Szafiry dla narzeczonej

Savannah

Kasey Michaels

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Lorraine Nealy przyklejała na dokumentach żółte, papierowe

strzałki.

- Tutaj, tutaj i tutaj - mówiła, kładąc pojedyncze kartki na biurko.

Strzałki, które wskazywały szefowi miejsce do podpisu, były

zbyteczne, lecz Harrison Colton nie komentował ich obecności,

posłusznie podpisując wszystkie zaznaczone miejsca. Doskonale

wiedział, że wystarczy najmniejsze niedopatrzenie, a Lorraine zacznie

całą procedurę od początku. Dziś nie miał na to czasu.

- Lorraine - odezwał się, gdy jego osobista asystentka

(podkreślała, że nie jest sekretarka) zabrała już ostatni dokument - cóż

ja bym bez ciebie począł?

- Zmarniałby pan i umarł, panie Colton. Całe to miejsce zwaliłoby

się panu na głowę. Nie byłoby to przyjemne, proszę mi wierzyć -

odparła bez zająknienia.

Licząca pięćdziesiąt kilka lat Lorraine pracowała w Colton Media

Holding od trzydziestu lat i wmówiła sobie, że bez niej firma już

dawno przestałaby istnieć. Była asystentką Franka Coltona, a gdy ten

zdecydował się przekazać firmę młodszemu z synów, Lorraine zaczęła

nią zarządzać „za pośrednictwem" Harrisona. Tak mówiła każdemu,

kto ją o to zapytał, i każdemu, kto nie pytał o nic.

Harrison uśmiechnął się, wstał i sięgnął po granatowy płaszcz

sportowy, który wisiał na oparciu krzesła.

- W takim razie mogę bezpiecznie wyjść wcześniej, skoro firma

zostaje w tak dobrych rekach. Chyba że masz jeszcze coś do podpisu.

- Nie, wszystko już podpisane. Kołnierzyk się panu zagniótł -

dodała Lorraine, a Harrison szybko poprawił i kołnierzyk, i krawat.

Harrison miał trzydzieści jeden lat i jeszcze się nie przyzwyczaił

do panującego w firmie zwyczaju nienoszenia oficjalnych strojów w

piątki, choć bardzo chętnie przychylał się do pomysłu piątkowej pracy

w domu. Dziś wpadł do biura tylko po to, by podpisać dokumenty, i w

tej chwili był gotów rozpocząć weekend.

Jeszcze raz poprawił krawat, przygładził ręką swe czarne jak

smoła włosy, zanim Lorraine zdążyła mu powiedzieć, że po umyciu

ich pewnie nie uczesał, i wziął do ręki walizeczkę.

- Więc wszystko załatwione, tak, Lorraine? - spytał, zmierzając w

kierunku drzwi.

- Właściwie... - zaczęła, a on przystanął w połowie drogi i

odwrócił do niej głowę. - Właściwie to nic. Pozbędę się jej. Proszę

tylko wyjść bocznymi drzwiami.

- Jej? - W zielonych oczach Harrisona błysnęło zaciekawienie. -

Jakiej jej?

Lorraine przycisnęła dokumenty do swej płaskiej piersi i wzniosła

wodniste oczy do nieba.

- No tej, co siedzi u mnie już od godziny i nie rozumie, że

powinna sobie pójść. Tej jej.

- Nie jest umówiona? Oczywiście, przecież z nikim się nie

umawiam na piątkowe popołudnia. I nie chce wyjść? Lorraine, chyba

tracisz ikrę. Kiedy ty mówisz „nie", mężczyźni kulą się ze strachu.

Przynajmniej ja się kulę.

- Powiedziałam jej, że może poczekać - odezwała się tak cicho, że

Harrison automatycznie się do niej przybliżył.

-

Powiedziałaś,

że

może

poczekać?

-

powtórzył

z

niedowierzaniem. - Ty przecież nigdy tak nie mówisz. Nigdy... A

czego ta kobieta chce? Czy zbiera na bezdomne pudle i trafiła w twój

czuły punkt?

- Bezdomne pudle, panie Colton? - odrzekła kwaśno. - Pudle są

cudowne i prawie zawsze znajdują sobie dom.

- A tak, owszem. - Uśmiechnął się szeroko. - U ciebie. Ile ich

masz ostatnio? Dziesięć?

- Sześć, a wszystkie już za godzinę będą umierać z głodu, więc

jeśli przestanie pan się grzebać i wyjdzie bocznymi drzwiami, to ja

wrócę do siebie i zgodnie z prawda powiem tej Hamilton, że pana już

nie ma.

- Co? Hamilton? - Harrison zablokował Lorraine drogę. - Annette

Hamilton? To niemożliwe. Ona teraz nazywa się Annette O'Meara.

Lorraine wyjęła z kieszeni karteczkę i spojrzała na nią.

- Nie Annette. To Savannah Hamilton. Powiem jej, że pan

wyszedł. Czy mam ją umówić na przyszły miesiąc?

Nie, tego by nie chciał. Pragnął zaś z całej duszy, by Lorraine

wysłała tę kobietę na Marsa, i to z całą rodziną. Tak, niech Savannah

zabierze z sobą Sama i Annette i niech mu dadzą święty spokój. Trąc

w zamyśleniu czoło, wrócił do biurka i postawił walizeczkę.

- Czego ona chce?

- A czego one wszystkie chcą? Pracy. Ale powiedziałam, że się jej

pozbędę. Powinnam była to zrobić godzinę temu.

- Wiec dlaczego nie zrobiłaś?

Lorraine wzruszyła ramionami.

- Chyba ma pan rację. Jest w niej coś z zabłąkanego pieska albo

zbitego szczeniaczka. Taka wystrojona, i nie ma gdzie pójść. I chyba

była bardzo nieszczęśliwa z tego powodu, że musiała stanąć przy

moim biurku. Może ona nie szuka pracy, może szuka czegoś innego?

Myślałam, że mi powie, o co jej chodzi, ale stwierdziła, że to sprawa

osobista, i nic więcej nie mogłam z niej wycisnąć. Nawet moje

domowe ciasteczka nie otworzyły jej ust.

- No, no! - mruknął Harrison, odkładając płaszcz i siadając za

biurkiem. - Jeśli nie poskutkowały nawet twoje ciasteczka, to sprawa

jest poważna - ciągnął żartobliwym tonem, by Lorraine nie zaczęła

czegoś podejrzewać. - Żadne narzędzie tortur nie jest groźniejsze od

twoich ciasteczek. Dziwie się, że nie wezwałaś ochrony i nie kazałaś

jej wyrzucić na zbity pysk.

- Ja też się temu dziwię - rzekła asystentka, kładąc rękę na

klamce. - Domyślam się, że teraz mogę już odetchnąć, bo ja pan

przyjmie. Tak?

- Tak. I możesz iść do domu, kiedy ją wprowadzisz. Nie martw

się, w dzieciństwie ja i Jason wzięliśmy ze trzy lekcje karate, więc nie

sądzę, żeby ta kobieta była w stanie coś mi zrobić.

- Pana ojciec nigdy tak nie żartował - zauważyła Lorraine. - I

nigdy by tak nie powiedział o moich ciasteczkach.

- To prawda. Ale ty mnie uwielbiasz. I nawet się o mnie martwisz,

a ja pewnie zwariowałem, bo mi się to podoba - ciągnął Harrison,

zastanawiając się, czy woli jeszcze chwile porozmawiać z asystentką,

czy jak najprędzej zobaczyć się z Savannah Hamilton. - Daj mi pięć

minut i wprowadź ją, dobrze?

Potrzebował czasu, by pomyśleć o Savannah, by stopniała złość,

która pojawiała się natychmiast, ilekroć usłyszał nazwisko

Hamiltonów. Potrzebował czasu, by uprzytomnić sobie, że tamte

wydarzenia rozegrały się sześć lat temu, że nie jest już łatwowiernym

idiotą i że jest w stanie znieść wszystko, co Savannah mu powie, nie

reagując wściekłością lub cierpieniem. Miał nadzieję, że rany zostały

wyleczone.

Sześć lat. Sześć lat to szmat czasu, lecz może niewystarczająco

długi, ponieważ nadal wszystko pamiętał z bolesną jasnością. Ależ

wtedy był głupi i naiwny. Właśnie ukończył studia i był gotów do

zmierzenia się ze światem, lecz na swych warunkach. Odrzucił

propozycję ojca i nie przyjął pracy w jego firmie, lecz postanowił

zrobić karierę sam, bez pomocy rodziny. Osiągnął swój cel, i przyjął

posadę w holdingu CMH dopiero wtedy, gdy już udowodnił, ile jest

wart. Wszystko mu poszło znakomicie, z wyjątkiem tego jednego

niepowodzenia z Hamiltonami.

Niepowodzenia w pracy i w życiu osobistym. Oba były bolesne.

Harrison przyłożył otwartą dłoń do czoła i na kilka chwil zatopił się

we wspomnieniach. Przystąpił do pracy w firmie Sama Hamiltona z

wielkimi nadziejami, a gdy poznał starszą córkę Sama, Annette, i się

w niej zakochał, pomyślał, że wiedzie mu się jak w bajce. I to pewnie

powinno mu było posłużyć za pierwsze ostrzeżenie.

Sam powitał go jak syna, dał mu swe błogosławieństwo i zaczął

organizować huczne wesele. Dotąd wszystko szło jak z płatka.

Harrison

polubił

sympatycznego

Sama,

pokochał

piękną,

ciemnowłosą Annette, i wesoło się bawił z jej poważną, młodszą

siostrą imieniem Savannah.

Uśmiechnął się do siebie, wspominając ją. Miła dziewczyna,

naprawdę bardzo miła. Taka młodsza siostra, której nie miał. Trochę

jej też współczuł. Była dzieckiem pozbawionym matki, a ojciec wcale

nie ukrywał, że Annette ma urodę, a Savannah rozum - a w opinii

Sama Hamiltona rozum u kobiety był tak niepotrzebny jak biustonosz

w bikini.

Ile lat miała wtedy Savannah? Siedemnaście? Tak, coś koło tego.

Mieszkała wtedy w szkole z internatem i Harrison odwiedził ją tam

kilka razy, ponieważ tęskniła za domem i ponieważ szkoła leżała

blisko szosy wiodącej do posiadłości jego rodziców w Prosperino w

Kalifornii. A więc odwiedzał ją, przywoził z domu rzeczy, o które

prosiła, i kiedyś nawet pomógł jej w przygotowaniu jednej ze

szkolnych prac.

Ciekaw był, jak owa praca została oceniona. Nie miał zamiaru ją

o to pytać, bo ta sprawa należała już do przeszłości, podobnie jak do

zamierzchłej przeszłości należały jego praca u Hamiltona i zaręczyny

z Annette.

- Drań - mruknął Harrison, myśląc o Samie Hamiltonie, który

pewnego dnia zaprosił go do swego gabinetu na pogawędkę.

Pogawędkę? Jasna cholera! Sam pchnął w kierunku siedzącego po

drugiej stronie biurka Harrisona plik papierów, wyjaśniając, że

przygotował projekt umowy przedmałżeńskiej, która przewiduje

przekazanie Samowi udziałów w holdingu Coltonów. Przecież

Harrison nie śmiałby poprosić ojca o coś takiego!

Westchnął i potrząsnął głową, przypominając sobie, że jak burza

wypadł wówczas z gabinetu Sama, chwycił Annette za rękę i

pociągnął ją na dwór, mówiąc, że chyba mają problem. A potem ją

zapytał, czy zgodzi się z nim uciec. Mogliby wskoczyć do

samochodu, dojechać wieczorem do Reno, a rano wziąć ślub.

- Ależ ja byłem głupi! - mruknął do siebie, biorąc do ręki pióro i

ciskając nim w drugi kąt pokoju.

Annette wcale nie miała zamiaru z nim uciekać. W istocie nie

miała też zamiaru go poślubić przed podpisaniem umowy

przedmałżeńskiej. Nawet nie udawała, że go kocha, nawet nie uznała

za stosowne skłamać. Traktowała ich związek jako korzystny dla ojca

pod względem finansowym, a dla siebie - towarzyskim. Zaś Harrison

bez udziałów w holdingu ojca, bez intratnej tam pozycji - był dla nich

po prostu bezużyteczny.

O tak, pomyślał, niech no tu wejdzie któreś z Hamiltonów. Już ja

mu pokażę! A tymczasem za drzwiami gabinetu czekała Savannah...

Przecież ona nigdy mu niczego nie zrobiła, prawda? Była wówczas

tak samo młoda i niewinna, jak on był łatwowierny. To nie jej wina,

że miała ojca drania i pozbawioną serca, zachłanną siostrę.

Harrison pochylił się nad biurkiem i nacisnął guzik.

- Poproś ją, Lorraine, i możesz iść do domu.

Wstał i wyszedł zza biurka, mając zamiar spotkać Savannah na

środku gabinetu. W świetle otwartych drzwi stanęła Lorraine i

zaanonsowała gościa, po czym wycofała się ze słowami:

- To ja już znikam. I niech pan nie robi nic, czego ja bym nie

zrobiła.

- Dzięki, Lorraine - odparł, zastanawiając się, ile by musiał liczyć

sobie lat, ile mieć tytułów, ile razy się wykazać, aby Lorraine zaczęła

traktować go jak dorosłego. Pewnie takiej chwili nie dożyje.

A potem już nie miał czasu na myślenie, bo w progu stanęła

Savannah. Od tamtej pory nie urosła - liczyła sobie metr sześćdziesiąt

pięć wzrostu, kilka centymetrów więcej niż Annette. Miała nadal

jasnopopielate włosy, które niegdyś wiązała w koński ogon, a teraz

nosiła splecione we francuski warkocz.

Nadal była szczupła, choć może miała nieco za szerokie ramiona.

W jej błękitnych niczym kalifornijskie niebo oczach malował się ten

sam, nieco zdumiony i spłoszony wyraz. Patrzyła na niego przez

chwilę, po czym wbiła wzrok w dywan.

Kremowa, jasna skóra. Przypomniał sobie, że napisała pracę na

temat szkodliwego działania promieni słonecznych i otrzymała za nią

wysoką ocenę. Zapewne tę pracę także zapamiętała, bo nie dostrzegł

na jej twarzy piegów ani innych przebarwień. Zauważył jednak

szminkę, róż na policzkach i cienie na powiekach.

Wygląda dobrze, skonstatował, ale nie jak Savannah. Wygląda jak

Savannah usiłująca upodobnić się do Annette. Poczuł, że ogarnia go

złość.

- Dzień dobry, Savannah - zaczął, ponieważ milczała. - Co za miła

niespodzianka.

Podniosła głowę, spojrzała na niego uważnie i uśmiechnęła się

nieśmiało.

- Och, mocno w to wątpię, Harry - odezwała się tym swoim lekko

przytłumionym głosem, który zawsze sprawiał mu przyjemność, a

potem chyba przypomniała sobie, że przyszła tu załatwić coś

ważnego, bo jej uśmiech zniknął niczym słońce za chmurami.

- Harry - powtórzył. - Mój Boże, jak długo tego nie słyszałem.

Jesteś jedyną osobą, która mnie tak nazywała.

Zatrzymała na nim wzrok na całe trzy sekundy i znowu spuściła

oczy. Ponieważ zmęczyła go niemożność nawiązania z nią kontaktu

wzrokowego, wskazał jej fotel w części wypoczynkowej gabinetu.

- Nie powinnam tak cię nazywać - powiedziała, wtykając torebkę

między siebie a oparcie fotela. - Przepraszam.

- Ależ nie przepraszaj. Bardzo mi się to podoba. Przynajmniej nikt

nie jest rozczarowany, kiedy wchodzę do pokoju i okazuje się, że nie

jestem Harrisonem Fordem.

Usiadł w fotelu naprzeciwko, po drugiej stronie stolika, ponieważ

odniósł wrażenie, że gdyby usiadł bliżej niej, mogłaby wyskoczyć z

gabinetu jak oparzona i nigdy by się nie dowiedział, co ją tu

przywiodło.

- Powiedz mi, co u ciebie.

- Właśnie skończyłam studia - odrzekła, nerwowo wykręcając

palce.

- Domyślam się, że z wyróżnieniem. Zawsze świetnie się uczyłaś.

- Boże, ależ ona się denerwuje. Czy się go boi?

Kiwneła głowa.

- A co u ciebie, Harry? Czytałam, że ojciec przekazał ci

kierowanie holdingiem. Twoja własna firma ma się dobrze, a teraz to?

W tym artykule, który czytałam, dziennikarz nazwał cię magnatem

finansowym i geniuszem.

- Nie wierz we wszystko, co piszą w gazetach - powiedział,

zmieniając pozycję. Z żadnym z Hamiltonów nie miał ochoty

rozmawiać o finansach. - A co u twojej rodziny?

Dostrzegł, że twarz Savannah zabarwia się delikatnym

rumieńcem, znacznie bardziej naturalnym, niż wybrany przez nią róż.

- W zeszłym tygodniu Annette wniosła sprawę o rozwód -

oznajmiła i wyraźnie czekała na jego reakcję.

- Tak? - mruknął zdawkowo, ze zdumieniem uświadamiając

sobie, że nic go nie obchodzą poczynania Annette. - Szkoda.

- Myślę, Harry, że ona żałuje - dodała Savannah, a Harrison

przypomniał sobie, że zawsze próbowała usprawiedliwić siostrę. -

Wiem, że zerwała zaręczyny z tobą, bo poznała Roberta, ale wiem

także, że prawie od samego początku zdawała sobie sprawę, że

popełniła błąd. Robert O'Meara nie jest... No, powiedzmy, że niewiele

ich łączy, jego i Annette.

- Robert O'Meara ma pewnie z sześćdziesiąt lat, moja droga.

Jakim cudem Annette mogła się spodziewać, że coś ich połączy?

Przecież on jest w wieku Sama. - Harrison rozłożył ręce w geście

mającym oznaczać, że nie powinien był mówić tego, co powiedział, i

że nie ma ochoty ciągnąć dalej tego wątku.

Niemniej jedną sprawę musiał wyjaśnić.

- A więc tak ci to wytłumaczyli? Że Annette najpierw poznała

Roberta, a potem mnie rzuciła? Że oddała pierścionek, powiedziała, że

jest jej przykro, ale lepiej żebym sobie poszedł?

- A to nieprawda? - zapytała Savannah, otwierając szeroko oczy. -

Zawsze sądziłam...

- Ależ tak, to prawda - przerwał jej. - Zachowałem się jak

dżentelmen i zniknąłem. Żałuję tylko, że po drodze nie wpadłem do

twojej szkoły, żeby się pożegnać. A tak przy okazji, to jak oceniona

została ta praca, która razem robiliśmy?

- Na piątkę. Dziękuję ci.

- Przecież wiele nie zrobiłem. Podrzuciłem ci zaledwie parę

materiałów - zauważył i podszedł do barku, by nalać sobie i jej po

szklance wody. Miał sucho w gardle i był właściwie zły na Savannah,

że swoim przyjściem wskrzesiła dawno pogrzebane wspomnienia. -

Teraz mi powiedz, jak się miewa Sam.

Zagryzła wargi i odwróciła głowę. Niedobrze...

- Savannah, co z ojcem? Zachorował?

- Nie... - Pokręciła głową.

- Ale coś nie tak?

Znowu pokręciła głową.

- Savannah, możemy siedzieć tu cały wieczór i grać w

dwadzieścia pytań, ale podejrzewam, że przyszłaś do mnie z powodu

Sama. Więc porozmawiajmy o nim, dobrze? Przysłał cię?

Gwałtownie podniosła głowę.

- Nie, skąd! On nie ma pojęcia, że tu jestem. Nikt nie wie, że tu

przyjechałam. I chyba ja sama nie wiem, ale teraz widzę, że to był

błąd. - Odstawiła szklankę, wzięła torebkę i wstała. - Do widzenia,

Harry. Miło mi było cię widzieć...

Zrobiła trzy kroki w kierunku drzwi, gdy się odezwał:

- Siadaj, i to już.

Posłusznie wróciła na swoje miejsce, ale na niego nie spojrzała.

Wyjęła z torebki chusteczkę, wytarła oczy i nos, a gdy to zrobiła,

Harrison pochylił się w jej stronę i zapytał:

- Albo mi powiesz, co cię tu sprowadza, albo nie wezmę cię na

pizzę...

Była to aluzja do jego wizyt, kiedy to parę razy dzięki niemu nie

musiała jeść w szkolnej stołówce. Słysząc to, odetchnęła głęboko i

przesłała mu blady uśmiech.

- I nie będę mogła zamówić swojej pepperoni?

- Trafiłaś w dziesiątkę - odrzekł, zastanawiając się, czy ma jej

powiedzieć, że tusz jej się rozmazał i teraz wygląda trochę jak blond

szop. Nie, może lepiej nie mówić, że rozpłynęły się jej barwy

wojenne, bo ona i tak jest w marnym stanie. - A teraz powiesz mi, o

co chodzi? Proszę...

Przez chwilę bawiła się zamkiem torebki, zatrzaskując go i

otwierając, po czym wstała i zaczęła przemierzać pokój.

- Nie jest mi łatwo o tym mówić, Harry.

- Rozumiem. - Starał się mówić neutralnym tonem, bo poczuł

szaleńczą chęć, by przytulić ją do siebie i obiecać, że wszystko będzie

dobrze. Wątpił jednak, by pozwoliła mu się zbliżyć aż tak bardzo, a

poza tym lepiej nie ryzykować bliskości z żadnym z Hamiltonów. -

Poczekam, aż będziesz gotowa, Savannah. I obiecuje ci nie przerywać.

