caeremonialeromanum.com
caeremonialeromanum.com
1
Ks. Jerzy Stefański
Stolica Apostolska Sede Vacante.
Wybór Benedykta XVI
Czas upływający od chwili zgonu papieża do dnia wyboru jego następcy
określany jest tradycyjną, „techniczną” formułą jako Sede Vacante (odtąd = SV).
Okres ten wypełniony jest szeregiem inicjatyw ustalonych przez prawodawstwo
kościelne, które normuje dalsze, zwyczajne funkcjonowanie i zarządzanie
Kościołem i zarazem zmierza do uporządkowanego przygotowania wyboru
nowego papieża. Aktualnie obowiązujące są w tej materii postanowienia Jana
Pawła II zawarte w Konstytucji Apostolskiej z dnia 22 lutego 1996 Universi
Domnici gregis
1
.
W naszej rozprawie
2
chcemy przybliżyć najważniejsze z tych wydarzeń
wypełniających okres SV, kładąc punkt ciężkości na obrzędowych inicjatywach
związanych z przygotowaniem i przebiegiem Conclave, które w dniu
19 kwietnia 2005 wybrało papieżem Benedykta XVI.
1
Zob. Johannes Paulus II, Constitutio Apostolica Universi Dominici Gregis, De Sede Apostolica vacante deque
Romani Pontificis electione, 22 februarii 1996, w: AAS 88(1996)305-343 (odtąd = UDG).
Warto tutaj za powyższym dokumentem przypomnieć, że prawie wszyscy papieże XX wieku
opublikowali relatywne rozporządzenia regulujące zasady wyboru nowego papieża, zob. np. Paulus VI,
Constitutio Apostolica Romano Pontifici eligendo, 1 X 1975, w: AAS 67(1975)609-645; Johannes XXIII, Motu
proprio Summi Pontificis electio, 5 IX 1962, w: AAS 54(1962)632-640; Pius XII, Constitutio Apostolica
Vacantis Apostolicae Sedis, 8 XII 1945, w: AAS 38(1946)65-99, itd.
2
Niniejsze opracowanie jest częścią swoistego „tryptyku” artykułów na temat prawodawstwa, liturgii i
zwyczajów związanych ze śmiercią i pogrzebem papieża, okresem Sede Vacante, Conclave oraz początkiem
posługi nowego papieża. Część pierwszą związaną z obrzędami pogrzebowymi odnoszącymi się do osoby
papieża, w oparciu o Ordo Exsequiarum Romani Pontificis z roku 2000 zob. J. Stefański, Liturgia pogrzebu
papieża. W rocznicę śmierci Jana Pawła II (1978-2005), w: M. Olczyk, P. Podeszwa (red.), Evangelizare
pauperibus, Gniezno 2007, ss.475-491. Część trzecia „tryptyku” omawia obrzędy liturgiczne związane z
początkiem nowego pontyfikatu w oparciu o księgę Ordo rituum pro ministerii petrini initio Romani Episcopi,
E Civitate Vaticana 2005, pp. 228. Ukaże się ona w Studia Gnesnensia.
caeremonialeromanum.com
caeremonialeromanum.com
2
1. Wakat Stolicy Apostolskiej
A.
Sede Vacante oraz Conclave w dziejach Kościoła
Logiczne przesłanie i postępowanie wynikające z treści zawartej w
aksjomacie sede vacante nihil innovetur było obecne i znane w najstarszych
dziejach starożytnego Kościoła. Potwierdza to już św. Cyprian w swoich listach
z III wieku De lapsis
3
. Poza oczywistymi czynnościami związanymi z
organizacją pogrzebu zmarłego papieża, pozostałe sprawy odnośnie do bieżącej
administracji diecezją rzymską i całym Kościołem zwykle oczekiwały decyzji
nowo wybranego papieża.
Pierwsze struktury „instytucji personalnej” zarządzającej Kościołem w
okresie SV notuje się dopiero w VII wieku. Po śmierci papieża Seweryna (640)
powołano przedstawicieli kleru rzymskiego w postaci triumwiratu (najstarszy
arciprete, arcidiano oraz primicerio – szambelan) w celu rozwiązania
najpilniejszych kwestii powstałych po śmierci papieża. W Średniowieczu
funkcje te przejmują trzej najstarsi kardynałowie po jednym ze stopnia
(zaszeregowania) biskupa, prezbitera oraz diakona. Od XII wieku na znaczeniu
w okresie SV zyskuje osoba i funkcja kardynała Kamerlinga
4
, zarządcy dobrami
materialnymi Państwa Kościelnego. Do tego okresu znaczny wpływ na wybór
nowego papieża miały różne dwory imperatorskie. Dopiero Konstytucja
Apostolska Aleksandra III (1179) Licet de vitanda jednoznacznie ustaliła, że
prawo wyboru papieża przysługuje wyłącznie kolegium kardynałów, bez żadnej
interwencji ze strony ludu rzymskiego, kleru czy imperatora. Dokument
powyższy wprowadza obowiązującą do dzisiaj normę, że dla ważnego wyboru
Biskupa Rzymskiego wymagana jest większość dwóch trzecich głosów
3
Powtarzamy tutaj opinię dokumentowaną przez O. Pasquato, La Sede Vacante. Aspetto storico, w: Ufficio delle
Celebrazioni Liturgiche del Sommo Pontefice, Sede Apostolica Vacante. Storia – Legislazione – Riti – Luoghi e
cose, Città del Vaticano 2005, s. 83. Poniżej streszczamy podstawowe fakty historyczne odnośnie do SV zawarte
w tymże opracowaniu.
