Szafiry dla narzeczonej

Szafiry dla narzeczonej

Szafiry dla narzeczonej

Szafiry dla narzeczonej

Elizabeth

Carolyn Zane

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Na dziedzińcu zbudowanego w hiszpańskim stylu kolonialnym kościoła

trwały przygotowania do mającego się odbyć ślubu. Ostatni goście tłoczyli się w

drzwiach świątyni, a kilku drużbów ze śmiechem majstrowało przy ogromnej

czarnej limuzynie.

Elizabeth Mansfield Sonderland, wsparta na ramieniu ubranego we frak

mistrza ceremonii, szła środkiem głównej nawy. Z uprzejmym skinieniem

głowy mężczyzna wskazał jej środkowe miejsce w drugiej ławce po stronie

zarezerwowanej dla gości panny młodej.

Elizabeth miała nadzieję, że młody człowiek uznał grymas, jakim go

obdarzyła, za uśmiech podziękowania. Najwyraźniej ten przystojny młodzieniec

nie zauważył, że była w szóstym miesiącu ciąży. Co za brak wyobraźni! Za nią

stał już tłum ludzi, więc przedstawienie, jakie się szykowało, dostarczy im

rozrywki podczas czekania na rozpoczęcie uroczystości.

Przyciskając wydatny brzuch dłonią, zdołała jakoś się przecisnąć na

miejsce i usiadła obok godnie wyglądającej matrony, która natychmiast

zauważyła brak obrączki na palcu nowej sąsiadki. I chociaż twarz owej damy

zachowała uprzejmy wyraz, Elizabeth wiedziała, że zastanawia się, gdzie jest

ojciec dziecka. „Nie przyjdzie", chciała powiedzieć, „bo brzydzi się

małżeństwem i dziećmi", lecz uznała, że to nie miejsce i nie czas na zwierzenia.

Uśmiechnęła się tylko uprzejmie i wpatrzyła w ołtarz.

Jej ukochana przyjaciółka szkolna, z którą dzieliła pokój w internacie,

Savannah Hamilton, miała stanąć na ślubnym kobiercu razem z szaleńczo

przystojnym i bogatym Harrisonem Coltonem. Ślub cywilny odbył się dwa

tygodnie wcześniej w Reno, a dzisiejsza uroczystość miała charakter ściśle

prywatny, z udziałem jedynie rodziny i najbliższych przyjaciół. Chociaż

Elizabeth cieszyła się szczęściem przyjaciółki, do samej instytucji małżeństwa

odnosiła się z rezerwą.

Przysięga, nawet złożona dwukrotnie, nie jest gwarancją szczęścia,

myślała. Z drugiej strony to, że jej małżeństwo skończyło się fiaskiem, nie

oznacza, że małżeństwo Savannah również nie będzie udane. Elizabeth skarciła

się w duchu za te ponure myśli w tak radosnej chwili. Do końca życia ma czas

lizać rany, a dziś przyszła się cieszyć.

Tymczasem mistrz ceremonii wprowadził matkę i babkę Harry'ego i

usadził je w pierwszej ławce. Następnie pan młody w towarzystwie brata i

drużbów podszedł do ołtarza i stanął zwrócony twarzą do tłumu gości. Mała

dziewczynka, sypiąc kwiatki, przeszła przez nawę, zręcznie manewrując między

gośćmi. Za nią szedł chłopczyk niosący na tacy obrączki, a za nim orszak

druhen. Gdyby Elizabeth nie była w ciąży, szłaby teraz ubrana w piękną

ciemnofioletową suknię razem z nimi.

Muzyka ucichła. Zebrani wstrzymali oddech. Nagle oz-wały się organy

zapowiadające wejście panny młodej. Teraz wszyscy wstali na powitanie

Savannah prowadzonej do ślubu przez wuja. Gdy od ołtarza zabrzmiały

odwieczne słowa: „Najmilsi, zebraliśmy się tutaj, aby połączyć świętym węzłem

małżeńskim...", Elizabeth poczuła ucisk w gardle i łzy wzruszenia napłynęły jej

do oczu.

A kiedy spostrzegła, jakim wzrokiem Harrison spojrzał na narzeczoną,

wzruszyła się jeszcze bardziej. Zbyt późno spostrzegła, że zapomniała

chusteczek. W panice zaczęła szukać czegoś, w co mogłaby wytrzeć nos. Już

miała sięgnąć po leżący przed nią program uroczystości, kiedy starsza pani

podała jej swą koronkową chusteczkę. Elizabeth posłała jej wdzięczne

spojrzenie i zaczęła łkać jak dziecko.

Hormony. No bo cóż innego, tłumaczyła sobie w duchu. Przecież z natury

nie jest sentymentalna. Całą siłą woli starała się opanować, lecz bezskutecznie.

Kiedy toczyła ze sobą wewnętrzną walkę, drużba pana młodego

spostrzegł ją i uśmiechnął się. Odpowiedziała mu słabym uśmiechem przez łzy,

a on mrugnął do niej konfidencjonalnie. W ułamku sekundy nawiązało się

między nimi porozumienie, duchowa więź, mimo że się prawie nie znali. Skinął

nieznacznie głową, a Elizabeth pomyślała, że nadal prowadzą rozmowę bez

słów o kruchej istocie miłości i nowym początku. W owej chwili byli po prostu

parą ludzi najżyczliwiej nastawionych do bliźnich i do całego świata.

Boże, jaki on jest przystojny, pomyślała.

Jason Colton. Tyle o nim wiedziała. Brat pana młodego.

Elizabeth spotkała go kiedyś w przelocie, lecz Savannah wielokrotnie w

samych superlatywach rozwodziła się na temat przyszłego szwagra, opowiadała

o jego prawym charakterze i dobrym sercu. Rzeczywiście robi bardzo

sympatyczne wrażenie, pomyślała, starając się zwalczyć nowy atak szlochu.

Pociągnęła nosem i próbowała otrzeć oczy koronkową chusteczką bardziej

przeznaczoną do ozdoby niż do praktycznych celów.

Ze swojego miejsca w drugim rzędzie mogła dostrzec, że Jason Colton też

był wzruszony. Jego wzrok, kiedy patrzył na Savannah i brata, był pełen

miłości.

A może tęsknoty i najskrytszych pragnień?

Elizabeth oczu nie mogła od niego oderwać. Savannah lubiła mawiać o

przyszłym szwagrze, że należy do tej rzadkiej kategorii ludzi, którzy mają tak

samo piękny charakter, jak aparycję. Wyznała też Elizabeth, że nie jest z nikim

związany, i była zdziwiona, że do tej pory żadna kobieta go nie usidliła.

Elizabeth westchnęła. Jason ładnie wyglądał przy ołtarzu. Szkoda, że

cztery lata temu nie wyszła za niego zamiast za Mike'a Sonderlanda, który miał

wyłącznie prezencję, a nie miał wnętrza. Nie, nie... przecież to niemądre,

upomniała się w myślach. Co za głupoty marzyć o Jasonie. Czyżby zapomniała

o mrocznej historii dzielącej jej rodzinę od Coltonów?

Zanim Elizabeth otrząsnęła się ze swoich myśli, Savannah i Harrison

zostali zaślubieni. Szli teraz środkiem nawy ku nowemu wspólnemu życiu. Za

nimi kroczyli drużba pana młodego ze starościną wesela. Mijając ławkę, w

której siedziała Elizabeth, Jason odwrócił głowę i wyraźnie uśmiechnął się do

niej. Elizabeth poczuła, że się rumieni.

Kiedy chciała zwrócić wilgotną chusteczkę swojej uczynnej sąsiadce z ławki,

starsza dama poklepała ja po ramieniu i powiedziała:

- Zatrzymaj ją, moje dziecko. Czuję, że będzie ci jeszcze potrzebna.

Elizabeth podziękowała. Postanowiła, że nie będzie się teraz zastanawiać,

czy w tych słowach nie kryje się jakiś znaczący podtekst.

W kruchcie kościoła goście już zdążyli ustawić się w długiej kolejce do

składania życzeń, zanim Elizabeth niesiona tłumem tam dotarła. Stanęła na

końcu i cierpliwie czekała.

- Elizabeth! - zawołała Savannah, gdy spostrzegła przyjaciółkę. - Tak się

cieszę, że mogłaś tu być, dzielić moje szczęście.

- Nic na świecie nie powstrzymałoby mnie od przyjścia. Tak się cieszę.

Piękny ślub.

- Prawda? Wciąż nie wierzę, że udało się nam wszystko zorganizować w

dwa tygodnie. Ale cieszę się, że mamy to już za sobą! - dodała Savannah ze

śmiechem, a jej nowo poślubiony mąż objął Elizabeth.

- Jak się masz, ślicznotko! - powitał ją.

- Zawsze wiesz, co powiedzieć kobiecie - wtrąciła Savannah. - Ale

uważaj... - dodała niby serio i lekko poklepała go po policzku.

- Smutne, ale prawdziwe. - Harrison mrugnął do żony. - Teraz Savannah jest

moją lepszą połową, ale nie podoba mi się, że taka kobieta jak ty jest bez

przydziału. A może pewnego pięknego dnia zostaniesz moją bratową? -

zażartował i kciukiem wskazał Jasona, którego właśnie pocałowała sąsiadka

Elizabeth z ławki, zostawiając mu na policzku ślad szminki. - Moj brat jest do

wzięcia. I uwielbia dzieci. Prawda, braciszku?

- Oraz ich mamy - wtrącił szarmancko Jason.

- Cóż, jedno z drugim się wiąże. - Elizabeth starała się dostosować do

lekkiego tonu rozmowy, ale czuła się skrępowana. Flirtowanie z młodymi

nieżonatymi mężczyznami nie leżało w jej charakterze. A szczególnie teraz,

kiedy była w błogosławionym stanie.

- Chyba jeszcze nie zostaliśmy sobie oficjalnie przedstawieni - rzekł

Jason, biorąc Elizabeth za rękę. - Ja jestem starszym bratem Harrisona, a pani

przyjaciółką ze szkolnych lat mojej drogiej bratowej, prawda?

- Tak. Elizabeth Sonderland. Wiele o panu słyszałam.

- Mam nadzieję, że same superlatywy, ale niech pani w to wszystko nie

wierzy - powiedział Jason i uśmiechnął się czarująco.

Cały czas trzymał jej dłoń i nie miał zamiaru puścić. W innej sytuacji

Elizabeth poczułaby się zażenowana, ale nie teraz. Przecież nie ma w tym nic

osobistego, pomyślała, tylko uprzejmość wobec przyjaciółki Savannah. Uścisk

dłoni tego mężczyzny, takiej ciepłej i takiej silnej, tchnął w nią otuchę. I dodał

pewności siebie.

Chciała zapamiętać tę chwilę na zawsze. To był jeden z tych momentów,

kiedy wszystko wydaje się takie harmonijne. Czarodziejskie. Promienie

popołudniowego słońca wpadające przez wysoko umieszczone okno oświetlały

wszystko złotą poświatą, a delikatne dźwięki harfy wibrowały w powietrzu. Na

zewnątrz ćwierkały ptaki, a dookoła ludzie uśmiechali się do siebie i ściskali z

radości.

- Kiedy termin? - Pytanie Jasona wyrwało ją z zadumy.

- Pod koniec lipca.

- Świetnie pani wygląda.

- Dziękuję.

- Kto jest pani lekarzem prowadzącym?

- Doktor Mhan.

- Znakomity specjalista.

- Pan go zna?

- Odbywaliśmy razem staż w szpitalu tutaj, w Prosperino jakieś pięć łat

temu.

- Pan też jest położnikiem? - spytała Elizabeth. Nie chciałaby go spotkać

podczas następnej wizyty kontrolnej.

- Nie, jestem lekarzem rodzinnym. Ale podczas praktyki asystowałem

przy porodach.

- Tak?

- Uhm. Uważam te przeżycia za najszczęśliwsze chwile w życiu. Prawie

takie jak dzisiejszy dzień. - Jego uśmiech był taki naturalny, taki ujmujący, taki

uwodzicielski, że całkiem serio pomyślała, że spotkanie z nią też uważa za

szczęśliwy moment swojego życia. - Jak się pani czuje?

- Znakomicie. Wiem, że dużo kobiet nie znosi tego stanu, ale przyznam

się, że nigdy nie czułam się lepiej.

- Czyli należy pani do grona tych, którym się szczęści.

- Chyba tak.

- Zażywa pani dużo ruchu?

- Chodzę na wodny aerobik i z grupką towarzyszek niedoli pluskamy się w

basenie. Udajemy, że ćwiczymy. -Spojrzała na Jasona pytająco. - Uważa pan, że

jestem za gruba? - zaniepokoiła się. Poczuła wyrzuty sumienia, że na śniadanie

zjadła kawałek ciasta czekoladowego z orzechami.

- Nie, nie. Wygląda pani wspaniale. Po prostu byłem ciekawy, jak pani to

robi.

- Przepraszam, że przerywam ci konsultacje z pacjentką- wtrącił Harrison

- ale jest tutaj kilka osób aż z Europy, które chciałyby zamierać z tobą słówko na

powitanie.

Elizabeth posmutniała.... Czas odejść. Z żalem, prawdziwym albo

udawanym, Jason puścił jej rękę.

- Proszę na siebie uważać - powiedział miękko i ciepło.

- Dobrze - obiecała tonem równie ciepłym. - Dziękuję i do zobaczenia -

dodała już odrobinę bardziej oficjalnie.

- Jason! Podejdź, chłopcze! Nie każ mi dłużej czekać! - rozległ się teraz

stentorowy głos. - Niech cię uściskam.

- Babcia Sybil! - wykrzyknął ucieszony Jason.

- No to kiedy, synku, pójdziesz w ślady brata? - obcesowo dopytywała się

starsza pani. - Nie każ mi czekać zbyt długo. Miej wzgląd na mój wiek -

żartowała.

Jason zrobił minę męczennika i spojrzał porozumiewawczo na Elizabeth.

Ona zaś odpowiedziała mu uśmiechem i podeszła do kuzynki Savannah,

Brendy, która została druhną zamiast niej.

Kiedy wszyscy już mieli okazję wyściskać państwa młodych, poproszono

gości o przejście do ogrodu położonego na tyłach kościoła, gdzie przygotowano

weselny poczęstunek. W ogromnym białym namiocie ustawiono bufet, a wśród

drzew, fontann i posągów porozmieszczano stoły. Orkiestra grała walca,

czekając, aż młoda para tradycyjnie zatańczy pierwszy taniec.

Przyciskając chusteczkę do oczu, Elizabeth przyglądała się przyjaciółce,

która w objęciach męża wirowała po kamiennym parkiecie. Gdy ojciec

Savannah poprosił córkę do tańca, Harrison zwrócił się do swojej matki, a po

chwili dołączył do tańczących pierwszy drużba ze starościną wesela.

Jakie to uczucie, zastanawiała się Elizabeth, tańczyć w ramionach Jasona?

Może podobne do unoszenia się na wodzie? Spojrzała z żalem na swój wydatny

brzuch. Nie, lepiej nie. Chyba jednak poszuka jakiegoś miejsca, gdzie mogłaby

usiąść. Od rana dokuczała jej kolka i trochę się tym niepokoiła.

Nagle poczuła głód, skierowała się więc w stronę bufetu. Kiedy nie wiesz,

co zrobić, podjedz sobie, stało się ostatnio jej życiową maksymą. Napełniła więc

talerz rozmaitymi smakołykami i usiadła przy stole wśród około tuzina

Coltonów w różnym wieku, przybyłych, jak się okazało, ze wszystkich

zakątków świata.

Jedząc, cały czas kątem oka śledziła Jasona i zauważyła, że on też szukał

jej wzrokiem. Pewnie z lekarskiego obowiązku, tłumaczyła sobie, niemniej

sprawiało jej to przyjemność.

Pierwszy drużba był dosłownie rozrywany. Kobiety ustawiały się niemal

w kolejce, by z nimi zatańczył, on jednak nad wszystkie młode i piękne panny

wolał swoją kruchą babkę Sybil. Savannah ma rację, pomyślała Elizabeth, on

naprawdę jest bardzo miły. Po skończonym tańcu Jason odprowadził starszą

damę na miejsce, nie wrócił jednak na parkiet. W pierwszej chwili Elizabeth

sądziła, że kieruje się do bufetu za jej plecami, lecz nagłe spostrzegła, że idzie

prosto do niej. Ale po co?

- Czy miałaby pani ochotę zatańczyć? - spytał. Co? Oczywiście! Zaraz,

zaraz...

Tańczyć? Tutaj? W jej stanie? Spojrzała na swoją granatową ciążową

sukienkę z plamą z majonezu na przodzie.

Orkiestra zaczęła grać. Musi mu coś odpowiedzieć. Mobilizując całą

odwagę, podniosła głowę i napotkała spojrzenie najpiękniejszych brązowych

oczu na świecie.

- Z przyjemnością - usłyszała własny głos.

Lekko i swobodnie prowadził ją po parkiecie, a Elizabeth zrozumiała,

dlaczego w jego ramionach krucha Sybil z aparatem słuchowym odmłodniała o

sześćdziesiąt lat.

- Czy zawsze tańczysz z kobietami podpierającymi ściany? - spytała,

rezygnując ze zwracania się do niego oficjalnie.

- Nie, ale zawsze tańczę ze wszystkimi interesującymi kobietami.

- Jestem interesująca?

- A nie jesteś? - Jason chętnie podchwycił okazję przejścia na „ty".

- Savannah miała rację... - W ostatnich miesiącach Elizabeth nabrała

wprawy w takich słownych unikach.

- Tak? Co mówiła?

- Że masz dobre serce.

- To dobrze, że nie widziała jeszcze limuzyny.

- A co zrobiłeś?

- Nic specjalnego. Trochę pasty do butów i kremu do golenia. Kilka

puszek, trochę serpentyn. Nadmuchiwane nagie lalki, na lusterkach usta

namalowane szminką, na antenie koronkowa bielizna... - wyliczał Jason. - No

wiesz, to wszystko, co zwykle przy takich okazjach.

- Nagie lalki należą do kompletu przy takich okazjach? - zdziwiła się

Elizabeth.

- Biorę odwet za te wszystkie okazje, kiedy jako dzieciak braciszek dawał

mi w kość.

- Nie mogę się doczekać, kiedy zobaczę jego minę.

- Już niedługo. Za dwie godziny mają samolot, więc zaraz będzie rzucanie

bukietu i podwiązki i całe huczne pożegnanie.

Elizabeth śmiała się jak za dawnych beztroskich czasów, kiedy jeszcze z

nadzieją patrzyła w przyszłość. Przy Jasonie zapomniała o nieudanym

małżeństwie zakończonym rozwodem i o ciąży. Przy nim na nowo nabrała

ochoty do życia.

Ostry ból w żołądku był nie do zniesienia. Stojąc u szczytu schodów

prowadzących z kościoła na ulicę, zgięta wpół, gorączkowo rozglądała się za

jakimś miejscem, na którym mogłaby przysiąść. Ten ból niepokoił ją. Zbyt

wcześnie. Chciała krzyknąć, ale głos uwiązł jej w gardle.

Savannah i Harrison stali tuż przy masywnych ogromnych drzwiach

świątyni. U stóp schodów zebrały się panny w oczekiwaniu na moment rzucenia

bukietu. Wśród pisku i krzyku wiązankę chwyciła młodziutka dziewczynka,

zbyt młoda na randki, a co dopiero na małżeństwo. Obrzucani deszczem ryżu

państwo młodzi wsiedli do udekorowanej limuzyny i odjechali.

Ukryta za machającymi na pożegnanie gośćmi Elizabeth stała, trzymając

się balustrady schodów. Czując nowy atak bólu, osunęła się na kolana.

Dziecko, pomyślała. Stracę je.

Łzy przerażenia napłynęły jej do oczu. Gorączkowo zaczęła szukać w

kieszeni pożyczonej chusteczki.

- Elizabeth?

Uspokajający głos Jasona docierał do niej jakby z oddali.

- Elizabeth? Nic ci nie jest?

- Dziecko - załkała i uczepiła się jego ręki. - Boję się, że stracę dziecko.

ROZDZIAŁ DRUGI

Ignorując ciekawskie spojrzenia przyjaciół i rodziny, Jason wziął

Elizabeth na ręce, stopą otworzył ciężkie mahoniowe drzwi i wniósł ją do

kościoła. Oparła głowę na jego ramieniu, jej jedwabiste brązowe włosy muskały

mu szyję i policzek. W nozdrzach poczuł zapach wiosennych kwiatów. Cały

czas cicho pojękiwała i nie był pewny, czy z bólu, czy ze strachu. A może z obu

tych powodów?

Bardzo ostrożnie posadził ją na jednej z najbliżej stojących ławek i sam

usiadł obok. Otoczył ją ramieniem, a drugą ręką ujął jej przegub i sprawdził

puls. Oprócz nich i kilkorga dzieci, z chichotem bawiących się w berka w kruch-

cie, w kościele nie było nikogo.

- Gdzie jest twój mąż? - Jason starał się mówić opanowanym głosem,

chociaż był bardzo zdenerwowany. W tej kobiecie było coś wyjątkowego.

Bezbronność, którą bez powodzenia starała się ukryć, budziła w nim uczucia

opiekuńcze.

- Odszedł w siną dal.

- Aha.

Teraz zrozumiał, dlaczego Savannah i Harrison dowcipkowali, że zostanie

ich bratową i szwagierką. Sądził wtedy, że to tylko niewinny żart, by

rozładować atmosferę i aby wszyscy lepiej się poznali, więc starał się

dostosować do sytuacji. Lecz teraz okazuje się, że naprawdę jest sama z

dzieckiem. Przyjrzał się jej dłoni i zauważył brak obrączki. Zacisnął zęby,

tłumiąc ogarniający go gniew.

Starał się teraz skoncentrować uwagę na sekundniku, mierząc puls

Elizabeth. Mocny. Odrobinę przyspieszony. Opuszkami palców dotknął jej

czoła, wierzchem dłoni policzków.