Zatrzymała się i spojrzała na niego z uśmiechem.

- Och, możesz mi przerywać, kiedy tylko zechcesz. Myślę, że się

nie powstrzymasz. - Wzięła swoją szklankę i wypiła wodę. - No więc

tak - zaczęła, podejmując marsz. - Firma ojca ma kłopoty - oznajmiła,

po czym szybko dodała: - Prawdziwe kłopoty.

- Bardzo mi przykro, Savannah - skomentował, w myślach

zacierając ręce.

Miał ochotę dorwać się do Internetu, sprawdzić, w jakim stanie

jest firma Sama i zastanowić się, co mógłby zrobić, by pchnąć ją na

krawędź przepaści.

- Ojciec jest bliski bankructwa - ciągnęła, biorąc przycisk do

papieru i przekładając go z ręki do ręki. - To wina Roberta,

oczywiście.

- Oczywiście - powtórzył. - W jakim sensie?

Savannah odłożyła przycisk i wróciła na swój fotel.

- No cóż, nie znam wszystkich szczegółów, ale Annette mówiła,

że Robert obiecał zainwestować znaczną sumę w firmę ojca, a poza

tym dać mu prawo do akcji, czy coś takiego, w jego własnej spółce.

To miał być taki prezent ślubny. Dla niej.

- Ach, tak - mruknął Harrison, z trudem ukrywając gorycz. -

Rozumiem. A więc co się stało?

- Stało się to, że Robert nie wspomniał, że ma zobowiązania

wobec urzędu skarbowego.

- Mówiąc krótko, stary poczciwy Robert był nie tylko bankrutem,

ale i po uszy tkwił w długach. Czy tak?

Savannah pokiwała głowa.

- Prawnicy ojca i prawnicy Roberta tuszowali to wszystko przez

parę lat, ale teraz obie firmy mają naprawdę kłopoty.

- I dlatego Annette wniosła sprawę o rozwód. Zawsze mówię, że

nie ma to jak lojalna żona.

- Och nie, nie! Annette czuła się zobowiązana dotrzymać

przysięgi, tak mi mówiła. Ale Robert... No cóż, nie był jej wierny.

Tego mu nie może wybaczyć, i jej nie winię.

Harrison czuł przemożną chęć, by ją zapytać, czy nie ma ochoty

na następną szklankę wody, by łatwiej jej było przełknąć te wszystkie

kłamstwa, jakimi siostra ją uraczyła. Przypomniał sobie jednak, że jest

porządnym facetem i nie będzie mówił Savannah, że jej ojciec jest

łobuzem, a siostrzyczka dziwką, która sprzedała się za pieniądze. Tyle

że dziwki na ogół lepiej pilnują swoich interesów.

Nagle go olśniło.

- Savannah, czy ty przypadkiem nie występujesz w roli adwokata

Annette?

- Adwokata? Dlaczego?

- Nieważne - mruknął, mając nadzieję, że się myli i że Savannah

nie przyjechała tu, by namówić go do spotkania z Annette, która mu

oczywiście powie, że popełniła błąd, że go nadal kocha i że chce do

niego wrócić. Do niego i do jego pieniędzy. Na samą myśl o tym

robiło mu się niedobrze. Ze słów Savannah jednak wnosił, że ona nie

ma pojęcia, dlaczego zaręczyny jej siostry zostały zerwane. - Chyba

trochę wariuję na stare lata.

- Aha. - Ponieważ nadal nerwowo zacierała ręce, domyślił się, że

to nie koniec opowieści. Mimo że nie miał ochoty słuchać dalszego

ciągu, powiedział:

- No dobrze, Savannah, mów. Chciałbym pomóc. Naprawdę.

- Nie wiem, dlaczego myślałam, że to wszystko będzie łatwiejsze

- mruknęła jakby do siebie, po czym podniosła wzrok na Harrisona. -

No cóż, powiem ci to szybko, bo inaczej stracę odwagę. Ojciec wbił

sobie do głowy, że mam poślubić Jamesa Vaughna. Znasz go?

Na jakiej podstawie założył, że Savannah nie jest w stanie

powiedzieć mu niczego takiego, co jeszcze bardziej pogrąży Sama w

jego oczach?

- James Vaughn? - powtórzył, wyobrażając sobie tego

hałaśliwego, tłustego typa razem z Savannah. Całowałby ją, dotykał,

miażdżył w uścisku. Ohyda. - Ten facet miał już chyba z sześć żon i

gdybym był twoim ojcem, trzymałbym cię od niego jak najdalej.

- Miał pięć żon - uściśliła spokojnie - a ojciec jasno mi

zakomunikował, że James uratuje nas od finansowej ruiny, jeśli

zgodzę się zostać jego żoną. Ojciec mówi, że moim obowiązkiem jest

wyjść za mąż za kogoś bogatego.

- Twój ojciec powinien się za to smażyć w piekle - stwierdził,

ponownie kierując się do barku, tym razem po odrobinę szkockiej. -

Chyba tego nie zrobisz, prawda?

- Nie chcę tego zrobić - odrzekła, odwracając się w jego stronę. -

Dlatego tu przyjechałam.

Patrzył na nią przez długą chwilę, potem przeniósł wzrok na

swoją szklankę i dolał sobie jeszcze odrobinę.

- Mów dalej - poprosił, odnosząc nieprzyjemne wrażenie, że

historia znowu się powtarza.

- Wiem, że proszę cię o bardzo wiele, pewnie nazbyt wiele. A

może byśmy uznali to za coś w rodzaju pożyczki, co? Dostałbyś w

efekcie część firmy ojca. Wiadomo mi, że James ma dostać

czterdzieści procent udziałów, kiedy... jeśli mnie poślubi. A my nie

musielibyśmy brać ślubu. Nie byłoby to konieczne, prawda?

Moglibyśmy zawrzeć układ... Ty pomożesz ojcu, a on ci zapisze

część firmy. Wiem, że nadal przejmujesz firmy, Harry, oprócz tego, że

kierujesz tym holdingiem. Czytałam o tym w tym artykule, o którym

ci mówiłam. Jeśli ktokolwiek jest w stanie wycisnąć coś z firmy ojca,

to właśnie ty. Pisali, że jesteś magnatem finansowym, w którego

rękach wszystko zamienia się w złoto...

Urwała, przestała wykręcać palce. Spojrzała na Harrisona

wzrokiem, w którym odczytał zarówno determinację, jak i

przerażenie. W jej błękitnych oczach otoczonych rozpływającym się

tuszem zalśniły łzy.

- Wiem, że nie mam prawa cię o to prosić. Naprawdę wiem, ale

nie mogę poślubić Vaughna. Nie mogę, Harry.

- A więc odejdź od nich, Savannah - rzekł Harrison, zdając sobie

sprawę, że zabrzmiało to okrutnie. - Jesteś już dorosłą kobietą, a nie

dzieckiem. Zostaw ich. A jeśli przedtem zechcesz posłać Sama do

diabła, to masz moje błogosławieństwo.

- Tego też nie mogę zrobić, Harry - odrzekła, biorąc torebkę i

podnosząc się z fotela. - W zeszłym tygodniu powiedział mi coś, o

czym nie wiedziałam i czego wolałabym nigdy nie usłyszeć. Mam

wobec niego... dług.

- Ty masz wobec niego dług? Jakim cudem? Za to, że posyłał cię

do szkoły? Że dał ci dach nad głową? Przestań, Savannah. Rodzice nie

mówią swoim dzieciom, że są im coś winne. Dobrzy rodzice tak nie

mówią.

- On nie jest moim ojcem - wyszeptała, przymykając oczy. -

Właśnie tego się dowiedziałam, Harry. Tuż przed śmiercią moja

matka przyznała się do niewierności i powiedziała mu, że Annette jest

jego córką, a ja nie. Matka umarła, kiedy miałam pięć lat. Ojciec...

Sam cały czas o tym wiedział. A ja zawsze zastanawiałam się,

dlaczego jesteśmy z Annette niezbyt do siebie podobne. Teraz już

wiem. Teraz wiem mnóstwo rzeczy.

Harrison poczuł się jak człowiek, który otrzymał silny cios.

Szybko nalał odrobinę whisky do drugiej szklanki i wcisnął ją

Savannah do ręki.

- Dobrze się czujesz? - spytał, prowadząc ją z powrotem w stronę

fotela.

Pociągnęła łyk i skrzywiła się lekko.

- Nie jestem pewna, Harry. Prawdę mówiąc, jestem ciągle trochę

oszołomiona.

- I myślisz, że jesteś Samowi coś winna. Za co jesteś mu

cokolwiek winna? Za to, że naopowiadał ci tych bzdur?

- Powiedział mi prawdę, Harry. Pokazał mi nawet list od mojego

prawdziwego ojca, który znalazł wśród rzeczy matki. Był on oficerem

sił powietrznych i zginął w katastrofie samolotu przed moim

urodzeniem. W tym liście pisał, że za trzy tygodnie wróci z Hiszpanii

do domu i wtedy uciekną razem z moją matką. - Upiła następny łyk

szkockiej. - Jak więc widzisz, to wszystko jest całkiem prawdziwe.

Nie należę do rodziny Hamiltonów.

- Jak się dobrze zastanowić, nie ma tego złego, co by na dobre nie

wyszło - mruknął pod nosem, po czym natychmiast przywołał się do

porządku.

Nawet idiota widzi, że Savannah jest przybita. I tylko taki łajdak

jak Sam Hamilton mógł ją doprowadzić do takiego stanu, po tylu

latach ujawniając jej tak brzemienną w skutki tajemnicę. I tylko łajdak

w rodzaju Sama trzymałby w zanadrzu ten sekret po to, by

wykorzystać go w tak niecnym celu.

- Czy możesz mi pomóc, Harry? - zapytała, nie mogąc się

doczekać odpowiedzi. - Może i zwariowałam, ale wydaje mi się, że

jeśli pomogę ojcu uratować firmę, spłacę mu część długu za to, co mu

zrobiła moja matka, za to, że go zraniła. Ale... ale nie mogę wyjść za

mąż za Jamesa Vaughna. I nie podoba mi się, że ojciec mnie o to

poprosił, nawet jeśli jestem mu coś winna. Słyszałam, że jeśli ktoś

przychodzi i inwestuje nowe pieniądze w firmę, i ją ratuje, to ten ktoś

nazywany jest białym rycerzem. Podoba mi się to określenie...

Zamilkła na moment, po czym obdarzyła go słabym uśmiechem.

- Od zeszłego tygodnia ciągle o tym myślę i doszłam do wniosku,

że jedynym białym rycerzem, którego znam, jesteś ty.

- Daj mi parę minut - poprosił, uświadamiając sobie, że musi

uporządkować myśli.

Albowiem właśnie przypomniał sobie, że sześć lat temu

podejrzewał, iż Savannah jest w nim zadurzona. Jednak wcale mu nie

przyszło do głowy, że mimo wszystko dostrzeże w nim bohatera. Cała

ta sytuacja była dla niego ogromnie niezręczna. Było dla niego jasne,

że Savannah nie miała pojęcia o tym, iż jej siostra - teraz już

przyrodnia - odegrała aktywną rolę w planach Sama, by wydać córki

za pieniądze.

Savannah była święcie przekonana, że Annette po prostu

zakochała się w Robercie i dlatego rzuciła jego, Harrisona. A jednak,

nie mając o tym wszystkim bladego pojęcia, Savannah przyszła do

niego, swego starego przyjaciela, byłego narzeczonego jej siostry - jej

białego rycerza - by prosić go o pomoc i uratować ojca przed

bankructwem.

Historia zdecydowanie się powtarza...

Wyjątek stanowi jedynie to, że rękę Savannah zaproponowano

Jamesowi Vaughnowi, a nie Harrisonowi, ona zaś wspaniałomyślnie

stwierdziła, że Harrison nie musi się z nią żenić. Wystarczy, że

pomoże Samowi, człowiekowi, któremu chętnie podałby kotwicę,

gdyby ten tonął.

- A co będzie, jeśli pomogę Samowi? - zapytał w końcu. - Nie

wyjdziesz za mąż za Vaughna, to już wiem. Ale co potem, Savannah?

Co zrobisz?

- Chodzi ci o to, co zrobię z moim... z Samem? O to pytasz?

- Nie na próżno byłaś jedną z najlepszych studentek - zauważył. -

No więc? Czy masz zamiar zostać z nim i czekać, aż znowu będziesz

musiała wyciągać go z tarapatów?

- Znowu? Tak naprawdę myślisz? - Potrząsnęła głową. - Nie.

Wydaje mi się, że kocham ojca, ale nie jestem ślepa na jego wady. Nie

jestem też ślepa na wady Annette, choć nie chciałabym o niej źle

mówić, zwłaszcza przy tobie. Ale przez wiele lat byłam poza domem,

i już wiem dlaczego. W zeszłym tygodniu uzyskałam odpowiedź na

wiele pytań.

Ale nie mogę tak po prostu odejść, Harry. W pewnym sensie

jestem mu coś winna. Co wcale nie oznacza, że nie wyprowadzę się z

domu, jeśli znajdę inny sposób, żeby pomóc Samowi. Odejdę jednak

ze swojej własnej woli, i nie będę oglądała się za siebie.

Harrison pokiwał głową.

- Widzę, że wszystko już przemyślałaś, prawda? - odezwał się,

wyciągając rękę i pomagając jej wstać. W jego głowie zaczynał rodzić

się pewien pomysł, musiał tylko dać sobie trochę czasu, by dojrzał. -

Jeszcze porozmawiamy, ale teraz chodźmy na pizzę.

ROZDZIAŁ DRUGI

Savannah stała przed lustrem w małej łazience restauracji Sal's

Pizza, zastanawiając się, dlaczego Harry nic jej nie powiedział o

rozmazanym tuszu. Musiała przyznać, że wygląda dość upiornie.

- Wodoodporny - mruknęła, gdy zwilżyła papierowy ręcznik, by

usunąć czarne smugi spod oczu. - Co za oszuści!

Kobieta w średnim wieku wyszła z toalety i Savannah usunęła się

lekko na bok, by zrobić jej miejsce przy umywalce.

- Dzięki - rzekła kobieta, namydlając dłonie. - Czy dobrze się pani

czuje?

Savannah bezwiednie postąpiła krok do tyłu. Czyżby jej stan

widać było na twarzy?

- Och, tak, dziękuję - odparła. - Dobrze.

- Myślałam, że pani płakała - ciągnęła kobieta. - Tusz może być

odporny na wodę, odporny nawet na huragan, ale jeszcze nie miałam

takiego, który byłby odporny na łzy. - Zakręciła kurek i wytarła dłonie

w papierowy ręcznik, który podała jej Savannah. - Noszę w torebce

buteleczkę

olejku

dziecięcego,

razem

z

całym

gabinetem

kosmetycznym, jak mówi mój mąż. Tylko tym olejkiem można

zetrzeć to mazidło.

Zanim Savannah zdążyła cokolwiek powiedzieć, kobieta

pogrzebała w pokaźnych rozmiarów torebce i wyjęła buteleczkę oraz

paczkę chusteczek.

- Proszę bardzo - odezwała się, podając Savannah chusteczkę

nasączoną kilkoma kroplami olejku. - I jeszcze jedno - dodała,

kierując się do drzwi. - On nie jest tego wart. Żaden nie jest tego wart,

niech mi pani wierzy.

Savannah patrzyła przez chwilę w miejsce, w którym zniknęła

kobieta, po czym odwróciła się z powrotem do lustra i przetarła

chusteczka lewe oko. Zabieg okazał się skuteczny, może aż nadto, bo

chusteczka wchłonęła nie tylko tusz, lecz także cień do powiek.

Uznała, że nie pozostaje jej nic innego, jak oczyścić całe prawe oko.

- Nie wiem, dlaczego wyglądam teraz jeszcze gorzej - mruknęła,

patrząc na swe odbicie w lustrze. - A niech to! - dodała, odkręciła kran

i sięgnęła po mydło.

Gdy po raz kolejny spojrzała w lustro, wycierając twarz

papierowym ręcznikiem, ujrzała w nim Savannah Hamilton taką, jaką

znała przez całe życie.

- Tymi rurami spłynęło właśnie ponad sto dolarów - powiedziała

głośno i zdała sobie sprawę, że wcale tego nie żałuje.

A taki to był fajny pomysł - wstąpić do domu towarowego,

poprosić wizażystkę z działu kosmetycznego o zrobienie makijażu, a

potem kupić kilka kosmetyków. Chciała podczas spotkania z Harrym

wyglądać bardziej profesjonalnie, doskonale. A poza tym, szczerze

powiedziawszy, pragnęła także się ukryć za fasadą makijażu.

Wydawało jej się, że nabierze wtedy większej pewności siebie. A

tymczasem wyglądała śmiesznie.

Wcale nie oczekiwała, że Harry tylko na nią spojrzy i natychmiast

straci głowę, a gdy się odezwie, to tylko po to, by zaproponować jej

małżeństwo. Nie, czegoś takiego nie spodziewała się nawet w

najśmielszych snach. Chyba że w tych najbardziej zwariowanych...

- No dobra, pora wracać na ziemię - rzekła do siebie, szukając w

torebce szminki, jedynego kosmetyku, jakiego używała. - On może ci

pomoże, może nie, ale jeśli zaraz nie wrócisz do stolika, wyśle ekipę

ratowników.

Poprawiła włosy, upchnęła niesforny kosmyk za uchem,

wygładziła swe ulubione beżowe spodnie, dobraną kolorystycznie

elegancką bluzkę i kamizelkę, a gdy usunęła kawałek mokrego

papierowego ręcznika ze złotego łańcuszka na szyi, uznała, że jest

gotowa do wyjścia.

Harry siedział przy odrapanym drewnianym stoliku, przy oknie

wychodzącym na pasaż handlowy odległy o trzy przecznice od

siedziby Colton Media Holding. Przyszli tu na piechotę. Wiosenne

słońce przyjemnie przygrzewało, Savannah zaś pomyślała, że jeśli

przez najbliższą godzinę posiedzi przy stoliku, to mimo swych bardzo

wysokich obcasów zdoła wrócić do firmy na piechotę, nie

wyrządzając przy tym stopom większej krzywdy.

Harry na jej widok wstał i usiadł z powrotem dopiero wtedy, gdy

zajęła miejsce naprzeciwko. Przez chwilę patrzył na nią, po czym się

uśmiechnął.

- No, wreszcie mam przed sobą taką Savannah, jaką znałem i

kochałem. Ze wszystkimi piegami.

- Chcesz powiedzieć, że wyglądam na siedemnaście lat? -

zapytała. - To przygnębiające. A już myślałam, że dorosłam.

Na twarzy Harry'ego pojawił się wyraz zaskoczenia.

- Ależ dorosłaś, Savannah - odezwał się po chwili. - Z całą

pewnością. Zamówiłem dużą pizzę, w połowie margeritę, w połowie

pepperoni. Może być?

- Może być - odparła, kiwając głową i wyciągając rękę po

szklankę z lemoniadą, która Harry wcześniej zamówił. Gdy

pociągnęła przez słomkę pierwszy łyk, poczuła się znacznie lepiej.

Wreszcie język przestanie jej się przyklejać do podniebienia...

Kiedy to właściwie zadurzyła się tak bezsensownie w Harrisonie?

Czy było to już owego pierwszego dnia, gdy przyjechała z internatu

do domu i ujrzała go przy basenie na tyłach domu? Stał i śmiał się z

czegoś, co mówiła do niego Annette. Był wysoki, świetnie

zbudowany... Z jego czarnych włosów spływała woda, a zielone oczy

lśniły ciepłem i łagodnością. Uśmiechem zaś... uśmiechem był w

stanie uwieść nawet anioła.

Jej przyjaciółka Elizabeth, która przyjechała tam z nią na

weekend, stała przez chwilę z szeroko otwartą buzią, po czym

oprzytomniała i żartobliwie rzekła:

- Savannah, jeśli dobrze to rozegramy, to uda nam się zamknąć

twoją siostrę w łazience przy basenie, a jego będziemy miały tylko dla

siebie. Co o tym sądzisz?

Savannah i Elizabeth były w rzeczywistości dość nieśmiałe, lecz

w wyobraźni prowadziły bardzo aktywne życie. Właśnie w wyobraźni

Savannah oddała Harry'emu swe serce - na zawsze.

Teraz Savannah uśmiechnęła się do swych wspomnień, choć w

istocie był to uśmiech słodko-gorzki, ponieważ wieczorem tego

samego dnia Annette i Harry ogłosili swe zaręczyny.

- Uśmiechasz się - odezwał się Harry, przerywając jej

rozmyślania. - Przypomniało ci się coś zabawnego?

- Co...? - zapytała spłoszona. - Och, nie, nic. Przypomniał mi się

tylko ten dzień, kiedy cię poznałam. Wrzuciłeś mnie do basenu.

- Ale najpierw przez dwadzieścia minut patrzyłem, jak się

skradasz - przypomniał jej. - I tak byłaś już mokra. Była z tobą

koleżanka, prawda? O ile pamiętam, przez całe popołudnie

próbowaliśmy się wzajemnie utopić. Jak ona się nazywała?

- Elizabeth Mansfield. Byłaby zdumiona, że ją pamiętasz. W

zeszłym roku tuż po studiach wyszła za mąż, ale chyba jej się nie

układa. No, na pewno się nie układa, bo w przeciwnym razie

pojechałabym do niej się wypłakać, a ty nie musiałbyś tego

wszystkiego wysłuchiwać.

