Pamela Britton

Uwiedziona

Piękna i uparta Elizabeth Montclair pragnie wielkiej miłości. Mimo iż
nie wywodzi się ze starej arystokracji i nie cieszy się powodzeniem
wśród dobrze urodzonych kawalerów, nie zamierza wyjść za mąż dla
tytułu. Ale los płata figle. Elizabeth zostaje skompromitowana i aby
ocalić reputację swoją i rodziny, musi poślubić księcia Luciena St.
Aubyna, znanego w londyńskich kręgach urodziwego hulakę i
awanturnika. Jeszcze przed ślubem stanowczo oznajmia
narzeczonemu, że ich małżeństwo będzie istnieć tylko na papierze.
Czy jednak zdoła wytrwać w postanowieniu i oprze się pokusom,
jakie niesie bliskość tak uwodzicielskiego mężczyzny, jakim jest
książę?

PROLOG

Było faktem dobrze znanym w towarzystwie, że przywiązanie do Luciena St. Aubyn niosło za

sobą śmierć.

Och, oczywiście nie wszyscy, dla których kiedykolwiek coś znaczył, ginęli, jedynie prawie

wszyscy.

Weźmy na przykład jego guwernantki. Cztery z tych jejmości zmarło, zanim Lucien osiągnął

wiek męski, z tego jedna najwyraźniej na zaledwie ból głowy. Fakt, że zmarł także stajenny młodego
hrabiego, wydawał się zbiegiem okoliczności. Jednak po śmierci najlepszego przyjaciela Luciena
ludzie zaczęli się już na widok hrabiego żegnać. W końcu ile zgonów może wydarzyć się wśród
znajomych jednego człowieka, zanim zacznie się to wydawać, no cóż, dziwne?

Śmierć najlepszego przyjaciela nie byłaby niczym nadzwyczajnym. Ostatecznie ludzie

umierają. To raczej okoliczności, w jakich zginął ten młodzieniec, tak przeraziły co bardziej
przesądnych.

Marcus zginął od uderzenia kamieniem. Fakt, że kamyk ten wystrzelił spod kół powozu

Luciena, wydawał się szczególną ironią losu. To, że młody hrabia jechał właśnie w odwiedziny do
Marcusa, a ten do niego, również zakrawało na ironię. Jednak dopiero fakt, że kamień trafił
młodzieńca tak niefortunnie, że stał się przyczyną jego gwałtownego zejścia, okazał się prawdziwą
ironią losu. Potem, gdy Lucien miał lat dwadzieścia, zmarł jego ojciec, co ludziom przypomniało, iż
matka młodego hrabiego odeszła w połogu, a fakt, że bogate wdowy skrzętnie ukrywały swoje córki
za każdym razem, gdy Lucien pojawił się w okolicy, nie wróżył dobrze jego życiu towarzyskiemu.

Taka przeszłość niepokoiła również pewną cząstkę samego Luciena. W końcu było to dość

niesamowite, że miejscem pobytu tylu jego znajomych był grób. Czyżby w pogłoskach, jakoby ciążyła
na nim klątwa, tkwiło ziarno prawdy?

Choć mogło wydawać się to niemądre, zmartwienia te dręczyły go do tego stopnia, że

pewnego razu poruszył bolesny temat w rozmowie z bratem. Henry, który zdaniem Luciena był
najrozsądniejszą osobą na tej bożej ziemi, po prostu się roześmiał.

- Lucien, mój stary - rzekł Henry - trzeba rozum postradać, żeby

wierzyć w takie brednie.

Te słowa dodały wielkiej otuchy młodzieńcowi. Mimo to jakaś część jego duszy nie chciała

zostawić tej kwestii w spokoju.

- Przecież nie wszyscy zmarli nagle - zauważył jego brat. - Pomiędzy zgonami mijały lata.
- Tak, ale to i tak wiele zgonów.

- Wszyscy umarli z przyczyn naturalnych - przekonywał Henry - wliczając w to naszego ojca.
-

Kość kurczęcia to naturalna przyczyna? - spytał Lucien.

Henry wzruszył ramionami.
- W końcu do gardła nie wleciało mu całe kurczę.
Na te słowa Lucien roześmiał się. Henry celował w wygłaszaniu stwierdzeń w sposób

przyziemny, a jednak dowcipny. Prawdę mówiąc, Henry nie przejmował się praktycznie niczym. Bo i
czemu miałby? Był synem pierworodnym, co gwarantowało mu sześćdziesiąt tysięcy funtów rocznego
dochodu, tytuł księcia, akry ziemi i możliwość przebierania w pięknościach danego sezonu. Lucien
urodził się drugi w kolejności, co zapewniało mu mizerną część fortuny brata, tytuł hrabiego i zamek,
którego mury sypały się do oceanu.

Wprawdzie fakt, że Henry'ego nie sposób było rozdrażnić, niezmiernie irytował Luciena,

młodzieniec jednak kochał brata. Tak, trochę zazdrościł draniowi, i nieraz okazywał swą zazdrość, ale
w końcu tego należało się spodziewać: wszyscy drudzy w kolejności synowie zazdrościli
pierworodnym.

- Więc nie wydaje ci się to dziwne, że tylu ludzi, którzy mnie znali, umarło?
Brat posłał mu łobuzerski uśmiech.
- Ani trochę, bracie. W końcu nie zabiłeś jeszcze mnie.
Dwa miesiące później Henry już nie żył.
Wtedy to w towarzystwie zaczęto nazywać Luciena Księciem Śmierci. Młodzieniec starał się

ignorować to miano, lecz w głębi duszy jego niepokój wzrósł wielokrotnie. Zmarło dziewięć osób,
które go znały, a ostatnia z nich, jego brat, poniosła najokropniejszą śmierć.

Henry został zastrzelony. Najgorsze i prawie niemożliwe do uwierzenia było to, że Henry'ego

trafiła kula z pistoletu, z którego
wypalił sam Lucien. Henry umarł. Wspaniały, radosny Henry, jedyny krewny, który został Lucienowi.

Po raz pierwszy Lucien poznał prawdziwe znaczenie słowa „żal". Nic dotąd, nawet śmierć

ojca, nie dotknęło go tak boleśnie. Sytuację pogarszał jeszcze fakt, że w towarzystwie za wytwornymi
wachlarzami szeptano, iż nowy książę być może umyślnie zabił swego brata.

W miarę rozrastania się plotek stało się jasne, że wielu ludzi uważało go za winnego tego

czynu. Oczywiście nadal akceptowano go w towarzystwie, jednak tylko z konieczności. O ile przed
śmiercią Henry'ego Luciena zapraszano na najbardziej prestiżowe przyjęcia, w rok po zgonie brata
trudno mu było otrzymać więcej niż dwadzieścia zaproszeń na sezon.

W taki oto sposób Lucien mimo woli poróżnił się z towarzystwem. Ono go nie lubiło, a on nie

lubił jego. Mimo to nadal mu się narzucał, niemal jakby chciał ukarać je za to że miało czelność
okazać mu jawnie swą niechęć. W miarę upływu lat, kiedy pamięć o zgonach przygasła, stał się osobą
coraz bardziej akceptowaną.

Lucien jednak nigdy nie zapomniał. Być może po to, aby ukryć ból spowodowany

odpowiedzialnością za śmierć brata, a być może po to, by zagrać na nosie tym, którzy obciążali go
winą za ten czyn - czy z jakiegokolwiek powodu - Lucien stał się bardzo lekkomyślny. Robił rzeczy,
jakich młody mężczyzna o zdrowych zmysłach nigdy by nie zrobił: uwodził niewinne kobiety
(oczywiście z dobrych domów) i gnał po krętych uliczkach Londynu na złamanie karku. Urządzał
dzikie przyjęcia w swojej posiadłości. Stał się hulaką. A właściwie kimś więcej. Był królem
wszystkich hulaków.

Hulaką z Ravenwood.
Co dziwne, to nowe miano tylko dodało mu wdzięku. Kobiety wzdychały, gdy wchodził do

pokoju, a młodsze z nich fantazjowały, że to im właśnie uda się poskromić tego księcia łotrów. Starsze
kobiety, panie w wieku odpowiednim, by pamiętać skandal towarzyszący śmierci jego brata, pociągała
jego niebezpieczna przeszłość, nie wspominając już o zielonych oczach, które mówiły „grzesz ze
mną", szerokich, silnych barkach i męskiej, kwadratowej szczęce. Nawet matrony wynajmowane po
to, by trzymać takich mężczyzn z dala od swych podopiecznych - przyzwoitki - puszczały w ruch
wachlarze, kiedy się zbliżał. Cóż z tego, że, jak wieść niosła, książę złamał życie niejednej z ich
podopiecznych.

Lucien był znudzony. Trudno mu się było dziwić, skoro mógł przebierać w kobietach,

zachowywać się wedle własnego widzimisię i nie ponosić tego konsekwencji. Jego zachowanie było
rezultatem nadmiernego folgowania swoim zachciankom. Książę nie wierzył w miłość, uważał

uczucia za oszustwo, bajkę zmyśloną przez poetów i powieściopisarzy, po to, by skłonić młode damy
do czytania ich słów (i płacenia za ten przywilej).

Nie, miłość nie istniała, a jeśli nawet było inaczej - co oznajmiał głośno przy licznych

okazjach - z pewnością nigdy by go nie znalazła.

Przynajmniej tak mu się zdawało.

Dla Elizabeth Montclair nie było miejsca w wyższych sferach. Ona sama o tym wiedziała. Ton

wiedział o tym. I niech Bóg ją ma w swej opiece - wiedziały o tym także londyńskie gazety.

Rzecz nie w tym, że brakowało jej tytułu szlacheckiego. W końcu była córką hrabiego.

Problem wynikał raczej z tego, skąd wziął się ten tytuł, niż z samego tytułu. Ostatecznie zasłużenie
sobie na tytuł hrabiowski tylko tym, że się było - jak to ujął król Jerzy III - „cholernie dobrym
szewcem", nie mogło się wydawać, powiedzmy, szczególnie romantyczne. Trzeba było zabić smoka
albo pokonać jakiegoś księcia, aby zdobyć powszechny szacunek.

Dlatego też Elizabeth już w dzieciństwie oswoiła się ze zgorszonymi spojrzeniami, jakie jej

posyłano. Sytuacji nie polepszał bynajmniej fakt, że na powozie, którym jeździła, widniał herb -
trzewik. Jej dziadek, prawie tak samo szalony jak król, uważał wtedy, że to bardzo śmieszne.
Towarzystwo uznało to za mniej zabawne.

Elizabeth nierzadko sądziła, że to właśnie po dziadku odziedziczyła nieco niekonwencjonalny

i niezwykły umysł, który zdawały się często nękać dziwaczne myśli. Pogodziła się z faktem, że w
trakcie składania ukłonu ogarniała ją nagła chęć, by zatańczyć irlandzką gigę. Albo może zjechać po
poręczy do sali balowej. Były to osobliwe myśli, bez wątpienia, i zawsze je tłumiła, a jednak wciąż
świtały jej w głowie. Z drugiej strony, fakt, że wydawała się zwariowana, mógł mieć coś wspólnego z
małżeństwem jej ciotki z lordem Harrym Ludlowsem.

Zwykle ślub krewnej nie wywiera tak radykalnego wpływu na młodą dziewczynę, ale to

małżeństwo nie było zwyczajne. Ślub zapowiedziany przez ciotkę dość mocno wstrząsnął rodziną
Montclairów. Damą tą nikt się nie interesował przez prawie dwadzieścia lat (czego powodem, bez
wątpienia, była mało elegancka profesja jej ojca). Jednakże po spotkaniu przyszłego pana młodego
ojciec jej ciotki aż za dobrze zrozumiał jego wybór.

Lord Ludlows był okrytym niechlubną sławą dziedzicem fortuny Ludlowsów, łajdakiem o

takiej reputacji, że nawet świeżo mianowany hrabia słyszał o nim. Ludlows został wygnany na
kontynent za karę za jedną ze swoich bardziej skandalicznych eskapad, i to właśnie tam ciocia Lilibeth
(jak ją nazywano, ponieważ również nosiła imię Elizabeth... podobnie jak każda pierworodna córka
Sheffieldów, a było ich aż dwie) spotkała swojego amanta. Tam się zakochała w swoim
„naprawionym" hulace. I tam wyszła za niego za mąż, ku wielkiej rozpaczy rodziny.

Elizabeth nie pojmowała gniewu dziadka z powodu tego małżeństwa. Ciotka zawsze

powtarzała jej, by wyszła za mąż z miłości, i sama właśnie tak postąpiła. Czy mógł istnieć
doskonalszy koniec doskonalszej bajki?

Jak już wspomniano wcześniej, Elizabeth była zbyt młoda, by zdawać sobie sprawę z tego, że

pozory mylą.

Lord Ludlows przyjął swój powrót do Anglii z entuzjazmem. Cóż za wachlarz nowych

zdobyczy roztaczał się przed jego rozbieganymi oczami. Co z tego, że dopiero co zawarł małżeństwo.
Tuż po ślubie dał swojej nowej żonie jasno do zrozumienia, że ożenił się z nią tylko dla jej fortuny.
Nic innego nie mogłoby go skłonić do poślubienia - dobry Boże - kobiety niskiego stanu. Potrzebował
pieniędzy, a ślub z ciotką Lilibeth wydawał się najlepszym sposobem ich zdobycia.

Tak więc, kiedy Elizabeth zastała pewnego dnia ciotkę zapłakaną w rodzinnej samotni, w

pierwszej chwili sądziła, że kobieta się zraniła.

- Cioteczko, co się stało?
Na te słowa jej ciotka rozszlochała się na dobre. Elizabeth pomyślała, że z pewnością coś ją

boli, skoro tak lamentuje. Zamiast więc zrobić to, co zrobiłaby większość jej rówieśników, to znaczy
pobiec po dorosłego albo samej się rozpłakać, dziewczynka podeszła do ciotki i uczyniła coś bardzo
dziwnego jak na dziecko w tym wieku, mianowicie przyłożyła dłoń do jej twarzy.

- Skaleczyłaś się? - spytała, szczerze zatroskana. Ciotka pociągnęła nosem kilka razy, a potem

zdołała wykrztusić:

- Tak, dziecko. Jestem zraniona.

- Gdzie? - zaciekawiła się Elizabeth.
- Tutaj - powiedziała ciotka, odsuwając się od dziewczynki i

wskazując na serce.

Elizabeth zrobiła zdziwioną minę, kiedy nie dostrzegła ani krwi, ani nawet rozcięcia na

cytrynowej sukni ciotki. Spojrzała w oczy prawie tak samo szafirowoniebieskie jak jej własne i
zmarszczyła czoło.

-

Nie widzę rany, cioteczko.

Kobieta otarła łzy wolną dłonią.
- To dlatego, że rana jest głęboko w środku.
- Naprawdę?
Ciotka pokiwała głową, odwróciła wzrok na chwilę i łzy znów napłynęły jej do oczu.
- Czy jeśli ją pocałuję, przestanie cię boleć? - spytała Elizabeth.
- Nie, kochanie, taki ból nigdy nie mija.
Na twarzyczce Elizabeth zagościł wyraz zdumienia, dziewczynka bowiem nic nie zrozumiała.
Ciotka musiała zauważyć jej zakłopotanie, gdyż tym razem to ona ujęła twarz dziecka w

dłonie. Jej skóra - tak gładka, że malej Elizabeth przypominała jedwab - zabarwiła się rumieńcem.
Oczy ciotki błyszczały od łez, kiedy kobieta patrzyła na nią z góry.

- Kochane biedactwo. Ty nie masz pojęcia, jak źle będzie cię traktować towarzystwo, prawda?
Elizabeth, która była przekonana, że ton to coś, co dużo waży,

tylko pokiwała głową.

- Pożrą cię i wyplują - zapowiedziała jej ciotka. - Zwłaszcza jeśli

wyjdziesz za mąż tak niefortunnie, jak ja to uczyniłam. - Potem zrobiła coś zaskakującego. Spuściła
głowę tak nisko, że prawie zetknęły się nosami. Na jej twarzy zagościł dość wojowniczy wyraz. -
Musisz mi coś obiecać, Elizabeth. Coś bardzo ważnego.

Dziewczynka, która zrobiłaby wszystko dla swojej cioci, skinęła głową.
-

Obiecaj, że nigdy nie poślubisz jednego z nich.

Elizabeth poczuła, jak jej brwi wędrują w górę ze zdziwienia.
- Jakich ich?
- Ich - niemal warknęła ciotka. - Mężczyzn. Łajdaków. To diabły

wcielone, każdy z nich. Nigdy nie wolno im ufać.

Jej słowa wstrząsnęły Elizabeth. Nic dziwnego, gdyż ciotka zawsze głosiła, że każda

dziewczyna powinna wyjść za mąż, i co więcej, powinna wyjść za mąż z miłości.

- Ale... nie rozumiem.
Ciotka Lilibeth odsunęła się i twarz jej natychmiast posmutniała.
- Z czasem zrozumiesz.
Elizabeth wątpiła w to, ale że nie była całkiem typowym dzieckiem, postanowiła poważnie się

zastanowić nad ciotczynym ostrzeżeniem. Na tyle poważnie, że nigdy nie zapomniała jej słów. Tak się
złożyło, że wreszcie je zrozumiała dwa lata później. Wysłano ją do ciotki, co nigdy Elizabeth nie
przeszkadzało, tak więc tuż po przybyciu na miejsce nie czekała, aż kamerdyner ją zapowie. Wbiegła
do salonu. I zastała wuja leżącego na jednej z pokojówek.

Elizabeth była przerażona i zdumiona, a potem, w przypływie dojrzałości wyprzedzającej

znacznie jej wiek, wreszcie pojęła: jej wuj nie kochał jej ciotki. Kochał pokojówkę. Jednakże, tak
naprawdę dopiero po kolejnych dwóch latach zrozumiała wszystko do końca, gdyż wtedy złożyła
ukłon towarzystwu.

Pierwszy bal. Któżby nie czuł się podekscytowany? Elizabeth, jak każda dziewczyna w jej

wieku, była niezmiernie podniecona. Pogoda tego dnia dopisała. Piękny wieczór. Ciepły. Magiczny.
Jej matka, Hartnell z Hartnellów z Cheshire, dobrze ją do tego dnia przygotowała. Elizabeth położyła
się do łóżka wcześnie (żeby nie mieć podpuchniętych oczu, ale z podniecenia ledwo mogła leżeć).
Kiedy nadszedł czas, nałożyła najpiękniejszą kreację (suknię z białego atłasu przetykanego srebrną
nitką, tak że wydawało się, iż w fałdach stroju migoczą gwiazdy). Jej czarne włosy umyto i
wyszczotkowano do takiego połysku, że trudno byłoby dostrzec w nich diadem, który dziadek odkupił
od jakiegoś zubożałego wicehrabiego. Stojąc na szczycie schodów, Elizabeth czuła się jak
księżniczka.

Szkoda, że nie pojawił się królewicz.
Ani książę.

Ani nawet hrabia.
Tylko najmłodszy syn zubożałego barona wraz z piętnastoma innymi gośćmi.
Było to straszliwe upokorzenie i jej matka nigdy tego nie przebolała. Tańcząc z jedynym

odpowiednim młodzieńcem, który raczył się zjawić, Elizabeth wreszcie zrozumiała złowieszcze słowa
ciotki. Reszta gości tylko się przyglądała. W większości byli to powinowaci ze strony brata dziadka i
wszyscy zjawili się po to, by się pogapić na wyposażenie domu bogatszych krewnych. (Elizabeth
spostrzegła nawet, że jeden z dalekich kuzynów wpychał do kieszeni pierścień na serwetki. Mogła się
tylko domyślać, że wziął go za bransoletkę). Cóż z tego, że odebrała wykształcenie w odpowiedniej
pensji dla panien. Cóż, że miała maniery i wdzięk córki księcia. Zgodnie z ostrzeżeniami ciotki
towarzystwo spoglądało na nią z dezaprobatą. Była to bolesna świadomość i niektóre młode damy nie
zniosłyby tego.

Elizabeth zniosła. Uświadomiła sobie, że cokolwiek powie czy zrobi, niczego to nie zmieni.

Pogodziła się z faktem, że nigdy nie będzie wystarczająco dobra dla towarzystwa, w ten sam sposób,
w jaki większość ludzi godzi się z kolorem swoich włosów. A jeśli czasami niektóre uwagi ją raniły,
ignorowała je. Zachowywała się idealnie. Uczęszczała na bale. Tańczyła spokojnie.

Jednakże w głębi duszy, na samym dnie serca, Elizabeth zastanawiała się, czy to wszystko nie

jest kpiną. Może któregoś dnia się zbuntuje. Może któregoś dnia ludzie zobaczą, kim jest naprawdę -
dziewczyną z pospólstwa podającą się za córkę hrabiego. Może któregoś dnia zrobi coś, co naprawdę
okryje ją hańbą. W końcu, choćby nie wiem jak doskonałe miała maniery, zawsze będzie wnuczką
szewca.

A potomkowie szewców zazwyczaj nie wchodzili do rodów szlacheckich.
Przynajmniej tak się ludziom wydawało...

Wszyscy powinni cierpliwie ponosić konsekwencje swego własnego zachowania -

Fedrus

1.

Londyn, 1819

Z hulaszczym trybem życia wiązała się pewna swoboda. Rodzaj wspaniałego wyzwolenia,

które sprawiało, że czarny frak, jaki nosił Lucien St. Aubyn, był prawie warty wysiłku, jaki wymagało
jego założenie. Prawie.

Z laseczką o kryształowej gałce w ręku książę Ravenwood wyszedł ze swego powozu.

Powietrze było chłodne, gdyż ciężkie chmury, które wisiały nisko na zamglonym londyńskim niebie,
spadły na ziemię w postaci deszczu. Mężczyzna odetchnął głęboko wilgotnym powietrzem,
pozwalając, by go orzeźwiło, poczym poklepawszy się po piersi, aby się upewnić, że monokl jest tam,
gdzie być powinien, ruszył w stronę olbrzymiej posiadłości. Należała ona do jednej z najważniejszych
rodzin w towarzystwie: lorda i lady Derby.

Masywny, czarny powóz odjechał, znikając w mroku nocy, gdy mężczyzna wszedł po

schodach zbudowanego z cegieł dworu, ignorując wścibskie i podekscytowane spojrzenia, jakie mu
posyłano, gdy w ślad za tłumem podążał w stronę dość pretensjonalnej i ostentacyjnej sali balowej.
Wrzawa licznych głosów dobiegająca z jej wnętrza omal go nie ogłuszyła. Jakiś półgłówek, bez
wątpienia pani domu, wpadł na genialny pomysł, by z balkonu otaczającego salę balową sypać płatki
róż. Skutkiem tego goście mieli owe płatki we włosach, na ubraniach i na podeszwach butów. Prawdę
mówiąc, mężczyzna był zaskoczony, że lady Derby nie kazała wystroić dzieciaczków w przepaski
biodrowe i sztuczne elfie skrzydełka i nie zawiesiła ich pod sufitem.

Z drugiej strony powinien być chyba wdzięczny, że nie przyszło jej to do głowy. Było całkiem

prawdopodobne, że przybiłaby te skrzydełka dzieciom do pleców gwoździami, powodując nieziemski
rwetes.

Potrząsnął głową, zatrzymując się na chwilę na progu. Patrzył przez zamieć białych i

czerwonych płatków na pary tańczące pośrodku sali. Oferta tego sezonu stała pod jedną ścianą,
wystawiona na pokaz niczym karpie na targu rybnym.

Co gorsza, pozłacane zwierciadła ukazywały plecy panienek. W sali nie było drzwi

balkonowych, jedynie wysokie okna, pomiędzy którymi wisiały kunsztownie szlifowane lustra.
Większość z tych okien była otwarta, choć prawie żaden podmuch wiatru nie poruszył piór
wetkniętych w wyszukane fryzury debiutantek ani nie rozpraszał woni ciał, którym dawno już należała
się kąpiel.

Lucien przyjrzał się temu wszystkiemu i westchnął. Kolejna noc.

Kolejne przyjęcie. Na miłość boską, nudziło go to do łez. Ustawił się w kolejce, by złożyć wyrazy
uszanowania pani domu.

Dama ta, prawdziwa stara wiedźma według standardów socjety, niewiasta

trzydziestosiedmioletnia (siedem lat starsza od niego), próbowała udawać, że nie zauważa upływu
czasu, ubierając się w ciemnoniebieską suknię odpowiedniejszą dla kobiety o połowę od niej młodszej
i o mniejszym przynajmniej o połowę biuście. W każdej chwili groziło jej, że ów biust wyskoczy z
dekoltu, jak zauważył Lucien.

- Lady Derby - rzekł, przeciągając głoski, kiedy stanął przed kobietą, opierając się całym

ciężarem ciała na lasce. Zajrzał jej w dekolt dość bezwstydnie, składając szarmancki ukłon. - Muszę
przyznać, że wybija się pani dziś wieczór. Pani modystce należą się gratulacje za to, że udało jej się
tak świetnie, hmm... okryć pani wdzięki.

Na policzkach gospodyni wykwitł natychmiast rumieniec, wyjątkowo niekorzystny,

zważywszy na jej plamistą cerę.

- Lordzie Ravenwood, cóż za niespodzianka, że pana tu widzę - powiedziała z uprzejmym

uśmiechem przyklejonym do bladej twarzy. Kobieta na swoje nieszczęście miała kędzierzawe, rude
włosy, przez co przypominała pomarańczowego pudla, łącznie ze szpiczastym nosem i oczkami
kąśliwego psa. - Szczególnie iż nie przypominam sobie, abym pana zapraszała - dodała.

Mężczyzna pozwolił, by na jego twarzy zagościł absolutnie fałszywy, jednak niezmiernie

zarozumiały uśmiech.

- Ależ oczywiście, że mnie pani nie zapraszała. - Lady Derby

zesztywniała. - Założyłem jednakże, że brak zaproszenia był wynikiem przeoczenia. Dlatego też
pozwoliłem sobie naprawić sytuację. Wiedziałem, że nie może się nadal pani na mnie gniewać za
wzgardzenie pani wdziękami.

Po prawdzie, dama wyglądała na rozgniewaną. Zacisnęła dłonie.

Jej brązowe psie oczy rozbłysły.

- Gdyby był tu pański ojciec, natarłby panu uszu - powiedziała, rzuciwszy wpierw okiem na

sąsiadów, aby się upewnić, że nikt ich nie podsłucha.

Lucien nie czuł takich oporów. Nachylił się ku niej na odległość zaledwie kilku cali.
- Gdyby był tu mój ojciec, nadal spałaby pani z nim, dlatego też

bez wątpienia nigdy nie przespałbym się z panią, zakładając oczywiście, że byłbym zainteresowany, a
zapewniam panią, że tak nie jest.

Jej spojrzenie omal go nie spaliło. Lucien uśmiechnął się.
- Zechce mi pani wybaczyć - rzekł z fałszywą uprzejmością - czekają na mnie ważne sprawy. -

Ominął ją spojrzeniem. - Chociaż wydaje mi się, że pani mąż już skończył swoje interesy. - Cmoknął
z dezaprobatą. - Powinna mu pani powiedzieć, żeby schował koszulę do spodni. To niegustowne nosić
się w ten sposób.

Nie dał gospodyni czasu na odpowiedź; odwrócił się i ruszył na skraj sali balowej, postukując

laską i uśmiechając się zarozumiale. Jednakże nuda dopadła go niemal prawie tak samo szybko, jak go
opuściła. Westchnąwszy, Lucien wyruszył na parkiet w poszukiwaniu kolejnych osób, których
kosztem mógłby się zabawić, gdy dość niespodziewanie musiał się zatrzymać. Drogę zagrodził mu
młodzieniec tak przejęty pokazywaniem swych nowych (rzekomo) złotych spinek od koszuli swoim
kompanom, że nie zauważył zbliżającego się, od tyłu Luciena. Mężczyzna wyjął z kieszeni monokl,
włożył go do prawego oka i zmierzył spojrzeniem młodzieńca od stóp do głów.

Ta dzisiejsza młodzież. Nie dość że się dziwacznie ubiera, w dodatku wcale nie szanuje

starszych. Wystarczy spojrzeć na tego chłopca. Kołnierz koszuli miał tak wysoki, że groził mu
wyłupieniem oczu. Młody człowiek włożył bogato haftowaną kamizelkę. Nić była złota, a sama
kamizela miała kolor takiego błękitu, jaki Lucien widywał tylko na muchach plujkach i
skarabeuszach. Na dodatek młodzieniec nosił włosy zaczesane na bok w taki sposób, że przywodziły
na myśl źdźbła trawy zgniecione przez krowę.

Lucien czekał, by młody człowiek go zauważył, a kiedy tak się nie stało, przełożył laskę do

prawej ręki, uniósł lewą dłoń i poklepał młodzieńca po ramieniu.

- Przepraszam, młody człowieku - wycedził.
Chłopak odwrócił się, zobaczył, że Lucien patrzy na niego, posłał mu spojrzenie mówiące:

„nie widzisz, że rozmawiam", po czym natychmiast się odwrócił do niego plecami.

Lucienowi monokl wypadł z oka. Mężczyzna wyprostował się, bardzo poważnie

zaszokowany. Czyżby ten młodzieniaszek go nie poznał? Czyżby nie wiedział, że jest Księciem
Śmierci? Lucien rozejrzał się, próbując ustalić, czy ten oburzający brak szacunku został dostrzeżony.

I wtedy zobaczył ją.
Lady Elizabeth Montclair.
Wirowała na parkiecie w ramionach mężczyzny tak starego, iż jego plecy były zgarbione

niczym posąg Atlasa. Lady Elizabeth wydawało się to jednak nie przeszkadzać. Najwyraźniej nie
zauważała, że dzięki temu jego lordowska mość miał świetny widok na jej biust. Lawendowa suknia,
którą włożyła na bał, była z przodu dość śmiało wycięta. Naszyte na nią koraliki skrzyły się w blasku
świec umieszczonych pod sufitem. Włosy kobiety spiętrzono w jakąś wymyślną fryzurę sprawiającą
wrażenie naturalnej, jednak Lucien wiedział, że ich ułożenie wokół diademu trwało godzinami. Panna
ta miała figurę zgrabną, która jednakże pozbawiona była pewnej krzepkości, jaką preferowali
niektórzy kawalerowie. Jasnoniebieskie oczy lady Elizabeth większości mężczyzn wydawały się
piękne i ekscytujące, ponieważ widoczne były nawet z oddali. Tylko jej oblicze miało klasyczną
urodę, od zadartego noska do przypominającego serce kształtu jej twarzy.

Jaka szkoda, że dziewczyna ta pochodziła z pospólstwa. Pochodzenie jednak nie

przeszkadzało jej być zdumiewająco piękną.

W dodatku nienawidziła go. To było cudowne. Spotkali się dwa razy, i przy obu okazjach

panna Montclair zrobiła wszystko, co było w jej mocy, aby okazać mu tę nieprzychylność w jak
najbardziej twórczy i nieuprzejmy sposób. Za pierwszym razem nazwała go mordercą i łajdakiem, co
było mianem niezupełnie odpowiadającym prawdzie. Za drugim razem spotkali się na pokładzie
statku, kiedy obydwoje mieli nieszczęście znaleźć się w niewłaściwym miejscu w niewłaściwym
czasie, mianowicie na tym samym żaglowcu. Wtedy to panna Montclair dała Lucienowi jasno do
zrozumienia, że go nie lubi, nigdy go nie polubi i nie będzie zadawać sobie trudu, aby udawać, że go
lubi. Taka postawa, w dodatku reprezentowana przez wnuczkę szewca, początkowo go oburzyła, a
potem rozbawiła. A niech to diabli, jeśli jej tupet nie wzbudził w nim podziwu.

Od tego czasu obserwował ją z oddali, chociaż wątpił, aby ona o tym wiedziała. Myślał o niej

raczej jak o jakimś stworzeniu, któremu warto się bliżej przyjrzeć, wydawało mu się to bowiem dość
niezwykłe, że osoba z takim pochodzeniem tak wysoko zadzierała nosa.

Lucien wyprostował się.
I po raz pierwszy tego wieczoru, nie, po raz pierwszy od miesięcy, Lucien poczuł, że nuda go

opuszcza. Dlaczego nie pomyślał o tym wcześniej? Potrzebował rozrywki. Wyzwania. Kogoś, kto nie
przyczołga się do niego już po pierwszym spojrzeniu.

Uzmysłowił sobie, że musi uwieść lady Elizabeth Montclair.

Chciała uciec z sali balowej.
Lady Elizabeth Montclair pewnie tak by zrobiła, gdyby nie znajdowała się pośrodku parkietu,

wśród setek ludzi przyglądających się jej tańcom z mężczyzną tak starym, że aż dziw, że nie zabiła go
apopleksja albo przynajmniej nie upadł na posadzkę i nie złamał sobie jednej z tych skrzypiących ze
starości nóg.

To dość makabryczna ewentualność, przyznała dziewczyna, lecz cóż można było poradzić.

Tańczenie ze starym lordem Luthgowem każdemu podsunęłoby makabryczne myśli. Może powodem
było bielidło na jego twarzy. Jego lordowska mość nałożył go tego wieczoru tak dużo, że jego oblicze
przypominało wynik nieudanego eksperymentu dziecka z farbkami. Może przyczyną były jego ręce,
które miały skłonność do wędrowania po pewnych częściach jej ciała, a w niektórych przypadkach
wręcz do ich ściskania. A może chodziło o to, że jego lordowska mość był głuchy jak pień.
Niezależnie od powodu, Elizabeth gotowa była zrobić coś drastycznego, jeśli lord nie oderwie wzroku
od jej biustu i nie spojrzy jej w oczy.

Sytuację pogarszał fakt, że kiedy wirowała z nim po parkiecie, czuła na sobie surowe

spojrzenia socjety. Zawsze tak było, ilekroć tańczyła z kimś z towarzyskiej elity. Jego lordowska mość

był baronem z bardzo starej i bardzo szacownej rodziny. Ton uważał, że to kpina, aby jeden z
najczcigodniejszych członków Izby Lordów raczył tańczyć z kobietą, której rodzina ostatnio dość
poważnie zubożała.

- Więc lubi pani ogniste konie, tak?
Wyrwana z zamyślenia Elizabeth zmusiła się do skupienia uwagi na słowach partnera. Nie

powiedziała niczego podobnego. Rozmawiali o Brighton. Elizabeth powiedziała, że fascynują ją
morskie tonie. Jego lordowska mość pomyślał sobie, że powiedziała „konie". Teraz był absolutnie
przekonany, że Elizabeth jest zapaloną amazonką, która uwielbia rozmawiać o koniach. O ile lady
Montclair rzeczywiście kochała konie, konieczność krzyczenia, by zostać usłyszaną, mogła
doprowadzić do szału.

- To prawda - powiedziała mimo woli i jakiś chochlik, którego przypuszczalnie powinna

zignorować, nakazał jej dodać: - Obok orangutanów to moje ulubione zwierzęta wierzchowe.

Ku jej zaskoczeniu jego lordowska mość pokiwał głową.
- Tak, sam lubię araby. Niesamowicie poprawiły rasę angielskich koni wyścigowych, zgodzi

się pani ze mną?

Zdumiona Elizabeth wlepiła w niego oczy. Nie mogła wprost uwierzyć, aby mógł tak

kompletnie się przesłyszeć. Spróbowała jeszcze raz.

- Oczywiście. Domieszka małpiej krwi przyniosła ogromne korzyści. Nie dalej jak wczoraj

słyszałam, jak koń wydal szympansi okrzyk, zdecydowanie milszy od rżenia.

Mężczyzna pokiwał głową. Naprawdę pokiwał. Niewiarygodne.

Mogło to tak trwać jeszcze długo, gdyby nie to, że muzyka ucichła.

Dzięki ci, Panie, pomodliła się w duchu Elizabeth.
- Tańczenie z panią było prawdziwą przyjemnością - rzekł jego

lordowska mość, składając jej ukłon i zaglądając jej przy tym w dekolt. Stary ścierwnik.

- Chciałabym móc powiedzieć to samo, wasza lordowska mość, ale tańcząc z panem, miałam

ochotę się rozpłakać. - Dziewczyna dygnęła przed nim lekko.

Lord uśmiechnął się wielkodusznie.
- Już dobrze, moja droga. Nie pochlebiaj mi tak bardzo. Mój talent tancerza nie powinien cię

wzruszać do łez.

Elizabeth wytrzeszczyła oczy, przygryzła wargę, a potem skinęła

głową, pozwalając sobie na cichy chichot, który przeszedł w kaszel, po czym wymamrotała:

- Święte słowa. - Następnie odwróciła się i omal nie pognała z powrotem do matki. Ze

wszystkich niedorzecznych konwersacji...

- Co tam u jego lordowskiej mości? - spytała jej matka.
- Był dość... rozmowny - odparła Elizabeth. Pewnie nie powinna zachowywać się tak podle,

ale doprawdy nie mogła się powstrzymać. Może powinna przeprosić jego lordowska mość. Z drugiej
strony, mógł znów nie dosłyszeć, co mówi, i pomyśleć, że wyraża ubolewanie z powodu zgonu konia
pełnej krwi angielskiej, albo temu podobne brednie. Ojej.

Spojrzała na matkę, która wyglądała wyjątkowo majestatycznie w sukni w kolorze czerwieni i

złota - najmodniejszych barwach tego sezonu. Jej siwe włosy, naturalnie kędzierzawe, sterczały na
wszystkie strony, mimo iż były ściągnięte do tyłu i upięte w kok. Nie zestarzała się ładnie; skóra
wokół jej oczu zwiotczała, jakby całkiem już porzuciła nadzieję, że kiedyś odzyska młodość. Mimo to
matka zachowywała się tak, jakby była tą samą wielką pięknością, co w młodości. Właśnie tę urodę
kupił jej ojciec. Mówiąc bez ogródek, sprzedano ją temu, który dał najwięcej, a przetarg omal nie
zrujnował rodziny ojca.

- O czym rozmawialiście? Elizabeth znów się spłoniła.
- O koniach.
Jej matka pokiwała głową, jej jasnoniebieskie oczy zalśniły.
- Świetnie, doskonale. Jego lordowska mość jest wprawdzie stary, lecz także niezmiernie

bogaty i bardzo ceniony w towarzystwie. Dobrze zrobisz, dając mu nadzieję.

Ma wyjść za mąż za tego obleśnego starego głupca! Nic z tego, poprzysięgła sobie w duchu

Elizabeth. Nie mogła jednak wyrazić takich opinii na głos. To miał być jej ostatni sezon, a rodzinne
fundusze prawie się wyczerpały. Nikt o tym jeszcze nie wiedział i nikt się nie dowie, jeśli jej matka
będzie miała coś do powiedzenia.

- Jaśnie pani? - powitał ją męski głos.

Elizabeth odwróciła się, rzucając okiem na stojącego w pobliżu służącego.
- Jaśnie pani, list. - Lokaj ukłonił się lekko. Niemodna peruka, którą kazała mu nałożyć pani

domu, miała prawie ten sam kolor ciemnej szarości, co jego surdut.

- Liścik! - zaszczebiotała jej matka. - Och, moja droga. Pewnie kolejny sonet od jednego z

twoich wielbicieli. - Słowa te zostały wypowiedziane głośno, aby usłyszały je wszystkie inne
znajdujące się w pobliżu matki z pannami na wydaniu, a przy okazji aby mogły wywołać w nich
obrzydliwą zazdrość, że ich córkom nie przysłano takich listów.

Elizabeth, która w życiu nie dostała żadnego sonetu, z zainteresowaniem wzięła kopertę i

otworzyła ją. Ze środka praktycznie wypadł kawałek papieru.

Beth,

muszę się z tobą natychmiast zobaczyć. Stało się coś strasznego. Spotkajmy się w salonie lady Derby.
Przyjdź sama.

Lucy

Gdyby ktoś wtedy przyglądał się uważnie lady Elizabeth, zauważyłby, jak gwałtownie się

zmieniła. Pobladła na twarzy. Zacisnęła dłonie.

- Elizabeth, co ci się stało?
- Nic, mamo.
- Co jest w tym liście?
Elizabeth zastanawiała się gorączkowo, co powiedzieć matce, wiedziała jednak, że

wyjawienie prawdy nie byłoby mądre. Nie po tym, co się stało ostatnim razem, gdy przyszła z pomocą
przyjaciółce w potrzebie. Dzięki swej niezdarnej koleżance omal nie pożeglowała do Hiszpanii z
Księciem Śmierci.

- Elizabeth? - zaciekawiła się matka.
- Tu jest tak napisane - Elizabeth grała na zwłokę, gorączkowo starając się wymyślić

odpowiedni wierszyk. - Czerwone róże na górze, na dole fiołki. Piękne masz włosy, kochajmy się jak
aniołki.

Uśmiechnęła się żałośnie do matki, wiedząc, że szacowna dama natychmiast przejrzy jej

kłamstwo. Jednak jej matka zbyt była zajęta udawaniem, że się zachwyca tymi słowami.

- Moja droga - zaszczebiotała dość głośno, by ją usłyszeli mieszkańcy Francji. - Masz

skrytego wielbiciela.

- W rzeczy samej, mamo, zapewne mam.
Jej matka rzeczywiście sprawiała wrażenie zadowolonej, po raz pierwszy od dawna.
Elizabeth ledwo mogła wytrzymać.
- Wybacz, mamo. Chyba pójdę się odświeżyć, na wypadek, gdyby poprosił mnie do tańca mój

nowy... przyjaciel.

- W rzeczy samej, w rzeczy samej - zachęciła ją matka, odprawiając ją gestem.
Elizabeth miała mdłości; wiedziała, że nie wolno kłamać. Inna część jej duszy wiedziała, że

jej matka nigdy nie lubiła Lucy i nigdy jej nie polubi. Zawsze patrzyła krzywym okiem na jej wizyty,
zwłaszcza odkąd Lucy została markizą. Matkę strasznie drażnił fakt, że najlepsza przyjaciółka jej
córki zajmuje w towarzystwie wyższą pozycja niż Elizabeth.

Dziewczyna spojrzała na służącego, który przyniósł wiadomość, i któremu najwyraźniej

kazano czekać na odpowiedź.

- Gdzie ona jest? - spytała, kiedy znaleźli się poza zasięgiem słuchu.
- Proszę za mną.
- Elizabeth! - zawołała jej matka. Dziewczyna zesztywniała i odwróciła się.
- Nie zapomnij uszczypnąć się w policzki. Jesteś dziś blada jak trup.
Elizabeth oblała się szkarłatnym rumieńcem.
- Och. Tak, dobrze, mamo. Oczywiście. - Odwróciła się. Że też musiała powiedzieć coś

właśnie takiego! Jej zażenowanie i uraza znikły jednak, kiedy podążyła za służącym, natomiast troska
o przyjaciółkę odezwała się ze zdwojoną siłą. Lucy spodziewała się dziecka i Elizabeth nagle przyszło
na myśl, że mogą być kłopoty z ciążą. Czyż jednak w takim przypadku jej mąż, Garrick, nie powinien
przyjechać po nią?

Ledwo zwracając uwagę na płatki kwiatów, które sypały się na nią albo na twarze mijanych

ludzi - z których wszyscy uśmiechali się do niej szyderczo, kiedy przechodziła obok - podążała za
służącym. Minęła panią domu, opuściła salę balową i wyszła na główny korytarz. Nagły spadek
natężenia hałasu przyniósł jej ulgę. Tak samo podmuch chłodnego powietrza w hollu. Przed lustrem
stała waza z wielobarwnymi tulipanami. Kiedy dziewczyna przechodziła obok więdnących kwiatów,
dostrzegła w zwierciadle swoje odbicie.

Po obu stronach korytarza widoczne były rozliczne zamknięte drzwi. Na jego końcu

znajdowały się schody, które prowadziły wzdłuż prawej ściany, a potem skręcały w lewo. Na dole też
były drzwi i tam właśnie zaprowadził ją służący.

Elizabeth weszła do pokoju odczuła ulgę, że dotarła do przyjaciółki niezauważona. Lucy

siedziała w beżowym fotelu, okryta purpurową peleryną. Wstała w chwili, gdy usłyszała, że
przyjaciółka wchodzi.

Dwie rzeczy rzuciły się Elizabeth natychmiast w oczy. Po pierwsze, Lucy bardzo urosła,

odkąd widziały się ostatnio. Po drugie, małżeństwo wcale nie służyło jej przyjaciółce, bowiem albo
nabrała bardzo męskiego wyglądu, albo osoba, która przyglądała jej się, była...

-

To ty! - zasyczała Elizabeth, zatrzymując się raptownie.

Jego miłość, książę Ravenwood, skłonił się lekko.
- Moja droga Elizabeth, znów się spotykamy.
Lucien przyglądał się, jak na twarzy Elizabeth pojawiła się komiczna mieszanina

niedowierzania, oburzenia i oskarżenia.

- To przecież moje - rzekła z wyrzutem, wskazując pelerynę, którą miał na sobie.
- W rzeczy samej - odparł mężczyzna, zatrzymując się. - Jak sądzisz, dobrze mi w niej? -

Kokieteryjnym gestem przysłonił twarz połą peleryny, naśladując kobiecy głos w sposób, którego nie
powstydziłby się aktor szekspirowski. - Przyznaję, powiedziałem służącemu, który mi ją przyniósł, że
moim zdaniem mogę w niej wyglądać nieco blado.

Dziewczyna po prostu przypatrywała mu się.
On czekał na jej reakcję.
Ona jednak nie zareagowała.
On zrzucił z głowy kaptur peleryny.
Ona nadal nie reagowała.
Prawdę powiedziawszy, było to dość denerwujące. Łudził się nadzieją, że panna zacznie

krzyczeć - może wołać podniesionym głosem - a wtedy on przystąpi do akcji, pozbawi zmysłów
pocałunkiem, może nawet niecnie ją wykorzysta - jeśli dziewczyna będzie miała szczęście - po czym
oboje przejdą do gabinetu i zapalą cygara. Przynajmniej on zapaliłby cygaro. Był absolutnie
przekonany, że ona też chętnie zapali, jeśli nie stracił jeszcze smykałki do tych spraw.

Tyle tylko że dziewczyna zachowywała rezerwę. Książę zrzucił pelerynę dramatycznym

gestem, ukazując jej się w swym męskim odzieniu. Może w tym był problem. W końcu trudno jest -
rozumował - sprawić, by kobieta padła przed nim na kolana, jeśli wygląda się jak pokojówka Marysia.
Wyprostował się, pozwalając jej nacieszyć oczy jego widokiem, i obserwując ją, podczas gdy ona
mierzyła go spojrzeniem od stóp do głów. Po części miał ochotę stanąć tak, by wydać się jeszcze
wyższym podczas tej lustracji. Przez wykładane dębową boazerią ściany słychać było skoczną
melodię, którą właśnie rozpoczął skrzypek. Lucien czekał.

Wtedy dziewczyna zrobiła coś, co go naprawdę wprawiło w osłupienie. Wzięła się pod boki,

powoli i z wyrachowaniem. Potem uniosła jedną czarną, doskonale zarysowaną brew w dość karcący
sposób. Stała w tej pozie przez dokładnie dziesięć sekund, a następnie cmoknęła z dezaprobatą,
mówiąc:

- Przyszło mi na myśl, wasza miłość, iż musisz mieć jakiś haniebny i skandaliczny powód, aby

mnie tu wzywać. Prawdę mówiąc, wolałabym, żeby pan wydusił go wreszcie z siebie, zamiast kazać
mi czekać.

Lucien wybałuszył oczy.
- Jeśli się mylę, niech mnie pan poprawi. Jeśli przypadkiem Lucy przysłała mi wiadomość

przez pana, chciałabym się dowiedzieć, co się stało.

Co? Nie piszczy? Nie wskazuje go palcem? Nie krzyczy na niego:

„Ty okropny łotrze"? To prawda, że od ponad roku nie widział się z nią sam na sam, lecz

kiedy się rozstali ostatnim razem, był pewny, że nim gardzi. Nic dziwnego. Sam sobą gardził.
Dziewczyna czekała z uniesioną lewą brwią.

Książę powiedział:
- Sądzi pani, że pani przyjaciółka naprawdę poprosiłaby mnie o pomoc?
Elizabeth wzruszyła ramionami, uwydatniając tym gestem swe małe piersi.
- Czemu nie? Ona najwyraźniej pana lubi, chociaż nie mam pojęcia, czemu. Ufa panu. Zatem

tak, ona mogłaby zrobić coś równie niewiarygodnie niemądrego.

Lucien nie wiedział, co powiedzieć. Nie wiedział, co robić. I to nie jej wzgardliwa maniera tak

go zbiła z tropu. W osłupienie wprawiło go raczej jej przekonanie, że ktoś w Londynie mógł go
naprawdę lubić.

- O co więc panu chodzi, wasza miłość? Po co pan mnie tutaj sprowadził? Wiem, że to

niemożliwe, aby pragnął pan mego uroczego towarzystwa.

- Tak pani sądzi?
Dziewczyna zmrużyła oczy.
- Wie pan, jak mało pana lubię.
Rzeczywiście wiedział. W odróżnieniu od większości towarzystwa ona tego nie ukrywała.

Podejrzewał, że ma to coś wspólnego ze śmiercią jego brata, ale nie był pewien. Kto wie, jak działa
umysł kobiety?

- No więc? - poganiała go Elizabeth.
Dobry Boże. Dziewczyna wręcz tupnęła lewą stopą, posyłając mu zniecierpliwione spojrzenie.
- Sprowadziłem panią tu, aby złożyć na jej ustach mój pocałunek śmierci.
Oczywiście bynajmniej nie było to jego zamiarem, ale Lucien nagle poczuł chęć zobaczenia,

jak ona zareaguje na te słowa.

Elizabeth nie zareagowała. Zacisnęła tylko wargi w grymasie zniecierpliwienia i powiedziała:
- Radzę panu zachować go dla pańskiej kurtyzany, kimkolwiek jest ta nieszczęsna kobieta.
Nieszczęsna? Teraz Lucien poczuł się z lekka obrażony. Wyprostował się, przybierając swą

najlepszą minę, która mówiła: „Jestem Hulaką z Ravenwood i przybyłem skraść twoją cnotę".

Dziewczyna nawet nie drgnęła.
Do licha. Dobrze. Zobaczmy, jak zareaguje na słowa wypowiedziane na głos.
- Sprowadziłem tu panią, aby ją uwieść. - Znów zaczekał na jej reakcję.
Chwilę później jej się doczekał. Dziewczyna parsknęła śmiechem.

2.

Elizabeth nie mogła się powstrzymać. Niewątpliwie głośny śmiech nie przystawał damie, lecz

słowa księcia zabrzmiały bardzo niedorzecznie.

- Chce mnie pan uwieść? - powtórzyła sarkastycznie.
- Chcę - powiedział mężczyzna.
- A czemuż to - spytała Elizabeth - postanowił pan mnie uwieść?
Książę wzruszył ramionami, najwyraźniej zastanawiając się nad swymi słowami, a potem

odparł szczerze:

- Ponieważ pani mną gardzi.
Jego słowa pomału dotarły do niej. Jednak to wyraz jego twarzy ostatecznie ją przekonał, że

mógł mówić prawdę.

- Książę, jest pan idiotą.
- Słucham? - zdziwił się mężczyzna.
- Nie przesłyszał się pan. Co więcej, mówię prawdę. Niech pan zważy na swe postępowanie

ostatnio. Ach, tak - powiedziała, widząc wyraz zdziwienia na jego twarzy. - Być może upłynął już
ponad rok od owego nieszczęsnego skandalu, gdy pojawiły się plotki o tym, jakoby skompromitował
mnie pan w czasie podróży żaglowcem, a dodam, że plotkom tym nie pofatygował się pan nigdy
zaprzeczyć. Ja jednak w tym czasie obserwowałam pana bacznie, przede wszystkim z zamiarem
trzymania się od pana z daleka. Dlatego wiem o tym konnym wyścigu na Drury Lane i o bijatyce w
operze. Nawet o walkach kogutów, na jakie pan chadza. Co więcej, znam przyczynę tego wszystkiego.

- Doprawdy? - spytał książę. - Zechciej mnie więc, pani, oświecić.
- Nudzi się panu, wasza miłość. Zżera pana straszliwa i bezgraniczna nuda. Uwielbia pan

dręczyć towarzystwo swymi aroganckimi minami i ekscentrycznym zachowaniem, a teraz
najwyraźniej postanowił pan poznęcać się nade mną. Cóż, nic z tego nie będzie, ponieważ wychodzę.
Zechce mi pan wybaczyć, że zepsułam panu plany.

Odwróciła się, uniosła dumnie głowę i ruszyła w stronę wyjścia. On jednak w mgnieniu oka

znalazł się przy niej i Beth doprawdy nie pojmowała, jakim sposobem mógł tak szybko się poruszać.

Wyciągnął rękę i chwytając Elizabeth lekko za przedramię, zatrzymał ją. Dziewczyna

żachnęła się, oburzona tak śmiałym postępowaniem, a potem spojrzała wymownie na jego dłoń,
rozkazując mu bez słów, aby natychmiast ją puścił, a jednak wydawała się przez chwilę dziwnie
zagubiona, gdy patrzyła na jego opalone palce na swej bladej skórze. Raptem podniosła na niego oczy,
z niepokojem uświadamiając sobie, jak bardzo blisko siebie stoją.

- Pani naprawdę mną pogardza, prawda? - spytał cicho mężczyzna, wpatrując się w nią tymi

oczami koloru estragonu w sposób, który ją zaskoczył. Wydawał się niemal dbać o jej opinię o nim.
To niedorzeczne.

- Prawda - przyznała, choć mówiąc szczerze, w rzeczywistości wcale nie darzyła go

nienawiścią. Elizabeth do nikogo nie czuła nienawiści.

Wciąż jej nie wypuszczał, więc świadoma była dotyku jego ręki, och, jak bardzo była tego

świadoma. Zirytowało ją to do tego stopnia, że wyszarpnęła rękę z jego uścisku.

- Jakże to niezmiernie zaskakujące - mruknął książę.
- Zaskakujące jest to, wasza miłość, że nikt jeszcze nie wpakował panu kuli w serce.
- Czyżby zgłaszała się pani na ochotnika do tego zadania? - spytał z miną nieomal wyrażającą

nadzieję.

- Zgłosiłabym się na ochotnika tylko do tego, by pana obić. A teraz proszę mnie puścić.
Lucien tak zrobił. Elizabeth poczuła się upojona swoim zwycięstwem. Było to jednak

krótkotrwałe zwycięstwo, mężczyzna bowiem ponownie przyjrzał jej się dokładnie, mierząc
spojrzeniem od stóp do głów.

- Muszę przyznać, że do twarzy pani w tej fryzurze.
- Zaiste, sir, pochlebia mi pan. Skoro twierdzi tak człowiek, którego garderoba składa się

zapewne z czerwonych peleryn i diabelskich wideł, wezmę sobie ten komplement do serca.

- Zastanawiam się, jak uda się pani go tam zachować. Może za pomocą szpilek?
Oczywiście żartował, ale ona też potrafiła odpłacić mu żartem.
- Oczywiście, książę, użyję tych samych szpilek, którymi niewątpliwie przypina pan sobie

rogi.

Mężczyzna posłał jej uśmiech, sprawiający wrażenie szczerego, a w jego oczach pojawił się

wyraz jakby zaskoczenia. I zaintrygowania.

- Touche, moja droga.
- Żegnam pana, wasza miłość - powiedziała Elizabeth, odwracając się do drzwi, kiedy stało się

oczywiste, że on nie ma zamiaru wyjść. - Miłej podróży powrotnej do piekła.

- Nie chce pani się dowiedzieć, co zamierzałem zrobić, kiedy już panią uwiodę?
Elizabeth chciała odejść. Powiedziała sobie, że się nie zatrzyma. A mimo to nie poruszyła się.

Później, patrząc z perspektywy czasu, zdała sobie sprawę, że to właśnie w tym momencie
nieodwołalnie zmieniło się jej życie.

Wbiła w niego wzrok, czekając, aż jej powie.
- Chciałem spytać panią, czy zechce pani zostać moją kochanką - wyjaśnił Lucien.
Dziewczyna zamrugała, zastanawiając się, jak zareagować. Właściwie wiedziała, co chciałaby

mu powiedzieć, albo raczej, kim go nazwać, ale tak niegodne damy słowa nie chciały jej przejść przez
usta.

- Z pewnością jest pan najpodlejszym i najbardziej zepsutym mężczyzną, jakiego znam.
- Tak pani sądzi? - zaciekawił się książę.
- Owszem. Nie byłabym jednak taka dumna z tego faktu, wasza miłość. Spojrzałabym w

lustro. Proszę popatrzeć, kim się pan stał. Obawiam się, że nie spodoba się panu to, co pan tam
zobaczy.

- Czyżby? - spytał. W jego oczach zdawał się malować wyraz szczerego zaciekawienia, a

potem zamyślenia. -A czy nie ciekawi pani, co by się stało, gdyby zrobiła pani to samo? Nie ma pani
dość bycia taką doskonałą damą?

- Nie mam pojęcia, o czym pan mówi. Co więcej, nie mam ochoty się tego dowiedzieć.
- A mnie się zdaje, że pani bardzo dobrze wie, o czym mówię.
Elizabeth odsunęła się, gdy książę uniósł rękę.
- Co się stało, moja droga? Wolałaby pani, gdybym prawił jej czule słówka? Może powiedział

pani, że jej wargi zdają się być miękkie jak płatki róż?

Dziewczyna spojrzała na jego uniesioną dłoń, dziwnie szorstką jak na dłoń człowieka, który

nie pracował fizycznie.

- Proszę nie prawić mi komplementów, sir. To panu nic nie da.
- Ależ to nie komplementy. To prawda. Pani wargi naprawdę są jak płatki róż.
- A pan jest marnym kłamcą.
- A pani kawałek płatka przyczepił się do dolnej wargi.

Elizabeth wyprostowała się.
- Tutaj - rzekł mężczyzna, dotykając jej, nachylając się ku niej, zbliżając swe wargi na

odległość zaledwie paru cali. - Spadł z pani włosów, kiedy się pani odwróciła.

Elizabeth poczuła, jak całe jej ciało sztywnieje, potem przeszły ją ciarki, a potem, dobry Boże,

sama nie wiedziała, co się z nią dzieje. Spojrzała na Luciena, który był tak blisko, że jego oddech
muskał leniwie jej twarz. Omal nie zamknęła oczu, chociaż powtarzała sobie, że musi się cofnąć. Musi
się odsunąć. Wymierzyć jego lordowskiej mości solidny policzek. Doświadczenie ostrzegało ją, że
książę nie jest człowiekiem, z którym można zadzierać. Ale oczywiście stała bez ruchu, podczas gdy
on wodził palcem po jej dolnej wardze, Zostawiając za sobą ślad gorąca.

- Och, przepraszam najmocniej.
Elizabeth wzdrygnęła się. Tak samo książę. Odsunęli się od siebie, obydwoje spoglądając w

stronę drzwi.

- Jaśnie panie - Zaszczebiotała ich gospodyni, a na jej zarozumiałej twarzy pojawił się nagle

wyraz złośliwości. - Nie miałam pojęcia, że sprawą, jaką musiał się pan zająć, jest panna Montclair.

Elizabeth już wiedziała. Wiedziała, co się stanie, kiedy lady Derby opuści pokój. Tutaj szept,

tam sugestia na temat tego, czego była świadkiem. Reputacja Elizabeth legnie w gruzach. Bowiem w
czasie, gdy ton tańczył zaledwie kilka pokoi dalej, ona przebywała sam na sam z mężczyzną, bez
przyzwoitki, a ów mężczyzna jej dotykał. Dotykał jej poufale. I to nie byle jaki mężczyzna, lecz
Ravenwood. Mężczyzna, z którym już w przeszłości ją łączono. Była skompromitowana.

Skompromitowana przez Hulakę z Ravenwood.

3.

Następnego dnia domostwo Montclairów pogrążyło się w atmosferze posępności. Dawało się

ją wyczuć nawet w samych murach domu. Wszędzie zalegała cisza. Nie skrzypiały deski. Nie
trzaskały okna. Żaden głos nie śmiał się odezwać.

Elizabeth odsunęła ciężką kotarę z niebieskiego aksamitu i wyjrzała przez okno swojej

sypialni na brukowaną kocimi łbami ulicę na dole. Słońce rozbłyskiwało na kamieniach, które
wydawały się jarzyć radością z niespodziewanie pięknego dnia. Jego światło raziło ją w oczy, skrząc
się tęczowo w niteczkach sieci, którą pająk utkał po drugiej stronie szyby. Dziewczyna czuła się jak ta
zmumifikowana mucha, którą widziała w pajęczynie. W potrzasku. Bezradna.

Odetchnęła głęboko, żeby powstrzymać łzy. Powtarzała sobie, że się nie rozpłacze. Nie zrobi

tego. Niedorzecznością wydawało się szlochać, kiedy nie mogła nic poradzić na to, co się stało.

Ravenwood.
Ten diabeł. Nie. Nie diabeł. Antychryst.
Gorycz w ustach sprawiała, że trudno jej było przełknąć ślinę. Elizabeth odwróciła się, nie

mogąc już ani chwili dłużej znosić słonecznego blasku. Jej reputacja legła w gruzach zeszłego
wieczoru. Została całkowicie i doszczętnie zniszczona. A jeśli Ravenwood zachowa się tak, jak czynił
to dotychczas, Elizabeth straci jeszcze bardziej na opinii, gdyż wątpiła, aby książę się z nią ożenił.
Mężczyzna wyjdzie z tego bez szwanku, ale ona będzie musiała pozbierać resztki swej nadszarpniętej
reputacji, jeśli w ogóle będzie to możliwe, zważywszy na jej już niską pozycję społeczną.

I co teraz? Elizabeth nie miała posagu. Nie miała nieposzlakowanej opinii, niczego, co w

oczach mężczyzny mogłoby przemawiać na jej korzyść. Zresztą nie zależało jej szczególnie na
zamążpójściu, zwłaszcza że pamiętała o tym, jak bardzo lord Ludlows skrzywdził jej ciotkę, kiedy się
z nią ożenił. Zdawała sobie jednak sprawę, że nie ma wielkiego wyboru. Jej rodzinie brakło pieniędzy.
Nic bardziej nie świadczyło o tym niż wygląd jej pokoju. Kiedyś niebieskie zasłony były nowe, lecz
dziś ze szwów wystawały nitki, a u dołu materiał się strzępił. Kwiecisty dywan sprawiał wrażenie
wytartego, a pasująca do jej aksamitnych kotar narzuta na łóżku zestarzała się w takim samym
stopniu, jak reszta wyposażenia pokoju. Już nie dla Elizabeth przyszłoroczny sezon balów. Elizabeth
już wcześniej zakładała - i pogodziła się z tym faktem - że zostanie guwernantką, kiedy jej matka
zaakceptuje porażkę. Teraz nie mogło być mowy o tych planach. Ani teraz, ani nigdy. Nie dla osoby z
taką reputacją.

Jej uwagę przyciągnął nagły hałas na dole. Odwróciła się znów do okna i spojrzała z góry na

ulicę. W innych oknach także pojawiły się twarze, to mieszkańcy sąsiednich kamienic pośpieszyli
zobaczyć, co się dzieje.

W ich stronę jechał powóz zaprzężony w sześć siwych jabłkowitych wałachów, którymi

powoził woźnica w czerwono-fioletowej liberii. Towarzyszyło im dwóch forysiów. Była to
najbardziej błyszcząca, największa i najbardziej majestatyczna karoca, jaką Elizabeth kiedykolwiek
widziała, a do tego podzwaniała i skrzypiała jak cały orszak na paradzie w Mayfair.

Dobry Boże, jej ojciec dałby sobie rękę uciąć za taki powóz. W stronę karety zanurkował jakiś

ptak, lecz w ostatniej chwili zawrócił, jakby się wystraszył. Pierwszy od lewej koń w zaprzęgu
potrząsnął grzywą i machnął ogonem, jakby chciał go skarcić za tę impertynencję, i czarno-srebrna
uprząż błysnęła w słońcu.

Elizabeth, której się zdawało, że już wszystko widziała, bezwiednie otworzyła usta ze

zdumienia. Boże drogi, to na pewno królewski syn, książę Walii.

Wtedy zauważyła herb na drzwiach powozu. Dwa czarne ptaki zwrócone dziobami ku sobie,

na czerwonym tle.

Ravenwood. Nie syn króla. Książę.
Zacisnęła zęby. Znów odwróciła się od okna, targana sprzecznymi uczuciami. Ulga. Gniew. I

co dziwne, nadzieja. Zatem postanowił przyjechać? Zastanawiała się, czy książę to zrobi. Całą noc się
zamartwiała, rozmyślając o tym, co gorsze: oświadczyny jego wysokości czy też ich brak? Chciała go
spytać zeszłego wieczoru, kiedy matka pośpiesznie wypychała ją za drzwi, ale nie padło ani jedno
słowo, ani jedno spojrzenie, które obiecywałoby, że książę zaradzi nieszczęściu. W związku z tym nie
wiedziała, czego oczekiwać. Nadal nie wiedziała, mimo iż jego powóz był na zewnątrz. Książę mógł
tylko przejeżdżać obok, przyciskając twarz do okna, wtykając kciuki w uszy i szyderczo pokazując jej
język podczas mijania ich domu.

Karoca się jednak zatrzymała. Elizabeth usłyszała, że tak się stało.
Zerknęła w stronę kominka w narożniku pokoju i zegara, który cykał na półeczce nad nim.

Upłynęło piętnaście minut, zanim usłyszała pukanie do drzwi.

- Jaśnie pani? - zawołała pokojówka Elizabeth odwróciła się znów do okna, patrząc przez nie

niewidzącymi oczami. Wiedziała, po prostu wiedziała, że Lucien St. Aubyn, Książę Śmierci, Hulaka z
Ravenwood, poprosił jej ojca o jej rękę.

Niech Bóg ma ją w swej opiece. Miała zostać księżną.
- Przyjmiesz jego oświadczyny - oznajmiła matka, kiedy piętnaście minut później dziewczyna

weszła do salonu. Tyle czasu potrzebowała Elizabeth, aby się uspokoić. Mimo to nadal trzęsły jej się
ręce. Nadal kręciło jej się w głowie z niedowierzania. - Przyjmiesz jego oświadczyny i będziesz mu za
to wdzięczna, gdyż chyba nie muszę ci przypominać, że nie stać już nas na to, by zapewnić ci jeszcze
jeden sezon. To jedyna rozsądna propozycja, jaką otrzymaliśmy, i masz ją przyjąć.

To nie były oświadczyny. Elizabeth miała zepsutą opinię, ale nie przypominała matce o tym

fakcie.

- Powinnaś się cieszyć - dodał ojciec ze swojego kąta. Jego włosy, ufryzowane w loki po

bokach głowy, sprawiały wrażenie potarganych, a niebieskie oczy lśniły ostro niczym grot włóczni.
Chociaż w rzeczywistości był niższy od swej córki, tego poranka nagle wydał się dwukrotnie większy.
- Ponieważ zostaniesz księżną. - Stanął w pobliżu zbroi, którą zakupiono na aukcji z zamiarem
wprawienia gości w błędne przekonanie, iż ich ród jest bardziej szlachetny, niż był w rzeczywistości. -
O zapewnieniu ci takiego tytułu mogliśmy z matką tylko marzyć.

Księżna Śmierci. Jak uroczo.
Niemniej jednak skinęła głową, nie patrząc żadnemu z rodziców w oczy, szczególnie swojej

matce. Nie potrafiła spojrzeć jej w oczy, odkąd lady Derby uraczyła hrabinę Sheffield opowieścią o
tym, co zobaczyła.

Ravenwood dotykał jej warg, zasyczała lady Derby wystarczająco głośno, by usłyszała ją

połowa gości.

Elizabeth nigdy nie zapomni wyrazu twarzy swojej matki. Nie zapomni przerażenia, które

zastąpiła ulga, a potem triumf. Najwyraźniej jej matce nawet nie przeszło przez myśl, że Ravenwood
może zawieść jej oczekiwania i nie zjawić się.

- Elizabeth, słuchasz mnie? - spytał ojciec, mrużąc oczy, niebieskie, jak jej własne.
Dziewczyna drgnęła, spłoszona.

- Oczywiście, papo.
Ojciec pokiwał głową, wymieniając z żoną spojrzenie pełne aprobaty, a następnie hrabina

podeszła do drzwi łączących dwa pokoje. Gestem poleciła córce wejść i Elizabeth uczyniła, co jej
kazano. Matka nie zostawiła drzwi otwartych, jak należało do dobrego tonu. Elizabeth wydawało się
to szalenie zabawne, chociaż nie potrafiłaby wyjaśnić, czemu.

- Moja najdroższa lady Elizabeth.
Dziewczyna odwróciła się w prawo, kiedy drzwi się zamknęły. Okna salonu wychodziły na

ulicę, doskonale widziała więc księcia, który klęczał na jednym kolanie przed masywnym oknem w
zaokrąglonej wnęce. Do piersi przyciskał błyszczący, czarny cylinder, w prawej ręce trzymał bukiet
cieplarnianych róż. Na ramiona miał zarzuconą wielką czarną pelerynę, a jego but był tak
wypolerowany, że odbijały się w nim białe smugi światła od refleksów w oknie.

- Przyszedłem prosić cię o rękę.
Elizabeth przymrużyła oczy na ten widok, później westchnęła, a potem, o zgrozo, poczuła

cisnące się do oczu łzy. Och, jakże się starała od nich powstrzymać. Jednak nie mogła. Patrzyła na
klęczącego mężczyznę i spod powieki wymknęła jej się łza. Otarła ją ze złością. Musiał to dostrzec,
ponieważ powoli wstał. Patrzyła, jak przygląda jej się przez sekundę, a potem rzuca kwiaty i cylinder
na podłogę.

- A to dopiero - rzekł. - Nigdy się nie spodziewałem, że moje oświadczyny wzruszą cię do łez.
Wtedy tama pękła.
- Ty draniu - rzuciła Elizabeth. - Masz pojęcie, jak ja tobą gardzę?
Lucien drgnął. Co to ma znaczyć?
- Gardzisz mną? - spytał.
- Tak - powiedziała dziewczyna z płaczem.
- Ale czemu? - mimo woli zaciekawił się. Płacz stał się głośniejszy. - Lady Elizabeth, proszę.

Nie widzę powodu do łez.

- Nie widzisz powodu? - dziewczyna krzyknęła z furią. Lucien poderwał się przerażony. Kto

by się nie przestraszył takiej jędzy?

Elizabeth nagle zaczęła przypominać bohaterkę „Poskromienia złośnicy”. Rzuciła się ku

niemu z wyciągniętą ręką, a pasemka zaczesanych do góry włosów powiewały za nią niczym dym
bijący jej z uszu. Naprawdę nie miał pojęcia, co zamierzała zrobić, dopóki nie zatrzymała się przed
nim i nie uderzyła go w twarz.

Policzek zapiekł go od uderzenia. Ją musiała też zaboleć ręka, bowiem syknęła, a potem

pogroziła mu pięścią.

-

Masz twarz równie twardą jak ta twoja diabelska głowa.

Lucien widywał kobiety cierpiące. Widywał też kobiety odczuwające rozkosz. Nigdy jednak

nie widział kobiety tak na niego wściekłej, jak Elizabeth Montclair.

I miała prawo być wściekła.
Wiedział o tym. Przyznawał to. Dlatego stał przed nią, chociaż zdawał sobie sprawę, że

poślubienie jej równało się z podróżą do piekła. Oznajmił jej, że chce ją uwieść, lecz tylko zmarnował
jej życie, a teraz odezwała się w nim jakaś dawno zapomniana rycerskość, każąc mu zastanowić się
nad swymi zasadami moralnymi, lub raczej ich brakiem. Elizabeth nienawidziła go. Nie, ona
powiedziała, że nim gardzi. Ale z pewnością zgodzi się zostać jego żoną. Kiedy tylko ją uspokoi.

- Lady Elizabeth, proszę. - Uniósł ręce. - Czy nie możemy o tym

porozmawiać jak cywilizowani ludzie?

- Cywilizowani! - krzyknęła wzburzona, Lucien zaś, patrząc na nią, nagle doznał olśnienia.

Dziewczyna włosy miała zaczesane do tyłu w sposób, który podkreślał jej urodę, a rumieńce złości na
policzkach dodawały jej jeszcze większego uroku. Oczy się skrzyły, pierś falowała. Wydawała mu się
wręcz przepiękna.

- Cywilizowani - powtórzyła, a jej pierś nadal gwałtownie unosiła się i opadała. - Czy tak

nazwałbyś swoje zachowanie? - Wyraz twarzy dziewczyny zmienił się i teraz malowała się na niej
uprzejma wzgarda. - „Przybyłem, by panią uwieść" - szydziła z jego słów. - Czemu, zapytuję -
powtórzyła swoją wypowiedź. - „Ponieważ - znów go przedrzeźniała - zasługujesz na to, by cię
uwieść".

