Carolyn Zane

Szafiry dla narzeczonej

Elizabeth

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Na dziedzińcu zbudowanego w hiszpańskim stylu kolonialnym

kościoła trwały przygotowania do mającego się odbyć ślubu. Ostatni

goście tłoczyli się w drzwiach świątyni, a kilku drużbów ze śmiechem

majstrowało przy ogromnej czarnej limuzynie.

Elizabeth Mansfield Sonderland, wsparta na ramieniu ubranego

we frak mistrza ceremonii, szła środkiem głównej nawy. Z uprzejmym

skinieniem głowy mężczyzna wskazał jej środkowe miejsce w drugiej

ławce po stronie zarezerwowanej dla gości panny młodej.

Elizabeth miała nadzieję, że młody człowiek uznał grymas, jakim

go obdarzyła, za uśmiech podziękowania. Najwyraźniej ten przystojny

młodzieniec nie zauważył, że była w szóstym miesiącu ciąży. Co za

brak wyobraźni! Za nią stał już tłum ludzi, więc przedstawienie, jakie

się szykowało, dostarczy im rozrywki podczas czekania na

rozpoczęcie uroczystości.

Przyciskając wydatny brzuch dłonią, zdołała jakoś się przecisnąć

na miejsce i usiadła obok godnie wyglądającej matrony, która

natychmiast zauważyła brak obrączki na palcu nowej sąsiadki. I

chociaż twarz owej damy zachowała uprzejmy wyraz, Elizabeth

wiedziała, że zastanawia się, gdzie jest ojciec dziecka. „Nie

przyjdzie”, chciała powiedzieć, „bo brzydzi się małżeństwem i

dziećmi”, lecz uznała, że to nie miejsce i nie czas na zwierzenia.

Uśmiechnęła się tylko uprzejmie i wpatrzyła w ołtarz. Jej

ukochana przyjaciółka szkolna, z którą dzieliła pokój w internacie,

Savannah Hamilton, miała stanąć na ślubnym kobiercu razem z

szaleńczo przystojnym i bogatym Harrisonem Coltonem. Ślub

cywilny odbył się dwa tygodnie wcześniej w Reno, a dzisiejsza

uroczystość miała charakter ściśle prywatny, z udziałem jedynie

rodziny i najbliższych przyjaciół.

Chociaż Elizabeth cieszyła się szczęściem przyjaciółki, do samej

instytucji małżeństwa odnosiła się z rezerwą. Przysięga, nawet

złożona dwukrotnie, nie jest gwarancją szczęścia, myślała. Z drugiej

strony to, że jej małżeństwo skończyło się fiaskiem, nie oznacza, że

małżeństwo Savannah również nie będzie udane. Elizabeth skarciła się

w duchu za te ponure myśli w tak radosnej chwili. Do końca życia ma

czas lizać rany, a dziś przyszła się cieszyć.

Tymczasem mistrz ceremonii wprowadził matkę i babkę

Harry'ego i usadził je w pierwszej ławce. Następnie pan młody w

towarzystwie brata i drużbów podszedł do ołtarza i stanął zwrócony

twarzą do tłumu gości. Mała dziewczynka, sypiąc kwiatki, przeszła

przez nawę, zręcznie manewrując między gośćmi. Za nią szedł

chłopczyk niosący na tacy obrączki, a za nim orszak druhen. Gdyby

Elizabeth nie była w ciąży, szłaby teraz ubrana w piękną

ciemnofioletową suknię razem z nimi.

Muzyka ucichła. Zebrani wstrzymali oddech. Nagle odezwały się

organy zapowiadające wejście panny młodej. Teraz wszyscy wstali na

powitanie Savannah prowadzonej do ślubu przez wuja. Gdy od ołtarza

zabrzmiały odwieczne słowa: „Najmilsi, zebraliśmy się tutaj, aby

połączyć świętym węzłem małżeńskim...”, Elizabeth poczuła ucisk w

gardle i łzy wzruszenia napłynęły jej do oczu.

A kiedy spostrzegła, jakim wzrokiem Harrison spojrzał na

narzeczoną, wzruszyła się jeszcze bardziej. Zbyt późno spostrzegła, że

zapomniała chusteczek. W panice zaczęła szukać czegoś, w co

mogłaby wytrzeć nos. Już miała sięgnąć po leżący przed nią program

uroczystości, kiedy starsza pani podała jej swą koronkową chusteczkę.

Elizabeth posłała jej wdzięczne spojrzenie i zaczęła łkać jak dziecko.

Hormony. No bo cóż innego, tłumaczyła sobie w duchu. Przecież

z natury nie jest sentymentalna. Całą siłą woli starała się opanować,

lecz bezskutecznie. Kiedy toczyła ze sobą wewnętrzną walkę, drużba

pana młodego spostrzegł ją i uśmiechnął się. Odpowiedziała mu

słabym uśmiechem przez łzy, a on mrugnął do niej konfidencjonalnie.

W ułamku sekundy nawiązało się między nimi porozumienie,

duchowa więź, mimo że się prawie nie znali. Skinął nieznacznie

głową, a Elizabeth pomyślała, że nadal prowadzą rozmowę bez słów o

kruchej istocie miłości i nowym początku. W owej chwili byli po

prostu parą ludzi najżyczliwiej nastawionych do bliźnich i do całego

świata.

Boże, jaki on jest przystojny, pomyślała.

Jason Colton. Tyle o nim wiedziała. Brat pana młodego. Elizabeth

spotkała go kiedyś w przelocie, lecz Savannah wielokrotnie w samych

superlatywach rozwodziła się na temat przyszłego szwagra,

opowiadała o jego prawym charakterze i dobrym sercu. Rzeczywiście

robi bardzo sympatyczne wrażenie, pomyślała, starając się zwalczyć

nowy atak szlochu.

Pociągnęła nosem i próbowała otrzeć oczy koronkową chusteczką

bardziej przeznaczoną do ozdoby niż do praktycznych celów. Ze

swojego miejsca w drugim rzędzie mogła dostrzec, że Jason Colton

też był wzruszony. Jego wzrok, kiedy patrzył na Savannah i brata, był

pełen miłości.

A może tęsknoty i najskrytszych pragnień?

Elizabeth oczu nie mogła od niego oderwać. Savannah lubiła

mawiać o przyszłym szwagrze, że należy do tej rzadkiej kategorii

ludzi, którzy mają tak samo piękny charakter, jak aparycję. Wyznała

też Elizabeth, że nie jest z nikim związany, i była zdziwiona, że do tej

pory żadna kobieta go nie usidliła.

Elizabeth westchnęła. Jason ładnie wyglądał przy ołtarzu. Szkoda,

że cztery lata temu nie wyszła za niego zamiast za Mike'a

Sonderlanda, który miał wyłącznie prezencję, a nie miał wnętrza. Nie,

nie... przecież to niemądre, upomniała się w myślach. Co za głupoty

marzyć o Jasonie. Czyżby zapomniała o mrocznej historii dzielącej jej

rodzinę od Coltonów?

Zanim Elizabeth otrząsnęła się ze swoich myśli, Savannah i

Harrison zostali zaślubieni. Szli teraz środkiem nawy ku nowemu

wspólnemu życiu. Za nimi kroczyli drużba pana młodego ze

starościną wesela. Mijając ławkę, w której siedziała Elizabeth, Jason

odwrócił głowę i wyraźnie uśmiechnął się do niej. Elizabeth poczuła,

że się rumieni.

Kiedy chciała zwrócić wilgotną chusteczkę swojej uczynnej

sąsiadce z ławki, starsza dama poklepała ją po ramieniu i powiedziała:

- Zatrzymaj ją, moje dziecko. Czuję, że będzie ci jeszcze

potrzebna.

Elizabeth podziękowała. Postanowiła, że nie będzie się teraz

zastanawiać, czy w tych słowach nie kryje się jakiś znaczący podtekst.

W kruchcie kościoła goście już zdążyli ustawić się w długiej kolejce

do składania życzeń, zanim Elizabeth niesiona tłumem tam dotarła.

Stanęła na końcu i cierpliwie czekała.

- Elizabeth! - zawołała Savannah, gdy spostrzegła przyjaciółkę. -

Tak się cieszę, że mogłaś tu być, dzielić moje szczęście.

- Nic na świecie nie powstrzymałoby mnie od przyjścia. Tak się

cieszę. Piękny ślub.

- Prawda? Wciąż nie wierzę, że udało się nam wszystko

zorganizować w dwa tygodnie. Ale cieszę się, że mamy to już za

sobą! - dodała Savannah ze śmiechem, a jej nowo poślubiony mąż

objął Elizabeth.

- Jak się masz, ślicznotko! - powitał ją.

- Zawsze wiesz, co powiedzieć kobiecie - wtrąciła Savannah. -

Ale uważaj... - dodała niby serio i lekko poklepała go po policzku.

- Smutne, ale prawdziwe. - Harrison mrugnął do żony. - Teraz

Savannah jest moją lepszą połową, ale nie podoba mi się, że taka

kobieta jak ty jest bez przydziału. A może pewnego pięknego dnia

zostaniesz moją bratową? - zażartował i kciukiem wskazał Jasona,

którego właśnie pocałowała sąsiadka Elizabeth z ławki, zostawiając

mu na policzku ślad szminki. - Mój brat jest do wzięcia. I uwielbia

dzieci. Prawda, braciszku?

- Oraz ich mamy - wtrącił szarmancko Jason.

- Cóż, jedno z drugim się wiąże. - Elizabeth starała się

dostosować do lekkiego tonu rozmowy, ale czuła się skrępowana.

Flirtowanie z młodymi nieżonatymi mężczyznami nie leżało w jej

charakterze. A szczególnie teraz, kiedy była w błogosławionym

stanie.

- Chyba jeszcze nie zostaliśmy sobie oficjalnie przedstawieni -

rzekł Jason, biorąc Elizabeth za rękę. - Ja jestem starszym bratem

Harrisona, a pani przyjaciółką ze szkolnych lat mojej drogiej

bratowej, prawda?

- Tak. Elizabeth Sonderland. Wiele o panu słyszałam.

- Mam nadzieję, że same superlatywy, ale niech pani w to

wszystko nie wierzy - powiedział Jason i uśmiechnął się czarująco.

Cały czas trzymał jej dłoń i nie miał zamiaru puścić. W innej

sytuacji Elizabeth poczułaby się zażenowana, ale nie teraz. Przecież

nie ma w tym nic osobistego, pomyślała, tylko uprzejmość wobec

przyjaciółki Savannah. Uścisk dłoni tego mężczyzny, takiej ciepłej i

takiej silnej, tchnął w nią otuchę. I dodał pewności siebie.

Chciała zapamiętać tę chwilę na zawsze. To był jeden z tych

momentów, kiedy wszystko wydaje się takie harmonijne.

Czarodziejskie. Promienie popołudniowego słońca wpadające przez

wysoko umieszczone okno oświetlały wszystko złotą poświatą, a

delikatne dźwięki harfy wibrowały w powietrzu. Na zewnątrz

ćwierkały ptaki, a dookoła ludzie uśmiechali się do siebie i ściskali z

radości.

- Kiedy termin? - Pytanie Jasona wyrwało ją z zadumy.

- Pod koniec lipca.

- Świetnie pani wygląda.

- Dziękuję.

- Kto jest pani lekarzem prowadzącym?

- Doktor Mhan.

- Znakomity specjalista.

- Pan go zna?

- Odbywaliśmy razem staż w szpitalu tutaj, w Prosperino jakieś

pięć lat temu.

- Pan też jest położnikiem? - spytała Elizabeth. Nie chciałaby go

spotkać podczas następnej wizyty kontrolnej.

- Nie, jestem lekarzem rodzinnym. Ale podczas praktyki

asystowałem przy porodach.

- Tak?

- Uhm. Uważam te przeżycia za najszczęśliwsze chwile w życiu.

Prawie takie jak dzisiejszy dzien. - Jego uśmiech był taki naturalny,

taki ujmujący, taki uwodzicielski, że całkiem serio pomyślała, że

spotkanie z nią też uważa za szczęśliwy moment swojego życia. - Jak

się pani czuje?

- Znakomicie. Wiem, że dużo kobiet nie znosi tego stanu, ale

przyznam się, że nigdy nie czułam się lepiej.

- Czyli należy pani do grona tych, którym się szczęści.

- Chyba tak.

- Zażywa pani dużo ruchu?

- Chodzę na wodny aerobik i z grupką towarzyszek niedoli

pluskamy się w basenie. Udajemy, że ćwiczymy. - Spojrzała na

Jasona pytająco. - Uważa pan, że jestem za gruba? - zaniepokoiła się.

Poczuła wyrzuty sumienia, że na śniadanie zjadła kawałek ciasta

czekoladowego z orzechami.

- Nie, nie. Wygląda pani wspaniale. Po prostu byłem ciekawy, jak

pani to robi.

- Przepraszam, że przerywam ci konsultację z pacjentką - wtrącił

Harrison - ale jest tutaj kilka osób aż z Europy, które chciałyby

zamienić z tobą słówko na powitanie.

Elizabeth posmutniała.... Czas odejść. Z żalem, prawdziwym albo

udawanym, Jason puścił jej rękę.

- Proszę na siebie uważać - powiedział miękko i ciepło.

- Dobrze - obiecała tonem równie ciepłym. - Dziękuję i do

zobaczenia - dodała już odrobinę bardziej oficjalnie.

- Jason! Podejdź, chłopcze! Nie każ mi dłużej czekać! - rozległ się

teraz stentorowy głos. - Niech cię uściskam.

- Babcia Sybil! - wykrzyknął ucieszony Jason.

- No to kiedy, synku, pójdziesz w ślady brata? - obcesowo

dopytywała się starsza pani. - Nie każ mi czekać zbyt długo. Miej

wzgląd na mój wiek - żartowała.

Jason zrobił minę męczennika i spojrzał porozumiewawczo na

Elizabeth. Ona zaś odpowiedziała mu uśmiechem i podeszła do

kuzynki Savannah, Brendy, która została druhną zamiast niej.

Kiedy wszyscy już mieli okazję wyściskać państwa młodych,

poproszono gości o przejście do ogrodu położonego na tyłach

kościoła, gdzie przygotowano weselny poczęstunek. W ogromnym

białym namiocie ustawiono bufet, a wśród drzew, fontann i posągów

porozmieszczano stoły. Orkiestra grała walca, czekając, aż młoda para

tradycyjnie zatańczy pierwszy taniec.

Przyciskając chusteczkę do oczu, Elizabeth przyglądała się

przyjaciółce, która w objęciach męża wirowała po kamiennym

parkiecie. Gdy ojciec Savannah poprosił córkę do tańca, Harrison

zwrócił się do swojej matki, a po chwili dołączył do tańczących

pierwszy drużba ze starościną wesela.

Jakie to uczucie, zastanawiała się Elizabeth, tańczyć w ramionach

Jasona? Może podobne do unoszenia się na wodzie? Spojrzała z żalem

na swój wydatny brzuch. Nie, lepiej nie. Chyba jednak poszuka

jakiegoś miejsca, gdzie mogłaby usiąść. Od rana dokuczała jej kolka i

trochę się tym niepokoiła.

Nagle poczuła głód, skierowała się więc w stronę bufetu. Kiedy

nie wiesz, co zrobić, podjedz sobie, stało się ostatnio jej życiową

maksymą. Napełniła więc talerz rozmaitymi smakołykami i usiadła

przy stole wśród około tuzina Coltonów w różnym wieku, przybyłych,

jak się okazało, ze wszystkich zakątków świata.

Jedząc, cały czas kątem oka śledziła Jasona i zauważyła, że on też

szukał jej wzrokiem. Pewnie z lekarskiego obowiązku, tłumaczyła

sobie, niemniej sprawiało jej to przyjemność.

Pierwszy drużba był dosłownie rozrywany. Kobiety ustawiały się

niemal w kolejce, by z nimi zatańczył, on jednak nad wszystkie młode

i piękne panny wolał swoją kruchą babkę Sybil. Savannah ma rację,

pomyślała Elizabeth, on naprawdę jest bardzo miły. Po skończonym

tańcu Jason odprowadził starszą damę na miejsce, nie wrócił jednak

na parkiet. W pierwszej chwili Elizabeth sądziła, że kieruje się do

bufetu za jej plecami, lecz nagłe spostrzegła, że idzie prosto do niej.

Ale po co?

- Czy miałaby pani ochotę zatańczyć? - spytał.

Co? Oczywiście! Zaraz, zaraz... Tańczyć? Tutaj? W jej stanie?

Spojrzała na swoją granatową ciążową sukienkę z plamą z majonezu

na przodzie. Orkiestra zaczęła grac. Musi mu coś odpowiedzieć.

Mobilizując całą odwagę, podniosła głowę i napotkała spojrzenie

najpiękniejszych brązowych oczu na świecie.

- Z przyjemnością - usłyszała własny głos.

Lekko i swobodnie prowadził ją po parkiecie, a Elizabeth

zrozumiała, dlaczego w jego ramionach krucha Sybil z aparatem

słuchowym odmłodniała o sześćdziesiąt lat.

- Czy zawsze tańczysz z kobietami podpierającymi ściany? -

spytała, rezygnując ze zwracania się do niego oficjalnie.

- Nie, ale zawsze tańczę ze wszystkimi interesującymi kobietami.

- Jestem interesująca?

- A nie jesteś? - Jason chętnie podchwycił okazję przejścia na

„ty”.

- Savannah miała rację... - W ostatnich miesiącach Elizabeth

nabrała wprawy w takich słownych unikach.

- Tak? Co mówiła?

- Że masz dobre serce.

- To dobrze, że nie widziała jeszcze limuzyny.

- A co zrobiłeś?

- Nic specjalnego. Trochę pasty do butów i kremu do golenia.

Kilka puszek, trochę serpentyn. Nadmuchiwane nagie lalki, na

lusterkach usta namalowane szminką, na antenie koronkowa

bielizna... - wyliczał Jason. - No wiesz, to wszystko, co zwykle przy

takich okazjach.

- Nagie lalki należą do kompletu przy takich okazjach? - zdziwiła

się Elizabeth.

- Biorę odwet za te wszystkie okazje, kiedy jako dzieciak

braciszek dawał mi w kość.

- Nie mogę się doczekać, kiedy zobaczę jego minę.

- Już niedługo. Za dwie godziny mają samolot, więc zaraz będzie

rzucanie bukietu i podwiązki i całe huczne pożegnanie.

Elizabeth śmiała się jak za dawnych beztroskich czasów, kiedy

jeszcze z nadzieją patrzyła w przyszłość. Przy Jasonie zapomniała o

nieudanym małżeństwie zakończonym rozwodem i o ciąży. Przy nim

na nowo nabrała ochoty do życia.

Ostry ból w żołądku był nie do zniesienia. Stojąc u szczytu

schodów prowadzących z kościoła na ulicę, zgięta wpół, gorączkowo

rozglądała się za jakimś miejscem, na którym mogłaby przysiąść. Ten

ból niepokoił ją. Zbyt wcześnie. Chciała krzyknąć, ale głos uwiązł jej

w gardle.

Savannah i Harrison stali tuż przy masywnych ogromnych

drzwiach świątyni. U stóp schodów zebrały się panny w oczekiwaniu

na moment rzucenia bukietu. Wśród pisku i krzyku wiązankę

chwyciła młodziutka dziewczynka, zbyt młoda na randki, a co dopiero

na małżeństwo. Obrzucani deszczem ryżu państwo młodzi wsiedli do

udekorowanej limuzyny i odjechali.

Ukryta za machającymi na pożegnanie gośćmi Elizabeth stała,

trzymając się balustrady schodów. Czując nowy atak bólu, osunęła się

na kolana. Dziecko, pomyślała. Stracę je. Łzy przerażenia napłynęły

jej do oczu. Gorączkowo zaczęła szukać w kieszeni pożyczonej

chusteczki.

- Elizabeth?

Uspokajający głos Jasona docierał do niej jakby z oddali.

- Elizabeth? Nic ci nie jest?

- Dziecko - załkała i uczepiła się jego reki. - Boje się, że stracę

dziecko.

ROZDZIAŁ DRUGI

Ignorując ciekawskie spojrzenia przyjaciół i rodziny, Jason wziął

Elizabeth na ręce, stopa otworzył ciężkie mahoniowe drzwi i wniósł ją

do kościoła. Oparła głowę na jego ramieniu, jej jedwabiste brązowe

włosy muskały mu szyję i policzek. W nozdrzach poczuł zapach

wiosennych kwiatów. Cały czas cicho pojękiwała i nie był pewny, czy

z bólu, czy ze strachu. A może z obu tych powodów?

Bardzo ostrożnie posadził ją na jednej z najbliżej stojących ławek

i sam usiadł obok. Otoczył ją ramieniem, a drugą ręką ujął jej przegub

i sprawdził puls. Oprócz nich i kilkorga dzieci, z chichotem

bawiących się w berka w kruchcie, w kościele nie było nikogo.

- Gdzie jest twój mąż? - Jason starał się mówić opanowanym

głosem, chociaż był bardzo zdenerwowany.

W tej kobiecie było coś wyjątkowego. Bezbronność, którą bez

powodzenia starała się ukryć, budziła w nim uczucia opiekuńcze.

- Odszedł w siną dal.

- Aha.

Teraz zrozumiał, dlaczego Savannah i Harrison dowcipkowali, że

zostanie ich bratową i szwagierką. Sądził wtedy, że to tylko niewinny

żart, by rozładować atmosferę i aby wszyscy lepiej się poznali, więc

starał się dostosować do sytuacji. Lecz teraz okazuje się, że naprawdę

jest sama z dzieckiem. Przyjrzał się jej dłoni i zauważył brak obrączki.

Zacisnął zęby, tłumiąc ogarniający go gniew. Starał się teraz

skoncentrować uwagę na sekundniku, mierząc puls Elizabeth. Mocny.

Odrobinę przyspieszony. Opuszkami palców dotknął jej czoła,

wierzchem dłoni policzków.

- Nie chciał dzieci. - Elizabeth uniosła słabą dłoń do ust, dzielnie

walcząc z łzami. - A teraz pewnie spełni się jego życzenie.

