I

To dopiero nazywam zimnem! — Lukę Sky-walker przerwał
ciszę, której przestrzegał od opuszczenia nowej bazy
Rebeliantów kilka godzin wcześniej. Dosiadał tautauna,
jedynej poza nim żywej istoty w zasięgu wzroku. Czuł się
zmęczony i samotny, więc dźwięk własnego głosu zaskoczył
go.

Wraz z innymi uczestnikami rebelianckiego Przymierza

kolejno badali białe pustkowie Hoth, zbierając informacje o
swym nowym domu. Wszyscy wracali do bazy z mieszanymi
uczuciami ulgi i osamotnienia. Nic nie przeczyło ich
wcześniejszym odkryciom, że na tej zimnej planecie nie
istnieją żadne inteligentne formy życia. Podczas swych
długich samotnych wypraw Lukę widział jedynie jałowe białe
równiny i łańcuchy niebieskawych gór, które zdawały się
znikać we mgłach odległych horyzontów.

Młody mężczyzna uśmiechnął się pod podobną do maski

szarą chustą, która chroniła go przed zimnymi wiatrami
Hoth. Patrząc na lodową pustynię przez gogle, głębiej
nacisnął na głowę obszyty futrem kaptur.

Uśmiechnął się kącikiem ust, próbując wyobrazić sobie

oficjalnych badaczy w służbie rządu Imperium. ,,Galaktyka
jest usiana osadami kolonistów, których niewiele obchodzą
sprawy Imperium czy jego opozycji — Przymierza —
pomyślał. — Lecz szalony musiałby być osadnik, który
rościłby sobie prawa do Hoth. Ta planeta nie ma nic do
zaoferowania nikomu — oprócz n a s".

Przymierze ponad miesiąc temu założyło na tym lodowym

świecie wysuniętą placówkę. Lukę był dobrze znany w bazie
i choć miał zaledwie dwadzieścia
trzy lata, inni Rebelianci zwracali się do niego per komandor
Skywalker. Ten tytuł wprawiał go w lekkie zakłopotanie. Tym
niemniej jego pozycja upoważniała go do wydawania
rozkazów zespołowi wytrawnych żołnierzy. Wiele przeżył i
bardzo się zmienił. Jemu samemu trudno było uwierzyć, że
jeszcze trzy lata temu był naiwnym chłopcem z farmy na
swym rodzinnym Tatooine.

Młody komandor przynaglił tauntauna do szybszego

biegu.

— No, dalej, mały — zachęcił go.
Szare ciało jaszczura śnieżnego było pokryte gęstym

futrem chroniącym go przed zimnem. Galopował na
muskularnych tylnych nogach, których palce podobne do
palców trydaktyla zakończone były wielkimi zakrzywionymi
szponami wzbijającymi ogromne fontanny śniegu. Głowa
tauntauna podobna do głowy lamy wyciągnęła się w przód,
a jego ruchliwy ogon rozwinął się za nim, kiedy zwierzę
wbiegało po oblodzonym stoku. Obracał z boku na bok
rogatą głowę, jakby bodąc wiatr, który atakował jego kudłaty
pysk.

Lukę marzył o zakończeniu swej misji. Czuł, że mimo

grubo watowanego ubrania używanego przez Rebeliantów,
jest niemal zamarznięty, ale wiedział, że jest tu z własnego

wyboru; zgłosił się na ochotnika do przeczesywania pól
lodowych w poszukiwaniu innych form życia. Wzdrygnął się
patrząc na długi cień, jaki on i zwierzę rzucali na śnieg.
,,Wiatr się wzmaga — pomyślał. — A te mroźne wiatry po
zapadnięciu nocy przynoszą na równiny temperatury nie do
znie

sienia". Kusiło go, by wrócić do bazy trochę wcześniej,

ale wiedział, jak ważne jest ustalenie z całą pewnością, że
Rebelianci byli sami na Hoth.

Tauntaun gwałtownie skręcił w prawo, niemal zrzucając

Luke'a. Chłopak ciągle jeszcze przyzwyczajał się do jazdy
na tych nieobliczalnych stworzeniach.

— Nie chciałbym cię urazić — rzekł do swego

wierzchowca — ale znacznie swobodniej czuję się w kabinie
mojego starego, godnego zaufania śmi-gacza.

Jednak dla wykonywanego zadania tauntaun — mimo

swoich wad — był najbardziej sprawnym i praktycznym
środkiem transportu dostępnym na Hoth.

Kiedy zwierzę osiągnęło szczyt kolejnego lodowego

wzniesienia, jeździec zatrzymał je. Zdjął przyciemnione
gogle i przez parę chwil mrużył oczy, aby przyzwyczaić się
do oślepiającego blasku śniegu.

Nagle jego uwagę zwróciło pojawienie się na niebie

pędzącego obiektu, który, opadając ku zamglonemu
horyzontowi, zostawiał za sobą smugę dymu. Błys-
kawicznym ruchem dłoni w rękawicy sięgnął do pasa i
chwycił elektrolornetkę. Poczuł chłód niepokoju walczący o
lepsze z zimnem atmosfery Hoth. To, co wi

dział, mogło być

dziełem człowieka, może nawet czymś wysłanym przez
Imperium. Młody komandor śledził ognisty tor lotu obiektu i z
napięciem patrzył, jak bolid spada na biały grunt i ginie w
blasku własnego wybuchu.

Tauntaun zadrżał na odgłos eksplozji. Wydał pełen

przerażenia pomruk i zaczął nerwowo drzeć szponami
śnieg. Lukę poklepał zwierzę po głowie, próbując je
uspokoić. Z trudem słyszał własny głos wśród wycia wiatru.

— Spokojnie, mały, to tylko meteoryt — krzyknął. Zwierzę

uspokoiło się i Lukę podniósł do ust komunikator.

— Echo Trzy do Echa Siedem. Hań, stary, słyszysz mnie?
Z odbiornika dobiegały trzaski, a potem przez zakłócenia

przedarł się znajomy głos:

— To ty, mały? O co chodzi?
Głos był nieco dojrzalszy i jakby ostrzejszy od głosu

Luke'a. Przez chwilę młody mężczyzna wspominał ciepło
pierwsze spotkanie z koreliańskim kosmicznym
przemytnikiem w ciemnym, pełnym obcych, szynku w porcie
kosmicznym na Tatooine. Teraz Hań był jego jedynym
przyjacielem, który nie należał oficjalnie do Rebelii.

— Zamknąłem swoje koło i nie wykryłem żadnym

sygnałów życia — powiedział do transmitera, mocno
przyciskając usta do nadajnika.

— Tym, co żyje na tej kostce lodu, nie wypełniłbyś nawet

krążownika — odpowiedział Hań, z trudem przekrzykując
gwizd wiatru. — Ustawiłem już swoje czujniki. Kieruję się do
bazy.

— Zobaczymy się niedługo — odparł Lukę. Ciągle miał na

oku falujący słup dymu wznoszący się z odległego
ciemnego punktu. — Niedaleko stąd właśnie spadł meteoryt
i chcę go sprawdzić. Nie potrwa to długo.

Wyłączył transmiter i skupił uwagę na tauntaunie. Gad

przestępował z nogi na nogę. Z głębi gardła wydał ryk
sygnalizujący być może strach.

— Stóóój, mały! — rzekł, poklepując go po głowie. — O

co chodzi... Czujesz coś? Nic tu nie ma.

Lecz także zaczął odczuwać niepokój, po raz pierwszy od

wyruszenia z ukrytej bazy Rebeliantów. Jeśli wiedział
cokolwiek o tych jaszczurach śnieżnych, to to, że miały
wyostrzone zmysły. Niewątpliwie zwierzę usiłowało
powiedzieć Lukę'owi, że coś, jakieś niebezpieczeństwo, czai
się w pobliżu.

Nie tracąc ani chwili odczepił od pasa mały przedmiot i

ustawił jego miniaturowe potencjometry. Urządzenie było
wystarczająco czule, aby wychwycić nawet najsłabsze
sygnały życia przez wykrywanie temperatury ciała i
wewnętrznych układów organizmu. Lecz kie
dy zaczął odczytywać wskazania, zdał sobie sprawę, że nie
było potrzeby — ani czasu — tego robić.

Dobre półtora metra nad nim przesunął się jakiś cień.

Lukę błyskawicznie odwrócił się i nagle wydało mu się, że
ożył sam grunt. Rzuciła się na niego gwałtownie wielka góra
pokryta białym futrem, doskonale zamaskowana na tle
nieregularnie rozsianych pagór

ków śniegu.

— O, cholera!
Ręczny miotacz Lukę'a nie zdążył opuścić kabury. Wielka

łapa lodowego stworzenia, wampy, uderzyła go mocno w
twarz, zrzucając z tauntauna w zmrożony śnieg.
Przytomność stracił szybko, tak szybko, że nawet nie
usłyszał żałosnych wrzasków zwierzęcia ani gwałtownej
ciszy, jaka nastąpiła po trzasku łamanego karku. I nie
poczuł, jak wielka, włochata istota, która go zaatakowała,
chwyciła go brutalnie za kostkę i powlokła, jak pozbawioną
życia kukłę, przez pokrytą śniegiem równinę.

Z zagłębienia w gruncie na stoku wzgórza, gdzie spadł

obiekt latający, ciągle unosił się czarny dym. Jego ciemne
kłęby, rozpędzane nad równinami przez lodowate wiatry
Hoth, znacznie przerzedziły się od czasu, kiedy urządzenie
spadło na ziemię i utworzyło dymiący krater.

W kraterze coś się poruszyło.
Najpierw dało się słyszeć tylko buczenie, mechaniczne,

coraz intensywniejsze, jakby walczące o lepsze z wyjącym
wiatrem.

Potem przedmiot poruszył się. -Błyszczał w jasnym

świetle popołudnia, powoli wynurzając się z krateru.

Zdawało się, że obiekt jest jakąś formą życia or-

ganicznego posiadającą podobną do czaszki głowę. Liczne
pęcherzykowate oczy o ciemnych soczewkach
patrzyły na zimne puste przestrzenie. Lecz w miarę
wznoszenia się z krateru kształt obiektu zaczął wskazywać,
że jest to jakaś maszyna o dużym cylindrycznym korpusie

połączonym z kulistą głową i wyposażonym w kamery,
czujniki i metalowe wysięgniki, z których kilka kończyło się
chwytakami podobnymi do kleszczy kraba.

Urządzenie zawisło nad dymiącym kraterem i wysunęło

wysięgniki w różnych kierunkach. Następnie wewnątrz jego
mechanizmów włączył się sygnał i maszyna popłynęła
ponad lodową równinę.

Ciemny robot sondujący zniknął wkrótce za odległym

horyzontem.

Inny jeździec, okutany w zimowy ubiór i siedzący na

plamistoszarym tauntaunie, pędził przez zbocza Hoth w
kierunku bazy operacyjnej Rebelii.

Oczy mężczyzny patrzyły obojętnie na matowe szare

kopuły, niezliczone wieże strzelnicze i ogromne generatory
mocy, które były jedynym świadectwem cywilizowanego
życia na tym świecie. Hań Solo stopniowo zwalniał bieg
swego jaszczura śnieżnego, ściągając wodze tak, że do
ogromnej jaskini lodowej stworzenie wbiegło kłusem.

Hań z przyjemnością powitał względne ciepło wielkiego

zespołu jaskiń, ogrzewanych przez urządzenia czerpiące
moc z ogromnych generatorów na ze

wnątrz. Tę podziemną

bazę stanowiły zarówno naturalna jaskinia lodowa, jak i
plątanina kanciastych białych tuneli wytopionych
rebelianckimi laserami w górze litego lodu. Korelianin bywał
już w bardziej opuszczonych dziurach w Galaktyce, ale w tej
chwili nie potrafił przypomnieć sobie, gdzie.

Zsiadł z tauntauna i rozejrzał się, obserwując ruch

panujący wewnątrz gigantycznej groty. Gdziekolwiek
spojrzał, widział przenoszone, montowane lub naprawiane
przedmioty. Rebelianci w szarych mundurach z pośpiechem
wyładowywali zaopatrzenie i dopasowywali sprzęt. Były tam
też roboty, głównie jednostki R2 i roboty pomocnicze, które
wydawały się wszechobecne, tocząc się lub chodząc
lodowymi korytarza

mi, sprawnie wykonując swe niezliczone

zadania.

Hań zaczął zastanawiać się, czy nie mięknie z czasem.

Na początku nie miał ani osobistego interesu, ani nie czuł
lojalności dla tej całej Rebelii. Jego ostateczne
zaangażowanie w konflikt między Imperium a Przymierzem
zaczęło się jako zwykła transakcja, sprzedaż jego usług
oraz prawa do wykorzystania jego statku, ,,Sokoła
Millenium". Zadanie wydawało się dość proste: zawieźć
Bena Kenobiego, młodego Luke'a i dwa roboty do systemu
Alderaan. Skąd miał wtedy wiedzieć, że będą od niego
wymagać uratowania księżniczki ze wzbudzającej
największy strach stacji bojowej Imperium, Gwiazdy
Śmierci?

Księżniczka Leia Organa...
Im więcej Solo o niej myślał, tym bardziej zdawał sobie

sprawę, w jakie wdepnął kłopoty, przyjmując pieniądze Bena
Kenobiego. Początkowo chciał tylko odebrać zapłatę i
prysnąć, żeby spłacić kilka paskudnych długów, które
wisiały mu nad głową jak meteor gotów spaść w każdej
chwili. Nigdy nie zamierzał zostać bohaterem.

A jednak coś go tu trzymało. Przyłączył się do Luke'a i

jego szalonych rebelianckich przyjaciół, kiedy przypuścili
legendarny już atak na Gwiazdę Śmierci. Coś. Na razie Hań
sam nie potrafił zdecydować się co to było.

Teraz, długo po zniszczeniu Gwiazdy Śmierci, ciągle był z

Rebeliantami, pomagając w zakładaniu tej bazy na Hoth,
prawdopodobnie najbardziej ponurej
ze wszystkich planet w Galaktyce. Ale powiedział sobie, że
wszystko to szybko się zmieni. Jeśli o niego chodziło, to
Hań Solo i Rebelianci właśnie mieli odpalić w rozbieżnych
kierunkach.

Przeszedł szybko przez podziemny pokład hangaru, gdzie

dokowało kilka rebelianckich myśliwców. Kręcili się przy nich
ubrani na szaro ludzie w asyście robotów różnych kształtów.
Najbardziej interesował Koreliani-na frachtowiec w kształcie
spodka spoczywający na świeżo zainstalowanych
ładownikach. Ten statek, największy w hangarze, zarobił
kilka nowych wgnieceń w metalowym poszyciu od czasu,
kiedy Hań po raz pierwszy skumał się ze Skywalkerem i
Kenobim. Jednak ,,Sokół Millenium" był słynny nie ze
względu na wygląd, ale na szybkość: ten frachtowiec ciągle
był najszybszym statkiem, jaki kiedykolwiek zrobił skok na
Kes-sel lub prześcignął imperialny myśliwiec typu TIE.

Znaczną część sukcesów ,,Sokoła" można było przypisać

jego konserwacji, powierzonej w tej chwili włochatym rękom
dwumetrowej góry brązowego futra, której twarz była
właśnie ukryta pod maską do spawania.

Chewbacca, ogromny Wookie i drugi pilot ,,So

koła",

naprawiał centralny podnośnik statku, kiedy zauważył
nadchodzącego Solo. Przerwał pracę i podniósł maskę,
odsłaniając swe pokryte futrem oblicze. Z jego pełnego
zębów pyska dał się słyszeć ryk, który potrafiło zrozumieć
tylko niewielu nie-Wookiech we wszechświecie.

Hań Solo był jednym z tych niewielu.
— Zimno to nie jest właściwe słowo, Chewie — odparł

Korelianin. — Wolę porządną walkę, obojętnie kiedy, od
całego tego chowania się i zamarzania!

Zauważył smużki dymu unoszące się z nowo ze-

spawanego kawałka metalu.

— Jak ci idzie z tymi podnośnikami? Chewie odpowiedział

typowym dla Wookiech pomrukiem.

— Świetnie — powiedział Hań, w pełni zgadzając się z

jego pragnieniem powrotu w przestrzeń, na jakąś inną
planetę — gdziekolwiek, byle nie na Hoth. Pójdę się
zameldować. Potem ci pomogę. Jak tylko zamontujemy te
podnośniki, wynosimy się stąd.

Wookie szczeknął radośnie i wrócił do pracy, a Solo

poszedł w głąb jaskini lodowej.

Centrum dowodzenia pełne było sztucznego życia sprzętu

elektronicznego i urządzeń kontrolnych sięgających do
lodowego sklepienia. Tak jak hangar, centrum roiło się od
Rebeliantów. Pomieszczenie pełne było kontrolerów,
żołnierzy, techników oraz robotów przeróżnych typów i
rozmiarów. Wszyscy byli zajęci przekształcaniem

pomieszczenia w sprawny ośrodek mający zastąpić bazę na
Yavin.

Mężczyzna, do którego przyszedł Hań Solo, całą uwagę

skupiał na ekranie komputera, wielkiej konsoli, na której
jasno błyskały kolorowe odczyty. Rie-ekan, ubrany w
mundur generała Rebelii, wyprostował swą wysoką postać
na widok przybyłego.

— Generale, na tym terenie nie ma śladu życia

— zameldował Hań. — Ale wszystkie wyznaczniki obszaru
są ustawione, więc będzie pan wiedział, kiedy ktoś przyjdzie
z wizytą.

Jak zwykle generał Rieekan nie zareagował uśmiechem

na błazenadę Solo. Podziwiał młodego mężczyznę za to, że
jakby nieoficjalnie przyłączył się do Rebelii. Jego zalety
wywarły takie wrażenie na Rie-ekanie, że często
zastanawiał się, czyby nie nadać mu honorowego stopnia
oficerskiego.

— Czy komandor Skywalker już się zameldował?

— zapytał generał.

— Sprawdza meteoryt, który spadł blisko niego —

odpowiedział Hań. — Wróci niedługo.

Rieekan zerknął na nowo zainstalowany ekran radaru i

przyjrzał się migającym obrazom.

— Trudno będzie dojrzeć zbliżające się statki przy całej

tej aktywności meteorów w tutejszym systemie.

— Generale, ja... —Hań zawahał się. — Myślę, że czas,

żebym się stąd ruszył.

Zbliżająca się postać odciągnęła jego uwagę od generała

Rieekana. Jej chód był pełen wdzięku i zarazem
stanowczości, a delikatne rysy młodej kobiety jakoś nie
pasowały do białego munduru bojowego. Nawet z tej
odległości widział, że księżniczka Leia jest zaniepokojona.

— Jesteś dobry w walce — zauważył generał, dodając: —

Nie chciałbym cię stracić.

— Dziękuję, generale. Wyznaczono jednak nagrodę za

moją głowę i jeśli nie spłacę długu Hutowi Jabbie, to jestem
chodzącym trupem.

— Niełatwo żyć ze znamieniem śmierci — zaczął oficer,

ale Hań odwrócił się do księżniczki Lei. Solo nie był
sentymentalny, ale zdawał sobie sprawę, że w tej chwali jest
poruszony.

— To chyba już, Wasza Wysokość... — przerwał nie

wiedząc, jakiej spodziewać się odpowiedzi od księżniczki.

— Doskonale — zimno odparła Leia. Jej nagła wyniosłość

szybko przekształciła się w szczery gniew.

Mężczyzna potrząsnął głową. Dawno temu powiedział

sobie, że stworzenia płci żeńskiej — ssaki, płazy czy jakieś
jeszcze nie odkryte klasy biologiczne — są poza jego
miernymi zdolnościami pojmowania. Często sobie mawiał,
że lepiej byłoby, gdyby zostały dla niego tajemnicą. Lecz w
końcu uwierzył na chwilę, że w całym kosmosie jest
przynajmniej jedna osoba płci
żeńskiej, którą naprawdę zaczynał rozumieć. A jednak w
przeszłości zdarzało mu się mylić.

— No — powiedział. — Nie rozklejaj się tak. Na razie,

księżniczko.

Odwracając się do niej gwałtownie plecami, wszedł do

cichego korytarza łączącego się z centrum dowodzenia.
Szedł w kierunku pokładu hangarowego, gdzie czekali na
niego ogromny Wookie i przemytniczy frachtowiec, dwie
rzeczywistości, które rozumiał. Nie miał zamiaru
zatrzymywać się.

— Hań! — Leia biegła za nim, lekko zadyszana.

Zatrzymał się i obojętnie odwrócił do niej.

— Tak, Wasza Wysokość?
— Myślałam, że postanowiłeś zostać. Wydawało się, że w

głosie Lei brzmiała prawdziwa troska, ale nie był tego
pewien.

— Ten łowca nagród, na którego wpadliśmy na Ord

Mantell, zmienił moją decyzję.

— Czy Lukę wie? — zapytała.

— Dowie się, jak wróci — odburknął Hań. Oczy księżniczki
zwęziły się. Obrzuciła go spojrzeniem, które dobrze znał.
Przez chwilę czuł się jak
jeden z sopli na powierzchni planety.

— Nie częstuj mnie tym swoim spojrzeniem — powiedział

ostro. — Z każdym dniem szuka mnie coraz więcej łapaczy.
Zamierzam spłacić Jabbę, zanim wyśle więcej swoich
zdalnych morderców, Ganków, i kto wie, kogo jeszcze.
Muszę zdjąć tę nagrodę z mojej głowy, póki jeszcze ją mam.

Jego słowa wyraźnie podziałały na Leię i Hań widział, że

zaniepokoiła się o niego, a może nawet poczuła coś więcej.

— Ale ciągle jesteś nam potrzebny — rzekła.
— Nam? — zapytał.
—Tak.
— A co powiesz o sobie? — starannie podkreślił ostatnie

słowo, ale tak naprawdę nie wiedział, dlaczego. Może było
to coś, co chciał powiedzieć od pewnego czasu, ale
brakowało mu odwagi — nie, poprawił się, głupoty — aby
wyjawić swe uczucia. W tym momencie wydawało się, że
niewiele ma do stracenia i był gotów na jakąkolwiek
odpowiedź.

— O mnie? — zapytała wprost. — Nie wiem, o co ci

chodzi.

Hań Solo z niedowierzaniem ponownie potrząsnął głową.
— Nie, prawdopodobnie nie wiesz.
— A co dokładnie mam wiedzieć? — znowu w jej głosie

narastał gniew, prawdopodobnie Dlatego, pomyślał, że w
końcu zaczynała rozumieć.

Uśmiechnął się.
— Chcesz, żebym został, z powodu tego, co do mnie

czujesz. Księżniczka znowu zmiękła.

— No, tak, bardzo... — rzekła i przerwała na chwilę —

nam pomogłeś. Jesteś urodzonym przywódcą... Nie dał jej
skończyć, przerywając w środku zdania.
— Nie, Wasza Miłość. To nie o to chodzi. Nagle Leia
popatrzyła Hanowi prosto w twarz oczyma, które wyrażały w
końcu pełne zrozumienie. Wy-
buchnęła śmiechem.

— Masz bujną wyobraźnię.

— Naprawdę? Myślę, że bałaś się, że odejdę nawet bez...

— skoncentrował wzrok na jej wargach — ...pocałunku.

Zaczęła się śmiać jeszcze bardziej.
— Wolałabym raczej pocałować Wookiego.
— Mogę ci to załatwić. — Zbliżył się do niej, a ona

wyglądała promiennie nawet w zimnym świetle lodowego
pomieszczenia. — Wierz mi, przydałby ci się
dobry pocałunek. Jesteś tak zajęta wydawaniem rozkazów,
że zapomniałaś, jak być kobietą. Gdybyś na chwilę
popuściła, mógłbym ci pomóc. Ale już za późno, kwiatuszku.
Twoja wielka szansa odlatuje.

— Sądzę, że przeżyję — powiedziała, wyraźnie roz-

drażniona.

— Życzę powodzenia!
— Nawet cię nie obchodzi, czy... Wiedział, co chciała

powiedzieć i nie dał jej dokończyć.

— Zaoszczędź mi tego, proszę! — przerwał. — Nie mów

mi znowu o Rebelii. Mówisz tylko o niej. Jesteś tak zimna
jak ta planeta.

— A ty myślisz, że jesteś tym, który może dać nieco

gorąca?

— Jasne, gdybym był zainteresowany. Ale nie sądzę,

żeby sprawiło mi to wielką przyjemność — mówiąc to Hań
cofnął się i znowu na nią spojrzał, chłodno ją oceniając. —
Jeszcze się spotkamy — rzekł. — Może do tego czasu
trochę się rozgrzejesz.

Wyraz jej twarzy znowu się zmienił. Solo widział

morderców o przyjemniejszym spojrzeniu.

— Masz wszelkie maniery banthy, ale nie taką klasę. Baw

się dobrze w podróży, pistolecie!

Księżniczka Leia szybko odwróciła się i pospieszyła

korytarzem.

II

Temperatura na powierzchni Hoth opadła. Jednak mimo
lodowatego powietrza imperialny robot sondujący leniwie
płynął nad omiatanymi śniegiem polami i wzgórzami,
wyciągając czujniki we wszystkich kierunkach w
poszukiwaniu sygnałów życia.

Czujniki termiczne robota nagle ożyły. Znalazł w pobliżu

źródło ciepła, a ciepło było dobrym wskaźnikiem życia.
Głowa przekręciła się na swej osi, a wrażliwe, podobne
oczom, pęcherze zarejestrowały kierunek, w którym
znajdowało się źródło ciepła. Robot sondujący
automatycznie zmienił prędkość i ruszył nad lodowymi
polami z maksymalną szybkością.

Podobna do owada maszyna zwolniła dopiero wtedy, gdy

zbliżała się do pagórka śniegu większego od siebie. Jej
detektory zarejestrowały jego rozmiary — prawie 1,8 m
wysokości i całe 6 m długości. Lecz wielkość pagórka miała
znaczenie drugorzędne. Naprawdę zdumiewająca, jeśli
urządzenie zwiadowcze w ogóle mogło być zdumione, była
ilość ciepła promieniująca spod wzniesienia. Istota

schowana pod nim z pewnością była świetnie
zabezpieczona przed zimnem.

Z jednego z wysięgników robota wystrzelił cienki

niebieskobiały promień światła wwiercając się swym
skoncentrowanym gorącem w biały pagórek i rozrzucając
we wszystkich kierunkach błyszczące płatki śniegu.

Pagórek zaczął drżeć, a potem gwałtownie dygotać.

Cokolwiek pod nim się znajdowało, było głęboko zirytowane
sondującym promieniem laserowym robota. Śnieg wielkimi
płatami zaczął się zsuwać z tego
czegoś, a w jednym końcu w masie bieli pokazało się dwoje
oczu. Wielkie żółte jak bliźniacze punkciki ognia patrzyły na
mechaniczną istotę, która ciągle jeszcze strzelała w
najlepsze bolesnymi promieniami. Płonęły pierwotną
nienawiścią do tego, co przerwało jego drzemkę.

Pagórek zatrząsł się znowu z rykiem, który omal nie

zniszczył czujników słuchowych robota sondującego.
Automat odjechał parę metrów w tył powiększając odległość
między sobą a istotą. Robot nigdy przedtem nie spotkał się
z lodowym stworzeniem wampa;
jego komputery poradziły mu postąpić ze zwierzęciem
szybko i sprawnie.

Maszyna dokonała wewnętrznej regulacji mocy swego

promienia laserowego, który w chwilę później o-siągnął
maksymalną koncentrację. Wycelowała laser w stworzenie,
ogarniając je wielką chmurą promieni i dymu. W sekundę
później nieliczne cząstki pozostałe z wampy zostały
rozniesione lodowatymi wiatrami.

Dym rozwiał się, nie zostawiając żadnego fizycznego

dowodu — poza dużym zagłębieniem w śniegu — na to, że
lodowe stworzenie kiedykolwiek znaj

dowało się w pobliżu.

Lecz jego istnienie zostało zapisane w pamięci robota

sondującego, który ponownie ruszył ze swą zaprog-
ramowaną misją.

Ryki innego lodowego stworzenia wampy w końcu

obudziły poturbowanego młodego komandora Rebelii.

Głowa Luke'a wirowała, bolała, a może, o ile mógł

stwierdzić, pękała. Z trudem zogniskował wzrok i doszedł do
wniosku, że znajduje się w lodowym wąwozie, którego
ściany odbijają światło zapadającego zmroku.

Nagle zdał sobie sprawę, że wisi głową w dół, ze

związanymi rękoma i czubkami palców oddalonymi
o jakieś trzydzieści centymetrów od zaśnieżonego podłoża.
Kostki miał odrętwiałe. Wyciągnął szyję i zobaczył, że stopy
ma zamrożone w lodzie zwisającym ze sklepienia i że na
jego nogach formują się lodowe stalaktyty. Czuł zamarzniętą
maskę własnej krwi zaskorupiałą na twarzy w miejscu, gdzie
paskudnie roz

cięło ją stworzenie.

Znowu usłyszał zwierzęce porykiwania, głośniejsze teraz,

kiedy rozbrzmiewały w głębokim i wąskim przejściu wśród
lodu. Ryki potwora były ogłuszające. Zastanawiał się, co
zabije go najpierw, zimno, czy kły i pazury tego, co
zamieszkiwało wąwóz.

— Muszę się uwolnić — pomyślał — wyrwać się z tego

lodu.

Siły nie powróciły mu jeszcze w pełni, ale zaciskając zęby

podciągnął się i sięgnął do krępujących go więzów. Jeszcze
zbyt słaby, Lukę nie mógł skruszyć lodu i wrócił do
poprzedniej pozycji. Biała podłoga popędziła mu na
spotkanie.

— Odpręż się — powiedział do siebie. — Odpręż się.

Lodowe ściany zatrzeszczały od coraz głośniejszych ryków
zbliżającego się stworzenia. Jego kroki skrzypiały na
zamarzniętym gruncie, zbliżając się przerażająco. Nie
potrwa długo, zanim włochaty biały potwór wróci i
prawdopodobnie ogrzeje zmarzniętego młodego wojownika
w ciemności swego żołądka.

Lukę obiegł spojrzeniem wąwóz, lokalizując w końcu

stertę sprzętu, który zabrał ze sobą, leżącą teraz w
bezużytecznej bezładnej kupce na ziemi, o prawie cały
nieosiągalny metr poza zasięgiem jego ręki. A było tam
urządzenie, które całkowicie pochłonęło jego uwagę —
gruba rękojeść z parą przycisków zakończona metalowym
dyskiem. Przedmiot ten nale

żał niegdyś do jego ojca, byłego

Rycerza Jedi, które

go zdradził i zamordował młody Darth

Vader. Lecz
teraz był własnością młodego komandora. Dał mu go Ben
Kenobi, aby dzierżył go z honorem przeciw tyranii Imperium.

Lukę w rozpaczy spróbował skręcić swe obolałe ciało na

tyle, aby dosięgnąć porzuconego miecza świetlnego. Lecz
lodowate zimno zwolniło jego reakcje i osłabiło go. Zaczął
poddawać się swemu losowi, kiedy usłyszał, jak warcząc
nadchodzi lodowe stworzenie — wampa. Resztki nadziei
prawie go opuściły, kiedy wyczuł tę obecność.

Ale to nie obecność białego olbrzyma zdominowała

wąwóz. Była to raczej ta uspokajająca duchowa obecność,
która czasami nawiedzała Luke'a w chwilach napięcia lub
niebezpieczeństwa. Obecność, która po raz pierwszy
objawiła mu się po tym, jak stary Ben, raz jeszcze w swej
roli Jedi Obi-wana Kenobiego, zniknął w kupce własnych
ciemnych szat ścięty mieczem świetlnym Dartha Vadera.
Obecność, która była czasami jak znajomy głos, prawie
milczący szept, który przemawiał prosto do jego umysłu.

— Lukę. — Szept pojawił się znowu, natarczywie. —

Pomyśl o mieczu świetlnym w twojej dłoni.

Słowa sprawiły, że już boląca głowa mężczyzny zaczęła

pulsować. Potem poczuł nagły przypływ sił, poczucie
pewności siebie, które zachęcało go do kontynuowania
walki mimo pozornie beznadziejnej sytua

cji. Skupił wzrok na

mieczu świetlnym. Wyciągnął obolałą rękę, zacisnął powieki
w skupieniu. Jednak broń ciągle była poza jego zasięgiem.
Wiedział, że miecz będzie wymagał czegoś więcej niż tylko
starań o dosięgnięcie go.

— Muszę odprężyć się — powiedział sobie. — Od-

prężyć... — Zawirowało mu w głowie, kiedy usłyszał słowa
swego bezcielesnego opiekuna.

— Pozwól płynąć Mocy, Lukę.
Moc!

Ujrzał wyłaniający się z ciemności podobny do goryla

odwrócony wizerunek wampy, którego uniesione ramiona
kończyły się ogromnymi błyszczącymi szponami. Po raz
pierwszy widział jego małpi pysk i zadrżał na widok baranich
rogów bestii i drgającej dolnej szczęki z wystającymi kłami.

Lecz wtedy wojownik wyrzucił stworzenie ze swoich myśli.

Przestał starać się dosięgnąć broni; jego ciało odprężyło się
i zwiotczało, umożliwiając jego duchowi otwarcie się na
wskazówki nauczy cielą. Już czuł, jak przepływa przez niego
to pole energetyczne wytwarzane przez wszystkie żywe
istoty, które ze

spala sam wszechświat.

Tak jak nauczył go Kenobi, moc wypełniła Luke'a, by stać

się posłuszną jego woli.

Lodowe stworzenie, wampa, rozcapierzyło swe czarne,

zakrzywione szpony i postąpiło ciężko w kierunku
wiszącego młodzieńca. Nagle miecz świetlny, jakby za
sprawą czarów, skoczył do ręki Luke'a. Ten błyskawicznie
wcisnął barwny guzik na broni wyzwalając podobny do klingi
promień, który szybko przeciął jego lodowe więzy.

Kiedy spadł na ziemię z bronią w ręku, monstrualny

kształt górujący nad nim zrobił ostrożny krok w tył. Mrugał
paciorkowatymi oczyma koloru siarki, patrząc z
niedowierzaniem na brzęczący promień światła, który
przedstawiał widok niezrozumiały dla jego prymitywnego
umysłu.

Lukę, chociaż trudno było mu się poruszać, skoczył na

równe nogi i zamachnął się mieczem na śnieżnobiałą masę
mięśni i futra, zmuszając ją do cofnięcia się o krok, dwa.
Opuszczając miecz, przeciął skórę potwora świetlnym
ostrzem. Ściany wąwozu zadrżały od straszliwego ryku bólu
lodowego stworzenia. Od
wróciło się i pospiesznie wygramoliło z wąwozu. Jego biały
tułów zlał się z odległym terenem.

Niebo było już wyraźnie ciemniejsze, a z atakującą

ciemnością nadeszły zimniejsze wiatry. Moc była z Luke'em,
ale nawet ta tajemnicza siła nie mogła go teraz ogrzać.
Każdy krok, jaki potykając się robił wychodząc z wąwozu,
był trudniejszy niż poprzedni. W końcu pociemniało mu w
oczach, potknął się, zjechał po zboczu i stracił przytomność
zanim jeszcze dotarł do dna.

W podpowierzchniowym głównym doku hangarowym

Chewie przygotowywał ,,Sokoła Millenium" do startu.
Odrywając wzrok od roboty ujrzał dość dziwną parę, która
właśnie wyłoniła się zza pobliskiego zakrętu i wmieszała się
w zwykłą krzątaninę Rebelian-tów w hangarze.

Żadna z tych postaci nie była ludzka, choć jedna z nich

miała kształt humanoidalny i sprawiała wrażenie człowieka
w złocistej zbroi. Jego ruchy były dokładne, prawie zbyt
dokładne, aby były ludzkie, kiedy ze szczękiem szedł
sztywno korytarzem. Jego towarzysz nie potrzebował do
przemieszczania się ludzkich nóg, ponieważ całkiem dobrze
radził sobie tocząc swój niższy, beczkowaty korpus na
miniaturo

wych kołach.

Niższy z dwu robotów wydawał z siebie pełne pod-

niecenia piski i gwizdy.

— To nie moja wina, ty rozregulowana puszko po

konserwach — oświadczył wysoki, człekopodobny robot
wymachując metaliczną ręką. — Nie prosiłem, żebyś
włączył grzejnik termiczny. Wyraziłem jedynie opinię, że w
jej pomieszczeniu jest lodowato. Ale tam m a być lodowato.
Jak teraz wysuszymy wszystkie jej rzeczy?... A! Jesteśmy
na miejscu.

Če Trzypeo, złocisty android o ludzkich kształtach,

zatrzymał się, aby zogniskować czujniki optyczne na
dekującym „Sokole Millenium".

Drugi robot, Erdwa Dedwa, wciągnął koła i przednią nogę

i oparł swój pękaty, metaliczny kadłub na ziemi. Czujniki
mniejszego robota zlokalizowały znajome postacie Hana
Solo i jego towarzysza, Wookiego, zajętych wymianą
centralnych podnośników frachtowca.

— Panie Solo, sir — zawołał Trzypeo, jedyny z dwójki

robotów wyposażony w imitację ludzkiego głosu. — Czy
mógłbym zamienić z panem słowo?

Hań nie miał specjalnie nastroju do odrywania się od

pracy, a szczególnie z powodu tego wybrednego androida.

— O co chodzi?
— Pani Leia próbuje skontaktować się z panem przez

komunikator — poinformował go Trzypeo. — Musi być
zepsuty.

Lecz Hań wiedział, że tak nie było.
— Wyłączyłem go — powiedział ostro, nie przerywając

pracy przy statku. — Czego Jej Królewska Świątobliwość
sobie życzy?

Czujniki słuchowe Trzypeo wykryły pogardę w głosie

mężczyzny, ale nie zrozumiały jej. Robot dodał, naśladując
ludzką gestykulację;

— Szuka pana Luke'a i przyjęła, że jest tutaj z panem,

Zdaje się, że nikt nie wie...

— Lukę jeszcze nie wrócił? — Korelianin natychmiast

zaniepokoił się. Widział, że niebo nad wejściem do lodowej
jaskini znacznie pociemniało od czasu, kiedy wraz z
Chewbaccą zaczęli naprawiać „Sokoła Millenium". Wiedział,
jak bardzo opadała temperatura na powierzchni po
zapadnięciu nocy i jak zabójcze potrafiły być wiatry.

W mgnieniu oka zeskoczył z podnośnika „Sokoła", nie

obejrzawszy się nawet na Wookiego.

— Zanituj to, Chewie. Oficer dyżurny! — wrzasnął, a

potem przytknął do ust transmiter i spytał:

— Straż Bezpieczeństwa, czy komandor Skywalker już

się zameldował?

Negatywna odpowiedź wywołała grymas na jego twarzy.
Sierżant dyżurny wraz z adiutantem podbiegli do Solo.
— Czy komandor Skywalker już wrócił? — zapytał Hań z

napięciem w głosie.

— Nie widziałem go — odparł sierżant. — Możliwe, że

wszedł południowym wejściem.

— Proszę to sprawdzić! — polecił ostro, choć oficjalnie

nie był upoważniony do wydawania rozkazów. — To pilne.

Kiedy sierżant wraz z adiutantem odwrócili się i popędzili

korytarzem, mały robot wydał zaniepokojony wznoszący się
pytająco gwizd.

— Nie wiem, Erdwa — odpowiedział sztywno Trzypeo,

zwracając głowę i tors w kierunku Hana. — Sir, czy
mógłbym spytać, co się dzieje?

Pilot odburknął robotowi gniewnie:
— Idź i powiedz swojej księżniczce, że jeśli Lukę nie

pojawi się szybko, to znaczy, że nie żyje.

Erdwa zaczął gwizdać histerycznie na ponurą prze-

powiednię Solo, a jego przerażony złocisty towarzysz
wykrzyknął:

— Och, nie!

Kiedy Hań Solo wpadł do głównego tunelu, znalazł się w

centrum krzątaniny. Ujrzał paru żołnierzy Rebelii ze
wszystkich sił powstrzymujących próbującego się im wyrwać
nerwowego tauntauna.

Z drugiego końca wpadł do korytarza oficer dyżurny,

szukając wzrokiem Solo.

— Sir — rzekł gorączkowo — komandor Skywalker nie

wszedł południowym wejściem. Mógł zapomnieć
zameldować się.

— Niemożliwe — warknął Korelianin. — Czy śmiga-cze

są gotowe?

— Jeszcze nie — odparł oficer — Przystosowanie ich do

zimna okazuje się trudne. Może do rana...

Hań przerwał mu. Nie było czasu do stracenia na

maszyny, które i tak prawdopodobnie zepsułyby się.

— Będziemy musieli wziąć tauntauny. Biorę sektor

czwarty.

— Temperatura spada zbyt gwałtownie.
— Pewnie — burknął Solo — a Lukę jest na zewnątrz.

Drugi oficer zgłosił się na ochotnika.

— Ja wezmę sektor dwunasty. Niech kontrola ustawi

sektor alfa.

Ale Hań wiedział, że nie ma czasu na uruchamianie przez

kontrolę ekranów obserwacyjnych, nie, kiedy Lukę
prawdopodobnie umierał gdzieś na bezludnych równinach
tam w górze. Przepchnął się przez tłum żołnierzy Rebelii i
chwycił wodze jednego z ujeżdżonych tauntaunów
wskakując mu na grzbiet.

— Nocne burze zaczną się, zanim którykolwiek z was

dotrze do pierwszego czujnika — ostrzegł oficer dyżurny.

— No to zobaczymy się w piekle — mruknął Hań, kierując

wierzchowca na zewnątrz jaskini.

Padał gęsty śnieg, kiedy Solo pędził na tauntaunie przez

pustynię. Zbliżała się noc i wiatr wściekle wył, przebijając
jego grube ubranie. Wiedział, że jeśli nie znajdzie młodego
wojownika szybko, będzie dla niego równie bezużyteczny
jak lodowy sopel.

Tauntaun odczuwał już skutki spadku temperatury. Nawet

warstwy izolującego tłuszczu i zbitego szarego futra nie
chroniły go przed żywiołami po zapadnięciu nocy. Zwierzę
już sapało, oddychając z coraz większym trudem.

Jeździec modlił się, aby śnieżny jaszczur nie padł

przynajmniej zanim nie odnajdzie Luke'a.

Ostrzej popędził swego wierzchowca, zmuszając go do

biegu przez lodowe równiny.

Poprzez śnieg poruszał się jeszcze jeden kształt. Jego

metalowy korpus unosił się nad zamarzniętym podłożem.

Imperialny robot sondujący zatrzymał się nagle, na

moment obracając czujnikami we wszystkich kierunkach.

Następnie, zadowolony z odczytów, robot łagodnie

opuścił się na ziemię. Kilka sond przypominających nogi
pająka oddzieliło się od metalowego kadłuba, rozgarniając
leżący śnieg.

Coś zaczęło materializować się wokół niego, pulsujący

blask, który stopniowo przykrył maszynę jakby
przezroczystą kopułą. Pole siłowe szybko zestaliło się, nie
dopuszczając śniegu omiatającego kadłub robota do jego
powierzchni.

Po chwili blask zniknął, a pędzony wiatrem śnieg szybko

uformował doskonałą kopułę bieli, całkowicie przesłaniając
robota i chroniące go pole siłowe.

Tauntaun pędził z największą szybkością, z pewnością

zbyt wielką, biorąc pod uwagę odległość, jaką przebył i
trudne do zniesienia mroźne powietrze. Już nie spał, zaczął
żałośnie stękać, a jego chód był coraz bardziej niepewny.
Hanowi było przykro z powodu
bólu tauntauna, ale w tej chwili życie zwierzęcia było mniej
ważne niż życie jego przyjaciela.

Jeźdźcowi coraz trudniej było cokolwiek dostrzec przez

gęstniejący śnieg. Zdesperowany, szukał jakiejś zmiany w
wiecznych równinach, jakiegoś odległego punktu, który
mógłby być Luke'em. Lecz nie było widać nic prócz
ciemniejących połaci śniegu i lodu.

A jednak było coś słychać.
Ściągnął wodze, gwałtownie zatrzymując tauntauna. Solo

nie był pewny, ale wydawało mu się, że słyszy coś jeszcze
oprócz wycia wichru wokół siebie. Usiłował coś zobaczyć,
skąd dochodził dźwięk.

A potem przynaglił wierzchowca, zmuszając go do galopu

przez omiatane śniegiem pole.

Lukę mógł być martwy i stać się pożywieniem pad-

linożerców przed powrotem świtu. Jednak jakimś cudem
ciągle był żywy i walczył o utrzymanie tego stanu mimo
gwałtownych ataków nocnych burz. Z bólem wydostał się ze
śniegu tylko po to, aby lodowata wichura wbiła go weń z
powrotem. Kiedy padał, zastanowił się nad ironią tego
wszystkiego — chłopiec z farmy na Tatooine dojrzewający
do walki z Gwiazdą Śmierci, teraz ginący samotnie na
zamarzniętym obcym pustkowiu.

Wyczołganie się na pół metra wyczerpało resztki jego sił,

zanim w końcu runął w ciągle rosnące zaspy.

— Nie mogę... — rzekł, choć nikt nie mógł go usłyszeć.

Ale ktoś, choć niewidoczny, usłyszał go jednak.

— Musisz. — Słowa wirowały w mózgu Luke'a. — Spójrz

na mnie!

Nie mógł zignorować tego polecenia; siła tych cicho

wypowiedzianych słów była zbyt wielka.

Z ogromnym wysiłkiem uniósł głowę i ujrzał coś, co wziął

za halucynację. Przed nim, najwyraźniej nieczuły
na zimno i ciągle odziany tylko w zniszczone szaty, które
nosił na gorącej pustyni Tatooine, stał Ben Kenobi.

Lukę chciał do niego zawołać, ale me potrafił wydobyć z

siebie głosu.

Zjawa przemówiła z tą samą łagodną powagą, jakiej Ben

zawsze używał względem młodzieńca.

— Musisz przeżyć, Lukę.

Młody komandor odnalazł siły, aby ponownie poruszyć

ustami.

— Zimno mi... Tak zimno...
— Musisz udać się do systemu Dagobah — pouczyła

widmowa postać Bena Kenobiego. — Będziesz uczył się u
Yody, Mistrza Jedi, który był i moim nauczycielem.

Lukę słuchał, potem wyciągnął rękę do niesamowitej

postaci.

— Ben... Ben... — jęknął.

Postać stała nieporuszona wysiłkami Luke'a.

— Lukę — przemówiła znowu — jesteś naszą jedyną

nadzieją.

Naszą jedyną nadzieją.
Młody mężczyzna był zdezorientowany. Lecz zanim zdołał

zebrać siły, aby poprosić o wyjaśnienie, postać zaczęła
rozpływać się. A kiedy ostatni ślad zjawy zniknął mu z oczu,
Luke'owi wydało się, że widzi zbliżającego się tauntauna z
człowiekiem na grzbiecie. Jaszczur śnieżny poruszał się
chwiejnym krokiem. Jeździec był jeszcze za daleko, a burza
uniemożliwiała rozpoznanie.

W rozpaczy młody komandor zawołał: „Ben!" zanim

znowu pogrążył się w nieświadomości.

Tauntaun ledwie mógł ustać na nogach, kiedy Solo

zatrzymał go i zsiadł.

Hań patrzył z przerażeniem na pokryty śniegiem, prawie

zamarznięty kształt leżący jak nieżywy u jego stóp.

— No, chłopie — powiedział do nieruchomej postaci,

natychmiast zapominając o tym, że sam prawie zamarzł —
jeszcze nie jesteś martwy. Daj mi jakiś znak.

