@kasiul

L.

Dziękujęzazachętędonapisaniatejhistoriiwtakiwłaśniesposób.

Prolog

Comyturobimy?–pytamBaileyjużczterdziestyraz,odkąd

przyszłyśmydoCentrumSztukiwSeattle.

–Przydacisiętrochęrozrywki–odpowiadazchytrym

uśmieszkiem.–Pozatymniewpadłmidogłowyniktinny,zkim

mogłabymtutajprzyjść.

–Isądzisz,żepotrzebujęakurattakiejrozrywki?–pytamz

niedowierzaniem,rozglądającsiędookoła.

Bailey,mojanajlepszaprzyjaciółka,namówiłamniena

corocznetargifetyszy,jakieodbywająsięwSeattle.Niewiem,jakjejsiętoudało,niemachybanatej
planeciemniejwyuzdanejosobyodemnie.

Jestemtakanudna,nawetpachnęzwyczajnąwanilią,możedlatego,że

przezcałydzieńdodajęjądociastek,którepiekęwewłasnejcukierni.

–Niebądźtakącnotką–ganimnieBailey,przewracającoczami.–

Tujestnaprawdęsuper.

–Toniemojabajka–odpowiadamiodsuwamsięodfacetaubranego

tylkowskórzanąkamizelkęiłańcuchy,którywłaśniesięomnie

otarł.

Głównąsalęprzerobiononadużyklubtaneczny,nascenieszalejeDJ,zgłośnikówpłyniebardzogłośna
muzyka,naparkieciewmigających

światłachkotłująsięciałatańczących.

Sąróżnerodzajestrojówiróżnestopnieichbraku.Nagośćjest

zabroniona, ale wielu gości zbliża się do tej granicy, zakrywając tylko najważniejsze części ciała. W
mniejszejsalipoprawejznajdująsię

parkietiscena,naktórejmająwkrótcezaprezentowaćjakąśburleskę.

Organizatorzyzadbalirównieżodobrzewyposażonybar.

Nalewoodgłównegoparkietuumieszczonokolejnąsalę

podzielonąnasektory,wktórychprezentujesiępublicznościróżne

perwersyjnenumery.

–Tampójdziemypóźniej,jaksięjużnapijesz–informujemnie

Baileyiciągniewkierunkubaru.–Zarazzaczniesięwystęp.

Baileymaprosteciemnoblondwłosysięgającepupy,mateż

– niech ją – naturalne pasemka i duże piwne oczy. A kiedy się śmieje, robią się jej dołeczki w
policzkach; to właśnie przez te dołeczki nie może się pozbyć etykietki „słodkiej dziewczynki”, której
serdecznie

nieznosi.

Podchodzimydobaru,zamawiamy7&7ubarmanaubranegowobcisłe

szortynapomarańczowychszelkach,apotem

wybieramymiejscajaknajbliżejsceny.

–Noicootymsądzisz?–pytaBaileyzuśmiechemi

pociągałykdrinka.

–Przyszłowięcejludzi,niżmyślałam.

Gościbyłorzeczywiściemnóstwo–wróżnymwieku,

różnegowzrostuituszy,różnychorientacjiseksualnych.

Najbardziejdziwimnieichotwartość,najwyraźniejczująsiętudobrze,komfortowo,sąuśmiechnięcii
cieszyichfakt,żemogąparadować

wśródinnychniemalbezubrania,demonstrującbezpoczuciawiny

swojeperwersyjneupodobaniaseksualne.

–Toznacznieliczniejszaspołecznośćniżmogłobysię

wydawać–przytakujeBaileyiomiatawzrokiemsalę.–Atakprzy

okazji,naprawdęświetniewyglądasz.Miłocięwreszciezobaczyćbez

białejczapeczkiifartucha.

–Czapeczkaifartuchtomójstrójroboczy–ucinam.

–Właśnie.Zawszejesteśwpracy.Widujęcięalbowtymobrzydliwym

białymmundurku,albowpiżamie.

Wzruszamramionamiiodwracamwzrok.Niemamnicdo

powiedzenia.Baileymarację.Zerkamnaspódniczkęminii

samonośnepończochydopółuda,szpilkiorazczerwonytopbez

ramiączek,którekazałamiwłożyćimuszęprzyznać,żenieźlesię

czujęwtymstroju.

Dziękiniemuuświadamiamsobie,żejestemkobietąo

potrzebachwiększychniżrozgrzanypiekarnikilukier

czekoladowy.

Baileypomogłamizrobićmakijażiułożyćfryzurę–mamciemne

kreskinapowiekach,doklejonesztucznerzęsy,jaskrawąszminkę.

Włosyskręconewpierścionkiopadająminaniewielkiepiersi

podniesioneiściśniętetak,byjemaksymalnie

wyeksponować.

DziękilosowizaBaileyijejkobiecesztuczki.

–Maszwspaniałeciało,Nicole,powinnaśjepokazywać.

–Komu?–pytamześmiechem.–Moikliencichcąjeść

babeczki,anieoglądaćmojecycki.

–Zależy,którzyklienci–żartujeBailey,światłaprzygasają,rozlegająsiępierwszedźwiękiswingującej
muzykizlattrzydziestych.Nasceniepojawiasięmłodakobietakołotrzydziestki,ubranawmundur

marynarzaizaczynażywiołowytaniec.

Jużpotrzydziestusekundachzostajewsamejprzepascenabiodrach.

Niewiemnawet,cosięstałozjejubraniem,takszybkojezdjęła.

Przechylamgłowęipatrzę,jaktanecznymkrokiem

przemierza scenę, uśmiecha się, przygryza wargi, flirtuje z facetami i dziewczynami siedzącymi na
widowni.

Kuogólnejradościdołączadoniejjeszczeczwórka

dziewczynwrównieskąpychstrojach,wszystkietańczą,ażwkońcu

następujechwilaprzerwy,abygościemoglipójśćdobaruipooglądaćwystępywinnychsekcjach.

–Dobra,kupujemydrinkiiidziemyoglądaćpokazy.–Baileyklaszczewręceipodrywamniezmiejsca.

–Koniecznie?

–Tak!–Przewracaoczami.–Niemusisznicrobić,

wystarczy,żesobiepopatrzysz.Toświetnazabawa,Nicole.

–Skorotaktwierdzisz–mruczę.ZdrinkiemwrękuidęzaBailey

oglądaćpokazyfetyszy,ztamtejsaliniedochodząjużdźwięki

muzyki,aleśmiechyijękirozkoszy.

–Nieuprzedziłaśmnie,żegościebiorąudziałw

prezentacjach–mówięnieswoimgłosemotrzyoktawywyższymniż

zwykle,alezupełniesiętymnieprzejmuję.

–Oczywiście,żechętnibiorąwtymudział.Aletyniemusiszniczegowypróbowywać.

Podczaspierwszegopokazuwypiłamchciwiepierwszego

drinka,nieodrywającustodsłomki,apotemwyjęłamszklaneczkęz

dłoniBaileyiwychyliłambłyskawicznierównieżijejzawartość.

Nastoledomasażuleżykobieta,jejpiersiibrzuch

przysłoniętesączęściowoniebieskąjedwabnąszarfą.Wspaniale

zbudowanymężczyznabezkoszulistoinadnią,trzymającwręku

metalowąpałkę,podłączonądojakiegośurządzenia;każdydotyk

pałkąprzyprawiależącąosilneskurczeciała.

–Graelektro–szepczeBailey.

Nie mogę oderwać wzroku od kobiety, która jęczy głośno i wije się na stole. Mężczyzna pochyla się,
szepczejejcośdoucha,aleonaz

uśmiechemkręcigłową.

–Sprawdza,czywszystkowporządku–wyjaśniaBailey.

–Tomiłozjegostrony–odpowiadamsarkastycznie.

Mężczyznaznówdotykapałkąpiersikobiety,jejsutkistercząteraz

jeszczebardziejniżprzedtem,cowydawałosięniemalniemożliwe,

koniec pałki wędruje w dół, gładzi jej brzuch i wsuwa się między nogi, wywołując potężny orgazm.
Kobietakrzyczyzrozkoszy.

–Boże–szepczęzdumiona.

Baileywybuchaśmiechemidopierowtymmomenciezdajęsobie

sprawę,żewogólewydobyłamzsiebiegłos.

–Tyteżrobisztakierzeczy?–pytam.

–Nie,toniedlakażdego,takazabawawymagazaufaniai

doświadczonegopartnera–odpowiadaBaileyzuśmiechem,wpatrując

sięwparęnascenie.

Mężczyznawyłączaurządzenieiprzytularozedrganą

kobietę,którawciążniemożezłapaćtchu.Całujejąwpoliczeki

szepczecośczuledoucha.Nawidoktychludzi,taksobiebliskich,takzakochanych,czujędziwneukłucie
wokolicachserca.

Cośwspaniałego…

–Onisąmałżeństwem.Kobietajestsubmisywnaodtrzechlat.

–Submisywna?

–Naprawdęjesteśtakanaiwna?–pytaBailey,kręcącgłową.

–Niemiałampojęcia,żetakierzeczydziejąsięnaprawdę.

Myślałam,żetylkowksiążkach.

–Ajednaksiędzieją.

–Tyteżjesteśsubmisywna?

Uśmiechasięiwzruszaramionami.

–Niestetynie,próbowałam,alezadużogadam,komentujęi

narobiłamsobiekłopotów.Niemogłampotemsiedziećnapupieprzez

miesiąc.

Przełykamztrudemślinęiidziemynakolejnypokaz.

Siadamy.

Słyszętrzaśnięciebataipodskakujęnerwowo.

–Aniechmnie!

Baileywybuchaśmiechemibierzemniepodrękę.Wysoki,szczupły

mężczyznabezkoszulitrzymawrękubat,rudowłosakobietajest

podczepionazanadgarstkidołańcuchazwisającegozsufitu.Mana

sobieczarnemajteczkiibiustonosz.

Mężczyznawywijabatemwokółgłowyistrzelazniegotak,że

zostawianałopatcekobietytylkomaleńkiczerwonyślad.Aona

jęczyzrozkoszy,jakbybyłatonajbardziejseksownapieszczota,jakiejzdarzyłosięjejdoświadczyć.

Mężczyznaokrążająipowtarzatensammanewr,tymrazem

pozostawiającczerwonyśladnadrugiejłopatce.

Podchodzibliżej,chwytakobietęzawłosy,odciągajejgłowędotyłuiszepczecośdoucha.

–Tak,panie–odpowiadakobietaniemalbeztchu.

Mężczyznauśmiechasię,całujejąnamiętnie,wypuszczawłosyz

zaciśniętej dłoni, unosi bat nad głowę i znów pozostawia jeden, dwa, trzy czerwone ślady po obu
stronachkręgosłupa.

–Jaktosiędzieje,żenieuszkadzaskóry?–pytam

zdziwiona.

–Latapraktyki–odpowiadaszeptemBailey.–TomistrzEryk.

–Aonajestsubmisywna?Jestjegopoddaną?–pytam,

dumna,żetakszybkonauczyłamsiętegojęzyka.

–Nie,onachybadonikogonienależy.AlejestmasochistkąimistrzErykchętniejązaspokaja.

–Jezu–mamroczę,aleczujędziwneściskaniewżołądku,gdyEryk

unosipośladkikobiety,wsuwajejpalcemiędzynogiiwyjmujeje

mokre,błyszczącewilgociąwprzydymionymświetle.

–Widzisz?Jestszczęśliwa.MistrzEryknatychmiastbyprzestał,

gdybywypowiedziałahasło.

Matko–myślę.Hasła,batyielektropałki.Ktobyto

pomyślał?

Idziemydalej,kobietawylewanachętnychgorącywosk.

–Obejrzyjmyterazcośsubtelniejszego.No,możeakuratgorącywosk

niezapewniabardzosubtelnychodczuć,alejednakjestzpewnością

bardziejdelikatnyniżbat.

Uśmiechamsięironicznieipatrzęzzachwytemna

uśmiechniętegobłogomężczyznę,któremugorącywoskspływa

właśnieponagimtorsieidobrzeumięśnionymbrzuchu.Wyraźna

wypukłośćpodpaskiemjegodżinsówdowodzijasno,jakbardzomusię

topodoba.

–Chceszspróbować?–pytaBailey.

–Nie,dzięki.–Kręcęgłową,aleniemogęoderwaćwzrokuod

dziewczyny,którazajmujewłaśniemiejsceiunosiwłosydogóry,by

strumieńgorącegowoskuspływałbezprzeszkódpojejpiersiachi

łopatkach.Woskzastyganiemalbłyskawicznieizostajenatychmiast

–niemaluwodzicielskimruchem–zerwanyzeskóry.

Zaczynamisięwydawać,żetencałyrytuałjestnaprawdęseksowny.

–O!Atumamystrefębondage–wykrzykujepodniecona

Bailey i ciągnie mnie w stronę grupki kobiet, które czekają cierpliwie na to, by przystojny, wysoki
mężczyznazawiązałimsznurywokół

torsu,rąkinóg,pokrywającciałaskomplikowanymszlakiemmałych

węzełków.

No,no…

–Niemiałampojęcia,żesznurkimogąwyglądaćjakdziełosztuki–

mruczę.

–Tozpewnościąjestdziełosztuki.–KiwagłowąBaileyinaznak

mężczyznyochoczopodchodzibliżej.

Mężczyznakrzyżujejejręcenaplecachtużnadpośladkamiizaczyna

oplatać jej ciało niebieskim sznurem. Kolor sznura pięknie kontrastuje z czarną suknią i podkreśla
seksownekrągłości.

Mojaprzyjaciółkawyglądaoszałamiająco.

Mężczyznacałujejąwczołoizuśmiechemprzyjmuje

podziękowanieBailey,któraodwracasiędomnie.

–Teżpowinnaśspróbować.

–Aleniebędęmogłaruszaćrękami–protestuję.

–Niemusiwiązaćcirąk–odpowiadaBailey,amistrz

ceremoniirobizachęcającygestręką.Wtymmomenciepodchodzido

niegoinnymężczyzna.

Cofamsięokrokiwidzę,żetendrugiszepczecoś

pierwszemudoucha.Obajkiwajągłowami,nowyuśmiechasiędomnie

inaglezostajemysami.

Nowyjestdośćkrótkoostrzyżonymblondynemo

jasnoniebieskichoczach,wktórychprzepastnejgłębizłatwością

możnazatonąć.Magładką,świeżoogolonątwarzipełne,seksowne,

uśmiechnięteusta.

–Notojak,mała?

Rozdział1

W esela to nie moja bajka. T o znaczy, nie lubię piec weselnych tortów. Jestem właścicielką dobrze
prosperującej,małejcukierniw

centrumSeattleinajwiększąprzyjemnośćsprawiamipieczenie

ciasteczek.

KiedyjednakBrynnaVincent,obecnieBrynnaMontgomery,

poprosiłamnieotortnaprzyjęcieweselne,niemogłamjejodmówić.

Wpadładomojegosklepujakieśdwatygodnietemui–

promieniejącszczęściem–zapytała,czyniemogłabymupiectortuna

jejwesele,bonajbardziejnaświeciesmakująjejmojebabeczki.

Tak,przyznaję,skuteczniepołechtałamojeego.

Akiedyzapewniła,żewystarczyjejzwykły,dwuwarstwowytort,bo

planujetylkoskromne,rodzinneprzyjęcie,postanowiłamprzyjąćjej

zamówienie.

Cowięcej,Brynnaprzyszładocukiernizeswoimiuroczymi,

sześcioletnimibliźniaczkamiikupiładlanichcałepudełkociastek.

Noaleteraz,kiedyznajdujęsięwogniuwalki:ustawiamtortipilnuję,żebysięwłaściwieprezentował,
podczasgdymłodaparawypowiada

właśnieostatniesłowaprzysięgimałżeńskiej,acałarodzinawiwatujenaichcześć,rozumiem,dlaczego
nigdywcześniejnie

przygotowywałamtortówweselnych:tostanowczozbytstresujące

zajęcie.

MilszejpannymłodejdowspółpracyniżBrynnaniemożnasobie

wyobrazić.Możnabynawetpowiedzieć,żeprzeztedwatygodnie,

kiedywspólnieprojektowałyśmytort,udałosięnamnawet

zaprzyjaźnić.

Jednakdzieńweselatodlamnieprawdziwatortura.Muszębyćpewna,

żekażdanajmniejszaróżyczka,każdanajmniejszafigurkazlukru

znalazłysięnawłaściwymmiejscu.

Gdybymtojabyłapannąmłodą,takwłaśniebymsobie

życzyła,wszystkomusiałobywyglądaćidealnie.

Biegnędosamochodu,zabieramjeszczeparędrobiazgówiwracam

szybkodostołuzadomem,wktórymBrynnawzięławłaśnieślub.

Domniejestprzesadnieduży,przeciętnyjaknastandardwtej

dzielnicy,mieścitrzyczyczterysypialnie.Alezatodziałkawyglądajakzezdjęciawmagazynie„Mój
domiogród”.

Brynnawspominała,żejejnowyteśćtozapalonyogrodniki

rzeczywiściemiałarację.Klombytonąwróżnokolorowych

pachnącychkwiatach,oczkawodneiwykamieniowaneścieżkinadają

całemuterenowizadomemwyglądprawdziwegoparku.

Dzieciakiwróżnymwieku–odrokudorównolatków

bliźniaczek, czyli sześciu lat, biegają po ogrodzie, ciesząc się pięknym dniem. Wokół rozbrzmiewa
przemyślniegdzieś

zainstalowanacichamuzyka.

–Kiedybędzietort?–odzywasięzamnąjakiśmęskigłos.

Odwracamsię,byspojrzećmówiącemuwtwarz.Majasne

niebieskieoczy,blondwłosyiszerokiuśmiech,adresowanydomnie.

Jestjednymznajpotężniejzbudowanychmężczyzn,jakichwidziałam

wżyciuizjakiegośpowoduzaczynamisięwydawać,żeskądśgo

znam.

–Todecyzjapaństwamłodych.Jatylkokończędekorację.

Odwzajemniamuśmiechiostrożniemocujęostatnią

różyczkęnapolewiepięknegobiałegotortu.

–Doniesiesznamnie,jeśliuszczknękawałeczek?–pytaześmiechem

wielkolud.

–Jatozrobię–odpowiadapięknarudowłosakobietai

odwracadomniegłowę.–Proszęniezwracaćnaniegouwagi.Jest

zawszegłodny.

–Nakryłaśmnie–mruczyimuskaczulewargamiskroń

rudowłosej.–JestemWill,bratpanamłodego.

Wyciągadomnieogromnądłoń.

–Atomojanarzeczona,Meg.

–Bardzomimiłowaspoznać.–Inagledoznajęolśnienia.–

Aniechmnie,czytotyjesteśWillMontgomery,tensłynnypiłkarz?

–Tak–odpowiada,niemalnieśmiało.–Aledzisiaj

występujętutajtylkojakobratpanamłodego,niktwięcej.

–Wporządku–odpowiadamzuśmiechem,dumna,żeudałomisię

zachowaćspokój.Niemiałampojęcia,żeBrynnawchodzidorodziny

tychsłynnychMontgomerych,todośćpopularnenazwisko.

WilliMegodchodzą,kończędekorowaćtortirozglądamsięza

Brynną,żebyzłożyćjejżyczeniaiwreszciewrócićdodomu,zulgą,żemojamisjadobiegłakońca.

Dostrzegamjąwdrugimkońcuogrodu,otoczonągromadkągości.

Wycieramręceożakiet,podchodzędonichistajęnapalcach,by

mocnojąuściskać.

–Jeszczerazgratuluję,mojadroga–szepczę.–Agdziepanmłody?

–Tutaj–oznajmiaCalebzszerokimuśmiechem,gdy

uwalniamzuściskujegomałżonkę.–Tortjestnaprawdęwspaniały.

Dziękujemy.

–Całaprzyjemnośćpomojejstronie–odpowiadam,

szczęśliwa,żepaństwomłodzisąnaprawdęzadowolenizkońcowego

efektuwielogodzinnegoplanowaniaiprzygotowań.

–Pieczesznajlepszetortynaświecie–odzywasięblondynkastojącaobokBrynny,leczkiedyodwracam
doniejgłowę,doznaję

nieodpartegowrażenia,żeuległamhalucynacji.

Widoczniecegłaspadłaminagłowęicierpięterazwskutekurazu.

Niepotrafięinaczejwytłumaczyćfaktu,żestojęterazobokwłaśnie

tegojedynegomężczyznynaświecie,októrymtakbardzopragnę,a

niepotrafięzapomnieć.

Mrugamwnadziei,żetojakieśprzewidzenie,aleonw

dalszym ciągu stoi tam, gdzie stał, ma na sobie spodnie khaki, białą koszulę i w przeciwieństwie do
poprzedniegorazu,kiedygowidziałam,starannieułożonąfryzurę.

Aleteoczy…tejasnoniebieskieoczy,przymrużone,

wpatrzonewmojątwarz,śledzącekażdyruch,sądokładnietakie,jakjezapamiętałam.

–Aniechmnie–szepczęipróbujęsięcofnąć.

–Wysięznacie?–pytaCaleb.

Budzisięwemnieprofesjonalistka.

KręcęgłowąiuśmiechamsiępromienniedoBrynny.

–Bardzosięcieszę,żepodobasięwamtort.Jeszczerazwszystkiegonajlepszego.

Ztymisłowamiodwracamsiędowyjścia,alezanimzdołamzrobić

krok,słyszę:

–Zaczekaj!

Ichoćogarniamniefuria,jednaksięzatrzymuję,zaciskamdłoniei

patrzęnaniegoniespokojnie.Jużnasamdźwiękgłosu,jakiwydobywasięzseksownychusttegodupka,
czuję,jaktwardniejąmisutki.

DziękiBogu,niktniemożetegozauważyć,bomamnasobie

cukierniczyfartuch.

Niechcęrobićscenywobecnoścityluludzi,aletak

naprawdęmamochotęmupowiedzieć,żebypocałowałmniegdzieśi

natychmiastsięodwalił.

Przyszpilamniespojrzeniem,chwytazaramięiodciąganabok.

–Miłocięwidzieć,Nicole.Piękniewyglądasz.Ładnieciwkrótkich

włosach.

Czuję,jakprzyciskanosdomojegoucha,ajegoczystymęskizapach

sprawia,żeprzewracająmisięwnętrzności.Niemogętego

wytrzymać.

Niemogęznieśćtegofaceta.

Ciężkooddycham,zpałającymipoliczkamiwyrywammu

ramięzuścisku,rzucamwściekłespojrzenieiodchodzęszybkim

krokiem.

Niejestempewna,aleodnoszęwrażenie,żesłyszę,jakmruczycośw

rodzaju:

–„Daćjejklapsa”.

Przyspieszamwięckrokuizaczynamsięmodlić,żebyzamnąnie

poszedł.

Idokładniewtejsamejchwiliwracająwspomnienia,z

którymitakdzielniestarałamsięwalczyć.

–Notojak,mała?

Baileyszturchamniełokciem,robięniepewnykrokwstronę

mężczyzny.Niemogęoderwaćwzrokuodtychniesamowitychoczu.

–Więcchceszspróbować?–pyta,świdrującmnie

spojrzeniem.

Ztrudemprzełykamślinęiprzytakuję.

–Musisztopowiedziećsłowami–odpowiadazuśmiechem.

–Chcę.

–Niemartwsię–szepcze,zbliżającustadomojejtwarzy.–

Nicniebędziebolało.

Uśmiechamsięlekko,aongładzimniedelikatniepo

policzkuidotykakciukiemdolnejwargi,przyprawiającmnieo

dreszcz.

Czuję,jaktwardniejąmisutkii–przysięgamnawszystkieświętości–

powinnamzmienićmajtki,którejużsąmokre.

Aonprzecieżtaknaprawdęjeszczenicniezrobił!

Przyciągadosiebieleżącąnapodłodzedużąpłóciennątorbęi

wygrzebujezniejdługibiałysznur.

–Białybędziepiękniepasowałdotwojegoubrania–szepczew

zamyśleniuipocierapalcemwargi,patrzącraznamnie,raznatorbęzrekwizytami.

Chichoczę,alegdywbijawemniewzrok,natychmiast

zasłaniamdłoniąusta.

–Cościębawi?

Kręcęgłową,aleonujmujemójpodbródekwdwapalceizmusza,bym

spojrzałamuwoczy.

–Możejednak?

–Rozśmieszyłomnietoszperaniewtorbie–mówięcicho.

Dlaczegowłaściwiechcęzaspokoićjegociekawość?

Ztrudempowstrzymujeuśmiechiwypuszczamniezobjęć.

Budziwemnieprzerażeniefakt,żetanagłautratakontaktuzjego

ciałemsprawiamiprzykrość.

Weźsięwgarść.Poprostunajwyższaporanajakiśdobryseks.Od

ostatniegorazuminęłotyleczasu,żeażwstydsięprzyznać.

–Skrzyżujręceztyłuichwyćsięzaprzedramiona.

–Niechcęmiećzwiązanychrąk–odpowiadamszybko.

Patrzynamnieprzezchwilęipodchodzitakblisko,żeniemalmuska

wargamimojeucho.Wspanialepachniejakimśegzotycznympłynem

dokąpieliinamiętnym,prawdziwym

mężczyzną.

–Mogęprzeciąćwięzywułamkusekundy.Nicniebędziebolało.

Zaufajmi.

Cofasięipatrzynamniepytająco,kiwamgłowąizakładamręcez

tyłu,takjakchciał.Niewiem,dlaczegomuufam,aletakjest.Wierzę,żemnienieskrzywdzi.

Nagradzamnieczarującymuśmiechemigdybynieto,że

majtkimamjużitakmokre,natenwidoknapewnoby

zwilgotniały.Niechtodiabli,cozaniesamowityfacet.Odwracasiędomnie,bysięgnąćposznur,aja
błądzęwzrokiempojegociele.

Jest bardzo wysoki, mierzy ponad metr dziewięćdziesiąt. Szerokie bary skrywa koszula na guziki z
podwiniętymirękawami,spodktórych

wyglądajążylasteprzedramiona.Koszulajestniedbalewetkniętaw

czarnespodniezpaskiem,eleganckiebutyrównieżsączarne.

Taczerńpowinnaonieśmielać,ajestpoprostuseksowna.Ibardzodoniegopasuje.

Mamochotęzrobićmuloda.

Dziewczyno,przyszłaśtutajpoto,żebyzobaczyć,naczympolega

bondage.

Tużobokinnyfacetwłaśniekończywiązaćinnedziewczyny,które

staływkolejcezamną.RozglądamsięzaBailey,alenigdziejejniewidzę.

–Dalekonieodeszła–mruczymężczyzna,jakbyczytałwmoich

myślach.

–Jaksięnazywasz?–pytamcicho,gdytymczasemonwiążemi

nadgarstki.Nosemniemaldotykamjegotorsuiwdychamjegozapach.

Takświetniepachnie…

–Matt–odpowiadazuśmiechem,okręcającmisznurem

ramionaitors.–Aty?

–Nicole–odpowiadam,patrząc,jakzapętlasznur,nadającwięzom

symetrycznywzór,któryprezentujesięwyjątkowopiękniena

czerwono-czarnymtle.Madługie,szczupłeręceizręcznepalce.

–Dobrzecitoidzie–mówięcicho.

Uśmiechasięipatrzynaswojeręce,któreprzesuwająsięzwinniepomoichpiersiachibrzuchu.

Oddychamcorazszybciej,sercewalijakszalone.Tułówmamjuż

związany,próbujęporuszyćrękami,aleanidrgną.

–Boli?–pytacicho.

–Nie–odpowiadamszczerze.

Kiwagłowąiwsuwamisznurmiędzynogi,wiążegona

plecachiznówprzeciągamiędzyudami.Przygryzamwargi,żeby

stłumićjękrozkoszy.

Boże!Jaktomożliwe,żepodnieciłomniewiązaniesznurem?

Wkońcuzaplataostatniwęzeł,którymieszasięz

pozostałymiitrudnoterazpowiedzieć,gdzietensznursiękończy,agdziezaczyna.Potemcofasięokrok,
krzyżujeramionanapiersiachiprzesuwaplacempodolnejwardze,błądzącwzrokiempomoimciele.

Błyszczące,niebieskieoczypłonąpożądaniem.Onteżoddychacoraz

szybciejiprzysięgamnabogówbondage,żeczujędoniegoniezwykły

pociąg.

Jeślimnieniedotknie…jeślinatychmiastmnieniedotknie,spłonęnapopiół.

Podchodzibliżej,ujmujemojątwarzwdłonieicałujemniewczoło.

–Jesteśzkimś?

Powinnam się obruszyć i kazać mu się wypchać, ale ten facet działa na mnie tak odurzająco, że kręcę
tylkogłową.

–Nicole–szepczeicałujekącikmoichust,apotem

przesuwawargiwyżej,takbyznalazłysiętużprzymoimuchu.–

Zwykletaksilnieniereaguję,alemamstrasznąochotęwypieprzyćcięnawylot.–Zatykamnielekkoi
odchylamniecogłowę,żeby

popatrzećmuwoczy.

Odmów!Uciekaj!Jezu,cozazboczeniecmówitakierzeczy?

Zamiasttegooblizujętylkowargi.

–Mieszkamtrzyprzecznicestąd.

Odrywaodemniewzrokikiwadokolegi,chwytamniezaramięi

ciągniedodrzwi.

–Zaczekaj,mojaprzyjaciółka…

–Jesttam–mówispokojnie,wskazująctłum.Baileypatrzynanasz

porozumiewawczymuśmiechem,unosiwgórękciukimruga

porozumiewawczo.

–Widzisz?Wszystkozniąwporządku.

–Zaczekaj.–Zapieramsięobcasamiiobojeprzystajemy.–

Przecieżmożeszbyćseryjnymmordercą,rzeźnikiem,

narkomanem,gwałcicielem.

Uśmiechasię,wzdychaiodgarniamiwłosy.

–Grzecznadziewczynka…

–Wtakimrazie,dozobaczeniapóźniej…

–Stój–rozkazujecicho,ajabezwahaniawykonuję

polecenie,ignorującinstynktucieczki.

Obejmujemnieramieniemiprzyciągadosiebie.Pod

wpływemtegodotykumojeciałobudzisiędożyciaitulęsiędoniegomocniej.

Śmiejesięcichoipocieranosemomójnos.

–Jużoddawnanieczułemdonikogotakiegopociągu.

Przysięgam,niejestemmordercą.–Ztymisłowamizaczynamnie

całować,wsuwamigłębokojęzykdoustiskrupulatniebadaich

wnętrze.Ajabezwolnienawszystkopozwalam.

Niemogęruszyćrękami,achciałabymzarzucićmujenaszyję,

chwycićgozawłosyiprzyciągnąćjaknajbliżejjegogłowę.

Zamiasttegoprzytulamsiędoniegomocniejijęczęzrozkoszy.

Ontymczasemprzylegabiodramidomojegobrzucha,tak,żebym

poczułanacielejegoerekcję.

Cholera,ależjestseksowny!

–Totymniezaprosiłaś…

–Chodźmy.

Nietrzebamutegodwarazypowtarzać,znajdujemyna

parkingujegobmw,usadzamnienamiejscupasażera,ręcemamw

dalszymciąguzwiązaneztyłu.Jestminiewygodnie,niemogęsię

oprzeć,alenieprawdopodobnepodnieceniesprawia,żezupełniemito

nieprzeszkadza.

Szczerzyzębywwilczymuśmiechuicałujemniew

policzek.

–Podobaszmisięwtychpętach.

Nieczekanaodpowiedź,wskakujenasiedzeniekierowcyizatrzaskujedrzwi.

–Trzyprzecznicestąd,polewej–tłumaczę.

–Nadpiekarnią?–pyta.

–Tak.Maszładnysamochód.

–Toprezent–odpowiadakrótko,parkującauto.

Kto,udiabła,kupujewprezenciesamochody?

Znajdujemiejscenaparkingiprowadzimnienagórę.

– Będziesz musiał wyjąć mi kluczyki z torebki – mówię i odwracam się do niego tak, by mógł po nią
sięgnąć.

–Strasznienielubięgrzebaćwdamskichtorbach–wyznajez

uśmiechem.–Mamaobcięłabynamręce,gdybyśmyzrobilicoś

takiego.

–Nocóż,mojesązwiązane–odpowiadamżartobliwie.

–Fakt.–Znajdujekluczeiotwieradrzwi.Kładzietorebkęorazkluczenastoleiprowadzimniewgłąb
mieszkania,dosypialni.

–Kilkawskazówek–mówicicho.–Jeśliusłyszę„nie”,albo

„dość”odrazuprzestanę.Niejestemsadystą,niechcę,żebyś

cierpiała.Alemusiszbyćposłuszna,wykonywaćmojepoleceniabez

żadnychdyskusji.–Wbijawemniewzrok.–Czytojasne?

–Niemamnicdogadania?

–Jużcitłumaczyłem.Jeślipoczujeszbólczypoprostudyskomfort,

powiesz„nie”.Alebardzosiępostaram,żebytoniebyłokonieczne.–

Uśmiechasięiprzyciągamniedosiebie,chwytającwęzełpomiędzy

moimipiersiami.

–Potrzebujęjakiegośhasła?Kodubezpieczeństwa?

–Twojehasłotopoprostuzwykłe„nie”.

–Dobrze–szepczę,aleonjużnakrywawargamimojeusta.

Całujemnieżarłocznie,łapczywie,namiętnie.Jużczuję,żedalejteżbędzieszybkoimocno;niemogęsię
tegodoczekać.

Dochodzimydosypialni,zapalalampkęnastolikunocnym,

spowijającsypialnięsubtelnymświatłem.

–Ztymisznuraminarękachniedamradysięrozebrać.

Stajeprzedemną,dotykaczołemmojegoczołaiprzesuwadłońmipo

moichrękach,bokach,udach,ażdomiejsca,gdziepończochystykają

sięzespódnicą.

–Niemusiszbyćnaga,żebymmógłsięztobąpieprzyć.

Oczywiścietakbymwolał,alezdrugiejstronyterazmogępatrzećnaciebieoplątanąsznurami,atoteż
sprawiamiprzyjemność.

–Dlaczego?

Kręcigłowąizakrywamidłoniąusta,odpinakoszulęirzucająna

podłogę.Odsuwasięokrok,żebyzdjąćpasekispodnie–ze

zdumieniemodkrywam,żenienosibielizny.

Zresztąpotymwszystkim,cosiędziśstało,właściwienierozumiem,żecokolwiekmniejeszczedziwi.

Omiataspojrzeniemmojątwarz,szyję,piersi,ujmujejewdłonie,

pochylasięizaczynassaćprzezbluzkęmojenabrzmiałesutki.

Odchylamgłowę,gdyczujęlekkieszarpnięciemiędzy

nogami,wmiejscu,gdziesznurdotykamoichkobiecychfałdek.

Wystarczyodsunąćsznurimajtki,żebysięwemniewśliznąć.

–Chcęciędotknąć–szepczę.Desperackopragnęująćjegotwardy

członekwdłonieidoprowadzićgodotakiegostanuszaleństwa,do

jakiegoondoprowadziłmnie.

Kładziemirękęnaramieniu.

–Nakolana–rozkazuje,popychającmnielekkowdół.

Bioręjegostwardniałyczłonekwustaizaczynamgo

delikatniessaćipieścićtak,jakbyzależałoodtegocałemojeżycie.

Agdyzjegogardławydobywasięjęk,czuję,żejestemjeszczebardziejmokrawśrodku.

Podnoszęnaniegowzrok,mazaciśniętąszczękęi

przymrużoneoczy.

–Dobrajesteś–jęczy,chwytamniezawłosy,lekkojepociąga,nie

sprawiającjednakbóluizaczynawsuwaćiwysuwaćczłonekzmoich

ust.Niewchodzijednakzbytdaleko,dogardła,sprawiamu

przyjemnośćsamdotykmoichwargijęzyka.–Niewyobrażamsobie

niczegobardziejseksownego.Tynakolanach,wmoichsznurach,z

tymiseksownymustami,wktórychtrzymaszmojegofiuta.

Podobamisięwulgarnysposób,wjakiotymmówi.

Odpowiadamjękiemnaznakzgodyizaczynampieścić

językiemżyłkępodjegopenisem.Czujęzsatysfakcją,żeręce

zaplątanewmoichwłosachzaczynająmudrżeć.

Naglestawiamnienanogiiprowadzidołóżka.Zadzieraspódnicę,

odsuwasznurimajtkinabok.Alezamiastwemniewejść,klęka,

zanurzatwarzwmoichfałdkachizaczynamniessać,doprowadzając

doszaleństwa.

–Niechtodiabli…–piszczęipróbujęsiępodnieść,aleonkładzie

ciężkądłońnamojejłopatceiprzygniatamniedomateraca,

kontynuującpieszczoty.Nigdywżyciuprzedtemnieprzeżyłam

czegośpodobnego.

Wkładamidwapalcedośrodka,akciukiemmasuje

łechtaczkęijednocześniezębamiotwieraopakowanie

prezerwatywy,poczymwprawniejązakłada.

Szybkozastępujepalcepenisem,wsuwasięwemnieszybko,dokońca,

obojejęczymyzrozkoszy.Chwytamniezazwiązaneręceizaczyna

ujeżdżać,szybkoimocno.

–Jesteśtakawspaniaławśrodku–mówiurywanymgłosem.

–Takawąska.Kiedytoostatniorobiłaś?

Wzruszamramionami.Onnaprawdęmyśli,żebędętoterazliczyć?

–Odpowiedz–rozkazujeidajemiklapsa.Piszczęzbólu.

Tenbólustępujejednaknatychmiastmiejscagorącejfalinamiętnościiznówzaczynamsiępodnimwić.

–Niewiem.Roktemu?

– Pieprz mnie – szepcze i wbija się we mnie głębiej i głębiej, jakby uczestniczył w jakimś wyścigu i
dążyłdomety.

Wciążtrzymamojezwiązanedłonie,adrugąrękąodchylamigłowę

tak,żeniemogęwykonaćżadnegoruchuijestemnajegołascei

niełasce.

–Boli?–szepcze,przyciskającustadomojegoucha.

–Nie.–Ztrudemwydobywamzsiebiegłos.Kiedywchodziwemnie

podtymkątem,wydajesięjeszczewiększy.Chciałabymporuszyć

biodrami,alejestemcałkowicieunieruchomiona.

–Nieciągnęcięzawłosyzbytmocno?

Tak,trochęzamocno,alebardzomisiętopodoba.

–Nie–odpowiadamijęczę,boznowuwchodziwemnie

głębiej,dotykającbiodramimoichpośladków.Czujęjakwlędźwiach

rośnieminapięcie.

–Zaczekaj,dopókiciniepowiem–syczy,przezzaciśniętezęby.

–Ale..–zaczynam.Bezskutku,gdyżonchwytamnietylkomocniej

zanadgarstki.

–Słyszałaś,copowiedziałem.

Przełykamślinęipróbujęsięskupićnaczymśinnym.Nazakupach.

Nazamówieniach.Naprezencieurodzinowymdlababci,którymuszę

jejwysłaćwprzyszłymmiesiącu.

Aletonanic.Mojeciałopłonieiniemajużodwrotu.

Wkońcu,zgardłowymjękiem,zadajemiostatniepchnięcie.

–Teraz,Nicole!

Idochodzędonajbardziejintensywnegoorgazmuwmoim

życiu.Wypychamkuniemubiodraiczuję,jakionkończy,nasze

ciałaporuszająsięwpełnejharmonii,widealnieuzgodnionymrytmie.

Wkońcucałujemniewplecy,gdzieśmiędzyłopatkamiiwypuszcza

włosyzdłoni,poczymzaczynarozplątywaćwięzy.

–Mógłbyśjepoprostuprzeciąć–szepczę,ułożonajużwygodniejna

miękkiejkanapie.

–Wolętak–odpowiadacicho.

Luzujewięzyipieścidelikatniemojeciało,którezmieniasięterazwjednąwielkąwrażliwąkulędoznań
–odintensywnegoseksu

począwszynatychsłodkichpieszczotachskończywszy.

Gdyuwalniamojeramiona,pomagamiwstać,żebybyłomułatwiej

odplątaćwięzy.

–Podobałomisię–szepczę,patrzącnajegoręce.

–Naprawdę?–pyta,uśmiechającsięlekko.

Kiwamnieśmiałogłową,czuję,jakpaląmniepoliczki.

–Niemusiszsięterazmniewstydzić.

Chichoczę,gdyopadaostatnisznur.

–Dzięki.

Odnajdujemójwzrok,marszczybrwi.

–Zaco?

Przekrzywiamgłowę.

–Zacałkiemnowedoświadczeniewmoimżyciu.

Wykrzywiaironiczniewargi,podnosimojądłońdoust,

całujemojekłykcieiprzyciągamniedosiebie.Jestwdalszymciągunagi,jaubrana,alewreszciemogę
godotknąć.Przesuwampalcamipo

jegociepłejgładkiejskórze,odpośladkóważdonasadywłosów.

–Maszniebezpieczneręce–szepcze.

–Atyniesamowiteciało.

Uśmiechasię,chwytamniezaręce,całujewczubeknosaiodsuwasięodemnie.

–Muszęzapisaćtwójnumertelefonu.

Wtejsamejchwilidzwonikomórkawkieszenijegospodni.

Marszczybrwiiwyjmujetelefon.

–Tak?

Krzywisięizaczynakląć,wkładającjednocześnieubranie.

–Jużjadę.Dziewczynkiwporządku?Będęzadziesięć

minut.

Zamykaklapkętelefonuipatrzynamniezżalem.

–Musisziść.

–Tak.–Całujemnieszybko,myślamijestjużwyraźniegdzieindziej.

–Zadzwonię.

Ztymisłowamiwybiegazmojegomieszkania.Nawetnie

mamczasumupowiedzieć,żeniepodałammuwkońcunumeru

telefonu.

Itakjestpewnielepiej.Ontkwipouszywczymś,oczymjaniema

pojęcia.Wystarczytajednanoc.Noc,októrejniezapomnę.

Bioręprysznic,wkładampiżamę,chwytamtorebkęchipsówze

spiżarniikładęsięnakanapie.Nieinteresujemniejednakspecjalnieprogramtelewizyjny.

Ciekawe,kimsą„dziewczynki”,októrepytał.Czyżbymiał

dzieci?

OBoże!

Uprawiałamwłaśnieprzypadkowysekszżonatymi

dzieciatymfacetem.Jestemskończonąkretynką.To,żefacetmówi

„zaufajmi,kochanie”nieznaczyprzecież,żenaprawdęmogęmu

wierzyć.

Odkładamchipsyiukrywamtwarzwdłoniach.Icojadocholerysobiemyślałam,udająctęsubmisywną
panienkę,któralubibyćwiązana?

Przecieżjawcaletakaniejestem.

Terazżałuję,żeniewziąłmojegonumerutelefonu,bo

mogłabymgospławić,gdybyzadzwonił.

–Nicole,zaczekaj–słyszęwyraźniejegogłostużzasobą.

Aniechgo.

Jestemjużprawieprzysamochodzie.

–Naco?–pytam.–Coteżmógłbyśmipowiedzieć?

Rozdział2

Matt

Przedewszystkim,wnioskującztwojegoniezbytciepłegoprzywitania,muszęcięchybaprzeprosić.Nie
bardzojednakwiem,czymcisię

naraziłempozatym,żewybiegłemodciebietaknagle,żenie

zdążyłemzapisaćtwojegonumerutelefonu.

Błąd,któregoniemogęsobiewybaczyćodchwili,gdygopopełniłem.

Nocztącudowną,zielonookąkobietą,októrejniemogęprzestać

myślećodchwili,gdyleżałatakpodemnąobwiązanasznurem.

–Twojażonaidzieciniechciałybyzpewnością,żebyśzapisywałmójnumer.Niemogęuwierzyć,że
byłamtakagłupia.–

Przymykaoczyikręcigłową.

–Jakażonaidzieci,Nicole?–pytam,całkowicieogłupiały.

–Twojażonaidziewczynki.

Patrzęnaniązaskoczony.

–Niejestemżonaty,Nicole.

Ażotwieraustazezdziwieniaipatrzynamniewmilczeniu.

–Dlaczegomyślałaś,żemamżonę?–pytam,podchodzącdoniej

bliżej.

–Bokiedyodebrałeśtelefon,spytałeś,czyzdziewczynkamiwszystkowporządku.

Unoszęjejpodbródek,zmuszając,byspojrzałamiwoczy.Awięc

przezcałyczasbyłaprzekonana,żemamżonę,którązdradziłemito

doprowadziłojądoszału.

–Brynnamiaławtedywypadeksamochodowy.Jechałyzniącórki.

Otwieraoczyjeszczeszerzejimarszczybrwi,patrzącnadom.

NajwyraźniejchceporozmawiaćzBrynizapytaćją,czytoprawda.

Boże,jestnaprawdęniesamowita.

–Terazjużwiesz.Jestemsamjakpalec,Nicole.

–Nic–poprawiaiznówkierujewzroknamnie.–Toniema

znaczenia–dodajeirobikrokwkierunkusamochodu.

Błądzęspojrzeniempojejfiligranowymciele,okrytymterazbiałym

fartuchem.Nanogachmaczarnebuty,włosyprzewiązaneczerwoną

wstążką.Wyglądapiękniewewszystkim,wseksownejkrótkiej

spódniczceitopie,atakżewtymobszernymroboczymstroju.

Prezentowałabysięznakomicienawetwworku.

Aprzecieżniewidziałemjejnagiej.

Jeszczenie.

–Dlaczego?–pytamspokojnie.

–Boniejestemwtwoimtypie.–Uśmiechasięironicznie,wrzuca

torbęnatylnesiedzenieiodwracakumniesmutnespojrzenie,

kontrastującetakwyraźniezwojowniczowysuniętąszczęką.

–Dlaczego?–ponawiampytanie.–Jakijestwedługciebiemójtyp?

–Lubiszuległekobiety.Ajaniemamnawetjednejkostki,która

chciałabycisiępoddać.Lubięwyrażaćswojezdanie,nieznoszę,kiedyktośmnąsteruje.

Najwyraźniejniemożebyćsubmisywnaprzezcałyczas.Niejest

dobrymmateriałemnaniewolnicę.Jajednakzupełniesiętymnie

przejmuję.

Boniejestemwłaścicielemniewolników.

Wsypialnibyławspaniała,swobodna,pozwoliłasobiena

przekroczeniebarieryswegolękuprzedzwiązanymirękami,doszłateżdogranicybólu,gdypodnosiłem
jązawłosyzmateraca.

Boże,kiedytylkopomyślęojejpłonącychpoliczkachiwzroku,

któregoniespuszczałazemnieaninachwilę,gdywbijałemsięwniącorazgłębiej,czuję,żeznowumam
erekcję.

Oddychacorazszybciej,anajejpoliczkiwystępują

rumieńce,jakbyczytaławmoichmyślach.Opuszczaręceisplata

dłoniewtalii.

–Pozwól,żebędęinnegozdania.Proszę.

–Aleznasdwojgatoraczejjapowinnamprosić,prawda?–

Kręcigłowąiwsiadadosamochodu.–Tosięnigdynieuda.

Zostawmytęsprawętak,jakjest,Matt.

Ztymisłowamiodjeżdżaizostawiamniesamego.

Mowyniema.Napewnotegotakniezostawię.

–Fakt,żejesteśbrzydkijakcholera,alezwyklenie

odstraszaszkobiet.Cosięstało?–Willuśmiechasiędomnie,gdy

dołączamdogościzebranychwogrodziemoichrodziców.

–Odpieprzsię–odpowiadamszeptem,wyjmujębutelkęzwodąz

chłodziarkiipociągamsążnistyłyk.

–Pytampoważnie.–Willprzestajesięuśmiechać.–

Wszystkowporządku?

–Niewiem.–Kręcęgłowąiodwracamsię,abypopatrzećnaswoją

rodzinę.

CalebtańczynatrawnikuzBrynną.Uśmiechająsiędosiebiei

wymieniająszeptemjakieśuwagi.Ichcórki,MaddieiJosieskaczą

obok,ichślicznesukienkioplatająsięimwokółnóg,apies,Bix,zradościądołączadorozchichotanego
towarzystwa.

Rodzicesiedząprzystole,mamatrzymanakolanachsynkamojego

najstarszegobrataIsaaca.Liamgaworzygłośnoicochwilawkłada

sobiepiąstkędobuzi.Tatasłucha,comamaopowiadarodzicom

Luke’aiuśmiechasiędoniejtak,jakbydokonałacudu.

Iwłaściwiemarację.

Wciąguostatnichlatnaszarodzinaznaczącosię

powiększyła.PoślubieCalebatylkomnieiDominicowiudałosię

pozostaćwkawalerskimstanie,alejaniezamierzamzmieniaćtego

stanurzeczywnajbliższymczasie.

Naszamłodszasiostra,Jules,głaszczesiępoledwojeszczewidocznymbrzuszku,przytulonadoNata,za
któregowyszłazamążprzed

niespełnarokiem.ObojegawędzązNatalie,długoletniąprzyjaciółką

Jules,traktowanąprzeznasodzawszejakczłonekrodzinyoraz

mężemNatalie,LukiemWilliamsem.TowarzyszyimsiostraLuke’a,

Sam,ijegomłodszybrat,Mark.

PrzystolenieopodalnarzeczonaWilla,Meg,rozmawiazeswoim

bratemLeoinaszymnajstarszymbratem,Izaakiem,orazjegożoną

Stacy.

Oistnieniunaszegokolejnegobrata,Dominica,owocu

krótkiegoromansumojegoojcasprzedtrzydziestulat,

dowiedzieliśmysiębardzoniedawno.Dominicmówiterazcośdo

Alecii, organizatorki wesela, która zdążyła przygotować cała imprezę w błyskawicznym wręcz tempie,
gdyżdowiedziałasięoniejzbardzo

krótkimwyprzedzeniem.

–Więcudałocisięzłapaćwłaścicielkęcukierni?–mówiCaleb,

podchodzącdomnieidoWilla.Piosenkawłaśniesiękończy,Brynna

wracadorozmowyzJulesiNatem.

–Wcalejejniegoniłem–odpowiadamprzezzęby.

–Askądjąwogóleznasz?–pytaIsaac,którywłaśniedonas

dołączył.

–Jezu,czywywszyscynaprawdęniemacieinnych

problemów?

–Niżtwojeżycieprywatne?–upewniasięWilliwpychasobie

kolejnąprzystawkędoust.–Oczywiście,żenie.

–Topoprostuktoś,kogopoznałemparętygodnitemu.

–Podobacisię–stwierdzaIsaac.

–Czytyjesteśdziewczyną?–pytamzironicznym

uśmiechemipatrzęnaBrynnę,któraśmiejesięwłaśniezjakiegoś

żartuJules.–Będziemyterazsobieopowiadaćomiłości?

–Tojestwesele,głupku–mówiWill.–Wszędziewokół

szalejąuczucia.

–Wtakimrazietonajlepszymomentnatoast.

Ipora,żebyściesięwreszcieodemnieodpieprzyli.

WychodzęnaśrodekogroduidajęznakAlecii,apochwilimuzyka

cichnie.

–Moidrodzy,czasnatoast–oznajmiamgłośno.Czujęnasobie

spojrzeniawszystkichzebranych,wkładamrękędokieszenii

przestępujęnerwowoznoginanogę.

Nigdynielubiłempublicznychwystąpień,todomenaWilla.

–Przedewszystkimchciałbympogratulowaćwamobojgu.–

OdwracamgłowędoCaleba,którystajezaswojążoną,otaczają

ramieniemwtaliiiopierajejpodbródeknaramieniu.–Oboje

musieliście przejść przez prywatne piekło, żeby się znaleźć w miejscu, w którym jesteście teraz. I
powiemszczerze,żenieznamżadnejpary,którazasługiwałabynaszczęściebardziejodwas.

Widzę,żeBrynnamajużoczypełnełez,alekontynuujęswójwystęp.

–Brynno,należyszdonaszejrodzinyjużodjakiegośczasu.

Twojecórki,choćtomałeterrorystki,sąprześliczneiwspaniałe,takjakichmama.Atobiestarczasiłi
poczuciahumoru,abywytrzymaćznaszązaborcząrodziną.Bardzociękochamyinaprawdęsięcieszę,że
mogęcięoficjalniepowitaćjakojejprawowitegoczłonka.

Rozlegająsięwiwatyibrawa.Gdyokrzykiwreszciemilkną,zaczynam

przemawiaćdalej.

–Calebie,jesteśnietylkomoimmłodszymbratem,ale

najlepszymprzyjacielem.

–Zaraz!–protestujeWill,aleniezwracamnaniegouwagi.

–Jesteśtutaj,całyizdrowy,dziękiBogu,ponieważzostałeś

stworzonydorolimężaBrynnyiojcajejdzieci.Głębokowtowierzę.

Cieszęsię,żezacząłeśwreszciemyślećgłową,anieczymśinnymi

samzrozumiałeś,żetakjestlepiej.

–Jateżciękocham,braciszku–odpowiadacicho.

–Jesteśmoimbohaterem–stwierdzamdobitnieiszczerze.

NasibraciaiJulesprzytakująiuśmiechająsiędomnienaznakzgody.

–Azatem:zaBrynnęiCaleba.–Podnoszędoustszklankęzwodąi

wszyscygościeidązamoimprzykładem,sięgającpokieliszki.–

Bądźciezawszetakszczęśliwijakdziś.

–Zamłodąparę–wtórujemiojciec.

–Aterazprezenty–oznajmiaJulesiklaszczewręce.

Domwychodzinaśrodek.Uśmiechasię.Nawetteraztrudnomi

uwierzyć,żetonaprawdęmójbrat.Wszyscyjesteśmyjasnymilub

ciemnymiblondynami,aDommakruczoczarnewłosy.Jegooczysą

jednakniebieskie,takiejaknasze.

–Wiecie,żemamwillęwToskanii–zaczyna,aBrynna

otwieraszerokooczy.–Chciałbym,żebyściepojechalitamnadwa

tygodnieidobrzesiębawili.Tylkowydwoje.ZostawiamwamMarię,

którabędzieprzygotowywaćposiłki.

–Zajmiemysiędziećmi–obiecujeojciecBryn.

–AtaMariadobrzegotuje?–pytaWilliodrazudostajezato

kuksańcaodMeg.–Nojak?Możemyteżpowinniśmy

pojechać…

–Dziękujęcibardzo–mówiBrynnairumienisięmocno,gdyDom

całujejąwpoliczek.

–Toniewszystko–dodajeLuke.–Musiciesiętamjakośdostać.–

My–wskazujeresztęrodzeństwa–złożyliśmysięnawynajęcie

prywatnegosamolotu,żebyściemoglipoleciećwnajdogodniejszym

momencie.

–Nietrzebabyło–zaczynaCaleb,aleNateszybkomu

przerywa:

–Wiesz,żenigdynierobimyniczego,naconiemamy

ochoty.Atosprawiłonamradość.

–Pozostajewamtylkoustalić,kiedychceciejechać–dodajeDom.

–Aledotegoczasu–wtrącaNataliezprzepięknym

uśmiechem–wynajęliśmywampokójwpensjonacienaplaży.

Możeciesiętamkochaćdoupadłegoprzezkolejneczterydni.

–Bardzowamdziękuję–odpowiadaBrynnazełzamiw

oczachiściskakolejnowszystkichofiarodawców.

–Zatańczmy,mojadroga–mówię,wyciągamdoniejrękęiprowadzę

natrawę.Muzykaznówzaczęłagrać,tymrazemNeedyounow,LadyAntebellum.

Pasuje.

PorywamBrynnęwramionaizaczynamysiękołysaćwtaktmuzyki.

–Jaksięczujesz?–pytam.

–Szczęśliwa–odpowiadazuśmiechem.

–Nieotomichodzi–mówię,aonakiwagłowąnaznakzrozumienia.

Wie,żewracamdowypadku,któremuuległaprzedparoma

tygodniami.

–Dobrze,Matt.Owielelepiej.

–Świetnie.

–Opowieszmioniej?–pytazporozumiewawczym

uśmiechem.

Nawetnieudaję,żeniewiem,kogomanamyśli.

–Ledwojąznam.

–Miałamprzeciwnewrażenie…

–Słusznie.–PatrzęprzezramięBrynnynaNate,któragoni

roześmianąMaddiepoogrodzie.

–Toprzemiłakobieta,bardzojąlubię.Chceszjejnumertelefonu?

–Jużgomam–odpowiadamiuśmiechamsiędoniejciepło.

NieudałomisiępoprosićNicoleotennumer,ponieważwybiegłemz

jejmieszkania,jakbysiępaliło,aleponieważznałemjejadres,niemiałemproblemu,żebygoustalić.

–Terazjużwiesz,gdziepracuje.

–Przecieżniebędęnachodziłjejwcukierni.

–Tylkowdomu?–pytaBrynnazniewinnymuśmiechem.

–CzyCalebdajeciczasemklapsy?–pytam.

–Owszem–wzdychaBrynna.

–Jużzadługoprzytulaszmojążonę–mówiCaleb,którywłaśniesię

donaszbliżył.

–Zaborczyzciebiefacet–odpowiadamioddajęmuBrynnę.

–Takjakbyśtybyłinny.

Uśmiechamsięironicznie,aleCalebmarację.Gdybym

znalazłkobietęswojegożycia,teżbyłbymzaborczy.

–Dziękujęzataniec,kochanie–zwracamsiędoBrynny.

–Powodzenia.–Mrugadomnieporozumiewawczoitoniew

objęciachmęża.

Odczuwamniepokój.

Przyjęciejużsięskończyło,CalebiBrynnawyjechalinaweekendna

wybrzeże,gościeweselniwrócilidodomów.Ajasiedzęsamwswoim

mieszkaniuwBelltownipatrzęnaświatłamiasta.

Iniemogęprzestaćmyślećopewnymciemnowłosym

skrzacie.

Nie potrafię zrozumieć, co mnie tak w niej pociąga. Spałem z wieloma interesującymi kobietami,
wiązałemje,robiłemznimi,cochciałem,ażycietoczyłosiędalejswoimtorem.

Ajejstwierdzenie,żenapewnoniejestwmoimtypie,powinno

zapalićmiwgłowieświatłoostrzegawcze.

Aleniepotrafięzniejzrezygnować,wżadnymwypadkuniepotrafię.

Chociażonasięmyli.Byćmożeniejestsubmisywnawstu

procentach,alewsypialnipotrafisiępodporządkować.

Ajachcęjejpokazać,jaktopotrafiodmienićżycie.

Cholera.

Wyciągamtelefonzkieszeniiwybieramjejnumer.Odbierapo

trzecimdzwonku,zdyszana,ajaczuję,żemójfiutznównabiera

ochotydożycia.

Aprzecieżtylkousłyszałemjejoddech…

–Halo?

–Halo,mała–mówięcichoiuśmiechamsię,bosłyszę,jakwciąga

powietrze.

–Skądwziąłeśmójnumer?

–Upiekłaśtortdlamojegobrata,Nicole–kłamię,boniechcę

przyznać,żemamtennumerodponadtygodnia,alebyłemzbyt

zajętyrodziną,abyzrobićzniegoużytek.–Toniebyłonictrudnego.

–Muszęprzyznać,żejesteśuparty–wzdycha.–Inie

ukrywam,żebardzomitoschlebia.Wydajeszsięmiłymfacetem,ale

nieżartowałam,mówiąc,żechybaniejestemwtwoimtypie.

–Myliszsię–mówięcicho.–Pozwólmitoudowodnić.

Milczydłuższąchwilęizaczynamsięzastanawiać,czy

przypadkiemsięniewyłączyła.

–Możemysięzaprzyjaźnić.Alenicwięcej.

Dobreito.

–Napoczątekwystarczy.

