POEM IMPROMPTU

DRAMIONE:

Adwokat Milosci

http://lawyer-of-love.blog.onet.pl

PROLOG

Dwudziestopięcioletni przystojny mężczyzna o zmęczonym spojrzeniu

stał we framudze drzwi patrząc na swojego małego synka z uśmiechem na
twarzy. Był jedyną istotą, dla której jego życie miało jeszcze sens. To dla
niego tak ciężko pracował i poświęcał się, by synek miał wszystko, czego
pragnął na świecie. Starał się za wszelką cenę zastąpić mu matkę, której
nigdy nie miał. Była za słaba. Umarła przy porodzie.

Chłopiec przewrócił się na lewy boczek przytulając do siebie swojego

ukochanego misia, który towarzyszył mu od pierwszego dnia jego życia. Miał
być najlepszym przyjacielem chłopca, z którym będzie mógł spędzać czas.
Mężczyzna wiedział, że dziecko jest nieszczęśliwe.

Miał dopiero cztery latka, a często zachowywał się jak dorosły człowiek:

odważny, mądry i inteligentny. Nie przejawiał w sobie tych cech, które w
jego wieku przejawiał jego ojciec. Może dlatego, że mężczyzna zbytnio go
nie rozpieszczał, ale kochał go tak wielką miłością, której nigdy sam nie
zaznał od żadnego człowieka na świecie. Malec był oczkiem w głowie
mężczyzny. Zrobiłby dla niego wszystko.

Dlatego za wszelką cenę znajdzie mu matkę. Kobietę, która pokocha

jego synka jak własne dziecko i nigdy go nie skrzywdzi. Kobietę, która zrobi
dla niego wszystko.

ROZDZIAL 1

CURRICULUM VITAE

Hermiona Jane Granger

Stan cywilny: Panna
Data urodzenia: 19.09.1980
Miejsce urodzenia: Londyn
Adres: Churchillstreet 8/7, Londyn

WYKSZTAŁCENIE

1991 – 1998 Szkoła Magii i Czarodziejstwa Hogwart
1998 – 2001 Studia Magiczne w Londynie, kierunek pedagogika, przedmioty
główny transmutacja, eliksiry, magister z wyróżnieniem
1998 – 2003 Uniwersytet Prawniczy w Londynie, kierunek prawo, magister z
wyróżnieniem

DOŚWIADCZENIE

1998 – 1999 Restauracja „Summer Time” – kelnerka
2001 – 2003 Kancelaria Adwokacka „Dorian Naidrok” – praktyka
2003 – 2004 Szkoła Magii i Czarodziejstwa Hogwart – nauczycielka
transmutacji

JĘZYKI

J. francuski – biegła znajomość w mowie i piśmie
J. niemiecki – biegła znajomość w mowie i piśmie
J. włoski – bardzo dobra znajomość w mowie i piśmie
J. rosyjski – bardzo dobra znajomość w mowie i piśmie
Starożytne runy – biegła znajomość w mowie i piśmie

UMIEJĘTNOŚCI

* bardzo dobra obsługa komputera (mugolski sprzęt technologiczny)
* doskonałe predyspozycje nauczania

ZAINTERESOWANIA

* historia, nauka, muzyka, film


- Bardzo ciekawe CV, panno Granger – powiedziała kobieta siedząca w
wielkim fotelu, która przyglądała się z zainteresowaniem młodej kobiecie.

Hermiona Granger siedziała idealnie wyprostowana niczym struna chcąc
zrobić jak najlepsze pierwsze wrażenie. Była bardzo zestresowana nie tylko
tym, że to już siódma agencja, do której składa swoje podanie, ale również
irytował ją fakt, że specjalnie kupiony na tą rozmowę żabot drapał jej kark.
Nienawidziła, kiedy coś ją dekoncentrowało. Obiecała sobie, że już nigdy nie
wejdzie do tego sklepu, by kupić jakiś komplet, czy sukienkę. Nawet jeśli
byłaby to najpiękniejsza sukienka na świecie, na jaką byłoby ją stać.

- Jeśli mogę dać pani jakąś radę – zaczęła powoli kobieta o kaczej twarzy,
która usiłowała się uśmiechnąć do Hermiony, a wyszedł jej tylko jakiś grymas
– to radę pani, żeby wrzuciła nieco luzu. Nie potrzebnie się pani stresuje.

Hermiona odetchnęła z ulgą, po czym oparła się wygodnie na swoim
krześle, po czym ściągnęła też uwierające ją szpilki. Uwielbiała takie buty, ale
te były kompletnym niewypałem. Będzie musiała o tym pogadać z Ginny.

- Od razu lepiej – kobieta klasnęła w dłonie, kiedy Hermiona ściągnęła z
włosów gumkę, która sprawiła, że jej brązowe włosy związane do tej pory w
kok opadły luźno na ramiona kobiety tworząc przy okazji piękne loki, o
których właścicielka nie miała całkowitego pojęcia. – Teraz mogę z panią
rozmawiać o interesach.

Hermiona rzeczywiście czuła się lepiej. Nie była już taka sztuczna, a na jej
ustach pojawił się lekki uśmiech.
- Panno Granger – zaczęła kobieta nieco oficjalnym tonem, ale Hermiona
słyszała nutkę rozbawienia – szuka pani pracy. Dlaczego zdecydowała się
pani zgłosić do naszej agencji?

- Uważam, że pani agencja jest najlepszą w całym mieście. Można tutaj
dostać wymarzoną pracę, a na to właśnie liczę – wyrecytowała niczym z
książki.

Kobieta spojrzała na Hermionę nieco zawiedzionym wzrokiem, jakby
oczekując całkowicie innej odpowiedzi. Hermiona poczuła, że powinna do
tego podejść całkowicie inaczej.

- A tak naprawdę zgłosiłam się do pani agencji, ponieważ nie przyjęli mnie
do sześciu poprzednich. Zależy mi na tym by dostać jakąkolwiek pracę, bo
potrzebuję zapłacić rachunki, które rosną z każdym dniem. Jestem
zdesperowana i potrzebują pracy od zaraz. Mogę zrobić w obecnej chwili
wszystko, by zarobić parę galeonów, za które zapłacę zaległe rachunki.
Mogę prać, sprzątać, a nawet gotować, wszystko byle dostać jakąkolwiek
pracę. Jeśli pani mnie nie przyjmie, to będę zmuszona złożyć podanie do
kolejnych agencji, żebrać na ulicy bądź sprzedać własne ciało, z czym
wolałabym się nie mierzyć. Nie jestem pewna, czy wspominałam pani o tym,
że grozi mi eksmisja, jeśli nie zapłacę rachunków do końca tygodnia? Chyba
nie... Ach, i najważniejsze! Mam jeszcze do spłacenia kredyt, który zaciągnął
na mnie w pewnym mugolskim banku mój były narzeczony, który
zainwestował te pieniądze i gdzieś uciekł zostawiając mnie samą ze spłatą
tego kredytu. Oczywiście może mnie pani nie przyjmować, ale czy chce mieć
pani taką biedną młodą kobietę na sumieniu? Błagam, niech pani rozpatrzy
moje podanie pozytywnie – dodała już nieco histerycznym głosem
Hermiona.

Kobieta o kaczej twarzy roześmiała się serdecznie, co zdziwiło Hermionę.
Ona zdecydowała się na tak poważne wyznanie, o jakie nigdy by siebie nie
posądziła, a ta kobieta się z niej najnormalniej w świecie śmiała. Śmiała się z
jej życiowego problemu, o którym nie powiedziała nawet swoim najbliższym
przyjaciołom.

- Widzę, że chyba pani naprawdę zależy na swoim ciele – powiedziała
chichocząc.

- Jeśli mamy uściślić: to o moją cnotę – odpowiedziała poirytowana
Hermiona. Właśnie zrozumiała, że prawdopodobnie straciła szansę na
otrzymanie pracy.

- Och, to chyba jeszcze bardziej jestem zobowiązana do tego, by panią
przyjąć, panno Granger – powiedziała rozbawiona kobieta, spoglądając na
nią swoim kaczym wzrokiem, Hermiona nie mogła się powstrzymać
skojarzeniu z kaczką – jej twarz ewidentnie przypominała kaczy dziób.
Dziewczyna doszła do wniosku, że to nie jest zbieg okoliczności, że kobieta
miała na nazwisko Duck. Poza tym, ten jej wyraz twarzy to z pewnością jakiś
rodzaj atawizmu.

- Słucham? – zapytała zaskoczona Hermiona.

- Chyba nie sądzi pani, że przyłożę swoją rękę do tego, by straciła pani
cnotę, Granger – powiedziała Duck patrząc na Hermionę z rozbawieniem. – A
tak się właśnie składa, że potrzebuję obecnie kogoś takiego jak pani.

Brunetka spoglądała na kobietę z niedowierzaniem. Właśnie dostała
pracę. Nie ważne jaką, nie ważne gdzie, nie ważne u kogo. Dostała pracę!

- Czy lubi pani dzieci? – zapytała nagle pani Duck podejrzliwym tonem.

- Ależ oczywiście! – szczerość odpowiedzi zdziwił samą Hermionę. Nie
miała zbyt dużego kontaktu z dziećmi – jej jedynymi uciechami byli mały
James Syriusz Potter wraz z dwuletnim bratem Albusem Severusem, Teddy
Lupin oraz córka Rona Weasley’a i Lavender Brown, Vitani Lavender
Weasley, ale uwielbiała ich. Sama nie miała męża i dzieci, o czym skrycie
marzyła, a się nigdy nie spełniło, i z pewnością się nie spełni. Miłość jej życia
wykorzystała ją i uciekła nie pozostawiając po sobie znaku życia oraz
sprawiając, że Hermiona obiecała sobie, że już nigdy się z nikim nie zwiąże.
Nie oznaczało to jednak, że nie kocha dzieci. Uwielbiała je, dlatego, kiedy
zakończyła pracę w Hogwarcie trudno jej było rozstać się ze wszystkim
uczniami, do których zdążyła się przywiązać.

- To bardzo dobrze! – kobieta o kaczej twarzy klasnęła w dłonie. – Kilka
tygodni temu przybyła do mnie pewna kobieta, która szuka guwernantki dla
czteroletniego dziecka. Zapewniają pani mieszkanie, pracę oraz sam fakt, że
nie musi pani spłacać rachunków – dodała konspiracyjnie mrugając do niej
okiem. – Jedynym warunkiem jest to, by była pani dyspozycyjna o każdej
porze dnia i nocy. Wykształcenie ma pani ponad wymagania, więc tym nie
musi się pani przejmować – dodała uprzedzając pytanie Hermiony. – Poza
tym wypłatę dostanie pani na początku każdego miesiąca. Myślę jednak, że
jeśli pani poprosiłaby o pierwszą wypłatę nieco wcześniej, to jestem

przekonana, że nie byłoby z tym problemów. Pytanie jest takie: czy decyduje
się pani na tą posadę?

Hermiona spojrzała ze łzami szczęścia w oczach na kobietę.

- Kiedy mogę zacząć?

ROZDZIAL 2

- Nie wierzę, że te buty aż tak bardzo cię uwierały – powiedziała Ginny
usiłując nakarmić małego Albusa, który nie miał dzisiaj apetytu. Chłopiec już
od paru dni kręcił nosem na to co w ostatnim czasie chciała włożyć do ust
jego matka. – Al., uspokój się i zjedz grzecznie.

Ale dziecko zamiast zjeść zaczęło płakać, na co Ginny się wściekła.

- Ja już nie mogę z nim, Hermiono – powiedziała Ginny. – On nic nie chce
jeść. Oczywiście, kiedy Harry go karmi, to nie robi żadnych problemów, ale
jeśli ja mam go karmić... – przewróciła oczami.

- To może ja go spróbuję nakarmić? – zapytała Hermiona.

Ginny podała Albusa Hermionie, która z zachwytem przywitała się z
chłopcem. Chwilę z nim pogadała, po czym zaczęła go karmić. Chłopiec zjadł
wszystko z uśmiechem na twarzy, na co Ginny zareagowała śmiechem.

- Ty chyba masz powołanie do dzieci – powiedziała śmiejąc się. – Dobrze,
że dostałaś właśnie taką pracę, a nie inną. Przynajmniej będziesz w swoim
żywiole.

- Tak szczerze mówiąc to zawsze myślałam, że będę pracować w
Ministerstwie. Kiedy jednak skończyłam prawo zrozumiałam, że to jest moje
powołanie. To znaczy to, że powinnam być adwokatem, ale po tym co
zrobił... – Hermiona spojrzała na przyjaciółkę dając jej wyraźnie do
zrozumienia kogo ma na myśli – musiałam zrezygnować z tego. Dorian
niejednokrotnie dzwonił i prosił bym wróciła, ale nie mogłam. Nie po tym, co
się stało. Dlatego doszłam do wniosku, że muszę zrobić coś innego, żeby o
nim zapomnieć. Dlatego wzięłam na rok tę pracę w Hogwarcie, kiedy
dowiedziałam się o tym kredycie – głos jej zadrżał. – Myślałam, że nigdy nie
uda mi się go spłacić, ale teraz, kiedy widzę przed sobą jakąś szansę na to, by
się jakoś z tego wykaraskać, to zrobię wszystko, by nie stracić tej pracy.

- Dlaczego nie powiedziałaś? Pożyczylibyśmy ci pieniądze – powiedziała
Ginny urażonym tonem biorąc Albusa na ręce.

- Wiem, dlatego właśnie nie mówiłam. Z czego miałabym wam oddać? A
nie chcę się już bardziej zadłużać...

- Rozumiem cię, Hermiono. To kiedy zaczynasz pracę? – zapytała chcąc
zmienić temat na coś przyjemniejszego.

- Pani Spencer, z którą rozmawiałam przez telefon powiedziała mi, że
najlepiej byłoby gdybym zaczęła pracę od jutra. Ponoć ojciec chłopca
wyjeżdża dzisiaj na kilka dni na jakieś ważne zebranie. Jutro się więc tam
wprowadzę.

- A co zrobisz z mieszkaniem?

Hermiona zignorowała pytanie zaczynając się bawić z Albusem, który
wyciągnął do niej rączki. Robiła wszystko, by nie spojrzeć w oczy swojej
rudej przyjaciółki. Doskonale wiedziała, jakby to się skończyło. A raczej czuła,
ja to się skończy.

Musiała kiedyś spojrzeć na Ginny. Nie mogła udawać, że się nic nie dzieje.
W końcu były dla siebie jak siostry, więc Hermiona nie musiała nic mówić, by
pani Potter o wszystkim wiedziała.

- Hermiono – wyszeptała przyjaciółka przytulając ją. – Hermiono, dlaczego
nie powiedziałaś, że nie masz za co opłacić tego wszystkiego?

Brązowowłosa bezwiednie potarła swoje czoło, by po chwili się rozpłakać.

- Nie mogłam, Ginny. Rodzice i tak już sporo kasy wydali na to, by pomóc
opłacić wszystko. Im jestem dłużna prawie dwadzieścia tysięcy funtów,
rozumiesz? Ciekawe skąd miałabym wziąć kasę, gdybym was poprosiła o
pomoc? Ginny, dam sobie radę.

- Ile musisz zapłacić za rachunki? – zapytała ruda tonem typu „Ani waż mi
się wykręcać, ja i tak zrobię to, co postanowiłam”.

- Dwa tysiące funtów – Hermiona westchnęła. – Cieszę się, że nie będę
musiała płacić za rachunki, jak już zacznę tą pracę, ale co ty robisz? –
zawołała, kiedy Ginny wyciągnęła ze swojego tajemniczego sejfu pieniądze.

- To są pieniądze, Hermiono – powiedziała Ginny zwracając się do niej jak
do dziecka. – To takie mugolskie banknociki, którymi się za wszystko płaci. A
teraz będziesz grzeczną dziewczynką, weźmiesz te pieniądze i zapłacisz za
rachunki. I nie chcę słyszeć odmowy, bo inaczej powiem Harry’emu, a tego
to ty chyba nie chcesz, prawda?

Brązowowłosa kobieta patrzyła na swoją przyjaciółkę z rozdziawioną
buzią.

- Ale ja...

- Możesz, Hermiono – ton jej przyjaciółki był dobitny. – Musisz z tym
wszystkim skończyć dzisiaj. Musisz porzucić przeszłość i zapomnieć o nim.
Dzisiaj spłacisz rachunki, a jutro zaczniesz nowe życie. Lepsze życie.

Miała rację, kobieta musiała przyznać jej rację.

Z oporem schowała pieniądze do portfela, by po chwili przytulić się do
rudej i wybuchnąć głośnym płaczem.

Kilka godzin później Hermiona pakowała rzeczy do swojej torebki, która
potrafiła zmieścić całą zawartość jej mieszkania. Od kiedy tylko pamięta to
mieszkanie przynosiło jej pecha. To właśnie tutaj spędziła swoje
najtrudniejsze lata życia – okres studiów, pracy oraz pierwszej niby
prawdziwej miłości. Dzisiaj wiedziała, że nic do niego nie czuła, ale nie
chciała do tego wracać. Wykorzystał ją podle, za co teraz płaciła. I to bardzo
wysoką cenę.

Spojrzała na swoje odbicie w lustrze. Wyglądała okropnie: jej włosy były
tak samo roztrzepane jak w Hogwarcie – za nic nie dało się ich okiełznać, na
twarzy miała rozmazany od płaczu makijaż, a jej oczy były podpuchnięte.
Sama nie wiedziała, kiedy i czemu płakała. Z pewnością ON nie był powodem
jej cierpienia. A może to były łzy radości, że wreszcie może z tym wszystkim
skończyć?

Życie bywa dziwne.

Po chwili mogła się uspokoić stojąc pod strumieniem gorącej wody. Krople
cieczy spływały po jej delikatnej skórze sprawiając, że Hermiona pierwszy raz
od kilku lat czuła się w pewien sposób wolna i szczęśliwa. Nie musiała się już
martwić rachunkami, których nie miała z czego opłacić. Poza tym kolejną
ratę kredytu będzie musiała spłacić dopiero pod koniec przyszłego miesiąca.
Powoli zaczęła wychodzić na prostą.

Powoli, ale to zawsze coś.

A jutro miała zacząć nowe, lepsze życie.

ROZDZIAL 3

Stała przed wielką rezydencją, której widok zaparł Hermionie dech w
piersiach. Ktokolwiek tutaj mieszkał musiał być bogaty i mieć mało czasu, by
zająć się odpowiednio swoim dzieckiem. Hermiona zrozumiała już potrzebą
posiadania samotnego mężczyzny do posiadania guwernantki – w końcu
musiał z czegoś utrzymać rezydencję.

Kiedy pojawiła się przed mosiężną bramą natychmiast się otworzyła mimo,
że Hermiona nikogo nie widziała. Być może to skrzaty, pomyślała
przekraczając granicę oddzielającą rezydencję od pozostałej części
przedmieścia Londynu. Ledwo przekroczyła przejście, brama zatrzasnęła się
z trzaskiem sprawiając, że młodą kobietę obleciał strach. Nie mogła się
jednak poddać tylko dlatego, że wystraszyła się bramy. No bez przesady. W
końcu była odważną Gryfonką...

Przeszła wolnym, aczkolwiek zdecydowanym krokiem przez imponujący
swoim wyglądem podwórze zrobione na wzór parku po środku znajdowała
się ścieżka prowadząca do wielkich granitowych schodów. Hermiona idąc
parkiem uważnie przyjrzała się otaczającemu ją otoczeniu. Z lewej strony
znajdowało się jeziorko, a nad nim mostek – z pewnością odwiedzany przez
dziecko, co zauważyła Hermiona z uśmiechem. Na jeziorze pływała mała
łódeczka wykonana własnoręcznie przez nie wprawione rączki. Zaś po
prawej stronie kobieta dostrzegła rzeźbę jakiejś kobiety, Hermiona domyśliła
się, że musi to być pamiątka po zmarłej żonie swojego pracodawcy. Na tą
myśl zrobiło jej się smutno. Chyba bardzo musiał ją kochać, skoro wystawił
na jej cześć pomnik.

Zgrabnie weszła po schodach stając przed wielkimi mahoniowymi
drzwiami, na których znajdowała się mosiężna kołatka, ale kobieta również
dostrzegła obok mały dzwonek do drzwi, co uratowało ją z opresji. Wątpiła,
by udałoby się jej podnieść tą wielką i ciężką kołatkę.

Przez kilka minut myślała, że dzwonek nie działa, bo nikt nie przychodził,
by otworzyć drzwi. Zastanawiała się też czasem, czy nie pomyliła adresu, ale
to chyba nie było możliwe. W okolicy nie było innego domu.

Już miała chwycić za kołatkę, kiedy drzwi się otworzyły, a zza niech
wyglądała starsza pani uśmiechająca się do Hermiony przyjaźnie. Kobieta
natychmiast odwzajemniła uśmiech widząc dobroć w oczach starszej pani.
Była pewna, że się z nią zaprzyjaźni.

- Dzień dobry, nazywam się Hermiona Granger. Czy mam zaszczyt
rozmawiać z panią Spancer? – zapytała uśmiechając się promiennie na co,
starsza pani się zarumieniła. Hermiona odniosła wrażenie, że nikt jeszcze nie
odnosił się tak do starszej pani.

- Witam, panno Granger – powiedziała ciepłym babcinym głosem starsza
pani. – Tak, jestem Jane Spencer. Cieszę się, że już panienka jest – skłoniła się
przed Hermioną, co sprawiło, że Hermiona poczuła się niezręcznie.

- Och – powiedziała, po czym zaśmiała się. – Proszę nie mówić do mnie
panienka. Jestem Hermiona. Tylko Hermiona.

Starsza pani zaśmiała się na słowa brązowowłosej, po czym otworzyła
szerzej drzwi zapraszając Hermionę do środka. Dziewczyna uśmiechnęła się
przyjaźnie, po czym weszła do wielkiego halu, który sprawił, że na chwilę
odebrało jej mowę.

- No to w takim razie mów mi Babciu, Hermiono – starsza pani zamknęła
drzwi na klucz, po czym zaczęła prowadzić dziewczynę przez hal. – Pan
domu, jak mówiłam musiał wyjechać, ale nawet gdyby był w domu to raczej
byś go nie spotkała, Hermiono – zagadnęła po chwili, by odwrócić uwagę
młodej kobiety od przepychu i ornamentów.

- Dlaczego? – zapytała Hermiona spoglądając na Babcię z zaciekawieniem.

- Pan ciężko pracuje – odpowiedziała wzdychając. – W ostatnim czasie na
nic nie ma czasu. Ostatnio nie miał czasu nawet zjeść kolacji z synkiem. A na
dodatek ma na głowie tą całą lafiryndę... – dodała ciszej, by Hermiona tego
nie usłyszała.

- Chce mi pani powiedzieć... To znaczy, chcesz mi Babciu powiedzieć, że nie
ma kontaktu z dzieckiem? – zapytała zaskoczona brunetka.

- Ma, oczywiście, że ma – zaprzeczyła szybko Babcia. – Po prostu chcę ci
powiedzieć, Hermiono, że nie ma czasu na załatwianie takich spraw jak
przyjęcie pani w normalny sposób. Bardzo żałował, że nie może, jak się
wyraził, dokonać oględzin, ale ufa, że jest pani godną osobą na stanowisko
guwernantki dla jego ukochanego synka.

Hermiona doszła do wniosku, że ojciec dziecka musi bardzo kochać synka,
skoro powierza go opiece obcej kobiecie ufając Babci przy dokonanym
wyborze. Brunetka postanowiła zrobić wszystko, by nie zniszczyć zaufania
właściciela domu do Babci. W końcu to od jej pracy zależało, czy tak się
stanie czy też nie. A jej celem było pracować najlepiej, jak tylko potrafiła.

Babcia oprowadziła Hermionę po rezydencji opowiadając jej ciekawe
anegdoty dotyczące niektórych rzeźb i obrazów – dziewczyna zauważyła
nawet oryginał jednej z rzeźb Berniniego. Przez godzinę poznawała
lokalizację takich pomieszczeń jak łazienka, pokój chłopca, którego w
obecnym czasie nie było w domu. Był u dziadków, jak powiedziała z
przekąsem Babcia – Hermiona domyśliła się, że kobieta nie darzyła ich
sympatią.

- To jest twój pokój – powiedziała starsza pani otwierając drzwi do wielkiej
jasnej sypialni.

Hermiona poczuła, że ma łzy w oczach. Pokój, w którym właśnie stała był
pokojem jej marzeń.

Naprzeciwko drzwi znajdowało się ogromne okno z wyjściem na balkon,
do których przymocowane były kremowe zasłony. Przy lewej ścianie
znajdowało się ogromne łóżko z baldachimem, na którym mogło się śmiało
zmieścić z sześć osób. Hermiona zauważyła, że pościel na łóżku była
wykonana z satyny (nie była tego pewna, ale wolała się o tym przekonać
później). Przy łóżku znajdowała się szafka nocna, a na niej piękna lampka,
której barwa zmieniała się pod wpływem światła słonecznego. Podłoga była
wykonana z automatycznie podgrzewanych brązowych kafelków, zaś ściany
były pomalowane na kremowy kolor delikatnie wpadający w fiolet. Po
prawej stronie pokoju wbudowana w ścianę była mała biblioteczka oraz
szafa, która kryła w sobie kolejny pokój, jakim była garderoba. Hermiona

stała z otwartą buzią nie wiedząc co powiedzieć. Garderoba była podzielona
na kilka sektorów. W jednym z nich mogła znaleźć buty – nie wiedziała skąd
tam się znalazły różne buty o jej rozmiarze, w innym miała sukienki, w
jeszcze innym spodnie, bluzki, bieliznę i inne. Największą uwagę Hermiony
przyciągnął sektor strojów wieczorowych. Dziewczyna nie wiedziała po co
jej to wszystko, ale nie chciała pytać na razie o to Babcię. Wiedziała, że i tak
nie skorzysta z rzeczy, które znajdowały się w garderobie. Miała własne
ciuchy, a nie chciała nikogo naciągać. Poza tym – jeśli licząc materialnie, tak
jak to właśnie robiła Hermiona – to za cenę tych wszystkich ubrań razem
wziętych mogłaby spłacić część kredytu, który był jej kulą u nogi.

- Nie podoba się? – zapytała ze smutkiem w głosie Babcia.

- Nie podoba się? – zapytała zszokowana Hermiona. – Tu jest przepięknie,
ale... To za dużo. Naprawdę nie trzeba było...

- Pan kazał zadbać o twoją wygodę, Hermiono, dlatego nie warto się
sprzeciwiać jego słowom. Jeśli coś rozkaże to tak będzie, czy tego ktoś chce
czy nie.

Hermiona spojrzała na Babcię chcąc odczytać z jej twarzy pogląd
dotyczący tego czy popiera teorię swojego pracodawcy, czy też nie. Starsza
pani chyba musiała wielbić go, bo ewidentnie było widać, że zgadzała się ze
wszystkim, co robił i twierdził właściciel rezydencji.

- Rozgość się, Hermiono. Wiesz, gdzie jest łazienka. Za godzinę przyjdę po
ciebie, żebyś poznała innych pracowników – dodała puszczając jej perskie
oko.

Kiedy drzwi od jej pokoju zamknęły się za Babcią Hermiona podeszła
wolnym krokiem do ogromnego łóżka, na którym usiadła, równocześnie się
bojąc o to, by czegoś nie zniszczyć. Upewniwszy się, że wszystko jest w
porządku dotknęła ręką materiału, chcąc się upewnić o swojej znajomości
materiałów. Nie zawiodła się. To była satyna.

Hermiona czuła się jak księżniczka. Pierwszy raz w życiu czuła, że coś się
zmieni na lepsze. Nie umiała się oprzeć wrażeniu, że właśnie dzięki tej pracy
stanie się coś, co sprawi, że jej życie nabierze ponownie sensu.

ROZDZIAL 4

Hermiona Granger mieszkała już w rezydencji cztery dni, ale nie miała
okazji jeszcze poznać swojego podopiecznego, który ciągle przebywał u
swoich dziadków. Brunetka zauważyła, że atmosfera wśród wszystkich
pracowników była z tego – prawdopodobnie – powodu napięta, ale żaden z
pracowników nie chciał się do tego przyznać. Sama Hermiona odczuwała
pewną desperację – mieszkała w końcu w obcym domu, by pracować, a nie
miała jak do tej pory takiej możliwości.

W ciągu tych czterech dni Hermiona sprawiła, że wszyscy pracownicy
rezydencji – nie licząc kamerdynera – zapałali do tej młodej kobiety sympatią.
Skrzaty domowe okazały się być zachwycone tym, że mogą służyć w domu
Pana. Hermiona nie mogła wyciągnąć od żadnego z pracowników nazwiska
człowieka, u którego pracowała, co sprawiło, że nie zachęcała ich do
stworzonej przez siebie w piątej klasie organizacji W.E.S.Z. Przeciwnie –
zaczęła powoli rozumieć, dlaczego takie istotki uwielbiały służyć ludziom,
których wyjątkiem był zmarły podczas wojny Zgredek – jedyny Wolny Skrzat
zadowolony ze swojej wolnej egzystencji.

Pod wieczór czwartego dnia nieobecności chłopca Babcia, podczas
wspólnej kolacji pracowników, w której w skład wchodzili: Babcia i dwie
młode kucharki Anna i Joanna – obie były siostrzenicami Babci, ogrodnik
Stan Wolf – starszy pan, który uwielbiał rośliny, Hermiona oraz kamerdyner
Evan O’Donnell – mężczyzna w „kwiecie wieku”, jak zwykle mawiała o takich
ludziach mama Hermiony, nieprzyjemny facet, który od pierwszej chwili
zapałał do Hermiony niechęcią – młoda kobieta postanowiła jednak nie
zwracać na niego uwagi; powiedziała do wszystkich zebranych:

- Jeśli jutro oni go nie przywiozą to zgłoszę to do Biura Aurorów.

- Babciu – powiedziała Anna. – Nie powinna, Babcia zawracać aurorom
głów z takiego powodu.

Siostrzenice Babci, co zauważyła Hermiona również zwracały się do Jane
Spencer per Babcia. Brunetka nie mogła się oprzeć wrażeniu, że kobieta po
prostu lubiła być traktowana jak babcia. Hermiona często zastanawiała się
przed snem, czy przyczyną nie jest fakt, że Jane Spencer nie posiadała ani
dzieci, ani wnuków.

- Uważam, że Anna ma rację, Babciu – powiedział ogrodnik Stan, co w jego
ustach zabrzmiało nieco śmiesznie. W końcu sam mógłby być dziadkiem. –
To nie ma sensu. Nie możemy wywołać konfliktu pomiędzy dziadkami
chłopca a panem. Mogą zarzucić mu, że zakazuje im się z nim spotykać.

- Ależ nie zakazuje – odpowiedziała oburzona Babcia. – Oni po prostu
nadużywają czasu, jaki pan im wyznaczył! Przecież to tak być nie może! Czy
oni myślą, że uda im się odebrać chłopca?!

Hermiona zatrzymała rękę z widelcem w połowie drogi do swoich ust.

- Uważam, że przesadzasz, Jane – powiedział zgryźliwym tonem
kamerdyner. – Pana i tak nie ma w domu. Kto wie? Może pan wyraził zgodę
na to, by tak długo trzymali u siebie chłopca. W końcu nie wiadomo, kiedy on
sam wróci do domu...

- Evanie, czyżbyś chciał powiedzieć, że pan jest nieodpowiednim ojcem?! –
zawołała rozeźlona Babcia.

- Jane, ja niczego takiego nie powiedziałem. Po prostu uważam, że
nieobecność pana wpływa na niekorzyść jego kontaktów z dzieckiem. Ot, co
powiedziałem – kamerdyner postanowił więcej się nie wypowiadać na ten
temat poprzez jedzenie sałatki.

Babcia popatrzyła zmrużonymi oczami na kamerdynera, po czym sama
zaczęła jeść kolację. Po kilku minutach ciszy zapytała:

- A co ty uważasz w tej sprawie, Joanno?

Szatynka spojrzała z ukosa na kamerdynera, który uśmiechnął się pod
nosem, na co dziewczyna spłonęła rumieńcem. Hermiona doszła do
wniosku, że będzie musiała się dowiedzieć, co Joanna czuje do tego
wrednego i złośliwego faceta, bo cokolwiek to by nie było to, zdaniem
Hermiony było złe.

