Sandra Brown

MIŁOŚĆ BEZ GRANIC

Rozdział 1

„Rada Miejska Denver głosowała dziś za podniesieniem podatków w

nadchodzącym roku podatkowym o sześć procent. Radni twierdzili, że...”

- Świetnie - gderliwie mruknęła Katherine. - Tego jeszcze nie było: nowy

sposób zasilania budżetu.

Do pedantycznie uporządkowanej szuflady włożyła szczotkę do włosów i

sięgnęła po flakonik na toaletce. Długą i kształtną nogę oparła na taborecie, po

czym zaczęła wcierać w nią emulsję. Ponownie skierowała uwagę na radio, stojące

na nocnym stoliku w sąsiedniej sypialni.

„Policja udaremniła próbę rabunku sklepu przez uzbrojonego mężczyznę.

Grupa interwencyjna otoczyła budynek po otrzymaniu informacji przez telefon...”

Wzrost podatków i przestępczość. Wspaniałe wiadomości na koniec dnia,

pomyślała ponuro Katherine, myjąc zęby.

Był to jeden z tych wieczorów, gdy z goryczą rozczulała się nad sobą. Zdarzało

się to rzadko, ale czasem pozwalała sobie na luksus melancholii.

Miło byłoby powiedzieć komuś dobranoc, dzielić z nim pokój, przestrzeń,

oddychać tym samym powietrzem, wsłuchiwać się w te same, dochodzące z daleka

odgłosy. Z „nim”? Dlaczego pomyślała akurat o mężczyźnie? Westchnęła. Życie w

samotności ma swoje zalety, ale czasem czuje się brak kogoś drugiego.

„Pogoda na jutro...”

Katherine skrzywiła się i spojrzała w stronę radia, zastanawiając się, czy

prezenter radiowy na nocnym dyżurze nie bywa zmęczony tym gadaniem do

samego siebie. Czy w ogóle czasem myśli o tych, do których mówi? Czy czuje ich

samotność i stara się im ulżyć swoją paplaniną?

Głos miał przyjemny. Starannie modulowany, wyraźny, lecz jakby nieco...

wyblakły. Żartował od niechcenia, jednak te żarty były sztuczne, anonimowe,

bezosobowe.

Boże, ależ mam paskudny nastrój! - złajała się Katherine, wkładając szlafrok.

Może teraz, gdy Mary wyszła za mąż, powinnam również za kimś się rozejrzeć, za

kimś, kto mógłby dzielić ze mną mieszkanie, pomyślała, obchodząc dom przed

zgaszeniem światła.

Katherine kochała te stare kąty. Po śmierci ojca, który umarł, gdy miała

zaledwie sześć lat, matce udało się utrzymać dom i z pensji urzędniczki pocztowej

wychować, jak mogła najlepiej, Katherine i jej młodszą siostrę Mary. Nie było im

łatwo, lecz konieczność nauczyła je żyć oszczędnie.

Katherine sprawdziła, czy drzwi są zamknięte, i wyłączyła oświetlenie w

living-roomie. Jednocześnie wykluczyła pomysł przyjęcia kogoś na wspólne

mieszkanie. Matka umarła przed trzema laty, ale z Mary było im razem dobrze,

były przecież siostrami, a wesołe usposobienie Mary ułatwiało wspólne życie. Z

kimś innym mogło być całkiem inaczej. Mary. Kochana siostrzyczka. Jej życie na

pewno nie zmieniło się po ślubie.

Nie, dziękuję bardzo, pomyślała kwaśno Katherine. Pozostanie niezależna,

znosząc jakoś krótkie, choć przykre chwile samotności.

„A oto wiadomość z ostatniej chwili...”

Sięgnęła do radia, żeby nastawić budzenie, ale cofnęła rękę. Wpatrywała się w

pudełko z drewna zdobione chromem i słuchała, nie wierząc własnym uszom.

Dziś wieczorem Peter Manning, wybitny przedstawiciel biznesu w Denver,

zginął tragicznie. Stracił panowanie nad kierownicą swego sportowego wozu,

wskutek czego samochód uderzył w betonową ścianę oporową. Policja informuje,

że wypadł z trasy przy bardzo dużej prędkości. Pan Manning poniósł śmierć na

miejscu. W tym samym wypadku zginęła nie zidentyfikowana kobieta, która

siedziała w wozie po stronie pasażera. Peter był synem...

Katherine podskoczyła, gdy tuż obok przeraźliwie zadzwonił telefon. Parę razy

głęboko odetchnęła, zanim sięgnęła po słuchawkę. Opadła na łóżko i przycisnęła ją

do ucha.

- Słucham? - spytała.

- Czy to panna Adams?

- Tak.

- Tu Elsie. Pracuję u państwa Manning. Ja panią znam...

- Tak, pamiętam cię, Elsie. Co z moją siostrą? - spytała szybko Katherine.

- Właśnie z tego powodu dzwonię, proszę pani. Czy pani słyszała o wypadku?

Nie tłumaczyła służącej, że oficjalnie nikt jej nie zawiadomił, potwierdziła

tylko, że wie o wszystkim.

- No więc tutaj jest teraz czyste szaleństwo - powiedziała Elsie. - Pani Manning

wpadła w histerię, płacze i szlocha. Z panem jest niewiele lepiej. Wszędzie pełno

reporterów i fotografów, z kamerami, mikrofonami, lampami błyskowymi...

- A Mary? - przerwała jej Katherine.

- Właśnie o tym chcę mówić. Kiedy przyszedł policjant z wiadomością o

katastrofie, wszyscy byli w living-roomie. A jak powiedział, że w samochodzie

była z panem Peterem jakaś kobieta i że ona też nie żyje, to pani Manning zaczęła

wrzeszczeć na panienkę Mary. Takie straszne rzeczy mówiła, proszę pani... że

jakby panienka była lepszą żoną, to pan Peter nie musiałby uganiać się po nocach...

- Elsie, powiedz mi wreszcie, co z moją siostrą?

- Bardzo źle, proszę pani, bardzo. Pobiegła na górę do swojego pokoju, żeby się

schować przed panią Manning. Nikt w ogóle nie zwracał na nią żadnej uwagi,

chociaż jest w tym stanie. Poszłam zobaczyć, jak się czuje, i zobaczyłam, że

krwawi.

- O Boże...

- No właśnie, i zdaje mi się, że zaczęła rodzić. Pomyślałam, że pani powinna o

tym wiedzieć, ponieważ tu nikt się o nią nie troszczy. Wszyscy tylko myślą o...

- Elsie, posłuchaj, co ci powiem. Wezwij pogotowie. Odwieź Mary prosto do

szpitala. Ja zawiadomię jej ginekologa. Nie mów o tym nikomu. Jeśli będzie trzeba,

wynieście Mary ukradkiem przez drzwi kuchenne, koniecznie. Byleby wnieść ją do

karetki. Dobrze?

- Dobrze, proszę pani, zrobię, jak pani mówi. Zawsze lubiłam pani siostrę i

pomyślałam...

- Mniejsza teraz o to, Elsie. Dzwoń na pogotowie.

Katherine z trudem zapanowała nad rozdrażnieniem wywołanym gadulstwem

Elsie. Chodziło przecież o to, żeby Mary jak najprędzej znalazła się w szpitalu.

Skończyła rozmowę, przekartkowała gorączkowo książkę telefoniczną i

znalazłszy numer, zadzwoniła do lekarza. Po cichu klęła, że nie potrafi sobie

poradzić z porządkiem alfabetycznym. Dodzwoniła się do sekretarki lekarza i szyb-

ko przedstawiła jej stan siostry. Sekretarka obiecała natychmiast porozumieć się z

lekarzem i poprosić go, by zaraz udał się do szpitala.

Nie myśląc o tym, co robi, Katherine zdjęła szlafrok i nocną koszulę i sięgnęła

do szafy. Wkładając dżinsy, przeklinała Manningów. Zwłaszcza Petera. Jak śmiał?

Mało mu było, że zmarnował życie Mary, to jeszcze teraz upokorzył ją wypadkiem

samochodowym zjedna z tych swoich kobiet. Wiedziała, że znęcał się nad Mary

fizycznie, ale czyżby to właśnie stało się przyczyną przedwczesnego porodu w

siódmym miesiącu ciąży? Boże, zmiłuj się nad nią, modliła się Katherine. Włożyła

przez głowę koszulkę bez rękawów i wsunęła sandały.

Nie czesała się ani nie malowała. Wybiegła z domu, wsiadła do samochodu i

ruszyła do szpitala. Zmuszała się, by jechać wolniej, niż chciała. Nie pomoże Mary,

jeżeli się zabije.

Mary, Mary, czy nie wiedziałaś, jakiego rodzaju człowiekiem jest Peter

Manning? Tak ślepo uwierzyłaś w uśmiech, który zdobił kolumny towarzyskie

gazet, że nie potrafiłaś dostrzec, kim był naprawdę?

Złotowłosy Peter Manning, syn jednej z najbogatszych prominentnych rodzin w

Denver, niewątpliwy dziedzic stanowisk dyrektorskich w bankach, firm sprzedaży

nieruchomości, towarzystw ubezpieczeniowych i wielu innych przedsiębiorstw,

przed rokiem został mężem Mary.

Dla Katherine było zagadką, dlaczego Peter zainteresował się właśnie Mary,

którą poznał w galerii sztuki, gdzie pracowała, by zarobić na lekcje rysunków.

Był uprzedzająco miły, sympatyczny, niesłychanie przystojny, miał dobre

maniery, wzbudzał zaufanie. Rozkochał naiwną, delikatną i ufną Mary, a potem

brutalnie ściągnął ją z obłoków na ziemię.

Dlaczego? To pytanie nurtowało Katherine od chwili, gdy zaczął się ten

dziwaczny romans. Mary jest śliczna, ale daleko jej do oszałamiająco pięknych

kobiet, którymi zwykł otaczać się Peter. Po co zawracał jej głowę? - zastanawiała

się Katherine.

Zatrąbiła ze złością na kierowcę, który przegapił zielone światło. Ale nie

chodziło o niego - jej gniew wzbudzał człowiek, który roześmianą, szczęśliwą,

pełną entuzjazmu młodą kobietę zmienił w zastraszony, apatyczny manekin.

Uważała stosunek Petera do żony za przesadnie czuły i nieszczery. W parę

miesięcy po ślubie wszystko gwałtownie się zmieniło.

Katherine wstrząsały kolejne łzawe opowieści siostry. Mąż znęcał się nad Mary

fizycznie i psychicznie. Wściekł się z powodu jej ciąży, a przecież zgwałcił ją

pewnej nocy i dlatego nie użyła środków antykoncepcyjnych. Ich małżeństwo stało

się koszmarem na jawie.

Ale na użytek świata Peter kreował obraz szczęścia małżeńskiego. Wobec

rodziców i przyjaciół klubowych okazywał Mary szaleńczą miłość. Ta obłuda

wydawałaby się czymś śmiesznym, gdyby nie była taka tragiczna.

Katherine wjechała w szpitalną bramę i znalazła miejsce do parkowania.

Zamknęła samochód i udała się w kierunku oświetlonej niszy. Zaraz potem

rozległo się wycie syreny karetki.

Gdy sanitariusze wchodzili z noszami przez otwierane automatycznie szklane

drzwi, stała w obszernym holu wraz z lekarzem Mary. Zaparło jej dech w piersiach,

kiedy ujrzała twarz siostry. Zasłoniła sobie usta, by stłumić jęk. Mary miała oczy

otwarte, lecz nie widzące; jej wzrok, skierowany w stronę pokoju zabiegowego, nie

zarejestrował obecności Katherine.

Po pobieżnym badaniu została przeniesiona na oddział położniczy, gdzie już po

półgodzinie urodziła dziewczynkę.

Doktor miał nietęgą minę. Słabo oświetlonym korytarzem podszedł

bezszelestnie do Katherine. Musiał mieć buty na gumie.

- Jest z nią źle, proszę pani. Nie dożyje nocy.

Katherine, wpatrzona w niego, osunęła się na ścianę. Przyłożyła zaciśniętą

pięść do posiniałych ust. Jej zielone oczy napełniły się łzami, które spływały po

bladych policzkach, wsiąkając w opadające w nieładzie złociste włosy.

- Przepraszam za brutalną szczerość, ale uważam, że powinna pani wiedzieć, w

jak ciężkim stanie jest siostra. Zanim ją tu przywieziono, wykrwawiła się tak

bardzo, że już nie dało się nic zrobić, chociaż zastosowaliśmy transfuzję - doktor

przerwał i popatrzył na Katherine, a potem powiedział cicho: - Nie była to

szczęśliwa ciąża. Pani siostra nie dbała o siebie. Bałem się o nią jeszcze przed...

Wiem, co się stało dziś w nocy. Bardzo mi przykro z powodu śmierci pana

Manninga. Mary chyba nie chce żyć - dodał współczująco.

Katherine w milczeniu skinęła głową. Kiedy lekarz odwrócił się, by odejść,

złapała go za rękaw i spytała ochrypłym głosem:

- A dziecko?

Z wątłym uśmiechem odpowiedział:

- Dziewczynka. Waży dwa kilo. Bez wad budowy. Chyba wyżyje.

Mary umarła o świcie. W jednej z nielicznych chwil przytomności podczas

długiej nocy poprosiła do siebie Katherine.

- Papier - szepnęła.

- Papier? - powtórzyła bezmyślnie Katherine. Czy Mary nie pojmuje, że to już

koniec?

- Tak, proszę cię, pośpiesz się.

Katherine rozpaczliwie rozejrzała się po pokoju szpitalnym w poszukiwaniu

papieru i w końcu znalazła w łazience papierowy ręcznik.

- Pisać - ochryple szepnęła Mary.

Katherine wyjęła z torebki długopis i ze zdumieniem patrzyła, jak jej

umierająca siostra drżącą ręką pisze coś na ręczniku. Na koniec podpisała się

wyraźnie, a potem całkowicie wyczerpana opadła na poduszki. Jej bladą twarz

pokryły kropelki potu. Miała sine usta, ale jej podkrążone oczy lśniły jaśniej, były

żywe i ruchliwe, jak nigdy od czasu zamążpójścia. Katherine ujrzała w niej cień

dawnej Mary i zachciało jej się płakać, że ją traci.

Mary była niebieskooką blondynką o świeżej, brzoskwiniowej cerze,

niebieskich wesołych oczach i ustach cherubinka. Była niższa i tęższa od swej

smukłej siostry i robiła problem z powodu każdej dodatkowej kalorii. Ostatnio

jednak zupełnie straciła apetyt, a jej zawsze radosny głos ustąpił przerywanemu

szeptowi. Właśnie ten szept przywołał teraz Katherine do rzeczywistości:

- Katherine, nazwij ją Allison. I nie oddawaj jej Manningom. Oni nie mają do

niej prawa.

Zbielałymi dłońmi chwyciła Katherine za rękę.

- Zabierz ją stąd. Powiedz jej, że bardzo ją kochałam.

Zamknęła oczy i parę razy płytko odetchnęła. Potem jej oczy znowu się

otwarły. Były senne i pełne spokoju.

- Allison to takie ładne imię, prawda, Katherine?

Oba pogrzeby odbyły się w parę dni później. Zainteresowanie publiczności

podsycali swoim wścibstwem reporterzy, którzy na wyprzódki starali się wynaleźć

coś szczególnie sensacyjnego. Dziewczyna, która zginęła z Peterem, siedem-

nastoletnia licealistka, w chwili wypadku nie była kompletnie ubrana.

Przedwczesny poród, a potem śmierć Mary dodały całej sprawie pikanterii.

Katherine po śmierci Mary ogarnął bezbrzeżny smutek. Peter zginął na miejscu,

bez żadnych zewnętrznych obrażeń; miał skręcony kark. Katherine sadystycznie

uznała to za niesprawiedliwe; stanęła jej przed oczyma twarz siostry, niewinna i

śliczna, tak bardzo potem zmieniona wskutek wielomiesięcznej udręki fizycznej i

duchowej.

Ledwie wytrzymała przed rokiem wydarzenie towarzyskie, jakim było wesele

Mary; jej pogrzeb stał się próbą jeszcze cięższą.

Eleanor Manning w czarnej, szytej na miarę sukni i ze starannie ułożonymi

blond włosami wyglądała naprawdę pięknie. W rozpaczy to chwytała kurczowo

swego męża, siwego, wytwornego Petera Manninga seniora, który łkał bez

opamiętania, to za chwilę wymyślała biednej Mary, że za mało kochała jej

najdroższego syna, to znowu przeklinała Jasona, młodszego brata Petera, że nie jest

obecny na pogrzebie.

- Nie był na weselu, czym zrobił nam wielką przykrość, i jakby mu tego było

mało, teraz jeszcze nie przyjechał na pogrzeb brata. Afryka! Jest takim samym

dzikusem jak ci Murzyni. Najpierw Indianie, a teraz znowu ci afrykańscy poganie!

Katherine niewiele słyszała o Jasonie Manningu. Peter zawsze mówił o nim

bardzo ogólnikowo, jakby to, że ma brata, było bez znaczenia. Ale Mary wzruszył

list od szwagra. Kiedyś, podczas wizyty u siostry, pokazała go jej z dumą. Niewiele

trzeba było, by uszczęśliwić Mary.

- Wiesz, Katherine, dostałam list od brata Petera. Jest w Afryce. Ma coś

wspólnego z ropą naftową. Tak czy owak, przeprasza, że nie mógł się wyrwać na

nasze wesele i życzy mi dziecka. Posłuchaj... - Zaczęła czytać list napisany na

zwykłym papierze, nakreślony grubymi, czarnymi literami. - „Mam nadzieję, że

wrócę do domu i złożę ci wizytę jak należy. Jeżeli jesteś taka śliczna, jak na

zdjęciach, które przysłała mi mama, to żałuję, że nie poznałem cię wcześniej. Peter,

cholernik, ten to ma szczęście!” Oczywiście tak sobie tylko żartuje - dodała Mary z

rumieńcem na twarzy. - Ale prawda, że ładnie? Pisze dalej: „Zajmij się dobrze tą

moją nową brataniczką czy bratankiem. Miło będzie mieć takiego malca, nie

uważasz? A ja będę wujkiem Jace’em”.

Katherine z entuzjazmem skinęła głową, ale tylko przez uprzejmość.

Niepokoiło ją, że Mary coraz bardziej chudnie, mimo że brzuch ma coraz większy.

Bardziej niż nieobecny szwagier absorbował ją wciąż pogarszający się stan

zdrowia siostry i to, że Mary jest wyraźnie nieszczęśliwa. O Jasonie była tego

samego zdania, co o pozostałych Manningach.

Po pogrzebie dni stały się szare i męcząco jednostajne. Katherine codziennie

chodziła do pracy w firmie elektrotechnicznej. Przygotowywała, jak zawsze,

opracowania i komunikaty dla prasy, ponieważ na tym od pięciu lat polegała jej

praca. Czy rzeczywiście aż tak dawno skończyła college? Czy rzeczywiście już tak

długo zajmuje się w kółko tymi samymi nudziarstwami? Zarabiała nieźle, ale

uważała tę pracę tylko za przygotowanie do przyszłych poważniejszych zajęć.

Tęskniła do czegoś, w czym mogłaby się sprawdzić. Może nowa odpowiedzialność

- za dziecko Mary - zmusi ją do poszukania lepszej pracy.

Allison! Katherine była nią zachwycona. Codziennie wieczorem szła do

szpitala i patrzyła na małą przez szklaną ścianę sali dla wcześniaków. Nie mogła

się doczekać, kiedy ją weźmie na ręce. Dziewczynka z każdym dniem przybierała

na wadze, a pediatra powiedział, że jeżeli dziecko przez pięć dni utrzyma wagę

dwóch i pół kilograma, przekaże je Katherine.

Planowała, że weźmie dwa tygodnie urlopu i zabierze Allison do domu, w

związku z czym zaczęła rozglądać się za najodpowiedniejszym żłobkiem. Musi być

na najwyższym poziomie, jeżeli miałaby mu powierzyć dziecko. Nawet nie

przyszło jej do głowy, że sprawowanie przez nią opieki nad dzieckiem z prawnego

punktu widzenia wcale nie jest takie oczywiste.

Uświadomiła jej to dopiero wizyta adwokata Manningów. Zasypał jej biurko

urzędowymi papierami i oświadczył aroganckim tonem, że jego klienci

„...zamierzają wziąć pełną odpowiedzialność za dziecko”.

- Zamierzają wziąć dziecko i wychowywać je jako własne - powiedział. -

Oczywiście otrzyma pani rekompensatę za kłopot, czas i wydatki w ciągu tych

kilku tygodni pobytu małej w szpitalu.

- Aha, czyli coś w rodzaju odstępnego, tak?

- Panno Adams, pani źle rozumie intencje moich klientów. Po prostu stać ich na

wychowanie wnuczki w dostatku. Chyba chce pani dla niej jak najlepiej?

- Matka życzyła sobie, żebym ja ją wychowywała.

Przezornie nie wspomniała mu nic o pisemnym poleceniu Mary.

- Pewien jestem, że życzenia ojca byłyby całkowicie odmienne.

Katherine nie podobał się protekcjonalny ton adwokata.

- Poza tym jest to dyskusja akademicka - dodał. - Żaden sąd nie przyzna opieki

nad dzieckiem osobie samotnej, pracującej, o niewiadomych zasadach moralnych,

podczas gdy tak znakomite małżeństwo jak państwo Manning chce się zająć swoją

jedyną wnuczką, potomkiem i spadkobierczynią ich starszego syna.

Obraźliwe insynuacje pełnomocnika Manningów były czymś tak niesłychanym,

że Katherine nie zaszczyciła go odpowiedzią, ale zrozumiała, że jest to szantaż.

Była przekonana, że adwokat powie w sądzie to samo, i zrobiło jej się zimno na

myśl, co z tego wyniknie.

Z trudem opanowała początkowy strach i starała się jakoś z tego wybrnąć.

Przede wszystkim było dla niej zupełnie jasne, że Allison nie może zostać oddana

pod opiekę Eleanor Manning. Ale doceniała wpływy i możliwości Manningów,

którzy z pewnością mieli wielu wysoko postawionych przyjaciół. Musi im uciec

wraz z dzieckiem. Ułożyła plan i zaczęła go szybko realizować.

Pediatra zgodził się wypisać małą ze szpitala parę dni przed ustalonym

terminem, pod warunkiem że będzie mógł zbadać dziecko za tydzień. Katherine nie

cierpiała kłamstwa, lecz uroczyście mu to przyrzekła.

