Niniejsza darmowa publikacja zawiera jedynie fragment

pełnej wersji całej publikacji.

Aby przeczytać ten tytuł w pełnej wersji

kliknij tutaj

.

Niniejsza publikacja może być kopiowana, oraz dowolnie
rozprowadzana tylko i wyłącznie w formie dostarczonej przez
NetPress Digital Sp. z o.o., operatora

sklepu na którym można

nabyć niniejszy tytuł w pełnej wersji

. Zabronione są

jakiekolwiek zmiany w zawartości publikacji bez pisemnej zgody
NetPress oraz wydawcy niniejszej publikacji. Zabrania się jej
od-sprzedaży, zgodnie z

regulaminem serwisu

.

Pełna wersja niniejszej publikacji jest do nabycia w sklepie

internetowym

e-booksweb.pl - audiobooki, e-booki

.

Wszelkie prawa zastrzeżone. Nieautoryzowane rozpowszechnianie
całości lub fragmentu niniejszej publikacji w jakiejkolwiek postaci
jest zabronione. Wykonywanie kopii metodą kserograficzną,
fotograficzną, a także kopiowanie książki na nośniku filmowym,
magnetycznym lub innym powoduje naruszenie praw autorskich
niniejszej publikacji.

Wszystkie znaki występujące w tekście są zastrzeżonymi znakami
firmowymi bądź towarowymi ich właścicieli.

Praca zbiorowa. Lista autorów dostępna na stronie

http://e-

przewodniki.pl/przewodnik-Polska-Wrocław_i_okolice-38.html

/

Autorzy oraz Wydawnictwo HELION dołożyli wszelkich starań, by
zawarte w tej książce informacje były kompletne i rzetelne. Nie
biorą jednak żadnej odpowiedzialności ani za ich wykorzystanie, ani
za związane z tym ewentualne naruszenie praw patentowych lub
autorskich. Autor oraz Wydawnictwo HELION nie ponoszą również
żadnej odpowiedzialności za ewentualne szkody wynikłe z
wykorzystania informacji zawartych w książce.

Do przygotowania niniejszej publikacji wykorzystano:

OpenStreetMap - użytkownicy

OpenStreetMap

,

CC BY-SA

Treści, zdjęcia i dane zamieszczone na stronie

e-przewodniki.pl/

Wydawnictwo HELION S.A.

ul. Kościuszki 1c, 44-100 GLIWICE
tel. [phone]
e-mail:

[e-mail]

WWW:

http://bezdroza.pl

(księgarnia internetowa, katalog książek)

Drogi Czytelniku!
Jeżeli chcesz ocenić tę książkę, zajrzyj pod adres

http://ebookpoint.pl/user/opinie/?BEP038_E

Możesz tam wpisać swoje uwagi, spostrzeżenia, recenzję.

ISBN: ePub 978-83-7853-012-1
ISBN: Mobi 978-83-7853-013-8

Copyright © Bezdroża 2012

Poleć książkę
Oceń książkę
Księgarnia internetowa
Lubię to!

»

nasza społeczność

Wrocław

Nadodrzańska metropolia - stolica Śląska

Korzystając z położenia kilku wysp w szerokim korycie środkowej
Odry, człowiek od czasów prehistorycznych przedostawał się tędy na
północną stronę rzeki, w kierunku Nizin Środkowopolskich. W
czasach neolitycznych powstawały w tym rejonie pierwsze osady, z
których wykształciły się późniejsze miasta. Sprzyjały temu urodzajne
gleby w szerokiej do kilkunastu kilometrów pradolinie Odry oraz
sama rzeka jako dogodny szlak komunikacyjny. Tak wykształcił się
łańcuch powiązanych ze sobą miejscowości: od Brzegu po Brzeg
Dolny. Pośrodku zaś leży Wrocław, który już od końca X w. cieszy się
rangą najważniejszego ośrodka władzy i gospodarki w dorzeczu
górnej i środkowej Odry. Wokół niego rozrastała się kraina nazwana
Śląskiem. Obecnie - ze swoim potencjałem ludnościowym (636 tys.
mieszkańców), gospodarczym, naukowym i kulturalnym - stanowi
jedną z najważniejszych metropolii w Polsce, znów odzyskującą
podobne znaczenie w Europie Środkowej.

