ROZDZIAŁ I

Dzielić swoimi uwagami, dawać rady, które nikomu nie są potrzebne.
Wreszcie przyjechało pogotowie i milicja. Lekarz pogotowia potwierdził
opinie, doktora Wasiutowicza.
Otrucie. Najprawdopodobniej cyjanek potasu.
Komendant miejscowego posterunku MO ograniczy! się do postawienia przy drzwiach pokoju

denata milicjanta i bezzwłocznie połączył się z komendą wojewódzką. Przyjechali bardzo szybko.
Mogło się zdawać, że czekali tylko na ten telefon.

Major Zielniak, posiwiały w milicyjnej służbie, chętnie dobierał sobie młodych

współpracowników, bezbłędnie wyczuwając najzdolniejszych.

Lubił też mawiać, że sama rutyna bez inteligencji to jak śledź w śmietanie bez kieliszka czystej

wódki, danie niby pożywne, ale czegoś brak. Ten stary wyga cieszył się sympatią zarówno
podwładnych, jak i przełożonych. Ceniono go nic tylko jako zdolnego, dobrego fachow-ca,
specjalistę od wykrywania różnego rodzaju przestępstw i zbrodni, alo także jako człowieka
szczerego, pogodnego, obdarzonego dużym poczuciem humoru.

Zielniakowi towarzyszył porucznik Morawski, który niedawno ukończył
wydział prawa i gorąco pragnął zdobyć stawę detektywa. Palił się więc do spraw trudnych,

poważnych, a morderstwa fascynowały go przede wszystkim. Brak mu było oczywiście
doświadczenia, z czego na szczęście zdawał sobie sprawę. Lu-bił więc asystować przy robocie
Zielniakowi, licząc na te, że od starszego kolegi wiele się nauczy.

Obejrzeli zwłoki. Następnie Zielniak szybkim spojrzeniem obrzucił cały pokój.
― Denat ma ciemną plamę w okolicy warg ― powiedział Morawski.
Major skinął głową.
―
Zauważyłem. To dżem.
Uważniej przyjrzał się stojącej na stoliku tacy z resztkami śniadania.
Zdecydowanym ruchem ręki po-wstrzymał młodego człowieka.
― Niczego nie dotykaj. Chodźmy. Nie przeszkadzajmy ludziom w robocie.
Podczas gdy fachowcy od daktyloskopii przystąpili do swej urzędowej działalności, obaj

oficerowie odwiedzili kierowniczkę domu wypoczynkowego. Przyjęła ich w kancelarii. Pozornie
wydawała się zupełnie spokojna, ale łatwo można było wyczuć, że z dużym wysiłkiem panuje nad
wzruszeniem. Nerwowym ruchem ręki wskazała krzesła.

Zielniak "nie od razu zaczął rozmowę. Przyjrzał się kierowniczce i stwierdził, że jest to kobieta,

która może się jeszcze podobać. Co prawda trochę zbyt obfite kształty, ale jeżeli ktoś ciągłe musi
zaglądać do kuchni... Wyjął papierosy i przywoławszy na twarz jeden ze swoich pogodnych,
jowialnych uśmiechów spytał:

― Można panią poczęstować? Potrząsnęła przecząco głową.
―
Dziękuję. Nie palę.
―
Ale nam pozwoli pani zapalić?
―
Oczywiście. Bardzo proszę. Tu jest popielniczka.
―
Czy pan Mieczysław Kozielski dawno .przyjechał?

―
Zielniak przystąpił wreszcie do rzeczy.
―Jakieś dwa tygodnie temu. Mogę oczywiście podać dokładną datę.
Zaraz sprawdzę w książce.
―
Nie, nie ― zaoponował major. ― Niech się pani nie fatyguje.
Sprawdzimy potem. Na razie to nieistotny szczegół. Pan Kozielski przebywał tu sam?
―
Przyjechał z żoną.
―
I pani Kozielska jest w tej chwili w pensjonacie?
―
Tak. Umieściłam ją w moim pokoju. Może pan sobie wyobrazić, w jakim stanie się znajduje.
Zielniak pokiwał współczująco głową.
― Oczywiście. Oczywiście. Zapewne się pani orientuje, czym zajmował
się pan Kozielski, jaki zawód reprezentował?
― Był muzykiem, kompozytorem. Komponował
piosenki.
―
Piosenki?
― Tak. Dlaczego pana to dziwi? Zielniak uśmiechnął się.
―
Nie wiem czemu, ale zdawało mi się, że piosenki w dzisiejszych czasach komponują ludzie

młodzi.

Kierowniczka nieznacznie wzruszyła ramionami.
― No... pana Kozielskiego na pewno trudno by zaliczyć do młodzieży.
― Właśnie. Ale to przecież nie ma znaczenia. Chciałbym się dowiedzieć, kto po raz ostatni

widział pa-na Kozielskiego żywego?

Zmarszczyła brwi, jakby usiłując sobie przypomnieć.
―
Chyba Zuzia, jedna z naszych pokojówek.
―
Dlaczego pani sądzi, że ona była ostatnią osobą, która widziała pana Kozielskiego?
―
Bo przyszła tutaj z bielizną. Rozmawiałam akurat z panią Kozielską...
―Zaraz, zaraz... ― przerwał Zielniak. ―Może to jakoś sobie uporządkujemy. Proszę mi

dokładnie,

spokojnie wszystko opowiedzieć tak, żebym zrozumiał, jak wyglądała sytuacja. W jakim celu pani

Kozielska przyszła do pani? Czy ot tak sobie, na towarzyską pogawędkę, czy też miała jakiś
konkretny interes?

―Chciała pomówić ze mną w sprawie zamiany pokoju. Skarżyła się, że ich pokój jest bardzo

hałaśliwy. Ja niestety nie mogłam jej dopomóc, ponieważ wszystko u nas, zajęte. Sezon w pełni.

― Czy pani Kozielska odwiedziła panią przed śniadaniem czy po śniadaniu?
―
Po śniadaniu, oczywiście.

―
I podczas tej rozmowy weszła tutaj pokojówka z bielizną. Co to była za bielizna?
―
Wyprana przez nią bielizna państwa Kozielskich, parę koszul, skarpetki, chusteczki do nosa, zdaje

się, że i pidżama.

―
Dlaczego Zuzia przyniosła tutaj bieliznę? Mogła przecież zanieść ją do ich pokoju.
―
Myślała, że pan Kozielski może jeszcze śpi, nie chciała go budzić.
Widziała, jak pani Kozielska wchodziła do mnie i dlatego...
―
Rozumiem ― Zielniak wyjął nowego papierosa i
zaczął ugniatać go w palcach. ― I jak się wreszcie skończyło z tą bielizną?
―Pani Kozielska kazała odnieść ją do swojego pokoju.
―I Zuzia odniosła bieliznę do pokoju państwa Kozielskich.
―
Tak.
―
Dlatego pani sądzi, że Zuzia jest ostatnią osobą, która widziała pana Kozielskiego żywego.
―
Tak. Pani Kozielska nie siedziała już tu długo. Skończyła rozmowę ze mną i poszła do siebie na

górę. Wtedy zobaczyła, że jej mąż...

―
Czy moglibyśmy porozmawiać z Zuzią? ― spytał Zielniak.
Kierowniczka wstała.
―
Oczywiście. Zaraz ją tu przyślę. Czy pan chce, żebym była obecna przy tej rozmowie?
―
Może to niekonieczne.
Po chwili do pokoju weszła zapłakana dziewczyna.
Nie wiadomo właściwie, dlaczego tak rozpaczała po śmierci człowieka, który był dla niej jednym

z wielu gości. Najwidoczniej uważała, że lak wypada.

Zielniak zajął prezydialne miejsce pani kierowniczki.
―
Proszę, niech pani siada.
Usiadła na brzeżku krzesła i hałaśliwie wytarła zaczerwieniony od płaczu nos.
―O której zaniosła pani śniadanie do pokoju państwa Kozielskich?
―
Tak jak zwykle.
― To znaczy o której godzinie? Wzruszyła ramionami.
―
Bo ja tam wiem. Nie patrzę ciągle na zegarek. Nic było chyba jeszcze dziewiątej. Może za

dwadzieścia dziewiąta, może za piętnaście.

―
Czy kiedy pani wnosiła śniadanie, oboje państwo Kozielscy byli w pokoju?

―
Oczywiście. Jeszcze w łóżkach leżeli.
―
Rozmawiali z panią?
― Pan Kozielski spytał, jaka pogoda, chociaż widział przecie przezA okno, że słoneczko pięknie

świeci.

Ale on zawsze taki był rozmowny... ― znowu chlipnęła.
Zielniak pokiwał głową.
― Tak. To prawda. Słoneczko pięknie świeci. Proszę nam teraz powiedzieć, jaki dżem roznosiła

pani dzisiaj do śniadania.

―
Jaki dżem? ― zdziwiła się Zuzia.
―
Właśnie. Chcielibyśmy się dowiedzieć, jaki to był dżem: truskawkowy, agrestowi'1, śliwkowy...

No jaki?

―
Dzisiaj był malinowy i z czarnych porzeczek.
―Czy do każdego pokoju zaniosła pani obydwa dżemy?
―
Nie, skądże... Albo taki, albo taki.
—
Na jednej miseczce?
―
Oczywiście. A po cóż nosiłabym dżem na dwóch miseczkach?
―
A czy pani pamięta, jaki zaniosła pani do pokoju państwa Kozielskich?
Pokręciła głową.
―Nie, proszę pana. Jakże mogę pamiętać? Tyle gości. Wszystkim trzeba zanieść śniadanie do

pokoju, i ta galopem.

―
Zrozumiałe. Proszę nam jeszcze powiedzieć, jak właściwie było z tą bielizną państwa

Kozielskich?

―
Zwyczajnie. Uprałam, uprasowałam i przyniosłam tutaj, bo widziałam, że pani Kozielska weszła

do pani kierowniczki i dlatego...

―
Co powiedziała pani Kozielska?
—
Kazała mi zanieść bieliznę do ich pokoju.
―
I zaniosła pani?
―
Oczywiście.
―
Czy rozmawiała pani wtedy z panem Kozielskim?

―
Śmiałam się.
―
Z czego?
—
A takie tam... Starszy człowiek, a zawsze go się jakieś zbytki trzymaty.
―
Jakie zbytki?
―Nic takiego... Uszczypnął mnie. On w ogóle lubił mnie szczypać.
―
I pani na to pozwalała?
―
A dlaczego nie? Samo szczypanie jeszcze nic takiego. Nie będę przecież o takie głupstwo z

gościem się awanturować. Zresztą pan Kozielski przyjemny był człowiek. Dał się lubić. Szkoda go...

― No, no, niech pani nie płacze ― powiedział prędko Zielniak, widząc, że dziewczyna podnosi

chusteczkę do oczu.― Proszę nam wyjaśnić, czy goście po śniadaniu wystawiają tace z naczyniami?

―Tak. Na korytarz. Bo to, widzi pan, jedni się ubierają, drudzy chcą jeszcze trochę pospać. Nie

chcą, żeby im przeszkadzać. Przy schodach są takie specjalne stoliki. Gość zje śniadanie i tacę
wynosi z pokoju.

Każdy tak robi.
―
Czy pan Kozielski lubił dżemy?
―Okropnie lubił. W ogóle lubił słodycze. Zdarzało się, że desery zabierał
z innych stołów, jak ktoś nie
zjadł.
― To bywają tacy goście, którzy rezygnują z deserów?
: ― A pewnie. Na- przykład pani Gruszecka. Odrobiny dżemu nie zje, deseru nie tknie. Mówi, że

się odchudza. Ale zupy z kluskami to potrafi wtrząchnąć trzy talerze, i to kopiate. Jej tam żadne
odchudzanie nie pomoże. Waży chyba ze sto kilo.

―
Na którym piętrze mieszka pani Gruszecka?
—
Na drugim.
―
To znaczy na tym samym co państwo Kozielscy.
—
Tak. Dwa pokoje dalej, po tej samej stronie.
―
Dziękuję pani. Na razie to wszystko. Może pani wracać do swoich zajęć.
Zuzia wstała. Była już w drzwiach, kiedy się nagle odwróciła.
―Przypomniałam sobie, proszę pana. Państwu Kozielskim przyniosłam malinowy dżem.
Wyszła. Zielniak spojrzał na młodszego kolegę.
―
No i co o tym sądzisz? Zdobyliśmy już trochę
informacji dotyczących Kozielskiego.

Porucznik uśmiechnął się,
—Tak. Wiemy, że komponował piosenki, lubił słodycze i młode dziewczyny.
―
Na początek to sporo. A co do tej kozy, trzeba przyznać, że miał
dobry gust. Bardzo apetyczna.
Weszła kierowniczka.
―
Zuzia powiedziała mi, że panowie skończyli z nią rozmowę. Czy będę panom jeszcze potrzebna?
―
Może jeszcze małą chwileczkę. Chodziłoby nam o pewne drobne informacje, dotyczące niektórych

pani gości.

—
Słucham?
―
Przede wszystkim chcielibyśmy się dowiedzieć, którzy spośród pani podopiecznych nie jadają

słody- czj'. Mam ha myśli pensjonariuszy zajmujących pokoje na drugim piętrze.

Była bardzo zaskoczona.
―
Którzy nie jadają słodyczy...
―Właśnie. Czy ma pani w tej materii jakieś
rozeznanie?
―Zaraz, zaraz... Muszę się zastanowić. No więc pan Ślewicki...
―
Pan Ślewicki?
―
Tak. Powiedział mi, że od pewnego czasu cierpi na nadkwasotę i że lekarze zabronili mu jadać

słodycze.

―
Czy mimo to dostaje dżem na śniadanie?
—
Tak. No wie pan ... trudno jest w kuchni robić taką selekcję. Gość otrzymuje swoją porcję, a jeżeli

nie chce jeść dżemu, to nie je.

―Oczywiście. A kto jeszcze na drugim piętrze nic jada dżemu? Może pani Gruszecka?
―
O, widzę, że już pan zdobył pewne informacje ― uśmiechnęła się kierowniczka. ― Tak. Pani

Gruszecka również unika słodyczy, ale nic zawsze. Twierdzi, że się odchudza. Ta kuracja
odchudzająca wydaje mi się jednak nieco dziwna i, prawdę mówiąc, powątpiewam w jej rezultaty.

Teoria, że tłuszcz spala tłuszcz, jakoś nie przemawia mi do przekonania.
―
Najważniejsza jest wiara ― powiedział z powagą Zielniak. ―
Powiadają, iż wiara czyni cuda. Kto
jeszcze spośród gości mieszkających na drugim piętrze nie jada słodyczy?
―
Nikogo więcej nie przypominam sobie.
―A co mogłaby nam pani powiedzieć na temat pana Kozielskiego?

Zrobiła nieokreślony ruch ręką.
―Cóż... Bardzo niewiele. Nie znałam «n bliżej. Był tylko jednym z gości.
Wiem, że komponował piosenki... To już chyba panom powiedziałam.
―
Tak. To już nam pani powiedziała. A teraz zadam pani pytanie, na które odpowiedź może nie być

ta-ka łatwa. Czy pani zdaniem państwo Kozielscy byli zgodnym małżeństwem?

Poruszyła się, jakby-nieco zaniepokojona.
― Na pańskie pytanie rzeczywiście trudno mi odpowiedzieć, panie majorze. Stanowczo za mało

wiem na ten temat. Państwo Kozielscy robili na mnie wrażenie niezwykle zgodnej i dobranej pary.
Nie podejrzewa pan chyba pani Kozielskiej...

―W tej chwili jeszcze nikogo nic podejrzewam ― uśmiechnął się Zielniak.
―Zresztą ― mówiła dalej kierowniczka ― jeżeli chodzi o ścisłość, pani Kozielska posiada w tej

sprawie idealne alibi.

Zuzia zaniosła bieliznę ł widziała pana Kozielskiego żywego, a pani Kozielska natychmiast po

powrocie do swojego pokoju wszczęła alarm.

Zielniak potrząsnął głową.
―
Nie, nie. Nic rozumiemy się. Wcale nie twierdzę, iż podejrzewam panią Kozielską. Jeżeli

zapytałem, czy byli zgodnym małżeństwem, to z zupełnie innych przyczyn. Nic możemy przecież
wykluczyć samobójstwa.

―
Samobójstwa?! Ależ to nieprawdopodobne!
—
Dlaczego pani uważa, że to nieprawdopodobne?
― Pan Kozielski był człowiekiem niesłychanie pogodnym, pełnym radości życia. Nie! Takie

przypusz-czenie absolutnie nie ma sensu.

―
Widzi pani... ― Zielniak sięgnął po papierosy. ― W podobnych sytuacjach musimy brać pod

uwagę wszystkie ewentualności. Ludzie potrafią się znakomicie maskować. Pozornie może ktoś być
pogodny, we-soły, pełen radości życia, jak to pani pięknie określiła, a gdzieś lam bardzo głęboko
może ukrywać ponure, a nawet tragiczne myśli.

―Nie, nie. Nigdy w to nie uwierzę, żeby pan
Kozielski...
Machnął ręką.
―
Mniejsza z tym zresztą. To jedna z wielu hipotez. W tej chwili nie będziemy się nad nią

zastanawiać.

Proszę nam łaskawie powiedzieć, czy moglibyśmy porozmawiać z panią Kozielską?
― Doznała bardzo ostrego szoku. Nie wiem doprawdy... W tej chwili lekarz jesl przy niej.
―
Spróbujemy. Porozumiemy się z lekarzem.
Pani Kozielska zgodziła się porozmawiać z milicjantami.
―Wiem, że tego nie uniknę ― powiedziała. ― Wolę to już mieć za sobą.
Lekarz więc wprowadził ich do pokoju, sam zaś dyskretnie wycofał się na korytarz.
Kiedy weszli, siedziała w fotelu i poprawiała maquillage. Pozornie była zupełnie opanowana,

tylko le-ciutkie drżenie dolnej wargi zdradzało, ile wysiłku kosztuje ją to opanowanie. Zielniak
wyrecytował wielo-krotnie powtarzane

przepraszające zdanie, następnie zaś oświadczył, jak im jest niesłychanie przykro, że...
Przerwała mu w połowie zdania.
―Może nic będziemy tracili czasu na te wszystkie grzecznościowe formułki. Chciałabym

ograniczyć naszą rozmowę do rzeczowych, niezbędnych pytań i takich samych odpowiedzi. Słucham
panów?

Major z dużym zainteresowaniem przyglądał się eleganckiej pani o pięknie osadzonej głowic i

arysto-kratycznych rysach. Robiła wrażenie jakiejś wielkiej damy wyjętej ze starego portretu. Nie
była już pierwszej młodości, ale pasma siwych włosów jedynie dodawały wdzięku jej świeżej
jeszcze, bardzo pięknej twarzy. Ogromne, ciemne oczy były w tej chwili podkrążone i
zaczerwienione.

―
O której przyniesiono dzisiaj śniadanie do pokoju państwa?
―Chyba około wpół do dziewiątej. Dokładnie nie pamiętam.
―A może pani pamięta, jaki dżem podano do śniadania?
―Malinowy. Pamiętam dlatego, że to był ulubiony dżem mojego męża.
Ucieszył się.
―
Po śniadaniu zeszła pani do pani kierowniczki?
―
Tak. Chciałam porozmawiać w sprawie zamiany pokoju.
―W czasie tej rozmowy weszła pokojówka z bielizną. Kazała jej pani odnieść bieliznę na górę do

pokoju. Następnie wróciła pani do swojego pokoju i zobaczyła pani, że mąż...

―
Tak... tak...
―Proszę mi powiedzieć, czy mąż pani miewał zwyczaj brania dżemu z tac, które inni goście

wystawia-li po śniadaniu na korytarz?

―
To się zdarzało. Mój mąż lubił dżemy.
―
Dzisiaj także wziął jakiś dżem z innej tacy?
―
Tego nie zauważyłam.
―
Mogło się to stać wtedy, kiedy pani poszła do kierowniczki.
―
Niewykluczone.
― Czy mąż pani przeżywał ostatnio jakieś przykrości, zmartwienia?
―.Nie wiem. Nic mi nie mówił, ale chyba nie.
―
Miał jakichś wrogów?
―Nic nie wiem na ten temat. Nie sądzę. Mój mąż byt człowiekiem bardzo łubianym. Miał wielu

przyjaciół. O jego wrogach nigdy nie słyszałam.

―

Na razie nie będziemy już panią dłużej męczyli ― powiedział
Zielniak i skinął na porucznika. ―
Dziękujemy za rozmowę. Dowidzenia.
Na korytarzu Zielniak wziął młodszego kolegę pod rękę.
―Słuchaj, Kaziu, musimy podzielić się robotą. Ja biorę na siebie tego faceta z nadkwasotą i tę

babeczkę, która się odchudza. Ty musisz obskoczyć innych z drugiego piętra. Zorientuj się, kto
jeszcze nie zjadł

swojego dżemu.
―
A jeżeli Kozielski zszedł po dżem na pierwszo piętro?
―To oczywiście teoretycznie możliwe, ale mało prawdopodobne. Wątpię, żeby się facetowi

chciało chodzić po schodach. Już prędzej, wracając z ubikacji, zobaczył dżem stojący na stoliku i
zabrał.

―Czy mamy pewność, że otruł się dżemem? ― spytał Morawski.
―
Wszystko na to wskazuje. Wąchałem ten dżemik. Podejrzanie pachniał. Analiza wykaże.
―To znaczy, że cyjanek potasu był przeznaczony dla kogoś innego.
―Bardzo prawdopodobne. Dla kogoś, kto akurat dzisiaj nie miał ochoty na dżem z czarnych

porzeczek.

― Zaraz, zaraz... ―Porucznik poskrobał się za uchem. ― A może ktoś poczęstował Kozielskiego

tym przysmakiem? Wiedział, że facet lubi dżemy, skorzystał z nieobecności Kozielskiej, wszedł do
pokoju i powiedział: „Masz, bracie. Ja nie będę jadł".

Zielniak pokiwał głową.
― No cóż ... To także możliwe, chociaż mniej przekonywające. Na razie musimy się dowiedzieć,

kio na drugim piętrze dostał dżem z czarnych porzeczek i nie zjadł go. Zabieramy się do roboty. I to z
życiem!

* * *

Andrzej Ślewicki wyglądał na człowieka cierpiącego na żołądek. Na chudej, pociągłej twarzy,
przypominającej pyszczek jakiegoś zabiedzonego gryzonia, błądził kwaskowaty uśmiech, wyrażający
pogardę dla świata i ludzi. Wystające kości policzkowe pokryte były żółtawą, zwiotczałą skórą, a
pokaźnych rozmiarów wątrobiane worki podpierały wąskie czarne oczy, w których błyszczała
drwina.

Zielniak przedstawił się i poprosiło chwilę rozmowy.
― Jeżeli to konieczne, niech pan siada ― powiedział bez entuzjazmu właściciel nadkwasoty i

szczelniej zapiął pomarańczową pidżamę na wyschniętej, owłosionej piersi.

