Hartwig Hausdorf

Historia bez cenzury

Spis treści
Przedmowa
Wyłom w murze ignorancji!
Rozdział 1. Kto pierwszy poznał cały Układ
Słoneczny? Niewiarygodne płaskorzeźby
Rozdział 2. Kolumb pierwszym przybyszem w Ameryce?
Kto naprawdę odkrył Nowy
Świat? Rozdział 3. Starożytny
komputer Arcydzieło nieznanej
technologii Rozdział 4. Potęga
soborów
jak chrześcijaństwo narodziło się z chrztu
Rozdział 5. Papieżyca Joanna
Kobieta na Tronie Piotrowym
Rozdział 6. Rabin i elektryczność
Magia czy starożytna znajomość
fizyki?
Rozdział 7. Dzieciątko Jezus i helikopter
Nowinki techniczne: we właściwym miejscu, ale w niewłaściwym czasie
Rozdział 8. Uwięziony na zakrętach historii?
Współczesny geniusz rzucony w XVIII stulecie
Rozdział 9. Zaginiony w akcji
Dyplomata rozpływa się w powietrzu
Rozdział 10. Pół wieku przed Roswell
Katastrofa UFO
Rozdział 11. Przeklęty sarkofag
Czy klątwa może spowodować katastrofę morską?
Rozdział 12. Papieskie nieposłuszeństwo
Trzecia tajemnica fatimska
Rozdział 13. Nieudany zamach
Najlepiej skrywana tajemnica Stanów
Zjednoczonych Rozdział 14. Nie tylko Czarnobyl i
Hiroszima Katastrofy jądrowe, o których nikt nie wie
Rozdział 15. Pius XII i głosy z zaświatów
Tajne eksperymenty parapsychologiczne prowadzone w Watykanie
Rozdział 16. Nieznani poprzednicy Gagarina
Anonimowe ofiary pierwszych podróży kosmicznych
Rozdział 17. Gdy umierają prezydenci
Zadziwiające podobieństwa między zamachami na Kennedy'ego i Lincolna
Rozdział 18. Ósmy dzień stworzenia
Czas na nowy gatunek człowieka?
Rozdział 19. Historia na wideo
Chronowizor ojca Ernettiego
Bibliografia
Podziękowania

Przedmowa
Wyłom w murze ignorancji!

Nieważne, że rzeczy się dzieją. Ważne, że o nich wiemy. Egon Friedell (1878-1938)
Poznając dzieje ludzkości, powinniśmy zastanowić się nad następującą kwestią: jak dużo z przekazywanej nam
w szkole wiedzy zawiera informacje mijające się z prawdą historyczną. W oficjalnej historii jest wiele białych
plam, półprawd i przekłamań.
Weźmy chociażby przykład słynnego szturmu na paryską Bastylię, wydarzenia uważanego przez historyków za
rozpoczynające Wielką Rewolucję Francuską. W rzeczywistości w połowie lipca 1789 roku przebywało tam tylko
siedmiu więźniów, a próbującemu zdobyć twierdzę ludowi paryskiemu wcale nie chodziło o ich uwolnienie, lecz o
zdobycie przechowywanego tam prochu strzelniczego. Cel został zresztą szybko osiągnięty, bo królewscy żołnierze
otworzyli bramy, nie stawiając dużego oporu.
Albo przykład z bliższych nam czasów. Reporter Oswald Iten z gazety „Neue Zurcher Zeitung" udowodnił w
1986 roku, że słynne plemię Tasadajów, jakoby odkryte na filipińskiej wyspie Mindanao w 1971 roku, wcale nie
było
reliktem przeszłości, lecz gigantyczną mistyfikacją. Po upadku filipińskiego dyktatora Ferdynanda Marcosa
dziennikarzowi udało się dotrzeć do rzekomych „troglodytów" i pomysłodawców oszustwa. Dopiero po wielu
namowach tubylcy niechętnie przyznali, że ówczesny minister Manuel Elizade zmusił ich, by ubrani jedynie
w przepaski zamieszkali w jaskiniach i udawali przed dziennikarzami i etnografami sielskie życie
prymitywnego plemienia.

Na początku lat 70. ubiegłego stulecia odkrycie Tasadajów wzbudziło wielką sensację. Renomowane czasopisma, jak
choćby „National Geographic", rozpisywały się o ostatnich na świecie jaskiniowcach żyjących w górach Mindanao.
Demaskatorski artykuł szwajcarskiego reportera powinien wywołać równie wielkie poruszenie. Nic takiego się jednak
nie stało. Leksykony i encyklopedie nadal podają informację, że Tasadajowie to małe plemię z filipińskiej wyspy
Mindanao, odkryte w 1971 roku, którego członkowie zajmują się zbieractwem, mieszkają w jaskiniach i posługują się
bardzo prymitywnymi narzędziami z epoki kamienia łupanego.
To nie wszystko. Wiele autentycznych wydarzeń otacza niezrozumiałe tabu. Historycy je ignorują, chociaż należy im
się przynajmniej wzmianka w oficjalnej historiografii.
Dlaczego Rosjanie do dzisiaj wypierają się, że na długo przed lotem Gagarina jego poprzednicy ginęli w płomieniach?
Pozostają anonimowi, choć oddali życie w imię podboju kosmosu przez człowieka.
Stany Zjednoczone, które noszą dumne miano ojczyzny nowożytnej demokracji, cudem uniknęły zamachu stanu w
1934 roku, w wyniku którego zaprowadzono by w tym kraju ustrój faszystowski. Także o tym nie ma ani słowa w
oficjalnych przekazach.
Również przeszłość jednej z najpotężniejszych religii kryje wiele tajemnic. Ukształtowały ją siły i tendencje mające
niewiele wspólnego z tym, co powszechnie uważamy za chrześcijaństwo, wszak religijne dogmaty o nieomylności to
dzieło ludzi, omylnych jak wszyscy. W IX wieku kobieta, dzięki inteligencji i determinacji, objęła najwyższe
stanowisko w Kos'ciele katolickim - została papieżem. Nawet za murami Watykanu szepcze się tylko ukradkiem o tym
„niewiarygodnym świętokradztwie". Imię tej, która zasiadała na Tronie Piotrowym jako Johannes Anglicus, zniknęło z
oficjalnych kronik papieskich już 200 lat temu.
Oprócz oficjalnej istnieje także historia inna, tajemnicza. Jej poznanie jest niczym podróż do fascynującej, intrygującej
i często niepokojącej, równoległej rzeczywistości. Spróbujmy zrobić wyłom w murze ignorancji, powstałym wokół
faktów historycznych, które nie zasłużyły, by się znaleźć na śmietniku historii.
Hartwig Hausdorf

Rozdział 1
Kto pierwszy poznał cały Układ Słoneczny?
Niewiarygodne płaskorzeźby
Układ Słoneczny, jak się dowiadujemy z podręczników historii, nie był znany ludzkości od zawsze. Co prawda
starożytni znali niektóre planety: Merkurego, Wenus, Jowisza, Marsa, Saturna i Ziemię - wszystkim, poza naszą,
nadali imiona bogów - pozostałe jednak odkryto setki lat później.
Uran, siódma planeta Układu Słonecznego, została odkryta w 1781 roku przez Fryderyka Wilhelma Herschela (1738-
1822), obdarzonego nieco później angielskim tytułem szlacheckim. W 1846 roku, przed teleskopem Gottfrieda Galle'a
(1812-1910) po raz pierwszy pojawił się Neptun, natomiast Pluton, najodleglejszą planetę Układu Słonecznego,
dostrzegł dopiero w 1930 roku amerykański astronom doktor Clyde W. Tombaugh (1906-1997).
Także liczne planetoidy, które wypełniają przestrzeń kosmiczną między Marsem a Jowiszem, odkryto o wiele później.
W noc sylwestrową 1800/1801 roku włoski astronom Giuseppe Piazzi (1746-1826), wówczas dyrektor planetarium w
Palermo i Neapolu, jak zwykle obserwował firmament przez teleskop. Nagle zobaczył niewielki obiekt, którego nie
widział nigdy wcześniej - odkrył pierwszą planetoidę, Ce-res. W latach 1802-1807 poznano także położenie Juno,
Pallas i Westy. W 1845 roku niemiecki astronom amator W.P. Hencke wypatrzył piątą planetoidę. Dzisiaj liczba
obiektów między Marsem a Jowiszem urosła do tego stopnia, że określa się je tylko numerem porządkowym. Szacuje
się, że jest ich ponad 400 000.
Tyle mówi oficjalna nauka. Niewiele osób wie, że już przed wiekami niektórzy ludzie znali cały Układ Słoneczny.
Wiadomo mi o dwóch miejscach na ziemi, gdzie powstały kamienne odzwierciedlenia Układu Słonecznego. Być może
po to, byśmy dziś, tysiące lat później, zdobyli się na refleksję dotyczącą naszej wiedzy o dalekiej przeszłości.

Teotihuacan: „miejsce, gdzie człowiek staje się bogiem"
Około 40 kilometrów na północ od meksykańskiej stolicy leży Teotihuacan, miejsce wykopalisk archeologicznych. W
lipcu 1520 roku Hiszpan Hernan Cortes, który przeszedł do historii jako okrutny konkwistador Meksyku, musiał
odstąpić od szturmu na aztecką stolicę Tenochtitlan i schronić się z garstką ocalałych żołnierzy w Otum ba. Tam, wśród
naturalnie ukształtowanych wzgórz, dostrzegł być może nieco dziwne pagórki. Możliwe nawet, że po nich przejeżdżał,
nieświadomy, co mija. Aztekowie wiedzieli, ale rozsądnie zachowali tę wiedzę dla siebie. Nazywali tę okolicę
Teotihuacan, czyli „miejsce, gdzie człowiek staje się bogiem". Nie wiadomo natomiast, jak nazywali je budowniczy.
Nikt nie wie bowiem, kim byli, skąd przybyli, jakim językiem się posługiwali.
Dwukrotnie zwiedziłem fascynujące ruiny na wyżynach Meksyku. To jedno z miejsc na ziemi, którego widok zapiera
człowiekowi dech w piersiach.
Zdjęcia lotnicze wskazują, że Teotihuacan było niegdyś wielkim miastem, zamieszkanym przez 200 000 ludzi.
Centralną arterią jest droga biegnąca z północy na południe, dzisiaj nazywana Camino de los Muertos - aleją
Umarłych. Długa na 3 kilometry, szeroka średnio na 40 metrów, biegnie wśród piramid i świątyń. Największe budowle
to piramidy Słońca i Księżyca, przy czym ta druga znajduje się na końcu ulicy.

Piramida Słońca majestatycznie wznosi się nad Teotihuacan w Meksyku (zbiory autora).

Architektoniczny kunszt tajemniczych budowniczych sprawia, że obserwator pada ofiarą złudzenia optycznego. Na
północnym odcinku aleja Umarłych wznosi się stopniowo na wysokość 30 metrów. Nadchodząc od południa, ma się
wrażenie, że ulica zmienia się w nieskończone schody, aż stapia się z piramidą Księżyca. Efekt zanika, kiedy ze
szczytu tej piramidy patrzy się na południe. Wyrafinowana sztuczka, która wymagała ogromnej wiedzy technicznej i
znajomości geometrii!
Teotihuacan był podzielony na cztery części. Camino de los Muertos wyznaczała oś północ-południe, inna szeroka
arteria prowadziła z zachodu na wschód. Za piramidami i świątyniami były budynki mieszkalne. Znaleziono ślady
osiedli mieszkaniowych przypominających dzisiejsze, były to ciągi połączonych domów i ogrodów. W mieście
funkcjonował system kanalizacji. Jeśli przyjąć, że w „miejscu, gdzie człowiek staje się bogiem" mieszkało około 200
000 ludzi, Teotihuacan dystansuje nawet starożytny Rzym.

Model Układu Słonecznego
Jakby mało było zagadek dotyczących tego miejsca, kilka lat temu pojawiła się tajemnica o wymiarze, można by
rzec, kosmicznym. Amerykańscy naukowcy Peter Tompkins i Hugh Harleston dowiedli, że istnieją zadziwiające
zbieżności między rozmieszczeniem budowli w Teotihuacan a położeniem planet Układu Słonecznego.
Najpierw próbowali ustalić jednostkę miary stosowaną przez budowniczych miasta. Wszak niezależnie od epoki
planowanie architektoniczne bez określonej miary nie miałoby sensu! Została ona w końcu określona - wynosiła
dokładnie 1,059 metra. Harleston nazwał ją hunab, co w języku Majów oznacza dosłownie jednostkę. Znaleziono
zatem
sposób, by zmierzyć całe Teotihuacan. A efekty pomiarów wprawiły wszystkich w zdumienie.
Gdy Harleston wprowadził wyniki pomiarów do komputera, nie wierzył własnym oczom. Ruiny piramid, cytadela ze
świątynią boga wiedzy Quetzalcóatla i inne budowle oddają odległości planet: Merkurego, Wenus, Ziemi i Marsa.
Odległość Ziemi od Słońca wynosi według Harlestona 96 hunab, Merkury i odpowiadająca mu budowla są oddalone o
36, Wenus o 72, Mars o 144 hunab. Nawet pas planetoid między Marsem a Jowiszem został właściwie umieszczony w
odległości 288 hunab. Nieznani budowniczowie miasta utworzyli właśnie tam sztuczny kanał dla stawu San Juan.
Na tym nie koniec: oddalone o 520 hunab ruiny niezidentyfikowanej budowli wyznaczały położenie Jowisza, a
miejsce Saturna jest w odległości 945 hunab. Wspomniana wcześniej piramida Księżyca, wyznaczająca koniec alei
Umarłych, odpowiada miejscu Urana.
A jak się ma sprawa z Neptunem i Plutonem - czy uwzględniono także najbardziej odległe planety Układu
Słonecznego? Tak! Tak zwana aleja Procesji ciągnie się dalej, za piramidę Księżyca, w górzystej okolicy. I oto, w
odległości 2880 hunab, na szczycie góry, znajdują się ruiny świątyni, a dalej, w górach, w odległości 3780 hunab,
wznosi się tak zwana Hermetyczna Wieża- budowla bez drzwi i okien. Zatem nawet Pluton, w czasach nowożytnych
odkryty dopiero w 1930 roku, był od początku uwzględniany w planach jemniczych architektów!
Zestawiłem średnie odległości planet od Słońca. Wyniki są zadziwiające. Dane w hu nab, pozyskane po pomiarze
odległości między budowlami w Teotihuacan, wykazują zadziwiającą zgodność z danymi w przyjętej jednostce
astronomicznej. Doprawdy intrygująca zbieżność: średnia odległość planet od Słońca, mierzona w jednostce
astronomicznej, i odległość odpowiednich budowli w „miejscu, gdzie człowiek staje się bogiem", intrygują i frapują.
Planety i
Bretania na północnym zachodzie Francji to miejsce zgromadzenia niezliczonych menhirów, czyli ogromnych głazów.
Określenie pochodzi z języka bretońskiego i oznacza „długi kamień". Archeolodzy szacują je na lata 6000-1800 p.n.e.
W Bretanii, w departamencie Ille-et-Vilaine, nieopodal uniwersyteckiego miasta Rennes, znajduje się kolejny
wizerunek Układu Słonecznego, zajmuje obszar aż 50 kilometrów! Znaczenie ustawionych tam menhirów, ułożonych
w linii prostej, wyjaśniło się dopiero latem 2000 roku, choć od dawna wiedziano o ich istnieniu. Sam widziałem
niektóre z nich. Niedaleko miasteczka Messac, niemal niewidoczny wśród bujnej roślinności, kryje się monolit wysoki
na 3 metry. Stoi właśnie tam, bo symbolizuje naszego sąsiada, czerwoną planetę, Marsa. Niecałe 150 metrów od niego,
umieszczone w odpowiednim miejscu, leżą dwa niewielkie głazy, które symbolizują księżyce Marsa, Phobos i Deimos
(Strach i Przerażenie). Ponieważ oba są małe - Phobos ma,

wedle szacunków, średnicę 16, Deimos zaledwie 8 kilometrów -odkryto je dopiero w 1877 roku. Dokonał tego
Amerykanin, astronom Asaph Hall.
Łączy się z nimi dziwna historia. Angielski pisarz Jonathan Swift opisał oba księżyce Marsa w książce Podróż do
Laputy, zrobił to 150 lat wcześniej, zanim zostały oficjalnie odkryte przez Halla. Zadziwiające: Swift opisał pewne ich
cechy charakterystyczne, których 150 lat przed ich odkryciem nie miał prawa znać. Na przykład fakt, że obiegają
Marsa na niemal idealnie okrągłej orbicie. Albo że okrążają Marsa szybciej niż planeta obraca się wokół własnej osi.
Jest to zachowanie wyjątkowe w Układzie Słonecznym i radzieccy astronomowie już w latach 60. zadawali sobie
pytanie, czy w przypadku dwóch księżyców Marsa nie mamy do czynienia ze sztucznymi ciałami niebieskimi,
stworzonymi przez cywilizację, która dawniej zamieszkiwała czerwoną planetę, lecz zaginęła bez śladu.

Siedemnasty księżyc Jowisza
Oczywiście fakt opisania przez Jonathana Swifta Phobosa i Deimosa jest zaskakujący, ale niewykluczone, że nie był on
jedynym znającym dokładnie strukturę Układu Słonecznego.
Tymczasem wróćmy do odzwierciedlenia Układu Słonecznego w Bretanii. Menhir, który miał symbolizować Słońce,
leży w miasteczku Janze, około 25 kilometrów od Messac.

Kolejny „długi kamień", symbol największej planety naszego układu, czyli Jowisza, otacza 17 mniejszych głazów,
najwyraźniej jego księżyce. Ale chwileczkę! Wiadomo przecież, że Jowisz ma tylko 16 księżyców. Wszystkie noszą
imiona pochodzące z mitologii greckiej: Io, Europa, Ganimedes, Kalisto, Elara, Amaltea, Himalia, Pazyfae, Sinope,
Lysithea, Carme, Ananke, Leda, Adastea, Metis i Thebe.

Kamień w Bretanii symbolizujący Marsa (zbiory autora).

Dwa mniejsze menhiry, czyli Phobos i Deimos (zbiory

autora).

Niedawno cały świat obiegła wiadomość, że amerykańscy astronomowie odkryli nowy, siedemnasty księżyc Jowisza.
Ciało niebieskie, zauważone przez naukowców z uniwersytetu w Tuscon w Arizonie i Obserwatorium
Astrofizycznego Smithsonian w Massachusetts, ma zaledwie 3 kilometry średnicy. Na razie nie ma jeszcze nazwy, jest
znane jako S/1999 Jl. Naukowcy wypatrzyli je już w październiku i listopadzie 1999 roku. Początkowo uważano, że to
planetoida, nazywana 1999 UX18.
Tymczasem wiele wskazuje na to, że o jego istnieniu wiedziano już w czasach, kiedy - według większości historyków
- nikomu nawet się nie śniło o dokładnych badaniach astronomicznych. Nie powinniśmy jednak takich przypuszczeń -
nieważne, jak rewolucyjnych czy sprzecznych z obowiązującym obecnie obrazem świata -wrzucać od razu między
bajki!

Rozdział 2
Kolumb pierwszym przybyszem w Ameryce?
Kto naprawdę odkrył Nowy Świat?
Podręczniki historii i encyklopedie zgodnie informują, że odkrywcą Ameryki był żeglarz z Genui Krzysztof Kolumb,
żyjący w latach 1451-1506. Wyruszył on w morze trzeciego sierpnia 1492 roku, dysponując trzema statkami: „Santa
Maria", „Pinta" i „Nina". Ponad dwa miesiące później dotarł do karaibskiej wyspy Guanahani. W kolejnych latach
zorganizował trzy następne wyprawy, aż dotarł do wybrzeży Ameryki Południowej.
Jednak na długo przed Kolumbem do Nowego Świata docierali inni żeglarze: Fenicjanie, wikingowie, Irlandczycy i
Szkoci. Niewykluczone że nawet Egipcjanie, a od strony Pacyfiku zjawili się chińscy podróżnicy.

Fenicjanie i Egipcjanie w Ameryce
Zachowana wzmianka źródłowa z około 600 roku p.n.e. zawiera informację o tym, że żeglarz Hanno wybrał się do
dalekiego kraju, do którego płynął „trzydzieści dni na zachód od Słupów Herkulesa". Biorąc pod uwagę, że była to
powszechnie wówczas używana nazwa Cieśniny Gibraltarskiej, można założyć, że Hanno mógł mieć tylko jeden cel -
Amerykę.
Johannes von Buttlar wspomina w swojej książce Die Wachter von Eden (Strażnicy raju) o bazaltowym głazie, który
znaleziono w Ukrytych Górach w amerykańskim stanie Nowy Meksyk. Na gładkiej powierzchni kamienia odkryto
inskrypcje w językach: fenickim, greckim i kananejskim. Wstępnie datuje się ich powstanie na mniej więcej 400 lat
przed Chrystusem. Opowiadają one o cierpieniu Fenicjanina Zakyer-nosa, który dotarł z grupą towarzyszy na obcy ląd
i przeżył jako jedyny. Jeśli napisy

Fenickie statki handlowe prawdopodobnie już 2500 lat temu przybiły do brzegów Nowego Świata (zbiory autora).

okażą się autentyczne, oznaczać to będzie, że Fenicjanie przybyli do Ameryki niemal 2000 lat przed Kolumbem.
Istnieją także dowody obecności w Ameryce starożytnych Egipcjan. W 1982 roku naukowiec Russel Burrows odkrył na
południu stanu Illinois grupę jaskiń, znanych

Staroegipski bóg Re na reliefie w jaskiniach Burrowsa (stan Illinois w USA).

(archiwum „Exposure Magazine").

odtąd jako jaskinie Burrowsa. Trudno jednoznacznie sklasyfikować liczne znaleziska z tego rejonu, choć przyczynami
takiego stanu rzeczy są raczej jałowe dyskusje na temat kompetencji oraz intencji odkrywcy, który nie chciał
przekazać znaleziska państwu.
Wśród wielu odkrytych w jaskiniach reliefów znalazły się też i takie, na których widzimy postacie bóstw z głowami
wilków i szakali. Jedna z nich ma na sobie szatę kapłańską i charakterystyczne nakrycie głowy, ozdobione
wizerunkiem słońca. Postać tę zidentyfikowano jako egipskiego bogaRe, którego wizerunki widnieją w świątyniach
nad Nilem. W jaskiniach Burrowsa stoi on sam, przedstawiany jako kapłan z podniesioną ręką, naprzeciwko
nadciągającej gromady. Zbliżające się postacie, głównie wojownicy, mają greckie, rzymskie i egipskie nakrycia głowy.

Irlandczycy: na zachód!
Wróćmy do bliższych nam czasów. Natrafimy wówczas na źródła, z których wynika, że irlandzcy mnisi dotarli nie
tylko do wysp Bahama, ale i wschodniego wybrzeża Ameryki Północnej, a działo się to w VI i VII wieku!
Żegluga świętego Brendana opata opowiada o morskich podróżach świętego Brendana, narodowego bohatera Irlandii,
i
jego towarzyszy około 570 roku. Przez wieki uważano to za zbiór legend i baśni. Dzisiaj jednak większość historyków

przychyla się do tezy, że jest to zapis opowieści o prawdziwych wydarzeniach, spisany ponad 300 lat po śmierci
bohatera, choć prawdopodobnie nie wszystkim wyprawom przewodził święty Brendan osobiście.
W owych czasach, gdy granice Imperium Rzymskiego nie gwarantowały już bezpieczeństwa, Irlandii zagrażały
najazdy pogańskich Germanów, którzy docierali do zachodniej Europy i na Wyspy Brytyjskie. Jest więc
prawdopodobne, że mnisi, znający sztukę żeglowania, szukali bezpiecznego schronienia dla swoich wiernych i tym
sposobem dotarli do wybrzeży Ameryki.
Przez pewien czas nie było pewności, czy Irlandczycy byliby w stanie pokonać Atlantyk w swoich, wydawałoby się,
kruchych łodziach nazywanych coracles, ale dzisiaj nie ma co do tego wątpliwości. Łodzie te budowano z wikliny
obciągniętej wygarbowaną skórą. Brytyjski żeglarz udowodnił, że pokonanie oceanu w takiej łupinie jest możliwe -
dokonał tego w łódce skonstruowanej według planów sprzed 1400 lat.
Szczegółowe badania nad tekstem źródłowym pozwalają przypuszczać, że irlandzcy mnisi dotarli do Ameryki
Północnej prawie 900 lat przed narodzinami Kolumba. Prawdopodobnie dopłynęli do zatoki Chesapeake w
dzisiejszym stanie Wirginia, przekroczyli Appalachy i dotarli do Ohio. Niewykluczone, że trafili też na wyspy
Bahama.

Wikingowie w Winland
Pod koniec X wieku, czyli około 400 lat później niż Irlandczycy, w podróż w nieznane wyruszyli żeglarze z Danii i
Norwegii. Dopłynęli do wybrzeży Ameryki. Prawdopodobnie założyli tam kolonię.
Statki wikingów były wąskie i zwinne, budowano je tak, aby rozwijały jak największą prędkość. Za budulec służyło
dębowe drewno. Miały tylko jeden kwadratowy żagiel i 16 otworów na wiosła, które można było zamknąć w czasie
sztormu.
Uważa się, że wikingowie nie posiedli sztuki nawigacji, nie znali map ani kompasu, a na otwartym morzu kierowali
się jedynie pozycją słońca i gwiazd. Czyżby tak bardzo wierzyli w swoje szczęście? Saga o norweskim królu Olafie II
(ok. 995-1030) zawiera ciekawą wzmiankę o „magicznym kamieniu", za pomocą którego można było określić pozycję
słońca, nawet gdy zasłaniały je chmury. Dzięki temu żeglarzom udawało się zawsze utrzymać właściwy kurs.
Choć ta informacja wydaje się wytworem fantazji i elementem staroskandynaw-skich sag, tkwi w niej ziarno prawdy.
W lotnictwie stosuje się kompasy zawierające spolaryzowane kryształy. Za ich pomocą można dokładnie określić
pozycję słońca, nawet gdy jest ono niewidoczne. W skałach Skandynawii odkryto minerał o nazwie korderyt, którego
kryształy zmieniają kolor, kiedy naturalny układ ich cząsteczek tworzy kąt 90 stopni z płaszczyzną polaryzacji światła
słonecznego.
Wydaje się zatem, że wikińscy żeglarze nie polegali tak bardzo na szczęściu, kiedy przed wiekami wyruszali w
niebezpieczne podróże.
Jeśli wierzyć starym kronikom, wikingowie, pod przywództwem Bjarni Herjólfssona, dotarli do wybrzeży Ameryki w
985 roku. Piętnaście lat później wyruszyli w kolejną wyprawę, by, z Leifem Erikssonem na czele, założyć tam kolonię.
Z przekazów Flateyar-bok wynika, że Leif Eriksson i jego ludzie dobili do brzegów Labradoru, a stamtąd lądem
dotarli do Cape Cod. Podobno zobaczyli tam dzikie wino i nazwali krainę Winland.
W 1121 roku islandzki biskup Erik Gnupsson udał się do Winland, żeby odwiedzić tamtejszą kolonię, którą uważał za
część swojej diecezji.
Niestety, do dzisiaj nie zachowały się właściwie żadne ślady osad wikingów w Ameryce, choć wiadomo na pewno, że
zakładali kolonie także na Grenlandii. Niewykluczone że z Winland wygnali ich Indianie. Flateyarbok opisuje
regularne bitwy między osadnikami a Indianami. Pewne jest, że wikingowie jeszcze przez 300 lat wracali do Ameryki
po drewno na budowę osiedli na Grenlandii. W XIV wieku Winland znika z wszelkich przekazów - prawdopodobnie
mieszkańcy kolonii wyginęli i popadli w zapomnienie.

Tajemnicza wieża Newport
Zupełnie inna wyprawa prawdopodobnie dobiła do wybrzeży Ameryki w XIV wieku, czyli 100 lat przed Kolumbem.
Jej członkami byli rycerze zakonu templariuszy,

Takim statkiem Henry Sinclair
dopłynął do Ameryki 100 lat wcześniej niż Kolumb (zbiory JohannesaFiebaga).

którzy w ten sposób chcieli uniknąć prześladowań ze strony francuskiego króla Filipa Pięknego (1285-1314). Z
Francji uciekli do Szkocji, gdzie znaleźli schronienie pod opieką klanu St. Clair (później: Sinclair).
Z tego klanu pochodził książę Henry Sinclair, urodzony w 1345 roku. W 1398 roku wyruszył do Ameryki z Orkanów,
na czele flotylli 12 małych, ale zwinnych stateczków i z załogą liczącą 200-300 ludzi. Podobno dotarli do Nowej
Fundlandii, Nowej Szkocji w dzisiejszej Kanadzie i Nowej Anglii w USA.
W 1558 roku Wenecjanin Nicolo Zeno opublikował rękopis, który zawierał opis tej podróży, jak również mapę krajów
Północy na Oceanie Atlantyckim. Podobno pradziad Nicola, Antonio Zeno, był kapitanem okrętu flagowego floty
Henry'ego Sin claira i dopłynął do Ameryki.
Antonio Zeno szczegółowo opisał podróż, ośmiodniowy sztorm na oceanie i w końcu zielone wybrzeże na
horyzoncie. Sinclair i jego ludzie początkowo sądzili, że to wyspa, kiedy jednak nie udało im się jej opłynąć, doszli do
wniosku, że natrafili na duży, stały ląd. Nawiązali kontakt z tubylcami, którzy przyjęli ich przyjaźnie. Sinclair

Rekonstrukcja wieży Newport w Nowej Szkocji (zbiory Johannesa Fiebaga).

zdecydował się tam zostać i organizował wiele wypraw w głąb lądu, na południe, podczas których zginęła częs'ć jego
ludzi. Kiedy zaczęła się zima, Antonio Zeno wraz z częścią załogi powrócił do Szkocji, a Sinclair został w Ameryce
jeszcze dwa lata. Czy istnieją inne dowody - niż pamiętnik i mapa - potwierdzające tę wyprawę, wcześniejszą o 100 lat
od ekspedycji Kolumba? W Nowej Szkocji, między źródłami rzek Gold i Gaspereau, odkryto ruiny budowli zwanej
wieżą Newport. Chodzi tu o okrągłą wieżę, zbudowaną w stylu romańskim.
Niestety, został z niej tylko pagórek kamieni i ziemi. Sądząc jednak po podobnych wieżach, względnie ich szczątkach,
znajdujących się w Skandynawii i na północy Szkocji, zakłada się, że powstała między 1150 a 1400 rokiem.
Niemiecki naukowiec i pisarz, doktor Johannes Fiebag (1956-1999), wygłosił referat na odbywającym się w 1997
roku w Kriwall na Orkanach sympozjum, dotyczącym podróży Henry'ego Sinclaira. Było tam 17 naukowców,
przedstawicieli różnych dziedzin, którzy prezentowali wyniki swoich badań i omawiali znane dotychczas fakty.
Dwuletnia wyprawa szkockiego arystokraty stawała się coraz bardziej znana i z mroków przeszłości coraz jaśniej
wyłaniała się wizja szkockiej wyprawy do wybrzeży Ameryki. I to odbytej 100 lat wcześniej nim Kolumb rozwinął
żagle na okręcie „Santa Maria".

W krainie Fu Sang
Nie możemy zapominać o Chińczykach. Do Ameryki można wszak dopłynąć nie tylko od wschodu, ale i od zachodu.
W grudniu 1961 roku w pekińskim dzienniku opublikowano artykuł historyka Chen Hua-hsin. Tezy w nim zawarte
spotkały się z ostrą krytyką, zwłaszcza na Zachodzie. Naukowiec dowodził mianowicie, że Chińczycy odkryli
Amerykę co najmniej 1000 lat przed wyprawą Kolumba. „Nie chcę negować osiągnięć wielkiego genueńskiego
żeglarza, pisał Chen, bo przecież odkrył nową drogę z Europy do Ameryki. Nie sposób jednak podważyć danych, na
których oparłem swoją teorię".
Pekiński historyk opierał się przede wszystkim na starej kronice podróżnej. Opisano w niej szczegółowo, jak
obywatel starożytnego Państwa Środka wyruszył do „buddyjskiej krainy za morzem". Chen Hua-hsin jest pewien, że
mowa tu o Meksyku. Nie wzruszały go próby ośmieszenia jego teorii przez innych naukowców. W dalszych
wywodach powoływał się na wykopaliska prowadzone w Meksyku i Peru, które dowodzą, jego zdaniem, chińskiego
pochodzenia niektórych budowli. Podobno także w grobowcu w Panamie odczytano inskrypcje i imiona napisane po
chińsku.
Z racjonalnego punktu widzenia nie sposób zaprzeczyć, że to prawdopodobne, by Chińczycy, przy korzystnym
układzie prądów Pacyfiku, dotarli do zachodniego wybrzeża Ameryki. Nie możemy także odrzucać rozsądniejszej
wersji, że
azjatyccy odkrywcy płynęli wzdłuż wybrzeża Azji, dotarli do Alaski i później żeglowali wzdłuż wybrzeży
amerykańskich.
Można zatem założyć, że prawdopodobne jest istnienie krainy Fu Sang, która według wszelkich przesłanek leżała
na terenie obecnej Kalifornii. Chińskie dżonki miały tam wylądować około 458 roku, czyli 1000 lat przed tym, jak
Kolumb postawił stopę na Karaibach.
Jeśli będziemy się dalej upierać, że to genueńczyk odkrył Amerykę, oddajemy mu zaszczyty, które, jak widać po
przedstawionych tu dowodach, wcale mu się nie należą.

Rozdział 3
Starożytny komputer

Arcydzieło nieznanej technologii
Czasy współczesne są często nazywane epoką komputerów, elektroniczne gadżety wszelkich kształtów i rozmiarów
stanowią nieodłączną część naszej codzienności. Literatura fachowa podaje, że pierwsze automaty liczące, a później
maszyny elektroniczne, wreszcie prawdziwe komputery pojawiły się w połowie XX wieku. Prototyp dzisiejszego
komputera stworzył Amerykanin niemieckiego pochodzenia, Hermann Hollerith (1860-1929) w latach 20. XX wieku:
opracował maszynę do analizy danych za pomocą dziurkowanych kart.
Jednak w rzeczywistości epoka komputerów zaczęła się o wiele wcześniej niż sądzimy - w I wieku p.n.e.! Trudno
sobie wyobrazić elementy rozwiniętych technologii w tamtych czasach! Jak to często bywa, przypadek sprawił, że
ponad 100 lat temu odnaleziono maszynę liczącą ze skomplikowanym układem kół zębatych. Ten cud techniki, będący
wytworem nieznanej cywilizacji, leżał na dnie morza, na głębokości 60 metrów, przez 2000 lat.
Między Kretą a wyspą Kyterą, położoną u południowych wybrzeży Półwyspu Pelo poneskiego, znajduje się malutka
wysepka Antykytera, zbudowana z wapienia, smagana wiatrem i falami. Właśnie na tej wysepce zatrzymała się na
Wielkanoc 1900 roku załoga łodzi poławiaczy gąbek, pod dowództwem kapitana Demetriosa Condosa. Marynarze
chcieli przeczekać na wyspie zbliżający się orkan.
Załoga dzielnie walczyła z nadciągającą burzą i coraz wyższymi falami. Ludzie chcieli porzucić statek i przesiąść się
do szalup, ale kapitan Condos ich powstrzymał. Zdawał sobie sprawę z tego, że samobójstwem byłoby wsiąść do
łupiny, jaką jest łódź ratunkowa, i porzucić względnie bezpieczny statek. Tylko pozostając na statku, mogli mieć
szansę dopłynięcia do Antykytery.

