King Stephen Dolina Jeruzalem

Stephen King

Dola Jeruzalem

Przeło

ył: Michał Wroczy

ski

2 pa

dziernika 1850 r.

DROGI BONESIE!
Jak to dobrze znale

źć

wreszcie w chłodnym, pełnym przeci

gów

hallu w Chapelwaite z nadziej

e wreszcie ul

żę

pełnemu p

cherzowi.

Po podró

y tym przera

cym dyli

ansem bol

mnie wszystkie gnaty.

Ale najwi

ksz

rado

ść

sprawił mi widok zaadresowanego Twoimi

niepowtarzalnymi bazgrołami listu, który le

y na tym okropnym stoliku

z wi

niowego drzewa stoj

cym obok drzwi! Zapewniam Ci

e zabior

do jego odcyfrowywania jak tylko zaspokoj

potrzeby mego

ciała (w ozdobnej łazience na parterze, gdzie panuje taki zi

e a

para leci z ust).
Rad jestem,

e wyleczyłe

z tej miazmy, która tak długo

czyła Ci płuca, jakkolwiek bardzo Ci współczuj

moralnego dylematu,

jaki miałe

w zwi

zku z podj

ciem decyzji o rozpocz

ciu kuracji.

Chory abolicjonista lecz

cy si

na słonecznej, ska

onej niewolnictwem

Florydzie. Niemniej, Bonesie, prosz

jako przyjaciel, który

równie

był ju

w tej dolinie cienia, my

l przede wszystkim o sobie i

nie wracaj do Massachusetts, dopóki ciało nie b

dzie zupełnie zdrowe.

li umrzesz, Twój subtelny umysł i ci

te pióro b

dla nas

stracone, czy

nie ma jakiej

poetyckiej sprawiedliwo

ci w tym,

Południe ma ci

wyleczy

Owszem, dom jest tak spokojny i pi

kny, jak zapewniali mnie

wykonawcy ostatniej woli mego kuzyna, ale w pewien sposób
złowieszczy. Stoi na wysokim, wielkim, stercz

cym wzniesieniu jakie

ęć

kilometrów na północ od Falmouth, a dziewi

ęć

od Portland. Za

domem rozci

ga si

ponad hektar ziemi, dochodz

cy a

do strasznej,

przechodz

cej wszelkie wyobra

enia dziczy - jałowce, zbite g

szcza

winoro

li, krzaki i dzikie pn

cza porastaj

ce malownicze skały, które

oddzielaj

moj

posiadło

ść

od terenów nale

żą

cych do miasta. Okropne

imitacje greckich rze

b spogl

daj

lepo ze szczytów pagórków, jakby

w ka

dej chwili miały si

rzuci

na przechodnia. Odnosz

wra

enie,

gust mego kuzyna Stephena wyra

ał cał

gam

upodoba

, od predylekcji

do rzeczy nie do zaakceptowania po zamiłowanie do przedmiotów
kra

cowo odra

cych. Jest tu dziwaczny letni domek, prawie

całkowicie pogrzebany pod zwałami szkarłatnego sumaka, i groteskowy
zegar słoneczny w

rodku czego

, co niegdy

musiało by

ogrodem. On

wła

nie dopełnia miary szale

stwa, jakie tkwi w tym dziwacznym

krajobrazie.
Ale widok rozci

gaj

cy si

z okien salonu rekompensuje wszystko;

przyprawiaj

ca o zawrót głowy panorama skał u podnó

a Chapelwaite

Head i samego Atlantyku. Olbrzymie, wysuni

te okno wykuszowe, obok

którego stoi wielka, przypominaj

ca kształtem ropuch

sekretera,

wychodzi wła

nie na t

stron

. Wszystko to stwarza doskonałe warunki

i wspaniały nastrój,

ebym zacz

ł w ko

cu pisa

powie

ść

, o której

tyle Ci opowiadałem [i niew

tpliwie okropnie Ci

tym zanudzałem].

Dzisiejszy dzie

był pochmurny, co chwila padał deszcz.

wiat za

oknem jest bury - stare i zwietrzałe jak sam Czas skały, niebo i
naturalnie ocean, który bij

w granitowe zr

by u podnó

a góry,

powoduj

c nie tyle huk, co jakie

wibracje... Kiedy pisz

te słowa,

cały czas wyczuwam stopami ka

de uderzenie fal. Ogólnie wra

enie nie

jest nieprzyjemne.
Zdaj

sobie spraw

, drogi Bonesie,

e nie pochwalasz moich

samotniczych ci

got, ale

piesz

zapewni

e czuj

wietnie

i jestem szcz

ęś

liwy. Jest ze mn

Calvin, jak zwykle praktyczny,

małomówny i niezawodny; ju

po kilku dniach zadzierzgn

ła si

dzy

nami ni

sympatii. Zorganizowali

my sobie w miasteczku regularne

dostawy prowiantu oraz cały zast

p kobiet, które maj

doprowadzi

ten

dom do porz

dku!

czył - tyle tu jeszcze mam rzeczy do obejrzenia, tyle

pokoi do zwiedzenia i niew

tpliwie tysi

ce sztuk obrzydliwych mebli,

które czekaj

ebym rzucił na nie czułym okiem. Jeszcze raz dzi

kuj

Ci za serdeczny list i za Twoj

nieustaj

przyja

źń

Przeka

wyrazy sympatii Swojej

onie i przyjmij moje.

CHARLES

6 pa

dziernika 1850 r.

DROGI BONESIE!
Có

to za miejsce!

Nieustannie wprawia mnie w zdumienie - podobnie jak zdumiewa mnie
reakcja mieszka

ców pobliskiej wioski na wie

ść

o tym,

e obj

łem je w

posiadanie. Jest to dziwaczna male

ka osada o malowniczej nazwie

Preacher's Corners. To stamt

d wła

nie Calvin zorganizował

cotygodniowe dostawy zaopatrzenia; tam równie

postanowił zamówi

odpowiedni

ilo

ść

drewna na zim

. Ale z miasteczka wrócił z pochmurn

twarz

, a kiedy spytałem, co go dr

czy, odparł pos

pnie:

"Panie Boone, oni uwa

e pan zwariował!" Roze

miałem si

odparłem,

e zapewne dotarła ju

do nich wie

ść

e po

mierci Sary

przeszedłem zapalenie opon mózgowych... Plotłem wtedy niestworzone
rzeczy, o czym sam mo

esz za

wiadczy

Ale Cal zaprotestował twierdz

e nikt tam o mnie nic nie wie

poza tym,

e jestem kuzynkiem Stephena, który równie

zaopatrywał si

we wszystko w miasteczku. "Powiedziano mi, prosz

pana,

e ka

dy, kto

mieszka w Chapelwaite, albo jest ju

wariatem, albo nim zostanie".

Jak zapewne sobie wyobra

asz, byłem bardzo zakłopotany i

zapytałem, sk

d ma te zdumiewaj

ce informacje. Wyja

nił,

powiedział mu o tym ponury i raczej zamroczony alkoholem bałwan
nazwiskiem Thompson, wła

ciciel czterystu akrów ziemi poro

tej

sosnami, brzozami i

wierkami, z których drewno obrabia wraz z

cioma synami i sprzedaje je cz

ęś

ciowo do tartaków w Portland, a

ęś

ciowo gospodarzom z przyległych terenów.

Kiedy Cal, nie

wiadom jego dziwacznych uprzedze

, wyja

nił, gdzie ma

dostarczy

drewno, Thompson gapił si

na niego z otwart

jak

sroka w gnat. O

wiadczył,

e drewno mog

dostarczy

jego synowie, ale

tylko za dnia i to wył

cznie drog

biegn

wzdłu

brzegu morza.

Cal zapewne

le odczytał moje osłupienie i szybko dodał,

e facet

upił si

tani

whisky i wygadywał jakie

bzdury o wymarłym

miasteczku, z którym Stephen miał powi

zania... i o glistach! Calvin

dobił w ko

cu interesu z jednym z chłopaków Thompsona. Ten, jak

wywnioskowałem z opowie

ci, zachowywał si

raczej gburowato i s

po bij

cym z ust zapachu, daleko mu było do trze

ci. Zrozumiałem

e i w samym Preacher's Corners moje przybycie spotkało si

podobn

reakcj

. Cal dowiedział si

o tym w sklepie kolonialnym od

sprzedawcy, ale wywnioskowałem,

e to raczej typ plotkarza, który

lubi obmawia

wszystkich poza ich plecami.

Nie przej

łem si

zbytnio tym wszystkim, poniewa

wiem,

wie

niacy lubi

tworzy

mity oraz ubarwia

sobie

ycie plotkami, a

podejrzewam,

e nieszcz

sny Stephen i jego rodzina stanowili bardzo

wdzi

czny temat. U

wiadomiłem Calowi,

e człowiek, który padł trupem

przed werand

własnego domu, z cał

pewno

musiał sta

tutaj

naczelnym tematem rozmów i plotek.
Sam dom wprawia mnie w nieustanne zdumienie. Bonesie, ma
dwadzie

cia trzy pokoje!

ciany na pi

trach wyło

one s

boazeri

, a

galeria portretów, cho

nosi wyra

lady ple

ni, trzyma si

jeszcze

całkiem dzielnie. Kiedy przebywałem na pi

trze w sypialni, któr

ostatnio zajmował mój kuzyn, słyszałem buszuj

ce w

cianach szczury;

c po hałasie, jaki robiły, musiały to by

wyj

tkowo dorodne

sztuki - chrobot był tak dono

ny, jakby tam grasowali ludzie.

Zapewniam Ci

e nie chciałbym spotka

w nocy z takim

stworzeniem, zreszt

w dzie

nie. Jak dot

d nie natkn

łem si

jednak ani na ich odchody, ani na

adne nory. Dziwne.

Galeria na pi

trze składa si

z kiepskich obrazów, za to ramy

warte s

zapewne fortun

. Niektóre postacie z portretów przypominaj

Stephena takiego, jakim go zapami

tałem. S

zidentyfikowałem mego wuja, Henry'ego Boone'a i jego

Judith;

pozostałe twarze nic mi nie mówi

. Podejrzewam,

e która

nale

do mego znanego wszem i wobec dziadka Roberta. Ale rodziny ze

strony Stephena zupełnie nie znam, czego ze szczerego serca

ałuj

Ten sam dobry humor, który przebijał z listów Stephena do mnie i do
Sary, dostrzec mo

na w twarzach osób na portretach, mimo

e same

obrazy s

w opłakanym stanie. W jaki

głupi sposób rozpadaj

rodziny. Karabinowe escritoire, ostre słowa mi

dzy bra

mi, którzy nie

od trzech pokole

, i Bogu ducha winni potomkowie

niepotrzebnie patrz

na siebie wilkiem. Nie potrafi

powstrzyma

od refleksji,

e niebywale szcz

ęś

liwie si

zło

yło, i

Tobie i

Johnowi Petty'emu udało si

skontaktowa

ze Stephenem, kiedy wydawało

e ja te

pod

ążę

ladem Sary i przekrocz

Bram

... zwłaszcza

zło

liwy los nie pozwolił mi si

osobi

cie spotka

z kuzynem. Tak

chciałbym posłucha

na własne uszy, jak wyst

puje w obronie rodowych

rze

b i mebli!

Ale nie pozwól mi tak bezlito

nie obmawia

tego miejsca. Stephen

wprawdzie hołdował innym gustom ni

moje, ale oprócz nowinek

wprowadzonych przez niego znale

źć

tu mo

na prawdziwe perły sztuki

meblarskiej [wi

kszo

ść

z nich spoczywa na górze przykryta płóciennymi

pokrowcami]. S

tam ło

a, stoły i ci

ęż

kie, mroczne woluty wykonane z

drzewa tekowego i z mahoniu, a wyposa

enie licznych sypialni i pokoi

cinnych, górnego gabinetu i małego salonu posiada jaki

pos

pny

urok. Podłogi wyło

one sosnow

klepk

jakim

tajemniczym,

wewn

trznym blaskiem. Panuje tutaj aura dostoje

stwa; dostoje

stwa i

przytłaczaj

cego wszystko ci

ęż

aru minionych lat. Nie powiem,

ebym to

lubił, ale darz

szacunkiem. Bardzo jestem ciekaw, czy uda mi si

przystosowa

do tego tak zmiennego, północnego klimatu.

e, ale si

rozgadałem! Odpisz mi, Bonesie, jak najszybciej.

Informuj mnie o post

pach twej kuracji, a tak

e o wiadomo

ciach,

jakie dostajesz od Petty'ego i reszty. I zaklinam ci

na wszystkie

ci, nie próbuj zbyt nachalnie nawraca

swych nowych znajomych

z Południa. Obaj doskonale wiemy,

e nie wszyscy, jak nasz dawno ju

nie

cy przyjaciel, pan Calhoun, zadowol

jedynie utarczkami

słownymi.
Oddany Ci przyjaciel
CHARLES

16 pa

dziernika 1850 r.

