Dzienniki Hansa Nilzera lub co ukrywa Watykan?

Wybrane cytaty z dzienników Hansa Nilzera z 1899 r., w których pisze on o tajemnicach
Watykanu, starych manuskryptach, z którymi pracował. Nieznanymi rękopisami Ewangelii i
opowieściami z życia Jezusa Chrystusa. Wedami i wielu innymi, które tak skrupulatnie
ukrywane są przed ludźmi.

Hans Nilzer urodził się w 1849 roku w wielodzietnej rodzinie mieszczańskiej i był gorliwym
katolikiem. Od dzieciństwa rodzice przygotowywali go do przyjęcia święceń, a sam chłopiec
od najmłodszych lat chciał poświęcić się służbie Bogu. Miał wiele szczęścia: biskup zauważył
jego zdolności i wysłał utalentowanego młodego człowieka na dwór papieski. Ponieważ Hans
interesował się przede wszystkim historią Kościoła, został wysłany do pracy w archiwach
Watykanu.

12 kwietnia 1899 r. Dziś starszy archiwista pokazał mi kilka rzeczy, o których nie miałem
pojęcia. Oczywiście, sam też będę musiał milczeć na temat tego co zobaczyłem. Z podziwem
patrzyłem na te półki, na których przechowywane są dokumenty odnoszące się do
najwcześniejszych okresów naszego Kościoła. Pomyśleć tylko, że wszystkie te księgi są
świadkami życia i czynów świętych apostołów, a być może i Zbawiciela! Moje zadanie na
najbliższych kilka miesięcy — sprawdzić, uściślić i uzupełnić katalogi dotyczące tych spraw.
Same katalogi umieszczone są we wnęce w ścianie zamaskowanej tak, że w życiu nie
domyśliłbym się o ich istnieniu.

28 kwietnia 1899 r. Pracuję po 16-17 godzin na dobę. Starszy bibliotekarz chwali mnie i z
uśmiechem ostrzega, że w takim tempie w ciągu roku przejrzę wszystkie watykańskie zbiory.
Problemy ze zdrowiem już dają o sobie znać — tu w podziemiach, utrzymuje się temperaturę

i wilgotność optymalną dla ksiąg, ale niezbyt przyjazną dla człowieka. Jednak w końcu robię
coś, co podoba się Panu! Tym nie mniej mój spowiednik namówił mnie na wychodzenie na
powierzchnię co dwie godziny i przynajmniej na dziesięć minut.

18 maja 1899 r. Nie mogę się nadziwić skarbom przechowywanym w tym miejscu. Tyle
materiałów nieznanych nawet mnie, gorliwie studiującemu tę epokę! Dlaczego trzymają je w
tajemnicy zamiast udostępnić teologom? Widocznie materialiści, socjaliści i oszczercy mogą
przeinaczyć te teksty przynosząc straty nie do naprawienia naszej świętej sprawie. Tego
oczywiście dopuścić nie można. A jednak …

2 czerwca 1899. Przeczytałem szczegółowo teksty. Jest coś niezrozumiałego — dzieła
heretyków w katalogu stoją obok prawdziwych dzieł ojców Kościoła! Zupełnie niemożliwe
jest, że zostało to przypadkiem pomieszane. Na przykład życiorys Zbawiciela przypisany
samemu apostołowi Pawłowi. Nie mieści się w żadnych ramach! Zwrócę się do starszego
bibliotekarza.

3 czerwca 1899 r. Starszy bibliotekarz wysłuchał mnie, z jakiegoś powodu zamyślił się,
spojrzał na znaleziony przeze mnie tekst a potem po prostu poradził zostawić wszystko jak
jest. Powiedział, że powinienem kontynuować pracę, a on wszystko wytłumaczy później.