- Niekoniecznie. Spróbuj się odprężyć.

- Nie mogę - westchnęła. - Strasznie się boję, że stracę dziecko.

- Wiem. - Zdawał sobie sprawę, że Elizabeth jest świadoma

komplikacji związanych z urodzeniem wcześniaka. - Gdzie czujesz

bóle?

- Tu. - Przyłożyła dłoń do boku. - I tu.

- Ostre czy tępe? - Badał teraz jej brzuch, starając się określić

ułożenie płodu.

- Ostre. Nie tyle skurcze, ale bardziej... Takie rozdzierające, nie

wiem, jak to określić.

- Tu?

- Tak.

- Uhm. - Dotknął miejsca, które mu pokazała. Ucisnął. - Boli?

- Nie bardzo.

- Uhm.

- To źle? - zaniepokoiła się.

- Po prostu „uhm”. Bez żadnych fachowych podtekstów. Czujesz

mdłości?

- Nie.

- Uhm. Jest ci słabo?

- Teraz już nie.

- Czy przyjmujesz jakieś leki?

- Tylko witaminy dla kobiet w ciąży.

- Miałaś plamienia albo krwawienia?

- Chyba nie - odpowiedziała, blednąc.

- To świetnie. Gdzie twoja torebka?

- Torebka? - Elizabeth rozejrzała się wokół siebie. - Chyba została

na schodach.

- Zaczekaj tu. Znajdę torebkę, a potem podjadę samochodem i

będziemy mogli się zbierać.

- Dokąd?

- Do szpitala.

- Do szpitala? - W oczach Elizabeth pojawiło się przerażenie. -

Ale z dzieckiem wszystko będzie dobrze, prawda? - niepokoiła się.

Jason ujął jej szczupłą dłoń i z trudem przybierając pełen

pewności zawodowy ton lekarza, kiwnął potakująco głową.

- Ostrożności nigdy za wiele. Chcemy przecież, żeby maleństwo

jeszcze przez jakiś czas pomieszkało tam, gdzie teraz, prawda?

Spróbuj się nie denerwować. Będziesz w dobrych rękach. Istnieje

duża szansa, że dziecku nic nie jest.

- Dobrze. - Wsparła się na jego ramieniu i kiwnęła potakująco

głową. Przez łzy spojrzała na rozświetloną promieniami słońca postać

Jezusa w oknie witrażowym umieszczonym wysoko nad głównym

ołtarzem i szepnęła: - Oby dobry Bóg usłyszał twoje słowa.

- Co powiedzieli?

Na widok Jasona wchodzącego do szpitalnego pokoju z jej kartą

w ręce, Elizabeth podciągnęła się na łokciach i usiadła. Starała się

ukrywać niepokój, lecz przychodziło jej to z coraz większym trudem.

W ciągu niecałej godziny, jaka minęła od chwili przyjazdu do szpitala

w Prosperino, zbadał ją chyba cały personel oddziału patologii ciąży.

Mocny jednostajny sygnał dochodzący z monitora płodowego był

jedynym kojącym dźwiękiem towarzyszącym jej w oczekiwaniu na

kogoś, kto poda jej wyniki wszystkich badań i konsultacji.

Jason pewnym krokiem podszedł do łóżka. Miał szerokie ramiona

i tors i wydawał się Elizabeth opoką. Zdjął smoking i podwinął

rękawy eleganckiej koszuli. Pod cienką tkaniną wyraźnie rysowały się

mocne mięśnie.

- Doktor Mhan chciałby zatrzymać cię tu na noc.

- Dlaczego? - Przestraszona zacisnęła dłonie na krawędziach

łóżka.

- Dla większej pewności. To wszystko. - Postukał palcem w kartę

i uśmiechnął się. - Jego zdaniem w tej chwili nic nie wskazuje na to,

że to poronienie.

- Bogu dzięki! - wykrzyknęła Elizabeth i z uczuciem ulgi opadła

na poduszki. - To wspaniała nowina!

Jason delikatnie przesunął jej nogi i przysiadł na brzegu materaca.

- Należy to uczcić. Może zamówię dużą porcję galaretki

owocowej? - zaproponował.

- Galaretki owocowej? - Mina jej zrzedła. - Myślałam raczej o

hamburgerze z frytkami i koktajlu mlecznym.

Jason wybuchnął głośnym śmiechem i nacisnął dzwonek

wzywający pielęgniarkę.

- Widzę, że naprawdę czujesz się lepiej.

- Kamień spadł mi z serca. Co to właściwie było?

- Cóż, zapewne Junior chciał zrobić sobie trochę więcej miejsca i

rozpychał się silniej, niż byłaś na to przygotowana. Stąd bóle. A

ponieważ to twoja pierwsza ciąża, mięśnie macicy masz jeszcze mało

rozciągnięte. Jesteś drobnej budowy, a Junior należy do sporych.

- Aha. - Elizabeth oparła łokcie na kolanach i z zagadkowym

uśmiechem popatrzyła na Jasona. - Dlaczego nazywasz moje dziecko

Juniorem?

- Nie znasz płci dziecka?

- Więc to chłopiec?

- A chciałabyś wiedzieć na pewno?

Elizabeth westchnęła.

- Chyba tak. Chociaż miałam nadzieję, że będzie dziewczynka.

Wydawało mi się, że łatwiej jest wychować dziewczynkę bez ojca.

Rozumiesz, co mam na myśli.

Nie wiedziała, dlaczego chce mu się zwierzać ze swoich

osobistych spraw. Czasami łatwiej jest rozmawiać z kimś obcym niż z

bliską osobą. A szczególnie jeśli ten ktoś obcy jest lekarzem o tak

rozumiejących oczach.

- Tak. - Jason kiwnął głową. - Ale brak ojca może okazać się

takim samym ciężkim brzemieniem dla dziewczynki.

- To prawda. Sama bardzo ciężko to przeżywałam.

- Przepraszam, nie wiedziałem. - Jason ujął jej dłoń i zajrzał w

oczy.

Elizabeth nagle ogarnął spokój. Miała dziwne wrażenie, że zna

tego człowieka od zawsze.

- Nic się nie stało. Ojciec zmarł wiele lat temu, kiedy byłam

bardzo mała.

- Pamiętasz go?

- Trochę. Chociaż sądzę, że moje wspomnienia o nim przeplatają

się z opowiadaniami matki. Według niej, ojciec był wcieleniem

wszelkich cnót i podporą społeczności Prosperino. Niestety, po jego

śmierci sytuacja naszej rodziny znacznie się pogorszyła.

- To przykre.

- Tak. Mama musiała podejmować dodatkowe prace, żeby mnie

posłać do szkoły z internatem, tej, w której poznałam Savannah.

Pamiętam, że zawsze bardzo się o nią martwiłam. - Nie chciałabym...

- bezwiednie dotknęła brzucha - żeby moje dziecko miało podobne

zmartwienia.

Podniosła wzrok na Jasona, a widząc jego współczującą minę,

dodała:

- Więc kiedy Mike, przyjaciel rodziny, oświadczył mi się, mama

była rada, że ktoś zdejmie odpowiedzialność za mnie z jej barków. Ja

nie byłam szaleńczo zakochana w Mike'u, ale mama tak się cieszyła,

że jako dobra córka zgodziłam się wyjść za mąż.

- Wyszłaś za niego bardziej dla matki niż dla siebie?

- Niestety. - Z głośnym westchnieniem Elizabeth opadła na

poduszkę. - Ale nie mówmy już o mnie i moich głupich decyzjach.

Nie wiem, dlaczego zanudzam cię swoimi sprawami. Zazwyczaj

jestem bardziej powściągliwa. Słowo.

- Mnie to twoje nudzenie wcale nie nudzi - zaprotestował Jason, a

w jego oczach zabłysły figlarne iskierki. - Wiesz - uśmiechnął się i

poklepał ją po dłoni - chłopcy może nie są tak wdzięcznym obiektem

do strojenia, ale potrafią sprawić wiele radości.

Na widok jego przekornego uśmiechu Elizabeth ogarnęła radość.

Jaka szkoda, że z Mikiem nigdy nie rozmawiali w tak beztroski

sposób. Mike zawsze był taki sztywny i opanowany. Zawsze, to

znaczy wtedy, kiedy był w domu.

- Wobec tego - powiedziała - rozumiem, że to będzie chłopiec.

Przytaknął skinieniem głowy.

- USG pokazuje, że jest duży i zdrowy. Wiadomo, że takie

badania bywają omylne, niemniej na twoim miejscu nie malowałbym

pokoju dziecinnego na różowo. W każdym razie Junior jeszcze przez

jakiś czas musi pomieszkać w maminym brzuszku.

- Sądzisz, że zechce?

- Wszystko wskazuje na to, że wrócisz tu dopiero za trzy

miesiące.

- To wspaniale.

- Tak. A teraz powiedz, do kogo chciałabyś, żebym zadzwonił?

Zawiadomił, gdzie jesteś i czego ci potrzeba.

Elizabeth wydęła wargi i zaczęła się zastanawiać.

- Na pewno jest ktoś... Zaraz, zaraz... Chwileczkę... Niech tylko

pomyślę... Rodzice Mike'a oczywiście nie wchodzą w rachubę. Ojciec

zostawił ich, kiedy Mike był malutki.

- Niedaleko pada jabłko od jabłoni - mruknął Jason.

- Jego matka mieszka na Florydzie i jest zbyt zajęta swoimi

znajomymi z wielkiego świata, żeby zawracać jej głowę. A poza tym

wcale się nie cieszy, że zostanie babcią.

- Rozumiem, że Mike tym bardziej nie wchodzi w rachubę? -

upewnił się Jason.

- Absolutnie nie. Rozwiedliśmy się dwa miesiące temu i on zrzekł

się praw rodzicielskich. Jasno postawił sprawę, że już nigdy nie chce

mieć z nami do czynienia.

Gdy Jason potrząsnął z niedowierzaniem głową, Elizabeth

uśmiechnęła się z rezygnacją.

- No cóż, nawet nie ma go w Kalifornii. Słyszałam, że wyjechał

do

Europy

i

szuka

miłości

we

wszystkich

najbardziej

nieodpowiednich miejscach, jakie tam można znaleźć.

- A twoja rodzina? - zasugerował.

- Matka mieszka obecnie na Alasce z moją siostrą i szwagrem.

Prowadzą tam naprawdę przyjemny pensjonat dla wędkarzy.

Zadzwoniłabym do nich, ale nie chcę ich niepotrzebnie niepokoić,

przecież z takiej odległości nic nie mogą dla mnie zrobić. Poza tym

planują przyjazd w lipcu, żeby mi pomóc, a to będzie ich sporo

kosztowało, zważywszy, że lipiec to pełnia sezonu.

- Przyjaciele?

- Dwójka moich najlepszych przyjaciół bierze udział w rejsie dla

samotnych do Meksyku, więc odpadają. Mam naprawdę miłą

sąsiadkę, ale ona ma trójkę dzieci i nieduży samochód. Savannah jest

zajęta...

Jason uniósł brwi i spojrzał na nią porozumiewawczo.

- Ale wiesz, że ona należy do tych osób, które rzucą wszystko i

przybiegną, jeśli tylko dowiedzą się, że masz kłopoty - powiedział i

sięgnął do telefonu.

Elizabeth klepnęła go w rękę.

- Nie waż się dzwonić do nich w noc poślubną!

Z udawanym rozczarowaniem Jason odłożył słuchawkę na

widełki.

- Zepsułaś mi całą zabawę.

- Uważam, że już i tak dobrze sobie na nich użyłeś.

- Nie przesadzaj. Widziałem, że się śmiałaś, kiedy wznosiłem

toast za państwa młodych.

- Tak. Przyznaję, że wyliczanie dawnych miłości Harrisona było

zabawne. Szczególnie ta historyjka o dziewczynie, która pozowała do

reklamy ciasteczek w kształcie goryli. Część tego wszystkiego

musiałeś zmyślić...

- Dziewięćdziesiąt procent. Harrison lubił zaszaleć, ale nie aż do

tego stopnia. Pewnie mnie zabije, kiedy wrócą.

Miła młoda pielęgniarka weszła do pokoju, właśnie kiedy kończył

to zdanie.

- Dobry wieczór, doktorze. - Uśmiechając się ciepło, podeszła do

łóżka. - Pan mnie wzywał? - spytała i położyła rękę na ramieniu

Jasona.

Elizabeth zaczęła się zastanawiać, jak blisko się znają, ale

natychmiast zawstydziła się tych myśli.

- Tak, Sherry. Nasza pacjentka ma ochotę na obiad. Obawiam się

jednak, że nie wyczarujesz hamburgera i frytek?

- Ach, to dobry znak - ucieszyła się pielęgniarka. - Ale - spojrzała

na zegarek - nie sądzę, żeby o tej porze w barku chcieli smażyć

hamburgery. A może kanapka klubowa z indykiem?

- Z frytkami i koktajlem mlecznym?

- Dla pana doktora wszystko. - Poklepała i pogładziła Jasona po

ramieniu, po czym zniknęła.

- Sherry jest żoną onkologa z kliniki po drugiej stronie ulicy.

Znakomity golfista. Przynajmniej raz w miesiącu staramy się pograć.

Elizabeth odetchnęła z ulgą, ale nie dała tego po sobie poznać.

- Grasz w golfa?

- Nałogowo.

- Ja też! Ale jestem beznadziejna.

- Wyobrażam sobie, że Junior nie pozwala ci się dobrze

zamachnąć.

- Tak. To znaczy nie. Zawsze byłam beznadziejna. Ale uwielbiam

grać! Kiedy tylko mogę, gram z koleżankami. One wszystkie grają

marnie, ale mnie to nie przeszkadza.

- Któregoś dnia będziemy musieli się wybrać razem. Przyjrzę się

twojemu zamachowi.

- Cała przyjemność po mojej stronie - zgodziła się z entuzjazmem

i natychmiast uświadomiła sobie, że przystała na randkę z

najprzystojniejszym lekarzem w mieście.

Przecież to absurd. Nie może pójść grac z nim w golfa. Za kilka

miesięcy będzie miała dziecko, będzie się borykać z pieluchami i

wszelkimi kłopotami, z jakimi borykają się wszyscy rodzice samotnie

wychowujący potomstwo. On wcale nie chciał się z nią umówić.

Zaproponował, bo jest miły i to wszystko.

Na szczęście rozmowa zeszła na inne sporty, potem na audycje

sportowe w telewizji, potem na telewizję w ogóle, film, książki,

bieżące wydarzenia, a jeszcze później, kiedy Sherry przyniosła

kanapki, na restauracje. Gdy skończyli się posilać, Elizabeth została

poddana kolejnej rundzie rutynowych badań. Zrobiło się późno.

- Na pewno musisz już wracać do siebie - zauważyła, w duchu

żywiąc nadzieję, że to nieprawda.

Jason spojrzał na zegarek.

- Dopiero ósma - stwierdził. - Savannah głowę by mi urwała,

gdybym o tak wczesnej porze zostawił ciebie i Juniora samych. Poza

tym w domu czeka na mnie tylko lodówka pełna gotowych dań i stos

papierów do przejrzenia.

- Widzę, że prowadzisz życie podobne do mojego.

- Wszystko zależy od ciebie. Kiedy poczujesz się zmęczona,

wyrzucisz mnie. Ale mogę zostać jeszcze jakiś czas i... i możemy

zagrać w karty. Co ty na to?

- Nigdy nie jestem zbyt zmęczona na grę w karty. - Była

uszczęśliwiona. W towarzystwie Jasona zapomni o kłopotach.

- To świetnie. - Wstał i podszedł do drzwi. - Wiem, że

pielęgniarki zawsze mają w dyżurce kilka zapasowych talii. Możemy

razem ułożyć pasjansa albo zagrać w coś innego.

- A więc jesteś nauczycielką.

- Aha, chociaż niekiedy czuję się bardziej wychowawczynią.

- Które klasy uczysz?

- Pierwsza gimnazjalna.

- Masochistka.

Elizabeth roześmiała się. Z dziewczęcym rumieńcem na

policzkach wyglądała urzekająco. Jason nie przypominał sobie, kiedy

ostatnio tak dobrze się czuł w towarzystwie kobiety. Jej eks-małżonek

musiał być pierwszorzędnym idiotą, żeby porzucić taki klejnot. Cały

wieczór grali w karty. Zaczęli od bezika i remika, a skończyli na

pokerze. Trudno byłoby powiedzieć, kto wygrał, kto przegrał, bo gra

była jedynie pretekstem do rozmowy.

Kiedy wydawało mu się, że Elizabeth nie widzi, Jason przyglądał

się jej, podziwiając jej egzotyczną urodę. Miała duże oczy w kształcie

migdałów, jasne, niemal szmaragdowe, i tak wyraziste jak upalny

dzień na południowym Pacyfiku. Błyszczały i iskrzyły się słonecznym

ciepłem, chociaż chwilami ciemniały, jak gdyby zasnuwały je

burzowe chmury.

Jej jedwabiste sięgające ramion włosy, proste, lekko tylko

podwinięte na końcach, miały kolor tekowego drewna ze złotymi

refleksami. Już wiedział, że były tak miękkie jak wyglądały, i

pachniały świeżą łąką. Ukradkiem spojrzał na jej usta i szybko

przeniósł wzrok na karty, które położyła na obrotowym szpitalnym

stoliku nasuniętym na kolana.

Jej rozchylone wargi odsłaniały perłowobiałe zęby i Jason

pomyślał, że jej uśmiech promienistością dorównuje słońcu. Elizabeth

pociągała go tak silnie jak jeszcze żadna pacjentka, a w swojej

karierze zawodowej spotkał wiele prawdziwych piękności. Elizabeth

jednak była inna.

Teraz podciągnęła się na łóżku, z ożywieniem opowiadając o

swojej pracy.

- Młodsze nastolatki to nie lada wyzwanie. Kocham moich

uczniów i nienawidzę jednocześnie.

Jason oparł się o tył łóżka, milczeniem zachęcając ją do

mówienia.

- Czasami doprowadzają mnie do rozpaczy. - Wzruszyła

ramionami. - A czasami potrafią być tacy zabawni. Dziewczyny mają

umalowane usta i wąsy z mleka na górnej wardze.

- To dopiero musi być widok.

Roześmiała się zaraźliwie.

- Wszystkie bardzo interesują się moim stanem i uwielbiają

częstować mnie straszliwymi historiami o porodach, które bez

wątpienia usłyszały od swoich mam i cioć.

- Nie bierz tych opowieści zbyt serio. Jesteś zdrowa, dziecko jest

zdrowe, poród będzie dla ciebie cudownym przeżyciem. Ktoś bliski

będzie ci towarzyszył?

- A musi?

- Nie zawadzi mieć przy sobie kogoś, kogo nie będziesz się

wahała prosić o to czy tamto.

- No tak - westchnęła i spojrzała w bok, jak gdyby temat ją

krępował. - Chyba będę musiała ustąpić i zwrócić się do kogoś. Nie

chcę prosić mamy, bo ona jest taka wrażliwa. Siostra z kolei ma na

głowie pensjonat, a nie chciałabym fatygować Savannah. Jest tuż po

ślubie i w ogóle. Nie wiem. Kolejna sprawa do przemyślenia. Kolejny

kłopot.

- Jesteś zmęczona - wtrącił Jason i spojrzał na zegar. - I nic

dziwnego. Ale czas nam prędko zleciał! Zrobiła się prawie północ. -

Zebrał karty. - Możemy pograć później. Teraz jeszcze zmierzę ci

ciśnienie i temperaturę i posłucham tętna dziecka. A potem, młoda

damo, spać. Dobrze?

- Dobrze - zgodziła się i stłumiła ziewnięcie.

Jason sięgnął po aparat do mierzenia ciśnienia wiszący na ścianie

koło łóżka, odsunął rękaw koszuli Elizabeth i owinął jej przedramię

mankietem. Potem założył słuchawki. Kiedy kładł jej rękę na swoich

kolanach i pompował mankiet, poczuła, że serce zabiło jej szybciej.

Ciśnienie miała prawidłowe. Pielęgniarka zostawiła termometr

cyfrowy, więc zmierzył jej temperaturę w uchu i odczyt wpisał do

karty.

Potem posłuchał bicia serca dziecka i z zadowoleniem stwierdził,

że tętno płodu wróciło do normy. Gdyby miał ponownie wybierać

specjalizację, zdecydowałby się na położnictwo. Ciężarne kobiety

emanowały szczególnym pięknem i nie było bardziej magicznej i

szczęśliwszej chwili niż poród.

- Wszystko znakomicie - oznajmił i zdjął słuchawki.

- Cieszę się. - Elizabeth opadła na poduszki. To był wyczerpujący

dzień.

- A czujesz już skurcze macicy?

- No wiesz... - Elizabeth ziewnęła szeroko i Jason zapragnął

położyć się obok niej, objąć ją i przytulić do siebie i szeptać jej do

ucha wszystkie te sekretne słówka, które są zbyt czułe, aby je

wypowiedzieć na głos.

Przyznawał się w duchu, że zapragnął przyśpieszyć tempo i

przeskoczyć kilka etapów znajomości. Chciałby dowiedzieć się o tej

kobiecie wszystkiego. Teraz. Zaraz.

- Słyszałam o nich - odezwała się po chwili, a jemu serce

podskoczyło do gardła. - Wytłumacz mi, na czym to polega?

Jason z powrotem przysiadł na brzegu łóżka i przybrał swą

poważną minę doktora Coltona przystępującego do wykładu.

- A więc, u każdej kobiety wygląda to inaczej, ale ogólnie rzecz

biorąc, jest to skurcz macicy promieniujący od pleców do mniej

więcej tego miejsca, o tu. - Położył dłoń na brzuchu Elizabeth. -

Skurcz obejmuje dziecko, a matka czuje, że jej brzuch na minutę lub

dwie robi się twardy jak piłka do koszykówki. Potem następuje

odprężenie. Można powiedzieć, że to trening przed wielkim

wydarzeniem. Co prawda u ciebie jeszcze trochę za wcześnie na takie

skurcze.