4
O roli i funkcji Kamerlinga w syntetyczny sposób informuje E. Wilemska, Kamerling, w: EK 8(2000),
kol. 448.
caeremonialeromanum.com
caeremonialeromanum.com
3
obecnych kardynałów. Istotne jednak zasady obowiązujące kardynałów podczas
Conclave określił papież Grzegorz X w Konstytucji Apostolskiej Ubi periculum
w roku 1274
5
. Dokument ten po raz pierwszy używa terminu Conclave (łac. cum
clave, pod kluczem), ustala czas pierwszego zebrania wyborczego kardynałów
(10 dni po śmierci papieża), sposobu zamykania „pod kluczem” w określonym
pomieszczeniu (klucz od wewnątrz posiada kard. Kamerling, klucz zewnętrzny,
tzw. marszałek konklawe pochodzący z rodu Savelli, później Chigi – i to aż do
pontyfikatu Pawła VI!), zakaz przyjmowania i wysyłania korespondencji przez
kardynałów na czas Conclave, zakaz wpływania na wyborców przez autorytety
zewnętrzne, itd.
6
Zdecydowana większość powyższych rozporządzeń in genere
nie utraciła również dzisiaj swego znaczenia i zobowiązywania. Kolejne
konstytucje papieskie ogłaszane przez wielu papieży, praktycznie aż po Jana
Pawła II, szeregiem nowych norm, starały się doprowadzić instytucję Conclave
do możliwie największej obiektywności, wolności i swobody wyboru,
niezależności od interwencji jakiegokolwiek świeckiego władcy czy rządu,
określały sposób, miejsce i rodzaj wyboru papieża, osoby elektorów,
okoliczności ogłaszania ludowi wyniku głosowania, itd.
7
B.
Rola Kolegium Kardynałów
W okresie SV, zgodnie z UDG art. 2, który odwołuje się do „tysiącletniej
praktyki usankcjonowanej przez określone normy kanoniczne, potwierdzone
także w wyraźnym zaleceniu obowiązującego Kodeksu Prawa Kanonicznego
5
Szerzej o historii Conclave zob. Z. Zieliński, Konklawe, w: EK 9(2002), kol. 632 n.
6
Relatywnie bogato udokumentowane studium historyczne na temat Conclave zob. O. Pasquato, Conclave e
l’elezione del Romano Pontefice. Aspetto storico, w: Ufficio… (zob. przyp. 3), s. 107-130.
7
Ponieważ celem naszego opracowania nie jest historyczna analiza dziejów instytucji Sede Vacante ani
Conclave, w celu pogłębienia tego aspektu odsyłamy do literatury podanej w artykułach wymienionych w
przyp. 5 i 6.
caeremonialeromanum.com
caeremonialeromanum.com
4
(kan. 349)”
8
zarządzanie Kościołem należy do kolegium Kardynałów. Zakres
jednak owego uprawnienia jest ściśle określony i dotyczy wyłącznie
zwyczajnych spraw, które domagają się ich szybkiego załatwienia oraz tego
wszystkiego, co jest związane z przygotowaniem wyboru nowego papieża,
opierając się wyłącznie na obowiązującym już prawodawstwie. Uprawnienia
jednakże Kolegium Kardynałów nie są w żadnej mierze tożsame z władzą lub
jurysdykcją w sprawach, które były zarezerwowane papieżowi za jego życia
(UDG art. 1). Decyzje Kolegium Kardynałów podejmowane są poprzez
głosowanie, w sprawach ważniejszych – w formie tajnej. Decyduje zdanie
większości (UDG art. 6, 10).
Przewiduje się dwojakiego rodzaju Kongregacje Kardynałów: ogólne oraz
partykularne. Kongregacjom ogólnym przewodniczy kardynał – dziekan. Był
nim po śmierci Jana Pawła II – kard. J. Ratzinger. Owe Kongregacje ogólne
powinny odbywać się codziennie, począwszy od dnia wyznaczonego przez
kardynała
Kamerlinga.
Pierwsze
takie
spotkanie
(przed
wyborem
Benedykta XVI) odbyło się w poniedziałek 4 kwietnia 2005 r. Do kompetencji
ogólnej Kongregacji Kardynałów należy m. in. ustalenie dnia i godziny
przeniesienia zwłok zmarłego papieża do Bazyliki św. Piotra (w celu oddania
czci przez wiernych), wyznaczenie dnia i godziny liturgii pogrzebowej papieża,
dopilnowanie przygotowań związanych z miejscem zamieszkania kardynałów –
elektorów oraz z miejscem wyboru papieża (Kaplica Sykstyńska), oficjalne
„złamanie” ołowianej pieczęci oraz Pierścienia Rybaka
9
, którymi firmowane
były
ważniejsze
dokumenty
papieskie.