–Jesteśbardzoseksowny,aletonieznaczy,żeniemożnacisię

oprzeć.

–Uważasz,żejestemseksowny?–uśmiechamsięiopierambarko

zimnąszybęokna,patrzącnajadącewdolesamochody.

–Muszęjużkończyć,tyegomaniaku.

–Chciałbymsięztobąjutrozobaczyć.

–Przecieżjużcitłumaczyłam,że…

–Przyjacieleumawiająsięczasemnakawę–przerywam.–

Serwujeszkawęwswojejcukierni?

–Tak,podajemykawę.

–Świetnie,dozobaczeniajutro!

–Dobranoc,Matt.

–Dobranoc,mała.–Odkładamsłuchawkę,przebieramsięwstrójdo

ćwiczeńiruszamdodrzwi.Jestemzbytniespokojny,żebysiedziećw

domu.Muszęupuścićtrochępary,azupełnieniemamochotyiśćdo

klubu.

Copowinienempotraktowaćjakokolejneostrzeżenie.

Spacerdosiłownioddalonejodziesięćprzecznicdodajemienergii.W

Seattlelatozagościłonadobre,dnisąciepłe,anocepoprostuidealne.

Zaczynamodsztang,ćwiczęramionaitułów.Kończędrugąturę,

siadam, zdejmuję koszulkę, ocieram nią pot z czoła i torsu i rzucam na podłogę. Sięgam po butelkę z
wodą,pijąc,rozglądamsięposali.

Iwtedyjądostrzegam.Jezu!Czymynaprawdęchodzimynatęsamą

siłownię?Ćwiczywłaśnienabieżniustawionejnamaksymalną

prędkość.Nauszachmasłuchawki,wbijawzrokwkonsolę,zapewne

sprawdzającprzemierzonydystans.

Ma na sobie tylko czarne spodenki i obcisły czarny top. Jest bardziej obnażona niż wtedy, gdy w niej
głębokotkwiłem.

Jejszczupłe,wręczfiligranoweciałoniejestjednak

pozbawioneuroczychkrągłości.Mateżdobrzeumięśnioneręce,

zapewnedziękipracyfizycznejwcukierni.

Schodzizbieżni,wypijasolidnyłykwodyiocieratwarzręcznikiem.

Podchodzębliżej.

Cholera,jeszczepomyśli,żejąśledzę…

Ale wcale nie jestem zawiedzony, kiedy otwiera szeroko usta i omiata mnie spojrzeniem cudownych
zielonychoczu.Czuję,żetwardniejemi

penis,mamochotęprzyciągnąćjądosiebieicałowaćjakoszalały.

Szybkoodzyskujerównowagęimarszczybrwi.

–Matt,tosięteraznazywanękanie…

Uśmiechamsięipodajęjejbutelkęzwodą,przyjmujeją,otwierai

upijasporyłyk.

Ależmapiękneusta.Sąjednakszczególnieatrakcyjnegdytrzymaw

nichmojegofiuta.

–Każdymożesięzapisaćnasiłownię.Toniejestzabronione

–odpowiadam.

–Namojąsiłownię?

–Jesteśjejwłaścicielką?–pytamzironicznymuśmiechem.

Śmiejesięikręcigłową.

–Nie.

–Mieszkamniedaleko,pracujęteżwpobliżu,więczniejkorzystam.

Patrzywdół,niewie,copowiedzieć.Kiwatylkogłową.

–Tortbyłwspaniały.–Celowozmieniamtemat,abymogłazemną

porozmawiaćoswojejpracy.

–Och,bardzosięcieszę.–Uśmiechasięiidziemyrazemdobarku.

Podchodzimydodwuosobowegomałegostoliczka,

wysuwamdlaniejkrzesłoisiadamnaprzeciwko.–Cieszęsię,żeci

smakował.

–Jesteśprawdziwąprofesjonalistką.LeoiSambardzo

chwalątwojebabeczki.

– Dzięki Leo i Sam firma kwitnie – śmieje się, a ja czuję dziwny prąd przebiegający po plecach. –
Należądomoichnajlepszychklientów.

Przytakuję,niespuszczajączniejwzroku.

–Bardzociładniewkrótszejfryzurze–mówięcichoidotykam

delikatniekońcówmiękkichpukli.

–Większośćfacetówwolidługiewłosy–mówicicho.

–Długieteżsąładne.Tywyglądaszświetnieiwtakich,iwtakich.

Marszczybrwiiodwracawzrok.

–Dlaczegojeobcięłaś?

Wzruszaramionamiiunikamojegospojrzenia.

–Przyszłaporanazmianę.

Wiem,żetokłamstwo.

Krzyżujęramionananagimtorsieiprzesuwampalcempowargach.

Nicolekręcisięniespokojnienakrześle.

Niejestwprawnąkłamczuchą.

Todobrze.

–Wporządku.Przyjmujędowiadomości.

Oddychazulgą.

–Narazie.

Łypienamniepodejrzliwie.Zaczynamsięśmiać.

–Przyjacielemówiąsobieprawdę.Imszybciejto

zrozumiesz,tymlepiej.

–Znamysięodtrzechminut.Niezakładaj,żewieszomniewszystko.

–Wiesz,cosięomówiozakładaniu…

–Naprawdęjesteśdupkiem–odpowiadaiwybucha

śmiechem.

Pochylamsięizbliżamwargidojejucha.

–Tendupekchciałbystłuctwojąślicznądupkęnakwaśnejabłko.

Wstrzymujeoddechiodsuwasięodemnie,tak,bynamniespojrzeć.

Wjejoczachwidzęwszystko–głód,żądzęi

jednocześnieświadomośćtychuczuć.

–Przyjacielezwyklesobieniegrożą–mruczycicho.

Nieodpowiadam,znówkrzyżujęramionanatorsiei

odsuwamsięodniej.

–Czasnamnie–mówiwkońcuiwstaje.–Muszęranobyćwpracy.

–Miłobyłocięspotkać,Nicole–odpowiadam.–Do

zobaczeniajutro.

Wyglądatak,jakbychciałacośjeszczedodać,może

powiedzieć,żebymnieprzychodziłdocukierni,alewzruszatylko

ramionami,uśmiechasięlekkoiodchodzi.

Tak,zpewnościądozobaczeniajutro.

Rozdział3

Nicole

Tendupekchciałbystłuctwojądupkęnakwaśnejabłko.

SłodkiJezu,ktomówitakierzeczy?

Przewracamsięnabokipatrzęnabudzik.Czwarta

czterdzieścitrzy.Zasiedemnaścieminutzadzwoni,ajaniezmrużyłamoka,choćprzebiegłamwcześniej
półtorakilometraiwzięłamgorący

prysznic.

ZamiasttegodźwięczymiwgłowiegłosMatta,ajego

jasnoniebieskie oczy wręcz mnie prześladują – widzę je, gdy błyszczą ze szczęścia i gdy ciemnieją z
pożądania.

Chciałabymznówgopossać.

Aleonpewniewolałbymniewiązać.

Inajbardziejprzerażającejestto,żeniemiałabymnicprzeciwko

temu.

Boże,cosięzemnądzieje?

Siadamiwyłączambudzik,poczymwlokęsiędołazienki,żebywziąć

prysznic.Kiedyporazpierwszyranoschodzędocukierni,nierobię

makijażu,boitakbysięrozmazał.Wracamdodomunapółgodziny

przedotwarciemiprzygotowujęsięnaprzyjęcieklientów.Dlatego

terazwciągamtylkoubranie,odgarniamwłosy–jedynympowodem,

dlaktóregożałujęichobcięcia,jestbrakwygodnegokońskiegoogona

–ijużjestemwdrodzedokuchni.

Mójwarsztatpracyjestdlamniepowodemdodumy.

Uczestniczyłamwniezliczonychaukcjachiwyprzedażach,by

wreszcieskompletowaćnajlepszewyposażeniezarozsądnącenę.

Blatyzestalinierdzewnejpołyskująwefluorescencyjnymświetle.

Apiekarnikiniemalwywołująorgazm.

Uwielbiamtomiejsce.

Samącukiernięzaprojektowałamrówniestarannie,na

szklanymregalemogęjednorazowozmieścićokołopięćdziesięciu

tuzinówbabeczek.Amójekspresdokawywzbudziłbyzawiśćbaristów

zeStarbucksa.

Wszędziedominujeczerwień,bieliczerń.Napodłodzeleżyczarno-

białygres,ozdobne,metalowestolikidladwojgaprzykrywają

czerwoneobrusy.Przyokniestoiwysokalada,przyktórejklienci

jedząmojewypiekiiobserwująsamochodylubmuzyków

wychodzącychzestudianagrańpodrugiejstronieulicy.

Prowadzętęcukiernięponadrokiodniosłamsporysukces,którydał

miogromniedużoradości.MojeSmakowiteSłodkościprzynosiłyzysk

jużodpierwszegodniaistnieniafirmy,awiem,żetakiecudazdarzająsięrzadko.

Urabiamsobiezatoręcepołokcie.

Wyjmujęskładnikinaróżnesmakiciastekinatychmiastje

zagniatam.Jestniedziela,cukierniajestwtedyotwartatylkopół

dnia,oddziewiątejdopierwszej,alemamzamówienianadwa

przyjęcia,chrzestiimprezęzokazjiurodzinpierwszegopotomka.

DziękiBogu,babeczkitoostatnikrzykmody.

Kiedyjużwszystkiebabeczkiprzeznaczonedosprzedażynamiejscusągotoweistygną,przystępujędo
realizacjizamówieńspecjalnych.

Właśniezaczynamdekorowaćwypieki,gdydokuchniwpadaTess,

mojapółetatowapracownica.

–Dzieńdobry–mówiradośnie.

–Jesteśwzadziwiającodobrymhumorzejaknataką

wczesnąporę–odpowiadamzuśmiechem.–Witaj!

–Miałamwczorajrandkę–oznajmia,zawiązującbiały

fartuszek.Tessjestwysoka,szczupła,magęste,jasnewłosyz

czerwonymiiróżowymipasemkami.Nosiokularywczarnych

oprawkach,którezasłaniająjejniemalcałątwarz,alejejzdaniemsąbardzogustowne.

Imuszęprzyznać,żeświetniewnichwygląda.

Zbierawłosywkońskiogoniwyjmujezlodówkilukier,gotowado

pomocy.

–Zkim?–pytam.

–ManaimięSean.–Marszczybrwi.–Seanjakośtam.

–Jezu,Tess…

–Przestań,trochęzadużowypiłam.Jestwysoki,dobrzezbudowanyi

maprzekłutesutki.

–Auuu–odpowiadamześmiechem.

Tessteżsięśmiejeizaczynadekorowaćcytrynowebabeczki

cytrynowymlukrem.

–Ajaktysiębawiłaś?–pyta.

–Świetnie.Byłamnasiłowni.

–Aha.–Wzdychaiobrzucamnietakimspojrzeniem,jakbymjużbyła

starąpanną.

–Niepatrztaknamnie…

–Chciałabym,żebyśwyszłasięgdzieśzabawić–mówiiukłada

babeczkinaplastikowejtacce,bymożnajebyłowstawićdogabloty.

–Wychodzęiświetniesiębawię–odpowiadam.

–Naaukcjachsprzętukuchennego?Wątpię.

Gromięjąwzrokiem,unosiręcewgeściepoddania.

–Nojużdobrze,dobrze,przepraszam.Jestempewna,żenaaukcje

przyjeżdżajątabunyseksownychfacetów.

–Mądrala–śmiejęsięizamykampudłociasteczekz

napisem„Dziewczynka!”.

–Izatomniekochasz–odpowiada,całujemniewpoliczekizajmujesięgablotą.

–Dobrze–mówię,gdywraca–teraztrzebaspakowaćtezamówienia.

Zajmijsiętym,proszę,bojamuszępójśćnagóręwziąćprysznic.

Dokończęwypiekdnia,jakwrócęnadół.

–Niemaproblemu.Niemusiszsięspieszyć.Jestjeszczebardzo

wcześnie,szefowo.

Kręcęgłowąipędzęnagórę,podrodzezdzierajączsiebieubranie.

Tessjestmłoda,tużpodwudziestce,jeszczestudiujewkoledżu,aleciężkopracuje,kochatęcukiernię,a
jalubięjejtowarzystwo.Nigdysięzniąnienudzę.

Szybkobiorępryszniciwkładamswójmundurek:czarne

spodnie,czerwonyT-shirtibiałyfartuszek,zawiązujęnagłowie

czerwonąwstążkę,poczymwklepujęwpoliczkitrochępodkładu.

Kiedywracamnadół,mamyjeszczetrzykwadransedo

otwarcia,więcmożemyspokojnieudekorowaćwypiekdnia–tort

kawowyzbiałączekoladą–iprzygotowaćciastodowypiekówna

następnydzień.

Punkt dziewiąta T ess otwiera drzwi i do środka wlewa się natychmiast tłum gości na poranną kawę i
ciastko.

Kiedyowpółdopierwszejgościewychodzą,mamchwilę,byusiąść

przy stoliku na zapleczu, szybko zjeść banana i kawałek sera. T eraz muszę już tylko ułożyć ciastka w
gablocieitrochęuporządkować

stoliki.

Dzwonekdzwonidosłowniewchwili,gdywsuwamostatniekrzesło

podstolik.

–Ależtucudniepachnie!

Tengłospoznałabymwszędzienaświecie.

Przezcałąnocrozbrzmiewałmiwgłowie.

Odwracamsię–wdrzwiachstoiMattinieconiższybrunet,którego

niewidziałamnigdywcześniej.Matttrzymaręcewkieszeniachi

uśmiechasiędomnie.Mężczyzna,zktórymprzyszedł,jużstoipod

gablotąipożerawzrokiemciastka.

–Cześć!–mruczę,wycierającręcewfartuszek.

–Jakinteresy?–pytaMatt,gdyjatymczasemstajęzaladą.

–Gorącydzień.Gościedopierocowyszli.

–Montgomeryzapomniałodobrymwychowaniu–mówiz

uśmiechemprzyjacielMatta.–Pracujemyrazem,mamnaimięAsh.

–Miłomi.NicoleDalton.

–Przejeżdżałamtędywielerazyizawszemiałemochotęzajrzeć.Co

polecasz?–pytaAsh,niespuszczającwzrokuzgabloty.

–Chybateczekoladowe–odpowiadam,wciążwpatrzonawMatta,

którynieodzywasięanisłowemiobserwujekażdymójruch.

Tenfacetirytujemnieiuspokajajednocześnie,niepotrafięzupełniewyjaśnić,dlaczegotaksiędzieje.

Manasobieciemnoniebieskąkoszulęzapinanąnaguziki,z

podwiniętymirękawamiinagledostrzegamujegopasakaburęz

odznakąpolicyjną.

ZerkamnaAshera–onwyglądadokładnietaksamo.

Unoszębrwi.

–Niesprzedajępączków–mówiężartobliwie.

Tłumiuśmiech.Niemiałampojęcia,żejestpolicjantem.

–Możepotrzebanamodmiany–odpowiadaMatt.–Poza

tymbyliśmynadziśumówieni.

KiwamgłowąiuśmiechamsiędoAshera.

–Tyteżmaszdośćpączków?

–Nigdyniemamichdość.Aledziśzjembabeczkę

czekoladową.

KładęciastkonatalerzykuipodajęAshowi.Zdejmujespodni

papierek,nadgryzababeczkęiprzewracaoczami.

–Wyjdźzamnie–mówiiwpycharesztkębabeczkidoust.–

Musiszmnienatychmiastpoślubić.PojedziemydoVegasizarazsię

pobierzemy.

Śmiejęsięikręcęgłową.

–Codlaciebie,Matt?

–Kolacjajutrowieczorem–odpowiadagładko.

–Niezłyjesteś,koleś–chwaliAsher.–Aleonawychodzizamnie.

–Ktosięzkimżeni?–pytaTess,którawłaśniewyszłazkuchnii

zatrzymujesięjakwrytanawidokdwóchprzystojnych,nodobrze,

niesamowicieatrakcyjnychfacetów.

–Nicolewychodzizamniezamąż–informujejąAshi

mruga.

–Albomogępoprostudalejpiecbabeczki,atywpadajodczasudo

czasu.Unikniemyskomplikowanychumówizobowiązań

–proponujęześmiechem.

–Tak,możemytakzrobić–uśmiechasięAsh.

–Tess,zapakujdwieczekoladowedlaAshanadrogę–

mówięiodwracamsiędoMatta.–Anacotymiałbyśochotę?

–Jużmówiłem.Nakolacjęjutrowieczorem.

Sercezaczynamibićprzyspieszonymrytmem.

–Myślałam…

–Wiem,comyślałaś.Poproszędwanaściespecjalnychi

kolacjęjutrowieczorem.

–Onapójdzie–odpowiadazamnieTess.

–Wiesz,żemogęcięzwolnić?–pytamgroźnie.

Mattodbieraodemniebabeczki.

–Czymogęztobąporozmawiaćnaosobności?

Wcukierniwciążniemainnychgości,kiwamgłowąi

prowadzęgodokuchni.

–Niemusiałeśkupowaćażtylubabeczek,żebyzaprosićmniena

kolację–mówięcicho.

–Todlachłopakówzkomisariatu.

–Więcjesteśpolicjantem..

–Tak–potwierdza,kiwającgłową.

–Wtakimrazie,jeśliktośmniezacznieprześladować,mogęsiędo

ciebiezgłosić?

Mattpodchodzidomniebliżejiprzesuwamipalcempo

policzku.

–Możesztozgłosićwielupolicjantom,alechybanienamniechcesz

donieść.

Uśmiechamsięironicznie,pewna,żezarazmipowie,cobędziemy

robićalbodokądwybierzemysięnakolację.Aleonpoprostupatrzy

namniewyczekująco,takjakjananiego.

– Pójdę z tobą jutro na kolację – oznajmiam w końcu, a na widok jego uśmiechu twardnieją mi sutki i
kurczysiężołądek.

–Świetnie–mówi,całującmniewczoło.–Októrej

kończyszpracę?

–Oczwartej.

–Mamprzyjechaćoszóstej?

Pyta,niedecydujesam.

–Takbędziedobrze.

Ujmujemojątwarzwdłonieipatrzymiwoczy.

–Będziemymusielipogadać,mała.

–Taksięchybazwyklerobiprzykolacji–odpowiadamzniewinnym

uśmiechem.

Całujemniewustaiodwracasiędodrzwi.

–Dozobaczeniajutro.–Mrugadomnieporozumiewawczoi

wychodzi.

Opieramsięoladę,próbujączłapaćpowietrze.Boże,ledwomnie

dotknął,abyłamgotowazedrzećzsiebieubranieirzucićsięnaniegonaśrodkukuchni.

Nie,nictakiegosięniezdarzy.

Przecieramjużitaklśniąceladykuchenne,próbujączebraćmyśli

przedrozmowązTessczyklientami.

Jednojestbowiempewne:Mattzawszewytrącamniez

równowagi,niekoniecznieznegatywnymskutkiem.

Czykolacjawjegotowarzystwietonaprawdętakizły

pomysł?Będęmiałaszansę,żebygolepiejpoznać.Opieramsięoladęipocierampalcamipoliczki.

–Znowunicniejadłaś?Dobrzesięczujesz?

Odwracam się na dźwięk głosu Bailey, która stoi w drzwiach, z rękami na biodrach i zmarszczonym
czołem.

–Wszystkowporządku.

–Niedługozamykasz?

Sprawdzamgodzinę,zdziwiona,żejestjużprawiepierwsza,czyli

koniecniedzielnejpracy.

–Tak,zaparęminut.

–Todobrze,idziemycośzjeśćinapićsięwina.

–Nicolemarandkę–wykrzykujepodekscytowanaTess,

którawłaśniewpadładokuchni.–Marandkęzseksownymgliną!

–Naprawdę?–Baileypatrzynamniepytająco.–Nototymbardziej

musimypójśćnawino.

–Chętniebymsięzwamiwybrała,alewłaśniezadzwonił

Sean.–Tessszybkozdejmujefartuszekichwytadorękitorebkę.–

Jużzamknęłam,szefowo,więcmożemywszystkiewyjść.

–Szybkocitoposzło…

–Niebyłożadnychgości,więczamykałam,atendrugi

policjant,Ashcałyczasdotrzymywałmitowarzystwa.Zamówił

tuzintruskawkowychbabeczektortowychnaniedzielę,naurodziny

córki.

–Tobardzomiłozjegostrony–odpowiadam,ryglując

kuchnię.

Tessmachanapożegnanieiszybkoznika.ZostajęsamazBailey.

–Mów–rozkazujemojaprzyjaciółka.

–Muszęsięnajpierwnapićwina.–Zwestchnieniemsięgampo

torebkęiwychodzimy.

PokrótkimspacerzejużjesteśmywVintage.

–Tocozwykle?–pytanaszznajomykelnerDan,który

wskazałnammiejsce.

–Tosamo–potwierdzaBaileyichichocze,kiedyDan,

przystojnystudentdorabiającysobiewVintage,odchodziodstolika.–

Chybazaczęstotubywamy.

–Nie,wsamraz.Gdybyśmyzaczęłychodzićgdzieindziej,

musiałybyśmynanowowytrenowaćobsługę.Pozatymonimajątutaj

happyhoursprzezcałąniedzielę,atojestrzadkiewknajpkach.

–Maszrację–zgadzasięBailey.

–Kieliszekpinotnoir,kieliszekmerlotaiświeżepieczywo.–

Danmruganamnieporozumiewawczoizacieraręce.–Copodać?

–Dipszpinakowyzfrytkamiikalmary–odpowiadaBailey.

–Ijeszczedeskęserówzkrakersami–dodaję.–Umieramzgłodu,a

tobardzoniemiłeuczucie.

–Jużsięrobi,drogiepanie.

Danodwracasię,amypatrzymynajegoszczupłą,ładnie

ukształtowanąpupę.Wzdychamy,sączącwino.

–Kimjesttenpolicjant,zktórymsięumówiłaśidlaczegodopiero

terazsięotymdowiaduję?–pytaBailey.

Czuję,jakpaląmniepoliczki,niepewnieobracamkieliszek.

Baileyjestjedynąosobą,którawieomojejnocyznieznajomym

przystojniakiem.

–SpotkałamMattaprzypadkiemnaweselu,naktórepiekłamtort.

–Matta?TegoMatta,którycięzwiązałiwywróciłdogórynogami

całetwojeżycie?

–Tegosamego.

–Światjestmały.

–Toprawda–prycham.

–Wydajesięmiły.

–Iperwersyjny–dodajębezzastanowienia,poczym

przygryzamwargęikręcęgłową.

–Lubibondage.Coztego?

–Znaszgo?–pytamwnadziei,żepotwierdziiwyciągnęzniejjakieśinformacje.

–Niedokońca.Widywałamgowklubie,aleniemiałam

okazjiznimrozmawiać.–Baileyupijałykwinaipatrzynamnie

uważnie,przekrzywiająclekkogłowę.–Ocochodzi?Czegosięboisz?

–Niejestemsubmisywnymtypemkobiety.

–Wporządku.

–Wierzmi,onbardzochcedominować.

–Teżwporządku.

Łypięnaniązezłością.

–Przestańpowtarzać:„wporządku”.

–Chybazabardzokombinujesz,Nicole.–Baileysadowisięwygodniejnakrześle.–Spędziliściemiło
czas.Wystraszyłcięczymś?

–Nie.

–Sprawiłciból?–Patrzynamnieuważnie,obserwujemowęciałai

jednocześniesłuchasłów.

–Nie–odpowiadambezwahania.

–Więcdlaczegomaszwątpliwości,czymaszsięznim

znowuspotkać?

–Najpierwmyślałam,żejestżonatyidzieciaty–

przypominamBailey,którawybuchaśmiechem.–Wczorajjednaksię

okazało,żewtedyzdarzyłsiępoprostuwypadekwjegorodzinie,aleonniemażony.

–Cozadramatycznyprzebiegwydarzeń–mówikpiąco.–

Odpoczątkumisięwydawało,żewtedyniechodziłoożadne

małżeńskiesprawy.

–Słuchaj,onprowadzistylżycia,októrymnicniewiem.

Niechcę,żebymojewłasneżyciewymknęłomisięprzeztospod

kontroli.Wieszotymlepiejniżktokolwiekinny.

–Dlaczegouważasz,żeonchceciękontrolować?

–Dajspokój,przecieżcimówię,żelubidominować.

Milknie,przezchwilębawisiękieliszkiemiwbijawemniewzrok.

Odnoszęwrażenie,żesprawiłamjejprzykrość.

–Niewiedziałam,żejesteśsnobką,Nicole.

–Co?!

–Każdyjestinny,niezależnieodtego,czymsięzajmuje.Tyjesteścukiernikiem,alemogęsięzałożyć,że
niktinnyniepieczebabeczekwtakisamsposób.Mattlubibondageidominujewsypialni,alenawetnie
dałaśmuszansynawyjaśnienia.Możenieszukakobiety

całkowiciesubmisywnej.Możechcecięwiązaćirozkazywaćcitylko

wsypialni.Najwyraźniejsiętobąinteresuje.

Niewiem,comampowiedzieć.Zdziwiłmniezarzuto

snobizm.

–Niesprawiłcibóluinaprawdęmusiałwtedywyjść.Dajmuszansę,

przekonajsię,dokądtoprowadzi.Możeniebędzieszzadowolonaz

przebieguwydarzeń,aleniezaszkodzispróbować.

–Jaktomożliwe,żenależyszdotejspołecznościinieodczuwasz

nawetnajmniejszegolęku?–pytam.–Znamcię,niejesteśjakąś

zdziwaczałąsadystką.

–O!Dzięki.–Marszczynosichichocze.–Większość

amatorówperwersjinielubibicia.Jesteśmypoprostutrochęinni.

Samaniejestempewna,doktórejgrupypasuję.Niejestem

submisywna, nie istnieje chyba żaden fetysz, który lubię bardziej niż inne. Chyba dopiero sama siebie
odkrywam.

–Odkiedyjesteśtakamądra?

–Niechcę,żebyśodrzucałacoś,comożesięokazaćdlaciebiedobre,tylkodlatego,żewyrobiłaśsobiez
góryopinięostylużycia,któregonieznasz.Atosięprzecieżdziejenaprawdę,Nicole.Totylkofacet,
jeślisięokaże,żecinieodpowiada,poprostukończyszsprawęi

idzieszdalej.

–Aleonmisiębardzopodoba–przyznaję.–Dlategotaksięboję.

–Kazałcimeldować?

–Nierozumiem.

–Kiedybyłaśzwiązanaitakdalej,czypytał,jaksięczujesziczywszystkowporządku?

–Tak.

Kiwagłowąiuśmiechasię.

–Szczęściara.

–Jasiętylkoumówiłamznimnakolację–przypominam.

–Aledaszmuszansę?

Wypijamwinoiczuję,jakogarniamniepodniecenie–czujęjew

żołądku,wrękach,nawetwgardle.

Itoniemanicwspólnegozalkoholem.

–Napewnotak.

–Noitorozumiem.

Dlaczegosięzgodziłamnatękolację?

Czyprzyjacielechodzązesobąnakolacje?Tak,przyjaciółkipewnietak,zBenemteżkiedyśposzłam
wieczoremcośzjeść,gdy

odwiedzałamrodzicówwrodzinnymmieście.

Chociażtomójbyłychłopak,terazsięprzyjaźnimy.

Zabardzokombinuję.

Włożyłamczarnerybaczkiibiałytop,odsłaniająctatuażnaprawym

ramieniu.Dzwonekrozlegasięwchwili,gdykończęczesaćterazjuż

krótkiewłosy.Wsuwamstopywsandały,biorętorebkęiotwieram

drzwiprzednajwspanialszymegzemplarzemfaceta,jakimiałam

okazjęwidzieć.Manasobiewyblakłedżinsoweubranie,niebieski

obcisłyT-shirt,któryopinamutors,cosprawia,żenajchętniej

wciągnęłabymgodośrodkaizapomniałaokolacji.

–Hej–mówię,aonodpowiadazuśmiechem.

–Cześć–dodaje,odsuwającsięoddrzwi,abymmogłajezamknąć.–

Świetniewyglądasz.–Puszczamnieprzodem,schodzimynadółipo

chwilijużjesteśmynaulicy.

–Tyteż–odpowiadamześmiechem.–Poważnie.TakieT-shirty

powinnybyćzakazane.

–Sprawdzęprzepisy!

–Koniecznie.Dokądidziemy?

–Jesttakieświetnemiejsce,niedalekoSeattleCenter,niedalekostąd,awtakąpogodęproponujępójść
napiechotę.

–Świetnie.–Mijamyzedwanaścieprzecznic,bywkońcudotrzećdo

SeattleCenter,gdzieznajdujesięSpaceNeedle,ExperienceMusic

ProjectiKeyArena.Zawszeroisiętamodludzi,możnawielezwiedzićijestmnóstworzeczydoroboty.

–Jakznalazłaślokum?–pyta,gdyczekamynazmianę

świateł.

–O,totrwałoparęmiesięcy.Agentchciałjużchybazemnie

zrezygnować,alenaprawdęwiedziałam,czegochcę.–Wzruszam

ramionamiidrżęlekko,gdyMattkładziemidłońnaszyi,prowadząc

przezruchliwąulicę.–Alekiedypokazałmimójobecnylokal,od

razuwiedziałam,żetojestto.

–Wspaniałalokalizacja.

–Tofakt.NoiwpadadomnieregularnieLeoNash.Atakieciacho

nigdysięniestarzeje.

Mattśmiejesięiokrążapokaźnedrzewo,którenaglenasrozdziela.

–Chlebzmasłem–mamroczę.

–Co?

– Kiedy jesteś w czyimś towarzystwie i znajdujecie się po przeciwnych stronach tego samego obiektu,
trzebapowiedzieć:chlebzmasłem,

żebyuniknąćpecha.–Przynajmniejtaktwierdziłamojaprababcia.

Noaleonabyłabardzoprzesądna.

–Muszęzapamiętać–odpowiadazuśmiechem.–WracającdoLeo,

poznałaśgonaweselu?

–Nie.Poprostugotamzobaczyłam.Nierozmawiamz

gośćmi.Pozatymbardzorzadkoobsługujęwesela.

–Dlaczego?

–Bobardzomniestresują,apannymłodesąprzeważniestuknięte.

Przezchwilępatrzymynakuglarza.

–Wolęobsługiwaćklientówwmojejwłasnejcukierni.

–Wpadajątamteżinnimuzycy?

–Owszem.NaprzykładAdamLevine…Myślałam,żeTess

posiusiasięzwrażenianajegowidok.JeszczeBrunoMars,Eddie

Vedder,BlakeShelton…wszyscybyliumnienaciastkach.

–Toświetnie.AlenajbardziejlubiszLeo?

–Jestmiły.Ijegodziewczynateż,nawetbardzo.ManaimięSam,

tak?

Mattkiwagłowąinagleogarniamniepanika.

–Przepraszam.Przecieżtotwojarodzina,ajaopowiadamcionich

jakjakaśfanka.

–Nieprzepraszaj.Przecieżtozwykliludzie,napewnobardzobyśichpolubiła.

–Czymyczasemnieidziemydotejgreckiejrestauracji?–

pytam,żebyzmienićtemat.

–Jeśliniemasznicprzeciwkotemu.Majątamświetne

jedzenie.

–Wiem,bardzojelubię.–Uśmiechamsiędoniego,

wchodzimydośrodka,akelnerznajdujenamszybkostolikprzyoknie

zwidokiemnaSpaceNeedle.

–Opowiedzmioswoimtatuażu.–Patrzynamnieznadkarty

spokojnyminiebieskimioczami.

–Pamiątkazmoichbuntowniczychczasów.

–Czymogęprzynieśćpaństwucośdopicia?

–Dlamniedietetycznacola.

–Dlamniewoda–mówiMatt.–Powieszcoświęcej?

–Przezparęlatdawałammoimrodzicomostrodowiwatu.

Wtedywłaśniezrobiłamsobieto.–Wskazujękolorowykwiatna

ramieniu.–Nadwudziesteurodziny.

–Jestpiękny.

–Dziękuję.Dobrzeprzynajmniej,żeniezgłupiałamnatyle,żeby

poprosićojakiegośćwierkającegoptaszkaczyocośinnegowtym

rodzaju.

–Czykwiatywiśnioznaczajądlaciebiecośszczególnego?

–Podobałymisię.Atobyłtakiczas,żeniewielerzeczybudziłomójzachwyt.

Patrzynamnieprzymrużonymioczyma,alejaprzenoszę

wzroknakartędań,unikającjegospojrzenia.

Dlaczegotopowiedziałam?

Matt nie nalega, skupia uwagę na menu, do stolika podchodzi kelnerka z napojami i przyjmuje nasze
zamówienie.

Zapadazmierzch,naSpaceNeedlerozbłyskująświatła.

–UwielbiamSpaceNeedlenocą–mówięcicho.

–Awidokzgóryjestnaprawdęwspaniały–przytakujeMatt.

–Niebyłamnigdynagórze.

–Naprawdę?–pytazniedowierzaniem.

–Niebyłam.–Kręcęgłowąiupijamłykcoli.–Mieszkamtuzaledwieodpięciulat.

–Skądpochodzisz?

–ZmałegomiasteczkawWyoming.

–Itamzostałatwojarodzina?

–Tak.–Przesuwampalcamiposzklance.–Mieszkajątammoi

rodziceisiostra.Równieżdalszarodzina.

–Dlaczegowięcprzyjechałaśtutaj?

–Podobamisiętomiasto.Przyjechałamdoszkoły

kucharskiejijużniewróciłamdodomu.

–Ajeździszdonichzwizytą?

–Oczywiście.Raznarok.Mamabłagamniewtedyprzez

całytydzień,żebymwróciłaiwzbudzawemniepoczuciewinyzato,

żejestemtakdaleko.

–Jaktomama–odpowiadaześmiechem.

–Kochamich,alewmoimmiasteczkumieszkaniewiele

ponadtysiącosób.Cojabymtamrobiła?Atutajbardzomisię

podoba.Tomójdom.Arodzinęmogęodwiedzać.

Patrzynamnieciepło.

–Cieszęsię,żesiętusprowadziłaś.

Jegocichy,spokojnygłoskojarzymisięzciepłym,

rozpuszczonymmiodem.Miłyfacet.Wcalemisięnienarzuca,

niczegoniechce.

Czytonaprawdętensamdominującymężczyzna,którego

poznałamkilkatygodniwcześniej?

Kelnerkaprzynosijedzenie,prowadzimydalejmiłą

pogawędkę,kończymyjeśćiwychodzimynaulicę–jestpiękny

ciepływieczór.

Oddychamgłębokoigładzęsiępobrzuchu.

–Boże,alesięnajadłam.

–Jeszjakszalona–przyznajezuśmiechem.

–Wiem.–Marszczęnos.–Jutroprzebiegnędodatkowy

kilometrnabieżni.

–Spalmymożeteraztrochękalorii.–Prowadzimniedojasno

oświetlonegocentrummiasta,gdziekłębisięmnóstwoludzi.

Dzieciszaleją,wrzeszczą,płaczą.Wszędziestojąstoiskazwatą

cukrową,lodamiiorzechamiwpolewie.

–Możeloda?–pyta.

–Mieliśmyspalaćkalorie–przypominam.–Wypiłabym

raczejmrożonąherbatę–proponuję,wskazującpobliskibarek.

–Dobrypomysł.

–OficerMontgomery–wykrzykujeniskakobietawśrednimwieku

stojącazaladąbarku.–Dawnopananiewidziałam.Jużpandomnie

nieprzychodzi.

–Awansowałemnadetektywa,paniRhodes.–Mattuśmiechasiędo

kobiety,któramatylelat,żemogłabybyćjegomatką.

Inajwyraźniejjestnimoczarowana.

–Akimjestpanatowarzyszka?–pytazuśmiechem.

–ToNicole.–Mattkładziemidłońnaramieniui

przedstawiauprzejmejkobiecie.–Nicole,topaniRhodes.Parzy

najlepsząkawęwokolicy.

–Owszem–potwierdzakobieta.–Alepanjużjejniepija.

–Obiecałapani,żezostawipanimężaiuciekniezemną,alenie

dotrzymałapanisłowa.Złamałamipaniserce.

–Och,niechpanjużprzestanie,młodyczłowieku.–PaniRhodes

groziMattowipalcem,alewjejoczachlśnirozbawienie.–

Zacznąsięplotki!

Chichoczę–bawimnietawymianazdań,Mattjesturoczyi

najwyraźniejnależydoulubionychklientówpaniRhodes.

–Acodlapani,kochanie?

–Tylkomrożonąherbatę.

–Posłodzić?

–Nie,dziękuję.

–Adlapana,niegrzecznychłopcze?

–Tosamo.

Nalewanamdrinki,leczgdychcepostawićjenaladzie,Mattstajezakontuarem,zabierakubkiicałuje
paniąRhodeswpoliczek.

–Jeślibędziepaniczegośpotrzebowała,proszędzwonić.

–Dobryzpanachłopiec,detektywie.

Mattuśmiechasięlekko,podajemiherbatęiznów

wychodzimynaulicę.

–Uwielbiacię–mówię.

–Jesteśzazdrosna?–pytazwilczymuśmiechem.

–Nie–odpowiadamześmiechem.–PaniRhodeszrobiłanamnie

bardzodobrewrażenie.

–Pracujewtymsamymiejscuodlat.Kiedyzaczynałemjako

krawężnik,tobyłmójrewir.

–Naprawdę?Tęskniszzatym?

–Tylkozanią.Onaijejmążtobardzodobrzyludzie.

Kiwamgłową,niewiem,copowiedzieć.Dowiadujęsię

właśnie,żeMattMontgomerytonietylkouosobienieseksu,ale

równieżbardzomiłyfacet.

Wpadłamwtarapaty.

–Dokądteraz?

ZatrzymaliśmysięwłaśnieupodnóżaSpaceNeedlei

wyrzuciliśmydośmiecipustekubkipomrożonejherbacie.

–Jedziemynagórę!–odpowiada,unoszącbrwi.–Przecieżnigdytam

niebyłaś.

Otwieramustazezdziwienia,alejużpochwilizaczynamklaskaćw

ręcezradości.

–Cudownie!

–Notochodź.

Kupujebiletyiprowadzimniedowindy.

–Czyjużmówiłam,żemamlękwysokości?–pytam,gdy

windamijakolejnepiętra.

Mattśmiejesię,obejmujemnieramieniemiprzytula.

–Niebójsię,będęciępilnował.

Drzwiwindyotwierająsięizapominamoswoimlęku

wysokości.

–Och,jaktupięknie!

Podchodzędobalustradyipatrzęwdółnamiasto,któretakbardzo

pokochałam.Jestciemno,podnamirozpościerasięmorzeświateł.

Wciążjestbardzociepło,alewiejelekkiwietrzyk,poruszającmoje

włosy,którełaskocząmniewpoliczki.

–Tędy.–Mattwyciągadomnierękęiprowadzinadrugąstronę

tarasu,wychodzącąnacieśninę.Widaćstądjasnooświetlonepromyi

łódkikołyszącesięnawodzie.

–Cudownie–szepczę.

–Toprawda–mówicichoMatt.

Podnoszęwzrokiwidzę,żeMattniespuszczazemnieoczu.

–Prawdziwyzciebieczarodziej–stwierdzamześmiechem.

–Przekonaszsięjeszcze,mała,żebardzorzadkonie

wprowadzamsłówwczyn.

Stoimytakoboksiebie,niedotykamysię,patrzymyna

Seattle.Jestbardzocichoispokojnie.

NagleMattbierzemniezarękęisplatapalcezmoimi

palcami.Niepatrzynamnie,trzymamniepoprostuzarękę,gdytak

podziwiamymiasto,wktórymmieszkamy.

Nabierampowietrzawpłucaiwolnojewypuszczam.

Nodobrze,możeBaileymaracjęipowinnamdaćmuszansę.

Rozdział4

Matt

Tobyłacholerniedługanoc.

JaiAshdostaliśmysprawę,którazajęłanammnóstwoczasu

–jeździliśmyjakszalenizmiejscazbrodnidoszpitalai

przesłuchiwaliśmyczłonkówrodzinyorazlekarzy.

Kłótnierodzinnerzadkoprzybierajątakdramatycznyobrót,alekiedyjużtaksięstanie,wymagająodnas
wielepracy.

Wracamdodomutużprzeddziewiątąrano.Marzęwyłącznieo

gorącymprysznicuiodpoczynkuwciepłymłóżku,chcęowszystkim

zapomnieć.

Wdrodzezsypialnidołazienkirzucamzsiebieubranie,odkręcam

kraniwchodzędobrodzika,zanimwodazdążysięnagrzać–chcę

zmyćzsiebiejaknajszybciejśladyminionejnocy.

Wmomenciegdywodajestjużciepła,zakręcamkran,wycieramsię

dosuchaiwchodzędosypialnidokładniewchwili,wktórejdzwoni

telefon.

Naekraniekomórkiwyświetlamisię„Ash”.

–Tak–odpowiadamisiadamnakrawędziłóżka.

–Hej,właśnieodebrałembabeczkinaprzyjęciedlaCaseyi

pomyślałem,żedociebiezadzwonię.

–Cosięstało?–pytam,znówczujęnapięciemięśnii

zapominamozmęczeniu.

–Nic,aletatwojadziewczynamadziśwcukierni

prawdziwyMeksyk.

–Mojadziewczyna?–pytamsucho.

–Niejestemidiotą.Niewiem,cosięmiędzywamidzieje,alewidzę,żecośjestnarzeczy.Adziśona
wyraźniepotrzebujepomocy.Robi

dobrąminędozłejgryistarasięjakmoże,ale…

–Dzięki,partnerze.Zaraztampojadę.

–Dozobaczeniajutro–odpowiadairozłączasię.

Niemamowy,żebymmógłzostawićNicolenapastwęlosuwtakiej

sytuacji,skoromogęprzecieżpomóc.

Szybkowciągamdżinsy,czarnyT-shirtijadędoNicole.

Znalezienieparkinguzajmujemiconajmniejpięćminut,alekiedy

wreszciewchodzędocukierni,widzę,żekolejkaciągniesięażdo

drzwi.Nicoleuśmiechasięuprzejmie,alewidać,żemiotasiętrochęmiędzygablotą,kuchniąiklientami
–niewątpliwiewykonujeteraz

pracędladwóchosób.

Jesttakazajęta,żeniewidzi,jakzakradamsięnazaplecze,gdzie

zawiązujęsobiewtaliikuchennyfartuch.Marzęprzezchwilę,że

ubieramgołąNicolewtakifartuszek,poczymkochamsięzniądo

nieprzytomności,alepoczucieobowiązkuprzywołujemniedo

porządkuistajęzaladą.

–Matt!–wykrzykujeprzestraszona.

–Jakcimogępomóc?–pytam.

Rumienisiępokońcewłosów,ręce,którymiodgarniajezczoła,

zaczynająlekkodrżeć.

–Niemusisz–mówi,aleztrudemprzełykaślinę.

–Chybajednakmuszę.Porozmawiamyjednakpóźniej,

powiedzmitylkonarazie,comamrobić.

Uśmiechamsięzachęcającoigładzęjąpopoliczku.

–Przygotujbabeczki,ajatymczasemzaparzękawę.

–Wporządku.

–Dajmidwieminuty…–szepczeiznikawkuchni.

Napełniamwłaśniebiałepudełkobabeczkami

marchewkowymi,gdywracaNicole.Przełykaostatnikęsjakiegoś

jedzenia.

–Lepiej?–pytam.

Kiwagłowąiwracadokasy,żebyzająćsięklientami.Nagłowiema

znówzawiązanączerwonąwstążeczkę.Topewnieczęśćjejroboczego

stroju.Jestempewien,żeidlawstążeczkiznajdziemyjakieściekaweprzeznaczenie.

Boże,jakaonajestpiękna!

Pracujemyrazembezprzerwyprawiecałyranek.Trudnomiuwierzyć,

żedotejmałejcukierenkiprzychodzityluklientów.

Uśmiechamsięzdumąnamyślojejsukcesieiwtejsamejchwilido

Nicolepodchodzijakiśstarszypan.

–MojaMargaretijauwielbiamypaniciastka,kochanie.

–Dziękuję,panieLarsen.Ajaksięmiewapańskapięknażona?–

pytazuśmiechemNicole.

–Ostatniobyławkiepskimhumorze,alemójzakupna

pewnopoprawijejnastrój.

–Mamnadzieję–odpowiadaNicole,wrzucającdotorby

trochęwiśniwczekoladzie.–Tonowyprodukt,jestembardzo

ciekawapaństwaopiniinajegotemat.

PanLarsenmrugadoNicole,uśmiechasięiwychodziz

cukierniztorbązzakupami.

Nicoleznaswoichklientówzimieniainazwiska,aobsługujeich

wszystkichzogromnymwdziękiem.

Owpółdotrzeciejcukierniapustoszeje,Nicolekorzystazokazji,

idzienazapleczeiwracazkolejnymitacamiciastek,którechce

wstawićdogablot.Wustachmaserowąpałeczkę,którąszybko

nadgryza.

–Cosięstało?–pytam,gdyNicoleustawiatacewgablocie.

–Anastazja,mojadrugapracownica,zadzwoniłarano,żejestchora–

odpowiadaNicolezwestchnieniem.–Tessstudiuje,więcniemoże

przychodzićwciągutygodnia.Noitakzostałamsamanaplacuboju.

–Możepowinnaśkogośzatrudnićnapełenetat?–sugeruję.

Nicolełypienamniezezłością

–Próbujeszmipowiedzieć,jakmamprowadzićfirmę,Matt?

–Przepraszam.–Unoszęręcewgeściepoddania.–Tobyłatylko

sugestia.

–Tojaprzepraszam–wzdychaipocierapalcemczoło.–Zamało

dzisiajjadłam,dlategotakmarudzę.

–Zamykaszoczwartej?–pytam,stajęzaniąizaczynammasowaćjej

kark.

–Tak–odpowiadaiwzdychagłęboko,opierającsięnamnie.

–Jezu,jakmiło…Dlaczegoprzyszedłeś?

–Ashdomniezadzwonił.Powiedział,żemaszstraszniedużopracy,

więcprzyjechałemsprawdzić,cosiędzieje.

Odwracasiędomnie,oczymaszerokootwarteze

zdziwienia.

–Alemówiłeś,żepracowaliściedziścałąnoc.

Uśmiechamsięcierpliwieirobiękrokwjejstronę,chcębyćblisko

niej. Pachnie wanilią i cukrem, jest to najbardziej pociągająca woń, jaką kiedykolwiek czułem w
nozdrzach.

Ktobypomyślał,żecukiermożebyćtakseksowny?

–Potrzebowałaśmnie–odpowiadamzprostotą.–Aja

bardzozatobątęskniłem.

InagleNicolewpadamiwramiona,przytulamniemocno,kładziemi

głowęnapiersiigłębokooddycha.

–Dzięki–szepczeichcesięodemnieodsunąć,ale

przytrzymujęjąwramionach,abyśmyobojemoglisięuspokoić.

–Całaprzyjemnośćpomojejstronie.

Dzwonekprzyframudzedrzwioznajmiaprzybycie

następnego klienta i przez kolejne czterdzieści minut nie mamy chwili wytchnienia. W gablocie zostaje
tylkojednababeczka.

Nicolezamykadrzwi,oddychagłębokoizaczynasięśmiać.

–Mogęcizapłacićbabeczkązkremembrulee.

–Podzielęsięztobą–odpowiadam.

–Nie,dziękuję,niejadambabeczek.–Podajemiciastko,wyjmuje

tacezgablotyiniesiejenazaplecze.

–Dlaczego?

–Amożeszsobiewyobrazić,cobybyło,gdybymjadła

wszystko,coupiekę?–śmiejesięikręcigłową.–Musiałabym

zamieszkaćwsiłowni.

–Nawetniczegoniepróbujesz?–pytaminadgryzam

kremowąbabeczkę.Ależjestpyszna!

–Bardzorzadko,tylkowtedy,kiedywprowadzamnowy

produkt–odpowiada,zdejmujefartuch,wrzucagodopojemnikana

brudnąbieliznęipatrzynamnie.–Smakujeci?–pyta.

–Jestwspaniała.

–Toświetnie.–Przekrzywialekkogłowę.–Pewniejesteśzmęczony.

–Wykończony–potwierdzamiprzełykamostatnikęs.

–Chodźzemnąnagórę.–KumojemuzdziwieniuNicole

wyciągarękęiprowadzimniedomieszkania.–Zjemykolacjęi

będzieszmógłsiętrochęzdrzemnąć.

–Mieszkamniedaleko–odpowiadam.

–Alelepiej,żebyśniejeździłsamochodemwtakimstanie.

Padaszznóg.Pozatymuratowałeśmidzisiajżycie,chcęsię

zrewanżowaćtymsamymiteżcięuratować.

Uratować…

Dlaczegomamwrażenie,żeNicolenaprawdęmożemnie

ocalićnawieleróżnychsposobów?

–Jakzostałaścukiernikiem?–pytaminadgryzamkawałekpizzy.

Siedzimywjejsalonienawprostsiebienakanapie,dzielinastylkopudełkopopizzy.

–Zawszelubiłampiec–odpowiada.–Niemogłamsobie

pozwolićnastudia,adoszkołykucharskiejzapisałamsiędośćpóźno,miałamjużwtedydwadzieściatrzy
lata.Poskończeniuogólniakaod

razudostałampracę,imprezowałam,rodziceomałoprzezemnienie

osiwieli,alekońcuposzłamporozumdogłowyiodłożyłampieniądze

nastudiawAkademiiSztukPięknychwSeattle.

Wyciągamwygodnienogi.

–Rzeczywiściebyłaśbuntowniczką–mówię.

–Aty?–pyta.

–Coja?–odpowiadamzuśmiechem.–Ocokonkretnie

chodzi?

–Jakzostałeśpolicjantem?

–Ach,to.Dwalatabyłemwwojsku–krzywięsięimrużęoczy.–

Calebowielelepiejsięnadajedotakiegożycia.

–Nielubisz,jakcisięmówi,comaszrobić?–pyta,mrużącoczy.

–Nie,nieotochodziło.Nieprzepadamzapodróżowaniem.

Lubiębyćnamiejscu,bliskorodziny.Kiedyodsłużyłemteswojedwa

lata,wróciłemdodomu,skończyłemkoledżiposzedłemnaakademię.

Zamykapudłopopizzyiopierapoliczekopoduszkikanapy,nausta

wypływajejdelikatnyuśmiech.Gdybymmiałwięcejsiły,zacząłbymjącałowaćjakszalony.

Zamiasttegokładęsobiejejstopynakolanaizaczynamjemasować.

Wzdychaiprzymykaoczy.

–Jakmiło…

–Poprostuodpoczywaj…

–Totypowinieneśodpocząć.Pracowałeścałąnoc,apotem

pomagałeśmiwcukierni.

–Omniesięniemartw–mówiętotakimtonem,żebybezproblemu

zrozumiała,comamnamyśli.

–Noaterzeczy?–pytacicho,agdypodnoszęnaniąwzrok,widzę,

żepatrzymiprostowoczy.–No…sznury…inne…

–Wdrugimrokusłużbywpolicjizostałemwezwanydo

zakłóceniaporządkupublicznegoitaktrafiłemdoklubuBDSM,który

okazałsięnaprawdęniezwykłymmiejscem.–Urywam,żeby

sprawdzić,czyjejnieprzestraszyłem,aleNicolespokojniesłucha.

–Namiejscuzobaczyłem,żepewienmężczyzna,którego

poznałemwcześniejwzupełniezwyczajnychokolicznościach,wiąże

kobietysznurami,co,szczerzemówiąc,wydałomisiębardzo

podniecające.

Uśmiechasięizapominam,oczymmówiłem.Kręcęgłowąi

zaczynammasowaćjejdrugąstopę.

–Kiedyznówspotkałemtegofaceta,zapytałemgooto

wiązanie. Okazało się, że to się nazywa shibari, powstało w Japonii, a mój znajomy jest mistrzem tej
sztuki.

–Awcześniejwiązałeśkiedyśjakieśkobiety?–pytacicho.

–Bawiłemsiękajdankami,jasne.Itakieograniczanie

wolnościkobietomzawszesprawiałomifrajdę,alekiedyzacząłemsięuczyćshibari,zrozumiałem,żew
tejsztucechodziocoświęcej.O

odpowiedzialność,zaufanie,uczciwość.

–Achęćdominowania?

–Pytaszzciekawościczychceszzmienićstatusnaszejznajomości?

Rumienisię.

–Nie,tylkozciekawości.

–Chcęusłyszećkonkretnądeklarację,mała.

–Chcęwiedzieć,jakdalekotomożezajść–przyznaje.

Przytulamjąmocno,niemogęsięjużprzedtym

powstrzymać,zwłaszcza,żerozmowaotychsprawachbardzomnie

podnieca.TrzymamNicolewramionach,aletak,byciąglepatrzećjejwoczy.

Tarozmowamaprzełomoweznaczeniedlanaszejdalszej

znajomości,ajaniezamierzamniczegozepsuć.

–Czegosięboisz?–pytamłagodnie.

Wzruszaramionamiiwbijawzrokwpodłogę,aleujmujęwdwapalce

jejpodbródekiunoszęgłowędogóry,tak,bymusiałanamnie

spojrzeć.

–Odpowiedz.

–Nielubiętracićpanowanianadswoimżyciem,Matt.

Wszystkomuszęmiećpodkontrolą:mojąfirmę,życiefinansowe,

zdrowie…wszystko.

–Rozumiem.–Kiwamgłowąiprzesuwampalcamipojej

krótkichciemnychwłosach.–Awtedy,kiedyuprawialiśmyseks?

Czytakbardzocisięniepodobałoto,żetojanadwszystkimpanuję?

–Nie–odpowiada,ajasięuśmiecham.

Bingo.

–Sąróżnetypydominującychfacetów.Niektórzypotrzebują

submisywnychkobietnapełenetat,jeszczeinniszukająpoprostu

niewolnic.

Wstrzymujeoddechizasłaniasobieustazprzerażeniem.

–Niechodziotakietypoweniewolnice…odpowiadam.

Wszystkosięzawszedziejezaobopólnązgodąinieprzekracza

pewnychgranic.

–Więctekobietyzgadzająsiędobrowolnienato,by

nazywaćjeniewolnicami?–Unosilekkobrwi,ajadostrzegam,że

ciekawośćzwyciężyłanadstrachem.

–Nietylkokobiety–odpowiadamizaczynamsięśmiać,gdywidzę,

że Nicole znowu otwiera usta ze zdziwienia. Och, już widzę, jak wielką przyjemność mi sprawi to
powolne

wprowadzanietejdziewczynydomojegoświata.

–Cośpodobnego!Niewiedziałam!

–Wtedy,natymbalu,naktóryprzyszłaśzBailey,tobyłtwój

pierwszyraz?

–Tak,onamnietamzaciągnęła–odpowiadaNicole.

– Przykro mi kochanie. – Całuję ją w czoło i ocieram się nosem o jej nos. – Gdybym o tym wiedział,
zachowywałbymsiętrochęinaczej.

Myślałem,żejesteśpoprostunieśmiała.

–Niechciałam,żebyśrobiłcośinaczej.

–Więccisiępodobało?

Kiwagłowąiprzygryzawargę.

–Alejaniejestemniczyjąniewolnicą.Anidobrowolną,aniżadną

inną.

–Ajaniejestemwłaścicielemniewolników.Tomnie

zupełnienieinteresuje.Niektórzydominującymężczyźnichcąmieć

niewolników.Niektórzychcą,żebyichsubmisywnipartnerzyz

sypialniprzestrzegalitychregułrównieżpozanią.Zwłaszczawklubie.

–Jakichreguł?–pyta.

–Dobrepytanie–odpowiadamzuśmiechem.–Teregułysąróżnew

zależności od pary, która je ustanawia, zależą od upodobań i granic, jakich nie chcą przekraczać
partnerzy.

Przełykaztrudemślinę.

–Wporządku.

–Alesąteżfaceci,którzymusządominowaćwłóżku,apozanim

pozostająwzwyczajnych,nudnychzwiązkach–uśmiechamsię.–Ja

zaliczamsięwłaśniedotakiejgrupy.Podobamisięto,żejesteś

niezależnąkobietąinteresu.Wsypialnipragnęjednaktakiejrelacji,jakiejdoświadczyłaśdwatygodnie
temu.

Nicoleprzygryzaznamysłemdolnąwargę.

–Więcniebędzieszmimówił,jakmamprowadzić

cukiernię?

–Apoco?Przecieżociastkachwiemtylkojedno:sąpyszne.

–Niebędzieszwybierałmiciuchów?

–Nie.Jakdlamnietotrochęzadużo,chociażniektóreparytolubią.

Znowukiwagłową,pogrążonawmyślach.

–Dużoinformacjinaraz–stwierdzam.

–Owszem–potwierdza.–Dlaczegonieuznajeszhaseł?

Kodówbezpieczeństwa?

–Wklubachhasłasąobowiązkowe,więcgdybyśsiędo

któregoś wybrała, pamiętaj, że twoje będzie „czerwony”. W chwili gdy je wypowiesz, wszystko się
kończy,niktniepytazjakiegopowodu,

musipoprostuprzestać.Alejeżelimambyćszczery,niesądzę,bytosłowomogłocisięnacośprzydać
wrelacjizemną.

Tojamuszęsiędowiedzieć,gdziesątwojegranice,czegonapewno

niezaakceptujesziwierzępoprostuwmoczwykłego

„nie”.

–Pozwolęsobiemiećprzeciwnezdaniewtymwzględzie–

mówiześmiechem.

Wtórujęjejśmiechem,szczypięlekkojejkrągłytyłeczekigładzęgodelikatnie.

–Buntowniczka–mówiężartobliwie.

–Niemamproblemuzpowiedzeniem„nie”.

–Wiemibardzosięztegocieszę.Musiszsięzemną

porozumiewaćprzezcałyczas.Będęzawszebardzouważniecisię

przyglądał,aleniepotrafięczytaćwmyślach.Powinnaświęcbyć

szczera.

–Niemaproblemu.Chcęcizadaćkolejnepytanie.

–Proszębardzo–odpowiadamiziewamszeroko.

–Mogęzaczekaćdojutra.Widzę,żejesteśbardzozmęczony.

–Kładziemidłońnapoliczku.

Całujęjąwrękę,rozkoszującsięsmakiemidotykiemjejskóry.

–Czujęsięświetnie.Obgadajmywszystkoodrazu,bonigdynie

ruszymydoprzodu.

–Słyszałam,żeniektórekobietyzwracająsiędoswoichpartnerów

„panie”lub„mistrzu”.Czytyrównieżtegooczekujesz?

–pyta,awjejoczachwidzęwyraźnie:„Prędzejpiekłozamarznie,niżciętaknazwę”.

Uśmiechamsięikręcęgłową.

–Niejestemtwoimojceminiemogęnakazaćcisposobu,wjakimasz

siędomniezwracać.MamnaimięMatt,możeszzresztąwymyślićcoś

innego,równieseksownego.Jeślijednakpójdziemydoklubu,musisz

wiedzieć,żenazywająmnietamMistrzMatt.

–Dlaczego?

–Bojestemmistrzemshibari,awklubienadalimistatusMistrza

Dominacji.Dlategotaksiędomniezwracają.Aletoczystakurtuazja,Nicole,poprostuformalność.

–Czybędęmusiałauklęknąć?

–Wklubietak,aleniewtedy,kiedyjesteśmysami.

Wypuszczapowietrzeizwracanamniezmęczoneoczy.

–Tojużwszystko?

Śmiejęsięigładzęjąpopoliczku.

–Szczerzemówiąc,jestembardzozdziwiony,żetak

wcześnieotymwszystkimrozmawiamy.