Wezwała pośrednika i omówiła z nim sprzedaż domu. Pieniądze miały być

wpłacone na rachunek oszczędnościowy założony na córkę Mary i podjęte później

wraz z procentami. Trzeba było sprzedać całe wyposażenie domu, z wyjątkiem

tego, co wezmą ze sobą. Uzyskana w ten sposób suma miała pokryć

wynagrodzenie pośrednika.

Katherine wynajęła sejf depozytowy, zrobiła kopię ze smutnego dokumentu

sporządzonego na papierowym ręczniku, a oryginał schowała do metalowej

skrzynki.

Nie odpowiadała na telefony i starannie ukrywała wszystkie swoje poczynania.

Samochód parkowała z dala od domu, przestała nawet po zmroku używać światła.

Ukrywała się, jak mogła.

Załadowała, co się dało, do małego samochodu, ale emocje sięgnęły szczytu,

gdy odbierała Allison ze szpitala.

Mała leżała grzecznie w nosidełku samochodowym, przypiętym pasem

bezpieczeństwa do siedzenia. Katherine schyliła się i lekko pocałowała aksamitne

czółko niemowlęcia.

- Nie bardzo wiem, jak być matką - szepnęła do śpiącego maleństwa. - Ale ty

też przecież nie wiesz, jak być dzieckiem.

Patrząc na śliczną buzię Allison, tak bardzo podobną do twarzy Mary,

Katherine po raz pierwszy poczuła ulgę - po raz pierwszy od chwili, gdy

dowiedziała się o śmierci Petera.

Wyjeżdżając z Denver nie pozwoliła sobie na żadne rozczulanie się, na żadne

spojrzenia za siebie ani na rozmyślanie o sprzedanym domu, który był jedynym

domem, jaki znała. Myślała tylko o przyszłości swojej i Allison. Od tej chwili

przeszłość miała nie istnieć.

Wyprostowała plecy i poruszyła zdrętwiałymi ramionami. Siedziała na

wyłożonej gazetami podłodze w living-roomie swojego nowego mieszkania. Pół

godziny malowała komódkę do pokoju Allison. Wczoraj pokryła powierzchnię

warstwą błyszczącego niebieskiego lakieru, a teraz dla kontrastu dodała żółtą

kreskę. Farba kapnęła na gazetę, parę kropli znalazło się na gołych nogach

Katherine.

Zanurzając cienki pędzel w puszce z farbą, westchnęła z zadowoleniem.

Wszystko obróciło się dla niej i Allison na dobre. Samotnie wiozła noworodka

przez pół kraju; było to ryzykowne w każdych warunkach, a przecież wyjechała z

Denver w najbardziej niekorzystnych okolicznościach. Mimo to podróż przeszła im

gładko. Allison była słodkim aniołkiem, spała cały czas, poza karmieniem lub

przewijaniem.

Katherine nie pamiętała czasów, kiedy mieszkali w Van Buren w Teksasie.

Było to, zanim towarzystwo ubezpieczeniowe, w którym pracował jej ojciec,

zaproponowało mu korzystniejsze warunki w Denver.

Słyszała nieraz od matki o wschodnim Teksasie, o jego zielonym krajobrazie i

dziewiczych lasach. Te opowieści zadawały jednak kłam stereotypowym opiniom o

tych okolicach jako niezmierzonej, pustynnej krainie, po której hulają wiatry.

Katherine przejechała wiele kilometrów przez zachodni Teksas, który rzeczywiście

tak właśnie wyglądał, i była zdumiona, że Van Buren jest takie, jak opowiadała

matka - spokojne, niewielkie miasteczko akademickie położone wśród sosnowych

lasów.

Patrzyła teraz przez szerokie okno i cieszył ją widok sześciu drzew

pekanowych rosnących na terenie, który oddzielał ją od domu Happy Cooper, jej

gospodyni.

Happy spadła jej dosłownie z nieba. Przyjechały do Van Buren akurat na

koniec wiosennego semestru i Katherine udało się wynająć mieszkanie, które przez

ostatnie dwa lata zajmowali studenci miejscowej uczelni. Składało się z dwóch

sypialni, living-roomu, kuchni i łazienki.

Odłożyła pędzel i cicho stąpając bosymi stopami weszła do pokoju Allison, w

którym obie sypiały. Nachyliła się nad świeżo pomalowanym łóżeczkiem,

kupionym w sklepie z używanymi meblami, i popatrzyła na siostrzeniczkę. Zdu-

miewające, jak szybko rosła. W ciągu dwóch miesięcy pobytu w Van Buren

przybrała na wadze i była teraz tłuściutkim, wesołym brzdącem. Katherine

uśmiechnęła się do Allison i wyjęła z jej pulchnej rączki wypchanego króliczka, a

potem poprawiła na małej kocyk.

Cieszyło ją, że w wolne od pracy dni może być sama z dzieckiem. Jakimś

cudem udało jej się dostać pracę w biurze informacyjnym college’u, jednak nadal

nie rozwiązany pozostawał problem opieki nad Allison w ciągu dnia. Sąsiadka

nieśmiało zaproponowała, że zajmie się dzieckiem. Katherine spojrzała na nią,

uśmiechnęła się, roześmiała, a potem, ku zdumieniu własnemu i Happy, zaczęła

płakać.

Co by zrobiła bez tej sfrustrowanej babci, która tak rzadko widywała własne

wnuki? Happy miała dwie dorosłe córki, które mieszkały z rodzinami, każda na

innym wybrzeżu, i nieżonatego syna, który pracował w Luizjanie. Przynajmniej raz

dziennie biadała nad jego stanem cywilnym. Przed owdowieniem przeżyła jako

mężatka czterdzieści trzy lata i nie potrafiła zrozumieć, że ktoś z własnej woli

może żyć samotnie.

Tak, wszystko układało się dobrze. Katherine miała pracę dużo ciekawszą od

tej w Denver. Szef wprawdzie wydawał jej się dziwakiem - gapił się głupio, pocił i

oblizywał wargi - ale pomijając te drobne niedogodności, lubiła swoje zajęcie.

Drapiąc się bezmyślnie w nos, bezwiednie pomazała się żółtą farbą. Potem,

cicho nucąc, wstała z podłogi, ponieważ ktoś zapukał do drzwi. Nie była to Happy;

ona nie traciła czasu na pukanie.

Katherine obciągnęła swoje krótko obcięte, wystrzępione spodenki, mając

nadzieję, że jej strój nie obrazi gościa. - Pan do mnie? - zapytała, otwierając drzwi.

Gdyby nawet chciała, nie powiedziałaby nic więcej. Nigdy jeszcze nie widziała

tak okazałego mężczyzny. Całą swoją sylwetką wypełnił drzwi. Wyróżniał się nie

tylko wzrostem, ale i kruczoczarną czupryną oraz nadzwyczaj niebieskimi oczami.

Obrzucił Katherine takim samym badawczym spojrzeniem, jakim ona

zmierzyła jego. Uśmiechnął się na widok jej niedbałego stroju. Wiedząc, że ma być

cały dzień w domu Katherine nie pofatygowała się nawet, żeby coś zrobić ze

swoimi włosami. Zwinęła je po prostu w bezładny węzeł i przypięła byle jak

szpilkami. Wyblakłe od słońca kosmyki spływały na policzki i zwisały na szyję.

Była zarumieniona z wysiłku i od wilgotnego upału późnego lata. Miała na

sobie bardzo krótko obcięte wypłowiałe spodenki i do tego mocno znoszoną

kretonową koszulę, której rękawy również zostały obcięte - i to już dawno - przez

nią, a może jeszcze przez Mary. Poły koszuli związała pod biustem. Strój był dobry

do malowania, ale pozostawiał wiele do życzenia, gdy przyszło witać gości.

W pierwszym odruchu Katherine chciała zatrzasnąć drzwi, żeby uniknąć

jeszcze większego zakłopotania, ale mężczyzna spojrzał prosto w jej zielone oczy i

powiedział:

- Nazywam się Jason Manning.

Rozdział 2

Było to jak cios w brzuch; Katherine straciła zdolność logicznego myślenia.

Przez dłuższą chwilę stała oszołomiona, a potem oparła się o framugę drzwi.

Zatkało ją na widok tego wspaniałego mężczyzny. Brata Petera Manninga...

Nie odpowiedziała ani nie uczyniła żadnego gestu zaproszenia, więc

zażartował:

- Nie mam zwyczaju napastować młodych dam i chociaż spędziłem w Afryce

prawie dwa lata, wciąż jeszcze jestem cywilizowanym człowiekiem.

Jego oczy iskrzyły się od śmiechu, co oburzyło Katherine. Przyjechał

zrujnować świat, który z takim trudem budowała dla siebie i Allison, i jeszcze miał

czelność się uśmiechać!

- Czy mogę wejść? - spytał.

Katherine wpuściła go niechętnie, odsuwając się na bok. Zamknęła za nim

drzwi, a potem rozmyśliła się i znowu je otworzyła. Zauważył to i jeszcze raz się

uśmiechnął. Dołeczki po obu stronach ust stanowiły jedyne podobieństwo do brata.

Na tle ciemnej twarzy lśniły niewiarygodną bielą zęby.

- Boi się pani, że przyszedłem tu w złych zamiarach? - powiedział żartobliwie.

A potem spoważniał i dodał cicho: - przyznaję, że widok pani w tym stroju jest nie-

zmiernie kuszący, ale nigdy bym nie wykorzystał damy z farbą na twarzy.

Katherine uprzytomniła sobie, że musi okropnie wyglądać, i aż jęknęła

zauważywszy, że wilgotny materiał koszuli mocno oblepił jej biust. Pochlapała się

jak zwykle, kąpiąc Allison.

O Boże, jęknęła w duchu. Zerknęła na Jasona, lecz on akurat schylił się i

podniósł z ziemi szmatkę do ścierania farby akrylowej. Jego bliskość podziałała na

nią niemal hipnotycznie. Widziała, jak zbliża się do niej, jak palcami dotyka jej

podbródka...

Przechylił jej głowę do tyłu i starł plamę farby z nosa. Wykonywał swą

czynność w skupieniu, obojętnie, ale Katherine oddychała z trudem. Przygniatała ją

sama jego obecność. Palce, które czuła na twarzy, były silne, lecz delikatne.

Jason miał bardzo ciemną cerę. Takiej opalenizny nie nabywa się leżąc na

słońcu z warstwą kremu na twarzy. Kurze łapki w kącikach oczu, przypominające

delikatną pajęczynę, również wskazywały na to, że dużo przebywał na dworze.

Ropa naftowa? Czy to o tym wspomniała Mary? Katherine nie pamiętała. W chwili

gdy Jason zbliżył się i ujął ją za podbródek, jej umysł przestał pracować.

Miał gęste czarne rzęsy i regularne grube łuki kruczych brwi. W głębokim

wycięciu sportowej koszuli widać było czarne kędziory, które z pewnością

porastały całą pierś.

O Boże, o czym ja myślę! - skarciła się w duchu Katherine, odsunęła jego rękę

i cofnęła się krok do tyłu.

- Czego pan sobie życzy?

Drgnął i upuścił szmatkę na rozłożone pod nogami gazety.

- Może być coca-cola - powiedział, uśmiechając się uwodzicielsko.

- Nie o to mi chodzi, i pan dobrze o tym wie - warknęła. Była wściekła. Jego

swobodny sposób bycia miał przecież tylko odwrócić jej podejrzenia i osłabić

czujność. Ale awansom jednego Manninga już się oparła. Na wspomnienie Petera

wzdrygnęła się z obrzydzeniem. I temu też się oprze.

- Co pan tu robi? - spytała chłodno.

Westchnął, przeszedł przez pokój i usiadł na kanapie, której poduszki sama

świeżo pokryła, z czego była bardzo dumna.

- Myślę, że przyczyna mojego przyjazdu jest dosyć oczywista, Katherine.

Gdy usłyszała w jego ustach swoje imię, zrobiło jej się słabo. A więc są już po

imieniu! Oczywiście była to jedna z metod, żeby ją rozbroić.

Jason rozparł się niedbale na kanapie i przyglądał jej się przez chwilę.

- Przyjechałem po dziecko mego brata.

Wiedziała, że taki był cel jego przyjazdu, jednak te słowa przeraziły ją. Ból,

który nią owładnął, był nie do zniesienia. Ale nie ugnie się przed tym Manningiem.

W żadnym razie!

Zbladła na twarzy i potrząsając przecząco głową wykrztusiła:

- Nie.

Jason wstał i podszedł bliżej. Cofnęła się. Ujrzawszy wstręt na jej twarzy,

zatrzymał się. Przeczesał palcami rozwichrzone włosy i zaklął pod nosem.

Przygryzając dolną wargę, zerknął z ukosa na Katherine. Ręce oparł na biodrach i

tą swoją władczą pozą sprawił, że poczuła się jeszcze bardziej niepewnie i

przestępowała w zakłopotaniu z nogi na nogę, ale wytrzymała jego spojrzenie

najspokojniej, jak potrafiła,

- Wiem, że to nie będzie łatwe dla nas obojga - odezwał się wreszcie. - Może

więc postarajmy się, żeby było jak najmniej bolesne. Ale tymczasem chętnie napiję

się coca-coli, jeżeli jest. Albo kawy. Mamy wspólny problem, więc

porozmawiajmy jak ludzie rozsądni i dorośli. Dobrze?

- Ja nie mam problemu, proszę pana.

- Mów do mnie Jace.

- Słucham? - spytała w roztargnieniu. - Aha. No więc, jak mówię, ja nie mam

problemu. Kocham dziecko mojej siostry jak własne. Mary, umierając, powierzyła

mi opiekę nad córką. Mam ją wychować i nigdy nie oddać Manningom. Pieszczę

ją, kąpię, karmię...

- Karmisz ją?

Spojrzał na jej biust. Katherine zaczerwieniła się, zakłopotana i zła. Ale czemu

jej piersi są tak napięte? Od chwili gdy Jace dotknął jej twarzy, wciąż je czuła pod

cienkim kretonem koszuli. Kiedy rano się ubierała, biustonosz wydał jej się

zbyteczny. Ten człowiek jej zagraża, i to nie tylko dlatego, że chce zabrać Allison.

Nie mogła sobie z tym poradzić.

A Jace ciągle gapił się na nią z tym swoim drażniącym, zadowolonym

uśmieszkiem.

- Niech pan nie udaje - odparła szorstko. - Z pewnością pan wie, że w szpitalu

karmi się dzieci sztucznie, jeżeli matka nie może lub nie chce...

- ...karmić piersią? - dokończył cicho.

Spojrzała przez okno, a potem na swoje bose nogi, żeby gdzieś uciec przed

tymi dociekliwymi oczami. Przełknęła nerwowo.

- Tak - wymamrotała.

Szybko przemknęła obok niego w stronę kuchni. Pójdzie przygotować coś do

picia i w ten sposób pokryje zakłopotanie.

- Przyniosę panu coś do picia.

W kuchni oparła się o kredens, jakby dobiła do zacisznego portu. Ciężko

oddychając dotknęła dłońmi tętniących skroni, zadając sobie pytanie: co mi jest?

Ten człowiek... ten mężczyzna - o Boże, jaki wspaniały mężczyzna! - zupełnie

wyprowadził ją z równowagi. Cała się trzęsła. Miała dziwne uczucie łaskotania w

udach. Przypisała je w pierwszej chwili frędzlom obciętych nogawek, ale teraz już

wiedziała, że pochodziło od wewnątrz. Przycisnęła dłońmi piersi, żeby się

uspokoić.

- Czy mogę w czymś pomóc?

Aż podskoczyła, słysząc ten głos tuż za sobą.

- N...nie, dziękuję. Co pan wypije? Coca-colę?

- Tak, bardzo proszę.

Wskazał palcem za siebie.

- Co to za kolor, tam w living-roomie?

Wyjęła butelkę z lodówki i zdjęła kapsel. Ciekawe, jak długo ta coca-cola

stała? A jeśli jest bez gazu?

- Kolor? To terakota.

Postawiona na kredensie szklanka zabrzęczała. Pojemnik na lód przymarzł i

wyjmując go, Katherine omal nie złamała paznokcia.

- Bardzo ładnie to wygląda. Jak na to wpadłaś?

Roześmiała się wbrew samej sobie.

- Musiałby pan widzieć minę mojej gospodyni, kiedy ją pytałam o pozwolenie i

pokazałam próbkę. Pomyślała, że zwariowałam, ale w końcu się zgodziła. Widzi

pan, moja siostra, Mary... - przerwała, bo przypomniała sobie, kim on jest i po co tu

przyjechał.

Ale on wyczuł niedomówienie i spytał cicho:

- Co było z Mary?

Katherine odwróciła się od niego i nalała coca-coli do szklanki z lodem.

- Mary była artystką. Czasem dla zabawy projektowałyśmy wnętrza i

wyobrażałyśmy je sobie w dziwacznych barwach. Kiedyś zaprojektowała wnętrze

o ścianach pomarańczowych i, o dziwo, było ładne. Od tamtej pory zawsze

chciałam mieć taki pokój.

Podała mu szklankę. Skinął głową w geście podziękowania. Przepuścił ją

pierwszą i wrócili do living-roomu.

- Kto wnosi na górę drewno do kominka? - spytał zupełnie nie na temat.

Drażniła ją ta jego niesamowita spostrzegawczość i dociekliwość.

- Już mnie o to pytała Happy, moja gospodyni. Ale ja lubię kominki i nie

podobało mi się, że ten tu się marnuje. Poprzedni lokator go zamurował, a ja

doprowadziłam go do porządku. Będę po prostu nosiła pojedyncze polana.

Obeszła leżące na ziemi gazety i świeżo pomalowaną komodę. Dla ułatwienia

przy malowaniu wyjęła szuflady i usunęła wszystko, co w nich było. Jace pomyśli,

że jest straszną bałaganiarą. Ale dlaczego to, co on myśli, ma mieć dla niej

jakiekolwiek znaczenie?

- Przepraszam za ten bałagan. Musiałam to wszystko zrobić w dniu wolnym, i

oczywiście tutaj, żeby być blisko małej.

Ugryzła się w język. Po co mówi o Allison? Mimo wszystko liczyła, że Jason

zapomni o celu swojej wizyty i po prostu sobie pójdzie. Ale czy na pewno chce,

żeby poszedł? Tak! - stwierdziła po cichu, ale bez pełnego przekonania.

Wypił coca-colę i delikatnie postawił szklankę na podstawce. Czy nigdy mu się

nie zdarza zrobić czegoś źle?

Z patery na stoliku wziął pomarańczę nadzianą goździkami i powąchał ją z

przyjemnością. Odłożył pomarańczę, sięgnął po zielone jabłko Granny Smith i

poddał tej samej klinicznej analizie.

Katherine przyglądała mu się uważnie. Przeszedł przez pokój i stanął przed

ogromnym oknem wychodzącym na zacienione drzewami podwórko. Białe

okiennice były otwarte i widać było zieloną przestrzeń, którą Katherine tak

polubiła.

Jace wsunął ręce w tylne kieszenie dżinsów. Zauważyła, że przyszło mu to z

trudem, tak mocno materiał spodni opinał jego szczupłe biodra.

Pod bawełnianą koszulą w kratę rysowały się mocne mięśnie ramion i pleców.

Rękawy zawinął tuż poniżej łokcia. Dotychczas nigdy nie zwracała uwagi na

mężczyzn. Ale czy kiedykolwiek widziała nogi tak długie i smukłe...?

- Jakie piękne drzewa - zauważył. Nie wymagało to odpowiedzi, więc się nie

odezwała. Zapadła długa chwila milczenia, po czym odwrócił się do niej i spytał

cicho: - Czy mogę zobaczyć dziecko?

- Śpi teraz - próbowała wykręcić się Katherine.

Nie dał za wygraną.

- Obiecuję, że jej nie obudzę.

Chciała mu odmówić, ale wiedziała, że byłoby to daremne. Jeżeli życzy sobie

zobaczyć dziecko, to nic go nie powstrzyma. Westchnęła z rezygnacją i wskazała

drzwi pokoju, w którym spała Allison.

Jace pochylił się nad łóżeczkiem i uniósł róg kocyka. Swoim ogromnym ciałem

zajął prawie cały pokoik.

Allison ułożyła się do snu jak zwykle. Leżała na brzuszku, z główką obróconą

na bok, z podciągniętymi kolankami i wypiętą pupką.

Katherine widziała, że Jace badawczo przygląda się dziecku, słuchając jego

cichego szybkiego oddechu. Wyciągnął wielką, opaloną dłoń i wskazującym

palcem dotknął różowiutkiego policzka małej.

- Cześć, Allison - szepnął.

Katherine, ze zgrozą patrząc na tę łapę, ogromną w porównaniu z maleńką

główką dziecka, zapytała szybko:

- Skąd pan wie, jak ma na imię?

- Powiedziały mi siostry w szpitalu. Poszedłem tam zaraz, jak tylko zacząłem

cię szukać. Dobrze zapamiętały Allison. Okoliczności jej urodzenia i śmierci

Mary... - przerwał w pół zdania i spojrzał na Katherine. Czyżby to, co ujrzała w

jego oczach, było cierpieniem? - W każdym razie ją zapamiętały. I ciebie też -

dodał.

- Mnie?

- Ależ tak, powtarzały mi w kółko, że jesteś osobą szalenie miłą i bardzo

rozważną. Nie mówiąc o tym, że piękną.

Katherine umknęła wzrokiem przed niebieskimi oczami Jace’a. Czuła jego

oddech na policzku.

Ręce jej drżały, gdy przykrywała Allison. Jace dotknął jej ramienia, chcąc, żeby

się do niego odwróciła, ale ona odskoczyła jak oparzona.

- Przestań! - krzyknęła. Allison drgnęła, więc Katherine ściszyła głos, który

zmienił się w syk: - Jak pan śmiał wejść do mojego domu, udając przyzwoitość,

przyjaźń i... i uczucia rodzinne. Niech pan zrozumie jedno: nikt mi nie odbierze

Allison. A zwłaszcza nikt o nazwisku Manning. Nie chcę mieć z nikim z was do

czynienia, w żadnej sprawie. Niczego od was nie chcemy, ani ja, ani Allison. -

Głęboko zaczerpnęła powietrza. - Pański brat zabił moją siostrę!

Te słowa zawisły w powietrzu między nimi. Na chwilę znieruchomieli, jak

przeciwnicy, którzy szacują się nawzajem i oceniają swoje siły. Atmosfera pełna

była napięcia i wyczekiwania.