Wyspy greckie: zaznaczona Antykytera (zbiory autora).

Cudem ocaleni
Marynarze zaufali kapitanowi, wiosłowali jak szaleni, podejmując nadludzki wysiłek. Antykytera cieszy się wśród

żeglarzy złą sławą - na jej brzegach rozbijają się ogromne fale Morza Egejskiego. Ale na samej wyspie jest
stosunkowo bezpiecznie. I załoga kapitana Condosa ostatkiem sił dotarła do wybrzeży wysepki.
Przez pierwsze dwa dni naprawiali szkody wyrządzone przez przybrzeżne skały. Kiedy statek nadawał się już do
żeglugi, marynarzy ogarnęła nuda. Bezczynnie obserwowali, jak wokół wysepki szaleje sztorm, uniemożliwiając im
szybkie odpłynięcie i powrót do domu. Oznaczało to dla nich przede wszystkim brak zarobku, bo obszar połowu gąbek
był nieosiągalny.
Sytuacja stawała się trudna do zniesienia i marynarze nalegali, by jak najszybciej odbić od brzegu, mimo ciągle
fatalnej pogody. Kapitan zdawał sobie sprawę z niebezpieczeństwa, zaproponował więc, żeby zanurkowali w wodach
otaczających Antyky-terę - chciał ich czymś zająć.
Pierwszy doświadczony nurek, który miał zejść pod wodę na nieznanym terenie, nazywał się Elias Stadiatis. Nikt nie
wiedział, czy na tym terenie znajdują się gąbki, czy warto zatem nurkować - żaden z nich nie nurkował w okolicy tej
wyspy. Stadiatis

U wybrzeży Antykytery poławiacze gąbek dokonali jednego z najbardziej zadziwiających odkryć ery nowożytnej
(zbiory autora).

założył kombinezon i umocował ołowiane ciężarki u pasa, żeby stawiać opór podwodnemu prądowi. Bezpieczeństwo
miała mu zapewnić lina zabezpieczająca, rozwijająca się razem z kablem, przez który płynęło powietrze. Elias
Stadiatis stanął na morskim dnie na głębokości około 60 metrów - sznur i wąż nie rozwijały się dalej.

„Duchy!"
Nagle stało się coś dziwnego. Lina ratunkowa zaczęła wirować, jakby na dnie działo się coś nieoczekiwanego.
Marynarze na pokładzie szybko ją ściągnęli. Obawiali się, że rekiny zapędziły się na te wody i zaatakowały Stadiatisa.
Kiedy jednak nurek w końcu wrócił na pokład, okazało się, że obawy kolegów były bezpodstawne.
Nie był ranny, lecz w szoku. Dygotał na całym ciele i bełkotał coś bez sensu. W oczach miał paniczny strach. Zebrani
zrozumieli tylko kilka słów: „duchy", „nagie kobiety" i „konie".
W pierwszej chwili nikt mu nie uwierzył. Jednak marynarze są przesądni: nikt nie miał ochoty na nurkowanie w tym
miejscu. Najwyraźniej czekało na nich tam, na dole, piekło makabrycznych duchów, potworów morskich i koni. Zatem
kapitan zdecydował, że osobiście się przekona, o co w tym wszystkim chodzi. Demetnos Condos musiał zanurkować -
choćby po to, żeby położyć kres bredniom, które wywoływały panikę wśród jego ludzi.
Widok, który ukazał się jego oczom na głębokości 60 metrów, był doprawdy porażający: w mdłym świetle dostrzegł
nagie kobiety i konie. Kiedy jednak przywykł do półmroku, zorientował się, że nie patrzy na duchy, lecz coś zupełnie
rzeczywistego.
Był to wrak statku - a na jego pokładzie znajdowało się wiele rzeźb.
Później archeolodzy stwierdzili, że był to statek handlowy, który około 80 roku p.n.e. wiózł do Rzymu marmurowe
rzeźby, ale u wybrzeży Antykytery zatonął wraz z załogą i ładunkiem. W mdłym podwodnym świetle rzeźby
rzeczywiście sprawiały niesamowite wrażenie. Kiedy kapitan Condos opowiedział załodze o znalezisku, kamień spadł
im z serca. Na tym nie koniec: do głosu doszedł także zmysł handlowy; załoga ochoczo podjęła się zadania
wydobycia całego, zapewne cennego ładunku na powierzchnię. Niestety, nie mieli do tego odpowiedniego sprzętu,
więc następnego dnia, gdy ustał orkan, wyruszyli do domu.

Niepozorne, ale cenne
Zaraz po powrocie kapitan Condos przystąpił do organizowania wyprawy wydobywczej. Minęło jednak pól roku,
zanim w listopadzie 1900 roku wrócił z załogą na Antykyterę. I chociaż jego działania wspierał rząd grecki, prace
wydobywcze posuwały się bardzo powoli. Winę za to ponosiły fale, bardzo wysokie u wybrzeży wysepki, i
niedoskonały w owych czasach sprzęt do nurkowania. Prace podwodne były bardzo trudne, do tego doszło do
nieszczęśliwych wypadków, wskutek których jeden marynarz umarł, a dwóch zostało ciężko rannych. Condos
zdecydował się przerwać prace. Można je było kontynuować dopiero wiosną.
Wszystko, co wydobył, początkowo przekazywano greckiemu Muzeum Narodowemu w Atenach. Archeolodzy byli
poruszeni bogactwem antycznych rzeźb z marmuru i brązu.
Jednak znaleziska, które miało się okazać najważniejsze, początkowo w ogóle nie zauważono. Dopiero 17 maja 1902
roku jeden z najsłynniejszych greckich archeologów, profesor Spiridon Stais, zwrócił uwagę na nieforemny,
zardzewiały przedmiot. Jego zdumieniu nie było końca, kiedy pod grubą warstwą rdzy i osadu dostrzegł coś, co
wyglądało jak 10 kół zębatych.
Ponieważ nie wierzył w istnienie kół zębatych w I wieku p.n.e., uznał, że się pomylił, ale na wszelki wypadek
dokładniej obejrzał dziwny przedmiot. Nie rozmontował go od razu - wiedział, że to mogłoby spowodować
bezpowrotne zniszczenie niektórych elementów. Jednak z każdą chwilą stawało się bardziej oczywiste, że ma do
czynienia ze skomplikowanym mechanizmem.

Jedyny w swoim rodzaju
W natłoku innych zajęć profesor Stais nie znalazł czasu na dokładniejsze przyjrzenie się tajemniczemu znalezisku i
przedmiot trafił do muzealnego magazynu. Z czasem o nim zapomniano, upłynęło 65 lat zanim w 1958 roku o pudełko
ze znaleziskiem potknął się inny uczony. Był to Anglik, Derek de Solla Price, wykładowca historii nauki na

renomowanym uniwersytecie Yale w New Haven, w Connecticut.

Znalezisko okazało się skomplikowanym układem kół zębatych (zbiory autora).

Badacza zachwycił sam niekształtny obiekt z widocznymi kołami zębatymi. „To obiekt jedyny w swoim rodzaju -
stwierdził w oficjalnym oświadczeniu. - Nic nam nie wiadomo o istnieniu innych mu podobnych. W żadnych
starożytnych tekstach nie ma najmniejszej wzmianki o takich przedmiotach. A z tego, co nam wiadomo o poziomie
nauki i techniki w czasach helleńskich, taki obiekt nie miał prawa zaistnieć!"
A jednak trzymał dowód, ów starożytny mechanizm, w
rękach.
Profesor de Solla Price zabrał się do dzieła, używając najdelikatniejszych narzędzi chirurgicznych, z anielską
cierpliwością usuwał, warstwa po warstwie, rdzę i osad. A im dłużej pracował, tym bardziej zadziwiające okazywało
się znalezisko. Stwierdził, że precyzja, z jaką pasują do siebie koła zębate, jest „niewiarygodna". Były wykonane z
dokładnością imponującą nawet w porównaniu z dzisiejszymi możliwościami.

Antyczny komputer
Najważniejsze było pytanie o przeznaczenie tego, najwyraźniej bardzo skomplikowanego, systemu kół zębatych.

Profesor de Solla Price doszedł do wniosku, że ma do czynienia ze skomplikowanym komputerem antycznym,
zbudowanym w celu dokonywaniaobliczeń astronomicznych (zbiory autora).

Derek de Solla Price też początkowo obawiał się wyjąć mechanizm z wiekowej obudowy. I tak tajemnicze znalezisko
znowu zniknęło w muzealnych magazynach, ale Anglik wznowił badania w 1961 roku.
Zrobił wiele zdjęć rentgenowskich, które pozwalały dokładniej zbadać wnętrze tajemniczego mechanizmu. Okazało
się, że składa się on z co najmniej 40 kół zębatych. Na płycie głównej były umocowane trzy osie, dziewięć różnych
skali, ruchome wskaźniki. Zapisane metalowe płyty pozwalają przypuszczać, że mamy do czynienia z napędzanym
mechanicznie komputerem do obliczania konstelacji gwiezdnych. Maszyna z Antykytery była tak złożona i
precyzyjna, że nie mogło tu chodzić o prototyp: był to gotowy produkt wysoko rozwiniętej myśli technicznej.
Profesor Derek de Solla Price uznał znalezisko za miniaturowy komputer, za pomocą którego dało się wyliczyć ruchy
Słońca, Księżyca i innych ciał niebieskich.
W czasopiśmie „Scientific American" (w numerze szóstym z 1969 roku) wypowiedział się tak: „Przerażająca jest
świadomość, że na krótko przed upadkiem świata helleńskiego starożytni Grecy tak bardzo zbliżyli się do nas, i to nie
tylko w sposobie myślenia, ale i w osiągnięciach technicznych. Znalezisko z Antykytery sprawia, że musimy
zweryfikować nasze pojecie o historii nauki".
Podczas kongresu, który odbył się w tym samym roku w Waszyngtonie, powiedział: „Odkryć starożytny komputer
gwiezdny to tak, jakby w grobowcu Tutancha mona znaleźć odrzutowiec".
Inskrypcje odkryte na starożytnym komputerze stwierdzają jasno, że przedmiot powstał w 82 roku p.n.e. Być może
więcej informacji przyniosłaby dokładniejsza wiedza na temat budowniczych prototypu tego miniaturowego
planetarium, narzędzi i maszyn, za pomocą których powstały koła zębate, tak idealnie do siebie dopasowane. Skąd
pochodziły materiały niezbędne do produkcji?

Nadal tylko pytania
Profesor Solla de Price jest do dzisiaj jednocześnie zafascynowany i bezradny: „To bardzo tajemniczy mechanizm".
Zdjęcia rentgenowskie, zrobione kilka lat temu za pomocą najnowocześniejszego sprzętu greckiej agencji atomowej,
ujawniają wysoce skomplikowany mechanizm. Jednak zdaniem profesora najbardziej zadziwiającym elementem
starożytnego komputera jest obrotowy dyferencjał - element, który za pomocą koła zębatego wprawia w ruch inne
koła z dokładnie określoną, różną prędkością. Takie mechanizmy pojawiły się w Europie pod koniec XVI wieku.
Nie mniej intrygujące jest to, że na podstawie dostępnej nam wiedzy sądzimy, że starożytni Grecy nie interesowali się
naukami ścisłymi. A jednak, wbrew utartym ścieżkom myślenia naszych autorytetów, istnieje ten przedmiot, namacalny
dowód prowokujący niedowiarków!
Innymi słowy, komputer z Antykytery to bez wątpienia element niepasujący do tradycyjnej wizji antyku, a może całej
naszej historii.
Profesor de SollaPrice zalicza to znalezisko do najważniejszych konstrukcji wszech czasów, choć nadal szuka
logicznego wytłumaczenia jego powstania. To jednak będzie możliwe dopiero wówczas, gdy odważymy się stawiać
śmiałe hipotezy. Jak choćby stwierdzenie, że wiedza potrzebna do stworzenia tak precyzyjnego mechanizmu, nie tylko
techniczna, ale i teoretyczna, znacznie przewyższa wszystko, co osiągnęli starożytni.
Z takiej perspektywy wniosek, który nasuwa się sam, nie wydaje się już tak fantastyczny: komputera znalezionego u
wybrzeży Antykytery nie skonstruowali starożytni Grecy, ale przedstawiciele cywilizacji, wobec której nawet my,
żyjący w XXI wieku, jesteśmy daleko w tyle.

Rozdział 4
Potęga soborów

Jak chrześcijaństwo narodziło się z chrztu

Dla znacznej części mieszkańców naszego globu - ostrożnie szacując, miliarda ludzi - rok 2000 miał dodatkowe
znaczenie: Stolica Apostolska ogłosiła go rokiem świętym. Piękna, okrągła liczba. Nie możemy jednak zapominać, że
przez wszystkie te lata wyznawcy religii rzymskokatolickiej byli niekiedy manipulowani.
Jak to? Ależ tak! Ten sam Kościół, który dopiero w latach 60., podczas pontyfikatu Pawła VI (1963-1978) odszedł od
praktyki uważania się za jedyny prawdziwy Kościół, jedynego głosiciela prawdy i nosiciela świętości, żeby wymienić
tylko kilka z twierdzeń powszechnie padających z ust hierarchów katolickich - ten sam Kościół korzystał podczas
minionych 2000 lat z każdej okazji, by zwodzić swoich wyznawców.
W listopadzie 1965 roku Kościół katolicki ogłosił w konstytucji dogmatycznej twierdzenia, przy których trwa do
dzisiaj:

• Biblia jest natchnionym tekstem pochodzącym od Boga.
• Biblia jest święta.
• Wszystkie części Biblii powstały z natchnienia Ducha Świętego, wszystkie przekazy autorów biblijnych należy

traktować jak słowa pochodzące od samego Ducha Świętego.

• Biblia naucza pewnie, wiernie i nieomylnie.

Rzeczywistość wygląda jednak nieco inaczej, co potwierdzi każdy teolog, jeśli dysponuje odpowiednimi danymi i
jeśli pozwoli mu na to rzetelność naukowa. Nieoficjalna historia Kościoła zawiera bowiem wiele niechlubnych kart,
które nie bardzo pasują do wizerunku religii powstałej z natchnienia Ducha Świętego.

Kanony biblijne
Mamy przecież kanony biblijne - podnoszą się oburzone głosy. Niestety, owe osławione kanony wcale nie istnieją!
Mowa bowiem o odpisach, które powstały między IV a X wiekiem naszej ery. A odpis to tylko odpis, kopia, nic
więcej. W dodatku z pewnymi zmianami wobec poprzedniej, starszej wersji, pełen sprzeczności i - w zależności do
kopisty - dostosowany do realiów współczesnej mu rzeczywistości.
Już w kwestii spektakularnego pojmania, skazania i ukrzyżowania Jezusa ewangelie św. Jana, św. Łukasza, św. Marka i
św. Mateusza różnią się znacznie - a przecież apostołowie prawdopodobnie nie prowadzili samodzielnych badań. Którą
zatem wybrać wersję? A żeby wzbudzić jeszcze większy niepokój w duszy bogobojnego chrześcijanina, zacytuję teraz
kogoś, kto powinien znać odpowiedzi na nasze pytania. Doktor Johannes Lehman jest współtwórcą nowego przekładu
Biblii. Niech jego wiedza nieco rozjaśni mrok: „Ewangeliści interpretują, to nie są kronikarze. Nie rozjaśnili tego, co
zaciemniły przemijające pokolenia; przeciwnie, zamącili stosunkowo jasny obraz. Nie spisywali historii, oni ją
tworzyli. Nie przekazywali, poprawiali".
Teolog doktor Robert Kehl twierdzi odważnie i bez emocji: „Większość wyznawców nie wie i nie chce wiedzieć, że
pierwsi chrześcijanie bardzo długo, przez około 200 lat, nie opierali się na żadnym Piśmie poza Starym Testamentem.
Zresztą w początkach naszej ery nawet Stary Testament nie był jeszcze zamkniętą całością. Zapisy Nowego
Testamentu powstawały stopniowo i przez dłuższy czas nikomu nawet nie przyszło do głowy, by je też uznać za Pismo
Święte. Z czasem zaczęto odczytywać je podczas zgromadzeń, lecz nawet wówczas nikt nie traktował ich na równi ze
Starym Testamentem".
Jak długo zatem jeszcze funkcjonować będzie przekonanie o Biblii jako jedynym, nieomylnym słowie Bożym? Kto
zdobędzie się na odwagę i uświadomi wiernym, że słynne kanony po prostu nie istnieją?

Początek kłamstwa: sobory

Jak w ogóle doszło do tego ogromnego przekłamania, które, co godne podziwu, trwa nieprzerwanie od tak dawna?
Wszystko zaczęło się od soborów, czyli zjazdów hierarchów kościelnych, organizowanych w celu omówienia ważnych
kwestii kościelnych. Na pierwszych pięciu soborach powszechnych (dotyczących całego Kościoła katolickiego)
powstały zręby nowej religii. Określono prawdy wiary, które do dzisiaj zachowały swój dogmatyczny charakter.
Postaram się przedstawić jak najdokładniej powzięte na niektórych soborach postanowienia.

1. Pierwszy Sobór Nicejski (325 rok) został zwołany przez cesarza Konstantyna (288-337). Cesarz był poganinem,

przyjął chrzest dopiero na łożu śmierci. Przez całe życie był wyznawcą kultu staroperskiego Mitry, boga słońca, który
zdobił monety Cesarstwa Bizantyjskiego jako „niezwyciężone słońce". Konstantyn nie był bynajmniej łagodnego
usposobienia, w każdym razie nie wobec bliźnich. I tak na przykład niewolnik, który dopuścił się kradzieży, musiał
się liczyć z okrutną karą - wlewano mu w krtań gorący ołów. Cesarz ustanowił także wiele innych, równie
„humanitarnych" praw, których tu nie przytoczę z braku miejsca.
Ten „prawdziwy chrześcijanin" zmusił zebranych książąt Kościoła - którym uprzednio dał jasno do zrozumienia, że
prawem Kościoła jest jego wola - do uznania jedności Boga Ojca i Jezusa, i uczynił z tego dogmat. Pośmiertnie
przyznano temu wybitnemu politykowi należne honory: w kościołach greckokatolickim i prawosławnym Konstantyn,
obdarzony przydomkiem Wielki, do dzisiaj uchodzi za świętego!
Nie możemy pominąć milczeniem „daru konstantyńskiego". Podobno w roku 315 Konstantyn, wdzięczny, że papież
Sylwester I (pontyfikat 314-335) uleczył go z trądu, przekazał jemu i wszystkim jego następcom władzę nad Rzymem,
całą Italią i rzymskimi prowincjami wschodniej części basenu Morza Śródziemnego. Akt nadania gwarantował
papieżowi władzę duchową nad wszystkimi Kościołami na ziemi. Ten, kto ośmieliłby się jej zagrozić, miał „płonąć na
dnie piekła".

Fałszerstwo ujawnione

Przez 600 lat kolejni papieże wykorzystywali Donatio Constantini w celu uzasadnienia swoich pretensji do pełnienia
przewodniej roli w świecie chrześcijańskim. Dopiero wielki kościelny uczony Cusanus (Nikolaus von Kues, 1401-
1464) odkrył, że ów dokument to fałszerstwo, powstałe około 760 roku. Co najmniej 10 papieży powoływało się na
ten akt, za pomocą którego przez całe stulecia oszukiwano świat. Na razie jednak wróćmy do IV wieku i postanowień
kolejnego soboru.

2. Sobór Konstantynopolitański (381 rok) został zwołany przez cesarza Teodozju-sza, godnego następcę Konstantyna.

On także był okrutnym władcą. Nałożył na poddanych ogromne podatki, by zdobyć fundusze na prowadzenie
wystawnego życia dworskiego. Brutalnie egzekwował swoje prawa. W 390 roku kazał wymordować 7000
mieszkańców Salonik, którzy ośmielili się zbuntować.
Sobór, pod egidą Teodozjusza, zdecydował o jedności Trójcy - Boga Ojca, Jezusa i Ducha Świętego. W tej formie
dogmat przetrwał do dzisiaj w Kościele katolickim.

Maria świętą - według prawa!

3. Sobór Efeski (431 rok). Imperium Rzymskie rozpadło się na dwa mocarstwa, zatem patronat nad następnym soborem

sprawowało dwóch cesarzy: zachodniorzym ski - Walentynian III (419-455), i wschodniorzymski - Teodozjusz II (401-
450). Łączyło ich zamiłowanie do luksusu; sprawy duchowe niewiele ich obchodziły i dlatego zdecydowanie rzadko
uczestniczyli w obradach.
W Efezie zdecydowano o uczczeniu Marii jako Matki Bożej; poprzez przyjęcie Codex Theodosiani uprawomocniono to
postanowienie. Boska rodzina powoli stawała się kompletna...

4. Sobór Chalcedoński (451 rok). Formalnie zwołał go cesarz Marcjan (396-457), jednak naprawdę kontrolę

sprawowała jego żona Pulcheria (399-453), wdowa po Teodozjuszu II.
Podczas tego soboru papież Leon I ogłosił dogmat o dwoistej naturze Jezusa; jego ludzka i boska natura są
nierozerwalne i jednolicie połączone (formuła Chalkedon). Ustalono także, że gwarancją jedności nauki jest możliwość
interwencji papieża. Stąd już tylko krok do ogłoszenia papieża nieomylnym.

Na pogan!

5. Piąty Sobór Powszechny, który także odbył się w Konstantynopolu (553 rok), został zwołany przez cesarza

bizantyjskiego Justyniana (458-565). Był to okrutny despota, którego przyćmić mogła jedynie jego żona Teodora.
Z fanatycznym zapałem kazała niszczyć wszystko, co uznała za pogańskie.
Hierarchowie uczestniczący w obradach soboru byli tylko marionetkami w rękach królewskiej pary. Oni tymczasem
wydawali okrutne i bezlitosne prawa przeciwko poganom. Za heretyka uważano każdego, kto kwestionował dogmaty -
spotykała go kara śmierci, a jego majątek stawał się własnością państwa. Wspaniały przykład dobrze funkcjonującego
małżeństwa z rozsądku między państwem a Kościołem, które przetrwało wiele stuleci.
Podczas soboru zdecydowano również, że tylko zwierzchnicy Kościoła, natchnieni przez Ducha Świętego, mogą
podejmować decyzje w kwestiach dogmatycznych.
I z takich to humanistycznych, oświeconych i mądrych źródeł wywodzą się dogmaty wiary chrześcijańskiej. Dla Stolicy
Apostolskiej to istne błogosławieństwo, że tak niewielu zdaje sobie z tego sprawę. W przeciwnym wypadku nic już
nie powstrzymałoby odpływu wiernych...

Rozdział 5
Papieżyca Joanna

Kobieta na Tronie Piotrowym
Historia zna także przypadki, gdy kobiety - w męskim przebraniu - piastowały urzędy i godności, których nie
osiągnęłyby jako reprezentantki swojej płci. Do niedawna udział kobiet w życiu publicznym społeczeństw
zdominowanych przez mężczyzn był minimalny bądź zerowy. Nie miały możliwości realizować swoich ambicji w
dziedzinach takich jak polityka, sztuka i nauka.
Choć w dzisiejszych czasach kobiety można znaleźć nawet wśród duchownych różnych wyznań - u protestantów
zostają nawet biskupami - nadal jest nie do pomyślenia, by kobieta sięgnęła po najwyższy urząd w Kościele
rzymskokatolickim. Dla dostojników w Rzymie to wręcz świętokradztwo. A jednak istnieją naukowo potwierdzone
dowody, że miało to już kiedyś miejsce. Hierarchowie zadali sobie wiele trudu, by zatuszować ten incydent.
Opowieść o tamtym wydarzeniu Kościół uznaje za niewiarygodną.
Mimo to historia ta dowodzi wyraźnie, że marzenia i ambicja umożliwiają pokonanie przeszkód, na które - kierując się
zdrowym rozsądkiem - nie ważylibyśmy się porywać. Oto dzieje „papieżycy Joanny", kobiety, która wzniosła się
ponad intrygi, dogmaty i przesądy swojej epoki, osiągając cel. Jest to jednak opowieść tragiczna, bo sukces przypłaciła
upadkiem i klęską.

Jan czy Joanna?
Na początku IX wieku, gdy Karol Wielki, cesarz Franków (742-814), pokonał Sasów, papież zlecił przysłanie z Anglii
wielu mnichów w misji chrystianizacyjnej wśród pogan. Wówczas do Moguncji przybył angielski duchowny.
Towarzyszyła mu młoda
kobieta pochodząca z rodu rycerskiego - Hildegarda. Wkrótce urodziła córeczkę, którą ochrzczono imieniem Joanna.
Już jako dziecko Joanna wyróżniała się nie tylko urodą, ale też inteligencją. Zgłębiała dostępną w owym czasie
wiedzę,

jako 12-latka znała niemiecki, łacinę, angielski i włoski. Studiowała również teologię i historię Kościoła.
Młodziutka Joanna zakochała się w mnichu z klasztoru w Fuldzie, w Hesji, i uknuła sprytny plan. Chcąc być jak
najbliżej ukochanego, postanowiła wstąpić do klasztoru w męskim przebraniu. Jako mnich była znana pod
imieniem Johannes Anglicus, czyli Jan Anglik.
Po kilku miesiącach zakochani opuścili klasztor - udali się do Grecji, żeby w Atenach kontynuować naukę. Nie
wiadomo, dlaczego po krótkim pobycie w dawnej Helladzie ich drogi się rozeszły.

„Wszystkie drogi prowadzą do Rzymu"
Joanna, nadal podróżująca w męskim przebraniu, wyruszyła do Rzymu, by tam, jako Johannes Anglicus, kontynuować
naukę i dążyć do realizacji swoich celów. Przybyła do Wiecznego Miasta, gdy na Tronie Piotrowym zasiadał Sergiusz
II (844-847). Zapisała się na tamtejszy uniwersytet i wkrótce była jedną z najlepiej wykształconych osób w Rzymie.
W owych czasach opanowała już do perfekcji sztukę udawania mężczyzny, coraz bardziej też identyfikowała się z
klerem. Ówczesny Rzym był siedliskiem intryg, zarówno natury politycznej, jak i religijnej, i wszyscy starali się
przypodobać władzy, czy to świeckiej, czy kościelnej. Popularność Joanny rosła w zadziwiającym tempie - szanowali
ją zarówno rzymscy duchowni, jak i plebs. Towarzyszyli jej przedstawiciele wszystkich stanów społecznych. Kiedy
zdała sobie sprawę ze swojej popularności, zapragnęła zająć najwyższe w Kościele stanowisko - zostać papieżem, za
wszelką cenę! Nawet w naszych czasach byłoby to nie do pomyślenia, a co dopiero ponad 1000 lat temu.
Jednak wiedza to władza, nawet we wczesnym średniowieczu, i Joanna posługiwała się nią, żeby zrealizować swój
cel. Instytucję Kościoła postrzegała jedynie jako środek prowadzący do celu. Nadal w męskim przebraniu, wstąpiła do
klasztoru San Martin, gdzie wkrótce otrzymała święcenia kapłańskie. Jej podejście do bardzo radykalnej, jak na owe
czasy, i niepopularnej w kręgach kościelnych sekty ikonoklastów sprawiło, że cieszyła się sympatią rzymskiego kleru.

Siedlisko intryg
Papież Sergiusz II zmarł w 847 roku. Spryt i przebiegłość zapewniły Joannie zaufanie jego następcy, Leona IV (847-
853). Darzył ją przyjaźnią i obdarzał zaszczytami, a ona odwdzięczała się, wspierając papiestwo blaskiem swojej
popularności i talentem dyplomatycznym.
Pełniła funkcję sekretarza Stolicy Apostolskiej i w tym charakterze uczestniczyła w procesie kardynała Anastazjusza,
który w 853 roku jako tak zwany antypapież protestował przeciwko oficjalnej głowie Kościoła. Proces zakończył się
obłożeniem go ekskomuniką i pozbawieniem godnos'ci kardynała, wzywał bowiem do nieposłuszeństwa wobec Leona
IV. Dzięki udziałowi w tym procesie Joanna osiągnęła kolejny etap na drodze do celu - została kardynałem. Intrygi i
spiski przybrały wówczas na sile tak bardzo, że jej popularność wśród duchownych i ludu rzymskiego rozwiała
wszelkie wątpliwości w kwestii tej nominacji. Być może wielu liczyło, że wreszcie ustaną nieustanne kłótnie wśród
kardynałów kurii. W rzeczywistości wszelkie niesnaski były Joannie na rękę, bo dzięki nim mogła realizować swoje
ambitne plany.

Joanna papieżem
Po śmierci Leona IV Joanna, nadal w przebraniu mężczyzny, została wybrana na papieża i piastowała to stanowisko w
latach 853-855 (w oficjalnych kronikach przemilcza się ten fakt do dzisiaj i podaje, że Leon IV urzędował do 855 roku
- przyp. autora). Joanna była pierwszą i dotąd jedyną kobietą, która zajęła to stanowisko. Jest to wydarzenie tak
niewiarygodne, że Kościół katolicki zaprzecza, jakoby kiedykolwiek miało miejsce. Nawet protestanci i inne wyznania
chrześcijańskie podchodzą z dystansem do opowieści o karierze Joanny. Jednocześnie nieliczne autorytety

Jan czy Joanna? Rycina z epoki przedstawia kobietę, która w męskim przebraniu jako jedyna w historii
została papieżem (archiwum „Exposure Magazine").

Kościoła rzymskokatolickiego zaświadczają, że opisane tu wydarzenia naprawdę miały miejsce.
W 1743 roku mnich Maximilien Misson usiłował rzucić nieco światła na tę tajemniczą sprawę. Podczas wizyty w
bazylice San Giovanni, która do pożaru w 1308 roku była główną rezydencją papieży, oświadczył: „Siedemdziesięciu,
może osiemdziesięciu uczonych, których słów nie sposób podważyć, potwierdziło bez cienia wątpliwości, że kobieta
naprawdę zasiadała na tronie papieskim". Na tytułowej stronie książki Życie i śmierć papieża Joanny, wydanej w
1675 roku, autor powołuje się na szczegóły, które zaczerpnął z „rękopisów i kopii innych papieskich biografii".
Podobno Joanna rządziła jako papież Johannes Anglicus z wielką dobrocią i mądrością. Wyeliminowała niektóre
nieprawidłowości w funkcjonowaniu Państwa Kościelnego, uzdrowiła finanse Watykanu, które bardzo ucierpiały z
powodu rozrzutności jej poprzedników, i - poprzez obłożenie ekskomuniką przywódców - opanowała wspomnianą już
sektę ikonoklastów.

Upadek
Będąc u szczytu ziemskiej władzy, Joanna uświadomiła sobie, że to „grzeszna pycha" pchnęła ją na tron papieski.
Coraz bardziej brzydziły ją sprawy kościelne

Papieżyca Joanna z dzieckiem. Oszustwo wyszło na jaw za sprawą jej ciąży (archiwum „Exposure Magazine).

i publiczne wystąpienia; nie chciała dłużej znajdować się w centrum uwagi. Jej ambicja zniknęła bez śladu, natomiast

do głosu doszła potrzeba miłości. Coraz częściej wspominała związek z mnichem z Fuldy.
Niedługo później uległa pokusie i znalazła sobie kochanka, przysporzyło jej to jednak tylko wyrzutów sumienia. Od
tej pory większość czasu spędzała w swoich komnatach z Baldello, kochankiem i zausznikiem, młodym prałatem z
Florencji.
W końcu zaszła w ciążę, co stało się ostateczną przyczyną jej klęski. Zarówno ona, jak i jej kochanek, zdawali sobie
sprawę z tragicznych konsekwencji swoich czynów. Tylko cud mógłby ich uratować, ale tak się nie stało. Popularność
Joanny malała z dnia na dzień. Wtedy także przybył do Rzymu jej pierwszy kochanek, wspomniany już mnich z
Fuldy, zdradził ją i okrzyknął „wielką dziwką Babilonu".
Szczęśliwa gwiazda Joanny, która towarzyszyła jej od tak dawna, w końcu zgasła.
Koniec nadszedł szybko. Joanna poroniła podczas oficjalnej papieskiej procesji i w zamieszkach, które wówczas
wybuchły, zginęła z rąk tłumu. Jak podają źródła, ona i dziecko zostali rozerwani na strzępy. Podobno na miejscu jej
tragicznej śmierci wzniesiono kaplicę, którą jednak zburzono w XV wieku.
Historia jedynej papieżycy znalazła, się w zapiskach dominikanina Etrinne'a de Bourbona w 1261 roku, a także w
Liber Pontificalis, oficjalnej historii papieży. Dopiero od 1863 roku podważa się autentyczność opisanych wydarzeń,
które obrosły zbyt wieloma legendami. A dzisiaj Kościół rzymskokatolicki odmawia historii Joanny s'wiadectwa
prawdy. To oczywiste - ta opowieść nie pasuje do wizerunku wyznania, w którym dogmat nieomylności stanowi
jedną z podstaw wiary.
Historia zna jeszcze jeden podobny przypadek, który zdarzył się ponad 400 lat później. Chodzi o „papieżycę Visconti".
Pod koniec XIII wieku pewna włoska sekta żywiła przekonanie, że w 1300 roku ich zmarła przywódczyni Guglielma
de
Bohemia powróci i poprowadzi ich do nowej ery, w której kobiety będą papieżami. Chcąc przyśpieszyć spełnienie
przepowiedni, wybrali pierwszą papieżycę - Manfredę Visconti. Kos'ciół zareagował natychmiast, oskarżono ją o
herezję i spalono na stosie w 1300 roku.
Czy wydarzenia związane z papieżyca Joanną w IX wieku zmusiły papiestwo do tak ostrej reakcji wobec Manfredy
Visconti 450 lat później? Jak dalece trzeba będzie zmienić podręczniki historii, jeśli Watykan kiedyś postanowi ujawnić
tajne archiwa? Ten dzień nadejdzie. Bądźmy przygotowani na niespodzianki.