Ale nie potrafił wykryć żadnej oznaki życia i zauważył, że

twarz przyjaciela, prawie przykryta śniegiem, jest wściekle
poszarpana. Potarł ją ostrożnie, unikając dotknięcia
zasychających ran.

— Nie rób tego, Lukę. Jeszcze nie czas na ciebie.

Wreszcie słaba reakcja. Cichy jęk, ledwo słyszalny ponad
wyciem wiatru, wystarczył do rozgrzania jego własnego
dygocącego ciała. Hań uśmiechnął się z ulgą.

— Wiedziałem, że nie zostawisz mnie tutaj samego!

Musimy się stąd wydostać.

Wiedząc, że ratunek Luke'a — i jego własny — leżał w

szybkości tauntauna, ruszył do zwierzęcia, niosąc
bezwładnego młodego wojownika na rękach. Lecz zanim

zdołał ułożyć go na grzbiecie stworzenia, jaszczur śnieżny
wydał pełen bólu ryk, a potem zwalił się na śnieg jak sterta
szarych kłaków. Hań położył towarzysza i podbiegł do
leżącego zwierzęcia, które wydało ostatni głos, nie ryk czy
wycie, ale słabe chrap-nięcie i zamilkło.

Solo zaczął szukać odrętwiałymi palcami choć naj-

słabszego śladu życia.

— Bardziej martwy niż księżyc Trytona — rzekł wiedząc,

że Lukę nie słyszy ani słowa. — Nie mamy dużo czasu...

Opierając nieruchome ciało przyjaciela o brzuch

nieżywego jaszczura, przystąpił do pracy. Przez chwilę
pomyślał, że takie użycie ulubionej broni Rycerza Jedi
mogło być czymś w rodzaju świętokradztwa, ale właśnie
teraz miecz świetlny był najbardziej efektywnym i
precyzyjnym narzędziem do rozcięcia grubej skóry
tauntauna.

Z początku broń dziwnie leżała mu w ręku, ale za chwilę

rozcinał kadłub zwierzęcia od kudłatej głowy do pokrytych
łuskami tylnych łap. Skrzywił się od wstrętnego zapachu,
buchającego z parującego brzucha. Niewiele pamiętał
rzeczy, które śmierdziałyby jak wnętrzności jaszczura
śnieżnego. Nie zastanawiając się odrzucił oślizłe trzewia w
śnieg.

Kiedy trup zwierzęcia był już zupełnie wypatroszony, Solo

wepchnął przyjaciela do środka ciepłej, pokrytej futrem
skóry.

— Wiem, że nie pachnie tu ładnie, ale ochroni cię przed

zamarznięciem. Jestem pewien, że ten tauntaun nie
zawahałby się, gdyby był na naszym miejscu.

Z wypatroszonego ciała jaszczura śnieżnego wydobyła

się nowa fala smrodu.

— Fu! — Hań omal nie zwymiotował. — Właściwie to

dobrze, że urwał ci się film, bracie.

Nie zostało wiele czasu do zrobienia tego, co należało

zrobić. Lodowatymi rękami Solo przerzucał zawartość
pakunku z zaopatrzeniem przymocowanego na grzbiecie
wierzchowca, aż wśród rzeczy wydawanych Rebeliantom
znalazł pojemnik z namiotem.

Zanim go rozpakował, powiedział do transmitera:
— Baza Echo, słyszycie mnie? Żadnej odpowiedzi.
— Ten transmiter jest bezużyteczny!
Niebo pociemniało złowrogo i wiatr dął gwałtownie, co

prawie uniemożliwiało nawet oddychanie. Z trudem otworzył
pojemnik i z wysiłkiem zaczął ustawiać jedyny element
rebelianckiego wyposażenia, który mógł dać schronienie im
obu — choćby na krótki czas.

— Jeśli nie postawię tego namiotu szybko — mruknął do

siebie — Jabba nie będzie potrzebował łowców nagród.

III

Erdwa Dedwa stał przed samym wejściem do ukrytego
lodowego hangaru Rebeliantów, przy-prószony warstwą
śniegu osiadłego na jego korpusie w kształcie korka. Jego

wewnętrzne mechanizmy czasowe wiedziały, że czekał tu
już długo, a jego czujniki optyczne powiedziały mu, że niebo
jest ciemne.

Ale jednostkę R2 interesowały tylko jej wbudowane

czujniki sondujące, które ciągle wysyłały sygnały poprzez
pola lodowe. Jego długie i uporczywe poszukiwania
czujnikami Luke'a Skywalkera i Hana Solo ni

czego nie dały.

Krępy robot zaczął gwizdać nerwowo, kiedy podszedł do

niego Trzypeo sztywno brodząc w śniegu.

— Erdwa — rzekł złocisty robot, przechylając w stawach

biodrowych górną część korpusu — już nic więcej nie
możesz zrobić. Musisz wejść do środka. — Złocisty android
wyprostował się na całą wysokość, symulując ludzki
dreszcz. Wiatr z wyciem omiatał jego błyszczący kadłub. —
Erdwa, przeguby mi zamarzają. Czy mógłbyś się
pospieszyć? — Trzypeo, zanim skończył zdanie, już
spieszył z powrotem do wejścia do hangaru.

Niebo Hoth było już wtedy całkowicie czarne, a

zmartwiona księżniczka Leia Organa czuwając, stała w
wejściu do rebelianckiej bazy. Drżała na nocnym wietrze,
próbując przebić wzrokiem ciemność. Czekała obok głęboko
zaniepokojonego Derlina, ale myślą błądziła gdzieś po
lodowych polach.

Ogromny Wookie siedział w pobliżu. Kiedy oba roboty

weszły do hangaru, szybko podniósł grzywias-tą głowę znad
owłosionych rąk.
Trzypeo był po ludzku roztrzęsiony.

— Erdwa nie odebrał żadnych sygnałów — zameldował

nerwowo — choć uważa, że jego zasięg jest zbyt
ograniczony, aby sprawić, żebyśmy porzucili nadzieję.

Jednak w sztucznym głosie androida dało się wykryć

bardzo mało pewności.

Leia skinęła wyższemu robotowi głową na znak, że

przyjęła wiadomość, ale nic nie powiedziała. Myśli miała
zajęte parą zaginionych bohaterów. Najbardziej niepokojące
dla niej było to, że skoncentrowała się na jednym z nich:
ciemnowłosym Korelianinie, którego słowa nie zawsze
należało brać dosłownie.

Kiedy księżniczka stała na straży, Derlin odwrócił się, aby

przyjąć meldunek od porucznika.

— Wszystkie patrole z wyjątkiem Solo i Skywalkera

powróciły, sir. Major obejrzał się na księżniczkę.

— Wasza Wysokość — rzekł głosem ciężkim z żalu

— dziś już nic więcej nie da się zrobić. Temperatura spada
szybko. Trzeba zamknąć wrota. Przykro mi.
— Odczekał chwilę, potem zwrócił się do porucznika:

— Zamknąć wrota.
Oficer odwrócił się, aby wykonać rozkaz i temperatura w

lodowym pomieszczeniu zdawała się opadać jeszcze niżej,
kiedy Wookie zawył żałośnie z rozpaczy.

— Śmigacze powinny być gotowe rano — powiedział

major do Lei. — Ułatwią poszukiwanie.

Właściwie nie oczekując twierdzącej odpowiedzi zapytała:
— Czy jest jakaś szansa, że przeżyją do rana?

— Słaba — odparł z ponurą szczerością. — Ale owszem,

szansa istnieje.

W odpowiedzi na słowa majora Erdwa uruchomił w swym

beczkowatym kadłubie miniaturowe kompu-
tery. Żonglerka licznymi zbiorami matematycznych obliczeń i
uwieńczenie wyliczeń serią tryumfalnych gwizdów zajęło mu
tylko parę chwil.

— Psze pani — przetłumaczył Trzypeo — Erdwa mówi,

że prawdopodobieństwo przeżycia wynosi jeden do
siedmiuset dwudziestu pięciu. — A pochylając się w
kierunku niższego robota, android protokolarny mruknął:

— Nie sądzę, aby w tej chwili ta informacja była

nam potrzebna.

Nikt nie zareagował na to tłumaczenie. Przez kilka długich

chwil panowała uroczysta cisza, zakłócana jedynie
wibrującym łoskotem metalu uderzającego o metal:
ogromne wrota rebelianckiej bazy zostały zamknięte na noc.
Tak jakby jakieś bezduszne bóstwo oficjalnie odcięło grupę
od dwóch mężczyzn na lodowych równinach i oznajmiło ich
śmierć metalicznym hukiem.
Chewbacca jeszcze raz zawył rozdzierająco. W myśli Lei
wkradła się cicha modlitwa, często odmawiana na byłym
świecie zwanym Alderaan.

Słońce wspinające się nad pomocny horyzont Hoth było

stosunkowo przyćmione, ale jego blask wystarczał, aby
nieco ogrzać lodową powierzchnię planety. Światło sunęło
po falujących wzgórzach śniegu, z trudem wciskało się w
ciemniejsze wgłębienia lodowego wąwozu i w końcu
spoczęło na czymś, co musiało być jedynym doskonałym
białym pagórkiem na całym

świecie.

Był on tak doskonały, że musiał zawdzięczać swe

istnienie jakiejś innej sile niż Natura. Nagle, w miarę jak
niebo stawało się coraz jaśniejsze, pagórek zaczął buczeć.
Ktokolwiek by go obserwował, byłby zaskoczony tym, co
zobaczył. Wydawało się, że śnież
na kopuła rozrywa się w wielkim wybuchu wysyłając w niebo
pokrywającą ją warstwę śniegu. Bucząca maszyna zaczęła
wciągać wysuwane czujniki, a jej kadłub uniósł się powoli z
zamarzniętego białego legowiska.

Robot sondujący zatrzymał się na krótko w powietrzu, a

potem ruszył dalej przez pokryte śniegiem równiny z
poranną misją.

Co jeszcze wtargnęło w poranne powietrze lodowego

świata — stosunkowo mały tęponosy statek o ciemnych
oknach kabiny i działkach laserowych po obu burtach.
Rebeliancki śmigacz śnieżny był grubo opancerzony i
przeznaczony do walki nad powierzchnią planety. Lecz tego
ranka odbywał lot zwiadowczy, pędząc nad rozległym
białym krajobrazem i wznosząc się nad konturami zasp.

Choć był zaprojektowany dla dwuosobowej załogi, Zev był

na statku sam. Ogarniał spojrzeniem panoramiczny odczyt
posępnych połaci pod nim i modlił się o znalezienie
obiektów poszukiwań zanim oślepnie od blasku śniegu.

Nagle usłyszał słaby wysoki przerywany sygnał.
— Baza Echo — krzyknął radośnie do kabinowego

transmitera. — Mam coś! Niewiele, ale mógłby to być jakiś
sygnał życia. Sektor 4-6-1 na 8-8-2. Podchodzę bliżej.

Gorączkowo manipulując sterami statku, Zev zmniejszył

lekko jego szybkość i przechylił go nad zaspą. Z
przyjemnością powitał przeciążenie dociskające go do fotela
i skierował śmigacz w kierunku słabego sygnału.

Kiedy biały bezkres Hoth pędził pod nim, rebelian-cki pilot

przełączył transmiter na inną częstotliwość.

— Echo Trzy, tu Łobuz Dwa. Czy mnie słyszysz?

Komandorze Skywalker, tu Łobuz Dwa.

Jedyną odpowiedzią, jaką odebrał, były trzaski zakłóceń.
Ale potem usłyszał głos, bardzo daleki głos przedzierający

się przez trzaski.

— Miło, że wpadliście, chłopaki. Mam nadzieję, że nie

wyrwaliśmy was z łóżka zbyt wcześnie.

Zev z radością powitał charakterystyczny sarkazm w

głosie Hana Solo. Przełączył nadajnik z powrotem na ukrytą
bazę Rebeliantów.

— Baza Echo, tu Łobuz Dwa — zameldował nagle

podniesionym głosem. — Znalazłem ich. Powtarzam...

Jednocześnie pilot włączył precyzer sygnałów mru-

gających na ekranach monitorów w kabinie. Następnie
jeszcze bardziej zredukował prędkość statku, opuszczając
go na tyle nisko, że mógł lepiej widzieć mały obiekt
kontrastujący z puszystymi równinami.

Obiekt, przenośny namiot wchodzący w skład wy-

posażenia Rebeliantów, tkwił na szczycie zaspy. Po na-
wietrznej leżała ubita warstwa śniegu. A o górną część
zaspy była niepewnie oparta prowizoryczna antena radiowa.

Lecz o wiele milszym widokiem niż wszystko to, była

znajoma postać ludzka, stojąca przed śnieżnym schro-
niskiem i gorączkowo wymachująca rękami.

Kiedy Zev przechylił statek do lądowania, odczuł

wszechogarniającą wdzięczność, że choć jeden z wo-
jowników, których miał odnaleźć, jeszcze żyje.

Jedynie grube okno ze szkła dzieliło poturbowanego,

prawie zamarzniętego Luke'a Skywalkera od czwórki
obserwujących go przyjaciół.

Hań Solo, który doceniał względne ciepło panujące w

centrum medycznym Rebeliantów, stał obok Lei, swego
drugiego pilota Wookiego, Erdwa Dedwa i Če Trzypeo.
Odetchnął z ulgą. Wiedział, że mimo ponurej
atmosfery w pomieszczeniu młody komandor był wreszcie
poza zasięgiem niebezpieczeństwa i w najlepszych
mechanicznych rękach.

Ubrany jedynie w białe spodenki, unosił się w pozycji

pionowej wewnątrz przezroczystego walca. Nos i usta
przykrywała mu maska oddechowa połączona z
mikrofonem. Robot medyczny, chirurg 2-1B, zajmo

wał się

młodzieńcem z wprawą najlepszych humanoi-dalnych
lekarzy. Pomagał mu asystent medyczny, robot FX-7, który
wyglądał jak przykryty metalowym kołpakiem zestaw

walców, kabli i wysięgników. Robot medyczny z wdziękiem
nacisnął guzik, co spowodowało zalanie jego ludzkiego
pacjenta czerwonym ga

laretowatym płynem. Hań wiedział,

że bacta czyni cuda, nawet z pacjentami w tak opłakanym
stanie, jak jego przyjaciel.

Kiedy bąbelkujący śluz oblepiał mu ciało, Lukę zaczął

szamotać się i bredzić w malignie.

— Uważajcie... — jęknął — ... stworzenie śnieżne.

Niebezpieczne... Yoda... udaj się do Yody... tylko on...

Hań nie miał zielonego pojęcia, o czym majaczył jego

przyjaciel. Chewbacca także zmieszany paplaniną
młodzieńca, wyraził swe zdumienie pytającym
szczeknięciem.

— Ja też nic z tego nie rozumiem — odparł Hań. Trzypeo

wtrącił się:

— Żywię nadzieję, że jest cały, jeśli państwo mnie

rozumieją. Byłoby niezwykle niepożądane, gdyby pan Lukę
złapał krótkie spięcie.

— Mały wpadł na coś — zauważył trzeźwo Solo — i nie

był to tylko mróz...

— To te stworzenia, o których ciągle mówi — rzekła Leia

patrząc na ponurego Korelianina. — Podwoiliśmy środki
bezpieczeństwa. Hań — zaczęła, próbując mu podziękować
— nie wiem, jak...

— Nie ma o czym mówić — powiedział szorstko. Teraz

obchodził go tylko przyjaciel w czerwonym płynie bacta.

Ciało Luke'a nurzało się w kolorowej substancji, której

lecznicze właściwości już dawały rezultaty. Przez chwilę
wydawało się, że próbował opierać się dobroczynnemu
przepływowi przezroczystej mazi. W końcu przestał
mamrotać i odprężył się, poddając się władzy bacty.

2-1B odwrócił się od człowieka powierzonego jego opiece.

Przekrzywił głowę kształtu czaszki, aby spojrzeć przez okno
na Solo i resztę.

— Komandor Skywalker był w stanie uśpienia, lecz

dobrze reaguje na bactę — obwieścił robot rozkazującym,
autorytatywnym głosem, który było wyraźnie słychać przez
szkło. — Niebezpieczeństwo minęło.

Te słowa natychmiast zlikwidowały napięcie, w jakim

znajdowała się grupka po drugiej stronie okna. Leia
odetchnęła z ulgą, a Chewbacca wykrzyknął swoją aprobatę
dla zabiegów 2-1B.

Lukę nie potrafił określić, jak długo był nieprzytomny.

Teraz jednak w pełni kontrolował umysł i zmysły. Siedział w
łóżku w centrum medycznym Rebelii. Co za ulga —
pomyślał — znowu oddychać prawdziwym powietrzem,
obojętnie jak zimnym.

Robot medyczny zdejmował opatrunek ochronny z jego

gojącej się twarzy. Odsłonięte mu oczy i zaczął
rozpoznawać czyjąś twarz. Postać uśmiechniętej księżniczki
Lei stojącej przy łóżku nabierała stopniowo ostrości. Z
wdziękiem przybliżyła się i delikatnie odgarnęła mu włosy z
oczu.

— Bacta świetnie rosną — rzekła spojrzawszy na jego

gojące się rany. — Blizny powinny zniknąć w ciągu jednego
dnia. Czy ciągle boli?

Z drugiej strony pokoju z hukiem otworzyły się drzwi.

Erdwa wydał powitalny radosny pisk tocząc się przez
pomieszczenie, a Trzypeo z głośnym brzękiem podszedł do
jego łóżka.

— Panie Lukę, jak to dobrze widzieć pana znów funkcj

onuj ącego.

— Dzięki, Trzypeo.
Uszczęśliwiony Erdwa wydał serię pisków i gwizdów.
— Erdwa także daje wyraz swej uldze — usłużnie

przetłumaczył android.

Lukę z pewnością był wdzięczny robotom za troskę. Lecz

zanim zdołał któremuś z nich odpowiedzieć, spotkał się z
kolejną przeszkodą.

— Cześć, mały — przywitał go hałaśliwie Hań Solo

wpadając z Chewbacca do centrum medycznego. Wookie
wymruczał przyjacielskie powitanie.

— Wyglądasz na tyle zdrowo, że mógłbyś rozłożyć na

obie łopatki gundarka — zauważył Korelianin.

Młody mężczyzna rzeczywiście czuł się silny i był

wdzięczny przyjacielowi.

— Dzięki tobie.
Hań obdarzył księżniczkę szerokim, szatańskim uś-

miechem. — No i co, Wasza Miłość — rzekł kpiąco —
wygląda na to, że udało ci się zatrzymać mnie w pobliżu
jeszcze jakiś czas.

— Nie miałam z tym nic wspólnego — odrzekła Leia z

ogniem, oburzona jego próżnością. — Generał Rie-ekan
uważa, że opuszczenie systemu przez jakikolwiek statek do
czasu uruchomienia generatorów jest niebezpieczne.

— To dobra bajeczka. Ale j a uważam, że po prostu nie

zniosłabyś mojej nieobecności.

— Nie wiem, skąd bierzesz te urojenia, laserowy móżdżku

— odcięła się.

Chewbacca, ubawiony tą słowną utarczką dwu najsil-

niejszych z ludzkich osobowości, z jakimi kiedykolwiek się
spotkał, zaśmiał się grzmiącym śmiechem Wookiego.

— Śmiej się, śmiej, purchawo — powiedział Hań do-

brotliwie. — Nie widziałeś nas samych w południowym
przejściu.

Aż do tej chwili Lukę prawie nie słuchał tej ożywionej

wymiany. Ci dwoje sprzeczali się wystarczająco często już
przedtem. Lecz ta wzmianka o południowym przejściu
wzbudziła jego ciekawość. Spojrzał na Leię spodziewając
się wyjaśnienia.

— Wyraziła swe prawdziwe uczucie do mnie — ciągnął

Hań, uradowany różanym rumieńcem, jaki pojawił się na
policzkach księżniczki. — No, Wasza Wysokość, już
zapomniałaś.

— Och, ty podły, zarozumiały, zapyziały półgłów-kowaty

nerfopasie — wypaliła w furii.

— Kto jest zapyziały? — uśmiechnął się. — Coś ci

powiem, kwiatuszku, musiałem blisko trafić, skoro tak się
rzucasz. Nie wydaje ci się, Lukę?

— Tak — rzekł, patrząc na księżniczkę z niedowie-

rzaniem. — Tak jakby.

Leia spojrzała na Lukę'a z dziwną mieszaniną uczuć

widoczną na zarumienionej twarzy. Przez chwilę w jej
oczach odbijało się coś delikatnego, prawie dziecinnego. A
potem twarda maska opadła na miejsce.

— Och, naprawdę? — powiedziała. — No cóż, chyba nie

wiesz wszystkiego o kobietach, co?

Lukę zgodził się po cichu. Zgodził się jeszcze bardziej,

kiedy w następnej chwili pochyliła się i pocałowała go
mocno w usta. Potem odwróciła się na pięcie i
pomaszerowała przez pokój trzaskając za sobą drzwiami.
Wszyscy w pokoju — ludzie, Wookie i roboty — spojrzeli po
sobie, niezdolni do wydobycia głosu.

Gdzieś z daleka zawył w podziemnych korytarzach alarm

ostrzegawczy.

Generał Rieekan i główny kontroler naradzali się w

centrum dowodzenia, kiedy Hań Solo i Chewbacca wpadli
do pomieszczenia. Księżniczka Leia i Trzypeo, którzy
przysłuchiwali się rozmowie generała i oficera, odwrócili się
wyczekująco na ich widok.

Z drugiej strony komnaty z ogromnej konsoli ob

sługiwanej

przez oficerów kontroli, zabrzmiał sygnał ostrzegawczy.
— Panie generale — zawołał kontroler czujników. Rieekan
obserwował ekrany konsoli z ponurą uwagą. Nagle zobaczył
błyskający sygnał, którego jeszcze
przed chwilą nie było.

— Księżniczko — rzekł — chyba mamy gościa. Leia, Hań,

Chewbacca i Trzypeo otoczyli generała i obserwowali
ekrany monitorów, z których dochodzi

ły urywane gwizdy.

— Wychwyciliśmy coś na zewnątrz bazy w Strefie

Dwunastej. Porusza się na wschód — powiedział Rieekan.

— Cokolwiek to jest, jest z metalu — powiedział kontroler

czujników.

Oczy Lei rozszerzyły się z zaskoczenia. — To znaczy nie

może to być żadne z tych stworzeń, które zaatakowały
Lukę'a?

— Mogłoby to być coś naszego? — zapytał Hań. —

Śmigacz?

Kontroler czujników potrząsnął głową. — Nie, nie ma

sygnału. — Wtem pojawił się sygnał dźwiękowy z innego
monitora. — Proszę zaczekać, mam coś bardzo słabego...

Idąc tak szybko, jak tylko pozwalały mu sztywne

przeguby, Trzypeo podszedł do konsoli. Jego czujniki
słuchowe nastroiły się do dziwnych sygnałów.

— Muszę powiedzieć, sir, że posługuję się płynnie ponad

sześćdziesięcioma milionami form porozumiewania się, ale
to jest coś nowego. Musi to być zbudowane albo...

Właśnie wtedy przez głośnik transmitera w konsoli dal się

słyszeć głos rebelianckiego żołnierza:

— Tu posterunek Echo Trzy-Osiem. Niezidentyfikowany

obiekt w naszym zasięgu. Jest tuż za grzbietem.
Powinniśmy wejść w kontakt optyczny za około... — bez
ostrzeżenia głos napełnił się strachem. — Co, do... Och, nie!

Dały się słyszeć trzaski zakłóceń, a potem transmisja

zanikła całkowicie. Hań zmarszczył się.

— Cokolwiek to jest — rzekł — nie ma przyjaznych

zamiarów. Chodźmy rzucić okiem, Chewie.

Jeszcze zanim Hań i Chewbacca wyszli z pomieszczenia,

generał Rieekan wysłał do posterunku Trzy-Osiem Łobuzy
Dziesięć i Jedenaście.

Ogromny gwiezdny niszczyciel Imperium zajmował we

flocie Imperatora groźną pozycję. Smukły, wydłużony statek
był większy i jeszcze bardziej złowieszczy niż pięć
klinowatych imperialnych gwiezdnych niszczycieli, które go
chroniły. Razem te sześć krążowników było najbardziej
niszczycielską i budzącą największy strach siłą w Galaktyce,
zdolną zamienić w kosmiczny pył wszystko, co znalazło się
zbyt blisko ich broni.

Ze wszystkich stron gwiezdne niszczyciele były o-toczone

przez mniejsze statki bojowe, a wokół całej tej kosmicznej
armady pomykały niesławne myśliwce TIE.

W sercu każdego członka załogi tej eskadry śmierci, a

szczególnie wśród personelu potwornego centralnego
gwiezdnego niszczyciela, panowała nieograni
czona pewność siebie. Lecz coś płonęło także w ich
duszach. Strach — strach przed samymi tylko znajomymi
ciężkimi krokami, odbijającymi się echem po ogromnym
statku. Członkowie załóg bali się tych stąpań i drżeli, kiedy
słyszeli, jak nadchodzą, a z nimi przywódca budzący wielki
strach, ale i wielki respekt.

Górujący nad wszystkimi, Darth Vader, Czarny Lord Sith

w czarnym płaszczu i zakrywającym twarz czarnym hełmie,
wszedł na główny pokład dowodzenia. Znajdujący się tam
ludzie zamilkli. Przez chwilę zdającą się nie mieć końca nie
było słychać nic prócz odgłosów dobiegających z tablic
kontrolnych statku i głośnego oddychania dochodzącego z
metalowej maski hebanowej postaci.

Kiedy Darth Vader obserwował nieskończoną feerię

gwiazd, kapitan Piett pospieszył przez szeroki mostek statku
z wiadomością dla krępego, nieprzyjemnie wyglądającego
admirała Ozzela, który miał wyznaczone stanowisko na
mostku.

— Chyba coś znaleźliśmy, panie admirale — oznajmił

nerwowo przenosząc wzrok z Ozzela na Czarnego Lorda.

— Tak, panie kapitanie? — admirał był pewnym siebie

człowiekiem czującym się swobodnie w obecności swego
odzianego w płaszcz zwierzchnika.

— Meldunek, jaki otrzymaliśmy, jest tylko fragmentem

pochodzącym od robota sondującego w systemie Hoth. Ale
jest to najlepszy trop, jaki mamy od...

— Mamy tysiąc robotów sondujących przeszukujących

Galaktykę — przerwał Ozzel gniewnie. — Chcę dowodów,
nie tropów. Nie zamierzam dalej gonić z jednego krańca...

Nagle postać w czerni podeszła do grupki i przerwała:
— Znaleźliście coś? — zapytała głosem nieco zmie-

nionym przez maskę oddechową.

Kapitan Piett z szacunkiem spojrzał na swego pana, który

majaczył nad nim jak czarno odziany wszechmocny bóg.

— Tak, sir — powiedział Piett powoli, ostrożnie dobierając

słowa. — Mamy dane wizyjne. Przypuszczamy, że system
jest pozbawiony form ludzkich...

Lecz Vader nie słuchał już kapitana. Zwrócił twarz

zasłoniętą maską w kierunku obrazu wyświetlanego na
jednym z ekranów widokowych — obrazu małej eskadry
rebelianckich śmigaczy pędzących nad białymi polami.

— To jest to — zahuczał bez wahania.
— Mój panie — zaprotestował admirał Ozzel — jest tak

wiele osiedli nie umieszczonych na mapach. — To mogą
być przemytnicy...

— To jest właśnie to! — były Rycerz Jedi nie ustępował;

zacisnął pięść w czarnej rękawicy. — A Skywal-ker jest z
nimi. Admirale, proszę wezwać statki patrolowe i wziąć kurs
na system Hoth. — Vader spojrzał w kierunku oficera
odzianego w zielony mundur i ta

kąż czapkę. — Generale

Veers — zwrócił się do niego Czarny Lord — proszę
przygotować swoich ludzi.

Jak tylko Darth Vader skończył mówić, jego ludzie zajęli

się wykonaniem tego planu.

Imperialny robot sondujący wysunął z owadziej głowy

dużą antenę i wysłał wysoki, przeszywający sygnał. Czytniki
robota zareagowały na żywą formę za wielką śnieżną
wydmą i wykryły pojawienie się brązowej głowy Wookiego i
jego gardłowy pomruk. Miotacze wbudowane w robota
wycelowały w pokrytego futrem olbrzyma. Lecz zanim zdołał
wypalić, zza
Wookiego wystrzelił czerwony promień z ręcznego miotacza
i musnął jego ciemno wykończony kadłub.

Uskakując za dużą zaspę, Hań Solo zauważył, że

Chewbacca ciągle jest ukryty, a potem patrzył jak robot
błyskawicznie odwrócił się do niego w powietrzu. Jak dotąd
podstęp działał i teraz on stanowił cel. Hań ledwo wycofał
się, kiedy wisząca w powietrzu maszyna wypaliła,
wyrywając z krawędzi zaspy, za którą się ukrył, kawały
śniegu. Strzelił drugi raz, trafiając ją dokładnie promieniem
swej broni. Wtedy usłyszał wysoki wibrujący dźwięk
dochodzący z groźnej maszyny i w jednej chwili imperialny
robot son

dujący rozpadł się na milion lub więcej płonących

kawałków.

— ...obawiam się, że niewiele zostało — powiedział Hań

do transmitera kończąc meldunek dla podziemnej bazy.

Księżniczka i generał Rieekan ciągle stali przy konsoli,

skąd utrzymywali łączność z Hanem.

— Co to takiego? — zapytała Leia.
— Jakiś robot — odparł. — Nie trafiłem go tak mocno.

Musiał mieć wbudowany program autodes-trukcji.

Leia zastanowiła się nad tą niemiłą wiadomością.

— Robot Imperium — rzekła, zdradzając lekki niepokój.
— Jeśli tak — ostrzegł Hań — to Imperium z pewnością

wie, że tu jesteśmy.
Generał Rieekan pokręcił powoli głową.

— Lepiej zacznijmy ewakuację planety.

IV

Sześć złowrogich kształtów pojawiło się w czarnej
przestrzeni systemu Hoth, majacząc jak ogromne demony
zniszczenia, gotowe wypuścić furie swej imperialnej broni.
Wewnątrz największego z gwiezdnych niszczycieli Imperium
Darth Vader siedział samotnie w małym kulistym
pomieszczeniu. Pojedynczy promień światła błyszczał na
jego czarnym hełmie, kiedy tak tkwił bez ruchu w komnacie
medytacji.

Gdy nadszedł generał Veers, kula powoli się otworzyła.

Jej górna połowa uniosła się jak mechaniczna szczęka z
wystającymi ostrymi zębami. Ciemna postać, siedząca
wewnątrz przypominającego paszczę kokonu, wydawała się
Veersowi martwa, choć emanowały z niej silne fluidy
czystego zła, wywołując u oficera lęk.

Niepewny swej własnej odwagi, postąpił krok naprzód.
Miał do przekazania wiadomość, ale wolał raczej czekać

w razie konieczności godzinami, niż przerwać medytacje
Czarnemu Lordowi.

Lecz Vader odezwał się natychmiast.
— O co chodzi, Veers?

— Panie — odparł generał, starannie dobierając każde

słowo — flota wyszła z nadprzestrzeni. Com-Scan wykrył
pole energetyczne osłaniające obszar na szóstej planecie w
systemie Hoth. Pole jest wystar

czająco silne, aby odchylić

jakiekolwiek bombardowanie.

Vader wstał wyprostowując swą dwumetrową postać,

płaszczem omiatając podłogę.

— Ach, więc rebelianckie szumowiny wiedzą o naszej

obecności. — Wściekły, zacisnął dłonie w czar
nych rękawicach w pięści. — Admirał Ozzel wyszedł z
nadprzestrzeni zbyt blisko systemu.

— Sądził, że zaskoczenie jest rozsądniejszym...

— Jest równie niezręczny jak głupi — przerwał mu Czarny

Lord oddychając ciężko. — Zwykłe bombardowanie jest
niemożliwe z powodu tego pola energii. Proszę przygotować
żołnierzy do ataku na powierzchni.

Generał Veers odwrócił się z wojskową precyzją i

wymaszerował z pomieszczenia medytacyjnego zostawiając
za sobą wściekłego Vadera. Lord Ciemności włączył duży
ekran obserwacyjny pokazujący jasny obraz ogromnego
mostka jego gwiezdnego niszczy-ciela.

Admirał Ozzel wystąpił do przodu w odpowiedzi na

wezwanie Vadera. Jego twarz prawie zupełnie wypełniła
ekran monitora. W głosie Ozzela dał się słyszeć niepokój,
kiedy oznajmiał:

— Lordzie Vader, flota wyszła z nadprzestrzeni...

Odpowiedź Lorda Sith była skierowana do oficera stojącego
pół metra za admirałem.

— Kapitanie Piett.
Nie ryzykując zwłoki, wezwany natychmiast wystąpił do

przodu, podczas gdy admirał zrobił chwiejny krok w tył,
odruchowo sięgając ręką do gardła.

— Tak, panie — odpowiedział Piett z szacunkiem. Ozzel

zaczął się dusić, bo jego gardło, jakby w uścisku
niewidzialnych szponów, poczęło się kurczyć.

— Proszę przygotować się do wysadzenia oddziałów

szturmowych poza polem energii — rozkazał Va-der. —
Następnie proszę rozwinąć flotę w takim szyku, aby nic nie
mogło wydostać się z tej planety. Pan tu teraz dowodzi,
admirale Piett.

Dla Pietta wiadomość ta była jednocześnie przyjemna i

niepokojąca. Kiedy odwrócił się, aby wykonać
rozkazy, ujrzał postać, jaką sam kiedyś mógłby być. Twarz
Ozzela była straszliwie wykrzywiona w walce o ostatni
oddech; potem osunął się jak martwy strzęp na podłogę.

Imperium weszło do systemu Hoth.
Na jękliwy dźwięk alarmów rozbrzmiewający w lodowych

tunelach, żołnierze Rebelii pobiegli na stanowiska bojowe.
Obsługa naziemna i roboty wszystkich rozmiarów i typów
spieszyły wykonać wyznaczone zadania, sprawnie reagując
na zagrożenie ze strony Imperium.

Opancerzone śmigacze śnieżne tankowały, czekając w

szyku bojowym na start przez wejście do głównej jaskini. W
tym czasie księżniczka Leia zwracała się do zebranej w
hangarze grupki pilotów myśliwców:

— Duże statki transportowe odlecą, jak tylko zostaną

załadowane. Tylko dwa myśliwce eskorty na statek. Osłonę
energetyczną można otworzyć tylko na ułamek sekundy,
więc będziecie musieli trzymać się bardzo blisko
transportowców.

Hobbie, weteran wielu bitew, spojrzał z troską na

księżniczkę:

— Dwa myśliwce przeciw gwiezdnemu niszczycie-Iowi?
— Działo jonowe wystrzeli kilka ładunków, które powinny

zniszczyć każdy statek w waszym korytarzu — wyjaśniła
Leia. — Kiedy znajdziecie się poza osłoną energetyczną,
udacie się do punktu spotkania. Powodzenia.

Nieco pokrzepieni, Hobbie i inni piloci, pobiegli do swych

myśliwców.

W tym czasie Hań gorączkowo pracował nad zakoń-

czeniem spawania podnośnika w ,,Sokole Millenium".
Kończąc szybko zeskoczył na podłogę hangaru i włączył
transmiter.

— W porządku, Chewie — powiedział do włochatej

postaci siedzącej za sterami ,,Sokoła" — spróbuj.

Właśnie wtedy księżniczka przeszła obok, rzucając mu

gniewne spojrzenie. Hań spojrzał na nią wyraźnie z siebie
zadowolony, podczas gdy podnośniki frachtowca zaczęły
unosić się znad podłogi, po czym prawy wpadł w
niekontrolowane drgania, częściowo odłamał się i
wahadłowym ruchem opadł z powrotem z kłopotliwym
hukiem.

Odwrócił się od Lei, kątem oka dostrzegając jej twarz z

uniesioną drwiąco brwią.

— Wyłącz to, Chewie — mruknął do swego małego

nadajnika.

,,Mściciel", jeden z klinowatych gwiezdnych nisz-czycieli

armady Imperium, unosił się jak zmechanizowany anioł
śmierci w morzu gwiazd na zewnątrz systemu Hoth. Kiedy
kolosalny statek zaczął przybliżać się do lodowego świata,
planeta stawała się coraz wyraźniej widoczna przez okna
rozciągające się na sto lub więcej metrów na ogromnym
mostku okrętu.

Kapitan Needa, komandor załogi ,,Mściciela", patrzył

przez główny ekran na planetę, kiedy podszedł do niego
kontroler.

— Sir, rebeliancki statek wchodzi w nasz sektor.
— Dobrze — odparł Needa z błyskiem w oku. — Nasza

pierwsza zdobycz tego dnia.

— Ich pierwszym celem będą generatory mocy
— powiedział generał Rieekan do księżniczki.
— Pierwszy transportowiec zbliża się do osłony
— powiedział jeden z kontrolerów, śledząc świecący punkt,
który mógł być tylko gwiezdnym niszczycielem Imperium.

— Przygotować się do otwarcia osłony — wydał komendę

technik radarowy.

— Sekcja dział jonowych pełna gotowość — powiedział

inny kontroler.

Olbrzymia metalowa kula na lodowej powierzchni Hoth

obróciła się do właściwej pozycji i skierowała w górę wielkie
działo.

— Ognia! — wydał rozkaz generał Rieekan. Nagle dwa

czerwone promienie niszczycielskiej e-nergii wystrzeliły w
niebo. Promienie niemal natych

miast dogoniły pierwszy z

pędzących rebelianckich statków transportowych i pomknęły
bezpośrednim kursem na wielki gwiezdny niszczyciel.

Podwójna czerwona błyskawica uderzyła w ogromny

statek i rozsadziła jego pancerną wieżę dowodzenia.
Eksplozje wywołane trafieniem zaczęły chybotać olbrzymią
latającą fortecą, posyłając ją w niekontrolowany korkociąg.
Gwiezdny niszczyciel runął w otwarty kosmos, a rebeliancki
transportowiec z eskortą dwóch myśliwców umknął ku
wolności.

Luke Skywalker, przygotowując się do odlotu, wciągał na

siebie strój na ciężkie warunki pogodowe i obserwował jak
piloci, strzelcy i jednostki R2 spiesznie kończą pracę. Ruszył
w kierunku czekających śmigaczy śnieżnych. Po drodze
młody komandor zatrzymał się przy części rufowej ,,Sokoła
Mil-lenium", gdzie Hań Solo i Chewbacca gorączkowo
pracowali nad prawym podnośnikiem.

— Chewie — zawołał — dbaj o siebie. I pilnuj tego faceta,

dobrze?

Wookie szczeknął na pożegnanie, objął Luke'a o-

gromnymi rękami, a potem wrócił do roboty nad
podnośnikiem.

Dwaj przyjaciele, Luke i Hań, stali patrząc na siebie, może

po raz ostatni w życiu.

— Mam nadzieję, że pogodzisz się z Jabbą — powiedział

w końcu.

— Poślij ich do diabła, mały — odpowiedział swobodnie

Korelianin.

Młody komandor zaczął się oddalać, a w głowie tłoczyły

mu się wspomnienia wspólnych wyczynów z Hanem.
Zatrzymał się, obejrzał na ,,Sokoła", i zobaczył, że przyjaciel
wciąż za nim patrzy. Kiedy tak spoglądali na siebie, Chewie,
który podniósł wzrok, zrozumiał, że życzą sobie wzajemnie
wszystkiego naj

lepszego, gdziekolwiek zawiodą ich losy.

System nagłośnienia przerwał rozmyślania; rebeliancki

spiker ogłosił:

— Pierwszy transportowiec wydostał się. Zgromadzeni w

hangarze zareagowali na to radosnym okrzykiem. Luke
odwrócił się i pospieszył do swego śmigacza śnieżnego.
Kiedy tam dotarł, Dack, jego młody strzelec, już stał na
zewnątrz statku, czekając na niego.

— Jak się pan czuje, sir? — zapytał z entuzjazmem.
— Jak nowonarodzony, Dack. A ty? Dack uśmiechnął się

promiennie.

— W tej chwili mógłbym wziąć na siebie całe Imperium.

— Tak — rzekł komandor cicho. — Wiem, co czujesz.
Choć dzieliło ich tylko kilka lat, w tej chwili czuł się o całe

wieki starszy.

Przez głośniki dobiegł ich głos księżniczki Lei:

— Uwaga, piloci śmigaczy... na sygnał odwrotu zebrać się

na Południowym Stoku. Wasze myśliwce są przygotowane
do startu. Po zakończeniu ewakuacji zostanie nadany
sygnał Jeden Pięć.

Trzypeo i Erdwa stali pośród biegającego personelu i

pilotów przygotowujących się do startu. Złocisty android
pochylił się lekko, zwracając czujniki do małego robota.
Cienie tańczące na twarzy Trzypeo dawały złudzenie, że
jego płytę czołową pokryły zmarszczki.

— Dlaczego — spytał — kiedy już się wydaje, że sprawy

nareszcie się ustabilizowały, wszystko się rozpada?

Pochylając się do przodu, delikatnie poklepał kadłub

drugiego robota:

— Opiekuj się dobrze panem Lukiem. I opiekuj się dobrze

sobą.

Erdwa pożegnał go gwizdami i buczeniem i potoczył się

lodowym korytarzem. Machając mu sztywno ręką, Trzypeo
patrzył za oddalającym się dzielnym i wiernym przyjacielem.

Osobie postronnej mogłoby się wydawać, że oczy

Trzypeo zaszły mgłą, ale przecież nie po raz pierwszy
kropla oleju dostała mu się przez czujniki optyczne.

W końcu człekokształtny robot odwrócił się i ruszył w

przeciwnym kierunku.

V

Nikt na Hoth nic nie usłyszał. Z początku dźwięk był zbyt
odległy, aby dał się słyszeć ponad wyciem wichru. Poza tym
Rebelianci. którzy walczyli z zimnem przygotowując się do
bitwy, byli zbyt zajęci, aby tak naprawdę słuchać.

W śnieżnych okopach oficerowie wykrzykiwali komendy,

bo inaczej zagłuszyłby ich huraganowy wiatr. Żołnierze z
pośpiechem wykonywali rozkazy, biegając w śniegu z
ciężką bronią podobną do bazook na ramionach i ustawiając
te miotacze zabójczych pro

mieni wzdłuż lodowych krawędzi

okopów.

Rebelianckie generatory mocy w pobliżu wież ogniowych

zaczęły trzaskać, brzęczeć i strzelać ogłuszającymi
wyładowaniami elektrycznymi — wystarczającymi do
zasilania ogromnego podziemnego kompleksu. Lecz ponad
całą tą krzątaniną i hałasem słychać było dziwny dźwięk,
złowrogie zbliżające się dudnienie, od którego zaczynała
drżeć zamarznięta ziemia. Kiedy zbliżyło się na tyle, aby
przyciągnąć uwagę jednego z oficerów, ten wytężył wzrok,
próbując odszukać w burzy źródło głuchego, rytmicznego
odgłosu. Ludzie podnieśli głowy znad zajęć i zobaczyli jakby
poruszające się plamki. Wydawało się, że przez śnieżycę
zbliżają się do rebe-lianckiej bazy wolnym, ale równym
tempem jakieś punkciki, wzbijając chmury śniegu.

Oficer podniósł elektrolornetkę i nastawił ją na zbliżające

się obiekty. Musiało być ich tuzin. Szły pewnie po śniegu,
wyglądając jak jakieś stworzenia z niezbadanej przeszłości.
Były to jednak maszyny. Każda z nich, jak jakieś wielkie
zwierzę kopytne, kroczyła sztywno na czterech
przegubowych nogach.

Łaziki!
Wstrząśnięty oficer rozpoznał terenowe opancerzone

transportowce Imperium. Każda maszyna była uzbrojona w
potężne działa umieszczone w przedniej części niczym rogi
jakiegoś prehistorycznego stwora. Poruszając się jak
zmechanizowane gruboskórne zwierzęta, łaziki wysyłały
zabójczy ogień z obrotowych dział.

Oficer chwycił swój transmiter.
— Do dowódcy Frantów... Nadchodzą koma zero trzy.

— Posterunek Echo 5-7, lecimy do was.
Kiedy Luke Skywalker jeszcze mówił, wybuch rozrzucił lód

i śnieg wokół oficera i jego przerażonych ludzi. Łaziki miały
ich już w zasięgu. Żołnierze wiedzieli, że ich zadaniem jest
odwrócenie uwagi od star

tujących transportowców, ale

żaden z Rebeliantów nie był gotowy umrzeć pod nogami
tych potwornych maszyn lub od ich broni.

Błyszczące kłęby pomarańczowego i żółtego ognia

buchały z luf łazików. Rebelianci nerwowo brali je na cel i
każdy żołnierz czuł, jak wchodzą mu w ciało lodowate,
niewidzialne palce.

Z dwunastu śmigaczy śnieżnych cztery prowadziły resztę,

lecąc na wroga pełną szybkością. Jeden z terenowych
transportowców pancernych wystrzelił, o mały włos nie
trafiając przechylonego w skręcie statku. Salwa z działa
zamieniła inny śmigacz w płonącą kulę, która rozświetliła
niebo.

Wyglądając przez iluminator, Luke zobaczył eksplozję

pierwszego zestrzelonego statku ze swej eskadry. Ze
złością wypalił z działek do łazika tylko po to, aby znaleźć
się w środku nawały imperialnego ognia zaporowego,
wstrząsającego jego śmigaczem.

Kiedy opanował statek, przyłączył się do niego inny

śmigacz ,,Frant Trzy". Roiły się jak owady wokół
nieubłaganie kroczących łazików, podczas gdy inne
śmigacze prowadziły wymianę ognia z imperialnymi
maszynami szturmującymi. Dowódca grupy i ,,Frant Trzy"
przemknęli wzdłuż prowadzącego łazika, a potem odsunęli
się od siebie skręcając w prawo.

Manewrując maszyną między przegubowymi nogami

łazika i wzbijając się spod potwornej maszyny, Luke widział,
jak horyzont staje dęba. Wracając do lotu poziomego młody
komandor nawiązał łączność ze swym statkiem
towarzyszącym.

— Dowódca Frantów do Trójki.
— Trójka do dowódcy — zgłosił się Wedge.
— Wedge — zawołał Luke do transmitera — podziel

swoją grupę na dwójki.

Śmigacz dowódcy pochylił się i skręcił, podczas gdy

statek Wedge'a i jeszcze jeden rebeliancki statek od

leciały

w przeciwnym kierunku.

Łaziki dalej maszerowały przez śnieg, strzelając ze

wszystkich miotaczy. Wewnątrz jednej z maszyn sztur-
mujących dwu imperialnych pilotów dostrzegło działa
Rebeliantów, wyraźnie widoczne na białym polu. Piloci
rozpoczęli manewr mający skierować łazika w tę stronę,
kiedy zauważyli samotny śmigacz, który na nic nie zważając
leciał, plując ogniem wprost na ich główny iluminator.
Potężna eksplozja rozbłysła na zewnątrz
nieprzepuszczalnego okna i rozwiała się, a śmigacz z
rykiem silników przeleciał przez chmurę dymu i zniknął w
górze.

Wznosząc się coraz dalej od łazika, Luke obejrzał się.

Ten pancerz jest za gruby dla miotaczy, pomyślał. Musi być
jakiś inny sposób zaatakowania tych potworów; coś innego
niż siła ognia. Przez chwilę myślał o jakiejś prostej taktyce,
jaką chłopiec z farmy mógłby zastosować przeciw dzikiemu
zwierzowi. Potem, za

wracając śmigacz do jeszcze jednego

ataku na łaziki, podjął decyzję.