- Nigdy nie powiedziałem, że na to zasługujesz - wtrącił Lucien.

Przerywanie rozzłoszczonej kobiecie w środku tyrady nie było chyba najlepszym pomysłem.

Beksa znikła bez śladu; na jej miejscu zjawiła się najbardziej zadziorna i najbardziej atrakcyjna
kobieta, jaką Lucien w życiu widział, i niech go diabli porwą, jeśli potrafił się domyślić, skąd się
wzięła.

- Nie musiałeś tego mówić - cisnęła mu te słowa w twarz. A potem złość jej przeszła równie

niespodziewanie, jak się zjawiła. - Nie musiałeś tego mówić - powtórzyła i jej zdumiewająco piękne
niebieskie oczy znów napełniły się łzami. - Ponieważ wiem, dlaczego wybrałeś mnie. Jestem wnuczką
szewca, człowieka, który na swoje nieszczęście został mianowany hrabią. Mimo to nikt nie szanuje
jego tytułu. Ani ty, ani towarzystwo. Nawet lud go nie szanuje. Gdyby więc udało ci się mnie uwieść,
towarzystwo udawałoby, że niczego nie dostrzega. Gdyby ci się nie powiodło, już byś się postarał, aby
wyglądało to tak, jakbym to ja została wystrychnięta na dudka, nie ty.

- Mówisz tak, jakbym celowo zmarnował ci życie.
- A nie było tak?
- Wielkie nieba, nie! Chciałem się tylko z tobą przespać. Elizabeth uniosła głowę, a w jej

oczach odmalowała się mieszanina cierpienia i urażonej dumy.

- Rozumiem - rzekła, choć było oczywiste, że nie jest to prawdą.
Elizabeth była odtrącona przez wyższe sfery. On był księciem. Towarzystwo w końcu

przymknęłoby oczy, gdyby nie zechciał jej poślubić. Wiedział o tym.

Poczuł się przez to jak najnędzniejszy robak, który wije się na spodzie uniesionego kamienia.
Był zaskoczony. Prawdę mówiąc, sądził, że nie zostało mu już nic, co przypominałoby

sumienie. Najwyraźniej się mylił.

Lucien przypatrywał się dziewczynie, zastanawiając się, co robić. Kobiety lubiły jego uściski.

Przynajmniej te kobiety, które znał. Podszedł więc do niej i pochwycił ją w ramiona, obejmując po raz
pierwszy w życiu. Zastanawiał się, czemu jeszcze dotychczas tego nie zrobił.

- Przykro mi, Elizabeth.
Ona jednak natychmiast wyszarpnęła się z jego objęć.
- Przykro, wasza miłość? - spytała schrypniętym głosem. - Mnie też jest przykro. Przykro, że

cię kiedykolwiek spotkałam. Przykro mi, że zmuszona jestem przyjąć pańską propozycję. - Przełknęła
ślinę i otarła oczy, zostawiając smugi łez na twarzy. - Przykro mi, że pójdę w ślady mojej ciotki i
poślubię najsłynniejszego londyńskiego hulakę o czarnym sercu.

Kolejne łzy pociekły jej z oczu, lecz i te osuszyła.
- Przysięgam ci jednak jedno - wycedziła. - Możemy zostać mężem i żoną, ale nigdy,

przenigdy nie dostaniesz niczego więcej niż palec, na którym umieścisz swoją obrączkę.

Spojrzała na niego z pogardą. Lucien był rozdarty między chęcią powiedzenia czegoś

sarkastycznego i przyznania, że zasłużył na jej słowa. Zamiast tego, mimo woli złożył jej ukłon.

- Jeśli taka twoja wola - odparł, zaskoczony ostrym ukłuciem żalu, jaki poczuł.

4.

I tak oto książę Ravenwood wreszcie stanął na wysokości zadania.
Można sobie wyobrazić, jaką sensację wywołała ta wieść w towarzystwie, w którym wielu

słyszało słynną historię o kompromitacji lady Elizabeth i ledwo mogło uwierzyć, że książę
rzeczywiście poprosił o rękę tej dzierlatki. Były też takie matrony, które przeklinały swojego pecha,
ponieważ to córce hrabiny Sheffield, a nie ich potomstwu udało się dokonać tej sztuki. A była to
sztuka, chociaż nikt na serio nie wierzył, że okryty niechlubną sławą książę rzeczywiście stanie na
ślubnym kobiercu.

W klubie White's zebrano już prawie pięćdziesiąt związanych z tą sprawą zakładów. Ich

wachlarz był szeroki - od tego, kiedy książę ucieknie z Londynu, do tego, jak długo lady Elizabeth
będzie stać przed ołtarzem, zanim zrozumie, że jego wysokość się nie zjawi.

Gazette opublikowała tę historię na swoich łamach, a wtedy przeczytał o niej każdy, kto tylko

chciał. I każdy zapragnął być świadkiem niecodziennego widowiska.

O wszystkim tym Elizabeth wiedziała i miała szczerą chęć rzucić się z okna swojej sypialni w

przeddzień uroczystości ślubnych. No, może niezupełnie, ale przez chwilę taka myśl wydawała się jej
pociągająca.

Tymczasem jednak siadła przed kominkiem w swoim saloniku. Rój iskierek tańczył w

strumieniu idącego w górę powietrza w kominie, a potem gasł. Nikt nie dotrzymywał jej towarzystwa,
ponieważ matka rzekomo „ręce sobie urobiła do łokci", przez co Elizabeth zrozumiała, że służba
musiała zaharowywać się na śmierć w ciągu tych trzech tygodni, jakie dał im książę na poczynienie
przygotowań.

Trzy tygodnie. I przez cały ten czas nie miała od niego ani słowa.
Elizabeth, choć niechętnie, przyjrzała się jednak sukni, która wisiała w kącie jej saloniku.

Suknia była piękna. Biała lama wyszywana perełkami, długie, wąskie rękawy ozdobione
srebrnokremową jedwabną koronką. Tren - Elizabeth przypominał żagiel zwany fokiem, tak był długi
- wykonany z tej samej lamy. Jutrzejszego dnia będzie w tej sukni wyglądać oszałamiająco. Jeśli
oczywiście książę się zjawi.

A jeśli nie, co wtedy?
Wolała się nad tym nie zastanawiać, gdyż wiedziała aż za dobrze, co się wtedy stanie. Jej

reputacja legnie w gruzach, jej kompromitację bowiem mógł naprawić jedynie ślub. Mimo to w klubie
White's obstawiano sześć do jednego, że narzeczony ją wystawi do wiatru. Osobiście podzielała

przekonanie o takich szansach, ponieważ od dnia oświadczyn ani go nie widziała, ani nie miała od
niego wieści. Z tego, co wiedziała, mógł być już w drodze do Indii, świętując w towarzystwie pijanych
żeglarzy swą ucieczkę przed małżeńskim stryczkiem.

Elizabeth zdała sobie sprawę, że jeśli książę rzeczywiście jest na pokładzie statku, ona nic nie

może na to poradzić. Jutro rano się dowie, co przyniesie jej przyszłość. Tymczasem musiała czekać.
Czekać i spać, jeśli było to w ogóle możliwe.

Wstała z fotela, odwróciła się od kominka i otuliła bawełnianym szalem, wychodząc z

saloniku. To będzie długa noc.

- Dobry wieczór, Elizabeth.
Zaskoczona Elizabeth drgnęła. Uniosła oczy i zobaczyła pewnego siebie mężczyznę, który

przyjąwszy swobodną pozę, siedział na jej łóżku, oparty o kolumienkę. Mężczyzna, którego od razu
rozpoznała. Ten przeklęty łajdak.

- Ty! - syknęła i zamrugała oczami z niedowierzania.
- Ty - powtórzył szyderczo książę Ravenwood, wstając z łóżka.
Poły czarnej marynarki, którą miał na sobie, rozchyliły się. Wyglądał, jakby wrócił z pijatyki.

Miał zarośnięty podbródek, jego zwykle schludnie ułożone czarne kędziory zwisały w nieładzie.
Sięgały mu poniżej ramion i Elizabeth uświadomiła sobie, że są całkiem długie. Biała koszula była
zmięta, krawat rozluźniony, a jego końce omal nie ciągnęły się po ziemi.

- Moja droga Elizabeth - wycedził książę ze złośliwym uśmieszkiem - musisz zacząć witać

mnie innymi słowami niż „ty", ilekroć mnie widzisz.

Być może nie był pijany, z pewnością pił jednak, gdyż wyczuwała w jego oddechu lekki

zapach brandy. Starała się nie patrzeć na niego, lecz nie mogła się opanować.

- Jesteś w mojej sypialni - rzuciła oskarżycielsko. Mężczyzna

rozejrzał się.

- Doprawdy? Zabawne, myślałem, że to salon. - Popatrzył na materac pokryty niebieskim

materiałem w kwiatki, w zamyśleniu gładząc się po podbródku. - Chociaż zapewne to tłumaczy
obecność łóżka.

- Jesteś w mojej sypialni - powtórzyła dziewczyna z nutą gniewu w głosie.
Książę uniósł brwi.
- Tak, wydaje mi się, że odgadłem znaczenie twoich słów za pierwszym razem.
- Mojej sypialni - powtórzyła ponownie.
- Twojej sypialni - powtórzył książę. - Doprawdy.
- Co tu robisz?
Lucien znów uniósł brew.
- Chcę z tobą porozmawiać, oczywiście.
Elizabeth zdumiała się.
- Porozmawiać ze mną? Teraz?
- Zawsze powtarzasz to, co do ciebie powiedziano, czy doznałaś nagłej, poważnej utraty

słuchu, o której powinienem wiedzieć?

- Chcesz porozmawiać ze mną dziś wieczorem - powiedziała z naciskiem, ignorując jego

słowa. - Nie trzy tygodnie temu, kiedy dałeś mi ultimatum i nakazałeś przygotować się do naszego
ślubu? Nie dwa tygodnie temu? Nawet nie dziś rano? Teraz?

- Sprawiasz wrażenie dość poirytowanej.
- Proszę wyjść - rozkazała Elizabeth, wskazując mu drzwi, i nagle zdała sobie sprawę, że na

koszuli nocnej ma jedynie szal z koronkowym obszyciem, którego brzeg drapał ją w kark. Otuliła się
nim szczelnie, zahaczając o pasmo włosów, które dopiero miała zapleść na noc. - Proszę wyjść.
Cokolwiek masz do powiedzenia, z pewnością może zaczekać do rana.

- Nie.
- Nie? - spytała ironicznie dziewczyna.
- Nie - powtórzył Lucien. - Może o tym nie wiesz, ale zadałem sobie wiele trudu, przychodząc

tutaj na górę. Zajęło mi to prawie piętnaście minut, a potem minęło kolejnych dziesięć, zanim
znalazłem twój pokój. Jestem całkiem wyczerpany.

- Jesteś szalony.
- Czyżby? Jakie to pocieszające, że się o tym dowiedziałem. To sporo wyjaśnia. Zostawmy

jednak w spokoju stan mojego umysłu. Nie zamierzam wyjść. A jeśli martwisz się, że mogę cię

skompromitować, nie musisz się obawiać - rzekł ze złośliwym uśmiechem. - Sądzę, że raczej trudno
byłoby ci zepsuć opinię po raz drugi.

Elizabeth zaczerwieniła się.
- Idź precz, ty nieznośny człowieku.
- Nie pójdę - odparł stanowczo. - To, co mam do powiedzenia, zajmie tylko chwilę - dodał. -

Chyba tyle możesz mi poświęcić?

Dziewczyna owinęła się szalem jeszcze ciaśniej.
-

Możesz pomówić ze mną jutro rano.

Mężczyzna uniósł brwi i na jego twarzy odmalował się wyraz zgrozy.
- W dniu naszego ślubu? To przynosi pecha.
- O to bym się nie martwiła, wasza miłość. Dawno już powinien

strzelić w ciebie piorun.

Mężczyzna zacisnął wargi i pokiwał głową.
- Tak, wiem. Dlatego też pomyślałem sobie, że dam dobremu Bogu w niebie kolejny powód,

aby mnie pokarał, przychodząc do twojego pokoju, by porozmawiać o naszym zbliżającym się
małżeństwie.

On zamierza odwołać ślub, zdała sobie sprawę Elizabeth, starając się nie wpadać w panikę.

Przez chwilę zapomniała o złości i o tym, że ma na sobie tylko szal i przejrzystą koszulkę pod
spodem... zapomniała o wszystkim, z wyjątkiem nagłej, niespodziewanej paniki.

Nie może odwołać uroczystości. Jej rodzina nie zniosłaby hańby. I tak ich pozycja społeczna

była wątpliwa. Gdyby książę rzucił ją jutrzejszego poranka, zepsułby opinię im wszystkim i przy
okazji zrujnował finansowo. Rodzina musiała dobrze wydać ją za mąż, aby podbudować swój
majątek. Ravenwood został zmuszony do zapłacenia za to, że zszargał jej dobre imię, i zapłacił drogo.
Jej ojciec nie posiadał się z radości.

- Chcę ci zadać pytanie.
- Pytanie? - powtórzyła Elizabeth, czując w głowie mętlik.
- Wiesz, Elizabeth, naprawdę martwię się o twój słuch. Zapewnij

mnie, że nie zapadłaś na jakąś chorobę w ciągu tych trzech tygodni, odkąd ostatnio cię widziałem.

- Z moim słuchem jest wszystko w porządku - powiedziała dziewczyna. - Chciałabym także,

skoro zamierzasz odwołać nasz ślub, abyś uczynił to teraz.

- Ja mam go odwołać? - zdumiał się mężczyzna, unosząc czarne brwi. - Ja chcę, żebyś ty go

odwołała.

- Ja? - szepnęła wstrząśnięta Elizabeth.
Lucien uniósł dłoń do jej podbródka i dotknął jej tak, jak w dniu balu u lady Derby, w tym

nieszczęsnym dniu, który doprowadził do tej chwili. Potem nachylił się blisko ku Elizabeth, mówiąc
bardzo wyraźnie i zwięźle:

- Tak, ty. - Następnie wyprostował się, chociaż jej nie puścił. - Pomyślałem, że skoro wyraźnie

nie chcesz mnie za męża, a ja wyraźnie nie chcę cię za żonę, to może zechcesz mnie jutro wystawić do
wiatru.

Elizabeth nie poruszyła się, nie mogła się ruszyć.
- Ale ja nie mogę cię odrzucić - powiedziała i podmuch jej oddechu wrócił do niej.
- Czemu nie?
Pomyśl, Elizabeth. Dziewczyna zamrugała oczami i spojrzała na jego wargi. Nie, nie, nie. Nie

tam. Odwróciła oczy i skupiła wzrok na jego lewym uchu. Tutaj. Tak lepiej. Z płatka jego ucha
wyrastały drobniutkie czarne włoski. Jakie to... nieoczekiwane.

- Moja rodzina nie przetrzymałaby skandalu. - Elizabeth ośmieliła się znów spojrzeć mu w

oczy. Mon Dieu, ależ on stał blisko. - Gdybym cię rzuciła, uznano by mnie za wyrzutka
społeczeństwa.

- Kobiety bezustannie rzucają mężczyzn - sprzeciwił się Lucien.
- Nie księcia. Zwłaszcza jeśli kobiecie tej książę zepsuł opinię.
- To drobiazg - rzekł mężczyzna.
- Nie dla mnie - zaprotestowała Elizabeth.
- Zapłacę ci za to - powiedział książę cichym, niemal kuszącym głosem.
Dziewczyna zamrugała oczami, nie mogąc uwierzyć własnym uszom.

- Zapłacę tobie, nie twojemu ojcu - powiedział z szerokim, kuszącym uśmiechem na twarzy. -

Dam ci dość pieniędzy, abyś mogła żyć samodzielnie i w dostatku, gdzieś daleko, gdzie będziesz
mogła zachowywać się, jak chcesz, i robić, cokolwiek zechcesz. Zepsuta opinia nie będzie miała
najmniejszego znaczenia.

Elizabeth odsunęła się, choć wymagało to od niej ogromnego wysiłku. Odsunęła się od jego

niepokojącego dotyku. Odsunęła się od tego mężczyzny. On opuścił rękę.

- Chyba żartujesz?
Lucien się wyprostował.
- Ani myślę, pani.
Spojrzał na nią i to właśnie spojrzenie, w połączeniu z sensem jego słów, sprawiło, że

dziewczyna zrobiła krok do tyłu i wzięła się pod boki.

- Ach, ty łajdaku - wycedziła przez zęby. - Chcesz mnie przekupić.
Mężczyzna zdziwił się, spojrzał jej w oczy, a potem na jego twarzy zagościł uśmiech

zadowolenia.

- Tak, sądzę, że właśnie to powiedziałem.
Elizabeth popatrzyła na niego, zastanawiając się, jak to możliwe, że poczuła tak niegodną

damy ochotę, żeby uderzyć go w twarz. Lucien ponownie uniósł brwi.

- Czy zamierzasz mnie znów spoliczkować, bo jeśli tak, to może lepiej się odsunę.
Dziewczyna zarumieniła się, czyżby tak łatwo potrafił czytać w jej myślach?
- Nie mogę uwierzyć, że prosisz mnie o coś takiego.
- Czemu nie? To sensowniejsze, niż gdybym ja miał odwoływać ślub. Jeśli ja to uczynię,

zostaniesz odtrącona, uznana za zdemoralizowaną, uwiedzioną i porzuconą przez nikczemnego księcia
- dodał z uśmieszkiem. - Nie odzyskasz już nigdy dobrej opinii.

Elizabeth zesztywniała. Wiedziała, że on ma rację, i to ją złościło.
-

Jakby moja reputacja coś dla ciebie znaczyła.

Przycisnął dłoń do piersi, jak człowiek zraniony, robiąc przy tym minę uroczego łobuziaka.
- Bo znaczy.
Dziewczyna nie wierzyła mu ani przez chwilę. Zapewne obchodziło go tylko to, że gdyby ją

porzucił, towarzystwo mogłoby spojrzeć na niego niechętnym okiem. W istocie mogło go nawet
odtrącić. Ten mężczyzna już stąpał po cienkim lodzie, zważywszy na podejrzenia dotyczące śmierci
jego brata.

- Odkładając to jednakże na bok - dodał - dostrzegasz bezsprzecznie błyskotliwość tego

pomysłu.

- Błyskotliwość dla kogoś o tak żałosnym intelekcie, jak twój, jest zaiste czymś

nadzwyczajnym.

- Ależ, pani, ranisz mnie swoimi słowami.
- Mogę tylko mieć nadzieję. Nie zrobię tego. Muszę myśleć o rodzinie...
- Będziesz miała dość pieniędzy, by ją odwiedzać od czasu do czasu.
Nie, jeśli jej ojciec trafi do więzienia za długi. Zacisnęła wargi, a potem dokończyła:
- Przyniosłabym im wielki wstyd - powiedziała. - Mam też przyjaciółki, których mężowie

sprzeciwialiby się mojej obecności, gdybym przyjechała z wizytą.

- Możesz znaleźć nowe przyjaciółki.
Jej cierpliwość wystawiona była na bardzo ciężką próbę. Czegoś takiego mógł zażądać tylko

człowiek bez sumienia. Jednak była to kusząca oferta.

- Żądasz zbyt wiele - wycedziła, zła na niego za to, że ośmielił się przyprzeć ją do ściany w jej

własnej sypialni i złożyć tak niedorzeczną propozycję. Jeszcze bardziej zła była na siebie, że w ogóle
wzięła ją pod rozwagę.

- Czemu? To, co ja proponuję, chyba nie jest gorsze od tego, co ty proponujesz. Chcesz,

żebyśmy się związali węzłem małżeńskim i zostali mężem i żoną. Będziemy zmuszeni znosić swoje
towarzystwo do końca życia. Szczerze mówiąc, wolałbym chyba przywiązać sobie kamienie do kostek
i rzucić się z Mostu Westminsterskiego, niż to znosić.

Elizabeth uniosła podbródek.
- Ja mam takie same odczucia.
- Widzisz. Gdybyś ty mnie porzuciła jutro rano - ciągnął spokojnym tonem - mogłabyś

poszukać własnej przyszłości. Będziesz mogła poślubić mężczyznę, jakiego zechcesz, albo w ogóle

nie wychodzić za mąż, jeśli taka będzie twoja wola, ale uwolnisz nas obydwoje od małżeństwa,
którego żadne z nas nie pragnie.

Przypominał Szatana, który stanął przed nią, by kusić ją do zawarcia umowy. Nawet kominek

współgrał z tym obrazem, gdyż płomienie nagle strzeliły w górę, a w powietrzu rozniósł się swąd
dymu. Elizabeth czuła się wodzona na pokuszenie. Dobry Boże, była zaskoczona tym, jak mocno
musiała walczyć z chęcią, by się zgodzić na jego propozycję. Jednak wraz z pragnieniem, by postąpić
zgodnie z jego wolą, zjawił się lęk; co się stanie, jeśli rzeczywiście tak zrobi. Konsekwencje jej
samolubnej decyzji poniosłaby cała rodzina. Zostaną bez grosza, odtrąceni, podczas gdy ona będzie
żyła w dostatku. Oczywiście będzie mogła podzielić się z nimi swoim majątkiem, lecz znała swego
ojca wystarczająco dobrze, by wiedzieć, że nigdy nie przyjmie od niej jałmużny. Poza tym, kto
powiedział, że jej reputacja nie pójdzie za nią? Jeśli się zgodzi, może nie mieć niczego, może nawet
męża, bo jaki mężczyzna poślubiłby kobietę o tak zepsutej opinii? Będzie miała zmarnowane życie.
Potem zostanie uznana za idiotkę za to, że odrzuciła propozycję przywrócenia jej dobrego imienia. Jej
ojciec trafi do więzienia dla dłużników.

- Nie - prawie jęknęła. - Nie mogę tego zrobić. - Spotkała spojrzenie jego zielonych oczu,

które w tym świetle wydawały się niemal czarne. - To, co proponujesz, jest niedorzeczne. Żądasz,
abym zrezygnowała z wszystkiego, co jest mi drogie, żebyś ty mógł nadal wieść taki żywot, jaki ci się
podoba. Tego nie zrobię.

Była dumna z siebie i ze sposobu, w jaki się zachowała - choć on

stał tak blisko. Była dumna z tego, że nie drżała, choć krew szumiała jej w uszach. Przede wszystkim,
dumna była z tego, że miała odwagę powiedzieć mu „nie".

- Dasz mi potomka, Elizabeth?
Krew odpłynęła jej z twarzy niczym płyn z przewróconej filiżanki.
- Zrobisz to? - spytał.
Znów się do niej przysunął, ledwie o cal, lecz jej się wydało, że napierał na nią swym ciałem.
- Czy pozwolisz, że zrobię to?
Nachylił się nad nią i zanim zrozumiała, co zamierza uczynić, nakrył jej wargi swoimi.

Zaskoczona, wypuściła końce szala i przycisnęła dłonie do jego twardej piersi. Mężczyzna przechylił
głowę na bok.

- Jesteś gotowa na coś takiego każdej nocy, Elizabeth? Bo właśnie tego będę żądał - szepnął, a

jego gorący oddech rozpalał w niej żar, którego istnienia nawet się nie domyślała.

Dziewczyna starała się odsunąć głowę, lecz on mocno ujął jej twarz w dłonie. Ciemne plamy

zatańczyły jej przed oczami, kiedy przycisnął ją do ściany. To dlatego, że czuję gniew, pomyślała
sobie - lecz nie - tym, co wzbudził w niej ów pocałunek, nie był gniew. Po raz pierwszy przyznała, że
zawsze pragnęła tego, by mężczyzna tak ją pocałował, by naparł na nią ciałem i posmakował jej ust.
Jakaś jej część zastanawiała się, wprawdzie krótko, jakie byłoby to uczucie być całowaną przez niego.

Nikczemna. Nikczemna. Nikczemna myśl.
Przeraziło ją to do tego stopnia, że z całych sił pchnęła Luciena. Tyle że on nawet nie drgnął,

odsunął się tylko nieznacznie i zapytał jeszcze raz z błyskiem w oku:

- Może jednak nie będziesz miała nic przeciwko temu, by dać mi potomka?
- Cham! - Elizabeth wysyczała niegodne damy słowo, a potem odsunęła się, czując, jak jej

wargi drętwieją od nacisku jego ust. Otarła wargi i odwróciła się znów ku Lucienowi, prostując plecy i
zaciskając dłonie. - Nie spłodzisz ze mną dziedzica. - Spojrzała w jego zagadkowe zielone oczy. -
Czemu jednak mam dziwne odczucie, że tak naprawdę nie zależy ci na dziedzicu?

Coś błysnęło w jego oczach, coś jakby zaskoczenie, a później gniew. Znikł czarujący drań, a

na jego miejscu zjawił się mężczyzna, którego wygląd budził lęk.

- Nie oczekuj, że będę ci wierny - warknął Lucien.
- Nie oczekuj, że ja będę ci wierna - natychmiast odparła Elizabeth.
Zapadła cisza.
- Zgoda - rzekł mężczyzna, odsuwając się od niej. - Tylko żeby nie było nieporozumień.
- Nie będzie - warknęła dziewczyna. - Ty będziesz miał swoje kochanki, a ja będę miała

swoich zalotników.

- Jeśli taka twoja wola - odparł.
- Zatem czy zobaczę cię jutro rano?
- A czy ja zobaczę ciebie? - spytała Elizabeth.

Przez sekundę sądziła, że może zaprzeczyć - serce jej naprawdę przestało bić, kiedy czekała

na odpowiedź - lecz on nie zaprzeczył. Niczego nie powiedział. Bez słowa odwrócił się i opuścił jej
pokój równie bezgłośnie, jak do niego wszedł. Elizabeth ciężko siadła w fotelu.

- Wielkie nieba - szepnęła. - Jak mogę być tak niegodziwa, by rozkoszować się jego

niechcianym dotykiem?

I jak mogę go jutro poślubić?

Na drugim końcu miasta, z dala od wścibskich spojrzeń i podsłuchujących uszu, dwaj

dżentelmeni również dyskutowali o mającym się wkrótce odbyć ślubie.

- Czy powinniśmy ostrzec rodzinę? - spytał królewski prokurator, rozluźniając ramiona.

Wygodnie rozparty siedział w czerwonym, pluszowym fotelu w zacisznym kącie klubu White's.
Ludziom zawsze wydawało się dziwne, że ów mężczyzna ze swoimi brązowymi oczami i równie
brązowymi włosami miał wygląd dobrotliwego szczeniaczka, podczas gdy w rzeczywistości, jeśli
chodziło o skazywanie zbrodniarzy, zawziętością i siłą przypominał bulterriera.

- Przed czym? - Minister sprawiedliwości potrząsnął głową. Jego

siwe włosy były ułożone z niezmierną starannością, która cechowała również resztę jego stroju.
Pociągnął solidny łyk brandy, po czym powiedział: - Przed tym, że mogą pojawić się nowe dowody na
potwierdzenie oskarżenia, iż książę mógł zabić swego brata? Na razie nie wiemy nic ponad to, co od
lat jest powtarzane w towarzystwie.

Brązowe oczy zwęziły się.
- Tak, lecz teraz po raz pierwszy być może rzeczywiście będziemy mogli udowodnić

przestępstwo.

Minister zmarszczył czoło, a potem znów potrząsnął głową.
- Nawet jeśli to prawda, nie sądzę, aby zmieniło to zdanie hrabiego i hrabiny. Za bardzo im

zależy na tym, aby ich córka została księżną. Nie zapominaj, że ich tytuł szlachecki jest nowy, a z
tego, co słyszałem, rodzina jest bez grosza przy duszy, gdyż zapewnili córce prawie trzy sezony. Nie.
Jestem pewny, że hrabia wynegocjował odpowiednią cenę za narzeczoną w zamian za kompromitację,
jakiej dopuścił się wobec nich książę. Nie będą chcieli z tego zrezygnować.

Prokurator zdumiał się.
- Przecież to zakrawa na niedorzeczność, aby pozwolili córce wyjść za mąż za takiego

mężczyznę!

- Wręcz przeciwnie - zaprzeczył minister z kwaśnym uśmiechem na twarzy. - Odkąd skandal

związany ze śmiercią brata Ravenwooda przycichł, wielu spośród towarzystwa patrzy na księcia
całkiem łaskawym okiem.

- Nie potrwa to długo.
- W rzeczy samej - odparł, machając wypielęgnowaną dłonią. - Wiedz jednak, że ostrzegłem

już hrabiego najlepiej, jak mogłem. Gdybym powiedział mu więcej, mógłby pójść prosto do księcia, a
może nie dbasz o to, że jego miłość mógłby zbiec z kraju, zanim zdołałbyś go postawić przed sądem?

Prokurator królewski odetchnął głęboko, wiedząc, że minister ma rację.
- Żal mi tej panny. Niełatwo jej będzie znieść taki skandal.
- Jest przyzwyczajona do skandali.
- Nie tego rodzaju.
- Jest wnuczką szewca. Ludzie ich pokroju potrafią przetrzymać burzę. Zawsze przetrzymują.

Różnica między wojną i małżeństwem polega na tym, że w

małżeństwie śpi się z wrogiem

- Anonim

5.

Dzień ślubu Elizabeth Montclair i księcia Ravenwood, niczym w bajce, wstał jasny i pogodny.

Powietrze niemal iskrzyło się od słońca, a na błękitnym niebie nie było prawie ani jednej chmurki.

Był to jeden z tych rzadkich, pięknych dni, kiedy rosa na źdźbłach trawy migocze w słońcu.

Ciepły wietrzyk zwiastuje idealne, słoneczne popołudnie, a płatki kwiatów lśnią żywymi barwami,
które niemal rażą w oczy. Wymarzona pogoda dla gapiów, którzy stali po obu stronach ulic
wiodących do kościoła św. Jerzego. Jednak w odróżnieniu od zwyczajnego ślubu, gdzie ludzie
przychodzą popatrzeć na pannę młodą i jej druhny, tym razem widzowie przybyli ze względu na pana
młodego. Panowała atmosfera karnawału. Ci, którzy nie mieli szczęścia zbudzić się dość wcześnie, by
znaleźć miejsce przy ulicy, stwierdzili, że dzieli ich od niej dziesięć rzędów widzów. Uliczni
handlarze, szybko korzystając z okazji, sprzedawali owoce tym, którzy opuścili śniadanie. Dandysi
wystrojeni w poranne stroje mieszali się ze służbą odzianą w swe najlepsze odświętne ubrania, a damy
chciały wiedzieć, czy królewicz z bajki - w tym przypadku książę - zjawi się, by chwycić w ramiona
piękną pannę. A może nie.

Istniał tylko jeden problem, aczkolwiek gapie o tym nie wiedzieli.
Panna młoda nienawidziła pana młodego. Cóż, może słowo „nienawidziła" było zbyt mocne.

Niemniej jednak, rankiem po sam na sam z księciem Ravenwood, Elizabeth Montclair wciąż kipiała
złością niczym czajnik. Co się tyczy pocałunku, zepchnęła tę myśl w najodleglejszy zakątek umysłu,
zatrzasnęła za nią dębowe drzwi i wymalowała na nich napis „Nie zaglądać". Zamiast tego skupiła
uwagę na księciu Ravenwood. Napięcie spowodowane koniecznością poślubienia mężczyzny po
trzech tygodniach od chwili, gdy została przez niego skompromitowana, pogorszył jeszcze fakt, że
zeszłej nocy nie mogła zmrużyć oka, skutkiem czego... cóż, stwierdzenie, że była rozdrażniona,
byłoby poważnym niedomówieniem.

Pałała żądzą przelania krwi. Książęcej krwi.
Energia wytworzona przez złość pomogła jej ukryć zdenerwowanie, kiedy nakładała ślubny

strój, a trwało to prawie dwie godziny. Pomogła jej się skupić, gdy strojono ją, muskano i robiono

wszystko, by wyglądała jak narzeczona księcia. Jedna myśl przemknęła jej przez głowę. Do cholery,
lepiej, żeby się zjawił.

Mimo to, cóż mogłaby zrobić, gdyby się nie zjawił?
- Gotowe, panienko - powiedziała pokojówka, odsuwając się na bok.
Elizabeth odegnała posępne myśli i spojrzała w lustro. Własne odbicie przyjemnie ją

zaskoczyło, gdyż, jak powtarzała jej matka, nie była klasyczną pięknością. Jednak tego dnia wyglądała
dość ładnie. Przynajmniej tak jej się wydawało.

- Dobrze się spisałaś - oznajmiła matka Elizabeth ze swego miejsca w rogu jej pokoju.
- Dziękuję pani - pokojówka dygnęła.
Elizabeth znów przyjrzała się swojemu odbiciu w lustrze, przyznając, że matka miała rację.
Suknia była skrojona tak, by podkreślać jej biust. Gors podnosił i wypychał jej piersi do góry

tak mocno, iż dałoby się postawić na nich talerz. Włosy spiętrzono w elegancki kopiec
przypominający fryzury z epoki georgiańskiej. Trzy czarne loki zostawiono, by spływały na jej prawe
ramię. Biała suknia nie tylko nie pozbawiła jej rumieńców, - lecz sprawiła, że jej cera wydawała się
jeszcze bielsza, a oczy jeszcze bardziej zdumiewające. Na suknię naszyto bardzo niewiele paciorków -
było na to za mało czasu - lecz szwaczce udało się dokonać czegoś wyjątkowego. Wyszyła perełkami
gałązki bluszczu, których pędy wyrastały z talii i pełzły w stronę rąbka spódnicy oraz do dekoltu,
układając się w esy-floresy.

- Czy mam wezwać powóz? - spytała pokojówka.
- Tak - szepnęła matka Elizabeth. - Jest gotowa, by ją pokazać.
Gotowa, by ją pokazać? pomyślała oburzona Elizabeth. Cóż to, jest jakimś eksponatem?

Czyżby na siedzeniu miała tabliczkę z żądaniem szylinga za oględziny? Gotowa, by ją pokazać,
doprawdy.

- Moja droga - rzekła jej matka - kiedy wejdziesz do kościoła, masz stanąć w progu. Niech

towarzystwo dobrze ci się przyjrzy. Bóg jeden wie, że u świętego Jerzego nie mieści się wielu ludzi,
więc chcę, żeby ci, których udało się nam zaprosić, dobrze sobie zapamiętali, jak kosztownie, a
zarazem gustownie, wyglądała twoja suknia.

Och, nie.
- Potem, kiedy tylko muzyka osiągnie crescendo, masz stąpać, nie kroczyć, główną nawą.
Czy stąpać to nie to samo, co kroczyć?
- Kiedy dojdziesz do księcia, znów się zatrzymaj...
- Mamo, proszę - ośmieliła się wtrącić Elizabeth. Jej matka nagle urwała i zmrużyła oczy.
Elizabeth czuła, jak serce zaczyna jej walić z gniewu, lecz przypomniała sobie, że to ostatni

dzień, kiedy musiała słuchać poleceń matki.

- Rozumiem, co mam robić.
- Mam taką nadzieję - odparła chłodno matka. - To ważny dzień.
- Tak, wiem. - Był to dzień, w którym zostanie odbudowany majątek jej rodziny. - Znam twoje

życzenia co do mojego postępowania, ale tymczasem chcę zostać sama.

- Sama. Nie bądź śmieszna. Poślubisz wkrótce księcia...
- Mamo - Elizabeth znów odważyła się przerwać, jednak bardziej stanowczo. - Proszę.
Hrabina otwierała i zamykała usta kilka razy, lecz Elizabeth nie ustąpiła.
- Zgoda - powiedziała wreszcie matka. - Chyba nie zaszkodzi, jeśli zostawię cię samą przez

chwilę.

- Dziękuję. Obiecuję nie podciąć sobie żył.
- Elizabeth, nie mów o takich rzeczach nawet żartem. Zabraniam ci.
Ona mi zabrania? Elizabeth miała ochotę się zaśmiać. Nawet gdyby była wystarczająco

zdesperowana, by uczynić coś tak potwornego - a nie była - wątpiła, aby matka mogła ją
powstrzymać.

- Wybacz mi, mamo. To był żart w złym guście.
- Zaiste. Dlatego też spodziewam się ciebie na dole za dwie minuty.
Elizabeth skinęła tylko głową, a kiedy została sama, odwróciła się w stronę okna i wtedy

stwierdziła, że ledwo może się ruszać, tak ciężki okazał się tren. Zakotwiczona na podłodze,
zadowoliła się spojrzeniem w niebo i wysłaniem ku niebiosom krótkiej modlitwy z błaganiem o
pomoc.

Ach, lecz o jaką pomoc? zadała sobie pytanie Elizabeth. Jeśli książę się nie zjawi, być może -

ale tylko być może - jej sytuacja będzie lepsza niż poprzednio. Być porzuconą brzmiało lepiej niż być
skompromitowaną. Gdyby ją porzucono, mogłaby jeszcze wyjść za mąż za kogoś innego.

Tak, ale twoja rodzina pogrąży się w nędzy.
Co z tego? To nie znaczy, że nie będę mogła wyjść za mąż.
Na przykład za kogo? Za grabarza?
Przynajmniej nie będzie to Ravenwood.
Grabarz byłby lepszy od Ravenwooda? Zastanowiła się nad tym przez chwilę. Tak!
Powóz, którym Elizabeth jechała do kościoła, był wspaniały. I wynajęty. Miał trzy wielkie

okna - po jednym z każdej strony i jedno z tyłu. Czarny lakier karety lśnił majestatycznie, podobnie
jak zaprzężone do niej cztery białe konie o nieskazitelnie czystej sierści; dwaj lokaje pełniący rolę
forysiów ubrani byli w zielonozłote liberie. Dach powozu ozdabiał gigantyczny bukiet czerwonych
róż - ten pomysł jej matka skradła pewnej markizie; kwiaty kołysały się na lekkim wietrze. Elizabeth
miała jechać tą karocą sama, niczym królewna na spotkanie swego królewicza.

Ha.
To wstrętne, pomyślała Elizabeth. Myślałby kto, że są prawdziwymi parami albo że jej matka

spodziewa się przybycia księcia.

Weszła do powozu z bijącym sercem i spoconymi dłońmi.
Wielkie nieba, powinna wziąć się w garść. Kiedy jednak drzwi zamknęły się za nią z

trzaskiem i zassały niczym wieko trumny, poczuła się tak samotna i wystraszona, jak nigdy dotąd.
Ogarnęła ją tęsknota za przyjaciółkami. Lucy jednak od ośmiu miesięcy oczekiwała dziecka - swego
pierwszego - a druga bliska Elizabeth przyjaciółka, Salena, była także w błogosławionym stanie.
Wyglądało na to, że małżeństwo wcale nie było niemiłe jej najdroższym przyjaciółkom.

Toteż wpadała w coraz większą panikę. Niedobrze. Całkiem niedobrze.
Ledwie zauważyła przejazd do kościoła św. Jerzego, śmiertelnie przerażona tym, że może się

spocić i poplamić nieskazitelnie białą tkaninę swej sukni. Drzwi powozu się otworzyły. Ostry
podmuch wiatru, który wpadł do środka, nie uczynił wiele, by rozproszyć mdlące uczucie duszności,
jakie ją ogarnęło. Ktoś podał jej rękę i pomógł wysiąść - Elizabeth nigdy potem nie przypomniała
sobie, kto to był. Nogi się niemal pod nią ugięły, kiedy stanęła na rozpalonym chodniku. Oddychała z
trudem. Daleka kuzynka, której Elizabeth nigdy przedtem nie widziała, a która pełniła funkcję druhny
panny młodej, podała jej bukiet z białych lilii i czerwonych róż. Dziewczyna ścisnęła go w dłoni. Jej
matka weszła do kościoła, lecz Elizabeth została z tyłu; kwiaty tak drżały, że wyglądały na
przerażone. Ledwo mogąc oddychać, dziewczyna patrzyła, jak jej matka niknie w czeluści
kościelnych wrót. Gdyby tak te drzwi ją też mogły połknąć. A potem wypluć. Gdzieś po drugiej
stronie Londynu. A niech to, co za świat.

- Czy on jest wewnątrz? - Zaciekawiła się. - Zjawił się?
Nikt jej nie powiedział. Nikt nie pisnął słowa.
Tego było za wiele dla Elizabeth. Musiała się dowiedzieć. Powoli podeszła do drzwi kościoła,

lecz jeden z portierów odprawił ją gestem. Tak, tak. Wiedziała, że jeszcze nie pora, by wejść i stanąć
na ślubnym kobiercu. Chciała tylko zajrzeć do środka. Tylko troszeczkę. Nachyliła się, czując, jak
okazały tren ciąży jej w talii.

We wnętrzu kościoła panował półmrok, jakby nawet słońce nie miało odwagi świecić jasno w

tak świętym miejscu. Mahoniowe ławki na lewo i prawo od głównej nawy pełne były ludzi; ich głowy
chwiały się i kołysały jak na wietrze. Można by pomyśleć, że ich uwagę przyciągał wiszący na ołtarzu
obraz, który przedstawiał Ostatnią Wieczerzę. Jednak nie. Wszyscy patrzyli na niego... na
Ravenwooda.

Zjawił się.
Elizabeth Montclair dotarła do kresu wytrzymałości. Miała już wszystkiego powyżej uszu.

Miarka się przebrała. Ślubny spektakl, w połączeniu z brakiem snu po nocnym spotkaniu z
narzeczonym, zaowocował nagłym i nieokiełznanym wybuchem złości. Dobry Boże, ale była
wściekła.

Mężczyzna nadal stal zwrócony do niej plecami. Całkiem jakby nie chciało mu się odwrócić.

Jakby przez sam fakt, że się zjawił, wykonał swoją część zadania, a teraz jej obowiązkiem było
podejść do niego.

Elizabeth zapałała jeszcze większą złością. Ma podejść do niego, tak? Dobrze, podejdzie.

Gniew nagle pchnął ją do przodu. Druhna pisnęła, pociągnięta i niemal zbita z nóg przez

niespodziewany ruch Elizabeth. Ukryci wysoko na chórze muzykanci musieli zerknąć w dół,
zobaczyli, że panna młoda nadchodzi, i zaczęli grać marsza weselnego. Ludzie szybko wstali,
wpadając na siebie przy okazji.

A Elizabeth maszerowała. Jeszcze jak maszerowała! Nie dreptała, nie sunęła, nie robiła żadnej

z tych rzeczy, jakie nakazała jej matka. Kwartet smyczkowy grał coraz szybciej, starając się
dopasować tempo muzyki do jej kroków.

Zatrzymała się niedaleko ołtarza, obok Ravenwooda. Księcia, który nadal nie miał ochoty się

odwrócić.

Wikary, który wyglądał na wystraszonego jej energicznym marszem, spojrzał najpierw na

jedno, potem na drugie z narzeczonych; jego oczy za szkłami okularów wydawały się ogromne.

- Ehem - kaszlnął, próbując uprzedzić pana młodego, że przybyła jego oblubienica.
Jego wysokość jednak nadal się nie odwracał. Podły człowiek.
-

Jak miło, że dziś przyszedłeś - zasyczała Elizabeth.

Wreszcie książę powoli się odwrócił.
Elizabeth zesztywniała.
Ten drań wyglądał olśniewająco. Zupełnie inaczej niż zeszłego wieczoru, dziś rano gotów był

zaimponować wszystkim swą elegancją. Krawat zawiązał według mody subtelnej, lecz
wyrafinowanej. Ubrany był w ciemnoniebieski frak i płowego koloru spodnie, niemal równie
nieskazitelne, jak jej ślubna suknia. Włosy zaczesał do tyłu tak, jakby istniały tylko po to, by dodać
mu jeszcze więcej dworskiej elegancji. Jednak największą uwagę zwracał wyraz jego zielonych oczu.
Mężczyzna śmiał się do niej. Patrzył na nią, jakby wszystko to było świetnym żartem, a ona padła jego
ofiarą.

- Tak się cieszę, że ty również się stawiłaś - rzekł, chociaż nie tak cicho, jak ona. - Wyglądasz

całkiem ładnie.

- Dziękuję. - Elizabeth uśmiechnęła się z przymusem. -Ty wyglądasz dość upiornie.
- Och, dziękuję - odparł książę, równie uprzejmie.
Jeśli komukolwiek wydawało się dziwne, że oblubieńcy gawędzą sobie przed ołtarzem, nikt

tego faktu nie skomentował. Za to wszyscy pewnie starali się usłyszeć, o czym mówiono.

- Możemy zacząć? - spytał książę, ponownie się zwracając do oszołomionego pastora.
Mężczyzna zamrugał za szkłami okularów.
- Co zacząć? - zaciekawił się wikary.
- Ceremonię.
Pastor podskoczył, mówiąc:
- Och, ach, oczywiście. Oczywiście.
Elizabeth widziała, jak nabiera głęboko tchu, ściska Biblię, jakby błagał o boską interwencję,

a potem zaczyna:

- Drodzy parafianie. Zebraliśmy się dziś przed obliczem Boga...
Wtedy właśnie Elizabeth wpadła w prawdziwą panikę. Ceremonia ślubu się rozpoczęła.

Oblubieniec się zjawił. Wydadzą ją za mąż. Za księcia Ravenwood.

Dobry Boże.
Nagle pomysł księcia, aby skoczyć z Mostu Westminsterskiego,

przestał wydawać się taki zły. Fatalnym zbiegiem okoliczności wikary doszedł do kwestii: „ jeśli
ktokolwiek z was wie o przeszkodzie, która może stanąć na drodze zawarcia przez tych dwoje
małżeństwa w obliczu prawa, niech o tym teraz powie", właśnie w tym momencie.

Elizabeth myślała i myślała, i myślała. Uciekać? Zostać? Zemdleć? Stać?
- Fakt, że pan młody jest podejrzewany o morderstwo, chyba nie

mógłby zostać uznany za przeszkodę? - spytała w desperacji.

Biedny wikary wybałuszył oczy.
- Elizabeth - zasyczała jej matka. Ktoś jęknął.
- Ja... - wyjąkał wikary - nie sądzę. Oblubieniec musiałby... być

uznany za winnego takiej zbrodni, jak mi się zdaje.

- Och - westchnęła panna młoda posępnie. Zerknęła na księcia, spodziewając się po nim

wściekłości. On natomiast spojrzał na nią z aprobatą, kiwając głową.

- Szkoda. To był całkiem dobry pomysł. Nie wpadło mi do głowy, żeby zapłacić komuś za to,

aby wniósł sprzeciw. - Odwrócił się ponownie do pastora. - Czy teraz jest już na to za późno?

- Na co? - spytał wikary.
- Żeby zapłacić komuś za sprzeciw?
Biedaczysko zaczął się pocić i pot strużkami spływał mu po głowie.
- Powiedziałbym, że tak, jaśnie panie.
- Hmm - mruknął książę. - Szkoda. No cóż, proszę kontynuować.
Pastor otworzył usta ze zdumienia. Dopiero po chwili zamknął je i spojrzał znów na Elizabeth.
- Zgodnie z pańskim życzeniem - powiedział, przenosząc wzrok z jednego na drugie, jakby

byli piłką odbijającą się od ścian. - Zatem... - zaczął, mrugając kilkakrotnie oczami przed ponownym
spuszczeniem wzroku do modlitewnika - skoro nikt nie zgłasza przeszkód, zapytuję ciebie, Lucienie
Albercie Zavierze St. Aubyn, dwunasty książę Ravenwood, trzynasty hrabio Chalmly, szesnasty
baronie Blackwell, czy bierzesz sobie tę oto kobietę za żonę, aby wstąpić z nią w uświęcony prawem
Bożym sakrament małżeństwa? Czy przysięgasz, że będziesz ją kochać...

Elizabeth omal nie parsknęła śmiechem.
- Pocieszać ją...
- Nie, jeśli tylko uda mi się temu zapobiec.
- Szanować ją...
Dziewczyna z trudem powstrzymywała chichot.
- Dbać o nią w zdrowiu i chorobie. - Wikary przerwał, jakby spodziewał się kolejnej reakcji

Elizabeth, a potem dokończył pospiesznie: - wyrzekając się wszelkich innych, przysięgając wierność
tylko jej jednej, dopóki śmierć was nie rozłączy?

Elizabeth czekała. Parafianie czekali. Zapewne Bóg również czekał.
- Tak - odpowiedział Ravenwood.
Ktoś westchnął. Pewnie jej matka. Biedny wikary zwrócił się teraz do niej z oczami pełnymi

niepokoju i drżącymi nerwowo wargami.

- Czy ty, Elizabeth Montclair, bierzesz sobie tego oto mężczyznę za męża, aby wstąpić z nim

w uświęcony prawem Bożym sakrament małżeństwa?

- Nieeee - rzekła, a przynajmniej to wykrzyczała w głębi duszy, jednak w rzeczywistości

powiedziała: - Tak.

- Czy będziesz mu posłuszna...
- Tylko jeśli będzie miał szczęście - odparła cicho.
- I będziesz mu służyć...
- Na to bym nie liczyła - dodała. Pastor zawahał się.
- Ach. Czy przysięgasz, że będziesz... - najwyraźniej się skrzywił. - Będziesz go kochać...
Dziewczyna prychnęła.
- Szanować - dodał wikary - i dbać o niego w zdrowiu i chorobie?
- Nie - oznajmiła Elizabeth.
Wikary omal nie upuścił modlitewnika.
- Nie?
Dziewczyna potrząsnęła głową.
- Nie mogę przysiąc, że dzięki mojej trosce zachowa zdrowie,

skoro wszyscy wiedzą, że regularnie próbuje zapić się na śmierć.

Mężczyzna otworzył usta ze zdumienia. Elizabeth czekała z zapartym tchem, kiedy książę

wybuchnie. On jednak tego nie zrobił. Znów zerknęła na niego. Ten niegodziwiec oglądał sobie
paznokcie.

- Cóż, w takim razie... Czy obiecujesz, że będziesz się starała, moja droga? - spytał wikary.
Elizabeth spojrzała na pastora, świadoma, iż nadeszła ostatnia chwila, by się sprzeciwić.
Czy miała jednak wybór?
- Obiecuję - wykrztusiła.
Wikary zakołysał się na piętach, najwyraźniej rozważając w duchu, czy powinien

kontynuować, popatrzył na księcia, a potem najwyraźniej uznał, że powinien.

- Doskonale. Czy obiecujesz także wyrzec się wszystkich innych i być wierną tylko jemu,

dopóki śmierć was nie rozłączy?

Elizabeth nic nie odpowiedziała.

W kościele zapadła absolutna cisza.
- Przysięgasz, moja droga?
- Zastanawiam się, czy piorun we mnie strzeli, jeśli powiem „tak".
Śmiech zgromadzonych zmieszał się ze wściekłym sykiem matki:
- Elizabeth, ja na pewno się ciebie wyrzeknę, jeśli nie powiesz „tak".
Spojrzała jeszcze raz na księcia. On obrócił się ku niej i uniósł brew, tylko uniósł, jakby chciał

powiedzieć, że guzik go obchodzi, co ona zrobi.

Wszelka wola walki opuściła ją. Bóg jeden wie dlaczego, ale w tym momencie dala za

wygraną.

Wikary popatrzył na nią, jakby jej głowa pękła i ze środka zaczęły wylatywać gołębie. Ludzie

zaczęli szemrać. Elizabeth myślała, myślała i podjęła decyzję. Unosząc podbródek, zanim
powiedziała:

- Zgoda, przysięgam.
- Brawo - zawołał ktoś z tyłu. Ktoś inny zaklaskał. Książę odwrócił się ku swej oblubienicy i

rzekł z cynicznym błyskiem w oczach:

- Doskonały wybór, moja droga.
Dopiero teraz Elizabeth uprzytomniła sobie sens tego wszystkiego, chociaż sama nie

wiedziała, czemu tak późno. Dotarło do niej, w co się zaangażowała. To była farsa. Parodia
małżeństwa. Wzięła ślub z Jego Wysokością, ale będą dla siebie nikim więcej niż uprzejmymi
nieznajomymi. Nie będzie dzieci. Nie będzie maleństw, które wypełniłyby jej życie, nawet córki,
której zawsze pragnęła. Zawsze będzie tylko ona i on i całe życie wypełnione samotnością.

- Przynosisz mi wstyd. To hańba. Jak mogłaś mi to zrobić? - krzyczała matka.
- Gdybyś nadał pozostawała pod moją kuratelą, nie puściłbym płazem takiego zachowania -

dodał ojciec z błyskiem w niebieskich oczach. - Minister sprawiedliwości był tu dzisiaj. Możesz być
pewna, że o twoim kompromitującym zachowaniu dowiedzą się wszyscy członkowie Izby Lordów.

Matka wciąż nie kryła swego oburzenia.
- Ravenwood - rzekła do zięcia - nie winiłabym cię w najmniejszym stopniu, gdybyś chciał ją

ukarać.

Książę uśmiechnął się tajemniczo.
- Wręcz przeciwnie, pani. Nie przystoi, by młody małżonek uczynił coś podobnego.
Słowa te zostały wypowiedziane szczególnym tonem, ale rodzice Elizabeth najwyraźniej nie

zwrócili na to uwagi. Jedynie ona
wyczuła sarkazm w głosie męża.

- Jesteś bardziej wybaczający niż ja, książę - powiedział ojciec.
- Jak ja się odważę chodzić z podniesioną głową? – dodała jej matka. - Jak ja to zniosę? Ona

zrobiła farsę z mojego pięknego ślubu. Mówię wam, farsę.

- Myślałam, że to był mój ślub, mamo - Elizabeth wreszcie zdobyła się na odwagę, by to

powiedzieć.

- Słyszałeś to, George? - rzuciła oburzona matka, zwracając się do męża. - Widzisz, co ja

musiałam znosić od czasu jej debiutu? Ta dziewczyna jest samowolna i pyskata.

- Dziwię się, że książę nie zażądał natychmiastowego unieważnienia małżeństwa.
Elizabeth popatrzyła na Ravenwooda. Na jego twarzy malował się szczególny wyraz.
- Czy wolno mi się wtrącić? - spytał uprzejmie. - Postanowiłem, że pojedziemy z Elizabeth w

podróż poślubną do Twierdzy Kruków. - Uśmiechnął się od ucha do ucha. - Ruszamy natychmiast.

Elizabeth jęknęła. Jej matka uczyniła to samo.
- Co takiego? - spytała zdumiona.
- Spokojnie, Ravenwood - powiedział jej ojciec - nie ma potrzeby chować się ze wstydu. Moja

córka zachowała się dziś skandalicznie, ale nie musisz uciekać. Jeśli zrobisz dobrą minę do złej gry,
powinieneś całkiem nieźle przetrzymać ten skandal. Dobry Bóg wie, że znosiłeś gorsze.

Elizabeth słuchała w napięciu.
- Zapewniam cię - odparł Ravenwood - moja decyzja nie ma nic wspólnego z dość

nieortodoksyjnymi poglądami Elizabeth na przysięgę małżeńską. Wręcz przeciwnie. Zważywszy na
okoliczności, uważam, że zachowała się całkiem dobrze. Inna oblubienica nie zniosłaby takiej presji.
Nic, co mogłaby zrobić, nie byłoby gorsze od tego, co sam robiłem w przeszłości. Sam przed chwilą o
tym wspomniałeś. Chcę wyjechać dzisiaj, ponieważ podróż zajmie dwa dni. Nawet więcej, jeśli drogi

okażą się nieprzejezdne. Chociaż cieszy mnie towarzystwo socjety, wolę cieszyć się towarzystwem
swojej młodej żony.

Elizabeth otworzyła usta ze zdumienia. W głowie dźwięczały jej słowa księcia. Wyjechać?

Dzisiaj?

- Ale goście zaproszeni na śniadanie... - lamentowała jej matka. - Co ja powiem gościom?
Książę uśmiechnął się.
- Dokładnie to samo, co ja powiedziałem wam. - Mówiąc to, ujął Elizabeth pod rękę.
- Idziemy? - spytał.
Ucieczka. Proponował jej ucieczkę. Nagle przestała dbać o to, że to Ravenwood złożył tę

propozycję. Odwróciła się w stronę drzwi.

- Elizabeth, nie wyjedziesz - oznajmiła rozkazująco jej matka.
Dziewczyna wyprostowała się i spojrzała matce w oczy.
- Wręcz przeciwnie, mamo. Jestem przekonana, że wyjadę.
Matka oniemiała, Elizabeth zaś po raz pierwszy doznała uczucia swobody. Schyliła się i

zgarnęła swój ciężki tren, jakimś cudem nie gubiąc jednocześnie bukietu, cały czas spodziewając się
dalszych protestów ze strony rodziców, ale oboje milczeli. Nie poszli też za nią, kiedy Elizabeth
ruszyła za księciem ku wyjściu.

Lucien zatrzymał się w drzwiach. Elizabeth stanęła obok niego, mrużąc oczy w nagłym blasku

słońca.

Rozległy się wiwaty.
- Na Boga, zaciągnęła go wreszcie przed ołtarz - zawołała jakaś kobieta. - Gratulacje, młoda

damo.

Przed kościołem zgromadziły się setki ludzi, z czego część zgromadzonych stanowili

zaproszeni na ślub goście, których zżerała ciekawość, co się jeszcze może wydarzyć, inni zaś byli
całkiem obcy.

- Jaśnie państwo - służący w czerwono-fioletowej liberii przepchnął się przez tłum i złożył im

ukłon. - Zdołałem jakoś przejechać powozem przez maleńką szczelinę. Zechciejcie pójść za mną.

Ravenwood skinął głową, przytrzymując żonę mocniej za rękę, kiedy zaczęli się przeciskać

przez tłum. Elizabeth była wdzięczna za tę pomoc, chociaż nie znosiła jego dotyku. Teraz odczuwała
nieomal ulgę. Zauważyła, że nawet najbardziej zuchwali z gapiów odsuwali się na widok jej
postawnego małżonka. Odetchnęła głęboko, kiedy dotarli do oczekującego powozu, na którego
drzwiach błyszczał znajomy herb - dwa kruki patrzące na siebie. Przy głowach koni stał chłopiec
stajenny, starając się uspokoić przestraszone zwierzęta. Jednak nawet klapki na ich oczach niewiele
pomagały. Nadmierna ruchliwość uszu i nerwowe drżenie skóry świadczyły o tym, jak bardzo konie
są zaniepokojone. Przed zaprzęgiem dwóch forysiów siedziało sztywno na swych siwych
wierzchowcach, patrząc prosto przed siebie.

- Jesteśmy na miejscu - oznajmił woźnica. - Czy wolno mi złożyć państwu życzenia wszelkiej

pomyślności? - dodał.

- Dziękuję, Cedryku - odparł Ravenwood, pomagając żonie wsiąść do powozu.
Okazało się jednak, że to nie takie proste, ponieważ tren ślubnej sukni Elizabeth nie chciał się

zmieścić w środku. Z jakiegoś powodu widok męża upychającego jej suknię wzbudzał w niej
histeryczną wesołość. Kiedy wreszcie udało mu się, satyna otaczała ją niczym fale piany.

- Mógłbyś jechać na dachu - powiedziała, widząc, że mąż nie ma

gdzie usiąść.

Ravenwood spojrzał jej w oczy. I uśmiechnął się. Nie był to cyniczny uśmiech. Ani ten

irytujący grymas... ten, który zawsze budził w niej trudny do opanowania gniew. To był szczery
uśmiech. Pierwszy, jaki u niego widziała.

Dobry Boże, ten uśmiech odmienił całą jego twarz.
- Pewnie mógłbym - odparł - chociaż niemiło jest myśleć, że o moją twarz rozbijałyby się

owady. Nie, dużo bardziej wolę zostać tu z tobą.

Elizabeth przełknęła ślinę. Skinęła głową. Jak mężczyzna może wyglądać tak męsko, a

jednocześnie tak doskonale przystojnie?

- Prześliczne kwiaty - rzekł i uśmiechnął się jeszcze szerzej.
Dziewczyna spuściła wzrok. Z bukietu, które ściskała tak mocno, zostało zaledwie kilka

połamanych łodyg.

- Może gdyby udało nam się znaleźć nożyczki, zdołałbym uwolnić cię od części tego

materiału - rzekł sucho Ravenwood, a jego
wzrok znów padł na jej suknię.

Elizabeth była zaskoczona. Ją samą kusiło, by dobrać się do sukni z nożyczkami. Tymczasem

cisnęła resztki bukietu przez niedomknięte okno powozu. Tłum na zewnątrz rzucił się po nie, jakby to
były gwinee. Potem chwyciła naręcze tkaniny i zrobiła dość miejsca, by książę mógł usiąść
naprzeciwko niej. Kiedy wypuściła suknię, oboje mieli przykryte nogi.

Elizabeth nagle zrobiło się bardzo, bardzo gorąco.
- Pewnie tak musiał się czuć Mojżesz, kiedy przekraczał Morze

Czerwone - powiedział książę i wtedy dotarła do niej lekka woń jego oddechu. Cytryna. Jego oddech
czuć było cytrynami. Jakie to... dziwne.

- Szkoda tylko, że nie mam laski i sztucznej brody. Chciałbym zobaczyć twarze gapiów w

chwili, gdy będziemy obok nich przejeżdżać - ja z ramionami rozpostartymi nad morzem sukni
ślubnej. Byłaby to bardzo biblijna scena.

Elizabeth nie skomentowała jego uwagi. Co miała powiedzieć? Czyżby starał się być

zabawny? Jeśli tak, po co? Bóg jeden wiedział, że nie mógł powiedzieć niczego, co pozwoliłoby jej
się odprężyć. Czuła się tak naelektryzowana, jak jedwabna tkanina podczas burzy.

Karoca zakołysała się lekko, gdy woźnica wspiął się na górę i siadł na koźle. Elizabeth

usłyszała, jak chłopak stajenny sadowi się na ławeczce z tyłu powozu. Dźwignia hamulca została
zwolniona ze zgrzytem. Elizabeth czuła, że jej nerwy naprężają się do ostateczności, gdy czekała, aż
powóz ruszy. Sama nie wiedziała, czemu ogarnął ją nagły niepokój. Pewnie dlatego, iż miała opuścić
Londyn, pomyślała. Jechała w całkiem obce miejsce, z mężczyzną, którego prawie nie znała.

Swoim mężem. Swoim przystojnym mężem.
- Zimno ci? - spytał Lucien.
Czyżby zadrżała? Pokręciła głową, powstrzymując się przed roztarciem ramion, w których

nagle poczuła chłód. Konie zmęczone oczekiwaniem ruszyły gwałtownie. Elizabeth nachyliła się, a
serce łomotało jej niemal tak głośno, jak kroki tłumu, który odprowadzał wiwatami odjeżdżającą
karetę. Wjechali w cień między budynkami. Od czasu do czasu promień słońca nagle oświetlał twarz
księcia i wtedy wydawało się, że całe wnętrze powozu rozjaśniało się od środka. Był to ten sam
powóz, który ze stukotem zajechał pod jej dom tego pamiętnego dnia, gdy książę jej się oświadczył.
Wnętrze karety odpowiadało wyglądowi zewnętrznemu. Zewsząd otaczał Elizabeth luksus; zza
pleców jej męża wyłaniały się miękkie obicia z czerwonego aksamitu. Mahoniowe panele lśniły w
oczach, a srebrne okucia - była ; pewna, że to prawdziwe srebro - błyszczały jasno. Nawet dywan pod
jej pantofelkami był tak miękki, że Elizabeth, która rzadko się peszyła, czuła się okropnie nie na
miejscu. Jej wzrok padł na pierścionek. Owalnie szlifowany diament otoczony diamentami ciętymi w
wąskie prostokąty. Plamki światła tańczyły na suficie powozu, gdy drogie kamienie w pierścionku
skrzyły się w słońcu niczym malutka konstelacja tęczowych gwiazd. Był to z pewnością największy
pierścionek, jaki widziała, i doskonale oddawał niezwykłe bogactwo mężczyzny, którego poślubiła.

- Pierścionek godny księżnej - powiedział, najwyraźniej śledząc jej spojrzenie.
Pokiwała głową, a Lucien, który z jakiegoś dziwnego powodu czuł potrzebę rozmawiania z

nią, znów zagadnął.

- Podoba ci się?
Znów kiwnęła głową, po czym odwróciła się do niego profilem, wyglądając przez okno.

Koniec konwersacji.

Powóz przyspieszył. Albo tłum się przerzedził, albo woźnica postanowił kogoś przejechać,

jedno z dwojga, pomyślał Lucien. Cokolwiek to było, powóz przestał wreszcie się trząść i
podskakiwać.

Lucien nieprzerwanie się przypatrywał żonie. Jeśli Elizabeth podobała mu się tamtej nocy na

balu u państwa Derby, teraz zachwyciła go o wiele bardziej. Zaczesane włosy pozwalały dostrzec
harmonię rysów jej twarzy, a skóra lśniła od blasku jej sukni. Wyglądała jak jakaś morska bogini,
która zapragnęła skusić lekkomyślnego żeglarza, by skoczył za nią do morskiej otchłani.

- Gapisz się na mnie - powiedziała tonem, który niemal go wystraszył.
- Czyżby?
- To prawda.

Spojrzała mu prosto w oczy. To właśnie lubił w Elizabeth Montclair, nie, teraz St. Aubyn,

poprawił się.

- Jeśli nawet, to dlatego, że odczuwam pewne zakłopotanie, myśląc o tobie jako o swej żonie.
Wcale nie wyglądała na zadowoloną, że jej o tym przypomniał.
- Prawdę mówiąc, zastanawiam się, jak mam cię nazywać. Żoną? Księżną panią? A może po

prostu Kulą u Nogi? Przyznam, że przypadło mi do gustu to ostatnie miano.

- Możesz mi mówić Elizabeth - zaproponowała dziewczyna.
- No cóż, z pewnością masz rację, moja droga. W końcu któregoś dnia urodzisz mi potomka.

Popsułoby to nastrój, gdybym musiał cię nazywać lady Ravenwood w trakcie spełniania aktu
małżeńskiego. - W zamyśleniu przyłożył palec wskazujący do podbródka. - Skoro już o tym mowa,
kiedy chcesz skonsumować nasze małżeństwo? Ja już nie mogę się doczekać, żeby zobaczyć, jak
wyglądasz bez tej sukni. - Uśmiechnął się jeszcze szerzej. - A właściwie moglibyśmy się zabrać do
rzeczy już teraz. To też ma swoje zalety.

Krew odpłynęła Elizabeth z twarzy.
Mężczyzna odrzucił głowę do tyłu i zaśmiał się. Nie mógł się powstrzymać. Sprawiała

wrażenie tak szczerze przestraszonej. Ni stąd, ni zowąd przyszła mu do głowy myśl, że jej strach
powinien ranić jego męską próżność. Czyżby Elizabeth nie wiedziała, że w całym półświatku słynął
jako świetny kochanek?

Najwyraźniej nie.
- Nie mówisz chyba tego poważnie? - spytała.
- Ależ jak najbardziej. - Jakiś diabełek podkusił go, by tak odpowiedział. - A może nie

zdawałaś sobie sprawy, że zeszłej nocy mówiłem serio o spłodzeniu dziedzica?

Elizabeth otworzyła usta, a potem je zamknęła.
- Ty... - wykrztusiła wreszcie, wpatrując się uważnie prosto w jego oczy. - Droczysz się ze

mną - oznajmiła.

Tak, to była prawda, i niech go licho porwie, jeśli wiedział, jak ona się tego domyśliła. Jedyną

osobą, która tak łatwo potrafiła odgadnąć, kiedy żartuje, był jego brat. Natychmiast spoważniał.
Przyznał, że jego brat polubiłby Elizabeth. Pochwaliłby jego wybór, o ile o jakimś wyborze mogła być
mowa.

- Przejrzałaś mnie - przyznał.
- Nasze małżeństwo to nie gra, książę - skarciła go Elizabeth. - W rzeczy samej, skoro

poruszyliśmy kwestię naszego ślubu, wyjaśnijmy sobie kilka rzeczy. Kompromitując mnie,
zmarnowałeś swoje szansę na posiadanie potomka.

Mam więc cholerne szczęście, że naprawdę nie chcę dziedzica, pomyślał Lucien.
- Co więcej, nalegam, aby każde z nas poszło swoją drogą, kiedy tylko ta kpina z miesiąca

miodowego dobiegnie końca. - Przerwała, jakby czekając, że on zaprotestuje, a kiedy tego nie uczynił,
dodała: - Myślałam o tym, o czym rozmawialiśmy zeszłego wieczoru. Oboje przyznaliśmy, że nie
chcemy się pobierać. Tak samo oboje wiemy, że nie damy sobie szczęścia. W związku z tym nalegam,
abyśmy prowadzili osobne domy. Nie będę cię nękać ani czynić ci wyrzutów z powodu kochanek,
jakie mógłbyś sobie wziąć; podobnie ty nie będziesz mieć do mnie pretensji, jeśli postanowię wziąć
sobie kochanka.

Kiedy Lucien pojął sens tych słów, poczuł się dziwnie zaniepokojony.
- Jakież to niezmiernie cywilizowane! - rzucił ironicznie.
- To prawda. Co więcej, pozwalam ci mieć kochankę, ale nalegam na dyskrecję. Sama

oczywiście będę postępować tak samo. Nie ma powodu, by którekolwiek z nas przysparzało wstydu
lub zakłopotania drugiemu, mimo iż się nie lubimy.

- Skończyłaś? - spytał.
- Nie - odparła Elizabeth. - Chcę wiedzieć, jak długo pozostaniemy w północnej Walii.
- Trzy miesiące - powiedział bez zastanowienia.
- Trzy miesiące? - jęknęła dziewczyna.
- Tak, trzy - odwarknął. - A teraz ja chcę, żebyś ty zrozumiała kilka spraw. - Nachylił się ku

niej. - O ile zgadzam się, że oboje powinniśmy mieć wolną rękę co do romansów, żądam, byśmy
zaczekali z tym do końca podróży poślubnej.

Elizabeth zignorowała jego słowa.
- Ależ to niedorzecznie długi okres jak na miesiąc miodowy - zaprotestowała.

- Nie jedziemy do Twierdzy Kruków w podróż poślubną. Chcę tam załatwić pewne interesy.
- Nie możesz ich załatwić w krótszym czasie?
- Nie mogę. Muszę nadzorować pewne sprawy. Chcę się tym zająć osobiście.
Nie wyglądało na to, aby dziewczyna mu wierzyła. Nieważne.
- Miesiąc - starała się targować. - Pozwolę ci na miesiąc, nie dłużej.
- Dwa - skontrował, w rzeczywistości nie dbając o to, czy dziewczyna zostanie w Twierdzy

Kruków choćby tydzień, a nawet krótką chwilę, byle w ogóle została. Wiedział, że to niemądre, ale
chciał, żeby ludzie brali ich za małżeństwo w najprawdziwszym sensie, przynajmniej przez pierwszy
miesiąc.

- Półtora - targowała się Elizabeth.
- Zgoda - powiedział Lucien, nie spodziewając się uprzednio, że dziewczyna przystanie na aż

tak długi pobyt. Elizabeth sprawiała wrażenie zaskoczonej tym, że tak łatwo się zgodził na jej
warunki.

- Spędzę półtora miesiąca w Twierdzy Kruków, po czym będę wolna - powtórzyła, jakby mu

nie dowierzając.

- Właśnie.
Rozparła się wygodnie na ławce; co jakiś czas słońce rozjaśniało wnętrze powozu. Oczy

Elizabeth wydawały się pałać, gdy wpatrywała się w swego męża. Widział w nich blask i niepewność.

- Jeszcze jedno - rzeki książę Ravenwood uprzejmym tonem. - Będziesz spać ze mną.

6.

Elizabeth podskoczyła na ławce.
- Słucham?
Lucien uniósł lewą brew.
-

Czyżbyś ogłuchła, moja droga?

Elizabeth zmrużyła oczy.
- Spać ze mną?
Mężczyzna uśmiechnął się, zadowolony z siebie.
- Więc mnie usłyszałaś. Dobrze. Zatem posłuchaj. Chcę, by myślano, że jesteśmy

prawdziwym małżeństwem - powiedział. - Przynajmniej przez jakiś czas. Potem możesz spać
samotnie do woli. - Wpatrywał się w nią przez chwilę; na jego twarzy malowało się podniecenie, które
sprawiło, że poczuła się nieswojo. - Chociaż wątpię, aby potrwało to długo.

- Okłamałeś mnie - rzuciła oskarżycielsko Elizabeth.
- Okłamałem cię? Co masz na myśli, mówiąc, że cię „okłamałem"?
- Powiedziałeś, że będzie to małżeństwo z rozsądku.
- Owszem, gdyż jest rozsądne, abyś ze mną spała.
- Nie to miałeś na myśli, i wiesz o tym.
- Doprawdy? Zatem wyjaśnij mi to, Elizabeth. Co twoim zdaniem miałem na myśli, mówiąc o

małżeństwie z rozsądku?

- Że każde z nas pójdzie swoją drogą - pouczyła go. -Ty będziesz

spać w jednym łożu, a ja w drugim.