- Nie chciał dzieci. - Elizabeth uniosła słabą dłoń do ust, dzielnie walcząc

z łzami. - A teraz pewnie spełni się jego życzenie.

- Niekoniecznie. Spróbuj się odprężyć.

- Nie mogę - westchnęła. - Strasznie się boję, że stracę dziecko.

- Wiem. - Zdawał sobie sprawę, że Elizabeth jest świadoma komplikacji

związanych z urodzeniem wcześniaka. -Gdzie czujesz bóle?

- Tu. - Przyłożyła dłoń do boku. - I tu.

- Ostre czy tępe? - Badał teraz jej brzuch, starając się określić ułożenie

płodu.

- Ostre. Nie tyle skurcze, ale bardziej... Takie rozdzierające,, nie wiem,

jak to określić.

- Tu?

- Tak.

- Uhm. - Dotknął miejsca, które mu pokazała. Ucisnął.

- Boli?

- Nie bardzo.

- Uhm.

- To źle? - zaniepokoiła się.

- Po prostu „uhm". Bez żadnych fachowych podtekstów. Czujesz

mdłości?

- Nie.

- Uhm. Jest ci słabo?

- Teraz już nie.

- Czy przyjmujesz jakieś leki?

- Tylko witaminy dla kobiet w ciąży.

- Miałaś plamienia albo krwawienia?

- Chyba nie - odpowiedziała, blednąc.

- To świetnie. Gdzie twoja torebka?

- Torebka? - Elizabeth rozejrzała się wokół siebie. -Chyba została na

schodach.

- Zaczekaj tu. Znajdę torebkę, a potem podjadę samochodem i będziemy

mogli się zbierać.

- Dokąd?

- Do szpitala.

- Do szpitala? - W oczach Elizabeth pojawiło się przerażenie. - Ale z

dzieckiem wszystko będzie dobrze, prawda? - niepokoiła się.

Jason ujął jej szczupłą dłoń i z trudem przybierając pełen pewności

zawodowy ton lekarza, kiwnął potakująco głową.

- Ostrożności nigdy za wiele. Chcemy przecież, żeby maleństwo jeszcze

przez jakiś czas pomieszkało tam, gdzie teraz, prawda? Spróbuj się nie

denerwować. Będziesz w dobrych rękach. Istnieje duża szansa, że dziecku nic

nie jest.

- Dobrze. - Wsparła się na jego ramieniu i kiwnęła potakująco głową.

Przez łzy spojrzała na rozświetloną promieniami słońca postać Jezusa w oknie

witrażowym umieszczonym wysoko nad głównym ołtarzem i szepnęła: - Oby

dobry Bóg usłyszał twoje słowa.

- Co powiedzieli?

Na widok Jasona wchodzącego do szpitalnego pokoju z jej kartą w ręce,

Elizabeth podciągnęła się na łokciach i usiadła. Starała się ukrywać niepokój,

lecz przychodziło jej to z coraz większym trudem. W ciągu niecałej godziny,

jaka minęła od chwili przyjazdu do szpitala w Pro-sperino, zbadał ją chyba cały

personel oddziału patologii ciąży.

Mocny jednostajny sygnał dochodzący z monitora płodowego był

jedynym kojącym dźwiękiem towarzyszącym jej w oczekiwaniu na kogoś, kto

poda jej wyniki wszystkich badań i konsultacji.

Jason pewnym krokiem podszedł do łóżka. Miał szerokie ramiona i tors i

wydawał się Elizabeth opoką. Zdjął smoking i podwinął rękawy eleganckiej

koszuli. Pod cienką tkaniną wyraźnie rysowały się mocne mięśnie.

- Doktor Mhan chciałby zatrzymać cię tu na noc.

- Dlaczego? - Przestraszona zacisnęła dłonie na krawędziach łóżka.

- Dla większej pewności. To wszystko. - Postukał palcem w kartę i

uśmiechnął się. - Jego zdaniem w tej chwili nic nie wskazuje na to, że to

poronienie.

- Bogu dzięki! - wykrzyknęła Elizabeth i z uczuciem ulgi opadła na

poduszki. - To wspaniała nowina!

Jason delikatnie przesunął jej nogi i przysiadł na brzegu materaca.

- Należy to uczcić. Może zamówię dużą porcję galaretki owocowej? -

zaproponował.

- Galaretki owocowej? - Mina jej zrzedła. - Myślałam raczej o

hamburgerze z frytkami i koktajlu mlecznym.

Jason wybuchnął głośnym śmiechem i nacisnął dzwonek wzywający

pielęgniarkę.

- Widzę, że naprawdę czujesz się lepiej.

- Kamień spadł mi z serca. Co to właściwie było?

- Cóż, zapewne Junior chciał zrobić sobie trochę więcej miejsca i

rozpychał się silniej, niż byłaś na to przygotowana. Stąd bóle. A ponieważ to

twoja pierwsza ciąża, mięśnie macicy masz jeszcze mało rozciągnięte. Jesteś

drobnej budowy, a Junior należy do sporych.

- Aha. - Elizabeth oparła łokcie na kolanach i z zagadkowym uśmiechem

popatrzyła na Jasona. - Dlaczego nazywasz moje dziecko Juniorem?

- Nie znasz płci dziecka?

- Więc to chłopiec?

- A chciałabyś wiedzieć na pewno? Elizabeth westchnęła.

- Chyba tak. Chociaż miałam nadzieję, że będzie dziewczynka. Wydawało

mi się, że łatwiej jest wychować dziewczynkę bez ojca. Rozumiesz, co mam na

myśli.

Nie wiedziała, dlaczego chce mu się zwierzać ze swoich osobistych

spraw. Czasami łatwiej jest rozmawiać z kimś obcym niż z bliską osobą. A

szczególnie jeśli ten ktoś obcy jest lekarzem o tak rozumiejących oczach.

- Tak. - Jason kiwnął głową. - Ale brak ojca może okazać się takim

samym ciężkim brzemieniem dla dziewczynki.

- To prawda. Sama bardzo ciężko to przeżywałam.

- Przepraszam, nie wiedziałem. - Jason ujął jej dłoń i zajrzał w oczy.

Elizabeth nagle ogarnął spokój. Miała dziwne wrażenie, że zna tego człowieka

od zawsze.

- Nic się nie stało. Ojciec zmarł wiele lat temu, kiedy byłam bardzo mała.

- Pamiętasz go?

- Trochę. Chociaż sądzę, że moje wspomnienia o nim przeplatają się z

opowiadaniami matki. Według niej, ojciec był wcieleniem wszelkich cnót i

podporą społeczności Pro-sperino. Niestety, po jego śmierci sytuacja naszej

rodziny znacznie się pogorszyła.

- To przykre.

- Tak. Mama musiała podejmować dodatkowe prace, żeby mnie posłać do

szkoły z internatem, tej, w której poznałam Savannah. Pamiętam, że zawsze

bardzo się o nią martwiłam. - Nie chciałabym... - bezwiednie dotknęła brzucha -

żeby moje dziecko miało podobne zmartwienia.

- Podniosła wzrok na Jasona, a widząc jego współczującą minę, dodała: -

Więc kiedy Mike, przyjaciel rodziny, oświadczył mi się, mama była rada, że

ktoś zdejmie odpowiedzialność za mnie z jej barków. Ja nie byłam szaleńczo

zakochana w Mike'u, ale mama tak się cieszyła, że jako dobra córka zgodziłam

się wyjść za mąż.

- Wyszłaś za niego bardziej dla matki niż dla siebie?

- Niestety. - Z głośnym westchnieniem Elizabeth opadła na poduszkę. -

Ale nie mówmy już o mnie i moich głupich decyzjach. Nie wiem, dlaczego

zanudzam cię swoimi sprawami. Zazwyczaj jestem bardziej powściągliwa.

Słowo.

- Mnie to twoje nudzenie wcale nie nudzi - zaprotestował Jason, a w jego

oczach zabłysły figlarne iskierki.

- Wiesz - uśmiechnął się i poklepał ją po dłoni - chłopcy może nie są tak

wdzięcznym obiektem do strojenia, ale potrafią sprawić wiele radości.

Na widok jego przekornego uśmiechu Elizabeth ogarnęła radość. Jaka

szkoda, że z Mikiem nigdy nie rozmawiali w tak beztroski sposób. Mike zawsze

był taki sztywny i opanowany. Zawsze, to znaczy wtedy, kiedy był w domu.

- Wobec tego - powiedziała - rozumiem, że to będzie chłopiec.

Przytaknął skinieniem głowy.

- USG pokazuje, że jest duży i zdrowy. Wiadomo, że takie badania

bywają omylne, niemniej na twoim miejscu nie malowałbym pokoju

dziecinnego na różowo. W każdym razie Junior jeszcze przez jakiś czas musi

pomieszkać w maminym brzuszku.

- Sądzisz, że zechce?

- Wszystko wskazuje na to, że wrócisz tu dopiero za trzy miesiące.

- To wspaniale.

- Tak. A teraz powiedz, do kogo chciałabyś, żebym zadzwonił?

Zawiadomił, gdzie jesteś i czego ci potrzeba.

Elizabeth wydęła wargi i zaczęła się zastanawiać.

- Na pewno jest ktoś... Zaraz, zaraz... Chwileczkę... Niech tylko

pomyślę... Rodzice Mike'a oczywiście nie wchodzą w rachubę. Ojciec zostawił

ich, kiedy Mike był malutki.

- Niedaleko pada jabłko od jabłoni - mruknął Jason.

- Jego matka mieszka na Florydzie i jest zbyt zajęta swoimi znajomymi ż

wielkiego świata, żeby zawracać jej głowę. A poza tym wcale się nie cieszy, że

zostanie babcią.

- Rozumiem, że Mike tym bardziej nie wchodzi w rachubę? - upewnił się

Jason.

- Absolutnie nie. Rozwiedliśmy się dwa miesiące temu i on zrzekł się

praw rodzicielskich. Jasno postawił sprawę, że już nigdy nie chce mieć z nami

do czynienia.

Gdy Jason potrząsnął z niedowierzaniem głową, Elizabeth uśmiechnęła

się z rezygnacją.

- No cóż, nawet nie ma go w Kalifornii. Słyszałam, że wyjechał do

Europy i szuka miłości we wszystkich najbardziej nieodpowiednich miejscach,

jakie tam można znaleźć.

- A twoja rodzina? - zasugerował.

- Matka mieszka obecnie na Alasce z moją siostrą i szwagrem. Prowadzą

tam naprawdę przyjemny pensjonat dla wędkarzy. Zadzwoniłabym do nich, ale

nie chcę ich niepotrzebnie niepokoić, przecież z takiej odległości nic nie mogą

dla mnie zrobić. Poza tym planują przyjazd w lipcu, żeby mi pomóc, a to będzie

ich sporo kosztowało, zważywszy, że lipiec to pełnia sezonu.

- Przyjaciele?

- Dwójka moich najlepszych przyjaciół bierze udział w rejsie dla

samotnych do Meksyku, więc odpadają. Mam naprawdę miłą sąsiadkę, ale ona

ma trójkę dzieci i nieduży samochód. Savannah jest zajęta...

Jason uniósł brwi i spojrzał na nią porozumiewawczo.

- Ale wiesz, że ona należy do tych osób, które rzucą wszystko i

przybiegną, jeśli tylko dowiedzą się, że masz kłopoty - powiedział i sięgnął do

telefonu.

Elizabeth klepnęła go w rękę.

- Nie waż się dzwonić do nich w noc poślubną!

Z udawanym rozczarowaniem Jason odłożył słuchawkę na widełki.

_ Zepsułaś mi całą zabawę.

- Uważam, że już i tak dobrze sobie na nich użyłeś.

- Nie przesadzaj. Widziałem, że się śmiałaś, kiedy wznosiłem toast za

państwa młodych.

- Tak. Przyznaję, że wyliczanie dawnych miłości Harrisona było zabawne.

Szczególnie ta historyjka o dziewczynie, która pozowała do reklamy ciasteczek

w kształcie goryli. Część tego wszystkiego musiałeś zmyślić...

- Dziewięćdziesiąt procent. Harrison lubił zaszaleć, ale nie aż do tego

stopnia. Pewnie mnie zabije, kiedy wrócą.

Miła młoda pielęgniarka weszła do pokoju, właśnie kiedy kończył to

zdanie.

- Dobry wieczór, doktorze. - Uśmiechając się ciepło, podeszła do łóżka. -

Pan mnie wzywał? - spytała i położyła rękę na ramieniu Jasona.

Elizabeth zaczęła się zastanawiać, jak blisko się znają, ale natychmiast

zawstydziła się tych myśli.

- Tak, Sherry. Nasza pacjentka ma ochotę na obiad. Obawiam się jednak,

że nie wyczarujesz hamburgera i frytek?

- Ach, to dobry znak - ucieszyła się pielęgniarka. - Ale - spojrzała na

zegarek - nie sadzę, żeby o tej porze w barku chcieli smażyć hamburgery. A

może kanapka klubowa z indykiem?

- Z frytkami i koktajlem mlecznym?

- Dla pana doktora wszystko. - Poklepała i pogładziła Jasona po ramieniu,

po czym zniknęła.

- Sherry jest żoną onkologa z kliniki po drugiej stronie ulicy. Znakomity

golfista. Przynajmniej raz w miesiącu staramy się pograć.

Elizabeth odetchnęła z ulgą, ale nie dała tego po sobie poznać.

- Grasz w golfa?

- Nałogowo.

- Ja też! Ale jestem beznadziejna.

- Wyobrażam sobie, że Junior nie pozwala ci się dobrze zamachnąć.

- Tak. To znaczy nie. Zawsze byłam beznadziejna. Ale uwielbiam grać!

Kiedy tylko mogę, gram z koleżankami. One wszystkie grają marnie, ale mnie

to nie przeszkadza.

- Któregoś dnia będziemy musieli się wybrać razem. Przyjrzę się twojemu

zamachowi.

- Cała przyjemność po mojej stronie - zgodziła się z entuzjazmem i

natychmiast uświadomiła sobie, że przystała na randkę z najprzystojniejszym

lekarzem w mieście. Przecież to absurd. Nie może pójść grać z nim w golfa. Za

kilka miesięcy będzie miała dziecko, będzie się borykać z pieluchami i

wszelkimi kłopotami, z jakimi borykają się wszyscy rodzice samotnie

wychowujący potomstwo. On wcale nie chciał się z nią umówić. Zaproponował,

bo jest miły i to wszystko.

Na szczęście rozmowa zeszła na inne sporty, potem na audycje sportowe

w telewizji, potem na telewizję w ogóle, film, książki, bieżące wydarzenia, a

jeszcze później, kiedy Sherry przyniosła kanapki, na restauracje. Gdy skończyli

się posilać, Elizabeth została poddana kolejnej rundzie rutynowych badań.

Zrobiło się późno.

- Na pewno musisz już wracać do siebie - zauważyła, w duchu żywiąc

nadzieję, że to nieprawda.

Jason spojrzał na zegarek.

- Dopiero ósma - stwierdził. - Savannah głowę by mi urwała, gdybym o

tak wczesnej porze zostawił ciebie i Juniora samych. Poza tym w domu czeka na

mnie tylko lodówka pełna gotowych dań i stos papierów do przejrzenia.

- Widzę, że prowadzisz życie podobne do mojego.

- Wszystko zależy od ciebie. Kiedy poczujesz się zmę-. czona, wyrzucisz

mnie. Ale mogę zostać jeszcze jakiś czas i... i możemy zagrać w karty. Co ty na

to?

- Nigdy nie jestem zbyt zmęczona na grę w karty. -Była uszczęśliwiona.

W towarzystwie Jasona zapomni o kłopotach.

- To świetnie. - Wstał i podszedł do drzwi. - Wiem, że pielęgniarki

zawsze mają w dyżurce kilka zapasowych talii. Możemy razem ułożyć pasjansa

albo zagrać w coś innego.

- A więc jesteś nauczycielką.

- Aha, chociaż niekiedy czuję się bardziej wychowawczynią.

- Które klasy uczysz?

- Pierwszą gimnazjalną.

- Masochistka.

Elizabeth roześmiała się. Z dziewczęcym rumieńcem na policzkach

wyglądała urzekająco. Jason nie przypominał sobie, kiedy ostatnio tak dobrze

się czuł w towarzystwie kobiety. Jej eks-małżonek musiał być pierwszorzędnym

idiotą, żeby porzucić taki klejnot.

Cały wieczór grali w karty. Zaczęli od bezika i remika, a skończyli na

pokerze. Trudno byłoby powiedzieć, kto wygrał, kto przegrał, bo gra była

jedynie pretekstem do rozmowy.

Kiedy wydawało mu się, że Elizabeth nie widzi, Jason przyglądał się jej,

podziwiając jej egzotyczną urodę. Miała duże oczy w kształcie migdałów, jasne,

niemal szmaragdowe, i tak wyraziste jak upalny dzień na południowym

Pacyfiku. Błyszczały i iskrzyły się słonecznym ciepłem, chociaż chwilami

ciemniały, jak gdyby zasnuwały je burzowe chmury. Jej jedwabiste sięgające

ramion włosy, proste, lekko tylko podwinięte na końcach, miały kolor tekowego

drewna ze złotymi refleksami. Już wiedział, że były tak miękkie jak wyglądały, i

pachniały świeżą łąką. Ukradkiem spojrzał na jej usta i szybko przeniósł wzrok

na karty, które położyła na obrotowym szpitalnym stoliku nasuniętym na kolana.

Jej rozchylone wargi odsłaniały perłowobiałe zęby i Jason pomyślał, że jej

uśmiech promienistością dorównuje słońcu. Elizabeth pociągała go tak silnie jak

jeszcze żadna pacjentka, a w swojej karierze zawodowej spotkał wiele

prawdziwych piękności.

Elizabeth jednak była inna.

Teraz podciągnęła się na łóżku, z ożywieniem opowiadając o swojej

pracy.

- Młodsze nastolatki to nie lada wyzwanie. Kocham moich uczniów i

nienawidzę jednocześnie.

Jason oparł się o tył łóżka, milczeniem zachęcając ją do mówienia.

- Czasami doprowadzają mnie do rozpaczy. - Wzruszyła ramionami. - A

czasami potrafią być tacy zabawni. Dziewczyny mają umalowane usta i wąsy z

mleka na górnej wardze.

- To dopiero musi być widok. Roześmiała się zaraźliwie.

- Wszystkie bardzo interesują się moim stanem i uwielbiają częstować

mnie straszliwymi historiami o porodach, które bez wątpienia usłyszały od

swoich mam i cioć.

- Nie bierz tych opowieści zbyt serio. Jesteś zdrowa, dziecko jest zdrowe,

poród będzie dla ciebie cudownym przeżyciem. Ktoś bliski będzie ci

towarzyszył?

- A musi?

- Nie zawadzi mieć przy sobie kogoś, kogo nie będziesz się wahała prosić

o to czy tamto.

- No tak - westchnęła i spojrzała w bok, jak gdyby temat ją krępował. -

Chyba będę musiała ustąpić i zwrócić się do kogoś. Nie chcę prosić mamy, bo

ona jest taka wrażliwa. Siostra z kolei ma na głowie pensjonat, a nie chciałabym

fatygować Savannah. Jest tuż po ślubie i w ogóle. Nie wiem. Kolejna sprawa do

przemyślenia. Kolejny kłopot.

- Jesteś zmęczona - wtrącił Jason i spojrzał na zegar. - I nic dziwnego. Ale

czas nam prędko zleciał! Zrobiła się prawie północ. - Zebrał karty. - Możemy

pograć później. Teraz jeszcze zmierzę ci ciśnienie i temperaturę i posłucham

tętna dziecka. A potem, młoda damo, spać. Dobrze?

- Dobrze - zgodziła się i stłumiła ziewnięcie.

Jason sięgnął po aparat do mierzenia ciśnienia wiszący na ścianie koło

łóżka, odsunął rękaw koszuli Elizabeth i owinął jej przedramię mankietem.

Potem założył słuchawki. Kiedy kładł jej rękę na swoich kolanach i pompował

mankiet, poczuła, że serce zabiło jej szybciej. Ciśnienie miała prawidłowe.

Pielęgniarka zostawiła termometr cyfrowy, więc zmierzył jej temperaturę w

uchu i odczyt wpisał do karty.

Potem posłuchał bicia serca dziecka i z zadowoleniem stwierdził, że

tętno płodu wróciło do normy. Gdyby miał ponownie wybierać specjalizację,

zdecydowałby się na położnictwo. Ciężarne kobiety emanowały szczególnym

pięknem i nie było bardziej magicznej i szczęśliwszej chwili niż poród.

- Wszystko znakomicie - oznajmił i zdjął słuchawki.

- Cieszę się. - Elizabeth opadła na poduszki. To był wyczerpujący dzień.

- A czujesz już skurcze macicy?

- No wiesz... - Elizabeth ziewnęła szeroko i Jason zapragnął położyć się

obok niej, objąć ją i przytulić do siebie i szeptać jej do ucha wszystkie te

sekretne słówka, które są zbyt czułe, aby je wypowiedzieć na głos.

Przyznawał się w duchu, że zapragnął przyspieszyć tempo i przeskoczyć

kilka etapów znajomości. Chciałby dowiedzieć się o tej kobiecie wszystkiego.

Teraz. Zaraz.

- Słyszałam o nich - odezwała się po chwili, a jemu serce podskoczyło do

gardła. - Wytłumacz mi, na czym to polega?

Jason z powrotem przysiadł na brzegu łóżka i przybrał swą poważną minę

doktora Coltona przystępującego do wykładu.

- A więc, u każdej kobiety wygląda to inaczej, ale ogólnie rzecz biorąc,

jest to skurcz macicy promieniujący od pleców do mniej więcej tego miejsca, o

tu. - Położył dłoń na brzuchu Elizabeth. - Skurcz obejmuje dziecko, a matka

czuje, że jej brzuch na minutę lub dwie robi się twardy jak piłka do koszykówki.

Potem następuje odprężenie. Można powiedzieć, że to trening przed wielkim

wydarzeniem. Co prawda u ciebie jeszcze trochę za wcześnie na takie skurcze.