DROGI RICHARDZIE!
Cze

ść

, jak Ci leci? Po przybyciu do rezydencji w Chapelwaite

sto o Tobie my

lałem i po trosze spodziewałem si

jakich

wie

od Ciebie... a teraz wła

nie otrzymałem list od Bonesa, który pisze,

e przecie

zapomniałem zostawi

w klubie swego nowego adresu! B

pewien,

e i tak bym napisał, poniewa

czasami wydaje mi si

e moi

prawdziwi i wierni przyjaciele s

wszystkim, co zostawiłem w zupełnie

normalnym i pewnym

wiecie. Wielki Bo

e, ale

los nas rozrzucił! Ty

jeste

w Bostonie i wiernie piszesz do The Liberator [tak na

marginesie, tam równie

przesłałem mój aktualny adres], Hanson

przebywa w Anglii na tych swoich kolejnych przekl

tych wycieczkach, a

biedaczysko Bones leczy płuca w samej jaskini lwa.
Dicku, sytuacj

tutaj zastałem tak

, jak si

spodziewałem, i b

pewien,

e zło

żę

Ci o wszystkim pełne sprawozdanie, kiedy ju

uporam

z pewnymi sprawami, z jakimi si

zetkn

łem w tym miejscu...

, i

pewne wydarzenia, jakie zdarzaj

w samym Chapelwaite i

w okolicy, bardzo zaintryguj

Twój prawniczy umysł.

Na razie pragn

tylko zapyta

, czy nadal interesuj

te sprawy.

Czy pami

tasz historyka, którego przedstawiłe

mi na obiedzie u pana

Clary'ego? Nazywał si

chyba Bigelow. Tak czy owak wspominał,

e jego

hobby polega na zbieraniu wszelkich strz

pów wiadomo

ci historycznych

odnosz

cych si

dokładnie do terenów, na których obecnie mieszkam.

Moja pro

ba zatem brzmi: Czy byłby

łaskaw skontaktowa

z nim

ponownie i poprosi

o informacje dotycz

ce folkloru, a nawet plotki

odnosz

ce si

do małego, opuszczonego miasteczka zwanego DOLA

JERUZALEM w parafii Preacher's Corners nad Królewsk

Rzek

, która

wpada do odległej od Chapelwaite o jakie

osiemna

cie kilometrów

rzeki Androscoggin. Jest to dla mnie sprawa niebywale istotna i
byłbym Ci bardzo zobowi

zany, gdyby

zechciał mi pomóc.

Drogi Dicku, przejrzałem wła

nie ten list i widz

potraktowałem Ci

dosy

skrótowo, za co z całego serca przepraszam.

Ale zapewniam Ci

e w stosownym czasie wytłumacz

lakoniczno

ść

a teraz przesyłam najgor

tsze pozdrowienia Twojej

onie, Twoim dwóm

wspaniałym synom i, naturalnie, Tobie.
Oddany Ci przyjaciel
CHARLES

16 pa

dziernika 1850 r.

DROGI BONESIE!
Pragn

opowiedzie

Ci o tym, co mnie i Calowi wydaje si

nieco

dziwne [a nawet niepokoj

ce] - ciekaw jestem, co Ty na ten temat

powiesz. Je

li Ci

to nie zainteresuje, potraktuj wszystko jako

art,

który uprzyjemni Ci chwil

walk z komarami.

W dwa dni po tym, jak wysłałem do Ciebie list, z Corners przybyły
do nas cztery młode damy w towarzystwie pani Cloris, matrony o
przera

co dystyngowanym wyrazie twarzy,

eby doprowadzi

dom do

porz

dku i wszystko dokładnie odkurzy

; w wyniku ich działa

ca dnia nieustannie kichałem. Wszystkie kobiety wykonuj

c swoj

prac

, wydawały si

spi

te i mocno zdenerwowane; jedna nawet cicho

pisn

ła ze strachu, kiedy nieoczekiwanie wszedłem do salonu na

trze, który akurat sprz

tała.

Zapytałem o to pani

Cloris. (Zdumiałby

, bo odkurzała hall na

parterze z tak

zawzi

e spod starej, spłowiałej opaski

wysypywały si

jej kosmyki włosów]. Odwróciła si

w moj

stron

powiedziała z dziwnym napi

ciem w głosie:

"Ludzie nie lubi

tego domu, prosz

pana, i ja równie

go nie

lubi

. Ten dom zawsze był zły".

Na tak nieoczekiwane o

wiadczenie straciłem na chwil

mow

, a

wyra

nie podekscytowana pani Cloris ci

ła dalej:.

"Nie chc

przez to powiedzie

e Stephen Boone był człowiekiem

niegodziwym, poniewa

skłamałabym; sprz

tałam u niego co drugi wtorek

przez cały czas, jak tutaj mieszkał, podobnie jak sprz

tałam u jego

ojca, pana Randolpha Boone'a a

do chwili, kiedy on i jego

ona

znikn

li w roku tysi

c osiemset szesnastym. Pan Stephen był dobrym i

sympatycznym człowiekiem i pan równie

sprawia takie wra

enie (prosz

wybaczy

mi moj

szczero

ść

, ale ja nie potrafi

inaczej mówi

); lecz

sam dom jest zły, taki zreszt

zawsze był i

aden z Boone'ów nie

zaznał w nim szcz

ęś

cia. Tak jest od czasów, kiedy pa

ski dziadek

Robert i jego brat Phillip w roku tysi

c siedemset osiemdziesi

tym

dziewi

tym poró

nili si

o jakie

[tutaj umilkła, jakby nagle poczuła

winna] skradzione przedmioty".

Sam popatrz, Bones, jak

ta miejscowa ludno

ść

ma pami

ęć

"Dom zbudowano nieszcz

ęś

liwie" - powiedziała jeszcze pani Cloris.

- "Ludzi w nim mieszkaj

cych prze

ladowały nieszcz

ęś

cia, na jego

podłogach rozlano krew [nie wiem, czy wiesz, Bones,

e mój wuj

Randolph zamieszany był w wypadek, jaki wydarzył si

na schodach

prowadz

cych do piwnicy, w którym to straciła

ycie jego córka

Marcella; on sam dr

czony wyrzutami sumienia, odebrał sobie

ycie.

Opisał mi to wszystko Stephen w li

cie, jaki przysłał ze smutnej

okazji dnia urodzin swojej nie

cej siostry], zdarzały si

równie

tajemnicze znikni

cia i wypadki.

Pracowałam w tym domu od dawna, panie Boone, a przecie

nie jestem

ani

lepa, ani głucha. Słyszałam w

cianach paskudne d

ki, prosz

pana, paskudne d

ki - straszliwe łomoty i trzaski, a raz nawet

dziwne ni to zawodzenie, ni to

miech. A

zmroziło mi krew w

yłach.

Prosz

pana, to mroczne miejsce..."

Urwała, najwyra

niej w obawie,

e powie za du

li o mnie chodzi, sam dobrze nie wiedziałem, czy mam wybuchn

ąć

miechem, czy wyrazi

oburzenie, by

zaintrygowany, czy podej

ść

tych rewelacji racjonalnie. Obawiam si

e wtedy byłem tylko

rozbawiony.
"A czego si

pani spodziewała, pani Cloris?" - zapytałem. -

"Pobrz

kuj

cych ła

cuchami duchów?"

Ona tylko obrzuciła mnie osobliwym spojrzeniem.
"Mo

e i duchów. Ale to nie duchy gnie

żą

cianach. To nie

duchy zawodz

i płacz

jak pot

pie

cy, to nie duchy rozbijaj

włócz

w ciemno

ciach. To..."

miało, pani Cloris" - zach

ciłem. - "Skoro ju

pani opowiedziała

tyle, to nale

y sko

czy

to, co si

zacz

ło".

Na jej twarzy pojawił si

wyraz najwy

szego przera

enia i -

mógłbym da

głow

- jakiej

religijnej zgrozy.

"Niektórzy nie umieraj

" - szepn

ła. - "Niektórzy

w półmroku

zalegaj

cym dziedzin

Pomi

dzy,

eby słu

... Jemu!"

I to wszystko. Przez kilka minut próbowałem z kobieciny jeszcze
co

wyci

ąć

, ale ona zaci

ła si

w uporze i nic wi

cej nie

powiedziała. W ko

cu dałem spokój w obawie,

e porzuci prac

Na tym zako

czył si

ten epizod, ale kolejny nast

pił nast

pnego

wieczoru. Calvin napalił w kominku na parterze, wi

c zasiadłem w

salonie i kołysz

c si

sennie nad egzemplarzem The Intelligencer

słuchałem łoskotu nawiewanego wiatrem deszczu bij

cego w du

wykuszowe okno. Wpadłem w błogi nastrój, jaki ogarn

łby ka

dego, kto

wieczorem w tak

pogod

siedzi pod dachem w cieple i w wygodnym

fotelu. W pewnej chwili w progu stan

ł Calvin. Był podekscytowany i

wyra

nie wystraszony.

"Pan nie

pi, sir?" - zapytał.

"Wła

nie prawie zasn

łem" - odrzekłem. - "Co si

stało?"

"Odkryłem co

na pi

trze. My

e powinien pan to zobaczy

osobi

cie" - odparł, z trudem kryj

c podniecenie.

Wstałem i ruszyłem za nim. Wspinaj

c si

po szerokich schodach,

Calvin powiedział:
"Czytałem ksi

ąż

w gabinecie na pi

trze... jedn

z tych

dziwnych... kiedy usłyszałem w

cianie hałas".

"Szczury" - o

wiadczyłem. - "I to wszystko?" Przystan

ł na górze

schodów i popatrzył na mnie bardzo powa

nie. Lampa, któr

trzymał w

ku, rzucała tajemnicze, ta

ce cienie na ciemne draperie i

majacz

ce w mroku portrety. Twarze raczej łypały na nas z ukosa, ni

miechały. Nagle za oknem zacz

ł wy

wiatr, ale po chwili, jakby

niech

tnie, ucichł.

"To nie były szczury" - powiedział Cal. - "To był taki dudni

k, jakby co

szamotało si

za szafk

z ksi

ąż

kami, a pó

niej

rozległ si

okropny gulgocz

cy rechot... okropny, sir. I drapanie,

jakby co

chciało si

wydosta

... dosta

mnie!"

Czy potrafisz sobie wyobrazi

moje zdumienie, Bonesie? Calvin nie

jest człowiekiem, który daje si

ponosi

odruchom histerycznej

wyobra

ni. Zacz

łem podejrzewa

e tkwi w tym jaka

tajemnica; i to

tajemnica bardzo ponura.
"I co si

stało dalej?" - spytałem. Ruszyli

my korytarzem i w

cu ujrzałem padaj

ce z gabinetu na podłog

wiatło. Z dr

eniem

serca popatrzyłem w tamt

stron

; opu

cił mnie cały błogi nastrój.

"Drapanie ustało, ale po chwili znów rozległo si

to dudnienie i

szamotanie; tym razem coraz dalej. Na chwil

to co

zatrzymało i

przysi

gam,

e słyszałem dziwny, prawie nieuchwytny dla ucha

miech!

Podszedłem do szafki i przesun

łem j

w nadziei,

e znajd

za ni

jak

ąś

przegrod

albo sekretne drzwi".

"I co? Natkn

łe

na co

interesuj

cego?"

Cal przystan

ł przed drzwiami do gabinetu.

"Nie... ale znalazłem to!"
Weszli

my do

rodka i zobaczyłem w półce stoj

cej po lewej stronie

czarn

. Ksi

ąż

ki w tym miejscu były tylko atrap

. Cal odnalazł

skrytk

. Po

wieciłem do

rodka lamp

, ale dostrzegłem jedynie grub

warstw

kurzu, który musiał si

tam gromadzi

od dziesi

cioleci.

rodku było tylko to" - wyja

nił cicho Cal, wr

czaj

c mi po

ółkł

kartk

papieru. .

Przed oczyma miałem map

z delikatnymi, cienkimi jak paj

cza prz

dza

liniami wyrysowanymi czarnym atramentem... map

jakiego

miasteczka

lub wioski. Na planie umieszczono mo

e z siedem budynków. Pod jednym,

zaznaczonym wie

yczk

, widniał podpis: Zepsuła go glista.

W górnym lewym rogu - wedle mapy punkt ów le

ał na północny zachód

od małej osady - narysowana była strzałka. Pod ni

czerniał napis:

Chapelwaite.
"W Corners kto

wspominał z l

kiem o opuszczonym miasteczku zwanym

Dola Jeruzalem" - powiedział Calvin. - "Wszyscy trzymaj

tamtego miejsca z daleka".
"Ale co to znaczy?" - zapytałem, wskazuj

c dziwaczny podpis pod

wie

yczk

"Nie wiem" - odparł.
Przypomniałem sobie wystraszon

, ale stanowcz

pani

Cloris.

"Glista..." - mrukn

łem.

"Czy pan co

wie, panie Boone?"

"Zapewne... b

dzie zabawnie odwiedzi

jutro to miasteczko. Co o

tym my

lisz, Cal?"

Oczy mu rozbłysły i skin

ł głow

. Strawili

my blisko godzin

opukuj

c i przeszukuj

cian

za znalezion

przez Cala skrytk

, ale

bez rezultatu. Nie powtórzyły si

równie

odgłosy, które mi opisał.

Dali

my sobie wreszcie spokój.

Nast

pnego dnia rano ruszyli

my na piechot

przez las. Padaj

cy w

nocy deszcz ustał, ale niebo ci

gle było szare i nad ziemi

nisko

płyn

ły chmury. Kiedy poczułem na sobie zaniepokojony wzrok Cala,

piesznie zapewniłem go,

e je

li poczuj

czony lub droga

oka

e si

zbyt długa, natychmiast go o tym powiadomi

i zrezygnujemy

z całego przedsi

wzi

cia. Zabrali

my ze sob

pot

ęż

wałówk

mienity kompas Buckwhite'a i oczywi

cie tajemnicz

, star

map

Doli Jeruzalem.
Dzie

był dziwny i pos

pny; kiedy posuwali

my si

przez mroczny,

sosnowy las, najpierw na południe, a pó

niej na wschód, nie

słyszeli

my ani jednego ptaka, a w zaro

lach nie poruszyło si

adne

zwierz

. Głuch

cisz

cił jedynie d

k naszych stóp i odległy

łoskot bij

cego w skały przyl

dka oceanu. Towarzyszył nam cały czas

prawie nadprzyrodzenie ci

ęż

ki zapach morza.