―
Jak długo przebywa pan w tym domu? ― spytał Zielniak.
―
Około tygodnia.
―
Słyszał pan zapewne o tym, że dziś rano zmarł na tym piętrze jeden z pensjonariuszy.
―
Podobno. No cóż... Wszyscy jesteśmy śmiertelni. Na szczęście.
―
Dlaczego powiedział pan „na szczęście"?

—
Niech pan sobie wyobrazi, co by się działo, gdyby od początku świata nikt nie umarł. Co za

fenomenalny tłok. I bez tego trudno się dostać do autobusu czy do tramwaju.

―
Zmarł niejaki Mieczysław Kozielski. Czy pan go znal?
―
Bardzo niechętnie zawieram nowe znajomości ― padła odpowiedź
wypowiedziana znużonym głosem.
― Obcuję z ludźmi tylko wtedy, kiedy to jest niezbędnie potrzebne, kiedy jestem zmuszony.
―
Czy pan znał pana Kozielskiego? ― powtórzył pytanie Zielniak.
―
Nie, nie znałem pana Kozielskiego. Widywałem go zapewne w jadalni.
―
Wszystko wskazuje na to, że pan Kozielski został otruty.
—
Ktoś musiał być niechętnie do niego usposobiony
―
stwierdzi! obojętnie Ślewicki.
―
Prawdopodobnie ― zgodził się Zielniak. ― Czy mógłby mi pan powiedzieć, o której godzinie

dzisiaj rano przyniosła panu pokojówka śniadanie?

―Zapewne parę minut po ósmej, nie kontroluję pokojówek z zegarkiem w ręku.
―
Czy zaraz pan zjadł śniadanie? Czy może przed śniadaniem wyszedł
pan na chwilę z pokoju?
―
Proszę mi nie mieć tego za złe, ale zawsze przed śniadaniem idę do ubikacji.
― I dzisiaj także poszedł pan do ubikacji przed śniadaniem.
―Nie by!o żadnego powodu, dla którego miałbym akurat dzisiaj zmieniać swoje przyzwyczajenia.
―
I po powrocie z ubikacji zjadł pan śniadanie.
―
Przedtem umyłem ręce. Chętnie myję ręce przed jedzeniem.
Cierpliwość majora Zielniaka wydawała się niewyczerpana.
―
Czy dostał pan na śniadanie dżem? ― zapytał.
―
Tak. Z czarnych porzeczek. Ale nie zjadłem tego dżemu. Nie ma chyba takiego rozporządzenia, że

obywatel Polski Ludowej musi jeść dżem. Prawda, panie majorze?

―Nie ma takiego rozporządzenia ― odparł z całą powagą Zielniak. ― I po śniadaniu wystawi!

pan tacę na korytarz.

―
Tak jak codziennie. Zielniak wyjął papierosy.
―

Pozwoli pan, że zapalę?
Szczurza twarz pokryła się czerwienią, która
zmieszana z żółcią skóry dawała fioletowe zabarwienie.
―
No wie pan, że to już lekka przesada. Nie dosyć, że zawraca mi pan głowę jakimiś idiotycznymi

pytaniami, jeszcze chce mi pan tutaj zanieczyszczać powietrze. Jakie pan pali papierosy? Na pewno
„Sporty".

―
Zgadł pan. Tak, palę „Sporty".
―O nie, mój panie. Na papierosa będzie pan musiał wyjść na korytarz.
Zielniak szybko wsunął paczkę „Sportów" do kieszeni.
―Przepraszam. Nie wiedziałem, że panu dym szkodzi ― powiedział
ugodowo.
―
Mnie wszystko szkodzi! ― zaperzył się Ślewicki.
―Rozumie pan? Wszystko! Papierosy, alkohol, słodycze, życie płciowe, tłusta szynka. Absolutnie

wszystko mi szkodzi. Panie! Ja mam nadkwasotę, owrzo-dzenie dwunastnicy, chorą wątrobę, nawala
mi śledziona, coś niewyraźnie z trzustką, a ostatnio lekarze po-dejrzewają u mnie hemofilię. O
tarczycy to już nie będę nawet mówił. Nie warto. Na dobrą sprawę już dawno powinienem był
umrzeć, ale nie umieram. A wie pan dlaczego? Dlatego, że mam

diabelnie zdrowe i mocne serce. Powiedzieli mi lekarze, że z takim sercem mogę do stu lat

dociągnąć. Nie daj Boże.

―
A czy wolno wiedzieć, czym się pan zajmuje, jaki pan zawód uprawia? ― spytał Zielniak.
W oczach schorowanego gryzonia zamigotały wesołe błyski.
―
Pyta pan o mój zawód?
―
Tak.
—
Jestem alfonsem. Major stropił się.
―
Przepraszam, ale nie zrozumiałem.
―
Doskonało pan zrozumiał. Spytał się pan o mój zawód, a ja panu odpowiedziałem, że jestem

alfonsem, sutenerem. Stręczę do nierządu.

Chyba wyrażam się jasno.
―Nie sądzę, żeby te żarty były na miejscu ― zauważył chłodno Zielniak.
― Oczywiście nie jest pan obowiązany odpowiadać na wszystkie moje pytania, ale...
Na twarzy Ślewickiego pojawił się pełen zadowolenia uśmiech.
―
Proszę się na mnie nie gniewać, panie majorze. Nie chciałem pana obrazić. Broń Boże. To, co

powiedziałem, jest najzupełniej zgodne z prawdą.

― Może by pan zechciał trochę dokładniej to sprecyzować ―
zaproponował Zielniak, który zaczynał

mieć wątpliwości co do prawidłowego funkcjonowania szarych komórek swego rozmówcy.
Ślewicki nie przestawał się uśmiechać.
― Całkiem proste. Zajmuję się lansowaniem młodych piosenkarek i piosenkarzy, lokuję teksty

piosenek, a także muzykę. Zarabiam oczywiście na tej działalności, która ma wszystkie cechy
sutenerstwa.

Stre-czę tych młodych ludzi do występowania na estradzie. Przeważnie nie mają głosu, nie umieją

śpiewać, nie posiadają żadnych zdolności.

Zdaję sobie z tego doskonale sprawę, ale z czegoś trzeba żyć. Piosenki, które lokuję, także nic nie

są warte. Wystarczy chyba przyjrzeć się tomu, co się dzieje na tych. wszystkich festi-walach.
Przyjrzeć się i posłuchać.

Doprawdy coraz częściej czuję się jak alfons.
―Przyznaję, że jestem trochę zaskoczony tym, co pan mówi ― powiedział
Zielniak.
Szczurowata twarz schorowanego Impresaria wydłużyła się jeszcze bardziej.
―
A wie pan... dziwne. Nigdy jeszcze z nikim nie rozmawiałem równie szczerze o tych sprawach.

Dlaczego właśnie panu mówię to wszystko?

Sam nie rozumiem.
― Szczerość za szczerość ― uśmiechnął się Zielniak. ― Jeżeli pan nie ma nic przeciwko temu,

także powiem coś zupełnie szczerze.

― Tego rodzaju rewanż spraw mi ogromną przyjemność.
Major odruchowo wyjął z kieszeni papierosy i zaraz je schował.
―Mniejsza z tym, niech pan pali ― skrzywił się przyzwalająco Ślewicki.
― Prawdę mówiąc mnie już nic nie zaszkodzi ani nie pomoże. Czekam na to szczere wyznanie.

Zaintrygował mnie pan. Proszę mówić.

―No więc tak... ― Zielniak jednak nie zapalił. ― Nie ulega wątpliwości, że pan Kozielski został

otruty. To był kompozytor. Komponował muzykę do piosenek. Dziwne, że pan go nie znał.

―
Jego nie znałem, ale znam jego piosenki. Są tak złe, że nawet ja nie mogę się przemóc, żeby je
lansować. Próbował ze mną nawiązać kontakt przez pośredników, ale zawsze jakoś udało mi się z

tego wykręcić. Nie odbiegajmy jednak od tematu. Niech pan mówi dalej. Dotychczas powiedział pan,
że Kozielski został otruty.

―
Tak ― podjął Zielniak ― Kozielski został otruty, a właściwie, według wszelkiego

prawdopodobieństwa, sam się otruł, i to zupełnie przypadkowo.

—
Przypadkowo?
―
Tak. Lubił dżemy. Zabrał z korytarza miseczkę z dżemem z czarnych porzeczek, który ktoś

odstawił, na przykład pan.

Ślewicki z poważną miną pokiwa! głową.
―Rozumiem. Z tego by wynikało, że ktoś mnie chciał zlikwidować. Swoją drogą, jak to dobrze

mieć nadkwasotę i nie jadać słodyczy. Niech żyje nadkwasota! Uratowała mi życie.

―Nie możemy twierdzić, że chodziło o pana ― sprostował Zielniak. ―
Sprawa się o tyle komplikuje, że nie tylko pan nie zjadł dżemu z czarnych porzeczek. Jeszcze parę

osób znajduje się w tej samej sytuacji.

Powiedziałem panu to wszystko, ponieważ chciałbym się od pana dowiedzieć, czy istnieje ktoś,

komu zależałoby na pozbyciu się pana w sposób definitywny?

Ślewicki wybuchnął niezbyt wesołym, skrzekliwym śmiechem.
―Dziesiątki ludzi, panie majorze, dziesiątki ludzi, jeżeli nie setki, utopiłoby mnie z rozkoszą w

łyżce wody.

―
Aż tylu ma pan wrogów?
―
W moim fachu nic można nie mieć wrogów. Ma się ich na pęczki.
―
Czy konkretnie podejrzewa pan kogoś?
—
Nie. Potrafiłbym sporządzić długą listę tych, którzy z prawdziwą przyjemnością poszliby na mój

pogrzeb i nawet przynieśliby kwiaty, ale nie mogę wskazać palcem mordercę czy nawet
potencjalnego mordercę.

To zbyt duża odpowiedzialność. Nie mam podstaw. Co innego życzyć komuś rychłego

przeniesienia się na tamten świat, a zupełnie co innego czynnie mu w tym dopomagać. Nie sądzi pan,
panie majorze?

―Ma pan rację. Wobec tego na razie zakończymy już chyba naszą rozmowę.
Jeszcze tylko taka prośba: niech to wszystko, cośmy tutaj powiedzieli, zostanie między nami.
― Dyskrecja zapewniona, panie majorze. Absolutnie nie zależy mi na tym, żeby rozpowszechniać

wer-sję, jakoby ktoś chciał mnie przetransportować do świętego Piotra. To nie byłaby najlepsza
reklama.

Pożegnawszy dziwnego chudzielca, Zielniak udał się na poszukiwanie swojego młodszego kolegi.

Znalazł porucznika wjadami.

―
No i co, Kaziu? Jak ci poszło?
―Na drugim piętrze jeszcze tylko Zewert nie zjadł dżemu z czarnych porzeczek.
―
Kto to jest ten Zewert?
―
Taki miody bęcwał. Nie mogłem się dowiedzieć, czym się zajmuje.
Śpi. Po wczorajszym pijaństwie ma cholernego kaca i niechętnym okiem patrzy na słodycze.

Interesuje go raczej kefirek.

—
A to dziewczę, które się odchudza? Nie wiesz, gdzie jest?
―
Na plaży.
—
Ci od daktyloskopii jeszcze są?
—
Są. Prosiłem, żeby zaczekali.
―Jesteś chłopak z głową. Powiedz im, żeby poszukali odcisków palców w pokojach Stawickiego

i u Gruszeckiej na drugim piętrze. Potem sprawdzi się jeszcze u tego z kacem. Chodzi mi głównie o

drzwi, fu-tryny i o stoliki.

Niech to zrobią możliwie dyskretnie. Z zewnątrz nie muszą niczego ruszać. Porozum się z

kierowniczką, a ja tymczasem poszukam tej odchudzonej.

Odnalazł ją na plaży, wiedziony swym niezawodnym instynktem.
Siedziała pod parasolem, ale na wszelki wypadek zabezpieczyła się dodatkowo przed

promieniami słonecznymi, wkładając na głowę ogromny kapelusz typu „sombrero". Odziana była w
barwną sukienkę w poprzeczne pasy, która uwydatniała jej potężne kształty. Wątły leżak wyginał się
niepokojąco pod tym ciężarem.

―
Bardzo przepraszam. Czy pani Gruszecka? ― powiedział grzecznie Zielniak.
―Nazywam się Cecylia Gruszecka ― odparła wyniośle. ― Dlaczego pan mnie o to pyta?
—
Ponieważ pragnąłbym panią prosić o chwilę
intymnej rozmowy.
―Nie mam zwyczaju rozmawiać z nieznajomymi mężczyznami ―
oświadczyła autorytatywnie, ale mimo to ruchem pełnym kokieterii poprawiła płową czuprynkę

wysuwającą się niesfornie spod sombrera.

Zielniak przedstawił się w sposób raczej ceremonialny i pokazał
dyskretnie swoją legitymację służbo-wą.
― Czegóż może chcieć ode mnie milicja? ― powiedziała, wydymając wargi. W jej głosie

wyczuwało się rozczarowanie.

Zielniak usiadł obok na piasku i od razu przystąpił do rzeczy.
― Zapewne pani słyszała, iż w pensjonacie, w którym pani obecnie przebywa, zmarł pan

Kozielski.

Skrzywiła się niechętnie.
―Coś mi się obiło o uszy. Przyznam się panu, że unikam smutnych wiadomości. Mój system

nerwowy jest obecnie poważnie nadszarpnięty.

―
Czy znała pani pana Kozielskiego?
― Tak. Siedzieliśmy nawet przy jednym stoliku.
Zawsze zjadał mój deser. Tak się do tego przyzwycza-ił, że nawet wtedy, kiedy miałam ochotę na

coś słodkiego, nie dopuszczał mnie do deseru.

Twierdził, że jeżeli ktoś się odchudza, powinien robić to konsekwentnie i nie jadać słodyczy. A

przecież człowiek jest tylko człowiekiem i czasami może ulec pokusie. Wczoraj na przykład był na
obiad krem cytrynowy, który ubóstwiam. Taką miałam na niego ochotę. Ale gdzie tam! Zjadł

Kozielski. I wie pan ... to ciekawe ... Tyle jadał słodyczy, a był szczupły.
Nie mam pojęcia, jak on to robił.
―
Pan Kozielski został otruty ― wtrącił obojętnie Zielniak.
―
To także słyszałam. W obecnych czasach ludzie zupełnie nie mają skrupułów. Nigdy nie

przypuszczałam, że jego żona jest zdolna do czegoś takiego... Taka elegancka i wytworna pani...

―
Nic nie wskazuje na to, żeby pani Kozielska otruła swego męża.
Wyraz najwyższego zdumienia ukazał się w okrągłych oczach poetki.

―
Więc nie Kozielska go otruła?
―Nie. Dlaczego panią tak to dziwi? Wzruszyła ramionami.
―
Bo ja wiem... Wydawało mi się... No po prostu istnieje taka jakaś tradycja, że żona zabija męża.

Nawet i u Mickiewicza. Pamięta pan

„Lilie”? „Zbrodnia to niesłychana, pani zabija pana. Zabiwszy grzebie w gaju..."
― Tak, tak, pamiętam ― przerwał trochę niecierpliwie Zielniak, który obawiał się, że będzie

musiał

wysłuchać dość długiego wiersza w całości. ― Czy mogłaby mi pani powiedzieć, o której

godzinie pokojówka przyniosła pani dzisiaj śniadanie?

―
No... rano.
―
Ale o której godzinie?
―Nie patrzyłam na zegarek. Było pewnie parę minut po ósmej. Zwykle miedzy ósmą a wpół do

dziewiątej przynosi śniadanie.

―
Czy miała pani na tacy dżem?
―
Już dziesięć razy mówiłam, żeby mi nie dawali dżemu, a oni zawsze przynoszą! Na to nie ma rady.
―
I pani jadła dzisiaj ten dżem?
―Skądże! Po pierwsze odchudzam się. a po drugie nienawidzę dżemu z czarnych porzeczek.
Morelo-wy albo agrestowy czasami zjem w drodze wyjątku, ale z czarnych porzeczek nigdy.
― Czy kiedy pokojówka przyniosła tacę ze śniadaniem, pani natychmiast zabrała się do jedzenia?
―Mnie w ogóle nie było w pokoju, kiedy Zuzia wniosła śniadanie.
―
A gdzie pani była?
―W toalecie. Musiałam nawet zejść na pierwsze piętro, bo na naszym piętrze ubikacja była

zajęta.

―
A po powrocie spostrzegła pani, że śniadanie już stoi na stole.
―
Tak.
―
Po jedzeniu wystawiła pani tacę na korytarz.
― Jak zwykle. Wszyscy tak robimy. To ułatwia służbie sprzątanie i my mamy spokój. Można się

jeszcze chwilę zdrzemnąć. Wprawdzie podobno podczas takiej drzemki zawiązuje się tłuszcz, ale ja
tam nie wierzę. Są różne teorie. Właściwie dlaczego pan mnie o to wszystko wypytuje?

Zielniak uśmiechnął się.
―
Chyba nietrudno odgadnąć. Pan Kozielski został otruty, a ja prowadzę śledztwo w jego sprawie.
Oczy poetki zrobiły się jeszcze bardziej okrągłe.
―

I mnie pan podejrzewa o dokonanie tej zbrodni?!
―
Ale skądże znowu. Ani mi to przez myśl nie przeszło.
Poruszyła się nerwowo, aż leżak zaskrzypiał złowieszczo.
―Przecież, wszystkie pańskie pytania do tego wyraźnie zmierzają! Mogę pana zapewnić, że jest

pan w błędzie. Ja nie otrułam Kozielskiego. Cóż za wręcz literacka imaginacja!

―
Nic podobnego nie twierdziłem ― zaoponował żywo Zielniak.
―
To prawda ― mówiła dalej podniecona poetka ― to prawda, że budziły się we mnie mordercze

instynkty, kiedy Kozielski zjadał mój krem cytrynowy, ale to było czysto teoretyczno uczucie. Nie
miałam najmniejszego zamiaru naprawdę pozbawiać go życia. Jeżeli chodzi o mnie, innego motywu
tej zbrodni nie doszuka się pan... Kozielski skomponował dwie czy trzy nieudane piosenki do moich
tekstów, ale o to nie miałam do niego pretensji. Ostatecznie nie każdy może być człowiekiem
utalentowanym. U nas, niestety, bardzo wielu ludzi zupełnie pozbawionych talentu, a nawet zdolności
zajmuje się sztuką. Po prostu traktują ją. jako niezły interes, proszę pana. Uważają, że talent nie jest
rzeczą najważniejszą. Nawet brak jakichkolwiek zdolności nie stanowi przeszkody. I niech mi pan
wierzy: dzisiaj każdy sądzi, że może pisać wiersze, powieści, komponować piosenki, malować...
Jeżeli więc pan...

Zielniak doszedł do wniosku, że należy przerwać te rozważania, któro zaczynały sprowadzać

rozmowę na boczne tory.

―Pragnąłbym wyjaśnić, dlaczego postanowiłem z panią porozmawiać.
Otóż mam prawo podejrzewać, że Kozielski otruł się dżemem, który zabrał z cudzej tacy, stojącej

na korytarzu.

Okrągła twarz poetki straciła swą buraczkową barwę, pobladła.
―
To znaczy, że mnie przyniesiono zatruty dżem...
― Pokojówka na pewno nie przyniosła pani zatrutego dżemu. Ktoś mógł
nasypać cyjanku potasu w czasie, gdy pani przebywała w toalecie.
―
Jezus Maria! Prawda! Czuję, że mi się robi słabo. Chyba zemdleję.
― Lepiej niech pani tego nie robi ― poradził Zielniak. ― Byłoby to dla mnie niezwykle

kłopotliwe.

Zresztą omdlenia nie są w dzisiejszych czasach modne.
―
To prawda ― zgodziła się łatwo pani Gruszecka.
―Kiedyś kobiety mdlały przy lada okazji, a teraz... No cóż... czasy się zmieniają. Czasy i

obyczaje. O tempom, o mores!

―
Mogę panią pocieszyć ― podjął Zielniak, rad, że jakoś wybrnął z projektowanego omdlenia ―

mogę panią pocieszyć, że nie mamy żadnej pewności, iż właśnie pani dżem został przez kogoś
zatruty. Parę osób, mieszkających na drugim piętrze, wystawiło na korytarz dżem z czarnej porzeczki.

―
Więc może jednak nikt nie dybał na moje życie?
―

A czy pani przypuszcza, że istnieje ktoś, komu zależy, aby rozstała się pani z tym światem?
Zamyśliła się melancholijnie.
―
Chyba tylko jakiś kolega albo koleżanka po fachu. Nie wyobraża pan sobie, ile zawiści istnieje w

naszym środowisku. Ale czyż jn jestem winna temu, że piszę lepsze wiersze aniżeli na przykład taki
Pawlicki albo choćby taka, z bożej łaski poetka.

Fabiańska. Ja tam nie jestem zazdrosna, jeżeli komuś uda się stworzyć coś naprawdę pięknego, coś

wspaniałego. Mało jest jednak takich wielkodusznych ludzi. A zresztą w dzisiejszych
zmaterializowanych czasach poezja została zepchnięta na boczny tor. Ostatnio wydałam tomik

,.U wrót Hadesu". Powiadają, że bardzo interesujące wiersze. Ale pan zapewne nie czytał...
―
Niestety, nie mam czasu na czytanie poezji ― przyznał Zielniak.
—
Ale na czytanie kryminałów to na pewno się znajdzie czas.
―
Zdarza się. że przeczytam coś sensacyjnego. Dla odprężenia.
Poetka pokiwała głową z wyrazem rezygnacji.
―
Smutny jest nasz świat, coraz smutniejszy. Bez poezji ludzie nie mogą być szczęśliwi.
Zielniak postanowił jak najszybciej wydobyć się z zalewającego go morza dygresji.
―
Więc nie widzi pani nikogo takiego, kto pragnąłby panią definitywnie... powiedzmy... usunąć.
―
Nie wiem, kto chciałby nastawać na moje życic, ale człowiek to skomplikowana istota. Trudno

poznać samego siebie, a cóż dopiero bliźnich. Natura ludzka jest bardzo złożona, bardzo. Nigdy
właściwie nie wiadomo, co czai się na dnie naszej podświadomości.

Nawet najszlachetniejszy, pozornie najbardziej nie-winny człowiek może nosić w sobie zalążek

zbrodni. Czyż nie mam racji, panie majorze?

Zielniak nic czuł się na siłach zgłębiać w danym momencie tajniki duszy ludzkiej, a doszedłszy do

wniosku, że dalsze wynurzenia nie przyniosą mu już nic konkretnego, uprzejmie pożegnał ożywioną,
chętną do pogawędki poetkę i wrócił do pensjonatu.