Elizabeth przewróciła się na bok i spoglądając spod wpółprzymkniętych

powiek na Jasona spytała:

- Pamiętasz to wszystko ze studiów?

- Po prostu interesuję się tym. Zawsze lubiłem dzieci - dodał i uśmiechnął

się. - Oraz ich mamy.

- Aha. - Jej uśmiech był tak ciepły i uwodzicielski jak światło poranka. -

To... to bardzo miło z twojej strony.

Otulił ją kołdrą, a ona ponownie stłumiła ziewnięcie. Rzęsy opadły na jej

porcelanowe policzki, a jej oddech prawie natychmiast stał się głęboki i

miarowy.

- Odpocznij - szepnął, lecz go już nie usłyszała.

Obudził ją ucisk mankietu ciśnieniomierza na przedramieniu. W

półmroku rozpoznała pogodną twarz Sherry.

- Nie chciałam cię budzić. - Głos Sherry był niski i przyjemny. - Jak się

czujesz? - spytała, nie przerywając rutynowych czynności. Starannie wpisywała

wyniki do karty.

- Bardzo dobrze. Dziękuję - odparła Elizabeth.

Rzeczywiście czuła się wyśmienicie. Samopoczucie psuła jej jedynie

świadomość, że zasnęła przy księciu z bajki, który teraz na pewno jest już u

siebie w domu i zapomniał o niej. Uczucie pustki w jej sercu pogłębiło się.

- Nic dziwnego. Kiedy ma się przy sobie tak przystojnego anioła stróża,

trudno czuć się źle - powiedziała Sherry i uśmiechnęła się znacząco. Ruchem

głowy wskazała za siebie.

Elizabeth wyciągnęła szyję i spróbowała spojrzeć w tym samym kierunku

co pielęgniarka. Na widok Jasona wyciągniętego w fotelu koło okna serce

podskoczyło jej do gardła.

Spał lekko pochrapując, jedna ręka zsunęła mu się z oparcia. Ktoś,

prawdopodobnie sama Sherry, nakrył go w nocy pledem.

O tej porze w szpitalu panowała jeszcze zupełna cisza. Tak głęboka, że

przez dźwiękoszczelne okna słychać było ćwierkanie ptaków. Chłodne

promienie poranka przesączały się przez szary świt i padały na twarz Jasona. Na

jego podbródku ciemniał cień zarostu, a opadające na czoło włosy sprawiały, że

wyglądał jeszcze bardziej pociągająco. Elizabeth pomyślała, że chciałaby

oglądać taki widok każdego ranka.

- Jeszcze tu jest? - spytała z niedowierzaniem. Sherry najpierw skończyła

wypełniać kartę, a dopiero potem odpowiedziała:

- Spędził tu całą noc.

- Noc? Która jest teraz godzina?

- Dochodzi piąta. Za półtorej godziny kończę dyżur. -Teraz pielęgniarka

włożyła słuchawki i osłuchiwała brzuch Elizabeth. - Starałam się go przekonać,

że nie zapomnę o tobie - ciągnęła - ale nie ustępował. Bał się, że bratowa go

zamorduje, jeśli nie będzie się tobą dobrze opiekował. -Sherry zaśmiała się. -

Wydaje mi się, że bardzo przejmuje się rolą szwagra.

- Savannah ma o nim bardzo wysokie mniemanie.

- Jak każdy.

- Nie rozumiem, dlaczego do tej pory się nie ożenił. Sherry zdjęła

słuchawki i zaczęła wypełniać kolejną rubrykę w karcie.

- Miał narzeczoną - rzuciła jakby mimochodem.

- I co się stało?

Pielęgniarka obejrzała się przez ramię.

- Chyba nie będzie się gniewał, jeśli ci powiem. To nie tajemnica,

wszyscy naokoło wiedzą, że... - Urwała i znowu pochyliła się nad kartą. Pisała z

takim zapałem, że Elizabeth bała się, że nie dokończy zdania. - Wszystko w

normie, to wspaniale - oświadczyła. - Będziesz musiała przez kilka dni uważać

na siebie i obserwować wszystkie nietypowe bóle. Żadnego dźwigania, żadnych

forsownych ćwiczeń, żadnego kick boxingu i tych rzeczy, rozumiesz, co mam

na myśli... - zażartowała z uśmiechem.

Elizabeth odpowiedziała również uśmiechem, wolałaby jednak, żeby

Sherry nie zbaczała z tematu.

- Jeśli będziesz miała jakieś pytania, nie krępuj się, tylko dzwoń.

Elizabeth kiwnęła głową. Dobrze, dobrze, dobrze.

- Wiem, że doktor Colton nie miałby nic przeciwko temu, żebyś w takich

chwilach zadzwoniła do niego. Uwielbia dzieci. To dlatego jego małżeństwo nie

doszło do skutku.

No, nareszcie wróciła do tematu.

- Naprawdę? - Elizabeth starała się, żeby pytanie zabrzmiało w miarę

naturalnie. Była wdzięczna, że w tym świetle nie widać było rumieńców na jej

policzkach.

- Tak. - Sherry zniżyła głos. - Mimo tak absorbującej pracy, świetnego

rodowodu i zabójczego wyglądu, Jason to w głębi serca człowiek bardzo

rodzinny.

- Wydaje się mocno przywiązany do brata.

- To prawda. Coltonowie zawsze trzymają się razem. - Sherry oparła się o

tył łóżka, szykując się do dłuższej opowieści. - W zeszłym roku zakochał się w

pielęgniarce z kardiologii. Nazywała się Angelica Maldonado. Angie udawała

przed nim, że tak samo jak on pragnie mieć dzieci. Ale na kilka dni przed

ślubem rozpętało się istne piekło, kiedy odkrył, że narzeczona wcale nie ma

zamiaru psuć sobie figury ciążami i chce się za niego wydać tylko po to, żeby

dorwać się do jego pieniędzy.

- Ależ to okropne! - wykrzyknęła Elizabeth oburzona.

- Och, co tu się działo! Zaproszenia, suknie, wszystko. Wczorajsza

uroczystość musiała być dla niego ciężkim przeżyciem.

- Uhm - przytaknęła Elizabeth. Nie tylko dla niego, pomyślała, dla mnie

też. Nic dziwnego, że perspektywa powrotu do domu pełnego przykrych

wspomnień nie pociągała go. Wolał spędzić wieczór, grając w karty z ciężarną

kobietą. Czy było bezpieczniejsze zajęcie?

- Taak. - Sherry wstała, podeszła do Jasona, poprawiła koc. Uśmiechnęła

się, kiedy zachrapał i przekręcił się na bok. - Pieniądze to często przekleństwo.

Wiesz, ich rodzina ma tony pieniędzy, ale szczęścia niewiele.

- Słyszałam. - Elizabeth dużo wiedziała o Coltonach. Szczególnie o tym,

jak bardzo nie lubią rodziny Mansfieldów.

- Wcale nie musi pracować zarobkowo, ale mnie się wydaje, że praca daje

mu poczucie rzeczywistości. I służby ludziom. Jason to swój człowiek.

- Wyjątkowy. - Zbyt wyjątkowy dla mnie, pomyślała i ciężko zrobiło się

jej na sercu. Lepiej wybić go sobie z głowy. Dzieli ich zbyt dużo przeszkód nie

do pokonania. Nie ma co marzyć o bliższej znajomości.

Sherry poklepała Elizabeth po kolanie i skierowała się w stronę drzwi.

- Wypiszą cię, zanim zacznę następny dyżur, więc gdybyśmy miały się

już nie zobaczyć, życzę tobie i dziecku wiele szczęścia.

- Dzięki.

Elizabeth umościła się na łóżku i przyglądając się Jasonowi, zaczęła

marzyć, że wczorajsza uroczystość to był ślub jej i jego. Przymknęła powieki i

sen na jawie przerodził się w prawdziwy sen. Sen o tym, jak razem z Jasonem

oczekują narodzin ich wspólnego dziecka, poczętego z wzajemnego oddania i co

najważniejsze, z miłości.

Ja, Jason, biorę ciebie, Elizabeth, za małżonkę i ślubuję ci miłość,

wierność i uczciwość małżeńską, oraz że cię nie opuszczę aż do...

Och, co za cudowny sen. Tak ciepły, tak szczęśliwy, tak prawdziwy. Tak

prawdziwy, że przysięgłaby, że słyszy zmysłowy baryton szepczący jej imię i

czuje jego wargi na swojej skroni. Na uchu. Na policzku.

Elizabeth, Elizabeth.

ROZDZIAŁ TRZECI

- Elizabeth.

Ciepła silna dłoń zaciskała się na jej dłoni.

- Elizabeth?

- Tak? - Z trudem budziła się ze snu. Pochylała się nad nią przystojna

twarz Jasona. Był tuż-tuż, muskał jej twarz oddechem. Elizabeth wciągnęła

głęboko powietrze i uśmiechnęła się błogo. To nie sen. On jest tu. Och, czuła się

jak w raju.

Przeciągnęła się niczym kot budzący się z drzemki na nasłonecznionym

parapecie. To wszystko działo się naprawdę i było przecudowne. A oczy Jasona

błyszczały odbiciem blasku jej oczu, nie miała co do tego wątpliwości.

- Hej, śpiochu! Pora wstawać i do dzieła.

- Hmm? - zamruczała.

- Dziewiąta. Za niecałą godzinę musimy się wymeldować i opuścić ten

lokal. Zdążysz wziąć prysznic i zrobić się na bóstwo?

- Co? - Natychmiast usiadła prosto, brutalnie przywołana do

rzeczywistości. Rozejrzała się wokół i nagle przypomniała sobie wypadki

wczorajszego dnia. Skuliła się, podciągnęła kolana, ukryła twarz w dłoniach i

jęknęła. Nawet nie chciała wiedzieć, jak wygląda. Co sobie Jason pomyśli?

Chociaż dlaczego tak jej zależało na tym, co Jason pomyśli, pozostawało

tajemnicą. Przecież wczoraj nie przez cały czas wyglądała, jak gdyby właśnie

wyszła z salonu piękności. A ten rozmazany tusz na rzęsach, błyszczący

czerwony nos... Niemniej każda dziewczyna - nawet jeśli jest w szóstym

miesiącu ciąży i ma rozmazany makijaż oraz czerwony nos - ma też swoją

dumę.

A on? Stoi przed nią rześki i świeży, w czystych dżinsach i bawełnianej

koszulce, i wygląda jak z reklamy. Nicpoń zdążył nawet się ogolić i natrzeć

podbródek czymś o zapachu lekko uderzającym do głowy. Musiał pojechać do

domu, wziąć prysznic i wrócić.

Elizabeth naciągnęła prześcieradło na głowę.

- Cześć - wymamrotała. - Dobrze się czujesz?

Kiwnęła głową, nie chcąc pokazać mu twarzy.

- Na pewno? Ponownie kiwnęła głową.

- Chciałabyś, żebym sobie poszedł? - spytał, a w jego głosie

pobrzmiewała lekka kpina.

- Nie! - Słysząc jego serdeczny zaraźliwy śmiech, wyjrzała spod

prześcieradła. Wyglądała jeszcze gorzej, jej na-elektryzowane włosy sterczały

na wszystkie strony. - Uczciwie ostrzegam, że teraz, kiedy mnie już zobaczyłeś

w tym stanie, będę musiała cię zabić.

- Posłuchaj, dziecino - Jason przybrał ton łagodnej perswazji - widywałem

pacjentów, którzy wyglądali tak jak ty przez cały okrągły rok. Uważam, że

wyglądasz świetnie. Może trochę nieświeżo, ale nie umniejsza to twojej urody.

Poza tym nie możesz mnie zabić. Ewentualnie dopiero po tym, jak zmierzę ci

ciśnienie.

Elizabeth prychnęła.

- Na pewno jest niedobre.

- Pozwól, że sam osądzę.

Po przeprowadzeniu wszystkich porannych badań wziął kartę zawieszoną

na ramie łóżka i zaczął studiować wykresy dokonane przez Sherry.

- W porządku... - Zawahał się, spojrzał na Elizabeth, potem z powrotem

na kartę. - Mansfield? Zaraz, zaraz. Sądziłem, że nazywasz się Sonderland.

- Nazywałam. - Czekała na jakiś znak niechęci z jego strony, ale nie

dostrzegła żadnej takiej reakcji.

- Rozumiem, wróciłaś do nazwiska panieńskiego.

- Tak.

Zacisnęła mocno powieki i czekała, co będzie dalej. Po chwili otworzyła

powoli oczy i spojrzała na spokojną twarz Jasona. Co się z nim dzieje? Czy nie

wie, że powinien jej nienawidzić? Może jest zbyt zajęty jej kartą gorączkową,

żeby zauważyć, że ma przed sobą przedstawicielkę wrogiego rodu?

- A więc dobrze. Zajrzę do kilku moich pacjentów, a ty tymczasem weź

prysznic. Potem poproszę doktora Mhana, żeby cię formalnie wypisał, i odwiozę

cię do domu.

- Nie trzeba. Wezmę taksówkę. Żadna sprawa.

- Nie bądź śmieszna. - Wyglądał na urażonego. - No, wskakuj pod

prysznic, bo się spóźnimy na naleśniki w tej małej kafejce naprzeciwko szpitala.

- Naleśniki?

- Chyba nie sądzisz, że odwiozę cię do domu o pustym żołądku.

Elizabeth roześmiała się na widok jego oburzonej miny.

- Zgoda, pod warunkiem, że ja funduję.

- Jesteś okropna.

- Tak twierdzą moi uczniowie. A teraz jest pan wolny, sir. Ta szpitalna

koszulka nie całkiem zasłania to co trzeba.

- I to w nich lubię - zażartował i roześmiał się przekornie, widząc jej

oburzoną minę. - Przyjdę po ciebie dokładnie za godzinę - dodał.

Elizabeth już się nie mogła go doczekać.

Trochę ponad godzinę później siedzieli naprzeciwko siebie w boksie

tradycyjnej jadłodajni U Cioci Rose. Kiedy Jason patrzył na swoją towarzyszkę

pochyloną nad talerzem naleśniczków, w głębi serca czuł, że w tej chwili nie

chciałby być w żadnym innym miejscu na ziemi.

A biorąc pod uwagę jego nazwisko i pozycję społeczną, miejsca, które

poczytywałyby sobie za zaszczyt, gdyby doktor Colton zaszczycił je swoją

obecnością w porze niedzielnego śniadania były liczne i wytworne.

Ale Jasona nigdy nie pociągał styl życia bogatych, choć może nie tak

sławnych.

Był człowiekiem prostolinijnym i znajdował przyjemność w zwykłych

rzeczach. Pragnął mieć rodzinę. Gromadkę dzieci. Kilka psów. Może jeszcze

kota i żółwia. I niewielki domek z ogrodem na tyle dużym, żeby pomieścił

niewielki batut, drabinki i domek do zabawy na drzewie, betonowy podjazd i

garaż, tak, żeby mógł z chłopcami grać w obręcze i w koszykówkę.

Jedyne, co mu psuło nastrój tej chwili - a przez ostatnie kilka łat szczerze

wierzył, że na tym etapie życia będzie jadł śniadanie przy wspólnym stole z

kobietą w ciąży – to to, że tą kobietą powinna być Angie, a dziecko powinno

być jego.

Było, minęło, pomyślał po raz pierwszy bez owego ukłucia w sercu, które

zawsze towarzyszyło jego wspomnieniom o Angelice. Uhm. Podobno czas leczy

rany. Może to rzeczywiście prawda?

Bo rzeczywiście już czuł się związany z Elizabeth w sposób, w jaki nigdy

nie czuł się związany z byłą narzeczoną, a przecież znali się zaledwie dzień.

Stało się dla niego jasne, że będąc w związku z Angie, lubił być zakochany.

Zaczynał teraz podejrzewać, że związawszy się z Elizabeth, mógłby polubić

życie.

Na nowo.

Tak, ta kobieta wywarła na nim głębokie wrażenie. Dotąd nie mógł

uwierzyć, że kiedy dziś rano przyszedł ją obudzić, musnął wargami jej policzek

i poczuł słodki zapach jej skroni. I gdyby nie interweniował rozsądek w postaci

siostry Effie, w szpitalu przezywanej żandarmem, wśliznąłby się do łóżka

Elizabeth i całował jej twarz centymetr po centymetrze w dół aż do krtani, a

potem rozpoczął wędrówkę w górę, aż dotarłby do ust...

A tak musiał udawać, że przy zasłoniętych oknach niedowidzi, żeby

usprawiedliwić, dlaczego tak nisko pochylił się nad pacjentką. Wstrętne babsko

nie dało się nabrać na takie sztuczki i na pewno do wieczoru wszystkie

pielęgniarki będą plotkować o jego nieślubnym dziecku. Lekki uśmieszek

zaigrał na jego wargach. Ta perspektywa wcale nie była taka straszna. Zawsze

chciał mieć syna.

Przeczesał palcami włosy, starając się opędzić od tych wszystkich

absurdalnych myśli. Całkiem tracił głowę. Ukradkiem spojrzał na Elizabeth i

kroplę syropu klonowego spływającą po jej dolnej wardze. Czy należało mu się

dziwić? Naprzeciw niego przy stoliku siedział anioł prosto z nieba.

Wydarzenia wczorajszego dnia nie popsuły apetytu Elizabeth, która

pałaszowała naleśniki, aż jej się uszy trzęsły. Jason uśmiechnął się do siebie.

Lubił kobiety odznaczające się zdrowym apetytem.

- Ciekawe, co teraz robią Savannah i Harrison - zagadnęła Elizabeth,

przerywając na chwilę jedzenie, żeby obetrzeć usta i napić się koktajlu

mlecznego.

- Wiem, co ja bym robił na ich miejscu. Wpatrywała się w niego przez

chwilę, a potem wybuchnęła śmiechem.

- Okay. W porządku. Zastanawiam się, co robią poza tym.

- A co pozostaje?

- Widzę, że myślisz tylko o jednym.

- Nie zawsze. Potrafię prowadzić kulturalną rozmowę... A więc...

Wczorajszy ślub był naprawdę wspaniały, nie sądzisz? Pomijając twoje

zasłabnięcie.

- To prawda. Ta przygoda popsuła mi trochę przyjemność. Ale nie żałuję,

bo dzięki temu dziś nie muszę jeść śniadania w samotności.

- Ani ja. - Serce mu się ścisnęło, kiedy usłyszał to szczere wyznanie.

- Oni są jakby dla siebie stworzeni.

- Savannah i Harrison? Tak - powiedziała z lekką nutą sarkazmu w głosie.

- Cztery lata temu też sądziłam, że Mike i ja jesteśmy dla siebie stworzeni. Nie

mogłam się bardziej pomylić.

- Długo ze sobą chodziliście?

- Długo. Powiesz pewnie, że miałam czas go dobrze poznać?

- Czas nie zawsze decyduje o tym, czy dwoje ludzi stworzy dobraną parę.

Wiem coś o tym. Spotykałem się z pewną dziewczyną, miała na imię Angie...

- Słyszałam - przerwała mu Elizabeth. - Sherry mi wszystko

opowiedziała.

Jason wzniósł oczy do nieba.

- Zawsze mogę liczyć na pielęgniarską pomoc. Ale zaraz... O czym to ja

mówiłem?

- Spotykałeś się z Angie?

- No tak. Jak pewnie wiesz, chodziliśmy ze sobą rok. Znajomi nieraz

próbowali otworzyć mi oczy, ale ja nie chciałem ich słuchać.

- Nawet jeśli wiesz, że coś się nie układa, ciężko jest odejść. - Elizabeth

współczuła mu. - Wychowywano mnie w wierze, że małżeństwo zawiera się na

całe życie. I nadal chcę ufać, że tak właśnie jest.

- Ja też.

- Długo nosiłam się z myślą o zerwaniu z Mikiem, ale jakoś nie

potrafiłam spakować rzeczy i odejść. Wciąż się łudziłam, że kiedyś pokocham

go na tyle mocno, że się poprawi. Nasze małżeństwo trwało trzy lata, ostatnie

dwa były piekłem.

- To bardzo przykre.

- Cóż... - Elizabeth z filozoficzną miną rozłożyła ręce. - Mike miał wiele

problemów. Trudne dzieciństwo... . Ja nie potrafiłam mu pomóc uporać się z

nimi. W sercu nosił ogromną pustkę, pustkę, której na imię ojciec. Zawsze

poszukiwał idealnej miłości. Z początku sądził, że znalazł ją we mnie. Ale ja nie

zdołałam uleczyć wszystkich jego urazów.

Jason oparł skrzyżowane ręce na blacie stolika, pochylił się do przodu i

słuchał uważnie. Przeżycia Elizabeth bardzo przypominały jego własne.

Problemy Angie też miały swoje źródło w braku poczucia własnej wartości i

doskonale wiedział, co to znaczy darzyć kogoś miłością niewspółmierną do jego

potrzeb.

Ciężkie przeciągłe westchnienie wyrwało się z piersi Elizabeth.

- W październiku zeszłego roku Mike skruszony zjawił się w domu po

kolejnym weekendzie spędzonym nie wiadomo gdzie i nie wiadomo z kim.

Błagał o wybaczenie. I ja, jak widzisz, wybaczyłam. Ale minął tydzień i

wszystko wróciło do poprzedniego stanu. A kiedy dowiedział się, że jestem w

ciąży, miał dość. I, jak teraz to widzę, bardzo dobrze się stało. Oszczędził mi

konieczności wyrzucenia go z domu. Mike nie nadaje się na ojca. Nigdy nie

chciał nim być, więc po co narażać bezbronne dziecko na obcowanie z

człowiekiem pozbawionym wszelkich zasad moralnych.

- Widzę, że już całkiem dobrze pozbierałaś się po rozwodzie.

- Po kilku latach cierpienia chyba nie odczuwam już bólu. Dziecko bardzo

mi w tym pomaga. Daje nadzieję.

- Masz szczęście.

- Ty też zaczynasz się otrząsać.

- Wiesz, chyba tak. - Podniósł swój kubek z mlecznym koktajlem.