Elizabeth przewróciła się na bok i spoglądając spod

wpółprzymkniętych powiek na Jasona spytała:

- Pamiętasz to wszystko ze studiów?

- Po prostu interesuję się tym. Zawsze lubiłem dzieci - dodał i

uśmiechnął się. - Oraz ich mamy.

- Aha. - Jej uśmiech był tak ciepły i uwodzicielski jak światło

poranka. - To... to bardzo miło z twojej strony.

Otulił ją kołdrą, a ona ponownie stłumiła ziewniecie. Rzęsy

opadły na jej porcelanowe policzki, a jej oddech prawie natychmiast

stał się głęboki i miarowy.

- Odpocznij - szepnął, lecz go już nie usłyszała.

Obudził ją ucisk mankietu ciśnieniomierza na przedramieniu. W

półmroku rozpoznała pogodną twarz Sherry.

- Nie chciałam cię budzić. - Głos Sherry był niski i przyjemny. -

Jak się czujesz? - spytała, nie przerywając rutynowych czynności.

Starannie wpisywała wyniki do karty.

- Bardzo dobrze. Dziękuję - odparła Elizabeth.

Rzeczywiście czuła się wyśmienicie. Samopoczucie psuła jej

jedynie świadomość, że zasnęła przy księciu z bajki, który teraz na

pewno jest już u siebie w domu i zapomniał o niej. Uczucie pustki w

jej sercu pogłębiło się.

- Nic dziwnego. Kiedy ma się przy sobie tak przystojnego anioła

stróża, trudno czuć się źle - powiedziała Sherry i uśmiechnęła się

znacząco. Ruchem głowy wskazała za siebie.

Elizabeth wyciągnęła szyję i spróbowała spojrzeć w tym samym

kierunku co pielęgniarka. Na widok Jasona wyciągniętego w fotelu

koło okna serce podskoczyło jej do gardła. Spał lekko pochrapując,

jedna ręka zsunęła mu się z oparcia. Ktoś, prawdopodobnie sama

Sherry, nakrył go w nocy pledem.

O tej porze w szpitalu panowała jeszcze zupełna cisza. Tak

głęboka, że przez dźwiękoszczelne okna słychać było ćwierkanie

ptaków. Chłodne promienie poranka przesączały się przez szary świt i

padały na twarz Jasona. Na jego podbródku ciemniał cień zarostu, a

opadające na czoło włosy sprawiały, że wyglądał jeszcze bardziej

pociągająco. Elizabeth pomyślała, że chciałaby oglądać taki widok

każdego ranka.

- Jeszcze tu jest? - spytała z niedowierzaniem.

Sherry najpierw skończyła wypełniać kartę, a dopiero potem

odpowiedziała:

- Spędził tu całą noc.

- Noc? Która jest teraz godzina?

- Dochodzi piąta. Za półtorej godziny kończę dyżur. - Teraz

pielęgniarka włożyła słuchawki i osłuchiwała brzuch Elizabeth. -

Starałam się go przekonać, że nie zapomnę o tobie - ciągnęła - ale nie

ustępował. Bał się, że bratowa go zamorduje, jeśli nie będzie się tobą

dobrze opiekował. - Sherry zaśmiała się. - Wydaje mi się, że bardzo

przejmuje się rolą szwagra.

- Savannah ma o nim bardzo wysokie mniemanie.

- Jak każdy.

- Nie rozumiem, dlaczego do tej pory się nie ożenił.

Sherry zdjęła słuchawki i zaczęła wypełniać kolejną rubrykę w

karcie.

- Miał narzeczoną - rzuciła jakby mimochodem.

- I co się stało?

Pielęgniarka obejrzała się przez ramię.

- Chyba nie będzie się gniewał, jeśli ci powiem. To nie tajemnica,

wszyscy naokoło wiedzą, że... - Urwała i znowu pochyliła się nad

kartą. Pisała z takim zapałem, że Elizabeth bała się, że nie dokończy

zdania. - Wszystko w normie, to wspaniale - oświadczyła. - Będziesz

musiała przez kilka dni uważać na siebie i obserwować wszystkie

nietypowe bóle. Żadnego dźwigania, żadnych forsownych ćwiczeń,

żadnego kick boxingu i tych rzeczy, rozumiesz, co mam na myśli... -

zażartowała z uśmiechem.

Elizabeth odpowiedziała również uśmiechem, wolałaby jednak,

żeby Sherry nie zbaczała z tematu.

- Jeśli będziesz miała jakieś pytania, nie krepuj się, tylko dzwoń.

Elizabeth kiwnęła głową. Dobrze, dobrze, dobrze.

- Wiem, że doktor Colton nie miałby nic przeciwko temu, żebyś w

takich chwilach zadzwoniła do niego. Uwielbia dzieci. To dlatego

jego małżeństwo nie doszło do skutku.

No, nareszcie wróciła do tematu.

- Naprawdę? - Elizabeth starała się, żeby pytanie zabrzmiało w

miarę naturalnie. Była wdzięczna, że w tym świetle nie widać było

rumieńców na jej policzkach.

- Tak. - Sherry zniżyła głos. - Mimo tak absorbującej pracy,

świetnego rodowodu i zabójczego wyglądu, Jason to w głębi serca

człowiek bardzo rodzinny.

- Wydaje się mocno przywiązany do brata.

- To prawda. Coltonowie zawsze trzymają się razem. - Sherry

oparła się o tył łóżka, szykując się do dłuższej opowieści. - W zeszłym

roku zakochał się w pielęgniarce z kardiologii. Nazywała się Angelica

Maldonado. Angie udawała przed nim, że tak samo jak on pragnie

mieć dzieci. Ale na kilka dni przed ślubem rozpętało się istne piekło,

kiedy odkrył, że narzeczona wcale nie ma zamiaru psuć sobie figury

ciążami i chce się za niego wydać tylko po to, żeby dorwać się do jego

pieniędzy.

- Ależ to okropne! - wykrzyknęła Elizabeth oburzona.

- Och, co tu się działo! Zaproszenia, suknie, wszystko.

Wczorajsza uroczystość musiała być dla niego ciężkim przeżyciem.

- Uhm - przytaknęła Elizabeth.

Nie tylko dla niego, pomyślała, dla mnie też. Nic dziwnego, że

perspektywa powrotu do domu pełnego przykrych wspomnień nie

pociągała go. Wolał spędzić wieczór, grając w karty z ciężarną

kobietą. Czy było bezpieczniejsze zajęcie?

- Taak. - Sherry wstała, podeszła do Jasona, poprawiła koc.

Uśmiechnęła się, kiedy zachrapał i przekręcił się na bok. - Pieniądze

to często przekleństwo. Wiesz, ich rodzina ma tony pieniędzy, ale

szczęścia niewiele.

- Słyszałam. - Elizabeth dużo wiedziała o Coltonach. Szczególnie

o tym, jak bardzo nie lubią rodziny Mansfieldów.

- Wcale nie musi pracować zarobkowo, ale mnie się wydaje, że

praca daje mu poczucie rzeczywistości. I służby ludziom. Jason to

swój człowiek.

- Wyjątkowy. - Zbyt wyjątkowy dla mnie, pomyślała i ciężko

zrobiło się jej na sercu. Lepiej wybić go sobie z głowy. Dzieli ich zbyt

dużo przeszkód nie do pokonania. Nie ma co marzyc o bliższej

znajomości.

Sherry poklepała Elizabeth po kolanie i skierowała się w stronę

drzwi.

- Wypiszą cię, zanim zacznę następny dyżur, więc gdybyśmy

miały się już nie zobaczyć, życzę tobie i dziecku wiele szczęścia.

- Dzięki.

Elizabeth umościła się na łóżku i przyglądając się Jasonowi,

zaczęła marzyć, że wczorajsza uroczystość to był ślub jej i jego.

Przymknęła powieki i sen na jawie przerodził się w prawdziwy sen.

Sen o tym, jak razem z Jasonem oczekują narodzin ich wspólnego

dziecka, poczętego z wzajemnego oddania i co najważniejsze, z

miłości.

Ja, Jason, biorę ciebie, Elizabeth, za małżonkę i ślubuję ci miłość,

wierność i uczciwość małżeńską, oraz że cię nie opuszczę aż do...

Och, co za cudowny sen. Tak ciepły, tak szczęśliwy, tak prawdziwy.

Tak prawdziwy, że przysięgłaby, że słyszy zmysłowy baryton

szepczący jej imię i czuje jego wargi na swojej skroni. Na uchu. Na

policzku.

Elizabeth, Elizabeth.

ROZDZIAŁ TRZECI

- Elizabeth.

Ciepła silna dłoń zaciskała się na jej dłoni.

- Elizabeth?

- Tak? - Z trudem budziła się ze snu.

Pochylała się nad nią przystojna twarz Jasona. Był tuż-tuż, muskał

jej twarz oddechem. Elizabeth wciągnęła głęboko powietrze i

uśmiechnęła się błogo. To nie sen. On jest tu. Och, czuła się jak w

raju. Przeciągnęła się niczym kot budzący się z drzemki na

nasłonecznionym parapecie. To wszystko działo się naprawdę i było

przecudowne. A oczy Jasona błyszczały odbiciem blasku jej oczu, nie

miała co do tego wątpliwości.

- Hej, śpiochu! Pora wstawać i do dzieła.

- Hmm? - zamruczała.

- Dziewiąta. Za niecałą godzinę musimy się wymeldować i

opuścić ten lokal. Zdążysz wziąć prysznic i zrobić się na bóstwo?

- Co? - Natychmiast usiadła prosto, brutalnie przywołana do

rzeczywistości.

Rozejrzała się wokół i nagle przypomniała sobie wypadki

wczorajszego dnia. Skuliła się, podciągnęła kolana, ukryła twarz w

dłoniach i jęknęła. Nawet nie chciała wiedzieć, jak wygląda. Co sobie

Jason pomyśli? Chociaż dlaczego tak jej zależało na tym, co Jason

pomyśli, pozostawało tajemnicą. Przecież wczoraj nie przez cały czas

wyglądała, jak gdyby właśnie wyszła z salonu piękności. A ten

rozmazany tusz na rzęsach, błyszczący czerwony nos...

Niemniej każda dziewczyna - nawet jeśli jest w szóstym miesiącu

ciąży i ma rozmazany makijaż oraz czerwony nos - ma też swoją

dumę. A on? Stoi przed nią rześki i świeży, w czystych dżinsach i

bawełnianej koszulce, i wygląda jak z reklamy. Nicpoń zdążył nawet

się ogolić i natrzeć podbródek czymś o zapachu lekko uderzającym do

głowy. Musiał pojechać do domu, wziąć prysznic i wrócić.

Elizabeth naciągnęła prześcieradło na głowę.

- Cześć - wymamrotała.

- Dobrze się czujesz?

Kiwnęła głową, nie chcąc pokazać mu twarzy.

- Na pewno?

Ponownie kiwnęła głową.

- Chciałabyś, żebym sobie poszedł? - spytał, a w jego głosie

pobrzmiewała lekka kpina.

- Nie! - Słysząc jego serdeczny zaraźliwy śmiech, wyjrzała spod

prześcieradła. Wyglądała jeszcze gorzej, jej naelektryzowane włosy

sterczały na wszystkie strony. - Uczciwie ostrzegam, że teraz, kiedy

mnie już zobaczyłeś w tym stanie, będę musiała cię zabić.

- Posłuchaj, dziecino - Jason przybrał ton łagodnej perswazji -

widywałem pacjentów, którzy wyglądali tak jak ty przez cały okrągły

rok. Uważam, że wyglądasz świetnie. Może trochę nieświeżo, ale nie

umniejsza to twojej urody. Poza tym nie możesz mnie zabić.

Ewentualnie dopiero po tym, jak zmierzę ci ciśnienie.

Elizabeth prychnęła.

- Na pewno jest niedobre.

- Pozwól, że sam osądzę.

Po przeprowadzeniu wszystkich porannych badan wziął kartę

zawieszoną na ramie łóżka i zaczął studiować wykresy dokonane

przez Sherry.

- W porządku... - Zawahał się, spojrzał na Elizabeth, potem z

powrotem na kartę. - Mansfield? Zaraz, zaraz. Sądziłem, że nazywasz

się Sonderland.

- Nazywałam. - Czekała na jakiś znak niechęci z jego strony, ale

nie dostrzegła żadnej takiej reakcji.

- Rozumiem, wróciłaś do nazwiska panieńskiego.

- Tak.

Zacisnęła mocno powieki i czekała, co będzie dalej. Po chwili

otworzyła powoli oczy i spojrzała na spokojną twarz Jasona. Co się z

nim dzieje? Czy nie wie, że powinien jej nienawidzić? Może jest zbyt

zajęty jej kartą gorączkową, żeby zauważyć, że ma przed sobą

przedstawicielkę wrogiego rodu?

- A więc dobrze. Zajrzę do kilku moich pacjentów, a ty

tymczasem weź prysznic. Potem poproszę doktora Mhana, żeby cię

formalnie wypisał, i odwiozę cię do domu.

- Nie trzeba. Wezmę taksówkę. Żadna sprawa.

- Nie bądź śmieszna. - Wyglądał na urażonego. - No, wskakuj pod

prysznic, bo się spóźnimy na naleśniki w tej małej kafejce

naprzeciwko szpitala.

- Naleśniki?

- Chyba nie sądzisz, że odwiozę cię do domu o pustym żołądku.

Elizabeth roześmiała się na widok jego oburzonej miny.

- Zgoda, pod warunkiem, że ja funduję.

- Jesteś okropna.

- Tak twierdzą moi uczniowie. A teraz jest pan wolny, sir. Ta

szpitalna koszulka nie całkiem zasłania to co trzeba.

- I to w nich lubię - zażartował i roześmiał się przekornie, widząc

jej oburzoną minę. - Przyjdę po ciebie dokładnie za godzinę - dodał.

Elizabeth już się nie mogła go doczekać.

Trochę ponad godzinę później siedzieli naprzeciwko siebie w

boksie tradycyjnej jadłodajni U Cioci Rose. Kiedy Jason patrzył na

swoją towarzyszkę pochyloną nad talerzem naleśniczków, w głębi

serca czuł, że w tej chwili nie chciałby być w żadnym innym miejscu

na ziemi. A biorąc pod uwagę jego nazwisko i pozycję społeczną,

miejsca, które poczytywałyby sobie za zaszczyt, gdyby doktor Colton

zaszczycił je swoją obecnością w porze niedzielnego śniadania były

liczne i wytworne.

Ale Jasona nigdy nie pociągał styl życia bogatych, choć może nie

tak sławnych. Był człowiekiem prostolinijnym i znajdował

przyjemność w zwykłych rzeczach. Pragnął mieć rodzinę. Gromadkę

dzieci. Kilka psów. Może jeszcze kota i żółwia. I niewielki domek z

ogrodem na tyle dużym, żeby pomieścił niewielki batut, drabinki i

domek do zabawy na drzewie, betonowy podjazd i garaż, tak, żeby

mógł z chłopcami grać w obręcze i w koszykówkę.

Jedyne, co mu psuło nastrój tej chwili - a przez ostatnie kilka lat

szczerze wierzył, że na tym etapie życia będzie jadł śniadanie przy

wspólnym stole z kobietą w ciąży – to to, że tą kobietą powinna być

Angie, a dziecko powinno być jego. Było, minęło, pomyślał po raz

pierwszy bez owego ukłucia w sercu, które zawsze towarzyszyło jego

wspomnieniom o Angelice. Uhm. Podobno czas leczy rany. Może to

rzeczywiście prawda?

Bo rzeczywiście już czuł się związany z Elizabeth w sposób, w

jaki nigdy nie czuł się związany z byłą narzeczoną, a przecież znali się

zaledwie dzień. Stało się dla niego jasne, że będąc w związku z Angie,

lubił być zakochany. Zaczynał teraz podejrzewać, że związawszy się z

Elizabeth, mógłby polubić życie. Na nowo.

Tak, ta kobieta wywarła na nim głębokie wrażenie. Dotąd nie

mógł uwierzyć, że kiedy dziś rano przyszedł ją obudzić, musnął

wargami jej policzek i poczuł słodki zapach jej skroni. I gdyby nie

interweniował rozsądek w postaci siostry Effie, w szpitalu

przezywanej żandarmem, wśliznąłby się do łóżka Elizabeth i całował

jej twarz centymetr po centymetrze w dół aż do krtani, a potem

rozpoczął wędrówkę w górę, aż dotarłby do ust...

A tak musiał udawać, że przy zasłoniętych oknach niedowidzi,

żeby usprawiedliwić, dlaczego tak nisko pochylił się nad pacjentką.

Wstrętne babsko nie dało się nabrać na takie sztuczki i na pewno do

wieczoru wszystkie pielęgniarki będą plotkować o jego nieślubnym

dziecku. Lekki uśmieszek zaigrał na jego wargach. Ta perspektywa

wcale nie była taka straszna. Zawsze chciał mieć syna.

Przeczesał palcami włosy, starając się opędzić od tych wszystkich

absurdalnych myśli. Całkiem tracił głowę. Ukradkiem spojrzał na

Elizabeth i kroplę syropu klonowego spływającą po jej dolnej wardze.

Czy należało mu się dziwić? Naprzeciw niego przy stoliku siedział

anioł prosto z nieba.

Wydarzenia wczorajszego dnia nie popsuły apetytu Elizabeth,

która pałaszowała naleśniki, aż jej się uszy trzęsły. Jason uśmiechnął

się do siebie. Lubił kobiety odznaczające się zdrowym apetytem.

- Ciekawe, co teraz robią Savannah i Harrison - zagadnęła

Elizabeth, przerywając na chwilę jedzenie, żeby obetrzeć usta i napić

się koktajlu mlecznego.

- Wiem, co ja bym robił na ich miejscu.

Wpatrywała się w niego przez chwilę, a potem wybuchnęła

śmiechem.

- Okay. W porządku. Zastanawiam się, co robią poza tym.

- A co pozostaje?

- Widzę, że myślisz tylko o jednym.

- Nie zawsze. Potrafię prowadzić kulturalną rozmowę... A więc...

Wczorajszy ślub był naprawdę wspaniały, nie sądzisz? Pomijając

twoje zasłabnięcie.

- To prawda. Ta przygoda popsuła mi trochę przyjemność. Ale nie

żałuję, bo dzięki temu dziś nie muszę jeść śniadania w samotności.

- Ani ja. - Serce mu się ścisnęło, kiedy usłyszał to szczere

wyznanie.

- Oni są jakby dla siebie stworzeni.

- Savannah i Harrison?

- Tak - powiedziała z lekka nuta sarkazmu w głosie. - Cztery lata

temu też sądziłam, że Mike i ja jesteśmy dla siebie stworzeni. Nie

mogłam się bardziej pomylić.

- Długo ze sobą chodziliście?

- Długo. Powiesz pewnie, że miałam czas go dobrze poznać?

- Czas nie zawsze decyduje o tym, czy dwoje ludzi stworzy

dobraną parę. Wiem coś o tym. Spotykałem się z pewną dziewczyną,

miała na imię Angie...

- Słyszałam - przerwała mu Elizabeth. - Sherry mi wszystko

opowiedziała.

Jason wzniósł oczy do nieba.

- Zawsze mogę liczyć na pielęgniarską pomoc. Ale zaraz... O

czym to ja mówiłem?

- Spotykałeś się z Angie?

- No tak. Jak pewnie wiesz, chodziliśmy ze sobą rok. Znajomi

nieraz próbowali otworzyć mi oczy, ale ja nie chciałem ich słuchać.

- Nawet jeśli wiesz, że coś się nie układa, ciężko jest odejść. -

Elizabeth współczuła mu. - Wychowywano mnie w wierze, że

małżeństwo zawiera się na całe życie. I nadal chcę ufać, że tak

właśnie jest.

- Ja też.

- Długo nosiłam się z myślą o zerwaniu z Mikiem, ale jakoś nie

potrafiłam spakować rzeczy i odejść. Wciąż się łudziłam, że kiedyś

pokocham go na tyle mocno, że się poprawi. Nasze małżeństwo

trwało trzy lata, ostatnie dwa były piekłem.

- To bardzo przykre.

- Cóż... - Elizabeth z filozoficzną miną rozłożyła ręce. - Mike miał

wiele problemów. Trudne dzieciństwo... . Ja nie potrafiłam mu pomóc

uporać się z nimi. W sercu nosił ogromną pustkę, pustkę, której na

imię ojciec. Zawsze poszukiwał idealnej miłości. Z początku sądził, że

znalazł ją we mnie. Ale ja nie zdołałam uleczyć wszystkich jego

urazów.

Jason oparł skrzyżowane ręce na blacie stolika, pochylił się do

przodu i słuchał uważnie. Przeżycia Elizabeth bardzo przypominały

jego własne. Problemy Angie też miały swoje źródło w braku

poczucia własnej wartości i doskonale wiedział, co to znaczy darzyć

kogoś miłością niewspółmierną do jego potrzeb.

Ciężkie przeciągłe westchnienie wyrwało się z piersi Elizabeth.

- W październiku zeszłego roku Mike skruszony zjawił się w

domu po kolejnym weekendzie spędzonym nie wiadomo gdzie i nie

wiadomo z kim. Błagał o wybaczenie. I ja, jak widzisz, wybaczyłam.

Ale minął tydzień i wszystko wróciło do poprzedniego stanu.

A kiedy dowiedział się, że jestem w ciąży, miał dość. I, jak teraz

to widzę, bardzo dobrze się stało. Oszczędził mi konieczności

wyrzucenia go z domu. Mike nie nadaje się na ojca. Nigdy nie chciał

nim być, więc po co narażać bezbronne dziecko na obcowanie z

człowiekiem pozbawionym wszelkich zasad moralnych.

- Widzę, że już całkiem dobrze pozbierałaś się po rozwodzie.

- Po kilku latach cierpienia chyba nie odczuwam już bólu.

Dziecko bardzo mi w tym pomaga. Daje nadzieję.

- Masz szczęście.

- Ty też zaczynasz się otrząsać.