Rozmowa z Henrykiem Zewertem była bez porównania bardziej konkretna. Młody człowiek

przyjął

oficerów w pidżamie. Miał podpuchnięte, zaczerwienione oczy i zmierzwioną czuprynę.

Początkowo zdradzał widoczne objawy zdenerwowania. Ręce mu drżały, kiedy zapalał papierosa.
Najwidoczniej wizyta milicjantów wywarła na nim duże wrażenie. Dowiedziawszy się jednak, o co
chodzi, od razu się uspokoił i odzyskał pewność siebie.

―
To ta dziwka Iza ― powiedział z przekonaniem i zaraz dodał: ―
Przepraszam, że się tak niezbyt li
teracko wyrażam, ale to wyjątkowo do niej pasuje.
―
O kim pan mówi? ― spytał Zielniak.
―
O jednej mojej znajomej. Poznałem ją w zeszłym miesiącu i już sobie wyobraża diabli wiedzą co.

Może jej się przywidziało, że się z nią będę żenił? Chybaby mi szajba odbiła.
―
Jak nazywa się ta pani?
―
Iza. Izabela.
―
A nazwisko?
―Zaraz, zaraz... Takie jakieś dziwne nazwisko. Machelska? Chyba Machelska. A może

Muchalska...

Dobrze nie pamiętam.
―
Sypiał pan z nią?
—
No chyba. A co miałem robić? W szachy grać?
―Jak to? Łączyły pana z dziewczyną bliższe stosunki i nawet pan nie wie dokładnie, jak ona się

nazywa?

― Nazwisko nieważne, panie majorze. W tych
sprawach imię wystarcza, a czasem to nawet i bez imie-nia można się obejść.
―
i twierdzi pan, że ona chciała pana otruć?
―Odgrażała się. Narwana dziwa. Mówiła, że mnie zabije. Po takiej wszystkiego można się

spodziewać.

―
A właściwie dlaczego miałaby pana zabić?
―
Bo jej powiedziałem, że mam dosyć i żeby poszła w czorty. Nie muszę przecież przez całe życie

tylko z jedną dziewczyną... A ona sobie ubrdała, że ma mnie na własność. Zdenerwowałem się i
powiedziałem jej, co o tym wszystkim myślę. Urządziła mi cholerną scenę, łapała za nóż, odgrażała
się. że mi oczy wypali, że mnie otruje, że mi gardło poderżnie.

Takie tam różne głupstwa. Ale z tego widać, że faktycznie chciała mnie otruć.
Zielniak pokiwał głową.
― To niewykluczone. Długo pan dzisiaj spał. Prawda?
―
Tak. Wyjątkowo długo. Wczoraj mocno popiliśmy z kumplami i potem nie mogłem zasnąć.

Cholernie mnie suszyło. Jak to po wódce.

Zdrzemnąłem się dopiero nad ranem.
― I nie styszał pan wejścia pokojówki ze śniadaniem?
―
Absolutnie nie słyszałem.
―
Nie jadł go pan?
―
Nie. Obudziłem się na chwilę, wypiłem mleko i herbatę, wyniosłem tacę na korytarz i znowu

zasnąłem. Pierońsko byłem zmęczony. Jeszcze teraz źle się czuję. Przyrzekłem sobie, że już nie
dotknę wódki. To trucizna.

―
Czy na noc zamyka pan drzwi na klucz?
―
Nie. A po co? Nikt mnie nie ukradnie, a rano przychodzi Zuzia ze śniadaniem.
Zielniak zapalił papierosa i spytał:
―
Czym się pan zajmuje? Z czego pan żyje?
Młody człowiek nieco się zmieszał.
―
Z czego żyję ― powtórzył. ― No tak jakoś... jakoś sobie radzę.
―
Jaki jest pański zawód?
―
Właściwie to jeszcze nie zdecydowałem się na
wybór zawodu.
―
A ile pan ma lat?
―
Dwadzieścia osiem.
― I dotąd się pan nie zdecydował na wybór zawodu?
―
To nie takie proste, panie majorze. ― Zewert z zakłopotaną miną przeczesał palcami zmierzwioną

czuprynę. ― Człowiek chciałby coś odpowiedniego sobie wybrać. Trudno się zdecydować. Ojciec
radził, żebym został lekarzem. Zdałem nawet na medycynę, ale po roku rzuciłem. Lekarze tak nędznie
zarabiają, że szkoda czasu na te studia.

Sześć lat się męczyć, żeby później ― na stażu ― dostać tysiąc trzysta złotych.
Nie ma frajerów. Potem próbowałem śpiewać w zespole, ale mi to nie za bardzo szło. Pisałem

teksty do piosenek. Podstawili mi nogę, wygryźli.

Nie umiałem wejść do sitwy.
―
A teraz co pan robi?
―
Teraz...? Tak sobie... Rozglądam się.
―
No dobrze, więc z czego się pan utrzymuje?
― Czasem coś zarobię dorywczo. Trochę mi
pomagają rodzice. Jakoś trzeba kombinować. Właściwie rzeczywiście warto by się gdzieś

zahaczyć na stałe...

Zielniak uważnie przyglądał się potężnie zbudowanemu młodzieńcowi, któremu pomagają rodzice.
―Wspomniał pan o dorywczych zarobkach. Czy mógłby pan bliżej sprecyzować, na czym one

polega-ją?

Zewert miał minę człowieka, którego potwornie cisną buty.
―
Czy muszę odpowiedzieć na to pytanie?
―

Nie. Nie musi pan odpowiadać na żadne z moich pytań, ale nie sądzę, żeby taka taktyka była dla

pana korzystna.

―
Dlaczego?
― Dlatego, że wtedy automatycznie powstaną podejrzenia, że prowadzi pan jakąś nielegalną

działal-ność, że ma pan coś do ukrycia przed milicją, przed władzami skarbowymi. Sądzę, że
sytuacja człowieka podejrzanego nie jest dla pana wygodna.

― To fakt ― zgodził się amator „dorywczych" zarobków. ― Przekonał
mnie pan.
― No więc. Może nam pan wreszcie powie konkretnie, wjaki sposób zdobywa pan pieniądze?
― Różnie. To naprawdę nie jest nic takiego. Czasem pośredniczę w jakiejś transakcji...
―
W jakiej transakcji?
―No, na przykład ktoś chce sprzedać samochód. Pomogę mu i przy tej okazji... Mam trochę

znajomości...

―
A poza tym?
―Poza tym... Czasem uda mi się wygrać w karty, ale w brydża, nie w żaden hazard. Czasem

pilotuję jakiegoś cudzoziemca. Różnie... Jak się trafi.

―
Pilotuje pan cudzoziemców?
—
Bardzo rzadko. Znam trochę języki i dlatego...
—
Pracuje pan dla „Orbisu"?
―
Nie. Raczej tak indywidualnie... sporadycznie. Ale to naprawdę bardzo rzadko.
—
No tak... ― Zielniak wstał. ― Mielibyśmy do pana następującą prośbę. Może by pan zechciał

skon

taktować nas z tą dziewczyną, z którą pan się rozstał w sposób raczej burzliwy.
―
Z Izą? Mogę ją panom pokazać, ale z daleka. Nie znoszę awantur.
—
Gdzie ją znajdziemy?
—
Na plaży. Lubi się smażyć.
―
Wobec tego może zechce się pan ubrać, a my zaczekamy na pana w jadalni.
―
All right.
Zeszli do pustej o tej porze jadalni I usiedli przy stoliku.
―
No i co o tym sądzisz? ― spytał Zielniak. Porucznik wzruszył
ramionami.

― Cóż tu można sądzić? Zebraliśmy trochę materiału. Mamy pobieżną charakterystykę osób, które

nie zjadły dżemu z czarnych porzeczek, ale właściwie nie posunęliśmy się naprzód. Wydaje mi się,
że cała trudność polega na tym, że mordercą mógł być zarówno ktoś z pensjonatu, jak i ktoś z
zewnątrz.

―Otóż to ― podchwycił Zielniak. ― Zupełnie
słuszna uwaga. Bo gdyby wszystko to działo się w no-cy, mielibyśmy określoną liczbę

podejrzanych, ale o ósmej rano drzwi są już otwarte, ludzie, wychodzą, przychodzą, praktycznie bez
żadnej kontroli. W takiej sytuacji wystarczyło, że ktoś dobrze się orientował w tutejszych zwyczajach
i wiedział, o której godzinie pokojówki roznoszą śniadanie.

Pokręcił się na drugim piętrze i skorzystał z momentu, kiedy niedoszła ofiara poszła do toalety.

Można przecież błyskawicznie za-prawić dżem cyjankiem potasu. To są sekundy.

―
Pokojówka chybaby coś zauważyła.
―
Wątpliwe. Tc dziewczyny mają tyle swojej roboty, że trudno wymagać, żeby jeszcze pilnowały

trucicieli.

Wszedł Zewert. Białe, płócienne spodnie i szafirowa koszula efektownie podkreślały

czekoladową opaleniznę. Poruszał się ze starannie wystudiowaną nonszalancją.

― Jestem do dyspozycji panów ― powiedział ukazując zdrowe, białe zęby w niezbyt szczerym

uśmie-chu.

Na plaży Zewert tak lawirował, żeby w razie potrzeby schronić się błyskawicznie za szerokimi

barami porucznika. W pewnym momencie wskazał grającą

w piłkę zgrabną dziewczynę.
―
To ona.
―
Nie przedstawi nas pan? ― spytał Zielniak.
—
O nie, nie. Na to mnie się nie namówi. Spływam.
Brnęli więc sami po piachu, wymijając ostrożnie smażące się w słońcu ludzkie ciała.

Odprowadzały ich ciekawe spojrzenia. Ci dwaj panowie, przyodziani w eleganckie garnitury,
wyglądali trochę dziwnie na tle rozprażonej plaży gęsto zasłanej golasami. Wreszcie dotarli do celu.

―Przepraszam, że pani przerywamy zabawę ― powiedział Zielniak.
Odrzuciła piłkę i spojrzała na niego jakby od niechcenia.
―
Czego pan chce?
Dowiedziawszy się, że ma do czynienia z oficerami milicji, stała się natychmiast cicha i potulna.

Robiła wrażenie spłoszonej.

―
Słucham...?
Zielniak wyjaśnił, że chcieliby z nią porozmawiać w pewnej ważnej sprawie.
―
Czy tutaj? ― spytała niepewnie. Spojrzenie miała niespokojne. Nerwowo odgarniała spadające

jej na oczy włosy.

―Chyba nie. Rozmowa na plaży nie jest zbyt wygodna. Może się pani ubierze.

Poszli za nią i zaczekali przed szatnią. Długo nie wychodziła. Morawski zaczął się niepokoić.
―
Chyba nam nie prysnęła. Co...? Zielniak pokręcił głową.
―
Nie, skądże. Nie ma tu drugiego wyjścia, poza tym to jej się nie opłaci. Wie przecież, że bardzo

prędko ją odnajdziemy, a wtedy... Po prostu bierze się w garść i dlatego chce zyskać na czasie.

―
Z togo wynika, że ma coś na sumieniu.
—
Widziałeś jej oczy?
―
Oczywiście. Piękne!
―
A tobie tylko jedno w głowie ― uśmiechnął się Zielniak. ― Nie chodzi mi o to, czy ci się jej oczy

podobają, tylko czy dostrzegłeś niepokój w jej „pięknych" oczach?

―
Owszem ― przytaknął porucznik. ― Wydało mi się. że się czegoś boi.
Wyszła wreszcie. W białej sukience przepasanej szerokim, czerwonym paskiem wyglądała bardzo

efektownie. Pantofle na wysokim obcasie znacznie ją podwyższyły.

―Przepraszam, że panowie tak długo czekali ― powiedziała z czarującym uśmiechem ― ale taki

dzisiaj tłok... ― Była już zupełnie opanowana i niedawne zmieszanie zniknęło bez śladu. ― Dokąd
idziemy?

Zielniak zastanawiał się przez chwilę. Nie bardzo wiedział, jaki teren najlepiej będzie obrać na tę

rozmowę.

― Myślę, że możemy pogawędzić chwilę w pensjonacie, w którym mieszka pani znajomy.
―
Jaki znajomy?
―
Pan Zewert.
Niechętnie wzruszyła ramionami.
―
Ach, ten... Jaki tam znajomy...
Wrócili do jadalni. Zielniak poprosił kierowniczkę, żeby im przez pewien czas nie przeszkadzano.
Chwilę przyglądali się sobie nawzajem, jak gracze zasiadający do decydującej partii.
―
Czy mogę zapalić? ― spytała dziewczyna.
― Oczywiście ― Zielniak wyjął nową paczkę papierosów i wprawnym ruchem odpicczętował ją.
―Panowie mają do mnie jakieś pretensje? ― spytała, wydmuchując dym nozdrzami. Wyczuwało

się, że dokłada wszelkich starań, żeby wszystko to, co robi i co mówi, wypadło jak najswobodniej.

Major wyjął notes i długopis.
―Pani pozwoli, że przed rozpoczęciem naszej rozmowy załatwimy urzędowe formalności. Może

nam pani poda swoje personalia.

―
Bardzo proszę. Izabela Czernicka, urodzona 28 kwietnia 1948 roku.
―

Gdzie pani mieszka?
―
W Warszawie.
―
Czy dawno zna pani pana Zewerta?
―
Och, to zupełnie nowa znajomość. Poznałam go tutaj, na wczasach.
―
Gdzie pani pracuje?
― W Zakładach Farmaceutycznych. Jestem
laborantką.
―
Na długo przyjechała pani nad morze?
—
Na trzy tygodnie. Został mi jeszcze tydzień.
—
Czy dzisiaj rano była pani w tym pensjonacie?
Zawahała się. Widocznie jednak doszła do przekonania, że nie ma sensu kłamać, ponieważ

odpowiedziała cicho:

―
Byłam.
—
O której godzinie?
―
Parę minut po ósmej. Może trochę później. Nie pamiętam.
―
A czy wolno spytać, wjakim celu pani tu przyszła?
―
Miałam interes do Zewerta.
—
O tak wczesnej porze?
—
Musiałam z nim pomówić.
―
I mówiła z nim pani?
―
Nie, bo spał.
—
Nie starała się go pani obudzić?
―Nie da rady. Jak Heniek zaśnie, nikt go nie dobudzi, a po wódce to nawet mowy nie ma.
―
Widzę, że jest pani znakomicie zorientowana w zwyczajach pana Zewerta ― uśmiechnął się

Zielniak.

Dziewczyna nie robiła wrażenia speszonej.
―

A bo to raz z nim spałam.
―
Przecież sama pani powiedziała, że to zupełnie nowa znajomość ―
zauważył Zielniak.
―
A co to ma do rzeczy? ― zdziwiła się szczerze. Nie podtrzymywał
tego tematu.
―Czy pani wie, dlaczego zaprosiliśmy ją na tę rozmowę?
―
Nie mam pojęcia.
—
Ponieważ dzisiaj ktoś chciał otruć pana Zewerta.
—
Otruć? Henia?... Niemożliwe.
―
Tak. I właśnie panią o to podejrzewamy.
Zerwała się na równe nogi.
―
Czy pan oszalał?! Ja miałabym truć tego idiotę?!
—
Spokojnie, proszę. Pan Zewert twierdzi, że doszło między nim a panią do bardzo ostrej wymiany

zdań.

―
Więc cóż z tego? Nasobaczyłam mu i koniec. Mało to razy ludzie się pokłócą?
―
W afekcie czasem się robi różne rzeczy.
―
Niech pan da spokój. Jaki tam afekt...
―
Jednak przyszła tutaj pani z samego rana.
― Chciałam z nim pogadać. Wczoraj był po większej wódce, a jak sobie popije, to żadna

rozmowa.

Zielniak znowu sięgnął po papierosy. Głęboko zaciągnęła się dymem.
― Pan chyba nie mówi tego poważnie, że ja chciałam otruć Heńka.
―
Najzupełniej poważnie.
―
Ale dlaczego?! Dlaczego miałabym to robić?
―
Pan Zewert twierdzi, że zerwał z panią i... Roześmiała się.
―
On zerwał ze mną? I pan w to wierzy? Przecież to ja zerwałam z nim! Miałam dosyć togo pętaka.

A zresztą zerwanie to jeszcze nie powód, żeby kogoś truć. Co drugi chłopak musiałby ginąć otruty.

― Prócz pani nie widzimy innej osoby, która mogłaby usiłować popełnić tę zbrodnię.
Dziewczyna odzyskała już zimną krew. Uśmiechnęła się.

―Może pan się niezbyt uważnie rozgląda, panie majorze. Może jednak znalazłaby się inna osoba...
―
Kogo pani ma na myśli?
―
A choćby nawet tę spasioną ropuchę.
―
O kim pani mówi?
—
O tej grubej, udającej romantyczną poetkę.
—
O pani Gruszeckiej?
―
Jasne.
―
A dlaczegóż ona miałaby truć Zewerta?
―
O to niech pan ją zapyta osobiście. Ja nie mam zamiaru bawić się w podobne plotki.
―
Proszę pani ― Zielniak zgasił papierosa, pochylił się nad stolikiem i spojrzał dziewczynie w

oczy.

―Obawiam się, że nie zdaje sobie pani sprawy z powagi sytuacji, w jakiej się znalazła.

Poinformowałem przecież panią, że jest pani podejrzana o usiłowanie otrucia Henryka Zewerta.
Sądzę, że we własnym, dobrze rozumianym interesie lepiej będzie współdziałać z nami i powiedzieć
wszystko, co pani wic.

―
Zmusza mnie pan...?
―
Absolutnie nie. Mogę tylko służyć dobrą radą.
―
Dawała mu forsę.
—
Gruszecka Zewertowi?
―
Tak.
―
Był jej utrzymankiem?
―Coś w tym rodzaju. Kombinowali także razem jakieś interesy.
―
Jakie interesy?
―
Nic wiem. Chyba jakiś szmugiel.
—
Skąd pani wie to wszystko?
―
Kiedyś przypadkowo podsłuchałam ich rozmowę. Heniek miał już dosyć tego babsztyla. Nie chciał

z nią sypiać. Była taka natrętna... Wtedy on zaczął się odgrażać, że jak mu nie da spokoju, doniesie
milicji o jej machlojkach.

―
O jakich machlojkach?
― Tego nie wiem. Dokładnie na ten temat nie mówili.
―Czy to wszystko nie jest czasem wytworem pani wyobraźni? ― spytał
Zielniak.
Wzruszyła ramionami.
―Jeśli mi pan nie wierzy, możecie spytać Heńka albo tej grubej. Wątpię, żeby chciała mówić, ale

jak ją pan przyciśnie... Zresztą nie wiem. Nigdy nie pracowałam w milicji. Nie znam się na tym.

― Wspominała pani, że jest pani laborantką w Zakładach Farmaceutycznych.
― I co z tego? Pan myśli, że jeśli pracuję w Zakładach Farmaceutycznych, to jeżdżę na wczasy z

wor-kiem cyjanku potasu?

―
A dlaczego pani przypuszcza, że Zewerta chciano otruć właśnie cyjankiem potasu? ― spytał

szybko

Zielniak.
Nie speszyła się.
―Dlatego, że jest to najpopularniejsza trucizna używana przez autorów powieści kryminalnych.
―
Widzę, że nie brak pani poczucia humoru.
― To mnie zawsze ratuje w najtrudniejszych sytuacjach życiowych.
―
A czy obecną swoją sytuację uważa pani za trudną?
― Raczej za bardzo głupią. Nigdy nic przypuszczałam, że mogę być wplątana w taką idiotyczną

historię.

―
Skończymy już naszą rozmowę. ― Zielniak wolno schował do kieszeni notes i długopis. ― Nie

jest wykluczone, że jeszcze się zobaczymy. Na razie może pani wracać do gry w piłkę.

Kiedy zostali sami. Morawski spytał:
―
Podejrzewasz tę dziewczynę? Major skrzywił się sceptycznie.
―
Diabli wiedzą. Jest dosyć cwana.
―
A co z naszą poetką?
―Trzeba ją będzie wziąć pod obserwację. Trochę mi trudno sobie wyobrazić, żeby ta

romantyczna góra mięsa była zamieszana w jakieś podejrzane interesy. Ale wszystko jest możliwe na
tym świecie. Nie nale-

ży się niczemu dziwić. Najgorsze w całej sprawie jest to, że nie mamy przecież żadnej pewności,

że Kozielski został otruty dżemem Zewerla.

Mógł wziąć dżem zarówno z tacy Gruszeckiej, jak i z tacy Ślewickiego.
― Mógł go także poczęstować ktoś niezwykle „uczynny" ― dodał
Morawski.
ROZDZIAŁ II

Walczak tego roku żle znosił upały. Przyplątały się kłopoty z ciśnieniem
― co dziwnego zresztą, tyle lat w nieustającym młynie, a i praca niezbyt spokojna. Takie refleksje

zdarzały mu się raczej rzadko, ponieważ usposobienie na ogół miał pogodne, niefrasobliwe i
wszelkie przeciwności losu przyjmował zazwyczaj ze stoickim spokojem, a nawet z humorem.

Pułkownik Leśniewski patrzył na niego z zatroskanym wyrazem twarzy.
―
Poszłoby się na ryby, co. Karol? ― zagadnął.
―Oj, na ryby ― westchnął Walczak.― Odetchnąć trochę świeżym powietrzem. Uduszę się chyba

w tych warszawskich spalinach.

― Może napijesz się wody sodowej? ― zaproponował Leśniewski.
Walczak leniwym ruchem wyciągnął rękę w kierunku syfonu. Przez cały czas zastanawiał się, do

czego pułkownik zmierza. Wiedział z doświadczenia, że takie długie wstępy nie wróżą nic dobrego i
'że zapewne szykuje się jakaś nowa robota.

Mógłbym od biedy przekwalifikować się na wróżkę
― pomyślał z wisielczym humorem, słysząc następne zdanie szefa:
―
Mam dla ciebie, Karolu, robotę.
—
O co chodzi? ― zapytał bez entuzjazmu. Leśniewski wyjął z teczki maszynopis.
—
Masz. Czytaj.
Walczak westchnął i zagłębił się w lekturze. W miarę jednak, jak przebiegał oczami zapisane

stroni-ce, twarz jego zaczynała się ożywiać.

Skończył czytać i
gwizdnął cicho.
―
Ciekawe, bardzo ciekawe.
―
Wiedziałem, że cię to zainteresuje ― uśmiechnął się z zadowoleniem Leśniewski. ― Trzeba

będzie zebrać te informacje.

―
To nie takie proste, szefie. Kozielski, Slcwicki, Gruszecka, Zewert.
Izabela Czernicka. Pięć osób, nie licząc jakichś drugoplanowych postaci, które niewątpliwie

wypłyną nam przy robocie. Czy ci z Gdańska wyobrażają sobie, że my to możemy szybko zrobić?