- Bardzo mi przykro z powodu twojej przyjaciółki, ale cieszę się,

że przyjechałaś do mnie. Wspaniale się bawiliśmy tego dnia: ty,

Elizabeth i ja. Annette nie zaryzykowała wejścia do basenu - dodał w

zadumie. - Chyba nie chciała zepsuć sobie fryzury, bo wcześniej

wróciła od fryzjera. Ale wiesz, jakoś nie przypominam sobie, żeby

kiedykolwiek korzystała z tego basenu.

- Ona nie umie pływać - wyjaśniła Savannah, a potem potrząsnęła

głową. - Nie, to nieprawda. Ona umie pływać, ale nie lubi moczyć

włosów czy niszczyć sobie makijażu. Zabawne. Ja wcale nie

potrzebuję aż basenu, żeby rozmazać sobie makijaż.

- Cieszę się, że już go nie masz - oznajmił Harry i usiadł prosto,

bo właśnie kelnerka przyniosła dużą metalową tacę z pizzą, dwa

talerze i stos papierowych serwetek.

- Mówię serio - dodał, gdy Savannah z powątpiewaniem się

skrzywiła. - Zawsze byłem zdania, że ta prawdziwa amerykańska

dziewczyna, o której piszą wszystkie magazyny, to właśnie ty. Jesteś

bardzo naturalna.

- A ja zawsze zastanawiałam się, dlaczego nie jestem taka

wymuskana i światowa jak moja siostra - powiedziała, zdejmując z

kawałka pizzy plasterek kiełbasy pepperoni i wkładając go do ust. - A

teraz już wiem. W życiu aż roi się od niespodzianek, no nie, Harry?

- Boli cię to, prawda? - Wyciągnął rękę i ścisnął jej dłoń. - Wcale

się nie dziwię. Przeżyłaś straszny szok, i to właściwie niejeden. - Gdy

oparł się o krzesło, zauważyła mięsień drgający w jego twarzy. -

Chętnie bym przyłożył Samowi, tak żeby mnie dobrze popamiętał.

Uśmiechnęła się do niego blado.

- A więc chyba mam odpowiedź na moje pytanie, prawda? Nie

zainwestujesz w firmę ojca, nie wykupisz go. Właściwie ani cię nie

winię, ani się temu specjalnie nie dziwię. Domyślałam się, że to

posunięcie jest nieco ryzykowne...

- Jedz pizzę - powiedział, gdy jego telefon komórkowy zaczął

dzwonić. - Czekam na sygnał z pewnego źródła, z którym się

skontaktowałem. Odbiorę na zewnątrz, dobrze?

Wstał, przyłożył do ucha słuchawkę, i zanim odszedł, Savannah

usłyszała:

- No to jak, masz?

Ciekawe, co „ma" owo „źródło", zastanawiała się, patrząc, jak

Harry chodzi po chodniku, na zmianę to mówiąc, to słuchając. W tej

chwili wyglądał na prawdziwego przedstawiciela wyższych sfer.

Garnitur szyty na miarę, szyte ręcznie buty, prosta sylwetka i władcze

ruchy. Tak, w tej chwili był zdecydowanie Harrisonem Coltonem.

Bardzo się różnił od Harry'ego Coltona, którego niegdyś znała, z

którym grała w badmintona i piłkę wodną, dzieliła się pizzą i któremu

opowiadała swe niemądre, panieńskie sny.

Wzięła następny kawałek i najpierw jak zwykle wsunęła do ust

krążki pepperoni, a potem jadła resztę, przez cały czas udając, że nie

zwraca uwagi na Harry'ego prowadzącego rozmowę telefoniczną za

szybą.

W pewnej chwili przy jej stoliku stanęła ta sama kobieta, która

przyszła jej z pomocą w łazience, a za nią przystanął mężczyzna,

zapewne jej mąż, jedzący ostatni kawałek pizzy. Ruchem głowy

kobieta wskazała na Harry'ego spacerującego po ulicy, mrugnęła i

powiedziała:

- Przyznaje się do błędu, kochaniutka. Ten może być coś wart.

Życzę ci szczęścia. Chodź, Bill. Skończ wreszcie to jedzenie i chodź,

bo się spóźnimy!

Savannah uśmiechnęła się do Billa, który podniósł do góry wolną

rękę i zaczął otwierać i zamykać wyprostowaną dłoń.

- Ta kobieta potrafi zagadać człowieka na śmierć - zauważył, po

czym pospiesznie ruszył za żoną, która w ich stadle najwyraźniej grała

pierwsze skrzypce.

Savannah roześmiała się, widząc, jak Bill grzecznie podąża

śladem żony. Odprężyła się na chwilę, po czym znowu przypomniała

sobie, że właśnie teraz Harry wysłuchuje informacji mogących mieć

ważki wpływ na jej życie. Udawała, że na niego nie patrzy, lecz

zapuszczała żurawia w jego kierunku co kilka sekund.

W końcu Harry wyłączył telefon i wrócił do restauracji. Gdy

usiadł na swoim miejscu, bez słowa sięgnął po kawałek pizzy i zaczął

go szybko pochłaniać.

- No i? - nie wytrzymała Savannah. - Co ci twój informator

powiedział? To pewnie dotyczyło ojca, prawda? Sprawdzałeś go. A

może nawet sprawdzałeś prawdziwość moich słów, bo przecież

mogłam to wszystko wymyślić.

Harry przełknął pizzę, popił lemoniadą.

- Wiedziałem, że niczego nie wymyśliłaś. Znam Sama jak zły

szeląg i uwierzyłem w każde twoje słowo. Ta cała historia jest bardzo

w jego stylu. A tak między nami wygląda mi na to, że Annette będzie

miała okazję niedługo się uwolnić. Podobno jej mąż, już wkrótce były

mąż, zostanie w przyszłym tygodniu oskarżony o oszustwa

podatkowe. Cudowna jest ta rodzinka, której już nie masz, Savannah.

Wprost cudowna.

- I ty nie chcesz mieć z nią do czynienia - rzekła, kiwając głową. -

Nie mam o to żalu. To był niedobry pomysł, żeby tu przyjechać.

Pewnie jesteś dalej zły na Annette za zerwanie zaręczyn, powinnam

wziąć to pod uwagę. Wiem, jak bardzo ją kochałeś.

Po twarzy Harry'ego przemknął cień i Savannah nagle poczuła

ogarniający ją lęk.

- Przepraszam, Harry, nie powinnam była tego mówić.

Odchylił się na krześle i spojrzał na nią ciepło.

- Nie przejmuj się, Savannah. Było, minęło. Nie mogę Annette za

nic winić. Kiedy patrzę na to wszystko z perspektywy czasu, kiedy

biorę pod uwagę wszystko, co teraz wiem, to myślę, że Annette

postąpiła słusznie. Między nami nigdy by się nie ułożyło.

- Jesteś bardzo szlachetny - stwierdziła, przyglądając mu się

uważnie. - I kłamiesz. Dlaczego kłamiesz, Harry? Czy coś przed tobą

ukryłam? Dowiedziałeś się czegoś więcej niż usłyszałeś ode mnie?

Harry wyciągnął z portfela dwa banknoty, położył je na stoliku i

wstał, wyciągając rękę do Savannah.

- Byłaś taką dobrą studentką, a nie wiesz, że powinnaś w tej

chwili kuć do egzaminu na temat bieżących wydarzeń, zamiast

martwic się wydarzeniami sprzed sześciu lat?

- Wydarzenia bieżące - powtórzyła, mrugając powiekami. - To

znaczy bankrutująca firma ojca, James Vaughn, no i to, co powinnam

w obu tych sprawach zrobić. Tak, chyba masz rację. Przepraszam, że

tyle razy wplątałam w to Annette.

- I znowu to robisz - zauważył, gdy skręcili w stronę budynku

mieszczącego holding. - Od tej pory za każde wymienienie jej imienia

będziesz płaciła dziesięć centów. Myślisz, że byłbym bogaty, gdybym

nie zarabiał dosłownie na wszystkim?

- Teraz żartujesz sobie ze mnie - powiedziała, czując, że Harry

obejmuje ją w talii.

Było bardzo przyjemnie poczuć dotyk jego dłoni, serdeczny i

przyjacielski, jakby te sześć lat, podczas których się nie widzieli, nic

dla niego nie znaczyło.

- Ja? Żartuję? Wstydź się, Savannah. Czy ja kiedykolwiek sobie z

ciebie żartowałem?

Podniosła do góry głowę, by na niego spojrzeć, i wsunęła za ucho

ciągle ten sam nieposłuszny kosmyk.

- No, niech pomyślę... Zaraz, zaraz, gdzie my idziemy? Czy nie

powinniśmy byli skręcić w lewo?

- Owszem, gdybyśmy szli do biura, ale tam nie idziemy.

- No to gdzie idziemy? Czy to ma jakiś związek z tym telefonem?

Nie zabierając ręki z jej talii, Harry podprowadził ją do ławeczki

w malutkim parku. Savannah usiadła, zastanawiając się, dlaczego

odnosi wrażenie, jakby wkrótce w jej życiu miał się dokonać następny

wielki zwrot w ciągu tego tygodnia.

- Harry? Coś zrobiłeś, prawda? Masz taką samą minę jak wtedy,

kiedy graliśmy w Monopol i zobaczyłeś, że ja zaraz wyląduję w

Atlantic City, a ty tam masz trzy swoje hotele.

Uśmiechnął się i wziął do ręki platynowy kosmyk, który znowu

próbowała umieścić za uchem.

- Zostaw, podoba mi się tak - powiedział. - No i chyba masz rację.

Dziś czuję się zupełnie jak tego dnia, kiedy doprowadziłem cię do

ruiny w Monopolu. Wiesz, czasem dochodzi we mnie do głosu

instynkt zabójcy. Mają go wszystkie rekiny tego świata, przynajmniej

tak się mówi.

- Och, wspaniale, a ja jestem na linii ognia, tak?

- Tylko pośrednio - zapewnił ją. - W tej właśnie chwili mam na

celowniku firmę Sama. Tak między nami, to straszny w niej bałagan.

Od dawna zresztą. Na szczęście, i zapewne tylko przypadkiem, Sam

zdołał nie uzależnić swojej firmy od interesów O'Meary, toteż

federalni go nie ścigają. Oczywiście, jedynie oni go nie ścigają, ale

przecież nie można mieć wszystkiego.

- Wolałabym, żebyś się tak nie uśmiechał, kiedy mi to mówisz -

odezwała się, zbyt późno zdając sobie sprawę, że Harry, którego znała

sześć lat temu, i Harry siedzący teraz obok niej to dwaj zupełnie inni

ludzie. Zaczynała również nabierać przekonania, że popełniła

największy błąd swego życia, przyjeżdżając do tego człowieka po

pomoc.

- Przepraszam - mruknął, przybierając posępną minę. - Wiem, że

to nie jest śmieszne. A właściwie to cholernie szkoda, bo firma Sama

Hamiltona była niegdyś znakomita. Zbadałem dokładnie jej sytuację,

zanim podjąłem tam pracę, zanim zdałem sobie sprawę, że Sam

Hamilton ma wadę, która w świecie biznesu nazywa się śmiertelną.

- Jaka to wada?

- On jest pazerny, Savannah - oznajmił bez ogródek. - Miał fajny

interes, niezły dochód, naprawdę bezpieczną przystań. Ale, jak zresztą

wielu innych, przecenił swoje możliwości w okresie boomu

gospodarczego, chciał rozwinąć się zbyt szybko, no i liczył na

pieniądze, których nie było jeszcze w jego kieszeni. Pieniądze, które

miały być w kieszeniach innych.

- Na przykład Roberta O'Meary - rzekła Savannah, której się

wydawało, że zaczyna coś rozumieć. - Prawda?

- Na pewno liczył na pieniądze zięcia - odparł, a zaskoczona

Savannah ponownie zauważyła przemykający po jego twarzy cień. -

Ale to nadal niezła firma, sprzedająca niezły produkt, toteż wydaje mi

się, że warto w nią zainwestować, warto ją mieć.

- Mieć? - Wyprostowała się gwałtownie. - Przecież nie mówiłam,

że ojciec... że Sam chce sprzedać firmę. On po prostu szuka

poważnego inwestora.

- I bogatego męża dla kobiety, którą wychowywał jak swoją

córkę. Pewnie czesne za twoją szkołę wliczał sobie w koszty. Sprzedał

jedną córkę, zaczął szantażować drugą. Taki jest nasz Sam,

prawdziwy wielki pan - ciągnął Harry, a Savannah odwróciła wzrok,

nie będąc w stanie patrzeć mu w oczy. - Pomyśl. Z inwestora można

pociągnąć raz, w sprzyjających układach ze dwa razy, ale bogaty zięć

to studnia bez dna, prawda? No dobrze, mąż Annette okazał się dość

suchą studnią. Ale Vaughn jest finansowo pewny, nawet jeśli jest

moralnym bankrutem. Sama to ostatnie nic nie obchodzi, muszę mu to

przyznać. On wyznaje zasadę, że jeśli raz się nie powiedzie, należy

próbować dalej. Aż do skutku.

Savannah wstała i patrząc w punkt lekko na lewo od jego ucha,

powiedziała:

- Chciałabym pójść do samochodu, Harry. Już skończyliśmy,

prawda?

- Niezupełnie. - Również się podniósł i podobnie jak przed

chwilą, objął ją w talii, kierując się w stronę ulicy. - Moi prawnicy

przygotowują właśnie dokumenty, które w poniedziałek rano znajdą

się na biurku Sama. Dokumenty przedstawiające mnie w roli białego

rycerza, który wjeżdża do firmy Sama, tak jak chciałaś, i spłaca jego

długi w zamian za udziały. Pięćdziesiąt jeden procent.

- Pięćdziesiąt jeden procent? - Zatrzymała się gwałtownie i omal

na nią nie wpadł. - Sam nigdy się nie zgodzi na oddanie ci

kontrolnego pakietu akcji.

- Jestem pewien, że się zgodzi, zwłaszcza kiedy wyślemy mu

telegram, że właśnie jedziemy wziąć ślub, skutecznie eliminując w ten

sposób kandydaturę Jamesa Vaughna. A kiedy już się pobierzemy, to

wóz albo przewóz, i Sam będzie o tym wiedział. Szczerze mówiąc, dla

mnie jest bardzo ważne, żeby był tego świadomy.

- Ale... ale ty nie chcesz mnie poślubić. Przecież nie przyjechałam

tu po to, żeby cię błagać o małżeństwo i mnie ratować. Chciałam

rycerza na białym koniu, ale nie narzeczonego.

- A więc mam kazać prawnikom przerwać? - zapytał, stając

twarzą do niej i kładąc jej ręce na ramionach. - Mam wycofać moją

propozycję? Stać i patrzeć, jak ofiarnie poślubiasz Jamesa Vaughna,

bo masz jakieś chore przekonanie, że nie wolno ci opuścić Sama i

Annette bez wielkiego pożegnalnego prezentu? Bez spłacenia swoich

długów?

- Wiesz, że nie chcę wyjść za niego - odpowiedziała. - Ale za

ciebie? Czy to jest naprawdę konieczne?

- Chodzi mi o to, żeby Sam dostrzegł światło, żeby sobie

uświadomił, że James Vaughn nie jest w stanie zrobić dla niego tego

co ja. Vaughn nie będzie miał żadnych powodów, żeby pomóc

Samowi, kiedy zabraknie głównej nagrody.

- Czyli mnie? Harry, nie bądź śmieszny. To nie ja, ale firma jest

główną nagrodą.

- Nigdy się nie doceniałaś, Savannah, i nie mam pojęcia dlaczego.

Wydawałoby się, że taka mądra dziewczyna jak ty powinna lepiej

siebie widzieć. Trochę winię za to Sama, który powtarzał, że Annette

ma urodę, a ty rozum, przy czym robił to w taki sposób, że wydawało

się, że brakuje ci zarówno jednego, jak i drugiego. Jesteś bardzo

ładna, Savannah, na swój sposób. Uwierz mi, że James Vaughn

wprost nie może się doczekać, żeby ujrzeć pewną śliczną dziewicę w

swoim łóżku.

Utkwiła wzrok w swych nieco przyciasnych butach. Słowa

Harry'ego wywołały w niej zażenowanie, lekko ją zraniły, lecz

jednocześnie czuła się w dziwny sposób cudownie.

- Kto powiedział, że jestem dziewicą?

Po raz pierwszy tego dnia usłyszała jego głośny śmiech, szczery i

radosny.

- To wcale nie jest zabawne! - rzekła ze złością i pognała przed

siebie, nie zmieniając jednak kierunku.

Dogonił ją i znowu objął w pasie, tak jakby był jej właścicielem,

tak jakby miał do niej prawo. Tym razem nie szarpnęła się, by mu

przypomnieć, że jednak nie ma do niej żadnych praw.

- Nie chcesz wiedzieć, dokąd idziemy? - zapytał, gdy skręcili na

najbliższym rogu.

- Nic mnie to nie obchodzi - odparła, podnosząc do góry głowę i

zastanawiając się, czy nie można by przejść z Prosperino prosto w

świat zapomnienia, choćby i w tych okropnych butach.

- Ale ja mimo wszystko ci powiem - oznajmił, przystając - bo

właśnie doszliśmy do celu.

Podniosła głowę jeszcze wyżej i stwierdziła, że stoją na wprost

ratusza.

- O mój Boże! - wyszeptała.

Wziął ją za rękę i wprowadził do wnętrza chłodnego budynku o

marmurowych ścianach. Zatrzymali się przy tablicy informacyjnej i

Harry oświadczył:

- Urząd stanu cywilnego, drugie piętro.

- Ty idź, a ja tam poczekam - powiedziała, odwracając się w

kierunku wyjścia.

- Savannah! - zawołał na tyle głośno, że kilka osób zwróciło na

nich uwagę. - Musisz za mnie wyjść. Pomyśl o dziecku!

- No tak - rzekła starsza pani do swej siwowłosej koleżanki. - Tak

jak ci właśnie mówiłam, Maude. Ten kraj zdecydowanie schodzi na

psy.

Savannah poczuła, że płoną jej policzki. Zacisnęła dłonie w pięści

i odwróciła się do Harry'ego, który stał przy windzie i przytrzymywał

otwarte drzwi z tak niewinną miną, z jaką pojawił się niegdyś w jej

szkole ze sfałszowaną kartką, w której ojciec prosił, by pozwolono jej

wyjść z campusu w towarzystwie „mego zaufanego przedstawiciela".

Właśnie wtedy ów zaufany przedstawiciel zabrał ją na ich pierwszą

tajną wyprawę do pizzerii w mieście.

Dziwne. Dopiero w tej chwili Savannah zdała sobie sprawę, że

mimo swych błazeńskich manier Harry jest znacznie bardziej

poważnym człowiekiem niż sześć lat temu. Nie spędził tego okresu

pod szklanym kloszem - już prędzej można to powiedzieć o niej - i

zapewne dlatego się zmienił. Ciekawa była, w jakim stopniu jej siostra

przyczyniła się do tych przemian.

- Wsiada pani czy nie, młoda damo? - zapytał starszy pan stojący

w głębi kabiny. - Jestem ławnikiem i właściwie nie spieszy mi się do

sali sądowej, ale chyba nie powinienem się spóźniać.

- Och, przepraszam - rzekła, patrząc ze złością na Harry'ego, który

podniósł brwi do góry i patrzył na nią, szczerząc zęby.

Teraz był właśnie taki, jakim go zapamiętała i w jakim się

zakochała z całą intensywnością siedemnastolatki.

- Przestań, Savannah - odezwał się Harry, na szczęście już

spokojniej. - Chcesz opuścić dom, ale mówiłaś, że nie masz dokąd

pójść. A więc już masz. A poza tym czy naprawdę chcesz zatrzymać

nazwisko Hamilton?

- Mogę poszukać pracy, a to nazwisko jeszcze mi nie zaszkodziło

- wyjaśniła, próbując zyskać na czasie i modląc się o to, by jakiś

łaskawy bóg podsunął jej do głowy właściwe słowa, podpowiedział,

co ma robić.

Nie, nie. Już nikt nie będzie jej mówił, co ma robić. Miała dosyć

ludzi dyrygujących jej życiem.

- Wiesz co? Chyba nie odpowiada mi bycie pionkiem. Ani Sama,

ani twoim. Żegnaj, Harry. Dziękuję za wszystko, ale nie - rzekła

dobitnie, po czym wybiegła z budynku.

- Jeśli wolno mi coś powiedzieć - odezwał się pasażer windy - to

pograłeś sprawę, młody człowieku.

- Jeszcze nie - odparł Harrison, puszczając drzwi. - Życzę

przyjemnego dnia, i przepraszam za zatrzymanie windy.

- Och, mam nadzieję, że dziś będziemy mieli jakiś proces o

zabójstwo. Lepsze to niż siedzenie w domu, oglądanie telewizji i

wynoszenie śmieci na rozkaz żony. Proszę nie iść na emeryturę,

młody człowieku. To piekło za życia, a kiedy tylko znajdziesz coś

ciekawszego do roboty, od razu wzywają cię do sadu. Los ławnika!

Harrison uśmiechnął się, podziękował mężczyźnie za dobrą radę i

ruszył w pościg za Savannah, która nie mogła ujść daleko w tych

idiotycznie wysokich butach. Kiedy zobaczył ją na ulicy, przez chwilę

patrzył na nią z przyjemnością. Jej biodra kołysały się łagodnie, gdy

na zmianę to szła, to biegła w stronę swojego samochodu.

Dogonił ją na rogu, ujął pod rękę i zaprowadził w plamę cienia

pod najbliższym budynkiem.