- Wiesz, chyba tak. - Podniósł swój kubek z mlecznym koktajlem.

Stuknęli się. - No to wypijmy za lepszy wybór w przyszłości.

- I umiejętność odróżniania, co jest dobre, a co złe.

Jason kiwnął potakująco głową. Nie bardzo wiedział, co

powiedzieć. Minęły dopiero dwadzieścia cztery godziny, a on już

chyba wiedział, że dokonuje słusznego wyboru.

Samochód Elizabeth został przed kościołem, więc Jason zawiózł

ją najpierw tam, a potem koniecznie uparł się eskortować ją dalej.

Jadąc do swojego małego domku na skraju miasta, Elizabeth od czasu

do czasu zerkała w lusterko wsteczne. I za każdym razem widok

znajomego jaguara dodawał jej otuchy.

Od pierwszej chwili Jason zachowywał się w sposób

zdumiewający. Jako lekarz robił więcej, niż wymagała etyka

zawodowa. Musi pomyśleć, jak okazać mu swoją wdzięczność. Musi

to być coś specjalnego, ale z drugiej strony niezobowiązującego, żeby

nie nabrał błędnego przekonania o jej intencjach.

A raczej nie domyślił się prawdziwego motywu.

Ponownie spojrzała w lusterko. Bezskutecznie przywoływała na

pomoc rozsądek. Przystojny lekarz przyprawił ją o zawrót głowy, a

teraz zauroczenie przybierało na sile. Jeśli nie przestanie myśleć o nim

jak o swoim rycerzu i omdlewać za każdym razem, kiedy się do niej

uśmiechnie, facet się przestraszy i ucieknie.

Jason Colton nie uporządkuje jej życia. Po prostu interesuje się jej

zdrowiem z czysto lekarskiego punktu widzenia. Na pewno są inne

kobiety dorównujące mu pozycją, czekające w kolejce, żeby go

pokochać, wyjść za niego za mąż i urodzić mu synów. Jego synów.

Ona jest tylko przyjaciółką rodziny.

A pamiętając o pradawnej waśni dzielącej rodziny Coltonów i

Mansfieldów, nie była pewna, czy jeszcze może się za kogoś takiego

uważać.

ROZDZIAŁ CZWARTY

Jason zaparkował swojego jaguara za toyotą Elizabeth na

żwirowanym podjeździe z boku małego białego domku z czarnymi

okiennicami.

A więc tutaj mieszkała. Natychmiast polubił ten domek i nie

zdziwiłby się, gdyby drzwi otworzyły się nagle i siedmiu

krasnoludków wybiegło im na powitanie. Dokładnie taki domek jak z

bajki, emanujący ciepłem i miłością wymarzył sobie dla żony i dzieci.

Ganek od frontu oplatała najbujniejsza, najbardziej pachnąca róża,

jaką w życiu widział, a na grządkach po obu stronach schodków

kwitły wiosenne kwiaty. Sztachetowy płotek, tak banalny, jak gdyby

wzięty prosto z obrazka, otaczał trawnik wielkości chusteczki do nosa,

a ścieżka wyłożona kamiennymi płytami prowadziła od furtki do

wejścia.

W chłodnych surowych wnętrzach ogromnej rodzinnej rezydencji,

mimo jej swoistego wielkopańskiego uroku, Jason nigdy nie czuł się

jak w prawdziwym domu. Nie lepiej czuł się w swoim pustym

apartamencie. Była to zresztą jego własna wina, ponieważ nie

przejawiał zainteresowania urządzeniem mieszkania i nie zadbał o

stworzenie domowej atmosfery.

Elizabeth zauważyła jego zdziwienie.

- Skromny, ale własny - powiedziała, jak gdyby chciała się

usprawiedliwić.

- Cudowny. - Jason położył dłoń na jej ramieniu. - Naprawdę

uroczy. Rozumiem, dlaczego jesteś tutaj szczęśliwa.

- Naprawdę?

- Naprawdę.

- To zapraszam do środka.

Promieniejąc z dumy, pchnęła drzwi i wprowadziła gościa do

zaskakująco dużego pokoju utrzymanego w pastelowej tonacji,

umeblowanego prostymi amiszowskimi meblami. Znajdowała się tu

także wygodna kanapa zarzucona poduszkami, mnóstwo książek, a

także kominek, w którym w miejscu paleniska stał wazon ze świeżymi

kwiatami.

Salonik łączył się z przyjemną kuchnią z aneksem jadalnym. Dom

był słoneczny, bo przez liczne okna wpadało do wnętrza dużo światła.

Korytarzem prowadzącym na tyły domu przeszli do sypialni

Elizabeth, która wydała się Jasonowi oazą spokoju. Tu gospodyni

powiedziała:

- Zobacz ogródek i resztę domu, a ja tymczasem się przebiorę.

Czuj się jak u siebie.

Jason skorzystał z zaproszenia i najpierw zajrzał do sporej

łazienki ze staroświecką wanną na nóżkach i umywalką na

postumencie. Przez okno zobaczył patio i ogródek wystarczająco

duży, aby pomieścić batut i drabinki, i domek do zabawy na drzewie,

a dla psa wybieg. Na ścianie wolno stojącego garażu można by

zawiesić kosz do gry w koszykówkę.

Poddał się marzeniom. Śniąc na jawie, słyszał śmiech małego

chłopca i własny głos udzielający wskazówek, jak poprawnie brać

zamach kijem golfowym. Po chwili uświadomił sobie, że zbyt długo

przebywa w łazience, przeszedł więc do drugiej sypialni, gdzie

spodziewał się zobaczyć przygotowany na przyjęcie nowego lokatora

pokój dziecinny.

Mylił się. Ku jego zaskoczeniu w pokoju nie było żadnego

sprzętu, ani żadnego drobiazgu sugerującego, że będzie to pokój

Juniora. Stały tam tylko nie rozpakowane pudła z książkami,

pamiątkowymi fotografiami i różnorodnymi szpargałami, ale nic nie

wskazywało, że wkrótce zamieszka tutaj niemowlę.

Oparty o framugę drzwi, Jason wpatrywał się w te stosy

kartonów. Dziecko urodzi się już wkrótce, a ona jeszcze nie zaczęła

się przygotowywać. Nie, nie, nie winił jej. Przecież ma życie

wypełnione zajęciami. Ale jednak niemowlakowi potrzebna jest

kołyska do spania i bujania i kojec do zabawy, i...

W zamyśleniu nie usłyszał, kiedy Elizabeth stanęła za nim,

wsunęła głowę pod jego ramię i z tej nowej perspektywy spojrzała na

całe to pobojowisko. Machnęła ręką i zaczęła się tłumaczyć:

- Naprawdę miałam zamiar kupić jakąś ładną tapetę i pochodzić

po kiermaszach rzeczy używanych i wyprzedażach, żeby kupić coś dla

dziecka, ale ciągle brakuje mi czasu.

- Przecież nie powinnaś chodzić po wyprzedażach i tapetować

ścian - powiedział i przyjrzał się jej. Przebrała się w dżinsy i obszerną

bawełnianą bluzę maskującą brzuch. Wyglądała jak uśmiech losu. -

Nie w twoim stanie - dodał.

- Ciąża to nie choroba.

- Zgoda, ale to czas, kiedy możesz sobie pozwolić na odrobinę

luksusu i przyjąć ofertę pomocy.

- Miałam mnóstwo takich ofert, ale perspektywa wpuszczenia

tutaj tabunu gimnazjalistów wymachujących pędzlami nie bardzo

mnie pociągała.

- A gdybym ja ci pomógł? Nie jestem gimnazjalistą, co prawda

nie jestem też Picassem, ale potrafię posługiwać się pędzlem.

Elizabeth spojrzała na niego i szybko spuściła wzrok, jak gdyby

porażona.

- To bardzo miło z twojej strony, ale na pewno masz ciekawsze

zajęcia - powiedziała.

Nie, nie miał. Nie przychodziło mu do głowy nic, co by chętniej

robił niż pomaganie Elizabeth w doprowadzeniu tego pokoju do

porządku.

- O której kończysz pracę w piątek? - spytał.

- Zgodnie z umową powinnam tam siedzieć do wpół do czwartej,

ale zazwyczaj zostaję do około piątej, przygotowuję lekcje,

poprawiam klasówki. Dlaczego pytasz?

- Bo jedziemy na zakupy.

- My?

- Tak. I nie chcę słyszeć żadnych ale. - Z tymi słowami pochylił

się, ucałował jej skroń i skierował się ku drzwiom frontowym. -

Przyjadę po ciebie kwadrans po piątej. W ten piątek. Bądź gotowa.

Z lekkim uśmiechem w kącikach ust Elizabeth odprowadziła go

wzrokiem. Koniuszkami palców dotknęła skroni i nagle przypomniała

sobie dzisiejszy sen.

Z kubkiem gorącej ziołowej herbaty Elizabeth zasiadła pośrodku

przyszłego pokoju dziecinnego i zaczęła przeglądać pudła, których

rozpakowanie odkładała w nieskończoność od chwili przeprowadzki

cztery miesiące temu. Czas rozpocząć wyprzedaż od własnego

podwórka, pomyślała i ciężko westchnęła. Wątpiła, czy ślubny album

pełen zdjęć pokazujących uśmiechnięte twarze, a teraz tylko

przypominający złamane obietnice, znalazłby nabywcę.

Odłożyła album na bok i zaczęła przeglądać rozmaite kroniki

szkolne z czasów, kiedy sama była uczennicą i późniejsze, kiedy była

wychowawczynią kolejnych roczników gimnazjalnych. Wspomnienia.

Nareszcie znalazła to, czego szukała i czego się jednocześnie

obawiała. Genealogię Mansfieldów i historię rodziny.

Księga napisana przez babkę ojca ponad pięćdziesiąt lat temu była

bardziej zbiorem zapisków i tablic genealogicznych niż zdjęć, chociaż

zawierała kilka dagerotypów przedstawiających niemowlęta i

dorosłych z poważnymi obliczami. Na przewiązanej czarnym sznurem

okładce z popękanej skóry wytłoczono literę M. Herb Mansfieldów

wklejono wewnątrz okładki, lecz klej wysechł i pożółkły papier spadł

na kolana Elizabeth.

Przyglądała mu się przez chwilę, a następnie przeniosła wzrok na

pierwszy wpis do dziennika dokonany ręką prababki. Czytając jej

ozdobne kaligraficzne pismo, przeniosła się nagle w przeszłość do

początków burzliwych stosunków rodzin Coltonów i Mansfieldów. A

wszystko zaczęło się w 1750 roku w Surrey, w Anglii.

Podczas gdy Elizabeth śledziła zawiłą historię skojarzonego

małżeństwa Katherine Mansfield i Williama Coltona, herbata w kubku

zupełnie wystygła. Słońce chyliło się ku zachodowi. Czując

zmęczenie w oczach, Elizabeth wstała, żeby rozprostować nogi

zdrętwiałe od długiego siedzenia w jednej pozycji.

Biedna Katherine, myślała, masując plecy i ziewając. Chociaż

naszkicowany przez prababkę portret niezłomnej Katherine nie był

zbyt pochlebny, to jednak wycofanie się oblubieńca z danego słowa w

przeddzień ślubu musiało zaboleć. Szczególnie, że powodem owej

dramatycznej decyzji był niezadowalajacy go blask klejnotów

naszyjnika, który zawiesił na dekolcie narzeczonej.

Jak to możliwe, żeby kolia wysadzana diamentami i szafirami

przygasła, zamiast rozbłysnąć, zastanawiała się Elizabeth. Jakaś

przepowiednia? Elizabeth parsknęła śmiechem i potrząsnęła głową.

Nie wierzyła w takie rzeczy. William Colton zwyczajnie postanowił

zabrać naszyjnik i odejść w siną dal i każdy pretekst był dobry.

Biedna Katherine. Dla kobiety przyglądać się, jak mężczyzna, z

którym zamierzała spędzić resztę życia, odchodzi w siną dal i nawet

się za siebie nie obejrzy, nigdy nie jest łatwe, nawet jeśli ten

mężczyzna nie nadaje się na męża. Elizabeth ostrożnie rozłożyła i

wygładziła dłonią kartkę z drzewem genealogicznym swojej rodziny i

zobaczyła, że brat Katherine, Harold Mansfield, ścigał Williama

Coltona i jego nową wybrankę, Molly Warner Colton, aż do Ameryki,

żeby pomścić hańbę siostry.

Wyobraziła sobie nagle, że jej szwagier ściga Mike'a, żeby

pomścić jej honor, i rozśmieszyło ją to. W czasach Katherine sprawy

honoru pojmowano odrobinę inaczej. Wodząc palcem po wykresie,

śledziła dalej losy Harolda. Wyglądało na to, że chociaż trwał w

szlachetnym zamiarze bronienia honoru siostry, zakochał się i

poślubiwszy amerykańską piękność, po której Elizabeth otrzymała

imię, założył własną rodzinę.

Harold i Elizabeth mieli wielu synów, i wszyscy oni angażowali

się w waśń z klanem Coltonów z Nowej Anglii, chociaż z czasem o

prawdziwej przyczynie nienawiści zapomniano. Ostatecznie konflikt

przeniósł się na drugą stronę kontynentu. Żądza zemsty, rywalizacja,

kto pierwszy dorobi się w Kalifornii, stanowiła siłę napędową w

wędrówce na Zachód. W końcu obie zwaśnione rodziny osiedliły się

w Prosperino.

Niczym Monteków i Kapuletów z „Romeo i Julii”, Coltonów i

Mansfieldów łączyła zazdrość, rywalizacja, a zdarzała się też jawna

nienawiść. Tak było jeszcze mniej więcej pięćdziesiąt lat temu, kiedy

prababka Elizabeth nagle zmarła. I tu kronika się urywa.

Elizabeth zamknęła pamiętnik i zaczęła się zastanawiać nad

dalszym ciągiem rodzinnej historii. Dorastając z dala od domu, w

szkole z internatem, nie słyszała o żadnych konfliktach, chociaż z

drugiej strony nikt z Mansfieldów ani Coltonów nie zwierzałby się jej

ze swoich problemów. O ile wiedziała, jej ojciec był ostatnim

potomkiem gałęzi rodziny Mansfieldów osiedlonej w Prosperino.

Chyba żeby liczyć ją i jej siostrę.

Złożyła kartę i ostrożnie umieściła pod okładką pamiętnika.

Rodzinne legendy mają swoją siłę oddziaływania, westchnęła. Nawet

tak stare i na wpół zapomniane - na przykład przez Jasona Coltona.

Uśmiechnęła się. Przypomniała sobie, jak zareagował na widok jej

nazwiska. Ciekawe, ile on wie o historii obu zwaśnionych rodzin i jak

duża wagę przywiązuje do tradycji.

Niemniej Elizabeth była przekonana, że prędzej czy później

tradycja położy się cieniem na ich znajomości. Jason osobiście może

nie dbać o stare dzieje, ale na pewno znajda się tacy członkowie jego

bogatej i zajmującej wysoka pozycję społeczną rodziny, którym nie

spodoba się, że zadaje się z przedstawicielką znienawidzonego rodu

Mansfieldów. Savannah najwyraźniej jeszcze nic nie powiedziała

Harrisonowi. A jaki to będzie miało wpływ na ich przyjaźń?

Zamknęła oczy. Intuicja podpowiadała jej, że znajomość z

Jasonem może przerodzić się w coś wyjątkowego, rozsądek jednak

wskazywał, że z różnych względów będzie to bardzo trudne. Ale co ją

obchodzi, że z punktu widzenia Coltonów Jason nie powinien

zadawać się z kobietą noszącą nazwisko Mansfield? Ona nie może

sobie pozwolić na to, żeby go stracić. Zbyt go teraz potrzebuje.

Chociażby tylko w tym trudnym momencie życia, kiedy zwykła

instrukcja, jak złożyć kołyskę czy rowerek to dla niej abrakadabra.

Kiedy już urodzi, kiedy wszystkie kłopoty związane z ciążą,

kompletowaniem wyprawki i urządzaniem pokoju dziecinnego się

skończą, będzie zbyt zajęta synkiem, żeby zwracać się do

kogokolwiek o pomoc.

A czy teraz potrzebuje czyjejkolwiek pomocy? No cóż,

westchnęła, będzie musiała przez to przejść. Była pewna, że między

nią a Jasonem nigdy nie dojdzie do czegoś poważniejszego. I nie tylko

dlatego, że ona jest rozwódką w ciąży. Ale dlatego, że jego rodzina

nigdy nie zaakceptuje przedstawicielki Mansfieldów w swoich

szeregach, obojętnie jak dawna jest waśń dzieląca oba rody.

W następny piątek po południu, punktualnie dziesięć po piątej

Jason zaparkował jaguara przed domkiem Elizabeth. Przyjechał za

wcześnie, ale nie mógł się doczekać spotkania.

Od chwili rozstania się z nią w niedzielę z niecierpliwością myślał

o dzisiejszej wyprawie. Już tego samego dnia wieczorem przejrzał

dokładnie gazety, poszukując reklam specjalnych promocji i

najlepszych miejsc, gdzie mogliby kupić wszystko, czego Junior

będzie potrzebował, kiedy tylko przyjdzie na świat.

W pewnym momencie, koło północy, Jason przerwał czytanie

ogłoszeń i zaczął się zastanawiać, czy przypadkiem nie stracił głowy

dla Elizabeth. Czy ich znajomość już nie przekroczyła granic

przyjaźni. Po namyśle doszedł do wniosku, że nie i z nowym zapałem

wrócił do poprzedniego zajęcia. Przecież ona potrzebuje pomocy. A

on ma sporo wolnego czasu.

Żadna sprawa. Ot, dwoje ludzi, którzy starają się dojść do siebie

po przejściach, liże rany. To ich łączy... ale właściwie nie tylko to,

wszystko. Spodobała mu się i miał wrażenie, że on również się jej

spodobał.

A teraz, pięć długich dni później, jedenaście minut po piątej po

południu, jednym susem wskoczył na stopnie przed wejściem,

poklepał się po kieszeni marynarki wypchanej drukami reklamowymi

i zadzwonił. Odrobił zadanie domowe, ale czy był przygotowany na

to, że stanie oko w oko z pięknością, która otworzyła mu drzwi?

Niemal gwizdnął z wrażenia. Obszerny różowy sweter maskował

ciążę, w wąskich dżinsach i tenisówkach, z włosami zawiązanymi w

koński ogon Elizabeth wyglądała na nastolatkę. Wiedział, że jest

piękna, nawet wtedy kiedy szlocha albo śpi, ale nie wiedział, że kiedy

jest wypoczęta i w dobrej formie, jej uroda zapiera dech w piersiach.

Ponownie pomyślał o jej byłym mężu. Co za idiota, żeni się z

boginią, a kiedy ma mu urodzić syna, porzuca ją.

- Cześć, cześć - przywitała go wesoło i odwróciła się, żeby wziąć

torebkę ze stolika. - Kazałeś, żebym była gotowa, więc jestem -

dodała.

- Świetnie. Wyglądasz fantastycznie.

- Aha.

- Naprawdę. Jesteś... - przerwał, szukając odpowiednich słów -

jesteś piękna.

Rumieniec oblał szyję i policzki Elizabeth.

- Dobrze, już dobrze. Widzę, że przyłączyłeś się do tajnego spisku

mającego na celu podnoszenie nas, biednych brzuchatych przyszłych

mam, na duchu. I daję ci dokładnie trzy godziny, żebyś się poprawił.

Jason roześmiał się.

- Przyniosłem mnóstwo broszur reklamowych - powiedział, kiedy

szli do samochodu.

- Naprawdę? To wspaniale. Ja też mam trochę. - Pokazała

wypchaną torebkę. - To gdzie jedziemy? - spytała, kiedy Jason

włączył silnik.

- Jadłaś już obiad?

- Nie.

- A jesteś głodna?

- Nie bardzo.

- To dobrze. Najpierw pojedziemy do sklepu, a dopiero potem coś

zjemy.

- Zgoda, ale ja funduję.

- Hola, hola - zaprotestował Jason. - Moja kolej.

- Ale ty prowadzisz.

- Lubisz rządzić.

- Przygotowuję się do roli mamy.

- Elizabeth? - szepnął Jason. Stał za nią, lekko dotykając piersią

jej pleców. Miała wrażenie, że od czasu do czasu ogląda się za siebie,

jak gdyby sprawdzał, czy natrętna sprzedawczyni, która szła za nimi

krok w krok od momentu, kiedy przekroczyli próg hipermarketu Świat

Dziecka, nie podsłuchuje. - A to? Co to jest?

- Wydaje mi się, że to się nazywa stolik do przewijania niemowląt

- również szeptem wyjaśniła Elizabeth. - Przynajmniej tak jest

napisane na wywieszce. - Boże! - wykrzyknęła na widok ceny i

przetarła oczy. - Wiesz, ile to kosztuje?

- Nie martw się. Są jeszcze inne sklepy.

- Teraz rozumiesz, dlaczego wciąż zwlekałam z zakupami. -

Elizabeth rozejrzała się po otaczającym ich zewsząd świecie dziecka. -

Zostały mi jeszcze tylko trzy miesiące, ale dopiero teraz widzę, że

potrzebuję znacznie więcej rzeczy, niż sadziłam. A poza tym nie mam

za dużo pieniędzy.

- Spójrz na to z innej strony. Ludzie z twoim portfelem jakoś

sobie radzą. To jest do zrobienia. Wszystko będzie dobrze. Zobaczysz.

Widząc ich wahanie, żółtowłosa sprzedawczyni skorzystała z

okazji, żeby nareszcie przystąpić do frontalnego ataku. Zdecydowanie

wkroczyła między nich, odsłaniając w uśmiechu zęby ze śladami

czerwonej szminki.

- Dzień dobry. W czym mogę pomóc? - powiedziała, wyciągając

do Jasona rękę. Zapach czosnku towarzyszył każdemu jej słowu.

Jason uścisnął podana dłoń i skłonił się nieznacznie.

- Dziękujemy. Rozglądamy się tylko.

