą

uwag

ę

.

4

Juan Matus zastosował ten sposób równie

ż

do Castanedy, nast

ę

pnie wyja

ś

niaj

ą

c,

ż

e był

zmuszony do tego kroku, poniewa

ż

był on niepodatny na inne metody. Wiele lat pó

ź

niej

Castaneda wyra

ż

a ogromn

ą

wdzi

ę

czno

ść

dla swojego, ale dodaje,

ż

e od tamtej pory ma w

ą

trob

ę

w bliznach. Wyst

ę

puje ostro przeciwko stosowaniu narkotyków i uprzedza,

ż

eby opisanego przez

niego do

ś

wiadczenia z ich za

ż

ywaniem nie pojmowa

ć

jako ich reklamy [12]. Nie nale

ż

y zatem

wykorzystywa

ć

psychodelików, tym bardziej

ż

e istniej

ą

inne, niew

ą

tpliwie lepsze metody

opanowania “pauzy mentalnej”.

5

W rezultacie pierwsza uwaga “przem

ę

czała” si

ę

i “wył

ą

czała”, pozostawiaj

ą

c miejsce drugiej

uwadze.

6

Struktury organizmu wewn

ą

trz bioenergetycznego “kokonu” praktykuj

ą

cego sztuk

ę

ś

wiadomo

ś

ci

powinny by

ć

podzielone za pomoc

ą

specjalnego treningu na dwie cz

ęś

ci: górn

ą

i doln

ą

ba

ń

k

ę

percepcji, tj. cz

ęś

ci, z których mo

ż

e by

ć

postrzegany zewn

ę

trzny w stosunku do człowieka

ś

wiat.

Przez dalszy rozwój dolnej ba

ń

ki percepcji zachodzi proces “krystalizacji” (zob. [1,13]).

7

Termin nirwana nie był znany meksyka

ń

skim Indianom: wprowadzono go w celu wyja

ś

nienia i

przeprowadzenia porównania ze szkołami Azji. Trzecia uwaga - to wła

ś

nie nirwana (dokładniej

zob.[1]).

6

Druga cz

ęść

nauk: sztuka stalkingu pocz

ą

tkowo polegała na

umiej

ę

tno

ś

ci “przekradania si

ę

” mi

ę

dzy nie rozumiej

ą

cymi ci

ę

lud

ź

mi, w

sposób nie wywołuj

ą

cy ich wrogo

ś

ci, która by odci

ą

gała od wypełnienia

głównego zadania wojownika — samodoskonalenia. Oznaczało to równie

ż

sztuk

ę

prowadzenia walki, je

ż

eli zaistniała laka konieczno

ść

: pó

ź

niej termin

ten pojmowano przede wszystkim jako sztuk

ę

“

ś

ledzenia”, a tak

ż

e

przezwyci

ęż

ania własnych wad. niedoci

ą

gni

ęć

. niedoskonało

ś

ci.

Praca nad opanowaniem sztuki stalkingu rozpoczyna si

ę

od

pocz

ą

tkowego oczyszczenia etycznego, przez przegl

ą

d ponowny, tzn.

racjonalistyczn

ą

. intelektualn

ą

form

ę

pokuty (wtedy zadania s

ą

niekiedy

realizowane w trwaj

ą

cym przez kilka dni odosobnieniu w surowych

warunkach).

Inna forma przegl

ą

du ponownego polega na sporz

ą

dzeniu przez

ucznia strategicznego wykazu, z wyszczególnieniem wszystkich rodzajów
swojej działalno

ś

ci. aby maj

ą

c przed sob

ą

taki zobiektywizowany obraz,

samodzielnie wykre

ś

li

ć

z wykazu i jednocze

ś

nie wykluczy

ć

z

ż

ycia to

wszystko, co nic jest w nim konieczne.

W Szkole sformułowano siedem zasad zachowania stalkera (tj. tego.

kto

praktykuje

sztuk

ę

stalkingu

[9]).

W

celu

wyrobienia

cech

nieskazitelnego wojownika uczniowie Szkoły niekiedy byli umy

ś

lnie

wprowadzani w ekstremalne sytuacje.

Faktycznie ta cz

ęść

wiedzy stanowi cał

ą

nauk

ę

, obejmuj

ą

c

ą

aspekty

psychologii (w tym psychologii społecznej), etyk

ę

, a nawet elementy

estetyki i ekologii. Dla don Juana sztuka stalkingu to równie

ż

m

ą

dro

ść

pomocy duchowej ludziom. Metody, których u

ż

ywał w celu szybszego i

efektywniejszego nauczania uczniów: od okazywania im czuło

ś

ci, do

postawienia

w

ekstremalnych,

konfliktowych

sytuacjach,

uzewn

ę

trzniaj

ą

cych ich wady. a jednocze

ś

nie ucz

ą

cych tego, jak nie nale

ż

y

si

ę

zachowywa

ć

, budz

ą

podziw

8

. W szczególno

ś

ci don Juan bezlito

ś

nie

pi

ę

tnował “poczucie własnej wa

ż

no

ś

ci”, lecz czynił to tak m

ą

drze,

ż

e nie

pozostawało w uczniach poczucia

ż

alu, a sami oni wkrótce przyznawali

swojemu nauczycielowi słuszno

ść

.