Rozdział 6
Rabin i elektryczność

Magia czy starożytna znajomość fizyki?
W szkole uczymy się, że prąd elektryczny został odkryty w 1820 roku przez Duńczyka Hansa Christiana Órsteda
(1777-1851). Jego eksperymenty kontynuował angielski fizyk Michael Faraday (1791-1867), a pierwsza
żarówka rozbłysła dopiero w 1871 roku.
Mimo ogromnej sympatii do Duńczyków, to nie Órstedowi należy się laur odkrywcy. Musimy przyjąć do
wiadomości, że już o wiele wcześniej ludzie umieli się posługiwać elektrycznością; oczywiście nie na taką skalę jak
dzisiaj, była to
wiedza dostępna jedynie wąskiemu kręgowi wtajemniczonych.
Cofnijmy się do XIII-wiecznej Francji, gdy na tronie zasiadał od 1226 Ludwik IX, zwany Świętym (1214-1270).
Mieszkał wówczas w Paryżu uczony rabin o imieniu Jechieli. Znał on między innymi tajemnicę lampy, która dawała
światło, choć nie było w niej oliwy i knota, a rabin, uważany przez współczesnych za maga, co wieczór stawiał ją nocą
w oknie. Napawało to ludzi trwogą, choć Jechieli cieszył się wielkim szacunkiem jako doradca króla.
Żydowski historyk Eliphas Levi tak o tym pisał w swojej Historii magii: „Wszystko, co wiemy o tej lampie i jej
magicznych właściwościach, pozwała przypuszczać, że Jechieli odkrył elektryczność, a już na pewno wiedział, jak ją
wykorzystać. Bowiem wiedza ta, równie stara jak magia, była przekazywana z pokolenia na pokolenie jako klucz do
wyższego wtajemniczenia".

Elektrowstrząsy dla nieproszonych gości
Eliphas Levi sugeruje tym samym, że elektryczność znana była już w starożytności, choć wiedza ta była dostępna
tylko nielicznej grupie wtajemniczonych. W innym miejscu stwierdza, że egipscy kapłani potrafili „spowić świątynię
obłokiem" i zarazem „wypełnić nieziemską jasnos'cią". W pobliżu świątyń bywało w ciągu dnia ciemno, za to nocą
bardzo jasno. Lampy jakoby zapalały się same, wizerunki bóstwa stawały się widoczne, a ludzie słyszeli dziwny
odgłos, jakby daleki pomruk grzmotu.
Badacz oparł się prawdopodobnie na pismach świętego Augustyna (354-430), który wspominał o „cudownej lampie".
To tajemnicze źródło światła znajdowało się w świątyni Izydy. Ani wiatr, ani woda nie były w stanie go zgasić ani
zmniejszyć jasności. Wracając jednak do naszego XIII-wiecznego rabina, według Eliphasa Le-viego, Jechieli
wykorzystywał elektryczność nie tylko w cudownej lampie. Miał także bardzo niecodzienny sposób na pozbycie się
nieproszonych gości, którzy pukali do jego drzwi. Dotykał gwoździa w ścianie pokoju i zaraz wyskakiwała z niego
trzeszcząca, błękitna iskra. Biada temu, kto w tej chwili dotykał żelaznej kołatki, nieszczęśnik zwijał się z bólu i
krzyczał, jakby ziemia się pod nim rozstąpiła, i zaraz uciekał.
Pewnego dnia pod drzwiami rabina zgromadził się spory tłum. Przy akompaniamencie groźnych pomruków zebrani
wzięli się za ręce, żeby się wzajemnie ratować przed „trzęsieniem ziemi", które może spowodować mag.
Najdzielniejszy dotknął kołatki i natychmiast wszyscy zaczęli krzyczeć i uciekać. Później mówili, że czuli, jak ziemia
rozstępuje się im pod nogami i zapadają się po kolana. Nikt nie pojmował, jakim cudem wyszli z tego bez szwanku,
ale za żadne skarby nie chcieli wrócić pod drzwi czarnoksiężnika. W ten sposób Jechieli zapewnił sobie święty spokój.

Takie przypadki musiały w dawnych czasach budzić wielką sensację. Dowodzą tego między innymi wzmianki w
innych publikacjach, jak choćby w trzytomowym dziele Histoire et recherches des antiquites de la ville de Paris
(Historia i zebrane ciekawostki z miasta Paryża). Autorem wszystkich trzech tomów jest Henri Sauval. Opublikował
je w 1724 roku.
O paryskim rabinie napisał tak: „Był to mąż tak uczony, a jego talenty podziwiano tak bardzo, że wśród Żydów
uchodził za kogoś w rodzaju świętego. Także paryżanie uważali go za maga ze względu na jego tajemne
umiejętności". W innym miejscu jest mowa o żelaznej kołatce, za pomocą której Jechieli ordynował niepożądanym
gościom terapię wstrząsową: „Nocą, gdy świat, jak zwykle, pogrążał się we śnie, on pracował przy świetle, jak
mówiono, wiecznie jasnej lampy, do której nigdy nie dolewano oliwy. Gasła tylko w szabat. Biada śmiałkowi, który
się odważył przerwać uczonemu w pracy i wyrywał go z zadumy głośnym pukaniem do drzwi. Jechieli naciskał
wówczas guzik, podobny do gwoździa, i w tej samej chwili otwierała się ziemia, a nieszczęśnik przy drzwiach tracił
grunt pod nogami".
Dla nocnych gości było to z pewnością przeżycie jedyne w swoim rodzaju; doświadczenie
elektrowstrząsów rzeczywiście mogło wywołać wrażenie, że ziemia rozstępuje się pod nogami.

Bateria z Khujut Rabu'a
Jechieli, oczytany w dziełach innych uczonych, mógł czerpać swoją wiedzę ze starych źródeł. Niewykluczone że
dowiedział się z nich o istnieniu baterii, których używano już 2000 lat temu. Ten fakt jest nam znany dopiero od lat 30.
XX wieku.
Wilhelm Konig, niemiecki archeolog, który przez dziewięć lat pracował w irackim Muzeum Narodowym w
Bagdadzie, odkrył w 1936 roku w Khujut Rabu'a, niedaleko Bagdadu, przy linii kolejowej do Kiruk, naczynie
przypominające wazę. Początkowo uznał to za przedmiot kultu Partów, wędrownego ludu, który w latach 250 p.n.e.-
226 n.e. podbił kraje leżące między Indusem a Eufratem.
W biało-żółtej wazie z wypalonej gliny tkwiła rurka wykonana z miedzianej blachy, z zatkanym jednym otworem.
Osadzona w wazie za pomocą asfaltu albo bitumenu miała średnicę 26 milimetrów i wysokość 98 milimetrów.
W naczyniu znajdowała się także sztabka żelaza pokryta nalotem tlenku. Jej górna część wystawała z wazy. Była
żółtoszara, co prawdopodobnie było spowodowane obecnością elektrolitu z zawartością ołowiu. Dolna krawędź sztabki
nie dotykała dna naczynia, pokrytego 3-milimetrową warstwą asfaltu i zatkanego asfaltowym korkiem.
Berlińscy archeolodzy odkryli podobne przedmioty podczas wykopalisk w irackim Ktezyfonie i także uznali je za
przedmioty kultu. Tymczasem mieli do czynienia z trzema różnymi przedmiotami: spore gliniane naczynie z 10
sztabkami żelaza, inne z 10 miedzianymi cylindrami i kolejne, w którym było 10 asfaltowych korków.

Przedmiot, który wygląda jak zwykła gliniana waza, to w rzeczywistości starożytna bateria
(zbiory Petera Brookesmitha).

Praktyka kontra zaślepienie
Wilhelm Konig, który widział zdjęcia tych przedmiotów, miał umysł bardziej otwarty niż wielu jego kolegów po
fachu. Przyszło mu do głowy, że nie są to obiekty kultu - było to zresztą niewiele mówiące określenie - lecz baterie.
Napełnił swoje znalezisko siarczanem miedzi i stwierdził, że jego bateria produkuje prąd o napięciu od 1,5 do 2
woltów. Równie praktyczny zmysł przejawił amerykański inżynier William Gray. Gdy dowiedział się o dziwnych
znaleziskach w 1940 roku, zbudował model starożytnej baterii, wypełnił go sulfatem miedzi, który miał zastąpić
elektrolit, i również zaobserwował wytwarzanie prądu. Co prawda nie było wiadomo, jakiego płynu używano w
starożytności jako elektrolitu, ale mógł to być nawet kwas octowy lub cytrynowy, wówczas już znane.
Jak się można było spodziewać, tradycyjnie myślący archeolodzy odrzucili hipotezę Kóniga, uzasadniając to zresztą
w nieco dziwaczny sposób - nie mogło być mowy o wytwarzaniu prądu, skoro w starożytności nie było pomiarów
napięcia prądu. Osoby nieobciązone tak absurdalnie ograniczonym sposobem myślenia zastanawiały się raczej,
dlaczego przy tak małym napięciu miałyby być potrzebne przyrządy do jego pomiaru. Zwłaszcza że w przypadku
baterii odnalezionej w Iraku chodzi o uproszczone kopie przyrządów, które Partowie - albo ich przodkowie - widzieli
u przedstawicieli wyższej cywilizacji. Niewykluczone, że u pozaziemskich „bogów", którzy przed tysiącami lat
regularnie odwiedzali naszą planetę.

asfaltowa zatyczka, kwas octowy lub cytrynowy, gliniana powłoka ,żelazna sztabka ,miedziany cylinder ,asfaltowe
dno ,miedziana zatyczka
Przekrój nieskomplikowanej, ale działającej antycznej baterii. Elektryczność była znana
ludzkości o wiele wcześniej niż przekazuje historia! (zbiory Reinharda Habecka).

Logika
Istnienie takich baterii tłumaczyłoby, skąd już przed ponad 2000 lat znana była technika galwanizacji. Do
równomiernego nakładania warstwy galwanicznej używano źródeł prądu stałego o natężeniu od 0,5 do 5 amperów i
napięciu od 0,5 do 2 woltów. Przy połączeniu równoległym można zatem pracować za pomocą baterii odkrytych w
Iraku. Kolejny dowód przynoszą wykopaliska prowadzone w Egipcie. Podobno słynny francuski archeolog,
założyciel egipskiego Muzeum Narodowego, Auguste Mariette (1821-1881), odkrył galwanizowane przedmioty
niedaleko Gizy. Opisał je w GrandDictionaire Universel I9eme Siecle jako „złotą biżuterię, której cienkość i lekkość
sugeruje, że powstała poprzez nakładanie elektryczne".

W tym miejscu chciałbym jeszcze raz wrócić do rabina Jechieliego i jego zabaw z elektrycznością. Załóżmy, że w
przypadku znalezisk z Ktezyfonu i Khujut Rabu'a nie chodzi o prototypy, ale o przedmioty zbudowane na wzór innych.
Niewykluczone, że Żydzi, którzy po zburzeniu Jerozolimy w latach 597-538 p.n.e. byli w niewoli babilońskiej,
widzieli starożytne baterie. Ta wiedza znalazła się później w tajemnych księgach - kto wie, jakie jeszcze tajemnice
skrywa kabała? Stąd już prosta droga do XIII- -wiecznego Paryża.
W każdym razie ten trop jest logicznie spójny, czego nie da się powiedzieć o wywodach wielu konserwatywnych
archeologów!

Świątynia Hathor w Denderze
Zatrzymajmy się jeszcze na chwilę w zakątku świata, z którego wywodzi się tak wiele wysoko rozwiniętych
cywilizacji. Moje rozważania na temat starożytnej elektryczności byłyby niekompletne, gdybym pominął
spektakularne odkrycie, które zawdzięczamy moim wiedeńskim przyjaciołom i kolegom po fachu, Reinhardowi Ha-
beckowi i Peterowi Krassie.
Około 60 kilometrów od Luksoru, w Denderze, znajduje się świątynia Hathor. Tajemnicze reliefy w podziemnych
kryptach przedstawiają zadziwiające obrazy: widzimy ludzi obok ogromnych owalnych przedmiotów, które
niepokojąco przypominają wielkie żarówki. W obiektach tych znajdują się poruszające się zygzakiem węże, które
wydostają się z kwiatu lotosu. Habeck i Krassa zastanawiali się, czy nie jest to symboliczny wizerunek wyładowania
elektrycznego. Kwiat lotosu to uchwyt. Wychodzi z niego sznur, który prowadzi do czterokątnego pojemnika - czyżby
generatora? Na nim siedzi niewielka postać, Szu, bóg powietrza. Wsparcie dla lampy stanowią tak zwane bolce Dżed,
o dwóch ramionach, które często łączą się bezpośrednio z wężami w „żarówce".
Pierwotne przeznaczenie bolców Dżed budzi wiele kontrowersji w środowiskach naukowych: wiadomo jedynie na
pewno, że słowo Dżed kojarzy się z siłą i stałością. Fizyczne podobieństwo tych bolców z dzisiejszymi
bezpiecznikami jest zadziwiające.

Reliefy ze świątyni Hathor w Denderze (zbiory Reinharda Habecka).

Każdy detal z reliefów w Denderze ma swoje znaczenie. Energia odgrywa przy tym istotną rolę. Niektóre postacie pod
żarówką mogą, na przykład, symbolizować napięcie, podczas gdy klęczący mężczyźni to przeciwstawne napięcie
między kwiatem lotosu a bolcami Dżed. Szczególne znaczenie ma tu wizerunek boga Thota, który w starożytnym
Egipcie był między innymi patronem nauki. Z przekazów wiadomo, że Thot jakoby zstąpił na ziemię w kwiecie lotosu
i dał ludziom światło. Na reliefach z Den dery bóg o głowie pawiana trzyma dwa noże. Czyżby ostrzegał w ten sposób
przed niebezpieczeństwem, które wiąże się z elektrycznością?

Naukowe dywagacje...
Bez wątpienia reliefy z Dendery niosą określony przekaz naukowy. Żeby dokładnie go zrozumieć, należałoby
przetłumaczyć wszystkie zawarte na inskrypcjach hierogli-fy. Nie udało się to jednak do tej pory egiptologom i
lingwistom. Austriacki egiptołog Erich Winter oznajmił beztrosko, że „znaczenie scen z Dendery jest jeszcze
nieznane". Inni archeolodzy snują fantastyczne hipotezy: Hermann Kees twierdzi, że dostrzegł w omawianych
reliefach
„kamienie węża" - nie wiadomo tylko, co miał na myśli. Kairski archeolog, profesor Abd el Malek Ghattes, dopatrzył
się z kolei „znaków wieczności".
Dr Helmut Satzinger z Muzeum Historii Sztuki w Wiedniu jako wyjaśnienie proponuje barkę słoneczną. Jego
asystentka, dr Elfriede Haslauer, widzi natomiast w tych reliefach „...narodziny Harsomuta, który pod postacią węża
wynurza się z kwiatu lotosu, czyli z przedwiecznego potopu". Później dodała z mniejszą pewnością: „Węże można
także odczytać jako strażników świątyni". Inni naukowcy widzą w tych reliefach jedynie produkty kultury - słowo,
którego wieloznaczności chyba nic nie przebije - albo wytwory fantazji.

...kontra zdrowy rozsądek
Wobec takiego rozdźwięku w świecie naukowym interesujące wydają się badania wiedeńskiego inżyniera Waltera
Garna. Wyniki jego eksperymentów obalają oficjalne stanowisko egiptologów. Garn stwierdził stanowczo i bez emocji:
„Węże to iskry elektryczne albo wyładowania gazowe, które wydobywają się z końcówek kwiatu lotosu przy wysokim
napięciu. Taki rysunek nie mógłby powstać bez znajomości elektrotechniki. Zbyt wiele zbiegów okoliczności".
Na podstawie staroegipskich reliefów Garn skonstruował działający model, wielokrotne prezentowany szerokiej
publiczności. To szklany pojemnik, długości około

Archeologia eksperymentalna w najlepszym wydaniu: demonstracja żarówki z Dendery
(zbiory Reinharda Habecka).

40 centymetrów, mierzący w najszerszej części około 12 centymetrów. Końcówki zalepiono żywicą, w którą na jednym
końcu wtopiono elektrodę płytkową, a na drugim czubek. Także szlauch nie przepuszcza powietrza. Starożytni
Egipcjanie umieli wytwarzać ciekawe przedmioty ze szkła, słynęli przecież z wysoko rozwiniętego rzemiosła.
Przykładem niech będzie szkło powiększające, które znaleziono w grobowcu w Sakkarze 25 kilometrów od Kairu.
Nasuwa się jednak pytanie: w jaki sposób udało im się wytworzyć próżnię w żarówce? Odpowiedź znajdziemy na
reliefach w świątyni Hathor. Na jednym z nich widzimy czterech mężczyzn, którzy usuwają wodę z urządzenia. Walter

Garn skomentował: „Dzisiaj wiadomo, że za pomocą pomp iniekcyjnych można otrzymać próżnię, zwłaszcza jeśli
pompy są połączone szeregowo. Przy wytworzeniu próżni w szklanym cylindrze, w którym są dwa elementy
metalowe, już przy niewielkich napięciach, w zależności od wielkości pojemnika, powstają wyładowania elektryczne.
Przy ciśnieniu 40 torów (co odpowiada słupkowi rtęci wysokości 40 milimetrów) wiązka światła przesuwa się od
jednego elementu metalowego do drugiego. Im mniej powietrza w cylindrze, tym szersze pasmo światła może
wypełnić nawet całą żarówkę. A to idealnie odpowiada wizerunkom z podziemnych korytarzy świątyni Hathor".

Kult - nie, interpretacja techniczna - tak
Choć niektóre szczegóły jeszcze czekają na wyjaśnienie, możemy uznać rekonstrukcję żarówki z Dendery za udaną. To
przykład archeologii eksperymentalnej, który powinien nakłonić do podejmowania nowych przedsięwzięć w tej
dziedzinie. Z pewnością warto też w przyszłości poświęcić więcej uwagi świątyni Hathor i jej nietypowym reliefom.
Dotychczasowe badania wykazały, że interpretacja techniczna jest bliższa prawdy niż zagmatwane naukowe wywody o
kultach i rytuałach.
I tak w naszej historii rysuje się linia prosta: od żarówek w starożytnym Egipcie po zabawy z elektrycznością
francuskiego rabina w XIII wieku. Gdyby nasi historycy zdobyli się na odwagę i nie przechodzili nad takimi faktami
do
porządku dziennego, nie udałoby im się przeoczyć tak ważnej informacji: nowożytni naukowcy po raz kolejny odkryli
coś, co było znane już od dawna. Także elektryczność!

Rozdział 7
Dzieciątko Jezus i helikopter

Nowinki techniczne: we właściwym miejscu, ale w niewłaściwym czasie
W powszechnym mniemaniu samolot uchodzi za zdobycz techniki, która pojawiła się dopiero na początku XX wieku.
Jeśli nie brać pod uwagę nielicznych, a często tragicznych prób podbicia przestworzy na skrzydłach budowanych na
wzór ptasich, prawdziwym pionierem lotnictwa był Gustaw Weisskopf (1873-1927), który w 1895 roku wyemigrował
do USA. Czternastego sierpnia 1901 roku, niedaleko Bridge-port w stanie Connecticut, jako pierwszy kilkakrotnie
pokonał odległość od 800 do 2400 metrów, lecąc jednopłatowcem własnej konstrukcji na wysokości 10-15 metrów.
Ponoć 17 stycznia 1902 roku udało mu się nawet pokonać 11 kilometrów w powietrzu. Z braku funduszy porzucił
swoje eksperymenty, a jego badania zostały zapomniane.
Na szczęście podobny los nie spotkał braci Wright: Wilbura (1867-1912) i Orvil-le'a (1871-1948), którzy 17 grudnia
1903 roku kilkakrotnie wzbili się w powietrze samolotem z silnikiem spalinowym. W 1905 roku w udoskonalonym
modelu kręcili ósemki i pętle. I choć chwała należy się właściwie Gustawowi Weisskopfowi, to właśnie bracia Wright
uchodzą za pionierów lotnictwa.
Jednak nawet oni mają poprzedników - prężne umysły, które nie występują na oficjalnych kartach historii.

Jezuita konstruktorem samolotów
Powszechnie wiadomo, że genialny włoski malarz, rzeźbiarz, konstruktora, naukowiec i architekt Leonardo da Vinci
(1452-1519) zajmował się, przynajmniej na papierze, konstrukcją cudów techniki, w tym także samolotów i
helikopterów. Niewielu
wie natomiast, że portugalski jezuita już w 1709 roku skonstruował samolot, który wzbił się w powietrze. Zakonnik
zaprezentował swój wynalazek na dworze królewskim.
Jezuita Bartholomeu Lourenco de Gusmao spędził wiele lat w Ameryce Południowej jako misjonarz. Wówczas
zapewne zetknął się ze starożytnymi przekazami, które skrywały wysoko rozwiniętą wiedzę techniczną. Być może
nawet ocalił niejeden pogański zwój, niszczeniu których jego współwyznawcy oddawali się z takim zapałem. Kiedy
w 1708 roku wrócił do Lizbony, chciał zrealizować jeden z tych tajemniczych projektów.
Przygotował szczegółowy raport i przedłożył go na dworze z prośbą o zezwolenie na budowę latającej maszyny.
Zwracał przy tym szczególną uwagę na zalety, jakie niosłoby wykorzystanie latających maszyn: czas podróży
skróciłby
się znacznie, z powietrza wygodniej byłoby dowodzić armią, szybciej można by transportować dobra, a także zbadać
całą ziemię. Mówiąc krótko - przysporzyć sławy i chwały królestwu Portugalii i zapewnić mu dominację w powietrzu,
taką samą, jaką kiedyś miało na morzach.
Takie argumenty przekonały króla Joao V, który 17 kwietnia 1709 roku wysłał Gusmao odpowiedź twierdzącą i
przyznał mu budżet w wysokości 600 000 reis; ta suma miała mu umożliwić natychmiastowe rozpoczęcie prac.

O Voador
Gusmao rzeczywiście zabrał się do pracy z wielkim zapałem, bo już 15 sierpnia tego roku zaprezentował prototyp
maszyny latającej. Na oczach króla i całego dworu machina wzbiła się na wysokość 5 metrów, ale nagle na pokładzie
wybuchł pożar i trzeba było natychmiast lądować, żeby go ugasić.
Niespełna trzy miesiące później odbyła się kolejna próba, tym razem udana; 30 października 1709 roku machina
wzbiła się wysoko w powietrze i po bezpiecznym locie wylądowała na ziemi.
Król był zachwycony. Bartholomeu Lourenco de Gusmao otrzymał dożywotnią pensję i przydomek O Yoador- co
znaczy tyle co „lotnik". Wydawało się, że droga do dalszych badań stoi otworem.
Nagle jednak przełomowe odkrycie zaczęto pomijać milczeniem. Inkwizycja uznała konstrukcję za niebezpieczną i
Bartholomeu Lourenco de Gusmao musiał natychmiast przerwać swoje prace. Zakazano dalszych lotów prototypem

samolotu, a biblioteka Watykanu skonfiskowała wszystkie plany konstrukcyjne.
Tak na marginesie: jestem pewien, że musielibyśmy zmienić niejedno w naszej historii, gdyby Watykan postanowił
któregoś dnia ujawnić swoje archiwa.

Dzieciątko Jezus i helikopter
To, co powiedzieliśmy na początku o samolocie, dotyczy oczywiście także innej maszyny latającej - helikoptera. Z
technicznego punktu widzenia jest to śmigłowiec. Obroty śmigła wytwarzają siłę, która powoduje, że maszyna się
unosi. Dzięki zmianie ułożenia śmigła można sterować kierunkiem lotu śmigłowca.
Ten sposób działania pozwala na lądowanie niemal pionowe, niezależnie od szybkości lotu i podczas lotu
szybowcowego. Dzięki tym cechom helikopter jest niezastąpiony tam, gdzie warunki terenowe wykluczają użycie
samolotu.
Pierwszy helikopter powstał w 1907 roku, zbudował go Francuz Paul Cornu. Jednak dopiero w 1936 roku
skonstruowano w Niemczech pierwszy sprawnie działający egzemplarz. Był to Focke-Wulf FW 61. W dzisiejszych
czasach nie sposób sobie wyobrazić świata bez helikopterów, zarówno w wojsku, jak i w służbach cywilnych.
Historycy sztuki mają do rozwiązania nie lada zagadkę - na obrazie z 1460 roku możemy dostrzec helikopter z
obracającym się śmigłem. Płótno przedstawia

„Dzieciątko Jezus z helikopterem".Jak wyjaśnić wizerunek współczesnejmaszyny na obrazie z 1460 roku?
(zbiory autora).

Madonnę z Dzieciątkiem Jezus, które trzyma w dłoniach miniaturkę helikoptera. Uruchamia się go za pomocą sznurka.
Doskonale widać charakterystyczny kształt łopat wirnika.
W tym przypadku nie możemy mówić o inspiracji pracami Leonarda da Vinci. Przyszedł on na świat w 1452 roku,
czyli w momencie namalowania obrazu miał osiem lat, a wtedy nie zajmował się jeszcze takimi maszynami!

Kuszenie świętego Antoniego
Dzieciątko Jezus z helikopterem to nie jedyny przykład uwiecznienia na obrazach wynalazków pochodzących z epok
późniejszych. W Galerii Narodowej w Lizbonie znajduje się dziwne dzieło Hieronima Boscha (1450-1516).
Przedstawia kuszenie świętego Antoniego w kanonie przyjętym w epoce. Chcąc skusić świętego, szatan pokazuje mu
najróżniejsze obiekty pożądania, w tym także małe latające przedmioty.
Jeden z nich wprawia w zdumienie współczesnego odbiorcę: to statek powietrzny w kształcie ptaka, którym kieruje
pilot za pomocą sznura przeciągniętego przez obręcz. Są tam pokład i maszt, jak na okręcie pełnomorskim, i nie
byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie to, że z masztu, co widać wyraźnie, wyrasta jeszcze antena! I do tego
goniometr, który dopiero 300 lat później wynalazł fizyk Carangeot.
Wychodzące z masztu druty do tego stopnia przypominają antenę, że nie sposób uwolnić się od myśli, iż Bosch już pod
koniec XV wieku zakładał, że wysyłanie i odbieranie fal elektromagnetycznych jest możliwe. Namalował także
przyrząd, który równie dobrze mógłby być prototypem goniometru. Skąd malarz wziął wzory wynalazków
pochodzących z o wiele późniejszej epoki, nie wiadomo. Tajemnicę zabrał ze sobą do grobu.

UFO na chrzcie Chrystusa?!
Wobec takich pomyłek w czasie powinniśmy się właściwie dziwić, czemu nie odnajdujemy na starszych malowidłach
jeszcze dziwniejszych obiektów latających. I słusznie: na kolejnym obrazie religijnym widzimy coś, co dzisiaj bez
wątpienia uznalibyśmy za UFO.
W muzeum Fitzwilliam w Cambridge znajduje się obraz olejny Chrzest Jezusa, dzieło holenderskiego malarza Aerta de
Geldera. Przedstawia on scenę chrztu Jezusa Chrystusa w rzece Jordan udzielonego przez Jana Chrzciciela, tak jak to
opisuje Biblia.
Ewangelista św. Mateusz tak opisuje to wydarzenie (3,13-3,17):

13. Wtedy przyszedł Jezus z Galilei nad Jordan, do Jana, aby się dać ochrzcić przez niego.
14. Ale Jan odmawiał mu, mówiąc: Ja potrzebuje chrztu od ciebie, a ty przychodzisz do mnie?
15. A Jezus, odpowiadając, rzekł do niego: Ustąp teraz, albowiem godzi się nam wypełnić wszelką sprawiedliwość.

Tedy mu ustąpił.

Co właściwie przedstawia scena chrztu Jezusa Chrystusa, namalowana przez Aerta de Geldera? Może
spotkanie z UFO? (zbiory Petera Krassy).

16. A gdy Jezus został ochrzczony, wnet wystąpił z wody, i oto otworzyły się niebiosa, i ujrzał Ducha Bożego, który

zstąpił w postaci gołębicy i spoczął na nim.
17.1 oto rozległ się głos z nieba: Ten jest Syn mój umiłowany, którego sobie upodobałem*.
Święty Marek i św. Łukasz przedstawiają to niemal identycznie, także relacja św. Jana niewiele się różni w opisie tych
wydarzeń. W późniejszych czasach wielu malarzy czerpało inspirację z biblijnych opisów i starało się przedstawić
chrzest Jezusa na obrazach.
Jednym z nich był Aert de Gelder. Urodził się 16 października 1645 roku. Początkowo uczył się u swego krajana,
Samuela von Hoogstratena, później jego mistrzem był wielki Rembrandt - niderlandzki malarz i rysownik (właściwie
R.

Harmensz van Rijn, 1606-1669). Gelder usiłował przyswoić sobie charakterystyczny styl mistrza.
Nie wiadomo dlaczego jako temat obrał sobie akurat chrzest Jezusa udzielony przez św. Jana Chrzciciela. Jeszcze
większą tajemnicą pozostają motywy, które pchnęły go do umieszczenia na obrazie zadziwiających elementów, ich
głębsza analiza pozwala na wyciągnięcie rewolucyjnych wniosków.
Na płótnie widzimy Jezusa i św. Jana Chrzciciela w otoczeniu uczniów podczas obrzędu chrztu. Nad nimi, na niebie,
unosi się owalny przedmiot. Odchodzą od niego równoległe promienie i spowijają miękkim mlecznym światłem
Jezusa, św. Jana Chrzciciela i wszystkich uczniów. Nie trzeba specjalnie wybujałej wyobraźni, by dostrzec okrągły
obiekt nad głowami głównych postaci.
Konkluzja nasuwa się sama - w dzisiejszych czasach w takich wypadkach mówimy o UFO.

Niewyjaśnione wątpliwości
Aerta de Geldera nie można podejrzewać o to, że ulegał takim spekulacjom. Malarz żył na przełomie XVII i XVIII
stulecia. Zmarł w 1727 roku w wieku 82 lat. Chrzest Jezusa pochodzi, jeśli wierzyć oficjalnemu katalogowi z
Muzeum Fitzwilliam, z 1710 roku. W tamtych czasach ludzie postrzegali świat przez pryzmat religii, musiało upłynąć
jeszcze 200 lat, zanim narodził się Szwajcar nazwiskiem Erich von Daniken, który podsunął nam inne, obrazoburcze
hipotezy. Niemożliwe, żeby mistrzowie Geldera, Rembrandt i van Hoogstraten, wpłynęli na kształt dzieła. Obaj byli
uważani za bardzo religijnych, dlatego trzeba chyba szukać innych źródeł i informacji, które skłoniły Geldera do
namalowania obrazu w taki, a nie inny sposób.
Współcześni historycy sztuki nie są jednomyślni co do tego, co właściwie przedstawia obraz Chrzest Jezusa. Tak
opisuje go angielski ekspert Chris Castle z Cambridge. Na świecie panuje półmrok. Widzimy szczyt góry, za nim w
tle rozciąga się płaska równina. Na horyzoncie, w mdłym świetle, dostrzegamy zarysy dwóch miast, za nimi góry. Na

* Przekład według wydania Brytyjskiego i Zagranicznego Towarzystwa Biblijnego (przyp. red.).

szczycie jednej z nich stoi grupa ludzi ubrana w staroświeckie szaty. Bez ruchu obserwują scenę rozgrywającą się
poniżej.
Dwie postacie: jedna stoi po kolana w wodach rzeki lub strumienia, pochyla głowę, składa ręce jak do modlitwy. Druga
polewa jej głowę wodą, wyciągając przy tym ręce daleko do przodu. Uwagę obserwatorów chrztu przyciąga coś
wyjątkowego, wielkiego. Powierzchnia

wody i obie postacie centralne, chrzczący i chrzczony, są skąpani w

dziwnym świetle. Nad nimi, na niebie, unosi się okrągły dysk (!), pośrodku którego widzimy gołębia z rozłożonymi
skrzydłami. Z dysku wychodzą cztery promienie światła. Sprawiają wrażenie, jakby przenikały główne postacie, czyli
chrzczącego i chrzczonego. Jednocześnie ma się wrażenie, że podtrzymują dysk na niebie. Zdają się symbolizować
błogosławieństwo dla ceremonii chrztu.

Promienie zostały namalowane w ten sposób, że nie widać ich konturów.

Może artysta

chciał nawiązać do innych promieni. Osiągnięty efekt potęguje fakt, że dzięki niesamowitemu

oświetleniu malarz zdaje się jeszcze podkreślać znaczenie sceny chrztu. Odnosi się wrażenie, że woda, w której stoją
obie postacie, po zetknięciu z dziwnymi promieniami jest

pełna duchowej energii.

Opanowanie, z jakim de Gelder korzystał z farb, potęguje wymowę obrazu. Rembrandt, jego mistrz, najwyraźniej
narzucił mu pewien schemat korzystania z koloru i techniki malarskiej. Jego obraz nie ma nic wspólnego z
rewolucyjną monotonią. Jest właściwie utrzymany w klimacie Rembrandta. Technika malarska wydaje się niemal
impresjonistyczna

- mamy tu do czynienia z miękkimi, delikatnymi ruchami pędzla.

Nie wiadomo, co malarz chciał wyrazić, komponując krajobraz w ten sposób. W każdym razie odnosi się wrażenie, że
ceremonia odbywa się na szczycie góry, w rzece. Nie wiadomo jednak, czy naprawdę chodzi tu o Jordan - rzeka na
górskim szczycie? Może chodzi o mały strumyk, a może Aert de Gelder wcale nie malował chrztu Chrystusa. Bardzo
ciekawa uwaga Chrisa Castle'a, brytyjskiego historyka sztuki! Niestety, dzisiaj już się nie dowiemy, skąd niderlandzki
mistrz zaczerpnął motyw latającego dysku. Jedno jest jednak pewne: jego obraz to kolejny przykład obecności
nowinek technicznych mających jedną cechę wspólną: były we właściwym miejscu, lecz w niewłaściwym czasie!

Rozdział 8
Uwięziony na zakrętach historii?

Współczesny geniusz rzucony w XVIII stulecie
Jego wizerunek zdobił wszystkie banknoty dinarowe, które w jego ojczyźnie weszły Jw obieg zaraz po odzyskaniu
niepodległości w październiku 1991 roku. Mowa o chorwackim matematyku, uczonym, filozofie, jezuicie, Rudjerze
Josipie Boskowiczu. Nawet najbardziej konserwatywni historycy widzą w nim geniusza, który znacznie wyprzedził
swoją epokę.
Jeśli jednak przyjrzeć się bliżej jego życiu i pracom, trudno oprzeć się wrażeniu, że w tym przypadku mamy do
czynienia z oświeconym umysłem z przełomu II i III tysiąclecia, który nie wiadomo jakim sposobem utknął na
zakrętach historii i nie trafił do czasów, w których było jego miejsce.

Cudowny student
Rudjer Boskowicz przyszedł na świat 18 maja 1711 roku w Wolnej Republice Ragusy - dzisiejszym Dubrowniku, perle
Dalmacji. Tak przynajmniej twierdził, gdy jako 14-latek samodzielnie zapisał się do kolegium jezuickiego. Studiował
tam matematykę, astronomię i teologię. W1728 roku zakończył nowicjat i wstąpił do zakonu jezuitów, założonego w

1534 roku przez Ignacego Loyolę, którego zadaniem było szerzenie wiary katolickiej poprzez misje, a także nauczanie,
wychowanie i prowadzenie badań naukowych. Od początku istnienia zakonu jezuici przysporzyli światu wielu
wielkich uczonych.
W zakonie Boskowicz poszerzał wiedzę i umiejętności, które nas, ludzi III tysiąclecia, wprawiłyby w wielkie
zdumienie. W 1736 roku opublikował obszerną rozprawę o plamach na Słońcu. Są to zakłócenia w fotosferze naszej
najważniejszej gwiazdy, które zmieniają się regularnie, w cyklu trwającym mniej więcej 11 lat. Odkrył je w 1611 roku
Galileo Galilei.
Cztery lata później, w 1740 roku Boskowicz został profesorem matematyki w szacownym Collegium Romanum, a
wkrótce mianowano go naukowym doradcą Watykanu. Założył obserwatorium i zabrał się do osuszania bagien
pontyjskich, wówczas obszaru dotkniętego malarią, zreperował kopułę w Bazylice św. Piotra i zmierzył południk
między Rzymem a Rimini.

