1

Nigdy

Nigdy

Nigdy

Nigdy

mnie nie pokochasz

mnie nie pokochasz

mnie nie pokochasz

mnie nie pokochasz

Tina Jane Anderson

PROLOG…………………………………………. str. 2

2

PROLOG

Wyglądała jak bogini. Szła przez plażę, a reszta ustępowała jej z drogi. Nic dziwnego.

Można było oślepnąć patrząc na jej piękno.

Miała na sobie tylko skąpy, biały strój dwuczęściowy, który odsłaniał smakowite ka-

wałki porcelanowej skóry. W słońcu lśniły jej włosy – płynne złoto opadające na ramiona.

Doskonała w każdym calu twarz o chabrowych oczach hipnotyzujących głębokim spojrze-

niem. Tym razem było znudzone, a zarazem rozleniwione.

Jeden z surferów niosący deskę, wysoki blondyn, niemal potknął się o własne nogi mi-

jając ją po drodze do stoiska z napojami. Nie zaszczyciła go nawet spojrzeniem. Przeszła

obok maszerując do swojego ręcznika rozłożonego na złocistym piasku.

Wytarła najpierw włosy, a potem ramiona i jędrny brzuch. Idealnie zaokrąglone bio-

dra, przewiązane białym paseczkiem kostiumu kusiły lekkimi, zgrabnymi ruchami. Miał

ochotę się oblizać patrząc na nią z odległości kilkunastu metrów.

Stał wśród wielu turystów, więc nie było szansy, by jakoś wyróżniła go z tłumu.

Czapka z daszkiem na oczach, zwykła koszula i spodenki khaki. Wyglądał jak zwykły męż-

czyzna cieszący się wakacjami nad złocistymi plażami. Uśmiechnął się pod nosem. Nic bar-

dziej mylnego.

Zawsze starał się obrać taktykę węża – najpierw zakraść się do ofiary, omamić ją, a

potem pochwycić, by w końcu pozbawić ostatniego tchu. Pomyślał, jakie by to było uczucie,

gdyby jej jędrne piersi dotknęły jego klatki piersiowej. Krzyczałaby, ale zasłoniłby jej twarz.

Szarpałaby się, ale ogłuszyłby ją. Skrzywdziłby ją. A potem zabił.

Pokiwał głową. Tak, to byłby dobry plan. Nie znaleźliby go. W końcu umiał zacierać

ś

lady jak nikt inny. Nie był zwykłym zabójcą. On traktował to jako hobby i pasję. Obmyślał

wszystko starannie, by nie wpaść. Tylko tego by brakowało.

Wysoka brunetka o wiśniowych ustach niechcący rzuciła piłką w blondynkę. Nastro-

szył się, ale niepotrzebnie. Dziewczyna z szybkością kolibra i gracją pumy wysunęła ramię, a

dmuchana, lekka jak piórko piłka odbiła się od jej skóry nie robiąc jej najmniejszej krzywdy.

Musiał opanować emocje. Nie mógł sobie pozwolić na najmniejszy błąd. W końcu to

było wyjątkowe zadanie. Kolejna ofiara była najpiękniejsza ze wszystkich. Musiał ją potrak-

tować lepiej, niż inne.

Nasunął czapkę głębiej na oczy i minął niewielką rodzinkę, by w końcu zniknąć w

tłumie.