Trzecia cz

ęść

nauk — sztuka zamierzenia

9

oznacza opanowanie

prawidłowego dysponowania swoimi siłami, sterowania własn

ą

energi

ą

.

Praca nad tym przebiega w dwóch,

ś

ci

ś

le ze sob

ą

zwi

ą

zanych kierunkach:

pierwszy to rozwój tzw. siły osobistej

10

, drugi za

ś

polega na przemy

ś

leniu

swojej drogi

ż

yciowej. rozró

ż

nieniu w niej tego. co istotne, od tego. co

nieistotne. Determinuje to prawidłowe “rozło

ż

enie” własnych

ż

yciowych

zasobów, swojej energii.

Realizacji przedstawionych nauk słu

ż

y kierowanie si

ę

trzema

zasadami. Pierwsza to niedzialanie (zasada analogiczna do uwej,
opracowanej w chi

ń

skiej jodze), tj. umiej

ę

tno

ść

zatrzymywania w czasie

8

Jednak nie oznacza to zach

ę

ty do na

ś

ladowania wszystkich metod, które stosowali Juan Matus i

jego przyjaciele; nale

ż

przyj

ąć

poprawk

ę

na okre

ś

lone ró

ż

nice kulturowe.

9

Termin zamierzenie jest zbli

ż

ony do poj

ę

cia centrum magnetyczne [13] i “d

ąż

no

ść

”.

10

Pocz

ą

tkowo dzi

ę

ki strukturom bioenergetycznym okolicy brzucha [2].

7

treningów medytacyjnych aktywno

ś

ci my

ś

lowej oraz innej działalno

ś

ci na

płaszczy

ź

nie “materialnej”: inaczej mówi

ą

c — niedzialanie oznacza

przygotowanie si

ę

do “działania” w sferze medytacyjnej.

Druga zasada, stanowi

ą

ca jedno z wybitniejszych i cenniejszych

opracowa

ń

Szkoły Juana Matusa, to pami

ę

tanie o zbli

ż

aj

ą

cej si

ę

do ka

ż

dego

z nas

ś

mierci i wynikaj

ą

cy st

ą

d troskliwy i oszcz

ę

dny stosunek do czasu,

który pozostał do prze

ż

ycia na Ziemi: nic trwonienie ani czasu, ani sił.

Trzecia zasada polega na konieczno

ś

ci osi

ą

gni

ę

cia pełni

11

samego

siebie (sanskryckiej niedwoisto

ś

ci). przez nieprzywi

ą

zywanie do tego- co

nieistotne.

Kieruj

ą

c si

ę

tymi zasadami, dobry ucze

ń

m.in, pozbywa si

ę

wszystkich nierozs

ą

dnych. uwarunkowanych niewła

ś

ciwym wychowaniem i

egocentryzmem schematów zachowa

ń

i reakcji emocjonalnych. Wtedy jego

wewn

ę

trzne

ż

ycie jest podporz

ą

dkowane tylko naprawd

ę

celowym, pełnym

m

ą

dro

ś

ci motywom

12

. np. z niem

ą

drymi lud

ź

mi osi

ą

ga umiej

ę

tno

ść

kontaktowania si

ę

w ich j

ę

zyku, bawi

ą

c si

ę

z nimi w kontrolowan

ą

głupot

ę

.

Ta zdolno

ść

jest uwa

ż

ana w Szkole za jeden z wa

ż

nych stopni na drodze do

osi

ą

gni

ę

cia nieskazitelno

ś

ci wojownika, która zabezpiecza go przed

szkodliwymi czynnikami.

Sukces w pod

ąż

aniu drog

ą

rozwoju, przedstawion

ą

w naukach Juana

Matusa, mog

ą

osi

ą

gn

ąć

tylko ci. którzy w swoim

ż

yciu zwracaj

ą

baczn

ą

uwag

ę

na nieszkodzenie otaczaj

ą

cemu

ś

rodowisku, w tym

ż

yj

ą

cym istotom,

piel

ę

gnuj

ą

miło

ść

do Ziemi i wszystkiego, co na niej istnieje, d

ążą

do

maksymalnej harmonii ekologicznej. Dobrzy uczniowie t

ę

harmoni

ę

osi

ą

gaj

ą

.

11

Termin pełnia był opisany przez Castaned

ę

na podstawie stów innych uczniów, którzy traktowali

jego nieco jednostronnie, zbyt prostolinijnie pojmuj

ą

c jedn

ą

z alegorii Juana Matusa.

12

W tradycji Szkoły nazywało si

ę

to utrat

ą

ludzkiej formy. Pod słowem “forma” rozumiano osobist

ą

(w Gurd

ż

ijewskim sensie słowa - zob. [13]) “odzie

ż

”; w psychologii jej “zrzucenie” jest

rozpatrywane jako sposób usuni

ę

cia objaw ów neurotycznych.

8

WYBRANE ASPEKTY

EKOLOGO-ETYKO-PSYCHOLOGICZNEJ

KONCEPCJI SZKOŁY

(wybór wg prac Carlosa Castanedy)

PRZYST

Ę

PUJ

Ą

C DO NAUKI, człowiek nigdy nic ma jasno

ś

ci

odno

ś

nie do swoich przeszkód. Jego cel jest mglisty, a zamierzenia s

ą

nieukierunkowane. Liczy na nagrody, których nigdy nic otrzyma. gdy

ż

nic

nie wic o trudno

ś

ciach uczenia si

ę

.