Niespokojny duch
W owych czasach uczonych pociągał daleki, nieznany świat. Boskowicz podejmował wyprawy naukowe, podczas
których przemierzył Europę i Azję Mniejszą. Prowadził nawet wykopaliska w Hissarlik - w tym samym miejscu,
gdzie ponad 100 lat później Heinrich Schliemann (1822-1890) odkrył ruiny Troi.
Trafił także na Wyspy Brytyjskie, gdzie w czerwcu 1760 roku został członkiem Towarzystwa Królewskiego. Z tej
okazji wygłosił długi wiersz po łacinie, własnego autorstwa, o słońcu i księżycu. Jego współcześni orzekli: „To
Newton o artyzmie językowym godnym Wergiliusza".
Boskowicza przyjmowali najwięksi uczeni jego epoki. Prowadził ożywioną korespondencję między innymi z
angielskim pisarzem Samuelem Johnsonem (1709-1784) i francuskim filozofem, poetą i uczonym Wolterem (1694-
1778). W 1773 roku zaoferowano mu obywatelstwo francuskie. Do 1783 roku mieszkał w Paryżu i kierował instytutem
instrumentów optycznych. Dwa lata później przeniósł się do Bessano w północnych Włoszech, w prowincji Vicenza, i
zajął się edycją swoich dzieł zebranych. W 1787 roku zmarł w wieku 76 lat w Mediolanie.
Dwaj współcześni mu uczeni, astronom Pierre Simon de Laplace (1749-1827) i filozof, literat i matematyk Jean Le
Rond d'Alembert (1717-1783), byli przerażeni jego teoriami. Filozof Andre Lalande (1867-1963) jeszcze niemal 200
lat później uważał Boskowicza za największego uczonego XVIII wieku.

Najbardziej nowatorskie idee
W latach 50. XX wieku, wobec zainteresowania władz dawnej Jugosławii, ponownie przeanalizowano dzieła Rudjera
Boskowicza, przede wszystkim jego teorię filozofii naturalnej, opublikowaną w Wiedniu w 1758 roku. Okazało się, że
dzieło pod tytułem Theoria philosphiae naturalis redacta ad unicam legem virium in natura exi-stentium kryje
zadziwiające treści. Naukowiec Allan Lindsay Mackay skomentował je w taki sposób w artykule opublikowanym w
„New Scientist" szóstego marca 1958 roku, z okazji dwusetnej rocznicy wydania dzieła Boskowicza: „Mamy do
czynienia z umysłem XX-wiecznym, który musiał żyć i pracować w wieku XVIII".
Boskowicz wyprzedzał nie tylko swoją epokę, ale także naszą. Przedstawił między innymi teorię spójnego
wszechświata - miał to być jeden system, którego reguły dotyczą fizyki, chemii, biologii, a nawet psychologii.
Według niego, materia, czas i przestrzeń nie

Rudjer Boskowicz na banknocie chorwackim. Człowiek o tak współczesnym umyśle rzucony w XVIII stulecie
(Kroatische Nationalbank).

dzielą się na nieskończenie wiele cząsteczek; są zbudowane z mikroskopijnych elementów. Takie podejście przywodzi
na myśl prace współczesnych fizyków: Jeana Charona i Wernera Heisenberga, jednak Boskowicz posunął się o krok
naprzód. Rozmyślał nad naturą światła, magnetyzmem, elektrycznością i procesami chemicznymi, czyli zjawiskami
znanymi jego współczesnym, odkrytymi później albo niejasnymi nawet dla nas.
Choć to brzmi niewiarygodnie, w swoich pracach poruszał kwestie wszechświatów równoległych, antygrawitacji,
fizyki kwantowej, teorii względności, ba, nawet podróży w czasie. Historyk nauki L.L. Whyte stwierdził, że
Boskowicz wyprzedzał swoją epokę o co najmniej 200 lat. Naprawdę zrozumiemy jego dzieła dopiero wtedy, kiedy
całkowicie jasny stanie się związek fizyki kwantowej z teorią względności. Być może dojdzie do tego w 2011 roku,
kiedy obchodzić będziemy trzechsetną rocznicę jego urodzin, i wtedy dopiero naprawdę docenimy wartość jego prac.

Skąd czerpał wiedzę?
Do dzisiaj nikt się nie pokusił o wyjaśnienie tego fenomenu - być może dlatego, że wnioski nie mieszczą się w naszej
dzisiejszej wizji świata. Funkcjonują dwa wydania jego dzieł, jedno po angielsku, drugie po chorwacku. W
korespondencji z Wolterem pojawiają się następujące problemy, na wskroś współczesne:

• Ustalenie międzynarodowego roku geopolitycznego. Miało to miejsce dopiero w okresie 1957-1958, niemal 200 lat

później.

• Kwestia przenoszenia malarii przez komary. Dopiero w 1898 roku Giovanni Batti-sta Grassi dostrzegł związek

miedzy komarem Anopheles a występowaniem malarii. Wcześniej uważano, że chorobę wywołuje złe powietrze,
stąd jej nazwa.

• Zastosowane kauczuku. W praktyce zastosował go La Condamine, jezuita i przyjaciel Boskowicza.
• Istnienie innych niż nasz układów słonecznych. Dopiero niedawno astronomia była w stanie potwierdzić to naukowo,

głównie za sprawą teleskopu Hubble'a, który okrąża Ziemię na orbicie 600 kilometrów i nie reaguje na zmiany
atmosferyczne.
Boskowicz znał nawet zagadnienia z zakresu fizyki kwantowej; dostrzegł zależność, którą wyraża stała Plancka,
wyliczona w 1900 roku. Poświęcił wiele uwagi alchemii i przedstawił jasne, wyraźne tłumaczenia zagmatwanych
formuł alchemicznych. Rozróżniał również cztery żywioły: wodę, ziemię, powietrze i ogień tylko poprzez
zróżnicowane uporządkowanie cząsteczek, które nie mają masy ani ciężaru. Jest to hipoteza, którą obecnie zajmuje
się fizyka cząsteczek materii.
Równie zadziwiające dla nas, ludzi żyjących u progu III tysiąclecia, są poglądy Boskowicza na temat zjawisk
przyrodniczych. Spotykamy u niego wzmianki dotyczące mechaniki statystycznej. Amerykański naukowiec Josiah
Willard Gibbs (1839— 1903) przedstawił tę teorię pod koniec XIX wieku, ale zaakceptowano ją dopiero w latach 20.
następnego stulecia.
Co więcej, w pracach Boskowicza jest też mowa o promieniowaniu radioaktywnym, zjawisku zupełnie nieznanym w
XVIII wieku. Według oficjalnej historii nauki, promieniowanie odkrył Antoine Henri Becąuerel (1852-1908) w 1896
roku na podstawie badania uranu, a potwierdził na innych pierwiastkach. Otrzymał za to, razem z Piotrem Curie i
Marią Skłodowską-Curie, Nagrodę Nobla w dziedzinie fizyki w 1903 roku.
Gdyby nagrodę tę wręczano ponad 100 lat wcześniej, Rudjer Josip Boskowicz z pewnością byłby jednym z jej
laureatów.

Skąd czerpał wiedzę?
Pytanie nasuwa się samo: Skąd genialny Boskowicz czerpał wiedzę o faktach, teoriach i spekulacjach na wskroś
współczesnych, omawianych i potwierdzonych naukowo dopiero w XX wieku? W całej historii zachodniego świata
nauki nie znajdujemy osoby, która mogłaby być inspiracją jego działań, nie ma dzieł, z których mógłby ją zaczerpnąć.
Chyba łatwiej odpowiedzieć na pytanie, dlaczego jego wiedza i sposób myślenia nie wpłynęły bardziej na rozwój
świata? Po pierwsze, stosunkowo późno zaczęto badania nad jego życiem i twórczością. Po drugie, Boskowicz
podróżował po całej Europie i jego dzieła są rozsiane na całym kontynencie. Co więcej, wczesnych dokumentów z
jego życia trzeba szukać w kraju, który bezustannie znajduje się w centrum wojennej zawieruchy.
Kiedy jednak w końcu zbierzemy wszystkie dzieła Rudjera Boskowicza i odnajdziemy wypowiedzi jego
współczesnych, zobaczymy postać niepokojącą, intrygującą, w pewnym sensie nawet szokującą.

Rozdział 9
Zaginiony w akcji

Dyplomata rozpływa się w powietrzu
Perleberg to stolica powiatu w brandenburskim Westprignitz. Miasteczko słynie z architektury wykorzystującej w
dużym stopniu mur pruski, pochodzącej z XV, XVI i XVII wieku, kolumny Rolanda z 1546 roku i kościoła farnego z
późnego średniowiecza.
Niewielu natomiast wie, że to miasteczko było miejscem jednego z najbardziej tajemniczych zaginięć, jakie zna
nowożytny świat. Po dziś dzień nie udało się ustalić okoliczności i powodów zniknięcia Benjamina Bathursta,
brytyjskiego wysłannika do Wiednia podczas wojen napoleońskich. Pod pewnymi względami jego losy przypominają
dzieje szwedzkiego dyplomaty Raoula Wallenberga, który podczas II wojny światowej uratował życie wielu
węgierskich Żydów. Ślad po Wallenbergu urywa się zimą 1944/1945 roku, kiedy Budapeszt zajęła Armia Czerwona.
Powstało wiele wersji jego dalszych losów, za najprawdopodobniejszą uznaje się, że zmarł w sowieckim więzieniu na
Łubiance.

Ułamek sekundy i nie ma śladu
Benjamin Bathurst, wówczas młody dyplomata, a zarazem szwagier brytyjskiego ministra spraw zagranicznych,
wyruszył w listopadzie 1809 roku do ojczyzny z ważnymi depeszami. Zaledwie kilka miesięcy wcześniej Napoleon
Bonaparte pokonał austriackiego cesarza Karola w bitwie pod Wagram i odebrał monarchii spore połacie południowo-
wschodniej Europy na podstawie postanowień pokoju z Schónbrunn.
Ponieważ w całej Europie aż się roiło od francuskich szpiegów, Bathurst na wszelki wypadek podróżował bocznymi
drogami. Przed podróżą zaopatrzył się w Berlinie w fałszywe paszporty dla siebie i swego szwajcarskiego służącego.
Obaj zatrzymali się 26 listopada w miasteczku Perleberg, w połowie drogi do Hamburga, gdzie mieli wsiąść na statek
do Anglii. Dyliżans pocztowy, którym podróżował Bathurst ze służącym i dwoma innymi osobami, zatrzymał się, żeby
zmienić konie, podróżni skorzystali zatem z okazji, by zjeść obfitą kolację.
Około dziewiątej wszyscy czterej wyszli z zajazdu, gotowi do dalszej drogi. Kiedy ładowano bagaże, Bathurst, nie
wiadomo dlaczego, poszedł za dyliżans - i zniknął w ciągu sekundy! Natychmiast podjęte poszukiwania, w których
oprócz służącego i towarzyszy podróży brali udział woźnica, właściciel zajazdu i jego służba, nie dały rezultatów.
Angielski dyplomata jakby zapadł się pod ziemię.
Służący, zaniepokojony nagłym zniknięciem chlebodawcy, zwrócił się o pomoc do pruskiego komendanta miasta,
Hauptmanna Klitzinga. Podczas rozmowy nabrał przekonania, że Klitzing już o wszystkim wiedział. Komendant miał
jakoby posłać do gospody dwóch żołnierzy, którzy przebywali tam do godziny 19.00. Później pojawiła się wersja, że
przysłał ich jeden z dwóch podróżnych. Hauptmann Klitzing kazał po zniknięciu Bathursta wydać jego bagaże i
zadbał, by podróżnych umieszczono w zajeździe Pod Złotą Koroną.

Bezowocne poszukiwania
Tuż po tajemniczym zniknięciu dyplomaty przyjęto, że został on uprowadzony, choć porwanie to musiałoby się odbyć
z nieziemską wręcz szybkością. Liczono się także z tym, że Bathurst nie żyje. Z jego bagaży zniknął cenny płaszcz
sobolowy, który jednak później odnalazł się pod stosem drewna w zajeździe. Czterech policjantów do późnej nocy
przeszukiwało wszystkie gospody i zajazdy w Perlebergu, a rybacy sprawdzali płynącą przez miasteczko rzekę
Stepenitz. Po Angliku nie było ani śladu. Kilka dni później komendant miasta wyjechał w nieznanym celu. Jednak
najpóźniej po powrocie musiał wiedzieć, że Benjamin Bathurst był angielskim dyplomatą, który podróżował przez pół
Europy z cennymi dokumentami. Jako oficer najwyższy rangą, Hauptmann Klitzing spełnił swój obowiązek - kazał
myśliwym z psami przeszukać okoliczne lasy i dno rzeki. Na próżno.
Służący Bathursta został w Perlebergu, żeby uczestniczyć w poszukiwaniach. Rozpoznał spodnie dyplomaty, które
znaleziono niedaleko w bukowym zagajniku. Leżały, wywrócone na lewą stronę, na środku drogi -jakby chciano,
żeby je znaleziono. Były w nich dwie dziury, niczym od kuli, ale o dziwo nie było na nich śladów krwi. W kieszeni
natomiast znaleziono pogniecioną kartkę - był to list do żony Bathursta. Wyrażał w nim obawę, że już nigdy jej nie
zobaczy, i wspominał o niebezpieczeństwie, które może mu grozić ze strony hrabiego d'Entraigues'a, uchodzącego
wówczas za niebezpiecznego podwójnego agenta. Nie dało się jednoznacznie ustalić, czy Bathurst napisał ten list
jeszcze w zajeździe, czy już po tajemniczym zniknięciu.

Więziony w lochach?
Afera zataczała coraz szersze kręgi na politycznej scenie początku XIX wieku. Rząd angielski wyznaczył nagrodę w
wysokości 1000 funtów szterlingów. Rodzina dyplomaty dołożyła drugie tyle - nawet w przeliczeniu na dzisiejsze
pieniądze była to spora suma. A mimo to nikt nie był w stanie udzielić jakichkolwiek informacji na temat losu
Bathursta.
Wiosną 1810 roku młoda żona Bathursta wybrała się do Perlebergu, żeby prowadzić poszukiwania na własną rękę.
Stamtąd pojechała do Francji, wyposażona w paszport od samego Napoleona, któremu zależało na utrzymaniu
wizerunku pokojowo nastawionego władcy. Z wielu plotek, które powstały po zniknięciu jej męża - mówiono między
innymi, że utonął w Łabie lub Bałtyku - jedna zdawała się zawierać ziarno prawdy. Podobno naczelnik
magdeburskiego więzienia powiedział kiedyś przy świadkach: „Szukają angielskiego posłańca, a ja mam go u siebie".
Czyżby Bathursta porwano z niewiadomych przyczyn i przetrzymywano w lochach? Jego żona, gdy rozmawiała o
tym z naczelnikiem więzienia, usłyszała tylko, że zapewne pomylił się on co do tożsamości więźnia.
Po nieudanych poszukiwaniach pani Bathurst wróciła do Anglii i odnalazła człowieka, o którym jej mąż wspominał
w liście. Miała nadzieję, że hrabia d'Entraigues, podejrzany arystokrata i podwójny agent, rozwieje wreszcie
niepewność co do losów jej męża. Stało się jednak inaczej.

Zmuszony do milczenia
Podczas spotkania z panią Bathurst hrabia potwierdził, że jej mąż naprawdę jest przetrzymywany w więzieniu w
Magdeburgu, i obiecał dostarczyć na to dowody. Jednak kilka dni później on i jego żona zostali zastrzeleni, kiedy
wychodzili z domu. Zamordował ich niedawno zatrudniony francuski służący. Morderca także zginął w wyniku
strzelaniny, która się wywiązała. W ten sposób przepadły wszelkie szansę, by rzucić nieco światła na coraz bardziej
tajemniczą sprawę zniknięcia Bathursta.
Przypuszczano wówczas, że młody dyplomata został porwany, a następnie zamordowany przez Francuzów. Było to o
tyle prawdopodobne, że przewoził dokumenty, które miały zapewne wielką wartość dla rządu brytyjskiego. Stosunki
między Anglią a Francją nie były, delikatnie mówiąc, najlepsze: trzy lata przed zniknięciem Bathursta 21 listopada
1806 roku Napoleon usiłował, stosując blokadę kontynentalną, złamać opór Anglii. Sześć lat później jednak to
Anglia, z pomocą Prus i Holandii, zniszczyła potęgę Korsykanina w bitwie pod Waterloo.
Jak jednak doszło do tego porwania, o ile w ogóle miało ono miejsce, pozostaje jedną z nierozwikłanych tajemnic
historii. Niepojęte jest zwłaszcza to, jak zamachowcy mogli się ukryć za dyliżansem i dokonać zbrodni w taki sposób,
że nikt z podróżnych i gapiów nie słyszał krzyków, strzałów, nie zauważył szamotaniny.
Benjamin Bathurst poszedł za dyliżans i zniknął bez śladu, jakby ziemia się pod nim

Rozdział 10
Pół wieku przed Roswell

Katastrofa UFO
Na początku lipca 1947 roku w amerykańskim stanie Nowy Meksyk, niedaleko miejscowos'ci Roswell, zdarzył się
incydent, który, niewyjaśniony do dziś, obrósł wieloma legendami. Prawdopodobnie ponad pół wieku temu pod
Roswell rozbił się obiekt latający obcej cywilizacji, a wszyscy jego pasażerowie zginęli. Bezpośrednio po zajściu
lotnictwo Stanów Zjednoczonych twierdziło, że przejęło obiekt, ale już następnego dnia zdementowało plotkę
rozdmuchaną przez media. Nieco później wojskowi upierali się, że chodziło jedynie o balon, a o żadnym UFO nie
mogło być mowy.
Na temat Roswell napisano wiele książek. Dowody rzeczowe przepadły w magazynach wojskowych, tak się
przynajmniej uważa. Ciągle pojawiają się świadkowie, którzy ujawniają nowe informacje lub spekulacje na ten temat.
Wiarygodności tej kwestii nie zwiększył niestety film, który nakręcono w połowie lat 90. ubiegłego stulecia,

przedstawiający jakoby sekcję zwłok pasażera obiektu latającego. Prawdopodobnie było to fałszerstwo, ale i tak
nasuwa się pytanie, czemu miało służyć? Żeby podważyć wiarygodność innych prac i raz na zawsze zakończyć temat?
A może za mistyfikacją stoi jedynie zwykła ludzka chciwość?
Zostawmy Roswell - inni napisali o nim wystarczająco dużo. Równo 50 lat przed wydarzeniami w Roswell doszło w
Stanach Zjednoczonych do podobnego incydentu, który niestety popadł w zapomnienie. A przecież towarzyszące mu
wydarzenia były nie mniej frapujące niż w Roswell.

Nasilenie obserwacji UFO: 1896-1897
Lawina doniesień, jakoby zaobserwowano niezidentyfikowane obiekty latające, która przetoczyła się przez USA w
1947 roku, jest porównywalna z podobnym zjawiskiem
z lat 1896-1897. Można by powiedzieć, że nasza planeta przeżywała wówczas istny najazd obcych statków
powietrznych. Za punkty kulminacyjne uznano jesień 1896 i wiosnę 1897 roku, choć zainteresowanie tematyką nie
skończyło się bynajmniej wraz z katastrofą jednego ze statków.
Do dzisiaj nie wiadomo, co wywołało taką falę zainteresowania UFO. Ówcześnie wierzono, że dzięki rozwojowi
techniki wszystko leży w zakresie ludzkich możliwości, jeśli nawet nie teraz, to w najbliższej przyszłości.
Elektryczność wkroczyła do domów, pociągi przemierzały świat, na morzach królowały parowce, a telegraf
umożliwiał
przekazywanie informacji na wielkie odległości, i to w ciągu kilku sekund. Nowy, nadchodzący wiek miał spełnić też
inne marzenia, przede wszystkim odwieczne pragnienie latania, czy to za sprawą balonów ogrzewanych gorącym
powietrzem, statków powietrznych, czy innych maszyn.

Pojawiające się w latach 1896-1897 statki powietrzne to dostosowane do wymogów epoki ówczesne UFO (zbiory
Johannesa Fiebaga).

Byli też tacy, którzy mieli konkretne pomysły. Autorzy powieści fantastycznych, jak choćby Juliusz Verne, snuli
zadziwiające wizje. Opisywali ogromne statki powietrzne wyposażone w skomplikowaną aparaturę, która umożliwiała
ruch skrzydeł. Na ich pokładach mogło podróżować po całym świecie wielu ludzi. Oczywiście wówczas realizacja tych
planów nie była możliwa, zresztą maszyny wybudowane według planów Verne'a i jemu podobnych nie przeleciałyby
nawet kilku metrów.
Rzecz w tym, że jednak pokazywały się na niebie. I to w takiej ilości, że można wyciągnąć tylko jeden logiczny
wniosek: pod koniec XIX wieku Amerykę odwiedziła flotylla tajemniczych statków powietrznych, technicznie
znacznie przewyższających osiągnięcia ówczesnej cywilizacji.
Eksperci, którzy badali wówczas doniesienia o statkach powietrznych, nie wykluczają, że mamy do czynienia z formą
UFO, które od 1947 roku fascynuje cały świat. Podobnie logiczny i konsekwentny okazał się w swoich spekulacjach
niemiecki naukowiec, dr Johannes Fiebag (1956-1999), który wysnuł hipotezę mimikry. Zakłada ona, że „istoty
pozaziemskie posiadły umiejętność podróży międzygwiezdnej i osiągnęły taki rozwój technologiczny, że są w stanie
dopasować sposób pojawiania się do poziomu rozwoju ludzi w danym momencie".
Brzmi to logicznie i rozsądnie. Przynajmniej tłumaczy, że jeśli obcy kryją się za falą nalotów na amerykańskie niebo,
musieli się pojawić właśnie w takich maszynach!

Katastrofa
Co tak naprawdę wówczas się wydarzyło, 50 lat przed wydarzeniami w Roswell? Siedemnastego kwietnia 1897 roku
o świcie w północnym Teksasie nadleciał z południa duży srebrzysty podłużny obiekt, podobny do cygara. Kierował
się dokładnie na malutkie miasteczko Aurora, położone w odległości 30 kilometrów od Fort Worth. Obiekt uderzył w
wiatrak i wybuchł. Szczątki statku powietrznego i ciała podobnego do ludzkiego znajdowano w całej okolicy.
Dziennik „Dallas Times Herald" tak relacjonował to wydarzenie 19 kwietnia 1897 roku: Około szóstej ranne ptaszki
w Aurorze byli świadkami, jak na niebie pojawił się statek powietrzny, który nadleciał z głębi kraju. Kierował się na
północ i leciał bardzo nisko nad ziemią. Najwyraźniej zawiódł system sterowania, bo maszyna sunęła z prędkos'cią
15- 20 kilometrów na godzinę i coraz bardziej zbliżała się do ziemi. Dotarła nad centrum miasteczka, uderzyła w
wieżę wiatraka sędziego Proctora i po ogłuszającej eksplozji rozbiła się na kawałki. Szczątki znajdowano na obszarze
wielu kilometrów. Zniszczeniu uległy także wiatrak i zbiornik na wodę, a także ogród sędziego. Na pokładzie był
prawdopodobnie tylko pilot. Znaleziono jego zwłoki; choć bardzo zniekształcone, pozwalają bez wątpienia
stwierdzić, że nie był to mieszkaniec tego świata.
Miejscowy urzędnik pocztowy, z zamiłowania astronom, T.J. Weens, wyraził przypuszczenie, że pilot mógł być
mieszkańcem Marsa. Znaleziono przy nim dokumenty, zapewne plany podróży, napisane nieznanymi hieroglifami.
Zniszczenia statku powietrznego były
zbyt rozległe, by można było wyciągnąć jakiekolwiek wnioski co do jego budowy czy napędu. Kadłub zrobiono z
nieznanego metalu, który wygląda jak stop aluminium i srebra. Zapewne ważył kilka ton. Na miejscu jest wiele osób
oglądających wrak i zbierających kawałki tajemniczego metalu. Jutro po południu odbędzie się pogrzeb pilota.
Podobny artykuł ukazał się w innym dzienniku, w „Fort Worth Register". Dodano tam także: „Pilot, który najwyraźniej
nie pochodził z tego świata, otrzyma! chrześcijański pochówek na cmentarzu w Aurorze".
Zdarzenie musiało wówczas wywołać niemałe zamieszanie. Jednak Teksas był wtedy głęboką prowincją. Dziwna
katastrofa szybko poszła w zapomnienie.

Tajemniczy metal
Sytuacja zmieniła się dopiero w 1973 roku, gdy ekspert lotniczy William Case znalazł w starych gazetach wzmiankę o
katastrofie. Rozpoczął badania, które dowodzą, że niemal dokładnie pół wieku przed wydarzeniami w Roswell w
Stanach Zjednoczonych doszło do podobnego incydentu - do katastrofy UFO!
Zaraz po katastrofie z 17 kwietnia 1897 roku zebrano kawałki tajemniczego metalu. Częs'ć z nich przetrwała do
naszych czasów i można je było profesjonalnie zbadać. Dokonujący tego doktor Thomas Gray z University of North
Texas stwierdził, że przynajmniej jeden fragment wzbudził jego zdumienie. Zachowywał się jak przetopiony,
wyglądał, jakby wydobyto go z ziemi. Szczególnie interesujące jest to, że ten fragment, choć składa się głównie z
żelaza, nie ma wielu cech charakterystycznych dla tego metalu. Nie magnetyzuje się na przykład, co więcej, nie jest
twardy i porowaty, jak żelazo, tylko giętki i lśniący. Analiza wykazała, że jest to stop żelaza - 75%, cynku - 25% i
wielu pierwiastków śladowych.
„Nie chcę się wypowiadać, czy stop ten pochodzi z Ziemi, czy nie, ale moją ciekawość jako naukowca budzi fakt, że
stop z taką zawartością żelaza nie ma właściwości magnetycznych - podsumował profesor Gray. - Jeśli naprawdę
okaże
się, że to przedmiot pozaziemski, trzeba go będzie zbadać dokładniej".
Niektóre kawałki metalu dosłownie stopiły się w jedno z wapiennymi skałami z okolic Aurory, co można wyjaśnić
nagłym podwyższeniem temperatury i jej szybkim ochłodzeniem. Nasuwa się jednak pytanie, co wywołało taki wzrost
temperatury? W archiwach Aurory nie ma mowy o żadnym wielkim pożarze, zresztą nawet największy pożar nie
doprowadziłby żelaza do takiej temperatury. Case, który na nowo przypomniał światu o wydarzeniach w Aurorze,
powiedział w wywiadzie udzielonym w 1983 roku: „Wszystko wskazuje, że to był wybuch. Rozproszenie kawałków
metalu, które znaleźliśmy na ziemi, dowodzi, że maszyna leciała bardzo nisko. Najpierw eksplodowała prawa, dolna
część; jej szczątki rozprysły się na terenie o powierzchni 10 kilometrów kwadratowych, wzdłuż płaskiego zbocza
wapiennego wzgórza. Zaraz potem doszło do drugiej, ostatecznej eksplozji, wtedy szczątki zostały rozwiane na północ
i zachód".

Późno ujawnieni świadkowie
W 1973 roku udało się odnaleźć jeszcze dwoje naocznych świadków. Mary Evans miała wówczas 91 lat. Opowiadała:
„Miałam wtedy 15 lat. Zupełnie zapomniałam o tym zajściu, póki niedawno znowu nie zaczęto o tym mówić.
Mieszkaliśmy wówczas w Aurorze, ale rodzice nie zabrali mnie ze sobą, kiedy szli do sędziego Proctora obejrzeć
miejsce zdarzenia. Po powrocie opowiadali, że doszło do katastrofy statku powietrznego. Pilot zginął w eksplozji.
Mieszkańcy miasteczka, którzy znaleźli jego szczątki, mówili, że to był «mały człowiek» i jeszcze tego samego
dnia pochowali go na cmentarzu w Aurorze. Katastrofa wywołała wówczas spore zamieszanie. Wielu ludzi wpadło
w panikę. Nie wiedzieli, co będzie dalej. Upłynęło wiele lat, zanim po raz pierwszy zobaczyliśmy ten samolot".
Drugi świadek to Charlie C. Stephens, urodzony w 1890 roku. W czasie katastrofy miał siedem lat. Rankiem 17
kwietnia 1897 roku pędził razem z ojcem krowy na pastwisko, gdy nad ich głowami przeleciał tajemniczy, jasno
oświetlony obiekt w kształcie cygara. Maszyna posuwała się powoli i zmierzała w stronę Aurory, miasteczka
oddalonego o 5 kilometrów. Nagle ojciec i syn usłyszeli głośny wybuch i zobaczyli na horyzoncie płomień, który palił
się przez kilka minut. Siedmioletni Charlie chciał natychmiast tam pobiec i wszystko obejrzeć, ale ojciec go upomniał,
że najpierw musi skończyć pracę.
W 1973 roku już 83-letni Charlie Stephens opowiadał, jak jego ojciec następnego dnia pojechał konno do miasta, a po
powrocie mówił o kawałkach metalu i rozbitym statku. Nie wspominał natomiast o pilocie - i nic w tym dziwnego,
zapewne pochowano go już poprzedniego dnia na małym cmentarzu w Aurorze.
„W dzieciństwie ojciec często mi o tym opowiadał", wspominał Charlie Stephens z zadziwiającą jasnością umysłu.
Sam jednak dowiedział się o pilocie dopiero jako 20-latek.

Miejsce ostatniego spoczynku kosmity?
Teren, na którym doszło do tajemniczej katastrofy, stał się w pierwszej połowie XX wieku własnością innej rodziny. W
1945 roku małżeństwo farmerów, Brawley i Etta Oates, kupili ziemię od sędziego Proctora i mieszkali tam przez 30 lat.
Brawley Oates umarł dokładnie wtedy, kiedy Aurora znowu trafiła na pierwsze strony gazet, czyli na przełomie 1972 i
1973 roku. Wdowa twierdziła, że na miejscu, gdzie rozbił się statek powietrzny, całymi latami nic nie rosło. Poza tym
wszyscy członkowie rodziny Oatesów mieli kłopoty ze zdrowiem. Jej zdaniem wynikało to z tego, że latami czerpali
wodę ze studni, niewykluczone, że podczas katastrofy znajdująca się tam woda uległa skażeniu.
Zajmijmy się ostatnim dowodem wskazującym, że 17 kwietnia 1897 roku naprawdę doszło do opisywanego przez
świadków wydarzenia. Na małym cmentarzu w Aurorze
do dzisiaj istnieje ten grób. A do 1973 roku był na nim charakterystyczny kamień nagrobny, który zdradzał miejsce
pochówku małego pilota z kosmosu.
Wiosną 1973 roku William Case, ekspert od wykrywaczy metali Fred N. Kelly i dyrektor MUFON (Mutual UFO
Network - dzisiaj jedna z największych organizacji badających UFO w USA) Walter Andrus przybyli do Aurory.
Naturalne, że oprócz miejsca katastrofy, w którym udało im się znaleźć jeszcze 12 odłamków, interesował ich przede
wszystkim cmentarz. Na miejscu, gdzie według źródeł miał spoczywać Marsjanin, widniał nieduży, wysoki na niecałe
pół metra kamień nagrobny z wapienia. Czy pod nim naprawdę spoczywał obcy?
Grób był za mały na dorosłego - pochowano w nim dziecko albo karła. Na wapiennym nagrobku wyryto dziwny
rysunek: było to wielkie V, odwrócone o 90 stopni. W środku litery znajdowały się trzy małe kółka. Rysunek
przywodził na myśl dolną część latającego spodka, a małe kółka można by, przy odrobinie fantazji, wziąć za bulaje.

Kradzież dowodów pod osłoną nocy
Wykrywacz metalu, z którego Fred Kelly korzystał podczas badania grobu, wykazał cos dziwnego - wydawało się, że
na głębokości jednego metra znajduje się więcej metalu. Trzej naukowcy postanowili jeszcze tego samego dnia
wnies'ć o oficjalną zgodę na ekshumację, żeby przebadać zarówno zwłoki, jak i ukryte w ziemi kawałki metalu.

Nagrobek pilota z Aurory. Kamień nagrobny zaginął razem z kawałkami metalu o nietypowym stopie,
lecz tajemniczy pilot nadal spoczywa w tym grobie (zbiory Johannesa Fiebaga).

Kiedy jednak następnego dnia wrócili na cmentarz, los szykował im smutną niespodziankę: pod osłoną nocy ktoś
ukradł nagrobek. A kiedy Kelly ponownie badał grób wykrywaczem, nie było śladu po obecności metalu. Dostrzegli
natomiast trzy niewielkie otwory, wywiercone dokładnie tam, gdzie miały się znajdować odłamki. Podejrzewali
potajemne działania służb rządowych albo sił specjalnych - potrzeba przecież nie lada wyposażenia i umiejętności, by
wydobyć przedmioty spod metrowej warstwy ziemi i nie uszkodzić przy tym grobu.
Ktokolwiek był za to odpowiedzialny, niewykluczone że posunął się do jeszcze bardziej drastycznych środków: niemal
dokładnie rok po tych wydarzeniach William Case nagle umarł.
I na tym badania się zakończyły, znaczna część mieszkańców Aurory nie zgadzała się na ekshumację. Obawiali się, że
na cmentarzu dojdzie do masowego otwierania grobów. A jeśli we wskazanym grobie nie byłoby Marsjanina? Czy
wtedy naukowcy chcieliby otworzyć też sąsiednie groby? I kolejne, aż rozkopaliby cały cmentarz? Stało się to, czego
najbardziej obawiali się specjaliści z MUFON: nie uzyskano zgody na ekshumację. Tak więc tajemniczy pilot nadal
spoczywa na cmentarzu w Aurorze!

Wkracza najwyższa władza
Na zakończenie warto przytoczyć ciekawą historię związaną z katastrofą UFO w Aurorze, w którą zamieszany jest
miejscowy szeryf, H.R. „Pig" Idell. Przez dwa tygodnie patrolował on cmentarz, żeby zapobiec nielegalnym
ekshumacjom. Odmówił przyjęcia wsparcia od Gwardii Narodowej i patrolował cmentarz jedynie w towarzystwie
zastępców. W noc po zakończeniu czuwania doszło do kradzieży nagrobka i kawałków metalu. Chyba nie trzeba
zaznaczać, że przedmioty te zniknęły bez śladu.
James Idell, jego syn, opowiadał wszystkim zainteresowanym, że jego dziadek był w 1897 roku jednym z tych, którzy
pomagali pochować „obcego". Opisywał go jako „przybysza z kosmosu, wysokiego na metr, z wielką głową". Poza tym
twierdził, że jego ojciec, szeryf, dobrze wie, kto ukradł nagrobek, ale ze względu na „rozkazy z góry" nie może puścić
pary z ust.
Badania dotyczące katastrofy UFO w Aurorze na tym się zakończyły, choć materiał dowodowy jest chyba nawet
lepszy niż ten z Roswell. Oba wydarzenia dzieli pół wieku, ale łączy je jedno: w obu wypadkach władze nabrały wody
w usta, chcąc zataić fakty przed opinią publiczną. Mówiąc brutalnie, tworzy się na nasz użytek „sztuczną
rzeczywistość".
Nie da się jednak uniknąć niewygodnych pytań. Są jak korzenie pod asfaltem, pewnego dnia przebiją go z
niespotykaną siłą i wyrwą się w górę, do słońca, do światła prawdy!