- Przepraszam - powiedział, widząc, że jej wielkie oczy lśnią

nienaturalnie z powodu wezbranych łez. - Jestem taki sam łobuz jak

Sam i jeśli chcesz mnie teraz kopnąć w łydkę i zostawić tu, pod tym

domem, nie będę miał pretensji. Ale najpierw mnie wysłuchaj. Proszę.

- Nie mamy sobie już nic do powiedzenia, Harry - oznajmiła. -

Nic.

- Mylisz się, Savannah. Jestem ci winien prawdę. Czy zechcesz jej

wysłuchać, czy mnie kopniesz i znowu się rozstaniemy?

Podniosła głowę i zerknęła na niego z zaciekawieniem. Ów

nieposłuszny kosmyk włosów ponownie wysunął się zza ucha, a

Harry skonstatował, że ze wzruszeniem patrzy, jak platynowe pasmo

kładzie się miękko na jej idealnie owalnym policzku i podwija lekko

pod brodą.

- Pięć minut, Harry. Daję ci pięć minut.

- Wspaniale, ale nie tutaj. Wracajmy do biura.

Posłusznie ruszyła z nim, lecz odsunęła się, gdy spróbował

położyć rękę na jej talii. Harrison zorientował się, że dawne rany

uczyniły go nieczułym na ciosy, jakie otrzymała niedawno Savannah,

i dlatego tak bez żenady wystąpił ze swymi dalekosiężnymi, nie

przemyślanymi planami.

Swoim kluczem otworzył zamknięte drzwi gmachu i weszli do

środka. W milczeniu wjechali windą na odpowiednie piętro, bez słowa

przeszli przez korytarze urzędników średniego szczebla, aż wreszcie

dotarli do gabinetu naczelnego dyrektora.

- Witam - rzekła radośnie Lorraine, usadowiona za biurkiem. -

Czekałam na was.

- Doprawdy? - mruknął Harrison, zastanawiając się, czy jego

asystentka nie ucieszyłaby się z darmowego biletu do dalekiej

Mongolii. Biletu w jedną stronę, oczywiście.

- Doprawdy. Zawsze wracają na miejsce zbrodni - oświadczyła,

patrząc na Savannah. - Dobrze się pani czuje, kochanie?

- Owszem, dziękuję - odparła Savannah, rzucając Harrisonowi tak

chłodne spojrzenie, że mogłoby zapewne zmrozić piekło, po czym

weszła do jego gabinetu.

- Przykładasz czasem ucho do dziurki od klucza? - zapytał

Harrison, patrząc groźnie na Lorraine.

- Robiłam to w czasach pana ojca, ale teraz po prostu nie

wyłączam interkomu, korzystając z tego, że się pan na tym nie zna. -

Lorraine wyprostowała się, oparła ręce o blat biurka. - Przecież ta

kobieta mogłaby być terrorystką. Chyba nie sądził pan, że zostawię

was samych, zwłaszcza że biuro jest puste od południa. Chociaż

spodziewałam się, że wróci pan tu, żeby mi o wszystkim opowiedzieć.

Dlatego szybko schowałam się w szafie, kiedy usłyszałam, że

wychodzicie. No więc ma pan zamiar wykupić firmę i uratować tę

biedną dziewczynę? Proszę poczekać, mam ważniejsze pytanie: czy

zamierza pan powiedzieć jej, co naprawdę wydarzyło się sześć lat

temu?

- A skąd ty możesz coś o tym wiedzieć? - zapytał, po czym

machnął ręką. - Jasne. Przecież ty wiesz wszystko, i dlatego nie mogę

cię wyrzucić. Po prostu pójdziesz wtedy do jakiejś konkurencyjnej

stacji i zaczniesz sypać pikantnymi szczegółami...

Uśmiech Lorraine zamarł.

- Nigdy bym...

Harrison szybko podszedł do biurka i ucałował chudy policzek

swej asystentki.

- Wiem, Lorraine. I przepraszam, ale jestem w bardzo trudnej

sytuacji.

- Proszę nie skrzywdzić tej dziewczyny, panie Colton - rzekła

Lorraine, biorąc do ręki torebkę i nieodłączny kryminał w wydaniu

kieszonkowym. - Jest w niej coś bardzo... kruchego.

Harrison kiwnął głową, po czym ruszył prosto do biurka w swym

gabinecie, by odłączyć interkom. Dziesięć sekund później zamknęły

się drzwi za opuszczającą biuro Lorraine.

- To bardzo miła kobieta - zauważyła Savannah, odzywając się do

niego po raz pierwszy od ponad dziesięciu minut.

- Wszyscy tu się jej boją, ale nie wiem, co bym bez niej począł -

odrzekł Harrison, nalewając do szklanek lemoniadę. - Dobrze - dodał,

wręczając jedną ze szklanek Savannah, a z drugą zajmując miejsce w

fotelu, w którym poprzednio siedział. - Nadeszła godzina prawdy.

- Całej prawdy? - spytała z pobladłą twarzą.

- Całej - przyznał. - W tym celu musimy się cofnąć w czasie o

sześć lat, co dla mnie nie jest takie przyjemne. Inaczej jednak nie będę

w stanie ci wyjaśnić, że to już po raz drugi Sam próbuje wybrnąć z

kłopotów na swój szczególny sposób. Cała różnica polega na tym, że

w przeciwieństwie do ciebie Annette świadomie z nim konspirowała.

- Nie rozumiem - przyznała Savannah ze zmarszczonym czołem. -

Nie, to nieprawda. Rozumiem. Harry, czy chcesz mi powiedzieć, że

Annette miała wyjść za ciebie dlatego, żebyś uratował Sama z jakichś

opresji? To chyba absurd. Przecież pracowałeś u niego, nie miałeś

żadnych pieniędzy.

- Dalej, Savannah. Chyba dobrze rozumujesz...

- Nie miałeś pieniędzy - powtórzyła, rozglądając się po dość

wytwornie urządzonym gabinecie. - Ty nie, ale twój ojciec miał. Więc

o to chodziło? Sam chciał, żeby twój ojciec zainwestował w jego

firmę?

- Och, jeszcze lepiej. Chciał, żebyśmy inwestowali razem z nim, a

poza tym zażądał części holdingu jako prezentu za to, że pozwala mi

poślubić jego córkę. Kiedy kazałem mu iść do diabła, Annette mnie

dobiła, mówiąc, że jeśli się nie zgodzę na propozycję ojca, ona za

mnie nie wyjdzie, bo przecież przystała na ten ślub tylko dlatego, że

jestem bogaty, mogę pomóc ojcu i zapewnić jej taki poziom życia, na

jaki sobie zasłużyła.

- A więc to ty odwołałeś ślub, a nie Annette? I nie miało to nic

wspólnego z tym, że Annette zakochała się w Robercie?

- Masz rację - pokiwał głową, wiedząc, że dzięki swej inteligencji

Savannah szybko dopowie sobie resztę, i zapewne mimo wszystko

kopnie go na koniec w łydkę. - A teraz pora na tę cześć, w której nie

wyglądam już tak szlachetnie...

- Musiałeś być okropnie zły. I czułeś się zraniony. Kochałeś ją,

Harry. Wiem, że ją kochałeś. Jak ona mogła być taka okrutna? I taka

głupia! Czy nie zdawała sobie sprawy, że miała szczęście, skoro ty...

Ach, dość na ten temat.

Odstawiła szklankę na stolik, wstała i podeszła do okna

wychodzącego na ulicę.

- Sześć lat później przychodzę do ciebie, opowiadam ci podobną

historyjkę, tyle że, jak sam powiedziałeś, nie jestem aktywną

uczestniczką tego spisku. Niemniej rezultat będzie podobny, chociaż

zamienię Vaughna na ciebie.

Odwróciła się do niego twarzą.

- Czy to nie ironia losu, Harry? Studiowałam co prawda

środowisko, ale na ironii też się umiem poznać. No cóż, ojciec

zostanie uratowany, a jeśli naprawdę chcesz się ze mną ożenić, będzie

miał dostęp do studni bez dna. Tyle że nie będzie mógł z niej czerpać,

prawda? Bo przecież chcesz zażądać pięćdziesięciu jeden procent.

- Masz rację. Chcę mieć pakiet kontrolny w firmie Sama, on nie

położy łapy na holdingu, a ponieważ będę mężem jego ostatniego

majątku trwałego, czyli ciebie, będzie musiał na moją propozycję

przystać. Chyba że Annette zechce ponownie zapolować na bogacza.

Jak jej się układa z Jamesem?

- Skaczą sobie do gardła - odparta Savannah, pocierając w

zamyśleniu szyję. - To byłby dla ciebie znakomity układ, prawda,

Harry? Zemściłbyś się na ojcu, machnął mną przed Annette, i tak

dalej. Ale co ja z tego będę miała?

- Mnóstwo, jeśli choć trochę przypominasz siostrę - rzekł

Harrison, dodając szybko: - Jeśli uważałaś, że ślub dla pieniędzy to

dobry pomysł. Zyskasz trochę mniej, jeśli po prostu szukasz sposobu

na uwolnienie się od Sama i rozpoczęcie nowego życia. Ale nie

pomogę Samowi, jeśli się z tobą nie ożenię. Miałbym wtedy na głowie

firmę, w której musiałbym topić wielkie pieniądze, żeby postawić ją

na nogi, a ty dalej byłabyś wolna, Sam utrwalałby w tobie poczucie

winy za postępek twojej matki, no i James krążyłby gdzieś na

horyzoncie.

- Jak długo?

- Jak długo będziemy mężem i żoną? O to pytasz?

- To chyba jedno z najbardziej sensownych pytań do tej pory -

oznajmiła Savannah, podnosząc głowę. - I oczywiście, będzie to

wyłącznie małżeństwo z rozsądku - dodała. - Umowa w interesach.

Nic poza tym.

Harrison zatrzymał na niej wzrok, dostrzegł kruchość, o jakiej

wspomniała Lorraine, i potaknął.

- Umowa w interesach. Dobrze, zgadzam się. Ustalimy czas jej

trwania. Co byś powiedziała o dwóch latach? Ja będę miał swoją

zemstę, bo przecież kłamałbym, gdybym stwierdził, że idea zemsty do

mnie nie przemawia, a ty wyrwiesz się spod tyranii Sama. A po

dwóch latach uzyskasz wolność, już bez Sama. Zaryzykuje

stwierdzenie, że wygramy oboje.

- Ja miałabym wygrać, Harry? To dlaczego nie czuję się jak

zwycięzca? - zapytała, kierując się w stronę drzwi. - Chodź, lepiej

wracajmy do ratusza, zanim wszyscy wyjadą na weekend.

ROZDZIAŁ TRZECI

W sobotę Harrison przyszedł do biura, by przygotować się do

tygodnia ciężkiej pracy, kiedy to Sam Hamilton odkryje - zapewne w

poniedziałek po południu - że jego plany wzięły w łeb.

Późnym popołudniem w piątek odesłał Savannah do domu jej

„ojca", nakazując, by nie wspomniała nikomu słowem o ślubie

cywilnym, który miał się odbyć w poniedziałek rano. Skłonił ją także

do obietnicy, że z bagażami przyjedzie do niego w niedzielę

wieczorem, i z tego miejsca zaczną działać.

Nie miał jednak pojęcia, na czym konkretnie to „działanie"

miałoby polegać, choć zaczął sobie zdawać sprawę, że nie bardzo

podoba mu się idea małżeństwa jedynie na papierze. Wczoraj uznał to

za dobry pomysł, ponieważ żądza zemsty przytłumiła wyznawane

przez niego zasady moralne, niemniej Lorraine miała rację. Savannah

Hamilton jest krucha. Krucha, młoda, śliczna i warta grzechu.

Początkowo tego nie zauważył, bo przez cały czas starał się pamiętać,

jak wyglądała sześć lat temu, a nie teraz. Teraz zaś była już dorosła...

Mógłby jeszcze odwołać tę ceremonię, mógłby wycofać się ze

wszystkiego. Wykorzystywał Savannah, niewinną i niedoświadczoną,

do odegrania się na Samie.

Sam Hamilton. Łobuz światowej klasy. Przeżytek starych złych

czasów, w których córki traktowano jako towar.

- I dlatego właśnie nie mogę tego odwołać - rzekł do siebie,

spacerując tam i z powrotem po dywanie. - Wyrobił w Savannah takie

poczucie winy z powodu rzekomego grzechu jej matki, że gotowa

wydać się za tego obrzydliwego Vaughna w ciągu tygodnia.

Poprzedniego wieczoru, gdy siedział u siebie w domu, popijając

w ciemnościach szkocką, na samą myśl o Jamesie mającym coś

wspólnego z Savannah zrobiło mu się niedobrze. Przez cały wieczór

usiłował sobie wytłumaczyć, że troska o Savannah bierze się stąd, że

Vaughn jest kobieciarzem, że taka młoda dziewczyna będzie

przytłoczona jego stylem życia.

Znalazł wiele powodów, z których nie wolno było dopuścić do

tego, by Savannah poświęciła się i wzięła ślub z Vaughnem. Odpędzał

jednak od siebie myśl, że robiło mu się niedobrze głównie dlatego, że

wyobrażał sobie Vaughna dotykającego Savannah, podczas gdy to on

sam, Harrison, pragnął ją dotykać, całować, rozbudzać.

Zawsze ją lubił, od samego początku, od dnia, w którym ją po raz

pierwszy zobaczył, kiedy miał dwadzieścia pięć lat, a ona

siedemnaście. Lubił ją niczym siostrę, podziwiał jej bystry umysł,

podobał mu się jej nieśmiały uśmiech. Przyjemność sprawiał mu też

sposób, w jaki na niego patrzyła, kiedy wydawało jej się, że on nic nie

widzi. Uwielbiał, gdy ją na czymś takim przyłapał.

Ale to było sześć lat temu, gdy był młody i głupi i pochlebiało mu

wyraźne zadurzenie młodej dziewczyny. Mógł się z tego wszystkiego

śmiać, bo był zaręczony z jej siostrą, był zakochany w jej siostrze. A

ona wcale nie była zakochana w nim.

Podszedł do okna, tego samego, przed którym wczoraj stanęła

Savannah, i przywołał na myśl Annette, czego nie robił już od

dłuższego czasu. Była taka piękna! Mleczna skóra, czarne jak węgiel

włosy, wielkie fiołkowe oczy. Doskonała. Może zbyt doskonała... A

może też oślepiła go jej uroda i nie dostrzegał niedoskonałości.

Przecież nie chciała się niczym zająć, ograniczała się do tego, by

siedzieć i wyglądać pięknie. Nigdy nie weszła do basenu, nigdy nie

zagrała w słońcu w badmintona, dawała się zapraszać tylko do

najlepszych restauracji, i zawsze, zawsze odpychała go, gdy próbował

posunąć się do czegoś więcej niż pocałunek.

W jego wyobraźni jawiła się niczym delikatna księżniczka z bajki,

i tak też ją traktował. Teraz zdawał sobie sprawę, że idealizował

Annette, że to tylko jej olśniewająca uroda skłoniła go do przypisania

jej takich atrybutów jak dobroć i kochające serce.

A to właśnie Savannah była dobra i kochająca. Cieszyła się

życiem, potrafiła godzinami siedzieć na podłodze i grać w planszowe

gry, nie obrażała się, gdy ktoś próbował podtopić ją w basenie.

Savannah była prawdziwa, Annette była nierealna. Lecz wtedy

Savannah miała zaledwie siedemnaście lat.

- Teraz jest już znacznie starsza - przypomniał sobie, gdy zamykał

żaluzje, by odciąć się od ostrego popołudniowego słońca, by odciąć

się od myśli, które niewiele miały wspólnego ze zjawiskiem zwanym

małżeństwem z rozsądku. Małżeństwem bez miłości. Małżeństwem

bez skonsumowania. Małżeństwem pomyślanym wyłącznie jako

zemsta.

- No tak - mruknął, kierując się do telefonu. - Nie mogę tego

zrobić. Nie mogę tego zrobić Savannah. I sobie też; żadnemu z nas nie

przyniesie to nic dobrego.

Zanim jednak zdążył podnieść słuchawkę, zadzwonił telefon

podłączony do jego prywatnej linii i Harrison mruknął pod nosem coś

niecenzuralnego.

- Słucham, Colton - mruknął nieuprzejmie, zastanawiając się, kto

z grupki niewielu osób mających jego prywatny numer zadał sobie

trud szukania go w biurze w sobotnie popołudnie.

- Mówi Colton - odezwał się śpiewny głos po drugiej stronie linii.

- Na litość boską, Harrison, nie warcz tak na mnie.

- Babcia - rzekł półgłosem, opadając na krzesło i uśmiechając się

niemrawo. - Jak tam twój artretyzm?

- Dobija się do drzwi, ale go nie wpuszczam. Dzięki za troskę.

Harrison uśmiechnął się, słysząc odpowiedź babki. Ilekroć pytano

ja o zdrowie, zawsze odpowiadała w inny, lecz zawsze zabawny

sposób.

- To dobrze. O co tym razem chodzi? Kiedy poprzednio

dzwoniłaś pod ten numer, pytałaś, czy mam w puszce księcia Alberta,

i kazałaś mi go wypuścić. Czy nigdy nie przyszło ci do głowy, że

kobiety w pewnym wieku nie powinny robić dowcipów przez telefon?

Zwłaszcza jeśli ten telefon jest po drugiej stronie Atlantyku.

- Ostatnio nie - odrzekła Sybil Colton dźwięcznym głosem,

którego nie zniekształciły tysiące mil dzielące Kalifornię od Paryża. -

A od kiedy to jestem kobietą w pewnym wieku? - zapytała, a Harrison

usłyszał, jak wydmuchuje dym. Wyobraził ją sobie na wyłożonej

poduchami kanapie, trzymającą papierosa wetkniętego w cygarniczkę

z kości słoniowej, a obok na stoliku szklankę z martini. - Jestem stara,

Harrison. To jedno z pewnością można o mnie powiedzieć.

Zerknął na zegar stojący na biurku.

- Z pewnością już dawno powinnaś się położyć - ciągnął

beztrosko, myśląc sobie, że na tym świecie niewiele jest przyjemności

większych niż rozmowa telefoniczna z mieszkającą w Paryżu babką. -

Stracisz urodę, jeśli nie będziesz się wysypiać.

- Już niedługo zacznę się wysypiać za wszystkie czasy, Harrison -

odparowała. - A teraz nie mogę spać. Coś mi chodzi po głowie, i

chciałam z tobą o tym porozmawiać. Twój brat reaguje tylko wtedy,

kiedy ktoś zacznie narzekać na woreczek żółciowy albo inne okropne

choróbska fascynujące dziś lekarzy, a Frank i Shirley są nadal na

wakacjach. Nie znam nikogo, kto by odpoczywał tyle co mój Frank.

Czy on wykorzystuje twoje dobre serce, Harrison? Czy przez niego

nie znajdziesz się wcześniej w grobie?

- Słucham cię, babciu - wtrącił, zachodząc w głowę, co też może

oznaczać ta radosna paplanina. - Czy coś się stało? Czy chciałaś z

kimś dzisiaj porozmawiać? A dlaczego najpierw wspomniałaś o

Jasonie? Źle się czujesz? Chyba nie poszłaś na tańce i nie złamałaś

nogi w biodrze?

- Kochanie, do kogo ty mówisz? Chyba do jakiejś starowinki, bo

na pewno nie do mnie - obruszyła się Sybil i zaciągnęła swym

nieodłącznym papierosem. Zgadzała się, że jest to nałóg

niebezpieczny, lecz gdy ktoś namawiał ją, by go rzuciła, stwierdzała,

że w wieku osiemdziesięciu ośmiu lat wielu zagrożeń spodziewać się

już nie może. - Czy nie wolno mi po prostu zadzwonić do mojego

wnuka i spytać, co u niego? Czy to zbrodnia?

- Dzwonisz, bo chcesz wiedzieć, co u mnie - powtórzył Harrison,

podnosząc przycisk do papieru, który wczoraj wzięła do ręki

Savannah, i zaczął obracać go w dłoni. - Dobrze, moja droga. Kim

pani jest i co pani zrobiła z moją babcią?

Zduszony śmiech Sybil poprawił mu nastrój.

- No dobrze, niech ci będzie. Może i miałam powód, żeby

zadzwonić, ale to nie znaczy, że nie mogę spytać, co u ciebie. No więc

co? Masz ostatnio jakieś towarzystwo? Uwodzisz piękne kobiety?

Wiesz, Frank i Shirley nie mogą doczekać się wnuków. Mógłbyś

przynajmniej ich zadowolić.

- A więc w istocie chciałabyś mi powiedzieć, żebym znalazł sobie

jakąś miłą kobietę, ożenił się i ustatkował. Babciu, czy jesteś pewna,

że nie zwariowałaś?

- Zwariowałam? Ja? Harrison! Czyżbyś miał zamiar się żenić? O

mój Boże, mam sensacyjną wiadomość! Prawda? Ha! Frank dostanie

furii. On, taki potentat w świecie mediów, nie wytropił pierwszy

hiobowej wieści, a uprzedziła go w tym stara baba mieszkająca gdzieś

na antypodach! Kim ona jest, Harrison? Chyba nie wybrałeś sobie

jakiejś anorektycznej modelki, które wy, bogaci, uważacie za takie

atrakcyjne.

- Uspokój się, proszę - powiedział, żałując w duchu, że zdradził

się przed babką, która gotowa była zadzwonić do jego rodziców, brata

oraz wszystkich najbliższych krewnych z informacja, że mały

Harrison dał się w końcu usidlić, i dobrze, bo to już najwyższa pora. -

Ja tylko myślę o tym, czyby się nie ożenić. To wszystko. Ja się

zastanawiam.