•:A

— Grupa Frantów — zawołał do transmitera — użyjcie

harpunów i lin holowniczych. Celujcie w,nogi. To nasza
jedyna nadzieja na zatrzymanie ich. Hobbie, jesteś jeszcze
za mną?

Spokojny głos odpowiedział natychmiast:
— Tak, sir.

— No to trzymaj się teraz blisko.
Wyrównując lot, Luke z ponurą zaciętością postanowił

lecieć w zwartym szyku z Hobbie'm. Razem skręcili,
opadając bliżej powierzchni Hoth.

Gwałtowny ruch statku rzucił Dacka, strzelca Luke'a, o

ścianę kabiny. Próbując utrzymać harpun w ręku, krzyknął:

— Heej! Luke, chyba nie mogę znaleźć pasów! Wybuchy

wstrząsnęły statkiem, miotając nim gwałtownie wśród ognia
przeciwlotniczego. Przez ilumina-tor Luke widział jeszcze
jeden łazik, na którym pełna siła ognia rebelianckich
śmigaczy szturmowych najwyraźniej nie robiła żadnego
wrażenia. Ta właśnie ciężko stąpająca maszyna stała się
celem Luke'a, który leciał opadającym łukiem. Łazik strzelał
prosto w me

go, stawiając ścianę laserowych błyskawic.

— Trzymaj się, Dack — usiłował przekrzyczeć wybuchy.

— I przygotuj się do wystrzelenia tej liny holowniczej!

Kolejny wielki wybuch wstrząsnął śmigaczem. Z wysiłkiem

opanował rozkołysany statek. Mimo zimna oblał się cały
potem, rozpaczliwie próbując wyprostować lot spadającej
maszyny. Lecz horyzont przed nim ciągle wirował.

— Przygotuj się, Dack. Jesteśmy prawie na miejscu.

Wszystko w porządku?

Dack nie odpowiedział. Luke'owi udało się odwrócić i

zobaczył, że Hobbie utrzymuje swój śmigacz na
kursie równoległym, unikając otaczających go wybuchów.
Obejrzał się w tył i zobaczył swojego strzelca bezwładnie
opartego o stery. Z jego czoła płynęła krew.

— Dack!
Na ziemi wieże strzelnicze w pobliżu generatorów mocy

bez przerwy pluły ogniem w kroczące maszyny, ale bez
widocznego efektu. Imperialna broń bombardowała cały
teren wokół nich, wysadzając śnieg w niebo, prawie
oślepiając ludzi nieprzerwanym gwałtownym atakiem.
Oficer, który pierwszy ujrzał niewiarygodne maszyny i
walczył u boku swych ludzi, był jednym z pierwszych
zabitych rozrywającymi ciało promieniami łazika. Żołnierze
pospieszyli mu na po

moc, ale nie mogli go uratować; utracił

już zbyt wiele krwi, która utworzyła na śniegu szkarłatną
plamę.

Większą siłą ognia dysponowało działo w kształcie

talerza, ustawione w pobliżu generatorów mocy. Mimo tych
ogromnych eksplozji łaziki nie przerywały marszu. Kolejny
śmigacz zanurkował bohatersko między dwa łaziki tylko po
to, aby celny ogień jednej z maszyn zamienił go w wielką
kulę pulsujących płomieni.

Ściany lodowego hangaru drżały od naziemnych

wybuchów, co powodowało, że we wszystkich kierunkach
otwierały się głębokie szczeliny.

Hań Solo i Chewbacca gorączkowo kończyli spawanie.

Zdawali sobie sprawę, że rozszerzające się szczeliny
wkrótce z hukiem spuszczą im na głowy cały lodowy strop.

— Przy pierwszej okazji — rzekł Solo — zrobimy temu

pudłu całkowity przegląd.

Wiedział jednak, że najpierw będzie musiał wydostać

,,Sokoła Millenium" z tego białego piekła.

Jeszcze męczyli się nad statkiem, kiedy w całej

podziemnej bazie zaczęły opadać ze stropów ogromne
kawały lodu oderwane wybuchami.

Księżniczka Leia poruszała się szybko, starając się skryć

w centrum dowodzenia przed spadającymi zamarzniętymi
bryłami.

— Nie jestem pewien, czy możemy osłaniać dwa

transportowce jednocześnie — zwrócił się do niej generał
Rieekan, kiedy weszła do pomieszczenia.

— To ryzykowne — odrzekła — ale nasza akcja

powstrzymująca załamuje się.

Zdawała sobie sprawę, że starty transportowców trwają

zbyt długo i że trzeba przyspieszyć procedurę.

Rieekan wydał rozkaz przez komunikator:

— Patrol startowy, proszę kontynuować przyspie-szone

odloty.

Kiedy generał wydawał rozkaz, Leia spojrzała na

adiutanta i rzekła:

— Proszę zacząć ewakuację pozostałego personelu

naziemnego.

Lecz wiedziała, że ich ucieczka zależy całkowicie od

sukcesu Rebelii w trwającej bitwie powietrznej.

Wewnątrz zimnej i ciasnej kabiny łazika znajdującego się

na przedzie generał Veers wszedł między swych odzianych
w kombinezony śnieżne pilotów.

— Ile wynosi odległość do generatorów mocy? Jeden z

pilotów odparł, nie odrywając wzroku od pulpitu
sterowniczego:

— Sześć-cztery-jeden.
Zadowolony z odpowiedzi, generał sięgnął po ele-

ktrolornetkę i spojrzał przez wizjer, nastawiając ostrość na
generatory mocy w kształcie pocisków i broniących ich
żołnierzy Rebelii. Nagle łazik zaczął gwałtownie kołysać się
pod lawiną rebelianckiego ognia.
Lecąc do tyłu Veers widział, jak jego piloci z trudem
powstrzymują maszynę przed przewróceniem się.

Śmigacz śnieżny ,,Frant Trzy" właśnie zaatakował

prowadzącego łazika. Pilot śmigacza, Wedge, wydał głośny
okrzyk zwycięstwa, widząc szkody, jakie wyrządziły jego
działka.

Inne śmigacze minęły Wedge'a, pędząc w przeciwnym

kierunku. Położył swój statek na bezpośredni kurs innej
kroczącej maszyny śmierci. Zbliżając się do potwora
krzyknął do swego strzelca:

— Odpalaj harpun!
Strzelec wcisnął odpowiedni przycisk, podczas gdy pilot

śmiało manewrował statkiem między nogami łazika. Harpun
wystrzelił natychmiast ze świstem z tyłu śmigacza,
rozwijając za sobą długą linę.

— Lina wystrzelona — zawołał strzelec. — Zaczynaj!

Wedge ujrzał, jak harpun wbija się w jedną z metalowych
nóg. Lina ciągle była przymocowana do śmigacza.
Sprawdził odczyty, a następnie okrążył z przodu maszynę
Imperium. Kładąc się w ciasny skręt poprowadził swój statek
wokół jednej z tylnych nóg. Lina owinęła się wokół niej jak
metaliczne lasso.

Wedge pomyślał, że jak dotąd, plan Luke'a udał się. Teraz

musiał tylko okrążyć łazik. Wykonując ten manewr dojrzał
kątem oka dowódcę frantów.

— Lina wystrzelona! — ponownie krzyknął strzelec, kiedy

Śmigacz leciał wzdłuż omotanego liną pojazdu, blisko jego
metalowego kadłuba. Strzelec Wedge'a wcisnął inny
przycisk i zwolnił linę.

Maszyna strzeliła w górę, a pilot roześmiał się spoj-

rzawszy na efekt swych wysiłków. Łazik niezdarnie usiłował
iść dalej, ale rebeliancka lina całkowicie oplatała mu nogi. W
końcu przechylił się na jedną
stronę i z hukiem runął na ziemię wzbijając chmurę lodu i
śniegu.

— Dowódca frantów... O jednego mniej, Luke

— oznajmił Wedge pilotowi towarzyszącego mu śmi-gacza.

— Widzę — odpowiedział komandor Skywalker.

— Dobra robota.

Żołnierze Rebelii w okopach wydali okrzyk tryumfu na

widok przewracającej się maszyny. Ze śnieżnego okopu
wyskoczył oficer i dał znak swym ludziom. Poprowadził ich
w hałaśliwym ataku na leżącego łazika, docierając do
wielkiego metalicznego kadłuba zanim jakikolwiek żołnierz
Imperium zdołał się wydostać.

Właśnie mieli wtargnąć do łazika, kiedy ten eksplodował

nagle od wewnątrz, wyrzucając wielkie poszarpane kawały
metalu. Siła wybuchu odrzuciła oszołomionych żołnierzy w
śnieg.

Luke i Zev widzieli zniszczenie maszyny przelatując nad

nią, przechylając się z prawa na lewo dla uniknięcia
wybuchających wokół nich pocisków. Kiedy w końcu
wyrównali lot, ich statkami wstrząsnęły salwy z dział łazika.

— Uwaga, Dwójka — rzekł Luke spoglądając na śmigacz

lecący równolegle do niego. — Przygotuj harpun. Będę cię
ubezpieczał.

Lecz nastąpił kolejny wybuch, rozsadzając tym razem

przednią część statku Zeva. Pilot prawie nic nie widział
przez chmurę dymu spowijającą dziób statku. Usiłował
utrzymać statek na kursie poziomu, ale wstrząsały nim
kolejne wybuchy wrogich pocisków.

Widział tak niewyraźnie, że ujrzał imponującą sylwetkę

jeszcze jednego łazika dopiero wtedy, gdy znalazł się
dokładnie na linii jego ognia. Pilot ,,Franta Dwa" poczuł ból;
jego statek o tępo zakończonym dziobie, buchający dymem
i lecący kursem kolizyj
nym na łazika, stanął nagle w płomieniach od salwy ognia z
działek. Bardzo niewiele z Zeva i jego statku pozostało, aby
spaść na ziemię.

Luke widział zniszczenie statku i strata jeszcze jednego

przyjaciela wpłynęła na niego fatalnie. Jednak nie mógł
sobie pozwolić na pogrążenie się w żalu, szczególnie teraz,
kiedy tak wiele istnień zależało od jego pewnego
dowodzenia.

Rozejrzał się z rozpaczą, a potem powiedział do

transmitera:

— Wedge... Wedge... ,,Frant Trzy". Przygotuj har

pun i leć

za mną przy następnym podejściu.

Kiedy mówił, potężny wybuch rozdarł jego śmigacz. Luke

mocował się ze sterami, daremnie usiłując zachować
panowanie nad statkiem. Kiedy ujrzał gęsty słup dymu
buchający z tylnej części pojazdu, ogarnęła go fala zimnego
strachu. Zdał sobie wtedy sprawę, że jego uszkodzony
śmigacz w żaden sposób nie u-trzyma się w powietrzu. I, co
gorsza, bezpośrednio na kursie zamajaczył mu łazik.

Walczył ze sterami, podczas gdy jego statek runął w dół,

ciągnąc za sobą ogon dymu i ognia. Gorąco w kabinie stało
się nie do zniesienia. Płomienie zaczęły lizać wnętrze
śmigacza i podeszły nieprzyjemnie blisko. W końcu
sprowadził statek na ziemię lotem ślizgowym i wbił się w
śnieg zaledwie kilka metrów od jednej z maszyn kroczących
Imperium.

Spróbował wydostać się z kabiny, z przerażeniem patrząc

na groźną sylwetkę zbliżającego się łazika. Zbierając
wszystkie siły, szybko przecisnął się pod pogiętym metalem
tablicy kontrolnej i przesunął się ku górze kabiny. Jakoś
udało mu się do połowy otworzyć luk i wydostać ze statku.
Śmigacz trząsł się gwałtownie za każdym krokiem
zbliżającej się maszyny. Luke nie zdawał sobie sprawy, jak
ogromne są te
czworonożne potwory, dopóki nie ujrzał jednego z nich z
bliska, i to nie będąc wewnątrz bezpiecznego statku. A
potem przypomniał sobie o Dacku i wrócił, aby wyciągnąć z
rozbitego śmigacza ciało martwego przyjaciela. Musiał się
poddać. Ciało było zbyt mocno zaklinowane w kabinie, a
łazik był prawie nad nim. Nie zważając na płomienie sięgnął
do wnętrza śmigacza i chwycił harpunnicę.

Spojrzał na zbliżającego się mechanicznego beha-mota i

nagle przyszedł mu do głowy pewien pomysł. Znowu sięgnął
do kabiny śmigacza i zaczął po omacku szukać miny
lądowej przyczepionej do wnętrza statku. Z wielkim
wysiłkiem wyciągnął rękę i mocno ją chwycił.

Luke odskoczył do swego pojazdu w chwili, gdy górująca

nad nim machina uniosła ciężką stopę i postawiła ją mocno
na śmigaczu, zgniatając go na płask.

Skulił się pod łazikiem, poruszając się wraz z nim, żeby

uniknąć zdeptania. Poczuł uderzenie zimnego wiatru, kiedy
uniósł głowę i uważnie przyglądał się ogromnemu brzuchowi
potwora.

Biegnąc razem z maszyną, wycelował harpunnicę i

nacisnął spust. Z działka wystrzelił silny magnes ciągnąc za
sobą długą cienką linkę i mocno przywarł do brzucha
maszyny.

Ciągle biegnąc, Luke szarpnął linką. Chciał upewnić się,

że była wystarczająco mocna, żeby utrzymać jego ciężar.
Następnie przypiął bloczek linki do sprzączki pasa, co
umożliwiło mu wjechanie do góry. Wisząc teraz u brzucha
potwora widział pozostałe łaziki i dwa rebelianckie śmigacze
jak, kontynuując walkę, wznoszą się przez ogniste wybuchy.

Podciągnął się do kadłuba, gdzie zauważył mały luk.

Szybko przeciął go swym laserowym mieczem, otworzył,
wrzucił do środka minę lądową i błyskawicznie
opuścił się na lince, spadł ciężko w śnieg i stracił
przytomność. Jedna z tylnych nóg prawie otarła się o jego
nieruchome ciało.

Gdy łazik przeszedł już nad nim i zaczął się oddalać,

wnętrze maszyny rozdarł stłumiony wybuch. Nagle ogromny
kadłub mechanicznego zwierza rozerwał się na złączach,
wysyłając we wszystkich kierunkach maszynerię i kawałki
poszycia. Atakujący pojazd Imperium zwalił się w dymiącą,
nieruchomą stertę na to, co zostało z jego czterech
szczudłowatych nóg.

VI

Centrum dowodzenia Rebelii, którego ściany i sufit ciągle
pękały wstrząsane siłą bitwy toczącej się na powierzchni,
usiłowało funkcjonować wśród zniszczenia. Z popękanych
rur buchały fontanny gorącej pary. Biała podłoga była
zarzucona połamanymi fragmentami urządzeń, a wszędzie
poniewierały się kawały lodu. Oprócz odległego dudnienia
laserowych dział, w centrum dowodzenia panowała
złowroga cisza.

Pełnił tam jeszcze służbę personel Rebelii razem z

księżniczką Leia, która obserwowała nieliczne funkcjonujące
jeszcze ekrany. Chciała mieć pewność, że ostatni
transportowiec przemknął się obok imperialnej armady i
zbliża się do punktu spotkania w przestrzeni.

Hań Solo wpadł do centrum dowodzenia, uskakując przed

wielkimi fragmentami lodowego sufitu, który runął na niego.
Jeden duży kawał pociągnął za sobą lawinę lodu, która
osunęła się na podłogę blisko wejścia do pomieszczenia.
Nie zważając na to, dopadł tablicy kontrolnej, gdzie obok Če
Trzypeo stała Leia.

— Słyszałem, że trafili w centrum dowodzenia — Hań

wydawał się zaniepokojony. — Nic ci nie jest?

Księżniczka potrząsnęła głową. Zdziwiła się, że widzi go

w miejscu, gdzie niebezpieczeństwo było największe.

— Chodź — ponaglił ją zanim zdołała odpowiedzieć. —

Musisz dostać się na swój statek.

Wyglądała na wyczerpaną. Od wielu godzin stała przy

ekranach kontrolnych, biorąc udział w wysyłaniu
Rebeliantów na stanowiska. Wziął ją za rękę i wy
prowadził z pomieszczenia. Android protokolarny z ko-
lektorem poszedł za nimi.

Kiedy wychodzili, Leia wydała kontrolerom ostatni rozkaz:
— Proszę nadać zakodowany sygnał ewakuacji i u-dać

się do transportowca.

Kiedy Leia, Hań i Trzypeo pośpiesznie wychodzili z

centrum dowodzenia, z głośników zabrzmiał głos odbijając
się echem w pobliskich opustoszałych lodowych
korytarzach:

— Oderwać się od przeciwnika! Rozpocząć odwrót!

— Chodź — popędził Hań krzywiąc się. — Jeśli nie

dotrzesz tam szybko, twój statek nie będzie mógł wy-
startować.

Ściany zadrżały jeszcze gwałtowniej niż przedtem.

Kawały lodu spadały w całej podziemnej bazie, kiedy
wszyscy troje spieszyli do transportowców. Prawie dotarli do
hangaru, gdzie czekał transportowiec Lei gotowy do odlotu,
ale gdy zbliżali się do zakrętu, okazało się, że wejście jest
zupełnie zasypane śniegiem i lodem.

Hań wiedział, że będą musieli znaleźć jakąś inną drogę

do statku księżniczki — i to szybko. Zaczął prowadzić ich z
powrotem korytarzem, starannie uni

kając spadającego lodu.

Spiesząc do statku włączył komunikator:

— Transportowiec C 1-7! — wrzasnął do małego mi-

krofonu. — Idziemy do was! Zaczekajcie!

Byli wystarczająco blisko hangaru, aby słyszeć, jak statek

przygotowuje się do startu. Jeśli Hań poprowadziłby ich bez
przeszkód jeszcze tylko kilka metrów, księżniczka byłaby
bezpieczna i...

Pomieszczenie zadrżało nagle ze strasznym hukiem,

który jak grzmot przetoczył się przez podziemną bazę. W
jednej chwili cały sufit przed nimi zawalił się
tworząc grubą barierę lodu pomiędzy nimi i dokami hangaru.
Patrzyli wstrząśnięci na białą masę.

— Jesteśmy odcięci! — wrzasnął Korelianin do ko-

munikatora wiedząc, że jeśli transportowcowi miała się udać
ucieczka, nie można było tracić czasu na stopienie lub
rozsadzenie barykady. — Będziecie musieli wystartować
bez księżniczki Lei Organy.

Odwrócił się do niej.
— Przy odrobinie szczęścia możemy jeszcze zdążyć do

„Sokoła".

Księżniczka i Če Trzypeo popędzili za Hanem w kierunku

innego pomieszczenia, mając nadzieję, że „Sokół Millenium"
i jego drugi pilot, Wookie, nie zostali jeszcze pogrzebani pod
lawiną lodu.

Obserwując białe pole bitwy, rebeliancki oficer widział, jak

pozostałe śmigacze i ostatnie pojazdy Imperium mijały wrak
rozerwanego wybuchem łazika. Włączył komunikator i
usłyszał rozkaz:

— Oderwać się od nieprzyjaciela. Rozpocząć odwrót.

Nakazując gestem swoim ludziom wycofanie się do lodowej
jaskini zauważył, że pierwsza maszyna nadal ciężko stąpa
w kierunku generatorów mocy.

W kabinie maszyny szturmowej generał Veers podszedł

do iluminatora. Z tego miejsca wyraźnie widział cel
znajdujący się poniżej. Bacznie przyjrzał się trzaskającym
generatorom mocy i broniących ich żołnierzom Rebelii.

— Zero-trzy-koma-trzy-koma-pięć, wchodzi w zasięg, sir

— zameldował mu pilot.

Generał odwrócił się do oficera prowadzącego atak:
— Wszyscy żołnierze do ataku naziemnego — rzekł

Veers. — Przygotować się do uderzenia na główny
generator.

Prowadzący łazik, osłaniany z boku przez dwie ciężkie

maszyny, zakołysał się plując ogniem i rozpraszając
wycofujących się Rebeliantów.

Ciała żołnierzy wylatywały w powietrze w nawale

laserowego ognia z nadchodzących potworów. Wielu z tych,
którym udało się uniknąć niszczących promieni laserów,
zginęło pod stopami łazików, zgniece-ni w
nierozpoznawalną miazgę. Powietrze pełne było odoru krwi i
spalonych ciał, grzmotów i wybuchów bitewnych.

Uciekający nieliczni pozostali przy życiu żołnierze

dostrzegli oddalający się samotny śmigacz. Z jego
płonącego kadłuba wydostawała się czarna smuga dymu.

Choć dym buchający z uszkodzonego śmigacza u-trudniał

widoczność, Hobbie ciągle był w stanie dojrzeć fragmenty
rzezi szalejącej na ziemi. Rany zadane laserem łazika
sprawiały, że nawet poruszanie się było torturą, a co dopiero
sterowanie pojazdem. Ale jeśli udałoby mu się utrzymać
stery na tyle długo, aby wrócić do bazy, mógłby znaleźć
robota medycznego i...

Nie, wątpił, czy uda mu się przeżyć nawet tyle czasu.

Umierał — tego był już pewien — i ludzie w okopie także
niedługo będą martwi, jeśli nie zrobi się czegoś dla ich
uratowania.

Generał Veers, z dumą nadający meldunek do im-

perialnego dowództwa, był absolutnie nieświadomy
zbliżania się śmigacza.

— Tak, Lordzie Vader, dotarłem do głównych ge-

neratorów mocy. Osłona zostanie za chwilę wyłączona.
Może pan rozpocząć lądowanie.

Kończąc transmisję, Veers sięgnął po elektroniczny

dalmierz i spojrzał przez wizjer, nastawiając go na
główne generatory mocy. Elektroniczny krzyż nitek ustawił
się zgodnie z informacjami z komputera łazika. Nagle
odczyty na małych monitorach znikły w tajemniczy sposób.

Zaniepokojony generał odsunął wizjer dalmierza i

instynktownie zwrócił się w stronę iluminatora. Drgnął z
przerażenia, widząc dymiący pocisk pędzący bezpośrednim
kursem na kabinę jego łazika.

Inni piloci także dostrzegli mknący śmigacz. Wiedzieli, że

nie ma czasu na wykonanie skrętu ogromną maszyną.

— On chce... — zaczął jeden z pilotów.
W tym momencie płonący statek Hobbiego przeleciał

przez kabinę jak żywa torpeda. Jego paliwo wybuchło
kaskadą płomieni. Przez sekundę, zanim wybuch rozerwał
ludzi na strzępy, słychać było ich krzyki, a potem cała
maszyna zwaliła się na ziemię.

Może to właśnie hałas tego bliskiego wybuchu gwał-

townie przywrócił świadomość Luke'owi. Oszołomiony,
powoli uniósł głowę ze śniegu. Czuł ogromne zmęczenie i
był boleśnie zesztywniały z zimna. Przeszła mu przez głowę
myśl, że odmrożenia mogły już uszkodzić mu tkanki. Miał
nadzieję, że nie; nie chciał spędzić ani chwili dłużej w lepkim
bacta.

Spróbował wstać, ale upadł z powrotem na śnieg, mając

nadzieję, że nie zauważy go żaden z pilotów łazików. Jego
komunikator zagwizdał i jakoś znalazł siły, aby włączyć
odbiornik.

— Wycofywanie się jednostek przednich zakończone —

zameldował głos w eterze.

Wycofywanie? Luke zastanowił się przez chwilę. A więc

Leia i inni mogli uciec! Nagle poczuł, że cała ta walka i
śmierć lojalnego personelu nie były daremne. Ogarnęła go
fala ciepła; zebrał siły i rozpoczął długą wędrówkę do
odległego rumowiska.

Kolejna eksplozja zachwiała pokładem rebelianckie-go

hangaru, rysując strop i prawie grzebiąc ,,Sokoła Millenium"
pod górą lodu. W każdej chwili cały sufit mógł się zawalić.
Wydawało się, że jedyne bezpieczne miejsce w hangarze
jest pod samym statkiem, gdzie Chewbacca niecierpliwie
oczekiwał powrotu swego kapitana. Wookie zaczynał się
martwić. Jeśli Hań nie wróci szybko, ,, Sokół" z pewnością
zostanie zasypany w lodowym grobowcu. Jednak lojalność
wobec partnera powstrzymywała Chewiego przed startem w
pojedynkę.

Kiedy hangar zaczął drgać gwałtowniej, Chewbacca

dostrzegł ruch w przylegającym pomieszczeniu. Widząc, jak
Hań Solo wspina się po pagórkach lodu i śniegu i wchodzi
do pomieszczenia, a tuż za nim księżniczka Leia i
najwyraźniej zdenerwowany Če Trzypeo, kudłaty olbrzym
odrzuciwszy głowę do tyłu wypełnił dok najgłośniejszym ze
swych ryków.

Do opuszczonych korytarzy niedaleko hangaru wtar

gnęli

imperialni szturmowcy o twarzach osłoniętych białymi
hełmami i ekranami przeciwśniegowymi. Razem z nimi
kroczyła postać w ciemnych szatach — ich przywódca —
przypatrując się pobojowisku, które niegdyś było bazą
Rebelii na Hoth. Czarna sylwetka Dartha Vadera odbijała się
posępnie na tle białych ścian, stropu i podłogi. Idąc
śnieżnymi katakumbami, z królewską godnością usunął się
na bok przed spa

dającym fragmentem lodowego sufitu.

Potem ruszył dalej tak wielkimi krokami, że jego żołnierze
musieli bardzo się starać, aby za nim nadążyć.

Z frachtowca o kształcie spodka zaczął wydobywać się

cichy, wznoszący się gwizd. Hań Solo stał przy sterach w
kabinie ,,Sokoła Millenium", nareszcie czując się na
właściwym miejscu. Szybko pstrykał
kolejnymi przełącznikami spodziewając się, że tablica
kontrolna rozbłyśnie dobrze mu znaną mozaiką światełek;
zapaliły się tylko niektóre z nich.

Chewbacca także zauważył, że coś jest nie w porządku i

szczeknął z niepokojem, podczas gdy Leia sprawdzała jakiś
wskaźnik, który sprawiał wrażenie uszkodzonego.

— Jak teraz, Chewie? — zapytał Hań z niepokojem.

Szczeknięcie Wookiego było zdecydowanie przeczące.

— Może mam wysiąść i popchnąć? — cierpko spytała

księżniczka Leia, zaczynając się zastanawiać, czy statek
przypadkiem nie trzyma się na słowie honoru Korelianina.

— Niech się Wasza Świątobliwość nie martwi. Zapali. Do

ładowni wszedł z brzękiem Če Trzypeo, gestykulując i
starając się zwrócić na siebie uwagę pilota.

— Sir — zaoferował swe usługi robot — zastanawiam się,

czy nie mógłbym... — jego czujniki wykryły groźny wyraz
spoglądającej na niego twarzy. — To może poczekać —
zakończył.

Przez lodowe korytarze bazy Rebeliantów szturmowcy

Imperium szli jak burza. Wśród nich ogromnymi krokami
sadził Darth Vader. Przyspieszyli kroku, pędząc w kierunku
niskiego wycia pochodzącego z silników jonowych. Mięśnie
Vadera napięły się lekko, kiedy wchodząc do hangaru ujrzał
znajomy spodko-waty kształt ,,Sokoła Millenium".

Wewnątrz pokiereszowanego frachtowca obaj piloci

rozpaczliwie usiłowali uruchomić statek.

— Nigdy nie przedostaniemy się przez blokadę w tym

nitowanym pudle — poskarżyła się księżniczka Leia.

Hań udał, że nie słyszy. Sprawdził za to stery ,,Sokoła" i

usiłował zachować cierpliwość, choć jego towa
rzyszka najwyraźniej ją straciła. Pstrykał przełącznikami na
konsoli sterowania, ignorując pogardliwe spojrzenia
księżniczki, która wyraźnie wątpiła, czy ta składanka części
zamiennych i zespawanych kawałków złomu nie rozleci się,
nawet jeśli uda im się przedostać przez blokadę.
Hań przycisnął guzik interkomu.

— Chewie...! Właź!

A potem powiedział mrugając do Lei:

— To cacko ma jeszcze w sobie kilka niespodzianek!
— Będzie niespodzianką, jak ruszymy z miejsca. Zanim

mógł odparować starannie dobranym docinkiem, ,,Sokół"
zatrząsł się od salwy laserowej broni Imperium, której
rozbłysk pojawił się za oknem sterowni. Wszyscy widzieli,
jak oddział szturmowców wpada z wyciągniętą bronią w
odległy koniec lodowego hangaru. Solo wiedział, że
powgniatane poszycie ,,So

koła" może wytrzymać siłę tej

broni ręcznej, ale że zniszczy je potężniejsza broń podobna
do bazooki, którą ustawiało z pośpiechem dwóch żołnierzy.

— Chewie! — ryknął Hań, błyskawicznie przypinając się

do fotela. Tymczasem nieco uciszona młoda kobieta zajęła
fotel nawigatora.

Na zewnątrz ,,Sokoła Millenium" szturmowcy z wojskową

precyzją ustawiali ogromne działo. Wrota hangaru za nimi
zaczęły się otwierać. Jedno z potężnych działek
laserowych ,, Sokoła" wysunęło się z pancerza, obróciło i
wycelowało w atakujących.

Korelianin błyskawicznie zablokował wysiłki żołnierzy

Imperium. Bez wahania wypuścił śmiertelny promień z
działka. Wybuch rozrzucił ich opancerzone ciała po całym
hangarze.

Chewbacca wpadł do kabiny.
— Będziemy musieli po prostu przełączyć — oznajmił

Hań — i mieć nadzieję, że się uda.

Wookie rzucił się na swój fotel drugiego pilota w chwili,

kiedy jeszcze jeden laserowy wybuch rozbłysnął za
iluminatorem obok niego. Ryknął z oburzeniem i szarpnął
dźwignie, na co odpowiedzią było upragnione wycie silników
dochodzące głęboko z wnętrza „Sokoła".

Korelianin uśmiechnął się do księżniczki, a oczy

błyszczały mu radosnym ,,A nie mówiłem?".

— Kiedyś wreszcie się przeliczysz — rzekła z lekkim

wstrętem — i mam nadzieję, że będę tego świadkiem.

Hań tylko się uśmiechnął i odwrócił się do swego

partnera.

— Wal! — krzyknął.
Ogromne silniki frachtowca zaryczały. Wszystko, co

znajdowało się z tyłu statku, natychmiast stopniało w
ognistych spalinach buchających z rufy. Chewbacca
wściekle manipulował sterami, kątem oka śledząc
uciekające w tył lodowe ściany. Frachtowiec wystrzelił z
hangaru.

W ostatniej chwili, przed samym startem, mignęli Hanowi

przed oczyma następni szturmowcy wbiegający do hangaru.
Za nimi kroczył złowróżbny olbrzym odziany w jednolitą
czerń. A potem były już tylko wzywające ku sobie zamazane
miliardy gwiazd.

Komandor Luke Skywalker zauważył ,, Sokoła Mil-

lenium", który właśnie wystrzelił z hangaru, i z uśmiechem
odwrócił się do Wedge'a i jego strzelca:

— Przynajmniej Hań się wydostał.
A potem cała trójka powlokła się do czekających

myśliwców, X-skrzydłowców. Kiedy w końcu do nich dotarli,
uścisnęli sobie dłonie i rozeszli się do swych statków.

— Powodzenia — powiedział Wedge na pożegnanie. —

Zobaczymy się w punkcie zbornym.

Luke pomachał mu ręką i poszedł do swego X--

skrzydłowca. Wśród gór lodu i śniegu ogarnęła go nagle fala
samotności. Kiedy nie było nawet Hana, poczuł się
rozpaczliwie opuszczony. Co gorsza, księżniczka Leia także
była gdzie indziej; równie dobrze mogła być na drugim
końcu wszechświata...

Wtem przywitał Luke'a znajomy gwizd.
— Erdwa! — wykrzyknął. — To ty?
Mały beczkowaty robot siedział wygodnie w gnieździe

zainstalowanym specjalnie dla tych przydatnych jednostek
R2, wystawiając głowę z górnej części statku. Erdwa zebrał
odczyty zbliżającej się postaci i zagwizdał z ulgą, kiedy
komputery poinformowały go, że to Luke. Młody komandor
też był zadowolony z ponownego spotkania robota, który
towarzyszył mu w tak wielu poprzednich przygodach.

Wspinając się do kabiny i siadając za sterami Luke słyszał

ryk myśliwca Wedge'a wzbijającego się w niebo w kierunku
miejsca spotkania Rebeliantów.

— Włącz moc i przestań się martwić. Zaraz będziemy w

powietrzu — rzekł w odpowiedzi na nerwowe
pogwizdywania Erdwa.

Jego statek był ostatnim, który opuścił to, co przez bardzo

krótki czas stanowiło ukrytą placówkę powstania przeciw
tyranii Imperium.

Darth Vader, czarne widmo, kroczył przez ruiny

rebelianckiej lodowej fortecy, zmuszając towarzyszących mu
ludzi do raźnego truchtu. Admirał Piett rzucił się naprzód,
aby przegonić swego pana.

— Zniszczonych siedemnaście statków — zameldował

Czarnemu Lordowi. — Nie wiemy, ile się wydostało.

Nie odwracając głowy, Vader warknął zza maski:
— „Sokół Millenium"?
Piett wolałby uniknąć tego tematu, toteż zastanowił się

przez chwilę zanim odpowiedział:

— Nasze czujniki śledzące są na niego namierzone —

odparł z lekkim strachem.

Vader odwrócił się do admirała, górując swą potężną

postacią nad przerażonym oficerem. Admirał poczuł
rozchodzący się mu po ciele chłód, a kiedy jego dowódca
znowu się odezwał, w jego głosie brzmiały nuty strasznego
losu jaki przypadnie w udziale jego podwładnym, jeśli jego
rozkazy nie zostaną wykonane.

— Muszę mieć ten statek — wysyczał.

,,Sokół Millenium" pędził w przestrzeń, a lodowa planeta

gwałtownie kurczyła się, aż stanowiła tylko punkcik
przyćmionego światła. Wkrótce nie wydawała się niczym
więcej niż jedną z miliardów plamek światła rozrzuconych w
czarnej pustce.

Lecz ,,Sokół" nie był jedynym statkiem, jaki wyrwał się w

otwartą przestrzeń. Leciała za nim flota Imperium, w skład
której wchodził gwiezdny niszczyciel ,,Mściciel" i z pół tuzina
myśliwców TIE. Myśliwce wysunęły się przed ogromnego,
wolniej poruszającego się niszczy cielą i zaczęły doganiać
uciekającego ,,Sokoła Millenium".

Wycie Chewiego przedarło się przez ryk silników. Statek

zaczynał kołysać się od salw oddawanych do niego z
myśliwców.

— Wiem, wiem, widzę je — krzyknął Hań. Panowanie nad

statkiem pochłaniało całą jego uwagę.

— Co widzisz? — zapytała Leia. Pokazał widoczne przez

iluminator dwa bardzo jasne obiekty.

— Dwa gwiezdne niszczyciele pędzące prosto na nas.
— Na szczęście powiedziałeś, że nie będzie kłopotów, bo

zaczęłabym się martwić — skomentowała z więcej niż
odrobiną sarkazmu.

Statek chwiał się pod ciągłym ogniem myśliwców TIE, co

znacznie utrudniało Trzypeo utrzymywanie równowagi. Jego
metalowa powłoka odbijała się z hałasem od ścian, kiedy
podchodził do Solo.

— Sir — zaczął ostrożnie — zastanawiam się... Hań Solo

rzucił mu groźne spojrzenie.

— Wyłącz albo fonię, albo zasilanie — ostrzegł robota,

który natychmiast uczynił to pierwsze.

Ciągle zmagając się ze sterami, aby utrzymać ,,Sokoła

Millenium" na kursie, pilot odwrócił się do Wookiego.
— Chewie, jak się trzyma pole ochronne? Drugi pilot
przekręcił przełącznik nad głową i szczeknął w odpowiedzi
coś, co Solo zinterpretował jako
potwierdzenie.

— Dobrze — powiedział Hań. — Przy podświetmej mogą

być szybsze, ale ciągle możemy je wymanewrować.
Trzymajcie się!

Korelianin nagle zmienił kurs.

Oba gwiezdne niszczyciele Imperium wyłaniające się z
przodu weszły prawie w zasięg rażenia ,,Sokoła";
ścigające myśliwce TIE i ,,Mściciel" także były nie-
bezpiecznie blisko. Hań czuł, że nie ma innego wyjścia, jak
rzucić swój statek w lot nurkowy pod kątem
dziewięćdziesięciu stopni.

Leia i Chewbacca poczuli, jak żołądki skaczą im do

gardła, kiedy ,,Sokół" wykonał ten ostry manewr. Biedny
Trzypeo musiał szybko przestroić mechanizmy wewnętrzne,
jeśli chciał utrzymać się na swych metalowych nogach.

Hań zdał sobie sprawę, kiedy położył statek na ten

obłąkańczy kurs, że jego załoga mogła uznać go za
jakiegoś stukniętego gwiezdnego narwańca. Ale wiedział, co
robi. Nie mając już między sobą „Sokoła", gwiezdne
niszczyciele były teraz na bezpośrednim kursie kolizyjnym z
„Mścicielem". Hań mógł spokojnie siedzieć i przyglądać się.

Alarmy zawyły ogłuszająco we wnętrzach wszystkich

trzech gwiezdnych niszczycieli. Te ciężkie, masywne statki
nie potrafiły reagować wystarczająco szybko. Jedna z
maszyn zaczęła ospale skręcać w lewo usiłując uniknąć
zderzenia z „Mścicielem". Na nieszczęście zawadziła o
towarzyszący mu statek. Obie fortece kosmiczne zadrżały
gwałtownie. Uszkodzone niszczyciele zaczęły dryfować w
przestrzeni, podczas gdy „Mściciel" kontynuował pościg
za ,,Sokołem Mil-lenium" i jego najwyraźniej obłąkanym
pilotem.

O dwa mniej, pomyślał Hań. Lecz kwartet myśliwców TIE

ciągle ścigał „Sokoła", rażąc jego rufę pełną mocą
laserowego ognia; ale Korelianin sądził, że i tak potrafi im
umknąć.

Wybuchy laserowych pocisków gwałtownie wstrząsały

statkiem, zmuszając Leię do rozpaczliwych wysiłków w celu
utrzymania się w fotelu.

— To ich trochę przystopowało — krzyknął Hań z

radością. — Chewie, przygotuj się do skoku w nad-świetlną.

Nie było chwili do stracenia — atak laserowy był teraz

intensywny, a myśliwce TIE były prawie tuż za nimi.

— Są bardzo blisko — ostrzegła księżniczka, kiedy w

końcu odzyskała mowę. Hań spojrzał na nią ze złośliwym
błyskiem w oku.

— Ach, tak? No to patrz.
Pchnął do przodu dźwignię hipemapędu, rozpaczliwie

pragnąc uciec, ale także chcąc zaimponować zarówno
swym sprytem, jak i fantastyczną mocą swego

statku. Nic się nie stało! Gwiazdy, które do tego czasu
powinny być jedynie smugami światła, tkwiły nieruchomo.
Coś było zdecydowanie nie w porządku.

— Na co mam patrzeć? — zapytała Leia niecierpliwie.
Zamiast odpowiedzi jeszcze raz przesunął dźwignię

prędkości nadświetlnej. I znowu nic.

— Chyba mamy kłopoty — mruknął. Poczuł ucisk w

gardle. Wiedział, że słowo „kłopoty" było poważnym
niedomówieniem.

—Jeśli mogę coś powiedzieć, sir — zgłosił się Trzy-peo

— zauważyłem wcześniej, że cały układ prędkości
nadświetmych zdaje się uszkodzony.

Chewbacca odrzucił głowę do tyłu i wydał długie i żałosne

wycie.

— Mamy kłopoty! — powtórzył Hań.
Laserowy atak wokół nich wzmógł się gwałtownie. „Sokół

Millenium" mógł jedynie lecieć z maksymalną prędkością
podświetlną dalej w przestrzeń, ciągnąc za sobą rój
myśliwców TIE i jeden gigantyczny gwiezdny niszczyciel
Imperium.

VII

Podwójne skrzydła myśliwca Luke'a Skywalkera były
złożone razem, kiedy mały, lśniący statek błyskawicznie
oddalał się od planety śniegu i lodu.

Podczas lotu młody komandor miał czas przemyśleć

wydarzenia ostatnich paru dni. Mógł teraz rozważyć
enigmatyczne słowa widmowego Bena Kenobiego i
pomyśleć nad przyjaźnią z Hanem Solo, a także zastanowić
się nad niepewnymi stosunkami z Leia Organa. Myśląc o
ludziach, na których zależało mu najbardziej, nagle doszedł
do pewnego wniosku. Spo

glądając po raz ostatni na małą

lodową planetę powiedział sobie, że nie ma już odwrotu.

Przerzucił kilka przełączników na tablicy kontrolnej i

wprowadził swego X-skrzydłowca w ciasny skręt. Pędząc w
nowym kierunku pełną szybkością, obserwował
przesuwające się niebo. Właśnie wyrównywał kurs, kiedy
Erdwa, wygodnie tkwiący w swym specjalnie
zaprojektowanym gnieździe, zaczął gwizdać i buczeć.

Minikomputer specjalnie zainstalowany na statku do

tłumaczenia elektronicznego języka jednostki R2 wyświetlił
przekaz małego robota na ekranie tablicy kontrolnej.

— Nie dzieje się nic złego — powiedział Luke prze-

czytawszy tłumaczenie. — Ustalam tylko nowy kurs.

Erdwa zagwizdał podniecony i pilot odwrócił się, aby

przeczytać uaktualniony wydruk na ekranie.

— Nie — odparł — nie przegrupujemy się z innymi.

Wiadomość ta zaskoczyła robota, który natychmiast wydał
serię szybkich dźwięków.

— Lecimy do systemu Dagobah — odpowiedział Luke.

Mały robot ponownie gwizdnął, obliczając ilość paliwa
znajdującego się w zbiornikach X-skrzydłowca.

— Mamy wystarczającą ilość energii. Erdwa wydał

dłuższą, śpiewną serię buczeń i gwizdów.

— Nie potrzebują nas tam — odparł Luke na pytanie

androida o planowane spotkanie Rebeliantów.

Erdwa łagodnym gwizdem przypomniał mu na to rozkaz

księżniczki Lei. Młody pilot wykrzyknął z rozdrażnieniem.

— Cofam ten rozkaz! A teraz bądź cicho. Mały robot

umilkł. Luke był ostatecznie komandorem Przymierza i jako
taki mógł odwoływać rozkazy innych. Robił małe poprawki
sterami, kiedy android znowu zaćwierkał.

— Tak, Erdwa — westchnął zapytany.
Tym razem robot wydał serię cichych dźwięków, starannie

dobierając każdy gwizd i pisk. Nie chciał niepokoić Luke'a,
ale odkrycia jego komputera były wystarczająco ważne, aby
o nich zameldować.

— Tak, wiem, że systemu Dagobah nie ma na żadnej z

naszych map nawigacyjnych. Ale nie martw się. On istnieje.

Jeszcze jeden zmartwiony gwizd jednostki R2.
— Jestem absolutnie pewny — rzekł chłopak, starając się

uspokoić swego mechanicznego towarzysza. — Zaufaj mi.

Ufał czy nie człowiekowi za sterami X-skrzydłowca, wydał

tylko potulne ciche westchnienie. Przez chwilę zupełnie
milczał, jakby rozmyślając. Potem zagwizdał znowu.

— Tak, Erdwa?
Ten przekaz robota był staranniej sformułowany niż

poprzedni — można było nawet te gwizdane zdania nazwać
taktownymi. Wydawało się, że nie ma zamiaru
urazić człowieka, którego opiece się powierzył, ale czy nie
było możliwe, zastanawiał się robot, że umysł tej ludzkiej
istoty działa wadliwie? Przecież przez długi czas leżał w
zaspach Hoth. Albo, jeszcze jedna możliwość wyliczona
przez Erdwa, może lodowa istota wampa uderzyła go
mocniej, niż ocenił to 2-1 B?...

— Nie — odpowiedział Luke — nie boli mnie głowa. Czuję

się świetnie. Dlaczego?
Ćwierknięcie robota było samą niewinnością.

— Żadnych zawrotów głowy, żadnej senności. Nie mam

nawet blizn. Następny gwizd wzniósł się pytająco.

— Nie, dziękuję, Erdwa. Wolałbym jeszcze przez jakiś

czas być na sterowaniu ręcznym.

Wtedy przysadzisty robot wydał końcowe piśniecie, które

zabrzmiało dla Luke'a jak danie za wygraną. Pilota bawiła
troska mechanicznego towarzysza o jego zdrowie.

— Zaufaj mi, Erdwa — rzekł z łagodnym uśmiechem. —

Wiem, dokąd lecę, i zawiozę nas tam bezpiecznie. To
niedaleko.

Han Solo był zdesperowany. "Sokół" w dalszym ciągu nie

mógł zgubić czterech ścigających go myśliwców TIE i
gwiezdnego niszczyciela.

Popędził do ładowni statku i zaczął jak szalony naprawiać

uszkodzony zespół hipernapędu. Było prawie
niemożliwością przeprowadzić delikatną naprawę, gdy
,,Sokół" trząsł się od każdej salwy myśliwców.

Hań rzucał rozkazy swemu drugiemu pilotowi, który po

kolei sprawdzał mechanizmy.

— Dopalacz poziomy.

Wookie szczeknął. Urządzenie wydawało mu się w

porządku.

— Tłumik przepływowy.
Jeszcze jedno szczeknięcie. Ta część także była na

swoim miejscu.

— Chewie, podaj mi hydroklucz.
Chewbacca rzucił się do komórki z narzędziami. Hań

chwycił klucz, a potem zatrzymał się i spojrzał na swego
wiernego przyjaciela.

— Nie mam pojęcia, jak uda nam się z tego wyjść

— zwierzył się.

W tym momencie coś uderzyło z hukiem w burtę ,,Sokoła"

powodując ostre kołysanie i skręt.

Drugi pilot szczeknął z niepokojem.
Hań wytrzymał uderzenie, ale hydroklucz wyleciał mu z

ręki. Kiedy udało mu się odzyskać równowagę, wrzasnął do
Wookiego przekrzykując hałas:

— To nie był strzał z lasera! Coś nas uderzyło!
— Hań... Hań... — zawołała do niego z kokpitu księż-

niczka Leia. Była zdesperowana. — Chodź tu prędko!

Wyskoczył z ładowni i popędził z Chewbacca z powrotem

do kokpitu. Osłupieli na widok, jaki ujrzeli przez iluminatory.

— Asteroidy!
Jak okiem sięgnąć, ogromne kawały latających skał

chaotycznie pędziły w przestrzeń. Jak gdyby te cholerne
statki pościgowe Imperium nie sprawiały wystarczających
kłopotów!

Hań błyskawicznie wrócił na fotel pilota, jeszcze raz

przejmując stery ,,Sokoła". Jego drugi pilot z powrotem
usadowił się we własnym fotelu w chwili, kiedy szczególnie
duży asteroid przeleciał obok dziobu statku.

Korelianin czuł, że musi zachować jak największy spokój,

bo w przeciwnym razie mogli nie przetrwać dłużej niż kilka
chwil.

— Chewie — rozkazał — ustaw na dwa-siedem-

-jeden.
Leia głośno wstrzymała oddech. Wiedziała, co oznacza
rozkaz Hana i osłupiała na tak lekkomyślny plan.

— Chyba nie chcesz lecieć w pole asteroidów? — za-

pytała w nadziei, że źle zrozumiała.

— Nie martw się, nie polecą za nami w tę kaszę

— odkrzyknął wesoło.

— Jeśli wolno mi panu przypomnieć, sir — Trzy-peo

zgłosił się, próbując wywrzeć racjonalny wpływ
— prawdopodobieństwo pomyślnej nawigacji przez pole
asteroidów w przybliżeniu jeden do dwu tysięcy czterystu
sześćdziesięciu siedmiu.