Rozdział 11
Przeklęty sarkofag

Czy klątwa może spowodować katastrofę morską?
Seria tragicznych wydarzeń rozpoczęła się w 1870 roku, gdy grupa brytyjskich archeologów pod kierownictwem
doktora Dublina natrafiła podczas wykopalisk w Egipcie na starożytny sarkofag. Kiedy uniesiono pokrywę,
naukowców ogarnęło zarazem przerażenie i zachwyt, zobaczyli pośmiertną maskę pięknej kobiety, ale jej twarz
emanowała złem. Później ustalono, że był to grób pochodzącej z królewskiego rodu kapłanki, która żyła 1600 lat p.n.e.
Były to czasy XVI dynastii, gdy w Egipcie rządzili wojowniczy Hyksosowie. Mumii jednak nie znaleziono. Czyżby
zabrali ją rabusie grobów? Zaskakujące, złodzieje zazwyczaj sięgali po kosztowności, nie po mumie.
Po kilku tygodniach od odkrycia grobowca naukowcy, którzy nadal przebywali w północnej Afryce, wybrali się na
polowanie. Doktor Dublin poprosił służącego o strzelbę, ta jednak nagle wystrzeliła i archeolog stracił ramię. Służący
zaklinał się, że nie dotykał cyngla i nie miał nic wspólnego ze strzałem. Jednak doktor Dublin także nie mógł
pociągnąć za spust, czego dowodzą zeznania jego i jego kolegów.
Ramię trzeba było amputować. Nie było to jednak jedyne nieszczęście, które dotknęło uczestników feralnej ekspedycji.
Po tragicznym polowaniu naukowcy wyruszyli w drogę powrotną do Londynu. Minęły zaledwie trzy tygodnie i
pierwszy członek ekspedycji stracił życie: doktor Paul Austin umarł niespodziewanie, bez widocznej przyczyny. Rok
później zginął Archibald Hoggins, także uczestnik tamtej wyprawy. Został przypadkowo zastrzelony.

Niewiarygodna seria nieszczęśliwych wypadków
To był jednak dopiero początek serii nieszczęśliwych wypadków, którą zakończyła jedna z największych katastrof ery
nowożytnej. Ale po kolei.
Pozostali członkowie wyprawy doktora Dublina sprzedali swoje znalezisko profesorowi Mansfieldowi, który wysoce je
cenił i pokazywał tylko najbliższym przyjaciołom. Jeśli wierzyć dziennikarskiej relacji, stan zdrowia profesora
gwałtownie się pogorszył. Dręczyły go choroby i depresje, aż zrozpaczony poprosił słynną wówczas spirytystkę i

teozofkę Helenę Pietrownę Bławatską (1831-1891), by obejrzała jego skarb.
Madame Bławatską, założycielka Towarzystwa Teozoficznego, słynęła ze zdolności parapsychicznych. Orzekła, że
trumna przynosi pecha wszystkim, którzy jej dotkną. Profesorowi poradziła jak najszybsze pozbycie się jej, a najlepiej
zniszczenie, gdyż wydziela złą energię.
Mansfield nie posłuchał dobrej rady. Nie chciał, a może nie potrafił się pozbyć swego skarbu. Wkrótce po spotkaniu z
Bławatską zmarł w niejasnych okolicznościach.
Trumna stała się własnością przyrodniej siostry Mansfielda, pani 0'Connor. Helena Bławatską skontaktowała się nią i
ostrzegła: „Radziłam pani bratu, by zniszczył ten sarkofag. Widzi pani, jaki los go spotkał, proszę nie zapominać, co
spotkało uczestników wyprawy!" Jednak nowa właścicielka nie dała się przekonać. Poruszona urodą skarbu,
zatrudniła fotografa Williama Fergusona, by zrobił dokumentację fotograficzną zabytku. Zaledwie 11 dni po
wykonaniu zlecenia już nie żył.
Londyńskie Towarzystwo Badań Parapsychologicznych pytało głośno: „Która to już ofiara przeklętej trumny? Ilu
jeszcze ludzi musi zginąć, zanim zniszczymy diabelski obiekt?"
Pani 0'Connor w końcu przekazała sarkofag British Museum. Zgłosiło się po nią dwóch jego pracowników. Jeden z
nich pięć dni później miał zawał serca, drugi po siedmiu dniach stracił nogę w tragicznym wypadku.

Numer 22542
Mimo znacznej liczby ofiar i wypadków, wobec których trudno było mówić o zbiegu okoliczności, dyrektorka
muzeum nie widziała związku między nieszczęściami a trumną. Niewykluczone też, że liczyła na zwiększoną liczbę
odwiedzających, zafascynowanych przeklętą trumną, wystawioną pod numerem 22542 w sali egipskiej.
Seria tragicznych wydarzeń trwała dalej. Dziennikarz Bill Fletcher zainteresował się tajemniczą trumną i napisał o niej
artykuł. Pół roku później spoczął w grobie. Kolejny przypadek? Coraz trudniej było w to uwierzyć.
Nieco później robiono zdjęcia zabytku do oficjalnego katalogu muzealnego. Zatrudnieni w tym celu fotografowie
pozwolili sobie na niestosowne żarty. Jednemu z nich już w drodze powrotnej drzwi w pociągu zmiażdżyły palce.
Drugiego w domu powitała zapłakana żona. Ich mały synek był ciężko chory. Następną ofiarą była arystokratka
Gwendolin Cecil of Sałisbury, córkaRoberta ArthuraCeciła of Salisbury (1830-1903), premiera brytyjskiego w latach
1895-1902. Gwendolin pasjonowała się egipskimi wykopaliskami. Ojciec ostrzegał ją przed przeklętą trumną, ona
jednak puściła jego słowa mimo uszu. Kiedy wraz z towarzyszką weszła do muzeum, powiedziała: „Jeszcze nigdy nie
widziałam równie złej twarzy! Prawdziwie diabelskie oblicze!"
I w tym przypadku nie trzeba było długo czekać na karę. Wychodząc z muzeum, kobieta potknęła się, upadła i
połamała kości. Następne cztery miesiące spędziła w szpitalu.

Kopia
Pracownicy muzeum coraz niechętnej wchodzili do sali egipskiej. Odkąd pojawił się tam przeklęty sarkofag, troje z
nich pożegnało się z życiem. Oczywis'cie dyrektor nie chciał słyszeć o usunięciu trumny z ekspozycji. Obawiał się, że
opinia publiczna uzna go za przesądnego ignoranta, nie chciał też narażać na szwank opinii muzeum, jednego z
najbardziej prestiżowych na świecie.
Gdy pracownicy w końcu zagrozili odejściem, dyrektor wpadł na chytry pomysł. W tajemnicy zastąpiono oryginał
kopią, a prawdziwa trumna trafiła do muzealnych magazynów. O zamianie wiedzieli tylko pracownicy, którzy teraz,
jak
można się domyślić, szerokim łukiem omijali magazyny.
Na pewien czas zapanował spokój.
Sytuacja zmieniła się w 1912 roku, gdy do Londynu przybył Amerykanin, Oliver Pay ton. Był profesorem egiptologii i
bardzo go interesowały zbiory British Museum. Kiedy zobaczył tajemniczą trumnę, od razu zorientował się, że ma do
czynienia z falsyfikatem.
Po wielu namowach dyrektor zgodził się pokazać mu przechowywany w magazynie oryginał. Profesor Payton był
zachwycony i skarcił Anglika, że trzyma taki skarb w podziemiach. „To skandal. My, Amerykanie, jesteśmy rozsądni
i nie wierzymy w głupie przesądy" - krzyczał. I od razu złożył dyrektorowi propozycję nie do odrzucenia.
Brytyjczycy zadziwiająco szybko przystali na realizację planu amerykańskiego naukowca, sarkofag miał wraz z nim
pojechać do Stanów Zjednoczonych.

Katastrofa
Trumna zgłoszona jako skrzynia z książkami trafiła na pokład statku, którym uczony miał wrócić do Ameryki. Bardzo
z siebie zadowolony poszedł do kabiny w pierwszej klasie. Był święcie przekonany, że wyświadczył nie lada przysługę
nie tylko swojej ojczyźnie, ale i całej ludzkości. Można by porównać jego dumę do tego, co czują osoby, dzięki którym
dzieła sztuki albo zabytki trafiają na listę światowego dziedzictwa kultury UNESCO.
Być może i takie myśli chodziły uczonemu po głowie, gdy krótko przed północą 14 kwietnia 1912 roku poczuł, że
statek w coś uderzył. U wybrzeży Nowej Fundlandii,

Czy katastrofę „Titanica" spowodowała klątwa egipskiej kapłanki? Historycy nie powinni lekceważyć nawet
najbardziej nieprawdopodobnych hipotez (zbiory autora).

na środku lodowatego Atlantyku, doszło do zderzenia z górą lodową. Marynarze zorientowali się zbyt późno. Kapitan
Smith nie chciał wzbudzać paniki wśród pasażerów, poza tym święcie wierzył w niezatapialność statku, zamiast

sygnału SOS wysłał tylko CQD - come ąuickly, danger.
O drugiej w nocy olbrzymi statek przegrał walkę z żywiołem. Niewyobrażalny chaos i brak łodzi ratunkowych
sprawiły, że z 2207 ludzi na pokładzie 1517 zginęło w lodowatej toni, wśród nich profesor Payton. Także trumna poszła
na dno, razem ze statkiem.
Czytelnicy zapewne domyślają się, o jaki statek chodzi. Tak jest, to był „Titanic". Niedawno o jego losie przypomniał
film, a opowieść o katastrofie do dziś przyciąga naszą uwagę.
Oczywiście w pierwszej chwili hipoteza, by przyczyn największej katastrofy morskiej ery nowożytnej upatrywać w
klątwie rzuconej przez starożytną egipską kapłankę, zakrawa na absurd. Jeśli jednak przeanalizujemy ciąg nieszczęść,
nie sposób opanować dreszczu niepokoju. Współcześni historycy wzdrygnęliby się z obrzydzeniem, gdybyśmy
połączyli wydarzenie historyczne z działaniem prastarych sił natury. Ale czy wszystko da się zawsze wytłumaczyć
tradycyjnie, nie uwzględniając nietypowych czynników? Moim zdaniem, zbyt często wybieramy najłatwiejszą drogę.
Wiele dowodów skłania nas do tego, abyśmy zadali pytanie: Czy rzeczywiście do katastrofy „Titanica" przyczynił się,
w taki czy inny sposób, przeklęty sarkofag? Dzisiejsza technika może nawet podsunie odpowiednie środki, by tego
dowieść. Z wraku statku wydobyto już wiele przedmiotów; można przecież wydobyć także trumnę.
Tylko że wówczas koszmarna seria, przerwana przed 90 laty, zaczęłaby się od nowa...

Rozdział 12
Papieskie nieposłuszeństwo

Trzecia tajemnica fatimska
Europa pogrążona była w zawierusze I wojny światowej, lecz nie wszędzie docierały wojenne okrucieństwa. Na
pewno nie do Fatimy, małej wioski leżącej w portugalskiej prowincji Estremadura. Tam panował pokój, a s'wiat
wydawał się niezmienny, przynajmniej do 13 maja 1917 roku.
Tamtego dnia troje dzieci pasło owce. Łucja Santos i jej kuzyni, Hiacynta i Franciszek Marto, nie umieli czytać i pisać -
na takie luksusy jak szkoła nie było czasu, dzieci musiały pomagać w gospodarstwie. Nagle otoczyło ich jaskrawe
światło. Zaintrygowani pobiegli w stronę, z której dochodziło, na łąkę Cova da Iria. Chcieli mu się przyjrzeć
dokładniej.
Światło było tam nadal, a pośrodku jasnej plamy dostrzegli postać kobiety. Przemówiła ona i oznajmiła dzieciom, że
przybywa z nieba. Poleciła małym pastuszkom, by 13. dnia każdego miesiąca, do października, przychodzili w to
samo miejsce. W październiku miało dojść „do cudu, w który wszyscy uwierzą".
Miesiąc później, 13 czerwca, tłum gapiów liczył już 50 osób ciekawych, co objawi im tajemnicza postać. Najstarsza z
dzieci, Łucja (ur. 1907), zdawała się rozmawiać z niewidzialną istotą. Jej odpowiedzi nie słyszał nikt poza
dziewczynką, nawet dwoje pozostałych dzieci. Kiedy rozmowa z niewidzialną istotą dobiegła końca, świadkowie
ujrzeli coś na kształt wybuchu. Z drzewa, na którym miało dojść do tego i pozostałych objawień, uniosła się mała
chmurka.
Miesiąc później tłum liczył już - ni mniej, ni więcej - 4500 ludzi ciekawych cudu. Tym razem dzieci usłyszały trzy
przepowiednie. Pierwsza zawierała wizje piekielnych mąk, druga dotyczyła spraw współczesnych: pierwsza wojna
miała się wkrótce zakończyć, ale niedługo później miała wybuchnąć kolejna, o wiele straszliwsza, a miało się to stać
w
roku śmierci papieża Piusa XI. Jak wiadomo, umarł on w lutym 1939 roku.

Dzieci z Fatimy: Hiacynta Marto, Franciszek Marto i Łucja Santos (od lewej). Tylko Łucja przeżyła, pozostała dwójka
zmarła niedługo po objawieniach (zbiory Fatima-Edition Barthas).

Niesamowite światło uznano za znak Boży, podobnie jak głód, wojnę oraz prześladowania Kościoła i papieża.
Uważano, że Bóg w ten sposób karze ludzi za grzechy. Trzecią przepowiednię Łucja zdradziła, bez świadków, tylko
władzom kościelnym. Następnie jej treść trafiła w zapieczętowanej kopercie do Watykanu. Otworzono ją dopiero po
wielu latach, a niedawno papież Jan Paweł II ogłosił publicznie jej treść.

Podróż Matki Boskiej
W kolejnych miesiącach cud powtarzał się, zgodnie z obietnicą, regularnie. Za każdym razem było to bardziej
spektakularne widowisko. Podczas piątego objawienia, 13 września 1917 roku, wierni - wówczas można ich było liczyć
już w dziesiątkach tysięcy - widzieli kulę światła, która powoli i majestatycznie zniżała się z nieba. Łucja mówiła, że
Matka Boska zawsze zjawia się powoli, w kręgu światła, a dzieci widzą Madonnę dopiero wtedy, kiedy znajduje się
bezpośrednio nad bukiem.
Obecny przy objawieniu wikary z Leiria, monsignore Jean Quaresma, opisał bardzo dokładnie to, co widział. Tak
dokładnie, że - chyba nieświadomie - trafił w sedno. „Możliwe, że te proste dzieci zobaczyły Matkę Boską; nam dane
było tylko zobaczyć pojazd, jeśli można tak to nazwać, w którym przybywała na niegościnną Serra de Aire".
Monsignore Quaresma prawdopodobnie opisał zjawisko, które dzisiaj, na początku XXI wieku, określilibyśmy
mianem
„niesamowitego spotkania trzeciego stopnia".
Władze kościelne przesłuchiwały 10-letnią Łucję z zapałem godnym świętej inkwizycji. Pytana, czemu tak często
podczas objawienia opuszczała wzrok, zamiast śmiało patrzeć na Najświętszą Panienkę, odparła tylko: „Bo czasami
mnie oślepiała".

Punkt kulminacyjny: cud słoneczny
123Z miesiąca na miesiąc rosła liczba wiernych, chcących być świadkami objawień, które powtarzały się, zgodnie z
zapowiedzią, 13. dnia każdego miesiąca. Trzynastego października 1917 roku w strugach deszczu oczekiwało około
80 000 gapiów. To, co się wydarzyło tamtego dnia, o wiele bardziej przypomina spotkanie z niezidentyfikowanym
obiektem latającym niż przeżycie religijne. Nagle chmury deszczowe rozstąpiły się i odsłoniły skrawek błękitnego
nieba. Słońce - czy raczej to, co zaskoczony tłum brał za słońce - kołysało się i drżało. Jednocześnie przesuwało się w
prawo i w lewo, by w końcu wirować w zawrotnym tempie dokoła własnej osi. Z rozszalałego obiektu wydobywały
się kolorowe promienie: zielone, czerwone, niebieskie i fioletowe - i spowijały całą okolicę niesamowitym światłem.
Celowo użyłem słowa „obiekt" - bo znana nam wszystkim główna gwiazda naszego Układu Słonecznego nie mogłaby
wykonać takich manewrów. A gdyby nawet, zaobserwowano by to na całym świecie, a nie tylko w zapomnianym
zakątku Portugalii! Poza tym wielu naocznych świadków twierdzi, że widziało wirujący płaski dysk,

Niezliczone tłumy oczekiwały 13 października 1917 roku na cud słoneczny. To, co się wydarzyło, wykazuje wiele
cech typowych dla spotkania z UFO! (zbiory Fatima-Edition Barthas).

który w końcu przestał się kręcić i dziwnym zygzakowatym ruchem zbliżał się do ziemi, ale tylko na moment, bo
zaraz z powrotem wzbił się w powietrze i „zniknął w słońcu".
W tłumie gapiów zapanowało bezbrzeżne zdumienie: przed chwilą kompletnie przemoczeni, teraz wszyscy mieli suche
ubrania! Wyschła też ziemia, na której stali. Po tym dniu widzenia Matki Boskiej w Fatimie skończyły się równie
nagle, jak się zaczęły.

Morderstwo z zimną krwią?
Wkrótce po zakończeniu objawień wydarzyło się coś bardzo niepokojącego. Umarło dwoje z trojga dzieci, którym
miała się objawić Matka Boska: Hiacynta i Franciszek. U obojga zaobserwowano nietypowe objawy, które przypisano
grasującej wówczas po Europie grypie „hiszpance". Naukowiec Johannes Fiebag wysunął inną tezę. Wyraził
mianowicie przypuszczenie, że dzieci mogły umrzeć wskutek promieniowania radioaktywnego, któremu byli poddani
podczas wizji. To możliwe. Z drugiej strony, Portugalia była wówczas jednym z najbiedniejszych krajów Europy i
miała najwyższą śmiertelność wśród dzieci.
Jednak inna okoliczność każe przypuszczać, że Fiebag się nie mylił. Choroba, której ofiarami padły dzieci w
ciągu dwóch lat po ustaniu objawień, w dużym stopniu przypominała chorobę popromienną. Oboje uskarżali się
na bóle głowy, nudności, rozwolnienie i kłopoty ze skórą, wrzody i wypryski.
I to wszystko było zapowiedziane! Podczas drugiego objawienia, 13 czerwca 1917 roku, Matka Boska zdradziła Łucji:
„Hiacynta i Franciszek wkrótce do mnie przyjdą. Ty jeszcze musisz tu zostać!" Jeśli przyjmie się za prawdziwą coraz
bardziej prawdopodobną hipotezę o promieniowaniu radioaktywnym, dochodzimy do wstrząsających wniosków.
Czyżby Łucji podano preparat, który chroni od skutków promieniowania, być może potrzebnego do wytworzenia
holograficznych wizji? Zbyt naciągane? Nie zapominajmy, że w przypadku, niestety, ciągle możliwym, skażenia
radiologicznego ludność cywilna ma dostawać tabletki jodu.
Czy dwoje z trojga dzieci padło ofiarą okrutnego morderstwa pozaziemskich reżyserów spektaklu z Fatimy? Czy w ich
grobach, celu niezliczonych pielgrzymek, spoczywają napromieniowane zwłoki? Jeśli naprawdę są w to zamieszani
przedstawiciele obcej cywilizacji, dopuścili się karygodnego czynu.

Panika w kurii
Z całej trójki przeżyła tylko najstarsza, Łucja, która wstąpiła do klasztoru. Przez wiele lat mieszkała w klasztorze sióstr
karmelitanek w Coimbra w Portugalii i była całkowicie odcięta od świata zewnętrznego. Przygnębiająca myśl,
zwłaszcza że przywodzi na myśl praktyki tajnych służb, które chcą się pozbyć niewygodnych świadków.
Po początkowych wahaniach, w 1930 roku, biskup diecezji Leiria, do której należy także Fatima, uznał widzenia
trójki dzieci za autentyczne objawienia Matki Boskiej. W pięćdziesiątą rocznicę pierwszego objawienia, 13 maja 1967
roku,
do Fatimy przyjechało około 1 000 000 wiernych z całego świata. Papież Paweł VI osobiście przybył z Rzymu, by
celebrować nabożeństwo. Gest pojednania? Przecież zaledwie siedem lat wcześniej jego poprzednik, Jan XXIII,
całkowicie zignorował zjawisko uważane wszak przez Kościół za Boskie objawienie.
Nie sposób oprzeć się wrażeniu, że ten akt papieskiego nieposłuszeństwa był wymierzony w najwyższe władze, nie z
tego świata. Co się zatem wydarzyło?
W 1960 roku, który dla dzieci z Fatimy był datą, po której mogły ujawnić trzecią tajemnicę fatimską, papież Jan XXIII
otworzył list Łucji w towarzystwie kardynałów. Tłumaczem był portugalski biskup monsignore Paul Jose Tavares. Nikt
do dzisiaj nie wie dokładnie, co się wówczas zdarzyło. Opuszczając papieską rezydencję, duchowni byli wstrząśnięci i
poruszeni, jakby zobaczyli ducha. A papież Jan XXIII powiedział tylko: „Nie możemy ujawnić trzeciej tajemnicy
fatimskiej. Wywołałoby to pani-kę".
Od tego czasu, jak można się domyślić, aż się roi od plotek. Mówi się o przerażającym, bezlitosnym sądzie Bożym, a
także o koszmarnych katastrofach ekologicznych i globalnych zmianach. Krążą też pogłoski, że trzecia tajemnica
fatimska jest tak banalna, iż Kościół katolicki naraziłby się na śmieszność, ujawniając ją. W takim razie, skąd taka
reakcja najwyższych władz kościelnych? Z powodu banalnej przepowiedni? Nie, moim zdaniem urzędnicy kościelni,
którzy skłaniają się do zachowania tajemnicy, doskonale wiedzą, co zawiera trzecia tajemnica.
To paradoks - papież i Kościół świadomie sprzeciwiają się woli Bożej, bo przecież objawienia fatimskie zostały przez

Kościół uznane! Powstał istny labirynt kłamstw i obrońcy jedynej prawdziwej wiary musieli się nieźle nagłowić, żeby
w skomplikowanej logice doszukać się myśli przewodniej.
W almanachu katolickim z 1976 roku ogłoszono, że nie ujawniono jeszcze trzeciej tajemnicy fatimskiej, ale Kościół
uskarża się na niezdrowe nią zainteresowanie. W 1984 roku wypowiedział się biskup diecezji Leiria, monsignore
Alberto Cosme do Amaral: „Trzecia tajemnica fatimska nie ma nic wspólnego z bombami atomowymi i rakietami typu
Pershing, nic wspólnego z zagładą ludzkości. Dotyczy naszej wiary".

Oficjalny komunikat
Biskup dodał, że Kościół katolicki ma poważne powody, by nie ujawniać trzeciej tajemnicy fatimskiej. Po raz kolejny
wierzącym katolikom, i nie tylko im, ich przywódcy duchowi odmawiają prawa do prawdy, choć ta dotyczy wszystkich
ludzi. Czy ludziom naprawdę trzeba mówić i decydować za nich, co mogą wiedzieć? W co wierzyć? Jak za czasów
świętej inkwizycji!
Na przełomie tysiącleci świat obiegł „oficjalny komunikat Watykanu", który ujawniał, że trzecia tajemnica fatimska
dotyczyła, ni mniej, ni więcej, zamachu na papieża z 1981 roku. Gdyby była to prawda, czemu zwlekano z jej
ogłoszeniem 20 lat? I dlaczego, skoro włas'nie tego dotyczyła przepowiednia, nie udało się zapobiec zamachowi, w
wyniku którego papież Jan Paweł II odniósł poważne rany? Nie, nie możemy tego przyjąć, prawdziwa tajemnica
nadal jest skrywana w Watykanie.
Póki Stolica Apostolska stara się za wszelką cenę zachować treść trzeciej przepowiedni w tajemnicy, poty mamy prawo
spekulować na jej temat. Prawda nie może być i nie jest prywatną sprawą elit, nieważne - państwowych czy
religijnych.

Co by było, gdyby...
Bezpieczny w świadomości, że nie jestem katolikiem, więc Rzym nie może mnie ekskomunikować, odważę się tu snuć
przypuszczenia, śmiałe, ale nie nieprawdopodobne. Co by było, gdyby okazało się, że tajemnica, którą objawiono
trójce dzieci, którą niepiśmienna Łucja przekazała dalej hierarchom Kościoła, zawierała takie oto przesłanie? Taki tekst
rzeczywiście wywołałby panikę wśród nieprzygotowanych wiernych, bo dotyczyłby „naszej wiary":
Wy, mieszkańcy trzeciej planety od Słońca w jednym z niezliczonych układów słonecznych, którzy tak chętnie
uważacie się za panów stworzenia! Nie jesteście jedyną formą

Papież Jan Paweł II i Łucja Santos podczas wspólnej wizyty w Fatimie, 13 maja 1982 roku (zbiory Johannesa

Fiebaga). inteligentnego życia we wszechświecie, już od dawna wiele form życia stanowi część wielkiej rodziny

galaktyk.
Jesteśmy jedną z nich i obserwujemy waszą drogę od dawna.
To dzięki nam trafiliście na właściwą drogę. To dzięki naszej ingerencji jesteście, kim jesteście, choć nie jest to proces
zakończony, wkrótce posuniemy się dalej. Przygotujcie się, że niebawem nawiążecie kontakt z wysoko rozwiniętą
cywilizacją z kosmosu, która was stworzyła na swój obraz i podobieństwo i dalej będzie to robić.
Przestańcie ze sobą walczyć, jak wasi przodkowie, póki nie daliśmy im inteligencji i nie cieszymy się od tego czasu
boską czcią. Spektakl na niebie to dowód, że nasza moc pochodzi nie z tego świata. Uważajcie, bo w najbliższym
czasie
zobaczycie to nieraz... Takie przesłanie wzbudziłoby zamęt wśród hierarchów wszelkich religii, z pewnością większy
niż przepowiednie końca świata czy ostrzeżenia o zamachach. Tych dostarczają nam aż nadto domorośli prorocy i nikt
nie zwraca na nich uwagi. Tak więc świat dalej czeka na to, co skrywa trzecia tajemnica fatimska...

Rozdział 13
Nieudany zamach

Najlepiej skrywana tajemnica Stanów Zjednoczonych
W thrillerze science fiction Lot Feniksa bohater, za sprawą podróży w czasie, przenosi się ze Stanów Zjednoczonych
lat
80. XX wieku do innej, równoległej rzeczywistości. Okazuje się jednak, że jego kraj wygląda zupełnie inaczej:
rządzą w nim faszyści, wojskowy dryl towarzyszy życiu cywilów od świtu do nocy. Powoli nasz bohater odkrywa,
jak doszło do takiej zmiany w historii.
Bombowiec stealth, najnowocześniejszy element wyposażenia armii amerykańskiej, wpada w dziurę czasową i tym
sposobem trafia do Berlina późnych lat 30. XX wieku. Narodowi socjaliści szybko zorientowali się w wartości
cudownej broni i błyskawicznie przejęli nad nią kontrolę. Bombowiec wrócił do Waszyngtonu już z niemiecką załogą,
która zrównała stolicę z ziemią i wprowadziła w kraju reżym narodowosocjalistyczny.
Skomplikowana akcja i - jak to bywa w filmach tego typu - rozbudowana fabuła sprawiają, że bohaterowi udaje się w
koiicu przywrócić rzeczom włas'ciwy bieg. W swojej rzeczywistości spotkał nawet ludzi, których znał ze Stanów
opanowanych przez faszystów, i widział, jak bardzo zmieniała się ich sytuacja.
Tyle, jeśli chodzi o krótkie streszczenie fabuły filmu Lot Feniksa. Nikt nie wie, że Stany Zjednoczone już raz były
niemal o krok od takiego rozwoju wypadków.

Sprzysiężenie przeciwko prezydentowi
Wpamiętnym roku 1933 nie tylko Adolf Hitler został wybrany na przywódcę, który przez najbliższe lata miał

decydować o losach s'wiata. W tym samym roku Franklin Delano Roosevelt został trzydziestym drugim prezydentem
USA. Przeszedł do historii jako prezydent, który najdłużej mieszkał w Białym Domu: wbrew przeciwnos'ciom

Gdyby powiodły się plany nąjpotężniej szych amerykańskich przemysłowców, w USA wprowadzono by
ustrój faszystowski (archiwum „Magazyn 2000 plus").

losu został wybrany na czwartą kadencję w 1944 roku. Nie dokończył jej; zmarł 12 kwietnia 1945 roku.
Roosevelt obejmował ster rządów w państwie w trudnym okresie. Wielki Kryzys, rozpoczęty krachem na giełdzie
nowojorskiej, dotknął całe amerykańskie społeczeństwo. Prezydentowi udało się tchnąć nowe życie w gospodarkę
kraju i zbudować zręby państwa opiekuńczego. Jego polityka ekonomiczna i społeczna, która łączyła ideę zaciskania
pasa z rozwojem gospodarki, szybko napotkała silny opór. Roosevelt zareagował zwrotem na lewo, który
zagwarantował mu ogromne poparcie społeczne i reelekcję w 1936 roku. Od tej pory jednak konserwatyści i potentaci
biznesu byli jego zagorzałymi przeciwnikami.
Zaledwie rok po objęciu władzy przez Adolfa Hitlera wielu zamożnych Amerykanów postrzegało narodowy socjalizm
jako rodzaj tarczy ochronnej przed komunizmem i socjalizmem. Zresztą paniczny strach przed komunizmem zdaje się
uosabiać odwieczną amerykańską traumę: ten strach leży u źródeł najbardziej haniebnych wydarzeń w najnowszej
historii tego kraju, które miały miejsce w latach 1950-1954. W tym czasie konserwatywny senator Joseph Raymond
McCarthy stał na czele komisji do spraw komunizmu i rozpętał istne polowanie na czarownice. Metody McCarthy'ego -
zastraszanie i zniesławianie - doprowadziły w końcu do tego, że senat rozwiązał komisję i przerwał jego karierę
polityczną.

Przeciwnik Roosevelta
Wróćmy jednak do sprawy sprzysiężenia, którego celem było obalenie Franklina D. Roosevelta i wprowadzenie w
Stanach Zjednoczonych ustroju faszystowskiego.
Jak wspomniałem, polityka społeczna Roosevelta wzbudzała ostry sprzeciw - niejeden przemysłowiec uważał
prezydenta za komunistę. Roosevelt nie przypadł do gustu zwłaszcza dwóm przedstawicielom świata przemysłu i
kapitału. Jeden z nich to wpływowy przemysłowiec Irenee DuPont, potomek bogatej francuskiej rodziny, której wpływ
na gospodarkę amerykańską jest widoczny nawet dziś. Założycielem dynastii potentatów był ekonomista i polityk
Pierre Samuel DuPont de Nemours, który w roku 1815 przybył do Ameryki. Jego syn, Eleuthere Irenee DuPont,
założył na początku XIX wieku fabrykę prochu, natomiast jego syn zajmował się chemią. W latach 20. XX wieku z
dawnej fabryki prochu powstał największy w Stanach Zjednoczonych koncern chemiczny, w którym na krótko przed
wybuchem II wojny światowej odkryto nylon.
Drugim spiskowcem był William S. Knudsen, szef General Motors, największego koncernu samochodowego w
Stanach Zjednoczonych. General Motors było nawet pośrednio zaangażowane w działalność hitlerowskiego przemysłu
militarnego (w ich posiadanie przeszła między innymi w 1929 roku większość akcji niemieckiej fabryki Opla).
Na początku 1934 roku obaj potentaci doszli do wniosku, że mają serdecznie dosyć komunisty Roosevelta i jego
polityki. Razem ze wspólnikami z Morgan Bank i General Motors sfinansowali zamach stanu, w którym prezydent
Roosevelt miał paść ofiarą terrorystów. Sytuacja stała się bardzo poważna.

Lojalny generał
Oddział terrorystyczny, na którego zorganizowanie przeznaczono 3 000 000 dolarów, powstał na wzór francuskiej
organizacji faszystowskiej Croix de Feu (Krzyż Ognia). Organizacja, założona w 1927 roku wśród odznaczonych za
męstwo medalem Croix de Guerre (Krzyżem Wojennym), rozwijała się pod przywództwem hrabiego Francois de la
Roque (1886-1946), aż stała się faszystowską bojówką, którą rząd rozwiązał w 1936 roku.
Niewiele brakowało, aby ich plan zakończył się sukcesem. Szyki pokrzyżował im dowódca piechoty morskiej, generał
Smedley Butler. Spiskowcy zwrócili się do niego z propozycją powołania rządu wojskowego. Generał Butler, który
nieraz publicznie atakował New Deal, oficjalny program polityki społecznej demokratów, będąc lojalnym żołnierzem i
obywatelem, poinformował Roosevelta o planowanym zamachu.
Nie chcąc w dobie recesji wywoływać kryzysu narodowego, Roosevelt zdecydował się nie atakować spiskowców
otwarcie, ale przekazać wszystkie dane prasie. Choć większość gazet pisała tylko o śmiesznych plotkach, niejeden ze
spiskowców na wszelki wypadek wolał opuścić kraj i w bezpiecznej odległości przeczekać pierwsze oburzenie.

Lojalność generała pokrzyżowała plany spiskowców (archiwum „Magazyn 2000 plus").

Komisja Kongresu, której zadaniem było zbadanie okoliczności zawiązania spisku, zajmowała się tą sprawą przez
ponad cztery lata. Efektem jej prac był raport, nigdy nieujawniony opinii publicznej. Podobno jednak zawierał zdanie,
że spiskowcy chcieli wprowadzić w USA ustrój faszystowski. Komisji jakoby udało się pozyskać potwierdzenie tej
tezy z ust generała Butlera. Najwyraźniej jednak inicjatorzy spisku nie ponieśli konsekwencji, o czym najlepiej
świadczy dzisiejsza pozycja koncernu DuPont w gospodarce światowej.