―
Właśnie tak to sobie wyobrażają.
―
Nielicha harówka! Trzeba czasu i ludzi.
―Dobierz sobie kogoś do pomocy. Olszewski wrócił z urlopu. Jest w świetnej formie.
―
Olszewski mi pasuje ― kiwnął głową Walczak. ― Facet z ikrą i ma głowę na karku. Lubię z nim

pracować. Ale nas dwóch to mało, jeżeli robota ma być szybko wykonana.

―
Dokooptuj jeszcze kogoś. Może Pakułę?
―

Zastanowię się. Więc oficjalnie przejmujemy tę sprawę?
—
Tego jeszcze nic wiem. Gdańsk zaczął. Na ich terenie to się stało...
―Ale wszystkie główne postacie mieszkają w Warszawie.
―Właśnie. Trzeba będzie stworzyć jakąś formę kooperacji. Być może, że ściągniemy Zielniaka do

Warszawy.

―
Chyba tak ― zgodził się Walczak. ― Przyjemny facet. Poznałem go w zeszłym roku. Zna się na

robocie.

―
Stary fachowiec. Ma ogromne doświadczenie.
Walczak wrócił do maszynopisu i znowu zaczął wyliczać:
― Kozielski, Kozielska, Ślewicki, Gruszecka. Zewert, Czernicka. Gdyby tak przeszukać ich

mieszkania...

―Oj, ty marzycielu. Kiedy wreszcie przestaniesz bujać w obłokach?
― To już nawet nie pozwalasz mi trochę pofantazjować? ― obruszył się Walczak. ― Fachowy

rzut oka na mieszkanie może często dać więcej informacji o człowieku aniżeli wszystkie

wywiady.
― Szczególnie jeżeli się jeszcze przejrzy korespondencję.
― Oczywiście. Korespondencja jest przecież jednym z elementów umeblowania. Przeważnie leży

w szufladach albo w szafach, Jak ty sobie w ogóle wyobrażasz zbieranie takich informacji, i to w
przyśpieszo-nym tempie?

―
To już twoja sprawa.
― Czy zwłoki Kozielskiego przywieziono do Warszawy?
―
Tak. Jutro pogrzeb. Chyba pójdziesz.
― Myślę, że powinienem. Chrześcijański obowiązek. Wprawdzie nic przepadam za cmentarnymi

na-strojami, ale wiem z doświadczenia, że podczas żałobnych uroczystości można poczynić dużo
ciekawych obserwacji. Czasem nawet na pogrzebie zjawia się morderca.

―Sęk w tym ― powiedział Leśniewski, zapalając papierosa ― że Kozielskiego nikt nie

zamordował.

Otruł się przypadkowo dżemem, przeznaczonym dla kogo innego. Tak twierdzi Zielniak. Napisał to

w swoim raporcie, a także mówił mi o tym telefonicznie.

―Dżem z czarnych porzeczek ― mruknął Walczak.
―
Czuję, że stracę serce do tego dżemu, a tak go lubiłem. Aż szkoda...
―Nie każdy dżem jest przyprawiony cyjankiem potasu.
―Mówisz?... A czy to był rzeczywiście cyjanek potasu?
―
Analiza tak wykazała, analiza resztek dżemu, którym się uraczył
Kozielski.
―
A sekcja zwłok?
―

To samo. Cyjanek potasu, Żadnych wątpliwości.
―
Usiłowanie zabójstwa.
―
Tak. A ofiarą padł przypadkowo Kozielski.
Walczak przegarnął palcami niesfornie zwichrzoną czuprynę.
―Ciekawe, czy morderca będzie konsekwentnie dążył do swego celu.
―
Musimy być na to przygotowania
―
W takim razie zachodzi obawa, że możemy mieć nowego trupa.
—
i to niewykluczone.
―
Należałoby dać obstawę tym trzem osobom. Leśniewski potrząsnął
głową.
―Praktycznie niewykonalne, a poza tym to by nic nie pomogło. Nie sposób przecież śledzić

każdego kroku tych ludzi.

― Myślę, że i oni sami będą się pilnować ― powiedział Walczak.
―
Właściwie bardzo trudno zgadnąć, co kryje się za tym wszystkim ―
westchnął pułkownik. ― Nie możemy przecież wykluczyć, że ofiara w ogóle nie zna swego

prześladowcy.

—
Czyli morderstwo na zamówienie.
—
Właśnie ― przytaknął Leśniewski. ― Morderstwo na zamówienie.
Zgrabny sposób- pozbywania się niewygodnego człowieka. Żadnych powiązań pomiędzy ofiarą a

mordercą. Taka taktyka ogromnie utrudnia śledztwo. Zresztą to wszystko są czysto teoretyczne
rozważania, na które chyba w tej chwili szkoda czasu.

Walczak pożegnał szefa i wrócił do swojego pokoju. Zaraz leż skomunikował się z Olszewskim.
Porucznik był wspaniale opalony, tryskał zdrowiem i radością życia.
Zainteresował się sprawą. Uważnie przeczytał elaborat Zielniaka.
―
A może jaki maniak... ― zastanawiał się.
―
Maniak? ― zdziwił się Walczak.
―Nie można tego wykluczyć. Teraz na świecie są bardzo modne rozmaite morderstwa

dokonywane na tle zboczeń.

Walczakowi ta hipoteza nie trafiła do przekonania.
―
Przestańmy wydziwiać, bracie. Traktujmy sprawę tak, jakbyśmy mieli do czynienia z najzupełniej

normalnym osobnikiem. W tej chwili chodzi o zebranie jak największej ilości informacji dotyczących
. ludzi z pensjonatu, którzy nie są amatorami dżemu z czarnych porzeczek.

― Czy można tę sprawę zakwalifikować jako morderstwo? ― spytał

Olszewski. ― Bo przecież Kozielski...
― Jeżeli przyjmiemy, że Kozielski zjadł dżem przeznaczony dla kogo innego ― przerwał mu

Walczak

― to oczywiście nie można tego traktować jako morderstwa. Usiłowanie zabójstwa. Moim

zdaniem jednak nie wolno wykluczyć, że Kozielski został otruty. Mógł przecież ktoś z jego znajomych
przynieść mu ten dżem.

―
Tak. Oczywiście. I jeżeli nie będzie nowej ofiary, to ta teoria nabierze wszelkich cech

prawdopodobieństwa.

Walczak skrzywił się z powątpiewaniem,
―I tak, i nie. Być może, że morderca na pewien czas zrezygnuje ze swego zamiaru.
―Nie ― zaprzeczył energicznie porucznik. ― Nie wydaje mi się to prawdopodobne. Jeżeli facet

decyduje się likwidować swego wroga w pensjonacie, jeżeli zadaje sobie tyle trudu, żeby zdobyć
gdzieś cyjanek potasu, to zagrożenie musi być bardzo duże. Moim zdaniem albo Kozielski został
celowo otruty, albo w Bardzo krótkim czasie będziemy mieli nowe morderstwo.

― Któremu nie zdołamy zapobiec ― uzupełnił Walczak.
―Ale które niewątpliwie pomoże nam rozwikłać całą tę sprawę.
―
Jesteś cyniczny.
―Nie. Po prostu praca w milicji nauczyła mnie trzeźwo patrzeć na podobne sytuacje.
―
Jesteśmy od tego, żeby nie dopuścić do nowej zbrodni.
―
Sądzisz, że to takie proste?
―Nie, nie sądzę ― przyznał Walczak. ― Ale musimy zrobić wszystko, co w naszej mocy.
―
Pięć osób do rozpracowania,..
―
Razem z Kozielską sześć.
―
Niezła robótka. Ilu ludzi daje pułkownik?
―
No... Właściwie na razie mówił o mnie, o tobie i ewentualnie o Pakule. Jeżeli chciałoby się to

szybko załatwić, należałoby zatrudnić pięciu albo sześciu ludzi. Każdemu przydzielić jedną z tych
osób i tego...

―
Urlopy ― westchnął Olszewski. ― Bardzo wątpię, żeby szef zaangażował taką ekipę.
—
I ja także wątpię ― zgodził się Walczak. ― Czuję, że we trzech będziemy musieli to obskoczyć.
Zresztą zobaczymy.
W każdym razie ja już nie dotknę dżemu z czarnych porzeczek.
— Ja chyba także nie ― uśmiechnął się Olszewski.
Walczak dopełnił chrześcijańskiego obowiązku. Poszedł na pogrzeb Kozielskiego. Ludzi było

dużo.

Kozielski miał sporą rodzinę, wielu przyjaciół, bliższych i dalszych znajomych, którzy uznali za

stosowne wziąć udział w żałobnej uroczystości.

Walczak wmieszał się w tłum postępujący za trumną, powoli wysuwając się na czoło smutnego

orszaku.

Uważnie obserwował obleczone w okolicznościową powagę twarze, jakby wśród nich

spodziewał się znaleźć odpowiedź na dręczące go pytanie: Czy śmierć Kozielskiego była dziełem
przypadku, czy też został

celowo, z premedytacją, otruty?
Nad grobem ksiądz pośpiesznie odmawiał modlitwy, zgromadzeni słuchali ich w pobożnym

skupieniu.

Nietrudno jednak było odgadnąć, że każdy z tych ludzi myśli o swoich sprawach i niecierpliwie
oczekuje końca cmentarnej uroczystości.
Walczak z ogromnym zainteresowaniem przyglądał się wdowie. Była bardzo blada, ale ze

spokojem i godnością znosiła swój ból. Tuż przy niej stał wysoki, barczysty mężczyzna o regularnych
rysach twarzy.

Bujna szpakowata czupryna zaczesaną do tyłu dodawała mu artystycznego wdzięku. Delikatnie

podtrzymywał Kozielską pod rękę, pochylając się nad nią od czasu do czasu i jakby o coś pytając.

Odpowiadała mu ledwie dostrzegalnym skinieniem głowy. Wreszcie ksiądz zakończył modły i

zdjął komżę. Wtedy przystąpili do akcji grabarze. Na świeżą mogiłę posypały się kwiaty. Położono
wieńce z szarfami, żałobnicy poczęli się rozchodzić. Każdy żwawo podążał do swoich spraw, do
swojego życia. Chwilowy kontakt ze śmiercią do-biegł

końca.
Wdowa i towarzyszący jej mężczyzna wyszli z cmentarza i wsiedli do eleganckiego Peugeota.

Walczak zadowolił się skromną, wysłużoną Warszawą.

Sikora był znakomitym kierowcą i posiadał ogromne doświadczenie w ściganiu podejrzanych

wozów.

Cały też czas utrzymywał należyty dystans i nie tracił z oczu Peugeota, tak jednak manewrując, aby

nic wzbudzać podejrzeń.

Zajechali na Mokotów. Peugeot zatrzymał się przed willą, tonącą wśród zieleni. Pani Kozielska

wysiadła wraz ze swym towarzyszem.

―
Co robimy? ― spytał Sikora.
―Żebym to ja wiedział ― mruknął Walczak. ― Zaparkujcie wóz gdzieś tu w pobliżu, a ja się

rozejrzę.

―
Rejestracja warszawska. Notujemy numer?
―
Jasne.
Walczak wysiadł i wolno szedł w kierunku willi. Z jednej strony byłoby ogromną niedelikatnością

zawracać głowę Kozielskiej w dniu pogrzebu jej męża, z drugiej jednak strony w takim właśnie
momencie można liczyć na zdobycie jakichś cennych informacji. Człowiek pod wpływem emocji,
wywołanych żałobnymi uroczystościami, skłonny jest powiedzieć więcej aniżeli w normalnych
warunkach. Poza tym Walczak miał

ogromną ochotę zapoznać się z owym reprezentacyjnym mężczyzną, który towarzyszył wdowie.
Po krótkim wahaniu wszedł na kamienny ganek i nacisnął dzwonek.
Otworzyła mu Kozielska. Spojrzała zdziwiona.

―
Pan do kogo?
—
Chciałbym się widzieć z panią Kozielską.
―To ja jestem. Czego pan sobie życzy? ― Głos miała zdecydowany, energiczny. Nie wyczuwało

się w nim wzruszenia.

Przedstawił się, wyjaśniając, że jest z milicji i pokazał legitymację służbową.
― Bardzo przepraszam, że panią niepokoję ― powiedział, znakomicie udając zażenowanie. ―

Chciałbym panią prosić o chwilę rozmowy. Ale może przyszedłem nie w porę?

Obrzuciła go niechętnym spojrzeniem.
―
Przed chwilą wróciłam z pogrzebu mego męża.
― Och, proszę mi wybaczyć. Nie wiedziałem. Przyjdę innym razem.
Zawahała się.
―
Skoro pan już przyszedł, to proszę wejść. Prędzej czy później będę musiała odbyć z panem tę

rozmowę. Proszę.

Wprowadziła go do dużego pokoju, spełniającego zarazem rolę gabinetu, biblioteki i saloniku.

Najbardziej dekoracyjnym elementem były tu książki, ustawione na pólkach sięgających nieomal
sufitu i ożywiających wnętrze kolorowymi grzbietami. Umeblowanie utrzymane było w ciemnej
tonacji, do której dostosowano również i dywan.

Mężczyzna o szpakowatej czuprynie podniósł się z fotela.
― Pan major Walczak, pan inżynier Waldor ― powiedziała Kozielska.
Odczekała chwilę, aż obaj mężczyźni wymienią uścisk dłoni, i wskazała fotel: ― Proszę, niech

pan siada, panie majorze.

Walczak usiadł, ale nic w fotelu, tylko na stojącym opodal wyściełanym krześle. Był niewielkiego

wzrostu i niechętnie zagłębiał się w wygodne meble, które odbierały mu pewność siebie. Zawsze
wolał sie-dzieć na czymś wyższym, szczególnie podczas przeprowadzania urzędowych rozmów.

Zapanowało kłopotliwe milczenie. Twarz inżyniera Waldera nie wyrażała żadnych uczuć. Siedział

nieruchomo, nie patrząc na nowo przybyłego i nie siląc

się na rozmowę. Pani Kozielska przybrała wyczekującą postawę, utkwiwszy pytająco spojrzenie w

niespodziewanym gościu. Wreszcie Walczak doszedł do wniosku, że ta niema scena nazbyt się
przeciąga.

―Pozwoliłem sobie odwiedzić panią, ponieważ pragnąłbym wyjaśnić jeszcze pewne szczegóły

związane z tragiczną śmiercią męża ―

powiedział. Podniosła brwi do góry.
― Wydawało mi się, że wszystko już zostało wyjaśnione tam, na Wybrzeżu. Pan Zielniak...
―Tak. Wiem ― przerwał Walczak. ― Kolega Zielniak przekazał nam dokładne sprawozdanie.

Jestem więc zorientowany w całokształcie sprawy. Chciałbym jednak omówić z panią niektóre
szczegóły, które są dla mnie niezbyt jasne.

―
Proszę bardzo. Słucham?
―
Ale czy nie męczy panią ta rozmowa? Może odłożymy ją na inny dzień?
―

Nie, nie. Wolę już to mieć za sobą.
―
A więc... ― podjął Walczak ― z akt sprawy, które otrzymaliśmy z komendy wojewódzkiej w

Gdań

sku, wynika, że mąż pani zmarł na skutek spożycia dżemu z czarnych porzeczek, który był

przeznaczony dla kogo innego.

Na twarzy pani Kozielskiej pojawił się wyraz znużenia.
―
Czy musimy jeszcze raz powtarzać to wszystko?
―Chwileczkę ― Walczak rzucił szybkie spojrzenie w kierunku Waldera, który w dalszym ciągu

siedział z kamienną, nieprzeniknioną twarzą. ―

Wiemy, że pani zeszła do kierowniczki pensjonatu po śniadaniu. Kto zazwyczaj wystawiał na

korytarz tacę z resztkami jedzenia, pani czy mąż?

―
Przeważnie ja.
― Dlaczego wobec tego. wychodząc do kierowniczki, nie zabrała pani z pokoju tacy. żeby ją

wystawić na korytarz?

Nieznacznie wzruszyła ramionami.
―
Nie wiem. Nie pamiętam. Być może, że mój mąż jeszcze jadł. Dziś już nie przypominam sobie...
―Uhm ― Walczak przeciągnął dłonią po włosach, które ani rusz nie chciały układać się

posłusznie w elegancką fryzurę. ― Czy pani także jest tego

zdania, że mąż wyszedł na korytarz i z cudzej tacy wziął miseczkę z dżemem?
―
Nic umiem sobie inaczej wytłumaczyć tego, co się stało.
―
A czy nie przyszło pani na myśl, że podczas pani nieobecności ktoś mógł wejść do pokoju państwa

i poczęstować pana Kozielskiego zatrutym dżemem?

―
To niemożliwe! ― Zostało to powiedziane z taką gwałtowną energią, że Walczak aż się zdziwił.
―
Właściwie dlaczego?
―
Bo któż mógłby chcieć otruć mojego męża?!
―Ktoś, komu mąż przeszkadzał. Zdecydowanym ruchem potrząsnęła głową.
―
Nie, nie. To nic ma najmniejszego sensu. Mój mąż... Nie wyobrażam sobie, żeby... Mój mąż nie

miał wrogów.

Walczak znowu rzucił błyskawiczne spojrzenie w kierunku Waldera. Nie dostrzegł jednak żadnej

zmiany na jego twarzy.

―
Czy dobrze znała pani swego męża?
—
No. ja myślę.
― Można spytać, od jak dawna byli państwo małżeństwem?

―
Od trzech lat.
―Od trzech lat? Hm... Trzy lata to niezbyt długi okres czasu.
―
Mogę pana zapewnić, że mąż zwierzał mi się ze wszystkiego i gdyby mial takich niebezpiecznych

wrogów, wiedziałabym o tym.

―Nie przekonała mnie pani ― uśmiechnął się przepraszająco Walczak. ―
Nieomal każdy człowiek ma jakieś swoje tajemnice, których zazdrośnie strzeże i z których nie jest

skłonny się spowiadać. Ale mniej-sza z tym.

Chciałbym jeszcze zapytać, czy to było pani pierwsze małżeństwo?
―
Nie. To był mój drugi mąż.
―
A pierwszy?
―
Nie żyje.
—
Od dawna?
—
Pięć lat temu zginął w wypadku samochodowym.
—
Gdzie?
―
W Jugosławii.
Walczak ze współczuciem pokiwał głową.
―
A wracając do tego fatalnego dżemu, proszę mi powiedzieć, czy pani mąż wychodził wtedy z

pokoju przed śniadaniem?

Zastanowiła się.
―
Tak. Zdaje mi się, że wychodził do łazienki przed śniadaniem.
Jestem prawie pewna.
― Czyli, że po śniadaniu raczej nie musiał wychodzić z pokoju. Czyżby specjalnie wyruszył na

poszukiwanie nie zjedzonego dżemu?

―
Trudno mi na to odpowiedzieć.
―
No bo zastanówmy się chwilę ― ciągnął dalej Walczak, ciągle spoglądając w kierunku Waldera.

―

Ktoś po śniadaniu idzie do łazienki i wracając widzi na stoliku stojącym na korytarzu miseczkę z

dżemem.

Zabiera ją do swojego pokoju i pożywia się. To brzmi logicznie. Ale żeby ktoś specjalnie wstawał

z łóżka, wychodził z pokoju i szukał dżemu, to wydaje się mało prawdopodobne. Pani znalazła męża
w łóżku, w pidżamie, a taca z resztkami śniadania

stała w pokoju, na stoliku?

―
Tak.
―
Ani pani nic wyniosła tacy. ani mąż? Kozielska nie odpowiedziała.
Przesunęła dłonią po czole. Robiła wrażenie bardzo zmęczonej.
Walczak postanowił zrezygnować z dalszej rozmowy. Właściwie osiągnął
swój cel. Poznał wytwornego towarzysza pani Kozielskiej, a jednocześnie zasiał dostateczny

niepokój w sercach tych dwojga.

Jeżeli mają coś na sumieniu, to ta pogawędka dobrze im zrobi ―
pomyślał.
Żegnając się z Walderem, powiedział:
―Ale pan się pięknie opalił, panie inżynierze. Pewnie nad morzem...
―
Lubię morze ― odparł obojętnie Walder. ― Do widzenia.
Porucznik Olszewski nie tracił czasu. Już w trzy dni po rozpoczęciu akcji zjawił się w pokoju

Walczaka z pewnymi materiałami.

―Mam trochę informacji dotyczących Zewerta i
romantycznej poetki.
―
Dawaj ― zainteresował się Walczak.
―
A więc tak... ― Olszewski wyjął z kieszeni gruby wysłużony notes i zaczął przewracać kartki. ―
Więc tak. Ten Zewert to nieciekawy facet. Karty, wódka, dziewczyny. Nic bierze się do żadnej

roboty. Han-dluje walutą, złotem, pośredniczy w sprzedaży samochodów, a ostatnio próbował
szantażu.

―
Szantażu?
―
Tak. Podobno szantażował niejakiego Waldera, inżyniera Waldera.
Walczak aż podskoczył na krześle.
―
Co ty mówisz?! To cholernie interesujące. Skąd masz te wiadomości?
―
Z dobrego źródła, wiarygodna informacja.
―
Na czym polegał ten szantaż?
―Dokładnie nie wiem, ale wkrótce będę znać szczegóły.
―
A czy wiesz coś bliższego o Walderze?
― Tylko tyle, że jest specjalistą w dziedzinie biochemii i że pracuje w jakimś instytucie

doświadczal-nym. Dlaczego interesuje cię właśnie ten facet?

―Wyobraź sobie, że ma bliższe powiązania z Kozielską.
―
O! ― wykrzyknął Olszewski. ― Z Kozielską? Co ty powiesz?
Niezwykły zbieg okoliczności.

―
Powiedziałbym, że szczęśliwy zbieg okoliczności. Przynajmniej dla śledztwa ― uśmiechnął się

Walczak.

―
Sądzisz, że Walder może mieć coś wspólnego ze śmiercią Kozielskiego?
―Nie wiem. W tej chwili za wcześnie na jakieś konkretne wnioski. W
każdym razie z twoich informacji wynika, że ma łatwy dostęp do cyjanku potasu, a ja wiem, że

przyjaźni się z panią Kozielską. To już jest coś, jakieś zaczepienie. Poza tym ta opalenizna.

―
Opalenizna...?
― Tak. Walder jest pięknie opalony. Odcień opalenizny wskazuje na to, że wrócił znad morza.

Jeżeli jeszcze okaże się, że mieszkał w tym samym pensjonacie co i Kozielscy...

―
Ryzykowałby taki numer?
―
A dlaczegóż by nic?
― A może chciał wykończyć Zewerta, nie Kozielskiego?
―
To także możliwe. Ale nie bawmy się w domysły. Wspomniałeś, że masz jakieś informacje

dotyczące tej poetki.

―
Tak. Informacje nie sprawdzone jeszcze, ale w każdej plotce kryje się część prawdy. Otóż ta

„uduchowiona" niewiasta trudni się ponoć niezbyt legalnym handelkiem, a poza tym niewykluczone,
że w swoim mieszkaniu, któro jest dosyć duże, zorganizowała sympatyczny dom schadzek. Lubi
popić, lubi młodych chłopców i lubi pieniądze, a na pewno nie zdobywa ich samą twórczością
poetycką.