Powoli zaczyna si

ę

uczy

ć

, najpierw stopniowo, potem du

ż

ymi

krokami... To. co poznaje, nigdy nic okazuje si

ę

by

ć

tym. co sobie wyobra

ż

ał

lub wy marzył. i dlatego zaczyna si

ę

l

ę

ka

ć

. Nauka zawsze niesie ze sob

ą

nic

to. czego człowiek od niej oczekiwał... Jego cel znalazł si

ę

po tamtej stronic

pola bitwy. W ten sposób napotyka swojego pierwszego przyrodzonego
wroga — strach.... Je

ż

eli wystraszony, zacznie ucieka

ć

, to ten wróg poło

ż

y

kres jego poszukiwaniom...

[Je

ż

eli za

ś

. b

ę

d

ą

c nawet wystraszonym, nic cofa si

ę

. to] nadchodzi

moment. w którym jego pierwszy wróg odst

ę

puje. Człowiek zaczyna

wówczas nabiera

ć

pewno

ś

ci siebie. Je

ż

eli kiedy

ś

pokonał strach, wyzwala

si

ę

od niego na cale

ż

ycie, bo miejsce strachu zajmuje w nim jasno

ść

umysłu, rozpraszaj

ą

ca l

ę

k.

Odt

ą

d człowiek zna swoje pragnienia, wie. jak je zaspokoi

ć

. Odczuwa,

ż

e nic nie jest przed nim ukryte. Tym sposobem napotyka swojego drugiego

wroga: jasno

ść

umysłu. Owa jasno

ść

umysłu, któr

ą

tak trudno osi

ą

gn

ąć

.

rozprasza strach, lecz tak

ż

e o

ś

lepia: zmusza człowieka,

ż

eby nigdy w siebie

nie w

ą

tpił. Je

ż

eli podda si

ę

tej pozornej pot

ę

dze, zostaje pokonany przez

swojego drugiego wroga i b

ę

dzie kr

ąż

ył w miejscu w procesie uczenia si

ę

...

Taki człowiek mo

ż

e sta

ć

si

ę

arogantem lub pajacem i niczego si

ę

ju

ż

nic

nauczy ani niczego nie b

ę

dzie

ż

arliwie pragn

ą

ł.

[Je

ż

eli pokona tego wroga, to] doszedłszy do tego punktu, przekona

si

ę

.

ż

e w ko

ń

cu uzyskał moc. do której d

ąż

ył od tak dawna... Widzi

wszystko, co jest dookoła, lecz napotkał równie

ż

swojego trzeciego wroga...

Nagle, nawet tego nic zauwa

ż

aj

ą

c, przegra bitw

ę

, a wróg uczyni z niego

surowego, kapry

ś

nego człowieka.

... Człowiek, pokonany przez moc. umiera, nie dowiedziawszy si

ę

wła

ś

ciwie. jak si

ę

z ni

ą

obchodzi

ć

. Moc jest jedynie brzemieniem, ci

ążą

cym

na jego losie... Z rozmysłem trzeba wrogowi si

ę

przeciwstawi

ć

. Powinien

sobie u

ś

wiadomi

ć

.

ż

e moc. nad któr

ą

rzekomo zapanował, w rzeczywisto

ś

ci

nigdy nie stanowi jego własno

ś

ci... Je

ż

eli potrafi dostrzec,

ż

e jasno

ść

umysłu i moc, którym nie towarzyszy samokontrola, s

ą

gorsze od bł

ę

du, to

b

ę

dzie wiedział, kiedy i jak u

ż

ywa

ć

swojej siły. W ten sposób zada kl

ę

sk

ę

swojemu trzeciemu wrogowi...

[Czwartym wrogiem jest staro

ść

. Atakuje wła

ś

ciwie bez uprzedzenia.].

Ten wróg jest najbardziej okrutny ze wszystkich: nigdy nic da si

ę

go

9

pokona

ć

całkowicie. lecz jedynie mo

ż

na zmusi

ć

go do odst

ą

pienia. [Staro

ść

to czas. w którym człowiek] ma przemo

ż

ne pragnienie odpoczynku. Je

ż

eli

podda si

ę

pragnieniu. by poło

ż

y

ć

si

ę

i zapomnie

ć

o wszystkim, je

ś

li

pofolguje swemu zm

ę

czeniu, to przegra ostatnia bitw

ę

, a ciosy wroga

uczyni

ą

ze

ń

słabe, stare stworzenie. Pragnienie wycofania si

ę

we

ź

mie gór

ę

nad cał

ą

jego jasno

ś

ci

ą

umysłu, moc

ą

i wiedz

ą

.

Je

ż

eli jednak człowiek otrz

ąś

nie si

ę

ze zm

ę

czenia i m

ęż

nie, w pełni

prze

ż

yje swój los. wówczas b

ę

dzie zasługiwał na miano człowieka wiedzy,

cho

ć

by na krótk

ą

chwil

ę

zwyci

ę

stwa w odpieraniu ataków swego

niezwyci

ęż

onego wroga. I ten moment jasno

ś

ci umysłu, mocy i wiedzy —

wystarczy.