Spisek motorem dziejów
Był to ostatni jawny zamach bogatych przemysłowców na prezydenta Stanów Zjednoczonych - przed rokiem 1963.
Udowodnił jednak, że nie zawsze sznurki spoczywają w dłoniach najpotężniejszych. A fakt, że o tej próbie zamachu
nie wspominają nasze podręczniki, po raz kolejny dowodzi, że historia to nauka, którą manipuluje się na każdym
kroku. Spisek to odwieczny element naszych dziejów, może nawet ich siła napędowa. Poczynając od braci biblijnego
Józefa, po aferę Watergate, lista spisków ciągnie się w nieskończoność. Może właśnie ten spisek miał na myśli
Franklin D.

Roosevelt, gdy powie dział: „W polityce nic nie dzieje się przypadk:owo.Dzieje się to, co zostało zaplanowane".
Musimy się nauczyć postrzegać także najnowszą historię z odrobiną krytycyzmu.

Rozdział 14
Nie tylko Czarnobyl i Hiroszima

Katastrofy jądrowe, o których nikt nie wie
Bomba wodorowa była, jak donosi oficjalna historia, pierwszym atomowym materiałem wybuchowym. Stany
Zjednoczone zdetonowały ją po raz pierwszy na poligonie niedaleko Alamogordo, w stanie Nowy Meksyk, 16 lipca
1945 roku. Zaledwie trzy tygodnie później, gdy wojna z Japonią była właściwie rozstrzygnięta, prezydent

Dwudziestego szóstego kwietnia 1986 roku w elektrowni atomowej w Czarnobylu doszło do wybuchu reaktora.
Wszystkich skutków nie znamy do dzisiaj (zbiory autora).

Harry Truman wydał rozkaz, by zrobić użytek z drugiej bomby. Załoga latającej fortecy B-29 zrzuciła bombę,
nazywaną Little Boy, na przemysłowe miasto Hiroszima w słoneczny poranek szóstego sierpnia 1945 roku. Zginęło
wówczas 80 000 ludzi, 100 000 zostało straszliwie rannych i poparzonych.

Centrum Hiroszimy zrównane z ziemią po eksplozji bomby atomowej szóstego sierpnia 1945 roku (zbiory autora).

Trzy dni później przyszła kolej na portowe miasto Nagasaki, oddalone od Hiroszimy o 300 kilometrów. Także ono
zostało niemal całkowicie zrównane z ziemią. Po raz pierwszy w historii wojen ci, którzy przeżyli, mogli zazdrościć
umarłym.
Przenieśmy się w czasie, jest sobota, 26 kwietnia 1986 roku. W elektrowni jądrowej w Czarnobylu, położonym około
130 kilometrów od Kijowa, doszło do wybuchu reaktora. Jego rdzeń stopił się, prawdopodobnie wskutek awarii
systemu chłodzącego, przez co doszło do potężnej eksplozji połączonej z silnym promieniowaniem radioaktywnym.
Władze sowieckie początkowo bagatelizowały wybuch, ale jego straszliwe skutki nieuchronnie wychodziły na jaw.
Strażacy i żołnierze, którzy jako pierwsi dotarli na miejsce katastrofy, umarli na chorobę popromienną, która zbierała
obfite żniwo także w następnych latach. Nie sposób dokładnie oszacować, ile dzieci przyszło na świat z ciężkimi
wadami genetycznymi wskutek napromieniowania. Radioaktywna chmura przemierzyła całą Europę, a opady skaziły
glebę i uprawy.
Katastrofa w Czarnobylu rozwiała marzenia naukowców o energii jądrowej, bezpiecznej i dostępnej na wyciągnięcie
ręki. A przeciętny obywatel pyta ze strachem, kiedy dojdzie do następnej wielkiej katastrofy.
Hiroszima i Czarnobyl nie były ani pierwsze, ani jedyne, lecz historia o tym milczy.

Katastrofa w Port Chicago
Nocą 17 lipca 1944 roku potężny wybuch w kalifornijskim Port Chicago zniszczył dwa transportery Amerykańskiej
Marynarki Wojennej zawierające ładunek amunicji. Zrównał z ziemią całą bazę, zniszczył także poważnie miasteczko
o tej samej nazwie, położone 3 kilometry dalej. Zginęło około 230 żołnierzy, były setki rannych. Oba statki i nabrzeże
dosłownie zniknęły z powierzchni ziemi. Siła wybuchu wybiła wszystkie szyby w oknach w promieniu 30 kilometrów,
a przebywający w oddalonym o 60 kilometrów San Francisco świadkowie widzieli odblask eksplozji.
Jak wspomniałem na początku, Amerykanie po raz pierwszy - przynajmniej oficjalnie - zdetonowali bombę atomową
16 lipca 1945 roku na pustyni w Nowym Meksyku. Tymczasem eksplozja w Port Chicago była, prawdopodobnie,
pierwszą rzeczywistą eksplozją jądrową. Pytanie tylko, zamierzoną czy nie.
„Bryan", okręt o wyporności 7212 ton, przebywał w porcie od czterech dni, czekał na załadunek amunicji. Prawie 100
mężczyzn, niemal sami Afroamerykanie, którzy zostali przydzieleni do wykonania tego zadania, do godziny 22.00
feralnego 17 lipca 1944 roku załadowali 4600 ton amunicji.
Tuż obok cumował „Quinalt Victory", nowy statek, który szykował się do pierwszej podróży. Także i na tym okręcie
służyli prawie sami czarni marynarze. Na nabrzeżu było mnóstwo ludzi i pociąg złożony z lokomotywy oraz 16
wagonów. Większość żołnierzy obawiała się pracy w sąsiedztwie takiej ilości amunicji. Zapewniano ich jednak, że nie
ma niebezpieczeństwa wybuchu, bo w bombach i granatach nie zamontowano jeszcze zapalników.

Radioaktywny obłok przesuwał się nad całą Europą. W jego zasięgu znaleźli się ludzie, zwierzęta i uprawy
(archiwum czasopisma „tz", Monachium).

Umieszcza się je, zresztą do dzisiaj, dopiero w ostatniej chwili, żeby amunicja nie stanowiła niepotrzebnego

zagrożenia. Słup ognia wysoki na 4 kilometry
A jednak o godzinie 22.00 ciszę przerwała potężna eksplozja. Świadkowie wspominali o dwóch wybuchach, które
nastąpiły po sobie w odstępie kilku sekund. Pierwsza eksplozja była łagodniejsza, mimo to rozpętało się istne piekło,
a słupy ognia strzelały w niebo na wysokość 4 kilometrów. Zginęli wszyscy, którzy byli na statkach i na nabrzeżu.
Znajdowano jedynie strzępy ciał.
Co wydarzyło się na obu okrętach? „Bryan" został doszczętnie zniszczony, nie znaleziono niemal żadnych szczątków.

Siła wybuchu musiała być gigantyczna, by dokonać takich zniszczeń. Uniosła „Quinalt Victory" do góry, odwróciła i
rozerwała na kawałki. Z tego statku zostało nieco więcej, największy fragment miał około 20 metrów, była to część
kilu z kawałkiem turbiny. Nie został natomiast nawet ślad po lokomotywie i 16 wagonach - po prostu zniknęły! Fala
wysoka na 10 metrów zatapiała łodzie zakotwiczone wiele kilometrów dalej, na rzece Sacramento, u ujścia której leży
Port Chicago.
Rankiem 18 lipca 1944 roku zbierano szczątki zwłok. Jeden ze świadków wspomina to koszmarne zadanie: „Rano tam
byłem, wysłano nas do portu. To był koszmar.
Widziałem but ze stopą w środku i przypomniały mi się wszystkie upiorne kawały, które sobie opowiadaliśmy przed
wybuchem. Na wodzie unosiły się głowy i ramiona. Rozerwane ciała... To było straszne!"
Marynarka Wojenna Stanów Zjednoczonych przeprowadziła dochodzenie. Oficjalnie podano, że przyczyną eksplozji
był „spontaniczny wybuch 1780 ton substancji podobnych do TNT". O dziwo, władze od razu zdementowały
pogłoskę, jakoby doszło do wybuchu nuklearnego. Argumentowano to tym, że w owym czasie Amerykanie nie mieli
jeszcze wystarczającej ilości uranu 235, co jednak nie było prawdą. Z danych rządowych wynika, że już w grudniu
1943 roku USA były w posiadaniu 74 kilogramów tej substancji. A do skonstruowania bomby, która zniszczyła
Hiroszimę, zużyto tylko 15,5 kilograma.

Dwa tajemnicze pojemniki
Kolejną poszlaką wskazującą, że wybuch w Port Chicago mógł wywołać materiał rozszczepialny, jest fakt, że do
całkowitego unicestwienia jednego ze statków i lokomotywy z 16 wagonami nie wystarczyłoby 1780 ton ładunku
wybuchowego. Poza tym świadkowie mówili o oślepiająco białym świetle, co znalazło się nawet w raporcie
wojskowym - „pierwszy wybuch był oślepiająco biały".

Wiele poszlak wskazuje, że wybuch, który 17 lipca 1944 roku zniszczył Port Chicago, byl także eksplozją jądrową
(zbiory autora).

Taka jasność charakteryzuje eksplozje atomowe, które osiągają temperaturę milionów stopni Celsjusza w
milisekundach. Konwencjonalny wybuch osiąga zaledwie 5000 stopni Celsjusza i nie wytwarza oślepiająco białego
światła. Chyba że materiał wybuchowy zmieszano z magnezją, lecz takich bomb nie było na liście ładunkowej okrętu
„Bryan". Były na niej natomiast dwa pojemniki, oznaczone odpowiednio DLW
44755 i GN 46324. Gwiazdka w dokumentach odsyłała do dziwnego przypisu. Według niego, załadowane właśnie
pojemniki zostały oficjalnie zniszczone, żeby nikt nie wiedział o ich zawartości.
Świadkowie widzieli nad Port Chicago chmurę w kształcie grzyba - a to cecha charakterystyczna bomb atomowych
wybuchających w atmosferze. Zapisy sejsmiczne utrwaliły bardzo szybki wybuch, nietypowy w przypadku
konwencjonalnych materiałów wybuchowych.
Biorąc pod uwagę zeznania świadków i materiał dowodowy, a także sam przebieg wybuchu i jego skutki, trudno nie
uznać, że 17 lipca 1944 roku doszło do wybuchu jądrowego. Pytanie tylko, czy był to wypadek, czy działanie celowe,
by sprawdzić na niczego nieświadomych żołnierzach, jak na królikach doświadczalnych, działanie nowej broni.
Niezależnie od tego, jak było w tym przypadku, wiemy skądinąd, że Amerykanie nie mieli oporów, by
eksperymentować na żołnierzach czy cywilach.
Jeśli ta ponura hipoteza się potwierdzi, okaże się, że katastrofa w Port Chicago to najmroczniejsza tajemnica Stanów
Zjednoczonych!

Pou Chao-fi i siły atomu
Kto mniema, że opisany incydent to najwcześniejszy wybuch jądrowy, jest w błędzie. Z Chin docierają informacje o
podobnym przypadku, który jednak miał miejsce 34 lata wcześniej.
Obszary pustynne to wręcz wymarzony teren do eksperymentów, które chce się przeprowadzić z dala od ludzkich
oczu.
Względy humanitarne grają tu pewną rolę, nie są jednak najważniejsze. Absolutnym priorytetem jest zachowanie
tajemnicy i - co się z tym wiąże - zastosowanie najwyższych środków bezpieczeństwa w celu uniemożliwienia
działania szpiegom. Nic więc dziwnego, że supermocarstwa zawsze ogłaszają najbardziej odległe pustynie obszarem
zamkniętym: chcą tam spokojnie prze-prowadzać eksperymenty i próby. Głównie atomowe. W Stanach
Zjednoczonych wykorzystuje się do tego celu pustynne rejony Nowego Meksyku, niedaleko Alamo gordo.
Odkąd Chińska Republika Ludowa dołączyła do państw wyposażonych w broń ją drową, eksperymentuje się i tam, ku
rozpaczy zwolenników zakazu produkcji tego typu broni. A jaki obszar nadaje się do tego celu lepiej niż pustkowia
Gobi? Pustynia, zwana także Sha-mo (morze piasku), to obszar wyżynny, położony prawie 1000 metrów nad
poziomem
morza, ciągnący się na niemal 2000 kilometrów. Właściwie jest to teren bezludny. Tylko w stepowych częściach
mieszkają nieliczni Mongołowie.
To, co dla dzisiejszych chińskich kadetów jest chlebem powszednim, dla ich poprzedników w młodej republice było
czymś zupełnie nowym. Tym większe zdumienie ekspertów z Armii Wyzwolenia Narodowego, gdy prawie 50 lat temu
szukali odpowiedniego terenu do przeprowadzenia prób atomowych niedaleko granicy z Mongolią. Roślinność na tym
obszarze, czy raczej to, co z niej zostało, była dziwnie zmieniona. Zwapniałe drzewa i dziwnie zeszklony piasek
zdradzały eksperymenty jądrowe. Najdziwniejsze w tym wszystkim jest to, że w Chinach wtedy jeszcze nie
podejmowano prób jądrowych. Dołączyły one do grupy mocarstw jądrowych dopiero 16 października 1964 roku, gdy
zdetonowano pierwszą w tym kraju bombę jądrową.

Tajne laboratorium na pustyni
Decydenci wojskowi przyjrzeli się sprawie dokładniej. Zbadali teren i przesłuchali mieszkańców oddalonych okolic, by
zgłębić zagadkę. Efekty były tak zaskakujące, że trudno było w nie uwierzyć. Prawdopodobnie już na początku XX
wieku jednemu z ich rodaków udało się wyzwolić niszczycielskie siły atomu!
Dowody wskazywały na uczonego Pou Chao-fi. Parał się on alchemią i w odległej pagodzie urządził laboratorium.
Studiował stare dzieła i z nich prawdopodobnie dowiedział się, jak wywołać reakcję jądrową. Rzeczywiście,
konstrukcja bomby jądrowej jest bardzo prosta, potrzebne są przede wszystkim nieskażone składniki, które należy
połączyć w określonej kolejności. W latach 60. XX wieku było to powodem rozdrażnienia służb specjalnych obu
supermocarstw, a wśród studentów krążyły rozmaite instrukcje, jak zbudować bombę atomową. Dzisiaj większym
zmartwieniem jest, jak dopilnować, by materiały i wiedza nie wpadły w ręce terrorystów. Wróćmy jednak do
chińskiego alchemika.
Starsi tubylcy przypominali sobie tamten straszny dzień, ósmego lipca 1910 roku. Wówczas w pagodzie doszło do
nagłego wybuchu. Był tak potężny, że słyszano go w promieniu 600 kilometrów.

Straszliwy ogień z nieba
Ten spektakularny wybuch zostałby zapewne zupełnie zapomniany, gdyby wiele lat później w pekińskiej bibliotece
nie odnaleziono notatek uczonego. Naukowcy znaleźli w nich jednoznaczne dowody, że Pou Chao-fi już wiele lat
wcześniej eksperymentował z siłami, które przyczyniły się do jego śmierci. Opisał między innymi „straszliwy ogień z
nieba", powstający w wyniku eksplozji atomowej. Ponieważ jednak chińskiemu alchemikowi nie wystarczyła teoria,
doszło do tragedii. Stracił życie w eksplozji, która zniszczyła jego pagodę i roślinność w okolicy.
Tragiczny i żałosny koniec uczonego, który, na wiele lat przed Hiroszimą i Czarno bylem, był prawdopodobnie
pierwszą ofiarą eksplozji jądrowej w erze nowożytnej.
Rozdział 15
Pius XII i głosy z zaświatów

Tajne eksperymenty parapsychologiczne prowadzone w Watykanie
Tradycja spotkań z istotami z innego świata jest równie stara jak ludzkość, stanowi część naszego dziedzictwa
kulturowego. W dawnych czasach, a także i dziś, wśród plemion niesłusznie uważanych za prymitywne, drzwi do
innego świata uchylali kapłani i szamani, którzy za pomocą ziół, grzybków i innych substancji halucynogennych
usiłowali poszerzyć swoją percepcje. Dzisiaj nowoczesna technika otwiera przed nami nowe możliwości.
Mam na myśli transkomunikację instrumentalną, TKI. Cóż to takiego?
W przeciwieństwie do kontaktów medialnych, w których człowiek jest pośrednikiem między naszym światem a
innym wymiarem, istniejącym poza albo równolegle do naszego, TKI wymaga najnowocześniejszego sprzętu.
Parapsychologia dzieli TKI na trzy główne nurty: 1. Transaudio: nagrywanie głosów z zaświatów na magnetofon, jak
również odbiór „bezpośrednich głosów elektroakustycznych" w radiu, telewizji czy telefonie. 2. Transwideo: obrazy
niewiadomego pochodzenia, ukazujące się jako pojedyncze kadry na tas'mie wideo albo bezpośrednio na ekranie. 3.
Transtekst: teksty niewiadomego pochodzenia pojawiające się na monitorze komputera.
Pierwsze próby nawiązania transkomunikacji instrumentalnej rozpoczęto zaraz po wynalezieniu pierwszego środka
komunikacji bezprzewodowej, czyli radia. Odkrył je w 1896 roku włoski fizyk Guglielmo Marconi (1874-1937), za co
w 1909 roku otrzymał Nagrodę Nobla. Niewielu wie, że Marconi przez całe życie usiłował wyodrębnić głosy
umarłych. Także Thomas Alva Edison (1874-1931) szukał kontaktu z istotami z innego świata. W 1920 roku
eksperymentował z urządzeniem, które -jak zakładał - pomoże mu odnaleźć sekwencję umożliwiającą kontakt z
zaświatami.

Głosy z krainy umarłych
Jednak laury należą się komuś innemu. Pod koniec lat 20. XX wieku duński fizyk Valdemar Poulsen odkrył podstawy
nagrywania dźwięku, początkowo na stalowym drucie, później na taśmie magnetycznej. Innymi słowy, Poulsen odkrył
metodę nagrywania, która okaże się bardzo ważna dla rozwoju TKI. Otworzył tym samym drzwi do rozwoju
parapsychologii, która zajmuje się nagraniami głosów pochodzących z zaświatów.
Podstawą badań jest następujący fenomen: podczas odtwarzania na taśmach słychać słowa, czasem całe zdania,
których nie nagrano w konwencjonalny sposób. Eksperci nie są w stanie określić jednoznacznie, jak one powstają:
jedni na
podstawie treści przekazu skłaniają się do tezy, że są to naprawdę głosy z zaświatów, inni sugerują, iż mamy tu do
czynienia z magnetyzacją psychokinetyczną, wywołaną przez ludzi biorących udział w eksperymencie. Jedno jest
pewne: to nie oszustwo.
Do niedawna za pioniera tych badań uchodził Szwed Friedrich Jiirgenson. W pogodny letni wieczór w 1959 roku, w
szwedzkim Gut Nysund, pisarz, filmowiec i naukowiec amator Jiirgenson włączył magnetofon, aby posłuchać śpiewu
ptaków, który nagrał poprzedniego dnia w pobliskim lesie. Nagle wydało mu się, że wśród ptasich treli słyszy głos
niedawno zmarłej matki: „Friedel, słyszysz mnie?"
Targany wątpliwościami naukowiec bez przerwy odtwarzał taśmę, chcąc upewnić się, czy nie padł ofiarą złudzenia.
Jednak za każdym razem słyszał głos matki. Od tej pory do końca życia eksperymentował z nagrywaniem głosów
umarłych.

Thomas Alva Edison także eksperymentował z transkomunikacją instrumentalną (zbiory autora).

W kolejnych latach na jego taśmach można było usłyszeć wiele głosów. Najczęściej mówiły jedno słowo, niekiedy
krótkie zdanie. Z czasem jego eksperymenty powtarzali inni. Najbardziej imponujące rezultaty osiągnął
Konstantin Raudive, psycholog z Łotwy, który pod koniec lat 50. XX wieku mieszkał w Szwecji, a do końca życia
pracował w Niemczech.

Kup sobie uhera!
Aż do 1973 roku Jurgenson utrzymywał cały świat w przeświadczeniu, że głos jego matki na pierwszej taśmie to
przypadek. Dopiero wówczas przyznał, że już na długo przed pamiętnym letnim wieczorem usiłował nagrać głos z
zaświatów. „Nie wiadomo skąd zakiełkowało we mnie przemożne pragnienie nawiązania kontaktu z nieznanym. To
było dziwne uczucie, jakbym otworzył przejście czemuś, co nadal pozostało w ukryciu, ale dąży do światła".
Po śmierci zarówno Jiirgenson, jak i Raudive komunikowali się z żyjącymi i radzili naśladowcom, w jaki
sposób nawiązać kontakt z zaświatami. Można by odnieść

Łotewski naukowiec Konstantin Raudive przy pracy. Po śmierci uczonego jego głos zarejestrowało wielu badaczy
(zbiory Wernera Kellera).

wrażenie, że zaświatom zależy na nawiązaniu z nami kontaktu. Kolejny eksperymentator, Fidelio Koberle, donosił, że
po pierwszych sukcesach zapytał „kolegę z zaświatów", jaki magnetofon ma kupić. Męski głos odpowiedział
wyraźnie:
„Kup sobie uhera!" Ta zadziwiająca rada znajduje się do dziś w archiwach firmy Uher w Monachium.

Watykan działał szybciej
Jak wcześniej napisałem, Jurgenson był do pewnego czasu uważany za pioniera nowej techniki nawiązywania
kontaktu z zaświatami. Siedem lat wcześniej dwaj duchowni stawiali pierwsze kroki w tej dziedzinie i to z pełną
aprobatą ówczesnego papieża. To wiekopomne odkrycie; nagrania z zaświatów są tym dla dyskusji o życiu po śmierci,
czym kwestia UFO dla rozważań o innych formach życia we wszechświecie.
Włoski mnich z zakonu benedyktynów, Alfredo Pellegrino Ernetti (1926-1994), z którym spotkamy się jeszcze w
ostatnim rozdziale tej książki w związku z jego spektakularnym odkryciem, od początku lat 50. XX wieku poruszał się
po obszarach z pogranicza wiedzy. Wykładał w konserwatorium w Wenecji, ale pewnego dnia na uniwersytecie
katolickim w Mediolanie spotkał księdza Agostina Gemelliego, który wykładał tam od 1919 roku do śmierci w 1959
roku.
Ojciec Gemelli słynął z tego, że jako współpracowników akceptował jedynie ludzi o ponadprzeciętnej inteligencji.
Należał do tych wszechstronnych uczonych, którzy stosunkowo wcześnie, gdy ta tematyka nie była jeszcze na ustach
wszystkich, zajął się badaniem zjawisk nadprzyrodzonych. Gemelli nie afiszował się ze swoimi nietypowymi
zainteresowaniami i tylko niewielki krąg ludzi z jego otoczenia wiedział, że zajmuje się zjawiskami niemieszczącymi
się w kanonie nauczania religii katolickiej.
Współpraca obu duchownych zapewne przebiegała pomyślnie, jednak długo nie znano rezultatów ich badań w
dziedzinie parapsychologii, być może z powodu śmierci ojca Gemelliego w 1959 roku. Dopiero w 1986 roku, na
kongresie w Riva del Garda, ojciec Ernetti uchylił rąbka tajemnicy. Friedrich Jiirgenson nie był pierwszym, który
zarejestrował głosy z zaświatów. Palma pierwszeństwa należy się ojcu Agosti-no Gemelliemu. Ernetti sprecyzował:
„17 września 1952 roku udało mu się nagrać pierwszy głos. Byłem przy tym obecny. Zdarzenie miało miejsce w
laboratorium fizycznym uniwersytetu".
Był to głos dawno zmarłego ojca duchownego. Obaj, Gemelli i Ernetti, natychmiast przekazali wiadomość o
zaskakującym nagraniu swojemu najwyższemu zwierzchnikowi na ziemi, papieżowi Piusowi XII.

Błogosławieństwo dla śmiałych eksperymentów
Pius XII (Eugenio Pacelli, pontyfikat 1939-1958) uchodził za bardzo konserwatywnego następcę św. Piotra.
Jednocześnie to właśnie on zapoczątkował reformy w nauce i życiu religijnym Kościoła. W każdym razie wykazał
duże zainteresowanie śmiałymi eksperymentami przeprowadzanymi przez dwóch duchownych i udzielił im swego
błogosławieństwa. Zdumiewające jest to, że Watykan popiera badania nad zagadnieniami sprzecznymi w gruncie
rzeczy z nauką Kościoła.
Podsumowując: dziś, u progu III tysiąclecia, nauka nadal nie wie, jak traktować takie zjawiska, choć nikt już nie
kwestionuje ich autentyczności. Jedni widzą w nich efekt działania podświadomości zebranych, inni uważają nagrania
za dowód na istnienie nieśmiertelnej duszy, funkcjonującej w równoległym świecie. Fizyk Ledermann jako pierwszy
zadał pytanie, gdzie w takim razie znajduje się ten świat. Z jego rozważań wynika, że musi być bardzo blisko nas. Być
może przenika naszą rzeczywistość, nie wywołując skutków fizycznych. Chyba że jego mieszkańcy sami tego
pragną...

Papież Pius XII udzielił swego błogosławieństwa parapsychologicznym eksperymentom prowadzonym przez księży
Gemelliego i Emettiego (zbiory autora).

Im więcej wiemy o makro- i mikrokosmosie, tym więcej możliwości interpretacji. Jednak nawet Kościół od dawna
zajmuje się metafizyką w o wiele większym stopniu niż to przyznaje. Może to zainteresowanie wynika ze
świadomości, że na dłuższą metę nie da się odpowiadać na podstawowe egzystencjalne pytania za pomocą dogmatów i
encyklik

papieskich?

Rozdział 16
Nieznani poprzednicy Gagarina
Anonimowe ofiary pierwszych podróży kosmicznych
To wstrząsające, ale istnieją dowody na to, że od wielu lat przez otchłanie kosmosu mkną statki kosmiczne ze
zwłokami nieznanych astronautów. Padli oni ofiarą nieudanych lotów w kosmos. Ich nazwiska zawsze utrzymywano w
tajemnicy, zarówno kiedyś w Związku Radzieckim, jak i we współczesnej Rosji.
Pod koniec lat 50. i na początku 60. ubiegłego stulecia Sowieci wyprzedzali Amerykanów, w lotach zarówno
bezzałogowych, jak i załogowych. Supermocarstwa rozpoczęły wyścig o zdobycie wszechświata, początkowo
przewagę mieli Rosjanie. Według oficjalnych danych, pierwszym człowiekiem w przestrzeni kosmicznej był Jurij Alek-
siejewicz Gagarin (1934-1968), który na pokładzie statku kosmicznego „Wostok 1" znalazł się na orbicie
okołoziemskiej. Amerykanie nie dawali za wygraną, trzy tygodnie później wystartował ich astronauta Alan Shepard,
jednak osiągnął jedynie wysokość 185 kilometrów. Kolejne laury znowu przypadły Rosjanom - szóstego i siódmego
sierpnia 1961 roku drugi kosmonauta, Herman Titow, okrążył Ziemię, na wysokości 183-244 kilometrów, 17 razy, na
pokładzie statku kosmicznego „Wostok 2".
Zbliżony wynik Amerykanie osiągnęli dopiero 20 lutego 1962 roku, gdy John Glenn na pokładzie „Mercurego" okrążył
Ziemię pięć razy w ciągu trzech godzin.
Tyle, jeśli chodzi o oficjalne dane. Dalej przedstawię dowody, że ich wiarygodność jest niewielka.

Tajne plany
Najpóźniej pod koniec lat 50. XX wieku pojawiało się coraz więcej plotek, że oba supermocarstwa pracują
intensywnie nad programem lotów kosmicznych. Było tajemnicą poliszynela, że zarówno Amerykanie, jak i Rosjanie
zatrudnili specjalistów

„Wostok" wyniósł na orbitę wielu kosmonautów. Niestety, niektóre próby zakończyły się ;

..

fiaskiem

(zbiory autora).

z kraju niedawnego wroga - Niemców. Najbardziej znany przykład to Wernher von Braun (1912-1977). W Peenemunde
pracował nad rakietą A4 (późniejsza V-2). Tuż po zakończeniu wojny wywieziono go do USA.
W 1958 roku ukazała się we Francji książka L'Enfer est dans le Ciel (Piekło jest w niebie). Dzisiaj zaliczylibyśmy ją do
nurtu literatury spiskowej. Autorem był Henry Ward, dziennikarz i pisarz, człowiek bardzo tajemniczy, który jednak
najwyraźniej miał wgląd do tajnych archiwów. Przedmowę napisał brytyjski generał Courtenay--Gabor, o którym
wiedziano tylko tyle, że mieszka w hrabstwie Sussex. Zdradzał fakty, które potwierdzają teorię supertajnych projektów
wielkich mocarstw. Przede wszystkim zasugerował, że zarówno Amerykanie, jak i Rosjanie już od 1952 roku
umieszczali w przestrzeni kosmicznej sztuczne satelity. Co więcej, podobno usiłowali już w 1956 roku dolecieć na
Marsa, Jowisza i Wenus. W tym celu Amerykanie skonstruowali statek kosmiczny „Prospector M", a Rosjanie - „Y-
0001". We wrześniu 1956 roku ślad po nich zaginął. Jeden jakoby po dziś dzień mknie przez kosmos ze szczątkami
załogi, drugi miał dolecieć do celu. Zdaję sobie sprawę, że trąci to fantastyką, zwłaszcza że zarówno Ward, jak i
Courtenay-Gabor do dziś nie podali dowodów na potwierdzenie swoich twierdzeń.
Inaczej ma się sprawa z danymi, które ujawnili radioamatorzy; wynika z nich, że nie wiadomo, czy także Amerykanie,
ale Rosjanie z pewnością zataili przed opinią publiczną kilka nieudanych startów z ludźmi na pokładzie i do dzisiaj
nikt nie oddał należnego hołdu martwym bohaterom.

Pasja braci Judica-Cordiglia
Bezprzewodowa forma komunikacji zafascynowała amatorów już na przełomie XIX i XX wieku. Pierwszy sztuczny
satelita, radziecki „Sputnik 1", wystrzelony na orbitę w 1957 roku, otwierał całkiem nowe perspektywy. Jak dawniej
radioamatorzy, tak wówczas domorośli eksperci śledzili lot pierwszego zwiastuna nowej ery. Najwięksi entuzjaści
budowali własne aparaty nasłuchowe - ze starych kabli, rur, radioodbiorników, przy minimalnych nakładach
finansowych, budowali to, na co agencje rządowe wydawały miliony. I tym sposobem podsłuchiwali rozmowy
astronautów z bazą naziemną.
Ze wszystkich amatorskich stacji nasłuchu, które wyrastały na całym świecie jak grzyby po deszczu, najbardziej
imponująca mieściła się w wiosce San Maurizio Canavese, w północnych Włoszech, niedaleko Turynu. Choć
większość wyposażenia pochodziła z demobilu i została zbudowana sposobem chałupniczym, sprawiała bardzo
profesjonalne wrażenie. Stare zegary ścienne pokazywały czasy lokalne w Moskwie i Bajkonu-rze, na Przylądku
Kennedy'ego i w Turynie. Personel chodził w białych fartuchach, a tablica rozdzielcza do złudzenia przypominała tę z
Przylądka Kennedy'ego (dziś znowu Canaveral - przyp. aut.) - zbudowano ją według fotografii, w skali 1:5.
Niepodzielną władzę sprawowali tam bracia Achille i Gian-Battista Judica-Cordiglia, którzy pasjonowali się
radioodbiornikami od 1949 roku. Achille miał wówczas 16 łat, Gian-Battista zaledwie 10. Armia amerykańska
sprzedawała wówczas zbędny sprzęt radiowy po śmiesznej cenie 70 lirów za kilogram. Chłopcy wydali wszystkie
swoje oszczędności i zakupili 135 kilogramów sprzętu, przebudowując go do swoich celów. Już wkrótce rozmawiali z
przyjaciółmi na całym świecie.
W 1959 roku rodzina wyprowadziła się z Turynu. Nastała epoka satelitów i bracia nie kryli swojej fascynacji.

„Otworzył się nowy świat i chcieliśmy się w nim znaleźć" - stwierdził Gian-Battista. Bracia postanowili skupić się na
radzieckich próbach kosmicznych - Rosjanie byli bliżej niż Amerykanie, poza tym zawsze starannie ukrywali
wszystkie informacje, nie ujawniali ich, jak Amerykanie. Bracia zainstalowali urządzenia nasłuchowe w starym
bunkrze z czasów II wojny światowej i przez całą zimę 1960/1961 usprawniali swoją stację nasłuchową, mimo
przenikliwego zimna. Achille zaniedbywał studia medyczne. Gian-Battista skończył korespondencyjny kurs
inżynierski, żeby pracować w stacji, nie zdejmując słuchawek z uszu.

Torre Bert słucha
Rok później ich ojciec, znany lekarz, objął kierownictwo sanatorium w San Maurizio Canavese. Mieściło się w
wielkiej renesansowej willi i bracia zyskali lepszą lokalizację dla swojej stacji nasłuchowej. Nazwali ją Torre Bert -
torre oznacza wieżę, a Bert to skrócona forma Villa Bertalazona, jak początkowo nazywało się sanatorium. Wierzyli,
że czekają ich tu same sukcesy. Mogli, gdy satelita przelatywał nad ich głowami, przez kilka sekund słuchać rozmowy
kosmonauty ze stacją naziemną. Jeśli
chcieli wiedzieć więcej, musieli zdobyć antenę paraboliczną, dzięki której przechwy tywaliby też słabsze sygnały.
Pewna turyńska firma zaproponowała braciom, że zbuduje im taką antenę za 2 000 000 lirów. Młodzi ludzie mieli do
dyspozycji 18 000. Mieli tylko jedno wyjście, z którego zresztą korzystali już nieraz - jeśli chcą mieć antenę
paraboliczną, muszą ją sobie zbudować sami!
Materiał zdobywali na złomowiskach. We własnym zakresie zbudowali następujące elementy: ekran wysoki na 3,5
metra, który miał wskazywać pozycję satelity, i drugi, do oznaczania sond księżycowych, oraz konsolę z trzema
magnetofonami do nagrywania sygnałów radiowych. Krótko mówiąc, zbudowali kopię centrum dowodzenia na
Przylądku Kennedy'ego.
Nie mieli fachowych książek i pieniędzy na pisma naukowe, często więc eksperymentowali. W ten sposób powstał
system filtrów, które wyciszały zagłuszenia ziemskie. Jednym z ich największych osiągnięć było ustalenie
częstotliwości radzieckich stacji naziemnych.
Im bardziej rozrastała się stacja, tym bardziej bracia zdawali sobie sprawę z tego, że potrzebują pomocy. Zwerbowali
15 ochotników, głównie ich rówieśników, dwudzie-stokilkulatków. Jedno z najtrudniejszych zadań przypadło ich
siostrze, Marii-Teresie -musiała się nauczyć rosyjskiego, żeby tłumaczyć podsłuchane rozmowy kosmonautów.

Bracia Judica-Cordiglia w swojej stacji nasłuchowej Torre Bert. Zebrali dowody potwierdzające tragiczną śmierc w
kosmosie wielu radzieckich kosmonautów (archiwum „Exposure Magazine").