Stuknęli się. - No to wypijmy za lepszy wybór w przyszłości.

- I umiejętność odróżniania, co jest dobre, a co złe. Jason kiwnął

potakująco głową. Nie bardzo wiedział, co powiedzieć. Minęły dopiero

dwadzieścia cztery godziny, a on już chyba wiedział, że dokonuje słusznego

wyboru.

Samochód Elizabeth został przed kościołem, więc Jason zawiózł ją

najpierw tam, a potem koniecznie uparł się eskortować ją dalej. Jadąc do

swojego małego domku na skraju miasta, Elizabeth od czasu do czasu zerkała w

lusterko wsteczne. I za każdym razem widok znajomego jaguara dodawał jej

otuchy.

Od pierwszej chwili Jason zachowywał się w sposób zdumiewający. Jako

lekarz robił więcej, niż wymagała etyka zawodowa. Musi pomyśleć, jak okazać

mu swoją wdzięczność. Musi to być coś specjalnego, ale z drugiej strony

niezobowiązującego, żeby nie nabrał błędnego przekonania o jej intencjach.

A raczej nie domyślił się prawdziwego motywu. Ponownie spojrzała w

lusterko. Bezskutecznie przywoływała na pomoc rozsądek. Przystojny lekarz

przyprawił ją o zawrót głowy, a teraz zauroczenie przybierało na sile. Jeśli nie

przestanie myśleć o nim jak o swoim rycerzu i omdlewać za każdym razem,

kiedy się do niej uśmiechnie, facet się przestraszy i ucieknie.

Jason Colton nie uporządkuje jej życia. Po prostu interesuje się jej

zdrowiem z czysto lekarskiego punktu widzenia. Na pewno są inne kobiety

dorównujące mu pozycją, czekające w kolejce, żeby go pokochać, wyjść za

niego za mąż i urodzić mu synów. Jego synów.

Ona jest tylko przyjaciółką rodziny.

A pamiętając o pradawnej waśni dzielącej rodziny Coltonów i

Mansfieldów, nie była pewna, czy jeszcze może się za kogoś takiego uważać.

ROZDZIAŁ CZWARTY

Jason zaparkował swojego jaguara za toyotą Elizabeth na żwirowanym

podjeździe z boku małego białego domku z czarnymi okiennicami.

A więc tutaj mieszkała.

Natychmiast polubił ten domek i nie zdziwiłby się, gdyby drzwi

otworzyły się nagle i siedmiu krasnoludków wybiegło im na powitanie.

Dokładnie taki domek jak z bajki, emanujący ciepłem i miłością wymarzył sobie

dla żony i dzieci.

Ganek od frontu oplatała najbujniejsza, najbardziej pachnąca róża, jaką w

życiu widział, a na grządkach po obu stronach schodków kwitły wiosenne

kwiaty. Sztachetowy płotek, tak banalny, jak gdyby wzięty prosto z obrazka,

otaczał trawnik wielkości chusteczki do nosa, a ścieżka wyłożona kamiennymi

płytami prowadziła od furtki do wejścia.

W chłodnych surowych wnętrzach ogromnej rodzinnej rezydencji, mimo

jej swoistego wielkopańskiego uroku, Jason nigdy nie czuł się jak w

prawdziwym domu. Nie lepiej czuł się w swoim pustym apartamencie. Była to

zresztą jego własna wina, ponieważ nie przejawiał zainteresowania urządzeniem

mieszkania i nie zadbał o stworzenie domowej atmosfery.

Elizabeth zauważyła jego zdziwienie.

- Skromny, ale własny - powiedziała, jak gdyby chciała się

usprawiedliwić.

- Cudowny. - Jason położył dłoń na jej ramieniu. - Naprawdę uroczy.

Rozumiem, dlaczego jesteś tutaj szczęśliwa.

- Naprawdę?

- Naprawdę.

- To zapraszam do środka.

Promieniejąc z dumy, pchnęła drzwi i wprowadziła gościa do zaskakująco

dużego pokoju utrzymanego w pastelowej tonacji, umeblowanego prostymi

amiszowskimi meblami. Znajdowała się tu także wygodna kanapa zarzucona

poduszkami, mnóstwo książek, a także kominek, w którym w miejscu paleniska

stał wazon ze świeżymi kwiatami. Salonik łączył się z przyjemną kuchnią z

aneksem jadalnym. Dom był słoneczny, bo przez liczne okna wpadało do

wnętrza dużo światła.

Korytarzem prowadzącym na tyły domu przeszli do sypialni Elizabeth,

która wydała się Jasonowi oazą spokoju. Tu gospodyni powiedziała:

- Zobacz ogródek i resztę domu, a ja tymczasem się przebiorę. Czuj się

jak u siebie.

Jason skorzystał z zaproszenia i najpierw zajrzał do sporej łazienki ze

staroświecką wanną na nóżkach i umywalką na postumencie. Przez okno

zobaczył patio i ogródek wystarczająco duży, aby pomieścić batut i drabinki, i

domek do zabawy na drzewie, a dla psa wybieg. Na ścianie wolno stojącego

garażu można by zawiesić kosz do gry w koszykówkę. Poddał się marzeniom.

Śniąc na jawie, słyszał śmiech małego chłopca i własny glos udzielający

wskazówek, jak poprawnie brać zamach kijem golfowym.

Po chwili uświadomił sobie, że zbyt długo przebywa w łazience,

przeszedł więc do drugiej sypialni, gdzie spodziewał się zobaczyć przygotowany

na przyjęcie nowego lokatora pokój dziecinny.

Mylił się.

Ku jego zaskoczeniu w pokoju nie było żadnego sprzętu, ani żadnego

drobiazgu sugerującego, że będzie to pokój Juniora. Stały tam tylko nie

rozpakowane pudła z książkami, pamiątkowymi fotografiami i różnorodnymi

szpargałami, ale nic nie wskazywało, że wkrótce zamieszka tutaj niemowlę.

Oparty o framugę drzwi, Jason wpatrywał się w te stosy kartonów.

Dziecko urodzi się już wkrótce, a ona jeszcze nie zaczęła się

przygotowywać. Nie, nie, nie winił jej. Przecież ma życie wypełnione zajęciami.

Ale jednak niemowlakowi potrzebna jest kołyska do spania i bujania i kojec do

zabawy, i...

W zamyśleniu nie usłyszał, kiedy Elizabeth stanęła za nim, wsunęła

głowę pod jego ramię i z tej nowej perspektywy spojrzała na całe to

pobojowisko. Machnęła ręką i zaczęła się tłumaczyć:

- Naprawdę miałam zamiar kupić jakąś ładną tapetę i pochodzić po

kiermaszach rzeczy używanych i wyprzedażach, żeby kupić coś dla dziecka, ale

ciągle brakuje mi czasu.

- Przecież nie powinnaś chodzić po wyprzedażach i tapetować ścian -

powiedział i przyjrzał się jej. Przebrała się w dżinsy i obszerną bawełnianą bluzę

maskującą brzuch. Wyglądała jak uśmiech losu. - Nie w twoim stanie - dodał.

- Ciąża to nie choroba.

- Zgoda, ale to czas, kiedy możesz sobie pozwolić na odrobinę luksusu i

przyjąć ofertę pomocy.

- Miałam mnóstwo takich ofert, ale perspektywa wpuszczenia tutaj tabunu

gimnazjalistów wymachujących pędzlami nie bardzo mnie pociągała.

- A gdybym ja ci pomógł? Nie jestem gimnazjalistą, co prawda nie jestem

też Picassem, ale potrafię posługiwać się pędzlem.

Elizabeth spojrzała na niego i szybko spuściła wzrok, jak gdyby porażona.

- To bardzo miło z twojej strony, ale na pewno masz ciekawsze zajęcia -

powiedziała.

Nie, nie miał. Nie przychodziło mu do głowy nic, co by chętniej robił niż

pomaganie Elizabeth w doprowadzeniu tego pokoju do porządku.

- O której kończysz pracę w piątek? - spytał.

- Zgodnie z umową powinnam tam siedzieć do wpół do czwartej, ale

zazwyczaj zostaję do około piątej, przygotowuję lekcje, poprawiam klasówki.

Dlaczego pytasz?

- Bo jedziemy na zakupy.

- My?

- Tak. I nie chcę słyszeć żadnych ale. - Z tymi słowami pochylił się,

ucałował jej skroń i skierował się ku drzwiom frontowym. - Przyjadę po ciebie

kwadrans po piątej. W ten piątek. Bądź gotowa.

Z lekkim uśmiechem w kącikach ust Elizabeth odprowadziła go

wzrokiem. Koniuszkami palców dotknęła skroni i nagle przypomniała sobie

dzisiejszy sen.

Z kubkiem gorącej ziołowej herbaty Elizabeth zasiadła pośrodku

przyszłego pokoju dziecinnego i zaczęła przeglądać pudła, których

rozpakowanie odkładała w nieskończoność od chwili przeprowadzki cztery

miesiące temu. Czas rozpocząć wyprzedaż od własnego podwórka, pomyślała i

ciężko westchnęła. Wątpiła, czy ślubny album pełen zdjęć pokazujących

uśmiechnięte twarze, a teraz tylko przypominający złamane obietnice, znalazłby

nabywcę.

Odłożyła album na bok i zaczęła przeglądać rozmaite kroniki szkolne z

czasów, kiedy sama była uczennicą i późniejsze, kiedy była wychowawczynią

kolejnych roczników gimnazjalnych. Wspomnienia.

Nareszcie znalazła to, czego szukała i czego się jednocześnie obawiała.

Genealogię Mansfieldów i historię rodziny.

Księga napisana przez babkę ojca ponad pięćdziesiąt lat temu była

bardziej zbiorem zapisków i tablic genealogicznych niż zdjęć, chociaż zawierała

kilka dagerotypów przedstawiających niemowlęta i dorosłych z poważnymi

obliczami.

Na przewiązanej czarnym sznurem okładce z popękanej skóry wytłoczono

literę M. Herb Mansfieldów wklejono wewnątrz okładki, lecz klej wysechł i

pożółkły papier spadł na kolana Elizabeth. Przyglądała mu się przez chwilę, a

następnie przeniosła wzrok na pierwszy wpis do dziennika dokonany ręką

prababki. Czytając jej ozdobne kaligraficzne pismo, przeniosła się nagle w

przeszłość do początków burzliwych stosunków rodzin Coltonów i

Mansfieldów. A wszystko zaczęło się w 1750 roku w Surrey, w Anglii.

Podczas gdy Elizabeth śledziła zawiłą historię skojarzonego małżeństwa

Katherine Mansfield i Williama Coltona, herbata w kubku zupełnie wystygła.

Słońce chyliło się ku zachodowi. Czując zmęczenie w oczach, Elizabeth wstała,

żeby rozprostować nogi zdrętwiałe od długiego siedzenia w jednej pozycji.

Biedna Katherine, myślała, masując plecy i ziewając. Chociaż

naszkicowany przez prababkę portret niezłomnej Katherine nie był zbyt

pochlebny, to jednak wycofanie się oblubieńca z danego słowa w przeddzień

ślubu musiało zaboleć. Szczególnie, że powodem owej dramatycznej decyzji był

niezadowalający go blask klejnotów naszyjnika, który zawiesił na dekolcie

narzeczonej.

Jak to możliwe, żeby kolia wysadzana diamentami i szafirami przygasła,

zamiast rozbłysnąć, zastanawiała się Elizabeth.

Jakaś przepowiednia?

Elizabeth parsknęła śmiechem i potrząsnęła głową. Nie wierzyła w takie

rzeczy. William Colton zwyczajnie postanowił zabrać naszyjnik i odejść w siną

dal i każdy pretekst był dobry. Biedna Katherine. Dla kobiety przyglądać się, jak

mężczyzna, z którym zamierzała spędzić resztę życia, odchodzi w siną dal i

nawet się za siebie nie obejrzy, nigdy nie jest łatwe, nawet jeśli ten mężczyzna

nie nadaje się na męża.

Elizabeth ostrożnie rozłożyła i wygładziła dłonią kartkę z drzewem

genealogicznym swojej rodziny i zobaczyła, że brat Katherine, Harold

Mansfield, ścigał Williama Coltona i jego nową wybrankę, Molly Warner

Colton, aż do Ameryki, żeby pomścić hańbę siostry.

Wyobraziła sobie nagle, że jej szwagier ściga Mike'a, żeby pomścić jej

honor, i rozśmieszyło ją to.

W czasach Katherine sprawy honoru pojmowano odrobinę inaczej.

Wodząc palcem po wykresie, śledziła dalej losy Harolda. Wyglądało na

to, że chociaż trwał w szlachetnym zamiarze bronienia honoru siostry, zakochał

się i poślubiwszy amerykańską piękność, po której Elizabeth otrzymała imię,

założył własną rodzinę. Harold i Elizabeth mieli wielu synów, i wszyscy oni

angażowali się w waśń z klanem Coltonów z Nowej Anglii, chociaż z czasem o

prawdziwej przyczynie nienawiści zapomniano.

Ostatecznie konflikt przeniósł się na drugą stronę kontynentu. Żądza

zemsty, rywalizacja, kto pierwszy dorobi się w Kalifornii, stanowiła siłę

napędową w wędrówce na Zachód. W końcu obie zwaśnione rodziny osiedliły

się w Prosperino.

Niczym Monteków i Kapuletów z „Romeo i Julii", Coltonów i

Mansfieldów łączyła zazdrość, rywalizacja, a zdarzała się też jawna nienawiść.

Tak było jeszcze mniej więcej pięćdziesiąt lat temu, kiedy prababka Elizabeth

nagle zmarła. I tu kronika się urywa.

Elizabeth zamknęła pamiętnik i zaczęła się zastanawiać nad dalszym

ciągiem rodzinnej historii. Dorastając z dala od domu, w szkole z internatem,

nie słyszała o żadnych konfliktach, chociaż z drugiej strony nikt z Mansfieldów

ani Coltonów nie zwierzałby się jej ze swoich problemów.

O ile wiedziała, jej ojciec był ostatnim potomkiem gałęzi rodziny

Mansfieldów osiedlonej w Prosperino. Chyba żeby liczyć ją i jej siostrę.

Złożyła kartę i ostrożnie umieściła pod okładką pamiętnika. Rodzinne

legendy mają swoją siłę oddziaływania, westchnęła. Nawet tak stare i na wpół

zapomniane - na przykład przez Jasona Coltona. Uśmiechnęła się. Przypomniała

sobie, jak zareagował na widok jej nazwiska. Ciekawe, ile on wie o historii obu

zwaśnionych rodzin i jak dużą wagę przywiązuje do tradycji.

Niemniej Elizabeth była przekonana, że prędzej czy później tradycja

położy się cieniem na ich znajomości. Jason osobiście może nie dbać o stare

dzieje, ale na pewno znajdą się tacy członkowie jego bogatej i zajmującej

wysoką pozycję społeczną rodziny, którym nie spodoba się, że zadaje się z

przedstawicielką znienawidzonego rodu Mansfieldów. Savannah najwyraźniej

jeszcze nic nie powiedziała Harrisonowi. A jaki to będzie miało wpływ na ich

przyjaźń?

Zamknęła oczy. Intuicja podpowiadała jej, że znajomość z Jasonem może

przerodzić się w coś wyjątkowego, rozsądek jednak wskazywał, że z różnych

względów będzie to bardzo trudne.

Ale co ją obchodzi, że z punktu widzenia Coltonów Jason nie powinien

zadawać się z kobietą noszącą nazwisko Mansfield? Ona nie może sobie

pozwolić na to, żeby go stracić. Zbyt go teraz potrzebuje. Chociażby tylko w

tym trudnym momencie życia, kiedy zwykła instrukcja, jak złożyć kołyskę czy

rowerek to dla niej abrakadabra. Kiedy już urodzi, kiedy wszystkie kłopoty

związane z ciążą, kompletowaniem wyprawki i urządzaniem pokoju

dziecinnego się skończą, będzie zbyt zajęta synkiem, żeby zwracać się do

kogokolwiek o pomoc.

A czy teraz potrzebuje czyjejkolwiek pomocy?

No cóż, westchnęła, będzie musiała przez to przejść. Była pewna, że między nią

a Jasonem nigdy nie dojdzie do czegoś poważniejszego. I nie tylko dlatego, że

ona jest rozwódką w ciąży. Ale dlatego, że jego rodzina nigdy nie zaakceptuje

przedstawicielki Mansfieldów w swoich szeregach, obojętnie jak dawna jest

waśń dzieląca oba rody.

W następny piątek po południu, punktualnie dziesięć po piątej Jason

zaparkował jaguara przed domkiem Elizabeth. Przyjechał za wcześnie, ale nie

mógł się doczekać spotkania.

Od chwili rozstania się z nią w niedzielę z niecierpliwością myślał o

dzisiejszej wyprawie. Już tego samego dnia wieczorem przejrzał dokładnie

gazety, poszukując reklam specjalnych promocji i najlepszych miejsc, gdzie

mogliby kupić wszystko, czego Junior będzie potrzebował, kiedy tylko

przyjdzie na świat.

W pewnym momencie, koło północy, Jason przerwał czytanie ogłoszeń i

zaczął się zastanawiać, czy przypadkiem nie stracił głowy dla Elizabeth. Czy ich

znajomość już nie przekroczyła granic przyjaźni. Po namyśle doszedł do

wniosku, że nie i z nowym zapałem wrócił do poprzedniego zajęcia. Przecież

ona potrzebuje pomocy. A on ma sporo wolnego czasu.

Żadna sprawa.

Ot, dwoje ludzi, którzy starają się dojść do siebie po przejściach, liże

rany. To ich łączy... ale właściwie nie tylko to, wszystko. Spodobała mu się i

miał wrażenie, że on również się jej spodobał.

A teraz, pięć długich dni później, jedenaście minut po piątej po południu,

jednym susem wskoczył na stopnie przed wejściem, poklepał się po kieszeni

marynarki wypchanej drukami reklamowymi i zadzwonił. Odrobił zadanie

domowe, ale czy był przygotowany na to, że stanie oko w oko z pięknością,

która otworzyła mu drzwi?

Niemal gwizdnął z wrażenia. Obszerny różowy sweter maskował ciążę, w

wąskich dżinsach i tenisówkach, z włosami zawiązanymi w koński ogon

Elizabeth wyglądała na nastolatkę. Wiedział, że jest piękna, nawet wtedy kiedy

szlocha albo śpi, ale nie wiedział, że kiedy jest wypoczęta i w dobrej formie, jej

uroda zapiera dech w piersiach.

Ponownie pomyślał o jej byłym mężu. Co za idiota, żeni się z boginią, a

kiedy ma mu urodzić syna, porzuca ją.

- Cześć, cześć - przywitała go wesoło i odwróciła się, żeby wziąć torebkę

ze stolika. - Kazałeś, żebym była gotowa, więc jestem - dodała.

- Świetnie. Wyglądasz fantastycznie.

- Aha.

- Naprawdę. Jesteś... - przerwał, szukając odpowiednich słów - .. .jesteś

piękna.

Rumieniec oblał szyję i policzki Elizabeth.

- Dobrze, już dobrze. Widzę, że przyłączyłeś się do tajnego spisku

mającego na celu podnoszenie nas, biednych brzuchatych przyszłych mam, na

duchu. I daję ci dokładnie trzy godziny, żebyś się poprawił.

Jason roześmiał się.

- Przyniosłem mnóstwo broszur reklamowych - powiedział, kiedy szli do

samochodu.

- Naprawdę? To wspaniale. Ja też mam trochę. - Pokazała wypchaną

torebkę. - To gdzie jedziemy? - spytała, kiedy Jason włączył silnik.

- Jadłaś już obiad?

- Nie.

- A jesteś głodna?

- Nie bardzo.

- To dobrze. Najpierw pojedziemy do sklepu, a dopiero potem coś zjemy.

- Zgoda, ale ja funduję.

- Hola, hola - zaprotestował Jason. - Moja kolej.

- Ale ty prowadzisz.

- Lubisz rządzić.

- Przygotowuję się do roli mamy.

- Elizabeth? - szepnął Jason. Stał za nią, lekko dotykając piersią jej

pleców. Miała wrażenie, że od czasu do czasu ogląda się za siebie, jak gdyby

sprawdzał, czy natrętna sprzedawczyni, która szła za nimi krok w krok od

momentu, kiedy przekroczyli próg hipermarketu Świat Dziecka, nie

podsłuchuje. - A to? Co to jest?

- Wydaje mi się, że to się nazywa stolik do przewijania niemowląt -

również szeptem wyjaśniła Elizabeth. - Przynajmniej tak jest napisane na

wywieszce. - Boże! - wykrzyknęła na widok ceny i przetarła oczy. - Wiesz, ile

to kosztuje?

- Nie martw się. Są jeszcze inne sklepy.

- Teraz rozumiesz, dlaczego wciąż zwlekałam z zakupami. - Elizabeth

rozejrzała się po otaczającym ich zewsząd świecie dziecka. - Zostały mi jeszcze

tylko trzy miesiące, ale dopiero teraz widzę, że potrzebuję znacznie więcej

rzeczy, niż sądziłam. A poza tym nie mam za dużo pieniędzy.

- Spójrz na to z innej strony. Ludzie z twoim portfelem jakoś sobie radzą.

To jest do zrobienia. Wszystko będzie dobrze. Zobaczysz.

Widząc ich wahanie, żółtowłosa sprzedawczyni skorzystała z okazji,

żeby nareszcie przystąpić do frontalnego ataku. Zdecydowanie wkroczyła

między nich, odsłaniając w uśmiechu zęby ze śladami czerwonej szminki.

- Dzień dobry. W czym mogę pomóc? - powiedziała, wyciągając do

Jasona rękę. Zapach czosnku towarzyszył każdemu jej słowu.

Jason uścisnął podaną dłoń i skłonił się nieznacznie.

- Dziękujemy. Rozglądamy się tylko.