Trzebnica

Trzebnica

Trzebnica położona jest na północ od Wrocławia. Miasto znajduje się
we wschodniej części Wzgórz Trzebnickich, nad rzeczką Lubszą.
Zamieszkuje je ponad 12 tys. ludności.

Historia

Człowiek zapuszczał się na te tereny bardzo wcześnie. Świadczą o
tym krzemienne narzędzia związane z homo erectus, znalezione w
dawnej cegielni u stóp Winnej Góry. Pochodzą one sprzed 500 tys.
lat, a więc ze schyłku interglacjału ferdynandowskiego lub początku
zlodowacenia Sanu II. Najstarsza osada powstała na wytrzebionych
z lasu terenów (stąd jej nazwa) nad Rzeczką (dzisiejszą Sąsiecznicą),
szybko zyskując na znaczeniu dzięki krzyżowaniu się tu traktu
Wrocław - Poznań i poprzecznej względem niego Niskiej Drogi.
Odległość od nadodrzańskiego grodu (23 km) - równa w dawnych
czasach jednemu dniowi podróży - skłoniła Henryka I Brodatego do
wzmocnienia lokalnego gródka, w którym często popasał. Ulegając
swojej małżonce Jadwidze, już za życia znanej z niezwykłej (nawet w
średniowieczu) skłonności do ascezy oraz dobroczynności, ufundował
w Trzebnicy w 1202 r. klasztor Benedyktynek, w 1218 r.
zastąpionych przez cysterki, podporządkowane opactwu
lubiąskiemu. Zakonnice już w 1250 r. uzyskały dla dotychczasowej
wsi targowej prawa miejskie typu średzkiego. Odtąd, aż do
sekularyzacji w 1810 r., klasztor zdominował życie miejscowości,
czego nie przerwała nawet reformacja. Wielkie znaczenie miało
osiedlenie się tu pod koniec życia księżnej Jadwigi i pochowanie jej
na terenie klasztoru w 1243 r., a następnie jej kanonizacja w 1267 r.
Trzebnica stała się odtąd ważnym ośrodkiem pielgrzymkowym. Jej i
tak ograniczony rozwój był wielokrotnie zakłócany częstymi w tej
części Śląska wojnami i zarazami. Dopiero przełom XVII i XVIII w.
przyniósł dłuższy okres spokoju i stabilizacji. Ważnym epizodem było
przybycie tu z pielgrzymką w 1703 r. Katarzyny z Opalińskich
Leszczyńskiej, żony Stanisława, późniejszego króla Polski. W dworku
przy ul. Ogrodowej powiła ona 23 czerwca córkę Marię Katarzynę

(późniejszą żonę Ludwika XV i królową Francji).

Nieoczekiwanym impulsem dla rozwoju Trzebnicy stała się w 1866 r.
epidemia cholery we Wrocławiu, przed którą wielu zamożnych
mieszczan uciekało poza miasto. Sporo z nich przybywało do
Trzebnicy, którą wkrótce uznano za dogodne miejsce na wywczasy.
W 1888 r. otwarto tu uzdrowisko przyrodolecznicze, czynne do II
wojny światowej. Było ono łatwo dostępne dzięki czynnej od 1886 r.
kolei normalno-, a od 1896 r. - wąskotorowej. Z tego czasu
zachowało się osiedle obiektów sanatoryjnych i leczniczych.

Trzebnicę opanowali 26 I 1945 r. żołnierze radzieckiej 13 Armii, a w
marcu tegoż roku przybyły tu i w okolice oddziały 2 Armii WP. W
mieście stacjonował wraz ze sztabem jej dowódca, gen. Karol
Świerczewski. Polacy na początku kwietnia wyruszyli na zachód, by
uczestniczyć w forsowaniu Nysy Łużyckiej i w operacji
budziszyńskiej. Wkrótce zaczęli przybywać przedstawiciele władz
polskich, tak że miasto, w związku z trwającym oblężeniem
Wrocławia, stało się pierwszą siedzibą administracji dolnośląskiej.
Odbudowa zniszczeń trwała dość długo, wyraźniejszy postęp datuje
się na drugą połowę lat 60. XX w., kiedy m.in. w ramach
deglomeracji przemysłu polskiego w celu ożywienia małych
miasteczek ulokowano tu filie wrocławskich zakładów. Wprawdzie
pojawiło się nowe budownictwo, szczególnie typu jednorodzinnego,
ale miejscowość nie nabrała - na szczęście - charakteru
przemysłowego. Podobne zmiany miały miejsce w latach 70. i po
1995 r. Dziś jest to aktywny kulturalnie lokalny ośrodek, liczący 12,2
tys. mieszkańców, w którym od kilkunastu lat coraz znaczniejszą rolę
zaczyna odgrywać kult św. Jadwigi i turystyka religijna.

