1

CYTATY PRYMASA WYSZY

CYTATY PRYMASA WYSZY

CYTATY PRYMASA WYSZY

CYTATY PRYMASA WYSZYŃSKIEGO

SKIEGO

SKIEGO

SKIEGO

Miłosierdziem budujemy Kościół Boży.

Ś

wiat jest wypełniony głosem Bożym.

Wiara jest koroną godności człowieka.

Wielka miłość nieustannie przezwycięża człowieka.

Patrzcie, jaką miłość dał nam Bóg!... Patrzcie!

Jak wiele mocy ludzkich dojrzewa w głębokim milczeniu!

Skończmy z krytyką bliźnich! Oceniajmy w prawdzie samych siebie.

Nie wystarczy mieć serce, trzeba mieć ład serca.

Nie wystarczy w Boga wierzyć, trzeba jeszcze Bogu...zawierzyć!

Największym dążeniem i pragnieniem Syna jest rozgłoszenie chwały
potężnego Imienia Ojca.

Gdy mam Boga, mam wszystko. Warto wszystko oddać, aby Boga
zachować.

Bóg jest bliżej nas niż o tym myślimy. Szukamy Go zazwyczaj za daleko.

Dla kształtowania osobowości człowieka korzystne jest przebijanie się
przez ciemności świata.

Kościół jest w drodze, choć idzie utartymi szlakami, to jednak zawsze do
nowych czasów.

Aby zrozumieć sens własnego życia, trzeba się wspiąć wysoko, aż do
myśli Bożej.

2

Kościół wymaga od nas naprawdę tylko jednego: miłuj! Uległość
Kościołowi to uległość miłości.

Chrystus miał szczególną skłonność do czynienia dobrze w sposób
detaliczny i drobiazgowy. Lubił karmić...

Zawsze mój wewnętrzny stosunek do Boga może być głębszy. Moja
sumienność w modlitwie - większa i wrażliwsza.

Każda rzecz wielka musi kosztować i musi byś trudna. Tylko rzeczy małe
i liche są łatwe!

Tajemnica powołania leży w Sercu Boga...Dlatego tajemnicę powołania
każdego człowieka zna w pełni tylko Bóg.

Chrystus otrzymał od swojej Matki Serce, które wzrusza się na ludzki
sposób.

Wnieście do Waszych rodzin ducha wzajemnej miłości, pokoju i
współdziałania. Jesteście sobie ku pomocy!

Nowoczesna służba Bogu i ludziom to nie jest zespół dyspens i zwolnień,
ale zaproszenie do ofiary z siebie.

Człowiek Boży sprawia, że cały świat, ze wszystkimi jego zjawiskami, jest
wrażliwy na Boga.

Dobry Pasterz duszę swoją daje ... Niczyjej krwi nie przelewa, tylko albo
Chrystusową, albo własną.

Obudzam pragnienie nieba w sobie. Niebo jest otwarte dla człowieka.
Możemy z ufnością i nadzieją patrzeć w górę.

Każda wielka sprawa wymaga wielkiego poświęcenia i ofiary człowieka.
Dlatego nawet Bóg Człowiek przyjął postać Sługi.

3

Człowiek zawsze musi mieć otwartą duszę na wszystkie możliwości, które
Bóg ma dla niego.

Pokój wewnętrzny zawsze rodzi się w wyniku wypełnienia woli Bożej, do
której mamy pełne zaufanie.

Człowiek nie może istnieć bez pomocy Boga! Nic nie jest w stanie uczynić
bez Jego łaski.

Jaka to wielka umiejętność dochować tajemnicy, być dyskretnym, nie
podsłuchiwać, nie podpatrywać. To wielka sztuka i wspaniała
szlachetność.

Chrońmy się od pogardy dla kogokolwiek, nawet dla najgorszego
człowieka, bo to jest j e s z c z e człowiek, aż ... człowiek!

Syn Boży wyrósł z istoty Ojca, wyszedł z woli Ojca, która jest miłością,
dobrocią i radością.

Jedynie Bóg działa i tworzy we właściwym tego słowa znaczeniu:
człowiek natomiast jest współpracownikiem Boga i Jego pomocnikiem.

Kościół wzywa swoje dzieci, aby czas od Wniebowstąpienia do Zesłania
Ducha Świętego spędziły w skupieniu i namaszczeniu modlitewnym.