- Gdyby państwo mieli jakieś pytania, proszę zwracać się do mnie. Mam

na imię Tamara i jestem dziś państwa przewodniczką po Świecie Dziecka. -

Przy tej dłuższej przemowie zapach czosnku zintensyfikował się. - Widziałam,

że podziwiają państwo nasz fantastyczny stolik do przewijania niemowląt

Dynamo Plus...

Elizabeth i Jason wymienili rozbawione spojrzenia, ale nie wyprowadzili

Tamary z błędu. Najwyraźniej brała ich za małżeństwo. Jason przyciągnął

Elizabeth mocniej do siebie, zasłaniając się nią niby tarczą.

- Tak, bardzo nam się spodobał.

- Przepiękne wzornictwo! A jaki funkcjonalny! - Tamara zapalała się

coraz bardziej.

- To samo mówiliśmy, prawda, kochanie? - powiedział Jason tuż nad

głową Elizabeth. Otoczył ją ramionami.

Jak to dobrze, że Jason jest lekarzem, pomyślała, czując, jak nieregularnie

zaczyna bić jej serce. Dreszcz przeszył jej ciało od czubków palców u nóg do

wierzchołka głowy, a na policzki wystąpiły rumieńce.

- Masz racje, kochanie, dokładnie tak samo. Uchwyciła się jego rąk. Pod

skórą poczuła silne stalowe mięśnie. Doznała lekkiego zawrotu głowy. Stało się.

Strzała Kupidyna trafiła ją prosto w serce. Elizabeth odchyliła się do tyłu i

przywarła plecami do piersi Jasona.

Ich ciała doskonale pasowały do siebie. Wypukłości trafiały we

wklęsłości. Jason był wyższy, tak że jego policzek dotykał skroni Elizabeth, a

jej łopatki mieściły się w zagłębieniu poniżej jego mostka. Zapach jego ciała był

znajomy i uwodzicielski. Elizabeth pragnęła, żeby ta chwila trwała wiecznie.

Pragnęła nawet czegoś więcej. Żeby to była prawda, żeby byli

małżeństwem, a oczekiwane dziecko jego synem.

- I jaki trwały! - Głośny, doprawiony czosnkiem śmiech Tamary wyrwał

Elizabeth z zadumy.

- Ten model cieszy się największą popularnością wśród naszych klientów

- ciągnęła Tamara. - Solidny, wykonany z najlepszych materiałów. Biały lub

orzech. Gdyby jednak państwo życzyli sobie wiśnię albo mahoń, zamówimy

żądaną wersję specjalnie dla państwa. A materacyk znajdą państwo w dziale...

Elizabeth przytuliła twarz do rękawa koszuli Jasona, wciągnęła w nozdrza

świeży zapach proszku do prania.

- Dziękujemy pani - Jason przerwał gorliwej sprzedawczyni i odprowadził

Elizabeth na bezpieczną odległość. Kiedy stracili Tamarę z oczu, westchnęli i

wymienili porozumiewawcze spojrzenia. - Musiałem wyrwać cię z jej szponów.

Toksyczne powietrze mogłoby zaszkodzić dziecku.

Elizabeth roześmiała się serdecznie.

- Co ona jadła?

- Cokolwiek to było, ja dziękuję - powiedział Jason i też się roześmiał.

Wziął Elizabeth za rękę, splótł palce z jej palcami i zaprowadził do kolejnego

działu. A po drodze żartował:

- Pieluszki jednorazowe czy frotowe? Smoczki? Butelki? Śpioszki?

Spiworki, co jeszcze szanowna pani sobie życzy?

Nagle Elizabeth chwyciła go za rękę i pociągnęła w bok.

- Może mam obsesję, ale wydaje mi się, że nadchodzi Tamara -

powiedziała i zachichotała. - Poczekaj, zobaczymy.

- Zapomniałaś, że ja potrafię wyczuć ją węchem na odległość? - szepnął

Jason. - Uciekajmy stąd! Przez wzgląd na dziecko.

- Przestań! - zachichotała Elizabeth. - Zrobimy jej przykrość.

- To co? Zwiewajmy, zanim serca nam zmiękną na jej widok.

Elizabeth stłumiła śmiech i dała się odciągnąć.

- Poczekaj. Nie tędy, bo zajdzie nam drogę przy wysokich krzesełkach.

Widzisz? Idzie! Szybko! Tędy! - ponaglała, a Jason znowu pociągnął ją w inną

alejkę.

- Zastanawiam się, dlaczego tak usilnie stara się coś nam sprzedać?

- Prowizja od tamtego stolika do przewijania niemowląt wystarczy pewnie

na aparat ortodontyczny dla jednego z jej dzieci.

- Nigdy jej nie uciekniemy. Wie, że w moim stanie nie mogę szybko

biegać.

Jason stanął i wziął Elizabeth w ramiona.

- Może to ją zniechęci - szepnął, udając, że namiętnie całuje swoją

towarzyszkę.

- Nadal tu jest? - spytała Elizabeth po chwili.

- Nie. Poskutkowało. Na razie. Chodźmy dalej.

Przez następną godzinę przechadzali się po różnych działach, szturchali

się łokciami, dowcipkowali, przekomarzali się, szeptali, i starali się odgadnąć

przeznaczenie najrozmaitszych urządzeń i odkryć różnice pomiędzy modelami.

Już więcej nie spotkali Tamary. A w końcu zmęczeni zrezygnowali z dalszych

zakupów.

- Umierałam z głodu.

- Ja też. - Jason wyjął ostatni kawałek pizzy z pudełka i podał Elizabeth. -

Chcesz?

- Nie. Dzięki. Pęknę.

- Cóż, w takim razie poświęcę się i sam go zjem.

- Jesteś bardzo szarmancki.

- Uhm.

Siedzieli obok siebie na podłodze saloniku Elizabeth, kończąc

dostarczoną do domu pizzę z kiełbaskami pepperoni.

Elizabeth przekręciła się na bok, ramię oparła na poduszce kanapy i w tej

pozycji przyglądała się Jasonowi. Był tak wzruszający, kiedy wsparty plecami o

jej kanapę, z nogami wyciągniętymi i skrzyżowanymi w kostkach, pałaszo-wał

pizzę. Zachowywał się przy tym tak swobodnie, jak gdyby znali się od zawsze.

Ona też miała wrażenie, że znają się od bardzo dawna. Co za dziwne

uczucie, pomyślała. Podnieceniu wywołanemu pojawieniem się w jej życiu

nowego mężczyzny towarzyszyła radość z odnalezienia bratniej duszy.

Wzajemne zauroczenie sobą było wręcz namacalne od samego początku.

W chwili, kiedy mrugnął do niej od ołtarza, więź między nimi została

zadzierzgnięta.

Elizabeth odetchnęła głęboko. Wiedziała, że nie powinna myśleć w ten

sposób o żadnym mężczyźnie, a co dopiero o przedstawicielu klanu Coltonów,

miała jednak cień podejrzenia, że nie jest w takich uczuciach odosobniona.

Poza tym Jason jest dorosły. Sam zadecyduje, czy związać się z jakąś

kobietą, nawet z kobietą o nazwisku Mansfield.

Uśmiechał się do niej teraz, powieki miał półprzymknię-te, wargi

rozchylone w bardzo pociągający sposób. Nie byłoby trudno pochylić się i

zbliżyć usta do jego ust. Przekonać się, czy jego wargi są naprawdę tak miękkie

i uwodzicielskie, na jakie wyglądają.

Nagle Junior potężnym kopnięciem dał jej znać, że wzmożony poziom

adrenaliny we krwi wywołany tego rodzaju myślami pobudził go do harców.

- Ooo! - Elizabeth poklepała się po brzuchu. - Spokój tam.

- Kopie? - zaciekawił się Jason. Uniósł się na łokciach i przysunął bliżej. -

Gdzie? Tu? - dopytywał się, kładąc dłoń pod sercem Elizabeth.

- Skąd wiesz?

- Junior jest ułożony główką do dołu, więc nóżki są tu... albo tu.

Znajomy dotyk Jasona przyprawił Elizabeth o zawrót głowy, a

przyspieszone bicie serca ponownie ożywiło Juniora.

- Aaa! - wykrzyknął Jason uradowany. - Poczułem! -Pochylił się nad

brzuchem Elizabeth. - Zrób to jeszcze raz, kochany, no zrób...

- Jeśli cię posłucha, to będzie epokowe wydarzenie. Mnie nigdy nie udało

się zmusić go, żeby coś zrobił na rozkaz.

Nie zwracając uwagi na jej słowa, Jason nacisnął nóżkę Juniora, a

maleństwo odpowiedziało kopnięciem. Elizabeth patrzyła uszczęśliwiona, jak

Jason przetacza się na plecy i śmieje do sufitu.

- Spryciarz z niego. Będziesz miała za swoje - ostrzegł. Uniósł się na

łokciu i zwracając się do brzucha Elizabeth powiedział: - Cierpliwości, maleńki.

Zostań jeszcze kilka miesięcy tam gdzie jesteś, a jak już będziesz na tym

świecie, wypróbujemy te kije golfowe, które dzisiaj dla ciebie kupiłem.

Łzy radości napłynęły do oczu Elizabeth, kiedy Jason mówił dalej o

przyszłości, o jej synku i o tym, że nie może się już doczekać, kiedy się zobaczą.

Cały czas, jakby tego nie zauważając, opiekuńczym gestem trzymał dłoń na jej

brzuchu, a ona czuła się przy nim taka bezpieczna.

ROZDZIAŁ PIĄTY

Dwa tygodnie później, w niedzielę, Elizabeth i Jason stali pośrodku

przyszłego pokoju dziecinnego na pokrytej płachtą malarską podłodze. Właśnie

pomalowali jedną z czterech ścian i pochlapani jasnozółtą farbą podziwiali

rezultaty swoich wysiłków.

- Spodoba mu się - orzekł Jason.

- Tak sądzisz?

- Tak. Ten odcień jest ciepły i wesoły, ale nie dziew-czyński. Sam bym

chciał mieszkać w takim pokoju.

- Nogi by ci wystawały poza kołyskę.

Jason objął ją i pogładził po żółtej plamie na policzku.

- Zawsze musisz być taka praktyczna? - spytał. Wesoły śmiech wypełnił

pokój, a kiedy Elizabeth objęła go w pasie, Jason poczuł, że jego serce ściska

uczucie, którego jeszcze nie potrafił nazwać. Elizabeth pokiwała głową.

- Mnie też się podoba ten kolor. A teraz proponuję, żebyśmy pomalowali

pozostałe trzy ściany.

- Chcesz powiedzieć, że jeszcze tego nie zrobiliśmy? - zażartował Jason.

Elizabeth poklepała go po policzku.

- Pamiętaj, że musimy jeszcze przykleić szlaczek i złożyć kołyskę. Nie

zawiedź mnie teraz.

Jason cofnął się. Zrobił to niechętnie, bo chciał już przycisnąć wargi do

jej skroni, a gdyby nie protestowała, do żółtej smugi na policzku, potem do

powiek, potem do warg...

No, do roboty, rozkazał sobie w duchu. Wziął do ręki wałek i zanurzył w

farbie.

W ciągu ostatnich ośmiu dni nieraz musiał stoczyć ze sobą podobną

wewnętrzna walkę. Spędzali razem każde popołudnie, chodząc po

supermarketach specjalizujących się w sprzęcie domowym, giełdach mebli

używanych, sklepach z wyprawkami dla niemowląt, wszystko pod pretekstem

przygotowań na przyjęcie dziecka. Jason wiedział jednak, że przynajmniej z

jego strony, prawdziwym motywem było narastające zainteresowanie matką

Juniora. Dla niego ich związek był tak naturalny, tak intensywny, tak doskonały,

jak gdyby sięgał korzeniami wiele pokoleń wstecz.

- Jason? - Elizabeth przerwała przyklejanie ozdobnego szlaczka wokół

okna i podniosła głowę.

- Tak?

- Czy zgodziłbyś się przyjść do mojej szkoły w przyszłym tygodniu i

poprowadzić lekcję wychowawczą z przygotowania do wyboru zawodu?

Omawiamy różne zawody i wiem, że moje dzieciaki bardzo ucieszyłby się ze

spotkania z lekarzem.

Jason uśmiechnął się w duchu z owego określenia „moje dzieciaki".

- Oczywiście - zgodził się bez namysłu. - Rok temu miałem pogadankę w

liceum. Przyniosłem Morty'ego, to znaczy mój szkielet. To dopiero był hit!

- Och, to cudownie! Mogłyby jeszcze posłuchać serca za pomocą

słuchawek, zmierzyć sobie temperaturę i ciśnienie, wiesz, takie rzeczy.

- Nie ma sprawy. Aha, jak tylko skończymy, chciałbym osłuchać Juniora.

Upewnić się, że wszystko u niego w porządku.

Elizabeth westchnęła i poklepała się po brzuchu.

- Ma się świetnie. Jestem pewna, że jak dorośnie, zostanie sportowcem.

Traktuje mój pęcherz jak worek treningowy, a dziś rano mnie ugryzł.

Przysięgam.

Jason oparł się o ścianę i roześmiał.

- Mój chłopak - powiedział z dumą, lecz natychmiast się zmieszał.

Spojrzał na Elizabeth, bał się, że ją obraził.

Ich spojrzenia spotkały się. W oczach Elizabeth nie dostrzegł urazy, lecz

tęsknotę równą jego pragnieniom. Dawno zapomniana radość wypełniła jego

serce, lecz natychmiast ogarnęły go wątpliwości. Doświadczenie z Angie

nauczyło go wiele. Zastanawiał się, czy Elizabeth chodzi o niego i rodzące się

między nimi uczucie. A może znajomość z nim lo tylko szansa uniknięcia losu

samotnej matki?

Już raz zakochał się w kobiecie, która traktowała go instrumentalnie. Czy

nie popełnia drugi raz tego samego błędu?

Z ogniem w oczach szukał w jej twarzy prawdy.

Była taka piękna. Taka bezbronna, a jednak emanowała z niej siła, która

go do niej przyciągała. Nie mógł zaprzeczyć, że coś między nimi zaistniało. Ale

co mógłby zrobić z tą wiedzą, pozostawało tajemnicą.

Po pierwsze, była w ciąży z innym mężczyzną. Dla niego to nie było

ważne, ale dla niej?

Po drugie, znali się bardzo krótko.

Po trzecie, było coś jeszcze.

Coś, czego nie potrafił określić. Elizabeth nosiła w sobie jakąś tajemnicę.

Ilekroć rozmowa schodziła na historię jej rodziny, w jej zielonych jak ocean

oczach dostrzegał czający się cień. Robiła uniki, żeby nie mówić o pewnych

zdarzeniach z przeszłości i nie spieszyła się poznawać jego krewnych.

Niepokoiło go to.

Nieraz widywał podobny strach w oczach Angie. I chociaż Elizabeth i

Angie były tak całkowicie od siebie różne, podejrzenie, że nie jest z nim

szczera, nie dawało mu spokoju. Miał nadzieję, że Elizabeth nabierze do niego

zaufania i zwierzy mu się z tego, co ją nęka, zanim on zaangażuje się zbyt

głęboko.

Bo czuł wzrastające między nimi napięcie, jak chmury zbierające się

przed burzą.

A przecież to los postawił ją na jego drodze.

Później tego samego dnia, już w łóżku, Elizabeth posługując się prawą

półkulą mózgu, poprawiała dyktanda, a posługując się lewą, rozmawiała przez

telefon z Savannah.

- Fantastycznie! To brzmi jak niezapomniany miesiąc miodowy. Ale teraz

po powrocie do nudnego Prosperino, jak się czujesz jako mężatka? - spytała

Elizabeth i jednocześnie podkreśliła błędnie napisane słowo. - Już jesteś w

ciąży?

- Daj mi trochę czasu - powiedziała Savannah - minęły dopiero dwa

tygodnie.

- To mnóstwo czasu. Możesz mi wierzyć.

- A co do ciąży, to słyszałam, że zasłabłaś na naszym ślubie? Podobno

Jason na rękach wniósł cię do kościoła. Brzmi bardzo romantycznie.

- I tak było. Miałaś rację co do niego. Jest taaaki przystojny...

- Czyżbyś straciła dla niego głowę?

- Serce też. Ale jeżeli powiesz choć słówko Harrisono-wi, wszystkie

włosy z głowy ci powyrywam.

Savannah aż pisnęła z podniecenia.

- Mówisz poważnie? Ty i Jason? Coś między wami jest? Opowiedz mi

wszystko po kolei.

- Po pierwsze, niczego między nami nie ma. Po prostu ziściły się moje

marzenia. I lepiej nic mu nie mów.

- Ale to takie romantyczne? Spotykacie się?

- Trudno nazwać to spotykaniem. Przede wszystkim odwiózł mnie do

szpitala. Potem został, żeby się dowiedzieć, czy wszystko ze mną w porządku.

Rano zawiózł mnie do domu. A potem pomógł mi urządzić pokój dziecinny.

Dziś trochę ze mną poflirtował, żeby mnie rozerwać. I tyle.

- Wiedziałam, że tak będzie! - ucieszyła się Savannah. - Szkoda, że nie

pomyślałam o tym wcześniej! Jesteście jak gdyby dla siebie stworzeni! Założę

się, że się w sobie zakochacie i pobierzecie.

- Zaraz, zaraz. O czymś zapomniałaś.

- Elizabeth, dziecko nie stanowi problemu. Jason uwielbia dzieci. Będzie

wspaniałym ojcem.

- Nie chodzi mi o dziecko.

- To o co?

- Przecież ja pochodzę z Mansfieldów.

- No tak - powiedziała Savannah po chwili. - Zapomniałam o tym -

dodała. - Pewnie teraz, kiedy sama noszę nazwisko Colton, nie powinnam z tobą

rozmawiać - zażartowała.

- Mówię poważnie. W przeszłości ta sprawa miała dla obu rodzin

ogromne znaczenie. Jestem przekonana, że krewni Harrisona inaczej by się do

ciebie odnieśli, gdybyś nazywała się Mansfield.

- Nie bądź niemądra. Teściowie to zawsze teściowie. Nigdy cię nie

polubią.

- Nie żartuj.

- A mogę być starościną na twoim weselu? Elizabeth westchnęła.

- Możesz - zgodziła się.

A potem jak gdyby znowu miały po dziesięć lat, obie przyjaciółki zaczęły

chichotać i spędziły kolejną godzinę na ustalaniu, jaki dokładnie kolor oczu

mają Harrison i Jason.

W następny poniedziałek Jason - w towarzystwie Mor-ty'ego - odwiedził

klasę Elizabeth i odniósł piorunujący sukces. Siedząc z tyłu, mogła obserwować

jego sztuczki i uczyć się razem z wychowankami. A kiedy nie chłonęła wiedzy,

myślała o miłości.

Cudownie umiał porozumieć się z dziećmi. Po prostu posiadał taki

wrodzony dar.

Poczuła, że łzy wzruszenia palą ją w gardle, a oczy pieką. Jaki będzie z

niego czuły i wyrozumiały ojciec. Gdyby tylko mogła, poruszyłaby niebo i

ziemię, żeby zamiast Mike'a poślubić Jasona. I żeby dziecko w jej łonie było

jego dzieckiem.

Ależ ta Angie musiała być głupia.

Wszystkie wolne popołudnia także tego tygodnia spędzili razem, buszując po

wyprzedażach i szukając mebli dla dziecka w przystępnej dla Elizabeth cenie. Z

ogłoszenia kupili fotel bujany w bardzo dobrym stanie, który Elizabeth

zamierzała obić czymś trwałym. Na kiermaszu zorganizowanym przez Armię

Zbawienia znaleźli bardzo podobną toaletkę i komodę, które tylko trzeba było

na nowo pomalować i zaopatrzyć w nowe uchwyty.

Natomiast sąsiadka z tej samej ulicy zaproponowała jej stolik do

przewijania niemowląt i wyjaśniła, jakie inne funkcje ten zagadkowy mebel

może jeszcze pełnić. I chociaż był trochę podrapany i bez materacyka, po

odmalowaniu doskonale pasował do całego pokoju.

Od czasu do czasu Jason znajdował coś dla siebie. Wymusił na Elizabeth

obietnicę, że kiedy skończą urządzać pokój Juniora, zajmą się jego

mieszkaniem. Elizabeth z dreszczykiem emocji myślała o tym, bo to oznaczało,

że będą spędzali ze sobą jeszcze więcej czasu.

Któregoś dnia, kiedy taszczyli stary wiklinowy fotel, który Jason kupił na

pchlim targu niedaleko swojego domu, Elizabeth miała okazję zobaczyć, jak

mieszka. Przyznała w duchu, że przydałaby się tam kobieca ręka.

- Od jak dawna tu mieszkasz? - spytała, kiedy znaleźli się w ogromnym

apartamencie z widokiem na ocean.

Jason wszedł za nią, postawił fotel przed kominkiem. Razem z banalną

kanapą stanowił jedyne umeblowanie salonu.

Jason wzruszył ramionami.

- Chyba ponad rok - odpowiedział.

- Ponad rok? - zdziwiła się.

- Tak. Dlaczego się dziwisz?

- Wygląda tu tak, jak gdybyś nigdy nie skończył się wprowadzać.

- Wiem. Umówiliśmy się, że po ślubie Angie zajmie się urządzeniem

mieszkania. Ale po naszym zerwaniu nie mogłem się zdecydować, czy tu

zostanę, czy nie i... - Jason bezradnym gestem rozłożył ręce - i...

- I ani się do końca nie wprowadziłeś, ani się nie wyprowadziłeś -

dokończyła za niego Elizabeth.

- Tak. - Jason westchnął.

- To piękne mieszkanie.

- Nie tak piękne jak twoje.

- Żartujesz.

Elizabeth odwróciła się ku panoramicznym oknom i zaczęła podziwiać

niezwykły widok Oceanu Spokojnego. Tuż za domem rozciągała się plaża, a o

tej porze dnia, kiedy słońce chyliło się ku zachodowi, fale przybrzeżne migotały

złotym blaskiem. W oddali jakiś pies uganiał się za krążkiem frisbee, a

gromadka dzieci usiłowała puścić w powietrze latawiec.