–Byłampoprostuciekawa–odpowiadawyraźniespeszona.

–Toświetnie,Nicole.Miałemsamzamiartozaproponować,ale

myślałem,żebędęcięmusiałdotegodługoprzekonywać.

–Cóż,jestemciekawaibardzocięlubię,Matt.Muszęcijednak

wyjaśnić,żetowszystkojestdlamnienoweistrasznienielubię,jakmiktoścośnarzuca.

–Rozumiem.–Kiwamgłową.–Muszęjeszczecośdodać:

niedzielęsięznikimswoimikobietami.Nigdy.Niepozwolęnikomu

ciętknąć.Mogąpatrzeć,aleniewolnoimciędotykać.

–Jateżsięniezamierzamtobądzielić.

–Wporządku.Wtakimraziemamytakiesamepoglądy.

Bioręjąnaręceiwstajęzkanapy.

–Chodźmydosypialni.

–Szybkietempo–zauważasarkastycznie.

– Oboje jesteśmy bardzo zmęczeni. Chciałbym się zwinąć obok ciebie i przespać z osiem godzin, a
potem,obudzićizanurzyćwtobiena

kolejneosiem.

Patrzynazegarekiuśmiechasię.

–Zatrzydzieścisześćgodzinmuszębyćwpracy.

–Jutromaszwolne?

Kiwazzadowoleniemgłową.

–Wtakimraziezaczynajmy.

Śmiejesięiwskazujemidrogędosypialni.

Podobamisięjejmieszkanie,jestmałe,aleniezagracone.

Meblesądośćnowoczesne,choćnieluksusowe.

Sypialniajednakchwytamnieodrazuzaserce.Jesttakakobieca.

Łożenaczterechfilarachzasłoniętekotarami…

–Będziemysiętuświetniebawić,kochanie.

Uśmiechasięikładziemigłowęnaramieniu.Byłemtujużwcześniej,alecałąuwagęskupiałemwtedyna
Nicole,nienajejsypialni.Aterazdostrzegampościelwróżyczki,toaletkęuginającąsięodkosmetyków,
stosbutówwkącie.

–Maszchybazamałomiejscanarzeczy–zauważam.

–Tostarybudynek,niemawnimszafwścianach.

Stawiamjąnapodłodzeirozbieramdoczarnychmajtek,wyjmuję

wstążeczkęzwłosówinabieramgłębokopowietrzawpłuca.

Aniechto,jakaonajestpiękna..

Dostrzegam więcej tatuaży, ale tym zamierzam zająć się później. Jest drobno zbudowana i szczupła,
jednakniezachuda.

Makrągłepiersizciemnymisutkami,którewyraźnietwardniejąpod

moimwzrokiem.

Wpępkupołyskujejakaśozdoba.

–Matt…

–Ciii,chcęchwilępopatrzeć.

Maopalonąskórę,szczupłeuda,którejednak,gdystoi,stykająsięzesobą.

Stuprocentowa,prawdziwakobieta.

Oblizujęwargiiprzytrzymujęjejspojrzenie.

–Jesteśniesamowiciepiękna.

Porywamjąwramiona,całujędelikatnieikładęostrożniewróżowej

pościeli.Patrzyśpiącymioczyma,jakzdejmujęcałeubranie,poza

bokserkamiikładęsięobokniej.WtulamsięwplecyNicole,chowam

twarzwjejwłosachiwdychamsłodkizapachwanilii.

–Śpij,maleńka.

–Słodkichsnów–szepcze.

Rozdział5

Nicole

Czujędelikatnepocałunkinaramieniu,wmiejscu,gdziemamtatuaż.

Czyjeśpalcebłądząmiporęce,przyprawiającodreszcze,wyrywajączgłębokiegosnu.Przesuwamsię
lekkodotyłu,dotykamterazpupą

bioderMattaiczujęnapośladkujegoerekcję.Mattjestwszędzie

ciepłyitwardy.

–Dzieńdobry–szepczemidoucha,łaskoczącjenosem.

–Dzieńdobry–odpowiadamcicho.

Jegorękawędrujenamojepiersi,palcepieszcząsutek,który

twardniejepodichdotykiem.

Niesamowitapobudka,powolna,leniwa,seksowna.

Znowucałujemniewramię.

–Zamierzamspędzićcałąnastępnągodzinęnabadaniu

każdegoskrawkatwojegofiligranowegociałka–ostrzegamnie

szeptem,cosprawia,żesięuśmiecham.

Całkiemniezłapropozycja.

–Czytogroźba?–pytam,żebysięznimpodroczyć.

–Możesztotakinterpretować.Aleterazcipokażę,comamna

myśli.

Podnosimójprzegubdoust,całujedelikatniepo

wewnętrznejstronie,anastępnieoplatagoczerwonąwstążeczką,

którąwcześniejzawiązałamwewłosach.Robimimiejsce,abymmogła

wygodniepołożyćsięnaplecach,poczympowtarzatensamrytuał

pieszczotnamojejdrugiejręce,bywkońcuzwiązaćobierazem.

Wkładapalecpodatłasowąwstążeczkę,bysprawdzić,czywęzełnie

jestzanadtoobcisłylubzaluźnyiuśmiechasiędomniewspaniałyminiebieskimioczami.

–Zaczniemypowoli,maleńka.–Całujemniewpoliczek,aleniejest

tozwykłecmoknięcie,wpijamiustawskóręiwdychajejzapach,

jakbypragnąłzapamiętaćgonazawsze.

Odurzamnieświadomość,żeMattpoświęcamicałąswojąuwagę.

– Ręce trzymaj wysoko – mówi i układa je na poduszce tak, że leżą po obu stronach głowy, związane
razemwprzegubach.Apotemprzesuwa

bardzodelikatniepalcempomoimsutku,lecztakiemuśnięcie

wystarczy,byprzeszedłmnieprąd.Czuję,żemammokremajtki.

–Jateżchcęciędotykać–szepczę.

Szczypiemniemocnowsutek.

–Nieprosiłemcięoto.–Unosibrwi,przypominającmi,żewłóżku

mammusięcałkowiciepodporządkowaćirobić,cokaże.

Nietonie.

Uśmiechamsięlekko,aoncałujemniewusta.

–Taklepiej.

Błądziustamipomojejtwarzy,podbródku,szyi,ażwreszciedociera

dopiersiizaczynalizaćmisutek,apotemdmuchananiegolekko,

patrzącjaktwardniejezpodniecenia.

–Świetniereagujesz–mruczydosiebie.

Zaczynamsiękręcić,aleprzyszpilamniedołóżka

spojrzeniem.

–Leżspokojnie.

Tenrozkazującytonrodziwemniebuntipodniecenie

zarazem.

Wracadomoichpiersi,pieścijeprzezchwilęizniżawargiwdół,ażpępka.

–Teżpamiątkazbuntowniczychczasów?–pyta,robiąc

aluzjędomojegokolczyka.

–Nie.

–Nie?–Chwytametalowąozdobęwusta.–Aco?

–Tobyłanagroda–odpowiadamniemalbeztchu.Wciąż

czujęjegopalcenasutkachiwszystkietepieszczotysprawiają,żeażpulsujęzpożądania.

Mamochotęrozłożyćnogi,aleonleżyminaudach,

uniemożliwiającjakikolwiekruch.

Iwiem,żerobitocelowo.

Atwierdzi,żeniejestsadystą.

–Zacotanagroda?

Niechcęmutegomówić,bosprawajestkrępująca.Chcącodwrócić

jegouwagęodmojegopępka,opuszczamręcei

zanurzammupalcewewłosach.

Unosigłowę,przymrużaoczyiszybkimjakbłyskawica

ruchemprzyszpilamiręcenadgłowąinakrywaswoimciałem,tak,że

niemogęsięporuszyć.

–Zacotanagroda?

–Zazrzuceniewagiipłaskibrzuszek–szepczę.

Uśmiechasięszeroko,całujemnienamiętniewusta,układabiodranamoichbiodrach,dotykapenisem
mojegobrzuchaiprzesuwanimw

dół,cojednakniezaspokajawciążnarastającejwemniepotrzeby,bypoczućgowreszciewsobie.

–Widzisz?Jakośdałaśradę–szepczeiodgarniamiwłosy,pieszczącczoło.–Kiedyzadajęcipytanie,
chcę,żebyśzawszenanieszczerzeodpowiadała.Zawsze.

Jegotwarzniemaprawieżadnegowyrazu.Czekanamojąodpowiedź.

Kiwamgłowąiwzdycham,aontymczasemznówzaczyna

wędrowaćustamipomoimcieleażdopępka.

–Straszniemisiętopodoba–szepczeipodążadalej,bardziejna

południe.

–Odwczorajszegoporankaniebrałamprysznica–

przypominam,gdyontymczasemzrzucamojemajteczki.

–Jesteśwspaniała.Itakcudowniemokra…dlamnie.

Przygryzamwargi,gdyrozszerzaminogiiprzesuwapalcempołonie,

niedotykającjednakmiejscnajbardziejspragnionychpieszczoty.

–Masztupiegi–szepcze,dotykającpalcemmojejprawejfałdki.

Zamieramiztrudnościąutrzymujęręcenadgłową.

–Dobradziewczynka.–Słyszęwyraźnąaprobatęwjego

głosieijakaśmojacząstkajaśniejezradości.

Uwielbiam,gdymówitymtonemijednocześniemnie

dotyka,sprawiająctymprzyjemnośćnamobojgu.Dladźwiękutego

głosu,dlatejpieszczotybyłabymgotowatrzymaćzwiązaneręcenad

głowąprzezconajmniejtydzień.

Wkładapalecwmojąwilgotnąszparkęiprzesuwagona

łechtaczkę.Powtarzatengestkilkakrotnie,wolno,niemalleniwie.

Jezu,maświętącierpliwość.

Wkońcupochylagłowęizaczynacałowaćmojąłechtaczkę,błądzi

językiempofałdkachiwsysajegłębokodoust.

Instynktowniewypychammiednicędogóryijedynie

przeogromnasiławolisprawia,żewdalszymciągutrzymamręcenad

głową.Natychmiastprzyciskamniedomateracaiznówleżębez

ruchu,pozwalając,byzabrałmniewszędzie,dokądsamzdąża.

Radośnie.

Bezskrępowania.

Wkładawemniedwaplaceijęzykiempieściłechtaczkętak,że

błyskawicznieosiągamniebotycznyorgazm.Wbijammupiętyw

plecyiwykrzykujęjegoimię,amójświatrozpadasięnakawałki,

podczasgdymózgzapadawodrętwienie.

GdywracamwkońcunaplanetęZiemię,stwierdzamze

zdziwieniem,żeręcemamwdalszymciągusplecionenadgłową.

Mattkontynuujeswojąpodróżpomoichnogach,całującimasującpo

drodzekażdymięsień.

–Jużniedługozwiążęcirównieżstopy–mówizuśmiechem.

–Wtedybędzieszcałkowicienamojejłasceiniełasce.

–Jużjestem–odpowiadambeztchu.

–Nomoże…–Wzruszaramionami.–Alemuszęcijeszczetyle

pokazać…

Przewracamnienabrzuchisprawdza,czyręcemamułożonenad

głowąpodwygodnymkątemiczymogęswobodnieoddychać.

–Wporządku?–pyta.

–Jaknajlepszym.

Całujemniewpoliczekiwtulatwarzwmojąszyję,ciągnąclekko

zębamizaskórę.

–Jeśliwstążeczkazaczniecięuwieraćalboniebędzieszmogła

oddychać,natychmiastmów–nakazujeizaczyna

wędrówkęustamipomoichplecach.Całujeteżtatuaż,wywołująctym

mójuśmiech.

Bardzosięcieszę,żetakmusiępodoba.Jateżuważam,żerysunek

jestbardzoładnyiczęstozakładamodkrytebluzeczki,któremogągowyeksponować.

Przechodząmniedreszcze,czujęciepłojegoust,aodczasudoczasuprzyciskasiędomojegociałajego
twardypenis.

Przełykamślinę–wciążtakdobrzepamiętamjegoczłonekzanurzony

wemniegłęboko,dokońca.

–Ato?–pyta,całująctatuażpolewejstronieżeber.

–Tenzrobiłampootwarciucukierni–mówię,rozkoszującsię

dotykiemjegoustnamojejskórze.

–Przeczytajmitennapis–żąda.

Marszczębrwi.Patrzyprostonatatuaż.Samgoprzecieżmożesobie

przeczytać.

–Chcętentekstusłyszećztwoichust–wyjaśnia.

–„Niewiesz,jakbardzopotrafiszbyćsilny,dopókiniemaszinnegowyboru”.

–Dlaczegowybrałaśakurattesłowa?–pyta.

Przygryzamwargi.Jezu,onmnierozbiera,dosłownieiwprzenośni,

jestemtymjednocześniezachwyconaiprzerażona.

Nagledajemiklapsa.

–Comówiłemoodpowiedziachnapytania?–szepcze.

–Wotwarciecukierniwłożyłamwszystkiepieniądzeisiły.

Klęskaniewchodziwgrę.

–Och,kochanie–szepcze.

Słyszę szelest otwieranego opakowania, a łóżko zapada się lekko, gdy Matt zaczyna ściągać bokserki.
Przesuwadłoniąpomoichplecach,

pupie,biodrachiudach.

–Jesteśzadziwiającąkobietą,Nicole.

–MówdomnieNi.–chcęmuprzypomnieć,żeużywam

zdrobnienia,aleniepozwalamidokończyć.

–Będziemymusielipopracowaćnadtwoimuporemw

sypialni,kochanie.–Śmiejesięigryziemniewramię,aleszybko

kładziemnienaplecachinakrywaswoimciałem.

Oczymupłoną,łokciewbiłwpoduszkę,poobustronachmojejgłowy,

unieruchamiającmniejeszczebardziej.

–Cudowniewyglądasz.Każdycentymetrtwojegociałajesttak

cholerniepiękny…

Dotykanosemdomojegonosa,nabrzmiałyczłonekwsuwa

międzymojeśliskiefałdki.

–Pragnęcię–szepczę.

Wstrzymujeoddech,alepochwilizlekkimdrżeniem

wypuszczapowietrzeiwbijasięwemniewolno,dosamegokońca.

–Jakwąsko–chrypiizaczynasięporuszać.

Oplatammubiodranogami,otwierającsięprzednimszerzej,

wpuszczającjeszczedalej,jeszczegłębiejiczujęsięjakwniebie…

Nigdywcześniejczegośpodobnegonieprzeżyłam,nie

czułamtakiegofizycznegoiemocjonalnegozwiązkuzżadnym

mężczyzną.Mattwchodziwemniecorazgwałtowniejiszybciej,jakby

wiedzionyjakąśniewidzialnąsiłą,którejniepotrafisięprzeciwstawić.

Rozgniatamiustawargami,pożeramnieniemal.

Nagleunosisięlekko,rozkładamiszerzejkolanaipatrzynaswój

członek,którywślizgujesięiwyślizgujerytmiczniezmojejszparki.

Gładzidłoniąwewnętrznąstronęmojegoudaidotykakciukiem

łechtaczki,wysyłającmnieznównainnąplanetę.

Krzyczęgłośno,wstrząsanaorgazmemjeszczesilniejszymniż

poprzedni.

Poruszasięwemnie,jednocześniepieszczącłechtaczkę–

jestcudownie.

Toczysteszaleństwo,cośzupełnieniesamowitego.

–Popatrznamnie–żąda.

Spotykamysięwzrokiem,wchodziwemniejeszczedwa

razy,potemzadajetrzeciesilnepchnięcieizamiera,jęczącz

rozkoszy.

Dysząciociekającpotem,sięgapomojeręceizaczynametodycznie

rozwiązywaćsupłyczerwonejwstążeczki–wiem,żewpracyniebędę

jejjużnosić.Apotemmasujedelikatniemojeprzeguby,ręcei

ramiona,wychodzizemnieizeskakujezłóżka,żebyzająćsię

prezerwatywą.

Wracadopokoju,alesięniekładzie.Podajemitylkozuśmiechem

rękę,wyciągazłóżka,porywawramionaidługocałuje.

–Jakbyło?–pytacicho.

–Było…–Przekrzywiamlekkogłowę,myślącotym,co

właśnieprzeżyliśmy.–Byłodobrze.

Uśmiechasięzzadowoleniem.

–Mnieteż.–Otulamnieszlafrokiem,któryleżywnogachłóżkach,

wciągabokserkiiznówujmujemojądłoń.

–Chodź,zrobięciśniadanie.

–Umieszgotować?–pytamzdziwiona.

–Taksięskłada,żenawetcałkiemnieźle.

–Podobająmisiętetwojewszystkieukrytetalenty–

odpowiadamzlekkoironicznymuśmiechem.

–Och,kochanie,jeszczewszystkiegoniewidziałaś.

–Teraztymiopowiedzoswoimtatuażu–żądam,gdyMattwchodzi

dokuchni.

Siedzęprzyladzieśniadaniowej,otulonaszlafrokiemprzezMatta,

trzymamwrękufiliżankęparującejkawy,obokstoijużpusta

szklankapoświeżymsokupomarańczowym,którywypiłamrównież

dziękistaraniommojegodespotycznegopolicjanta.Niechciałmojej

pomocyprzyśniadaniu,prosiłtylko,abymdotrzymałamu

towarzystwawkuchni.

Jeślinatympolegasubmisywność,powinnamsiębyłajużdawno

zapisaćdotegoklubu.

Chociażmożepoprostuakurattenfacetpostępujewtensposób,inninie.

–Tojestchińskisymbolprawdy–mówi,wskazującpalcemswój

tatuaż.

Kiwamgłową,spoglądajączuznaniemnaczarnyznaki

cieszęsię,żemamświetnypretekst,byobejrzećsobiedokładniecałejegociało.Maszerokieramiona,
muskułyatlety.Gdypodnosi

patelnię,mięśnienapinająmusiępodskórą,ajaznówzaczynamsię

niespokojniewiercićnakrześle.

Boże,chcęgodotknąć.

Ciekawe,czymikiedykolwieknatopozwolipodczasseksu.

Terazodwracasiędomnieplecami…Jezunajsłodszy,plecyma

jeszcze bardziej umięśnione, a w talii dwa słodkie dołeczki, tuż nad pośladkami, które skrywają teraz
krótkiebokserki.

Otakichrzeczachwartopisaćdodomu.

Niewiemtylko,czymojamatkamiałabyochotęczytaćotyłku

mojegofaceta.

Amoże?

Krząta się, rozbija jajka, pilnuje bekonu skwierczącego na patelni i jednocześnie coś mówi, ale ja nie
mampojęciaoczym.

–Nicole?

Znówprzenoszęwzroknajegotwarz.

Patrzynamniezuśmiechem.

–Gdziebyłaś?

–Hm…–Czuję,jakpaląmniepoliczki.–Przepraszam,

byłamskupionanatwojejpupie.

–Pierwszyrazwidziszgołegofaceta?–pytaześmiechem.

–Pierwszyrazmogłamcisiędokładnieprzyjrzeć.–

Wzruszamramionami.–Ładnywidok.

–Ładny?–pytaizdejmujejajkazpłyty.

–Niepodobacisiętosłowo?

–Hm…niewtymkontekście.Wolałbym,żebyśopisała

mnieinaczej.

–Zaraz…–Przekrzywiamgłowę,udając,żewymyślamcoś

specjalnego,abysprawićmuprzyjemność.–Chybamogęteż

powiedzieć;„seksowny”,„diabelniepodniecający”,amożecośjeszczelepszego…

Obchodziladęizaczynamniecałować,pieszczącmoje

krótkiekosmyki,ajagładzęgopoplecach;wkońcuwkładammu

rękępodmajtkiiłapięzapośladek.

–Możnabypowiedzieć,żedupkitotwojapasja–mówiześmiechem.

–Chybatak–wtóruję.

Wypuszczamniezobjęćikończyprzygotowywanie

śniadania,układawszystkierzeczynajednymtalerzu,stawiagona

tacyiruszawstronęsypialni,pokazującmiruchemgłowy,abym

poszłazanim.

Jegowzrokzniechęcawyraźniedojakichkolwiekdyskusji,schodzę

więc ze stołka i idę za nim do sypialni. Matt wchodzi na łóżko, opiera się o wezgłowie i pokazuje mi
gestemręki,żebymusiadłaobok.

–Bezszlafroka–komenderuje,gdyopieramkolanoobrzegłóżka.

Zagryzamwargiiniespuszczamzniegowzroku,gdy

rozwiązujępasekipozwalam,byszlafrokopadłnapodłogę,

odsłaniającmojeciało.

Mattwciągapowietrzeiwodzipomniewzrokiemszerokootwartymi

oczami.

–Jezu.Nicole.

–Czyterazjużmogęsięprzysiąść?–pytamlekko

sarkastycznie.

–Jesteśmywsypialni,więcuważajnasłowa,maleńka.

SiadamnałóżkuobokMattaipodciągamkolanapodbrodę,czekając,

byzdecydował,corobićdalej.Nadgryzabekon,upijałyksokuipodajemikawałeknaleśnika.

Mrugamzezdziwienia,aleotwieramustaipozwalam,bymniekarmił,

apotempatrzę,jakonsamjeśniadanie.

–Kawałekbekonu?–pyta.

Kiwamgłową,podajemibekon,czekająccierpliwie,aż

zacznęprzeżuwać.Zaczynamsięśmiać.

–Cościębawi?

–Tak,tojestnaprawdęzabawne.Tymniekarmisz!

–Owszem–potwierdzaiuśmiechasięszeroko.–Niebędziesięto

zdarzałozbytczęsto,aleodnoszęwrażenie,żecięrozpieszczam.

Mogę?

–Tyturządzisz.–Wzruszamramionamiipozwalam,by

Mattwdalszymciągukarmiłnasoboje.–JaktamBrynnaiCaleb?

–Odtygodniasąwpodróżypoślubnej,więcpewniepieprząsięjak

królikiiświetniesiębawią.

–Świetnie.Brynnamyślała,żenieudaimsięwyjechać.

Mattpodajemisok,przyjmujęgozwdzięcznością.

–Toprezentodrodziny.

–Wspaniały!–CałujęnagieramięMattaiodrazu

przywołujęsiędoporządku.–Czymogę?

–Mniecałować?

–Tak,nieuzyskałampozwolenia.

–Alesiedzimyprzyśniadaniuirozmawiamy.Możeszmniedotykać,

kiedytylkochcesz,chybażeciwydaminnepolecenie.

–Rozumiem.Dobrerozwiązanie.

–Notowporządku.–Uśmiechasięipodajemikolejnykawałek

naleśnika.

–Dokądichwysłaliście?–pytaminiezjadamjuż

następnegokęsa,całkowiciezaspokoiłamapetyt.

–DoWłoch–odpowiadaniedbaleikończyśniadanie.

–DoWłoch–powtarzamznaciskiem.–Orany!Tosię

dopieronazywamiesiącmiodowy!

–Wiem.–Mattkiwagłowązuśmiechem.–Dominicmatamdom.

–Miłyfacet.

Widzę,żelekkoprzymrużaoczy.Czyżbybyłzazdrosny?

–Tofajnyfacet.Alenieznamgozbytdługo,zaledwieparęmiesięcy.

–Przecieżjesttwoimbratem.

–Przyrodnim–wyjaśniaistawiapustątacęnastolikuprzyłóżku.–

Dopieroprzedpięciomamiesiącamidowiedzieliśmysięwogóleojego

istnieniu.

–Cośtakiego!

–Jakiemaszplanynadziś?–pytaMatt,zręczniezmieniająctemat.

–Ewentualniejakieśzakupy,alenicszczególnego.

Patrzymiwoczyzniepewnąminą.

–Chciałbymspędzićtendzieńztobą.

–Dobrze–mówięzuśmiechem.–Amaszjakieśkonkretne

propozycje?

–Decyduj,nacomaszochotę.Możemynajakiśczaspójśćdomiasta,

awieczoremnajchętniejzostałbymjednaktutaj.

–WtakimraziejedźmydoPikePlaceMarket,zrobięzakupydo

cukierni.Możedostanęteżświeżączekoladęwtymstarymsklepiena

wzgórzu.

–Dodajeszdobabeczekświeżączekoladę?–pytaMatt.

–Tak,zawszejąunichkupuję.Jestnajlepsza.

–Dobrze.Awcześniejczekacięniespodzianka.–Matt

sprawdzaczas,pochylasięicałujemniedelikatnie.–Dziękujęza

przemiłyporanek.

Całujemniejeszczeraziwyciągazłóżka.

–Bierzemypryszniciwychodzimy.Musimywcześnie

wyruszyć.

–Czyznowusięubrudzimy,zanimsięumyjemy?–pytamze

śmiechem.

–Och,zpewnością.

–Boże,jakjakochamSeattlelatem–wykrzykujęiopieramsięo

balustradępromu,wdychającsłonepowietrzeirozkoszującsięmorskąbryząwewłosachinaskórze.

MattzaskoczyłmniewycieczkąnawyspęBainbridgew

zatocePugetSound–rejstrwazaledwietrzykwadranse,alewidokipodrodze,zwłaszczawtakpiękny
letnidzień,

przyprawiająozawrótgłowy.

–Jateż–odpowiadaipatrzy,jakOlympicMountain

zmniejsza się coraz bardziej, gdy po miłej wycieczce odpływamy już z wyspy w stronę Seattle. –
Podobałocisięmiasteczko?

–Jestsłodkie–mówięzuśmiechem.–Awpiekarnirobiąnaprawdę

znakomitekanapki.

–Następnymrazemwypożyczymyroweryipojeździmypo

wyspie.

–Dobrypomysł!

Stajezamną,otaczamnieramionamiicałujewczubek

głowy.Takprzytulenirozkoszujemysięwspaniałąprzyrodąwokół

nasipięknymdniem.

Nieznamgodługo,aokazałammujużtylezaufania.Więcejniż

komukolwiekwcześniej.Jegospokójdziałanamnie

relaksująco.

Mamnadzieję,żeniepopełniambłędu.

GdydobijamydoSeattle,idziemydoPikePlaceMarket,jednejz

najsłynniejszychhaltargowychświata,zestoiskamizarówno

wewnątrz,jakinazewnątrz.

–Najpierwkupujemypączki–mówizlekkimuśmiechem

Matt.

Jest piękny dzień, niedziela i wszędzie kłębią się kupujący, zarówno turyści, jak i mieszkańcy Seattle.
Stajemywkolejcepopączkii

czekamy.

Mattaninachwilęnieprzestajeobserwowaćmijającychnasludzi,

przysłuchujesięteżichrozmowom.Trzymamniemocnozarękę,

jakbysiębał,żerozpłynęsięwtymtłumięizniknęmuzoczu.

Niemogęsamaprzedsobąudawać,żeniecieszymniejego

opiekuńczość,tymbardziejżezupełniegoodtejstronynieznałam.

Naprawdęczuję,żemunamniezależy.

Gdywkońcudochodzimydokasy,Mattskładazamówienieipodaje

mitorbęzgorącymipączkamiwielkościdziecięcejpiąstki.

–Nie,dziękuję–mruczę,choćmamstrasznąochotęna

pączka.Chociażjednego.

–Napewno?–pytazniedowierzaniem.–Tonajlepsze

pączkiwmieście.

Kiwamgłową,podjęłamjużtęheroicznądecyzję.Niechcępóźniej

płacićzałakomstwo.

–Napewno.

–Jeślimartwiąciękalorie…

–Nie–przerywam.–Poprostunajadłamsięnalunchinicjużwięcejnieprzełknę.

Przyglądamisięprzezchwilę,wzruszaramionamiiwkładasobie

pączkazcynamonemdoust.Idziemydalej.Mimotłumów,Mattcały

czastrzymasiębliskomnieiczekacierpliwie,ażskończękupować

produktyniezbędnedowypiekuciastek.

–Maszochotęnarybęnakolację?–pytamnie,wskazującświeże

rybynajednymzestoisk.

Idzieporybę,ajatymczasemkupujęprzyprawyiskładnikina

sałatkę.

–Cześć,kochanie.

Odwracamsięnadźwiękznajomegogłosuizaczynamsię

modlić,żetojakieśzłudzenie.

Boże,proszę,niechtoniebędzieon.

Alenie,niemamtyleszczęścia.

–Niemówdomnie„kochanie”,Rob.–Przewracamoczamii

kontynuujęzakupy.

–Nieodpowiadałaśnamojetelefony,kochanie–mówi,

ignorujączupełniemojąprośbę.

–Toprawda.

–Dlaczego?

–Boniejestemzainteresowana.Słuchaj…–Odwracamsięiwidzę,że

Mattpatrzynanasprzezramię.Unosipytającobrwi,ajaprostuję

plecyipatrzęRobowiprostowoczy.

Jestniski,tylkoparęcentymetrówwyższyodemnie,aledość

przystojny.Maczarnewłosy,ciemneoczyilekkohaczykowatynos.

– Nie chcę zranić twoich uczuć, ale nie chcę się z tobą widywać. Życzę ci jednak wszystkiego
najlepszego.

Odwracamsiędoodejścia,aleRobchwytamniezarękę.

–Zaczekaj!

–Zdajesię,żeonajużpowiedziała„nie”–mówigroźnieMatt.

–Tonietwójpieprzonyinteres–odcinasięRob.

OczyMattazwężająsięwszparki.

–Onajestzemną–stwierdzaspokojnie.–Powiedziała

„nie”.Niemusiszwiedziećwięcej.

Robprzenosinamniewzrok.

–Toprawda?

–Tak,prawda.

– W porządku. – Cofa się, unosząc ręce w geście poddania, choć widzę gniew w jego oczach. – Do
zobaczenia!

–Twójbyły?–pytaMatt,odprowadzającRobaspojrzeniem.

–Starahistoria–potwierdzamipłacęzazakupy.–

Skończyłam.

–Terazczekolada?–pytaMatt.

–Tak,jeślimożna.–Oddychamzulgą,Mattniedrąży

tematu,gdywychodzimyzhaliizaczynamysięwspinaćnawzgórze

wiodącedościsłegocentrumSeattle.Tonaprawdęuciążliwyspacer.

–Nieznoszętegowzgórza–mówiępłaczliwymtonem,a

Mattodpowiadamiśmiechem.

Bierzemniezajednąrękę,azdrugiejwyjmujetorbę,niosącteraz

wszystkiezakupy.

–Opowiedzmiotymfacecie.

–Miałamnadzieję,żezamknęliśmysprawę.

–Zamkniemy,jakmiwszystkopowiesz.–Uśmiechasięicałujemnie

wczoło.–Proszę,mów.

–Poznaliśmysięwszkole,umówiłamsięznimzedwarazy,alenie

jestwmoimtypie.

–Czyli?

–Powiedzmy,żetonatrętiegoistazajętywyłącznieswoimi

sprawami.

–Znamtakich–odpowiadaMattześmiechem.

–Czyliktoś,zkimniemamochotysięwidywać.Poprostu

przestałamodpowiadaćnajegotelefony.Niebyłonawetwartomu

mówić,żebydałmispokój,bowidzieliśmysięrazemdwaczytrzy

razyidoniczegomiędzynaminiedoszło.Poprostuzakończyłam

znajomość.

–Aleonjestnadaltobąbardzozainteresowany–mówiMatt.

–Możeitak,alenicmnietonieobchodzi.–Przygryzamwargę.–

Pomyślisz,żeniezłazemniejędza

–Nie,jesteśpoprostuszczera.–Przystajeizmuszamnie,żebymteżsięzatrzymała.Stojęterazwyżejod
niegoipatrzęmuwoczy.Matt

bierzemniewramionaicałujewusta.

–Jegostrata.

–Chodźmypoczekoladę.

–Dobrypomysł.Chybamamplan.–Mrugaiprowadzimniedo

staregosklepuzczekoladą,aRobstajesiędlanaswyłącznieodległymwspomnieniem.

Rozdział6

Boże,tynaprawdęumieszgotować!–Siedzęnakrześleiodsuwamodsiebietalerz,naktórymjeszcze
przedchwiląleżał

pyszny,gotowanyłosośisałatka.Sączącwodę,przyglądamsię

Mattowiznadstołu.

–Wątpiłaśwemnie?

–Ależskąd.–Kręcęgłowąześmiechem.–Poprostuprawięci

komplementy.

Mattzaczynasprzątać,więcwstaję.

–Tygotowałeś,jasprzątam.

–Możemytozrobićrazem–proponuje,alekręcęstanowczogłową.

–Niemamowy.Całydzieńmnierozpieszczasz,mogę

naprawdęwreszcienacośsięprzydać.–Wyjmujęmutalerzzrękii

stajęnapalcach,bypocałowaćgowpoliczek.

Patrzynamnieciepło.

–Dobrze,wtakimrazietyzajmijsięsprzątaniem,ajapójdędo

sypialni.

–Chceszsięzdrzemnąć?–pytamzniewinnąminą,aMattdajemi

lekkiegoklapsa.

–Nie,mądralo.Zobaczysz.–Całujemniewczołoi

wychodzizkuchni.

Mattświetniegotuje,alezostawiaposobiepobojowisko.

Mojakuchniawyglądateraztak,jakbyeksplodowaławniejbomba,a

onprzecieżugotowałtylkorybęiprzyrządziłsałatkę.

Częśćbałaganupowstałajednakjeszczepodczasśniadania,gdyżnie

mieliśmyczasuposprzątaćprzedwyjściem.

Atodoprowadzamniedoszału,bomamobsesjęnapunkciekuchni,

jestdlamnienajważniejszazewszystkichpomieszczeń.

Nicnatonieporadzę.

Ładujęwięcnaczyniadozmywarki,te,którychnienależydoniej

wkładać,myjęręcznie,czyszczęblaty.Kiedywreszciekończęswoje

dzieło,kuchnialśni,błyszczyipachniecytryną,ajazprzerażeniemstwierdzam,żesprzątałamponadpół
godziny.

Ależgościnnazemniepanidomu!Wchodzędosypialni,

MattsiedziprzyoknieiczytacośnaswoimiPadzie.

Gdywracaliśmyzzakupów,poszedłnachwilędoswojegomieszkania

poświeżeubranieiparęinnychrzeczynakolejnąnoc,którąchciał

spędzićpozadomem.

Zapaliłkilkaświec,zgasiłmocniejszeświatło,spowijającpokójw

delikatnymblasku.

–Przepraszam,żezajęłomitotyleczasu–szepczę,opieramsięo

framugęipatrzęnaprzystojniaka,którysiedziwmojejsypialni.

–Tojaprzepraszamzatenbałagan–odpowiadaz

uśmiechem,pożerającmniewzrokiem.Wstajeipodchodzidomnie

wolno.–Wpłomieniachświecmaszzadziwiającozieloneoczy.

–Dziękuję–mówięiczuję,żesercezaczynamibićowieleszybciej.

Wstępujewniegodrapieżnik,choćjeszczemnieniedotyka.

Opieratylkorękęoframugęicałujemniewczoło.

–Chcęcidzisiajpokazać,copotrafięzrobićzesznurami,maleńka.

Wciągamgłębokopowietrzeizaciskamuda,czując,żeteprostesłowaporaziłymojeciałojakprąd.

–Możeszzawszekazaćmiprzestać–przypominaczule,wdalszym

ciągumnieniedotykając.

Ma wciąż na sobie szary T -shirt i wypłowiałe dżinsy, a ja tak bardzo chcę go dotknąć, że aż swędzą
mniepalce;wiem,żezachwilęzostanęunieruchomionainiebędęmogłazaspokoićswoichpragnień.

Wkładammurękępodkoszulkęiprzesuwamdłoniąponapiętej

skórzemięśni,któredrgająpodmoimdotykiem.Mattzaciskalekko

szczęki,nieruszasię.

–Tylkochwilkę–szepczęcicho.

Znowucałujemniewczołoipatrzy,jakbłądzędłoniąpojegobrzuchuitorsie.Wkońcuprzesuwammu
jąnaplecyirobiękrokwjego

stronę,pragnąc,żebymniepocałował.

Wreszcieujmujemojątwarzwdłonieicałujemnieleniwie,ale

namiętnie,szczypiąclekkowargamikącikmoichust.Pochwili

jednakzaczynażarłoczniepożeraćmojewargi,niktniepotrafi

całowaćtakintensywniejakon.

Bierzemniezarękęiprowadziwstronęłóżka.

–Jaksięczujesz,kochanie?–pyta.

–Dobrze.

Unosilekkobrwi,przełykamztrudemślinęizastanawiamsięnad

doznaniamiswojegociała.

–Jestempodekscytowanaizdenerwowana.

–Trochęlepiej–odpowiadaizdejmujemibluzeczkę.

Rozbieramnie,całującjednocześnie,przesuwakoniuszkamipalcówpo

skórze,ajaczekamzutęsknieniemnato,conastąpi.

Kiedyjestemjużzupełnienaga,Mattkładziemnienaśrodkułóżka.

–Cośtutajdodałem–stwierdzazzadowolonymuśmiechem.

Ujmujemojąprawąrękę,całujedłońizaczynaoplataćprzegub

pięknymi,starannymiwęzłami.Układamiręcenadgłową,okrąża

łóżko,zajmujesięwęzłaminalewejdłoni,poczymwiążerazemluźnekońcesznura.

Przywiązujeterazsznurdoporęczyłóżkaimocujejegodrugikoniec

namoichspętanychprzegubachwtakisposób,żeniedotykamjuż

torsemdomateraca,unoszęsięlekkonadłóżkiem.

–Niebolącięramiona?–pytaspokojnie.

–Nie–odpowiadambeztchu,patrzącnaniego

rozszerzonymioczyma.Wchwili,gdysięgapodrugisznur–anawet

niewidziałam,jakjepakował,gdybyliśmywjegomieszkaniu–z

kieszenijegodżinsówrozlegasiędzwonekkomórki.

–Niechtodiabli.–Wciążwbijawemniewzrok.–Wybacz,kochanie,

tozpracy.

Wyciągakomórkęiodbieratelefon.Niespuszczazemniewzroku.

–Co?!–Odsuwasięodłóżkaistajeprzyoknie,patrząc

nieprzytomnymwzrokiemnaulicę.–Kiedy?Niechtocholera!Jakto

niemaciepowodów?Jawamzarazdostarczępowód.Świetnie.

Zadwadzieściaminutbędę.Tylkogoniewypuśćcie!Jasne?

Przerywapołączenie,zabieraiPadaiwyciągazkieszenikluczykiod

samochodu.

–Bardzomiprzykro,Nicole,alemuszęiść.

–Ale…Matt…–wołamzrozbawieniem,widząc,że

myślamijestjużzupełniegdzieindziej.–Jajestemprzywiązanado

łóżka.

RzucanakrzesłoiPodaikomórkę,szybkowracadomnie,zręcznie

rozwiązujesznury,masujemiprzegubiprzytula.Pieścimojewłosy,

twarz,całujewczołoipoliczki.

–Takmiprzykro,maleńka.Przecieżbymciętaknie

zostawił…

–Wiem–chichoczęiprzytulamsięmocniejdoniego.–

Musiszjechaćdopracy.

–Niestety–wzdychazżalem.–Mamyprzełomwsprawie,którą

uważaliśmyzazamkniętą.

–Rozumiem–mruczęicałujęgowpoliczek.

–Alenajpierwchwilkętuposiedzimy.–Gładzimniepobiodrze.–

To,żemuszęterazwyjść,todlamnieprawdziwykoszmar.Tak

wspanialewyglądałaśwmoichsznurach.

–Możemytodokończyćinnymrazem–zapewniamMatta.

–Zpewnością–odpowiadaześmiechemiprzesuwa

wzrokiempomoichpiersiach,sutkimamwciążnabrzmiałez

podniecenia.

Oddychamszybciejniżzwykle,mojeciałopłonie.Przesuwadłońz

mojegobiodramiędzynogiiwsuwapalcedośrodka.

–Jesteśmokra.

–Lubię,jakmniewiążesz–szepczę.

Pieścimniepalcami,jednocześniepocierająckciukiem

łechtaczkę.Wtulamitwarzwszyję,całujeją,lekkoszczypiezębamiiliże.

–Niezostawięciętak,zanimniedokończysz…

Podwpływemtychsłówipieszczotdostajęzawrotugłowy,unoszę

biodrawysoko,wbijającsięwdłońMattaikrzyczęzrozkoszy,

oplatającmuszyjęramionami.Apotempo

oszałamiającymorgazmie,wtulamsięwjegotors,dyszącciężko.

–Lepiej?–pytazpółuśmiechem.

–Owszem–odpowiadamiujmujęjegotwarzwdłonie.–

Dzięki,detektywie.

Śmiejesięistawiamnienapodłodze.

–Przykromi,żemuszęiść.Zadzwonięalbonapiszę

esemesa,jaktylkotobędziemożliwe.

–Uważajnasiebie.

–Dobranoc,kochanie.Dziękizawspaniałydzień.–Całujemnie

delikatnieiruszadodrzwi,wyjmujączkieszenikomórkę.

–Ash,mamyprzełom…

–Możeszjechaćdodomu,Anastasio.Niemadzisiajruchu.

Ślicznamatkatrojgadziecikrzywisięlekko,zdejmujefartuchizerkanazegar.

Dozamknięciapozostałajeszczegodzina,alewcukiernijestzupełniepusto.Przezcałydzieńprawienie
miałamklientów.

Mogłamwłaściwiezamknąćlokaljużwpołudnie.

–Rzeczywiście.Jakiśnietypowyczwartek–mówi.

Kiwamgłową,alewmyślachodliczamjużbabeczki,któreoddamdo

schroniskadlabezdomnych.Nigdyniesprzedajęjednodniowych

ciastek,więcwszystko,cozostajenapółkach,zawożęwieczorem

potrzebującym.

Imteżsięprzydacośsłodkiego.

–Dobranoc–mówiAnastaziaiwychodziprzezkuchniędo

samochoduzaparkowanegonatyłachcukierni.

Dokładniewtejsamejchwilirozlegasiędzwonekido

środkawchodziLeoNash.Całemetrdziewięćdziesiątz

kawałkiempokrytetatuażami.Nashuśmiechasiędomniew

charakterystycznygwiazdorskisposób,zlekkąwyższościąizbliżasiędolady.

–Powiedz,żejeszczecizostałycytrynoweiczekoladowe.

–Maszszczęście–odpowiadamiwkładamciastkado

pudełka.–Jakdziśposzło?–pytam,wskazującstudiopoprzeciwnej

stronieulicy.

–Świetnie.Nowyalbumbędzieznakomity.

–Nowy?DopierocowyszłoSunshine.

–Pracujemy,kiedytylkomożemy–uśmiechasięiwzrusza

ramionami.–Mamyterazprzerwywkoncertach,więcnagrywamy

nowepiosenki,zanimznówruszymywtrasę.

Kiwamgłową,próbujączrozumieć,jakżyjągwiazdyrocka.

–UpiekłaśświetnytortdlaCalebaiBrynny–zauważa

mimochodem.

–Cieszęsię,żecismakował.

–Bardzo.Nawetwspomniałemotobiewjednymz

wywiadów.

–Omnie?Dlaczego?

–Tobyłjedenztychkoszmarnychwywiadówtypu

„opowiedznamosobie”ichcielisięczegośdowiedziećomnieio

Sam.–Krzywisięlekko.–Ajedynąrzeczą,ojakiejbyłemskłonny

imopowiedzieć,jestnaszamiłośćdotwoichbabeczek.

Mamwięcnadzieję,żeprzysporzęciklientów.

Niewiem,copowiedzieć.LeoNashzwierzyłsięw

wywiadzie,żelubimojebabeczki.

–Niesamowite.

Śmiejesięiodbieraodemniepudełko.

–Mamnadzieję,żedobrzezrobiłem.

–Jasne,możeszoddzisiajliczyćnaciastkaodfirmy.

Widzębłyskradościwjegooczach,aleitakwrzuca

dwudziestakadosłoiczkaznapiwkami.

–Uczciwawymiana.

–Zwłaszczateciastkaodfirmy–odpowiadamsucho,

patrzącnapieniądzewsłoiku.

–Sątegowarte.–Wzruszaramionamiiodwracasiędo

odejścia,mrugającnamnieoddrzwi.

Serceomałoniewyskakujemizpiersi.

Boże,tenfacetjestnaprawdę….Seksowny.Samantha

Williamsurodziłasięwczepku.

ZapominamjednakszybkooNashuizamykamdrzwi.Chcę

terazzapakowaćbabeczkidopudełekiposprzątać.

T elefon sygnalizuje nadejście esemesa. Wyjmuję komórkę z kieszeni i uśmiecham się na widok
wiadomościodMatta.

„Jakminąłdzień?”.

Tęsknięzanim.Niewidzieliśmysięodchwili,gdytaknaglewyszedłzmojegomieszkaniawniedzielę
popołudniu.Całeczterydni,czyli

właściwienietakbardzodługo.Mattnaprzemianpracowałispał,aleznajdowałczas,abyprzysłaćmi
wiadomość.

Zeszłegowieczorunawetdomniezadzwonił,ledwozdążyłampołożyć

sięspać.

Jużsięzdążyłamprzyzwyczaićdojegoobecnościwmoimświecie,a

znamysięzaledwiedwatygodnie.

„Pomalutku.Zamknęłamwcześniej.Acouciebie?”.

Boże,jestemtaka…dziewczyńska.

„Bezciebieczasstraszniesiędłuży.Czymożeszmi

otworzyć?”.

Co?Onjesttutaj?Przebiegamprzezkuchnięiwidzę,żeprzydrzwiachdocukiernistoiMatt,uśmiechając
siędomnie.

Wpuszczamgodośrodka.

–Niespodziewałamsięciebiedzisiaj.–Zamykamdrzwiirzucammu

sięwobjęcia.

Porywamniezpodłogi,oplatasobiemojenogiwokółtalii,całuje

mnienamiętnieiniesiezpowrotemdokuchni.Matakiejędrne

ciało…napiętemięśnie,emanujepotężnąenergią.

–Skończyłaśjużwszystkiezajęcia?

–Tak,muszętylkoprzygotowaćparęrzeczynajutro.Aleniezajmiemitodużoczasu.

Stawiamnienapodłodze,jeszczerazcałujeiwkońcu

niechętniewypuszczazramion.

Szybkozmywamlady,przygotowujętaceirobięwmyślachlistę

jutrzejszegomenu.

–Niezdejmujfartuszka–mówicicho.Wjegogłosie

wyraźniepobrzmiewatasamaostranuta,jakązwyklesłychaćw

sypialni.Czuję,żeprzeszywamniedreszcz.

–Nigdy?

–Czterydnibezciebie,Nicole.Mamzasobąupiorny

tydzień,jestemnaskrajuwytrzymałości.

Tobrzmijakostrzeżenie.Mattjestznowuwswoim

despotycznymnastroju,cobardzomniepodnieca.Niewiem,corobić,

przygryzamtylkowargęikiwamgłowąnaznakzgody.

KończępracęistajęnawprostMatta,czekającnakolejnepolecenia.

Wydajemisiętotaknaturalnejakoddychanie,nadczympowinnam

się chyba później zastanowić, ale na razie myślę wyłącznie o tym, jak bardzo mnie uszczęśliwia jego
obecność.

Dammuwszystko,czegozapragnie,zrobizemną,cochce.

–Podejdź–komenderuje.

Posłusznierobiękilkakrokówwjegostronę.

–Rozbierzsię,alezostawfartuszek.

–Mogęgotrochęopuścićwdół,żebyzdjąćbluzkę?–pytambez

sarkazmuwgłosie.

Patrzynamnietrochęłagodniej,alewciążsięnieuśmiecha.

–Możesz.

Górnaczęśćfartuszkazwisamiterazwtalii,zdejmujębluzeczkęi

biustonosz.Ściągammajtkiirajstopy.Kiedychcęzpowrotem

zawiązaćnaszyitroczkifartuszka,Mattpowstrzymujemniegestem

ręki.

–Zostaw.

Stojęprzednimnaga,jedyniewfartuszkuzawiązanymwtalii.

Błądzipomoimcielepożądliwieoczymabarwymorza.

Zaciskaiotwierapięści,wyraźniepragniemniedotknąć,aleczeka.

Jakonsięnauczyłtakiejcierpliwości,niemampojęcia.Jazawsze

byłamwgorącejwodziekąpana.

Przeżywamwięctortury.

Wkońcupodchodzidomnie,przesuwadłoniąpomoim

policzku,całujewusta.

–Niebędziemiłoidelikatnie.Niemogęterazzsiebiewykrzesać

takichuczuć.

–Dobrze.–Boże!Jakdobrze!

Ujmujewdłoniemojeprzeguby,przyciągamniedosiebieiżarłoczniecałuje.Takjaklubi.Namiętnie,
łapczywie,aletak,bykontrolowaćsytuację.

Nagleodsuwamnieodsiebieikładzietyłemdosiebienastalowym

kontuarze.Czujęzimnonapiersiachibrzuchu,wciągamgłęboko

powietrze.Niemogęprzytrzymaćsięladyrękami,gdyżMatt

krzyżujemijenaplecachiwiążepaskamifartucha.

–Chciałemsiępobawićtymtwoimfartuszkiemodpierwszejchwili,

gdygozobaczyłem–mówipodekscytowanymtonemiodwracamnie

znówtwarządosiebie,tak,żeopieramsiębiodramioblat.Sam

wchodzimimiędzynogiioplataplecyramionami,chroniącprzed

upadkiem.

–Trzymamcię.

–Wiem–szepczę.Niemogęsięjużdoczekać,jaktosięskończy,

zalewająmniefalepożądania.–Chociażtoniejestzgodnez

przepisamihigieny.Gdybyweszłatuterazkontrola,zamknęlibymi

lokal.

–Pewnieliczysznainnąodpowiedź,alepieprzętękontrolę–

odpowiadazuśmiechem.

Obejmującmnieramieniem,oswobadzastwardniałyczłonekinaciąga

naniegoprezerwatywę.Dotykałpalcemmoichfałdek,sprawdza

stopieńgotowościnajegoprzyjęcie.

– Jesteś taka mokra… – mruczy, nasze oczy spotykają się na chwilę, a potem on jednym szybkim
pchnięciemwbijasięwemnie,wypełniając

całkowicie.

Odchylamgłowędotyłu,chwytamniezawłosyi

przytrzymuje,ręcemamzwiązanenaplecach,ściskajemocno,

wbijającsięwemniecorazgłębiejiszybciej,takmocnoigwałtownienigdyniktsięzemnąniekochał.
Oplatamgowbiodrachnogami,a

ondyszyciężkoimruczyjakieśniezrozumiałesłowa,kontynuując

swojąszaleńcząjazdę.

Jesttakseksowny,żeniemogętegoznieść.

Jeszczejednopchnięcieizamiera,przyciskającnasadęczłonkado

mojejłechtaczki,doprowadzamniedoorgazmutaksilnego,żeaż

podwijająmisiępalceunóg.

–Oczy!–warczy,gdyprzymykampowiekipodwpływem

silnychuczuć,jakiewstrząsająmoimciałem.

Otwieramjeipatrzę,jakonznówwchodziwemniegłębokoiosiąga

paroksyzmrozkoszy,wykrzykującmojeimię.

Oplatamnieramionami,przyciągadosiebie,całujewczołoikołyszesiętamizpowrotem,uspokajając
nasoboje.

Wkońcuwychodzizemnie,rozwiązujemiręceizaczynacałować

tak,jakbywciążniemógłsięmnąnacieszyć.Gdywkońcujestem

wolna,wkładammuręcewewłosyipieszczęmiękkiepasma,apotem

przesuwamdłońnajegokarkiszyję.

–Wporządku?–szepczę.

Wzdychaipocieranosemomójnos.

–Tak,terazjużtak.–Zawijaprezerwatywęwpapieriwkładajądokieszeni.–Wyrzucętogdzieś,gdzie
niemajedzenia.

Chichoczę,wkładającubranie.

–Ktobypomyślał,żezwykłyfartuszekmożeposłużyćjakorekwizyt

dowyuzdanegoseksu?–Przyglądamsięuważniefartuszkowiprzed

wrzuceniemgodokoszazbrudnąbielizną.

–Jeszczesięnierazzdziwisz,jakzobaczysz,comoże

zastąpićsznur–odpowiadaMattzuśmiechem.–Mógłbymcię

związaćpraktyczniewszystkim.

–Todobrze.

–Dobrze?–pytazdziwiony.

Potakujęiwzruszamramionami.

–Chybapolubiłamzwiązywanie.Tomojanowapasja.

Mruczycośniewyraźnieiznówporywamniewobjęcia.

–Jakmibędzieszopowiadaćtakierzeczy,pójdziemydosypialni,

gdziezwiążęcięzaraznacałąnoc.–Całujemniewskroń.–Tak

bardzosięcieszę,żeszybkonabrałaśdomniezaufania.

–Chodźmynagórę.–Czynaprawdęjatopowiedziałam?

Śmiejesięikręcigłową.

–Obiecałem,żezjemkolacjęzWillemiMegichciałbym,żebyśze

mnąposzła.Dlategociętuodwiedziłem.

–Och…–odpowiadam,marszcząclekkoczoło.–Jesteś

pewien,żetegochcesz?Niebędziemiprzykro,jeślipójdzieszsam,amyzobaczymysięinnymrazem.

–Przestań.

Patrzęnaniegozezdziwieniem.

–Dlaczegomiałbymniechcieć,żebyśposzłazemnąna

kolacjędobrata?

–Chybasiętrochępogubiłam–odpowiadamzmieszana.

–Wczym?

Przełykamślinę,patrzęwdół,alepodnosimipodbródekczubkiem

palca.

–Wczymsiępogubiłaś?

–Ocotuwłaściwiechodzi,Matt?Czytotylkoseks?Wizytautwojejrodzinyprzenositęrelacjęnainny
poziom.

–Tonietylkoseks.–Marszczybrwi,patrzynamnie

uważnie.–Przykromi,jeślitaksądziłaś.Seksjestcudowny,alejapragnęzwiązku.Niezależnieodtego,
jaksiętoskończy.

Myślałam,żetyteż.

Kiwamgłową.Jestmistraszniegłupio.

–Tak,jateż.

–Zatemwszystkojasne?–Wydajesięzatroskany,cobardzomnie

wzrusza.Pochylamsięicałujęjegotors,uśmiechamsię.

–Jasnejaksłońce.–OdsuwamsięodMattaiwskazuję

pudełkazbabeczkami.–Zanieśjedosamochodu,ajatymczasem

umyjęladęipobiegnęnagórę,żebysięprzebrać.

–Dokądjezabieramy?–pytaMattześmiechem.–MegiWillna

pewnoniedadząradyzjeśćażtylu.ChociażWilljestzdolnydo

wszystkiego…

–Jednopudłojestdlanich,aresztędostanieschroniskodla

bezdomnych.Zawszezostawiamimwszystkieniesprzedaneciastka.

Otwieraszerokoustazezdziwienia.

–Cosięstało?Dlaczegotakpatrzysz?

–Nieprzestajeszmniezadziwiać.

–Dziwiącięteciastkadlabezdomnych?

–Większośćludzinawetbyotymniepomyślała.

Wyrzuciłabyjepoprostunaśmietnik.

Energiczniekręcęgłową.

–Niemarnujęjedzenia.Jestzbytdrogie.Pozatym

wypiekanieciastekkosztujemnienaprawdęwielewysiłku,ktoś

powinienmiećztegojakiśpożytek.

–Dobrze,wtakimraziesprawmyimradość,apotem

chodźmywgości.

–Tojużbrzmijakzaproszenienarandkę…

Rozdział7

Matt

Dlaczegotaksiędenerwujesz?–pytam,gdypodjeżdżamypoddomWilla.

–Myślałam,żejedziemycośzjeść.

–Meglubigotować–odpowiadam,ujmujęjejdłońi

przytrzymujęmocno.–Spójrznamnie.

Patrzynamnietymiwielkimizielonymioczamiiczuję,żezamiera

miserce.Jaktomożliwe,żetadziewczynataknamniedziała

zaledwiepoparutygodniach?

–Jużichpoznałaś.

Kiwagłowąizagryzawargi.

–Wiem,głupiosięzachowuję.Poprostukiepskonawiązujękontakty

zludźmi.

Śmiejęsięikręcęgłową.

–Żartujesz?

–Nie.

–Jesteścudowna.Rozmawiaszbezżadnychoporówze

wszystkimiklientami.

–Pracatocoinnego.Takwogólejestembardzonieśmiała.

Przyglądam się jej sceptycznie. Sądząc po sposobie, w jaki zachowuje się w cukierni, nigdy bym nie
pomyślał,żeNicolemategotypu

problemy.

–Daszsobieświetnieradę.MegiWilltoświetnikompani,aty

stanieszsięnatychmiastnowąulubienicąWillazpowodubabeczek.–

Mrugam,wysiadamzsamochodu,otwieramdrzwiiujmujęjązarękę.

–Zaufajmi.

–Ależjaciufam–odpowiadaipatrzynamnie.–Choćtobardzo

dziwne.

–Wrócimydotegotematukiedyindziej–szepczę.Wciążczujęucisk

wżołądku.Jejsłowaozaufaniuzrobiłynamniebardzodużewrażenie.

Naszzwiązekniemiałbyszansbezcałkowitegozaufaniazobustron.

–Przynieśliściebabeczki–wykrzykujeWill,stającw

drzwiach.

Mójbratbywazarozumiałymdupkiem,aleniemogęnie

kochaćtegoprzygłupa.

–Babeczki?–PiskSamanthydobiegazwnętrzadomu.

–SamiLeoteżprzyszli?–pytam,prowadzącNicoledośrodka.

–Tak,Megpomyślała,żemiłosiębędzieznimispotkać,skoroitaksąwmieście.–Patrzynamnieznad
pudełka.–

Pogadamyotympóźniej–szepcze.

Wzruszamramionami,ujmujędłońNicole,splatamypalce.

–ZnaszNicole–mówię,wskazującfiligranową,

ciemnowłosądziewczynęumegoboku.

Willkiwagłowązuśmiechem.

–Dziękujęzaciastka.

–Całaprzyjemnośćpomojejstronie.Mogłamalbo

przywieźćjetutajalbooddaćbezdomnym.

–Itakzostawiliśmytrzypudławschronisku–dodajęześmiechem.

–DziękiBogu–wykrzykujeSam,wpadającdopokojuz

rozświetlonymioczyma.

–Hm…jużichdzisiajtrochęzjedliśmy–przypominaLeo.–

Cześć,Nicole!

–Cześć–uśmiechasięiściskamocnomojądłoń.

ChybapodobasięjejLeo…

Aledopókisprawasięnatymkończy,wszystkojest

porządku.

–Gdziesąwszyscy?–wołazkuchniMeg.

–Tutaj!–odpowiadaWill.–MattprzyszedłzNicole,która

przyniosłababeczki.

–Co?–wykrzykujeMegiwybiegazkuchni.Dostrzega,żetrzymam

Nicolezarękęiotwieraszerokooczyzezdziwienia.–

Cześć!Witajcie!–wołazuśmiechem.

–Dzieńdobry.–Nicolewyciąganieśmiałorękę,ale

natychmiasttoniewobjęciachnarzeczonejWilla.

–Taksięcieszę,żeprzyszłaś–zapewniająMeg.

–Jateż.Ipoproszęobabeczki–żądaSam,wyciągającrękępo

ciastka.

–Pocałujmniegdzieś–odpowiadaWilliprzyciskamocniejpudełko.

–Przyniosłamdwanaście–zapewniaNicole.–Wystarczydla

wszystkich.

–Żartujesz?–śmiejesięWill.–Dlamnietojednaporcyjka.

–Musiszsiępodzielić,kochanie–śmiejesięMegiobejmujeSam

ramieniem.

–Ipocoichzaprosiliśmy?–stękaWilliotwierapudełko.–

Jakieprzyniosłaś?

–Babeczkimarchewkowe,sąteżtortoweciastka

truskawkoweiredvelvet.–Nicoleznówstajeobokmnieiobejmujewpasie,jakbyśmybylirazemod
wieków.