Po niecałych trzech kilometrach natkn

my si

na zaro

niegdy

wyło

palami drog

, która ci

ła si

mniej wi

cej w tym

samym kierunku, gdzie zd

ąż

ali

my. Ruszyli

my ni

, co pozwoliło

zaoszcz

dzi

sporo czasu. Rozmawiali

my niewiele. Pochmurny, ponury

dzie

opadał ci

ęż

płacht

, gasz

c w nas całego ducha.

Około jedenastej usłyszeli

my szum płyn

cej wody. Zaro

ta droga,

któr

szli

my, gwałtownie odbijała w lewo, a po drugiej stronie

spienionego, ciemnoszarego potoku, niczym jakie

widziadło, rozsiadło

miasteczko Dola Jeruzalem!

Potok miał około dwóch i pół metra szeroko

ci; jego brzegi ł

czyła

obro

ta mchem kładka. Po drugiej stronie, Bonesie, znajdowało si

przepi

kne miasteczko. Naturalnie nieubłagane działanie czasu wywarło

na nim swoje pi

tno, ale i tak zachowało si

w zadziwiaj

co dobrym

stanie. Kilkana

cie domów, z jakich znani byli purytanie - surowych w

swoim kształcie, ale mimo to imponuj

cych - stało nad stromym

brzegiem rzeki. Dalej, wzdłu

zaro

tej chwastami ulicy widniały

trzy lub cztery budynki. Od biedy mogły stanowi

prymitywne centrum

handlowe. Jeszcze dalej sterczała iglica zaznaczonego na mapie
ko

cioła; kłuła ołowiane niebo i sprawiała nieprawdopodobnie pos

pne

wra

enie z powodu łuszcz

cej si

farby i zmatowiałego,

przekrzywionego krzy

"Nazwa pasuje do miasteczka jak ulał" - odezwał si

cicho stoj

za mymi plecami Cal.
Przeszli

my mostek, ruszyli

my w stron

wioski... i w tym miejscu

moja opowie

ść

stanie si

nieco dziwaczna, wi

c przygotuj si

Bonesie!
W miar

jak posuwali

my si

dzy domami, powietrze zdawało si

przybiera

konsystencj

ołowiu; je

li wolisz, było ci

ęż

kie. Budynki

znajdowały si

w stanie kompletnego rozkładu - pozrywane okiennice,

pozapadane pod ci

ęż

arem

niegów dachy, pokryte kurzem okna łypi

ce na

nas zezem. Cienie rzucane przez dziwaczne załomy

cian i kanciaste

przybudówki zdawały si

zamienia

w jakie

złowrogie jeziora.

Najpierw wkroczyli

my do starej, zmurszałej karczmy - odnosiłem

osobliwe wra

enie,

e nie powinni

my swoj

obecno

zakłóca

spokoju domów, w których zm

czeni ludzie szukali chwili wytchnienia i

samotno

ci. Zwietrzała tablica wisz

ca nad połupanymi drzwiami

głosiła,

e był tu ongi

ZAJAZD I KARCZMA POD

SKIM ŁBEM. Wisz

na jednym zawiasie drzwi zaskrzypiały pot

pie

czo, a my weszli

my do

pogr

ąż

onego w gł

bokim cieniu wn

trza. Smród ple

ni i rozkładu zwalał

po prostu z nóg. Wydawało mi si

e pod tym zapachem kryje si

inny

jeszcze fetor, zawiesisty, morowy odór, zapach wieków i zgnilizny.
Tak

wydziela

mog

jedynie zniszczone trumny lub zbezczeszczone

grobowce. Jednocze

nie przyło

yli

my do nosów chusteczki.

Obrzucili

my pomieszczenie bystrym spojrzeniem.

"Bo

e drogi, sir..." - zacz

ł słabym głosem Cal.

"...nie powinni

my byli tu wchodzi

" - zako

czyłem za niego. I tak

rzeczywi

cie było.

Stoły i krzesła stały niczym upiorni stra

nicy; zakurzone, z

niezatartym pi

tnem, jakie wywarły na nich gwałtowne zmiany

temperatur, z których znany jest klimat Nowej Anglii, a jednocze

nie

w jaki

sposób w stanie nienaruszonym - jakby czekały poprzez

milcz

ce, nap

czniałe echem dziesi

ciolecia, a

wróci ów miniony,

dawny czas i kto

wejdzie, zawoła,

eby podano mu kufel piwa albo

szklank

gorzałki, rozda karty, po czym zaci

gnie si

wykonan

gliny fajk

. Wisz

ce na

cianie obok tablicy z regulaminem

kwadratowe, małe lustro było całe. Rozumiesz, Bonesie? Mali chłopcy
znani s

z tego,

e wsz

dzie si

dostan

i wszystko zniszcz

. Nie

istnieje dla nich

aden "nawiedzony" dom, który po ich wizycie

ostałby si

z całymi szybami bez wzgl

du na to, jak niesamowici i

przera

cy byliby jego rzekomi mieszka

cy; dla takich łobuziaków

nie ma

ci pogr

ąż

onego w pos

pnym cieniu cmentarza, nie ma

grobowca, gdzie by si

nie wdarli. A z cał

pewno

w odległym od

Doli Jeruzalem o niecałe trzy kilometry Preacher's Corners urwisów
takich jest bardzo wielu. A na dodatek wszelkie szklane naczynia i
cała masa innych kruchych i delikatnych przedmiotów, na które
natkn

my si

podczas naszych poszukiwa

[warte s

z pewno

okr

gł

sumk

], równie

pozostały nietkni

te. Jedyne zniszczenia,

jakich dopatrzyli

my si

w Doli Jeruzalem, dokonane zostały przez

bezosobow

Natur

. Wniosek jest jasny: Dola Jeruzalem to nawiedzone

miasto. Ale dlaczego? Mam pewn

teori

, lecz zanim odwa

żę

bli

wyja

, najpierw opowiem o dziwnym i niepokoj

cym zako

czeniu

naszej wizyty w tym upiornym miejscu.
Przeszli

my na gór

do cz

ęś

ci sypialnej zajazdu. Łó

ka były

starannie posłane, przy ka

dym stał cynowy dzban na wod

. Podobnie

kuchnia nie nosiła najmniejszych

ladów zniszczenia, z wyj

tkiem

zalegaj

cych wsz

dzie grubych warstw kurzu i przenikaj

cego wszystko

zapachu zgnilizny i rozkładu. Karczma z cał

pewno

dla miło

nika

staro

ytno

ci byłaby ziemi

obiecan

. Wspaniały kuchenny piec

stanowiłby ozdob

dej aukcji w Bostonie i niechybnie osi

łby

zawrotn

cen

"I co o tym my

lisz, Cal?" - zapytałem, kiedy znów znale

my si

w m

tnym

wietle pochmurnego dnia.

"My

e to paskudny interes, panie Boone" - odparł płaczliwie.

Pobie

nie zbadali

my inne budynki: stajni

przy karczmie, gdzie na

płaskich, zardzewiałych hakach wisiały sple

niałe uprz

ęż

e, sklep z

artykułami gospodarstwa domowego, magazyn z drewnem, gdzie ci

gle

jeszcze pi

trzyły si

stosy sosnowych i d

bowych belek i desek, oraz

W drodze do stoj

cego po

rodku miasteczka ko

cioła wst

pili

my do

dwóch domów mieszkalnych. Oba były zabudowane w typowym, puryta

skim

stylu, a w

rodku natkn

my si

na mas

przedmiotów i sprz

tów, na

których ka

dy kolekcjoner staroci natychmiast poło

yłby chciwie swoj

. Oba domy zostały opuszczone i przenikał je zapach zgnilizny.

Z wyj

tkiem nas dwóch wszystko tam było martwe i pogr

ąż

one w

bezruchu. Nie dostrzegli

my owadów, ptaków ani nawet paj

czyn w

rogach okien. Tylko kurz.
W ko

cu dotarli

my do ko

cioła. Pi

trzył si

nad nami, pos

pny,

niego

cinny, zimny. Okna były ciemne od panuj

cego w

rodku mroku;

wszelka pobo

ść

opu

ciły to miejsce bardzo dawno. O tym

byłem absolutnie przekonany. Weszli

my po schodach i poło

yłem dło

na wielkiej,

elaznej klamce. Wymienili

my z Calvinem pos

pne

spojrzenia. Pchn

łem drzwi. Od jak dawna tej klamki nie dotkn

ła

ludzka r

ka? Byłem pewien,

e moja jest pierwsza od pi

ęć

dziesi

ciu

lat; zapewne dłu

ej. Zardzewiałe zawiasy przera

liwie zaskrzypiały.

Smród ple

ni, zgnilizny i rozkładu był prawie namacalny. Cal wydał

zdławiony okrzyk i odruchowo odwrócił twarz, pragn

c zaczerpn

ąć

płuca

wie

ego powietrza.

"Prosz

pana" - sapn

ł. - "Czy jest pan pewien,

e pan

wytrzyma..."
"Czuj

doskonale" - odparłem spokojnie.

Bones, wcale nie byłem spokojny; podobnie jak i teraz. Podobnie
jak Moj

esz, Jereboam, Increase Mather czy nasz Hanson [kiedy jest,

naturalnie, w tym swoim filozoficznym nastroju] wierz

e istniej

szkodliwe duchowo miejsca, budowle, w których kosmiczne dobro
kwa

nieje i psuje si

. Przysi

gam Ci,

e ten ko

ciół jest wła

nie

takim miejscem.
Wkroczyli

my do długiego westybulu zastawionego zakurzony- mi

wieszakami i pulpitami ze zbiorami hymnów. W westybulu nie było
okien. W specjalnych niszach stały lampy oliwne. Nieszczególnie godne
uwagi pomieszczenie, pomy

lałem, ale w tej samej chwili usłyszałem,

e Calvin ze

wistem wci

ga w płuca powietrze i dopiero wtedy

ujrzałem to, co on dostrzegł wcze

niej.

To było odra

ce. Nie

miem opisa

dokładniej tego wspaniale

oprawionego malowidła. Musi wystarczy

Ci tylko tyle: namalowane było

w zmysłowym stylu obrazów Rubensa, przedstawiało groteskow

trawestacj

Madonny z Dzieci

tkiem, a w tle pełzły i paradowały

dziwne, ukryte w półcieniu stworzenia.
"Bo

e" - szepn

łem.

"Tu nie ma

adnego Boga" - odparł Calvin.

Jego słowa długo jeszcze wisiały w powietrzu.
Otworzyłem drzwi prowadz

ce do samego ko

cioła. W nozdrza uderzyło

nas niezdrowe powietrze i odra

cy smród.

W nikłym

wietle popołudnia majaczyły ławki ci

ce si

ołtarza. Nad nimi wznosiła si

wysoka, d

bowa kazalnica, a jeszcze

dalej, na skrytym w mroku ołtarzu, l

niło złoto.

Calvin, który był

arliwym protestantem, z cichym łkaniem wykonał

znak krzy

a, a ja poszedłem w jego

lady. Owo złoto był to wspaniałej

roboty krzy

, ale odwrócony do góry nogami - symbol Czarnej Mszy.

"Musimy zachowa

spokój" - usłyszałem własny głos. - "Calvin,

musimy zachowa

spokój. Musimy zachowa

spokój".

Lecz cie

spowił ju

moje serce i obawiałem si

e nigdy nie

odzyskam spokoju. Raz trafiłem pod mroczny parasol

mierci i

lałem,

e nie mo

e by

ciemniejszego miejsca. Ale tu było. Tu

było.
Przeszli

my wzdłu

głównej nawy, nasze kroki wzbudzały rozliczne

echa. Zostawiali

my za sob

w kurzu wyra

lady stóp. A na ołtarzu

były inne jeszcze, mroczne objets d'art. Nie, nie mog

, nie pozwol

memu umysłowi roztrz

tego, co widzieli

my.

Zacz

łem wchodzi

na kazalnic

"Nie! Panie Boone, nie!" - krzykn

ł nagle Cal. - "Boj

..."

Ale ja ju

znalazłem si

na górze. Na pulpicie le

ała olbrzymia,

otwarta ksi

ga napisana zarówno po łacinie jak i niewyra

nymi runami,

które na moje niewprawne oko były pismem druidzkim albo preceltyckim.
Zał

czam Ci kartk

z kilkoma narysowanymi z pami

ci symbolami.

Zamkn

łem ksi

i popatrzyłem na słowa wytłoczone w skórze

okładki: De Vermis Mysteriis. Moja łacina jest raczej uboga, ale
wystarczaj

ca,

ebym zrozumiał tytuł: Tajemnica Glisty.