Im świat będzie dalej od Boga, tym bardziej będzie Boga spragniony. Im
więcej będzie nasycony dobrobytem, tym bardziej będzie głodny Boga.

Musimy Bogu bezgranicznie ufać, nigdy nie czyniąc Mu wymówek; Jemu
wolno ciągle próbować naszą miłość.

Człowiek współczesny, chociażby niewiele wiedział o Ewangelii i nigdy
jej nie czytał, pragnie ideałów, które stawiał Chrystus.

Chodzić będę po ziemi z sercem miłującym; może to być męczeństwem,
ale lepsze jest męczeństwo z miłości niż męka nienawiści.

4

Warto służyć każdemu człowiekowi i dla każdego warto się poświęcić.
Jeżeli cokolwiek warto na świecie czynić, to tylko jedno - miłować.

Każda prawdziwa miłość musi mieć swój Wielki Piątek. To nie krzyż się
chwieje, to świat się chwieje i toczy - Krzyż stoi!

Wewnętrzne życie polega na doznawaniu miłości od Boga samego i
okazywaniu - na miarę naszych skromnych, słabych możliwości - miłości
Bogu.

Chrystus chce nas żywić! Czyni wszystko, abyśmy nie uschli z głodu.
Poświęca nam całą uwagę, karmiąc nas Samym Sobą.

Gdziekolwiek jesteśmy i jakikolwiek zajmujemy urząd czy stanowisko -
zobowiązani jesteśmy do apostołowania i upominania się o prawa
Chrystusa. Wszędzie mamy być apostołami.

Bóg tak w świecie działa, że im czasy są bardziej pyszne, butne,
zarozumiałe i pewne siebie, tym pokorniejsze sługi światu posyła.

Najwięcej wolności mamy w kontakcie z Bogiem; jest ona tak wielka, że
możemy się oprzeć lub poddać całej miłości Boga.

Wszyscy postulujemy sprawiedliwość, domagamy się jej dla siebie, ale nie
zawsze myślimy o tym, że innym musimy ją świadczyć.

Z własnego doświadczenia poznajemy, że bez życia religijnego, albo w
jego zakłóceniu, nasze życie osobiste staje się ciężkie i trudne.

Chrystus jest Pośrednikiem miłości Ojca ku światu. My także
przekazujemy miłość, którą Ojciec pragnie przez nas udzielić innym.

Rozważamy łaski życia eucharystycznego, które zaczęło się w
Wieczerniku i przez ręce Apostołów, Biskupów i kapłanów, doszło do
naszych ust. i serc.

Każdy człowiek musi być wrażliwy na obfitość darów Bożych i ma im
nadawać właściwy sens, przez właściwe zrozumienie celowości rzeczy.

5

Miłość ma w sobie przedziwną ruchliwość i zdolność rodzenia "nowego";
nawet grób rozwali i pieczęć rozerwie, aby wybiec na świat i wieścić nowe
ż

ycie.

Chrystus "Zwycięzca śmierci, piekła i szatana". Nic z tego w Nim nie ma!
Jest zwykły i codzienny, wchodzi w ludzkie sprawy na ludzką modłę.

Bóg w swym wielkim miłosierdziu nawet swoją sprawiedliwość obraca w
miłość i sprawia, że przez niejedną słabość lepiej poznajemy dobroć Boga
i godność człowieka.

Fiat Maryi jest źródłem naszego fiat. Jest radością nieba i całej Trójcy
Ś

więtej, radością Chrystusa, Jego Kościoła i nas wszystkich.

Przykazanie miłości bliźniego musimy odnieść do wszystkich. Mniejsza z
tym, czy wierzą czy nie wierzą, czy nas kochają czy nie. Wszyscy mają
prawo do naszej miłości.

Tylko człowiek "własny" wprowadza podział na "moje", "twoje" i "ich",
człowiek Boży zawsze cały jest wszystkich, bo wszystkich kocha Bogiem,
nie sobą.

Jakże dziwne są drogi Boże! Jak człowiek odpowiedzialny jest za to, aby
nadstawiać ucho ku Bogu, który szuka i który przemawia.

Czy nie dlatego jest wokół nas tylu głodnych, żyjących w niedostatku i
nędzy, że modlitwa nie wysubtelniła naszej wrażliwości na głodne usta i
oczy.