Całuję ją w czubek głowy. Czuję, że Nicole musi być teraz jak najbliżej mnie, aby czuć się w pełni
bezpieczna,ajachcęjejtozapewnić.

Cholera,chcęjejzapewnićwszystko…

–Tychniepróbowaliśmy–mówizuśmiechemLeo.–

Musiszskosztowaćczegośnowego,kochanie.

–Chętnie–odpowiadaSam.

–Dobrze,alemożezanimwszyscydostanieciecukrzycy,zjemyjakiś

posiłek–MegzaganianasdojadalniizabierapudełkoWillowi.–

Podamciastkapóźniej.

–Acojestnakolację?–pytam.–Umieramzgłosu.

–Kurczakzparmezanemimakaronem–odpowiadaMeg,

siadamydostołu,aWilldostawiajednonakrycie.

–Straszniedużowęglowodanów–mówię,patrzącznacząconaWilla.

–Odwalsięstary,jestlato.

–Jatylkotak.Chybaniechceszsobiepopsućsportowejsylwetki…

NicolepatrzynaWilla,najegoręceibarki.Widać,żelubi

przystojnychfacetów,alejaniewidzęwtymniczłego.

–Willmanajlepsząsylwetkęwrodzinie–mówiSam,sączącwino.–

Jednaporcjamakaronunapewnojejniezrujnuje.

–Sam,możeuciekniemystądrazem?Jesteśzdecydowaniemoją

ulubienicą–żartujeWill.

–Musiałbymcięzabić,awwięzieniuniemógłbym

nagrywaćpłyt–odpowiadaLeoześmiechem.

–Wybaczamci,piłkarzu–oznajmiaMeg,którawraca

właśniezkuchni,niosącwielkąmisęsałaty.–Jesteśskazanynamnie.

–Botylkonaciebiechcębyćskazany.–WillporywaMegwramiona

imocnojącałuje.–Usiądź,kochanie,jazajmęsięresztą.

Megwzdychaisiadadostołu.

–Ależonjestseksowny–mówizuśmiechem.

Nicolekładziemirękęnakolanieizaciskająlekko.

Wyraźnielubimniedotykać,cobardzomisiępodoba.Wiązaniejej

stajesiędziękitemujeszczebardziejpodniecające.

Uśmiechasięszeroko,wsłuchanawpaplaninęmojej

zwariowanejrodziny.

–Sązabawni–szepcze.

–Jeszczeniewidziałaśnaswkomplecie.Niemożnasięnudzić.–

CałujęjąwskrońiodwracamsiędoLeo.–Kiedyruszaszwtrasę?

–Niewcześniejniżzaparętygodni.Mamyterazwolne.

–Przyniosłeśgitarę?–pytaznadziejąMeg.

MegiLeodorastalirazemwrodzinachzastępczychiudałoimsię

utrzymaćbliskiestosunki.Najakiśczasprzestalisięwidywać,ale

terazznówspędzająrazemmnóstwoczasu.

–Nie,dzisiajnie.Chcę,żebyśmypokolacjiprzejrzeliparętekstów.

Wystarczynamdotegotwojagitara.

–Piszecierazempiosenki?–pytaNicoleipodajemimisęz

makaronem.

–Odzawsze–potwierdzaMeg.–Alemnietoznacznie

lepiejwychodzi.

–Chciałabyś–odgryzasięLeo.

–Toświetnie–mówizuśmiechemNicole.

–Grasznajakimśinstrumencie?–pytamNicole.

Kiwagłowąznadsałatki.

–Uczyłamsięgraćnafortepianie.Muzykęklasyczną.

–Naprawdę?–pytamzezdziwieniem.

–Tak.–Wzruszaramionami.–Mojaciotkabyła

koncertującąpianistką,uczyłamnieimojąsiostrę.

–Super–uśmiechasięSam–jateżumiemgrać.

–Czujęsięwichtowarzystwiejakmuzycznyidiota–

mruczyWill.

–Alemynapewnonierzucimypiłkąnasześćdziesiąt

jardów.

–Ajaniejestemwstanieniczegoupiec–dodajeMeg.–

Gotowanie…proszębardzo,alemojewypiekitotrucizna.

–WczymsięspecjalizujeMatt?–pytaSam.

–Mattspec…–zaczynaNicole,alezakrywamjejdłoniąusta.

–Wzatrzymaniachzamolestowanie–kończęsucho.

WciążtrzymamdłońnaustachNicoleiczuję,jakjejwargiwyginają

sięwuśmiechu.

–Przerażaszmnie,Montgomery–mówicichoSam.

–MaciejakieświadomościodCalebaiBryn?–pytaMeg.

–Napisalidomniemaila–odpowiadaWill.–Aletobyłojakiś

tydzieńtemu.Świetniesiębawią.

–Wracająwpiątek–odpowiadam.–Jadostałemwiadomośćtego

samegodniacoty.ChybabardzoimsiępodobaposiadłośćDominika.

–ChciałbymzabraćtamkiedyśMeg–odpowiadaWilli

uśmiechasiędonarzeczonej.

–WygrałeśtęaukcjęnawyjazddoWłoch,pamiętasz?

–Rzeczywiście–przytakujeWill.

–MożetamwpadnieszizajrzyszdoDominika,jakjuż

będzieszweWłoszech–sugeruję.

–Dobrypomysł–uśmiechasięMegiupijałykwina.–Cojeszcze

słychać?

–LukeurządzaprzyjęcieurodzinowedlaNataliewprzyszłąsobotę–

mówiSam.

–Wnowymdomu?–pytam.

–Tak,topięknydom–przytakujeSam.

–Niedalekostąd.Możnajechaćwkażdejchwili.

–AkiedyNatalierodzi?–pytaNicole.

–Dopierojesienią–odpowiadaSam.–Maślicznybrzuszek.

Takjejładniewciąży.

–Natzawszepiękniewygląda–dodajeMeg.

–Więctobędzieprzyjęcieprzybasenie?–pytaWill.–

Możemyzorganizowaćmeczkoszykówkiwodnej.

–Tak,przybasenie–potwierdzaSam.–Dziadkowie

zaopiekująsięwnukami,więcbędziemysami.

–Możeszsięnasobotęwyrwaćzcukierni?–pytamNicole.

–Och,tak,musiszznamipojechać–wspieramnieMeg.

Nicolerumienisięlekkoizagryzawargi.

–Przeztenjedendzieńchybaktośmniezastąpi.

–Świetnie.–CałujęjąwpoliczekizerkamnaWilla,którypatrzynamniezuniesionymibrwiami.

–Możeprzyniesieszbabeczki?–pytawyraźnie

podekscytowanaSam.

–Oczywiście.Nawetmyślałamojakimśnowymsmaku,

możeupiekęcośspecjalnego,nacześćNatalie.

–Och,tobybyłowspaniałe!–wykrzykujeMeg.–Onajestprzecież

fotografem.Możeszjejakośspecjalnieudekorować,żebypasowało?

–Oczywiście.–Nicoleentuzjastyczniekiwagłową.–Nawetmamjuż

jakieśpomysły.

–Świetnie.WtakimraziedamznaćLuke’owi,żesprawęciastamamy

załatwioną.–Samwyjmujetelefonzzastanikaiszybkopisze

esemesa.

–Ależtonaprawdęzbyteczne–mówiędoNicole,patrzącgroźniena

MegiSam.–Chcę,żebyśwzięławolnydzieńidobrzesiębawiła.Niemusiszpracować.

–Och!Oczywiście,żetonicważnego.Jateżniechcę,żebyś

pracowała–mówiMeg.–Itakbędąwspaniałe.

–Alesprawimitoprzyjemność–zapewniaNicolei

uśmiechasiędoMeg.–Naprawdę–dodaje,podnoszącnamniewzrok.

–Jesteśpewna?

–Oczywiście.–Kiwagłowąiściskamniezakolano.

–Todobrze,boLukejużodebrałmojąwiadomość–wtrącaSamz

minąniewiniątka.

–Dobrze,terazproszęobabeczki.–Willwstajeiidziedokuchnipopudełkozciastkami,poczymwraca
znimidostołu.

–Mmm–wzdychaSam,nadgryzającbabeczkę

truskawkową.–Naprawdęwspaniałe.Mogęspróbować

marchewkowej?–pytaLeo.

–Ajatwojej?

–Wżadnymwypadku.

–Wtakimraziemowyniema–mówiześmiechemipołykaspory

kęsciastka.

WszyscypozasamąNicolerozkoszująsięowocamijejpracy.

–Atyniezjeszanijednej?–Meguprzedzapytanie,któresam

chciałemzadać.

–Dzisiajniemamochoty.

–Sporotracisz.–LeouśmiechasięimrugadoNicole.–Sąwspaniałe.

–DobryBoże!Kobieto!–wykrzykujeWillisięgapotrzecieciastko.

–Czymożeszzemnąwyjechać?Uciekniemyrazem.

–Proponujesztowszystkimdziewczynom–droczysięznimNicole.

–Alebardzosięcieszę,żecismakująmojeciastka.

–Dobrzewybrałeś–mówidomnieWill.–Pilnujjej.Niechzostanie.

Kiwamgłową.

Tak,niechzostanie.

–Mów–komenderujeWill,gdysiadamyprzybarkuwjegopracowni

muzycznej.

SamiNicolerozmawiająwożywionysposóbnapobliskiejkanapie.

MegiLeopracująnadpiosenką,Megtrzymagitarę,Leonotatniki

ołówek.

–Odkiedymaszpianino?–pytam,wskazującnakątpokoju,w

którymsiedząMegzLeo.

–Leonanimczęstogra,pozatymkorzystajązniegozawsze,gdy

pracująrazem.Megbardzotolubi–dodajezuśmiechem.

Trochęzazdroszczębratu.Znalazłkobietę,któranaprawdęgłęboko

gokocha.Niedlajegosławy,raczejwłaśniemimoniejiwłaśnietenaspektsprawybudziłnaszniepokój,
gdy

wyobrażaliśmysobiekiedyśprzyszłążonęWilla.Takicelebrytajak

onmożemiećzawszepoważneproblemyzeznalezieniemkobiety,

którapokochagobezinteresownie,dlaniegosamego.

AleMegpasujedoWilla.Nicsobienierobizjegowadiwspieragozcałychsił,ajednocześniepracuje
w dalszym ciągu jako pielęgniarka, choć już dawno by mogła zrezygnować ze swego zawodu i zostać
kurą

domową.

Biadajednaktemu,ktobysięodważyłzaproponowaćtakie

rozwiązanieMeg,mógłbynieźleoberwać.

Izatojeszczebardziejjąkocham.

–Nicole,możesztupodejśćnachwilę?–pytaLeo.

KiwapalcemnaNicole,którazuśmiechempodchodzido

pianina,ajaobserwujętęscenęspodprzymrużonychpowiek.

–Cosięstało?

–Potrafisztozagrać?–pytaMeg,wyciągającdoniej

partyturę.

–Tojakaśplątaninazakrętasów…–żartujeNicole.

–Witamwmoimświecie!–śmiejesięSam.

–Zarazcizademonstruję,jaktopowinnobrzmieć.Ale

musimyposłuchaćmelodiirazemzgitarą.–Leosiadaprzypianinie,

wskazujeNicole,byusiadłaprzynimizaczynagrać.

–Dlaczegosamniezagrasz?

–Bomuszęzapisywać.–Uśmiechasię,gramelodięiw

chwilępóźniejjegomiejscezajmujeNicole.Graprzepięknie.

Nigdynieprzestajemniezadziwiać.

–Niezłajest–szepczeWill.

–Niewiedziałem–odpowiadamcicho.

–Notomówwreszcie,terazniesłucha,bojestzajęta.

Zerkamnamojegobrata,którypatrzynamnieuważnieiszybko

przenoszęspojrzenienacudownąkobietę,którasiedziterazprzy

pianinie.

–Alecomammówić?

–Nigdy,nigdydotądniewidziałemcięzkobietą–

odpowiadacichoWill.

–Nojużbezprzesady,niebądźtakiegzaltowany.

–Szkołaśredniasięnieliczy.

Wzruszamramionami.Wiedziałem,żeprędzejczypóźniejczeka

mnietakarozmowa,jaknieteraz,tonaprzyjęciuuNatalie.

–Podobamisię.

–Jezu,alejesteśuparty.–Willprzeczesujerękąwłosy.

Nicolewdalszymciągugra,wpewnymmomenciezmienia

nawetmelodię,mówiączaskoczonemuLeo,żewtensposóbpiosenka

brzmilepiej.

Leołypienaniąspodoka,uśmiechasię.

–Maszrację–przytakujeMeg.–Melodiagładziejpłynie.

–Jestniesamowita–mówiędoWilla.–Inteligentnaimiła.Apoza

tymseksownajakcholera.

–Fakt.–Willpotwierdzaskinieniemgłowyiwidząc,żełypięna

niegospodoka,zaczynasięśmiać.–Głupku,jamamswojąseksowną

kobietęijestemzniąabsolutnieszczęśliwy.–

Poważnieje.–Aleczyonawie…?

–Wie–potwierdzam.–Iwszystkogra.

WilliIsaacnigdywłaściwienierozumielimoichpreferencji

seksualnych,alewspierająmniewewszystkimiwiem,żezawszestanąpomojejstronie.

CalebowipodobasięideaBDSM.Jużsięniemogędoczekać,żebyz

nimotymwszystkimporozmawiać.

–Onamisięnaprawdępodoba,stary.–Willkładziemirękęna

ramieniu.–Jestsłodka.Inapewnobędziepasowaładonaszejrodziny,jeżelimaszzamiarjąkiedyśdo
niejwprowadzić.

–Owszem.

WillkiwagłowąipatrzynaLeo,MegiNicole,którzy

świetniesiębawią,grającrazemnowąmelodię.

–Megjużcięwłaściwiezniąożeniła.Pewnietowiesz?

–Oczywiście.Megchce,żebywszyscybyliszczęśliwi.

–PodtymwzględemprzypominaNat.Możeszmiećjednak

problemzJules.

–Aleonateżwszystkichkocha–zaprzeczamstanowczo.–

Poprostubywatrochęzbytopiekuńcza.DoMegnigdyniemiała

zastrzeżeń.

–Nie,boznająsięodczasówkoledżu.IBrynteżwłaściwiezawsze

należaładonaszejrodziny.Ciekawe,jakJulesprzyjmiekogośzupełnienowego.

–Jakośsiętymspecjalnienieprzejmuję–odpowiadam

sucho.

–Zaczniesz,kiedyonaiNatzabiorąNicolenazakupy.–Will

potrząsasmutnogłową.–DziękinimwSeattlekwitniehandel.

–Przynajmniejonerobią,comogą,bynieupadł–

odpowiadamzuśmiechem.

–Leosięchybapodobatwojejdziewczynie.–Willwskazujegłową

LeoiNicole,pogrążonychwpracy.

LeoprzytulawłaśnieNicole,podnieconyszybkimpostępem,jaki

wspólniepoczynilinadmelodią,aNicoleoblewasięrumieńcem.

–Tomnieteżniemartwi.Leojestgwiazdąrocka,aNicolejego

fanką,przejdziejej.

–Ciekawe,czyonawie,jakiegotypufacetemjestLuke–

mówiznamysłemWill.–Mojegotowarzystwaraczejnieunika.

–Bowie,żejesteśdupkiem.

–Niechcibędzie,wariacie.

–Wiem,doczegopijesz.Alejajejufam–mówię,krzyżującramiona

napiersiach.

–Dobra.–Willpatrzynamnieporozumiewawczo.–

Wiedziałem,żesięwkońcuzakochasz.

–Janie…–zaczynam,alebratprzerywaminagłym

wybuchemśmiechu.

–Stary,jasięteżtakzapierałem.Aterazpatrz:jestemwniejtakizakochany,żeledwożyjęzmiłościi
chcęsięnawetżenić.–

PatrzymiękkoiczulenaMeg,któragranagitarze.–Nie

zamieniłbymtegozwiązkunanicinnegonaświecie.Tylkoonasiędlamnieliczy.

WciągamgłębokopowietrzeipatrzęnaNicole,która

delikatniegładziklawiszeinucicośpodnosem,zatopionawswoim

świecie.

Tylkoonasiędlamnieliczy.

Rozdział8

Nicole

Dziękuję,żemniezaprosiłeś–mówiędoMattajużwdrodzedomojegomieszkania.

Pocieramskroniewnadziei,żechoćtrochęzłagodzęból,który

pulsujemiwgłowieprzezcałydzień,apodczaskolacjijeszczeuległ

nasileniu.

Mattkładziemiręcenaramionachizaczynajemasować,cosprawia,

żewydajęjękrozkoszy.

–Niewyobrażamsobienawet,żemogłabyśzemnąnie

pójść.

Otwieramdrzwiiwprowadzamgodokorytarza,alenie

zapraszamdalej.

–Nienadajęsiędzisiajdoniczego,Matt.

Marszczybrwiiujmujemojątwarzwdłonie.

–Cosięstało?

–Całydzieńbolałamniegłowa,aterazjestjeszczegorzej,więcpoprostuwezmęprysznicipołożęsię
spać.–Wzruszamramionamii

uśmiechamsięlekko.–Przepraszam.

–Zaco?–Ujmujemojądłońicałujekłykcietak,żeprzezmojeciałoprzebiegaprąd.

–Zato,żekończętenwieczórtakwcześnie.

–Amogęzostać?–pytacicho.Głaszczemniedelikatniepopoliczku,pochylasięicałujewczoło.

–Możesz–odpowiadam.

–Usiądź.–Wskazujełóżko,alejakręcęstanowczogłową.

–Naprawdęchcętylkowziąćgorącypryszniciiśćspać.Jeślizmieniszzdanieiwyjdziesz,napewnoto
zrozumiem.

Podchodzibliżejiprzytulamniemocno.

Obejmuję go w talii, jestem bliska łez i właściwie nie wiem, dlaczego chce mi się płakać. Spędziłam
bardzomiłoczaszjegorodziną.Nie

zrobiłniczegozłego.Przeklętehormony.

Gładzimniedłoniąpoplecach,wkońcuwzdychagłęboko.

–Niechcęnigdzieiść,maleńka,chcęsiętobąopiekować.

Zaczynamodmowniekręcićgłową,aleonśmiejesięcicho.

–Odprężsięipozwól,żesiętobązajmę.Odprężsię.

Zrelaksuj.Pomogęcisiępozbyćtegobólu.

Naglezaczynamrozumieć,żesamajegoobecnośćmnie

uzdrawia.Ktobypomyślał,żewystarczysiędokogośmocno

przytulić,żebyzłagodzićmigrenę.

Mattcałujemniewczubekgłowyilekkopopychanałóżko,asam

wchodzidołazienki.Słyszęszumwodyicichąmuzykędochodzącą

zapewnezjegokomórki,apotemMattwchodzidosypialnii

zdejmujemibluzkęprzezgłowę,ostrożnie,abymnienieurazić.W

powietrzurozchodzisięupojnyzapachjaśminu.

–Użyłeśmojegopłynudokąpieli–szepczę.

–Bardzomisiępodoba–odpowiadacicho.Maciepłeręce,lecz

dotykamnieinaczejniżdotąd,ztroską,zewspółczuciem.

Zmiłością.

Wprowadzamniedołazienki–wszędziepłonąświeczki.

Wannatomójulubionysprzętwmieszkaniu,stoiprzyścianiena

staromodnychnóżkachijestterazpełnapachnącejwodyzpianą.

Wchodzędośrodkaizanurzamsięwpachnącejwodzie,

oddychajączulgą.

–Niezagorąca?

–Mmm–mruczę.

–Toznaczytakczynie?

–Wsamraz–odpowiadam.Przymykampowiekiiczuję,żebólza

oczamizaczynapowolizanikać.

–Mogęciprzynieśćcośdopicia?–pytacicho.

–Nie,dziękuję.Alezapraszamdośrodka–szepczę.

–Nie,kochanie,kąpieljestwyłączniedlaciebie.Odprężsię,zarazwracam.

Jednymokiemwidzę,jakwychodzizłazienkiizamykamzanim

drzwi,żebyniezrobiłosięchłodno.Wzdychamizanurzamsięgłębiej.

Możewodajestrzeczywiścietrochęzaciepła,alebardzomito

odpowiada.

Nigdynieufałamnikomunatyle,bypozwolićmusięsobąopiekować.

Każdemuinnemuodparłabympoprostu,żenikogoniepotrzebuję.I

właściwiebyłabytoszczeraprawda.Samapotrafięsięsobązająć.

Zdrugiejstronymiłojestpozwolićsięrozpieszczać.Chociaż

troszkę…

–Jaksięczujesz?–Mattklękaprzywannie.

–Lepiej.–Uśmiechamsiędoniegoiunoszęmokrądłoń,by

pogłaskaćgopopoliczku.Odwracagłowęicałujemniewrękę.–

Dziękuję.

–Tojeszczeniekoniec–odpowiada,patrzącnamnie

wesołyminiebieskimioczami.

–Nie?

Kręcigłowąipodajemirękę,wyciągazwody.Narzucamiręcznikna

ramionaiwyciera,apotemprowadzidosypialni,gdziezapalajeszczewięcejświec.

–Połóżsięnabrzuchu–nakazuje,wskazującśrodekłóżka.

Wzruszamramionamiiwykonujęjegopolecenie.

–Dobrzesięczujesz?–pytam,słysząc,żeMattwydajezsiebiejęk.

–Zrobiłaśtocelowo–syczy.

–Co?–Zerkamnaniegoprzezramię,trzepoczącniewinnierzęsami.

–Wypięłaśspecjalnienamniepupęicipkę–odpowiada.

–Niewiem,oczymmówisz–odpowiadamześmiechem.

Leżęnabrzuchuiwzdychamzrozkoszy,podczasgdyonwcierami

olejekwramiona.–Boże…

–Niezamocno?

–Możeszmocniej–mówięirozpływamsięniemalpodjego

dotykiem.Tenmagicznymasażwcalemniejednakniepodnieca,

odwrotnie,uspokaja.–Umiesztorobić.

–Oddychajgłębokoiodpoczywaj–mruczy.

Nigdywżyciunieczułamsięlepiej.Rozluźnionepokąpielimięśni

przypominająterazlepkąmaź.

–Zarazsięzdrzemnę–szepczę.

–Dobrzecitozrobi–mówi.

–Maszniesamowiteręce–odpowiadam,gdykończy

masowaćmiplecyicofasię,abymmogłausiąść.

–Noaterazkładźsię.–Okrywamniekołdrą,ajaziewamszeroko.

–Idziesz?–pytam,marszczącczoło.Niechcę,żeby

wychodził.

–Chciałbymspaćztobą,jeślitomożliwe.

Odchylamzapraszającokołdrę.

–Całkiemmożliwe.

Zuśmiechemzdejmujeubranieizostajewsamych

bokserkach.Widokjegowspaniałegociałanigdymnieniemęczy.

Gdytakmierzęgowzrokiem,wracającudownewspomnienia.

–Jeślinieprzestanieszpatrzećnamniewtensposób,będęmusiałsięztobąpieprzyćażdoupojenia,a
jużpostanowiłem,żeutulęciętylkodosnu,więcbądźgrzeczna.

–Jazawszejestemgrzeczna–mówięzuśmiechem.

Mattśmiejesięikładziewróżowejpościeli,przytulamniemocno,ajaopierammugłowęnapiersi.

–Dobrzesiędziśbawiłaś?

–Bardzo–odpowiadamszczerze,wspominającżartyMattaijego

braci,atakżeserdeczneprzyjęciezestronyjegosióstr.–

Wszyscybylidlamnietacymili.

–Todobrzyludzie–potwierdza.–Niemogęsięjuż

doczekaćkolejnegoweekendu.Wtedypoznaszresztęmojejrodzinki.

– Ile tam będzie osób? – pytam. Rysuję mu palcem na torsie i brzuchu różne skomplikowane wzory i
czuję,jakjegomięśnietężejąpod

moimdotykiem.

Cholera,lubięgodotykać.

–Jestnascałkiemsporo.Poczekaj…–Zaciskaustaz

namysłem.–LukeiNat,JulesiNate,IsaaciStacy,WilliMeg,LeoiSam,CalebiBryn,Mark,Dominic,
ty,ja,więc…

–Szesnaścieosób?–pytamzprzerażeniem.

–Tak.–Uśmiechasięiwzruszaramionami.–Mówiłemci,jesteśmy

dużąrodziną.

–Orany!Fajniemiećtyluludziwokółsiebie.–Kładęmugłowęna

piersiachiczuję,żeznównapływająmidooczułzy.–Jasamanie

wiem,coznaczytakiewsparcie.Dawnowybrałamżyciezdalaod

domuiniemamażtyluprzyjaciół.

–Czasemtobywamęczące.Wszyscysąwścibscyizadajązadużo

pytań.

–Jakmamnanieodpowiadać?

–Oczywiścieszczerze.–Przechylamigłowędotyłuipatrzywoczy.

–Dlaczegopytasz?

–Będąchcieliwiedzieć,jaksiępoznaliśmy–przypominam.

–Zwłaszczadziewczynyzawszepytająotakierzeczy.

Poważnieje,najwyraźniejniepomyślałotymwcześniej.

–Powiedz,żenaprzyjęciu.Toniebędziekłamstwo.

–Dobrze,naprzyjęciu.Zatemtwojarodzinaniewienicnatemat

twoichpreferencjiseksualnych.

–Braciawiedząconieco–mówiigładzimniedłoniąpowłosach.–

Calebwięcejniżinni.

–Niepowiemnic,czegobyśsobienieżyczył–zapewniamgo

solennie.

–Tocozesobąrobimyzazamkniętymidrzwiami,to

wyłącznienaszasprawa.JateżniespowiadamWillaztego,czyużywajakichśgadżetów,kiedypieprzy
sięzMeg.Nigdybymniezadał

takiegopytania.Niemójinteres.

Marszczęnos.

–Chybaniechcętegowiedzieć.

–Jateżnie,wierzmi.Chociażdziewczynylubiąrozmawiaćwe

własnymtowarzystwieoorgazmachitegotypuinnychsprawach,

zwłaszczaprzyalkoholu.Alezwykleomawiająproblemyogólnie,nie

nawiązujądowłasnychdoświadczeń.

–Oczywiście,żeporuszamytetematy.Wkońcujesteśmykobietami

–mówięzwyższością.

Przymykaoczyiwzdycha.

–Świetniesięporozumiecie.

Całujęgowpoliczek.

–Jesteśśpiąca?

–Trochę.

–Ajakgłowa?

–Lepiej.

–Cozwyklerobiszprzedsnem?–pytaicałujemniew

czoło.

–Czytam.

Rozglądasiępopokoju,dostrzegae-bookanastoliczkunocnym,

bierzegodorękiipatrzynamniepytająco.

–Chceszmipoczytać?–pytamzniedowierzaniem.

–Oczywiście.–Włączatablet,książka,którąostatnioczytałam,

natychmiastpojawiasięnaekranie.–Chcesz?

Zagryzam wargi i przenoszę spojrzenie z książki na jego twarz. Jeśli dobrze pamiętam, przerwałam
czytaniewbardzociekawym

momencie.

–Toromans–ostrzegam.

–Nieszkodzi.

–Dobrze.–Wzruszamramionamiisiadamnałóżkutak,by

obserwowaćjegotwarz.–Czytaj.

–Jakitomatytuł?–pytaipatrzymiprostowoczy.

–Kaleb.AutorkąjestNicoleEdwards.

–Twojaulubionapisarka?

–Tak.Baileymijąpoleciłaparęmiesięcytemu.Jest

naprawdęświetna.

–Okej,zaczynamy.–Odchrząkujeizaczynaczytać.

„Wejdźnamnie–powiedziałGage–aonazrobiła,ocoprosił.Nie

trzebabyłowybitnegonaukowca,aninawetkogośzdużym

doświadczeniemwsprawachseksu,żebyprzejrzećichzamiary.Może

takaperspektywanawetbyjąprzerażała,aletaknaprawdęchciałaichbłagać,byurzeczywistniliswoje
plany.

Kalebwędrowałustamipojejkręgosłupie,aonanadziewałasięsama

napenisGage’a.Niemogłajednakrobićtegoszybciej,takjakchciała,boobajmężczyźnikontrolowali
jejruchyizaczęłojątodenerwować.

Właśniezamierzałatozakomunikowaćswoimpartnerom,gdypoczuła

cośzimnegowszparcemiędzy

pośladkami,azarazpotemwśliznąłsiętamgorącypalec”.

–Interesujące–mruczyMatt,rzucamizaciekawione

spojrzenieirozsiadasięwygodniej.Magłęboki,seksownygłosijegobrzmieniewzestawieniuztreścią

książkibardzomniepodnieca.

Jestcudownie.

„Kaleb położył jej wielką dłoń na plecach i przycisnął do Gage’a tak, że nie mogła się ruszyć. Jej
pochwęwypełniał

całkowicietwardyczłonekGage’a,aKalebdrażniłjejodbytpalcem

posmarowanymżelem.

–Och,jakmidobrze.Jeszcze.–Zoeyniebyłapewna,czypotym

wszystkimbędziejeszczewstaniespojrzećimwoczy.W

ciąguostatniejgodzinyzrobilizniejlubieżną,wdodatkunienasyconądziwkę.

KiedyKalebwsunąłpalecdośrodka,Zoeyinstynktownienapięła

mięśnie,bypozbyćsięintruza.

–Odprężsię,kochanie–mruknąłKalebprostowuchoZoey.

–Pozwólmiwypieprzyćtwojąpięknądupkę”.

Mattodchrząkuje,odkładatabletipatrzynamnie.

–Kręcąciętakierzeczy?

–Tojestbardzopodniecające–mówię.–Jasne,żemnietokręci.

–Byłabyśzainteresowanatrójkącikiem?–Patrzynamniepożądliwie,

ajamarszczęczołownamyśle.

–Myślę,żewielekobietwyobrażasobie,jakbytobyło.

Dwóchfacetównarazdowyłącznejdyspozycji.–Wzruszam

ramionamiirumienięsię.–Alejajestemnatozbytnieśmiała.

Kładzietabletnastolikuobokłóżkaiprzysuwasiędomnie,nie

próbującmniejednakdotknąć.

–Sąinnesposoby,żebyzaspokoićtakiepragnienia.

Patrzęnaniegozezmarszczonymibrwiami.Nierozumiem,comana

myśli.

–Pozwól,żecościwyjaśnię,maleńka.–Ujmujemój

policzekwdłońiwbijawemniewzrok.–Nigdysiętobąniepodzielę.

Niechcę,żebyktokolwiekpozamnąciędotykał,niemógłbym

patrzeć,jakuprawiaszsekszinnymmężczyzną.Toniemojabajkai

napewnosięnatoniepiszę.

Przesuwapalcempomoimpoliczku,szyi,ujmujepierśwdłoń,aja

przebieramnogami,gdyżzaczynamodczuwaćmiędzynimitępyból.

–Mogęjednaksprawićcitakąsamąprzyjemnośćpalcamialbo

gadżetami.Doznaniebędzieidentyczne.

Otwieramszerokooczy.

Czyonmówipoważnie?

–Uprawiałaśkiedyśseksanalny,Nicole?

–Nie.

–Achciałabyś?

–Dzisiaj?–pytamnienaturalniewysokimgłosem.

–Nie–śmiejesięicałujemniewczoło.–Dzisiajniebędzieseksu.

Cieszęsię,żemogępoprostuleżećztobąwłóżku.Alemożemyi

tegospróbować,jeślichcesz.Chciałbymprzesunąćjaknajdalej

granice,któresamasobiewytyczyłaś,pomóccidowiedziećsięosobiejaknajwięcej.

Przeżuwamjegosłowaikuswemuzdziwieniuodkrywam,żewcalesię

niebojęperwersyjnegoseksu.Przeciwnie,myślotakiejzabawienawetmniepodnieca,zwłaszcza,żeto
Mattbyłbymoimpartneremna

nowejdrodzedoświadczeńerotycznych.

–Chciałabym–odpowiadamcicho.

–Pamiętasz,żejestemczłonkiempewnegoklubu?Mówiłemciotym.

Przytakujęzlekkimniepokojem,niewiem,wjakimkierunkuzdążata

rozmowa.

–Pojedziemytamwtenweekend.

Ztrudemprzełykamślinę,wpatrujęsięwjegotwarz.Czekacierpliwie,głaszczemnieuspokajającopo
głowie.

–Dlaczego?–pytam.

–Bochcędzielićztobąrównieżitęczęśćżycia,Nicole.–

Marszczybrwiipatrzynamnietak,jakbyusiłowałzebraćmyśli.–

Chciałbymcipokazaćróżnepodniecającerzeczy.Niektóremogącię

przestraszyć.Innepodniecić.Niemusiszrobićwszystkiego.

Właściwie–dodajezwilczymuśmiechem–tojestemprawiepewien,

żeniespodobacisięwiększośćznich.Aleniektóretaki

postanowiłemcijepokazać.

–Czytojestcośtakiegojaktetargierotyczne,naktórychsię

poznaliśmy?

–Nie.Łatwiejmibędziecitowszystkozademonstrować,zamiast

tłumaczyć.Alegwarantujęjedno–przerywa,przytulamniemocnoi

pocieranosemomójnos.–Jeślipoczujeszcięniekomfortowo,

wystarczyjednotwojesłowo,aodrazusięstamtądzabiorę.Nie

zostawięcięsamejaninachwilę.Obiecuję,będzieszabsolutnie

bezpieczna.

–Przytobiezawszeczujęsiębezpieczna–odpowiadam

szczerze.–Jakmamsięubrać?

–Naprzykładtak,jakwtedynatetargi.Byłoidealnie.Czyto

oznacza,żejedziesz?

–Tak,jadęztobą.

Całujemnienamiętnie,alechoćchcęsiędoniegoprzytulić,

wypuszczamnieszybkozobjęćiczytadalej.

„Niemogławydobyćzsiebiesłowa,gdyżzabrakłojej

tchu…”.

Rozdział9

Cojaturobię?

Mattparkujesamochód,gasisilnik,bierzemniezarękę,splatając

naszepalce,poczymgłębokowciągapowietrzeiprzypatrujemisię

uważnie.

–Spójrznamnie.

Przygryzamwargę,napotykamspojrzeniejego

jasnobłękitnychoczu.

–Jaksięczujesz?

–Jakbymmiałazanurkowaćdoakwariumpełnegorekinów.

Śmiejesię,zaskoczony,poczymuśmiechasięciepło.

–Przynajmniejjesteśszczera.–Czulecałujemojedłonie.–

Czegosięboisz?

Wzruszamramionamiiwyglądamprzezokno,spoglądając

napozornieniewinnydompomojejprawejstronie.

Towielkibudynek,alepozatymnicgoniewyróżnia.Wokół

rosnądrzewa,jestniecooddalonyodsąsiednichdomów.Polewej

stronienamałymparkingustoiokołotuzinasamochodów,oddrogich

mercedesówpozwykłetoyoty.Sądzącpopozorach,możnabyło

uznać,żewśrodkuodbywasięprzyjęciepołączonezesprzedażą

bezpośredniąpraktycznychpojemniczkównajedzenie.

Gdybytylkoludziewiedzieli.

–Więcejcięniezapytam.–Jegogłoszabrzmiałbardziejstanowczo,

ostrzegawczo,nacozareagowałamciepłymskurczemżołądka.

–Niejestempewna–odpowiadamcicho.–Możepoprostudenerwuję

się,boniewiem,comniespotka.

–Zobaczyszludziuprawiającychseks.Będąfetyszyścizróżnymi

mocnymiupodobaniami.Itacy,którzylubiątylkosobiepopatrzeć.

Spójrznamnie–powtarza,ajanatychmiastspełniamrozkaz.–W

tymmiejscuznajdujeszsięautomatyczniepodmojąopieką.Nie

opuszczęcięnawetnaminutę.Twojesłowo-hasłoto

„czerwony”.Musiszmniesłuchać.Niedlatego,żekręcimniewładza,

aledlawłasnegobezpieczeństwa.

Przełykamślinę.Kiwamgłową,patrzącnajegosurową,

stanowczątwarz.

Jezu,alemniekręci,kiedywchodziwrolędominatora.

–Jakbędzieszmiałapytanie,pytaszmnie.Dziśniekażęciklęczeć.

Mówmi„Matt”,anie„panie”czy„mistrzu”.

–Aleprzecieżopowiadałeś…

–Pieprzto.Tuchodzionasdwoje.Każdyzwiązekjestinny,nie

pamiętasz?

Przytakujęiodprężamsię,bouświadamiamsobie,żeniemuszę

odgrywaćroli,któraminieleży.Kiedywejdziemydośrodka,między

naminicsięniezmieni.

–Abędzieszchciał,żebym…robiłaterzeczy?–pytam.

– Będę chciał, żebyś robiła to, z czym dobrze się czujesz. I ze mną. Ja się nie dzielę. I nie jestem
specjalnymekshibicjonistą.–

Odpinanaszepasy,odsuwasiedzenie,poczymsadzamniesobiena

kolanachiprzytula.–Niechcęcięwystraszyć,malutka.

Jesteśmytupoto,żebysiędobrzebawić,ajeślicośniebędzieciębawiłoalbointeresowało,poprostu
powiedztylkosłowoiidziemydodomu.

–Chcęcisprawićprzyjemność–przyznaję,poczymwtulamtwarzw

jegoszyję,zaciągamsięnim.

Jestubranywczarnystrójiobcisłespodnie,prawietaksamojaktegowieczora,kiedysiępoznaliśmy.
Pachnieczystością,sobą,codziałanamnieuspokajająco.

–Sprawiaszmiprzyjemność,skarbie.Jeślidziścisięniespodobaalbojeśliniebędzieszchciaławtym
uczestniczyć,jużnigdytunie

wrócimy.

Alemyślotym,żeonwróciłbytusam,cholerniewytrącamniez

równowagi!

–Przestań–rozkazuje,poczympodnosimitwarz,tak,żebymnie

mogłauciecprzedjegowzrokiem.–Jateżniemuszętuwracać.

–Ale…

–Starczygadania.Wchodźmy.–Uśmiechasięszeroko,poczym

całujemniewczoło.–Zaufajmi.

–Gdybymcinieufała,niebyłobymnietutaj.

Cichnienamoment,poczymcałujemniedelikatnieiz

tęsknotą.Czujęskurczwudach,gdywplatapalcewmojewłosyi

mocnomniechwyta.Wkońcuwycofujedłoń,poczymopierasięo

mnieczołem.

–Dziękujęcizato.

Prowadzimniedodrzwi,dzwoniiniemalnatychmiastktośsię

pojawia.Tochybanajwiększymężczyzna,jakiego

kiedykolwiekwidziałam.Ponaddwumetrowy,wbarachledwomieści

sięwdrzwiach,ajegoskóramabarwęciemnej,gęstejmokki.W

uszachbłyszcząmudiamenty,awokółszyizwisapojedynczyzłoty

łańcuchzgrubymkrzyżem.Wpatrujesięwemnieprzezchwilę,po

czymnaglezaczynasięuśmiechać.

–Ej,dobrzewyglądaszzkobietą,Montgomery.

–Dobrzewyglądamztąkobietą–zgadzasięMatt.–Nicole,to

Reggie.

–Tynasbędzieszchronił?–pytamzuśmiechem,poczym

wymieniamznimuściskdłoniidajęsięwprowadzićdośrodka.

– Ja tu jestem piękny i bestia – odpowiada, chichocze i łypie na mnie, dzięki czemu natychmiast się
rozluźniam.–WitajwPokusie.Bawsię

dobrze.

–Dzięki,Reg.

Mattbierzemniezarękęiwprowadzadoprzedsionka

wielkiegopomieszczenia.Tomusiałbyćkiedyśrodzinnysalon.

Muzykabrutalniewdzieramisięwuszy–Rihannaśpiewacośo

diamentachnaniebie.Jestgłośno,aleniezbytgłośno,dajesięusłyszećrozmowęprowadzonątużobok.
Podłogizdębowychdesektojedyny

tradycyjniewyglądającyelementwystroju.

Wzdłużjednejześcianbiegniebar,przyktórymobsługujewysoki

mężczyzna.

Wokółsłabooświetlonegopomieszczeniastojągrupki

czerwonychibrązowychkrzesełorazgłębokichkanapzmiękkimi

poduszkami.Pozatymjednaknakrawędziachpokoju

porozstawianesąstacje.Podsufitempodwieszonajestnagakobieta,

którąktośsmagaskórzanymbiczykiem.Niemampojęcia,jak

nazywają się poszczególne akcesoria, ale niewątpliwie wszystkie służą do tego, żeby kogoś związać i
porządnieobićjakimśnarzędziem.

Przebiegamniedreszcz.

–Niejesteśmasochistką,mała–szepczedomnieMatt.

Gwałtowniepodnoszęwzrok;uśmiechasiędelikatnie,i

obwodzipalcemlinięmojejszczęki.

–Maszoczyjakspodki.Patrz–wskazujemikilkumężczyznw

zwykłychczarnychpodkoszulkach,którzystojąwróżnychpunktach

sali–cifacecitoochrona.Nazywamyichstrażnikamilochów.

Pilnują,żebyniedoszłodoprzekroczenianiczyichgranic.

Wszystko,cotusiędzieje,dziejesięzaobopólnązgodą,Nicole.

Biorę głęboki oddech, po czym znów się rozglądam. Ludzie śmieją się, rozmawiają. Niektóre kobiety
klęcząustóppartnerów,na

poduszkach,zrękamiopartyminakolanachipochylonymigłowami.

Jedenzmistrzówkarmisubaowocamizeswojegotalerza,

jednocześnierozmawiajączmężczyznąsiedzącymnaprzeciwko,

któremuktośrobilaskę.

Cholera.

–Chodź,kupimycidrinka,apotemoprowadzęciępo

wszystkim.–Mattprowadzimniedobaru,mocnotrzymającmoją

dłoń.

–Montgomery!–ryczybarman,poczympodchodzi,żeby

przyjąćodnaszamówienie.

–Cześć,Sal.Sporoludzidziś.

–Toprawda–przytakujeSalzuśmiechem.Sprawia

wrażeniezadowolonegofaceta,maśmiejącesięorzechoweoczyi

lekkoprzekrzywionyuśmiechnatwarzy.Jegowargisąpełne,ma

bardzojasnewłosy,atakżebrwiicerę,jestteżumięśniony.Biała

koszulkaopinajegotors,aczarnedżinsyuwypuklająkształt

szczupłychbioderiud.

Saljestatrakcyjnyitonaepickąskalę.

–Kimjesttauroczaślicznotka?–pytaSalMatta.

–ToNicole,mojadziewczyna.Nicole,poznajSala.Jesttumistrzem,atakżeutalentowanymbarmanem.

–Cześć–szepczę.Sercemocnomibije,„mojadziewczyna”

taknaturalniezabrzmiałowustachMatta.

–Miłomiciępoznać,skarbie.–SalzerkanaMatta.–

Jeszczetuniebyła.

–Toprawda–potwierdzaMatt.

–MożeszmimówićpoprostuSal.Mamytulimitdwóch

drinkównaosobę.Cocipodać?

–Samamamtakilimit,więcdobrzesięskłada–

odpowiadam,uśmiechającsięszeroko.–Poproszęwytrawnemartini.

Przezchwilęunosibrew,poczymśmiejesięisięgapoodpowiednią

szklankę.

–Atyczegosięnapijesz,Matt?

–Tylkowody.

–Maszpokaz?

–Nieplanowałem–odpowiadaMatt,marszczącbrwi.–

Przyszedłemtylkopoto,żebypokazaćwszystkoNicole.

Salprzytakuje,poczympodajemidrinkaiwręczaMattowiwodę.

–Myślę,żeDesowiprzydałbysięmałypokazshibari,jeślijesteś

zainteresowany.

Mattkręcigłową,poczymopiekuńczootaczamnie

ramieniem.

–Niedziś.

– Bawcie się dobrze. Witamy u nas, Nicole, skarbie. – Sal puszcza do mnie oczko, po czym odchodzi,
żebyzająćsiękolejnymklientem.

Pociągamłykmartini,poczymwzdychamzzadowoleniem.

–Salrobipysznedrinki.

–Owszem.–Mattśmiejesię,poczymprowadzimniewgłąb

pomieszczenia,anastępniewgóręszerokichschodównadrugie

piętro,którewyglądapodobnie,aleniematambaru,światłasą

mocniejprzygaszone,muzykagłośniejsza,azamiastkanapikrzeseł

sąłóżkapokryteczerwonymaksamitem.Naśrodkusaliznajdujesię

kilkaplatformijeszczewięcejróżnegosprzętu,któregonazwnie

znam.Niektóreurządzeniasąpodwieszanedosufitu,innesą

zamontowanenałóżkach.

Wszystkotonapełniamniejednocześniestrachemi

fascynacją.

Aleto,conaprawdębudzimojąuwagę,toludzie.W

pomieszczeniuznajdujesiękilkadziesiątosób,wszyscyprawiecałkiemnadzy.Niektórzysiępieprzą,inni
tylkopatrzą.

Tużpomojejprawejdwóchmocnoumięśnionychfacetów

uwodzipulchnąkobietę,pieścijejciało,szepczejejdouchaicałujesutki.Wokółpełnojestdłoni,usti
jęków.

Ściskamniewśrodku.

–Ach,tozupełniejakwnaszejhistoryjcezpoprzedniegowieczoru–

szepczedomnieMatt.Stanąłzamną,oplótłmniewpasieiwsunął

dłoniewyżej,byobjąćmojepiersi.–Czytociępodnieca,malutka?

Przestałampłynnieoddychać,asercezarazwyskoczymiwpiersi.

Gdybymmiałamajteczki,byłybyjużmokre.

Przytakuję,nieodrywającwzrokuodtrójkąta.

–Ktotojest?

–ToKeviniGray.Sąstrażakamiizawszedzieląsiękobietą.

Rozszerzająmisięoczy.

–Zawsze?

–Tak.

–Czyonisągejami?–pytamcicho.

–Nie,poprostulubiąsiędzielić.Sądobrymiprzyjaciółmi.–

Kobietawłaśniewydałazsiebiejękrozkoszy;Graywsunąłgłowę

międzyjejnogiidotknąłjejcentrum,aKevinmocnochwyciłjąza

włosyinakierowałjejustanaswójwielki,sztywnypenis.

Matt prowadzi mnie w głąb sali; mijamy parę, która całuje się i pieści na materacu, stopniowo
pozbawiającsięnawzajemubrań.

–Niektórzylubiączućsięobserwowani.–Mattszepczemidoucha,

coprzyprawiamnieodreszcze.Oddłuższegoczasudrażnimójsutek

przezkoszulkębezramiączek.Z

niedowierzaniem zdaję sobie sprawę, że chętnie ściągnęłabym ją w dół, żeby uwolnić biust i zaznać
pieszczotywpełni.

Jezus,zamieniamsięwekshibicjonistkę.

–Ainni–wskazujemigłowądwieosobysiedzące

nieopodal,któreprzytulająsięwygodnieizzadowoleniemobserwują

otoczenie–lubiąpatrzeć.

–Czytutajtrzebapublicznieuprawiaćseks?

–Nie.Tapara,którąwłaśnieminęliśmy,pewnienasyciwzrok,po

czympójdziedojednegozprywatnychpomieszczeńitambędąsię

cieszyćsobąnawzajem.

Achtak.

–Apytałaś,czywolnocizwrócićsiędomistrzaEthana?–

krzyczyzezłościąjakiśmężczyznaniedalekonas.Przednimleży

poduszka,naktórejklęczykobieta.

–Nie,panie.–Pochylagłowęwgeściepokoryiwstydu,trzęsąjejsięramiona.

Sztywniejęzwściekłości.

Mattmocnościskamniewnadgarstku.

–Patrz–szepczemidoucha.

–Czyniekazałemciwprostbyćcicho?

–Tak,panie.

–Acosiędzieje,kiedyniesłuchaszmoichrozkazów?–pyta

natarczywiemężczyzna.

–Otrzymujękarę,panie.

Mężczyznamrużyoczy,spoglądającnakobietę.

–Karęotrzymuję,nojapieprzę–mamroczęzoburzeniem.

–Ciii–szemrzeMatt.

Mężczyznabezsłowaprzerzucasobiekobietęprzezkolanoi

wymierzajejgłośnegoklapsawpupę.

–Matt,onjąuderzył!

–Zaczekaj–mówiostrzegawczoMatt.

–Dostanieszsześćklapsów,pojednymzakażdesłowo,które

wypowiedziałaś.Zrozumiano?

–Tak,panie–odpowiadakobieta,poczymjęczyzrozkoszy,

uderzonaporazkolejny.

Tojejsiępodoba!

–Suka!–Wymierzajejtrzecieuderzenie,dbającoto,żebyzakażdymrazemtrafićwinnemiejsce.

–Trzy–jęczy.

Itakażdoszóstegorazu.Przesuwają,kołyszewramionachiszepczecośdoucha,poczymzabierajej
poduszkęzpodłogiikażeklęczećnadeskach.

–Będziesztuklęczałaprzezdziesięćminutbezpoduszkipod

kolanami,żebymbyłpewien,żetosięjużnigdyniepowtórzy.

–Tak,panie.–Uśmiechasięsłodko,poczymklękaujegostóp,

wyraźniezachwycona.

–Wkażdejchwilimogławypowiedziećsłowo

bezpieczeństwa–szepczeMatt,odciągającmnie.

–Dałasiępobić.

–Skarbie,tobyłyklapsy.

–Widziałamodciskidłoni–protestuję.

Mattuśmiechasięszelmowsko.

–Jateż.

Cholera.

–Panie?–pytakobieta,pochylajączszacunkiemgłowę.

Trzymaręcenabrzuchu.

Nazupełnienagimbrzuchu.

–Tak,Anno?–mówiMatt.

–Mójpanijachcielibyśmyzapytać,czyzechciałbyśmożemnie

związać–odpowiadacicho.Manabrzmiałesutkiibardzowyraźnie

podniecajątenpomysł.

Pieprzyćto.

Mattzerkajejzaramię,żebyzobaczyćmężczyznę,któryopierasięościanęzrękamiskrzyżowanymina

muskularnejklatcepiersioweji

obserwujenaswmilczeniu.

–CzemupanAlexciętuprzysłał?

–Botobyłmójpomysł,panie.

Niewątpię,żejej.

–Rozumiem.Muszęodmówić,Anno.Dziśjestemz

dziewczyną.–Mattuśmiechasiędomnie.–PoznajNicole.

Annaprzezchwilęmarszczybrwi,alepotemuśmiechasięsztucznie,

kiwagłowąiodchodzizezłością.

–Widzę,żebawiłeśsięjużztąpanią–mamroczę.Cała

zesztywniałamzgniewuizłości,cotymbardziejmniewkurza.

Przecieżto,corobił,zanimmniepoznał,toniejestmojasprawa.

–Nicole…–zaczyna,alekręcęgłowąistaramsięodejść.

Chwytamniezaramię,poczymprzyciągadosiebie,żebymspojrzała

muwoczy.–Niezamierzamkazaćciklęczećimówićmi„panie”,ale

niebędzieszrządzićwtensposób.Przeszłośćtoprzeszłość,ajedynakobieta,którąchcęterazdotykać,to
ta,którastoiprzedemną.

Mazaciśniętąszczękę,ajegooczypociemniałyiprzybrałylodowaty

wyraz.Trzymamniemocno,choćstarasięniezrobićmikrzywdy.

Boże,jakbardzogopragnę.

–Tak,sir–szepczę,akcentującsłowo„sir”.

Mattkręcigłową,poczymśmiejącsię,pocierapalcemustai

przypatrujemisięuważnie.

–Niedotwarzycizzazdrością.Obawiamsię,żemuszęprzypomnieć

ci,ktoturządzi,mała.

Bierzemniezarękęiprowadzidowolnejplatformyz

wiązaniamizwisającymizsufitu.Podchodzidojednegozestrażników,szepczemucośdoucha,poczym
odwracasiędomniezelśniącym

wzrokiem.

–Terazcięrozbiorę.

Otwieram usta z zaskoczenia, ale gdy jego wzrok powoli rozbiera mnie od stóp do głów, przygryzam
wargęichciałabymsamazerwaćzsiebie

ubranie.Zaczynamsięrozglądać,aleMattchwytamniepalcamiza

podbródekistanowczozaglądamiwoczy.

–Będzieszpatrzećnamnieitylkonamnie,zrozumiano?

Przytakuję,aleMatttylkoprzyciągamojątwarzbliżejswojej.

–Odpowiedzsłowami,Nicole.

–Zrozumiano.

–Jakbrzmitwojesłowobezpieczeństwa?

–Czerwony.–Przełykamślinęipatrzę,jakoblizujeusta.

Mattzataczakciukiemkołapomoichpoliczkach,żebymnie

uspokoić.

–Zaufajmi.

–Ufam–odpowiadamitojestprawda,któraprzenikamniedoszpiku

kości.Onniezrobimikrzywdy,niedopuścidotego,żebymmusiała

się wstydzić. Czuję na sobie wzrok wielu osób z sali, ale ja skupiam się na jednym głosie i jednym
błękitnymspojrzeniu.

Tylkonanim.

JakiśmężczyznaupuszczaworekustópMatta,poczym

dyskretnieodwracawzrok.Mattchwytamniepalcemzaczerwony

topbezramiączekiprzyciągabliżej.Jegopocałunekjestgłębokii

stanowczy.Wsuwamijęzykmiędzywargi,poczymzaczyna

dokładniebadaćwnętrzemoichust,ajegoręcewędrująnamojeplecy,rozpinająbluzkęizrzucająjąna

ziemię.

Niemamnasobiestanika,więcsutkijużdawnostwardniałymiod

chłodnegopowietrza,pocałunkówMattaiwszystkichemocjitego

zwariowanegowieczora.Mattzsuwadłonieniżej,żebychwycićmoje

piersi,drażniwrażliweczubki.Wijęsięwmiejscu,ściskającmocno

uda,żebyprzynieśćsobieodrobinęulgi.

Mattwędrujeustamipomoimpodbródku,akiedydocieradoucha,

szepcze:

–Nieruszajsię.

Zamieram,comójpannagradzauśmiechem.

Delikatniesięgaczubkamipalcówpodtaliękrótkiej

dżinsowejspódniczki,rozpinają,poczympozwalajejspaśćdo

kostek.Stojęprzednimcałkiemnaga.

Zsykiemwciągapowietrze,pożerającwzrokiemmojeciało.

Wydajezsiebieprzekleństwo,poczymwzdychazżalem.

–Jestemwściekłynasiebie,żepozwoliłemtymwszystkim

mężczyznomwidziećto,cojesttylkomoje.Namyślotym,coroisięwichzboczonychumysłach,mam
ochotęichuderzyć.

Tesłowamnierozgrzewają,czujęsięsilnaiseksowna.

UśmiechamsiędoMatta.

–Podobacisięto,prawda?–Całujemniewczoło,nos,apotemw

wargi.–Możejednakjestwtobiecośzekshibicjonistki.

Przełykamślinęiwpatrujęsięwniego.Wemnie?Nigdywżyciu.

–Chcę,żebyśusiadłazezgiętyminogamiizłączonymi

kostkami.–Pomagamiwstać,poczymklękaprzedemną.Moje

palceustópsąwtulonewjegokolana.Otwieraworek,poczym

powoliwyciągazniegodługieczerwonesznury.

–Lubięcięwczerwonym–szepcze,poczymoplatamojekostkii

stopysznurami.–Możeszmniedotykać,kiedypracuję.

Uśmiechamsię,wkręcampalcewjasnewłosy,aMatt

pochylagłowędomoichstóp.Pracujewskupieniu.

–Czywolnomisięodzywać?–pytamtakcicho,żetylkoonmnie

słyszy.Muzykajestzbytgłośna.

–Oczywiście–odpowiada.

–Tomniekręci.

–Niebędęsiękłócił.Odczasudoczasuzapytamcię,czyjestci

wygodnie,dobrze?

–Rozumiem.Uwielbiamtwojemiękkiewłosy.

Prychaśmiechemikontynuujepracę.Przeplatasznurmiędzymoimi

palcamiustópiwracadokostek.Potemokręcagowokół

nógażdopołowyłydki.Nakoniecchwytamojedłonieipomagami

wstać.

–Ugnijkolana.

Wykonujępolecenie.Mattprzesuwadłońpownętrzumojegouda,po

czymzaciskająnamojejcipce.

–Dobrze,niejestzaciasno.

Mojeręcespoczywająnajegoramionach.Mattchwytadwiemałe

pętlezwisającewzsufituiściągajedlamnie.

–Złapsię,żebyśnieupadła.

Chwytamkółka,wpatrującsięwniegozuwagą.Troszkęsięspocił,

więcrozpiąłkoszulęibeznamysłuzrzuciłjązsiebie,dziękiczemumogębezprzeszkódpodziwiaćjego
zachwycającąklatkępiersiowąi

brzuch.

Żałuję,żeniemożesięodwrócić,bochciałabymzobaczyćjegotwardytyłekwtychspodniach.

Wiemjednak,żetegoniezrobi.

Nieoderwieodemniewzroku,nieteraz,kiedyjużschwytał

mniewswojesznury.

Krzyżujelinę,wiążącjąwskomplikowanysposóbwokół

mojegobrzuchaipleców.

Gdyzachodzimnieodtyłu,przymykamoczy,chłonącdotykjego

palcównaskórze,brzmienieoddechów–oczyobserwującychmnie

ludziprzestajądlamnieistnieć.

Jesteśmytylkomy,onija.

Mattskładapocałunekmiędzymoimiłopatkami,poczym

wędrujeustamiwdółażdopupy.Całujepokoleiobapółdupki,

przyprawiającmnieodreszczrozkoszy.

Boże,jakstraszniegopragnę.

Pragnę,żebydałmiorgazm,tuiteraz,przedtymi

wszystkimiludźmi.

PragnęMatta.

Sznuryoplatająmojepiersiiramiona,alenieszyję.

–Jaksięczujesz?–szepczemidoucha,napierającnamniecałym

ciałem.

–Jestempodniecona–odpowiadamszczerze.

–Todobrze.

Okrążamniedwukrotnie,sprawdzającwszystkiewiązania,upewniasię,żenicmnienieuwiera,awzór
gosatysfakcjonuje,poczymzbliżasięznówidotykamnienagimtorsem.

–Terazzwiążęciręce–szepczemiprostowusta.–Jeślizaczniesztracićrównowagę,odrazupowiedz.

Poprawię.Nieupadniesz.

Uśmiechamsiędelikatnie,poczymcałujęgowusta.

–Nieupadnę.

–Boże,uwielbiamtowtobie–szepcze,wodzącopuszkamipalcówpo

krępującychmnielinach.–Cholera,jakatyjesteśpiękna.

Podnosi mi ręce nad głowę. Pętle, których się trzymam, zaczynają się zaciskać, jak gdyby były
podłączonedodźwigni.

Dłoniepodjeżdżająmizagłowę,alestopywciążstojąwygodniena

ziemi,niejestemwięcpodwieszona,tylkoniecorozciągnięta.

Gdymojenadgarstkistykająsięwgórze,Mattzdejmujejednązpętliizłączamidłonie,splatającpalce.
Terazpodtrzymujejejużtylkojednapętla,aonzaczynaprzewlekaćsznurywokółramion,dłonii

nadgarstków.Wpatrujesięwemnie,wiążąckolejnesupły.

NiespuszczamwzrokuztwarzyMatta,cieszymniejego

przyspieszonyoddech,delikatnyblaskpotunagórnejwardze,tojak

przygryzadolną,pracującnadszczególnieskomplikowanymwęzłem.