9 czerwca 1899 r. Długa rozmowa z głównym bibliotekarzem. Okazuje się, że większość
tego co uważałem za apokryfy jest czystą prawdą! Oczywiście Ewangelia jest tekstem
przekazanym przez Boga, a sam Pan (?) nakazał ukryć niektóre dokumenty aby nie mącić
umysłów wierzącym. W końcu prostemu człowiekowi potrzeba prostej nauki jak to tylko jest
możliwe, bez zbędnych szczegółów, istnienie rozbieżności przyczynia się tylko do podziałów.
Apostołowie byli w sumie tylko ludźmi pomimo, że świętymi to każdy z nich mógł coś dodać
od siebie, wymyślić lub po prostu nieprawidłowo zinterpretować, dlatego wiele tekstów nie
stało się kanonicznymi i nie weszło do Nowego Testamentu. Tak wytłumaczył mi to starszy
bibliotekarz. To wszystko brzmi rozsądnie i logicznie, ale coś mnie niepokoi.

11 czerwca 1899 r. Mój spowiednik powiedział, że nie powinienem myśleć zbyt wiele o tym
czego się dowiedziałem. W końcu jestem silny w mojej wierze, a ludzkie błędy nie powinny
wpływać na wizerunek Zbawiciela. Uspokojony, kontynuowałem pracę.

12 sierpnia 1899 r. Z każdym dniem mojej pracy piętrzą się dziwne fakty. Historia
ewangeliczna jawi się całkowicie w nowym świetle. Zresztą nie dowierzam nikomu nawet
swojemu pamiętnikowi.

23 października 1899 r. Lepiej bym umarł dziś rano. Ponieważ w zbiorach mi powierzonych
znalazłem wiele dokumentów, które mówią, że od początku do końca historia Zbawiciela jest
wymyślona! Starszy bibliotekarz, do którego zwróciłem się o wytłumaczenie powiedział, że
tu ukryta jest główna tajemnica: ludzie nie widzieli przybycia Zbawiciela i go nie rozpoznali.
Wtedy Pan nauczył Pawła jak powinno się nieść wiarę ludziom, i ten zabrał się za to.
Oczywiście do tego musiał skomponować z Bożą pomocą pewien mit, który przyciąga ludzi.
Wszystko to jest logiczne ale z jakiegoś powodu czuję się nieswojo: czy podstawy naszej
nauki są na tyle chwiejne i nietrwałe, że potrzebujemy jakiś mitów?

15 stycznia 1900 roku. Postanowiłem zobaczyć, jakie inne sekrety skrywa biblioteka.
Magazynów takich jak ten, w którym pracuję teraz istnieją setki. Ponieważ pracuję sam, mogę

z pewnym ryzykiem, dostać się do reszty. To grzech, tym bardziej, że nie powiem o tym
swojemu spowiednikowi. Ale przysięgam na imię Zbawiciela, że pomodlę się do niego!

22 marca 1900 r. Starszy bibliotekarz zachorował i wreszcie mogłem dostać się do innych
ukrytych pokoi. Obawiam się, że nie znam ich wszystkich. Te, które widziałem, wypełnione
były najróżniejszymi księgami w nieznanych mi językach. Są wśród nich takie, które
wyglądają bardzo dziwnie: płyty kamienne, 5 glinianych tablic, różnokolorowe nici splecione
w oryginalne węzły. Widziałem chińskie hieroglify i arabską ligaturę. Nie znam wszystkich
tych języków, znam tylko grecki, hebrajski, łacinę i aramejski.

26 czerwca 1900 r. Od czasu do czasu kontynuuję swoje badania obawiając się, że ktoś mnie
w końcu nakryje. Dzisiaj znalazłem grubą teczkę z raportami Fernanda Cortesa do papieża.
Dziwne, nigdy nie wiedziałem, że Cortes był ściśle związany z Kościołem. Okazało się, że
jego oddział na wpół składał się z duchownych i zakonników. Miałem wrażenie, że Cortes od
początku doskonale wiedział dokąd i po co idzie, i celowo udał się do stolicy Azteków.
Zresztą, Pan ma wiele cudów! Jednak dlaczego przemilczamy tak ogromną rolę naszego
Kościoła?

9 listopada 1900 r. Postanowiłem odstawić na bok dokumenty związane ze Średniowieczem.
Moja praca w repozytorium jest prawie zakończona i wydaje się, że nie chcą mnie dalej
dopuszczać do tajnych dokumentów. Widocznie moi przełożeni mieli podejrzenia, choć
staram się nie przyciągać ich uwagi.