- Gdyby państwo mieli jakieś pytania, proszę zwracać się do

mnie. Mam na imię Tamara i jestem dziś państwa przewodniczką po

Świecie Dziecka. - Przy tej dłuższej przemowie zapach czosnku

zintensyfikował się. - Widziałam, że podziwiają państwo nasz

fantastyczny stolik do przewijania niemowląt Dynamo Plus...

Elizabeth i Jason wymienili rozbawione spojrzenia, ale nie

wyprowadzili Tamary z błędu. Najwyraźniej brała ich za małżeństwo.

Jason przyciągnął Elizabeth mocniej do siebie, zasłaniając się nią niby

tarczą.

- Tak, bardzo nam się spodobał.

- Przepiękne wzornictwo! A jaki funkcjonalny! - Tamara zapalała

się coraz bardziej.

- To samo mówiliśmy, prawda, kochanie? - powiedział Jason tuż

nad głową Elizabeth. Otoczył ją ramionami.

Jak to dobrze, że Jason jest lekarzem, pomyślała, czując, jak

nieregularnie zaczyna bić jej serce. Dreszcz przeszył jej ciało od

czubków palców u nóg do wierzchołka głowy, a na policzki wystąpiły

rumieńce.

- Masz rację, kochanie, dokładnie tak samo.

Uchwyciła się jego rąk. Pod skórą poczuła silne stalowe mięśnie.

Doznała lekkiego zawrotu głowy. Stało się. Strzała Kupidyna trafiła ją

prosto w serce. Elizabeth odchyliła się do tyłu i przywarła plecami do

piersi Jasona.

Ich ciała doskonale pasowały do siebie. Wypukłości trafiały we

wklęsłości. Jason był wyższy, tak że jego policzek dotykał skroni

Elizabeth, a jej łopatki mieściły się w zagłębieniu poniżej jego

mostka. Zapach jego ciała był znajomy i uwodzicielski. Elizabeth

pragnęła, żeby ta chwila trwała wiecznie.

Pragnęła nawet czegoś więcej. Żeby to była prawda, żeby byli

małżeństwem, a oczekiwane dziecko jego synem.

- I jaki trwały! - Głośny, doprawiony czosnkiem śmiech Tamary

wyrwał Elizabeth z zadumy. - Ten model cieszy się największą

popularnością wśród naszych klientów - ciągnęła Tamara. - Solidny,

wykonany z najlepszych materiałów. Biały lub orzech. Gdyby jednak

państwo życzyli sobie wiśnię albo mahoń, zamówimy żądaną wersję

specjalnie dla państwa. A materacyk znajda państwo w dziale...

Elizabeth przytuliła twarz do rękawa koszuli Jasona, wciągnęła w

nozdrza świeży zapach proszku do prania.

- Dziękujemy pani - Jason przerwał gorliwej sprzedawczyni i

odprowadził Elizabeth na bezpieczną odległość. Kiedy stracili Tamarę

z oczu, westchnęli i wymienili porozumiewawcze spojrzenia. -

Musiałem wyrwać cię z jej szponów. Toksyczne powietrze mogłoby

zaszkodzić dziecku.

Elizabeth roześmiała się serdecznie.

- Co ona jadła?

- Cokolwiek to było, ja dziękuję - powiedział Jason i też się

roześmiał.

Wziął Elizabeth za rękę, splótł palce z jej palcami i zaprowadził

do kolejnego działu. A po drodze żartował:

- Pieluszki jednorazowe czy frotowe? Smoczki? Butelki?

Śpioszki? Śpiworki, co jeszcze szanowna pani sobie życzy?

Nagle Elizabeth chwyciła go za rękę i pociągnęła w bok.

- Może mam obsesję, ale wydaje mi się, że nadchodzi Tamara -

powiedziała i zachichotała. - Poczekaj, zobaczymy.

- Zapomniałaś, że ja potrafię wyczuć ją węchem na odległość? -

szepnął Jason. - Uciekajmy stąd! Przez wzgląd na dziecko.

- Przestań! - zachichotała Elizabeth. - Zrobimy jej przykrość.

- To co? Zwiewajmy, zanim serca nam zmiękną na jej widok.

Elizabeth stłumiła śmiech i dała się odciągnąć.

- Poczekaj. Nie tędy, bo zajdzie nam drogę przy wysokich

krzesełkach. Widzisz? Idzie! Szybko! Tędy! - ponaglała, a Jason

znowu pociągnął ją w inną alejkę.

- Zastanawiam się, dlaczego tak usilnie stara się coś nam

sprzedać?

- Prowizja od tamtego stolika do przewijania niemowląt

wystarczy pewnie na aparat ortodontyczny dla jednego z jej dzieci.

- Nigdy jej nie uciekniemy. Wie, że w moim stanie nie mogę

szybko biegać.

Jason stanął i wziął Elizabeth w ramiona.

- Może to ją zniechęci - szepnął, udając, że namiętnie całuje swoją

towarzyszkę.

- Nadal tu jest? - spytała Elizabeth po chwili.

- Nie. Poskutkowało. Na razie. Chodźmy dalej.

Przez następną godzinę przechadzali się po różnych działach,

szturchali się łokciami, dowcipkowali, przekomarzali się, szeptali, i

starali się odgadnąć przeznaczenie najrozmaitszych urządzeń i odkryć

różnice pomiędzy modelami. Już więcej nie spotkali Tamary. A w

końcu zmęczeni zrezygnowali z dalszych zakupów.

- Umierałam z głodu.

- Ja też. - Jason wyjął ostatni kawałek pizzy z pudełka i podał

Elizabeth. - Chcesz?

- Nie. Dzięki. Pęknę.

- Cóż, w takim razie poświęcę się i sam go zjem.

- Jesteś bardzo szarmancki.

- Uhm.

Siedzieli obok siebie na podłodze saloniku Elizabeth, kończąc

dostarczoną do domu pizzę z kiełbaskami pepperoni. Elizabeth

przekręciła się na bok, ramię oparła na poduszce kanapy i w tej

pozycji przyglądała się Jasonowi. Był tak wzruszający, kiedy wsparty

plecami o jej kanapę, z nogami wyciągniętymi i skrzyżowanymi w

kostkach, pałaszował pizzę. Zachowywał się przy tym tak swobodnie,

jak gdyby znali się od zawsze.

Ona też miała wrażenie, że znają się od bardzo dawna. Co za

dziwne uczucie, pomyślała. Podnieceniu wywołanemu pojawieniem

się w jej życiu nowego mężczyzny towarzyszyła radość z odnalezienia

bratniej duszy. Wzajemne zauroczenie sobą było wręcz namacalne od

samego początku. W chwili, kiedy mrugnął do niej od ołtarza, więź

między nimi została zadzierzgnięta.

Elizabeth odetchnęła głęboko. Wiedziała, że nie powinna myśleć

w ten sposób o żadnym mężczyźnie, a co dopiero o przedstawicielu

klanu Coltonów, miała jednak cień podejrzenia, że nie jest w takich

uczuciach odosobniona. Poza tym Jason jest dorosły. Sam zadecyduje,

czy związać się z jakąś kobietą, nawet z kobietą o nazwisku

Mansfield.

Uśmiechał się do niej teraz, powieki miał półprzymknięte, wargi

rozchylone w bardzo pociągający sposób. Nie byłoby trudno pochylić

się i zbliżyć usta do jego ust. Przekonać się, czy jego wargi są

naprawdę tak miękkie i uwodzicielskie, na jakie wyglądają.

Nagle Junior potężnym kopnięciem dał jej znać, że wzmożony

poziom adrenaliny we krwi wywołany tego rodzaju myślami pobudził

go do harców.

- Ooo! - Elizabeth poklepała się po brzuchu. - Spokój tam.

- Kopie? - zaciekawił się Jason. Uniósł się na łokciach i przysunął

bliżej. - Gdzie? Tu? - dopytywał się, kładąc dłoń pod sercem

Elizabeth.

- Skąd wiesz?

- Junior jest ułożony główką do dołu, więc nóżki są tu... albo tu.

Znajomy dotyk Jasona przyprawił Elizabeth o zawrót głowy, a

przyspieszone bicie serca ponownie ożywiło Juniora.

- Aaa! - wykrzyknął Jason uradowany. - Poczułem! - Pochylił się

nad brzuchem Elizabeth. - Zrób to jeszcze raz, kochany, no zrób...

- Jeśli cię posłucha, to będzie epokowe wydarzenie. Mnie nigdy

nie udało się zmusić go, żeby coś zrobił na rozkaz.

Nie zwracając uwagi na jej słowa, Jason nacisnął nóżkę Juniora, a

maleństwo

odpowiedziało

kopnięciem.

Elizabeth

patrzyła

uszczęśliwiona, jak Jason przetacza się na plecy i śmieje do sufitu.

- Spryciarz z niego. Będziesz miała za swoje - ostrzegł. Uniósł się

na łokciu i zwracając się do brzucha Elizabeth powiedział: -

Cierpliwości, maleńki. Zostań jeszcze kilka miesięcy tam gdzie jesteś,

a jak już będziesz na tym świecie, wypróbujemy te kije golfowe, które

dzisiaj dla ciebie kupiłem.

Łzy radości napłynęły do oczu Elizabeth, kiedy Jason mówił dalej

o przyszłości, o jej synku i o tym, że nie może się już doczekać, kiedy

się zobaczą. Cały czas, jakby tego nie zauważając, opiekuńczym

gestem trzymał dłoń na jej brzuchu, a ona czuła się przy nim taka

bezpieczna.

ROZDZIAŁ PIĄTY

Dwa tygodnie później, w niedzielę, Elizabeth i Jason stali

pośrodku przyszłego pokoju dziecinnego na pokrytej płachtą malarską

podłodze. Właśnie pomalowali jedną z czterech ścian i pochlapani

jasnożółtą farbą podziwiali rezultaty swoich wysiłków.

- Spodoba mu się - orzekł Jason.

- Tak sądzisz?

- Tak. Ten odcień jest ciepły i wesoły, ale nie dziewczyński. Sam

bym chciał mieszkać w takim pokoju.

- Nogi by ci wystawały poza kołyskę.

Jason objął ją i pogładził po żółtej plamie na policzku.

- Zawsze musisz być taka praktyczna? - spytał.

Wesoły śmiech wypełnił pokój, a kiedy Elizabeth objęła go w

pasie, Jason poczuł, że jego serce ściska uczucie, którego jeszcze nie

potrafił nazwać. Elizabeth pokiwała głową.

- Mnie też się podoba ten kolor. A teraz proponuję, żebyśmy

pomalowali pozostałe trzy ściany.

- Chcesz powiedzieć, że jeszcze tego nie zrobiliśmy? - zażartował

Jason.

Elizabeth poklepała go po policzku.

- Pamiętaj, że musimy jeszcze przykleić szlaczek i złożyć

kołyskę. Nie zawiedź mnie teraz.

Jason cofnął się. Zrobił to niechętnie, bo chciał już przycisnąć

wargi do jej skroni, a gdyby nie protestowała, do żółtej smugi na

policzku, potem do powiek, potem do warg... No, do roboty, rozkazał

sobie w duchu. Wziął do ręki wałek i zanurzył w farbie.

W ciągu ostatnich ośmiu dni nieraz musiał stoczyć ze sobą

podobną wewnętrzną walkę. Spędzali razem każde popołudnie,

chodząc po supermarketach specjalizujących się w sprzęcie

domowym, giełdach mebli używanych, sklepach z wyprawkami dla

niemowląt, wszystko pod pretekstem przygotowań na przyjęcie

dziecka.

Jason wiedział jednak, że przynajmniej z jego strony,

prawdziwym motywem było narastające zainteresowanie matką

Juniora. Dla niego ich związek był tak naturalny, tak intensywny, tak

doskonały, jak gdyby sięgał korzeniami wiele pokoleń wstecz.

- Jason? - Elizabeth przerwała przyklejanie ozdobnego szlaczka

wokół okna i podniosła głowę.

- Tak?

- Czy zgodziłbyś się przyjść do mojej szkoły w przyszłym

tygodniu i poprowadzić lekcję wychowawczą z przygotowania do

wyboru zawodu? Omawiamy różne zawody i wiem, że moje dzieciaki

bardzo ucieszyłby się ze spotkania z lekarzem.

Jason uśmiechnął się w duchu z owego określenia „moje

dzieciaki”.

- Oczywiście - zgodził się bez namysłu. - Rok temu miałem

pogadankę w liceum. Przyniosłem Morty'ego, to znaczy mój szkielet.

To dopiero był hit!

- Och, to cudownie! Mogłyby jeszcze posłuchać serca za pomocą

słuchawek, zmierzyć sobie temperaturę i ciśnienie, wiesz, takie

rzeczy.

- Nie ma sprawy. Aha, jak tylko skończymy, chciałbym osłuchać

Juniora. Upewnić się, że wszystko u niego w porządku.

Elizabeth westchnęła i poklepała się po brzuchu.

- Ma się świetnie. Jestem pewna, że jak dorośnie, zostanie

sportowcem. Traktuje mój pęcherz jak worek treningowy, a dziś rano

mnie ugryzł. Przysięgam.

Jason oparł się o ścianę i roześmiał.

- Mój chłopak - powiedział z dumą, lecz natychmiast się zmieszał.

Spojrzał na Elizabeth, bał się, że ją obraził.

Ich spojrzenia spotkały się. W oczach Elizabeth nie dostrzegł

urazy, lecz tęsknotę równą jego pragnieniom. Dawno zapomniana

radość wypełniła jego serce, lecz natychmiast ogarnęły go

wątpliwości. Doświadczenie z Angie nauczyło go wiele. Zastanawiał

się, czy Elizabeth chodzi o niego i rodzące się między nimi uczucie.

A może znajomość z nim to tylko szansa uniknięcia losu samotnej

matki? Już raz zakochał się w kobiecie, która traktowała go

instrumentalnie. Czy nie popełnia drugi raz tego samego błędu? Z

ogniem w oczach szukał w jej twarzy prawdy.

Była taka piękna. Taka bezbronna, a jednak emanowała z niej siła,

która go do niej przyciągała. Nie mógł zaprzeczyć, że coś między nimi

zaistniało. Ale co mógłby zrobić z tą wiedzą, pozostawało tajemnicą.

Po pierwsze, była w ciąży z innym mężczyzną. Dla niego to nie było

ważne, ale dla niej? Po drugie, znali się bardzo krótko. Po trzecie,

było coś jeszcze. Coś, czego nie potrafił określić.

Elizabeth nosiła w sobie jakąś tajemnicę. Ilekroć rozmowa

schodziła na historię jej rodziny, w jej zielonych jak ocean oczach

dostrzegał czający się cień. Robiła uniki, żeby nie mówić o pewnych

zdarzeniach z przeszłości i nie spieszyła się poznawać jego krewnych.

Niepokoiło go to.

Nieraz widywał podobny strach w oczach Angie. I chociaż

Elizabeth i Angie były tak całkowicie od siebie różne, podejrzenie, że

nie jest z nim szczera, nie dawało mu spokoju. Miał nadzieję, że

Elizabeth nabierze do niego zaufania i zwierzy mu się z tego, co ją

nęka, zanim on zaangażuje się zbyt głęboko. Bo czuł wzrastające

między nimi napięcie, jak chmury zbierające się przed burzą. A

przecież to los postawił ją na jego drodze.

Później tego samego dnia, już w łóżku, Elizabeth posługując się

prawą półkulą mózgu, poprawiała dyktanda, a posługując się lewą,

rozmawiała przez telefon z Savannah.

- Fantastycznie! To brzmi jak niezapomniany miesiąc miodowy.

Ale teraz po powrocie do nudnego Prosperino, jak się czujesz jako

mężatka? - spytała Elizabeth i jednocześnie podkreśliła błędnie

napisane słowo. - Już jesteś w ciąży?

- Daj mi trochę czasu - powiedziała Savannah - minęły dopiero

dwa tygodnie.

- To mnóstwo czasu. Możesz mi wierzyć.

- A co do ciąży, to słyszałam, że zasłabłaś na naszym ślubie?

Podobno Jason na rękach wniósł cię do kościoła. Brzmi bardzo

romantycznie.

- I tak było. Miałaś rację co do niego. Jest taaaki przystojny...

- Czyżbyś straciła dla niego głowę?

- Serce też. Ale jeżeli powiesz choć słówko Harrisonowi,

wszystkie włosy z głowy ci powyrywam.

Savannah aż pisnęła z podniecenia.

- Mówisz poważnie? Ty i Jason? Coś między wami jest?

Opowiedz mi wszystko po kolei.

- Po pierwsze, niczego między nami nie ma. Po prostu ziściły się

moje marzenia. I lepiej nic mu nie mów.

- Ale to takie romantyczne! Spotykacie się?

- Trudno nazwać to spotykaniem. Przede wszystkim odwiózł mnie

do szpitala. Potem został, żeby się dowiedzieć, czy wszystko ze mną

w porządku. Rano zawiózł mnie do domu. A potem pomógł mi

urządzić pokój dziecinny. Dziś trochę ze mną poflirtował, żeby mnie

rozerwać. I tyle.

- Wiedziałam, że tak będzie! - ucieszyła się Savannah. - Szkoda,

że nie pomyślałam o tym wcześniej! Jesteście jak gdyby dla siebie

stworzeni! Założę się, że się w sobie zakochacie i pobierzecie.

- Zaraz, zaraz. O czymś zapomniałaś.

- Elizabeth, dziecko nie stanowi problemu. Jason uwielbia dzieci.

Będzie wspaniałym ojcem.

- Nie chodzi mi o dziecko.

- To o co?

- Przecież ja pochodzę z Mansfieldów.

- No tak - powiedziała Savannah po chwili. - Zapomniałam o tym

- dodała. - Pewnie teraz, kiedy sama noszę nazwisko Colton, nie

powinnam z tobą rozmawiać - zażartowała.

- Mówię poważnie. W przeszłości ta sprawa miała dla obu rodzin

ogromne znaczenie. Jestem przekonana, że krewni Harrisona inaczej

by się do ciebie odnieśli, gdybyś nazywała się Mansfield.

- Nie bądź niemądra. Teściowie to zawsze teściowie. Nigdy cię

nie polubią.

- Nie żartuj.

- A mogę być starościną na twoim weselu?

Elizabeth westchnęła.

- Możesz - zgodziła się.

A potem jak gdyby znowu miały po dziesięć lat, obie przyjaciółki

zaczęły chichotać i spędziły kolejną godzinę na ustalaniu, jaki

dokładnie kolor oczu mają Harrison i Jason.

W następny poniedziałek Jason - w towarzystwie Morty'ego -

odwiedził klasę Elizabeth i odniósł piorunujący sukces. Siedząc z tyłu,

mogła obserwować jego sztuczki i uczyć się razem z wychowankami.

A kiedy nie chłonęła wiedzy, myślała o miłości. Cudownie umiał

porozumieć się z dziećmi. Po prostu posiadał taki wrodzony dar.

Poczuła, że łzy wzruszenia palą ją w gardle, a oczy pieką. Jaki

będzie z niego czuły i wyrozumiały ojciec. Gdyby tylko mogła,

poruszyłaby niebo i ziemię, żeby zamiast Mike'a poślubić Jasona. I

żeby dziecko w jej łonie było jego dzieckiem. Ależ ta Angie musiała

być głupia.

Wszystkie wolne popołudnia także tego tygodnia spędzili razem,

buszując po wyprzedażach i szukając mebli dla dziecka w przystępnej

dla Elizabeth cenie. Z ogłoszenia kupili fotel bujany w bardzo dobrym

stanie, który Elizabeth zamierzała obić czymś trwałym. Na kiermaszu

zorganizowanym przez Armię Zbawienia znaleźli bardzo podobną

toaletkę i komodę, które tylko trzeba było na nowo pomalować i

zaopatrzyć w nowe uchwyty.

Natomiast sąsiadka z tej samej ulicy zaproponowała jej stolik do

przewijania niemowląt i wyjaśniła, jakie inne funkcje ten zagadkowy

mebel może jeszcze pełnić. I chociaż był trochę podrapany i bez

materacyka, po odmalowaniu doskonale pasował do całego pokoju.

Od czasu do czasu Jason znajdował coś dla siebie. Wymusił na

Elizabeth obietnicę, że kiedy skończą urządzać pokój Juniora, zajmą

się jego mieszkaniem. Elizabeth z dreszczykiem emocji myślała o

tym, bo to oznaczało, że będą spędzali ze sobą jeszcze więcej czasu.

Któregoś dnia, kiedy taszczyli stary wiklinowy fotel, który Jason

kupił na pchlim targu niedaleko swojego domu, Elizabeth miała

okazję zobaczyć, jak mieszka. Przyznała w duchu, że przydałaby się

tam kobieca ręka.

- Od jak dawna tu mieszkasz? - spytała, kiedy znaleźli się w

ogromnym apartamencie z widokiem na ocean.

Jason wszedł za nią, postawił fotel przed kominkiem. Razem z

banalną kanapą stanowił jedyne umeblowanie salonu.

Jason wzruszył ramionami.

- Chyba ponad rok - odpowiedział.

- Ponad rok? - zdziwiła się.

- Tak. Dlaczego się dziwisz?

- Wygląda tu tak, jak gdybyś nigdy nie skończył się wprowadzać.

- Wiem. Umówiliśmy się, że po ślubie Angie zajmie się

urządzeniem mieszkania. Ale po naszym zerwaniu nie mogłem się

zdecydować, czy tu zostanę, czy nie i... - Jason bezradnym gestem

rozłożył ręce - i...

- I ani się do końca nie wprowadziłeś, ani się nie wyprowadziłeś -

dokończyła za niego Elizabeth.

- Tak. - Jason westchnął.

- To piękne mieszkanie.

- Nie tak piękne jak twoje.

- Żartujesz.

Elizabeth odwróciła się ku panoramicznym oknom i zaczęła

podziwiać niezwykły widok Oceanu Spokojnego. Tuż za domem

rozciągała się plaża, a o tej porze dnia, kiedy słońce chyliło się ku

zachodowi, fale przybrzeżne migotały złotym blaskiem. W oddali

jakiś pies uganiał się za krążkiem frisbee, a gromadka dzieci usiłowała

puścić w powietrze latawiec.