Czujęsiętak,jakgdybymunosiłasięwprzestworzach,obserwujęgo,rozkoszujęsięjegorozkoszą.Moje
ciałodrgawoczekiwaniu,ale

jestemspokojnawduchu.Mocnobijemiserce,krewgęstniejew

żyłach,acipkazrobiłasięcałkiemwilgotna–ajednocześnieumysł

ogarnąłzachwyt,asercemiłość,miłośćdotegomężczyznyprzede

mną.

Kochamgo.

Gdyostatniwęzełjestjużgotowy,dłonieMattapowoliwspinająsię

pomoichrękach,bokach,brzuchu,ażdopiersi.

Odchodziokrok,poczymklękaicałujemniewzakolczykowany

pępek,któryzostałwyeksponowanyprzezszczególnie

wyrafinowanekolisteipiękneczerwonesupły.

Mattuśmiechasię,całujegojeszczeraz,poczymskładarząd

pocałunkówschodzącwdółwstronęnagiegołona,ażwkońcusięga

językiemłechtaczki.

Bioręgłębokioddech.Bezradniepatrzę,jakMattliżemnieponownie,awjegooczachlśnipożądaniei
duma.

–Ugnijkolana–rozkazuje,poczympodnosimniebez

wysiłku.Chwytamocnozapośladkiiprzyciągadosiebiemoje

centrum.Zaciskamdłońnapętli,żebyutrzymaćrównowagę,gdy

Matt nachyla mnie, opiera sobie moje łydki na ramionach i zagrzebuje twarz w moim wnętrzu, a ja
odlatujędotakiegostopnia,żejeszcze

nigdywżyciuczegośtakiegonieprzeżyłam.

Krzyczę,gdyMattnazmianęsmagaizasysamojewargi

sromowe,naciskanosemnałechtaczkęizagrzebujejęzykgłębokow

moimwnętrzu,dającminajbardziejniesamowityorgazmwżyciu.

Ocholera!

Dyszę,wijęsię.Mattstawiamojestopyzpowrotemna

podłodze,poczympodnosisię,żebystanąćprzedemną.Chwytamnie

zawłosy,odchylamigłowę,poczympożeramojeustapocałunkiem.

Czujęwnimmójwłasnysmak,atojeszczebardziejmniepodnieca.

–Czywiesz,jakajesteśboska?–pytanatarczywie.–Czyzdajesz

sobiesprawę?

Niejestemwstanieodpowiedzieć.Nieodzyskałamoddechu,drżę,

spływampotem.

Mattszepczącprzekleństwa,grzebiewworku,poczym

wyciąganożyczkiizaczynamnierozcinać,zaczynającoddłoni.

–Niechceszmnierozwiązać?–pytamztrudem.

–Niemaczasu–odpowiada.Mamroczny,surowywyraz

twarzy,wydajesięwręcz…zły.

–Cosięstało?–pytam.–Cozrobiłamźle?

Spoglądanamniezzaskoczeniemiażwidzę,jakgłębokooddycha.Po

chwiliobejmujemniewpasieimocnoprzytula.

–Nicole,skarbie.Jesteśniesamowita.Niemamczasucię

rozwiązywać,bojeślizarazcięstądniezabioręiwciągudziesięciuminutnieznajdziemysięwdomu,
nieodpowiadamzaswojeczyny.

Muszęznaleźćsięwtobie,muszęsięztobąkochać,agodzinaw

prywatnympokojuminiewystarczy.Muszęzabraćciędodomui

wykorzystaćtęnocnato,żebypokazaćci,iledlamnieznaczysz.

Jestemoszołomiona.Mogętylkopatrzeć–zotwartymi

ustami–jakprzecinakolejnesznuryiniecierpliwieodrzucajenabok.

Pouwolnieniumnieprzyjmujekocykodktóregośzestrażników,

którychwcześniejwidzieliśmy,okrywamnie,bierzewramiona,i

wynosi,najpierwzsali,potemnadółposchodach.Zezdziwieniem

odkrywam,żewiększośćosóbgoszczącychwdomuweszłanagórę,by

podziwiaćpracęMatta.Przysparzamitoteżdumy.

To,coMattpotrafizrobićzesznurami,jestpiękne.Jaczujęsię

pięknadziękiniemu.

Zaplatamręcewokółjegoszyiicałujęgowbrodę,poczymskładam

mugłowęnaklatcepiersiowejidajęsięzanieśćdosamochodu.

–Dziękuję.

–Zaco?

–Zadzisiaj.

–Dopierozaczęliśmy,malutka.

Rozdział10

Matt

Niemogędoczekaćsię,kiedydojedziemydodomu.Drogazajmujedziesięćminut,alewydajemisię,że
trwaw

nieskończoność.Mojeciałotężeje,każdymięsieńkurczysięz

pożądania.

Cholera,pragnęjejtak,żezębymniebolą.

Gdyjązobaczyłem,wmoimklubie,oplecionąmoimi

sznurami,tęmiłośćizaufaniebłyszczącewzielonychoczach,gdy

porwałemjąnakrawędźszaleństwaiocaliłem–tobyłowięcejniż

cokolwiek,coprzeżyłemwżyciuzkobietą.

Onaprzyciągamojeciało.Jamuszępoczućjąznówblisko.

Toniejestpragnienie,topotrzeba.

Stałamisiętakniezbędnadożyciajakoddychanie.

Wciążsiedziowiniętawkoc,obokmnie,jejubrania

cisnąłemnatylnesiedzenie.

–Zapomniałamsandałów–mówinagle,prostującsięi

patrzącnamnie.

–Wrócęponiejakośwtymtygodniu–zapewniamją,

wjeżdżającnaparking.Podchodzędojejdrzwi,złatwościąwyciągam

jązsamochoduiniosęwstronęwindy.

–Czywtejwindziesąkamery?–pytamimochodem.

–Nie–odpowiadam.

–Aczymógłbyśmniepostawić?

Mrużęoczy,aleNicoletylkozerkanamnieniewinnie.Wiem

dokładnie,coplanuje.

–Pragnępoczućtwojeustanamoimkutasiebardziejniż

czegokolwieknaświecie,skarbie,ale…–Rozlegasiędzwoneki

otwierająsiędrzwinamoimpiętrze.–Jużjesteśmy.

–Szkoda–uśmiechasię,poczymwplatamipalcewewłosy;robiła

takprzezcaływieczór.

–Możejakościępocieszę–szepczę,poczymniosęjądosypialni.

–Nigdytunienocowaliśmy–mówi,rozglądającsię.

–Lubiętwojemieszkanie–odpowiadamzuśmiechem.

–Jalubięciebie.–Maszczęśliweoczy.

–Miłomitosłyszeć.–Śmiejęsię,poczymkładęjąnamoimwielkimłóżku.Sięgampowiązania,ale
zatrzymujemnie,kładącmirękęna

klatcepiersiowej.

–Zaczekaj.–Przygryzawargę,jakgdybydługozastanawiałasię,

jakichużyćsłów.–Niechcę,żebyświązałmnietymrazem.

Chcęciędotykać,kiedybędzieszsięzemnąkochał.

Mówicicho,czule,ajaniepotrafiłbymjejodmówić,nawetgdybym

chciał.Puszczamsznuryiodstępujęodłóżka,żebybłyskawicznie

zrzucićubranieidołączyćdoniej.

Rozkładaramiona,jakgdybymniezapraszała–chętnie

korzystam, wspinam się na jej szczupłe ciało, opieram na niej ociężały penis, schodzę na łokcie, które
ułożyłempoobustronachjejgłowy.

–Czegocitrzeba,kochanie?–szepczę.

–Ciebie.Tylkociebie–odpowiadasłodko.

Zarzucamitekurewskoseksownenoginabiodraiotwierasięprzede

mną.

Mójpenisprześlizgujesięprzezmokrąigorącącipkę,uderzając

czubkiemołechtaczkę;ocieramsięoniąbiodrami.

Sięgampoprezerwatywę,aleznówmniezatrzymuje.

–Niezajdęwciążę,Matt.

ZerkamnajejpoważnątwarziczujęściskwżołądkuJeszczenigdyw

życiuniekochałemsiębezmundurka.

–Bierzeszpigułki?–pytam.

Nicolenamomentpochmurnieje,aleprzytakujez

uśmiechem.

–Tak,jestemnahormonach.

–Napewnocitoodpowiada?Mniegumkinieprzeszkadzają.

–Chcęciępoczućwsobie–szepcze,przygryzającwargę.

Całujęjąwczołoiuśmiechamsię,patrzącnajej

zachwycającątwarz.

–Wtobiejestmitakcholerniedobrze,Nicole–jęczęzustamituż

przyjejwargach,poczymzatapiamsięwniejicałuję,jaktylko

potrafię.Ściskamdłońmijejgłowęipochłaniamustamiusta.Płonę.

Leniwiegładzimniepoplecach,ajejdłoniepozostawiajązasobą

iskry biegnące aż do mojego tyłka. T am właśnie sięga, ugniatając moje mięśnie, aż spomiędzy tych
pięknych,mięsistychwargwyrywasię

niskijęk.

–Kochamtwójtyłek–mamrocze,poczymprzygryzami

dolnąwargę.

Chryste,kiedyostatniojakaśkobietadotykałamnie,kiedyją

pieprzyłem?

Akiedyostatniraznaprawdęsięzkimśkochałem?Nie

pamiętam.Dotykanieminieprzeszkadza,alepieszczeniekobiety

niezdolnej do stawiania oporu, doprowadzanie jej na takie szczyty, że sama nie czułaby się zdolna ich
osiągnąć–towłaśniekręciłomnie

najbardziejnaświecie.

DopókiniepoznałemNicole.Każdysekszniąpowalamniena

kolana.Kochamkrępowaćjąsznurami,aleteraz,gdytecudowne

dłoniegładząmojeciało,jestemgotówprzysiąc,żenigdynie

przeżyłemczegośrówniewspaniałego.

Iwklubie,iwczasiejazdybyłemwstaniemyślećwyłącznieotym,

żebyjaknajszybciejsprowadzićjątutajiwbićsięwniązcałejsiły,doprowadzićnasobojedokrzyku.
Ateraz,gdyjużjąmam,pragnę,bytrwałotojaknajdłużej,chcęjąbadaćbezkońca.

Chcę,żebyjęczała,wiłasię,zatraciławtym,copotrafięzrobićzjejciałem.

Muskamjejnos,poczympowoliprzybliżamustadoucha.

–Będęsięztobąkochałprzezcałąnoc,Nicole.

–Obiecujesz?–szepczezuśmiechem.

– Owszem – odpowiadam, całując delikatnie jej kark aż po łopatkę, na której widnieją piękne różowe
kwiaty.Odrywamsięodjejciałai

szykujędotego,żebyporwaćnasobojenaskrajobłędu.

Nachylamsięnadjejpiersiami,ssęłakomiestwardniałesutki,na

zmianędrażnięjezębamiigładzęjęzykiem.Nicoleobracabiodra,

zmieniającpozycję,napieranamójbrzuch.

Przemykamustamipotympięknym,twardymbrzuchu,po

kurewskoseksownymkolczykuidalej,niżej,ażsięgamsamego

rdzenia.

Nieminęłanawetgodzina,odkądjąwylizałeminiemogęsię

doczekać,byzrobićtoponownie.

Gdyzaciskamwargiwokółjejłechtaczki,gwałtownie

wierzgabiodrami.Mocnoprzytrzymujęjąwmiejscu.Zanurzami

palcewewłosy,trzymasięmocno.

Wciągampoliczkiizasysamwargijejcipkigłębokodoust,pulsując

językiem.Wbijamipiętywramiona,agdywsuwamwniąjeszczedwa

palce,zgłośnymkrzykiempoddajesię

rozdzierającemuorgazmowi.Jejsokispływająmipopalcach,zbieram

jejakmiód.

Cholera,onajestniewiarygodna.

Wspinamsięnajejciało,aleniedajemiwejśćwsiebie,tylkomocnoodpychamniedłońmi.

–Naplecy,panieoficerze–rozkazujezuśmiechem.

Uśmiechamsiędoniej,całujęjąwpoliczekiwykonujępolecenie,

pociągającjązasobą.Opierasięnakolanach,poczymzsuwaręce,

drapiącmniedelikatniepaznokciamiażdomojegopenisa.Zaciska

dłoniewokółniegoizaczynapompowaćgorytmicznie,wpatrującsię

wmojątwarz.Doprowadzamniedoszaleństwa.

–Cholera,Nicole–mamroczę.–Skarbie,zarazdo…

Niedajemidokończyć;uśmiechasiębezczelnieischylagłowę,żeby

uchwycićwargamiczubekmojegopenisa.Schodzitaknisko,że

wypełniamjąażpotylnączęśćgardła.

–Kurwa!–krzyczę.

Jeździustamipomoimkutasie,agdywychodziwgórę,

zaciskawargimocniejissie.Jednadłońpodążazaustami,drugaściskaipieścimojejaja.

Opadamnałóżkoicośczuję,żezrobiłmisięzez.Iskrzymisięprzedoczami,pokójwiruje,aunasady
kręgosłupaogarniamnie

ostrzegawczeciepło.

Kurwa!

–Nicole,jeślinieprzestaniesz–och,Boże,dobrajesteś–

zarazdojdę.

Onajęczy,alenawetniezwalnia,więcchwytamjąza

ramiona,iprzyciągambliżej,żebyzmiażdżyćjejusta

pocałunkiem.Rozsuwamjejkolanatak,byznalazłysiępoobu

stronachmoichbioder.

–Wykończyszmnie–szepczęprostowjejciało.

Podnosisię,zaciskadłońwokółnasadymojegopenisa,poczymnagle

osuwasię,wbijającgowsiebie,centymetrpocentymetrze,aż,w

rozkoszy,niewiemjuż,gdziekończęsięja,agdziezaczynaona.

Odchylagłowę,przymykaoczyizaczynapowolipodnosićsięi

opadać.Ujeżdżamnie,zaciskająctęcudownącipkęwokół

mojegokutasa.

OBoże,jestdoskonała.Podkażdymwzględem.

Otwieralśniące,zieloneoczyipatrzynamniezuśmiechem,mrucząc

zeszczęścia,ajawsuwamdłonienajejbiodra,żebyprowadzićich

ruchy.

Wkońcuniemogęjużznieśćtego,żedzielinastaka

odległość,podnoszęsię,oplatamjąwpasieizasysamjejpierś,

omiatającjęzykiemspęczniałysutek.Odnajdujędłońmijejpupę,

podnoszęjąiopuszczam,aNicoleobejmujemnietakmocno,jak

gdybyodtegozależałojejżycie.

–Tojestwspaniałe–szepcze,kołyszącbiodrami.

Odnajdujemywspólnyrytm,odwiecznyrytmprzyrody.

T y jesteś wspaniała, myślę. Kocham cię. I zamiast panikować i rzucić się do ucieczki, moje serce
dziwniesięuspokaja.Teraznagle

rozumiem,cokierujemoimibraćmi,kiedyznajdująsobiekobiety.

Naprawdętoczuję.

–Jesteśmoja–szepczę.

–Twoja–odpowiada,tulącpoliczekdomojego.

Sięgamdłoniąmiędzynasidrażniękciukiemjejłechtaczkę.

Jejcipkazaciskasię,drżąc,namoimpenisie.

–Niewalcz,skarbie.Odleć.Jeszczeraz,dlamnie–mówięsłodko,

patrząc,jakotwierasięprzedemną.

Wbijawemniewzrok,schodzizcałąmocą,ociera

łechtaczkęomójkciukirozpadasię,wykrzykującmojeimięi

wbijającmipaznokciewramiona.

Słodkiepulsowanieposyłaimniewprzepaść,szczytujędługoimocno,ściskającjejbiodrazcałejsiły.

Zostanąjejpotymśladydłoni,alejakośniepotrafięsiętymprzejąć.

Jestmoja.

–Niewierzę,żedałamcisięrozebraćwsalipełnejludzi–

mamroczeNicoledomojejklatkipiersiowej.

Leżymynałóżku,mojedłoniebłądząleniwiepojejplecach,apalec

Nicolemuskamimięśnieiżebra,naktórychmamtatuaż.

Twierdzi,żegustujewpośladkach,alecośmimówi,żebrzuchteż

całkiemjejsiępodoba.

–Raczejniebędziemytegowięcejrobić–odpowiadam

pogodnie,usiłującukryćniepokójnarastającygdzieśtam,gdzie

właśniemniegłaszcze.

–Dobrze.–Patrzynamnielśniącymioczami,marumieńce.

–Boże,jesteśtakapiękna–szepczę,poczymmuskam

palcamijejpoliczki.

–Mówdomnie.

Unoszębrwi.

–Oczymchciałabyś,żebymmówił?

–Otym,cosięstałodzisiaj.Czemuniebędziemytegopowtarzać?

–Boniepodobamisię,kiedyktokolwiekinnywidzitwojeciało.

–Aletobyłtwójpomysł,żebymnierozebrać–przypominamize

zniecierpliwieniem.

–Wiem.Aleteraz,kiedysięnadtymzastanowiłem,niechcęjuż,

żebyoglądalicięinnimężczyźni.

–Czylikonieczklubem?–pyta,marszczącbrwi.

Uśmiechamsiędosiebie.Toznaczy,żejejsięspodobało.

–Możemypójść,jeślimaszochotę,aleniebędziewięcej

demonstracji.

–Ajeśliktośinnyciępoprosi?–pyta,sztywniejączniepokoju.

Czekanamojąodpowiedź.

Odchylamjejgłowę,żebydobrzewidziećoczy.

–Jużcimówiłem:jesteśjedynąkobietą,którejchcędotykać.

–Czyjakomistrznieuczyszczaseminnych?

–Owszem,aletoniejestniezbędne.

–Możemógłbyśrobićpokazy,nierozbierającmnie?–

proponuje,wzruszającramionami,jakgdybyniestanowiłotodlaniejproblemu.

–Zgodziłabyśsięnato,dlamnie?–pytam,ujmującjejtwarzw

dłonie.

–Tytokochasz,Matt.Namyślotym,żemiałbyśtorobićzkimś

innym,budzisięwemniezołza,więcowszem,zgodziłabymsię.

Niewiem,copowiedzieć.Czykiedykolwiekktoś,kto

znaczyłdlamnietakwiele,potrafiłtakcałkowiciemnie

zaakceptować?

TylkoCaleb,alenawetonnierozumiemniedokońca,bonigdynie

mieściłosiętowjegostylużycia.

Jednymzgrabnymruchemzamieniamnaszepozycje.Nicoleleży

utulona pode mną. Podnoszę biodra, wślizguję się w nią, i staram się pokazać, co znaczy dla mnie jej
zaufanieitakwidocznamiłość.

–Cieszęsię,żejesteśwdomu.–ŚciskamdłońCaleba,poczym

nachylamsiędomęskiegouścisku.Dobrzewidziećbrata.

–Minęłytylkodwatygodnie,stary.CzySeattlerozpadłosiępod

nasząnieobecność?

–Nie,alebezciebieidziewczynjestznacznienudniej.

–Wujku!Mamaitatawrócili–informujemnieradośnieJosie,która

przywarładomatkiztakądeterminacją,jakgdybybałasię,żetaznówgdzieśucieknie.

–Widzę,kochanie.Teżsiębardzocieszę.

–Cześć,Matt.

–Cześć,ślicznotko.–PochylamsięicmokamBrynw

policzek.Wydajesięszczęśliwa.Zadowolona.–Jaktam

najpiękniejszadziewczynkawSeattle?

–Zróbsobiewłasną–prychaCaleb,porywającMaddienaręce.–

Tęskniłemzatobą,maluchu.

–Jateżtęskniłam,tatusiu.–Maddieśmiejącsię,całujegowpoliczek.

–Dziewczyny,pomóżciemisięrozpakować.Cośczuję,żewtych

torbachzaplątałysięjakieśpamiątkizWłochdlawas.

–Takjest!–krzycządziewczynki,poczymbiegnązamamąpo

schodach.

–Jaksięmasz?–pytampoważnieCaleba.

–Dawnonieczułemsięlepiej–odpowiadaiczuję,żemówiszczerze.

Kilka miesięcy temu przechodził trudne chwile, bo bał się pokochać tę uroczą kobietę i jej córki.
Wreszcie,zpomocąpsychologaimojej

perswazji,ogarnąłsięipoślubiłBrynnę.

–Obojewyglądaciewspaniale.ChybapolubiliścieWłochy.

–Dominicmaniezłąchatę–przytakujeCaleb.–Jest

spokojnieipięknie.Doskonałemiejscenaromantycznywypad.

–Cieszęsię,żewamsiępodobało.–Przypatrujęsiębratuz

uśmiechem.Rumienisię.Przechylamgłowę,mrużącoczy.–Cosię

dzieje?

–Ococichodzi?

–Cośjestgrane.Tynigdysięnierumienisz.

–Spieprzaj,wcalesięnierumienię.

–Nopowiedz.

Wzdychaizerkawstronęgóryschodów.

–Niechcieliśmyjeszczenicmówić,żebyniewygadaćzawcześnie,aleBrynjestwciąży.

– T o fantastycznie, stary! – Obejmuję go i ściskam. T ak się cieszę szczęściem mojego brata. – Który
miesiąc?

–Dopierokilkatygodni,alenateściesądwiekreski,więcw

przyszłymtygodniuidziemydolekarza.Niemówjeszczereszcie

rodziny.

–Samsiępochwalisz–odpowiadam,poczymklepięgoporamieniu.

–Gratulacje.

–Dzięki.–Wyciągadwapiwazlodówki,zdejmujekapsleipodajemi

jedno.–Acouciebie?

Wzruszamramionamiipociągamgłębokiłyk.

–Praca,praca.WczorajjadłemuWilla.

Isypiamzkobietą,wktórejsięzakochałem.

–Tak,słyszałem.Willtwierdzi,żeprzyprowadziłeśtępiekareczkę.

–CholernyWillnigdynieumieutrzymaćjęzykazazębami–

burczę.

–Wstydziszsięjej?

–Nocośty,oszalałeś!–Stanowczokręcęgłową.–Poprostu

chciałem,żebyśdowiedziałsięodemnie.

–Topowiedzmi,cotamsięmiędzywamidzieje?

Wzdycham,opierającsięoblat.Staramsięubraćtowewłaściwe

słowa.

– Sypiamy ze sobą. – T o jakoś nie brzmi dobrze. Przecież nie chodzi tylko o seks. Zakochałem się,
całkiemprzepadłem.

–Czyniemanicprzeciwkotwoimróżnymupodobaniom?–

pytacicho.

–Nie.Nieznatego,więcwprowadzamjąpowoli,ale

niczegonieukrywam.Wweekendzabrałemjądoklubu.–Z

uśmiechemwspominam,jakwyglądaławmoichczerwonych

sznurach,podciągnięta,zadyszana,podniecona.–Dobrzesiębawiła.

–Toświetnie.Sprawiawrażeniebardzomiłej.

–Jestcudowna,Caleb.–Patrzębratuwoczy.–Inteligentna,zabawna,lojalna.Ikurewskoseksowna.

–Tysięchybazakochałeś.

–Tak–odpowiadambezwahania.

–Szybkoposzło–zauważaCaleb,pocierającdłonią

delikatnyzarost.

– Wiem – mówię szczerze. – Ale czuję, że to jest dobre. Chcę być jej przyjacielem i kochankiem.
Rozśmieszamnie.Jestemzniejdumny.

Wieleosiągnęła,zupełniesamodzielnieijesttakcholerniedobraw

tym,corobi.–Wzruszamramionami,widząc,żeCalebpatrzyna

mniezoszołomieniem.–Czegochciećwięcej?

–Tynaprawdęsię,kurwa,zakochałeś!

–Nozdajesię,żewłaśniecitopowiedziałem.

–Jatylko…cholera.Nodobra.Tofantastycznie.Chcęjąlepiej

poznać.

–Będzieszmiałokazję.JutrozabieramjąnaurodzinyNat.–

Zuśmiechemupijamkolejnyłykpiwa.–Nicolewymyśliłajakiśnowy

przepisnababeczki,specjalnienajejcześć.

–Super.–Calebuśmiechasię,alepochwilispoglądanamniez

powagą.–Tylkouważajnasiebie,stary.Jesteśnajfajniejszym

facetem,jakiegoznaminaprawdęniechciałbym,żebyktośzrobiłci

krzywdę.

–Samniebardzootymmarzę–śmiejęsię,kręcącgłową.–

Nierzucamyjeszczesłowemna„m”.Narazieuczymysięsiebiei

cieszymywspólnymczasem.

–Znakomicie.

–Wujku!Patrz,jakiemamykoszulki!

Dziewczynkizeskakująposchodach,potrząsającciemnymi

kucykami.Pędzą,żebypochwalićsięprezentami,któreprzywieźliim

rodzice.

–Iplecaki!Naksiążkidokolorowania!

–Spokosą–odpowiadam.–Agdziemój?

–Tyniepotrzebujeszplecaka–odpowiadaJosie,marszczącnos.

–Nibydlaczego?

–Bojesteśjużduży–wyjaśniaMaddie.–Alepodzielęsięztobą.

–Tylkosiędroczę,skarbie.–Podnoszęją,głośnocmokamw

policzek,poczymzanurzamtwarzwsłodkopachnącychwłosachi

cmokamjąwkark.Dziewczynkapiszczyzradości.

–Kochamcię,wujku.

–Jaciebieteż,malutka.

Rozdział11

Nicole

Dziś jest idealny dzień na przyjęcie nad basenem. Niebo nad Seattle jest bezchmurne i błękitne, słońce
ciepłogrzeje.DomLuke’a

Williamsa–tegoLuke’aWilliamsaodseriiNightwalker–ijegożonyNataliezapieradechwpiersiach.
Towielka,dwupiętrowawillastojącawpobliżuposzarpanegowybrzeża,nieconapółnocodSeattle.

Jesteśmywogrodzie,obokwielkiegobasenu.Napatio

mieścisięogromnakrytakuchnia,aprzybaseniestojąluksusowe

leżaki–każdyzwłasnymparasolem,którychronidelikatneskóry

przedsłońcem.

Japostanowiłamzłożyćswójparasol,żebymojebiałeciałozażyło

trochękąpieliwpromieniach,alenaglepadanamniecień.

Otwieramoczy–nademnąstoiMatt,ubranytylkowczarneslipki.

–Hej!Zasłaniaszmisłońce.

–Opalaszsięjużzadługo,maleńka.Niechcę,żebyśsięoparzyła.

Podnosimnie,siadanamoimleżaku,poczymsadowimniesobiena

kolanach.

–Jużlepiej–szepcze,zsuwającdłońpomoimnagimbokuażdo

wewnętrznejstronyud.

–Czywidziałaśtęnowąinstruktorkętańcawczorajpo

południu,przedzajęciamidziewczyn?–Stacy,szwagierkaMatta,

zwracasiędoBrynny,którasiedziobokniej.

–Nie,dotarłamzapóźno.Dobrajest?–Brynnasiedzinakolanach

Caleba,obejmującgozaszyję.

MattijasiedzimyrazemzBrynną,Stacy,Meg,MarkiemiCalebem.

Natalie,JulesiSamanthasiedząnakamiennymbrzegubasenu,

majtającnogamiwwodzie.Will,Leo,Luke,Isaac,NateiDominic

grająwsiatkówkęwodną.

Jestemstraszniedumna,żechociażzapamiętałamimionaich

wszystkich.RodzinaMattajestogromnaibardzożyczliwa.

ZwyjątkiemJules.Zachowujesiębezzarzutu,alecałyczasnamnie

łypieiwiem,żetylkomarzy,żebymnieporządniewypytać.

Możepowinnamsamapodejść.

–Och,rany,dobra,tozamałopowiedziane!–odpowiadaStacy,

wyrywającmniezzamyślenia.–Jestfenomenalna.Ekstra.

Kiedyśjeździławtrasyznajwiększymigwiazdami,tańczyładlanich.

–Toprawda–przytakujeBrynna.–Słyszałam,żepracowałanawetz

Beyoncé.

–Podobnotak–potwierdzaStacy.

–Czekajcie.Jakonasięnazywa?–pytaSamantha,siedzącanad

basenem.PatrzynaswojegobrataMarka,aonzkoleimrużyoczy.

–Meredith–odpowiadaBrynna.

Samunosibrwi.

– Wiedziałeś, że ta suka wróciła do Seattle? – Samantha zwraca się do Marka, ten jednak wstaje, po
czymwskakujedobasenuidołączado

grających.

Wszyscyspoglądająposobiezmieszani.Marktylkowzrusza

ramionami,poczymwyrzucapiłkęwysokowpowietrze.

–Dajjużtemuspokój,Sam.–Serwuje,apozostali

mężczyźnirzucająsięwstronępiłki,rozchlapującwodę.

OBoże,otaczająmnienajseksowniejsifacecinaświecie.

LukeWilliamsjestpoprostuciachem.Wiemtozresztąnieoddziś.

Kiedyśotrzymałtytułnajseksowniejszegożyjącegofacetanadawany

przeznajpopularniejszeczasopismowkraju.Aleinnimężczyźni

zupełniemudorównują.

NateMcKennajestjakmroczneodbicieLuke’a.Madługieczarne

włosyzwiązanerzemieniemunasadyszyi.Pojegoramieniuwijąsię

tatuażetribale,którezachodząteżnapółklatkipiersiowej.Ma

przenikliweszareoczy,alegdypatrzynaJules,widniejewnich

najczystszamiłość.

MarkWilliamstozkoleikopiastarszegobrata,choćmożejeszcze

przystojniejsza,chociażniesądziłam,żetowogólemożliwe.Jest

wysoki,jasnowłosyimalśniącebłękitneoczy.

Sprawiawrażeniebeztroskiegoilubiącegozabawę.

BraciaMontgomerytosamkwiatmęskiegorodu.Różniichkolor

włosów,uniektórychwpadającywbrąz,uinnychwjasnyblond,ale

wszyscymajątesamecharakterystyczneniebieskieoczy.Nawet

Dominic,wpołowieWłoch,któregozpozostałymifacetamiłączy

tylkowspólnyojciec,obdarzonyjesttymsamymlodowatobłękitnym

spojrzeniemcojegoprzyrodnibracia.

ALeoNash,oczywiście,togwiazdorrockazmoich

najskrytszychfantazji.

Iwszyscysąbezkoszulek,takumięśnieni,żemogliby

pozowaćdozdjęćwkalendarzu.

Alekobietysąrówniepiękneisympatyczne.

–Podobająmisiętwojetatuaże–mówidomnieNatalie,wskazującnamojeramięibok.Przysiadasię
donas,zajmującmiejscena

ocienionymparasolemleżaku.Marszczącbrwi,pociągazaswoje

czarnetankini.

–Myślałam,żetocholerstwozakryjemójbrzuszek.

–Jaksięczujesz,młodamamo?–pytacichoMatt,kładącdłońna

wypiętymbrzuchuNat.

–Dobrze–uspokaja.–Trochębolałymnieplecy,aletochybatylkodlatego,żemałyrośnie.

–Jestuparta–krzyczyzbasenuLuke,którywłaśnieposłał

piłkęnadsiatką.–Ciąglemówięjej,żebyposzładoszpitala,ale

odmawia.Zamierzamjątampoprostuzabrać,czybędziechciała,czy

nie.

–Możepowinnaśjechać–przyznajeMatt,patrzącnaniąze

zmarszczonymibrwiami.Jegodłońwciążspoczywanaciężarnym

brzuchu,maczuływyrazoczu.

Byłbywspaniałymtatą.

Mojeserceogarniapanika,odktórejzasychamiwgardle.

Niemogęmutegodać.

Brawo,zakochałamsięwtymfacecie,iniemogęmudaćtego,co

powiniendostaćodswojejkobiety.

–Nicminiejest–przekonujeNat.–Tozwykłebóle,bodziecko

rośnie.Zaufajmi,jużtoprzerabiałam.

–Hej,asie,możejatamwskoczęipokażęwam,jaktosięrobi?–

krzyczyJulesdoNate’a,którynietrafiłwpiłkę.

–Tyniegrasz,Julianne,itojestmojeostatniesłowo–

odpowiada.

–Przecieżmogępływaćwciąży–przypominamu,

wykrzywiającbuzięjakniezadowolonedziecko.–Mamyprzedsobą

długądrogę.Niezaczynajmnieograniczaćjużteraz.

–Możeszpływać–zgadzasięIssac.–Aleniebraćudziałw

kontaktowychsportach.

–Ktośmógłbycięuderzyćłokciem–dodajeMatt.–Niechcemy,

żebystałacisiękrzywda.

–Acotozaspisekprzeciwkomnie?–pytaz

niedowierzaniemJules.–Dziewczyny,możemipomożecie?

–Przykromi–odpowiadaMegzuśmiechem–alezgadzamsięz

nimi.

–Jesteściebeznadziejni.

WszyscyśmiejemysiędoJulesiczuję,żepanikapowoliustępuje.

Muszętylkoskupićwzroknapiłce.Totylkogra,nicwięcej.

Tak,jasne.

–Wracającdotwoichdziar–zagajaNat,poczymupijałykwody–

podobająmisię.

–Dzięki–uśmiechamsię.

–Maszpiercingitatuaże.Pasujeszdotegotowarzystwa–

mówiMegzuśmiechem.–Mamwrażenie,żetojakiśwarunek

wstępny,żebydostaćsiędonaszejgrupy.

–Oczymtymówisz?–pytamześmiechem.

–Nowiesz,prawiewszyscymamytatuaże–odpowiada

Jules.–Megmaprzekłutąłechtaczkę…

–Ej!–krzyczyLeozbasenu.–Mieliśmynierozmawiaćwięcejo

intymnychczęściachciałamojejsiostry!

–Och,porozmawiajmyointymnychczęściachwszystkich

dziewczyn–przerywamuMarkzszelmowskimuśmiechem.–

PozaSam.

–ANatemaniezwykleinteresującypiercing–dodajeSam,ignorując

brata,poczymwskazujenaprzyrodzenieNate’a.

–Naprawdęmoglibyścieprzestaćrozmawiaćokolczykach–

mówiNate,łypiącnaniągniewnie.

–O,stary…–DominicwbijawNate’azszokowanywzrok.–

Aleserio?

Natekręcigłową,poczymwzdycha.

–Możebyśwkońcupodałtępiłkę,stary.

–Nocóż,naraziekolczykwpępkutoszczytmojejodwagi.

–ZerkamciekawienaMeg.–Czyprzekłutałechtaczkacościfajnego

daje?

–Och,totaknaprawdękaptureknadłechtaczkąi,owszem,tak–

uśmiechasięszeroko.

–Jestzajebiście–przyznajeWill,zacoobrywawtyłgłowyodLeo.–

Ej,ocochodzi?

–Toniejesttematdopublicznychrozmów–stanowczo

stwierdzaLeo.

–Tynieprzekłujeszsobiełechtaczki–szepczedomnieMatt.

–Czemu?–pytam,podnoszącwzrok.

–Bojaktozrobisz,niebędęmógłjejdotykać,abeztegonieprzeżyjęnawetdnia–szepczetakcicho,że
tylkojatosłyszę,coprzyprawiamnieorumieniec.–Askoromowaodotykaniu…–

jeszczebardziejściszagłos–czywiesz,cochciałbymzrobićztym

sznurkowymbikini,któremasznasobie?Mógłbymcięzwiązaći

znaleźćsięwtobiewciąguokołopółminuty.

Och,kurwa,jaktenfacetmniepodnieca.

–Ludzie,znajdźciesobiejakiśprywatnypokój.–Julesuśmiechasięzłośliwie,popijającwodę.

–Chcęjeszczejednąbabeczkę–obwieszczaStacy,

zeskakujączleżaka.–Czykomuśprzynieść?

–Wszystkieciężarnelaskipotrzebująbabeczek–stwierdzaJules,poczymprzysiadasiędoNatalie.

–Tomożewezmęcałepudełko–postanawiaStacyiruszabiegiem,

żebyjeprzynieść.

–Czychciałabyśzaprojektowaćiupiectortnamojewesele?

–pytamnieMegzszerokimuśmiechem.

Otwieramoczyzezdziwienia.

–Wybraliściedatę?

–Nie–odpowiadaześmiechem.–Alebezwzględunato,kiedyto

będzie,chcemy,żebyśtyzrobiłatort.Poważnie,jesteśnajlepsza.

Stacyrobirundkęzpudełkiemiprawiekażdyczęstujesię

przysmakiemzsolonymkarmelemimalutkąkamerąnawierzchu.

–Tonajpiękniejszyprezent,jakimogłamdostać–mówiNataliez

uśmiechem.–Jeszczerazdziękuję.

–Całaprzyjemnośćpomojejstronie.

–Jasne.Wiesz,tebabeczkisąnaprawdęwspaniałe,alemążkupiłcinaurodzinysamochód.Cholera,nie
samochódtylkoporsche.

Natśmiejesię,poczympatrzyzmiłościąnaswojego

przystojnegomęża.

–Rozpieszczamnie.

–Bardzochętniezrobiędlaciebietort,Meg.Możemypotemomówić

szczegóły.

–Otak!–wykrzykuje.–Skarbie,Nicolezrobidlanastortweselny!–

krzyczydoWillawbasenie.

–Toświetnie!Czyniemusimyprzypadkiemzrobićjakiejśdegustacji?

–Niezwracajnaniegouwagi,żarłokmażołądekbezdna.–

Megkręcigłową,poczymwgryzasięwciastko.

–Jaktytorobisz,żejesteśtakaszczupła?–pytamnieJules.

–Gdybymjamiałacośtakiegopodrękąnacodzień,byłabymjuż

wielkajakstodoła.

–Nie,niebyłabyś.–Brynnawznosioczydonieba.–Masznajlepsze

genywkosmosie.

–Jaichniejem–odpowiadam,wzruszającramionami.

Wszyscyzamierająnachwilęiwpatrująsięwemniew

zdumieniu.

–Czemu?–pytaDominic,wychylającsięzbasenu.

–Botomnóstwocukru–odpowiadam.

Megprzekrzywiagłowę,przypatrującmisięuważnie,alewzruszam

ramionami.

–Poprostupróbujętych,którerobiępierwszyraz,żebysprawdzić,

czywyszływporządku.

Mattprzywieraustamidomojejskroni.Nabierawielkihaust

powietrza,poczymcałujemniewpoliczek,apotemwramię.

Boże,uwielbiamczućnasobiejegousta.

–Maszrewelacyjnąsiłęwoli–szepczeIsaaciwychodzizbasenu,bydołączyćdożony.

–Robimysobieprzerwę–ogłaszaLeo,siadającobokSam.

NatebierzeJuleswramionaicałujejączule.

–Lepiejbędęciętrzymałblisko–szepczedoniej.–Zdalaod

kłopotów.

–Jesteścałymokry.

–Icoztego?

–To,żemamnowykostium.–Uroczowydymawargi.

–Ee…przecieżkostiumysłużądotego,żebyjemoczyć,Julianne.–

Nateśmiejesię,poczymcałujejąwramię.

–Skoromówimyosilewoli…–MegśmiejesięzłośliwiedoWilla.–

Powinniściepoznaćmojąwspółpracowniczkę,Marlę.

–Megpracujewszpitaludziecięcym–informujemnieMatt.

– T ak, a Marla jest naszą nową pielęgniarką – dodaje Meg, na co Will robi ponurą minę i gryzie
babeczkę,cojeszczebardziejrozśmiesza

Meg.–Matko,alejąciągniedonaszegoWilla…

–Kogonieciągnie–odpowiadaStacy,poklepującwłasnegomężapo

plecach.–TotakaklątwaroduMontgomerych.

–Cóż,powiedzmytylko,żeMarlasięztymspecjalnieniekryje.

–Cojestcholerniekrępujące–dodajeWill.

–Chybajeszczenigdyniewidziałem,żebyWillbył

skrępowany–mówiLuke,siadajączaswojążoną.Przyciągajądo

siebieikładziedłonienajejbrzuchu.–Corazlepszatahistoria.

–Podrywagonaoczachwszystkich–ciągnieMeg.–I

gdybyniebyła…–Marszczynos,szukającwłaściwegosłowa.

–…takzdeterminowana?–podpowiadaJules.

– Hm, ujmę to tak. Nie chcę powiedzieć, że dziewczyna jest zdzirą, ale jej ulubiony kolor szminki jest
chujowy.

–Omatko!–krzyczyBrynnaiwszyscywybuchamy

śmiechem.

Ciludziesąprzezabawni.

–Daszminumerdoniej?–pytaMarkzszerokim,

czarującymuśmiechem.–Możeulżęciwtymproblemie.

–Uwierzmi,onajestwalnięta–mówiMeg,kręcącgłową.–

Jakjużwczepisięwkogośpazurami,toniedasięjejpozbyć.

–Awiesz,możejednakjązatrzymaj.–Markześmiechempopija

piwo.–Jaitakniechcęnikogonastałe.

–Jesteśobrzydliwy.–Sammierzybratawściekłym

wzrokiem.

–Nie,poprostumówięszczerze.

–Notocozrobiszztąlaską?–pytaCaleb.CałyczastrzymadłońnabrzuchuBrynny.

ZerkamnaMatta,któryspoglądananiegozradością.

Czyżbyonateż…?

–Zamierzamniezwracaćnaniąuwagi–mamroczeWill.–Inie

chodzićdoszpitalabezochrony.

–Dobrzesięczujesz?–pytaCalebBrynnę.

–Nicminiejest,żeglarzu.Niemartwsiętak.

–Acozwami?–pytaDominic.

–Właśnie,całydzieńjejnadskakujesz–dodajeNatalie.

Lukenachylasię,szepczecośdouchaNat,poczympodgryzająw

szyję.Natotwieraszerokooczy.–Noniegadaj.

–Ej,stary,Brynnajestwciąży,czycoś?–Markdomagasię

odpowiedzi.

Brynnagwałtownieczerwienieje,aCalebwzdychagłęboko.

–Nojest!–krzyczyJules.

–Inicminiepowiedziałaś!–Stacypatrzynanią

oskarżycielsko.–Och,Boże,będzieciemielidziecko!

–Niezamierzaliśmynicmówić–zaczynaBrynna,alemałzyw

oczach.–Tosampoczątek.Nawetniebyłamjeszczeulekarza.

–Akiedysiędowiedziałaś?–pytaNatalie.

–OstatniegodniawToskanii–odpowiadaCaleb.–Jeślikreskinie

kłamią,tomoizawodnicysięspisali.

–Och,jaktypotrafiszwszystkoeleganckoująć.–Juleswznosioczydonieba,poczympatrzynaMatta.–
Atyprzecieżwiedziałeś!

–Przysiągłemdotrzymaćtajemnicy–odpowiadaspokojnie.

Bioręgłębokioddechinagleuzmysławiamsobie,żemamdziwne

dreszcze.Niejadłamzbytwielerano,aprzylunchuprawienicnie

przełknęłam,bozabardzostresowałamsiępierwszymspotkaniemz

rodzinąMatta.

Idiotka!

Dobrzewiem,coterazbędzie.Wokółwciążtrwająrozmowy,alejuż

nierozumiem,comówią.

Jakjatoprzetrwam,niezwracającnasiebieuwagi?

Przyspieszazarównomójoddech,jakipuls.Robimisiętrochęsłabo.

Todziejesięwyjątkowoszybko.

–Ej,wszystkowporządku,skarbie?–pytaMattipodnosimitwarz,

żebyzobaczyćmojeoczy.Marszczybrwi.–Niewyglądasznajlepiej.

–Muszętylkocośzjeść–odpowiadamiwyplątujęsięzobjęć,ale

zarazpowstaniumuszęsięchwycićoparciależaka,żebynieupaść.

Kręcimisięwgłowie.

Gwałtowniespadłmipoziomcukru.

Cholera.

–Hej,skarbie,skarbie!–Mattzrywasię,bypomócmiusiąść.

Wsuwamgłowęmiędzykolanaiskupiamsięnaoddychaniu.

–Cosiędzieje?Nicole,zaczynamsiębać.

–Cholera,czyonateżjestwciąży?–pytastanowczoMark.

–Cosiędziejewtejrodzinie?

–Nie,tochybanieto–odpowiadaMeg,klękającprzymnie.

–Nicole,maszcukrzycę?

–Tak–szepczę.–Chybazamałodziśzjadłam.

–Niechktośskoczydośrodkaiprzyniesiejejkanapkęijeszcze

szklankęsokupomarańczowego–rozkazujesurowoMeg.

–Jużsięrobi!–Dominicruszabiegiemwstronędomu.

–Kiedyostatnirazsprawdzałaścukier?–pytaMeg,wolnogłaszcząc

mniepoplecach.

–Rano.Codziennieranorobiępomiar–odpowiadam,po

czymskupiamsięnaoddychaniu.Corazbardziejsiętrzęsę.

–Chybapowinienemzabraćjądoszpitala–stwierdzaMatt.

Jegogłosbrzmitwardojakstal.

Jestwściekły.

–Zarazjejprzejdzie–zapewniagoMeg.Wtejsamejchwiliwraca

Dominicipodajemisok.–Pijpowoli.Niemożeciskoczyćza

gwałtownie.

Najpierwzjadamkęskanapki,apotemostrożniepopijamsokiem.

Czujęsięjakkretynka.

–Jużnicminiejest–uspokajamwszystkich.–Naprawdę.

–Omalniezemdlałaś,mała–odpowiadaWill.–Wszyscy

wolelibyśmy,żebyśspokojniesobiecośzjadła.

–Czemuniejadłaśwcześniej?–pytaJules,patrzączezmartwieniem

namnieiMatta.

–Znerwów.–Wzruszamramionami.–Nowiludzie.Jestem

nieśmiała.

–Chryste–szepczeMatt,odchodząckilkakroków.

–Bierzeszjakieśleki?–pytaMeg,sprawdzającmipuls.

–Nie.–Kręcęgłową.–Wystarczymidietaićwiczenia.

–Todlategoniejadaszswoichciastek–mówiLeo,którytakże

patrzynamniezezmartwieniem.

Przerywampicieirozglądamsięwokół.Wszyscycipiękniludzie

zebralisięprzymnie,zatroskani,ipatrząnamnietakimwzrokiem,

jakgdybywkażdejchwilimoglisięrzucić,żebyratowaćmiżycie.

Chybaimnamniezależy.

–No,mówiłamwam,mająmnóstwocukru–odpowiadam,

poczymzjadamjeszczejedenkęskanapkizindykiem,którą

przyniósłDominic.–Takazapaśćniezdarzyłamisięodlat.

Przysięgam.–PatrzęnaMatta,alemasurowywyraztwarzyi

gniewnywzrok.–Bardzoosiebiedbam.

Przestałamsiętrząść,atętnowróciłodonormy.Kończękanapkę.

–Przepraszamzatozamieszanie.

–Możechceszsiępołożyć?–pytaLuke.

–Nie.–Znówkręcęgłową,poczymuśmiechamsiędo

przystojnegobyłegoaktora.–Naprawdęwszystkowporządku.

–Niejestwporządku–mówichłodnoMatt.

–Matt…–zaczynaIsaac,aleMattuciszagolodowatym

spojrzeniem.

–Powinnaśbyłamipowiedzieć.

Znówrozglądamsięwokół.Unoszępodbródek,zaciskam

szczękiiprostujęłopatki.Niedamsięzawstydzićprzedtymiludźmi.

–Niepytałeś–odpowiadamrówniechłodno.–Nicminiejest,Matt.

–Chybapowinnazjeśćjeszczejednąkanapkę–proponujeMeg,

patrzącporozumiewawczonaMatta.

–Teżtaksądzę.Chodźzemną.

Podnosimniezleżaka,bierzewramionainiesiewkierunkudomu.

–Musimyporozmawiać.

Rozdział12

Matt

Spioręjąpotyłku.

IdęwściekleprzezogródekLuke’awstronędomu.Jezu,skróciłami

życieopięćlat.Niebałemsiętakodbardzodawna,ajestem,kurwa,gliną.

–Mogęiśćsama–mamrocze,krzywiącsięzpretensją,aleignoruję

protest.–Czytymniesłyszysz?

–Słyszałem.

–Odstawmnienaziemię–próbujejeszczeraz,aletylkomocniejją

ściskam.Odsuwamszklanedrzwi,poczymwnoszęjądojadalni,która

mieścisięobokkuchni,zdalaodwścibskichoczu.Sadzamjąnastoleikładędłoniepoobustronachjej
bioder.

–Myślałem,żemiufasz–zaczynamcicho,alestanowczo.

Otwieraszerzejoczy,poczymmarszczybrwi.

–Ufam.

–Skorotak,dlaczegootym,żechorujesznacukrzycę,dowiedziałam

siędopierowtedy,kiedyomalniezemdlałaś?

–Botonicwielkiego!–krzyczyzezniecierpliwieniem.

–Tojestważneizarazwytłumaczęcidlaczego.–Nachylamsiębliżej,żebymusiałaspojrzećmiwoczy.
–Chcęcięchronić.

Jakmamtorobić,skoroniewiem,czegopotrzebujesz?

–Mojacukrzycajestcałkowiciepodkontrolą,Matt.–

Kładziemirękęnaramieniu.–Bardzopilnuję,czegojem.Dlatego

nigdyniepijęwięcejniżdwadrinki.Niejadambabeczekaniinnych

słodyczy.Jużnigdyniechcębraćleków.

–Abrałaś?–pytam.

Kiwagłową.

–Jakmiałamdwadzieścialat.Miałamjakieśdwadzieściapięćkilo

nadwagiiniedbałamoto,cojem.Nieliczyłamcukru.

Brałamlekarstwa,ażwkońcuzdecydowałam,żeniechcęprzeżyć

kolejnychpięćdziesięciulatwtakisposób.Mójbyły,Ben,był

treneremosobistym.Pomógłmitozmienić.

Sztywnieję,słyszącoinnymmężczyźniewjejżyciu,chociażminęło

wielelat.Nicmnienieobchodzi,żeniezachowujęsięracjonalnie.

Mojeemocjesąwrozsypce.

Bioręgłębokioddech,odchylamsięipatrzęuważnienajejtwarz.

–Wtedyzrobiłaśsobiekolczykwpępku.

Znówkiwagłową.

–Tobyłanagroda,przecieżcimówiłam.

–Czemunicmiotymnieopowiadałaś,Nicole?Wielokrotnie

jedliśmycośrazem.Iwielokrotniepytałemcię,dlaczegoniejadasz

własnychwyrobów.

–Niemaocorobićszumu.–Wzruszaramionami,co

doprowadzamniedofurii.

–Otwojezdrowie?–Zanurzampalcewewłosyiodchodzęokilka

kroków,zostawiającjąsamąnastole.–Cholera,Nicole,zrobiłemz

tobąpokazwklubie.Aco,gdybyzdarzyłcisiękryzys,kiedybyłaś

związana?–Nasamąmyślkolanauginająsiępodemną.Ocieramusta

wierzchemdłoni,poczymwracamwjejstronę.

–Tomaogromnywpływnanaszeżycieerotyczne.

–Nie!–krzyczyzestrachemwoczach.–Matt,tocosięstałodzisiaj,toniejestnormalne.Naogółnie
jestemkrucha.

–Jesteśwszystkim!–wrzeszczę.Nachylamsięnadnią,maodchyloną

głowęiwpatrujesięwemnieszerokootwartymiszmaragdowymi

oczami.–Czyjeszczesięniezorientowałaś?

Jesteśwszystkim.Kochamcię.Gdybycokolwiekcisięstało,nie

potrafiłbymtegoznieść.

Ujmujęjejtwarzwdrżącedłonie.

–Takpotworniesięwystraszyłem,Nicole.Niewiedziałem,cosię

dzieje.Gdybyśpoinformowałamnieocukrzycy,mógłbymcośzrobić,

ale metaforycznie związałaś mi ręce. T ak, jesteś silna, i tak, panujesz nad swoim życiem, ale kto do
choleryzaopiekujesiętobą?

Przełykaślinęinadalpatrzynamnie.

–Tomojawina–ciągnę.–Niezapytałem,czynacoś

chorujesz,apowinienembył.Poprostuodkądciępoznałem,

całkowiciestraciłemgłowę.Myślętylkootobie.

–Przepraszam…

–Nieskarżęsię,maleńka.–Przełykamślinę.Dotykam

czołemjejczoła.–Dokładnietegopragnę;byćprzytobie.Alemoim

zadaniemjestzaspokajaćwszystkietwojepotrzeby.Aniemamszans

gowykonać,jeślinieotworzyszsięprzedemną.

–Matt–wzdycha,poczymgłaszczemojątwarz,kojąco

gładzijąpalcami.–Nierobiłamztegotajemnicy.Poprostużyjęztąchorobąodlatizwykleniemam
żadnychproblemów.Niezataiłam

niczegoprzedtobązbrakuzaufania,niechciałamtylko,żebyś

traktowałmnieinaczejztegopowodu.Dziśniepomyślałami

zachowałamsięgłupio.Takmiprzykro,żecięprzestraszyłam.

–To,codotyczyciebie,skarbie,jestważne.Zmieniłaśmojeżycie.

Czegopotrzebujesz?Jakmogęcipomóc?

–Niczegominietrzeba.–Kręcigłowąiuśmiechasię

delikatnie.–Naprawdę.Możezjadłabymjeszczekanapkę.

–Todasięzałatwić.–Obejmujęjąimocnoprzytulam.–Czyjestcośjeszcze,copowinienemwiedzieć
otwoimzdrowiu?

Zamiera.Odsuwamsię,żebypopatrzećjejwtwarz.

–Powiedz.

–Mamzespółpolicystycznychjajników–odpowiadacicho.

–Dlategobiorętabletki.

Niemampojęcia,cotoznaczy.

–Tabletkicinatopomagają?

Poważniekiwagłową.

–Cośjeszcze?

–Pozatymjużnic.

–Nicole.

–Wszystkojużwiesz–powtarzastanowczo.–Niejestemkrucha,

Matt.Alejeślikiedykolwiekźlesiępoczuję,napewnocipowiem.

–Czytodlategowostatniweekendbolałacięgłowa?

–Nie,wtedypoprostubolałamniegłowa.

Wzdycham,przytykającwargidojejczoła.Wdychamjej

zapach.Jestmitakdroga.

–Jaksięczujeszteraz?

–Lepiej,alezjemjeszczekanapkęimożewypijęjeszczejedensok.

Towystarczy.

–Wporządku.–Odstępujęokrok,pomagamjejzeskoczyćzestołu,

poczymprowadzędokuchnipokanapkęisok.–Chceszwracaćdo

domu?

–Askąd,tamjestprzyjęcie.–Uśmiechasiędomnie.–Fajne

przyjęciezseksownymifacetami.

–Czyżby?

Chichoczezłośliwie,ajazachowujępoważnywyraztwarzy,żebydać

jejodrobinęsatysfakcji.

–Nocóż,mamygwiazdęrockaiprzystojnegofutbolistę.

Przekrzywiamgłowę,uśmiechamsiękącikiemwarg,po

czympodchodzębliżej.

–Cotypowiesz?

–Mhm.

–Czytyusiłujeszwzbudzićwemniezazdrość?

Przygryzawargę.WidzęposzyiNicole,żetrochę

przyspieszyłjejpuls.

–Poprostumówięci,ktojest.

–Rozumiem.–Nachylamsięizbliżamwargidojejucha.–

Jeśliktórykolwiekznich,czytobrat,czyniebrat,chociażcię

dotknie,połamięmupalce.Jesteśmoja.

Zezdziwieniemwciągapowietrzeiwstrzymujeoddech,

czekającnato,coterazpowiem.

–Moja–powtarzam.–Ajasięniedzielę,pamiętasz?

–Straszniejesteśzaborczy–mówibeztchu.

–Żebyświedziałajak.Byłobydobrze,gdybyśotym

pamiętała.–Uśmiechamsię,poczymbioręjązarękęiwyprowadzam

nadwór,zpowrotemdotowarzystwa,które

przycichananaszwidok.

–Wszystkowporządku?–pytaJules.

–Czujęsięznacznielepiej.Indykdziałacuda–odpowiadaNicole,

puszczającdoniejoczko.Sadzamjąsobienakolanachiobejmujęw

pasie.

–Toznakomicie.–Natalieuśmiechasięciepłoizerkanamnie.–Aty,detektywie?

–Nigdynieczułemsięlepiej–odpowiadam.

–RozmawiamyoprzyjęciuzaręczynowymMegiWilla.–

Juleswprowadzanaswrozmowę.

–Przyjęciuzaręczynowym?–pytamzezdziwieniem.–Nie

wiedziałam,żecośtakiegoplanujecie.

–Bonieplanowaliśmy.–Megwzruszaramionamiiwznosioczydo

nieba.–AleJulesuważa,żetoniezbędne.

–Juleschcemiećwymówkę,żebykupićnowąparębutów–

dodajeNate,zacożonakarzegokuksańcempodżebra.Delikatnie

kładziedłońnajejbrzuszkuiskubiejąwargamiwucho.–Kupięci

wszystkiebuty,jakichtylkozapragniesz,skarbie.

–Możemywyprawićjetutajwwinnicy,dziękitemubędziebardziej

intymnie–proponujeDom.

–Aleciamogłabytobłyskawiczniezorganizować–dodajeJules,

klaszczącwdłonie.

Widzę,żeDomjestniezadowolony,alezachowujętodlasiebie.

–Musimytozrobićprzedsezonemtreningowym–zgadza

sięWill.

–IzanimLeoznowupojedziewtrasę–dodajeMeg.

–Ej,alejeślitomabyćtylkodlarodziny,toniemawielezachodu–

zauważaIsaac.–SkoroDommawyprawićprzyjęcieizamówimy

catering,tomożemyspokojnieurządzićjezatydzień.

–Sprawdzęwkalendarzu,alenarazieniewidzęprzeszkód–

przyznajeDominic.

–Super!–mówiStacyicałujemężawpoliczek.

–Czymusimysiębardzostroić?–pytaMark,marszczącbrwi.

–Przyjdź,wczymchcesz–odpowiadaMeg.–Willijanielubimy

sztywnychstrojów.

–DziękiBogu–wzdychaMark.–Abędąjakieśwolnelaski?

–Nie!–krzycząwszyscynaraz,poczymwybuchamy

śmiechem.

Gdywieczoremdocieramydoniejdomieszkania,wciąż

jestemtrochęwytrąconyzrównowagitymcukrzycowym

wstrząsem.Tobyłdzieńpełengwałtownychwrażeń.Odranabyłem

jużlekkotwardypoprostuodpatrzeniananiąwsznurkowymbikini,

oddotykujejskórytużprzymojej,wciepłymświetlesłońca.Gdyby

nierodzinawokół,zerwałbymzniejkostiumimiałbymjąwciągu

jakichśtrzechsekund.

Alepotemzdarzyłsięwstrząsitamtenstrach,tenmomentniewiedzy,cosięzniądzieje,ciążyłmiprzez
resztępopołudnia.

–Ucichłeś–szepcze.Zamknąłemdrzwizanami.–Oczymmyślisz?

–Myślęotym,jakcięukaraćzato,żezataiłaśprzedemnącośtak

ważnegoiskróciłaśmiżycieodziesięćlat.

Otwieraszerokooczy,sztywniejewniejkażdymięsień.

– Jeśli sądzisz, że dasz mi klapsa jak tej biednej dziewczynie w klubie, to lepiej pomyśl jeszcze raz –
odpowiada.Zaróżowiłasię,szybciej

oddycha.

Zdejmujęjejtop,poczymjednymszarpnięciemodpinam

bikini,którespadaminadłoń.

–Niebędzieklapsów–mówię,poczymcałujęjąwpoliczek.

–Acomizrobisz?–pytabeztchu.

–Zobaczysz.Usiądźnakrześleprzyoknie.

Bezprotestówspełniapolecenie,poczympatrzy,jakklękamprzed

nią,chwytamrąbekjejszortów,zsuwamjeprzezbiodra,apotemdo

samejziemi,potemsięgampomajteczki.Jednymruchemwyszarpuję

jespodtyłeczkaNicole.