Bitwa wojownika odbywa si

ę

wła

ś

nie tu — w sercu. Potrzebujemy

całego naszego czasu i całej naszej energii, by przezwyci

ęż

y

ć

własn

ą

głupot

ę

.

Moc zale

ż

y od lego. jakiego rodzaju wiedz

ę

si

ę

posiada. Po có

ż

poznawa

ć

rzeczy bezu

ż

yteczne?

Ś

cie

ż

ka pozbawiona serca [tj. bez akcentowania w rozwoju miło

ś

ci

jako podstawy doskonalenia duchowego] kusi ludzi, obdarzaj

ą

c ich

poczuciem mocy. odczuciem, i

ż

mog

ą

dokona

ć

tego, czego zwykli ludzie

nie potrafi

ą

. Na tym wła

ś

nie polega pułapka...

Ś

cie

ż

ka pozbawiona serca

obróci si

ę

przeciwko krocz

ą

cemu ni

ą

człowiekowi i unicestwi go.

Nale

ż

y prowadzi

ć

mocne, spokojne

ż

ycie.

Osobista siła wojownika zale

ż

y od jego nieskazitelno

ś

ci.

NIESKAZITELNO

ŚĆ

polega mi

ę

dzy innymi na d

ąż

eniu do zmiany

siebie.

Jestem na tyle młody, na ile tego pragn

ę

: to te

ż

zale

ż

y od osobistej

siły. Je

ż

eli zgromadzisz moc w swoim ciele, to b

ę

dzie mogło spełnia

ć

niewiarygodne zadania. Je

ś

li natomiast j

ą

roztrwaniasz. to w stosunkowo

krótkim czasie staniesz si

ę

gruby m. stan m człowiekiem.

Wyj

ą

tkowo

ść

istot ludzkich polega na tym. i

ż

pragn

ą

, aby mówiono

im o tym, co maj

ą

robi

ć

, ale jeszcze bardziej lubi

ą

sprzeciwia

ć

si

ę

i nie robi

ć

tego, co im zalecono. W ko

ń

cu za

ś

zaczynaj

ą

nienawidzie

ć

doradcy.

Dla wojownika najtrudniejsz

ą

rzecz

ą

na

ś

wiecie jest pozostawienie

innych samym sobie [tzn. zaniechanie prób przymuszania ich. by byli do
niego podobni].

Niczego

nie wolno osi

ą

ga

ć

stosuj

ą

c przemoc... Musisz by

ć

krystalicznie czysty...

Nieszcz

ęś

liwymi czyni

ą

nas nieistotne pragnienia.

ś

yj

ę

dalej. poniewa

ż

przechodz

ą

c przez

ż

ycic, tak wy

ć

wiczyłem swoj

ą

wol

ę

.

ż

e stal

ą

si

ę

wyostrzon

ą

i spójn

ą

: wi

ę

c teraz nic gra

ż

adnej roli dla

mnie to. co jest nieistotne.

Naszym ludzkim przeznaczeniem jest nauka: wybiera

ć

si

ę

po wiedz

ę

nale

ż

y tak samo. jak na wojn

ę

z szacunkiem, ze

ś

wiadomo

ś

ci

ą

tego.

ż

e

idzie si

ę

walczy

ć

, l z absolutny m przekonaniem o swoich siłach.

Ulokuj swoj

ą

wiar

ę

w sobie, a nic we mnie.

WYNIKI wykorzystywania woli s

ą

zadziwiaj

ą

ce. By

ć

mo

ż

e pierwszym,

co trzeba zrobi

ć

, jest stwierdzenie,

ż

e wol

ę

mo

ż

na wykształci

ć

... Wola jest

10

czym

ś

jasny ni i pot

ęż

nym, co mo

ż

e ukierunkowa

ć

nasze uczynki. Wola jest

czym

ś

, co człowiek wykorzystuje, na przykład do tego. aby wygra

ć

bitw

ę

,

któr

ą

według wszelkich oblicze

ń

powinien przegra

ć

... Odwaga to co

ś

innego. Ludzie odwa

ż

ni to ludzie zale

ż

ni, przez lata otoczeni podziwiaj

ą

cym

ich tłumem. Jednak niewielu odwa

ż

nych ludzi posiada wol

ę

. Z reguły s

ą

oni

nieustraszeni i szczególnie zdolni do dokonywania odwa

ż

nych czynów,

zgodnych ze zdrowym rozs

ą

dkiem: przewa

ż

nie m

ęż

ny człowiek wzbudza

równie

ż

strach. Wola natomiast ma do czynienia z niewiarygodnymi

zadaniami, które przekraczaj

ą

zdrowy rozs

ą

dek. [Wola] to sil

ą

wewn

ą

trz nas

samych... Wola jest tym. co czyni nieskazitelnym.

Nigdy na nikogo si

ę

nic gniewam. Nikt z ludzi nie mo

ż

e uczyni

ć

nic na

tyle wa

ż

nego,

ż

eby wywoła

ć

mój gniew.

Ś

WIAT JEST TAKI b

ą

d

ź

inny jedynie dlatego,

ż

e powiedzieli

ś

my

sobie,

ż

e wła

ś

nie taki jest. Je

ś

li przestaniemy lak twierdzi

ć

,

ś

wiat te

ż

przestanie by

ć

takim.