Potem, w samotności i męce, analizując swoje zachowanie, Katherine

przysięgała, że to nie ona nachyliła się w jego stronę, że to on dał krok do przodu.

Pamiętała tylko, że ogarnęło ją wielkie ciepło. Usta, które zgniotły jej wargi, były

twarde i sprężyste, a ona złapała go z tyłu, za plecy, gdy zamknął ją w swoich

silnych ramionach.

Nie potrafiła ocenić, w którym momencie pocałunek zmienił charakter i z walki

zmienił się we wzajemne dawanie przyjemności. Pod naporem języka Jace’a

rozchyliła usta i początkowa szarpanina przeszła w rozkoszne zbliżenie. Pili siebie

nawzajem zachłannie, jakby nie mogli zaspokoić ogromnego pragnienia. A potem

ich usta znów się spotkały.

- Hej, Katherine, jakiś dziwny samochód stoi przed twoim domem. Zlękłam się

o ciebie i pomyślałam, że może zobaczę...

Drzwi pokoiku Allison wypełniła zwalista postać Happy Cooper, która stanęła

jak wryta, widząc ich oboje nad łóżeczkiem.

Na dźwięk jej głosu odskoczyli od siebie, przestraszeni tym, co między nimi

zaszło. Ciało Katherine buchało gorącem jak piec, piersi falowały.

- Katherine? - spytała z wahaniem gospodyni.

Ale ani Katherine, ani przystojny nieznajomy nie odpowiedzieli, wobec czego

cofnęła się i ruszyła do telefonu.

Katherine odzyskała przytomność umysłu.

- Happy! - krzyknęła i pobiegła za gospodynią. Złapała ją za rękę. - Wszystko...

wszystko w porządku. Nic się nie stało. Po prostu nas zaskoczyłaś.

- Śmiertelnie mnie przeraziłaś! - oświadczyła Happy. - Nie widywałam dotąd u

ciebie obcych mężczyzn.

Na jej okrągłej twarzy pojawił się szeroki uśmiech; podeszła do Jace’a i

wyciągnęła do niego rękę.

- Nazywam się Happy Cooper, jestem przyjaciółką Katherine i jej gospodynią.

Jak tam mój aniołeczek? - spytała, wskazując Allison. - To najmilsze dziecko, jakie

znam. Kocham ją jak własną córkę.

Jace uścisnął jej rękę i spojrzał na nią. Był pod wrażeniem jej gabarytów i

szczerej życzliwości.

- Katherine, przedstaw mi tego pięknego pana, zanim zemdleję. Wygląda jak

gwiazdor filmowy! Kto to jest?

Happy nigdy nie odznaczała się rozwagą ani taktem. Mówiła, co myślała.

Katherine, szukając jakiegoś wykrętu, wyjąkała coś zbliżonego do prawdy:

- To... to jest mój... hm... szwagier. Brat mojego zmarłego męża i wujek

Allison.

Spojrzała znacząco na Jace’a ponad siwą fryzurą Happy w nadziei, że się

zorientuje i jej nie zdradzi. Mieszkanie spodobało jej się na pierwszy rzut oka i od

razu chciała je wziąć. Happy początkowo wahała się, czy wynająć mieszkanie

samotnej kobiecie z dzieckiem, więc Katherine wymyśliła sobie męża, który zginął

w wypadku. Ludzie na ogół nie potrafią odmówić młodej, ładnej i niezaradnej

wdowie.

- Bardzo mi miło, panie Adams - zaczęła wylewnie Happy - Katherine na

pewno jest przyjemnie, że odwiedza ją ktoś z rodziny.

- Nie nazywam się Adams, proszę pani. Nazywam się Jason Manning. Jace.

- Jak to, nosi pan inne nazwisko niż pański brat?

Katherine wstrzymała oddech i zamknęła oczy. Jace ją zdradzi, a ona straci

najlepszą przyjaciółkę.

- On... on był moim bratem przyrodnim. Mieliśmy różnych ojców - łgał gładko

Jace.

Czy kłamstwo zawsze przychodzi mu tak łatwo? - zastanawiała się Katherine.

- Aha, rozumiem, oczywiście. - Happy pogłaskała Jace’a po ręce. - To musiało

być dla niego straszne, tak umierać za granicą. Chyba w Afryce, prawda?

Jace wzniósł oczy, udając nieme pytanie, co wywołało rumieniec na twarzy

Katherine. Nigdy nie zastanawiała się nad tym, że on też był w Afryce. Dla niej

było to po prostu pierwsze lepsze odległe miejsce, które jej wpadło do głowy, gdy

opowiadała Happy o katastrofie lotniczej, w której zginął nie istniejący mąż.

- Tak, w Afryce - odparł Jace. - To była tragedia. Szkoda, że go tu dziś z nami

nie ma.

Jego twarz i głos były poważne, lecz niebieskie oczy iskrzyły się wesoło, gdy

spojrzał na Katherine ponad głową gospodyni, która wycierała oczy koronkową

chusteczką.

- Biedna Katherine - westchnęła Happy. Zaraz jednak rozpogodziła się i

wykrzyknęła radośnie: - Ale przynajmniej teraz, jak twój szwagier tu jest, nie

będziesz musiała dziś wieczorem iść sama. Jak to dobrze!

Złapała Jace’a za rękę i pchnęła go w stronę Katherine z takim rozmachem, że

wpadł na nią. Wyciągnął ręce i złapał ją wpół, nim upadła do tyłu. Spojrzeli na

siebie, ich twarze znalazły się jedna przy drugiej. Wciąż jeszcze mieli świadomość

niedawnego pocałunku. Żadne z nich nie potraktowało go obojętnie.

- Tak się martwiłam, że Katherine będzie musiała pójść na tańce bez męskiej

opieki, a tu, jak z nieba, spadł przystojny szwagier - paplała wesoło Happy, nie

reagując na dyskretne sygnały Katherine, żeby przestała.

- Na tańce? - podchwycił Jace.

- Tak! Dziś wieczorem jest bankiet całego wydziału, z tańcami. Katherine

bardzo się przy tym napracowała. Musi iść, ponieważ należy to do jej obowiązków,

i może jej pan towarzyszyć... Czy ma pan smoking? A zresztą mniejsza o to.

Ciemne ubranie też będzie dobre.

- Happy, ty nie wiesz, że pan... to znaczy... Jace nie zostaje na noc. On jest

tylko przejazdem...

- Ależ oczywiście, że zostaję, Katherine. Czy wyobrażasz sobie, że cię zostawię

dziś wieczór na lodzie? Poza tym nie zdążyłem ci jeszcze powiedzieć, że moja

firma naftowa prowadzi tu w pobliżu wiercenia. Zostanę na dłużej.

Katherine otwarła usta ze zdumienia, a Happy aż klasnęła w ręce z radości.

- Och, Jace, nawet pan sobie nie wyobraża, jak się cieszę. Pan nie wie, jak

bardzo samotna potrafi być w świecie młoda kobieta. Katherine będzie łatwiej, jeśli

pan zostanie.

Jace uśmiechnął się dobrodusznie do gospodyni, a potem odwrócił się do

Katherine. Jego wzrok mówił wyraźnie, że zostanie, dopóki nie przejmie prawnej

opieki nad Allison.

- Muszę przynieść moje zakupy. Właśnie wracałam ze sklepu, gdy zobaczyłam

tego zabawnego... no... - Happy wyjątkowo zabrakło słów.

- Dżipa - podpowiedział Jace.

- Dżip! Jaka oryginalna nazwa! - zaszczebiotała Happy.

Katherine popatrzyła na Jace’a. Happy, jak widać, nie miała pojęcia, że w

dzisiejszych czasach symbolem dobrobytu stał się napęd na cztery koła.

- Życzę miłego wieczoru. Ja się zajmę Allison - dodała gospodyni. - Możecie

się bawić, jak długo będziecie chcieli.

- Ja też już muszę iść. Katherine, o której mam przyjść po ciebie? - Jace

braterskim gestem położył rękę na jej ramieniu. Ze względu na Happy nie

zareagowała. Wszystko działo się zbyt szybko. Nie nadążała za tym myślami. Jak

to możliwe, że spędzi z nim dziś cały wieczór?

- O wpół do ósmej - usłyszała swój własny głos, nawet nie zdając sobie sprawy,

że wymawia te słowa.

- W porządku. Happy, czy mogę pomóc pani wnieść zakupy? Dama nie

powinna zajmować się takimi przyziemnymi sprawami.

Happy zachichotała jak mała dziewczynka.

- Och, Jace, nie mam nikogo, kto by mnie wyręczył... naprawdę. Mój syn, Jim,

mieszka...

Jej głos było jeszcze słychać, gdy schodzili po schodach na dół.

Jason Manning. Jego zachowanie jest obrzydliwie przejrzyste, pomyślała

Katherine. Czarujący dżentelmen w każdym calu. Czy chodzi mu o to, żeby

wedrzeć się tu przy pomocy przyjaciół? Czy to ma w planie?

Przerażał ją, ale i podniecał. Chyba zwariowała wpuszczając go do domu.

Żadnemu Manningowi nie można wierzyć. Przecież widziała, jak powierzchowna

była ogłada Petera. Musi chronić Allison. Tylko w jaki sposób? Jason Manning jest

taki przystojny i gładki. A to groźniejsze niż oczywista podłość i niegodziwość.

Spojrzenie w lustro upewniło Katherine, że wysiłek włożony w przygotowania

przed zabawą nie poszedł na marne. Po południu, gdy Allison spała, wymoczyła się

w wodzie z bąbelkami. Gorąca woda miała rozładować napięcie, ale jej ciało

zachowało świadomość tego, co sprawił Jace biorąc ją w ramiona. Wytarła się

szybko, wyjęła elektryczne lokówki i zaczęła układać włosy. Czegóż się mogła

spodziewać po bracie Petera, który też próbował się do niej dobierać? I to już po

zaręczynach z Mary.

Któregoś wieczoru czekała razem z Peterem, aż Mary zejdzie na dół. Krzyknęła

do siostry, żeby się pośpieszyła, bo sam na sam z przyszłym szwagrem czuła się

nieswojo, nawet u siebie w domu.

- Chyba niezbyt mnie lubisz, co, Katherine? - spytał wtedy. - Ale ja zyskuję

przy bliższym poznaniu. Chciałbym, żebyśmy zostali przyjaciółmi.

Stał bardzo blisko, z tyłu za nią, podczas gdy ona jakby nigdy nic podlewała

kwiaty na oknie. Lekko pogłaskał ją po ramieniu. Odwróciła się gwałtownie i

odsunęła jego rękę.

- Nie wiem, o co ci chodzi, Peter - powiedziała ostro. - Nie znam cię na tyle,

żeby ocenić, czy cię lubię, czy nie.

- Właśnie o to mi chodzi, żebyś mnie poznała! - wykrzyknął, a potem błysnął

swoim słynnym uśmiechem, który tyle razy eksponował na kolumnach

towarzyskich różnych gazet.

Ścisnął ją lekko za łokieć i dodał:

- A może byśmy kiedyś zjedli razem lunch... - przylgnął wzrokiem do jej warg

- ...żeby się lepiej poznać?

Przysunął się bliżej, a ona aż się wzdrygnęła z obrzydzenia. Odepchnęła go z

odrazą. Jej siostra właśnie schodziła po schodach.

Mary żyła w błogiej nieświadomości jego wad, a Katherine oczywiście nie

wspomniała nigdy o tym incydencie.

Podczas hucznego przyjęcia weselnego, gdy Mary wesoło gawędziła z jakimiś

przyjaciółmi Manningów, Peter podszedł do swojej nowej szwagierki, która jak

mogła starała się ukryć w gąszczu roślin doniczkowych i koszy kwiatów, i

powiedział:

- Siostrzyczko Kate, jak ładnie wyglądasz w weselnej szacie.

Wziął ją za ręce i pocałował lekko w policzek, ale Katherine odskoczyła jak

oparzona czując jego gorący język. Peter był odwrócony plecami do sali pełnej

gości i nikt tego nie zauważył. Mogło się wydawać, że to braterski pocałunek

dwojga członków nowej rodziny.

Popatrzyła na niego ze wstrętem, ale on uśmiechnął się tylko drwiąco.

- Jesteś niewypowiedzianie podły! - wybuchnęła.

- Csss, siostrzyczko Kate. Czy w ten sposób należy się odzywać do ukochanego

braciszka?

Miała powody, by nienawidzić Petera Manninga.

- Tak, pan Jason Manning stara się jak może podtrzymać tradycję rodzinną -

powiedziała do swojego odbicia w lustrze.

Z zadowoleniem spojrzała na swoją suknię. Zapakowała ją w ostatniej chwili

przed wyjazdem z Denver.

- Nie mogę sobie pozwolić na nową - szepnęła smutno do siebie.

Chciała zrobić tą suknią wrażenie na przyjęciu weselnym u Manningów. Ten

zakup sprawił wielki wyłom w jej budżecie, ale się opłaciło. Żorżeta w kolorze

morskim u góry opinała biust, niżej opadając swobodnie do samych stóp. Była to

suknia uszyta na wzór grecki, jedno ramię odkryte, a na drugim materiał zebrany w

węzeł. Podkreślała smukłość i delikatne krągłości sylwetki. Jej kolor uwydatniał

letnią opaleniznę i zieleń oczu Katherine. Nie zdawała sobie sprawy z tego, jak

pięknie jest jej w tej sukni, poczuła się jednak pewniej, gdy ją włożyła.

Kiedy usłyszała pukanie do drzwi, upuściła kolczyk. W pośpiechu sprawdziła

jeszcze raz swój wygląd, odnalazła gronko perełek, wpięła je w ucho i przeszła

przez living-room, by wpuścić Jace’a.

Już wcześniej uprzątnęła bałagan po malowaniu i przeniosła komodę do drugiej

sypialni. Lampy stołowe miękkim blaskiem oświetlały living-room. Katherine nie

cierpiała górnego oświetlenia i jaskrawych żarówek.

Otworzyła drzwi i dech jej zaparło na widok Jace’a w eleganckim

ciemnoszarym garniturze, szytym na miarę. Jasnoniebieska jedwabna koszula i

ciemniejszy krawat w tym samym kolorze doskonale do niego pasowały. Falujące

czarne włosy, wciąż lekko niesforne, rzucały ostre błyski.

Wchodząc, aż gwizdnął ze zdumienia.

- Ooooo! Czy to pani Adams, wdowa, którą poznałem dziś po południu?

- Niech pan wejdzie, bardzo proszę.

Zauważyła jego ironię. Musi skończyć z tymi zagrywkami, jeżeli w ogóle mają

kontynuować znajomość.

- Dlaczego pan to robi? - spytała zdesperowana.

- Co mianowicie?

- To! - zawołała, szeroko rozkładając ręce. - Dlaczego pan odsuwa

nieunikniony konflikt? Oboje wiemy, po co pan tu przyjechał, więc chciałabym,

żeby pan dał spokój tym protekcjonalnym szwagrowskim zagrywkom.

Uśmiechnął się

- A czy pamiętasz, kto wymyślił tę głupią historię o szwagrze? Nie ja.

Uratowałem cię dzisiaj. Powinnaś być mi wdzięczna. A poza tym przecież

naprawdę jestem twoim szwagrem.

- Och! - krzyknęła, zaciskając pięści. Jace nie dawał się sprowokować i to ją

rozzłościło jeszcze bardziej. - Przestań!

Na jego twarzy pojawił się grymas gniewu. Podparł się pod boki.

- Słuchaj, Katherine, przyszedłem zabrać cię na zabawę czy co to tam jest. Co

w tym złego? Sądzę, że mógłbym spędzić ten wieczór na wiele innych ciekawszych

dla mnie sposobów. Czy mam wyrażać się jaśniej?

- Nie. Dajmy już temu spokój. Wezmę Allison - odpowiedziała ostro.

Weszła do pokoju dziecka, a on, ku jej zdumieniu, ruszył za nią.

- Ja ją wezmę.

Pochylił się nad łóżeczkiem i wyciągnął ręce do małej.

- Nie! - krzyknęła w panice i złapała go za ramię, odciągając od dziecka.

Popatrzył na nią rozgniewany, ale gdy ujrzał w jej oczach prawdziwy strach,

natychmiast złagodniał.

- Nie ucieknę z nią, Katherine. To nie w moim stylu.

Czy to był przytyk do jej wyjazdu z Allison z Denver?

- Chciałem ją wziąć ze względu na ciebie, żebyś sobie nie pogniotła sukienki -

dodał.

Przygryzła usta i, zawstydzona swym brakiem opanowania, pozbierała do torby

jednorazowe pieluchy.

- No dobrze - zgodziła się.

Jace delikatnie odwrócił małą na plecki i przez chwilę patrzył na różowiutką,

okrągłą buzię.

- Allison, kiedyś będziesz śliczną dziewczyną - powiedział.

Zdumiewająco sprawnie owinął małą w lekki kocyk i wziął na ręce. Trzymał ją

prawidłowo, podpierając główkę.

- Podobna jest do...

- Mary - przerwała mu szybko Katherine. Nie chciała usłyszeć od niego, że

dziecko jest podobne do Petera.

Spojrzał na nią ponad główką małej.

- Właśnie to chciałem powiedzieć. Wprawdzie nigdy nie widziałem Mary, tylko

na zdjęciach, ale Allison jest do niej podobna. Jakie ma oczy? Niebieskie? Taki z

niej leniuszek, że jeszcze ich przy mnie nie otworzyła.

Katherine roześmiała się.

- Jest z niej kawał śpiocha. A oczy ma niebieskie. Mam nadzieję, że się nie

zmienią.

Zwrócił się do wyjścia, ale Katherine go zatrzymała.

- Czekaj, może jej się ulać na twój garnitur...

Położyła mu na ramieniu kawałek ligniny. Przelotne zetknięcie z jego

potężnym ciałem spowodowało, że jej serce zaczęło bić mocniej. Cofnęła się

szybko, ale on zdążył zauważyć jej zmieszanie.

Chcąc je ukryć, zaczęła zbierać inne rzeczy dla dziecka, a potem, już przed

samym wyjściem, pogasiła światła.

Happy przywitała ich przy kuchennym wejściu do swego domu i Jace oddał jej

Allison w ramiona. Krótko ich skomplementowała, że pięknie wyglądają, i zaraz

zaczęła szczebiotać do Allison.

Kiedy szli przez strzyżony trawnik pod drzewami pekanowymi, Jace

zaproponował, żeby pojechali jej samochodem.

- Dżip to nie jest pojazd na randkę - powiedział.

- Oczywiście, możemy jechać moim.

Wręczyła mu kluczyki. Pomagając jej wsiąść, ścisnął jej łokieć, w którym

długo jeszcze czuła mrowienie. Ledwie się zmieścił w ciasnym samochodzie, ale

jakoś udało mu się wcisnąć za kierownicę. Zaklął pod nosem, uderzywszy się

najpierw w głowę, a potem w kolano.

Planowanie kolacji połączonej z tańcami pochłaniało Katherine wiele czasu od

dnia, kiedy zaczęła pracować w biurze informacyjnym college’u. Teraz wszystko

to wydało jej się takie błahe. Była całkowicie pochłonięta Jasonem Manningiem.

Wprowadzała gości, jadła kolację, oklaskiwała mówców, rozmawiała, gdy było

trzeba. Wszystko to jednak wydawało się niczym wobec bliskości tego człowieka.

Jason w stosunku do obcych zachowywał się gładko, ze swobodnym wdziękiem i

wielką pewnością siebie.

Kiedy jednak Katherine przedstawiała Jace’a swemu szefowi, Ronaldowi

Welshowi, mężczyźni popatrzyli na siebie spode łba i ta ich spontaniczna wrogość

sprawiła, że Katherine poczuła się nieswojo.

- Dzień dobry - Jace wyciągnął rękę.

Ronald Welsh uścisnął mu dłoń, ale jego szare oczy pozostały chłodne, gdy

wymamrotał słowa powitania.

- Wyglądasz dziś pięknie, Katherine - oświadczył, pomijając Jace’a i całą

uwagę kierując na jego partnerkę.

Pogłaskał Katherine po ramieniu, a ona odsunęła się instynktownie. Pozwalał

sobie ostatnio w pracy na podobne gesty i za każdym razem było jej głupio. Nie

życzyła sobie, żeby jej dotykał. Takie niestosowne i niepożądane poufałości

zawsze ją drażniły. Przypomniała sobie popołudniowy pocałunek Jace’a i zaraz

odsunęła tę myśl. To było zupełnie co innego!

- Dziękuję ci, Ronaldzie - powiedziała.

Uparł się, że mają być na ty, chociaż Katherine wcale się to nie podobało.

Uważała to za niewłaściwe w stosunkach służbowych.

- Czy zatańczysz ze mną, Katherine?

Zanim zdążyła odpowiedzieć, porwał ją w swoje niedźwiedzie objęcia i

uprowadził. Nie zaprotestowała. Mimo wszystko był jej szefem i nie mogła sobie

pozwolić na to, żeby go obrazić.

Swoje mocno przerzedzone włosy Ronald obficie skropił olejkiem, by wątłe

kosmyki

skutecznie

zasłaniały

łysiejące

miejsca.

Zapach

olejku

był

obezwładniający.

- Jest bardzo miło, prawda? - spytał, przyciągając ją do swojego grubego

brzucha.

- Tak, bardzo - odpowiedziała. Bała się, że ją udusi.

Odcierpiała ten taniec, a potem kilka następnych, aż wreszcie z tyłu podszedł

Jace i dotknął jej pleców. Zaprosił ją do tańca bez słów - po prostu objął ramieniem

i wziął za rękę.

Trzymał ją blisko siebie i prowadził w tańcu swobodnie, bez wysiłku. Nic nie

mówił. Ona też nie. Nie byłaby zdolna wymówić ani słowa, jakby to, co czuła,

dokładnie poraziło jej struny głosowe.

Dłoń Jace’a, z szeroko rozsuniętymi palcami, którą dotykał jej pleców, paliła

Katherine żywym ogniem; była jak piętno na jej skórze. Przez cienki materiał sukni

czuła nacisk twardych, umięśnionych ud, a jej skronie owiewał ciepły oddech

Jace’a.

Była zbyt blisko, by patrzeć mu w twarz, ale widziała kosmyki włosów

muskające kołnierzyk i miała nieodpartą chęć wsunąć palce w te loki i pieścić ich

czarną jedwabistość.

Muzyka przestała grać, ale on nadal nie wypuszczał jej z objęć. Trzymał ją

dalej i prowadził ku wiodącym na taras szklanym drzwiom.