Pojednejstroniekrzesłastoijejtoaletka,podrugiejjestramałóżka.

PodnoszęnogiNicole,rozsuwamje,poczymzawieszamjezakolana

naoparciuwyściełanegokrzesła.Potemchwytamgórnączęśćbikini,

przeplatamjąpodkolanemiwiążęsupełprzytoaletce.Drugąnogę

przywiązujędoramyłóżka.Całkowicieotworzyłasięprzedemnąiniemożesięruszyć.

Jestkurewskopiękna.

–Zrobiłaśsięjużmokra–szepczę,muskającczubkiempalcajejśliskiewnętrze.

–Lubię,kiedymniewiążesz–przypominami,ztrudem

chwytającoddech.–Jeślitomabyćmojakara,tosłabociidzie,

skarbie.

Uśmiechamsiępoważnie.Zamierzamjejudowodnić,jak

bardzosięmyli.

Pokrywamjejbiodramokrymipocałunkami,poczym

wylizujęzałamaniemiędzyudemacipką.Nicolejęczy,wplatami

dłoniewewłosy,takjakuwielbiam.Maniesamowiciemiękkąskórę,

pachniekokosemisłońcem,pocałymdniuopalaniasięnadwodą.

Liżęjejcipkę,wpychamjęzykmiędzywargisromowe,

szukającłechtaczki,poczymwycofujęsię,aNicolewydajezsiebie

długijęk.

–Podobacisięto,prawda?

–Przecieżwiesz.–Jejbiodrazaczynająlekkopulsować,aleniemożeruszaćnimizbytmocnozuwagina
węzły.

–Lubiszteżukrywaćprzedemnątajemnice?–pytam,poczym

stanowczozasysamjejłechtaczkę.

–Nie–szepczeztrudem,kołyszącgłowąnakrześle.Gdywsuwamw

niądwapalce,znówszarpiemniezawłosy.

Idokładniewchwili,gdyczujępierwszyskurczwokół

palców,wyciągamjeiodsuwamsięokrok.

–Coty…?

–Troszkęsobiepoczekasz,zanimpozwolęcidojść.

Mrużywściekleoczyipatrzynamnie,dysząc.Odciągłego

przygryzaniamaspuchniętewargi.Wśrodkuażocieka,własnymi

sokami,śladamipomoichpieszczotach.

Jesttakapyszna.

Próbujedotknąćsięsama,alechwytamjązanadgarstek,całujęwtył

dłoni,poczympodnoszęjejrękęzagłowę.

–Jeszczerazspróbujeszsamasięzadowolić,tojednakdostaniesz

klapsa.

Pochylamsię,składampocałuneknajejświeżoogolonymłonie,po

czympodskubując,całujęjącorazwyżejiwyżej,ażdocieramdotegokurewskoseksownegokolczyka.
Przezcałyczasledwomuskam

czubkamipalcówjejmokrącipkę.

–Wykończyszmnie–szepcze.

–Jeszczenie–odpowiadamcicho,poczymwędruję

pocałunkamijeszczewyżej,ażdocieramdojejpiersi.Delikatnie

pociągamsutekzębami.

Wijesiępodemną.Tociągniemniezawłosy,tochwytazaramiona.

Jeszczerazzanurzamwniejdwapalceiprzezchwilęostrojąpieprzę

–alegdytylkonogiNicolezaczynajądrżeć,przestajęiwycofujęsię.

–Matt!

–Widzisz,Nicole,jaczujęsiętaksamozawiedziony,kiedyzemną

nierozmawiasziniemówiszmiwszystkiego,co

powinienemwiedzieć.–Zataczamkciukiemkółeczkowokółjej

twardejłechtaczki.Niedotykamjejwtejchwiliwżadnyminnym

miejscu.–Jużmyślę,żewiemwszystko,kiedynagleodkrywamcoś

nowego,copowinnaśmibyłapowiedzieć.

–Każdaparapotrzebujeczasu,żebysiędobrzepoznać–

przypominami,chociażledwomówi.

Schodzępocałunkamicorazniżej,poczympodnoszęgłowę,żeby

spojrzećjejwoczy.

– Masz rację. W końcu dowiem się, jaka jest twoja ulubiona piosenka, jak wyglądała twoja suknia na
balumaturalnymiilemiałaślat,kiedydostałaśprawojazdy.–Znówzatapiamwniejpalceizaczynam
lizać

łechtaczkę.–Aletobyłocośważnego,maleńka.Icholerniemnie

wystraszyłaś.

Jejoczylśniązpożądania.Znówprzygryzawargę,patrząc,jak

pieprzęjąpalcamiijęzykiem.SutkiNicolestojąnabaczność,są

jeszczewilgotneodmoichpocałunków.

Boże,nigdywżyciuniewidziałemniczegopiękniejszego.

Inicniebyłodlamnierówniecenne.

–Musiszzrozumieć,żemiędzynaminiematajemnic.–

Chwytammocnojejpośladki,podnoszęzkrzesła,poczymzatapiam

twarzwjejwnętrzu.Chlastamjęzykiem,ssęicałuję,ażzaczyna

krzyczećibłagać,żebympozwoliłjejdojść.Alejaprzestajęi

odkładamjąnakrzesło.

–Proszęcię!Niemogęjużtegoznieść!

Łzyspływająjejpotwarzy.Ściskadłońmioparciekrzesło.

Normalnie jeszcze bym ją podręczył, dał się błagać, ale te łzy to dla mnie zbyt wiele. Wystarczająco
jasnowytłumaczyłem,ocomi

chodzi,terazmuszętylkodaćjejto,czegopragnie,aczegoja

potrzebujębardziejniżpowietrza.

Zsuwamszorty,zadzieramkoszulkęnadgłowę,poczym

zrzucamjąnabokijużjestemwniej,mocno,głębokoażpojaja.

Zakrywamjącałą,chwytamsiękrzesłaipowoli,rytmicznie

zaczynamjąpieprzyć.

–Byłemtakstrasznierozczarowany–szepczę,poczym

całujęjąwpoliczek.–Zasłużyłaśsobienato,żebypoczućmoją

frustrację. Jeśli jeszcze kiedykolwiek dowiem się, że ukryłaś przede mną coś podobnego, spotka cię ta
samakara.

Oplatamnieramionami,przyciągamniebliskoiwtulamitwarzw

szyję.

–Proszę–szepcze.–Och,Matt.

Podnoszętors,żebywidziećnasrazem,mójpenis

zagłębiający się w jej mokre wnętrze, nabrzmiałą cipkę czerwieniejącą wokół prącia, pot na naszych
ciałach.

Ściska mnie jak imadło, czuję, jak gdzieś nisko w moim brzuchu buduje się napięcie i wiem, że zaraz
wybuchnę.

Zakrywamjejłechtaczkękciukiemipatrzę,jakrozpadasięna

kawałki,zdrżącyminogami,targanaskurczami.Zcałejsiłyzdusza

mniewobjęciach.

Wykrzykujęjejimięidochodzęwtejsamejchwili,

wciskającsięwniąnajgłębiej,jaksięda,ocieramsięnasadąpenisaojejłono.Dajęzsiebiewszystko.

Długoleżębezruchunaniej,skupiającsiętylkonatym,żeby

odzyskaćoddech.Jejpalceprzypominająmi,żewciążjestzwiązana.

Uwalniamjązesznurków,masujękolanaiuda,poczymbioręjąw

ramionairazemsiadamynamiękkimłóżku.

–Przepraszamzato,cosięstało,izato,żeniepowiedziałamci

wcześniej–szepczewkońcugdzieśwmojąklatkępiersiową.

Gładzęjąpalcamipoplecach,wzamyśleniu.Takbardzojąkocham.

Gdybycokolwiekjejsięstało,nieprzeżyłbymtego.

–Tokoniectajemnic–szepczę.

–Koniectajemnic.

–Niemusisziśćzemnądopracy.–Nicolezapewniamnieporaz

trzeci,wyciągającświeżoupieczonebabeczkizpiekarnika.

–Uważaj,bopomyślę,żechceszsięmniepozbyć.

– Wiesz, że to nieprawda. – Kręci głową, stawiając gorące ciasteczka na podstawkę, żeby wystygły. –
Aledziśmaszostatnidzieńurlopui

powinieneśgodobrzewykorzystać.Japracujętylkodopierwszej.Jestniedziela.

–Sama.

–Uwierz,przepracowałamwieleniedziel,zanimpojawiłeśsięwmoim

życiu,detektywieMontgomery.

–Owszem,alejużniemusiszbyćsama–przypominamjejcicho,po

czymbioręjąwramiona,żebycałowaćbezkońca.

Topnieje.Obejmujemniezaszyjęiprzytulasięmocno,całującmniechętnymiustami.

–Czypowinnamzatrudnićcięjakoasystenta?–pyta

szeptem,gdytylkonachwilęuwalniamjejwargi

–Hmm.–Przekrzywiamgłowę,jakgdybymintensywniesięnadtym

zastanawiał.–Chybamożeszmipłacićwnaturze.

–Czyżby.–Śmiejesię,poczymzaczynalukrowaćkolejnąblachę

ciastek.

–MożeszteżpójśćzemnąnaprzyjęcieMegiWilla.

–Niemusiszrobićnicdlamnie,żebymchciałaspotykaćsięztobąitwojąrodziną.

–Nodobrze.Wtakimraziejednakpoproszęoseks.

Śmiejesię,szczerzeigłośno,ajaczujęściskaniewżołądku.

Kochamjejśmiechikocham,kiedymatakieszczęśliwe,błyszczące

oczy.

–Jesteśprzepiękna–szepczę.

Jejuśmiechstopniowogaśnie,przesłoniętyprzezpożądanie.

–Cieszęsię,żetaksądzisz–mówicicho,leciutkodrgajejgłos.

Uwielbiam,gdytaksięodsłania,tracirównowagę.

–Czymogęcijakośpomóc?

–Proszę,polukrujje.–Pokazujemi,jakwirowymruchemnakładać

lukiernaczubekbabeczki,poczympowierzamizadanie.

–Piękniepachną–szepczę.–Zczymsą?

–Zbiałączekoladąimalinami.

–Czymogęzamówićtuzinnajutro?–pytam,nacozerkanamnieze

zdziwieniem.–Zabioręjedopracy.

–Pewnie–uśmiechasięszeroko,poczymwracadopracy.

–Czytoznaczy,żedobrzesięwczorajbawiłaś?

–Otak.Maszświetnąrodzinę.

–Trudnosięzniminudzić–przyznajęzdumą.–Trzymamysię

blisko.

–Widać.Bardzosiętroszczycieosiebie.

–Owszem–mówię.

–Świetniesiębawiłam.Toprzemililudzie.

–Dobrzedonichpasowałaś–zauważammimochodem.

Namomentzamiera,poczymwracadopracy,jakgdyby

codzienniesłyszałaodjakiegośmężczyzny,żelubijąwidziećw

towarzystwietych,którychkochanajbardziej.

–Cieszęsię,żetaksądzisz.

–Wszystkowporządku?–pytam.

–Pewnie–odpowiada,uśmiechającsięsztucznie.–Jaktylko

skończysz,otwieramy.

–Mówszczerze.

–Naprawdęnicminiejest–podkreśla.–Idęotworzyć.

Wychodziwpośpiechu,jajestemkompletnie

zdezorientowany.Powiedziałemcośnietak?

Ech,kobietyiichhormony.

–Kilkagodzin–iwieleklientówiklientekpóźniej

dzwoneczeknaddrzwiamirozbrzmiewaporazkolejny.Wcukierni

zjawiasięCaleb,trzymajakąśpapierowątorebkę.

–Caleb!–Nicoleuśmiechasięszeroko,cieszysięzwizytymojego

brata.

–Dzieńdobry,ślicznotko.–Opierasięłokciemoladę,poczym

mrugadoniej.–Cosłychać?

Nicoleśmiejesię,poczymkręcigłową.

–Wszystkowporządku.Czywszyscymężczyźniwwaszej

rodziniesątacyczarujący?

–Nie,tylkoja.–Calebznówpuszczadoniejoczko,poczymstawia

torebkęprzedNicole.–Todlaciebie.

–Coto?

–Zamówiłemcilunch–wyjaśniam.

–Przecieżpracuję.

–Mogęcięnachwilęzastąpić.Musiszjeść.

Patrzynamniezezdumieniem,potemzerkanaCaleba,wkońcu

cmokamniewpoliczekizabieratorbęnazaplecze.

–Zarazwracam!–krzyczy.

–Nieśpieszsię–odpowiadam.–Dzięki,stary.

–Niemazaco.Jaksiędziśczuje?

–Wporządku.

–Trochęnaswystraszyła.–Calebprzyglądasięwystawiepyszności.–

Dajmiciastkomarchewkowe.

Podajęmuciastko,poczymwyciągamrękępopieniądze.

–Nicoleniepracujezadarmo,baranie.

–Jezu,przecieżprzyniosłemjedzenie.Czyczłowiekniemaprawy

oczekiwaćzapłatywbabeczkach?

–Nie.

Wręczamipięciodolarówkę,aleniewydajęmureszty.

–Drań–śmiejesięCaleb.

Rozdział13

Nicole

Wielesięzdarzyłowciąguostatnichdwudziestuczterechgodzin.

Nodobra,tojestniedopowiedzenieroku.

Skupiamsięnajedzeniukanapki,którąprzyniósłmiCalebiszybko

wypijamsok,któregosobienalałam.Chcęzarazwrócićdopracy.

Wczorajtaksięświetniebawiłam.Mattmaogromnąrodzinę,która

trochęmniemożeprzytłacza.Wszyscysątacyurodziwi,odnoszątyle

sukcesów,potrafiąsięświetniebawić.Ijateżsięświetniebawięznimi.

Potrafiąteżkochać.

Niewiem,jaktojest,miećtakąrodzinę.Cośwemniebardzopragniewejśćdotejrodzinyinależećdo
niejprzezdługi,długiczas.

Chryste,jesteśżałosna.

Przełykamostatnikęs,poczymwracamdokuchni.

–Chcielibyśmyzaprosićwasoboje–mówiwłaśnieCaleb.–

O,dobrze,żejesteś.

–CalebiBrynzapraszająnasnakolację.

–O–odpowiadam,unoszącbrwi.

–Tonieobowiązek,aletwojareakcjanierobiminajlepiejnaego,skarbie.

Śmiejęsięikręcęgłową.

–Dziękujęzazaproszenie.–OdwracamsiędoMatta.–

Tylkowiesz,coniedzielęregularniespotykamsięzBailey.

Idziemynawinoijakieśprzekąski.

–Towporządku.–Mattwzruszaramionami,jakgdyby

zupełniemutonieprzeszkadzało.–Wtakimrazieidźsięspotkaćz

Bailey.

–Poważnie?–pytamsceptycznie.

–Skarbie,niemuszęzagrabiaćcałegotwojegoczasu.

Najwyżejwiększość.–Uśmiechasiędrapieżnie,poczymcałujemnie

prostowusta.–MożedołączyszdomnieiCalebapóźniej?

– T o dobry plan. Matt da ci adres. – Caleb podpiera się na ladzie, żeby dosięgnąć do mnie i mocno
ucałowaćwpoliczek.

Mattwydajezsiebiewarkot,aletotylkorozśmieszaCaleba.–Do

zobaczenia,trzymajciesię.

Macha,poczymwychodzi–imijasięwdrzwiachzBailey,którapo

drodzezdążajeszczeprzyjrzećsięjegotyłkowi.

–Ocholera,widziałaśto?

–Tomójbrat–potwierdzaMattzuśmiechem.

–AtymusiszbyćMatt–zgadujeBaileyzzalotnym

uśmiechem, po czym podaje mu rękę. – Mijaliśmy się tu i tam, ale nie mieliśmy okazji się porządnie
poznać.JestemBailey.Jejnajlepsza

przyjaciółka.

–Miłomi–odpowiadaMatt,uśmiechającsięczarująco.–

Owszem,kojarzęcię.

–Ijakojejnajlepszaprzyjaciółka…–zaczynaBailey.

–Bailey–mówięostrzegawczo,alenawetniezwracanamnieuwagi.

–…oświadczam,żejeślizrobiszjejkrzywdę,zamieniętwojeżyciew

piekło.Nieobchodzimnie,żejesteśglinąimistrzem.

Mnieniewystraszysz.

Mattunosibrwi,poczymobchodziladęi,kuzdumieniuBailey,

mocnojąobejmuje.

–Powinieneśsięmniebać,anieprzytulać.Właśniecigroziłam.

–Dziękujęci,żetakjąkochasz–szepczejejdoucha.Całujejąw

policzek,poczymwypuszczazramioniwracanamojąstronę.–Czy

terazjużprzejmieszstery,maleńka?

–Eee…–Muszęodchrząknąć,żebyodzyskaćgłos,który

uwiązłmigdzieśwkrtani.Baileytakżeniemożesięchybaotrząsnąć.

–Tak,oczywiście.

Chwytamniepalcamizabrodęidelikatnieprzechylamojątwarz,

żebynaszeustamogłysięspotkać.Skubiemniedelikatniewwargi,

potemmuskamiękkimiustami,wreszciewsuwajęzykiodbierami

oddechgłębokimpocałunkiem.Gdysięodsuwa,musimnie

podtrzymać,żebymniestraciłarównowagi.

–Orany–szepczeBaileyześmiechem.

–Dozobaczeniawieczorem.–Głaszczemniepalcamipo

policzku,poczymodwracasięiwychodzizkuchni.–Cześć,Bailey.

–Cześć!–odprowadzagozachwyconymwzrokiem.

Podchodzędodrzwifrontowych,zamykamjeodśrodka,poczym

bioręsięzasprzątanie,żebyzamknąćcukiernię.

–Będęgotowazajakieśdwadzieściaminut–mówię,jakgdybymwcale

omalwłaśnieniestraciłazmysłówpocałowaniusięz

najseksowniejszymfacetemnaświecie.

–Niezłeciacho–stwierdzarzeczowoBailey.

–Przecieżjużwiedziałaś.

–Jegobratteżniczegosobie.

–Jegobratmażonę.

–Jakwszyscyprzystojniacy.–Baileywydymawargiz

pretensją.–Tocorobiciedziświeczorem?

–Czymożemypogadaćotymjużprzywinie?–pytam,

wzdychając.–Todługaopowieść.

–Boże,notośpieszmysię.Napięciemniezabija.

Baileypomagamiprzysprzątaniuiszykowaniumateriałównajutro.

Całyczasażpodryguje,jakgdybymusiałabiecdotoalety,co

przyprawiamnieochichot.

–Alezciebiewariatka–mówię.

–Poprostusięniecierpliwię–poprawiamnie.–Chodźmyjuż.Czeka

nanassexykelnerDan.

Zawieszamfartuch,chwytamportfelizamykamzanami

drzwi.Baileybierzemniepodramię,poczymruszamywstronę

Vintage.

–Ależdziśpięknie.–Bioręgłębokiłykletniegopowietrza.

Czujęsłonąwońdochodzącąznadzatoki.NauliceSeattlewyległycałerodziny,prowadzącewózeczkii
niosącemałedzieci.Wszyscycieszą

sięsłonecznąniedzielą.

–Wspaniałelato–zgadzasięBailey,zuśmiechem.

Wprowadzamniedobaru,poczymuśmiechasiękuszącodoCholernie

SeksownegoDana.–Cześć,piękny.

–Witajcie.–Odprawiahostessęgestemgłowy,poczymsamznajduje

nammiejsca.–Tocozwykle?

–Tak,proszę–odpowiadamyjednocześnie.

–Jużsięrobi.–MrugadoBailey,poczympodchodzidobaru.

–Podobaszmusię.

–Jesturoczy–wzdychaBailey.–Iboleśniemłody.

–Coty,przecieżtengośćmożemiećspokojniedwadzieściaparę.

–Itakzamłody.Potrzebujękogośzwiększym

doświadczeniemżyciowym.–Macharęką,poczymsiada

wygodniej.

Danprzynosinaszewinoiprzyjmujezamówieniena

przystawki,Baileymierzymniewzrokiemznadkrawędzi

kieliszka.

–Nomówwreszcie.

–Naprawdęciępotrzebuję,żebyśpomogłamiodzyskać

rozum.Pomóżmijakośotrzeźwieć.

–Dobra.

–Niemogęsięwnimzakochać.

–Jasne.–Marszczyczołownagłymzdumieniu.–Czekaj.

Czemunie?

–Bomytylkomiłorazemspędzamyczas,pamiętasz,oczym

rozmawiałyśmy?

Powoliprzytakuje,alepochwilikręcigłową.

–Właściwiekiedycośtakiegomówiłyśmy?

–Zabrałmnienaspotkaniezrodziną–zaczynam.–Ionisąświetni.

Wiedziałaś,żejegoszwagremjestLukeWilliams?TenLuke

Williams?Ten,któregoplakatwisiałnamojejścianie,kiedybyłam

nastolatką.

–Ocholera.

–AsiostraLuke’achodzizLeoNashem,docholery.Nie

wspominającjużofakcie,żebratMattatoWillMontgomery,ten

słynnyfutbolista.Nowięczabrałmnienaprzyjęcienadbasenemdla

gwiazdioniwszyscybylisupermili.Istraszniezabawni.

–Notoświetnie.Czymożeciemniezabraćnastępnym

razem?

–Toniejestśmieszne.Natymprzyjęciuzaliczyłam

gwałtownyspadekcukru,bojakostatniaidiotkazamałowczoraj

zjadłam,itakMattdowiedziałsięocukrzycy…

–Niemówiłaśmu?–pyta,marszczącmocnobrwi.

–…ioczywiściesięwściekł,bomuniemówiłam.

–Onjestdominatorem,Nicole.Nojasne,żesięwściekł.–

Upijałykwina,poczymnapoczynawłaśnieprzyniesioneprzezDana

jedzenie.

–Apotemwyrwałomusię,żesięwemniezakochał.

Powoliodkładafrytkęnatalerziwbijawemniezdumionywzrok.

–Cotypowiedziałaś?–pyta,niemalpiszcząc.

–Nic.

–Nic?

–Jemusiętowymknęłopodwpływemchwili.Niejestem

nawetpewna,czyzdajesobiesprawęztego,copowiedział.Był

wtedyjeszczezdenerwowanyzpowodutejcukrzycy.–Odsuwamod

siebietowspomnienie,bonasamąmyślkompletniesięrozsypuję.–

Alejazamocnosiędoniegoprzywiązuję.

–Czemu?

–Onpowinienmiećdzieci–szepczę.–Obiewiemy,żeniemogęmu

tegodać.

–Niebądźniemądra–jęczyBailey.–Przecieżniemożesztego

wiedzieć.

–Toiowowiem.Niemogęsięwnimterazzakochać.Niejestem

dziewczynądlaniego.

–Jasne,czylimawspaniałąrodzinę,świetnąpracę…–

Odliczazaletynapalcach.–Niejestnaciągaczemani

nieudacznikiem,potrafibyćlojalny,dobrzeradzisobiezdziećmii

jeszczelepiejwsypialni.Cozakoszmar!

–Bardzośmieszne.

–Czylinajpierwniechciałaśgo,bojestdominujący,ateraz,bomożekiedyśchciećdzieci?

–Oj,wtwoichustachtobrzmitakgłupio–śmiejęsię.–Alejasięstaramgochronić.Niechcęzrobićmu
krzywdy.Isobieteżnie.

–Ależtysięmartwisznazapas.Poprosturóbdalejto,cowam

wychodziodpoczątku.Cieszsięnim,akwestiędziecizałatwisz,kiedycisięoświadczy,jeślitonastąpi.

Dławięsięwinem,ażoczyzachodząmiłzami,muszę

odkaszlnąć.

–Nodobrze,czylinasamąmyślomałżeństwiewpadaszwpanikę–

mówicichoBailey.–Jaraczejżartowałam,Nicole.

–Nawetniemówtakichrzeczy!

–Kochanie,jawłaśniewidziałamwasrazem.Tenfacetjest

nieprzytomniezakochany.

Chcęcośpowiedzieć,alepowstrzymujemniegestemdłoni.

–Itytaksamo.Wiem,żeledwocosiępoznaliście,aleMattnigdziesięniewybiera.Poprostucieszsię
tym.

–Toprawda,żejestgenialnywłóżku–przyznaję.

– Och, znakomicie, podkreśl to jeszcze kilka razy. Jesteś okrutna. Ja tu stanęłam w twojej obronie i
zagroziłam

przedstawicielowiprawa,awnagrodęprzypominaszmi,żety

uprawiaszseks,ajanie?

Chichoczę,poczymłapczywiechwytamfrytkę.

–Tojestserioświetnyseks.

–Nienawidzęcię.

–O,trafiłaś!–cieszysięBrynna,otwierającmidrzwi.

–Prawiesięzgubiłam–przyznajęzewstydem.–Jesteścietudobrze

schowani.

Topewneniedopowiedzenie.CalebiBrynnamieszkająw

pięknymdomuwdzielnicyAlkiBeach.Tojednazmoich

ulubionychczęścimiasta,szczególniewlecie–sątusklepy,po

którychmożnabuszować,znakomiterestauracje,wtymmójulubiony

bar, T he Celtic Swell, a także wiele kilometrów tras spacerowych, na których można podziwiać
panoramęSeattle.

–Cieszęsię,żejednakdotarłaś.–Obejmujemnie.

Muszęwspiąćsięnapalce,żebymogładosięgnąć.Brynnajestwysoką

kobietą,madługie,ciemnewłosyiprzepięknepiwneoczy.

–Chłopakisąwogródkuzdziewczynkami,którewłaśnieusiłują

wyprosić,żebymogłypóźniejiśćspać.

–Notak,lato.–Wzruszamramionami.–Jaksięmają

dziewczynki?

–Świetnie.Chodźmydonich.

Prowadzimnieprzezdomwstronętylnychdrzwi.W

ogródkuszczekaszczęśliwyjednookipies,aCalebiMattpodciągają

sięnametalowymdrążku.

–Ocholera–mamroczę,zatrzymującsięwpółkroku.

Patrzę,jakmężczyźnimiarowymiruchamiunosząsięiopadają

uczepienidrążka.Obajzdjęlikoszulki,odsłaniającplecyiramiona

–czystezwojemięśni.Calebmatatuażnaramieniu,jednakztej

odległościniemogęgoodczytać.Obajlśniąodpotuicochwilasię

przekomarzają.

–WujekMattzrobiłjużdwadzieścia!–krzyczyJosie.

–Tatuśdziewiętnaście–dodajeMaddie.

–Będęlepszy,braciszku.

–Walsię–odpowiadaCaleb.

–Tatuśmusiwrzucićpieniążkadoskarbonkizaprzeklinanie!

–zauważaJosie.

–Zdajesię,żenamówiłypanównapompki,żebyniemusiećiśćspać

–mówiBrynnaipatrzynaswojegomęża,krzyżującręcenapiersiach.

–Niezływidok,prawda?

–Matko,topowinnobyćnielegalne–zgadzamsię.–Jakty

zachowujeszspokójnaspotkaniachrodzinnych?Jawczorajmyślałam,

żedostanęatakuserca.

Śmiejesię,poczymobejmujemnieramieniemiprzytula.

–Zpoczątkutowszystkojesttrochęprzytłaczające,aletozwykli

ludzie,Nicole.WillpuszczabąkiizwalatonaMeg.Julesmatakiszał

hormonalny,żeciąglenakogośwarczy,apotempłaczeibłagao

wybaczenie.Jaktowrodzeństwie.

–Mhm.–Przekrzywiamgłowę,przypatrującsię,jakMattiCaleb

zeskakująnaziemię.

–Atymaszsiostręalbobrata?–pytaBrynnę.

–Mam,siostrę,nazywasięSavannah.Aleniejesteśmyzbytblisko.

–Jajestemjedynaczką.Stacytomojakuzynka,chociaż

wychowywałyśmysięraczejjaksiostry.

UśmiechasiędoCaleba,któryporywaJosiewramionaitańczyznią

popodwórku.MattiMaddiedrapiąigłaszcząpsa,którywywalił

brzuchdogóryiwyraźnieznajdujesięwpsimniebie.

–Nodobrze,dziewczynki,poraspać!

–Alemamo,Nicoledopieroprzyszła!–Maddiepodbiegaiobejmuje

mniezanogi.–Tęskniłam.

Przyklękam,śmiejącsię,przytejuroczejdziewczynce.

–Przecieżwidziałyśmysiętylkoraz,wcukierni,kiedyprzyszłaśz

mamązałatwićciastka.Jakmożeszzamnątęsknić?

–Podobamisiętwojacukiernia–odpowiada,wzruszającramionami,

jakgdybytowszystkowyjaśniało.

–Miłomi!

–JesteśdziewczynąwujkaMatta?–pytaJosie.Trzyma

Mattazarękęiobserwujemnieostrożnie.

Aleopiekuńczezniejstworzenie.

–Owszem–odpowiadam,przynajmniejnarazie,poczym

uśmiechamsiędoJosie.–Jaksięmasz,Josie?

–Świetnie.–WtulatwarzwnogęMatta,którywłaśnie

wkładakoszulkę,poczymześmiechemporywadziewczynkęw

ramiona.Odgarniajejztwarzydługieciemnewłosy.

–Czemujesteśtakanieśmiała?–pyta.

Wzruszaramionamiikładziemugłowęnaramieniu.

–Onajestgłupia–informujemnieMaddie.–Atonaszpies,Bix.Jestbardzoodważny.

–Iśliczny–przyznaję.

Piespodnosiłapę,jakgdybychciałsięprzywitać,więcnachylamsię,żebyjąuścisnąć.

–Dziewczynki,musicieiśćdołóżka.Waszaporaspaniaminęłajuż

dawno–stwierdzaBrynna.

CalebbierzeprotestującąMaddiezarękę,poczymdajeBiksowiznak,żebyposzedłzanimi.

–Poczytasznam?–pytaJosieMatta.

–Pewnie.–Odwracasiędomnie,poczymcałujemniewpoliczek.–

Cześć,skarbie,cieszęsię,żejesteś.Czymogęjeszczeiśćpoczytaćdziewczynkom?

–Oczywiście–odpowiadamzuśmiechem,poczym

zanurzampalcewjegomiękkie,ciemnozłotewłosy.–Jasiętuczymś

zajmę.

–Rozpalęgrill–mówiCaleb,poczymprzekazujerączkęMaddie

Mattowi,któryzabieraobiedziewczynkiiichpsadodomu.

–Jakmogępomóc?–pytamBrynnę.

–Możeszposiedziećzemnąnatarasie.Calebupiecze

burgery, a cała reszta jest zrobiona. – Przysiada na niebieskim fotelu, a ja zajmuję miejsce obok, na
pasującejdwuosobowejkanapie.

–JakspotkaniezBailey,dobrzesiębawiłaś?–pytaCaleb,rozpalającgrilla.

–ZBaileyniedasiębawićźle–odpowiadamześmiechem.

–Calebmówił,żechodziciedoVintage.–Brynnanalewanampo

szklancemrożonejherbatyzoszronionegodzbana.–Tofajne

miejsce.

–Uwielbiamje–przyznaję.–Jużodparulatbywamytamwkażdą

niedzielę.

Caleb kładzie cztery uformowane surowe burgery na grilla, a powietrze wypełnia skwierczenie i woń

mięsa.

–Maszpięknydom–zauważam,poczymupijamłyk

herbaty.

–Dziękuję.TotaknaprawdędomNatalie.Alepozwoliłamisię

wprowadzić,boJuleszamieszkałazNate’em.–Brynnabierzesobie

kawałekseleraztacyidelikatniegonadgryza.

–Tobardzomiłozjejstrony.

–Natjestkochana.Uroczakobietailojalnaażdoprzesady–

mówiBrynna.–AlechybazaczniemysięzCalebemrozglądaćza

czymświększym,skoromamyteraznowegoczłonkarodzinyw

drodze.Przydasięwięcejmiejsca.

–Mówięci,żeIsaacpowiniennamcośwybudować–

przypominaCaleb.

–Och,będziemysięterazkłócićorozkładłazienekiplanpięter.–

Brynnawznosioczydonieba.

–Coprzegapiłem?–pytaMatt,którywłaśniedonas

dołączył.Siadaobok,obejmujemnieiprzytula.

–Nicwielkiego.Dziewczynkizasnęły?

–Przeczytałemimdwiebajki.Alezałożęsię,żektóraśbędziechciałasiękoniecznienapićwodywciągu
najbliższejgodziny.–Całujemniewskroń,poczymmuskaczubkamipalcówmojąrękę.Gdysięga

tatuażunaramieniu,przyprawiamnieogęsiąskórkę.

–Napewnobardzożałują,żenamnietowarzyszą–

przyznajecierpkoBrynna.

–Czydziśjestjakaśszczególnaokazja?–pytam,poczymkładę

głowęnaramieniuMatta.

–Wpewnymsensie,aleniechcemyztegorobićwielkiejsprawy.–

Calebprzewracaburgery,zamykapokrywęidołączadonas.–Odbyła

sięjużceremoniaadopcyjna,aledopierodziśotrzymaliśmy

dokumenty,żesprawajestostateczniezakończona.

–Tocudownie!–wykrzykuję.–Miałyszczęście,żetowyje

wzięliście.

–Gratulacje,stary.–Mattprzybijapiątkębratu.–Chociażtak

naprawdęsąwaszejużoddawna.

–Toprawda.–Calebkiwagłową.–Jakciwysmażyć

burgera?

–Prawiedokońca–mówię.–Napewnoniemogępomóc?

–Pracowałaścałydzień.Odprężsię–szepczemidouchaMatt.–

Mamywszystkopodkontrolą.

– Nie pracowałam cały dzień – śmieje się, ale opieram się wygodniej i sączę herbatę. – Ale pozwolę
wamuporaćsięzgotowaniem.

–Piękniewyglądasz–szepczeMatt.

Marszczęnos,cogorozśmiesza.

–Straszniepodobamisiętwójtatuaż–twierdzaBrynna,

przekrzywiającgłowęwzamyśleniu.–Możeteżsobiezrobięcoś

takiego.

–Niemożeszsiętatuować,kiedyjesteśwciąży,kochanie–

przypominajejCaleb.

–Wiem,potem.

–Polecęcisalon,myślęokolejnym.

DłońMatta,któradotejporygładziłamojeramię,terazzamieraw

bezruchu.

–Cochciałaśzrobićtymrazem?–pytamnie.

–Jeszczeniezdecydowałam.Poprostukorcimnie,żebymiećcoś

nowego–odpowiadam,wzruszającramionami.

Rozbłyskująmuoczy,tenpomysłwyraźniegopodnieca.

Lubitatuaże.

–Burgerygotowe–obwieszczaCaleb.

–Nototerazchciałabymposłuchaćjakichśnaprawdę

dobrychhistoriiotym,jakimMattbyłdzieckiem–stwierdzam,po

czymdoprawiamkeczupemmojegoburgera.

–Jaznamichchybamilion.Cochceszwiedzieć?–pytaCaleb,

ignorującwściekłespojrzenieMatta.

–Wszystko–śmiejęsię.–Alezacznijodtychnajbardziej

kompromitujących.

–Spałzukochanymkocykiemdodziewiątegorokużycia–

zaczynaCaleb.

–Proponuję,żebyśsięzamknął–warczyMatt,

przyprawiającmnieochichot.

–Zawszebyłnajwrażliwszyznaswszystkich–ciągnie

Caleb.

–Wiesz,jateżznamkilkahistorii.Otobie–przypominamuMatt.

–Och,chętnieposłucham!–Brynnaklaszczewdłonieipodskakuje

nafotelu.–Dobrzesięzapowiada.

–MattzawszebyłfanemBatmana.Wkładałręcznikina

głowęjakpelerynyibiegałpodomu,ratującGothamprzedzłem.

–ToCalebbyłzłem–dodajeMatt,mrużącoczy.–Przestańmówić.

Ostrzegamcię.

–MamachybamajakieśzdjęciaMattazpiątejklasy.Julesmiała

chybawtedyzpięćlat,pozwoliłjejobciąćsobiewłosy.

–Calebmoczyłsięwnocydoszóstegorokużycia–szepczeMatt

zwodniczołagodnymgłosem,poczympatrzynabrata,unoszącbrwi.

–TyteżnigdyniepotrafiłeśodmówićJulesniczego,więcterazmituniewciskaj.

–CzyMattbyłspokojnymdzieckiem?–pytam,bostraszniemisię

podobatobraterskieprzekomarzanie.

–Otak–przytakujeCaleb.–Zawsze.Wręczponurym.

–Musiałemwyrobićśrednią,boWillzachowywałsięjakwariat.

–ACaleb?–pytaMattaBrynna.–Czyzawszebyłtaką

chodzącąsiłąspokoju?

–Nie–odpowiadaMatt,patrzącnabratawzamyśleniu.–

Takizrobiłsiępojakimśpierwszymrokusłużbywkomandosach.

–Byłeśkomandosem?–pytam,otwierającszerokooczy.O

cholera,towyjaśnia,skądmatakiegenialneciało.

–Owszem.–Calebskupiawzroknapiwie.

–Dziękujęcizasłużbę–mówięcicho,agdynapotykamjegowzrok,

odpowiadamuśmiechem.–Mójojciecbyłżołnierzem,walczyłw

Wietnamie.

Calebkiwagłową,poczymspoglądanaMatta.Czegośnie

wypowiadająnagłos.PochwilirozbrzmiewatelefonMatta.

–Cholera,toAsh.–Odbiera.–Słucham?

–Mamnadzieję,żeniebędziemusiałwyjść–mamrocze

Brynna.

–Itoniemożezaczekaćdojutra?Onraczejsięnigdzienieruszy–

narzekaMatt,poczymprzeklinaiodgarniawłosyzczoła,cojest

wyraźnymznakiem,żesięzdenerwował.–Nodobra,będęzachwilę.

Rozłączasię,poczymwsuwatelefondokieszeniipatrzynamnie

przepraszająco.

–Chybadobrze,żeprzyjechaliśmydwomasamochodami.

Muszęjechaćdopracy.

–Wporządku.–Unoszęlekkoramiona,chcącpowiedzieć,żetonic

takiegoiwcaleniejestemzawiedziona.Takąmapracę.

–Przepraszam.

–Matt,przecieżtotwojapraca.Nicsięniedzieje.

–Dajcienamchwilkę–mamroczeMattdoCaleba,cmoka

Brynwpoliczek,poczymbierzemniezarękęiprowadzidodomu.–

Dziękizakolację,zadzwonięjutro,stary.

Jużwkuchnibierzemniewramionaicałujedoutraty

zmysłów.Zanurzapalcewmoichwłosachiprzytulaztąsamą

desperacją,zktórąrozgniatamiwargipocałunkami.Jakgdybychciał

mnienaznaczyćjakoswojąwłasność.

Wkońcuodsuwasię,beztchu.Jegobłękitneoczyjaśniejąz

pożądania.

–Nietakplanowałemspędzićtenwieczór–mówi.–Bardzochciałem

zabraćciędodomuizatracićsięnakilkagodzin.

Przełykamślinę,poczymdzielniesięuśmiecham.

–Tobędzietylkonieoczekiwanaprzerwatechniczna.

–Przepraszam–powtarza.

–Matt,takpoprostubywa.Pracujeszwpolicjiijestemztegodumna.

Idź.

Wzdycha,przytulamniemocno,kołyszeprzezchwilęw

ramionach,poczymskładamocnypocałuneknamoimczoleibierze

głębokioddech.

–Zadzwoniępóźniej–mamrocze.

–Brzmidobrze.

Całujemniejeszczeraz,poczymruszawstronęsamochodu.

–Chybatakżepowinnamiść–stwierdzam,wracającna

taras.

–Czymożemychwilęporozmawiać,zanimpójdziesz?

–Oczywiście–odpowiadam,poczymsiadamznówna

swoimmiejscu.

–Czymogęzostać?–pytaCaleb.

Spoglądamnaichpoważne,skupionetwarze,inagle

zaczynamsiędenerwować.Topewnietenmoment,kiedy

poinformująmnie,żeniejestemdośćdobradlaMatta.

–Zostań–mówięcicho.

–Chciałamcitylkocośdoradzić–zaczynaBrynna.–Byłamkiedyś

żonągliniarza.Biologicznegoojcamoichbliźniaczek–

dodaje,widzącmojezdumionespojrzenie.–Nicole,toniejestłatwe.

Niekażmuwybieraćmiędzytobąapracą.Cokolwiekwybierze,nie

będzieszczęśliwy.

–Nigdybymtegoniezrobiła–odpowiadamgniewnie.–

Skoromitomówisz,toznaczy,żeniemaszomniezbytdobrej

opinii.

–Nieprawda–protestujeBrynna,kręcącgłową.–Poprostu

ostrzegamcię,żezwiązkizpolicjantamisątrudne.Inaprawdęnie

chcębrzmiećjakwrednasuka,chociażwłaśniezdałamsobiesprawę,żetakdokładniebrzmię.Mattto
jedenznajwspanialszychfacetów,

jakich kiedykolwiek poznałam. Zrobił bardzo wiele dla mojej rodziny, a w szczególności wbił trochę
rozumudotejopornejgłowy.–Tu

wskazujekciukiemCalebaiuśmiechasięlekko.–Kochamgo.Nie

chcę,żebycierpiał.

–Nigdyniedopuścidotego,żebyśczułasięnadrugimplanie,mniejważnaniżpraca–dodajeCaleb.

–NiemamżadnegoproblemuzpracąMatta–odpowiadam

szczerze.–Jestemzniegodumna.Toświetnypolicjant.Wiem,że

taka praca wiele wymaga, wiem, że nie raz będę to przeklinać, ale tak już musi być. – Wzruszam
ramionami,nacoBrynnaiCalebwidocznie

sięodprężają.

–Lubięcię–stwierdzaCaleb.–Myślę,żejesteśidealnąkobietądlamojegobrata.

–Dziękuję–szepczę.–Obyśmiałrację.

Niemogęprzestaćonimmyśleć.Odkładamczytniknastoliki

pocieramoczyopuszkamipalców.

Niemampojęcia,odjakdawnawpatrujęsięciąglewtensamakapit,

myślącoMatcie.Niedostałamżadnychwiadomości,aletomnienie

dziwi.Skorogowezwali,toznaczy,żejestzajęty.

Jesteśmyrazemtakkrótko,jaktosięstało,żejużtęsknięzanim,gdynieleżyobok?Możepoczytałbymi
alboobejrzelibyśmyfilm.

Albokochalibyśmysię.

Nasamąmyślmojeciałoogarniaogień.Przesuwambiodra,ściskając

mocnouda,żebyjakośulżyćnapięciurodzącemusięmiędzynimi.

Pragnęgo.

Wkońcusięgampotelefoniwysyłamwiadomość.

„Proszę,wyjdźzmojejgłowy.Usiłujęzasnąć”.

Długowpatrujęsięwtelefon,ażwkońcunadchodzi

odpowiedź.

„Tyzawszesiedziszwmojej.Wszystkowporządku?”.

Uśmiechamsięizaczynamnaciskaćklawisze.

„Tak,czujęsięświetnie.Tęsknię.Chciałabym,żebyśtubył.

Jestemnaga”.

Chichocząc,przekręcamsięnabrzuchiczekamniecierpliwiena

odpowiedź.

„Zadręczyszmnie.Jesteświlgotna?”.

„Myślęotobie,więcraczejtak!”.

Przygryzamwargę,wpatrującsięwtelefon.Pokilku

minutachdzwoni.

–Halo?

–Skarbie,zabijaszmnie.

–Amyślałam,żesiępobawimywpikantnewiadomości–

odpowiadam,chichocząc.

–Musiałemcięusłyszeć.–Mazmęczonygłos.Pobrzmiewawnim

frustracja.

–Ciężkanoc?

–Otak,ijeszczepotrwa.BędziemyzAshempracowaćteżjutrocały

dzień.

–Achceszjeszczetebabeczki,októrychwspominałeśrano?

–pytam,poczymprzekręcamsięnaplecy.

–Oczywiście.Niewiem,czybędęmiałjutroinnąokazję,żebycię

zobaczyć.

–Przygotujęjedlaciebie–obiecuję.

–Awracającdotematu.

Słyszę,żesięuśmiechainiepotrafięnieodpowiedziećtymsamym.

Opieramsięwygodnieizaciskampalcemocniejnatelefonie.

–Wspominałaś,żejesteświlgotna?

–Ipodnieconajakcholera–odpowiadam.

–Icozamierzaszzrobićwtejsprawie?–Jegogłosstałsięaksamitny,alepobrzmiewawnimteżtaostra
nuta,któraoznaczawejściewrolępana.Mojeciałostajewpłomieniach.

–Jeszczenicnieplanowałam–mówięchrapliwie.

–Chcę,żebyśrozchyliłatemiękkieudaiwsadziładwapalcedocipki.

Teraz.

Wypełniamjegopolecenie.Jęczę,podwójniepodniecona

głosemMattawsłuchawceiwłasnympalcemwślizgującymsięwmoje

wnętrze.

–Matt–szepczę.

–Aterazpotrzyjcałądłoniąłechtaczkę.Mocno,skarbie.

Jęczę,energiczniepocierającłechtaczkęitowsuwam,towysuwam

palce.Och,cholera,samtengłosdoprowadzamniedoutraty

zmysłów.

–Matt,jazarazdojdę–zawodzę.

–Skarbie,musiszszybkodaćmitenorgazm,ajutrosamociebie

zadbam.Możesznatoliczyć.

–Och,Boże.

–Zwiążęcięiwyliżęodstópdogłów,Nicole.Chcesz?

–Jezu–jęczęicaławybucham,miotamsię,tręudemoudo,usiłuję

wycisnąćzmojejłechtaczkikażdąkropelkęrozkoszy.

–Mojadziewczynka–mówimisłodkodoucha.–Bardzo

ładnie.

–Tęsknięzatobą–udajemisięwydyszeć.–Kochamcię!

–Będęjutro,przyrzekam.

–Dobrze.–Bioręgłębokioddech,poczymwybucham

śmiechem.–Tobyłodobre.

–Dlaciebie.Japotrzebujęodpocząćkilkaminut,zanimwrócędo

pokoju,żebyAshniezobaczył,jakterazwyglądam.

Chichoczęiprzewracamsięnabrzuch.

–Gdybymtambyła,mogłabymcipomóc.

–Przestańtakmówić,błagam.

–Jesteśsam?

–Tak.

–Drzwimajązamek?

–Proponujeszmi,żebymzwaliłkoniawskładziku?–pytazdziwiony.

–Chciałabymusłyszeć,jakdochodzisz.

–Jutro,skarbie,usłyszysznieraz.

–Niemogęsiędoczekać–uśmiechamsię.

–Dobranoc,kochanie.

–Dobranoc.Kochamcię.

Rozdział14

Ktośprzyszedł–mówiAnastasia,wchodzącdokuchni.–

Mamyjeszczedwadzieściaminutdootwarcia,aletwierdzi,żecięznaiżebyśspojrzałanatelefon.

Wyciągamtelefonzkieszeni,mamdwiewiadomości.

„BędziemyzAshemzapółgodziny”.

„Jesteśmyprzedwejściem.Twojawiernapracownicanie

wierzy,żecięznam”.

BiegnęotworzyćdrzwiiuśmiechamsięnawidokMatta,

któryoparłsiętyłkiemoszklanykontuar.Błękitnakoszula

wyjątkowopasujedojegooczu.

Adżinsydotyłka.

Odwracasięiuśmiecha.Otwieramdrzwi,odchodzęokrok,żeby

wpuścićpanówdośrodka,poczymponowniezamykamzasuwkę.

–Przepraszam,żejesteśmyzawcześnie–mówiAsh,

ruszającwstronęlady,żebyłakomymwzrokiempożerać

wystawioneprzysmaki.

–Nicsięniedzieje–odpowiadam.–Anastasio,tosąMattiAsh.

–Przepraszam–rumienisię.–Poprostunieczujęsiępewnie,

otwierającdrzwitakwcześniekomuś,kogoniepoznaję.

–Dobrzerobisz–zapewniająAsh.

–Jakcimijadzień?–pytacichoMatt,obejmującdłoniąmój

policzek.

–Lepiej,odkądcięwidzę–odpowiadam,poczym

przekręcamgłowę,żebyucałowaćjegociepłąrękę.Omatko,zupełnie

sięrozklejam.

OczyMattarozbłyskująszczęściem,poczymciemnieją,gdyskubię

zębaminasadęjegokciuka.

– Rób tak dalej, a w ciągu minuty będziesz związana tym fartuszkiem i przyszpilona do ściany własnej
kuchni–szepczemidoucha,poczym

całujemniewpoliczekiodsuwasięzdrapieżnymuśmiechem.

–Obiecankicacanki–prowokuję.–Zapakowałamjużwaszeciastka.

–Prowadzęgozarękędokuchni,gdzieczekająpudełka.–

Mamnadzieję,żebędąwszystkimsmakowały.

–Napewno.Chłopakizaczynająsięodnichuzależniać.

Jeszczetrochę,awykończyszsprzedawcówpączków.–Puszczado

mnieoczko,ajarozpromieniamsię,słyszącpochwały.

–Obytaksięstało–kiwamgłową.–ArtykułLeoteżpewnie

przyciągniewięcejludzi.

–ArtykułLeo?–pyta,unoszącbrwi.

–Owszem,podobnowspominałomojejcukierniwjakimś

wywiadzie.Byłamwszoku.

–Aha.–Mattprzytakujezaprobatą.–Super.

–Wydajeszsięzmęczony.–Przeczesujęmuwłosydłoniąimasuję

mięśnienakarku.–Spałeśtrochę?

–Praktyczniewcale–wzdycha,pocieratwarzdłońmi,poczym

przypatrujemisięprzezchwilę.–Przepraszamzawczoraj.

–Och,przestań,naprawdę,skarbie,nicsięniestało.

Żałowałam,żeposzedłeś,alemaszfantastycznąpracę,walczyszz

przestępcamiijesteśstrażnikiemamerykańskiegosnu.–

Uśmiechamsię,nawidokjegocierpkiejminy.

–No,cośwtymrodzaju.–Bierzemniewramionaimocnoprzytula.

Niemawtymnicerotycznego,możepozaiskierkami,którebudziwe

mniekażdyjegodotyk.Mattraczejpocieszanasoboje.

Zsuwadłoniepomoichplecachiopierajenatalii,poczymprzyciągamniemocnodosiebie.Wtulanos
wmojąszyję,bierzegłębokioddech.

–Chciałbymdziśprzyjechaćdociebiepopracy.

–Podobamisiętenplan–zgadzamsiębezwahania.–

Zrobięcikolacjęiwogóle.

Całujemniewczubekgłowyześmiechem.

–Odwielumiesięcyniesłyszałembardziejatrakcyjnejpropozycji.

Dziękuję.

– Nie dziękuj, zanim nie spróbujesz – ostrzegam. – Świetnie piekę, ale w gotowaniu jestem
przeciętniakiem.

–Jamogęcośugotować.–Mattwzruszaramionami,ale

stanowczokręcęgłową.

–Niemamowy,detektywie.Będzieszpo

dwudziesto-czterogodzinnejzmianie.Nakarmięcię.

Podajęmupudełka,poczymwyprowadzamgozkuchni.Ashwłaśnie

zprzekleństwemkończyjakąśrozmowę.

–Abbynagleodwołała.Icojaterazzrobię,docholery.

–KimjestAbby?–pytam,patrzącnierozumiejącym

wzrokiemnaMattaiAsha.

–Tomojaniania–odpowiadaAsh,poczymznówprzeklinaigrzebie

wtelefonie.–CośjejwypadłoiniemożezająćsięCasey.

SpoglądampytająconaMatta,aleondyskretniekręcigłową,naznak,żewyjaśnimiwszystkopóźniej.

–Niemasznikogodosynka?–pytam.

–Córki–poprawiamnieodruchowoAsh.–Caseyjest

dziewczynką.Inie,niemamnikogoinnego.

–Tomożejasięniązajmę–proponuję.

–Przecieżpracujesz–odpowiadaAsh,podnoszącgłowęznadzieją.

–Podobnojestemwłaścicielkątegolokaluiwolnomituzapraszać

kogotylkomamochotę.–Uśmiechamsięszerokoizerkamna

Anastasię,któraprzytakuje.–IlelatmaCasey?

–Dziewięć.Togrzecznedziecko,pewniewsadzinosw

iPodainiebędziecizawracałagłowy.

–Zprzyjemnościąsięniązajmiemy.CzyAbbymożejątupodrzucić?

Mattuśmiechasię,opierabiodremoladęiobserwujenasze

skrzyżowanymirękami.

–Napiszęizapytam–odpowiadaAshzulgą.–Jesteś

pewna?

–Jasne.–Machamrękąipodchodzędodrzwi,żeby

odemknąćzasuwkę.Czasotwierać.–Caseybędziepoddobrąopieką.

–Abbyodpisała,żemożejąprzywieźćzadziesięćminut.

Dziękuję,Nicole.Naprawdęjestemwdzięczny.

–Całaprzyjemnośćpomojejstronie.Przydamisię

dodatkowypomocnik–śmiejęsię,poczymkuswojemu

zaskoczeniuzostajęzmiażdżonawpotężnymuściskuprzystojnego

Asha.–Oj!

–Nietakśmiało,partnerze–mówiostrzegawczoMatt.

–Jesteśfantastyczna.–Asherodstawiamnienaziemię,poczym

cmokawpoliczek.–Rzućtegopalantaiwyjdźzamnie.

OczyMattaciemniejągroźnie.Zaciskawargi,alenieruszasię.Patrzynanas.

–Przykromi,przystojniaku.–KlepięAshawpoliczek,poczym

wyplątujęsięzuścisku.–Jestemzadowolonazobecnegoukładu.

–Kurczę–uśmiechasięzżalem.

–Truskawkowesąnaprawdępyszne.–Caseyzapewnia

klienta, po czym ostrożnie wkłada cztery babeczki do białego pudełka, w skupieniu wyciąga język
spomiędzyróżowychwarg.

Jesturocza.Chociażjejtatamaciemneoczyiwłosy,Caseyjest

małymkędzierzawymrudzielcemozielonychoczachi

piegowatym,małymnosku.Maśliczną,miękką,różowąskórę.

Wyglądajakporcelanowalaleczka–kiedyśnapewno

przysporzychłopcomwielecierpień.

–Dziękuję,młodadamo–odpowiadazuśmiechemstarszypan,po

czymzabieraciastkadoAnastasii,żebyzaniezapłacić.

–Proszęuprzejmie–mówigrzecznieCasey.

–Masztalent,dziewczyno–stwierdzam.–Szukaszpracy?

Chichocze,poczymklepiesiępobiałymfartuszku,któryjestjakieśczteryrozmiaryzaduży.

–Jestemzamała,żebyiśćdopracy.

–Niestety,chybamaszrację–przyznaję,wzdychając

teatralnie.–Alemożeszpewnegodniabyćnaprawdęwspaniałą

sprzedawczynią.

Uśmiechasięszeroko,eksponującszparępozębie

mlecznym.

–Cieszęsię,żetudziśprzyszłam,zamiastsiedziećzAbby.

–NielubiszAbby?–pytam,rozstawiającskromnąresztkęciastekpodladą.

–Kochamją,aleczasemrobisięnudna.–Wykrzywiasię,poczym

podbiega,żebymipomóc.

Uśmiechamsiędosiebie,poczymrobięjejmiejsce.

–Poprostusiedzimyuniejicałydzieńoglądamytelewizję.

Wleciejestnuda.

–Aztatąrobiciecośfajnego,kiedymawolne?–pytam.

Zastanawiamsię,gdziejestmatkatejdziewczynki!

–Otak,ztatąjestnajlepiej!Aleondużopracuje.–Wzrusza

ramionami,poczymmierzywzrokiemtruskawkowebabeczki.

Zjadłajużdwie.

–Wszystkietruskawkoweciastka,którezostaną,będądlaciebie–

mówię,nacoCaseyodpowiadaszerokimuśmiechem.–

Niechtobędzietwojazapłatazapomoc.

–Orany!Dzięki!–Obejmujemniemocnowtalii.–Tomoje

ulubione.

–Zamknędrzwi,Nicole–mówiAnastasia.

–O,dobra.Dzięki.

–Jużzamykamy?–Caseymarszczybrwi.

–Tak,jużpora.Alemuszęzrobićlukiernajutrorano.

Pomożeszmi?

–Tak!–Biegniedokuchni,chętnadodziałania.

–Chybamasznowąprzyjaciółkę–śmiejesięAnastasia.–

Posprzątamtutaj,żebyśmogłasobiespokojniewszystko

przygotować.

–Dzięki.Dajznać,gdybyśczegośpotrzebowała.

Wchodzędokuchni.Caseyjużnamnieczekaprzystalowymblaciedo

pracy.

Tymsamym,naktórymkochałamsięzMattemledwiekilkatygodni

temu.

–Dobrze,zabieramysiędoroboty.

Podajęjejskładnikiimiski.Razemmieszamy,odmierzamyi

miksujemy.Caseymapoczuciehumoruibłyskawiczniewszystko

łapie.

–JustinBiebertojużprzeszłość–mówi,ironicznie

wznoszącoczydonieba.–AustinMahonejestsexy.

–Sexy?–pytamześmiechem.–Niejesteśzamała,żebymyślećtak

ofacetach?

–Zdecydowanie–mówiAsh.OniMattwłaśniewchodządokuchni.

–Tatuś!–Caseywciskamiwręcemiskę,którąwłaśnietrzymałai

biegniedoojca,poczymrzucamusięwramiona.–

Jestemterazpszczołąrobotnicą!

–Czyżby?–śmiejesię.

–Nicoletakpowiedziała.Prawda?

–Jesteśznakomitąrobotnicą–przyznaję,kiwającgłową.

–Byłaśgrzeczna?–pytaAsh.

–Pomagałamcałydzień!Nicolepozwoliłamiobsługiwaćklientówi

robiłamlukier,ipoznałamLeoNasha!

–Leowpadłrano–dodaję,śmiejącsię.–Caseybyła

zachwycona.

Dziewczynkauśmiechasię,przytakuje,ściskatatę,poczym

wyślizgujemusięzramioniobejmujeMattawpasie.

–Cześć,wujku!

–Cześć,cukiereczku.–Przysiadaprzyniejitrącająwnos.–

Cieszęsię,żemiłospędziłaśdzień.

–Czymogęprzyjśćteżjutro?–pyta,zarzucającMattowiręcena

szyję.

–Nie,jutrojesteśzAbby–odpowiadaAsh.

–Aha.–CaseypuszczaMattaipatrzynamnieprosząco.

Jestemmięczakiem.

–Może,jeślitatasięzgodzi,mogłabyśtubyćrazw

tygodniu,wnagrodę.

–Mogę,tatusiu?–Składadłonienapiersiachikołyszesięnapiętach.

–Proszę?

–Nicole,niemusisz…

–Nieproponowałabymtego,gdybymniechciała,żeby

Caseytubyła–odpowiadamszczerze.–Jesturocza,bardzochętnie

spędzęzniąjedendzieńwtygodniu,przynajmniejdokońcalata.

AshzerkanaMatta,którytylkowzruszaramionamii

uśmiechającsię,pozostawiatęsprawęnam.

–Tatusiu,proszę.

–Jeślinaprawdęcitonieprzeszkadza,toCaseybyłabyzachwycona–

zaczynaAshzwahaniem.–Aleniechciałbymcirobićkłopotu…

–Cośty.–Nachylamsięnadlukrem,pakujęgoiwkładamdo

lodówki.–Bardzomipomaga.Kliencisązachwyceni.Apozatym–

tuwręczamCaseypudełkopełnetruskawkowychbabeczekzwystawy

–pracujewzamianzaciastka.Zyskdlawszystkich.

–Nocóż,wtakimraziechybajesteścieumówione.