Kiedy tylko dotkn

łem ksi

gi, cały ten przekl

ty ko

ciół i blada,

uniesiona twarz Calvina zata

czyły mi przed oczyma. Odniosłem

wra

enie,

e słysz

niskie, monotonnie zawodz

ce głosy pełne jakiego

odra

cego, a jednocze

nie

arliwego oczekiwania... a w tle tego

ku inny jeszcze, wypełniaj

cy trzewia ziemi odgłos. Nie wiem...

ale w tym samym momencie ko

ciół wypełnił bardzo rzeczywisty d

który potrafi

opisa

jedynie jako taki odgłos, jaki musiałoby wyda

ogromnego i niesko

czenie makabrycznego, co skr

ciło si

pod

moimi stopami. Kazalnica zatrz

sła si

; na

cianie zadygotał

zbezczeszczony krzy

Wyszli

my jednocze

nie, Cal i ja, zostawiaj

c tamto miejsce

ciemno

ciom, i

aden z nas nie odwa

ył si

odwróci

do chwili,

kiedy przekroczyli

my nierówne deski przerzuconego nad potokiem

mostka. Nie powiem,

e wracali

my biegiem, plugawi

c tych tysi

dziewi

ęć

set lat, podczas których człowiek mozolnie pi

ł si

w gór

stadium ciemnego i pełnego przes

dów dzikusa, ale te

skłamałbym

twierdz

e szli

my spacerkiem.

I to ju

wszystko. Nie wolno Ci psu

kuracji niepokojem,

ponownie zapadłem na zapalenie opon mózgowych; Cal mo

e za

wiadczy

prawdziwo

ci ka

dego mojego słowa i potwierdzi

istnienie tych

odra

cych hałasów.

Tak wi

c ko

ycz

c sobie gor

co spotkania z Tob

[wiem,

wtedy, w jednej chwili, opu

ciłoby mnie oszołomienie i zam

t, jaki

panuje obecnie w mojej głowie]. Z wyrazami najgor

tszej, dozgonnej

przyja

CHARLES

17 pa

dziernika 1850 r.

SZANOWNI PANOWIE!
W najnowszym katalogu waszych artykułów gospodarstwa domowego (z
lata 1850 r.) zauwa

yłem preparat pod nazw

"Zmora szczurów".

Chciałbym zakupi

jedn

(1) dwu i półkilogramow

puszk

tego

rodka

po cenie katalogowej trzydziestu centów ($0.30). zał

czam opłat

przesyłk

. Zamówiony towar prosz

przesła

na adres: Calvin McCann,

Chapelwaite, Preacher's Corners, Cumberland County, Maine.
Z góry dzi

kuj

za załatwienie tej sprawy.

Z wyrazami najgł

bszego szacunku

CALVIN McCANN

19 pa

dziernika 1850 r.

DROGI BONESIE!
Nowy, bardzo niepokoj

cy obrót sprawy.

Hałasy w domu wzmagaj

i nabieram coraz gł

bszego przekonania,

e to wcale nie szczury harcuj

cianach. Calvin i ja podj

kolein

, bezowocn

prób

odszukania jakich

kryjówek albo tajemnych

korytarzy. Wyra

nie brakuje nam oczytania w romansach pani Radcliffe!

Cal upiera si

e wi

kszo

ść

odgłosów ma swoje

ródło w piwnicy i tam

wła

nie mamy zamiar jutro rozpocz

ąć

poszukiwania. Niepokoi mnie

wiadomo

ść

e wła

nie w piwnicy tak niefortunnie znalazła swój

koniec siostra kuzyna Stephena.
Jej portret wisi w galerii na pi

trze. Marcella Bone, je

artysta dobrze j

oddał, była pi

knym stworzeniem o melancholijnej

urodzie i z tego co wiem, nie miała m

ęż

a. Czasami my

e pani

Cloris, ma racj

utrzymuj

c, i

jest to zły dom. Przej

ł zapewne cały

smutek i przygn

bienie swoich dawnych mieszka

ców.

Ale musz

ci szerzej opisa

straszne rewelacje, jakie objawiła mi

pani Cloris, z któr

dzisiaj po raz drugi rozmawiałem. Kobieta owa

jest najbardziej zrównowa

osob

w Corners, jak

dotychczas tam

spotkałem, i postanowiłem odszuka

po innym, bardzo nieprzyjemnym

spotkaniu, o czym zamierzam Ci opowiedzie

Dzisiejszego ranka miano dostarczy

nam drewno na opał. Kiedy

jednak min

ło południe, a drewna jak nie było tak nie było,

postanowiłem osobi

cie uda

do miasteczka. Zamierzałem odwiedzi

Thompsona, z którym Calvin umówił si

na dostaw

Dzie

był cudny. Panowała ciepła, złota jesie

i kiedy wreszcie

dotarłem na miejsce [Cal został w domu,

eby jeszcze raz przeszuka

bibliotek

stryja Stephena, ale dał mi dokładne wskazówki, jak trafi

do Thompsonów], byłem w tak wy

mienitym i pogodnym nastroju,

postanowiłem wybaczy

Thompsonowi jego niesolidarno

ść

Obej

cie drwala porastały bujne łany chwastów, a wal

ce si

domostwo wymagało generalnego remontu i farby; na lewo od stodoły, w
zabłoconym chlewie, tarzała si

i chrumkała olbrzymia maciora

przygotowana na listopadowy ubój. Na za

mieconym podwórku mi

dzy

domem a budynkami gospodarczymi jaka

kobieta, ubrana w zniszczon

kraciast

sukienk

, karmiła kury, rzucaj

c im ziarno z fartucha.

Kiedy j

pozdrowiłem, odwróciła w moj

stron

blad

, nieciekaw

twarz.
Nagła zmiana wyrazu jej oblicza z całkowitej t

poty i bezmy

lno

do oszalałego strachu była rzecz

nader interesuj

. Pomy

lałem

sobie,

e zapewne wzi

ła mnie za samego Stephena, poniewa

uniosła

dło

z rozcapierzonymi palcami w ge

cie odp

dzaj

cym sił

nieczyst

wrzasn

ła. Kr

ce si

u jej stóp ptactwo z gło

nym krzykiem

spłoszone rozbiegło si

po dziedzi

cu.

Zanim zd

ąż

yłem cokolwiek powiedzie

, z domu wynurzył si

wielki,

klocowaty m

ęż

czyzna odziany tylko w długie kalesony. W jednym r

trzymał strzelb

na wiewiórki, a w drugim kubek. Po zaczerwienionych

oczach i chwiejnym chodzie poznałem,

e mam do czynienia z Thompsonem

Drwalem we własnej osobie.
"Boone!" - rykn

ł. - "Pieprz

Upu

cił kubek i równie

wykonał magiczny znak. "Przyszedłem" -

wyja

niłem na tyle spokojnie, na ile pozwalały okoliczno

ci -

"poniewa

drewno do mnie przyj

ść

nie chciało. Zgodnie z umow

, któr

zawarł pan z moim..."
"Jego te

pieprz

Wtedy po raz pierwszy spostrzegłem,

e pod mask

fanfaronady i

pewno

ci siebie skrywa

miertelny strach. Zacz

łem si

powa

nie

zastanawia

, czy w stanie takiego podniecenia nie u

yje w stosunku do

mnie broni.
"Czy w ge

cie kurtuazji mógłby pan..." - zacz

łem ostro

nie.

"Pieprz

twoj

kurtuazj

"Zatem dobrze" - odparłem z godno

, na jak

mnie było w tamtej

chwili sta

. - "Przyjd

, kiedy pan si

uspokoi i b

dzie w lepszym

nastroju".
Odwróciłem si

na pi

cie i ruszyłem drog

w kierunku osady.

"Nie wracaj!" - wrzasn

ł za mn

. - "Sied

sobie w domu ze swoim

złym! Przekl

ty! Przekl

ty!"

Cisn

ł kamieniem, który trafił mnie w rami

. Nie dałem mu tej

satysfakcji i nie odskoczyłem.
Postanowiłem odszuka

pani

Cloris i przynajmniej wyja

zagadk

tak wrogiej postawy Thompsona. Jest wdow

[tak, wiem, i nic nie

kombinuj ze swatami, Bonesie; ona jest o dobrych pi

tna

cie lat ode

mnie starsza, a i ja nigdy ju

na czterdzie

ci nie b

wygl

dał] i

mieszka samotnie w uroczym domku usytuowanym nad samym brzegiem
oceanu. Kiedy si

pojawiłem, rozwieszała wła

nie pranie i szczerze

ucieszyła si

z mojej wizyty. Poczułem ogromn

ulg

; to bardzo

irytuj

ce uczucie, kiedy człowieka pi

tnuj

za co

, o czym on sam nie

ma zielonego poj

cia.

"Pan Boone" - powiedziała dygaj

c. - "Je

li pojawił si

pan w

sprawie prania, to musz

z przykro

odmówi

. Reumatyzm tak mi

dokucza,

e z trudem radz

sobie z własnymi brudami".

"Pani Cloris" - odparłem. - "Bardzo chciałbym,

eby to wła

nie

pranie było przyczyn

mojej wizyty. Przyszedłem z pro

o pomoc.

Musi mi pani opowiedzie

wszystko, co pani wie o Chapelwaite i Doli

Jeruzalem, oraz wyja

, dlaczego okoliczni mieszka

cy traktuj

mnie

tak wrogo i podejrzliwie".
"Dola Jeruzalem! A wi

c pan ju

o tym wie".

"Wiem" - odparłem. - "W ubiegłym tygodniu odwiedziłem tamto
miejsce z moim przyjacielem".
"Bo

e!"

Pobladła jak mleko i zachwiała si

. Podtrzymałem j

za łokie

Oczy wywróciły si

jej białkami do góry i my

lałem,

e zemdleje.

"Pani Cloris, przepraszam, je

li powiedziałem co

..." "Wejd

my do

rodka" - mrukn

ła. - "Powinien pan o wszystkim wiedzie

. Słodki

Jezu, znów nadchodz

złe dni!"

Nie odezwała si

cej ani słowem do czasu, a

w swojej

słonecznej kuchni zaparzyła herbat

. Kiedy stały ju

przed nami

paruj

ce fili

anki, dług

chwil

spogl

dała zamy

lonym wzrokiem na

ocean. Naturalnie i jej, i mój wzrok prawie natychmiast spocz

ł na

stercz

cym wierzchołku Chapelwaite Head, gdzie w wodzie przegl

dał

dom. Ogromne wykuszowe okno l

niło w promieniach przesuwaj

cego

ku zachodowi sło

ca. Widok był wspaniały, ale w jaki

sposób

dziwnie niepokoj

cy.

Nagle pani Cloris popatrzyła na mnie i powiedziała gwałtownie:
"Panie Boone, musi pan natychmiast opu

Chapelwaite".

Po prostu zd

białem.

"Tu

przed pa

skim przybyciem bardzo wyra

nie wzmogła si

aura

zła. Na tydzie

przed tym, jak postawił pan nog

w tym przekl

tym

miejscu, pojawiły si

omeny i złowieszcze znaki. Halo wokół ksi

ęż

yca;

olbrzymie ilo

ci lelków na cmentarzu; narodziny wyrodka. Pan musi

tamto miejsce opu

Kiedy ju

odzyskałem mow

, odezwałem si

najłagodniej jak potrafiłem:

"Pani Cloris, to wszystko sny. Kto jak kto, ale pani musi o tym
wiedzie

"Czy to sen,

e Barbara Brown urodziła dziecko bez oczu? Albo

Clifton Brockett natkn

ł si

w lesie za Chapelwaite, gdzie wszystko

dnie i traci barwy, na trop

ladów mierz

cych półtora metra ka

dy?

Odwiedził pan przecie

Dol

Jeruzalem. Czy przyzna pan z r

sercu,

e nic tam nie

yje?

Znów nie byłem w stanie wykrztusi

słowa; ci

gle miałem

ywo w

pami

ci tamten odra

cy ko

ciół.

Pani Cloris zło

yła swoje zdeformowane dłonie; zupełnie jakby

chciała uspokoi

skołatane nerwy.

"Słyszałam o tym tylko od swojej matki, która z kolei usłyszała to
od swojej. Czy zna pan histori

rodziny Boone'ów zamieszkuj

cej

Chapelwaite?"
"Bardzo ogólnie" - odparłem. - "Od lat osiemdziesi

tych

osiemnastego wieku dom nale

ał do rodziny z linii Phillipa Boone'a,

jego brat, Robert, mój dziadek, przeniósł si

do Massachusetts po

wielkiej kłótni na temat skradzionych dokumentów. O rodzinie Phillipa
wiem niewiele poza tym,

e prze

ladowało j

pasmo nieszcz

ęść

z ojca na syna i na wnuki; Marcella zgin

ła w tragicznym wypadku,

Stephen równie

umarł nagł

mierci

yczeniem mego kuzyna było,

ebym zamieszkał w Chapelwaite, by dom ten pozostał w r

kach naszej

rodziny i

eby dawne wa

nie pu

w niepami

ęć

"Nigdy do tego nie dojdzie" - szepn

ła. - "Czy wie pan co

przyczynie tamtej kłótni?"
"Roberta Boone'a przyłapano na przetrz

saniu biurka brata".

"Phillip Boone był szalony" - odparła. - "Paktował z siłami
piekielnymi. Przedmiotem, który Robert Boone chciał zabra

, była

blu

niercza Biblia napisana w staro

ytnych j

zykach: po łacinie, w

druidzkim i w kilku innych. Piekielna ksi

ga".

"De Vermis Mysteriis".
Pani Cloris cofn

ła si

, jakby kto

uderzył j

prosto mi

dzy oczy.

"Wie pan o tym?"
"Widziałem t

ksi

... dotykałem jej..."

Znów sprawiała takie wra

enie, jakby miała za chwil

zemdle

Zakryła dłoni

usta tłumi

c krzyk.

"Tak, w Doli Jeruzalem" - ci

łem. - "Le

ała na pulpicie w

tamtejszym straszliwym, zbezczeszczonym ko

ciele".