Apartament Jasona z białymi ścianami, podłogami z czereśniowego

drewna i wysokim sufitem robił wrażenie. A wziąwszy pod uwagę lokalizację,

musiał być niezwykle drogi.

- Nie żartuję - upierał się Jason. - Bardzo lubię twój dom. Jest pełen

ciepła, przytulny. Odzwierciedla twoją osobowość. A to miejsce jest... jest... nie

wiem, jak to wyrazić. Brak tu czegoś.

- Mebli - stwierdziła Elizabeth rzeczowo.

Jason roześmiał się, a echo rozniosło jego śmiech po całym wnętrzu.

- Chodź. - Jason wziął ją za rękę i zaprowadził do ultranowoczesnej

kuchni, z szafkami z czereśniowego drewna i wyposażeniem z nierdzewnej stali.

- Oto kuchnia, w której nigdy nie gotuję - powiedział.

- Szkoda - mruknęła Elizabeth. - Marnuje się.

Stojąca pośrodku wyspa z marmurowym blatem i wbudowanym grillem

najnowszej generacji czekała na wytrawnego kucharza, a zwrócony ku oknom

rząd czarnych krzeseł na stalowych nogach czekał na gości.

- Wiesz co? Jeśli pomożesz mi zebrać trochę garnków i tych wszystkich

wichajstrów, które nie wiadomo do czego służą, przygotuję ucztę, jakiej nie

zapomnisz do końca życia.

- Podobno zatrucia ptomainami się nie zapomina - zażartowała.

- Pamiętaj, że jestem lekarzem.

Elizabeth chciała dać mu kuksańca w bok, ale Jason chwycił ją za rękę i

pociągnął do jadalni.

- A oto jadalnia, w której nigdy nie jadam.

- Oczywiście. Nie masz stołu.

- To jeden z powodów. Przypomnij mi, żebym zamówił stół, zanim

zaproszę cię na obiad.

- Krzesła też?

- Też.

Elizabeth ucieszyła się. Zauważyła, że ostatnio w różnych swoich

przedsięwzięciach Jason zakładał jej udział. Trudne do określenia uczucie

szczęścia wypełniało jej serce, kiedy myślała o wspólnym urządzaniu kuchni.

Od bardzo dawna nikt jej nie włączał w swoje plany. Nie potrzebował. Nie

pragnął. Od nadmiaru wrażeń zakręciło jej się w głowie.

Z jadalni przeszli do gabinetu. Oto gabinet, w którym nigdy nie pracuję -

zakomunikował Jason.

Dlaczego? - zdziwiła się Elizabeth. Tu jest zbyt cicho. Nie mogę zebrać

myśli. Piszę w klinice.

Następnie Jason pokazał Elizabeth prywatną część apartamentu.

- Tu jest łazienka dla gości i sypialnia, których jeszcze żaden gość nie

używał. - A widząc, w jaki sposób Elizabeth mu się przygląda, dodał: - Tak, tak,

wiem. Brak łóżka. Ale nie potrafię sobie jeszcze wyobrazić przyjmowania gości

z nocowaniem.

- Rozumiem.

Teraz Jason wziął Elizabeth za ramiona i skierował do swojej sypialni-

Wielkie łoże ginęło w ogromnej przestrzeni. Nie było tu żadnych obrazów,

żadnych roślin, żadnych pamiątek Elizabeth westchnęła. A mogłoby tu być tak

pięknie. W nocy zaś, szum oceanu kołysze do snu...

Jason podszedł do okna. Po chwili odwrócił się i powiedział:

To jedyny pokój w całym mieszkaniu, którego używam.

Czyli tu jest centrum rozrywki - powiedziała Elizabeth i słysząc własne

słowa, oblała się rumieńcem. Nie mogła uwierzyć, że palnęła taką gafę. Jak

gdyby dopytywała się o jego prywatne życie. Albo jak gdyby była zazdrosna.

Albo jeszcze gorzej, jak gdyby miała ochotę na flirt. Starała się być dowcipna,

seksowna, a wyszła na kompletną idiotkę. Kobieta w jej stanie pozwalająca

sobie na tego typu uwagę w stosunku do mężczyzny takiego jak Jason! Pragnęła

zapaść się pod ziemię.

Jason uśmiechnął się słabo i odrzekł:

- No, brakuje telewizora i sprzętu hi-fi...

- No cóż... - przybierając minę kobiety światowej, Elizabeth posłała mu

promienny uśmiech i zaczęła się wycofywać. Źle wymierzyła i zamiast w drzwi

trafiła w ścianę.

- Masz rację - zaszczebiotała i zniknęła w holu.

W pokoju Juniora zostało jeszcze wiele do zrobienia i Jason i Elizabeth

spędzili kolejne dwa weekendy, malując dziecinne mebelki różnymi odcieniami

kremowego i żółtego. Nareszcie, kilka tygodni od rozpoczęcia, byli na finiszu.

Pokój, cały w kaczuszkach i króliczkach, pełen zabawek, wyglądał znakomicie i

czekał na przyjęcie małego lokatora.

Teraz, zmęczeni niczym psy gończe, zjedli na patio obiad składający się

ze steków z grilla z sałatą.

Kiedy Elizabeth weszła do salonu, zastała Jasona wyciągniętego na

kanapie. Uśmiechając się, podeszła do półki z wideo.

- Świetnie, że przyrządziłeś popcorn. Pachnie cudownie

- powiedziała.

- Częstuj się - zaprosił, podrzucając ziarna w powietrze i łapiąc je ustami.

- Popcorn to moja specjalność. I naleśniki z jagodami.

- Będziesz mi je musiał kiedyś usmażyć.

- Nie mogłem się doczekać, kiedy o to poprosisz -zaczął żartować. - A

może usmażę ci je jutro na śniadanie? A ty, dla nabrania apetytu, pohuśtasz się

dziś na żyrandolu.

- Przestań, bo od śmiechu brzuch mnie rozboli - prosiła, i rumieniąc się

zmieniła temat. - Na miłość boską, co ty wypożyczyłeś? Cud narodzin? Czy to

właściwa rozrywka na sobotni wieczór?

- Zobaczysz, spodoba ci się - zapewnił ją Jason. - Każdy, kto oglądał ten

film, był zauroczony. Ale będą nam potrzebne chusteczki. Co najmniej pudełko.

To prawdziwy wy-ciskacz łez. Ogląda się ten film ze ściśniętym gardłem.

- Pewnie dlatego, że widzisz, jak to okropnie boli, a na dodatek wiesz, że

to dopiero początek męki. Wiesz, ile dziś kosztuje dobra szkoła wyższa? - Cały

czas narzekając, Elizabeth nastawiła wideo.

- To Junior pójdzie do pracy, albo postara się o stypendium. Nie martw się

na zapas. Do tego jeszcze dużo czasu - uspokajał Jason. Zapraszającym gestem

poklepał poduszki obok siebie. - Chodź, mamusiu. Odpocznij. Naharowałaś się

dzisiaj.

- Ale wygląda ładnie, prawda? - spytała, mając na myśli pokój dziecinny.

Stała koło telewizora, wahając się.

- Super. To wszystko dzięki moim umiejętnościom malarskim.

- Tak, tak - zaczęła się z nim droczyć. - Przykleiłbyś się do ściany na

stałe, gdybym od czasu do czasu nie polewała cię wężem, żebyś się odkleił.

Jason roześmiał się.

- No chodź już, chodź.

Elizabeth wciąż się ociągała. W jej stanie emocjonalnej pobudliwości bala

się usiąść obok Jasona, jeść popcorn z jednej miski. Już chciało jej się płakać,

jeszcze zanim ten cholerny film się zaczął. Jason jest taki kochany, że stan

się jej pomóc w ten sposób. Prawdziwy przyjaciel w potrzebie.

Kilkakrotnie w ciągu tego popołudnia chciała zacząć rozmowę na temat

rodowej waśni dzielącej Mansfieldów i Coltonów. Chciała oczyścić atmosferę i

przekazać mu wiedzę, której rodzina mu poskąpiła, kiedy dorastał. Ale bała się

zepsuć ten fantastyczny nastrój.

Przez cały czas śmiali się, przekomarzali, bawili, robili wszystko to,

czego Elizabeth nigdy nie robiła z Mikiem. Ze smutkiem spojrzała na małą

oprawioną w ramkę fotografię ich obojga, wciąż stojącą na regale. Zdjęcie

pochodziło ze szczęśliwszego okresu ich życia, ale nie tak szczęśliwego, jak

dzisiejszy dzień. Ze smutkiem pomyślała, że gdyby nie to zdjęcie, zapomniałaby

już, jak Mike wygląda.

Opuścił ją zaledwie siedem miesięcy temu, ale tak naprawdę odszedł od

niej dwa lata wcześniej. Ona po prostu uparcie nie chciała się do tego przyznać.

- Chodź, chodź - ponaglał Jason, moszcząc miejsce na kanapie obok

siebie. - Już się zaczyna. Przygotowałem dla ciebie chusteczki. - Wyciągnął

garść chusteczek z pudełka i pomachał nimi.

Nie mogąc się oprzeć takiemu zaproszeniu, Elizabeth usiadła na kanapie,

pozwoliła się przytulić i nakarmić popcornem.

Przez następną godzinę siedziała jak zauroczona, oglądając cud narodzin -

od poczęcia do porodu - rozgrywający się na ekranie telewizora. Kiedy nadszedł

punkt kulminacyjny i kamera zaczęła na przemian pokazywać trzy kobiety na

sali porodowej, Elizabeth ścisnęła Jasona za rękę i zalała się łzami.

Rodzenie dziecka było tak piękne i tak naturalne. I nie tak przerażające,

jak jej się wydawało. Patrzyła ze ściśniętym gardłem i po raz pierwszy od czasu,

kiedy odkryła, że jest w ciąży, pomyślała, że wyjdzie ze szpitala z nowym

członkiem rodziny w ramionach. Że będzie czyjąś mamą.

Kątem oka widziała, jak Jason też trze oczy. Co za niewiarygodny

mężczyzna. Taki kochany. Taki dobry. Taki opiekuńczy.

Z każdą minutą Elizabeth coraz bardziej utwierdzała się w przekonaniu,

że pragnie przeżyć z nim coś więcej niż tylko przyjaźń i że to pragnienie

zrodziło się, kiedy go po raz pierwszy ujrzała. Gdyby miała być absolutnie

uczciwa, musiałaby przyznać, że już obsadziła go w roli przyszłego ojca

swojego dziecka i przyszłego męża.

Nagle zamarła. A jeśli on traktuje ją tylko jak dobrego kumpla? Albo

jeszcze gorzej, jak siostrę? Kogoś, z kim miło spędza się czas, czekając na

pojawienie się tej jednej jedynej?

Jason był wysoki, ciemnowłosy, przystojny i bogaty. Mógłby mieć kobiet

na pęczki. Bogatych, pięknych, odnoszących sukcesy, szczupłych, z doskonałą

figurą. Dlaczego więc spędza tyle czasu z nią?

Wytarła nos i oczy.

Na pewno nie dlatego, że uważa ją za atrakcyjną. Spojrzała na swój

brzuch. Przecież znają się kilka tygodni, i ku jej wielkiemu zaskoczeniu, odnosi

się do niej z takim szacunkiem, jakby był zakonnikiem, który ślubował czystość.

Czy mogła go za to winić? Ma spuchnięte nogi, cierpi na niestrawność, chodzi

w bezkształtnych ciuchach, nie ma w sobie nic seksownego, rozczulała się nad

sobą w duszy.

To prawda, przyjemnie mija im czas i zgadzają we wszystkim. Ale co on

z tego ma? Niczego nie zyskuje, spędzając wolne chwile właśnie z nią.

Chyba że...

Elizabeth przypomniały się słowa pielęgniarki Sherry. Jego była

narzeczona nie chciała urodzić mu dzieci i dlatego z nią zerwał. Więc może

zaprzyjaźnił się z nią z powodu dziecka, a nie dla niej samej?

Film skończył się. Na ekranie pojawił się śnieg i taśma automatycznie

zaczęła się przewijać do przodu.

- Jason?

- Tak?

Serce zaczęło jej bić szybciej, dłonie zwilgotniały. Nie. Nie może zapytać

go o to, czy chce mieć własne dziecko. Mogłoby to obudzić bolesne

wspomnienia. Przecież nie chce psuć tak przyjemnego nastroju. A jednak bardzo

pragnęłaby dowiedzieć się, co dzieje się w jego sercu.

- Dziękuję, że jesteś tu ze mną ze względu na Juniora - szepnęła,

spuszczając wzrok.

Jason łagodnie ujął ją pod brodę i zajrzał jej głęboko w oczy.

Okay. To nie było spojrzenie zakonnika. Ani dobrego kumpla. Ani

przyjaciela. Ani brata. Czyżby dostrzegła w jego oczach pożądanie?

- Junior jest tak samo dobrym pretekstem jak inne, żeby być tu z tobą -

rzekł Jason, ujmując jej twarz w dłonie. W jego głosie słychać było wzruszenie.

Czułość, z jaką na nią patrzył, rozwiała wszelkie jej obawy.

Zanim zdążyła odetchnąć z ulgą, Jason pochylił się i pocałował ją powoli,

słodko, zmysłowo, znacząco. Tym pocałunkiem udowodnił, dlaczego z nią jest.

Był to pocałunek, który zaprzecza prawom fizyki, który zmienia dwie

poszukujące istoty w jeden pełny organizm. Takiego pocałunku nigdy nie

przeżyła z Mikiem.

Objęła Jasona za szyję, chciała się do niego przytulić, ale Juniorowi się to

nie spodobało. Zaprotestował mocnym kopnięciem.

- Odpycha mnie - roześmiał się Jason. Elizabeth zawtórowała mu.

- Czuję.

- Jest zazdrosny. Nie mam do niego pretensji, bo chcę mieć cię wyłącznie

dla siebie.

- Chcesz?

- Bardzo - rzekł Jason i znów ją pocałował. Tym pocałunkiem zawładnął

jej ciałem i duszą i teraz już wiedziała, że zainteresowanie nią i Juniorem, to

dwie różne rzeczy.

Nagle Jason wypuścił ją z objęć i opadł na oparcie kanapy.

- Muszę już iść - powiedział zmienionym głosem.

- Dobrze. Rozumiem.

Nie chce gotowej rodziny. Albo to, albo całowanie się z ciężarną kobietą

nie jest przyjemnością, pomyślała.

- Nie. Nie rozumiesz - powiedział Jason i pocałował ją jeszcze raz. - Nie

rozumiesz - powtórzył. - Muszę iść, bo jeżeli teraz nie pójdę, to zostanę.

ROZDZIAŁ SZÓSTY

- Co masz na sobie? - spytała filuternie Elizabeth, przytrzymując

słuchawkę między ramieniem i policzkiem.

- To ja dzwonię! Ty pierwsza.

Elizabeth spojrzała na swój ogromny podkoszulek ze śmieszną kaczką na

piersiach i napisem: Kwa, kwa, kwa! oraz ciepłe skarpety z dziurą na palcu i

wzdrygnęła się.

- Zgoda. Mam na sobie skąpe body, kabaretki i szpilki. Twoja kolej.

Jason wybuchnął śmiechem i oświadczył:

- Przyjeżdżam natychmiast.

- Lepiej nie - zaprotestowała. - Już i tak trudno mi było rozstać się z tobą.

- Nie mogła uwierzyć, że się do tego otwarcie przyznała, ale było za późno.

Poza tym Jason doskonale sam o tym wiedział.

Stali na ganku przez dobre pól godziny, objęci, szepcąc czułe słówka,

dziękując sobie nawzajem i życząc dobrej nocy. Na koniec Jason pocałował ją i

odjechał.

Ale chyba jeszcze zanim wyjechał z jej podjazdu na ulicę, już wystukał

numer do niej. I teraz, dwie godziny później, wciąż rozmawiali. Elizabeth leżała

już zwinięta pod kołdrą, a ciepły głos Jasona kołysał ją do snu.

- Słyszałeś to? - spytała wpół śpiąc.

- Tak.

- Co to było?

- Sygnał rozmowy oczekującej.

- Nie chcesz dowiedzieć się, kto to?

- Nie. Nie przejmuj się. -. A jeśli to pilne?

- Zadzwonią jeszcze raz.

- Jason! - Wiedziała, że się z nią droczy, ale jednak... Odpowiedziało jej

ciężkie westchnienie. Sygnał rozmowy oczekującej rozległ się ponownie.

- Okay, okay! - Zniecierpliwienie w głosie Jasona sprawiło Elizabeth

satysfakcję.

- Czy takim tonem mówi się do pacjenta? - upomniała go żartobliwie.

- Dobrze, dobrze. Poczekaj, pokażę ci, jakim tonem mówi się do pacjenta.

Nie odkładaj słuchawki, dobrze?

- Dobrze.

- Poczekasz przy telefonie?

- Oczywiście.

- Obiecujesz?

- Obiecuję. Pospiesz się. Ktoś się niecierpliwi. Elizabeth skorzystała teraz

z okazji i przekręciła się na drugi bok, co z każdym tygodniem stawało się coraz

trudniejsze i wymagało coraz bardziej skomplikowanych zabiegów oraz

podkładania poduszek pod brzuch, pod plecy, pod nogi.

Co za wspaniały sposób na spędzenie wieczoru, pomyślała. Chociaż

wolałaby, żeby Jason był tu obok niej. Wspólna przyszłość wciąż jeszcze była

jednak tylko marzeniem i Elizabeth surowo zakazała sobie dzielić skórę na

niedźwiedziu. Po chwili usłyszała jakieś klikanie w słuchawce i głos Jasona:

- Elizabeth?

- Tak?

- Zadzwonię za chwilę, dobrze?

- Oczywiście. Czy to coś pilnego?

- Można tak powiedzieć. Dzwoni moja babka, Sybil. Pamiętasz ją ze

ślubu?

- Oczywiście. To ta, która podeszła do nas, kiedy tańczyliśmy.

- Tak. Dzwoni z Europy. - Jason westchnął. - Nie należy do osób, które

można zbyć. Zadzwonię, jak tylko skończę z nią rozmawiać.

- W porządku. - Odkładając słuchawkę na widełki, Elizabeth już nie

mogła się doczekać, kiedy telefon zadzwoni ponownie.

- Słucham, babciu.

Jason oparł się wygodniej o zagłówek łóżka i zawiązał pasek szlafroka.

To potrwa. Rozmowy z Sybil zawsze trwają długo.

- Nareszcie! Osobom w moim wieku nie należy kazać zbyt długo czekać.

Może mnie już nie być wśród żywych, kiedy raczysz podejść do telefonu.

- Co ty mówisz, babciu! Jesteś zdrowa jak koń. Szczególnie teraz, kiedy

rzuciłaś palenie. Bo rzuciłaś, prawda?

- Nie twój interes, smarkaczu. Lekarze! Phi!

Jason wzniósł oczy do nieba. W tle słychać było teraz kilkakrotnie

pstryknięcie zapalniczki.

- O co chodzi, babciu? Dlaczego dzwonisz?

Sybil zaciągnęła się głęboko papierosem i dopiero potem odpowiedziała:

- Nie podlizuj się. Już figurujesz w moim testamencie. Jason spojrzał na

zegarek. Robiło się późno. Bał się, że Elizabeth zaśnie.

- Która godzina w Paryżu? - spytał.

- Tu jest ranek, a ja trawię go, próbując uzyskać odpowiedź na proste

pytanie, ale każdy cholerny Colton w Prosperino włączył cholerną sekretarkę!

Nie cierpię mówić do maszyny.

- Wnioskuję więc, że nie byłem pierwszy na twojej liście...

- Oczywiście, że nie! A po co miałabym do ciebie dzwonić? Chyba żebym

się dowiedziała, że się żenisz. - Przerwała na chwilę, a Jason usłyszał, jak zanosi

się kaszlem.

- Kiedy ostatni raz byłaś u lekarza? - spytał.

- Pójdę do lekarza, kiedy ty się zaręczysz - oświadczyła starsza pani.

- To wyjdź za mnie - zażartował Jason.

- Nie bądź taki dowcipny. Wiesz, że mam na myśli jakąś miłą pannę z

dobrej rodziny.

Jason trochę się spodziewał, że rozmowa przybierze taki obrót, lecz

zamiast zmienić temat, jak miał w zwyczaju, szczególnie odkąd zerwał z Angie,

odczekał chwilę i powiedział:

- Niewykluczone, że będziesz musiała zamówić wizytę wcześniej niż

myślisz, babciu.

- Dlatego, że ja umieram, czy dlatego, że ty się żenisz?

- Jesteś zbyt żywotna, żeby tak od razu umierać, za to ja może się ożenię.

Kiedyś.

- Żenisz się?!

- Tego nie powiedziałem. Jeszcze nie jestem całkiem pewny. Poznałem

kogoś naprawdę miłego, ale nie będę się spieszył z decyzją.

- Byłeś się zbyt długo nie namyślał, synku. Latek nam nie ubywa.

- Będę miał to na uwadze. Ale dlaczego dzwonisz? Nie wystawiaj mojej

ciekawości na zbyt ciężką próbę.

- Stara sztuczka. Kiedy mowa o ożenku, zmieniasz temat, co? Typowe.

No dobrze, chciałam się dowiedzieć, czy rozmawiałeś może z Grahamem?

- Z Grahamem? - Jason nie był w zbyt dobrych stosunkach ze swoim

stryjem Grahamem. Ostatni raz widzieli się na ślubie Harrisona, ale zamienili ze

sobą tylko kilka zdawkowych słów. - Dlaczego pytasz?

- Martwię się o Meredith. Na ślubie Graham wspomniał, że nadal

zachowuje się bardzo dziwnie...

Meredith była szwagierką Grahama i żoną bratanka Sybil, Joego Coltona.

W dzieciństwie Jason spędzał wiele czasu w ich domu. Zapamiętał Meredith

jako uroczą i kochającą osobę, rozdającą dzieciom lody i pozwalającą jeździć na

kucach. Była jego ulubioną ciotką.