Obyśmy w poszukiwaniu sprawiedliwości nie spodleli! A można spodleć
przez dochodzenie swego za wszelką cenę. Okazujmy raczej miłosierdzie,
które przewyższa wszelką sprawiedliwość.


Wobec powszechnej bezradności współczesnego świata, pozostaje tylko
Ten - na krzyżu, z otwartym bokiem, abyśmy się mu przyjrzeli, abyśmy
ujrzeli, kogo ludzie przebodli...

6

Wszystko we wszechświecie działa Bożą mocą. Gdyby Bóg choć na jedną
chwilę odmówił światu swych mocy, wszystko pogrążyłoby się w
martwocie i cieniu śmierci.

Ponieważ jesteśmy w ramionach Matki Kościoła, możemy być spokojni,
ż

e niejedno z Błogosławieństw nie będzie w naszym życiu

urzeczywistnione - inne za to uzupełnią ich braki.

Obejrzyjmy się wokół siebie i zamknąwszy oczy pomyślmy, czy jest taka
osoba, która by nie zasługiwała już na to, aby jej nogi ucałować.

Trzeba dziś dać świadectwo Chrystusowi. Nie wystarczy świadectwo
przykładu, trzeba świadectwa słowa. Nie wystarczy też samo świadectwo
słowa, musi być świadectwo cierpienia, upokorzenia, a nieraz krwi...

Smutek jest przepaścią, w której może wszystko utonąć, a pociecha jest
podaną dłonią, która wyciąga z przepaści. My mamy wyciągać z przepaści
a nie popychać w nią.

Mistyczne Ciało Chrystusa, do którego należymy, żywione jest Ciałem
Eucharystycznym - "Nie pozostawię was sierotami" (J 14,18). Eucharystia
jest przyczyną sprawczą zjednoczenia społeczności chrześcijańskiej.

Duch Święty, Duch Ojca i Syna jest w nas obecny i nieustannie przekazuje
nam świadomość pielęgnującego nas Ojcostwa oraz świadomość naszego
synostwa, na wzór pierworodnego Syna Bożego.

Idzie o to, aby każdy katolik, ochrzczone dziecko Boże, poczuł się
odpowiedzialny za rozwój sprawy chrystusowej i zrozumiał, że z tytułu
samego Chrztu jest wezwany i obowiązany do apostolstwa.

Jeśli miłujemy naprawdę, trwajmy wiernie tak, jak trwała na Kalwarii
Maryja z niewiastami i ufajmy! Skończy się Wielki Piątek, przyjdzie
Wielka Sobota i triumf Wielkiej Niedzieli!

7

Nie ma się co dziwić, gorszyć i niepokoić tym, że Kościół jest stale
krzyżowany; jak Chrystus zwyciężył na krzyżu, tak i Kościół zwycięża na
krzyżu i przez krzyż.

Największa nieznana człowieka: serce. Tak wspaniałe, że Bóg o nie
zabiega. Tak potężne, że może oprzeć się miłości Wszechmocnego. Tak
mdłe, że chwyta je w sieci niejedna słabość.

Dla rodzaju ludzkiego pouczającym jest to, że słowo trzeba rodzić z
przygotowanego serca, bo tylko w takim sercu jest wewnętrzna, istotowa
prawda. A służyć Bogu, to znaczy służyć Prawdzie.

Nigdy nie możemy dopuścić do tego, aby w naszym rozumieniu ktoś był
do tego stopnia mało wart, iżby nasza "królewska dostojność" nie mogła
schylić się do jego nóg.

Bóg nieustannie przemienia nas w Siebie, przeobrażając naszą dusze i
ciało. Przez to szczególne i nieustanne obcowanie z Bogiem, dusza nabiera
Bożych właściwości, a ciało uodparnia się przeciwko rozkładowi i
zepsuciu.

Trzeba współczesnemu człowiekowi wiecznie zapędzonemu i
zagonionemu nieustannie przypominać postać Boga-Człowieka, który
jednoczy sprawy Boże i ludzkie, aby sprawom ludzkim nadać sens Boży.

Nie trzeba ciągle innych ganić, karcić, wytykać. Należy zawsze
odwoływać się do Bożych wartości, które są w każdym człowieku,
chociażby ten człowiek był najbardziej sponiewierany i zniszczony.