- Nie - zaprzeczył.
- Nie? A jeśli będę nalegać, abyśmy spali w osobnych łóżkach? Co wtedy zrobisz? Zamkniesz

mnie w swojej komnacie na noc?

- Być może.
- Żartujesz.
- Żartuję tylko we wtorki i czwartki - zakpił. - Ponieważ dziś jest

sobota, nie żartuję. Chcę jedynie zachować przed towarzystwem pozory małżeństwa, przynajmniej
przez pierwszy miesiąc. Później każde pójdzie w swoją stronę, zgodnie z wcześniejszą umową. To

dość powszechna praktyka. Kilka tygodni wspólnego szczęścia, o którego fikcyjności wie całe
towarzystwo, a potem każde z nas będzie prowadzić osobne życie. Chyba znasz zasady tej gry?

Elizabeth nie przychodziło na myśl nic, co mogłaby powiedzieć, gdyż rzeczywiście owe

zasady znała... aż za dobrze.

- Moja droga żono, nie bądź taka przerażona. Spanie ze mną bardzo ci się spodoba.
- Nie - szepnęła, szybko odwracając oczy ku niemu.
- Aczkolwiek zdaje się, że chrapię - oznajmił rzeczowo mężczyzna. - Przynajmniej tak

twierdzili moi kompani w Oksfordzie. Jestem jednak pewny, że się do tego przyzwyczaisz. Oni się
przyzwyczaili.

Nie mógł tego mówić poważnie. Jednak w jego oczach nie dostrzegała śladu rozbawienia. Ani

odrobiny. Nie żartował.

Ravenwood, Książę Śmierci, Hulaka z Ravenwood, zamierzał zmusić ją do spania we

wspólnym łożu.

- Nie tkniesz mnie - wykrzyknęła.
- Moja droga, ależ oczywiście, że cię nie tknę. Nie będę ci się też narzucał, bowiem jak sobie

przypominasz, całkiem niedawno mogłem z łatwością cię wykorzystać, a jednak tego nie zrobiłem.
Zachowałem się jak prawdziwy dżentelmen.

Nawiązywał do tego, co się działo na pokładzie statku, do incydentu, o którym bardzo chciała

zapomnieć. Mimo to nie mogła. Wtedy książę wydawał się inny. Zimniejszy.

Ale żeby spać z nim? Nie sądziła, aby mogła się do tego zmusić. Jaki mam wybór?
- Dlaczego?
- Dlatego, że sobie tego życzę.
Spojrzenie jego zielonych oczu w oprawie gęstych rzęs było nieustępliwe i poważne.
- Czemu? - nalegała w dalszym ciągu.
- Ponieważ - odparł wreszcie książę - nie zamierzam stać się pośmiewiskiem towarzystwa.

Ponieważ nie życzę sobie, by moi koledzy się dowiedzieli, że nie potrafię skłonić świeżo poślubionej
żony do tego, by ze mną spała. Ponieważ mam wiele twarzy, Elizabeth, ale przede wszystkim jestem
mężczyzną. Mam tylko swoją dumę.

Dziewczyna spojrzała na niego, zaskoczona jego słowami.
- Rozumiesz mnie? - spytał.
Nie rozumiała. A jednak... jakoś rozumiała. Nawet za dobrze. Czasami, kiedy socjeta albo jej

matka poniżały ją, ona również szukała oparcia w swej dumie, aby przetrwać trudny okres. Mogła
czasami być upokorzona publicznie, ale nigdy nie pozwalała, aby ktoś to wyczytał z jej twarzy.

- Więc? - Lucien domagał się odpowiedzi.
- Jak sobie życzysz - odrzekła wreszcie i poczuła, że ogarnia ją coś na kształt współczucia.

Wtedy przyszło jej coś do głowy. Zesztywniała. Dobry Boże, w co ona się ubierze? A on?

To pytanie gnębiło Elizabeth przez resztę drogi. A jechali długo tego dnia. Mieli zatrzymać się

na postój tuż pod Oksfordem. Stamtąd wyruszą następnego poranka do Walii. Normalnie wyprawa
zajęłaby im dwa pełne dni, ale oni mieli przebyć tę trasę w jeden dzień, a przynajmniej tak zaplanował
Ravenwood. Były to właściwie jedyne słowa, jakie skierował do Elizabeth od czasu ich wcześniejszej
rozmowy. Elizabeth wcale to nie przeszkadzało; nie mogła przestać myśleć o małżeńskich żądaniach
księcia.

Pejzaże, które mijali w drodze, zaliczały się do najpiękniejszych w Anglii. Elizabeth widziała

łagodne wzgórza i kamienne lub drewniane ogrodzenia, które zaznaczały granice posiadłości. Tłuste
krowy i białe owce pasły się na i łąkach ocienianych przez ogromne wiązy o szmaragdowozielonych
liściach. Droga była gładka, mimo iż niedawno padał deszcz. Po błękitnym niebie wędrowały puszyste
białe obłoczki, a lekki wiatr delikatnie chłodził twarz.

- Jesteśmy już prawie na miejscu - rzekł Lucien, wyrywając żonę z zamyślenia. Jego zielone

oczy miały kolor paproci prześwietlonych słońcem. - Przypuszczam, że będziesz chciała się przebrać.
- Uśmiechnął się. - Chyba że chcesz ciągnąć za sobą ten materiał? Elizabeth potrząsnęła przecząco
głową, odwracając od niego oczy.

Jej spojrzenie przyciągnął promień słońca, który przecinał całe wnętrze powozu, zmieniając

kolor aksamitnych obić z czerwonego na pomarańczowy.

- Miło mi to słyszeć - stwierdził Lucien. - Zaczynałem się zastanawiać, czy ta masa tkaniny

nie miała przypadkiem trzymać mnie na odległość w trakcie podróży.

Elizabeth szybko podniosła na niego wzrok.
- Gdybym sądziła, że to poskutkuje, nie zdjęłabym tej sukni dzisiejszej nocy.
Kącik ust Luciena uniósł się w grymasie niegrzecznego uśmiechu, zielone oczy rozbłysły.
- Masz całkowitą rację. Taki podstęp nie przyniósłby rezultatu. Jak być może słyszałaś, jestem

mistrzem w zdejmowaniu sukien z kobiet.

- Wydawało mi się, że w ich zadzieraniu.
Luciena najwyraźniej zaskoczyła ta odpowiedź. Prawdę mówiąc, Elizabeth sama była nią

zdumiona. Jednak napięte do ostateczności nerwy sprawiały, że przestała się liczyć ze słowami.

- Czyżby ktoś naplotkował ci o mnie?
Elizabeth nie znosiła, kiedy tak się do niej uśmiechał. Czuła się przez to tak, jakby jechała w

towarzystwie bożka miłości. Uśmieszek zdawał się mówić: „Jestem bardzo grzesznym mężczyzną.
Będziesz grzeszyć ze mną?"

Przełknęła ślinę, tłumacząc sobie, że powinna zachować obojętność. Niestety, nie potrafiła.

Uśmiech Luciena sprawił, że z kolei ona czuła się bardzo, bardzo niegrzeczna... prawie jak wtedy,
kiedy ją pocałował.

Najwyraźniej postradała zmysły.
- Całe towarzystwo mówi o twojej reputacji - powiedziała i zaraz musiała zwilżyć językiem

wargi. Co gorsza, on cały czas się w nią wpatrywał. Ścisnęło ją w dołku. To dlatego w czasie jazdy nie
nawiązywała z nim rozmowy. Za każdym razem, gdy prowadzili konwersację, Elizabeth czuła się,
jakby prowokowała drapieżnika.

- Hmm. Pewnie tak. Chociaż, gdybym miał tak wiele kochanek, ile twierdzi towarzystwo,

dawno już umarłbym z wyczerpania.

Elizabeth nie znosiła tego, że czasami Lucien ją rozśmieszał. Jak to możliwe? Dobry Boże,

ona nawet go nie lubiła. Chciał ją zmusić, żeby z nim spała. Nie powinien jej rozśmieszać.

Nieoczekiwanie w tym momencie powóz zwolnił. Elizabeth nawet nie zauważyła, że wjechali

do małego miasteczka.

Zatrzymali się tak gładko, jakby podróżowali latającym dywanem. Elizabeth wyjrzała przez

okno po swej lewej stronie. W podmuchu wieczornego wiatru kołysał się szyld z napisem: „Pod
Kaczką i Łabędziem". Nad drewnianym dachem gromadziły się chmury, a niżej w odległości zaledwie
kilku mil wisiała mgła. Można się już pożegnać ze słoneczną pogodą, pomyślała Elizabeth i zadrżała.

- Wygląda na to, że ścieżka jest trochę błotnista - zauważył książę, wysiadając. Drzwi powozu

przytrzymywał stojący sztywno służący w liberii. Elizabeth, która służących zatrudnionych przez
swego ojca mogła policzyć na palcach jednej ręki, była trochę zażenowana faktem, że teraz ma nie
tylko woźnicę, ale także chłopca stajennego i dwóch forysiów. To obrzydliwe.

Książę rzucił jej spojrzenie.
- Zaproponowałbym, że cię przeniosę na rękach, ale obawiam się, że obfity tren twojej sukni

uniemożliwi mi to.

- Chciałabym się jak najszybciej przebrać - szepnęła Elizabeth.
- Nie - odparł książę, kręcąc głową. - Postanowiłem, że będziesz chodzić nago. W ten sposób

będzie dużo przyjemniej.

- Żarty sobie ze mnie stroisz.
- W rzeczy samej, lecz musisz przyznać, że była to intrygująca sugestia. - Uśmiechnął się tym

pięknym, ciepłym uśmiechem, od którego poczuła się dziwnie. - Poleciłem jednemu ze służących, by
zapakował trochę ubrań dla ciebie, podczas gdy my braliśmy ślub.

Braliśmy ślub. Och, jak te słowa ją raniły. Poślubiła jednego z najsłynniejszych londyńskich

hulaków. Nicponia, którego bardziej pociągał alkohol i cygara niż zarządzanie posiadłościami. Który
większość życia spędził na strojeniu sobie żartów z wszystkiego i bez wątpienia odjedzie do Londynu
natychmiast po zakończeniu ich „miesiąca miodowego".

No i dobrze, pomyślała. Ona też rozpocznie własne życie. W końcu taką umowę zawarli.
- Jeśli jesteś gotowa wysiąść, pomogę ci zejść. Prawdę powiedziawszy, powinnaś zeskoczyć.

Wyobrażam sobie, że twój tren jest tak wielki, że natychmiast wypełni się powietrzem, dzięki czemu
będziesz mogła leciutko wylądować na ziemi.

Elizabeth spojrzała na męża z irytacją, ponieważ znów miała ochotę się roześmiać.
Nie mogła zaprzeczyć, Lucien naprawdę ją rozbawił. Obserwowała, jak stara się do niej

zbliżyć, odsuwając fałdy spódnicy, i potem podaje jej rękę.

- Pani - rzekł, trzymając dłoń wnętrzem ku górze i machając palcami, kiedy natychmiast jej

nie przyjęła.

Z ociąganiem wzięła go za rękę, drugą dłonią przytrzymując się ramy powozu. Ciężki tren

sprawił, że zachwiała się na progu. Jeszcze przed chwilą była w karecie, teraz znajdowała się już w
ramionach Luciena.

- Panie - westchnęła.
Książę patrzył na nią z góry; ich twarze znalazły się tak blisko siebie, że jego oddech ją

łaskotał. Elizabeth czuła zapach Luciena, połączenie woni cytryn i miętowego mydła. Czuła również
żar jego ciała, zaskakujący w porównaniu z chłodną lamą jej sukienki. Jego oczy były ciemne, prawie
tak ciemne, jak jego atramentowoczarne włosy, a mimo to widziała w nich blask, łagodny, a jednak
twardy, i od tego serce zabiło jej żywiej.

- Patrzcie państwo - powiedział cicho Lucien. - Jednak mogę się do ciebie zbliżyć. Może

powinniśmy mimo wszystko odciąć ten tren. Tym sposobem moglibyśmy to robić częściej.

Elizabeth spojrzała na niego z dołu.
-

Jeśli zniszczysz mi sukienkę, moja matka urwie ci głowę.

Lucien nie przestawał się przyglądać żonie, a w jego oczach zapaliły się figlarne iskierki.
- Czy zastanowiłaś się kiedyś nad tym, jakie to makabryczne, „urwać" komuś głowę?
Znów naszła ją ochota, by się uśmiechnąć.
- Nie - odpowiedziała. - Przyznaję, że nigdy o tym nie myślałam.
- A powinnaś. To nieuprzejme jak wszyscy diabli, urwać komuś

głowę.

Elizabeth tylko się w niego wpatrywała. Ravenwood, jakby dając za wygraną, odwrócił wzrok

i skinieniem głowy polecił jednemu ze służących unieść tren sukni.

- Obejmij mnie za szyję - polecił Elizabeth.
Zawahała się, ale zrozumiała, że rzeczywiście powinna się czegoś przytrzymać. Jego. A niech

to. Objęła go ramionami za szyję.

- No proszę - stwierdził. - Nie było tak źle, prawda?
Nie odpowiedziała, skupiona nad tym, by ich ciała się nie stykały.
Lucien zachichotał cicho, jakby dostrzegał jej starania. Beth było przytulnie i ciepło w

objęciach Ravenwooda. On przyciskał ją do piersi, jej dłonie spoczywały na jego karku. Jednak wraz z
ciepłem ogarnęło ją uczucie, że nie może oddychać. Wmawiała sobie, że to dlatego, że Lucien tak
mocno ją ściska, lecz tak naprawdę nie była do końca o tym przekonana. Było coś nierzeczywistego w
tym, że ją trzymał w ramionach. Obejmował ją sam książę Ravenwood.

Wielkie nieba, sama wciąż nie mogła w to uwierzyć. Była jego księżną. I ten sposób, w jaki ją

obejmował! Jego uścisk był tak mocny, on sam taki wysoki, a ona taka drobniutka. Czuła, że jest słabą
kobietą zdaną na jego wolę. I wcale jej się to nie podobało.

- Tędy proszę - rzekł oberżysta, prowadząc ich do swego lokalu.
- Postaw mnie na ziemi - syknęła Elizabeth, kiedy tylko i znaleźli się na progu oberży. Od

zapachu duszonej wołowiny zaburczało jej w brzuchu. Goście wewnątrz uciszyli się nieco, kiedy
dostrzegli parę stojącą w drzwiach do ciepłej izby. - Postaw mnie - powtórzyła, starając się nie
czerwienić pod spojrzeniami przeważnie mężczyzn siedzących w karczmie zajmującej parter
budynku.

- Jeszcze nie teraz - odparł Lucien, wchodząc do środka.
- Nie ma powodu, żebyś mnie nosił na rękach.
- Chcesz, żeby twój tren zaplątał się w krzesła i stoły?
Miał rację. Elizabeth nie cierpiała, kiedy miał rację.
- Tak myślałem - stwierdził książę.
Zmarszczyła czoło i pogodziła się z losem. Prawdę mówiąc, nigdy jeszcze nie nocowała w

oberży. Kiedy jest się Montclairem, ma się wystarczająco wielu krewnych, by przejechać całą Anglię
bez konieczności zatrzymywania się w miejscach publicznych.

Siedzący przy stołach w większości sprawiali wrażenie lokalnych mieszkańców, podobnie jak

ci, którzy siedzieli na wysokich stołkach przy barze. Ich kufle piwa perliły się od dużych kropel wody
i zostawiały mokre kółka na blatach, kiedy pijący unosili naczynia do warg. Ściany oberży były z
kamienia, a grube, ciemne belki podtrzymywały pięterko. Elizabeth przypuszczała, że dom

zbudowano jeszcze w normańskich czasach. Środek izby przecinały schody. Po prawej stronie
znajdowała się prywatna część karczmy, oddzielona ścianą.

- Mam nadzieję, że państwu to nie przeszkadza, ale w izbie jest trochę chłodno. Nie

spodziewaliśmy się gości takiej rangi.

Takiej rangi. Elizabeth zamknęła oczy. Wciąż wydawało jej się to nierealne. Jakby wydarzyło

się komuś innemu. Trzy tygodnie temu wiodła zupełnie inne życie. Chodziła na przyjęcia. Starała się
(zazwyczaj bezskutecznie) zadowolić matkę. A teraz proszę, jechała do północnej Walii, gdzie nigdy
dotąd nie była, ze swoim świeżo poślubionym mężem, którego podejrzewano o zabójstwo brata.

Wspaniale.
- W kominku właśnie napalono - powiedział oberżysta - i wkrótce przyniosą wam posiłek

Proszę zadzwonić, gdybyście potrzebowali czegoś jeszcze.

Elizabeth spodziewała się, że książę ją wypuści z ramion, a gdy tego nie zrobił, spojrzała nań

z zaskoczeniem. On jednak trzymał ją nadal w rękach. Patrzyła na męża zdumiona.

- Jesteś pewna, że nie chcesz udać się natychmiast do sypialni? - Moglibyśmy spędzić całą noc

razem - dodał książę i głos mu się obniżył o oktawę. - Co to byłaby za noc.

- Nie, dziękuję, panie. Możesz swobodnie cieszyć się swoim własnym towarzystwem. Ja z

pewnością nie stęsknię się za tobą.

Na dźwięk jej sarkastycznych słów Ravenwood parsknął śmiechem.
- Jamie - zawołał, obracając wzrok na służącego - widzisz, kogo ja poślubiłem? Zuchwałą

pannicę. - Znów popatrzył na żonę i przestał się śmiać. - Z czasem nauczysz się tęsknić za mną, moja
droga. - Wyszczerzył się w tak szerokim uśmiechu, że przypominał latarnię z dyni na Halloween. - Z
czasem.

- Wątpię w to - mruknęła dziewczyna.
- Wolisz się przebrać przed, czy po kolacji?
- Przed, proszę.
Kiwnąwszy głową bez słowa, powoli wypuścił ją z objęć, nie szybko. Postawił ją na ziemi w

taki sposób, że ich ciała otarły się o siebie. Cal po calu. Brzuch o brzuch. Udo o udo.

Elizabeth starała się zignorować wrażenie, jakie wywarł na niej dotyk jego ciała. Służący

ostrożnie położył na podłodze tren i odwrócił się, najwyraźniej zamierzając pójść po kufer. Elizabeth
odprowadzała go wzrokiem. Nagle poczuła się bardzo samotna. I bardzo bezbronna, bo tren niemal
całkowicie odbierał jej swobodę ruchów. Pokój wyłożony był boazerią ze złocistego dębu, a ściany
wydawały się jarzyć blaskiem płomieni w kominku. Podłogę zaścielał wyblakły czerwony dywan,
pośrodku izby stał bogato rzeźbiony stół i dwa krzesła. A co będzie, jeśli pojawi się większa liczba
gości, pomyślała dziewczyna.

- Czy mam cię zanieść do twojego pokoju na górze? -|spytał Lucien.
- Nie - odparła, zmuszając się do tego, by spojrzeć mu twarz. - Pokojówka może mi pomóc.
- Jesteś pewna? - spytał z naciskiem.
- Absolutnie - odparła stanowczo.
Ravenwood posłał jej ten łobuzerski, psotny uśmieszek, którego tak nie znosiła.
- W takim razie - powiedział - skoro nie chcesz, bym odprowadził cię do twego pokoju, może

pozwolisz mi, żebym pomógł ci się rozebrać?

- Nie, dziękuję - wycedziła Elizabeth.
Skłonił przed nią głowę i uśmiechnął się, a jego zielone oczy się zaiskrzyły. Elizabeth miała

ochotę mu je wydrapać.

Coś trzeba zrobić, myślała Elizabeth. Coś drastycznego. Nie przychodziło jej jednak na myśl

nic, co mogłoby zmienić jej obecne położenie. Nic, z wyjątkiem pokazania jego wysokości, że nie da
się zastraszyć jego grubiańskim uwagom o wspólnym łożu i nocy poślubnej. Wręcz przeciwnie.
Podejmie tę grę.

Wybrała ciemnoniebieską suknię z wysokim stanem, która podkreślała granatową czerń jej

zaczesanych do góry włosów i sprawiała, że jej oczy wydawały się ogromne. Nie nałożyła
pantalonów, zwilżyła także spódnicę. Rezultat był dość szokujący i śmiały. Do tego stopnia, że
Elizabeth czuła się kobietą wyzwoloną, gdy schodziła po schodach, a mokra sukienka oblepiała jej
nogi w sposób wielce sugestywny.

Pokaże jego wysokości, że nie jest mdłą panienką. Coś jednak było nie tak, bo kiedy weszła

do głównej izby, co prawda mężczyźni spoglądali na nią, ale szybko odwracali spojrzenia. Elizabeth

zmarszczyła brwi, a potem popatrzyła po sobie, upewniając się, że wszystko jest w porządku.
Wyglądała wspaniale. A może nie poruszała się jak należy? Słyszała, że kurtyzany potrafiły chodzić w
sposób, który doprowadzał mężczyzn do szaleństwa. Kołysały biodrami, przypomniała sobie.

Spróbowała więc tak zrobić.
- Więc widziałaś krowę McGregorów? - spytał jakiś mężczyzna,

kiedy przeszła obok niego.

Elizabeth omal nie zemdlała. Krowę? To ona porusza się tak kokieteryjnym krokiem, a im się

to kojarzy z krową?

Wtedy przy drzwiach do wydzielonej izby dostrzegła swojego męża. Przyglądał jej się, lecz w

jego oczach nie było pożądania, gdy obrzucał ją spojrzeniem od góry do dołu. Dostrzegła w nich
śmiech.

Zesztywniała. On najwyraźniej sobie z niej kpił. Mało brakowało, a odwróciłaby się i wróciła

na górę. Czy odgadł, że starała się w nim rozbudzić namiętność? Boziu, miała nadzieję, że nie.

Jednakże wszelka nadzieja na to prysła w chwili, gdy Ravenwood rzekł:
- Moja droga. Jeśli zamierzasz przyciągnąć uwagę mężczyzn, radzę ci nie zadzierać tak nosa.

Jeśli będziesz udawać królową Anglii, nie obudzisz w nich nieprzyzwoitych myśli.

Królowa? Chyba nie przypominała królowej?
- Nie wiem, o czym mówisz - skłamała i z uniesioną głową wyminęła go, zmierzając do

wydzielonego pokoju.

Wydawało jej się, że Lucien zachichotał, gdy przechodziła obok

niego, ale nie mogła mieć pewności.

Co za okropny człowiek. Nawet gdy już usiadła, nie mogła się uspokoić. Czuła mdłości na

myśl o tym, że wkrótce pójdą na górę i on...

Przełknęła ślinę. Co on zrobi? Nie wiedziała. Nawet nie chciała się domyślać. Elizabeth nawet

nie zauważyła, kiedy minęła kolacja. Aż za szybko Ravenwood powiedział:

- Jesteś gotowa, moja ukochana, na naszą noc namiętności?
Elizabeth odłożyła widelec. Książę także. Na jego wargach igrał pożądliwy uśmiech, a jego

zielone oczy błyszczały w blasku ognia.

- Wiem, że śpieszy ci się tak samo, jak mnie - dodał. - Nie zwlekajmy więc.
Elizabeth nie drgnęła. Och, wiele by oddała za to, by zniknąć stąd jak za dotknięciem

magicznej różdżki.

- Chodźmy, moja ukochana - upomniał ją książę, wstał i wyciągając do niej rękę.
- Nie jestem twoją ukochaną - odparła powoli.
- Nie, ale będę cię kochał. Bardzo dokładnie - dodał z lubieżnym uśmieszkiem i poruszył

brwiami. - Chodź. - Kiwnął ręką.

Przełknąwszy ślinę, Elizabeth zgarnęła spódnicę i wstała. Nie ma sensu tego dłużej odwlekać.

On był jej mężem i koniec.

Kiedy jednak wyciągnął do niej dłoń i błysnął rubinowy pierścień, który nosił na palcu,

zignorowała jego podsuniętą rękę i wyszła, unosząc spódnice. Serce biło jej tak szybko, że obawiała
się, iż stanie z wyczerpania.

- Pokaż jej, mości panie! - zawołał jakiś pijak.
- Wychędoż ją dobrze! - wrzasnął inny.
Lucien chwycił żonę za rękę, zmuszając ją do zatrzymania się tak, by stanęli twarzami do

tłumu. Starała się mu wyrwać, ale wziął ją pod ramię i okręcił, jakby tańczyli jakiś wiejski taniec.

- Zapewniam was, panowie - zawołał, poklepując czule jej dłoń - że zrobię wszystko, co w

mojej mocy, by ta pani bardzo dobrze się bawiła.

Mężczyźni gruchnęli śmiechem. Elizabeth czuła, jak pieką ją policzki. Mimo to wyprostowała

się i do głowy znów wpadła jej myśl, że powinna powiedzieć coś szokującego. Tak, by jego
lordowska mość się zdziwił.

- To jego lordowska mość musi się martwić - oznajmiła spokojnym, wyraźnym głosem. Teraz

przyciągnęła uwagę wszystkich.

- A czemuż to, moja droga? - spytał Lucien z lubieżnym uśmiechem.
- Dlatego, mój cukiereczku - wycedziła przez zęby - że to ja ciebie zmęczę.
Doznała cudownego uczucia, widząc, jak Lucien wytrzeszczył oczy ze zdumienia.

Uśmiechnęła się równie wyrafinowanie fałszywym uśmiechem, jak on.

- Daj mu popalić, kotku - zawołała jedna z karczmarek, a druga dodała sugestię tak rubaszną,

że Elizabeth natychmiast się spłoniła. Miała wrażenie, że w tej chwili jej twarz jest czerwieńsza od
jagód ostrokrzewu. Mimo to zarazem czuła się bardzo z siebie zadowolona.

- No, no - wycedził Lucien z błyskiem w zielonych oczach. - Może nie jesteś jednak taką

malowaną lalą, jak sądziłem.

- Niech ci się nawet przez chwilę nie wydaje - zasyczała przez fałszywy uśmiech - że

mówiłam prawdę.

Nie odpowiedział, jedynie posłał jej zagadkowe spojrzenie. Elizabeth była pewna, że w

zamierzeniu miało ją zaniepokoić. Dziwne, ale wcale nie zaniepokoiło. Sama nie wiedziała, co się z
nią stało, kiedy stała w tej izbie, ale nagle miała już wszystkiego dość.

Bez dalszych słów obydwoje weszli po schodach na górę, przez całą długą drogę

odprowadzani przez komentarze zebranych na dole ludzi. Z każdym krokiem Elizabeth czuła się mniej
pewnie. Ich pokój znajdował się na samym końcu korytarza. W miarę jak zbliżali się do drzwi, serce
waliło jej coraz szybciej. Drewniana podłoga skrzypiała, a migoczące kaganki na ścianach rzucały
stłumione światło. Zanim dotarli do pokoju, dłonie miała mokre od potu.

Ravenwood otworzył jej drzwi i Elizabeth opuściły resztki odwagi.
Pokój okazał się zaskakująco obszerny, bowiem z zewnątrz gospoda nie wyglądała wcale na

dużą. Dwie ze ścian były z kamienia, w jedną z nich wbudowano kominek ze sklepieniem w kształcie
łuku. Na palenisku trzaskał ogień, rozgrzewając izbę do upału.

Wzrok Elizabeth padł na olbrzymie łóżko, które stało naprzeciwko kominka. Odwinięta

ciemnoniebieska narzuta ze szlachetnej tkaniny odsłaniała nieskazitelnie białą pościel.

Elizabeth przełknęła ślinę ze zdenerwowania.
- Możesz się rozebrać, kiedy tylko zechcesz. Nie będę podglądał, obiecuję - powiedział książę

i owionął ją jego oddech. Znów cytryny.

- Czemu zawsze czuć cię cytrynami? - spytała ze złością.
Wydawało się, że to pytanie go zaskoczyło, jednak szybko odzyskał równowagę. Elizabeth

zobaczyła, jak otworzył usta, a potem, wielkie nieba, pokazał jej język. Wisiały na nim resztki żółtego
cukierka.

- Dropsy. Lubię je.
Dlaczego nagle zachciało jej się śmiać, Elizabeth nie miała pojęcia. Pewnie znowu atak

histerii. Lucien zamknął usta.

- To jak - spytał - zamierzasz się rozebrać?
Posłała mu wściekłe spojrzenie. W jego oczach nie błyszczały jednak złośliwe iskierki,

kącików ust nie wykrzywiał figlarny uśmiech. Wydawało się, że jego twarz nie wyrażała niczego, a
jednak... nie było to prawdą.

Znów przełknęła ślinę. Usta miała tak suche, jak spalona słońcem ziemia.
Wtedy na twarz Luciena powrócił kpiący wyraz. Jego oczy błyszczały prawie tak jasno jak jej

ślubny pierścionek. Uśmiechnął się tym łobuzerskim uśmiechem, który zawsze przywodził jej na myśl
uczniaka szykującego się do spłatania jakiegoś figla.

- A może boisz się, że mogę stracić nad sobą panowanie i wziąć cię tak, jak stoisz?
Jeśli próbował ją wprawić w zażenowanie, udało mu się to nad wyraz, lecz nie zamierzała

przed nim tego ujawniać. Nie na darmo była odtrącona przez towarzystwo. Wiedziała, jak
zamaskować swój wyraz twarzy, i mogłaby dodać, że robiła to całkiem dobrze.

- Ależ skądże, mój książę. Wziąć to możesz sobie butelkę brandy.
Ravenwood uśmiechnął się, pokiwał głową.
- Doskonale, moja droga. Widzę, że znów pokazujesz rogi. Podoba mi się to. - Uśmiechnął się

szerzej. - Skoro więc najwyraźniej nie przerażają cię moje, powiedzmy, sugestywne uwagi, może
odwrócisz się, żebym mógł ci pomóc rozpiąć gorset.

Wszystko w niej protestowało, lecz Elizabeth mimo to się odwróciła.
- Postaraj się nie zadrapać mnie tymi szorstkimi rękami -poleciła.
- Słyszałem, że lubisz być szorstko traktowana.
Odwróciła się do niego i rzuciła:
-

Zdaje się, że mylisz mnie z jedną ze swoich kochanek.

To dziwne, ale Lucien musiał pokonać wewnętrzny niepokój, by

podejść do niej bliżej.

- Wierz mi, moja droga, gdybym pomylił cię z którąś z moich kochanek, nie stałabyś tak i nie

gadała.

- Bez wątpienia się nie mylisz. Jestem pewna, że ty bawiłbyś się świetnie, podczas gdy twoja

kochanka udawałaby, że jej też jest przyjemnie.

- Ze mną kobiety nie muszą udawać - szepnął w głąb miękkiej, różowej okrągłości jej ucha.
Elizabeth wzruszyła ramionami.
- Zważywszy na to, ile im płacisz, z pewnością masz rację.
- Najczęściej to one mnie proponują zapłatę - odpowiedział.
- A jednak nigdy nie płacą. Ciekawe, dlaczego?
Jej słowa nagle zabrzmiały jak wyzwanie. Zapragnął ją pocałować. Polizać czubek jej

rozkosznego ucha. Ucałować jej szyję.

Spokojnie, Lucien. Ona nie jest dla ciebie.
- Nie wszystkie kobiety trafiają do mojego łóżka dlatego, że im za to płacę.
Elizabeth pokazała mu profil i półuśmiech.
- Ach, tak, zapomniałam. Lubisz uwodzić niewinne.
- Zanim z nimi skończyłem, nie były już takie niewinne.
Elizabeth milczała. Czyżby się go bała? Miał taką nadzieję. W końcu, cóż to za przyjemność

być hulaką, gdyby nie można było wystraszyć takich małych niewiniątek, jak Elizabeth? Nachylał się
ku niej tak blisko, że poczuł słodki zapach róż, który pozostał po jej porannej toalecie. Do licha, czuł
się zaskoczony tym, jak bardzo pragnął jej dotknąć. Musiał zacisnąć dłonie, żeby się powstrzymać.
Musiał wziąć się w garść, żeby odpiąć pierwszą haftkę. Nie zasługiwał na to, by jej dotknąć. Nie
zasługiwał na nikogo.

Musnął ją palcami.
Ona drgnęła.
On też omal nie się zachwiał. Omal nie przywarł do niej całym ciałem. Jednak tego nie zrobił,

jedynie stał za nią, czując wciąż w palcach jej ciepło. Gdyby tylko...

- Masz gęste włosy - powiedział, starając się odwrócić tok swych myśli przyziemną rozmową.
- To prawda.
Znów unieść dłoń i przesunąć palcami po jej wrażliwej skórze ponad dekoltem sukni.

Najwyraźniej lubił się dręczyć.

- Czemu ich nie zetniesz? - spytał, ciężko oddychając. Pachniała słodko, niewinnie i aż nadto

kusząco zarazem. - Krótkie włosy są ostatnim krzykiem mody.

- Matka mi nie pozwalała - odparła Elizabeth. Jej głos brzmiał niepewnie. Lucien obserwował

puls tętniący na jej szyi. Przyspieszony. Nerwowy. - Mówiła, że to największy atut mojej urody.

Lucien odpiął drugą haftkę, powoli, ostrożnie, starając się nie dotykać ciała żony, a jednak

przecież nie było to możliwe. Czubek jego kciuka musnął jej ciało. Elizabeth zadrżała. Lucien z
trudem zaczerpnął tchu.

- Myliła się - powiedział.
- Ach, tak? - wychrypiała Elizabeth.
Poczuł ogarniające go pożądanie. Opanuj się, Lucien.
-

Największą zaletą twojej urody są twoje oczy.

Czekał na jej odpowiedź, czekał, aż znów usłyszy tę zadyszkę w jej głosie. Ona jednak się nie

odezwała.

- Elizabeth? - spytał, ciekaw zdania żony o jego komplemencie.
Zastanawiał się, czemu go to obchodzi.
- Czy zechcesz dokończyć, panie? - rzuciła, znów odwracając się

do niego profilem. - Jestem bardzo zmęczona i życzę sobie położyć się do łóżka.

Ku swemu zaskoczeniu poczuł się dotknięty jej słowami, tak jak

tego pewnie oczekiwała.

- Spieszno ci, prawda? - spytał, próbując przeinaczyć sens tego, co powiedziała.
- Spieszno mi odpocząć - poprawiła go.
- Nie obawiasz się dzielić ze mną łoża? - zaciekawił się, sięgając do kolejnej haftki.

- Obiecałeś mnie nie dotykać - powiedziała Elizabeth. Jej barki zesztywniały, kiedy opuścił

palce niżej. Przez cienką koszulkę Lucien widział jej plecy. Ni stąd, ni zowąd oczami wyobraźni
ujrzał, jak całuje jej ciało. Och, jak bardzo chciał, aby tak stało się naprawdę.

- A jeśli przez przypadek cię dotknę? - spytał, rozpinając kolejną

haftkę. - Co, jeśli zawładnie mną żądza, by cię dotknąć? - Przysunął się bliżej do niej i ogarnęła go
nieodparta chęć, by zniszczyć tę jej pewność siebie. - By to zrobić - szepnął, lekko muskając wargami
jej kark. Powiedział sobie, że dotknął Elizabeth w ten sposób po to tylko, by dowieść, że może to
uczynić bez protestów z jej strony.

Szkoda, że mu się nie udało.
Elizabeth odwróciła się gwałtownie, przytrzymując sukienkę. Pierścionek, którego dobór zajął

mu całe godziny, zalśnił na jej palcu.

- Nie rób tego, panie - zabroniła. Jej niebieskie oczy były rozszerzone. Dojrzał w nich

oburzenie i coś jeszcze, coś mrocznego i ciepłego. Czy mogło to być pożądanie?

- Czego? - spytał. - Tego? - Musnął jej wargi swoimi. Zadrżała; sukienka zsunęła jej się dalej

z ramion. Przez koszulę przeświecał kusząco jeden ciemny sutek. Chęć posmakowania tego sutka
napełniła go taką żądzą, jakby był siedemnastolatkiem.

- Przestań! - rozkazała Elizabeth. - Przestań natychmiast.
Lucien patrzył na nią, jedynie wysiłkiem woli zachowując obojętny wyraz twarzy. Do licha,

co się stało z jego silną wolą? Głęboko odetchnął i spróbował zrobić to, co robił zawsze w obliczu
okoliczności, które go przerastały - przybrał wyniosłą pozę.

Wyprostował się i rzekł:
- Niestety, chyba masz rację. Nie chciałbym, abyś kładła się do łóżka zbyt podniecona. To nie

wpływa dobrze na sen.

Musiał jednak przyznać, że tej nocy to on pójdzie do łóżka niezaspokojony. I tak też się stało.

Lucien przewracał się z boku na bok. Straszliwie niewygodnie było spać w tym stanie. Wcale nie był
przekonany, czy zniesie kolejną taką noc.

Każda kobieta w głębi duszy jest rozpustnicą

- „Epistle II: To A Lady", Alexander Pope

7.

Następnego ranka Elizabeth wstała z przekonaniem, że wygląda jak czupiradło. Czupiradło z

podpuchniętymi oczami. Co gorsza Lucien najwyraźniej spał dobrze. Na jego przystojnej twarzy nie
dostrzegła śladów niewyspania, podczas gdy ona całą noc nie zmrużyła oka. Lucien ubrany był w
ciemnozieloną marynarkę, która idealnie pasowała do koloru jego oczu, nadając im jasnozielony
odcień. Krawat miał luźno zawiązany. Marynarka wisiała rozpięta, płowe spodnie wpuszczone były w
ciemnobrązowe buty z cholewkami. Książę sprawiał wrażenie prawdziwego eleganta w stylu Beau
Brummela.

- Dobrze spałaś, moja droga? - spytał Lucien.
Stali przed gospodą, oczekując na powóz. Ludzie uwijali się wokół mimo tak wczesnej

godziny, a latarnie z wiszącymi na nich koszami kwiatów rzucały kręgi światła u ich stóp.

- W rzeczy samej, tak - odparła Elizabeth i odwróciła się. Po drugiej stronie ulicy cebula

spadła sprzedawcy warzyw na ziemię. Niski mężczyzna schylił się, by ją podnieść i wrzucić z
powrotem na wózek, ale cebulowy zapach unosił się w powietrzu jeszcze przez jakiś czas, zanim nie
zastąpiła go znów woń kwiatów.

- Bez wątpienia to ty źle spałeś - dodała. - Wyobrażam sobie, że na podłodze było bardzo

twardo.

- To nie twardość podłogi nie dawała mi spać w nocy - odrzekł wyzywająco.
Nieokrzesany, wulgarny i podły człowiek, pomyślała, gdyż doskonale wiedziała, co miał na

myśli. Celowo starał się wprawić ją w zakłopotanie. Ale to nie poskutkuje. Nie tego ranka. Po raz
pierwszy w życiu postanowiła nie tłumić niegodnych damy chęci, które nachodziły ją od czasu do
czasu.

- Doprawdy - wycedziła z udawanym współczuciem. - Podobno to bardzo nieprzyjemne. Żal

mi cię. Słyszałam jednak, że istnieją sposoby, dzięki którym mężczyzna sam może się pozbyć tego
nieprzyjemnego problemu. Możesz swobodnie oddać się tej czynności.

Powiedziawszy to, odwróciła się - przepełniona uczuciem triumfu na widok wyrazu wstrząsu

lub wręcz osłupienia, jaki odmalował się na jego twarzy.

I co ty na to, ty gburze? pomyślała. Potrafię być równie wulgarna, jak ty.

Nie ma w tym niczego, z czego mogłabyś być dumna, rzekła grzeczna i dystyngowana część

Elizabeth.

A kogo to, do diabła, obchodzi? stwierdziła Elizabeth, uświadomiwszy sobie nagle, że nie ma

sensu być damą, skoro zostało się żoną księcia Ravenwood.

Z przyjemnością zobaczyła, jak Lucien zamyka raptownie usta, a potem pyta:
- Gdzie, do diabła, słyszałaś o tym, że mężczyźni mogą sobie pomóc w taki sposób?
Zaczerwieniła się.
- Od Lucy.
Książę zastanowił się nad jej odpowiedzią.
- Rozumiem - odrzekł.
- Lucy wiele mnie nauczyła.
- Doprawdy? - zaciekawił się Lucien. - Na przykład czego?
Elizabeth wiedziała, że wpadła po uszy, ale nie zamierzała się poddawać. Wzruszyła

ramionami i postanowiła bezczelnie brnąć dalej.

- Opowiedziała mi o różnych pozycjach, jakie można przyjmować podczas zbliżenia. O

rozmaitych sposobach sprawiania przyjemności mężczyźnie i temu podobnych sprawach. - Ze
wszystkich sił starała się nie zarumienić.

Lucien zdawał się rozważać jej słowa. Elizabeth doszła do wniosku, że warto mówić tak

śmiało i bezczelnie, jeśli i miałoby to oznaczać, że jej mąż zamilknie.

Niestety, nie na długo.
- A gdzież to Lucy nauczyła się takich rzeczy? - Książę uniósł ręce. - Nieważne. Nie muszę

wiedzieć.

- Miała taką książkę - odpowiedziała Elizabeth. - Sto sposobów uwiedzenia mężczyzny.

Początkowo byłam oburzona, kiedy zaczęła mi czytać z niej ustępy, ale w końcu na statku nie ma
wiele rozrywek poza czytaniem.

- Aha. Statek - rzekł.
- Tak, statek - powtórzyła.
Książę wpatrywał się w nią przez długą chwilę.
- Założę się, że ciebie też by zainteresowała, ponieważ mówiła o doprowadzeniu mężczyzny

do zaspokojenia. Dość ciekawy temat.

- Może pokazałabyś mi dziś wieczorem kilka rzeczy, których się nauczyłaś.
- Nie liczyłabym na to, Ravenwood - oznajmiła, patrząc na stajennego, który właśnie

prowadził powóz i czwórkę koni. Jego czerwono-fioletowa liberia była niemal tak barwna, jak
wiszące na latarniach kwiaty. Potem, by zmienić niewygodny temat, dziewczyna dodała:

- Czy ktoś już ci mówił, że liberie twoich służących przypominają siniaki?
- Niestety, nie. Chyba nikt tego nie zrobił.
- Ale tak jest.
- Cóż za urocze spostrzeżenie.
- Pomyślałam, że chętnie zrobiłabym ci takiego siniaka.
Ravenwood parsknął śmiechem.
- Zaiste, cóż za żądzę krwi słyszę w twoim głosie. Zastanawiam się zatem, czy powinienem

podzielić się śniadaniem, które zapakowałem dla nas obojga.

- Tylko jeśli wolno mi będzie dosypać trucizny do twojej jego części.
Książę znów się roześmiał.
- Proszę, proszę. Takie kąśliwe słowa. Wstaliśmy z łóżka lewą nogą, moja droga?
- Założę się, że spałam lepiej od ciebie. A może przyzwyczaiłeś się do spania na podłodze z

psami.

Książę uniósł dłonie.
- Wystarczy. Pokonałaś mnie swymi ciętymi uwagami. Poddaję się.
Wprawdzie jej słowa były podle, ale Elizabeth poczuła się odrobinę lepiej. Czasami trzeba się

wyżyć na pierwszym lepszym nieszczęsnym mężczyźnie, jaki się nawinął. Fakt, że ten nieszczęsny
mężczyzna zasługiwał na to, sprawił, że tym bardziej czulą się usprawiedliwiona.

Spojrzała na powóz, który zatrzymał się przed nimi, oraz na zaprzężone do niego wspaniałe

jabłkowite siwki. Wprawdzie pogardzała Ravenwoodem, ale nie mogła nie zauważyć, że miał

przepiękne konie. To była jej słabość - zamiłowanie do koni. Niestety, jej rodzina tylko wynajmowała
powozy; Elizabeth cieszyłaby się niezmiernie, gdyby miała na własność choćby ochwaconą szkapę.

Jakaś część tych uczuć musiała odmalować się na jej twarzy, ponieważ Lucien, tak, jakby

stwierdzał fakt, rzekł:

- Lubisz konie.
- Lubię - przyznała.
- Sprowadzimy twoje z Londynu.
- Nie mam konia.
Popatrzył na nią tak, jakby powiedziała, że nie ma nogi.
- Czemu nie?
Elizabeth uniosła głowę, nie chcąc pokazać mu swego upokorzenia. To nie jej wina, że jej

rodzina nie miała koni. Mnóstwo rodzin ich nie miało. Tylko że nie szlacheckich.

- Twojego ojca nie było na nie stać. - Bardziej stwierdził, niż spytaj.
Odwróciła się ku niemu, gotowa skłamać i powiedzieć, Że jest na nie uczulona, albo inną

podobną bzdurę. Wtedy jednak on oznajmił:

- Kupimy ci konia, kiedy dotrzemy do Twierdzy Kruków.
- Kupisz mi konia?
- Tak.
- Nie.
- Księżna powinna mieć własnego konia. - Ravenwood uniósł jedną brew. - Umiesz chyba

jeździć konno, prawda?

Elizabeth nie odpowiedziała. Co mogła powiedzieć? Trudno było być wprawną amazonką,

skoro miało się tylko konika na patyku.

- Aż tak?
- Jeździłam w gościnie u przyjaciółek. Latem. Kiedy tylko wolno mi było je odwiedzać. - Co

nie zdarzało się często, ponieważ jej przyjaciółki były, jak to mówiła matka, „niższego stanu".

- Rozumiem - stwierdził. - Cóż, dopiszesz konną jazdę do listy umiejętności, jakich musisz się

nauczyć, zaraz za chodem ladacznicy.

Rzuciła mu szybkie spojrzenie.
- Chód ladacznicy?
Uśmiechnął się do niej, a jego zielone oczy błysnęły ironicznie.
- Nie próbuj owijać w bawełnę, moja droga. Widziałem, co chciałaś osiągnąć wczoraj

wieczorem. Próbowałaś chodzić jak przedstawicielka demimonde.

- Wcale nie! - krzyknęła. O zgrozo, czyżby to było tak oczywiste?
- Próbowałaś, moja droga, tyle że byłaś zbyt przejęta swoją rolą, by zauważyć, iż twoje

wysiłki raczej spełzły na niczym.

- Wcale nie spełzły na niczym - rzuciła bez namysłu, po czym zarumieniła się, zdając sobie

sprawę, że powinna się tego wyprzeć.

- Ależ tak, moja droga - stwierdzi! Ravenwood. - Wyglądałaś jak dziewczyna z półświatka

cierpiąca na podagrę.

W tej samej chwili wyszedł woźnica zza powozu i Elizabeth zauważyła zdziwione spojrzenie,

jakie posłał chłopcu stajennemu, który już zajął swoje miejsce z tyłu karety. Kiedy woźnica otworzył
im drzwiczki, Elizabeth starała się nie spłonić. Ten okropny Ravenwood. Może powinna zatrzasnąć
mu drzwi przed nosem i kazać jechać ze służbą? Niestety, to niemożliwe.

Ravenwood wszedł do powozu tuż za nią.
- Tak było - powiedział, zajmując miejsce naprzeciwko niej. Światło poranka było słabe i

szare, mimo to doskonale widziała błyszczące, nieznośne oczy męża. - A nos zadzierałaś tak wysoko,
że dziwię się, że w ogóle widziałaś, dokąd idziesz.

- Nie mam pojęcia, o czym mówisz.
Książę zachichotał. Elizabeth zmrużyła oczy. On znów się zaśmiał. Zaśmiał się.
- Wiesz, wiesz. A jeśli jesteś szczera, przyznasz, że ci się nie udało.
Elizabeth nie zamierzała się przyznawać do niczego podobnego, lecz coś, czego nie potrafiła

nazwać, zmusiło ją do tego, by odchyliła się do tyłu na oparcie ławki, spuściła nos i przestała patrzeć
bykiem. Wydawało się, że opuściła ją już wola walki. Może dlatego, że obiecał kupić jej konia?
Szansa spełnienia tego wielkiego marzenia musiała osłabić w niej wolę walki.

- Poszło mi bardzo źle?
Ravenwood również odchylił się do tyłu z wyrazem zaskoczenia na twarzy. Trzasnął bat

woźnicy. Powóz ruszył gwałtownie. Książę pokiwał głową.

- Bardzo źle.
Nieoczekiwanie Elizabeth musiała się uśmiechnąć, ale w jej oczach pojawił się smutek, gdy

spytała:

- Tak było, prawda?
- Prawda, moja droga.
Wtedy Elizabeth roześmiała się. Nie wiadomo czemu i naszła ją wesołość, bo przecież serce

wciąż ją bolało z powodu rozstania z domem, a dopiero co zawarte małżeństwo nie dawało nadziei na
szczęście.

Ravenwood otworzył usta z osłupienia. I wtedy zrobiło jej się przyjemnie, gdyż książę patrzył

na nią w taki sposób, że nagle poczuła się piękna.

- Czy zauważyłeś, że jeden z tych dżentelmenów spuścił głowę tak nisko, że omal nie

umoczył nosa w zupie?

Lucien odpowiedział:
- Nie, nie zauważyłem, chociaż dużo bym zapłacił, żeby to zobaczyć.
Elizabeth uśmiechnęła się jeszcze szerzej.
- Już myślałam, że biedak będzie prosić mnie o wybaczenie za to, że ośmielił się na mnie

spojrzeć.

- Sam miałem zamiar błagać cię o wybaczenie za to samo.
Dziewczyna przechyliła głowę.
- Naprawdę?
- Naprawdę.
- To co zrobiłam źle?
Jeśli któremuś z nich wydawało się to zaskakujące, że po raz pierwszy w życiu rozmawiają ze

sobą jak normalni ludzie, żadne nie dało tego po sobie poznać. Książę zdawał się zastanawiać nad
słowami Elizabeth.

- Okazałaś zbyt wielką zarozumiałość.
- Co chcesz przez to powiedzieć?
- Weźmy na przykład twój chód. Szłaś tak, jakbyś straciła kiedyś nogę, a potem ci ją

przyszyto. - Uśmiechnął się i dodał: - Tyłem na przód.

- Nie, to niemożliwe - prychnęła śmiechem.
- Ależ tak.
Elizabeth przygryzła wargę. Żałowała, że nie wie, co zrobiła źle. Czy kiedykolwiek uda jej się

przyciągnąć do siebie uwagę mężczyzn, jeśli nie umie nawet skłonić żadnego z nich, by na nią
spojrzał? Zdecydowanie zamierzała ten cel osiągnąć. Nie chciała skończyć jak jej ciotka, która z
rezygnacją skrywała się za parawanem fikcyjnego małżeństwa. Chciała w pełni cieszyć się życiem.

- Nie miałam pojęcia.
Poczuła na sobie spojrzenie Ravenwooda i po raz pierwszy nie czuła się zbita z tropu.
- Potrzebujesz mojej pomocy - rzekł z powagą. Powóz wpadł w koleinę i podskoczył, tak że

Elizabeth musiała się przytrzymać.

- Słucham? - spytała po chwili.
Książę uśmiechnął się do niej łobuzersko i Elizabeth niemal poczuła do niego sympatię.
- Pomogę ci.
- W czym mi pomożesz?
- Nauczę cię, jak uwodzić mężczyzn.
- Co takiego?
Książę pokiwał głową.
- Czemu miałbyś zaproponować mi coś tak niesłychanego?
Elizabeth spojrzała na męża zdumiona, ale na jego twarzy widziała tylko szczerość.
- Ponieważ to byłoby zabawne - stwierdził, a kiedy nic więcej nie powiedziała, dodał: - Chyba

zdajesz sobie sprawę, że musimy czymś się zająć, kiedy będziemy u mnie w domu?

- Myślałam, że będziesz pracował nad jakimś przedsięwzięciem.
- Nie mogę pracować w nocy.

Elizabeth zastanawiała się, czy rzeczywiście istnieje jakieś przedsięwzięcie, które książę musi

nadzorować. - Zatem proponujesz, że nauczysz mnie, jak, jak...

- Wciągnąć mężczyznę do łóżka - dokończył za nią. - Ponieważ najwyraźniej nie posiadasz

niezbędnych umiejętności.

- Rozumiem - odparła, starając się nie okazywać zmieszania. - I

zajmiesz się tym podczas naszego pobytu w Walii?

Ravenwood pokiwał głową.
Elizabeth gapiła się na niego, myśląc, że niewątpliwie zwariował.
Jaki mąż uczyłby żonę tego, jak wabić mężczyzn do łóżka? Mężczyzna pokroju księcia,

podpowiedział jakiś głos. W jego ustach ten pomysł nie brzmiał wcale dziwacznie. Z pewnością
niekonwencjonalnie, ale właśnie z takich rzeczy słynął Ravenwood. Przynajmniej tak o nim mówiono.

Odwróciła oczy, starając się zebrać myśli.
To szaleństwo. Kompletne szaleństwo. Od razu odgadła, że książę pragnie zwabić ją w swoje

sidła. Ravenwood wykorzysta te „lekcje", żeby samemu ją uwieść.

Mimo to...
Kto lepiej nauczy ją sztuki uwodzenia niż sam mistrz?
- Pozwól, że się zastanowię - powiedziała, znów patrząc mu w twarz.
Przez sekundę, nie dłużej niż uderzenie serca, widziała w jego oczach dziwny błysk. Ten

jeden błysk wystarczył, by ją zaniepokoić. Co ona przed chwilą zobaczyła?

- Tylko nie zastanawiaj się zbyt długo nad moją propozycją. Mogę być skłonny ją wycofać,

jeśli pomyślę o kłopotach, jakich mi ona przysporzy.

- A jakie będą to kłopoty? - zaciekawiła się.
Książę nachylił się i nagle wydało się, że przestrzeń wewnątrz powozu się skurczyła.
- Na przykład takie, że ucząc cię pięknej sztuki uwodzenia, sam być może będę chciał cię

uwieść.

Elizabeth poczuła, jak ją przechodzą ciarki. Ravenwood wypowiedział na głos jej obawy.
- Łatwo ci to nie pójdzie.
- Czy to wyzwanie, moja droga?
Bądź śmiała, Elizabeth. Nie pozwól mu zobaczyć, że ręce ci drżą. Albo usłyszeć, że serce ci

wali.

- Nie, wcale nie. - Po jego oczach poznała jednak, że uznał jej słowa za wyzwanie. Uważał

również, że z tego powodu nie zgodzi się na jego propozycję.

- Zgoda - powiedziała. Zdawała sobie sprawę, że czyni to bardziej z przekory niż

jakichkolwiek innych powodów. - Przyjmuję twoją ofertę, Ravenwood.

- Lucien - poprawił ją. - Jeśli mam cię nauczyć, jak uwodzić innych mężczyzn, proszę, mów

mi Lucien.

Co za podstępny typ. Sprowokował ją, ale było już za późno, żeby się wycofać.
-

Jak sobie życzysz, Lucien - zgodziła się, kiwając głową.

Nagle poczuła się... niegrzeczna. Jeśli miała być ze sobą szczera, wrażenie to było odrobinkę

przyjemne.

Minister sprawiedliwości pił właśnie herbatę, kiedy otrzymał następujący list od królewskiego

prokuratora Londynu:

Czcigodny panie,
Uważam za swój obowiązek donieść, że świadkowie potwierdzili

prawdziwość pogłosek. W tej sytuacji mam zamiar oskarżyć Luciena St. Aubyn, księcia Ravenwood, o
zamordowanie swojego brata. Być może zechcesz podjąć odpowiednie kroki w celu powiadomienia
członków Izby Lordów o zbliżającej się rozprawie.

Ufam jednakże, że zaczekasz z tym, dopóki książę nie zostanie zatrzymany i postawiony w stan

oskarżenia.

Z poważaniem - Robert Peters, prokurator królewski

8.

Na wybrzeże Walii dotarli w chwili, gdy słońce chowało się za horyzontem. Na niebie

malowała się zdumiewająca mieszanina kolorów. Ciemnoszary nieboskłon przecinały
jaskrawopomarańczowe smugi, które stopniowo przyjmowały bledsze już odcienie: żółci, zieleni i
bieli, aby ostatecznie przejść w najbardziej niezwykły błękit, jaki Elizabeth kiedykolwiek widziała: Na
niebie unosiło się kilka obłoczków przypominających kłaczki bawełny, od spodu jarzące się
płomienną czerwienią. Jak Elizabeth później pomyślała, była to idealna pora, by po raz pierwszy
ujrzeć Twierdzę Kruków. Dzień upłynął im na podróży przez Pogranicze, przez miasteczka o
celtyckich nazwach i nadal tchnącą mistyczną atmosferą krainę rozległych dolin i łagodnych,
zielonych wzgórz. Edward I wybudował wiele zamków w Walii i kiedy powóz zbliżył się do
Twierdzy Kruków od strony wysokiej skarpy z widokiem na smaganą wiatrem plażę, Elizabeth
uzmysłowiła sobie, że dom księcia był jednym z nich. Zamek stał na niewielkim skrawku ziemi, który
dawno już odłączył się od stałego lądu.

- Zamek wzniesiono pod koniec wieku XIII - wyjaśnił książę. - Jak na ówczesne czasy był to

trudny i ambitny zamysł. Jedynie przy wznoszeniu zewnętrznego muru zginęło prawie dwudziestu
ludzi.

Elizabeth rozglądała się ze zdumieniem. Zamek rzeczywiście był bardzo stary. Prawdę

mówiąc, wyglądał, jakby zbudowano go w czasach przed Chrystusem. Twierdza Kruków wznosiła się
na małej, porośniętej trawą wysepce, otoczona murem warownym, z którego niczym język wysuwał
się most z trzema smukłymi łukami, łącząc wysepkę ze stałym lądem. Tyle że sam budynek nie
wznosił się. Raczej się... rozsypywał.

- To... - Dziewczyna szukała odpowiedniego słowa, nie chcąc urazić księcia, Bóg jeden wie,

dlaczego.

- Ruina - podpowiedział Lucien błazeńskim tonem. Elizabeth przełknęła ślinę.
- Chciałam powiedzieć, zabytek.
Książę parsknął śmiechem.
- Delikatnie mówiąc.
Elizabeth musiała mężowi przyznać rację. Widziała wiele starych zamków, ten jednak

przypominał bardziej stertę gruzu niż cokolwiek innego. Szczyty wieżyczek wyglądały tak, jakby jakiś

potwór wyszarpał z nich olbrzymie kęsy, a potem wypluł je na ziemię. Ocean wyszczerbił również
obwarowania, a kamienne bloki, z których zbudowano zewnętrzny mur, dawno już spadły do morza.

- Wyglądasz, jakbyś się trochę bała, moja droga - powiedział Ravenwood głosem, w którym

słychać było śmiech.

- Nie boję się, tylko... - Elizabeth znów szukała słów.
- Martwisz się? - podsunął książę. - Boisz się, że możesz spać pod gołym niebem?
Nagle znowu zachciało jej się śmiać.
- Tak - przyznała mimo woli. - Przyszło mi to na myśl.
Książę uśmiechnął się, a zachodzące słońce podkreśliło smagłość jego cery. Elizabeth

uświadomiła sobie, że był mocno opalony, choć wcześniej nie zwracała na to uwagi. Słońce barwiło
jego skórę na kolor cynamonu i rozjaśniało końce pasm jego włosów, nadając im odcień sieny.
Elizabeth wpatrywała się w twarz męża, dostrzegła drobne zmarszczki wokół jego oczu i to, jak drżały
mu usta, kiedy powstrzymywał się od śmiechu.

- Spójrz - powiedział książę, wykonując dłonią gest w stronę okna powozu.
Elizabeth z lękiem uzmysłowiła sobie, że nie może oderwać od Luciena oczu. Musiała

przyznać, że jest urodziwy.

- Ojej - westchnęła, spoglądając na zamek.
- W następnej kolejności naprawimy wieżyczki.
Zjechali niżej; powóz zbliżał się do mostu, który wiódł do Twierdzy Kruków. I nagle

Elizabeth ze zdumieniem potrząsnęła głową. Jedna strona zamku była wyremontowana, a druga, ta, z
której nadjeżdżali, przypominała jej groteskowe lustrzane odbicie.

- Nie do wiary! - zawołała dziewczyna.
- Zajęło nam to lata.
Zamek był olbrzymi. Miał kształt prostokąta z czterema okrągłymi wieżyczkami od frontu.

Tyle samo było ich z tyłu zamku. Co dziwne, wydawało się, że te wieżyczki są w dobrym stanie.
Elizabeth dostrzegała nawet szyby w ich oknach. Kiedy konie weszły na most, słońce zabarwiło
kamienie na kolor pergaminu, a na powierzchni spokojnego morza zamigotało odbicie zamkowych
murów.

- Będzie piękny - powiedziała, zdjęta nabożnym podziwem. I taki będzie. Jak zamek królewny

z bajki. Zabraknie w nim tylko uwięzionej damy z bardzo długimi włosami i królewicza, który ją
uratuje.

Zamiast tego miał Ravenwooda. Biedny zamek.
I ją. Wnuczkę szewca. Biedny, biedny zamek.
- Czemu to trwa tak długo? - zaciekawiła się, wiedząc, że książę odziedziczył niemałą fortunę.

Pieniędzy starczyłoby na dziesięciokrotne opłacenie remontu. I to w czasie wielokrotnie krótszym.

Nagle duma znikła z twarzy księcia niczym zamek z piasku zmyty przez fale. Jego wzrok stał

się nieufny, tajemniczy.

- Nie śpieszy mi się.
Elizabeth wyczuła, że chodzi o coś więcej. Lucien najwyraźniej coś przed nią ukrywał.
Odwróciła się znów w stronę Twierdzy Kruków. Podjechali już całkiem blisko; woda po obu

stronach mostu była gładka niczym lustro.

- Czy morze zawsze jest takie spokojne? - spytała Elizabeth. Część jej duszy pragnęła ujrzeć,

jak twarz męża się zmienia. Jak się zmienia?

Z sarkastycznej na roześmianą, sama udzieliła sobie odpowiedzi. Dużo bardziej wolała księcia

uśmiechniętego. Jego oczy nadal były nieufne, gdy znowu na nią spojrzał.

- Często jest spokojne w pobliżu zamku - odparł. - I dość wzburzone dalej. Znajdujemy się

jednak w naturalnej zatoce, która chroni przed najgorszymi falami. Nawet podczas sztormu.

- Myślałam, że... - umilkła.
- Myślałaś, że to żywioły zniszczyły zamek?
Skinęła głową. Z ulgą dostrzegła znów blask w jego oczach zielonych jak jadeit.
- Nie, to robota Szkotów.
- Szkotów?
- Ano. Jak bez wątpienia wiesz, wszystkie zamki w Walii wzniesiono po to, by ufortyfikować

angielskie granice. Niestety, tak się składa, że Twierdza Kruków jest zamkiem stojącym najbliżej tej

granicy. W związku z tym ponieśliśmy najwięcej szkód, Szkoci bowiem uznali za osobistą zniewagę
fakt, że ośmieliliśmy się zbudować zamek tak blisko.

- Chcesz powiedzieć, że zamek tak wygląda od prawie sześciu wieków?
Mężczyzna pokiwał głową. Elizabeth uniosła brwi ze zdziwienia.
- Ocean też go trochę nadgryzł - stwierdził książę. - Jednak w większości to moi szkoccy

kuzyni ponoszą odpowiedzialność za najgorsze zniszczenia. Całkiem celnie strzelali z katapult.

- I żaden z twoich krewnych nie pomyślał o tym, by go odbudować?
Znów wydawało się, że światło w jego oczach zgasło. Ravenwood odwrócił wzrok i zmrużył

powieki, wyglądając przez okno powozu.

- Chcieli go naprawić, ale mój ród dorobił się majątku dopiero niedawno. Na starej działce,

która należała do rodziny od pokoleń, odkryto pokłady srebra. - W oczach Luciena pojawił się wyraz
zamyślenia. - Kiedy zdaliśmy sobie sprawę, że nie mamy pieniędzy na naprawy, mój brat
zaproponował, że zapłaci za nie, chociaż według prawa zamek był moją własnością.

Elizabeth poczuła, że serce jej zamarło. Nagle zapragnęła wyciągnąć rękę i dotknąć dłoni

męża. Chyba całkiem postradała zmysły.

- Nigdy nie wahał się ponieść kosztów. - Książę znów spojrzał na żonę i posłał jej

wyzywające spojrzenie. - Kiedy umarł, ja przejąłem odbudowę.

I dostał wszystkie pieniądze, pomyślała Elizabeth, odwracając natychmiast od męża oczy,

myśl ta bowiem z jakiegoś powodu wydała jej się zdradą. Czemu jednak Elizabeth poczuła się
nielojalna, skoro tak przedstawiała się prawda, nie miała pojęcia.

- Wspaniale się spisałeś.
Została nagrodzona wyrazem zaskoczenia, a potem zadowolenia, jaki odmalował się na

twarzy księcia, zanim mężczyzna znów się odwrócił, by wyjrzeć przez okno. Jego brat zginął prawie
trzy lata temu, pomyślała Elizabeth, a jednak Lucien, mimo iż miał do dyspozycji całą książęcą
fortunę, nadal nie ukończył napraw. Dziwne.

Tymczasem powóz wjechał na most. Wzniesiono go tuż nad wodą i Elizabeth wydawało się,

że jadą po niej. Z bliska zamek wydawał się jeszcze okazalszy. W zewnętrznym murze Elizabeth
dostrzegała prostokątne otwory strzelnicze. Łukowato wysklepiona brama, w którą wjeżdżali, zdawała
się ich pożerać - była tak ogromna, że mógłby się w niej zmieścić choćby smok. W powozie nagle
zrobiło się ciemno, gdyż wysokie mury zewnętrzne odcięły dostęp światła. Wśród kamiennych ścian
dźwięczało echo stuku końskich kopyt. Elizabeth poczuła, że powóz skręca, spojrzała z ciekawością w
stronę frontu zamku i zamrugała powiekami. Wyremontowano nie tylko prawe skrzydło budynku, ale
także dziedziniec.

Olbrzymie, bogato rzeźbione wejścia otwierały się przed nimi niczym rozwarte na powitanie

ramiona... to ten dziedziniec, który widziała ze stałego lądu. Za łukami arkad rozciągał się niewielki
park otaczający zamek, a z każdego słupa latarnie rozsiewały zachęcający blask. Nad wszystkim tym
wznosił się okazały gmach, a z wielu jego okien biło światło. Jednak to nie rzymski styl budowli
wprawił Elizabeth w osłupienie, lecz ponad sześćdziesiąt osób służby, która stała w szeregu przed
ogromnymi, podwójnymi drzwiami - niewątpliwie głównym wejściem. Mężczyźni służący w domu
nosili czerwono-fioletowe liberie, pracujący na zewnątrz byli dobrze odziani, a ich ciemnobrązowe
buty z cholewkami i płowe spodnie lśniły nieskazitelną czystością.

- Czyżby spodziewali się przyjazdu królowej Anglii? - rzuciła prowokująco Elizabeth.
- Nie - odparł książę, a jego twarz rozjaśnił dziwny półuśmiech. - Zawsze jestem w ten sposób

witany. - Uśmiechnął się trochę arogancko. - Moja służba mnie uwielbia.

- Och, nie wątpię - wycedziła.
- Szczególnie kobiety - dodał Ravenwood. Elizabeth zesztywniała.
Książę dogadałby się wspaniale z jej wujem. Kiedy zgasły ostatnie promienie słońca, zgasła

też jej nadzieja. Jak mogła zapomnieć, za jakiego człowieka wyszła za mąż?

Książę najwyraźniej zdał sobie sprawę, że nie była to najmądrzejsza rzecz, jaką mógł

powiedzieć, bo szybko dodał:

- Ale tylko dlatego, że daję im wolne, kiedy mają swoją miesięczną słabość.
- Co proszę?
Pokiwał głową z tak poważną miną, że Elizabeth przez moment pomyślała, że może mówi

prawdę.

Nie daj się nabrać, Elizabeth, on stara się tylko odzyskać straconą pozycję.

- Naprawdę. Taki jest zwyczaj w tym majątku.
Elizabeth gapiła się na męża w absolutnym osłupieniu, jakąś częścią duszy przekonana, że to

muszą być żarty.

- Rozumiem - powiedziała, świadoma tego, że nawet w słabym świetle książę widzi jej

rumieńce. Okropny człowiek!

Kiedy powóz wreszcie się zatrzymał, a Ravenwood pomógł jej wysiąść z szarmanckim

wdziękiem królewicza, wystarczyło jedno spojrzenie na twarze służby, by Elizabeth kompletnie
osłupiała. Służba wiwatowała na cześć księcia, a on uśmiechał się szeroko. Okrzyki przybrały na sile;
służba witała swego pana tak radośnie, jakby wracał ze zwycięskiej bitwy.

- John! - Ravenwood, starając się przekrzyczeć gwar, podał rękę wysokiemu mężczyźnie z

kędzierzawymi blond włosami i dużymi niebieskimi oczami. John ubrany był w czarną marynarkę i
wysokie czarne buty, szyte na zamówienie, podobnie jak jego elegancko skrojone ciemnoszare
spodnie. - Jak idzie remont zachodniej strony?

Mężczyzna uścisnął dłoń księcia, uśmiechając się prawie tak szeroko, jak pan Twierdzy

Kruków.

- Dobrze, chociaż pójdzie lepiej, jeśli będziesz nam pomagał.
Elizabeth drgnęła. Pomagał?
Nagle zrozumiała, czemu jej mąż miał tak szorstkie dłonie. I skąd wzięła się jego opalenizna.

Równie szybko Elizabeth uświadomiła sobie, że to właśnie remont był tym przedsięwzięciem, o
którym mówił wcześniej. Książę nie zmyślił powodu, dla którego chciał pojechać na północ. Mówił
absolutnie poważnie.

Książę Ravenwood pracował razem ze swoją służbą jak człowiek z gminu.
A oni go za to kochali.

9.

Lucien odsunął się od przyjaciela i zerknął na Elizabeth, która stała tuż przy nim z wyrazem

zdumienia na twarzy. Bez wątpienia sprawiło to entuzjastyczne powitanie, jakie zgotowała mu służba.
Niemal się uśmiechnął. Co mógł powiedzieć? Po prostu był uwielbiany.

Odwracając się ponownie ku zebranym, uniósł ręce.
- Panie i panowie - zawołał - proszę o uwagę.
Tłum pomału się uspokajał, a potem całkowicie ucichł. Lucien zwrócił się ku Elizabeth,

najwyraźniej z siebie zadowolony, po czym znów stanął twarzą do zebranej służby.

- Chciałbym przedstawić swoją żonę, lady Elizabeth St. Aubyn, księżnę Ravenwood.
Przez chwilę panowała cisza, a potem pojawiły się uśmiechy, po których nagle rozległy się

wiwaty. Niespodziewanie Elizabeth została otoczona przez tłum służących, a wszyscy witali ją
radosnymi i uprzejmymi ukłonami.

Lucien spodziewał się, że jego żona będzie stać sztywno, co rozczaruje jego ludzi. Jednakże

Elizabeth wprawiła go w kompletne osłupienie, odpłacając się służącym serdecznym uśmiechem, a
nawet podając niektórym rękę.

Co to miało znaczyć?
Ravenwood patrzył zaskoczony. Żona zrobiła coś nieoczekiwanego. Po raz kolejny.
Spojrzał na Elizabeth. W zachodzącym słońcu jej ciemnoniebieska suknia wydawała się

fioletowa. Ten odcień sprawiał, że jej oczy zdały się lawendowe, a cera alabastrowa.

Nie mogło być piękniejszej kobiety w całym Londynie, ale zachowywała się tak, jakby o tym

nie wiedziała. Książę doszedł do wniosku, że to prawdopodobne. Powszechnie mówiło się, że matka
Elizabeth bezustannie ją krytykowała. Być może taka matka pozbawiła ją pewności siebie.

- Jest inna, niżem się spodziewał - powiedział ze szkockim akcentem jego zarządca i dobry

przyjaciel, John Thorsen.

- Czyżbyś się spodziewał bezzębnej, starej wiedźmy? -spytał Lucien.
John pokręcił głową i w odpowiedzi jego twarz rozpromienił uśmiech.
- Znając twój gust, nie.
- Więc kogo się spodziewałeś?
- Ano paniusi tak sztywnej, jakby kij połknęła, żeby nas kusiło, co by wyciągnąć z niej tego

kija i prasnąć ją przez łeb.

Lucien roześmiał się.
- Prawdę mówiąc, John, ja też się nie spodziewałem, że jaśnie pani jest taka, jaka jest. -

Śmiech ucichł i książę dokończył, mówiąc właściwie do siebie: - Ona jest pełna sprzeczności,
bezustannie zaskakuje mnie swymi impertynenckimi uwagami i równie impertynenckim
zachowaniem. Z trudem mogę zrozumieć, z kim się właściwie ożeniłem.

John spojrzał na księcia zdumiony.
- Jak się poznaliście?
- Nazwała mnie mordercą i łajdakiem.
- Bystra jest.
- Och, dziękuję.
- Teraz powiedz mi prawdę. Jak się poznaliście? - powtórzył zaciekawiony John.
- Powiedziałem prawdę.
John uniósł brew.
- To było przy pierwszym spotkaniu. Przy drugim zatopiłem statek, którym płynęła.
John przymrużył oczy.
- Bawiłeś się w pirata.
- Ano, chociaż nawet jej nie dotknąłem. Spędziłem w jej towarzystwie ledwie pięć minut.