W
sensie
administracyjnym
8
Powyższy cytat przejęty jest ze wstępu UDG, natomiast wspomniany kan. 349 przypomina, że „Kardynałowie
Ś
więtego Rzymskiego Kościoła tworzą szczególne Kolegium, któremu przysługuje prawo wyboru Biskupa
Rzymskiego, zgodnie z postanowieniami specjalnego prawa”.
9
„Pierścienia Rybaka” używali papieże do pieczętowania własnych Listów. Rozpoznajemy w nim obraz łodzi,
w której św. Piotr stojąc ciągnie sieć rybacką, zgodnie z przesłaniem Łk 5, 10 (… odtąd ludzi łowić będziesz…).
Historyczne informacje na temat Annulus piscatoris sięgają XIII wieku, zob. A. Nowowiejski, Wykład liturgii
Kościoła Katolickiego. Warszawa 1902, t. II, cz. I, s. 410. Chodzi tu o pieczęcie na dwóch listach z r. 1265 i
1266, które wysłał papież Klemens IV. Informuje o tym G. Batelli, Anello del Pescatore, w: Enciclopedia
Cattolica, 1(1948) kol. 1219-1220. Pierwszą wiadomość na temat zniszczenia, anulowania pierścienia zmarłego
papieża sięga pontyfikatu Leona X (1512-1521), zob. M. L. Ariosto, La morte e le esequie del Romano Pontifice.
Luoghi, arredi, vesti e suppellettili, w: Ufficio… (zob. przyp. 3), s. 76.
caeremonialeromanum.com
caeremonialeromanum.com
5
najważniejszym zadaniem ogólnej Kongregacji Kardynałów jest wyznaczenie
dnia i godziny rozpoczęcia Conclave, czyli między 15 a 20 dniem od śmierci
papieża (UDG art. 37, 49).
Poza Kongregacjami ogólnymi przewidziane są także Kongregacje
partykularne. Biorą w nich udział jedynie kardynał Kamerling oraz trzej
kardynałowie wylosowani po jednym z trzech stopni kardynalskich (biskupi,
prezbiterzy oraz diakoni). Po trzech dniach ich tymczasowy urząd ustaje
i ponownie wylosowani są następni trzej, zwani asystentami. Ten proces wyboru
asystentów ma miejsce także w czasie trwania Conclave (UDG art. 7, 71).
Do kompetencji Kongregacji partykularnych należą sprawy o mniejszym
znaczeniu, które nie wymagają zaangażowania wszystkich obecnych już w
Rzymie kardynałów.
C.
Funkcjonowanie Kurii Rzymskiej
W okresie wakatu stolicy Apostolskiej wszyscy kierownicy dykasterii
Kurii Rzymskiej przestają pełnić swoje funkcje. Zgodnie z UDG (cały
rozdział III) dotyczy to urzędu kardynała Sekretarza Stanu, prefektów
wszystkich Kongregacji, arcybiskupów – przewodniczących różnych papieskich
Rad i Komisji oraz członków tychże dykasterii. Mogą oni jednak rozwiązywać
sprawy o mniejszym znaczeniu. Nie przestają natomiast pełnić swego urzędu i
zachowują swoje stanowiska: dziekan (a także vice-dziekan) Kolegium
Kardynałów, kardynał Kamerling
10
, kardynał – Penitencjarz Większy, kardynał
Wikariusz Rzymu, kardynał Archidiakon Bazyliki Watykańskiej, kardynał
Wikariusz
Generalny
Państwa
Watykańskiego,
arcybiskup
Substytut
Sekretariatu Stanu, wszyscy sekretarze dykasterii Kurii Rzymskiej, prefekt
10
W okresie wakatu Stolicy Apostolskiej wyjątkowo ważną rolę pełni kardynał Kamerling. W niniejszym
opracowaniu nie omawiamy szerzej tego urzędu, gdyż problematyka ta została już odpowiednio przez nas
uwypuklona, zob. J. Stefański, Liturgia pogrzebu papieża…, ss.479.
caeremonialeromanum.com
caeremonialeromanum.com
6
Domu Papieskiego, sekretarz Urzędu ds. relacji z państwami, wszyscy legaci –
reprezentanci Stolicy Apostolskiej, Jałmużnik papieski, sekretarz Kolegium
Kardynałów oraz Mistrz Papieskich Ceremonii Liturgicznych.
2. Wybór papieża (Conclave) w wymiarze legislacyjnym
A.
Kardynałowie – elektorzy
O śmierci papieża powiadamia wszystkich kardynałów dziekan Kolegium
Kardynałów i informuje ich o dniu, godzinie i miejscu pierwszego posiedzenia
ogólnego Kongregacji Kolegium (UDG art. 19). Prawo wyborcze mają ci
kardynałowie, którzy w dniu rozpoczęcia wakatu Stolicy Apostolskiej nie
ukończyli jeszcze osiemdziesiątego roku życia. Kardynałowie, którzy ukończyli
ten rok życia, mogą jednak brać udział w zebraniach przygotowawczych do
Conclave. Maksymalna ilość kardynałów – elektorów nie powinna przekraczać
stu dwudziestu. Jan Paweł II w swej Konstytucji UDG (Wstęp) powtarza tutaj,
jak zresztą sam o tym przypomina, normy ustalone wcześniej przez Pawła VI
11
.