Rozdział 3

Cały kampus spowijały ciemności. Oświetlona była tylko sala bankietowa, w

której odbywała się zabawa. Katherine poszła za Jace’em, nie zastanawiając się

nawet, dlaczego to robi.

Przeszli tarasem i wąskim paskiem wypielęgnowanego trawnika aż do niskiego

murku, otaczającego ogród różany. Nie zdążyła nawet zaprotestować, tak szybko

objął ją wpół, podniósł i posadził na murku.

- Bolą cię nogi.

Musiał chyba czytać w jej myślach.

- Skąd wiesz? Kuleję? Mam nowe pantofle, które mnie bardzo uwierają -

wyznała.

- Widziałem, jak je zsuwałaś, zanim zatańczyliśmy. Zamierzałem cię o to

spytać, ale bałem się, że jeżeli nie wykorzystam okazji, to już nie zatańczę z

królową balu - zażartował.

- Daleko mi do królowej - odparła. Chciała mu przypomnieć, że przecież wcale

jej nie poprosił do tańca, ale brakło jej tchu.

Jace sięgnął pod kraj jej sukni, chwycił Katherine ciepłymi dłońmi za kostkę,

zsunął niewygodny pantofel na wysokim obcasie ze szczupłej stopy i zaczął

masować nogę długimi, silnymi palcami.

Uśmiechnął się, kiedy w pierwszym odruchu chciała cofnąć nogę. Masował

powoli, rytmicznie.

- Słynny masaż doktora Manninga. Na te zabiegi ludzie ciągną kilometrami.

Normalnie trzeba czekać miesiącami na konsultację, ale ciebie, pani, przyjmuję na

specjalnych warunkach.

Jego wesoły nastrój okazał się zaraźliwy. Kiedyż to Katherine ostatni raz się

bawiła, kiedy się śmiała? Te jego niby-medyczne zagrywki były czystym

nonsensem, mimo to jednak powiedziała z udaną powagą:

- Boję się spytać, co to za warunki.

Popatrzył na nią uważnie. Chłonął każdy najdrobniejszy szczegół jej twarzy, a

potem przeniósł wzrok na szyję i biust, by po chwili znów powrócić do twarzy.

- Masz rację, że się boisz - szepnął i bezczelnie puścił do niej oko.

Odwróciła głowę, speszona jego penetrującym wzrokiem. Jace puścił jedną

nogę, ale tylko po to, by chwycić drugą i poddać ją tym samym zabiegom. Jego

palce były silne, lecz pieszczota subtelna.

Nie odzywali się do siebie i to milczenie wytworzyło nastrój nieoczekiwanej

intymności. Katherine nigdy nie czuła się bardziej podniecona niż teraz, gdy Jace,

trzymając ręce pod jej sukienką, dotykał jej z ekscytującą poufałością.

Czy to, co zakazane i niewidoczne, zawsze jest bardziej pożądane? Czy dlatego

w dziewiętnastym wieku widok kobiecej kostki przyprawiał mężczyznę o

szaleństwo? Może współczesne kobiety robią ogromny krok wstecz, obnosząc się

ze swoją seksualnością?

Trudno jej było skupić się na czymkolwiek, gdy palec Jace’a delikatnie gładził

podbicie jej stopy, ale wciąż pamiętała, że nadal dzieli ich sprawa córki Mary.

Mimo iż samolubnie pragnęła przedłużać tę chwilę w nieskończoność, nie mogła

dłużej milczeć. Odchrząknęła i spytała odważnie:

- Jace, co zamierzasz zrobić w sprawie Allison?

Przestał masować jej stopę, ale nadal trzymał ją w rękach.

- A jak sądzisz, co powinienem zrobić?

Przełknęła ślinę, starając się opanować drżenie ust i dławienie w gardle.

- Czy zostawisz mnie z nią w spokoju?

Odpowiedział jej bez emocji:

- Nie, Katherine, nie zostawię.

Rozpłakała się i wyrwała mu nogę. Zeskoczyła z murku, zanim zdążył jej

pomóc. Uklękła i zaczęła szukać pantofli w wilgotnej trawie.

- Katherine, proszę cię, przestań - powiedział. Zdecydowanym ruchem objął ją i

podniósł. Stali teraz twarzą w twarz.

Wyrywała się, ale jej nie puszczał. W końcu przestała się szarpać.

Głaskał jej ramiona, powoli przygarniając ją coraz bliżej, aż wreszcie do niego

przylgnęła. Pochylił głowę i ukrył twarz w jej włosach, tuż przy policzku. Wyjął

ozdobny grzebień, który podtrzymywał z jednej strony gąszcz jej włosów. Kiedy

opadły mu miękko na twarz, z jego gardła wyrwał się jęk.

Palcami dotykał jej szyi, delikatnymi pocałunkami muskał policzek. Oparłszy

rękę na jej nagim ramieniu, gładził kciukiem linię obojczyka.

Katherine była wściekła, że Jace pozwala sobie na takie poufałości. Ale czemu

go wobec tego nie odepchnie? Nigdy jeszcze żadnemu mężczyźnie na coś takiego

nie pozwoliła. Żadnemu.

Nie mogła się jednak ruszyć ani nawet zaprotestować. Ciepło jego ciała

przyciągało ją jak magnes. Była bezsilna. Chciała wdychać rześki, świeży zapach

jego wody kolońskiej. Jak dobrze było znaleźć oparcie w tym wielkim, silnym

mężczyźnie. Jak przyjemnie dać się unosić temu rozkosznemu uczuciu...

Jace dotknął ustami jej warg i tchnął w nie leciutko:

- Katherine...

Zsunął dłoń z jej ramienia i zatrzymał niżej, na piersi. Odepchnęła go

gwałtownie, z trudem łapiąc oddech.

- A jednak jesteś Manning! - wykrzyknęła ze złością.

- W twoich ustach zabrzmiało to jak wyzwisko - powiedział zaskoczony.

- Bo tak miało zabrzmieć - warknęła.

Całą swoją frustrację i niepokój ostatnich dni przelała w słowa.

- Twój brat dobierał się do mnie będąc narzeczonym mojej siostry, chociaż go

wcale nie prowokowałam! - wybuchnęła z wściekłością. - Na własnym weselu

zachował się jeszcze bardziej nieprzyzwoicie! - Wzdrygnęła się na wspomnienie

tego, jak Peter dotknął językiem jej policzka. Wyobraziła sobie, że Jace robi to

samo, ale to nie było takie odrażające. Odsunęła od siebie tę myśl i prychnęła

gniewnie: - Czy uważasz, że głaskaniem i miłymi słówkami wpłyniesz na moją

decyzję? Zatrzymam Allison i nigdy jej nie oddam, ani tobie, ani nikomu innemu.

Czy to jasne? Odczep się od niej... i ode mnie.

Odsunęła się od niego, był to jednak również odwrót od siebie samej.

Natychmiast bowiem zatęskniła do jego czułych objęć.

Ruszyła do samochodu, ale przypomniała sobie, że kluczyki ma Jace, który

szedł za nią powoli. Nic nie mówiąc, otworzył drzwi i przytrzymał je, żeby mogła

wsiąść. Nawet nie próbował jej dotknąć. Wcisnąwszy się za kierownicę, podał jej

sandałki, porzucone na trawniku.

Przyjechali do domu w zupełnym milczeniu. Jace wręczył jej kluczyki od

samochodu. Pobiegła po schodach nie czekając, aż ją odprowadzi, trzasnęła

drzwiami i zamknęła je od środka. Potem oparła się o nie, zasłaniając twarz rękami

i ciężko dysząc. Miała wyrzuty sumienia. Dała się pocałować. Dwa razy. I chciała

więcej. A przecież Jace był jej wrogiem.

Minęła dłuższa chwila, zanim poczuła się na siłach odejść od drzwi.

Całą noc przewracała się z boku na bok i gniotła poduszkę, to naciągając na

siebie kołdrę, to znów ją skopując. Była wściekła, że Jace sprowadził ją do roli

sfrustrowanego stworzenia zachowującego się jak nastolatka w mękach pierwszej

miłości.

W gruncie rzeczy nie było to dalekie od prawdy. Po śmierci ojca, którego

straciła bardzo wcześnie, w jej życiu nie było żadnych mężczyzn. Żadnych

wujków, dziadków, braci ani kuzynów.

W okresie dojrzewania obudziło się w niej naturalne zainteresowanie

mężczyznami, ale współczesna obyczajowość seksualna pozwalała im żądać

więcej, niż Katherine skłonna była dać. Nie przygotowana do tego, podświadomie

wzniosła wokół siebie mur obronny, którego nikt jeszcze nie sforsował.

Aż do dziś.

Ale skoro była tak uprzedzona do wszystkich mężczyzn, dlaczego uległa

właśnie teraz? I to komu? - Jace’owi Manningowi! Po spędzonym z nim dniu

zaczęła żałować tego, co dotychczas w życiu straciła.

Na samą myśl o jego wysokiej, smukłej postaci oblała się rumieńcem.

Przypomniało jej się natarczywe spojrzenie jego błękitnych oczu, którym mierzył

jej ciało, i odwróciła głowę na poduszce. Jeszcze teraz paliły ją miejsca, których

dotykał.

Jego nieoczekiwane wtargnięcie na pewno coś zmieni w ich życiu - jej i

Allison. Tego się bała najbardziej. Zagrożenie wydawało się realne. Był zanadto

męski, zbyt zuchwały. Czy zawsze jest taki opanowany i pewny siebie?

Nienawidziła tego nazwiska. Manning. Jace Manning... Brat Petera Manninga,

który w okrutny sposób zabił Mary i osierocił Allison. Pieniądze i urok Petera były

fasadą, za którą kryło się zepsucie.

Szukała śladów kłamstwa w twarzy Jace’a. Jego wizerunek miała w oczach,

piekących, jakby pełnych piasku. Widziała przed sobą dwoje zniewalająco

niebieskich oczu, dołki w policzkach i zmysłowe uśmiechnięte usta. Myśląc o tym,

zapadła wreszcie w niespokojny sen.

Katherine siedziała z Happy za domem pod drzewami pekanowymi i popijała

zimną lemoniadę własnej roboty. Nagle ciszę przerwał pisk hamulców i chrzęst

żwiru pod kołami.

- Dzień dobry paniom! - zawołał Jace, wyskakując z zabłoconego dżipa.

- Cześć! - wykrzyknęła radośnie Happy i zerwała się z krzesła ogrodowego, by

mu nalać lemoniady z dzbanka, stojącego obok na stoliku ze szklanym blatem. -

Bardzo się cieszymy, że wpadłeś. Byłyśmy rano w kościele i nie mogłyśmy się

doczekać, kiedy wreszcie przebierzemy się w coś lekkiego... a teraz siedzimy tu i

rozkoszujemy się cudownym wiaterkiem.

Podała Jace’owi szklankę z matowego szkła. Podziękował jej wylewnie. Oczy

błyszczały mu wesoło, gdy podnosił szklankę do ust. Popatrzył na Katherine, a ona

zaczerwieniła się zakłopotana i spuściła wzrok na leżącą u niej na kolanach

Allison.

- Czy to dziecko w ogóle kiedykolwiek się budzi? - Jace przykucnął obok

krzesła, na którym siedziała Katherine, i delikatnie dotknął brzuszka Allison.

Katherine poczuła jego oddech na swoich gołych nogach i muśnięcie jego piersi o

udo.

- O, proszę! - zawołała Happy, gdy Allison leniwie otworzyła oczka i po raz

pierwszy spojrzała na wujka. Jak wszystkie dzieci, żywo zareagowała na głęboki

męski głos i przyglądała się pilnie Jace’owi, który cicho do niej przemawiał.

- Jest śliczna, prawda? - powiedział, wyraźnie zachwycony małą.

- No chyba - potwierdziła Happy. - Niech pan tylko spojrzy na matkę.

Zanim Jace połapał się w mistyfikacjach Katherine, był przez chwilę

zdezorientowany, zaraz jednak spojrzał na nią i uśmiechnął się.

- Masz rację, Happy - przyznał i podniósł się szybko, co tak wystraszyło

Allison, że zapłakała.

- Przepraszam, kochanie. Nie chciałem cię przestraszyć. - Roześmiał się. - Będę

przy tobie uważał.

Katherine wzdrygnęła się. A więc nadal zamierza być z Allison.

- Nie powinieneś się tak do niej zbliżać - mruknęła opryskliwie.

- Ale ja chcę się do niej zbliżać - odparł spokojnie. Przez dłuższy czas mierzyli

się wzrokiem.

Happy, która oglądała swój klomb i nie zauważyła narastającego między nimi

napięcia, spytała ze zwykłą sobie naiwnością:

- Idziecie się kąpać?

Jace, który był tylko w spodenkach kąpielowych i trykotowej koszulce, oderwał

wzrok od Katherine i powiedział z ożywieniem:

- Tak, właśnie przyszedłem spytać, czy Katherine i Allison pojadą ze mną nad

jezioro. Pogoda jest w sam raz dla dziecka, a taka wycieczka chyba dobrze im obu

zrobi.

Jakie to do niego podobne, pomyślała Katherine. Nie zadzwonił i nie spytał.

Zaproponował to dopiero wobec Happy, która natychmiast zapaliła się do tej myśli

i pobiegła do kuchni, żeby przygotować im jedzenie na drogę.

Gdy już Happy nie mogła jej słyszeć, Katherine powiedziała:

- Przecież nie wezmę czteromiesięcznego dziecka do jeziora, dobrze o tym

wiesz.

- To ja sobie popływam, a wy z Allison posiedzicie w cieniu.

- Muszę ją przygotować. - Katherine wstała i ruszyła w stronę domu.

- Akurat! - Chwycił ją za ramię. - Pójdziesz i wymyślisz coś, żeby nie jechać. A

cóż to mogą być za przygotowania dla takiego maleństwa? To jest jej torba z

pieluszkami, tak? - Wskazał torbę, którą Katherine brała ze sobą rano do kościoła,

leżącą teraz na jednym z krzeseł ogrodowych. - Wrócimy przed karmieniem -

dodał.

- A skąd, na Boga Ojca, wiesz, o której ma być karmienie?

- Zgaduję - odparł i uśmiechnął się tym swoim zniewalającym uśmiechem,

który podkreślił dołki w jego policzkach i kurze łapki dokoła oczu.

Happy wybiegła z domu z koszem. Wyglądało na to, że starczy im jedzenia na

tydzień. Wsiedli do dżipa. Katherine wzięła Allison na kolana. Jace położył

nosidełko na tylnym siedzeniu i pomachał serdecznie do Happy, gdy odjeżdżali.

Za miastem było sztuczne jezioro. Skierowano tam wodę z kilku rzeczułek, a

całe otoczenie zostało zamienione w park publiczny i atrakcyjne miejsce

weekendowego wypoczynku. Jace wyszukał wielkie cieniste drzewo na poroś-

niętym trawą pagórku, z dala od wody i od tłumu ludzi.

Z bagażnika dżipa wyciągnął koc i rozpostarł go na trawie. Potem położył na

nim nosidełko Allison i z całą swobodą zdjął swoją trykotową koszulkę.

Widok jego niemal całkowicie obnażonego ciała wywarł na Katherine

piorunujące wrażenie. Miał na sobie granatowe spodenki z wąskim czerwonym

oblamowaniem, mocno napięte na płaskim brzuchu. Nie było widać granicy opa-

lenizny i Katherine zaczerwieniła się na myśl, że pewnie opalał się nago.

- Zaraz wrócę. Jeśli będę potrzebny, to krzyknij - powiedział.

- Dziękuję, damy sobie radę - odparła chłodno.

Posłał jej pełne goryczy spojrzenie i pobiegł do wody. Świetnie! - pomyślała

Katherine ze złośliwą satysfakcją. - Może mu to zepsuje tę całą eskapadę.

Allison machała rączkami i kopała nóżkami, zaintrygowana zwieszającą się nad

nią gałęzią. Katherine bawiła się z małą, aż dziecko zmęczyło się i zaczęło

grymasić. Gdy tylko Katherine położyła ją na brzuszku, Allison zaraz zasnęła.

Wszystko muszę zepsuć, pomyślała ponuro Katherine i położyła się na wznak.

Bezwiednie przeszukała wzrokiem jezioro, próbując wśród podskakujących na

wyzłoconej powierzchni wody głów odnaleźć Jace’a. Podsunęła ręce pod kark, zła

na siebie, że go wypatruje.

Kiedy Jace pojawił się po półgodzinie, zastał ją śpiącą w tej samej pozycji. Nie

pomyślała o tym, że jej trykotowa koszulka może się okazać niedyskretna. Nosiła

ją bez stanika, ponieważ ramiączka były zbyt cienkie, a że ręce trzymała pod

głową, miękki materiał nieprzyzwoicie oblepił jej piersi. Żółte szorty odsłaniały

długie, smukłe nogi, opalone na brzoskwiniowy kolor przez słońce Teksasu.

Promienie znalazły sobie prześwit w gęstwinie liści i słońce świeciło teraz

Katherine prosto w twarz. Długo mrugała, zanim na dobre otworzyła oczy.

W pierwszej chwili wydało jej się, że Jace jest przedłużeniem jakiegoś bardzo

przyjemnego snu, i rozchyliła usta w leniwym, zachęcającym uśmiechu.

Kiedy jednak zdała sobie sprawę, że nie jest to wytwór wyobraźni, zerwała się

jak oparzona. Czarne włosy Jace’a były teraz mokre i do czoła przylgnęło mu parę

niesfornych kosmyków. Nerwowo odwróciła wzrok, by nie patrzeć na jego nagą

pierś, porośniętą czarnymi miękkimi włosami, które zbiegały się w cienką kreskę

na brzuchu.

Jace położył się, wyciągając długie nogi i podpierając się łokciem. Otworzył

przygotowany przez Happy koszyk i sięgnął do wnętrza.

- Jabłko? Pomarańczę? - zaproponował, podnosząc do góry owoce.

- N...nie, dziękuję - wyjąkała Katherine. Jego ramię znalazło się obok jej

kolana. Bliskość tego mężczyzny wyprowadzała ją z równowagi.

- A ja mogę? - zapytał z uśmiechem i jego zdrowe, białe zęby zagłębiły się w

miąższu jabłka. - Pływanie świetnie robi na apetyt - wymamrotał z wielkim

kawałem jabłka w ustach. Po chwili zagadnął ni z tego, ni z owego: - Lubisz swoją

pracę?

Wczoraj wieczorem powiedziała mu pokrótce, czym się zajmuje.

- Tak - odpowiedziała ostrożnie, niepewna, do czego zmierza. - Ale mimo to

wolałabym mieć do czynienia z czym innym.

- Na przykład z czym?

Czy rzeczywiście go to interesuje, czy może tylko chce z niej wszystko

wywlec, odkryć jej tajemnice i słabe strony?

- Wolałabym robić reklamówki filmowe, ogłoszenia w magazynach, tego

rodzaju rzeczy.

Skinął głową.

- Lubisz tego... no, jak on się nazywa... Welsha? - zapytał.

Wzruszyła ramionami.

- Trudno mu coś zarzucić, chociaż czasem wydaje mi się, że jest dziwny, ale

przecież on może tak samo myśleć o mnie. - Próba żartu się nie powiodła. Twarz

Jace’a pozostała bez wyrazu.

Jego powściągliwość zaniepokoiła Katherine.

- A co ty robisz w tej firmie naftowej? Wiercisz? - zainteresowała się.

- Nie. Szukam ropy. Czasem mi się udaje ją znaleźć. Jestem geologiem w

Towarzystwie Naftowym Sunglow.

- Geologiem? Chyba nigdy nie miałam do czynienia z geologiem - stwierdziła

Katherine, na której ta informacja wyraźnie zrobiła wrażenie.

- A chciałabyś kogoś takiego bliżej poznać?

W jego oczach zapaliły się figlarne iskierki. Położył rękę na jej kolanie.

Tak bardzo ją tym zaskoczył, że zamilkła. Po chwili zapytała nieswoim głosem:

- Jak... jak się zostaje geologiem?

Roześmiał się i cofnął rękę, a potem odpowiedział:

- Studiowałem w Arizonie i w Nowym Meksyku, a i w Teksasie też. Niedaleko

Houston. Ku zgorszeniu mojej matki prowadziłem pewne badania i eksperymenty

na terenie rezerwatu Indian. Opowiadałem jej niestworzone rzeczy o skalpowaniu i

tańcach wojennych... - Przerwał i mrugnął do Katherine filuternie. - A tak

naprawdę to tylko wykonywaliśmy tańce mające na celu sprowadzenie deszczu.

Nie mogła powstrzymać śmiechu, kiedy sobie wyobraziła Eleanor Manning,

damę z elity towarzyskiej Denver, dowiadującą się o bliskich stosunkach syna z

Indianami. Nagle przestała się śmiać i spoważniała. Przygryzła wargę, a potem

spytała:

- A jak wpadłeś na to, że tu jestem, Jace?

- Jak wpadłem? Wpadłem z kretesem, bo jesteś piękna i czarująca. - Powiedział

to z onieśmielającą czułością, ale Katherine nie dała się zbić z tropu.

- Proszę cię bardzo, nie próbuj ze mną takich sztuczek. Kwestia przyszłości

Allison jest zbyt poważną sprawą.

Natychmiast zmienił ton.

- Przepraszam, masz rację. - Westchnął i położył się na plecach, podkładając

ręce pod głowę. - Dobrze zatarłaś ślady, Katherine. Wyczerpałem już właściwie

wszystkie możliwości i dopiero wtedy Elsie wspomniała o tobie i Mary. Siedziałem

w domu, w swoim pokoju, kiedy weszła, żeby posprzątać. Zaczęła mówić o Mary,

jaka była miła i jaka nieszczęśliwa. Najwyraźniej się zaprzyjaźniły. Mimochodem

powiedziała, że jedynym domem Mary było Denver. A potem dodała: „No

oczywiście, obie urodziły się w Teksasie”. To zwróciło moją uwagę, więc

spytałem, czy wie, gdzie. Próbowała sobie przypomnieć, a ja w tym czasie

myślałem, że zwariuję. Ale jakoś sobie przypomniała.

Znowu westchnął, jego klatka piersiowa uniosła się, a brzuch zapadł. Katherine

czym prędzej odwróciła wzrok, widząc, że gumka kąpielówek odstaje niepokojąco

od ciała.

Wzruszył ramionami i mówił dalej:

- Szczęśliwym zbiegiem okoliczności Sunglow miał zacząć wiercić na polach

naftowych we wschodnim Teksasie. Byłem tu już od trzech dni, zanim się u ciebie

zjawiłem. Panno Adams, była pani pod obserwacją - dodał z uśmiechem.