Wydawało się, że nikt go nie usłyszał.
Księżniczka skrzywiła się.
— Nie musisz tego robić, żeby mi zaimponować

— rzekła, kiedy kolejny asteroid potężnie uderzył w
,,Sokoła".

Hań bawił się wspaniale i postanowił zignorować jej

insynuacje.

— Trzymaj się, kochanie — zaśmiał się, mocniej ujmując

stery. — Polatamy sobie trochę.

Wzdrygnęła się zrezygnowana i mocno przypięła do

fotela.

Če Trzypeo, który ciągle mamrotał jakieś wyliczenia,

wyłączył swój syntetyzowany ludzki głos, kiedy Wookie
odwrócił się i zawarczał na niego.

Hań skoncentrował się tylko na wykonaniu swego planu.

Wiedział, że się uda; musi się udać — nie było innego
wyjścia. Polegając bardziej na intuicji niż na instrumentach,
sterował statkiem przez nieustający deszcz skał. Rzucając
okiem na ekrany zauważył, że myśliwce TIE i ,,Mściciel"
jeszcze nie zaniechały pościgu. To będzie imperialny
pogrzeb, pomyślał manewrując ,,Sokołem" przez grad
asteroidów.

Spojrzał na inny ekran i uśmiechnął się na widok

zderzenia asteroidów z myśliwcem TIE. Na ekranie
zachował się ślad eksplozji w postaci rozbłysku światła. Hań
pomyślał, że tam na pewno nikt nie pozostał przy życiu.

Piloci myśliwców ścigających ,,Sokoła" byli jednymi z

najlepszych w Imperium. Nie mogli jednak mie-rzyć się z
Hanem Solo. Albo nie byli wystarczająco dobrzy, albo
wystarczająco szaleni. Tylko wariat mógł rzucić swój statek
na samobójczy kurs przez te aste-roidy. Szaleni, czy nie,
piloci nie mieli innego wyboru, jak starać się usiąść mu na
ogonie. Niewątpliwie znacznie lepiej byłoby dla nich, gdyby
zginęli w tej nawale kamieni, niż gdyby musieli zameldować
swemu mrocznemu panu o niewykonaniu zadania.

Największy ze wszystkich gwiezdny niszczyciel Imperium

z królewską godnością opuścił orbitę Hoth. Jego boków
strzegły dwa inne gwiezdne niszczyciele, a całej grupie
towarzyszyła eskadra mniejszych statków. W środkowym
niszczycielu admirał Piett stał przed prywatną komorą
medytacji Dartha Vadera. Jej górna połowa otworzyła się
powoli i mógł dojrzeć w półmroku spowitą w czarny płaszcz
postać swego pana.

— Panie — rzekł Piett z szacunkiem.
— Proszę wejść, admirale.
Wchodząc do skąpo oświetlonego pomieszczenia i

zbliżając się do Czarnego Lorda Sith czuł wielki podziw
pomieszany z lękiem. Sylwetka jego pana na tyle odcinała
się od otoczenia, że Piett mógł rozróżnić tylko zarys
mechanicznych wysięgników, które właśnie odłączały
przewód respiratora od głowy Va-dera. Zadrżał, kiedy
uświadomił sobie, że może jest pierwszym człowiekiem,
który widział go bez maski.

Widok był przerażający. Vader, odwrócony do Piet-ta

plecami, był ubrany całkowicie na czarno; lecz ponad
kołnierzem przebłyskiwała jego naga głowa.
Choć admirał próbował odwrócić wzrok, chorobliwa
fascynacja kazała mu patrzeć na nią, bezwłosą, podobną do
trupiej czaszki. Była pokryta labiryntem grubych blizn
wijących się na trupiobladej skórze. Przeszło mu przez myśl,
że mogło drogo kosztować oglądanie tego, czego nie widział
nikt inny. W tym momencie ręce robota ujęły czarny hełm i
delikatnie opuściły go na głowę Czarnego Lorda.

Czując hełm na miejscu, Darth Vader odwrócił się, aby

wysłuchać meldunku admirała.

— Nasze statki pościgowe dostrzegły ,,Sokoła Mil-

lenium", panie. Wszedł w pole asteroidów.

— Nie obchodzą mnie asteroidy, admirale — powiedział

Vader powoli zaciskając pięść. — Chcę dostać ten statek, a
nie usprawiedliwienia. Jak prędko będzie pan miał
Skywalkera i tamtych z ,,Sokoła Millenium"?

— Wkrótce, lordzie Vader — odpowiedział admirał drżąc

ze strachu.

— Tak, admirale... — powiedział powoli Darth Va-der. —

Wkrótce.

Dwa gigantyczne asteroidy pędziły w kierunku ,,Sokoła

Millenium". Jego pilot szybko położył statek w ryzykowny
skręt, który pozwolił mu uniknąć ich po to, aby prawie
zderzyć się z trzecim.

Za umykającym w polu asteroidów ,,Sokołem" pędziły

imperialne myśliwce TIE, które manewrowały wśród skał
depcząc mu po piętach. Nagle bezkształtny kawał skały
otarł się o jeden z nich i posłał go w beznadziejnie
niekontrolowany skręt. Pozostałe kontynuowały pościg w
towarzystwie ,,Mściciela", który niszczył asteroidy pędzące
jego tropem.

Hań Solo dostrzegł ścigające go statki przez ilumina-tory

swej kabiny, kiedy obracał statek wokół własnej osi,
nurkując pod jeszcze jednym asteroidem, a potem
ustawił frachtowiec z powrotem we właściwej pozycji. Mały
odłamek skały odbił się od statku z głośnym,
rozbrzmiewającym echem uderzeniem, wprawiając
Chewbaccę w przerażenie i zmuszając Če Trzypeo do
zakrycia soczewek złocistą ręką.

Hań zerknął na Leię. Siedziała, wpatrując się z kamienną

twarzą w rój asteroidów. Sprawiała wrażenie, jakby chciała
znajdować się o tysiące mil stąd.

— No — rzucił — mówiłaś, że chcesz zobaczyć, jak mi

się powinie noga. Nie patrzyła na niego.

— Cofam to.
— Ten gwiezdny niszczyciel zwalnia — oznajmił pilot,

sprawdzając odczyty komputera.

— Dobrze — odparła krótko. Przestrzeń na zewnątrz

kabiny ciągle była pełna rozpędzonych asteroidów.

— Jeśli jeszcze trochę tu zostaniemy, zetrą nas na

proszek — zauważył.

— Jestem przeciw — odparła sucho Leia.
— Musimy wydostać się z tego pola.
— Brzmi to rozsądnie.
— Podejdę bliżej do jednego z tych dużych — dodał Hań.

To wcale nie brzmiało rozsądnie.

— Bliżej! — wykrzyknął Trzypeo, wyrzucając w górę

metalowe ręce. Jego sztuczny mózg ledwo był w stanie
przyjąć to, co właśnie zarejestrowały jego receptory
słuchowe.

— Bliżej! — powtórzyła księżniczka z niedowierzaniem.
Chewbacca spojrzał w zdumieniu na swego partnera i

szczeknął.

Nikt z całej trójki nie rozumiał, dlaczego ich kapitan, który

ryzykował życiem, aby ich wszystkich uratować,
teraz usiłuje spowodować ich śmierć! Hań wprowadził kilka
prostych poprawek w urządzeniach sterowniczych kabiny i
wmanewrował „Sokoła Millenium" pomiędzy dwa duże
asteroidy, a potem skierował statek prosto na obiekt
wielkości Księżyca.

Kiedy „Sokół Millenium", ciągle ścigany przez myśliwce

TIE, leciał dokładnie nad asteroidem, na jego skalistej
powierzchni wybuchał błyszczący prysznic mniejszych skał.
„Sokół" jakby prześlizgiwał się nad powierzchnią małej
planety, jałowej i zupełnie pozbawionej życia.

Z mistrzowską precyzją Hań Solo skierował statek ku

jeszcze jednemu ogromnemu asteroidowi, największemu,
jaki dotąd spotkali. Przyzywając wszystkie umiejętności,
dzięki którym zdobył reputację w całej Galaktyce, tak
manewrował maszyną, że jedynym obiektem między nim i
myśliwcami była ta śmiertelnie groźna latająca skała. Nagle
pojawił się krótki, jasny rozbłysk światła, a potem już nic.
Roztrzaskane szczątki dwu myśliwców TIE zdryfowały w
ciemność, a potworny a-sterioid płynął dalej, nie zbaczając z
kursu.

Hań poczuł wewnętrzny blask tak jasny, jak widok, który

dopiero co rozjaśnił przestrzeń. Uśmiechnął się do siebie w
cichym tryumfie. Wtem zauważył obraz na głównym
wskaźniku radarowym konsoli i trącił swego drugiego pilota.

— Zobacz — Hań wskazał obraz. — Chewie, zbierz

odczyty. Wygląda całkiem nieźle.

— Co to? — spytała Leia.

Pilot „Sokoła" zignorował jej pytanie.

— Powinno się nadać — powiedział.
Kiedy lecieli blisko powierzchni asteroidu, Hań spojrzał na

skalisty grunt, zatrzymując wzrok na zacienionym obszarze
wyglądającym jak olbrzymi krater. Opuścił statek do
poziomu powierzchni i wleciał prosto do
krateru, którego podobne do miski ściany nagle uniosły się
wokół statku.

Dwa myśliwce ciągle pędziły za nim, strzelając z dział

laserowych i usiłując powtórzyć każdy jego manewr.

Hań Solo wiedział, że musi zastosować więcej sztuczek i

lecieć ostrzej, jeśli ma zgubić te śmiertelnie groźne statki
pościgowe. Spostrzegłszy przez przedni iluminator wąską
rozpadlinę, przechylił „Sokoła Millenium" na bok i przeleciał
bokiem wzdłuż głębokiego skalistego wąwozu.

Nieoczekiwanie oba myśliwce poleciały za nim. Jeden z

nich sypnął iskrami, kiedy otarł się o ścianę metalowym
poszyciem.

Skręcając, przechylając i obracając statek, Hań pędził

wąskim przesmykiem. Czarne niebo z tyłu rozbłysło, kiedy
dwa myśliwce wpadły na siebie, a potem eksplodowały na
skalistym podłożu.

Pilot zmniejszył prękość. Ciągle jeszcze nie był

bezpieczny od imperialnych łowców. Lustrując kanion
spostrzegł coś ciemnego — rozwarte wejście do jaskini na
samym dnie krateru. Być może wystarczająco duże, aby

pomieścić „Sokoła Millenium". Jeśli nie, on i jego załoga i tak
wkrótce się o tym przekonają.

Zwalniając, wprowadził statek do wejścia i obszernego

tunelu. Miał nadzieję, że będzie to idealna kryjówka. Wziął
głęboki oddech, kiedy cienie jaskini błyskawicznie
pochłonęły jego statek.

Malutki X-skrzydłowiec wchodził w atmosferę planety

Dagobah.

Kiedy podchodził do planety, Luke'owi udało się dojrzeć

przez grubą warstwę gęstych chmur część zakrzywionej
powierzchni. Nie istniały jej mapy i planeta była właściwie
nieznana. Jakoś tu dotarł, chociaż
nie był pewien, czy do tego niezbadanego sektora
przestrzeni kierowała statkiem tylko jego własna ręka.

Erdwa Dedwa, który siedział z tyłu X-skrzydłowca,

analizował mijane gwiazdy i za pośrednictwem ekranu
komputera kierował swe uwagi do pilota.

Chłopak przeczytał zapis interpretera.
— Tak, Erdwa, to Dagobah — odpowiedział małemu

robotowi, a potem wyjrzał przez okno kabiny, kiedy
myśliwiec zaczął schodzić w stronę powierzchni planety. —
Wygląda trochę ponuro, prawda?

Erdwa pisnął, po raz ostatni próbując sprowadzić swego

pana na bardziej rozsądny kurs.

— Nie — odparł Luke. — Nie chcę zmienić mojej decyzji.

— Sprawdził monitory statku i nieco się zdenerwował. —
Nie mam żadnych odczytów wskazujących na miasta czy
jakąkolwiek technologię. Jest za to mnóstwo sygnałów form
życia. Tam w dole jest coś żywego.

Jego towarzysz też się martwił i zostało to przełożone

jako lękliwe pytanie.

— Tak, jestem pewien, że robotom nie grozi tu żadne

niebezpieczeństwo. Czy możesz wreszcie się uspokoić? —
Luke zaczynał się irytować. — Po prostu będziemy musieli
poczekać na rozwój wypadków.

Z tyłu kabiny doleciało go żałosne elektroniczne piśniecie.
— Przestań się wreszcie martwić.
X-skrzydłowiec płynął poprzez strefę zmierzchu od-

dzielającą czarną jak smoła przestrzeń od powierzchni
planety. Młody komandor wziął głęboki oddech i skierował
statek w białą watę mgieł.

Nic nie widział. Widoczność była zredukowana do zera

przez gęstą biel napierającą na okna osłony kabiny.
Jedynym wyjściem było sterowanie X-skrzyd-łowcem
wyłącznie za pomocą przyrządów. Ale wskaź
niki niczego nie rejestrowały, nawet kiedy leciał bliżej
planety. Rozpaczliwie poruszał sterami, nie potrafiąc już
nawet ocenić wysokości.

Kiedy włączył się brzęczyk alarmowy, Erdwa dołączył do

jego przeszywającego dźwięku własną gorączkową serię
gwizdów i pisków.

— Wiem, wiem — krzyknął Luke, ciągle zmagając się ze

sterami statku. — Żaden wskaźnik nie działa! Nic nie widzę.

Trzymaj się, zaczynam lądowanie. Miejmy nadzieję, że jest
tam coś pod nami.

Robot znowu pisnął, ale jego dźwięki zostały skutecznie

zagłuszone rozrywającym uszy rykiem odpalanych
retrorakiet X-skrzydłowca. Pilot poczuł, jak żołądek
podchodzi mu do gardła, kiedy statek zaczął gwałtownie
spadać. Zaparł się w fotel, przygotowując na uderzenie.
Statek zachwiał się i usłyszał straszny dźwięk, jakby w
pędzie łamał konary drzew.

Kiedy X-skrzydłowiec w końcu zatrzymał się ze zgrzytem,

wstrząs prawie wyrzucił pilota przez okno kabiny. Pewny, że
w końcu jest na ziemi, z westchnieniem ulgi odchylił się w
fotelu. Potem pociągnął przełącznik podnoszący osłonę
kabiny. Kiedy uniósł głowę, żeby po raz pierwszy spojrzeć
na obcy świat, Luke Skywalker wstrzymał oddech.

X-skrzydłowiec był całkowicie spowity mgłami, a jego

jasne światła lądowania nie sięgały dalej niż na kilka
metrów. Wzrok mężczyzny stopniowo przystosowywał się
do otaczającego go mroku. Zaczął odróżniać poskręcane
zamglone pnie i korzenie grotes

kowych drzew. Wydostał się

z kabiny, a robot od

łączył się od zacisznego gniazda, w

którym siedział.

— Erdwa — powiedział Luke — zostań tu, póki się nie

rozejrzę.

Ogromne szare drzewa miały powykręcane i splątane

korzenie, które wznosiły się wysoko ponad
Luke'em, zanim połączyły się w pnie. Podniósł głowę
wysoko i ujrzał, jak w górze konary tworzą jakby baldachim
z nisko zwisającymi chmurami. Ostrożnie wyczołgał się na
długi dziób statku i stwierdził, że lądując wpadł w niewielkie
oczko wodne spowite mgłą.

Erdwa wydał krótki gwizd, po którym nastąpił głośny plusk

i cisza. Chłopak odwrócił się, ale zdążył zobaczyć tylko
zaokrągloną górną część robota znikającą pod zamgloną
powierzchnią wody.

— Erdwa! Erdwa! — zawołał. Ukląkł na gładkim kadłubie

statku i pochylił się do przodu, z niepokojem wypatrując
swego mechanicznego przyjaciela.

Ale czarne wody były spokojne. Po małej jednostce R2

nie zostało ani śladu. Nie potrafił ocenić głębokości tego
nieruchomego, ciemnego stawu; wydawał się bardzo
głęboki. Nagle zdał sobie sprawę, że może już nigdy nie
ujrzeć swego robota. Właśnie wtedy z wody wynurzył się
mały peryskop i Luke usłyszał słaby bulgoczący gwizd.

Co za ulga! — pomyślał, obserwując jak peryskop

zmierza do brzegu. Podbiegł wzdłuż dziobu myśliwca i kiedy
do linii brzegowej brakowało mniej niż trzy metry, młody
komandor wskoczył do wody i wdrapał się na brzeg.
Obejrzał się i zobaczył, że Erdwa jeszcze posuwa się w
kierunku plaży,

— Pośpiesz się — krzyknął.
Czymkolwiek było to, co nagle poruszyło się w wodzie za

Erdwa, poruszyło się zbyt szybko i za bardzo było
przysłonięte mgłą, aby Luke mógł to dokładnie
zidentyfikować. Widział tylko potężny ciemny kształt.

Stworzenie na chwilę uniosło się, a potem zanurkowało z
głośnym uderzeniem o metalowy korpus robota. Usłyszał
żałosny elektroniczny krzyk o pomoc. A potem nic...

Stał skamieniały ze zgrozy, wpatrując się w czarne wody

spokojne jak sama śmierć. Na powierzchni zaczęły pękać
wiele mówiące bąbelki powietrza. Serce zabiło mu ze
strachu, kiedy zdał sobie sprawę, że stoi za blisko stawu.
Lecz zanim zdołał się poruszyć, to coś czające się pod
czarną powierzchnią wypluło małego robota. Erdwa zakreślił
w powietrzu wdzięczny łuk i wbił się w miękki placek
szarego mchu.

— Erdwa — wrzasnął Luke biegnąc do niego — nic ci nie

jest?

Był wdzięczny, że metalowe roboty najwyraźniej ani nie

smakują, ani nie są strawne dla mrocznej istoty czającej się
w bagnie.

Jego mechaniczny przyjaciel odpowiedział serią słabych

gwizdów i pisków.

— Jeśli mówisz, że przybycie tu było kiepskim pomysłem,

zaczynam się z tobą zgadzać — przyznał Luke, rozglądając
się po przygnębiającym otoczeniu. Pomyślał, że w lodowym
świecie miał przynajmniej ludzkie towarzystwo. Wydawało
się, że z wyjątkiem Erdwa były tutaj tylko te ponure
mokradła i stworzenia, które, jak dotąd niewidoczne, mogły
czaić się w zapadających ciemnościach.

Zmierzch nadchodził szybko. Mężczyzna trząsł się w

gęstniejącej mgle, która zamykała się nad nim jak żywa
istota. Pomógł robotowi wstać i wytarł cylindryczny korpus z
pokrywającego go szlamu. Pracując słyszał niesamowite,
nieludzkie odgłosy wydobywające się z odległej dżungli i
wzdrygał się, wyobrażając sobie stworzenia, które mogły je
wydawać.

Zanim skończył czyścić Erdwa zauważył, że niebo

znacznie pociemniało. Groźne cienie majaczyły wszędzie
wokół, a odległe nawoływania nie wydawały się już tak
bardzo dalekie. Spojrzeli razem z Erdwa na otaczającą ich
upiorną bagienną dżunglę, po czym
przysunęli się trochę bliżej do siebie. Luke zauważył parę
małych, lecz złośliwych oczu mrugających na nich z
cienistego podszycia, które zaraz zniknęły z tupotem
maleńkich stóp.

Nie chciał kwestionować rady Bena Kenobiego, zaczynał

jednak zastanawiać się, czy to widmo w obszernych szatach
jakoś się nie pomyliło, posyłając go na tę planetę do
tajemniczego nauczyciela Jedi.

Spojrzał na swój X-skrzydłowiec i jęknął, kiedy zobaczył,

że cała jego dolna część jest zupełnie zanurzona w
ciemnych wodach.

— W jaki sposób mamy go z powrotem uruchomić? —

Wszystkie te okoliczności wydawały się beznadziejne i nieco
śmieszne. — Co my tu robimy? — jęknął.

Udzielenie odpowiedzi na którekolwiek z tych pytań

przekraczało skomputeryzowane możliwości Erdwa, ale na
wszelki wypadek wydał cichy pocieszający gwizd.

— To jest jak fragment snu — powiedział Luke.

Potrząsnął głową zmarznięty i przestraszony. — A może
zaczynam wariować?

W każdym razie był pewien, że nie mógł wpędzić się w

sytuację bardziej zwariowaną.

VIII

Stojąc na głównym pokładzie swego ogromnego
gwiezdnego niszczyciela, Darth Vader wyglądał jak wielki
milczący bóg.

Patrzył przez duże prostokątne okno umieszczone pod

pokładem na rozszalałe pole asteroidów bombardujących
jego statek. Za oknami pędziły setki kamieni;
niektóre zderzały się z innymi, wybuchając jaskrawym
światłem.

Jeden z mniejszych statków rozpadł się pod uderzeniem

ogromnego asteroidu na oczach Vadera. Pozornie
nieporuszony odwrócił się, aby spojrzeć na ciąg dwudziestu
holograficznych obrazów. Te hologramy odtwarzały w trzech
wymiarach rysy dwudziestu dowódców statków Imperium.
Wizerunek tego, którego statek właśnie został unicestwiony,
szybko znikał, prawie tak szybko, jak przepadały w nicość
rozżarzone cząstki jego statku.

Admirał Piett i adiutant cicho stanęli za swym odzianym w

czerń panem, który zwrócił się do portretu w środku
dwudziestki hologramów. Obraz stale był zakłócany i ciągle
to znikał, to pojawiał się, podczas gdy kapitan Needa z
gwiezdnego niszczyciela ,,Mści-ciel" zdawał raport. Jego
pierwsze słowa utonęły w zakłóceniach.

— ...wtedy po raz ostatni pojawili się na naszych

ekranach — ciągnął kapitan Needa. — Biorąc pod uwagę
rozmiary uszkodzeń, jakie ponieśliśmy, oni także musieli
zostać zniszczeni.

Vader nie zgadzał się z tym. Znał moc ,,Sokoła Millenium"

i całkiem dobrze zdolności jego zarozumiałego pilota.

— Nie, kapitanie — warknął gniewnie — oni żyją.

Wszystkie dostępne statki mają przeszukiwać pole
asteroidów aż do ich znalezienia.

Po wydaniu przez Vadera tego rozkazu, wizerunki

kapitana Needy oraz pozostałych osiemnastu kapitanów
znikły. Kiedy rozpłynął się ostatni hologram, Czarny Lord
obrócił się, wyczuwając dwu ludzi stojących za nim.

— Cóż to jest tak ważnego, że nie można poczekać,

admirale? — zapytał władczo. — Mów!

Twarz zapytanego pobladła ze strachu, a głos trząsł mu

się prawie tak bardzo jak on sam.

— To... Imperator.
— Imperator? — powtórzył głos za czarną maską

oddechową.

— Tak — opowiedział admirał. — Rozkazuje panu

połączyć się z nim.

— Proszę wyprowadzić statek z pola asteroidów —

rozkazał Vader — w położenie, skąd będzie można dokonać
wyraźnej transmisji.

— Tak, panie.
— I proszę zakodować sygnał do mojej osobistej kabiny.

,,Sokół Millenium" spoczywał ukryty w małej, ciemnej choć

oko wykol i ociekającej wilgocią jaskini. Załoga ,,Sokoła"
wygasiła silniki, tak że z małego statku nie wydobywał się
żaden dźwięk.

W kabinie nawigacyjnej Hań Solo i jego kudłaty drugi pilot

właśnie kończyli wyłączanie elektronicznych układów statku.
Wszystkie kontrolki przygasły, a we wnętrzu zrobiło się
prawie tak ciemno jak w jas

kini, w której się schronili.

Hań spojrzał na Leię i uśmiechnął się.
— Romantycznie się tu robi.
Chewbacca zamruczał. Czekała na nich robota i Wo-okie

potrzebował całkowitej uwagi pierwszego pilota, jeśli mieli
naprawić źle działający hipernapęd.

Zirytowany Hań wrócił do pracy.

— Co tak zrzędzisz? — warknął.
Zanim Wookie zdołał odpowiedzieć, do Korelianina zbliżył

się nieśmiało robot protokolarny i zadał mu nurtujące go
pytanie:

— Prawie boję się zapytać, proszę pana, ale czy

wyłączenie wszystkiego poza układami zasilania awa-
ryjnego obejmuje także mnie?

Chewbacca wyraził swoją opinię dźwięcznym po-

twierdzającym szczeknięciem, ale Hań miał inne zdanie.

— Nie — powiedział. — Będziesz nam potrzebny do

porozumiewania się z kochanym ,,Sokołem" i wykrycia, co
stało się z naszym hipemapędem. — Spojrzał na
księżniczkę i dodał: — Jak sobie Wasza Świątobliwość radzi
z makrolutownicą?

Zanim Leia zdołała odciąć się odpowiednią ripostą,

,,Sokół Millenium" skoczył w przód od nagłego uderzenia w
kadłub. Wszystko, co nie było przymocowane, przeleciało
przez kabinę; nawet ogromny Wookie, rycząc wniebogłosy,
musiał walczyć o utrzymanie się w fotelu.

— Trzymajcie się! — wrzasnął Hań. — Uwaga! Če

Trzypeo wpadł z brzękiem na ścianę, a kiedy przyszedł do
siebie, powiedział:

— Bardzo możliwe, że ten asteroid nie jest stabilny,

proszę pana. Solo zmierzył go wzrokiem.

— Świetnie, że tu jesteś i możesz nam to powiedzieć.
Statek zakołysał się ponownie jeszcze gwałtowniej niż

przedtem.

Wookie znowu zaryczał, Trzypeo zachwiał się, a Leia

przeleciała przez kabinę prosto w czekające ramiona
kapitana.

Kołysanie statku ustało tak nagle, jak się zaczęło. Leia

jednak ciągle stała w objęciach Hana. Choć raz nie
odsunęła się, a on mógł prawie przysiąc, że sama go
obejmowała.

— Ej, księżniczko — rzekł, przyjemnie zaskoczony

— to takie niespodziewane.
W tym momencie zaczęła się odsuwać.

— Puść — powiedziała z naciskiem, próbując wysunąć

się z jego ramion. — Zaczynam być zła.

Zobaczył, jak jej rysy przybierają stary znany mu wyraz

arogancji.

— Nie wyglądasz na rozgniewaną — skłamał.
— A jak wyglądam?

— Pięknie — odpowiedział zgodnie z prawdą, z

uczuciem, które go zdumiało.

Leia nagle poczuła się skrępowana. Policzki jej się

zaróżowiły, a kiedy zdała sobie sprawę, że oblała się
rumieńcem, odwróciła spojrzenie. Ale w dalszym ciągu nie
próbowała się tak naprawdę uwolnić.

Hań jakoś nie mógł pozwolić, aby ten czuły moment trwał

dłużej.

— I na podekscytowaną — musiał dodać. Leia wpadła we

wściekłość. Stając się na powrót gniewną księżniczką i
wyniosłą senator, szybko odsunęła się od niego i przybrała
swoją najbardziej królewską postawę.

— Żałuję, kapitanie — rzekła czerwona ze złości

— znaleźć się w twoich ramionach to za mało, żebym się
podekscytowała.

— No cóż, mam nadzieję, że nie liczyłaś na nic więcej —

warknął, bardziej wściekły na siebie niż na jej kąśliwe słowa.

— Nie liczyłam na nic — odparła z oburzeniem — poza

tym, że zostawisz mnie w spokoju.
— Zostawię cię w spokoju, jeśli tylko się odsuniesz. Leia,
zmieszana, zdała sobie sprawę, że rzeczywiście stoi dość
blisko, więc odeszła o krok i spróbowała
zmienić temat:

— Nie sądzisz, że czas zabrać się za statek? Hań

zmarszczył się.

— Jak dla mnie, może być — rzekł zimno nie patrząc na

nią.

Szybko okręciła się na pięcie i wyszła z kabiny. Przez

chwilę Hań stał bez ruchu, odzyskując równowagę. Spojrzał
z zakłopotaniem na milczącego teraz Wookiego i robota,
którzy byli świadkami całego zajścia.

— Chodź, Chewie, weźmy się za to latające krótkie

spięcie — powiedział szybko, aby zakończyć niezręczną
sytuację.

Drugi pilot szczeknął z aprobatą, a potem wyszedł z

kabiny za kapitanem. Wychodząc Hań obejrzał się na
Trzypeo, który ciągle stał w półmroku jakby mu odjęło
mowę.

— Ty też, złota pało.
— Muszę przyznać — mruknął robot z szuraniem

wychodząc z kabiny — że czasami nie rozumiem ludzkiego
zachowania.

Światła myśliwca Luke'a Skywalkera przebijały ciemność

bagnistej planety. Statek zanurzył się głębiej w mętną wodę,
ale wystawał nad jej powierzchnię jeszcze na tyle, że
komandor mógł przenieść z ładowni potrzebne zapasy.
Wiedział, że już niedługo X-skrzydłowiec zatonie jeszcze
głębiej — prawdopodobnie całkowicie. Pomyślał sobie, że
szansę jego przeżycia mogą wzrosnąć, jeśli zbierze jak
najwięcej zapasów.

Było już tak ciemno, że prawie nic nie widział. Usłyszał

jakiś ostry trzask w gęstej dżungli i poczuł zimny dreszcz.
Chwyciwszy pistolet był gotów rozwalić to, co mogłoby
wyskoczyć z dżungli i zaatakować go. Nic takiego się nie
stało, więc z powrotem wczepił broń do kabury i dalej
rozpakowywał sprzęt.

— Gotów do regeneracji zasilania? — spytał Erdwa, który

cierpliwie czekał na własną formę posiłku. Luke wyjął mały
piec rozszczepieniowy ze skrzynki z wyposa

żeniem i

włączył go, zadowolony nawet ze słabego blasku
wydzielanego przez małe urządzenie grzewcze, wyjął kabel
zasilania i podłączył go robotowi w miejscu, gdzie wystawał
element z grubsza przypominający nos. Kiedy tylko energia
rozpłynęła się po elektronicznym wnętrzu, krępy robot
gwizdem wyraził swoje uznanie.

Luke usiadł i otworzył pojemnik ze spreparowaną

żywnością. Jedząc przemawiał do robota:

— Teraz muszę tylko znaleźć tego Yodę, jeśli w ogóle

istnieje.

Spojrzał nerwowo na cienie czające się w dżungli i poczuł

się przestraszony i nieszczęśliwy. Miał teraz więcej
wątpliwości, co do swego zadania.

— To naprawdę jest dziwne miejsce na znalezienie

Mistrza Jedi — rzekł do małego robota. — Ciarki mnie od
tego przechodzą.

Z brzmienia gwizdu robota było jasne, że Erdwa podziela

opinię o tym świecie moczarów.

— Chociaż — ciągnął Luke niechętnie próbując jedzenia

— jest tu coś znajomego. Czuję się, jakbym...

— Czujesz się jakbyś co?
To nie był głos Erdwa! Komandor zerwał się, chwycił

pistolet, okręcił patrząc w mrok i próbując znaleźć źródło
tych słów.

Odwracając się, ujrzał małą istotę stojącą wprost przed

nim. Zaskoczony, odstąpił krok do tyłu; wyda
wało się, że to małe stworzenie zmaterializowało się znikąd.
Miało nie więcej niż pół metra wysokości. Nieustraszenie
stało przed górującym nad nim młodzieńcem, trzymającym
budzący grozę pistolet laserowy.

To małe zasuszone coś mogło być w każdym wieku. Jego

twarz była poorana głębokimi zmarszczkami, ale jego elfie,
spiczaste uszy nadawały jej wyraz wiecznej młodości.
Długie białe włosy z przedziałkiem pośrodku opadały po obu
stronach głowy o niebieskiej skórze. Istota była dwunożna,
jej krótkie nogi zakończone były trójpalczastymi, prawie
gadzimi stopami. Była ubrana w szmaty równie szare jak
bagienne opary i tak porwane, że musiały mieć prawie tyle
lat, co ona.

Przez chwilę Luke nie mógł zdecydować się, czy ma być

przestraszony, czy może ma się roześmiać. Rozluźnił się,
kiedy popatrzył w te wyłupiaste oczy i wyczuł łagodny
charakter istoty, która machnęła ręką w kierunku pistoletu
trzymanego przez niego.

— Swą broń odłóż. Nie pragnę twej krzywdy — rzekła.

Po chwili wahania Luke spokojnie przypiął broń do pasa.

Jednocześnie zastanawiał się, dlaczego czuje się zmuszony
słuchać tego małego stworzenia.

— Zastanawiam się — przemówiło znowu — dlaczego tu

jesteś?

— Szukam kogoś — odparł.

— Szukasz? Szukasz? — istota powtórzyła ciekawie, a

szeroki uśmiech zaczął marszczyć jej i tak starą twarz. —
Powiedziałbym, że już kogoś znalazłeś. Hę? Tak!

Luke musiał zmusić się do zachowania powagi.

— Zdaje się.
— Pomóc ci potrafię... tak... tak. Młody mężczyzna

stwierdził, że ufa temu dziwnemu stworzeniu, ale wcale nie
był pewien, czy ktoś tak
niewielki może być pomocny w jego ważnych po-
szukiwaniach.

— Nie sądzę — odparł łagodnie. — Widzisz, ja szukam

wielkiego wojownika.

— Wielkiego wojownika? — stworzenie potrząsnęło

głową, a jego białawe włosy zawirowały wokół spiczastych
uszu. — Wojny nie czynią nikogo wielkim.

Dziwne stwierdzenie — pomyślał Luke. Lecz zanim

zdążył odpowiedzieć, maleńki hominid pokuśtykał do
uratowanych pojemników ze sprzętem i wgramolił się na
samą górę. Kompletnie zaskoczony chłopak obserwował,
jak stworzenie grzebie w rzeczach, które przywiózł z Hoth.

— Odejdź stamtąd — powiedział, zdumiony tym nagłym

dziwnym zachowaniem.

Erdwa przytoczył się do sterty skrzynek, mając stworzenie

prawie na poziomie swoich czujników optycznych. Robot
wyraził piskiem dezparobatę rejestrując istotę beztrosko
przewracającą sprzęt.

Dziwne stworzenie chwyciło pojemnik z resztkami

żywności i spróbowało kawałek.

— Hej, to mój obiad — wykrzyknął chłopak. Ledwo jednak

"istota odgryzła pierwszy kęs, wypluła wszystko, a jej
głęboko poorana twarz zmarszczyła się jak suszona śliwka.

— Tfuj! — splunęła. — Dziękuję, nie. Jak wyrosłeś taki

duży, jedząc coś takiego? — zmierzyła Luke'a spojrzeniem
od stóp do głów.

Zanim zdumiony chłopak odpowiedział, stworzenie rzuciło

pojemnik w jego stronę i zanurzyło małą, delikatną rękę w
innej skrzyni.

— Posłuchaj, przyjacielu — powiedział Luke, obserwując

dziwacznego rabusia — wcale nie chcieliśmy tu lądować. A
gdybym potrafił wyciągnąć mój myśliwiec z tej kałuży,
zrobiłbym to, ale nie potrafię. Więc...

— Nie potrafisz wydobyć statku? A próbowałeś?

Próbowałeś?

Komandor musiał przyznać, że nie, ale przecież cały

pomysł był jawnie absurdalny. Nie miał właściwego
wyposażenia do...

Coś w pojemniku przyciągnęło uwagę stworzenia.

Cierpliwość Luke'a w końcu wyczerpała się, kiedy mały
szaleniec porwał coś ze skrzynki ze sprzętem. Wiedząc, że
od tego zależy jego przeżycie, sięgnął po skrzynkę. Ale

stworzenie mocno trzymało w niebieskiej ręce zdobycz —
miniaturową latarkę z własnym zasilaniem. Małe światełko
ożyło, rzucając blask na zachwyconą twarz stworzenia,
które natychmiast za

częło oglądać swój skarb.

— Daj mi to! — krzyknął chłopak. Stworzenie cofało się

przed nim jak rozkapryszone dziecko.

— Moje! Moje! Albo pomocy ci nie udzielę. Ciągle

przyciskając latarkę do piersi, stworek cofnął się o krok,
niechcący wpadając na Erdwa Dedwa. Nie pamiętając, że
robot potrafi się ruszać, stworzenie stanęło tuż obok niego.

— Nie potrzebuję twojej pomocy — rzekł Luke z

oburzeniem. — Chcę z powrotem latarkę. Będę jej
potrzebował w tej oślizłej błotnistej dziurze.

Natychmiast zdał sobie sprawę, że powiedział coś

obraźliwego.

— Błotnista dziura? Oślizła? To mój dom! Podczas tej

sprzeczki Erdwa powoli wyciągnął mechaniczną rękę. Nagle
chwycił zwędzoną latarkę i natychmiast dwie małe postacie
zaczęły ją ciągnąć każde do siebie. Kręcili się w kółko, a
robot wydał kilka elektronicznych pisków ,, Oddaj to!".

— Moje, moje. Oddaj! — krzyknęło stworzenie. Jednak

nagle jakby zrezygnowało z dziwacznej walki i lekko
dotknęło robota niebieskawym palcem.

Erdwa wydał głośny, zdumiony pisk i natychmiast

wypuścił latarkę.

Zwycięzca uśmiechnął się do świecącego przedmiotu w

swych małych rękach, powtarzając z radością:
— Moje, moje.

Luke miał już powyżej uszu tych wygłupów i z wes-

tchnieniem powiedział robotowi, że już po bitwie.

— W porządku, Erdwa. Niech sobie to zatrzyma. A teraz

zmykaj stąd, mały. Mamy trochę roboty.

— Nie, nie! — poprosiło stworzenie z ożywieniem.

— Zostanę i pomogę ci znaleźć twojego przyjaciela.

— Ja nie szukam przyjaciela — powiedział Luke.

— Szukam Mistrza Jedi.

— Aha — oczy stworzenia otworzyły się szeroko

— Mistrza Jedi. To zupełnie co innego. Yoda, poszukujesz
Yody.

Imię to zdziwiło chłopaka, ale poczuł falę sceptyz-mu. Jak

taki elf mógł cokolwiek wiedzieć o wielkim nauczycielu
Rycerzy Jedi?

— Znasz go?
— Oczywiście, tak — odparło stworzenie z dumą.

— Zaprowadzę cię do niego. Ale najpierw musimy coś
zjeść. Dobre jedzenie. Chodź, chodź.

Przy tych słowach stworzenie wypadło z obozowiska w

cienie bagna. Maleńka latarka, którą trzymało, stopniowo
bladła w oddali, a Luke stał oszołomiony. Z początku wcale
nie zamierzał iść za stworkiem, ale nagle stwierdził, że
nurkuje za nim w mgłę.

Ruszając w dżunglę, usłyszał gwizdy i piski Erdwa, jakby

miały mu się poprzeplatać obwody. Odwrócił się i zobaczył,
że mały robot stoi smutno obok miniaturowego pieca
rozszczepieniowego.

— Lepiej zostań tu i pilnuj obozu — poinstruował go. Ale

Erdwa tylko wzmocnił emisję przebiegając całą skalę swoich
elektronicznych dźwięków.

— Uspokój się — krzyknął Luke wbiegając w dżunglę. —

Potrafię o siebie zadbać. Nic mi nie będzie, w porządku?

Elektroniczne gderanie Erdwa cichło w miarę, jak oddalał

się, doganiając swego małego przewodnika. Musiałem
chyba oszaleć — pomyślał — żeby iść za tym .dziwacznym
stworzeniem, kto wie, dokąd. Ale stworek przecież wymienił
imię Yody, a Luke czuł, że musi przyjąć każdą pomoc w
odnalezieniu Mis

trza Jedi. Goniąc za migającym światełkiem

potykał się w ciemności o grube rośliny o poskręcanych
korzeniach.

Stworzenie szczebiotało wesoło, prowadząc przez bagna.
— Hę... nic mu nie będzie... hę... zupełnie nic... tak,

oczywiście.

A potem tajemnicze stworzenie zaczęło się śmiać w ten

swój dziwny sposób.

Dwa krążowniki Imperium leciały powoli nad powierzchnią

wielkiego asteroidu. „Sokół Millenium" musiał się ukryć
gdzieś w środku. Ale gdzie?

Statki rzucały bomby na podziurawiony teren asteroidu,

próbując wypłoszyć frachtowiec. Fale uderzeniowe
wybuchów gwałtownie wstrząsały sferoidą, ale ciągle
nigdzie nie było widać śladu ,,Sokoła". Dryfując nad
asteroidem, jeden z gwiezdnych niszczycieli rzucił cień na
wejście do tunelu. A jednak radary statku nie wykryły
dziwnego otworu w ścianie zagłębienia terenu. A w tym
otworze, w wijącym się tunelu, nie zauważonym przez sługi
potężnego Imperium, siedział frachtowiec. Trzeszczał i drżał
przy każdym wybuchu na powierzchni.

Wewnątrz Chewbacca pracował gorączkowo nad

naprawą skomplikowanego mechanizmu napędowego.
Żeby dostać się do kabli obsługujących układ hipema-pędu,
wdrapał się do pomieszczenia w suficie. Kiedy usłyszał
pierwszy wybuch, wytknął głowę przez plątaninę kabli i
zaskowyczał z niepokojeni.

Księżniczka, która spawała uszkodzony zawór, przerwała

pracę i spojrzała w górę. Bomby spadały bardzo blisko.

Če Trzypeo spojrzał na Leię i nerwowo przechylił głowę.

— Ojej — powiedział. — Znaleźli nas.
Wszyscy zamilkli, jakby bali się, że ich głosy mogą w jakiś

sposób zdradzić ich dokładne położenie. Statek znowu
zadrżał od wybuchu, ale słabszego od ostatnich.

— Oddalają się — powiedziała Leia. Hań przejrzał ich

taktykę.

— Tylko próbują, czy uda im się coś wywołać —

powiedział jej. — Jesteśmy bezpieczni, jak długo będzimy
siedzieć cicho.

— Gdzie ja już to słyszałam? — odparła z niewinną miną.
Ignorując jej sarkazm, minął ją wracając do pracy.

Przejście w ładowni było tak wąskie, że nie mógł uniknąć
otarcia się o nią — a może mógł?

Księżniczka obserwowała przez chwilę z mieszanymi

uczuciami, jak pracował nad statkiem. A potem odwróciła
się do swego spawania.

Če Trzypeo nie zwracał uwagi na to dziwne zachowanie

ludzi. Był zbyt zajęty próbami skontaktowania się z
,,Sokołem", usiłując dowiedzieć się, co było nie w porządku
z hipernapędem. Stojąc przy głównej konsoli, Trzypeo
wydawał nietypowe gwizdy i piski. W chwilę później konsola
mu odgwizdała.

— Gdzie jest Erdwa, kiedy go potrzebuję? — westchnął

złocisty robot. Trudno mu było przetłumaczyć
odpowiedź konsoli. — Nie wiem, gdzie pański statek
nauczył się porozumiewać — oznajmił Trzypeo Hano-wi —
ale jego dialekt pozostawia nieco do życzenia. Chyba mówi,
że łącze mocy na osi ujemnej jest spolaryzowane, proszę
pana. Obawiam się, że będzie pan musiał je wymienić.

— Oczywiście, że będę musiał je wymienić — warknął

Hań i zawołał Chewbaccę, który wyglądał z pomieszczenia
w suficie. — Wymień je — szepnął.

Zauważył, że Leia skończyła spawanie, ale miała kłopoty

z podłączeniem zaworu, mocując się z dźwignią, która nie
chciała ruszyć się z miejsca. Podszedł do niej i zaoferował
pomoc, ale odwróciła się od niego zimno i dalej walczyła z
zaworem.

— Spokojnie, Wasza Łaskawość — powiedział.

— Chcę tylko pomóc.
Ciągle walcząc z dźwignią, poprosiła cicho:

— Czy mógłbyś łaskawie przestać mnie tak nazywać?
Hana zaskoczył zwyczajny ton księżniczki. Oczekiwał

kąśliwej riposty lub, w najlepszym wypadku, zimnego
milczenia, lecz w jej słowach brakowało drwiącego tonu, do
którego tak był przyzwyczajony. Czyżby wreszcie kończyła
ich nieubłaganą wojnę?

— Jasne — odparł łagodnie.
— Czasem wszystko utrudniasz — powiedziała, patrząc

na niego nieśmiało. Musiał się zgodzić.

— Tak, rzeczywiście. — Ale dodał: — Ty też mogłabyś

być trochę milsza. No, przyznaj się, że nie zawsze myślisz o
mnie źle.

Puściła dźwignię i zaczęła rozcierać bolącą dłoń.
— Nie zawsze — powiedziała z lekkim uśmiechem

— być może... Czasami, kiedy nie zachowujesz się jak
łajdak.

— Łajdak? — roześmiał się, uznając jej dobór słów za

pieszczotliwy. — To brzmi ładnie. Bez słowa ujął jej rękę i
zaczął ją masować.

— Przestań — zaprotestowała.

Hań dalej trzymał ją za rękę. — Co mam przestać?
— zapytał cicho.
Leia poczuła wzburzenie, zmieszanie, zawstydzenie
— sto uczuć w tej jednej chwili. Ale jej poczucie godności
zwyciężyło.

— Przestań — rzekła po królewsku. — Mam brudne ręce.
Uśmiechnął się na jej słabą wymówkę, ale dłoni nie puścił

i spojrzał jej prosto w oczy.

— Ja też mam brudne ręce. Czego się boisz?

— Boję się? — wytrzymała jego wzrok. — Ze pobrudzę

sobie ręce.

— To dlaczego drżysz? — zapytał. Widział, że jego

bliskość i dotyk działają na nią i że wyraz jej twarzy zmiękł.
Po czym ujął ją za drugą rękę.

— Myślę, że podobam ci się właśnie dlatego, że jestem

łajdakiem — powiedział. — Myślę, że miałaś w życiu za
mało łajdaków — mówiąc to powoli przyciągał ją do siebie.

Leia nie opierała się temu łagodnemu ruchowi. Teraz,

kiedy patrzyła na niego, pomyślała, że nigdy nie wydawał
się bardziej przystojny, ale przecież ciągle była księżniczką.

— Tak się składa, że lubię miłych — skarciła go szeptem.
— A ja nie jestem miły? — spytał Hań przekornie.

Chewbacca wysunął głowę z pomieszczenia na górze i nie
zauważony obserwował poczynania pary poniżej.

— Tak — szepnęła — ale ty... Zanim zdołała skończyć,

Hań Solo przyciągnął ją do siebie; przyciskając wargi do jej
ust poczuł, że dziew
czyna drży. Wydawało się, że dzielą ze sobą wieczność,
kiedy delikatnie przeginał ją w tył. Tym razem wcale się nie
opierała.

Kiedy oderwali się od siebie, przez chwilę nie mogła

złapać tchu. Próbowała odzyskać równowagę i przywołać
oburzenie, ale stwierdziła, że trudno jej mówić.

— Dobrze, pistolecie — zaczęła. — Ja...
Ale przerwała i nagle stwierdziła, że go całuje, przytulając

się do niego nawet mocniej niż przedtem.

Kiedy w końcu oderwali usta od ust, Hań przytrzymywał

Leię w objęciach. Patrzyli na siebie. Przez długą chwilę
trwało między nimi jakieś spokojne uczucie. Potem
dziewczyna zaczęła odsuwać się od niego z kompletnym
zamętem w myślach i uczuciach. Odwróciła się i wybiegła z
kabiny.

Hań patrzył za nią w milczeniu. Po chwili z niezwykłą

ostrością zdał sobie sprawę z obecności bardzo ciekawego
Wookiego, który wysunął głowę przez otwór w suficie.