Po drugiej stronie zapadło milczenie, po czym Sybil odezwała się

przytłumionym głosem:

- Nie chcesz rozgłosu, prawda? Dalej mam ochotę powyrywać tej

dziewczynie włosy z głowy. Jej i temu jej tatusiowi. Przysięgam ci,

Harrison, że jeśli nie usłyszę więcej nazwiska Hamiltonów, to umrę

szczęśliwa. Chyba że chcesz mi powiedzieć, że Sama Hamiltona i tę

jego małą poszukiwaczkę złota spotkała wreszcie zasłużona kara.

Ta rozmowa przybiera niedobry obrót, pomyślał Harrison i ze

słuchawką wetkniętą między ramię a głowę sięgnął do małej lodówki

ukrytej pod wydłużonym blatem biurka, by wyjąć butelkę wody.

Ciekawe, jak babka zareaguje, jeśli jej powie, że wkrótce znowu

usłyszy to nazwisko, bo w poniedziałek po południu on

prawdopodobnie będzie już mężem Savannah.

Postanowił jednak nie ryzykować. Babka jest zbyt inteligentna, by

nie wyczuć pisma nosem. Zwłaszcza że jego rola w tej grze jest dosyć

podejrzana.

- Babciu - odezwał się, uznawszy, że w tej sytuacji

najbezpieczniej będzie skłamać - czekam na ważny telefon i dlatego

jestem teraz w biurze, a nie na polu golfowym. Toteż, mimo że

chętnie wysłuchałbym twojej opowieści o tym, ileż to jest sposobów

skręcenia Sama Hamiltona w paragraf, to jednak bym wolał się

szybko dowiedzieć, w jakiej sprawie dzwonisz.

- Wycofujesz się, prawda? No cóż, niech ci będzie. Zwłaszcza że

naprawdę muszę z tobą o czymś pogadać. Czy dostałeś zaproszenie od

Meredith na sześćdziesiąte urodziny Joego?

Harrison szybko przestawił myśli na inne tory. O ile jego ojciec,

Frank, był raczej miejskim chłopcem - jeśli Prosperino można nazwać

miastem, bo przecież było znacznie mniejsze od Los Angeles czy San

Francisco - o tyle jego kuzyn Joe spędził większość życia na

znakomicie prosperującym ranczu pod miastem.

Joe, który zaczynał od niczego, z czasem dorobił się tak wielkiego

majątku, że zainwestował w górnictwo, nabył szyby naftowe i spore

przedsiębiorstwo armatorskie oraz udziały w spółkach wielu innych

branż. Dla Harrisona Joe Colton stanowił wzorzec do naśladowania.

Harrison często jeździł na ranczo, lubił towarzystwo Joego, jego

kuzynów, pasierbów oraz dzieci adoptowanych, które Meredith i Joe

wychowywali z miłością.

Ranczo Coltonów było niegdyś bardzo szczęśliwym miejscem.

Wszystko zmieniło się dziesięć lat temu, gdy Meredith wraz z Emily,

jedną z ich adoptowanych córek, omal nie zginęła w dziwnym

wypadku samochodowym. Zachowała życie, lecz zmieniła się tak

bardzo, iż Harrison z trudem ją poznawał. I, sądząc z tonu, z jakim

babka wymówiła imię Meredith, nie był w swym poglądzie

odosobniony.

- Harrison, jesteś tam?

- Słucham? Och, przepraszam, babciu. Tak, tak, dostałem

zaproszenie. Zanosi się na niezłą imprezę. Przylatujesz?

- Owszem, mam nadzieję. Ale chyba nie będę się dobrze bawić.

- Słyszę, że przemawia przez ciebie wieczna optymistka -

stwierdził, wracając na swe miejsce za biurkiem. - O co chodzi? Nie

masz się w co ubrać? Trudno w to uwierzyć, bo przecież paryscy

krawcy skaczą z radości, kiedy wpadasz obejrzeć ich nowe kolekcje.

- No tak, ale wiesz, co mam włożyć na to przyjęcie? Balową

suknię. Przyznaj, że to zupełnie do Meredith niepodobne. Gala?

Meredith nie znosiła takiej celebry, tego blichtru i przepychu. Ona

uwielbiała swojskie rodzinne pikniki. Nie rozumiem, skąd pomysł

tych smokingów. I nie pojmuję, dlaczego Joe tak potulnie się na to

zgadza.

- To jego sześćdziesiąte urodziny - przypomniał Harrison. - Może

zamarzyło mu się coś bardziej oficjalnego?

- Wykluczone, Harrison. To dziwne jak na Joego, i dziwne jak na

Meredith. Mówię ci, Harrison, tam dzieje się coś podejrzanego, i to

nie od wczoraj. Czuję to nawet z Paryża.

Harrison ujął w palce czubek swego nosa.

- No, babciu...

- Nie mów do mnie tym tonem! Pamiętasz, jak w zeszłym roku

Meredith potraktowała mnie jak gościa? Mnie! Przecież nigdy

przedtem nie traktowała mnie jak gościa, i to nieproszonego! No i

jeszcze ta Emily...

- Co się dzieje z Emily? Przecież wyzdrowiała? - zapytał,

wyciągając kartkę z faksu i stwierdzając, że jest to raport na temat

sytuacji finansowej Sama Hamiltona. Nieźle, same długi. Zapragnął

nagle skończyć tę rozmowę i przestudiować ten dokument oraz

wszystkie inne, które drukowała maszyna.

- Czyżby? - mruknęła babka, czekając, aż wnuk zareaguje na jej

tajemniczy, pełen wątpliwości ton.

Postanowił, że jej nie rozczaruje, zwłaszcza że doskonale

wiedział, że babka i tak powie wszystko, co ma do powiedzenia, bez

względu na to, czy rozmówca ma ochotę jej słuchać, czy nie.

- Dobrze, babciu, wal. Zamieniam się w słuch.

- No, wreszcie! Twój ojciec uważa, że tracę dar przekonywania.

Ale na ciebie zawsze można liczyć.

- Ja jestem prawdziwym dżentelmenem - mruknął ironicznie,

przeglądając nadchodzące wydruki.

No tak, firma Sama jest na krawędzi bankructwa. Jamesowi

Vaughnowi potrzebna jest jak dziura w moście. Jasne, facet marzy o

Savannah, a nie o firmie. A ten wstrętny Sam zachowuje się jak

stręczyciel.

Harrison rzucił wydruki na biurko i zaklął pod nosem.

- Nigdy w to nie wątpiłam, kochanie - odrzekła Sybil i przystąpiła

do rzeczy. - Coś ci powiem. Emily straciła przytomność podczas

wypadku, lecz kiedy ją odzyskała, to zobaczyła dwie pochylone nad

nią Meredith. Słyszysz, Harrison? Dwie! Tak Emily utrzymuje.

- Wiem, babciu, słyszałem. - Pokiwał głowa. - Jedna Meredith

uśmiechała się łagodnie, druga była zła i podła. Ale Emily była wtedy

dzieckiem, straciła świadomość i miała wstrząs mózgu. Równie

dobrze mogła widzieć sześć identycznych Meredith, różowego słonia i

klowna w cylindrze.

- No wiesz! - W tonie babki zabrzmiała irytacja. - Wobec tego

wyjaśnij mi, dlaczego Meredith to już nie ta sama Meredith. Wyjaśnij

mi to, proszę!

- Nie mogę ci tego wyjaśnić, babciu, bo to nieprawda. Zgoda, jest

teraz trochę inna, jakby nieobecna, mniej związana z życiem rancza, i

nie chce już adoptować dzieci. A czy nigdy nie przyszło ci do głowy,

że ona obarcza się winą za ten wypadek i chorobę Emily? I że może

nie chcieć więcej dzieci właśnie z powodu tego poczucia winy oraz

bólu, jaki czuła, kiedy Emily została ranna? Nie zapominaj, babciu, że

syn Meredith i Joego wpadł pod samochód i zginął. To dużo

nieszczęść, jak na jedną kobietę.

- Może... - odrzekła Sybil nieco łagodniejszym tonem. - Niemniej

wydaje mi się, że tam coś się dzieje i chciałabym, żebyś do nich

wpadł się rozejrzeć.

- Nie mogę, babciu. Mam... Jestem w trakcie przejmowania firmy.

Ojciec wyjechał, wiec muszę też pilnować CMH. Przykro mi, ale

naprawdę nie mogę.

- Chodzi o dziewczynę, prawda? - zapytała, a Harrison

gwałtownie zamrugał powiekami. - Dobra, dobra, mało mówisz, ale

cię wyczułam. No cóż, nie zapominaj o sprawdzianie.

- Sprawdzianie? Jakim?

- Z naszyjnikiem. Jeszcze nigdy się nie pomylił - oznajmiła Sybil,

a Harrison mógł przysiąc, że usłyszawszy jego pytanie, babka

wzniosła oczy do nieba. - A teraz muszę już kończyć, bo zaczynasz

udawać głupiego i nie chcesz mnie słuchać. Niedługo zadzwonię do

twojego brata, Jasona, jeśli on jeszcze mnie pamięta. Ten chłopak

pracuje za ciężko, i ty pewnie też. A oprócz tego nie rozumiem,

dlaczego pozwoliłam ci tak długo trzymać mnie na linii. Te telefony

kosztują fortunę. Dobranoc, mój drogi.

W słuchawce rozległ się przerywany sygnał.

- Babcia szaleje - mruknął zadowolony i odłożył słuchawkę, po

czym natychmiast sięgnął po wydruki. - Chętnie się z nią spotkam.

Był sobotni wieczór i nie mógł wprost uwierzyć, że siedzi

samotnie w pustym domu, ogląda mecz w telewizji, na stoliku ustawił

puszkę ze sprite'em, a w ręku trzyma naszyjnik z szafirów. To

wszystko przez babkę!

Tylko ona mogła przypomnieć mu o tym naszyjniku, i to w takiej

chwili. Znał jego historię, słyszał ją w swym życiu już kilka razy, i

zawsze uważał ją za fantastyczną, niezmiernie romantyczną i

właściwie fajną. W tej jednakże chwili spoglądał na naszyjnik z taką

miną, jakby ten miał lada moment ożyć i go ugryźć.

Klejnot ten został podarowany lordowi Redbridge przez samą

królową Elżbietę I. Piękne szafiry osadzone pośród lśniących

brylantów były przekazywane najstarszemu ze spadkobierców

każdego pokolenia, aż znalazły się w rekach Williama Coltona,

trzeciego lorda Redbridge.

William był bardzo niespokojnym duchem. Wezwała go

powinność, tak jak wzywała wszystkich Coltonów, lecz powinnością

człowiek się w nocy nie ogrzeje. Niemniej, ponieważ wiedział, że w

jakiś sposób musi zapełnić stosunkowo puste skrzynie Coltonów - co

było nieco ironiczne, zważywszy na to, co się działo - został on

zaręczony z Katherine Mansfield, której rodzina nie należała

wprawdzie do wybitnych, lecz której pieniądze - jak kiedyś ujęła to

Sybil Colton - dosłownie wypadały z tyłka.

Harrison pociągnął z puszki długi łyk, niechętnie myśląc o

podobieństwach między jego przodkami a Samem Hamiltonem. Ale

wtedy były inne czasy, inna epoka, inne zasady moralne, A poza tym

William Colton wyszedł w końcu ze wszystkiego obronną ręką,

chociaż...

W przeddzień ślubu Williama i Katherine stary dobry Willie

przyniósł swej narzeczonej w prezencie ślubnym ów owiany legendą

naszyjnik z szafirów i brylantów. Nikt nie miał pojęcia, dlaczego tak

długo z tym prezentem zwlekał. Być może to legenda związana z

naszyjnikiem powstrzymywała go przed włożeniem go na szyję

Katherine, a może też William podejrzewał, co się może stać, i nie

chciał ryzykować, by jego małżeństwo z rozsądku nie doszło do

skutku z powodu tych przeklętych kamieni.

Reasumując, o ile Harrison dobrze całą tę historię pamiętał, owe

piękne szafiry stanowiły

weryfikację prawidłowego doboru

narzeczonej. Jeśli owa drogocenna kolia znalazła się na szyi

niewłaściwej kobiety, kamienie matowiały i ciemniały. Te same

klejnoty umieszczone na szyi odpowiedniej narzeczonej zaczynały

lśnić pełnym blaskiem.

Harrison powątpiewał w te opowieści. William jednak w nie

wierzył i, gdy Katherine wzięła kolię z jego rąk i zawiesiła ją na szyi,

z przerażeniem patrzył, jak szafiry brzydną w oczach, tracą blask i

życie. Najwyraźniej los przemówił poprzez drogocenne kamienie i

William odwołał ceremonię. Albo się przestraszył, albo po prostu

szukał pretekstu, by się nie żenić.

W tamtych czasach była to rzecz niesłychana, ponieważ

powszechnie uważano, że narzeczeni są parą jeszcze przed złożeniem

przysięgi małżeńskiej w kościele. Prawo ten obyczaj sankcjonowało.

Za porzucenie narzeczonej na kilka godzin przed ślubem facet mógł

trafić do więzienia, można było wytoczyć mu proces. A jeśli

nieszczęsnym zbiegiem okoliczności narzeczona miała braci, zdrajca

mógł być wyzwany na pojedynek i skończyć w ten sposób życie.

William jakimś cudem zdołał uniknąć tych pesymistycznych

scenariuszy, chociaż między obiema rodzinami doszło do takich

animozji, że w Anglii nie czuł się już dobrze - zwłaszcza że znalazł

prawdziwą miłość, a gdy na szyi swej wybranki zawiesił kolię, szafiry

i

brylanty

natychmiast

zalśniły

i

zamigotały,

jakby

na

pobłogosławienie związku.

Harrison oglądał jeszcze przez chwilę mecz, po czym zgasił

telewizor. Obraz odpłynął, a Harrison przypomniał sobie koniec tej

starej opowieści. Podobno William miał już po dziurki w nosie dobrej

starej Anglii, a także waśni z Mansfieldami, toteż wraz z narzeczoną

wsiedli na okręt płynący do Nowego Świata, i w ten oto sposób ta

gałąź Coltonów znalazła się w Ameryce. Z czasem William i jego

potomkowie dorobili się i zaprzepaścili kilka fortun, a w czasie

jakiegoś kryzysu jeden z późniejszych Coltonów sprzedał naszyjnik.

- Ale ojciec cię odnalazł, prawda? - rzekł Harrison, podnosząc

kolię do góry i przyglądając jej się uważnie.

Jego ojciec Frank, który zbił majątek na holdingach medialnych,

usłyszał kiedyś o wystawieniu naszyjnika na licytację, i wrócił z nim

do domu szczęśliwy, jakby odzyskał najcenniejszy skarb. Odnalazł

go, podzielił na dwa mniejsze i dał jeden Jasonowi, a drugi

Harrisonowi.

- I tak dostałem cię w moje ręce. No, no, ale mam szczęście -

dokończył nieco ironicznie i wypił resztkę sprite'a.

Zadzwonił telefon, lecz Harrison się nie ruszył, czekając, aż

włączy się automatyczna sekretarka. Gdy jednak usłyszał znajomy

głos, zerwał się na równe nogi.

- Savannah - powiedział szybko - coś się stało?

- Nie, nie, wszystko w porządku. - Zamilkła na moment. -

Właściwie czego się mogłam spodziewać... Sam powiedział Annette,

że nie jest moim ojcem. Obiecał mi, że jej nie powie, ale nie

dotrzymał słowa. Przyszła do mnie dziś wieczorem do pokoju, żeby

mi to powiedzieć. No i teraz ona też mi mówi, że moim obowiązkiem

jest poślubić Jamesa.

- I...? - zapytał, wyczuwając, że to nie wszystko.

Prawdę rzekłszy, miał ochotę wskoczyć do samochodu i zabrać ją

z tamtego domu, wywieźć jak najdalej od tamtych ludzi.

- Nie miałam zamiaru niczego im mówić - odrzekła z wahaniem. -

Wiem, że sobie tego nie życzyłeś, że miała to być niespodzianka...

- Powiedziałaś jej - stwierdził, przymykając oczy. No cóż, czasem

nawet najlepszy plan się nie powiedzie. - I co?

- Masz rację, powiedziałam jej. To było bardzo głupie z mojej

strony, głupie i dziecinne. A co potem? Nie przyjęła tego dobrze -

oznajmiła, a Harrison się uśmiechnął. Nie przypuszczał, że Savannah

jest mistrzynią niedopowiedzeń.

- To znaczy?

- Zaczęła mówić okropnie brzydkie rzeczy, o tobie, o mnie, o

matce. Moja matka była też matka Annette, a Annette znała ją lepiej

niż ja, bo matka umarła, kiedy ja miałam zaledwie pięć lat. Och,

Harry, ona nazwała ją dziwką, a mnie niewdzięcznym bękartem. To

okropne.

- Nie wątpię. A Sam o tym wie?

- Jeszcze nie. Pojechał z Jamesem na weekend do Las Vegas.

Świętuje. Wróci dopiero jutro wieczorem. Nie wiem, jak się z nim

skontaktować, bo nie mówił mi, gdzie się zatrzyma.

Świętuje. Świętuje sprzedaż córki, którą wychował jak swoje

własne dziecko. Łajdak.

- Dobrze - odezwał się, chowając naszyjnik do wyłożonej

aksamitem kasetki, a tę wkładając do szuflady i natychmiast

zapominając o całej sprawie. - Poczekaj na mnie, zaraz po ciebie

przyjadę.

- To nie jest konieczne, Harry.

Hamowana dotąd wściekłość znalazła upust.

- Do jasnej cholery! Czy myślisz, że zostawię cię z Annette?

Chyba zwariowałaś! Poczekaj, a ja...

- Harry, jestem przed twoim domem w samochodzie i rozmawiam

przez telefon komórkowy - oznajmiła, przerywając mu. - Chciałam się

tylko upewnić, czy jesteś w domu i czy nie śpisz. Nie chciałam o

północy tak po prostu zadzwonić do twoich drzwi...

- Już do ciebie idę! - zawołał, rzucił słuchawkę na stolik i wybiegł

do holu, zapalając po drodze światła. Potem otworzył drzwi i w

dwóch susach znalazł się na podjeździe.

W chwili, gdy wysiadła z samochodu, a on wziął ją w ramiona, by

ją pocieszyć, zdał sobie sprawę ze swej radości. Cieszył się, że ją

widzi, że do niego przyjechała.

Gdy poczuł, jak drży, przytulił ją mocniej i zaprowadził do domu.

Powędrował z nią prosto do swego gabinetu, który znajdował się na

tyłach domu, tam kazał jej usiąść, a sam poszedł do kuchni, by

nastawić czajnik. Gorąca herbata. Ją to właśnie w chwilach stresu

podawała jego matka, przysięgając, że nie ma nic lepszego niż gorąca,

słodzona herbata, by ogrzać zmarznięte ciało i uspokoić nerwy.

Niecierpliwie stał przy kuchence, czekając, aż woda się zagotuje.

Potem zaparzył herbatę, ustawił na tacy dwie filiżanki, cukiernicę i

dzbanuszek z mlekiem. Gdy wszystko było gotowe, wrócił do

gabinetu.

Savannah stała przy kominku, odwrócona do niego plecami.

- Chodź tutaj - odezwał się - i wypij.

Miała na sobie stare dżinsy i czarny sweter. Rozpuszczone włosy

lekko zasłaniały jej twarz. Gdy się w końcu do niego odwróciła, miała

opuszczoną głowę i patrzyła gdzieś w bok.

Wyglądała na zdenerwowaną. Z wahaniem podeszła do kanapy

obok stolika, na którym umieścił tacę. W niczym nie przypominała

dziewczyny z jego wspomnień. Była jedynie podobna do tej kobiety,

jaką widział wczoraj: dorosła, piękna i działająca na wszystkie jego

zmysły.

- Savannah? - odezwał się ponownie, siadając przy niej i

marszcząc czoło, gdy się cofnęła, kiedy spróbował odsunąć jej włosy

z twarzy. - Co ci jest? Przecież się mnie nie boisz? Gdyby tak było,

nie przyjechałabyś tutaj.

Przyłożyła rękę do policzka.

- Oczywiście, że nie boję się ciebie, Harry. Po prostu... miałam

mały wypadek.

Harrison odwrócił ją twarzą do siebie i odsunął rękę.

- To ona ci to zrobiła? - zapytał przez zaciśnięte zęby, widząc

siniec na policzku Savannah oraz malutkie rozcięcie w okolicach oka.

Był pewien, że to sprawka Annette, a właściwie jej upierścienionej

dłoni.

Savannah kiwnęła głową, po czym ponownie przycisnęła dłoń do

policzka.

- Obrzuciła mnie też paroma wymyślnymi słowami - oznajmiła,

uśmiechając się do niego blado. - Aha, i pewnie jeszcze nie wiesz, że

przez całe życie dostawałam używane rzeczy? To, czego Annette nie

chciała już nosić?

- Doprawdy? - zapytał, wsypując dwie łyżeczki cukru do filiżanki

Savannah i usiłując nie wybuchnąć śmiechem.

- Tak - odparła, przyjmując od niego filiżankę. - Ale zanim

pomyślisz, że jestem skończoną idiotką, to powinieneś chyba

wiedzieć, że jej oddałam. Oddałam jej za wszystko. Ma chyba nieźle

podbite oko.

Ujął jej prawą dłoń, gdy odstawiła filiżankę, i zauważył

niewielkie zaczerwienienie na kostkach placów.

- Jakie to było uczucie? Wspaniałe?

- O tak - odparła. Teraz śmiały się także jej oczy, w których już

nie było łez. - Wspaniałe i cudowne.