Teraz jednak stała się inną osobą, podenerwowaną, kąśliwą. Zmiany w jej

osobowości zaczęły się około dziesięciu lat temu i następowały zbyt

gwałtownie, żeby tłumaczyć je menopauzą czy naturalnym procesem starzenia.

Niemniej na odległość Jason nie potrafił postawić diagnozy.

- Nie wiem. Słyszałem, że zachowuje się dziwnie, ale...

- Dziwnie? Synku, ta kobieta postradała zmysły. Tamten wypadek zmienił

ją w jakiegoś szatana! I jest coraz gorzej...

Słuchając Sybil, Jason pochylił do przodu i ukrył twarz w dłoniach.

Tematowi zmian w osobowości ciotki Meredith poświęcono chyba więcej czasu

niż dyskusjom o rozbiciu atomu.

- Uważam, że powinieneś wziąć ją do siebie i przeprowadzić

kompleksowe badania. Nie dziwiłabym się, gdyby na prześwietleniu mózgu

wyszło, że gnieżdżą się w jej głowie jacyś przybysze z kosmosu!

Jason nie potrafił odmówić niczego babci Sybil. Kochał i szanował tę

drobną kobietę, dla której rodzina była najważniejszą rzeczą na świecie. A

Sybil, jak wszyscy doskonale wiedzieli, uwielbiała wnuka.

- Dobrze. Wyślę jej zawiadomienie, że powinna stawić się na badania

okresowe i wtedy zobaczę, co się da zrobić.

- Kochany jesteś. Kocham cię najbardziej z moich wnuków, tylko nie

mów o tym Harrisonowi.

Jason wiedział, że Sybil to samo powtarza jego bratu.

- A jeśli oświadczysz się tej dziewczynie, chcę o tym wiedzieć pierwsza.

Zadzwoń natychmiast - rozkazała i od- wiesiła słuchawkę.

Jason z jękiem opadł na poduszki.

Następnego ranka, po nabożeństwie, Jason i Elizabeth poszli na śniadanie,

a potem odwiedzili kilka sklepów z antykami w najstarszej części Prospenno. Ta

historyczna dzielnica była mekką turystów i tego majowego dnia ludzie tłumnie

wylegli na ulice.

- Co się kupuje osobie, która ma już wszystko? - spytał Jason w jednym

ze sklepów, do którego weszli.

- A kto ma wszystko? - zaciekawiła się Elizabeth.

- Mój wuj Joe. W przyszłym miesiącu obchodzi sześćdziesiąte urodziny i

moja ciotka, Meredith, urządza galę, jakiej Prosperino długo nie zapomni.

- Cóż... - zawahała się Elizabeth. Mężczyznom zawsze trudno kupić

prezent. - A co lubi? Czym się interesuje? Ma jakieś hobby?

Umierała z ciekawości, żeby się dowiedzieć jak najwięcej o rodzinie

Jasona, ale bała się zadawać pytania w obawie, że w rozmowie wyjdzie na jaw

kwestia tej głupiej waśni dzielącej oba rody.

- Hobby? Robienie pieniędzy. Adoptowanie dzieci.

- Uhm. Bardzo szlachetne zajęcie, ale dziecko trudno ofiarować jako

prezent urodzinowy.

- Widzisz. Mówiłem, że wujowi nie można niczego kupić.

- Nie panikuj. Opowiedz mi o jego życiu i zaraz przyjdzie nam do głowy

jakiś pomysł. Zobaczysz.

- W takim razie wstąpmy gdzieś napić się kawy.

- Masz ochotę na ten kawałek mojego ciastka? - spytała Elizabeth, patrząc

z żalem na swój talerzyk. - Nie powinnam jeść tyle słodyczy.

- Z chęcią - powiedział Jason.

Siedzieli na tarasie francuskiej cukierni w bok od głównej ulicy starego

miasta. Zielony parasol osłaniał ich od słońca, a od strony oceanu wiał łagodny

wiaterek. Z filiżanką bezkofeinowej kawy w dłoniach Elizabeth zafascynowana

słuchała dziejów klanu Coltonów. Dzięki opowieści Jasona poznawała drugą

stronę tragicznej waśni.

- Na czym skończyłem? - spytał Jason, przeżuwając ostatni kęs ciastka,

którym Elizabeth się z nim podzieliła.

- Na babce.

- Sybil. Macie coś ze sobą wspólnego.

- Tak? - zdziwiła się Elizabeth, starając się ukryć sceptycyzm.

- Uhm. Obie jesteście samotnymi matkami. I obie macie synów.

- Sybil była samotną matką?

- Między innymi. - Jason oparł się wygodniej o tył krzesła i rzucił

zgniecioną serwetkę na talerzyk. - Sybil zawsze chodziła własnymi drogami.

Urodziła się tu, w Ameryce, ale wolała Europę. Studiowała na Bryn Marr i

została dziennikarką. Kocha opowiadać, jak odwiedzała salony i kawiarnie

Londynu, Paryża, Madrytu i Rzymu i ocierała się o znane osobistości tamtej

epoki.

- Jak kto na przykład?

Jason przymknął oczy i zastanawiał się chwilę.

- Sybil uwielbia ozdabiać swoje opowieści znanymi nazwiskami, ale ona

tych wszystkich ludzi rzeczywiście poznała, Hemingwaya, Fitzgeralda, Gertrudę

Stein i Virginie Woolf.

- Nie mów.

- Tak, tak. Fantastyczna babka. Zna biegle kilka języków. Utrzymywała

siebie i dziecko, pracując jako tłumaczka i reporterka.

- Musi być fascynującą kobietą - powiedziała Elizabeth na głos, a w

duchu dodała, że również wzbudzającą strach.

- I jest. Ale należy do tych osób, które naprawdę trzeba poznać, żeby

zrozumieć. Ma niewyparzony język i kilkakrotnie poniosła tego konsekwencje.

Tak było na przykład z jej bratem Teddym. Nie powtarzaj nikomu, ale sądzę, że

wybuchowy charakter sprawił, że nigdy nie wyszła za mojego dziadka.

- Urodziła nieślubne dziecko?

Elizabeth przypomniała sobie energiczną damę o królewskiej posturze,

którą poznała na ślubie Savannah, i nie mogła uwierzyć w te rewelacje.

- Tak. Chociaż nie lubi o tym opowiadać - ciągnął Jason. - Zamieszkała z

Frankiem, moim ojcem, w małym miasteczku koło Paryża. Potem posłała go do

college'u tutaj, w Stanach. Tam poznał moją matkę, Shirley. Harrison i ja

urodziliśmy się, kiedy rodzice byli jeszcze bardzo młodzi. Stworzyli Colton

Media Holding, na którego czele obecnie stoi Harrison. Chyba odziedziczył po

wujku Joem talent do robienia pieniędzy.

- Wujek Joe. Patriarcha rodziny. Potentat naftowy i człowiek, który ma

wszystko - wyrecytowała Elizabeth.

- Świetnie - pochwalił ją Jason wyraźnie zadowolony. - Widać, że

słuchałaś uważnie.

Elizabeth posłała mu zuchwałe spojrzenie i mówiła dalej:

- Brat Sybil, Teddy, jest ojcem twojego wuja Joego.

- Zgadza się. Joe jest starszy, Graham młodszy. Ale nie wychowywali się

razem. Wyrośli w rodzinach zastępczych.

- Dlaczego?

- Ich rodzice zginęli w wypadku samochodowym.,

- To straszne.

- Tak, to smutna historia. - Jason zamyślił się, wpatrzony w odległy punkt,

gdzie ocean stykał się z kalifornijskim niebem. Po chwili, jakby przypominając

sobie, o czym rozmawiali, ciągnął:

- Ale mimo że dorastał bez swojego biologicznego ojca, wiedział, że jest

bardzo kochany przez przybranych rodziców. Wiesz... - zaczął, a jego spojrzenie

spod wpółprzym-kniętych powiek spoważniało - wiesz, nie sądzę, żeby to miało

jakieś znaczenie, czy człowiek, który wychowuje dziecko, jest jego

biologicznym ojcem, czy nie. Ważne jest, że kocha je jak rodzone.

Gdy mówił te słowa, Elizabeth nie spuszczała wzroku z jego warg. Miała

dziwne wrażenie, że Jason mówi o swoich uczuciach do jej synka.

- Naprawdę tak myślisz? - szepnęła.

- Tak. Mój wuj Joe jest najlepszym dowodem na to, że poprzez miłość

można wychować chłopca na wspaniałego mężczyznę. Jego przybrany ojciec

kochał go całym sercem i Joe wiedział o tym. I dzięki tej miłości on sam tyle

robi dla innych potrzebujących dzieci. Stworzył fundację Nadzieja i sam

adoptował kilkoro sierot. Co dowodzi, że miłość naprawdę wiele przezwycięża.

- Prawda - westchnęła Elizabeth, zastanawiając się, czy miłość, jaką czuła

do Jasona, przezwycięży przeszłość.

- Polubiłabyś mojego wuja Joego - powiedział Jason. - Jego życiorys to

budujący przykład historii człowieka, który do wszystkiego doszedł sam. Teraz

kieruje kilkoma znaczącymi korporacjami i ma trochę do czynienia z

przemysłem naftowym. - Ujął ją za rękę. - Powinnaś pójść ze mną na to

przyjęcie.

- To by dopiero była sensacja. Ty razem z dziewczyną z brzuchem.

Jason wybuchnął śmiechem.

- Cudownie! Nareszcie ludzie mieliby nowy temat do rozmowy. Bo tak, to

ciągłe plotkują o mojej stukniętej ciotce Meredith.

- Stukniętej ciotce Meredith? - zdziwiła się Elizabeth.

- To kolejna smutna historia. Elizabeth zaczęła bawić się serwetką.

- Czy wiesz, skąd pochodzi twoja rodzina? - spytała po chwili.

Jason wzruszył ramionami.

- Niewiele wiem o dalszych przodkach. Moja wiedza kończy się na Sybil i

wujku Joem. Ale Sybil będzie wiedziała. Jest ekspertem od rodzinnych koneksji.

Wprowadzi cię we wszystkie tajniki, jeśli będziesz chciała. Przyjedzie na

urodziny wuja Joego.

- Och! - Elizabeth uśmiechnęła się słabo. - To... to miło - dodała.

ROZDZIAŁ SIÓDMY

Ostry dzwonek telefonu wyrwał Elizabeth z lekkiej drzemki, której się

oddawała, wpółleżąc w nowym fotelu Jasona. Było piątkowe popołudnie. Minął

kolejny tydzień. Dokuczały jej opuchnięte nogi i stopy, więc Jason zaprosił ją na

obiad, który zamierzał ugotować w nowo urządzonej i wyposażonej kuchni.

Telefon zadzwonił ponownie.

- Jason? - powiedziała. Przetarła oczy. Cisza.

- Jason? - powtórzyła.

Telefon zadzwonił po raz trzeci. Dziwne. Dopiero teraz spostrzegła kartkę

leżącą na stoliku obok fotela.

Musiałem pobiec do sklepu po ser ricotta i sos sałatkowy. Przyniosą lody

czekoladowe dla JUNIORA. J.

Uśmiechnęła się do siebie, czytając. Miała ogromną ochotę na lody, co

było o tyle niezwykłe, że podczas całej ciąży lody mogły dla niej nie istnieć.

Podciągnęła kolana. Odpychając się od podnóżka, usiłowała podnieść się z

fotela. Jednak teraz coraz trudniej było jej nawet usiąść.

Telefon zadzwonił kolejny raz.

- Już idę! - zawołała.

Wreszcie udało jej się wstać, ale zanim dobiegła do kuchni i podniosła

słuchawkę, włączyła się automatyczna sekretarka.

- Jason? To ja. Gdzie ty się do diabła podziewasz? Dlaczego nikogo z was

nie ma w domu, kiedy ja dzwonię? Jeśli tam jesteś, odpowiedz natychmiast. -

Elizabeth rozpoznała głos Sybil i postanowiła nie ujawniać się. - Nie mam czasu

czekać, aż skończysz, cokolwiek tam robisz, synku. Jason? - Nastąpiła przerwa

w monologu i Sybil głęboko zaciągnęła się papierosem. Elizabeth prawie

poczuła dym. - Zaczynam podejrzewać, że ludzie unikają mnie. Mniejsza z tym.

Dzwonię, żeby dać ci kilka rad odnośnie Meredith. Czytałam ostatnio sporo

artykułów i dobrze by było, gdybyś zbadał, czy nie ma biedaczka guza mózgu.

Wszystkie symptomy się zgadzają i wynika, że ma klasyczne objawy. Zrób jej

prześwietlenie, a potem mi powiesz, czy miałam rację.

Starsza pani zrobiła przerwę i ponownie zaciągnęła się papierosem.

Potem, wydychając dym prosto w słuchawkę, ciągnęła już na inny temat:

- I ciągle czekam na jakieś informacje o tej pannie, z która się spotykasz.

Elizabeth zamarła. Jason spotyka się z kimś? Serce zatrzepotało jej w

piersi.

- Do tej pory wiem tylko, że ma na imię Elizabeth. Przyznasz, że to

niewiele.

Czyżby Jason powiedział babce o niej? Ogarnął ją lęk i jednocześnie

radość. Pochyliła się nad aparatem, żeby lepiej słyszeć.

- Błagam o jakieś szczegóły, chłopcze. Tylko nie mów mi, że znalazłeś

kolejną zbłąkaną owieczkę, która miała do szkoły pod górkę, słyszysz. Kiedy

zobaczyłam tę Angie, od razu wiedziałam, że to kobieta nie dla ciebie.

Elizabeth spojrzała na swój brzuch, potem przyłożyła dłonie do skroni.

- Więc co to za rodzina? - W głosie Sybil słychać było nieprzyjemną nutę

przyprawiającą Elizabeth o gęsią skórkę.

Elizabeth westchnęła w duchu.

- Skąd pochodzą? Co robili? Jeśli zamierzasz uczynić z niej członka klanu

Coltonów, muszę wiedzieć coś więcej.

Członka klanu Coltonów!

Czyżby Jason zwierzał się babce ze swoich planów matrymonialnych?

- A zresztą mniejsza z tym. Mam dość rozmawiania z tą maszyną.

Nienawidzę automatycznych sekretarek! Zadzwoń, kiedy wrócisz, gdziekolwiek

jesteś. Aha, mam jeszcze jedno pytanie. Chodzi o Emily.

Emily? Kim jest Emily?

- Koniecznie chcę wiedzieć, czy nadal męczą ją koszmary senne o tym

wypadku, jaki miały z Meredith. Podobno śni jej się, że się budzi i widzi dwie

Meredith! Jedna jest aniołem, a druga diabłem wcielonym! - Sybil zachichotała.

- To prawda! Widziałam film o kobiecie, która jest jak dwie różne osoby. Ta zła

robi piekło, potem wkracza ta dobra i wszystko łagodzi. Jasonie, wskrześ tę

dobrą Meredith, zanim opanują ją demony.

W aparacie rozległ się lekki sygnał, prawdopodobnie zawiadomienie o

rozmowie oczekującej.

- Jason? Halo? Halo? Głupia maszyna! - zdenerwowała się Sybil i rzuciła

słuchawkę na widełki.

Elizabeth wpatrywała się w mrugające czerwone światełko w aparacie.

Ładna rodzinka, nie ma co, pomyślała. Sybil Colton raczej nie należy do osób

współczujących zbłąkanym owieczkom. Poklepała się po brzuchu i usiadła na

jednym ze stalowych stołków, żeby nie upaść.

( sip A43 )

Jason opowiedział babce o niej, ale najwidoczniej nie poinformował

Sybil, że jego wybranka nazywa się właśnie Mansfield.

- Hej, kochanie! Wróciłem! - zawołał Jason od progu i kopnięciem

zamknął drzwi. Zastał Elizabeth w kuchni, siedzącą przy wyspie i wpatrzoną w

aparat telefoniczny. Rzucił zakupy na blat, stanął za ukochaną i oparł brodę o jej

ramię.

- Spałaś tak mocno, że nie chciałem cię budzić.

- Obudził mnie telefon.

Coś w głosie Elizabeth zaniepokoiło Jasona. Zdenerwowanie. Napięcie.

Może się czymś martwi?

- Telefon?

Elizabeth ruchem głowy wskazał aparat.

- Twoja babka - poinformowała.

- Sybil dzwoniła? - zdziwił się Jason. - W jakiej sprawie? - Coś mówiło

mu, że niekoniecznie chciałby się tego dowiedzieć.

- Nagrała się.

Jason nacisnął przycisk i słuchał. Uśmiechnął się kwaśno, słysząc, jak

Sybil wyciąga kolejne szkielety z rodzinnej szafy. No cóż, wkrótce Elizabeth

sama się dowie, że jego rodzina daleka jest od ideału.

Wyciągnął rękę i ujął dłoń Elizabeth w swoją. Dlaczego jest taka spięta,

zastanawiał się z niepokojem. Pieścił jej palce i robił miny, starając się wyrwać

ją z zadumy. Sybil zmieniła temat.

- I ciągle czekam na jakieś informacje o tej pannie, z którą się spotykasz.

Jason zamarł.

- Do tej pory wiem tylko, że ma na imię Elizabeth. Przyznasz, że to

niewiele... Jeśli zamierzasz uczynić z niej członka klanu Coltonów, muszę

wiedzieć coś więcej!

Spojrzał ukradkiem na Elizabeth, żeby sprawdzić jej reakcję i dostrzegł,

że się mocno zarumieniła. Serce podskoczyło mu do gardła.

Cholera.

A więc Elizabeth wie, że rozmawiał o niej ze swoją rodziną. Że

poinformował ich, że się spotykają. Że jego zainteresowanie jej osobą

wykroczyło poza uprzejmość wobec koleżanki bratowej i przerodziło się w

poważne rozważania, czy wprowadzić ją do klanu Coltonów.

Sybil rzuciła słuchawkę. W pokoju zaległa niezręczna cisza.

Jason poklepał dłoń Elizabeth i wstał. Schował ogromny pojemnik lodów

czekoladowych do zamrażarki. Zastanawiał się, co powinien powiedzieć teraz,

kiedy jego zamiary zostały ujawnione.

Wziął głęboki oddech. Podrapał się po nosie.

- Przykro mi, jeśli słowa Sybil wprawiły cię w zakłopotanie - zaczął. -

Naprawdę nie chciałem, żebyś w ten sposób dowiadywała się o moich uczuciach

do ciebie.

Elizabeth przełknęła i spytała słabym głosikiem:

- A jakie są twoje uczucia?

Jason stanął obok niej,

- Ja... - Głębokie westchnienie zagłuszyło jego słowa. Wyciągnął rękę i

dotknął policzka Elizabeth. Kciukiem pogładził jej skroń. - Zakochałem się w

tobie.

- Zakochałeś? - Odwróciła się do niego. Objęła go w pasie, zamknęła

oczy i oparła czoło o jego pierś.

- Uhm. Na ślubie Harrisona myślałem, że przepadłem z kretesem. Kiedy

tylko cię zobaczyłem, spoconą i czerwoną na twarzy z gorąca, usiłującą wytrzeć

nos zaproszeniem, pomyślałem, że oto kobieta, z którą chciałbym spędzić resztę

życia. Kobieta, która dzieli moje uczucia na temat miłości, małżeństwa i

rodziny. Kiedy spostrzegłem, że jesteś w ciąży, zrozumiałem, że już ktoś

sprzątnął mi cię sprzed nosa i poczułem... - Jason westchnął, wsunął dłoń pod jej

podbródek, uniósł jej twarz i zajrzał w oczy - poczułem się oszukany.

Ograbiony.

- Ja czułam dokładnie to samo.

- Wiem - szepnął i dotknął ustami jej warg. Kiedy ich języki zetknęły się,

doznał cudownego olśnienia, odsłoniła się przed nim wielka tajemnica życia.

Nagle zyskał pewność, że to właśnie tej kobiety szukał całe życie. I nie

było ważne, że miała już jedno małżeństwo za sobą. Ani to, że w łonie nosiła

dziecko innego mężczyzny. Takie jest życie. On też miał za sobą kilka

miłostek... i kilka rozczarowań.

Przeszłość. Była, minęła. I nie trzeba się nad nią rozwodzić.

Oboje przekonali się, czego nie chcą od partnera. Od życia. I oboje

wiedzieli, że chcą miłości, małżeństwa, rodziny. Obojętnie, jak ta rodzina

powstała. Odkąd pamiętał, wuj Joe dawał mu przykład, że nie ma znaczenia, w

jaki sposób mężczyzna stał się ojcem. Ważne jest, jak kocha i jak dba o dziecko.

Jason już uważał dziecko Elizabeth za swoje. Czuł z nim więź opartą nie

na biologii, lecz na miłości.

I wiedział, odgadywał ze sposobu, w jaki Elizabeth oddawała mu

pocałunek, że ona czuła to samo.

- Jason? - Elizabeth oderwała wargi od jego warg i obiema rękami oparła

się o jego pierś. Oddychała z trudem, a policzek miała zaróżowiony od

łaskotania jego zarostu. - Muszę ci coś powiedzieć.

- Uhm - mruknął i zaczął pieścić jej szyję, całować podbródek, szukać ust.

- Mów, mów... - szepnął, przywierając do jej warg. Elizabeth miała takie

słodkie, miękkie, kobiece ciało... takie, jakiego pragnął. Jason przesunął dłonie

na jej kark i wplótł palce w jej gęste, jedwabiste włosy.

Elizabeth ponownie wyswobodziła się z jego objęć.

- Przestań - powiedziała.

- Dlaczego?

- Dlatego. Mam ci coś ważnego do powiedzenia o... - Urwała i odwróciła

wzrok. Była bliska płaczu. - Widzisz, ja...

Jason poczuł, że żar wypala mu wnętrzności. To, o czym Elizabeth chce

mówić, to poważna sprawa. Domyślał się, że chodzi o tę tajemnicę, która ją

dręczyła od początku ich znajomości. Zamknął oczy, przygotowując się na

najgorszy cios.

Wciąż kocha Mike'a.

Albo Mike przyjeżdża po dziecko.