- Ja... Ja... Ja nie wiem – powiedziała patrząc na swoje dłonie. – Nie mogę
nic w tej sprawie powiedzieć, bo i tak, Babciu, zrobisz to, co uważasz za
słuszne.

Jane Spencer nie była zadowolona z odpowiedzi, która popierała jej
przeciwników. Hermiona była przekonana, że wszystko jest postanowione,
kiedy usłyszała:

- A ty, Hermiono?

Wszyscy pracownicy spojrzeli na nią z wyczekiwaniem w oczach. Brunetka
przełknęła głośno ślinę.

- Uważam – zaczęła powoli – że jeśli to jest konieczne to należy przede
wszystkim skontaktować się z ojcem chłopca i go o tym poinformować.

Wszyscy, prócz Hermiony, jak jeden mąż wstali ze swych miejsc i
równocześnie wypowiedzieli:

- Och, nie! Merlinie chroń nas, świat i rezydencję od gniewu pana!

Hermiona spojrzała na nich zaskoczona.

- To była tylko taka propozycja...

- Musi pani wiedzieć, panno Granger, że nasz pan nie może się dowiedzieć,
że dziadkowie przetrzymują za długo panicza bez jego wiedzy – wysyczał
jadowicie kamerdyner.

- W takim razie – odpowiedziała Hermiona zła na kamerdynera – proszę
coś wymyślić i sprowadzić dziecko zanim ojciec się o tym dowie. A jeśli pan
tego nie zrobi, to może rzeczywiście należy powiadomić Biuro Aurorów. Nie
sądzi pan?

Przez chwilę patrzyli na siebie z niechęcią w oczach. Po chwili kamerdyner
odwrócił się i wyszedł z kuchni trzasnąwszy drzwiami. Po chwili Joanna także
wybiegła z pomieszczenia.

- Doskonale, Hermiono – powiedział ogrodnik Stan klaszcząc w dłonie. –
Dawno nikt mu tak nie dokopał, jak ty teraz.

- Ja... – Hermiona czuła się źle. Nie miała prawa naskakiwać na tego
mężczyznę, choćby go nienawidziła. – Ja pójdę się położyć. Źle się czuję...

Kilka minut leżała w swoim łóżku zastanawiając się nad całą sytuacją. To
było nienormalne, żeby dziadkowie chcieli odebrać dziecko ojcu. Musiałby
być naprawdę jakimś tyranem, który katuje swojego pierworodnego.
Hermiona zaczęła zastanawiać się nad tym pod względem prawnym – czy
było możliwe odebranie dziecka rodzicowi przez dziadków. Nie raz słyszała
o takiej sytuacji, ale nigdy nie zagłębiała się w to. Była przekonana, że takie
rzeczy zdarzają się raz na jakiś czas. Teraz jednak wnioskując z tego, co
mówiła Babcia okazywało się, że takie rzeczy działy się częściej niż sądziła.

Nie wiedziała kiedy usnęła. Nagle otworzyła oczy, które natychmiast
zamknęła pod wpływem Słońca. Musiało już być późno, skoro promienie
słoneczne padały na jej twarz. Spojrzała na budzik – widniała na nim godzina
dziewiąta.

Usiadła na łóżku próbując się wsłuchać w jakikolwiek dźwięk, ale wszędzie
dochodziła ją cisza. To nie było normalne. Szybko wyskoczyła z łóżka, po
czym założyła ubranie przygotowane dzień wcześniej – oczywiście swoje, te
co miała w garderobie to nawet na nie więcej nie spojrzała – po czym zeszła
szybkim krokiem na dół do kuchni, ale nie zastała tam nikogo.

- Dzień dobry! – zawołała, ale nikt jej nie odpowiedział. Hermiona wyszła z
kuchni, po czym ruszyła na dalszy obchód poszukując jakiegokolwiek
mieszkańca rezydencji. – Dzień dobry! Czy jest ktoś w domu?! – wołała, ale
nikt jej nie odpowiadał. Brunetka poczuła się strasznie samotna w tym
wielkim pustym domu. Nie chciała się przyznać sama przed sobą, że bała się
być sama.

Zeszła schodami do holu, po czym podeszła do mahoniowych drzwi, które
pchnęła lekko, by wyjść na dwór. Niestety i tam nikogo nie zastała. Po
dziesięciu minutach przeszukiwania podwórka powróciła do pustego domu
nie wiedząc co ze sobą zrobić.

Przez kilka godzin samotnie chodziła po rezydencji czując się całkowicie
zagubiona. Nie wiedziała, co ze sobą począć, dlatego też pozwoliła sobie
pooglądać dokładnie obrazy i rzeźby znajdujące się w holu.

Nagle drzwi otworzyły się z hukiem, a do holu wszedł kamerdyner patrząc
nienawistnym wzrokiem na Hermionę, po czym przeszedł obok niej bez
słowa. Po chwili pojawili się inni pracownicy. W tym Babcia.

- Witaj, Hermiono. Mam nadzieję, kochaniutka, że zjadłaś śniadanie
przygotowane dla ciebie – powiedziała uśmiechając się promiennie do
brunetki.

- Ja... właściwie...

Babcia machnęła ręką.

- Och, mogłam się domyślić, że nie zjesz. Ale nie martw się. Za trzy godziny
poznasz naszego małego chłopczyka – dodała uśmiechając się promiennie.

- Ale: jak to? – Hermiona wydawała się być zszokowana nadmiarem
towarzystwa Babci. Informacje docierały do niej wolniej niż zazwyczaj.

- A, tak! – klasnął w dłonie ogrodnik Stan. – Evan postanowił wziąć sprawy
w swoje ręce i pojechał do dziadków chłopca. Po kilku godzinach rozmowy
udało się nam go odzyskać.

- Aha – odpowiedziała Hermiona patrząc na Joannę, która nieśmiało się do
niej uśmiechnęła. – To ja może pójdę coś zjeść – dodała, po czym ruszyła w
stronę kuchni całkowicie zestresowana.

Miała tylko trzy godziny do tego, by przygotować się do spotkania z
chłopcem. Nie miała zbyt dużo czasu, aby się przygotować i zrobić na nim
dobre wrażenie.

Praktycznie rzecz biorąc to go w ogóle nie posiadała.

ROZDZIAL 5

- Babcia! – kiedy Hermiona schodziła do salonu usłyszała głos małego
chłopca. Przystanęła chcąc się uspokoić. Bała się tego spotkania – nie
wiedziała jak podejść do dziecka, które jest wychowywane w takich
luksusach. Zastanawiała się, czy nie będzie źle się do niej odnosiło tylko
dlatego, że jest szlamą. Poza tym, miała nadzieję, że pomimo tej
niedogodności uda jej się sprawić, że chłopiec ją polubi.

- Już jesteś, skarbie! – odpowiedziała Babcia, której głos zdradzał
wzruszenie. – Jak było u dziadków? – zapytała.

- Super! – odpowiedział malec, kiedy Hermiona stanęła w drzwiach. –
Babcia z dziadkiem zabrali mnie na wycieczkę do lasu! – chłopiec
relacjonował wszystko z największą pasją. – Była z nami ciocia Dafne! I
dziadek kupił mi miotłę! Popatrz! – zawołał odwracając się w stronę drzwi,
gdzie momentalnie ucichł widząc uśmiechniętą nieznajomą kobietę.

Chłopiec był wzrostu James’a, który także miał cztery latka, jednak różnił
ich wygląd. James całkowicie był identyczną kopią Harry’ego, z tą różnicą, że
miał oczy po Ginny, zaś malec stojący przed nią... Był uroczy! Blondynek o
bladej twarzy, z zarumienionymi policzkami. Oczy miał stalowoniebieskie, z
których tryskała miłość do wszystkiego, co żyje. Hermiona odniosła
wrażenie, że już widziała gdzieś podobne oczy, ale nie mogła sobie
przypomnieć, kto był ich właścicielem. To jednak nie było w tej chwili istotne.
Chłopiec miał otworzone usta w zaskoczeniu, a patrzył na Hermionę tak -
zawstydziła się na tą myśl - jak na najpiękniejszą kobietę na świecie.
Obdarzyła go lekkim uśmiechem, na co jego rumieńce stały się jeszcze
bardziej widoczne. Zauroczył ją od pierwszego wejrzenia.

- Cześć, jestem Hermiona. A ty? – powiedziała kucając i zarazem
uśmiechając się promiennie. Nie chciała, żeby między nimi była jakaś różnica.
Chciała, by wiedział, że są sobie całkowicie równi bez względu na wiek.

Blondynek spojrzał na Babcię, która uśmiechała się do niego ze łzami w
oczach. Kiwnęła głową, żeby podszedł do Hermiony. Po chwili znajdował się
przed Hermioną patrząc w jej czekoladowe oczy.

- Cześć – powiedział zawstydzony, a Hermiona poczuła, że rozpływa się
pod wzrokiem chłopca, który patrzył na nią z niepewnością, a zarazem z
zainteresowaniem. – Mam na imię Scorpius – dodał tak cicho, że Hermiona
ledwo usłyszała.

- A ile masz lat? – zapytała ciągle się uśmiechając i nie zwracając uwagi na
to, że cały personel przyglądał się już jej rozmowie z blondynkiem.

Przez chwilę malec wpatrywał się w swoje rączki, po czym zaczął odliczać:
dwa przy prawej rączce i dwa przy lewej.

- Tyle! – zawołał odwzajemniając jej uśmiech.

- A wiesz, ile to jest? – zapytała podejrzliwie odsłaniając przy okazji swoje
górne zęby, na co malec zareagował cudownym perlistym dźwiękiem.

- Tak! Tata mnie nauczył – dodał ciszej, jakby chcąc zachować to w
tajemnicy. – To jest... Raz... Dwa... Trzy... Cztery... – zaczął powoli odliczać. –
CZTERY! – zawołał szczerząc się do niej. – Mam cztery lata – dodał takim
tonem, który oznaczał, że był z siebie dumny. Hermiona zaczęła się śmiać.

- Musisz mieć mądrego tatę – powiedziała Hermiona mając nadzieję, że
wreszcie się dowie czegoś więcej o swoim pracodawcy.

- Ja kocham tatę! – zawołał Scorpius. – Mój tata jest dobly, ale babcia i
dziadek mówią – dodał ciszej przybliżając się do niej – mówią, że tata mnie
nie kocha, bo on nie ma dla mnie casu – ton jego wyraźnie mówił, że jest z
tego powodu bardzo smutny.

Hermiona spojrzała na niego z przerażeniem.

- To nie prawda! – powiedziała do blondynka, ocierając jednocześnie łzę,
która zaczęła spływać po małym zaróżowionym policzku. – Tata bardzo cię
kocha, dlatego tutaj jestem – dodała spoglądając mu w jego stalowo-
błękitne oczy.

- Jesteś moją mamą? – wyszeptał, na co Hermiona zesztywniała. Przecież
dziecko chyba wiedziało, ze jego mamusia umarła? Każdy normalny rodzic
powiedziałby dziecku prawdę. Chyba, że ktoś byłby takim tyranem jak
wujkowie Harry’ego – państwo Dursley’owie, którzy nie powiedzieli
Harry’emu prawdy dotyczącej jego rodziców. W to jednak Hermiona nie
mogła uwierzyć.

- Kochanie, ja... – zaczęła szeptem, ale mały Scorpius przerwał jej.

- Bo mama Astoria jest w niebie, ale tata mówi, ze mam tes drugą
mamusię, która niedługo psyjdzie. I tata mówi, że ją poznam, bo jest
najładniejszą mamą na świecie – dodał chłopiec z zaszklonymi oczami od łez.

Hermiona poczuła, że rośnie w jej gardle jakaś gula, która nie pozwala jej
nic mówić. Słowa małego Scorpiusa sprawiły, że nie wiedziała jak się
zachować. Miała ochotę uciekać jak najdalej od tego dziecka, które
wywołało w niej tyle sprzecznych ze sobą emocji, ale również nie chciała
zostawiać go samego – nie potrafiła od niego odejść.

Nigdy nie sądziła, że jakieś dziecko będzie chciało mieć ją za matkę. Sama
bardzo pragnęła mieć dziecko, ale nie wierzyła w to od chwili, kiedy została
porzucona. Nie wierzyła, że może być jeszcze szczęśliwa... A tutaj, nagle i
niespodziewanie, mała urocza istotka pragnie by była jej mamą.

- Skarbie, to zależy tylko od twojego taty – powiedziała cicho Hermiona,
wiedząc, że nikt nie słyszy ich rozmowy. – To twój tata zadecyduje o tym, kto
będzie twoją mamusią. Wiedz jednak, że to on ci pierwszy o niej powie. Ja
tylko jestem tutaj, by się z tobą bawić i opiekować, kiedy twojego taty nie ma
w domu.

Malec popatrzył na nią smutnym wzrokiem, po czym westchnął. Hermiona
poczuła, że łzy napływają jej do oczu, a serce ściska się z bólu, widząc w jego
oczach zawód. Nie mogła nic zrobić. Przecież ona nawet nie wiedziała, kim
jest ojciec chłopca. Scorpius jednak się tym nie przejął, tylko przytulił swe
drobne ciałko do Hermiony, kompletnie ją tym zaskakując. Odwzajemniła
uścisk przyglądając się reakcji personelu. Babcia, łącznie z Anną i Joanną,
miała łzy w oczach, zaś ogrodnik Stan klasnął w ręce, by po chwili otrzeć
słoną kroplę spływającą po jego zmarszczonym policzku. Nieodgadnione
były jednak emocje kamerdynera, który po prostu patrzył na małego chłopca

całkowicie ignorując Hermionę. Dziewczyna lekko westchnęła, po czym
wzięła Scorpiusa na ręce.

- A wiesz? – spytała nagle. – Zdaje mi się, że ktoś coś wspominał o tym, że
dostał miotłę.

Malec spojrzał na nią swoimi oczami z zaufaniem. Wiedziała, że chłopiec,
pomimo luksusów, był najzwyczajniejszym czterolatkiem. Nic go nie
wyróżniało spośród innych dzieci. Owszem miał lepsze ubrania, ale nie lubił
w nich chodzić, lubił też bawić się w piaskownicy. Po kilku dniach Hermiona
zrozumiała, że mały Scorpius nie znał jeszcze podziału pomiędzy
czarodziejami i szlamami. Dla niego byli czarodzieje i nie-czarodzieje. Mimo
to, prawie każdego człowieka, kochał. Patrzył na ludzi ufnymi oczami czując,
że każdy jest tak samo dobry jak on, miły i kochający.

Kilka dni po zaprzyjaźnieniu się dziewczyny z małym blondynkiem, do
rezydencji powrócił pan domu, jednak brunetka nie miała okazji się z nim
spotkać czy przywitać. Kiedy rano wstała mężczyzny już nie było i, jak
dowiedziała się przy śniadaniu od Babci, zabrał Scorpiusa na wspólny
„wypad”. A więc miała cały dzień wolny dla siebie, dlatego postanowiła
odwiedzić Ginny i Harry’ego.

Około godziny dwunastej była przed domkiem Potterów, by po chwili
znaleźć się w objęciach małego James’a.

- Ciociu, ciociu! – wołał chłopiec tym samym przywołując swoich rodziców.
Ginny i Harry przywitali przyjaciółkę z radością, chcąc się dowiedzieć, jak
minęły Hermionie pierwsze dni w pracy.

Brunetka, trzymając na kolanach Albusa, opowiadała przez kilkanaście
minut o rezydencji, w której mieszka oraz o personelu, który ją uwielbia –
pominęła osobę kamerdynera nie chcąc pokazywać przyjaciołom, że postać
Evana ją po prostu irytowała. Kiedy jednak doszła do opowiadania na temat
Scorpiusa nikt nie mógł zamknąć jej ust. Opowiadała o nim z największą
pasją, zachwycając się jego miłością, dobrocią i zaufaniem do świata. Harry i
Ginny od razu pojęli, że Hermiona pokochała małego Scorpiusa jak własne
dziecko, ale nie chcieli nic na ten temat mówić. Wiedzieli, że kiedyś przyjdzie
dzień, w którym będzie się musiała rozstać z czterolatkiem, ale nie chcieli jej
o tym uświadamiać teraz, kiedy próbowała ułożyć sobie życie na nowo.

- A kto jest właściwie jego ojcem? – zapytał Harry, kiedy Hermiona
zakończyła swój monolog opierający się nad zachwycaniem się małym
blondynkiem.

- No... Tu jest właśnie problem, bo nie wiem. Nikt nigdy nie chce
powiedzieć, kto jest właścicielem, jakby się obawiali, że nie są godni
wymówić jego nazwiska – dodała Hermiona marszcząc czoło. – Wiem
jedynie, że facet jest inteligentny, zapracowany, zmęczony i poszukuje matki
dla dziecka. Aha, i obecną kandydatką jest niejaka Lisa Miller, która nie darzy
małego zbytnią sympatią. Kiedy jest w rezydencji wszyscy pracownicy
unikają jej. A Babcia szczególnie. Jest na nią strasznie cięta – dodała
chichocząc. – Kiedy mały wrócił do domu, to Lisa prawie codziennie do niego
przychodziła, żeby dowiedzieć się, jak się ma. Nie jesteście w stanie nawet
sobie wyobrazić, jak krzyczała, kiedy dowiedziała się, że Babcia mnie
zatrudniła – Hermiona nie mogła się powstrzymać od śmiechu. –W życiu nie
słyszałam tyle przekleństw z ust kobiety za jednym razem.

Harry spojrzał z rozbawieniem na Ginny.

- Och, zapewniam cię, że ja na pewno słyszałem – powiedział, po czym
nagle dostał po głowie ścierką od naczyń. – Ej, za co?!

- Jak to za co? – zapytała Ginny pomiędzy salwami śmiechu. – Przecież ja
nigdy nie klnę.

- Na pewno – odpowiedział Harry. – A szczególnie wtedy, kiedy twoja
mama przyjeżdża do nas w odwiedziny i dostajesz ochrzan za to, że nie
potrafisz sprzątać. Wybacz, kochanie, musiałem się wtedy przesłyszeć.

Hermiona rozglądnęła się po salonie, który, według niej był sterylnie
czysty.

- Naprawdę? – zapytała bardziej siebie niż przyjaciół. – Całe szczęście, że
ona nie odwiedziła mojego mieszkania, póki mieszkałam sama. Co to wtedy
by było... – dodała przypominając ze smutkiem całkowity chaos, który
panował w całym jej mieszkaniu.

- Jestem przekonana, że twoja mama nie usłyszała tyle przekleństw w
ciągu całego życia, ile jej mama w ciągu pięciu minut – dodał Harry
zaśmiewając się z własnej żony.

- A najgorsze było to – dodała Ginny – że nagle James zaczął wypytywać
Harry’ego co one oznaczają – dodała rumieniąc się. – Obiecałam sobie
wtedy, że nigdy więcej nie dam się sprowokować swojej matce...

- Co oczywiście ci się nie uda – dokończyli zgodnie Harry z Hermioną,
śmiejąc się z przyjaciółki.

- Dziękuje wam za to, że mogę na was liczyć. Naprawdę, jestem wam
wdzięczna – dodała udając oburzenie. Nie trwało to jednak długo. Po kilku
minutach znów się naśmiewali z Ginny i jej wybuchów podczas wizyt
rodzicielki.

Tak minął jej dzień i nawet nie zauważyła, kiedy nastał wieczór. Harry’emu
i Ginny udało się przekonać ją, by zjadła razem z nimi kolację.

Kiedy wróciła do rezydencji zauważyła, że, pierwszy raz od wielu dni, pali
się światło w gabinecie jej pracodawcy. Jednak nie chciała iść na spotkanie z
nim. Czuła, że nie jest na to jeszcze gotowa. Wypłatę dostała pierwszego
dnia pracy, dzięki czemu spłaciła jedną z rat kredytu. Nie miała więc powodu,
by się spotkać z ojcem Scorpiusa, który z pewnością był zmęczony po całym
dniu z synkiem. Nie miała zamiaru zaprzątać mu swoją osobą głowy.

ROZDZIAL 6

- Hermiona, wstawaj! – gdzieś w oddali nawoływał ją głosik, jednak ona nie
miała ochoty go słuchać. Odwróciła się na drugi bok, by po chwili
podskoczyć przestraszona.

- Scorpius! – zawołała. – Która godzina?

Mały blondynek spojrzał na dziewczynę z figlarnymi iskrami w oczach. Po
chwili dał jej całusa w policzek, zeskoczył z łóżka i wybiegł z pokoju.

Już ponad trzy miesiące mieszkała w rezydencji i ciągle nie mogła się
przyzwyczaić do tego, że maluch ciągle czymś zaskakiwał. Dzień wcześniej
zażyczył sobie, by poszli na ryby. Hermiona przez piętnaście minut
próbowała odwieść go od tego pomysłu, ale w końcu musiała się poddać.
Nic nie mogło odciągnąć Scorpiusa od najbardziej mugolskiej rzeczy: on po
prostu uwielbiał łowić ryby. Kiedy Hermiona, siedząc z nim nad brzegiem
jeziora zapytała skąd wzięła się u niego taka pasja, odpowiedział tylko:

- Tata lubi łowić ryby.

I to tyle. Dziewczyna niejednokrotnie próbowała wyciągnąć z chłopca
informacje na temat jego ojca., jednak on nigdy nie mówił o nim nic poza
„tata” bądź „tatuś”. Nie chciał nawet zdradzić, jak mężczyzna ma na imię.

- Jakby to była jakaś tajemnica – warknęła do siebie Hermiona wstając z
łóżka, by chwycić swoje ubrania, która miała przygotowane na dzisiejszy
dzień. Była na siebie zła – wczoraj pogryzły ją komary, a ona miała na nie
uczulenie. Ku jej nieszczęściu nie miała pod ręką żadnego eliksiru, który
mógłby uśmierzyć ból, a nie chciała prosić Babcię, by sprawdziła, czy nie ma
zapasu w apteczce. Wolała wybrać się na Pokątną, by kupić odpowiednie
składniki, by móc samodzielnie uwarzyć potrzebny eliksir.

Hermiona szybko przebrała się w świeże, pachnące lawendą ubrania, po
czym zeszła do kuchni na śniadanie, gdzie siedział już cały personel. Wszyscy
zajadali się angielskimi tostami z dżemem.

- Dzień dobry! – powitała Hermionę Joanna nakładająca właśnie dżem na
tosta.

- Dzień dobry – odpowiedziała brunetka nie chcąc zdradzić, że ma ochotę
rzucić się na swoje ciało z paznokciami, by drapać rany, które potwornie
swędziały. Z całej siły zacisnęła ręce w pieści, zasiadła do stołu i zastanowiła
się co by tu zjeść, by nie sprawić, żeby ugryzienia nie drażniły jeszcze
bardziej. Doszła do wniosku, że zje suche tosty.

- Czyżby ktoś miał zły dzień? – zapytał złośliwie kamerdyner patrząc na
pochmurną twarz Hermiony.

- Nie pański interes – odwarknęła Hermiona wgryzając się w pieczywo.
Przez kilka minut jadła, po czym, nagle wstając, potarła kantem stołu ranę na
udzie przez co mimowolnie zareagowała. Zaczęła drapać z całej siły, a do jej
oczu napłynęły łzy. Jak ona nienawidziła komarów!

- Hermiono, co się dzieje? – zapytała Babcia patrząc na dziewczynę z
lękiem.

- Wczoraj... byłam... – zaczęła mówić drapiąc się jednocześnie po plecach,
co wyglądało jednocześnie komicznie oraz tragicznie. – ...na... rybach ze...
Scorpiusem... I pogryzły mnie... komary... A ja mam... uczulenie – ostatni
wyraz wręcz wypiszczała, kiedy poczuła, że po ręce leci krew.

Anna zareagowała natychmiast podbiegając do apteczki. Przeszukała całą,
po czym się odwróciła ze smutkiem.

- Babciu, nie mamy eliksiru! – zawołała, na co Babcia zareagowała szybko.

- Joanno... – zaczęła, ale nie skończyła, bo Hermiona zaczęła nagle się
dusić. – Evanie, połóż ją na kanapę – zawołała. – Joanno, ty biegnij po pana.
On zna się na takich rzeczach, będzie znał przeciwzaklęcie.

- Ale... – zaczęła protestować Hermiona.

- Nic się nie martw, kochaniutka, pan studiował magomedycynę. Będzie
wiedział jak ci pomóc. Szkoda, że nie został uzdrowicielem... – dodała
smutno. – Anno, zrób Hermionie zimny okład!

Kamerdyner z ogrodnikiem Stanem wyszli zostawiając Hermionę z Babcią i
Anną. Przez chwilę wszystko się nieco uspokoiło, kiedy nagle Hermiona
poczuła, że robi jej się słabo. I to tym razem nie ugryzienia przez komary były
przyczyną zasłabnięcia.

Do pomieszczenia wszedł wysoki mężczyzna o blond włosach i
stalowoniebieskich oczach. Hermiona mimowolnie pomyślała, że mężczyzna
był bardzo przystojny, i gdyby nie fakt, że się już źle czuła, to zemdlałaby
tylko na jego widok.

Przez chwilę patrzyła na mężczyznę zamglonym wzrokiem, po czym
uświadomiła sobie na kogo patrzy. I jak patrzy!

Przed nią stał Draco Malfoy, jej odwieczny wróg z czasów szkolnych,
którego nienawidziła całym sercem. Po Wielkiej Bitwie miała nadzieję, że już
nigdy go nie spotka, a właśnie sobie uświadomiła, że Scorpius, mimo
cudownego charakteru, był idealną kopią ojca. Jęknęła bezgłośnie, po czym
z całej siły wyraziła swoje niezadowolenie.

- OCH, NIE! – wydobyło się nie tylko z jej ust.

- Cóż za spotkanie – warknęła Hermiona. – Miałam nadzieję, że już do
końca życia cię nie spotkam, Malfoy.

- Cóż za ironia – odpowiedział tym samym tonem, co brunetka. – Tak się
składa, że mogę osobiście sprawić, byś szybko się pożegnała z tym światem,
Granger.

Przez chwilę mierzyli się nienawistnym wzrokiem. Babcia szybko
zorientowała się w zaistniałej sytuacji.

- Draco – zwróciła się ciepłym głosem do blondyna. – Pomóż Hermionie.
Wczoraj była ze Scorpiusem na rybach i pogryzły ją komary...

- Cudowny chłopiec – powiedział zachwycony Malfoy. – Instynktownie wie,
kto jest zbędny na tym świecie i wie co z tym zrobić.

- Panie Malfoy! – zawołała zszokowana Anna, na co Draco, ku przerażeniu
Hermiony zaśmiał się tak, jak pierwszego dnia zaśmiał się Scorpius.

- Żartuję, Anno.

Hermionie zdawało się, że śni. Malfoy żartujący ze służbą? To było nie do
pomyślenia!

- Co, Granger? Uczulenie na komarki się ma? – zapytał złośliwie.

- Co, Malfoy? Odzywamy się do szlamy? – warknęła w odpowiedzi.

- Przestań, Granger. W tym domu nie używamy takich wulgaryzmów –
warknął siadając na kanapie. Pochylił się nad nią, by sprawdzić jej rany.
Bezwiednie odsunęła się, na co on zaśmiał się złośliwie. Uwielbiał ją
denerwować. – Nie mogę zrozumieć, Babciu, jak mogłaś przyjąć na
stanowisko guwernantki gryfonkę, a tym bardziej kobietę, z którą mój syn
nie może pójść na ryby.

- Wiesz, że wędkowanie to pasja mugoli, Malfoy?

- Wiesz, że nie ciebie pytałem, Granger?

- Och, wcale mnie to nie dziwi, Malfoy. To takie w twoim stylu. Zastanawia
mnie jedno – dodała, chcąc ukryć, że jej oddech przyśpieszył pod wpływem
dotyku rąk Dracona Malfoy’a. – Jak to się stało, że twój syn jest takim
cudownym dzieckiem, kiedy za ojca ma taką szumowinę, jak ty.

Draco pochylił się bardziej nad brunetką, po czym mocno ścisnął jej
nadgarstek -ten, który był najbardziej naznaczony jadem komara.

- Granger, nie zapominaj gdzie i u kogo się znajdujesz – wycedził przez
zęby tak, by tylko ona to usłyszała, po czym dodał. – Myślę, że mam eliksir na
te ugryzienia – powiedział do Babci. – Jest w moim gabinecie w lewej szafce
nad komodą. Wiesz gdzie – dodał tonem „Czy-możesz-wyjść-muszę-z-nią-
porozmawiać-na-osobności”. – Anno, czy mogłabyś sprawdzić, co się dzieje
ze Scorpiusem? – dodał uśmiechając się do niej czarująco. Po chwili
dziewczyna i Babcia wyszły z kuchni pozostawiając Dracona z Hermioną sam
na sam.

Dziewczyna zamknęła oczy obawiając się, że Malfoy wyciągnie zza
pazuchy różdżkę i rzuci na nią Avadę, by później rozpowiedzieć wszystkim,
że niestety, ale było za późno, by uratować Wiem-To-Wszystko-Granger.
Jednak to co usłyszała sprawiło, że Hermiona Granger otworzyła oczy
patrząc zszokowana na swojego pracodawcę.

ROZDZIAL 7

- Dziękuję ci – usłyszała barytonowy głos. Nie wierzyła własnym uszom.
Draco Malfoy dziękował! Zszokowana otworzyła oczy zastanawiając się, czy
jej wróg nie zwariował.

- Co? – to było jedyne pytanie, które dała radę wypowiedzieć.

Malfoy prychnął pogardliwie.

- Co „co”, Granger? Nie masz w słowniku takiego wyrazu jak „dziękuję”?
Chyba nie muszę tłumaczyć co ono znaczy – warknął spoglądając złośliwie
na gryfonkę. Dziwnie się czuł, kiedy tak na nią patrzył – nie odczuwał do niej
nienawiści takiej, jak kiedyś. Jednak ciągle sprawiało mu radość
denerwowanie jej. Wyglądała wtedy uroczo...

- Chodziło o to, za co mi dziękujesz – odburknęła cicho, lecz mężczyzna to
usłyszał i uśmiechnął się triumfalnie.

- To chyba oczywiste – jego ton wyraźnie wskazywał, że powód
podziękowań skierowanych w stronę brunetki powinien być oczywisty. – Za
to, że doskonale zajmowałaś się moim synem. Swoją drogą, nie sądziłem, że
obdarzy cię tak wielką sympatią.

- Nie sądziłeś? – zapytała wybita z pantałyku. – To ty wiedziałeś...?

Malfoy uderzył się w czoło, jakby o czymś zapomniał.

- No tak, Granger. Zapomniałem z kim mam do czynienia – teatralnie
wskazał ją niedbałym ruchem dłoni. – Z najbardziej inteligentną czarownicą
tego stulecia. A raczej ubiegłego, uściślając. Zastanawia mnie jedno... –
nieświadomie odgarnął z czoła kosmyk włosów, który mu przeszkadzał. –
Jak to możliwe? Myślałaś, że nie wiem, kogo trzymam pod własnym dachem?
Ten, kto nadał ci ten tytuł musiał być ślepy. No, chyba że to był Potter, ale
przecież, tak swoją drogą, on jest ślepy.

- Nie obrażaj moich przyjaciół, Malfoy – powiedziała na tyle głośno, na ile
pozwalał jej w tym momencie głos.

- Tak się składa, Granger, że jesteśmy w moim domu, a jak pewnie wiesz
„wolność Tomku w swoim domku”. Nie mów, że tego nie znasz, bo i tak ci
nie uwierzę. Poza tym nawet mój syn wie, że nie potrafisz kłamać, dlatego
proszę, oszczędź mi tych nieudanych łgarstw. Im więcej gadasz, tym gorzej
dla ciebie – dodał widząc, że chce coś powiedzieć.

- Od kiedy tak się przejmujesz tym, co jest dobre dla mnie? – zapytała siląc
się na ironię.

Nieudolnie, co zauważył Malfoy uśmiechając się do niej bezczelnie.

- Może od czasu, w którym zacząłem ci płacić za opiekę i naukę mojego
dziecka?

- Nikt ci tego nie każe robić – odpyskowała.