Apartament

Jasona

z

białymi

ścianami,

podłogami

z

czereśniowego drewna i wysokim sufitem robił wrażenie. A wziąwszy

pod uwagę lokalizację, musiał być niezwykle drogi.

- Nie żartuję - upierał się Jason. - Bardzo lubię twój dom. Jest

pełen ciepła, przytulny. Odzwierciedla twoją osobowość. A to miejsce

jest... jest... nie wiem, jak to wyrazić. Brak tu czegoś.

- Mebli - stwierdziła Elizabeth rzeczowo.

Jason roześmiał się, a echo rozniosło jego śmiech po całym

wnętrzu.

- Chodź. - Jason wziął ją za rękę i zaprowadził do

ultranowoczesnej kuchni, z szafkami z czereśniowego drewna i

wyposażeniem z nierdzewnej stali. - Oto kuchnia, w której nigdy nie

gotuję - powiedział.

- Szkoda - mruknęła Elizabeth. - Marnuje się.

Stojąca pośrodku wyspa z marmurowym blatem i wbudowanym

grillem najnowszej generacji czekała na wytrawnego kucharza, a

zwrócony ku oknom rząd czarnych krzeseł na stalowych nogach

czekał na gości.

- Wiesz co? Jeśli pomożesz mi zebrać trochę garnków i tych

wszystkich wichajstrów, które nie wiadomo do czego służą,

przygotuję ucztę, jakiej nie zapomnisz do końca życia.

- Podobno zatrucia ptomainami się nie zapomina - zażartowała.

- Pamiętaj, że jestem lekarzem.

Elizabeth chciała dać mu kuksańca w bok, ale Jason chwycił ją za

rękę i pociągnął do jadalni.

- A oto jadalnia, w której nigdy nie jadam.

- Oczywiście. Nie masz stołu.

- To jeden z powodów. Przypomnij mi, żebym zamówił stół,

zanim zaproszę cię na obiad.

- Krzesła też?

- Też.

Elizabeth ucieszyła się. Zauważyła, że ostatnio w różnych swoich

przedsięwzięciach Jason zakładał jej udział. Trudne do określenia

uczucie szczęścia wypełniało jej serce, kiedy myślała o wspólnym

urządzaniu kuchni. Od bardzo dawna nikt jej nie włączał w swoje

plany. Nie potrzebował. Nie pragnął. Od nadmiaru wrażeń zakręciło

jej się w głowie.

Z jadalni przeszli do gabinetu.

- Oto gabinet, w którym nigdy nie pracuję - zakomunikował

Jason.

- Dlaczego? - zdziwiła się Elizabeth.

- Tu jest zbyt cicho. Nie mogę zebrać myśli. Piszę w klinice.

Następnie Jason pokazał Elizabeth prywatną część apartamentu.

- Tu jest łazienka dla gości i sypialnia, których jeszcze żaden gość

nie używał. - A widząc, w jaki sposób Elizabeth mu się przygląda,

dodał: - Tak, tak, wiem. Brak łóżka. Ale nie potrafię sobie jeszcze

wyobrazić przyjmowania gości z nocowaniem.

- Rozumiem.

Teraz Jason wziął Elizabeth za ramiona i skierował do swojej

sypialni. Wielkie łoże ginęło w ogromnej przestrzeni. Nie było tu

żadnych obrazów, żadnych roślin, żadnych pamiątek. Elizabeth

westchnęła. A mogłoby tu być tak pięknie. W nocy zaś, szum oceanu

kołysze do snu...

Jason podszedł do okna. Po chwili odwrócił się i powiedział:

- To jedyny pokój w całym mieszkaniu, którego używam.

- Czyli tu jest centrum rozrywki - powiedziała Elizabeth i słysząc

własne słowa, oblała się rumieńcem.

Nie mogła uwierzyć, że palnęła taką gafę. Jak gdyby dopytywała

się o jego prywatne życie. Albo jak gdyby była zazdrosna. Albo

jeszcze gorzej, jak gdyby miała ochotę na flirt. Starała się być

dowcipna, seksowna, a wyszła na kompletna idiotkę. Kobieta w jej

stanie pozwalająca sobie na tego typu uwagę w stosunku do

mężczyzny takiego jak Jason! Pragnęła zapaść się pod ziemię.

Jason uśmiechnął się słabo i odrzekł:

- No, brakuje telewizora i sprzętu hi-fi...

- No cóż... - przybierając minę kobiety światowej, Elizabeth

posłała mu promienny uśmiech i zaczęła się wycofywać. Źle

wymierzyła i zamiast w drzwi trafiła w ścianę. - Masz rację -

zaszczebiotała i zniknęła w holu.

W pokoju Juniora zostało jeszcze wiele do zrobienia i Jason i

Elizabeth spędzili kolejne dwa weekendy, malując dziecinne mebelki

różnymi odcieniami kremowego i żółtego. Nareszcie, kilka tygodni od

rozpoczęcia, byli na finiszu. Pokój, cały w kaczuszkach i króliczkach,

pełen zabawek, wyglądał znakomicie i czekał na przyjęcie małego

lokatora.

Teraz, zmęczeni niczym psy gończe, zjedli na patio obiad

składający się ze steków z grilla z sałatą. Kiedy Elizabeth weszła do

salonu, zastała Jasona wyciągniętego na kanapie. Uśmiechając się,

podeszła do półki z wideo.

- Świetnie, że przyrządziłeś popcorn. Pachnie cudownie -

powiedziała.

- Częstuj się - zaprosił, podrzucając ziarna w powietrze i łapiąc je

ustami. - Popcorn to moja specjalność. I naleśniki z jagodami.

- Będziesz mi je musiał kiedyś usmażyć.

- Nie mogłem się doczekać, kiedy o to poprosisz - zaczął

żartować. - A może usmażę ci je jutro na śniadanie? A ty, dla nabrania

apetytu, pohuśtasz się dziś na żyrandolu.

- Przestań, bo od śmiechu brzuch mnie rozboli - prosiła, i

rumieniąc się zmieniła temat. - Na miłość boska, co ty wypożyczyłeś?

Cud narodzin? Czy to właściwa rozrywka na sobotni wieczór?

- Zobaczysz, spodoba ci się - zapewnił ją Jason. - Każdy, kto

oglądał ten film, był zauroczony. Ale będą nam potrzebne chusteczki.

Co najmniej pudełko. To prawdziwy wyciskacz łez. Ogląda się ten

film ze ściśniętym gardłem.

- Pewnie dlatego, że widzisz, jak to okropnie boli, a na dodatek

wiesz, że to dopiero początek męki. Wiesz, ile dziś kosztuje dobra

szkoła wyższa? - Cały czas narzekając, Elizabeth nastawiła wideo.

- To Junior pójdzie do pracy, albo postara się o stypendium. Nie

martw się na zapas. Do tego jeszcze dużo czasu - uspokajał Jason.

Zapraszającym gestem poklepał poduszki obok siebie. - Chodź,

mamusiu. Odpocznij. Naharowałaś się dzisiaj.

- Ale wygląda ładnie, prawda? - spytała, mając na myśli pokój

dziecinny.

Stała koło telewizora, wahając się.

- Super. To wszystko dzięki moim umiejętnościom malarskim.

- Tak, tak - zaczęła się z nim droczyć. - Przykleiłbyś się do ściany

na stałe, gdybym od czasu do czasu nie polewała cię wężem, żebyś się

odkleił.

Jason roześmiał się.

- No chodź już, chodź.

Elizabeth wciąż się ociągała. W jej stanie emocjonalnej

pobudliwości bała się usiąść obok Jasona, jeść popcorn z jednej miski.

Już chciało jej się płakać, jeszcze zanim ten cholerny film się zaczął.

Jason jest taki kochany, że stara się jej pomóc w ten sposób.

Prawdziwy przyjaciel w potrzebie.

Kilkakrotnie w ciągu tego popołudnia chciała zacząć rozmowę na

temat rodowej waśni dzielącej Mansfieldów i Coltonów. Chciała

oczyścić atmosferę i przekazać mu wiedzę, której rodzina mu

poskąpiła, kiedy dorastał. Ale bała się zepsuć ten fantastyczny nastrój.

Przez cały czas śmiali się, przekomarzali, bawili, robili wszystko to,

czego Elizabeth nigdy nie robiła z Mikiem.

Ze smutkiem spojrzała na małą oprawioną w ramkę fotografię ich

obojga, wciąż stojącą na regale. Zdjęcie pochodziło ze szczęśliwszego

okresu ich życia, ale nie tak szczęśliwego, jak dzisiejszy dzień. Ze

smutkiem pomyślała, że gdyby nie to zdjęcie, zapomniałaby już, jak

Mike wygląda. Opuścił ją zaledwie siedem miesięcy temu, ale tak

naprawdę odszedł od niej dwa lata wcześniej. Ona po prostu uparcie

nie chciała się do tego przyznać.

- Chodź, chodź - ponaglał Jason, moszcząc miejsce na kanapie

obok siebie. - Już się zaczyna. Przygotowałem dla ciebie chusteczki. -

Wyciągnął garść chusteczek z pudełka i pomachał nimi.

Nie mogąc się oprzeć takiemu zaproszeniu, Elizabeth usiadła na

kanapie, pozwoliła się przytulić i nakarmić popcornem. Przez

następną godzinę siedziała jak zauroczona, oglądając cud narodzin -

od poczęcia do porodu - rozgrywający się na ekranie telewizora.

Kiedy nadszedł punkt kulminacyjny i kamera zaczęła na przemian

pokazywać trzy kobiety na sali porodowej, Elizabeth ścisnęła Jasona

za rękę i zalała się łzami.

Rodzenie dziecka było tak piękne i tak naturalne. I nie tak

przerażające, jak jej się wydawało. Patrzyła ze ściśniętym gardłem i

po raz pierwszy od czasu, kiedy odkryła, że jest w ciąży, pomyślała,

że wyjdzie ze szpitala z nowym członkiem rodziny w ramionach. Że

będzie czyjąś mamą.

Kątem oka widziała, jak Jason też trze oczy. Co za niewiarygodny

mężczyzna. Taki kochany. Taki dobry. Taki opiekuńczy. Z każdą

minutą Elizabeth coraz bardziej utwierdzała się w przekonaniu, że

pragnie przeżyć z nim coś więcej niż tylko przyjaźń i że to pragnienie

zrodziło się, kiedy go po raz pierwszy ujrzała. Gdyby miała być

absolutnie uczciwa, musiałaby przyznać, że już obsadziła go w roli

przyszłego ojca swojego dziecka i przyszłego męża.

Nagle zamarła. A jeśli on traktuje ją tylko jak dobrego kumpla?

Albo jeszcze gorzej, jak siostrę? Kogoś, z kim miło spędza się czas,

czekając na pojawienie się tej jednej jedynej? Jason był wysoki,

ciemnowłosy, przystojny i bogaty. Mógłby mieć kobiet na pęczki.

Bogatych, pięknych, odnoszących sukcesy, szczupłych, z doskonałą

figurą. Dlaczego więc spędza tyle czasu z nią?

Wytarła nos i oczy.

Na pewno nie dlatego, że uważa ją za atrakcyjną. Spojrzała na

swój brzuch. Przecież znają się kilka tygodni, i ku jej wielkiemu

zaskoczeniu, odnosi się do niej z takim szacunkiem, jakby był

zakonnikiem, który ślubował czystość. Czy mogła go za to winić? Ma

spuchnięte nogi, cierpi na niestrawność, chodzi w bezkształtnych

ciuchach, nie ma w sobie nic seksownego, rozczulała się nad sobą w

duszy.

To prawda, przyjemnie mija im czas i zgadzają we wszystkim.

Ale co on z tego ma? Niczego nie zyskuje, spędzając wolne chwile

właśnie z nią. Chyba że... Elizabeth przypomniały się słowa

pielęgniarki Sherry. Jego była narzeczona nie chciała urodzić mu

dzieci i dlatego z nią zerwał. Więc może zaprzyjaźnił się z nią z

powodu dziecka, a nie dla niej samej?

Film skończył się. Na ekranie pojawił się śnieg i taśma

automatycznie zaczęła się przewijać do przodu.

- Jason?

- Tak?

Serce zaczęło jej bić szybciej, dłonie zwilgotniały. Nie. Nie może

zapytać go o to, czy chce mieć własne dziecko. Mogłoby to obudzić

bolesne wspomnienia. Przecież nie chce psuć tak przyjemnego

nastroju. A jednak bardzo pragnęłaby dowiedzieć się, co dzieje się w

jego sercu.

- Dziękuję, że jesteś tu ze mną ze względu na Juniora - szepnęła,

spuszczając wzrok.

Jason łagodnie ujął ją pod brodę i zajrzał jej głęboko w oczy.

Okay. To nie było spojrzenie zakonnika. Ani dobrego kumpla. Ani

przyjaciela. Ani brata. Czyżby dostrzegła w jego oczach pożądanie?

- Junior jest tak samo dobrym pretekstem jak inne, żeby być tu z

tobą - rzekł Jason, ujmując jej twarz w dłonie. W jego głosie słychać

było wzruszenie.

Czułość, z jaką na nią patrzył, rozwiała wszelkie jej obawy.

Zanim zdążyła odetchnąć z ulgą, Jason pochylił się i pocałował ją

powoli, słodko, zmysłowo, znacząco. Tym pocałunkiem udowodnił,

dlaczego z nią jest. Był to pocałunek, który zaprzecza prawom fizyki,

który zmienia dwie poszukujące istoty w jeden pełny organizm.

Takiego pocałunku nigdy nie przeżyła z Mikiem.

Objęła Jasona za szyję, chciała się do niego przytulić, ale

Juniorowi się to nie spodobało. Zaprotestował mocnym kopnięciem.

- Odpycha mnie - roześmiał się Jason.

Elizabeth zawtórowała mu.

- Czuje.

- Jest zazdrosny. Nie mam do niego pretensji, bo chcę mieć cię

wyłącznie dla siebie.

- Chcesz?

- Bardzo - rzekł Jason i znów ja pocałował.

Tym pocałunkiem zawładnął jej ciałem i duszą i teraz już

wiedziała, że zainteresowanie nią i Juniorem, to dwie różne rzeczy.

Nagle Jason wypuścił ją z objęć i opadł na oparcie kanapy.

- Muszę już iść - powiedział zmienionym głosem.

- Dobrze. Rozumiem.

Nie chce gotowej rodziny. Albo to, albo całowanie się z ciężarną

kobieta nie jest przyjemnością, pomyślała.

- Nie. Nie rozumiesz - powiedział Jason i pocałował ją jeszcze

raz. - Nie rozumiesz - powtórzył. - Muszę iść, bo jeżeli teraz nie

pójdę, to zostanę.

ROZDZIAŁ SZÓSTY

- Co masz na sobie? - spytała filuternie Elizabeth, przytrzymując

słuchawkę między ramieniem i policzkiem.

- To ja dzwonię! Ty pierwsza.

Elizabeth spojrzała na swój ogromny podkoszulek ze śmieszną

kaczką na piersiach i napisem: Kwa, kwa, kwa! oraz ciepłe skarpety z

dziurą na palcu i wzdrygnęła się.

- Zgoda. Mam na sobie skąpe body, kabaretki i szpilki. Twoja

kolej.

Jason wybuchnął śmiechem i oświadczył:

- Przyjeżdżam natychmiast.

- Lepiej nie - zaprotestowała. - Już i tak trudno mi było rozstać się

z tobą. - Nie mogła uwierzyć, że się do tego otwarcie przyznała, ale

było za późno. Poza tym Jason doskonale sam o tym wiedział.

Stali na ganku przez dobre pół godziny, objęci, szepcąc czułe

słówka, dziękując sobie nawzajem i życząc dobrej nocy. Na koniec

Jason pocałował ją i odjechał. Ale chyba jeszcze zanim wyjechał z jej

podjazdu na ulicę, już wystukał numer do niej.

I teraz, dwie godziny później, wciąż rozmawiali. Elizabeth leżała

już zwinięta pod kołdrą, a ciepły głos Jasona kołysał ją do snu.

- Słyszałeś to? - spytała wpół śpiąc.

- Tak.

- Co to było?

- Sygnał rozmowy oczekującej.

- Nie chcesz dowiedzieć się, kto to?

- Nie. Nie przejmuj się.

- A jeśli to pilne?

- Zadzwonią jeszcze raz.

- Jason! - Wiedziała, że się z nią droczy, ale jednak...

Odpowiedziało jej ciężkie westchnienie. Sygnał rozmowy

oczekującej rozległ się ponownie.

- Okay, okay! - Zniecierpliwienie w głosie Jasona sprawiło

Elizabeth satysfakcję.

- Czy takim tonem mówi się do pacjenta? - upomniała go

żartobliwie.

- Dobrze, dobrze. Poczekaj, pokażę ci, jakim tonem mówi się do

pacjenta. Nie odkładaj słuchawki, dobrze?

- Dobrze.

- Poczekasz przy telefonie?

- Oczywiście.

- Obiecujesz?

- Obiecuję. Pospiesz się. Ktoś się niecierpliwi.

Elizabeth skorzystała teraz z okazji i przekręciła się na drugi bok,

co z każdym tygodniem stawało się coraz trudniejsze i wymagało

coraz bardziej skomplikowanych zabiegów oraz podkładania

poduszek pod brzuch, pod plecy, pod nogi.

Co za wspaniały sposób na spędzenie wieczoru, pomyślała.

Chociaż wolałaby, żeby Jason był tu obok niej. Wspólna przyszłość

wciąż jeszcze była jednak tylko marzeniem i Elizabeth surowo

zakazała sobie dzielić skórę na niedźwiedziu.

Po chwili usłyszała jakieś klikanie w słuchawce i głos Jasona:

- Elizabeth?

- Tak?

- Zadzwonię za chwilę, dobrze?

- Oczywiście. Czy to coś pilnego?

- Można tak powiedzieć. Dzwoni moja babka, Sybil. Pamiętasz ją

ze ślubu?

- Oczywiście. To ta, która podeszła do nas, kiedy tańczyliśmy.

- Tak. Dzwoni z Europy. - Jason westchnął. - Nie należy do osób,

które można zbyć. Zadzwonię, jak tylko skończę z nią rozmawiać.

- W porządku. - Odkładając słuchawkę na widełki, Elizabeth już

nie mogła się doczekać, kiedy telefon zadzwoni ponownie.

- Słucham, babciu.

Jason oparł się wygodniej o zagłówek łóżka i zawiązał pasek

szlafroka. To potrwa. Rozmowy z Sybil zawsze trwają długo.

- Nareszcie! Osobom w moim wieku nie należy kazać zbyt długo

czekać. Może mnie już nie być wśród żywych, kiedy raczysz podejść

do telefonu.

- Co ty mówisz, babciu! Jesteś zdrowa jak koń. Szczególnie teraz,

kiedy rzuciłaś palenie. Bo rzuciłaś, prawda?

- Nie twój interes, smarkaczu. Lekarze! Phi!

Jason wzniósł oczy do nieba. W tle słychać było teraz kilkakrotnie

pstryknięcie zapalniczki.

- O co chodzi, babciu? Dlaczego dzwonisz?

Sybil zaciągnęła się głęboko papierosem i dopiero potem

odpowiedziała:

- Nie podlizuj się. Już figurujesz w moim testamencie.

Jason spojrzał na zegarek. Robiło się późno. Bał się, że Elizabeth

zaśnie.

- Która godzina w Paryżu? - spytał.

- Tu jest ranek, a ja trawię go, próbując uzyskać odpowiedź na

proste pytanie, ale każdy cholerny Colton w Prosperino włączył

cholerną sekretarkę! Nie cierpię mówić do maszyny.

- Wnioskuję więc, że nie byłem pierwszy na twojej liście...

- Oczywiście, że nie! A po co miałabym do ciebie dzwonić?

Chyba żebym się dowiedziała, że się żenisz. - Przerwała na chwilę, a

Jason usłyszał, jak zanosi się kaszlem.

- Kiedy ostatni raz byłaś u lekarza? - spytał.

- Pójdę do lekarza, kiedy ty się zaręczysz - oświadczyła starsza

pani.

- To wyjdź za mnie - zażartował Jason.

- Nie bądź taki dowcipny. Wiesz, że mam na myśli jakąś miłą

pannę z dobrej rodziny.

Jason trochę się spodziewał, że rozmowa przybierze taki obrót,

lecz zamiast zmienić temat, jak miał w zwyczaju, szczególnie odkąd

zerwał z Angie, odczekał chwilę i powiedział:

- Niewykluczone, że będziesz musiała zamówić wizytę wcześniej

niż myślisz, babciu.

- Dlatego, że ja umieram, czy dlatego, że ty się żenisz?

- Jesteś zbyt żywotna, żeby tak od razu umierać, za to ja może się

ożenię. Kiedyś.

- Żenisz się?!

- Tego nie powiedziałem. Jeszcze nie jestem całkiem pewny.

Poznałem kogoś naprawdę miłego, ale nie będę się spieszył z decyzją.

- Byleś się zbyt długo nie namyślał, synku. Latek nam nie ubywa.

- Będę miał to na uwadze. Ale dlaczego dzwonisz? Nie wystawiaj

mojej ciekawości na zbyt ciężką próbę.

- Stara sztuczka. Kiedy mowa o ożenku, zmieniasz temat, co?

Typowe. No dobrze, chciałam się dowiedzieć, czy rozmawiałeś może

z Grahamem?

- Z Grahamem? - Jason nie był w zbyt dobrych stosunkach ze

swoim stryjem Grahamem. Ostatni raz widzieli się na ślubie

Harrisona, ale zamienili ze sobą tylko kilka zdawkowych słów. -

Dlaczego pytasz?

- Martwię się o Meredith. Na ślubie Graham wspomniał, że nadal

zachowuje się bardzo dziwnie...

Meredith była szwagierką Grahama i żoną bratanka Sybil, Joego

Coltona. W dzieciństwie Jason spędzał wiele czasu w ich domu.