Po śmierci Jana Pawła II wiek elektorski posiadało 117 kardynałów na ogólną
ilość 183 żyjących purpuratów. Dwóch jednak, ze względów zdrowotnych nie
mogło wziąć udziału w Conclave. Chodzi tu o kardynała – emerytowanego
ordynariusza Manilii (Filipiny) Jaime Sin oraz kardynała ordynariusza
Monterrey (Meksyk) Adolfo Antonio Suárez Rivera. Elektorami polskiego
pochodzenia było 4 kardynałów: kard. J. Glemp (Warszawa), kard.
Fr. Macharski (Kraków), kard. M. Jaworski (Lwów – obrządek łaciński) oraz
kard. Z. Grocholewski (prefekt Kongregacji Wychowania Katolickiego –
Watykan).
11
Wykluczenie kardynałów, którzy ukończyli 80 rok życia z Conclave zapowiedział (po raz pierwszy w dziejach
Kościoła!) już w roku 1970 Paweł VI w Liście Apostolskim Ingravescentem aetatem, w: AAS 62(1970)811,
n. II, 2. Tę samą normę powtórzył Paweł VI w Konstytucji Apostolskiej poświęconej zasadom wyboru Biskupa
Rzymskiego w roku 1975 Romano Pontifici eligendo. De Sede Apostolica vacante deque electione Romani
Pontificis, w: AAS 67(1975)622, n. 33.
caeremonialeromanum.com
caeremonialeromanum.com
7
Kardynałowie
przybywający
do
Rzymu
zostają
ulokowani
w
mieszkaniach w tzw. Domu św. Marty znajdującym się wewnątrz Watykanu.
Mieszkania przydziela się na zasadzie losowania
12
.
Zgodnie z UDG art. 36 elektorami mogą być także kardynałowie
ogłoszeni na Konsystorzu, pomimo że nie zostały im nałożone birety,
przekazane pierścienie ani też nie złożyli przysięgi. Nie mają natomiast prawa
wyboru kardynałowie kanonicznie usunięci lub tacy, którzy za zgodą papieża
sami zrezygnowali z tej godności. Wszyscy kardynałowie – elektorzy w
sprawach dotyczących wyboru nowego papieża zobowiązani są do „świętego
posłuszeństwa” i podporządkowania się decyzjom dziekana Kolegium
Kardynałów względnie innego kardynała działającego na mocy udzielonych mu
uprawnień (np. kardynała Kamerlinga).
B.
Regulamin wyboru papieża
Miejscem Conclave jest słynna Kaplica Sykstyńska zbudowana w latach
1475-1483 jako ważna część konstrukcji Pałacu Apostolskiego, znana zwłaszcza
z ogromnego fresku na ścianie ołtarzowej na temat Sądu Ostatecznego
namalowanego przez Michała Anioła w latach 1508-1512.
Pierwszy dzień Conclave (po śmierci Jana Pawła II wyznaczony na 18
kwietnia 2005) rozpoczyna się od porannej Mszy św. Wybory rozpoczynają się
po południu tego samego dnia. Kardynałowie ubrani w strój chórowy, po
złożeniu przysięgi dotrzymania tajemnicy oraz przestrzegania odpowiednich
norm zawartych w Konstytucji Apostolskiej UDG, przystępują do procedury
głosowania
13
.
12
Losowanie miejsca zamieszkania w Domu św. Marty uzasadnione jest faktem, że posiada on „zaledwie” 108
apartamentów oraz 23 pojedyncze pokoje, oczywiście z osobnymi łazienkami. Po raz pierwszy zatem od ponad
stu lat, kardynałowie – elektorzy nie będą mieszkać w „spartańskich” celach przy Kaplicy Sykstyńskiej.
13
Kwestie obrzędowo – modlitewne towarzyszące Conclave omówimy w następnym paragrafie.
caeremonialeromanum.com
caeremonialeromanum.com
8
W pierwszym dniu ma miejsce jedno zaledwie głosowanie, wieczorem.
W następnych dniach (jeśli pierwsze nie wyłoniło przyszłego papieża) odbywają
się po dwa głosowania, czyli dwa rano i dwa wieczorem. Głosowanie jest jedyną
formą wyboru papieża. Jan Paweł II zniósł znane w historii praktyki wyboru
przez aklamację, inspirację czy kompromis (… per acclamationem seu
inspirationem… per compromissum… UDG art. 62). Procedura głosowania
obejmuje trzy etapy. Faza wstępna (prae-scrutinium) dotyczy przygotowania i
rozdzielenia kart do głosowania, wylosowania wśród kardynałów trzech
skrutatorów, trzech rewizorów i trzech do zbierania głosów od (ewentualnie)
chorych kardynałów oraz wypełnienie karty do głosowania nazwiskiem
przyszłego papieża (możliwie nierozpoznawalnym charakterem pisma).
W czasie tej fazy wyboru papieża, jak zresztą także w czasie pozostałych dwóch
etapów, o ile nie związane są bezpośrednio z głosowaniem (a nie np. ze
spaleniem kart do głosowania), w Kaplicy Sykstyńskiej pozostają wyłącznie
sami kardynałowie. Przewidziane prawem osoby towarzyszące, np. sekretarz
Kolegium Kardynałów, Mistrz Ceremonii Papieskich wraz z pozostałymi
dwoma ceremoniarzami, muszą opuścić Kaplicę Sykstyńską do czasu ich
ponownego wezwania.