- Oczywiście – odpowiedział siadając na krześle. – Ale jak wiesz, to ja
decyduję kto, co, gdzie i jak w tym domu. A jeśli powiedziałem, że chcę,
żebyś pracowała dla mnie - to tak będzie.

- Nie pracuję dla ciebie. Pracuję dla Scorpiusa.

Malfoy spojrzał na nią z rozbawieniem.

- Poprawka: pracujesz dla mnie zajmując się Scorpiusem. To ja ci płacę, a
nie on. Poza tym nie wykorzystuj mojego dziecka do podważania moich
argumentów.

Na chwilę w pomieszczeniu zapadła grobowa cisza. Hermiona, podobnie
jak Draco była pochłonięta we własnych myślach. Zastanawiała się, jak to się
stało, że nie skojarzyła małego blondynka z jej odwiecznym wrogiem.
Przecież byli jak dwie krople wody.

Z tą różnicą, że oczy Scorpiusa wyrażały miłość, zaś Dracona chłód i
niedostępność.

- Dlaczego mnie przyjąłeś na to stanowisko? – zapytała po chwili ciszy.

- Nie wiem co mną kierowało – odpowiedział nazbyt szczerze, co
zaskoczyło jego samego tak samo, jak Hermionę. – Kiedy zadzwoniłaś do
Babci właśnie wtedy zastanawialiśmy się nad przyjęciem na tą posadę kogoś
innego, jednak kiedy usłyszałem twoje nazwisko od razu podjąłem
ostateczną decyzje.

- Chciałeś mnie upokorzyć, prawda? – zapytała.

- Upokorzyć? – zapytał zaskoczony. – Granger, to zaszczyt dla ciebie, że
przebywasz w towarzystwie mojego syna. Powinnaś oddawać mu hołd za
to, że chce mieć z tobą do czynienia.

- Nie przesadzaj – warknęła – twój synek nie jest wcale taki kochany, jak ci
się wydaje. – Zełgała, jednak Malfoy uniósł leniwie lewą brew, sprawiając że
Hermiona zrobiła się cała czerwona ze wstydu. Rzeczywiście, nie potrafiła
kłamać. Małego Scorpiusa traktowała jak najwspanialsze dziecko na świecie.

- A już miałem nadzieję, że się zmieniłaś, Granger – powiedział rozbawiony
wyciągając zza pazuchy różdżkę. – Ale nie. Tyle, że wiesz... – dodał nagle
znajdując się przy niej i szepcząc do ucha – nie waż się więcej obrażać
mojego dziecka, bo inaczej cię zabiję. Możesz obrażać mnie, ale nie
Scorpiusa, zrozumiałaś? – przyłożył różdżkę do jej gardła.

- Nigdy bym go nie obraziła – powiedziała cicho starając się, by nie usłyszał
w jej głosie paniki.

- Ja myślę – odpowiedział Malfoy, po czym się odsunął krzycząc: - Na gacie
Merlina! Znalazła Babcia ten eliksir czy nie?!

Babcia natychmiast weszła do kuchni z małą fiolką, którą podała
Draconowi. On chwilę spoglądał na jej zawartość, po czym podał Hermionie.

- Masz. Twoje zdrowie, Granger – powiedział unosząc brwi i przy okazji
uśmiechając się złośliwie. Dziewczyna wypiła na raz całą dawkę, smakowała
ohydnie, ale zadziałała natychmiast: rany zaczęły znikać, a zamiast
swędzenia czuła lekkie mrowienie przynoszące ulgę. Nie zauważyła, że
Malfoy przygląda jej się z lekką obawą ściskając mocno pięści tak, że aż

zbielały mu knykcie. Zamknęła oczy chcąc się zrelaksować. Czuła się tak
dobrze...

- Granger – wyszeptał Malfoy, ale kiedy Hermiona nic mu nie
odpowiedziała podszedł do niej i lekką nią potrząsnął. – Granger?

To też jednak nie podziałało, więc zrobił coś, czego nikt nigdy by się po
nim nie spodziewał – uderzył ją w twarz.

- Granger! – warknął, kiedy dziewczyna otworzyła przymrużone oczy. –
Wstawaj.

- Chcę spać – odpowiedziała.

- Nie możesz spać. Pamiętaj, że nie jesteś tutaj od spania, tylko od zajęcia
się Scorpiusem.

- To jego wina, że pogryzły mnie komary. Chciał iść łowić ryby. No to ma te
ryby.

- To nie jest jego wina, tylko twoja, idiotko! – Malfoy był wściekły. Nie mógł
pozwolić, by dziewczyna zasnęła. Mogłaby to mieć niewłaściwe skutki
uboczne. – Trzeba było na siebie rzucić odpowiednie zaklęcie.

- Nie znam takiego – odpowiedziała czerwieniąc się przy tym jak piwonia.
Draco poczuł, że zaraz go szlag trafi, jeśli dziewczyna nie weźmie się w garść.

- Chyba odznaczę ten dzień świętem narodowym – zaszydził Malfoy. –
Granger nie zna jakiegoś zaklęcia! Chyba zaraz umrę z wrażenia. Ostrzegam
cię, Granger. Jeśli w tej chwili nie wstaniesz to wywalę cię stąd na zbity pysk i
dam ci taką opinię, że nawet na sprzątaczkę u mugoli cię nie przyjmą.

- Ależ, Draco! Wyrażaj się w stosunku do damy – zawołała urażona Babcia.

- Przepraszam, ma Babcia rację – odpowiedział skruszony Malfoy, co
sprawiło, że Hermiona otworzyła oczy. – No wreszcie, Granger. A teraz
wstawaj i chodź – chwycił ją za rękę podrywając ją z kanapy i wyprowadzając
z kuchni.

Hermiona, która jeszcze nie doszła do siebie, szła za Malfoy’em,
prowadzona za rękę jak małe dziecko, do salonu, gdzie czekał na nich
Scorpius. Był cały zapłakany. Brunetka natychmiast zrozumiała, że powinna
była szybciej posłuchać Malfoy’a i przyjść zobaczyć, co z chłopcem. Szybko
wyrwała rękę z uścisku Dracona, by po chwili znaleźć się przy blondynku i
przytulić go jak najcenniejszy skarb.

- Spokojnie. Dlaczego płaczesz? – zapytała słodkim głosem, który sprawił,
że Draco, który stał nieopodal musiał się czegoś przytrzymać, by nie upaść z
wrażenia. Jej ton był tak przesiąknięty dobrocią i miłością, że mężczyzna ze
szczerą przyjemnością stwierdził, że mógłby go słuchać cały czas. Po chwili
zrozumiał, co właśnie pomyślał i sprawiło to, że spojrzał na gryfonkę jak na
kobietę. Prawdziwą kobietę.

- Bo... ja... – zaczął Scorpius chlipiąc. – Hermiono! – rzucił jej się na szyję
tuląc najmocniej jak potrafił. – To moja wina...

Draco patrzył na tą sytuację z przerażeniem. Jego dziecko tuliło się do
szlamy oskarżając siebie za to, że, z jej głupoty, stała jej się krzywda. Nie
mógł tego znieść. Serce go bolało na ten widok, ale nie mógł nic zrobić. Nie
mógł podejść do kobiety i odebrać jej dziecka, bo sprawiłby tym
blondynkowi większy ból. A tego przecież nie chciał. Musiał czekać na dalszy
rozwój sytuacji.

- Scorpiusie, co ty mówisz? – zapytała zaskoczona Hermiona. – Kto ci
naopowiadał takich głupot?

- Anna mówiła... że jesteś chola... przes komaly... – wypowiedział malec
płacząc jeszcze głośniej.

- Właśnie: przez komary, a nie przez ciebie, kochanie – Hermiona nie
cierpiała zwracać się do niego w takich sytuacjach po imieniu: było dla niego
zbyt dorosłe. – No, już, skarbeńku, nie płacz, przecież nic mi nie jest. Zobacz.
Tatuś podał mi lek i już jestem zdrowa – chłopiec spojrzał zapłakanymi
oczkami na Hermionę. – Widzisz? Już w porządku. Jestem cała i zdrowa.

Mały blondynek uśmiechnął się lekko do dziewczyny, na co ona
instynktownie pocałowała go w czółko.

- Kochanie – zwróciła się do Scorpiusa – nigdy nie myśl, że coś mogłoby się
komuś stać z twojej winy. To nie prawda! Jesteś najwspanialszym chłopcem,
jakiego znam, słoneczko. Jak więc ktoś o tak dobrym serduszku jak ty
mógłby sądzić, że ktoś przez niego cierpi?

Draco mimowolnie zagryzł dolną wargę. Nie mógł słuchać, jak ta kobieta
zwraca się do jego syna. Nie mógł zrozumieć, jak ktoś taki jak Granger mógł
mieć doskonałe podejście do jego dziecka. Do tej pory żadnej się nie
udawało. Żadnej. A tu? Granger od razu trafiła do jego serca...

- Ale mama Astoria przeze mnie umalła – wyszeptał cicho patrząc
niepewnie na Dracona, nie wiedząc, jak się zachować. Hermiona poczuła, że
do oczu napływają jej łzy. Tak bardzo kochała tego małego blondynka...

- Skarbie – powiedziała odwracając się w stronę Malfoy’a. – Twoja
mamusia nie umarła przez ciebie, rozumiesz? – zapytała chłopca nie patrząc
w stronę Dracona, mimo że podążała w jego kierunku. – Twoja mamusia
umarła, bo była chora, prawda Draco? – zapytała po raz pierwszy zwracając
się do Malfoy’a po imieniu.

- Prawda – odpowiedział zdławionym głosem. – I nie wolno ci sądzić
inaczej, Scorpiusie – Hermiona skrzywiła się, kiedy usłyszała imię chłopca
wypowiedziane przez Dracona. – I nie przejmuj się Hermioną. Nic jej nie jest i
nic się jej nie stanie, dopóki będzie z nami, prawda synku?

- Tak – odpowiedział chłopiec mocniej się przytulając do dziewczyny. –
Hermiona zostaniesz ze mną na zawsze? – zapytał z nadzieją w głosie, na co
dziewczyna zesztywniała. Popatrzyła na Dracona wzrokiem Zobacz-Co-Ty-
Zrobiłeś, po czym roześmiała się, jakby to był dobry żart. Pocałowała
Scorpiusa w czółko, po czym podała go Draconowi.

- Zostanę z tobą, skarbie tak długo, jak długo będziesz mnie potrzebował.

Mały się uśmiechnął promiennie najpierw do Hermiony, a potem do ojca,
który go przytulił do siebie. Spojrzał na Hermionę wdzięcznie wypowiadając
szeptem „dziękuję”, na co brunetka odpowiedziała lekkim, ale nieśmiałym
uśmiechem. Oboje wiedzieli, że jeśli chcą, by dziecko było szczęśliwe, to
muszę przestać odnosić się do siebie wrogo.

A przynajmniej w obecności Scorpiusa.

ROZDZIAL 8

- Żartujesz? – wyszeptała Ginny, kiedy Hermiona przyszła do Potterów, ze
Scorpiusem, w odwiedziny. – To przecież jest... – nie skończyła widząc wzrok
przyjaciółki.

- Dzień dobly – powiedział Scorpius trzymając Hermionę za rękę i patrząc
ufnym wzrokiem na Ginny, która pod wpływem tego spojrzenia poczuła, że
się rozpływa.

- Dzień dobry, kochanie – odpowiedziała Ginny kucając. – Jak masz na imię?

- Scorpius, proszę pani – odpowiedział, po czym spojrzał promiennie na
Hermionę.

Ginny nie mogła uwierzyć widząc małego Malfoya u niej w domu. Pani
Potter zastanawiała się na początku, czy jej przyjaciółka czasem nie upadła
na głowę, ale widząc z jaką miłością dziecko patrzyło na Hermionę doszła do
wniosku, że jednak nie.

Weszli do domu, gdzie Harry właśnie kończył jeść obiad. Widząc swojego
małego gościa, o mały włos by się zakrztusił sokiem dyniowym, który
właśnie pił. James, który śmiał się z ojca właśnie schował się za nim, kiedy
ujrzał blondwłosego chłopczyka, który nie wiedział co ma ze sobą zrobić.
Kurczowo trzymał się ręki Hermiony.

- Hermiono! – powiedział Harry tonem, który zdradzał radość, zaskoczenie,
szok oraz niepewność.

- Cześć Harry! Zobacz James, przyprowadziłam ci kolegę. No chodź, nie bój
się – dodała kucając obok małego blondynka, kiedy czarnowłosy chłopiec
podszedł do nich bliżej. – Poznajcie się. James, to jest Scorpius. Scorpius, to
jest James.

Chłopcy popatrzyli na siebie nieśmiało, na co Hermiona uśmiechnęła się do
nich przyjaźnie.

- James, weź Scorpiusa do pokoju i pokaż mu swoje zabawki – powiedziała
Ginny patrząc rozmarzonymi oczami na małego Malfoya, który zarumienił się
słysząc swoje imię wypowiedziane z ust rudej kobiety.

- Hermiono, mogę iść? – zapytał szeptem, na co Harry zareagował nagłym
atakiem kaszlu.

- Oczywiście, kochanie – odpowiedziała uśmiechając się do chłopca,
puszczając atak kaszlu mimo uszu. – Tylko pamiętaj, co mi obiecałeś.

- Dobrze – powiedział, po czym poszedł za Jamesem do jego pokoju,
zostawiając dorosłych w salonie.

Hermiona wstała, po czym spojrzała na przyjaciół wymownie.

- Przepraszam was, ale nie mogę już patrzeć na to, jaki on jest samotny.
Nie ma żadnego kontaktu z rówieśnikami.

- Nie mówiłaś, że to syn Malfoya – powiedziała Ginny wysyłając talerz
Harry’ego, do zmywarki, odpowiednim zaklęciem.

- Sama się niedawno dowiedziałam – powiedziała siadając na kanapie, po
czym westchnęła. – I błagam, Harry, nic mi nie mów na jego temat, bo mam
go po dziurki w nosie. Przyszłam tutaj, by o nim nie myśleć.

Ginny popatrzyła na nią z rozbawieniem.

- Co masz na myśli, Hermiono, mówiąc: by o nim nie myśleć? – zapytał
Harry szczerząc się do swojej żony, na co Hermiona parsknęła śmiechem.
Trafił swój na swego, pomyślała.

- Och, przestań Harry! – powiedziała po chwili. – To naprawdę nie jest
śmieszne. Wczoraj dwie godziny musiałam wysłuchiwać krzyków Lisy.
Twierdziła, że nie chce bym mieszkała w jego domu. Na co Malfoy zaczął
wrzeszczeć, że to jej wina, ponieważ nie chce zamieszkać z nim. Darli się tak
do pierwszej w nocy, dopóki nie przyszłam i nie zwróciłam im grzecznie
uwagi, że w domu śpi małe dziecko.

- I zapewne nie byli zachwyceni – dopowiedziała Ginny, na co Hermiona
przytaknęła jej ruchem głowy.

- Malfoy wpadł w szał. Myślałam, że mnie zabije za to, że weszłam do jego
gabinetu bez pytania i zakłóciłam tą dyskusje, jednak on tylko przyznał mi
rację, po czym wyrzucił swoją narzeczoną z domu dając jej czas do namysłu.
Oczywiście nie obyło się bez obelg w moją stronę.

- A to suka – wyszeptała Ginny, po czym zasłoniła sobie usta. Przypomniała
sobie, że miała nie przeklinać w obecności dzieci. Na szczęście żadnego
malucha w pobliżu nie było. – Przepraszam, wymknęło mi się.

- A co na to Malfoy? – zapytał Harry zaskoczony reakcją swojego wroga.

- Zaczął mi truć, jaka to Lisa jest uparta. Jest święcie przekonany, że ta
laleczka kocha jego dziecko i tylko dlatego z nią jest. Szkoda, iż nie widzi, że
jest z nim dla pieniędzy.

- No co ty gadasz?! – zawołali równocześnie państwo Potterowie.

- To niemożliwe, żeby Malfoy był aż tak ślepy – dodał szybko Harry.

- Wiesz – zaczęła powoli Hermiona. – Wydaje mi się, że on tylko chce za
wszelką cenę znaleźć dziecku matkę – powiedziała cicho. – Na początku
pobytu w rezydencji dowiedziałam się o jego konflikcie z dziadkami chłopca
od strony matki. Myślę, że chcą mu odebrać Scorpiusa – dodała cicho
spoglądając niepewnie na drzwi.

Przez chwilę w salonie państwa Potterów panowała dziwna atmosfera.
Każdy był pochłonięty we własnych myślach. Najbardziej jednak spięty był
Harry, który szybko ujawnił swoje emocje:

- Przecież nie mogą odebrać dziecka ojcu!

Ginny pogłaskała go po dłoni, na co Hermiona uśmiechnęła się
mimowolnie. Zazdrościła im. Z nich po prostu emanowała miłość na wielką
skalę. Gdyby można było zrobić bombę z ich miłości, to Hermiona była
przekonana, że miałaby moc bomby atomowej.

- Mogą, Harry, jeśli udowodnią sądowi, że Malfoy jest złym ojcem –
Hermiona zrobiła w powietrzu jakiś gest nie wiedząc co miał oznaczać. – Nie
chcę o tym myśleć. Dzisiaj rano zrobił mi awanturę, że Scorpius za dużo
siedzi w domu. Skoro tak to postanowiłam zabrać go do was, by poznał
Jamesa i Ala, a później zabieram go do zoo.

- Chcesz go zabrać do zoo? – zapytał Harry ze śmiechem przypominając
sobie swoją przygodę w ogrodzie botanicznym, kiedy miał dziesięć lat. – Nie
boisz się, że wypuści jakieś zwierzę z klatki, bądź terrarium?

Hermiona spojrzała na niego wzrokiem bazyliszka.

- Nic się złego nie stanie – powiedziała z mocą w głosie. – Przecież będzie
ze mną.

I rzeczywiście nic się nie stało. Podczas pobytu w zoo zobaczyli wszystkie
nie-magiczne stworzenia, jakie tam trzymano. Chłopiec był zachwycony
żyrafami, lwami i innymi dużymi zwierzętami. Sam nawet chciał zabrać do
domu małego białego tygryska, jednak, kiedy tygrysica zawyła mu do ucha,
na co, ku zaskoczeniu Hermiony, zareagował ze śmiechem, postanowił, że
zostawi „małego kotka” z mamusią, żeby mu nie było samemu smutno.

Po wycieczce w zoo Hermiona zabrała Scorpiusa na Pokątną, gdzie
mieściła się siedziba Magicznych Dowcipów Weasleyów. Ron świetnie dawał
sobie radę zastępując Freda, który zginął podczas Wielkiej Bitwy. Nie
przeszkadzało to jednak w tworzeniu wspólnych wynalazków bliźniaków –
George miał w swoim gabinecie namalowany portret Freda z którym
naradzał się w każdej sprawie. To on nadal był głównym dowodzącym w ich
interesach. Wprawdzie nie był człowiekiem, ale był obrazem. Mimo
wszystko cała rodzina Weasleyów przyzwyczaiła się do obecności Freda na
obrazach, które były w domach każdego członka rodziny – Hermiona
żałowała, że i ona nie ma takiego portretu w swoim pokoju. Uwielbiała
rozmawiać z Fredem.

- Cześć Hermiono! – powiedzieli równocześnie bliźniacy, gdy znalazła się w
gabinecie George’a. – Co u Ciebie słychać? – dodał Fred.

- Dzięki, wszystko w porządku. Czy macie coś fajnego i niegroźnego dla
czteroletniego chłopca? – dodała wskazując głową na swojego towarzysza.

- Na gacie Merlina! – zawołali razem. – Hermiono, nie chcesz mi chyba
powiedzieć, że o czymś nie wiem? – zapytał zszokowany George.

- Nie – zaśmiała się Hermiona widząc miny bliźniaków. – To nie moje, tylko
Malfoya.

- A od kiedy ty zajmujesz się małym Malfoyem? – zapytał podejrzliwie Fred
podchodząc bliżej ramy obrazu, by lepiej widzieć. – Istotnie! Skóra zdjęta z
Malfoya – zawyrokował odwracając się w stronę swojego brata.

- No, to Hermiono, czas na wyjaśnienia – powiedział George siadając
wygodnie w swoim fotelu.

Brunetka machnęła ręką biorąc Scorpiusa na ręce.

- Nie ma co wyjaśniać. Potrzebowałam pracy, a Malfoy potrzebował
guwernantki do dziecka, więc dał mi pracę. Koniec.

George uniósł do góry brwi przyglądając się Hermionie z zaciekawieniem.

- Tylko tyle? – zapytał zawiedziony Fred. – A już miałem nadzieję na jakieś
wątki erotyczne...

- Fred, wybacz, ale nawet jeśliby były, to bym ci ich nie zdradziła –
odwarknęła Hermiona, na co on zareagował głośnym śmiechem, a ona
zrobiła się czerwona jak piwonia. – No, ej, przestańcie! Ze mną jest dziecko!

- Jakie dziecko? – zapytała Ron, który właśnie wszedł do gabinetu
George’a. – Ach, ten twój słodziak, o którym opowiadała mi Ginny. Cześć
maleńki, jak się masz? – dodał podchodząc do chłopca. – Ale przecież to mały
Malfoy! – zawołał strasząc chłopca, który wtulił się mocno w Hermionę. Po
chwili poczuła, że jej bluzka jest mokra od łez Scorpiusa.

- A oto król taktu i elokwencji – warknęła Hermiona. – Scorpius,
przestraszyłeś się wujka Rona? – zapytała chłopca, na co malec głośniej
zachlipał. – I widzisz Ron? Jak mogłeś coś takiego zrobić? Zresztą... Czego
mogłam się po tobie spodziewać? – dodała, po czym zaczęła uspokajać
chłopca, pozwalając rozmawiać chłopakom o ich interesie.

- Załatwiłeś wszystko, Ron? – zapytał George wyciągając z biurka jakieś
dokumenty.

- Tak, więc proszę cię zamknijmy ten sklep dzisiaj o odpowiedniej godzinie,
bo inaczej Lav mnie zabije – dodał jęcząc przy tym.

- A co, braciszku? Czyżby rocznica ślubu? – zapytał złośliwie Fred, na co
George parsknął śmiechem. Kto jak kto, ale Ron był mistrzem w
zapominaniu o rocznicy swojego ślubu.

- Przestańcie, okej? Po prostu obiecałem Lav, że dzisiaj się nie spóźnię.
Mama obiecała przypilnować Rose, więc wiecie...

- No, dobra – powiedział Fred. – Leć do tej twojej Józefiny – Hermiona
spojrzała na niego jak na wariata. – No co? – zapytał zaskoczony. – Nigdy
„Titanica” nie oglądałaś?

- Oglądałam, ale nie sądziłam, że ty oglądałeś. W końcu to dzieło mugoli.

- Ja tam lubię mugoli – powiedzieli równocześnie bliźniacy.

- Ja też – dodał Ron, który był już ubrany w zwykłe ciuchy, a nie w
kombinezon, który do tej pory miał na sobie. – Gdyby nie to, to by cię tutaj
Hermiono nie było.

- Geniusz się znalazł – odmruknęła.

– Leć do żony, bo czeka! – krzyknęli bliźniacy poganiając najmłodszego
brata. Po chwili usłyszeli znajomy dźwięk teleportacji.

- Co za idiota! – warknął George wstając z fotela. – Już milion razy
mówiłem mu, by nie teleportował się bezpośrednio ze sklepu. Chodź
Hermiono, znajdziemy coś dla twojego małego przyjaciela.

Kilkanaście minut później, brunetka wraz z blondynkiem wyszli
obładowani różnymi magicznymi zabawkami. Były tak ciężkie, że Hermiona
postanowiła deportować ich przed dom. Weszli z uśmiechami na twarzy do
wielkiej rezydencji, gdzie czekała niemała niespodzianka.

ROZDZIAL 9

- Co się dzieje? – zapytała Hermiona Annę, kiedy razem ze Scorpiusem
weszli już do domu, ale dziewczyna zamiast odpowiedzieć uciekła do kuchni.

W salonie stała Lisa Miller, która machając różdżką zaczęła przestawiać
wszystkie meble w pomieszczeniu. Mały Scorpius patrzył na to wszystko z
otwartą buzią nie wiedząc, co ma zrobić. Upuścił zabawki, które trzymał w
rączkach – resztę miała spakowane Hermiona – na ziemię, które rozbiły się z
głośnym trzaskiem, kiedy Lisa za pomocą różdżki wysłała je gdzieś.
Hermiona przywołała je z powrotem, by po chwili spakować do swojej
magicznej pomniejszającej torby porozrzucane zakupy. Nie chciała, żeby się
popsuły – jak Scorpius nie będzie ich potrzebował, zawsze można je odesłać
do jakiegoś sierocińca.

W tym samym momencie, gdy Hermiona wstała z podłogi – ze
schowanymi już zabawkami – Lisa odwróciła się i uśmiechnęła sztucznie do
Scorpiusa.

- Och, jesteś już, skarbie – powiedziała podchodząc do niego. Pocałowała
chłopca w policzek zostawiając po sobie ślad różowej szminki na bladym
policzku – Gdzie byłeś?

Scorpius mruknął coś w odpowiedzi, lecz nikt tego nie usłyszał.

- Co mówisz, kochanie? – Hermiona miała ochotę rzucić w nią czymś
słysząc ten wymuszony ton. Początkowo nie miała zastrzeżeń do
dziewczyny, ale z każdą chwilą nie lubiła jej coraz bardziej.

- Byliśmy z Hermioną w zoo – powiedział nieco głośniej.

- Co?! – wykrzyknęła Lisa spoglądając wściekłym wzrokiem na Hermionę. –
Jak śmiałaś...

- Przepraszam panią, ale tak się składa, że pan Malfoy pozwolił mi się
zajmować jego dzieckiem, więc nie widzę problemu – Gryfonka przerwała jej
chłodnym tonem.

- Już niedługo – powiedziała Lisa zaciskając szczękę. – Jak Draco się
dowie...

- O czym się dowiem? – przerwał jej owy mężczyzna wchodząc do salonu. –
A co to do... – urwał widząc rozjuszone spojrzenie narzeczonej. – O co
chodzi, Liso? – dodał spoglądając na zdenerwowaną kobietę.

- Och, Draco! – zawołała przesłodzonym głosem, który sprawiał w
Hermionie odruch wymiotny. Na szczęście podszedł do niej Scorpius i
uśmiechnął

się

lekko.

Brązowowłosa

uklękła

przed

chłopcem

odwzajemniając uśmiech, a nagle poczuła, że dostała od niego pstryczka w
nos. Scorpius wybuchł perlistym śmiechem co zwróciło uwagę jego ojca.
który spoglądał na syna z iskierkami w oczach.

- ... i nie dość, że ta szlama zabrała Scorpiusa z domu na tak długo bez
pytania, to wzięła go do zoo. Rozumiesz, Draco? Do ZOO!

Draco spojrzał na nią ze zdziwieniem.

- Serio? Scorpius, byłeś dzisiaj w zoo? – zapytał zwracając się do blondynka.

- Tak! – zawołał podbiegając do ojca i rzucając mu się na szyję.

- I podobało ci się? – spojrzał na niego wzrokiem pełnym miłości, mierzwiąc
mu przy okazji jego, nieco przydługie blond, włoski.

- Tak! I wies, widziałem takiego duuuużego tyglyska! I on był biały!
Chciałem zabrać go do domu, ale Hermiona powiedziała, ze będzie mu
smutno bes mamy. Więc go zostawiłem, bo nie chciałem, by był smutny...

Draco spojrzał na Hermionę wzrokiem pełnym wdzięczności, na co ona
szybko się odwróciła w stronę Lisy.

- Czy ty słyszysz, kochanie co do ciebie mówię? – zapytała rozzłoszczona
narzeczona Malfoya. – A co by było, gdyby on się zgubił? Albo gdyby coś mu
się stało? Przecież on był tam całkiem sam!

- Nie był sam. Był tam ze mną – powiedziała cicho Hermiona próbując
trzymać nerwy na wodzy. A wiedziała, że musi to zrobić, by nie stracić pracy,
która była jej bardzo potrzebna.

- I poznałem kolegę – mówił dalej Scorpius nie zwracając uwagi na to, co
mówiła, do jego ojca, Lisa. Teraz się liczyła tylko ta dwójka. – Ma na imię
James i ma tyle lat co ja! I ma taką ładną i miłą mamę. I ona ma
pomarańczowe włosy – dodał śmiejąc się do ojca.

- Pomarańczowe? – zapytała Draco zezując lekko na Hermionę, lecz ona
sprytnie udawała, że tego nie widzi.

- Tak. I jest bardzo fajna!

Przez chwilkę rozmawiali całkowicie ignorując Lisę, która powoli
dostawała furii, po czym Draco zwrócił się do niej:

- Kochanie, mogłabyś zaprowadzić Scorpiusa do pokoju? Ja zaraz do was
dojdę. Proszę – dodał widząc wzrok narzeczonej.

Oburzona Lisa chwyciła Scorpiusa za rękę, po czym wyszła z salonu
trzaskając drzwiami. Draco przez chwilę przysłuchiwał się, czy kobieta
odeszła do drzwi – podejrzewał, że za wszelką cenę chciała podsłuchać –
słysząc oddalające się kroki, rozsiadł się w fotelu. Machnął różdżką, po czym
przed nim wylądowała szklanka wody. Upił kilka łyków i spojrzał na Granger
zdziwiony.

- Czemu nie usiądziesz? – spytał zdawkowym tonem, na co kobieta
poczuła, że się rumieni. Spuściła głowę siadając na brzegu najbliżej
położonej sofy.

Przez chwilę siedzieli w milczeniu. W końcu Hermiona nie wytrzymała:

- Czego ode mnie chcesz? – zapytała oskarżycielskim tonem.

- Chyba masz mi coś do powiedzenia, Granger – Malfoy patrzył na nią z
wyższością.

Hermiona poczuła, że jej policzki zaczynają się robić jeszcze bardziej
czerwone.

- Ja... – zaczęła. – Nie wiedziałam, co mamy ze sobą zrobić. Chodziliśmy po
parku i tak samo wyszło, że postanowiłam odwiedzić moich przyjaciół.
Dawno ich nie widziałam, a przy okazji doszłam do wniosku, że Scorpiusowi
dobrze zrobi kontakt z innymi dziećmi. Wiem, że powinnam ciebie o to
zapytać, ale...

- Nie mówię o tym, Granger – przerwał jej. – Chociaż nie powiem, dziwię ci
się. Byłem pewien, że już dawno zabierzesz go do Potterów. To akurat nie
ma znaczenia. Usiłuję go wychować na zwykłe dziecko, nie na arystokratę. W
końcu pozwalam mu na kontakt z...

- Ze szlamem – dokończyła.

- Nie wyrażamy się w tym domu wulgarnie, Granger – upomniał Draco
spoglądając na Hermionę z rozbawieniem. – Miałem na myśli kontakt z obcą
dla niego kobietą.

Brązowowłosa poczuła, iż jej czerwone policzki przybierają barwę
buraków. Było jej wstyd.

- Więc? – zapytał patrząc na nią z wyczekiwaniem.

- Ale o co chodzi? –uniosła głowę do góry. Kompletnie nie wiedziała, co
blondyn ma na myśli. Przecież nie miała przed nim nic do ukrycia – wszystko,
co robiła było w tym domu legalne.

- Granger, Granger... – westchnął, dopił wodę ze szklanki, po czym wstał. –
Jak zrozumiesz, że powinnaś mi o TYM powiedzieć, to wiesz, gdzie mnie
znaleźć – dodał, wychodząc z salonu pozostawiając Hermionę kompletnie
rozbitą.

Młoda brunetka nie wiedziała o co Malfoyowi chodzi.

Przecież nie mógł mówić o TYM. Niby skąd miałby wiedzieć?

ROZDZIAL 10

- Cholera... Kurwa mać! – syknął Draco Malfoy próbując zetrzeć ze spodni
rozlany atrament, który strącił odkładając list. Gorzej już być nie mogło.

- Co się dzieje? – usłyszał pytane Babci, a jej głowa pojawiła się zza lekko
uchylonymi drzwiami.

- Nic – odpowiedział, próbując przybrać obojętny ton. – Rozlał mi się
atrament na spodnie i...