Następnym razem spotkaliśmy się niedawno. Na przyjęciu.

- No, nareszcie dochodzimy do sedna.
-

Skompromitowałem ją.

John zaśmiał się.
- Nigdy nie robisz niczego normalnie, prawda?
- Najwyraźniej nie.
- Zmajstrowałeś jej dzieciaka? Czy to dlatego się z nią ożeniłeś?
Lucien poczuł, że na myśl o takie; ewentualności krew mu stygnie. Nie był już w tak dobrym

humorze.

- Nie, ona nie spodziewa się mojego dziecka.
- To dlaczego? Skompromitowanie damy dotychczas nie skłaniało cię do ślubu.
Książę wzruszył ramionami.
- Tym razem skłoniło.
John tak długo patrzył mu w oczy, że Lucien miał ochotę odwrócić wzrok. Kiedy znowu

spojrzał na Elizabeth, ona właśnie schylała się, by przywitać się z dziewczynką, która nieśmiało
podawała jej kwiaty. Usłyszał pełne wzruszenia słowo „dziękuję" - a potem Elizabeth pogłaskała
czarne kędziory małej.

Ma podejście do dzieci, zauważył książę. Kolejne zaskoczenie. Dziewczynka najwyraźniej

natychmiast zachwyciła się Elizabeth.

- Wyglądasz jak księżniczka z bajki - usłyszał. Patrzył, jak jego żona śmieje się, a na jej

twarzy zakwita śliczny rumieniec.

- Jeśli to prawda - odrzekła - to tylko dzięki mojej sukni.
- Mogę jej dotknąć? - spytała dziewczynka.
- Daj spokój, dziecko - powiedziała matka małej. - Dosyć tego. Jaśnie pani jest strasznie miła,

że tak nas wita, ale pewnikiem zmęczyła się w długiej podróży.

Dziecko posmutniało.
- Wcale nie - zaprzeczyła Elizabeth. Potem zrobiła coś, czym zaskoczyła Luciena. Wzięła

dziecko na ręce, a dziewczynka krzyknęła radośnie, że oto znalazła się w ramionach księżniczki. -
Bardzo mi miło was wszystkich poznać - powiedziała Elizabeth, uśmiechając się szeroko do
służących.

Oni również się uśmiechali.
Lucien stal jak wryty. Wzruszenie ściskało go za gardło tak, że niemal nie mógł oddychać.
- Zakochałeś się w niej - oznajmił beznamiętnie John.
- Zakochałem? - rzucił Lucien, zerkając na Elizabeth, by się upewnić, że nie słyszała tej

niedorzecznej uwagi. - To absurd.

- Dlatego się z nią ożeniłeś.
- Jak dobrze wiesz, jedyną osobą, którą staram się kochać, jestem ja sam.
- Tak lubisz powtarzać.

- Wasza miłość - odezwała się matka dziecka. Lucien odwrócił się, zapominając na chwilę, że

nie jest już jedyną „waszą miłością" w majątku. - Pani Fitzherbert odprowadzi jaśnie panią do domu.

Elizabeth właśnie uściskała dziecko i ostrożnie postawiła je na ziemi.
Kochasz ją.
Akurat! Lucien zapewnił samego siebie, że to nieprawda. Poślubił ją, ponieważ czuł się do

tego zobowiązany. Oczywiście, lubił się z nią przekomarzać. Prawdę mówiąc, sam był tym
zaskoczony. Ale żeby ją kochać? Nieprawdopodobne!

- Doskonały pomysł - rzekł, zwracając się do Elizabeth i służącej. - Wejdę z wami. W końcu

muszę z małżonką porozmawiać o wielu sprawach.

Po tych słowach rozległy się rubaszne okrzyki. Lucien uniósł głowę i posłał służącym karcące

spojrzenie. Oni je zignorowali.

Lucien po cichu przyznawał, że zdecydowanie za bardzo się spoufalali. Zdawał jednak sobie

sprawę, że właściwie lubi takie zachowanie u swojej służby. Jego zamek był jego oazą. Zaciszem z
dala od towarzystwa. Nikomu się nie pozwalał tu odwiedzać, a „dzikie orgie", które, jak niosła plotka,
miały tu się odbywać, były plotką właśnie. Kiedy pomyślał o pokazaniu Elizabeth swego domu,
ogarnął go nagły, chłopięcy wprost entuzjazm.

-

Chodźmy - rzekł, podając jej rękę. - Pokażę ci drogę.

Elizabeth najwyraźniej nie miała ochoty przyjąć jego dłoni. Stali tak, otoczeni przez służbę, i

Lucien zastanawiał się, czy żona nie zamierza publicznie go upokorzyć. Jak dureń zapomniał, że ona
go nie cierpi. Elizabeth jednakże najwyraźniej zebrała się w sobie i powoli wyciągnęła rękę.

Poczuł niemal rozczarowanie, widząc, z jakim trudem jej to przyszło. Zaśmiał się w duchu. A

czego się spodziewał? Czy ona miała myśleć o nim lepiej niż on sam myślał o sobie? Zmuszając się
do wesołości, nachylił się ku niej i powiedział:

- Postaraj się nie okazywać takiego obrzydzenia na myśl o dotknięciu mnie. Zapewniam cię,

że nic ci się nie stanie, jeśli to zrobisz.

Elizabeth podniosła na niego wzrok, a potem delikatnie położyła

dłoń na jego ramieniu.

Lucien znieruchomiał na chwilę, zaskoczony uczuciem, jakie

wzbudził w nim lekki dotyk żony.

Następnych kilka tygodni zapowiada się interesująco. Kocham ją, też coś.
Jednak gdy wprowadził Elizabeth do domu, nie mógł opanować ogarniającej go dumy. Kto

mógłby czuć się inaczej z taką kobietą u boku? Nawet o zmierzchu jej cera wydawała się nadal
promienna. Podróżny kapelusz, który miała na głowie, podkreślał klasyczny kształt jej twarzy. Oczy
jej lśniły, gdy ogarniała wzrokiem dziedziniec. Lucien był ciekaw, czy jej się spodobał.

Dziedziniec zaprojektowano, biorąc na wzór jeden z pomysłów Roberta Adama. Ów słynny

architekt miał upodobanie do arkad. Nad sklepionymi przejściami igrały kruki i lwy. Całości nadano
styl klasyczny, dziedziniec zaś przypominał rzymskie Koloseum.

-

Widzisz kruki? - spytał.

Elizabeth pokiwała głową.
- Diabelnie trudno było znaleźć kogoś, kto by je wyrzeźbił. Wygląda na to, że wcale nie są w

modzie.

- Ktokolwiek to zrobił, doskonale się spisał.
- Naprawdę tak uważasz?
Elizabeth naprawdę tak uważała. Wszystko to było takie piękne.
- Drzwi są oryginalne, zachowały się z dawnych czasów - oznajmił z dumą książę.
Elizabeth spojrzała na zamkowe wrota, podziwiając prastare dębowe drewno wzmocnione

stalą i gładko zakończonymi ćwiekami. Potem Lucien wprowadził ją do środka.

Jeśli zamek z zewnątrz wydawał się Elizabeth oszałamiający wnętrze zapierało dech w piersi.

Tutaj również dało się dostrzec wpływy rzymskie. Ornamentowe listwy na drzwiach i ościeżnice były
ozdobione wolutami i zaokrąglone. Posadzki wyłożono naprzemiennie płytami czarnego i białego
marmuru. Wnętrze okazało się olbrzymie, chociaż jego część odgrodzono wiszącymi gobelinami.
Elizabeth mogła się założyć, że gdyby zerwać te barwne zasłony, pomieszczenie miałoby rozmiary
połowy niedużego boiska do krykieta.

- Wyremontowaliśmy tylko prawe skrzydło - wyjaśnił książę, tłumacząc tym obecność

gobelinów. - Uznałem, że będzie wyglądało lepiej, jeśli zasłonimy niedokończoną część zamku. Kiedy
skończymy, gobeliny wrócą na ściany.

Elizabeth pokiwała głową. W zdumienie wprawiała ją ilość zapalonych świec. Książę

wyposażył wnętrze we wszystkie nowoczesne wygody. Kaganki na ścianach. Olbrzymi kandelabr ze
świecami. Największy kominek, jaki Elizabeth kiedykolwiek widziała, zdawał się zajmować połowę
ściany po prawej stronie.

Dobry Boże, można było w nim zmieścić łóżko. Wokół kominka

wybudowano bogato rzeźbiony drewniany gzyms, a nad nim zawieszono lustro w pozłacanej ramie.
Najbardziej jednak zdumiewającą zmianę wprowadzono w narożnej wieży na prawo od wejścia.
Książę kazał wykuć tam łuki, które naśladowały arkady na zewnątrz. Za wysokimi na dwanaście stóp
oknami rozciągał się widok na ocean i płomiennie czerwone niebo. Widok zapierał dech w piersi.

Tylko tak Elizabeth potrafiła go opisać. Spojrzała przed siebie. W tylnej części zamku

postawiono ściany, bez wątpienia po to, by utworzyć prywatne pokoje. Dziewczyna była ciekawa, czy
w narożnej wieży na tyłach zamku też wykuto okna. Boże, to wszystko ją przerastało! Oczywiście
widziała przedtem wiele pięknych domów, ale dopiero teraz zdała sobie sprawę z przepaści dzielącej
córkę zubożałego hrabiego od księcia.

- Wbudowaliśmy w te arkady belki nośne - wyjaśnił Ravenwood. - Diabelnie trudno było je

ukryć pod kamieniami, ale tylko tak można było otworzyć narożną wieżę.

Elizabeth nie odpowiedziała, zauroczona widokiem z okien wieży. Patrzyła z zachwytem na

wzburzony ocean. Woda miała kolor tej samej ognistej, terakotowej czerwieni, co niebo nad jego
tonią.

- To piękne - szepnęła.
- Ano - odparł jej mąż.
- Więc to jest to twoje przedsięwzięcie? - spytała, odwracając się do niego.
- Tak - odpowiedział.
- Dlaczego nic nie mówiłeś?
- O czym? O tym, że mój dom wali mi się na głowę?
- Nie. O tym, że pomagasz go odbudować.
- To oczywiste, że nadzoruję prace.
Elizabeth starała się zachowywać naturalnie. Przeklęty człowiek. Znów był górą.
- Ach, tak - zgodziła się, siląc się na zblazowaną minę. -Zapewne większość mężczyzn uważa,

iż ich jednooki potwór jest największy na świecie. Przynajmniej tak mówiła Lucy.

- Doprawdy? - wycedził książę. Wargi mu drżały wyraźnie z wysiłku, by nie parsknąć

śmiechem. - Widzę, że Lucy jest prawdziwą kopalnią wiadomości.

- To prawda - zgodziła się Elizabeth, całkowicie przekonana, że wszyscy mieszkańcy Walii

czują gorąco bijące z jej policzków. - Podejrzewam, że mogłaby nauczyć kilku rzeczy większość
kurtyzan, zwłaszcza teraz, kiedy jest mężatką.

Lucien wreszcie wybuchnął śmiechem, gardłowym, męskim rechotem wyrażającym czystą

radość.

- Sądzę, że możesz mieć rację. - Nachylił się ku niej, a w jego oczach błysnęła grzeszna

przekora. - I jestem jej niezmiernie wdzięczny za przekazanie ci tej wiedzy.

Elizabeth była pewna, że Lucien usłyszał, jak nerwowo przełyka ślinę. Widział też puls mocno

tętniący u podstawy jej szyi.

- Obyś tylko nie zapominał, że to nie ty skorzystasz z jej dobrodziejstw.
- Ależ już korzystam - rzekł gładko Lucien. Jego uśmiech stał się jeszcze bardziej

nieprzyzwoity. - Nie przychodzi mi bowiem na myśl żadna inna kobieta, która znałaby tak
nieprzyzwoite słowa na określenie męskiego organu płciowego. Z wielką chęcią posłuchałbym, jakie
inne jeszcze niezwykłe określenia z tej dziedziny mogą być ci znane.

Elizabeth nie wiedziała, co ma na to odpowiedzieć. Lucien musiał się domyślić, że zabrakło

jej słów, gdyż wyprostował się i spytał:

- Zechciałabyś obejrzeć resztę zamku? - Niespodziewanie zmienił temat rozmowy, jakby

wiedział, że zwyciężył w tej potyczce. Bo i też tak było. Zwyciężył bez trudu.

Elizabeth zmusiła się do tego, by powiedzieć uprzejmym tonem:
- Oczywiście.

- Doskonale. W takim razie, proszę za mną.
Znów podsunął jej ramię. Elizabeth chciała je zignorować, wiedziała jednak, że musi się

przyzwyczajać do dotykania męża. Położyła rękę na jego ramieniu i postarała się nie drgnąć, kiedy
nakrył jej dłoń swoją.

- Wiesz co, moja droga - powiedział cicho książę, poklepując ją po ręce. -Jestem przekonany,

że doskonale będziemy się ze sobą zgadzać. Doprawdy twój niezwykły język zdołał mnie zaskoczyć.

Język, który nagle jej skołowaciał, jak uświadomiła sobie Elizabeth.
- Sądzę, że pod tym płaszczykiem przyzwoitych manier może kryć się bardzo niegrzeczna

dama.

Elizabeth uniosła dumnie głowę.
- Nie liczyłabym na to, mości książę.
- Nie? - zaciekawił się, spoglądając na nią z góry i jednocześnie poklepując ją po dłoni. Starała

się nie odsuwać od niego. - Hmm. Zobaczymy jeszcze. Prawda?

Elizabeth zatrzymała się przed gobelinem przedstawiającym stado nieszczęsnych jeleni

uciekających przed ludźmi uzbrojonymi w
muszkiety. Duże muszkiety.

- Zgubiłeś się? - spytała, widząc, że Lucien wpatruje się w kobierzec.
- Nie - odparł, wypuszczając na chwilę jej dłoń, żeby odsunąć tkaninę na bok. - Idziemy w

tym kierunku.

Przeszli na drugą stronę. Tu nawet w półmroku dało się dostrzec, w jaką ruinę popadł zamek.

Zakurzone, szare kamienie, surowe niczym ściany jaskini. Drewniane ściany przekrzywione i
wypaczone. Elizabeth przypuszczała, że pomieszczenia te były kiedyś salonami, lecz dawno przestały
pełnić tę funkcję. Dobry Boże, trudno było uwierzyć, że prawe skrzydło zamku przed remontem
wyglądało tak samo, jak lewe.

- Idziemy do niezwykłego miejsca - wyjaśnił książę. Ruszył w głąb sali i zatrzymał się przed

ścianą.

Dziewczyna uniosła brew.
- Tak, zaiste, to niezwykła ściana, wasza miłość. Widać to na pierwszy rzut oka.
Lucien spojrzał na nią pobłażliwym wzrokiem, po czym odwrócił się ponownie do kamienia,

który wydawał się wystawać trochę ze ściany. Dotknął go. Rozległ się głuchy zgrzyt. Elizabeth
zesztywniała. Wydawało się, że ściana drgnęła, kamienie wibrowały przez chwilę, a potem - wielkie
nieba - rzeczywiście się poruszyła.

Dziewczyna otworzyła usta w osłupieniu.
- Tajne przejście - wyjaśnił Ravenwood. - Działa dzięki skomplikowanemu systemowi

bloczków i dźwigni. Moi przodkowie byli całkiem zmyślni.

Elizabeth szybko zamknęła buzię, wpatrując się w czarny otwór z mieszaniną lęku i

ciekawości. Wewnątrz dostrzegła schody. Prowadziły na dół. Bardzo daleko w dół.

- Szkoda, że nie odziedziczyłeś po nich tej inteligencji.
- Ależ odziedziczyłem. Po prostu jeszcze nie zdajesz sobie z tego sprawy.
Niestety, dziewczyna aż za dobrze wiedziała, że książę mówił prawdę. Tym bardziej nie

powinna mu ufać.

- Tuż za progiem znajduje się pochodnia - powiedział. -Bądź tak dobra i podaj mi ją.
- Chyba oszalałeś. - Elizabeth spojrzała w głąb ciemnego otworu, który odsłoniła ruchoma

ściana. Wiszący nad gobelinem kandelabr rzucał łagodne światło na schody, które wiodły w głąb
zimnej, wionącej stęchlizną, ciemnej piwnicy. - Chyba nie spodziewasz się, że tam wejdę.

- Dlaczego nie?
- Nie wygląda bezpiecznie.
- Nie ufasz mi?
Elizabeth obejrzała się na męża, z niepokojem zdając sobie sprawę, że tak naprawdę mu ufa.

Dobry Boże, ten mężczyzna jest rozpustnikiem i przypuszczalnie mordercą. Nie powinna mu ufać.

- Nie.
Lucien uśmiechnął się, lecz Elizabeth zauważyła, że uśmiech ten nie znalazł odbicia w jego

oczach.

- Jesteś bardzo roztropna, moja droga. - Odwrócił się od niej i sam wziął pochodnię.

Elizabeth rozejrzała się wokół w nadziei, że przyciągnie uwagę jakiegoś służącego, chociaż

sama nie wiedziała, o co by poprosiła, gdyby któryś był w pobliżu. Nie dostrzegła jednak nikogo za
wiszącymi gobelinami, więc przełknęła tylko ślinę i patrzyła, jak książę zapala pochodnię. Torfowa
końcówka żagwi gwałtownie zajęła się ogniem.

- Chodźmy - rzekł, stojąc w świetle, które otaczało go niczym diabelska aureola. Gestem

zaprosił ją, by poszła przodem.

Czemu, ach, czemu, nagle wydało jej się, że książę jest drapieżną rybą... a ona przynętą?

10.

Sycząca i skwiercząca pochodnia oświetlała tylko kilka stopni na

raz. Elizabeth z ociąganiem stanęła na obszernym, kamiennym półpiętrze. Po obu stronach wznosiły
się ściany z gładkiego kamienia. Pióro w jej kapeluszu zadrżało na wietrze i połaskotało ją w policzek.
Wokół pachniało świeżo zaoraną ziemią. A jednak... wiatr niósł także zapach soli, jakby w pobliżu był
ocean. Elizabeth ogarnęła ciekawość, co tylko potwierdziło jej najgorszą obawę: straciła rozum.

- Ostrożnie - powiedział książę, odwracając się, by zamknąć drzwi, jeśli tak można było je

nazwać, za nimi. Ściana zasunęła się z głuchym hukiem, aż serce Elizabeth załomotało. - Schody
mogą być wilgotne o tej porze roku.

- Dokąd idziemy?
- Zobaczysz.
Pierwszy schodek rzeczywiście okazał się mokry, a im niżej schodzili, tym wilgotniejsze

stawały się schody. Czuła, jak mokry chłód przenika przez jej pantofelki. Zatrzymała się na
połyskującym podeście i poruszyła palcami u stóp. I niemal upadła.

- Ostrożnie - znów ostrzegł książę, chwytając ją za rękę. Nigdy, przenigdy nie sądziła, że

doczeka chwili, gdy jego dotyk ją ucieszy.

- Dobry Boże, mało brakowało - syknęła, widząc, że teraz powinni zejść po kilkunastu

stopniach. A niech to. Nadal nie widziała końca schodów.

- Radzę ci nie zatrzymywać się, póki nie zejdziemy na sam dół.
- To istnieje jakiś dół?
- Istnieje - zapewnił ją Ravenwood. - Chociaż nie taki ładny, jak twoja dolna część.
- Co proszę?
- Nic, zupełnie nic - rzekł, przeciągając głoski. Elizabeth zacisnęła wargi i chwyciła spódnicę,

ostrożnie stawiając kolejny krok i mamrocząc:

- Dlaczego nie możesz żyć jak normalny człowiek i mieć dom bez tajnych przejść?
- Ono nie jest tajne. Cała służba wie o jego istnieniu.
- Istnieniu czego? Co to jest?
- Martwisz się, Elizabeth?
- Jak na to wpadłeś? - spytała. - Przyszło mi na myśl, że możesz mnie prowadzić do lochów.
- Lochy są w innej części zamku.

- Jak miło.
- Możemy tam pójść, jeśli chcesz.
- Żebyś mógł mnie niecnie wykorzystać? Raczej nie.
Omal nie wpadła na niego, kiedy zatrzymał się raptownie. Mimo cienia dostrzegła zalotny

uśmiech, który powoli rozciągał wargi Luciena, kiedy ten się do niej odwrócił. Przystojny. Uważała,
że jest przystojny. Co za bzdura.

- Cóż za śmiały pomysł - szepnął książę, odsłaniając zęby w uśmiechu. - Przyznaję, że taka

myśl nawet nie postała w mej głowie.

- Nie? - zaciekawiła się Elizabeth.
- Hmm - mruknął, gładząc podbródek wolną dłonią. - Zastanawiam się, czy nie powinienem...

jak ty to powiedziałaś? „Niecnie cię wykorzystać".

- Nie zgodzę się - warknęła.
- Jesteś całkiem pewna? - Popatrzył pytająco. - Nie miałabyś ochoty dać się przykuć

łańcuchami do ściany? Słyszałem, że to bardzo interesujący sposób odbycia aktu miłosnego.

Elizabeth założyła ręce na piersi i spojrzała na Luciena spod ronda swego kapelusza.
- Jeśli nie będziesz zachowywał się grzecznie, książę, zrzucę cię z tych schodów.
- To będzie bolało.
- Zaiste, chociaż wątpię, abyś rozbił sobie ten twardy łeb.
- Nie tylko łeb mam twardy - rzucił znacząco Ravenwood. Zaraz też spojrzał na nią,

niecierpliwie oczekując odpowiedzi.

-

Jestem przekonana, że nie wiem, co masz na myśli.

- Jestem przekonany, że wiesz - oznajmił z diabelskim uśmiechem. - Zapominasz, że znam

twoją przyjaciółkę Lucy.

Elizabeth zacisnęła wargi, próbując dać mu do zrozumienia, że nie zamierza rozmawiać z nim

na takie tematy.

- Lucy nie jest tak zepsuta, jak ci się zdaje - powiedziała stanowczo, ale to nie wywarło

zamierzonego skutku, gdyż jej mąż się roześmiał. Odwróciła się więc, uniosła rąbek spódnicy i
postawiła stopę na następnym schodku.

W tej samej chwili usłyszała kolejny wybuch śmiechu Ravenwooda, a także dziwny pisk.

Odwróciła się z zaskoczeniem. Cóż za niegodny mężczyzny odgłos. Z całą satysfakcją zamierzała mu
o tym powiedzieć, gdy nagle książę, zasłaniając ją własnym ciałem, krzyknął:

- Na ziemię!
- Co takiego?
Ravenwood przygniatał sobą Elizabeth na schodach. Starała się go

odepchnąć.

- Co ty robisz...?
Piski stawały się głośniejsze. Tyle że nie wydawał ich książę, tylko...
- Nietoperze! - wrzasnęła Elizabeth, usiłując wywinąć się spod Luciena, by uciec.
- Nie ruszaj się! - rozkazał.
Nietoperze, o mój Boże, nietoperze. Elizabeth zacisnęła mocno powieki. Wokół niej

załopotały skrzydła. Wyobrażała sobie kosmate, wampirze ciałka nietoperzy, czuła ruch powietrza,
kiedy setki, nie, tysiące stworzeń latało wokół nich.

- Elizabeth - ostrzegł Lucien. Otaczały ją zewsząd. Pożerały ją.
- Elizabeth! - zawołał.
Dopiero wtedy zdała sobie sprawę, że krzyczy. Wniebogłosy. Umilkła.
Chwila ciszy, oddalający się łopot skrzydeł nietoperzy.
- No cóż - wycedził książę. - Teraz zamkowe nietoperze są nie tylko ślepe, ale i głuche.
Chwyciła go za przód koszuli.
- Nietoperze. O mój Boże, Lucien, to były nietoperze.
Książę nakrył jej dłonie swoimi.
- Cicho, już odleciały.
Naprawdę? Elizabeth otworzyła oczy i uświadomiła sobie, że nic nie widzi. Pochodnia zgasła.
- Lucien, proszę, powiedz mi, że masz jeszcze jedną zapałkę.
- Obawiam się, że nie mam.

Elizabeth zdała sobie sprawę, że mąż przygniata ją swym ciężarem i przyciska jej plecy do

krawędzi stopnia.

- Zostaw mnie - poleciła.
- Nie jestem pewien, czy to zrobię. W końcu może to być ostatni raz, kiedy będzie mi wolno

tak leżeć na tobie.

- Stopień wrzyna mi się w plecy.
Ravenwood natychmiast uwolnił ją od swego ciężaru.
- Wybacz, moja droga. Pozwól, że pomogę ci wstać. - Lekko jej dotknął i spytał: - Nic ci nie

jest?

Wielkie nieba, czy to jego dłoń uniosła się i znalazła jej podbródek w mroku... jego dotyk był

czuły, jego palce szukały obrażeń.

Odsunęła się i odwróciła.
- Dokąd idziesz? - spytał Lucien.
- Na górę. - Nie mogła, nie chciała zacząć myśleć o nim jako o troskliwej, łagodnej istocie

ludzkiej. Tędy wiodła droga do szaleństwa.

- Na twoim miejscu nie robiłbym tego.
Elizabeth uniosła spódnicę i weszła na następny stopień, rzucając przez ramię:
- A to czemu?
- Bo wszystkie nietoperze niewątpliwie wiszą pod sufitem.
Dziewczyna zamarła.
- Dzięki Bogu zamknąłem drzwi za nami. Ty oczywiście możesz zaliczać się do ludzi, którzy

lubią te okropne małe stworzenia. Ja jednak nie chciałbym, żeby mi wygryzły oczy.

- One wygryzają oczy?
- Niektóre tak.
Elizabeth żałowała, że nie widzi wyrazu jego twarzy. Może sobie z niej żartował?
- Co więc zrobimy?
- Zejdziemy na dół - powiedział książę.
- Na dół. Ale jak? Nie mamy pochodni.
- Znam drogę.
- Czemu to mnie nie uspokaja?
- Bo mi nie ufasz.- Miał absolutną rację. - A wielka szkoda, bo to oznacza, że zostaniesz tu

bardzo długo. Pa, pa. - Przecisnął się obok niej; żar jego ciała zaskoczył ją.

- Nie, zaczekaj! - krzyknęła, nienawidząc go w tej chwili. Och, jak bardzo chciałaby zepchnąć

go z tych schodów! - Zejdę z tobą.

- Doskonały pomysł - pochwalił ją. - Proszę, weź mnie za rękę.
Nie. Nie miała na to ochoty. Dobry Boże, naprawdę nie chciała, ale powiedziała sobie, że to

zło konieczne. Wyciągnęła rękę i poszukała jego dłoni. Niespodziewanie jej dłoń ścisnęły ciepłe palce.
Zadrżała.

- Jeśli poczujesz, że tracisz równowagę, krzyknij. Złapię cię.
Jego głos znów złagodniał. Elizabeth wcale nie chciała, żeby był dla niej miły. Dużo łatwiej

było wyobrażać go sobie jako podłego księcia. Spytała więc obojętnie:

- Jak daleko jest do dna?
- Niedaleko.
Już zeszli po pół tuzinie schodów.
- Czy jest to zatem wycieczka po lochach?
Ravenwood zatrzymał się raptownie. Elizabeth wpadła na niego. Odwrócił się w samą porę,

by ją podtrzymać, lekko obejmując w talii. Dobry Boże, jak ona nie cierpiała uczucia, które wzbudzał
w niej jego dotyk.

- Skoro musisz wiedzieć, zamierzałem zabrać cię na plażę, żebyśmy popatrzyli na zachód

słońca.

Nie wiedziała, czemu na dźwięk tych słów serce jej przestało bić, lecz tak się stało.
- Niestety, to jedyna droga, która tam prowadzi. Pod murami.
- Och - wykrztusiła, niezdolna do innej reakcji. Szli obejrzeć zachód słońca. Jakie to... miłe.
- Przykro mi tylko, że zanim znajdziemy pochodnię, zejdziemy na dół, a potem ją zapalimy,

słońce już zajdzie.

Rzeczywiście był rozczarowany. Elizabeth nie widziała jego twarzy, ale słyszała to w jego

głosie.

Po raz pierwszy od ich ślubu, nie, od chwili, gdy po raz pierwszy

się spotkali, poczuła, jak jej serce mięknie. Ostrożnie, Elizabeth, ostrzegł ją jakiś głos. Ani się
obejrzysz, jak go naprawdę polubisz.

On jednak zepsuł wtedy wszystko, mówiąc:
- Oczywiście ostatnia kobieta, którą tu przyprowadziłem, stwierdziła, że wędrówka pod

zamkiem odebrała jej wszelką przyjemność, jakiej mógł dostarczyć jej widok. Nic w tym dziwnego,
bo nie jest to raczej romantyczna przechadzka. Tunel dawno temu zbudowali moi przodkowie jako
drogę ucieczki. Biorąc pod uwagę, że nie zrobiłem niczego, by go upiększyć, przypuszczam, że ty
byłabyś tego samego zdania.

Elizabeth zesztywniała.
- Nie porównuj mnie z jedną ze swoich kochanek.
- Kochanek? - spytał szczerze zdumiony. - Nie, moja droga. To nie była moja kochanka, ale

moja niania.

- Twoja niania?
- Tak. Miałem wtedy dziesięć lat. Ona miała dwadzieścia, a ja byłem rozpaczliwie w niej

zakochany. Niestety, nigdy nie dostrzegła we mnie materiału na urodziwego mężczyznę, chociaż
robiłem, co w mojej mocy, by ją o tym przekonać.

Elizabeth milczała zaskoczona.
- Skoro mowa o kochankach - rzekł gładko - przyszło mi na myśl, że skoro niewątpliwie nie

zdążymy obejrzeć zachodu słońca, możemy ten czas wykorzystać w inny sposób.

Serce nagle jej stanęło, a potem zaczęło bić jak szalone.
- Chcesz się dowiedzieć, jak wabić mężczyzn. Czyż istnieje lepszy sposób na tę naukę niż

wyszkolenie cię w zmysłowych rozkoszach dotyku?

- Dotyku? - wykrztusiła z trudem.
Ledwo widziała, jak skinął głową, i dech jej zaparło, gdy ujrzała, jak nachyla się ku niej.
- W rzeczy samej - powiedział cicho; jego oddech owionął jej twarz. - Kiedy brak światła,

zmysły się wyostrzają.

- Ale ja cię widzę - wykrztusiła. - To światło z wejścia do pobliskiej groty.
Jakby na potwierdzenie słów Elizabeth podmuch wiatru musnął jej policzki, a słony zapach

mokrych wodorostów wypełnił jej nozdrza. Słyszała ryk fal, który to narastał, to cichł.

- Nam to powinno wystarczyć.
Elizabeth znieruchomiała, wszystkie nerwy w jej ciele się napięły. Mimo iż powietrze się

ochłodziło, nagle zrobiło jej się bardzo, ale to bardzo ciepło.

- Wystarczyć do czego?
- Do tego, moja droga.
Czekała z zapartym tchem. Na co? spytał głos. Sama nie wiedziała, ale była przekonana, że jej

się to nie spodoba.

Wtedy to poczuła. Najlżejsze z muśnięć, chociaż on się nie poruszył. I nagle uzmysłowiła

sobie, że jej nie dotknął. Dmuchnął jej w kark. Czuła zapach cytryn. Przełknęła ślinę; muśnięcie jego
oddechu było niczym najintymniejszy dotyk.

- Co robisz? - spytała. O, Boże.
- Cierpliwości - rzekł półgłosem. - Uczę cię czegoś. - Próbowała się wyrwać. - Nie ruszaj się -

polecił, obejmując ją w pasie. - Nie chcesz poznać mężczyzn, Elizabeth? - spytał, nachylając się nad
nią i wciąż nie wypuszczając z objęć.

Nie chciała. Nie w taki sposób.
- Nie chcesz dowiedzieć się, co rozpala ich krew? - Znów dmuchnął na nią.
- Nie. Zmieniłam zdanie.
- Czyżby? - szepnął jej do ucha.
Włoski na jej karku zjeżyły się, jakby muśnięte niewidzialną dłonią. Potem jej skóra zrobiła

się gorąca. O nieba. Elizabeth zamknęła oczy.

- Puść mnie - jęknęła.
- Jesteś pewna?
- Tak - szepnęła.

Mężczyzna ją wypuścił. Elizabeth omal nie upadła. Przytrzymał ją, mówiąc:
- Ostrożnie.
Starała się złapać powietrza i z przerażeniem stwierdziła, że czuje się tak, jakby przebiegła

milę. Lucien patrzył na nią, i zdawało się, że czeka, by zmieniła zdanie.

W końcu odsunął ją od siebie.
- Zostań tutaj - polecił.
- Dokąd idziesz? - wyszeptała; serce Elizabeth biło tak mocno, że brakowało jej tchu. Wielkie

nieba, co on z nią zrobił? Od byle dmuchnięcia serce jej łomotało jak oszalałe.

- Schodzę na dół tunelu, żeby przynieść pochodnię, która tam się stoczyła. Zapałki są na dole,

więc chciałbym ją zapalić, by wrócić po ciebie.

Elizabeth przycisnęła rękę do brzucha; dziwnie ją ściskało w dołku.
- Rozumiem.
Zobaczyła, jak się odwraca, i usłyszała jego cichnące kroki; towarzystwa dotrzymywał jej

tylko odgłos kapiącej w pobliżu wody. Nagle ogarnęło ją potworne przerażenie. Ale czy z tego
powodu, że została sama? A może z powodu własnej reakcji na jego dotyk?

Zamknęła oczy. Przeżywała rozterkę. Ten mężczyzna był rozpustnikiem. Łajdakiem. Od

kogoś takiego mądra kobieta trzymałaby się na odległość. Ona jednak była jego żoną. Poślubiła
hulakę, przed czym przestrzegała ją ciotka. Nagła jasność sprawiła, że otworzyła gwałtownie oczy.

Rzeczywiście musieli znajdować się niedaleko dna tunelu, książę bowiem wrócił w ciągu

sekund. Teraz uśmiechał się złośliwie w migotliwym blasku pochodni.

- Zgubiłaś kapelusz.
Elizabeth chwyciła się za głowę. Nawet tego nie zauważyła.
- Chcesz po niego wrócić?
Dziewczyna starała się zachować spokój.
- Jeśli nie masz nic przeciwko temu - odrzekła - chciałabym wrócić do głównej sieni. Czuję,

że zaraz rozboli mnie głowa.

Nie wiedziała, czemu jej słowa starły uśmiech z jego ust, i co miał na myśli, mówiąc:
- Rozumiem. - Ton jego głosu wskazywał na to, że był rozczarowany. - Jak sobie życzysz.

Proszę za mną.

- Co z nietoperzami?
- Nie zaczną latać, bo nie lubią światła. Będziesz bezpieczna.
I tak też było; wspinaczka po schodach nie przyniosła żadnych nieoczekiwanych emocji.

Kiedy jednak książę otworzył przejście, Elizabeth nie mogła się oprzeć dziwnemu uczuciu... czego?
Rozczarowania? Chyba nie przejęła się tym, że przegapiła zachód słońca? Może było to coś innego,
coś, czego Elizabeth nie chciała rozpoznać?

- Niech któryś ze służących poprosi panią Fitzherbert. Ona cię zaprowadzi do naszego pokoju.
Naszego pokoju.
- Dokąd się wybierasz? - spytała, kiedy znów się odwrócił w stronę tunelu.
- Złapać mój zachód słońca - odparł bez oglądania się za siebie.
Elizabeth odprowadziła go wzrokiem, z niepokojem stwierdzając, że naprawdę była osobliwie

rozczarowana.

Dotarcie do otworu groty i skalnego urwiska nad oceanem nie zajęło Lucienowi wiele czasu.

Nie było tam plaży, chociaż poniżej skalnej platformy, na której stał, ciągnął się wąski pas piachu.
Sterczały z niego głazy; łódź podczas przypływu mogła odbić od brzegu. W tej chwili jednak, kiedy
ocean znajdował się daleko w dole, woda była zwierciadlanym odbiciem nieba ponad nim. Miała
barwę żywej, jaskrawej czerwieni. Elizabeth byłaby zachwycona.

Książę uśmiechnął się sucho. Jakże wielką głupotą była chęć pokazania jej zachodu słońca.

Jeszcze większą głupotą było sądzić, że ona zechce spędzić z nim choćby chwilę.

Słona bryza uderzyła go w twarz. Szczypała mocno w policzki, rozchyliła póły jego żakietu;

końce krawata powiewały. Lucien zaparł się nogami w skałę i skulił na wietrze, krzyżując ręce na
piersi, by osłonić się przed zimnymi podmuchami.

I co to za kretyński pomysł, aby uczyć Elizabeth, jak uwodzić mężczyzn? Chociaż, prawdę

powiedziawszy, było to niezwykle interesujące zadanie. Nawet odrobinę szatańskie, bo jaki
mężczyzna zdoła się oprzeć Elizabeth, kiedy on już nauczy jej miłosnej sztuki?

W tym tkwiło sedno problemu. On jej pożądał. Do diabła, przebywanie z nią sprawiało mu

szczerą przyjemność. Wprawiało go to w niezmierne zakłopotanie. I dręczyło, gdyż jedyne, czego nie
chciał, to przespać się z własną żoną.

Odwróciwszy się od słońca, usiadł na ziemi, osuwając się po ścianie, którą wzniesiono wokół

otworu groty, by zapobiec erozji. Jego żakiet na plecach zaczepił o szorstkie kamienie. Chłód wnikał
przez tkaninę, sprawiając, że wydawała się mokra. Lucien prawie tego nie zauważał.

Co robić?
Czy wycofać swą propozycję, by uczyć ją sztuki uwodzenia? Z ust wyrwał mu się ponury

śmiech. Boże, kto by pomyślał, że ona tak na niego podziała? Przeżył wstrząs, kiedy stał tam na
schodach, kiedy ogarnięty dziwnym pragnieniem jej dotknął. Dzięki Bogu, Elizabeth wróciła do
zamku.

Henry, mój bracie. Wpadłem jak śliwka w kompot.
Henry bez wątpienia śmiał się do rozpuku.
Przetarł twarz chłodną dłonią i zapatrzył się w dal niewidzącymi oczami. Elizabeth bez

wątpienia z radością skorzysta z okazji, by odwołać jego „lekcje". Czy on się odważy prowadzić je
dalej? Czy odważy się zmierzyć ze swą namiętnością do niej? To by dopiero było wyzwanie. Oprzeć
się własnej żonie. Tak, ale czy zdobędzie się na to?

Lucien długo zastanawiał się nad tą sprawą, lecz nie zdołał podjąć decyzji.
- Gdzie ona jest? - spytał po powrocie do zamku. Policzki miał przemarznięte, kończyny

zziębnięte do bólu, a mimo to czuł się dziwnie ożywiony.

- Czy mówi pan o jaśnie pani? - spytał lokaj, który nie raz zrzucał strój służącego, by pomagać

mu przy odbudowie zamku.

Lucien tylko się uśmiechnął.
- Wiesz, to chyba normalne, że chcę się dowiedzieć, gdzie jest moja księżna.
Moja księżna. Hmm, podobało mu się to.
Ian pogładził się po podbródku, udając, że się zastanawia.
- Niech pomyślę. Wiem, że pani Fitzherbert zaprowadziła ją do waszego pokoju. - Zmarszczył

czoło. - Potem widzi mi się, że wzięła kąpiel. Potem wydaje mi się, że zamierzała zjeść kolację w
jadalni.

Jadalnia. Elizabeth spożywająca jedzenie. Oblizująca językiem te cudownie pełne wargi.
Jesteś bardzo żałosnym człowiekiem.
- Dziękuję - rzucił, udając się w głąb zamku.
- Przyjdzie pan do niej? - spytał Ian.
Lucien zdał sobie sprawę, że igrać z Elizabeth, to igrać z ogniem. Tylko jak zgrabnie się

wywinąć z ich „umowy"?

- Mógłbym posłać wam na górę romantyczny deser - dodał Ian.
Wtedy Lucienowi wpadł do głowy pewien pomysł. Tak znakomity, tak doskonały, że serce

mu podskoczyło z radości. To mogło poskutkować. Nie musiał sam odwoływać umowy, postara się
tylko, żeby to ona ją zerwała. W ten sposób nie straci twarzy. Doskonale.

- Tak - zamruczał Lucien. - Niech twoja żona przygotuje jakieś owoce, to znaczy, o ile

ostatnio odwiedzała sprzedawcę egzotycznych owoców.

- Odwiedzała - powiedział nieduży mężczyzna. Lucien uśmiechnął się.
- Świetnie. - Zastanowił się chwilę i jego wargi rozciągnął lubieżny uśmiech. - Powiedz jej

zatem, żeby przysłała nam kilka bananów.

Lucien mógł się założyć, że Ian znał każdą jego myśl. Niech Bóg

go ma w swej opiece, pewnie znał.

- Już się robi, jaśnie panie.
Lucien odwrócił się, nie dostrzegając zadowolonego uśmiechu

Iana.

- Ale go wzięło, no, no - wymamrotał służący, kierując się do

kuchni. - Wzięło go, aż miło.

11.

Elizabeth omal nie podskoczyła, słysząc, jak otwierają się drzwi do jadalni. Rzecz nie w tym,

że nie spodziewała się towarzystwa. Bóg jeden wiedział, że gromada służących w czerwono-
fioletowych liberiach wchodziła i wychodziła z pomieszczenia. Jeden wciąż stał na prawo od drzwi,
sztywny, jakby kij połknął. Gdyby drzwi otworzyły się zbyt mocno, zostałby zgnieciony jak mucha.
Tym, co ją tak spłoszyło, był widok jej męża.

- Moja droga Elizabeth - powiedział Ravenwood; jego zielone oczy znów miały swój zwykły,

ironiczny wyraz. -Widzę, że zmyłaś nietoperzowe odchody ze swoich włosów.

Elizabeth, której wilgotne włosy spływały długimi, czystymi pasmami na jej plecy, zwęziła

oczy. Nietoperzowe odchody, akurat. Jak on śmie tak mówić! Bezczelny!

Dziewczyna odłożyła widelec, ostrożnym, wdzięcznym ruchem kładąc srebrny sztuciec przy

srebrno-beżowym talerzu, który stał między widelczykami do przystawek, sałaty i deserów.

- W rzeczy samej, książę, nie zmywałam ich. Doskonale wpływają na włosy. Podoba ci się ten

zapach?

Książę potknął się, a przynajmniej jej się tak zdawało. Ironia w jego oczach ustąpiła

szczeremu rozbawieniu.

- Doprawdy - rzekł, przeciągając głoski. - Muszę sam kiedyś tego spróbować.
Służący skoczył, by odsunąć mu krzesło. Ravenwood usiadł, ale nie po drugiej stronie dość

długiego stołu, lecz po lewej ręce żony. Ich nogi omal się nie otarły o siebie, kiedy to zrobił. Elizabeth
spłoniła się i odsunęła nogi w przeciwną stronę.

- Dziękuję, Colinie - powiedział Lucien do lokaja. - To wszystko.
Służący skłonił się sprężyście, wyprostował i odwrócił z wojskową precyzją.
- Aha, Colinie - zawołał książę. - Możesz już zakończyć odgrywanie królewskiego koniuszego

- rzekł Lucien z rozbawieniem. - Wyglądasz jakbyś miał się udusić, tak ciasny jest ten żakiet.

Cała postawa służącego uległa zmianie. Zgarbił się lekko, rozluźnił kark, a jego czarne włosy

spadły mu na czoło, zasłaniając niebieskie oczy.

- Mogę, jaśnie panie? Jak mi Bóg miły, już mnie w plecach zaczęło łupać.
- Nie dziwię się - wycedził Lucien. Elizabeth spoglądała na obu w oszołomieniu.
- Skądżeś, u licha, wytrzasnął te liberie?

- Pani Fitzherbert je uszyła. Powiedziała, że prawdziwa księżna będzie tego oczekiwać.
Lucien pochwycił wzrok Elizabeth, a jego mina zdawała się mówić: „Wierzysz w te bzdury?"
O dziwo, nagle zapragnęła się uśmiechnąć do Luciena.
- Powiedz pani Fitzherbert, że możecie się ubierać jak zwykle. - Spojrzał znów na Elizabeth i

uniósł pytająco brew. - Chyba że jesteś innego zdania?

Dziewczyna spojrzała na księcia, a potem na Colina.
- Oczywiście, że nie.
Najwyraźniej była to właściwa odpowiedź, gdyż Lucien posłał jej pełen aprobaty uśmiech.

Elizabeth zamrugała oczami, mówiąc sobie, że nie powinna dbać o jego pochwały. A mimo to dbała.

Odwróciła oczy i jej wzrok padł na srebrny kandelabr, którego ramiona wznosiły się ku

sufitowi. Ze świec na otaczające je kwiaty kapał wosk; zapachu wonnego kwiecia nie tłumiła nawet
woń potraw.

- No i widzisz - oznajmił Lucien. - Sama księżna tak mówi. Możesz powiedzieć służbie, że

jeśli gdzieś w szafie nie chowa się książę Walii, wolno im się ubierać i zachowywać, jak chcą.

Na twarzy służącego odmalowała się ulga.
- Dziękuję, jaśnie panie - rzekł wylewnie. - Wiedziałem, że nie poślubiłby pan jakiejś

zarozumiałej londyńskiej damulki. Powiedziałem tak tej starej nietoperzycy, ale pani Fitzherbert nie
chciała mnie słuchać. - Mężczyzna uśmiechnął się i ukłonił w stronę Elizabeth, kiedy zbliżył się do
drzwi. - Witam jaśnie panią - pozdrowił ją. - Cieszę się bardzo, że poślubiła pani tego nędznika.

- Co proszę? - zawołał Lucien, obracając się w krześle. Służący jednak już zniknął.
Książę znów odwrócił się do żony i zmarszczył czoło, lecz jego zielone oczy błyszczały.
- Powinienem ich wszystkich zwolnić.
- Ich zachowanie... - Elizabeth szukała właściwego słowa.
- Przekracza granice wszelkiej przyzwoitości - podpowiedział Ravenwood.
- W rzeczy samej - rzekła i odrobina uśmiechu wymknęła jej się mimo najlepszych chęci, by

zachować powagę księżnej.

Mężczyzna rozparł się na krześle i rzucił:
- Do twarzy ci w tym kolorze.
- Dziękuję - wymamrotała Elizabeth, wbijając wzrok w niedokończone jedzenie na talerzu.
Zapadła cisza. Elizabeth zastanawiała się, czy nie powinna wstać i wyjść. Złożyła ręce na

podołku.

- Co sądzisz o tej komnacie? - zapytał książę. Dziewczyna szybko podniosła wzrok.
- Jest piękna. - On, oczywiście, musiał wiedzieć o tym. Jadalnia znajdowała się w tylnej

narożnej wieży. Ponieważ było ciemno, Elizabeth nie widziała wiele za przeszklonymi oknami, które
ciągnęły się po jej prawej stronie, lecz wyobrażała sobie, że jutro rano widok będzie prześliczny.
Ogień w kominku na prawo od drzwi rzucał na stół ciepły blask, a pomocnik z drewna czereśniowego
po jej lewej stronie zastawiony był ozdobnym serwisem do kompletu z jej talerzem. Każdy półmisek
miał z boku herb Ravenwoodów. Bardzo imponujące. Wszystko to sprawiało, że Elizabeth czuła się
jak prostaczka.

Znów spotkała spojrzenie księcia, po to jedynie, by zauważyć, iż wbija w nią wzrok. Kostki

jej dłoni zbielały pod stołem.

- Przyszło mi na myśl, moja droga - rzekł cicho Ravenwood - że jesteś na rozdrożu.
Elizabeth szybko podniosła na niego oczy. Mężczyzna nachylił się, opierając łokcie o stół po

obu stronach dużego srebrnego półmiska i kładąc brodę na dłoni. Swobodna poza męża irytowała
Elizabeth, a jej serce łomotało w piersi jak oszalałe.

- Co masz na myśli? - spytała.
Lucien przechylił głowę. Na jego twarzy malował się wyraz zamyślenia. Drugą dłonią rysował

niewidzialny wzór na swoim talerzu.

- Możesz powiedzieć mi, że już nie chcesz się uczyć, jak uwodzić mężczyzn. - Uśmiechnął

się. - Albo możemy kontynuować nasze lekcje.

Elizabeth zacisnęła, a potem rozluźniła dłonie na podołku. Można było się spodziewać, że

Lucien wyłoży wszystko tak jasno.

- Zgadzasz się ze mną? - spytał rzeczowym tonem.
Zdobyła się na odwagę, by popatrzeć na niego. Pół godziny temu zdecydowała się stanowczo

powiedzieć mu, że zrezygnowała z tego pomysłu. Pół godziny temu wmówiła sobie, że to jedyne

wyjście. Ale pół godziny temu nie siedziała obok niego, patrząc w te zielone oczy, które nieomal
rzucały jej wyzwanie.

- Więc jak będzie, Elizabeth? - spytał z uśmiechem. Ten uśmiech wydawał się drwić sobie z

jej postanowienia o rezygnacji. - Przyznaję, że płonę z niecierpliwości, by się tego dowiedzieć.

Dziewczyna przełknęła ślinę, po czym powoli wstała. Tego wieczoru ubrała się w swój

najelegantszy strój: satynową suknię wieczorową i wykwintne, zdobione koronkami pantofelki; jej
kufry przyjechały już z Londynu. Dopiero teraz zdała sobie sprawę, że zrobiła to po to, by dodać sobie
odwagi. Po wszystkich swych nieudanych sezonach nauczyła się ubierać tak, by dodać sobie pewności
siebie. Będzie z niej drwił? Nazwie ją tchórzem, tak?

- Ależ, wasza miłość - powiedziała Elizabeth; jej postawa miała mu przypomnieć, że zdarzało

jej się stanąć oko w oko z większym zagrożeniem niż lubieżny książę. Gardziło nią wszak całe
eleganckie towarzystwo. - Jestem zaskoczona twoim przekonaniem, iż jestem gotowa zrezygnować z
takiego pomysłu. - Uśmiechnęła się sucho.

Czy wydawało jej się tylko, czy w jego zielonych oczach dostrzegła zdumienie? Nie miała

pewności, gdyż chwilę później on również wstał.

- Świetnie, bowiem następny etap twojej nauki zaczyna się już teraz.
Czyżby jakiś służący podsłuchiwał pod drzwiami? Dokładnie w tym momencie któryś z

pokojowców wszedł z wielką tacą... owoców?

- Proszę bardzo, jaśnie panie - powiedział mężczyzna.
- Ach, doskonale. Widzę, że mamy banany.
Kąciki ust służącego uniosły się w diabelskim uśmieszku.
- Kucharka kupiła je na rynku w zeszłym tygodniu, chociaż są trochę małe. - Lucien i służący

wymienili spojrzenia, których Elizabeth nie zrozumiała; lokaj postawił tacę i odwrócił się.

- Owoce? - spytała, kiedy sługa wyszedł.
Lucien odwrócił do niej głowę. W jego oczach pojawiły się ogniki.
- Ano, owoce.
Dziewczyna bardzo, ale to bardzo nie chciała zadać tego pytania.
- Jeśli wolno mi spytać, co zamierzasz zrobić z tymi owocami?
Lucien uniósł czarną brew.
- Och, rzecz nie w tym, co ja mam zamiar z nimi zrobić. Chodzi o to, co ty z nimi zrobisz.
- Słucham?
- Nie obawiaj się, Elizabeth, to nie będzie bolało.
- Co zamierzasz? - spytała podejrzliwie.
- Zobaczysz. - Wstał powoli i sięgnął ku tacy z owocami. Kiedy odwrócił się do Elizabeth,

miał w ręku banana, a na jego twarzy malował się wyraz wyczekiwania. - Musisz się nauczyć, moja
droga, iż istnieje niezliczona ilość sposobów uwodzenia mężczyzny. Uwielbiam banany... - oczy mu
rozbłysły - z wielu powodów.

- Doprawdy? - wycedziła dziewczyna. - Przyznaję, że ja próbowałam ich tylko kilka razy.
- My dostajemy je regularnie, co zawdzięczamy bliskości oceanu.
Powoli usiadł. Elizabeth opuściło rozbawienie, kiedy zauważyła wyraz jego twarzy. Książę

rozparł się w krześle.

- Skoro twierdzisz, że wiesz więcej niż przeciętna dama o męskim członku, z pewnością

poznajesz, że ma kształt zbliżony do tego. - Uniósł owoc.

Nie, Elizabeth nigdy by to nie przyszło do głowy. Policzki ją paliły z gorąca.
- Widzę po twojej minie, że nigdy ci się tak nie kojarzył. -Albo jej się zdawało, albo

rzeczywiście widziała, jak stłumił uśmiech. - Widzisz zatem, jak to dobrze, że nie zrezygnowałaś z
nauki, gdyż banan może sprawić, iż mężczyzna padnie przed tobą na kolana.

Elizabeth ogarnął lęk, ale było już za późno na protesty. Tak więc patrzyła tylko, starając się

nie odwracać oczu.

- Uważaj - polecił Lucien, nachylając się. - Ponieważ banan wyraźnie przypomina męski

członek, wystarczy tylko podnieść owoc i ująć go tak - objął banana palcami - aby mężczyzna
pomyślał o twoich palcach obejmujących jego koguta.

Elizabeth stanęła w płomieniach... przynajmniej takie miała uczucie. Całe jej ciało zajęło się

ogniem, począwszy od policzków, a kończąc na palcach u stóp.

- Teraz - oznajmił książę z coraz jaśniejszym błyskiem w oku - jeśli obierze się banana w ten

sposób - odłamał czubek owocu i zaczął
ściągać skórkę - a później tak uniesie go do ust - powoli przyłożył owoc do warg - trzeba dołożyć
starań, by jeść go delikatnie. Jeśli odgryziesz koniuszek, zapewne zepsujesz nastrój.

Elizabeth przyglądała się, jak powoli otworzył usta, a jego język

wysunął się.

Nie mogła oderwać wzroku. Gapiła się jak urzeczona, podczas gdy on zajmował się owocem.

Zakręciło jej się w głowie i zdała sobie sprawę, że zapomniała zaczerpnąć tchu.

- Teraz ty spróbuj.
Nie mogła. Już chciała głośno się sprzeciwić, lecz wyraz jego oczu, w których kryło się

wyzwanie, sprawiła, że powoli sięgnęła po banana. Ręce jej się trzęsły. Ich palce zetknęły się
przelotnie.

Gwałtownie odsunęła rękę z owocem.
- Nie, nie. Nie trzymaj go tak - skarcił ją, z trudem powstrzymując się od uśmiechu. - Na

Boga, Elizabeth, od tego twój kochanek skrzywi się z bólu.

Te słowa rozjuszyły ją. On się dobrze bawił, i to jej kosztem. Łajdak. Drań. Nikczemnik.
- Tak dobrze? - spytała, przekładając banana do drugiej ręki i głaszcząc delikatnie gładki

miąższ.

Sytuacja się zmieniła. Elizabeth zobaczyła, jak Lucien przełknął ślinę; wesołość natychmiast

znikła z jego oczu.

- A tak? - spytała, podnosząc owoc do ust.
Czyżby usłyszała, jak jęknął, kiedy powtórzyła jego poprzednie ruchy? Z pewnością

dostrzegła, że rozszerzyły mu się nozdrza. Zobaczyła, że zacisnął wargi. Polizała banana.

Lucien spotkał jej spojrzenie. Na widok ognia w jego oczach Elizabeth poczuła, że przeszył ją

jakiś prąd.

- Nie liż go, głaszcz - polecił.
- Banana?
- Tak - potwierdził i zademonstrował, jak to uczynić.
W umyśle Elizabeth odezwały się sygnały alarmowe, lecz zrobiła to, co jej kazano.
- Teraz nie ruszaj się. - Lucien wziął śliwkę z tacy, podniósł ją do ust i nadgryzł.
-

Weź ją - rzekł i znowu włożył śliwkę do ust.

Wziąć ją? Prawie się cofnęła. Zatrzymał ją dłonią. Jego dotyk sprawiał, że ponownie

przeniknęło ją ciepło. Wraz z tym ciepłem pojawiło się zrozumienie. Wiedziała, czego pragnął.
Chciał, żeby wzięła ten kawałek owocu, który zwisał z jego warg. Swoimi ustami. Nie, ostrzegał ją
głos. Nie rób tego.

Jednak znów nachyliła się ku niemu, łamiąc wszelkie normy godnego damy zachowania.
Twarda skórka śliwki nie pękła. Elizabeth szarpnęła owoc, dysząc gwałtownie. Lucien

szarpnął w swoją stronę, ich wargi się zetknęły. A potem pocałowali się.

Elizabeth jęknęła i wstała. Lucien również podniósł się, przyciągnął ją do siebie, a potem

pogłębił pocałunek. Polizał ją. Polizał owoc. A może ją? Dobry Boże, sama już nie wiedziała. Zamiast
tego... o Boże, ona też go polizała. Smak owocu zmieszał się z ich pocałunkiem. Boże, o Boże. Czuła
się jak w niebie. To było nieprzyzwoite. Grzeszne.

- Elizabeth - jęknął Lucien.
Mocniej przywarła do niego. Bliżej, zachęcał głos. Chciała być bliżej niego. Pragnęła, by ich

ciała dotknęły się w miejscach, w których nie powinny się dotykać. Elizabeth zmieniła pozycję.
Poczuła jego męskość na swoim podbrzuszu i omal nie krzyknęła. Tak. To było to, czego pragnęła. I
nagle poczuła jego dłoń. Wtedy krzyknęła naprawdę, a jej ciało napierało na jego palce z własnej woli.
Pieścił ją.

A potem raptownie się cofnął.
Zielone oczy wbiły w nią palące spojrzenie. Ona odpowiedziała takim samym spojrzeniem.

Nie był żadnym pocieszeniem fakt, że Lucien wydawał się równie podniecony, jak ona. Nie było
żadnej pociechy z faktu, że jego głos był schrypnięty, gdy powiedział:

- Na tym, moja droga, kończy się ta lekcja. Jak widzisz, dotykanie owocu może podniecić

nawet najbardziej zblazowanych mężczyzn.

Ruszył ku drzwiom, sztywny jakby kij połknął. Zanim jednak opuścił pomieszczenie,

odwrócił się, kładąc dłoń na klamce.

- Czekam na ciebie na górze z następną lekcją.
Elizabeth również się odwróciła, ściskając dłońmi krawędź stołu. Patrzyła na księcia

niewidzącymi oczami. Co się, na miłość boską, przed chwilą stało?

12.

Nie sądził, aby mógł to zrobić. Nie sądził, aby mógł kontynuować jej „lekcje". I na Boga,

piekielnie go to zaskoczyło. Tak samo, jak wstrząsem było dla niego wszystko, co dotyczyło Elizabeth
Montclair.

Rzucał niewybredne docinki. Ona odpowiadała mu tym samym. Próbował nastraszyć ją

bananami. Skończyło się tym, że to ona wystraszyła jego.

Ano, westchnął. Nie ma sensu temu zaprzeczać. Zaczynał ulegać urokowi swojej młodej żony,

a tak po prostu nie mogło być. Oczarowała go swoim słodkim uśmiechem. Rozśmieszała swoim
zaskakującym słownictwem. Skłoniła do zastanowienia nad tym, jak mogłoby wyglądać życie, gdyby
ich sytuacja przedstawiała się inaczej.

Ale sytuacja nie przedstawiała się inaczej. Dziedziczny tytuł nie należał się jemu. Elizabeth

byłaby wspaniałą żoną dla Henry'ego. Nie dla niego. Nigdy dla niego.

Tak więc pytanie pozostawało: czy wystraszył ją wystarczająco, by zrezygnowała sama? Bóg

jeden wiedział, jak bardzo na to liczył. Omal nie stracił panowania nad sobą, nie sądził, aby miał dość
silnej woli, by przeprowadzić kolejną lekcję.

Chwycił poręcz schodów i powoli się podciągnął, zaskoczony swym nieoczekiwanym złym

nastrojem. Wchodził po stopniach, ale jakaś cząstka jego duszy wiedziała, że nie potrafi znów
spojrzeć jej w twarz. Ale to nie lęk przed spotkaniem z Elizabeth kazał mu się zatrzymać z jedną stopą
na stopniu wyżej. Nie, on jej się nie bał. Przeciwnie - to jej starał się dodać otuchy, nie pojawiając się
w ich sypialni. Dobry Boże, chciał uczynić Elizabeth szczęśliwą. Tyle że wiedział, że nigdy mu się to
nie uda.

Upłynęła wieczność, zanim Elizabeth zebrała się na odwagę, by

opuścić jadalnię, ale nawet wtedy musiała zatrzymać się przy schodach, by zrobić głęboki wdech. Jak
zdoła spojrzeć mu w twarz? Co on o niej pomyśli? Pomyśli, że jesteś zdolną uczennicą, ot, co.

Dziewczyna uciszyła wewnętrzny głos, chociaż mówił prawdę. Ten nowy zwyczaj

rozmawiania z samą sobą stał się dość denerwujący.

Klatka schodowa była przestronna, stopnie szerokie, poręcze zdobione. Elizabeth skupiła się

na tych szczegółach, wchodząc na górę. Na ściennych kinkietach umieszczonych we wnękach w

ścianach. Na pejzażu, który wisiał w korytarzu wiodącym do jej pokoju. Ich sypialni, poprawiła się.
Komnata znajdowała się nad jadalnią, więc Elizabeth skręciła w prawo; jej kroki zwolniły, kiedy
zbliżyła się do drzwi.

Dobry Boże, wydawało jej się, że nie zdoła tego zrobić. Nie mogła wejść do środka. A jeśli on

będzie - przełknęła ślinę - nagi? Jeśli oczekiwał po niej, że i ona będzie spać w ten sposób?

Elizabeth, zadrwił głos. On nie może cię zmusić do spania nago.

Nie bądź głuptaskiem i wejdź do środka.

Dziewczyna dotknęła klamki.
On wetknął mi język do ust.
Opuściła rękę. Dobry Boże, on oblizał mój język. A ja go w odpowiedzi też polizałam.
Znowu pomyślała, że nie zdoła tego zrobić. Po prostu nie mogła

rozpocząć kolejnej lekcji. Ani żadnej innej, przyznała. Musiała odwołać ich umowę.

- Czy jaśnie pani potrzebuje pomocy przy rozbieraniu się?
Elizabeth odwróciła się raptownie. Za jej plecami stała ta sama pokojówka, która wcześniej

pomagała jej się ubrać. Ta służąca o twarzy chochlika powiedziała do niej więcej słów niż jej
poprzednia pokojówka przez cale życie.

- Jaśnie pan powiedział mi, że pani nie czuje się dobrze. Pewnie z powodu długiej podróży.

Polecił mi przekazać, że zmienił zdanie co do zabawy z panią. Powiedział, że może pani zamiast tego
położyć się do łóżka.

Ulga była tak wielka, że Elizabeth omal nie upadła tak, jak stała.
- Jego tam nie ma?
Drobna pokojówka podeszła bliżej, jej rude włosy wystawały spod białego czepeczka.

Otworzyła drzwi do sypialni.

- Nie. Jaśnie pan wyszedł z zamku tylnymi schodami. -Dziewczyna odsunęła się,

przepuszczając Elizabeth. - Dobrego człeka pani poślubiła, jeśli wolno mi powiedzieć. Niewielu
zrezygnowałoby z nocy przyjemności ze swoją nową oblubienicą, aby pozwolić jej się wyspać.

Noc przyjemności? O Boże, gdyby pokojówka tylko wiedziała. Tuż w ślad za tą myślą

przebiegło jej przez głowę zastanowienie, czy na Luciena podziałało to, co się wydarzyło w jadalni.
Oczywiście, że podziałało, głuptasie. Poczułaś to.

Elizabeth znów się zarumieniła.
Ta myśl zrodziła następną. On nie ufał samemu sobie.
Zaskoczona Elizabeth nie wiedziała, co o tym sądzić. Czy powinna być wystraszona?

Zadowolona, że najwyraźniej uznał, iż mądrze będzie trzymać się z dala? Zmartwiona?

- Proszę wejść - powiedziała pokojówka. - Przeziębi się pani, stojąc w przeciągu na tym

starym korytarzu.

Elizabeth weszła do pokoju. Natychmiast otoczyło ją ciepło. Po

swej prawej ręce w narożniku komnaty znajdował się kominek, a pod przeciwległą ścianą duże łoże z
czerwono-złotą kapą.

Elizabeth starała się nie myśleć o tym łóżku ani nie widzieć w wyobraźni siebie śpiącej tam z

księciem. Bóg da, że i on stracił już ochotę na dzielenie z nią łoża.

Pokoju nie zdobiły żadne kobierce, wzrok przyciągały jedynie ciężkie, czerwono-kremowe

kotary, które wisiały przy oknie masywnej, okrągłej wieży po lewej stronie od łóżka. Na lewo od okna
stał na bogato rzeźbionych nóżkach pomocnik z drewna czereśniowego. Drzwi tuż po jej prawej
stronie prowadziły do dużej ubieralni. To właśnie tam zmierzała pokojówka.

- Czy jaśnie państwu smakowała kolacja?
Czy ona coś zjadła? Elizabeth nie umiała sobie przypomnieć.
- Kucharka na pewno przeszła sama siebie. Prawdę powiedziawszy, cała służba wpadła w

podniecenie na wieść o tym, że książę się żeni. Już myśleliśmy, że nigdy nie doczekamy się tego dnia.

Pokojówka obejrzała się na nią, jej błękitne oczy wypełniała sympatia.
- Służba uważa, że pani jest śliczna.
Elizabeth uniosła brwi ze zdziwienia.
- Ja... - Przełknęła ślinę, nie bardzo wiedząc, jak ma odpowiedzieć na komplement służącej.

Czy w ogóle coś się odpowiada? - Przekaż służbie moje podziękowania.

Pokojówka uśmiechnęła się, obracając Elizabeth łagodnym gestem rąk położonych na jej

ramionach.

- Co pani sądzi o zamku? - spytała, szybko radząc sobie z zapięciami sukni.
Elizabeth musiała odegnać wspomnienie księcia, który pomagał jej się rozebrać wczoraj

wieczorem.

- Jest wspaniały - usłyszała swoją własną odpowiedź.
- Ano. Będzie cudny jako ten pałac, kiedy go się skończy. Słyszałam, jak książę mówił

Johnowi, że ma pieniądze na kolejne naprawy. Pewnie tegoroczne zbiory były dobre.

- Zbiory?
- Ano - odparła pokojówka. - Ludzie w miasteczku są zadowoleni. To oznacza więcej pracy

dla mężczyzn. Czasy były ciężkie, zanim książę zaczął odbudowywać zamek dzięki pieniądzom z tej
ziemi.

Elizabeth odwróciła się do pokojówki, nie mogąc powstrzymać ciekawości ani sekundy

dłużej.

- Co masz na myśli, mówiąc „pieniądze z tej ziemi"?
Drobna służąca wyglądała na zadowoloną, słysząc wreszcie jakieś słowa z ust swojej pani.
- Pieniądze z Ravenshire - wyjaśniła.
- Masz na myśli wszystkie jego ziemie, prawda? - upewniła się Elizabeth.
Ku jej osłupieniu, pokojówka potrząsnęła głową.
- Nie. Tylko z ziemi pana, majątku, jaki odziedziczył w dzieciństwie. Nie rusza pozostałych.
- Nie robi czego?
Szczupła pokojówka musiała zauważyć zaszokowaną minę księżnej, gdyż chwyciła ją za

ramię; poufałość tego gestu zaskoczyła Elizabeth.

- Nie wiedziała pani?
- Nie wiedziałam.
Służąca przyjrzała się nowej pani w zamyśleniu.
- Nigdy nie tknął tych pozostałych pieniędzy, z tego co słyszałam. - Spojrzała na Elizabeth,

mrużąc oczy. - I z tego, co słyszałam, poprzysiągł, że nigdy tego nie zrobi.

Wtedy dotarło do Elizabeth, dlaczego pokojówka patrzy na nią w taki sposób.
- Nie wyszłam za niego za mąż dla jego pieniędzy - oznajmiła.
Pokojówka miała minę, jakby jej nie wierzyła, co nie było niczym zaskakującym, ponieważ

służba wiedziała wszystko. Zapewne też wiedziała, że książę ma opinię łotra, i bezsprzecznie
zakładała, iż jedynym powodem, dla którego jakaś dama poślubiłaby mężczyznę o takim charakterze,
były jego pieniądze. Lub jego tytuł.

- Ano, to i dobrze - stwierdziła pokojówka. - Bo on nie chce tknąć książęcego majątku. Mówi,

że to krwawe pieniądze.

Elizabeth potrząsnęła głową. Odsunąwszy się od pokojówki, usiadła na pobliskiej otomanie.
- Krwawe pieniądze - szepnęła. Podniosła oczy, wyraźnie zaskoczona.
- Pani myślała, że mógł zabić swojego brata, tak jak powiadają,

prawda?

Nie, wcale tak nie myślała. A może tak? Boże, sama już nie wiedziała, co myśleć. Cząstka jej

osoby pragnęła wierzyć w niewinność księcia. Niemniej inna jej cząstka podążała za tokiem
rozumowania towarzystwa, mianowicie że książę bez trudu mógł zaaranżować zamordowanie brata.
Takie rzeczy zdarzały się już wcześniej. Bez wątpienia znów się zdarzą.

Jeśli jednak Ravenwood tego nie zrobił, czemu nie zaprzeczał i nie zapewniał o swojej

niewinności?

- Po prostu zakładałam... - Elizabeth umilkła.
- Ano, tak jak pozostali - odparła służąca, patrząc na nią spode łba.
A potem odwróciła się do niej plecami.
Wielkie nieba, ona ma zamiar wyjść i ją zostawić. To wprost nie do pomyślenia. Matka

Elizabeth zwolniłaby natychmiast taką pokojówkę.

Elizabeth nie była swoją matką.
- Zaczekaj! - zawołała. - Proszę.
Służąca powoli się odwróciła ze zmarszczonym gniewnie czołem.
- Jak ci na imię?
- Już się przedstawiałam jaśnie pani - służąca omal nie warknęła. - Polly.

Doprawdy się przedstawiła? Ze służbą się nie rozmawia. Głos matki rozbrzmiewał w głowie

Elizabeth, ale tym razem uciszyła go na dobre.

- Polly, przykro mi, jeśli cię obraziłam. - Zrobiła głęboki wdech i śmiało spotkała wzrok

pokojówki. - Widzisz, nie poślubiłam księcia dla jego pieniędzy ani jego tytułu. On mnie
skompromitował. Musieliśmy się pobrać.

Podejrzliwość służącej nie znikła. Wręcz przeciwnie, wzrosła.
- Musieliście, jaśnie pani?
Czy pokojówka może zostać skompromitowana? Elizabeth się zastanowiła. Nie miała pojęcia.

Nauczono ją tego, jak najmować służących. Nauczono ją tego, jak ich traktować, ale ze wstydem
stwierdziła, że w rzeczywistości nie wiedziała niczego o nich samych.

- Tak, musieliśmy. Gdybym za niego nie wyszła, moja rodzina byłaby zrujnowana, a mój

ojciec stałby się pośmiewiskiem. Ja byłabym zrujnowana. Zostaliśmy zmuszeni do zawarcia
małżeństwa i obawiam się, że żadne z nas nie jest z tego powodu zadowolone.

Polly nadal miała sceptyczną minę.
- Zatem jak widzisz - dodała Elizabeth - nie jestem łowczynią posagów, za jaką mnie bierzesz.
Służąca uniosła dumnie czoło i oczy jej rozbłysły.
- Jest pani niemądra.
Elizabeth cofnęła się, zaszokowana tym, co usłyszała.
- Książę jest najlepszym pracodawcą, jakiego można sobie życzyć. Nie ugania się za

służącymi. Nie domaga się specjalnych „usług". Uczciwy i przyzwoity z niego człek i dama taka, jak
pani, powinna być wdzięczna za jego zainteresowanie.

Zawzięta mała pokojówka zbliżyła się do niej o krok.
- Biedakowi omal serce nie pękło, kiedy umarł jego brat. Godzinami przesiadywał na plaży.

Musieliśmy siłą go zaciągnąć do domu pewnej nocy, kiedy omal nie zamarzł na śmierć.

Elizabeth otworzyła szeroko oczy ze zdumienia.
- Mnie samej serce się krajało i wszyscy płakaliśmy w kuchni, patrząc na łzy księcia.

Zamarzły na jego policzkach w dwie strużki. - Kobieta zacisnęła dłonie. - To dobry i przyzwoity
człowiek i wcale nie zabił swojego brata. A jeśli nie wierzy pani moim słowom, proszę być tu w
rocznicę śmierci jego brata. Wtedy nikt ze służby nie zbliża się do niego, choć wszyscy go kochamy.