Zapamiętał Meredith jako uroczą i kochającą osobę, rozdającą

dzieciom lody i pozwalającą jeździć na kucach. Była jego ulubioną

ciotką. Teraz jednak stała się inną osobą, podenerwowaną, kąśliwą.

Zmiany w jej osobowości zaczęły się około dziesięciu lat temu i

następowały zbyt gwałtownie, żeby tłumaczyć je menopauzą czy

naturalnym procesem starzenia. Niemniej na odległość Jason nie

potrafił postawić diagnozy.

- Nie wiem. Słyszałem, że zachowuje się dziwnie, ale...

- Dziwnie? Synku, ta kobieta postradała zmysły. Tamten wypadek

zmienił ją w jakiegoś szatana! I jest coraz gorzej...

Słuchając Sybil, Jason pochylił się do przodu i ukrył twarz w

dłoniach. Tematowi zmian w osobowości ciotki Meredith poświęcono

chyba więcej czasu niż dyskusjom o rozbiciu atomu.

- Uważam, że powinieneś wziąć ją do siebie i przeprowadzić

kompleksowe badania. Nie dziwiłabym się, gdyby na prześwietleniu

mózgu wyszło, że gnieżdżą się w jej głowie jacyś przybysze z

kosmosu!

Jason nie potrafił odmówić niczego babci Sybil. Kochał i

szanował tę drobną kobietę, dla której rodzina była najważniejszą

rzeczą na świecie. A Sybil, jak wszyscy doskonale wiedzieli,

uwielbiała wnuka.

- Dobrze. Wyślę jej zawiadomienie, że powinna stawić się na

badania okresowe i wtedy zobaczę, co się da zrobić.

- Kochany jesteś. Kocham cię najbardziej z moich wnuków, tylko

nie mów o tym Harrisonowi.

Jason wiedział, że Sybil to samo powtarza jego bratu.

- A jeśli oświadczysz się tej dziewczynie, chcę o tym wiedzieć

pierwsza. Zadzwoń natychmiast - rozkazała i odwiesiła słuchawkę.

Jason z jękiem opadł na poduszki.

Następnego ranka, po nabożeństwie, Jason i Elizabeth poszli na

śniadanie, a potem odwiedzili kilka sklepów z antykami w najstarszej

części Prosperino. Ta historyczna dzielnica była mekką turystów i

tego majowego dnia ludzie tłumnie wylegli na ulice.

- Co się kupuje osobie, która ma już wszystko? - spytał Jason w

jednym ze sklepów, do którego weszli.

- A kto ma wszystko? - zaciekawiła się Elizabeth.

- Mój wuj Joe. W przyszłym miesiącu obchodzi sześćdziesiąte

urodziny i moja ciotka, Meredith, urządza galę, jakiej Prosperino

długo nie zapomni.

- Cóż... - zawahała się Elizabeth. Mężczyznom zawsze trudno

kupić prezent. - A co lubi? Czym się interesuje? Ma jakieś hobby?

Umierała z ciekawości, żeby się dowiedzieć jak najwięcej o

rodzinie Jasona, ale bała się zadawać pytania w obawie, że w

rozmowie wyjdzie na jaw kwestia tej głupiej waśni dzielącej oba rody.

- Hobby? Robienie pieniędzy. Adoptowanie dzieci.

- Uhm. Bardzo szlachetne zajęcie, ale dziecko trudno ofiarować

jako prezent urodzinowy.

- Widzisz. Mówiłem, że wujowi nie można niczego kupić.

- Nie panikuj. Opowiedz mi o jego życiu i zaraz przyjdzie nam do

głowy jakiś pomysł. Zobaczysz.

- W takim razie wstąpmy gdzieś napić się kawy.

- Masz ochotę na ten kawałek mojego ciastka? - spytała Elizabeth,

patrząc z żalem na swój talerzyk. - Nie powinnam jeść tyle słodyczy.

- Z chęcią - powiedział Jason.

Siedzieli na tarasie francuskiej cukierni w bok od głównej ulicy

starego miasta. Zielony parasol osłaniał ich od słońca, a od strony

oceanu wiał łagodny wiaterek. Z filiżanką bezkofeinowej kawy w

dłoniach Elizabeth zafascynowana słuchała dziejów klanu Coltonów.

Dzięki opowieści Jasona poznawała drugą stronę tragicznej waśni.

- Na czym skończyłem? - spytał Jason, przeżuwając ostatni kęs

ciastka, którym Elizabeth się z nim podzieliła.

- Na babce.

- Sybil. Macie coś ze sobą wspólnego.

- Tak? - zdziwiła się Elizabeth, starając się ukryć sceptycyzm.

- Uhm. Obie jesteście samotnymi matkami. I obie macie synów.

- Sybil była samotną matką?

- Między innymi. - Jason oparł się wygodniej o tył krzesła i rzucił

zgniecioną serwetkę na talerzyk. - Sybil zawsze chodziła własnymi

drogami. Urodziła się tu, w Ameryce, ale wolała Europę. Studiowała

na Bryn Marr i została dziennikarką. Kocha opowiadać, jak

odwiedzała salony i kawiarnie Londynu, Paryża, Madrytu i Rzymu i

ocierała się o znane osobistości tamtej epoki.

- Jak kto na przykład?

Jason przymknął oczy i zastanawiał się chwilę.

- Sybil uwielbia ozdabiać swoje opowieści znanymi nazwiskami,

ale ona tych wszystkich ludzi rzeczywiście poznała, Hemingwaya,

Fitzgeralda, Gertrude Stein i Virginię Woolf.

- Nie mów.

- Tak, tak. Fantastyczna babka. Zna biegle kilka języków.

Utrzymywała siebie i dziecko, pracując jako tłumaczka i reporterka.

- Musi być fascynującą kobietą - powiedziała Elizabeth na głos, a

w duchu dodała, że również wzbudzającą strach.

- I jest. Ale należy do tych osób, które naprawdę trzeba poznać,

żeby zrozumieć. Ma niewyparzony język i kilkakrotnie poniosła tego

konsekwencje. Tak było na przykład z jej bratem Teddym. Nie

powtarzaj nikomu, ale sądzę, że wybuchowy charakter sprawił, że

nigdy nie wyszła za mojego dziadka.

- Urodziła nieślubne dziecko?

Elizabeth przypomniała sobie energiczną damę o królewskiej

posturze, która poznała na ślubie Savannah, i nie mogła uwierzyć w te

rewelacje.

- Tak. Chociaż nie lubi o tym opowiadać - ciągnął Jason. -

Zamieszkała z Frankiem, moim ojcem, w małym miasteczku koło

Paryża. Potem posłała go do college'u tutaj, w Stanach. Tam poznał

moją matkę, Shirley. Harrison i ja urodziliśmy się, kiedy rodzice byli

jeszcze bardzo młodzi. Stworzyli Colton Media Holding, na którego

czele obecnie stoi Harrison. Chyba odziedziczył po wujku Joem talent

do robienia pieniędzy.

- Wujek Joe. Patriarcha rodziny. Potentat naftowy i człowiek,

który ma wszystko - wyrecytowała Elizabeth.

- Świetnie - pochwalił ją Jason wyraźnie zadowolony. - Widać, że

słuchałaś uważnie.

Elizabeth posłała mu zuchwałe spojrzenie i mówiła dalej:

- Brat Sybil, Teddy, jest ojcem twojego wuja Joego.

- Zgadza się. Joe jest starszy, Graham młodszy. Ale nie

wychowywali się razem. Wyrośli w rodzinach zastępczych.

- Dlaczego?

- Ich rodzice zginęli w wypadku samochodowym.

- To straszne.

- Tak, to smutna historia. - Jason zamyślił się, wpatrzony w

odległy punkt, gdzie ocean stykał się z kalifornijskim niebem.

Po chwili, jakby przypominając sobie, o czym rozmawiali,

ciągnął:

- Ale mimo że dorastał bez swojego biologicznego ojca, wiedział,

że jest bardzo kochany przez przybranych rodziców. Wiesz... - zaczął,

a jego spojrzenie spod wpółprzymkniętych powiek spoważniało -

wiesz, nie sądzę, żeby to miało jakieś znaczenie, czy człowiek, który

wychowuje dziecko, jest jego biologicznym ojcem, czy nie. Ważne

jest, że kocha je jak rodzone.

Gdy mówił te słowa, Elizabeth nie spuszczała wzroku z jego

warg. Miała dziwne wrażenie, że Jason mówi o swoich uczuciach do

jej synka.

- Naprawdę tak myślisz? - szepnęła.

- Tak. Mój wuj Joe jest najlepszym dowodem na to, że poprzez

miłość można wychować chłopca na wspaniałego mężczyznę. Jego

przybrany ojciec kochał go całym sercem i Joe wiedział o tym. I

dzięki tej miłości on sam tyle robi dla innych potrzebujących dzieci.

Stworzył fundację Nadzieja i sam adoptował kilkoro sierot. Co

dowodzi, że miłość naprawdę wiele przezwycięża.

- Prawda - westchnęła Elizabeth, zastanawiając się, czy miłość,

jaką czuła do Jasona, przezwycięży przeszłość.

- Polubiłabyś mojego wuja Joego - powiedział Jason. - Jego

życiorys to budujący przykład historii człowieka, który do

wszystkiego doszedł sam. Teraz kieruje kilkoma znaczącymi

korporacjami i ma trochę do czynienia z przemysłem naftowym. -

Ujął ją za rękę. - Powinnaś pójść ze mną na to przyjęcie.

- To by dopiero była sensacja. Ty razem z dziewczyną z

brzuchem.

Jason wybuchnął śmiechem.

- Cudownie! Nareszcie ludzie mieliby nowy temat do rozmowy.

Bo tak, to ciągle plotkują o mojej stukniętej ciotce Meredith.

- Stukniętej ciotce Meredith? - zdziwiła się Elizabeth.

- To kolejna smutna historia.

Elizabeth zaczęła bawić się serwetką.

- Czy wiesz, skąd pochodzi twoja rodzina? - spytała po chwili.

Jason wzruszył ramionami.

- Niewiele wiem o dalszych przodkach. Moja wiedza kończy się

na Sybil i wujku Joem. Ale Sybil będzie wiedziała. Jest ekspertem od

rodzinnych koneksji. Wprowadzi cię we wszystkie tajniki, jeśli

będziesz chciała. Przyjedzie na urodziny wuja Joego.

- Och! - Elizabeth uśmiechnęła się słabo. - To... to miło - dodała.

ROZDZIAŁ SIÓDMY

Ostry dzwonek telefonu wyrwał Elizabeth z lekkiej drzemki,

której się oddawała, wpółleżąc w nowym fotelu Jasona. Było

piątkowe popołudnie. Minął kolejny tydzień. Dokuczały jej

opuchnięte nogi i stopy, wiec Jason zaprosił ja na obiad, który

zamierzał ugotować w nowo urządzonej i wyposażonej kuchni.

Telefon zadzwonił ponownie.

- Jason? - powiedziała.

Przetarła oczy. Cisza.

- Jason? - powtórzyła.

Telefon zadzwonił po raz trzeci. Dziwne. Dopiero teraz

spostrzegła kartkę leżącą na stoliku obok fotela.

Musiałem pobiec do sklepu po ser ricotta i sos sałatkowy.

Przyniosę lody czekoladowe dla JUNIORA. J.

Uśmiechnęła się do siebie, czytając. Miała ogromną ochotę na

lody, co było o tyle niezwykłe, że podczas całej ciąży lody mogły dla

niej nie istnieć. Podciągnęła kolana. Odpychając się od podnóżka,

usiłowała podnieść się z fotela. Jednak teraz coraz trudniej było jej

nawet usiąść.

Telefon zadzwonił kolejny raz.

- Już idę! - zawołała.

Wreszcie udało jej się wstać, ale zanim dobiegła do kuchni i

podniosła słuchawkę, włączyła się automatyczna sekretarka.

- Jason? To ja. Gdzie ty się do diabła podziewasz? Dlaczego

nikogo z was nie ma w domu, kiedy ja dzwonię? Jeśli tam jesteś,

odpowiedz natychmiast. - Elizabeth rozpoznała głos Sybil i

postanowiła nie ujawniać się. - Nie mam czasu czekać, aż skończysz,

cokolwiek tam robisz, synku. Jason?

Nastąpiła przerwa w monologu i Sybil głęboko zaciągnęła się

papierosem. Elizabeth prawie poczuła dym.

- Zaczynam podejrzewać, że ludzie unikają mnie. Mniejsza z tym.

Dzwonię, żeby dać ci kilka rad odnośnie Meredith. Czytałam ostatnio

sporo artykułów i dobrze by było, gdybyś zbadał, czy nie ma

biedaczka guza mózgu. Wszystkie symptomy się zgadzają i wynika,

że ma klasyczne objawy. Zrób jej prześwietlenie, a potem mi powiesz,

czy miałam rację.

Starsza pani zrobiła przerwę i ponownie zaciągnęła się

papierosem. Potem, wydychając dym prosto w słuchawkę, ciągnęła

już na inny temat:

- I ciągle czekam na jakieś informacje o tej pannie, z którą się

spotykasz.

Elizabeth zamarła. Jason spotyka się z kimś? Serce zatrzepotało

jej w piersi.

- Do tej pory wiem tylko, że ma na imię Elizabeth. Przyznasz, że

to niewiele.

Czyżby Jason powiedział babce o niej? Ogarnął ją lęk i

jednocześnie radość. Pochyliła się nad aparatem, żeby lepiej słyszeć.

- Błagam o jakieś szczegóły, chłopcze. Tylko nie mów mi, że

znalazłeś kolejną zbłąkaną owieczkę, która miała do szkoły pod górkę,

słyszysz. Kiedy zobaczyłam tę Angie, od razu wiedziałam, że to

kobieta nie dla ciebie.

Elizabeth spojrzała na swój brzuch, potem przyłożyła dłonie do

skroni.

- Więc co to za rodzina? - W głosie Sybil słychać było

nieprzyjemną nutę przyprawiającą Elizabeth o gęsią skórkę.

Elizabeth westchnęła w duchu.

- Skąd pochodzą? Co robili? Jeśli zamierzasz uczynić z niej

członka klanu Coltonów, muszę wiedzieć coś więcej.

Członka klanu Coltonów! Czyżby Jason zwierzał się babce ze

swoich planów matrymonialnych?

- A zresztą mniejsza z tym. Mam dość rozmawiania z tą maszyną.

Nienawidzę automatycznych sekretarek! Zadzwoń, kiedy wrócisz,

gdziekolwiek jesteś. Aha, mam jeszcze jedno pytanie. Chodzi o

Emily.

Emily? Kim jest Emily?

- Koniecznie chcę wiedzieć, czy nadal męczą ją koszmary senne o

tym wypadku, jaki miały z Meredith. Podobno śni jej się, że się budzi

i widzi dwie Meredith! Jedna jest aniołem, a druga diabłem

wcielonym! - Sybil zachichotała. - To prawda! Widziałam film o

kobiecie, która jest jak dwie różne osoby. Ta zła robi piekło, potem

wkracza ta dobra i wszystko łagodzi. Jasonie, wskrześ tę dobrą

Meredith, zanim opanują ją demony.

W aparacie rozległ się lekki sygnał, prawdopodobnie

zawiadomienie o rozmowie oczekującej.

- Jason? Halo? Halo? Głupia maszyna! - zdenerwowała się Sybil i

rzuciła słuchawkę na widełki.

Elizabeth wpatrywała się w mrugające czerwone światełko w

aparacie. Ładna rodzinka, nie ma co, pomyślała. Sybil Colton raczej

nie należy do osób współczujących zbłąkanym owieczkom. Poklepała

się po brzuchu i usiadła na jednym ze stalowych stołków, żeby nie

upaść. Jason opowiedział babce o niej, ale najwidoczniej nie

poinformował Sybil, że jego wybranka nazywa się właśnie Mansfield.

- Hej, kochanie! Wróciłem! - zawołał Jason od progu i

kopnięciem zamknął drzwi.

Zastał Elizabeth w kuchni, siedzącą przy wyspie i wpatrzoną w

aparat telefoniczny. Rzucił zakupy na blat, stanął za ukochaną i oparł

brodę o jej ramię.

- Spałaś tak mocno, że nie chciałem cię budzić.

- Obudził mnie telefon.

Coś w głosie Elizabeth zaniepokoiło Jasona. Zdenerwowanie.

Napięcie. Może się czymś martwi?

- Telefon?

Elizabeth ruchem głowy wskazała aparat.

- Twoja babka - poinformowała.

- Sybil dzwoniła? - zdziwił się Jason. - W jakiej sprawie? - Coś

mówiło mu, że niekoniecznie chciałby się tego dowiedzieć.

- Nagrała się.

Jason nacisnął przycisk i słuchał. Uśmiechnął się kwaśno, słysząc,

jak Sybil wyciąga kolejne szkielety z rodzinnej szafy. No cóż, wkrótce

Elizabeth sama się dowie, że jego rodzina daleka jest od ideału.

Wyciągnął rękę i ujął dłoń Elizabeth w swoją. Dlaczego jest taka

spięta, zastanawiał się z niepokojem. Pieścił jej palce i robił miny,

starając się wyrwać ją z zadumy. Sybil zmieniła temat.

- I ciągle czekam na jakieś informacje o tej pannie, z którą się

spotykasz.

Jason zamarł.

- Do tej pory wiem tylko, że ma na imię Elizabeth. Przyznasz, że

to niewiele... Jeśli zamierzasz uczynić z niej członka klanu Coltonów,

muszę wiedzieć coś więcej!

Spojrzał ukradkiem na Elizabeth, żeby sprawdzić jej reakcję i

dostrzegł, że się mocno zarumieniła. Serce podskoczyło mu do gardła.

Cholera. A więc Elizabeth wie, że rozmawiał o niej ze swoją rodziną.

Że poinformował ich, że się spotykają. Że jego zainteresowanie jej

osobą wykroczyło poza uprzejmość wobec koleżanki bratowej i

przerodziło się w poważne rozważania, czy wprowadzić ją do klanu

Coltonów.

Sybil rzuciła słuchawkę. W pokoju zaległa niezręczna cisza. Jason

poklepał dłoń Elizabeth i wstał. Schował ogromny pojemnik lodów

czekoladowych do zamrażarki. Zastanawiał się, co powinien

powiedzieć teraz, kiedy jego zamiary zostały ujawnione. Wziął

głęboki oddech. Podrapał się po nosie.

- Przykro mi, jeśli słowa Sybil wprawiły cię w zakłopotanie -

zaczął. - Naprawdę nie chciałem, żebyś w ten sposób dowiadywała się

o moich uczuciach do ciebie.

Elizabeth przełknęła i spytała słabym głosikiem:

- A jakie są twoje uczucia?

Jason stanął obok niej.

- Ja... - Głębokie westchnienie zagłuszyło jego słowa. Wyciągnął

rękę i dotknął policzka Elizabeth. Kciukiem pogładził jej skroń. -

Zakochałem się w tobie.

- Zakochałeś? - Odwróciła się do niego. Objęła go w pasie,

zamknęła oczy i oparła czoło o jego pierś.

- Uhm. Na ślubie Harrisona myślałem, że przepadłem z kretesem.

Kiedy tylko cię zobaczyłem, spoconą i czerwoną na twarzy z gorąca,

usiłującą wytrzeć nos zaproszeniem, pomyślałem, że oto kobieta, z

którą chciałbym spędzić resztę życia. Kobieta, która dzieli moje

uczucia na temat miłości, małżeństwa i rodziny. Kiedy spostrzegłem,

że jesteś w ciąży, zrozumiałem, że już ktoś sprzątnął mi cię sprzed

nosa i poczułem... - Jason westchnął, wsunął dłoń pod jej podbródek,

uniósł jej twarz i zajrzał w oczy - poczułem się oszukany. Ograbiony.

- Ja czułam dokładnie to samo.

- Wiem - szepnął i dotknął ustami jej warg.

Kiedy ich języki zetknęły się, doznał cudownego olśnienia,

odsłoniła się przed nim wielka tajemnica życia. Nagle zyskał

pewność, że to właśnie tej kobiety szukał całe życie. I nie było ważne,

że miała już jedno małżeństwo za sobą. Ani to, że w łonie nosiła

dziecko innego mężczyzny. Takie jest życie. On też miał za sobą kilka

miłostek... i kilka rozczarowań.

Przeszłość. Była, minęła. I nie trzeba się nad nią rozwodzić.

Oboje przekonali się, czego nie chcą od partnera. Od życia. I oboje

wiedzieli, że chcą miłości, małżeństwa, rodziny. Obojętnie, jak ta

rodzina powstała. Odkąd pamiętał, wuj Joe dawał mu przykład, że nie

ma znaczenia, w jaki sposób mężczyzna stał się ojcem. Ważne jest,

jak kocha i jak dba o dziecko.

Jason już uważał dziecko Elizabeth za swoje. Czuł z nim więź

opartą nie na biologii, lecz na miłości. I wiedział, odgadywał ze

sposobu, w jaki Elizabeth oddawała mu pocałunek, że ona czuła to

samo.

- Jason? - Elizabeth oderwała wargi od jego warg i obiema rękami

oparła się o jego pierś. Oddychała z trudem, a policzek miała

zaróżowiony od łaskotania jego zarostu. - Muszę ci coś powiedzieć.

- Uhm - mruknął i zaczął pieścić jej szyję, całować podbródek,

szukać ust. - Mów, mów... - szepnął, przywierając do jej warg.

Elizabeth miała takie słodkie, miękkie, kobiece ciało... takie,

jakiego pragnął. Jason przesunął dłonie na jej kark i wplótł palce w jej

gęste, jedwabiste włosy.

Elizabeth ponownie wyswobodziła się z jego objęć.

- Przestań - powiedziała.

- Dlaczego?

- Dlatego. Mam ci coś ważnego do powiedzenia o... - Urwała i

odwróciła wzrok. Była bliska płaczu. - Widzisz, ja...

Jason poczuł, że żar wypala mu wnętrzności. To, o czym

Elizabeth chce mówić, to poważna sprawa. Domyślał się, że chodzi o

tę tajemnicę, która ją dręczyła od początku ich znajomości. Zamknął

oczy, przygotowując się na najgorszy cios.