- I próbuje go pan zetrzeć chusteczką, zamiast rzucić zaklęcie? – zapytała
mrużąc oczy. Draco doskonale znał ten wzrok – nie wróżył on nic dobrego.

Babcia rozejrzała się po gabinecie, co wyglądało tak, jakby się bała , że
znajdzie Lisę w tym pomieszczeniu. Od kiedy owa kobieta wprowadziła się
do rezydencji, Babcia unikała jej jak tylko mogła. Draco wiedział, że nie
przypadły sobie do gustu. Zresztą, Lisa nikomu nie przypadła do gustu, ba,
ona nawet nie starała się o zdobycie sympatii wśród jego „personelu”, który
był traktowany jak rodzina. Mimo, iż nie jadali ze sobą posiłków i nie bratali
się ze sobą, Malfoy każdego szanował i darzył zaufaniem. Nawet Granger,
która sprawiła, że jego ukochany synek wreszcie zaczął być normalnym
dzieckiem. Dzieckiem nie przejmującym się tym, iż jego ojciec nie potrafi
poukładać własnego życia.

Pani Spencer usiadła w bujanym fotelu sprowadzonym specjalnie dla niej.

- Co się stało, Draco? – zapytała ciepłym babcinym głosem, który nadal
wzruszał mężczyznę pomimo tego, że znali się już wiele lat. Była dla niego
jak prawdziwa babcia: darzyła go bezgraniczną miłością mimo, że tak
naprawdę byli dla siebie całkowicie obcy. Draco nigdy nie usłyszał od swoich
babć (które do dzisiaj mają z nim słaby kontakt) tyle miłości w głosie, którą
na każdym kroku Babcia wyrażała. Traktowała Dracona jak własnego wnuka.

Blond włosy mężczyzna podał kobiecie list, a następnie wziął do ręki
różdżkę i wyszeptał Chłoszczyść. Plama po rozlanym atramencie natychmiast
znikła. Oczekiwał na reakcję Babci wpatrując się w dokumenty, które miał
rozłożone na swoim biurku. Nie musiał czekać długo.

- Ależ Draco! – wykrzyknęła przerażona Babcia. – To znaczy, że... że...

- Tak, to znaczy, że Lisa niepotrzebnie mieszka z nami od pół roku –
wyszeptał mężczyzna spoglądając swojej rozmówczyni w oczy. Przez chwilę
przyglądali się sobie w ciszy, każdy był pogrążony we własnych myślach.
Draco gwałtownie wstał, wywracając plik kartek, i zaczął chodzić w tą i z
powrotem po gabinecie. Babcia przyglądała mu się przestraszona.

- Nie przeżyję jeśli odbiorą mi Scorpiusa – powiedział zachrypniętym
głosem sprawiając, iż po plecach Babci przeszły dreszcze.

- Draco, nie abiorą ci syna, jestem tego... – zaczęła drżącym głosem.

- Pewna? – zapytał łamiącym się głosem. – Czy Babcia nie rozumie?
Greengrassowie mają asa w rękawie. Astoria dała im całkowite prawo do
opieki nad Scorpiusem, jeśli w przeciągu pięciu lat znajdę sobie żonę, która
będzie odpowiednią dla niego matką, albo wyjdę za Dafne! Termin się zbliża,
a ja nie zamierzam żenić się z Lisą! Przecież ona go nie kocha! Raczej
nienawidzi... – wyszeptał, po raz pierwszy wymawiając swoje myśli na głos. –
Greengrassowie mają dobrego prawnika. Widziała Babcia? Wynajęli do tej
sprawy samego Doriana Naidroka. Jeśli znajdzie na mnie jakiegoś haka lub
informację, która ukaże mnie w złym świetle jako ojca, to przegram. Ten
facet jest bezwzględny, cyniczny... Nie liczy się z ludzkimi uczuciami, zależy
mu tylko na pieniądzach. Dla nich zrobi wszystko, właśnie dlatego jest
najlepszy. Gdzie ja znajdę prawnika, który z nim wygra?

- Draco, uspokój się. – powiedziała Babcia ostrym tonem, który przywołał
mężczyznę do porządku. – Nie panikujmy zawczasu, tylko pomyślmy nad
tym, czy ten cały Nadrok...

- Naidrok – poprawił automatycznie Draco.

- Jeden Merlin wie, jak on się tam nazywa – mruknęła staruszka. – Więc,
pomyślmy czy on może znaleźć na ciebie coś, co będzie świadczyło na twoją
niekorzyść.

Draco spojrzał na Babcie wymownie.

- No tak... – powiedziała starsza pani. – Ale przecież zatrudniłeś Hermionę
jako... – urwała nagle, jakby coś ją olśniło. – No właśnie! – zawołała klaskając
w dłonie.

- Co Babcię znowu naszło? – zapytał Dracon nie rozumiejąc zachowania
Babci.

- Poczekajmy aż Hermiona wróci do domu – odpowiedziała szybko. –
Przecież ona jest z wykształcenia adwokatem. Może coś nam doradzi?

Draco spojrzał na staruszkę z niedowierzaniem.

- Gdzie ona jest? – zapytał tonem pozbawionym emocji.

Kobieta zamyśliła się.

- Wspominała coś, że ma jakąś sprawę do załatwienia w banku. Ale chyba
nie chodziło jej o Gringotta, w końcu mogłaby się wtedy skontaktować...

- Nie, to nie chodzi o Gringotta – odpowiedział Draco delikatnie się
uśmiechając. – To chodzi o Bank Barclays.

Staruszka spojrzała na niego podejrzliwie.

- A skąd ty to wiesz? Przecież ze sobą nie rozmawiacie.

Draco nieco się zmieszał widząc przeszywający wzrok kobiety, lecz
natychmiast się opanował.

- Miałem niedawno tam pewną sprawę i widziałem Granger. O coś się
kłóciła – skłamał lekko, co przyszło mu z łatwością. Za nic w świecie nikt nie
mógł się dowiedzieć, po co był w mugolskim banku.

- A co ty tam robiłeś?

Och, nie, pomyślał mężczyzna, po czym wybuchnął śmiechem.

- To tajemnica.



Hermiona Granger weszła do rezydencji, a już od progu słyszała krzyki Lisy.
Nie rozumiała, jak Malfoy wytrzymuje z nią i nic z tym nie robi, w końcu w
domu jest małe dziecko, które nie powinno wysłuchiwać codziennych
krzyków. Mimo przyzwyczajenia do tych wrzasków, Hermiona nie mogła
normalnie na nie reagować. Sprawiało to, że czuła się niepewna
wszystkiego, co robiła. Jeżeli miała szczerze przyznać, to bała się, że Lisa za
wszelką cenę chce się jej pozbyć.

Brązowowłosa nie wiedziała, iż, w tej kwestii, miała zupełną rację – Lisa już
od pierwszego dnia wywierała na Draconie presję. A teraz pewnie dopięła
swego, pomyślała Hermiona wchodząc do salonu.

Draco stał oparty o komodę, tyłem do drzwi, w których przystanęła
brunetka, zaś Lisa siedziała zapłakana na sofie. Hermiona natychmiast
wyszła – to nie była jej sprawa. Wiedziała, że nie powinna się wtrącać w
sprawy kochanków. Przeszła do holu, by po chwili oprzeć się o ścianę i móc
odetchnąć. Zdawało jej się, że musiało stać się coś ważnego, skoro Lisa
płacze.

A może jest w ciąży? pomyślała. Przecież to możliwe. Lisa, mimo wszystko,
nie wygląda na kobietę, która chciałaby zostać matką. Wystarczy spojrzeć na
jej stosunek do Scorpiusa. Hermiona nie mogła zrozumieć dlaczego na myśl
o tym, iż kobieta jest w ciąży, poczuła smutek.

Jaki on jest przystojny, usłyszała w swojej głowie myśl.

- Hermiono Granger, przesadzasz – warknęła do siebie, po czym poszła do
kuchni, w której zastała, zawzięcie rozmawiające, Annę i Joannę.

- Cześć – powiedziała brązowowłosa do dziewczyn. – Mogę jakoś pomóc?
Od kiedy Scorpius jest u dziadków nie mam nic do roboty.

Dziewczęta uśmiechnęły się do niej szeroko.

- Jasne! – zawołała Joanna. – Jak chcesz, to pokrój cebulę w kostkę i
podsmaż na tamtej patelni.

- Dobrze – odpowiedziała Hermiona, po czym poszła umyć ręce przed
zabraniem się do pracy.

- I co ona wtedy zrobiła? – Joanna kontynuowała rozmowę.

- Zaczęła krzyczeć, zwymyślać go od różnych kretynów i inne podobne
rzeczy – Hermiona zaczęła uważnie słuchać dialogu sióstr. – Babcia
powiedziała, że nie będzie tego wysłuchiwać i wyszła ze Stanem, a Evan
nagle sobie przypomniał, że musi odebrać jakąś ważną przesyłkę dla pana
Malfoya. Tak więc zostali sami – odpowiedziała dziewczyna żywo
gestykulując i wymachując nożem.

- Myślisz, że mu odpuści? – zapytała Joanna mieszając w garnku. – W
końcu...

- Ja myślę, że oni się rozstaną – powiedziała pewnym głosem Anna. – Nie
widzisz, jaki on jest nią zmęczony? Poświęca się dla tego chłopca, rezygnuje z
własnego życia, a teraz kiedy okazuje się, że bycie z Lisą wpływa mu na
niekorzyść, to z pewnością się rozstaną.

Hermiona o mało co nie przypaliła cebuli słysząc to, co powiedziała Anna.
Szybko zgasiła ogień.

- Co z tą cebula? – zapytała.

- Poczekaj – Joanna wzięła od niej patelnię i dodała cebulę do farszu z
ziemniaków. – Wymieszaj to i dopraw.

- A co to jest? – zapytała Hermiona unosząc brwi ze zdziwienia.

- Farsz na pierogi – powiedziała Anna śmiejąc się. – Babcia dostała ten
przepis od swojej znajomej i kazała nam je zrobić. Dodaj pieprz, sól i jakieś
przyprawy, tylko nie curry i chilli!

- Dobra.

Anna i Joanna dalej postanowiły ciągnąc dyskusję na temat Dracona i Lisy.

- Lisa w ostatnim czasie zaczęła wspominać panu Malfoyowi o ślubie –
zaczęła Anna.

- Tak, wiem. Babcia mi mówiła – odpowiedziała Joanna. – Zresztą Evan
słyszał jedną z ich kłótni na ten temat. Pan Malfoy powiedział, że weźmie
ślub jeśli ona zgodzi się podpisać intercyzę, a wiesz przecież, że jest z nim
tylko dla pieniędzy.

Anna westchnęła.

- Tak... To jest takie smutne, że on marnuje swoje życie dla takiej kobiety.
Mam nadzieję, że wreszcie odejdzie od niego.

- Jak weszłam do salonu sprawdzić, co się dzieje, to panna Miller płakała –
wtrąciła Hermiona niby od niechcenia dodając trochę pieprzu do farszu.

Joanna spojrzała na Hermionę ze zdziwieniem.

- To ona umie płakać? – zapytała unosząc brwi. – Myślałam, że z niej to taka
bezwzględna i bezuczuciowa...

- Widocznie się myliłyśmy – wpadła jej w słowo Anna, wiedząc, co siostra
chce powiedzieć. – Ale dla pieniędzy to chyba każdy umie się popłakać...

- A o co, tak w ogóle, poszło? – zapytała Hermiona mieszając farsz.

Odpowiedziała jej Anna.

- O Scorpiusa. Słyszałyśmy, jak Lisa domagała się, by wysłać go do
Foxstone.

Hermiona spojrzała na nią z zaciekawieniem.

- Co to jest Foxstone?

- To takie niby mugolskie przedszkole, które przygotowuje dzieci
czarodziejów, tych bogatych, rzecz jasna, do nauki w Hogwarcie. Pan Malfoy
dostał szału, kiedy usłyszał o tym pomyśle. Byłyśmy pewne, że ze złości coś
sobie zrobi. Dobrze, Hermiono. W sam raz – dodała Joanna widząc zrobiony
farsz.

Nagle do kuchni wszedł Evan, który z niechęcią spojrzał na Hermionę.

- Właśnie pożegnaliśmy pannę Miller – powiedział do nich patrząc na
Joannę. – Pan Malfoy chce z tobą rozmawiać, Hermiono – dodał, po czym
wyszedł z kuchni.

Jak on mi czasem przypomina Snape’a, pomyślała Hermiona wychodząc z
kuchni.

ROZDZIAL 11

- Nie czaj się pod drzwiami, Granger, tylko wejdź – usłyszała Hermiona,

kiedy zastanawiała nad tym, czy czasem nie uciec, gdzie pieprz rośnie. Co on
mógł w końcu od niej – nic nie znaczącej szlamy – chcieć? To proste: chciał ją
wyrzucić! Z pewnością o to mu chodziło. Skoro pozbył się Lisy, to teraz
przyszła kolej na nią...

- Usiądź – usłyszała miły dla ucha głos. Był inny niż zazwyczaj – nie było

w nim tej surowości i wyższości, która zawsze charakteryzowała Dracona
Malfoya.

Młoda kobieta usiadła we wskazanym przez mężczyznę fotelu, po

czym spojrzała na niego po raz pierwszy od chwili, w której weszła do
gabinetu. Stał oparty o biurko, ubrany w czarne, eleganckie spodnie i białą
koszulę, którą miał do połowy rozpiętą. Hermiona natychmiast odwróciła
wzrok, czując zażenowanie. Nie wiedziała co ma sądzić o swoim zachowaniu
– owszem, Malfoy zawsze był przystojny, ale nigdy nie reagowała na niego w
taki sposób. Zawsze całkowicie go ignorowała. A teraz?

Teraz, kiedy poznała drugie oblicze Malfoy’a - kochającego ojca,

gotowego poświęcić wszystko dla ukochanego dziecka - zaczęła w nim
postrzegać zwykłego nieszczęśliwego, samotnego i przystojnego faceta,
który nie potrafił odbudować swojego życia. Mimowolnie pomyślała, że od
kilku miesięcy, to właśnie ona, pomaga mu w tym. Co więcej, nie chciałaby
już tego zmieniać, na co zareagowała wewnętrznym oburzeniem. Nie
potrafiła wybaczyć sobie takich myśli, szczególnie w chwili, w której jej
pracodawca - niegdyś odwieczny wróg, stał tuż przed nią w rozpiętej koszuli,
nieświadomie ją tym onieśmielając.

- O co chodzi? – zapytała, nieudolnie próbując ukryć drżenie głosu.

Malfoy spojrzał na nią zaskoczony. W jego oczach pojawiły się iskierki

niepokoju, po chwili się zreflektował.

- Granger – powiedział i ukrył twarz w dłoniach, po czym kilka razy ją

potarł. – Jesteś prawnikiem z wykształcenia, prawda?

- Adwokatem – uściśliła nie spoglądając na niego.

Mężczyzna przez chwilę odpłynął pogrążony we myślach i przyglądał

się czubkom swoich eleganckich butów. Hermiona spojrzała na niego kątem
oka, zastanawiając się o co chodzi.

- Potrzebuję twojej pomocy – powiedział nagle spoglądając na nią.

Chciał złapać kontakt wzrokowy, lecz ona go unikała. – Potrzebuję prawnika,
a nikt nie chce stanąć w mojej obronie.

Hermiona prychnęła pogardliwie.

- Dziwisz się? Przez tyle lat byłeś bezwzględnym chamem, więc to

raczej naturalne, że teraz, gdy potrzebujesz pomocy, nikt ci jej udzieli. Może
ludzie mają powody, by ci nie pomagać, co? Dlaczego więc ja miałabym to
zrobić? – dodała butnie, wstała i spojrzała mu w oczy, czego od razu
pożałowała.

Błękitno-stalowe tęczówki, w których utonęła były całkowicie puste.

Nie wyrażały żadnych ciepłych emocji – widać w nich było smutek i rozpacz.
Hermiona pożałowała słów, które wypowiedziała: musiały mu zadać
ogromny ból, co było łatwo zauważalne tych cudownych oczach.

- Zabiorą mi go – wyszeptał tak cicho, że, pomimo bliskiej odległości,

Hermiona ledwo go usłyszała. – Jeżeli mi nie pomożesz, to zabiorą mi
dziecko – po chwili dodał nieco głośniej.

Dziewczyna spojrzała na Malfoya przerażona. Po chwili usiadła

zastanawiając się nad wszystkim, co wydarzyło się ostatnio. Powoli zaczęła
łączyć ze sobą wszystkie fakty.

Czy to możliwe, że dziadkowie Scorpiusa tak bardzo chcą zemścić się

na Draconie za śmierć ich córki i odbierają mu jego własne dziecko? Odkąd
pojawiła się w rezydencji zauważyła, że między Malfoyem a Greengrassami

istniał jakiś konflikt. Nie sądziła jednak, że dziadkowie, chcąc odebrać prawa
rodzicielskie Draconowi, złożą sprawę do sądu. Z zażenowaniem stwierdziła,
że coraz częściej myśli o Malfoyu nie jako „Malfoy”, ale właśnie jako
„Dracon”. I nie potrafiła wytłumaczyć faktu, dlaczego to zaczęło się jej
podobać.

Malfoy przyglądał jej się z zaciśniętymi ustami tak, jakby od niej

zależało jego dalsze życie. Bo tak, w istocie, było i Hermiona zdawała sobie z
tego sprawę.

- Draco – wyszeptała rumieniąc się jednocześnie – kto jest po stronie

twoich teściów?

Nie sądziła, że Malfoy mógłby zblednąć, a jednak to zrobił: był biały jak

ściana.

- Dorian Naidrok – powiedział odwracając od niej wzrok.

Hermiona Granger zamknęła oczy chowając twarz w dłoniach.

Dorian Naidrok.

Znała go doskonale. Idealista, perfekcjonista. Wygrywa każdą sprawę.

Nikt nie może się z nim równać...

Przed jej oczami stanął obraz Dracona bawiącego się na podwórku ze

Scorpiusem. Kiedy Malfoy miał wolne od pracy, często tak robili. Nawet gdy
był zmęczony znalazł chwilkę dla swojego dziecka. Jeżeli nie zgodziłaby się
mu pomóc, to popełniłaby największy błąd. Złamałaby serce nie tylko
dziecku, również ojcu.

Wstała z fotela, na który nieświadomie opadła, po czym, chodząc po

pomieszczeniu, zaczęła intensywnie rozmyślać.

Jeżeli się nie podejmę tego, to odbiorą Draconowi dziecko. Jak jednak

zgodzę się, to i tak odbiorą mu dziecko, z tą różnicą, że późniejszym czasie.
Dodatkowo, po przegranej rozprawie z pewnością trafię do szpitala, bo
znając Doriana będzie próbował wykończyć nie Dracona, lecz mnie -
psychicznie. Zawsze to robił, więc, z pewnością, będzie tak i tym razem.
Dodatkowo jeśli dowie się, że mam własne problemy i zacznie wyciągać te

argumenty przeciwko mnie... Jeżeli też weźmie na świadka Lisę... Na
Merlina...

Przystanęła, by spojrzeć na Malfoy’a. Decyzja była natychmiastowa.

- Wiesz, że nie będzie łatwo? – zapytała, nie pozbawiając go nadziei.

- Granger, jeżeli jest ktoś, kto może wygrać rozprawę z Naidrokiem, to

tą osobą jesteś właśnie ty – jego to był grobowy.

Przez chwilę mierzyli się wzrokiem.

- Naidrok będzie wiedział wszystko – zaczęła po chwili. – Będzie

wiedział o wszystkich twoich przelotnych romansach przed ślubem z Astorią,
jeśli takowe były, to i o tych, które trwały w trakcie waszego małżeństwa –
chciał coś powiedzieć, ale nie pozwoliła mu na to. – Mimo, że Naidrok sam
jest mugolem, to doskonale zna świat i prawo czarodziejów. Jeżeli twoim
teściom bardzo zależy na tym, by odebrać ci dziecko, to musisz się
przygotować na to, że będą wiedzieli o tobie wszystko. Musisz być odporny
na ich zarzuty.

Przez chwilę stali w ciszy.

- Czyli zgadzasz się? – zapytał drżącym głosem.

- Tak, Malfoy. Pomogę wam.

- Tato, dlaczego nie mogę się pobawić się z Hermioną? – zapytał kilka

tygodni później Scorpius, kiedy był na spacerze z ojcem.

Draco spojrzał na syna z bólem w oczach. Pierwsza rozprawa poszła

nie tak. Czuł to, ale Hermiona nie pozwoliła mu tego wypowiadać na głos.
Robiła wszystko, by kolejna poszła po ich myśli.

Mężczyzna uśmiechnął się na samą myśl o gryfonce. Od kiedy obiecała

pomóc między nimi nawiązała się nić sympatii. Spędzali ze sobą coraz więcej
czasu – głównie dlatego, by przedyskutować jego wyskoki z przeszłości, ale

nie kłócili się, co było niemalże cudem. Hermiona nie raz prosiła by mogła
chwilę pobyć ze Scorpiusem, ale mężczyzna zgrabnie podawał jej Eliksir
Słodkiego Snu, dzięki któremu zasypiała. Gdyby nie on, to z pewnością w
ogóle by nie spała.

- Widzisz synku – zaczął Draco – Hermiona teraz ciężko pracuje i mi

pomaga. Jest bardzo zmęczona, dlatego musi się wyspać. Ona naprawdę
chciałaby się z tobą pobawić, ale musimy też dbać o jej zdrowie. Chyba nie
chcemy, by była przez nas chora, prawda?

- Ale nic jej nie będzie? – zapytał zmartwionym głosem chłopiec.

- Nie.

Przez chwilę szli w ciszy trzymając się za ręce. Po chwili Draco zapytał

synka:

- A co myślisz o tym, by zrobić Hermionie niespodziankę i zabrać ją na

wycieczkę?

- Pojedziemy na wycieczkę? – zapytał chłopiec z błyszczącymi oczami.

- Pojedziemy nad morze do Francji i zabierzemy Hermionę. Trochę

odpocznie i spędzi z tobą trochę czasu.

- A ty? – zapytał blondynek.

Draco zmarszczył brwi nie wiedząc o co chodzi synkowi.

- A ty nie spędzisz z nią trochę czasu? – zapytał wystawiając rączki, by

go podniósł. Draco natychmiast to zrobił jednocześnie odwracając
spojrzenie od równie niebieskich oczu, co jego.

Przez chwilę stali wpatrując się w okno, przez które dostrzegli

Hermionę. Siedziała na łóżku, z założonymi okularami przewracając co
chwilę jakieś kartki, notowała zawzięcie.

Draco nie chciał, nawet przed sobą, przyznać, że syn zawstydził go

pytaniem o nią. Od jakiegoś czasu przyłapywał siebie na tym, że myśli o tej
młodej kobiecie: w biurze zastanawiał się nad tym, co robi, będąc w delegacji

rozmyślał, czy położyła się spać o odpowiedniej godzinie, a kiedy był w
domu to często miał ochotę iść do jej pokoju, by chociaż na chwilkę na nią
popatrzeć.

O nie! W mniemaniu Dracona Malfoya to nie było normalne!

- Tato, możemy wracać? – zapytał chłopiec sennym głosem przytulając

się do mężczyzny.

- Tak, synku.

Kiedy weszli do domu mały już spał. Draco zaniósł go do łóżka,

wcześniej przebierając w piżamkę. Po chwili zgasił światło i stanął we
framudze drzwi przyglądając mu się z lekkim uśmiechem. Był tak bardzo do
niego podobny, a tak bardzo różnili się charakterami. Chociaż, w głębi serca
Draco wiedział, że był tak samo wrażliwy i pragnący miłości jak jego syn. Po
prostu miał złych rodziców...

Gwałtownie się odwrócił, kiedy ktoś dotknął jego ramienia. Przed sobą

zobaczył Babcię.

- Już położyłeś go spać? – zapytała.

- Tak. Zasnął mi na rękach, jak byliśmy na podwórku.

- Tęskni za Hermioną – powiedziała po chwili Babcia przyglądając się

chłopcu.

- Ona za nim też – odpowiedział. Po czym spojrzał na Babcię. – Nie wie,

Babcia, czy jeszcze siedzi nad tym kodeksem?

- Sprawdź, Draco. Może jeszcze nie padła ze zmęczenia.

Mężczyzna wyczarował kubek gorącej herbaty, do której dolał Eliksir

Słodkiego Snu. Kiedy stanął pod drzwiami jej pokoju poprawił koszulę,
przeczesał palcami włosy, po czym zaczął nasłuchiwać.

Cisza.

Zapukał do drzwi.

Cisza.

Otworzył drzwi i wszedł do pokoju. Z lękiem stwierdził, że Hermiony

tam nie było.

ROZDZIAL 12

- Granger? – zapytał wchodząc do pokoju. Zamknął za sobą drzwi. –

Hermiono?

Spojrzał na drzwi wychodzące na balkon – były zamknięte. Przez

chwilę stał w miejscu obawiając się, że nie wytrzymała i teleportowała się z
dala od rezydencji Malfoya zostawiając go samego. Skazanego na
przegraną...

Nagle usłyszał otwierające się drzwi łazienki, w których stała Hermiona

ubrana jedynie w biały bawełniany szlafrok, który sam kupił przed jej
przybyciem do rezydencji. Z brązowych włosów ściekały krople wody, które
lądowały na podłodze. Zaskoczona przyglądała się Draconowi.

- Coś się stało? – zapytała miękkim głosem jednocześnie wyciągając z

kieszeni szlafroka różdżkę, którą machnęła i wysuszyła podłogę. Zamknęła
za sobą drzwi i podeszła do swojego łóżka, by po chwili usiąść na nim.

Blondyn nie wiedział, co odpowiedzieć kobiecie. Nie miał zamiaru

przyznawać się, że się o nią martwił – to nie było w jego stylu. Pierwsza myśl,
jaka wpadła mu do głowy, to herbata, którą dla niej przyniósł.

- Mam dla ciebie herbatę – podał dziewczynie kubek. – Ale Anna dolała

tam Eliksir Słodkiego Snu, więc jeśli chcesz jeszcze trochę posiedzieć, to nie
pij jej jeszcze.

Stanął przy komodzie przyglądając się Hermionie. Wyglądała bardzo

ładnie w szlafroku i mokrych włosach, które opadały jej na ramiona.
Uśmiechnął się do siebie w myśli.

- Dziękuję – odpowiedziała uśmiechając się do niego odstawiając kubek

na szafkę nocną.

W pokoju dziewczyny nastała dziwna cisza, której żadne z nich nie

chciało przerywać. Draco wiedział, że powinien coś powiedzieć, nawiązać
rozmowę, ale po raz pierwszy od kilku miesięcy nie wiedział, jak się do tego
zabrać. Czuł się bardzo dziwnie w obecności gryfonki.

- Scorpius już śpi? – zapytała Hermiona po kilku minutach ciszy.

Mężczyzna uśmiechnął się do niej.

- Tak. Pytał o ciebie.

- O mnie? – zaskoczyło ją to, co powiedział.

- No, chyba nie o mnie, Granger. Tęsknimy za tobą.

Na policzkach kobiety pojawiły się dwa wielkie rumieńce, zresztą u

Dracona również. Gdyby w pokoju był jakiś obserwator, to nie mógłby
określić, kto był bardziej zawstydzony.

Blondyn od razu wyratował się z tej sytuacji:

- Stan ciągle się pyta, kiedy wróci „ta Hermiona, która utrze nosa

Evanowi”, a Anna z Joanną marudzą, że nie mają z kim poplotkować. Nawet
Evan mówi, że bez ciebie bawiącej się ze Scorpiusem jest w domu jakoś
pusto... – dodał obojętnym tonem, po czym usiadł obok Hermiony. – Koniec
z tym, Granger. Musisz odpocząć.

Brązowowłosa zamrugała szybko oczami.

- Co ty gadasz, Malfoy? Jutro jest kolejna rozprawa!

Mężczyzna westchnął.

- Wiem. Ale nie mogę już patrzeć jak siedzisz w tym pokoju sama i

analizujesz wszystko. Punkt, po punkcie; artykuł, po artykule...

- Malfoy, przecież...

Mężczyzna położył jej palec na usta sprawiając, że Hermiona

natychmiast umilkła.

- Robimy przerwę. Obiecałem już Scorpiusowi, że wyjeżdżamy. Chyba

nie chcesz sprawić mojemu dziecku zawodu? – uniósł leniwie lewą brew.
Ze zdziwieniem stwierdził, że cholernie podobało mu się to, iż siedział tak
blisko Hermiony przez co na jej twarzy z każdą chwilą pojawiały się coraz
większe rumieńce. Zgrabnie udawał, że tego nie widzi, ale nie mógł się
powstrzymać od myśli, iż mógłby tak siedzieć każdego wieczoru.

- Ja... Jak to wyjeżdżamy? Przecież ja nie mam pieniędzy, muszę pójść

do banku, ja...

O właśnie!

pomyślał sobie, kiedy kobieta wspomniała o banku.

- Jakie pieniądze, Granger?! Ja płacę za to wszystko, ty masz

uszczęśliwić moje dziecko. A tak swoją drogą... Nie sądzisz czasem, że
powinnaś mi o czymś powiedzieć?

Hermiona nagle pobladła. Mężczyzna się wystraszył, że coś jej się

stało: zasłabła ze zmęczenia, bądź zrobiło jej się nie dobrze. Miał już zamiar
coś zrobić, by jej pomóc, kiedy wyszeptała cicho:

- Miał na imię Richard...

Hermiona przymknęła oczy na wspomnienie o swoim niedoszłym

mężu. Nie wymawiała jego imienia już od wielu, wielu miesięcy, aż do tej
chwili. Zawsze sprawiało jej to ból.

Z trudem opowiadała Draconowi o tym wszystkim, co ich spotkało: jak

się poznali, zakochali w sobie, jak planowali wspólną przyszłość. Kobieta
wtedy myślała, że to były najcudowniejsze chwile jej życia. Wszystko
układało się doskonale, aż do pewnego feralnego dnia, w którym Hermiona
obudziła się w pustym mieszkaniu.

- Nie wiedziałam, dlaczego mnie tak nagle zostawił – wyszeptała, nie

czując jak po jej twarzy leciały łzy. – Przecież jeszcze dzień wcześniej
wszystko było idealnie: Richard był w wyśmienitym humorze, gdyż dostał
nową, dobrze płatną pracę. A tu nagle budzę się i nie mam nic: zostawił mi
tylko meble i moje rzeczy – westchnęła. – Dopiero miesiąc później
dowiedziałam się, że wziął kredyt na moje nazwisko na pięćset tysięcy
funtów.

- Na pięćset...?

- Tak, na pół miliona funtów. I co jest najbardziej śmieszne, wziął

kredyt tylko w jednym banku – roześmiała się histerycznie. – Richard był
zawsze biedny, a ja nie chciałam uwierzyć, że mnie tak podle wykorzystał.
Zdobył moje zaufanie, po czym wykorzystał je znikając z mojego życia
pozostawiając mi jedynie do spłacenia kredyt. Spłaciłam już większą część:
wszystkie moje pieniądze zarobione jako kelnerka, adwokat, nauczyciel w
Hogwarcie i inne moje oszczędności, które miały być pieniędzmi na nowy
start oddałam na spłacenie długu. Teraz też, każdą pensję, oddają jako
spłatę. Poza tym moi rodzice i przyjaciele również dali mi parę tysięcy, aby
było mi łatwiej. Tak naprawdę jestem bez knuta i gdyby nie to, że mam u
ciebie pracę, to teraz... – głos się jej załamał.

Doskonale pamiętała chwilę, w której dowiedziała się o spłacie

kredytu. Myślała, że to były jakieś żarty. A teraz...?

Nie wiedziała, dlaczego zdecydowała się na zwierzanie Draconowi.

Może dlatego, że ostatnio bardzo się do siebie zbliżyli? A może po prostu
oboje dorośli do tego, by zakopać topór wojenny? Hermiona nie wiedziała
tego, ale miała nadzieję, że to, co było w tej chwili między nią a Draconem
Malfoyem będzie kształciło się w przyjaźń.

- Hermiono – usłyszała tuż przy uchu. – Powinnaś już iść spać. Jutro

czeka nas ciężki dzień. Nie powinnaś się jeszcze bardziej stresować.