Torre Bert funkcjonowała zazwyczaj 12 godzin na dobę. Wszyscy członkowie załogi mieli swoje zadania i zabierali się
do pracy w chwili, gdy uaktywniała się radziecka stacja naziemna. Dwie osoby nasłuchiwały sygnałów radiowych i
nagrywały wszystko, co się dało, dwie inne obsługiwały ciężką antenę paraboliczną, a najzdolniejsi obliczali na prostej
maszynie liczącej prędkość i orbitę statku kosmicznego. Pracowali tak efektywnie, że wyliczyli, iż radziecka sonda
„Lunik IV" minie Księżyc o 8000 kilometrów o 12 godzin wcześniej. Sonda rzeczywiście minęła Księżyc - o 8497
kilometrów!

SOS do całego świata!
Już po przeprowadzce do San Maurizio Canavese stacja zarejestrowała intrygujące nagrania. Dwudziestego ósmego
listopada 1960 roku odebrano nadany alfabetem Morse'a sygnał: SOS do całego świata. Pochodził z pojazdu
kosmicznego, który oddalał się od Ziemi, powtórzono go trzykrotnie. Odebrali go także amatorzy w Niemczech
Zachodnich i Teksasie. Trzy dni później Związek Radziecki przyznał, że doszło do nieudanego startu satelity, jednak
nie było mowy o człowieku na pokładzie. Gian--Battista Judica-Cordiglia wspomniał w wywiadzie udzielonym w
1999 roku, że wołanie o pomoc przyszło alfabetem Morse'a i po angielsku - najwyraźniej było skierowane do
Amerykanów. Czyżby nie powiódł się manewr powrotu po kilku okrążeniach Ziemi? Czy statek ten już zawsze będzie
mknął w przestrzeń, coraz dalej od Ziemi? A więc we wszechświecie do dzisiaj podróżuje martwy, anonimowy
kosmonauta, uwięziony w metalowej trumnie, zapomniany przez ludzkość.
Wstrząsające było także niezawierające słów przesłanie, które bracia odebrali na początku lutego 1961 roku.
Magnetofony zarejestrowały głośny, ciężki oddech i rozszalałe bicie przeciążonego serca. Bracia Judica-Cordiglia
zaprezentowali nagranie znanemu włoskiemu chirurgowi Dogliottiemu. Nie miał wątpliwości: „Tak bije serce
umierającego".

Pierwsza martwa kobieta w kosmosie
Torre Bert zarejestrowała naprawdę dramatyczne przekazy w maju 1961 roku. Po udanym, ogłoszonym całemu
światu locie Jurija Gagarina Związek Radziecki chciał ugruntować swoją przewagę w kosmosie. Wystrzelono zatem
na orbitę statek kosmiczny z dwoma mężczyznami i kobietą na pokładzie. Miał okrążyć Ziemię 17 razy.
Kapsuła wystartowała 16 maja 1961 roku. Do dzisiaj nie wiadomo, co było przyczyną katastrofy. Najpierw ciągle
opóźniano lądowanie. Prawdopodobnie osłony ogniowe w kapsule zostały uszkodzone już podczas startu. W końcu
ustalono, że załoga podejmie próbę powrotu do atmosfery 23 maja - przede wszystkim ze względu na kończące się
zapasy tlenu.
Do dziś istnieje zapis owej tragicznej próby lądowania. Wyraźnie słychać kobiecy głos, który uskarża się na coraz
wyższą temperaturę na pokładzie. Zapis jest tak

Według oficjalnych źródeł, Walentyna Tierieszkowa to pierwsza kobieta w kosmosie. Jednak w maju 1961 roku
nieznana do dzisiaj kosmonautka zginęła podczas nieudanej próby lądowania (zbiory autora).

szczegółowy, że nikt nie ma wątpliwości, iż dzieje się tam coś strasznego. Pod koniec nagrania, gdy kapsułę ogarniały
już płomienie, głos wręcz łamie słuchaczowi serce. Oto fragment zapisu przekazu nieznanej, umierającej kosmonautki
do stacji naziemnej: Słuchajcie... słuchajcie... odbiór! Odbiór! Odbiór! Mówcie do mnie... mówcie do mnie... gorąco
mi... gorąco mi. Co? 45... Co? 45... 50... Tak... tak... tak... oddychać... oddychać... tlen... tlen... gorąco mi... to... to jest
bezpieczne?... to wszystko... jest bezpieczne?... To wszystko... tak... tak... tak.... Teraz wchodzimy... 41... tak samo...
wchodzimy... 41... tak, gorąco mi.... gorąco mi... to wszystko... gorąco... gorąco mi... gorąco mi... gorąco mi... widzę
płomienie... co?... Widzę płomienie... gorąco mi... gorąco mi... spadnę?... tak... tak.... gorąco mi... spadam... spadam...
tak, słyszę... gorąco mi...
Trzy dni później, 26 maja 1961 roku, sowiecka agencja prasowa TASS podała, że duży bezzałogowy satelita spłonął,
wchodząc do atmosfery ziemskiej. O starcie tego obiektu nie informowano, podobnie jak o jego misji.

Radio Moskwa dementuje...
Bracia Judica-Cordiglia szacują, że podczas pracy stacji nasłuchowej Torre Bert udało im się zebrać dowody na śmierć
albo zniknięcie co najmniej 14 radzieckich kosmonautów. Koszmarna seria zaczęła się w 1960 roku i trwała aż do lat
70. Wkrótce tymi rewelacjami zainteresowały się także zachodnie media i Związek Radziecki nie miał wyjścia, musiał
zająć jakieś stanowisko. Siódmego kwietnia 1965 roku radio Moskwa podało następujący komunikat:
W marcu bieżącego roku mediolański dziennik „Corriere delia Sera" opublikował artykuł Radzieccy kosmonauci,
którzy przepadli we wszechświecie. Oparto go na doniesieniach braci Judica-Cordiglia, którzy jakoby odbierają
sygnały z kosmosu i nagrali wypowiedzi oraz sygnały SOS radzieckich kosmonautów, którzy nie wrócili z misji.
Dwa lata wcześniej podobne bzdury wypisywał „Washington Post", burżuazyjna gazeta, chcąca przydać w ten
sposób swoim wyssanym z palca bredniom wiarygodności... Jednak w tych doniesieniach nie ma ani krzty prawdy! I
na tym
zakończmy tę sprawę! Audycja radiowa, utrzymana w stylu „zimnej wojny", która wówczas panowała między
mocarstwami, nie była jedyną reakcją Rosjan - zdarzały się ataki na braci Judica-Cordiglia. Imperium kontratakowało!

Zmierzch epoki bohaterów
Z biegiem lat, z różnych źródeł docierały nazwiska zaginionych kosmonautów. Wymienię tu kilku, choć mam
świadomość, że obiektywne dochodzenie i weryfikacja danych są dziś niemożliwe. Choć przemiany demokratyczne
trwają w Rosji już kilkanaście lat, Rosjanie nadal mają zwyczaj pomijania tych faktów milczeniem. Niewykluczone,
że wśród tych, których ostatnie słowa, ostatnie bicie serca zarejestrowali Włosi, znajdowali się niżej wymienieni
kosmonauci. Oczywiście nie jest to lista kompletna.
Prawdopodobnie zginęli lub zaginęli w przestrzeni suborbitalnej:

• Ałeksiej Liedowski (koniec 1957 roku)
• Sierientij Sziborin (luty 1958 roku)
• Andriej Mitkow (styczeń 1959 roku) Prawdopodobnie zginęli lub zaginęli na orbicie ziemskiej:
• Iwan Pachur (27 września 1960 roku)
• Piotr Dolgow (11 października 1960 roku)
• Aleksij Graziow (grudzień 1960 roku)
• Gienadij Michajłow (luty 1961 roku)
• Aleksij Biełokoniow (15 maja 1962 roku)

Nie znamy nazwiska kosmonautki, która zginęła w płomieniach z dwoma towarzyszami podczas misji w dniach 16-23
maja 1961 roku, wiemy tylko, że miała na imię Ludmiła.
Nieoczekiwanie w 1980 roku przyszło potwierdzenie, że nie wszystkie sowieckie projekty kosmiczne przebiegały
zgodnie z planem. Źródło tej informacji było zaskakujące, mianowicie przyszła ona z jednego z ostatnich dziś
bastionów komunizmu -z karaibskiej wyspy Kuby!

Przemówienie w Hawanie
W okresie istnienia tzw. bloku wschodniego kosmonauci z bratnich krajów socjalistycznych często brali udział w
radzieckich projektach kosmicznych. Kubańczyk Ar-naldo Tamayo-Mendez poleciał w kosmos na pokładzie „Sojuza
38". Po udanym locie pierwszy kosmonauta z tropikalnej wyspy mógł oczywiście liczyć na huczne powitanie w
ojczyźnie.
Fidel Castro, dziś już wiekowy przywódca rewolucji, wygłosił porywające przemówienie, w którym opisał swoją
wizytę w miasteczku Zwiezdnyj Gorodok. Do głębi poruszył go widok gabinetu Gagarina, gdzie kosmonauci
medytowali przed lotem. Od lat dopełniali tego samego rytuału: na biurku Gagarina zostawiali list, w którym dawali
wyraz swojemu podziwowi dla niego i swoich poprzedników w kosmosie. Gabinet wyglądał dokładnie tak jak w
chwili śmierci Gagarina 27 marca 1968 roku: na biurku nadal leżały jego notatki i otwarty terminarz, na wieszaku
wisiał mundur, a wszystkie zegary stanęły w chwili jego śmierci.
Castro opisał też inne pomieszczenie, które nazwał „salą męczenników". Wstęp do niej był surowo wzbroniony. Na
ścianach wisiały fotografie wszystkich kosmonautów, którzy oddali życie za radziecki program podróży
kosmicznych. Kubański dyktator wydawał się autentycznie wzruszony tajną wystawą bohaterów i powiedział:
„Kiedy epoka lotów

kosmicznych była w powijakach, wielu bohaterów oddało za nią życie".

Milczenie wczoraj i dziś
Dziś, na początku XXI wieku, kiedy Związek Radziecki i Układ Warszawski należą już do przeszłości, nadal nie
wiadomo, czemu milczenie spowija nazwiska kosmonautów, którzy stracili życie we wczesnej fazie lotów
kosmicznych. Przerażające, że także dzisiaj odmawia się uznania ludziom, który zapłacili życiem za miejsce w
historii. Bracia Judica-Cordiglia już dawno dowiedli ponad wszelką wątpliwość, że Związek Radziecki przeprowadzał
eksperymenty, które właściwie z góry były skazane na niepowodzenie.
Wiemy, że ci bohaterowie, kobiety i mężczyźni, to nie jedyne ofiary kosmosu. Jednak ci kosmonauci, których usłyszały
tylko nieliczne stacje nasłuchu, spotkała jeszcze jedna tragedia - historia o nich zapomniała. Stracili życie, ale ich
wkład w rozwój nauki i techniki zapewne nigdy nie będzie uznany.
Współczesność to epoka bezimiennych bohaterów. Jednak rzadko znamy ich ostatnie słowa, słyszymy ostatnie
uderzenia ich serc. Tym sposobem przysłużyli się nauce i technice.
Cześć ich pamięci!

Rozdział 17
Gdy umierają prezydenci

Zadziwiające podobieństwa między zamachami na Kennedy'ego i Lincolna
Na pierwszy rzut oka wydaje się, że łączy ich tylko jedno: obaj zginęli z rąk zamachowców. Zarówno John Fitzgerald
Kennedy (1917-1963), jak i Abraham Lincoln (1809-1865) padli od kul. Poza tym różniły ich nawet przekonania
polityczne - Lincoln był republikaninem, John Kennedy - demokratą. A jednak istnieją zdumiewające podobieństwa
między obydwoma prezydentami i jest ich zbyt wiele, by można je zrzucić na karb zbiegu okoliczności.
Lincoln i Kennedy zginęli, wedle oficjalnych źródeł, z rąk zamachowców, którzy działali w pojedynkę. Obaj zabójcy
zostali zamordowani, zanim zdążono ich przesłuchać. Prawdopodobnie w obu przypadkach zamachowców
wyeliminowali ich zleceniodawcy, z obawy, by nie powiedzieli za dużo. Jedno bowiem jest pewne, i to mimo
ostatecznych wniosków komisji śledczych: bardzo prawdopodobne, że za obydwoma zamachami krył się spisek
wysoko postawionych osób, którym obaj prezydenci stali na drodze. A skoro hipoteza samotnego zamachowca, tak
mocno lansowana przez źródła oficjalne, nie wytrzymuje krytyki, można określić zdarzenia, których ofiarami padli
obaj prezydenci, jako zamachy stanu!

Zacieranie śladów i kozioł ofiarny
Drobiazgowa analiza wydarzeń, które sprawiły, że 22 listopada 1963 roku cały świat wstrzymał oddech, prowadzi do
jednego wniosku - efekty badań komisji War-rena, która w 1964 roku przedstawiła swój raport na temat tych
wydarzeń, są, delikatnie mówiąc, mało wiarygodne. Wiele przedstawionych poniżej informacji zawdzięczamy Jimowi
Garrisonowi, wówczas pełniącemu stanowisko prokuratora okręgowego w Teksasie, który przedstawił je w książce
Kto zastrzelił Johna F. Kennedy'ego.
Wkrótce po zamachu, gdy umierającego prezydenta przewieziono do szpitala Par-kland w Dallas, agenci FBI zabronili
lekarzom dokonać obdukcji, koniecznej po stwierdzeniu śmierci klinicznej. Zwłoki Kennedy'ego przewieziono do
szpitala w Be-thesda, w stanie Maryland. Tam zlecono sekcję lekarzom, którzy nie mieli żadnego doświadczenia w
medycynie sądowej. Jeden z nich przyznał później, że nie pozwolono im oczyścić wlotu po kuli, na polecenie
kogoś wysoko postawionego. Gwoli wyjaśnienia: badanie wlotu kuli ma kluczowe znaczenie do ustalenia kąta
strzelania, a zatem kierunku, z którego padał strzał.
Podczas sekcji zrobiono koło 20 fotografii i zdjęć rentgenowskich, jednak komisja Warrena zignorowała je całkowicie.
Nie do wiary jest także to, że Kennedy'ego pochowano, choć jego zwłok podczas sekcji ani razu nie odwrócono. Mówi
się bowiem, że otrzymał nie tylko strzał w głowę, ale i w plecy.
Mózgu, po którym nawet dzisiaj można by poznać, czy strzelano z przodu, czy z tyłu, nie można zbadać. Zniknął bez
śladu! Jeśli wierzyć oficjalnej wersji, tamtego feralnego dnia John F. Kennedy został zastrzelony na ulicy przez chorego
psychicznie zamachowca, Lee Harveya Oswalda. Jednak wiele poszlak przemawia za tym, że Oswald to tylko kozioł
ofiarny. Wielu świadków twierdziło, że widzieli, jak z pobliskiego trawiastego wzgórza padły strzały. Widzieli błyski
wystrzałów i ludzi z odznakami FBI. Jeden ze świadków widział uciekającego mężczyznę, który sprawnie złożył broń,
wepchnął ją do walizki, wskoczył do samochodu i odjechał.
Student Arnold Rowland przypadkiem zerknął w okna magazynu na krótko przed pojawieniem się prezydenckiej
kawalkady, lecz w oknie na piątym piętrze, za którym powinien od dawna czatować Oswald, widział jedynie starszego
czarnoskórego mężczyznę. Po przeciwnej stronie budynku, w lewym rogu, dostrzegł mężczyznę z karabinem, trzymał
go jak wojskowy. Rowland początkowo wziął go za agenta Secret

Prezydent John F. Kennedy ma jeszcze kilka chwil życia. Padł ofiarą szeroko zakrojonego spisku (archiwum „Exposure
Magazine").

Service, który miał chronić prezydenta. Kiedy jednak następnego dnia podzielił się z FBI swoimi obserwacjami, kazano
mu o tym jak najszybciej zapomnieć.

Zamachowiec kontra zamachowiec
Policjanci puścili wolno wielu podejrzanych, w tym i ludzi, którzy bezpośrednio po zamachu wybiegli z magazynu.
Nie usiłowano nawet zatrzymać kierowcy i pasażerów samochodu, który, gdy pasażerowie wsiedli niemal w biegu,
ruszył pod prąd jednokierunkową ulicą i zniknął. Świadkowie zgłosili to od razu. Na próżno.
Tymczasem władze, prawdopodobnie od początku uczestniczące w spisku, uparcie lansowały hipotezę o psychicznie
chorym zamachowcu. Następnego dnia, w podziemiach budynku policji w Dallas, zastrzelił go Jack Ruby, właściciel
klubu nocnego. Dziwne: policjanci, którzy nie dopuszczali do Oswalda nikogo, spokojnie otworzyli drzwi Jackowi
Ruby'emu, którego podejrzewano o powiązania z mafią. Później pojawiła się hipoteza, że policjanci pilnowali Oswalda,
póki nie dostali sygnału, że nadchodzi Ruby. Wtedy wyprowadzono Oswalda z celi i niejako podano Ruby'emu na

Kozioł ofiarny; Jack Ruby zastrzeli! Lee Harveya Oswalda w budynku policji w Dallas, na oczach wielu świadków
(archiwum „Exposure Magazine").

tacy, gdy ten wyciągną} rewolwer z kieszeni i zaczął strzelać. Ruby, skazany na dożywocie, przez cztery lata w
wiezieniu w Dallas domagał się uparcie, by go przeniesiono do Waszyngtonu. Tylko tam mógł się zebrać na odwagę i
zeznać, co naprawdę wie o zabójstwie Kennedy'ego. Kiedy w 1967 roku w końcu zezwolono na przeniesienie, Ruby
„zupełnie nieoczekiwanie" zmarł na raka płuc. Kolejny kozioł ofiarny został zabity, aby nie udało się poznać
prawdziwych zleceniodawców zabójstwa stulecia.
Lecz to nie koniec. Podczas śledztwa panowała prawdziwa epidemia wśród świadków, śledczych i innych osób
zaangażowanych w dochodzenie, krótko mówiąc, wśród tych, którzy mieli pecha znaleźć się zbyt blisko miejsca
wydarzeń. Koszmarna seria zgonów pochłonęła ponad 40 osób. Niektóre zginęły w dziwnych wypadkach, inne padły
ofiarą podstępnej choroby albo nieoczekiwanie popełniały samobójstwo. Jeden ze świadków został - dla odmiany - na
własnym podwórku, w środku miasta, omyłkowo wzięty za zabłąkanego jelenia i zastrzelony. Leworęczni strzelali
sobie w głowę prawą ręką, niespodziewanie wiele samochodów wybuchało przy próbie przekręcenia kluczyka w
stacyjce.
Pewien matematyk, specjalista do spraw ubezpieczeń, przeprowadził badania tej serii zgonów. Wyliczył, że w 1963
roku prawdopodobieństwo, by tyle osób, w większości bardzo młodych i zdrowych, zmarło w ciągu najbliższych
trzech
lat, wynosiło 1:100 000 000 000 000 000 000!
Zamach na Kennedy'ego jest jednym z najbardziej zagmatwanych i krwawych epizodów XX wieku. Zleceniodawcy
tego zabójstwa mogą na razie pławić się w złudnym poczuciu bezpieczeństwa, przynajmniej do roku 2029, bo „ze
względów bezpieczeństwa narodowego" do tego czasu akta sprawy pozostaną utajnione. A wtedy zapewne spojrzymy
innymi oczami na „najwspanialszą demokrację świata..."

Zabójstwo Abrahama Lincolna
Także Abraham Lincoln padł, wedle oficjalnych źródeł, ofiarą fanatyka, który działał w pojedynkę. Dziwna zbieżność:
ów zamachowiec, John Wilkes Booth, został w chwili aresztowania zamordowany przez innego mściciela, Bostona
Corbetta.
Wieczorem 14 kwietnia 1865 roku prezydent Lincoln udał się wraz z małżonką do Teatru Forda, na przedstawienie pt.
Amerykański kuzyn. Prezydencka para zajęła miejsca w loży honorowej, strzeżonej przez tajną policję. Zgasły
światła,
rozpoczął się spektakl.
Nagle padł strzał, wśród widowni rozległy się okrzyki przerażenia. Wszyscy zerwali się z miejsc i spojrzeli na lożę
honorową: prezydent Lincoln osunął się bezwładnie, trafiony strzałem w głowę.
Ledwie rozeszła się wieść o zamachu, Edwin M. Stanton, sekretarz wojny w rządzie Lincolna, rozpoczął dochodzenie.
Choć znano tożsamość zabójcy - przecież zastrzelił prezydenta w teatrze pełnym ludzi - Stanton ociągał się z
postawieniem mu zarzutów. Booth skorzystał okazji i wymknął się z Waszyngtonu przez jedyny otwarty most. Wkrótce
jednak patrol policji pod dowództwem porucznika Luthera Bakera otoczył magazyn, w którym się schronił. Baker był
siostrzeńcem ówczesnego komendanta

Także zabójstwo prezydenta Lincolna z 14 kwietnia 1865 roku to efekt spisku. Losy obu prezydentów łączą przedziwne
podobieństwa (zbiory Wernera Kellera).

tajnej policji, Lafayette'a Bakera, który z kolei podlegał sekretarzowi wojny. Stanton trzymał szefa tajnej policji z dala
od prezydenta, bo ten go nie znosił.
Porucznik Baker miał rozkaz zatrzymać Bootha żywego, jednak morderca został zastrzelony. Sierżant Boston Corbett
zeznał później, że nie oparł się pokusie i zastrzelił zabójcę z odległos'ci 30 metrów. Nie sposób przy tym nie myśleć o
Jacku Rubym, który tak nieoczekiwanie umarł na raka. Podczas zabójstwa Bootha w magazynie znajdował się jedynie
porucznik Baker. Zeznanie Corbetta, że zastrzelił zabójcę z karabinu z odległości 30 metrów, budzi poważne
wątpliwości. Na zamachowcy wykonano wyrok - zginął od strzału w tył głowy, oddanego z bliska, bo miał osmaloną
koszulę. Nie mógł już niczego zdradzić.
Kiedy szef tajnych służb, Lafayette Baker, przekazał Stantonowi informację, że Bootha znaleziono, ten osunął się na
fotel i ukrył twarz w dłoniach. Baker dodał, że Booth nie żyje, i Stanton się wyprostował, i uśmiechnął - po raz
pierwszy, odkąd usłyszał o zamachu na Lincolna.

Sprzysiężenie? Tak, ale...
W toczącym się później procesie zakładano, że morderstwo Lincolna było efektem spisku. Spiskowcy mieli się zbierać
w pensjonacie Mary Suratt w celu zaplanowania zamachu. Sekretarz wojny Stanton zaprzeczał, że jest w posiadaniu
dziennika Johna W. Bootha. Gdy zeznawał po raz drugi, przyznał, że ma ów dziennik. Przekazał go sądowi, okazało
się jednak, że brakuje dokładnie tych 24 stron, na których opisano przygotowania do zamachu. Żaden z sędziów
trybunału wojskowego, powołanego w celu osądzenia potencjalnych wspólników Bootha, nie zapytał sekretarza wojny
o rozbieżności w jego zeznaniach i brakujące strony dziennika.
Świadkowie, których zeznania obciążyły Mary Suratt i innych spiskowców, to osoby o podejrzanej reputacji.
Louis Weichmann, pracownik Departamentu Wojny, mieszkał wówczas u pani Suratt i na wiele miesięcy przed
zamachem opowiadał na prawo i lewo o planowanym zabójstwie. W urzędzie nikt go nie słuchał, ale podczas
procesu przypomniano sobie jego słowa. Mimo to Weichmann nadal zajmował swoje stanowisko, póki Stanton
piastował tekę sekretarza wojny. Kiedy ten odszedł, zwolniono także Weichmanna.
Przeciwko Mary Suratt zeznawał także właściciel taniej knajpy, w której przechowywano broń. Ba, był w stanie
szczegółowo cytować jej rozmowy ze spiskowcami -jakby nauczył się ich na pamięć. Na darmo obrona dowodziła, że
nie mógł niczego zapamiętać, bo tego wieczoru, kiedy rzekomo odbyła się ta rozmowa, był jak zwykle pijany.
Kolejnym świadkiem oskarżenia był John Parker, ochroniarz z Białego Domu. Mimo podejrzanej przeszłości,
polecono go żonie prezydenta jako ochroniarza. To właśnie Parker stał w teatrze na straży prezydenckiej loży, ale
zszedł z posterunku i poszedł do pobliskiego baru, gdzie John Wilkes Booth już czekał na sygnał. Parkera nigdy nie
pytano, czemu opuścił posterunek, co było dla zabójcy sygnałem do działania. Także Parker stracił posadę, gdy Edwin
Stanton odszedł z Departamentu Wojny.
To oczywiste podobieństwa do zabójstwa Kennedy'ego: zatuszowania, fałszywe ślady. W obu przypadkach
winę zrzucono na wybranego wcześniej kozła ofiarnego, który poniósł karę należną tajemniczym
zleceniodawcom. Jak oceniać takie zachowanie w kraju, który uważa się za wzór demokracji i wszelkich cnót?
Nic nie poradzę, że się wstydzę, że mieszkam w kraju, w którym sprawiedliwość to gra.
Te słowa z piosenki Boba Dylana z 1975 roku to chyba najlepszy komentarz!

Zdumiewające zbiegi okoliczności
Zostawmy na razie na boku oczywiste fałszerstwa, które wiążą zabójstwa obu prezydentów: także samych polityków
łączą pewne podobieństwa, choć zupełnie innej natury. Oto fakty, które mogą wstrząsnąć naszym pojmowaniem
rzeczywistości.
Abraham Lincoln został prezydentem szóstego listopada 1860 roku, John F. Kennedy ósmego listopada 1960 roku.
Lincoln po raz pierwszy zasiadł w Kongresie w 1848 roku, Kennedy w 1948 roku - czyli znów równo 100 lat później.
Po śmierci obu prezydentów ich stanowisko objął południowiec: po Lincolnie władzę sprawował Andrew Johnson,
urodzony w 1808 roku, po Kennedym - Lyndon B. Johnson, urodzony w 1908 roku.
To jednak nie koniec zadziwiających zbiegów okoliczności. John Wilkes Booth, zabójca Lincolna, przyszedł na świat
w 1839 roku, Lee Harvey Oswald - w 1939 roku. Booth dokonał zamachu w teatrze i uciekł do magazynu, Oswald
strzelał z magazynu i pobiegł do kina (ang. theater - teatr, ale także kino). I Lincoln, i Kennedy zginęli w piątek, na
oczach swoich żon. Lincoln znajdował się wówczas w Teatrze Forda, a Kennedy siedział w lincolnie - samochodzie
produkowanym przez koncern Forda.
W dniu zabójstwa Lincoln zwierzył się zaufanemu przyjacielowi, Williamowi H. Crookowi: „Wiem, że są tacy, którzy
chcą pozbawić mnie życia... i nie wątpię, że to zrobią. Jeśli tak ma być, nie da się tego uniknąć".
John F. Kennedy natomiast powiedział do żony, Jacqueline, i doradcy, Kena O'Don-nella: „Gdyby ktoś naprawdę
chciał
zastrzelić prezydenta Stanów Zjednoczonych, nie miałby trudnego zadania. Wystarczy któregoś dnia schować się z
bronią w wysokim budynku i nikt nic na to nie poradzi".
Lincoln miał sekretarza nazwiskiem Kennedy, który radził mu, by w feralny piątek 14 kwietnia nie szedł do teatru.
Kennedy miał sekretarkę Evelyn Lincoln. Na krótko przed jego odlotem do Dallas prosiła go, targana nagłym
przeczuciem, by nie jechał. Obaj nie posłuchali ostrzeżeń".

Klątwa wodza Szaunisów
Te zbiegi okoliczności budzą niepokój, który wzrasta, gdy dowiadujemy się, że oba zabójstwa mogą być częścią
jeszcze bardziej zadziwiającej układanki.
Wszystko zaczęło się w latach 30. XIX wieku, kiedy na Dzikim Zachodzie trwały walki białych osadników z
Indianami. Wódz plemienia Szaunisów, który poległ na polu bitwy w walce z oddziałami ówczesnego gubernatora
Indiany, Williama Henry'ego Harrisona, wypowiedział w chwili śmierci złowieszczą przepowiednię. W przyszłości
wszyscy prezydenci, którzy objęliby urząd w roku zakończonym zerem, mieli nie dożyć końca swoich kadencji.
Kilka lat później William Henry Harrison został dziewiątym prezydentem USA i wprowadził się do Białego Domu.
Na nim pierwszym sprawdziła się przepowiednia, czy raczej klątwa indiańskiego wodza - zmarł na długo przed
końcem swojej kadencji. Od tego czasu przekleństwo uderza z precyzją, co 20 lat. Do dzisiaj jego ofiarami byli:

• William H. Harrison, wybrany w 1840 roku, rządził tylko miesiąc, zmarł w niejasnych okolicznościach.
• Abraham Lincoln, wybrany w 1860 roku, zastrzelony przez Johna Wilkesa

Bootha 14 kwietnia 1865 roku,

w Waszyngtonie.

• James A. Garfield, wybrany w 1880 roku, zmarł wskutek zamachu dokonanego przez Charlesa J. Guiteau.
• William McKinley, wybrany ponownie jesienią 1900 roku, 14 września 1901 roku zamordowany przez anarchistę w

Buffalo.

• Republikanin Warren G. Harding, wybrany w 1920 roku jako dwudziesty dziewiąty prezydent, zmarł w trzecim roku

kadencji.
Franklin Delano Roosevelt, reelekcja w 1940 roku. Wybierany czterokrotnie, był prezydentem, który najdłużej
mieszkał
w Białym Domu, jednak nie doczekał końca ostatniej kadencji.
Tajemnicza s'mierć: William Henry Harrison
(1841)
Zamordowany:
Abraham Lincoln (1861-
1865)
Zamordowany:
William McKinley
(1897-1901)
Wylew krwi do mózgu:
Franklin D. Roosevelt
(1933-1945)
Zamordowany:
John F. Kennedy
(1961-1963)
Postrzelony:
Ronald Reagan
(1981-1989)
Klątwa wodza Szaunisów. Od 1840 roku daje się zauważyć makabryczną prawidłowość:
wszyscy prezydenci wybrani w roku zakończonym zerem umierają przed końcem kadencji.
Przeżył jedynie Ronald Reagan, choć i do niego strzelano (archiwum „BM", Hamburg).

• John F. Kennedy, wybrany w 1960 roku, prawdopodobnie padł ofiarą spisku, w którym brali udział najwyżsi

urzędnicy państwowi, służby specjalne i policja.

• Ronald Reagan, wybrany w 1980 roku, czterdziesty prezydent USA, także był celem szalonego zamachowca, Johna

Hinckleya, jednak przeżył atak.
W grudniu 2000 roku zacięte zmagania o fotel prezydenta wygrał minimalną liczbą głosów republikanin George W.
Bush junior. Pokonał demokratę Ala Gore'a. Zaledwie kilka dni po objęciu władzy, na początku 2001 roku, do ogrodu
Białego Domu wdarł się uzbrojony mężczyzna. Urzędowanie George'a W. Busha dopiero się zaczęło, ciekawe, czy i
jego dotknie klątwa indiańskiego wodza. Odpowiedź na to pytanie przyniosą najbliższe lata*.
Tymczasem jednak wróćmy do głównego tematu tego rozdziału, czyli zabójstwa Johna Fitzgeralda Kennedy'ego.
Wiosną 1960 roku Harvey Sąuires wysłał obu kandydatom na prezydenta pisemne ostrzeżenie, w którym przypominał
o
serii tajemniczych zgonów wśród gospodarzy Białego Domu. Od Kennedy'ego trzymał odpowiedź. Przyszły prezydent
napisał:
Szanowny panie,
zauważona przez pana dziwna zależność (śmierć urzędującego prezydenta co 20 lat), opisana w liście z 4 maja,
rzeczywiście skłania do refleksji. Od 1840 roku żaden prezydent, wybrany w roku zakończony zerem, nie doczekał
końca swojej kadencji w Białym Domu.
Napisał pan artykuł na ten temat i pyta mnie o zdanie. Niestety niewiele mogę powiedzieć. Przyznaję jednak, że nie
zastanawiałem się nad tym. Na pańskie pytanie, czy ten aspekt będzie miał jakiś wpływ na moją kandydaturę, mogę
tylko odpowiedzieć, że przyszłość to pokaże. Podobnie jak to, czy w ogóle będę miał zaszczyt zamieszkać w Białym
Domu.
Gdyby jednak ktoś, kto naprawdę chce w przyszłości podawać jako adres 1600, Penn-sylvania Avenue (adres Białego
Domu - przyp. aut.), brał sobie do serca ten dziwny zbieg okoliczności, obawiam się, że w latach 1960-1965 na
drzwiach Białego Domu wisiałaby tabliczka z napisem: „ do wynajęcia".
Z wyrazami szacunku
John Fitzgerald Kennedy
Pod koniec listu Kennedy pozwolił sobie na żart. Co do jednego miał rację: przyszłość rzeczywiście odpowiedziała na
te pytania, 22 listopada 1963 roku cały świat wstrzymał oddech z przerażenia. Może bardziej odległa przyszłość
odsłoni kulisy jego zabójstwa.

* W listopadzie 2004 roku George W. Bush został ponownie wybrany na prezydenta USA, pokonał demokratę Johna

Kerry'ego (przyp. red.)

Rozdział 18
Ósmy dzień stworzenia
Czas na nowy gatunek człowieka?

Wyobraźmy sobie rzecz nie taką znowu niemożliwą: Co by było, gdybyśmy już jutro dowiedzieli się, że nie jesteśmy
jedynymi inteligentnymi istotami we wszechświecie, i to za sprawą lądowania na naszej planecie obcych, stojących na

wyższym poziomie cywilizacyjnym i technicznym? Co by było, gdyby dali nam do zrozumienia, że to im
zawdzięczamy istnienie, jako że w zamierzchłej przeszłości stworzyli gatunek homo sapiens w efekcie
eksperymentów genetycznych?
Niemożliwe, nierealne, zbyt szalone? Oczywiście, to tylko spekulacja.
Jak zatem owi hipotetyczni przybysze zachowaliby się wobec nas, którzy nadal uważamy się za najwyższą formę
życia, choć wcale się nie rozwijamy?
Konfrontacja byłaby przerażająca, ale też otworzyłaby nam oczy. Na progu III tysiąclecia, wedle naszej rachuby
czasu, zobaczyliby ludzi bardziej krwiożerczych niż kiedykolwiek, wykorzystujących wiedzę, zasoby naturalne i
zdobycze cywilizacyjne do wzajemnego wyniszczenia się. Zobaczyliby świat, w którym najbogatsze kraje marnują
tony żywności, a w krajach Trzeciego Świata ludzie umierają z głodu. Świat, w którym, w imię dobrotliwego,
wszechmocnego Boga toczy się wojny, a przywódcy religijni, uważający, że posiedli „prawdę absolutną", wymagają
od wiernych, by rozmnażali się w sposób niekontrolowany, mimo dramatycznego przeludnienia kuli ziemskiej. Im
więcej owieczek, które śpiewają na chwałę Pana, tym więcej władzy i wpływów.