Elizabeth nie wątpiła w prawdziwość słów pokojówki. Dłonie Polly rozluźniły się, kiedy

kobieta wyprostowała się z wyrazem złości na twarzy.

- Niech mi więc pani wybaczy, jeśli czuję się urażona pani uwagą, iż musiała pani go

poślubić. Wiele kobiet byłoby szczęśliwych na pani miejscu.

Z tymi słowami znów się odwróciła. Elizabeth mogła tylko wpatrywać się osłupiałym

wzrokiem w miejsce, w którym pokojówka stała jeszcze przed chwilą. On płakał?

Nie wiedziała, czemu te słowa tak ją zaskoczyły, ale taka była prawda. Może dlatego, że

książę zawsze wydawał jej się we wszystkich sytuacjach tak nonszalancki. Tak nieczuły. Trudno było
uwierzyć, że mógł dbać o cokolwiek na tyle, aby nad tym płakać. Kto jednak nie płakałby nad
śmiercią swego brata? Człowiek, który z zimną krwią zabiłby swego brata, ot, kto.

Wtedy właśnie Elizabeth przyznała przed sobą, że mogła się co do niego mylić. Dobry Boże.
Nazwała go mordercą i łajdakiem. Uniosła dłoń, a kiedy zasłoniła usta, jej palce drżały.

Powiedziała mu to; w twarz przy całym towarzystwie, lekceważąc przelotny błysk czegoś, co
dostrzegła w jego oczach.

Cierpienie.
Dopiero teraz przyznała się, że zobaczyła w nich cierpienie. Wielkie nieba, co ona zrobiła? Co

zrobili wszyscy, nie ona jedna bowiem uważała go za winnego tej zbrodni. Tak samo sądziło całe
towarzystwo. Mimo to książę ani razu nie zaprzeczył ich oskarżeniom. Obrócił to w żart; Elizabeth
słyszała, jak mówiono, że kiedyś przebrał się na balu maskowym za kata. Był to makabryczny pomysł,
zważywszy na okoliczności, i w całym towarzystwie aż wrzało z tego powodu. Niektórzy twierdzili,
że ten kostium był jego sposobem przyznania się do winy. Dlaczego inaczej miałby to robić?

Właśnie, dlaczego?
Pokojówka rozluźniła dość zapięć, by Elizabeth mogła sama zrzucić suknię i rozebrać się do

koszuli. Podeszła do okien okrągłej wieży, rozcierając nagle zziębnięte ramiona. Upłynęło dużo czasu,
zanim się odwróciła; oczy ją piekły od długiego patrzenia w przestrzeń. Zastanawiając się nad czasem,
jaki spędziła z księciem, Elizabeth musiała przyznać, że Lucien bynajmniej nie zachowywał się

niegodnie w stosunku do niej. Oczywiście, skompromitował ją, ale nie wynikało to z chęci
wyrządzenia jej krzywdy, gdyż niezależnie od tego, co sam mówił, wątpiła, by naprawdę zamierzał ją
uwieść. To była zabawa, psota, która zakończyła się fatalnie. Mimo to, ostatecznie Lucien postąpił
właściwie. Ożenił się z nią. Elizabeth odwróciła się, patrząc na łóżko... łóżko, które wkrótce będzie z
nim dzielić.

Sen długo nie przychodził do niej tej nocy. Jakaś cząstka Elizabeth zastanawiała się, czy

książę przypadkiem nie złamie swojej obietnicy po incydencie w podziemiach. W końcu jednak
zapadła w sen tuż nad ranem, ale obudzono ją w chwilę później.

- Dzień dobry, moja droga - zamruczał przy jej uchu męski głos.
Elizabeth usiadła w łóżku, niemal zderzając się głową z Lucienem, tylko po to, by opaść z

powrotem na puchowy materac. Ten nędznik nachylał się nad nią, trzymając ręce po obu stronach jej
ciała; na jego twarzy malował się niegodziwy uśmiech, jego oczy błyszczały zuchwale.

- Tęskniłaś za mną zeszłej nocy?
Elizabeth natychmiast przypomniała sobie sceny z jadalni i oblała się rumieńcem. Co gorsza,

książę nie miał na sobie żakietu, jedynie rozchełstaną koszulę. Przez głowę Elizabeth przemknęła na
wpół dokończona myśl, że od wczoraj mógł się nie przebrać.

- Z niezmierną chęcią podjąłbym wątek tam, gdzie skończyliśmy go wczoraj wieczorem, jeśli

masz ochotę - rzucił.

Niech jej Bóg dopomoże, lecz nie mogła myśleć o niczym innym, jak o jego dotyku;

przyciskał do niej ciało w sposób tak intymny. Z trudem zwalczyła chęć zamknięcia oczu.

- Odsuń się.
- Ależ, moja droga. Mnie jest całkiem wygodnie.
Elizabeth jednak było zdecydowanie niewygodnie. Jego oddech owiewał jej policzki, aż ciało

ją mrowiło. Uświadomiła sobie także, że jest z mężem w łóżku po raz pierwszy. A niech to, w ogóle
po raz pierwszy z mężczyzną.

- Odsuń się - powtórzyła.
- Jesteś pewna?
Elizabeth zaczęła drżeć, chociaż nie strach był tego powodem.
- Sądziłem, że możesz mieć ochotę na kontynuowanie lekcji. - Nachylił się jeszcze bliżej; jego

wargi były w odległości zaledwie kilku cali od jej ust, i niemal czuła, że ... drży też jego ciało? -
Zapowiadają się... - nachylił się jeszcze bliżej - interesująco.

- Proszę - szepnęła, opuszczając znów głowę na poduszkę. Jego zapach wypełniał jej nozdrza.

Tego ranka pachniał inaczej. Nie cytrynami. Raczej świeżo ściętą trawą.

Przechylił głowę i, dobry Boże, czyżby zbliżył się jeszcze bardziej?
- Jeśli nalegasz - rzucił i odsunął się.
Mężczyzna wstał z łóżka. Elizabeth zdała sobie sprawę, dlaczego pachniał tak, jakby był na

zewnątrz. Wrócił z konnej przejażdżki. Forsownej, sądząc po jego wyglądzie. Włosy zwisały mu w
nieładzie, część koszuli wystawała z rdzawych spodni, których nogawki wpuszczone były w brązowe
buty do konnej jazdy. Buty upstrzone były kawałkami trawy, równie zielonej, jak kolor przebiegłych
oczu Luciena.

- Skoro nie chcesz zacząć tam, gdzie skończyliśmy - powiedział i oczy zaiskrzyły mu się - co

powiedziałabyś na innego rodzaju lekcję, co?

Elizabeth nie była w stanie myśleć. Pragnęła jedynie zanurkować pod kołdrę i schować głowę.

Pod spojrzeniem księcia mimo woli przygładziła włosy. Zwykle zaplatała je na noc, lecz zeszłej nocy
była tak roztrzęsiona, że tego nie uczyniła. Teraz włosy spadały jej na ramiona, a ich pasma
przyklejały się do twarzy. Odgarnęła te kosmyki. Jego orli wzrok śledził każdy jej ruch.

- No i? - spytał Lucien.
Myśl, Elizabeth. Myśl.
- Jakiego rodzaju lekcję?
Lucien wyprostował się, światło poranka oświetlało połowę jego twarzy. Był jeszcze nie

ogolony, na jego podbródku widniał delikatny cień ciemnego zarostu.

- Lekcja ubierania się - oznajmił.
- Lekcja czego?
Lucien przechylił głowę.
- Jeszcze się nie zdecydowałem.

- Nie zdecydowałeś się na co?
- Moja droga, czyżby znowu zawodził cię słuch?
- Mój słuch jest w najlepszym porządku i doskonale wiesz o tym. Po prostu nie mogę

uwierzyć...

- Nie możesz uwierzyć w co?
Zmusiła się do tego, by spojrzeć mu prosto w oczy.
- Że zamierzasz ciągnąć dalej nasze lekcje.
-

Dlaczego miałbym tego nie robić? - spytał ze zdumieniem.

Bo omal nie odeszłam od zmysłów, kiedy pocałowałeś mnie w jadalni. Nie powiedziała

jednak tego na głos, chociaż zaczerwieniła się na twarzy tak mocno, jakby to zrobiła. Mężczyzna
zmrużył oczy.

- Czyżbyś przypadkiem nawiązywała do tej chwili w jadalni?
A więc odgadł. Łotr. Nędznik.
- Bo jeśli tak - dokończył - nie myślałbym o tym wiele. To była tylko reakcja dziewicy na mój

mistrzowski dotyk.

- Słucham? - wycedziła Elizabeth przez zaciśnięte zęby. Lucien machnął ręką, przybierając

pozę nauczyciela.

- To tak, jakby masztalerz uczył konia kłusowania. Koń nie kłusuje nie dlatego, że chce, tylko

dlatego, że został tego nauczony. Zeszłego wieczoru nauczyłem cię, jak całować mężczyznę. Nie ma
powodów do zawstydzenia.

Wydawał się taki niefrasobliwy, tak absolutnie swobodny, że Elizabeth poczuła, jak jej dłonie

zaciskają się na kołdrze. Była niewinna, może i naiwna, ale nie była idiotką. On jej pożądał. Teraz
tylko starał się mydlić jej oczy.

- Doprawdy? - spytała z niedowierzaniem.
- Doprawdy - potwierdził, schylając głowę.
- W takim razie ulżyło mi - odparła - bo już myślałam, że straciłeś panowanie nad sobą.
- Straciłem panowanie? - wykrzyknął. - Wielkie nieba, skądże!
Elizabeth obserwowała Luciena zwężonymi oczami.
- To była tylko naturalna reakcja mojego ciała na twój dotyk. Wszyscy mężczyźni reagują w

ten sposób na dotyk kobiety. Taki już jest porządek rzeczy. Nie potrafimy się opanować i niech
niebiosa pomogą mężczyźnie, który tego spróbuje.

Hmm, zda mi się, że protestuje za bardzo.
- Mówisz więc, że jeśli pójdziemy dalej z naszymi lekcjami, będę musiała przyzwyczaić się do

naszej... - szukała właściwych słów,
podnosząc się odrobinę w łóżku, by zobaczyć, co się stanie - reakcji na siebie nawzajem.

Patrzyła, jak jego wzrok zniżył się na sekundę, a potem uniósł z

powrotem. Czy zdawało jej się tylko, czy jego oczy zapłonęły żarem?

- Doprawdy - rzekł.
Elizabeth nadal wpatrywała się w niego bez zmrużenia oka. Książę uśmiechnął się, lecz

uśmiech ten wydawał się trochę wymuszony.

- Oczywiście zrozumiem, jeśli coś podobnego cię przeraża. Prawdę mówiąc, jeśli chcesz

odwołać wszystko, zrozumiem cię w zupełności.

Aha. Więc tu leży pies pogrzebany! Starał się sprowokować ją do tego, by wycofała się z

umowy, tak samo jak usiłował przekupić ją,
by odwołała ślub. Skorzystaj z wymówki, Elizabeth.

Coś jednak ją powstrzymywało, coś, co miało związek z niemądrą, niedorzeczną nadzieją, że

może, tylko może...

- Nie - powiedziała cicho - raczej się nie wycofam.
Miała przyjemność ujrzeć, jak oczy mu się rozszerzają, i przez chwilę wygląda na

zaskoczonego. Tak jak zeszłego wieczoru, gdy nie zgodziła się ustąpić. Kiedy tylko zobaczyła tę
minę, zrozumiała, że podjęła właściwą decyzję. Dokądkolwiek miało ją to zaprowadzić.

- Nie? - spytał.
- Nie, wasza wysokość, gdyż z wczorajszego popisu wynika niezbicie, że muszę się wiele

nauczyć.

- Naprawdę? - upewniał się, zaskoczony.

Elizabeth powstrzymała się od uśmiechu.
- Sądzę, że powinniśmy kontynuować.
- Naprawdę? - spytał raz jeszcze.
- W rzeczy samej. Jestem całkowicie do twojej dyspozycji.
- Naprawdę? - znowu spytał Lucien, jakby nie pamiętał żadnych innych słów, i cofnął się o

krok. Potem jednak najwyraźniej się opanował. Nagle coś dostrzegł. Poszła za jego spojrzeniem. Jej
szlafrok. - Naprawdę - powtórzył i jego zielone oczy zwęziły się, przybierając prawie czarną barwę. -
Doskonale - oznajmił. - Możemy więc zacząć natychmiast. Wyjdź z łóżka.

Elizabeth się nie poruszyła.
- No wstań, obiecuję, że nie rzucę się na ciebie w napadzie niekontrolowanej żądzy. Trzeba

czegoś więcej, żeby podniecić mężczyznę z moim doświadczeniem.

Starał się ją sprowokować. Znowu. Zacięła wargi i poczuła, że jej dłonie się zaciskają.
- Zgoda - odpowiedziała. Robiąc głęboki wdech, przełamała się i

wypełzła spod kołdry. Zmusiła się do postawienia stóp na posadzce i wstała z ociąganiem.

Miała uczucie, że stoi przed nim nago, cienka koszulka nie zasłaniała wiele. Jednak jej

zawstydzenie częściowo ustąpiło, gdy dostrzegła wyraz jego twarzy. Wyraźnie widziała, że zaparło
mu dech w piersi. Że całe jego ciało wydawało się dygotać. Chciał zmusić ją do wycofania się, czyż
nie tak? Jeszcze zobaczymy. Stała przed nim dumnie, świadoma, że w świetle poranka tkanina była
prawie całkiem przejrzysta. Lucien powoli opuścił oczy, a potem zmrużył je prawie niedostrzegalnie.
Wyprostowała plecy, patrząc, jak w jego oczach zapłonął żar namiętności.

Wtedy właśnie Elizabeth po raz pierwszy poznała, co to znaczy wywoływać żądzę

mężczyzny. Książę nie chciał jej pożądać. A jednak pożądał.

Czuła się przez to kobietą nieprzyzwoitą. Bezczelną. I to uczucie zaczynało jej się podobać.

13.

Lucien czuł się jak niedorostek gapiący się po raz pierwszy na nagą kobietę. Zaraz jednak

przywołał się do porządku.

- Jesteś całkiem... - Kaszlnął, z zawstydzeniem uświadamiając sobie, że w gardle mu zaschło,

a więc i głos ma schrypnięty. - Jesteś całkiem pewna - zaczął ponownie - że chcesz dostać mnie w
swoje ręce... och, dostać się w moje ręce?

Czy oczy jej się zaiskrzyły? Czy naprawdę mogła patrzeć na niego w taki sam diabelski

sposób, w jaki on zwykle spoglądał na nią?

Podeszła do niego i musiał przyznać, że poczyniła pewne postępy przez tych kilka godzin,

jakie upłynęły, odkąd próbowała chodzić jak ladacznica. Kołysała biodrami kusząco. Wyprostowała
plecy, by wypiąć jędrne piersi. Jej wargi układały się w wyrażającym pewność siebie uśmiechu.

I po raz pierwszy w swoim dorosłym życiu, nie, po raz pierwszy w ogóle, Lucien stwierdził,

że walczy z pragnieniem, by uciec przed kobietą. Mistrzowi uwodzenia groziło, iż sam zostanie
uwiedziony.

- Ależ mój drogi mężu - powiedziała Elizabeth dokładnie takim samym tonem, jakiego on

lubił używać - muszę się oswoić ze wzrokiem mężczyzny. Na kim lepiej ćwiczyć niż na tobie? Na
mężczyźnie wprawionym w kontrolowaniu swoich przyziemnych potrzeb. Przynajmniej twoim
zdaniem.

Wtedy dotarło do niego, o co tu chodzi. Złapała go za słowo... tak jak poprzednio on to zrobił.
Nagle, nie wiadomo skąd, naszła go chęć, by zawołać „brawo"! Dziewczyna nie wycofała się.

Co więcej, odwróciła role. Ślicznie. Ogarnęło go uczucie podziwu. Na Boga, ciągle go zaskakiwała.
Gdyby jej wcześniej nie poślubił, polubiłby ją nawet.

- W rzeczy samej - powiedział, kiedy Elizabeth stanęła przed nim.
I... dobry Boże, czy to, co widział, to były jej sutki? Niemal jęknął; ich ciemna barwa wodziła

go na pokuszenie. Co więcej, widział także krągłość jej piersi. Blade ciało jej brzucha. A także - Boże,
ratuj - małe wgłębienie pępka. Po raz drugi Lucien zastanowił się, czy to nie kara boska za rolę, jaką
odegrał w śmierci swego brata.

Kto by pomyślał, że będzie pożądać swojej własnej żony? Jednak tak było. Co więcej, ona

zdawała się o tym wiedzieć. Elizabeth złośnica znikła; jej miejsce zajęła kobieta, której zachowanie
nie przyniosłoby wstydu kurtyzanie. Niech to diabli porwą, nachyliła się ku niemu. Mimowolnie
odsunął się. Jego dłonie zacisnęły się, a potem rozluźniły. Lucien bezskutecznie próbował
przypomnieć sobie, że to on rzekomo , jest panem sytuacji. To on miał przewagę. Nieprawdaż?

- Doskonale - wydusił z trudem, nie pamiętając, na czym skończyli rozmowę. - Skoro życzysz

sobie paradować w takim stroju, proszę bardzo. Ja jednakże sugerowałbym, abyś narzuciła na siebie
szal. Szkoda, żebyś się przeziębiła.

Albo żeby sutki ci twardniały.
Mężczyzna zdławił jęk.
Jeśli zziębnie, możesz ją ogrzać.
- Nie, nie mogę - przestrzegł sam siebie.
- Nie możesz czego?
Do licha, zamąciła mu całkiem w głowie.
- Nie mogę... - z trudem szukał właściwej odpowiedzi. - Nie mogę ci przynieść szala.
Dziewczyna zrobiła zdziwioną minę, a on uzmysłowił sobie wtedy, że odgadła, iż nie to miał

na myśli. Dobry Boże, jak do tego doszło? Zamierzał tak ją przestraszyć samą swoją obecnością, że
powinna z wszystkiego się wycofać. Tak przynajmniej przewidywał plan. Tyle że w którymś
momencie wszystko poszło zupełnie źle.

Lucien odwrócił się od żony świadom, że jeśli tego nie zrobi, bez wątpienia porwie ją w

objęcia i rzuci na łóżko.

- Podejdź tu - polecił. Ach, dobrze, sam podejdzie.
Zacisnął dłonie, zmierzając do ubieralni. Niewiele sprzętów zdobiło tę komnatę, z wyjątkiem

szaf i kozetki. Podszedł do jednej z szaf; jej drzwi z ciemnego dębu uchyliły się bezgłośnie.

- Ponieważ już jesteś w dezabilu, zobaczmy, co jeszcze możesz spożytkować na swoją

korzyść.

Stanął przed inną szafą i otworzył ją z nadmierną siłą. Wewnątrz wisiała bielizna. Lucien

wyciągnął gorset.

- Chodźmy, moja droga. Pokażę ci, jak należy go prawidłowo sznurować, aby twoje piersi

prezentowały się jak najkorzystniej.

- Słucham?
Lucien ukrył uśmiech, dostrzegając ślady zębów na wargach żony. Musiała je przygryźć.
- Chodź, chodź - ponaglał, machając gorsetem. - Tego przecież

chcesz, prawda?

Nie za bardzo, ale Lucien złapał ją za słowo, i wiedziała o tym.

Szach.

- Zgoda - powiedziała, prostując plecy i bezczelnie gapiąc się na

niego. - Pokaż mi.

Szach mat.
Ravenwood trzymał gorset przed sobą, przyglądając mu się przez chwilę, zanim się

zorientował, jak go się nakłada. Prawdę mówiąc, miał wprawę tylko w zdejmowaniu tej części
damskiej bielizny. Kiedy podniósł wzrok, zauważył, że Elizabeth patrzy na niego tępym wzrokiem.

- Odwróć się - polecił.
Elizabeth zrobiła taką minę, jakby zamierzała się zbuntować.
- Proszę. Nie ugryzę.
Powoli, niechętnie, Elizabeth wykonała polecenie. Lucien musiał przyznać, że była bardzo

zgrabna. Wąska talia przechodziła w tyłeczek o kształcie serca. Przez koszulę przeświecały promienie
słońca, ukazując długie, smukłe nogi.

Nie był w stanie opanować swego pożądania.
- Odsuń włosy.
Powoli, nieomal zmysłowo, Elizabeth uniosła długie do pasa włosy, przerzucając je przez

ramię. Do diabła, uwielbiał uczucie, jakie wzbudzała w nim żądza. Czuł się nieokiełznany.
Podniecony. Rozszalały. Chciał robić z Elizabeth różne grzeszne rzeczy. Chciał wbić się w nią.
Pragnął słyszeć jej jęki rozkoszy. Pragnął czuć jej ciało wokół swego ciała. Tyle że nie mógł.

Stał przez sekundę za jej plecami, wdychając jej słodki zapach. Róże. Elizabeth nie drgnęła,

chociaż po jej niespokojnym oddechu zgadywał, że bynajmniej nie pozostawała obojętna.

A potem - niech Bóg ma go w swej opiece - nie mógł oprzeć się chęci, by przysunąć się bliżej.
Odetchnęła głośno i obejrzała się. Wielkie, fiołkowe oczy patrzyły na niego w osłupieniu.

Powietrze znieruchomiało, stało się ciężkie. Lucien chciał podejść do Elizabeth, pocałować ją, dotknąć
jej. Wiedział jednak, że gdyby to uczynił, musiałby ją wziąć, a tego nie wolno było mu zrobić.

Nigdy.
- Dotknij mnie, Elizabeth - powiedział.
Wydawało się, że nie zrozumiała jego słów. Prawdę mówiąc, jeśli czuła się podobnie jak on,

trudno byłoby jej w ogóle myśleć.

- O co prosiłeś? - spytała zdyszanym głosem.
- Dotknij mnie - rzekł, odrzucając gorset, podchodząc do niej i chwytając ją za rękę.
Oczy jej się zaiskrzyły, wargi rozchyliły.
- Tutaj - powiedział, przykładając jej dłoń do swego ciała.
- Lucien - jęknęła, odsuwając się. - Posuwasz się za daleko.
- Doprawdy? Czyż nie tego pragniesz, Elizabeth? Nie chcesz się dowiedzieć, jak wabić

mężczyznę?

- Nie. To znaczy, tak. - Odwróciła od niego wzrok, jej oczy nerwowo biegały. - Miałeś

nauczyć mnie, jak się ubierać.

- Zmieniłem zdanie.
Popatrzyła na niego z niedowierzaniem.
Uciekaj, mała dziewczynko, powiedział jej bezgłośnie. Uciekaj i nigdy nie wracaj, bo jeśli

tego nie zrobisz, zaczniesz coś, czego żadne z nas nie będzie w stanie skończyć.

Ona jednak nie uciekła. Nie ruszyła się z miejsca; ręce zwisały jej wzdłuż ciała, włosy

zasłaniały lewą pierś. Mało brakowało, by Lucien się odwrócił, lecz coś go przed tym broniło. Może
duma. Może zawziętość. Nieważne.

- Dotknij mnie - powtórzył.
Dlaczego, och, dlaczego nie uciekła? Czemu nie zrobiła tego, co każda inna dziewica

zrobiłaby na jej miejscu?

Przyglądał się uważnie Elizabeth. Obserwował, jak jej klatka piersiowa wznosi się i opada; jej

pełne piersi były perłowymi kulami. Przyglądał się, jak tętno jej bije na szyi, a skóra pulsuje
rytmicznie. Jak całe jej ciało drży.

- Zrób to - rozkazał.
- Nie mogę.
- Zrób to albo koniec z moimi lekcjami, bo nie ma sensu uczyć cię sztuki uwodzenia, skoro

nie potrafisz dotknąć mężczyzny bez oblania się rumieńcem.

Elizabeth uniosła podbródek. Lucien pomyślał wtedy, że chyba dopiął swego. Wydawało mu

się, że przekonał ją by się poddała.

Ona jednak wyciągnęła rękę i, o Boże, dotknęła go.
Jęknął. Omal nie chwycił jej na ręce i nie zaniósł do łóżka, lecz znów zaczęło narastać w nim

to dziwne uczucie na wpół rozkoszy, na wpół bólu. To podniecenie, które sprawiało, że pragnął
spełnienia, a jednocześnie go nie chciał. To uczucie, że stoi na krawędzi.

A ona ledwie go dotknęła. To nie do uwierzenia. A jednak był bliższy spełnienia niż z każdą

ze swych ostatnich trzech kochanek.

Elizabeth cofnęła rękę.
- Nie - rozkazał, znów przyciskając jej dłoń do swego ciała. - Pieść mnie.
- Nie mogę - jęknęła dziewczyna. - To nie byłoby właściwe.
- Jesteśmy mężem i żoną, Elizabeth. Cóż mogłoby być bardziej właściwego?
Nie odpowiedziała; usta miała rozwarte, jej oczy stały się topazowo błękitne.
Lucien znów przycisnął jej dłoń.
- Pieść mnie, Elizabeth. Głaszcz mnie i ucz się władzy, jaką może mieć kobieta nad

mężczyzną.

Elizabeth zamknęła oczy. Przycisnął jej dłoń mocniej i pokazał, co powinna robić. Boże, jaką

mu to sprawiło rozkosz.

- Tak - szepnął. - Właśnie tak.
I ona to zrobiła. Do stu diabłów, zrobiła to, wlepiając w niego oczy pełne zdumienia i

ciekawości. Odchylił głowę w tył, czując narastające uczucie spełnienia.

- Mocniej - polecił.
Nacisk wzmógł się. Wielkie nieba, dotykała go idealnie tak, jak trzeba. A potem, wbrew

swojej woli, doznał szczytowania niemal tak szybko jak za pierwszym razem, gdy miał kobietę.

- Lucien - westchnęła Elizabeth.

On jednak jej nie słyszał. Był zbyt zajęty powstrzymywaniem się od krzyku. Zbyt zajęty

staraniem się, by nie upaść na kolana. Zbyt zajęty rozkoszowaniem się kobiecym dotykiem po raz
pierwszy od śmierci swego brata.

14.

- Dziękuję, Elizabeth - usłyszała jego głos po czasie, który wydawał się wiecznością, choć w

rzeczywistości upłynęły sekundy.

Wpatrywała się w niego, drżąc cała i czując w głowie zamęt, zawstydzona tym, co zrobiła, i

umocniona przez to, jak się czuła. Sprawiła, że stracił panowanie nad sobą. Było dokładnie tak, jak
powiedział. Dzięki temu poczuła się cudownie. Czuła, że jest potężna. Pożądana. I podniecona. Sama
znajdowała się o krok od czegoś, czego niewątpliwie on właśnie doświadczył.

- Teraz twoja kolej.
Zadrżała na widok wyrazu jego oczu. Podbrzusze pulsowało tak, że nogi się pod nią uginały;

poczuła, że wilgotnieje.

- Nie - powiedziała, choć jej umysł szepnął: tak. Lucien zignorował protest Elizabeth i dotknął

jej piersi.

Zaledwie lekkie muśnięcie, lecz wydawało się palić ją ogniem. Nie, krzyczał głos. Nie tak

miało być. To ona panowała nad sytuacją. A jednak nie chciała nad nią panować. Pragnęła tego
samego, czego on doznał przed chwilą, czymkolwiek „to" było.

- Lucien - jęknęła.
- Stój nieruchomo - polecił mężczyzna. - Nie ruszaj się, bo przestanę.
Zabrzmiało to jak groźba. Zamiast jednak zaprotestować, tkwiła jak wrośnięta w podłogę. Nie

drgnęła nawet, kiedy lekko pogładził jej drugą pierś. Zamknęła oczy. Z jej gardła wyrwał się niski jęk.

- Stój - znów ostrzegł Lucien.
Czyżby się poruszyła? Wielkie nieba, jak mogła się zorientować, kiedy cały jej świat wznosił

się spiralą ku... czemuś? Czuła się lekka jak powietrze, i tak dzika i nieokiełznana, jak ocean u
walijskiego wybrzeża.

Lucien przesunął jedną rękę niżej, muskając jej brzuch, pieszcząc okrąg jej pępka, głaszcząc ją

łagodnie tam, gdzie jeszcze nigdy nie dotknął jej żaden mężczyzna.

Jęknęła znowu.
- Tak, Elizabeth - powiedział cicho. - To właśnie to. Daj się ponieść. Niech to się stanie.
- Lucien - zdołała wyszeptać.
-

Jestem tu, Elizabeth. Tuż przy tobie. Trzymaj się mnie.

I tak zrobiła. Straciła siłę woli. Straciła poczucie tego, co jest dobre, a co złe. Ważne było

tylko to coś, co w niej narastało. Ta żądza czegoś.

- Daj się ponieść, Elizabeth - powtórzył; jego głos rozbrzmiewał tuż przy jej uchu, jego dłoń

pocierała ją rytmicznie. - Otwórz się dla mnie.

Wtedy światło rozbłysło jej przed oczami.
- Tak - usłyszała jego słowa. - Tak, Elizabeth. Tego właśnie chciałem.

Ściskała go z całych sił, upadłaby, gdyby jej nie przytrzymał. Miała uczucie, jakby zakwitła

od środka, jakby dała mu z siebie wszystko. Czuła pulsowanie w dole brzucha, chciała krzyczeć,
chciała, by trwało to bez końca.

W końcu wróciła do rzeczywistości. Spojrzała na Luciena. Pierś mu się unosiła i opadała, a

oczy płonęły. Nagle odwrócił się i spokojnie podszedł do drzwi, wychodząc z pokoju równie
bezgłośnie, jak do niego wszedł.

Godzinę później Elizabeth poruszona do głębi tym wszystkim, co zaszło między nią a

Lucienem dzisiejszego poranka i wczorajszego wieczoru, wędrowała niespokojnie po ciemnych
korytarzach zamczyska, w których hulał przeciąg. Zastanawiała się, dokąd poszedł Lucien, i co
ważniejsze, o czym myślał. Zatrzymała się przed portretem, który odkryta w bibliotece; mężczyzna na
czarnym koniu arogancko spoglądał na nią z góry, a u kopyt konia hasało stado ogarów.

- To był mój ojciec.
Elizabeth o mało nie podskoczyła. Odwróciła się gwałtownie i dostrzegła Luciena, który

wchodził do komnaty tak spokojnie, jak statek do portu. Na twarzy księcia nie było znać nawet śladu
emocji. Zupełnie jakby to, co wspólnie przeżyli, nic dla niego nie znaczyło.

Gdyby tylko ona mogła zachowywać się tak samo.
Dotykał jej tam.
Zaczerwieniła się na samo wspomnienie.
- Jego portret wisiał kiedyś w rodowej siedzibie Ravenwoodów. Sprowadziłem go tutaj, żeby

przypominał mi, dlaczego nie jadam kurcząt.

- Słucham? - spytała Elizabeth, starając się pojąć sens jego słów,

zamiast wspominać niewiarygodną rozkosz, jaką jej sprawił. A ona jemu.

-

Umarł, zadławiwszy się kością kurczęcia.

Patrzyła, jak Lucien idzie w jej stronę. Na półkach od sufitu do podłogi stały rzędami książki.

Przez wysokie, prostokątne okna światło słoneczne padało prosto na księcia. Rozpięta biała koszula,
którą miał na sobie, podkreślała smagłość jego twarzy.

Elizabeth miała wrażenie, że lada chwila spłonie.
- Cóż za nieszczęście.
- Tak, to prawda.
Zapadła cisza, od której Elizabeth poczuła się nieswojo. Pewnie dlatego, całkiem jak

zazdrosna żona, spytała:

-

Gdzie byłeś dziś rano?

Lucien uniósł brew.
- Czemu pytasz? Czyżbyś życzyła sobie następnej lekcji? Elizabeth zesztywniała.
- Oczywiście, że nie. Chciałam tylko być uprzejma, jak i ty najwyraźniej jesteś.
Lucien zerknął na nią i założył ręce na plecach, spoglądając znów na portret. Wyglądał na

zdenerwowanego, najpewniej wahał się, co uczynić. Upłynęło kilka sekund, zanim obejrzał się na
żonę.

- Elizabeth, powinniśmy chyba porozmawiać o tym niefortunnym pociągu, jaki czujemy do

siebie nawzajem.

Niefortunnym?
- Uważam, że w tej sytuacji powinnaś odwołać nasze lekcje.
Spojrzała na niego; całe jej ciało wibrowało w jego obecności, a serce drżało. Lucien

uśmiechnął się zmysłowo, a ona miała ochotę się rozpłynąć z rozkoszy. Opanowała się jednak i
rzuciła:

- Ja mam odwołać?
- Tak, ty - odparł - ponieważ to ty przestałaś nad sobą panować.
- Ja?
- Tak, ty. Nie bierz jednak tego do siebie, moja droga. Jesteś niedoświadczona. Zapominam o

tym, kiedy jestem przy tobie. Z pewnością jednak widzisz, że nasze lekcje mogą doprowadzić do tego,
że znów stracisz nad sobą kontrolę. Bardzo byłoby mi przykro, gdyby tak się stało, bo jestem w końcu
tylko mężczyzną, i jeśli rzucisz się na mnie, być może nie zdołam ci się oprzeć.

Rzucić się na niego!
Lucien obserwował, jak jej twarz oblewa się rumieńcem oburzenia, i serce mu waliło, kiedy

czekał, nie, modlił się o to, by zerwała umowę.

- Zapewniam cię, że nic ci z mojej strony nie grozi - oznajmiła dziewczyna.
- Och, a skąd możesz to wiedzieć?
- Ponieważ nie jestem tak niewinna, jak ci się zdaje. Ponieważ wiem, że tak samo nie mogłeś

się opanować, jak ja.

- Wcale nie - skłamał, zdecydowany za wszelką cenę ukrywać przed nią prawdę; wcale nie

byłoby dobrze, gdyby się zorientowała, że przez nią czuł się rozdrażniony jak schwytana pszczoła.

- Dowody wskazują na coś wręcz przeciwnego.
- Szczęście nowicjuszki.
- Tak sądzisz? - spytała.
- Tak - odparł.
- Cóż, mnie się wydaje, że jesteś w błędzie.
- Naprawdę? Tak ci się zdaje?
- Tak. Założę się, że moje umiejętności całkiem cię zaskoczyły.
- Czyżby? - Przeklinał fakt, że potrafiła w nim czytać tak łatwo.
Do licha, i co teraz?
- W rzeczy samej.
- Udowodnij to - powiedział. Dziewczyna zesztywniała.
- Co mam udowodnić?
- Że nie było to szczęście nowicjuszki - uśmiechnął się, bo nagle

do głowy wpadł mu pomysł, jak zniechęcić ją do kolejnych lekcji.
Poskutkuje, taką miał nadzieję. - Że potrafisz podniecić innego
mężczyznę, kogoś być może mniej chętnego ode mnie.

- Słucham? - Elizabeth przełknęła ślinę.
- John - rzekł Lucien rzeczowo, coraz bardziej zadowolony ze

swojego pomysłu. - Skoro uważasz się za taką mistrzynię, wypróbuj swoje umiejętności na Johnie
Thorsenie, moim zarządcy.

Dziewczyna miała odpowiednio zaszokowaną minę.
- Chcesz, żebym uwiodła Johna?
- Czemu nie? Założymy się o to.
- Jesteś szalony.
- Czemu nie? - Czekał, aż Elizabeth powie, że się wycofuje, a może nawet zrezygnuje z lekcji.
- Bo to, to... - Najwyraźniej szukała odpowiedniego słowa. - To nieprzyzwoite.
To prawda; Lucien liczył na to, że Elizabeth nabierze do niego takiego wstrętu, że nie będzie

chciała już więcej mieć z nim do czynienia. - Ależ moja droga, czy to nie ty chcesz wziąć sobie
kochanka? Czy chcesz mi powiedzieć, że sumienie nie pozwoliłoby ci na to?

- Wcale tak nie twierdzę. Mówię tylko, że uwiedzenie Johna byłoby czymś nieprzyzwoitym.
- Ależ skądże - odparł, wciąż nie dowierzając, że dziewczyna potraktowała jego słowa serio. -

Prawdę powiedziawszy, to właśnie dzięki oporowi Johna zadanie to będzie prawdziwym wyzwaniem.
- Lucien uśmiechnął się do Elizabeth drwiąco. - Oczywiście, jeśli za bardzo się boisz, zrozumiem to.

-

Nie boję się.

Nie boi się?
- Więc co cię powstrzymuje? Chyba nie wstydzisz się wypróbować swoich nowo nabytych

umiejętności?

Lucien czekał na odpowiedź żony ze wstrzymanym oddechem. Lada chwila Elizabeth się

złamie. Lada chwila powie mu, że posunął się za daleko. Wystarczy ten jego drwiący uśmieszek, by z
wrzaskiem wybiegła z pokoju i nigdy więcej nie chciała mieć z nim do czynienia.

-

Zgoda - oznajmiła Elizabeth. - Spróbuję uwieść Johna.

Co takiego?
- Jednakże - dodała z żalem w oczach. - Skoro chcesz się założyć, będziesz musiał zrobić coś

dla mnie, gdybym wygrała.

Nie mógł uwierzyć, że się zgodziła. Do diabła, co on ma teraz

zrobić?

- A cóż to miałoby być?
Patrzył, jak jej oczy błąkały się po pokoju, aż spoczęły na wiszącym za nim portrecie dawno

zmarłej ciotki.

- Jeśli wygram, przez jeden dzień będziesz nosić sukienkę.
- Przepraszam, co takiego?
- Przebierzesz się za kobietę - powtórzyła. - Nalegam na to, gdyż, mówiąc szczerze, obydwoje

wiemy, że nie chodzi tu o moje umiejętności kochanki, ale o naszą dumę, twoją i moją. Jeśli
przegrasz, chcę, żebyś cierpiał. - Sądząc z jej miny, chciała tego. Szczerze. - Na oczach wszystkich.

- To niezbyt miłe z twojej strony, Elizabeth.
- Boisz się, że możesz przegrać? - rzuciła mu w twarz jego własne słowa.
- Oczywiście, że nie. Ale co ja dostanę, jeśli wygram? - spytał, gorączkowo szukając innego

pomysłu na to, by skłonić ją do wycofania się z ryzykownej gry. I znalazł go. Ostateczny sposób na to,
by ją odstraszyć.

Po raz kolejny musiała wyczytać jego zamiary z jego twarzy.
- O, nie - zaprotestowała.
- Tylko jedna noc - rzekł. - Jedna noc takich lekcji, jakich nawet sobie nie wyobrażałaś.
- Jesteś szalony.
- Boisz się, że wygram? - drażnił się z nią. Jej oczy zwęziły się.
Przyparł ją do ściany.
- Zgoda - odparła. - Zaproś go na kolację.
Wtedy właśnie Lucien uświadomił sobie, że nie wygra w tej bitwie.
Skoro jednak ona chce bitwy, będzie ją miała.
- Kiedy? - spytał.
- Dziś wieczorem.
- Tak szybko?
-

Czemu nie? - spytała Elizabeth.

Lucien sprawiał wrażenie lekko zaskoczonego tempem, jakie przyjęła w tym zakładzie.
- Jak sobie życzysz. - Potem podszedł bliżej. - Oczywiście będę

wymagał jakiegoś dowodu na to, że udało ci się go uwieść.

- Chcesz więc dzielić z nami łoże?
Lucien cofnął się, sprawiając wrażenie, no cóż, zaszokowanego.
- Na Boga, nie! Chciałem tylko, abyś udowodniła mi, że go uwiodłaś.
- Rozumiem.
- Doprawdy, moja droga? - Oczy mu się zaświeciły.
- Doprawdy, książę. I z wielką rozkoszą udowodnię ci, że jestem

twarda i doskonale potrafię sprostać wyzwaniu.

- Postaraj się więc, dla własnego dobra, aby John też okazał się

„twardy".

Lucien był wulgarny, ale Elizabeth do pewnego stopnia go zrozumiała.
- Zatem do wieczora, moja droga. - Uniósł jej dłoń i złożył lekki niczym piórko pocałunek.

Elizabeth zastygła w bezruchu. Czuła, jak przez całe jej ciało przepływa niezwykłe ciepło. Drażnił ją
fakt, że wystarczyło tylko, aby jej dotknął, aby wywołać taką reakcję. - Kolację jemy o szóstej.

Elizabeth nie mogła oderwać wzroku od ich dłoni, dłoni, którymi pieścili się nawzajem tak

intymnie.

- Do wieczora - odpowiedziała schrypniętym głosem.
Lucien uśmiechnął się jeszcze szerzej. Elizabeth przyglądała się, jak mąż się odwraca i

wychodzi z pokoju. I wtedy poczuła, że zgodziła się zrobić coś straszliwie niemądrego.

15.

Dziewięć godzin później Lucien przeglądał się w lustrze w swojej ubieralni.
- Doskonale - oznajmił, prostując się.
- Jeśli wolno mi zauważyć, wasza miłość, naprawdę wygląda pan oszałamiająco - rzekł lokaj.
- To prawda - przyznał Lucien, wygładzając świetnie dopasowany czarny frak i zerkając na

spodnie.

Prawdę mówiąc, mężczyzna nie mógł wyglądać lepiej. Obejrzał się na Phibbsa.
- Widziałeś moją żonę?
Służący skłonił się przed nim lekko.
- Jest ze swoją pokojówką, wasza miłość. W sypialni dla gości.

Wydaje mi się, że szykują panu niespodziankę na dzisiejszy wieczór.

Bez wątpienia, pomyślał Lucien, ciesząc się z góry na tę niespodziankę.
- Powiedz mi, Phibbs - rzekł, poprawiając krawat. - Dlaczego służący mężczyzny to lokaj, a

służąca pani to pokojówka? - Znów się na niego obejrzał. - Czy nie powinna się nazywać raczej
lokajką?

Phibbs uniósł ze zdziwienia siwe brwi, spuszczając pokornie stare, załzawione, niebieskie

oczy.

- Nie wiem, jaśnie panie.
- Nie? - spytał Lucien, podobnie unosząc brew. - Szkoda, zawsze

mnie to ciekawiło.

Poprawiwszy po raz ostatni mankiety (skrojone idealnie tak, by sięgały tuż poniżej

nadgarstka), odwrócił się w stronę drzwi.

- Nie czekaj na mnie, Phibbs. Mogę wrócić późno.
Niemal żal mu było Johna. Niemal.
Zamiast tego Lucien się uśmiechnął. Mówiąc całkiem szczerze, sam był zaskoczony tym, jak

niecierpliwie czekał na wydarzenia dzisiejszego wieczoru. Chodziło nie tyle o to, iż wreszcie
zatriumfuje nad Elizabeth - a był całkiem pewny jej niepowodzenia. Chciał zobaczyć jej minę, kiedy
zda sobie sprawę, że spędzi z nim noc.

Oczywiście nie zamierzał spędzić z nią nocy. Wielkie nieba, nie. Chciał jej tylko napędzić

porządnego stracha. Nastraszy ją wystarczająco, by zostawiła go w spokoju. Na zawsze. W ten sposób
ocali twarz, upewni się, że ona nigdy już nie będzie mu dokuczać, i całą winę zrzuci na nią.

Doskonale.
Uśmiechnął się, zadowolony, a potem wyszedł ze swego pokoju i pokonując po dwa stopnie

na raz, zbiegł na dół. Obcasy jego butów stukały głośno w marmurową posadzkę wielkiej sieni. Przez
otwarte drzwi do jadalni Lucien dostrzegł Johna. Elizabeth nie wiedziała, że Lucien przyjaźnił się z

Johnem od czasów uniwersytetu. Prawdę mówiąc, był jedynym jego żyjącym przyjacielem. Należał
także do tych nielicznych osób, które go nie opuściły, kiedy zginął Henry. Tak więc Lucien wkroczył
do jadalni w znakomitym humorze. John odwrócił się od wysokiego okna, przy którym stał; płomienie
z kominka odbijały się w szybie. Na zewnątrz płonęło pomarańczowe niebo.

- Widzę, że wystroiłeś się dla swojej pięknej nowej żoneczki - powiedział ze szkockim

akcentem jego przyjaciel.

Słowa te zastanowiły Luciena. Czy rzeczywiście wystroił się dla niej? Prawdę mówiąc, nie

zastanawiał się nad tym. John jednak miał całkowitą rację. Zwykle ubierał się mniej starannie na
kolację w domu.

- Tak - przyznał. - Chyba tak.
- Nie obwiniam cię, bo piękniejszej dzieweczki jeszcze nie widziałem.
Poczekaj tylko, aż roztoczy przed tobą swoje wdzięki, stary przyjacielu, pomyślał Lucien.
-

Tak, jest całkiem ładna.

John zdumiał się.
- Jest dużo więcej niż tylko ładna.
Lucien wzruszył ramionami, stając obok przyjaciela przy oknie i

zakładając ręce na plecy niedbałym gestem.

- Prawdę mówiąc, nie zauważyłem. W końcu jest to małżeństwo z rozsądku.
- Tak twierdzisz.
Lucien uśmiechnął się. Nie chciał wprost namawiać Johna, by zalecał się do jego żony; nie

chciał, by przyjaciel nabrał niewłaściwego wyobrażenia o ich stosunkach. Kochał ją, też coś. Słowa
Johna niezmiernie go zaskoczyły.

- Moja żona i ja jesteśmy... - Szukał właściwego słowa. - Przyjaciółmi, ale nie kochankami.

Nigdy. Wiem, że może ci trudno to zrozumieć, zważywszy na moją reputację, ale taka jest prawda. W
istocie postanowiliśmy, że po pewnym czasie każde z nas pójdzie w swoją stronę.

W niebieskich oczach jego przyjaciela odmalowały się zaskoczenie i szok. - Zatem jesteś

głupcem, Lucienie, bo nie wierzę, abyś mógł znaleźć lepiej pasującą do ciebie kobietę.

- A jak doszedłeś do tego wniosku?
- Wystarczy tylko krótko na nią popatrzeć.
- Być może to prawda - zgodził się Lucien. - Znasz jednak mój stosunek do spraw sercowych.
- Tak, ale uważam, że nie powinieneś oceniać innych kobiet, porównując je z poprzednią

kochanką.

- Jeśli przez to rozumiesz, że nie powinienem uważać wszystkich kobiet za przewrotne istoty

tylko z powodu postępków jednej, masz całkowitą rację. Byłoby to niemądre. Nie, nie dlatego
ślubowałem, że się już nigdy nie zakocham, i więcej na ten temat mówić nie zamierzam. Musisz
przyjąć, że jest tak, jak jest.

John zmrużył oczy.
- Jak sobie życzysz.
Pogrążyli się w milczeniu, ale nie na długo.
- W każdym razie - rzekł John - miło z jej strony, że zaprosiła mnie na kolację.
- Tak - potwierdził Lucien, przygryzając wargi, by się nie uśmiechnąć. - Moja żona jest

wcieleniem dobroci.

Na twarzy Johna odmalowało się zaskoczenie, ale Lucien uświadomił sobie, że to nie jego

uwaga zdumiała zarządcę. Powoli się odwrócił.

Tak, to była Elizabeth, i na jej widok nawet tak staremu wyjadaczowi, jak on, oczy omal nie

wyszły z orbit.
Znakomicie dobrała kolor sukni. Nie był to grzeszny szkarłat, którego się spodziewał. Nie amarant ani
żaden inny odcień czerwieni. Nie, Elizabeth odziana była w czerń. W zwyczajną, elegancką, prostą
czerń. Jednak na jego żonie czerń wyglądała nadzwyczajnie. Idealnie pasowała do koloru jej włosów.
Sprawiała, że niebieskie oczy Elizabeth wydawały się olbrzymie, a skóra biała jak pierwszy śnieg.
Strój uzupełniały długie, sięgające do łokci rękawiczki; przez krótkie rękawki z czarnej koronki
rozkosznie prześwitywały kształtne ramiona. Dziewczyna przywodziła na myśl Harriet Wilson,
aczkolwiek miała dużo więcej klasy*. *Harriet Wilson - słynna kurtyzana z czasów Regencji (przyp.
tłum.).

- Moja droga - rzekł Lucien. - Doskonale się spisałaś. Wyglądasz

olśniewająco. - Posłał chytre spojrzenie Johnowi. - Tak słodka, że chce się ją zjeść, prawda, John?

Johnowi najwyraźniej odjęło mowę. Wydało się to Lucienowi co

najmniej zaskakujące, bo John od czasów Eton, podobnie jak on sam, interesował się kobietami. Z
pewnością ładna buzia i czarujący uśmiech nie powinny wprawić go w osłupienie.

Ale jego żona to zrobiła.
Właśnie wtedy Lucien po raz pierwszy uświadomił sobie, że może mieć kłopoty. Później

uznał, że w tym momencie powinien był od razu powiedzieć dobranoc.

- Lady Elizabeth - powitał ją szarmancko John. - Dziękuję za zaproszenie.
Księżna weszła do pokoju z gracją wielkiej damy. I to była kolejna niespodzianka. Lucien

spodziewał się, że posłuży się tym „kokieteryjnym" chodem, który sprawiał, że wyglądała śmiesznie.
Może tylko zbytnio wypinała pierś. Zupełnie jakby trzymała łopatki razem. Może tak właśnie jest,
pomyślał Lucien, mrużąc oczy. A może to z powodu stroju. Ta przeklęta suknia tak mocno opinała jej
biust, że John musiałby bardzo się starać, by nie patrzeć na jej piersi. Do licha, zwilżyła chyba wodą
również pantalony, bo przyklejały się do jej zgrabnych nóg niczym papier do mokrego szkła.

- Cieszę się, że mogłeś do nas dołączyć - powiedziała, uśmiechając się do Johna zachęcająco.

Zachęcała go... do czego?

Ostrożnie, Lucien, stary, na tym polega ta gra. Poza tym lepiej zacznij się przyzwyczajać do

tego, że ona patrzy na mężczyzn w ten sposób.

Doznał szoku, kiedy stwierdził, że mu się to nie podoba. Nie podoba mu się ani trochę. Stał z

założonymi rękami i z irytacją przyglądał się, jak John odsuwa krzesło dla jego żony. Elizabeth jednak
nie zajęła miejsca obok Luciena, tak jak wypadało. Nie, zamiast tego uśmiechnęła się czarująco i
powiedziała:

- Wolałabym usiąść obok ciebie, John. Z Lucienem mogę porozmawiać przy innej okazji.
Johnowi najwyraźniej pochlebiły jej słowa. Lucien kipiał skrywaną złością. Usiadł na krześle

podsuniętym przez lokaja; John siedział po jego prawej stronie, a Elizabeth na prawo od Johna.

Uśmiechnęła się kokieteryjnie, zdejmując rękawiczki, zanim służący położył jej beżową

serwetkę na kolanach. Potem postawiono przed nimi tace z potrawami.

- Bardzo ładna pogoda - zauważył John.
Proszę, omal nie powiedział na głos Lucien. Czy nie potrafi wymyślić czegoś

oryginalniejszego, by zauroczyć moją żonę?

Elizabeth najwyraźniej jednak to nie przeszkadzało.
- W rzeczy samej - odparła. - Dzisiaj widok z naszego pokoju był wyjątkowo atrakcyjny. Jak

okiem sięgnąć, ani jednej chmury. - Niech go diabli, jeśli nie zatrzepotała rzęsami. - Czy pogoda
zawsze jest tu tak piękna?

John uśmiechnął się.
- Niestety, nie. Wydaje mi się, że słońce oświetla nasz zamek jedynie na twoją cześć.
Lucien parsknął. Nie mógł się powstrzymać. Tylko jakiś cholerny bawidamek mógł coś

takiego powiedzieć. A Elizabeth? Ona
okazała się jeszcze gorsza. Nachyliła się w taki sposób, by przyciągnąć uwagę Johna swoimi
piersiami, i podniosła kryształowy kieliszek właśnie napełniony czerwonym winem. W blasku ognia
płyn miał kolor bursztynu. Elizabeth polizała krawędź kieliszka. Lucien podskoczył. Gdzie, do diabła,
ona się tego nauczyła? Poczuł się urażony tym bardziej, że ani jego żona, ani John w ogóle nie
zwracali na niego uwagi. Byli zbyt zajęci robieniem do siebie słodkich oczu.

Poczucie klęski, jakiego doznawał Lucien, pogłębiło się.
- Wina - zawołał do stojącego w pobliżu służącego. Potem odkaszlnął i spytał: - Naprawa

zamku wciąż się posuwa, prawda, John?

Elizabeth i John przerwali rozmowę i popatrzyli na niego tak, jakby zdumiewał ich fakt, że

ma czelność im przerywać.

- Tak - zgodził się John. - Wszystko idzie dobrze.
Zapadła cisza. Lucien czul się jak uczniak, którego przyłapano na mamrotaniu przekleństw

przy stole. A niech to diabli porwą, czyżby czul, jak jego policzki barwi rumieniec? Sięgnął po
kieliszek, mówiąc:

- Strasznie tu gorąco dziś wieczorem. Czy ktoś jeszcze ma ochotę na wino dla ochłody

podniebienia?

Oczy jego czujnej żoneczki zwęziły się. Wiedźma.

-

John - odezwała się do jego przyjaciela - lubisz owoce?

Lucien z wrażenia zakrztusił się winem.
- Lucienie - skarciła go żona. Wzięła serwetkę z kolan i otarła twarz Johna. - Dobrze się

czujesz, John?

Oczywiście, że dobrze się czuł, pomyślał Lucien. Zaglądał jego żonie w dekolt.
- Lucienie, powinieneś przeprosić naszego gościa.
- Wybacz, John - wycedził przez zęby książę. - Zakrztusiłem się.
- Nachyl się, proszę - powiedziała Elizabeth do Johna. - Masz plamę koło ust.
Lucien patrzył, jak jego zarządca i przyjaciel posłusznie robi, co mu kazano. Co więcej,

wygląda nawet na zadowolonego, że jest obiektem uwagi nowej księżnej. Czy można mieć do niego o
to żal? Najpewniej nie, uznał książę, ale nagle bardzo zaczął mu przeszkadzać sposób, w jaki John i
Elizabeth patrzyli sobie w oczy.

- Dziękuję, jaśnie pani - powiedział schrypniętym głosem John.
- Proszę bardzo - odszepnęła z uśmiechem.
A niech to diabli, Lucien miał ochotę rąbnąć Johna w łeb. Czy on nie zauważał, że flirtuje z

jego żoną? Nie obchodziło go to? Najwyraźniej nie.

Za to Luciena tak. I to strasznie. Nie miało znaczenia, że za czasów studenckich razem z

Johnem często zabiegali o względy tej samej damy. Rzecz w tym, że wcale się nie spodziewał, iż John
tak zareaguje na flirt Elizabeth. Czyżby jego stary przyjaciel nie pamiętał, że Elizabeth jest jego
oblubienicą? Jego nowo poślubioną oblubienicą? Tak, tak, tak. Wcześniej gadał bzdury o małżeństwie
z rozsądku. Tyle że teraz nagle zaczął się zastanawiać, czy naprawdę mówił to szczerze.

Zamiast tego tych dwoje posyłało sobie niemądre uśmiechy, kiedy Elizabeth wycierała

Johnowi twarz. Nadal.

- Proszę - powiedziała, ku wielkiej uldze Luciena zabierając serwetkę, jednak tylko po to, by -

dobry Boże - poślinić jej róg i potrzeć podbródek Johna, mówiąc przy tym:

- Tu masz jeszcze oporną plamkę.
Czy to on wydał jęk, czy John? Lucien sam nie był pewny. Do

diabła. Gdzie ona się czegoś takiego nauczyła? Co się stało z dziewiczą Beth? I kiedy ona stała się
Beth?

- Pieczeń wolowa, panie? - rzekł tuż przy jego uchu służący, stawiając po jego prawej stronie

półmisek, z którego unosiła się smakowita woń.

Lucien skinął głową.
Elizabeth podniosła oczy, najwyraźniej ukończywszy swoje zadanie, i odsunęła się od Johna.

Uśmiechali się do siebie. Lucien gotów był się założyć, że jego żoneczka znów zatrzepotała rzęsami.

- Ian - powiedziała, najwyraźniej z trudem odrywając wzrok od

Johna, by spojrzeć na służącego. - Nazywasz się Ian, prawda? - spytała.

Służący musiał skinąć głową, bo Elizabeth się uśmiechnęła.
- Ian, czy mógłbyś przynieść mi na deser kilka bananów i śliwek?
- Elizabeth! - wykrzyknął Lucien, wstając gwałtownie i omal nie przewracając lana. - Muszę z

tobą natychmiast porozmawiać.

Elizabeth spojrzała na niego; jej wargi były wilgotne - śliniła przecież tę cholerną serwetkę,

oczy szeroko rozwarte i niewinne. Akurat. Niewinna jak czarna wdowa.

- Ależ, Lucienie, kolację dopiero podano.
- To zajmie tylko chwilę - nalegał.
Elizabeth obejrzała się na Johna i Lucien zawrzał jeszcze większą złością. Był rozgniewany,

przyznawał to. Do cholery. Był wściekły. A najgorsze, że nie wiedział, czemu. Jego żona tylko
odgrywała swoją rolę. Do licha, robiła to jednak zbyt dobrze. Nie powinna była. A jednak zrobiła to,
pomyślał posępnie, kiedy dziewczyna niechętnie wstała. Lucien wskazał drzwi, dając do zrozumienia,
by z nim wyszła. Posławszy Johnowi zmysłowy, przepraszający uśmiech, Elizabeth się odwróciła.
Zdumieni służący zastygli na swych miejscach.

Lucien zatrzasnął im drzwi przed nosem.
- Co ty, do diabła, robisz? - warknął.
Elizabeth spojrzała na niego i mógłby przysiąc, że dostrzegł w jej oczach błysk rozbawienia.

Kocica.

- Ależ, Lucienie, sądziłam, że to oczywiste. Uwodzę twojego przyjaciela.

Niech to piekło pochłonie! Zacisnął dłonie.
- Tak, wiem. Ale żeby tak ocierać mu twarz? Elizabeth. Co pomyśli sobie służba?
Przechyliła głowę.
- Może trzeba było pomyśleć o tym, zanim zaproponowałeś zakład.
Pomyślał o tym i właśnie to pogarszało całą sytuację. Nawet mu

przez myśl nie przeszło, że Elizabeth uda się wygrać.

- Oczywiście, że pomyślałem o reakcji naszej służby - warknął. - Jednak nie sądziłem, że

będziesz tak bezwstydna.

Jej brwi znów powędrowały w górę.
- Ależ, Lucienie. Nie słyszałeś powiedzenia, że na wojnie i w miłości wszystko jest

dozwolone?

Mężczyzna wpadł w gniew.
- Nie mów tak do mnie, Elizabeth. Istnieją pewne granice, a ty je

przekroczyłaś.

Dziewczyna odsunęła się z wyrazem fałszywego zakłopotania na

twarzy.

- Ależ, Lucienie, robię tylko to, czego mnie nauczyłeś.
Do licha, wystawiała jego cierpliwość na próbę. Nieważne, że nie miał solidnych argumentów.

Ani nawet marnych. Żadnych.

- Nie proszę, żebyś tego nie robiła, Elizabeth - wycedził przez zęby. - Tylko nie przy mnie, nie

przy mojej służbie.

- Zgoda. Będę uwodzić Johna tylko wtedy, kiedy w pokoju nie

będzie służących.

Dziewczyna odwróciła się; rozmowa najwyraźniej dobiegła końca.
- Zaczekaj - zawołał, nagle zdając sobie sprawę, że jej zgoda w najmniejszym stopniu go nie

zadowala.

Elizabeth obejrzała się na męża, sprawiając wrażenie zniecierpliwionej. Lucien spuścił wzrok.

Nie mógł się powstrzymać, po prostu patrzył na jej piersi, tłumiąc jęk, kiedy przypomniał sobie, jak
ich dotykał. Czy Johnowi też wydadzą się takie cudowne?

Przestań, Lucien. Nie powinieneś zachowywać się jak zazdrosny kochanek.
- Czekam, Lucienie - powiedziała Elizabeth, splatając ręce przed sobą i jeszcze bardziej

wysuwając do przodu pierś.

- Ja... - starał się coś powiedzieć, z osłupieniem uświadamiając sobie, iż oniemiał. - Chcę

wiedzieć, skąd wzięłaś tę sukienkę - zaimprowizował.

Elizabeth opuściła brwi.
- To jedna z moich sukni. Oczywiście przerobiona.
-

Czy to zrobiła Polly?

Dziewczyna pokiwała głową. Zwolni tę pokojówkę.
- Rozumiem.
- Spisała się znakomicie, nie sądzisz? - Elizabeth obróciła się dookoła swej osi, by mu się

pokazać; ramiona miała rozłożone, a suknia oblepiała ją zmysłowo.

Jezabel. Ladacznica.
- Tak - wykrztusił, z trudem odrywając od niej wzrok.
- Cieszę się, że za namową matki zostawiłam naszą wspólną pokojówkę w domu. Polly

zastępuje ją w sposób godny podziwu.

- Doprawdy.
- Tak - odparła Elizabeth, znów odwracając się w stronę drzwi.
Lucien wrzał ze złości, starając się znaleźć kolejny powód, by ją zatrzymać. Nic mu jednak

nie przychodziło na myśl, więc niechętnie otworzył drzwi.

Weszła majestatycznie do pokoju. Lucien odsunął jej krzesło, posyłając przyjacielowi

ostrzegawcze spojrzenie nad jej ramieniem. John tylko uśmiechnął się w sposób niezmiernie irytujący.

Lucien zacisnął dłonie na oparciu krzesła. Wrócił na swoje miejsce, a służba tymczasem

ustawiła na stole półmiski. Zapach duszonej kaczki mieszał się z woniami wołowiny i ciasta z
jabłkami.

Lucien stracił apetyt. Przyglądał się jakby z oddali, jak Elizabeth jadła kolację z przesadną

delikatnością, a John troskliwie jej usługiwał.

Śmiała się. Flirtowała. John wyglądał na zauroczonego. Lucien prawie nie odzywał się

słowem. Tych dwoje ignorowało go. Minęło ciągnące się w nieskończoność pół godziny i naczynia
zebrano ze stołu. Obrus zmieniono. Lucien w napięciu czekał na podanie deseru. I rzeczywiście, Ian
wszedł do pokoju z tacą wypełnioną po brzegi bananami i śliwkami. Postawił ją przed Elizabeth
zamaszystym gestem.

Lucien postanowił zwolnić go tuż po Polly.
Nie mógł mieć wątpliwości co do zamiarów Elizabeth, ponieważ oczy jej stały się tak ogniste

jak palenisko kominka. Ona tymczasem obierała banana ze skórki.

- Chcesz trochę? - spytała. Lucien oderwał wzrok od owocu, sądząc, że chce go poczęstować.

Ale nie, ona dostrzegała tylko Johna. - Są całkiem dobre - stwierdziła, lecz nie ugryzła owocu tak, jak
ją Lucien uczył. Nie. Ssała tego cholernego banana. Ssała, wpychając go do ust i wyciągając go
stamtąd! Gdzie ona się tego nauczyła?

- Nie - wykrztusił z trudem zaczerwieniony John. - Nie. Chyba popatrzę, jak ty go ssiesz... to

znaczy, jesz.

Elizabeth uśmiechnęła się, skubiąc zębami owoc. Obaj mężczyźni gapili się na nią w niemej

fascynacji, gdy znów uniosła banana do ust, by sugestywnie polizać bok owocu.

- Elizabeth, dość tego - zawołał Lucien, zrywając się raptownie. - Wygrałaś - przyznał

niechętnie, czując podniecenie. Obejrzał się na swego zarządcę. - John, możesz ją sobie wziąć z moim
błogosławieństwem.

- Co takiego? - spytał John z fałszywym oburzeniem na twarzy. Lucien spojrzał na żonę. Ona

się uśmiechnęła. Uśmiechała się zarozumiale i z wyższością.

- Ależ, Lucienie - powiedziała powoli. - Czyżbyś twierdził, że wygraliśmy zakład?
- Właśnie tak twierdzę - warknął, rzucając swoją serwetkę na stół. Zwrócił się do Johna. -

Założyliśmy się, że ona nie zdoła cię uwieść. Najwyraźniej myliłem się. Powinienem był wiedzieć, że
nawet więzy przyjaźni nie powstrzymają cię od tego, byś uległ mojej żonie...

- Lucienie - John zaczął protestować.
- Nie. Nie mów mi, że nie zrobiło to na tobie wrażenia. Na własne oczy widziałem, że aż za

bardzo chciałeś ulec jej wdziękowi. Mnie to jednak nie obchodzi. Weź ją, przyjacielu. Z moim
błogosławieństwem - powtórzył. Wstał i ruszył do drzwi. Czuł, że jeśli nie wyjdzie, zaraz zrobi coś
strasznego.

- Dokąd idziesz? - spytała Elizabeth.
- Wychodzę - warknął, nie oglądając się na nią. - Zobaczymy się

rano.

- Przyślę Polly do ciebie o dziewiątej - zawołała za nim. - Wybrałyśmy ci prześliczną

sukienkę.

Lucien zatrzymał się, obrócił na pięcie i omal nie wrzasnął, że może wziąć sobie tę cholerną

sukienkę i swój cholerny zakład i iść z nimi do diabła. Nie chciał jednak pokazać, jak bardzo
rozdrażniła go przegrana. Uśmiechnął się więc, choć wiele go to kosztowało.

- W rzeczy samej, moja droga. Już nie mogę się doczekać. -Wciąż się uśmiechał, chociaż

nadal nie był w stanie spojrzeć jej w oczy. Skłoniwszy się, wyszedł z pokoju, czerpiąc wielką
satysfakcję z faktu, że nie trzasnął przy rym drzwiami.

Gdyby odwrócił się w tej chwili, zobaczyłby uśmiechy zadowolenia, jakie wymienili

Elizabeth z Johnem. Po kokieteryjnym zachowaniu nie zostało śladu.

- Poszło niesamowicie dobrze - stwierdziła radośnie Elizabeth.
- Ano - zgodził się John, odpłacając jej się uśmiechem. -Chciałbym tylko wiedzieć, gdzie, do

diabła, nauczyłaś się jeść banana w taki sposób?

- Oczywiście od Luciena.
Johnowi wyrwał się z ust cichy chichot. Mężczyzna potrząsnął głową.
- Prawie z żalem myślę o dniu, w którym mój przyjaciel zyskał w tobie wroga.
- Ale też cieszy cię widok jego męczarni.
- To prawda - rzekł John. - To prawda. - Gdyby Elizabeth przyjrzała się Johnowi uważnie,

zauważyłaby, że jeszcze przez chwilę nie spuszczał z niej wzroku, a w jego oczach malowała się
zazdrość.

16.

Następnego dnia Elizabeth zbudziła się w świetnym nastroju. Przemknęło jej przez myśl

pytanie, gdzie też jej mąż spędził noc. To jednak bez znaczenia. Najważniejsze, że przytarła
Lucienowi nosa. Elizabeth powiedziała sobie, że w tej sytuacji nie obchodzi jej to, czy jej mąż spędził
noc z inną kobietą. Choć może nie do końca...

Teraz, kiedy ubierała się w dzienną suknię z wysokim stanem i riuszkami przy dekolcie,

wymieniała z Polly konspiracyjne spojrzenia. Zawarła z pokojówką przymierze i po części
wtajemniczyła w swoje plany. Dobrze, że tak się stało, ponieważ to Polly pomogła udoskonalić
uwodzicielskie talenty swej pani.

Polly rzuciła z uśmiechem:
- Spała pani dobrze?
- W rzeczy samej, Polly - odparła Elizabeth, odwzajemniając uśmiech. - Bardzo dobrze.
- Pomyślałam, że powinna pani wiedzieć, że książę upił się ze stajennymi, a potem spał w

boksie z końmi.

Na te słowa Elizabeth odetchnęła z ulgą. A więc nie spędził tej nocy z kobietą.
- Czy już wstał?
- Owszem. Zażądał śniadania jakiś czas temu.
- Doprawdy? Będziemy musiały więc zająć się tym, by zjadł śniadanie w odpowiednim stroju.
- Zamierza pani doprowadzić swój plan do końca? - spytała pokojówka ze zdumieniem.
- Owszem, Polly. Jeśli suknia jest gotowa.
- Pół wieczoru poświęciłam na jej uszycie.
Elizabeth zachichotała gardłowo. Podeszła i uścisnęła dłonie pokojówki.
- Jesteś kochana, że się tym zajęłaś.
- Nie trzeba dziękować, jaśnie pani. To myśl o zobaczeniu pana w tej sukni kazała mi dalej

pracować. Chyba siedziałabym nad tym całą noc, gdyby trzeba było.

- A czy pani Fitzherbert nie miała nic przeciwko tej darowiźnie?
Tym razem to pokojówka zachichotała.
- Kiedy usłyszała, co knujemy, nie. Powiedziała, że może pani wziąć tę suknię z jej

błogosławieństwem.

Elizabeth omal nie tańczyła na czubkach palców.
- Doskonale. Może więc poszłabyś sprowadzić mojego męża? Musi się przecież ubrać, non?
Obie wybuchły śmiechem,
Lucien był w podłym humorze. Bezsprzecznie. Dziobał jajka na bekonie, wbijając widelec w

każdą porcję jedzenia z taką pasją, jakby to było ciało Johna. Sytuację pogarszał fakt, że przy każdym
kęsie przewracał mu się żołądek, a przy tym bolała go głowa. Zje to cholerne śniadanie, nawet gdyby
miało go zabić. Jeśli Bóg da, może tak się stanie.

- Proszę wybaczyć, jaśnie panie - zaświergotał jakiś kobiecy głos - ale księżna nalega na

spotkanie w pańskiej ubieralni.

Lucien podniósł oczy. To Polly, ta mała zdrajczyni. Pokojówka, którą sam awansował z

pospolitej służącej do rangi osobistej służącej pani. I patrzcie, jak go skrzywdziła.

- Jakżeby inaczej, prawda? - spytał, mało dbając o to, że sprawiał wrażenie nadąsanego. Do

licha, był nadąsany.

- Tak, jaśnie panie. Natychmiast.
Ano, zobaczymy jeszcze. Może sobie długo czekać.
- Jaśnie panie? - rzuciła nagląco pokojówka, kiedy się nie ruszył z miejsca.
Lucien podniósł wzrok, rzucając Polly groźne spojrzenie. Jego mina powinna była odstraszyć

natrętną dziewczynę.

- Idzie pan? - spytała i, do diabła, naprawdę wydawało się, że jest zniecierpliwiona.
Lucien odłożył widelec i zacisnął dłonie.
- Polly, jak długo twoja rodzina służy rodowi St. Aubyn? -
Postukał nerwowo palcami w stół.
- Od trzech pokoleń, jaśnie panie.
Kolejne stuknięcie w stół.
- Zatem, moja droga, jeśli nie chcesz, by tak wspaniała historia służby zakończyła się na tobie,

sugeruję, abyś pobiegła na górę i powiedziała mojej żoneczce, że przyjdę, kiedy skończę się posilać. -
Rozplótł palce i z całym spokojem uniósł znów widelec.

Pokojówka znieruchomiała.
- Tak, jaśnie panie. Już idę.
Tak już lepiej, pomyślał Lucien, odczuwszy satysfakcję, kiedy drzwi się zamknęły, chociaż

wiedział, że nie powinien wyładowywać swego złego humoru na służących. Z drugiej strony, to z
powodu tej małej zdrajczyni jego żonie tak dobrze poszło zeszłego wieczoru. Lucien nie miał
wątpliwości, że Polly, która wśród męskiej części jego służby miała opinię niezłej flirciary, udzieliła
jej pomocy.

Tak więc się nie spieszył, rozkoszując się wizją żony czekającej bez końca na niego na górze.

Wreszcie jednak nadszedł ten nieunikniony moment, kiedy Lucien musiał do niej pójść. Ani przez
chwilę nie myślał o wykpieniu się z zakładu. Nie pozwoliłby mu na to honor. Co to, to nie.
Wyprostował się powoli i powoli odsunął się od stołu.

Właśnie w tej chwili w jadalni pojawił się Ian.
- Niech pan nie pozwoli jaśnie pani zasznurować sobie gorsetu za mocno.
Lucien zastygł. Ktoś szedł na korytarzu. Bóg jeden wie, kto. Wybuchnął śmiechem.
- Jesteś zwolniony - poinformował książę Iana. - Wszyscy jesteście zwolnieni. Spakujcie

swoje torby i opuśćcie mój dom.

- O nie, wasza miłość. Nie przegapiłbym tego za nic w świecie. Może mnie pan zwolnić, jeśli

chce, ale zostanę wystarczająco długo, by zobaczyć pana w sukience.

Lucien wybałuszył oczy, zastanawiając się, kiedy stracił kontrolę

nad swoją służbą.