Dziewczyna przytaknęła ruchem głowy, wypiła przyniesioną przez

Malfoya herbatę, która nie wystygła za pomocą skutecznego zaklęcia. Kilka
minut później słodko spała całkowicie nieświadoma tego, że blond włosy
mężczyzna obserwował ją jeszcze przez parę godzin, aż sam nie poszedł
spać.

- Proszę wstać. Sąd idzie – usłyszeli, po czym równocześnie podnieśli

się, ramię w ramię: on – samotny ojciec, ona – pani adwokat, a zarazem
opiekunka.

Rozprawę rozpoczął przewodniczący.

- W dniu dzisiejszym, na sesji Najwyższego Sądu Rodzinnego

rozpatrywana będzie sprawa dotycząca opieki nad Scorpiusem Malfoyem.
Czy dziecko powinno mieszkać z samotnym ojcem, który jest zaangażowany
w pracę, czy też z dziadkami i ciotką, od strony zmarłej matki, którzy
poświęciliby dziecku bezgraniczny czas? Zanim Sąd wyda wyrok w sprawie
wysłucha oby stron. Głos ma prokurator.

I znów wszystko się zaczęło od nowa. Wystąpienie mecenasa

Naidroka, który wygłasza swoją opinię w sprawie, opowiadając się po stronie
Greengrassów. Zeznania świadków wywołanych przez niego. Ostatnia,
starsza córka Greengrassów – Dafne.

- Czy ma pani pytania, pani mecenas? – usłyszeli pytanie sędziego.

Dasz radę

, pomyśleli równocześnie.

- Tak, panie sędzio – odpowiedziała pewnym głosem Hermiona, po

czym wstała.

Przez chwilę się zastanawiała, o co może zapytać starszą pannę

Greengrass. Wielokrotnie wyobrażała sobie sytuację, dzięki której sprawi, że
Scorpius zostanie przy ojcu. Nigdy nie wyobrażała, że aż tak będzie się wtedy
stresować.

Rzuciła okiem na Naidroka, który uśmiechał się kpiarsko na

postępowanie swojej ex-praktykantki. Widać było gołym okiem, że od
początku był pewny swojej wygranej. Hermiona zresztą też. Wiedziała, że
jest skazana na porażkę. A mimo wszystko podjęła wyzwanie. Zgodziła się
pomóc Draconowi walczyć o dziecko. Dziecko, które zmieniło jej życie...
Kochała Scorpiusa. Nie chciała zbyt się do niego przywiązywać, szczególnie
wtedy, kiedy Malfoy był w związku z Lisą Miller i zamierzał się pobrać. Czuła,
że po zawarciu związku małżeńskiego z Lisą musiałaby rozstać się z
chłopcem ze względu na nową panią Malfoy. Teraz, gdy Lisy już nie było,
nadal nie chciała przywiązywać się do dziecka. Wiedziała, że kiedyś jego
ojciec znajdzie mu nową matkę, która będzie kochała go jak swoją własną
pociechę.

Ona była gotowa poświęcić się dla tego chłopca, który już pierwszego

dnia ich znajomości zdobył jej serce. Hermiona uświadomiła sobie, że nie
może żyć bez myśli, że niedługo zobaczy się ze Scorpiusem. Był częścią jej
życia. Jej nowego życia, którego pomimo wielu trudności nie zamieniłaby na
żadne inne.

To właśnie dla niego musiała walczyć. Dla Scorpiusa.

Spojrzała na Dracona, który uśmiechnął się do niej zachęcająco. W jego

wzroku było coś, co sprawiło, że nabrała odwagi.

- Czy pamięta pani, że zeznaje pani pod przysięgą Kodeksu

Czarodziejów? – zapytała grobowym tonem czarnowłosą kobietę.

- Tak – odpowiedziała Dafne, z pogardą, patrząc na Hermionę.

- Proszę nie zapominać, że zwraca się pani do prawnika, a przede

wszystkim do Wysokiego Sądu – upomniał ją jeden z przysięgłych.

Dafne zgrabnie udała skruchę uśmiechając się zalotnie do niego:

- Przepraszam.

- Udzielam głosu obrońcy pana Malfoya – Przewodniczący skinął

głową na Hermionę. – Proszę, pani mecenas.

- Panno Greengrass, proszę mi powiedzieć, jak długo zna pani, pana

Malfoya?

- Znam go od pierwszej klasy Hogwartu – odpowiedziała.

- To długo – zauważyła Hermiona, na co Dafne uśmiechnęła się do niej

kpiarsko. – Muszą się państwo dobrze znać.

- Nie utrzymywałam bliskich kontaktów z Malfoyem.

Hermiona uniosła leniwie lewą brew do góry, nieświadomie naśladując

gest Dracona.

- Doprawdy? – zapytała. – Są świadkowie, którzy twierdzą, że pani była

w związku z panem Malfoyem.

Pewnego wieczoru Draco opowiadał jej o tym związku. Dziewczyna nie

mogła uwierzyć, że mógł być z kimś takim jak Dafne Greengrass –
dziewczyną, która była bardzo zaborcza, zazdrosna i zabraniała mu
kontaktować się z własną siostrą, którą kilka lat później poślubił.

- Malfoy ci to powiedział, szlamo? – warknęła Dafne.

- Panno Greengrass, proszę się wyrażać.

- Przepraszam, Wysoki Sądzie, już nie będę.

- Proszę kontynuować, panno Granger.

Hermiona spojrzała wyczekująco na Dafne, która najwyraźniej nie

zamierzała się przyznać do związku z Draconem. Czarnowłosa kobieta przez
chwilę spoglądała na Hermionę z pogardą, by po chwili westchnąć.

- Owszem, byliśmy razem przez pewien czas – powiedziała nie patrząc

na nią. – Co to ma więc do rzeczy?

- Od zadawania pytań jestem ja, panno Greengrass. Skoro była pani w

związku z panem Malfoyem, to pewnie pani wie, że jest on wiernym
partnerem. Mam rację?

Twarz Dafne zrobiła się czerwona z zawstydzenia. Doskonale o tym

wiedziała.

- To jest... To nie ma żadnego znaczenia! – warknęła Dafne. – Tu chodzi

o Scorpiusa, a doskonale wszyscy wiemy, że od śmierci Astorii Malfoy był z
wieloma kobietami, przez co zaniedbywał syna! Dziecko nie powinno mieć
takiego ojca!

- Od tego jest sąd, panno Greengrass – upomniała Hermiona ledwo

powstrzymując się od zbędnego komentarza. – Czy ma pani dowody na to,
że pan Malfoy źle się obchodził z dzieckiem?

Nie chciała tego przeciągać. Wiedziała, że im dłużej Dafne będzie

zeznawać, tym gorzej będzie dla nich. Nie poddawała się jednak.

- Oczywiście, Scorpius podczas każdej wizyty w rezydencji

Greengrassów opowiadał o tym, jak ojciec go zaniedbuje – odpowiedziała
patrząc z pogardą na Dracona, który diametralnie pobladł na te słowa. Ani
on, ani Hermiona nie mogli uwierzyć w to, co powiedziała Dafne. Nie mieli
dowodów na to, że chłopiec takich rzeczy nie opowiadał dziadkom i
„kochanej” cioci. W końcu Scorpius miał tylko cztery latka i ufał każdemu
człowiekowi chodzącemu po ziemi. Dlaczego nie miałby się pożalić babci i
dziadkowi? W końcu to jego najbliższa rodzina.

Brązowowłosa poczuła, jak zaczyna ją ogarniać panika. Nie wiedziała,

co ma zrobić w tej sytuacji. O co zapytać, by nie popełnić błędu...

- Czy może pani nam to udowodnić? – zapytała chłodnym tonem. –

Proszę pamiętać, że zeznaje pani pod przysięgą.

Błąd, pomyślała z przerażeniem widząc triumfującą minę kobiety.

Kątem oka zauważyła uśmiech na twarzach państwa Greengrass, a także
zaskoczenie Naidroka.

- Może zapytałabyś o to Scorpiusa? – zapytała z drwiną. – Na pewno

potwierdzi moje słowa. Jeżeli mi nie wierzysz, to podaj mi veritaserum.
Usłyszysz to samo.

Hermiona wpatrywała się w twarz Dafne Greengrass, nie wiedząc co

zrobić.

- Proszę o przerwę – powiedziała, po czym bez pozwolenia opuściła

salę. Ruszyła korytarzem przed siebie. Musiała ochłonąć, wymyślić coś na
szybko.

Usłyszała, jak ktoś za nią biegnie. Po chwili obok niej znalazł się Draco

Malfoy, który zagrodził jej drogę. Wpatrywali się sobie w oczy szukając
pocieszenia. Oboje wiedzieli, że przegrali i już nic ich nie uratuje.

Chyba, że zdarzyłby się cud.

ROZDZIAL 13

Był środek nocy. Stali przytuleni do siebie wpatrując się małego

śpiącego chłopczyka. Jego koszula była cała mokra od jej łez, ale nie
przeszkadzało mu to. Było mu tak dobrze: oni i on. Mieli być razem jeszcze
przez dwa tygodnie. Potem odbiorą jego dziecko.

Ich dziecko.

Tak: czuł, że to dziecko nie było już tylko jego synem. Hermiona robiła

wszystko dla dobra chłopca. Draco był przekonany, że za Scorpiusa byłaby w
stanie oddać własne życie. Widział i wiedział, że ona go kocha.

A dzisiejszego dnia zrozumiał, że on, Draco Malfoy kochał ją. Nie tylko

dlatego, że zaakceptowała jego dziecko i pokochała, jak własne, ale również
dlatego, że dostrzegła w nim człowieka. Dlatego, że wybaczyła mu to
wszystko, co dawniej zrobił. Już nie wyobrażał sobie życia bez niej i bez
Scorpiusa. Nie chciał zaakceptować tego, że odbiorą mu dziecko. Za nic w
świecie na to nie pozwoli! Choćby miał walczyć o syna do końca życia, to nie
pozwoli na to, by ktokolwiek mu go odebrał.

- Nie płacz, będzie dobrze – wyszeptał kobiecie do ucha, na co ona

zapłakała głośniej. – Cicho, Hermiono, no spokojnie...

Dziewczyna wtuliła się jeszcze bardziej w mężczyznę.

- Dałam ciała. To wszystko moja wina – wyszeptała. – Gdyby nie ja, to...

Draco rzucił zaklęcie wyciszające, po czym chwycił jej twarz w swoje

dłonie zmuszając ją do tego, by na niego spojrzała.

- Nie, Hermiono. To nie jest twoja wina. Gdyby nie ty, to Scorpius już

dawno byłby u dziadków. Jeszcze wygramy, zobaczysz...

Zaprzeczyła ruchem głowy niczym mała dziewczynka, która nie chciała

uwierzyć w to, że w tym roku odwiedzi ją święty Mikołaj. Po jej policzkach
spływały łzy, Draco wytarł kciukiem. Nie mógł patrzeć na to, jak cierpi. Czuł,
że sam nie wytrzyma długo, jeśli będzie płakać. Bolało go to, ale przecież był
facetem. Nie mógł sobie pozwolić na oznakę słabości. Musiał być silny.

- Granger, weź się w garść. Wyrok nie zapadł, więc nie ma się czym

martwić. Musimy się zebrać i walczyć do końca, rozumiesz? Jesteś dzielna! –
wyszeptał wpatrując się w jej oczy. – Zobacz, pomogłaś Potterowi pokonać
Czarnego Pana, najpotężniejszego czarnoksiężnika od czasów Salazara
Slytherina...

- Godryka Gryffindora – wtrąciła się.

- ...Salazara Slytherina, a boisz się, że nie dasz sobie rady z takimi ludźmi

jak Greengrassowie? Granger, uwierz w siebie!

Zmrużyła oczy usiłując zobaczyć, w ciemności, jego szare tęczówki.

On doskonale ją widział: światło księżyca oświetlało zapłakaną twarz, na

której pojawiły się lekkie rumieńce. Jej oczy były przekrwione od nadmiaru
łez, ale i tak, zdaniem Dracona, wyglądała uroczo. Patrzyła na niego
zmęczonym wzrokiem.

- Chodź, musisz iść spać – wyszeptał.

- Nie, zostanę tu – zbuntowała się.

Westchnął uśmiechając się w duchu. Zachowywała się jak mała

dziewczynka.

- Granger, nie bądź głupia. On rano wstanie, żeby się z tobą zobaczyć, a

ty co? Będziesz miała wielkie wory pod oczami i co chwilkę będziesz ziewać?
Nie pozwolę na to, byś straszyła nasze dziecko.

- Może masz rację – odpowiedziała sennym głosem, nie zwracając uwagi

na ostatnie słowa chłopaka. Po chwili, na potwierdzenie swoich słów,
ziewnęła.

Wyszli z pokoju na korytarz kierując się do pokoju Hermiony. Szedł za

nią przyglądając się jej w zamyśleniu. Kiedy znaleźli się pod drzwiami pokoju,
odwróciła się do niego.

- Twoja koszula – wyszeptała patrząc na białą koszulę, którą pokrywały

czarne ślady tuszu do rzęs i kredki do oczu Hermiony. Trzęsącą się ręką
wyciągnęła różdżkę z kieszeni, by wyczyścić plamy, ale on nie pozwolił jej
rzucić zaklęcia.

- Daj spokój, sam to później zrobię.

- Przepraszam – wyszeptała, próbując ukryć zażenowanie. Było jej

bardzo głupio.

Mężczyzna uśmiechnął się do niej lekko.

- Przestań, Granger, bo się jeszcze rozpłaczę. Lepiej idź już spać, bo rano

czeka cię pobudka urządzona przez mojego syna – nie pozwolił sobie na
kolejny błąd. – Pewnie będzie chciał ci opowiedzieć o wszystkim, co razem
robiliśmy, więc musisz wypocząć.

Brązowowłosa kobieta odwróciła od niego wzrok. Chwyciła za klamkę.

- No więc, dobranoc, Malfoy – wyszeptała i nie patrząc na niego weszła

do swojego pokoju.

Mężczyzna stał chwilę pod drzwiami jej sypialni, by po chwili odwrócić

się i zgasić światło w korytarzu. Kilka minut później, po zimnej kąpieli, leżąc
już w łóżku, wyszeptał:

- Śpij dobrze, Hermiono.

ROZDZIAL 14

- Hermiono, wstawaj! – w oddali usłyszała czyjś głos, lecz nie wiedziała

do kogo należał.

Nie miała zamiaru wstawać. Jedyne, czego w tej chwili pragnęła, to

sen. Nie miała siły podnieść się: wszystko ją bolało, na dodatek czuła się tak,
jakby miała kaca, a przecież nic nie piła.

- Hermiono! – głos gnębił ją nadal, ale był już wyraźniejszy. Po chwili

poczuła, jak ktoś wchodzi na łóżko i siada jej na nogach: ten ktoś nie był
ciężki, co to, to nie, ale skutecznie uniemożliwiał Hermionie utrzymywanie
wygodnej pozycji. Otworzyła leniwie oczy, po czym krzyknęła ze strachu.

Na nogach siedział Scorpius, a Malfoy z ciekawością przyglądał się jej

twarzy.

- Jezus, Maria! Na gacie Merlina, Malfoy, czy mógłbyś łaskawie... –

urwała w połowie zdania uświadamiając sobie, że ma na sobie tylko
koronkową piżamę, którą kiedyś znalazła w garderobie przygotowanej przez
Malfoya. Zaczerwieniała się widząc wzrok mężczyzny, który ją lustrował i do
tego uśmiechał się ironicznie.

- No, no, Granger. Już baliśmy się, że coś ci się stało – powiedział.

Scorpius na czworaka podszedł do Hermiony, po czym pocałował ją w

policzek. Hermiona odwzajemniła się tym samym, przypominając sobie, że
jeszcze będą razem przez dwa tygodnie. Po chwili chłopiec nie chciał puścić,
przytulał ją mocno do siebie.

- Scorpius, przestań – rozkazał ojciec. – Udusisz ją.

- Nie – odpowiedział chłopiec, ale posłuchał polecenia ojca. Hermiona

roztrzepała mu ręką włosy, na co obaj jęknęli.

- No co? – zapytała z miną niewiniątka. – Czemu miałoby mi się coś

stać? – zapytała po chwili Dracona przykrywając się kołdrą.

Mężczyzna wstał, by podejść do szafy i wyciągnąć z niej szlafrok.

Rzucił go kobiecie, po czym odwrócił się.

- Scorpius zawołał mnie, bo nie mógł cię obudzić. Bał się, że nie chcesz

z nim rozmawiać.

Hermiona szybko założyła szlafrok spoglądając na małego blondynka.

- Kochanie, jak mogłeś o tym pomyśleć? Ja mogłabym nie chcieć z tobą

rozmawiać? Możesz się odwrócić – powiedziała do Dracona.

Mężczyzna z żalem stwierdził, że szczelnie zakryła się szlafrokiem.

Zaśmiał się ironicznie spoglądając na Scorpiusa.

- Synku, pozwólmy się Hermionie ubrać. Poczekamy na nią przy stole,

okej? – zapytał biorąc go na ręce. Chłopiec przytaknął, jednocześnie
machając Hermionie na pożegnanie. Dziewczyna zauważyła, że nagle w jego
ręce znalazł się ulubiony miś.

- Co ja robię? – zapytała siebie Hermiona siedząc we francuskiej

taksówce. Draco spojrzał na nią z rozbawieniem.

- Jedziesz na urlop – odpowiedział. – Należy ci się.

- Co to za urlop, na który jadę z szefem? Na dodatek nawet mnie nie

stać, by za siebie zapłacić.

Malfoy spojrzał na nią złowrogo.

- Możesz przestać, Granger? Mam dość twojego marudzenia.

Przyrzekam na Slythe... na wszystkie świętości tego świata, że jeszcze raz
usłyszę z twoich ust głupie gadanie, a pożałujesz tego – dziewczyna
zauważyła w jego oczach niebezpieczne błyski. Na sam ich widok po jej
plecach przebiegł dreszcz.

Obiecała sobie i Draconowi, że ten tydzień będzie najlepszym w całym

życiu Scorpiusa. Postanowili zrobić wszystko, by chłopiec świetnie się bawił
na Lazurowym Wybrzeżu w towarzystwie ojca i Hermiony. A to wszystko po
to, by miał jak najlepsze wspomnienia...

- Dobra, już przestanę – spojrzała na śpiącego blondynka z uśmiechem.

– Myślisz, że mu się spodoba? – zapytała.

- Oczywiście. Nigdy jeszcze nie był nad francuskim morzem.

Uśmiechnęli się do siebie nieśmiało, po czym każde odwróciło się w

stronę własnego okna pogrążając się we własnych rozmyślaniach. Oboje nie
wiedzieli, że ten tydzień szykował im wiele niespodzianek.

Zapłacili za taksówkę, która wysadziła ich przed pięciogwiazdkowym

hotelem. Hermiona na widok budynku musiała usiąść na walizce z wrażenia.

- O mamusiu – wyszeptała, na co Malfoyowie wybuchli śmiechem.

- Chodź, Granger – powiedział wyciągając do niej rękę w geście

pomocy, ale ona nie zamierzała z niej skorzystać. Wstała o własnych siłach.

Kamerdynerzy natychmiast zabrali walizki do hotelu, po uprzednim

otrzymaniu napiwków od Dracona. Hermiona spojrzała na niego spod byka.
Wyglądał niesamowicie przystojnie w czarnych spodniach od garnituru i
białej rozpiętej koszuli. Na nosie miał założone przeciwsłoneczne okulary,
które sprawiały, że na jego widok Hermionie miękły nogi. Odwróciła wzrok,
by nie przykuć jego uwagi. Miała szczęście, że rozmawiał właśnie ze
Scorpiusem i nie wiedział jej pełnego zachwytu wzroku.

Nie wiedziała jak bardzo się myliła.

Rozglądnęła się wokół czekając na swoich blondwłosych towarzyszy.

Podziwiała wielkość hotelu. Musiał być naprawdę drogi.

Nagle poczuła, że ktoś obejmuje ją w talii. Odwróciła się

przestraszona, ale widząc przed sobą Malfoya prychnęła pogardliwie
odsuwając się od niego. Nie zrobiła tego zbyt chętnie, ale nie mogła trwać w
tej pozycji. Czuła, że był zbyt blisko niej.

- Obraziłaś się? – zapytał podchodząc do niej bliżej.

- Nie. Ale uważaj, bo zgubisz dziecko.

- Dziecko. Dziecko!? – rozglądnął się. Scorpius stał obok chichoczącej

Hermiony. – Zabawne, Granger, bardzo. Idziemy.

Hermiona i Draco schylili się równocześnie, by wziąć na ręce Scorpiusa

uderzając się głowami. Speszeni wstali i odwrócili od siebie wzrok.

- Weź go – powiedzieli równocześnie sprawiając, że wybuchli

śmiechem. – Dobra, weź go, Hermiono – dodał po chwili Dracon.

Dziewczyna wzięła chłopca na ręce. Kiedy stanęła obok wysokiego

blondyna ruszyli do recepcji, w której powitała ich wysoka, piękna
brązowowłosa Francuzka, która na widok Malfoya rozpięła górę bluzki
uwydatniając swój biust.

- Dzień dobry! W czym mogę państwu pomóc? – zapytała patrząc na

niego z uśmiechem całkowicie ignorując Hermionę.

Draco uniósł brew sprawiając, że kobieta zarumieniła się. Hermiona

musiała przyznać, że mężczyzna doskonale wiedział o swoich atutach i
specjalnie prowokował swoim zachowaniem i wyglądem płeć piękną.
Brązowowłosa domyśliła się celu takiego zachowania: Malfoy z pewnością
chciał podnieść swoje zdanie na temat własnego ego. Zaśmiała się cicho
zwracając na siebie jego uwagę, ale nie dał tego po sobie znać.

- Witam panią. Chciałbym rozmawiać z właścicielem hotelu.

Kobieta uśmiechnęła się smutno.

- Niestety, to nie jest możliwe. Dyrektor jest bardzo zajęty.

Malfoy zaczął udawać, że się rozmyśla.

- Wie pani... Skoro pani szef nie ma czasu dla mnie, to zastanawiam się,

jak on traktuje innych sponsorów tego hotelu – Hermiona zastanawiała się,

skąd Malfoy tak dobrze znał francuski. – Jeśli on nie ma czasu dla głównego
sponsora, to dla kogo on go posiada?

Recepcjonista spojrzała na Dracona ze strachem.

- Ja... Ja już informuję dyrektora o... – wzięła słuchawkę i wykręciła

numer. – Może pan podać nazwisko?

- Malfoy – odpowiedział uśmiechając się kpiarsko, kiedy recepcjonistka

upuściła z wrażenia słuchawkę.

- Ma... Ma... Malfoy? Ten Draco Malfoy? – zapytała drżącym głosem

Francuzka podnosząc telefon. – Ależ... Już... Chwilkę...

Hermiona patrzyła z zaskoczeniem na Dracona, który wziął od niej

Scorpiusa. Powiedział mu coś na ucho, na co chłopiec zaśmiał się perliście.
Po chwili rozmowy recepcjonistka odłożyła słuchawkę, spoglądając z
uwielbieniem na Malfoya.

- Dyrektor już schodzi. O, już idzie!

Hermiona równocześnie z Draconem odwróciła się w stronę

mężczyzny ubranego w granatowy garnitur. Nie mogła uwierzyć w to, co
widziała. Czuła się tak, jakby zbliżał się w jej kierunku Armagedon. Odwróciła
się od kroczącego w ich kierunku mężczyzny. Była pewna, że nie zdążył
zobaczyć jej twarzy. Przez tyle lat zastanawiała się, dokąd uciekł...

To z pewnością był on. Wszędzie rozpoznałaby go. Pomimo tylu lat

rozłąki pamiętała go doskonale. Przez wiele lat zastanawiała się na co
poświęciła swoje wszystkie pieniądze, a teraz przypadkowo dowiedziała się,
że ten cały kredyt zaciągnięty na jej nazwisko został przeznaczony na drogi
hotel na Lazurowym Wybrzeżu. Jej życie zostało zniszczone tylko dlatego,
bo on pragnął otworzyć hotel!

Poczuła jak do oczu napływają jej łzy. Wzięła od Dracona Scorpiusa,

który ją o to poprosił, po czym zaczęła chodzić po holu hotelu w takiej
odległości, by słyszeć ich rozmowę:

- Witam, panie Malfoy! Nie spodziewałem się pana tak szybko –

usłyszała Jego głos.

- Ja też nie – odpowiedział chłodnym tonem Draco. – Pańska

recepcjonistka wspomniała coś, że nie ma pan dla mnie czasu, więc nie
będę...

- Ależ skąd, panie Malfoy! To nieporozumienie...

Draco zaśmiał się ironicznie.

- Chciałbym otrzymać swój apartament. Mam nadzieję, że jest

wykończony tak, jak to uzgadnialiśmy.

Hermiona rzuciła okiem na rozmawiających mężczyzn. Tak bardzo się

różnili. Zarówno wyglądem, jak i charakterem. Dziwiła się sobie, jak mogła
kiedyś kochać kogoś takiego jak on.

Był dobrze zbudowany, owszem, ale nie miał charyzmy. Hermiona

zdała sobie sprawę, że nigdy nie zdecydowała się na uprawianie z nim
miłości nie dlatego, że tak ją wychowali rodzice, lecz ponieważ On nigdy nie
pociągał jej fizycznie. Był zwykłym facetem: brunet, o brązowych oczach, o
oliwkowej skórze. Uwielbiał oglądać telewizję, rządzić ludźmi... Najlepiej by
było, gdyby zarabiał pieniądze cudzymi rękami. Hermiona tego nie
dostrzegała, dopiero teraz uświadomiła sobie, że żyła tak, jak on tego
pragnął. I zdobył pieniądze na własny biznes jej kosztem. Zniszczył jej życie,
by samemu móc żyć w luksusie.

- Hermiona, czemu places? – zapytał Scorpius wycierając rączkami jej

łzy. Miała szczęście, że użyła wodoodpornego tuszu do rzęs.

- Coś mi wpadło do oka, skarbie – odpowiedziała. – Idziemy do taty?

Chłopiec przytaknął, a Hermiona podeszła pewnym krokiem ignorując
właściciela hotelu.

- Draco, czy mógłbyś...? – zapytała najmilszym głosem uśmiechając się

przy okazji.

Zaskoczony blondyn odwzajemnił jej uśmiech biorąc na ręce Scorpiusa.

Hermiona zauważyła, że właściciel przyglądał jej się z zaciekawieniem.

- A więc, moglibyśmy dostać klucze do naszego apartamentu? –

zapytał Draco.

- Draco, nie zaczynamy zdania od „więc” – poprawiła go Hermiona

zwracając na siebie jeszcze większą uwagę właściciela.

Blondyn zaśmiał się ironicznie.

- Wiem, Hermiono – zauważyła, że mężczyzna nagle zbladł. – Dlatego

zacząłem zdanie od „a”, a nie „więc”. To jak, panie Willson?

Hermiona odwróciła się w stronę mężczyzny spoglądając na niego z

chłodem. Przez chwilę mierzyli się wzrokiem.

- Cześć Richard! Dawno się nie widzieliśmy.

ROZDZIAL 15

Draco spojrzał na brązowowłosą z nieodgadnionym wyrazem twarzy.

Hermiona zastanawiała się, co sobie myślał. Od rozmowy z Richardem w
holu, która odbyła się w dość przyjaznej atmosferze, nie odzywał się do niej
ani słowem. Teraz, kiedy Scorpius leżał na hamaku, który mieli na balkonie
swojego apartamentu, zamierzał jej coś powiedzieć. I wiedziała, że to nie
będzie nic miłego.

Siedziała na sofie w salonie obserwując go z lękiem. Bała się, że będzie

miał do niej pretensję o to, że się wtrąciła w ich rozmowę. Nie chciała tego –
nie zniosłaby faktu, że już pierwszego dnia popsuła wyjazd.

Mężczyzna usiadł obok niej wzdychając. Odwrócił się w jej stronę.

- Nie wiem, co ci powiedzieć – bezwiednie przeczesała sobie palcami

włosy. – Gdybym wiedział, to nigdy w życiu nie zainwestowałbym w ten
interes. Nie wiem, jak cię przeprosić...

Brązowowłosa zmarszczyła czoło nie wiedząc o co chodziło

Malfoyowi.

Przecież on się chyba nie obwinia za to, że pomógł zrobić Richardowi

użytek z tego pół miliona funtów?!

- Malfoy, co ty pieprzysz!? – kobieta z wrażenia wstała. – Za co ty

chcesz mnie przepraszać, człowieku?! Za to, że ten kretyn mnie okradł, czy
za to, że przez niego straciłam najlepsze lata swojego życia? Chyba jesteś
chory!

- Hermiono... – zaczął, ale dziewczyna mu przerwała.

- Nie będę z tobą o tym rozmawiać! To jest sprawa między mną a

Richardem. Nie masz prawa się obwiniać za to, że on... – jej głos się załamał,

ale szybko się opanowała. – To nie jest twój interes, Draco. Nie przejmuj się –
dodała siadając naprzeciwko niego uśmiechając się lekko. – Twoje pieniądze
nie pójdą na marne. Nie wracajmy już do tego.

Jak ty niczego nie rozumiesz, pomyślał wpatrując się w jej twarz.

Wiedział, że jej pomoże. Zrobi wszystko, by odzyskała wszystko, co

straciła.

A może zyskała więcej...

Wieczorem postanowili wyjść na wspólny spacer po Marsylii, do której

teleportowali się z apartamentu. Hermiona przez całą podróż nie odzywała
się do Dracona, a on sam również nie miał na to nastroju. Zarówno on, jak i
ona, doskonale wiedzieli, że mogliby się zacząć kłócić. A przecież przyjechali
po to, by Scorpius miał miłe wspomnienia z, prawdopodobnie ostatniej,
podróży razem z ojcem. Hermiona zaś przyjechała na darmowy odpoczynek
od kodeksu.

Kilka godzin później wrócili do apartamentu. Hermiona, na życzenie

Scorpiusa, położyła chłopca spać, czytając mu bajkę na dobranoc. Kiedy była
pewna, że chłopiec już śpi, wyszła z pokoju, zamykając za sobą drzwi.
Skierowała się do kuchni, chcąc się napić soku, ale zrezygnowała z tego
widząc Malfoya. Nadal nie miała ochoty z nim rozmawiać.

- Hermiono – usłyszała jego szept, kiedy się odwróciła w stronę

swojego pokoju. – Porozmawiajmy.

Nie mogła powiedzieć, że wcale jej nogi nie zaczęły się robić jak z waty

pod wpływem jego głosu. Nie chciała z nim rozmawiać, ale kiedy poczuła, jak
bierze jej dłoń w swoją uległa. Zaprowadził ją do salonu, gdzie usiedli na
sofie. Draco przez chwilę się jej przyglądał wciąż nie puszczając dłoni, a ona
uparcie wpatrywała się w ścianę, naprzeciw której siedziała. Próbowała
sobie wmówić, że on wcale nie trzyma swej dłoni w jej i nie patrzy na nią...
Usiłowała oszukać samą siebie myśląc, że nie czuła się w jego obecności
bezpiecznie.

- Hermiono – wyszeptał jej imię. Szatynka poczuła jak po jej ciele

przebiegają dreszcze. Przebywanie tak blisko Dracona Malfoya było tak
cudownym uczuciem...

- Granger, spójrz na mnie – dziewczyna odwróciła głowę w jego stronę

i z przerażeniem stwierdziła, iż Dracon Malfoy siedzi za blisko niej. Odległość
między nimi wydawała się dla niej zbyt niebezpieczna.

- Dlaczego nie chcesz, żebym ci pomógł? – musiał wiedzieć, że jego

głos hipnotyzuje. – Wystarczy jedno słowo, a on odda ci wszystko z
nadwyżką. Dlaczego więc nie chcesz?

Hermiona nie wiedziała, co odpowiedzieć. Ten facet źle na nią działał.

Jeżeli będzie tak siedziała blisko niego, to nie będzie mogła powstrzymać od
pragnienia, które dręczyło ją przez ostatnie kilka dni.

Pragnienia pocałowania tego mężczyzny.