„Twarzą w twarz"
W polityce i gospodarce, ba, w najbardziej intymnych kontaktach międzyludzkich panują zakłamanie, korupcja i
oszustwo. Na całym świecie niemal co dzień słyszy się o nieuczciwych politykach, którzy działają na szkodę
obywateli. Środki masowego przekazu lansują dziwną subkulturę, której jedynym hasłem zdaje się „przyjemność bez
wyrzutów sumienia", czyli koncepcję społeczeństwa konsumpcyjnego.
Może w oczach przedstawicieli obcych cywilizacji nie jesteśmy godni, by nas traktować jako równorzędnych
partnerów? Brytyjski historyk i teolog z Oksfordu, Clive Staples Lewis (1898-1963), ujął to zdecydowanie: „Bogowie
porozmawiają z nami «twarzą w twarz», gdy tę twarz będziemy mieli".
Czy jesteśmy gotowi na kolejny akt tworzenia? Stary model społeczeństwa jest na najlepszej drodze, by trafić na
śmietnik historii. A może już rozwija się, przez nikogo niezauważony, następca homo sapiens! Przyjrzyjmy się bliżej
tym przerażającym, ale i fascynującym myślom, a przekonamy się, że ósmy dzień stworzenia jest bliżej niż nam się
wydaje.

Mutanci i nadludzie
Wypełniają naszą wyobraźnię o wiele dłużej, niż istnieje literatura science fiction. Mowa o mutantach, którzy
dokonali nadzwyczajnego skoku ewolucyjnego i dzięki temu dysponują umiejętnościami, o których zwykli
śmiertelnicy nawet nie mogą marzyć.
Francuski literat i surrealista Andre Breton (1896-1966) pisał w 1942 roku: „Może człowiek wcale nie jest pępkiem
wszechświata. Można przypuszczać, że istnieją na drabinie ewolucji wyżej postawione istoty, których zachowanie
byłoby nam równie obce jak zwyczaje muchy czy wieloryba. Niewykluczone, że te istoty kryją się przed nami, bo
nasze
zmysły nie są w stanie wyczuć ich obecności. Gdybyśmy chcieli sobie wyobrazić taki kamuflaż, przychodzi nam do
głowy jedynie mimikra niektórych gatunków. Z pewnością takie spekulacje otwierają wiele możliwości..."
O wiele konkretniej wypowiedział się indyjski filozof i myśliciel, Sri Aurobindo Ghose (1872-1950), przekonany o
niekończącej się ewolucji człowieka: „Nowa ludzka rasa na ziemi, choć wydaje się to niemożliwe, może się objawić w
każdej chwili".
Hitler, który, jak wiadomo, miał obsesję na punkcie stworzenia „rasy panów", rozmawiał na krótko przed wybuchem
II wojny światowej z gdańskim politykiem, Hermanem Rauschningiem, na temat mutacji człowieka. Rauschning,
który
nie miał pojęcia, czego dotyczyły dziwne wypowiedzi Hitlera, miał wrażenie, że rozmawia z hodowcą bydła, który
chciał „poprawić" niemiecką krew. Dyktator krzyczał, dygocąc z podniecenia: „Nowy człowiek żyje wśród nas! Już tu
jest! Wystarczy to panu? Zdradzę panu tajemnicę: widziałem go! I bałem się!"

Le Horla
Ponad pół wieku wcześniej innego człowieka dręczyły koszmarne wizje i paniczny strach: francuski pisarz Guy de
Maupassant (1850-1893) napisał w 1887 roku Le Horla, jeden z najbardziej wstrząsających tekstów w literaturze
francuskiej:
Teraz już wiem, wyczuwam to. Panowanie człowieka dobiega końca. Oto ten, którego instynktownie obawiały się ludy
pierwotne, którego przyzywali pod osłoną nocy czarnoksiężnicy, któremu panowie tego świata nadawali różne imiona i
różne postacie: by wal gnomem, duchem, dżinem, koboldem i elfem. Prymitywne plemiona wolały go nie nazywać,
dopiero późniejsze pokolenia wyczuwały silniej jego obecność. Mesmer go rozpoznał, lekarze już od 10 lat znają
naturę jego mocy, jeszcze zanim się nią posłużył. Bawią się mocą nowego władcy, wyzwolili potęgę, która uczyniła z
ludzkiej duszy pokorną niewolnicę... Nazywają to hipnozą, magnetyzmem, sugestią... Cóż mogę powiedzieć?
Widziałem, jak bawili się tą straszliwą mocą beztrosko jak dzieci. Biada nam jednak! Biada ludzkości! Przyszedł, on,
który... Jak się nazywa? On. Mam wrażenie, że wykrzykuje swoje imię, a jednak go nie słyszę. Tak... Wrzeszczy...
Słyszę... Nie, jeszcze nie... Horla... Rozumiem... Horla... Horla... Horla jest wśród nas.
W tej przerażającej, ale i fascynującej wizji Maupassant przypisywał mutantowi zdolnos'ć hipnozy. Czy wśród nas
naprawdę są istoty, fizycznie do nas podobne, lecz w rzeczywistości tak różne jak „mucha czy wieloryb", jak to ujął
Andre Breton? Zdrowy rozsądek podpowiada, że jeśli tak, musielibys'my zauważyć te istoty. Jednak to nieprawda.

Życie na marginesie społeczeństwa

Nikt nie pójdzie do lekarza, żeby powiedzieć, że nic mu nie dolega, nikt nie poinformuje psychiatry, że dla niego życie
to dziecinna igraszka. Powiedzmy jasno: można udowodnić jedynie nieudane mutacje.
Zdrowy rozsądek nie daje za wygraną: podpowiada, że udani mutanci musieliby się ujawnić, a to za sprawą swoich
ponadprzeciętnych cech.
Być może, jeśli spojrzeć na to z naszego, ludzkiego punktu widzenia. Przecież Albert Einstein opublikował
wynik swoich prac, żeby zwrócić na siebie uwagę, a to przysporzyło mu wielu kłopotów, wrogów i
nieprzyjemności. Na krótko przed śmiercią powiedział: „Gdybym to wszystko wiedział, zostałbym
zegarmistrzem".
Mutant, o wiele inteligentniejszy od Einsteina, miałby dość rozumu, by się nie ujawniać. Zachowałby swoje
spostrzeżenia i odkrycia dla siebie, wiodąc życie przeciętnego obywatela. I tu nasuwa się kolejne pytanie: może te
istoty, jeśli już są wśród nas, tworzą swego rodzaju niewidzialne społeczeństwo? To możliwe, bo żaden człowiek ani
istota do niego podobna nie żyje sam. Funkcjonuje tylko w ramach większej społeczności. Jednak historia dowodzi,
że ludzie są wrogo nastawieni do intelektu i kreatywności.
Giordano Bruno (1548-1600) spłonął na stosie, Einstein wyemigrował, Roberta Oppenheimera pilnowały służby
specjalne, odkąd wyraził się krytycznie o możliwościach fizyki jądrowej. Jeśli więc mieszkają wśród nas inni,
zapewne się nie ujawniają i nie zwracają na siebie uwagi.

Tajemnicze przekazy
Być może komunikują się na przykład za pomocą telepatii. Możliwe także, że wykorzystują konwencjonalne sposoby
przekazywania sobie tajnych informacji przeznaczonych wyłącznie dla ich oczu i uszu. Teoria informacji i semantyka
dowodzą, że można przekazywać informacje o podwójnym, potrójnym, a nawet poczwórnym znaczeniu. Chińskie
teksty starożytne miewają i po siedem znaczeń, jedno ukryte w drugim jak w łupinie. Jak zatem można wykluczyć,
czy w naszej sieci komunikacyjnej nie istnieje inna, tajna sieć, która wykorzystuje możliwości naszej infrastruktury?
„New York Herald Tribune" opublikował 15 maja 1958 roku raport londyńskiego korespondenta, dotyczący
tajemniczych ogłoszeń drobnych, które ukazywały się w londyńskim „Timesie". Wzbudziły one zainteresowanie służb
specjalnych i szy-frantów, bo wyraźnie miały głębszy, ukryty sens. Nie udało się jednak złamać kodu.
Z pewnością istnieją jeszcze dyskretniejsze formy komunikacji, zwłaszcza w dobie Internetu i poczty elektronicznej,
lecz komunikat do wyższych istot może się kryć w trzeciorzędnej powieści, w tandetnym traktacie filozoficznym. Bez
trudu odczytają tajny szyfr, skoro różnią się od nas tak bardzo jak my od małp.
Kto zaakceptuje taki punkt widzenia, będzie postrzegał otaczający go świat w całkiem innym świetle.

Hybrydy
Wróćmy jednak do rozważań z początku tego rozdziału. Istnienie innych, doskonalszych od nas istot mogłyby
bowiem sugerować także inne dowody. Wchodzimy na grząski teren, który, choć kontrowersyjny, ostatnio stał się
jednak przedmiotem poważnych badań naukowych. Mowa o „niesamowitych spotkaniach czwartego stopnia".
Coraz więcej wiarygodnych świadków twierdzi, że zostali porwani przez załogę statku kosmicznego i poddani
szczegółowym badaniom medycznym. Kobiety często zeznają, że porywacze, i to jest najdziwniejszy aspekt tej sprawy,
traktowali je jako materiał rozrodczy. Przerażające eksperymenty składają się zazwyczaj w serie wielokrotnych porwań.
Przypadek Kathie Davis (pseudonim), starannie przeanalizowany przez amerykańskiego naukowca Budda Hopkinsa, to
idealny przykład ilustrujący problem.
Trzydziestego czerwca 1983 roku Kathie Davis dostrzegła dziwne światła, które zdawały się świecić prosto na jej
ogród w Copley Woods w Ohio. Wybiegła z domu, by bliżej przyjrzeć się zjawisku, i poczuła jakby uderzenie energii.
Została
porwana. Za pomocą sondy wszczepiono jej implant.
Budd Hopkins jest przekonany, że to tylko jedno z wielu porwań, których padła ofiarą. Niejasne wspomnienia
sugerują, że wszystko zaczęło się jeszcze w jej dzieciństwie. Śniło jej się, że jako mała dziewczynka chowa się w
szafie, żeby uniknąć zagrożenia z nieba. Innym razem niejasno przypomniała sobie dziwny dom, w którym
spotkała małego chłopca. Zdaniem Hopkinsa to nic innego jak sztucznie wywołane wspomnienia, które mają odwrócić
uwagę ofiar od oprawców. Może dzięki temu ofiary nie popadają w obłęd na myśl, jak okrutnie je traktowano.
Psychologia zna podobne sztuczne wspomnienia - tworzą je ofiary brutalnych przestępstw. Za każdym razem chodzi o
to samo: by ofiara mogła się schronić w sztucznej rzeczywistości przed koszmarem prawdziwych wspomnień.

„Matki" kosmicznych dzieci?
W grudniu 1977 roku porwano Kathie, gdy siedziała w samochodzie - pozostałych pasażerów w jakiś sposób
unieruchomiono. Wówczas obcy po raz pierwszy dokonali na tej młodej kobiecie zabiegu ginekologicznego. Doszło do
sztucznego zapłodnienia. Trzy miesiące później, w marcu 1978 roku, znowu przyszła jej kolej. Tym razem obcy
usunęli embrion. W 1979 roku wszczepiono jej ciało obce za pomocą sondy wprowadzonej przez nos. Wydarzenia z
czerwca 1983 roku sprawiły, że skontaktowała się z ekspertem do spraw UFO, Buddem Hopkinsem. Porwano ją znowu
jeszcze w tym samym roku. Tym razem to już nie były eksperymenty medyczne, lecz istne tortury. Ocknęła się za
domem, w koszuli nocnej zalanej krwią.
:
Częsty scenariusz we wspomnieniach porwanych przez UFO: kobietom pokazuje się dzieci, prawdopodobnie wynik
krzyżowania ludzi z kosmitami (zbiory Reinharda Habecka).

Podczas seansu hipnotycznego zdradziła zadziwiające szczegóły tamtego porwania. Opowiadała o spotkaniu z małą

istotą, pół człowiekiem, pół kosmitą. Powiedziała przy tym, że to jej córeczka, urodzona w wyniku wcześniejszego
sztucznego zapłodnienia.
Cechą charakterystyczną tych „niesamowitych spotkań czwartego stopnia" jest to, że często porywani są także inni
członkowie rodziny. Prawdopodobnie także Tommy, syn Kathie Davis, był ofiarą porwań. Pewnej nocy śmiertelnie
przerażona matka patrzyła, jak z pokoju jej syna wychodzi niesamowity gość. W kwietniu 1986 roku Kathie znowu
została porwana. Pokazano jej wówczas dwoje dzieci, mieszańców, i pozwolono nadać im imiona. Budd Hopkins jest
przekonany i twierdzi, że ma na to dowody, iż w trakcie serii porwań, trwającej do dzisiaj, pani Davis urodziła
dziewięcioro dzieci.
Oczywiście takie rewelacje wzbudzają podejrzenia. Zrozumiałe, że niektórzy je odrzucą, uznając za stek bzdur.
Oczywista reakcja, jeśli się głębiej zastanowić nad przypadkami jak ten opisany wyżej. Tylko że to do niczego nie
prowadzi, nic się nie zmieni, w niczym nie pomoże, szczególnie biednym ofiarom porwań, które nader często, oprócz
stresujących przeżyć, zmagają się z ludzką drwiną i niedowierzaniem. Za autentycznością ich wersji przemawia
niechęć, z jaką ujawniają prawdę o porwaniach.
Psychologowie i psychiatrzy badali wiele ofiar porwań, przepytywano ich z użyciem wykrywacza kłamstw. Szczególne
uznanie należy się tu lekarzowi i psychologowi Joh-nowi E. Mackowi. Ten profesor z Harvardu, laureat Nagrody
Pulitzera, przeprowadził badania, w wyniku których doszedł do wniosku, że w większości przypadków porwań mamy
do czynienia z autentycznymi przeżyciami. Chyba nie muszę dodawać, że to nie przysporzyło mu sympatii wśród
kolegów po fachu.

Udowodnione naukowo
Kolejny ważny krok w kierunku obiektywnej weryfikacji syndromu porwanych to badania grupy TREAT. W jej skład
wchodzą lekarze i psychologowie. Badają ofiary porwań. Pomagają tym, którzy nie radzą sobie sami ze swoimi
przeżyciami. Nagle dowiadują się, że innych spotkało coś podobnego.
Grupę prowadzi psycholog Rita Laibow, która podczas zjazdu europejskiej sekcji organizacji MUFON w 1991 roku w
bawarskim Feldkirchen-Westerham po raz pierwszy uchyliła rąbka tajemnicy w kwestii prac organizacji. Oczywiście
główny punkt ciężkości to badania medyczne. Ich wyniki są zatrważające.
Pewien lekarz z Kansas wykrył, według Laibow - i częściowo usunął - implanty w ciałach i mózgach porwanych.
Była także mowa o kobietach, u których jednoznacznie stwierdzono przebytą ciążę. W dwunastym tygodniu ciąży
embrion nagle zniknął, w nocy, podczas kolejnego porwania. Kilku kobietom obcy przystawiali dzieci do piersi.
Wyglądały jak skrzyżowanie człowieka z kosmitą, którego wizerunek ostatnio cieszy się coraz większą
popularnością. Dzieci miały bardzo jasne włosy i usta
o wiele wyraźniejsze niż na znanych podobiznach „szarych ludzików". Wiadomo nawet o kobietach, u których po
takich wydarzeniach występowała laktacja. Nie sposób tego wytłumaczyć, jeśli odrzuca się zaprezentowaną tu teorię.
Czyżby na naszych oczach zaczął się szeroko zakrojony projekt genetyczny? Czyżby ten program rozrodczy był
powodem coraz liczniejszych ostatnio porwań?
Możliwe, że powstanie nowy gatunek, który przyspieszy proces naturalnej ewolucji. Jeśli tak, w tej chwili rozgrywa się
ósmy dzień tworzenia.
A skoro nasz następca na drabinie ewolucji jest już wśród nas, nasuwa się inne pytanie: Co stanie się z nami?

„Szare ludziki" jako porywacze. Czyżby zaczął się ósmy dzień stworzenia? (zbiory Johannesa Fiebaga).

Rozdział 19
Historia na wideo

Chronowizor ojca Ernettiego
Podróże w czasie są możliwe! Taką hipotezę ogłosił niedawno entuzjastycznie nie kto inny, jak sam genialny fizyk i
matematyk Stephen W. Hawking. Jednak to, co dla niego na razie pozostaje w sferze teorii, obliczeń, wzorów i
rzeczywistości wirtualnej, stało się faktem w ciągu minionych 45 lat. Skonstruowano aparat, za pomocą którego
wydarzenia z przeszłości materializują się dźwiękowo i wizualnie. Udało się to włoskiemu mnichowi
benedyktyńskiemu i międzynarodowej grupie znanych fizyków. Rezultat ich wieloletniej pracy to chronowizor, czyli
„obserwator czasu".

Wynalazca: geniusz czy szarlatan?
Duchowym ojcem urządzenia, które jak magnetowid ma pokazywać w formie wizualnej i dźwiękowej wydarzenia z
przeszłości, jest benedyktyn, ojciec Alfredo Pelle grino Ernetti. Urodził się w 1926 roku. Miał dwie pasje - teologię i
muzykę, tę ostatnią wykładał w konserwatorium w Wenecji. To on z ojcem Agostinem Gemellim siedem lat wcześniej
niż Friedrich Jiirgenson nagrał na taśmę odgłosy z innego świata.
Jako wykładowca konserwatorium ojciec Ernetti zajmował się prapolifonią, czyli historią muzyki starożytnej. To
okres od XIV wieku p.n.e. do roku 1100. Punktem wyjścia tej dziedziny nauki jest muzyka starożytnych Persów,
Sumerów,
Asyryjczy-ków i Egipcjan. Nie znano wówczas zapisu nutowego w jego obecnej formie, istnieje on dopiero od 1200
roku.
Ojciec Ernetti postanowił tchnąć życie w nauczany przedmiot, o czym świadczą 72 publikacje na temat historii
muzyki i teologii. Do tego wydał także 45 płyt, na których słychać dawną muzykę. Tę katedrę stworzono specjalnie
dla niego.

Prowadził ją do śmierci w 1994 roku. Wniosek jest chyba oczywisty: mamy do czynienia z naukowcem
kontrowersyjnym, ale poważnym!

Pomysł: energia nie ulega zniszczeniu
Drugiego maja 1972 roku ojciec Ernetti po raz pierwszy zwierzył się Vincenzo
Maddaloniemu, dziennikarzowi mediolańskiej gazety „La Domenica des Corriere",
że razem z 12 naukowcami pracuje nad konstrukcją chronowizora. Powiedział wtedy: Wpadłem na pomysł, oparty na
założeniu przyjmowanym przez wszystkich naukowców, że fale dźwięku, raz wyemitowane, nie giną, tylko zostają w
otoczeniu. Można je więc zrekonstruować, podobnie jak energię, która nie ginie. Weźmy dźwięk: każda fala dźwięku
to energia. Pochodzi z określonego źródła [...], dzieli się na coraz mniejsze jednostki, jednak nie ulega zniszczeniu,
tylko podlega tym samym procesom, które znamy z teorii względności. Materia rozkłada się nie tylko na atomy, ale i
na mniejsze cząsteczki [duchowny miał tu zapewne na myśli cząstki budowy atomu - na przykład elektrony - przyp.
aut.], i może zostać zrekonstruowana przy użyciu odpowiednich procedur. To możliwe, bo mamy do czynienia z
energią. Tak, do tego jest potrzebna odpowiednia aparatura, ale to już inna sprawa. Trzeba tylko zapamiętać zasadę:
energia nie ginie, tylko się zmienia. Nie można powiedzieć: „Nie wierzę,

Ojciec Alfredo Pellegrino Ernetti, twórca chronowizora, maszyny, za pomocą której możemy oglądać
transmisje z przeszłości (zbiory Petera Krassy).

bo nie widzę i nie słyszę". Przecież nie słyszymy też ultradźwięków, nasz aparat słuchowy jest ograniczony, słyszymy
tylko to, co mamy usłyszeć. A jednak istnieją zwierzęta, które je słyszą.
A zatem fakt, że nie słyszymy, nie oznacza, że nic innego nie istnieje, tylko że musimy skonstruować odpowiednie
maszyny, żeby słyszały i widziały za nas.
Podkreślam, że nasze badania nie mają nic wspólnego z parapsychologią, choć w ten sposób tłumaczy się
wszystkie głosy z zaświatów. Nas interesuje kwestia czysto naukowa, która opiera się na założeniu, że dźwięk to
fale energii i można je zrekonstruować.

Czternaście lat milczenia
Wówczas ojciec Ernetti nie chciał zdradzać szczegółów. Obawiał się, i ten strach towarzyszył mu do końca życia, że
jego wynalazek w niepowołanych rękach wyrządziłby wiele złego. Dopiero na kongresie parapsychologicznym, 18 i
19 października 1986 roku w Riva del Garda, wypowiedział się nieco obszarniej na temat wyników wieloletnich
badań. Jego wywody wprawiły zebranych w osłupienie.
Ernetti zaczął od wykładu z fizyki, po czym oznajmił, że jemu i jego współpracownikom udało się wychwycić fale
światła i dźwięku z przeszłości. To możliwe, bo wszystko, co się dzieje, zostawia ślad na niewidzialnej, ale
wszechobecnej magnetycznej taśmie. „Wraz ze współpracownikami skonstruowałem aparat, który pozwala przywołać
dźwięki i obrazy z przeszłości oraz odtwarza je, wizualnie i słuchowo, na ekranie".
To była sensacja - wygłosić coś takiego w obecności naukowców i mediów! I tak obrady kongresu znalazły się w
centrum zainteresowania prasy. Dziennikarze domagali się od ojca Ernettiego szczegółów konstrukcji aparatu i dostali
je. Jednak niewielu je rozumiało.

Chronowizor: trzy podstawowe elementy
Benedyktyn usiłował w możliwie zrozumiały sposób wytłumaczyć, jak funkcjonuje jego urządzenie. Wszystko, co
kiedykolwiek działo się w naszym wszechświecie, zostawia swój ślad energetyczny i to dwojakiego rodzaju -
dźwiękowy i wizualny, jak na kasecie wideo. Ta energia jest niezniszczalna, zmienia się ciągle, ale trwa w otaczającej
nas przestrzeni. Założenie, że można ją przechwycić, wyrosło zapewne na gruncie zainteresowań muzycznych, czyli
falami dźwięku, które rozchodzą się coraz dalej.
Ernetti opowiadał także, jak należy skonstruować chronowizor, by rozpoznawać przekazy z przeszłości. Jego aparat
składał się z trzech podstawowych podzespołów (modułów): 1. Połączone ze sobą anteny z różnych stopów metali.
Duchowny nie podał składu stopów. Ich zadaniem było wyłapywanie wszelkich fal, elektromagnetycznych i innych. 2.
Drugi moduł chronowizora, „jednostka rekonstruująca" miała

Dzięki transkomunikacji instrumentalnej potwierdzono, że zmarli pojawiają się na ekranie! To fakt, choć nauka jest na
razie bezradna i nie proponuje żadnego wytłumaczenia (zbiory autora).

za zadanie zrekonstruować dane wydarzenie. 3. Trzeci element to rodzaj transformatora obrazu i dźwięku, który
przedstawia efekty pracy dwóch poprzednich na ekranie, jak telewizor.
Po tych bardzo szczegółowych wyjaśnieniach duchownego zasypano pytaniami. Czy wkrótce usłyszymy o kolejnym
rewolucyjnym wynalazku, który dołączy do przedmiotów dzisiaj już nam niezbędnych? Czy kiedyś posiadanie
chronowizora będzie tak powszechne jak telewizora i magnetowidu? Mimo obaw, że chronowizor w niepowołanych
rękach wyrządzi wiele szkód, duchowny na większość pytań odpowiadał twierdząco.
Jeśli wierzyć jego słowom, chronowizor okazał się bardzo przydatny. Dzięki niemu zrekonstruował operę, którą
wystawiono w Rzymie 2200 lat temu!

Transmisje telewizyjne ze starożytności
Zainteresowanie prapolifonią skierowało ojca Ernettiego na ślad wiekowej opery. Zatytułowana Thyestes była
dziełem niejakiego Kwintusa Enniusa Calabera. Prapremiera miała miejsce w 169 roku p.n.e. w dziwnych
okolicznościach.
Twórca wystawił
ją pod gołym niebem, na Forum Holitorium. Był to targ warzywny w zachodniej części Kapitolu. Sztuka zawierała za
wiele - jak na gust ówczesnych senatorów -myśli rewolucyjnych i natychmiast trafiła na listę dzieł zakazanych. Jej
twórca zmarł w tym samym roku. O jego dziele zapomniano, przetrwało 25 wersów. Cytowali je rzymscy pisarze i
kronikarze, między innymi Cyceron. Marzenie, by zrekonstruować właśnie to dzieło, dodawało ojcu Ernettiemu
zapału do pracy. Jak później wielokrotnie twierdził, udało mu się odtworzyć całą operę, w oryginalnym wykonaniu, w
pierwotnym brzmieniu.
Znany wiedeński pisarz Peter Krassa, który w swoim dziele przeanalizował wynalazek księdza Ernettiego pod
każdym możliwym względem, wymienia nawet kolejnego świadka, który może potwierdzić udaną rekonstrukcję
opery. Jest to profesor Giuseppe Marasca, któremu Ernetti wysłał partyturę Thyestesa.
Marasca powiedział później dziennikarce znanego czasopisma „Oggi", w jaki sposób doszło do rekonstrukcji
antycznej opery: „Moim zdaniem wyglądało to jak transmisja telewizyjna. Ojciec Ernetti spisywał słowa i nuty,
tłumacząc
jednocześnie tekst na łacinę, którą znamy".

Tajemnica w grobie wraz z odkrywcą!
Choć opowieść o tym wynalazku wydaje się zbyt niesamowita, by była to prawda, trudno podejrzewać, by ksiądz,
który zmarł w 1994 roku, mający oficjalne pozwolenie Watykanu na prowadzenie badań nad muzyką dawną,
świadomie okłamał cały świat. Ostatnie miesiące przed śmiercią poświęcił zabezpieczaniu aparatury, którą
rozmontowano i ukryto w bezpiecznym miejscu. Zapewne w magazynach Watykanu.
Dokładną znajomość jej działania i możliwości zastosowania kapłan zabrał ze sobą do grobu. Zapewne nie do końca
wierzył w drzemiące w człowieku dobro i bał się straszliwych konsekwencji, gdyby jego wynalazek wpadł w
niepowołane ręce. Co nie byłoby wykluczone, jak wiemy z historii ludzkości, choć ta jest nadal niekompletna i pełna
przekłamań.

Bibliografia
Appel Petrus Ultimatum Gottes an die Welt, Leutesdorf 1979.
Augstein Rudolf Jesus Menschensohn, Monachium 1972.
Barthas C. Fatima - ein Wunder des 20. Jahrhunderts, Freiburg 1955.
Barth v. Wehrenalp, Erwin Man sollte es nichtfur móglich halten, Diisseldorf 1988.
Bradley M., Theilmann-Bean, D. Holy Grail across the Atlantic, Willowdale 1988.
Brookesmith Peter (i in.) Lost and Found, Londyn 1984.
Brookesmith Peter (i in.) Incredible Phenomena, Londyn 1984.
Brookesmith Peter (i in.) Riddles ofthe Ancient World, Londyn 1986.
Biirgin Luc Mondblitze, Monachium 1994.
Byron Julie Psychic Experiences ofthe Famous, Lutterworth 1993.
Charroux Robert Phantastische Vergangenheit, Monachium 1966.
Clark Kenneth Leonardo da Vinci, Reinbek 1969.
Daniken Erich von Bogowie byli astronautami! Współczesne rozważania nad dawnymi podaniami, przel. Ewa Wilk,
Warszawa 2002.
Daniken Erich von Dzień, w którym przybyli bogowie. 11 sierpnia 3114 roku prz. Chr., przeł. Teresa Serafińska,
Warszawa 1991.
Daniken Erich von Objawienia, przel. Jan Forest, Warszawa
1986. De Solla Price Derek Gearsfrom the Greeks, Nowy Jork
1975. Dtv Lexikon in 20 Banden, Mannheim-Monachium 1997.
Fiebag Johannes Gwiezdne wrota: oni są wśród nas. Istoty pozaziemskie na Ziemi i w Układzie Słonecznym, przeł.
Ewa Radomska-Deutsch, Gdynia 2000.
Fiebag Johannes Maszyna wieczności, przel. Barbara Tarnas, Jan Koźbiał, Cezary Murawski, Amber, Warszawa 2000.
Fiebag Johannes Tajne orędzie fatimskie. Co naprawdę stało się w 1917 roku w Portugalii, przeł. Marek Strasz,
Warszawa 1996.
Gossler Marcus Lexikon Grenzwissenschaften, Landsberg 1988.
Grof S. Topographie des Unbewussten, Stuttgart 1978.
Harleston Hugh A Mathematical Analysis of Teotihuacan, w: XII International Congress of
Americanists, Meksyk 1974.
Hausdorf Hartwig Biała piramida, przeł. Wojciech Kunicki, Amber, Warszawa 2003. Hausdorf Hartwig Chwnik eines
Phdnomens, Obergunzburg 2000. Hausdorf Hartwig Powrót z tamtego świata. Tajemnica powtórnych narodzin, przeł.
Grzegorz
Prokop, Warszawa 2000. Hausdorf Hartwig XX wiek - stulecie zagadek i fenomenów, przeł. Cezary Murawski, Amber,
Warszawa 2001.
Hausdorf Hartwig Telepathie und Prophetie, Wiedeń 2000. Hausdorf Hartwig, Krassa Peter Satelity bogów. W
zamkniętych strefach Chin, przeł. Grzegorz

Prokop, Warszawa 1997.
Hoffmann Helmuth Die Wahrheit uber die Botschaft von Fatima, Bietigheim 1983. Holbe Rainer Unglaubliche
Geschichten, Monachium 1985. Hopkins Budd Intruzi, przeł. Andrzej Mrozowski, Białystok 1992. Kahl Joachim
Das Elend des Christentums, Reinbek 1968.
Keith Jim Secret and Suppressed - Bannes Ideas and Hidden History, Portland 1993. Keller Werner Was gestem noch
als Wunder galt, Zurych-Monachium 1973. Klinckowstroem Carl Graf von Geschichte der Technik, Monachium 1957.
Kolosimo Peter Woher wir kommen, Wiesbaden 1957. Krassa Peter Twój los jest przesądzony. Maszyna czasu ojca
Ernettiego i kronika Akaszy, tłum.
Małgorzata Gawlik, Warszawa 2000. Krassa Peter, Habeck Reinhard Biblioteka liści palmowych. Tajemnicze areny
naszego świata

- 21 zagadkowych fenomenów, przeł. Wanda Moska, Gdynia 1994. Krassa Peter, Habeck Reinhard Światło faraonów.

Najwyższe technologie i prąd elektryczny
w starożytnym Egipcie, przeł. Elżbieta Ptaszyńska-Sadowska, Gdynia 1995. Langbein Walter-Jorg Największe
tajemnice świata. Niezwykłe wydarzenia ostatnich XXV wieków, przeł. Ewa Jurczyk, Katowice 1997. Lehmann
Johannes lesus - Report, Dusseldorf 1970. Lissner Ivar Rdtselhafte Kulturen, Monachium 1966. Mack John E.
Entfuhrt von Aufierirdischen, Essen 1995. Marrs Jim Crossfire - The Plot that Killed Kennedy, Nowy Jork 1989.
Marrs Jim Alien Agenda, Nowy Jork 1997.
Meckelburg Ernst Skok w sen. Wieści z zaświatów, przeł. Jerzy Prokopiuk, Gdynia 1996. Rauschning Hermann
Gesprdche mit Hitler, Zurych 1940.
Sauval Henri Histoire et recherches des antiąuites de la ville de Paris, Paryż 1733. Senkowski Ernst Instrumentelle
Transkommunikation, Frankfurt n. Menem 1995. Steiger Brad Mysteries ofTime and Space, West Chester 1989.
Tompkins Peter Die Wiege der Sonne, Monachium 1977. Unglaubich aber wahr, Stuttgart-Zurych-Wiedeń 1989.
Vandenberg Philipp Der Fluch der Pharaonen, Monachium 1973. Vaughan Alan Incredible Coincidence, Lippincott
1979. Weltalmanach des Ubersinnlichen, Monachium 1987. Zinn Howard A People's History ofthe United States,
Nowy Jork 1980.
Artykuły
Abrate Giovanni The Lost Cosmonauts, „Exposure Magazine", marzec-kwiecień 2000. Allen R., Vogel, P. America's
dark Secret - The Port Chicago Disaster, „Nexus", czerwiec-
-lipiec 1996. Beck E., Rand Y., Sudmann U. Grófite Atomkatastrophe aller Zeiten. Wer loscht das Hóllen-
feuer, „Tz", 30 kwietnia 1986. Gabert H.W. Die Russen verloren noch weitere Kosmonauten, „Das Neue Zeitalter"
1967, nr
26.
Hausdorf Hartwig Abbilder unseres Sonnensystems, „Magazin 2000plus" 2000, nr 6. Hausdorf Hartwig US-
Prdsidenten und der Fluch des Indianerhduptlings, „Bild", 28 grudnia
2000.
Hayden E.E. notatka w „Dallas Times Herald", 19 kwietnia 1897. Iten Oswald Die Tasaday - ein philippinischer
Steinzeitschwindel, „Neue Ziircher Zeitung",
12 kwietnia 1986.
Kent Emily Pope Joan, „Exposure Magazine", luty-marzec 1998.

;^

Maddaloni Vincenzo Supraphysik und PSI, tłum. z: „Vues nouvelles", styczeń 1975. Ratcliff J.D. Italy's amazing
Space Watchers, „Reader's Digest", kwiecień 1965. White Paul The Mystery of Burrow's Cave, „Exposure Magazine",
grudzień 1997-styczeń 1998.

.

Podziękowania
Długa jest droga od pierwszej myśli do wydania książki. I choć autor za każdym razem daje z siebie wszystko, jest
zawsze zdany na dobrą wolę i pomoc innych. I właśnie tym, bez których nie powstałaby ta książka, chciałbym teraz
podziękować.
Przede wszystkim dziękuję moim przyjaciołom i kolegom pisarzom: Peterowi Krassie, Eri-chowi von Danikenowi,
Rainerowi Holbemu, Reinhardowi Habeckowi, Viktorowi Farkasowi i Walterowi-Jórgowi Langbeinowi, za wiele
cennych uwag, które pomogły mi w pracy nad książką.
Chciałbym także podziękować mojemu przyjacielowi, Josefowi Schendelowi, który jak nikt inny umie nawiązywać
nowe kontakty, a także Ingrid Schlotterbeck, mojemu wydawcy, za pokładane we mnie zaufanie.
Na zakończenie chciałbym złożyć serdeczne podziękowania moim czytelnikom, którzy już od niemal 10 lat
towarzyszą mi w fascynującej podróży przez świat tajemnic i niecodziennych zjawisk, a także moim bliskim, za
cierpliwość okazywaną mi szczególnie w ciągu ostatnich lat.
Garching, Alz, lipiec 2001 roku Hartwig Hausdorf