― Hm,.. ― Walczak przeciągnął dłonią po policzkach, na których pozostał granatowy ślad po

twardym, ciemnym zaroście. ― Sprawdźcie to dokładniej. Interesujące. Obecnie chciałbym się
czegoś dowiedzieć o panu Ślewickim. Należałoby także zebrać trochę więcej informacji o Walderze.

―
Ślewickim miał się zająć Pakuła. Myślę, że coś tam wywęszy.
―
Na pewno. To doświadczony fachowiec. Zna się na robocie.
Rozległo się pukanie.
―O wilku mowa ― powiedział wesoło Olszewski, zobaczywszy uśmiechniętą twarz Pakuły.
Walczak serdecznie uścisnął dłoń sierżanta.
―
Macie dla mnie coś ciekawego? ― spytał.
―
Coś niecoś mam, towarzyszu majorze, ale czy to ciekawe, nic wiem.
Zaraz...
Pakuła zaczął szukać po wszystkich kieszeniach, mrucząc gniewnie pod nosem. Wreszcie wyjął

plik pomiętych kartek, położył je na biurku i rozprostował dłonią.

―
Nie możecie sobie sprawić porządnego notesu?

―
spytał Walczak.
―Miałem, ale gdzieś zgubiłem. Wolę tak, bo jak zgubię notes, to za jednym zamachem wszystkie

notatki diabli biorą, a jak zapisuję luzem, to zgubię jedną, najwyżej dwie kartki, a reszta zostanie.

―
Czego dowiedzieliście się o Ślewickim?
―
Właśnie. O Ślewickim. No więc tak... ― Pakuła włożył na nos okulary: ― Urodzony dnia...
― Dajcie spokój ― powiedział zniecierpliwiony Walczak. ― W tej chwili nie interesują mnie

jego personalia. Podajcie mi konkrety.

Pakuła poczuł się trochę dotknięty. Chciał zaprezentować cały zdobyty materiał.
― Bardzo proszę. Niech będą konkrety. Facet obraca się w środowisku artystycznym. Posiada

liczne kontakty z piosenkarzami, z piosenkarkami, z muzykami. Kręci się kolo tych wszystkich
festiwali. Trudno określić, z czego konkretnie żyje, ale powodzi mu się bardzo dobrze. Ostatnio
nawet sporo wyjeżdża za granicę.

―
Z wycieczkami?
―
Z wycieczkami i prywatnie. Wygląda na to, że nadziany gość. Forsy ma jak lodu.
―
Od dawna tak mu się dobrze powodzi?
―
Tego dokładnie nie wiem. Chyba już ładnych parę lat. Może cztery, może pięć.
―
Nie wiecie czasami, dokąd wyjeżdżał za granicę?
―
Był w Bułgarii, w Rumunii, na Węgrzech, w NRD, w Jugosławii.
―
W Jugosławii także był?
—
Także.
―
Kiedy?
—
Musiałbym sprawdzić dokładną datę.
―
Sprawdźcie. To mnie interesuje. Więc mówicie, że Ślewicki w pewnym momencie zaczął

wydawać dużo forsy.

― Tak. Dawniej był takim sobie bardzo skromniutkim agentem.
Podobno często pożyczał po parę złotych u znajomych. A teraz...
―
Może dostał jakiś spadek?
—
Nie dostał. Sprawdzałem.
—

Może wygrał na loterii?
—
Nie wygrał.
―
Ciekawe. W jaki sposób można się tak nagle wzbogacić?
― Rabunek, zabór mienia społecznego, handel narkotykami, szantaż―
podsunął Pakuła.
Walczak pokiwał głową.
―
Tak... No, cóż... Trzeba będzie to sprawdzić.
―
Czy mogę się odmeldować, towarzyszu majorze?
― Tak. Dziękuję wam. Postarajcie sic jeszcze czegoś dowiedzieć o tej fortunie Ślewickiego.
Po wyjściu sierżanta Walczak zaczął cicho gwizdać arię Nadira z
„Poławiaczy pereł", co oznaczało, że jego umysł intensywnie pracuje.
Olszewski czekał cierpliwie na zakończenie tego muzykalnego nastroju.
Wreszcie Walczak nieco głośniej wykonał ostatnie tony, rozstał się z Bizetem i spytał:
― Czy wiesz, że Gdańsk przysłał już nam całą dokumentację?
―
I co?
―
Z raportu Zielniaka wynika, że Walder mieszkał w tym samym pensjonacie co Kozielscy,

Ślewicki, Gruszecka i Zewert.

― O! ― zainteresował się Olszewski. ― To rzeczywiście ciekawe.
Podejrzewasz Kozielską?
Major wzruszył ramionami.
―
W tej chwili trudno coś konkretnego powiedzieć. Ze wstępnego wywiadu wynika, że byli bardzo

dobrym małżeństwem. Żadnych motywów zbrodni., chyba jakieś ogromnie zakamuflowane.

―
No, a ten Walder?
―
Nie powiedziane, że jest jej kochankiem. Może po prostu łączą ich wspólne interesy handlowe, a

może stara, dawno przebrzmiała miłość?

― Niewykluczone ― przytaknął Olszewski. ― Należałoby i to sprawdzić.
Walczak pogrążył się w głębokiej zadumie.
― Pierwszy mąż Kozielskiej zginął w wypadku samochodowym... ―
mruknął po chwili, idąc za tokiem swych myśli.
Porucznik spojrzał na niego zdziwiony.
―
I co z tego? ― spytał.
—
Może nic, ale muszę ci powiedzieć w zaufaniu, że zawsze trochę niepokoją mnie kobiety, których

mężowie giną gwałtowną śmiercią.

―Czy wiesz coś bliższego o pierwszym mężu Kozielskiej?

― Właśnie, że nie ― powiedział zatroskany Walczak. ― Będę musiał
zebrać o nim trochę informacji.
―
Czy to nie strata czasu?
―
Być może. A mimo to nie należy tego zaniechać. Jak dotychczas słabo posuwamy się z naszym

śledztwem. A nuż ten trop coś nam da?

ROZDZIAŁ III
Siedział na tapczanie z podkurczonymi nogami i palił jednego papierosa za drugim. Szare smugi

tyto-niowego dymu wypełniały pokój. Mimo otwartego okna trudno było oddychać.

Podeszła i położyła tłustą, wilgotną dłoń na jego rozwichrzonej czuprynie.
― Henryku, błagam cię, nie przejmuj się tak strasznie.
Żachnął się.
―
Zostaw!
―
Opanuj nerwy. Uspokój się ― prosiła.
Odsunął ją od siebie energicznym, nieomal brutalnym ruchem. Zerwał
się i szybkimi krokami
zaczął
przemierzać pokój, obijając się o meble. Przewrócił krzesło. Podniósł je i z całej siły cisnął nim o

podłogę.

Przestraszyła się.
―
Co ty wyprawiasz? Oszalałeś? Uspokójże się. Spojrzał na nią z nienawiścią w oczach.
―
Łatwo ci mówić: „uspokój się", „nie przejmuj się", „opanuj nerwy".
Bo tobie nic nie grozi. Ty jesteś bezpieczna jak zawsze. Ty potrafisz się asekurować. Ale ja...

Mnie grozi więzienie! Rozumiesz?! Mnie grozi więzienie!!

―Jakoś to spróbujemy załatwić. Nie przejmuj się. Nie takie rzeczy się już załatwiało. Pomyślimy.
Pochylił się i przybliżył swą rozognioną twarz do jej nalanych, błyszczących od potu policzków.
―
Ty wrobiłaś mnie w to wszystko. Tymi naraiłaś tę cholerną sprawę.
Ty. stara kurwo!
Obruszyła się.
―
Tyle razy cię prosiłam, mój drogi, żebyś przy mnie nie używał
takich słów ― powiedziała, wydymając
wargi.
Zaśmiał się krótkim, niewesołym śmiechem.
―
Nie udawaj dystyngowanej damy, a przynajmniej nie w mojej obecności.
―Mam chyba prawo wymagać od ciebie trochę szacunku...
—
Szacunku? ― Znowu się roześmiał. ― Dobre sobie! Ty żądasz dla siebie szacunku? A na jakiej to

podstawie, jeśli można wiedzieć? Przestań się wygłupiać! Przecież się znamy,

―Zdaje się, że już zapomniałeś, co dla ciebie zrobiłam, z czego cię wyciągnęłam...
―
Bo chciałaś mieć chłopaka w łóżku.
―
Jesteś ordynarny! Proszę cię...
―
Dlaczegóż to jestem ordynarny? Mówię tak, jak było. Może zaprzeczysz?
Westchnęła i ukryła twarz w dłoniach.
―
A ja się łudziłam, miałam nadzieję, że zaszczepię ci jakieś ideały, że wieję w duszę choć odrobinę

romantyzmu...

―
Przestań się wygłupiać! To cholernie nudne. Co tu obwijać w bawełnę! Ty chciałaś mieć chłopaka

w łóżku, ja potrzebowałem twojej forsy. W porządku. Nie ma o czym gadać. Lepiej powiedz, co
teraz mam zrobić.

Przyjrzała mu się uważnie i wzruszyła ramionami.
―
A bo ja wiem.
Krew nową falą uderzyła mu do twarzy. Wydawało się. że się na nią rzuci.
―
To tak! To teraz mówisz: „bo ja wiem", a wtedy...
—
Ja ci odradzałam ― powiedziała spokojnie.
―
Ale najprzód mi doradzałaś! Odradzałaś, kiedy było już za późno.
Co teraz? Co teraz?! Skąd ja wezmę tyle forsy? Dasz mi?
―
Przecież wiesz, że nie mam. To duża suma.
Znowu zaczął biegać po pokoju i znowu przewrócił krzesło. Tym razem jednak nie cisnął nim o

podłogę.

― Wymyśl coś. Błagam cię. Ratuj mnie ― powiedział łagodniej. ―
Przecież kiedyś mnie lubiłaś.
Patrzyła na niego przez przymrużone powieki. Doznawała uczucia jakiejś na wpół okrutnej, na

wpół bo-lesnej satysfakcji. Przed laty ulokowała w tym chłopaku ogromne uczucie brzydkiej,
starzejącej się kobiety.

Wiedziała przecież, że jej nie kocha, że jest z nią tylko i wyłącznie dla jej pieniędzy. Ale

stworzyła sobie wokół jego osoby własny świat złudzeń, nie mający nic wspólnego z realną
rzeczywistością. Kiedy przestała mu być potrzebna, odszedł. Powinna była się tego spodziewać, a
jednak odczula to jako ogromny cios. Teraz znowu się pojawił. Szuka u niej jak kiedyś oparcia,
pomocy. A może wróci? Może znowu będzie tak jak dawniej?

―Usiądź ― powiedziała cicho, pieszczotliwie. ― Usiądź, Henryku.
―
Daj mi coś do picia.
―

Jeszcze tego brakowało, żebyś się upił.
―
Nie upiję się. Daj mi coś do picia, bo zwariuję. Wstała, podeszła do baru i wyjęła butelkę

winiaku.

—
Pij powoli ― poradziła.
Jednym haustem połknął zawartość kieliszka.
―
Nalej jeszcze. Zawahała się, ale nalała.
―Nie śpiesz się, Henryku. Spokojnie. Wypił i odsapnął.
― Tego mi było trzeba ― mruknął i zapalił papierosa. ― Zaraz lepiej się czuję.
―
Musisz odpocząć, kochany. Połóż się. Zamknij oczy. Zrobię ci herbaty. Będzie mocna. Taka, jak

lubisz.

―
Nie chcę herbaty. Nalej mi jeszcze winiaku.
Nie protestując, napełniła kieliszek. Wypił i sięgnął po nowego papierosa.
―
Skąd ja wezmę tyle forsy? Skąd ja wezmę tyle forsy?!
―Radziłam ci, żebyś się z tej historii w porę wycofał. Ja ci zawsze dobrze radzę...
―Kto mógł przewidzieć, że ta cholerna kurwa spiknie się z tym facetem.
Spojrzała na niego z wyrzutem.
―
Henryczku. znowu zaczynasz...?
―
Daj spokój. Przecież nie o tobie mówię.
—
Wszystko jedno, nie lubię, jak się tak wyrażasz. A poza tym zupełnie nie rozumiem, po co w ogóle

wtajemniczałeś dziewczynę?

―Zachowałem się jak idiota. Fakt. Po wódce czasem człowiek tak coś...
Ale nie miałem przecież pojęcia, że ta kretynka ma aspiracje artystyczne, że chce zostać

piosenkarką.

―Teraz każda młoda dziewczyna chce zostać piosenkarką.
―
Ma swój zawód.
― To nic nie znaczy. Szuka intratniejszego i łatwiejszego. A oprócz tego sławy.
Machnął ręką.
―Gdzie tam jej do sławy? A zresztą niech ją wszyscy diabli! Nie ma co się zastanawiać nad tym,

co by było, gdyby było. Trzeba myśleć, co dalej?

Jak się z tego wygrzebać? Paskudnie wpadłem. Paskudnie wpadłem, cholera jasna. No, powiedz

coś. Nie siedź tak i nie patrz się na mnie jak sroka w kość.

―Jak będziesz niegrzeczny, to w ogóle nic nie powiem.
Złagodniał.
―No, dobra, dobra. Przepraszam. Obdarzyła go zalotnym uśmiechem.
― O, tak to lubię ― powiedziała, modelując nastrojowo głos. ― Jeżeli będziesz miły...

―Postaram się ― burknął, z trudem opanowując zniecierpliwienie.
Pani Cecylia od niechcenia musnęła go pulchną dłonią po policzku.
― Kochany, żebyś ty wiedział, jak ja do ciebie tęskniłam, jak bardzo mi było ciebie brak. Zrozum,

że ju...

―
No dobrze, dobrze ― przerwał te wyznania. ― O tym wszystkim pogadamy później. Na pewno

pogadamy. Teraz nie ma na to czasu.

Trzeba coś postanowić. Co proponujesz?
Zamyśliła się. Wiedziała, że kiedy minie niebezpieczeństwo, on odejdzie, ale z drugiej strony

zdawała sobie sprawę, że jeżeli mu nie pomoże, Henryk ją znienawidzi. Musiała mu pomóc, musiała
wykorzystać tę jedną jedyną, minimalną szansę. A może...? Może będzie się poczuwał do
wdzięczności?

―
Dlaczego milczysz? ― pytał natarczywie.
―
Zastanawiam się...
―
Miałaś chyba dosyć czasu, żeby się zastanowić. Pamiętaj, że jak mnie wezwie prokurator,

powiem, że to tyś mnie napuściła na całą aferę.

―
Grozisz mi?
―Nie, nie. Przepraszam. ― Wziął ją za rękę i pocałował tłustą, wilgotną dłoń. ― Przepraszam.
―
Chyba z nim pomówię... ― powiedziała wolno.
—
Chciałabyś pójść do niego?
―
Tak. Pójdę do niego. Myślę, że go przekonam. Mam różne sposoby, żeby go przekonać.
Odetchnął z ulgą.
ROZDZIAŁ IV
Walczaka dręczyły dwa problemy: nagle, a tajemnicze wzbogacenie się Stawickiego i tragiczna

śmierć pierwszego męża pani Kozielskiej. Nie potrafiłby uzasadnić tego na drodze logicznego
rozumowania, ale wyczuwał instynktownie, że

obydwie sprawy mają ze sobą jakiś związek. Okazało się. że Stawicki przebywał w Jugosławii w

tym samym czasie, co i Kozielscy. To mógł być, oczywiście, zwykły zbieg okoliczności bez żadnego
znaczenia, ale... Po dłuższym namyśle oraz po gruntownym rozważeniu wszystkich za i przeciw
Walczak doszedł do wniosku, że należy pogawędzić z panem Stawickim. Chcąc mieć świadka tej
rozmowy, zabrał ze sobą porucznika Olszewskiego.

Dzień był pogodny, słoneczny. Warszawa, pozbywszy się młodzieży szkolnej oraz

„urlopowiczów", oddychała swobodniej. Na ulicach odczuwało się wyraźnie wakacyjny nastrój.

―Długo tam nam zejdzie? ― spytał Olszewski w drodze na Mokotów.
―Chyba nie. Myślę, że z pól godziny. Dlaczego pytasz?
― Bo mam jeszcze dzisiaj parę spraw do załatwienia. Właściwie mogłeś sam pojechać do faceta.
―To dosyć ważna rozmowa. Wolę. żebyś był przy niej.
Samochód zatrzymał się w Alei Niepodległości. Wysiedli.

―
O! ― powiedział Olszewski, zniżając mimo woli glos. ― Patrz.
Walczak rozejrzał się.
―
Co takiego? Co się stało?
―
Z domu. w którym mieszka Ślewicki, wyszła ta poetka.
―
Gruszecka?
―
Właśnie. Zobacz, jak zasuwa. Jakby ją kto gonił. Kto by pomyślał, że taka gruba baba może

rozwinąć podobne tempo.

Walczak pociągnął porucznika za rękaw;.
―
Chodźmy.
Winda była zepsuta. Musieli wdrapywać się na trzecie piętro. Walczak sapał. I on także nic

należał do najchudszych. Wreszcie stanęli przed drzwiami ozdobionymi mosiężną tabliczką:
„Andrzej Ślewicki".

Dzwonek działał, ale nie wywoływał pożądanego efektu. W mieszkaniu nikt się' nic poruszył.
―
Nie ma go w domu ― mruknął Olszewski. ― Trzeba było umówić się telefonicznie.
―
Nie chciałem go przygotowywać do tej rozmowy. Wolałem działać przez zaskoczenie.
―
Co robimy?
― Nic. Wracamy do komendy. Przyjedziemy za godzinę albo jutro.
Major jeszcze raz zadzwonił i odruchowo nacisnął klamkę. Drzwi ustąpiły. Weszli.
―
Halo! ― zawołał Olszewski. ― Jest tam kto? Cisza.
W łazience paliło się światło. Zajrzeli. Nikogo.
―
Jest tam kto? ― powtórzył Olszewski.
Nikt nie odpowiedział. Weszli do pokoju i zatrzymali się gwałtownie.
Leżał na podłodze, zgięty w ostatnim, przedśmiertnym skurczu.
Walczak pochylił się nad zwłokami. Dotknął ręki zmarłego, wyprostował, obrzucił pokój szybkim

spojrzeniem i podszedł do telefonu stojącego na biurku.

―
Przyczyna zgonu, doktorze?
—
Cyjanek potasu. Nie ma wątpliwości.
—
Czas?
― To zupełnie niedawna sprawa. Chyba nie upłynęła jeszcze godzina.
―
Znowu ten cholerny cyjanek potasu ― mruknął Olszewski. ― Z tego wynika, że wtedy dżemik dla

niego był przeznaczony.

―
Chyba tak ― przyznał Walczak. ― Morderca nie dał za wygraną.
―
Morderca albo morderczyni.
―
Masz rację. Trzeba zaraz odszukać tę poetkę. Chociażwtym domu nie mieszkał tylko Ślewicki...
―
Widziałeś, jak wiała?
―
To prawda ― Walczak wziął Olszewskiego pod rękę i wyprowadził
go do przedpokoju. ― Przypil-nuj, żeby bardzo dokładnie zebrali odciski palców. To dla nas

szalenie ważne w tej sytuacji.

―
Zawsze wierzysz w daktyloskopię ― uśmiechnął się porucznik.
―
Zawsze i niezmiennie. Zostań tu, a ja pogadam z dozorcą.
„Opiekun domowy" miał usposobienie opryskliwe i mało towarzyskie:
„Ja tam nic nie wiem. Nic nie widziałem. Co mnie to obchodzi" ―
powtarzał w kółko.'
Walczak spojrzał surowo na czerwoną, obrzękłą twarz, świadczącą o tym, że jej właściciel nic był

wrogiem napojów alkoholowych.

―
To bardzo niedobrze, że was to nic nie obchodzi. Powinno was obchodzić, co się dzieje w domu,

w którym jesteście tzw. gospodarzem.

―
Nic lubię się wtrącać, panie władzo. ― Ponury drab wzruszył
ramionami.
―
Powiedzcie, co wiecie o panu Ślewickim.
―
Tyle wiem, że go ktoś załatwił.
―
A poza tym?
―
Poza tym to nic. Sympatyczny był facet.
—
Pił?
Dozorca roześmiał się.
―Chyba jakie ziółka. Gdzie mu tam do picia. Schorowany człowiek. Żal było na niego patrzeć. Za

życia wyglądał jak nieboszczyk.

―
Odwiedzał go ktoś?
—
Bez przerwy go odwiedzali.

—
Kto?
―
Różni. Starzy, młodzi, kociaki, te pajace z długimi włosami. Grali, śpiewali. Czasem to się nawet i

lokatorzy skarżyli na ten hałas. Ale sprawiedliwie trzeba powiedzieć, że w nocy było cicho.

―
Często pan Ślewicki wyjeżdżał?
―
Ajeździł. Przeważnie za granicę. Ostatnio był nad morzem.
―
Kiedy wrócił?
—
Będzie z tydzień, jak wrócił.
—
Odwiedzały go jakieś kobiety?
―
No przecie mówię, że przychodziło tu od cholery różnych kociaków.
Niektóre nawet niczego sobie.
― Ale czy miał jedną taką, która tu stale przychodziła, sama?
―
Tego nie powiem. Ale to, co pan władza myśli, to wątpię. Za chudy był, okropnie schorowany.

Gdzie mu tam było do kobity. Na te rzeczy trzeba silnego chłopa.

―
Czy uważano go za bogatego człowieka?
―Forsy mu nie brakowało. To fakt. Ostatnio kupił drogi wóz. Te wyjazdy także przecie

kosztowały.

Walczak pożegnał dozorcę i wrócił do mieszkania Ślewickiego. Olszewski siedział w kuchni i

czytał

gazetę.
―
No i jak? ― spytał major.
―W porządku. Pracują na medal. Nie trzeba ich pilnować. A ty czego się dowiedziałeś od ciecia?
―
Żadnych rewelacji. Potwierdza się tylko to, co już wiemy.
―A prawda. Przed chwilą listonosz przyniósł list polecony. Masz. Czytaj.
W związku z tą willą w Konstancinie, którą się pan interesomI, komunikuje uprzejmie, że

właściciel jest skłonny zaakceptować pańską cenę. Sądzę wobec tego, że transakcja jest aktualna, i
oczekuje łaskawej wiadomości. Z poważaniem A. Kozłowski.

Walczak skończył czytać i spojrzał na Olszewskiego,
―Skąd, u diabła, ten facet miał tyle forsy? ― powiedział porucznik.
―
Właśnie. Skąd miał tyle forsy? Podobno ostatnio kupił sobie jakiś luksusowy wóz. Pieniądze są

częstym motywem zbrodni.

―
Może należałoby zbadać, kto po nim dziedziczy. Walczak pokiwał

głową.
― Tak. Ale przede wszystkim chciałbym się dowiedzieć, jakie były źródła tych znacznych

dochodów.