Ale to było niemożliwe! Wiedziała, że jest przecież nic nieznaczącą,

małą i brudną szlamą. A on był arystokratą... Księciem z bajki...

- Ja... – wyszeptała rozchylając wargi i nie wiedząc co dalej powiedzieć.

– Ja nie...

Zaniemówiła, kiedy poczuła na swoich wargach jego palec, którym

przejechał po całej długości ust. Gdy uświadomiła sobie co się dzieje, serce
jej serce zaczęło gorączkowo bić. Szybko wstała ze swojego miejsca.

- Jest późno. Czas już spać. Rano idziemy ze Scorpiusem na plażę,

pamiętaj.

Nie czekając na odpowiedź poszła szybkim krokiem do swojego

pokoju zamykając za sobą drzwi. Chwilę później siedziała na podłodze i
bezgłośnie szlochała. Nie mogła mu pozwolić się pocałować. Nie mogła mu
pozwolić, by robił jej nadzieję na coś, co było niedozwolone.

Nie wiedziała, że w salonie Draco Malfoy miał sobie za złe to, że jej nie

zatrzymał...

ROZDZIAL 16

Przez kilka kolejnych dni zachowywali się tak, jakby nic się nie stało.

Zabawiali Scorpiusa najlepiej jak tylko potrafili. Draco, pomimo protestów
Hermiony, postanowił swojego syna nauczyć surfować. Po kilku godzinach
ćwiczeń Młody, jak nazywał go pieszczotliwie Malfoy, radził już sobie
całkiem dobrze – potrafił utrzymać się na desce.

W czasie, kiedy Draco spędzał czas z synem, Hermiona postanowiła

poczytać książki i poopalać się. Z żalem stwierdziła, że nie miała w swoich
rękach żadnej dobrej książki od prawie pięciu lat, dlatego ucieszył ją fakt,
kiedy Draco pokazał jej swoją biblioteczkę, w której mogła znaleźć tylko i
wyłącznie dobre książki. Zarówno te magiczne, jak i literaturę mugolską.

Postanowiła, że przeczyta „Lśnienie” Stephena Kinga. Uwielbiała jego

książki od kiedy tylko przeczytała „Miasteczko Salem”. Nigdy nie sądziła, że
Draco Malfoy mógłby się lubować w takiej literaturze...

Była już na piątym rozdziale, kiedy poczuła, jak ktoś ją chlapie wodą.

Zdezorientowana spojrzała na swojego oprawcę.

- Wstawaj, Granger, bo nam się spalisz – rzucił Malfoy, który stał przed

nią w samych bokserkach wycierając się ręcznikiem. Hermiona obserwowała
idealnie umięśnione ciało mężczyzny zza swoich okularów. Poczuła, że się
zaczyna rumienić, więc bez słowa powróciła do lektury.

Malfoy nie dał jednak za wygraną.

- Co czytasz? – zapytał kładąc się na kocu obok niej, po czym podniósł

okładkę. Po chwili rzucił: – Dobry wybór, Granger. Gdzie już jesteś?

- Rozpoczynam „Kabinę telefoniczną”, ale pewien typ mi przerwał i nie

mogę czytać dalej – powiedziała zaznaczając odpowiednim zaklęciem
miejsce zakończenia lektury. Zamknęła książkę.

- No co za dupek – udał oburzenie. – Niech go tylko dorwę... to mu

podziękuję – dodał szybko uśmiechając się złośliwie.

Hermiona westchnęła.

- Zawsze będziesz takim ignorantem? – zapytała ściągając okulary. –

Gdzieś ty w ogóle podział Scorpiusa?!

- Jest z Rebeccą – powiedział niedbałym tonem przyglądając się jej

intensywnie.

Rebecca była jedną z opiekunek do dzieci, które pracowały w hotelu

Alabama. Zostały zatrudnione w celu opiekowania się pociechami gości, by
pozwolić odpocząć ich rodzicom. Rebecca została przydzielona Draconowi i
Hermionie jako najlepsza opiekunka w całym hotelu. Specjalnie ze względu
na Dracona Richard Willson zatrudnił Rebeccę – chciał, aby jego najlepszy
sponsor miał najlepszą służbę. Poza tym był przekonany o tym, że Hermiona
była żoną Dracona – o czym nie wiedziała sama zainteresowana, a Malfoy nie
zamierzał też wyprowadzić Richarda z błędu.

- No to ja do niego pójdę – szatynka już zamierzała wstać, kiedy chwycił

ją za rękę.

- Zostań, proszę.

Nie wiedziała, dlaczego postanowiła mu ulec. Położyła się na plecach

zamykając przy tym oczy, a on ułożył się na prawym boku i podparł głowę
ręką tak, by móc ją obserwować.

Przez kilkanaście minut rozmawiali o książce, którą zaczęła czytać

Hermiona, a potem opowiadali o swoich ulubionych książkach. Okazało się,
że lubią tych samych mugolskich powieściopisarzy. Ze zdziwieniem
stwierdzili, że, prócz „Alchemika”, nie lubią żadnej z książek Paulo Coelho. I
oboje lubują się w fantastyce. Oboje czuli, że mogliby tak rozmawiać
godzinami...

Po wymienieniu najlepszych czarodziejskich pisarzy, do których z

pewnością nie należał Gilderoy Lockhart zapadła niezręczna cisza.

- Granger? – zapytał niepewnie Malfoy.

- Co znowu?

- Mogę cię dziś zaprosić na kolację?

- Malfoy, każdego wieczoru jemy razem kolację.

Nie musiała otwierać oczu, by wiedzieć, że teatralnie przewraca oczami.

Uśmiechnęła się pod nosem.

- Nie o to mi chodziło, Granger.

- Doskonale wiem, że nie o to ci chodziło.

- No to, jak?

- Możesz zaprosić, ale nie zapewniam cię, że moja odpowiedź będzie

pozytywna.

Uśmiechnęła się szeroko słysząc potok przekleństw pod jej adresem, ale

nie przejmowała się tym. Wiedziała, że wcale nie miał zamiaru jej obrażać.

Nagle otworzyła oczy czując jak na jej ciało opadają krople wody.

Zawstydzona patrzyła na pochylającego się nad nią Dracona Malfoya, który
uśmiechał się do niej złośliwie.

- Granger idziesz ze mną dzisiaj na kolację, wiesz? – zapytał pewnym

siebie głosem.

- Miałeś mnie zaprosić, a nie kazać – wytknęła mu dotykając jego torsu i

wystawiając język niczym małe dziecko.

- Wiem, ale jakbym cię zaprosił, to mogłabyś mi odmówić, a wiesz, że...

- Uraziłabym twoje ego? – zapytała uśmiechając się do niego ironicznie,

próbując go naśladować. Niestety nieskutecznie.

- Wiesz, że szefowi nie powinno się odmawiać, ale znając ciebie byłabyś

do tego zdolna... A jeśli ci powiem, że musisz iść na tą kolację, to będziesz
musiała przyjść.

Pochylił się jeszcze niżej sprawiając, że na jej twarzy pojawiły się wielkie

rumieńce, ale on doskonale udawał, że ich nie widział.

- No więc jak, pani mecenas? Spotkamy się dzisiaj na kolacji? – zapytał z

cwaniackim uśmiechem.

- Spotkamy, panie Malfoy – odpowiedziała uśmiechając się nieśmiało.

- Mam nadzieję, że sukienka ci się spodoba – powiedział wracając do

poprzedniej pozycji. – Myślę, że czas odciążyć Rebeccę naszym małym
urwisem – dodał, po czym równocześnie wstali ze swoich miejsc. Nieśmiało
spojrzeli na siebie ruszając w stronę Rebecci.

Byli umówieni w restauracji „La télécabine” przy Avenue des Stars w

Nicei, do której mieli się teleportować osobno. Hermiona stała w swoim
pokoju ubrana w piękną granatową suknię, którą dostała od Malfoya,
przeglądając się w lustrze. Nie miała pomysłu, by zrobić coś ze swoimi
włosami. Luźno opuszczone nie pasowały, zaś nie chciało się jej tworzyć na
poczekaniu jakiejś wymyślnej fryzury. Postanowiła więc zrobić najprostszego
koka w „artystycznym nieładzie”. Efekt był dobry. Oczy podkreśliła czarną
kredką, a rzęsy czarnym wodoodpornym tuszem. Założyła kolczyki w
kształcie pereł, a do tego perłowy naszyjnik, który dostała na dwudzieste
trzecie urodziny od swojego ojca. Spojrzała w lustro.

Pierwszy raz od kilku lat czuła się w miarę ładnie. Spojrzała na zegarek.

Było za dziesięć dwudziesta. Miała jeszcze dziesięć minut.

Miała usiąść na swoim łóżku, kiedy zauważyła stukającą do jej okna

sówkę. Wpuściła ją do pokoju. Sóweczka upuściła na jej łóżko list i nie
czekając na odpowiedź wyleciała z pokoju. Szatynka z zaciekawieniem
otworzyła przesyłkę a czytając każde kolejne zdanie czuła, jak jej serce
napełnia szczęście.

Witaj Granger!

Jeżeli czytasz ten list to znaczy, że ja już od dawna nie żyję, a moi „doskonali”

rodzice pragną za wszelką cenę odebrać nasze dziecko mojemu mężowi.

Piszę do Ciebie, gdyż wiem, że w obecnym stanie jest ze mną dosyć krucho:

mam białaczkę, o czym nigdy nie wspomniałam Draconowi, a na dodatek
jestem w ósmym miesiącu ciąży. Za cztery tygodnie powinnam rodzić. Jeżeli już
umarłam to mam do Ciebie prośbę: zostań adwokatem mojego męża i nie
pozwól, by moi rodzice wraz z Dafne odebrali mu dziecko. Będę chcieli to zrobić
za wszelką cenę...

Pewnie się zastanawiasz, dlaczego właśnie Ty... Otóż kilka miesięcy temu,

zanim dowiedziałam się, że jestem w ciąży byłam na rozprawie sądowej, w
której wygrałaś uniewinnienie dla Johna Cambella. Znam go osobiście – może w
tej sytuacji odpowiedniejsza jest forma „znałam”, ale na razie jeszcze żyję – i
uważam, że doskonale sobie poradziłaś jako jego adwokat, mimo że od
początku byliście na przegranej pozycji... Gratuluję Ci, Granger! Poradziłaś sobie!

Piszę do Ciebie, ponieważ wiem, że moi rodzice zrobią wszystko, by ukazać

Dracona jako złego ojca, co z pewnością nie będzie prawdą! Jeżeli istnieje na
świecie taka osoba, która powinna się zajmować naszą córeczką (jestem
święcie przekonana o tym, że to będzie dziewczynka, ale wolę nic nie mówić
Draconowi – lepiej, by żył w przekonaniu, że będzie miał swojego dziedzica) to z
pewnością jest nią Draco Malfoy. Mimo swojej parszywej przeszłości on
naprawdę się zmienił, Granger. Uwierz mi! Jestem przekonana, że do dziś ma
potworne wyrzuty sumienia nawet za to, jak Cię traktował w Hogwarcie, a nie
ukrywajmy, że był dla Ciebie bardzo wredny.

Mam nadzieję, że ten list pomoże w wygraniu całej rozprawy nad opieką nad

dzieckiem. Jeżeli to się liczy, to chciałabym powiedzieć, że moją ostatnia wolą
jest to, by to właśnie Draco zajmował się dzieckiem. A najlepiej jakby sobie
znalazł jakąś kobietę. On nie powinien być sam – bardzo potrzebuje miłości,
gdyż sam nigdy jej nie zaznał. Jestem pewna, że Draco będzie najlepszym ojcem
na świecie.

Cóż Ci mogę jeszcze napisać, Granger? Mam nadzieję, że się podejmiesz tego

zadania. Jesteś jedyną osobą, która będzie mogła wygrać z moim rodzicami, a
ja głęboko w Ciebie wierzę.

Życzę Ci powodzenia w życiu prywatnym, jak i również zawodowym.

Astoria Malfoy

Szatynka spojrzała na zegarek – wybiła godzina dwudziesta. Czas się

zbierać,

pomyślała chowając list do torebki. Uśmiechnęła się do siebie – była

już pewna swojej wygranej. Miała najważniejszego asa w rękawie: ostatnią
wolę Astorii Malfoy. Była przekonana, że Malfoy się z tego powodu ucieszy.

Ale nie dziś. Dowie się o tym w swoim czasie...

Teraz mieli spędzić razem bardzo miły wieczór.

ROZDZIAL 17

Była już godzina dziewiętnasta pięćdziesiąt dziewięć, a jej nadal nie

było. Nie stresowała go jej nieobecność – był przerażony faktem, że
mogłaby w ogóle nie przyjść. Sam pojawił się w restauracji półgodziny przed
czasem. Znał ją na tyle, by wiedzieć, że nie tolerowała spóźnień.

Pojawiła się równo o dwudziestej rozglądając się nieśmiało po

restauracji. Draco uśmiechnął się do siebie: wiedział, że będzie ładnie
wyglądać w tej sukience, ale nie sądził, że efekt będzie tak piorunujący.
Granatowy materiał idealnie na niej leżał, do tego spięła włosy w kok i
zrobiła delikatny makijaż. Z zazdrością stwierdził, że każdy mężczyzna
znajdujący się w restauracji pożera ją wzrokiem. Nie mogąc tego znieść,
wstał z miejsca i zamierzał do niej podejść, lecz uprzedził go kelner. Z
pewnością musiał powiedzieć jej komplement, gdyż Hermiona Granger
zarumieniła się lekko. Malfoy poczuł chęć mordu – miał ochotę rzucić Avadą
w kelnera, który na jego oczach podrywał jego kobietę.

Bo ona była jego. Czy tego chciała, czy nie. Skradła jego serce - nieco

później niż Scorpiusa, lecz przywłaszczyła je sobie nie mając o tym pojęcia.

Uśmiechnął się ironicznie patrząc, jak kelner odprowadza Hermionę do

stolika. Wstał z miejsca, jak przystało na dżentelmena i pocałował jej dłoń na
powitanie. Kątem oka zauważył butne spojrzenie kelnera. Posłał mu tak
chłodne spojrzenie, że sam Voldemort w czasach swojej świetności nie
powstydziłby się go. Mężczyzna, widząc to, odszedł pozostawiając ich
samych.

Draco odsunął Hermionie krzesło, po czym usiadł naprzeciwko niej.

Przyglądali się sobie przez chwilę czekając, aż ktoś podejdzie i przyjmie ich
zamówienie.

Nikt się jednak nie zjawiał.

Onieśmielona szatynka sięgnęła po kartę dań. Gdy ujrzała ceny jej oczy

osiągnęły rozmiary galeonów.

- Malfoy, chyba zwariowałeś – powiedziała cicho po angielsku.

Blondyn uniósł leniwie jedną brew posyłając rozbawione spojrzenie.

Chyba nie sądziła, że on, Draco Malfoy, zaprosi ją do byle jakiej restauracji?
Jej mina wyraźnie wskazywała na to, że tak podejrzewała.

Zanim zdołał posłać jakąś niemiłą uwagę do ich stolika podeszła niska

czarnowłosa kelnerka o nienaturalnie bladej cerze. Draco stwierdził, że
nawet on, ze swoją jasną karnacją, wyglądał jak murzyn przy tej dziewczynie.

- Czym mogę służyć? – zapytała po francusku patrząc na niego i

całkowicie ignorując Hermionę.

Draco spojrzał na swoją towarzyszkę uśmiechając się do niej przyjaźnie.

- Hermiono?

Czarnowłosa kobieta niechętnie zwróciła się w stronę szatynki.

Hermiona utkwiła wzrok w cenach. Draco zaśmiał się cicho.

- Poproszę Quiche i Ratatouille. Do tego najstarsze wytrawne wino.

Oczy Hermiony niebezpiecznie zaiskrzyły. Blondyn się tym nie

przejmował.

- Coś jeszcze?

- Dwa razy borówki i champagne sabayon – powiedział Draco.

Dziewczyna powtórzyła zamówienie, by sprawdzić, czy wszystko

dobrze zapisała. Odchodząc od stolika rzuciła Draconowi jednoznaczne
spojrzenie.

- Pięknie wyglądasz – rzekł po chwili ciszy.

- Dzięki – odmruknęła czerwieniąc się przy tym. Mężczyzna zauważył, że

Hermiona nie wie, jak powinna reagować na komplementy. Zastanawiał się,
czy jego zachowanie w Hogwarcie miało na to jakiś wpływ.

- Byłem pewny, że się rozmyślisz.

Hermiona spojrzała na niego zaskoczona.

- Dlaczego? Przecież powiedziałam, że przyjdę.

- Wiem, ale...

Nie dokończył, ponieważ podeszła do nich kelnerka z zamówieniem.

Kiedy odeszła Hermiona rzuciła pytające spojrzenie Draconowi.

- Tak szybko realizują zamówienia?

Mężczyzna się zaśmiał.

- Granger, Granger... Dla niektórych mężczyzn kobiety są w stanie stanąć

na głowie, by ich zadowolić.

Speszona odwróciła od niego wzrok.

Konsumowali w milczeniu, od czasu do czasu rzucając uwagi dotyczące

francuskiej kuchni. Oboje doszli do wniosku, że mają podobne upodobania
smakowe. Rozmowa zaczęła nabierać tempa: z upodobań kulinarnych
przenieśli temat na pracę.

- Dlaczego zrezygnowałaś z posady u Naidroka?

- To oczywiste. Prawo jest bardzo wymagające. Nie mogłabym kogoś

bronić wiedząc, że nie jestem w stanie obronić siebie. To byłoby nie fair
wobec moich klientów, a staram się być profesjonalistką. Albo coś robię
dobrze, albo w ogóle.

- To jest bezsensowne! Zrezygnowałaś z wymarzonej pracy tylko,

dlatego, że Willson zaciągnął na ciebie kredyt? Pracując mogłabyś uzbierać

tyle kasy, by go odnaleźć i zaszantażować. Znasz prawo – wiesz, że to, co
zrobił jest nielegalne!

- A ty mu w tym pomogłeś – zauważyła inteligentnie.

- Nie wiedziałem, z kim mam do czynienia. Sprawdzili go moi ludzie i był

całkowicie czysty. Przyszedł do mnie ze świetnym pomysłem, a ja zgodziłem
się zostać sponsorem. Skąd mogłem wiedzieć, że okradł bezbronną i
niewinną kobietę? Przecież nie mam szóstego zmysłu, Granger.

- To i tak teraz nie ma żadnego znaczenia...

- Jak to nie ma żadnego znaczenia?! – czuł, że jeśli czegoś nie zrobi to

wpadnie w furię. – Zamierzasz spłacić do końca ten kredyt, czy zniszczyć
dupka? Przyrzekam ci, że ten hotel za kilka dni będzie moją własnością, a nie
jego. Zresztą, moi ludzie już nad tym pracują. Poza tym będzie musiał
zapłacić mi odszkodowanie. Nie pozwól mu, żeby ten spłacony kredyt
poszedł mu płazem.

- Spłacony kredyt? – zapytała zaskoczona Hermiona, a on miał ochotę

rzucić na siebie cruciatusa za zbyt długi język.

- No tą część, którą spłaciłaś, bo reszty nie pozwolę ci spłacać –

próbował ratować się z opresji. – Osobiście będę przesyłał ci pensję na twoje
konto, ale nie będziesz mogła jej przeznaczyć na ten kredyt. Poza tym
uważam, że powinnaś wrócić do Naidroka.

- Chcesz mnie zwolnić? – zapytała ze śmiechem.

- Nie, oczywiście, że nie, Granger. Gdzie znajdę lepszą guwernantkę dla

Scorpiusa? Po prostu myślałem, że powinnaś też spełniać swoje marzenia, a
nie tylko poświęcać się dla innych...

- Tak jak ty? – W jej głosie słychać było smutek.

Przez chwilę patrzył na nią nie wiedząc, o co chodzi.

- Babcia mi mówiła, że nie zostałeś magomedykiem, mimo, że

studiowałeś.

- Ach, o to chodzi... – Mruknął. Nigdy nie lubił rozmawiać o przeszłości i

swoich marzeniach. Nie było sensu do tego wracać, poza tym nie miał, z kim
o tym rozmawiać. Teraz czuł potrzebę opowiedzenia jej wszystkiego, co
zbierał w sobie od wielu lat.

- Dlaczego nie zostałeś uzdrowicielem? Nigdy nie sądziłam, że chciałbyś

wykonywać tak szlachetną pracę.

- Prawda? – Uśmiechnął się złośliwie. – Draco Malfoy, śmierciożerca-

uzdrowiciel. Kto chciałby się leczyć u śmierciożercy? – Zapytał z goryczą w
głosie.

- Dlaczego...? – Nie skończyła pytania, bo spojrzał na nią

nieodgadnionym wzrokiem.

- Skończyłem magomedycynę z wyróżnieniem – powiedział matowym

tonem. – Byłem najlepszy na roku, więc przyznano mi indywidualny tok
nauczania i pozwolono studiować również medycynę na Uniwersytecie
Medycznym w Oxfordzie. Zresztą, tam też byłem najlepszy. Szybko się
uczyłem... – Zamyślił się chwilkę. – Z Astorią byliśmy małżeństwem od trzech
lat, kiedy dowiedzieliśmy się o tym, że jest w ciąży. Wiesz, wzięliśmy ślub
jeszcze za czasów Czarnego Pana. Astoria miała wtedy dwadzieścia lat. Kilka
miesięcy później jej uzdrowiciel powiedział, że jest chora, ale nie wiedział, na
co. Przez dwa miesiące przeprowadzano na niej różne magiczne badania, ale
to było na nic. Z każdym dniem wyglądała coraz gorzej... – Głos mu się
załamał. Doskonale pamiętał dzień, w którym dowiedział się prawdy.
Zasłonił sobie oczy, jakby nie chciał patrzeć na wspomnienia. – Nie
pozwalała mi się zbadać. Uważała, że za mało umiem – zaśmiał się na to
wspomnienie. – Była w szóstym miesiącu ciąży, kiedy udało mi się ją
przekonać, bym mógł spróbować. Do dziś żałuję tej decyzji – dodał szybko. –
Myślę, że bardziej jej zaszkodziłem niż pomogłem – napił się trochę wina, by
nawilżyć zaschnięte gardło. – Powiedziałem jej, że nic jej nie jest, tylko to
takie zmęczenie ciążowe, co było kłamstwem. W rzeczywistości miała
nowotwór płuc. Powiedziałem o tym lekarzom, ale kiedy się o tym
dowiedzieli... Idioci polecieli jej o tym powiedzieć. A ja? Wiedziałem, że nie
mogę jej pomóc. Nikt nie mógł jej pomóc. Kiedy urodziła Scorpiusa
wydawało się, że wszystko jest w porządku. Nawet wyniki diametralnie się
poprawiły. Codziennie przy niej byłem i ją wspierałem. Miałem nadzieję, że
stanie się jakiś cud. Wierzyłem, że uda się ją uratować – spojrzał na Hermionę
z pustką w oczach – byłem naiwny, Hermiono. Zmarła tydzień po urodzeniu

Scorpiusa. Obiecałem sobie wtedy, że nie zostanę magomedykiem. Nie
mógłbym leczyć ludzi wiedząc, że nie potrafiłem uratować własnej żony...

- Kochałeś ją – zauważyła Hermiona, w oczach miała łzy. – Nadal ją

kochasz...

Draco zastanowił się chwilę. Nie uważał, by miała rację.

- Możliwe – rzekł. – Nigdy jej tego nie powiedziałem. Zresztą... Ona też.

Z początku mnie nienawidziła za to, że zostałem jej mężem. Była zaręczona z
Johnem Campbellem, lecz Voldemort nie chciał dopuścić do ślubu
czarownicy czystej krwi z mugolem. Zmuszono, więc nas to tego ślubu. Z
czasem po prostu przyzwyczailiśmy się do siebie i szanowaliśmy. Byliśmy
dobrymi przyjaciółmi, którzy byli połączeni związkiem małżeńskim. Tyle.

Przez chwilę patrzyli sobie głęboko w oczy chcąc odczytać to, co

myśleli. Draco chciał użyć legilimencji, ale się powstrzymał od tego.

Był wściekły na siebie za to, że tak potoczyła się rozmowa. Miał całkiem

inne plany, a to wyznanie o Astorii bardzo wiele go kosztowało. Znów będzie
musiał czekać.

- Wygram tą sprawę – usłyszał z oddali głos Hermiony.

Draco uśmiechnął się do niej lekko.

- Wiem. Gdybym nie był tego pewny, to nie poprosiłbym o to. Idziemy?

- Tak.

Draco, nie czekając na rachunek, rzucił wystarczający banknot na stolik.

Wyszli razem z restauracji - ramię w ramię – i teleportowali się z jakiejś
ciemnej uliczki na plażę przed hotelem. Przystanęli przez chwilę wpatrując
się w morze.

- Dziękuję ci za mile spędzony wieczór, Draco – powiedziała nagle

Hermiona uśmiechając się do blondyna.

- Nie ma, za co, Hermiono – odwzajemnił jej uśmiech. Wszystko miało

być teraz łatwiejsze.

Pragnął złożyć na jej ustach pocałunek, lecz wiedział, że nie może. Nie

mógł jej spłoszyć.

Była jego i on to wiedział. Z czasem ona też sobie to uświadomi.

ROZDZIAL 18

„Decyzją Sądu Najwyższego jest zamieszkanie Scorpiusa Hyperiona

Malfoya wraz z państwem Greengrass do czasu zakończenia rozprawy”.

Hermiona Granger stała na schodach prowadzących do holu,

przyglądała się jak dziadkowie chłopca za pomocą jednego zaklęcia
spakowali wszystkie rzeczy Scorpiusa do małej torby. Aurorzy, którzy
przybyli

nadzorować

przebieg

sytuacji

przyglądali

się

kobiecie

współczującym wzrokiem. Znali ją na tyle dobrze, by wiedzieć, że bardzo się
zżyła z chłopcem.

- No, gdzie oni są?! – Hermiona usłyszała pretensjonalne pytanie Dafne

Greengrass, - Czy mógłby pan ich wezwać? – Kobieta zapytała jednego z
aurorów. – Na dziesiątą mam umówioną wizytę u Madame Malkin i nie mogę
się spóźnić. Jeżeli pan nie wezwie w tej chwili Malfoya...

Kobieta urwała widząc, że Draco schodzi po schodach z małym na

rękach posyłając wściekłe spojrzenia. Zatrzymał się przy Hermionie, po czym
podał jej chłopca.

- Jesteś śmieszny! Dajesz dziecko czystej krwi brudnej szlamie?! –

zawołała wściekle.

Nikt nie zwrócił na nią uwagi. Hermiona spoglądała w zapłakane oczka

małego Scorpiusa. Uśmiechnęła się do niego lekko bojąc się, że zaraz
wybuchnie płaczem na widok nieszczęśliwego dziecka.

- Co się stało, kochanie? – spytała najsłodszym głosem, na jaki było ją

stać. – Dlaczego płaczesz?

Chłopiec nie odpowiedział, lecz przytulił się do brązowowłosej kobiety

szlochając cicho w jej ramię. Hermiona z trudnością powstrzymywała się

przed uronieniem własnych łez. Nie mogła sobie na to pozwolić, teraz, kiedy
obserwowali ją aurorzy i państwo Greengrass.

Nie mogła być słaba.

- Scorpiusie – zaczęła cicho. – Nie płacz, przecież jedziesz do dziadków.

Niedługo wrócisz – dodała wesołym tonem, ocierając dziecku słone krople z
bladych policzków. – A wiesz, co wtedy zrobimy? – zapytała uśmiechając się
szeroko.

- Cio? – malec przestał szlochać.

- Pojedziemy na ryby. Ty, tata i ja – dodała, tak, by nikt nie usłyszał.

Blondynek przyglądał jej się z szeroko otwartymi oczami.

- Ale beciesz chola – powiedział cicho.

- Nie będę. Obiecuję ci i pamiętaj, że...

- Granger! Zostaw mojego chrześniaka w spokoju. My naprawdę nie

mamy czasu, więc, Draco pożegnaj się z dzieckiem i dawaj mi go tutaj.

Mężczyzna wziął od Hermiony Scorpiusa i niedbałym krokiem podszedł

do Dafne.

- Jeśli się dowiem, że jest coś nie tak... – zaczął złowrogim tonem, ale

pani Greengrass mu przerwała.

- Scorpiusowi nic się nie stanie w naszym domu, Draconie. Nie narazimy

go na styczność z brudną krwią. My, w przeciwieństwie do ciebie, nie
plugawimy swojego domu obecnością ludzi niegodnych posiadania wiedzy
czarodziejskiej.

Hermiona poczuła się tak, jakby została uderzona w twarz.

Nie wiedziała, kiedy aurorzy zniknęli z rezydencji Dracona. Nie widziała

momentu, w którym Greengrassowie teleportowali się do swojej posiadłości.
Nie pamiętała, w jaki sposób znalazła się w swoim łóżku.

Nie wiedziała jak to się stało, że wtulała się w silne ramiona Dracona, który
próbował ją uspokoić.

- Nie płacz, Hermiono. Słyszysz? To nie potrwa długo... – jego głos

brzmiał tak, jakby próbował przekonać samego siebie. – Zobaczysz. Za kilka
dni do nas wróci.

Wiedziała, że on sam w to nie wierzy. Tak samo, jak ona w to nie

wierzyła.

- Zabrali nam dziecko, Draco – wyszeptała. – Zabrali twojego syna –

dodała, chcąc się zreflektować.

Przez chwilę słychać było tylko szloch kobiety.

- Nie, Hermiono – zaprzeczył przytuliwszy ją mocniej. – Oni nie zabrali

mojego syna. Zabrali naszego synka.

Hermiona słysząc te słowa rozpłakała się jeszcze głośniej.

Matka, to nie ta, co rodzi, tylko ta, co wychowuje i kocha ponad

wszystko.

Prawdziwa matka to ta, co za dziecko oddałaby własne życie...

John Campbell stał pod drzwiami rezydencji Malfoyów i czekał aż ktoś

je otworzy. Nie wiedział, czy dobrze zrobił przychodząc do domu swojego
rywala – mężczyzny, który odebrał mu ukochaną kobietę, miłość jego życia.

Mężczyzny, który dał dziecko jego kobiecie!
Gdyby nie to, że sprawa dotyczyła także Hermiony Granger,

najwspanialszej pani adwokat, która sprawiła, że mógł swobodnie stąpać po
ziemi, nie odważyłby się mu pomóc. Za bardzo nienawidził Dracona
Malfoya...

John wiedział, że ani Draco, ani Astoria nie chcieli ślubu; doskonale

znał sytuację, która zmusiła oboje młodych ludzi do zawarcia związku
małżeńskiego, ale jednak mimo wszystko w jego sercu zawsze będzie
płomień nienawiści wobec tego mężczyzny.

Gdyby nie to, że Astoria poprosiła go o to, by w razie sprawy sądzenia

o dziecko stanął po stronie jej męża...

- Dzień dobry – usłyszał głos jakiejś staruszki. – W czym mogę panu

pomóc?

John przełknął głośno ślinę. Czego on się spodziewał? Skrzata

domowego, jak opowiadała Astoria. Albo kamerdynera...?

- Dzień dobry – wypowiedział drżącym głosem. – Nazywam się John

Campbell. Chciałbym się zobaczyć z panem Malfoyem.

Starsza pani nerwowo poprawiła swoje okulary, by móc lepiej widzieć.

Przez chwilę sprawiała wrażenie niezbyt chętnej na konfrontację z panem
Malfoyem.

- Widzi pan... – zaczęła – to nie jest najlepszy czas na spotkania z

panem Malfoyem. W tej chwili pan Malfoy jest zajęty...

- Tu chodzi o jego dziecko – powiedział niegrzecznym tonem do

starszej pani. – Jeżeli pan Malfoy nie może ze mną rozmawiać, to proszę mi
powiedzieć, gdzie znajdę mecenas Granger.

Starsza pani spojrzała zaskoczona na mężczyznę.

- Proszę wejść.

- Więc to ty wysłałeś mi ten list? – Zapytała Hermiona chodząc po

swoim pokoju, rzucając co jakiś czas ukradkowe spojrzenia na swojego
gościa.

- Nie wiedziałem, że jest on skierowany do ciebie, Hermiono. Zrobiłem

po prostu to, o co prosiła mnie przed śmiercią Astoria.