I wtedy oboje wybuchnęli śmiechem. Oparli głowy na

poduszkach kanapy, popatrzyli na siebie i śmiali się, śmiali jak

szaleni.

ROZDZIAŁ CZWARTY

Budziła się bardzo powoli, przeciągała pod prześcieradłami,

przewracała z pleców na bok - aż wreszcie syknęła, gdy zabolał ją

uderzony przez siostrę policzek. Ponownie przewróciła się na plecy i

mrugając powiekami, zaczęła przypominać sobie, jak się tu znalazła.

Śmiała się. Śmiali się oboje z Harrisonem. Głupio. Pewnie

odreagowywali stres. A potem nagle zaczęła płakać. Miarka się

przebrała. Tego wszystkiego było już za wiele. Poruszała się niczym

we śnie, odkąd jej ojciec - nie, nie ojciec, lecz Sam - posadził ją

naprzeciwko siebie i powiedział o niewierności matki oraz o tym, jak

to się poświęcił i wychował ją jak swoją własna córkę. Oznajmił jej,

że jest mu winna rekompensatę za kłamstwa matki i że nadeszła pora

spłacić ten dług.

Rozpłakała się wtedy, ale być może nie dość wylała wówczas łez i

wiele goryczy jeszcze w jej duszy pozostało. A może to dopiero

oświadczenie Sama, że ma poślubić Jamesa Vaughna i w ten sposób

uratować firmę, sprawiło, że łzy jej obeschły, a zamiast tego jej ciało

ogarnęła drętwota, która sparaliżowała ją na wiele dni.

Wtedy to Sam przychodził do niej dzień po dniu i przypominał, że

czasu pozostało już niewiele, że pora podjąć decyzję, bo jeśli nie, to

wszyscy skończą na ulicy, firmę trafi szlag, a to, co on w takim

mozole budował przez tyle lat, zostanie bezpowrotnie stracone.

Powtarzał, że liczy na nią, że od niej zależy przyszłość Annette. I że

jest im to winna. Mój Boże, winna!

Odrzuciła prześcieradła i wstała z łóżka, kierując się do przyległej

do pokoju łazienki. Jest im winna? Kiedy to zaczęła kwestionować to

stwierdzenie? Czy podczas ataków płaczu, kiedy przypominała sobie,

że Sam zawsze traktował ją inaczej niż Annette? Przez wszystkie lata

musiała wysłuchiwać, jaka Annette jest piękna, jakie ma maniery!

Jakim dobrym i posłusznym była dzieckiem, jaką kochającą córką, i

jak to ojciec był u niej zawsze na pierwszym miejscu, nawet po ślubie.

Savannah natomiast sprawiła mu ogromny zawód. Zawsze była z

niej chłopczyca, łaziła po drzewach, miała pościerane kolana, zbierała

owady i przynosiła je do domu. No i nie była ładna, nawet nie

usiłowała ładnie wyglądać ani też nie pomagała Annette sprawować

obowiązków pani domu, gdy ojciec wydawał służbową kolację.

Co prawda później nie zapraszano jej na te kolacje, bo kiedyś

stanęła w obronie środowiska w rozmowie z prezesem firmy, która z

zapałem godnym lepszej sprawy wycinała drzewa na północnym

zachodzie kraju, w ogóle nie myśląc o przyszłych pokoleniach.

- Jesteś za bystra i za bardzo wygadana - powiedział jej Sam, i

zapewne miał rację, bo Savannah miała wtedy czternaście lat.

Po tym wydarzeniu wysłał ją do szkoły z internatem, i od tej pory

przyjeżdżała do domu wyłącznie w weekendy lub na święta. Decyzję

o usunięciu z domu Savannah uznała za sygnał, że ojciec nie może

znieść jej widoku. A kiedy odwiedzała dom, Annette albo jej w ogóle

nie zauważała, albo traktowała ją jak brzydkie kaczątko, Sam zaś

prawie zawsze był nieobecny.

Kiedy jednak Harrison pokazał się na scenie, Savannah miała już

siedemnaście lat. Był dla niej miły, bawił się z nią w basenie, mówił

do niej i jej słuchał. Odwiedzał ją także w szkole, przywoził artykuły

na temat środowiska z czasopism drukowanych przez firmę ojca,

pomagał przy pisaniu niektórych prac, zabierał ją na pizzę.

W którym to momencie tego okropnego tygodnia Savannah

przestała myśleć o szokującym oświadczeniu Sama, o przyszłości,

jaka dla niej zaplanował, a zaczęła myśleć o Harrym, o tym, jak się o

nią troszczy? Czy jednak ma to znaczenie? W tej chwili ważne jest

jedynie to, że pod wpływem impulsu przyjechała do Harry'ego i

wkrótce ma zostać jego żoną.

- Choć nic za tym nie przemawia - powiedziała sobie, gdy wyszła

spod prysznica i owinęła się wielkim białym ręcznikiem kąpielowym,

po czym mniejszym zaczęła wycierać włosy. - Ale teraz i tak

wszystko pewnie zostanie odwołane, bo musiałaś się wygadać przed

Annette.

Na myśl o siostrze spojrzała w stronę lustra, by obejrzeć ślad po

uderzeniu na policzku. Zaczerwienie już zniknęło, pozostało jedynie

niewielkie obrzmienie. Rozcięcie koło oka było za to widoczne

doskonale. Jezu, ależ mi przyłożyła, pomyślała Savannah, choć była

pewna, że nie pozostała siostrze dłużna.

Mogła być nawet z siebie dumna, że wytrzymała aż taką szarżę,

chociaż lepiej byłoby się w ogóle nie wdawać w kłótnię. Lecz Annette

przyszła do jej pokoju nie proszona, zaczepiała ją i drażniła, nic więc

dziwnego, że odpowiedziała jej jedyną bronią, jaką posiadała. A tą

bronią był Harry...

A Harry się z tego wszystkiego śmiał. Och, najpierw się

zdenerwował, ale potem rozbawił do łez. Oboje się śmiali - aż do

chwili, gdy Savannah poczuła, że ogarnia ją bezbrzeżny żal.

Spoważniała, Harry chwycił ją w objęcia, i wtedy wybuchnęła

głośnym, rozpaczliwym płaczem. Płakała z żalu za matką, za ojcem,

którego nie poznała, za dzieciństwem, które przepadło bezpowrotnie.

To wszystko było takie straszne...

Harry trzymał ją w objęciach, usiłował ją pocieszyć, aż w końcu

zaniósł ją do pokoju gościnnego, a potem przyniósł jej walizki z

samochodu i kazał przebrać się w piżamę. Próbowała nieśmiało

protestować, mówiąc, że pójdzie do hotelu, nie włożyła w to jednak

serca i Harry nie dał się przekonać. Położył otwartą walizkę na łóżku,

pocałował Savannah w policzek i kazał się dobrze wyspać. Obiecał

jej, że rano wszystko będzie wyglądać lepiej.

No i tak to się potoczyło. Spędziła noc pod tym samym dachem

co Harry, bezpowrotnie rozłączona z rodziną, nawet jeśli nie była to

rodzina kochająca.

Nastał poranek, ona wypłakała się już i wyspała, i nadal nie miała

zielonego pojęcia, co dalej. Świadoma była jedynie dwóch rzeczy. Po

pierwsze, że jej młodzieńcze zauroczenie Harrym wraz z wiekiem nie

minęło, lecz przeistoczyło się w miłość, a po drugie, że pod żadnym

pozorem nie wolno jej wyjść za niego za mąż.

Harrison podsmażał właśnie bekon, gdy z łazienki dla gości

dobiegł go szum prysznica. Świetnie, zdąży. Gdy Savannah wchodziła

do kuchni, nakładał na talerze jajecznice. Miał nadzieję, że skoro mu

tak sprawnie poszło przygotowanie śniadania, równie dobrze potoczy

się cały dzien. Tymczasem jedno spojrzenie na twarz Savannah

powiedziało mu, że jego optymizm może być nadmierny.

- Dobrze spałaś? - zapytał, gdy Savannah podeszła do ekspresu i

napełniła dwie filiżanki wspaniale pachnącą kawą, którą postawiła na

stole.

- Tak, dziękuję - odparła, siadając i biorąc do ręki widelec. -

Spałam naprawdę znakomicie. A ty?

- Jak kamień - skłamał bez zająknienia.

W istocie do trzeciej w nocy krążył po gabinecie, zastanawiając

się, czy będzie się smażył w piekle, jeśli ulegnie impulsowi i zastuka

do drzwi Savannah, by ją pocieszyć. Więcej niż pocieszyć...

Oczywiście, nie odważył się na taki krok. Był na to zbyt dobrze

wychowany, a poza tym wiedział, że gdyby to zrobił, Savannah

uznałaby go za jeszcze jednego człowieka, który ją wykorzystuje.

Poza tym istniał następny problem, i Harry był pewien, że

Savannah zacznie o nim mówić, zanim skończą śniadanie. Od szóstej

rano zachodził w głowę, jak obrócić jej wnioski na swoją korzyść i

przekonać ją, że ich umowa małżeńska ma nadal sens.

- Świetnie gotujesz - oświadczyła. - W domu nigdy mnie nie

wpuszczano do kuchni, ale w szkole zapisałam się na kurs

gospodarstwa domowego. Myślałam, że będą nas uczyć gotowania,

ale oni uczyli nas, jak poznać się na profesjonalnym cateringu.

Prywatne szkoły są nieco zawieszone w próżni, nie sądzisz? Ale kiedy

wynajmowałam mieszkanie podczas studiów, nauczyłam się robić w

kuchence mikrofalowej dość podłą pizzę. Niemniej - oznajmiła,

nabierając na widelec podsmażane ziemniaki, które o świcie ugotował

- nigdy nie próbowałam zrobić czegoś takiego.

- Życie kawalera, Savannah - wyjaśnił, kończąc swoją porcję i

zanosząc talerz do zlewu. - Albo polubisz kolacje z mrożonych dań,

albo nauczysz się gotować. Ja wybrałem to drugie. Matka sugerowała

mi zatrudnienie stałej gospodyni, ale rzadko jadam w domu więcej niż

śniadanie, toteż się nie zdecydowałem.

Czy to już koniec rozmowy o niczym? Był pewien, że tak. Teraz

Savannah powie, że dziękuje za śniadanie, ale ze ślubu nici.

- Harry... - zaczęła, odwracając się na krześle, by na niego

spojrzeć.

- Czy chcesz usłyszeć coś zwariowanego? - przerwał jej,

chwytając się pierwszej myśli, która mu się nasunęła.

Spojrzała na niego z westchnieniem, po czym zaniosła swój talerz

do zlewu.

- Dobrze, Harry. Powiedz mi coś zwariowanego. Sam Pan Bóg

wie, że nie słyszałam niczego zwariowanego od przynajmniej

dziesięciu albo i dwunastu godzin.

- Umyjemy je później - powiedział, zalewając wodą talerze, po

czym zaprowadził ją do gabinetu. Tam kazał jej poczekać, a sam

wrócił do kuchni po następne dwie filiżanki kawy. - Otwórz szufladę,

te po prawej stronie - polecił, gdy znalazł się przy niej. - Widzisz to

granatowe aksamitne pudełko? Wyjmij je i otwórz.

Spojrzała na nie, po czym przeniosła wzrok na niego.

- Mam je otworzyć? Dlaczego? - zapytała, próbując obrócić

wszystko w żart, który chyba jej nie wyszedł. - Czy jest pełne

malutkich wybuchających papierowych węży?

- Mniej więcej - odparł, czując, że jej komentarz jest zbyt bliski

prawdy. - Proszę, Savannah, otwórz.

Gdy zastosowała się do jego polecenia, z jej ust wyrwał się cichy

okrzyk.

- Coś innego, prawda?

- Czy one są... prawdziwe? - zapytała, dotykając palcem

największego kamienia w kolii z szafirów i brylantów. - Mój Boże,

Harry, one są prawdziwe, nie? Co ty wyrabiasz, dlaczego trzymasz

taka cenną rzecz w miejscu, gdzie każdy może ją znaleźć i ukraść?

- Masz zamiar to ukraść? - zażartował, po czym się roześmiał, gdy

zrobiła przestraszoną minę. - No więc czy chcesz usłyszeć coś

szalonego? O tym naszyjniku.

Usiadła wygodnie w fotelu, podwijając pod siebie nogi, i dała mu

znak, że słucha. Harrison pomyślał, że nie dopuścił co prawda do

tego, by odwołała ślub, lecz pewnie wykopał pod sobą następny

dołek. Kobiety nadające się na narzeczone Coltonów to nie jest temat,

który należy poruszyć tego ranka. Lecz cóż, nie miał wyjścia.

Opowiedział jej całą historię, a potem z zapartym tchem czekał na

komentarz.

- Czy Annette go mierzyła? Jak na niej wyglądał? Czy błyszczał?

- dopytywała się, trzymając kasetkę na kolanach, lecz nie gładząc już

palcami drogocennych kamieni.

- Annette? Nie, właściwie to zapomniałem o tym naszyjniku.

Dopiero wczoraj babka mi o nim przypomniała. No i wyjąłem go z

sejfu. - Gdy Savannah obrzuciła go przenikliwym wzrokiem, dodał: -

No, mało brakowało, a bym jej powiedział, że bierzemy ślub. Ona

jednak i tak się czegoś domyśliła, bo inaczej nie mówiłaby o

naszyjniku. Ale moja babka jest w Paryżu. Nie siedziała na wprost

mnie i nie czyniła żadnych paskudnych uwag. Toteż jeśli martwisz

się, że tajemnica się wydała...

- Sprawa się rypła, kij wsadzony w szprychy - przerwała mu,

nadając całemu temu zdarzeniu specyficzną wymowę poprzez dobór

słów. - Pozbawienie elementu niespodzianki.

- No właśnie - potaknął. - No więc jeśli się martwisz o coś

takiego, to niepotrzebnie. Nic się nie zmieniło.

- Och, nie, Harry, to nieprawda - zaprotestowała, zamykając

kasetkę i odstawiając ją na stolik. - Annette nie zachowa tego dla

siebie. Element zaskoczenia przepadł, a Sam będzie wiedział, co

zamierzasz, zanim twoi ludzie złoża mu ofertę. Nie chciałabym

przytaczać wielu starych przysłów, ale ostrzeżony jest lepiej

uzbrojony, prawda?

Dopił kawę i wstał.

- Mówię ci, że to nie problem. Moja oferta jest nadal aktualna,

Sam nadal nie może mi odmówić.

- Harry, siadaj. Nie mogę patrzeć, jak krążysz, a chyba zaraz

zaczniesz to robić, prawda?

Posłusznie usiadł i zaczął bębnić dłonią o kolano. Po chwili

uświadomił sobie, co robi, i jego ręka znieruchomiała.

- Kiedy przyszłam do ciebie w piątek do biura, byłam w

strasznym stanie. Wtedy jeszcze wierzyłam, że częściowo jestem

winna Samowi pomoc za problem, jaki on sam stworzył. Czułam się

zagubiona i skrzywdzona - nadal czuję się skrzywdzona, nie mam

zamiaru się wypierać - i zrzuciłam cały ciężar na twoje barki.

- Nie narzekam - mruknął, wiedząc, że wcale sobie tym

stwierdzeniem nie pomaga.

- No jasne, że nie, ponieważ Sam i Annette próbowali to samo

zrobić z tobą, co teraz z Jamesem Vaughnem. W moim położeniu

dostrzegłeś szansę, żeby się zemścić. Przejmiesz kontrolę nad firmą

Sama i weźmiesz jedyną rzecz, jaka Samowi została: siłę przetargową.

Czyli konkretnie mnie. Przynajmniej grasz w otwarte karty. Przejęcie

firmy, małżeństwo, i tak dalej. Ale to już nie jest konieczne, Harry.

- Bo ty spaliłaś mosty - skonstatował, biorąc filiżankę i ze

zdziwieniem stwierdzając, że jest pusta. - Po tej wczorajszej

awanturze z Annette uznałaś, że ona i Sam mogą sami albo się

ratować, albo zginąć, bo ty znikasz z pola walki. Było, minęło. Mam

rację?

Savannah dotknęła policzka.

- Można by powiedzieć, że Annette wbiła mi do głowy rozum.

Nic im nie jestem dłużna, Harry, co mnie sprowadza do sedna sprawy.

Ty też nic mi nie jesteś winien. Możesz nadal się mścić, bo wiesz, że

Sam rozpaczliwie poszukuje inwestora. Założywszy, że James

Vaughn się wycofa, kiedy się zorientują, że ta niewdzięczna mała

Savannah wzięła nogi za pas i nie ma zamiaru wracać.

Westchnęła, wstała i spojrzała na Harrisona.

- No więc to tyle, prawda? Harry, bardzo ci dziękuję za wszystko,

co zrobiłeś, za twoją propozycję.

- Ale już mnie nie potrzebujesz, tak? - odparł, również się

podnosząc. - A co z naszym zezwoleniem na ślub? - dodał, wiedząc,

że brzmi to śmiesznie i modląc się, by nie zabrzmiało żałośnie.

Wzruszyła ramionami i odwróciła wzrok.

- Myślę, że zawsze możesz oprawić je w ramkę...

- Bardzo śmieszne, Savannah - powiedział, kładąc ręce na jej

ramionach. - Co z sobą zrobisz?

W jej pięknych niebieskich oczach pojawiły się łzy.

- Nie wiem. Mam malutki fundusz powierniczy od matki, na

którym Sam nie mógł położyć łapy. Na jakiś czas mi to starczy. A

poza tym jestem przecież wykształcona. Znajdę pracę.

- Do tego czasu zostań tutaj. Proszę, Savannah. To duży dom.

Poza tym nie chcę, żeby Sam gdzieś cię dopadł. Przynajmniej nie

teraz. Wiesz, że mam trochę racji.

Opuściła na moment oczy, potem znów je na niego podniosła i

bez słowa kiwnęła głową.

- Dobrze - powiedział, usiłując ukryć radość. - Załatwione.

- Tydzień - oznajmiła, odstępując krok do tyłu. - Najwyżej dwa.

To ci da dość czasu, żeby przemówić Samowi do rozumu, żeby się

zemścić. A ja w tym czasie znajdę pracę i mieszkanie.

- Jak sobie życzysz - przytaknął, mimo że snuł już zupełnie inne

plany.

W czwartek wieczorem Savannah weszła do kuchni, rzuciła na

stół swą nową teczkę i - ponieważ na podjeździe dojrzała BMW

Harrisona - zawołała śpiewnym głosem:

- Kochaaanie, wróciiiłam!

Kilka sekund później Harry wpadł do kuchni. Miał na sobie białą

koszulkę do gry w golfa i spodnie khaki, w ręku trzymał gazetę.

- Jesteś bardzo zadowolona - powiedział, wyjmując z lodówki

dwie puszki z lemoniadą. - Domyślam się, że dziś na froncie poszło

lepiej niż wczoraj.

- Lepiej niż wczoraj, przedwczoraj, i przez cały poprzedni tydzień

- uściśliła, wyjmując puszkę z jego dłoni, otwierając z trzaskiem

wieczko i upijając długi łyk. - W tej chwili rozmawiasz z kobietą,

która znalazła posadę.

Czekała na jego reakcję, nie spuszczając z niego oczu. Zastygł z

ręką na wieczku puszki, a potem się uśmiechnął. Może zbyt radośnie?

Czy też zbyt wiele się w tym śmiechu dopatrywała?

- Savannah, wspaniale! - oświadczył, odstawił puszkę i podszedł

do niej z szeroko otwartymi ramionami, by ją uściskać. - To

wspaniale!

- Też tak myślę - odparła, najpierw poprawiając żakiet, a potem

zdejmując go i wieszając na oparciu krzesła. - Wiesz, że dziś miałam

drugą rozmowę u Boggsa, prawda? I muszę ci powiedzieć, że mnie

tam uwielbiają. Szanują i uwielbiają. - Jej uśmiech objął całą twarz. -

Zaczynam za dwa tygodnie, kiedy otworzą nowy obiekt. Startuję od

samego dołu, ale przede wszystkim mam etat!

- Oto Savannah Hamilton staje do walki o słuszną sprawę na polu

gospodarki ściekami. Jak sądzisz, czy udźwigniesz całą romantyczną

stronę tego przedsięwzięcia?

- Idiota - mruknęła, żartobliwie wymierzając mu cios w ramię. -

To jest ważna praca, ważna gałąź przemysłu. Doskonale zdajesz sobie

z tego sprawę, chyba że chciałbyś usłyszeć ode mnie następny wykład

na temat środowiska, deficytu czystej wody, i tak dalej.

- Dziękuję, nie trzeba, choć jeśli weźmiesz mnie na męki, to

zamówię u ciebie artykuł na ten temat - odrzekł Harry i ucałował ją w

policzek.

Robił to często. Lubił ją też dotykać, choć nigdy nie przekraczał

granic. Od niemal dwóch tygodni mieszkali razem w jednym domu,

jadali razem posiłki, oglądali na wideo filmy, grali w gry planszowe i

przesiadywali do późna w gabinecie, spędzając czas na rozmowie.

Czuła się z Harrym tak dobrze jak nigdy z nikim w życiu. A

jednak co wieczór, gdy szli na górę położyć się spać, gdy stawali pod

drzwiami swych sypialni, gdy Harry całował ją na dobranoc i potem

każde z nich wchodziło do innego pokoju, Savannah czuła się

ogromnie nieszczęśliwa.

Nieszczęśliwa. Niespełniona. Sfrustrowana.