Ale Katherine siedziała odwrócona w stronę jeziora.

- Dowiedziałem się, że twój dom w Denver został sprzedany. Odnalazłem

pośredniczkę. Pieniądze ze sprzedaży złożyła na konto oszczędnościowe na

nazwisko Allison.

- Tak miało być - mruknęła Katherine.

Jace usiadł i spytał:

- Ale z czego ty żyjesz, Katherine?

- Gdybym chociaż przez chwilę uważała, że nie potrafię zapewnić Allison

utrzymania, nie zabierałabym jej z Denver - odparła.

- Ależ ja cię o nic nie oskarżam.

Odrzucając z czoła włosy powiedziała:

- Mam na koncie parę tysięcy dolarów. Żyłyśmy z tego, póki nie zaczęłam

pracować w college’u.

- Chyba sobie nie wyobrażasz, że będziesz w stanie...

- Owszem, tak właśnie sobie wyobrażam: będę w stanie ją wychować. Mam

dwadzieścia siedem lat...

- Dwadzieścia siedem?! - wykrzyknął. Allison poruszyła się w nosidełku, więc

ściszył głos do szeptu i raz jeszcze powtórzył: - Dwadzieścia siedem?

- Tak. A co w tym złego?

- Nic. - Roześmiał się. - Tylko że wyglądasz na siedemnaście. Przepraszam cię,

mów dalej.

Katherine jednak straciła wątek i zapomniała, co chciała powiedzieć. Kiedy

wreszcie zebrała myśli, podjęła:

- Zarabiam tyle, ile trzeba, aby stworzyć córce Mary prawdziwy dom. Może nie

tak zbytkowny jak w Denver, ale ja ją kocham. - Głos jej się załamał ze

wzruszenia. Nie, nie może się poddać. To dla niej i Allison sprawa życia lub

śmierci.

- Co do tego nie mam wątpliwości, Katherine. Na pewno potrafisz stworzyć jej

dom. Tylko czy myślisz o przyszłości? Na przykład o college’u? Czy będziesz w

stanie zapewnić to Allison? A stroje? I tysiąc różnych innych rzeczy, których

potrzebuje młoda, zdrowa dziewczyna?

Trafił w dziesiątkę. Owszem, myślała o tym i martwiła się tymi sprawami, ale

starała się odsuwać je od siebie. Jakoś to będzie. Zawsze jakoś było.

- Biorę to pod uwagę. To ważne sprawy. Ale czy wiesz, że ja przeszłam przez

college o własnych siłach? I po śmierci naszej matki utrzymywałam Mary, kiedy

się uczyła. Pokrywałam znaczną część jej czesnego, kupowałam ubrania i różne

inne rzeczy, kiedy była w szkole artystycznej. Od lat jestem na własnym

utrzymaniu, zdążyłam się już do tego przyzwyczaić.

Na jej twarzy malował się wyraz determinacji. Wytrzymała jego badawcze

spojrzenie. Jace potarł ręką kark, wyraźnie zbity z tropu:

- Czy jest tam coś do picia? - spytał, wskazując koszyk.

Katherine podniosła wieko i zajrzała do środka.

- Zobaczymy. Mamy piwo bezalkoholowe, piwo bezalkoholowe i... piwo

bezalkoholowe - wymieniała, wyjmując po kolei puszki. Spojrzała na niego i

roześmiała się, gdy udając wahanie zrobił zeza.

- Chyba napiję się piwa bezalkoholowego - postanowił.

Roześmieli się oboje. Katherine otworzyła puszkę i krzyknęła - słodki

musujący płyn wykipiał i gruntownie ich oblał. Znowu ogarnęła ich wesołość.

Wreszcie się uspokoili, tylko Jace jeszcze chichotał, przyglądając się jej badawczo.

- Ślicznie wyglądasz - stwierdził.

Wycierając łzy śmiechu, Katherine nie oponowała, gdy podniósł ją na kolana.

Klęczeli teraz naprzeciwko siebie.

- Zaraz zrobimy z tym porządek - powiedział i zaczął strzepywać z jej twarzy

krople piwa na ziemię.

Ale już po chwili Katherine poczuła delikatną zmianę w jego dotyku.

Początkowo ruchy jego palców były szybkie i niedbałe; teraz stały się powolne,

pieszczotliwe. Podniosła ku niemu oczy, nie zdając sobie sprawy, że wciąż jeszcze

są mokre od łez radości i bardzo kuszące.

Jace spoglądał w ich zielone głębiny, dotykając palcem jej drżących ust. Potem

powoli ujął w dłonie głowę Katherine i przyciągnął do siebie.

Jego wargi były ciepłe, słodkie i delikatne i w pierwszej chwili jakby nieśmiałe.

Ale gdy oplótł ją ramionami i przycisnął do siebie, zaczęły żądać więcej.

Zesztywniała, a on natychmiast wyczuł jej opór. Nie puścił jej jednak, lecz jego

uścisk stał się teraz subtelniejszy. Głaskał ją delikatnie po plecach i starał się

przekonywać ustami i językiem, który krążył wokół jej zamkniętych ust. Wbrew

woli Katherine poczuła, że ustępuje pod tym naporem, i z cichym jękiem poddała

się pieszczocie.

Kiedy oboje stracili oddech, Jace oderwał się od jej ust, ale przylegał wargami

do uszu, całował powieki...

- Masz oczy koloru świeżych wiosennych liści - szeptał. - Skąd wzięłaś takie

czarne rzęsy? Blondynki nie mają takich ciemnych rzęs.

Jego ręce i usta pieściły całą jej twarz. Wsunął palce we włosy Katherine.

- Masz włosy jak z jedwabiu. Chciałbym, żeby mi zasypały twarz.

Dotknął jej ust jeszcze delikatniej niż przed chwilą, a ona zareagowała na to

spontanicznie. Przygarnął ją mocno, klęcząc w rozkroku.

Przeraziły ją te nowe doznania; chciałaby się wyrwać z objęć Jace’a, ale usta,

które pieściły jej szyję, były tak delikatne, a ręce pod koszulką tak czule głaskały

jej skórę na plecach. Co w tym złego? Nieśmiało podniosła ramiona i objęła Jace’a

za szyję, dotykając muskularnych barków.

- O Boże, Katherine - wymamrotał. Porastające jego tors włosy łaskotały jej

piersi i brzuch. - Pragnę cię. Jesteś taka piękna... cudowna...

Położył rękę na jej piersi. Gdzieś w podświadomości Katherine odezwały się

dzwonki alarmowe. Nigdy przedtem nie dopuściła do takiej poufałości. Powinna

się opierać. Przecież to jest Manning, ale nawet gdyby nie był Manningiem...

Boże, co się z nią dzieje? Czuła swoje boleśnie nabrzmiałe piersi pod jego

dłońmi. W przystępie budzącej się namiętności zacisnęła ręce na jego ramionach.

Przestań, proszę cię. Jace, Jace. Przestań, Jace. A potem zdała sobie sprawę, że

wymawia głośno jego imię i że brzmi to jak łkanie.

- Katherine, czujesz... Twoje piersi... Katherine, proszę cię...

- Nie! - krzyknęła i odepchnęła go tak mocno, że stracił równowagę i upadł do

tym. - Nie! Nie dotykaj mnie.

Szybko poprawiła ubranie i drżącymi rękami zasłoniła płonące policzki.

- Katherine, ja...

- Przestań... Nie tłumacz się. Zostaw mnie w spokoju.

Sama nie wiedząc czemu, zaczęła niepowstrzymanie szlochać. Czy to ze

wstydu, z poczucia, że coś traci? A zresztą co za różnica, nie będzie wnikać w

przyczyny.

Zła na siebie, cały gniew skierowała na niego.

- Czy ty sobie wyobrażasz, że ja ci pozwolę...? - Jakby cofając się przed czymś

niebezpiecznym, dała parę kroków do tyłu. - Myślisz, że każdy ulegnie twoim

zachciankom. Kim ja jestem, że wielmożny pan Manning raczył zwrócić na mnie

uwagę? Gdybym ci się poddała, miałbyś przeciwko mnie jeszcze jeden argument.

Pamiętam, co wasz adwokat powiedział na temat moich wątpliwych zasad

moralnych. Jesteś zarozumiały, samolubny, zuchwały i podstępny. Jak twój brat -

rzuciła szyderczo i odwróciła się tyłem.

W mgnieniu oka chwycił ją boleśnie za ramię i odwrócił do siebie. Jego oczy,

jeszcze przed chwilą zamglone z pożądania, teraz pałały złością. Znikły gdzieś

dołki w policzkach i czuły uśmiech. Zacisnął usta, miał kamienną twarz.

Katherine zadrżała z lęku przed tą tłumioną gwałtownością, która wybuchła tak

nagle.

- Do jasnej cholery! Żebyś się nigdy nie ważyła czegoś podobnego powtórzyć!

Rozumiesz?! - Potrząsnął nią, aż jej odskoczyła głowa. - Nie porównuj mnie nigdy

do mojego brata! Nigdy! - powiedział przez zaciśnięte zęby i żyły nabrzmiały mu

na szyi.

Katherine skrzywiła się z bólu, tak mocny był jego chwyt. Wreszcie poprzez

gniew dotarło do niego, że sprawia jej ból. Puścił nagle jej ramię i odstąpił do tym.

Odetchnął głęboko i zasłonił rękami oczy.

Kiedy po chwili znów na nią spojrzał, powiedział ochryple:

- Przepraszam cię. Zachowałem się niezbyt delikatnie...

Rozdział 4

Nie wiadomo, czy miał na myśli swój niepohamowany wybuch pożądania czy

złości, w każdym razie zaczął szybko zbierać rzeczy i pakować je do samochodu.

Katherine zaryzykowała jedno szybkie spojrzenie w jego stronę, gdy milcząc

jechali do domu. Zobaczyła tylko zaciśnięte usta i skierowany przed siebie wzrok.

Gdy przyjechali, poszła na górę zanieść Allison do jej pokoju. Jason miał zwrócić

koszyk i opowiedzieć Happy o wycieczce.

Następnego ranka poszła do pracy jak zwykle, ale wszystko było inaczej. Czuła

się zdenerwowana i rozdrażniona. Nie miała pojęcia, jaki następny ruch wykona

Jace, i to ją męczyło.

Nie przypuszczała, żeby próbował wykraść Allison od Happy podczas jej

pracy, jednak mu nie ufała. Nie był w jej pojęciu typem zdolnym do takich

nikczemnych postępków, ale przecież i Peter udawał przed żoną dobre intencje.

Nie, bez względu na jego urok i wygląd, Jasonowi Manningowi nie można

wierzyć. Byłaby głupia, gdyby myślała inaczej. Po powrocie do domu zastała go z

Happy. Pomagał jej reperować żaluzje okienne. Co za bezczelność!

- Czy to nie miło z jego strony, że mi naprawił te stare żaluzje? Wystarczyło, że

mu tylko o tym wspomniałam...

- To wzruszające.

Nie podejrzewająca niczego Happy nie pochwyciła ironii w głosie Katherine.

- Moi ludzie przygotowują teren pod wiercenia, więc mam parę dni wolnego -

wyjaśnił Jace. - To się nazywa szczęście, co?

Czarował i drażnił tym swoim uśmiechem.

- Nadzwyczajne - Katherine uśmiechnęła się równie czarująco w nadziei, że go

sprowokuje. Ale on roześmiał się tylko. Co za denerwujący facet.

I tak działo się przez parę następnych dni. Wszędzie go było pełno.

Gdziekolwiek Katherine się obróciła, wszędzie natykała się na Jace’a. Pomagał

Happy w różnych sprawach domowych: a to zaprowadził jej samochód do

warsztatu, a to po południu zajął się Allison, żeby gospodyni mogła wziąć udział w

spotkaniu kobiet w kościele. Proponował także Katherine pomoc w domu, ale ona

odmawiała. Nie chciała się poddawać tym obłudnym zagrywkom.

W piątek po południu miała nerwy napięte do ostatnich granic. Zaczynał się

semestr jesienny i w biurze panował wielki ruch. Katherine nie była w stanie

podawać na bieżąco informacji dla prasy i jednocześnie przygotowywać mate-

riałów reklamowych. Jedno i drugie należało do jej obowiązków. Przez cały

tydzień ciążyła jej myśl o tym, co wyprawia Jace. Siedząc przy maszynie, nie

mogła się skupić.

Nagle za plecami usłyszała głos Ronalda Welsha:

- Katherine...

Jej szef miał denerwujący zwyczaj wchodzenia ukradkiem, za co potem

wielokrotnie przepraszał. Ale jego uspokajające poklepywanie po ramieniu tylko

Katherine drażniło.

Starając się o pracę skłamała, że jest wdową, i teraz dalej podtrzymywała tę

mistyfikację. Jednak współczucie, jakie wzbudziła w Ronaldzie historia o zmarłym

tragicznie mężu, wydało się jej podejrzane.

- Przestraszyłem cię? Przepraszam...

Założyła na maszynę plastikowy pokrowiec, a on w tym czasie stanął

naprzeciwko niej.

- Bardzo się dziś śpieszysz do domu? Pomyślałem sobie, że moglibyśmy z

okazji weekendu wpaść na drinka.

Katherine skuliła się, próbując umknąć przed wielką, mięsistą łapą, którą

Welsh położył jej na ramieniu, przyciskając do krzesła. Starała się nie panikować,

ale nagle poczuła się nieswojo w czterech ścianach pokoju biurowego.

- Dziękuję bardzo, panie Welsh...

- Ronaldzie.

- Dziękuję bardzo, Ronaldzie, ale naprawdę muszę wracać do domu. Boże, jak

już późno! - wykrzyknęła, rzuciwszy okiem na zegarek, chociaż nawet nie zdołała

dostrzec godziny. Marzyła tylko o wydostaniu się z małego biurowego pokoju.

Udało jej się wstać i wysunąć zza maszyny, ale gdy szła do drzwi, Ronald

złapał ją za ramię.

- Wszyscy już poszli, Katherine. Śpieszą się na Święto Pracy. Mamy dla siebie

cały budynek i możemy sobie zrobić naszą małą prywatną uroczystość.

Ku jej przerażeniu podszedł do drzwi i zamknął je na klucz od środka.

- Na pewno nie chcesz mi sprawić zawodu. Zależy ci na tej pracy, prawda?

Mam nadzieję... Byłoby dobrze, żebyś jej nie straciła. Jako wdowa z małym

dzieckiem... - przymilał się obłudnie.

Strach ścisnął ją za gardło na widok rozgorączkowanego wzroku, jakim się w

nią wpatrywał. Przełknęła nerwowo ślinę; uznała, że będzie lepiej wyprowadzić go

w pole udając przychylność.

- Wiesz co, Ronald... po zastanowieniu uznałam, że ten pomysł z drinkiem nie

jest najgorszy... - powiedziała zmartwiałymi ustami. Jej twarz stężała. Musi się

dostać do drzwi!

- Wiedziałem, że się dogadamy, Katherine. - Ronald przysunął do niej swoje

grube cielsko i zaczął ją głaskać po policzku palcami przypominającymi serdelki.

Czuła, jak jej coś rośnie w gardle, mimo to jednak zdobyła się na nieszczery

uśmiech. W ustach miała tak sucho, że wargi przyklejały się jej do zębów.

- Czego byś się napiła, kochanie? Mam tutaj mały barek na takie okazje.

Mrugnął do niej, po czym odwrócił się i pochylił nad biurkiem. Katherine z

wahaniem dała krok w stronę drzwi. Żeby uśpić jego czujność, powiedziała:

- Wszystko jedno co. To, co masz.

- Bardzo lubię takie bezpośrednie kobiety.

Wyprostował się. W jednej ręce trzymał butelkę taniej wódki, a w drugiej dwie

zakurzone szklaneczki. Katherine poznała szklaneczki z kampusowej kawiarni i z

trudem powstrzymała wybuch histerycznego śmiechu. Welsh nie był rozrzutnym

uwodzicielem.

- Chodź tu, siądź przy mnie i zrelaksuj się trochę. - Usadowił się na małej

kanapce i poklepał poduszkę obok.

Katherine miała do wyboru usiąść przy nim albo rzucić się do drzwi w drugim

końcu pokoju. Musi uzbroić się w cierpliwość i czekać na okazję. Ale czy taka

okazja się nadarzy, zanim będzie za późno? Podeszła do kanapy na uginających się

nogach i usiadła.

Mdły zapach tłustego olejku do włosów i potu, zmieszany z oparami wódki,

którą Ronald jej podsunął, sprawił, że o mało nie dostała torsji. Mimo to

uśmiechnęła się i podniosła szklaneczkę do ust. Dotychczas pijała tylko wino lub

napoje bezalkoholowe. Pierwszy łyk kiepskiej mocnej wódki ledwie jej przeszedł

przez gardło.

- Lubię dziewczyny, które noszą sukienki. Ty przychodzisz do pracy zawsze w

sukience albo w spódnicy.

Położył swoją tłustą łapę na jej kolanie i powoli przesuwał ją wyżej. Nie, ona

tego nie wytrzyma!

- Niektórzy nie lubią rajstop, ale ja uważam, że są bardzo seksowne - mówił.

Jego łapa, którą trzymał już teraz pod spódnicą Katherine, wędrowała coraz

wyżej; na górną wargę wystąpiły mu kropelki potu.

- Proszę, nie, panie... Ronaldzie... - jej głos zabrzmiał wysoko, piskliwie.

Welsh rzucił się na nią, przewrócił na kanapę i przywalił swoim tłustym

cielskiem, potężnym łapskiem sięgając jednocześnie pod jedwabną bluzkę.

Szarpnęła się, a jemu w ręku została kieszonka.

- Nie udawaj, Katherine. Ty też tego chcesz, tak samo jak ja - wychrypiał. -

Możesz wrzeszczeć, ile ci się podoba. Nikt cię nie usłyszy.

Dyszał ciężko, a może to jej huczało w głowie, kiedy próbowała się wyrwać

spod ciężaru, który ją przygniótł.

- Nie... O Boże... pan oszalał... proszę... nie!

Szarpnął na niej bluzkę, aż poleciały guziki. Nie mogąc drżącymi palcami

odpiąć sprzączki stanika, złamał plastikowy uchwyt.

Kiedy wpił się w nią natarczywymi ustami, ugryzła go w grubą wargę, a on

wymierzył jej mocny policzek i chwycił za piersi. Krzyknęła z bólu, kiedy zaczął je

gnieść, drapać i szczypać.

Oderwał usta od jej warg i przycisnął do szyi, i wtedy Katherine ostatkiem sił

krzyknęła po raz drugi. Na jej przenikliwy głos nałożył się dźwięk tłuczonego szkła

i łamanego drewna.

Ponad masywnym ramieniem Welsha ujrzała Jace’a, który jednym kopnięciem

rozwalił drzwi, a potem trzema susami znalazł się przy nich. Złapał Ronalda za

kołnierz, ściągnął z Katherine i rzucił o przeciwległą ścianę.

- Ty sukinsynu! - ryknął, ładując mu pięść w ogłupiałą twarz.

Katherine usłyszała przerażający odgłos miażdżonej kości i zobaczyła krew

tryskającą ze zmasakrowanego nosa Ronalda.

Widząc, że Jace bez opamiętania okłada pięściami słaniającego się Welsha,

który byłby osunął się na ziemię, gdyby go Jace nie trzymał za zakrwawiony przód

koszuli, zaczęła histerycznie płakać.

Jace załadował Ronaldowi jeszcze jeden, ostatni, cios w brzuch i dał mu

spokój. Welsh jęknął i zwalił się na podłogę.

Katherine usiadła, ale miała uczucie, że zaraz zacznie krzyczeć i nigdy nie

przestanie.

Jace ukląkł przed nią i odgarnął jej potargane włosy z białej jak papier twarzy.

- Katherine? - spytał cicho. - Katherine, czy nic ci się nie stało?

Jego twarz wyrażała taki niepokój, że nie mogła powstrzymać łez.

- N...nic - wyjąkała.

Jace palcami wytarł jej łzy i dotknął zaczerwienienia na policzku. Usta ułożyły

mu się w twardą linię.

- Zaraz wrócę, tylko... - Chciał wstać, ale Katherine rozpaczliwie złapała go za

ramiona.

- Nie! Jace, proszę cię, nie zostawiaj mnie z nim samej. Nie zniosłabym tego.

Proszę cię, proszę... - wpadła w histerię.

Jace ją przytulił i pogłaskał pocieszająco.

- Już dobrze, dobrze. Nie zostawię cię, Katherine. Przyrzekam. Cicho, cicho.

Chciałem tylko przynieść coś do pisania. Rektor tej szacownej uczelni powinien się

o tym dowiedzieć jeszcze dziś. Ale mam nadzieję, że wystarczy rozmowa

telefoniczna.

Trzymając wciąż Katherine w objęciach, postawił ją drżącą na podłodze, zabrał

z biurka jej torebkę, a potem wziął dziewczynę w ramiona i wyniósł w wieczorną

ciszę. Było już ciemno i kampus college’u w Van Buren zupełnie opustoszał.

Jace posadził Katherine w samochodzie i zaczął grzebać wśród tysiąca

porozrzucanych z tyłu rzeczy, aż wreszcie znalazł to, czego szukał.

- Masz, włóż to na siebie.

Cofnęła się, gdy sięgnął ręką do jej podartej bluzki.

- Katherine, jeżeli Happy zobaczy cię w tym stanie, będziesz musiała udzielić

jej krępujących wyjaśnień. Włóż tę koszulkę, może nam się uda wejść do domu,

nie zwracając jej uwagi. Jeśli będzie coś mówić, to jej powiem, że wylałaś na siebie

atrament albo się pobrudziłaś, albo coś w tym rodzaju, dobrze?

Skinęła głową i nie opierała się już więcej, gdy delikatnie pomagał jej zdjąć

porwaną, zniszczoną bluzkę, którą potem rzucił na podłogę dżipa. Zaczerwieniła

się, gdy zsuwał jej ramiączka stanika.

- Niech go cholera - mruknął na widok zadrapań i siniaków na jej piersiach. Z

czułością dotknął czubkiem palca szczególnie głębokiego zadrapania.

Katherine patrzyła mu w twarz. Przenikało ją ciepło jego ręki, usuwając

zarówno ból fizyczny, jak i szok emocjonalny.

Jace zacisnął zęby i syknął:

- Powinienem wrócić i zabić tego sukinsyna!