Wojownik odnosi si

ę

do

ś

wiata jak do niesko

ń

czonej tajemnicy.

Czy kiedy si

ę

gniewasz, zawsze czujesz,

ż

e masz racj

ę

?

Traktujesz siebie zbyt powa

ż

nie. We własnych oczach jeste

ś

zbyt

cholernie wa

ż

ny. To trzeba zmieni

ć

! Jeste

ś

tak wa

ż

ny,

ż

e czujesz, i

ż

masz

prawo wszystkim si

ę

denerwowa

ć

. Twoim zdaniem to

ś

wiadczy o

charakterze. Co za bzdura! Jeste

ś

słaby i podejrzliwy!

Jak kto

ś

mo

ż

e czu

ć

si

ę

a

ż

tak wa

ż

nym, skoro wiemy,

ż

e

ś

mier

ć

prze

ś

laduje ka

ż

dego?

KIEDY JESTE

Ś

NIESPOKOJNY, porad

ź

si

ę

swojej

ś

mierci. Uwolnisz

si

ę

od niezmiernej liczby drobiazgów, kiedy twoja

ś

mier

ć

da ci znak, i je

ś

li

zauwa

ż

ysz jej cie

ń

lub po prostu odczujesz,

ż

e jako twój przyjaciel jest tu i

czeka na ciebie.

Ś

mier

ć

to posiadany przez nas m

ą

dry doradca... Trzeba

poradzi

ć

si

ę

ś

mierci i porzuci

ć

przekl

ę

t

ą

drobiazgowo

ść

, wła

ś

ciw

ą

ludziom

prze

ż

ywaj

ą

cym

ż

ycie tak, jak gdyby

ś

mier

ć

nigdy nie miała ich dotkn

ąć

.

Je

ż

eli nie pami

ę

tasz o swej

ś

mierci, to cale twoje

ż

ycic b

ę

dzie jedynie

osobistym chaosem.

Wojownik wie.

ż

e

ś

mier

ć

przynagla go i nie pozostawia czasu. aby

przywi

ą

za

ć

si

ę

do czegokolwiek... W ten sposób, u

ś

wiadamiaj

ą

c sobie

swoj

ą

ś

mier

ć

i z moc

ą

podj

ę

tych postanowie

ń

, wojownik wyznacza swoje

ż

ycic w “strategiczny” sposób... to. co wybiera jest zawsze najlepsze z

punktu

widzenia

“strategii”.

dlatego

wszystko

czyni

z

du

ż

ym

zaanga

ż

owaniem i ogromn

ą

efektywno

ś

ci

ą

.

Dla wojownika

ż

ycie to

ć

wiczenie w “strategii”. Bez u

ś

wiadomienia

sobie

ś

mierci wszystko pozostaje zwyczajne, banalne: jedynie dlatego,

ż

e

ś

mier

ć

czyha na nas.

ś

wiat jest niezmierzon

ą

tajemnic

ą

.

Pozostało ci mało czasu, i wcale go nic ma na głupstwa. Doskonały

stan! Powiedziałbym,

ż

e najlepsze, do czego jeste

ś

my zdolni, przejawia si

ę

wtedy. gdy jeste

ś

my przy parci do muru. gdy odczuwamy wzniesiony nad

głow

ą

miecz. Ja sam nic chciałbym, aby było inaczej.

Słyszałem,

ż

e mówiłe

ś

wiele razy.

ż

e jeste

ś

zawsze gotów umrze

ć

. Nie

uwa

ż

am. by to odczucie było konieczne. My

ś

l

ę

,

ż

e jest bezu

ż

ytecznym

pobła

ż

aniem sobie. Wojownik powinien by

ć

przygotowany tylko do bitew.

11

Słyszałem równie

ż

.

ż

e twierdziłe

ś

, jakoby twoi rodzice zranili twego ducha.

S

ą

dz

ę

,

ż

e duch człowieka mo

ż

e by

ć

zraniony. chocia

ż

nie przez te czyny,

które okre

ś

lasz jako rani

ą

ce. Uwa

ż

am,

ż

e twoi rodzice okaleczyli ci

ę

przez

to,

ż

e uczynili ci

ę

pobła

ż

aj

ą

cym sobie, mi

ę

kkim i wegetuj

ą

cym. Duch

wojownika jest wolny od pobła

ż

ania sobie i narzeka

ń

, nie kr

ę

puj

ą

go

zwyci

ę

stwa ani pora

ż

ki. Duch wojownika wi

ąż

e si

ę

jedynie z walk

ą

.

Kaleczy go po prostu czyja

ś

obecno

ść

, stale narzucaj

ą

ca to. co

nale

ż

y robi

ć

. a czego nie nale

ż

y robi

ć

.