Albo Mike poszedł po rozum do głowy i nagle pojął, że był idiotą, że

porzucił taką wspaniałą kobietę.

Kiedy patrzył na wykrzywioną bólem twarz Elizabeth, obrazy zapłakanej

Angie czyniącej swoje wyznanie podczas ich ostatniej dramatycznej rozmowy

przesunęły się przed jego oczami. Elizabeth cofnęła się i odgarnęła włosy z

czoła.

- Poczekaj - szepnął i położył jej palec na ustach. -Wydaje mi się, że taką

rozmowę lepiej przeprowadzić na siedząco.

Kiwnęła potakująco głową.

Wziął ją za rękę i zaprowadził do nowej kanapy, którą razem wybierali

zaledwie tydzień temu. Posadził Elizabeth, ale zanim sam zdążył usiąść,

zabrzęczał jego pager.

- Cholera - mruknął i sięgnął do kieszeni. - To ze szpitala - powiedział,

sprawdzając numer. - Zadzwonię i zapytam, o co chodzi.

- Oczywiście - szepnęła.

- Posłuchaj - powiedział, wsuwając jej rękę pod brodę i patrząc jej w

oczy. - Cokolwiek masz mi do powiedzenia, ja... - urwał i przełknął ślinę - ja to

zniosę. Jestem dorosły. Przeżyję.

Elizabeth milczała.

Jason był przerażony. W swojej karierze zawodowej wielokrotnie miał do

czynienia z ludźmi, których życie wisiało na włosku, ale nigdy nie bał się tak jak

teraz. To, co miała mu do powiedzenia, zagrażało ich przyszłości.

Podszedł do telefonu, wystukał numer szpitala. Czekając na połączenie z

izbą przyjęć, przyglądał się Elizabeth.

Znowu przypomniała mu się Angie i jej strach, kiedy odkrył, że poddała

się sterylizacji. Prawdopodobnie zamierzała mu o tym powiedzieć dopiero po

ślubie. Angie jeszcze jako nastolatka postanowiła nie mieć dzieci. Kiedy

dorosła, dopiero w innym stanie znalazła lekarza, który zgodził się

przeprowadzić zabieg u tak młodej kobiety.

Znając sytuację rodzinną Angie, Jason potrafił zrozumieć jej niechęć do

posiadania własnych dzieci. Nie potrafił jednak zrozumieć całej piramidy

kłamstw o licznym potomstwie, jakim chce go obdarzyć po ślubie. Gdyby

przypadkiem nie podsłuchał rozmowy Angie z pielęgniarką z oddziału

położniczego, trwałby w przeświadczeniu, że któregoś dnia zostanie ojcem.

Ale Angie nie chciała rodziny. Pragnęła prestiżu, pieniędzy, władzy i

gwarancji bezpieczeństwa. Tego wszystkiego, czego nie dali jej rodzice

narkomani.

Zacisnął mocno dłoń na słuchawce. Boże, oby się nie okazało, że znowu

zakochałem się w niewłaściwej kobiecie, modlił się w duchu.

- Karen? Mówi doktor Colton. Co się tam u was dzieje? Słuchając

sprawozdania, nie spuszczał oczu z Elizabeth.

- Dobrze. Powiedz, że już jadę... Za pięć minut. Dziękuję.

Powoli odłożył słuchawkę. Przełknął ślinę i powiedział:

- Jedna z moich pacjentek w starszym wieku miała groźny upadek.

Doznała licznych obrażeń i złamała kość biodrową. Muszę jechać, ale wrócę

najszybciej, jak tylko będę mógł - obiecał. - A jak wrócę, dokończę gotowanie i

będziemy mogli porozmawiać. Dobrze?

Elizabeth kiwnęła głową. Jason podszedł do niej i pocałował ją. Objęła go

mocno za szyję.

- Zaczekasz na mnie tutaj? - upewnił się.

- Zaczekam - obiecała.

- Będę za godzinę. Wtedy porozmawiamy. Dobrze?

- Dobrze - odpowiedziała i uśmiechnęła się przez łzy.

Elizabeth stała przy kuchennym blacie i szykowała lasagne dla Jasona.

Pomyślała, że się nie obrazi, a kiedy wróci, obiad będzie gotowy. Minęła prawie

godzina, odkąd poszedł do szpitala, a ona sama czuła się już trochę głodna.

Nie mogła się już go doczekać. Im szybciej wyjaśnią sprawę tej głupiej

rodzinnej waśni, która tkwi jak klin między nimi, tym lepiej. Będą się mogli

zająć przyszłością.

Kiedy wkładała brudną miskę do zlewu, zadzwonił telefon. To

prawdopodobnie Jason, pomyślała, patrząc na zegar. Dzwoni, żeby mi

powiedzieć, kiedy mogę się go spodziewać w domu. Wytarła więc ręce w

ścierkę zaczepioną na uchwycie lodówki i podniosła słuchawkę.

- Halo? - powiedziała zdyszana. Radość, że zaraz usłyszy Jasona,

przepełniała jej serce.

- Kto przy telefonie? - spytał jakby znajomy głos.

- Tu Elizabeth.

- Elizabeth? A nazwisko?

- Elizabeth Mansfield - przedstawiła się i dopiero wówczas zorientowała

się, że rozmawia z Sybil Colton.

ROZDZIAŁ ÓSMY

Sybil nie odzywała się dłuższą chwilę. Elizabeth zaczynała się

zastanawiać, czy starsza pani jeszcze tam jest po drugiej stronie.

- Halo? - zaryzykowała i odezwała się pierwsza.

- Mansfield? A więc pani nazywa się Mansfield? Było już za późno

przedstawić się nazwiskiem męża.

A poza tym, prędzej czy później Sybil i tak dowiedziałaby się prawdy.

- Tak. Nazywam się Elizabeth Mansfield.

W słuchawce słychać było teraz kilkakrotne kliknięcie zapalniczki i

ciężkie westchnienie świadczące o głębokiej frustracji.

- No tak - powiedziała Sybil. Teraz słychać było, jak zaciąga się dymem. -

Ta sama Elizabeth, z którą Jason się spotyka?

- Chyba tak można...

- Wiedziałam! - wykrzyknęła Sybil tak głośno, że Elizabeth aż

podskoczyła. - Wiedziałam, że to zbyt piękne, żeby było prawdziwe! Raz w

życiu uparciuch robi to, co chcę, żeby zrobił, i od razu musi wszystko zepsuć!

Dlaczego wybrał sobie akurat dziewczynę o nazwisku Mansfield! Nie mogę w

to wprost uwierzyć! Nie, nie, nie zgadzam się!

Na trzęsących się nogach Elizabeth zdołała jakoś dotrzeć do najbliższego

krzesła. Serce biło jej jak oszalałe.

- Co on sobie w ogóle myśli? - ciągnęła Sybil, nerwowo paląc papierosa. -

Mam ochotę wsiąść w samolot i wbić mu trochę rozumu do głowy. Ale on mnie

nigdy nie słuchał. Nigdy. Mówiłam mu, żeby nie tracił czasu na medycynę. Ma

smykałkę do interesów, jak ojciec i wuj. Ale czy on mnie kiedykolwiek słuchał?

Nie! On musi zbawiać świat. Ale, ale, sama wiesz, jaki jest uparty.

- Wiem - mruknęła Elizabeth.

- Oszaleć można z takim człowiekiem. W pewnym sensie jest podobny do

mnie. Ja też się buntowałam - ciągnęła swój monolog Sybil, jak gdyby

zapominając, że rozmawia z wrogiem. - Nie cierpiałam całego tego

mieszczańskiego konserwatywnego wychowania. W czasie wojny żyłam za

granicą jak wolny ptak i skłóciłam się z moim bratem Teddym. Poza tym nie

podobało mu się, że jestem zatwardziałą feministką. - W głosie Sybil zabrzmiała

nuta nostalgii za przeszłością. - To były stare dobre czasy. Przypuszczam, że

Jason wspomniał ci już o mojej znajomości z Virginia Woolf i całą tą paczką.

Jeśli nie, poproś go, żeby ci opowiedział. To były dobre, bardzo dobre czasy,

wierz mi.

Elizabeth z niedowierzaniem wpatrywała się w słuchawkę. Do czego ta

kobieta zmierza, zastanawiała się.

- Przepraszam panią, ale... - zaczęła.

- Jaka tam pani, dla ciebie Sybil! - wykrzyknęła Sybil i z wysiłku aż

zaniosła się kaszlem.

- Czy chcesz, żebym coś powtórzyła Jasonowi?

- Dziękuję, moja droga. Powiedz temu smarkaczowi, że zabraniam mu

spotykać się z jakąkolwiek dziewczyną z tamtej rodziny!

Jason w kilku susach zbiegł ze schodków rezydencji rodziców i

sprężystym krokiem podszedł do swojego jaguara. Po drodze ze szpitala wstąpił

tutaj, żeby porozmawiać z matką i ojcem. Chciał im powiedzieć o Elizabeth,

zanim Sybil zacznie rozpuszczać płotki.

Wsiadł do samochodu i zanim ruszył, jeszcze raz zajrzał do etui, które

otrzymał od rodziców. Kolia z szafirów i brylantów była tak samo piękna, jak ją

zapamiętał. Matka twierdziła, że klejnot był własnością rodziny od ponad

trzystu lat. Oryginalny naszyjnik miał około sześćdziesięciu centymetrów

długości, ale ostatnio przerobiony został na dwa. Savannah otrzymała jeden, a

teraz drugi...

Myśl o całej tej historii wbijającej się klinem między niego i Elizabeth

ściskała go za gardło. Pogładził chłodne kamienie. Po raz pierwszy trzymał ten

naszyjnik w rękach.

Elizabeth będzie nim zachwycona, pomyślał.

Nie mógł się doczekać, kiedy ofiaruje jej ten symbol swoich uczuć. Z

jakiegoś dziwnego powodu nigdy nie przyszło mu do głowy, żeby podarować go

Angie. A teraz, kiedy przyglądał się, jak klejnoty błyszczą, odbijając światło

słońca zachodzącego na kalifornijskim niebie, wydawało mu się, że tylko na

szyi Elizabeth zalśnią pełnym blaskiem.

Cokolwiek ja trapi, razem przezwyciężą wszystko. Jest warta wszelkich

udręk, przez jakie będzie musiał przejść podczas zapowiedzianej rozmowy.

Elizabeth czeka na niego, tak jak obiecała. Jason wiedział, że w przeciwieństwie

do Angie, jej może wierzyć.

Wsunął etui z kolią do kieszeni marynarki i przekręcił kluczyk w stacyjce.

Po kilku minutach jazdy ze schowka na rękawiczki wyjął telefon komórkowy i

zadzwonił na swój domowy numer.

Przy piątym dzwonku zaczął się poważnie niepokoić. Do tej pory

Elizabeth powinna odebrać telefon. Nawet jeśli zasnęła, obudziłaby się.

Odezwała się automatyczna sekretarka. Wysłuchał nagranego powitania i

po długim sygnale zaczął mówić:

- Elizabeth? Żadnej odpowiedzi.

- Elizabeth, kochanie, jeśli tam jesteś, podnieś słuchawkę - prosił. -

Elizabeth?

Znowu cisza. Szalone myśli zaczęły przychodzić mu do głowy.

Zaczęła rodzić.

Upadła.

Upadła i zaczęła rodzić.

- Elizabeth?- - powtórzył. - Jeśli mnie słyszysz, nie martw się. Już do

ciebie jadę. - Przejechał skrzyżowanie na zielonym świetle, ściął zakręt. - Będę

w domu za kilka minut. Trzymaj się, najdroższa. Obojętne, co się stało,

poradzimy sobie.

Zmęczona łkaniem Elizabeth leżała wsparta na poduszkach we własnej

sypialni. Była tak zrozpaczona, że zwątpiła w sens życia. Oczywiście ze

względu na dziecko będzie żyła, ale co to za życie bez Jasona... Widać nie było

jej to pisane.

Boże, Boże, dlaczego?

Sybil oczywiście miała rację.

Co ona sobie wyobrażała? Powinna była wiedzieć, że rodzina Jasona

nigdy jej nie zaakceptuje. Zbyt wiele złej krwi dzieliło Mansfieldów i Coltonów

od ponad trzystu lat.

A jeśli nie historia, to ciąża zrazi każdą rodzinę. Wizja, że w jej stanie

radośnie wkroczy w szeregi Coltonów była absurdalna.

- Ale nie martw się, kochanie - klepiąc się lekko po brzuchu, powiedziała

do Juniora. - Nie ma w tym żadnej twojej winy - dodała przez łzy. - Mamy tylko

siebie nawzajem. A przeciwko nam cały zły świat.

Jason wbiegł do mieszkania przygotowany na najgorsze.

- Elizabeth! - zawołał, zaglądając wpierw do salonu, potem do sypialni, a

na końcu do kuchni.

Piecyk był zgaszony, ostudzone jedzenie wstawione do lodówki, suszarka

opróżniona, zmywarka pełna. Dziwne.

- Elizabeth? - powtórzył. Żadnej odpowiedzi. Rzucił się do jadalni, potem

do holu, wrócił do salonu, cały czas nawołując:

- Elizabeth! Odezwij się! Gdzie jesteś? Dobrze się czujesz? Cisza. Zaczął

obawiać się najgorszego. Zaczęła rodzić i jakimś cudem sama dostała się do

szpitala. Z telefonu komórkowego zadzwonił na oddział położniczy.

Elizabeth nie było w szpitalu. W pogotowiu też nie odnotowano wezwań

do żadnego wypadku ani nagłego porodu. Savannah również nie miała żadnych

informacji.

Powoli Jasona zaczęło ogarniać przerażenie. Elizabeth zniknęła, ale nie z

powodu dziecka. W głębi duszy wiedział, że odeszła z powodu tajemnicy, którą

tak długo skrywała.

Zatrzaskując za sobą drzwi, wskoczył do jaguara i z piskiem opon skręcił

z podjazdu w ulicę.

Najwyższy czas, postanowił, dotrzeć do sedna sprawy. A kiedy już sobie

wszystko wyjaśnią, wybaczą i zapomną, zaczną życie od nowa.

Jason znalazł Elizabeth skuloną na łóżku. Policzki jeszcze miała mokre od

łez, oczy zapuchnięte. Zmęczona płaczem, usnęła. Ostrożnie przysiadł na brzegu

łóżka i delikatnym ruchem odgarnął włosy z czoła ukochanej.

Była taka niewinna.

Przysiągł sobie, że obojętnie, jak strasznych rzeczy się dowie, wytrzyma.

Serce przepełniała mu miłość. Nie potrafił już żyć bez tej kobiety i jej dziecka.

Nagle Elizabeth otworzyła oczy. Z okrzykiem: - Och! Jason! - rzuciła się

w jego ramiona.

- Tak się o ciebie martwiłem - szeptał jej do ucha. -Dlaczego nie

czekałaś?

- Zlękłam się.

- Czego?

- Bałam się, jak zareagujesz.

- Zareaguję na co?

- Jak się dowiesz, że nazywam się Mansfield.

- Przecież już o tym wiem, kochanie. - Pogładził ją po ramieniu, wziął za

rękę, splótł palce z jej palcami, pocałował.

- Boję się, bo pochodzę z tej rodziny. Sybil się bardzo zdenerwowała.

Wiedziałam, że tak będzie. Wszyscy zaprotestują, kiedy się dowiedzą. - Łzy

napłynęły jej do oczu. - Och! Tak żałuję, że ci wcześniej nie powiedziałam. Ale

zakochałam się i nie chciałam mącić szczęścia czymś, co, miałam nadzieję, po

tylu latach jest już bez znaczenia.

- Co jest bez znaczenia? - Jason całkiem pogubił się w tych

tłumaczeniach.

- Ale to ma znaczenie, rozumiesz?

- Nie rozumiem!

- Właśnie tego się bałam. - Wargi jej drżały, kiedy kończyła. - Wybacz mi

- załkała.

- Wybaczam, ale wytłumacz mi, co nazwisko Mansfield ma wspólnego z

nami.

- Waśń! Katherine? William?

Jason nie miał pojęcia, o czym ona mówi.

- Trzysta lat temu William Colton porzucił Katherine Mansfield...

- 1 co z tego?

Elizabeth chwyciła go za ramię i mocno nim potrząsnęła.

- Musiałeś słyszeć o waśni dzielącej rodziny Coltonów i Mansfieldów!

- Coś niecoś. Ale nadal nie rozumiem, co to ma wspólnego z nami.

- Naprawdę?

- Naprawdę.

Słaby uśmiech pojawił się na ustach Elizabeth i po chwili wybuchnęła

serdecznym śmiechem.

- Powiedziałem jakiś dowcip? - spytał kompletnie zdezorientowany.

- Och, Jason, to taka długa historia...

- A możesz mi podać skróconą wersję?

- Spróbuję.

Elizabeth w kilku zdaniach streściła Jasonowi burzliwe dzieje obu rodzin.

- A dzisiaj, kiedy pojechałeś do szpitala, zadzwoniła Sybil i zostawiła dla

ciebie wiadomość.

- Jaką?

- Że zabrania ci zadawać się z jakąkolwiek dziewczyną o nazwisku

Mansfield i że wsiada w samolot, żeby osobiście wybić ci tę znajomość z głowy.

- Elizabeth znowu posmutniała. - Ona ma rację. Twoja rodzina nigdy mnie nie

zaakceptuje.

Jason ujął jej twarz w dłonie i powiedział:

- Myślisz, że zrezygnuję z ciebie i Juniora, bo moja babka ma bzika na

punkcie jakiejś pradawnej waśni dzielącej nasze rodziny? Och, Elizabeth, kogo

to obchodzi, co stało się trzysta lat temu pomiędzy dwoma zwaśnionymi rodami,

żywiącymi do siebie jakieś idiotyczne pretensje. Posłuchaj. Wiem, że nikt poza

Sybil nie przywiązuje już do tego żadnej wagi.

- Ale skąd to wiesz?

- Wiem, właśnie poinformowałem mojego ojca i matkę, że mam zamiar

poprosić pewną dziewczynę o nazwisku Mansfield w bardzo zaawansowanej

ciąży o rękę.

- I co? - Patrzyła na niego w napięciu. - Co powiedzieli?

- Powiedzieli, żebym dał ci to. - Pocałował ją w oba policzki. - Pokochają

cię, Sybil też, za to, jaka jesteś. Tak jak ja cię kocham.

- Kochasz mnie?

- Całym sercem. I pragnę, żebyśmy ty, ja i Junior byli rodziną. I żeby ten

Mansfield - zdecydowanym ruchem położył dłoń na brzuchu Elizabeth - urodził

się jako Colton.

Świeże łzy, łzy szczęścia, napłynęły jej do oczu. Jason pogładził Elizabeth

po policzku.

- Chcę, żeby wszystko odbyło się jak należy. - Sięgnął do kieszeni i

wydobył elegancką kasetkę.

- Co to? - szeptem spytała Elizabeth.

Z wyłożonego aksamitem etui Jason wyjął olśniewającą kolię z szafirów i

brylantów.

Elizabeth z zapartym tchem podziwiała piękny klejnot. Nagle

przypomniała sobie, że zna go z opisu.

Jason zsunął się z brzegu łóżka, ukląkł i wziął Elizabeth za rękę.

- Mój pra-pra-pra-pra-pra-pra... - Urwał i zaczął liczyć na palcach. - Było

siedem razy? Nie, sześć. Dobrze, pradziadek podarował ten naszyjnik mojej pra-

razy-siedem babce.

- Wiem - szepnęła Elizabeth i chwyciła go za ręce.

- Wiesz?

- Tak! Bo to jest dokładnie ten sam naszyjnik, który dal mojej pra-

pra~pra~pra-pra~pra-prababce Katherine Mansfield trzysta lat temu! - Widząc

jego zdumione spojrzenie, ciągnęła: - Moja prababka opisała to wszystko w

pamiętniku, który prowadziła. Według przekazywanej z pokolenia na pokolenie

relacji, w przeddzień ślubu William Colton zawiesił na szyi Katherine ten

naszyjnik i wówczas blask szafirów zgasł. Uznał to za zły znak i odwołał ślub.

- I zrezygnował z życia z olśniewającą Katherine Mansfield? Co za

głupek.

- Cóż, może nie był aż taki głupi. Z tego, co wiem, Katherine nie była

bardzo sympatyczną osóbką.

- Aha. I rozumiem, że gdyby doszło do ślubu, nie byłoby mnie tutaj.

- A to byłoby bardzo, bardzo smutne. Jason chwycił ją za ręce.

- Elizabeth, powiedz, że wyjdziesz za mnie i tym samym zakończymy tę

odwieczną waśń.

- Hm... - Udając, że się zastanawia, zaczęła się z nim droczyć. - Wyjdę za

ciebie pod warunkiem, że pomyślnie przejdę próbę ogniową.

- Sybil pokocha cię, kiedy tylko cię pozna - zapewnił ją.

- Nie chodzi mi o nią. Naszyjnik. Pomóż mi go włożyć. Drżącymi rękami

Jason zapiął kolię na szyi Elizabeth.

- Błyszczą? - spytała szeptem, przez chwilę bojąc się, że klątwa

zachowała swą moc. .

Jason wciągnął powietrze głęboko w płuca, a oczy mu się zaśmiały.

- Oślepiającym blaskiem - zapewnił ją. - Ale nie takim, jak twoje

szmaragdowe oczy. Wyjdziesz za mnie?

Elizabeth ze śmiechem padła mu w ramiona.

- Tak. Wyjdę. Ale będziesz musiał powiedzieć babce nie tylko o tym, że

twoja narzeczona nazywa się Mansfield, ale i o tyra, że jest w ciąży. Jak to

usłyszy, przyleci na skrzydłach.

−

Nie martw się. Nie taki diabeł straszny jak go malują. Kiedy się dowie, że

zostanie prababką, pokocha cię. Prawie tak samo mocno jak ja.

KONIEC

Jeśli zainteresowały Cię początki historii wywodzącego się z Anglii

kalifornijskiego rodu Coltonów, zapraszamy do lektury Sagi.