Zastanówmy się. na czym ludzie w naszym kraju zarabiają dużo pieniędzy.
― Na kantach ― powiedział z przekonaniem Olszewski.
―
Jakiego rodzaju kanty mógł robić Ślewicki? Nie zajmował
eksponowanego stanowiska. Nie był
ani żadnym dyrektorem, ani prezesem. Nie miał dostępu do większej gotówki. Łapówki także nikt

mu nie dal, bo za co? W karty nie grał. Kręcił

się koło
tych piosenkarzy, ale na tym przecież nic mógł zarabiać aż takiej forsy.
―
Może waluta? ― zaproponował Olszewski. Walczak skrzywił się.
―
Wątpliwe. Nie mamy na to żadnych dowodów. Dowiadywałem się: nasi nigdy nie zetknęli się z

takim nazwiskiem, jeśli chodzi o środowisko warszawskich waluciarzy. Chyba że...

―
Chyba że co?
―
Chyba że jakiś maleńki szantażyk... To zazwyczaj bywa niezłe źródło dochodu.
―
Ale kogo Ślewicki mógł szantażować? Walczak bezradnym ruchem rozłożył ręce.
―
Ba, żebym to ja wiedział. Czy nie za dużo ode mnie wymagasz? Po pierwsze nie znam osobistego

życia pana Ślewickiego, a po drugie nie mam przecież żadnej pewności, że chodzi o szantaż. Faktem
jest, że facet był w dosyć ciężkich warunkach materialnych, a od paru lat zaczął

szastać forsą. Kupił nowy wóz, jeździł na zagraniczne wycieczki, chciał
nabyć willę w Konstancinie. Jeżeli nie spadek, nie wygrana na loterii, nie skok na bank, nie

wygrana w kasynie, to co?

―Tajemnicza historia ― przyznał Olszewski. ― Szantaż rzeczywiście pasowałby nie najgorzej.

Ale czy są u nas tacy bogaci ludzie, z których można ciągnąć podobne sumy?

― Są, są ― zapewnił go Walczak. ― Nie wyobrażasz sobie nawet, ile ludzie mają forsy.

Wystarczyło-by zajrzeć do PKO.

―
A może Ślewicki pracował dla obcego wywiadu?
―powiedział Olszewski. ― To także jest dosyć intratne zajęcie.
―
Głupstwa gadasz ― zgromił go Walczak. ― Jaki szpieg będzie się w ten sposób afiszował swoim

bogactwem? A poza tym lokowałby kapitał

raczej w zagranicznych bankach. To nie ma żadnego sensu. Nie warto zresztą gubić się w

domysłach. Musimy zbadać dokładnie przeszłość Ślewickiego. jego powiązania, kontakty, stosunki
rodzinne.

―Więc zakładamy, że wtedy nad morzem ktoś chciał otruć właśnie Ślewickiego? ― upewnił się

Olszewski.

―
To się nasuwa samo przez się. Nie możemy mieć oczywiście stuprocentowej pewności, ale chyba

tak było. Mordercy nie udało się wtedy zgładzić swej ofiary i przeniósł swą działalność na teren
Warszawy. Nie dał za wygraną.

―
Z tego by wynikało, że morderca czuł się bardzo zagrożony.
Fachowcy od daktyloskopii zakończyli swoją działalność. Walczak podziękował im i wraz z

Olszewskim zabrali się do przeszukiwania mieszkania Ślewickiego. Zajęcie to zabrało im sporo
czasu. Bogata kore-spondencja, nuty, teksty piosenek, stosy czasopism krajowych i zagranicznych,
fotografie, płyty, najrozma-itsze notatki, prospekty. W

skorowidzu znaleźli adres Kozielskich oraz numer ich telefonu, a pośród kolorowych fotografii

piękne zdjęcia z Jugosławii.

―
Co nam to daje? ― spytał Olszewski, wzruszając ramionami.
―Chciałbym się czegoś bliższego dowiedzieć o pierwszym mężu pani Kozielskiej ― powiedział

Walczak.

― A ty swoje... Chyba przede wszystkim przesłuchamy Gruszecką?
―
Oczywiście. To na pierwszym planie.

* * *

Walczak przez dłuższą chwilę uważnie przyglądał się poetce, której krwista twarz z wolna zaczynała
nabierać lekko fioletowego odcienia.

―
Czy pani się orientuje, dlaczego zaprosiliśmy ją tutaj, do komendy?
Energicznie potrząsnęła głową.
―
Nie mam pojęcia, proszę pana. To chyba jakaś pomyłka.
―
Bardzo żałuję, ale to nie jest pomyłka.
—
Nie rozumiem.
―
Sądzę, że pani doskonale rozumie ― uśmiechnął się Walczak. ― A jeżeli nie wszystko jest dla

pani dostatecznie jasne, spróbuję to wytłumaczyć w najbardziej przystępny sposób. Przede wszystkim
pragnę panią poinformować, że jest pani zatrzymana.

― Zatrzymana? Ja? To znaczy, że jestem aresztowana?
―
Można i tak określić. Jest pani aresztowana.
―
Ależ to bezprawie! Co ja zrobiłam? Czego wy chcecie ode mnie?
Walczak doskonale zdawał sobie sprawę, że
prowadzi bardzo ryzykowną grę, ale postanowił zabluffo-wać. A nuż się uda. Jeżeli nie, trudno.

Będzie musiał ponieść konsekwencje.

―
Jest pani podejrzana o zamordowanie Andrzeja Ślewickiego ―

powiedział z naciskiem, nie spuszczając oczu z twarzy Gruszeckiej.
― O zamordowanie Ślewickiego? Ależ...! To nieprawda! To...
―
Przecież była pani wczoraj u niego w mieszkaniu, w Alei Niepodległości.
―
Ależ nic... Ja nie mam z tym nic wspólnego... To...
― Niech się pani nie wypiera. Mamy odciski palców.
―
Ale tylko na drzwiach... tylko na drzwiach! ― wykrzyknęła pośpiesznie.
―Więc przyznaje pani, że wczoraj o godzinie siedemnastej dziesięć odwiedzała pani pana

Ślewickiego.

Zamrugała oczami.
―
Tylko weszłam. Tylko weszłam i zaraz uciekłam.
―
Dlaczego pani uciekła?
― Zobaczyłam, że leży i strasznie się przestraszyłam. Bałam się, że ktoś może pomyśleć...
―I nikogo pani nie zawiadomiła? Ani milicji, ani pogotowia, ani nawet sąsiadów czy dozorcy?
―
Bałam się. Okropnie się bałam.
―
Jak to? Zobaczyła pani leżącego na podłodze człowieka i nie przyszło pani na myśl, że może jest

ciężko chory, może potrzebuje pomocy?

―
Nie żył― powiedziała cicho.
―
A skąd pani była taka pewna, że nie żył? To ciekawe.
―
No... no... wyglądał na nieżywego.
―
I uciekła pani, bojąc się, że ktoś może posądzić panią o tę zbrodnię.
A skąd pani wiedziała, że Ślewicki został zamordowany? Ludzie umierają z różnych powodów―

na przykład na atak serca.

―
Ma pan rację. Oczywiście. Przestraszyłam się. Po prostu nie zdawałam sobie sprawy z tego, co

robię.

Przestraszyłam się.
―
To wszystko jest dla mnie bardzo niejasne ― powiedział Walczak ―
a pani ucieczka co najmniej
dziwna, bo przecież uciekała pani w popłochu.
―
Skąd pan wie?
―
Widzieliśmy panią. Ja oraz obecny tu porucznik.

―
To prawda ― odezwał się Olszewski. ― Miała pani rzeczywiście wyczynowe tempo.
Gruszecka milczała. Zawzięcie gryzła dolną wargę.
―
Czy mogłaby nam pani powiedzieć, w jakim celu odwiedziła pani pana Ślewickiego?
―
Poszłam do niego z wizytą.
—
Z wizytą? Ejże! A może miała pani do niego jakiś konkretny interes?
—
Nic, nie, nie miałam żadnego interesu.
Walczak skrzywił się z niesmakiem.
―
Proszę pani ― powiedział stanowczym tonem. ― Chyba nic wyglądam na praktykanta

początkującego w pracy milicyjnej. Niech pani spojrzy na moje włosy. Posiwiałem w tej robocie i
mogę panią zapewnić, że niejedno już widziałem. Takie głupie i naiwne wykręty na nic się nic
zdadzą. Tc wszystkie kłamstwa nie mają najmniejszego sensu. Musi pani zdać sobie jasno sprawę z
tego, że sytuacja pani nie jest dobra i jedynie szczera, ale to zupełnie szczera rozmowa z nami może
tę sytuację trochę poprawić.

―
Czego pan chce ode mnie?
―
Chcę, żeby pani powiedziała, w jakim celu poszła pani do Ślewickiego. Nic ulega chyba

wątpliwości, że nie była to taka sobie towarzyska wizyta. Jeżeli pani, zobaczywszy leżącego
człowieka, rzuciła się do panicznej ucieczki, to znaczy, że albo sama go pani zamordowała, albo
stosunek pani do tego człowieka był

taki, że bała się pani, iż zostanie posądzona o tę zbrodnię. Inaczej nic można sobie wytłumaczyć

tego postępowania. A teraz proszę nam zupełnie spokojnie i dokładnie opowiedzieć, co panią
skłoniło do odwiedzenia Ślewickiego?

―
Ja go nic zabiłam!
―
Zgoda ― kiwnął głową Walczak. ― Zakładamy, że pani nie ma nic wspólnego z tym

morderstwem.

Ale w jakim celu poszła pani do tego człowieka?
―
Miałam do niego interes.
―
No, nareszcie. Więc jednak miała pani do niego interes. A teraz jedźmy dalej. Jaki to był interes?
Poruszyła się niespokojnie.
―
To są takie drażliwe sprawy, panie majorze...
― Nic nie szkodzi. Możemy porozmawiać i o drażliwych sprawach. My tutaj przeważnie

rozmawiamy o drażliwych sprawach. Taki już nasz los.

―

Nie wiem... jak to wszystko... Sama nie wiem.
―
Śmiało, śmiało ― zachęcał ją Walczak. ― Niech się pani nie krępuje.
―Widzi pan... Bo jest tak... ― Nagle dostała chrypki. Odchrząknęła i mówiła dalej: ― Bo ja mam

bardzo dobre serce...

―
Wcale w to nie wątpię ― uśmiechnął się życzliwie Walczak. ― I cóż pani podyktowało „bardzo

dobre serce"?

―Zaopiekowałam się pewnym młodym, trochę może wykolejonym chłopcem. Żal mi go było, a że

mam dobre serce...

― Rozumiem. Mówi pani zapewne o Henryku
Zewercie.
―
Skąd pan wie?
―
O, my wiemy dużo różnych rzeczy. Proszę, niech pani opowiada dalej.
― No więc... zaopiekowałam się tym młodym człowiekiem...
―
I co?
—
I starałam się mu pomóc.
―
A jaki to ma związek z pani wizytą u Ślewickiego?
―No właśnie... Bo wynikła taka przykra sprawa, że...
―
Że Zewert... ― podpowiedział Walczak.
―Otóż to. Ten lekkomyślny chłopiec zaplątał się w jakieś interesy z pewnym inżynierem i...
―Jak brzmi nazwisko tego inżyniera? Zawahała się, ale wykrztusiła:
―
Walder.
―
A co miał do tego Ślewicki?
― Ślewicki kazał Henryczkowi... to znaczy
Zewertowi oddać te pieniądze.
―
Jakie pieniądze?
—
Te, które Henryk otrzymał od pana Waldora.
—
Za co mu Walder zapłacił?
Gruszecka, bardzo zdenerwowana, kręciła się niespokojnie na krześle, nerwowo szarpiąc rożek

zmiętej chusteczki.

― To taka bardzo delikatna sprawa, panie majorze....
― Nie szkodzi. Niech pani mówi. Musimy ją wyjaśnić.
Znowu odchrząknęła.

―
Otóż... Zewert wiedział... wiedział coś takiego o panu Walderze...
Coś bardzo kompromitującego.
Jakieś nadużycia w tym instytucie... Dobrze nie wiem. I ten lekkomyślny Henryczek poprosił pana

Waldera o pewną kwotę pieniężną... za... za zachowanie dyskrecji...

―
Czyli szantaż.
Uśmiechnęła się zażenowana i spuściła oczy. Grała rolę zawstydzonej pensjonarki.
―Ja się nie znam na fachowej nomenklaturze, panie majorze.
― Zapewniam panią, że nomenklatura jest najzupełniej prawidłowa.
Szantaż. Zewert szantażował Waldera. Czy duże sumy od niego otrzymywał?
―
Chyba dosyć duże.
―
A w jaki sposób Zewert dowiedział się o tych nadużyciach dokonywanych przez Waldera?
―
Od pewnej dziewczyny.
―
Zna pani nazwisko tej dziewczyny?
―
Tak. Izabela Czernicka. Ona kiedyś pracowała w tym samym instytucie co Walder.
Walczak pokiwał głową.
―
Rozumiem. Ale wciąż jeszcze nie widzę powiązań ze Ślewickim.
Dlaczego Ślewicki kazał Zewertowi zwrócić te pieniądze?
Wzruszyła ramionami.
―
Ja także tego nie wiem, panie majorze.
―
Czy Zewert bał się Ślewickiego?
―
Tak. Był zrozpaczony. Ślewicki mu groził.
―
Groził? Na czym polegały te groźby?
—
Mówił, że go odda w ręce prokuratora. Wiedział o nim oprócz tego pewne rzeczy...
—
Od kogo wiedział? Skąd miał te informacje?
—
Od tej dziewczyny. Od Izy.
―
A co ona miała ze Ślewickim?
― Chciała robić karierę jako piosenkarka, a Ślewicki zajmował się tymi artystycznymi

sprawami...

―

Dobrane grono szantażystów ― uśmiechnął się Walczak. ― O ile mi wiadomo, pomiędzy

Zewertem a tą panienką doszło do jakichś przykrych starć.

―
To prawda, panie majorze. Rozeszli się raczej burzliwie. No cóż...
Henryczkowi znudziła się ta dziewczyna i...
― I zrezygnował z jej towarzystwa ― uzupełnił Walczak. ― Więc pani poszła do Ślewickiego,

aby...

― Aby go prosić, żeby zostawił w spokoju Henryczka... To w gruncie rzeczy bardzo dobry
chłopiec, tylko trochę lekkomyślny. Nie zdaje sobie jeszcze dokładnie sprawy z różnych rzeczy.
Walczak bawił się znakomicie.
―
Nie wiadomo, czy sobie kiedykolwiek zda sprawę z pewnych rzeczy...
― Trzeba być dla niego bardzo wyrozumiałym, panie majorze.
―
Jednego tylko nie mogę zrozumieć ― powiedział Walczak i zamyślił
się. ― Dlaczego Ślewicki tak dbał o kieszeń Waldera?

* * *

Materiał daktyloskopijny okazał się bardzo bogaty. Walczak starannie porównywał go z materiałem
przywiezionym z Gdańska przez Zielniaka.

Było rzeczą bezsporną, że ta sama osoba, która odwiedziła Ślewickiego w jego mieszkaniu w Alei

Niepodległości, pozostawiła odciski swych palców na drzwiach pokoju w pensjonacie nad morzem.
To już coś. Nie wiele, ale w każdym razie pewna poszlaka.

Wszedł Olszewski.
―
Chcesz z nim mówić?
―
Z kim?
―
No jak to z kim? Z braciszkiem.
—
Przyszedł?
―
Tak. Czeka.
―
Dawaj go.
Roman Ślewicki niczym nie przypominał swego brata. Wysoki, tęgi, tryskający zdrowiem. Twarz

miał

okrągłą, rumianą, oczy duże, niebieskie, spoglądające pogodnie na świat i ludzi. Na pierwszy rzut

oka można było stwierdzić, że jest to człowiek lubiący dobrze zjeść, zabawić się i używać życia.

Walczak uprzejmie przywitał gościa i wskazał mu krzesło.
―
Poprosiliśmy pana w związku z tym tragicznym zdarzeniem ―
wyjaśnił na wstępie.
―
Domyśliłem się ― westchnął grubas.

—
Czy pan jest rodzonym bratem zmarłego?
―
Andrzej był moim przyrodnim bratem. Mieliśmy
inne matki.
―
Co mógłby nam pan powiedzieć na temat swego brata?
―No cóż... ― Ślewicki wytarł chustką spocone czoło i odchrząknął. ― Nie wiem, co panów

może interesować.

― Absolutnie wszystko. Jak żył? Jakich miał przyjaciół? Jakich miał
wrogów?
—
Andrzej był bardzo słaby, chorowity. Dużo pracował...
―
Czy miał wrogów?
―
Tego nie wiem, ale przypuszczam, że przy tego rodzaju pracy można mieć wrogów. Zawsze się

człowiek komuś narazi.

―
Czy utrzymywał pan z bratem ścisły kontakt?
―
Nie za bardzo. Wie pan, jak to wżyciujest. Każdy ma swoje sprawy, swoje kłopoty. Nie za wiele

czasu można poświęcać na kontakty rodzinne.

― Czy pańskiemu bratu dobrze powodziło się materialnie?
Ślewicki jakby się trochę zawahał.
― Materialnie? No... tak... chyba nieźle. Sporo zarabiał.
―A czy pan może zauważył, że w pewnym momencie pański brat zaczął
wyjątkowo dobrze zarabiać, że miał dużo pieniędzy?
―
Tego specjalnie nie zauważyłem.
―
Jak to? ― zdziwił się Walczak. ― Często jeździł na wycieczki zagraniczne, nabył nowy wóz,

pertraktował w sprawie kupna willi w Konstancinie...

Ślewicki wzruszył ramionami i znowu otarł pot z czoła.
―
Brat mi się nigdy nie zwierzał ze stanu swoich interesów. Wiem, że wyjeżdża! za granicę. Często

nawet prosił mnie, żebym popilnował jego mieszkania. Ale żeby chciał kupować willę... Tego nie
wiedziałem.

―
A czy pan może pamięta, w którym roku pański brat pojechał na wycieczkę do Jugosławii?
― Tak. Pamiętam. To był rok sześćdziesiąty siódmy, wrzesień. Pamiętam dlatego, że akurat w tym

roku rozszedłem się z żoną. Andrzej nawet namawiał mnie, żebym z nim się wybrał, ale jakoś mi nie
wyszło...

―I pan dokładnie pamięta, że brat pański był w Jugosławii we wrześniu sześćdziesiątego

siódmego ro-ku?

―
Tak.
―
Pojechał wozem czy pociągiem, a może poleciał samolotem?
―
Pojechał swoim wozem, taką starą Skodą.
―Czy po powrocie z Jugosławii widział się z panem?
―
Oczywiście.
—
Czy coś panu opowiadał o tej podróży?
― Tak. Jak zwykle. Zawsze z tych wycieczek przywoził dużo wrażeń. Mój brat miał artystyczną

duszę.

Chciał zostać pianistą, ale nie wyszło. Nie wszystko wżyciu wychodzi.
―
To prawda. Nie wszystko w życiu wychodzi ― powtórzył Walczak.
― No cóż... Dziękujemy panu bardzo za te informacje. W razie potrzeby jeszcze
się do pana zwrócimy.
― Proszę uprzejmie. Zawsze chętnie przyjdę. Chciałbym i ja, żeby panowie wyświetlili tę

okropną historię. Do widzenia panom.

Ślewicki już był w drzwiach, kiedy Walczak spytał:
―
Gdzie pan spędzał urlop w tym roku, że jest pan tak znakomicie opalony?
―Byłem nad morzem. Nawet udany pobyt, tylko wszędzie straszny tłok: na plaży, w restauracjach,

w kawiarniach...

―
Dawno pan wrócił?
―
Parę dni temu. W zeszłym tygodniu. Czemu pan pyta?
Walczak uśmiechnął się,.
―Przez zwykłą ciekawość. U nas dopiero od tygodnia takie upały.
Przedtem wciąż lało. Dziękujemy panu.
Po wyjściu Ślewickiego. Walczak spojrzał na porucznika.
―
No i co sądzisz o facecie?
― Cwaniak. Nie mam żadnych wątpliwości, że doskonale się orientował
w sytuacji materialnej braci sz-ka.
―
Myślisz, że dziedziczy?
― Bardzo prawdopodobne. Z informacji, które dotychczas zebrałem, wynika, że świętej pamięci

Andrzej Ślewicki nie miał żadnego krewnego poza tym braciszkiem, którego poznaliśmy przed
chwilą.

―Hm... ― Walczak zasępił się. ― To wszystko - zaczyna być coraz bardziej skomplikowane.
―Nie zgodziłbym się z tobą ― zaprzeczył żywo Olszewski. ― Początkowo mieliśmy do

rozpracowania pięć osób, a w tej chwili na tapecie jest tylko Ślewicki. Bo jeżeli...

―Chwileczkę... ― przerwał mu Walczak. ― Nie sugerujmy się. Nie możemy z góry zakładać, że

nad morzem i w Warszawie działała jedna i ta sama osoba. A jeżeli Kozielskiego otruł zupełnie ktoś
inny? Jeżeli morderca Ślewickiego nie ma nic wspólnego z tamtą zbrodnią? To co?

Olszewski poczuł się nieco zbity z tropu.
―Właściwie masz rację, ale... W obu wypadkach cyjanek potasu...
Walczak roześmiał się.
―
Nie bądź dziecinny. Ileż już ludzi zostało otrutych cyjankiem potasu. Szybki i niezawodny sposób

wysyłania bliźnich na tamten świat.

Zadzwonił telefon. Odebrał Olszewski, który siedział bliżej aparatu.
―
Szef cię wzywa ― powiedział. Leśniewski był w nie najlepszym humorze. Wskazał krzesło.
―
Siadaj. Zakład Kryminalistyki przysłał mi przed chwilą wyniki badań.
―
Coś ciekawego?
—
Sam ocenisz.
Walczak otworzył teczkę, którą pułkownik podał mu przez biurko.
―
Popiół z papierosa ― mruknął ― analiza śliny pozostawionej na łyżeczce, szminka na szklance,

pa-znokcie, siwy włos i nitka z fioletowego moherowego swetra. O, to może być interesujące.

―
Co może być interesujące? ― spytał Leśniewski.
―
Nitka z tego swetra. To może być nawet bardzo interesujące.
―
Masz już jakąś koncepcję?
―
Coś mi się tam zaczyna kocić. Wszystko jeszcze zupełnie luźne hipotezy, ale... Powiem ci

dokładniej, jak zbiorę trochę więcej materiału.

― Radziłbym ci jednak, żebyś nieco żwawiej prowadził to śledztwo ―
zauważył cierpko szef. ― Jak tak dalej pójdzie, kto wic, może doczekamy się trzeciego trupa. Nie

sądzisz, że to by już była lekka przesada?