Druga faza, właściwe głosowanie (scrutinium) obejmuje złożenie kart do
głosowania do specjalnej urny
14
, pomieszanie i liczenie głosów oraz obliczenie
głosów. Kartkę z wypisanym nazwiskiem elekta każdy kardynał przynosi do
ołtarza osobiście i po wypowiedzeniu formuły: „Powołuję na świadka Chrystusa
Pana, który mnie osądzi, że oddaję swój głos na tego, który zgodnie z wolą Bożą
powinien według mnie zostać wybrany” – wkłada ją do urny (zob. UDG art. 66).
Gdyby któryś z kardynałów elektorów ze względów chorobowych musiał
14
Przez wieki, aż po Conclave wyboru Jana Pawła II kartki wyborcze wkładano do obszerniejszego kielicha.
UDG art. 66 po raz pierwszy w tradycji Conclave wspomina o urnie do głosowania. Wykonał je (w sumie 3)
korzystając ze srebra i złoconego brązu znany włoski rzeźbiarz Cecco Bonanotte (autor m. in. nowych
jubileuszowych (2000 r.) drzwi wejściowych do Muzeum Watykańskiego oraz „Lampy Wotywnej” Pawła VI
dla Katakumb św. Kaliksta na Rok Jubileuszowy 1975), zob. R. Zagnoli, Le nuove urne per l’elezione del Papa,
w: Ufficio… (zob. przyp. 3), s. 160-163.
caeremonialeromanum.com
caeremonialeromanum.com
9
pozostać w Domu św. Marty, po jego kartkę wyborczą udają się trzej wcześniej
wybrani kardynałowie – infirmiarze ze specjalnie zamykaną kasetką,
zawierającą otwór do włożenia kartki.
Kardynałowie skrutatorzy otwierają urnę, liczą głośno odczytują
nazwisko z każdej kartki i sumują swoje obliczenia. Kartki wyborcze, zgodnie z
przepisanymi normami nawlekane są na nitkę w miejscu pierwszego słowa
wydrukowanej formuły wyborczej: Eligo in Summum Pontificem…
Trzecia faza (post-scrutinium) obejmuje liczenie głosów, ich sprawdzenie
oraz spalenie kart wyborczych oraz ewentualnie wszelkich notatek
sporządzonych przez kardynałów. Wybrany papieżem zostaje ten kardynał –
elekt, który osiągnął dwie trzecie głosów ogólnej liczby obecnych na Conclave
kardynałów, a gdyby ta liczba nie była podzielna na trzy równe części, do
ważności wyboru wymagany jest jeden głos więcej. Gdyby przez pierwsze trzy
dni nie udało się dokonać kanonicznego wyboru papieża, zawiesza się na jeden
dzień głosowania, w celu umożliwienia kardynałom swobodnej wymiany
poglądów, czas na medytację i modlitwę. Gdyby znów następne 7 głosowań nie
dało pozytywnego rezultatu, można ponownie skorzystać z jednego dnia
przerwy. W ostateczności zastosuje się taki sposób wyboru, jaki ustali
większość absolutna kardynałów (UDG art. 75). Warto jednak w tym miejscu
przypomnieć, że w XX wieku żadne Conclave nie trwało dłużej niż 4 dni.
Piusa X (1903) wybrano 4 dnia, Benedykta XV (1914) trzeciego dnia, Piusa XI
(1922) 4 dnia, Piusa XII (1939) drugiego dnia, Jana XXIII (1958) po 3 dniach,
Pawła VI (1963) po 2 dniach, Jana Pawła I (1978) po 2 dniach, Jana Pawła II
(1978) podobnie, a Benedykta XVI (19 IV 2005) już następnego dnia po
rozpoczęciu Conclave.
Niezależnie od wyniku głosowania, kartki wyborcze muszą być spalone.
Pomagają w tym przywołani sekretarz Kolegium Kardynałów oraz ceremoniarze
wraz z Mistrzem Ceremonii Papieskich.
caeremonialeromanum.com
caeremonialeromanum.com
10
Po dokonanym kanonicznie wyborze, kardynał – dziekan, vice-dziekan
lub pierwszy z kardynałów w porządku starszeństwa (tak było w przypadku
wyboru Benedykta XVI, gdyż, jak wiadomo, nowy papież pełnił uprzednio
funkcję dziekana Kolegium Kardynałów) zadaje pytanie elektowi, czy
przyjmuje wybór, a po otrzymaniu zgody pyta ponownie o przyszłe imię nowo
wybranego papieża. Wezwany na ten moment Mistrz Ceremonii Papieskich,
wraz ze swoimi dwoma pomocnikami, redaguje dokument dokonanego faktu
wyboru i przyjęcia odpowiedniego imienia.
Konstytucja Apostolska UDG nic nie mówi o tradycyjnym, białym
kolorze dymu oznajmiającego pozytywny wynik Conclave. Zauważyliśmy
jednak po wyborze Benedykta XVI podtrzymanie tego historycznego zwyczaju.