Pochwała i uwielbienie to najbardziej szczytna modlitwa, odpowiadająca
woli Boga, jest to zarazem modlitwa najbardziej pozytywna. Przez żadną
inną modlitwę tak się nie sycimy, jak przez modlitwę pochwalną.

Na człowieka sytego pracują setki głodnych, niedożywionych,
wyzyskanych, żyjących w poczuciu krzywdy społecznej,
niesprawiedliwości i doznanego zawodu; są to ludzie, o których nie wolno
zapominać, gdy siadamy do stołu.

8

Wystarczy mieć tylko jedną cnotę - miłość, a można się nie martwić o
wszystkie inne. Wszystkie cnoty są niczym jeżeli nie ma miłości, a jeżeli
jest miłość wszystkie inne mieszczą się w niej.

Wobec powszechnej bezradności współczesnego świata, pozostaje tylko
Ten - na krzyżu, z otwartym bokiem, abyśmy się mu przyjrzeli, abyśmy
ujrzeli, kogo ludzie przebodli...

Wszystko we wszechświecie działa Bożą mocą. Gdyby Bóg choć na jedną
chwilę odmówił światu swych mocy, wszystko pogrążyłoby się w
martwocie i cieniu śmierci.

Ponieważ jesteśmy w ramionach Matki Kościoła, możemy być spokojni,
ż

e niejedno z Błogosławieństw nie będzie w naszym życiu

urzeczywistnione - inne za to uzupełnią ich braki.

Obejrzyjmy się wokół siebie i zamknąwszy oczy pomyślmy, czy jest taka
osoba, która by nie zasługiwała już na to, aby jej nogi ucałować.

Trzeba dziś dać świadectwo Chrystusowi. Nie wystarczy świadectwo
przykładu, trzeba świadectwa słowa. Nie wystarczy też samo świadectwo
słowa, musi być świadectwo cierpienia, upokorzenia, a nieraz krwi...

Smutek jest przepaścią, w której może wszystko utonąć, a pociecha jest
podaną dłonią, która wyciąga z przepaści. My mamy wyciągać z przepaści
a nie popychać w nią.

Mistyczne Ciało Chrystusa, do którego należymy, żywione jest Ciałem
Eucharystycznym - "Nie pozostawię was sierotami" (J 14,18). Eucharystia
jest przyczyną sprawczą zjednoczenia społeczności chrześcijańskiej.

Duch Święty, Duch Ojca i Syna jest w nas obecny i nieustannie przekazuje
nam świadomość pielęgnującego nas Ojcostwa oraz świadomość naszego
synostwa, na wzór pierworodnego Syna Bożego.

Idzie o to, aby każdy katolik, ochrzczone dziecko Boże, poczuł się
odpowiedzialny za rozwój sprawy chrystusowej i zrozumiał, że z tytułu
samego Chrztu jest wezwany i obowiązany do apostolstwa.

9

Jeśli miłujemy naprawdę, trwajmy wiernie tak, jak trwała na Kalwarii
Maryja z niewiastami i ufajmy! Skończy się Wielki Piątek, przyjdzie
Wielka Sobota i triumf Wielkiej Niedzieli!

Nie ma się co dziwić, gorszyć i niepokoić tym, że Kościół jest stale
krzyżowany; jak Chrystus zwyciężył na krzyżu, tak i Kościół zwycięża na
krzyżu i przez krzyż.

Największa nieznana człowieka: serce. Tak wspaniałe, że Bóg o nie
zabiega. Tak potężne, że może oprzeć się miłości Wszechmocnego. Tak
mdłe, że chwyta je w sieci niejedna słabość.

Dla rodzaju ludzkiego pouczającym jest to, że słowo trzeba rodzić z
przygotowanego serca, bo tylko w takim sercu jest wewnętrzna, istotowa
prawda. A służyć Bogu, to znaczy służyć Prawdzie.

Nigdy nie możemy dopuścić do tego, aby w naszym rozumieniu ktoś był
do tego stopnia mało wart, iżby nasza "królewska dostojność" nie mogła
schylić się do jego nóg.