Przyjmowa

ć

ODPOWIEDZIALNO

ŚĆ

za swoje decyzje, to znaczy by

ć

gotowym do poniesienia za nie

ś

mierci. Nie ma znaczenia, jakie to b

ę

d

ą

decyzje... Interesowało mnie to. aby ci

ę

przekona

ć

do przyj

ę

cia

odpowiedzialno

ś

ci za obecno

ść

tu. na tym cudownym

ś

wiecie, na tej

cudownej pustyni, w tym cudownym czasie. Chciałem ci

ę

przekona

ć

,

ż

e

powiniene

ś

nauczy

ć

si

ę

, by czyni

ć

ka

ż

dy post

ę

pek znacz

ą

cym, poniewa

ż

b

ę

dziesz tu przez krótki czas. W rzeczywisto

ś

ci zbyt krótki, aby obejrze

ć

wszystkie cuda tego

ś

wiata... Jest w tobie pewna nieprawidłowo

ść

. My

ś

lisz,

ż

e masz mas

ę

czasu... S

ą

dzisz,

ż

e twoje

ż

ycie b

ę

dzie trwało wiecznie...

Je

ż

eli tak nic uwa

ż

asz, to na co czekasz? W takim razie dlaczego wahasz

si

ę

przed zmian

ą

siebie? ...Brak ci czasu na t

ę

zabaw

ę

! To, co teraz czy nisz,

mo

ż

e si

ę

okaza

ć

twoim ostatnim post

ę

pkiem na Ziemi. To naprawd

ę

mo

ż

e

by

ć

twoja ostatnia bitwa... Je

ż

eliby to byłaby twoja ostatnia bitwa na Ziemi,

to powiedziałbym,

ż

e jeste

ś

głupcem. Marnujesz swój ostatni czyn na Ziemi

na głupie emocje.

Istnieje

pewien rodzaj wszechogarniaj

ą

cego szcz

ęś

cia w tym, aby

działa

ć

z pełn

ą

ś

wiadomo

ś

ci

ą

tego,

ż

e ta czynno

ść

naprawd

ę

mo

ż

e by

ć

twoim ostatnim uczynkiem na Ziemi.

... Twoja powolno

ść

jedynie sprawia,

ż

e jeste

ś

boja

ź

liwy. Twoje czyny

nie mog

ą

objawia

ć

takiego ducha, takiej mocy, wszechogarniaj

ą

cej siły

uczynków. jak realizowane przez człowieka, który wie,

ż

e walczy w swojej

ostatniej bitwie na Ziemi. Innymi słowy, twoja działalno

ść

nie czyni ci

ę

szcz

ęś

liwym lub pot

ęż

nym.

... Nazywam to bitw

ą

, gdy

ż

jest to starcie, walka. Wi

ę

kszo

ść

z ludzi

przechodzi od uczynku do uczynku, bez

ż

adnych zmaga

ń

, bezmy

ś

lnie.

My

ś

liwy [tzn. pod

ąż

aj

ą

cy za wiedz

ą

] przeciwnie, wa

ż

y ka

ż

dy czyn: poniewa

ż

posiada głebok

ą

wiedz

ę

o swojej

ś

mierci, działa rozwa

ż

nie.

Lito

ść

nad sob

ą

nie idzie w parze z moc

ą

. Wojownik mo

ż

e ulec

fizycznym obra

ż

eniom, lecz nic mo

ż

e zosta

ć

ura

ż

ony. Dla wojownika nic ma

nic krzywdz

ą

cego w uczynkach otaczaj

ą

cych go ludzi... Zeszłej nocy nie

obraziłe

ś

si

ę

na górskiego lwa. Nic rozgniewał ci

ę

fakt.

ż

e nas

ś

cigał. Nic

słyszałem,

ż

eby

ś

go zwymy

ś

lał. nic zauwa

ż

yłem, aby

ś

mówił,

ż

e nie ma

prawa pod

ąż

ania za nami. A przecie

ż

zgodnie z twoj

ą

wiedz

ą

. mogło to by

ć

okrutne i zło

ś

liwe zwierz

ę

.

W roli doradcy lito

ść

nad sob

ą

jest niczym w porównaniu ze

ś

mierci

ą

.

Po to. aby pojawiła si

ę

lito

ść

nad sob

ą

musisz czu

ć

si

ę

wa

ż

nym,

nieodpowiedzialnym oraz nie

ś

miertelnym. Gdy te uczucia ulegn

ą

zmianie,

nic b

ę

dziesz ju

ż

mógł litowa

ć

si

ę

nad sob

ą

.

12

Pewno

ść

siebie wojownika nic jest pewno

ś

ci

ą

siebie przeci

ę

tnego

człowieka. Przeci

ę

tny człowiek szuka samopotwierdzenia w oczach osoby,

która na niego patrzy i nazywa to pewno

ś

ci

ą

siebie. Wojownik za

ś

szuka

nieskazitelno

ś

ci we własnych oczach... Pewno

ść

siebie wojownika

ś

wiadczy o tym

ż

e wie co

ś

na pewno.

Cały czas powiniene

ś

przekracza

ć

bariery swojej ograniczono

ś

ci.

Działaj wytrwale, nic pozostawiaj

ą

c sobie miejsca na cofanie si

ę

.

Wiesz,

ż

e wła

ś

nie w tej chwili jeste

ś

otoczony wieczno

ś

ci

ą

? Czy

wiesz,

ż

e mo

ż

esz wykorzysta

ć

t

ę

wieczno

ść

. je

ś

li zechcesz?