Starając się nie sprawić Katherine bólu, włożył jej przez głowę koszulkę. Była

za duża, ale miękki materiał łagodził pieczenie skóry.

Ruszył dopiero wtedy, gdy się upewnił, że siedzi wygodnie. Nie jechał jednak

zbyt szybko, a kiedy znaleźli się na miejscu, wyłączył silnik i wysiadł z dżipa nic

nie mówiąc. Katherine zauważyła z ulgą, że samochodu Happy nie widać na

zwykłym miejscu.

Nie zważając na jej protesty, zaniósł Katherine na górę. W odpowiedzi na jego

pytające spojrzenie wskazała mu pokój Allison. Położył ją tam, gdzie sypiała: na

dużym, podwójnym łożu.

- W czym ci mogę pomóc? - spytał. - Tylko mi nie mów, że nie potrzebujesz

pomocy.

Spojrzała na niego i drżącymi ustami wyjąkała:

- Dz...dziękuję, Jace. On chciał... Nie wiem, czy dałabym sobie radę. To było

straszne.

Wzdrygnęła się, skrzyżowała ręce na piersiach i zaczęła się kiwać w przód i w

tył.

- O Boże, Katherine, nawet nie potrafię sobie wyobrazić takiej okropności.

Kiedy wszedłem i zobaczyłem...

- A skąd się tam wziąłeś? - zastanowiło ją nagle.

Nie patrząc jej w oczy, mruknął pod nosem:

- Ja... no... Od czasu, jak go poznałem na zabawie, czułem, że coś jest nie w

porządku.... Intuicja. Dziwnie na ciebie patrzył, więc miałem na niego oko. A

dziś... Cały budynek był ciemny. Wszyscy wyszli, z wyjątkiem was. Wydało mi się

to podejrzane. Chciałem otworzyć drzwi, ale były zamknięte. I wtedy ty zaczęłaś

krzyczeć...

- Dziękuję - szepnęła i nieśmiało sięgnęła do jego ręki. Chwycił jej małą dłoń w

swoją wielką i, patrząc jej w oczy, delikatnie nakreślił palcem koło po wewnętrznej

stronie. Od tej hipnotycznie działającej pieszczoty Katherine zrobiło się gorąco.

Cofnęła rękę. Jace puścił ją od razu. - Chciałabym się wykąpać - powiedziała.

- Dobrze. Ja w tym czasie załatwię telefony.

Wyszedł, zamykając za sobą drzwi.

Gorąca woda paliła świeże skaleczenia, ale oczyściła jej ciało z nienawistnego

zapachu i dotknięć Ronalda. Włożyła nocną koszulę i położyła się obok łóżeczka

malej.

- Wchodzę! - zawołał Jace i wszedł do pokoju tyłem, plecami otwierając sobie

drzwi. W rękach miał tacę. - Obsługa restauracyjna - oświadczył wesoło.

Katherine roześmiała się na widok ściereczki zatkniętej za pasek jego dżinsów.

Ostrożnie umieścił tacę na jej kolanach i wyprostował się, z dumą patrząc na

rezultat swoich wysiłków.

- Pomyślałem, że może będziesz miała ochotę na herbatę i grzankę. Jeślibyś

chciała omlet albo coś innego, to mogę ci w każdej chwili zrobić, ale nie sądzę,

żebyś miała w tej chwili szczególny apetyt.

- Dziękuję, grzanka wystarczy - powiedziała, parząc sobie usta herbatą.

Jace swobodnie, bez najmniejszego skrępowania, usiadł w nogach łóżka.

- Chcę cię zawiadomić, że pan Ronald Welsh nie pracuje już w college’u w

Van Buren. Zadzwoniłem do rektora, przerywając mu barbecue w ogrodzie, i

opowiedziałem mu tę historię. Zagroziłem, że jeśli nie zwolni Welsha, na pierw-

szych stronach gazet mogą się pojawić nieprzyjemne tytuły albo dojdzie do

publicznych wystąpień na temat molestowania seksualnego w miejscu pracy.

Przekonałem go bez trudu.

Uśmiechnął się do Katherine, ale jego niebieskie oczy nie były wesołe.

- A jak pan Welsh? - spytała nieśmiało. Wciąż widziała jego skulone ciało

leżące na podłodze.

- Wezwałem pogotowie - powiedział Jace wstrzemięźliwie.

Katherine skinęła głową.

- Ma rodzinę. Myślę o tym, co się z nimi stanie, kiedy straci pracę - mruknęła w

zamyśleniu.

- Mają zapewnioną pomoc podczas jego pobytu w szpitalu i pokrycie kosztów

leczenia.

Katherine spojrzała zdziwiona.

- Co chcesz przez to powiedzieć?

Wziął do ręki jedno z pluszowych zwierzątek Allison i zaczął przyglądać się

jego uszom.

- Nieważne - odparł wymijająco, a potem szybko dodał: - Ktoś z college’u

przyprowadzi twój samochód.

Katherine chciała go jeszcze o coś zapytać, ale nie zdarła, bo już słychać było

wesołe okrzyki Happy, która wchodziła właśnie do living-roomu.

- Katherine, Jace, jesteście? Miałyśmy z Allison sprawę do załatwienia i... -

urwała. Jej potężna postać wypełniła drzwi.

Szeroko otworzyła oczy, widząc ich oboje na łóżku i Katherine w negliżu.

- Co...

Jace nie dał jej dokończyć. Wstał i wziął od niej Allison.

- Katherine rozbolał w pracy brzuch. Zadzwoniła do mnie, żebym ją przywiózł.

Kazałem jej się położyć do łóżka i dobrze się wyspać.

Jak on gładko kłamie, pomyślała Katherine.

- Och, kochanie, jak się czujesz? Może wezwać doktora? - zapytała Happy.

Katherine stanowczo zaoponowała:

- Nie. Nie, nic mi nie jest. Musiałam zjeść coś niedobrego podczas lunchu. Coś,

co mi zaszkodziło.

- Leż w łóżku i o nic się nie martw. Zabiorę Allison na noc do siebie.

- Nie, Happy. Chcę, żeby była ze mną - odparła Katherine. Bliskość małego

ciałka Allison dawała jej poczucie bezpieczeństwa i uspokajała.

- A jeżeli złapałaś jakiegoś zakaźnego wirusa? Mała...

- Nie, z pewnością nie - przerwał jej Jace. - Zresztą postanowiłem zostać tu na

noc. Gdyby Katherine czegoś potrzebowała albo gdyby się gorzej poczuła, to panią

poproszę.

Katherine i Happy spojrzały na niego zdumione. Happy ocknęła się pierwsza.

- Ależ, Jace, czy to będzie stosowne? To znaczy...

- Oczywiście. Będę spał w living-roomie. I tak miałem siedzieć w nocy, bo

muszę przygotować wykresy i mapy, więc równie dobrze mogę to zrobić tutaj.

Gospodyni nie bardzo się to podobało, ale Jace był tak rozbrajający, że

poniechała dalszych protestów.

- Lepiej dajmy Katherine trochę pospać - zaproponował, więc Happy

powiedziała im dobranoc, poklepała Allison po pleckach i wyszła.

Jace położył Allison do łóżeczka i powiedział:

- Nie zasypiaj jeszcze, księżniczko, zaraz wracam. - Obrócił się w wąskim

przejściu między łóżkami i spytał Katherine: - Zjadłaś już?

Skinęła głową.

- Może jeszcze?

Zaprzeczyła ruchem głowy. Zabrał tacę i wyszedł z pokoju.

Po powrocie wesoło zatarł ręce i pochylił się nad łóżeczkiem małej.

- Nigdy jeszcze tego nie robiłem, Allison, ale ty mi wszystko powiesz, prawda?

Katherine roześmiała się patrząc, jak swoimi wielkimi łapskami odpina

guziczki pajacyka Allison. Rozebrał ją, zmienił pieluchę, nasmarował małą

kremem, przypudrował, włożył jej piżamkę, wyjął z łóżeczka i zabrał do kuchni,

żeby jej przygotować butelkę. Katherine słyszała, jak cały czas przemawia do

dziecka.

Wrócił z butelką i usiadł w wiklinowym bujanym fotelu, który zatrzeszczał pod

jego ciężarem.

- Czy to paskudztwo wytrzyma?

- Mam nadzieję - powiedziała Katherine stłumionym głosem spod kołdry.

- To oczywiście wina Allison. Gdyby nie była taka gruba, nie ważylibyśmy tak

dużo. Słyszysz, księżniczko? Musisz przejść na dietę.

Wetknął małej smoczek do buzi. Złapała go usteczkami i zaczęła łapczywie

cmoktać.

Katherine z zainteresowaniem obserwowała, jak Jace karmi Allison.

Przemawiał do niej po cichu, a ona przyglądała mu się z zainteresowaniem. Gdy się

nad nią schylał, ociągała do jego twarzy malutkie piąstki.

Ciepła herbata i kojący głęboki głos Jace’a podziałały na Katherine usypiająco.

Westchnęła z zadowoleniem i schowała się głębiej pod kołdrę.

Allison rozprawiła się z całą butelką mleka i Jace podniósł ją do góry. Kiedy

beknęła donośnie, roześmiał się serdecznie, położył małą na brzuszku, poklepał po

okrągłym tyłeczku i przykrył flanelową kołderką. Potem zgasił lampkę przy łóżku

Katherine. Pozostało jedynie światło sączące się przez uchylone drzwi z living-

roomu.

Jace usiadł na brzegu łóżka i pochylił się nad Katherine.

- Jak się czujesz? - zapytał cicho.

Czuła się bezpieczna i zależna od niego. Jak Allison.

- Świetnie - szepnęła w odpowiedzi.

Opuścił niżej głowę i jego oddech poruszył jej włosy. Musnął czoło Katherine

gorącymi wargami. Na powiekach poczuła lekkie jak puch pocałunki. Przesunął

usta na jej ucho. Ułatwiła mu to, obracając głowę na poduszce.

- Wiem, że nie jesteś w romantycznym nastroju po tym, co dzisiaj przeszłaś, ale

bardzo chciałbym cię pocałować - wyszeptał jej do ucha, w którym poczuła

wilgotny koniuszek jego języka.

Z cichym jękiem zwróciła twarz w jego stronę, szukając w ciemności jego ust.

Rozkoszowali się sobą, dotykając się nawzajem i smakując. Doprowadził ją do

szaleństwa językiem, którym penetrował każdy najmniejszy zakamarek jej ust, a

potem wypełnił je całe. Wsunęła palce w jego włosy i przyciągnęła go do siebie.

- Katherine... - wychrypiał tuż przy jej policzku - ...ja już tak dłużej nie mogę.

- Nie możesz? - spytała niepewnie.

- Nie mogę - odparł łamiącym się głosem.

Niechętnie rozplotła palce na jego szyi i Jace zaczął się podnosić.

- Jace - powiedziała po chwili.

Znów przy niej usiadł.

- Słucham?

Nieśmiało wyciągnęła rękę i wsunęła ją za rozchyloną koszulę, dotykając

sprężystych włosów i gładząc ciepły, muskularny tors.

- Jeszcze raz ci dziękuję za to, co zrobiłeś.

Znów się nad nią pochylił. Tym razem chłonął jej usta z nieposkromioną

namiętnością. Jego ręka wędrowała pod kołdrą, aż dotknęła jej talii. Przez cienką

bawełnianą koszulkę Katherine wyczuwała każdy jego ruch. Przesunął ręką po jej

biodrze i zatrzymał ją na brzuchu.

Katherine ogarnęła fala pomieszanej z lękiem rozkoszy, gdy dłoń Jace’a

znieruchomiała na trójkącie pomiędzy jej udami. Czas płynął w przyśpieszonym

rytmie ich serc. Jace wciąż trwał w żarliwym pocałunku. A potem powoli zaczął

zataczać ręką małe kręgi, jego palce pieściły ją coraz niżej i głębiej, aż...

- Jace! - krzyknęła.

W tym krzyku była panika. Cofnął natychmiast rękę i ujął w dłonie jej twarz.

- Nie będę cię dzisiaj niepokoił. Tak sobie przyrzekłem. I nigdy nie zrobię ci

krzywdy.

Pocałował ją lekko i szybko wyszedł z pokoju, zamykając za sobą drzwi.

Nazajutrz rano Katherine włożyła szlafrok, przewinęła rozkapryszoną i głodną

Allison i dopiero potem zapuściła się w głąb mieszkania.

Jace stał przy zlewie i podśpiewywał, wyciskając sok z pomarańczy do

dzbanka. Kuchnię wypełniał aromat świeżo parzonej kawy.

- Dzień dobry paniom - powiedział przez ramię.

- Dzień dobry. Czy ty w ogóle spałeś? - zapytała Katherine. Zauważyła leżące

w living-roomie na podłodze okresy i mapy.

- Owszem, uciąłem sobie drzemkę.

Stojąc przed nią, wycierał ręce. Porzuciwszy żartobliwy ton zapytał:

- Jak się czujesz?

Uśmiechnęła się do niego i odparła:

- Bardzo dobrze. Naprawdę. Teraz, w dzień, cała ta historia wydaje mi się tylko

złym snem.

- To wspaniale. Cieszę się.

Pogłaskał ją po policzku i dodał:

- Nakarm księżniczkę, a ja zrobię dla nas jajka.

- Dobrze - zgodziła się Katherine. I właśnie w tej chwili zadzwonił telefon.

Sięgnęła po słuchawkę. - Halo? - zapytała, po czym zdziwiona oddała słuchawkę

Jace’owi. Skąd ktokolwiek mógł wiedzieć, że Jace jest właśnie tutaj? -

Zamiejscowa z przywołaniem, do ciebie - powiedziała.

- Jace Manning. Tak, Mark - mówił szorstko do mikrofonu, nie patrząc na nią. -

O, cholera! Myślałem, że może oni... Nie wiem. Czy wszystko jest załatwione?

Zaraz, jak on się nazywa? Dobrze, kiedy? Nie, ale jakoś znajdę. Do diabła,

zapomniałem o święcie. Nie. Nie. Przypuszczałem, że mogą wyciąć taki numer.

Będę... Taak. Jeżeli zdarzy się coś takiego, o czym powinienem wiedzieć, dzwoń.

Ty też. Jak będzie załatwione, to zadzwonię. Możesz im tak powiedzieć. Tak, na

pewno będzie bomba. Do widzenia i bardzo ci dziękuję, Mark.

Odłożył słuchawkę i przez dłuższy czas patrzył na telefon, a potem odwrócił się

i spojrzał prosto w pytające oczy Katherine.

- Kiedy będziesz gotowa, żeby pojechać do Dallas?

- Do Dallas? - spytała. - Po co miałabym jechać do Dallas?

- Na ślub. Dzisiaj się pobieramy.

Rozdział 5

- Czyś ty zwariował? - Katherine dosłownie zatkało. Popatrzyła na Jace’a z

niedowierzaniem. Spokojnie wytrzymał jej wzrok.

- Być może - powiedział ponuro - ale nie mamy wyboru.

- Wyboru? O czym ty mówisz?

Allison stawała się coraz bardziej niespokojna. Katherine przełożyła małą na

drugą rękę i zaczęła ją huśtać.

- Katherine...

Jego spokojny głos doprowadzał ją do szału.

- Daj Allison butelkę, a my tymczasem pogadamy.

Rzuciła mu wściekłe spojrzenie, ale wzięła butelkę z mlekiem, którą Jace

przewidująco wyjął godzinę wcześniej z lodówki. Usiadła przy stole na jednym z

giętych krzeseł, trzymając Allison na lewej ręce. Uspokoi marudzące dziecko

butelką, a potem nakarmi je kaszką z owocami. Teraz musi się skupić.

Udając opanowanie, spytała:

- No dobrze, a kto zatelefonował do ciebie na mój numer? Poza tym

chciałabym wiedzieć, i to zaraz, co masz na myśli mówiąc, że się pobieramy.

Jestem ciekawa, jak teki absurdalny pomysł mógł ci w ogóle przyjść do głowy.

Jace uśmiechnął się i powiedział:

- Właśnie zaproponowałem pewnej damie małżeństwo, ale nawet nie wiem,

jaką lubi kawę ani czy w ogóle ją pije.

- Poproszę kropelkę mleka - odparła Katherine. Kiedy Jace przejdzie wreszcie

do głównego tematu?

Zrobił jej kawę i postawił przed nią na stole. Swój kubek ponownie napełnił i

usiadł okrakiem na krześle, zaplatając ręce na wygiętym oparciu.

- Słuchaj, moi rodzice występują z doniesieniem do prokuratury, że porwałaś

ich wnuczkę. Kiedy dowiedzą się, gdzie jesteś, zostaniesz aresztowana...

Katherine zbladła jak papier i potrząsnęła głową. Allison zaczęła się kręcić,

zbyt mocno przyciśnięta przez ciotkę.

- Nie, nie, tego nie mogą zrobić! Ja jestem jej opiekunką. Moja siostra...

Przerwał jej:

- Mogą zrobić i zrobią! Wierz mi. Pozwól, że ci opowiem wszystko od

początku.

Kiwnęła głową, nie mogąc wydobyć z siebie głosu. Jace powiedział jej, co wie

o sytuacji w Denver.

- Mój przyjaciel, który jest prawnikiem, trzyma rękę na pulsie. Kiedy wróciłem

z Afryki, stwierdziłem, że moi rodzice są na ciebie, mówiąc delikatnie, wściekli.

Już wtedy odgrażali się, że ci odbiorą Allison.

Zauważył, że Katherine chce coś powiedzieć, lecz powstrzymał ją ruchem ręki.

- Wysłuchaj mnie do końca.

Niechętnie skinęła głową.

- Kiedy się tu wybierałem, mówiło się o porwaniu, FBI i w ogóle. Poprosiłem

Marka, tego mojego przyjaciela prawnika, żeby mnie informował o wszystkim.

Kontaktowałem się z nim co parę dni i dałem mu twój telefon na wypadek, gdyby

nie mógł mnie złapać przez Sunglow czy w motelu.

- Ale ja jej nie porwałam! - wykrzyknęła Katherine, kiedy Jace przerwał, żeby

łyknąć kawy. - Mary powierzyła mi ją przed śmiercią. Mam na to dokument.

- Gdzie?

Zawahała się, a potem pokazała palcem biurko w living-roomie.

- Trzecia szuflada po lewej stronie.

Jeżeli zniszczy ten papier, to zawsze jest oryginał w sejfie w Denver,

pomyślała.

Jace wyjął kopię z biurka i wrócił do kuchni. Obejrzał ją dokładnie, a potem

smutno spojrzał na Katherine.

- Napisała to przed samą śmiercią?

- Tak - potwierdziła.

- To bardzo wymowne i wzruszające, ale wątpię, czy będzie miało znaczenie

dla sądu.

- Oryginał jest w sejfie w Denver - dodała Katherine z nadzieją.

Jace potrząsnął głową i westchnął.

- Czy ktoś był świadkiem, jak to pisała? - zapytał. - Nikt prócz niej tego nie

podpisał.

Katherine, przygnębiona, potrząsnęła przecząco głową.

- Nie - odparła.

- W każdym stanie są inne kryteria oceny legalności testamentów. Możemy

sprawdzić przepisy w Kolorado, ale...

Wzruszył ramionami i zamilkł. Potarł czubek nosa i spojrzał na Katherine.

- Posłuchaj, co chcę zrobić... - zaczął i znów urwał.

Wstał, podszedł do okna i popatrzył na poranny krajobraz.

- Byłem pewny, że moi rodzice zrobią wszystko, by przejąć opiekę nad

dzieckiem Petera - powiedział.

Po raz pierwszy w ich rozmowie padło to imię. Jeszcze teraz wspomnienie

Petera przyprawiało Katherine o dreszcz. Czy kiedykolwiek zapomni bladą,

umęczoną, nieszczęśliwą twarz Mary? Jace wyrwał ją z zamyślenia, mówiąc:

- Postanowiłem, że sam wystąpię o opiekę o Allison. Dlatego zacząłem cię

szukać. Zamierzałem wystąpić przeciwko tobie do sądu o odebranie Allison. Ale

potem... kiedy zobaczyłem... jak dobrze się nią opiekujesz... Wiem przecież, że

dziecku potrzebna jest matka. Więc... - wzruszył ramionami - wtedy uznałem, że

powinniśmy połączyć wysiłki i wspólnie opiekować się małą. Kazałem Markowi

załatwić wszystko tak, żebyśmy mogli wziąć ślub tu, w Teksasie. Teraz, skoro moi

rodzice chcą zrealizować swoje groźby, powinniśmy pobrać się jak najszybciej.

Najlepiej dzisiaj.

Trudno jej było uwierzyć, że Jace tak bezceremonialnie bierze w swoje ręce jej

życie, nawet się nie troszcząc, czy jej się to podoba, czy nie.

- No tak, szanowny panie Manning - powiedziała - ale problem polega na tym,

że ja nie zamierzam wychodzić za mąż za pana ani w ogóle za nikogo. Chyba masz

źle w głowie, wyobrażając sobie, że wyjdę za któregokolwiek z Manningów.

Pamiętam dobrze, jak okrutny był Peter dla Mary.

Odwrócił się i spojrzał jej prosto w twarz.

- Wiem, co myślisz o mojej rodzinie. Wiem też, dlaczego tak myślisz. I nie

mam o to do ciebie żalu.

- Bardzo ci jestem wdzięczna - odparła ironicznie. - Ale skąd mogę wiedzieć,

czy to nie element tej samej intrygi, czy nie zabierzesz mi Allison, żeby ją oddać

swoim rodzicom? Trudno mi uwierzyć, żeby jakikolwiek mężczyzna, choćby nie

wiem jak pięknie o tym mówił, chciał się naprawdę opiekować czteromiesięcznym

dzieckiem.

Jej słowa były okrutne, ale nie mogła inaczej tego załatwić. Gdyby to nie

chodziło o córkę Mary, potrafiłaby stawić mu czoło.

- Czy ty sobie wyobrażasz, na co wyrośnie Allison pod opieką twojej matki?

Na pewno...

- Owszem - wtrącił spokojnie. - Wyobrażam sobie.

- To powiedz.

- Wychowa ją na beznadziejnie głupią dziewczynę, bezmyślną, nie interesującą

się nikim ani niczym poza sobą. Tak samo, jak wychowała jej ojca.

- Przepraszam, nie chciałam... - powiedziała Katherine.

- Nie musisz przepraszać. Oczywiście masz o mnie bardzo kiepskie zdanie.

Uważasz, że się niczym od nich nie różnię. Nic dziwnego, że nie możesz

zdecydować się na małżeństwo ze mną.