Wciąż kocha Mike'a.

Albo Mike przyjeżdża po dziecko.

Albo Mike poszedł po rozum do głowy i nagle pojął, że był idiotą,

że porzucił taką wspaniałą kobietę.

Kiedy patrzył na wykrzywioną bólem twarz Elizabeth, obrazy

zapłakanej Angie czyniącej swoje wyznanie podczas ich ostatniej

dramatycznej rozmowy przesunęły się przed jego oczami. Elizabeth

cofnęła się i odgarnęła włosy z czoła.

- Poczekaj - szepnął i położył jej palec na ustach. - Wydaje mi się,

że taką rozmowę lepiej przeprowadzić na siedząco.

Kiwnęła potakująco głową.

Wziął ją za rękę i zaprowadził do nowej kanapy, którą razem

wybierali zaledwie tydzień temu. Posadził Elizabeth, ale zanim sam

zdążył usiąść, zabrzęczał jego pager.

- Cholera - mruknął i sięgnął do kieszeni. - To ze szpitala -

powiedział, sprawdzając numer. - Zadzwonię i zapytam, o co chodzi.

- Oczywiście - szepnęła.

- Posłuchaj - powiedział, wsuwając jej rękę pod brodę i patrząc jej

w oczy. - Cokolwiek masz mi do powiedzenia, ja... - urwał i przełknął

ślinę - ja to zniosę. Jestem dorosły. Przeżyję.

Elizabeth milczała.

Jason był przerażony. W swojej karierze zawodowej wielokrotnie

miał do czynienia z ludźmi, których życie wisiało na włosku, ale

nigdy nie bał się tak jak teraz. To, co miała mu do powiedzenia,

zagrażało ich przyszłości.

Podszedł do telefonu, wystukał numer szpitala. Czekając na

połączenie z izbą przyjęć, przyglądał się Elizabeth. Znowu

przypomniała mu się Angie i jej strach, kiedy odkrył, że poddała się

sterylizacji. Prawdopodobnie zamierzała mu o tym powiedzieć

dopiero po ślubie. Angie jeszcze jako nastolatka postanowiła nie mieć

dzieci. Kiedy dorosła, dopiero w innym stanie znalazła lekarza, który

zgodził się przeprowadzić zabieg u tak młodej kobiety.

Znając sytuację rodzinną Angie, Jason potrafił zrozumieć jej

niechęć do posiadania własnych dzieci. Nie potrafił jednak zrozumieć

całej piramidy kłamstw o licznym potomstwie, jakim chce go

obdarzyć po ślubie. Gdyby przypadkiem nie podsłuchał rozmowy

Angie z pielęgniarką z oddziału położniczego, trwałby w

przeświadczeniu, że któregoś dnia zostanie ojcem.

Ale Angie nie chciała rodziny. Pragnęła prestiżu, pieniędzy,

władzy i gwarancji bezpieczeństwa. Tego wszystkiego, czego nie dali

jej rodzice narkomani.

Zacisnął mocno dłoń na słuchawce. Boże, oby się nie okazało, że

znowu zakochałem się w niewłaściwej kobiecie, modlił się w duchu.

- Karen? Mówi doktor Colton. Co się tam u was dzieje? Słuchając

sprawozdania, nie spuszczał oczu z Elizabeth. - Dobrze. Powiedz, że

już jadę... Za pięć minut. Dziękuję.

Powoli odłożył słuchawkę. Przełknął ślinę i powiedział:

- Jedna z moich pacjentek w starszym wieku miała groźny

upadek. Doznała licznych obrażeń i złamała kość biodrową. Muszę

jechać, ale wrócę najszybciej, jak tylko będę mógł - obiecał. - A jak

wrócę, dokończę gotowanie i będziemy mogli porozmawiać. Dobrze?

Elizabeth kiwnęła głową. Jason podszedł do niej i pocałował ją.

Objęła go mocno za szyję.

- Zaczekasz na mnie tutaj? - upewnił się.

- Zaczekam - obiecała.

- Będę za godzinę. Wtedy porozmawiamy. Dobrze?

- Dobrze - odpowiedziała i uśmiechnęła się przez łzy.

Elizabeth stała przy kuchennym blacie i szykowała lasagne dla

Jasona. Pomyślała, że się nie obrazi, a kiedy wróci, obiad będzie

gotowy. Minęła prawie godzina, odkąd poszedł do szpitala, a ona

sama czuła się już trochę głodna. Nie mogła się już go doczekać. Im

szybciej wyjaśnią sprawę tej głupiej rodzinnej waśni, która tkwi jak

klin między nimi, tym lepiej. Będą się mogli zająć przyszłością.

Kiedy wkładała brudną miskę do zlewu, zadzwonił telefon. To

prawdopodobnie Jason, pomyślała, patrząc na zegar. Dzwoni, żeby mi

powiedzieć, kiedy mogę się go spodziewać w domu. Wytarła więc

ręce w ścierkę zaczepioną na uchwycie lodówki i podniosła

słuchawkę.

- Halo? - powiedziała zdyszana.

Radość, że zaraz usłyszy Jasona, przepełniała jej serce.

- Kto przy telefonie? - spytał jakby znajomy głos.

- Tu Elizabeth.

- Elizabeth? A nazwisko?

- Elizabeth Mansfield - przedstawiła się i dopiero wówczas

zorientowała się, że rozmawia z Sybil Colton.

ROZDZIAŁ ÓSMY

Sybil nie odzywała się dłuższą chwilę. Elizabeth zaczynała się

zastanawiać, czy starsza pani jeszcze tam jest po drugiej stronie.

- Halo? - zaryzykowała i odezwała się pierwsza.

- Mansfield? A więc pani nazywa się Mansfield? Było już za

późno przedstawiać się nazwiskiem męża. A poza tym, prędzej czy

później Sybil i tak dowiedziałaby się prawdy.

- Tak. Nazywam się Elizabeth Mansfield.

W słuchawce słychać było teraz kilkakrotne kliknięcie zapalniczki

i ciężkie westchnienie świadczące o głębokiej frustracji.

- No tak - powiedziała Sybil. Teraz słychać było, jak zaciąga się

dymem. - Ta sama Elizabeth, z którą Jason się spotyka?

- Chyba tak można...

- Wiedziałam! - wykrzyknęła Sybil tak głośno, że Elizabeth aż

podskoczyła. - Wiedziałam, że to zbyt piękne, żeby było prawdziwe!

Raz w życiu uparciuch robi to, co chcę, żeby zrobił, i od razu musi

wszystko zepsuć! Dlaczego wybrał sobie akurat dziewczynę o

nazwisku Mansfield! Nie mogę w to wprost uwierzyć! Nie, nie, nie

zgadzam się!

Na trzęsących się nogach Elizabeth zdołała jakoś dotrzeć do

najbliższego krzesła. Serce biło jej jak oszalałe.

- Co on sobie w ogóle myśli? - ciągnęła Sybil, nerwowo paląc

papierosa. - Mam ochotę wsiąść w samolot i wbić mu trochę rozumu

do głowy. Ale on mnie nigdy nie słuchał. Nigdy. Mówiłam mu, żeby

nie tracił czasu na medycynę. Ma smykałkę do interesów, jak ojciec i

wuj. Ale czy on mnie kiedykolwiek słuchał? Nie! On musi zbawiać

świat. Ale, ale, sama wiesz, jaki jest uparty.

- Wiem - mruknęła Elizabeth.

- Oszaleć można z takim człowiekiem. W pewnym sensie jest

podobny do mnie. Ja też się buntowałam - ciągnęła swój monolog

Sybil, jak gdyby zapominając, że rozmawia z wrogiem. - Nie

cierpiałam

całego

tego

mieszczańskiego

konserwatywnego

wychowania. W czasie wojny żyłam za granicą jak wolny ptak i

skłóciłam się z moim bratem Teddym. Poza tym nie podobało mu się,

że jestem zatwardziałą feministką. - W głosie Sybil zabrzmiała nuta

nostalgii za przeszłością. - To były stare dobre czasy. Przypuszczam,

że Jason wspomniał ci już o mojej znajomości z Virginią Woolf i całą

tą paczką. Jeśli nie, poproś go, żeby ci opowiedział. To były dobre,

bardzo dobre czasy, wierz mi.

Elizabeth z niedowierzaniem wpatrywała się w słuchawkę. Do

czego ta kobieta zmierza, zastanawiała się.

- Przepraszam panią, ale... - zaczęła.

- Jaka tam pani, dla ciebie Sybil! - wykrzyknęła Sybil i z wysiłku

aż zaniosła się kaszlem.

- Czy chcesz, żebym coś powtórzyła Jasonowi?

- Dziękuję, moja droga. Powiedz temu smarkaczowi, że

zabraniam mu spotykać się z jakąkolwiek dziewczyną z tamtej

rodziny!

Jason w kilku susach zbiegł ze schodków rezydencji rodziców i

sprężystym krokiem podszedł do swojego jaguara. Po drodze ze

szpitala wstąpił tutaj, żeby porozmawiać z matką i ojcem. Chciał im

powiedzieć o Elizabeth, zanim Sybil zacznie rozpuszczać plotki.

Wsiadł do samochodu i zanim ruszył, jeszcze raz zajrzał do etui,

które otrzymał od rodziców. Kolia z szafirów i brylantów była tak

samo piękna, jak ją zapamiętał. Matka twierdziła, że klejnot był

własnością rodziny od ponad trzystu lat. Oryginalny naszyjnik miał

około sześćdziesięciu centymetrów długości, ale ostatnio przerobiony

został na dwa. Savannah otrzymała jeden, a teraz drugi...

Myśl o całej tej historii wbijającej się klinem między niego i

Elizabeth ściskała go za gardło. Pogładził chłodne kamienie. Po raz

pierwszy trzymał ten naszyjnik w rękach.

Elizabeth będzie nim zachwycona, pomyślał. Nie mógł się

doczekać, kiedy ofiaruje jej ten symbol swoich uczuć. Z jakiegoś

dziwnego powodu nigdy nie przyszło mu do głowy, żeby podarować

go Angie. A teraz, kiedy przyglądał się, jak klejnoty błyszczą,

odbijając światło słońca zachodzącego na kalifornijskim niebie,

wydawało mu się, że tylko na szyi Elizabeth zalśnią pełnym blaskiem.

Cokolwiek ją trapi, razem przezwyciężą wszystko. Jest warta

wszelkich udręk, przez jakie będzie musiał przejść podczas

zapowiedzianej rozmowy. Elizabeth czeka na niego, tak jak obiecała.

Jason wiedział, że w przeciwieństwie do Angie, jej może wierzyć.

Wsunął etui z kolią do kieszeni marynarki i przekręcił kluczyk w

stacyjce.

Po kilku minutach jazdy ze schowka na rękawiczki wyjął telefon

komórkowy i zadzwonił na swój domowy numer. Przy piątym

dzwonku zaczął się poważnie niepokoić. Do tej pory Elizabeth

powinna odebrać telefon. Nawet jeśli zasnęła, obudziłaby się.

Odezwała się automatyczna sekretarka. Wysłuchał nagranego

powitania i po długim sygnale zaczął mówić:

- Elizabeth?

Żadnej odpowiedzi.

- Elizabeth, kochanie, jeśli tam jesteś, podnieś słuchawkę - prosił.

- Elizabeth?

Znowu cisza. Szalone myśli zaczęły przychodzić mu do głowy.

Zaczęła rodzić.

Upadła.

Upadła i zaczęła rodzić.

- Elizabeth? - powtórzył. - Jeśli mnie słyszysz, nie martw się. Już

do ciebie jadę. - Przejechał skrzyżowanie na zielonym świetle, ściął

zakręt. - Będę w domu za kilka minut. Trzymaj się, najdroższa.

Obojętne, co się stało, poradzimy sobie.

Zmęczona łkaniem Elizabeth leżała wsparta na poduszkach we

własnej sypialni. Była tak zrozpaczona, że zwątpiła w sens życia.

Oczywiście ze względu na dziecko będzie żyła, ale co to za życie bez

Jasona... Widać nie było jej to pisane. Boże, Boże, dlaczego?

Sybil oczywiście miała rację. Co ona sobie wyobrażała? Powinna

była wiedzieć, że rodzina Jasona nigdy jej nie zaakceptuje. Zbyt wiele

złej krwi dzieliło Mansfieldów i Coltonów od ponad trzystu lat. A jeśli

nie historia, to ciąża zrazi każdą rodzinę. Wizja, że w jej stanie

radośnie wkroczy w szeregi Coltonów była absurdalna.

- Ale nie martw się, kochanie - klepiąc się lekko po brzuchu,

powiedziała do Juniora. - Nie ma w tym żadnej twojej winy - dodała

przez łzy. - Mamy tylko siebie nawzajem. A przeciwko nam cały zły

świat.

Jason wbiegł do mieszkania przygotowany na najgorsze.

- Elizabeth! - zawołał, zaglądając wpierw do salonu, potem do

sypialni, a na końcu do kuchni.

Piecyk był zgaszony, ostudzone jedzenie wstawione do lodówki,

suszarka opróżniona, zmywarka pełna. Dziwne.

- Elizabeth? - powtórzył.

Żadnej odpowiedzi. Rzucił się do jadalni, potem do holu, wrócił

do salonu, cały czas nawołując:

- Elizabeth! Odezwij się! Gdzie jesteś? Dobrze się czujesz?

Cisza. Zaczął obawiać się najgorszego. Zaczęła rodzić i jakimś

cudem sama dostała się do szpitala. Z telefonu komórkowego

zadzwonił na oddział położniczy.

Elizabeth nie było w szpitalu. W pogotowiu też nie odnotowano

wezwań do żadnego wypadku ani nagłego porodu. Savannah również

nie miała żadnych informacji.

Powoli Jasona zaczęło ogarniać przerażenie. Elizabeth zniknęła,

ale nie z powodu dziecka. W głębi duszy wiedział, że odeszła z

powodu tajemnicy, która tak długo skrywała. Zatrzaskując za sobą

drzwi, wskoczył do jaguara i z piskiem opon skręcił z podjazdu w

ulicę. Najwyższy czas, postanowił, dotrzeć do sedna sprawy. A kiedy

już sobie wszystko wyjaśnią, wybaczą i zapomną, zaczną życie od

nowa.

Jason znalazł Elizabeth skuloną na łóżku. Policzki jeszcze miała

mokre od łez, oczy zapuchnięte. Zmęczona płaczem, usnęła. Ostrożnie

przysiadł na brzegu łóżka i delikatnym ruchem odgarnął włosy z czoła

ukochanej. Była taka niewinna. Przysiągł sobie, że obojętnie, jak

strasznych rzeczy się dowie, wytrzyma. Serce przepełniała mu miłość.

Nie potrafił już żyć bez tej kobiety i jej dziecka.

Nagle Elizabeth otworzyła oczy. Z okrzykiem:

- Och! Jason! - rzuciła się w jego ramiona.

- Tak się o ciebie martwiłem - szeptał jej do ucha. - Dlaczego nie

czekałaś?

- Zlękłam się.

- Czego?

- Bałam się, jak zareagujesz.

- Zareaguję na co?

- Jak się dowiesz, że nazywam się Mansfield.

- Przecież już o tym wiem, kochanie. - Pogładził ją po ramieniu,

wziął za rękę, splótł palce z jej palcami, pocałował.

- Boję się, bo pochodzę z tej rodziny. Sybil się bardzo

zdenerwowała. Wiedziałam, że tak będzie. Wszyscy zaprotestują,

kiedy się dowiedzą. - Łzy napłynęły jej do oczu. - Och! Tak żałuję, że

ci wcześniej nie powiedziałam. Ale zakochałam się i nie chciałam

mącić szczęścia czymś, co, miałam nadzieję, po tylu latach jest już

bez znaczenia.

- Co jest bez znaczenia? - Jason całkiem pogubił się w tych

tłumaczeniach.

- Ale to ma znaczenie, rozumiesz?

- Nie rozumiem!

- Właśnie tego się bałam. - Wargi jej drżały, kiedy kończyła. -

Wybacz mi - załkała.

- Wybaczam, ale wytłumacz mi, co nazwisko Mansfield ma

wspólnego z nami.

- Waśń! Katherine? William?

Jason nie miał pojęcia, o czym ona mówi.

- Trzysta lat temu William Colton porzucił Katherine Mansfield...

- I co z tego?

Elizabeth chwyciła go za ramię i mocno nim potrząsnęła.

- Musiałeś słyszeć o waśni dzielącej rodziny Coltonów i

Mansfieldów!

- Coś niecoś. Ale nadal nie rozumiem, co to ma wspólnego z

nami.

- Naprawdę?

- Naprawdę.

Słaby uśmiech pojawił się na ustach Elizabeth i po chwili

wybuchnęła serdecznym śmiechem.

-

Powiedziałem

jakiś

dowcip?

-

spytał

kompletnie

zdezorientowany.

- Och, Jason, to taka długa historia...

- A możesz mi podać skróconą wersję?

- Spróbuję.

Elizabeth w kilku zdaniach streściła Jasonowi burzliwe dzieje obu

rodzin.

- A dzisiaj, kiedy pojechałeś do szpitala, zadzwoniła Sybil i

zostawiła dla ciebie wiadomość.

- Jaką?

- Że zabrania ci zadawać się z jakąkolwiek dziewczyną o

nazwisku Mansfield i że wsiada w samolot, żeby osobiście wybić ci tę

znajomość z głowy. - Elizabeth znowu posmutniała. - Ona ma rację.

Twoja rodzina nigdy mnie nie zaakceptuje.

Jason ujął jej twarz w dłonie i powiedział:

- Myślisz, że zrezygnuję z ciebie i Juniora, bo moja babka ma

bzika na punkcie jakiejś pradawnej waśni dzielącej nasze rodziny?

Och, Elizabeth, kogo to obchodzi, co stało się trzysta lat temu

pomiędzy dwoma zwaśnionymi rodami, żywiącymi do siebie jakieś

idiotyczne pretensje. Posłuchaj. Wiem, że nikt poza Sybil nie

przywiązuje już do tego żadnej wagi.

- Ale skąd to wiesz?

- Wiem, właśnie poinformowałem mojego ojca i matkę, że mam

zamiar poprosić pewną dziewczynę o nazwisku Mansfield w bardzo

zaawansowanej ciąży o rękę.

- I co? - Patrzyła na niego w napięciu. - Co powiedzieli?

- Powiedzieli, żebym dał ci to. - Pocałował ją w oba policzki. -

Pokochają cię, Sybil też, za to, jaka jesteś. Tak jak ja cię kocham.

- Kochasz mnie?

- Całym sercem. I pragnę, żebyśmy ty, ja i Junior byli rodziną. I

żeby ten Mansfield - zdecydowanym ruchem położył dłoń na brzuchu

Elizabeth - urodził się jako Colton.

Świeże łzy, łzy szczęścia, napłynęły jej do oczu. Jason pogładził

Elizabeth po policzku.

- Chcę, żeby wszystko odbyło się jak należy. - Sięgnął do kieszeni

i wydobył elegancką kasetkę.

- Co to? - szeptem spytała Elizabeth.

Z wyłożonego aksamitem etui Jason wyjął olśniewającą kolię z

szafirów i brylantów.

Elizabeth z zapartym tchem podziwiała piękny klejnot. Nagle

przypomniała sobie, że zna go z opisu. Jason zsunął się z brzegu

łóżka, ukląkł i wziął Elizabeth za rękę.

- Mój pra-pra-pra-pra-pra-pra... - Urwał i zaczął liczyć na palcach.

- Było siedem razy? Nie, sześć. Dobrze, pradziadek podarował ten

naszyjnik mojej pra-razy-siedem babce.

- Wiem - szepnęła Elizabeth i chwyciła go za ręce.

- Wiesz?

- Tak! Bo to jest dokładnie ten sam naszyjnik, który dał mojej pra-

pra-pra-pra-pra-pra-prababce Katherine Mansfield trzysta lat temu! -

Widząc jego zdumione spojrzenie, ciągnęła: - Moja prababka opisała

to wszystko w pamiętniku, który prowadziła. Według przekazywanej

z pokolenia na pokolenie relacji, w przeddzień ślubu William Colton

zawiesił na szyi Katherine ten naszyjnik i wówczas blask szafirów

zgasł. Uznał to za zły znak i odwołał ślub.

- I zrezygnował z życia z olśniewającą Katherine Mansfield? Co

za głupek.

- Cóż, może nie był aż taki głupi. Z tego, co wiem, Katherine nie

była bardzo sympatyczną osóbką.

- Aha. I rozumiem, że gdyby doszło do ślubu, nie byłoby mnie

tutaj.

- A to byłoby bardzo, bardzo smutne.

Jason chwycił ją za ręce.

- Elizabeth, powiedz, że wyjdziesz za mnie i tym samym

zakończymy tę odwieczną waśń.

- Hm... - Udając, że się zastanawia, zaczęła się z nim droczyć. -

Wyjdę za ciebie pod warunkiem, że pomyślnie przejdę próbę

ogniową.

- Sybil pokocha cię, kiedy tylko cię pozna - zapewnił ją.

- Nie chodzi mi o nią. Naszyjnik. Pomóż mi go włożyć.

Drżącymi rękami Jason zapiął kolię na szyi Elizabeth.

- Błyszczą? - spytała szeptem, przez chwilę bojąc się, że klątwa

zachowała swą moc.

Jason wciągnął powietrze głęboko w płuca, a oczy mu się

zaśmiały.

- Oślepiającym blaskiem - zapewnił ją. - Ale nie takim, jak twoje

szmaragdowe oczy. Wyjdziesz za mnie?

Elizabeth ze śmiechem padła mu w ramiona.

- Tak. Wyjdę. Ale będziesz musiał powiedzieć babce nie tylko o

tym, że twoja narzeczona nazywa się Mansfield, ale i o tym, że jest w

ciąży. Jak to usłyszy, przyleci na skrzydłach.

- Nie martw się. Nie taki diabeł straszny jak go malują. Kiedy się

dowie, że zostanie prababką, pokocha cię. Prawie tak samo mocno jak

ja.