Czasami, upewniwszy się, że Harry smacznie śpi, schodziła na

paluszkach do gabinetu, wyjmowała z szuflady naszyjnik i przez

chwile patrzyła na niego, podziwiając odbijające się w szafirach i

brylantach refleksy światła. Nigdy nie wyjęła go z kasetki, nigdy nie

przymierzyła. Zawsze odczuwała taką pokusę, lecz obawiała się jej

ulec. Bała się, że gdy kolia znajdzie się na jej szyi, klejnoty stracą

blask.

A teraz będzie musiała ten dom opuścić.

- Harry, może pójdziemy to uczcić? Ja stawiam.

- To jest twoja nowa praca, więc stawiam ja - oświadczył, kierując

się do holu. Po czym nagle się zatrzymał i odwrócił. - Byłbym

zapomniał. Dziś rano o dziesiątej podpisana została umowa.

Rozmawiasz teraz z nowym właścicielem większości akcji Hamilton,

Incorporated.

- A więc to tak - powiedziała, czując miękkość w kolanach i

opadając na krzesło. W ostatnich dniach wiele rozmawiali, nigdy

jednak nie poruszyli tematu Sama, Annette czy kwestii przejęcia

firmy. - Widziałeś się z nim? Pytał o mnie?

Spojrzał na nią i powoli potrząsnął głową.

- Przykro mi, ale nie. Nie pytał.

- Aha - mruknęła, zastanawiając się, dlaczego ją to tak bardzo

boli. Być może stare przyzwyczajenia tak łatwo nie mijają, a ona zbyt

długo starała się zadowolić Sama, zdobyć jego uwagę. - No cóż,

pewnie nie powinnam się tego spodziewać, prawda? On chyba nawet

nie wie, że tu jestem.

- Wie - oświadczył, po czym usiadł na krześle naprzeciwko niej i

ujął ja za ręce. - Dobrze, wszystko ci powiem, ale musisz to odpuścić.

Masz nowe życie, nową pracę, i cały świat stoi przed tobą otworem,

wiec przestań się już przejmować Samem.

- Wiem - odrzekła, uścisnęła jego dłonie i odsunęła się od niego. -

No to mów.

- Tak wiele do powiedzenia właściwie nie ma - zaczął, sięgając

znowu po puszkę. - Głównie mówili prawnicy, potem nastąpiło

podpisanie dokumentów. Był taki jeden nieprzyjemny moment, wtedy

kiedy do Sama dotarło, że zrestrukturyzowana firma przyjmie nazwę

Colton-Hamilton, Inc. Nie zachował się wtedy ładnie, ale kiedy

sytuacja jest podbramkowa, należy wykorzystać każda szanse. Ja to

zrobiłem.

- Nie lubisz go, prawda? Ile czasu ci potrzeba, żeby go wykupić

całkowicie? Bo taki masz zamiar, prawda? Chcesz wyeliminować jego

nazwisko z rynku?

- Uważasz, że się mszczę?

- Pewnie nie. Uważam, że czekałeś przez sześć długich lat,

czekałeś na stosowną chwilę, a potem przypuściłeś na niego szturm.

Sam i Annette cię skrzywdzili, a teraz ty wziąłeś za to odwet, choć nie

zostawiłeś ich bez grosza. Chciałeś podeptać ich dumę, bo oni to samo

zrobili z tobą.

- Mylisz się - stwierdził, patrząc na nią z napięciem. - Nie

wykupiłem Sama z powodu tego wydarzenia sprzed sześciu lat.

Oczywiście, taki był mój początkowy zamysł, nie mam zamiaru cię

okłamywać, ale nie to przesądziło. Zrobiłem to, bo przez nich

płakałaś. Zrobiłem to za twoje dzieciństwo, za to, jak cię traktowali,

że chcieli cię zmusić do ślubu z Vaughnem. Zrobiłem to, bo oni na to

zasługiwali.

Savannah przyłożyła dłoń do ust i wolno pokręciła głową.

- Nie - wyszeptała w końcu, opuszczając rękę. - Nie, Harry. Jak

możesz tak mówić? Dla mnie? Ależ ja cię wcale o to nie prosiłam.

Choć może... może w głębi duszy chciałam ujrzeć Sama pokonanego.

Nie, nie chcę już o tym mówić.

Wstała z zamiarem opuszczenia kuchni, lecz zatrzymały ją słowa

Sama.

- Więc nie chcesz wiedzieć, co Sam o tobie powiedział, i co

powiedziała Annette? Bo uczestniczyła w tym, wiesz.

- Annette? - zdziwiła się, nieświadomie dotykając ręką policzka. -

A cóż ona tam robiła?

Harry wstał i z uśmiechem do niej podszedł.

- Nie jestem pewien, i nie chcę wyjść na aroganta, ale wydaje mi

się, że przyszła tam, żeby mnie uwieść.

- No i? - zapytała, cofając się o krok i czując ból przeszywający

jej ciało. Annette zawsze zdobywała wszystko, co chciała! I kiedyś

zdobyła nawet Harry'ego...

- Rzekłbym, że twoja siostra nie rozumie aluzji. Ale myślę, że w

końcu coś do niej dotrze.

- Co jej powiedziałeś? - zapytała na poły z lękiem, na poły

zafascynowana,

patrząc,

jak

rozbawiona

twarz

Harry'ego

niespodziewanie poważnieje.

- Powiedziałem jej - położył ręce na ramionach Savannah - że mi

to pochlebia, ale jestem zainteresowany kimś innym.

Zagryzła wargi, przymknęła powieki.

- No cóż, to pewnie podziałało...

- Chciała wiedzieć, kim.

- O? - zapytała, przywołując na twarz blady uśmiech. - To mogło

ją zainteresować. Powiedziałeś jej?

- Nie. Najpierw muszę o tym powiedzieć tej kobiecie. - Głaskał

delikatnie jej ramiona, patrzył jej wyczekująco w oczy. - Czy mam to

zrobić?

- Ja... ja... - Zegar stojący w gabinecie wybił szóstą i Savannah

odstąpiła krok do tyłu, oddychając z ulgą. - Nie dostaniemy tej

rezerwacji, jeśli zaraz nie zadzwonimy. Ty to zrób, a ja pójdę na górę

się przebrać, dobrze?

Harry oparł się ramieniem o lodówkę i kiwnął głową

- Nie spiesz się, i włóż coś niezobowiązującego. Mam ochotę

zamówić pizzę, chyba że koniecznie chcesz wyjść...

- Nie, nie. To... uhm, dobrze. Tylko wezmę prysznic i... Dobrze.

Pizza może być.

Gdy dotarła do podestu schodów, przystanęła i oparłszy się o

poręcz, zaczerpnęła głęboko powietrza.

Zadziałał zbyt szybko. Posunął się za daleko.

Dwa tygodnie. Savannah mieszka w jego domu od niespełna

dwóch tygodni, podczas których odnowili starą przyjaźń, wyznali

sobie wiele rzeczy, o wielu jednak nawet nie wspomnieli. Podczas

tych dwóch tygodni także się przekonał, że jest Savannah zauroczony.

Przekonał się także, że zauroczenie i miłość to dwie różne rzeczy. Bo

teraz ją kochał, kochał całym sercem.

Podczas tych dwóch tygodni załatwił także stare porachunki z

Samem, nie z powodu swej własnej wewnętrznej potrzeby, lecz z

powodu Savannah, którą Sam zranił. Harry wiedział, że zniszczy

każdego, kto kiedykolwiek skrzywdził tę kobietę.

Teraz jednak przesadził. Zagalopował się. Savannah dopiero

wynurzyła się z kokonu, dopiero zaczęła rozpościerać skrzydła.

Wyrwała się z naprawdę chorego domu rodzinnego, właśnie dostała

pierwszą pracę, i cały świat stanął przed nią otworem, roztaczając

wszelkie powaby życia. Czy naprawdę sądził, że ona zechce wyjść za

niego za mąż, zamieszkać z nim w tym domu, kochać go?

Wdzięczność. W jej uczuciach do niego dominuje wdzięczność, i

tego należało się spodziewać. Wdzięczność i zapewne odrobina lęku,

ponieważ zademonstrował jej, że jest teraz zupełnie innym

człowiekiem niż ów dawny Harry, który przed laty zaprzyjaźnił się z

samotną nastolatką. Poznała teraz Harrisona Coltona, biznesmena.

Czasami dosyć bezwzględnego.

Z czasem Savannah zrozumie, że jeśli chodzi o firmę Sama, zrobił

- bez względu na motywy - najlepszą rzecz, jaka mógł. Tysiąc pięćset

osób zatrzyma pracę. Dzięki jego pieniądzom i umiejętnościom firma

zacznie się rozwijać, kwitnąć. Ludzie, z którymi pracował sześć lat

temu, przyjaciele, których tam poznał, z radością przyszli na zebranie

do stołówki i z entuzjazmem wysłuchali jego oświadczenia.

A więc zrobił dobry uczynek. Działał w dobrej wierze, lecz także

z pobudek mniej szlachetnych. Był człowiekiem interesu, i się z tym

pogodził. Nie był jednak pewien, czy Savannah się z tym pogodzi.

Miał nadzieję, że z czasem to nastąpi.

Trochę to było niegodziwe z jego strony mówić Savannah o

Annette, lecz Savannah miała dobre serce, skłonne do wybaczania, i z

jej zachowania wnosił, że Samowi i swej przyrodniej siostrze nadal

nieco współczuła. Wiedziała jednak, że próba nawiązania kontaktów z

jednym bądź drugim byłaby błędem. Nikt nie próbuje oswajać rekina.

- Co wcale nie oznacza, że teraz ty masz kierować jej życiem -

powiedział sobie Harrison. A zmierzając w kierunku holu, bo właśnie

zadzwonił dzwonek u drzwi, dodał: - I wcale nie chcesz tego robić.

Chcesz być po prostu jego częścią. A więc nie spieprz tego!

Dostawca pizzy opuścił jego dom kilka minut później, bardzo

zadowolony z napiwku, Harry zaś wrócił do gabinetu i położył

pudełko na stoliku, na którym już wcześniej ustawił talerze i dwie

miski wypełnione gotową mieszanką sałatkową.

Udekorował stolik serwetkami, otworzył butelkę wina, które teraz

oddychało, w zamrażarce zaś chłodziły się dwa kieliszki. Potem

przeszedł się po pokoju, zgasił dwie lampki, które wcześniej włączył,

i zapalił świece ustawione w lichtarzach. Wszystko było gotowe.

Wcześniej miał dosyć czasu, by pobiec na górę i spakować walizkę,

dosyć czasu, by zarezerwować dwa miejsca na południowy lot do

Reno. O wszystko zadbał, i teraz tylko czekał...

A ten cholerny naszyjnik leżał zamknięty w szufladzie, skąd miał

być wyjęty nie wcześniej niż dziesięć lat po ich ślubie. Zagrożenie

było tylko jedno, takie mianowicie, że mógł wyciągnąć niewłaściwy

wniosek - i że Savannah go lubi, jest mu wdzięczna, ale go nie kocha.

Usłyszał jej kroki na schodach i ruszył w stronę holu na spotkanie,

zdenerwowany niczym młody chłopak.

ROZDZIAŁ PIATY

Szła przez hol, mając wrażenie, że to sen. Piękny sen, cudowna

baśń, w której wszystko prowadzi do szczęśliwego zakończenia.

Przed chwilą w swoim pokoju rzuciła walizkę na łóżko,

błyskawicznie wzięła prysznic, poświęciła kilka minut na wtarcie w

skórę balsamu nawilżającego, po czym włożyła na siebie różowe

aksamitne szorty i odpowiednią górę. Włosy miała związane w koński

ogon, lekko umalowane usta, lecz poza tym twarz nietkniętą

makijażem. Nos jej się błyszczał, stopy były bose. Na koniec

spryskała dekolt perfumami o nazwie Obsession. Wcale nie czuła się

jak niezdarna nastolatka.

- Wyglądasz na zrelaksowaną - powiedział Harry, gdy usiadła na

drugim końcu kanapy w granatowo-zieloną kratę. - Jesteś głodna?

- Umieram z głodu - oznajmiła, po czym uniosła wieczko pudełka

i ich oczom ukazała się duża pizza. W połowie margherita, w połowie

pepperoni. - Czy nie popadamy w rutynę? - zapytała, podsuwając mu

swój talerz. - Czemu nie spróbujemy z pieczarkami, bekonem czy

anchovies?

- Nigdy w życiu. Jestem purystą w kwestii pizzy. Zaraz przyniosę

kieliszki.

Z mocno bijącym sercem patrzyła, jak Harry idzie w kierunku

kuchni, a potem wraca, niosąc dwa pokryte szronem kieliszki,

uśmiechając się do niej w sposób, który sprawił, że szybko włożyła do

ust kawałek pizzy, a potem zaczęła się zastanawiać, jak ma pogryźć i

połknąć tak wielki kęs.

- Moja babcia znowu dziś dzwoniła - oznajmił, napełniając

kieliszki winem. - Czasami nie odzywa się całymi tygodniami, ale

teraz coś ją opętało. Jestem pewien, że lada dzień zadzwoni do Jasona

i przyprze go do ściany swoimi podejrzeniami.

- Podejrzeniami? - zapytała szczęśliwa, że znalazł się temat do

rozmowy, po czym uprzytomniła sobie, że jeśli babcia dzwoniła

ponownie tylko dlatego, że Harry omal się nie wygadał na temat

swojego planowanego małżeństwa, znacznie chętniej będzie

rozmawiać na ten temat niż pogody. - Czego dotyczą te podejrzenia,

Harry?

- To długa historia, dotycząca innej gałęzi rodziny Coltonów w

Kalifornii. Rodziny mojego stryja. Czy jesteś pewna, że chciałabyś ją

usłyszeć?

- Oczywiście - odparła, czując się nieco odprężona. Nie miała

pojęcia, czy po prostu odsuwa w czasie to, co jest nieuniknione, czy

też żadne „nieuniknione" nie istnieje, bo po skończonym posiłku ona i

Harry pójdą na górę do swych oddzielnych sypialni.

- Czy ta historia ma coś wspólnego z naszyjnikiem? -Spojrzała na

stolik stojący obok obitego granatowym sztruksem fotela. - Wiesz,

chyba naprawdę powinieneś schować go w sejfie. A poza tym chętnie

opowiedziałabym tę historię Elizabeth, Elizabeth Mansfield,

oczywiście. Chociaż nie sądzę, żeby jej przodkowie byli krewnymi

tych Mansfieldów, z którymi twoi przodkowie toczyli boje. Proszę

cię, usuń stąd ten naszyjnik.

- Skąd wiesz, że nie schowałem go z powrotem do sejfu? -

zapytał, po czym odstawił talerz z pizzą, podszedł do stolika przy

fotelu, wyjął z szuflady naszyjnik i położył go na stoliku, przy którym

jedli. Savannah tak przesunęła pudełko z pizzą, by jego odchylone do

tyłu wieko przykryło kasetkę z naszyjnikiem. - Ale masz rację.

Schowam go po kolacji, dobrze?

- A najpierw opowiesz mi historię o swych krewnych. Czytałam o

Joe Coltonie, jego interesach, jego akcjach dobroczynnych, ale o nim

samym wiem niewiele. Czy to o nim chcesz mi opowiadać?

- Tak, o stryju Joe, choć na jego prośbę nie nazywałem go stryjem

przez całe lata - wyjaśnił Harry z uśmiechem, ponownie sięgając po

pizzę. - Poza tym zawsze był dla mnie bardziej przyjacielem niż

stryjem. To wspaniały facet, Savannah. Naprawdę wspaniały.

Zerknęła na wieko opakowania od pizzy, pamiętając, co się pod

nim kryje.

- Mówiłeś, że twój brat ma podobny naszyjnik, bo twój ojciec

kazał podzielić ten oryginalny. Czy Joe Colton też ma naszyjnik?

- Nie, tylko ja i Jason. Mamy szczęście. A wracając do babci, to

wydzwania dlatego, że Meredith, żona Joego, ma podobno wydać

szumne przyjęcie na cześć jego sześćdziesiątych urodzin. Stroje

wieczorowe, wielka orkiestra, wielka pompa.

- Co jest w tym takiego podejrzanego?

- Nic, jeśli się nie jest babcią. Wydaje mi się, że ona podziela

uwielbienie Lorraine do powieści kryminalnych. A poza tym ma zbyt

wiele czasu. Zaproponowałem jej, żeby znalazła sobie kochanka, a

ona kazała mi pilnować swojego własnego nosa, bo skąd wiem, że

kochanka nie ma.

- To niesamowite! Bardzo chciałabym poznać twoją babcię. A

Lorraine bardzo polubiłam.

- Tylko jej nigdy tego nie mów - poprosił z szerokim uśmiechem.

- Ona lubi myśleć, że ma moc napełniania strachem serc zwykłych

śmiertelników. Czasem tak bywa, fakt. A poza tym...

- Właśnie, poza tym - wtrąciła, podsuwając mu pusty kieliszek.

Pragnęła, by Harry mówił dalej, i czuła, że on też pragnie mówić.

Oboje najwyraźniej się czegoś bali. Zastanawiała się tylko, czy ona

boi się tego samego co on, tego mianowicie, że będzie to ich ostatnia

wspólna kolacja.

- A poza tym - ciągnął Harry - już nie jeżdżę tak często na ranczo

Coltonów. Najpierw przeszkodą był college, potem praca. I szczerze

powiedziawszy, kłębi się tam tyle dzieci - Joego i Meredith,

adoptowanych i pasierbów - że dla mnie to za dużo hałasu oraz

szczęścia.

- Pytali cię, dlaczego ty i Annette zerwaliście zaręczyny? - spytała

Savannah.

- Tak. A potem, ilekroć tam pojechałem, sadzali u mojego boku

coraz to inną uśmiechniętą młodą damę. Toteż teraz dzwonię do nich,

ale tak często nie jeżdżę. I zapewne dlatego nie zauważam tego, co

widzi babcia. Ale ona uwielbia konspirację. Ma wszystkie książki,

jakie napisano na temat zabójstwa Kennedy'ego, Lincolna, Martina

Luthera Kinga, i tak dalej. Pod pewnymi względami nawet się z nią

zgadzam, ale nie wydaje mi się, żeby na ranczu Coltonów działo się

coś tajemniczego. To niemożliwe.

Savannah odstawiła talerz, wytarła palce w serwetkę.

- Wiesz, trochę za tobą nie nadążam...

Harry uśmiechnął się.

- Babcia ma prawie dziewięćdziesiąt lat. Pali, pije, czasem

przeklina, ale umysł ma ostry jak brzytwa. Musisz ją szybko poznać.

- Tylko w sprawie rancza Coltonów trochę dziwaczy?

Poznać ją? Harry chce, żeby poznała jego babcię? Savannah

poczuła słaby przypływ nadziei.

Harry przestał się uśmiechać i patrzył na nią przez chwilę spod

półprzymkniętych powiek.

- Właśnie. Coś tu się nie zgadza, prawda? Jej rozumowanie w tym

przypadku jest wyjątkowo absurdalne. Podobno adoptowana córka

Joego, Emily, kiedy odzyskała przytomność po wypadku, w jakim

uczestniczyła z Meredith dziesięć lat temu, powiedziała, że widziała

dwie Meredith. Jedna była miła i uśmiechnięta, a druga zła i ponura.

Savannah potarła dłońmi ramiona.

- Dziwne. Ile lat miała wtedy Emily?

- Dziesięć, może dwanaście, nie jestem pewien. Bardzo w tym

wypadku ucierpiała. Podobno do dziś nawiedzają ją koszmary senne.

A poza tym babcia utrzymuje, że od tamtego czasu Meredith też jest

inna, i to wielkie przyjęcie stanowi dowód tej inności.

- Dlaczego?

- Bo Meredith i Joe, mimo swych ogromnych pieniędzy, byli

zawsze wielkimi domatorami. Rzeczywiście, o ile pamiętam,

Meredith wydawała tylko przyjęcia ogrodowe, z barbecue, pod

nogami plątały się miliony dzieci, i może jeszcze wszyscy wspólnie

śpiewali przy ognisku. A dziś babcia zadzwoniła, żeby przedstawić mi

inny dowód.

- Jaki? - spytała zaintrygowana.

- Zadzwoniła do Meredith, żeby osobiście podziękować jej za

zaproszenie, a Meredith nie zapytała o jej artretyzm.

Savannah uniosła do góry brwi.

- No cóż - powiedziała - to chyba przesądza sprawę, prawda?

Meredith na pewno uderzyła się w głowę w tym wypadku,

spowodowanym zapewne przez istoty pozaziemskie, których w

Kalifornii sporo, no i przeistoczyła się z miłej gospodyni domowej w

potwora wydającego przyjęcia, i to na oczach samej Emily. To jest

jedyne wyjaśnienie. Jestem zdziwiona, że ani ty, ani babcia nie

wpadliście na to.

Harry zrobił minę.

- Widzę, że ciebie i babci nie można będzie zostawić samych.

Tylko naprawdę jest nieco dziwne, że Meredith nie zapytała babci o

artretyzm. Fakt, że w wieku niemal dziewięćdziesięciu lat babcia jest

nadal tak energiczna jak nastolatka, stał się w naszej rodzinie czymś w

rodzaju żartu. Jedyną osobą, która nie zaczyna rozmowy z babcią od

pytania o artretyzm, jest Jason, ale to tylko dlatego, że jest lekarzem, a

babcia oznajmiła całe lata temu, że żadnemu lekarzowi nigdy nie

odpowie na żadne pytanie związane z jej zdrowiem.