- Skąd wziąłeś sowę? Przecież nie ma... – urwała widząc jego wzrok. –

To była jej sowa? Przepraszam...

W pokoju zaległa cisza, która została przerwana nagłymi krzykami

dobiegającymi z korytarza. Hermiona szybko wybiegła z pokoju chcąc
sprawdzić, co się dzieje.

Stanęła u szczytów schodów, które prowadziły do holu. Mężczyzna

ubrany w garnitur stojący do niej tyłem usiłował coś wytłumaczyć
Draconowi, ale bez skutku. Malfoy stał z poważną miną wpatrując się przed
siebie. Hermiona doskonale znała tą minę – nie dało się już nic wskórać w
sprawie, o której mówił mężczyzna. Decyzja Dracona była ostateczna.

Nagle na twarzy mężczyzny pojawił się lekki uśmiech – dostrzegł

Hermionę, której kiwnął głową, jednocześnie zwracając uwagę jego
towarzysza na obecność osoby trzeciej.

Kiedy się odwrócił się Hermiona, w duchu, jęknęła. Nie sądziła, że

Draco tak szybko się zajmie sprawą Richarda.

- Hermiono, pozwól – poprosił Draco, a ona niepewnie spojrzała w

stronę drzwi, w których stał John. Kiwnął jej głową, by posłuchała swojego
pracodawcę.

Jak przystało na dżentelmena, blondyn pochwycił dłoń kobiety,

schodzącej ze schodów.

- Jak widzi pan, Willson – zaczął, a Hermiona dziwnie się poczuła

widząc, że mocniej ścisnął jej dłoń, jakby bał się, że zaraz podejdzie do
Richarda i się na niego rzuci – Hermiona w ostatnim czasie naprawdę miała
wiele problemów. To, jak pan ją potraktował, sprawia, że, niestety, hotel
staje się moją własnością, a w zasadzie...

- Nie sądziłem, panie Malfoy, że przekaże pan żonie całą należność –

powiedział Richard, przyglądając się uważnie Hermionie.

Draco zaśmiał się kpiarsko.

- Przecież hotel został wybudowany za pieniądze mojej żony – dla

zwiększenia efektu objął Hermionę w talii. – Nie myślał pan, że popuszczę
panu tego „wyczynu” i pozwolę, by pan nadal pozostał właścicielem, panie
Willson?

Hermiona poczuła, że robi jej się gorąco. Tak cudownie słuchać było

tego, kiedy Draco mówił o niej „moja żona”. Wiedziała jednak, że to tylko
blef. Nie mogła się jednak odpędzić od myśli, że chciałaby być jego żoną, być
z nim do końca i móc naprawdę kochać Scorpiusa. Być matką i żoną.

Może kiedyś mieć z Draconem swoje dziecko...

Z zamyślenia wyrwał ją głos Richarda.

- Żegnam, panie Malfoy! Żegnaj, Hermiono.

Drzwi trzasnęły kilka sekund później.

Brązowowłosa chciała wyswobodzić się z uścisku Malfoya, lecz

trzymał ją mocno.

- Puść mnie – wyszeptała.

- Nie mogę – odpowiedział zbliżając do niej swoją twarz. Machinalnie

odwróciła wzrok.

- Proszę cię – wyszeptała. – W moim pokoju czeka John Campbell.

Dzięki jego zeznaniom mamy nikłą szansę wygrać sprawę.

Puścił ją z niechęcią, co zauważyła Hermiona, ruszająca na górę. Nigdy

nie miał do czynienia z Johnem Campbellem, ale czuł, że to spotkanie nie
będzie zaliczał do najprzyjemniejszych.

- Macie dzisiaj wolne – powiedziała Babcia, wchodząc do kuchni, w

której siedzieli wszyscy pracownicy. Evan, który właśnie jadł zupę, o mało co
się nie zakrztusił.

- Słucham? – zapytał basem. – Pan dał nam wolne?

Babcia przewróciła oczami zasiadając do stołu. Uśmiechnęła się do

Stana.

- Pan Malfoy musi załatwić ważną sprawę. Lepiej będzie, jeżeli nie

będziemy mu przeszkadzać.

Prawda była taka, że Draco nie miał nic do załatwienia. Babcia od

jakiegoś czasu próbowała sprawić, by pan domu został z Hermioną sam na
sam. Widziała, jak oboje się męczą w swojej obecności nie mogąc ukazywać
uczuć, dlatego postanowiła im stworzyć odpowiednie warunki do miłej i
przyjaznej atmosfery.

Wizyta Johna Campbella była idealnym pretekstem do tego, by dać

swoim kolegom z pracy, chwilę spokoju. A zarazem odrobinę prywatności
dla Dracona.

Niestety, młodymi ludźmi nie jest łatwo manipulować...

ROZDZIAL 19

- Dobrze się czujesz? – Draco zapytał Hermionę, która siedziała oparta

o wezgłowie swojego łóżka. Była zmęczona po tym, co powiedział im John,
aczkolwiek wiedziała, że dzięki niemu mogą wygrać. Nadzieja nie gasła.

- Tak – mruknęła, a po chwili spojrzała na niego nieprzeniknionym

wzrokiem. Przypomniała sobie sytuację, która miała miejsce w holu. Musiała
z nim o tym porozmawiać.

Robiąc herbatę w kuchni, postanowili, że pójdą do gabinetu Dracona, by

jeszcze raz przedyskutować sprawę Scorpiusa. Oboje za wszelką cenę chcieli
się podzielić z innymi dobrymi wieściami.

W pomieszczeniu nikogo nie zastali, na co zdziwiony mężczyzna

zaparzył herbatę za pomocą różdżki, po czym podał jeden kubek Hermionie.

- Dziwne – powiedział wychodząc z kuchni. – Zazwyczaj Anna i Joanna

cały dzień tu siedzą.

- Może zawołać Babcię? – Zapytała brązowowłosa przystanąwszy nagle;

poczuła na swojej białej bluzce gorącą ciecz. Syknęła z bólu: – Cholera.

Zanim zdążyła pomyśleć o tym, co robi, odwróciła się do Dracona i

podała mu swoją herbatę. Zaskoczony mężczyzna patrzył, jak młoda kobieta
ściąga z siebie bluzkę, pozostając w spodniach i białym koronkowym staniku.
Jego wzrok od razu powędrował w kierunku jej biustu.

Poczuł, że trudniej mu się oddycha. Powietrze nagle zgęstniało, a także

Hermiona przybliżyła się by zabrać od niego herbatę. Drżącymi rękami chciał
podać jej kubek, jednocześnie modlił się, by tylko go nie upuścić.

- Ja... – zaczęła, ale widząc jego wzrok, zaczerwieniła się ze wstydu. –

Przepraszam, ja nie pomyślałam. To był odruch... – Próbowała się zakryć

poplamioną bluzką, ale ta nagle znikła. Zauważyła różdżkę w ręce Malfoya i
skojarzyła, że pewnie wysłał ją do pralni.

Hol zaczął się wydawać przytłaczający zarówno, dla Hermiony, jak i

Dracona. Kubek z herbatą Hermiony, który nadal trzymał w jednej ręce
blondyn przestał mieć znaczenie dla nich. Mężczyzna podszedł do kobiety,
po czym odstawił kubek na stojącą nieopodal komodę. Westchnąwszy,
dotknął koniuszkami palców jej szyi, czym sprawił, że oddech kobiety stał się
płytszy niż zazwyczaj.

Kobieta głośno przełknęła ślinę. Czuła na sobie intensywny wzrok

mężczyzny, lecz nie miała odwagi spojrzeć mu w oczy.

Pochylił się w jej stronę, na co zareagowała instynktownie: zrobiła krok

do tyłu, jednak natrafiła na ścianę. Zauważyła, że Draco oparł się rękami o
ścianę na wysokości jej szyi, jednocześnie uniemożliwiając jakąkolwiek
ucieczkę. Poczuła, że robi się jej jeszcze goręcej.

- Nikogo nie ma w domu, prawda? – Zapytała piskliwie, nie mogąc nic

poradzić na swój ton. Było jej wstyd, że można z niej czytać jak z otwartej
księgi.

- Nie ma – przytaknął poważnym tonem. – Jesteśmy sami.

Hermiona nie mogła powiedzieć, dlaczego te słowa wywołały u niej

gęsią skórkę. Nie wyobrażała sobie takiej sytuacji. Ba! Nawet o takiej nie
marzyła. Nie mogła pozwolić sobie na chwilę zapomnienia. Nie ważne, że
pragnęła być jego kobietą. Ważne było to, że on był arystokratą, a ona tylko
brudną, nic nie wartą szlamą...

Ale Draco sprawiał wrażenie człowieka, któremu to wcale nie

przeszkadza. Przyglądał się jej z zaciekawieniem i z, co stwierdziła z
przerażeniem, pożądaniem.

Zrobiło jej się słabo. Nigdy nie sądziła, że jakikolwiek mężczyzna mógłby

na nią patrzeć tak, jak w tej chwili patrzył na nią, jej odwieczny wróg. Nawet,
kiedy Richard miał na nią ochotę, to tak nie patrzył. Tak jakby była piękna.

Tak... Ze wzroku Dracona Malfoya biła adoracja na cześć Hermiony

Granger. Patrzył na nią tak, jakby była jedyną kobietą w jego życiu, którą
pragnął kochać. Tu i teraz.

Bo tak w istocie też było...

Zbliżył swą twarz do jej twarzy, ale ona nadal nie chciała mu spojrzeć w

oczy. A przynajmniej tego unikała, jednak końcu ją zmusił.

Mogłaby się zatopić w jego oczach. Sam ich wyraz sprawiał, że

doznawała takich emocji, o których nie miała pojęcia. Była dorosłą kobietą, a
czuła się jak nastolatka.

Delikatny oddech drażniący jej twarz sprawiał, że chciała być bliżej i

bliżej, ale rozsądek podpowiadał, że nie może. Hermiono, to twój
pracodawca, słyszała głos sumienia. Uciekaj, Hermiono, uciekaj.

Nie mogła uciec. Kiedy poczuła wargi Dracona na swoich, mimowolnie

jęknęła z rozkoszy. Niby nic się nie działo, ale było to dla niej nieziemskie
uczucie. Żaden dotychczasowy pocałunek nie wywoływał u niej takich
emocji, jakich doznała przy zetknięciu się z wargami swojego wroga.

- Od dawna chciałem to zrobić – szepnął drażniąc wargami jej usta, po

czym wpił się w nie z siłą, sprawiając, że kobieta zachwiała się z wrażenia.
Poczuła, że ma nogi z waty. Była pewna, że wywróciłaby się, gdyby Draco nie
przygwoździł jej do ściany i nie przytrzymał. Jego ręka znalazła się na nagim
biodrze Hermiony, delikatnie je głaszcząc.

Zmuszona była oddać mu pocałunek, kiedy Draco zmusił do rozchylenia

warg. Kiedy poczuła jak ich języki zaczynają tańczyć tango oderwała się od
niego. Nie mogła tego ciągnąć.

- Dlaczego powiedziałeś Richardowi, że jestem twoją żoną? – zapytała

nagle.

Mężczyzna przewrócił oczami, po czym znów się wpił w jej wargi.

Całowali się jakiś czas, dopóki znów nie oderwali się od siebie, by zaczerpnąć
oddechu. Draco uśmiechnął się do niej złośliwie.

- A nie jesteś?

Nie zdążyła odpowiedzieć, bo ponownie zaczęli się całować. Wprawdzie

było jej niewygodnie, ale nie narzekała. Draco musiał się zorientować,
ponieważ chwycił jej nogę i oplótł nią swoje biodro.

- Ja jestem twoją pracownicą, a to podchodzi pod molestowanie

seksualne. Jest na to paragraf sto dwudziesty czwarty artykułu...

Draco spojrzał na nią zamglonym wzrokiem.

- Racja. Zwalniam cię.

Nie zdążyła odpowiedzieć, bo poczuła, jak przerzuca ją sobie przez

ramię.

- Jak to mnie zwalniasz?! Ja muszę doprowadzić sprawę Scorpiusa do

końca. Puść mnie, Draco!

Nie musiała widzieć, że mężczyzna ironicznie uniósł leniwie lewą brew

przewracając przy tym oczami.

- Zatrudnię cię znowu jutro rano, Granger – powiedział cynicznym

tonem, takim, który przypominał tego Dracona ze szkoły. Otworzył jakieś
drzwi, które kopnąwszy je, zamknęły się za nimi z trzaskiem.

- Puść mnie – powiedziała, na co on chętnie wykonał polecenie. Zrzucił

ją z siebie na podłogę, ale nie upadła na nią. Zawisła w powietrzu.

- Jesteś pewna, że chcesz to tak zakończyć? – Zapytał uśmiechając się

szelmowsko, po czym pochylił się nad nią i delikatnie pocałował podnosząc
do pozycji stojącej. Objął ją w talii, by po chwili móc lekko popchnąć na
łóżko.

Kobieta z paniką stwierdziła, że są w pokoju Dracona. Na łóżku Dracona!

W niedostępnym miejscu każdego pracownika rezydencji... Ale ona przecież
już tu nie pracowała. Czy czasem nie powiedział, że ją zwalnia?

Długo leżeli we własnych objęciach obdarzając się pocałunkami. Nie

były to takie pocałunki, jakie miały miejsce w holu. Te były spokojne,
delikatne... Subtelne...

Atmosfera stawała się coraz gęstsza. Draco pocałował ostatni raz

Hermionę: delikatnie, aczkolwiek stanowczo. Zamknął oczy, ale zaczął badać
ciało kobiety swoimi bladymi palcami. Rysował nimi przeróżne znaki na jej
ramionach, szyi, ale nie odważył się zejść niżej do dekoltu. Wolał poczekać...

Hermiona z trudem oddychała. Skóra paliła ją w tych miejscach, w

których dotykał ją Draco. Zastanawiała się, czy to tylko jej wyobraźnia, czy
rzeczywiście czuła się tak, jakby była w tych traktowana żywym ogniem.
Mimowolnie jęknęła zwracając na siebie uwagę mężczyzny. Zza pół
przymkniętych powiek widziała, że przyglądał się jej z pewnością siebie, a
jednocześnie z niemym pytaniem. Wiedziała, że czekał na pozwolenie.

Palce drażniące jej skórę na wysokości obojczyka doprowadzały do

szaleństwa. Myślała, że umrze, jeśli nie przestanie, ale tak naprawdę nie
chciała, żeby przestawał. O nie...

- Draco... – wyszeptała jego imię mając nadzieję, że zrozumie.

Zrozumiał.

Jego palce zastąpiły usta. Całował każdy skrawek jej nagiego ciała,

równocześnie delikatnie pieszcząc rękoma jej brzuch. Oddech miał
niespokojny. Hermiona instynktownie objęła go wsuwając swoje palce w
jego cudowne blond włosy. Usłyszała cichy pomruk zadowolenia, który
sprawił, że zechciała być bliżej niego.

Draco za wszelką cenę próbował być delikatny. Musiał powstrzymywać

się od gwałtownych odruchów, które miał ochotę wykonać: ściągnąć z niej
resztę rzeczy i tylko ją oglądać. Tym razem chciał się zachować tak, jak nigdy
tego nie robił: chciał samym dotykiem sprawić jej przyjemność. Nie zamierzał
tej nocy siebie zaspokajać. Chciał zaspokoić ją...

Na chwilę przerwał pocałunki, by ściągnąć koszulę. Było mu za gorąco.

Hermiona bacznym wzrokiem obserwowała ruchy mężczyzny. Kiedy

dostrzegł w jej oczach panikę na widok jego nagiego torsu zaśmiał się cicho,
by po chwili obdarzyć ją głębokim pocałunkiem.

- Spokojnie – wymruczał jej w usta.

- Jestem spokojna – odpowiedziała głośno przełykając ślinę.

- Och, czyżby? – zapytał ironicznym tonem i, zanim zdążyła pomyśleć,

jęknęła czując, jak mężczyzna rozchylił jej uda kolanem, „niechcący”
dotykając przy tym wrażliwego miejsca kobiety.

- No, no, Granger... A już myślałem, że mnie zaskoczysz – powiedział

ochrypniętym głosem. – Nie uważasz, że te jeansy trochę nam
przeszkadzają?

Powolnym ruchem odpinał guziki jej spodni drocząc się z nią. Jeśli

chodziło o sprawy intymne to wolał nie pokazywać jej, jak bardzo się
stresował. Zgrabnie ukrywał trzęsące się ręce, które odzwierciedlały jego
stan ducha. Czuł się, jakby to był jego pierwszy raz.

Chwilę później Hermiona leżała przed nim w samej bieliźnie, a on nie

mógł się na nią napatrzeć. Była idealna. Niczym nie przypominała Lisy, czy
też Astorii. One należały do tych kobiet, które za wszelką cenę muszą być
chude. Hermiona zaś wyglądała jak prawdziwa kobieta: nie była chuda, może
nawet nieco pulchna, ale to jemu nie przeszkadzało. Posiadała zaokrąglone
biodra, a jej piersi ukryte za stanikiem miały bardzo miły zarys. Nie były ani za
małe, ani za duże...

Hermiona musiała źle odebrać to, że się jej przez długi czas przyglądał,

ponieważ zamknęła oczy, marszcząc się przy tym, a na jej policzkach
pojawiły się rumieńce. Było jej wstyd. Po chwili zza jej zaciśniętych powiek
zaczęły płynąć łzy. Zdezorientowany Draco spojrzał na nią zaskoczony.

- Nie – mruknęła chcąc wstać, ale jej na to nie pozwolił.

- Co jest? – zapytał zniecierpliwionym tonem.

- Ja nie mogę... – Mówiła bojąc się spojrzeć mu w twarz.

- Jak to, nie możesz? – warknął zmuszając ją, by na niego spojrzała. –

Spójrz na mnie, Hermiono.

Otworzyła oczy, a Draco dojrzał w nich bijący wstyd. Nie rozumiał,

czego ona się miała wstydzić...

- Czego ty się wstydzisz? – zapytał uspokajającym tonem.

- Ja... – zaczęła niepewnie. – Ja... Draco! Jak ty w ogóle możesz mnie

dotykać? – wybuchła. – Jestem przecież szlamą. Na dodatek jestem brzydka i
gruba. I, na Merlina, ja nigdy... Ja...

Draco powstrzymał się od parsknięcia śmiechem. Spojrzał na kobietę z

lekkim uśmiechem. Ujął jej dłoń w swoją, i każdy jej palec obdarzył
pocałunkiem. Chwilę później zrobił to samo z drugą ręką.

- Hermiono, Hermiono, Hermiono... – Spojrzał w jej oczy. – To nie ma dla

mnie znaczenia, kim jesteś. Ważne, że po prostu jesteś.

Chciała zaprotestować, ale on w wulgarny sposób uniemożliwił jej to.

Kiedy skończył ponownie zaczął do niej mówić:

- Zawsze zastanawiałem się, dlaczego tylko piękne kobiety mają

kompleksy – wydawało się, że tylko głośno się zastanawiał, ale Hermiona
wyczuła głębię słów. – Dlaczego inteligentne, młode kobiety posiadające w
swym każdym ruchu zmysłowość, mając idealną figurę myślą, że są
nieatrakcyjne? Nigdy tego nie rozumiałem...

Wpatrywał się z pożądaniem w jej twarz.

- Nie chcę tego zrozumieć. Takie bzdury nie powinny zaprzątać mojej

głowy szczególnie wtedy, kiedy mam zamiar kochać się z najpiękniejszą
kobietą na świecie.

Słysząc jego słowa oprzytomniała. Zrozumiała, że nie może do tego

dopuścić. Nie ważne, że pragnęła go, o czym nie chciała się przyznać sama
przed sobą. Po prostu musiała odejść. Teraz. Natychmiast.

Zepchnęła z siebie zawiedzionego Dracona. Chwyciła leżące na

podłodze jeansy, po czym wybiegła do swojego pokoju lekko się zataczając.
Nadal czuła się tak, jakby miała nogi z waty. Zamknęła za sobą drzwi z
trzaskiem i przeklinała siebie w myśli. Jak mogła być taka głupia? Jak mogła
uwierzyć w to, że Draco Malfoy się wobec niej zmienił? Przecież mu od
początku chodziło o to, by się z nią przespać. A teraz o mały włos by do tego
dopuściła.

- Ach, ty głupia! – Powiedziała do siebie. – Jak mogłaś tak stchórzyć i od

niego uciec?!

Był całkowicie skołowany.

Jeszcze przed chwilą miał przed sobą kobietę swojego życia, której

chciał ofiarować to, czego nigdy nie mógł podarować Astorii, Lisie, czy
jakiejkolwiek innej kobiecie, a teraz leżał półnagi na własnym łóżku i
zastanawiał się nad tym, co on znów, do cholery, zrobił nie tak. Starał się być
delikatny, sprawić jej przyjemność, adorował ją każdym gestem... A ona?

Ona po prostu uciekła!

Nie rozumiał kobiet i nie zamierzał ich nigdy zrozumieć. Ale czy on

musiał cierpieć kosztem ich humorków?

Wróć, kosztem humorku Hermiony. W końcu to właśnie od niej się

uzależnił: myślał – o niej, śnił – o niej, nie mógł się skupić na pracy – przez
nią. Jego cały świat zaczął się kręcić wokół tej kobiety, a ona, kiedy chciał jej
za to podziękować, najlepiej jak potrafi, uciekła. Merlinie! Slytherinie! Tu
nawet Gryffindor nie pomógłby mu jej zrozumieć.

Zasłonił oczy przedramieniem chcąc ukryć swój ból przed ścianami

pokoju. Do tej pory nie był tu z żadną kobietą – sypialnia, którą dzielił z
Astorią, a później z Lisą, znajdowała się w innej części rezydencji, z dala od
pokoju Scorpiusa i Hermiony.

Scorpius. Jego najukochańszy synek został mu odebrany do czasu

zakończenia rozprawy. Nie wątpił w to, że wygrają, zwłaszcza teraz, kiedy
John był w stanie udowodnić, że dokumenty, które przesłali mu
Greengrassowie, orzekające przydzielenie im praw rodzicielskich, były
fałszywe. Z ulgą wspominał chwilę, kiedy John podał mu prawdziwe
orzeczenie, w którym Astoria zadecydowała, że to on ma się zająć
Scorpiusem po jej śmierci. Nie jej rodzice. Hermiona też odetchnęła z ulgą -
widział to - ale był przekonany czy wiedziała już wcześniej. Nie była
wiadomością zaskoczona.

I znów myślał o Hermionie. Przypomniał sobie migdałowy smak jej ust.

Delikatną skórę, która pod wpływem jego dotyku naprężała się...

Nie powinien o tym myśleć. Szczególnie teraz, kiedy dała mu kosza.

Najchętniej poszedłby do niej i błagał, by mógł skończyć to, co zaczął,

jednak pozostałości z dawnego Malfoya, a także męska duma, na to nie
pozwalały. Musiał się uspokoić w samotności. A do tego potrzebował
zapomnieć o Hermionie i jej idealnym ciele, co w obecnej chwili było
niemożliwe.

Draco nie potrafił określić jak długo leżał, lecz nagle usłyszał otwierające

się drzwi pokoju. Z pewnością Babcia przyszła sprawdzić, czy „coś” się
udało. Westchnąwszy rzucił:

- Niech Babcia stąd idzie, jeśli nie chce oberwać ode mnie Avadą.

Drzwi pokoju się zamknęły. Draco, będąc pewny, że Jane Spencer sobie

poszła, powiedział do siebie na głos.

- Ona mnie nie chce. Ma rację. Kto by chciał taką szumowinę jak ja?

- Ja – usłyszał szept z kobiecych ust znajdujących się tuż przy jego uchu.

Natychmiast się spiął.

Kobieta zaśmiała się widząc jego reakcję, po czym pocałowała płatek

jego ucha. Mimowolnie westchnął.

- Spokojnie – zamruczała, usiłując naśladować jego cyniczny ton.

- Jestem spokojny – odpowiedział szeptem odwracając się w jej stronę.

Przez chwilę mierzyli się wzrokiem. Próbował odczytać cokolwiek z jej

wzroku, ale nie mógł. Ona zaś wdrapała się – Merlinie!, dosłownie –
zmysłowo na łóżko i usiadła naprzeciw niego. Z nieśmiałym uśmiechem
przyglądała się jego torsowi, zgrabnie omijając twarz, a szczególnie oczy.

- Dlaczego uciekłaś? – Zapytał lekko ochrypniętym głosem. Jej obecność

działała na niego jednoznacznie.

Kobieta przełknęła ślinę przyglądając się swoim rękom.

- Jestem straszną panikarą – powiedziała po chwili. – Byłam pewna, że

nie masz wobec mnie szczerych intencji – zarumieniła się mówiąc te słowa. –
Poza tym, Draco... – Mimowolnie rzuciła na niego spojrzenie. – Ja jeszcze
nigdy nie... Nigdy nie wierzyłam w... eee... swoją...

- Zmysłowość? – Podpowiedział wywołując na jej twarzy wypieki.

Celowo nie powiedział „seksualność”, by jej nie zawstydzić.

- No... tak – przyznała zmieszana. – Jakoś tak już jest, że nigdy nie

czułam się zbytnio atrakcyjna.

Pochylił się, by chwycić ją za podbródek i zmusić do spojrzenia mu w

oczy. Niechętnie to zrobiła, opierając się przy tym.

- Jesteś atrakcyjna – powiedział swoim barytonem, sprawiając, że

zadrżała. – I ty sobie z tego nawet nie zdajesz sprawy, Hermiono. Kiedy
byliśmy we Francji... Myślałem, że zaavaduję wszystkich mężczyzn, którzy na
ciebie spoglądali. A szczególnie Richarda – dodał zbliżając wargi do jej. –
Gdyby któryś spróbował się do ciebie zbliżyć, popamiętałby mnie na długo.

Wiedział, że chciała zapytać: „Co to za słowo zaavaduję?”, ale, siłą woli,

powstrzymywała się od tego.

- Dlaczego? – zapytała.

- Bo jesteś moja – odpowiedział, by po chwili wpić się w jej usta.

Przez moment ją całował, by się po chwili wycofać. Hermiona

westchnęła i musnęła jego usta, zachęcając do kontynuowania pocałunku.
Nie musiała go dwa razy prosić. Od kiedy ponownie znalazła się w pokoju,
płonął. Pocałunkami wyrażał jak bardzo. Hermiona nie była mu dłużna. Kiedy
kciukiem zmusił jej wargi do rozwarcia się, westchnęła, by o chwili jęknąć z
rozkoszy. Jakże pragnęła być bliżej niego...

Ta noc miała być najpiękniejszą chwilą w ich życiu.

ROZDZIAL 20

Hermiona obudziła się pierwsza, albo raczej tak jej się wydawało.

- Dzień dobry – usłyszała zachrypnięty głos Dracona, kiedy otworzyła

oczy. Była do niego odwrócona tyłem, a jednak wiedział, że już nie spała. –
Jak się spało?

Odwróciła się w jego stronę. Napotykając przeszywający wzrok

stalowoniebieskich tęczówek, zaczerwieniła się.

- Myślałem, że ten etap jest za nami – przewrócił oczami uśmiechając

się. – Ale uznaję to jako Było-Wspaniale-I-Chcę-Jeszcze-Raz.

Oburzona chwyciła poduszkę i uderzyła w niego z całej siły. Nie mogła

zrozumieć skąd u niego brała się ta pewność siebie. Draco jednak nie robił
sobie nic z jej sposobu samoobrony, lecz zaczął chichotać.

- Uwierz mi, Malfoy – warknęła, udając niechęć. – Naprawdę jesteś

kiepski.

W odpowiedzi pocałował ją czule.

Pewnie poranek potoczyłby się całkowicie inaczej, gdyby do pokoju nie

zapukał domowy skrzat.

- Paniczu Malfoy – zaczął drżącym głosem. – Pańscy rodzice czekają w

salonie, sir.

- Dziękuję ci, Palikotku. Powiedz moim rodzicom, że zaraz przyjdziemy.

Skrzat natychmiast zniknął z pokoju Dracona.

Hermiona poczuła się jak spetryfikowana. Rodzice Malfoya. Przez

prawie cały rok ani razu nie miała okazji spotkać się z państwem Malfoy, a tu
oni nagle pojawiają się. Dziewczyna wyślizgnęła się z łóżka, zarzucając na
siebie szlafrok.

- Ja... – zaczęła, ale mężczyzna spojrzał na nią łagodnie.

- Nie bój się ich. Będziesz ze mną.

Kiedy dwadzieścia minut później stała wraz z Draconem w salonie czuła

się bardzo niezręcznie. Przede wszystkim, dlatego, że państwo Malfoy po
raz pierwszy w życiu patrzyli na nią jak na zwykłą czarownicę, a nie szlamę.
Poza tym, Hermiona dostrzegła dziwne iskierki w oczach Narcyzy Malfoy,
która co chwilę spoglądała, jak nie na Dracona, to na nią. A to już nie było
normalne. W końcu nie mogła wiedzieć, że ostatnią noc spędzili razem!
Jednak wszystko wskazywało na to, że się domyśliła.

Mimowolnie spojrzała na lustro, które wisiało nad komodą. Zobaczyła

swoje własne odbicie: przeciętna brązowowłosa kobieta z nienaturalnie
różowymi policzkami (usiłowała sobie wmówić, że to przez obecność
państwa Malfoy) i błyszczącymi oczami. Nie potrafiła zrozumieć, dlaczego
Draco zwracał na nią jakąkolwiek uwagę. A tym bardziej nie mogła uwierzyć
w to, że przed wyjściem z pokoju powiedział coś, co sprawiła, że o mało się
nie wywróciła.

- Wieczorem to sobie odbijemy.

Przypomniała sobie słowa Malfoya, kiedy mówił, że ją zwalnia. Było już

prawie południe, więc między nimi znów panował stosunek szef –
pracownik. Stała teraz za nim jako adwokat, a zarazem opiekunka Scorpiusa.

Scorpius! Najwspanialsze dziecko na świecie miało po raz pierwszy

spędzić święta bez ojca... Hermiona była załamana wyrokiem sądu,
aczkolwiek tego się spodziewała. Czuła, że Greengrassowie będą chcieli
upokorzyć Dracona zanim zapadnie wyrok. Teraz była nadzieja w Johnie, od
którego zależały losy ojca i syna.

Po krótkim powitaniu, które składało się z kiwnięcia głową Lucjuszowi

Malfoyowi i szeptem wypowiedzianego „dzień dobry” do matki Dracona,
usiedli w salonie. Zarówno Hermiona, jak i państwo Malfoy byli zaskoczeni,

kiedy blondyn spoczął obok gryfonki nieświadomie, w mniemaniu młodej
kobiety, splatając ich dłonie. Poczuła, że robi jej się gorąco.

- Słyszeliśmy, Draco, że Greengrassowie wytoczyli ci proces – zaczął

zdawkowym tonem Malfoy senior. – Razem z matką chcielibyśmy wiedzieć,
jak się mają sprawy naszego wnuka. Jane mówiła nam wczorajszego
wieczoru, że do następnej rozprawy Scorpius będzie u nich.

- Tak, ojcze – Hermiona zastanawiała się, czy nadal traktuje swojego ojca

z takim respektem, jakim go darzył za czasów Voldemorta. – Sąd odebrał
nam Scorpiusa. Dopiero drugiego stycznia zapadnie ostateczny wyrok.

- Możemy ci jakoś pomóc? – Dziewczyna zauważyła, że Narcyza Malfoy

przewróciła oczami tak, jakby litowała się nad głupotą męża. Po chwili
dodała chłodnym, aczkolwiek przyjaznym tonem:

- Sami nie możemy zeznawać, Draco, doskonale wiesz, dlaczego – tu

spojrzała na syna pewnym stalowym wzrokiem. – Jednak może byście
spędzili z nami te święta, by nie czuć się samotnie... Oczywiście, Hermiono
możesz zaprosić również swoich rodziców. Byłoby nam niezmiernie miło ich
poznać.

Młoda kobieta otworzyła z wrażenia usta widząc zachęcający uśmiech

Narcyzy Malfoy. Chciała coś powiedzieć, ale nie wiedziała tylko, co. Czuła się
jak troll górski, wpuszczony w pierwszej klasie przez Quirrella do szkoły,
kiedy oberwał maczugą w swój pusty łeb. Nie była w stanie nawet oddychać.