–Dziękuję!–Caseywręczaojcupudełko.Rzucamisięwobjęciaz

takimimpetem,żeztrudemjąłapię.Jestszczuplutkaitakamiła.

Pachniewaniliąiszamponem.Ściskamjąmocnoprzezjedną

króciutkąchwilę.

–Niemazaco,skarbie.Dozobaczeniazatydzień,dobrze?

–Dobrze!

–Chodźmy,maluchu.–AshbierzeCaseyzarękęimachanamna

pożegnanie.–Dozobaczeniawczwartek,Matt.

–Prześpijsię–wołazanimMatt,niespuszczajączemniewzroku.

Jegooczysąrozpaloneipełnepożądania,awspojrzeniukryjesięcośjeszcze,coś,coprzeszywamnie
jakprądisprawia,żemójżołądek

zamieniasięwsiedliskorozszalałychmotyli.

–Jaksięmasz?–pytam.

–Jestemgłodny–odpowiada,poczympowoliruszawmojąstronę.

–Nicole,jateżjużidę!Dozobaczeniajutro!–żegnasięAnastasia.

–Dzięki!–Zdejmujęfartuszekirzucamgodokosza.–Nagórzemam

przyszykowanąkolację.

–Tak?–pytacicho,wyciągającrękę,żebypogłaskaćmniepo

policzku.–Toniewystarczy,żebyzaspokoićmójgłód.

–Odczegośtrzebazacząć–odpowiadamdrżącymgłosem.–

Potemmożemyprzejśćdoinnychdań.

–Maszplan,co?–śmiejesię.

–Tylkoproponuję.–Lekkowzruszamramionami,patrząc,jakMatt

oblizujedolnąwargę.

–Skończyłaśtuwszystko?–pyta.

–Tak.

–Todobrze.Chodźmydodomu.–Ujmujemojądłońicałujepokolei

każdypalec.–Chcęspędzićztobątrochęczasu.Cieszyćsiętobą.–

Nachylasię,składapocałuneknamoimpoliczku,wędrujeustamiw

stronęucha.–Apotemzatracićdo

nieprzytomności.

Przytakuję,bioręgłębokioddech,cieszącsięjegozapachem.

Topiżmowa,dzikawońsamca,którabudziwemniewszystkie

kobieceinstynkty.

–Któraczęśćplanupodobacisięnajbardziej?–pyta,muskając

nosemmojąszczękę.

–Wszystkie–szepczę.

Uśmiechasię,całujeenergicznie,poczymodsuwagłowę.

Zostajęsama,stęsknionazajegociepłem,pragnętylkoiśćznimna

górę.

–Chodźmy.

–Nieźlegotujesz–stwierdzaMattzuśmiechem,wstawiająctalerzedozmywarki.–Ajużsięmartwiłem.

–Tenwolnowarułatwiasprawę–śmiejęsię.–Trudnocośsknocić.

Włączasięklimatyzacja,walczącazupalnympowietrzemSeattle.

–Inienagrzewakuchnijakpiekarnik–zauważa.–

Zdziwiłemsię,żemasztuklimatyzację,tostarybudynek.

–Samajązainstalowałam.Piekarnikinadoledajątyleciepła,że

trzebajakośochładzaćresztębudynku,zwłaszczawlecie.

Kiwagłową,zamykazmywarkę,poczymustawiaprogram.

–Niepowinieneśtegorobić–nalegamporaztrzeci.–

Ciężkodziśpracowałeś.

–Tyteż.

–Alenieprzezprawiedwadzieściaczterygodziny–

przypominam.

–Mojapracaniejestważniejszaniżtwoja,maleńka.Obojejesteśmy

zmęczeni,razemposprzątamypokolacji.

–Tobardzougodowapostawajaknamistrza.–Krzyżujęręcena

piersiachiopieramsiębiodremoblat.

–Mówiłemciodpoczątku.Nieinteresująmnieniewolnice.

Toniejestemja.

–Dobrzesięskłada,bogdybycięinteresowały,nie

wpuściłabymciętu.

–Wiem.–Wypuszczapowietrze,poczympodchodzido

mniezpoważnąminą.–Cosięterazdziejewtejtwojejpięknej

główce?–Przemykapalcamipomoichwłosachiujmujemniedłonią

zaszyję.

–Comasznamyśli?

–Cięglejeszczenieczujeszsięswobodniewtymświeciedomówi

subów,prawda?

–Czasem–potwierdzam.–Aleprzyzwyczajamsiępowoli.

Marszczybrwi,przytakując.Oczyciemniejąmuze

zmartwienia.

–Tylkomówmizawsze,kiedycościnieodpowiada.

–Przecieżtakrobię–zapewniamgo,poczymkładęmu

dłonienaklatcepiersiowej,żebypogładzićmięśnie.–Lubięcię

dotykać.

–Czyżby?–Unosibrwiiuśmiechasiękącikiemwarg.–

Mampewienpomysł.

Prowadzimniedosypialni,agdydocieramydołóżka,znówcałuje

mniewdłońiuśmiechasię.

–Ufaszmi?

–Oczywiście–mówięnatychmiast,nacoMattgwałtownienabiera

powietrza.

–Straszniemisiępodoba,żeodpowiadaszbezwahania–

szepcze,zdejmującmikoszulkęprzezgłowę.Rozwiązujeczerwoną

wstążkę,którąmiałamwewłosach,ciskająnastoliczekprzyłóżku.

Rozpinamistanik,obnażającpiersi.

–Zaufaniejestnajważniejsze,Nicole.

–Wiem–odpowiadamszeptem.Niemogęoderwaćwzroku

odjegotwarzy.Mattspoglądanawłasnedłonie,którymibadamoje

ciało.–Chcęciędotykać.

–Jestemtu,skarbie.

Rozpinammukoszulę,zsuwamjązramioniczekam,aż

opadnienaziemię,aMattrozpinamojerybaczki,wpychamirękę

międzyudaizsuwajądokostek,porywającpodrodzemajteczki.

Stajeprzedemnąubranytylkowwyblakłedżinsy.Widzębłękitną

gumkęodslipekwystającąznadpasa.Wsuwampodniąpaleci

przyciągamMattabliżej.

–Chcę,żebyśbyłnagi–mamroczę.

–Tak,takbędzielepiej–zgadzasię.

–Kochamtwojeciało–ciągnę,wodzącpalcamipo

mięśniach,liniiklatkipiersiowej,dochodzędoramioniwracamdo

pasa.–Masztakągładkąskórę,aletwardemięśnie.Najbardziej

podobamisięto–głaszczęlinięVpoobustronachjegouda.

–Cojeszczecisiępodoba?–pyta,nachylającczołobliżejmojego.

Lekkodyszy,azlewejstronydżinsówpojawiłosięmocne

wybrzuszenie.

–Naprzykładto.–UjmujęręceMatta,podnoszędoust,całujęobie

dłonie,poczymzarzucamjesobienakarkizsuwammudżinsyz

bioder.Opadająażdojegostóp.

Znówwkładamdłońpodgumkęodbieliznyitymrazem

ściągamją,mocnościskającgozapośladek.

–Atonaprawdęuwielbiam–szepczęiuśmiechamsię,

niemaldotykającustamijegowarg.

Mattteżuśmiechasięwodpowiedzi,poczymodnajduje

dłoniąmójtyłek.

–Odwzajemniamtepozytywneuczucia,skarbie.

Gwałtowniewciągapowietrze,bowłaśniezacisnęłampięśćnajego

nabrzmiałympenisie.Przesuwamjądosamegoczubka,apotem

wracamdonasady.

–Todajemiwielerozkoszy–mówię.

–Jesteśfantastyczna–odpowiada.–Boże,Nicole,nawetnie

pamiętam,jakwyglądałomojeżycie,zanimciępoznałem.

Nachwilęzamieramiserceizarazzaczynabićznowu,wzdwojonym

tempie.Przygryzamwargę,marszczębrwi,poprostuniewiem,co

powiedzieć.

Corobić,jeślisamanigdywżyciujeszczetaksięnieczułam,isamtenfaktmnieprzeraża?

Całujemniewczoło,poczympodnosiikładzienałóżku.

–Czytojesttenwęzłowymomentwieczoru?–pytamz

uśmiechem.

Robizłośliwąminę,poczymwyciągasznuryzzaramyłóżkaizaczyna

jeprzeplataćwokółmoichnadgarstków.

–Jaksiędomyśliłaś?

–Miałamjakieśprzeczucie–odpowiadam,podnosząc

głowę,żebyucałowaćgowramię.Mattpracujedalej,

przewlekającsznurywokółmoichdłoni.

Kończy,delikatniezadzieramiręcezagłowęipowolicałujewusta.

–Wygodnieci?–pyta.

–Tak.

Sięgadotorby,którąprzywiózłzesobą,poczymwyciągazniej

lubrykantirzucagonałóżko,obokmojegobiodra.

Unoszępytającobrew.

–Zobaczysz.Bądźcierpliwa.

–Naogółniemamproblemuznawilżeniem–przypominammu.

Całujemniewramię,tużponadwytatuowanymikwiatkami,wędruje

wargamiwstronępiersi.

–Poprostumizaufaj.Samasięprzekonasz.Najpierwchcęcałować

twojepiękneciało.–Odnajdujeustamilewysutek,podskubujego,

pociąga.Potemwędrujepodpiersidoliniistanika,przemykaod

jednejpiersidodrugiej.

Boże,totakiewrażliwemiejsce.

–Czytojestdlaciebieczulszemiejsceniżsutek?–pytazdziwiony.

–Chybatak–mamroczę,delikatnieporuszając

niecierpliwymibiodrami.–Ktobypomyślał?

–No,terazjużwiemy–odpowiadaizataczanosemkrągwokółmojej

piersi.Gdydrażnimiejscaukrytepodwzgórkami,jęczęzrozkoszy.–

O,tomisiębędziepodobało.

Uśmiechasię,poczymzjeżdżaniżej,wstronękolczykawpępku,i

jeszczeniżej,bywtulićtwarzwmojącipkę.Rozsuwaminogi,wodzi

wargamipowewnętrznejstronieuda,sięgającażdokolana.Oblizuje

rzepkę,poczymskładaserięmokrych

pocałunkównamojejnodzeażdostopy.

Klęczymiędzymoiminogami,podnosimistopęicałuje

samosklepienie.

–OBoże–dyszę.

–Znalazłemkolejnemiejsce,co?

–Otak.

– Zapamiętam. – Delikatnie podgryza stopę, całuje ją, po czym bierze drugą i obdarza ja podobnymi
czułościami.

Poruszambiodrami,wijęsiępodnim.Wbrzuchuzbieramisię

rozżarzonadobiałościlawa,pożądamgo,pragnęmiećgowsobie.

–Matt–jęczę.

–Tak,kochanie–odpowiada.

Zamieram,spoglądamnaniegoszerokootwartymioczami.

Przekrzywiagłowę,obserwującmojąreakcję,poczymcałujemniepo

nodze,udzieiboku.Chociażgórujenademnącałymciałem,starasiętrzymaćbiodrawysokowgórze,
niedotykamnieswojąmęskością.

–Cochciałaśpowiedzieć?

–Potrzebujęcię–dyszę.

Uśmiechasię,oblizującmidolnąwargę.

–Dostanieszmnie,maleńka.Terazcięprzewrócę,oprzeszsięna

łokciach.

–Alejachcę…

–Toniebyłaprośba,Nicole–przerywami,cokosztujemniekilka

uderzeńserca.Skupiawzroknamojejszyi.–Podobacisię,kiedy

dominuję,prawda,skarbie?

Kiwamgłowąbezsłowa,dyszę,jestemdrżącymbezwolnymciałem.

Ocholera,ijanawetniewiedziałam,żetobymisięmogłospodobać!

Uśmiechasię,poczymnaglesiadaibezwysiłkuprzewracamniena

brzuch,zakładamijednąrękępodbiodra,ipomagauklęknąćna

łokciachikolanach.

Wciążmamzwiązanedłonie.Jeśliwcześniejwydawałomisię,że

jestembezbronna,tocomampowiedziećteraz.

Niemogęzrobićnic.

Nawetgoniewidzę.Tylkoczuję,corobi,isłyszęjegogłos.

Mocnościskamiplecy,zsuwadłoniedotyłka,ugniatamięśnie,aż

zaczynammruczećzzadowolenia.

–Jateżkochamtwojeciało,Nicole.Jestszczupłei

umięśnione,alepośladkisąkrągłe,doskonalepasujądomoichrąk.

–Obejmujedłońmimojepośladki,poczymrozchylaje,

odsłaniającwejściadomojegownętrza.

–Maszprzepiękną,różowącipkę.

Właśnietamczujęjegooddech,poprostuwiem,żezarazmniepoliże,zassiemojewargisromowetak
mocno,żeniebędęmogłategoznieść.

Nierozczarowujemnie.

Przesuwajęzykiemwjednymdługim,płynnymruchuod

łechtaczkipoodbytizpowrotem,apotemzaczynapopisywaćsię

zdolnościamiwokolicachwargsromowych.Czuję,jak

nabrzmiewająpodjegodotykiem.Mocnozaciskamdłoniena

prześcieradleijeszczebardziejprzybliżamsiędojegotwarzy–niewstydzęsięprosićowięcej.

–Wiesz,jakwieleotobiewczorajmyślałem,skarbie?–pyta,

wsadzając dwa palce w moją cipkę. Zatacza leniwie krąg i tylko muska przy tym moje najczulsze
miejsce.–Wyobrażałemsobie,jaktorobię,aty,związana,błagaszowięcej.

Boże,kochamjegoniegrzeczneteksty.

–Uwielbiam,jaktwojacipkazaciskamisięnapalcach.–

Całujemniewprawypośladek.–Inajęzyku.–Całujelewy.–Ina

penisie.

Przezułameksekundyssiełechtaczkę,alegdyzaczynamkrzyczeć,

prosząc o więcej, natychmiast się wycofuje i tylko delikatnie zatacza kręgi palcami we wnętrzu mojej
cipki.

–Niechcę,żebyśodrazudoszła.Maminneplany.

Chybazamierzamnie,kurwa,wykończyć.

Znówprzytykaustadomojejłechtaczki,doprowadzado

szaleństwa,apotem,gdyjużniemaldochodzę,zarazucieka.

–Matt!

–Cierpliwości–szczebiocze.

–Pragnęcię!

–Wiemibardzomisiętopodoba.–Znówcałujemniewtyłek,

potemwdółpleców,izaczynawspinaćsięwgórękręgosłupa,między

ramiona,potemnaszyję.Awtedyzakrywamnieciałem,wciążnie

wyjmującpalcówzmojejcipki,iprzybliżamiwargidoucha.–

Pamiętasz,jakczytaliśmyksiążkęotym,jakdwóchfacetówpieprzy

sięzjednąkobietą?

–Tak.

–Ipowiedziałaś,żechciałabyśpoczuć,jaktojest.

Przytakuję,aleprzygryzapłatekmojegouchaiwarczy,

zniecierpliwiony.

–Słowami.

–Tak,pamiętam.

–Jesteśmoja.To–poruszapalcamiwewnątrzmnie,aż

przygryzam wargi – jest moje. Ale chcę ci pokazać, jak to jest, kiedy ktoś pieprzy cię w obie dziurki
naraz.Gotowa?

–OBoże,tak–odpowiadamnatychmiast.

Śmiejesięiokrywapocałunkamimojeplecy.Słyszę,żeotwiera

lubrykantichwilępóźniejczujęzimnąstrużkępłynuwodbycie.

–Zimne–chichoczę,alenawettodziwniemnierozpala.

–Zarazcięrozgrzeję–odpowiada,przekładającpalcezcipkido

śliskiegotyłkaizaczynabawićsięokolicamiodbytu.–Jakcisiętopodoba?

–Todziwne,aleprzyjemne–odpowiadam.Pochylamsię,opieram

twarznałóżku,wypinampupęwyżej,gotowana

wszystko,comożemniespotkać.

Wchodziwmojącipkę,wślizgujesiętambeztrudu,ażposamejaja.

Wydajezsiebieniskipomruk.

–Boże,Nicole,jesteśtakaciasna.

Zaciskammięśnienanim,mocno,niepotrafiępowstrzymaćmięśni,

niepotrafięsiępowstrzymać,żebyniewciągaćgogłębiejzawszelkącenę.Nadalobmacujepalcamimój
odbyt,ażwkońcuwsuwajedendo

środka.Zatrzymujesięwpołowie.

–Totylkojeden,skarbie.

–Boże,Matt!Czujęsiętaka…pełna,toniesamowite.

Zaczynasięporuszać,powoli,intensywnie,dźgamnie

stalowotwardympenisem,przeciągagłówkępomoim

najwrażliwszymmiejscu,wspinamsięcorazwyżejiwyżej.

–Powiedz,kiedybędzieszblisko.Niechcę,żebyśdoszłaodrazu.

–Matt!–krzyczęznów.

–Powiedz.

–Jazaraz…

Zamiera.Dyszyciężko.

Całajestemspocona,ztrudemchwytamoddech,alenicmnietowtej

chwilinieobchodzi.Jeślionzarazniezaczniesięznówporuszać,

chybagookaleczę.

Wychodzizemniedopołowy,poczymdokładadrugipalecdoodbytu

–izplaskiempowraca,rozciągającmniedogranic.

–Kurwa!–krzyczę.

– Fantastycznie ci idzie, skarbie. – Nachyla się, całuje mnie w kark, a potem znów odnajduje rytm.
Pieprzymniedługimi,miarowymi

ruchami.

Jestfenomenalnie.

Apotemzaczynaporuszaćdłoniąwprzeciwnymkierunkudoczłonka,

razporazjednocześniewypełniamnieiporzuca,ażzaczynam

krzyczećibłagać,choćniewiemjużnawetoco.

Niewiem,czymówięjeszczewludzkimjęzyku.

–Teraz,kochanie.Terazmożeszdojść.

Kołyszębiodrami,agdyMattwolnąrękąmuskamnie

wzdłużtalii,dotykającpalcamiłechtaczki,jestemstracona.Zalewa

mniebiałyżar,krzycząc,uwalniamsięzokowówiwypowiadamjego

imię.

Obiemadłońmigładzimniepoplecach.Jestwemniepo

samejaja,alenieporuszasię,pozwalaminacieszyćsiędokońca

orgazmem.Wkońcuwycofujesię,obracamnienaplecyiszybko

rozwiązujemiręce.

–Musiszmniedotknąć,potrzebujęcię–dyszy,rozplątującwęzły,

najszybciejjakpotrafi.

–Muszęciędotknąć–powtarzam,i,uwolniona,głaszczęgopo

twarzyicałuję.

Zanurzasięwemnie,podpartynałokciach,obejmujemnietak

mocno,jakgdybyniepotrafiłsięmnąnasycić.

–Kochamcię,maleńka–szepczemiprostodoust.

Zamieram,gwałtownieotwierającoczy,napotykamjego

błękitnespojrzenie.Mojesercebijemocnotużprzyjegociele.

Cofasięniemaldokońca,poczymznówwraca.Zagryzamwargę,w

kącikachoczumamłzy.

–Poddajsiętemu,Nicole.Pozwólmiudowodnić,żejestemtwoim

najlepszymwyboremwcałymżyciu.

Muska ustami moje policzki, ścierając łzy, które ronię na widok tego wspaniałego mężczyzny tuż nade
mną.

Ajeślijaniemogędaćmuwszystkiego,nacozasługuje?

–Jaciebieteżkocham–szepczę,poczymobejmujęgozaszyjęi

przywieramdoniegocałymciałem.

Wtulatwarzwemnie,przyspiesza,skandującmojeimięiwyznania

miłości,ażwkońcuzatracasięwewłasnymspełnieniu.

Wychodzizemnie,całujeporazostatniiidziedołazienki.

Słychaćodgłospuszczanejwody.Chwilępóźniejwracazciepłą

ściereczką.Obmywamnieiprzytula.Spoczywamnajegoklatce

piersiowej,przeczesujemiwłosypalcami,całujewpoliczek.

–Jaksięczujesz?–szepcze.

Rozdarta.Wyżętaemocjonalnie.Wyczerpanafizycznie.

–Niewiem,czypotrafięznaleźćwłaściwesłowa–

odpowiadam.

–Spróbuj.

Wtulam nos w jego klatkę piersiową, jednocześnie zerkając w górę, na jego twarz. Podpieram głowę
dłońmi,wpatrujęsięwMatta.

–Dobrzemi.

Przytakujeześmiechem.

–Niewiem,czynatakąreakcjęliczyłem,aleniechbędzieito.

Podnoszęsię,ujmujęwdłoniejegotwarz,patrzęmuwoczy.

Muszędaćmutesłowa,ontegopotrzebuje.

–Czujęsięspełniona,Matt.Fizycznieimentalnie.Czuję,że

przekroczyliśmyjakąśgranicęijużnigdyniebędziemymogliwrócić,atojestjednocześnieprzerażające
ipodniecające.Staramsięterazuporaćztymwszystkim,alechcę,żebyświedziałjedno.

Maszmnie.

Jegotwarzłagodnieje,łaskoczemnienosem.

–Atymaszmnie,skarbie.

Rozdział15

Matt

Natychmiastzdejmijtozpowrotem.Teraz.–Wbijamwzrokwjejlustrzaneodbicie.

Ztrudemmuszęsiępowstrzymywać,żebyniepodejść,nieściągnąćz

niejtejsukienkiiniezacząćpieprzyćjejpodtymlustrem.

Och…pieprzyćsięzniąpodlustrem…

–Zagodzinęmamybyćnamiejscu.–Kręcigłową,śmiejącsię.–Ajamusiałamwodróżnieniuodciebie
trochępopracować,żebywyglądać

bosko,więcniepozwolęcizniszczyćefektów,dopókiniewrócimydo

domu.

Przekrzywiamgłowę.

Jeszczezobaczymy.

JaktylkospotkamznowuBailey,zamierzamsolidnieją

wycałować.WczorajdziewczynybyłynazakupachitoBailey

namówiłaNicolenazakuptegoarcydzieła.

DziękiBogu.

Sukniajestszarozielona,bezramiączek,eksponujecudownie

seksownytatuażNicole.Spódniczkakończysięsznurkamikoralików,

jakwlatachczterdziestych,aleitakjestkompletnienieprzyzwoita,adługośćzdecydowanieniedajemi
spokoju.

Będęsięzniąpieprzyłwtejsukience.

AlenajpierwzwiążęNicolenadgarstkizaplecami,przyużyciujej

własnychmajteczek.

Sadowięsięwygodnie,poczymniedbajączupełnieo

dyskrecję,obserwuję,jakNicolemalujesobieustaiwkładasrebrne

koławuszy.Nakoniecodwracasię,byzapytaćmnieozdanie.

OBoże,onajestzachwycająca.

–Możebyć?–pytazuśmiechem.

–Tonieuprzejmewyglądaćlepiejniżprzyszłapannamłoda–

mówięzpoważnąminą.

–Notojestoryginalnykomplement–kpizemnie,poczymze

śmiechemsięgapomałątorebeczkęiwrzucadoniejtelefon,portfeliszminkę.–Jestemgotowa.

–Toniebyłkomplement,tylkostwierdzeniefaktu.

Wyglądaszoszałamiająco.Ibędęmusiałzamordowaćbracipoprostu

zato,żecięzobacząwtymstroju.

–Możeszmiwierzyć,twoibraciasąjużdoskonale

szczęśliwizeswoimikobietami–mówiześmiechem.

Nachylamsię,żebydelikatnieucałowaćjąwkark.

Przeszywajądreszczyk,podobamisięto.

–Uwielbiamcięwniebieskim–mamrocze,zsuwającdłońpomojej

koszuli.

–Tak?

–Twojeoczywydająsięwtedyjeszczebardziejbłękitne.O

iletomożliwe.

–Chodźmyszybko,zanim…–Przerywamitelefon.

–Mamnadzieję,żetoniepraca.Niedziś.

–Nie.ToJules.Cześć,cotam?–mówiędosłuchawki.

–Jesteśmywszpitalu.–Mazałzawionygłos.

–Jesteśranna?–pytam,zaciskającpowieki.Żołądekkurczymisięzestrachu.

–Nie,niechodziomnie…–Pociąganosem.Wtlesłyszępłaczące

dziecko.–PrzyjechaliśmyzNat.

–Cosięstało?–Nicolemarszczybrwiiobejmujemniewpasie.

Nasłuchujezezmartwieniem,ajaprzytulamsiędoniej,czujęjej

wsparcieimiłość.

–Zaczęłakrwawić.Możestracićdziecko.

–Cholera.

–Wszyscytujadą,odwołaliprzyjęcie.

–Będziemyzakwadrans.JesteściewHarborview?

–Tak.–Juleszaczynaszlochać.–OchMatty,ajeśliNatporoni?

–JesttamNate?

Słychaćzamieszanie,wkońcuwsłuchawcerozbrzmiewa

głosNate’a.

–Jestem.JasięzajmęJulianne.RodziceStacyiBrynzabralidosiebiewszystkiedzieciopróczLivie.T
woiiLuke’awłaśnietujadą.

–Jateżjadę,zNicole.Będziemyzachwilkę.

–Jedźciebezpiecznie.

Rozłączasię.Wsuwamtelefondokieszeni,poczym

przytulammocnoNicole.

–CośsięstałoNat.

–Słyszałam.Musiszjechać.

Marszczębrwiiujmujęjejtwarzwdłonie.

–Jedźzemną.

–Matt,tokryzyswrodzinie…

–Jedzieszzemną–mówię.–Potrzebujęcię.

Kiwagłową,więcbioręjązarękęiwyprowadzamz

mieszkania.Drogadoszpitalatrwatylkopięćminut,aletonajdłuższepięćminutwmoimżyciu–ostatni
razczułemsiętakwielemiesięcy

temu,gdyBrynnaidziewczynkimiaływypadek.

Nicolebierzemniezarękę,splatanaszepalceiściskamocno.

Cholera,straszniejąkocham.

–Cieszęsię,żetujesteś–szepczę,poczymcałujęjąwwierzchdłoni.

–Wszystkobędziedobrze–oświadczastanowczo.–IzNat,iz

dzieckiem.

Uśmiechamsię,kiwamgłowąipocichumodlęsię,żeby

miałarację.

Zajeżdżamypodszpital–parkujęprzywejściunaostrydyżuri

wyprowadzamNicolezsamochodu.

–Niemożemytustać.

–Owszem,możemy.Regularnietuprzyjeżdżam,niekażą

mnieodholować.

–Dobra.–Wzruszaramionami.

Zerkamnaniązuśmiechem.Jejnogiwyglądająrewelacyjniewtych

szpilkach.

–SzukamNatalieWilliams–mówiędodyżurnej,którawitanasprzy

zatoczcedlakaretek.

–Chybaniemamynikogotakiegounas–odpowiada.–

Możejeszczejedziekaretką?

–Pewniezabralijąnapiętro,naoddział–mówię.–Czymogłabyją

paniznaleźć?

–Jasne,juższukam.–Wystukujecośnaklawiaturze,poczym

przygryzawargiiuśmiechasię.–A,proszę.Pokój402.Czywiepan,jaksiętamdostać?

–Wiem,wiem.Dzięki–odpowiadamiprzechodzęprzez

ostrydyżurwstronęwindy.

–Rany,zachowujeszsięswobodniejakusiebie–zauważaNicolez

uśmiechem.

–Ashijaczęstotubywamy,kiedyprowadzimysprawy.–

Uśmiechamsiędoniej,gdyczekamynawindę.

–AcozżonąAsha?–pytacicho.

–Umarłajakieśtrzylatatemu.–Ściskamniewżołądkunasamąmyślotymmrocznymokresiewżyciu
mojegopartnera.–Tobył

wypadek.

–Takmiprzykro.–Przymykaszybkooczy.Widzę,że

naprawdęprzejęłasiętąinformacją.–BiednaCasey.

–Obojeciężkotoprzeżyli.Terazradząsobielepiej,aletoniebyłałatwadroga.

–CzyAshmaturodzinę?

Windawreszciesięotwiera,wsiadamy.

–Nie,jegorodzinamieszkawNowymJorku.Wspominał,żeplanuje

wrócićdodomu,żebymiećjakąśpomocprzydziecku.

–Tobyłabybardzotrudnadecyzja.

–Stracićpartneratobyłobydlamniejakstracićprawąrękę.

Wysiadajączwindy,słyszymyzawodzenieLivie.Jules

przytulaawanturującesiędziecko,bujajeimówiczule,aleLivieniedajesięuspokoić.

Wpokojujestmnóstwoosóbzrodziny,wystrojonychjakna

przyjęcie.Niektórzysiedzą,innistoją,małoktojednaksięodzywa.

WjednymkącieWilliMegrozmawiajązMarkiem,

Samanthą i Leo. Isaac i Stacy stoją razem z Calebem i Brynną, a Nate i Dominic pomagają Jules przy
Livie.

–Matty!–krzyczyJules,poczympodchodzidomnie

szybko,tulącdziecko.–Boże,taksięprzestraszyliśmy!

–Jużdobrze,niedenerwujsię,maleństwo.–OdbieramjejOlivię.

Dzieckoprzywieradomojejklatkipiersiowej,opieramigłówkęna

ramieniu,oddychazeszlochem,poczymwzdycha.

–Czemuniedałamisięuspokoić?Przecieżmniekocha!–

szlochaJules.

–Czuje,żejesteśzmartwionaizdenerwowana.Tojejsięudziela.

Terazodetchnijspokojnieipowiedz,cosięstało.

–Jechaliśmydowinnicy–zaczyna.–Byliśmymożepięćminutza

miastem,kiedyNatnaglepowiedziała,żemusiiśćdołazienki,a

wszyscywiemy,jaktojestwciąży.Jakprzychodzipotrzeba,to

przychodzi.–Przełykaślinę,poczymocierałzyzpoliczków.

NicolebierzeJuleszarękę,igdybynieto,żejestemjużstracony,tozakochałbymsięwniejwłaśniew
tejchwili.

–Zatrzymaliśmysię,żebymogłaiśćdotoalety–mówiNate.

–Wyszłaipowiedziała,żekrwawi.Więczawróciliśmyipojechaliśmy

prosto do szpitala. Na ostrym dyżurze zrobili kilka badań, ale potem wysłali ją tu na oddział, bo bez
względunawynikiitakchcąją

zatrzymaćconajmniejnajednąnoc.

–Wiecie,cosięmogłostać?–pytam,poklepującLivpoplecach.

Usnęłanamnieiprzezsendelikatniezasysapowietrzemałymi,

pulchnymiusteczkami.

Tochybanajpiękniejszedziecko,jakiewidziałemwżyciu.

–CzekamynaLuke’a,conampowie–odpowiadaDominic.

–Jesttamznią.

–Gdziemojacóreczka?–pytanaszamama,którawłaśnierazemz

tatąwychodzizwindy.

Julesściskająicałujewpoliczek.

–Właśniejestuniejlekarz.

–Czemuniemożemywejść?Czyjestgorzej,niżmówią?–

pytanatarczywieSamantha.–Jeślitotylkoniewielkiekrwawienie,

któremusząpoobserwować,powinninaswpuścić,żebyśmynazmianę

zniąposiedzieli.

–Chybaniepokojącejestpołączeniefaktu,żeodkilkutygodnicośjąboli,itegokrwawienia–wyjaśnia
Meg.–Jeślizacznierodzić,nie

mogąpozwolićnamtambyć.Właśniekwalifikująjądoleczenia.

–Neil–mówimójtata,ściskającdłońLuke’a.–GdziejestLucy?

–Tamznimi.Lekarzmówi,żemogązabraćjednąosobę,aLucybyła

pierwsza.

–Jachcęiśćnastępna–nalegaJules.

–WeźmieszLivie?–pytamNicole.–Muszęporozmawiaćz

pielęgniarką.

Mawystraszonywzrok,alebierzeodemniedziecko,opierasobiena

ramieniuizaczynabujać,całującjąwgłówkę.

Boże,jakonaśliczniewyglądazdzieckiem.

Otrząsamsięztejmyśliiidędopokojupielęgniarek.

–JestemdetektywMontgomery–zaczynam.–BratNatalie

Williams.Czymożemipanicośpowiedzieć?

–Przykromi,aleniemamdlapanażadnychinformacji.

Doktorwłaśniejąbada.Napewnojejmążalboteściowaszybkocoś

wamprzekażą.–Nachylasięiściszagłos.–CzytojestWill

Montgomery,tenfutbolista?ILeoNash?

Wbijamwniąsurowywzrokizaciskamszczękę,ażwkońcuz

zażenowaniemopuszczagłowę.

–Mamnadzieję,żemojarodzinaniemusisięobawiać,czyten

wypadekniezainteresujeprasy.–Mojagroźbajestzawoalowana,ale

zupełniezrozumiała:nieważsiętknąćmojejrodziny.

–Oczywiście,żenie.Przepraszam.Napewnoniedługo

państwosięczegośdowiedzą.

Kiwamgłową,poczymwracamdoNicole,JulesiNate’a.

–WziąćLivieodciebie?–pytam,wskazującnaśpiącą

dziewczynkę.

–Nie,trzymamją–odpowiadaNicolezdelikatnym

uśmiechem.–Zasnęła,nieruszajmyjej.

–Mojamamaponiąwróci–mówiStacy.–Niemielidośćmiejscana

wszystkiefotelikidladzieci.

Przytakuję,poczymwsuwamręcedokieszeninaznak

zniecierpliwienia.Czekaniejestnajgorsze.Niemożemyzupełnienic

zrobić,asądzącpominachmoichbraci,wszystkichnasdoprowadza

toobłędu.ZerkamnaNicole,któranerwowospoglądanamojąmamę.

Uświadamiamsobie,żezachowujęsięjakostatnidupek.

–Oj,bardzoprzepraszam.Mamo,tato,przecieżnie

poznaliściejeszczeNicole.–Przyciągamjądosiebieilekko

sztywnieję.–TojestNicoleDalton.Nicole,poznajmoichrodziców,GailiStevenMontgomery.

–Bardzomiłomipaństwapoznać–mówiNicole,pokoleiściskając

imdłonie.

–Całaprzyjemnośćponaszejstronie.–Mamazerkanamnieze

zdziwieniem,poczymuśmiechasięszerokodoNicole.Znówpatrzy

namnie,tymrazemzmilionempytańukrytymw

spojrzeniu.Wiem,żepotemczekamnieporządneprzesłuchanie.

–Tojestniedowytrzymania–wzdychaWill,poczym

zanurzatwarzwdłoniach.

–Chcęzobaczyćmojącóreczkę–szepczemama,ocierającłzę.

Masujęmamieplecy,usiłującjąuspokoić,alekątemokapatrzęna

Nicole,zustaminagłówceLivie.Szepczedodziewczynkiikołyszejądelikatnie,ajanagleczujęsię,jak
gdybyktośdałmipięściąwtwarz.

Wtejkobieciewidzęwszystko,całeżycie.Małżeństwo,dzieci,domyirachunki.Kłótnieiśmiech.

Wszystko.

GodzinępóźniejzwindywybiegamamaStacy.

–Wiadomocoś?–pyta,poczymprzytulamocnomoją

mamę.

–Jeszczenic–odpowiadam.

–Dawajcieznać.ZabioręLiv.Muszęszybkowracać,żebydzieciaki

niezdążyłypozabijaćopiekunówiprzejąćwładzynadświatem.

–Dziękuję–odpowiadam.–Oliviapewnieteraztrochę

pośpi,wymęczyłasiętympłaczem.

Nicoleostrożnieprzekazujedzieckokobiecie,głaszczeciemneloki

Liv,poczymżegnająuśmiechem.

–TotyupiekłaśtortdlaBrynnyiCaleba–zagajamama,zwracając

siędoNicole.

–Tak,toja.Mamcukiernięwmieście.

–Jakmiło–odpowiadamama,poczymbierzeNicolepodramię,

żebyzabraćjąnapogawędkę.

Nicolezerkanamnieznadramieniamamy,alejatylko

wzruszamramionamizuśmiechem.

–Niemartwsię,mamabędziedelikatna–zapewniamnietata,po

czymklepiemnieporamieniu.–Ładnajest.

–Owszem–przyznaję.

–Imafirmę,czyliteżinteligentna.

–Bardzo.

–Musibyćnaprawdęwyjątkowa.Zwyklenie

przyprowadzaszdziewczyn.

Przytakuję,poczympatrzętaciewoczy.

–Toona,tajedyna.

Zaciskawargi,poczymobserwujemnieprzezchwilę.ZerkanaNicole

imamę,którewłaśnierozmawiajązJules,MegiSam.

Wkońcuspoglądaznównamnieikiwagłową.

–Bardzochcęjąpoznać.

–Pokochaszją.

Znówprzytakuje,poczymwszyscyskupiamyuwagęna

Luke’u,którywłaśnieidziewnasząstronę.

Mabladątwarz,wystraszonywzrokijeszczebardziejniżzwykle

rozczochranewłosy.

–Cosiędzieje?–pytamama,biegnącdoniego.

Lukeobejmujemamęicałujejąwczoło.

–Nicjejniebędzie.Zdzieckiemteżwporządku.

Wszyscyoddychamyzwielkąulgą.

–Alezatrzymująjąnatrochę.

–Czemu?–pytaznaciskiemMeg.

–Makamienienerkowe.Stądtokrwawienie,kiedyposzładołazienki

–wyjaśniaLuke.–Tebólewzrostowe,októrychopowiadała,tow

rzeczywistościbyływłaśnienerki.–Kręcigłowąiprzeklinapod

nosem.–Oczywiściepowinienembyłjązmusić,żebyposzłado

lekarza.

–Skądmogłeświedzieć–pocieszagomamaiklepiepo

klatcepiersiowej.

–Skorototylkokamienie,toczemuniemożeiśćdodomu?–

pytaMark,marszczącbrwi.

–Chcą,żebywydaliłajetuwszpitalu,będąmonitorowaćdziecko,

dopókinieminienajgorsze.

–Jateżzostanę–zgłaszasięJules.

–Tyzajrzyszdoniej,alepotemwróciszdodomu–poprawiająNate.

–Niezapominaj,żeteżjesteśwciąży.

–Tomojanajlepszaprzyjaciółka.

NatebierzeJuleswramionaiszepczejejcośdoucha.W

końcuuśmiechasięikiwagłową.

–Dobrze,maszrację.

–Wszyscymogąsięzniązobaczyć–ciągnieLuke–tylkonienaraz.

Pokójjestmalutki.

Mama,tata,tataLuke’a,NeiliJulesidąwpierwszej

kolejności,asamLukezostajeznami.

–Wystraszyłemsięnaśmierć–szepcze,tulącMeg.–Kiedy

powiedziała,żekrwawi,wpadłemwpanikę.Mojeżycieniebardzoma

sens,kiedyjejwnimniema.–Przełykaślinęikręcigłową,poczymprzeczesujewłosypalcami.

–Wszyscysięwystraszyliśmy–mówię.

–Widziałeśdziecko?–pytaMeg.

–Tak,zrobiliUSG–odpowiadaLukezuśmiechem.–

Serduchobijemocnoikopiejakwściekłe.Lekarztwierdzi,żejest

zdrowy,alewciążistniejeryzykoprzedwczesnegoporodu,więcNat

musitrochęzwolnić.

–Przedwczesnyporódtoniekoniecświata–przypominaBrynna,

ściskającgomocno.–Jaurodziłamwcześniakiipopatrz,jakie

wyrosły.Alenaszadziewczynadobrzesiętrzyma,nicjejniebędzie,idzieckuteżnie.

–Dziękuję–odpowiadaLukechrapliwymgłosem.–

Dziękujęwszystkim.Towtakichmomentachnaszarodzinanaprawdę

mniezadziwia.

–Tylkosięnierozklejaj,bracie–uśmiechasięzłośliwieMark.–Jawchodzęnastępny,muszęucałować
szwagierkę.

–Animisięważdotykaćmojążonę–warczyLukei

wszyscysięśmiejemy.

–No,tylkocmoknę–ciągnieMarkzszelmowskaminą.

–Zarazciętrzasnę,docholery.

–Etam.–MarkruszawstronępokojuNat,kołysząc

biodrami.

SpoglądamnaNicole.Zezdziwieniemzauważam,że

pobladłaimazmarszczonebrwi.

–Cosiędzieje?–szepczęjejdoucha.

Kręcigłowąiuśmiechasiędomnie,cholera,jeszczeniewidziałemtaksztucznegouśmiechu.

–Nie,nic,martwięsiętylkooNatijejdziecko.Cieszęsię,że

wszystkobędziedobrze.

–Alejaktysięczujesz?–pytam.

–Wporządku–zbywamnie.

Dowiemsię,ocotuchodzi,itoszybko.

–Przepraszam,żezepsuliśmywaszeprzyjęcie–mówiLukedoMeg

zesmutnymuśmiechem.

–Nocośty.Jaitakniechciałamgourządzać,aJulesdostałaswojewymarzonebuty…

–Isukienkę–dodajeNate.

–Notowszyscywyszliśmynaplus–kończyMeg,naco

wszyscywybuchamyśmiechem.

Rozglądamsiępopokojuiwzdychamzulgą.Wszyscysą

bezpieczniizdrowi.LeotrzymaSamnakolanachiszepczejejcoś

uspokajającodoucha.Will,Meg,IsaaciStacyidądopokojuNat,

chcąkonieczniezobaczyćjąnawłasneoczy.NateiDominicgawędzą

zLukiem,ajamamubokukobietęmoichsnów.

Askorojużotymmowa,chętniesamzajrzałbymdoNat,żebymóc

wrócićdodomuinasycićsięNicolewtejseksownejsukience.

–Amożezanimwrócimydodomu,wybierzemysięna

kolację?–proponujeWill.

CzylitylezmoichplanówwobecNicole.

Zerkamnanią–przytakujezlekkimuśmiechem.

–Wchodzimywto–potwierdzam.

Wkońcuprzychodzikolejnanas.IdziemydoNatalie.

Ostrożnieobejmujęsiostręiściskamjąmocnoprzezdłuższąchwilę.

Natbierzegłębokioddech,przywieradomojejkoszuli,poczymmnie

wypuszcza.

–Wystraszyłaśmnie–mamroczęcicho.

–Samasięwystraszyłam–odpowiadazuśmiechem.–

Przepraszam.

Kręcęgłową,poczymwycofujęsię,żebyNicolemogła

podejśćbliżej.

–Mattmiałrację.Wwaszejrodzinienigdyniejestnudno–

mówiNicole,mrugającdoNat.–Alemożenaraziewystarczytych

emocji.

–Popieram–zgadzasięNatalie.Głaszczeciężarnybrzuszek,poczymzerkanamęża,którywłaśniedo
nasdołączył.

–Chybawybierzemysięnakolację.Możeprzywieźćwam

coś?–pytaNicole.Dziękujęjejuśmiechem.

– Nie, dzięki – odpowiada Luke. – Natalie musi jeść to, co jej dają, a ja kupię coś w bufecie. Nawet
znośnejesttojedzenie.

–Błe–mówiNicole,wystawiającjęzyk.

–Przywieźciemuburgera–dodajeNat,poczymspoglądanaLuke’ai

kręcigłową.–Niebędzieszjadłtegopaskudztwa,skarbie.

–Dasięzrobić–odpowiadam.–Zadzwońcie,gdybyście

czegośpotrzebowali.

–Dobrze.

–Kochamcię,siostrzyczko.–Całujęjąwpoliczek,poczym

zakładamjejwłosyzaucho.–Opiekujsięnimi–mówiędoLuke’a.

Machamynapożegnanie,poczymwychodzimyidołączamy

doresztyrodziny.Możemyruszaćnakolację.

Rozdział16

Nicole

Przezcaływieczórniemogłemsięskupićnaniczym,comówili–

informujemnieMatt,otwierającmieszkanie.–Myślałemtylkoo

tym,żebywreszciezabraćciędodomu.

–Irozebrać?–pytam,unoszącbrwi.

–Niezupełnie–odpowiadazszelmowskimuśmiechem.

Wrzucakluczedoszklanejmisyprzydrzwiach,poczym

podchodzibliżej.Cofającsię,lądujęwsalonie.Spychamniena

kanapę,akiedyprzysiadam,sadzamniesobieprzodemnakolanach.

Muszępodciągnąćsukienkę,żebymócrozłożyćnogidostatecznie

szeroko,bywygodnienanimusiąść.OczyMattanazmianęciemnieją

irozbłyskują.Przesuwawielkądłońpomoimnagimudzie,sięgaażdopośladka.

–Fenomenalniedziśwyglądałaś.

–Dziękuję–uśmiechamsiędelikatnie.Niedammupoznać,żecały

mójświatprzewróciłsiędogórynogamiwciąguzaledwiekilku

godzin.

Naszzwiązeksięnieuda.Wiedziałamtoodpoczątku,aledzisiejsze

popołudniepotwierdziłomojeobawy.

Poprostujestemzbytwielkąegoistką,żebyodejść,nieżegnającsięchociażwsercu.

–Samnieprezentowałeśsięnajgorzej–mamroczę.–

Oczywiścietywyglądaszwspanialepraktyczniewewszystkim.

–Tochybaniejestprawda–protestujezuśmiechem.

–Owszem,jest.–Nachylamsięimuskamnosemjegonos.

Całujęgowpoliczek,schodzęażdokarku,napawamsięjego

zapachem.

Będziemibrakowałotegozapachu.

–Tazielonasukienkapiękniepodkreślatwojeoczy–

szepcze,poczymliżemnietużpowyżejliniidekoltu.–Aporuszasz

sięwniejtak,żekażdymężczyznamógłbyotymśnić.

–Każdy?–pytamsceptycznie.

–Wkażdymrazienapewnoten–odpowiadaicałujemniedelikatnie

wpodbródek,poczymbierzemojeustawposiadanie.

Zanurzadłoniepodsukienkę,ściskaczarnestringi,którekupiłam

specjalniedotegostroju,poczymrozdzierajeizsuwa.

–Byłynowe–szepczębeztchu.

–Kupięcijeszczejedne–odpowiada.–Załóżręcezaplecy.

Patrzęnaniegozpretensją.Niechcę,żebymniezwiązał.Niedziś.Tonaszostatniraz,chcęgodotykać,
czućkażdywspaniałymięsień,

czuć,jakporuszasięwemnie.AleMattjeszczeoniczymniewie,

więcniemogęsiękłócić.

Zakładamręcezaplecy.Szybkowiążemniemojąwłasną

bielizną,poczymodchylalekko,żebyprzyjrzećsięefektomswojej

pracy.

–Piękna–szepcze.Rozpinaspodnie,zsuwajenatyle,żebyuwolnić

penisa.

–Proszę,zdejmijteżkoszulę–szepczę,niespuszczającwzrokuzjegooczu.

Przekrzywiagłowę,alespełniaprośbę.Rozpinatylkodwaguziki,po

czymzdejmujekoszulęprzezgłowęiodrzucająnabok.

Chwytamniezabiodra–podnoszęsiędoklęku,żebyMattmógł

mnieprzyciągnąćbliżej,poczymsadzamsięnanim,przyjmuję

idealnąpozycję.

–Cholera,jużterazjesteśtakamokra–mruczy,całującmniemocno

wszyję.

Zaczynampodnosićsięiopadać,zakażdymrazem

zaciskającmięśniewokółjegomęskości.

Przygryza wargę, patrzy na miejsce, w którym nasze ciała się stykają, obserwuje je rozpalonym
wzrokiem.

Obejmujemnieichwytamojedłonie.Stajęsięjego

więźniem.BiodraMattazaczynajągwałtowniesięporuszać.

–Och–stęka,pożerającwzrokiemmojeciało,krągłościukrytepod

sukienką,nagiełono,wreszcieznówpatrzymiwoczy.

–Kochambyćwtobie,maleńka.

Przygryzamwargi.Bojęsię,żezarazzacznępłakać.Jateżto

kocham!

–Proszę,rozwiążmidłonie.

–Cościęboli?–Zatrzymujesięwpółruchu,mapoważnąminę.

Ujmujemojątwarzwdłonieiprzypatrujemisięuważnie.

–Nie.–Tak!Jeszczenigdynicmnietakniebolało.–Ręcemnieniebolą,alenaprawdęchciałabymcię
dotknąć.Proszę.

Marszczybrwi,alespełniamojąprośbę.

Natychmiastobejmujęgozaszyjęiwtulammutwarzw

klatkępiersiową.Zaczynamporuszaćbiodrami,ujeżdżamgoszybkoi

mocno.

–Och,Nicole–jęczy,poczymznówchwytamniezaudaiprowadzi

mojeciało.

Przywieramtwarządojegokarku,żebyniewidziałłez,którespływająmibezgłośniezpoliczków,gdy
ciałemstaramsięmuokazać,jak

bardzogokocham.

–Skarbie,zarazdojdę.Jeśliniezwolnisz,zarazdojdę.

Przyspieszam.Łzyustają.Skupiamcałaenergię,wszystko,cotylko

mam,natym,bysprawićmurozkosz.

Naglepodnosisięizmieniapozycjęaninachwilęnie

wychodzączemnie.

–Muszę…–mamroczeizaczynapieprzyćmniedługimi,

mocnymipchnięciami,jakjeszczenigdy,ażwkońcusięgadłonią

międzynaszeciała,dotykakciukiemmojejłechtaczkiiposyłamnie

nasamąkrawędźzapomnienia,spadatamzemną.

Nawetnieodzyskaliśmyjeszczeoddechu,alejużbierzemniew

ramionainiesiedosypialni.Oplatamgonogamiwokółpasai

trzymamrękamizaszyję.Kładziemniedelikatnienałóżku,zakrywa

całymciałem,przemykapalcamipotwarzy.

–Matt…–zaczynam,imuszęodchrząknąć,żebyznówniezacząć

płakać.

–Tak,maleńka?

Otwieramusta,żebyodpowiedzieć,alemuszęznówje

zamknąćizebraćmyśli.

–Hej.–Marszczybrwi,nadalpieszczącmojątwarziwłosy.

–Porozmawiajzemną.Zachowujeszsięjakośdziwnie,odkąd

pojechaliśmydoszpitala.

–Jatylko…–Staramsięodwrócićwzrok,aleujmujemniedłoniąza

podbródekizmuszadospojrzeniamuwoczy.–Kochamcię–mówię

poprostu.

Itojestprawda.

Ale nie jestem odpowiednią kobietą dla ciebie. Nie potrafię się zmusić do tego, by wypowiedzieć te
słowa.Jestemtakcholerniesłaba.Znam

go,napewnopostarasiętonaprawić,powie,żewszystkobędzie

dobrze…ajaniesądzę,żebędzie.

Gdyzobaczyłamgozrodziną,jakmartwisięonienarodzonedziecko,

jakuspokajaOlivięipozwalajejspaćnaswoimramieniu,

zrozumiałam,żenigdyniebędępasowaćdotejrodziny.

Bojarodzinyniestworzę.

Ajeśliktokolwiek,kogospotkałamwżyciu,naprawdęnato

zasługiwał,towłaśnieMatt.Zabardzogokocham,żebyodebraćmutęszansę.

Jego twarz łagodnieje. Całuje mnie z czułością, po czym odsuwa się i kładzie obok. Przyciąga mnie
bliżej,muskanosnosem.

–Jateżciękocham.

Maociężałepowieki,wkrótcezasypia,zaczynaoddychaćgłęboko.

Zostajęiwpatrujęsięwjegotwarz.Niemampojęcia,jakwieleczasumija,gdyjawsłuchujęsięwjego
oddech,ilerazyprzeczesujępalcamimiękkiewłosyioddychamzapachem,każdymcentymetremtwarzyi

ciałaMatta.Staramsięwszystkozapamiętać.

Wkońcu,gdyświtzaczynadopierowkradaćsięprzezokno,zalewając

pokójszarąpoświatą,podnoszęsięostrożnie,zsuwamsukienkę,biorębutyitorebkęzsalonu,poczym
wychodzęzmieszkaniaMatta.

Izjegożycia.

Rozdział17

Matt

Budzę się. Ze zdziwieniem stwierdzam, że Nicole nie leży przytulona do mnie, jak zwykle o poranku.
Otwieramoczy,rozglądamsię,aleniemajejwłóżku.Tam,gdziepowinnależeć,jesttylkopuste,zimne

miejsce.

Przezchwilęleżęinasłuchuję,wnadziei,żezkuchnidobiegnąjakieśodgłosy.Możepostanowiławstaći
zrobićśniadanie?

Alenicniesłychać.Anizkuchni,anizłazienki.

Wmieszkaniujestcicho.

Cosięzniąstało?

Wstaję,rozglądamsiępomieszkaniu,sprawdzam,czypoprostunie

zwinęłasięnajakiejśkanapiezksiążką.Alenie,jesttak,jaksięobawiałem.Zniknęła.Niemogęwto

uwierzyć.

Cojest,docholery?

Wyciągamtelefonzdżinsów,któreleżąnapodłodzei

dzwoniędoNicole,alenieodpowiada.

Wystukujęszybkowiadomość.

„Cześć,skarbie.Gdziezniknęłaś?Proszę,powiedz,żezarazwróciszześniadaniem”.

Idędołazienki,żebyopłukaćtwarziwłożyćcośnasiebie.

Nicolenieodpowiada,więcdzwonięjeszczeraz,alewłączasiępocztagłosowa.

Czycośjejsięstało?Możedostałatelefon,jakiśwypadekwjej

rodzinie,wcukierni?

Możezostawiłagdzieśkartkędlamnie?

Przeszukujęmieszkanie,alenictuniema.Żadnejkartki.

Żadnejwiadomości.

Poprostuzniknęła.

Ściskamniezimnyskurczstrachu.Sięgampokluczei

wybiegamzmieszkania,muszęjejszukać.Przecieżwszystkomogło

sięstać.Aco,jeśliwyszłapokawę,aktośjąnapadł?

Zgwałcił?

Boże,możepowinienemobdzwonićszpitale?

Parkujępodcukiernią.Pukamdodrzwi,modlącsię,żeby

odpowiedziała.

Jestjeszczezamknięte.

OtwieramiTess,zezdziwionąminą.

–Cześć,Matt.

–JestNicole?

–Nie,dziśmawolne.Nieodzywałasię.

–Dzięki.–Kiwamgłową,poczymwycofujęsię.

Biegnęnagórędojejmieszkania,walędodrzwi,aleniktnie

odpowiada.Niesłychaćżadnegoruchu.

Gdyjużzaczynampanikowaćisięgampotelefon,żeby

wzywaćAshaiCaleba,słyszęzasobąkroki.Odwracamsię

błyskawicznie.ToNicole,spocona,wstrojutreningowym,ma

słuchawkizgłośnąmuzykąwuszach.Patrzywdół,więcjeszczemnie

niezauważyła.

Wypuszczamgłośnopowietrze.DziękiBogunicjejniejest.

Podnosigłowę,jestzdziwionanamójwidok.Ma

zaczerwienioneipodpuchnięteoczy.

–Boże,skarbie,cosięstało?–pytam.Nicolewyciągasłuchawkiz

uszu.–Cojest?

Kręcigłowąiwspinasięnagórę,poczymotwieradrzwi.

Wpuszczamniedośrodka.

–Cosiędzieje,maleńka?–ściszamgłos,wchodzączaniądo

mieszkania.–Czemuniepowiedziałaś,żewychodzisz?

–Bopróbowałbyśmnieskłonić,żebymzostała–odpowiada,poczym

idziedosypialni.

Podążamtużzanią.Zatrzymujęsięwkorytarzu.Patrzę,jakrzuca

słuchawkiitelefonnałóżko,poczymzdejmujebuty.

–Oczywiście,żechciałbym,żebyśzostała.Uwielbiam,kiedyjesteś

blisko.

–Niemogłam.–Kręcigłową,poczymidziedosalonu.Jateż.

Zacholeręnierozumiem,ocochodzi.

–Nicole,zatrzymajsię.

Zamieraiwpatrujesięwemnietymiwielkimizielonymioczami.

Mamgęsiąskórkę,jakzawszewtedy,gdyczuję,żezarazsprawa

potoczysięwfatalnymkierunku.

–Ztegonicniebędzie,Matt.–Przełykaślinęibierzegłębokioddech.

–Dlaczego?–Składamręcenapiersiachiopieramsięościanę.

Patrzęnanią.Jeślizamierzamnierzucić,tojaniebędęjejtego

ułatwiał.

–Powinieneśmiećdzieci.

Mrugam.Chybacośźleusłyszałem.

–Notak.

–Maszpiękną,wielkąrodzinęipowinieneśteżmiećwłasnedzieci.

Zdrowedzieci.Mnóstwodzieci.

–Czemuodnoszęwrażenie,żecośmnieominęłowtej

rozmowie?–pytamrozdrażniony.–Nicztegonierozumiem.

–Chceszmiećdzieci?–pytarozpaczliwie.

–Jasne.Zajakiśczas.

–Rozumiesz?–Rozkładaręceizaczynaznówkrążyćpo

pokoju.–Jasne,wiem,żewiększośćfacetówuciekłabyzkrzykiemna

myślodzieciachnatymetapie,alerozumiesz,ocomichodzi?

–Nie.Szczerze,nierozumiemzupełnienic.Niemam

pojęcia,oczymtymówisz,dojasnejcholery.

Wzdycha,pocieratwarzdłońmi,poczympatrzymiwoczy.

Zpoliczkaspływajejłza.Nogiuginająsiępodemną.

–Skarbie…–zaczynam,aleonauciekaizasłaniasięrękami.

–Nie,nieróbtego.

–Musiszzemnąporozmawiać,Nicole.

–Wiem,żejapoprostu…–Przeczesujepalcamimokreodpotu

włosy,poczymrobikilkakrokówposalonie.Wkońcuzatrzymuje

się,opierającręcenabiodrach.–Niemogęjużztobąbyć.

–Dlaczego?

–Boniemogę.

–Staćcięnawięcej–warczę,mrużącoczy.

–Niejestemtym,czegopragniesziczegopotrzebujesz.

Unoszębrwi,zdziwiony,poczymśmiejęsiękrótko.

–Widziałaśsięzemnąjakośostatnio?Bośmiemzaprzeczyć.

–Muszępanowaćnadswoimżyciem.Niemambogatej

rodziny,któramipomoże,jeślitacukiernianiewypali.Niemam

ludziwokół,którzypozbierająmniedokupy,jeślistracęzdrowie.

–Alemogłabyśmieć.

Zatrzymujesięnagle,wbijawemniewzrok.Otwierausta,znówje

zamyka,ażwkońcuwpadawjeszczewiększązłość.

–Ach,czyliterazbędzieszmisięoświadczał?Coty,docholery?

–Nicole,musiszwyrażaćsięprecyzyjnie.Czychcesz

powiedzieć,żenicdomnienieczujesz?–Jeślitak,tochybakłamie,docholery.

–Czujęażzadużo!–wybucha.–Czujęwszystko!Iniechodzimi

tylkooto,coczuję,kiedyściskaszmniezatyłek!

–Więcniechceszperwersyjnegoseksu?Otocichodzi?

Wczorajwyczułem,żeniepodobacisięwiązanierąk.

–Nie!–Opadanakrzesłoizwieszabezsilniegłowę.–Nietochcę

powiedzieć.

–Jestemtakizagubiony.Niewiem,cosię,docholery,dzieje,Nicole.

Współpracujzemną.

–Niemogędaćcirodziny,Matt.Nigdy.

Marszczębrwi.Nicolepodnosinamnieumęczonywzrok.

–Nierozumiem.

–Mówiłamciomoichproblemachzezdrowiem.

Kiwamgłową,wciążniepotrafiępołączyćkropekwżadenwzór.

–Niemogęmiećdzieci.

–Kobietycierpiącenacukrzycęrodzązdrowedziecibezżadnego

problemu,Nicole.

Kręcigłowąiśmiejesięsmutno.

–Alejamamzespółpolicystycznychjajnikówdokompletu.

–A,dlategobierzesztabletki–przypominamsobie.