Wojownik jest zawsze w stanic gotowo

ś

ci. By

ć

wojownikiem, to nie

znaczy po prostu chcie

ć

nim by

ć

. To raczej nieustaj

ą

ca bitwa, która b

ę

dzie

trwa

ć

do ostatniej chwili

ż

ycia. Nikt nie rodzi si

ę

wojownikiem, tak samo jak

nikt nie rodzi si

ę

rozumn

ą

istot

ą

. Sami czynimy siebie jednym i drugim.

[Wojownik] w pokorze przyjmuje to. kim jest. lecz nie w celu u

ż

alania

si

ę

. niejako powód do litowania si

ę

nad sob

ą

. lecz jako prawdziwe

wyzwanie.

... Byłby

ś

zaskoczony tym, jak sprawnie mógłby

ś

działa

ć

, b

ę

d

ą

c

przyparty do muru. [Ucz si

ę

] przyjmowa

ć

codzienno

ść

jako wyzwanie.

... Tylko b

ę

d

ą

c wojownikiem, mo

ż

na wytrwa

ć

na

ś

cie

ż

ce wiedzy.

Wojownik nic mo

ż

e si

ę

uskar

ż

a

ć

ani ubolewa

ć

nad czym

ś

. Jego

ż

ycic to

nieustanne wyzwanie, a wyzwania nie mog

ą

by

ć

dobre lub złe. Wyzwania to

po prostu wyzwania... Podstawow

ą

ró

ż

nic

ą

mi

ę

dzy zwykłym człowiekiem a

wojownikiem jest to.

ż

e wojownik przyjmuje wszystko jako wyzwanie,

podczas gdy zwykły człowiek przyjmuje wszystko jako błogosławie

ń

stwo

albo przekle

ń

stwo.

NIE

TYLKO masz pragn

ąć

pod

ąż

a

ć

ś

cie

ż

k

ą

wiedzy, lecz twoje

starania powinny by

ć

wystarczaj

ą

co nieskazitelne, aby sprawiły,

ż

e

b

ę

dziesz godny tej wiedzy.

Jedna z kategorii działa

ń

wojownika polega na tym,

ż

eby nigdy nic

pozwoli

ć

na

ż

adne [złe] oddziaływanie na siebie... Samokontrola wojownika

powinna by

ć

nieskazitelna.

Wojownik w

ż

adnych okoliczno

ś

ciach nic mo

ż

e czu

ć

zakłopotania,

zmieszania lub by

ć

przestraszony. Ma czas tylko na urzeczywistnienie swej

nieskazitelno

ś

ci. Wszystko pozostałe pozbawia go mocy. podczas gdy

nieskazitelno

ść

j

ą

uzupełnia. Oznacza ona najlepsze, jakie tylko potrafisz,

działanie w ka

ż

dej sytuacji. Kluczem do wszystkich czynów nieskazitelno

ś

ci

jest poczucie tego.

ż

e nie masz czasu... Gdy odczuwasz i post

ę

pujesz tak

jak nie

ś

miertelna istota, do której dyspozycji nale

ż

y cały czas na Ziemi,

wówczas nie jeste

ś

nieskazitelny. Powiniene

ś

rozejrze

ć

si

ę

dookoła, a

wtedy zrozumiesz,

ż

e twoje poczucie posiadania czasu jest głupot

ą

.

Przyszło

ść

[ka

ż

dego z nas] to tylko sfera rozmowy... Istnieje tylko

tutaj i teraz.

[Lecz w pewnych punktach drogi] powiniene

ś

si

ę

zatrzyma

ć

, obejrze

ć

si

ę

i zbada

ć

swoje kroki... To jedyny sposób potwierdzenia własnych

osi

ą

gni

ęć

.

NIE MASZ CZASU, a jednocze

ś

nie jeste

ś

otoczony wieczno

ś

ci

ą

. Oto

paradoks dla twojego rozumowania!

13

Moc obdarza nas na miar

ę

naszej nieskazitelnosci. [Tzn. Boska

Ś

wiadomo

ść

umo

ż

liwia nam zbli

ż

enie si

ę

ze Sob

ą

. coraz to gł

ę

bsze

zanurzenie si

ę

w szcz

ęś

ciu poł

ą

czenia si

ę

z Ni

ą

w miar

ę

tego, jak etycznie

si

ę

doskonalimy.]

Ucze

ń

powinien wybra

ć

mi

ę

dzy

ż

yciem wojownika a zwykłym

ż

yciem.

Jednak podj

ę

cie jakiejkolwiek decyzji jest niemo

ż

liwe, je

ż

eli ucze

ń

nie

rozumie lego wyboru.

W

ż

yciu wojownika istnieje tylko jedna kwestia, która rzeczywi

ś

cie

jest nie rozwi

ą

zana: jak daleko mo

ż

na pod

ąż

a

ć

ś

cie

ż

k

ą

wiedzy i mocy. Ta

kwestia pozostaje nie rozstrzygni

ę

ta i nikt nie mo

ż

e przepowiedzie

ć

jej

wyniku... Wolno

ść

wyboru wojownika polega na tym, by post

ę

powa

ć

nieskazitelnie albo działa

ć

jak człowiek nikczemny.

[Wojownik] powinien by

ć

] pokorny i działa

ć

efektywnie. nic oczekuj

ą

c

nagrody,

ż

eby wytrwa

ć

konieczna jest absolutna wytrzymało

ść

. Wojownik

powinien by

ć

zawsze w stanic gotowo

ś

ci.