"A wi

c ci

gle jest; ci

gle tam jest". - Zachwiała si

na krze

le.

- "A ju

dziłam,

e Bóg w Swojej m

dro

ci cisn

ł j

w otchłanie

piekielne".
"Jaki był zwi

zek Phillipa Boone'a z Dol

Jeruzalem?"

"Zwi

zek krwi" - odparła pos

pnie. - "Nosił Znak Bestii, cho

stroił si

w szaty Baranka. Noc

trzydziestego pierwszego

dziernika tysi

c siedemset osiemdziesi

tego dziewi

tego roku

Phillip Boone znikn

ł... a wraz z nim wszyscy mieszka

cy tego

przekl

tego miasta".

Powinna była mi powiedzie

cej; najwyra

niej jeszcze co

wiedziała. Ale zacz

ła błaga

ebym ju

sobie poszedł, a jako powód

podała,

e "krew wzywa krew", i mruczała pod nosem o "tych, którzy

patrz

, i o tych, którzy stoj

na stra

y". Zapadał z wolna zmierzch,

a pani Cloris była coraz bardziej niespokojna, wi

eby j

sobie

zjedna

, obiecałem,

e wszystkie jej słowa wezm

pod gł

bok

rozwag

Kiedy wracałem do domu w szybko zapadaj

cym zmierzchu, opu

cił

mnie cały dobry nastrój. Pod czaszk

tłukło mi si

wiele pyta

. Cal

przywitał mnie wiadomo

e hałasy w

cianach przybrały na sile...

co mog

w tej chwili potwierdzi

. Próbuj

sobie wmawia

;

e to tylko

szczury, ale cały czas mam przed oczyma twarz pani Cloris.
Nad morzem wzeszedł ksi

ęż

yc, opasły, pełny, w kolorze krwi,

zalewaj

c ocean niezdrowym blaskiem. Ponownie wracam my

cioła i...

Ale Ty tego nie zrozumiesz, Bonesie. To zbyt szalone. Chyba musz

ść

spa

. Cały czas jestem my

lami z Tob

Wyrazy szacunku
CHARLES

(Poni

szy zapis pochodzi z prywatnego dziennika Calvina McCanna)

20-10-1850 r.
Pozwoliłem sobie dzi

rano sforsowa

zamek spinaj

cy stronice

ksi

gi; zrobiłem to przed powrotem pana Boone'a. Cały trud na nic;

ksi

ga napisana jest szyfrem. Podejrzewam,

e prostym. Zapewne

uporałbym si

z nim równie łatwo jak z zamykaj

cym ksi

zamkiem.

Diariusz. Jestem przekonany,

e napisany został r

pana Boone'a.

Jak

ąż

inn

ksi

ąż

trzymałby na najciemniejszej półce w bibliotece i

na dodatek zamykałby j

na specjalny zamek? Sprawia wra

enie starej,

ale kto to wie. Pó

niej napisz

cej, je

li czas pozwoli; pan Boone

koniecznie uparł si

zbada

piwnice.

Obawiam si

e przera

ce wydarzenia, które maj

tutaj miejsce,

mog

fatalnie wpłyn

ąć

na jego zdrowie. Musz

koniecznie wyperswadowa

mu t

wypraw

...

Ale wła

nie wraca.

20 pa

dziernika 1850 r.

BONESIE!
Nie mog

pisa

Nie mog

[sic] jeszcze o tym pisa

Ja Ja Ja

(Z prywatnego dziennika Calvina McCanna)

20-10-1850 r.
Tak jak si

obawiałem, zapadł ci

ęż

ko na zdrowiu...

Ojcze nasz, który

jest w niebie!

Nie jestem w stanie o tym my

; ale mam to wypalone na dnie

mojej duszy... ow

zgroz

z piwnicy...!

Jestem teraz sam. Na zegarze wybiło wpół do dziewi

tej, dom

pogr

ąż

ony w ciszy, ale...

Znalazłem go nieprzytomnego przy stole, który słu

y mu do pisania.

Teraz

pi. Jak

e szlachetnie i z jak

godno

zachował si

tam,

kiedy przez kilka chwil stałem wstrz

ąś

ty i jak sparali

owany!

Skór

ma woskowej barwy i chłodn

; dzi

ki Bogu, gor

czka min

ła.

Nie wa

żę

zabra

go do miasteczka ani zostawi

go tu samego i

pój

ść

osobi

cie. Ale gdybym nawet zdecydował si

tam wybra

, któ

przyjdzie ze mn

eby mu pomóc? Któ

przyjdzie do tego przekl

tego

domu?
Och, piwnica. To stwory z piwnicy nawiedzaj

nasze

ciany!

22 pa

dziernika 1850 r

DROGI BONESIE!
To znowu ja, cho

po trzydziestu sze

ciu godzinach stanu

nie

wiadomo

ci jestem przera

liwie słaby. Znowu ja... brzmi to jak

ponury, gorzki

art. Nigdy ju

nie b

sob

. Nigdy. Stan

łem oko w

oko z szale

stwem i zgroz

stokro

przekraczaj

liwo

ść

opisania

jej przez człowieka. A to jeszcze wcale nie koniec.
S

e gdyby nie Cal, nadszedłby mój kres. Cal jest jedyn

wysp

normalno

ci na tym morzu szale

stwa.

O wszystkim ci teraz opowiem.
Zaopatrzyli

my si

wiece, które miały nam słu

podczas

przeszukiwania piwnicy. Dawały silne

wiatło, zupełnie wystarczaj

do naszych celów - diablo wystarczaj

ce. Calvin wszelkimi sposobami

starał si

wyperswadowa

mi t

wypraw

, powoływał si

na moj

długotrwał

chorob

, któr

niedawno przeszedłem, utrzymywał,

wystarczy, je

li powykładamy mocne trutki na szczury.

Ja jednak stanowczo nalegałem, wi

c i Calvin w ko

cu musiał ulec.

Westchn

ł ci

ęż

ko i o

wiadczył:

"Skoro pan musi, panie Boone, chod

my".

Do piwnicy prowadz

drzwi zapadowe umieszczone w podłodze w kuchni

[Cal zapewnia mnie,

e teraz, po tym wszystkim, co tam zobaczyli

my,

zabił je na głucho deskami]. Unie

my je z najwy

szym trudem.

Z ciemno

ci uderzył w nas okropny smród niewiele ró

cy si

tego, który przenikał opuszczone miasteczko nad Royal River.

wiatło

bij

ce z mojej

wiecy padło na strome schody nikn

ce w mroku. Były w

fatalnym stanie - w jednym miejscu brakowało im nawet stopnia i
zamiast niego ziała czarna dziura... natychmiast zrozumiałem, w jaki
sposób zgin

ła nieszcz

sna Marcella.

"Prosz

bardzo uwa

, panie Boone" - ostrzegł Cal. Odparłem,

cały czas uwa

am, i ruszyli

my na dół.

Na dole było klepisko i zupełnie suche

ciany z granitu. Miejsce

nie sprawiało wra

enia raju dla szczurów; nie było tam nic, z czego

mogłyby budowa

gniazda,

adnych starych pudeł, połamanych mebli,

stert papieru i tym podobnych rzeczy. Unie

wiece wysoko nad

głowy, uzyskuj

c niewielki kr

wiatła, dzi

ki któremu mogli

my w

miar

swobodnie si

rozgl

. Klepisko stopniowo opadało.

Najwyra

niej znajdowało si

pod głównym salonem i jadalni

- to

znaczy po stronie zachodniej. Tam te

ruszyli

my. Panowała głucha

cisza. Zaduch stawał si

coraz silniejszy i zdawało si

e mrok

napiera na nas niczym pos

pna wełna; zupełnie, jakby ciemno

ść

była

zazdrosna o

wiatło, które chwilowo, po wielu latach, przej

ło władz

nad jej dziedzin

Na samym ko

cu granitowe

ciany ust

piły, a w ich miejsce pojawiło

gładkie, matowe, czarne jak smoła drewno. Tam te

czyła si

piwnica, bo główna komora przechodziła w rodzaj niszy.

eby dosta

do tej wn

ki, nale

ało skr

Bez wahania ruszyli

my w tamt

stron

Pojawiło si

przed nami straszliwe widmo przeszło

ci. Po

rodku

niszy stało samotne krzesło, a nad nim zwieszał si

, przywi

zany do

wbitego w belk

podporow

haka, przegniły konopny sznur zako

czony

"A wi

c tutaj si

powiesił" - mrukn

ł Cal. - "Bo

e!"

"Tak... a u stóp schodów le

ały zwłoki jego córki".

Cal zacz

ł co

mówi

; i nagle jego wzrok przeniósł si

na jaki

punkt za moimi plecami. Wtedy zacz

ł krzycze

Bones, sam nie wiem, jak opisa

Ci widok, który ujrzałem. Jak mam

opisa

przera

cych mieszka

ców, którzy gnie

dzili si

w naszych

murach?
Przeciwległa

ciana odchyliła si

i zamajaczyła w ciemno

ciach,

skierowała w nasz

stron

twarz - twarz o oczach czarnych jak sam

Styks. Bezz

bne usta wykrzywiał przera

cy u

miech; wyci

ła si

do nas

ółta przegniła r

ka. Stwór zakwilił obrzydliwie i niepewnie

post

pił krok w nasz

stron

wiatło mojej latarni padło na...

Na jego szyi ujrzałem sin

zostawion

przez sznur! Za

potworem dostrzegli

my jaki

ruch. Popatrzyłem w tamt

stron

zobaczyłem co

, o czym b

nił a

do dnia, w którym w ogóle

przestan

o czymkolwiek

- zobaczyłem dziewczyn

o bladej,

gnij

cej, wyszczerzonej w trupim u

miechu twarzy. Jej głowa zwieszała

pod przyprawiaj

cym o obł

d k

tem.

Chcieli nas; wiem o tym. Wiem równie

e gdybym nie cisn

ł w

stwora latarni

, a nast

pnie stoj

cym pod p

krzesłem, maszkary

zaci

łyby nas w mrok,

eby

my stali si

tacy sami jak one.

Wszystko, co było dalej, spowija lito

ciwy, nieprzenikniony mrok.

Na mój umysł spadła kurtyna. Ockn

łem si

, jak powiedziałem, w swoim

pokoju, a obok stał Cal.
Gdybym mógł, w samej tylko pid

amie i kapciach uciekłbym z tego

przera

cego domostwa. Ale nie mog

. Stałem si

pionkiem w jakim

kszym, mrocznym dramacie. Nie pytaj mnie, sk

d o tym wiem... po

prostu wiem. Pani Cloris miała racj

, kiedy wspomniała o krwi, która

wzywa krew; jak

bliska była prawdy mówi

c o tych, którzy patrz

, i

o tych, którzy stoj

na stra

y. Obawiam si

e rozbudziłem Sił

, co

drzemała od półwiecza w miasteczku Dola Jeruzalem; Sił

, która

mierciła moich przodków, bior

c ich w bezbo

niewol

jako

nosferatu - Nie umarłych. Ale jakkolwiek dostrzegam tylko ułamek
cało

ci, Bonesie, obawiam si

czego

o wiele gorszego. Gdybym

wiedział... gdybym tylko wiedział!

CHARLES

Postscriptum. Naturalnie, na razie pisz

to wszystko do szuflady;

Preacher's Corners izoluje si

od nas. Nie odwa

yłbym si

uda

swoim pi

tnem na poczt

, a Calvin nie zostawi mnie tu samego.

Niemniej, je

li dobry Bóg dopu

ci, w ten czy w inny sposób, list ten

do Ciebie dotrze.
C.

(Z prywatnego dziennika Calvina McCanna)

23-10-1850 r.
Z dnia na dzie

nabiera sił; zamienili

my kilka słów o widziadle w

piwnicy; zgodzili

my si

e nie była to ani halucynacja, ani skutek

działania ektoplazmy, lecz najprawdziwsza w

wiecie rzeczywisto

ść

Czy pan Boone, podobnie jak ja, uwa

e odeszli? By

e. Hałasy

uspokoiły, ale w powietrzu ci

gle wisi co

złowieszczego, jakby

dom spowijał mroczny całun. Odnosz

wra

enie,

e czekamy w złudnym

Oku jakiego

dziwacznego Cyklonu...

W sypialni na pi

trze, w dolnej szufladzie w szafie z

aluzjowym

zamkni

ciem, znalazłem paczk

papierów. Korespondencja plus

pokwitowania rachunków wyra

nie wskazuj

e pokój ten nale

ał ongi

do Roberta Boone'a. Ale najciekawszych jest kilka notatek zrobionych
na odwrocie reklamy m

skich czapek z bobrowego futra. Na górze

napisane jest du

ymi literami:

Błogosławieni ubodzy

Poni

ej widnieje pozorny nonsens:

bko dohłewmehis bsday
ehng osrari snaudodzd
Jestem pewien,

e trafiłem na klucz do szyfru, jakim napisano ow

zamykan

na zamek ksi

. Z cał

pewno

jest to prymitywny szyfr

stosowany podczas wojny o niepodległo

ść

, znany pod nazw

"sztachety w

płocie". Kiedy opu

ci si

co drugie "zero.", otrzymamy:

boołweibdy
łgsainuoz

Nale

y czyta

to z góry na dół, a nie wzdłu

, i w sumie daje to

pocz

tkowy cytat z "Błogosławie

stw" *.

Zanim o

miel

pokaza

to panu Boone'owi, musz

najpierw

osobi

cie dowiedzie

, o czym ta ksi

ga traktuje...

24 pa

dziernika 1850 r.