Pewności dokonanego wyboru i zakończenia Conclave oraz otrzymania
pierwszego Apostolskiego Błogosławieństwa z balkonu Bazyliki Watykańskiej
Urbi et Orbi potwierdzają bijące dzwony Bazyliki św. Piotra, które zostają
wprawione w ruch po decyzji bezpośrednio przekazanej przez Mistrza
Ceremonii Papieskiej. Jest to także nowość ostatniego Conclave.
3. Obrzędy Conclave
Wybór nowego papieża, jakkolwiek w swej istocie kieruje się normami
prawa kanonicznego i aktualnej Konstytucji Apostolskiej, otoczony jest
równocześnie szeregiem towarzyszących obrzędów. Swoją celebracyjną szatą
podkreślają one wyjątkowość wydarzenia, jakim dla Kościoła jest Conclave.
Poniżej omówiony celebracyjny wymiar Conclave opiera się na po raz pierwszy
oficjalnie opublikowanej i udostępnionej szerszemu kręgowi odbiorców, a nie
tylko kardynałom – elektom, księdze liturgicznej Ordo rituum Conclavis
15
15
Officium de liturgicis celebrationibus Summi Pontificis, Ordo rituum Conclavis, E Civitate Vaticana 2000,
ss. 344. Księga ta, wydana z polecenia Jana Pawła II, ze zrozumiałych względów, ujrzała światło dzienne
dopiero pięć lat później z okazji Conclave roku 2005. W Archiwum Urzędu Celebracji Papieskich są oczywiście
caeremonialeromanum.com
caeremonialeromanum.com
11
(odtąd = Ordo). Poszczególne paragrafy naszego opracowania są zgodne z
kolejnymi rozdziałami Ordo, uzupełnione o wydarzenia związane z wyborem na
papieża Benedykta XVI.
A.
Msza św. o wybór papieża
Początek Conclave wyznaczono na 18 kwietnia 2005. Przed południem,
zgodnie ze wskazaniami UDG art. 49, wszyscy kardynałowie – elektorzy (w
liczbie 115) wzięli udział w uroczystej Mszy św. koncelebrowanej pod
przewodnictwem kard. Dziekana Kolegium Kardynałów, czyli kard.
J. Ratzingera. Celebrę sprawowano w Bazylice św. Piotra, jakkolwiek Ordo
n. 18, z racji pastoralnych, nie wyklucza innego miejsca. Koncelebransi używają
szat koloru czerwonego. We Mszy św. stosuje się formularz Pro eligendo
Romano Pontifice (zob. pełen formularz wraz z czytaniami i wezwaniami
Modlitwy Powszechnej – Ordo n. 21-28).
Homilię w czasie omawianej tutaj Mszy św. rozpoczynającej Conclave
wygłosił główny celebrans – dziekan kolegium Kardynałów, kard. J. Ratzinger.
Homilia była obszernym komentarzem i analizą trzech czytań mszalnych
(Iz 61, 1-3a; Ef 4, 11-16; J 15, 9-17)
16
. Kard. J. Ratzinger przypomniał prawdę
o Miłosierdziu Bożym, o dojrzewaniu wiary, poznaniu Syna Bożego,
o przekształcaniu świata w Komunii z Chrystusem. Wymienił także szereg
„modnych”, współczesnych zagrożeń ideologicznych, które sprowadzają na
manowce fałszu nasze codzienne myślenie, jak marksizm, liberalizm,
kolektywizm, libertynizm, agnostycyzm, synkretyzm, ateizm, radykalny
indywidualizm, relatywizm, nowe sekty, itd. Kard. J. Ratzinger zakończył swą
teksty liturgicznych czy modlitewnych formuł stosowanych na poprzednich Conclave (np. Ordo Sacrorum
Rituum Conclavis z roku 1978, ss. 123- z okazji wyboru Jana Pawła I oraz Jana Pawła II), ale nie były one
szerzej udostępniane.
16
Pełen tekst homilii w języku polskim zob. Przewodnik Katolicki nr 17 z dnia 24 IV 2005, s. 8-9.
caeremonialeromanum.com
caeremonialeromanum.com
12
homilię prośbą, aby po wielkim darze, jakim była osoba Jana Pawła II, zechciał
Chrystus Pan dać nowego pasterza „według swego serca”.
B.
Obrzędy w czasie Conclave
Po południu tego samego dnia, w którym kardynałowie – elektorzy
sprawowali Mszę św. o wybór papieża, ma miejsce uroczyste wejście na
Conclave. Nowością zadekretowaną przez UDG art. 50 jest miejsce pierwszego
zgromadzenia się kardynałów przed udaniem się do Kaplicy Sykstyńskiej
Pałacu Apostolskiego, właściwego miejsca wyboru papieża. Kardynałowie
ubrani w strój chórowy zbierają się najpierw w Kaplicy Paulińskiej. Procesyjne
przejście do Kaplicy Sykstyńskiej otwiera liturgicznym pozdrowieniem dziekan
Kolegium Kardynałów. W krótkim wprowadzeniu (Ordo n. 33) przypomina, że
cały Kościół trwa w modlitewnej jedności z Kolegium Kardynałów i prosi
Ducha Świętego o wybór godnego pasterza ludu Bożego, a Chrystus Pan, za
pośrednictwem Najświętszej Maryi Panny, świętych Piotra, Pawła i wszystkich
ś
więtych, „niechaj kieruje naszymi myślami w duchu prawdy”. Po tym
wezwaniu formuje się procesyjny orszak, któremu przewodniczy kleryk niosący
krzyż. Kardynałowie ustawiają się w porządku trzech stopni zaszeregowania
(kardynałowie diakoni, prezbiterzy, biskupi). W procesji tej biorą udział także:
diakon niosący uroczyście księgę Ewangelii (konieczna dla późniejszej formuły
i sposobu składania przysięgi), sekretarz Kolegium Kardynałów, kantorzy, dwaj
pomocniczy ceremoniarze, duchowny odpowiedzialny za wygłaszanie
konferencji (medytacji) pomiędzy głosowaniami, oraz oczywiście Mistrz
Ceremonii Papieskich (w dniu 18 kwietnia 2005 był nim abp P. Marini).