28 grudnia 1900 r. Znalazłem bardzo ciekawy materiał dotyczący mojego okresu.
Dokumenty napisany w klasycznym języku greckim, czytam i rozkoszuję się. Wydaje się, że
jest to przekład z egipskiego, nie mogę zagwarantować, że tak jest dokładnie, ale jedno jest
pewne: mowa jest tam o jakiejś tajnej organizacji, bardzo potężnej, która opiera się na
autorytecie bogów i rządzi państwem.

17 stycznia 1901 roku. To niesamowite! Tego po prostu być nie może! W tekście greckim
znalazłem wyraźne wskazania, że kapłani boga egipskiego Amona i pierwsi hierarchowie
naszego świętego Kościoła należą do tego samego tajnego stowarzyszenia! Czy naprawdę
takich ludzi wybrał Pan do niesienia ludziom światła swojej prawdy? Nie, nie, nie chcę w to
wierzyć …

22 lutego 1901 r. Moim zdaniem, starszy bibliotekarz coś podejrzewa. Czuję się śledzony,
dlatego przerwałem pracę z tajnymi materiałami. I tak już zobaczyłem więcej niż
powinienem. Okazuje się, że Dobra Nowina posłana przez Pana, była uzurpowana przez
garstkę pogan, wykorzystujących ją do rządzenia światem. Jak Pan mógł to tolerować? Albo
jest to kłamstwo? Jestem skołowany, nie wiem co o tym myśleć.

4 kwietnia 1901 r. No cóż, dostęp do tajnych dokumentów został do końca przede mną
zamknięty. Zapytałem starszego bibliotekarza o przyczyny. „Nie jesteś silny duchem, mój
synu,” powiedział, „wzmocnij swoją wiarę a skarby naszej biblioteki otworzą się ponownie.
Pamiętaj, że do wszystkiego co tu widzisz należy podchodzić z czystą, głęboką, niezmąconą
wiarą”. Tak, ale wtedy okazuje się, że przechowujemy mnóstwo sfałszowanych
dokumentów, wiele kłamstw i oszczerstw!

11 czerwca 1901 r. Nie, to nie są fałszerstwa i kłamstwa. Mam dobrą pamięć, poza tym
(niech Bóg mi wybaczy!) Zrobiłem wiele wypisów z dokumentów. Starannie je sprawdziłem i

nie znalazłem żadnych błędów, ani jednej nieścisłości, która towarzyszyłaby fałszerstwu. I nie
są bynajmniej przechowywane jak tanie i złośliwe oszczerstwa, ale ostrożnie i z
pieczołowitością. Obawiam się, że nigdy nie będę już tą samą osobą z czystą duszą. Niech
Bóg mi wybaczy!

25 października 1901 r. Napisałem prośbę o udzielenie mi długiego urlopu w ojczyźnie.
Moje zdrowie podupadało, ponadto pisałem już, że muszę w samotności oczyścić swoją
duszę. Odpowiedzi jeszcze nie otrzymałem.

17 listopada 1901 r. Prośbę przyjęto nie bez wahania. Za trzy miesiące mogę pojechać do
domu. W ciągu tego czasu różnymi drogami wysyłam do Augsburga kopie znalezionych
przeze mnie dokumentów. Oczywiście jest to sprzeczne z nauczaniem Pana … ale czy nie jest
złe ich ukrywanie przed ludźmi? Starszy bibliotekarz wielokrotnie mi powtarzał, że nie
powinienem nikomu mówić o tajemnicach, które widziałem w bibliotece. Uroczyście
przysiągłem. Panie, nie pozwól mi też zostać krzywoprzysięzcą!

12 stycznia 1902 r. Moje mieszkanie nawiedzili rabusie. Zabrali wszystkie pieniądze i
dokumenty. Na szczęście wszystkie mniej lub bardziej wartościowe przedmioty potajemnie
wysłałem już do Niemiec. Stolica apostolska hojnie zrekompensować mi koszty utraconych
przedmiotów. Bardzo dziwna kradzież …

18 lutego 1902 r. Wreszcie jadę do ojczyzny! Moi przełożeni odprowadzili mnie i życzyli mi
szybkiego powrotu. Jest mało prawdopodobne, aby tak się stało …

źródło