Oleśnica

Oleśnica

Misto położone nad lewym brzegiem rzeki Oleśnicy na wysokości
150 m n.p.m., znajduje się we wschodniej części Niziny Śląskiej.
Zamieszkuje je około 39 tys. ludności.

Historia

Niecałe 20 km na północny wschód od Wrocławia, przy Szlaku
Słowiańskim - pradawnym bursztynowym, wiodącym w głąb Polski -
powstała w czasach prehistorycznych osada. Wzmiankowano ją w
1189 r. jako targową i książęcą, funkcjonują nieco później jako
ośrodek kasztelanii. W 1225 r. dokonano lokacji na prawie średzkim,
rozplanowując z dużym rozmachem sieć ulic. Świadczy o tym jeden z
największych na Śląsku rynek, z którego wychodzi aż dwanaście ulic.
W tym też czasie zaczęto budować mury miejskie. Miasto często
zmieniało piastowskich władców, ale nie hamowało to jego rozwoju -
w końcu XIII w. zaczęło bić własną monetę, w 1407 r. wykupiło
wójtostwo. Po śmierci w 1492 r. ostatniego Piastowicza
oleśnickiego, Konrada Białego Młodszego, księstwo otrzymał Henryk
Podiebradowicz, syn słynnego króla Czech Jerzego z Podiebradów.
Wiek XVI okazał się szczególnie pomyślny, także w zakresie życia
intelektualnego, które dzięki reformacji rozkwitło pod rządami
Podiebradowiczów. Powstało tu m.in. w 1594 r. słynne gimnazjum
ewangelickie, ściągające uczniów z odległych stron. Kres dobrej
passy przyniosła wojna trzydziestoletnia; po jej zniszczeniach miasto
nigdy w zasadzie nie odzyskało poprzedniej pozycji. W 1647 r.
księstwo przejął ród Nimrodów z Wirtembergii (do 1792 r.). Do
poprzednich tradycji humanistycznych nawiązywał książę Sylwiusz,
protektor m.in. drukarni, w której ukazywały się liczne polskie
publikacje. Pruski podbój znów załamał okres pomyślności. Stagnację
pomogło przezwyciężyć przeprowadzenie w 1868 r. linii kolejowej,
co pozwoliło na rozwój niewielkiego przemysłu. Dalszemu rozwojowi
nie sprzyjała jednak ułatwiona w ten sposób komunikacja z bliskim
Wrocławiem, odciągając inwestycje i mieszkańców do
dynamiczniejszego i znacznie większego miasta.

Leżące na drodze natarcia na Wrocław miasto stało się terenem
ciężkich walk i zostało zdobyte 25 I 1945 r. przez radziecki 73
Korpus 52 Armii, który okupił to śmiercią ponad 700 żołnierzy,
pochowanych na cmentarzu przy ul. Wojska Polskiego. Wielki
rozmiar zniszczeń - 80% zabudowy - spowodował wieloletnie ich
usuwanie, przy czym nie obyło się bez architektonicznych
„zgrzytów": w obręb historycznej zabudowy centrum wprowadzono
klockowate, zbudowane z płyt obiekty. Kłóciło się to z programem
kompleksowej rewaloryzacji zespołu miejskiego, mającej stanowić
przykład dla innych dolnośląskich miejscowości. Rozwinięto Zakłady
Naprawy Taboru Kolejowego - jedne z największych w kraju, znane
zakłady obuwnicze „Odra" i kilka pomniejszych. Od 1990 r. dokonuje
się ciągły proces rekonstrukcji gospodarki miasta, liczącego 37 tys.
mieszkańców i wykazującego znaczną aktywność. Sprzyjającą
rozwojowi okolicznością jest położenie miasta przy ruchliwej trasie
do Warszawy. Nadal mieści się tu ważny garnizon wojskowy.