Procesja rozpoczyna się śpiewem Litanii do Wszystkich Świętych, w której dla
podkreślenia
uniwersalnego
charakteru
Kościoła
rozpoznawalnego
w
międzynarodowym zgromadzeniu kardynałów, wymieniani są święci zarówno
caeremonialeromanum.com
caeremonialeromanum.com
13
Kościoła Zachodniego, jak też Wschodniego. Po dotarciu do Kaplicy
Sykstyńskiej i zajęciu własnego miejsca przez elektorów, księga Ewangelii
zostaje umieszczona na specjalnym, szczególnie wyodrębnionym i ozdobnym
zarazem miejscu.
Po zakończeniu śpiewu Litanii, kardynał – dziekan intonuje hymn Veni,
creator Spiritus i kończy go modlitwą wypraszającą dla elektorów ducha
mądrości, prawdy i pokoju (Ordo n. 38).
Wstępem do właściwych sesji wyborczych Conclave jest złożenie przez
kardynałów – elektorów uroczystej przysięgi wierności wszystkim wskazaniom
zawartym w Konstytucji Apostolskiej UDG dotyczących zasad wyboru nowego
papieża, które musi się odbyć w duchu absolutnej wolności wraz z zachowaniem
całkowitej dyskrecji odnośnie do tego wszystkiego, co związane jest z wyborem
papieża (Ordo n. 40). Tę obszerną formułę przysięgi odczytuje kard. dziekan, a
następnie każdy z kardynałów – elektorów potwierdza ją osobiście podchodząc
w asyście ceremoniarza papieskiego do miejsca, na którym położona jest księga
Ewangeliarza. Indywidualna formuła przysięgi wyrażona jest słowami: „Ja,
kardynał NN to obiecuję, do tego się zobowiązuję i przysięgam. Tak mi
dopomóż Panie Boże i te święte Ewangelie, które dotykam moją ręką” (Ordo
n. 41). Następnie Mistrz Ceremonii Papieskich wypowiada tradycyjną formułę
Extra omnes nakazującą opuszczenie Kaplicy sykstyńskiej przez wszystkich nie
biorących udziału w głosowaniu. Pozostają jednak jeszcze dwaj nie elektorzy:
Mistrz Ceremonii Papieskich oraz wyznaczony duchowny w celu
przeprowadzenia
medytacji
na
temat
wyjątkowego
znaczenia
i
odpowiedzialności związanej z wyborem nowego papieża. Po zakończonej
medytacji także ci dwaj duchowni opuszczają miejsce wyboru papieża (Ordo
n. 44).
Każdy dzień trwania Conclave kardynałowie – elektorzy rozpoczynają
zazwyczaj od wspólnej Koncelebry. Zwyczaj koncelebrowania w czasie wyboru
papieża jest relatywnie nowy, bo praktykowany dopiero przy wyborze Jana
caeremonialeromanum.com
caeremonialeromanum.com
14
Pawła I oraz Jana Pawła II
17
. Aż do Conclave, które wybrało Piusa XI (1922)
wszyscy kardynałowie uczestniczyli w jednej Mszy św., podczas której, jak
zwyczajni wierni, przystępowali do Komunii św. Pius XI rozporządził, aby w
czasie następnego Conclave każdy z kardynałów mógł indywidualnie
sprawować Mszę św., choć zanotowano, że podczas Conclave związanego z
wyborem Piusa XII, Jana XXIII oraz Pawła VI nadal niektórzy z kardynałów
podtrzymywali stary zwyczaj przystępowania jedynie do Komunii św.
Obrzędy Conclave związane z wyborem Jana Pawła I i jego Następcy
przewidywały stosowanie (do wyboru) 6 formularzy mszalnych: trzy wotywne o
Duchu Świętym oraz trzy za Kościół, każdorazowo z trzema czytaniami
18
.
Zgodnie z obowiązującymi dzisiaj normami kardynałowie mogą wg
uznania koncelebrować lub celebrować Mszę św. w kaplicy Domu św. Marty, w
Kaplicy Sykstyńskiej lub innym dogodnym miejscu. W doborze formularzy
mszalnych obowiązują normy liturgicznego Kalendarza Generalnego. W dni
wolne od nakazanych formularzy, Ordo (nn. 79-82) proponuje cztery pełne
formularze Mszy wotywnych: De Spiritu Sancto, Pro Ecclesia, De Beata
Virgine Maria a cenaculo oraz De Sanctis Petro et Paulo Apostolis.
