Franciszek Ksawery Latinik

1889 roku porucznikiem piechoty. W latach 1881–1891 studiował w Akademii Sztabu Generalnego w Wiedniu i
pełnił służbę w linii, sztabach jednostek i w Sztabie Generalnym. W 1896 roku awansował na stopień kapitana, a
następnie, w 1909 roku – majora. Był komendantem szkoły oficerów rezerwy, wykładowcą taktyki w Oficerskiej
Szkole Piechoty

[2]

. W latach 1909–1913 zajmował stanowisko komendanta macierzystej Szkoły Kadetów. W 1911

roku otrzymał stopień podpułkownika, zaś w 1913 roku został przeniesiony do

1 pułku piechoty

w Opawie na

stanowisko zastępcy dowódcy pułku.

Po wybuchu

I wojny światowej

brał udział w ofensywie na Lublin, walcząc pod Annopolem, Ratoszynem,

Kraśnikiem, Rozwadowem oraz Mielcem. 17 września 1914 roku objął dowództwo

100 Pułku Piechoty

, z którym

początkowo uczestniczył w walkach nad Nidą. Następnie na czele tego oddziału walczył w

bitwie pod Gorlicami

. 2

maja 1915 roku wziął udział w ataku na

Górę Pustki

, która stanowiła jedną z głównych pozycji sił rosyjskich na

północ od miasta, a później w walkach pościgowych

[2]

. W tym samym roku awansował na

pułkownika

. Walczył na

froncie rosyjskim i rumuńskim.

Wiosną 1917 roku został przeniesiony na front włoski, nad

Soczę

. Jesienią tego roku dowodzona przez niego brygada

wzięła udział w

ofensywie pod Caporetto

. Od lutego 1918 roku walczył na froncie w Tyrolu i objął dowództwo VIII

Brygady Piechoty. W czerwcu został ciężko ranny

[2]

Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę wstąpił do Wojska Polskiego. Od listopada 1918 do stycznia 1919 był
dowódcą garnizonu Zamość, a następnie Okręgu Wojskowego w

Cieszynie

. W styczniu 1919 roku dowodził

wojskami polskimi podczas

konfliktu zbrojnego

z siłami czeskimi o Śląsk Cieszyński, zatrzymując nieprzyjacielską

ofensywę

pod Skoczowem

[2][4]

. 22 maja 1919 roku został dowódcą

Frontu Cieszyńskiego

, a 30 maja 1919 roku został

mianowany dowódcą

6 Dywizji Piechoty

, która była w trakcie organizacji

[5]

. Od 13 października 1919 roku do marca

1920 roku dowodził

7 Dywizją Piechoty

[6]

i równocześnie

Frontem Śląskim

. Decyzją Naczelnego Wodza z 23

listopada 1919 został mianowany generałem podporucznikiem 1 grudnia 1919 roku

[7]

. Od lutego do sierpnia 1920

roku był przedstawicielem Wojska Polskiego w Komisji Graniczno-Plebiscytowej w Cieszynie.

Podczas

Bitwy Warszawskiej

w sierpniu 1920 roku był

gubernatorem wojskowym Warszawy

i dowodził

1 Armią

Frontu Północnego, odpierając bolszewickie uderzenie na miasto. Wraz ze swoimi oddziałami brał udział m.in. w
walkach

pod Radzyminem

Podczas działań pościgowych był dowódcą Grupy Południowej

6 Armii

. 20 kwietnia 1921 roku został mianowany

dowódcą

Okręgu Generalnego „Kielce”

[8]

. Obowiązki na stanowisku dowódcy okręgu objął 14 maja, po

wykorzystaniu urlopu przeniesieniowego, i pełnił je do czasu likwidacji Dowództwa Okręgu Generalnego „Kielce”.
Od 20 września do 9 października 1921 roku przebywał w Poznaniu na urlopie „w sprawach familijnych”. Na
stanowisku dowódcy okręgu zastępował go wówczas generał podporucznik

Eugeniusz Pogorzelski

[9]

Od 15 listopada 1921 roku dowodził

Okręgiem Korpusu Nr X w Przemyślu

[10]

. W latach 1920–22 wchodził w skład

pierwszej Tymczasowej Kapituły Orderu

Virtuti Militari

3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu generała dywizji ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku i 10.
lokatą w korpusie generałów

[11]

. 30 listopada 1923 roku minister spraw wojskowych generał

Stanisław Szeptycki

powołał go na członka Tymczasowego Komitetu Organizacyjnego Budowy

Pomnika Nieznanego Żołnierza w

Warszawie

W 1924 roku Latinik znalazł się w konflikcie z piłsudczykami, sam

Piłsudski

negatywnie odnosił się do jego

aktywności w Przemyślu

[2]

. W wyniku jego wypowiedzi doszło do tzw. „

strajku generałów

”, w czasie którego do

dymisji podała się grupa dowódców Wojska Polskiego, głównie związanych z legionami, m.in.

Edward Śmigły-

Rydz

[12][13]

. 9 listopada 1924 Prezydent RP

Stanisław Wojciechowski

zwolnił go ze stanowiska dowódcy okręgu

korpusu

[14]

. 28 lutego 1925 roku na własną prośbę Latinik został przeniesiony w stan spoczynku

[15]

Mieszkał w Krakowie przy ulicy Studenckiej 2. Był aktywny społecznie, działał jako członek Towarzystwa „Rozwój”,
a po II wojnie światowej, w wieku 81 lat, założył i organizował Związek Emerytów Wojskowych i Wdów

[2][16]

Opublikował prace: Żołnierz polski pod Gorlicami 1915 (Przemyśl 1923), Walka o Śląsk Cieszyński w r. 1919, Bój o
Warszawę. Rola wojskowego gubernatora i 1-ej armii w bitwie pod Warszawą w 1920 r. (Bydgoszcz 1931) oraz
rozdział "Wspomnienie o generale broni Tadeuszu Rozwadowskim" w monografii Generał Rozwadowski (Kraków
1929). Zmarł 29 sierpnia 1949 roku. Został pochowany na

Cmentarzu Rakowickim

w grobowcu rodzinnym.

W 1902 roku zawarł związek małżeński z Heleną z domu Stiasny-Strzelbicką, z którą miał trzy córki: Annę (1902–
1969),

Irenę

(1904–1974) oraz

Antoninę

(1906–1989)

[2]

. Miał sześcioro wnucząt: Irenę i

Andrzeja

Popielów,

Janusza