Bóg nieustannie przemienia nas w Siebie, przeobrażając naszą dusze i
ciało. Przez to szczególne i nieustanne obcowanie z Bogiem, dusza nabiera
Bożych właściwości, a ciało uodparnia się przeciwko rozkładowi i
zepsuciu.

Trzeba współczesnemu człowiekowi wiecznie zapędzonemu i
zagonionemu nieustannie przypominać postać Boga-Człowieka, który
jednoczy sprawy Boże i ludzkie, aby sprawom ludzkim nadać sens Boży.

Nie trzeba ciągle innych ganić, karcić, wytykać. Należy zawsze
odwoływać się do Bożych wartości, które są w każdym człowieku,
chociażby ten człowiek był najbardziej sponiewierany i zniszczony.

Pochwała i uwielbienie to najbardziej szczytna modlitwa, odpowiadająca
woli Boga, jest to zarazem modlitwa najbardziej pozytywna. Przez żadną
inną modlitwę tak się nie sycimy, jak przez modlitwę pochwalną.

10

Na człowieka sytego pracują setki głodnych, niedożywionych,
wyzyskanych, żyjących w poczuciu krzywdy społecznej,
niesprawiedliwości i doznanego zawodu; są to ludzie, o których nie wolno
zapominać, gdy siadamy do stołu.

Wystarczy mieć tylko jedną cnotę - miłość, a można się nie martwić o
wszystkie inne. Wszystkie cnoty są niczym jeżeli nie ma miłości, a jeżeli
jest miłość wszystkie inne mieszczą się w niej.

Wobec powszechnej bezradności współczesnego świata, pozostaje tylko
Ten - na krzyżu, z otwartym bokiem, abyśmy się mu przyjrzeli, abyśmy
ujrzeli, kogo ludzie przebodli...

Wszystko we wszechświecie działa Bożą mocą. Gdyby Bóg choć na jedną
chwilę odmówił światu swych mocy, wszystko pogrążyłoby się w
martwocie i cieniu śmierci.

Ponieważ jesteśmy w ramionach Matki Kościoła, możemy być spokojni,
ż

e niejedno z Błogosławieństw nie będzie w naszym życiu

urzeczywistnione - inne za to uzupełnią ich braki.

Obejrzyjmy się wokół siebie i zamknąwszy oczy pomyślmy, czy jest taka
osoba, która by nie zasługiwała już na to, aby jej nogi ucałować.

Trzeba dziś dać świadectwo Chrystusowi. Nie wystarczy świadectwo
przykładu, trzeba świadectwa słowa. Nie wystarczy też samo świadectwo
słowa, musi być świadectwo cierpienia, upokorzenia, a nieraz krwi...

Smutek jest przepaścią, w której może wszystko utonąć, a pociecha jest
podaną dłonią, która wyciąga z przepaści. My mamy wyciągać z przepaści
a nie popychać w nią.

Mistyczne Ciało Chrystusa, do którego należymy, żywione jest Ciałem
Eucharystycznym - "Nie pozostawię was sierotami" (J 14,18). Eucharystia
jest przyczyną sprawczą zjednoczenia społeczności chrześcijańskiej.

11

Duch Święty, Duch Ojca i Syna jest w nas obecny i nieustannie przekazuje
nam świadomość pielęgnującego nas Ojcostwa oraz świadomość naszego
synostwa, na wzór pierworodnego Syna Bożego.

Idzie o to, aby każdy katolik, ochrzczone dziecko Boże, poczuł się
odpowiedzialny za rozwój sprawy chrystusowej i zrozumiał, że z tytułu
samego Chrztu jest wezwany i obowiązany do apostolstwa.

Jeśli miłujemy naprawdę, trwajmy wiernie tak, jak trwała na Kalwarii
Maryja z niewiastami i ufajmy! Skończy się Wielki Piątek, przyjdzie
Wielka Sobota i triumf Wielkiej Niedzieli!

Nie ma się co dziwić, gorszyć i niepokoić tym, że Kościół jest stale
krzyżowany; jak Chrystus zwyciężył na krzyżu, tak i Kościół zwycięża na
krzyżu i przez krzyż.

Największa nieznana człowieka: serce. Tak wspaniałe, że Bóg o nie
zabiega. Tak potężne, że może oprzeć się miłości Wszechmocnego. Tak
mdłe, że chwyta je w sieci niejedna słabość.