- Czy cała służba wie?
- Cała.
Wspaniale. Cudownie. Absolutnie prześlicznie.
- Z tego, co słyszałem, jaśnie pani zamierza pokazać pana nam wszystkim.
Po jego trupie.
- Jeśli wolno mi spytać, co pana podkusiło, żeby zrobić taki zakład?
- Nadmierna pewność siebie, mój stary. Zwykła, czysta nadmierna pewność siebie.
- Ano, będzie miał pan nauczkę.
Lucien nic nie odpowiedział. Co mógłby zrobić? Rzeczywiście, dostał nauczkę, chociaż

poczuł się dużo lepiej, niż chciał przyznać, na wieść, że jego żona spędziła noc sama w małżeńskim
łożu.

Zastał ją siedzącą wygodnie w ich ubieralni i spokojnie czytającą książkę. Kwiecista biało-

niebieska sukienka z jednolicie niebieskim redingotem, w który ubrana była jego żona, przypomniała
mu aż zbyt szybko o tym, po co tu przyszedł. Nie założy takiego płaszczyka, poprzysiągł sobie w
duchu. Trzeba gdzieś wyznaczyć granice.

- Ach, Elizabeth - wycedził. - Twoja pokojówka powiedziała mi, że życzyłaś sobie mnie

widzieć. - Stał nad żoną, ciesząc się tym, iż starała się wcisnąć możliwie najgłębiej w oparcie kozetki.
- Nie mogłaś się już doczekać, kiedy znów mnie zobaczysz, prawda?

Elizabeth zatrzasnęła książkę, a na jej policzkach zakwitł rumieniec.
- Wręcz przeciwnie, książę, dobrze wiesz, dlaczego cię tu wezwałam.
Nachylił się nad nią; jego oczy się rozszerzyły, kiedy położył dłonie po obu stronach jej ciała.

Do diabła, ale podobał mu się jej zapach. Myślał o niej przez całą noc, na zmianę rozzłoszczony i
pełen podziwu dla sposobu, w jaki wygrała ich zakład, oraz przerażony, że wygrała. Pobiła go jego
własną bronią. Bez trudu. Teraz czas, by odwrócić sytuację.

- Oczywiście, że wiem - odparł jedwabiście gładkim głosem. - Następna lekcja sztuki

uwodzenia? Mam cię nauczyć kolejnych kilku swoich sztuczek?

Jakimś sposobem, Lucien nie miał bladego pojęcia, jakim, Elizabeth wyślizgnęła się spod

niego, wstając, zanim zdążył zareagować.

- Dziękuję, nie. Jak udowodniłam to zeszłego wieczoru, tego typu lekcje są raczej zbędne.
O dziwo, ogarnęło go rozczarowanie. To śmieszne.
- Jesteś pewna? - powiedział, by zamaskować swoją reakcję. Dziewczyna pokiwała głową.
- Hmm. Szkoda. - Wyprostował się. - Dobrze. W takim razie musi być jakiś inny powód. - Z

trudem przeszło mu to przez gardło. - Zakład. - Wydał westchnienie.

- W rzeczy samej - przyznała Elizabeth, wskazując na drugie drzwi w pokoju, te, które

prowadziły do korytarza za ich komnatami. Przy ich framudze, nie, prawie na całych drzwiach, wisiała
najohydniejsza brązowa sukienka, jaką Lucien widział w życiu.

- Chyba żartujesz? - rzekł mimo woli. Dziewczyna pokręciła głową.
- Nie, nie żartuję.
- Ależ, moja droga, muszę zaprotestować. Muszę dbać o reputację w kwestiach strojów.
- Bez wątpienia musisz zdawać sobie sprawę, że zważywszy na twoje rozmiary, miałyśmy

ograniczony wybór sukien?

- Tak, ale mimo wszystko... - zaprotestował książę. - Nie oczekujesz chyba, że nałożę to.
- Czemu nie?
- Jest ohydna.
- Pani Fitzherbert najwyraźniej tak nie uważa.
- To jej to skradłyście? - Tak.
Lucien przyjrzał się strojowi krytycznym okiem.
- Pani Fitzherbert musiała być dużo szczuplejsza za swych młodych lat.
Elizabeth posłała mu karcące spojrzenie.
- To bardzo serdeczna kobieta i niezwykle miło z jej strony, że dała mi tę sukienkę.
- A co jeśli nie będzie dobra?
- Będzie - zapewniła go Elizabeth, zdejmując suknię z kołka na drzwiach. - Kazałam Polly

dopasować ją do twoich rozmiarów.

Tak. Zdecydowanie trzeba zwolnić Polly.
- Proszę - powiedziała dziewczyna, podając mu sukienkę. Lucien wziął ją; materiał w istocie

był szorstki w dotyku. Elizabeth uśmiechała się z zadowoleniem.

- Dobrej zabawy - powiedziała, kierując się ku drzwiom.
-

Nie zostaniesz, żeby pomóc mi ją nałożyć?

Dziewczyna zatrzymała się, odwróciła, uniosła brew.
- Phibbs ci pomoże.
- Phibbs? Co on wie o damskich sukniach?
Elizabeth uśmiechnęła się.
- Zaraz obaj się przekonacie.
Znów się odwróciła, zmierzając do drzwi na korytarz. Lucien nie mógł uwierzyć, że ona

naprawdę każe mu to zrobić. Naprawdę nie mógł. Może do tej pory wypierał świadomość tego faktu,
lecz kiedy odprowadzał ją wzrokiem do drzwi, uświadomił sobie, że ona rzeczywiście ma zamiar
zrealizować swój zamysł.

- Pożałujesz tego, moja droga.
Elizabeth nawet się nie odwróciła, położyła tylko dłoń na klamce.
- Będę wyglądał okropnie.

Otworzyła drzwi na oścież.
- Tak przerażę służbę, że odejdą.
Elizabeth zatrzymała się i ponownie do niego odwróciła.
- Masz pół godziny. - Następnie posłała mu uśmiech, zarozumiały uśmiech samozadowolenia,

po czym odwróciła się i wyszła.

Lucien zmrużył oczy. Ona wróci lada chwila, powiedział sobie w duchu. Wróci i powie mu,

że to wszystko były żarty. Nie ruszył się. Minuta zmieniła się w dwie. Już lada moment. Dwie minuty
zmieniły się w trzy. No, już, jazda. Otwieraj drzwi. Jednakże pięć minut później Elizabeth nadal nie
wróciła.

- Jasna cholera - zaklął Lucien, idąc w stronę dzwonka na sznurze, żeby zadzwonić po

Phibbsa.

Jeśli Lucien sądził, że jego codzienna toaleta jako mężczyzny była nużąca, to było to niczym

w porównaniu z toaletą kobiety. Poczuł nowy szacunek i podziw dla płci przeciwnej, kiedy nakładał
drapiącą koszulę, ciasne pantalony i, co najgorsze, gorset z fiszbinami, niewątpliwie używany w
średniowieczu do torturowania niczego nie podejrzewających kobiet. Na domiar złego, jego uroczy,
troskliwy Phibbs wydawał się mieć szczery zamiar ubrać go tak porządnie jako kobietę, jak ubierałby
go jako mężczyznę, strzepując pyłki i wygładzając fałdki tu i tam.

- Phibbs - wysapał książę, gdy służący sznurował mu gorset. - Już wystarczy.
- Tylko próbuję zwęzić pańską talię - odsapnął lokaj.
- Jak wystarczy, to wystarczy. Bierz się za sukienkę.
Jego irytacja musiała dotrzeć do Phibbsa, ponieważ ucisk gorsetu zelżał Przynajmniej na tyle,

żeby mógł oddychać. Phibbs stanął teraz przed nim i obrzucił go spojrzeniem od stóp do głów.

- Czy chce pan, żebym zwilżył pańskie pantalony, zanim nałoży

pan suknię?

- Tak, proszę - wycedził sarkastycznie Lucien, po czym wybuchnął: - Oczywiście, że nie, ty

głupku. Nałóż mi wreszcie tę cholerną sukienkę.

- Wedle życzenia, jaśnie panie.
Suknia została przyniesiona, służący rozchylił jej dekolt.
- Proszę schylić głowę.
Lucien po raz ostatni rzucił okiem na strój.
- Nie mogę uwierzyć, że to robię - mruknął, spuszczając głowę tylko po to, by natychmiast ją

unieść i zawołać: - Oj! Do diabła. Ten cholerny gorset mnie ukłuł.

- Jeśli ugnie pan kolana, nie będzie pana wtedy uwierał -oznajmił rzeczowo Phibbs.
- Phibbs, twoja znajomość kobiecych strojów jest dość niepokojąca.
- Byłem żonaty przez trzydzieści lat, jaśnie panie. Niestety, nie zarabiałem wystarczająco

dużo, by zatrudnić pokojówkę dla żony. Często pomagałem jej się ubierać.

Lucien nie był pewny, czy miał to być żart, gdyż świat zmienił się w brązowe morze tkaniny,

gdy nakładano mu suknię przez głowę, i nie mógł zobaczyć twarzy lokaja. Rany boskie, nie mógł
uwierzyć, że się na to godzi.

Phibbs stanął za nim, zapinając ciasno suknię na haftki.
- Widzę, że nie ma pan redingote - zauważył sucho Phibbs.
- Do licha, gdyby tu był redingote, wrzuciłbym go do ognia.
Phibbs nic nie odpowiedział, tylko skończył swoje zadanie, następnie schylił się, by podnieść

dwie pary pantofli.

- Czarne buty albo brązowe.
- Brązowe – zazgrzytał zębami Lucien. Nie do wiary. Pantofle

również.

Phibbs schylił się znowu, nakładając mu buciki. Doskonale pasowały, co skłoniło Luciena do

zastanowienia się, która z kobiet w jego służbie ma stopy jak słoń.

- Doskonale, jaśnie panie. Sądzę, że już skończyliśmy. - Lokaj odstąpił o krok i przyjrzał mu

się krytycznym okiem.

- No i jak? - warknął Lucien.
- Żeby wyglądać naprawdę modnie, potrzebny byłby panu kapelusz.
- Niech to diabli wezmą, Phibbs. Nie bądź śmieszny. Nie staram się być modny. - Mężczyzna

odwrócił się do lustra i jęknął. - Dobry Boże, wyglądam jak...

- Beau Brummel w sukience - dokończył Phibbs.
- Lafirynda - poprawił oburzony Lucien. - Zrobiłeś mi rowek między piersiami, Phibbs.

Rowek między piersiami.

- W rzeczy samej, jaśnie panie. Gorset może zdziałać cuda, gdy ma się płaską klatkę

piersiową. Sądzę, że w tym właśnie rzecz.

Lucien nie mógł oderwać wzroku od lustra w ubieralni, spoglądając z niemą zgrozą na widok,

jaki przedstawiał w brązowej sukni pani Fitzherbert. Sukienka miała szeroką, ciemnobrązową szarfę
tuż poniżej jego - książę zwęził oczy - męskich piersi. Dekolt i mankiety ozdabiała brudnobiała
koronka. Suknia miała długie rękawy i prosto skrojoną spódnicę, która idealnie sięgała do samej
ziemi. Polly.

- Zapłaci za to - mruknął.
- Wygląda pan czarująco, jaśnie panie. Podobnie jak jego żona.
- Wyglądam jak idiota - poprawił.
- Chyba w tym rzecz, jaśnie panie.
- Nie przypominaj mi.
- Czy mam sprowadzić jaśnie panią?
- Tak. Niech przyjdzie i się napatrzy. Im prędzej to zrobi, tym prędzej ten cholerny nonsens

się skończy.

Służący się skłonił.
- Wedle pańskiego życzenia. - Odwrócił się do wyjścia.
- Phibbs, jeśli powiesz komukolwiek, jak wyglądałem w tej sukience, zostaniesz natychmiast

zwolniony z pracy.

- Oczywiście, jaśnie panie - odpowiedział niewzruszony lokaj, skinąwszy głową. Lucien

spojrzał na niego ostrzegawczo spode łba, lecz gdy tylko drzwi się zamknęły, wrócił do podziwiania
się w lustrze, rozkładając szeroko fałdy spódnicy. Usiłował nawet dygnąć. Na Boga, jak one mogą się
poruszać w tych wszystkich fatałaszkach?

Jednak pięć minut później Phibbs wrócił i... czy Lucienowi się zdawało, czy oblicze

mężczyzny istotnie wyrażało... czy mogła to być wesołość?

- Zechce mi pan wybaczyć, ale jaśnie pani życzy sobie, aby zszedł pan na dół.
W tym momencie Lucien uświadomił sobie, co go czeka.
- Phibbs, czy ty bardzo lubisz pracować w Twierdzy Kruków? - Wypuścił pośpiesznie

spódnice, kiedy uświadomił sobie, że nadal je trzyma i że Phibbs patrzy na niego podejrzliwie z tego
powodu.

- Bardzo, jaśnie panie.
- Rozumiesz zatem, że musisz odpowiedzieć absolutnie szczerze na następne pytanie. - Starał

się zastraszyć mężczyznę chwilą ciszy, mimo iż ubrany był w sukienkę. - Czy cała służba z tego domu
zebrała się na schodach na dole?

Phibbs skłonił się.
- Tak, jaśnie panie.
Lucien podskakiwał, omal nie potykając się o rąbek spódnicy, kiedy krążył ze złości po

pokoju.

- Jasna cholera. - Ścisnął spódnicę w garści. - Niech licho porwie tę kobietę. Ona naprawdę

chce mnie upokorzyć.

- To prawda, jaśnie panie - przyznał Phibbs, unikając jego wzroku.
Ano, to się jeszcze okaże.
- Czy księżna jest ze służbą? - spytał.
- Nie, jaśnie panie. Księżna jest w salonie.
- Świetnie. - Był tylko jeden salon i dwa sposoby, by się do niego dostać; wejście dla służby i

wejście ogólne. Zrobił krok naprzód. I padł jak długi, uderzając dłońmi o podłogę z wystarczającą siłą,
by oczy mu zaszły łzami.

- Do licha - zaklął, potrząsając dłońmi, które go szczypały.
- Sądzę, że powinien pan unieść rąbek spódnicy, jaśnie panie.
Lucien rozważał natychmiastowe zwolnienie służącego. Do jasnej cholery, powinienem

zwolnić ich wszystkich. Co się stało z ich lojalnością? Co się stało z ich miłością do mnie? Z chwilą,
gdy zjawiła się moja żona, zdradzili mnie.

- Dziękuję, Phibbs. Wydaje mi się, że sam się tego dowiedziałem.
Phibbs nic nie odpowiedział, tylko podał mu rękę. Lucien chciał ją odtrącić, jednak

niespodziewanie odkrył, iż gorset nie pozwala mu się poruszyć, nie mówiąc już o tym, że spódnice
najwyraźniej owinęły mu się wokół nóg w pantalonach.

- Zapłaci za to - znów mruknął i oczy mu wyszły na wierzch ze zgrozy, kiedy zdał sobie

sprawę, że ta cholerna sukienka zaraz z niego spadnie. Musiał poprawić ją na sobie, kiedy wstał. Pięć
minut później - w międzyczasie omal nie spadł ze schodów dla służby - Lucien zdążył solidnie się
rozzłościć. Tak solidnie, że prawie nie zauważył człowieka, który stał na końcu wąskiego korytarza.

- Wybierasz się gdzieś? - spytał mężczyzna.
Lucien zamarł ze spódnicą w garści; spod rąbka jego sukni wystawały małe, brązowe

pantofelki (chociaż książę nadal się zastanawiał, skąd Elizabeth je wzięła. Były olbrzymie). John
obrzucił go spojrzeniem, a z pomiędzy jego uśmiechniętych warg wyrwał się cichy gwizd

-

Ach, Lucienie, całkiem niebrzydka z ciebie kobieta.

Lucien opuścił spódnicę i zaciskając pięści, rzucił się na przyjaciela, zanim zastanowił się, co

czyni. Niestety, nogi znów mu się zaplątały w fałdy spódnicy. Mało brakowało, a byłby się
przewrócił, lecz ocalił go jego dręczyciel. Przywitał go serdeczny śmiech, gdy John pomagał mu
odzyskać równowagę.

- Niech cię Bóg ma w swej opiece, Lucien. Twoja żona podejrzewała, że możesz czegoś

takiego spróbować. Postawiła mnie tu na wypadek, gdybyś szedł tędy. Kusiło mnie, żeby się nad tobą
zlitować i powiedzieć twojej żonie, że nie widziałem, jak przeszedłeś, albo wypchnąć cię do głównej
sieni, żebyś poniósł konsekwencje swojego zakładu.

- Nie ośmieliłbyś się - warknął Lucien. Z zazdrością zauważył, że John ubrany był w czarny

frak i płowożółtego koloru spodnie.

- Nie ośmieliłbym się na co?
-

Kazać mi pokazać się służbie w takim stanie!

John zmierzył go wzrokiem od stóp do głów.
- Ach, korci mnie, żeby to zrobić. Prawdę mówiąc, nie spodziewałem się, że doczekam dnia,

kiedy mój flirt z twoją kobietą będzie miał tak dramatyczne konsekwencje.

- Nie flirtowałeś. Ty się praktycznie śliniłeś.
-

Tak, ale tylko dlatego, że ona mnie o to poprosiła.

Lucien zesztywniał, a gorset nieprzyjemnie zacisnął się wokół niego.
- Słucham?
John pokiwał głową.
- Oczywiście nie powinienem ci tego mówić, ale kiedy tak na ciebie patrzę, z litości łzy kręcą

mi się w oczach. Albo to litość, albo ten czort, co we mnie siedzi, kusi mnie, żebym cosik nabroił.

- Daruj sobie tę szkocką gadkę, John, i powiedz mi, co masz na myśli - uciął Lucien.
John posłał mu uśmiech.
- Twoja żona przyszła do mnie wczoraj po południu - powiedział doskonałą, pozbawioną

akcentu angielszczyzną, której nauczył się wyjątkowo dobrze dzięki studiom w Eton. - Powiedziała,
że chce ci trochę przytrzeć nosa. Poprosiła, abym jej pomógł, udając zadurzonego. - Uśmiechnął się
jeszcze szerzej. - Przyznaję się. Jaśnie pani ułatwiła mi zadanie. - Potrząsnął głową. - Co ci strzeliło do
głowy, żeby nauczyć ją tej sztuczki z bananem?

Lucien jedynie wlepiał oczy w przyjaciela. Nie. Byłego przyjaciela.
- To wszystko było oszustwo? - spytał.
- Wielkie oszustwo - przyznał John.
Strużka niedowierzania zmieniła się w falę powodziową, kiedy książę oniemiały z oburzenia

przyglądał się Johnowi. Jak on mógł zrobić coś tak podłego, tak fałszywego, tak potwornie
podstępnego? Po prostu odebrało mu mowę. Jednak w ślad za urazą pojawił się cień podziwu dla
przebiegłości Elizabeth. Co za mistrzowskie posunięcie, poprosić Johna o pomoc.

- Dokąd idziesz? - spytał jego przyjaciel.
Lucien nawet nie zdawał sobie sprawy, że znów uniósł spódnice i odwrócił się.
- Przebrać się, a potem znaleźć moją żonę.
- Aha. Ano - rzekł John i zachichotał, patrząc, jak jego przyjaciel wraca na górę. - Pozwolisz,

że będę podglądał przez dziurkę od klucza, kiedy spotkasz się z nią, dobrze?

- Rób, co chcesz - zawołał Lucien. - Nie zostaniemy jednak długo w salonie. Zabieram ją do

sypialni.

Na to John nic nie powiedział.
Phibbs pomógł mu przebrać się z nadzwyczajną szybkością, zważywszy na stopień

komplikacji kobiecego stroju. Mniej niż piętnaście minut później Lucien otworzył drzwi dla służby.
Elizabeth obróciła się na ciemnozielonym fotelu i piersi jej omal nie wyskoczyły z sukni, w którą była
ubrana. Do czerwonego stanika sukni, tuż poniżej wyciętego w karo dekoltu, miała przypiętą wielką
czarną broszę; biała spódnica sukni podkreślała jej wąską talię. Chytra kocica myślała, że rozproszy
jego uwagę widokiem swych piersi, tak?

- Gdzie twoja sukienka? - spytała z wyraźnie rozczarowaną miną.
Lucien powoli się do niej zbliżył.
- Odbyłem przed chwilą bardzo interesującą rozmowę z Johnem - rzekł gładko. - Skłoniła

mnie ona do zdjęcia sukni, której zasznurowanie zajęło mi godzinę.

Elizabeth uniosła czarną brew; światło poranka kładło się na jej czarnych włosach smużkami

słońca. Igrało również w jej oczach, sprawiając, że zdawały się bardziej fioletowe niż niebieskie.

- Ach, tak? - zaciekawiła się.
- W rzeczy samej - odparł. - Chciałabyś się dowiedzieć, co mi powiedział?
- Nie - odpowiedziała i Lucien widział, że zdała sobie sprawę, iż stało się coś bardzo złego. Jej

oczy pobiegły nawet ku drzwiom, jakby szukała tam drogi ucieczki.

- Powiedział mi o ciekawej rozmowie, jaką odbyliście zeszłego popołudnia - wyjaśnił,

ignorując ją.

Elizabeth była spięta, chociaż trudno byłoby to zauważyć, gdyby nie przyglądać jej się

uważnie. On jednak poznał to po tym, jak rozprostowywała i zginała palce. Po tym, jak jej oczy
rozszerzyły się odrobinę.

- Jakiej rozmowie?
Lucien ukrył zwycięski uśmiech. Myszka zaraz wpadnie w łapy bardzo dużego, bardzo

dzikiego kota. Wprawdzie przyznawał to ze zdziwieniem, lecz był pełen podziwu, że tak sprawnie
wszystko zorganizowała. Gdyby John nie wyznał prawdy, Lucien paradowałby teraz przed żoną w
sukience zamiast w brązowym fraku i płowożółtego koloru spodniach.

- Moja droga, nie ma sensu zaprzeczać, gdyż słyszałem wprost od Johna o umowie, jaką

zawarliście.

Elizabeth wciąż zachowywała spokój.
- Co więcej, ja mu wierzę. John ma wprawdzie urodę chłopca, lecz jest zatwardziałym

grzesznikiem. Dlatego tak dobrze się rozumiemy.

Elizabeth oblizała wargi, co, jak wiedział z doświadczenia, oznaczało, że jest zdenerwowana.
- Nie ma sensu się tym przejmować, bo nie ukarzę cię za to. Ostatecznie karą za oszustwo w

zakładach jest po prostu utrata fantu. Takim oto sposobem wygrałem.

- O czym ty mówisz?
- Mówię o tym, że jesteś mi winna noc rozkoszy.
Dziewczyna zerwała się z fotela.
- Wcale nie.
- Ależ tak. - Mężczyzna się uśmiechnął. - Oszukiwałaś, Elizabeth. - Uniósł brew. - A może

wyprzesz się swej perfidii?

Musiał jej to przyznać. Z doświadczenia wiedział, że kobieta kłamie z równą łatwością, jak

zmienia suknie. A jednak Elizabeth nie skłamała. Widział toczące się w jej sercu zmagania, widział tę
chwilę, kiedy uświadomiła sobie, że prawda będzie zapewne lepsza od fikcji.

- Masz rację - powiedziała cicho, prostując plecy dumnie. - Oszukiwałam. Ale tylko dlatego,

że zasługiwałeś na przegraną, Lucienie. Jak śmiałeś proponować, żebym uwiodła twojego przyjaciela?

-

Przyjęłaś zakład.

Dziewczyna uniosła podbródek.
- Tak, przyjęłam. Zasługiwałeś na przegraną. Niezależnie od

kosztów.

Uczciwość. To coś nowego. Lucien uśmiechnął się do żony, a był to bardzo niegrzeczny

uśmiech, gdyż nadszedł już czas, by wykonał swój ruch. Wyciągnął do niej rękę. Oczy Elizabeth się
rozszerzyły.

- Moja droga Elizabeth. Widzisz przed sobą człowieka, który szanuje zakład bez względu na

koszty. Zawołaj Phibbsa, jeśli mi nie wierzysz. Pięć minut temu byłem ubrany w sukienkę. I nosiłem
ją dumnie jako karę za przegranie zakładu. A czy ty zrobisz mniej, by uszanować zakład przegrany na
moją rzecz?

-

Tak - wypaliła dziewczyna.

Lucien prawie się uśmiechnął.
- W takim razie chyba muszę wziąć sprawy w swoje własne ręce.
Źrenice jej się rozszerzyły, kiedy książę niespodziewanie porwał ją w ramiona.
- Lucien! - krzyknęła.
Uśmiechnął się do niej z góry; jej słodki zapach wypełniał mu nozdrza. - Idziemy na górę -

oznajmił.

- Nie, Lucien. Ten zakład jest nieważny. Anulowany - jęknęła. - Niewiążący. Nie możesz tego

zrobić - wykrztusiła, kiedy książę otworzył drzwi dla służby. Nikt się za nimi nie kręcił, pewnie
dlatego, że cała ta banda zdrajców stała przy głównych schodach, w napięciu oczekując, aż książę
Ravenwood zejdzie po tych cholernych stopniach.

- Elizabeth, przestaniesz się kręcić? Złamiemy sobie oboje karki, jeśli przez ciebie spadniemy.
- Obym miała tyle szczęścia - westchnęła dziewczyna. Lucien spojrzał w jej pełne paniki oczy.

Paniki, nie strachu.

- Uspokój się, moja droga. To tylko jedna noc. - Jego uśmiech rozpełzł się na resztę twarzy. -

Albo może i dzień.

Dziewczyna zaczęła wyrywać się jeszcze gwałtowniej.
- Elizabeth, uspokój się. Zachowujesz się tak, jakbym zamierzał cię zgwałcić.
- A nie zamierzasz? - szeptała nieprzytomnie.
Mężczyzna stanął jak wryty.
- Nie, Elizabeth, nie zamierzam. - Spojrzała na niego szeroko rozwartymi, pełnymi

niedowierzania oczami. - Przestanę natychmiast, jeśli o to poprosisz. Postawię cię natychmiast na
ziemi. Będę jednak srodze tobą zawiedziony, jeśli to zrobisz. Sądziłem, że jesteś kobietą na tyle, by
pogodzić się ze swym losem. Tak jak ja byłem mężczyzną na tyle, by pogodzić się ze swoim.

Elizabeth nie mrugnęła powieką. Nie ruszyła się, trawiąc jego słowa. Lucien czuł, jak jej ciało

drży. Widział, jak puls jej bije na skroni.

- Co ze mną zrobisz? - spytała. Mężczyzna pochwycił jej wzrok.
- Nic, czego nie chciałabyś, bym zrobił - rzekł z lubieżnym uśmiechem.
- Zamierzasz się ze mną przespać, Lucienie?
- O, tak - odparł i poczuł, że jest na to fizycznie gotów. Tego się nie spodziewał. I wcale nie

pragnął, gdyż chciał tylko dać Elizabeth nauczkę, a nie spełnić swoją groźbę.

-

Zatem proszę cię, nie śpiesz się.

Omal jej nie upuścił.
- Słucham?
- Bądź łagodny - odparła.
Nie wiedział, jakiej odpowiedzi się spodziewał po niej, ale z pewnością nie takiej. Popatrzył

na nią, zastanawiając się, czy rozum jej się nie pomieszał. Musiało tak być.

- Jesteś absolutnie pewna? - spytał.
- Owszem - odrzekła; jej błękitne oczy były wielkie i błyszczące.
Do licha. I co teraz?

17.

Elizabeth patrzyła w twarz księcia. Wiedziała, że wyrażając zgodę, musiała go zaszokować.

Jednak wiedziała też, że skonsumowanie ich związku było jedyną nadzieją na przetrwanie ich
małżeństwa. Nie miała pojęcia, kiedy stało się to dla niej ważne. Pewnie wtedy, gdy się zorientowała,
jak źle oceniła Luciena. W ciągu ostatniej doby musiała przyznać, że nie był hulaką i niegodziwcem,
za jakiego wszyscy go mieli. A jeśli to prawda, istniała szansa, że ich małżeństwo okaże się udane.
Tylko szansa. Czyż jednak nie warto było dla niej zaryzykować?

Inaczej zostanie jej tylko żywot ladacznicy, flirtowanie z jednym mężczyzną po drugim. Próba

z Johnem udowodniła jej, że nie ma skłonności do takiego zachowania. W głębi duszy zawsze o tym
wiedziała.

- Zgoda - rzekł Lucien, spoglądając na nią z nieodgadnioną miną. - Jeśli naprawdę tak

uważasz, nie będę więcej pytał.

Elizabeth również popatrzyła na niego; jego oczy tego dnia miały barwę jadeitu, oczy, które

tak dobrze nauczyły się ukrywać uczucia przed resztą świata. Co on teraz czuł? Dałaby wszystko, by
się tego dowiedzieć.

Lucien skierował się ku sypialni, a serce Elizabeth zaczęło bić jeszcze mocniej niż uprzednio.
- Jesteś absolutnie pewna? - spytał jeszcze raz mężczyzna.
- Tak, jestem pewna - odparła.
- Nie będzie już odwrotu, kiedy to się stanie.
- Lucienie - rzuciła ze zniecierpliwieniem Elizabeth - jeśli będziesz się poruszał w takim

tempie, książę Walii zasiądzie na tronie,
zanim my skonsumujemy małżeństwo.

Usłyszała, jak przełknął ślinę. Naprawdę to usłyszała. Właśnie wtedy zdała sobie sprawę, że

Lucien nie chciał doprowadzić sprawy do końca. Poznawała to po maleńkiej kropli potu, która perliła
się na jego czole. Po tym, jak nagle nie chciał spojrzeć jej w oczy. On blefował.

W ślad za tą myślą przyszła świadomość, że Lucien doskonale blefował. Dzięki tej sztuce

przekonał towarzystwo, że nie obchodziła go śmierć brata. Wmówił towarzystwu, że jest
rozpustnikiem, gdyż Polly potwierdziła, że nic zdrożnego nie miało miejsca w zamku, ani w żadnym
innym miejscu, które znała.

Nieprawdą było wiele rzeczy, jakie wmówił towarzystwu. Dzikie przyjęcia. Rozpusta. Cóż, to

może czasami było prawdą.

- Dlaczego, Lucienie?
- Dlaczego co? - spytał.
- Dlaczego udajesz, że cię nic nie obchodzi? Czemu udajesz, że jesteś zdecydowany

skonsumować nasze małżeństwo, kiedy w rzeczywistości bynajmniej tego nie pragniesz?

- Słucham?
- Postaw mnie na ziemi.

Przyglądał jej się jeszcze przez chwilę, a potem powoli wypuścił ją z objęć. Elizabeth

spojrzała mu prosto w oczy, starając się dopasować do siebie znane już kawałki łamigłówki, jaką dla
niej stanowił.

- Nie próbuj blefować, Lucien, bo poznałam prawdę. Nie pragniesz mnie. Ciekawe tylko,

dlaczego? Wiem, że mnie pożądasz. - Uniosła dumnie podbródek. - Nawet ja nie jestem tak niewinna.
Czemu więc, zadaję sobie pytanie, nie chcesz się ze mną przespać? Boisz się?

Mężczyzna parsknął śmiechem.
- Nie bądź śmieszna. Który mężczyzna nie chce się przespać z własną żoną?
- Czemu więc grasz na zwłokę?
- Wcale nie gram na zwłokę - odparł. - Zastanawiam się po prostu nad najlepszym sposobem

wtajemniczenia cię, moja droga.

Znów zaczął udawać lubieżnego rozpustnika. Elizabeth uzmysłowiła sobie, że to kolejna

próba obrony.

- Rozumiem - odparła, przełamując się i przykładając dłoń do policzka męża, ciekawa jego

reakcji.

Zareagował tak, jakby go uderzyła w twarz.
- Co robisz?
- Dotykam cię. Staram się dać ci znać, że nie musisz przede mną udawać. Jeśli jest jakiś

powód, dla którego nie chcesz doprowadzić tego do końca, możesz mi go wyjawić.

Lucien zesztywniał, kiedy go dotknęła, i się odsunął. Elizabeth czekała z zapartym tchem i

bijącym sercem, aż wykona kolejny ruch.

- Chodź - powiedział, chwytając ją za rękę i ciągnąc w stronę sypialni.
Serce, które już się uspokoiło, załomotało nerwowo w jej piersi. Kiedy weszli do pokoju,

Lucien wypuścił ją tuż przy drzwiach.

- Dokąd idziesz? - spytała, kiedy się od niej odwrócił; przez myśl jej przemknęło podejrzenie,

że mimo wszystko zabrakło mu odwagi.

Książę stanął w połowie drogi między masywnym łożem i drzwiami do ubieralni; w jego

zagadkowe, zielone oczy świeciło słońce.

- Zamierzam się rozebrać - powiedział błazeńskim tonem. - Ty możesz zostać w ubraniu,

ponieważ sam je z ciebie zdejmę.

Znów próbował ją zastraszyć. Dziwne, jak łatwo odgadywała teraz jego intencje.
- Nie odchodź, Elizabeth, moja droga. Zaraz wrócę. - Jego ogniste spojrzenie zatrzymało się

dłużej na jej piersiach.

Unosząc dumnie podbródek, odpowiedziała:
- Jak sobie życzysz - i z całym spokojem założyła ramiona na piersi.
Lucien wpatrywał się w nią długą chwilę, niemal jakby spodziewał się, że lada moment opuści

ją odwaga, a kiedy to nie podziałało, na jego twarz wypełzł powoli lubieżny uśmiech.

Mimo to Elizabeth nie wystraszyła się. Ani trochę. To dziwne, ale przepełniała ją nieprzeparta

chęć, by doprowadzić sprawę do końca. By dotrzeć do niego. Widziała, że jeszcze zanim Lucien
wyszedł, jego uśmiech zbladł trochę.

- Wielkie nieba. - Zaczerpnęła głęboko tchu i przeszła przez ogromny pokój, by stanąć przy

oknie. Ciemnoniebieski ocean ciągnął się po odległy horyzont, niewysokie, spienione fale sunęły
jedna za drugą w stronę brzegu. Widok z okna był przepiękny; wstawał kolejny słoneczny dzień.
Zabawne, zawsze wyobrażała sobie, że to stanie się wieczorem. Kilka płonących świec, biała pościel...
Tymczasem w pokoju świeciło jasne słońce. W kominku nie palił się ogień. Świece nie rozświetlały
pokoju. Im jednak nie będzie potrzebne światło świec. Nie ukryje swego ciała w promieniach słońca,
które oświetlały komnatę. Myśl ta jej nie przeraziła. Raczej ją podnieciła; jej serce swym biciem
nieodwracalnie odliczało czas do powrotu Luciena.

Nie miała pojęcia, jak długo tak stała, wydawało jej się tylko, że zdjął ją paraliż wywołany

niepokojem i zdecydowaniem.

- Tęskniłaś za mną, kochanie? - spytał Lucien. Elizabeth odwróciła się do niego raptownie i

drżącymi rękoma odgarnęła kilka luźnych pasm włosów.

- Nie - odparła śmiało.

- Hmm. Będę musiał postarać się to zmienić. - Lucien miał na sobie szlafrok z

ciemnofioletowego atłasu, obszyty pod szyją i przy mankietach zwojami wymuskanej koronki.
Tkaninę zdobił krzykliwy turkusowo-czerwony haft. Całość wyglądała na strój noszony w buduarze.

Elizabeth uzmysłowiła sobie, że to kolejny rekwizyt w granym przez męża przedstawieniu.
- Mam dla ciebie niespodziankę - oświadczył Lucien, uśmiechając się z zadowoleniem.
Wydawał się bardziej panować nad sobą. To ją niepokoiło. Sięgnął do kieszeni. Elizabeth

zesztywniała. Książę wyciągnął... kawałek jedwabiu?

- Co... - Elizabeth z trudem zaczerpnęła tchu. - Po co ci to? Lucien posłał jej uśmiech.
- To dla ciebie. - Zbliżył się, żeby mogła lepiej się przyjrzeć temu, co przyniósł. - Żeby

skrępować ci ręce.

Elizabeth odskoczyła do tyłu, rzucając na męża okiem.
- Co skrępować?
- Znów ogłuchłaś - stwierdził radośnie. - Dobry Boże, Elizabeth,

sądzę, że powinniśmy sprowadzić doktora, żeby cię zbadał.

- Przestań, Lucien. Co masz na myśli, mówiąc o krępowaniu mi rąk?
Uniósł brwi, posyłając jej lubieżny uśmiech.
- Ależ, Elizabeth, często się tak robi. To po to, by spotęgować rozkosz. - Uśmiechnął się

jeszcze szerzej, jeśli było to możliwe. - Przyniosłem ci również to.

Włożył rękę do kieszeni. Elizabeth znów zesztywniała. Wyjął stamtąd... Miotełkę z piór?
Nie chciała wiedzieć, do czego ma to służyć, naprawdę tego nie chciała. Miotełka była

dziwnie mała. Dziewczyna starała się znaleźć jakąś odpowiedź.

- Zamierzasz odkurzać moje ciało? - spytała, próbując się zachowywać równie spokojnie jak

Lucien.

- Nie odkurzyć, lecz przyprószyć. Tym. - Przełożył więzy do dłoni, w której trzymał miotełkę,

i wyciągnął z drugiej kieszeni mały woreczek. Bardzo nie chciała zadać pytania. Naprawdę nie
chciała.

- A cóż to jest?
- Cukier - odrzekł, wciąż z uśmiechem na twarzy. - Cukier puder. - Potrząsnął lekko

woreczkiem, z którego posypał się drobny pył. - Zamierzam zlizać go z twojego ciała.

Znów chce ją wystraszyć. Ona jednak nie zamierzała się wycofywać.
- Rozumiem - stwierdziła i zdobywając się na odwagę, podeszła do łóżka. - Zaczniemy więc?
Ku jej wielkiej radości Lucien przez chwilę wydawał się zakłopotany. Aha, powiedziały mu

jej oczy. Twój podstęp nie poskutkował. Ach, bezgłośnie odpowiedział książę. Ale ja jeszcze nie
skończyłem.

Pole walki zostało wyznaczone. Zaprzestano ceregieli. Kto pierwszy się wycofa? Każde z nich

przysięgało sobie, że nie ono.

- Pozwól, że położę to tam - powiedział, odwracając się od niej, by umieścić przedmioty na

stole przy oknie. Elizabeth poczuła, że jej oddech przyspieszył. Wiedziała, że zbliża się chwila
prawdy. Dziwne, ale nadal się nie bała. Była zaniepokojona, to pewne. Kto jednak czułby się inaczej
na jej miejscu? Mimo to miała pewność, że Lucien jej nie skrzywdzi. To dodawało jej ogromnej
otuchy, kiedy czekała, aż podejdzie do niej. I podszedł, chociaż bardziej skradał się, niż szedł, z
diabolicznym uśmiechem na twarzy. Kiedy stanął przed Elizabeth, patrzył jej w oczy przez chwilę, a
potem powoli uniósł rękę.

Pogładził się po podbródku.
- Zastanawiam się, jak to zrobić. Związać cię teraz, czy najpierw zdjąć z ciebie ubranie? -

Przyjrzał jej się uważnie. - Masz jakieś preferencje?

Elizabeth musiała przełknąć ślinę, zanim odpowiedziała
- Zupełnie żadnych - odrzekła gładko. Uniósł brew.
- Hmm. Szkoda. Zatem raczej przed. Bóg mi świadkiem, że kiedy będziesz związana, te

zapięcia na plecach sukni mogą sprawiać kłopoty.

Elizabeth zesztywniała. On również wydawał się spięty. Wiedziała o tym, choć starał się to

ukryć, robiąc jedną z tych min, które wyrażały najwyższe zadowolenie z siebie. Uniósł rękę. Elizabeth
zaparło dech w piersi. Lucien pokiwał na nią wskazującym palcem.

- Odwróć się - polecił.

Poczuła, że brak jej powietrza, i zrobiła głęboki wdech, kiedy powoli wykonywała polecenie

Luciena.

- Bliżej - polecił, obejmując ją jedną ręką i przyciągając do siebie; jego dłoń musnęła jej kark,

jakby odsuwała pasmo włosów.

- Aha. Guziki. Doskonale. Nigdy nie lubiłem haftek. Piekielnie trudno je zobaczyć - mruknął

Lucien.

Elizabeth ledwo słyszała jego słowa.
- Dużo tego - mruknął.
Wreszcie czerwona suknia zsunęła się z ramion Elizabeth i spadła na posadzkę.
- Hmm - zauważył Lucien. - Muszę powiedzieć, że twój gorset wygląda dużo lepiej na tobie

niż mój na mnie.

Poczuła dłonie męża na swoich ramionach. Ich dotyk palił ją przez cienki muślin koszuli.
- Wiesz co, pomogę ci przy gorsecie, ale pantalony zdejmiesz sama. Nie ma nic bardziej

podniecającego dla mężczyzny niż widok rozbierającej się kobiety.

- Doprawdy? - spytała. - Skoro tak, ciekawi mnie, dlaczego nie kazałeś mi się samej rozebrać

od samego początku?

- Ależ, moja droga - odparł jedwabistym głosem - nie poradziłabyś sobie z zapięciami na

plecach.

- Zatem miejmy to już za sobą, zgoda? - Odwróciła się niespodziewanie, pociągnęła za

koszulę i zsunęła najpierw jedno ramiączko, a potem drugie. Zaraz potem, starając się zachować
opanowanie, rozebrała się do końca.

On nie odrywał od niej wzroku.
Elizabeth poczuła wtedy ciepło, to samo gorąco, jakie ogarnęło ją poprzedniego dnia, gdy

Lucien pieścił ją tak intymnie.

Uniosła ręce, powoli wyjmując szpilki z włosów, które rozsypały jej się po ramionach.
- Boże, Elizabeth - usłyszała jego głos.
Stała nieruchomo, obserwując, jak Lucien stara się tłumić opanowującą go żądzę.
- Bardzo ładne - stwierdził po chwili. - Bardzo, bardzo ładne.
Znów był Lucienem-cynikiem.
- Połóż się na łóżku - polecił.
Zamierzał wprowadzić w życie swój zamiar. Zamierzał ją związać. On cię nie skrzywdzi,

Elizabeth. Była tego pewna, choć wiedziała, że on wciąż stara się ją zastraszyć. Nie pozwoli mu na to.
Nie okaże lęku. Podeszła do łóżka, bez oporu ułożyła się na materacu.

- Unieś ręce - usłyszała.
Przymknęła oczy; czuła jednocześnie zażenowanie i wciąż narastające podniecenie. Spełniła

polecenie męża. Lucien znów miał taką minę, jakby nie mógł uwierzyć w to, co widzi. Przygryzła
wargi, ukrywając triumfalny uśmiech.

- Nogi też - dodał.
Niewiele brakowało, a nie zgodziłaby się. Jemu jednak właśnie o

to chodziło. O to, by stawiała opór.

- Zaskakujesz mnie, Elizabeth, bo szczerze sądziłem, że na to się

nie zgodzisz.

Przełknęła ślinę.
- Jestem pełna niespodzianek.
- Już to zauważyłem.
Lucien powoli, starając się pokrywać ogarniającą go żądzę opanowaniem, przywiązał ręce i

nogi Elizabeth do kolumienek łóżka. Potem odsunął się i przez długą chwilę przyglądał się swemu
dziełu.

- Czy podobam ci się, Lucien? - spytała słodko Elizabeth i zobaczyła, że twarz męża się

zmienia. Lucien już nie był w stanie ukryć swego pożądania.

- O tak, Elizabeth - szepnął zdławionym głosem, jakby słowa z trudem przechodziły mu przez

gardło. - Podobasz mi się.

Elizabeth jeszcze nigdy nie czuła się aż tak bezbronna. I tak

podniecona.

Lucien jeszcze przez chwilę mierzył ją spojrzeniem, a potem, zupełnie jakby nie mógł już

dłużej znieść jej widoku, odwrócił się raptownie, podszedł do stolika i na moment zacisnął dłonie na
jego krawędzi, po czym podniósł piórka i woreczek cukru. Ręce mu się trzęsły.

Elizabeth dostrzegła to z miejsca, w którym leżała. Zamknęła oczy, sycąc się zwycięstwem.

Kiedy znowu uchyliła powieki, Lucien stał nad nią. Spodziewała się, że siądzie na brzegu łóżka, że
przykryje jej ciało swoim własnym i zrobi którąś z tych rzeczy, o jakich czytała. Co więcej, chciała
tego. Mon Dieu, i to jak bardzo chciała. Zawstydzało ją to. Czyżby była aż tak grzeszna? Najwyraźniej
tak...

A potem dotknął jej nogi - niespodziewanie delikatnie. Zadrżała konwulsyjnie, otworzyła

raptownie oczy. Lucien jednak nie dotknął jej naprawdę, zrobiły to piórka. Przyglądała się, jak
zanurza je w woreczku, a potem znów przykłada do jej łydki, posypując ją cukrem.

A potem... o Boże, schylił się i zlizał słodki proszek. Dziewczyna szarpnęła się w więzach.
- Słodkie - zamruczał, a jego gorący oddech niemal ją parzył. - Takie słodkie.
Potem musnął piórkami wewnętrzną stronę jej uda, następnie zrobił to samo językiem; tym

razem wyżej, a potem jeszcze wyżej. Elizabeth drżała coraz gwałtowniej, każdy jej nerw dygotał z
szalonego napięcia, błagał o jego dotyk. Nie mogła znieść tej niepewności.

- Proszę, Lucien. Proszę - jęknęła.
- O co prosisz?
Wtedy otworzyła oczy i spotkała jego wzrok.
- Dotknij mnie. Dotknij mnie tak, jak dotknąłeś mnie wczoraj.
Widziała, jak zamknął oczy, widziała, jak odchylił głowę do tyłu.
- Nie potrafię z tym walczyć - usłyszała jego głos. - Brak mi sił, nie potrafię z tym walczyć...
- Nie walcz, Lucienie - szepnęła Elizabeth. - Proszę, poddaj się.
Poczuła, że zmienił pozycję. Nachylił się nad nią i pieścił ustami

najintymniejsze zakątki jej ciała, póki nie porwała jej fala rozkoszy.

- Podobało ci się, moja droga? - spytał Lucien.
Znów odzyskał panowanie nad sobą. Mimo to wiedziała, że od utraty kontroli nad własnym

ciałem dzielił go zaledwie jeden krok. A ona pragnęła, och jak bardzo pragnęła, by ją stracił.

- A tobie podobało się, jak smakuję? - odpowiedziała śmiałym pytaniem. Dostrzegła, że

zmrużył oczy, a przez jego ciało przebiegł dreszcz.

- Pozwól mi posmakować ciebie - powiedziała. Oczy mu zapłonęły. Elizabeth czekała z

zapartym tchem na jego reakcję.

- Czy tego właśnie chcesz? - spytał, zrzucając purpurowy szlafrok i odsłaniając całe swoje

ciało.

- Tak - powiedziała, nie dając mu się zastraszyć.
-

Gdzie? - spytał.

Dziewczyna uniosła biodra.
- Tutaj - odparła.
- Nie - odpowiedział, kierując to słowo bardziej do siebie niż do niej. - Nie - powtórzył.
- Weź mnie, Lucienie - powiedziała Elizabeth, wyczuwając, że zwyciężyła. - Weź mnie -

powtórzyła.

- Bądź przeklęta, Elizabeth. Bądź przeklęta - jęknął - za to, co zrobiłaś. - Opadł na nią,

przywarł biodrami do jej bioder i poczuła, jak się w nią zagłębia. Drgnęła, gdy zabolało, a potem
razem z nim wzniosła się na same szczyty zmysłowych doznań, osiągając spełnienie.

Po wszystkim Lucien wstał, niespodziewanie odwrócił się i wyszedł.

18.

Upłynęło zaledwie kilka minut, zanim Elizabeth się rozwiązała, ale gdy wbiegła do ubieralni,

pokój był już pusty. Gdzie zniknął Lucien?

Domyślała się, gdzie poszedł. Ubrała się pośpiesznie i zbiegła na dół, łudząc się nadzieją, że

zdoła znaleźć kamień, który otwiera przejście prowadzące z korytarza na plażę. Tam jednak zastała
tylko Johna.

- Wyjechał z zamku - powiedział mężczyzna, wyciągając rękę, by ją powstrzymać.
Elizabeth nie chciała mu wierzyć; przecież zdradził Lucienowi ich wspólny plan. Nie mogła

jednak zaprzeczyć prawdzie w oczach Szkota. Usiadła na ostatnim stopniu i łzy jej nagle napłynęły do
oczu.

- Dokąd? - spytała. John wzruszył ramionami.
- Przypuszczalnie do miasta, ale nie mam co do tego żadnej pewności.
Elizabeth pokiwała tylko głową.
- Elizabeth - odezwał się po chwili John - on nie chce dziedzica.
Gwałtownie uniosła głowę.
- Uważa, że nie ma prawa przekazać tytułu książęcego, ponieważ ten nigdy mu się nie należał.
Nie chciał mieć dzieci? W oślepiającym przebłysku zrozumienia

musiała przyznać, że wszystko, co robił, miało sens. Te puste
groźby. Walka z żądzą, jaką czuł do niej. Gniew, gdy przestał nad
sobą panować.

- Nie miałam pojęcia - wyszeptała.
- Rozumiesz więc, dlaczego jest tak wzburzony. Możesz zajść w

ciążę.

Jej spojrzenie uniosło się raptownie i napotkało jego wzrok.
-

Czemu tak mówisz?

Mężczyzna uśmiechnął się krótko.
-

Połowa zamku słyszała was oboje na górze.

Elizabeth wydała cichy jęk zażenowania i zrobiło jej się gorąco. - Och?
- Och - odparł John.
Odwróciła oczy, ale zaraz zapomniała o wstydzie.
- Co mam zrobić?
- Bądź cierpliwa. Zawsze uważałem, że ta jego przysięga to straszna głupota. Teraz, kiedy

wyszło szydło z worka, że się tak wyrażę, będzie musiał wszystko sobie przemyśleć. Daj mu dzień lub
dwa na oswojenie się z tą myślą.

Elizabeth pokiwała głową, zdając sobie sprawę, że nic innego nie może zrobić. Czekając na

powrót Luciena, zastanawiała się nad tym, czego się dowiedziała. Przysięga księcia jedynie
potwierdziła jej podejrzenie, że Lucien kochał swego brata głęboką miłością. Tak bardzo, że poczucie

winy z powodu śmierci Henry'ego omal go nie unicestwiło. W zamku nie wisiał żaden portret jego
brata, uzmysłowiła sobie Elizabeth, znów spacerując po pokojach. Tylko jeden portret ich ojca; twarz
starego księcia pełna była wyrzutu. Elizabeth przyszło na myśl, że umieszczono go w zamku właśnie
w
tym celu: by przypominać Lucienowi o tym, co zrobił.

A cóż takiego zrobił? zastanawiała się Elizabeth. Jej wiedza na

temat wydarzeń tamtego dnia była w najlepszym przypadku wyrywkowa. Zaledwie skrawki
podsłuchanych rozmów. Doszło do pojedynku. Brat Luciena był sekundantem. To oznaczało, że stał w
pobliżu, choć oczywiście nie w zasięgu pistoletu księcia. Dlaczego więc zakładano, że Lucien był
odpowiedzialny za śmierć Henry'ego? Postanowiła zapytać o to Johna, który pracował właśnie przy
odbudowie murów obronnych zamku.

- Ponieważ wydawało się to bardzo dziwnym zbiegiem okoliczności, że Henry został

postrzelony w trakcie pojedynku Luciena z innym przeciwnikiem - wyjaśnił John.

- Ale to niewątpliwie był wypadek - zauważyła Elizabeth. - Pistolety są strasznie niecelne.

Henry mógł zostać trafiony kulą, która zboczyła z toru.

John otarł czoło.
- Ano.
- Jednak nikt w to nie uwierzył.
- Kiedy stawką są stary tytuł i wielka fortuna, ludzie myślą sobie najgorsze. Początkowo nikt

nie chciał uwierzyć, że Lucien był zdolny do czegoś takiego, a jednak w końcu dali temu wiarę.
Pewnie także i z tego powodu, że on nigdy się nie bronił.

- Ciekawe, dlaczego?
- Ponieważ - rzekł John z posępną twarzą - z początku był zbyt odrętwiały z żalu, by dbać o

to. Mijały miesiące, zanim wrócił do towarzystwa, a wtedy było już za późno. Plotki krążyły zbyt
długo. - Jego spojrzenie napotkało jej wzrok. - Szkoda została już wyrządzona.

Elizabeth rozważała w myślach to, czego się właśnie dowiedziała.
- Sądzisz, że on to zrobił? - spytał John.
- Nie - odparła Elizabeth, patrząc mu prosto w oczy. - Przyznam, że zanim go poznałam,

miałam wątpliwości. Ale nie teraz.

John przytrzymał jej wzrok; jego oczy miały nieprzenikniony wyraz. Potem jednak spojrzał za

nią i zesztywniał.

- Twój mąż powraca - rzucił nagle.
Elizabeth odwróciła się raptownie. Rzeczywiście, Lucien zbliżał się do nich. Nie szedł, nie

kroczył. Wpadł jak burza, jego zielone oczy były zimne jak Atlantyk, twarz ściągnięta.

- Muszę z tobą pomówić - rzekł, lekceważąc przyjaciela, i chwycił żonę za rękę, nie

przepraszając nawet za przerwanie im rozmowy. Elizabeth obejrzała się na Johna, lecz mężczyzna
tylko uśmiechnął się niewesoło.

- Zaproponuj mu jakiś owoc - doradził jej. - Może to go uspokoi.
Elizabeth omal się nie zakrztusiła histerycznym śmiechem, lecz jej mąż nie wydawał się

rozbawiony. Odwrócił ją, ściskając za łokieć, i zaciągnął do jednego z łuków arkad, które zasłaniały
rozsypującą się część zamku przed oczami gości.

- Dokąd idziemy? - spytała, nakazując sobie zachować spokój.
Cokolwiek miał do powiedzenia, powie. Nie mogła wiele zrobić, musiała czekać. On jednak

milczał, póki nie zatrzymali się w bramie.

- Twoi rodzice są tutaj - oznajmił zwięźle.
- Tutaj? - jęknęła. Lucien skinął głową.
Elizabeth spojrzała na dziedziniec. Jakiś mężczyzna prowadził w

ich stronę czarnego konia.

- Przyjechali?
Książę poszedł za jej spojrzeniem i oczy mu się zwęziły.
- Do licha - mruknął pod nosem. - Nie teraz.
- Tu pan jest, wasza miłość - zawołał masztalerz, podchodząc do nich i obracając konia, by

mogli mu się przyjrzeć. - Dostałem tego wałacha zaledwie kilka minut temu. Pomyślałem, że jaśnie
pani zechce go dosiąść natychmiast.

Jaśnie pani.

Elizabeth zesztywniała.
To był jej koń.
- Księżna nie ma teraz ochoty na przejażdżkę - uciął Lucien.
Elizabeth wyprostowała się i rzekła na znak protestu:
- Właśnie, że chcę pojeździć.
- Każesz rodzicom czekać?
Całkiem o tym zapomniała. Zgarbiła się.
- Ja... Nie. Masz rację. - Poszukała spojrzeniem oczu męża, starając się powiedzieć coś

jeszcze. - Dziękuję. Jest prześliczny.

Zobaczyła, że jego gniew na chwilę przygasł, lecz trwało to jednak krótką chwilę.
- Proszę bardzo.
Elizabeth przygryzła wargę i znów obejrzała się w stronę domu.
- Gdzie oni są?
- W salonie.
- Rozumiem. - Kupił jej konia. Konia. Jej własnego. Wzruszenie

ścisnęło ją za gardło.

- Zanim wejdziemy - poprosił Lucien głosem, który znów zabrzmiał szorstko - odpowiedz mi

na jedno pytanie.

Elizabeth zdrętwiała. Książę zaczekał, aż masztalerz oddali się wystarczająco, i spytał:
- Kiedy miałaś ostatnią miesięczną słabość? Rozmawiałem dziś z akuszerką. Powiedziała mi,

że kobieta jest bardziej skłonna zajść w ciążę w przybliżeniu dziesięć dni po ostatniej miesiączce.
Zatem kiedy ostatnio krwawiłaś?

Elizabeth potrząsnęła głową, czując w niej zamęt.
- Trzy tygodnie temu. - Uniosła podbródek. - Wątpię więc, abyś miał powód do niepokoju.
Doznał wyraźnej ulgi; jego barki rozluźniły się.
- Obawiałeś się, że spłodziłeś dziecko? - spytała, dumnie zadzierając podbródek.
Jego spojrzenie pobiegło ku jej oczom.
- To oczywiste.
- Wiem, dlaczego.
Jego wzrok padł na robotników, którzy pracowali w oddali.
- John.
- Tak - przyznała.
- Nie miał prawa o tym mówić.
- Ależ miał. Powinieneś być dumny ze swego dziedzictwa pomimo okoliczności, w jakich

przypadło tobie. Ten tytuł należał do twojej rodziny od pokoleń. Nie możesz zapomnieć o swojej
winie i zrozumieć, że trzeba go przekazać dalej?

- Wina! - wypalił, a potem zniżył głos do syku. - Wina? Co ty wiesz o winie?
- Wiem, że nigdy nie zabiłbyś swojego brata.
- Czyżby? A skąd ta pewność?
-

Bo ty nie jesteś do tego zdolny.

Uśmiechnął się ponuro.
-

Ależ ja go zabiłem, Elizabeth.

Blefował. Była tego pewna. A jednak... W jego oczach nie dostrzegła przekornego błysku.

Lekceważącego spojrzenia. W jego oczach malowała się powaga, jakiej nie widziała nigdy wcześniej,
i to ją zaniepokoiło.

- Nie zrobiłeś tego.
- Ależ tak, Elizabeth. Zrobiłem. Wycelowałem pistolet w niego i

wypaliłem. Co o tym sądzisz?

- To nieprawda - powiedziała, kręcąc głową.
- Nieprawda - przedrzeźniał ją. - A skąd ty to możesz wiedzieć?
Zabił swojego brata.
Cóż, co do tego nigdy nie było wątpliwości. W ten czy inny sposób książę odpowiadał za tę

tragedię. Pozostawało pytanie, czy zamierzał go zabić? Słowa Luciena niemal zdawały się to
potwierdzać. Mimo to ona wiedziała swoje. Po prostu wiedziała, że nie mógł tego zrobić z

premedytacją. To było niemożliwe. On tylko się starał, by zobaczyła w nim mordercę. Najwyraźniej
chciał, by zostawiła go w spokoju. Znów próba zastraszenia.

Ano, jeszcze zobaczymy. Ona nie zrezygnuje. Zmusi tego upartego człowieka, by stawił czoło

swojemu poczuciu winy. By sam opowiedział jej całą historię. To jej się należało. Wyprostowała
plecy i uniosła podbródek. Zacisnęła stanowczo dłonie, wbijając wzrok w drzwi zamku, w których
książę właśnie zniknął.

Jego wysokość wkrótce się dowie, że nie jest do niego podobna.

Ona nie ucieka przed swoimi problemami.

Lucienowi ręce się trzęsły, kiedy nalewał sobie alkoholu, nie dbając o to, że było wczesne

popołudnie, ani o to, że rodzice jego żony znajdowali się w tym samym pokoju, kiedy przechylił
kieliszek i wypił całą jego zawartość jednym haustem. Ani nawet o to, że ponownie napełnił swój
kieliszek. Jeśli Bóg da, alkohol pomoże mu zapomnieć o dzisiejszym poranku. Był taki czas po
śmierci Henry'ego, kiedy mocniejszy trunek skutkował zdumiewająco dobrze. Lucien zbudził się sześć
miesięcy później i stwierdził, że towarzystwo uznało go za mordercę. Uśmiechnął się posępnie. Cóż,
był nim.

Ktoś odkaszlnął, pewnie hrabia. Lucien powoli, niechętnie odwrócił się ku gościom. Wypił

kolejny łyk. Płyn palił mu gardło i rozchodził się ciepłem po ciele. Lucien z ulgą powitał to ciepło i
rozluźnienie, które rozgrzewało jego mięśnie.

- Siądźcie, proszę - zachęcił gości, gestykulując kieliszkiem, aż wylało się z niego trochę

płynu.

- Nie, dziękuję, książę - odparł wyniośle hrabia. Lucien uniósł brwi, zadziwiony jego

arogancją. Czyżby ojciec Elizabeth zapomniał, że Lucien jest królewskiej krwi? Że jego kuzyn -
oczywiście odległy - jest księciem regentem? Że on sam może się poszczycić pokrewieństwem z pół
tuzinem członków rodziny królewskiej?

Najwyraźniej zapomniał, ten hrabia-szewczyk!
Lucien obracał kieliszek między kciukiem i palcem wskazującym, uśmiechając się sucho.
- Mieliście przyjemną podróż z Londynu? - spytał, czując, jak alkohol drapie go w gardle.
Hrabia nie odpowiedział.
- Gdzie jest moja córka? - odezwała się natomiast hrabina tonem

prawie oskarżenia.

- Siedzi w kajdanach w naszym lochu, oczywiście - odparł książę z uprzejmym uśmiechem. -

Gdzieżby indziej?

Kobieta uniosła głowę, patrząc na niego z gniewem i pogardą.
- Jestem tutaj, mamo.
Lucien omal nie upuścił kieliszka. Odwrócił się do drzwi. Boże, ręce mu drżały na sam jej

widok.

- Wreszcie - oznajmiła niemal oskarżycielsko jej matka. -Elizabeth, gdzieś ty była?
- Cóż za niespodzianka widzieć was - powiedziała kobieta, ignorując oschły ton matki i idąc

do niej po miękkim, niebieskobiałym dywanie. Schyliła się, cmokając powietrze tuż przy policzku
swojej matki. - Czy Lucien zaproponował wam już poczęstunek?

Książę obserwował ją, ściskając kieliszek w dłoni. Jego żona sprawiała wrażenie opanowanej.

Lucien wbił paznokcie w szkło.

- Niestety, nie - oznajmił najspokojniej, jak umiał. - Zaproponowałem wszakże gościom, by

usiedli. Odmówili.

- W takim razie każę przynieść herbaty.
- Elizabeth, nie chcemy poczęstunku - oznajmiła jej matka, zerkając nerwowo na Luciena. -

Musimy z tobą porozmawiać. - Wyprostowała się. - Na osobności.

Elizabeth posłała spojrzenie mężowi, unosząc brwi.
- Doprawdy? - spytała, znów odwracając się do rodziców.
- Tak. Na osobności - potwierdził jej ojciec.
- To, co macie mi do powiedzenia, możecie powiedzieć przy Lucienie - oznajmiła Elizabeth.

Posłała mu kolejne spojrzenie i oświadczyła: - W końcu on jest moim mężem.

Jej słowa powitała cisza. Lucien zastanawiał się, czy powinien wyjść.
Wtedy jednak ojciec Elizabeth rzekł:

- Zgoda. Skoro tak uważasz. - Wyprostował się, posyłając spojrzenie najpierw jednemu,

potem drugiemu. - Córko - rzekł sucho - przybyliśmy ci oznajmić, że Lucien zostanie postawiony
przed sądem pod zarzutem morderstwa.

19.

Lucien doznał wstrząsu. Od śmierci brata żył w lęku, że kiedyś wreszcie padną te słowa.
- Nie - zaprzeczyła jego żona.
- Tak - rzekł jej ojciec i spojrzał na Luciena z odrazą. - Słyszałem to od samego prokuratora

królewskiego. Sprawa musiała przejść przez jego ręce, ponieważ twój mąż jest członkiem Izby
Lordów, chociaż wcale nie jest tego godzien.

Lucien spodziewał się, że żona odwróci się gwałtownie ku niemu, że pośle mu spojrzenie

pełne zgrozy i oskarżenia. Ona jednak wciąż patrzyła na rodziców.

- To niemożliwe - oznajmiła.
- Chciałbym, aby tak było - warknął jej ojciec - ale mówię ci, że to prawda. - Jego wzrok znów

padł na Luciena. - Przykro mi, Ravenwood, że przynoszę nowinę w taki sposób, ale taka jest prawda.

Podłemu draniowi nie było ani trochę przykro. Hrabia przez cały czas patrzył wyzywająco na

księcia.

- W świetle powyższego, wasza miłość, jestem pewien, że postąpi pan właściwie i zgodzi się

na separację z Elizabeth. Ona oczywiście zachowa tytuł księżnej.

- Separacja! - zawołała Elizabeth. - Ojcze! Nie!
- Elizabeth - powiedziała jej matka - słuchaj swego ojca. Musisz odejść od tego człowieka. To

dla ciebie jedyne rozwiązanie. My już odczuwamy przykre konsekwencje tego nieszczęsnego
małżeństwa. Wczoraj lady Haversham oznajmiła nam, że nie będzie nas więcej zapraszać, ponieważ
zadajemy się z mordercą.

Lucien widział, jak twarz Elizabeth tężeje.
- Przykro mi z tego powodu, matko, ale trudno winić mojego męża za nieporozumienia

dotyczące jego osoby. Trzeba było powiedzieć tej damie, żeby się wynosiła, i z kolei zerwać stosunki
z nią.

Jej matka jęknęła.
- Elizabeth, nie bądź śmieszna. Lady Haversham jest podporą towarzystwa, osobą niemal tak

wpływową, jak lady Jersey. Nie mogę zerwać z nią stosunków.

-

Więc zamiast tego chcesz, żebym to ja opuściła męża?

Rodzice nie odpowiedzieli. Lucien czekał na reakcję Elizabeth. Nie trwało to długo.
- Dziękuję, że przybyliście z tak daleka - powiedziała. - Jestem jednakże pewna, że

zrozumiecie, iż w żadnym razie nie zamierzam go opuścić.

Lucien wytrzeszczył oczy.
- Nie bądź głupia - warknął jej ojciec. - Nalegam na to. Nikt nie będzie miał do ciebie

pretensji, jeśli to zrobisz. On jest mordercą, to tylko kwestia czasu, i zostanie mu to udowodnione.

- To nieprawda - oznajmiła Elizabeth. - Jak śmiesz! Jak śmiesz przychodzić tutaj i mówić coś

takiego! I to w dodatku Lucienowi w oczy!

Lucien poczuł, że serce mu dziwnie rośnie, kiedy patrzył na Elizabeth zbliżającą się do

rodziców z zaciśniętymi pięściami.

- On jest moim mężem i jak Bóg da, ojcem mego dziecka, jeśli nasienie, jakie zasiał, wzejdzie.
- Elizabeth - jęknęła jej matka. - Jesteś taka trywialna!
- Przynoszę ci wstyd, matko? Ty mnie też - rzuciła z gniewem, obracając się na pięcie. Potem

podeszła do drzwi i jednym silnym szarpnięciem otworzyła je na oścież. - Obydwoje macie wyjść.

Hrabia i hrabina najwyraźniej zaniemówili. Lucien wiedział, jak się czuli. Wpatrywał się w

żonę, przepełniony emocjami, których nie potrafił nazwać, kiedy ona wypraszała swoich rodziców.

- Nie rób tego, Elizabeth - nalegała jej matka. - Będziesz nas potrzebowała w nadchodzących

miesiącach. Przesłuchania w sprawie Luciena mogą się przecież ciągnąć latami. Co będziesz robić
tymczasem? Staniesz się wyrzutkiem. Nikt się nie będzie z tobą zadawał.

- To ryzyko, jakie chętnie podejmę.
- Elizabeth - ostrzegł Lucien, gotów już się z nimi zgodzić, lecz jego teść mu przerwał.
- Jesteś głupia - powtórzył. - Nie będę tego tolerował. Jeśli odmówisz powrotu z nami, nie

będziemy mieli innego wyjścia, jak zerwać z tobą kontakty.

Książę ujrzał, jak jego żona wyprostowała się dumnie i uniosła podbródek w ten swój

charakterystyczny sposób. A potem Elizabeth wypowiedziała słowa, które musiały ją kosztować
więcej, niż potrafił sobie wyobrazić.

- Zatem żegnam, ojcze. - Spojrzała na matkę. - Ciebie także, mamo. Szczęśliwej drogi w

podróży powrotnej do Londynu.

Nikt nie odezwał się słowem. Lucien z trudem powstrzymywał się od chęci porwania żony w

objęcia. Po raz pierwszy od lat nie czuł się samotny.

- Skoro tak uważasz - oznajmiła jej matka. - Chodźmy, George.
Zadarła nos w górę i minęła córkę bez pożegnania. Było to najchłodniejsze pożegnanie

rodziców i dziecka, jakiego Lucien był świadkiem. Ojciec Elizabeth postąpił tak samo.

- Elizabeth - książę spróbował raz jeszcze.
-

Lucienie - powiedziała jego żona - milcz.

Milcz? Elizabeth odprowadziła swoich rodziców, wcześniej jednak poleciła Lucienowi, by na

nią poczekał.

Wróciła kilka chwil później; najwyraźniej jej rodzice już odjechali.
- Odpowiedz mi na jedno - powiedziała, rzucając mu w twarz jego wcześniejsze słowa. - Czy

zamierzałeś zabić Henry'ego w dniu pojedynku?

Ni stąd, ni zowąd serce zaczęło mu bić jak szalone. Zastanawiał się, co odpowiedzieć, lecz

ponieważ stanęła w jego obronie, czuł, że jest jej winien uczciwą odpowiedź.

- Prawdą jest, że zgodziłem się na ten fatalny pojedynek. To przemawia przeciwko mnie.
Elizabeth otworzyła szeroko oczy.
Może właśnie to był sposób, by ją zmusić do odejścia. Jej rodzice mieli rację. Jeśli Lucien ma

zostać postawiony przed sądem, najlepiej byłoby, gdyby odjechała. Natychmiast. Zanim sama zostanie
skażona piętnem jego winy.

- Nie znasz całej historii, Elizabeth. To wszystko było takie skomplikowane.
Jego żona zwiesiła głowę na chwilę, lecz zaraz potem spytała:
- Co się więc stało?
Lucien wcale nie chciał powiedzieć jej prawdy. Musiał jednak; tylko w ten sposób mógł ją

przekonać, by odeszła.

- Kula z mojego pistoletu nie zboczyła z toru - rzekł. - Broń była

wymierzona w Henry'ego.

Elizabeth nie odezwała się, wbijała tylko wzrok w męża, jakby powtarzała jego słowa w

myślach.

- Ale... jak?
- Strzeliłem do niego. Prosto do niego, albo wystarczająco blisko niego, by istniało spore

prawdopodobieństwo, że kula go trafi.

- Nie - powiedziała Elizabeth, potrząsając głową. – To niemożliwe.
Nawet John potwierdził, że kiedy twój brat został postrzelony, stałeś na uboczu.
- To kłamstwo.

Zauważył, że Elizabeth już mniej mu współczuje. Był jednak wstrząśnięty tym, jak bardzo go

to rozczarowało. A już miał nadzieję, że nie zacznie jej darzyć uczuciem. Na to nie może sobie nigdy
pozwolić.

- To nie kłamstwo.
- Przecież wszyscy wiedzą, że pojedynkowałeś się z lordem Chalmersem.
- Pojedynkowałem się z bratem.
Elizabeth odsunęła się, jakby zagroził, że ją uderzy.
- Z własnym bratem?
Lucien spojrzał jej prosto w twarz.
- Walczyliśmy o Melanię, hrabinę Selborn,
- Selborn - jęknęła Elizabeth. Całe towarzystwo wiedziało, że hrabina zmuszona była

wyjechać na kontynent. Napiętnowano ją jako morderczynię, podobnie jak wkrótce za mordercę
zostanie uznany Lucien.

- Wydawało mi się wtedy, że jestem w niej zakochany. Henry tego nie pochwalał. Mówił, że

to lafirynda. Powiedział, że to udowodni.

Elizabeth potrząsnęła głową; miała minę osoby, która wyraźnie nie chciała lub, być może, bała

się uwierzyć w usłyszane słowa.

- Wyzwałem go na pojedynek.
- Nie! - przeczyła zrozpaczona Elizabeth.
- Ależ tak - rzekł Lucien. Mur, który wzniósł wokół swego serca, zaczął się kruszyć. Książę

starał się tłumić emocje, lecz jego starania spełzły na niczym.

- Pojedynkowaliśmy się na wrzosowisku Putney. Jednak do czasu, gdy stanęliśmy plecami do

siebie, Chalmers i Greshe, nasi sekundanci, przekonali mnie o niedorzeczności naszego sporu.
Zamierzałem zakończyć pojedynek, wstrzymując się od strzału, i sądziłem, że Henry zrobi to samo. -
Lucien umilkł na chwilę, wracając wspomnieniami do tamtej chwili. - Wtedy usłyszałem strzał. Nie
mogłem w to uwierzyć. Henry odwrócił się i wystrzelił przedwcześnie. Do mnie. Postanowiłem też
strzelić. Jednak w ostatniej sekundzie uniosłem lufę pistoletu. Nie mogłem zastrzelić własnego brata z
zimną krwią. Tymczasem stało się coś nieoczekiwanego. Mój pistolet wypalił. Mój brat upadł. -
Lucienowi zrobiło się mdło, kiedy przed oczami stanął mu obraz Henry'ego padającego na ziemię z
wyrazem ogromnego zdumienia na twarzy. Było to wspomnienie, o którym tak bardzo starał się
zapomnieć, a którego jednak nigdy nie uda mu się zatrzeć.