- Ja za ciebie nie wyjdę, Jace! - wrzasnęła, ale po chwili ochłonęła i dodała: -

Uczono mnie, że małżeństwo to poważna sprawa i że...

- Oskarżenie o porwanie dziecka to też poważna sprawa, Katherine. To się

przyklej do ciebie na całe życie. Śmierć Petera i Mary, nie mówiąc już o tej dziew-

czynie, która zginęła z nim razem, znowu znajdzie się na pierwszych stronach

gazet. Czy chcesz przejść to piekło jeszcze raz? Poprzednio stałaś z boku, ale tym

razem znajdziesz się w samym środku, bo dojdzie jeszcze sprawa Allison.

Przeszedł przez pokój i oparł się o stół. Jego twarz znalazła się tuż przy jej

twarzy.

- Czy jesteś przygotowana na proces sądowy? - zapytał. - Czy podołasz temu

finansowo? Żaden adwokat nie podejmie się prowadzenia tej sprawy za mniej niż

pięć tysięcy dolarów. Być może będzie to nawet więcej. Zapewniam cię, że moi

rodzice zrobią wszystko, żeby wygrać. Nie cofną się przed żadnymi kosztami,

użyją każdego podstępu. A co w tym czasie będzie z Allison? Prawdopodobnie zo-

stanie oddana pod opiekę władz stanowych i pozostanie w domu dziecka aż do

wyroku sądu. To może trwać całe miesiące. Czy tego chcesz dla niej?

Katherine przytuliła dziecko i odwróciła twarz. Miał rację. Nie da sobie rady.

Nawet gdyby w końcu wygrała, to cena zwycięstwa będzie ogromna.

- A jeżeli... gdyby... zawrzemy małżeństwo, czy twoi rodzice nie oskarżą nas

obojga? - zapytała.

- Mogliby wystąpić przeciwko mnie, gdybym sam starał się o przysposobienie

Allison. Mieliby argument niepełnej rodziny. Ale przeciwko nam obojgu nie

wystąpią. Razem będziemy stanowić rodzinę. Podejmiemy od razu kroki w celu

adoptowania Allison. Wówczas pod względem prawnym stanie się naszym

dzieckiem, i będzie to coś więcej niż opieka. Każdy sąd to zaakceptuje. No i

jesteśmy dużo młodsi od moich rodziców, to jeszcze jeden punkt dla nas. A poza

tym - uśmiechnął się gorzko - chyba nie chcieliby tego rodzaju rozgłosu, zwłaszcza

matka. Jestem przekonany, że kiedy się dowiedzą o naszym ślubie, zwołają

konferencję prasową i ogłoszą, że szalenie się cieszą z takiego rozwiązania. Dadzą

do zrozumienia, że to ich pomysł i że są zachwyceni naszym małżeństwem.

Katherine zdążyła już nakarmić Allison, która - nieświadoma, że stała się

przyczyną tak poważnego konfliktu - spokojnie zasnęła. Zaniosła ją do sypialni i

położyła w łóżeczku. Kąpiel miała być później.

Kiedy wróciła do kuchni, Jace zmywał naczynia.

- Pośpiesz się i ubierz - powiedział. - Mamy być u zaprzyjaźnionego z Markiem

sędziego o drugiej.

- Jace, ale ja nie mogę za ciebie wyjść - oświadczyła. Może sytuacja nie

wygląda tak źle, jak ją przedstawił. Teraz nie ma się co kłócić, ale do czego to

podobne, żeby ją tak terroryzował. - Dam sobie radę z Allison i ze swoimi

sprawami.

Kiedy się do niej odwrócił, w jego niebieskich oczach dostrzegła błyski

gniewu. Wepchnął kciuki w szlufki dżinsów i przyjął wojowniczą postawę.

- Widać, jak dajesz sobie radę ze swoimi sprawami! - wybuchnął. - Wczoraj

niewiele brakowało, żeby cię zgwałcił jakiś stary sukinsyn, tak napalony, że mało

mi się od niego nie udzieliło!

- Jak możesz tak mówić! - wykrzyknęła. - Widziałeś, że to nie moja wina, że

mnie facet molestuje, a teraz ty próbujesz zmusić mnie do małżeństwa, którego nie

chcę.

Jace podszedł wolno do Katherine, stanął naprzeciwko niej i głosem pozornie

łagodnym powiedział:

- Szanowna panno Adams, czy nie przyszło pani do głowy, że i ja nie mam

specjalnej ochoty rezygnować z mojej osobistej wolności? Nie po to przejechałem

pół świata, a potem pół Stanów Zjednoczonych, żeby się żenić.

- No to dlaczego...

- Dlatego, że czuję się odpowiedzialny za stworzenie Allison normalnego

domu. To ta mała jest prawdziwą ofiarą, Katherine. Nie ty i nie ja. Chcę się z tobą

ożenić, by jakoś zrekompensować krzywdę, którą Peter wyrządził Mary. A ty

będziesz mogła w ten sposób dotrzymać danej siostrze obietnicy.

Cofnął się parę kroków i spytał po chwili:

- No co, jedziesz ze mną do Dallas?

Zasłoniła twarz rękami. Nie mogła zebrać myśli. Kiedy Jace był tak blisko niej,

żadne racjonalne myślenie nie wchodziło w grę. Czuła, jak emanuje z niego gniew.

Oddychał z trudem, równie podniecony jak ona. Nie było czasu na analizę sytuacji.

Jaki jest wybór? Nie ma wyboru.

- Dobrze, Jace - odparła w końcu.

W głębi serca była mu wdzięczna, gdy bez cienia tryumfu powiedział:

- Wrócę za godzinę. Chcesz zostać na noc w Dallas czy wolisz wrócić do

domu?

Na noc? Z nim? W hotelu?

- Nie. Wolę, żebyśmy wrócili.

- Dobrze. Zostawisz Allison z Happy?

- Nie. Jeśli nie masz nic przeciwko temu, to wezmę ją z sobą. Nie życzę sobie,

żeby ktokolwiek o tym wiedział, dopóki sprawa nie zostanie załatwiona. A Happy

będzie zaraz chciała...

- Rozumiem - przerwał jej. - Do zobaczenia za godzinę.

Podróż do Dallas była długa i wyczerpująca. Jace zgodnie z obietnicą wrócił

dokładnie za godzinę. Katherine uwijała się gorączkowo, żeby zdążyć na czas.

Włożyła żółtą lnianą suknię i granatowy blezer. Całość daleko odbiegała od

tradycyjnego stroju ślubnego, ale przecież nie miał to być tradycyjny, uroczysty

ślub.

Katherine już się nie dziwiła, że cokolwiek Jace włoży, zawsze wygląda

wspaniale. Dzisiaj jego granatowy blezer, beżowe spodnie, kremowa koszula i

kaszmirowy krawat mogłyby stanowić przedmiot zazdrości każdego modela z

Gentlemana Quarterly. Poruszał się w tym stroju z tą samą swobodą i wdziękiem

co w dżinsach.

Zaproponował, żeby pojechali jej samochodem, ponieważ tylne siedzenie dżipa

nie było zbyt bezpiecznym miejscem dla Allison, nawet przypiętej pasem w

nosidełku.

Jazda z Van Buren do Dallas autostradą stanową trwała tylko dwie godziny, ale

dłużyła się jak wieczność. Żadne z nich się nie odzywało, oboje pogrążeni byli we

własnych myślach.

Gdy znaleźli się na przedmieściu, Jace zatrzymał samochód na stacji

benzynowej, na której z powodu Święta Pracy panował duży ruch.

Kiedy znowu ruszyli, Katherine przez ciekawość spytała:

- Jak ci się udało załatwić pozwolenie na ślub?

- Przyjaciel Marka ma dla nas przygotowane wszystkie dokumenty. Musimy je

tylko po przyjeździe podpisać. I wpisać twoje drugie imię. Nie znam go.

Oderwał na chwilę wzrok od drogi i uśmiechnął się do niej.

- Na drugie mam June - wymamrotała, wciąż jeszcze nie mogąc się otrząsnąć z

szoku. - A czy nie musimy zrobić badania krwi?

- Mój kolega z korporacji akademickiej jest w Denver lekarzem. Wydał

zaświadczenia dla nas obojga.

Katherine była przerażona.

- To chyba nielegalne? To przecież oszustwo?

Wzruszył ramionami.

- Może. Nie wiem - odparł. - A co? Obawiasz się, że możesz mieć syfilis? -

zapytał z szelmowskim uśmiechem.

- Och - zgrzytnęła zębami.

Jace roześmiał się.

- Lepiej przestań się na mnie złościć. Skromny rumieniec panny młodej będzie

znacznie stosowniejszy. Jesteśmy na miejscu.

Nie było problemu z zaparkowaniem, więc zostawili samochód Katherine

naprzeciwko historycznej budowli z czerwonego wapienia.

- Poczekaj tu chwilę - powiedział Jace i wysiadł z wozu.

Podszedł do dwóch mężczyzn stojących na stopniach budynku. Po krótkiej

rozmowie wrócił i powiedział:

- Wszystko załatwione.

Katherine przywitała się z obydwoma mężczyznami, nie zadając sobie trudu,

żeby usłyszeć ich nazwiska, kiedy się przedstawiali, i unikając ich badawczych

spojrzeń. Myśleli pewnie, że Allison to jej dziecko i że małżeństwo jest zawierane

w sytuacji przymusowej.

Wiatr z siłą tornada smagał drapacze chmur w centrum Dallas. Katherine

próbowała przytrzymać spódnicę i zarazem nie wypuścić Allison, która zaczęła

płakać. W trakcie przysięgi małżeńskiej Jace wziął od niej małą i przytulił.

Uspokoiła się natychmiast.

Jeszcze chwila i było po wszystkim. Jace dla formy pocałował Katherine w

usta, jak mu kazano, po czym wrócili do samochodu. Kiedy Katherine i Allison już

się usadowiły, Jace podszedł jeszcze do mężczyzn, sięgnął do kieszeni i wyjął

zwitek banknotów. Na koniec podał im obu rękę i wrócił do samochodu.

Zaproponował, żeby coś zjedli, ale Katherine odmówiła. Wolała już wracać.

- A może byśmy wpadli do Neimana-Marcusa wybrać prezent ślubny? - spytał

Jace, manewrując w labiryncie śródmiejskich ulic.

Propozycja wydała się Katherine kusząca, nigdy jeszcze bowiem nie była w

słynnym magazynie, ale właśnie w tej chwili Allison zaczęła marudzić,

zrezygnowała więc z tego planu.

Jace, wyczulony na wszelkie emocjonalne niuanse, pochwycił zawód w jej

głosie.

- Niedługo przyjedziemy tu sami. Obiecuję ci - oznajmił.

Droga powrotna do Van Buren okazała się trudna dla nich obojga. Byli spięci i

podnieceni swoją bliskością i nową sytuacją. Allison, która albo wyczuwała to

napięcie, albo była zmęczona nienormalnym przebiegiem dnia i obcym

otoczeniem, prawie przez całą drogę popłakiwała.

Jace denerwował się, że samochód jest zbyt ciasny, i oznajmił, że pierwszą

rzeczą, jaką zrobi, będzie kupienie czegoś przyzwoitszego.

- Kupię największą cholerną gablotę, jaką znajdę.

- Uważaj, jak się wyrażasz przy dziecku - powiedziała Katherine.

Odwrócił się do niej gniewnie i wyrżnął czołem w osłonę przeciwsłoneczną.

Znów zaklął, ale tym razem cicho, pod nosem.

Gdy przyjechali do domu, byli zgrzani, zmęczeni, głodni i źli. Katherine dała

Allison na kolację marchewkę i szpinak, którym mała opluła siebie i ją. Trzeba

było kąpać dziecko jeszcze raz. Katherine była wykończona i sama również

postanowiła się wykąpać. Jace pomógł jej zanieść Allison na górę.

- Muszę pojechać do motelu, żeby się zapakować i wymeldować - powiedział. -

Mieszkałem tam prawie dwa tygodnie. Przykro mi, że nie mogę ci zaproponować

własnego domu - uśmiechnął się. - Czy nie masz nic przeciwko temu, że przez

jakiś czas będziemy mieszkali u ciebie?

- Nie, oczywiście, że nie - odparła. Do tej chwili nie myślała o tym, co będzie

po ślubie. Teraz zdała sobie sprawę z tego, co oznacza fakt zawarcia małżeństwa.

Miała mieszkać z Jace’em. Mieszkać, i co jeszcze?

Wyszła z łazienki i pobiegła do szafy. Wyjęła koszulkę z emblematami

uniwersytetu Kolorado i najstarsze, najbardziej wyblakłe dżinsy. Wsunęła na nogi

sandały. Może, jeśli z wyglądu nie będę przypominała panny młodej, to nie będę

musiała robić tego co panna młoda, pomyślała z nadzieją. Uczesała włosy i upięła

je grzebieniami.

Zanim wrócił Jace, przygotowała kolację. Wszedł od frontu, pogwizdując,

akurat w momencie, kiedy szykowała grzanki z serem na ruszcie.

- Czy mam czas na prysznic? - spytał, zaglądając do ichni.

- Tak, ale szybko.

- Zaraz będę. Allison śpi?

- Tak.

- To dobrze - powiedział i poszedł do łazienki.

Dobrze? Dlaczego dobrze, że Allison śpi? Bo nie będzie przeszkadzała?

Katherine trzęsły się ręce, gdy obrywała liście sałaty.

Do zupy grzybowej z puszki dodała cebulę smażoną na maśle i dwie łyżki

sherry. Jace musiał docenić jej wysiłki, bo po pierwszej łyżce podniósł brwi i

oświadczył:

- Niezła. Przeszłaś pierwszą próbę jako żona.

Pierwszą próbę? A miały być jeszcze jakieś?

- Mam nadzieję, że lubisz ser szwajcarski na żytnim chlebie - powiedziała.

- Uwielbiam - odparł i mrugnął do niej porozumiewawczo. Miał jeszcze

wilgotne po prysznicu włosy, był w dżinsach i zwykłej koszuli. Nie pozapinał

wszystkich guzików i Katherine zauważyła, że włosy na jego piersi są również

wilgotne. - Jeżeli pozwolisz, to rozpakuję się jutro rano. Na razie zwaliłem

wszystko w living-roomie - dodał.

- Oczywiście... w porządku - wyjąkała. Czy dla wszystkich nowożeńców

rozmowa jest taka trudna?

Podniósł szklankę do ust. Ostrzegła go szybko:

- Herbaty z lodem nie słodzę. Jeżeli ty...

- Ja też nie. Popatrz, ile mamy ze sobą wspólnego...

Wzniósł szklankę w geście toastu, upił łyk i resztę odstawił. Żartował z niej

sobie, a ona była zdenerwowana, rozdrażniona. Taki jej się wydawał ogromny w tej

maleńkiej kuchence, która go ledwie mieściła.

Jedli w pełnym napięcia milczeniu. Kiedy skończyli, przeprosiła go za to, że

posiłek był taki skromny.

- Od kilku dni nie robiłam zakupów, więc musiałam przygotować kolację z

tego, co miałam.

- Nic nie szkodzi. Było pyszne. Wyobrażam sobie chwilę, kiedy zechcesz mnie

swoimi kulinarnymi talentami rzucić na kolana. Ale nie myśl, że chcę cię ciągle

widzieć przy garach. Radzę sobie w kuchni całkiem nieźle.

Jego niebieskie oczy roziskrzyły się w uśmiechu, a dołki w policzkach zrobiły

się głębsze. W roztargnieniu przesuwał palcami po słojach drewna na blacie stołu.

Miał silne, lecz delikatne ręce, o czystych, krótko obciętych paznokciach.

Katherine przypomniała sobie, jak te ręce powoli i kojąco głaskały jej piersi wtedy

nad jeziorem.

Zerwała się z krzesła, aż zadzwoniły talerze, kiedy zawadziła o stół. Ani chwili

dłużej nie będzie tu siedzieć, patrząc w niego jak w obraz. Co za szaleństwo! Ktoś

mógłby pomyśleć, że wyszła za niego ze względów uczuciowych. Bzdura!

Jace sięgnął przez stół i złapał ją za przeguby dłoni z precyzją atakującego

węża. Chciała się wyrwać, lecz powstrzymał ją spojrzeniem i przyciągnął do siebie.

Po chwili puścił jej nadgarstki, sięgnął do włosów i wyjął z nich grzebienie.

- Wolę, jak opadają swobodnie - powiedział cicho, gdy włosy spłynęły jej na

ramiona.- Co za niezwykły odcień! Czy je rozjaśniasz?

Pociągnął lekko kosmyk, który opadał jej na twarz.

- Nie... to chyba słońce - odparła.

- Naprawdę prześliczne - wymamrotał. Czuła jego ręce na plecach. Przygarnął

ją jeszcze bliżej. - Ładnie pachniesz. Chodź do mnie, Katherine - powiedział łagod-

nie i posadził ją sobie na kolanach. Przyglądał się długo jej twarzy. - Nie ma

powodu, żebyś się zachowywała jak płochliwy źrebak. Nie będę na siłę

egzekwował swoich praw małżeńskich. Nie zaczniemy ze sobą sypiać, dopóki się

lepiej nie poznamy. - Uśmiechnął się Figlarnie. - Chociaż wczoraj mnie trochę do

tego zachęcałaś.

Wczoraj! Czyżby minęła dopiero doba od chwili, gdy ją uratował przed

Ronaldem Welshem? Zarumieniła się na myśl o tym, jak ją pocieszał, jak pieścił

namiętnie, intymnie, jak całował. Podczas dzisiejszej porannej sprzeczki modliła

się, żeby nie użył tego jako argumentu przeciwko niej. Nie użył, ale i nie

zapomniał.

Kiedy te myśli kłębiły jej się w głowie, przyglądała mu się z nie ukrywanym

zachwytem. Jej wzrok musiał być bardzo wymowny, bo Jace roześmiał się.

- Jak dotąd, nigdy nie brałem kobiety siłą i nie zamierzam zaczynać od mojej

żony. A poza tym nie przeczytałem jeszcze gazety.

Spuścił ją z kolan i dał klapsa w pupę, a potem poszedł do living-roomu.

Katherine próbowała uporządkować swoje kapryśne uczucia. Złapała się na tym, że

zupełnie bez powodu jest na niego zła, iż mimo wszystko nie dochodzi swoich

praw małżeńskich. Całe jej ciało płonęło pożądaniem, świadome jego męskości.

- Chyba pójdę spać, Jace. - Uśmiechała się, ale usta jej drżały, gdy

sprzątnąwszy w kuchni weszła do living-roomu. - Tyle się dzisiaj działo.

- No pewnie. Śpij dobrze.

- To dobranoc.

- Dobranoc.

Godzinę później, gdy Jace stanął w drzwiach sypialni, jeszcze się przewracała

na łóżku. Snop światła wyłowił z mroku jego ciemną sylwetkę.

- Pani Manning... - zwrócił się do niej.

Serce skoczyło jej do gardła. Odruchowo podciągnęła kołdrę pod brodę.

- T...tak? - wyjąkała.

- Co do tamtej sypialni...

- Co?

- Jest pewien problem.

- Jaki?

- Tam nie ma łóżka.

Katherine zakryła ręką usta, tłumiąc śmiech.

- Och, Jace! Nie pomyślałam o tym. Strasznie mi przykro. Kiedy się

wprowadzałam, to oczywiście wiedziałam, że będę spała w jednym pokoju z

Allison, dopóki trochę nie podrośnie. Kupiłam to łóżko, ale nie...

- Pewnie będę musiał wyłamać drążki z łóżeczka Allison, żeby się zmieścić. -

Westchnął. - Krótko mówiąc, zostaje mi tylko kanapa. - Wychodząc dodał: - Łóżko

stawiam na pierwszym miejscu naszej listy zakupów, razem z nowym

samochodem. Do cholery, wszystko jest dla mnie za małe w tym cholernym domu.

Trzasnął drzwiami, ale Katherine wiedziała, że to ze zdenerwowania, a nie ze

złości.

Zachichotała, po czym obróciła się i zapadła w spokojny sen. Zasypiając

wmawiała sobie, że jej wczorajsza przychylność w stosunku do Jace’a wynikała

tylko z samej wdzięczności. Po prostu w ten sposób odreagowywała całe napięcie.

Nic więcej. Tego jest pewna, bez względu na to, co chce w tym widzieć Jace.

Rozdział 6

Nie umiałaby powiedzieć, kiedy wyzbyła się swojej rezerwy w stosunku do

Jace’a. Przez pierwszych kilka dni po nietypowej uroczystości ślubnej wciąż miała

się na baczności, ważyła każde słowo, każdy gest.

To go jednak nie zniechęcało. Był konsekwentnie uważający, uprzejmy i

opiekuńczy. Czasem zostawiał ją samą, intuicyjnie zgadując, że ceni sobie

niezależność.

Łączyła ich Allison. Przyjemnie było patrzeć, jak Jace odnosi się do małej

brataniczki. Katherine cieszyło, że zachowuje się jak dobry ojciec. Musiała nawet

przyznać, że czasem mała wolała jego towarzystwo.

Nazajutrz po ślubie, rano, Jace oświadczył zza niedzielnego numeru gazety:

- Myślę, że trzeba się ubrać i iść do kościoła.

- Do kościoła? - zdumiała się Katherine.

- Tak. Happy już od jakichś dwudziestu minut krząta się w ogródku. Zrobiła

chyba wszystko, co można zrobić w ogrodzie, i teraz patrzy w naszą stronę z

wyraźnym potępieniem. Niewątpliwie widziała mojego dżipa stojącego przed

domem w nocy i zapewne uważa, że jest w tym coś niewłaściwego.

- Och, zupełnie o tym zapomniałam - zmartwiła się Katherine.

- Powiemy jej o wszystkim, jak będziesz gotowa.

- Naprawdę mamy iść do kościoła?

- Tak. Chyba że nasze wyznania nie dadzą się pogodzić. Jestem protestantem.

Widzisz w tym jakiś problem?

- Nie, skądże, tylko że to...

- Katherine, czy pomyślałaś o plotkach na temat tego, że młoda wdowa Adams

nagle wychodzi za szwagra? I że ma kilkumiesięczne dziecko? Jeśli Manningowie

mają mieszkać w Van Buren, to chcę, żeby wszyscy wiedzieli, że są moralną

podporą miejscowej społeczności. Chcę cię chronić przed wszelkimi

pomówieniami. Nie mamy nic do ukrycia poza tym, kim byli prawdziwi rodzice

Allison, a kiedy przysposobimy ją sądownie, to już nie będzie żadnego problemu.