Krobielowice

Krobielowice

Historia

Niecałe 20 km na południowy zachód od Wrocławia, na urodzajnych
glebach nad brzegami Czarnej Wody - prawobrzeżnego dopływu
Bystrzycy - człowiek osiedlił się najpóźniej w VI w. p.n.e. Jednak
pierwsza wzmianka o tej wsi pochodzi dopiero z 1321 r. W 1343 r.
opat wrocławskich premonstratensów Mikołaj I kupił tutejszy
czterokołowy (!) młyn, a w 1417 r. cała wieś stała się własnością
zakonu i została przekształcona w grangię (klasztorny folwark). Po
sekularyzacji w 1810 r. pruski król Fryderyk Wilhelm III nadał
tutejszy majątek feldmarszałkowi Gebhardowi Leberechtowi von
Blücher - jednemu z najwybitniejszych pruskich dowódców - za
istotny wkład w szereg zwycięstw nad wojskami napoleońskimi. Już
jako książę von Wahlstatt (niemiecka nazwa darowanego mu później
Legnickiego Pola) zmarł tu w 1819 r. Od tego czasu jego rezydencja
stała się kultowym miejscem odwiedzin i celem wypraw wielu
turystów.

W ciepłe dni Krobielowice stanowią popularne miejsce wizyt i imprez
plenerowych. Sprzyjają temu okoliczne lasy i rozległe założenie
parkowe (promenada powstała w 1819 r.) w typie krajobrazowym z
ok. 1878 r., przekształcone na pocz. XX w. i w latach 1920-40. Po
zaniedbaniach z czasu PGR Krobielowice odzyskują powoli swoją
świetność. Przebiega tędy niebieski szlak z Wrocławia-Muchoboru
Wielkiego do Sobótki. Malowniczości dodają stawy, w tym z
łowiskiem komercyjnym. Pałac cieszy się zainteresowaniem przez
cały rok.

Lubiąż

W rejonie prehistorycznego osadnictwa u przeprawy odrzańskiej,
sięgającego neolitu, w 1150 r. Bolesław Wysoki - drugi książę Śląska
- w odległości ok. 32 km od Wrocławia osadził benedyktynów. Ich
obecność miała przyczynić się do przyspieszenia rozwoju tutejszej
gospodarki. Najprawdopodobniej zakonnicy ci nie sprawdzili się, bo
ok. 1163 r. zastąpili ich cystersi. W efekcie już w 1249 r.
miejscowość uzyskała prawa miejskie, utracone jednak na zawsze w
1844 r. Szybko wzbogacone zgromadzenie zyskało na wiele wieków
duże znaczenie nie tylko gospodarcze, ale i kulturalne, a nawet -
naukowe. O ich możliwościach świadczy zbudowanie potężnego,
jednego z największych w Europie Środkowej kompleksu
klasztornego. Zaczął on podupadać w pierwszym okresie panowania
pruskiego, a zwłaszcza po sekularyzacji w 1810 r. Podczas II wojny
światowej w jego podziemiach miały funkcjonować okryte tajemnicą
zakłady zbrojeniowe, co nie zostało do dziś wyjaśnione. W części
zdewastowanego w 1945 r. klasztoru (Armia Czerwona urządziła w
nim lazaret) urządzono składnicę „Domu Książki" i muzealną.
Dopiero w 1968 r. ruszyły pierwsze prace renowacyjne,
przyspieszone w latach 90. Ratowaniem i zagospodarowaniem
całego tego wielkiego zespołu zajmuje się od 1989 r. Fundacja
Lubiąż. Obecnie do zwiedzania udostępniona jest wspaniała Sala
Książęca, jadalnia opata, refektarz i kościół, http://www.lubiaz.pl

Niniejsza darmowa publikacja zawiera jedynie fragment

pełnej wersji całej publikacji.

Aby przeczytać ten tytuł w pełnej wersji

kliknij tutaj

.

Niniejsza publikacja może być kopiowana, oraz dowolnie
rozprowadzana tylko i wyłącznie w formie dostarczonej przez
NetPress Digital Sp. z o.o., operatora

sklepu na którym można

nabyć niniejszy tytuł w pełnej wersji

. Zabronione są

jakiekolwiek zmiany w zawartości publikacji bez pisemnej zgody
NetPress oraz wydawcy niniejszej publikacji. Zabrania się jej
od-sprzedaży, zgodnie z

regulaminem serwisu

.

Pełna wersja niniejszej publikacji jest do nabycia w sklepie

internetowym

e-booksweb.pl - audiobooki, e-booki

.