- Zmarł w ciągu kilku minut. Wykrwawił się na śmierć. Przez cały czas ściskał mnie za rękę.

Próbował mówić, ale kula przebiła mu płuco. Zdołał tylko powiedzieć jedno słowo, i to tylko po to, by
opisać, jak się czuje. - Lucien przełknął ślinę, z trudem podejmując opowieść, - Powiedział: „Pusty".
Do końca życia nie zapomnę tego słowa.

Czekał, aż jego żona coś powie, a kiedy milczenie się przedłużało, odwrócił od niej oczy.

Chociaż wiedział, jakiej reakcji się spodziewać, doznał wstrząsu, widząc odrazę na jej twarzy.

- Później hrabina wyszła z pomysłem, by ukryć pojedynek. To ona zasugerowała podanie

wersji, według której walczyłem z Chalmersem, który pełnił funkcję mojego sekundanta. To on
przysiągł, że pistolet mojego brata musiał sam wypalić, bo Henry nie stał naprzeciwko mnie -
powtórzył, zaciskając dłonie. - Pistolet mojego brata zapewne sam wypalił, gdy odmierzaliśmy kroki,
a kiedy tak się stało, Henry z pewnością wiedział, co zrobię. Odwrócił się więc, by mnie
powstrzymać. Może chciał ostrzec mnie krzykiem. - Potrząsnął głową. - Nie wiem. Nigdy się nie
dowiem.

- Och, Lucienie.
Mężczyzna zrobił głęboki wdech, walcząc z drżeniem głosu.
- Jak się okazało, mój brat miał rację. Melania była podłą intrygantką i już wcześniej uknuła

spisek, by mnie szantażować.

- Potrzebowała twojej pomocy w zatuszowaniu morderstwa, jakie popełniła - domyśliła się

Elizabeth.

- Właśnie, moja droga. Hrabina Selborn nigdy mnie nie kochała. Pojedynek był częścią jej

intrygi. Zabijając brata, wpadłem prosto w jej ręce. Miała mnie w garści i wiedziała o tym. - Luciena
znów ogarnął gniew z powodu tego, że tak łatwo dał się zwieść podstępowi. On bronił honoru tej
dziwki, a ona go zdradziła. Zapłacił za swą łatwowierność, a ceną okazało się życie Henry'ego.

- Udawałem więc, że jej pomagam - powiedział. - Czyniąc to, stałem się tym, za kogo uważa

mnie towarzystwo. Człowiekiem zimnym. Bez serca. Zdolnym do wszystkiego.

Spojrzał na Elizabeth.
- Nie dbałem o to, kim się stałem. Gotów byłem zrobić wszystko, byle zemścić się na hrabinie

Selborn. I zrobiłem niejedno.

Ku zdumieniu Luciena, Elizabeth położyła dłoń na jego ramieniu.
- Robiłeś to, co musiałeś.
Nie mógł uwierzyć, że żona go broni.
- Nie, Elizabeth. Robiłem to, co chciałem. Lubiłem być łotrem. Kilka razy w zeszłym roku

nawet chciałem wrócić do dawnego trybu życia, wiedziałem jednak, że czyniąc to, stałbym się równie
nikczemny jak hrabina. Odkąd poniosła karę, starałem się zachowywać jak porządny człowiek.
Przynajmniej dopóki nie spotkałem ciebie - wtrącił żartobliwym tonem. - Wszystko wyjdzie na jaw
podczas procesu, Elizabeth. Moje związki z Melanią, ten nieszczęsny pojedynek, wszystko. Zostanę
uznany za winnego morderstwa. A ty zostaniesz naznaczona piętnem mojej zbrodni... chyba że
odejdziesz.

- Nie odejdę. Potrzebujesz mnie.
- Nie potrzebuję nikogo.
Te słowa zraniły ją, ale Elizabeth nie rezygnowała.
- Będę ci potrzebna, jeśli zapadnie decyzja, by zamknąć cię w więzieniu.
- Jeśli zapadnie decyzja? - warknął Lucien, którego cierpliwość najwyraźniej dobiegała kresu.

- Przecież to oczywiste, że zostanę zamknięty. Twój ojciec powiedział, że mam stanąć przed sądem.
Zostanę uwięziony w Newgate, a potem osądzony przez równych sobie. Jeśli szczęście mi dopisze,
dostanę odroczenie i trafię do kolonii zesłańców Botany Bay. Jeśli zdecydują się uczynić ze mnie
przykład, zostanę powieszony.

- Nie zostaniesz powieszony. Będziemy walczyć.
-

My nie zrobimy niczego takiego.

Jego słowa znów ją zraniły.
- Co mam więc zrobić? Stać bezczynnie i czekać, aż zawiśniesz na szubienicy?
- Jeśli jesteś mądra, to tak.
- Och, co za wspaniały pomysł! - zawołała z nutą histerii w głosie. - Może jeszcze powinnam

sprzedawać słodycze na twoim procesie! Albo zaproponować Morning Chronicie wywiad, w którym
opowiem, co to znaczy być żoną księcia Ravenwood. Dziennikarze mogliby go zatytułować „Życie z
diabolicznym księciem".

Mężczyzna nic nie powiedział, tylko przyglądał jej się wzrokiem

wyrażającym niezłomne postanowienie. Elizabeth straciła wtedy cierpliwość.

- Zdajesz sobie sprawę, że nie masz żadnych szans, jeśli zdecydujesz się przejść przez to

samotnie? Potrzebny ci ktoś, kto ujmie się za tobą, ktoś bezstronny.

- Żona to ktoś bezstronny? - przerwał jej wybuchem cynicznego śmiechu. - A to ci dopiero!

Jesteś głupia, Elizabeth. Całkiem jak mówił twój ojciec.

Gdyby ją spoliczkował, nie mógłby jej zranić dotkliwiej.
- Wcale byś mi nie pomogła, wierz mi. Zastanawiałem się nad tą sprawą przez lata. Gdyby

istniało jakieś wyjście, już bym je znalazł. Nie, wysłucham oskarżeń, zostanę skazany, a potem... -
Rozłożył ręce. - Kto wie.

- Kto wie? - krzyknęła Elizabeth. - Sam powiedziałeś, powieszącię.
- Być może.
- I mnie ma to nie martwić?
- Dlaczego miałoby cię to obchodzić?
Odsunęła się, oczy ją piekły od łez. Dobry Boże, chyba się nie rozpłacze, prawda?
- Jak możesz mnie o to pytać po tym, co wydarzyło się dziś rano?
- To, co się wydarzyło, to było tylko obcowanie cielesne, Elizabeth. Jesteś zbyt naiwna, by

zdawać sobie z tego sprawę, ale zapewniam cię, że nie było w tym niczego więcej. Uwiodłem cię, to
wszystko. I mam nadzieję, że nie zamierzasz zanudzać mnie po tym swymi wyznaniami miłości.

- Miłości? - rzuciła mu w twarz, urażona jego gruboskórnością. -Nie sądzę.
- To pierwsza mądra rzecz, jaką dziś powiedziałaś.

- Wcale cię nie kocham - oznajmiła, lecz, Boże, dopomóż jej, coś ją w środku zabolało, kiedy

to powiedziała. - To, co się dziś zdarzyło, mogło być tylko obcowaniem cielesnym, jak twierdzisz, co
nie zmienia jednak faktu, że jestem twoją żoną. Jako taka, zamierzam stać u twojego boku.

- Nie zrobisz tego - warknął Lucien. - Wyjedziesz, moja droga. Koniec zabawy. Odzyskałaś

dobrą opinię. Jesteś teraz księżną. Zrób to, co zrobiłaby większość kobiet na twoim miejscu, i
korzystaj z przywilejów, które daje ci tytuł.

Elizabeth mogła tylko wpatrywać się w niego, kręcąc przeczącogłową.
- Za kogo ty mnie bierzesz?
Książę nie odpowiedział, patrzył tylko na nią.
- Czyżbyś pokładał we mnie tak małą wiarę? - spytała. -W cały rodzaj ludzki?
Lucien nie odpowiedział.
- Być może zostaniesz oczyszczony z zarzutów. Może zostaniesz uznany za niewinnego.
Na te słowa jej mąż uniósł jedną czarną brew. Wtedy zaświtało jej w głowie, do czego on

zmierza. Dotarło to do niej z taką siłą, że przez chwilę zabrakło jej tchu.

-

Ty chcesz, żeby uznano cię za winnego, prawda?

Lucien odsunął się od niej.
- Nie bądź śmieszna.
- To prawda - stwierdziła Elizabeth tonem oskarżenia. - Co więcej, boisz się pozwolić mi,

abym ci pomogła.

Jego oczy zaiskrzyły się ogniem, gdy spojrzał na nią z wściekłością.
- Brednie.
- Nie - szepnęła Elizabeth, czując, jak ogarnia ją przedziwna desperacja. - To prawda. Ty

chcesz zawisnąć.

- Dość! - zawołał wystarczająco głośno, by zabrzęczały kryształowe kieliszki do brandy. -

Opuścisz mój dom. Dzięki temu ocalisz siebie.

- Mam ocalić siebie, ponieważ twoja sprawa jest przegrana? To

chcesz powiedzieć, prawda?

- Wystarczy - zazgrzytał, obracając się na pięcie.
- Dokąd idziesz? - zawołała Elizabeth i nagły przypływ gniewu zrodzonego z poczucia

bezradności nakazał jej pójść za nim. Lucien odwrócił się do niej z wściekłością w oczach.

- Zamierzam rozkazać, by spakowano twoje rzeczy. Potem wyjedziesz.
Elizabeth wyprostowała się dumnie.
- Nie zrobię tego.
- Jeszcze zobaczymy - uciął książę, znów się odwracając.
Odprowadzała go wzrokiem, póki drzwi się za nim nie zamknęły.
Dopiero kiedy usłyszała tupot jego stóp na schodach, odwróciła się, a potem podeszła do

okna, by przez nie wyjrzeć. Uświadomiła sobie, że to jej zwyczaj. Postępowała tak zawsze w trudnych
chwilach. A to zdecydowanie były trudne chwile.

Otarła łzy frustracji. Może powinna rzeczywiście wyjechać. Gdyby jednak tak postąpiła, nie

miałaby już nikogo. A niech to wszyscy diabli! Mógł ją porzucić przy ołtarzu. Mógł ją opuścić. Mógł
zmarnować jej życie. Nie zrobił jednak tego. Ożenił się z nią. Musiała przyznać, że to dobrze o nim
świadczyło. O ile nie pochwalała zachowania Luciena, po raz pierwszy potrafiła zrozumieć, dlaczego
tak postępował. Dręczyło go poczucie winy. Teraz uznał, że czas ponieść karę. Nie mogła do tego
dopuścić.

Obróciwszy się na pięcie, wyszła z pokoju śladem męża, zatrzymując się na chwilę w głównej

sieni. Czy powinna znów z nim porozmawiać? Nie. Jeszcze za wcześnie. Poza tym musiała
doprowadzić swe myśli do ładu. Postanowiła pojeździć na swym nowym koniu. To powinno ją
uspokoić. Niech ją diabli porwą, jeśli pozwoli, aby mąż wyrzucił ją z ich domu.

Kiedy Elizabeth wróciła, jego nie było. Zniknął tak szybko, tak niespodziewanie, że ledwie

mieściło jej się to w głowie, kiedy stanęła w ubieralni, gdzie przebywała z Lucienem mniej niż
godzinę temu.

- Przyjechali po niego powozem - wyjaśnił John z zasmuconą twarzą. - Stanęli w drzwiach z

nakazem aresztowania i zabrali go ze sobą.

Pod Elizabeth ugięły się nogi. Na szczęście w pobliżu stało krzesło. Chwyciła za jego oparcie.
- Co mam zrobić?

- Postąpić zgodnie z wolą męża. Nie wtrącaj się do tego.
- Ale ja nie mogę. - Popatrzyła na Johna. - On mnie potrzebuje. Chyba to rozumiesz?
- Rozumiem, że zależy mu na tobie na tyle, by nie chciał, abyś została w to wmieszana.
- Ja już jestem wmieszana.
- Nie, nie jesteś. Jesteś jego żoną. Nic więcej.
- Niech to diabli porwą! - zaklęła głośno po raz pierwszy w życiu i od razu poczuła się lepiej. -

Mówisz tak samo, jak on.

John uśmiechnął się lekko, leciutko, i Elizabeth musiała sobie przypomnieć, że on zna się z

Lucienem od dawna.

- Co zrobisz? - spytała.
- Będę zeznawał na jego korzyść.
-

Poprosił cię o to?

John wzruszył ramionami.
- Nie, ale to zrobi.
- Skąd o tym wiesz? - Elizabeth wstała z krzesła i ścisnęła go za

ramię. - John, sądzę, że Lucien nie chce odpierać zarzutów. Myślę, że chce zostać uznanym za
winnego tej zbrodni.

John odsunął się od niej.
- Nie bądź śmieszna, Elizabeth. To jasne, że on nie chce wisieć.
- Nie rozumiesz. Widziałam to w jego oczach. Sam uznał się za

winnego tej zbrodni; sądzę, że teraz postanowił za nią zapłacić.

- Mylisz się.
- Chciałabym, aby tak było.
- Nie znasz Luciena. Może czasami jest sentymentalny, ale nie jest głupi. Wie, że to był

wypadek.

Elizabeth podeszła do Johna, ponownie ściskając go za ramię.
-

Czy powiedział ci, co się naprawdę wydarzyło?

Mężczyzna znów odsunął się od niej.
- Co masz na myśli?
Elizabeth spojrzała na przyjaciela swego męża.
- Lucien pojedynkował się z Henrym, nie z lordem Chalmersem.
John cofnął się, otwierając szeroko niebieskie oczy.
- To niemożliwe.
- Zapewniam cię, że nie.
- Skąd wiesz?
- On mi powiedział.
- Kiedy?
- Zanim przyjechali po niego.
Wydawało się, że zarządca majątku Ravenwood oniemiał na chwilę.
- Nie wiedziałem.
Elizabeth wzięła się w garść i postanowiła przemówić mu do rozumu.
- Widzisz, co mam na myśli? Rozumiesz teraz, dlaczego tak dręczyło go poczucie winy?
Mężczyzna nie odpowiadał, wbijał tylko niewidzący wzrok w podłogę.
- Nigdy mi nie powiedział.
- Nic dziwnego - stwierdziła Elizabeth. - Szczerze mówiąc, sądzę, że głęboko zakopał

wspomnienie o tym wydarzenia

Jednak przyjaciel Luciena nie słuchał jej.
- Teraz to ma sens.
Elizabeth nachyliła głowę ku niemu.
- Co masz na myśli?
Odwracając się do niej twarzą, John rzekł:
- Kiedyś przyjechał tu z wizytą kuzyn Luciena, Greshe. Usłyszałem fragment ich rozmowy.

Greshe powiedział Lucienowi, że może wiele stracić, nie zgadzając się na jego warunki. Sądziłem, że
rozmawiają o interesach, ale wtedy Lucien odparł, że guzik go obchodzi ta zgoda, bo nie zamierza się
żenić. Powiedział, że Greshe może sobie wziąć tytuł, jeśli chce. - Popatrzył jej w oczy. - Nie

rozumiałem wtedy, o czym mówił Greshe, i kiedy książę cię poślubił, zakładałem, że to bez znaczenia.
Teraz jednak zdaję sobie sprawę, że Greshe mówił o pojedynku.

- Szantaż - szepnęła Elizabeth. - Dwukrotny.
-

Co chcesz przez to powiedzieć?

Opowiedziała mu o hrabinie.
- Nic dziwnego, że Lucien nie ufa ludziom. Wszędzie, gdzie się zwrócił, ludzie go zawodzili.
- Ale nie my.
Elizabeth gwałtownie podniosła wzrok i iskra nadziei sprawiła, że serce zaczęło jej mocno bić.
- Pomożesz mi?
- Co byś powiedziała, gdybym odwiózł cię do Londynu? - spytał

zarządca majątku Ravenwood.

Rzuciła się na niego, zaplatając mu ramiona na szyi.
- Och, John, dziękuję ci.
On jednak odsunął ją raptownie i głosem, w którym pobrzmiewała szorstka nuta, rzekł:
- Lepiej zachowaj swoje uściski dla Luciena. Będzie ich potrzebował.

Wszystkie grzechy rzucają długie cienie

- Irlandzkie przysłowie

20.

Podróż do Londynu była jedną z najbardziej niewygodnych i bolesnych w życiu Luciena. Nie

było żadnych postojów, żadnego odpoczynku, tylko bezustanna jazda. Jakby tego było mało, na
nadgarstkach miał żelazne kajdany, gdyż woźny sądowy, któremu nakazano go sprowadzić, zakuł go
w nie przy pierwszej okazji. Stać na podwórzu kowala i być zakuwanym w łańcuchy na oczach
gapiów to doświadczenie, jakiego Lucien za nic nie chciałby powtórzyć. Sytuacji nie polepszał też
fakt, że jego strażnik najwyraźniej był wrogo nastawiony do przedstawicieli „wyższych sfer".

I przez cały ten czas Lucien rozmyślał o Elizabeth. Dziękował Bogu, że nie było jej w zamku,

kiedy przyjechali po niego, bo wiedział, że rzuciłaby się na powóz, wypchnęła woźnego za drzwi, po
czym znalazła sposób, żeby uwolnić męża. Była naprawdę dzielną kobietą.

Teraz jednak John się nią zaopiekuje. Lucien nie miał wątpliwości, że przyjaciel posłucha jego

polecenia i będzie ją trzymał z daleka od Londynu. Dziwne, ale ta myśl wprawiła go w przygnębienie.
Wiedział, że to głupie z jego strony popadać w takie sentymenty. Najlepiej będzie odepchnąć
Elizabeth od siebie. Dlatego był dla niej taki niemiły. Dlatego powiedział jej tyle przykrych słów.
Przejechali Tamizę przez Blackfriar's Bridge, a potem skręcili w prawo do Newgate. Aż zbyt szybko
stanęli przed główną bramą więzienia, którego kamienny gmach miał cztery piętra. Lucien dobitnie
uświadomił sobie wtedy, co go czeka, choć mógłby przysiąc, że docierało to do niego już wielokrotnie
wcześniej. Kiedy jednak stanął w wysokim cieniu Newgate, zdał sobie sprawę, że jego dotychczasowe
życie się skończyło.

Odchylił głowę do tyłu. Henry, mój stary, widzisz, jak idę ku swemu przeznaczeniu?
Zamknął oczy, myśląc, że pewnie szybko już nie ujrzy wolności. Woźny chwycił za jego

łańcuchy. Lucien czuł się jak pies, kiedy prowadzono go do głównej bramy.

- Imię? - spytał dyrektor Newgate, kiedy zatrzymali się przed ciężkim, dębowym biurkiem.

Nie było to właściwie biurko, lecz drewniana ława o odrapanej powierzchni.

-

Lord Lucien St. Aubyn, książę Ravenwood.

Dyrektor więzienia, zasiadający na równie poobijanym krześle, podniósł na niego spojrzenie.
- Lord, tak? - wycedził mężczyzna, którego antyczna siwa peruka była pozostałością po

zamierzchłych czasach. Lucien nie miał wątpliwości, że ma przed sobą człowieka, który lubi władzę,
jaką dawało mu jego stanowisko. - O co jest oskarżony?

- Morderstwo - odpowiedział woźny. Brwi, równie siwe jak peruka, uniosły się.
- Znudziło się panu być rozpieszczanym księciem, więc zabił pan człowieka?
Po raz pierwszy odkąd zabrano go z domu, Lucien poczuł gniew.

- Dokładnie biorąc, zastrzeliłem swojego brata, a jest to bez wątpienia chęć, jaką pańskie

rodzeństwo odczuwa regularnie.

Czy ów człowiek nie zdawał sobie sprawy, że został obrażony - dość dotkliwie, jeśli Lucien

trafił celnie - czy był uodporniony na takie uwagi, książę nie wiedział. Jakakolwiek była jego reakcja,
dyrektor ukrył ją dobrze i jedynie chwycił za masywne, czarne pióro, by zapisać imię więźnia.
Postrzępiona końcówka pisarskiego narzędzia chwiała się przy każdym ruchu.

- Opłata za wejście - warknął. Lucien uniósł brwi.
- Obawiam się, że nie mam przy sobie pieniędzy, mój dobry człowieku. Zechcesz udzielić mi

pożyczki?

Mężczyzna popatrzył na niego i oczy mu się zwęziły.
- Nie, jaśnie panie, nie zechcę.
- W takim razie obawiam się, że nie będę mógł wziąć udziału w dzisiejszej zabawie.
Dyrektor więzienia zamrugał powiekami i prawa strona twarzy mu zadrżała.
- Zamknąć go - warknął. - Pobierzemy opłatę później.
Z cienia wyszedł jakiś człowiek, tak ogromny i masywnie zbudowany, jak woźny sądowy był

wysoki i chudy. Chwycił za łańcuch, a Lucien uśmiechnął się do woźnego.

- Bardzo miło mi było pana poznać.
Mężczyzna nawet się nie uśmiechnął. Lucien nie miał zresztą o to do niego pretensji. W tej

chwili sam nie miał nadmiernej ochoty na wesołość.

- Jak będziesz podskakiwał, dostaniesz w łeb - zagroził więzienny nadzorca.
Odwracając oczy od swego poprzedniego strażnika, Lucien uniósł brew.
- To brzmi dość obiecująco, mój dobry człowieku, zważywszy na fakt, że nie będę wtedy czuł

zapachów.

Nadzorca burknął tylko coś w odpowiedzi i szarpnął za łańcuchy, prowadząc Luciena w głąb

więzienia. Niestety, tam smród stał się jeszcze trudniejszy do zniesienia. W wąskich przejściach niósł
się okropny łoskot; więźniowie wykrzykiwali obelżywe słowa, bijąc metalowymi łyżkami w kraty.
Więziono tu tylko mężczyzn, młodych razem ze starymi. Zatwardziałych złoczyńców razem z tymi,
którzy złamali prawo po raz pierwszy. W każdej celi przebywało od pięciu do piętnastu więźniów, z
których część była zaledwie dziećmi.

Nadzorca i Lucien zatrzymali się przy jednym z takich pomieszczeń. Światło rzucały tu

migoczące i skwierczące pochodnie, z których smolista maź kapała na brudną podłogę. Strażnik
otworzył drzwi celi; w środku było ośmiu mężczyzn. Każdy z nich przyjrzał się dokładnie
przybyszowi. Nadzorca wyciągnął łańcuch z kółek przykutych do kajdan Luciena.

- Proszę, proszę - wycedził mężczyzna o bladej cerze. - Co my tu mamy?
- Prawdziwy jaśnie pan - odpowiedział młodszy więzień.
- Ano - stwierdził jeszcze inny. - Założę się, że sam ten jego frak jest więcej wart niż cały mój

majątek.

Drzwi zatrzasnęły się z hukiem.
Lucien nigdy nie czuł się tak osamotniony. Wyprostował się, żałując teraz, że w minionych

latach nie nauczył się boksu. Nie chciał jednak ryzykować zeszpecenia swojej twarzy. Dopiero teraz
uświadomił sobie, że być może celem boksu było nauczenie się, jak chronić twarz.

- Jak się panowie macie? - Skłonił się. - Nazywam się Lucien St.

Aubyn i jestem księciem Ravenwood. Dziesięć szylingów dla tego, kto będzie się trzymał z daleka
ode mnie, płatnych w chwili, gdy przybędą moje pieniądze.

Jego słowa odniosły spodziewany efekt. Więźniowie mniej przypominali teraz zbliżającą się

watahę wilków, a bardziej stadko zaciekawionych kur, które obrzucało go spojrzeniami.

- Mówi jak jaśnie pan - zauważył jeden z nich.
- Pachnie jak jaśnie pan - stwierdził drugi.
- Do licha, najwidoczniej jestem jaśnie panem - dokończył Lucien.
Wyglądało na to, że współwięźniowie nie uznali tego za zabawne, ale trzymali się z daleka.

Książę odczuł ulgę, jednak nadal miał miękkie nogi i serce mu waliło w piersi jak oszalałe, kiedy
odprowadzał wzrokiem dozorcę więziennego. Więźniowie z celi naprzeciwko wlepiali wzrok w
nowego przybysza. Lucien odwrócił oczy, starając się ich nie prowokować.

Boże, jak on tu trafił?
Zabił swojego brata.

Wszystko wydawało się nierealne. Jak zły sen. Przychodziły mu na myśl wszystkie banały,

jakie słyszał. Tyle że to nie był banał, lecz rzeczywistość. Znajdował się w Newgate, zatrzymany pod
zarzutem morderstwa w wyniku śledztwa, o którym powiadomił go londyński urzędnik sądowy.
Śledztwo prowadził królewski prokurator, człowiek, który, jak Lucien wiedział, nie darzył go
sympatią. Zresztą nikt go nie lubił. Sam się o to postarał, prowadząc takie, a nie inne życie. Teraz mu
za to odpłacą. No i gratulacje, powiedział sobie w duchu. Już przedtem znosił impertynencje. Tym
razem nie będzie to tak bolesne.

Przynajmniej tak sobie mówił.

Podróż do Londynu ciągnęła się w nieskończoność, lecz Elizabeth cieszyła się swobodą, jaką

zapewniał status kobiety zamężnej. I to nie byle jakiej, lecz samej księżnej. Korzystała z tych
przywilejów, wydając pieniądze, które zabrał ze sobą John, by przyspieszyć podróż.

Tyle że wszystko poszło na marne.
-

Co to ma znaczyć, że on nie chce mnie widzieć?

Postanowili, że najpierw do Luciena pójdzie John i wstawi się za nią. Tyle że plan zawiódł.
- Lucien był wściekły na mnie, że cię tu sprowadziłem.
Elizabeth spojrzała na przyjaciela swego męża. Zatrzymali się w

gospodzie niedaleko Newgate; Elizabeth zbyt się śpieszyła, by zostawić kufry w miejskiej rezydencji
Luciena. Na szczęście zdołali wynająć osobny pokój, jednak zewsząd otaczał ich szmer rozmów i
stęchły zapach starego jedzenia.

- Nie powinien się złościć. Powinien wiedzieć, że przyjadę do Londynu z tobą lub bez ciebie.
- Ufał, że cię powstrzymam.
- Nie jestem marionetką, która tańczy tak, jak pociągnie się ją za sznurki.
John jednak pokręcił głową.
- Jest coś jeszcze.
Na widok jego posępnego wyrazu twarzy Elizabeth zbladła.
- Co?
- Bank Anglii zamroził jego fundusze.
Nie takich słów się spodziewała, więc przetrawienie ich zajęło jej chwilę.
- Nie pozwolą mi pobrać pieniędzy. Po tej podróży zostało mi tylko dość pieniędzy, by

zapłacić za przyjęcie Luciena do Newgate i pościel dla niego.

Elizabeth spojrzała na zarządcę, czując, jak jej twarz lodowacieje.
- Jak to możliwe?
John wzruszył ramionami.
- Rozmawiałem z prokuratorem królewskim. Elizabeth, ten człowiek pragnie naszej krwi.

Twierdzi, że Lucien wszystko ukartował. Że zdobył tytuł książęcy i majątek w niegodny sposób. W
związku z tym prokurator ma prawo zamrozić jego fundusze w imieniu legalnego spadkobiercy,
kimkolwiek on będzie, kiedy Lucien zostanie stracony.

- Stracony?
John pokiwał głową.
- Ano. Domagają się jego głowy.
Było gorzej, niż sądziła. Usiadła na siedzisku we wnęce okiennej.
Okno na drugim piętrze wychodziło na wąski zaułek. Czarno-biały kot zataczał ósemki wokół

drewnianych skrzynek, unosząc pyszczek i starając się węchem rozpoznać ich poprzednią zawartość.
Dźwięczało echo chlupotu kół powozu jadącego po błocie.

- Co zrobimy? - spytała Elizabeth.
- Jest coś jeszcze.
Odwróciła się do niego.
- Co jeszcze może być?
Twarz Johna sposępniała.
- Kiedy próbowałem wejść do rezydencji Luciena, zastałem drzwi zamknięte na głucho.
Ta wiadomość pozbawiła Elizabeth tchu.
- Prokurator królewski kazał ją opieczętować. Poszedłem do niego, starałem się wyjaśnić, że

Lucien nigdy nie tknął pieniędzy brata, jednak jego to nie obchodziło. Powiedziano mi, że śledztwo

zostało ukończone. Lucien ma jutro oficjalnie wysłuchać oskarżeń przed Izbą Lordów, a sądzony
będzie przez Parlament w przyszłym tygodniu.

- W przyszłym tygodniu! Przecież to niemożliwe. To za szybko.
- Sprawę przyspieszono w nadziei stłumienia zamieszania, jakie niewątpliwie będzie

towarzyszyło procesowi Luciena, oraz z powodu planowanej za dwa tygodnie sesji Parlamentu.

Elizabeth wyrwało się westchnienie. To było niewyobrażalne.
A jednak najwyraźniej prawdziwe. Według prokuratora królewskiego Lucien był już osądzony

i skazany. Teraz wystarczyło, by przekonał o tym członków Izby Lordów. Oraz Luciena. John
powiedział jej następnie, że Lucien postanowił przemawiać we własnym imieniu podczas rozprawy,
co zdaniem Elizabeth było kolejnym dowodem na to, że jej mąż nie chciał odpierać zarzutów. Oni
jednak musieli. Trzeba wynająć adwokata. Najlepszego, jakiego uda się znaleźć. Potem należy
przekonać Luciena, by pozwolił prawnikowi przemawiać w jego imieniu.

Tylko skąd wziąć pieniądze?
- Sprzedaj konie z zaprzęgu - oznajmiła niespodziewanie Elizabeth. - Sprzedaj je najdrożej,

jak zdołasz - poleciła, choć serce jej się krajało na samą myśl o stracie tych przepięknych zwierząt.
Nic nie można było na to poradzić. - Wynajmij za te pieniądze adwokata dla Luciena i zapłać za
lepszą kwaterę dla niego w Newgate.

John skinął głową. Czyżby Elizabeth wykryła cień aprobaty w jego oczach?
- Jeśli pieniędzy za konie nie starczy, sprzedaj też powóz.
- Mam kuzynkę, u której możesz się zatrzymać - oznajmił zarządca majątku Ravenwooda. -

Zaoszczędzimy w ten sposób na kosztach twojego pobytu.

Pokiwała głową.
- Dziękuję bardzo.
- Chociaż tyle mogę zrobić.
Elizabeth zbliżyła się do niego i wzięła go za ręce.
- Jesteś dobrym przyjacielem.
John nie odsunął się, tylko spoglądał na ich splecione palce. Z jakiegoś powodu Elizabeth

poczuła się nieswojo, więc to ona się odsunęła.

- Tymczasem zwrócę się do rodziców o pożyczkę.
- Sądzisz, że oni pomogą? - spytał, gdyż wiedział o ich nieprzychylnym nastawieniu do zięcia.
- Taką mam nadzieję. A jeśli się nie zgodzą, sprzedam pierścionek. Albo wrócę do Twierdzy

Kruków. To prawowita własność Luciena, prokurator nie mógł przecież nakazać jej zajęcia. Tam są
też pieniądze. Przedmioty, które możemy sprzedać...

- Nie ma czasu, Elizabeth - przerwał John. - Cztery dni drogi w tę i z powrotem, plus czas, jaki

zajmie sprzedaż przedmiotów. Zanim wrócisz, Lucien stanie już przed sądem.

- Znaleźliśmy się w sytuacji bez wyjścia.
- Bez wątpienia taki właśnie był zamiar prokuratury.
- Ale dlaczego?
- Ponieważ Lucien ma być przykładem - tłumaczył John. - Nie można bezkarnie zabić księcia,

a teraz, gdy prawda wyszła na jaw, Lucien musi zostać ukarany.

- Kto doniósł prokuratorowi o tym, co się wydarzyło?
Twarz Johna stężała.
- Greshe.
- Więc to prawda? Mamy kuzyna Luciena za wroga?
- On pragnie książęcego tytułu.
- Znów zdrada - zasmuciła się Elizabeth.
- Ano - przyznał jej rację John.
- Więc nie zostało nic innego, jak tylko się modlić - powiedziała półgłosem kobieta.
- Ano - zgodził się John. - Modlić o cud.
Elizabeth rzeczywiście się modliła, choć niewiele jej to pomogło.
Przez następnych kilka dni robiła wszystko, co mogła, dla Luciena - chociaż on wciąż

odmawiał spotkania z nią - wliczając w to upokarzające prośby o pożyczkę, z którymi zwracała się do
przyjaciół i rodziny. Nikt nie chciał dać jej pieniędzy.

Zamiast tego wszyscy zachęcali ją do separacji z księciem, a kiedy odmawiała, każdy z nich

uprzejmie i w sposób, ach, jakże cywilizowany, pokazywał jej drzwi.

Elizabeth wiedziała teraz, jak musiał się czuć Lucien, kiedy odtrąciło go towarzystwo.

Wiedziała, jak to jest zostać skazanym bez sądu. Był to najgorszy rodzaj zdrady, bo zdradzali go
przyjaciele. Elizabeth dowiedziała się za późno, że nawet ci, którzy podają się za krewnych, mogą
nimi nie być.

Teraz, gdy stała w pokoju wynajętym jej przez jedną z kuzynek Johna, stwierdziła, że nie

potrafi i nie chce uwierzyć, że mogło się to stać naprawdę.

A jednak się stało.
Nie można było temu zaprzeczyć, gdyż o wszystkim pisał The Times. Lucien St. Aubyn,

książę Ravenwood, będzie sądzony pod zarzutem morderstwa w przyszły wtorek. Dzięki Bogu,
Lucien nie miał dostępu do gazet, pomyślała Elizabeth, zatem nie mógł przeczytać o tych
okropnościach, jakie rzekomo popełnił. Jednak największe obrzydzenie budził w niej fakt, iż w
gazetach przedstawiano ją jako biedną, oszukaną żonę. Dziennikarze twierdzili, że książę poślubił ją
po to, by zyskać na poważaniu. Że wiedział o tym, że stanie przed sądem, i łudził się nadzieją, że
dzięki małżeństwu zaskarbi sobie współczucie w oczach członków Izby Lordów. A już
najśmieszniejszą rzeczą była sugestia, iż książę liczył na układy, jakie może zyskać dzięki
małżeństwu, gdyż jej ojciec, wprawdzie szlachcic od niedawna, miał dobre koneksje z rodziną
królewską.

Koneksje? Śmiechu warte!
Jej ojciec był synem szewca, a warsztat szewski nadal pozostawał w rękach rodziny.

Szlachectwo jej ojcu nadał szalony król, który pewnie by go nawet nie poznał. Dzięki artykułom
pismaków wszyscy uwierzyli w owe koneksje. Londyńskie towarzystwo traktowało ją z mieszaniną
litości i potępienia - oto biedna córka szewca, która wyszła za mąż za mężczyznę z wyższej sfery.

Elizabeth ledwo mogła to znieść, ale nadal była wierna swej przysiędze, że wytrwa do końca,

ponieważ nie zamierzała zawieść Luciena. Wystarczająco wielu ludzi tak zrobiło. Ona nie postąpi tak
samo. Działała więc za kulisami, przygotowując się do nadchodzącego procesu z determinacją i
odwagą, jakiej się sama po sobie nie spodziewała. Przez cały ten czas mąż nie chciał się z nią
widywać. Nadal przebywał z pospolitymi przestępcami, utrzymując, że sam jest przestępcą.

Elizabeth miała ochotę krzyczeć z bezsilnej złości.
W dniu rozprawy poranek zaświtał zimny i pochmurny; skórzana uprząż chabety zaprzężonej

do wynajętego powozu, którym jechała Elizabeth, połyskiwała od mżawki. Grzbiety koni były mokre,
podobnie okna po obu stronach pojazdu. Elizabeth otuliła się szczelniej szorstkim wełnianym pledem
woźnicy, przemarznięta do szpiku kości, i to nie tylko z powodu pogody. John, który siedział przy
niej, popatrzył na nią przez chwilę. Elizabeth zdobyła się na dzielny uśmiech, który niestety zadrżał na
jej wargach i zepsuł cały efekt.

Ubrała się elegancko na tę okazję, w barwy jasne i wesołe. Jej strój miał przypominać, że jest

córką szlachcica, nawet jeśli wywodzi się z gminu. Żakiet narzucony na różową suknię miał kolor
kasztanowaty, dekolt był umiarkowanie wycięty. Włosy upięła na czubku głowy najlepiej, jak umiała.

- Czy Lucien wydawał się wczoraj zdenerwowany? -spytała przyjaciela.
- Wyglądało na to, że jest opanowany - odparł John.
Elizabeth żałowała, że nie ma takich grubych, brązowych spodni i czarnej wełnianej kurtki,

jak on. Przynajmniej byłoby jej ciepło.

- A jak ty się czujesz? - spytał zarządca.
Uniosła podbródek, starając się ze wszystkich sił powstrzymywać głupie łzy, jakie wywołały

jego słowa.

- Nic mi nie jest.
Była przerażona. Rzecz w tym, że została powołana na świadka, lecz nie przez Luciena.

Powołała ją prokuratura i to napełniało ją lękiem. Oczywiście nie musiała zeznawać, ponieważ prawo
zwalniało od tego obowiązku małżonkę. Jednak dobrowolnie wyraziła na to zgodę.

- Nie jest pani bardzo dobrą kłamczuchą, wasza miłość.
- Jestem zdenerwowana z powodu wystąpienia w sądzie -przyznała - ale kto by nie był?
- Podziwiam twoją odwagę - rzekł po chwili John i spojrzenie jego serdecznych, niebieskich

oczu spotkało jej wzrok. - Jesteś bardzo dzielna.

Długo nie opuściła powiek.
- Dziękuję. - Musiała jednak wyjrzeć przez okno, żeby powstrzymać cisnące się do oczy łzy.

Szczerze mówiąc, miała wrażenie, że lada moment się załamie. Poza Johnem nie miała nikogo w

Londynie, na kogo mogłaby liczyć. A i Johna nie znała wystarczająco dobrze, by szukać u niego
takiego oparcia, jakiego rozpaczliwie potrzebowała.

- Poczuję się lepiej, kiedy złożę zeznania.
- Naprawdę?
Tak powtarzała sobie Elizabeth. To, co powie na rozprawie, może być jedynym zeznaniem na

korzyść Luciena - jeśli prokurator królewski jej na to pozwoli - nie licząc słów Johna, który też miał
zeznawać. Nie wiedziała, o co ją będą pytać, wiedziała jednak, że każdą wypowiedź musi obrócić na
korzyść Luciena.

Obydwoje umilkli. Droga nie była daleka, lecz kiedy zbliżyli się do Westminsteru, powóz

zwolnił.

- Widzowie - zauważył John ze swojego kąta powozu. Elizabeth bez słowa skinęła głową,

wyglądając przez okno. Po prawej stronie wznosiło się opactwo; ulice pełne były ludzi śpieszących na
rozprawę. Powóz stanął przed gmachem Westminster Hall.

Wprawdzie budynek o skromnej kamiennej fasadzie i niskim sklepieniu był mniej

ostentacyjny niż opactwo, jednak na jego widok serce Elizabeth zaczęło się miotać w piersi niczym
spłoszony koń. Wytarła dłonie w koc, wiedząc, że następnych kilka godzin będzie w najlepszym
przypadku trudne.

Tłum przed wejściem omal ich nie stratował, kiedy Elizabeth została rozpoznana. Jej twarz

znajdowała się na okładkach wszystkich gazet. Unieśmiertelniono ją w satyrycznych rysunkach, które
przedstawiały Elizabeth w sukni ślubnej, a Luciena jako diabła wcielonego. Rysunki były dostępne
prawie w każdym sklepie z rycinami, tak że Elizabeth obawiała się wyjść z domu. Teraz jednak nie
mogła sobie pozwolić na taki luksus. Do budynku odprowadzały ją głosy wołające: „To ona!", jak
również okrzyki: „Księżna Śmierci".

Przy wejściu zatrzymał ją stróż, lecz kiedy ją poznał, pozwolił jej przejść. Elizabeth

przemknęła pośpiesznie, tak zależało jej na
ucieczce przed tłumem.

- Tędy - powiedział John; jego głos zagłuszył gwar otaczających ich mas ludzi. Gapiów nie

wpuszczono do środka, chociaż kilku widzów miało być obecnych na rozprawie. Wzrok Elizabeth
rejestrował niejasne obrazy szarych sal i przyćmionego światła, gdy mężczyzna prowadził ją do
komnaty ze złoceniami i dębowymi belkami pod sufitem, jaką była Izba Lordów, a ściślej biorąc, do
wąskiej areny na jej środku. Elizabeth patrzyła prosto przed siebie, gdy ci z lordów, którzy już zajęli
swoje miejsca, zauważyli jej przybycie i ucichli. Ławy, na których zasiadali parowie w
karmazynowych szatach, wznosiły się stromymi szeregami, okalając arenę; przejście między nimi
przecinało je w połowie niczym równoleżnik okalający kulę ziemską.

Po ciągnącej się bez końca chwili ktoś zawołał i poprosił o uwagę.
Od tych słów wszystko się zaczęło. Najpierw ceremonia otwarcia posiedzenia, wejście

przewodniczącego Izby Lordów, a po nim urzędnika niosącego wielką pieczęć oraz innych
funkcjonariuszy.

Elizabeth siedziała na swoim miejscu, cała spięta, a serce jej biło dość głośno, by mogli je

usłyszeć ludzie znajdujący się w pobliżu. Odczytano dokument mianujący hrabiego Glashow lordem
przewodniczącym przy sądzeniu para, herold Zakonu Podwiązki i odźwierny Izby Lordów skłonili się
przewodniczącemu Izby Lordów i udali się na swe miejsca po prawej stronie przewodniczącego
rozprawie. Odczytano oskarżenie, następnie przewodniczący rozprawie polecił funkcjonariuszowi
pełniącemu rolę porządkową i reprezentacyjną, by ogłosił, iż zastępca odźwiernego ma wprowadzić
Luciena.

Elizabeth przesunęła się na skraj obitego czerwonym aksamitem siedziska. Drzwi się

otworzyły i wstrzymała oddech. Wszedł Lucien. Elizabeth znów zasiadła na swym krześle. Lucien
wyglądał inaczej, niż się spodziewała. Czarny frak ciasno opinał jego szerokie barki. Pod spodem miał
białą koszulę ze szpiczastym kołnierzem i suty krawat. Jasnoszare spodnie z czarnymi półbutami
uzupełniały jego strój. Był to mundur człowieka starającego się wyglądać na osobę opanowaną,
pragnącą sprawiać wrażenie kogoś, kto nie obawia się tego, co go czeka. Elizabeth jednak wiedziała,
że nie jest to prawda. Zacisnęła dłonie, gdy podprowadzono go bliżej.

- Wydaje się spokojny - zauważył John, który siedział u boku Elizabeth.
- To tylko pozory - szepnęła na stronie, wiedząc, że Lucien bez wątpienia chciałby się zapaść

pod ziemię pod nienawistnymi spojrzeniami, jakie mu posyłano. Patrzyła, jak wargi jej męża

wykrzywia uśmieszek mówiący: „czyż to nie zabawne". Z jego postawy można było jednak wyczytać
napięcie, ledwo dostrzegalne, lecz widoczne, gdyby ktoś przyjrzał się wystarczająco uważnie.

Lub znał Luciena wystarczająco dobrze.
To zdumiewające, lecz ona go znała. Starała się skłonić go siłą woli, by spojrzał na nią, lecz

on wpatrywał się przed siebie, kiedy zasiadał za linią dzielącą pomieszczenie. Przewodniczący sądu
podszedł do pobliskiego stołu, poprzedzany przez herolda, odźwiernego i strażnika wielkiej pieczęci.
Wszystko to było bardzo nużące, całe to krążenie po sali, a sposób, w jaki urzędnicy zajmowali swoje
miejsca, bez wątpienia miał na celu zastraszenie oskarżonego. Przewodniczący siadł na krześle
pośrodku stołu, a odźwierny na wysokim stołku po jego prawej stronie, trzymając w ręku laskę będącą
oznaką jego urzędu. Herold zajął miejsce na podobnym stołku po prawej stronie odźwiernego, a
wysoki rangą funkcjonariusz porządkowy zasiadł przy drugim końcu stołu. Sprawiali wrażenie króla i
jego dworu, co, jak Elizabeth się domyślała, było ich zamiarem.

Wtedy Lucien spojrzał w jej stronę.
Elizabeth natychmiast poczuła, jak łzy spływają jej z oczu, kiedy tylko ich spojrzenia się

spotkały, chociaż jakaś jej cząstka dziwiła się, czemu płacze z powodu mężczyzny, którego przecież
nie kocha. Przypuszczała, że dzieje się tak dlatego, że spostrzegła w jego oczach przelotny błysk
niepokoju. Uśmiechnęła się zatem, starając się powiedzieć mu bez słów, że może na nią liczyć. Nie
odpowiedział uśmiechem; jeśli już, jego spojrzenie stało się wręcz nieprzychylne. Elizabeth omal nie
załkała.

- Kochasz go, prawda? - spytał John tak cicho, by nikt poza nią go nie usłyszał.
Czyżby? Czy mogła kochać człowieka, który nie dbał o nią nawet na tyle, by się z nią

zobaczyć? Który nie chciał jej pomocy? Który zdawał się pragnąć, by go powieszono, a ona stała się
wdową?

- Sama nie wiem - wyznała na głos, mimo iż podejrzewała, że doskonale zna odpowiedź na to

pytanie.

- Jeśli tak, to nie wiem, czy mam ci gratulować, czy litować się nad tobą.
Spojrzała na Johna. Wyglądał równie szlachetnie jak każdy z mężczyzn zasiadających w Izbie

Lordów, lecz przecież był synem szlachcica. Podobnie jak Lucien, urodził się za późno, by skorzystać
z pozycji swego ojca. Jednak w odróżnieniu od Luciena nie pojedynkował się z bratem i nie zyskał
tytułu.

- Panowie i panie - zaczął prokurator królewski. - Pozwólcie, że objaśnię dzisiejszą

rozprawę...

Odczytano ponownie oskarżenie, przedstawiono dowody. Potem wstał Lucien, by zabrać głos.

Skinął głową przewodniczącemu rozprawie, następnie członkom Izby. Pomimo oczywistej antypatii
wszyscy odpowiedzieli mu bardzo uprzejmie skinieniami głowy. Elizabeth poczuła, że histeria ściska
ją za gardło.

Potem Lucien zrelacjonował wydarzenia, które zaszły w trakcie pojedynku, po raz pierwszy

starając się dowieść swej niewinności. Zabrzmiało to jednak tak, jakby sam sobie nie wierzył, a to
tylko zaszkodziło jego sprawie. Elizabeth czuła to i zacisnęła dłonie na kolanach, kiedy dostrzegła, że
twarze wszystkich słuchających stężały. Kiedy Lucien skończył, przesłuchanie zaczął prokurator.
Książę odpowiadał wyraźnym, spokojnym głosem, nawet wtedy, gdy prokurator zasugerował, że
Lucien może być odpowiedzialny za śmierć więcej niż jednej osoby. Elizabeth usłyszała wówczas po
raz pierwszy, ile drogich mu osób zginęło. Czekała, by Lucien odwrócił się i spojrzał na nią, lecz on
tego nie zrobił. Ani razu. Po raz pierwszy Elizabeth zrozumiała, skąd się wzięło powiedzenie, że
komuś serce pęka. Jej serce pękało z bólu, od którego łzy cisnęły jej się do oczu.

Powołano pierwszego świadka oskarżenia. Nerwy Elizabeth drżały z napięcia do tego stopnia,

że ściskało ją w dołku i mdliło z niepokoju. Jednego po drugim, wzywano kolejnych ludzi, którzy
zaświadczali, że Lucien często zazdrościł bratu, iż ten miał szczęście urodzić się pierwszy. Na
każdego świadka, który zeznawał na rzecz Luciena, prokurator królewski zebrał pięciu swoich. W
pewnej chwili John zniknął jej z oczu - wezwano go do złożenia zeznań.

Potem nadeszła kolej na nią. Elizabeth położyła dłonie na barierce, w której drewnianej

powierzchni odbijały się złocenia sali. Odprężyła się i poczuła szaloną chęć, by pokazać wszystkim
lordom język.

- Elizabeth St. Aubyn - rzekł przewodniczący posiedzenia. - Zostałaś wezwana w charakterze

świadka oskarżenia. Czy będziesz zeznawać z własnej woli?

- Tak, lordzie - odpowiedziała, sama zaskoczona tym, jak pewnie i spokojnie zabrzmiał jej

głos, mimo iż w środku dygotała.

Prokurator królewski, człowiek uczony z wyglądu, wyszedł zza stołu. Jego siwa peruka

sprawiała wrażenie za malej na jego głowę, a luźna szata nie była w stanie zamaskować jego potężnej
tuszy. Mężczyzna miał zaczerwienioną twarz i przekrwione niebieskie oczy, przez co sprawiał
wrażenie, jakby większość życia spędził w stanie nietrzeźwości. Elizabeth znienawidziła go od
pierwszego spojrzenia.

- Elizabeth St. Aubyn, od jak dawna znasz księcia Ravenwood?
Oblizała wargi, przyglądając się zgromadzonym parom. Próbowała patrzeć im w oczy,

jednemu po drugim.

- Znam go od wielu lat. W istocie pierwszy raz zwróciłam na niego uwagę, gdy pojawiła się

plotka, iż książę uwiódł pańską córkę, lordzie Glashow. - Wyłowiła osobę jego lordowskiej mości
spośród morza postaci w karmazynowych szatach i uśmiechnęła się. - Przez lata słyszałam o wielu
innych kobietach, które rzekomo uwiódł, tak wielu, w rzeczy samej, że zastanawiam się, jak jego
miłość miał czas na uknucie morderstwa, a co dopiero jego wykonanie.

Komentarz Elizabeth wywołał chichoty na sali, co było jej zamierzeniem.
Prokurator królewski nie wyglądał, jakby było mu do śmiechu.
- Czy może pani opisać okoliczności, w jakich poznaliście się na balu lady Derby?
Elizabeth oczekiwała tego pytania, więc odparła na nie śmiało.
- Skompromitował mnie. - Posłała mu suchy uśmiech.
- Zrujnował pani reputację? - wyjaśnił mężczyzna.
- Zaiste, sir. Bardzo dokładnie.
Kolejne śmiechy. Na ustach prokuratora nie zagościł nawet cień uśmiechu.
- Czy nazwałaby pani postępowanie swego męża tego wieczoru godnym?
- Tego wieczoru, nie. Godnym postępkiem natomiast było jego małżeństwo ze mną.
- Nie o to pytałem.
- Nie? Pewnie chciałby pan, abym powiedziała, że mój mąż zachował się tego wieczoru ze

wszech miar niegodnie, co jest zgodne z prawdą, lecz w moich oczach, i oczach całego towarzystwa,
odkupił swoje przewinienia.

- Odkupił swoje przewinienia, powiada pani? Ależ, pani, jestem tym zdumiony. Sam wiem,

jak ciężkie jest pani położenie w towarzystwie. Córka szlachcica, lecz niezupełnie szlachcianka.

Policzki Elizabeth zaczerwieniły się. Podły człowiek.
- Wiem, że starała się pani ze wszelkich sił zasłużyć na dobrą opinię. Pokazywała się pani

przez... ile to sezonów? Dwa? A jednak w ciągu jednej nocy ten mężczyzna - wskazał na Luciena -
mężczyzna, który, jak pani twierdzi, odkupił swoje winy w pani oczach, zniweczył całe pani starania.
Czy nazwałaby to pani postępkiem człowieka godnego szacunku?

Elizabeth uniosła głowę, dziękując niebiosom za wychowanie, jakie otrzymała, które

pozwoliło jej uśmiechać się uprzejmie.

- Nie, nie był to godny postępek, sir. Jednakże, zważywszy na moją wątpliwą pozycję w

towarzystwie - pozycję, do której właśnie pan nawiązał - jakże łatwo byłoby mojemu mężowi
odwrócić się ode mnie plecami. On jest księciem. A ja, jak sam pan powiedział, prawie osobą z
gminu. Nie musiał się ze mną żenić. A jednak to zrobił.

- I od chwili ślubu książę traktował panią dobrze?
- Jak królową.
Prokurator uniósł brew i coś w sposobie, w jaki jego oczy zabłysły, zwróciło jej uwagę na

następne pytanie.

- Wasza miłość - zaczął spokojnie. - Czy słyszała pani o statku o nazwie Revenger?
Elizabeth poczuła, że policzki jej drętwieją.
- Tak, słyszałam.
- Jaki to statek?
- Duży - odrzekła, grając na zwłokę. Prokurator królewski zmrużył oczy.
- Pozwoli pani, że ujmę to w ten sposób: czy Revenger to statek piracki?
Elizabeth uniosła głowę najdumniej, jak umiała.
- Tak, to prawda.
- Czy może mi pani powiedzieć, kto był kapitanem tego statku?

- Mężczyzna imieniem Jolly.
- Czy Jolly był piratem?
- Był.
- I czy pani mąż pozostawał w dobrych stosunkach z tym mężczyzną?
Elizabeth nie chciała odpowiadać. Boże, dałaby wszystko, żeby tego nie robić, lecz wiedziała,

że prokurator przycisnął ją do muru. On również o tym wiedział.

- Tak, to prawda.
- Czy pani mąż brał udział w zatopieniu statku o nazwie Swan, będąc przyjacielem tego

człowieka? - Prokurator wykrzywił pogardliwie wargi. - Tego pirata imieniem Jolly?

Kto mu o tym powiedział?
- Lady Ravenwood? - zachęcił ją do odpowiedzi. Elizabeth przełknęła ślinę, wiedząc, że

kłamstwo nie miałoby sensu.

- To prawda.
- Tak? - Prokurator królewski udawał zdumienie. Keats byłby dumny z jego talentu

aktorskiego. - Twierdzi pani jednak, że jego lordowska mość jest człowiekiem godnym.

- Bo tak jest - odparła Elizabeth.
- Człowiek, który zatapia statek handlowy, jest godny?
- Wtedy był inny.
- Wystarczająco inny, by zabić swego brata w pojedynku?
- Nie. - Potrząsnęła głową. - To znaczy, tak.
- To znaczy jak, wasza miłość?
- Nie, nie był zdolny do tego, by zabić własnego brata.
- Znała go pani wystarczająco dobrze, by to ocenić?
- Znałam.
- I czy to dlatego nazwała go pani... - Prokurator powoli podszedł do swojego biurka i obrócił

kawałek pergaminu tak, by móc go przeczytać. - Jak to było... aha, tu jest, „mordercą i łajdakiem",
kiedy poprosił panią do tańca na balu.

Te słowa. Te okropne słowa. Prokurator królewski spojrzał na nią.
-

Czy nazwala go tak pani?

Elizabeth odwróciła wzrok.
-

Nazwała pani?

Kobieta pokręciła głową.
- Nie zrobiła pani tego? - spytał prokurator. Elizabeth uniosła wzrok i spojrzała mu w oczy z

nienawiścią.

- Najwyraźniej wie pan, że tak zrobiłam. Nigdy jednak nie miałam tego szczerze na myśli.
Mężczyzna znów uniósł brwi.
- Aha - wycedził szyderczo. - Rozumiem. Czy zatem nazywa pani mordercami i łajdakami

wszystkich mężczyzn, którzy proszą panią do tańca?

Elizabeth nie odpowiedziała.
- Nazywa ich tak pani? - dopytywał się prokurator. Niech diabli porwą tego człowieka. Niech

ich porwą wszystkich. Przekręcą każde słowo jej i Luciena tak, aż uzyskają to, na czym im zależy.

- Więc, wasza miłość?
- Nie, nie nazywam ich tak.
- Można więc powiedzieć, że zanim poznała pani swego przyszłego męża, wierzyła pani, że

jest winny morderstwa?

Elizabeth szukała rozpaczliwie w myślach odpowiedzi, która zaprzeczyłaby temu, do czego

wyraźnie zmierzały słowa prokuratora, lecz nic jej nie przychodziło do głowy.

- Wasza miłość? - zapytał urzędnik, wyraźnie zniecierpliwiony jej oporem.
- Wierzyłam.
- Co takiego? - spytał, przykładając dłoń do ucha. - Nie usłyszałem pani.
Kobieta uniosła dumnie głowę.
- Tak, wierzyłam - powtórzyła.
Prokurator odwrócił się od niej, stając naprzeciwko przewodniczącego rozprawy.
- Nie mam więcej pytań.

Ale Elizabeth jeszcze nie skończyła. Chciała powiedzieć im o tym, jak Lucien ją chronił. O

tym, że zadał się z piratami, by zemścić się na złowrogiej hrabinie Selborn. Uświadomiła sobie
jednak, że nie będzie miała okazji.

- Lordzie Ravenwood, czy ma pan jakieś pytania? - spytał przewodniczący.
Elizabeth wiedziała, że jej mąż nie zada żadnego pytania. Pod wpływem frustracji zerwała się

raptownie.

- Nie róbcie mu tego, waszmość lordowie...
- Lady Ravenwood... - zawołał przewodniczący rozprawy, oglądając się na nią z osłupieniem.
Elizabeth zlekceważyła go.
- Nie skazujcie człowieka za morderstwo z powodu wypadku.
- Lady Ravenwood - upomniał ją raz jeszcze przewodniczący.
- Może pochodzę z gminu, ale przynajmniej traktuję każdą istotę ludzką z szacunkiem, dopóki

nie zaistnieje sprawiedliwy powód, abym tak nie czyniła.

- Dość tego! - rzekł przewodniczący.
- Pozwólcie jej mówić.
Oczy wszystkich spoczęły na Lucienie, który ze ściągniętą twarzą przyglądał się

zgromadzeniu, do polowy podniósłszy się z krzesła.

Stanowczo unikał wzroku swej żony.
- Niech powie, co ma do powiedzenia. Możecie mi wierzyć, panowie, ta dama wygłosi swoje

zdanie za waszym pozwoleniem lub bez niego.

Elizabeth czekała, aż Lucien spojrzy na nią, lecz nie zrobił tego, jedynie skinął głową, kiedy

zajmował ponownie swe miejsce. Nie czuła już triumfu, lecz starała się stać prosto i zachowywać tak,
jakby Lucien właśnie poprosił ją o zabranie głosu w jego imieniu.

- Mój mąż nie zabił swego brata dla tytułu - zaczęła, rozglądając się wokoło. - Wyznał mi

prawdę o tym, co wydarzyło się tego dnia, choć nie miał powodu, by mi się zwierzać.

Zacisnęła dłonie na barierce, prostując się dumnie i wkładając w

swe następne słowa całą swą siłę przekonywania. W duchu przeklinała małomówność Luciena.

- Tego dnia, kiedy powiedział mi o tym, co się zdarzyło, mój mąż wyglądał jak naoczny

świadek potwornego wypadku, w którego wyniku poniósł śmierć członek jego rodziny. - Przeszukała
spojrzeniem salę, szukając wzrokiem pewnego mężczyzny w szczególności. - Zachował się tak, jak
zapewne pan się zachowywał, lordzie Stanton, kiedy powóz, którym pan powoził, przewrócił się i
zabił pańskiego lokaja. Pamięta pan zgrozę i cierpienie, jakie czuł pan, dowiedziawszy się, że
niechcący zabił pan człowieka? Takie bowiem uczucia malowały się na twarzy mojego męża, kiedy
opowiadał mi o śmierci swego brata.

Nachyliła się ku słuchaczom, ściskając w rękach poręcz barierki.
- Śmierć Henry'ego St. Aubyn nie była morderstwem. Dałabym za to głowę.
Po jej słowach zapadła cisza, tak kompletna, że słychać było, jak lordowie kręcą się na swoich

miejscach.

- Wy, jednak, panowie, macie ułatwione zadanie - oznajmiła. - Z jakiegoś powodu mój mąż

bowiem postanowił się nie bronić.

- Elizabeth - warknął Lucien.
- Sądzę, że jest zmęczony poczuciem winy. Wierzę też, że chce zapłacić za tę winę swoim

życiem.

- Elizabeth - Lucien znów podniósł się z krzesła.
- To prawda - powiedziała, patrząc mu w oczy. Powiedz im, błagała go w myślach.
Nie zrobię tego, odpowiedział bezgłośnie.
Wtedy Elizabeth się poddała, oparła się ciężko o barierkę. Jaki sens mówić cokolwiek więcej,

jeśli on nie chce walczyć? Znów łzy cisnęły się jej do oczu. Zamknęła powieki, by powstrzymać ich
napływ.

- Skończyła pani? - spytał przewodniczący.
Elizabeth już wiedziała, że przegrała. Nie przemówiła dygnitarzowi do sumienia. Ani jemu,

ani innym parom. Otworzyła oczy i zanim ktokolwiek zauważył, otarła spływającą łzę.

- Tak - szepnęła.
- Czy chce pan jeszcze zabrać głos? - przewodniczący spytał prokuratora.
Ten jednak najwyraźniej uznał, że usłyszał dosyć.

- Nie mam więcej pytań.
- Może pani wrócić na miejsce, lady Ravenwood - oznajmił lord

przewodniczący rozprawie.

Elizabeth odwróciła się, zbyt rozczarowana, by ryzykować kolejne spojrzenie na Luciena. On

pewnie i tak nie patrzył na nią.

Potem wezwano na świadka lorda Chalmersa, lecz ten przedstawił tylko wydarzenia z dnia

pojedynku. Następny był Greshe, kuzyn Luciena, który przedstawił najbardziej obciążający dowód
winy. Powiedział zgromadzeniu o zakładzie, jaki poczynił Lucien: otóż młodszy Ravenwood założył
się, że jego brat nie dożyje trzydziestki.

To był koniec. Elizabeth wiedziała o tym w chwili, gdy usłyszała te słowa. Spojrzenie rzucone

na twarze parów potwierdziło jej
przypuszczenia.

Upłynęła zaledwie godzina, zanim zapadł wyrok, godzina, podczas której Elizabeth siedziała

samotnie w sieni, a Lucien został wyprowadzony przez urzędnika sądowego i przekazany ponownie
nadzorcy więzienia Newgate. Lord przewodniczący rozprawie spytał tylko:

- Jaki jest wasz wyrok, panowie?
- Winny - ogłosił w imieniu wszystkich parów przewodniczący

Izby Lordów.

21.

Luciena skazano na śmierć przez powieszenie. Elizabeth myślała, że zemdleje, kiedy to

usłyszała, mimo iż takiego wyroku się spodziewała. Teraz, wyglądając przez okno na drugim piętrze,
zastanawiała się, jak jej życie mogło się zmienić tak nieodwołalnie w tak krótkim czasie. Zmarnowano
jej opinię. Wyszła za mąż. Owdowiała.

Kuzynka Johna, u której się zatrzymała, mieszkała we wschodniej części Londynu. Z tego też

powodu widok z okna bynajmniej nie był imponujący: błotniste ulice poprzecinane koleinami
przypominającymi ślady ślimaka na brudnej drodze. Wszystkie powierzchnie w pobliżu oblepione
były grudami błota, łącznie z wykonanymi z piaskowca fasadami domów i warsztatów, które tuliły się
do siebie nawzajem niczym chore rodzeństwo. Pod oknem przeciągał nieustannie sznur wozów
transportowych, wynajętych powozów, a od czasu do czasu kareta jakiegoś wielmoży. Elizabeth
odprowadzała teraz wzrokiem jeden z takich pojazdów, zwracając uwagę na herb i zastanawiając się
jak przez mgłę, czy należał on do któregoś z lordów, którzy skazali Luciena na śmierć na szubienicy.
Oczywiście, że tak.

Odwróciła się od okna i jej uwagę przyciągnęło pudełko stojące na obdrapanej komódce.

Spoczywały w nim pistolety pojedynkowe, które prokurator królewski oddał jej po rozprawie. Zbędne
dowody, powiedział, nawiązując do faktu, iż nie potrzebował ich do skazania Luciena. Na samo
wspomnienie o tym twarz zapiekła Elizabeth z gniewu.

Zebrawszy się na odwagę, podeszła do komódki, podniosła drewniane wieczko pudełka i

przyjrzała się pistoletom. Miały pozłacany wzór wygrawerowany na końcu luf, cała reszta broni
pokryta była bogatymi ornamentami. Rękojeść wyrzeźbiono z kości słoniowej, a na uchwycie
wygrawerowano krzyżujące się ukośnie linie, żeby broń lepiej leżała w ręku: Przed pojedynkiem
nigdy ich wcześniej nie używano, przynajmniej tak jej powiedział Lucien.

Widać jednak było, że strzelano z nich. Ślad prochu przyciemnił okolicę panewki. Elizabeth

musnęła palcem jeden z pistoletów, zastanawiając się, z którego zabito Henry'ego.

-Jesteś gotowa?
Elizabeth odwróciła się i napotkała zatroskane spojrzenie Johna.
- Tak - odpowiedziała cicho. Płakała przez całą drogę powrotną, a John robił wszystko, co w

jego mocy, żeby ją pocieszyć. Boże, czy mogła gorzej się spisać podczas składania zeznań?
Wiedziała, że jej zeznanie przyczyniło się do przypieczętowania losu Luciena. Niech niebiosa mają ją
w swej opiece, prokurator królewski nakłonił ją do wyznania, że uważała swego męża za mordercę.

- Elizabeth, nie mogę zagwarantować, że Lucien zobaczy się z tobą.
Uniosła podbródek.
- Wiem.

John wydawał się gotów sprzeczać się z nią o to, czemu nie powinna jechać, ale w końcu

musiał sobie uświadomić, że zamierzała tego spróbować z jego pomocą lub bez niej.

Tak więc znów się znaleźli w wynajętym powozie. Elizabeth otuliła się ciężkim wełnianym

kocem; czarna tkanina chroniła ją przed londyńskim chłodem. Ostatnio wciąż jej było zimno, jakby w
jej serce i kości wstąpił stały ziąb. Czuła, że znów łzy cisną jej się do oczu, ale zdecydowanie je otarła.
Nie będzie płakać. Miała coś do powiedzenia mężowi i były to słowa, które zamierzała powiedzieć
bez śladu łez.

Aż zbyt szybko zatrzymali się przed wypłowiałą fasadą więzienia Newgate.
- Wrócę za chwilę - powiedział John.
Czy Lucien zechce się ze mną widzieć? zastanawiała się Elizabeth. Nie miał powodu, żeby

tego nie robić, skoro rozprawa już się zakończyła. Już nie mogła sprowokować go do tego, by zaczął
się bronić. Nie mogła już wynająć adwokata i zmusić Luciena do skorzystania z usług prawnika.

Teraz jedynym powodem, dla którego nie chciałby się z nią widzieć, byłaby decyzja o tym, by

się jej wyrzec. Jeden rzut oka na twarz Johna po powrocie z więzienia wystarczył, aby Elizabeth
domyśliła się, że tak się stało. Wyskoczyła z powozu.

- Elizabeth! - zawołał zarządca majątku Ravenwood, gdy przebiegała obok niego.
- Nie, John - odpowiedziała, oglądając się za siebie. - Nie zaakceptuję odmowy.
- On się z tobą nie zobaczy.
- Właśnie, że tak!
Sądziła, że John spróbuje ją zatrzymać. Ku jej zdumieniu, nie zrobił tego. Elizabeth przeszła

przez zabłoconą drogę, omijając wozy z towarami i z sianem, by dotrzeć do głównej bramy Newgate.
Zaduch w więzieniu był niewyobrażalny. Nie zabijał go nawet smród leżących na ulicy stert gnoju. Z
zewnątrz więzienie wydawało się czyste, w środku jednak było brudną i wilgotną norą.

- Przyszłam widzieć się z Lucienem St. Aubyn - oznajmiła Elizabeth dyrektorowi więzienia.
- A pani jest...? - spytał mężczyzna; jego stara twarz była chłodniejsza niż kamienie posadzki.
- Jego żoną.
Mężczyzna zmarszczył brwi, spod których spoglądały zniecierpliwione oczy.
- On nie chce pani widzieć.
Zdesperowana Elizabeth rzuciła na stół sakiewkę z pieniędzmi. Były to pieniądze, które

zdobyła ze sprzedaży powozu i koni, suma, jaką zachowała w nadziei, że Lucien w ostatniej chwili
zmieni zdanie. Mogła się tego domyślić.

- Ta sakiewka stanie się pańską własnością, jeśli udostępni pan mnie i mojemu mężowi

osobną celę.

Mężczyzna przyglądał jej się przez chwilę, lecz chciwość musiała zwyciężyć, ponieważ

powiedział:

- Proszę dać mi trochę czasu.
Kiedy Lucien zobaczył za drzwiami dozorcę, wiedział, że wydarzy się coś niezwykłego.

Poznał to po sposobie, w jaki spojrzenie mężczyzny badało wnętrze celi, padając ostatecznie na niego
na chwilę przed tym, gdy klucz trafił do zamka. Przez moment książę zastanawiał się, czy egzekucji
nie przeniesiono z pojutrza na dzisiaj. Dziwne, ale ta myśl wcale go nie przeraziła. Zamiast tego czuł
odrętwienie. Odrętwienie, w które popadł, patrząc, jak Elizabeth wyjeżdża z zamku tak wiele dni
temu.

- Przyszedłeś po mnie? - spytał jeden z współwięźniów Luciena. - Czy ta moja żałosna

połowica wreszcie postanowiła mnie zabrać?

Dozorca zignorował go, otwierając drzwi i wskazując na księcia.
- Ty, pójdziesz ze mną - powiedział.
Lucien odepchnął się od kamiennej ściany, o którą się opierał, a jego współtowarzysze nie

odezwali się słowem. Wśród więźniów istniała osobliwa hierarchia i wyglądało na to, że bratobójca
zajmował w niej dość wysoką pozycję. Nie naprzykrzali mu się, odkąd dowiedzieli się, za co go
skazano.

- Nie skuję cię, ale jeśli choć się ruszysz, walnę cię w łeb -oznajmił dozorca.
Powtarzał te słowa pewnie po sto razy dziennie, pomyślał Lucien.
On sam słyszał je z tuzin razy, kiedy prowadzono go tam i z powrotem. Poszedł więc potulnie

za strażnikiem, całkiem już oswojony z otoczeniem: innymi więźniami, ciemnymi korytarzami i
smrodem. Dozorca jednak nie zaprowadził go do bramy więzienia, czego spodziewał się Lucien.

Nawet nie do kaplicy, gdzie zwykle prowadzono skazańców, by ostatni raz spróbować ocalić ich
dusze. Nie. Strażnik zaprowadził go do pokoju w wieży i otworzył drzwi do dość czystego i
umiarkowanie jasnego pomieszczenia. Była to narożna cela o kamiennych ścianach i drewnianych
drzwiach z małym zakratowanym okienkiem w górnej jego połowie. Nagle Lucien zaniepokoił się.

- Co to ma znaczyć? - spytał.
Mężczyzna udał, że go nie słyszy, i otworzył drzwi.
- Wchodź do środka.
Przez chwilę Lucien chciał stawiać opór, ale potem rozsądek zwyciężył. Czego miał się

obawiać? Może przyjdzie go odwiedzić książę regent? Może jednak jego egzekucja zostanie
odwołana? Jednak chwilę później do celi wszedł nie przedstawiciel rodu panującego, lecz Elizabeth.

Lucien zesztywniał.
- Witaj, Lucienie.
Zamrugał oczami, sądząc, że jej obecność jest złudzeniem. Wydał przecież surowe polecenie,

że nie chce się z nią widzieć. Domyślał się jednak, że w Newgate można było uzyskać wszystko.
Oczywiście za odpowiednią cenę.

- Elizabeth - wykrztusił tylko, starając się nie zdradzić wzruszenia.
- Zaskoczony moim widokiem? - spytała jego żona, uśmiechając się sucho.
- Nie. Twoja pomysłowość nigdy nie przestaje mnie zdumiewać. - Obrzucił ją spojrzeniem od

stóp do głów, starając się nie zauważać żałośnie wykrzywionych warg, cierpienia w jej spojrzeniu,
zaczerwienienia oczu, które świadczyło o łzach. Byłby jednak ślepcem, gdyby nie dostrzegł, że przy
czarnej pelerynie, jaką miała na sobie, jej oczy wydawały się prawie srebrne. Ani tego, że z jej
włosów biła kwiatowa woń, która straszliwie kontrastowała z okropnym zapachem w Newgate.

- Dlaczego nie chciałeś się ze mną widywać? - spytała cicho kobieta.
- Przepraszam. - Lucien udawał uprzejme zasmucenie. - Czyżby mój kamerdyner ci nie

przekazał? Postanowiłem nie przyjmować gości.

Elizabeth uniosła głowę.
-

Starałam się z tobą zobaczyć od kilku dni.