— Okay, Chewie — krzyknął. — Pomóż mi z tym

zaworem.

Mgła rozbijana deszczem spowijała bagno przezro-

czystymi zwojami. Samotny robot R2 szukał swego pana w
potokach deszczu.

Czujniki Erdwa Dedwa pracowały pełną mocą,

przekazując impulsy do elektronicznych zakończeń
nerwowych. Jego układy słuchowe reagowały — może
nawet zbyt gwałtownie — na najmniejszy dźwięk i
przekazywały informacje do zaniepokojonego kom-
puterowego mózgu robota.

Dla Erdwa było zbyt mokro w tej mrocznej dżungli.

Skierował swe czujniki optyczne w kierunku dziwnej chatki z
błota na brzegu ciemnego jeziora. Ogarnięty
prawie ludzkim uczuciem samotności przybliżył się do okna
maleńkiego domu. Zajrzał do środka. Miał nadzieję, że nikt
tam nie zauważył lekkiego drżenia jego beczkowatego

korpusu, ani nie usłyszał nerwowego elektronicznego
popiskiwania.

Luke'owi Skywalkerowi jakoś udało się wcisnąć do

miniaturowego domku, gdzie wszystko wielkością pasowało
dokładnie do jego malutkiego mieszkańca. Siedział po
turecku na podłodze z wysuszonego błota, uważając, aby
nie uderzyć głową o niski sufit. Przed nim stał stół, a dalej
widział kilka pojemników, w których były najwyraźniej
ręcznie zapisane zwoje.

Stworzenie o pomarszczonej twarzy było w kuchni, tuż

obok pokoju, zajęte przygotowywaniem niestworzonego
posiłku. Ze swego miejsca Luke widział, jak mały kucharz
miesza w parujących garnkach, tu coś kroi, tam coś
obdziera, wszystko posypuje ziołami i biega tam i z
powrotem stawiając przed nim na stole talerze.

Mimo zafascynowania tą całą krzątaniną zaczynał tracić

cierpliwość. Kiedy stworzenie po raz kolejny wpadło do
pokoju, przypomniał swemu gospodarzowi:

— Mówiłem ci, nie jestem głodny.
— Cierpliwości — powiedziało stworzenie wracając

truchcikiem do pełnej oparów kuchni. — Czas na jedzenie.
Luke starał się być grzeczny.

— Słuchaj — powiedział. — Pachnie dobrze. Jestem

przekonany, że jest wyśmienite. Ale nie rozumiem, dlaczego
nie możemy zobaczyć się z Yodą teraz.

— To jest też czas posiłku dla Jedi — odpowiedziało

stworzenie. Ale Luke chciał iść.

— Czy droga zajmie dużo czasu? Jak to daleko?

— Niedaleko, niedaleko. Bądź cierpliwy. Niedługo go

ujrzysz. Dlaczego pragniesz zostać Jedi?

— Chyba z powodu ojca — odpowiedział chłopak,

zastanawiając się, że właściwie nigdy nie znał swego ojca
na tyle dobrze. Tak naprawdę, najgłębszy związek z ojcem
czuł poprzez miecz świetlny, który mu powierzył Ben.

Zauważył dziwne spojrzenie istoty, kiedy wspomniał o

ojcu.

— Ach, twój ojciec — powiedziało stworzenie zasiadając

do ogromnego posiłku. — Potężny Jedi był z niego. Potężny
Jedi.

Chłopak zastanawiał się, czy stworzenie nie drwi z niego.
— Jak mogłeś znać mego ojca? — zapytał trochę

gniewnie. — Nie wiesz nawet, kim ja jestem. — Rozej

rzał

się po dziwacznym pomieszczeniu i potrząsnął głową. —
Nie wiem, co ja tutaj robię...

Wtem zauważył, że stworzenie odwróciło się od niego i

przemawia do kąta pokoju. „Tego już za wiele" — pomyślał
Luke. Teraz to niemożliwe stworzenie rozmawia z
powietrzem!

— To na nic — mówiło z gniewem. — Nie da rady. Uczyć

go nie mogę. Chłopiec nie ma ciepliwości!

Spojrzał w kierunku, w którym zwrócone było stworzenie.

Uczyć nie mogę. Nie ma cierpliwości. Oszołomiony, ciągle
nikogo nie widział. Nagle sytuacja stała się stopniowo tak
oczywista, jak głębokie zmarszczki na twarzy Istoty. Był
właśnie poddawany testowi — i to przez samego Yodę! Z

pustego rogu pokoju dobiegł łagodny, mądry głos Bena
Keno-biego.

— Nauczy się cierpliwości — powiedział Ben.
— Wiele w nim gniewu — obstawał przy swoim

karzełkowaty nauczyciel Jedi. — Jak w jego ojcu.

— Już o tym mówiliśmy — powiedział Kenobi. Luke nie

mógł dłużej czekać.

— Ależ ja mogę zostać Jedi — wtrącił się. Przynależność

do szlachetnej grupy, która broniła sprawy pokoju i
sprawiedliwości znaczyła dla niego więcej, niż cokolwiek
innego. — Jestem gotowy, Ben... Ben...

Chłopiec zawołał do swego niewidocznego mentora,

rozglądając się po pokoju w nadziei znalezienia go. Ale
ujrzał tylko Yodę siedzącego po drugiej stronie stołu.

— Gotowyś? — zapytał ten sceptycznie. — A cóż wiesz o

gotowości? Szkolę Jedi od ośmiuset lat. Decydował będę
sam, kto szkolony będzie.

— Dlaczego ja nie? — zapytał Luke, urażony in-

synuacjami.

— Aby zostać Jedi — odparł Yoda poważnie — potrzeba

największego poświęcenia, najpoważniejszego umysłu.

— Uda mu się — powiedział głos Bena w obronie

chłopaka.

Patrząc w kierunku niewidocznego Kenobiego, Yoda

pokazał na Luke'a.

— Tego obserwowałem od dawna. Przez całe życie

odwracał wzrok... ku horyzontowi, ku niebu, ku przyszłości.
Nie myślał nigdy, gdzie jest, co robi. Przygoda, podniety —
Yoda rzucił chłopakowi piorunujące spojrzenie. — Nie
pożąda Jedi tych rzeczy!

Luke spróbował stanąć w obronie swej przeszłości.
— Kierowałem się uczuciami.
— Jesteś lekkomyślny! — krzyknął Mistrz Jedi.
— Nauczy się — dał się słyszeć uspokajający głos

Kenobiego.

— Jest za stary — wytknął Yoda. — Tak, za stary, zbyt

przyzwyczajony do swego sposobu postępowania, żeby
rozpocząć szkolenie.
Luke'owi wydało się, że głos Yody jakby lekko złagodniał.
Może była jeszcze szansa przekonania go.

— Wiele się nauczyłem — powiedział. Nie mógł się teraz

poddać. Za daleko zaszedł, zbyt wiele wytrzymał, zbyt wiele
stracił.

Kiedy mówił, wydawało mu się, że Yoda przewierca go

wzrokiem na wylot, jak gdyby chciał ocenić, ile w
rzeczywistości chłopiec umie. Znowu odwrócił się do
niewidzialnego Kenobiego.

— Czy skończy to, co zacznie? — spytał.
— Zaszliśmy tak daleko -— brzmiała odpowiedź.

— Jest naszą jedyną nadzieją.

— Nie zawiodę was — powiedział Luke do Yody i Bena.

— Nie boję się. — I rzeczywiście w tej chwili młody
Skywalker czuł, że może wszystkiemu stawić czoła bez
lęku.

Ale mistrz nie był takim optymistą.

— Będziesz się bał, młodzieńcze — ostrzegł. Mistrz Jedi

odwrócił się powoli w stronę Luke'a, a na jego niebieskiej
twarzy pojawił się dziwny uśmieszek.
— Ha. Będziesz.

IX

Jedna tylko istota w całym wszechświecie potrafiła
zaszczepić strach w ciemnej duszy Dartha Vadera. Stojąc w
milczeniu i samotności w słabo oświetlonej komorze, Lord
Sith czekał na wizytę swego własnego przerażającego
pana.

Czekał, a jego gwiezdny niszczyciel płynął po ogromnym

oceanie gwiazd. Nikt na tym statku nie ośmieliłby się
przeszkodzić Czarnemu Lordowi w jego prywatnej kajucie.
Lecz jeśli znalazłby się ktoś taki, mógłby zauważyć lekkie
drżenie tej odzianej w czarny płaszcz postaci, a na jej
obliczu można by nawet dojrzeć ślad przerażenia, gdyby
można było przebić wzrokiem zakrywającą wszystko maskę
od

dechową.

Ale nikt się nie zbliżał, a Vader tkwił nieruchomo w

samotnym, cierpliwym czuwaniu. Po chwili dziwny
elektroniczny pisk przełamał martwą ciszę pomieszczenia, a
na płaszczu Lorda pojawiły się błyski światła. Natychmiast
skłonił się głęboko oddając cześć swemu królewskiemu
panu.

Gość przybył w postaci ogromnego hologramu, który

zmaterializował się przed Vaderem. Trójwymiarowa postać
była odziana w proste szaty, a jej twarz skrywał kaptur.

Kiedy hologram Imperatora Galaktyki w końcu przemówił,

dał się słyszeć głos głębszy nawet niż Vadera. Sama
obecność Imperatora była wystarczająco przerażająca, ale
dźwięk jego głosu wywołał drżenie strachu, które przebiegło
całą potężną postać Lorda.

— Możesz wstać, sługo — rozkazał Imperator.

Vader natychmiast wyprostował się. Nie ośmielił się

jednak spojrzeć w twarz swego pana; zamiast tego
zatrzymał wzrok na własnych czarnych butach.

— Jakie są twe rozkazy, panie? — spytał uroczyście jak

kapłan usługujący swemu bogu.

— Są wielkie zaburzenia Mocy — powiedział Imperator.
— Wyczuwam je — odparł z powagą Czarny Lord.
— Nasze położenie jest niezwykle groźne — ciągnął

władca. — Mamy nowego wroga, który może nas
unicestwić.

— Unicestwić? Kto to taki?
— Syn Skywalkera. Musisz go zniszczyć, bo inaczej

przyniesie nam zgubę.

Skywalker!
Ta myśl była nieprawdopodobna. Co ten nic nie znaczący

młodzik może obchodzić władcę Galaktyki.

— On nie jest Jedi — argumentował. — To jeszcze

chłopak. Obi-Wan nie mógł nauczyć go tyle, żeby...
Imperator przerwał:

— Moc jest w nim bardzo silna. On musi zostać

zniszczony — rzekł z naciskiem.

Lord Sith zastanawiał się przez chwilę. Może był inny

sposób uporania się z chłopcem, sposób, który przyniósłby
pożytek sprawie Imperium.

— Jeśli dałoby się przeciągnąć go na naszą stronę, byłby

potężnym sprzymierzeńcem — zasugerował.

Imperator rozważył tę możliwość w milczeniu. Po chwili

przemówił znowu.

— Tak... tak — powiedział z namysłem. — Byłby cennym

nabytkiem. Czy można to osiągnąć?

Po raz pierwszy podczas spotkania Vader podniósł głowę

i spojrzał swemu panu prosto w oczy.

— Przyłączy się do nas — odpowiedział z mocą — lub

umrze, panie.

Na tym spotkanie się skończyło. Vader ukląkł przed

Imperatorem Galaktyki, który przesunął rękę nad swym
posłusznym sługą. W następnej chwili holo-graficzny obraz
zniknął, zostawiając Dartha w samotności, aby ułożył to, co
być może miało być jego najsubtelniejszym planem ataku.

Światełka wskaźników na konsoli sterującej rzucały

niesamowity blask na cichą sterownię ,,Sokoła Mil-lenium".
Łagodnie oświetlały twarz Lei, siedzącej w fotelu pilota i
rozmyślającej o Hanie. Zatopiona w myślach przeciągnęła
ręką po konsoli przed sobą. Wiedziała, że zaszły w niej
jakieś zmiany, ale nie była pewna, czy chce je
zaakceptować. Ale czy mogła je odrzucić?

Nagle jej uwagę zwrócił pośpieszny ruch za oknem

sterowni. Jakiś ciemny kształt z początku zbyt szybki i
niewyraźny, aby go zidentyfikować, pędził w kierunku
,,Sokoła Millenium". Błyskawicznie przyczepił się do
przedniego okna statku czymś, co wyglądało jak miękka
przyssawka. Leia podeszła ostrożnie, aby lepiej przyjrzeć
się czarnej plamie. Nagle rozbłysła w niej para ogromnych
żółtych oczu patrzących wprost na nią.

Księżniczka rzuciła się w tył i wpadła na fotel pilota.

Próbując przyjść do siebie, usłyszała jakiś tupot i nieludzki
wrzask. Czarny kształt i jego żółte oczy zniknęły w
ciemności jaskini.

Odzyskała oddech, zerwała się z fotela i popędziła do

ładowni statku. Załoga ,,Sokoła" kończyła pracę nad
układem zasilania. Światła zamrugały słabo, a potem
zapłonęły pełnym blaskiem. Hań skończył podłączać
przewody i zaczął układać na miejscu płytę w podłodze, a
Wookie patrzył, jak Če Trzypeo kończy pracę przy tablicy
kontrolnej.

— Tutaj wszystko się zgadza — zameldował robot. —

Jeśli mogę coś powiedzieć, to sądzę, że już gotowe.

Właśnie wtedy księżniczka wpadła bez tchu do ładowni.
— Coś tam jest! — krzyknęła. Hań podniósł głowę znad

roboty.

— Gdzie?

— Na zewnątrz — odpowiedziała — w jaskini. Kiedy mówiła,
usłyszeli ostre uderzenie w kadłub

statku. Chewbacca spojrzał w górę i szczeknął głośno
z niepokojem.

— Cokolwiek to jest, wygląda na to, że próbuje wejść do

środka — powiedział zmartwionym głosem Trzypeo.

Kapitan zaczął wychodzić z ładowni.
— Zobaczę, co to takiego — oznajmił.
— Oszalałeś? — Leia spojrzała na niego ze zdumieniem.

Uderzenia stawały się coraz głośniejsze.

— Słuchaj, właśnie doprowadziliśmy to pudło do porządku

— wyjaśnił Korelianin. — Nie mam zamiaru pozwolić, aby
jakiś podlec mi je rozszarpał.

Zanim mogła zaprotestować, chwycił maskę oddechową z

półki z wyposażeniem i naciągnął ją sobie na głowę. Kiedy
wychodził, Wookie pospieszył za nim i chwycił swoją maskę.
Leia zdała sobie sprawę, że jako członek załogi ma
obowiązek iść z nimi.

— Jeśli jest ich więcej niż jeden — powiedziała do

kapitana — będziesz potrzebował pomocy.

Hań patrzył na nią ciepło, kiedy zdejmowała trzecią

maskę i wsuwała ją na swą śliczną, ale zaciętą twarz.

A potem cała trójka wybiegła na zewnątrz, zostawiając

robota protokolarnego, który poskarżył się żałośnie pustej
ładowni:

— Ale ja tu zostaję zupełnie sam!
Ciemność na zewnątrz „Sokoła Millenium" była gęsta i

wilgotna. Otoczyła trzy postacie ostrożnie okrążające statek.
Przy każdym kroku słyszeli niepokojące głosy, jakieś
świszczące hałasy, które roznosiły się echem po ociekającej
wodą jaskini.

Było zbyt ciemno, aby stwierdzić, -gdzie może się

ukrywać atakujące statek stworzenie. Poruszali się
ostrożnie, starając się przebić wzrokiem głęboki mrok. Nagle
Chewbacca, który w ciemności widział lepiej zarówno od
swego kapitana, jak i od księżniczki, wydał przytłumione
szczeknięcie i pokazał coś, co poruszało się wzdłuż kadłuba
,, Sokoła".

Bezkształtna skórzasta masa błyskawicznie wdrapała się

na górę statku, najwidoczniej zaskoczona głosem
Wookiego. Hań wymierzył miotacz w stworzenie i trafił je
wiązką laserową. Czarny kształt zaskrzeczał, zachwiał się i
odpadł od statku lądując z głośnym dźwiękiem u stóp
księżniczki.

Pochyliła się, aby lepiej przyjrzeć się czarnej masie.

— Wygląda na jakiś rodzaj mynocka — powiedziała do

swych towarzyszy.
Hań rozejrzał się szybko po ciemnym tunelu.

— Będzie ich więcej — powiedział przewidująco.

— Wędrują zawsze w grupach. A niczego tak nie lubią, jak
przysysać się do statków. Właśnie tego nam teraz potrzeba.

Ale uwagę Lei bardziej przyciągnęła konsystencja podłoża

tunelu. Sam tunel zdziwił ją; zapach otoczenia nie
przypominał zapachu żadnej groty, jaką znała. Podłoga była
zimna i zdawała się przylegać do nóg.

Kiedy tupnęła, poczuła, że podłoże nieco ustępuje pod

stopą.

— Ten asteroid ma bardzo dziwną konsystencję

— powiedziała. — Spójrzcie na ziemię. To wcale nie skała.

Hań ukląkł, aby bliżej zbadać podłoże i zauważył, jakie

jest miękkie. Przyglądając się usiłował stwierdzić, jak daleko
ono sięga i dojrzeć zarysy jaskini.

— Strasznie tu duża wilgotność — powiedział. Wstał,

wymierzył miotacz w odległy kąt i wypalił w kierunku
skrzeczącego mynocka; natychmiast po strzale cała grota
zaczęła drżeć, a grunt wybrzuszać się.

— Tego się obawiałem — krzyknął. — Wynosimy się

stąd!

Chewbacca zgodził się szczeknięciem i rzucił się do

,,Sokola Millenium". Tuż za nim pobiegli do statku Hań i
Leia, zakrywając twarze przed przelatującym obok rojem
mynocków. Dopadli statku i wbiegli po ram

pie do środka.

Kiedy tylko znaleźli się na pokładzie, Chewbacca zamknął
za nimi luk, uważając, aby żaden z mynocków nie wśliznął
się do wnętrza.

— Chewie, zapalaj! — wrzasnął Solo pędząc z Leia przez

ładownię. — Zwiewamy!

Chewbacca pospiesznie wgramolił się na swój fotel w

sterowni, podczas gdy Hań popędził sprawdzać odczyty na
tablicy kontrolnej ładowni.

Księżniczka, biegnąc, aby dotrzymać mu kroku, ostrzegła:
— Zobaczą nas zanim nabierzemy szybkości. Wydawało

się, że pilot jej nie słyszy. Sprawdził odczyty, a potem
odwrócił się, aby z powrotem popędzić do sterowni. Ale
kiedy mijał Leię, z jego komentarza jasno wynikało, że
słyszał każde słowo.

— Nie ma czasu na omawianie tego w komitecie. I już go

nie było; rzucił się do swego fotela, gdzie zaczął
manipulować przepustnicami. W następnej chwili po całym
statku rozniósł się jęk głównych silników. Ale dziewczyna
wpadła tuż za nim

— Nie jestem żadnym komitetem — krzyknęła z

oburzeniem.

Nie wyglądało na to, żeby ją usłyszał. Nagle trzęsienie

jaskini zaczynało ucichać, ale był zdecydowany wydostać z
niej statek — i to szybko.

Leia zaczęła przypinać się pasami do swego fotela.

— Nie możesz skoczyć w prędkość światła w tym polu

asteroidów — starała się przekrzyczeć ryk silników.

Solo uśmiechnął się do niej przez ramię.

— Przypnij się, kochanie — powiedział. — Startujemy!
— Ale drżenie ustało!
Hań nie miał zamiaru zatrzymywać teraz statku. Ruszył

już do przodu, szybko mijając nierówne ściany tunelu. Nagle
Chewbacca, wyglądając przez przednią szybę, szczeknął z
przerażeniem.

Prosto przed nimi widniał poszarpany biały rząd

stalaktytów i stalagmitów całkowicie otaczających wejście
do jaskini.

— Widzę, Chewie — krzyknął Hań. Mocno pociągnął dźwignię

i ,,Sokół Millenium" runął do przodu. — Trzymajcie się!

— Jaskinia się wali — wrzasnęła Leia widząc, że wejście się

zmniejsza.

— To nie jaskinia.
— Co?

Trzypeo zaczął bełkotać w przerażeniu:

— Ojej, nie! Jesteśmy zgubieni. Do widzenia, pani Leio.

Do widzenia, kapitanie.

Księżniczka otworzyła usta, wpatrując się w gwałtownie

przybliżające się wejście do tunelu.

Hań miał rację; nie byli w jaskini. Kiedy zbliżyli się do

otworu, stało się jasne, że te białe mineralne twory są
olbrzymimi zębami. I było bardzo jasne, że kiedy
wylatywali z tej ogromnej paszczy, te zęby zaczęły się
zamykać!

Chewbacca zaryczał.
— Przechył, Chewie!
Był to niemożliwy manewr. Ale drugi pilot zareagował

natychmiast i po raz kolejny dokonał rzeczy niemożliwej.
Przechylił „Sokoła Millenium" ostro na bok i jednocześnie
przyspieszył, przelatując między dwoma lśniącymi białymi
kłami o sekundę wcześniej nim szczęki się zacisnęły.

,,Sokół" pędził skalistą szczeliną w asteroidzie, ścigany

przez potwornego ślimaka kosmicznego. Ogromne różowe
cielsko nie miało zamiaru zrezygnować ze smacznego
kąska i wysunęło się z krateru, aby połknąć uciekający
statek. W następnej chwili frachtowiec wzniósł się w
przestrzeń z dala od oślizłego pościgu. Tym samym wpadł w
kolejne niebezpieczeństwo. „Sokół Millenium" ponownie
wszedł w śmiertelnie groźne pole asteroidów!

Luke ciężko dyszał prawie pozbawiony tchu w ostatniej

próbie wytrzymałości. Jego tyran Jedi wyprawił go na bieg
maratoński przez gęste poszycie dżungli. Yoda nie tylko
wysłał go na ten wyczerpujący bieg, ale też zaprosił się na
przejażdżkę. Z torby przywiązanej na plecach Luke'a mały
Mistrz Jedi obserwował, jak trenowany Jedi dyszy i poci się
w tym trudnym wyścigu.

Yoda potrząsnął głową i zamruczał do siebie z pogardą

na temat braku wytrzymałości chłopca.

Zanim dotarli do polanki, gdzie cierpliwie czekał Erdwa

Dedwa, wyczerpanie Luke'a niemal wzięło nad nim górę.
Kiedy wpadł na polankę, Yoda miał dla niego w zanadrzu
kolejną próbę.

Jeszcze nie zdołał złapać tchu, kiedy mały Jedi zza jego

pleców rzucił mu przed oczy metalową sztabkę.
Ale Luke nie był dość szybki i sztabka upadła — nie tknięta
— z głuchym stukiem na ziemię. Chłopiec zwalił się
kompletnie wyczerpany na wilgotny grunt.

— Nie mogę — wyjęczał — jestem zmęczony. Yoda, który

nie wykazywał ani odrobiny współczucia, odparł:

— W siedmiu kawałkach by spadła, gdybyś był Jedi. Lecz

Luke wiedział, że nie był Jedi — w każdym razie jeszcze nie
teraz. A ostry program szkolenia ułożony przez mistrza
prawie pozbawił go tchu.

— Myślałem, że jestem w dobrej kondycji — wy-sapał.
— Tak, ale według jakiej skali, pytam — odparł mały

instruktor. — Dawne swe miary porzuć. Oducz się, oducz!

Luke naprawdę czuł się gotów oduczyć starych nawyków,

aby nauczyć się wszystkiego, co ten Mistrz Jedi miał do
przekazania. Było to ostre szkolenie, ale w miarę upływu
czasu siła i umiejętności chłopca wzrastały i nawet jego
sceptyczny mały nauczy ciel zaczął mieć nadzieję. Ale nie
było to łatwe.

Yoda spędzał długie godziny wykładając młodemu

uczniowi sposób życia Jedi. Siedząc pod drzwiami chatki,
słuchał uważnie wszystkich opowieści i lekcji mistrza. Yoda
mówiąc żuł swoją gałązkę gimer, krótki patyczek z trzema
odgałęzieniami na końcu.

Były też testy fizyczne wszelkich rodzajów. Luke

szczególnie ciężko pracował nad poprawieniem skoku.
Kiedyś poczuł się gotowy zademonstrować Yodzie wynik.
Siedząc na pniu nad szerokim stawem, mistrz usłyszał, jak
ktoś głośno szeleści, nadchodząc przez zarośla.

Nagle po drugiej stronie stawu wyłonił się jego uczeń,

biegnąc przez wodę. Zbliżając się do brzegu, skoczył z
rozpędu w kierunku nauczyciela, wznosząc
się wysoko ponad taflę wody. Nie sięgnął jednak brzegu i
wylądował w wodzie z głośnym pluskiem, całkowicie
mocząc mistrza.

Niebieskie wargi Yody opadły w dół z rozczarowaniem.
Ale uczeń nie miał zamiaru się poddać. Był zdecydowany

zostać Jedi i bez względu na to, jak głupio miałby się czuć
próbując, chciał przejść każdy test, jaki wymyśli dla niego
Yoda. Więc nie skarżył się, kiedy mistrz kazał mu stanąć na
głowie. Z początku trochę niezręcznie zmienił pozycję i po
kilku chwiej

nych momentach stał mocno na rękach.

Wydawało się, że stoi tak godzinami, ale było mu łatwiej, niż
gdyby miał to zrobić przed rozpoczęciem szkolenia. Jego
zdolność koncentracji powiększyła się tak znacznie, że
potrafił zachować doskonałą równowagę — nawet z Yoda
siedzącym mu na podeszwach stóp.

Ale to była tylko część próby. Nauczy ciel dał mu sygnał,

stukając w nogę gałązką gimer. Powoli, ostrożnie i przy
pełnej koncentracji Luke oderwał jedną rękę od ziemi.
Zachwiał się lekko przy przesunięciu środka ciężkości, lecz
utrzymał równowagę i koncentrując się zaczął podnosić
mały kamień przed sobą. Ale nagle dobiegły go gwizdy i
piski R2.

Zwalił się na ziemię, a Yoda odskoczył od padającego

chłopca. Młody uczeń Jedi spytał ze złością:

— Och, Erdwa, o co chodzi?
Robot kręcił się gorączkowo w kółko, próbując przekazać

swą wiadomość serią elektronicznych pisków. Luke patrzył,
jak pomknął do krawędzi bagna. Pospieszył za nim i
zobaczył to, o czym próbował mu powiedzieć mały robot.

Stojąc na krawędzi wody ujrzał, że pod jej powierzchnią

zniknęło wszystko oprócz czubka dziobu X-- skrzydłowca.

— Och, nie — jęknął. — Teraz go już nigdy nie

wydostaniemy.

Yoda przyłączył się do nich i tupnął nogą rozgniewany

uwagą Luke'a.

— Aż tak pewien jesteś? — krzyknął. — A próbowałeś?

Ty nigdy niczego nie możesz zrobić. Tego, co mówię, nie
słuchasz? — Jego mała pomarszczona twarz wykrzywiła się
we wściekłym grymasie.

Luke spojrzał najpierw na swego mistrza, a potem z

powątpiewaniem na zatopiony statek.

— Mistrzu — powiedział ze sceptyzmem w głosie —

podnoszenie kamieni to jedno, ale to jest coś innego.
Mały nauczyciel był naprawdę rozgniewany.

— Nie! Nic innego! — krzyknął. — Różnice są w twoim

umyśle. Wyrzuć je! Już nie są ci potrzebne.

Luke ufał mistrzowi. Jeśli Yoda mówił, że można to zrobić,

to może powinien spróbować. Spojrzał na pogrążonego X-
skrzydłowca i przygotował się do największej koncentracji.

— Dobrze — powiedział w końcu. — Spróbuję. Znowu

powiedział coś niewłaściwego.

— Nie — rzekł Yoda ze zniecierpliwieniem. — Nie próbuj.

Zrób to. Zrób. Albo nie rób w ogóle. Prób nie ma.

Chłopiec zamknął oczy. Spróbował wyobrazić sobie

zarysy, kształt, wyczuć wagę swego myśliwca. Skon-
centrował się na jego ruchu, kiedy będzie wynurzał się z
mętnych wód.

Kiedy się koncentrował, usłyszał jak woda kipi i bulgocze,

a potem zaczyna się pienić wokół wyłaniającego się dziobu
X-skrzydłowca. Czubek myśliwca powoli unosił się ponad
wodę, przez moment nad nią zawisł, a potem zniknął pod jej
powierzchnią z głośnym pluskiem.

Luke był wyczerpany i musiał chwytać powietrze dużymi

haustami.

— Nie potrafię — powiedział zniechęcony. — Jest za

duży.

— Wielkość nie ma znaczenia — powtórzył uparcie Yoda.

— Roli nie odgrywa żadnej. Na mnie spójrz. Po wielkości
mnie sądzisz, prawda?

Skarcony tylko potrząsnął głową.
— A nie powinieneś — poradził Mistrz Jedi. — Bo moim

sprzymierzeńcem jest Moc. A sprzymierzeńcem jest
potężnym. Życie ona tworzy i sprawia, że ono wzrasta. Jej
energia nas otacza i łączy. Świetlistymi istotami jesteśmy,
nie tą surową materią. — Yoda szerokim gestem wskazał
ogrom otaczającego ich wszechświata. — Poczuć ją
musisz. Wczuj się w jej przepływ. Wyczuj Moc wokół siebie.
Tutaj — powie

dział wskazując palcem — pomiędzy tobą i

mną, tym drzewem i skałą.

Podczas gdy wyjaśniał naturę Mocy, Erdwa odwrócił swą

kopulastą głowę, bezskutecznie próbując uchwycić tę „Moc"
na przyrządach. Zagwizdał i zahuczał zbity z tropu.

— Tak, wszędzie — ciągnął mistrz, nie zwracając uwagi

na małego robota. — Czeka, aby ją wyczuć i posłużyć się
nią. Tak, nawet między tą ziemią i tamtym statkiem!

A potem Yoda odwrócił się i spojrzał na bagno, a

równocześnie woda zaczęła się burzyć. Powoli dziób
myśliwca znowu wyłonił się z delikatnie spienionej toni.

Luke gapił się ze zdumieniem na X-skrzydłowca, który

wdzięcznie uniósł się z mokrego grobowca i ruszył
majestatycznie do brzegu.

Przysięgał sobie w duchu nigdy już nie używać słowa

,,niemożliwe". Bo oto stojąc na korzeniu drzewa
maleńki Yoda bez wysiłku przenosił statek z wody na brzeg.
Był to widok, w który ledwo wierzył. Lecz wiedział, że jest to
przekonujący przykład mistrzostwa Jedi w posługiwaniu się
Mocą.

Erdwa, równie zdumiony, lecz nie nastawiony tak

filozoficznie, wydał serię głośnych gwizdów, a potem
czmychnął za jakieś ogromne korzenie.

X-skrzydłowiec poszybował na plażę, a potem łagodnie

się zatrzymał.

Luke poczuł się przygnieciony wyczynem, jakiego był

świadkiem, i podszedł do Yody z lękiem.

—Ja... — zaczął oszołomiony. — Nie mogę w to uwierzyć.
— I dlatego ci się nie udaje — odpowiedział ten z

naciskiem.

Młody mężczyzna potrząsnął głową w zdumieniu,

zastanawiając się, czy kiedykolwiek wzniesie się do
poziomu Jedi.

Łowcy nagród! Będąc jedną z najbardziej pogardzanych

wśród mieszkańców Galaktyki, ta klasa amo-rainych
zdobywców pieniędzy składała się z przed-stawicieli
wszystkich gatunków. Było to odrażające zajęcie i często
przyciągało do siebie odrażające istoty. Niektóre z nich
zostały wezwane przez Dartha Vadera i stały teraz z nim na
mostku gwiezdnego niszczyciela.

Admirał Piett obserwował tę zbieraninę z pewnej

odległości, stojąc z jednym z kapitanów. Stwierdzili, że
Czarny Lord zaprosił szczególnie dziwaczny zbiór łowców
fortuny, włączając Bosska, którego miękka, obwisła twarz
wpatrywała się w Vadera ogromnymi, przekrwionymi
oczami. Obok Bosska stali Zuckuss i Dangar, dwa okazy
ludzkie pokiereszowane w niezliczonych,
niewypowiedzianych bitwach i przygo
dach. W grupie był także powgniatany i matowy robot koloru
chromu IG-88, stojący obok osławionego Boba Fetta. Łowca
nagród, człowiek Fett, był znany ze swych szczególnie
bezwzględnych metod. Ubrany był w pokryty bronią
opancerzony kombinezon z rodzaju tych, jakie nosiła grupa
nikczemnych pokonanych przez Rycerzy Jedi w Wojnach
Klonów. Kilka skalpów zaplecionych w warkocze dopełniało
jego nieprzyje

mnego wyglądu. Na sam widok Boba Fetta

admirał wzdrygnął się ze wstrętem.

— Łowcy nagród — rzekł Piett z pogardą. — Po co miałby

ich tu sprowadzać? Rebelianci nam nie uciekną.

Zanim kapitan zdążył odpowiedzieć, do admirała podbiegł

kontroler statku.

— Sir — powiedział pospiesznie — mamy sygnał z

bezwzględnym pierwszeństwem z niszczyciela „Mściciel".

Admirał Piett przeczytał sygnał i pospieszył z informacją

do Dartha Vadera. Zbliżając się do grupy, usłyszał końcowe
instrukcje Lorda Sith.

— Nagroda dla tego, kto odnajdzie ,,Sokoła Mil-lenium",

będzie znaczna — mówił. — Wolno wam użyć wszystkich
koniecznych metod, ale chcę mieć dowód. Żadnej anihilacji.

Przerwał odprawę, gdy podbiegł do niego admirał Piett.
— Panie — szepnął admirał w uniesieniu — mamy ich!

X

Nieprzyjacielski niszczyciel dojrzał „Sokoła Mil-lenium" w
chwili, kiedy frachtowiec wystrzelił z ogromnego asteroidu.

Od tego momentu statek Imperium podjął pościg za

frachtowcem, oślepiając go ogniem swych dział. Nie
powstrzymany przez deszcz asteroidów uderzających o
masywny kadłub, gwiezdny niszczyciel nieustępliwie dążył
śladem mniejszego statku.

,,Sokół Millenium", o wiele zwrotniejszy od swego

prześladowcy, śmigał wokół większych asteroidów pę-
dzących w jego stronę. ,,Sokołowi" udawało się utrzymywać
dystans między sobą a „Mścicielem", ale było jasne, że
uparty statek nie zamierza zaniechać pościgu.

Nagle na kursie uciekinierów pojawił się gigantyczny

asteroid pędzący w ich kierunku z niewiarygodną
prędkością. Statek wykonał błyskawiczny zwrot i olbrzym
przemknął obok niego, aby nieszkodliwie eksplodować na
kadłubie „Mściciela".

Hań Solo dostrzegł błysk przez przednią szybę kok-pitu.

Statek, który deptał im po piętach, wydawał się absolutnie
niewrażliwy, ale Hań nie miał czasu zastanawiać się nad
różnicami między oboma statkami. Cały wysiłek poświęcał
utrzymaniu kontroli nad „So

kołem" nękanym ogniem z

imperialnych dział.

Księżniczka Leia z napięciem obserwowała asteroi-dy i

salwy rozbłyskujące w czerni przestrzeni kosmicznej na
zewnątrz kokpitu. Palce mocno zacisnęła na poręczy swego
fotela. Wbrew wszelkiej logice miała cichą nadzieję, że
wyjdą z pościgu żywi.

Uważnie wodząc wzrokiem za rozbłyskami na monitorze

śledczym, Ce Trzypeo zwrócił się do pilota:

— Widzę brzeg pola asteroidów, sir — zameldował.
— Dobrze — odpowiedział Hań. — Jak tylko z niego

wyjdziemy, włączymy temu maleństwu hipemapęd.
— Był pewien, że w ciągu paru sekund ścigający ich
gwiezdny niszczyciel zostanie z tyłu o całe lata świetlne.
Zakończył już naprawę systemów szybkości świetlnej
frachtowca i teraz pozostawało jedynie wyprowadzić statek
na wolną przestrzeń, gdzie mógłby wyrwać się w
bezpieczne miejsce.

Dało się słyszeć podekscytowane szczeknięcie, kiedy

Chewbacca wyjrzał przez okno i zobaczył, że gęstość
asteroidów już się zmniejsza. Ale ucieczka nie była jeszcze
zakończona, bo ,,Mściciel" zbliżał się, a pociski z jego dział
bombardowały „Sokoła", powodując jego przechył na jedną
stronę.

Hań gwałtownie manipulował sterami, aby ustawić statek

z powrotem na równej stępce. A w następnej chwili „Sokół"

wyrwał się świecą z niebezpiecznych odłamów skalnych i
wszedł w spokojną, upstrzoną gwiazdami ciszę otwartej
przestrzeni kosmicznej. Chewbacca zaskowyczał z radości,
że wreszcie wydostali się ze śmiertelnie groźnego pola, ale
równie gorąco pragnął zostawić gwiezdnego niszczyciela
daleko w tyle.

— Ja też, Chewie — odpowiedział Korelianin.

— Opuśćmy ten teren. Przygotować się do wejścia w
prędkość światła. Tym razem to oni się zdziwią. Trzymajcie
się...

Wszyscy napięli mięśnie, kiedy pociągnął do siebie

dźwignię przepustnicy prędkości świetlnej. Ale to załoga
"Sokoła Millenium", a głównie sam kapitan, zdziwiła się, bo
po raz kolejny... nic się nie stało.
Nic! Jeszcze raz pociągnął gorączkowo dźwignię do
siebie.
Statek ciągle utrzymywał prędkość podświetliła.

— To nieuczciwe — krzyknął, zaczynając wpadać w

panikę.

Chewbacca był wściekły. Rzadko zdarzało się, że wpadał

w złość na swego przyjaciela i kapitana. Ale teraz był
wyprowadzony z równowagi i dawał wyraz swej wściekłości
gniewnymi warknięciami, rykiem i szczęknięciami.

— Niemożliwe — powiedział Hań, próbując się bronić,

rzucając jednocześnie okiem na zapisy na ekranach
komputera. — Sprawdziłem obwody przekaźnikowe.

Chewbacca znowu szczeknął.
— Mówię ci, że tym razem to nie moja wina. Jestem

pewien, że sprawdziłem. Leia westchnęła głęboko.

— Nie mamy prędkości światła? — rzekła tonem, który

wskazywał, że i tę katastrofę przewidziała.

— Sir — wtrącił się Če Trzypeo — straciliśmy tylną

osłonę. Jeszcze jedno bezpośrednie trafienie w sektor tylni i
koniec z nami.

— No — powiedziała księżniczka, mierżąc wściekłym

spojrzeniem kapitana ,,Sokoła Millenium" — i co teraz?

Hań zdał sobie sprawę, że ma tylko jedno wyjście. Nie

było czasu na jakiekolwiek planowanie czy sprawdzanie
odczytów komputerowych, tym bardziej że ,,Mściciel"
wyszedł już z pola asteroidów i szybko ich doganiał. Musiał
podjąć decyzję opartą na instynkcie i nadziei. Naprawdę nie
mieli alternatywy.

— Ostry zwrot, Chewie — rozkazał i pociągnął do siebie

jedną z dźwigni, patrząc na swego drugiego pilota, —
Obróćmy to pudło.

Nawet Chewbacca nie potrafił zgłębić zamiarów Solo.

Szczeknął zdezorientowany — może niezbyt wyraźnie
usłyszał rozkaz.

— Słyszałeś, co powiedziałem! — wrzasnął Hań.

— Zawracaj! Cała moc na przednią osłonę! — Tym razem
nie można było nie zrozumieć jego rozkazu i choć Chewie
nie mógł pojąć tego samobójczego manewru, posłuchał.
Księżniczka była oszołomiona.

— Chcesz ich zaatakować? — wyjąkała z niedowie-

rzaniem. Pomyślała, że teraz nie mają żadnej szansy
przeżycia. Czy to możliwe, że Hań naprawdę oszalał?

Przeprowadziwszy jakieś obliczenia w swoim kom-

puterowym rozumie, Trzypeo zwrócił się do kapitana.
— Sir, jeśli wolno mi zauważyć, szansę przeżycia
bezpośredniego ataku na gwiezdny niszczyciel Imperium
wynoszą...

Chewbacca warknął na złocistego robota i Trzypeo

natychmiast się zamknął. Tak naprawdę, to nikt na
pokładzie nie był zainteresowany tymi danymi, szczególnie,
że ,, Sokół" już kładł się w ostry skręt na kurs prosto w
szalejącą burzę ognia z imperialnych dział.

Solo całkowicie skoncentrował się na pilotażu. Ledwo

udawało mu się unikać nawały ognia wymierzonego w
,,Sokoła". Frachtowiec uskakiwał i kluczył, ciągle kierując się
prosto na statek nieprzyjaciela, unikając trafień prowadzony
pewną ręką Hana.

Nikt w jego małym statku nie miał zielonego pojęcia, co

planował.

— Nadlatuje za nisko! — krzyknął oficer pokładowy, choć

prawie nie wierzył w to, co widzi.

Kapitan Needa i załoga gwiezdnego niszczyciela pobiegła

na mostek „Mściciela", aby obserwować samobójcze
podejście ,,Sokoła Millenium", a w całym ogromnym
imperialnym statku zawyły syreny alarmowe. Mały
frachtowiec nie mógł wyrządzić wielu szkód przy zderzeniu z
kadłubem olbrzyma, ale jeśli
przebiłby się przez okna mostku, pokład sterowniczy
zostałby zaścielony trupami. Przerażony oficer
obserwacyjny odczytał namiary.

— Zderzymy się!
— Osłony włączone? — zapytał kapitan Needa.

— Chyba zwariował!

— Uwaga! — wrzasnął oficer pokładowy. „Sokół" pędził

wprost na okna mostku. Znajdująca się tam załoga
„Mściciela" padła w przerażeniu na podłogę. Ale w ostatniej
chwili frachtowiec ostro po

szedł w górę. A potem...

Kapitan Needa i jego ludzie powoli podnieśli głowy. Za

oknami mostku zobaczyli tylko spokojny ocean gwiazd.

— Namierzyć ich — rozkazał kapitan. — Mogą zawrócić

do następnego ataku.

Oficer obserwacyjny usiłował odnaleźć frachtowiec na

swoich ekranach. Ale nie było nic do odnalezienia.

— To dziwne — mruknął.
— O co chodzi? — zapytał Needa podchodząc, aby

samemu spojrzeć na monitory śledzące.

— Tego statku nie ma na żadnym z naszych ekranów.
Kapitan był zdezorientowany. — Nie mógł zniknąć. Czy

taki mały statek mógłby mieć urządzenie maskujące?

— Nie, sir — odparł oficer pokładowy. — Może w ostatniej

chwili weszli w prędkość światła.

Kapitan Needa czuł, że jego gniew rośnie mniej więcej w

takim samym tempie, jak jego oszołomienie.
— To dlaczego atakowali? Mogli wejść w nadprzestrzeń,
kiedy wydostali się z pola asteroidów.

— Ale nie ma po nich śladu, sir, bez względu na to, jak to

zrobili — odpowiedział oficer obserwacyjny, w dalszym
ciągu nie mogąc zlokalizować „Sokoła" na
swoich ekranach. — Jedynym logicznym wyjaśnieniem jest
to, że weszli w prędkość świetlną.

Kapitan był wstrząśnięty. Jak to pudło mogło im umknąć?
Podszedł adiutant.
— Sir, Lord Vader żąda ostatnich raportów z pościgu —

zameldował. — Co mam mu powiedzieć?

Needa cały się sprężył. Pozwolić uciec „Sokołowi

Millenium", kiedy był tak blisko, było niewybaczalnym
błędem, a wiedział, że musi stawić się przed swym panem i
zameldować o porażce. Był gotów przyjąć każdą karę, jaka
na niego czekała.

— Ja jestem za to odpowiedzialny — powiedział. —

Proszę przygotować prom. Kiedy spotkamy się z Lordem
Sith, przeproszę go osobiście. Proszę zawrócić i jeszcze raz
przeszukać obszar.
Następnie, jak żywy potwór z zamierzchłej przeszłości,
ogromny „Mściciel" zaczął powoli robić zwrot;
ale w dalszym ciągu po „Sokole Millenium" nie było ani
śladu.

Dwie świecące kule unosiły się jak świetliki z innego

świata nad ciałem Luke'a leżącym nieruchomo w błocie.
Stojąc opiekuńczo nad swym powalonym panem, mały
beczkowaty robot wysuwał od czasu do czasu mechaniczny
wysięgnik, odganiając tańczące obiekty, jakby były
komarami. Ale unoszące się w powietrzu świetliste kule
odskakiwały poza jego zasięg.

Erdwa Dedwa pochylił się nad nieruchomym ciałem i

zagwizdał, usiłując przywrócić je do życia. Lecz Luke,
nieprzytomny od wyładowań kuł energii, nie reagował.
Robot odwrócił się do Yody, który siedział spokojnie na
pieńku, i zaczął buczeć z gniewem i wymyślać małemu
Mistrzowi Jedi.

Nie spotkawszy się ze współczuciem, Erdwa odwrócił się

z powrotem do Luke'a. Jego elektroniczne obwody
powiedziały mu, że próby obudzenia go tymi cichymi
dźwiękami nie mają sensu. Wewnątrz jego metalowego
kadłuba włączył się system awaryjnego ratowania życia;
wysunął małą metalową elektrodę i oparł ją na piersi
komandora. Wydając cichy, pełen zatroskania pisk,
spowodował łagodny wstrząs elektryczny, akurat wysta-
rczający, aby przywrócić Luke'owi przytomność. Pierś
chłopaka uniosła się; obudził się nagle.

Wyglądając na oszołomionego, młody uczeń Jedi

potrząśnięciem głowy przywrócił jasność myślom. Rozejrzał
się wokół, rozcierając ramiona boleśnie zaatakowane przez
samonaprowadzające się kule Yody. Zauważywszy, że
szperacze wciąż nad nim wiszą, Luke zmarszczył się.
Potem usłyszał w pobliżu radosny chichot swojego
nauczyciela i spojrzał na niego z gniewem.

— Koncentracja, hę? — zaśmiał się Yoda, radośnie

marszcząc swą pobrużdżoną twarz. — Koncentracja!

Luke nie czuł się na siłach, by odwzajemnić uśmiech.

— Myślałem, że te szperacze są nastawione na ogłu-

szenie! — wykrzyknął z gniewem.

— Tak też i jest — odpowiedział rozbawiony Yoda.
— Są o wiele silniejsze niż to, do czego jestem

przyzwyczajony — ramię chłopca pulsowało boleśnie.

— Znaczenia by to nie miało, gdyby Moc przez ciebie

płynęła — odpowiedział mistrz. — Wyżej byś skakał!
Szybciej byś się ruszał! — wykrzyknął. — Na Moc otworzyć
się musisz.

Uczeń zaczynał odczuwać zniecierpliwienie żmudnym

szkoleniem, choć trenował dopiero od niedawna. Czuł, że
jest bardzo blisko poznania Mocy, ale nie udało mu się tyle
razy i zdawał sobie sprawę, jak
jeszcze mu do niej daleko. Ale teraz prowokujące słowa
Yody poderwały go na nogi. Był zmęczony tak długim
czekaniem na tę siłę, znużony brakiem powodzenia i coraz
bardziej rozzłoszczony niejasnymi naukami.

Chwycił swój miecz laserowy leżący w błocie i szybko go

uruchomił.

Przerażony Erdwa Dedwa umknął na bezpieczną

odległość.

— Jestem teraz na nią otwarty! — krzyknął. — Czuję ją.