Nieskazitelno

ść

wojownika polega [równie

ż

] na tym. i

ż

nic ma nic do

stracenia.

Własna osoba powinna by

ć

obronion

ą

, ale nic bronion

ą

.

Poczucie

własnej wa

ż

no

ś

ci jest naszym najgorszym wrogiem.

Zastanów si

ę

nad tym: osłabia nas poczucie własnej urazy, doznanej od

naszych współbraci. Przez wi

ę

ksz

ą

cz

ęść

ż

ycia poczucie wa

ż

no

ś

ci zmusza

nas do bycia obra

ż

onym przez kogo

ś

... Bez tego poczucia jeste

ś

my

nieskazitelni...

Pełne samou

ś

wiadomienie osi

ą

ga [wojownik] dopiero wtedy gdy

zostaje zniweczone samozadowolenie: tylko wtedy. gdy jest niczym, zostaje
wszystkim.

Nieskazitelno

ść

to nic innego, jak tylko prawidłowe wykorzystywanie

energii... Aby to poj

ąć

, powiniene

ś

zgromadzi

ć

jej wystarczaj

ą

c

ą

ilo

ść

.

Wojownicy prowadz

ą

strategiczny wykaz wyszczególniaj

ą

wszystko,

co robi

ą

, a nast

ę

pnie decyduj

ą

, co nale

ż

y zmieni

ć

w celu wzmo

ż

enia swojej

energii...

Poczucie własnej wa

ż

no

ś

ci jest podstaw

ą

działa

ń

pochłaniaj

ą

cych

najwi

ę

ksz

ą

ilo

ść

energii...

Czynno

ś

ci w zakresie nowego podziału energii prowadz

ą

do

nieskazitelnosci.

Nic tak nic hartuje charakteru wojownika, jak wy zwanie wzajemnego

obcowania z lud

ź

mi nic do wytrzymania, którzy dysponuj

ą

władz

ą

. Jedynie

w tych warunkach wojownicy mog

ą

uzyska

ć

t

ę

trze

ź

wo

ść

, pogod

ę

, które s

ą

konieczne-aby wytrwa

ć

...

W

ś

ADNYM przypadku

ż

ycic wojownika nie mo

ż

e by

ć

zimne, samotne

b

ą

d

ź

pozbawione uczu

ć

, bowiem zostało ono po

ś

wi

ę

cone temu

wszystkiemu, co miłuje... Ziemia wic.

ż

e j

ą

kocha i troszczy si

ę

o niego.

Wła

ś

nie z lego powodu jego

ż

ycie jest pełnym po brzegi, a jego stan.

gdziekolwiek wojownik byłby. b

ę

dzie obfituj

ą

cy. W

ę

druje po

ś

cie

ż

kach

swojej miło

ś

ci... Ta Ziemia, ten

ś

wiat — dla niego nic mo

ż

e by

ć

wi

ę

kszej

miło

ś

ci.

14

... Tylko, gdy kochasz t

ę

Ziemi

ę

z nieugi

ę

t

ą

pasj

ą

, mo

ż

esz si

ę

uwolni

ć

od smutku. Wojownik jest zawsze wesoły, gdy

ż

jego miło

ść

jest niezmienna,

a jej obiekt — Ziemia — obejmuje go i obsypuje niewyobra

ż

alnymi darami.

Smutek nale

ż

y wył

ą

cznie do tych, którzy wła

ś

nie nienawidz

ą

tej. która daje

schronienie wszystkim swoim istotom. Ona

ż

yje. a

ż

do ostatniego ziarenka i

rozumie ka

ż

d

ą

istot

ę

. Uspokoiła mnie. Wy leczy la mój ból i w ko

ń

cu, gdy

poj

ą

łem moj

ą

miło

ść

do niej. nauczyła mnie wolno

ś

ci... T

ą

wolno

ś

ci

ą

jest

rado

ść

, skuteczno

ść

i niezale

ż

no

ść

w obliczu ka

ż

dej przeszkody.

15

LITERATURA PRZEDMIOTU

[l] Antonow W.W.: Psichiczeskaja samoregulacyja w
wostocznoj tradicyi. Leningrad 1987.
[2] Antonow W. W. (red.): Kompleksnaja sistiema
psichiczeskoj samoregulacyi. Leningrad 1989.
[3] Bancroft A.: Współcze

ś

ni mistycy i m

ę

drcy. Warszawa 1991.

[4] Castaneda C.: Nauki don Juana. Kraków 1991.
[5] Castaneda C.: A Separate Reality. New York 1973.
[6] Castaneda C.: Journey to Ixtlan. New York 1976.
[7] Castaneda C.: Tales of Power. New York 1978.
[8] Castaneda C.: The Second Ring of Power. New York 1980.
[9] Castaneda C.: The Eagle's Gift. New York 1982.
[10] Castaneda C.: The Fire from Within. New York 1984.
[11] Castaneda C.: The Power of Silence. New York 1987.
[12] Noel D. C.: Seeing Castaneda; reactions to the Don Juan
writings of Carlos Castaneda. New York 1976.
[13] Uspenski P. D.: Fragmenty nieznanego nauczania. Warszawa
1990.