―
W zupełności podzielam twoje zda-nie. Obiecuję ci jednak, że teraz już -zwiększę tempo. Cześć.
Olszewski wysłuchał relacji Walczaka z - zaciekawieniem.
― Fioletowa nitka z moherowego swetra, powiadasz... Zdaje się, że Zielniak...
Walczak pokiwał głową.
―
Właśnie. Tam nad morzem także znaleziono taką nitkę w pokoju Ślewickiego.
― Facet znał wiele rozmaitych dziewczyn. Odwiedzały go. Któraś z nich mogła nosić taki sweter.

To niczego nie dowodzi.

―
Oczywiście, że to jeszcze niczego nie dowodzi ― zgodzi! się Walczak. ―Ale zawsze to już jest

jakieś zaczepienie. Jeżeli na przykład znajdziemy babeczkę w takim właśnie fioletowym swetrze...

―
Czyżbyś już taką znalazł? ― spyta! Olszewski.
—
Może...
—
Nie bądź taki tajemniczy.
―Nie jestem tajemniczy. Tylko nie lubię mówić, dopóki nie mam mocnych argumentów w ręku.

Ostatecznie jakaś dama w fioletowym sweterku mogła odwiedzić Ślewickiego i w pensjonacie nad
morzem, i w jego warszawskim mieszkaniu. Wcale nie jest powiedziane, że to właśnie ona go otruła.

―
Co dalej robimy?
―Najistotniejsze, żeby dowiedzieć się, jakie były motywy zbrodni. Uda nam się odpowiedzieć na

to pytanie, jeżeli poznamy dokładnie źródła dochodów Ślewickiego. Bez tego nie ruszymy z miejsca.
Pogadaj z prokuratorem. Niech da pozwolenie na przejrzenie rachunku bankowego Ślewickiego.

―
A czy on w ogóle miał rachunek?
― Przecież znaleźliśmy w jego mieszkaniu książeczkę czekową.
―
Prawda. Zapomniałem.
Okazało się, że pierwszy mąż pani Kozielskiej, Ryszard Gondar, był
chirurgiem.
Po dłuższych poszukiwaniach Walczak znalazł wreszcie szpital, o który mu chodziło. Ordynator

kliniki, sympatyczny, siwy pan około sześćdziesiątki bardzo uprzejmie przyjął przedstawiciela
władzy.

― Czym mogę panu służyć, panie majorze? Wygląda pan tak kwitnąco, że chyba nie jakieś

dolegliwości sprowadzają pana do mnie.

―
Nie, nie ― uśmiechnął się Walczak. ― Czuję się znakomicie.
Chciałbym pana profesora prosić o pewne informacje.
―
O informacje?
― Tak. Czy pan przypomina sobie nijakiego Ryszarda Gondara?
Pracował przed paroma laty w tej kli-nice.
Ordynator zmarszczył brwi.
― Gondar... Gondar... Ależ tak, oczywiście. Pracował u nas. Doskonale go pamiętam. Był kiedyś

dobrze zapowiadającym się chirurgiem. O ile wiem, zginął w jakimś wypadku, chyli gdzieś za
granicą.

―
Tak. W Jugosławii. Co pan profesor mógłby mi powiedzieć na jego temat?
―No cóż... Jak już wspomniałem, to był zdolny chirurg. Niestety...
―
Niestety co?
―Niestety zaczął pić. I zabrnął w ten nałóg tak daleko, że nie mógł
operować. Musiał zrezygnować z pracy. Zresztą już wtedy nie bardzo mu na niej zależało. Dostał

spadek. Stał się zupełnie niezależny materialnie...

―
Spadek?
―
Tak. Jakiś krewny mieszkający w Anglii czy we Francji zapisał mu ogromny majątek.- Mówiono,

że ponad milion dolarów. Dokładnie oczywiście nie wiem. Nie interesowałem się tym.

―
Kiedy to mogło być?
—
Dawno. Pięć, sześć lat temu.
―
Czy pan profesor nie orientuje się przypadkiem, dlaczego Gondar zaczął pić? Chodzi mi o to, czy

może miał jakieś powody na przykład do depresji?

Chirurg pokiwał głową.
―
Tak. Było tam coś... Mówiono o jakichś kłopotach z żoną, którą bardzo kochał. Podobno zdradzała

go. Oczywiście to jeszcze nie powód, żeby się rozpijać, ale różnie ludzie reagują. Gondar był raczej
słabym człowiekiem.

Walczak podziękował za rozmowę i chciał się pożegnać, ale ordynator zatrzymał go ruchem ręki.
―
Coś panu poradzę, panie majorze ― powiedział zniżając głos. ―
Jeżeli pana interesują te wszystkie sercowe perypetie Gondara, niech pan porozmawia z panią

Krzesińską. Ona jest najlepiej w tym zorientowana.

Bo ja tak tylko piąte przez dziesiąte... Nie mam ani czasu, ani ochoty zajmować się takimi

sprawami.

―
Kto to jest pani Krzesińską?
―
To lekarka. Pracuje u, nas.
―
Mógłbym z nią zaraz pomówić?
―
Oczywiście. Myślę, że znajdzie ją pan w pokoju lekarzy. Już po obchodzie.
Doktor Krzesińską byta wysoka, szczupła, miała ostre rysy i bardzo energiczny wyraz twarzy.

Włosy ufarbowane na rudo podkreślały bladą, nieomal przezroczystą cerę.

Przeprowadzenie tego rodzaju rozmowy na terenie szpitala nie należało do rzeczy łatwych. Ciągle

ktoś wchodził, ktoś wychodził. Co chwila któraś z pielęgniarek miała interes do pani doktor.
Walczak zaproponował

spotkanie w kawiarni. Zgodziła się.
― Mieszkam na Nowym Mieście. Czy „Bombonierka" odpowiada panu?
―
Oczywiście. Gdzie pani każe.
―
Więc o osiemnastej w „Bombonierce". Dobrze?
―

Doskonale. Bardzo dziękuję.
Przyszedł za dziesięć szósta, a pani doktor spóźniła się tylko pięć minut.
Spojrzała na niego z zaciekawieniem.
To pan profesor skierował pana do mnie?
―Tak. Pan profesor twierdzi, że pani mogłaby mi udzielić pewnych informacji, które mi są

potrzebne w mojej pracy.

―Słucham. Chętnie pomogę, jeżeli tylko będę w stanie.
Walczak osłodził kawę i powoli mieszał cukier w szklance.
―Chodzi mi o Ryszarda Gondara ― powiedział cicho, nie patrząc na siedzącą obok kobietę.

Mimo to zauważył, jak drgnęła.

― Przecież on nie żyje. Dlaczego pan się nim interesuje?
―Ten człowiek wiąże się w pewien sposób ze sprawą, którą obecnie prowadzę. Pan profesor

wspomniał, że pani mogłaby mi coś powiedzieć na jego temat i dlatego pozwoliłem sobie...

―
Ale konkretnie o co panu chodzi? Walczak nie odpowiedział
bezpośrednio na to pytanie.
―Widzi pani... Jest taka historia, że żona pana Gondara wyszła powtórnie za mąż za pana

Kozielskiego i...

―
Słyszałam, że Kozielski został otruty.
―
Właśnie.
―
Czy pan prowadzi śledztwo w tej sprawie?
―
Można by to tak określić.
― I jest pan przekonany, że to ona otruta Kozielskiego.
― Tego nie powiedziałem. Wręcz przeciwnie. Nawet nie podejrzewam pani Kozielskiej. Ma

doskonałe alibi.

―
O, ona ma zawsze znakomite alibi. To baba kuta na cztery nogi.
―
Zna ją pani?
―
Miałam nieprzyjemność ją poznać jeszcze wtedy, kiedy była żoną Ryszarda.
―
I nie ma pani o niej najlepszej opinii.
―
Mam o niej jak najgorszą opinię, panie majorze. Dziwię się, że pan jej jeszcze nie zaaresztował.
― A dlaczegóż miałbym zaaresztować panią Kozielską? ― spytał z naiwną miną Walczak.
Żachnęła się.
―
Dziwny pan jest. Wykończyła już drugiego męża.
―
Absolutnie nic na to nie wskazuje. O ile mi wiadomo, pan Gondar zginął w wypadku

samochodowym.
― Ciekawe, dlaczego ona wtedy nie zginęła? Jechali przecież razem. Wóz stoczył się do

przepaści.

―
To się zdarzyło w Jugosławii.
―Tak. To się zdarzyło w Jugosławii. Oni mają przerażające serpentyny biegnące nad

przepaściami.

―
To prawda ― pokiwał głową Walczak. ― Byłem tam kiedyś z kolegą. Przyznaję się ze wstydem,

że w pewnych momentach zamykałem oczy i żegnałem się z tym światem. Czy mógłbym zadać pani
pewne, może trochę niedyskretne, pytanie?

―
Proszę.
―
Czy łączyła panią jakaś bliższa przyjaźń z panem Gondarem?
― Pytanie istotnie nie należy do tych najdelikatniejszych. Ale muszę pana rozczarować. Z

Ryszardem nie łączyło mnie nic poza zwykłą koleżeńską sympatią. Zresztą nie miałam najmniejszego
zamiaru wchodzić w drogę mojej siostrze.

―
Tak. Małgorzata miała wyjść za mąż za Ryszarda.
Walczak nie dał poznać po sobie, jak bardzo zainteresowała go ta wiadomość.
―Może w takim razie porozmawiałbym z pani siostrą? ― zaproponował
obojętnie.
Energicznie potrząsnęła głową.
―Bardzo proszę, niech pan tego nie robi. Moja siostra ogromnie przeżyła tragiczną śmierć

Gondara.

Była w nim mocno zakochana. Nie chciałabym, żeby wróciła do tamtych wspomnień. Poza tym ja

jestem tak dobrze poinformowana o tych wszystkich sprawach, że mogę panu odpowiedzieć na każde
pytanie.

Proszę, niech pan mówi, co pana interesuje.
—Więc pan Gondar miał zamiar rozejść się ze swoją żoną i ożenić się z pani siostrą?
―
Tak.
―
A mimo to wybrał się z żoną na wycieczkę do Jugosławii?
―
To miała być ich pożegnalna wycieczka.
―
Pożegnalna...?
―
Tak. Podobno poznali się kiedyś w Jugosławii i obecna pani Kozielska uprosiła męża, żeby przed

rozstaniem odbyli wspólną wycieczkę po tym kraju. Zgodził się. Nie mógł oczywiście przewidzieć,
że nie wróci z tej eskapady.

―
Czy pan Gondar w tym okresie już pił?

—
Niestety. Wpadł w ten nałóg.
― I siostra pani zdecydowała się wyjść za alkoholika?
―Była pewna, że go z tego wyciągnie. Zresztą Ryszard nie był jeszcze takim zdecydowanym

alkoholi-kiem. Zaczął pić. ale to były dopiero początki.

―
Czy miał jakieś konkretne powody, żeby szukać zapomnienia w alkoholu?
―Mówiono powszechnie, że to z powodu żony. Podobno zdradzała go.
Ale rozwodu nie chciała dać.
Ciągłe awantury. A Ryszard nie należał do tak zwanych mocnych ludzi.
Nie potrafił sobie jakoś zdecydo-wanie poradzić z tym wszystkim.
―
Ale chciał się żenić z pani siostrą?
―
Oczywiście. To byta wielka miłość.
― Czy pani wiadomo, że pan Gondar byt człowiekiem bardzo bogatym?
― Tak. Otrzymał jakiś ogromny spadek przed samym wyjazdem do Jugosławii. Mówił mi nawet,

że rzuci klinikę i że będzie mógł oddać się pracy naukowej, o której zawsze marzył. Bardzo dużo
obiecywał

sobie po małżeństwie z Małgorzatą.
―
Czy pani może słyszała coś o panu Ślewickim?
—
Nic. Po raz pierwszy słyszę to nazwisko. Mógł być oczywiście naszym pacjentem, ale nie

przypominam sobie. Dlaczego pan pyta?

―
Nic... nic ważnego. Tak mi się coś przypomniało. Więc uważa pani, że rozmowa z pani siostrą nie

wniesie nic nowego?

―
Powiedziałam wszystko, co wiem. Małgorzata nie doda nic więcej.
Zupełnie niepotrzebnie zdenerwowałby ją pan.
Walczak podziękował za rozmowę, zapłacił za kawę i odprowadził lekarkę do domu. Wracał tak

zamy

ślony, że o mało nie wpadł pod taksówkę. W głowie kłębiły mu się najprzeróżniejsze koncepcje.

Żeby to wszystko jakoś sobie posegregować, poszedł piechotą na swój Muranów.

ROZDZIAŁ V
Pułkownik Leśniewski z ogromną uwagą wysłuchał opowiadania Walczaka, w trakcie relacji

notując coś na kawałku papieru. Wreszcie powiedział:

― No cóż... To, co mówisz, brzmi dosyć fantastycznie, ale doświadczenie nas uczy, że nie ma

rzeczy niemożliwych. Nie wykluczam, że twoje rozumowanie idzie po właściwej linii. Powiedz mi
teraz, czego konkretnie spodziewasz się po mnie? W czym mogę ci pomóc?

―
W obecnej sytuacji potrzebne mi są dwie rzeczy. Po pierwsze chciałbym otrzymać od władz

jugosłowiańskich dokładne informacje dotyczące wypadku, a po drugie muszę mieć zezwolenie
prokuratora na zajrzenie do konta pani Kozielskiej.

―
Sądzisz, że Jugosłowianie zechcą się grzebać w takich starych aktach, że w ogóle odnajdą tę

sprawę?

― Nie taka to znowu drobnostka ― powiedział Walczak. ― Turysta, cudzoziemiec wali się z

szosy

do przepaści razem z wozem. Wcale niebagatelna sprawa.
―
Może i masz rację ― zgodził się Leśniewski. ― No dobrze.
Spróbujemy się z nimi porozumieć. Zobaczymy, co z tego wyniknie.
Jeżeli chodzi o prokuratora, oczywiście sprawa jest do załatwienia.
Radziłbym ci jednak, żebyś był bardzo ostrożny. Te wszystkie twoje podejrzenia mogą się okazać

zupełnie bez-podstawne. Walczak uśmiechnął się.

―Bądź spokojny. Znasz mnie chyba na tyle, że wiesz: nie zrobię żadnego nie przemyślanego

posunięcia.

Po wyjściu od szefa Walczak wrócił do siebie. Czekał już na niego Olszewski.
―
No i co? ― zapytał w progu major. Porucznik skrzywił się.
―
Nic specjalnego. Żadnych sensacji.
―
Załatwiłeś z prokuratorem?
― Tak. Przyniosłem ci nawet wyciąg z konta Ślewickiego. Proszę.
Walczak żywo sięgnął po
papier.
― Wpłaty raczej w regularnych, miesięcznych odstępach...
―
Duże wpłaty― uzupełnił Olszewski.
― Tak. Sporo forsy. Pięćdziesiąt tysięcy... osiemdziesiąt tysięcy... sto dwadzieścia tysięcy... sto

sześćdziesiąt tysięcy. Wcale nieźle. Nie dowiedziałeś się przypadkiem, kto wpłacał na jego
rachunek?

―
O ile mogłem się zorientować, Ślewicki osobiście dokonywał wpłat.
Walczak raz jeszcze dokładnie przestudiował wyciąg i spojrzał na Olszewskiego.
―
Cóżeś taki przegrany?
―
Ja? Nie. Zdaje ci się.
―
Przecież widzę.
Porucznik ruchem pełnym zniechęcenia machnął ręką.
―Niech to diabli wezmą! Jakoś kręcimy się w kółko. Czy my w ogóle znajdziemy mordercę
Ślewickiego? Żadnych poszlak.
― Może są jednak jakieś nikłe poszlaki ― uśmiechnął się Walczak.
―
Coś nowego? ― ożywił się Olszewski.

—
Ślewicki byłw Jugosławii.
—
No był. I co z tego wynika?
—
Może nic, a może... bardzo dużo.
W tym momencie zapukano do drzwi. Wszedł Pakuła.
―
Towarzyszu majorze ― powiedział od progu ― nareszcie mi się udało. Zdobyłem odciski palców

tego Waldera! Miałem to załatwić dyskretnie, no to załatwiłem. Bardzo delikatnie. W kawiarni.
Zamieniłem szklankę. Nikt nic nie spostrzegł.

―
I co?
― Pasuje, towarzyszu majorze. Walder był u Ślewickiego i w pensjonacie nad morzem, i w

Warszawie w jego mieszkaniu. Linie papilarne bardzo wyraźne.

Walczak aż gwizdnął z wrażenia.
― Do diabła! To wszystko zmienia. Jesteście pewni? ―
Nie
mam
wątpliwości. Dokładnie sprawdzałem z całym materiałem daktyloskopii nym, który otrzymałem od

szefa. Pasuje.

―
Jeszcze ja sam sprawdzę ― powiedział Walczak.
― Jeżeli jest tak, jak mówicie, trzeba będzie porozmawiać z panem inżynierem Walderem.
―
I ja tak myślę ― uśmiechnął, się Pakuła.

* * *

Inżynier Tomasz Walder od wielu lat był wdowcem. Nie ożenił się powtórnie, pędząc samotny żywot
w wygodnym dwu-pokojowym mieszkaniu na Saskiej Kępie.

Walczak nie zapowiedział swojej wizyty. Postanowił działać przez zaskoczenie, nie dając

przeciwniko-wi czasu na przygotowanie obrony.

Telefonicznie upewnił się, że inżynier jest w domu, wsiadł do służbo-wego wozu i pojechał na

Saską Kępę.

Otworzył mu Walder. Miał na sobie ciemnowiśniową bonżurkę, popielate, znakomicie

odprasowane spodnie i miękkie, domowe pantofle.

―
Pan do kogo?
―Zdaje się, że mnie pan nie poznaje, panie inżynierze ― uśmiechnął się pogodnie Walczak, ―

Miałem przyjemność spotkać pana u pani Kozielskiej. Twarz Waldera przybrała kamienny wyraz.

―
Ach tak, przypominam sobie ― powiedział bez cienia tego nieszczerego entuzjazmu, z którym

zazwyczaj wita się niespodziewanych gości. ― Proszę, niech pan wejdzie, panie majorze. Czemu
zawdzięczam pańskie nie zapowiedziane odwiedziny? ― Na słowie „nie zapowiedziane"

został położony specjalny nacisk.
Walczak nie przestawał się uśmiechać.

―
Proszę mi wybaczyć to niespodziewane najście, ale byłem właśnie w tych stronach, a ponieważ

mam do pana pewną sprawę...

―
Sprawę? ― zdziwił się Walder. ― Nie bardzo rozumiem.
― Zaraz to panu postaram się wyjaśnić. Czy możemy chwilę porozmawiać?
Z przedpokoju przeszli do gabinetu pana inżyniera. Półki z książkami, sięgające niemal sufitu,

ogromne biurko zarzucone papierami i długopisami, dwa duże, klubowe fotele, pokryte mocno już
sfatygowaną skórą, i wygodna kanapa, należąca niewątpliwie do kompletu.

―
Proszę, niech pan siada, panie majorze.
Zaraz mi zaproponuje koniak i kawę ― pomyślał Walczak, zagłębiając się w potężnym meblu.

Walder nie kwapił się jednak z podobnymi propozycjami. Spytał krótko:

―
Czym zatem mogę panu służyć?
―
Czy znał pan niejakiego Andrzeja Ślewickiego?
―
odpowiedział pytaniem Walczak.
―Nie przypominam sobie, żebym znał takiego człowieka.
―
Może pan jednak spróbuje się zastanowić... ― poprosił przymilnie Walczak.
Walder energicznie potrząsnął głową.
―
Nie przypominam sobie.
― Pan Ślewicki przebywał nad morzem w tym samym pensjonacie, co i pan inżynier; w tym

samym pensjonacie i w tym samym mniej więcej czasie.

―Proszę pana ― w głosie Waldera zabrzmiało zniecierpliwienie. ― Nie może pan wymagać,

żebym znał nazwiska wszystkich ludzi mieszkających w pensjonacie. W ogóle nie bardzo rozumiem,
po co pan do mnie przyszedł i czego pan chce ode mnie?

Walczak wyprostował się, jak mógł najbardziej, co nie było rzeczą łatwą ze względu na

zdezelowane sprężyny fotela, odchrząknął i powiedział

poważnie:
―
Przyszedłem do pana na rozmowę, ponieważ pan Ślewicki został
zamordowany.
―
A cóż ja mam z tym wspólnego? ― żachnął się Walder.
—
Nie wiem. Właśnie chciałbym się od pana czegoś dowiedzieć o tej sprawie.
Walder z zimną krwią wytrzymał natarczywe spojrzenie swego gościa.
―Powiedziałem już, że nigdy nie znałem żadnego Ślewickiego. Nic nie wiem o jego śmierci i w

ogóle uważam całą naszą rozmowę za bezprzedmiotową. Będę panu niesłychanie wdzięczny, jeżeli
pan mnie uwolni od swojego towarzystwa. Mam pilną pracę.

Walczak wstał.

―Wobec tego zmuszony jestem przysłać panu oficjalne wezwanie do komendy.
―
Oficjalne wezwanie? A to w jakim celu? ― Głos Waldera ciągle był
jeszcze dosyć agresywny, ale wyczuwało się już w nim pewien niepokój.
― Zostanie pan wezwany do komendy na przesłuchanie ― powiedział
spokojnie Walczak. ― Chciałem, żeby nasza rozmowa miała charakter półoficjalny, ale ponieważ

wyprasza mnie pan ze swego domu...

Walder poruszył się zakłopotany.
― Proszę mi wybaczyć, panie majorze. Rzeczywiście zachowałem się niezbyt uprzejmie, ale...
―
Niech się pan nie usprawiedliwia. ― Walczak niecierpliwie machnął ręką. ― To nie ma sensu.

No więc jak? Będziemy rozmawiać tutaj, u pana, czy w komendzie?

―
Wolę oczywiście tutaj. Proszę siadać i jeszcze raz bardzo pana przepraszam. Walczak z powrotem
zagłębił się w fotelu.
―
A więc wróćmy do naszej rozmowy. Przed chwilą powiedział pan, że Andrzej Ślewicki był dla

pana człowiekiem zupełnie nieznanym.

―
To prawda.
―
Nie jestem przekonany, czy to prawda.
Walder znowu się najeżył.
― Nie rozumiem, dlaczego podaje pan w wątpliwość moje słowa, panie majorze. Ostatecznie

chyba ja wiem najlepiej, kogo znam, a kogo nie.

― Hm... Tak by się mogło wydawać. Jednakże dostrzegam w pańskich słowach pewną zasadniczą

nieścisłość. Jak bowiem można sobie wytłumaczyć fakt, że zupełnie nieznajomego człowieka
odwiedzał pan zarówno w pensjonacie nad morzem, jak i w jego prywatnym mieszkaniu w
Warszawie?

―
Kto to panu powiedział?
―Pańskie linie papilarne. W obu tych miejscach znaleziono odciski pańskich palców, i to bardzo

wyraźne odciski. Nie ma wątpliwości.