No dalej, latające miotaczyki! — Z ogniem w oczach Luke
nastawił miecz i ruszył w kierunku szperaczy. Natychmiast
uciekły i zatrzymały się nad Yoda.

— Nie, nie — skarcił go Mistrz Jedi, potrząsając siwą

głową. — To na nic. Czujesz gniew.

— Czuję Moc! — zaprotestował Luke gwałtownie.
— Gniew, gniew, strach, agresję! — Yoda ostrzegł:

— Ciemną stroną Mocy są one. Łatwo przepływają... łatwo
je włączyć do walki. Strzeż się, strzeż się, strzeż się ich. Za
siłę, jaką przynoszą, zapłata jest duża.

Chłopak opuścił miecz i zmieszany wpatrywał się w

nauczyciela.

— Zapłata? — zapytał. — Jak to?
— Ciemna strona przyzywa — powiedział Yoda

dramatycznie. — Ale jeśli już raz na ciemną ścieżkę
wejdziesz, na zawsze zdominuje ona twoje przeznaczenie.
Spali cię ona — tak jak pewnego ucznia Obi-
—wana. Luke skinął głową. Wiedział, o kim mówi Yoda.

— Lord Vader — powiedział. Po chwilowym namyśle

zapytał: — Czy ciemna strona jest silniejsza?

— Nie, nie. Łatwiejsza, szybsza, bardziej nęcąca.
— Ale jak mam odróżnić dobrą stronę od złej?

— zapytał zdezorientowany.

— Będziesz wiedział jak — odpowiedział Yoda

—

kiedy będziesz pogodzony..., spokojny, pasywny.

Rycerz Jedi używa Mocy do zdobywania wiedzy. Nigdy do
ataku.

— Ale powiedz mi, dlaczego... — zaczął Luke.
— Nie! Nie ma „dlaczego". Nic więcej nie powiem ci.

Oczyść umysł z pytań. Spokojnym bądź, pogódź się... —
głos mistrza zanikł, ale jego słowa wywarły hipnotyczny
efekt. Młody uczeń przestał się sprzeciwiać i zaczął
odczuwać spokój, odprężając ciało i umysł.

— Tak... — mruknął Yoda. — Spokojnie. Powoli oczy Luke'a
zamknęły się, a on sam wyrzucił
z umysłu rozpraszające go myśli. Odprężyć się. Dać
się unieść uczuciom...

— Pasywnie...
Słyszał, jak uspokajający głos Yody dociera do podatnej

ciemności jego umysłu. Siłą woli towarzyszył słowom
mistrza, dokądkolwiek miałyby go poprowadzić.

— Daj się ponieść uczuciom...
Kiedy Yoda stwierdził, że Luke jest tak odprężony, jak

tylko mógł być młody uczeń na tym etapie, zrobił prawie
niedostrzegalny gest. Dwie samonaprowadza-jące się kule
runęły znad jego głowy w kierunku chłopca wyrzucając
jednocześnie ładunki ogłuszające.

W tym momencie Luke nagle ożył i uruchomił miecz

laserowy. Zerwał się na nogi i z najwyższą koncentracją
zaczął odbijać pędzące na niego ładunki. Nieustraszenie
stawiał czoła atakowi; ruszał się i wykonywał uniki z
niezwykłą gracją. Skoki, jakie robił, aby zablokować
strumienie energii, były wyższe, niż cokolwiek, co udało mu
się osiągnąć do tej pory. Nie zmarnował ani jednego ruchu,
koncentrując się tylko na ładunkach pędzących w jego
kierunku.

A potem, tak niespodziewanie, jak się zaczął, atak

szperaczy skończył się. Świecące kule wróciły na
swoje miejsca po obu stronach głowy swego pana.

Erdwa Dedwa, nieskończenie cierpliwy jako obserwator,

wydał elektroniczne westchnienie i potrząsnął metalową
kopulastą głową.

Luke spojrzał w kierunku Yody z dumnym u-śmiechem.
— Wielkie postępy czynisz, młodzieńcze — powiedział

Mistrz Jedi. — Silniejszym się stajesz.

Młody mężczyzna był przepełniony dumą z powodu

swego wspaniałego osiągnięcia. Przyglądał się nau-
czycielowi, czekając na dalsze pochwały, ale ten nie
poruszył się ani nic więcej nie powiedział. Siedział
spokojnie, a potem uniosły się zza niego kolejne dwie
samonaprowadzające się kule i ustawiły się w szyku z
dwoma poprzednimi.

Uśmiech Luke'a powoli zamarł.

Dwaj szturmowcy w białych pancerzach podnieśli ciało

kapitana Needy z podłogi gwiezdnego niszczy-ciela Dartha
Vadera.

Needa wiedział, że śmierć jest prawdopodobnym

następstwem jego niepowodzenia w schwytaniu ,,Sokoła
Millenium". Wiedział też, że musi zameldować o tej sytuacji
swemu panu i formalnie go przeprosić. Ale w wojsku
Imperium nie było litości dla tych, którzy zawiedli. I Vader z
niesmakiem spowodował śmierć kapitana.

Czarny Lord odwrócił się, a admirał Piett i dwóch jego

kapitanów podeszło z meldunkiem o tym, co znaleźli.

— Lordzie Vader — powiedział Piett — nasze statki

zakończyły przeczesywanie obszaru i nic nie znalazły. ,,
Sokół Millenium" z całą pewnością wszedł w prędkość

nadświetlną. Prawdopodobnie jest teraz gdzieś na drugim
końcu Galaktyki.
Vader zasyczał zza maski oddechowej.

— Postawić w stan alarmu wszystkie eskadry. Obliczyć

każdy możliwy port przeznaczenia wzdłuż ich ostatniej
znanej trajektorii i wysłać flotę na poszukiwania. Proszę
mnie znowu nie zawieść, admirale, mam już naprawdę tego
dosyć!

Piett pomyślał o kapitanie „Mściciela", którego przed

chwilą wyniesiono jak worek kartofli. Pamiętał też bolesną
śmierć admirała Ozzela.

— Tak jest, panie — odpowiedział, próbując ukryć strach.

— Odnajdziemy ich. Następnie odwrócił się od adiutanta.

— Proszę rozwinąć flotę — rozkazał. Kiedy adiutant

odszedł, aby wykonać rozkazy, po twarzy admirała przebiegł
cień zmartwienia. Wcale nie był pewien, czy będzie miał
większe szczęście niż Ozzel czy Needa.

Gwiezdny niszczyciel Lorda Vadera ruszył majestatycznie

w przestrzeń. Wokół niego krążyła ochraniająca go flota
mniejszych statków; armada Imperium oddalała się od
,,Mściciela".

Nikt na jego pokładzie ani w całej flocie Vadera nie miał

pojęcia, jak blisko są swej ofiary. Kiedy gwiezdny niszczyciel
odpływał w przestrzeń, aby kontynuować poszukiwania,
niósł ze sobą niezauważony, przyklejony do jednej strony
ogromnej wieży na mostku, frachtowiec w kształcie smoka
— ,,Sokoła Millenium".

Wewnątrz sterowni ,,Sokoła" panowała cisza. Hań Solo

zatrzymał statek i wyłączył wszystkie systemy tak szybko,
że nawet zwykle rozmowny Če Trzypeo milczał. Stał, nie
drgnąwszy nawet jednym nitem, z wyrazem zdumienia
zastygłym na złocistej twarzy.

— Mogłeś go ostrzec, zanim go wyłączyłeś — po-

wiedziała księżniczka Leia, patrząc na robota stojącego
nieruchomo jak pomnik spiżu.

— Och, jak mi przykro — powiedział Hań z udawaną

troską. — Nie chciałem urazić twojego robota. Myślisz, że
hamowanie i wyłączenie wszystkiego w tak krótkim czasie
jest łatwe?

Leia miała wątpliwości, co do całej strategii.
— W dalszym ciągu nie jestem pewna, co osiągnąłeś.
Zbagatelizował jej uwagę wzruszeniem ramion. Pomyślał,

że dowie się wystarczająco szybko: po prostu nie było
innego wyboru. Odwrócił się do swego pilota.

— Chewie, sprawdź ręczne zwolnienie łap ładownika.
Wookie szczeknął, a potem wydostał się z fotela i poszedł

w kierunku rufy.

Leia obserwowała, jak zaczął odłączać łapy ładownika

tak, żeby statek mógł wystartować bez żadnych
mechanicznych przeszkód.

Potrząsając z niedowierzaniem głową, odwróciła się do

Hana.

— Jaki ma być twój następny ruch?

— Flota wreszcie rozproszy się — powiedział, pokazując

na iluminator. — Mam nadzieję, że będą trzymać się
standardowej procedury Imperium i wyrzucą śmieci zanim
wejdą w świetlną.

Księżniczka zastanawiała się przez chwilę nad tą

strategią, a potem zaczęła się uśmiechać. Ten szaleniec
właściwie mógł wiedzieć, co robi. Będąc pod tym
wrażeniem, pogłaskała go po głowie.

— Nieźle, pistolecie, nieźle. A co potem?
— Potem musimy znaleźć bezpieczny port gdzieś tutaj.

Masz jakiś pomysł?

— To zależy. Gdzie jesteśmy?
— Tutaj — powiedział Hań pokazując na konfigurację

małych punktów świetlnych — koło Układu Anoat.

Leia wysunęła się z fotela i podeszła do pilota, aby lepiej

widzieć ekran.

— To zabawne — stwierdził Hań po chwili namysłu —

mam wrażenie, że już gdzieś tutaj byłem. Sprawdzę w
logach.

— Masz logi? — księżniczka z każdą minutą była pod

większym wrażeniem. — No, no, ale jesteś zorganizowany
— zadrwiła.

— No cóż, czasami jestem — odpowiedział, śledząc dane

na ekranie komputera. — Aha, wiedziałem! Lando, to
powinno być interesujące.

— Nigdy nie słyszałam o tym układzie — powiedziała

Leia.

— To nie układ. To człowiek, Lando Calrissian.

Hazardzista, arcyoszust, łajdak — zrobił przerwę na tyle
długą, aby to ostatnie słowo dobrze do niej dotarło i mrugnął
— ...facet w twoim stylu, Układ Bespin. Dość daleko, ale
osiągalny.

Spojrzała na jeden z monitorów komputera i odczytała

dane. — Kolonia wydobywcza — zauważyła.

— Kopalnia gazu Tibanna — dodał Hań. — Lando wygrał

ją w partyjce sabacc, a przynajmniej tak twierdzi. Znamy się
od bardzo dawna.

— Czy można mu zaufać? — spytała.
— Nie. Ale nie kocha Imperium, tyle wiem.
Wookie szczeknął przez interkom.
Błyskawicznie reagując, Korelianin pstryknął kilkoma

przełącznikami wprowadzając nowe informacje na ekrany
komputera, a potem wychylił się, żeby spojrzeć przez
iluminator.

— Widzę, Chewie, widzę — powiedział. — Przygotuj

ręczne zwolnienie. — Następnie, odwracając się do
księżniczki: — Nic z tego, kochanie — odchylił się w fotelu i
uśmiechnął się zapraszająco.

Leia potrząsnęła głową, a potem uśmiechnęła się

nieśmiało i szybko go pocałowała. — Miewasz swoje chwile
— przyznała niechętnie. — Nieliczne, ale je miewasz.

Hań przyzwyczaił się do wątpliwych komplementów

księżniczki i nie można było powiedzieć, żeby tak naprawdę
miał coś przeciwko nim. Coraz bardziej podobało mu się, że

dzieli z nim jego własne sarkastyczne poczucie humoru. I
był prawie pewien, że jej się też to podoba.

— Odrywamy się, Chewie — krzyknął radośnie.

W podbrzuszu „Mściciela" otworzył się na całą szerokość

luk. I podczas gdy galaktyczny krążownik Imperium wchodził
z rykiem w nadprzestrzeń, wyrzucał z siebie jednocześnie
własny pas sztucznych asteroidów — śmieci i części
popsutego sprzętu, który rozsypał się w czarnej pustce
przestrzeni. Ukryty wśród tych odpadków, ,,Sokół Millenium"
odpadł niezauważony od kadłuba większego statku i
pozostał daleko w tyle, a „Mściciel" błyskawicznie zniknął.

,,Nareszcie bezpieczni" — pomyślał Hań Solo.
,,Sokół Millenium" zapalił silniki jonowe i popędził w

kierunku innego układu przez dryfujące kosmiczne śmieci.

Ale wśród tych rozrzuconych odpadków był jeszcze jeden

statek.

I kiedy ,,Sokół" z rykiem runął na poszukiwanie Układu

Bespin, ten drugi statek zapalił własne silniki. Boba Fett,
najbardziej osławiony i wywołujący największy strach łowca
nagród w Galaktyce, obrócił swój mały statek w kształcie
głowy słonia, ,,Niewolnika l", rozpoczynając pościg. Gdyż
Boba Fett nie zamierzał zgubić ,,Sokoła Millenium" z pola
widzenia. Za głowę jego pilota wyznaczono zbyt dużą cenę.
A była to nagroda, którą przerażający łowca chciał
stanowczo odebrać.

Luke czuł, że robi zdecydowane postępy.
Biegł przez dżunglę — z Yodą przycupniętym mu na

karku — i skakał z wdziękiem gazeli przez gęste zarośla i
korzenie drzew rosnących na bagnach.

Zaczął wreszcie pozbywać się uczucia dumy. Czuł się

lekki i w końcu był otwarty na pełne przeżycie przepływu
Mocy.

Kiedy jego maleńki instruktor rzucił mu nad głowę srebrną

sztabkę zareagował błyskawicznie. W jednej chwili odwrócił
się rozcinając sztabkę na cztery błyszczące kawałki, zanim
spadła na ziemię.

Yoda był zadowolony i skwitował wyczyn uśmiechem.

— Cztery tym razem! Moc czujesz. Ale Luke nagle

zdekoncentrował się. Wyczuł coś niebezpiecznego, coś
złego.

— Coś jest nie w porządku — powiedział do mistrza. —

Czuję niebezpieczeństwo... Śmierć.

Rozejrzał się, próbując dostrzec, co tak silnie emanowało.

Odwrócił się i zobaczył ogromne drzewo o splątanych
konarach i suchej, poczerniałej, odpadającej korze.
Podstawę drzewa otaczał mały stawek, a gigantyczne
korzenie tworzyły ponure wejście do ciemnej groty.

Delikatnie zdjął Yodę z karku i postawił go na ziemi.

Wpatrywał się jak sparaliżowany w ciemne monstrum.
Oddychał ciężko i nie mógł wydobyć z siebie głosu.

— Przyprowadziłeś mnie tutaj celowo — powiedział w

końcu.

Mistrz Jedi usiadł na powykręcanym korzeniu i włożył w

usta gałązkę gimer. Nie odezwał się, patrząc spokojnie na
Luke'a.

Chłopak zadrżał.
— Zimno mi — powiedział, ciągle patrząc na drzewo.
— Ciemna strona Mocy zawładnęła tym drzewem. Sługą

zła jest ono. Wejść tam musisz. Luke poczuł dreszcz
niepokoju.

— Co tam jest?
— Tylko to, co weźmiesz ze sobą — powiedział Yoda

niejasno.

Młody mężczyzna spojrzał ostrożnie na nauczyciela, a

potem na drzewo. W milczeniu postanowił zebrać odwagę,
chęć nauki i wejść w tę ciemność, aby stawić czoła temu, co
może go tam czekać. Nie weźmie nic oprócz...

Nie. Weźmie też swój miecz świetlny.
Uruchamiając broń, przeszedł przez płytką wodę stawu w

kierunku otworu ciemniejącego pomiędzy wielkimi, groźnymi
korzeniami.

Ale zatrzymał go głos mistrza.
— Twoja broń — skarcił go Yoda. — Nie będziesz jej

potrzebował.

Luke zatrzymał się i znowu spojrzał na drzewo. Wejść do

złej groty zupełnie bez broni? Mimo to, że stawał się coraz
sprawniejszy, czuł, że nie jest jeszcze zupełnie
przygotowany do tej próby. Chwycił miecz silniej i potrząsnął
głową.

Yoda wzruszył ramionami i spokojnie żuł gałązkę gimer.
Luke wziął głęboki oddech i ostrożnie wszedł do drzewnej

jaskini.

Wewnątrz ciemność była tak gęsta, że czuł ją na skórze,

tak czarna, że światło rzucane przez jego laserowy miecz
zostało szybko wchłonięte i oświetlało niewiele więcej niż
metr ziemi przed nim. Kiedy po

woli ruszył naprzód, coś

oślizłego, ociekającego wodą otarło mu się o twarz, a wilgoć
z nasiąkniętego wodą podłoża jaskini zaczęła przesiąkać
mu do butów.

W miarę jak posuwał się przez ciemność, jego oczy

zaczęły się do niej przyzwyczajać. Zobaczył przed sobą
jakiś korytarz, ale kiedy ruszył w jego kierunku, zaskoczyła
go gruba, lepka błona, która go całkowicie owinęła.
Przylegała mu ściśle do ciała jak pajęczyna jakiegoś
gigantycznego pająka. Wymachując mieczem świetlnym, w
końcu wyplątał się i oczyścił przed sobą ścieżkę.

Trzymając świetlny miecz przed sobą, zauważył coś na

dnie jaskini. Skierował miecz w dół i oświetlił czarnego,
błyszczącego żuka wielkości jego dłoni, który błyskawicznie
wbiegł po oślizłej ścianie, dołączając do skupiska swych
pobratymców.

Luke wstrzymał oddech i cofnął się. Zaczął zastanawiać

się nad znalezieniem wyjścia — ale zebrał się w sobie i
ruszył w głąb czarnego pomieszczenia.

Poczuł, jak przestrzeń wokół niego rozszerza się. Szedł

do przodu, używając miecza jak słabej latarni. Wytężał

wzrok w ciemności i usilnie nasłuchiwał. Nie było żadnego
dźwięku. Nic.

I nagle głośny świst.
Dźwięk był znajomy. Luke zastygł w miejscu. Słyszał ten

syk nawet w koszmarach; był to pełen wysiłku oddech
czegoś, co kiedyś było człowiekiem.

W ciemności pojawiło się światełko — błękitny płomień

właśnie uaktywnionego miecza laserowego. W jego świetle
zobaczył, jak groźnie majacząca postać Dartha Vadera
unosi świetlisty miecz do ataku i rzuca się na niego.

Rygorystyczne szkolenie Jedi przygotowało chłopaka na

to. Uniósł własny miecz i wykonał perfekcyjny unik. Tym
samym ruchem odwrócił się do Vadera i, całkowicie
koncentrując umysł i ciało, wezwał Moc. Czując w sobie jej
siłę, uniósł laserową broń i opuścił ją z trzaskiem na głowę
przeciwnika.

To jedno potężne cięcie oddzieliło głowę Czarnego Lorda

od jego ciała. Głowa i hełm uderzyły o ziemię i potoczyły się
po jaskini z głośnym metalicznym dźwiękiem. Luke patrzył
ze zdumieniem, jak ciemność całkowicie pochłania ciało
Vadera. Potem spojrzał w dół na hełm, który zatrzymał się
tuż przed nim. Przez chwilę leżał bez ruchu. Potem rozpadł
się na połowy.

Wstrząśnięty chłopak patrzył z niedowierzaniem, jak

pęknięty hełm odpada i odsłania nie nieznaną,
wyimaginowaną twarz Dartha Vadera, ale jego własną
twarz, twarz Luke'a, patrzącą w górę na niego.

Przerażony tym widokiem wstrzymał oddech. A potem,

tak nagle, jak się pojawiła, odcięta głowa znik-nęła jak
upiorna wizja.

Luke wpatrywał się w ciemne miejsce, gdzie leżała głowa

i kawałki hełmu. Jego umysł zawirował, a emocje szalejące
mu w sercu były prawie nie do zniesienia.

Drzewo! pomyślał sobie. To wszystko było jakąś sztuczką

tej okropnej groty, jakąś zagadką Yody, zain-scenizowaną
dlatego, że wszedł do drzewa z bronią.

Zastanawiał się, czy rzeczywiście walczył sam z sobą,

czy, gdyby padł ofiarą ciemnej strony Mocy, sam mógłby
stać się tak zły jak Darth Vader.

Głowił się, czy za tą niepokojącą wizją nie kryje się jakieś

nawet bardziej ponure znaczenie.

Dopiero po dłuższej chwili Luke Skywalker potrafił ruszyć

się z tej głębokiej, ciemnej jaskini.

Tymczasem mały Mistrz Jedi siedział na korzeniu i

spokojnie żuł swoją gałązkę gimer.

XI

Na gazowej planecie Bespin był świt. Rozpoczynając
podejście przez atmosferę planety, „Sokół Millenium" minął
kilka z wielu księżyców Bespin. Sama planeta świeciła tym
samym miękkim blaskiem świtu, który zabarwiał kadłub
pirackiego statku. Zbliżając się, statek zboczył z kursu, aby
uniknąć wąwozu kłębiących się chmur, które wirowały wokół
planety.

Kiedy Hań Solo w końcu przebił się statkiem przez

chmury, on sam i jego załoga po raz pierwszy zobaczyli
gazowy świat Bespin. Manewrując wśród chmur, zauważyli,
że leci za nimi jakiś obiekt latający, w którym Hań rozpoznał
dwukabinowy pojazd konwekcyj

ny. Był zdumiony, kiedy

maszyna zaczęła zbliżać się do frachtowca. ,, Sokół" nagle
zachwiał się od trafienia salwą laserowego ognia. Nikt we
frachtowcu nie ocze

kiwał takiego powitania.

Statek nadał przez system radiowy ,, Sokoła" znie-

kształconą zakłóceniami wiadomość.

— Nie — warknął Korelianin w odpowiedzi. — Nie mam

pozwolenia na lądowanie. Mój numer rejestracyjny jest...

Ale jego słowa utonęły w głośnym trzasku zakłóceń

radiowych.

Dwukabinowy pojazd najwyraźniej nie zamierzał przyjąć

zakłóceń za odpowiedź. Znowu otworzył ogień do „Sokoła",
który trząsł się i trzeszczał od każdego trafienia.

Z głośników frachtowca dobiegł wyraźnie ostrzegawczy

głos:

— Uwaga. Jakiekolwiek agresywne posunięcie spowoduje

wasze zniszczenie!

W tej chwili Hań nie miał najmniejszego zamiaru

wykonywać żadnych agresywnych posunięć. Bespin była ich
jedyną nadzieją na schronienie i nie planował zrazić do
siebie swych przyszłych gospodarzy.

— Dość drażliwi, prawda? — skomentował w stylu Če

Trzypeo.

— Myślałam, że znasz tych ludzi — powiedziała Leia

karcąco, rzucając mu podejrzliwe spojrzenie.

— No — powiedział Korelianin z rezerwą — upłynęło już

trochę czasu.

Chewbacca warknął i zaszczekał, niedwuznacznie

potrząsając głową w kierunku Hana.

— To było dawno temu — odpowiedział ostro. — Jestem

pewien, że zupełnie o tym zapomniał. — Ale zaczął się
zastanawiać, czy Lando zapomniał o przeszłości...

— Pozwolenie lądowania na stanowisku 327. Jakakolwiek

zmiana kursu spowoduje wasze...

Pilot ze złością wyłączył radio. Dlaczego mu tak

dokuczano? Przybywał w pokojowych zamiarach; czy
Calrissian nie zamierzał puścić urazów w niepamięć?
Chewbacca mruknął i zerknął na Solo, który odwrócił się do
Lei i jej zmartwionego robota.

— Pomoże nam — powiedział, próbując pocieszyć ich

wszystkich. — Znamy się od bardzo dawna... naprawdę. Nie
martwcie się.

— Kto się martwi? — skłamała nieprzekonywająco. Teraz

już wyraźnie widzieli przez okno sterowni Miasto Chmur
Bespin. Było ogromne i kiedy wyłoniło się z białej atmosfery,
wydawało się, że unosi się w chmurach. Gdy ,,Sokół
Millenium" zbliżył się do miasta, stało się jasne, że jego
rozległa struktura wspiera się od spodu na cienkim
unipodzie. Podstawę tego wspornika stanowił duży okrągły
reaktor unoszący się na skłębionym morzu chmur.

„Sokół Millenium" opadł niżej i skręcił w kierunku

lądowiska, przelatując obok wznoszących się iglic i wież
rozsianych na całym terenie. Wokół tych budowli krążyło
wiele dwukabinowych pojazdów, szybując bez wysiłku
wśród mgieł.
Hań delikatnie posadził,,Sokoła" na stanowisku 327;
kiedy jonowe silniki statku zatrzymały się z jękiem, kapitan i
jego załoga zobaczyli idący w kierunku stanowiska komitet
powitalny z bronią w ręku. Jak wszędzie wśród
mieszkańców Miasta Chmur, tak i w tej grupie byli obcy,
roboty i ludzie wszystkich ras i wyglądu. Jednym z tych ludzi
był przywódca grupy, Lando Calrissian.

Lando, przystojny czarnoskóry mężczyzna, może w tym

samym wieku co Solo, był ubrany w eleganckie szare
spodnie, niebieską koszulę i obszerny płaszcz. Stał bez
uśmiechu czekając, aż załoga ,,Sokoła" wyjdzie na
zewnątrz.

Hań Solo i księżniczka Leia pojawili się w otwartym luku

statku z dobytymi miotaczami. Za nimi stał ogromny Wookie
ze swoją bronią w ręku i pasem z amunicją przewieszonym
przez lewe ramię.

Korelianin nic nie mówił, ale spokojnie przyglądał się

groźnej grupie powitalnej, która maszerowała do nich przez
lądowisko. Zaczął wiać poranny wiatr, unosząc płaszcz
Lando jak ogromne ciemnoniebieskie skrzydła.

— Nie podoba mi się to — szepnęła Leia do Hana. Jemu

też się to nie podobało, ale nie zamierzał okazać tego
księżniczce.

— Wszystko będzie dobrze — powiedział cicho. — Zaufaj

mi. — A potem przestrzegł ją: — Ale miej oczy otwarte.
Zaczekaj tu.

Hań i Chewbacca zostawili księżniczkę na straży „Sokoła"

i zeszli po pochylni, aby stanąć twarzą
w twarz z Calrissianem i jego pstrą gwardią. Obie grupy szły
naprzeciw siebie, aż wreszcie dwaj mężczyźni zatrzymali się
w odległości trzech metrów od siebie. Przez długą chwilę
patrzyli jeden na drugiego w milczeniu.

W końcu Calrissian odezwał się, potrząsając głową i

mrużąc oczy:

— Ty oślizły, przebiegły, nic nie warty oszuście

— powiedział ponuro.

— Mogę ci wszystko wyjaśnić, stary — powiedział

Korelianin szybko — jeśli tylko zechcesz posłuchać.

Ciągle nie uśmiechając się, Lando zaskoczył zarówno

obcych, jak i ludzi mówiąc:

— Cieszę się, że cię widzę. Hań uniósł sceptycznie brew.
— Bez urazy.
— Żartujesz? — spytał ten chłodno.
Hań robił się nerwowy. Przebaczono mu czy nie?

Obstawa i adiutanci nie opuścili jeszcze broni, a postawa
Lando była tajemnicza. Usiłując ukryć zmartwienie,
Korelianin dodał wspaniałomyślnie:

— Zawsze mówiłem, że jesteś gentlemanem. Calrissian

wyszczerzył zęby w uśmiechu.

— Jasne — zachichotał.

Hań roześmiał się z ulgą i dwaj starzy przyjaciele w końcu
objęli się jak dawno rozdzieleni wspólnicy

— jakimi byli.

Lando zamachał ręką do Wookiego, który stał za swym

szefem.

— Jak ci leci, Chewbacca? — zapytał przyjaźnie.

— Dalej marnujesz czas z tym pajacem, co? Wookie
warknął z rezerwą na powitanie. Calrissian nie był pewien,
jak rozumieć to warknięcie.

— Świetnie — uśmiechnął się półgębkiem, wyglądając

dość niepewnie. Ale jego uwagę od tej kudłatej masy mięśni
i futra odciągnęła Leia schodząca po pochylni. Zaraz za tym
ślicznym zjawiskiem szedł robot protokolarny, który
ostrożnie zerknął dookoła idąc w kierunku mężczyzn.

— Hola! A co my tu mamy? — gospodarz Bespin

przywitał ją z podziwem. — Jestem Lando Calrissian,
zarządca tej placówki. A kim ty możesz być?

Księżniczka była chłodno uprzejma.
— Możesz mówić mi Leia — odpowiedziała. Lando skłonił

się formalnie i delikatnie ucałował jej rękę.

— A ja — powiedział towarzyszący jej robot przed-

stawiając się administratorowi — jestem Če Trzypeo,
stosunki między ludźmi i cyborgami, do u...

Ale zanim mógł zakończyć, Hań położył rękę na ramieniu

Lando i odprowadził go na bok z dala od księżniczki.

— Ona podróżuje ze mną — poinformował starego

przyjaciela — i nie zamierzam jej przegrać. Więc równie
dobrze możesz zapomnieć o jej istnieniu.

Przecinając lądowisko, Lando spojrzał tęsknie przez

ramię na idących za nimi Leię, Trzypeo i Chewbaccę. — To
nie będzie łatwe, przyjacielu — powiedział z żalem. A potem
odwrócił się do Hana. — Co cię tu właściwie sprowadza?

— Naprawy.

Twarz zarządcy przybrała wyraz udawanej paniki.

— Co zrobiłeś z moim statkiem?
Uśmiechając się, Solo obejrzał się na Leię. — Lando był

kiedyś właścicielem ,,Sokoła" — wyjaśnił — i czasami
zapomina, że stracił go uczciwie i raz na zawsze.

Lando wzruszył ramionami uznając chełpliwe twierdzenie

Hana.

— Ten statek uratował mi życie wiele razy. To najszybszy

kawał złomu w Galaktyce. Co jest nie w porządku?

— Hipernapęd.

— Każę moim ludziom natychmiast zabrać się do roboty

— rzekł Carlissian. — Nie zniosę myśli, że ,,Sokół
Millenium" jest pozbawiony swej duszy.

Przeszli przez wąski mostek łączący lądowisko z miastem

i natychmiast oszołomiło ich jego piękno. Zobaczyli
mnóstwo małych placów otoczonych wieżami, iglicami i
budynkami o gładkich krawędziach. Budowle składające się
na mieszkaniowe i profesjo

nalne części błyszczały bielą,

rzucając blaski w porannym słońcu. Populację miasta
tworzyły liczne obce rasy i wielu z tych mieszkańców
spacerowało szerokimi ulicami obok gości z ,, Sokoła".

— Jak ci idzie z kopalnią? — spytał Hań.

— Nie tak dobrze, jakbym chciał — odparł Calrissian. —

Jesteśmy małą i niezbyt samowystarczalną placówką. Mam
problemy z wszelkimi dostawami i...
— administrator zauważył rozbawienie Korelianina.
— Co cię tak śmieszy?

— Nic — zachichotał Hań. — Nigdy bym nie zgadł, że w

środku tego dzikiego kombinatora, jakiego znałem, siedzi
odpowiedzialny przywódca i człowiek interesu. — Musiał
przyznać, choć niechętnie, że jest pod wrażeniem. —
Dobrze ci z tym.

Lando spojrzał w zamyśleniu na starego przyjaciela.
— Twój widok z pewnością ożywia parę wspomnień. —

Potrząsnął głową z uśmiechem. — Tak, jestem teraz
odpowiedzialny. To cena sukcesu. I wiesz co? Miałeś
zupełną rację. Jest przereklamowany.

Obaj wybuchnęli śmiechem, na co paru mieszkańców

miasta przechodzących obok odwróciło głowy.

Če Trzypeo został nieco z tyłu, zafascynowany tłumami

obcych spieszących ulicami Miasta Chmur, unoszącymi się
pojazdami, wspaniałymi, wymyślnymi budynkami. Kręcił
głową, próbując wszystko to zarejestrować w swych
komputerowych obwodach.

Gapiąc się na nowe widoki, złocisty robot minął drzwi

wychodzące na pasaż. Słysząc, że się otwierają, odwrócił
się, zobaczył, jak wychodzi z nich srebrzysta jednostka 3PO
i stanął, żeby popatrzeć na robota. Kiedy tak stał, usłyszał
przytłumione piski i gwizdy dochodzące zza drzwi.

Zajrzał do środka i zobaczył znajomo wyglądającego

robota siedzącego w przedpokoju.

— Och, jednostka R2! — zaszczebiotał radośnie. —

Prawie już zapomniałem, jakie wydają dźwięki.

Trzypeo przeszedł przez drzwi i znalazł się w środku.

Natychmiast wyczuł, że on i jednostka R2 nie są sami.
Zaskoczony, wyrzucił w górę złociste ramiona, a na jego
pozłacanej płycie twarzowej zastygł wyraz zdumienia.

— Ojej! — wykrzyknął. — Wyglądają jak...
Kiedy to mówił, promień z lasera trafił go w metalową

pierś, posyłając jego części w dwudziestu różnych
kierunkach. Jego ręce i nogi roztrzaskały się i opadły w
dymiącą stertę z resztą jego mechanicznego ciała.

Drzwi z tyłu zatrzasnęły się.
Trochę dalej Lando poprowadził swoją grupkę do

biurowca. Idąc białymi korytarzami wskazywał obiekty
godne uwagi. Nikt nie zauważył nieobecności Trzypeo.

Jedynie Chewbacca nagle zatrzymał się, spojrzał do tyłu, i

zaczął węszyć z ciekawością. Następnie wzruszył
ogromnymi ramionami i poszedł za innymi.

Luke był absolutnie spokojny. Nawet jego obecna pozycja

nie powodowała wrażenia napięcia czy niepe
wności ani żadnych innych negatywnych odczuć, jakie miał,
kiedy usiłował tego dokonać po raz pierwszy. Stał na jednej
ręce, zachowując absolutną równowagę. Wiedział, że Moc
jest z nim.

Jego cierpliwy Mistrz Yoda siedział spokojnie na

podeszwach tkwiących w górze stóp Luke'a. Chłopak

skoncentrował się na swoim zadaniu i nagle oderwał od
ziemi cztery palce. Zachowując równowagę, utrzymywał
swą pozycję do góry nogami — na kciuku.

Determinacja chłopca spowodowała, że uczył się szybko.

Bardzo chciał zdobyć wiedzę i nie zrażał się testami, jakie
wymyślał dla niego Yoda. A teraz był pewny, że kiedy w
końcu opuści tę planetę, zrobi to jako dojrzały Rycerz Jedi
przygotowany do walki jedynie w najszlachetniejszych
sprawach.

Szybko odkrywał w sobie coraz głębsze pokłady Mocy i

rzeczywiście dokonywał cudów. Yoda był coraz bardziej
zadowolony z postępów ucznia. Kiedyś, kiedy stał w pobliżu
i patrzył, Luke używając Mocy uniósł dwie skrzynki na
wyposażenie i zawiesił je w powietrzu. Nauczyciel był
zadowolony, ale zauważył, że Erdwa Dedwa obserwuje to
pozornie niemożliwe zjawisko i wydaje pełne niewiary
elektroniczne piski.

Mistrz Jedi uniósł rękę i używając Mocy uniósł małego

robota z ziemi.

Erdwa zawisł w powietrzu, a jego wytrącone z równowagi

obwody wewnętrzne i czujniki próbowały wykryć
niewidzialną siłę, która utrzymywała go w powietrzu. I nagle
niewidoczna ręka zrobiła mu jeszcze jeden żart: nagle
odwróciła małego robota do góry nogami. Zaczął
rozpaczliwie nimi wymachiwać i bezradnie kręcić kopulastą
głową. Kiedy Yoda w końcu opuścił rękę, robot, razem z
dwiema skrzynkami, zaczął spadać. Ale tylko pudła rozbiły
się o ziemię. Erdwa został zawieszony w powietrzu.

Odwracając głowę, Erdwa zobaczył, że jego młody pan

stał z wyciągniętą ręką, nie pozwalając mu się roztrzaskać.

Mistrz potrząsnął głową pod wrażeniem szybkości

myślenia swego ucznia i jego opanowania.

Yoda wskoczył Luke'owi na ramię i obaj ruszyli do domu.

Ale zapomnieli o czymś: Erdwa Dedwa wisiał w powietrzu
gorączkowo piszcząc i gwiżdżąc, próbując zwrócić na siebie
ich uwagę. Yoda po prostu jeszcze raz zażartował sobie z
nerwowego robota i kiedy razem z młodym uczniem
odchodzili, Erdwa słyszał, jak podobny do dzwonka śmiech
Mistrza Jedi unosi się nagłymi wybuchami za nim, a on sam
powoli opada na ziemię.

W jakiś czas potem, kiedy zmierzch pełzł już przez gęstą

roślinność bagna, robot czyścił kadłub X-skrzy-dłowca.
Spryskiwał statek silnym strumieniem wody z węża
biegnącego od stawu do otworu w jego kadłubie. Kiedy on
pracował, Luke i Yoda siedzieli na polance. Chłopak
zamknął oczy w koncentracji.

— Bądź spokojny — powiedział nauczyciel. — Dzięki

Mocy różne rzeczy zobaczysz: inne miejsca, inne myśli,
przyszłość, przeszłość, starych przyjaciół dawno odeszłych.

Luke koncentrował się coraz bardziej na słowach Yody.

Tracił poczucie własnego ciała i pozwalał, aby jego
świadomość unosiła się razem ze słowami mistrza.

— Umysł wypełnia mi wiele obrazów.
— Kontroli, kontroli nad tym, co widzisz, musisz się

nauczyć — pouczał Mistrz Jedi. — Nie łatwo, nie szybko.

Luke zamknął oczy, odprężył się i zaczął wyzwalać umysł,

zaczął kontrolować obrazy. W końcu coś się pojawiło, z
początku niewyraźnie, coś białego, bez
kształtnego. Stopniowo obraz wyostrzył się. Zdawało się, że
jest to miasto, miasto, które unosiło się w skłębionym białym
morzu.

— Widzę miasto w chmurach — powiedział w końcu.
— Bespin — zidentyfikował je Yoda. — także je widzę.

Przyjaciół tam masz, hę? Skoncentruj się, a ujrzysz ich.

Koncentracja Luke'a pogłębiła się. Miasto w chmurach

stało się wyrażniejsze. W miarę koncentracji dostrzegał
znajome postacie ludzi, których znał.

— Widzę ich! — wykrzyknął mając oczy ciągle zamknięte.

Nagle wstrząsnął nim ostry ból fizyczny i psychiczny. — Oni
cierpią.
— To przyszłość widzisz — wyjaśnił głos Yody. Przyszłość,
pomyślał Luke. A więc ból, jaki poczuł,
nie został jeszcze zadany jego przyjaciołom. Więc
może przyszłość nie jest niezmienialna.

— Czy oni umrą? — zapytał mistrza.
Yoda potrząsnął głową i delikatnie wzruszył ramionami. —

Trudno dostrzec. Zawsze w ruchu jest przyszłość.

Chłopak z powrotem otworzył oczy. Wstał i szybko zaczął

zgarniać swój sprzęt. — To moi przyjaciele — powiedział
domyślając się, że Mistrz Jedi mógłby spróbować odwieść
go od tego, co wiedział, że musi zrobić.

— I dlatego — dodał Yoda — zdecydować musisz, jak

usłużyć im najlepiej. Jeśli odejdziesz teraz, pomóc im
mógłbyś. Ale zniszczyłbyś wszystko, o co walczyli i za co
cierpieli.

Na te słowa Luke stanął jak wryty. Osunął się na ziemię

czując, jak ogarnia go uczucie przygnębienia. Czy naprawdę
mógłby zniszczyć wszystko, dla czego pracował, a być
może zniszczyć też swoich przyjaciół? Ale jak mógł nie
spróbować ich uratować?

Erdwa wyczuł rozpacz swego pana i potoczył się do

niego, aby pocieszyć go, jak potrafił.

Chewbacca, który zaczął się martwić o Trzypeo, odłączył

się od Hana Solo i innych; zaczął szukać robota.
Wystarczyło tylko, że wędrując nieznanymi białymi
korytarzami i pasażami Bespin kierował się wyczulonym
instynktem właściwym rasie Wookie.

Kierując się zmysłami, Chewbacca trafił w końcu na o-

gromne pomieszczenie w korytarzu na zewnątrz Miasta
Chmur. Kiedy zbliżył się do wejścia do hali, usłyszał szczęk
uderzających o siebie metalowych przedmiotów. Oprócz
brzęku słychać było niskie pomrukiwania istot, z jakimi nigdy
przedtem się nie zetknął.

Pomieszczenie, które znalazł, było halą odpadków Miasta

Chmur — składnicą zniszczonych urządzeń z całego miasta
i innych wyrzuconych metalowych śmieci. Wśród
porozrzucanych kawałków metalu i splątanego drutu stały
cztery wieprzopodobne istoty. Głowy miały pokryte gęstymi
białymi włosami, które też częściowo porastały ich
pomarszczone świńskie twarze. Te humanoidalne zwierzęta

— nazywane na tej plane

cie Ugnaughtami — były zajęte

sortowaniem wyrzuco

nych kawałków metalu i wrzucaniem

ich do rozpalonego pieca.

Chewbacca wszedł do hali i od razu zauważył, że jeden z

Ugnaughtów trzyma znajomo wyglądający kawałek
złocistego metalu.

Świniopodobna istota już unosiła rękę, aby wrzucić

odciętą metalową nogę do rozpalonej czeluści, kiedy
Chewbacca ryknął na nią desperacko, Ugnaught upuścił
nogę i uciekł do swoich towarzyszy, kuląc się ze strachu.

Wookie chwycił metalową nogę i uważnie się jej przyjrzał.

Nie mylił się. Kiedy warknął gniewnie na
zbitych w gromadkę Ugnaughtów, zadrżeli i zaczęli
pochrząkiwać jak stadko przestraszonych świń.

Do okrągłego salonu apartamentów przydzielonych

Hanowi Solo i jego grupie wpadało światło słoneczne. Salon
był biały i prosto umeblowany — poza kanapą i stołem nie
było w nim wiele więcej. Każde z czworga rozsuwanych
drzwi, umieszczonych wzdłuż kolistej ściany, prowadziły do
jednego z przyległych apartamentów.

Hań wychylił się z dużego werandowego okna salonu, aby

objąć wzrokiem panoramiczny widok Miasta Chmur. To, co
zobaczył, zaparło dech nawet takiemu staremu gwiezdnemu
wyjadaczowi jak on. Patrzył jak pojazdy konwekcyjne mijają
się pomiędzy wysokimi budynkami, a potem spojrzał w dół,
na ludzi poruszających się po ulicach. Chłodne, czyste
powietrze opływało mu twarz, i przynajmniej w tej chwili czuł
się, jakby w całym wszechświecie nie istniały żadne troski.

Drzwi za nim otworzyły się, odwrócił się i zobaczył stojącą

u wejścia do swego apartamentu księżniczkę Leię.
Sprawiała oszałamiające wrażenie. Ubrana w czerwień ze
śnieżnobiałym płaszczem spływającym na podłogę, Leia
wyglądała piękniej niż kiedykolwiek. Długie, ciemne włosy
miękko okalające jej owalną twarz miała przewiązane
wstążkami. Patrzyła na niego, uśmiechem kwitując jego
pełne zdumienia spojrzenie.

— Na co się gapisz? — zapytała czerwieniąc się.
— Kto się gapi?
— Wyglądasz głupio — powiedziała ze śmiechem.
— Wyglądasz wspaniale.
Odwróciła wzrok, zmieszana. — Czy Trzypeo już wrócił?

— zapytała, próbując zmienić temat.

Zaskoczyła tym Solo. — Hę? Aha. Chewie poszedł go

szukać. Zbyt długo go nie ma, żeby tak po prostu
się zgubił. — Poklepał miękką kanapę. — Chodź tutaj. —
Skinął na Leię. — Chcę ją wypróbować.

Zastanowiła się przez chwilę nad jego zaproszeniem, a

potem podeszła i usiadła obok niego. Był uradowany jej
widoczną uległością i pochylił się, aby objąć ją ramieniem.
Odsunęła się trochę i powiedziała:

— Mam nadzieję, że Luke'owi udało się dotrzeć do Yody.
— Luke! — Hań zaczynał się denerwować. Jak długo

musiał jeszcze bawić się w ,,trudne-do-zdobycia"? To była
jej gra i jej zasady. Ale on przecież zdecydował, że wchodzi
do gry. Leia była zbyt śliczna, aby się jej oprzeć.

— Jestem pewien, że nic mu nie jest — powiedział

uspokajająco. — Prawdopodobnie siedzi gdzieś tam i
zastanawia się, co teraz robimy.

Przysunął się do niej i objął ją ramieniem przyciągając do

siebie. Spojrzała na niego zachęcająco, więc zbliżył się, aby
ją pocałować — i właśnie wtedy rozsunęły się jedne z drzwi.
Do pokoju wtoczył się Chewbacca niosąc dużą skrzynkę
wypełnioną niepokojąco znajomymi metalowymi częściami
— kawałkami, jakie pozostały z Če Trzypeo. Wookie
postawił skrzynkę na stole. Machnął ręką w stronę Hana;
szczekaniem i war

czeniem dał wyraz niepokojowi.

— Co się stało? — spytała podchodząc bliżej, aby

przyjrzeć się stercie luźnych części.

— Znalazł Trzypeo w hali śmietnikowej. Leia wstrzymała

oddech.

— Ale plątanina! Chewie, jak sądzisz, potrafisz go

naprawić?

Wookie przyjrzał się kolekcji części robota, a potem

spojrzał na księżniczkę, wzruszył ramionami i zary-czał.
Wyglądało to na niewykonalne zadanie.

— Może przekażemy go Lando do naprawy? — za-

sugerował Hań.

— Nie, dziękuję — odparła z zimnym błyskiem w oku. —

Coś tu nie gra. Twój przyjaciel Lando jest bardzo czarujący,
ale ja mu nie ufam.

— A ja tak — Solo stanął w obronie ich gospodarza. —

Słuchaj, no, kochanie, nie mam zamiaru, żebyś oskarżała
mojego przyjaciela o...

Ale przerwało mu brzęczenie rozsuwających się drzwi i do

salonu wszedł Lando Calrissian. Podszedł do nich
uśmiechając się serdecznie. — Przepraszam, nie
przeszkadzam?

— Niezupełnie — odpowiedziała wyniośle księżniczka.
— Moja droga — powiedział Lando ignorując jej chłodną

rezerwę — twoja piękność jest niezrównana. Zaiste twoje
miejsce jest u nas. Wśród chmur.

Uśmiechnęła się lodowato.
— Dzięki.
— Czy zechciałabyś towarzyszyć mi przy skromnym

posiłku?

Hań musiał przyznać, że jest trochę głodny. Jednak z

jakiegoś powodu, którego nie potrafił całkowicie określić,
ogarnęła go fala podejrzeń, co do przyjaciela. Nie pamiętał,
żeby Calrissian kiedykolwiek był tak uprzejmy. Tak
przymilny. Może Leia żywiła słuszne podejrzenia...

Tok jego myśli zakłóciło entuzjastyczne szczeknięcie

Chewiego na wzmiankę o jedzeniu. Na myśl o solidnym
posiłku ogromny Wookie aż się oblizał.

— Oczywiście wszyscy są zaproszeni — powiedział

Lando.

Księżniczka przyjęła jego ramię. Kiedy ruszyli do drzwi,

Calrissian dostrzegł pudło ze złocistymi
częściami robota. — Jakieś problemy z waszym robotem?
— spytał.

Hań i Leia wymienili przelotne spojrzenie. Jeśli Ko-relianin

chciał poprosić zarządcę Bespin o pomoc w naprawie
robota, teraz byłby właściwy moment.
— Wypadek — mruknął. — Nic takiego. Poradzimy sobie.

Wyszli z salonu zostawiając w nim roztrzaskane szczątki

robota protokolarnego.