Draco, niemniej zażenowany od Hermiony uratował ich z kłopotliwej

sytuacji.

- Jeszcze nie rozmawialiśmy na ten temat, mamo.

- Och, tak... – Kobieta udała zaskoczenie. – Oczywiście, tylko dałam wam

taką propozycję.

Brązowowłosa wybąkała jakieś słowa podziękowania, ale nie była w

stanie spojrzeć na kobietę.

Przez

następną

godzinę

Draco

tłumaczył

swoim

rodzicom

postępowanie w sprawie ani razu nie puszczając dłoni Hermiony. Obydwoje

odetchnęli z ulgą, kiedy Malfoy senior wstał, by się pożegnać. Dziewczyna
zauważyła, że Narcyza robi to nie chętnie – Hermiona miała niejasne uczucie,
że matka Dracona chciała z nią o czymś porozmawiać.

- Mam nadzieję, że skorzystacie z naszego zaproszenia – powiedziała na

pożegnanie.

Kiedy za państwem Malfoy zamknęły się drzwi Draco oparł się o nie, by

przyjrzeć się Hermionie.

- Co? – Zapytała unikając jego wzroku.

- Ta sukienka ci nie pasuje – odpowiedział ironicznie, by po chwili

podejść i spojrzeć na nią z góry.

- Co w niej jest złego? – zapytała czerwieniąc się.

- Nic – wzruszył ramionami. – Po prostu lepiej wyglądasz bez niej –

dodał, by po chwili się od niej odwrócić i zostawić zdezorientowaną w holu.
Nic z tego nie rozumiała.

I nie sądziła, że kiedykolwiek uda jej się to zrozumieć.




- CO ZROBIŁAŚ?! – Hermiona była pewna, że nawet Voldemort mógłby

się obudzić od krzyku Ginny Potter, kiedy dowiedziała się o jej romansie z
szefem.

To chyba nie był dobry pomysł, by jej mówić, pomyślała Hermiona.

- To, co słyszałaś – odpowiedziała na głos. Chwyciła szklankę z sokiem

dyniowym i, duszkiem, wypiła jej zawartość.

Ginny patrzyła na nią z szeroko otwartymi oczami. Nie mogła uwierzyć.

-

Zakochałaś się w nim, prawda? Inaczej byś tego nie zrobiła.

- Czy to coś złego? – Warknęła w stronę szklanki. – I tak nic z tego nie

będzie. Malfoy od dawna nie miał w łóżku kobiety, a że ja byłam pod ręką to
sobie skorzystał...

- Przestań tak mówić. Gdyby mu na tobie nie zależało, to nie trzymałby

cię za rękę podczas rozmowy z rodzicami.

Nie. Na pewno Ginny nie miała racji. W końcu, kto chciałby pokochać

Wiem-To-Wszystko-A-Nawet-Już-Nie-Wszystko-Granger?

Tak bardzo chciała wierzyć, że Draconowi na niej zależy. Teraz, kiedy

zwróciła wszystkim pożyczone pieniądze, mogła zacząć życie od nowa, a
czuła się dziwnie...

Sama postanowiła wyprowadzić się z rezydencji. Miała na to trzy dni –

Draco pojechał na jakiś ważny zjazd do Brukseli, więc nie musiała się
obawiać, że nie będzie potrafiła się z nim pożegnać. Po prostu odeszła...

Od dwóch tygodni nie miała wiadomości od Dracona. Święta

postanowiła też spędzić w samotności – rodzice w tym roku spędzali wigilię
na Malediwach, dlatego zdziwiła się, kiedy Ginny zadzwoniła do niej z
zaproszeniem na świąteczną kolację.

Siedziały teraz w salonie zastanawiając się, jak ubrać choinkę, kiedy

Hermiona postanowiła opowiedzieć przyjaciółce o tym, co zaszło między nią
a jej pracodawcą.

- Jest doskonałym aktorem – mruknęła po długiej chwili ciszy. –

Zostawiłby mnie zaraz po tym, jakbyśmy wygrali sprawę.

- Ale nie zamierzasz go teraz z tym zostawić?! – zapytała z

niedowierzaniem.

- Oczywiście, że nie! Za kogo ty mnie masz, Ginny? Ja po prostu nie

mogę...

- ... przyjąć do wiadomości, że Malfoy mnie kocha – dokończyła za nią

rudowłosa kobieta. – Hermiono, wybacz mi, że ci to powiem, ale zachowałaś
się wobec niego tak, jak Richard zachował się wobec ciebie. Zostawiłaś go z
niczym.

Poczuła się tak, jakby ktoś uderzył ją w twarz. Nie chciała dopuścić do

siebie tej myśli, a jednak...

Zerwała się z fotela.

- Gdzie ty idziesz?

Nie otrzymała odpowiedzi. Usłyszała trzask drzwi.




- Czy jest Draco? – zapytała Evana, który otworzył jej drzwi.

Jak na wigilię było niesamowicie zimno. Hermiona nie pamiętała, kiedy

ostatnio były tak piękne białe święta.

Evan spojrzał na nią niechętnie.

- Pana nie ma – jego głos był pozbawiony wszelkich emocji. – Wyjechał.

- Kiedy wróci?

- Dopiero na rozprawę.

- Nie wiesz, dokąd pojechał?

Mężczyzna niechętnie spojrzał jej w oczy. Widziała w nich złość.

- Pan nigdy mi nie mówi, dokąd się udaje. Jane wie, ale nic ci nie powie.

Nie chce z tobą rozmawiać.

Hermiona spojrzała zaskoczona na mężczyznę. O co chodziło?

- Nie rozumiesz? – Zapytał z kpiną. – Odeszłaś wtedy, gdy on stracił

dziecko. Byłaś jego jedyną podporą, a ty przy pierwszej sposobności go
zostawiłaś. Nie myśl, że będzie chciał z tobą rozmawiać, po wyroku. Na jego
miejscu nigdy nie wybaczyłbym ci - nie czekając na reakcję Hermiony
zatrzasnął drzwi przed jej nosem.

ROZDZIAL 21

- Proszę o wprowadzenie Johna Campbella.

Spojrzał w stronę pani Greengrass, która zbladła na widok

wchodzącego na salę mężczyzny. Draco uśmiechnął się triumfująco.

- Proszę się przedstawić – rozkazał sąd.

Hermiona siedziała cała spięta. Chciał chwycić ją za rękę, ale wiedział,

że nie może tego zrobić.

Prawo to prawo.

Kiedy John przedstawił się i złożył przysięgę, sędzia zaczął wypytywać

go o stosunek zarówno do państwa Greengrass, jak i do Dracona.

- Co pan ma wspólnego ze sprawą? – Zapytał po kilkunastu minutach

sędzia.

- Wysoki Sądzie – zaczął pewnym tonem John – mogę udowodnić, że

Astoria Malfoy przed swoją śmiercią wyznaczyła Dracona Malfoya jako
jedynego prawnego opiekuna ich syna. Dokumenty przedstawione przez
państwo Greengrass są sfałszowane.

Na sali sądowej zrobiło się zamieszanie. Państwo Greengrass wraz z

Dafne zaczęli zaprzeczać temu, co powiedział John, zaś mecenas Naidrok
siedział spokojnie patrząc nieprzeniknionym wzrokiem na Hermionę. Draco
poczuł się zazdrosny.

- Pani Greengrass, proszę się uspokoić – powiedział sędzia, po czym

zwrócił się do Johna. – Jest pan świadom, że zeznaje pan pod przysięgą?

- Tak, Wysoki Sądzie.

- Proszę nam powiedzieć, skąd ma pan te informacje.

John przełknął głośno ślinę i zanim zaczął mówić zerknął na Hermionę.

- Dzień przed śmiercią Astorii byłem u niej w szpitalu – próbował

opanować drżenie głosu na wspomnienia tamtego dnia. – Czuła się dobrze,
nic nie wskazywało na to, że ona... umrze.

Draco mimowolnie zacisnął dłonie w pięści zwracając na siebie uwagę

Hermiony. Natychmiast się uspokoił.

- Tego dnia Astoria dała mi dwa listy. Powiedziała mi, że jeden jest

zaadresowany do Hermiony Granger, a w drugim są prawdziwe dokumenty,
które zawierają jej ostatnią wolę, czyli fakt, że Draco Malfoy po jej śmierci ma
zająć się dzieckiem. Powiedziała mi wtedy, że gdyby coś się stało, to mam
przechować te listy. Uważała, że jej rodzina jest zdolna pozbawić pana
Malfoya praw rodzicielskich, dlatego prosiła, bym wysłał list do mecenas
Granger, w którym znajdowała się jej osobista prośba o pomoc dla pana
Malfoya.

- Dlaczego do mecenas Granger? – Zapytał z zaciekawieniem Naidrok.

- Pani adwokat kilka lat temu zajmowała się moją sprawą i...

- Sprzeciw, Wysoki Sądzie! To nie dotyczy sprawy – Hermiona wstała

wpatrując się wściekłym wzrokiem w siedzącego naprzeciw niej adwokata.

- Sprzeciw przyjęty. Czy pani Malfoy powiedziała, dlaczego podjęła się

skierowania prośby do mecenas Granger?

- Powiedziała, że żaden z czarodziejskich adwokatów nie podejmie się

walki z jej rodzicami – odpowiedział spoglądając na matkę Astorii, która była
blada jak ściana.

Sędzia mruknął cos niewyraźnie zapisując coś na kartce. Po chwili

zwrócił się do niego z lekkim uśmiechem.

- Czy ma pan przy sobie kopertę zawierającą ostatnią wolę Astorii

Malfoy?

- Tak, Wysoki Sądzie.

Draco obserwował reakcję Greengrassów. Dafne była czerwona z

wściekłości, wyglądała tak, jakby zamierzała w niego rzucić Avadą. Państwo
Greengrass zaś, w przeciwieństwie do córki byli bladzi jak ściana. Wiedzieli,
że przegrali.

Dorian Naidrok uśmiechał się do niego nieśmiało, po czym uniósł kciuki

do góry – Draco odnosił dziwne wrażenie, że adwokat jego teściów od
początku sprawy był po jego stronie.

Pomyłka: był po ich stronie.





- Gratuluję wygranej sprawy, pani mecenas – usłyszała głos Doriana

Naidroka.

Odwróciła się w stronę mężczyzny, który uśmiechał się do niej lekko

wyciągając do niej rękę. Niepewnie ją uścisnęła.

- Dziękuję.

Dorian spojrzał gdzieś ponad jej głową, zwracając uwagę Hermiony.

Odwróciła się i ujrzała jak Draco przytula do siebie syna. W jej oczach
pojawiły się łzy. Chciała być tam razem z nimi, ale wiedziała, że nie może.

Już nie może...

- To było naprawdę dobre – pochwalił mężczyzna. – Już się bałem, że

nie uda ci się wygrać.

Hermiona spojrzała niepewnie na Doriana.

- Co?

Mężczyzna się zaśmiał.

- Chyba musisz uważać mnie za sadystę, jeśli sądziłaś, że będę usiłował

za wszelką cenę odebrać dziecko twojemu klientowi. Kiedyś już o tym
rozmawialiśmy, Hermino; jestem ostrym prawnikiem, ale jeśli chodzi o dzieci
to zawsze robię to, co dla nich dobre. Jeśli sądzisz, że moi klienci, którzy
zamierzali grać nieuczciwie, byliby odpowiednimi opiekunami tego uroczego
blondynka, to jesteś w błędzie. Gdybyś nie wzięła sprawy w swoje ręce, to
sam zeznawałbym przeciwko nim. A tak, to i ja jestem szczęśliwy, i ty masz
wygraną sprawę, a twoi klienci będą ci wdzięczni do końca życia.

- Dobrze się czujesz? – zapytała niepewnie Hermiona.

- Doskonale – odparł. – Mam dla ciebie propozycję, Hermiono – dodał

konspiracyjnym tonem. – Słyszałem o tej sprawie z Richardem. Dlaczego mi
nie powiedziałaś, że to przez niego postanowiłaś zrezygnować z pracy?

Nie odpowiedziała. Poczuła zapach męskich perfum, które śniły jej się

każdej nocy. Po chwili Draco Malfoy wraz z synem przeszli obok niej bez
słowa.

- Wiesz, że nie lubię, gdy ktoś...

- Wiem, co chcesz mi zaproponować, Dorianie – przerwała mu w pół

słowa. – Niestety, nie mogę przyjąć twojej propozycji. To by było nie fair
wobec innych pracowników.

Prawda była taka, że Hermiona Granger wcale nie chciała pracować w

kancelarii Doriana Naidroka. Zamierzała otworzyć własną na przedmieściach
Londynu.

- No cóż... – powiedział rozczarowany. – Nie pozostaje mi nic innego

jak życzyć ci powodzenia. Mam nadzieję, że następnym razem to ja wygram
rozprawę. Do zobaczenia, Hermiono.

Nie słyszała jego słów. W jej umyśle widniał obraz Dracona w objęciach

kobiety łudząco przypominającą Lisę.

Z wrażenia przetarła oczy.

Draco Malfoy całował na jej oczach Lisę Miller.

- Tato, kiedy przyjdzie Hermiona?

- Nie wiem.

Tak było od kilku tygodni, a on nadal nie mógł sobie poradzić z tym, że

nie było razem z nim Hermiony.

Nie potrafił wybaczyć sobie, że wyjechał do tej cholernej Brukseli

wtedy, kiedy między nimi było tak niepewnie. A wszystko po to, by podpisać
zwolnienie Milicenty Buldstrode z niemieckiej siedziby jego firmy. Jak mógł
być tak głupi i dać się zwieść tej kobiecie?

Zaczynała się wiosna, a Draco nadal nie miał odwagi nawiązać

kontaktu z Hermioną. Tym bardziej, że była świadkiem feralnego pocałunku
z Lisą. Wiedział, że będzie miał kłopoty, ale tak bardzo był wściekły, że nie
mógł podejść do Hermiony, wziąć ją w ramiona, przeprosić i pocałować na
oczach tych wszystkich ludzi...

Nie wiedział, skąd ona się tam znalazła. Nagle wylądował w jej

objęciach, a potem stał się ofiarą jej ust. Nie był nawet pewny, co na ten czas
się stało ze Scorpiusem.

I on się dziwił, czemu ona go zostawiła? Jak mogła być pewna kogoś,

kto najpierw się z tobą kocha, a dwa dni potem wyjeżdża zostawiając kartkę
z wiadomością Wyjeżdżam do Brukseli. Wrócę za trzy dni? Nawet nie napisał,
by czekała. Nie napisał, że ją kocha.

Był chamem – wiedział o tym.

Z żalem w sercu patrzył na nieszczęśliwego Scorpiusa, który

codziennie stał w oknie wypatrując tej jedynej, którą zwał mamą. Kiedy był
przekonany, że Draco nie słyszy mówił do siebie: Mamusiu Hermiono wróć do
nas. Bardzo za tobą tęsknimy.

Jeżeli myślał, że da sobie radę sam wychować dziecko, to teraz

wiedział w jak wielkim był błędzie.

Nie dawał sobie rady sam. Nie potrafił pracować i wychowywać

jednocześnie dziecka jako matka i ojciec. Nie był w stanie mu dać miłości,
którą otrzymałby od kochającej matki, nawet, jeśli nie byłaby biologiczna.

Nie raz stawał pod jej drzwiami chcąc nacisnąć dzwonek, ale zawsze

się powstrzymywał i odchodził.

Czuł się jak tchórz.

Nie mógł uwierzyć, że to, co między nimi było tak dziwnie się urwało.

Bez żadnych słów, wyrzutów... Tak po prostu to, co dopiero zaczęło się tlić
nagle zgasło.

Bezpowrotnie.

Chociaż, może dało się z tym coś jeszcze zrobić...?





Zerknęła na zegarek. Było już pięć po ósmej. Znowu się spóźni na

umówione spotkanie z klientem.

Zaspanym wzrokiem spojrzała na swoje odbicie w lustrze: roztrzepane

włosy, podpuchnięte oczy i blada skóra. Ostatnio to było jej znakiem
rozpoznawczym.

Kolejny raz śnił jej się On. Miała nadzieję, że już więcej nie będzie

musiała go widzieć, ale za każdym razem, kiedy kładła się spać i zamykała
oczy widziała Jego twarz. Mimowolnie przypominała sobie Jego dotyk, Jego
smak... To było nie do zniesienia.

Litry wypitej kawy, by tylko nie móc zasnąć, nie pomagały. Eliksir

Słodkiego Snu sprawiał, że nie mogła się wybudzić z tego cudownego
koszmaru – działanie eliksiru było zbyt silne.

A ona przecież wcale za Nim nie tęskniła!

Dziesięć po ósmej, a ona nadal stała przed lustrem unikając odbicia

własnego wzroku. Nie potrafiła nawet dobrze okłamać samej siebie –
doskonale wiedziała, że tęskniła za Nim każdą częścią jej duszy; każdą
częścią ciała...

Była psychicznie zmęczona rozłąką. Zrozumiała, że ten rok zmienił jej

życie: potrzebowała ich jak powietrza. Nie potrafiła już normalnie
funkcjonować. Nie skupiała się na pracy tak, jak powinna, zastanawiając się,
czy ze Scorpiusem wszystko w porządku, czy On się nim dobrze zajmuje...

Celowo nie wymawiała jego imienia nawet w myślach. Wiedziała, że

pękłaby z tęsknoty przypominając sobie jego imię.

D...

Była wdzięczna, że jej rodzice nie wspominali o Nim. Dziękowała w

myślach swoim przyjaciołom, że zgrabnie unikali tematów, które Jego
dotyczyły.

Nieświadomie chwyciła za szczotkę do włosów, by po chwili spojrzeć

w własne oczy. Szarpnęła...

Jak ona nienawidziła tych włosów!

Po kilkunastu minutach, doprowadziwszy siebie do stanu używalności

chwyciła różdżkę i torebkę. Wychodząc z domu zanuciła:

Jeśli odejdziesz – będę pusta

Jeśli mnie tutaj zostawisz – będę samotna

Bez ciebie...

Jeśli chcesz mnie – będę ci wdzięczna za to, co robisz dla mnie...

Do kancelarii weszła punkt dziewiąta. Przywitał ją uśmiech Andrei – jej

sekretarki.

- Dzień dobry, panno Granger – dziewczyna tego dnia tryskała energią.

– Zrobiłam dla pani kawę, taką, jaką pani lubi – dodała podając Hermionie
kubek z napojem.

Brązowowłosa odpowiedziała uśmiechem wdzięczności upijając po

chwili łyk kawy.

Espresso...

- Pani klient już od pół godziny na panią czeka – poinformowała ją

Andrea. – Mówiłam, by przyszedł później, ale...

- Nie – przerwała jej Hermiona. – Dobrze, że już jest. Im szybciej to

załatwię, tym szybciej będę mogła się zająć tą sprawą.

Andrea lekko się uśmiechnęła, kiedy jej szefowa znikła za

mahoniowymi drzwiami gabinetu. Miała nadzieję, że z niego nie ucieknie.

Hermiona naprawdę miała ochotę uciec z gabinetu, kiedy ujrzała

swojego klienta. To nie mogło być możliwe! Przecież miał zniknąć z jej życia!

- Musimy sobie coś wyjaśnić, pani mecenas – usłyszała tak znajomy

głos, na który zmiękły jej kolana. Nie potrafiła się powstrzymać od tego, by
się nie zachwiać.

Owszem była adwokatem. Adwokatem miłości, prawda, ale nie miała

adwokatem swojej miłości. Nie o nią miała walczyć. Miała sprawić, by miłość
pomiędzy dwojgiem ludzi: ojcem i synem nie została zniszczona. I jej się
udało. Obroniła tą miłość.

Ale wątpiła w to, by udało jej się obronić własną.

Bo prawda była taka, że ona Go kochała.

EPILOG

- Scorpius! Uważaj, żebyś nie wpadł do wody! – zawołał Draco, kiedy
ujrzał jak jego syn z zafascynowaniem obserwował ryby w jeziorze. Tego
dnia mieli naprawdę dużo szczęścia do połowów – pogoda była słoneczna,
do tego idealna cisza, której nic nie mogło zakłócić. I oni: ojciec i syn.

- Nic mi nie będzie – odpowiedział chłopiec uśmiechając się lekko do

ojca. – Nie jestem taką niezdarą jak James Potter.

Draco wyszczerzył do niego zęby w uśmiechu. A jednak coś po nim

odziedziczył.

- Jestem pewien, że Jimmy to samo mówi o tobie – dodał zgryźliwie

podchodząc do niego z wędkami. – Mam nadzieję, że to jednak ty masz
rację.

- Oczywiście! A jakby inaczej... Ej! Ta jest moja! – zawołał oburzonym

tonem widząc, że ojciec zabrał jego ulubioną wędkę.

- Twoja? Młody, daj sobie spokój. Ta jest moja i koniec. Ostatnio

zabrałeś ją sobie bez mojej wiedzy, a ja z grzeczności nie zwróciłem ci uwagi.

Scorpius uśmiechnął się złośliwie do ojca.

- Gdyby się tylko dowiedziała...

Draco spojrzał morderczym wzrokiem na syna.

- Ani mi się waż jej cokolwiek powiedzieć! Masz tą wędkę i mnie nie
wkurzaj.

- Och, tato, daj spokój... Ja tylko żartowałem – Scorpius obdarzył ojca
najpiękniejszym uśmiechem na świecie. Wątpił, by był na świecie
cudowniejszy syn niż Scorpius. Nie zamieniłby go na innego.

Osiem lat.

Od ośmiu lat nie musiał się bać, że ktoś mu go odbierze.

Od ośmiu lat był najszczęśliwszym człowiekiem na świecie.

Wyczarował sobie fotel, w którym zasiadł po zarzuceniu wędki.

Scorpius spojrzał na niego błagalnie. Draco zaśmiał się złośliwie.

- Nie ma mowy. Ja też musiałem uczyć się cierpliwości, a zapewniam

cię, że to krzesło ci w tym pomoże.

Nie dyskutując z ojcem pokornie usiadł na krzesełku i skupił na

łowieniu ryb.

Oboje to uwielbiali. To było jedyne zajęcie, które robili razem: ojciec i

syn.

Po kilku godzinach połowów pakowali złowione ryby do siatki, po

czym wsiedli do jeepa, którym pojechali do domu.

Nigdy nie zabierali się na połów ryb w czwartki, ale tym razem było

inaczej: Draco wziął sobie urlop, by uczcić dzień, w którym po raz pierwszy
wybrali się wspólnie na ryby.

Przed rezydencję zajechali późnym wieczorem. Babcia razem z Anną i

Joanną już na nich czekały. Siostry zabrały ryby do kuchni, a Babcia z
utęsknieniem wyściskała Scorpiusa.

- Już się bałam, że nie wrócicie do domu! Draco, wiesz, która jest

godzina? – zapytała z wyrzutem.

Draco teatralnie przewrócił oczami. Skąd on to znał...?

- Czy Lisa do mnie dzwoniła? – zapytał wchodząc do rezydencji.

Babcia i Scorpius skrzywili się na wspomnienie kobiety. Żadne z nich

nie darzyło jej nadal sympatią.

- Tak. Prosiła byś do niej oddzwonił. Niby to pilne...

- Czy uważa, Babcia, że pozostanie jej sponsorem jest dla mnie pilne? –

zapytał unosząc leniwie lewą brew. Kobieta zaprzeczyła ruchem głowy. – Ja
też tak sądzę – dodał uśmiechając się po chwili. – A czy...?

- Nie ma żadnych wieści – odpowiedziała zanim zdążył zadać pytanie.

Draco spojrzał na Scorpiusa, który westchnął smutno na tą

wiadomość. Po chwili rzucił się na Jej ulubioną sofę.

- Dlaczego, tato? – zapytał patrząc tym znajomym wzrokiem z

wczesnego dzieciństwa. – Kiedy ostatnio rozmawiałem z nią przez telefon,
to powiedziała, że nie może się teleportować. Dlaczego? Czy ona nie wie, że
ja za nią tęsknię?

Mężczyzna usiadł obok swojego syna, po czym mruknął zaklęcie,

dzięki któremu pojawiły się dwie szklanki z miodem pitnym. Podał jedną
synowi.

- Ja też za nią tęsknię, Scorpius – mruknął. – Ona o tym wie.

- Więc dlaczego...?

- Ona także ma swoje marzenia – przerwał mu ostro Draco. – Wiesz, jak

bardzo marzyła o tym, by zdobyć tą sprawę. Musimy ją wspierać.

- Ale mogłaby chociaż wrócić na jeden dzień – Scorpius nadal upierał

się przy swoim. – Lyra także tęskni...

Draco uśmiechnął się na myśl o Lyrze. Jego mała księżniczka.

Jak bardzo by wiele zrobił, by żadne z nich nie cierpiało. Zarówno

Scorpius, jak i Lyra. Jego najcenniejsze skarby...

W nocy, leżąc w łóżku, zastanawiał się nad tym, dlaczego nie wracała

do domu. Tak bardzo chciał się do niej przytulić, pocałować... Chciał ją
trzymać za rękę patrząc na ich dzieci.

Zanim

wyjechała

zachowywała

się

jakoś

dziwnie.

Była

podenerwowana, a jednocześnie zamyślona. Czasami rzucała na Dracona
podejrzliwe spojrzenie, ale w taki sposób, by tego nie dostrzegał.

Czy on pragnął tak wiele? Chciał mieć przy sobie kobietę swojego

życia! Obiecał, że na nią poczeka i zamierzał dotrzymać słowa.

Obudził go delikatny pocałunek. Leniwie otworzył oczy, a widząc

przed sobą kobietę o wielkich czekoladowych tęczówkach, zamknął je
znowu. Był pewny, że nadal śpi.

- Drrrrraco – kobieta wymruczała drażniąc płatek ucha. – Kochanie.

Ponownie otworzył oczy, odwracając się w jej stronę. Była taka piękna,

pomimo podkrążonych oczu i bladej skóry. Przez te trzy miesiące zdążył
zapomnieć, jak wygląda. A teraz była na wyciągnięcie ręki.

Patrzyli na siebie w ciszy.

- Byłaś u dzieci? – zapytał szeptem.

- Tak. Scorpius nie chciał mnie puścić – uśmiechnęła się do mężczyzny.

– Lyra tylko mnie pocałowała i dalej poszła spać.

- Która jest w ogóle godzina?

- Po trzeciej. Wszyscy już śpią.

Draco spojrzał na nią nieodgadnionym wzrokiem. Kobieta zadrżała,

kiedy chwycił różdżkę i rzucił jakieś zaklęcie niewerbalne. Powolnym ruchem
wstał z łóżka i ruszył w stronę barku, z którego wyciągnął czerwone wino i
dwa kieliszki. Po chwili jeden podał kobiecie.

- Jak ci poszło? – zapytał wywołując jej zaskoczenie.

- Nie było łatwo, ale udało się. Myślałam, że nie dam rady. Chciałam

wracać, szczególnie wtedy, kiedy Scorpius mi powiedział, że jesteś chory.
Myślałam, że umrę z tej niepewności.

- Przesadzasz – mruknął. – Czyli co: koniec tej sprawy?

- Koniec w ogóle – powiedziała upijając łyk wina. Zaczerwieniła się

widząc przeszywający wzrok Dracona.

- Jak to?

- Kiedy byłam w Berlinie zrozumiałam, że najważniejszą rzeczą nie jest

pomaganie innym ludziom, lecz rodzina. Każdego dnia tęskniłam za
Scorpiusem, za Lyrą, a przede wszystkim za tobą, Draco. Nie umiałam się na
niczym skupić. Ciągle byłam myślami przy was... Poza tym nie chcę więcej się
denerwować z powodu cudzych problemów. Wystarczy mi to co mam. Nie
potrzebuję więcej...

- Chcesz to wszystko rzucić?

- Ja już spełniłam swoją misję jako adwokat, Draco – mruknęła. – Poza

tym... – uśmiechnęła się do niego lekko.

- Poza tym: co?

- Pewien mężczyzna, który studiował magomedycynę, powiedział mi,

że stres nie sprzyja rozwojowi dziecka w okresie płodowym.

Draco przez chwilę czuł się tak, jakby był spetryfikowany. Nie

docierało do niego to, co powiedziała mu kobieta. Dopiero po chwili...

- Slytherinie – wyszeptał. Stanął przed kobietą i podał rękę, chcąc

pomóc jej wstać. Już chwilę potem wpił się w jej usta kierując kroki w stronę
łóżka.

Zdecydowanym ruchem pozbawił ją zbędnej garderoby. Kiedy leżała

przed nim w samej bieliźnie przyjrzał się jej z podziwem. Była taka idealna...

Drżącą ręką dotknął jej brzucha. Pamiętał chwilę, kiedy będąc w ciąży z

Lyrą powiedziała mu, że będą mieli dziecko. Cieszył się jak głupi.

Teraz było inaczej. Ze złośliwością patrzył na kobietę, która

przyglądała się z zaciekawieniem jego poczynaniom. Nie mógł jednak
powstrzymać drżenia rąk.

- Rzeczywiście, trochę przytyłaś – nie mógł się powstrzymać od tego,

by ręką „niechcący” zahaczyć o jej najbardziej wrażliwe miejsce. Słysząc
cichy jęk pochylił się nad nią i wymruczał w usta: - Coś nie tak, Granger?

Hermiona znała jego gierki, które za każdym razem działały na nią tak

samo: nie była w stanie myśleć. Nieudolnie próbowała coś odpowiedzieć, ale
Draco w tym momencie pozbawił jej płynnym ruchem ostatnich części
garderoby.

- Który to miesiąc? – zapytał ochrypniętym głosem wywołując na jej

ciele dreszcze nie tylko głosem, ale również dotykiem rąk, które błądziły po
każdym skrawku jej skóry.

- Czwarty – odpowiedziała słabym głosem.

- Czyli możemy... – dodał z zamyśleniem, po czym bez ostrzeżenia w

nią wszedł zdecydowanym ruchem.

Kochali się tak, jakby robili to pierwszy raz. Ona poznawała na nowo

niego, a on ją. Ze zdziwieniem odkryli, że pomimo tych wszystkich wspólnych
lat nadal siebie pragnęli tak, jak na początku. Darzyli się miłością, której nic
nie mogło zniszczyć.

Po kilku godzinach leżeli w łóżku przytulając się do siebie i

rozmawiając o dzieciach. Byli szczęśliwi, że mogą znów być razem.

- Hermiono – powiedział nagle poważnym tonem Draco.

Kobieta owinięta w kołdrę spojrzała ze zdziwieniem na blondyna.

Draco machnął różdżką. Po chwili w jego ręku pojawił się pierścionek.

- Nie chciałem tego tak zrobić, ale myślę, że to jest odpowiedni na to

moment.

Kobieta nieprzytomnie patrzyła na Dracona, który ujął jej dłoń,

zakładając na palec pierścionek.

- Hermiono Jane Granger... – zaczął drżącym tonem. – Czy po tylu

latach wspólnego życia zgodzisz się zostać moją żoną?

Nie otrzymawszy odpowiedzi spojrzał na nią z lękiem. Czy to było

możliwe, że się nie zgodzi?

Łzy w oczach Hermiony powiedziały mu wszystko. Namiętnie

pocałował narzeczoną.

- Czyli Scorpius Hyperion, Lyra Satine i Serpens Lynx będą mieć

normalną rodzinę – zachichotała Hermiona.

- Ser... Kto?

- Nie mówiłam ci? To chłopiec. Serpens Lynx. Znam tradycję twojej

rodziny i tym razem się nie uprę, by chociaż drugie imię było normalne –
wywróciła oczami widząc oburzenie Dracona. – Skoro i tak trafi to
Slytherinu, to co mu zaszkodzi, jeżeli imię będzie mieć typowo ślizgońskie?
Mężczyzna zaśmiał się pod nosem jednocześnie obdarzając swoją kobietę
kolejnym pocałunkiem.

Oboje w tej samej chwili pomyśleli, że życie, pomimo wielu

nieprzyjemności potrafi się po latach odwdzięczyć i podarować chwile
szczęścia. Wystarczy tylko walczyć o miłość i zostać własnym adwokatem
miłości.