Dla rodzaju ludzkiego pouczającym jest to, że słowo trzeba rodzić z
przygotowanego serca, bo tylko w takim sercu jest wewnętrzna, istotowa
prawda. A służyć Bogu, to znaczy służyć Prawdzie.

Nigdy nie możemy dopuścić do tego, aby w naszym rozumieniu ktoś był
do tego stopnia mało wart, iżby nasza "królewska dostojność" nie mogła
schylić się do jego nóg.

Bóg nieustannie przemienia nas w Siebie, przeobrażając naszą dusze i
ciało. Przez to szczególne i nieustanne obcowanie z Bogiem, dusza nabiera
Bożych właściwości, a ciało uodparnia się przeciwko rozkładowi i
zepsuciu.

Trzeba współczesnemu człowiekowi wiecznie zapędzonemu i
zagonionemu nieustannie przypominać postać Boga-Człowieka, który
jednoczy sprawy Boże i ludzkie, aby sprawom ludzkim nadać sens Boży.

12

Nie trzeba ciągle innych ganić, karcić, wytykać. Należy zawsze
odwoływać się do Bożych wartości, które są w każdym człowieku,
chociażby ten człowiek był najbardziej sponiewierany i zniszczony.

Pochwała i uwielbienie to najbardziej szczytna modlitwa, odpowiadająca
woli Boga, jest to zarazem modlitwa najbardziej pozytywna. Przez żadną
inną modlitwę tak się nie sycimy, jak przez modlitwę pochwalną.

Na człowieka sytego pracują setki głodnych, niedożywionych,
wyzyskanych, żyjących w poczuciu krzywdy społecznej,
niesprawiedliwości i doznanego zawodu; są to ludzie, o których nie wolno
zapominać, gdy siadamy do stołu.

Wystarczy mieć tylko jedną cnotę - miłość, a można się nie martwić o
wszystkie inne. Wszystkie cnoty są niczym jeżeli nie ma miłości, a jeżeli
jest miłość wszystkie inne mieszczą się w niej.

Tak często słyszymy: niech Kościół nie wtrąca się do spraw politycznych.
My się nie wtrącamy do spraw politycznych we właściwym tego słowa
znaczeniu, ale powiedzcie mi, co dzisiaj na świecie jest sprawą polityczną,
a co nią nie jest? To wszystko są sprawy ludzkie, a Kościół posłany jest,
aby chrzcić i nauczać narody, mówiąc im, co zwycięża świat, co może
ulżyć w jego niedolach, mękach, bólach i trwogach.

Chrześcijanin nie może być zamknięty tylko w swoich osobistych
przeżyciach religijnych. Nie może mówić jak uczniowie na Taborze:
"Panie, dobrze nam tu być, uczyńmy trzy przybytki", zamknijmy się w
nich i zostańmy tutaj. - Każdy z nas, mając w swej duszy radość człowieka
wierzącego, musi odważnie wyjść do ludzi cierpiących, udręczonych,
potrzebujących, zwłaszcza pozbawionych wiary i głodnych Boga, bo
"wiara bez uczynków martwa jest".

Chrystus Pan chciał nauczyć nas sztuki łączenia spraw nieba i ziemi.
Chciał ukazać harmonię rzeczy niebieskich i ziemskich, budząc w nas taką
samą wrażliwość na sprawy niebieskie i ziemskie, nadprzyrodzone i
przyrodzone. Chciał nauczyć nas Bożego chodzenia po ziemi i dążenia do
nieba przez Bożą ziemię.

13

Chrystus pragnął objawić się narodom. Z chwilą, gdy przy Bożym
Dzieciątku uklękli przedstawiciele różnych narodów, rozpoczęło się dzieło
Kościoła powszechnego, całego ludu Bożego. śłóbek dziecięcy Jezusa jest
kołyską Kościoła powszechnego.




Ludzie, którzy codziennie na nas patrzą, zawsze coś wypatrzą...Nie zawsze
się im wszystko podoba, choćby to nawet było dobre. Znosić to cierpliwie
i przyjmować spokojnie, jest wielką umiejętnością, mądrością i warunkiem
wewnętrznego spokoju.

Największą tajemnicą niedoli ludzkiej, jest "krótka pamięć", która sprawia,
ż

e niekiedy podobni się stajemy do tych, co słów Bożych nie słuchają.