Szli długimi białymi korytarzami, Leia między Ha-nem i

Lando. Solo nie był wcale pewien, czy podoba mu się wizja
współzawodnictwa o względy dziewczyny — szczególnie w
tych warunkach. Ale teraz byli na łasce Lando. Nie mieli
innego wyboru.

Przyłączył się do nich osobisty adiutant Calrissiana,

wysoki, łysy mężczyzna w szarej kurtce z obszernymi
żółtymi rękawami. Miał urządzenie radiowe, przylegające
mu do potylicy i zakrywające oboje uszu. Szedł z
Chewbacca trochę z tyłu za gośćmi i gospodarzem, który po
drodze do swej jadalni opisywał im sposób rządzenia
planetą.

— Więc widzicie — wyjaśnił Lando — że jesteśmy wolną

placówką i nie podlegamy jurysdykcji Imperium.

— Więc jesteście częścią gildii wydobywczej?

— spytała Leia.

— Niezupełnie, jesteśmy na tyle mali, że nas nie widać.

Wiele z tego, co robimy, jest, no... nieoficjalne.

Weszli na werandę dającą widok na spiralny szczyt

Miasta Chmur. Zobaczyli kilka pojazdów konwekcyjnych
wdzięcznie śmigających wokół pięknych wieżyc miasta. Był
to spektakularny widok i wywarł na gościach duże wrażenie.

— To urocza placówka — zachwyciła się księżniczka.

— Tak, jesteśmy z niej dumni — odparł gospodarz.

— Przekonasz się, że tutejsze powietrze jest dość
specjalne... bardzo pobudzające. — Uśmiechnął się do niej
znacząco. — Mogłabyś je polubić.

Hań nie przeoczył kokieteryjnego spojrzenia Lando i

wcale mu się ono nie podobało. — Nie planujemy zostać tu
tak długo — powiedział szorstko.

Leia uniosła brew i spojrzała szelmowsko na wściekłego

już Korelianina. — Jest bardzo odprężające
— rzekła.

Lando parsknął śmiechem i wyprowadził ich z werandy.

Zbliżyli się do jadalni z jej masywnymi zamkniętymi drzwiami
i kiedy się przed nimi zatrzymali, Chewie uniósł głowę i z
ciekawością wciągnął powietrze. Odwrócił się i z niepokojem
szczeknął do Hana.

— Nie teraz, Chewie — skarcił go partner i zwrócił się do

Calrissiana. — Lando, nie boisz się, że Imperium w końcu
odkryje to małe przedsięwzięcie i zamknie cię?

— Zawsze istnieje to niebezpieczeństwo — odparł

administrator. — Kładzie się cieniem na wszystko, co tu
zbudowaliśmy. Ale zaistniały warunki, które zapewnią nam
bezpieczeństwo. Widzisz, dobiłem targu, na mocy którego
Imperium nigdy się tu nie wtrąci.

Przy tych słowach potężne drzwi rozsunęły się i Hań

natychmiast zrozumiał, czego musiał dotyczyć ten „targ".

Przy końcu ogromnego stołu bankietowego stał łowca
nagród Boba Fett.

Fett stał obok fotela, na którym spoczywała czarna

esencja samego zła — Darth Vader. Lord Sith powoli
wyprostował się na całą swą groźną dwumetrową wysokość.

Hań rzucił Lando swoje najbardziej pogardliwe spojrzenie.

— Przykro mi, stary — powiedział zarządca lekko

przepraszającym tonem. — Nie miałem wyboru. Przylecieli
tuż przed tobą.

— Mnie też jest przykro — warknął Korelianin, wyrwał

miotacz z kabury. Wycelował go prosto w czarną postać i
zaczął posyłać w jej kierunku promienie laserowe.

Ale człowiek, który pewnie był najszybszym strzelcem w

Galaktyce, nie był dość szybki, aby zaskoczyć Vadera.
Zanim ładunki znalazły się w połowie drogi, Czarny Lord
uniósł chronioną rękawicą dłoń i bez wysiłku odbił je tak, że
eksplodowały w zetknięciu ze ścianą nieszkodliwym
deszczem latających białych odłamków.

Zdumiony tym, co właśnie zobaczył, Hań spróbować

wypalić ponownie. Ale zanim wystrzelił kolejny ładunek
laserowy, coś — coś niewidzialnego, ale niewiarygodnie
silnego — wyrwało mu broń z ręki i rzuciło ją prosto w dłoń
Vadera. Kruczoczarna postać spokojnie położyła broń na
stole.

Sycząc przez obsydianową maskę, Czarny Lord zwrócił

się do swego niedoszłego napastnika: — Będziemy
zaszczyceni twoim towarzystwem.

Erdwa Dedwa czuł, jak deszcz bębni o jego metalową

kopułkę. Posuwał się z wysiłkiem wśród błotnistych kałuż
bagna. Szedł do chatki Yody i wkrótce jego czujniki
optyczne uchwyciły złocisty blask padający z jej okien.
Zbliżając się do tego przytulnego domku odczuł ulgę, że
wreszcie ochrom się przed tym denerwującym, uporczywym
deszczem.

Ale kiedy spróbował wejść do środka, odkrył, że jego

sztywny metalowy korpus po prostu nie może przecisnąć się
przez drzwi; spróbował najpierw z jednej strony, potem z
drugiej. W końcu do jego kom
puterowego mózgu dotarło, że ma po prostu niewłaściwy
kształt.

Ledwo wierzył czujnikom. Zaglądając do środka,

zarejestrował jakąś postać krzątającą się po kuchni,
mieszającą coś w parujących garnkach, siekającą jakieś
produkty, biegającą w różnych kierunkach. Ale postać w
maleńkiej kuchni Yody, wykonująca jego prace kuchenne,
nie była Mistrzem Jedi — lecz jego uczniem.

Yoda, jak wynikało z obserwacji Erdwa, po prostu siedział

w przyległym pokoju i ze spokojnym uśmiechem przyglądał
się swemu młodemu adeptowi. Nagle Luke zatrzymał się,
jakby pojawił się przed nim jakiś przykry widok.

Mistrz zauważył zatroskane spojrzenie chłopaka. Kiedy

tak obserwował swego ucznia, zza jego pleców wychynęły
trzy świetliste szperacze i bezgłośnie runęły w kierunku
młodego Jedi, aby zaatakować go od tyłu. Luke natychmiast

odwrócił się do nich z pokrywką w jednej ręce i łyżką w
drugiej.

Szperacze wysyłały ładunek za ładunkiem prosto w

młodego mężczyznę, ale on parował je wszystkie ze
zdumiewającą zręcznością. Jeden ze szperaczy odleciał w
kierunku otwartych drzwi, skąd Erdwa obserwował popis
swego pana. Wierny robot dostrzegł błyszczącą kulę zbyt
późno, aby uniknąć ładunku, jaki wystrzeliła w jego
kierunku. Siła uderzenia przewróciła skrzeczącego robota
na ziemię powodując wstrząsy, od których niemal
obluzowały się jego elektroniczne wnętrzności.

Wieczorem, po pomyślnym przejściu kilku testów,

zmęczony Luke Skywalker zasnął w końcu na ziemi przed
domkiem Yody. Spał niespokojnie, rzucając się i cicho
jęcząc. Obok stał jego zaniepokojony robot. Wysunął
wysięgnik i przykrył swego pana kocem, który zsunął się z
niego do połowy. Ale kiedy chciał
odjechać, Luke zaczął stękać i drżeć, jakby miał okropny
koszmar.

Yoda usłyszał jęki wewnątrz domku i pośpieszył do drzwi.
Chłopiec gwałtownie obudził się. Rozejrzał się w o-

szołomieniu, zobaczył jak jego nauczyciel przygląda mu się
z progu domu z troską w oczach. — Nie potrafię pozbyć się
tego obrazu — powiedział Luke.
— Moi przyjaciele... mają kłopoty... a ja czuję, że...

— Nie wolno ci tam iść — ostrzegł nauczyciel.
— Ale Hań i Leia zginą, jeśli tego nie zrobię.
— Tego nie wiesz — to był szept Obi-wana, który

zaczynał się przed nimi materializować. Obraz postaci w
ciemnych szatach migotał i skrzył się. — Nawet Yoda nie
potrafi dostrzec ich losu.

Jednak Luke był szczerze zmartwiony i zdecydowany coś

zrobić.

— Mogę im pomóc! — upierał się.
— Nie jesteś jeszcze gotowy — powiedział Ben łagodnie.

— Masz jeszcze wiele nauki.

— Czuję Moc — odparł komandor.
— Ale nie potrafisz nad nią panować. To niebezpieczne

stadium. Teraz jesteś najbardziej podatny na pokusy
ciemnej strony.

— Tak, tak — dodał Yoda. — Obi-wana słuchaj,

młodzieńcze. Drzewo. Wspomnij niepowodzenie z drzewem.
Hę?

Luke przypomniał sobie z bólem, chociaż czuł, że w tym

doświadczeniu zyskał wiele siły i zrozumiał wiele rzeczy.

— Dużo się nauczyłem od tego czasu. I wrócę, żeby

dokończyć naukę. Obiecuję, mistrzu.

— Nie doceniasz Imperatora — rzekł Ben z powagą.

— On chce właśnie ciebie. Dlatego cierpią twoi przyjaciele.

— I dlatego muszę iść — odpowiedział. Kenobi był

stanowczy. — Nie zamierzam cię stracić na rzecz
Imperatora, tak jak kiedyś straciłem Vadera.

— Nie stracisz mnie.
— Tylko w pełni wyszkolony Rycerz Jedi, z Mocą jako

sprzymierzeńcem, pokona Vadera i jego Imperatora —
powiedział Ben z naciskiem. — Jeśli zakończysz nauki

teraz, jeśli wybierzesz prostą i łatwą ścieżkę; tak jak Vader
staniesz się narzędziem zła, a Galaktyka jeszcze głębiej
pogrąży się w otchłani rozpaczy i nienawiści.

— Zatrzymać ich trzeba — wtrącił Yoda. — Słyszysz? Od

tego zależy wszystko.

— Jesteś ostatnim Jedi, Luke. Jesteś naszą jedyną

nadzieją. Cierpliwości.

— Mam poświęcić Hana i Leię? — zapytał chłopak z

niedowierzaniem.

— Jeśli wierzysz w to, o co walczą — rzekł Yoda i zrobił

długą przerwę — ...tak!

Rozpacz ogarnęła Luke'a. Nie był pewien, czy potrafi

pogodzić rady tych wielkich mędrców z własnymi uczuciami.
Jego przyjaciele znajdują się w straszliwym
niebezpieczeństwie, więc oczywiście musi ich ratować. Ale
nauczyciele uważają, że nie jest gotowy, że może być zbyt
słaby dla potężnego Vadera i Imperatora, że może
sprowadzić na siebie i swoich przyjaciół nieszczęście — i
nawet na zawsze zagubić się na ścieżce zła.

A jednak jak mógł się bać tych abstrakcji, kiedy Hań i Leia

byli prawdziwi i cierpieli? Jak mógł pozwolić sobie na strach
przed możliwym niebezpieczeństwem grożącym jemu, kiedy
przyjaciele znajdowali się teraz w obliczu rzeczywistego
niebezpieczeństwa śmierci?

Nie miał już żadnych wątpliwości, co musi zrobić.

O zmierzchu następnego dnia Erdwa Dedwa usadowił się

w swoim gnieździe za kokpitem w myśliwcu.

Yoda stał na jednej ze skrzynek, patrząc, jak chłopiec

ładuje pojemniki jeden za drugim do spodniej części X-
skrzydłowca przy świetle jego reflektorów.

— Nie mogę cię ochraniać, Luke — przypłynął głos Bena

Kenobiego, a jego odziana w długą szatę postać przybrała
wyraźną formę. — Jeśli zdecydujesz się stawić czoła
Vaderowi, zrobisz to sam. Kiedy już podejmiesz tę decyzję,
ja nie będę mógł się wtrącać.

— Rozumiem — odparł młody mężczyzna spokojnie.

Następnie odwrócił się do swego robota i powiedział: —
Erdwa, włącz konwektory mocy.

Erdwa, który już wcześniej zwolnił sprzęgła napędu na

statku, zagwizdał uszczęśliwiony, że wreszcie opuszcza ten
ponury świat bagien, który z pewnością nie jest miejscem
dla robota.

— Luke — przestrzegł Ben — używaj Mocy tylko dla

zdobycia wiedzy i obrony, nigdy jako oręża. Nie ulegaj
nienawiści i gniewowi. One prowadzą na ciemną stronę.

Ledwo go słuchając, chłopak skinął głową. Myślał już o

długiej podróży i czekających go trudnych zadaniach. Musi
uratować przyjaciół, których życie znalazło się w
niebezpieczeństwie z jego powodu. Wspiął się do kokpitu i
spojrzał na małego mistrza.

Yoda bardzo się niepokoił o swego ucznia. — Silny jest

Vader — ostrzegł złowieszczym tonem. — Niewyraźny jest
twój los. Pamiętaj, czego się nauczyłeś. Zwracaj uwagę na
wszystko, wszystko. Może cię to uratować.

— Dobrze, mistrzu — obiecał mu Luke. — Będę uważał i

wrócę, aby skończyć to, co zacząłem. Daję ci moje słowo!

Erdwa zamknął kokpit i pilot włączył silniki.
Yoda i Obi-wan Kenobi obserwowali, jak X-skrzyd-łowiec

kołuje do startu.

— Przecież ci mówiłem — powiedział Yoda ze smutkiem,

kiedy lśniący myśliwiec wzbijał się w zamglone niebo. —
Nierozważny jest. Teraz sprawy przybiorą zły obrót.

— Ten chłopak jest naszą ostatnią nadzieją — powiedział

Ben głosem stłumionym od emocji.

— Nie — poprawił go jego były nauczyciel z mądrym

błyskiem w dużych oczach. — Jest ktoś jeszcze.

Yoda uniósł głowę ku ciemniejącemu niebu, gdzie statek

Luke'a był już tylko ledwo rozpoznawalną plamką światła
wśród migocących gwiazd.

XII

Chewiemu wydawało się, że oszaleje! Celę więzienną
zalewało jaskrawe, oślepiające światło, które raniło wrażliwe
oczy Wookiego. Nawet jego ogromne dłonie i kudłate
ramiona, którymi zakrył twarz, nie mogły całkowicie osłonić
przed blaskiem. Jego cierpienia powiększał przeszywający
gwizd, który wdzierał się do kabiny i torturował jego
delikatny słuch. Przenikliwy, ostry dźwięk całkowicie
pochłaniał gardłowe ryki bólu wydawane przez niego.

Wookie chodził tam i z powrotem po ciasnej celi. Jęczał

żałośnie i walił w grube ściany, pragnąc rozpaczliwie, aby
przyszedł ktoś, ktokolwiek, i uwolnił go. Nagle gwizd, który
nieomal rozsadził mu bębenki, urwał się, a potoki światła
zamigotały i zgasły.

Przerwanie tortury było tak nagłe, że Chewbacca zatoczył

się do tyłu. Podszedł do jednej ze ścian celi próbując
stwierdzić, czy ktoś nie nadchodzi, aby go uwolnić. Ale
gruba ściana niczego nie wyjawiła i oszalały z wściekłości
Chewbacca uderzył weń ogromną pięścią.

Lecz ona stała jak stała, nienaruszona i nie do przebicia,

a Chewie zdał sobie sprawę, że do rozwalenia jej potrzeba
by było czegoś więcej, niż samej tylko zwierzęcej siły rasy
Wookie. Zwątpiwszy w szansę wyrwania się na wolność,
Chewbacca powlókł się w stronę łóżka, gdzie leżała
skrzynka z częściami Trzypeo.

Początkowo bezmyślnie, a potem z coraz większym

zainteresowaniem, zaczął w niej grzebać. Przyszło mu na
myśl, że może da się naprawić zdemontowanego robota.
Pozwoliłoby mu to nie tylko zabić czas, ale
i doprowadzić Trzypeo do stanu używalności, co mogłoby
się okazać przydatne.

Podniósł złocistą głowę i wpatrzył się w jej zgasłe oczy.

Szczeknął kilka słów jakby chciał tym monologiem
przygotować robota do radości z powrotu do działania — lub
rozczarowania ewentualnym niepowodzeniem we
właściwym zrekonstruowaniu go.

Następnie bardzo delikatnie jak na istotę jego rozmiarów i

siły, ogromny Wookie umieścił głowę z wytrzeszczonymi

oczami na złocistym torsie. Zaczął eksperymentować z
plątaniną drucików i obwodów. Zdolności mechaniczne
wypróbował uprzednio jedynie w naprawach ,,Sokoła
Millenium", więc wcale nie był pewny, czy potrafi sprostać
tak delikatnemu zada

niu. Chewbacca potrząsał i

manipulował drucikami, zbity z tropu tym skomplikowanym
mechanizmem, kiedy oczy Trzypeo rozbłysły znienacka.

Ze środka robota wydobył się jękliwy dźwięk. Przypominał

jakby normalny głos, ale był tak niski i wolny, że nie dało się
rozróżnić słów.

— Szszturrr... emm... owww... cy... imm... perrr...

Chewbacca w oszołomieniu podrapał się po kudłatej głowie i
uważnie przyjrzał zepsutemu robotowi. Przyszło mu coś na
myśl i spróbował przełożyć jeden z kabelków do innej
wtyczki. W tym samym momencie Trzypeo zaczął mówić
swoim zwykłym głosem. To, co miał do powiedzenia,
zabrzmiało jak kwestia ze złego snu.

— Chewbacca! — wykrzyknęła głowa Če Trzypeo.

— Uważaj, szturmowcy Imperium ukrywają się w...
— zatrzymał się, jakby jeszcze raz przeżywał całe to
straszliwe wydarzenie, i zaraz krzyknął: — Och, nie!
Zastrzelili mnie!

Chewie potrząsnął głową ze współczuciem. W tej chwili

mógł jedynie spróbować złożyć w całość resztę Ce Trzypeo.

Zdarzyło się to chyba pierwszy raz, że Hań Solo krzyczał.

Nigdy nie cierpiał tak straszliwego bólu. Był przymocowany
do blatu nachylonego do podłogi pod kątem około
czterdziestu pięciu stopni. Jego ciało przeszywały w krótkich
odstępach czasu potężne ładunki elektryczne, a każdy
wstrząs był silniejszy od poprzedniego. Zwijał się z bólu
chcąc się uwolnić, ale uderzenia prądu były tak ostre, że
ledwo udawało mu się zachować .przytomność.

Darth Vader stał obok tego łoża tortur i w milczeniu

obserwował cierpienia Hana. Nie sprawiał wrażenia ani
zadowolonego, ani niezadowolonego. Napatrzyw

szy się

Czarny Lord odwrócił się plecami do wijącej się z bólu
postaci i wyszedł z celi. Drzwi zasunęły się za nim, tłumiąc
krzyki Solo.

Na zewnątrz sali tortur czekał na Lorda Sith Boba Fett z

Lando Calrissianem i osobistym adiutantem administratora.

Vader zwrócił się do Fetta z nieukrywaną pogardą. —

Łowco nagród — rzekł do człowieka w srebrzystym hełmie z
czarnym oznakowaniem — jeśli czekasz na swoją nagrodę,
zaczekasz do chwili, kiedy będę miał Skywalkera.

Ta wiadomość nie zrobiła wrażenia na pewnym siebie

łowcy. — Nie spieszy mi się, Lordzie Vader. Mnie obchodzi
tylko to, żeby kapitan nie został uszkodzony. Huta Jabb
płaci podwójnie za żywego.

— Solo doznaje znacznego bólu, łowco — wysyczał

Vader — ale nie stanie mu się krzywda.

— A co z Leia i Wookiem? — zapytał Lando z lekką

troską.

— Będą się czuli wystarczająco dobrze — odparł Czarny

Lord. — Ale — dodał tonem nie znoszącym sprzeciwu —
nigdy nie będą mogli opuścić tego miasta.

— To wcale nie było warunkiem naszej umowy

— zaoponował Calrissian. — Tak samo jak oddanie Hana
temu łowcy nagród.

— Może uważasz, że jesteś traktowany niesprawiedliwie

— powiedział Vader sarkastycznie.

— Nie — odparł zarządca zerkając na swego adiutanta.
— To dobrze — ciągnął Lord dodając zawoalowaną

groźbę: — Byłoby bardzo szkoda, gdybym musiał zostawić
tu stały garnizon.

Schylając z szacunkiem głowę Lando zaczekał, aż Darth

Vader, z łowcą nagród odwrócił się i wszedł zamaszyście do
czekającej windy. Następnie administrator Miasta Chmur i
jego adiutant ruszyli szybkim krokiem korytarzami o białych
ścianach.

— Umowa robi się coraz gorsza — poskarżył się

Calrissian.

— Może powinieneś spróbować pertraktacji — za-

sugerował adiutant.

Lando spojrzał na niego ponuro. Zaczynał zdawać sobie

sprawę, że umowa z Darthem Vaderem nic mu nie dawała.
Poza tym krzywdziła ludzi, których mógłby nazywać
przyjaciółmi. W końcu powiedział na tyle cicho, aby nie
usłyszał go żaden ze szpiegów Vadera:
— Mam co do tego złe przeczucia.

Če Trzypeo zaczynał wreszcie czuć się po staremu. Wookie
pracowicie łączył ze sobą liczne przewody i układy
wewnętrzne robota, a w tej chwili właśnie zaczynał
domyślać się, jak przymocować kończyny. Do tej pory
osadził głowę na torsie i udało mu się przyłączyć jedno
ramię. Reszta części Trzypeo leżała na stole, a z
porozrywanych stawów zwisały obwody i kabelki. Ale choć
pilnie pracował nad ukończeniem dzieła, złocisty robot
zaczął skarżyć się wniebogłosy.

— No przecież coś jest nie w porządku, bo teraz nic nie

widzę.

Cierpliwy Wookie szczeknął i poprawił jakiś przewód w

szyi Trzypeo. W końcu robot odzyskał wzrok i odetchnął z
mechaniczną ulgą.

— No, teraz lepiej.
Ale nie było o wiele lepiej. Kiedy rzucił świeżo

uruchomionym czujnikiem wzrokowym tam, gdzie powinna
być jego pierś, zobaczył swoje plecy!

— Czekaj... Ojejku. Co ty narobiłeś? Jestem tyłem do

przodu! — bełkotał w zdenerwowaniu. — Ty zżerana przez
pchły kupo kłaków! Tylko taki przerośnięty kłąb futra jak ty
mógł być na tyle głupi, żeby osadzić mi głowę...

Chewie warknął groźnie. Zapomniał, jakim robot jest

malkontentem. A ta cela jest za mała, żeby musiał
wysłuchiwać czegoś takiego. Zanim Trzypeo zorientował
się, co się dzieje, podszedł do niego i pociągnął za jakiś
przewód. Narzekania natychmiast się skończyły, a w
pomieszczeniu z powrotem zapanowała cisza.

A potem do celi zaczął zbliżać się znajomy zapach.
Wookie wciągnął nosem powietrze i pośpieszył do drzwi.

Otwarły się z buczeniem i dwóch szturmowców Imperium

wepchnęło do celi obszarpanego, wyczerpanego Hana Solo.
Szturmowcy wyszli, a Chewbacca szybko podszedł do
przyjaciela i objął go z ulgą. Hań miał bladą twarz i
podkrążone oczy. Wydawało się, że jest na granicy
wytrzymałości. Chewbacca szczeknięciem wyraził swoje
zaniepokojenie.

— Nie — powiedział Korelianin ze znużeniem w głosie —

nic mi nie jest.

Drzwi znowu się otworzyły i szturmowcy wrzucili do celi

księżniczkę. Miała jeszcze na sobie elegancki
płaszcz, ale podobnie jak Hań była rozczochrana i wy-
glądała na zmęczoną.

Kiedy szturmowcy wyszli i drzwi zasunęły się za nimi,

Chewbacca pomógł Lei podejść do Hana. Popatrzyli na
siebie z wielkim uczuciem, a potem objęli się. Po chwili
całowali się czule.

Leia, ciągle w jego ramionach, odezwała się słabo:
— Dlaczego oni to robią? Nie rozumiem, o co im chodzi.
Mężczyzna był równie zdezorientowany. — Wyłem na ich

skanerze, ale nie zadali mi ani jednego pytania.

Drzwi znowu się rozsunęły i do pomieszczenia wszedł

Lando z dwoma strażnikami z załogi Miasta Chmur.

— Wyjdź stąd! — warknął Hań. Gdyby czuł się lepiej,

rzuciłby się na zdradzieckiego przyjaciela.

— Zamknij się na chwilę i posłuchaj — uciął zarządca. —

Robię, co mogę, żeby to jakoś załagodzić.

— Świetnie — zauważył Korelianin uszczypliwie.
— Vader zgodził się przekazać Leię i Chewiego mnie —

wyjaśnił Lando. — Będą musieli tu zostać, ale przynajmniej
będą bezpieczni.

Księżniczka wstrzymała oddech. — A co z Hanem?
Calrissian spojrzał poważnie na przyjaciela. — Nie

wiedziałem, że wyznaczono za ciebie nagrodę. Vader oddał
cię łowcy nagród.

Dziewczyna spojrzała z troską na Hana.
— Nie za bardzo jesteś zorientowany, jeśli myślisz, że

Vader nie będzie chciał naszej śmierci, zanim to wszystko
się skończy — powiedział Hań do Calris-siana.

— Nie jesteście mu potrzebni — rzekł Lando. — Poluje na

jakiegoś Skywalkera.

Więźniowie wstrzymali oddech na dźwięk tego

przypadkiem wymienionego nazwiska.

— Luke? — Hań sprawiał wrażenie zaintrygowanego. —

Nie rozumiem.

Myśli księżniczki pędziły jak szalone. Wszystkie fakty

zaczynały układać się w straszną mozaikę. W przeszłości
Lord Sith ścigał Leię z powodu jej politycznego znaczenia w
wojnie między Imperium a Przymierzem Rebelian-tów.
Teraz nie raczył się nią interesować, z wyjątkiem jednej roli,
jaką mogła odegrać.

— Darth Vader zastawił na niego pułapkę — dodał Lando

— i... Leia skończyła za niego.

— Jesteśmy przynętą.
— Wszystko po to, żeby złapać tego dzieciaka?

— zdziwił się Hań. — Dlaczego on jest taki ważny?

— Nie pytaj mnie, ale on tu leci.
— Luke? Tutaj?

Lando Calrissian skinął głową.

— Nieźle nas wszystkich załatwiłeś — warknął Ko-relianin

— ...przyjacielu!

W momencie, kiedy wyrzucił z siebie ostatnie, os-

karżające słowa, poczuł nagły przypływ energii. Całą swoją
siłę włożył w cios, od którego Lando się zatoczył.
Natychmiast dwaj byli przyjaciele zwarli się we wścieklej
walce. Dwóch strażników zarządcy zbliżyło się do
mocujących się przeciwników i zaczęli tłuc Hana kolbami
swoich karabinów laserowych. Mocne uderzenie w
podbródek posłało go przez cały pokój;
ze szczęki ciekła mu krew.

Z groźnym pomrukiem Chewbacca rzucił się na

strażników. Widząc, że unoszą broń, Lando krzyknął:
— Nie strzelać!

Z trudem łapiąc oddech poturbowany administrator

zwrócił się do Solą:

— Zrobiłem dla was, co mogłem. Żałuję że nie mogłem

więcej, ale mam własne problemy. — I od
wracając się do wyjścia, dodał: — I tak już za bardzo
nadstawiłem karku.

— Jasne — odparł Hań Solo odzyskawszy zimną krew —

jesteś prawdziwym bohaterem.

Kiedy Lando wyszedł ze strażnikami, Leia i Chewbacca

pomogli Hanowi wstać i podejść do pryczy. Delikatnie
położyli zmaltretowane ciało na materac, a Leia zabrała się
do osuszania skrawkiem płaszcza krwi sączącej się z rany.

W trakcie tej czynności parsknęła śmiechem.
— Ty to potrafisz postępować z ludźmi — rzekła kpiąco.

Erdwa Dedwa obracał głową, rejestrując usianą

gwiazdami próżnię Układu Bespin.

X-skrzydłowiec właśnie wszedł w układ i pędził w czarnej

przestrzeni jak wielki biały ptak.

Jednostka R2 miała wiele do zakomunikowania swemu

pilotowi. Jej elektroniczne myśli cisnęły się bezładnie jedna
za drugą na ekran w kokpicie. W monitorze odbijała się
zacięta twarz Luke a.

Szybko odpowiedział na pierwsze z natarczywych pytań

Erdwa:

— Tak, jestem pewien, że Trzypeo jest z nimi. Mały robot

gwizdnął z podnieceniem.

— Jeszcze trochę — powiedział pilot cierpliwie. — Za

chwilę tam będziemy.

Obracając głowę, Erdwa dostrzegł skupiska gwiazd, a

jego elektroniczne wnętrzności ogarnęło lube ciepło, kiedy
X-skrzydłowiec leciał jak strzała niebieska ku planecie z
miastem w chmurach.

Lando Calrissian i Darth Vader stali obok hydraulicznej

platformy wypełniającej prawie całkowicie halę zamrażania
węgla. Czarny Lord był spokojny; adiutanci pospiesznie
przygotowywali pomieszczenie.

Platforma, otoczona niezliczonymi przewodami pary i

ogromnymi pojemnikami chemicznymi o różnych kształtach,
spoczywała w głębokim szybie w środku hali.

Czterech opancerzonych szturmowców Imperium stało na

straży zaciskając dłonie na laserowych karabinach.

Obrzuciwszy krytycznym spojrzeniem halę, Darth Vader

zwrócił się do Calrissiana:

— Urządzenie jest prymitywne, ale powinno zaspokoić

nasze potrzeby. Jeden z oficerów podbiegł do Lorda Sith.

— Lordzie Vader — zameldował — zbliża się jakiś statek;

klasa X-skrzydłowiec.

— Dobrze — powiedział zimno Vader. — Rejestrować

podejście Skywalkera i pozwolić mu wylądować. Niedługo
hala będzie gotowa na jego przyjęcie.

— Używamy tego urządzenia tylko do zamrażania węgla

— odezwał się nerwowo administrator Miasta Chmur. —
Jeśli zostanie tam umieszczony, może zginąć.

Ale Vader wziął już tę możliwość pod uwagę. Miał sposób

na stwierdzenie, jaką mocą dysponuje to urządzenie
zamrażające. — Nie zamierzam uszkodzić zdobyczy
Imperatora. Zrobimy najpierw próbę. — Skinął na jednego
ze swoich szturmowców. — Przyprowadź Solo — rozkazał
Czarny Lord.

Lando rzucił szybkie spojrzenie na Vadera. Nie był

przygotowany na czyste zło ucieleśnione przez tę
przerażającą postać.

X-skrzydłowiec szybko obniżał lot i zaczął przebijać gęsty

dywan chmur otaczających planetę.

Luke sprawdzał ekrany z rosnącą troską. Może Er-dwa

ma więcej informacji niż przepływało przez jego własną
tablicę rozdzielczą. Wystukał pytanie do robota.

— Nie wykryłeś żadnych statków patrolowych?
Odpowiedź robota była negatywna.
Tak więc Luke, przekonany, że jak dotąd jego przybycie

nie zostało wykryte, prowadził statek ku miastu ze swojej
niepokojącej wizji.

Sześciu świniokształtnych Ugnaughtów gorączkowo

przygotowywało do uruchomienia halę zamrażania węgla,
czemu przyglądali się Lando Calrissian i Darth Vader —
obecnie prawdziwy władca Miasta Chmur.

Błagając po platformie Ugnaughtowie opuścili do szybu

sieć rur przypominającą system krążenia jakiegoś olbrzyma.
Podnieśli karbonitowe przewody i wbili je w odpowiednie
otwory. Następnie sześciu humanoidów podniosło ciężki,
podobny do trumny kontener i ustawiło go na platformie.

Do hali wpadł Boba Fen na czele oddziału sześciu

szturmowców. Popychali przed sobą Hana, Leię i Wookiego,
zmuszając ich do biegu. Do szerokich pleców Chewiego był
przymocowany częściowo zmontowany Če Trzypeo; jego
jedna ręka i nogi były prowizorycznie przywiązane do torsu.
Głowa robota, zwrócona w kierunku przeciwnym niż głowa
Chewiego, gorączkowo odwracała się w drugą stronę, aby
zobaczyć dokąd idą i co ich czeka.

Vader zwrócił się do łowcy nagród.

— Umieścić go w komorze zamrażania węgla.
— A jeśli nie przeżyje? — spytał wyrachowany Boba Fett

— Ma dla mnie dużą wartość.

— Imperium wynagrodzi ci tę stratę — rzekł Czarny Lord

zwięźle.
Leia zaprotestowała pełnym udręki „Nie!". Chewbacca
odrzucił do tyłu grzywiastą głowę i wydał ogłuszający ryk. W
następnej chwili rzucił się na strażników pilnujących Hana.

Krzycząc w panice, Če Trzypeo uniósł jedyną sprawną

rękę, aby osłonić twarz.
— Zaczekaj! — wrzasnął robot. — Co robisz? Ale Wookie
mocował się ze szturmowcami, nie
zwracając uwagi ani na ich przewagę, ani na pełne
przerażenia okrzyki androidu.

— Och, nie... Nie bij mnie! — błagał robot usiłując

ochronić ręką resztę swoich części. — Nie! On wcale nie
chciał! Uspokój się, włochaty durniu!

Do hali wpadło więcej żołnierzy i natychmiast przyłączyli

się do walki. Niektórzy z nich zaczęli okładać Wookiego
kolbami karabinów, trafiając przy okazji Trzypeo.

— Auuu! — wrzeszczał robot. — Ja nic nie zrobiłem!
Szturmowcy zaczęli uzyskiwać przewagę nad Wo-okiem i

już mieli zmiażdżyć mu twarz bronią, kiedy w hałasie walki
dał się słyszeć krzyk Hana: — Chewie, nie! Przestań,
Chewbacca!

Tylko Hań Solo mógł odciągnąć rozszalałego przyjaciela

od walki. Wyrwawszy się strażnikom, podbiegł, aby
przerwać bijatykę.

Vader gestem nakazał puścić go, a walczącym sztu-

rmowcom skończyć zamieszanie.

Hań ujął kudłatego przyjaciela za potężne przedramiona,

aby go uspokoić, a potem spojrzał na niego surowo.

Wzburzony Trzypeo jeszcze się awanturował i złościł.
— Och, tak... przestań, przestań. — A potem rzekł z

mechanicznym westchnieniem ulgi. — Dzięki Bogu!

Hań i Chewbacca stali naprzeciw siebie; Korelianin patrzył

przyjacielowi ponuro w oczy. Objęli się mocno, a potem Hań
powiedział: — Zachowaj siły na następny raz, wspólniku,
kiedy szansę będą większe. — Zdobył się na uspokajające
mrugnięcie, ale Wookie był pogrążony w smutku i tylko
żałośnie szczeknął.

— Tak — powiedział Hań usiłując błysnąć uśmiechem —

wiem. Czuję się tak samo. Trzymaj się. — Potem zwrócił się
do jednego ze strażników. — Lepiej skujcie go, aż będzie po
wszystkim.

Pokonany Chewbacca nie opierał się, kiedy strażnicy

nałożyli mu na przeguby rąk pierścienie blokujące.
Korelianin po raz ostatni uścisnął partnera i zwrócił się do
księżniczki Lei. Wziął ją w ramiona; obejmowali się, jakby
nigdy nie mieli przestać.

A potem Leia przycisnęła usta do jego warg w długim,

namiętnym pocałunku. Kiedy je oderwała, w oczach miała
łzy. — Kocham cię — powiedziała cicho. — Nie mogłam ci
powiedzieć wcześniej, ale to prawda.

Odpowiedział jej swoim charakterystycznym, pewnym

siebie uśmiechem.

— No to nie zapomnij o tym, bo ja wrócę. — Wyraz jego

twarzy złagodniał; ucałował ją delikatnie w czoło.

Łzy potoczyły się po jej policzkach, kiedy odwrócił się i

spokojnie, bez strachu, ruszył do czekającej platformy.

Ugnaughtowie podbiegli do niego i ustawili go na

platformie, mocno przywiązując mu ręce i nogi do
hydraulicznego blatu. Stał tam samotny i bezradny, patrząc
po raz ostatni na przyjaciół. Chewbacca wpatrywał się w
niego żałośnie, a zza jego ramienia wystawała głowa
Trzypeo, który chciał po raz ostatni spojrzeć na dzielnego
kapitana. Administrator, Calris-sian, patrzył na tę ciężką
próbę z wyrazem żalu widocznym w każdym rysie twarzy.
Leia, choć stała w królewskiej postawie próbując być silną,
twarz miała zastygłą w maskę bólu.

Ta twarz była ostatnią, jaką zobaczył, kiedy poczuł, że

platforma nagle opada. Wookie wydał ostatni pożegnalny
ryk.

W tym strasznym momencie zbolała Leia odwróciła się, a

twarz Lando wykrzywiła się w smutku.

Rozpalony płyn runął do szybu w ogromnej chmurze

iskier.

Chewbacca odwrócił się od przerażającego widoku,

pozwalając Trzypeo lepiej wszystko widzieć.

— Zatapiają go w karbonicie — oznajmił robot. — To stop

wysokiej jakości. O wiele lepszy niż mój. Powinien być
zakonserwowany całkiem dobrze... To znaczy, jeśli przeżyje
proces zamrażania.

Chewbacca rzucił spojrzenie przez ramię ucinając

techniczny opis Trzypeo gniewnym szczeknięciem.

Kiedy płyn w końcu się zestalił, ogromne metalowe

szczypce wyciągnęły dymiącą figurę z szybu. Gwałtownie
stygła, miała rozpoznawalny ludzki kształt, ale twarz była
pozbawiona rysów i całość wyglądała jak niedokończona
rzeźba z kamienia.

Kilku świnioludzi podeszło do zamkniętego w me-talu

Hana Solo i przewróciło blok rękami chronionymi przez
grube czarne rękawice. Figura runęła na plat-»formę z
metalicznym hukiem. Ugnaughtowie umieścili ją w
pojemniku w kształcie skrzyni, przymocowali do jego boku
jakieś wyglądające jak pudełko urządzenie elektroniczne i
cofnęli się.

Lando ukląkł, przekręcił parę gałek na urządzeniu i

sprawdził temperaturę ciała Hana. Westchnął z ulgą i skinął
głową.

— Żyje — poinformował niespokojnych przyjaciół Solo —

i jest w doskonałej hibernacji. Darth Vader zwrócił się do
Boba Fetta.

— Jest twój, łowco nagród — wysyczał. — Przygotować

komorę dla Skywalkera.

— Właśnie wylądował, panie — oznajmił adiutant.
— Dopilnować, aby tu trafił.

Wskazując na Leię i Chewiego, Lando rzekł do Vadera:

— Zabieram, co należy do mnie. — Był zdecydowany

wyrwać ich z rąk Czarnego Lorda, zanim ten wycofa się z
kontraktu.

— Zabierz ich — odparł Vader — ale zostawiam tu do

pilnowania ich oddział szturmowców.

— Tego nie było w warunkach umowy — zaprotestował

zarządca z gniewem. — Powiedziałeś, że Imperium nie
będzie się wtrącać do...

— Zmieniam warunki umowy. Módl się, żebym nie zmienił

ich jeszcze bardziej.

Lando poczuł nagły ucisk w gardle; była to groźna

zapowiedź tego, co się z nim stanie, jeśli będzie sprawiał
przedstawicielowi Imperatora jakiekolwiek kłopoty. Ręka
powędrowała automatycznie do szyi, ale w następnej
sekundzie niewidzialny uchwyt roz

luźnił się i administrator

odwrócił się do Lei i Wookiego. Ich wzrok mógł wyrażać
rozpacz, ale żadne z nich nie zaszczyciło go spojrzeniem.

Luke i Erdwa ostrożnie szli pustym korytarzem. Chłopak był
zaniepokojony, że jak dotąd nie zostali zatrzymani. Nikt ich
nie pytał o zezwolenie na lądowanie, o papiery
identyfikacyjne, o cel wizyty. Wydawało się, że absolutnie
nikogo w Mieście Chmur nie interesowało, kim może być ten
młody człowiek i jego mały robot — albo co tu robią.
Wszystko to wydawało się dość groźne i Luke zaczynał czuć
się bardzo nieswojo.

Nagle usłyszał jakiś dźwięk w końcu korytarza. Zatrzymał

się i przylgnął do ściany. Erdwa, podekscytowany myślą, że
mogą wrócić między znajomych i roboty, zaczął gwizdać i
buczeć. Chłopak posłał mu rozkazujące spojrzenie i robot
wydał ostatni, słaby pisk. Następnie Luke wyjrzał za róg i
dostrzegł jakąś grupę zbliżającą się od strony bocznego
korytarza. Prowadziła ją imponująca postać w
powgniatanym
pancerzu i hełmie. Za nią dwaj uzbrojeni strażnicy z Miasta
Chmur popychali przezroczystą skrzynię. Z miejsca, gdzie
stał, wydawało mu się, że skrzynia zawiera unoszącą się w
środku podobną do rzeźby ludzką postać. Za nią szło dwóch
szturmowców Imperium, którzy spostrzegli komandora i
natychmiast otworzyli ogień.

Uchylił się jednak przed ich laserowymi ładunkami i zanim

mogli wystrzelić drugą serię, użył swego miotacza wypalając
dwie dziury w opancerzonych klatkach piersiowych
szturmowców.

Gdy żołnierze zwalili się na ziemię, dwaj strażnicy

błyskawicznie wepchnęli zatopioną postać do innego
korytarza, a chroniona zbroją postać wymierzyła swój
laserowy miotacz w Luke'a posyłając mu śmiertelny
ładunek. Promień minął chłopca o włos i wyszarpnął spory
kawałek ściany obok niego, rozbijając go w pył. Gdy chmura
opadła, znowu wyjrzał zza rogu i zobaczył, że bezimienny
napastnik, strażnicy i skrzynia zniknęh za grubymi
metalowymi drzwiami.

Usłyszawszy coś za sobą, Luke odwrócił się i ujrzał Leię,

Wookiego, Če Trzypeo i nieznajomego mężczyznę idących

jeszcze innym korytarzem pod strażą małego oddziału
szturmowców Imperium.

Machnął ręką, aby zwrócić na siebie uwagę księżniczki.
— Leia! — zawołał.
— Luke, nie! — krzyknęła głosem pełnym strachu. — To

pułapka!

Zostawiając powolnego Erdwa z tyłu, pobiegł za nimi. Ale

kiedy dotarł do małego przedsionka, Leia i inni zniknęli.
Słyszał gorączkowe gwizdy mechanicznego przyjaciela
pędzącego za nim. Gdy jednak się odwrócił, zobaczył, że
ogromne metalowe drzwi opadają z grzmiącym hukiem tuż
przed zdumionym robotem.

Luke był odcięty od głównego korytarza. A kiedy odwrócił

się, żeby znaleźć inne wyjście, ujrzał, jak zatrzaskują się
wszystkie inne drzwi prowadzące z pomieszczenia.

Tymczasem Erdwa stał nieco oszołomiony niebez-

pieczeństwem, jakiego uniknął o włos. Gdyby wtoczył się
odrobinę dalej do pomieszczenia, drzwi zmiażdżyłyby go na
złom. Przycisnął do nich swój metalowy nos, a potem wydał
gwizd ulgi i odjechał w przeciwnym kierunku.

Przedsionek, w którym znalazł się Luke, pełen był

syczących rur i pary buchającej z podłogi. Kiedy zaczął
badać pomieszczenie, zauważył nad głową otwór, który
prowadził nie wiadomo dokąd. Podszedł nieco bliżej, aby
móc się lepiej przyjrzeć, i część podłogi, na której stał,
zaczęła powoli unosić się do góry. Stał na platformie
zdecydowany stanąć twarzą w twarz z przeciwnikiem, dla
którego odbył tak daleką podróż.

Ściskając miotacz w ręku, wjechał do hali zamrażania

węgla. Panowałaby w niej śmiertelna cisza, gdyby nie syk
pary ulatniającej się z niektórych rur. Lu-ke'owi wydawało
się, że jest jedyną żywą istotą w tym pomieszczeniu, pełnym
dziwnych urządzeń i pojemników na chemikalia, ale
wyczuwał, że nie jest sam.
— Vader...
Wymówił to imię do siebie rozglądając się po hali.
— Lordzie Vader, czuję twoją obecność. Pokaż się
— chciał wywołać swego niewidocznego wroga.
— A może się mnie boisz?

Kiedy mówił, uchodząca para zaczęła kłębić się całymi

chmurami. Wtem, nieczuły na gorąco, ukazał się Lord Sith,
krocząc przez syczące opary do wąskiej galeryjki nad
komorą; jego płaszcz omiatał podłogę.

Luke ostrożnie postąpił parę kroków w kierunku

demonicznej czarnej postaci i schował miotacz do
kabury. Poczuł przypływ pewności siebie i to, że jest
zupełnie gotowy stanąć naprzeciw Czarnego Lorda jak Jedi
naprzeciw Jedi. Nie potrzebował miotacza. Wyczuł w sobie
Moc i to, że jest w końcu gotów do tej nieuniknionej walki.
Powoli zaczął wchodzić na schody.

— Moc jest z tobą, młody Skywalkerze — odezwał się z

wysoka Darth Vader — ale nie jesteś jeszcze Jedi.

Słowa te zmroziły Luke'a. Zawahał się przez moment,

przypominając sobie słowa innego byłego Rycerza Jedi:
„Luke, używaj Mocy tylko dla zdobycia wiedzy i obrony,

nigdy jako oręża. Nie ulegaj nienawiści i gniewowi. One
prowadzą na ciemną stronę".

Ale odrzucając jakiekolwiek wątpliwości, chwycił gładko

wykończoną rękojeść swego miecza świetlnego i szybko
włączył laserową klingę.

W tej samej chwili Vader włączył własny miecz laserowy i

spokojnie czekał na atak młodego Skywal-kera.

Ogromna nienawiść przeciwnika kazała Luke'owi zrobić

gwałtowny wypad i zewrzeć iskrzącą klingę z jego klingą.
Ale Czarny Lord bez wysiłku odbił uderzenie obronnym
skrętem własnej broni.

Luke zaatakował ponownie. Jeszcze raz zwarły się ostrza

energii.

Po czym stali niekończącą się chwilę patrząc na siebie

poprzez skrzyżowane miecze.

XIII

Sześciu szturmowców pilnowało administratora, księżniczki i
Wookiego. Idąc wewnętrznym korytarzem Miasta Chmur
doszli do skrzyżowania, gdzie drogę zastąpiło im dwunastu
strażników Lando i jego adiutant.

— Kod postępowania — siedem — rozkazał admini-

strator, zatrzymując się przed adiutantem.

W tej samej chwili dwunastu strażników wymierzyło swą

laserową broń w zaskoczonych szturmowców, a adiutant
spokojnie odebrał im miotacze. Jeden z nich podał Lei, drugi
Lando i czekał na następny rozkaz.

— Zatrzymaj ich w wieży więziennej — powiedział

administrator. — Tylko cicho! Nikt nie może o tym wiedzieć.

Strażnicy i adiutant odprowadzili pod bronią szturmowców

do wieży.

Leia obserwowała ten nagły zwrot w sytuacji ze

zdumieniem. Lecz zdumienie zmieniło się w kompletną
dezorientację, kiedy Calrissian, człowiek, który zdradził
Hana Solo, zaczął zdejmować więzy Che-wiemu.

— Chodźcie. Wynosimy się stąd.
Ogromne ręce Wookiego były wreszcie wolne. Nie

czekając na wyjaśnienia, Chewbacca odwrócił się do
człowieka, który go uwolnił i, ze ścinającym krew-w żyłach
rykiem, rzucił się na niego i zaczął dusić.