DROGI BONESIE!
Zdumiewaj

ce zjawisko - Cal, zawsze tak małomówny, je

li nie jest

pewien swojego [rzadki i pochwały godny rys ludzkiego charakteru],
odnalazł diariusz mojego dziadka, Roberta. Dokument został napisany
szyfrem, który Cal samodzielnie złamał. Skromnie stwierdził,

e na

pomysł rozwi

zania wpadł przez czysty przypadek, ale podejrzewam,

krył si

za tym upór i ogrom wło

onej pracy.

Tak czy siak, jak

ponure

wiatło rzuca ten dokument na kryj

tutaj tajemnice!

Wst

pny zapis pochodzi z pierwszego czerwca tysi

c siedemset

osiemdziesi

tego dziewi

tego roku, a ostatni z dwudziestego siódmego

dziernika tego

roku... czyli cztery dni przed owym dramatycznym

znikni

ciem, o którym wspominała pani Cloris. Diariusz opowiada o

pogł

biaj

cej si

obsesji - mało, o szale

stwie - i w odra

sposób wyja

nia zwi

zek mi

dzy moim ciotecznym dziadkiem Phillipem,

miasteczkiem Dola Jeruzalem a ksi

, która spoczywa w

zbezczeszczonym ko

ciele.

Samo miasteczko, wedle relacji Roberta Boone'a, powstało wcze

niej

Chapelwaite (zbudowane w tysi

c siedemset osiemdziesi

tym drugim

roku) i Preacher's Corners (powstałe w tysi

c siedemset czterdziestym

pierwszym i nosz

ce pierwotnie nazw

Preacher's Rest*). Zało

yła je w

roku tysi

c siedemset dziesi

tym grupa purytan, którzy odł

czyli si

od swego macierzystego ko

cioła. Przewodził im surowy fanatyk

religijny James Boone. Jak

mnie to zaskoczyło! Jego koligacje z

moj

rodzin

nie mog

budzi

najmniejszych w

tpliwo

ci. Pani Cloris,

w swojej zabobonnej wierze, miała racj

twierdz

e w tej kwestii

rodzinna krew ma znaczenie kluczowe. Ze zgroz

przypominam sobie

teraz jej odpowied

na moje pytanie o Phillipa i jego zwi

zek z Dol

Jeruzalem. Odparła: "zwi

zek krwi", i obawiam si

e o to w tym

wszystkim chodzi.
Miasteczko rozbudowywało si

w cieniu ko

cioła, w którym Boone

głosił kazania... i sprawował władz

. Mój dziadek daje równie

zrozumienia,

e James Boone utrzymywał intymne zwi

zki z ogromn

liczb

kobiet z miasteczka, zapewniwszy je,

e taka jest wola Boga. W

rezultacie osada stała si

anomali

, jaka mogła zaistnie

wył

cznie w

takich wyizolowanych warunkach i w dziwacznych czasach, kiedy wiara w
czarownice i wiara w niepokalane pocz

cie szły ze sob

w parze -

wypaczone, zdegenerowane, przesi

kni

te religijn

mani

miasteczko

dzone przez na wpół oszalałego kaznodziej

, którego doktryna

opierała si

na dwóch ksi

gach: na Biblii i na złowieszczym dziele

Gaudge'a Mieszkanie szatana; społeczno

ść

, gdzie na porz

dku dziennym

był rytuał egzorcyzmów; społeczno

ść

szalona i kazirodcza, pełna

fizycznych defektów zawsze temu grzechowi towarzysz

cych. Podejrzewam

[wierz

e Robert Boone był tego samego zdania],

e jeden z synów z

nieprawego ło

a Boone'a opu

cił Dol

Jeruzalem [albo został z niej

wygnany],

eby szuka

szcz

ęś

cia na południu - i w ten sposób

zapocz

tkował nasz

lini

rodow

. Dobrze wiem na podstawie rodzinnych

przekazów,

e gał

ąź

naszej rodziny wzi

ła pocz

tek w tej cz

ęś

ci stanu

Massachusetts, która pó

niej si

oderwała i utworzyła odr

bny stan

Maine. Mój pradziadek, Kenneth Boone, zbił maj

tek na kwitn

cym w

tamtych czasach handlu futrami. To za jego pieni

dze, pomno

one

dzi

ki pó

niejszym rozumnym inwestycjom w wiele lat po jego

mierci w

roku tysi

c siedemset sze

ść

dziesi

tym trzecim, zbudowano ten rodowy

dom. Chapelwaite wznie

li jego synowie, Phillip i Robert. "Krew wzywa

krew", o

wiadczyła pani Cloris. A mo

e Kenneth, rodzony syn Jamesa

Boone'a, uciekł od szale

stwa swego ojca i jego miasteczka,

eby mie

synów i zbudowa

dom Boone'ów niecałe trzy kilometry od miejsca, w

którym wzi

ł pocz

tek ród Boone'ów? Je

li tak, czy

nie wydaje si

słuszne przypuszczenie,

e naszym losem kierowała jaka

pot

ęż

na i

niewidzialna Dło

Zgodnie z diariuszem Roberta, James Boone w roku tysi

c siedemset

osiemdziesi

tym dziewi

tym był ju

bardzo leciwy - i tak rzeczywi

cie

musiało by

. Je

li to prawda,

e zało

ył miasto w wieku dwudziestu

ciu lat, musiał sobie liczy

sto cztery lata - niesamowity wiek.

Zacytuj

Ci teraz fragment z diariusza Roberta Boone'a.

4 sierpnia 1789

Dzisiaj po raz pierwszy spotkałem tego Człowieka, z którym mój
Brat tak chorobliwie si

zwi

zał; musz

przyzna

e ten Boone

posiada dziwny Magnetyzm, który trwo

y mnie Wielce. Jest naprawd

Wiekowy, z biał

brod

i w czarnej Sutannie, która wydała mi si

jaki

sposób odstr

czaj

ca. Bardziej konfunduj

cy był Fakt,

obsiadły go Kobiety, niczym jakiego

Sultana otoczonego przez swój

Narem; a P. zapewnia mnie, nie on jest jeszcze aktywny, jakkolwiek to
starzec co najmniej Osiemdziesi

cioletni... Sam

Wiosk

odwiedziłem

dotychczas tylko raz i nie chc

tam pojawi

cej; na Ulicach

panuje głucha cisza, a wszystko przenika Strach, który Starzec sieje
z Ambony. Odnosiłem wra

enie,

e wszystkie Twarze s

tam takie same i

wydawało mi si

e ilekro

obejrz

, ujrz

Oblicze Starca...

wszystkie s

takie bez wyrazu; wyprane z Blasku i Emocji, jakby co

wyssało z nich cał

ywotno

ść

: Widziałem Dzieci bez Oczu i bez Nosów,

Kobiety, które bez Powodu łkały, mamrotały, wskazywały Niebo i
przeinaczały słowa Pisma

tego,

eby rozmawia

z Demonami...

yczył sobie, abym pozostał na Nabo

stwie, ale my

l o tym

złowieszczym Starcu na Ambonie i Słuchaczach składaj

cych si

skrzy

owanych ze sob

Mieszka

ców Miasteczka, wzbudziła we mnie

odraz

i Wymówiłem si

pod byle Powodem...

Zapiski, zarówno poprzedzaj

ce ten ust

p, jak i nast

pne,

opowiadaj

o rosn

cej fascynacji Phillipa osobowo

Jamesa Boone'a.

Pierwszego wrze

nia tysi

c siedemset osiemdziesi

tego dziewi

tego

roku Phillip ochrzcił si

w jego ko

ciele i został przyj

ty w poczet

wiernych. Jego brat mówi: Przejmowała mnie Zgroza i Przera

enie - mój

Brat zmieniał si

w oczach - wydawało si

zgoła,

e zaczyna by

podobny do tamtego nikczemnego Człowieka.
Pierwsza wzmianka o ksi

dze pochodzi z dwudziestego trzeciego

lipca. Diariusz Roberta kwituje to krótko: P., moim zdaniem,
dzisiejszego wieczora wrócił z mniejszej Wioski z Obliczem raczej
dzikim. Nie odezwał si

słowem a

do chwili, kiedy szedł Spa

wiadczył wtedy,

e Boone dopytywał si

o Ksi

zatytułowan

"Tajemnica Glisty".

eby zadowoli

P., obiecałem mu,

e napisz

firmy Johns & Goodfellow i zapytam o t

ksi

ąż

; P. a

płaszczył

z Wdzi

czno

ci.

W notatce z dwunastego sierpnia Robert napisał: Otrzymałem dwa
listy na Poczcie dzisiaj... jeden z firmy Johns & Goodfellow w
Bostonie. Przysłali Notk

o Ksi

dze, któr

P. si

Interesuje. W Kraju

tym istnieje tylko pi

ęć

Egzemplarzy. List raczej chłodny; rzecz.

zastanawiaj

ca. Przecie

Henry'ego Goodfellowa znam od Lat.

13 sierpnia:
P. jak szaleniec podniecony listem Goodfellowa; nie chce
powiedzie

dlaczego. Wyznał tylko,

e Boone a

pali,

eby zdoby

Egzemplarz. Nawet nie staram si

zgł

bia

powodów tego niebywałego

zainteresowania, poniewa

Tytuł wydaje si

wskazywa

na nieszkodliwy

Traktat naukowy z dziedziny ogrodnictwa...
Niepokoj

o Phillipa; z Dnia na Dzie

staje si

dziwniejszy.

Pragn

eby nie wracał do Chapelwaite. Lato jest upalne, duszne,

pełne Omenów.

W diariuszu Roberta istniej

jeszcze tylko dwie wzmianki o

odra

cej ksi

dze [chyba do ko

ca nie poj

ł jej znaczenia]. Oto

fragment notatki z czwartego wrze

nia:

Napisałem do Goodfellowa list z pro

eby w imieniu P. zaj

Kupnem tej ksi

ąż

ki, aczkolwiek Rozs

dek zakazywał mi To czyni

A1e dlaczego miałbym niby tego nie zrobi

? Przecie

nie kupował za

kradzione Pieni

dze. Phillip Obiecał mi,

e da sobie spokój z tym

obrzydliwym Baptyzmem... ale ci

gle jest taki Podekscytowany;

zupełnie jakby miał Gor

czk

; nie wierz

mu. Jestem kompletnie zbity

z Pantałyku...

I druga notatka, z szesnastego wrze

nia:

Dzisiaj nadeszła Ksi

ąż

ka, a wraz z ni

list od Goodfellowa,

e nie

yczy sobie robi

ze mn

cej Interesów... P. był podniecony ponad

wszelk

Miar

- wr

cz wyrwał mi Ksi

z R

k. Napisana w niepoprawnej

łacinie i Pismem Runicznym, o którym nic nie wiem. Wolumin ten zdawał
si

zgoła wydziela

przy Dotyku ciepło i wibrował w moim R

ku, jakby

posiadał jak

ąś

obł

Moc... Przypomniałem P. o Obietnicy,

e b

dzie

trzymał si

od tego wszystkiego z daleka, a1e on tylko wybuchn

odra

cym

miechem, prawie jak Szaleniec, wymachiwał mi Ksi

przed Twarz

i krzyczał w kółko: "Mamy! Mamy! Glista! Sekret

Glisty!"
Teraz wyszedł, podejrzewam,

e udał si

do swego szalonego

Benefaktora i Dzisiaj ju

go nie zobacz

...

O ksi

dze nic ju

cej nie ma, ale wyci

łem pewne wnioski,

które wydaj

bardzo prawdopodobne. Po pierwsze, ksi

ga ta,

zgodnie z tym, co powiedziała pani Cloris, stała si

powodem

rozstania Roberta i Phillipa; po drugie, ksi

ga stanowi kopalni

bezbo

nych inkantacji, zapewne pochodzenia druidzkiego [Rzymianie,

którzy podbili Brytani

, w imi

nauki zachowali w przekazach wiele

krwawych rytuałów druidów i dlatego niektóre z tych piekielnych ksi

znajduj

ród zakazanej,

wiatowej literatury]; po trzecie,

Boone i Phillip zamierzali wykorzysta

ksi

do swoich celów.

Zapewne w jaki

pokr

tny sposób ich intencje były dobre, cho

osobi

cie w to nie wierz

. Jestem

cie przekonany,

e ju

wcze

niej zwi

zali si

z jakimi

bezimiennymi siłami egzystuj

cymi

poza naszym Wszech

wiatem... z siłami egzystuj

cymi poza naszym

Czasem. Ostatnie ust

py diariusza Roberta Boone'a rzucaj

pos

pne

wiatło na dwóch moich przodków i potwierdzaj

moje spekulacje.

Pozwalam sobie jeszcze raz odda

głos Robertowi:

26 pa

dziernika 1789

Okropne Plotki w Preacher

Corners; Frawley, nasz Kowal, chwycił

mnie za Rami

i zapytał: "W co wdali si

twój Brat i ten

Antychryst?" Goody Randall zaklina si

e były Znaki na Niebie

wieszcz

ce wielkie Nieszcz

ęś

cia. Urodziła si

Krowa z dwoma Głowami.

li idzie o Mnie, najwi

kszym moim strapieniem jest Szale

stwo

mego Brata. W ci

gu Jednej Nocy posiwiał, Oczy ma nabiegłe krwi

a ze

renic odeszły wszelkie przebłyski Zdrowego Rozs

dku.

mieje si

siebie i mamrocze pod nosem Co

, co jest Zrozumiale wył

cznie dIa

niego. Je

li nie przebywa w Doli Jeruzalem, cały czas sp

dza w naszej

Piwnicy.
Nad Domem i na Trawnikach pojawiaj

roje Lelków Kozodojów; ich

Piski mieszaj

z Mgł

napływaj

znad Morza, a nieziemski Wrzask

wyklucza wszelk

l o gnie.