Savannah roześmiała się, potrząsnęła głową i wysączyła wino do

dna, myśląc sobie, że zapewne wypiła już zbyt wiele, bo poczuła się

wyjątkowo lekko i swobodnie.

- A więc pojedziesz na to przyjęcie, prawda?

- Tak, jeśli ty pojedziesz ze mną - odrzekł Harry, nogą odsuwając

stolik od kanapy. - Powiedziałaś już, że chcesz poznać babcię. A poza

tym będą tam moi rodzice, no i Jason, jeśli uda się wyciągnąć go ze

szpitala.

Savannah zdała sobie sprawę, że nerwowo wykręca palce, i

natychmiast przestała to robić.

- Czy... naprawdę chciałbyś się pokazać na ranczu z następną

panną Hamilton? Czy jednak nie...

Szeroki uśmiech Harry'ego stanowił odpowiedź na to pytanie, i na

wszystkie inne. Jego słowa zaś rozwiały jej wątpliwości do reszty.

- O tym nie pomyślałem, lecz skoro już o tym wspomniałaś, to ci

powiem, że o wiele chętniej pokaże się tam z Savannah Colton niż z

Savannah Hamilton. Ale tylko z tego powodu, że bardzo cię kocham i

pragnę, żebyś mnie poślubiła.

- Kochasz mnie? - zapytała drżącym głosem. - Czy jesteś tego

pewien, Harry?

Przysunął się do niej bliżej, ogrzewając ją swym ciepłem, czując,

że się uspokaja pod wpływem jego łagodnego spojrzenia.

- Myślę, że zakochałem się w tobie tego dnia, kiedy weszłaś do

mojego biura. I jeśli nie byłem tego całkowicie pewien w pierwszej

chwili, to nabrałem tej pewności w pizzerii, kiedy wracałaś do stolika

po zmyciu makijażu. Savannah, jesteś najuczciwszą, najnaturalniejszą,

najcudowniejszą i najmniej egoistyczną kobietą, jaka znam. A ten

twój koński ogon jest seksowny jak wszyscy diabli.

- Pewnie mówisz tak do wszystkich dziewczyn - mruknęła lekko

oszołomiona.

- Nie przerywaj, bo teraz chcę ci powiedzieć coś o sobie. - Położył

rękę na jej karku i przyciągnął ją do siebie. - Wydaje mi się, że w

ciągu tych dwóch tygodni zasłużyłem sobie na nagrodę, bo chciałem

ci dać trochę czasu. Po to, żebyś jakoś uporała się z tym, co

powiedział ci Sam, żebyś uświadomiła sobie, że szukam w tobie

czegoś więcej niż tylko jakiejś śmiesznej okazji do zemsty, po to,

żebyś się nie przestraszyła, kiedy ci wyznam moją miłość. Czy

czekałem wystarczająco długo, Savannah? Czy mi wierzysz?

Wierzysz w to, że cię kocham?

- Och, tak, Harry - odparła. - Muszę ci wierzyć, bo bardzo cię

kocham. Chyba zawsze cię kochałam.

Wziął ją wtedy w ramiona i patrzył na nią, pożerał ją wzrokiem,

czekając bez słów, aż Savannah się do niego uśmiechnie, aż i ona

wyciągnie do niego ramiona. Domyśliła się, o co mu chodzi, położyła

ręce na jego szyi i przyciągnęła go do siebie na tyle blisko, by

spotkały się ich usta.

W tej chwili nic ich już nie dzieliło, ani przeszłość, ani Annette,

ani Sam, ani nawet przyszłość. Istniało tylko teraz, ten właśnie

moment, i Savannah mu uległa. Harry zaś, podobnie jak dwa tygodnie

temu, wziął ją na ręce i zaniósł na piętro. Na górnym podeście jednak

skierował się do swojej sypialni.

Kalifornijskie słońce już zaszło i sypialnia tonęła w półmroku.

Savannah uznała, że łóżko Harry'ego jest cudownie miękkie,

prześcieradła chłodne i zapraszające, a jego ciało gorące. Całował ją

najpierw delikatnie, potem z coraz większą namiętnością. Potem

trochę się z nią droczył, a później znowu zatracili się w rozkoszy.

Savannah nie pamiętała już, jak się tu znalazła, wiedziała jedynie, że

Harry trzyma ją w ramionach, że ja kocha.

Jego dłonie wydobywały z jej ciała dreszcze, ożywiały tajemne

miejsca, budziły w niej kobietę, kobietę kochaną przez mężczyznę.

Tuliła go do siebie, jej palce przesuwały się po jego plecach, całowała

jego szyję, ramiona, wciągała go coraz głębiej w siebie. Ból nadszedł i

minął tak szybko, że jej umysł ledwo go zarejestrował.

Harry mnie kocha, śpiewała jej dusza, Harry mnie kocha...

- Otwórz oczy - wyszeptał do jej ucha, ona zaś z ogromnym

wysiłkiem go usłuchała.

Ujrzała nad sobą jego twarz i taki zachwyt w oczach, że odnalazła

w sobie siłę, by odpowiedzieć mu tym samym, by otworzyć przed nim

swoje serce i umysł, by mu się oddać, lecz także od niego czerpać.

- Na zawsze - wyszeptała wprost w jego usta. - Na zawsze, Harry.

- Na zawsze, Savannah - obiecał, po czym znowu wniknął w jej

usta, wziął w posiadanie jej ciało. Poruszając się zgodnym rytmem,

bez słów uczynili sobie obietnice, że będą się kochać wiecznie.

Harrison powoli opuszczał krainę snu. Jego wzrok wyłowił z

półmroku tarczę stojącego przy łóżku zegara cyfrowego. Nie mógł

uwierzyć, że jest dopiero ósma. A potem nagle oprzytomniał,

dostrzegł światło dnia przenikające przez zasłony, i uśmiechnął się

radośnie. Jest ósma, ale rano! No cóż, to wiele wyjaśnia.

Poruszył lekko ramieniem i wyczuł obok siebie ciepłe ciało

śpiącej Savannah. Przekręcił na bok głowę, ucałował pasmo jej

popielatych włosów, złożył pocałunek na czole. Ona jednak tylko

westchnęła, uśmiechnęła się przez sen i jeszcze mocniej zacisnęła rękę

na jego talii.

Ależ on ją kocha! Pół nocy przegadali, drugie pół się kochali.

Tak, wezmą ślub. Natychmiast. Nie miał zamiaru wykorzystywać

owego „podejrzanego" zezwolenia na ślub, jakie załatwili, lecz polecą

do Reno. Jego rodzina zapewne uprze się, by później wydać uroczyste

przyjęcie, może nawet powtórzyć od nowa całą ceremonię, ale jemu

było to obojętne. Savannah też. Oni pragnęli wziąć ślub teraz.

Harrison zmarszczył czoło, bo słowa „ślub" i „Reno" poruszyły

coś w jego pamięci. Zaniepokoiła go również godzina na zegarze. Ach

tak! Zarezerwował dla nich bilety na samolot odlatujący w południe!

Jak mógł o tym zapomnieć?

Powoli wyzwolił się z objęć Savannah, ucałował delikatnie jej

lekko nabrzmiałe usta, po czym wziął z komody i garderoby ubranie i

poszedł do łazienki. Spakował walizkę wczoraj wieczorem, a więc nie

będzie się musiał z tym borykać, a jeśli Savannah zabraknie czasu na

spakowanie się, kupi jej wszystko, co potrzebne, w Reno. Kupi jej

cały świat, jeśli ona sobie tego zażyczy. Urok tej kobiety polegał

jednak na tym, że nie chciała całego świata. Wystarczał jej on, Harry.

Kiedy wziął prysznic i ubrał się, podszedł do łóżka i dotknął

palcem policzka swej kochanki.

- Pani Colton, pora wstawać.

Spojrzała na niego, położyła się na plecach i uśmiechnęła.

- Pani Colton... Myślę, że mi się to podoba.

- To dobrze, bo będę tak do ciebie mówił przez co najmniej

pięćdziesiąt lat. A teraz czy chcesz wziąć prysznic i się ubrać,

żebyśmy mogli zdążyć na samolot i uprawomocnić nasz związek?

- Co? Która godzina? - spytała, wzrokiem szukając zegara. - O

Boże, wpół do dziesiątej? - Pociągnęła Harry'ego na łóżko i

wymierzyła palec w jego pierś. - Dlaczego wcześniej mnie nie

obudziłeś? Muszę wziąć prysznic, umyć włosy. I muszę się spakować!

Harry, dlaczego pozwoliłeś mi tak długo spać!

Oparł głowę o jej piersi i śmiał się, podczas gdy ona okładała

pięściami jego plecy, powtarzając, że nie ma nic tak przyzwoitego, w

czym mogłaby wziąć ślub.

- Za minutę już nie będziesz musiała się tym martwić, bo jeśli

będziesz dalej tak się miotać, nie wypuszczę cię z tego łóżka przez

następny tydzień.

Podniósł głowę i roześmiał się, widząc jej zszokowaną minę,

którą szybko zastąpił szeroki uśmiech.

- Mówisz, że nie można mi się oprzeć? Bardzo mi się to podoba.

- Nie - oznajmił żartobliwie, ściągając z niej prześcieradło. - To

nie tobie nie można się oprzeć, to ja jestem nienasycony. To jakieś

przekleństwo. - Ujął w dłoń jej pierś, połaskotał palcem brodawkę. -

Ale za to jestem dzielny. Nauczę się z tym żyć. Chyba że masz coś

przeciwko temu?

Jej odpowiedź była bardziej niż zadowalająca.

Godzinę później Harry znalazł się w kuchni i zaczął zmywać

naczynia po wczorajszej kolacji, gdy nagle rozległ się dzwonek u

drzwi. Z uśmiechem ruszył przez hol, słysząc dobiegający go z

łazienki na górze szum prysznica. Gdy otworzył drzwi, na piętrze

zapadła cisza.

- Tak? - powiedział, nie patrząc na gościa, ponieważ myślami i

sercem był nadal w sypialni.

- Dzień dobry, Harrison - rzekła Annette, wchodząc do holu, nim

zdążył zatrzasnąć drzwi przed jej piękną, uśmiechniętą twarzą.

Annette była niższa niż Savannah, miała bardziej zaokrąglone

kształty i należała do tych kobiet, które ubierają się tylko w suknie i

wyglądają w nich wspaniale. Miała buty na bardzo wysokich

obcasach, jej gęste czarne włosy były upięte w pozornie niedbały kok,

makijaż był nieskazitelny, a w błękitnych oczach lśniły psotne ogniki.

Kiedyś samo spojrzenie na nią wystarczało, by cały stopniał.

Teraz pragnął jedynie wyrzucić ją stąd i zatrzasnąć drzwi.

- Chyba mamy jeszcze coś do załatwienia - powiedziała,

wchodząc w głąb mieszkania i rozglądając się. Robi wycenę,

pomyślał Harrison. Nagle obróciła się w jego stronę i spojrzała na

niego przez zwężone oczy. - A może naprawdę myślisz, że ci wczoraj

uwierzyłam? Dałeś mi do zrozumienia, że ciebie i moją siostrę coś

łączy. No wiesz, Harrison! Jeśli myślisz, że w ten sposób wzbudzisz

we mnie zazdrość, to mnie nie znasz. Savannah? W niej nic nie może

cię pociągać.

- Wyjdź, Annette - poprosił, wskazując otwarte drzwi. - Proszę,

wyjdź i odejdź stąd jak najdalej. Nie chcę, żeby Savannah cię

widziała.

Gdy kończył wypowiadać te słowa, uzmysłowił sobie, że popełnił

błąd.

- Ona tu jest? Tatuś tak mówił, ale mu nie wierzyłam. Harrison,

ale to jest chore! Nie mogłeś zdobyć mnie, więc z braku laku wziąłeś

ją? To gorzej niż chore, to jest żałosne! Czy ci nie wystarcza, że w

inny sposób zraniłeś już ojca? Czy musiałeś mnie też przytrzeć nosa,

idąc do łóżka z tą chłopczycą? Jesteś mi winien przeprosiny,

Harrison!

Wpatrywał się w nią przez krótką chwilę, nie widząc absolutnie

żadnego podobieństwa do Savannah. Uświadomił sobie wtedy, że

uroda Annette jest tylko powierzchowna, podczas gdy Savannah ma w

sobie także wewnętrzne piękno.

- Wiesz, Annette - odezwał się, zmierzając w stronę gabinetu,

skąd chciał uprzątnąć opakowanie po pizzy i kieliszki - masz rację.

Jestem ci coś winien, ale nie przeprosiny. Winien ci jestem

podziękowanie za to, że pokazałaś mi, sześć lat temu i teraz, że

dokonałem słusznego wyboru. Nie jesteś dobrym człowiekiem,

Annette. Twój ojciec pewnie się do tego przyczynił w jakiś sposób,

ale teraz jesteś już dorosła i dość wredna. I to jest twoja wina. I twoja

strata, bo twojej siostrze kiedyś na tobie bardzo zależało. Drugi raz

tego błędu nie popełni, uwierz mi.

- Och, aż się trzęsę, Harry, tak mnie przestraszyłeś - odrzekła

sarkastycznie. Weszła za nim do gabinetu, rzuciła torebkę na kanapę,

spojrzała na zastawiony stolik. - A co to jest, Harrison? Resztki

uroczystej kolacji na cześć wczorajszego poniżenia mojego ojca, czy

też akcji uwodzenia? A może jedno i drugie?

- Chyba mam już dosyć, Annette - powiedział, dochodząc do

wniosku, że jeszcze chwila, a złapie ją za łokieć i wyrzuci na ulicę.

Nie chciał, by Savannah wiedziała, że jej siostra tu przyszła, nie

chciał, by wysłuchiwała jej złośliwości.

- Nie wyjdę, dopóki się nie zobaczę z moją siostrą - oświadczyła

Annette, siadając na kanapie, zakładając nogę na nogę i dając do

zrozumienia, że nie ruszy się z miejsca. - Musze cię przed nią ostrzec.

Bo ją wykorzystujesz, prawda? Wyciągnąłeś z niej wszystkie

informacje dotyczące stanu interesów ojca, a potem ukryłeś ją przed

nami, tak żebyśmy nie mogli z nią porozmawiać i niczego jej

wyjaśnić.

- Och, sądzę, że wszystko świetnie jej wyjaśniliście, i to oboje -

odparł Harrison, zamykając pudełko po pizzy i zabierając je do

kuchni. - A tak przy okazji, które to było oko, lewe? Widzę jeszcze

ślady.

Uśmiechnął się do siebie radośnie, gdy jeden z kieliszków

roztrzaskał się za nim o framugę drzwi. Wyrzucił resztki pizzy do

śmieci i stwierdził, że jeśli zastanie Annette jeszcze w gabinecie, zrobi

z nią to samo. Przynajmniej w przenośni.

Lecz gdy wrócił do gabinetu, Annette stała przed lustrem

wiszącym nad kominkiem. Wyłożona granatowym aksamitem

kasetka, ukryta poprzednio za kartonem z pizzą, leżała otwarta na

stoliku, a szafiry Coltonów znalazły się na szyi Annette.

Co gorsza, w drzwiach od strony holu stała Savannah i z pobladłą

twarzą wpatrywała się w siostrę. Podszedł do niej, objął ją w pasie i

przytulił.

- Wszystko w porządku, Savannah. Wezwałem już ekipę

deratyzacyjną. Zaraz jej tu nie będzie.

- No proszę, wszyscy są w komplecie - rzekła Annette, patrząc na

nich ze złością. - Wiesz, Harrison, słyszałam cię i uważam, że to

wcale nie jest takie dowcipne. Oprócz tego - dodała, dotykając dłonią

naszyjnika - myślę, że miałam po prostu szczęście. Te klejnoty nie są

prawdziwe, co? Dałeś jej sztuczne kamienie, uwiodłeś ją fałszywymi

brylantami. No cóż, to jest nawet zabawne. Całe szczęście, że

wreszcie to odkryłam.

Harrison spojrzał na Annette. Naszyjnik z szafirów i brylantów

powinien podkreślić piękny błękit jej oczu, tymczasem wielkie

szafiry, które zawsze lśniły na tle aksamitu, straciły blask i stały się

niemal czarne. Cera Annette, zawsze kremowobiała, przybrała teraz

ziemisty odcień, a puder maskujący siniec w okolicach oka nadał mu

zielonkawą barwę.

Annette odpięła naszyjnik, wzięła torebkę, po czym z pogardliwą

miną upuściła kamienie w otwartą dłoń Harrisona - takim gestem,

jakim się wyrzuca śmieć. Potem zatrzymała się przy Savannah.

- Pamiętaj, on był najpierw mój - podkreśliła.

- Nigdy nie był twój - odrzekła Savannah spokojnym głosem. -

Nikt nigdy do nikogo nie należy ani nie ma wobec nikogo długów.

Nikt nikomu nic nie jest winien. Dostajemy od innych tyle, ile im

dajemy. Harry dał mi swoją miłość, a ja dałam mu swoją. Z własnej

woli, bez żadnej presji, bez oczekiwania, że otrzymam coś w zamian.

A ty, Annette? Żal mi ciebie, bo czegoś takiego po prostu nie

pojmujesz. I to się nigdy nie zmieni.

Harrison przechylił głowę lekko na bok i uniósł do góry brwi, gdy

Annette prychnęła z pogardą i stukając głośno obcasami o drewnianą

podłogę, opuściła dom. Savannah wciągnęła powietrze głęboko w

płuca, potem powoli je wypuściła i pocałowała Harrisona prosto w

usta.

- No, to było bardzo interesujące. Czy możemy już iść? - zapytała.

Tym razem jej oczy lśniły radością, a nie łzami.

- Dobrze, za chwilę - odparł, podnosząc do góry naszyjnik.

Promienie słońca przenikające przez okna za jego plecami odbiły się

w kamieniach, zabłysły, zamrugały. - Chciałbym, żebyś to włożyła.

Cofnęła się, nagle spłoszona.

- Nie, Harry. Proszę, nie. Ta rzecz mnie przeraża.

- Te klejnoty wyglądały na niej okropnie, prawda? - stwierdził,

postępując w stronę Savannah, podczas gdy ona znowu się cofnęła. - I

ona też wyglądała w nich okropnie. To ciekawe, nie sądzisz? Co nie

znaczy, że ja wierzę w tę starą legendę. A ty w nią wierzysz?

- Harry, spóźnimy się na samolot - broniła się, wpatrzona w kolię

przestraszonym wzrokiem.

- Boisz się - oznajmił z wesołym uśmiechem. - Boisz się tych

kamieni.

Zwilżyła wargi, spojrzała na naszyjnik, potem przeniosła wzrok

na Harry'ego, a potem znowu na szafiry.

- Kilka... kilkakrotnie schodziłam na dół, kiedy już spałeś, i

patrzyłam na ten klejnot. Ale nie włożyłam go na szyję. - Ponownie

przeniosła wzrok na Harrisona. - Harry, a jeśli on będzie tak wyglądał

na mnie jak na Annette? Co wtedy zrobimy?

Harrison wzruszył ramionami.

- To wtedy go zakopiemy pod krzakiem róży, dobrze? -

zasugerował, trzymając naszyjnik za dwa końce i zbliżając się do niej.

- Ale wiesz co, kochanie? Wydaje mi się, że właśnie uwierzyłem w tę

historię. I założę się, że ta kolia z dumą ułoży się na twojej szyi.

- Możesz dużo stracić, Harry - ostrzegła go, a potem opuściła

bezradnie ramiona. - Och, dobrze. Tylko Pan Bóg wie, ile się

zastanawiałam nad tym naszyjnikiem.

Odwróciła się do niego plecami i uniosła włosy, tak by mógł

zawiesić szafirowo-brylantowy sznur na jej szyi.

Zawahał się jedynie na sekundę, przestraszony nagłą myślą, że

być może popełnia błąd, bo Savannah najwyraźniej zdawała się

wierzyć w tę starą opowieść związaną z szafirami. Potem szybkim

ruchem zawiesił naszyjnik, zapiął go na karku i, kładąc dłonie na

ramionach ukochanej, skierował ją w stronę lustra wiszącego nad

kominkiem.

Nie odważyła się unieść powiek, a Harrison uśmiechnął się do

siebie, widząc w lustrze, jak Savannah zagryza dolną wargę, zbierając

się na odwagę, by spojrzeć na swoje odbicie.

- Jest piękny - oznajmił, ściskając ją za ramiona. - Przepiękny.

Zwróciła lekko ku niemu głowę, a potem otworzyła oczy i

zerknęła z ukosa w zwierciadło.

Widziała to samo co Harrison - odbicie ich obojga. Widziała jego

dłonie oparte na jej ramionach, miłość w jego oczach. Dostrzegła

także, a może przede wszystkim, szafiry - ich barwa była tak czysta i

głęboka, że refleksy światła niemal tańczyły i skakały z radości.

Musiała też dostrzec, jak pięknie wygląda ona sama, nawet jeszcze

piękniej niż szafiry, które tak długo czekały, by ponownie zaświecić

pełnym blaskiem.

- Kocham cię, Savannah, i cieszę się, że wkrótce zostaniesz moją

żoną - rzekł Harrison, odwracając ją przodem do siebie i mocno tuląc.

- Nie potrzebowałem tego naszyjnika, aby wiedzieć, że trzymam w

ramionach właściwą narzeczoną czy też że jestem najszczęśliwszym

człowiekiem na świecie.

- Ale to nie boli, prawda? - spytała, śmiejąc się i obejmując go za

szyję. - Och, Harry, jak ja cię kocham.

Na szczęście do Reno był jeszcze jeden lot, popołudniowy. Tym

razem miejsca zarezerwowała im Lorraine...