W czasie trwania Conclave, każdego dnia, kardynałowie wspólnie
odmawiają Liturgię Godzin, zwłaszcza Laudes i Nieszpory. Modlitwom tym
przewodniczy wezwany Mistrz Ceremonii Papieskich. Przed każdorazowym
głosowaniem ma miejsce krótkie nabożeństwo Słowa Bożego, składające się z
perykopy biblijnej, Modlitwy Powszechnej, Modlitwy Pańskiej i kończącej
oracji. Pięć takich celebracyjnych schematów zostało umieszczonych w
Appendice (nn. 96-100). Każda sesja wyborcza kończy się również krótkim
obrzędem dziękczynnym, łącznie z inwokacją wzywającą pomoc NMP.
Proponuje się zatem śpiew antyfony „Pod Twoją obronę”, względnie inny,
przystosowany do danego okresu liturgicznego np. Alma Redemptoris Mater,
17
Ten fakt, oraz poniżej referowane, powtarzamy za P. Jounel, Des funérailles de Paul VI a celles de
Jean-Paul I, w: LMD 135(1978)181.
18
Tamże.
caeremonialeromanum.com
caeremonialeromanum.com
15
Ave Regina caelorum itd. (zob. Ordo n. 46, 104-107). Można kończyć sesje
również recytacją (lub śpiewem) Angelus Domini, lub w czasie paschalnym
Regina caeli.
C.
Przyjęcie i proklamacja wyboru
Po kanonicznie przeprowadzonym wyborze nowego papieża, najmłodszy
z kardynałów diakonów wzywa do Kaplicy Sykstyńskiej Mistrza Ceremonii
Papieskich wraz z jego dwoma pomocnikami. Wówczas kardynał dziekan, w
przypadku zaś gdyby on nie mógł lub został wybrany (przypadek kard.
J. Ratzingera), vice-dziekan Kolegium Kardynałów w imieniu wszystkich
elektorów prosi elekta o wyrażenie zgody na wybór pytając: „Czy przyjmujesz
kanoniczny wybór na Najwyższego Pasterza”? Po otrzymaniu pozytywnej
odpowiedzi ponownie pyta: „Jakie imię przyjmujesz”? Po otrzymaniu
odpowiedzi (czyli odnośnie do ostatniego Conclave chodzi o imię
Benedykta XVI), Mistrz Ceremonii Papieskich (abp P. Marini), mając za
ś
wiadków dwóch pomocniczych ceremoniarzy papieskich, redaguje dokument
potwierdzający przyjęcie wyboru przez nowego papieża oraz obranego przez
niego imienia (Ordo nn. 58-61).
Nowo wybrany papież, po przybraniu w zakrystii Kaplicy Sykstyńskiej z
pomocą Mistrza Ceremonii Papieskich właściwych jego urzędowi szat, zajmuje
centralne miejsce na katedrze. Vice-dziekan Kolegium Kardynałów w imieniu
wszystkich elektorów wygłasza dziękczynną formułę i pozdrawia nowego
papieża (Ordo n. 68). Następnie pierwszy z kardynałów diakonów odczytuje
tekst Ewangelii św. Mateusza 16, 18-19 „Ty jesteś Piotrem – skałą i na tej skale
zbuduję mój Kościół”. Proponowany jest także inny tekst do wyboru związany z
posługą pasterską (J 21, 15-17). Po proklamacji Ewangelii pierwszy z
kardynałów prezbiterów odmawia przewidzianą orację (Ordo n. 70)
wypraszającą obfitość łask dla następcy św. Piotra, który stanowi dla całego
ludu Bożego widzialny znak jedności wiary i wspólnoty miłości. Po tej
caeremonialeromanum.com
caeremonialeromanum.com
16
modlitwie do papieża podchodzą pojedynczo wszyscy obecni kardynałowie, w
kolejności wyznaczonej zasadą pierwszeństwa, aby nowo wybranemu złożyć
wyrazy czci i posłuszeństwa. Uroczysty śpiew hymnu Te Deum laudamus
kończy wydarzenia związane z wyborem papieża w Kaplicy Sykstyńskiej.
Następuje ostatni – publiczny akt uroczystego ogłoszenia wyboru nowego
papieża. Do zewnętrznego balkonu Bazyliki Watykańskiej zbliża się procesja
poprzedzona Krzyżem niesionym przez jednego z ceremoniarzy papieskich.
Przy wyborze Benedykta XVI był nim Mons. dr Konrad Krajewski. Krzyżowi
oraz osobie nowego papieża towarzyszą trzej kardynałowie reprezentujący trzy
stopnie ich zaszeregowania. Pierwszy z kardynałów diakonów, a był nim w dniu
wyboru Benedykta XVI – kard. Jorge Medina Estevez z Chile, wygłasza
tradycyjną, stosowaną już od elekcji Innocentego VIII (1484) formułę: Annuntio
vobis gaudium magnum; habemus papam…
19
.
Zwyczajowe pierwsze, improwizowane przemówienie nowego papieża
oraz uroczyste, pierwsze błogosławieństwo Urbi et Orbi kończy oficjalny okres
Sede Vacante oraz Conclave.
19
Tamże.