— Po tym, co zrobiłeś Hanowi — powiedziała Leia — nie

wierzyłabym ci ani...

Lando próbował wyjaśnić, usiłując rozpaczliwie uwolnić

się z dzikiego uścisku Chewiego:

— Nie miałem wyboru — zaczął, ale Wookie przerwał mu

gniewnym szczeknięciem.

— Jest jeszcze szansa uratowania Hana — wyrzęził.

— Są na Platformie Wschodniej.

— Chewie — powiedziała w końcu księżniczka

— puść go!

Ciągle wściekły Chewbacca rozluźnił chwyt i wpatrywał

się groźnie w próbującego odzyskać oddech człowieka.

— Miej go na oku, Chewie — rozkazała, a Wooke

zawarczał groźnie.

— Mam wrażenie — mruknął Lando pod nosem

— że popełniam kolejny wielki błąd.

Przysadzista jednostka R2 błąkała się korytarzem,

wysuwając czujniki we wszystkich możliwych kierunkach,
próbując wykryć jakiś sygnał pochodzący od jego pana —
albo w ogóle jakiekolwiek formy życia. Zdał sobie sprawę,
że kręci się w kółko i stracił rachubę przebytych metrów.

Okrążywszy róg dostrzegł kilka postaci poruszających się

korytarzem. Wygwizdując robocie pozdrowienia miał
nadzieję, że są to przyjazne jednostki.

Jedna z istot odebrała jego piski i zaczęła wołać:
— Erdwa... Erdwa... — to był Trzypeo. Chewbacca

dźwigający na plecach na wpół zmontowany Če Trzypeo
szybko odwrócił się i zobaczył krępego R2 toczącego się w
ich kierunku. Tym samym jednak zakrył sobą Trzypeo przed
wzrokiem przyjaciela.

— Czekaj! — zażądał zdenerwowany android. — Obróć

się, ty kudłaty... Erdwa, pospiesz się! Próbujemy uratować
Hana przed łowcą nagród.

Erdwa pośpieszył naprzód piszcząc cały czas, a Trzypeo

cierpliwie odpowiadał na jego gorączkowe pytania.

— Wiem. Ale panicz Luke sam może o siebie zadbać. —

Tak sobie przynajmniej powtarzał złocisty robot podczas
poszukiwań Hana.

Na Platformie Wschodniej lądowiska Miasta Chmur

dwóch strażników wepchnęło zamrożone ciało Hana Solo
przez boczny luk do ,,Niewolnika l". Boba Fett wspiął się po
drabince obok otworu. Kiedy tylko wszedł na pokład statku i
znalazł się w sterowni kazał go zamknąć.

Włączył silniki i maszyna ruszyła wzdłuż platformy

przygotowując się do startu.

Lando, Leia i Chewbacca wbiegli na platformę akurat na

czas, żeby zobaczyć jak ,,Niewolnik l" odrywa się od
podłoża i wznosi się w pomarańczowofioletowy zachód nad
"Miastem Chmur. Wookie uniósł miotacz, zawył i wypalił w
kierunku oddalającego się statku.

— To nie ma sensu — powiedział Lando. — Wyszli z

zasięgu.

Wszyscy oprócz Trzypeo obserwowali odlatujący statek.

Ciągle przymocowany do pleców Chewiego, zobaczył coś,
czego inni jeszcze nie zauważyli.

— Ojejku, nie! — wykrzyknął.
Oddział szturmowców Imperium zaatakował grupę z

wyciągniętymi laserami, z których biegły już strumienie
energii. Pierwszy strzał o mało nie trafił księżniczki, Lando
szybko zareagował otwierając ogień i po chwili powietrze
rozbłysło od krzyżujących się świetlistych smug zielonych i
czerwonych promieni z laserów.

Erdwa potoczył się do windy na platformie i schował w

środku, obserwując rozszalałą bitwę z bezpiecznej
odległości.

Lando przekrzyczał hałas miotaczy: — Prędzej, ruszamy

się stąd! — i rzucił się do otwartej windy strzelając w biegu
do szturmowców.

Ale Chewbacca i Leia zostali. Utrzymywali się na swoich

pozycjach i równym ogniem odpierali atak szturmowców.
Żołnierze padali z jękiem, a ich klatki piersiowe, ręce i
brzuchy wybuchały pod śmiertelnie celnym ogniem jednego
człowieka-kobiety i jednego Wookiego-mężczyzny.

Administrator wytknął głowę z windy i usiłował zwrócić na

siebie ich uwagę gestami przynaglając do biegu. Ale
wydawało się, że coś ich opętało; zapamiętali się w walce,
biorąc odwet za cały gniew, niewolę i stratę człowieka,
którego oboje kochali. Byli zdecy

dowani odebrać życie tym

sługom Galaktycznego Imperium.

Trzypeo chętnie byłby gdziekolwiek indziej. Niezdolny do

ucieczki mógł jedynie gorączkowo wzywać pomocy.

— Erdwa, pomóż mi! — krzyczał. — Jak ja się w to

wpakowałem? Cóż to za los gorszy od śmierci być
przywiązanym do pleców Wookiego!

— Chodźcie tutaj — Lando krzynął znowu. — Pośpieszcie

się! Prędzej!

Leia i Chewbacca ruszyli do niego, unikając laserowych

wybuchów i wpadli do czekającej windy. Przez zamykające
się drzwi zobaczyli pędzących w ich kierunku pozostałych
przy życiu szturmowców.

Miecze świetlne zwarły się z sobą w pojedynku Luke'a

Skywalkera i Dartha Vadera na platformie nad komorą
zamrażania węgla.

Luke czuł, jak platforma trzęsie się i drży z każdym

ciosem broni. Ale nie zrażał się, bo z każdym jego atakiem
Czarny Lord cofał się.

Parował mieczem ataki młodego Jedi i spokojnie mówił w

trakcie walki:

— Strach nie ma do ciebie przystępu. Nauczyłeś się

więcej niż oczekiwałem.

— Przekonasz się, że mogę sprawić mnóstwo nie-

spodzianek — odparł pewny siebie chłopak, grożąc
Vaderowi kolejnym wypadem.

— Ja też — brzmiała spokojna złowroga odpowiedź.
Dwoma eleganckimi ruchami Czarny Lord wytrącił

Luke'owi broń z ręki i odrzucił ją daleko. Cięcie klingi
będącej czystą energią wymierzone w stopy zmusiło
chłopaka do odskoczenia w tył. Potknął się i stoczył ze
schodów.

Rozciągnięty na platformie, spojrzał w górę i zobaczył

złowieszczą ciemną postać majaczącą u szczytu schodów.
Wtem runęła prosto na niego, a czarny płaszcz zatrzepotał
za nią jak skrzydła potwornego nietoperza.

Luke błyskawicznie odtoczył się na bok nie spuszczając

wzroku z Vadera, a wysoka postać wylądowała bezgłośnie
obok niego.

— Twoja przyszłość jest związana ze mną, Skywal-ker —

wysyczał Vader, nachylając się złowrogo nad chłopakiem.
— Teraz przejdziesz na ciemną stronę. Obi-wan wiedział, że
to prawda.

— Nie! — wrzasnął Luke próbując uwolnić się od złej

obecności.

— Obi-wan nie powiedział ci wielu rzeczy — ciągnął Lord

Sith. — Chodź, dokończę twego szkolenia.

Wpływ Vadera był niewiarygodnie silny; wydawało się

młodemu mężczyźnie, że jest jak żywa istota.

„Nie słuchaj go", powiedział do siebie. ,,Próbuje mnie

oszukać, zwieść, przeciągnąć na ciemną stronę Mocy, tak
jak ostrzegał mnie Ben!"

Zaczął się cofać przed postępującym naprzód Lordem. Za

plecami chłopaka otworzyła się cicho pokrywa windy
hydraulicznej, gotowej na jego przyjęcie.

— Prędzej umrę — oznajmił Luke.
— To nie będzie konieczne — Czarny Lord zaatakował go

nagle mieczem z taką siłą, że chłopak stracił równowagę i
wpadł do ziejącego otworu.

Vader odwrócił się od szybu zamrażającego i niedbale

wyłączył miecz świetlny. — Zbyt łatwo poszło
— wzruszył ramionami. — Może nie jesteś tak silny, jak
sądzi Imperator.

Tymczasem roztopiony metal zaczął wypełniać otwór za

nim. I kiedy ciągle był odwrócony, jakaś smuga wystrzeliła w
górę.

— Czas pokaże — cicho odpowiedział Luke na uwagę

Vadera.

Czarny Lord błyskawicznie odwrócił się. W tym stadium

procesu zamrażania jego tebiekt z pewnością nie powinien
móc mówić! Rozejrzał się po komorze, a potem uniósł ku
sufitowi głowę ukrytą w hełmie.

Wyskoczywszy jakiś pięć metrów w górę, aby uniknąć

karbonitu, Luke wisiał na jakichś przewodach udrapowanych
pod sufitem.

— Imponujące — przyznał Vader. — Twoja zręczność jest

imponująca.

Młody mężczyzna zeskoczył na platformę po drugiej

stronie parującego szybu. Wyciągnął rękę i jego miecz,
leżący w innej części platformy, znalazł się z powrotem w
jego dłoni. Natychmiast się zapalił.

W tym samym momencie ożył miecz Lorda Sith.

— Ben dobrze cię nauczył. Opanowałeś strach. Teraz
pofolguj gniewowi. Zniszczyłem twoją rodzinę. Zemścij się.

Ale tym razem chłopak był ostrożny i bardziej opanowany.

Jeśli potrafi pokonać gniew, tak jak w końcu pokonał strach,
nie ulegnie.

,,Pamiętaj nauki", przestrzegł sam siebie. ,,Pamiętaj,

czego uczył Yoda! Odrzuć całą nienawiść i gniew i otwórz
się na Moc!".

Odzyskawszy kontrolę nad negatywnymi uczuciami,

zaczął postępować naprzód, ignorując prowokacje
przeciwnika. Zrobił wypad i po krótkiej wymianie ciosów
zaczął zmuszać Vadera do cofania się.

— Twoja nienawiść może dać ci siłę potrzebną do

zniszczenia mnie — kusił Lord. — Użyj jej.

Luke zaczął zdawać sobie sprawę, jak straszliwie potężny

jest jego mroczny wróg i powiedział sobie cicho: — Nie
zostanę niewolnikiem ciemnej strony Mocy. — Ruszył
ostrożnie w kierunku Vadera.

Ten powoli wycofywał się. Luke zamachnął się. Kiedy

jednak Vader zablokował uderzenie, stracił równowagę i
wpadł w zewnętrzny krąg parujących rur.

Kolana prawie ugięły się pod chłopakiem od wysiłku walki

ze strasznym przeciwnikiem. Zebrał siły i ostrożnie spojrzał
zza krawędzi w dół. Nie zobaczył jednak ani śladu Vadera.
Wyłączył miecz, powiesił go u pasa i opuścił się do szybu.

Opadł na dno i stwierdził, że jest w dużym pomieszczeniu

kontrolnym wychodzącym na reaktor zasilający całe miasto.
Rozglądając się wokół, zauważył duże okno, na jego tle
stała nieruchoma postać Dartha Vadera.

Luke ruszył powoli w kierunku okna i włączył miecz

świetlny.

Lecz Vader ani nie zapalił miecza, ani nie próbował się

bronić, kiedy podszedł bliżej. Jedyną bronią Czarnego Lorda
był teraz jego kuszący głos.

— Zaatakuj — drażnił młodego Jedi. — Zniszcz mnie.
Zdezorientowany jego zachowaniem, Luke zawahał się.
— Jedynie mszcząc się, możesz się uratować... Chłopak

stał jak skamieniały. Czy powinien posłuchać Vadera i użyć
Mocy jako narzędzia zemsty? Czy
może powinien teraz wycofać się z walki, mając nadzieję na
jeszcze jedną okazję, kiedy osiągnie większy stopień
kontroli?

Nie, jak mógłby opóźnić możliwość zniszczenia tej złej

istoty? Teraz miał szansę i nie wolno mu odwlekać...

Może już nigdy nie będzie miał takiej okazji!
Chwycił swój miecz świetlny rękami, mocno ściskając

gładką rękojeść jak starożytny miecz dwusieczny i uniósł go
do ciosu, który zabije tę potworność w masce.

Ale zanim się zamachnął, od ściany za nim oddzielił się

duży kawał maszynerii i runął na niego. Odwrócił się
błyskawicznie i przeciął go mieozem na pół. Dwa spore
kawałki rozbiły się na podłodze.

Na chłopaka ruszył drugi kawał maszynerii i ponownie

użył Mocy, aby odchylić jego tor. Ciężki obiekt odskoczył,
jakby uderzył w niewidzialną osłonę. A potem nadleciał ku
niemu wirujący kawał rury. Lecz w momencie, gdy odbił ten
ogromny przedmiot, po

sypały się na niego ze wszystkich

kierunków narzędzia i Tcawałki urządzeń. A potem
zaatakowały go skręcające się, iskrzące i strzelające
przewody, które wyszły ze ścian.

Bombardowany ze wszystkich stron, z całych sił opierał

się atakowi, ale zaczynał już krwawić i był coraz bardziej
potłuczony.

Jeszcze jeden fragment jakiegoś urządzenia odbił się o

Luke'a i rozbił okno, wpuszczając do środka wyjący wiatr.
Nagle wszystko w pomieszczeniu zna

lazło się w powietrzu

miotane wichurą, która siekła chłopaka i wypełniła
pomieszczenie upiornym wyciem.

A w samym środku stał nieruchomy, tryumfujący Darth

Vader.

— Jesteś pokonany — Czarny Lord Sith napawał się

widokiem. — Opór jest bezcelowy. Przystaniesz do mnie
albo połączysz się z Obi-wanem w śmierci!

Kiedy mówił te słowa, ostatni kawał ciężkiego urządzenia

wzniósł się w powietrze, uderzył młodego Jedi i wypchnął go
przez wybite okno. Wszystko zlało się w jedną smugę, gdy
wiatr niósł go rzucając i obracając nim, aż w końcu udało mu
się chwycić jedną ręką jakiegoś wspornika.

Kiedy wiatr nieco osłabł i odzyskał jasność widzenia, zdał

sobie sprawę, że wisi na pomoście wychodzącym z
wewnętrznej ściany szybu reaktora na zewnątrz rozdzielni.
Pod nim ziała bezdenna przepaść. Ogarnęła go fala
mdłości. Zacisnął powieki, aby nie ulec panice.

W porównaniu z podobnym do kokonu reaktorem, o który

się zaczepił, Luke był tylko plamką wijącej się materii, a sam
kokon — jeden z wielu wystających z okrągłej, upstrzonej
światłami ściany wewnętrznej
— był tylko plamką w porównaniu z resztą olbrzymiej
komory.

Chwycił mocno belkę jedną ręką, drugą udało mu się

zawiesić miecz u pasa, a następnie złapał się belki obiema
rękami. Wciągnął się na pomost i stanął na nogi akurat w
chwili, gdy Vader ruszył galeryjką w jego kierunku.

Kiedy zbliżał się do chłopaka, w sklepionych pomie-

szczeniach zadudnił echem system nagłośnienia:
— Uciekinierzy kierują się do Platformy 327. Zabezpieczyć
wszystkie pojazdy. Alarm dla wszystkich sił porządkowych.
Zmierzając w kierunku Luke'a, Vader rzekł:

— Twoi przyjaciele nie uciekną, tak jak i ty. Postąpił

jeszcze krok i młody Jedi błyskawicznie uniósł miecz, gotów
do podjęcia walki.

— Jesteś pokonany — stwierdził Czarny Lord z

przerażającą pewnością i nieodwołalnością w głosie.
— Opór jest bezcelowy.

Jednak Luke nie słuchał. Zrobił wypad i z wściekłością

spuścił warczącą laserową klingę na pancerz przeciwnika,
sięgając ciała. Vader zachwiał się pod tym ciosem, a
Luke'owi wydało się, że odczuł ból. Ale tylko przez chwilę.
Wróg znów ruszył w jego kierunku.

Przy następnym kroku Czarny Lord przestrzegł:

— Nie daj się zniszczyć jak Obi-wan.
Luke oddychał ciężko. Z czoła skapywał mu zimny pot. Na
dźwięk imienia Bena podjął nagle decyzję.
— Spokój... — napomniał się. — Bądź spokojny.

Ale po wąskim pomoście kroczyło ku niemu o-dziane w

czerń widmo i wydawało się, że chciało zniszczyć życie
młodego Jedi, albo, co gorsza, jego kruchą duszę.

Lando, Leia, Chewbacca i roboty pędzili korytarzem.

Wypadli zza rogu i zobaczyli, że wrota platformy lądowiska
są otwarte. Dostrzegli przez nie czekającego na nich
,,Sokoła Millenium". Nagle brama zatrzasnęła się. Kryjący
się w zagłębieniu ściany uciekinierzy, zobaczyli atakujący
ich oddział szturmowców strzelających w biegu z broni
laserowej. Kawały ścian rozpryskiwały się i wzlatywały w
powietrze, rozsadzane biegnącymi we wszystkich
kierunkach promieniami energii.

Chewbacca warknął i odpowiedział na ogień żołnierzy z

charakterystyczną dla swej rasy wściekłością. Osłaniał Leię
rozpaczliwie walącą w płytkę kontroli wrót. Ani drgnęły.

— Erdwa! — zawołał Trzypeo. — Płytka kontrolna.

Potrafisz złamać system alarmowy.

Złocisty android machnął ręką w kierunku płytki,

popędzając tym gestem małego robota, po czym wskazał
mu gniazdo komputera na płycie rozdzielczej.

Erdwa Dedwa potoczył się w kierunku płytki gwiżdżąc i

piszcząc.

Wykręcając się na wszystkie strony, aby uniknąć trafienia

promieniem lasera, Lando gorączkowo usiłował podłączyć
swój mikrofon do gniazda interkomu.

— Tu Calrissian — nadał. — Imperium przejmuje kontrolę

nad miastem. Radzę wszystkim się wynieść zanim
przybędzie więcej wojska.

Wyłączył nadajnik. Wiedział, że zrobił, co mógł, aby

ostrzec swoich ludzi; jego zadaniem było teraz bezpiecznie
wydostać z planety nowych przyjaciół.

Tymczasem Erdwa usunął klapkę łącza i wsunął

komputerowy wysięgnik do czekającego gniazda. Wydał
krótki gwizd, który nagle przerodził się w ro-boci wrzask.
Zaczął drżeć, obwody mu zapłonęły szaloną mozaiką
błysków, a z każdego otworu w jego kadłubie zaczął
wydobywać się dym. Lando szybko odciągnął go od gniazda
zasilania. Stygnąc, robot wydał kilka słabych pisków pod
adresem Trzypeo.

— Następnym razem sam lepiej uważaj — odparł złocisty

robot. — Nie do mnie należy odróżnianie gniazd zasilania
od wejść komputera. Jestem tłumaczem...

— Czy ktoś ma jakieś pomysły? — wrzasnęła Leia nie

przerywając ognia.

— Chodźcie — odpowiedział Lando przekrzykując hałas

walki. — Spróbujemy innej drogi.

Wiatr wyjący w szybie reaktora całkowicie pochłaniał

trzask uderzających o siebie mieczy świetlnych.

Luke przemknął po galeryjce i schronił się przed

ścigającym go wrogiem pod ogromnym blatem roz-
dzielczym. Lecz Vader znalazł się tam w jednej chwili,
spuszczając miecz jak pulsujące ostrze gilotyny na
instrumenty kontrolne i odcinając je od podłoża. Zestaw
zaczął spadać, ale porwał go nagle wiatr i uniósł w górę.

Moment nieuwagi wystarczył Vaderowi. Luke mimowolnie

spojrzał na ulatujący blat, W tej sekundzie klinga Czarnego
Lorda spadła na rękę chłopaka, przecięła ją i daleko
odrzuciła jego miecz.

Ból był rozdzierający. Poczuł okropny swąd własnego

spalonego ciała i wcisnął przedramię pod pachę, aby
złagodzić potworny ból. Cofnął się wzdłuż galeryjki aż
doszedł do samego jej końca, cały czas ustępując przed
czarno odzianym widmem.

Nagle wiatr ucichł, stwarzając niesamowite wrażenie, i

Luke zdał sobie sprawę, że nie ma już dokąd się cofnąć.
*

— Nie masz odwrotu — ostrzegł Czarny Lord Sith,

górując nad młodym Rycerzem Jedi, jak czarny anioł
śmierci. — Nie zmuszaj mnie, abym cię zniszczył. Jesteś
silny Mocą. Teraz musisz nauczyć się posługiwać jej ciemną
stroną. Przyłącz się do mnie, a razem będziemy potężniejsi
od Imperatora. Dokończę twego szkolenia i wspólnie
będziemy rządzić Galaktyką.

Luke nie uległ namowom Vadera.
— Nigdy się do ciebie nie przyłączę!
— Gdybyś tylko znał siłę ciemnej strony — ciągnął Czarny

Lord. — Obi-wan nigdy ci. nie powiedział, co się stało z
twoim ojcem, prawda?

Wzmianka o ojcu wzbudziła gniew chłopca.
— Powiedział mi wystarczająco, dużo! — krzyknął. —

Powiedział mi, że go zabiłeś.

— Nie— odpowiedział spokojnie Vader. — Ja jestem

twoim ojcem.

Oszołomiony Luke wpatrywał się z niedowierzaniem w

czarno odzianego wojownika. Po chwili otrząs
nął się z wrażenia. Ojciec i syn stali wpatrzeni w siebie.

— Nie, nie! To nieprawda... — Nie mógł uwierzyć w to, co

przed chwilą usłyszał. — To niemożliwe...

— Zawierz swym uczuciom — powiedział Vader, jakby był

przepełnioną złem wersją Yody. — Uwierz, że to prawda.

Po czym zgasił klingę miecza i wyciągnął spokojną,

zapraszającą dłoń.

Zdezorientowany i przerażony tymi słowami, Luke

krzyknął:

— Nie! Nie!

Vader ciągnął z przekonaniem:

— Możesz zniszczyć Imperatora. On to przewidział. To

twoje przeznaczenie. Przyłącz się do mnie, a będziemy
wspólnie rządzić Galaktyką — ojciec i syn. Chodź ze mną.
To jedyne wyjście.

Umysł Luke'a zawirował. Wszystko zaczynało w końcu

pasować. A może jednak nie? Zastanawiał się, czy Vader
mówi prawdę — czy szkolenie Yody, nauki szacownego
starego Bena, jego własne dążenie ku dobru i wstręt do zła,
czy wszystko, o co on walczył, jest jedynie kłamstwem.

Nie chciał uwierzyć swemu przeciwnikowi, usiłował

przekonać sam siebie, że on kłamie, ale czuł prawdę w
słowach Czarnego Lorda. Ale jeśli Darth Vader naprawdę
mówił prawdę, to dlaczego Ben Kenobi go okłamał?
Dlaczego? W głowie miał większy zamęt, niż gdyby szarpał
nim jakikolwiek wiatr, który mógłby wezwać przeciwko
niemu Czarny Lord.

Wydawało się, że odpowiedzi nie mają już znaczenia.
Jego ojciec.
Ze spokojem, którego nauczył go sam Ben i Mistrz Jedi

Yoda, Luke Skywalker podjął decyzję, która może była jego
ostatnią.

— Nigdy — krzyknął, dając krok w przepaść pod spodem.

Jeśli chodzi o jej niezmierzoną głębokość, mógł spadać do
innej Galaktyki.

Darth Vader podszedł na koniec pomostu i patrzył na

koziołkującego chłopaka. Zaczął wiać silny wiatr wydymając
czarny płaszcz Vadera.

Ranny Skywalker leciał w dół. Rozpaczliwie wyciągnął

rękę, aby się czegoś chwycić i zatrzymać spadanie.

Czarny Lord obserwował, jak szeroka rura wentylacyjna w

ścianie szybu reaktora wsysa chłopaka. Kiedy Luke zniknął
— odwrócił się i szybko opuścił pomost.

Luke spadał szybem wentylacyjnym usiłując zahamować

upadek wyciągniętymi rękami. Ale gładkie, błyszczące
ścianki rury nie miały żadnych uchwytów czy zagłębień, w
które mógłby się wczepić.

W końcu dotarł do końca tunelu. Stopami uderzył o kolistą

kratkę. Kratka, która wychodziła na najwyraźniej bezdenną
otchłań, ustąpiła przed rozpędzonym ciałem. Poczuł, że
zaczyna wysuwać się z otworu. Gorączkowo chwytając się
gładkiego wnętrza rury, zaczął wołać o pomoc.
— Ben... Ben, pomóż mi — błagał rozpaczliwie. W tym
samym momencie poczuł, jak palce obsuwają mu się po
wewnętrznej ścianie rury, a on sam coraz
bardziej zbliża się do ziejącego otworu.

W Mieście Chmur panował chaos.
Kiedy tylko w całym mieście dało się słyszeć wezwanie

Lando Calrissiana, mieszkańcy wpadli w panikę. Niektórzy
spakowali nieco rzeczy, inni wypadli na ulicę szukając
ucieczki. Wkrótce miasto wypełniło się biegającymi na oślep
ludźmi i obcymi. Szturmowcy Imperium atakowali
uciekających mieszkańców, od
powiadając ogniem laserowym na ich ogień we wściekłej,
hałaśliwej walce.

W jednym z głównych korytarzy miasta Lando, Leia i

Chewbacca powstrzymywali oddział szturmowców
potężnymi strumieniami energii. Utrzymanie tej pozycji było
sprawą zasadniczą, ponieważ Lando i reszta dotarli do
innego wejścia prowadzącego na platformę lądowiska.
Gdyby tylko Erdwa udało się otworzyć drzwi.

Robot próbował usunąć klapkę z płytki kontrolnej. Lecz z

powodu hałasu i laserowych wybuchów wokół trudno mu
było skoncentrować się na swym zadaniu. Popiskiwał do
siebie sprawiając na Trzypeo wrażenie trochę
zamroczonego.

— O czym ty mówisz? — zawołał do niego złocisty

android. — Nie interesuje nas hipernapęd ,,Sokoła
Millenium". Jest naprawiony. Każ tylko komputerowi
otworzyć drzwi.

Kiedy Lando, Leia i Chewbacca przesunęli się w kierunku

drzwi, kryjąc się przed silnym ogniem imperialnych laserów,
Erdwa zagwizdał tryumfalnie i drzwi odskoczyły.

— Udało ci się! — wykrzyknął Trzypeo. Robot za-

klaskałby, gdyby jego druga ręka znajdowała się na
właściwym miejscu. — Nie wątpiłem w ciebie ani sekundę.

— Pośpieszcie się — krzyknął zarządca — bo nigdy się

nam nie uda.

Pożyteczna jednostka R2 zadziałała jeszcze raz. Kiedy

inni rzucili się do wejścia, krępy robot rozpylił gęstą mgłę —
tak gęstą, jak chmury otaczające ten świat — która skryła
jego przyjaciół przed atakującymi ich szturmowcami. Zanim
mgła rozrzedziła się, Lando i reszta już pędzili do Platformy
327.

Szturmowcy ruszyli za nimi strzelając bez ustanku.

Chewbacca i roboty wpadli na pokład ,,Sokoła Mil-
lenium", podczas gdy Lando i Leia osłaniali ich, kosząc
jeszcze kilku żołnierzy Imperium.

Kiedy niski pomruk silników „Sokoła" wzniósł się do

rozdzierającego uszy wycia, Lando i Leia wystrzelili kilka
oślepiających ładunków i rzucili się sprintem po pochylni.
Wpadli do pirackiego statku, a główny luk zatrzasnął się za
nimi. Kiedy frachtowiec ruszył z miejsca, usłyszeli taki trzask
ognia laserowego, jak

by cała planeta rozpadała się od

środka.

Luke już nie mógł opóźniać nieubłaganego ześlizgu rurą

wentylacyjną. Obsunął się ostatnie kilka centymetrów, po
czym wirując zaczął spadać przez chmury, usiłując natrafić
rękami na coś dającego oparcie.

Po upływie chyba wieczności chwycił się elektronicznego

wiatromierza wystającego z przypominającego misę dolnej
części Miasta Chmur. Miotał nim wiatr, wokół kłębiły się
chmury, ale on mocno trzymał się tego urządzenia. Jednak
siły zaczęły go opuszczać;
nie sądził, aby długo mógł tak wytrzymać wisząc nad
gazową powierzchnią planety.

W sterowni „Sokoła Millenium" panowała głęboka cisza.
Leia właśnie odzyskiwała oddech siedząc w fotelu Hana

Solo. Myśli o nim tłoczyły jej się w głowie, ale próbowała nie
martwić się o niego, próbowała za nim nie tęsknić.

Za księżniczką stał w milczeniu wyczerpany Lando

Calrissian, patrząc ponad jej ramieniem w przednie okno.

Statek ruszył i lecąc nad lądowiskiem nabierał szybkości.
Ogromny Wookie siedzący w swoim starym fotelu

drugiego pilota włączył szereg przycisków, które roz
świetliły główną konsolę rozdzielczą statku migającymi
lampkami. Chewbacca pociągnął dźwignię i zaczął
wyprowadzać statek w górę, ku wolności.

Chmury przemykały za oknami sterowni i wszyscy w

końcu odetchnęli z ulgą, gdy „Sokół Millenium" wzbił się w
czerwonopomarańczowe zmierzchające niebo.

Luke'owi udało się zaczepić jedną nogę o elektroniczny

wiatromierz, na którym ciągle wisiał. Ale powietrze z rury
wentylacyjnej wypadało wprost na niego, utrudniając mu
utrzymanie się na wiatromierzu.

— Ben... — jęknął w strasznym bólu. — ...Ben.

Darth Vader wkroczył na puste lądowisko i patrzył na

znikającą w oddali plamkę „Sokoła Millenium".

Zwrócił się do dwóch adiutantów. — Sprowadzić mój

strateid — rozkazał. Po czym odszedł powiewając czarnym
płaszczem, aby przygotować się do podróży.

Gdzieś w pobliżu wspornika Miasta Chmur Luke

przemówił znowu. Skupiając umysł na osobie, o której
myślał, że jest jej bliski i która mogłaby mu jakoś pomóc,
zawołał:

— Leia, usłysz mnie. — Jeszcze raz wykrzyknął żałośnie

— Leia?

W tym momencie odłupał się duży kawał wiatromierza i

spadł w chmury poniżej. Luke wzmocnił uchwyt na
resztkach urządzenia i wytężył siły, aby utrzymać się wbrew
uderzeniom powietrza wypływa-jąceoeo z rury nad nim.

— To wygląda jak trzy myśliwce — powiedział Lando do

Chewiego, patrząc na obrazy pokazywane przez komputer.
— Możemy im łatwo uciec — dodał
znając możliwości frachtowca równie dobrze jak Hań Solo.

Spojrzał na Leię i z żalem wspomniał koniec swego

administrowania. — Wiedziałem, że to zbyt piękne, aby
miało trwać długo — wyjęczał. — Będzie mi tego brakować.

Lecz wydawało się, że księżniczka jest oszołomiona. Nie

zwróciła uwagi na słowa Lando, ale patrzyła prosto przed
siebie jak sparaliżowana. A potem odezwała się jak w
transie:

— Luke? — jakby odpowiadając na coś, co usłyszała.
— Co? — spytał Lando.
— Musimy wrócić — powiedziała nagląco. — Che-wie,

skieruj w dół miasta. Spojrzał na nią ze zdumieniem.

— Chwileczkę. Wcale tam nie wracamy!

Tym razem Chewie szczeknął popierając Lando.

— Bez dyskusji — rzekła Leia stanowczo przyjmując

postawę osoby przyzwyczajonej do posłuchu. — Wykonaj.
To rozkaz!

— A co z tymi myśliwcami? — upierał się Calrissian

wskazując na trzy zbliżające się statki TIE. Poszukał
wzrokiem wsparcia u Wookiego.

Ale Chewie dał znać groźnym pomrukiem, że wie, kto tu

teraz rozkazuje.

— Dobrze już, dobrze — zgodził się cicho mężczyzna.
Z całym wdziękiem i szybkością, z której słynął, ,,Sokół

Millenium" położył się w skręt przez chmury i zawrócił w
kierunku miasta. A kiedy leciał kursem, który mógł okazać
się samobójczy, trzy ścigające go myśliwce powtórzyły jego
manewr.

Luke nie zdawał sobie sprawy ze zbliżania się frachtowca.

Prawie nieprzytomny, utrzymywał się jakoś na
trzęsącym i chwiejącym się wiatromierzu. Urządzenie w
końcu zgięło się pod jego ciężarem, a potem kompletnie
odłamało się i runął bezwolnie w dół. Wiedział, że tym
razem nie będzie już niczego, za co mógłby się chwycić.

— Patrzcie! — wykrzyknął Lando wskazując spadającą w

oddali postać. — Ktoś spada...

Lei udało się zachować spokój; wiedziała, że panika zgubi

ich wszystkich.

— Podejdź pod niego, Chewie — powiedziała do pilota.

— To Luke.

Chewbacca zareagował natychmiast i ostrożnie

wprowadził ,,Sokoła Millenium" na trajektomię schodzenia.

— Lando — zawołała — otwórz luk.
Wybiegając ze sterowni Lando pomyślał, że jest to

strategia godna samego Solo.

Chewbacca i Leia lepiej widzieli spadającego Luke^ i

Wookie poprowadził statek w jego kierunku. Kiedy Chewie
gwałtownie wytracił prędkość, rozpędzone ciało otarło się o
przednią szybę i wylądowało z głuchym stuknięciem na
kadłubie.

Lando otworzył górny luk. Daleko widział trzy myśliwce

TIE zbliżające się do ,, Sokoła", ich działka laserowe
rozświetlały wieczorne niebo smugami pałającej destrukcji.
Wychylił się z luku, chwycił zmaltretowanego rycerza i
wciągnął go do środka. Właśnie w tej chwili frachtowiec
zachwiał się od bliskiego wybuchu, co prawie wyrzuciło
Luke'a za burtę. Jednak Lando złapał go mocno za rękę.

,,Sokół Millenium" zaczął po łuku odchodzić od Miasta

Chmur i wzbił się nad grubą warstwę chmur. Księżniczka i
Wookie walczyli o utrzymanie statku w powietrzu, klucząc
między oślepiającymi salwami ognia myśliwców,
wybuchającymi ze wszystkich
stron. Hałas kanonady walczył o lepsze z wyciem
Chewiego, który gorączkowo operował urządzeniami
sterującymi.

Leia włączyła interkom. — Lando, czy nic mu nie jest? —

starała się przekrzyczeć hałas panujący w sterowni. —
Lando, słyszysz mnie?

Z tyłu kabiny dobiegł ją głos, który nie był głosem

Calrissiana.

— Wyjdzie z tego — odpowiedział słabo Luke.
Leia i Chewbacca odwrócili się i zobaczyli, jak Lando

podtrzymuje zmaltretowanego, skrwawionego, owiniętego
kocem Luke'a. Księżniczka poderwała się z fotela i objęła
chłopaka w uniesieniu. Chewbacca zajęty wyprowadzeniem
statku z zasięgu ognia myśliwców odrzucił głowę i
zaszczekał radośnie.

Planeta Chmur znikała w oddali za ,,Sokołem Mil-lenium".

Jednak maszyny Imperium kontynuowały zawzięty pościg,
strzelając z działek laserowych, a piracki statek drżał za
każdym trafieniem.

Erdwa Dedwa pilnie pracował w ładowni, starając się

mimo ciągłych przechyłów i wstrząsów złożyć swego
złocistego przyjaciela. Mały robot gwizdał przy
skomplikowanym zadaniu naprawienia niezamierzonych
błędów Wookiego.

— Bardzo dobrze — pochwalił robot protokolarny. Głowę

miał już zamontowaną prawidłowo, a jego druga ręka była
prawie całkowicie przyłączona. — Jak nowy.

Erdwa gwizdnął z niepokojem.

— Nie, Erdwa, nie martw się. Jestem pewny, że tym

razem się uda.

Ale w sterowni Lando nie był nastawiony tak op-

tymistycznie. Zobaczył, że zaczynają mrugać światełka
ostrzegawcze na płycie rozdzielczej; nagle włączyły się
syreny alarmowe w całym statku.

— Tracimy osłony — poinformował Leię i Chew-baccę.
Księżniczka spojrzała ponad ramieniem Calrissiana i

zauważyła jeszcze jeden punkt, złowrogo duży, który pojawił
się na ekranie radaru. — Jeszcze jeden statek, o wiele
większy, próbuje nas odciąć — powiedziała.

Luke spokojnie popatrzył przez okno na rozgwieżdżoną

próżnię. Powiedział prawie do siebie: — To Vader.

Admirał Piett podszedł do Vadera, który stał na mostku

tego największego ze wszystkich gwiezdnych niszczycieli
Imperium i spoglądał w przestrzeń.

— Za chwilę wejdą w zasięg promienia przyciągającego

— zameldował admirał z pewnością siebie.

— Czy ich hipemapęd został wyłączony? — spytał Vader.
— Jak tylko ich schwytano, sir.
— Dobrze — odparła ogromna postać w czerni. —

Przygotować się do wejścia na pokład i ustawić broń na
ogłuszanie.

Jak dotąd ,,Sokołowi Millenium" udało się wymknąć

pościgowi myśliwców. Ale czy mógł uciec przed atakiem
złowieszczego gwiezdnego niszczyciela, który zbliżał się do
niego coraz bardziej?

— Nie mamy żadnego marginesu błędu — rzekła Leia z

napięciem w głosie, wpatrując się w duży punkt na
monitorach.

— Jeśli moi ludzie powiedzieli, że naprawili, to naprawili

— zapewnił ją Lando. — Nie mamy się co martwić.

— Jakbym już to gdzieś słyszała — stwierdziła w za-

dumie.

Statek znowu zachwiał się od wybuchu, ale w tej samej

chwili na płycie rozdzielczej zaczęło migać zielone
światełko.

— Współrzędne są obliczone, Chewie — odezwała się

Leia. — Teraz albo nigdy.

Wookie zgodził się szczeknięciem. Był gotów do ucieczki

w nadprzestrzeń.

— Wal! — krzyknął Lando.
Chewbacca wzruszył ramionami, jakby chciał powiedzieć,

że warto spróbować. Pociągnął do siebie przepustnicę
prędkości światła, zmieniając nagle dźwięk, jaki wydawały
silniki jonowe. Wszyscy na pokładzie modlili się po ludzku i
po robociemu, aby układ zadziałał; nie było innej nadziei na
ucieczkę. Lecz nagle silniki zakrztusiły się i zamarły, a
Chew

bacca wydał ryk zawodu i rozpaczy.

Po raz kolejny układ hipernapędu zawiódł.
,,Sokół Millenium" chwiał się pod ogniem myśliwców TIE.

Darth Vader był zafascynowany. Obserwował ze swego

niszczyciela, jak myśliwce nieubłaganie rażą ogniem
,,Sokoła Millenium". Statek Imperium doganiał uciekający
frachtowiec — już niedługo Skywalker znajdzie się
całkowicie w rękach Czarnego Lorda.

Luke też to wyczuł. Spokojnie patrzył przez okno,

wiedząc, że Vader jest w pobliżu, że wkrótce odniesie pełne
zwycięstwo nad osłabionym Jedi. Był ranny, wyczerpany; w
głębi ducha był gotów poddać się losowi. Nie istniał już
najmniejszy powód walki — nie było już nic, w co mógłby
wierzyć.

— Ben — szepnął w czarnej rozpaczy — dlaczego mi nie

powiedziałeś?

Lando usiłował wyregulować jakieś wskaźniki, a

Chewbacca wyskoczył z fotela i popędził do ładowni. Leia
zajęła jego miejsce i pomogła pilotować ,,Sokoła" przez
wybuchające pociski.

Wbiegając do ładowni, Chewbacca minął Erdwa ciągle

pracującego nad zmontowaniem Trzypeo. Jednostka R2
zaczęła pogwizdywać z niepokojem zarejestrowawszy
gorączkowe wysiłki Wookiego przy naprawie układu
hipernapędu.

— Mówiłem, że jesteśmy zgubieni! — odezwał się

spanikowany Trzypeo. — Silniki prędkości świetlnej znowu
nie działają.

Erdwa pisnął przymocowując mu nogę.
— Skąd miałbyś wiedzieć, co nie działa? — powiedział z

drwiną w głosie złocisty robot.

— Auuu! Uważaj, stopa! I przestań tak trajkotać. W

ładowni rozległ się głos Lando z interkomu.

— Chewie, sprawdź regulację dewiacji wtórnej.

Chewbacca zeskoczył do szybu. Przy pomocy ogromnego
klucza walczył z jedną z płyt ściennych, która nie chciała
ustąpić. Rycząc ze złości chwycił klucz jak maczugę i
uderzył w płytę z całej siły.

Nagle płyta rozdzielcza w sterowni obsypała Lando i

księżniczkę deszczem iskier. Podskoczyli w fotelach, ale
wydawało się, że Luke nie zauważył niczego, co się dzieje
wokół. Zniechęcony i zbolały zwiesił głowę.

— Nie potrafię mu się przeciwstawić — mruknął cicho.
Lando znowu przechylił,,Sokoła Millenium" usiłując zgubić

pościg. Mimo to odległość między frachtowcem i myśliwcami
zmniejszała się z każdą chwilą.

W ładowni ,,Sokoła" Erdwa potoczył się do płyty

rozdzielczej, zostawiając oburzonego i gniewnie beł-
koczącego Trzypeo na jednej nodze. Mały robot szybko i
polegając tylko na mechanicznym instynkcie
zmienił program bloku obwodów. Światła migały jasno przy
każdej regulacji i nagle przez statek poniósł się nowy,
potężny ryk z głębi silników hipernapędu „Sokoła".

Frachtowiec przechylił się gwałtownie, a gwiżdżący robot

R2 potoczył się po podłodze do szybu i wylądował na
zaskoczonym Wookiem.

Lando, który stał obok pulpitu sterującego, poleciał aż na

tylną ścianę sterowni. Ale padając ujrzał, jak gwiazdy na
zewnątrz zmieniają się w oślepiające, nieskończone smugi
światła.

— Udało się! — wrzasnął tryumfalnie.
,,Sokół Millenium" wszedł zwycięsko w nadprzestrzeń.

Darth Vader stał w milczeniu. Patrzył w czarną pustkę,

gdzie przed chwilą znajdował się „Sokół Millenium". Jego
głębokie, ponure milczenie poraziło strachem dwu ludzi
stojących obok. Admirał Piett i kapitan czekali i, czując
lodowate fale strachu, za

stanawiali się, kiedy poczują na

gardle niewidzialne, zaciskające się szpony.

Ale Czarny Lord nie poruszył się. Stał w zamyśleniu; ręce

skrzyżował za plecami. A potem odwrócił się i zszedł powoli
z mostku, powiewając czarnym płaszczem.

XIV

Statek piracki „Sokół Millenium" nareszcie stał bezpiecznie
w doku ogromnego krążownika Rebelian-tów. Odległa, duża
gwiazda promieniowała wspaniałym czerwonym światłem,
zalewając blaskiem poobijany kadłub małego frachtowca.

Luke Skywalker odpoczywał w centrum medycznym

gwiezdnego krążownika Rebelii, gdzie zajmował się nim
robot chirurgiczny 2-1 B. Chłopak siedział spokojnie,
pogrążony w rozmyślaniach, a 2-1B zaczął delikatnie badać
jego rękę.

Spojrzawszy w górę, Luke zobaczył Leię, Če Trzy-peo i

Erdwa Dedwa. Przyjaciele przyszli do centrum medycznego
dowiedzieć się o jego zdrowie i trochę go pocieszyć. Lecz
młody mężczyzna wiedział, że najlepszym lekarstwem, jakie
jak dotąd zaaplikowano mu na pokładzie krążownika, jest
promieniująca postać stojąca przed nim.

Księżniczka uśmiechała się. Oczy miała szeroko otwarte i

błyszczące wspaniałym blaskiem. Wyglądała dokładnie tak,
jak wtedy, kiedy zobaczył ją pierwszy raz — wydawało się,
że całe wieki temu — gdy Erdwa Dedwa wyświetlił jej
holograficzny obraz. A w długiej do ziemi wysoko zapiętej
pod szyją śnieżnobiałej szacie wyglądała anielsko.

Luke podniósł rękę i poddał się fachowym zabiegom 2-1B.

Robot chirurgiczny zbadał elektroniczną protezę dłoni
wszczepioną do ramienia chłopca. Następnie owinął dłoń
miękkim metalizowanym paskiem i podłączył do niego małe
urządzenie elektroniczne, lekko go napinając. Luke zwinął
nową dłoń w pięść i poczuł uzdrawiające pulsowanie
generowane przez
aparacik robota. Po chwili rozluźnił mięśnie dłoni i ramienia.

Leia i dwa roboty przysunęli się do młodego komandora,

a z głośnika interkomu dobiegł jednocześnie głos: — Luke,
jesteśmy gotowi do startu.

Lando Calrissian siedział w fotelu pilota ,,Sokoła

Millenium". Brakowało mu przedtem starego frachtowca, ale
teraz, kiedy znowu był jego kapitanem, czuł się dość
nieswojo. Ogromny Wookie w fotelu drugiego pilota

zauważył skrępowanie swego nowego kapitana. Zaczął
pstrykać przełącznikami przygotowując statek do startu.

Z głośnika komunikatora Lando dał się słyszeć głos

Luke'a:

— Spotkamy się na Tatooine.
Calrissian znowu odezwał się do swego mikrofonu, ale

tym razem mówił do księżniczki głosem pełnym emocji:

— Nie martw się, Leia. Znajdziemy Hana. Wychylając się

ze swego fotela, Chewbacca szczek

nął na pożegnanie do

mikrofonu — szczeknięcie to mogło przekroczyć granice
czasu i przestrzeni i zo

stać usłyszane przez Hana Solo,

gdziekolwiek by go łowca nagród zabrał.

Ostatnie słowa należały do Luke'a, choć nie chciał się

pożegnać.

— Trzymajcie się — powiedział z nową dojrzałością w

głosie. — Niech Moc będzie z wami.

Leia stała przy wielkim okrągłym oknie gwiezdnego

krążownika Rebelii. Jej szczupła biała postać wydawała się
jeszcze mniejsza na tle ogromnego firmamentu usianego
gwiazdami i dryfującymi statkami floty. Patrzyła na
majestatyczną czerwoną gwiazdę, która płonęła w
nieskończonym oceanie czerni.

Luke, mając za sobą Trzypeo i Erdwa, stanął obok niej.

Rozumiał jej uczucia, bo sam wiedział, jak straszna może
być taka strata.

Stojąc obok siebie, patrzyli w przyjazne niebo. ,,Sokół

Millenium" wszedł w ich pole widzenia, a potem wzbił się w
górę i z wielką godnością Dołożył się na kurs przez środek
rebelianckiej floty. Wkrótce zo

stawił ją za rufą.

Nie potrzebowali słów. Luke wiedział, że umysł i serce Lei

jest z Hanem, bez względu na to, gdzie się znajduje albo
jaki go czeka los. Co do swego własnego przeznaczenia, to
był go teraz tak niepewny, jak nigdy w życiu — nawet
bardziej niepewny niż w czasach zanim jako prosty chłopak
z farmy w odległym świecie po raz pierwszy usłyszał o tym
nieuchwytnym czymś zwanym Mocą. Wiedział tylko, że musi
wrócić do Yody i zakończyć naukę zanim wyruszy na
ratunek Hanowi.

Powoli objął Leię ramieniem i razem z Trzypeo i Erdwa z

odwagą popatrzył na niebo. Każde z nich wpatrywało się w
tę samą szkarłatną planetę.