27 pa

dziernika 1789

Dzi

Wieczorem, kiedy P. wybrał si

do Doli Jeruzalem, poszedłem za

nim. Trzymałem si

w bezpiecznej Odległo

ci,

eby unikn

ąć

Wykrycia.

Stada Przekl

tych Lelków kr

ąż

yły w Lesie, wypełniaj

c wszystko

przera

liwym, monotonnym zawodzeniem. Nie odwa

yłem si

przekroczy

Mostu. Miasto spowijały ciemno

ci i

wiatło paliło si

tylko w

ciele, który zatopiony był w upiornym, czerwonym Blasku

zamieniaj

cym wysokie, łukowe Okna w Oczy Piekieł. Głosy wznosiły si

i opadały w Diabelskiej Litanii, czasem słycha

było

miech, a czasem

łkanie. Sama Ziemia wydawała si

cznie

i j

cze

pod moimi stopami,

jakby nosiła jaki

olbrzymi Ci

ęż

ar. Uciekłem zdumiony i ogarni

Przera

eniem. Kiedy biegłem przez pogr

ąż

ony w mroku las, uszy kłuły

mi przeszywaj

ce Wrzaski Lelków.

Wydaje si

e wszystko zmierza do jakiego

Punktu Szczytowego.

Boj

Zasn

ąć

ze wzgl

du na Sny, jakie mog

przyj

ść

, ale i boj

nie spa

ze wzgl

du na przera

ce rzeczy, które mog

nadej

ść

. Noc

wypełniona jest okropnymi D

kami i boj

...

A jednak czuj

nieprzepart

potrzeb

pój

ść

tam ponownie, zobaczy

zrozumie

. Wydaje si

e to sam Phillip mnie wzywa i Starzec.

Ptaki...
przekl

ty przekl

ty.

Tutaj diariusz Roberta Boone'a si

czy.

Ale musisz zwróci

uwag

, Bonesie,

e on sam przyznaje, i

odniósł

wra

enie,

e Phillip osobi

cie go wołał. Ostateczne wnioski

sformułowałem na podstawie tego, co wyczytałem w diariuszu, tego, co
usłyszałem od pani Cloris, a przede wszystkim po obejrzeniu owych
przera

cych stworze

w piwnicy - martwych, a jednak

ywych. Nasz

ród jest nieszcz

ęś

liwy, Bonesie. Ci

ąż

y na nas przekle

stwo, którego

nie sposób si

pozby

... W tym domu i w tamtym miasteczku istnieje

jaki

obrzydliwy cie

ycia. I ponownie zbli

a si

punkt kulminacyjny

tego cyklu. Jestem ostatnim z Boone'ów. Obawiam si

e to co

równie

o tym wie. Wie,

e jestem ogniwem w tym ła

cuchu zła, którego

umysł ludzki nie jest nawet w stanie poj

ąć

. Rocznica przypada w

wigili

Wszystkich

tych - to ju

za tydzie

Co mam robi

? Gdyby

tylko tu był, gdyby

mógł mi doradzi

, pomóc!

Gdyby

tylko tu był!

Musz

wszystkiego dowiedzie

; musz

wróci

do tego

nawiedzonego miasteczka. Mo

e Bóg mi pomo

CHARLES

(Z prywatnego dziennika Calvina McCanna)

25-10-1850 r.
Pan Boone przespał prawie cały dzisiejszy dzie

. Twarz ma blad

wymizerowan

. Obawiam si

e wróci gor

czka.

Kiedy zmieniałem mu wod

w karafce, ujrzałem na stole dwa nie

wysłane listy do pana Gransona na Florydzie. Zamierza wróci

do Doli

Jeruzalem; je

li na to pozwol

, ta wyprawa go zabije. Czy odwa

żę

wymkn

ąć

do Preacher's Corners,

eby wynaj

ąć

jaki

powóz? Musz

, ale

co si

stanie, je

li obudzi si

pod moj

nieobecno

ść

? Je

li wróc

, a

jego ju

nie b

dzie?

Znów rozlegaj

hałasy w

cianach. Dzi

ki Bogu

pi! Jestem

przera

ony.

Pó

niej przyniosłem mu na tacy kolacj

. Planuje wsta

za troch

mimo jego wykr

tnych zapewnie

, dobrze wiem, co zamierza uczyni

. A

jednak wybior

do Preacher's Corners. W moich rzeczach zostało

kilka nasennych tabletek, które przepisano mu w czasie jego ostatniej
choroby. Rozpu

ciłem jedn

w płynie, który wypił nie

wiadom tego,

rodku był proszek. Znowu

pi.

Przera

a mnie my

e zostawiam go sam na sam z tymi Tworami

hałasuj

cymi w

cianach. Z ka

dym kolejnym dniem hałasy te trwo

żą

mnie coraz bardziej. Zamkn

łem go w pokoju na klucz.

Da Bóg,

e kiedy wróc

z powozem, zastan

go bezpiecznego, w

dobrym zdrowiu i wci

ąż

pogr

ąż

onego w gł

bokim

nie.

Jeszcze pó

niej ciskali we mnie kamieniami! Ciskali we mnie

kamieniami jak we w

ciekłego psa! Potwory i demony! Ci, którzy nosz

miano człowieka. Tkwimy tu jak w wi

zieniu...

Ptaki, lelki, zaczynaj

gromadzi

26 pa

dziernika 1850

DROGI BONESIE!
Ju

prawie zmierzch. Wła

nie si

obudziłem. Przespałem niemal

dwadzie

cia cztery godziny. Jakkolwiek Cal nie zaj

ł si

słowem na

ten temat, podejrzewam,

e maj

c na wzgl

dzie moje dobro, wsypał mi

do herbaty

rodek nasenny. Jest dobrym, oddanym przyjacielem, ma jak

najlepsze intencje, wi

c nic nie powiem.

Niemniej moje postanowienie jest niezłomne. Jutro te

dzie

. Jestem spokojny, zdecydowany, ale odnosz

wra

enie,

e wraca

mi gor

czka. Je

li tak rzeczywi

cie jest, wszystko musi wydarzy

jutro. Zapewne lepiej,

ebym uczynił to dzisiejszej nocy. Ale nawet

ognie piekielne nie zmusz

mnie do postawienia po ciemku stopy w

tamtym miasteczku.
Ko

, Bonesie, niech Bóg czuwa nad tob

CHARLES

Postscriptum. Znów zacz

ły si

wydziera

ptaki i ponownie dochodz

owe przera

ce szurania. Cal my

li,

e ich nie słysz

, ale ja

słysz

je bardzo dobrze.

(Z prywatnego dziennika Calvina McCanna)

27-10-1850 r.

ta nad ranem

Jest nieugi

ty w swoim postanowieniu. Bardzo dobrze. Id

z nim.

4 listopada 1850

DROGI BONESIE!
Słaby, ale przytomny. Nie jestem pewien daty, lecz kalendarz
przypływów i odpływów morza oraz wschodów i zachodów sło

ca upewnia

mnie,

e w nagłówku listu umie

ciłem wła

ciw

dat

. Siedz

przy tym

samym biurku, na którym pisałem do Ciebie pierwszy list z
Chapelwaite, i spogl

dam na mroczniej

ce morze, które pławi si

ostatnich przebłyskach dnia. Noc nadchodzi szybko. Kolejnego zachodu
sło

ca nigdy ju

nie zobacz

. Ta noc nale

y do mnie; pó

niej wszystko

zostawi

, cho

nie wiem, jaki b

dzie ten cie

, w który wkrocz

Z jak

sił

fale morskie tłuk

w skały przyl

dka! W ciemniej

niebo bij

strugi piany. Ocean sprawia,

e pod mymi stopami dr

podłoga. W szybie widz

swoje odbicie; twarz mam blad

jak wampir. Od

dwudziestego siódmego pa

dziernika nie miałem nic w ustach. Nie

miałbym równie

wody, gdyby tamtego dnia Calvin zapobiegliwie nie

postawił mi przy łó

ku pełnej karafki.

Och, Cal! Jego ju

nie ma, Bonesie. Poszedł za mnie, poszedł

zamiast tego nikczemnika o patykowatych ko

czynach i ko

cistej

twarzy, którego odbicie widz

w szybie. A jednak mo

e przypadł mu w

udziale lepszy los; nie dr

go ju

sny, które w ci

gu tych kilku

ostatnich dni towarzyszyły mi ci

gle. Pokraczne kształty, które czaj

w koszmarnych korytarzach delirium. Nawet teraz trz

mi si

ce; poplamiłem papier atramentem.

Tamtego ranka, kiedy zamierzałem si

wymkn

ąć

chyłkiem z domu,

stan

ł przede mn

Cal... a wydawało mi si

e jestem taki

przebiegły. O

wiadczyłem mu wcze

niej,

e zdecydowałem si

wyjecha

Chapelwaite, i poleciłem,

eby udał si

do odległego o jakie

tna

cie kilometrów Tandrell, gdzie byli

my mniej znani, i wynaj

dwukołowy wózek konny. Zgodził si

, a pó

niej widziałem go, jak

oddalał si

drog

biegn

wzdłu

wybrze

Kiedy ju

znikn

ł mi z oczu, szybko przygotowałem si

do wyprawy.

Wdziałem palto i szalik [zdarzały si

przymrozki; pierwsze

zwiastuny nadchodz

cej zimy]. Przez chwil

zastanawiałem si

, czy nie

zabra

rewolweru, ale roz

mieszył mnie ten pomysł. Co na to mo

pomóc rewolwer?
Wymkn

łem si

kuchennym wyj

ciem. Na chwil

przystan

łem w progu,

eby jeszcze raz rzuci

okiem na morze i niebo; chciałem jeszcze raz

odetchn

ąć

wie

ym powietrzem, poniewa

niebawem wdycha

miałem odór

zgnilizny... Chciałem jeszcze raz popatrze

na szybuj

ce pod niskimi

chmurami mewy.
Odwróciłem si

... Przede mn

stał Calvin McCann.

"Nie powinien pan tam i

ść

sam" - o

wiadczył.

Takiej powagi na jego twarzy nigdy jeszcze nie widziałem.

"Ale

Calvinie..." - zacz

łem.

"Ani słowa, prosz

pana! Pójdziemy razem i zrobimy to, co musimy,

albo sił

zawlok

pana z powrotem do domu. Nie czuje si

pan

najlepiej. Nie wolno panu i

ść

samemu".

Nie potrafi

odda

uczu

, jakie mn

zawładn

ły: zmieszanie, uraza,

wdzi

czno

ść

... ale przede wszystkim ogromna miło

ść

W milczeniu min

my letni domek i zegar słoneczny, min

pokryty wodorostami brzeg morza, po czym zagł

bili

my si

w las.

Panowała

miertelna cisza - ptak nie za

piewał, nie trzasn

ła

gał

zka. Zdawało si

e na

wiat opadł całun milczenia. Ci

gle tylko

towarzyszył nam zapach soli oraz płyn

ca z oddali delikatna wo

dymu.

Las stał w przepysznej szacie jesiennych barw, ale moim zdaniem
przewa

ał w nich szkarłat.

Niebawem zapach soli rozwiał si

, a jego miejsce zaj

ł inny,

bardziej złowieszczy odór tamtego miejsca - smród zgnilizny, o którym
ju

wspominałem. Kiedy dotarli

my do chybotliwego mostu spinaj

cego

brzegi Royal River, spodziewałem si

e Cal ponownie zacznie

nalega

eby

my zaniechali dalszej w

drówki. Ale on nie odezwał si

słowem. Przystan

ł tylko, obrzucił spojrzeniem kłuj

szyderczo

niebo iglic

cioła i popatrzył na mnie. Podj

my marsz.

Przepełnieni l

kiem, ale zdecydowani kroczyli

my do ko

cioła

Jamesa Boone'a. Drzwi były ci

głe rozwarte, jak zostawili

my je

ostatnim razem, a panuj

cy wewn

trz mrok najwyra

niej łypał na nas

żą

dliwie. Kiedy wst

powali

my na schodki, poczułem,

e serce we

mnie zamiera, a gdy kładłem dło

na klamce i otwierałem drzwi, palce

mi dr

ały. Smród w

rodku był chyba jeszcze gorszy i bardziej

chorobliwy ni

poprzednio.

Weszli

my do pogr

ąż

onego w półmroku przedsionka, a z niego bez

chwili zwłoki do ko

cioła.

Panował tam nieopisany bałagan.
Ko

ciół zdemolowało co

ogromnego. Ławki były powywracane,

połamane i jak bierki ci

te niedbale na stos. Odra

cy krzy

ał pod wschodni

cian

, a dziura w murze

wiadczyła, z jak

sił

nim rzucono. Lampy oliwne powyrywano z obudowy, tote

opary tranu

mieszały si

z okropnym smrodem, który przenikał całe miasteczko. A

wzdłu

nawy głównej, jak upiorny

lubny kobierzec, ci

ła si

smuga

czarnego błota wymieszanego z posok

. Prowadziła do ambony - jedynej

nienaruszonej rzeczy w ko

ciele. Na pulpicie, znad blu

nierczej

Ksi

gi, spogl

dało na nas nieruchomymi, szklistymi oczyma zar

jagni

"Bo

e" - szepn

ł Calvin.