Książę uśmiechnął się.
- Byłem trochę niedysponowany.
Elizabeth podeszła do niego; szkoda, bowiem gdy zbliżyła się, jej niebiański zapach znów go

owionął. Zaszokowało go to, jak bardzo tęsknił za tą wonią... jak bardzo pragnął ją teraz wdychać.
Wręcz sycić się nią. Jednak zamiast to uczynić, zesztywniał i odsunął się od żony.

- Przestań, Lucienie. Nie zachowuj się tak, jakby to był jakiś żart. Zawsze tak robisz. Kiedy

czujesz się nieswojo, maskujesz swoje zakłopotanie humorem.

Książę uśmiechnął się sardonicznie.
- Ależ zapewniam cię, moja droga, że pobyt w Newgate bynajmniej nie jest śmieszny.
- Nie to miałam na myśli i dobrze wiesz o tym.
- Czyżby?
Elizabeth straciła wtedy cierpliwość. Lucien poznał to po jej nagłym zesztywnieniu. Po

zaciśniętych dłoniach. Ustach drżących tak, jakby walczyła z płaczem.

- Jak śmiesz? - spytała jego żona. - Jak śmiesz mi to robić?
- Moja droga, nie wiem, o czym mówisz.
Elizabeth wpadła wtedy we wściekłość, rzucając się na męża z uniesionymi pięściami, jakby

chciała go uderzyć. Nie zrobiła tego jednak, tylko zatrzymała się przed nim, a potem opuściła ręce,
zawstydzona swoim wybuchem.

- Bardzo dobrze wiesz, o czym mówię. Poddałeś się. Uznałeś się za winnego. Obróciłeś całą

rozprawę w kpinę, nie pozwalając mi wynająć adwokata, by cię bronił.

Lucien milczał. Prawdę mówiąc, bał się odezwać, widząc, że żona gotowa jest na wszystko.
- Przynajmniej kiedy mnie skompromitowałeś, ja nie uciekłam przed swoim problemem. Z

uniesionym czołem poniosłam konsekwencje tego, co mi się przydarzyło, chociaż wiedziałam, że
wszyscy w towarzystwie kiwali głowami i szeptali: „Widzicie, wiedzieliśmy, że to się tak skończy.
Ona jest przecież taka pospolita". - W oczach Elizabeth zalśniły łzy. - Ale ty! Ty spuściłeś głowę i
pogodziłeś się ze swoim losem bez walki. Uczynisz ze mnie wdowę. I to tylko dlatego, że byłeś zbyt
zajęty użalaniem się nad samym sobą, by zdawać sobie sprawę, że istnieją ludzie, którzy się o ciebie
troszczą, którzy - niech ich Bóg ma w swej opiece - kochają cię. Ludzie tacy, jak John. Jak twoja

służba. Jak twoi dzierżawcy, którzy pracowali dla ciebie od lat. Ludzie, których nie stać na wysłanie
listu, lecz którzy i tak do mnie pisali, zdobywszy z trudem pieniądze na opłatę, żeby powiedzieć mi,
jak dobrym jesteś człowiekiem, i jak modlą się za ciebie. - Kobieta przełknęła kolejne łzy cisnące jej
się do oczu. - A po przeczytaniu ich listów musiałam pojechać do Westminsteru i patrzeć, jak się
poddajesz.

- Nie poddałem się.
Elizabeth rzuciła się wtedy na niego, chwytając go za klapy ciemnoszarego żakietu.
- Właśnie, że się poddałeś! - wrzasnęła i łza spłynęła jej po policzku. - Do diabła, Lucien,

poddałeś się!

Potem go wypuściła i odwróciła się, a sposób, w jaki drżały jej ramiona, świadczył o tym, że

płakała. Lucien stał jak odrętwiały, ale serce mocno kołatało mu w piersi.

- Poddałeś się - powiedziała Elizabeth przez łzy, powoli odwracając się znów do niego twarzą.

Podmuch powietrza ponownie przyniósł mu woń jej perfum. Ten zapach poruszył go do głębi,
przywołując wspomnienia spędzonych razem chwil, jednak to widok łez płynących po jej twarzy omal
go nie załamał.

- Zostawiłeś nas wszystkich - rzuciła oskarżycielsko Elizabeth i zrobiła głęboki wdech,

wycierając dłońmi twarz. - Potrafię ci wybaczyć to, że mnie zostawiłeś. W końcu znam cię od
niedawna. Nie potrafię jednak wybaczyć ci tego, że zawiodłeś pozostałych. - Potrząsnęła głową. -
Zawiodłeś Johna, swojego najlepszego przyjaciela, człowieka, który płakał nad tobą, tak samo jak ja,
kiedy usłyszał wyrok. Użalaj się nad sobą, Lucien, ale żałuj bardziej tych, który cię kochają, bo to oni
będą najgłośniej płakać, kiedy zawiśniesz na szubienicy.

Stała zwrócona twarzą do niego i kolejne łzy spływały jej po policzkach. Przez bardzo długą

chwilę ich spojrzenia się krzyżowały. Luciena ogarnęły uczucia, których nie chciał lub nie potrafił
nazwać. Potem Elizabeth zwiesiła głowę, chwilę później podniosła ją jednak dumnie.

- Przyszłam, żeby właśnie to ci powiedzieć - wyjaśniła cicho. - A także chyba się pożegnać. -

Zaczerpnęła głęboko tchu, zaciskając, a potem rozluźniając dłonie. Podeszła do męża, stanęła na
palcach i cmoknęła go w policzek. Jej wargi były mokre, lecz mimo to ciepłe. - Do widzenia, Lucienie
- szepnęła, odsuwając się; do mężczyzny znów doszedł jej słodki zapach. Elizabeth uniosła rękę i
przygładziła zmięte poły żakietu, które przed chwilą ściskała. - Niech cię Bóg prowadzi - Przełknęła
ślinę i uroniła kolejną łzę. - Mam nadzieję, że gdziekolwiek zakończy się ta podróż, znajdziesz tam
spokój.

Potem się odwróciła, podmuch powietrza wydął lekko dół jej peleryny. Dozorca zapewne

czekał w pobliżu celi, gdyż drzwi szybko się otworzyły. Elizabeth stała już na progu, kiedy Lucien
bezwiednie zawołał:

- Elizabeth?
Wydawało mu się, że żona go zignoruje, zobaczył nawet, że robi kolejny krok, jakby

zamierzała wyjść bez słowa. Potem jednak stanęła i powoli odwróciła się do niego.

- Czy ty również będziesz po mnie płakać? - spytał Lucien. Sam

nie wiedział, czemu zadał to pytanie. Było głupie. Elizabeth dusiła w sobie odpowiedź, aż wreszcie
rzekła schrypniętym głosem:

- Tak. Boże, miej mnie w swej opiece, będę płakać. Będę płakać nad niesprawiedliwością

tego, co się wydarzyło. Będę płakać nad ludźmi, którzy cię kochają, ale najbardziej będę płakać nad
tobą i życiem, jakie mogliśmy spędzić razem... gdybyś tylko miał odwagę walczyć.

Elizabeth znów się odwróciła. Lucien usłyszał, jak drzwi zatrzasnęły się z hukiem. Nigdy nie

przypuszczał, że jej słowa mogą tak mocno go dotknąć.

Gdybyś tylko miał odwagę walczyć.
Dopiero wtedy, gdy znów zrobiło się cicho - a przynajmniej tak cicho, jak mogło być w

Newgate - ruszył się z miejsca, lecz tylko po to, by oprzeć się całym ciężarem o ścianę.

Będzie po nim płakać.
Lucien sam nie wiedział, czemu te słowa poruszyły go do głębi. Dlaczego miałaby płakać?

Przecież go nie kochała.

Czyżby?
Coś płonęło w jego wnętrzu. Coś, czego nie chciał ujawnić.
Poddałeś się, powiedziała.
Nie, nie poddał się, zapewniał sam siebie. Zrobił wszystko, co w jego mocy.

Nie chciał już roztrząsać tej sprawy. Co się stało, już się nie odstanie. Ona odeszła. Wszystko

skończone.

Będę płakać po tobie.
Książę zacisnął pięść. Budził się w nim sprzeciw.
- Głupi sukinsyn.
Wydawało mu się, że się przesłyszał. Sądził, że to głos jego podświadomości.
Mylił się. To był John. Jego stary przyjaciel stał za drzwiami i Lucien widział wściekłość

płonącą w jego oczach.

-

Wiesz, coś jej zrobił?

Lucien nie odpowiedział.
- Wiesz, przez co przez ciebie przeszła? - Głos przyjaciela był niczym smagnięcie batem,

złość w nim zawarta raniła Luciena. Szkocki akcent mężczyzny dawał się wyraźnie zauważyć, jak
zawsze, gdy powodowały nim emocje. - Błagała ledwo znanych jej ludzi o pieniądze dla ciebie.
Patrzyłem, jak każdego dnia wychodzi, a potem wraca przygnębiona. I po co to wszystko? - pytał. - Po
to, żebyś nią wzgardził.

- Witaj, John - rzekł obojętnie Lucien. - Mnie też milo cię widzieć.
- Nie zgrywaj się przede mną, ty łajdaku. Gdybym ufał sobie, że cię nie spiorę na kwaśne

jabłko, wszedłbym do środka i wbił ci do łba trochę rozumu. Ona tam wypłakuje sobie oczy. Płacze w
wynajętej dorożce, bo sprzedała wszystko, co miała, żeby ci pomóc. A może nie zauważyłeś, że jej
pierścionek ślubny zniknął?

Nie, Lucien tego nie zauważył.
- Nie obawiaj się jednak. Z radością nałożę na jej palec inny pierścionek, kiedy ciebie już nie

będzie. Elizabeth zasługuje na trochę szczęścia po tym wszystkim. Bóg jeden wie, że ty przysporzyłeś
jej tylko trosk.

- Jak śmiesz! - Pomruk, który wyrwał się Lucienowi z ust, zaskoczył nawet jego samego.
- Jak śmiem co, Lucien? Wziąć sobie żonę, której omal sam mi nie oddałeś? Za późno. Prawie

już się w niej zakochałem, a może tego też nie zauważyłeś?

- Ty? Zakochałeś się? Nie wydaje mi się.
- Nie sądź mnie według własnego idiotycznego zachowania.
- Wyrażaj się jasno, człowieku.
- Idź do diabla, Lucien. Ale przecież i tak tam chcesz trafić, prawda?
- Zachowujesz się tak, jakbym mógł zaprzeczyć oskarżeniom.
- Bo mogłeś - warknął John. - I wiesz o tym. W najgorszym razie mogłeś postarać się o

zmianę zarzutu z morderstwa z premedytacją na nieumyślne zabójstwo. Taka zbrodnia przynajmniej
nie jest karana śmiercią. Ale nie, ty pozwolisz się powiesić z jakiegoś chorego poczucia obowiązku.
No to zastanów się raz jeszcze, Lucien. Henry nie żyje. I nic, co byś zrobił, nie przywróci mu życia.
Nawet poświęcenie własnego.

- Nie zamierzałem...
- Właśnie, że tak - powiedział John, a potem zmrużył oczy. - Ale nie zamierzam się skarżyć,

bo to oznacza, że Elizabeth przypadnie mnie. - Nachylił się w stronę drzwi. - Zatem baw się dobrze na
własnej egzekucji, Lucienie. Elizabeth i ja nie przyjdziemy na to widowisko. Zamierzam zabrać ją
daleko od motłochu, który ją prześladował, i od wspomnień o tobie, bo pomimo tego, co być może ci
powiedziała, twoja żona cię kocha, choć Bóg jeden wie, dlaczego.

Ona go kocha. Jak jasna cholera.
- Do widzenia, stary przyjacielu. Baw się dobrze na swojej cholernej egzekucji.
- John! - zawołał Lucien, ale przyjaciel go zignorował. Lucien podszedł do kraty. - John! -

zawołał jeszcze raz. Jednak za drzwiami nikogo już nie było.

22.

Deszcz wylewał chłodne łzy na jedyne okno w pokoju, lecz pogoda wcale nie obchodziła

Elizabeth. W pomieszczeniu, z jakiego uprzejmie pozwoliła jej korzystać kuzynka Johna, nie palił się
ogień, ale po co się ogrzewać, jeśli wiadomo, że nigdy już się nie zazna ciepła? Elizabeth otulała się
brudnobiałym szalem; kostki jej palców zbielały, gdy zaciskała dłonie, by zapanować nad sobą.

- Elizabeth, jeśli cokolwiek mogę zrobić... - rzekł serdecznie John.
Kobieta uciszyła jego słowa gestem dłoni, a jej ciało zaczęło drżeć w niekontrolowany sposób.

Zacisnęła dłonie, by powstrzymać drżenie.

- Nie, John, nic mi nie będzie.
Zrobiła głęboki wdech, wiedząc, że jeśli mężczyzna nie wyjdzie wkrótce z pokoju, stanie się

świadkiem wybuchu okropnego płaczu. Nie po raz pierwszy zresztą. Przynajmniej jednak Elizabeth
nie załamała się kompletnie na oczach Luciena. Bóg jeden wie, jak mało brakowało, by upadła na
podłogę celi.

- Proszę - powiedziała cicho, prawie westchnęła. - Chciałabym teraz zostać sama.
Poczuła dłoń Johna na ramieniu i ten dotyk sprawił, że jeszcze bardziej osłabła. Wzięła się

jednak w garść.

- Będę na dole, gdybyś mnie potrzebowała.
Nie ufała sobie na tyle, by cokolwiek powiedzieć, jedynie pokiwała głową. John trzymał dłoń

na jej ramieniu jeszcze przez chwilę. Elizabeth coraz bardziej traciła nad sobą panowanie; nigdy w
życiu nie była bardziej osamotniona i przerażona.

Potem John zabrał rękę. Elizabeth zaczerpnęła głęboko tchu, czując, jak ją ściska w gardle.

Drzwi otworzyły się z lekkim skrzypnięciem, a potem zamknęły równie cicho.

Elizabeth zachowała zimną krew, choć w jej piersi wzbierał szloch. Jednak z jej ust nie

wyrwało się nawet jedno łkanie. Zrobiła kilka kroków naprzód i przyłożyła mocno dłoń do szyby;
koniuszki jej palców zbielały, gdy przypomniała sobie chwilę, gdy wyjrzała z okna swojej sypialni i
zobaczyła powóz Luciena. Jak dawno temu to było? Wydawało się, że w poprzednim życiu.

Chcę płakać, powiedziała sobie, kiedy tylko jedna łza pociekła jej z oczu. Płakać nad tym,

jakie to wszystko niesprawiedliwe. Ściskało w dołku. Wciąż jednak nie mogła zapłakać.

Obiecaj, że nie poślubisz jednego z nich.
Jednak poślubiła. Zrobiła dokładnie to, przed czym ją przestrzegała ciotka, i proszę, do czego

ją to doprowadziło.

Nagle tama pękła i łzy, które pragnęła przelać, popłynęły wraz z falą szlochu, który pozbawił

ją tchu i sprawił, że osunęła się na podłogę. Elizabeth płakała nad swoją ciotką, która zmarła jako
zgorzkniała i załamana kobieta. Płakała nad sobą, ale przede wszystkim płakała nad swoim mężem.

Niech go diabli porwą, szlochała. Niech go diabli porwą, za to, co mi zrobił.
Wstała i nogi omal się nie ugięły pod nią, lecz kiedy zrobiła wdech, z wysiłkiem się

wyprostowała. Jej uwagę przyciągnęły pistolety pojedynkowe. Wtedy ogarnęła ją taka wściekłość,

jakiej jeszcze dotychczas nie czuła. Nogi same ją zaniosły do komódki. Cały jej gniew skupił się na
puzderku i jednym gwałtownym ruchem ręki strąciła je na podłogę. Kiedy jednak pudełko spadło z
trzaskiem, nie poczuła wcale ulgi. Jednak złość opuściła ją równie szybko, jak przyszła. Elizabeth
osunęła się ze szlochem na kolana. Jak długo tak leżała, nie miała pojęcia. Usłyszała raz, że John
puka, i miała jeszcze dość siły, by zapewnić go, że wszystko w porządku, chociaż wiedziała, że nic już
nie będzie dobrze.

Z oczami piekącymi od wylanych łez wstała z podłogi. Pistolety

wciąż leżały na posadzce, ukosem względem siebie. Musi je schować, zanim John je zobaczy, albo, co
gorsza, służba. Nie byłoby dobrze, gdyby rozeszła się plotka, że księżna Ravenwood próbowała
skończyć ze sobą. To byłby dopiero piękny następny nagłówek w gazecie.

Wzięła do ręki jeden z pistoletów w chwili, gdy słońce wyszło zza chmur.
Jakie to dziwne, że tak prosta rzecz może odmienić czyjeś życie. Gdy słońce padło na lufę

pistoletu, ta zamigotała. Elizabeth dostrzegła ów błysk. Podniosła broń i przyjrzała się jej,
zastanawiając się, co w niej przyciągnęło jej uwagę. Podeszła, by podnieść też drugą.

Coś jednak... coś nakazało jej upuścić drugi pistolet i ponownie

podnieść pierwszy. Przyglądała mu się przez chwilę ze zmarszczonym czołem, obracając go w ręku w
jedną i w drugą stronę. Była przekonana, że musiała oszaleć, bo cóż mogła znaleźć takiego, czego nie
znalazł prokurator królewski? Mimo to przechyliła jednak pistolet. Słońce wpadło do jego lufy.
Kobieta nachyliła się bliżej, wytężając wzrok.

Wtedy coś do niej dotarło.
Wewnątrz nie było śladów prochu.
Odsunęła się z bijącym sercem.
W lufie nie było śladów prochu ani resztek ołowianej kuli. Spokojnie, Elizabeth, może Lucien

wystrzelił z tego drugiego pistoletu? Nie, przecież wystrzelono z obu, przynajmniej tak twierdzili
świadkowie. Żeby się jednak upewnić, sprawdziła również drugi pistolet. Ten również był czysty.

Ręce zaczęły jej drżeć od emocji. W porządku, pomyślała, być może lord Chalmers wyczyścił

lufy. Ale dlaczego nie wyczyścił także kurków, bo przecież nadal były brudne? A nawet gdyby je
oczyszczono, czy nabój nie zostawiłby jakiegoś śladu w lufie? Wrzuciła oba pistolety z powrotem do
pudełka i zatrzasnęła wieczko, po czym wstała i zbiegła na dół po schodach.

- Elizabeth! - zawołał John w chwili, gdy dotarła do drzwi frontowych.
Obróciła się gwałtownie w wąskim, ciemnym korytarzu. John wyszedł z jednego z

przedsionków domu.

- Dokąd się wybierasz? - spytał.
Elizabeth niecierpliwiła się, chcąc wyjść jak najszybciej.
- Zobaczyć się z lordem Chalmersem.

- Nie czyściłem ich przed schowaniem - oznajmił dawny sekundant księcia Ravenwood.
Elizabeth chwyciła Chalmersa za rękę.
- Jesteś pewien, że Lucien tego nie zrobił?
Znajdowali się w eleganckim i bogato wyposażonym salonie; jeśli sądzić po ślicznych żółto-

białych tapetach i świeżo ściętych różach, dbała o niego kobieta.

- Nie. - Chalmers natychmiast pokręcił przecząco głową; oprawki jego okularów zalśniły w

blasku ognia z kominka. - Nie chciał mieć z nimi nic do czynienia. Powiedział mi, że jeśli o niego
chodzi, mogę je nawet wyrzucić. Nie zrobiłem tego. Jak wiesz, zamiast tego je schowałem. Leżały w
rodzinnej posiadłości, dopóki ich nie przywieziono na rozprawę.

- Dziękuję - powiedziała Elizabeth, ściskając znów jego dłoń.
Mężczyzna potrząsnął głową.
- Przez cały ten czas, przez tyle lat sądziłem, że z nich wystrzelono.
- Wszyscy tak myśleli, lordzie Chalmers - zapewniła go Elizabeth.
- Czemu mieliby sądzić inaczej? Wokół panewek są ślady prochu.
- W takim razie kto wyjął z pistoletów kule przed pojedynkiem?
- Jeden z pojedynkujących się - odpowiedziała kobieta.
- Henry? - wysunął przypuszczenie Chalmers, unosząc brwi.
- Tak - odparła Elizabeth. - Coś mi nie dawało spokoju. Lucien powiedział mi, że Henry starał

się coś powiedzieć mu przed śmiercią. Powiedział, że było to słowo „pusty".

- Ach, tak - rzekł Chalmers. - Pamiętam.
- Lucien uznał, że Henry w ten sposób opisywał swoje odczucia. Myślę jednak, że próbował

przekazać bratu coś innego. Wydaje mi się, że starał się powiedzieć Lucienowi, że komora pistoletu
była pusta.

Chalmers wyglądał jak rażony piorunem. Elizabeth nachyliła się ku niemu.
- Teraz musisz się zastanowić, lordzie Chalmers. Czy była taka chwila, choćby najkrótsza,

kiedy Henry mógł mieć dostęp do pistoletów?

- Była - oznajmił nagle lord, cały spięty. - Kiedy staraliśmy się z Greshem wyperswadować

Lucienowi ten pojedynek. Pistolety były w powozie, Henry stał w pobliżu. Z łatwością mógł wyjąć
kule z komór.

- Nie wysypał jednak prochu - domyśliła się Beth.
- Czy wiesz, jak trudno wydobyć ubity proch? - spytał Chalmers. - Zajęłoby to więcej czasu,

niż miał Henry.

Elizabeth opadła na oparcie krzesła, osłabiona z poczucia ulgi. Po chwili jednak wstała. Kiedy

to zrobiła, Chalmers podniósł na nią spojrzenie, otwierając szeroko oczy.

- On jest niewinny - oznajmił z przekonaniem.
- Tak - odparła Elizabeth. - Zawsze o tym wiedziałam.
- Ktoś inny musiał zastrzelić Henry'ego.
- Tak, i sądzę, że Lucien pomylił ten strzał z tym, który Henry oddał do niego.
- Ale czy z pistoletu Henry'ego nie powinien nie paść żaden strzał?
- Oczywiście, ale jeśli, jak podejrzewam, wiem, kim jest morderczyni, bez trudu mogłaby

strzelić później, by zatuszować swój postępek, nie zdając sobie sprawy, że pistolet nie był
naładowany. Wątpię, by sprawdziła komorę broni Henry'ego.

- Morderczyni?
-

Tak, hrabina Selborn.

Chalmers wytrzeszczył oczy.
- Teraz ostatnie pytanie. Czy ktokolwiek sprawdzał pistolety, by upewnić się, że z nich

wypalono po tym, jak zraniono Henry'ego?

Lord wyprostował się godnie.
- Oczywiście, że nie, wszyscy byliśmy zajęci pomaganiem Henry'emu.
- Dziękuję, lordzie Chalmers.
- Dokąd idziesz? - spytał lord, kiedy Elizabeth wstała.
- Do rusznikarza.
Musiała jednak się śpieszyć i poszła sama pomimo protestów Chalmersa. John również

protestował, ale musiała zrobić to samodzielnie. Jeśli się myliła, nie chciała mieć świadków swego
rozczarowania.

Jazda do warsztatu Milburna była krótka, sklep znajdował się w pobliżu serca Londynu.

Elizabeth dostała nazwisko jego właściciela od Johna, lecz dopiero, gdy powóz zatrzymał się przed
witryną sklepu, przyszło jej na myśl, że warsztat może być zamknięty. Dłonie zaczęły jej się pocić,
gdy wysiadała, przyciskając pudełko z pistoletami do piersi. Kiedy zrobiła krok, zapadła się dobre trzy
cale w błoto. W rynsztokach, jeśli w ogóle zasługiwały one na takie miano, gromadziła się woda i
sterty odpadków. Elizabeth przeszłaby jednak przez bramy samego piekła, jeśli tylko dzięki temu
mogłaby osiągnąć swój cel, więc dzielnie brnęła do frontowych drzwi sklepu. Otworzyła je, trzymając
puzdro pod pachą. W środku uderzył ją w nos ostry zapach prochu i żelaznych opiłków. U jej stóp
zamiauczał kot.

Właściciel burasa, łysawy mężczyzna nikłej postury, przyjrzał się Elizabeth zza okularów w

drucianych oprawkach. Stał za drewnianą ladą, a na ścianie za nim wisiały pistolety. Setki pistoletów,
każdy innego kształtu i rozmiaru.

- Mogę w czymś pomóc?
Elizabeth nie pomyślała, żeby się przebrać, i wiedziała, że bynajmniej nie wygląda na księżną.

Miała mokre włosy, suknię pochlapaną błotem, lecz teraz nie dbała o to.

- Muszę porozmawiać z panem Milburnem.
- To ja.
Elizabeth poczuła, jak jej barki się rozluźniają. Jej buty zostawiły zabłocone ślady na

posadzce, kiedy podeszła do lady. Nagły podmuch wiatru zatrzasnął drzwi.

- Proszę im się przyjrzeć - poleciła rzemieślnikowi kobieta. Rusznikarz odsunął się i Elizabeth

poznała, że poczuł się obrażony jej rozkazującym tonem.

Ostrożnie, Elizabeth. Lepiej go sobie nie zrażać.
Zaczerpnęła głęboko tchu i postarała się opanować. Po raz drugi w życiu miała powód być

wdzięczna za matczyne nauki. Podniosła głowę wysoko, choć z pewnością nie była szczególnie
imponującego wzrostu, lecz, jak powiadała jej matka, liczyło się wywierane wrażenie.

- Jestem księżną Ravenwood - oznajmiła. Mężczyzna wybałuszył oczy i przyglądał się jej

twarzy, z początku z powątpiewaniem. Niewątpliwie jednak widział te okropne rysunki, gdyż poznał,
z kim ma do czynienia. - Tych pistoletów użył mój mąż podczas pojedynku, o którym niewątpliwie
pan słyszał.

- Tak, wasza miłość. Kto nie słyszał?
Zaiste, kto?
- Chcę, by powiedział mi pan, czy wypaliły - rzekła. Rusznikarz wyglądał jak człowiek rażony

piorunem.

- Wypaliły?
- Tak. Wypaliły.
- Ale sądziłem...
- Że z nich wystrzelono? - dokończyła za niego. - Najwyraźniej to samo myślą wszyscy, ale

mogłabym się założyć, że nikomu do głowy nie przyszło sprawdzić, czy rzeczywiście jest to prawdą.

- Ale chyba już szukano na nich śladów prochu?
- Z pewnością szukano. Domyślam się jednak, że zauważono ślady spalenizny wokół

panewki, i to wystarczyło, by przekonać badającego, że z pistoletów wystrzelono. Wątpię, by
ktokolwiek sprawdził, czy w lufie są ślady prochu.

Mężczyzna zmarszczył brwi.
-

Ależ lufa nie byłaby zabrudzona prochem.

Elizabeth doznała okropnego uczucia, że podłoga ucieka jej spod nóg.
- Nie? A co z rysami wewnątrz? Widać przecież, że nie ma żadnych.
Rusznikarz potrząsnął głową.
- Lufę pistoletu nie tak łatwo zarysować, wasza miłość. Na tej podstawie trudno byłoby

udowodnić, że z tych pistoletów nie wystrzelono.

Elizabeth zamknęła oczy z rozczarowania tak dotkliwego, że zapiekło ją pod powiekami.
- Niech pani pozwoli mi je obejrzeć mimo wszystko - powiedział

rusznikarz, który najwyraźniej wyczytał rozpacz w twarzy przybyłej.

Mężczyzna otworzył pudełko ostrożnie, zaglądając do środka.
Nagle wytrzeszczył oczy ze zdumienia, by potem podnieść je na Elizabeth.
- Ależ ta rękojeść jest wykonana z kości słoniowej!
Elizabeth pokiwała głową; wzrok jej się mącił, gdy walczyła z łzami.
- I nikt na to wcześniej nie zwrócił uwagi?
Pokręciła głową; coś w spojrzeniu rusznikarza sprawiło, że serce zaczęło jej kołatać.
- Nic o tym nie wiem - powiedziała. - Czemu pan pyta? Czy to ważne?
- Oczywiście, moja droga pani - oznajmił rzemieślnik z miną człowieka, który otworzył

nędzne, papierowe pudełko i znalazł w środku złoto. - Rękojeści z kości słoniowej są bardzo słabe,
dlatego robi się je tylko do pistoletów służących do ozdoby. Gdyby z któregoś z nich wystrzelono,
kolba pękłaby, a siła wystrzału sprawiłaby, że wokół lufy pojawiłyby się rysy. Te, jak pani widzi, są
nieuszkodzone.

Elizabeth mogła tylko patrzeć, a słowa, które usłyszała, powoli do niej docierały.
-

Więc miałam rację? Nie strzelano z nich?

Mężczyzna potrząsnął głową.
- Proch mógł się zapalić na panewce, ale tylko niewielka jego część... dość, by wydawało się,

że pistolet wypalił. Jednak tak się nie stało. Gdyby kula przeszła przez lufę, rękojeść pękłaby od
odrzutu. Stawiam na to swoją reputację.

Elizabeth omal nie zemdlała.
- Przyjrzawszy się im, sądzę, że istnieje jeszcze jeden sposób, by

to udowodnić. Sposób, którego nie będzie można podać w wątpliwość.

Kobieta czekała w napięciu na jego wyjaśnienia.

- Lufy tych pistoletów są bardzo wąskie i sądzę, że łatwo będzie rozpoznać kulę, która by z

nich pochodziła.

- Rozpoznać?
Rusznikarz spojrzał na Elizabeth, mrugając oczami zza okularów.
- Tak. Dzięki przeprowadzeniu ekshumacji ciała ofiary.

23.

Śmierć przez powieszenie, jak stwierdził Lucien, nie jest dla ludzi o słabych nerwach.

Zwłaszcza jeśli jest się tą osobą, która ma zawisnąć.

Szubienica zaskrzypiała i pod stopami więźnia otworzyła się zapadnia. Gruby sznur napiął się

pod ciężarem ciała. Kolejny nieszczęśnik zakończył swój żywot.

Lucien omal nie zwrócił zawartości żołądka. Zacisnął związane na plecach dłonie, koszula,

którą miał pod czarnym frakiem, była przesiąknięta potem. Słońce prażyło bezlitośnie. Lucienowi
kręciło się w głowie. Może od upału. A może od tego smrodu. Albo ryku tłumu, gdy setki - nie,
tysiące - osób krzyczało, opluwało go i obrzucało czym popadnie.

Lucien przełknął gorycz, podchodzącą do ust.
- Czy chcesz, żebym się pomodlił za twoją duszę?
Lucien odwrócił się. Po jego prawej stronie stał duchowny odziany w taką samą czerń, jak kat.

Kiepski dobór kolorów, pomyślał trochę histerycznie Lucien. Kapłan miał koloratkę, jaką nosili
wszyscy duchowni, a peruka na jego głowie sprawiała wrażenie dużo czystszej niż ta, którą nosił
pastor w Newgate, wygłaszający kazanie dla skazańców.

- Jeśli chcesz - rzekł mały człowieczek, sam z czołem zlanym potem - pomodlę się z tobą.
- A ja chciałbym, żebyś mnie stąd zabrał - stwierdził Lucien. - Teraz już wiedział, że co

innego pogodzić się ze swoim losem, a co innego naprawdę stanąć z nim twarzą w twarz.

Kapłan uniósł brwi.
- Przykro mi, ale w tym nie mogę ci pomóc, synu.
- A ja myślałem, że modlitwa może zdziałać wszystko.
- Bo to prawda - odparł duchowny, kładąc dłoń na ramieniu Luciena. - Wszystko jest możliwe.

Trzeba tylko czasu.

- Nie potrzebuję twojego czasu, staruszku - powiedział książę, odsuwając się od pastora. -

Muszę się stąd wydostać.

Mężczyzna zrobił urażoną minę.
- Nie możesz stąd wyjść, ale możesz się ukorzyć. Wyznaj swe grzechy, aby pokój zagościł w

twym sercu, gdy będziesz się szykował na spotkanie ze swoim Stwórcą.

- Mój dobry człowieku - warknął Lucien - ostatnią rzeczą, jaka zagości w moim sercu, będzie

pokój, gdyż zamierzam otwarcie powiedzieć Panu Bogu, co myślę. A gdybym popełnił morderstwo z
zimną krwią, o które jestem oskarżony, byłoby już za późno, żeby się pojednać z dobrym Bogiem w
niebiosach.

- Nigdy nie jest za późno. Pomodlę się za ciebie, synu.
- Tak, proszę - powiedział Lucien. - Przy okazji poproś Pana Boga, żeby pokazał mi

najłatwiejszą drogę ucieczki.

Nie chciał umierać.
Teraz to zrozumiał.

Henry, staruszku, wkrótce się spotkamy. I to nie inaczej, jak twarzą w twarz.
Znów rozległ się radosny okrzyk tłumu, gdy odcięto bezwładne ciało powieszonego skazańca.

Lucien nadal odwracał wzrok. Do diabła, jakim był głupcem. Dlaczego nie słuchał Elizabeth? Miała
rację. Nie odpierał zarzutów tak stanowczo, jak mógł. Poddał się. Dał za wygraną i na skutek tego
Elizabeth będzie nosić stygmat jego śmierci do końca swego życia.

- Przyprowadzić księcia! - zawołał któryś z gapiów.
- Książę! - powtórzył jak echo ktoś inny. Książę, książę, książę, zaczął skandować tłum.

Cholerni idioci. Cholerni poganie.

- Pańska kolej, wasza miłość - powiedział duchowny. Lucien spojrzał na szubienicę. Wznosiła

się wysoko nad nim na kształt litery L. Poprzedni skazaniec został wreszcie zabrany, a z poprzecznej
belki zwisał nowy stryczek.

- Masz prawo do wypowiedzenia ostatnich słów.
- Skorzystam z niego, mój dobry człowieku. Chciałbym powiedzieć kilka ostatnich słów. -

Odwrócił się twarzą do tłumu. Motłoch wrzał z podniecenia, szare, pospolite ubrania gapiów zdawały
się zlewać, tak że zebrani przypominali morskie fale w pobliżu Twierdzy Kruków w burzliwy dzień.

Twierdza Kruków. Jego dom. Dom, którego już nigdy nie ujrzy.
- Cisza! - zawołał kat. - On ma coś do powiedzenia.
Tłum uciszył się nieznacznie, a Lucien czuł, że serce bije mu mocno, aż do bólu.
Dalej, staruszku. Weź się w garść. Są gorsze sposoby umierania. Tak, odpowiedział w duchu.

Na przykład śmierć od zarazy albo spłonięcie żywcem.

- Cisza - powtórzył kat. Powoli tłum usłuchał.
Lucien zaczerpnął głęboko tchu.
- Moi drodzy przyjaciele! - zawołał.
- Mów głośniej! - ktoś wrzasnął.
Ogarnęła go wtedy histeryczna chęć, by parsknąć śmiechem. Opanował ją jednak i zaczął

mówić:

- Po pierwsze, pragnąłbym podziękować wszystkim wam i każdemu z osobna, że przyszliście

na moją egzekucję. Nie wyobrażacie sobie, ile to dla mnie znaczy.

Kiedy czujesz się nieswojo, maskujesz to humorem. Słowa Elizabeth.
- Streszczaj się! - zawołał ktoś.
- Wybacz mi, stary - rzucił Lucien w kierunku osoby, która to powiedziała. - Ale to moja

egzekucja i będę mówił tak długo, jak mam ochotę.

Nikt nic nie powiedział. To dobrze. Bardzo dobrze. Zwlekać. Nie miał pojęcia, co przez to

zyska, bo przecież wyrok już zapadł.

- Zanim odejdę - zaczął - chciałbym podziękować swojemu krawcowi, bez którego nie

zasłużyłbym na reputację tak doskonałego ideału ton.

Jego słowa spotkały się z jednym osamotnionym wybuchem śmiechu.
Zawsze to jakiś początek.
- Oraz mojemu lokajowi w Twierdzy Kruków, który jest bez wątpienia najnudniejszym

człowiekiem na świecie, ale za to nigdy mnie źle nie ubrał.

- Do rzeczy, facet! - zawołała tym razem kobieta. Lucien zignorował ją.
- A także mojej służbie w Twierdzy Kruków, która, jak rozumiem, modli się za mnie. - Głos

mu się wreszcie załamał, jakby wreszcie uświadomił sobie, co go czeka. - Dziękuję wam. Jestem
bardziej wdzięczny za wasze modlitwy, niż wam się wydaje.

Musiał kilkakrotnie przełknąć ślinę, zanim znów mógł mówić. Tłum był teraz dziwnie cichy.
- Do moich dzierżawców, którzy urobili sobie ręce do łokci, pracując dla mnie. Dziękuję wam.

To był dla mnie zaszczyt was poznać.

Zacisnął dłonie, zmuszając się do wypowiedzenia następnych słów.
- John. - Dziwne, jak niespodziewanie jego złość na starego przyjaciela się ulotniła. -

Powodzenia, John. Opiekuj się nią dobrze.

Nią. Elizabeth.
Musiał zrobić głęboki wdech. Co, do diabła, powiedzieć jej? Byłem głupcem. Idiotą. Powinno

się mnie zastrzelić.

Powieszą cię.

Strach gładził lodowatymi palcami jego skórę, zostawiając po sobie krople zimnego potu.

Lucien uniósł głowę, wiedząc, że musi coś powiedzieć. Tyle był jej winny.

- Elizabeth - zaczął, ściszywszy głos. Czy ona chociaż tu była? Boże, jak chciałby to wiedzieć.

- Moja żono. Wiesz, jak trudno mi to wyznać, lecz nagle zrozumiałem, że masz rację. - Potrząsnął
głową, ogarnięty tak nagłą falą uczuć, że ledwo mógł myśleć, więc powiedział pierwszą rzecz, jaka
przyszła mu na myśl. - Dręczyło mnie poczucie winy, tak jak mówiłaś. Nie chciałem odpierać
zarzutów. Nie wiem czemu, ale tak właśnie było.

Cholerny idioto, wiesz, czemu. I powinieneś to również wyznać.
- Bałem się - powiedział cicho. - Bałem się, że gdybym przyznał się do swoich obaw,

musiałbym się przyznać także do czegoś innego, czegoś, co budziło we mnie taki sam strach.

Wyprostował się, więzy uwierały go w nadgarstki.
- Musiałbym wyznać, jak bardzo mi na tobie zależy. - No i proszę. Powiedział to na głos. Tyle

że o wiele za późno. Świat mącił mu się przed oczami, lecz on o to nie dbał.

- Jesteś niezwykłą kobietą, Elizabeth. Jesteś cudownie odważna; zauważyłem to jeszcze przed

naszym ślubem. Mogę tylko przypuszczać, że to dlatego, iż musiałaś znosić szyderstwa towarzystwa. -
Poczuł, że łzy napływają mu do oczu, gdy uczynił ostatnie wyznanie. - Szkoda, że ja nie przyjąłem
śmierci brata z równie wielką odwagą. - Jesteś niezwykła - powtórzył, z trudem powstrzymując głos
od drżenia. - Chcę, żebyś o tym wiedziała. Jak również to, że byłem kompletnym głupcem, że
wcześniej tego nie zauważałem. Teraz jest już dla nas za późno, ale oddałbym wszystko, moja droga.
Wszystko. Twierdzę Kruków, ziemię, zamek, wszystko, za jeszcze jedną szansę.

- Skończyłeś wreszcie? - przerwał kat, najwyraźniej znudzony tak sentymentalną przemową.
- No cóż - rzekł Lucien, znów bliski histerii - przypuszczam, że powinienem podziękować też

mojemu szewcowi, ale nigdy go nie lubiłem.

- Dobra, w takim razie bierzmy się do roboty.
I tak oto przyszedł czas. Bez fanfar. Bez okrzyków tłumu. Życie wkrótce dobiegnie kresu.
- Schyl głowę - polecił kat.
Lucien zamknął oczy. Przez chwilę przemknęła mu przez głowę szybka myśl, żeby stawiać

opór, ale jaki byłby tego sens? Był skazańcem. Teraz już nic tego nie zmieni.

Zrobił tak, jak mu kazano. Tłum wybuchnął krzykiem. Na głowę nałożono mu kaptur.

Zdumiewająco pachniał czystością, jak zauważył Lucien, z napięciem czekając, aż założą mu również
stryczek.

Elizabeth, przyglądasz się?
Poczuł szarpnięcie za kaptur.
Czy zrozumiałaś, co próbowałem ci powiedzieć?
Sznur zacisnął się na jego szyi. Nawet krzyk tłumu nie mógł zagłuszyć głośnego bicia jego

serca.

Starałem się powiedzieć ci, że się w tobie zakochałem.
Kat się odsunął.
Zakochałem się w tobie, kiedy stałaś na rozprawie, tak sprawiedliwa, tak oburzona tym, że

ktokolwiek może uważać mnie za winnego. Zakochałem się w tobie, kiedy próbowałaś uwieść Johna
tylko po to, by wygrać zakład. Zakochałem się w tobie, kiedy zobaczyłem twoją reakcję na tego
cholernego konia. Miałaś taką minę, jakbym podarował ci diamenty, jakby nikt nigdy nie dał ci
niczego tak cennego, tak niemądrego. Ale być może rzeczywiście nikt nigdy nie dawał ci prezentów.
Z tego powodu też mi jest przykro, maleńka. Tak mi przykro.

Potem ogarnął go osobliwy spokój. Było to dziwne. Lucien skupił się na wspomnieniu twarzy

Elizabeth i przez chwilę żałował, że nie skorzystał z propozycji duchownego, by ten się za niego
pomodlił. Pomodliłby się o szczęście. O szczęście dla niej.

Kat wydał okrzyk. Lucien napiął mięśnie. Elizabeth wyglądała tak pięknie w dzień ich ślubu.

Miał przed oczami jej obraz; przeklęci muzycy grali marsza weselnego tak głośno. Wciąż słyszał w
głowie tę kakofonię, gdy usiłowali grać w tempie jej przyspieszonego marszu.

Wyprostował się.
Kakofonia?
- Z drogi! - wolał jakiś mężczyzna. - Z drogi z rozkazu księcia Walii!
Zagrały rogi. Rozległ się słodki, melodyjny dźwięk, który zmieszał się z krzykami tłumu,

który rozpędzano, by zrobić przejście.

- Z drogi.
Każdy nerw w ciele Luciena zamarł z napięcia. Czyżby słyszał powóz? Trudno było

powiedzieć i upłynęły, zdawałoby się, godziny, zanim dojechał do niego.

-

Nie wykonujcie wyroku na tym człowieku.

Lucien omal nie padł na kolana.
Głos znów się odezwał, tym razem bliżej.
- Ten człowiek został oczyszczony z zarzutów z rozkazu Jego Książęcej Mości, księcia Walii.
- Zdejmijcie mu ten cholerny kaptur.
Czyżby to był głos Johna? Lucien czekał, prawie oślepiony słońcem, gdy raptownie ściągnięto

mu zasłonę z głowy i niemal w tej samej chwili rozcięto więzy na jego rękach.

Zamrugał oczami i skupił wzrok. Tuż przed szafotem stał powóz, i to nie byle jaki, lecz

osobista kareta księcia Walii, sądząc po herbie na otwartych drzwiczkach. Za karetą jechało dwóch
forysiów, ich czarne konie tańczyły niespokojnie. John tymczasem w mgnieniu oka wbiegł po
stopniach na szafot.

- No to jak? - spytał John. - Nie masz nic do powiedzenia?
- Owszem - odparł natychmiast Lucien, po czym uderzył z całych sił przyjaciela w szczękę.
- Lucienie! - krzyknęła Elizabeth, wyskakując z powozu, gdy John padł na deski.
Tłum oszalał z podniecenia.
Lucien pomyślał, że Elizabeth nie słyszała jego przemowy. Na myśl o tym odczuł ulgę. A

może jednak nie? Nie potrafił nazwać swych uczuć, gdy patrzył na kobietę, której, jak sądził, miał już
więcej nie ujrzeć.

Wtedy uświadomił sobie, że nie obchodzi go to, czy słyszała jego przemowę, czy nie. Każde

słowo tej mowy płynęło z jego serca. Wyprostował się i posłał Elizabeth uśmiech, wyciągając przy
tym do niej rękę.

Księżna osunęła się na ziemię.
- Elizabeth? - krzyknął Lucien. - Elizabeth - powiedział z przyganą. - To nie jest odpowiednia

pora na sceny.

Zeskoczył z podwyższenia. Ten sam motłoch, który kilka chwil wcześniej obrzucał go

pomidorami, teraz szybko się rozstąpił. Oto ironia losu.

- Elizabeth - zawołał, kiedy zobaczył ją w ramionach nieznajomego mężczyzny. - Niezła

chwila na to, żeby zemdleć. -Podszedł do żony i łagodnie - nie, czule - dotknął jej policzka. Raptownie
cofnął rękę. Jej ciało było rozpalone.

- Sprowadźcie lekarza - jęknął ze zgrozą Lucien. - Sprowadźcie lekarza, i to natychmiast!

- Gorączka więzienna - oznajmił doktor, patrząc na Luciena z powagą. - Przypuszczalnie

złapała ją podczas odwiedzin u pana. Puściłem jej krew dwa razy w ciągu minionej godziny, ale to nie
pomogło. Najpewniej to, czy przeżyje, nie zależy ode mnie.

Lucien był w stanie tylko patrzeć przed siebie. Poczuł, że John kładzie mu dłoń na ramieniu.
- Czy mogę coś zrobić? - spytał Lucien, ignorując przyjaciela.
Lekarz potrząsnął głową; jego okulary błysnęły w świetle ognia.
- Przykro mi.
Nogi się omal nie ugięły pod Lucienem.
- Przykro - wychrypiał. - Dlaczego panu jest przykro? Dlatego, że kobieta, którą kocham,

zachorowała na gorączkę, której się nabawiła, odwiedzając mnie? Dlatego, że jedna z nielicznych
osób, które we mnie wierzyły, może umrzeć na skutek swojej wierności? Dlatego, że pomimo
uniewinnienia, poniosę karę, jeśli Bóg mi ją odbierze?

Doktor jedynie zamrugał oczami. John wzmocnił uścisk.
- Odejdź - rozkazał Lucien, nie dbając o to, że przyjaciel widział łzy w jego oczach. Połowa

Londynu znała już jego uczucia do żony. Nie będzie już dłużej ich ukrywał. - Odejdź i zostaw mnie w
spokoju.

- Lucien - rzekł John.
- Odejdź - warknął książę, odwracając się do niego. -A może już zapomniałeś, że znam twoje

prawdziwe uczucia do niej?

Na twarzy Johna odmalował się ból i po wyrazie jego oczu Lucien poznał, że jego przyjaciel

naprawdę zakochał się w Elizabeth. Cholerny drań.

- Precz! - wykrzyknął.
John gotów był się sprzeciwić, ale lekarz skinieniem głowy pokazał mu, że nie powinien tego

robić. Obaj wyszli z pokoju. Lucien znów odwrócił się do łóżka. Znajdowali się w jego miejskiej
rezydencji, której nigdy w minionych latach z nikim nie dzielił. Na masywnym dębowym łożu w
pobliżu narożnego okna leżała teraz jego żona. Przyćmione światło sączyło się zza zaciągniętych
muślinowych zasłon i rzucało bladą poświatę na jej twarz. Biała pościel okrywała ją do ramion, a jej
czarne włosy leżały rozsypane na poduszce. Blask ognia nadawał im kasztanowaty połysk.

John opowiedział mu wszystko. O tym, jak Elizabeth zastawiła wszystkie swoje suknie, z

wyjątkiem tej, którą miała na sobie, żeby zapłacić grabarzowi i lekarzowi oraz by wynająć powóz,
którym jeździła do jego rezydencji rodowej i z powrotem. Poruszyła niebo i ziemię, by udowodnić
jego niewinność, a teraz płaciła za to. Niech Bóg ma go w swej opiece.

Usiadł obok Elizabeth i wziął ją za rękę. Była taka rozpalona. Mimo to jej ciałem wstrząsały

dreszcze. Widział, jak drżała pod ciemnobłękitną kołdrą. Pod jej bladą skórą prześwitywały równie
błękitne żyłki; tętno na jej szyi biło zdecydowanie zbyt szybkim rytmem. Lucien zamknął oczy, czując
się bezradny.

Co powiedział ten duchowny? Że modlitwy zostaną z czasem wysłuchane? Zatem, pomyślał,

oto moja modlitwa, Panie Boże. Wysłuchasz jej? Ocalisz ją dla mnie?

Wypuścił dłoń Elizabeth, składając ręce do modlitwy, mając nadzieję, że ten gest udowodni

szczerość jego intencji władzom niebiańskim.

Proszę, Boże, nie zabieraj mi jej.
Elizabeth wymamrotała coś i zaczęła rzucać głową. Bez zastanowienia Lucien położył się do

łóżka obok niej i wziął ją w objęcia. Była rozpalona, ale on nie zważał na to, kiedy ją obejmował.

- Muszę się śpieszyć - szepnęła. - Powieszą go! - krzyknęła.
Zaczęła wymachiwać rękami.
- Szsz, Elizabeth - uspokajał ją Lucien. - Wszystko w porządku.

Zdążyłaś na czas.

Lucienowi zdawało się, że jego łzy są tak samo gorące, jak jej własne. Kiedy Elizabeth

otworzyła niebieskie oczy, błyszczała w nich panika. Książę przeżywał wraz z nią ponownie
wszystkie starania, które podjęła, by go ratować. Elizabeth zażądała, by ją wpuszczono do Carlton
House, jak powiedział John, a jej słowa wypowiedziane w gorączce to potwierdziły. Domagała się, by
książę Walii wstał z łóżka. Jednakże jego służba odmówiła wyrwania go ze snu. Tylko niezłomna
determinacja Elizabeth oraz fakt, że ściskała w garści jeden z pistoletów do pojedynku - tych
przeklętych pistoletów do pojedynku - przekonała ich, by zmienili zdanie.

I proszę, do czego ją to doprowadziło. Czy warte to było jej życia?
Potrząsnął głową, nie dbając o to, że z ust wyrwał mu się szloch. Nawet myśl o śmierci nie

napawała go takim lękiem, jak myśl o utracie Elizabeth.

Nie miał pojęcia, jak długo tak ją obejmował, lecz w końcu drzwi do sypialni się otworzyły.

Lucien podniósł wzrok. W progu stal John; jego czarny frak i żółtobrązowe spodnie były poplamione
od deszczu, obcasy butów zabłocone.

- Wynoś się stąd - warknął Lucien.
- Nigdy w życiu - odparł John.
- Idź precz - powtórzył książę.
- Jestem twoim najlepszym przyjacielem, Lucien. Martwię się też o twoją żonę. Nie wyjdę.
- Chciałeś się z nią ożenić.
- Nie zrobiłbym tego - powiedział John i w jego oczach odmalowało się coś... smutek. - Bo

ona zawsze kochała tylko ciebie.

Lucien poczuł się tak, jakby mu nagle od uderzenia zaparło dech w piersi. Objął mocniej

Elizabeth.

- Tak, to prawda. Choć wątpię, by to dziewczę zdawało sobie z tego sprawę.
Kochała go.
Naprawdę?
Palące łzy spływały mu po twarzy, kiedy przyciskał Elizabeth do

piersi Zamknął oczy, wstydząc się je pokazać Johnowi.

Jednak jego stary przyjaciel znał go zbyt dobrze. Podszedł do łóżka, położył dłoń na jego

ramieniu i tym razem Lucien jej nie strącił.

- Musisz być silny, Lucienie. Nic jej to nie pomoże, jeśli nie zaznasz spoczynku tej nocy. Idź -

rozkazał John. - Ja będę przy niej czuwał. Bóg mi świadkiem, że gdybym pozwolił, aby cokolwiek jej
się stało, sam nigdy bym sobie tego nie wybaczył.

Lucien nie chciał opuszczać Elizabeth.
- Chodź.
Ostrożnie, tak by jej nie zbudzić, książę znów położył Elizabeth na łóżku. Przykrył ją,

drżącymi dłońmi otulając kołdrą i narzutą, które potem przyklepał delikatnie. Wstał.

- Zawołam cię, jeśli coś się zmieni.
Lucien pokiwał głową. Zawarli wtedy pokój, zrodzony z konieczności, lecz rosnący w siłę z

każdą godziną, która mijała podczas gdy Elizabeth walczyła o życie. Gorączka przychodziła i
odchodziła, mknąc przez organizm chorej w tempie pożaru suchej trawy, zostawiając po sobie chłód,
który zdawał się przybierać na sile po każdym ataku. Lucien błagał ją, by walczyła, lecz nadeszła taka
chwila, gdy wydawało się, że brak jej już do tego sił.

- Czy mam sprowadzić doktora? - spytał John.
- Tak - ledwo wychrypiał Lucien. - Myślę, że... Myślę, że ona umiera.
John pokiwał głową, on też miał łzy w oczach.
- Zaraz wrócę.
Lucien wciąż patrzył na żonę. Jej włosy były potargane po ostatnim ataku gorączki.

Mężczyzna wziął szczotkę ze stolika obok i zaczął czesać Elizabeth.

- Musisz nadal walczyć - oznajmił jej rzeczowo, chociaż wiedział, że takie polecenia nie mają

sensu. - Musisz wyzdrowieć, moja najdroższa. - Łza spłynęła mu po policzku. - Przy okazji, Lucy
przesyła ci pozdrowienia. Nie może przyjechać z obawy, że dziecko może się rozchorować. - Przez
chwilę nie mógł mówić dalej. - To dziewczynka, Elizabeth, i dostała imię po tobie.

Żadnej reakcji. Lucien w nagłej rozpaczy cisnął szczotkę w drugi koniec pokoju.
- Do diabła, Elizabeth! Nie możesz mnie zostawić. Wszyscy, których kochałem, mnie

opuścili. Ojciec. Brat. Nie mogę... - Zabrakło mu tchu. - Nie mogę stracić również ciebie. - Pokręcił
głową. - Boże, proszę, nie zabieraj mi jej również.

Jej oddech stał się płytszy. Gdzie jest ten cholerny lekarz? Lucien chwycił żonę za rękę i

przycisnął ją do swego policzka. Elizabeth zrobiła głęboki wdech.

A potem znieruchomiała.
Lucien wbijał w nią wzrok, błagając w duchu, by zaczęła oddychać.
Jej pierś pozostała jednak nieruchoma.
- Elizabeth! - zawołał, zrywając się na nogi. Kobieta nie poruszyła się. - Elizabeth? - Chwycił

ją za ramiona. Nadal się nie ruszała. - Elizabeth - krzyknął. - Elizabeth!

- Lucienie - usłyszał głos Johna. - Zostaw ją.
- Nie - warknął przyciskając ją mocno do siebie. - Nie. Nie zostawię jej. Nie zostawię.
- Lucienie! - powtórzył stanowczo John. - Uspokój się.
- Ona odeszła - załkał książę.
- Lucienie - warknął znów John.
Mężczyzna odwrócił się gwałtownie do niego, a przyjaciel uderzył go z całych sił w szczękę.
- Ona nie umarła - wyjaśnił, robiąc przepraszającą minę. Potrząsnął ręką. - Spójrz na nią, na

jej twarz. Gorączka ustąpiła. Elizabeth śpi głębokim snem.

Lucien otworzył szeroko oczy.
- Co takiego?
-

Zapadła w głęboki sen - powtórzył John. - Sam zobacz.

A jeśli wątpił w słowa Johna, wystarczyło tylko, by obejrzał się w stronę łóżka i zobaczył

uśmiechniętą twarz doktora.

- Jest dobrze - powiedział mężczyzna w okularach. - Jest bardzo,

bardzo dobrze. Tym razem jej ciało jest chłodne. - Uśmiechnął się jeszcze szerzej. - Wyjdzie z tego.

Lucien spojrzał na łóżko, na nieruchomą postać swojej pięknej żony.
I padł na kolana w przypływie wdzięczności.

EPILOG

Pięć miesięcy później

Powóz zwolnił; światło latarni zamigotało, gdy kareta się zakołysała, stając przed rezydencją

lorda i lady Jessup. Wewnątrz Elizabeth i Lucien trzymali się za ręce, czekając, aż drzwi się otworzą.

- Jesteś gotowy? - spytała kobieta, wpatrując się w oczy Luciena, które miały barwę limonek.
- Czy wyglądam, jakbym był gotowy? - spytał kwaśnym tonem. Elizabeth spojrzała na niego,

udając, że rozważa jego słowa. Znów jadł cytrynowe dropsy. Poczuła ich słodki zapach i kiedy to
sobie uzmysłowiła, ukryła uśmiech.

- Hmm. Rozumiem, pot nie perli się na twoim czole ani też na górnej wardze. Z pozoru

wydajesz się więc gotowy.

- Pozory mogą mylić. - Lucien poklepał ją po dłoni. - Jednakże z

tobą u boku jestem gotowy na wszystko.

Popatrzyli na siebie, Elizabeth znów była pod wrażeniem zmian, jakie zaszły w jej życiu. On

ją kochał. Wciąż ją to zdumiewało. Czasami wyciągała egzemplarz The Times, który trzymała w
szufladzie, ten, w którym dokładnie przytoczono to, co Lucien powiedział w dniu egzekucji. Nawet
teraz nadal trudno jej było w to uwierzyć. Lecz tym, co zdumiewało ją jeszcze bardziej i skłaniało do
uśmiechania się w sekretnym zadziwieniu, był fakt, że ona również odwzajemniała jego miłość. Nie
wiedziała, kiedy to się zaczęło, chociaż czasami się zastanawiała, czy nie od tej głupiej sukienki, którą
Lucien nałożył na jej życzenie. Albo może jeszcze wcześniej, może wtedy, gdy starał się pokazać jej
swój zachód słońca. Albo może wtedy, gdy kupił jej konia. Niezależnie od tego, kiedy to się stało, jej
miłość w pełni rozkwitła, gdy pielęgnował ją podczas jej powrotu do zdrowia. Żadna kobieta nie
mogłaby się oprzeć takiemu oddaniu, jakie Lucien jej okazał. I nadal okazywał. Nie było takiego dnia,
żeby Elizabeth nie dziękowała Bogu za miłość Luciena.

- Jesteście gotowi, kochani? - spytał woźnica i myśli Elizabeth rozproszyły się jakby

rozegnane podmuchem letniego wiatru.

- Chwileczkę, Cedric, muszę nałożyć rękawice bokserskie - odparł błazeńskim tonem Lucien.
Chwilę później wyszli z powozu. Chłodne powietrze nocy wypełniała woń wieczornego

ognia. Grano kadryla, dźwięki skrzypiec mieszały się z głosami, gdy goście wychodzili i wchodzili
przez otwarte podwójne drzwi. Wewnątrz obszernej sali głównej Elizabeth czuła na sobie spojrzenia
innych zaproszonych i dostrzegła, jak pani domu drgnęła lekko, zobaczywszy, kto stoi przed nią.

- Lord i lady St. Aubyn - rzekła z uśmiechem, który zdawał się szczery. - Tak się cieszę, że

mogliście dziś przybyć. Przyznaję, że kiedy przyszedł od was bilecik z akceptacją, omal nie upadłam z
wrażenia.

- Dziękuję, że nas pani zaprosiła. - Elizabeth posłała jej uśmiech. Pani domu uśmiechnęła się

także.

- Cała przyjemność po mojej stronie. - Potem jednak jej oczy zwęziły się i kobieta się

nachyliła. Elizabeth początkowo sądziła, że przygląda się broszce jej ciotki, którą przypięła sobie do
sukienki. - Cóż za niezwykły naszyjnik, lady Ravenwood. Chyba nigdy jeszcze nie widziałam takich
złotych... - Nachyliła się jeszcze bardziej. - Jaj.

Nie broszka więc, lecz naszyjnik.
- Podobają się pani? - spytała Elizabeth, dotykając ich dłonią w

rękawiczce. - Należały wcześniej do mojego męża - rzekła z dwuznacznym uśmiechem. - Noszę je,
żeby mu przypominać o tym wszystkim, co mi zawdzięcza.

Dama odsunęła się i rozdziawiła usta.
- Elizabeth - skarcił ją Lucien, lecz ona słyszała stłumiony śmiech w jego głosie. - Chciałbym,

żebyś przestała mówić o tym wszem i wobec.

-

Przepraszam, kochanie, ale wiesz przecież, że to prawda.

Teraz Lucien uśmiechnął się do gospodyni.
- Niestety, masz rację.
Cóż biedaczka mogła powiedzieć? Najwyraźniej nic, ponieważ tylko mrugała oczami. Lucien

wziął żonę pod rękę.

- Świetnie poszło - powiedział.
- Nie mogłam się powstrzymać.
Jednak ich uśmiechy nieco zbladły, gdy zbliżyli się do sali balowej.
- Ich miłości, książę i księżna Ravenwood - zapowiedział ich donośnym głosem majordomus.
Rozmowy ucichły. Ludzie odwrócili się. Na Boga, całkiem jakby ktoś krzyknął: „Pali się!".

Elizabeth wyprostowała się dumnie. Czuła, że Lucien zrobił to samo.

Z tłumu wystąpił mężczyzna, hrabia Glashow, lord przewodniczący rozprawie w Izbie

Lordów. Przez chwilę wydawał się wahać, gdy się zbliżał, lecz kiedy stanął przed nimi, złożył im
ukłon. Czy tylko jej się zdawało, czy ukłon ten był odrobinę niższy niż powinien?

- Wasze kości, to znaczy, miłości - rzekł. - Jak to miło widzieć was w takim zdrowiu.
Mężczyzna podniósł wzrok. O tak, zdecydowanie w jego oczach kryły się psotne iskierki i

jednocześnie wyraz przeprosin.

I to już było wszystko. Znów podjęto rozmowy. Dobry Boże, ludzie się uśmiechali. Znów

zaczęła grać muzyka. Glashow roześmiał się, podobnie jak kilkoro ludzi wokół nich. Potem zaczęły
podchodzić osoby z powinszowaniami. Ludzie pytali, jak Elizabeth się czuje, jak Lucien sobie radzi.
Odpowiadał na pytania z pogodnym uśmiechem.

Najwyraźniej towarzystwo zapomniało o przeszłości Luciena. Dzięki Bogu, Lucien zrobił to

samo.

- Zejść mi z drogi, powiadam - burknął ktoś znajomym głosem. Beth obejrzała się, niemal nie

mając odwagi łudzić się nadzieją...

- Lucy - zawołała radośnie. - Och, mój Boże, Lucy!
Elizabeth czuła łzy w oczach, gdy uściskały się z przyjaciółką na środku sali balowej, co

jeszcze kilka miesięcy temu wydałoby się jej niestosowne. Teraz jednakże odkryła, że nie obchodziło
jej to, co ludzie sobie pomyślą. Obchodziło ją tylko to, żeby ona sama i ludzie, których kochała, byli
szczęśliwi. Odsunęła się trochę, by spojrzeć w roziskrzone, zielone oczy przyjaciółki. Lucy
zdecydowanie była szczęśliwa.

- Beth, o mój Boże, Beth. To naprawdę ty. Kiedy usłyszałam, że cię zapowiadają, nie mogłam

uwierzyć. Dlaczego mi nie powiedziałaś, że przyjechałaś do miasta?

- Nie wiedziałam, że ty jesteś w mieście. Sądziłam, że nadal karmisz dziecko.
- Bo to prawda, i nie uwierzysz, co mi się niedawno przytrafiło. Mleko zaczęło mi się sączyć z

piersi i przeciekło mi przez suknię balową...

- Lucy - przerwała jej Beth ze śmiechem. - Proszę, o pewnych rzeczach wolałabym nie

wiedzieć. - Obejrzała się na Luciena. - Pamiętasz mojego męża?

Lucy wyprostowała się i Elizabeth musiała przyznać, że jej przyjaciółka wyglądała... inaczej.

Dojrzalej. Wyglądała na osobę zadowoloną. Kochaną.

- Ravenwood - rzekła Lucy, dygając przed nim. - Ufam, że otrzymał pan mój list?
List? pomyślała Elizabeth, podnosząc głowę. Jaki list?
- Zaiste, pani - odparł książę i Elizabeth widziała, że tłumił uśmiech. - I przysięgam z całego

serca, że będę miłować Elizabeth do końca jej życia.

Lucy wpatrywała się w niego jeszcze przez chwilę, a potem skinęła głową, najwyraźniej

zadowolona. Pasemko rudych włosów wysunęło się z jej fryzury.

- Jeśli tylko dobrze się rozumiemy.
- Rozumiemy się.
Elizabeth starała się nie parsknąć śmiechem.
- Co rozumiecie?
Wszyscy troje obejrzeli się na nowo przybyłego.
- Garrick - powiedziała Lucy do swojego męża, mężczyzny o blond włosach, który górował

wzrostem nad wszystkimi pozostałymi. W tej chwili przyglądał się żonie podejrzliwie, potem jednak
obejrzał się na Elizabeth. Na jego wargach natychmiast pojawił się uśmiech.

- Jak się pani czuje, lady Beth? - spytał.
- Bardzo dobrze - odpowiedziała Elizabeth, odwracając się w stronę Luciena. - Pamięta pan

mojego męża?

Dwaj mężczyźni mierzyli się wzrokiem, żaden nie wykonał ruchu.
- Tak - odparł Garrick i widać było, że nie wybaczył jeszcze Lucienowi zatopienia swego

statku.

- Elizabeth! - zawołał ktoś inny.
Kobieta zesztywniała. Odwróciła się. Obok niej stała jej matka, a ojciec skinął im głową.
- Lady Cardiff - wycedziła matka, skłaniając głowę przed Lucy. - Lordzie Cardiff - dodała.

Potem zwróciła się do córki: - Dlaczego nie odwiedziłaś mnie, moja droga? Ciekawa jestem, czy nie
zapomniałaś przypadkiem o moim istnieniu?

Elizabeth miała ochotę powiedzieć coś nieprzyjemnego, lecz więź rodzinna - choćby okazała

się dokuczliwa - była po prostu zbyt silna, by ją zerwać. Na korzyść matki przemawiał fakt, że starała
się ją odwiedzić w trakcie choroby, lecz Lucien wyprosił ją za drzwi, a potem chcieli spędzić trochę
czasu sami...

- Zajrzę jutro, mamo. To mój pierwszy tydzień z powrotem w mieście.
Czyżby dostrzegła jakieś uczucie na twarzy matki? Uczucie u kobiety, która szczyciła się tym,

że nie okazywała żadnych emocji?

- Martwiłam się o ciebie, Elizabeth. Bardzo się martwiłam. Mam nadzieję, że twój mąż

przekazał ci to. Czujesz się już chyba lepiej, prawda?

Serce Elizabeth natychmiast zmiękło. -Tak.
- Świetnie. Zatem zobaczymy się w czwartek. - Przez chwilę matka miała niepewną minę.

Potem nachyliła się i cmoknęła córkę w policzek, pośpiesznie, jakby bała się, że ktoś to może
zobaczyć. - Możesz oczywiście przyprowadzić Luciena, pomimo tego, że nie chciał mnie dopuścić do
twego łoża w czasie choroby.

Elizabeth omal się nie roześmiała.
- Niepokoił się, że możesz się ode mnie zarazić.
- Tak, tak mi powiedział.
- Jeśli to pani poprawi nastrój, wyznam, że mnie też nie wpuszczono - dodała Lucy.
Jej matka obejrzała się na przyjaciółkę Elizabeth.
- No tak, to rozumiem.
Mina Lucy świadczyła o tym, że nie była pewna, czy została właśnie obrażona, czy nie.

Garrick parsknął stłumionym śmiechem, gdy Lucy dyskretnie szturchnęła go łokciem.

Hrabina wyprostowała się.
- No cóż - rzekła - cieszę się, że czujesz się już lepiej.
- Ja również - dodał jej ojciec, a były to jego pierwsze słowa. Rzucił okiem na Luciena. - Oraz

z tego, że wycofano oskarżenia.

Lucien uprzejmie pokiwał głową. Niczego bardziej podobnego do przeprosin nie doczeka się

od hrabiego.

- Chodź, George - powiedziała hrabina do męża. - Oddalmy się. Widzę tam lady Haversham.

Ta kobieta też pragnie się dowiedzieć, jak się czujesz, Elizabeth.

- A ja chciałbym zatańczyć ze swoją żoną - powiedział Garrick. - Teraz, kiedy już przywitała

się z panią, Elizabeth, może zechce pójść ze mną.

Lucy spojrzała na swego męża i jego twarz złagodniała, gdy odrzekła:
- Hmm, może rzeczywiście pójdę.

Lucien i Elizabeth odprowadzili ich wzrokiem, Lucy była taka mała, Garrick tak wysoki.

Mimo to wydawali się wprost stworzeni dla siebie.

- Chcesz też zatańczyć, moja droga? - Lucien szepnął żonie do ucha.
- Nie jestem całkiem pewna - szepnęła kpiącym tonem. - Jesteś przecież słynnym hulaką.
Lucien nie odpowiedział, tylko pociągnął ją na parkiet. Zagrano walca. W samą porę. Lucien

rozejrzał się, samym spojrzeniem robiąc miejsce wokół siebie na parkiecie.

- Jestem twoim hulaką - rzekł z całego serca.
Elizabeth wzruszyła ramionami, westchnęła i uniosła rąbek sukni. Mąż chwycił ją za lewą

dłoń. Ślubny pierścionek, który Elizabeth zastawiła - ten, dla odnalezienia którego Lucien poruszył
niebo i ziemię podczas jej rekonwalescencji - błyszczał w blasku świec. Lucien pamiętał, jak starannie
go wybierał. Widocznie jakąś cząstką duszy już wtedy wiedział, że Elizabeth jest kimś wyjątkowym.

- Ciotka mówiła mi, żebym nigdy nie wychodziła za mąż za hulakę - dokuczała mu Elizabeth.
Lucien obrócił żonę łagodnie, rozkoszując się tym, że trzyma ją w ramionach.
- Twoja ciotka nigdy nie poznała mnie - odparł.
Elizabeth znów się roześmiała. Lucien wciąż nie odrywał od niej wzroku. Pozostali tancerze

znikli w tle. Elizabeth przypominała mu pewien obraz, który kiedyś widział. Przedstawiał on perłę.
Doskonałą. Błyszczącą. Przepiękną. Elizabeth była jego perłą i sam ledwo rozumiał, jak wszedł w
posiadanie takiego klejnotu. Jednak nie było takiej chwili, żeby nie dziękował swemu przeznaczeniu,
że doprowadziło do ich spotkania.

- Gapisz się na mnie - powiedziała kobieta.
- Czyżby?
- Pewnie.
Lucien posłał jej uśmiech, rozkoszując się uśmiechem, którym żona mu się zrewanżowała.
-

Ciekaw jestem, czy jesteś równie szczęśliwa, jak ja.

Elizabeth zacisnęła wargi.
- Być może jestem.
- Być może?
- W rzeczy samej, gdyż moje szczęście w dużej mierze zależy od twojej zdolności

zaopatrywania mnie w banany.

Lucien przez chwilę gapił się na nią w osłupieniu, po czym odrzucił głowę do tyłu i

wybuchnął śmiechem. Ludzie oglądali się na nich, lecz Lucien nie dbał o to. Miał Elizabeth w
ramionach. Nie potrzebował niczego więcej.

- W rzeczy samej - wycedził. - A co zrobisz z tymi bananami?
Kobieta stanęła na palcach i szepnęła mu do ucha rzecz nieprawdopodobnie szokującą i

podniecającą. Lucien omal nie upadł na parkiet.

- To skandaliczne - stwierdził, gdy Elizabeth się odsunęła.
- Lecz intrygujące - dodała kobieta. Lucien zachichotał.
- A kiedy skończysz już robienie, hmm, tego, ze mną, co wtedy?
Dopiero później tej nocy pokazała mu, że kocha go, i to mocno. Przyłożyła dłoń do jego

policzka i jej oczy przepełniała miłość, gdy powiedziała:

- Moim zamiarem - szepnęła cicho, a jej wargi wciąż były wilgotne od jego pocałunku - jest

kochać cię wiecznie.

Ucałował jej dłoń i odsunął się lekko, by przyłożyć rękę do jej brzucha. Co prawda Elizabeth

była dopiero w drugim miesiącu ciąży, ale i tak czuł podziw i zdumienie, gdy patrzył na jej brzuch.
Rosło w nim jego dziecko. Oczy mu zwilgotniały, kiedy jego spojrzenie spotkało jej oczy.

- Kochać mnie? - spytał cicho. - Czy to obietnica, moja droga?
Elizabeth skinęła głową, jej oczy też były wilgotne.
- W takim razie chyba nie mogę zrobić nic innego, jak również cię kochać. - Spuścił głowę,

muskając jej usta swoimi wargami. - Lecz
najpierw - powiedział, całując ją w szyję - uwiodę cię.

Zaśmiała się cicho i dźwięk ten wibrował pod jego wargami.
- Och, jestem innego zdania, mój panie, gdyż to ty zostałeś uwiedziony.
W rzeczy samej, tak było. Był absolutnie uwiedziony. I kochany.