–Niepotrzebujętabletek,żebyniezajśćwciążę,Matt.

Chorobajajnikówtojestmojaantykoncepcja.Ciążatoniejestdla

mniedobrypomysł.Gdybymjakimścudemzaszła,ciążabyłaby

obciążonabardzowysokimryzykiemitrudna.

–Nodobrze.–Wzruszamramionami.–Alecotoma

wspólnegoznami?

–Czytymniesłuchasz?–Patrzynamniejaknaidiotę.

Odpowiadamwściekłymspojrzeniem.

–Niemożeszmiećdzieci.Chociażmyślę,żemedycyna

oferujeróżnemożliwości,żebyjakośominąćtenproblem,to

załóżmy,żetoprawda.Czemuniemożemybyćrazem?

–Boniemogęcidaćtego,nacozasługujesz?

–Nacozasługuję?–Krewmisięgotuje.–Naco,twoimzdaniem,

zasługuję,Nicole?

–Namiłą,submisywnąpartnerkę,któramożecidać

mnóstwodzieciiżyćdługoiszczęśliwie–szepcze,niepatrzącmiwoczy.

Siadamnakrześlenaprzeciwkoiprzyglądamjejsięprzezdłuższą

chwilę.

–Czytojestjakiścholernyżart?

–Nie.–Kręcigłowąiskładadłonie.–Kochamcięnatyle,żeby

pozwolićciodejść,znaleźćtękobietęizaznaćtychwszystkich

rzeczy.

–Wieszco,Nicole?Nikt,kurwa,nielubimęczennic.

Patrzynamniewszoku.

–Słucham?

–Słyszałaś.Kimtyjesteś,docholery,żebydecydować,czego

potrzebujęiczegopragnę?

Wstaje,żebyspojrzećmiprostowoczy.

–Tojestchyba,cholera,szczythipokryzji.

Równieżwstaję,zaciskamdłoniewpięści,patrzęnaniąwścieklei

ignorujęranęziejącątam,gdziekiedyśbyłomojeserce.

–Zawszebyłemztobąstuprocentowoszczery,Nicole.Tyukrywałaś

niewygodnefakty.Wszystkomusiałemzciebiewydzierać.A

mówiłemciodpoczątku,żewtejrelacji

najważniejszejestzaufanie.

Ruszamwjejstronę.NiedotykamNicole,alezatrzymujęsięztwarząocentymetryodjejtwarzy.

–Tojestmojarola,dojasnejcholery.Żebycięchronić,żeby

wiedzieć, czego potrzebujesz. Kocham cię. Potrzebujesz czasu, musisz uporządkować sobie coś w
głowie?Dobrze.Zostawięcięwspokoju.

Alemówięciodrazu:jesteśmoja.Nictegonigdyniezmieni.

–Jamówię:czerwony–szepcze.

Długowpatrujęsięwniąwzdumieniu,niejestemwstanienawet

mrugnąć.

–Wklubiepowiedziałeś,żemuszętylkopowiedzieć

„czerwony”iwszystkosięskończy.

Użyłapieprzonegosłowabezpieczeństwa?

Przyciągamjądosiebieicałuję,ażbrakniejejtchu,wkładamwtenpocałunekcałygniewifrustrację.A
potemodsuwamsięiścieram

kciukamiłzyzjejpoliczków.

–Niewiem,jakwbiłaśsobiedogłowy,żeniemożeszmidaćtego,nacozasługuję.Patrzęnakobietę,
któraspełniawszystkiemoje

marzenia.Tociebiepragnęiciebiepotrzebuję,Nicole.Kiedy

zrozumiesz,żetwojeproblemymedycznetotylkowymówka,żeby

mnieodepchnąć,będęczekał.Anarazie,maszrację.„Czerwony”

miwystarczy.Rozumiemdoskonale.

Odwracamsięiwychodzęzjejmieszkania.Nieoglądamsię.

Jadęprostodoszpitala.ChcęsięzobaczyćzNatalieinachwilę

zapomniećowłasnychzmartwieniach.

Wszystko,coNicolepowiedziałamiwswoimmieszkaniu,huczymiw

głowiejakjednachaotycznazbitkasłów.

Jezus,jaktosięstało?

WchodzędopokojuNataliezbukietemkwiatów,naktórywydałem

jakąśfortunęwszpitalnymsklepiku.

–Cześć–uśmiechasięiotwieraramiona.Zchęciąpoddajęsię

uściskowi.

–Cześć,kochana.Jaksięczujesz?

–Jużlepiej–odpowiada.

–Wnocywydaliłakamień–mówiLuke,ściskającmidłoń.

–Jutrowychodzimydodomu.

–Naszczęście–wzdychaNatalie.–Tęsknięzamoją

córeczką.

–NiemartwsięoLivie,myślteraztylkoosobie–pouczająLuke,

poczymwybuchaśmiechem,boNataliepokazujemujęzyk.

–Zawszebyłyzniąkłopoty–zauważam,uśmiechającsięwrednie.–

Cieszęsię,żenicsięniezmieniło.

–Czemuprzyszedłeś?Tylkopoto,żebysięwyzłośliwiać?–

pyta,patrzącnamniespodprzymrużonychpowiek.

–Wpadłemsprawdzić,jaksięczujesz.

–Coztobą?

–Nic.

–Maszjakąśkwaśnąminę–uśmiechasiępodejrzliwie.

–Nieprawda.–Patrzęnaniąspodokaiwyciągamrękę,żebydotknąć

kosmykajejdługichciemnychwłosów.–Nierobięmin.

–Oczywiście,żerobisz.CzyżbyNicolenatarłaciuszu?

Żebyświedziała.

–Niemamkwaśnejminy.

–Dobra,dobra–uśmiechasię.–ZadzwoniędoJulesirazemcię

dopadniemy.

–Poproszęlekarza,żebyzatrzymałciętudłużej.

–Podlec!–wykrzykuje.

Śmiejęsięinachylam,żebypocałowaćjąwpoliczek.

–Niezapominajotym.

Głaszczemniepotwarzy.

–Kochamcię–mówicicho.–Ipotrafięsłuchać,gdybyśpotrzebował

sięwygadać.

Uśmiechamsięłagodnie,całujęjąjeszczeraz,poczymwstaję.

– T eż cię kocham. Dziękuję. T y skup się tylko na własnym zdrowiu i na tym małym koledze tam w
brzuchu.

–Tenmałykolegamasięznakomicie–odpowiada,

głaszczącsiępobrzuszku.

–Jaksięczujesz,stary?–pytamLuke’a,którywydajesięzmęczony.

Siedzizlaptopemnakolanachizerkanaswojążonę.

–Znacznielepiej,odkądmijąnaprawili,iwiem,żezdzieckiem

wszystkowporządku–odpowiada.–Chybaobojechcemyjużtylko

wrócićdodomu.

–Zmusimniedoodpoczywania.–Natwykrzywiasięz

pretensją.–Ikonieczezdjęciamiażdoporodu.

–Tyfaszysto–wykrzykujęzoburzeniem,corozśmieszaNatalie.–

Jakśmieszdbaćoswojążonę?

–Nowiem,jestemokropny.

Śmiejącsię,ruszamwstronędrzwi.

–Kochamcię,odpoczywaj–dodaję,patrzącnanią

wymownie.–Zajrzędociebiezakilkadni.

–Takjest,detektywie.–Machadomnienapożegnanie,chichocząc.

Wychodząc,omalniewpadamnanasząmamę.

–Cześć,mamo.–Przytulamjąmocno.

–Cześć,skarbie.–Puszczamnie,uśmiechasię,aleszybko

poważnieje.–O,chybamusimyporozmawiać.–Odwracasięi

prowadzimniekorytarzemwstronępoczekalni.

–Myślałem,żeprzyszłaśtudoNatalie.

–Jużdoniejidę,alenajpierwmuszępogadaćztobą.

–Oczymbędziemyrozmawiać?

–Niewydurniajsię–strofujemnie,poczymsiadaw

plastikowymfoteluiwskazujemimiejscenaprzeciwko.–Poprostu

powiedzmi,cosięstało.

Marszczębrwi,potemwznoszęoczydosufituiwybuchamśmiechem.

–Czynaprawdęmuszęodbyćpoważnąrozmowęzeswoją

mamą?

–Owszem–potwierdza.–Noprzestańjuż,wiem,żecośsięstało.

Zawszebyłeśnajbardziejnieprzeniknionyzewszystkichmoichdzieci.

–Podpierapodbródekdłoniąiprzyglądamisięprzezchwilę.–Takispokojny,takipoważny.Alekiedy
masztakiesmutneoczy,nicjuż

niemożeszukryć.Taksamowyglądałeś,kiedyumarłażonaAsha.

KiedyBrynnaidziewczynkimiaływypadek.Pozwólmipomóc.

Chrząkam.Jestemzaskoczony,jakgładkoudajemisię

opowiedziećcałątęhistorię,oczywiściepomijającpewneszczegóły.

–Nowięcuznała,żeskoroniemożemiećdzieci,ajajejzdaniem

zasługujęnadzieci,toniejestdlamnieodpowiedniąkobietą.

–Alewspomniałeśjej,żeistniejewieleróżnychsposobów,żeby

powiększyćrodzinęodzieci?–pytamama,wzamyśleniustukającsię

palcemwpodbródek.

–Nie,byłemzbytzdziwionyi,przyznaję,wściekły,żebyotymgadać.

Mamaprzytakujeiwzdychając,opierasięwygodniejo

krzesło.

–Przykromi,żemakłopotyzdrowotne.

–Świetniesobieznimiradzi.–Wzruszamramionami.–Niemusibraćlekówibardzoosiebiedba.Jest
zupełniezdrowa.

–Todobrze.–Mamauśmiechasię,błyszcząjejoczy.–Ikochaszją.

–Owszem,choćdzisiajniewydajemisiętorozsądne.–

Znówsięśmiejęipocieramdłonie.–Onastawiamiwyzwania.

Jestzabawnaiinteligentna,dobrzemiznią.Wieomnierzeczy,

którychniewieniktnaświeciei…

–Iwciążciękocha–kończyłagodniemama.

–Tak.

–Wydajemisię,żeonatrochęsięboi.Waszzwiązekjestjeszcze

bardzomłody,wszystkopotoczyłosięszybko.Gdyczłowiekdajesię

pochłonąćtakmocnoitakgwałtownie,przynositowielkąradość,aleiwielkistrach.

Znówprzytakuję.

–Myślisz,żeNicolesamachcedzieci?–wypalanagle

mama.Kompletniemniezaskakuje.

Wracampamięciądochwil,kiedytakpiękniezajmowałasięCasey,

jakradziłasobiezMaddieiJosie.JaknaturalnieutuliłaOlivięw

ramionachikołysałajądosnu.

–Byłabycudownąmamą–odpowiadamcicho.

–Wiesz,kobiecie,którasądzi,żeniemożemiećdzieci,niejestłatwociągleprzebywaćpośródkobietz

ciążowymibrzuszkamiimłodych

mam.Nietwierdzę,żenielubitejrodziny,aletomogłojąrozstroićemocjonalnie.Zakażdymrazem,gdy
widziNatalie,JulesiBrynnę,i

ichszczęśliwychmężów,przypominasobie,żesamamożenigdytego

niezazna.–Nachylasię,żebywziąćmniezarękę.–Atakżeotym,

żebyćmożeniebędziemogłategodaćtobie.

–Cholera–szepczę.

–Owszem.–Mamacałujemniewpoliczekiwstaje.–Alewkońcuto

sobiepoukłada.

–Obyśmiałarację.Namyślotym,żemamżyćbezniej,czuję

kompletnąpustkę.

–Och,skarbie,towspaniale.–Śmiejesięnawidokmojejgniewnie

zmarszczonejtwarzy.–Toznaczy,żemiędzywamijestcoś

prawdziwego.

–Jeszczejakprawdziwego.

–Dajjejtrochęczasu.Niechpogadazprzyjaciółmi,zatęsknizatobą.

–Dzięki,mamo.

–Odtegotujestem,skarbie.–Puszczadomnieoko,poczymidzie

doNatalie,córki,którejnieurodziłasama,alektóraniemogłabybyćbardziejjejwłasna.

Rozdział18

Nicole

Dwatygodniepóźniej

Dziękizapomoc–uśmiechamsiędoTess,którawłaśniesięgapotorebkęizbierasiędowyjścia.

–Całaprzyjemnośćpomojejstronie,szefowo–odpowiadaradośnie.

–NieidziesznawinozBailey?

Wzruszamramionamiikręcęgłową,jakgdybyniebyłooczym

mówić.Poprostuniejestemwstaniezniąrozmawiać.

Nikogoniechcęwidzieć.

–Przezostatniedwatygodnieciągletylkochowaszsiętuwcukiernialbosiedziszwdomu–zauważaT
ess,marszczącbrwi.–

Zaczynaszmniemartwić.

–Nicminiejest–odpowiadamzirytacją.–Miłego

wieczoru.

–Nawzajem–wzdychazżalem.

Odprowadzamjądodrzwi,żebyzamknąćodwewnątrz,ależegnając

Tess,zauważam,żezbliżasięGailMontgomery.

Uśmiechasięciepło,jestubranawzwykłedżinsowerybaczkii

pomarańczowąkoszulkę.

–Dzieńdobry,paniMontgomery.

Namiłośćboską,coonaturobi.

–Dzieńdobry,wiem,żezarazzamykasz.Chciałabymtylkochwilę

porozmawiać,jeślizechcesz.

–Oczywiście.–Unoszębrwiizapraszamjądośrodka,poczym

zamykamdrzwi.–Niechpaniusiądzie.

–Dziękuję.–Siadaprzyjednymzmoichmałychokrągłych

stoliczkówiuśmiechasię,gdyzajmujęmiejscenaprzeciwko.–Jaksięmasz,Nicole?

–Wporządku.

Patrzynamnie,mrużącoczy.Takdobrzeznamtęminę,tylerazy

widziałamjąujejsyna.

–Cieszęsię.

–Możenapijesiępanikawy?–pytam.–Czymogępanią

poczęstowaćbabeczką?

–Dziękuję,niewtejchwili,chociażchętniewezmękilkadodomudlaStevena.–Opierasięnałokciui
rozglądapomojejcukierni.–

Prześlicznietu.

–Dziękuję.

–Rozmawiałaśzmoimsynem?–pytabezogródek.

–Ostatnirazkilkatygodnitemu–odpowiadamcicho,czując

przeszywającybólwsercu.Boże,tęsknięzanimtakstrasznie,żeniemogętegoznieść.

–Rozumiem.–Splatadłonieiskładajenakolanach.–Amogę

zapytaćdlaczego?

Marszczębrwi.Rany,ilepowinnampowiedziećjegomamie?

–Szczerzemówiąc,czułabymsiętrochęnielojalna,

rozmawiajączpaniąonaszymzwiązkuzajegoplecami.

Uśmiechasięszerokoiwyciągarękę,żebypoklepaćmniepo

ramieniu.

–Lubięcię,Nicole.Gdybymcięnielubiła,nieprzyszłabymtu.

RozmawiałamzMattemtegoranka,kiedysiępokłóciliście.

Oczyotwierająmisięszeroko.

–Jesteśzdziwiona–zgadujetrafnie.

–Mattraczejniejestosobą,któraszukasobiepowiernikówdo

zwierzeń–odpowiadamszczerze.

–Nieszukałmnie.Spotkaliśmysięprzypadkiem,wszpitalu.

–O,właśnie,jaksięczujeNatalie?–pytamznieudawanątroską.

Jednązbolesnychrzeczyzwiązanychzzerwaniembyłautrataledwo

cozawiązanychrelacjizrodzinąMatta.

–Znakomicie,dziękuję,żepytasz.–Gailsadowisię

wygodniejiprzezchwilęważykolejnesłowa.–Nicole,Matt

opowiedziałmiotwoichkłopotachzdrowotnych.

Cochwilaprzyprawiamnieonowezdumienie.

–Jajestemnaprawdęcałkiemzdrowa–odpowiadam.

–Torównieżmimówił.Alewyjaśniłmi,dlaczegonie

widziszprzyszłościdlawaszegozwiązku.Żebyćmożeniebędziesz

mogładaćmudzieci.

Łzystająmiwoczach.Wbijamwzrokwblatstolika.Mogętylko

przytaknąć.

–Auważasz,żeMattpowinienmiećdużąrodzinę.

–Widziałam,jakzachowujesięprzydzieciach,przy

ciężarnychsiostrach…Byłbycudownymojcemipowinientego

zaznać.

–Zgadzamsię,aleNicole,czemusądzisz,żeniemogłabyśznim

kiedyś tego dzielić? Dopiero co się poznaliście, małżeństwo i dzieci to jeszcze odległa przyszłość, ale
dlaczegozakładasz,żeniebędziesztąkobietą,którazbudujeznimrodzinę?Przecieżewidentniebardzo
siękochacie.

–Boniemogęmiećdzieci,proszępani.Pewniebyłabymwstanie

zajśćwciążę,zpomocącudówwspółczesnejmedycyny,aleodradzano

mito.Mojejajnikisąwtakzłymstanie,żeniepowinnamryzykować.

–Adlaczegotedziecimusząkonieczniebyćbiologicznietwoje?

Milczę,oszołomionaipatrzęnatędojrzałąkobietę.

–Przecieżtopowinnotakdziałać,prawda?–pytam,unoszącbrwi.–

Mattpowinienmiećbiologicznedzieci.

WoczachGailbłyszczyirytacja.Krzyżujeręcenapiersiach.

Mamfatalneprzeczucie,żewłaśnierozdrażniłammamę

niedźwiedzicę.

Cholera.

–Jesteśnowawśródnas,więcpozwól,żecościwytłumaczę.

Powiedzenie,żekrewniewodatobzdura.MojaNatalieprzybyłado

naszejrodziny,kiedywszkolepoznałasięzJules.Szybkosię

zaprzyjaźniły i Nat przyjeżdżała do nas na wakacje i inne takie. A gdy umarli jej rodzice, to my
pomogliśmyjejprzetrwaćtrudnyczasi

wciążdawaliśmyjejmiłość.Nataliejestmojącórkątaksamojak

Jules,chociażniebyłamoimbiologicznymdzieckiem.–

Gailuśmiechasięłagodnie.–CalebwłaśnieadoptowałMaddieiJosie–

ciągnie.–Ikochajeniemniejniżdziecko,którepocząłzBrynną.Tedziewczynkisąjegocórkami.Pod
każdymwzględem,Nicole.

Przypominamsobie,jakCalebzachowywałsięwobec

dziewczynek,gdybyłamunichnakolacji.Uśmiechamsięikiwam

głową.

–KolejnyprzykładtoMegiLeo.Obojemielibardzotrudne

dzieciństwo, ale odnaleźli się i traktują się jak rodzeństwo, odkąd Meg skończyła dziesięć lat. Ale nie
mająwspólnychrodziców,Nicole.Po

prostukochająsiętakmocno,żestalisięrodziną.–

RodzinaWilliamsów,wszyscymoizięciowieisynowestalisięmoimi

bliskimitaksamojakdzieci,któreurodziłam.

Boże,jestemtakąkretynką.Całyczaszadręczałamsię,żeMatt

powinienmiećwłasnedzieci,alenigdynieprzyszłomidogłowy,że

chciałbymiećtakie,któreprzybyłybydonaszejrodzinyinnądrogą.

–ADominic…–ciągnieGailkumojemuzdziwieniu.–CzyMattci

opowiadał?

–Mówiłtylko,żeDominicjestjegoprzyrodnimbratem.

– Dziwię się, że tak to ujął – szepcze Gail. – Po narodzinach Caleba mieliśmy z mężem kryzys.

Rozstaliśmysięnakilkamiesięcyiwtym

czasieStevenspałzinnąkobietąpodczasjakiejśdelegacji.SkutkiembyłDominic.

Otwieramustazezdumienia.

–Niewiedzieliśmyodzieckuażdotegoroku.Dominic

wynająłprywatnegodetektywa,żebyznalazłjegobiologicznegoojca.

Stevenbyłwszoku,alemiędzynamimówiącimnieświatprzewrócił

siędogórynogami.–Nachylasiędomnieikładziedłonienastole.–

Widzisz,Nicole,mójmążmadzieckozinnąkobietą.Oseksie

dowiedziałamsięponadtrzydzieścilattemu,tużpotym,jaksię

zdarzył.Aleterazstanąłprzedemnąmężczyzna,twierdząc,żejest

synemmojegomęża.Jegomatkazmarławzeszłymroku,byłciekawy.

Comiałamzrobić?Wyrzucićgo,udać,żenieistnieje?

–Icopanizrobiła?–zapytałamzafascynowana.

–Przyjęłamtegomężczyznędorodziny.Stevenowi

wybaczyłamkilkadziesiątlattemu,aDomjestjegodzieckiem.

Świetniedonaspasuje,resztamoichdzieciteżgopokochała.

–Panirodzinajestniezwykła.Aleteżjedynawswoim

rodzaju.

– Wiesz, skarbie, nie jesteśmy doskonali. Ale rodzina to rodzina, czy to połączona krwią, czy samą
miłością.Spróbujmitylkopowiedzieć,

żebliźniaczki,Oliviaitomałedziecko,któremasięurodzić,toniesąmojewnuki.

–Oczywiście,żesą–odpowiadamnatychmiast.

– I gdybyście ty i Matt kiedyś mieli dzieci, czy to z twojego łona, czy z adopcji albo urodzone przez
surogatkę,pokochałabymjetaksamo,

Nicole.Natymwłaśniepolegarodzina.

Łzyspływająmizpoliczków.

Gailprzysuwasiędomnieikojącogłaszczemniepo

plecach.

–Zachowujęsięjakidiotka–szlocham.

–Poprostugokochasz,dziewczyno.Myślałaś,że

postępujesznajlepiejdlaniego.

–Kochamgotakstrasznie,żeniemogęoddychać.

WoczachmatkiMattarównieżpojawiająsięłzy.Kiwa

głową.

–Tylkozakochanakobietamogłabybyćtakgłupia.Na

pewnoniepomogłyciciągłespotkaniazkobietamiwciążyidziećmi.

Wzruszamramionami,potemprzytakuję,śmiejącsięprzezłzy.

–Jestmistraszniegłupio.BonaprawdęlubięNatalieiJules,iBrynnę,bardzosięcieszęichszczęściem.
Niepotrafiłabymimzazdrościć

dzieci.

–Przecieżniejesteśpotworem,Nicole.Alepewnietrudnocipatrzećnatychmężczyzntulącychciężarne
brzuszki.

–Ja…–zaczynam,poczymtylkowzdychamiwtulamtwarzw

dłonie.–Tak.Jesttrudno.

–Alejestłatwiej,jeślimaszwokółludzi,którzyciękochająi

rozumieją.

–Niepotrzebujęniczyjejlitości.Spotkałomnietylerzeczy,zaktórejestemwdzięcznalosowi,niechcę,
żebykomuśbyłomnieżal.

–Międzywsparciemalitościąjestogromnaróżnica,Nicole,i

doskonaleotymwiesz.

Przygryzamwargęiniechętnieprzytakuję.

–Alenamieszałam.

–Możesztowszystkowyprostować.

–Takpanimyśli?–pytamznadzieją.–Naszzwiązektrwał

takkrótko,samfakt,żewspomniałamodzieciach,tobyło

samobójstwo.

Gailśmiejesięiklepiemnieporamieniu.

–Możetrochęwcześnienatakąrozmowę,aleniesądzę,żebyMatt

niemiałpodobnychmyśli.Musiszonimwiedziećjednąrzecz:

najważniejszajestdlaniegouczciwość.Możetodlatego,żejest

policjantem.Alenapewnodoceniłto,żebyłaśznimszczera.

Macienaczymbudować.

–Czemuprzyszłapaniakuratdziś?–pytamzciekawością.

–BoMattjestnadąsanymmrukiem,apodwóchtygodniach

potrzebowałaśjakiegoślekkiegopchnięcia.

Chichoczę,kiwającgłową.

–Muszęsobiekilkarzeczyprzemyśleć,alewkrótceznim

porozmawiam.

–Dobrze.Wtakimraziewróćmydotychbabeczek.

–Proszę,zapakowałamdlapanipudełko.

–Dziękuję,skarbie.Powodzenia.

Gailprzytakujeiznikazarogiem,niosącpudełkociastek.

Oddychamgłęboko,zamykamdrzwi,poczymzabieramsię

zasprzątanie,pozwalającmyślombłądzićswobodnie.

Gailmarację.Niemuszęprzecieżsamaurodzićdzieci,żebybyły

moje.Czemunawetotymniepomyślałamwcześniej?

Iwtedysobieprzypominamczemu.

Boprzezcałeżycierodziceilekarzetłuklimidogłowyjednąrzecz:nigdyniebędzieszmiaładzieci.

Alemoże,możejednakpewnegodniabędęjemiała.

Uśmiechamsię.Naglepodskakuję–telefonwkieszeni

zacząłwibrować.

–Halo?

–Cześć,piękna!

–Ben!–uśmiechamsięszeroko,ruszającnagórędo

mieszkania.Cieszęsię,słyszącstaregoprzyjaciela.–Jaksięmasz?

–Znakomicie.JestemwSeattleprzeztydzień.Copowiesznakolację

dziświeczorem?–Jegogłosbrzmiciepłoiznajomo.Rany,jak

strasznietęskniłam.

–Pewnie.Októrej?

–Mogęjechaćpociebieodrazu.

–Notosięszykuję.

Benbyłmoimchłopakiem,kiedymiałamdwadzieściakilkalati

mieszkałamjeszczewdomu.Ważyłamzadużo,niedbałamosiebie,a

przystojnytrenerosobistyitakmniepokochałipomógł

miwrócićdozdrowia.

Niedlatego,żeniepodobałammusiętaka,jakabyłam.

Chciał,żebymcieszyłasięzdrowiemisamasobą,pokochałamgoza

to.

Byłmojąpierwsząmiłością,astałsięjednymznajlepszych

przyjaciół.

Poprawiamfryzuręimakijaż,poczymprzebieramsięw

koronkowyróżowytop,powłóczystąbiałąspódniczkęisandały.

Gdyotwierammudrzwi,porywamniewramionaitańczypomoim

salonie.

–Cudowniewyglądasz!–Całujęgowpoliczek.Wkońcu

odstawiamnienaziemię.

–Atywyglądasz,jakbyśbyłagłodna–śmiejesię.–Aleoczywiścieteżpiękniejakzawsze.

–Jestemgłodna.Nakarmmnie,proszę.

–Zprzyjemnością.Możebyćmeksykańskie?

–Mmmm,tak.–Zbiegamyzeschodówiidziemyprzecznicędalej,do

jednejznaszychulubionychmeksykańskichknajpwSeattle.–Poco

przyjechałeśdomiasta?

–Mamrozmowęopracę.

–Przeprowadzaszsiętu?–pytampodekscytowana.

–Mamtakąnadzieję.Wnaszymmieścieniewidzęjuższansnadalszą

karierę,zresztąsamawiesz.

–Czemumnienieostrzegłeś,żeprzyjeżdżasz?–Trącamgo

żartobliwiewramię.Kelnerkaprowadzinasdomiejscaprzyścianie.

Ktośpodrzucafrytki,salsęiwodę.Rzucamsięłapczywienajedzenie.

–Nietraciszapetytu–zauważaBensucho.

–Nigdy–przytakujęzuśmiechem.–Aleserio,dlaczegonie

zadzwoniłeśwcześniej?

–Pomyślałem,żezrobięciniespodziankę.–Orzechoweoczy

błyszcząmuradośnie.–Couciebiesłychać?

–Różniebywa–odpowiadam,wzruszającramionami.Czujęsięjuż

znacznielepiej,odkądodbyłamrozmowęzGail,aterazjemkolacjęzdrogimprzyjacielem.

–Rozwińto„różnie”.

–Oj,totakadługahistoria,pełnaróżnychdramatów.

–Takiesąnajlepsze.–Benpuszczadomnieoczko,gryzącfrytkę.

Przekrzywiamgłowęiprzyglądammusię.Niejesttylkoprzystojny,

chociażztakimimięśniami,jasnymi,orzechowymioczamiimęską

szczękąniewątpliwieprzyciągawzrok.Bentopięknyczłowiek,z

zewnątrziwśrodku.

–Jesteśdobrymfacetem,Benjaminie.

–Niemówtak,Nicole.Potymzawszepojawiasięjakieś

„ale”,amyprzecieżzerwaliśmylatatemu.

Odrzucamgłowędotyłuiśmiejęsięgłośno,poczymrzucamwniego

frytką.

–Cozałajza,tomiałbyćkomplement.

–Widzę,żeniezrezygnowałaśztreningów.Wyglądasz

wspaniale.–Przechylagłowęiprzypatrujemisięzuwagą.–Aleznamcię,iwidzę,żemaszpodkrążone
oczy.Nojuż,gadaj.

Wzdycham,poczympodpierambrodędłonią.

–Jestemkretynką.

–Fakt.

–Cozadupek.

–Przyznaję.

Znówwybuchamśmiechemikręcęgłową.

–Przestań.Wcaleniejesteśdupkiem.Poznałamfaceta.

–Czyjachcętowiedzieć?–krzywisię.–Wiem,żejesteśmytylko

przyjaciółmi,alechybaniepowinnosięwiedzieć,zkimsypiabyła

dziewczyna.Tojakieśdziwne.

–Skądwiesz,żeznimsypiam?

–Asypiasz?

–No.

–Tojużwiem.

–Zazdrosny?–pytam,unoszącbrwi.

Opiera się wygodniej i przez chwilę poważnie się nad tym zastanawia, co trochę mnie dziwi.
Spodziewałamsięjakiejśzłośliwejriposty,aleBenodpowiadaszczerze.

–Niewtakimsensie,wjakimbyłemzazdrosnypięćlattemu,ale

martwięsię,bowieledlamnieznaczysz.Niechciałbym,żebysię

okazało,żemuszękogośzamordować,bocięskrzywdził.

–Tojaskrzywdziłamjego–wzdycham,przeczesując

palcamikrótkiewłosy.

–Podobamisiętafryzura,taknamarginesie.

–Dzięki.Byłajużporanazmiany.–Zjadamkolejnąfrytkę.

–Wkażdymrazie,wpadłampouszy.Tofantastycznyfacet.

Policjant.–OpowiadamBenowioMatcieijegorodzinie.Otym,jak

siępoznaliśmy,wszystko.Itojeststrasznieprzyjemne,bojeszcze

nikomuniemogłamnicopowiedziećozwiązkuzMattem.

Awiem,żeBenniebędziemnieosądzał.

–Czyli,abstrahującodperwersyjnegoseksu,którybrzminaprawdę

atrakcyjnie, ale nie czuję się zręcznie słuchając o tym, jeśli chodzi o ciebie… – znów się krzywi – to
naprawdęprzyzwoityfacet.

–Owszem.

–Czylinaczympolegaproblem?

–Zerwałamznim.

–Czemu?

Przygryzamwargęispoglądamnaniedojedzonykoszykz

frytkami.

–Nicole…–Benschylasię,żebyspojrzećmiwoczy.–

Czemu?

–Bouznałam,żezasługujenakogoślepszego–szepczę.–Jamamte

wszystkiechorobyiwogóle.

Benunosibrwi.

–Nicole,poznałemkilkakobietwżyciuimogęci

powiedziećodrazu:trudnoznaleźćkogoślepszegoodciebie.

Otwieramustazdumiona.

–Jeśliterazzamierzaszsięoświadczyć,wylejęcimargaritęnagłowę.

Śmiejesięikręciprzecząco.

–Tochybaniespodobałobysięmojejdziewczynie.

–Twojejdziewczynie!–piszczę.–Nicniemówiłeś!JesttutajczywWyoming?

–MieszkawWyoming,alejeślidostanętupracę,tomamnadzieję,żesięprzeprowadzi.

–Kimonajest?Znamją?

–Zarazdoniejwrócimy.–Macharęką,poczymsięgaprzezstół,

żebyująćmojądłoń.–Kochasztegofaceta?

–Tak.Ale,szczerzemówiąc,tajegorodzina…Onisą

fantastyczni,alecholerniesięichboję.Połowaznichtoróżnesławy,Ben.Mająmnóstwokasy,wszyscy
wyglądająidealnieipoprostu…o

takichludziachtojaczytam.

–Zachowująsięjakdupki?

–Nie.–Kręcęgłowąznaciskiem.–Sąnaprawdęmili.

T roszczą się o siebie nawzajem i były różne ciekawskie spojrzenia czy pytania, ale robili wszystko,
żebymczułasięmilewidziana.

–Dobrze–przytakuje.–Niewszystkierodzinysąjaktwoja.

–Mojaniejesttakanajgorsza–odpowiadamłagodnie.–Poprostu

nietrzymasięrazem.

– Czyli przebywanie w rodzinie, która lubi trzymać się razem jest dla ciebie nowe. – Ben śmieje się i
kręcigłową.–Zawszezastanawiałem

się, czemu nie jesteś jedną z tych dziewczyn, które ciągle dzwonią i wysyłają wiadomości. Przez jakiś
czassądziłem,żeniejesteś

zainteresowana.

–Nie,poprostuniemampotrzebyciągletrzymaćkogośnasmyczy–

śmiejęsięibioręgozarękę.–Przecieżwiesz,żebyłam

zainteresowana.

–Tak,apotempostanowiłaśpójśćdoszkołygastronomiczneji

złamaćmiserce.

–Przepraszam–mamroczę.–Niechciałamcięskrzywdzić.

–Mamytojużprzepracowane–odpowiadaBen,wzruszając

ramionami.–Notojużwiesz,żemusiszprzeprosićtegofacetaza

wygłupianiesię.

–Tak–śmiejęsię.–Obawiamsię,żezostanęstanowczopouczonao

moichbłędach.

–Ee,niedajsięcałkiemzdominować.–Puszczadomnieoko,po

czympopijawodę.–Tocozamierzaszzrobić?

–Zamierzamznimporozmawiać.Pewniejutro.

Benprzytakuje,poczymzerkawgórę,nakogoś,ktowłaśnie

podszedłdostolika.

Podążamzajegowzrokiem.Spodziewamsięzobaczyć

kelnera,alewidzęwściekłebłękitneoczy.

–Matt.–Ocholera.BłyskawiczniepuszczamBena,ale

spojrzenieMattaśledzimojądłoń.

Zpewnościąwszystkozauważył.

–Nicole–mówilodowatym,aleopanowanymtonem.–

Chciałbymztobąpomówić.Naosobności,jeślimogę.–Zerkazgóry

naBena,którywyciągadoniegoprawądłoń.

–Cześć,jestemBen.

Niedodaje,kimdokładniedlamniejest,cozupełniemniedobija,aleBenwyraźnieznakomiciesiębawi.

–Matt.–GailmusiałanaprawdęporządniewbićMattowidogłowy

odpowiedniemaniery,bochybatylkotomogłogoskłonićdo

uściśnięciadłoniBena.–Teraz.–Przeszywamniesurowym

wzrokiem.

Rozdział19

Mattprowadzimnieprzezrestauracjęikrótkikorytarzdotoalet.

Otwieradrzwidomęskiej,wciągazasobądośrodkaizamykazasuwkę.

–Matt…

–Dwatygodnie.

Stojęopartaplecamiodrzwi,Mattosaczamnie,opierającdłonie

stanowczopoobustronachmojejgłowy.

–Nierozmawialiśmyoddwóchtygodni,atyjużumawiaszsięzjakimśnowymfacetem?

–Toniejesttak,jakmyślisz…

–Chceszwiedzieć,comyślę?–Nachylasię,przybliżadomnietwarz.

Wjegooczachpłoniewściekłość,jeszczenigdygotakiegonie

widziałam.Dyszy.–Myślę,żemiłośćmojegożyciatrzymasięza

rączkęzinnymfacetemiflirtujeznimprzykolacji.

Cojest,docholery?

– T o tylko przyjaciel – mówię z naciskiem i patrzę na niego z furią, ale gdy Matt jest tak blisko, cała
kurczęsięwśrodku.–Mójbliskiprzyjaciel.

Zpomrukiemgniewuzakrywamiustapocałunkiem.Nie

ostrożnie,niedelikatnie.Zżądząigłodem,jakgdybybłąkałsiębezwodypopustyni,jakgdybymjabyła
mirażemspragnionegoumysłu.

Ujmuje moją twarz w dłonie i zatapia się w moje usta, szuka językiem mojego języka. Przygryza mi
wargę,poczymznówwnikawemnie,

zsuwadłoniewzdłużmoichbokówdobioderiud.Zaciskapięścina

delikatnymmaterialespódniczki,zadzierająwysoko,poczym

rozrywamimajteczkiiciskajezaplecy.

–Jesteśmoja.Trzymałemsięzdaleka,takjakobiecywałem.

Alemamdość,Nicole.–Głosmuzłagodniał,chociażnadalbrzmi

natarczywie.Przesuwadłoniepowewnętrznejstronieud.Przytyka

czołodomojegoczoła,zaciskamocnopowieki.Wędrujerękami

wyżej,ażsięgapalcamimoichwargsromowych.Delikatnieokrąża

łechtaczkę.

–Czuję,żejesteścholerniemokra,maleńka,alewyraźniemuszęci

przypomnieć,dokogonależysz.

Przyciskamniedościany,napieranamniespęczniałe

wybrzuszeniewdżinsachizaczynasiękołysać.Jęczęistękam.

Cholera,tak,jestemjego!Inaglechcętylko,żebyjaknajszybciejwemniewszedł.Nieobchodzimnie,że
jesteśmywtoalecierestauracji.

Potrzebujęgo.Teraz.

Pochylasię,żebyrozpiąćdżinsy,uwolnićpenisa.Bardzodelikatnie

ocieragłówkąstwardniałegopenisaomojąłechtaczkę,poczym

przebijasięprzezwargiiwsuwadośrodka,takgłęboko,jaktylkojestwstanie.Zakładamiobieręce
nadgłowęiprzytrzymujejednądłonią.

Drugąpodtrzymujemityłekizaczynamniepieprzyć,mocnoi

szybko,dyszącipomrukując.Podgryzamniewszyję,jestempewna,

żezostanieślad,poczymcałujemnieznów,długo,ażobojetracimy

oddech.

–Jużcimówiłem,żeniezamierzamsiętobądzielić.–

Uwalniamidłonie,żebychwycićmniezapodbródekipogłaskać

kciukiempoliczek.

Boże,pożeramnie.Czuję,jaktargająnimfalefrustracji.

Chociaższarpienimtakażądza,jestdelikatny,starasięniesprawićmibólu.

Mattnigdyniesprawimibólu.

Dotykaczołemmojegoczoła.

–Teraz–rozkazujecicho.

Iniemogęniespełnićtegorozkazu.Eksploduję.Jegodotyk,onwe

mnie,towystarczy.Dochodzęgwałtownie,wypychambiodrai

zaciskammięśniemocnowokółjegopenisa.

–Twójorgazmtonajseksowniejszywidoknaświecie–stękaMatt,poczymsameksplodujewemnie.

Obojedyszymy,wciążwstrząsająmnąechanaszych

orgazmów.Mattnawetjeszczezemnieniewyszedł,nawetnie

pozwoliłmistanąć.Chwyciłmniedłoniązapodbródekiwbiłwemnie

wzrok.

–Maszpięćminut,żebypozbyćsiętegodupkaiznaleźćsięwmoim

samochodzie.Naraziezostanieszuwiązanananocdomojegołóżka.

Alespóźnijsięchociażsekundę,abędzieszjeszczemiałaprzepaskęnaoczy.

Wpatrujęsięwniegozrozdziawionymiustami.Matt

wychodzizemnie,zapinasięizerkanazegarek.Potemidziepo

papierowy ręcznik, zwilża go i klęka mi u stóp, żeby wytrzeć moje uda ze spermy. Prostuje mi
spódniczkę,odrzucaręcznik,poczymcałuje

mniedogłębnieistanowczo.Bierzemniezarękę,poczymprowadzi

mniedostolika.

NanaszwidokBenuśmiechasięszerzejniżkiedykolwiek.

Mattpochylasięicałujemniewpoliczek.

–Czasucieka–szepczemidoucha.–Dozobaczeniaw

samochodzie.

Oddalasię.

–Czylico,pogodziliściesię?–pytaBen,patrząc,jakMattodchodzi.

–Mm…chybakaraczekamniewcześniej,niżsię

spodziewałam–odpowiadamzzażenowaniem.–Przepraszamcię,

Ben,ale…

–Nieprzepraszaj.Będętucałytydzień.Jeszczeznajdziemyczas.

Pochylamsięicmokamgowpoliczek.

–Dzięki.

Sięgampotorebkę,poczymwybiegamzrestauracji.

SamochódMattastoiprzedwejściemdobudynku,silnikpracuje.

ZajmujęmiejscenasiedzeniupasażeraizerkamczujnienaMatta.

–Jestem.

–Dobrypoczątek–odpowiada,poczymruszaspod

restauracjiwstronęwłasnegomieszkania.

–Dokądjedziemy?

–Dodomu.

–Czemu?

Posyłamispojrzenie,którejesttakpełnebóluigniewu,żewtulamsięwsiedzenie.

–Musimyprzepracowaćpewnerzeczy.Pierwszasprawajesttaka,że

niechodzisznarandkizinnymifacetami.

–Zerwaliśmy,Matt.Mogęwidywaćsię,zkimchcę.

–Bzdura–mówitwardym,cichymgłosem.Naglepowróciłataaura

spokoju,którazwyklegootacza.

–Słucham?

–Słyszałaś.

Parkujenaswoimmiejscu,poczymwysiada,podchodzidomoich

drzwiiotwierajedlamnie.

Podaję mu dłoń. Podnosi ją sobie do ust i czule całuje palce, po czym prowadzi mnie do windy. W
drodzenagóręmilczy.

Przechodzimykorytarzemdojegomieszkania.

Gdyjesteśmyjużwśrodku,czujęsięnaglezagubiona.Niejestem

pewna,coterazzrobić.

Mampoprostuwykrzyknąć„przepraszamcię”?

–Zacznijmyodtego,kimjesttenfacet–zaczynaMatt,poczym

przysiadanakrześlewsalonie.Wskazujemimiejscenakanapie.

Siadając,przypominamsobienasząostatniąnoc,którąnaniej

spędziliśmy.

–ToBen.–Odchrząkuję.–Mójprzyjaciel.

Mattunosibrwi,oczekującbardziejszczegółowych

wyjaśnień.

–Benijapochodzimyztegosamegomiasta.Byłmoim

chłopakiem,dopókinieprzyjechałamtutaj,doszkoły.

OczyMattaciemnieją,dłoniezaciskająmusięwpięści.

–Międzynaminiemanicseksualnegoodlat.Szczerze

mówiąc,zanimnamprzerwałeś,rozmawialiśmywłaśnieotobie.–

Unoszębrwi,alemówięśmiałodalej.–Iotym,jakzamierzam

naprawićtegłupoty,którychnarobiłam.

–Randkizinnymifacetamiraczejniepomogą–mamroczeMatt.

–Przyjechałdomiastanatydzień,zaprosiłmnienakolacjęichciał

wiedzieć, dlaczego wydaję się smutna. – Ostatnie kilka słów zamienia się w szept. Wbijam wzrok w
podłogę.

–Czemujesteśsmutna,maleńka?

Czuję,jakłzyzbierająmisięwkącikachoczu.Zasłaniamtwarz

dłońmi,bioręgłębokioddech.

–Botęsknięzatobą–mamroczę.–Matt,muszęciębardzo

przeprosić.

–Opuśćdłonieispójrzmiwoczy.

Robię,jakmikaże.Zezdumieniemspostrzegam,żepłacze.

–Takbardzomiprzykro,żeniebyłambardziejotwarta.Że

zakładałamróżnerzeczy,zamiastztobąrozmawiać.Cholera,po

prostuzato,żebyłamkretynką.

–Niebyłaś,aleprzyjmujęprzeprosinyzacałąresztę.–

Ocieraustadłonią,przyglądamisię.Boże,wyglądafenomenalnie.

Marozczochranewłosyizmęczoneoczy,alekoszulkaopinamu

ciało,eksponująckażdymięsień,adżinsysącudownieapetyczne.

Niemogęprzestaćnaniegopatrzeć,upajamsięjego

widokiem.

Jakstrasznietęskniłam.

–Niemogętegoznieść.–Mattwstaje,podrywamniez

kanapyisadzasobienakolanach.–Taklepiej.

Oplatamgorękamizaszyjęiprzywierammocno,przytulającsiędo

niego.Wdychamjegozapach.

–Mówdomnie,skarbie.

Odchylamsię,żebyspojrzećmuwtwarz,muskampalcamijego

policzki.

–Bojęsię.

–Czego?

Przełykamślinę.Czuję,żełzaspływamizpoliczka.

–Kochanie,niepłacz.Tomniewykończy.

–Przepraszam–szepczę.–Bojęsię,żepewnegodnia

uznasz,żepotrzebujeszinnejkobiety.

–Czemumiałbymcośtakiegopomyśleć?–Marszczybrwi,

zdezorientowany.

–Wiem,żenaszzwiązekdopierosięzaczyna,żemamy

mnóstwoczasu,alekiedyzobaczyłamcięwtowarzystwieciężarnych

sióstr,ztymiwszystkimidziećmi…Pomyślałam,żejeślidalej

będziemypodążaćtądrogą,będęmusiałaciwkońcupowiedzieć.Nie

damcitychrzeczy.Niechcę,żebyśpodejmował

decyzjęozwiązkuteraz,apotemzakilkalatżałował,bobędziesz

chciałzałożyćrodzinę.

–Niezamierzamkłamać,skarbie.Zamierzamwprzyszłościmieć

dzieci.Alesąnatoinnesposoby.Nigdyniechciałbym,żebyś

zmuszałaciałodoczegoś,doczegoniejestzdolne.Przecieżtak

naprawdęchodzituonas,naszzwiązektotyija.To–wskazuje

palcemmnieisiebie–niedziałabeztwojegoudziału.Kiedydojdziemydotakiegoetapu,żezapragniemy
miećwnaszymżyciuwięcejosób,

razemwymyślimy,jaktozrobić.

–Terazteżtozrozumiałam–przyznajęnieśmiało.

–Czemuzmieniłaśzdanie?–pyta.

–Wczorajodwiedziłamnietwojamama.

–OBoże–jęczy.–Icomówiła?

–Przypomniałami,żewrodziniechodziomiłość.Resztatodetale.

Twojamamajestmądrąkobietą.

–Owszem,jest.

–Niechcęcięstracić–szepczę.–Uwielbiamto,jakmniewspierasz,jakpotrafiszbyćzemniedumny.
Przytobiestaramsiębyćlepsza,niepróbujeszkontrolowaćwszystkichszczegółówmojegożycia.Ale

kochamtakże,jakwsypialnirobiszsięwładczyistanowczy.Mogę

poddaćcisiępodtymwzględemiufać,żebędzieszwiedział,czego

potrzebujęicosprawimiprzyjemność.

Miłojestniemartwićsięopewnerzeczy.

–Och,skarbie.–Pochylasięizczułościącałujemniewczoło.–

Wreszcietosobiepoukładałaś.

–Owszem–przytakujęiwzruszamramionami.Przygryzamwargę.

Bojęsięzadaćnastępnepytanie.

–Cochceszpowiedzieć?

–Czymożemyspróbowaćjeszczeraz?

–Janigdysięniepoddałem–przypomina.–Czekałemnaciebie.A

potemprzyszedłemdotejrestauracjiodebraćjedzenieizobaczyłem

ciebiezjakimśinnymfacetem.Porazpierwszywżyciupoczułemsię

zdolnydomorderstwa.

–ZabicieBenaniczegobynierozwiązało.

–Aktomówi,żechciałemzabićBena?–pyta,unoszącbrwi.

–Gdybyśzabiłmnie,teżbytoniepomogło.

–Jużnigdyniechcętaksięczuć–szepczeiprzytulamniemocniej.–

Zwykleniejestemzazdrosny,Nicole,alejakzobaczyłem,żetrzyma

cięzarękę,omalniestraciłemgłowy.

–Rozumiem–zapewniamgo.–Gdybysytuacjabyła

odwrotna,chybarzuciłabymsięnasukęznożem.

Śmiejesię,wstaje,niewypuszczającmniezrąk,poczymidziew

stronęsypialni.

–Naprawdęzamierzaszprzywiązaćmniedołóżka?

–Atyzamierzaszuciecodemnieprzedświtem?

–Nie–odpowiadam,gdystawiamnienaziemi.Wyciągamdłońw

stronęjegokoszulki,pomagamMattowisięrozebrać.–

Boże.Wyglądaszfantastycznie.

–Kontaktyztobąznakomiciewpływająnamojeego,

maleńka–uśmiechasięzgryźliwie.–Chybazwiążęciępotem.

Najpierwchcępoczućnasobietwojeręce.

–DziękiBogu–mamroczę,poczymrozpinammudżinsyi

podziwiamwynurzającysiępenis.–Powinniśmywziąćprysznic.

–Weźmiemy.

–Powinniśmywziąćgonapoczątku.

– Pamiętasz, jak kilka minut temu powiedziałaś, że lubisz, jak możesz puścić lejce i pozwolić komuś
innemuprzejąćkontrolęnad

wypadkami?–Wjegooczachbłyszczyuśmiech.Rozbieramnie,

ściągamibluzeczkęprzezgłowęizsuwaspódniczkępobiodrach.

Zostałmitylkostanik.

–Pamiętam.

–Więcprzestańpodważaćmojąwładzęicieszsięchwilą.

Chichoczę,gdyprzenosimnienałóżkoikładziesięnamnie.

Jegobiodraopierająsięnamojejmiednicy,peniswciskasięw

miękkie,wilgotnecentrum.

Zagrzebujepalcewmoichwłosach,trącamnienosem,w

końcuzaczynamniecałować,wsuwajęzykdoust,skubiekącikiwarg,

konturyszczęki,szyję.

–Masztakcholerniemiękkąskórę.

Unoszęuda,żebyspotkaćsięzjegobiodramiisięgam

dłońmidojegotyłka.

–Matt–szepczę.Czuję,jakmiędzynogamirodzimisięgorąca

potrzeba.Delikatnydotykgłówkijegopenisaprzestajewystarczać.

–Tak,skarbie.

–Boże,proszęcię–stękam,gdyzaczynakrążyćbiodramiiwsuwa

peniswmojąmokrącipkę.

–Zawszejesteśdlamniegotowa,maleńka.–Odsuwasię,poczym

wykonujepowolnepchnięcie.–Boże,itakaciasna.

Łzyzbierająmisięnarzęsach.

Mattpatrzynamniespodoka,delikatniecałujewusta,gładzącwłosyipoliczki.

–Niesądziłam,żejeszczekiedykolwiektoprzeżyję–

szepczę.–Takbardzociękocham.

Przymykaoczy,przywieraczołemdomojegoczołai

wchodziwemniegłęboko.Zostajetaknadługo.

–Wiem–odpowiada.–Niechcęcięstracić,Nicole.Nigdy.

Wtwoichramionachznalazłemdom.Ijestemwtobiezakochany.

Nazawsze.Nigdyotymniezapominaj.

Epilog

Matt

Dwamiesiącepóźniej

Niewierzę,żepozwoliłemciprowadzićmójsamochód–

uśmiechamsięzgryźliwieikręcęgłową,widząc,żeprzekracza

ograniczenieprędkościoconajmniejdziesięćmilnagodzinę.–

Zwolnij,Nicole.

–Uwielbiamjeździćsamochodem,aniemamwogóle

okazji.

–Kupięcisamochód–przypominamjej,alezarazmuszęwstrzymać

oddech,bowchodziwzakrętzdecydowaniezaszybko.

–Inamiłośćboską,zwolnij!

–Och,niepsujzabawy.–Wznosioczydonieba,poczymnagle

krzyczy,boprzednamirozbłyskujączerwoneiniebieskieświatła.

Wyjesyrena.–Cholera.

–Usiłowałemcięostrzec–mamroczę.

–Nicsięniedzieje,panujęnadsytuacją.

Unoszębrwi,poczymzwielkimrozbawieniemobserwuję,jak

opuszczaoknoienergiczniewycieranos.

–Bardzoprzepraszam!

–Dzieńdobry.Czywiepani,żeprzekroczyłapaniprędkośćo

dziewięćmil?

–Nie!Niezdawałamsobiesprawy.Bardzoprzepraszam,

akuratmiałamnapadkichania.

Odchylamsię,krzyżujęręcenapiersiachipodziwiam,

zauroczony,jakmojaniesamowitadziewczynausiłujewykpićsięz

mandatu.

–Kichania?–pytapolicjant.

–Tak,wiepan,jaknaglecośzaczynakręcićwnosieikichasięosiemczydziewięćrazy?

–Otak,zdarzałomisię.

–Niemogłamtegoopanować,musiałamniechcący

przyspieszyć.–Znówpociąganosem,apolicjant,kumojemu

absolutnemuzdumieniuwzruszaramionamiiprzytakuje.

Przytakuje!

–Nocóż,proszęmitylkopokazaćprawojazdy,żebym

sprawdził,czywszystkowporządku,imożepanijechać.

–Bardzodziękuję–gruchaNicole,poczympodajemu

dokumentiuśmiechasiędomniewymownie.Policjantodchodzido

radiowozu.

–Tychybasobiekpisz?

–Noco?–pytaniewinnie,otwierającszerokooczy,poczym

zaczynarechotać.Pochwilipolicjantwracazjejprawemjazdy.

–Chybamapanidziśszczęśliwydzień,paniDalton.Padłmi

komputer,więcniemogęnawetwystawićpaniupomnienia.

–Och!

–Napadkichania?–Kręcigłową,śmiejesięistukawmaskę

samochodu.–Tegojeszczenieprzerabiałem.Proszęjechaćostrożnie.

–Poczymidziedoradiowozuiodjeżdża.

–Mówiłamci,żemamsytuacjępodkontrolą–mówiNicolez

uśmiechem.–Todziałaowielelepiejniżpłakanie.

–Aczęstomaszokazjęćwiczyć?–Rany,chybapowinienemzajrzeć

wjejakta.

–Nie.–Kręcigłową,poczymwybuchaśmiechem.–No,

możeczasem.

–Zwolnijdocholery,toniebędącięzatrzymywać.

Parkujeprzedwejściemdoparku,wktórymmamyurządzićpiknik.

Wyciągamdłoń,kładzienaniejkluczyki.

–Dobrzesiębawiłam–mówizuśmiechem.

–Japrowadzęwdrodzepowrotnej–odpowiadam.

Wysiadamzsamochodu,wyciągamkoszykzbagażnika,poczym

prowadzęNicolewstronędrzewazdalaodwydeptanejścieżki.

Układanaziemiczerwono-niebieskikoc,poczymzrzucazestóp

klapkiisiada.

–Umieramzgłodu.

–Wszystkowporządku?–pytam.Wciążmartwięsięjej

cukrzycą,aleNicolezawszepanujenadsytuacją.

–Och,tak.Jazawszejestemgłodna.

–Zanimzaczniemyjeść…–Ocieramnaglespotniałedłonieodżinsy.

–Chciałbymcicośdać.

–Dać?

–Tak.

–OBoże.–Blednie,nacowybuchamśmiechemikręcę

głową.

–Nieto.Awidzępotobie,żeniebyłabyśjeszczegotowa.

–Och.–Marszczybrwi,możenawetrozczarowana,nacoznówsię

uśmiecham.Chybabędziegotowaszybciejniżmyślałem.

Alejeszczeniedziś.

–Idziemywieczoremdoklubu–przypominam.

Uśmiechasię,kiwagłowąiśliczniesięrumieni.

–Niechodzimytamzbytczęsto.Niemogęsiędoczekać.

Przytakuję,poczymwyciągamzkoszykamałekwadratowepudełkoz

białąwstążką.Nicoleotwieraszerokooczy.

–Maszświetnygust–szepcze.

–Tak,wybrałemciebie.–Przeczesujęwłosypalcami,

zastanawiającsięnadtym,coterazpowiedzieć.–Czyzauważyłaśw

klubieosobyzobrożaminaszyi?

–Tak–odpowiada,marszczącbrwi.

–Czasemtakieobrożeznacząconajmniejtylesamo,ileobrączka

ślubna.Tonietylkosymbolprzynależnościsubmisywnejosobydojejpana,aleteżsamegozwiązku.Ja
niechciałbym,żebyśnosiła

prawdziwąobrożę,ale…

Podajęjejpudełko,patrzęjakjeotwieraiwzdychaz

zachwytuwidzącplatynowynaszyjnik.Wyciągago,podnosiipatrzy

naprostązawieszkęwkształciedwóchzłączonychserc.

– Pragnę, żebyś to nosiła, jako symbol przynależności do mnie. Chcę, żebyś była ze mną związana w
każdymsensietegosłowa.Taksamo

jakjajestemzwiązanyztobą.–Wyjmujęjejnaszyjnikzdłonii

zapinamgonaszyi.Muskampalcemdwakrucheserca.–Iniech

wszyscywiedzą,żejesteśmoja,maleńka.

–Jestemtwoja,skarbie.–Zerkanaserca,potemznówpatrzymiw

oczyiuśmiechasięzzadowoleniem.–Będęgonosićzdumą.

Dziękuję.

Przewracamnienaplecy,wciskawtwardąziemięicałujezcałychsił.

–Jestpiękny.

–Tyjesteśpiękna–odpowiadam,kładąckciuknajejdolnejwardze.

–Jestemgłodna–przypomina,poczymprzewracasięnaplecy,nadal

patrzączzachwytemnanaszyjnik.

Takmiulżyło,żejejsiępodoba.Siadam,wyciągamjedzeniez

koszyka,agdyspoglądamnanią,widzęwjejoczachtylemiłościi

zaufania,żeztrudemoddycham.

–Jakbędziesztaknamniedalejpatrzeć,tonalunchjeszczesobie

poczekasz.Aidziecimogąsięzdarzyć.

Uśmiechasię,siadaobok,całujemniewramię,apotemwpoliczek.

–Kochamcię.

–Jaciebieteż.....

OdAutorki

TaksiążkaróżnisięniecoodinnychzseriioSeattle.

Wszystkietozmysłowe,seksownehistorieprzedstawiającezwiązek

samcaalfazsilnąkobietąipodtymwzględemtapowieśćniestanowiwyjątku.JednakMattMontgomery
niejest

zwyczajnymsamcemalfa,żyjebowiemwświecieBDSM.Sceny

przedstawiająceobraztegoświatasąpełneposzanowaniadla

bohaterów,którzyuprawiająwybranyrodzajseksuzaobopólnązgodą,

takjakpowinnosiętoodbywaćwprawdziwymżyciu.

Głównymtematemtejopowieści,takjakipoprzednichzserii,są

jednakemocje,jakichdoświadczają.Najważniejszejestodkrywanie

miłościiinnychgłębokichuczućdladrugiejosoby.

Mamnadzieję,żezprzyjemnościąudaciesięzMattemiNicolewich

wspólnąpodróż.

Znajlepszymiżyczeniami

Kristen

DocumentOutline

Prolog

Rozdział1

Rozdział2

Rozdział3

Rozdział4

Rozdział5

Rozdział6

Rozdział7

Rozdział8

Rozdział9

Rozdział10

Rozdział11

Rozdział12

Rozdział13

Rozdział14

Rozdział15

Rozdział16

Rozdział17

Rozdział18

Rozdział19

Epilog

OdAutorki

@kasiul

DocumentOutline

Prolog
Rozdział1
Rozdział2
Rozdział3
Rozdział4
Rozdział5
Rozdział6
Rozdział7
Rozdział8
Rozdział9
Rozdział10
Rozdział11
Rozdział12
Rozdział13
Rozdział14
Rozdział15
Rozdział16
Rozdział17
Rozdział18
Rozdział19
Epilog
OdAutorki

TableofContents

Prolog