Podeszli

my w tamt

stron

, unikaj

c jak ognia szlamu na posadzce.

Nasze kroki budziły rozliczne echa, które zmieniały odgłos st

pania w

czyj

grzmi

miech.

Na podwy

szenie weszli

my jednocze

nie. Jagni

nie zostało

zar

te czy zagryzione. Co

lub kto

tak mocarnie je

cisn

ł,

stworzeniu pop

kały naczynia krwiono

ne. Krew rozlewała si

odra

, g

kału

żą

na ołtarzu i spływała do jego podstawy...

ale na samej ksi

dze zalegała tylko cienk

, przezroczyst

warstw

zawiłe runy widoczne były niczym przez kolorowe szkło!
"Czy musimy jej dotyka

?" - spytał niewzruszony Cal.

"Tak. Musz

zabra

"Po co?"
"

eby zrobi

to, co nale

ało uczyni

sze

ść

dziesi

t lat temu.

Zamierzam j

zniszczy

Odci

my martwe jagni

; zwłoki upadły na posadzk

wstr

tnym, mlaszcz

cym d

kiem. Zbrukane krwi

stronice zdawały si

wydziela

własny, szkarłatny blask.

W uszach zacz

ło mi dzwoni

i szumie

; ze

cian

tyni płyn

niski, monotonny

piew. Widz

c skrzywion

twarz Cala, poj

łem,

e on

równie

to słyszy. Ziemia pod stopami zadr

ała, jakby przybywał

mieszkaniec tego nawiedzonego ko

cioła,

eby broni

swej własno

ci.

Struktura normalnej przestrzeni i czasu zdawała si

i łama

ciół wypełnił si

widmami, l

c piekielnym blaskiem odwiecznego,

zimnego ognia. Wydawało mi si

e dostrzegam przera

zniekształcon

posta

Jamesa Boone'a, ta

cego wokół spoczywaj

cego

na wznak ciała kobiety, a tu

za nim ujrzałem mego ciotecznego

dziadka Phillipa, nowicjusza, odzianego w czarn

sutann

z kapturem.

W dłoniach trzymał nó

i puchar.

Deum vobiscum magna vermis...
Widniej

ce na stronicy ksi

gi słowa zadr

ały i wykrzywiły si

pławiły si

w ofiarnej krwi, nagrodzie dla stwora, który przybył

spoza gwiazd...

lepi, wymieszani ze sob

wierni kołysali si

w zapami

tałym,

demonicznym modlitewnym ruchu; ich zdeformowane twarze wypełnione
były

arliwym, odra

cym oczekiwaniem...

Teraz łacin

zast

pił starszy j

zyk, pochodz

cy z czasów, kiedy nie

było jeszcze Egiptu i piramid, pochodz

cy z czasów, kiedy Ziemia

stanowiła jeszcze kul

kipi

cego w pustej przestrzeni gazu...

Gyyagin vardar Yogsoggoth! iierminis! Gyyagin! Gyyagin! Gy- yagin!
Pulpit zacz

ł dr

i p

, unosi

w powietrze...

Calvin wrzasn

ł i uniósł rami

eby zasłoni

twarz. Cały ołtarz i

absyda ko

cioła trz

sły si

pot

ęż

nym, mrocznym ruchem, jak okr

ciskany przez burz

. Porwałem ksi

i trzymałem j

w wyci

gni

tych

kach; odnosiłem wra

enie,

e spali mnie

arem sło

- ca, spopieli,

lepi.

"Niech pan ucieka!" - wrzasn

ł Calvin. - "Niech pan ucieka!"

Ale stałem jak słup soli i obca istota wypełniła mnie niczym
staro

ytne naczynie, które czekało przez lata... przez całe

pokolenia!
"Gyyagin vardar!" - wrzasn

łem. - "Sługa Yogsoggotha,

Bezimiennego! Glisty spoza Przestrzeni! Po

eracz Gwiazd! Niszczyciel

Czasu! Verminis! Oto nadchodzi Godzina Spełnienia! Czas Zapłaty!
Verminis! Alyah! Alyah! Gyyagin!"
Calvin pchn

ł mnie. Zachwiałem si

, ko

ciół zawirował mi przed

oczyma i upadłem na posadzk

. Uderzyłem głow

w kraw

przewróconej

ławki i czaszk

obj

ł mi ogie

... ale umysł jakby mi przeja

niał.

Po omacku si

łem po zapałki, które ze sob

zabrałem.

ciół wypełnił dobiegaj

cy z trzewi ziemi grzmot. Ze

cian i z

sufitu zacz

ł płatami odpada

gips. Zardzewiały dzwon na wie

cielnej odezwał si

zdławionym, diabelskim kurantem, współczuj

wibracj

Zapłon

ła zapałka. Dotkn

łem ni

ksi

gi w tej samej chwili, kiedy

eksplodował pulpit i roztrzaskał si

na drzazgi. Na jego miejscu

rozwarła si

otchła

. Cal zachwiał si

na jej kraw

dzi, wyci

ramiona, otworzył usta w przera

liwym krzyku, który zapami

tam do

ca swoich dni.

I wtedy napłyn

ło olbrzymie, szare, drgaj

ce cielsko. Smród

przechodził wszelkie wyobra

enie. Była to olbrzymia, wylewaj

ca si

zawiesista, pokryta p

cherzami galareta, monstrualny, odra

kształt, który bił w niebo prosto z najgł

bszych otchłani ziemi. I

wtedy te

, w nagłym, straszliwym przebłysku, poj

łem to, o czym nie

wiedział

aden człowiek. Spostrzegłem,

e był to zaledwie jeden

pier

cie

, jeden tylko segment potwornej glisty, która pozbawiona

oczu przez lata trwała w sklepionej pieczarze mroku pod tym
odra

cym ko

ciołem!

Ksi

ga w moim r

ku płon

ła jasnym płomieniem, a Stwór krzyczał

nade mn

bezgło

nym wrzaskiem. Trafiony koszmarnym ciosem Calvin z

przetr

conym karkiem przeleciał przez cały ko

ciół jak szmaciana

lalka.
To co

zapadało si

... Stwór zapadał si

, zostawiaj

c jedynie

olbrzymi

dziur

otoczon

zwałami czarnej piany, a powietrze rozdarł

pot

ęż

ny krzyk i okropne mlaskanie, które gin

ły w jakiej

ogromnej

dali. W ko

cu zapadła cisza.

Popatrzyłem pod nogi. Z ksi

gi pozostał tylko popiół.

Zacz

łem si

mia

, potem zawodzi

jak zraniona bestia.

Opu

cił mnie cały zdrowy rozs

dek, usiadłem na podłodze, ze skroni

płyn

ła mi krew, krzyczałem i mamrotałem co

w tym bezbo

nym mroku, a

Calvin le

ał rozci

gni

ty w odległym k

cie, spogl

daj

c na mnie

nieruchomymi, l

cymi oczyma, w których zakrzepł wyraz najwy

szej

trwogi.
Nie mam najmniejszego poj

cia, jak długo znajdowałem si

w tym

stanie. Nie potrafi

tego okre

. Ale kiedy wróciła mi zdolno

ść

jasnego my

lenia, otaczaj

ce mnie cienie wydłu

yły si

; zapadał

zmrok. Uwag

moj

przykuł ruch w dziurze wybitej w posadzce ko

cioła.

ród potrzaskanych desek podłogi pojawiła si

dło

Szale

czy rechot zamarł mi w gardle. W jednej chwili miejsce

histerii zaj

ła zgroza. Poczułem,

e z głowy odpływa mi cała krew.

Ze straszliw

, m

ciw

powolno

gnij

ca posta

wydobywała si

ciemno

ci, odwracaj

c w moj

stron

połow

czaszki. Na czole, po

gołym mi

sie spacerowały robaki. Zgniła sutanna zwisała krzywo z

próchniej

cych obojczyków. Tylko oczy były

ywe - czerwone, pełne

szale

stwa jamy spogl

dały na mnie z wyrazem czego

cej ni

szale

stwo; spogl

dały na mnie pełne pustego

ycia niezmierzonych

pustek poza granicami naszego Wszech

wiata.

Stwór przyszedł,

eby zabra

mnie na dół, w ciemno

ść

I wtedy, skrzecz

c, uciekłem. Zostawiłem ciało mego wieloletniego

przyjaciela w tamtym miejscu

ywej zgrozy. Biegłem tak długo, a

powietrze w moich płucach i mózg w czaszce stały si

niczym rozpalona

magma. Biegłem tak długo, a

dotarłem do tego nawiedzonego i

splugawionego domu, do mego pokoju, gdzie upadłem i jak martwy
le

ałem a

do dzisiaj. Biegłem, poniewa

nawet mimo szale

stwa, jakie

mnie ogarn

ło, mimo

e stwór był animowanym w przera

cy sposób

trupem, dostrzegłem w nim rodzinne podobie

stwo. Ale nie był to ani

Phillip, ani Robert, których portrety wisz

w galeii na pi

trze. Owo

gnij

ce oblicze nale

ało do Jamesa Boone'a, Stra

nika Glisty!

gle

yje gdzie

w spl

tanych, pozbawionych

wiatła otchłaniach

rozci

gaj

cych si

pod Dol

Jeruzalem i Chapelwaite... Spalenie

ksi

gi fatalnie pokrzy

owało mu szyki, ale istniej

przecie

inne

jeszcze jej kopie.
Niemniej stanowi

bram

i jestem ostatnim człowiekiem, w którego

yłach płynie krew Boone'ów. W imi

dobra ludzko

ci musz

umrze

... i

przerwa

raz na zawsze ten ła

cuch.

Niebawem utopi

w morzu, Bonesie. Moja podró

, podobnie jak

opowie

ść

, dobiega ko

ca. Niech Bóg zawsze ma Ci

w Swej opiece.

CHARLES

Owe osobliwe papiery dotarły w ko

cu do pana Everetta Gransona, do

którego były adresowane. Podejrzewano nawrót zapalenia opon
mózgowych, które pierwotnie dotkn

ło Charlesa Boone'a po

mierci

ony

w roku tysi

c osiemset czterdziestym ósmym, a pó

niej sprawiło,

zwariował i zamordował swego towarzysza i wieloletniego przyjaciela,
pana Calvina McCanna.
Notatki w prywatnym dzienniku pana McCanna s

fascynuj

cym

przykładem fałszerstwa, bez w

tpienia spreparowanego przez Charlesa

Boone'a w celu uwiarygodnienia swoich paranoidalnych iluzji.
W co najmniej dwóch miejscach Charles Boone przeliczył si

, Po

pierwsze, kiedy "ponownie odkryto" (u

ywam naturalnie terminu

historycznego) Dol

Jeruzalem, posadzka w absydzie ko

cioła,

jakkolwiek zbutwiała, nie nosiła

ladów

adnej eksplozji ani jakich

szczególnych zniszcze

. Chocia

starodawne ławki były powywracane, a

kilka okien wybitych, z cał

pewno

jest to dziełem wandali z

siednich miasteczek dokonanym w ci

gu kilku ostatnich lat. Po

ród

starszych mieszka

ców Preacher's Corners i Tandrell wci

ąż

wprawdzie

ążą

pewne pogłoski o Doli Jeruzalem (zapewne w tamtych czasach była

to nieszkodliwa miejscowa legenda, która wywarła tak straszliwy
skutek na chory umysł Charlesa Boone'a), ale one nie maj

z cał

spraw

nic wspólnego.

Po drugie, Charles Boone wcale nie był ostatnim przedstawicielem
swego rodu. Jego dziadek, Robert Boone, spłodził przynajmniej dwoje
dzieci z nieprawego ło

a. Pierwsze zmarło w niemowl

ctwie. Drugi syn

przyj

ł nazwisko ojca i osiedlił si

w miasteczku Central Falls w

Rhode Island. Jestem ostatnim potomkiem tej gał

zi rodu Boone'ów;

dalekim krewnym Charlesa Boone'a. Papiery te s

w moim posiadaniu od

dziesi

ciu lat. Przedstawiam je do wgl

du publicznego z okazji

obj

cia w posiadanie naszego gniazda rodowego, Chapelwaite, w

nadziei,

e w gł

bi duszy Czytelnik odniesie si

ze współczuciem do

nieszcz

snej, zabł

kanej duszy Charlesa Boone'a. Na tyle, na ile mog

stwierdzi

, w jednym miał on racj

: miejsce to gwałtownie wymaga

interwencji eksterminatora.
W

cianach, s

c po d

kach, grasuj

olbrzymie szczury.

Podpisano:
James Robert Boone.
2 pa

dziernika 1971 r.

KONIEC

* Biblia, to jest Pismo

te Starego i Nowego Testamentu. Warszawa

1975, Brytyjskie i Zagraniczne Towarzystwo Biblijne. Ewangelia

Mateusza 5, Błogosławie

stwa, 3.

* Dosłownie: Dom Kaznodziei.

Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
King Stephen Dolina Jeruzalem
King Stephen Dolina Jeruzalem
King Stephen Dolina Jeruzalem
King Stephen Dola Jeruzalem
King Stephen Dola Jeruzalem
King Stephen Dola Jeruzalem
King Stephen Dola Jeruzalem
Stephen King Dolina Jeruzalem
Stephen King Dolina Jeruzalem
Stephen King Dolina Jeruzalem
Stephen King Dolina Jeruzalem
dolina jeruzalem 2FPKXUPRC4INP3FQC5MHCI35LLNDIRCUS3WP6II
King Stephen Pokochała Toma Gordona
King Stephen Colorado Kid
King Stephen Prima

więcej podobnych podstron