―Jakieś nieporozumienie... Walczak uśmiechnął się dobrotliwie.
― Panie inżynierze ― powiedział z łagodną perswazją w głosie. ― Po co to wszystko? Przecież

pan doskonale wie, że nie ma na świecie dwóch ludzi posiadających identyczne linie papilarne.
Jeżeli zdecydowałem się na tę rozmowę, to chyba pan nie wątpi, że jestem do niej odpowiednio
przygotowany. Nie przyszedłbym tutaj, nie mając w ręku konkretnych danych.

―
Czego pan chce ode mnie?
― Chcę, aby pan powiedział, w jakim celu odwiedzał pan Ślewickiego nad morzem i w jego

mieszkaniu w Warszawie.

― To są moje prywatne sprawy. Walczak z zafrasowaniem pokręcił
głową.
―Mam wrażenie, że pan nic uświadamia sobie powagi sytuacji. Andrzej Ślewicki został

zamordowany, ściśle mówiąc, otruty. Pan z całą stanowczością wypierał się znajomości z nim,
twierdząc, że nigdy pan nie słyszał takiego nazwiska. U Ślewickiego znaleziono jednak odciski
pańskich palców, co świadczy nie-zbicie, że nie tylko pan go znal, ale nawet dość często odwiedzał.
Musi pan przyznać, że sprawa nie wygląda dobrze.

―
Podejrzewacie mnie, że to ja go otrułem?
― Nietrudno chyba nabrać takiego podejrzenia. Musi się ono nasunąć samo przez się nawet

początkującemu funkcjonariuszowi. Powiem panu więcej. Ślewicki został otruty cyjankiem potasu, a
pan prowadzi prace badawcze w zakresie biologii. Ma pan więc łatwy dostęp do tej trucizny.

Na twarzy Waldera nie drgnął ani jeden mięsień.
―Ja go nie otrułem ― powiedział stanowczo. Był zupełnie opanowany.
―Przykro mi, panie inżynierze... Bardzo chciałbym panu wierzyć, ale...
Mimo najszczerszych chęci nic jestem w stanie zaliczyć pana do osób stojących poza wszelkimi

podejrzeniami w tej sprawie. Czy wobec tej sytuacji- nie byłby pan skłonny wyjaśnić mi jednak, w
jakim celu odwiedzał pan Ślewickiego?

―
Bez specjalnego celu. Tak sobie...
―
Dlaczego wobec tego usiłował pan ukryć przede mną tę znajomość?
― To była bardzo przelotna znajomość, bez żadnego znaczenia...
―
A jednak nie chciał się pan do niej przyznać. Walder poruszył się niecierpliwie.
―To przecież proste. Wiedziałem, że Ślewicki został otruty. Nie chciałem być zamieszany w tę

sprawę.

―
Ach tak... ― Walczak pochylił się do przodu. ― Więc pan wiedział, że Ślewicki został otruty.

Ciekawe.

―
To znaczy... Może źle się wyraziłem... Słyszałem, że nie żyje, że został zamordowany. O otruciu

dowiedziałem się od pana.

― Wszystko zaczyna się bardzo komplikować, panie inżynierze ―
powiedział zatroskany Walczak.
Czy pan nie jest skłonny porozmawiać ze mną zupełnie szczerze?
―
Nie mam nic więcej do powiedzenia.
—
Szkoda.
—
Co pan zamierza?
―
A jak pan sądzi?
—
Aresztuje mnie pan?
―
Jest pan zatrzymany aż do wyjaśnienia sprawy. Być może, że zastanowiwszy się w samotności i

spokoju nad wszystkim, zdecyduje się pan powiedzieć mi prawdę.

―
Ja go nie zabiłem. To właśnie jest prawda.
―Jeżeli nawet taka jest prawda, musi ją pan opatrzyć odpowiednimi komentarzami, aby była do

stra-wienia. Nikt przecież nie może uwierzyć, że w celach towarzyskich odwiedzał pan Ślewickiego,
wypierając się następnie tej znajomości.

Waldera opuściła nagle cala energia i pewność siebie. Przypominał teraz gumową zabawkę, z

której ktoś wypuścił powietrze. Jakby zmniejszył się i zwiotczał. Twarz mu poszarzała, nabierając
wyrazu całko-witej rezygnacji.

― Jestem do pańskiej dyspozycji, majorze ― powiedział cicho.

* * *

Jugosłowianie nadspodziewanie szybko przysłali kopie protokołów oraz dodatkowo wyjaśnienia w
sprawie tragicznej śmierci Ryszarda Gondara.

Pułkownik Leśniewski natychmiast kazał przetłumaczyć te materiały i wręczył je Walczakowi.
―
Wydaje mi się, że powinna cię zainteresować ta lektura ―
powiedział zadowolony. ―Aha... jeszcze jedna sprawa. Otrzymałem z prokuratury pozwolenie na

wgląd do konta pani Kozielskiej. Chciałbym, żebyś możliwie szybko zakończył tę cholerną sprawę.
Nie możemy zbyt długo przetrzymywać Waldera. Mamy za mało materiału dowodowego przeciwko
niemu.

Walczak pokiwał głową.
―Tak, wiem. Postaram się nadać śledztwu jak najszybsze tempo, jeżeli oczywiście...
―
Jeżeli co? ― zaniepokoił się pułkownik.
―
Jeżeli moja hipoteza się sprawdzi ― uśmiechnął się Walczak.
―
Masz wątpliwości?
—
Coraz większe.
―
O, do diabla! Więc przypuszczasz, że to wszystko mogło być zupełnie inaczej?
― Oczywiście. Przecież to tylko hipoteza, nie pozbawiona cech prawdopodobieństwa, ale jednak

hipoteza. A jak ci wiadomo, każda hipoteza może w rezultacie okazać się fałszywa.

―
Niepokoisz mnie. Długo się to ciągnie...
―Mogę cię pocieszyć, że ja sam jestem bardzo zaniepokojony. Bo jeżeli mi to wszystko nie

wyjdzie...

―
Jeżeli nie wyjdzie... ― powtórzył Leśniewski.
―
... trzeba będzie zaczynać od początku.
―
Masz jakąś inną koncepcję?
―

Żadnej. Ale nie przesądzajmy sprawy. Sądzę, że jednak trafiłem.
Jeżeli nie, będziemy mieli dosyć czasu, żeby się martwić. Cześć.
Wracając do swojego pokoju, Walczak spotka! na korytarzu Olszewskiego.
―
Wyobraź sobie, Jugosłowianie już odpowiedzieli.
—
Tak szybko? ― zdziwi! się porucznik.
―Błyskawicznie. Wpadnij do mnie. Przejrzymy te materiały.
Lektura była istotnie bardzo interesująca. Kiedy skończyli czytać, Olszewski spojrzał na Walczaka

i powiedział:

―
Wygląda na to, że twoja teoria ma ręce i nogi.
―Teraz chodzi tylko o to, żeby wszystko zgrabnie rozegrać ― odezwa! się major po dłuższej

chwili milczenia.

―
Chcesz przeprowadzić tę rozmowę w komendzie czy w mieszkaniu?
― spyta! Olszewski.
―Właśnie się nad tym zastanawiam. Rozmowa w komendzie ma oczywiście charakter bardziej

oficjalny.

―
Ja ci radzę mieszkanie prywatne.
―
Pojedziesz ze mną?
—
Oczywiście. Bardzo chętnie.
ROZDZIAŁ VI
Pani Kozielska przyjęła swych gości z niezmąconym spokojem. Nic nie wskazywało na to, że

wizyta oficerów milicji przyprawia ją o zdenerwowanie. Jak zwykle była bardzo elegancka i pełna
godności.

Miała na sobie ciemnopopielatą sukienkę, zapiętą pod szyję, a jedyną ozdobę stanowił sznur

grubych bursztynów.

Włosy upięte w wysoki kok podkreślały jeszcze wygląd wielkiej damy, wyjętej ze starego

portretu.

Weszli do tego samego pokoju, w którym Walczak został przyjęty podczas swej pierwszej wizyty.

Na małym, stylowym stoliczku stała srebrna taca, a na niej maszynka z kawą, filiżanki, cukiernica z
epoki Księstwa Warszawskiego, butelka koniaku i kieliszki.

Mimo najszczerszych chęci nie mogli wymigać się od poczęstunku. Pani Kozielska nalała kawę i

koniak, nie pytając nikogo o zgodę, a zrobiła to z takim pełnym prostoty wdziękiem, że nie sposób
było odmówić.

Walczak stwierdził, że kawa jest znakomita i przeklinał w duchu Olszewskiego, który namówił go

na rozmowę w prywatnym mieszkaniu.

W komendzie byli panami sytuacji i nikt nie mógł im narzucić kawy ani koniaku. Ten towarzyski

nastrój w obecnej chwili wcale mu nie odpowiadał, a wprost przeciwnie, stawał

się czymś niezwykle krępującym. Nie było jednak rady. Tak czy inaczej należało sprawę

doprowadzić do końca. Pierwsza odezwała się pani Kozielska.

― Rozumiem, że panowie odwiedzili mnie w związku z tragiczną śmiercią mego męża ―

powiedziała równym, poważnym głosem.

Walczak skinął głową.
―
Tak. Ta sprawa jest istotnie tematem rozmowy, którą pragniemy z panią przeprowadzić, ale nie

tylko ona.

Spojrzała na niego zdziwiona.
― Nie rozumiem. Może mi to pan jaśniej wytłumaczy?
― Oczywiście. Interesujemy się również pani pierwszym mężem, Ryszardem Gondarem, który

także zginął tragiczną śmiercią.

― Mój pierwszy mąż zginął w wypadku samochodowym.
―
Tak. Wiem. W Jugosławii. Wóz stoczył się do przepaści.
―
Tak.
―Czy byłaby pani skłonna opowiedzieć nam to zdarzenie.
―Nie wiem, co to może mieć wspólnego ze śmiercią mojego drugiego męża, ale jeżeli to panom

do czegoś potrzebne...

―
Bardzo będziemy zobowiązani. Słuchamy. Powtórnie napełniła filiżanki kawą i zapaliła
papierosa.
― Pojechaliśmy z mężem na wycieczkę do Jugosławii.
―
Na pożegnalną wycieczkę ― wtrącił Walczak..
—
Co pan ma na myśli?
―Mieli się przecież państwo rozchodzić, a ta wycieczka miała być końcowym akordem waszego

małżeństwa.

―
Widzę, że pan jest znakomicie poinformowany.
―
Mój zawód polega głównie na zbieraniu informacji
―
uśmiechnął się Walczak. ― Ale nie odbiegajmy od tematu. Więc podczas tej wycieczki zdarzyło

się, że...

―
Tak. Samochód stoczył się do przepaści.
—
Jak to się stało, że pani uszła z życiem?
―Po prostu w tym momencie nie było mnie w wozie.
―
Czyżby mąż pani odjechał, zostawiając panią na szosie?
―
Tak. Posprzeczaliśmy się. Ja wysiadłam, a mój mąż pojechał dalej.
―

Podobno był doskonałym kierowcą.
― Owszem, dobrze prowadził, ale najlepszym kierowcom zdarzają się przecież nieszczęśliwe

wypadki.

―Czy w momencie, kiedy wóz stoczył się do przepaści, mąż pani by! w takim stanie, że mógł go

prowadzić?

―
Oczywiście. Nie rozumiem pytania.
― Zaraz to. wyjaśnię ― powiedział Walczak cierpliwym tonem. ― Otóż sekcja zwłok,

przeprowadzo-na przez władze jugosłowiańskie, wykazała, że pani małżonek był tak pijany, iż w
żaden sposób nie byłby w stanic prowadzić wozu. Czyżby pani tego wtedy nie zauważyła?

Końcem języka zwilżyła wyschnięte wargi: pierwszy objaw zdenerwowania.
―
Tak... rzeczywiście... mój mąż wypił wtedy trochę, ale żeby był aż tak pijany...
―
Pijany do nieprzytomności, proszę pani. ― Głos Walczaka stracił
nagle swój łagodny i uprzejmy
timbre. ― Do nieprzytomności! Czy pani ma prawo jazdy?
―
Oczywiście.
― i podczas wycieczki do Jugosławii prowadziła pani wóz?
―
Tak. Na zmianę z mężem.
―A wtedy pozwoliła pani siąść za kierownicą zupełnie nieprzytomnemu człowiekowi?
Pani Kozielska poruszyła się niecierpliwie. Zaczynała tracić pewność siebie. Nerwowym ruchem

zgasiła papierosa w popielniczce.

―
Nie pamiętam wszystkiego tak dokładnie. To było bardzo dawno.
―
Ale przypomina pani sobie z pewnością, że mąż przed tą podróżą do Jugosławii otrzymał bardzo

duży spadek w dolarach?

―
Co to ma wspólnego? Walczak uśmiechnął się.
―Tak się jakoś składa, proszę pani, że często zachodzi ścisły związek pomiędzy dolarami a

śmiertel-nymi wypadkami.

―
Co pan chce sugerować?
―Nic specjalnego. Wygłosiłem tylko powszechnie znaną prawdę.
Pieniądze zawsze były, są i chyba do końca świata będą jednym z najgłówniejszych motywów

zbrodni. Nic tak łatwo jest pogodzić się z myślą, że ogromny spadek przypadnie w udziale innej
kobiecie. Pan Ryszard Gondar postanowił rozejść się z panią i wstąpić w nowy związek małżeński.
Milion dolarów diabli by wzięli, a właściwie nie diabli, tylko nowa pani Gondarowa.

Kozielska zbladła gwałtownie.
―
Pan mnie oskarża...? Walczak nie odpowiedział. Spytał;
―

Czy znała pani niejakiego Andrzeja Ślewickiego?
Kozielska chciała zapalić nowego papierosa, ale nie mogła. Ręce tak jej drżały, że nie była w

stanie utrzymać zapałki. Walczak pomógł jej uprzejmie.

―Czy pani znała pana Andrzeja Ślewickiego? ― powtórzył pytanie.
. ― Tak... To znaczy... Poznałam go kiedyś przypadkowo przez męża.
Widziałam go chyba ze dwa razy w życiu. Trudno to w ogóle nazwać znajomością. Przelotnie

poznaje się przecież bardzo wiele osób.

― Hm... ― Walczak wyglądał na ogromnie zatroskanego. ― Trzeba przyznać, że to wszystko

poważnie się komplikuje. Więc pani twierdzi, że tylko przelotnie poznała pani kiedyś pana
Ślewickiego?

―
Zupełnie przelotnie. Rozmawiałam z nim najwyżej dwa razy w życiu.
―
To dosyć dziwne, co pani mówi. Bo jak wobec tego można sobie wytłumaczyć fakt, że odwiedzała

go pani w jego pokoju w pensjonacie nad morzem?

―
To kłamstwo!
―
Mocne słowo ― uśmiechnął się Walczak. ― Nie spodziewałem się po pani takich

zdecydowanych określeń. Muszę jednak zapewnić, że to, co powiedziałem, nie mija się z prawdą. W
pokoju Ślewickiego nasi fachowcy znaleźli na drzwiach odciski pani palców. A propos, czy pani
wie, że Ślewicki nie żyje, że został otruty?

―
Słyszałam coś o tym.
―
A kto pani to powiedział? Od kogo pani słyszała?
―
Nie pamiętam.
―
To są przedziwne zbiegi okoliczności. Niech pani sobie wyobrazi, że w mieszkaniu pana

Ślewickiego, w Alei Niepodległości, również znaleziono odciski pani paluszków. Jak na taką
zupełnie przelotną znajomość dosyć często odwiedzała pani tego człowieka. Zaskakujące.

―
To jakieś nieporozumienie. Ja...
― Nie żadne nieporozumienie ― przerwał jej Walczak. ― Czy pani pozwoli, że zajrzę do jej

szafy?

I nie czekając na odpowiedź poszedł do drugiego pokoju. Po chwili wrócił, niosąc moherowy

sweter fioletowego koloru.

―
Co to znaczy?! ― krzyknęła.
― Niech pani sobie wyobrazi, że zarówno w nadmorskim pensjonacie, jak i w warszawskim

mieszkaniu pana Ślewickiego znaleziono nitki z tego pięknego sweterka. Zbadamy to jeszcze w
naszym laborato-rium, ale nie ulega chyba wątpliwości, że chodzi o ten właśnie sweter.

Milczała. Twarz jej była trupio blada.
― A teraz jeszcze jedna sprawa ― ciągnął bezlitośnie Walczak. ― Chodzi mianowicie o pewne

opera-cje finansowe. Proszę nam powiedzieć, z jakiego tytułu wypłacała pani Ślewickiemu znaczne
sumy?

―
Nie rozumiem, o czym pan mówi.
―
A ja sądzę, że pani doskonale rozumie. Mówię o tych kwotach, które podejmowała pani ze

swojego konta w PKO i które następnie wypłacała pani Ślewickiemu, Ślewicki zaś wpłacał te
pieniądze na swoje konto. Nie ma co do tego żadnych wątpliwości. Wystarczy porównać obydwa
konta, nie mówiąc już o ze-znaniach urzędniczek PKO. Pytam więc, z jakiego tytułu wypłacała pani
Ślewickiemu te kwoty?

Kozielska jednym haustem wypiła kieliszek koniaku.
― Miałam względem tego człowieka pewne zobowiązania.
―
To zdumiewające ― zdziwił się Walczak. ― Nie tak dawno twierdziła pani, że absolutnie nic

panią nie łączyło z Andrzejem Ślewickim, że to była zupełnie przelotna znajomość, bez żadnego
znaczenia, teraz zaś słyszymy, że miała pani w stosunku do tego człowieka ogromne zobowiązania
finansowe. Bardzo dziwne.

Kozielska chciała ponownie napełnić swój kieliszek, ale Walczak stanowczym ruchem odsunął od

niej

butelkę.
―Pani wybaczy, ale nie będziemy się upijać. Chciałbym na trzeźwo zakończyć naszą rozmowę.
Przestała panować nad sobą. Zaczęła dygotać jak podczas ataku febry.
―
Czego...? Czego chcecie ode mnie...?
―Chcemy, żeby się pani przyznała do otrucia Andrzeja Ślewickiego. Jak pani widzi, posiadamy

dość znaczny materiał dowodowy. Szantażował

panią, prawda?
―
Tak.

* * *

Walder był zupełnie zrezygnowany. Szklanymi oczami wpatrywał się w oficerów i trudno było
odgadnąć, czy ich w ogóle dostrzega. Całkowicie stracił swą pełną godności dumną postawę.

―
Może pan się napije wody, panie inżynierze ― zaproponował
uprzejmie Walczak. Napełnił szklankę i posunął ją po blacie biurka.
Walder wypił i odetchnął głęboko. Mogło się wydawać, że przyszedł
trochę do siebie. Oczy pozbyły się szklistej zasłony, policzki nabrały barwy żywego człowieka.
Walczak uśmiechnął się życzliwie i współczująco.
― Proponuję, panie inżynierze, żebyśmy sobie porozmawiali tak szczerze, od serca. Zaoszczędzi

to pa-nu dużo czasu i przykrości. Żeby zaś sprawa była zupełnie jasna i żeby nie stwarzać między
nami żadnych niedomówień, pragnę panu zakomunikować, że pani Kozielska przyznała się do otrucia
Andrzeja Ślewickiego.

―
Niemożliwe!
―

Ależ tak, zupełnie możliwe. Złożyła zeznanie na piśmie. Jeżeli pan sobie życzy, może je pan

przeczytać.

Walder ukrył twarz w dłoniach.
―
Boże... Boże...
—
Jak więc pan widzi ― mówił dalej Walczak ― nic ma sensu dłużej grać tej komedii. Nie musi pan

już kryć pani Kozielskiej. I będzie chyba lepiej, jeżeli pan się przyzna do udziału w tej zbrodni.

―
Ja nie mam z tym nic wspólnego!...
―A w jaki sposób można sobie wytłumaczyć pańskie odwiedziny u Ślewickiego? Bo przecież

paro-krotnie był pan u niego.

―Chciałem zapobiec... chciałem zapobiec temu, co się stało. Chciałem zmusić tego łotra, żeby

przestał

ją szantażować.
―
Więc pan wiedział o tym, że Ślewicki szantażował panią Kozielską?
—
Wiedziałem.
―I orientował się pan także, co było przedmiotem tego szantażu?
―
Tak.
―Ślewicki był przypadkowym świadkiem zbrodni, której Kozielska dokonała na osobie swojego

pierwszego męża, Ryszarda Gondara.

―
Tak.
―
Czy pan się orientuje, jak to wszystko się odbyło tam w Jugosławii?
―
Gondar był pijany, bardzo pijany... No i...
―
A Kozielska wysiadła z wozu i wepchnęła męża za kierownicę ―
pomógł mu Walczak.
―
Tak.
― Potem to już byta tylko kwestia zwolnienia hamulca i wóz sam stoczył
się do przepaści. Czy tak. panie inżynierze?
Walder z ogromnym wysiłkiem przełknął ślinę.
―
Tak ― powiedział cicho.
―
Jak to się właściwie stało, że pan, wiedząc o tym wszystkim, nie zawiadomił władz?
Walder uśmiechnął się smutnie.
―
Czy pan nigdy nie kochał, majorze?

―Niech pan nam jeszcze powie, czy Kozielska mogła zaopatrzyć się w cyjanek potasu u pana w

instytucie?

―
Mogła. Niestety.
―
Z tego wszystkiego wynika, że Kozielski otruł się dżemem przeznaczonym dla Ślewickiego. Pani

Kozielska nie wiedziała, że Ślewicki cierpi na nadkwasotę i nie jada dżemów.

―
Nie wiedziała ― powtórzył jak echo Walder.
―Dziękuję panu, panie inżynierze. To byłoby na razie chyba wszystko.
―
Jestem wolny?
― O tym zadecyduje prokurator. Musi pan się uzbroić w cierpliwość.
Tymczasem do widzenia.
Po wyjściu Waldera w pokoju zapanowała cisza. Napięcie nerwowe poczęło ustępować.

Pierwszy odezwał się Olszewski:

―Teraz rozumiem, dlaczego Ślewicki tak dbał o kieszeń Waldera.
Przecież to Kozielska musiała opła-cać obydwu szantażystów. Mimo swojego bogactwa mogła

wreszcie nie dać rady, żeby bulić tyle forsy i Ślewickiemu, i temu szczeniakowi, który szantażował
jej kochanka.

―Oczywiście ― przytaknął Walczak. ― Ślewicki postanowił zlikwidować Zewerta jako

nieuczciwą konkurencję i zagroził mu prokuratorem.

Olszewski wstał i otworzył okno. Odetchnął głęboko.
― No, odwaliliśmy kawał ładnej roboty. Teraz jeszcze trzeba będzie odfajkować sprawozdanie

dla starego. Ucieszy się. Jak nazwiemy tę sprawę?

― Chyba „Dżem z czarnych porzeczek" ― uśmiechnął się Walczak.

KONIEC