Pamiętaj, że najlepszą obroną jest atak. - Spojrzał na nią zza gazety i uśmiechnął

się.

- Dziękuję - wyszeptała. Poszła do kuchni po butelkę dla Allison, która już się o

nią zaczęła dopominać, i nagle wybuchnęła płaczem. Nic mu nie chce zawdzięczać,

a jednak musi. Czy on zawsze będzie taki au courant?

Jace ucieszył się, że niektóre sklepy będą otwarte w Święto Pracy ze względu

na ruch świąteczny. W jednym z większych magazynów kupił łóżko, które miało

być przywiezione następnego dnia.

- Ależ Jace, takie ogromne łoże nie zmieści się w tym małym pokoiku! -

zaprotestowała Katherine.

- Zmieści się, tylko trzeba usunąć pozostałe meble. Mniejsze łóżko byłoby dla

mnie za małe. - Roześmiał się i ujął ją za ramię. - Postaram się nie zepsuć ci

koncepcji urządzenia wnętrza.

Potem kupił nowiutkie kombi i zapłacił gotówką. Katherine była przerażona.

Pochodziła z domu, w którym każdy grosz oglądano na wszystkie strony.

Oszczędność weszła jej w krew. Nie była w stanie pojąć, że ktoś może mieć tyle

pieniędzy.

Ta sprawa nie dawała jej spokoju. Nie straciła wcale awersji do Manningów,

mimo że była teraz żoną jednego z nich i sama nosiła to nazwisko. Myśl, że żyje z

ich łaski, była jej wstrętna. Gdy po zakupach wracali nowym samochodem do

domu, zaczęła na ten temat rozmowę.

- Jace... - powiedziała nieśmiało.

- Hmm? - Jadł właśnie balonik Hersheya. Zauważyła, że ostatnio wciąż ma

ochotę na czekoladę. Dlaczego nie tył?

- Zapłaciłeś za pobyt w szpitalu Ronalda Welsha, prawda?

Przerwał na chwilę jedzenie balonika i spojrzał na nią.

- Prawda - przyznał.

- I posłałeś jego żonie jakieś pieniądze?

Skinął głową.

Mnąc w palcach brzeg swojej plażówki, Katherine podjęła z wahaniem:

- Masz dużo pieniędzy. Kupiłeś samochód za gotówkę, i tak dalej. Czy... twoje

zarobki... Mam na myśli...

- Chodzi ci o to, czy to są moje pieniądze, czy moich rodziców? - zapytał.

Zatrzymał samochód przed wjazdem do domu i spojrzał na nią.

- To są moje pieniądze, Katherine - powiedział. Na jego ustach pojawił się cień

uśmiechu. - Doszedłem do nich uczciwie, harując jak dziki osioł. Gdy wyjeżdżałem

z Afryki, dostałem bardzo dużą gratyfikację. Willoughby Newton, właściciel

Sunglow, to bardzo przyzwoity człowiek. Mam udział w każdym odwiercie, przy

którym pracowałem. Od czasu, jak skończyłem college, ani grosza nie wziąłem od

rodziców.

- Nie chcę się wtrącać w twoje prywatne sprawy. Tylko nie...

- Nie chcesz żyć z pieniędzy Eleanor i Petera Manninga seniora, ponieważ

jesteś piekielnie ambitna, tak? - ściszył głos i dodał: - Jestem z ciebie dumny.

Przesunął się na siedzeniu w jej stronę i chwycił ją pod brodę. Musiała na niego

spojrzeć.

- A moje prywatne sprawy są teraz także twoimi sprawami. Jesteś moją żoną,

nie zapominaj o tym.

Jego usta łagodnie pieściły jej wargi. Był to krótki pocałunek, bez okazywania

namiętności, ale Katherine wyczuła ukryte w nim pożądanie. Serce tłukło się jej jak

szalone, gdy Jace spojrzał na nią swymi przepastnymi niebieskimi oczami.

Happy z wielką radością przyjęła wiadomość o ich ślubie. Jeżeli zastanawiała

się nad ich wcześniejszymi kontaktami lub nad krótkością konkurów, pozostawiła

te domysły przy sobie, a Katherine była jej za to wdzięczna.

Zaproponowała, że zajmie się Allison przez resztę dnia, żeby mogli pomalować

sypialnię Jace’a. Katherine uważała, że trzeba to zrobić, zanim przywiozą łóżko.

- Jak się we dwoje do tego weźmiemy, to się uwiniemy raz-dwa, zapewniam

cię - powiedziała w odpowiedzi na utyskiwania Jace’a.

- Któż to widział, żeby w dniu Święta Pracy pracować? - spytał, ale szybko

zmienił zdanie, gdy Katherine włożyła swój strój do malowania, który miała na

sobie pierwszego dnia ich znajomości.

- Wiesz, w tym wdzianku wyglądasz wspaniale - oświadczył, gdy zrobili sobie

przerwę. Katherine siedziała na podłodze po turecku i popijała lemoniadę. - Tylko

żebyś więcej nie otwierała drzwi w tym stroju - powiedział przyglądając się jej

spod przymkniętych powiek dodał cicho: - Kiedy pierwszy raz zobaczyłem twoje

nogi, to musiałem użyć całej siły woli, żeby cię nie zaczepić.

- Co takiego? - zapytała zdumiona. - A kiedy to było?

- Zaraz... - Zamknął jedno oko, próbując się skupić. - Chyba na drugi dzień po

moim przyjeździe - odparł. - Poszedłem na kampus i kręciłem się po korytarzu

waszego gmachu biurowego. Byłem ciekaw tej nieuchwytnej Katherine Adams,

która tak odważnie zabrała ze szpitala siostrzenicę wcześniaczkę i przejechała z nią

cały kraj. - Łyknął lemoniady i oparł się o ścianę. - Wyszłaś z pokoju i poszłaś der

źródełka. Chyba brałaś aspirynę. W każdym razie, kiedy się schyliłaś, żeby się

napić, miałem dobry widok na twoje nogi... i inne szczegóły. - W jego oczach

zaigrały szelmowskie ogniki.

Katherine w pierwszej chwili zatkało, ale zaraz odparła cierpko:

- To niemożliwe! Widziałabym cię na korytarzu. Jestem pewna, że bym cię

zauważyła.

Podniósł brwi, jakby go to zainteresowało. Ściszył głos:

- Naprawdę? Czy to znaczy, pani Manning, że uważa pani swego męża za choć

trochę przystojnego?

- Chciałam powiedzieć... że ty...

- Słucham? - spytał cicho. Oparł ręce na jej ramionach i łagodnie położył ją na

ziemi. - Co chciałaś powiedzieć?

Jego twarz była o kilka centymetrów od jej twarzy. Wyciągnął się obok niej.

Poczuła ciężar jego napierającego na nią ciała.

- Chciałam powiedzieć...

- Później - wyszeptał. Jego usta spoczęły na jej wargach.

Katherine przyjęła jego pocałunek z żarliwością. Wiedziała już, jakie cudowne,

pulsujące ciepło wzbudza w jej ciele. Otworzyła usta przed jego niespiesznymi,

poszukującymi wargami. Nieśmiało dotknęła ich czubkiem języka. Z gardła Jace’a

wydarł się głęboki jęk, a jego usta stały się bardziej natarczywe. Ręką głaskał pas

nagiej skóry na jej brzuchu.

Wsunął kolano między uda Katherine, naciskając delikatnie, ale stanowczo, a

że również był w szortach, zetknięcie ich ciał wywołało w niej elektryzujące

uczucie. Szorstkie włosy porastające jego nogi łaskotały gładką skórę Katherine.

Jakże pachniało jego ciało, jakie było przyjemne w dotyku. Ogarnęło ją pragnienie,

żeby je lepiej poznać.

Jace wtulił twarz w jej szyję mamrocząc coś niezrozumiałego i obsypując ją

całą płomiennymi pocałunkami, jednocześnie sięgał do guzików koszuli.

- Katherine, chcę...

- Hej, wy tam, zrobiłam wam kanapki. Chyba zgłodnieliście. Otwórzcie mi

drzwi. Obie ręce mam zajęte! - zawołała Happy od drzwi frontowych.

- Nie do wiary! - Jace wstał i poszedł do living-roomu wpuścić nadgorliwą

gospodynię.

- Już po raz drugi Happy nam przeszkadza, gdy chcemy być sami. Czy mam

wiązać krawat na klamce jak Ryan O’Neil w Love Story, gdy była u niego Ali

McGraw?

- Jace, proszę cię! - Katherine udawała oburzenie, ale się śmiała.

Happy weszła i szybko wyszła. Starała się nie zostawiać Allison bez opieki na

dłużej niż minutę. Zjedli kanapki i zabrali się znów do roboty. Po skończonym

malowaniu zaczęli sprzątać bałagan.

- Teraz mi się ten pokój podoba - zauważył Jace. - A myślałem, że brązowe

ściany za bardzo go przyciemnia.

- Przecież wszystkie okna wychodzą na południe...

Katherine starannie rozważyła sprawę wystroju sypialni. Nie przypuszczała, że

kiedykolwiek zajmie ją mężczyzna, dlatego zmodyfikowała nieco pierwotne plany.

Łóżko miało stać pod ścianą brązową jak grzanka. Podczas dzisiejszych

sprawunków kupiła bieliznę pościelową w muszle w różnych odcieniach brązu i

beżu.

- Chciałabym też kupić mosiężny zagłówek - powiedziała. - Wyglądałby

wspaniale na tle ciemnej ściany. I inne mosiężne akcenty, lampy i takie tam różne

drobiazgi. - Marząc na głos, już widziała gotową całość. - Ale może się zrobić

ciasno. Muszę zobaczyć, ile miejsca zajmie to łóżko.

- Mam nadzieję, że wkrótce będzie tu jeszcze ciaśniej - mruknął Jace.

Spojrzała na niego podejrzliwie. Patrzył na nią spod przymkniętych powiek, ale

szelmowski uśmiech dostatecznie wyjaśniał, co ma na myśli.

- Idę na dół po Allison - oświadczył. - Chyba ten zapach farby już się ulotnił. -

Przy drzwiach odwrócił się jeszcze. - Katherine...

- Słucham?

- Ja naprawdę byłem kiedyś w waszym gmachu biurowym i widziałem, jak

szłaś przez korytarz. - Mrugnął do niej. - Zmyśliłem tylko resztę.

Zaczerwieniła się po korzonki włosów, ale Jace tego nie zauważył, ponieważ

wyszedł.

- Dzień dobry, pani Manning, jestem Jim Cooper.

W drzwiach wejściowych stał uśmiechnięty młody człowiek.

Katherine powiedziała niepewnie:

- Przepraszam, ale...

- Jestem synem Happy Cooper.

- Och! - zaśmiała się Katherine. - Proszę wejść. Przepraszam. W pierwszej

chwili nie skojarzyłam nazwiska.

Wyciągnęła rękę, którą Jim Cooper serdecznie potrząsnął.

- Pewnie mama zapomniała pani powiedzieć, że się znów na jakiś czas

sprowadzam. Nie tutaj - wyjaśnił. - Wynajmujemy wspólne mieszkanie na mieście

z jednym chłopakiem. Wpadłem tylko spytać, czy pan Manning jest w domu.

- Nie, przykro mi bardzo, ale go nie ma. Wyszedł po zakupy. Wprowadził się tu

dopiero parę dni temu... to znaczy... nie mieliśmy...

- No tak, mama mówiła, że jesteście tuż po ślubie. - Jego uśmiech był

zniewalający. - Najlepsze życzenia.

- Dziękuję - wymamrotała Katherine. Nie przyzwyczaiła się jeszcze myśleć o

sobie jako o kobiecie zamężnej ani do tego, że jest teraz „panią Manning”. Miała

wątpliwości, czy kiedykolwiek przyzwyczai się do noszenia tego nazwiska. Jeszcze

tydzień temu były tylko ona i Allison. I nagle w jej życiu pojawił się pełen

inicjatywy Jace Manning.

- Mama mi przykazała, skoro już tu jestem, żebym zajrzał na strych. Zostało

tam trochę moich rzeczy z czasów liceum i college’u, a pani pewnie przyda się

więcej miejsca.

Jim Cooper znów się uśmiechnął. Katherine pomyślała, że nieźle się

prezentuje.

Miał jasne włosy, dłuższe aniżeli nakazywała moda, ale starannie uczesane i

czyste. Oczy piwne, ciepłe i serdeczne. Upstrzony piegami nos przydawał mu

chłopięcego wdzięku.

- Nawet nie zaglądałam na strych - powiedziała Katherine. - Wcale nie musisz

nic stamtąd zabierać.

- Tylko tam zajrzę. To pomysł mamy. Nawet jakbym znalazł jakieś pamiątki po

szkole, to chyba mogę bez nich żyć.

Stanął na baczność, z ręką na sercu. Katherine się roześmiała.

Taki jest mały w porównaniu z Jace’em, pomyślała, a potem zbeształa się za to.

Dlaczego niby Jace ma być miarą oceny innych mężczyzn?

Rzeczywiście Jim nie był wysoki, ale nie zdradzał też skłonności do tycia, jak

jego matka. Wystrzępione nogawki obciętych dżinsów odsłaniały zgrabne nogi, a

biała trykotowa koszulka ściśle przylegała do muskularnego torsu.

- Drzwi na strych są tutaj, w schowku, prawda? - spytał, kierując się w stronę

pokoju, w którym sypiał Jace.

- Tak - odparła Katherine, idąc za nim.

Kiedy znalazła się w pokoju, chłopak już ustawiał drabinę. Szybko wspiął się

na górę i zapalił światło na stryszku.

Katherine słyszała, jak stąpa między pudełkami, pokrzykując z radości, gdy

odkrywał jakiś zapomniany skarb. Stała pod drabiną, patrząc w jasny kwadrat na

górze.

- Czy znalazłeś jakieś drogocenne rzeczy? - spytała żartobliwie.

- Żeby pani wiedziała! Zupełnie zapomniałem o tych gów... śmieciach.

Zaczął znosić pudła na dół i ustawiać na środku pokoju. Po kilku takich kursach

powiedział:

- Jeszcze jeden raz i już się wynoszę.

- Nie musisz się śpieszyć - uspokoiła go Katherine. - Allison śpi. Jest dość

czasu, dopóki się nie obudzi.

- Wiem, że ma tu pani taką małą laleczkę. Nie mogę się doczekać, żeby ją

zobaczyć - powiedział Jim, taszcząc ostatnie pudło.

Kiedy przysunął je do wyjścia ze strychu, Katherine spojrzała do góry. Kurz i

drobne paprochy, poruszone przez pudło, posypały się z otworu i coś ostrego

wpadło jej do oka.

- Och! - krzyknęła.

- Co się stało? - spytał Jim. Zaniepokojony, zsunął się po drabinie. - O, kurczę!

- Krążył dokoła niej przerażony. - Mama mi nie daruje, jak się okaże, że coś się

pani stało.

Tylko palący ból powstrzymał Katherine od śmiechu.

- Oko. Coś mi wpadło do oka. - Krzywiąc się z bólu, tarła oko ręką.

- O Boże, jak mi przykro, Katherine.

Wziął ją za rękę i zaprowadził do łóżka. Usiadła, nic nie widząc.

- Pokaż - powiedział łagodnie. - Zobaczę, co się stało.

Próbował odjąć jej dłoń od bolącego oka. Poddała mu się, ale gdy pyłek

przesunął się w inne miejsce, wyszarpnęła rękę.

- Och, jak przestaję trzymać, to strasznie boli.

- Wiem, ale musisz pozwolić mi wyjąć ten pyłek, bo inaczej naprawdę będzie

źle. No, spróbuj teraz - nalegał, odsuwając jej rękę. - Otwórz oko!

Ostrożnie manipulował jej przy oku. Dłuższą chwilę potrwało, zanim skłonił ją

do otwarcia powieki.

Wykrzyknął z tryumfem na widok ziarnka piasku, które sprawiło jej tyle bólu.

- Tu cię mam! - zawołał zadowolony. - Teraz popatrz do góry. Nie, nie na dół.

Do góry. Jeszcze chwileczkę. Jest! Już to wyjmuję.

- Mam nadzieję, że nie przeszkadzam - powiedział Jace wchodząc.

Rozdział 7

Jego donośny głos zagrzmiał w pokoju jak wystrzał armatni. Katherine

odwróciła się i załzawionymi oczami spojrzała na niego. Opierał się niedbale o

futrynę drzwi, ale niedbałość była tylko pozorem. Wysunięta szczęka i chłodny

wzrok świadczyły o najwyższym niezadowoleniu. Skierował na Jima Coopera

zimny, nieruchomy wzrok.

Katherine nerwowo zerwała się na nogi. Nie zdawała sobie sprawy, że leży na

łóżku, oparta na łokciach, a nachylony nad nią Jim trzyma w rękach jej głowę.

- J...Jace - wyjąkała, przeklinając w duchu swoje zakłopotanie. - To jest Jim

Cooper, syn Happy.

- Dzień dobry panu - Jim ukłonił się i uśmiechnął nieśmiało. Widząc, że Jace

nie odpowiada na powitanie, nerwowo przełknął ślinę.

- Jim przyszedł zabrać rzeczy ze strychu. Kiedy stałam z głową zadartą do góry,

wpadł mi do oka jakiś paproch, Jim mi go wyjął.

Poczuła do siebie pogardę za to, że się tak gęsto tłumaczy. Ani ona, ani Jim nie

zrobili nic złego. Jednak wyraz twarzy Jace’a wcale nie zmiękł.

- Ale ja właściwie przyszedłem do pana w zupełnie innej sprawie - powiedział

Jim z wahaniem. Katherine podziwiała jego odwagę. Jace, mimo swej niedbałej

pozy, minę miał groźną.

- Słucham - rzekł krótko.

- Chciałem zapytać, czy przypadkiem nie znalazłaby się dla mnie praca w

Sunglow. Ja... mmm... pracowałem w firmie wiertniczej w Luizjanie, ale moja

mama jest sama i w ogóle, więc pomyślałem, że... że powinienem...

Jace przeniósł ciężar ciała z jednej nogi na drugą i splótł ręce na piersiach.

Katherine rozgniewał ten jego wyniosły sposób bycia.

Jim zauważył zniecierpliwienie Jace’a i zaczął mówić szybciej:

- Chodzi o to, że szukam pracy. I nie boję się roboty. Mam zaświadczenia z

poprzednich miejsc. Jace popatrzył na Katherine, a potem z powrotem na Jima

Coopera, jednak chłopak dzielnie wytrzymał jego wzrok.

- I ty masz czelność prosić mnie o pracę, kiedy przyłapałem cię na łóżku z moją

żoną? - zapytał Jace.

- Słuchaj... - zaczęła Katherine, lecz on zmroził ją spojrzeniem i słowa uwięzły

jej w gardle.

- Ale lubię twoją matkę - podjął Jace, jakby Katherine w ogóle się nie

odezwała. - Idź do Billa Jenkinsa. Wiesz, gdzie wiercimy?

- Tak jest, proszę pana - odpowiedział Jim.

- To dobrze. Powiedz Billowi, że cię przysłałem.

- Dziękuję panu bardzo. - Jim wskazał leżące na podłodze pudła. - Teraz

zabieram to. - Podniósł najmniejsze. - po resztę wrócę później. Jeżeli można... -

dodał szybko.

- W porządku, Jim - uśmiechnęła się do niego Katherine.

- No to idę. Do widzenia, pani Manning - powiedział, oglądając się nerwowo na

jej świeżo poślubionego męża, nadal stojącego w drzwiach.

- Jak nawalisz, to wylecisz. - Jace złapał chłopaka za ramię i przytrzymał. - Bez

względu na matkę.

- Tak, proszę pana. Rozumiem - zapewnił go uroczyście Jim.

Jace puścił go i skinął głową.

Katherine patrzyła na niego, dopóki nie usłyszała trzaśnięcia drzwi. Była

wściekła. Zachowanie Jace’a było nie do przyjęcia. Typowe dla wielkiego,

potężnego Manninga.

W jej oczach pojawiły się zielone błyski, kiedy wybuchnęła:

- Jak śmiesz traktować w moim domu kogoś... obojętne, kto to jest... w tak

ohydny sposób!

- Ma szczęście, że nie skręciłem mu karku. Przyznasz chyba, że wrócić do

domu i zastać żonę w objęciach jakiegoś faceta to nic szczególnie miłego.

- Poznałam go parę minut przed twoim przyjściem! - broniła się. - Przyszedł do

ciebie, a poza tym miał zrobić to, co mu kazała matka. Celowo go upokorzyłeś. To

przecież jeszcze dzieciak.

Jace zaśmiał się ironicznie.

- Ładny mi dzieciak! Dwadzieścia dwa lata! Wierz mi, Katherine, że pan

Cooper obejmował cię z wielkim upodobaniem i wprawą, obojętne, co nim

kierowało. Tak, jak by to zrobił każdy normalny zdrowy mężczyzna na jego

miejscu.

- Nie sądź wszystkich według siebie - warknęła.

- A o Welshu już zapomniałaś, tak? - Jace ironicznie uniósł brew.

- No wiesz! - żachnęła się. - Widzę, że z ciebie kawał chama!

Sina ze złości, przebiegła przez pokój, zamachnęła się i wymierzyła mu silny

cios w szczękę.

Wypuściła ze świstem powietrze, kiedy muskularnym ramieniem złapał ją wpół

i gwałtownie do siebie przyciągnął. Ręka zaplątała mu się w jej włosy, więc

szarpnął ją boleśnie i odgiął jej głowę do tyłu, zmuszając, by spojrzała mu w oczy.

Była przerażona, jednocześnie nie mogąc uwierzyć, że dała mu w twarz. A

przecież nie powinna lekceważyć jego wybuchów gniewu. Zauważyła to w dniu, w

którym się wybrali nad jezioro. Potem znów jego temperament dał o sobie znać,

nawet jeszcze gwałtowniej, kiedy zaatakował Ronalda Welsha. Teraz przeszywał ją

groźnym wzrokiem. Ze strachu wstrzymała oddech.

Ale on ku jej bezgranicznemu zdumieniu wybuchnął śmiechem.

- Jesteś jak dzika kotka, co, Katherine?

Jego twarz znalazła się tuż przy jej twarzy. Na policzkach czuła jego gorący

oddech.

- Byłaś niezrównana - wykrztusił. - Kiedy się wściekasz, jesteś wspaniała.

Zgniótł jej usta wargami i objął jeszcze mocniej. W dalszym ciągu była zła i

odpychała go, ale na próżno; waliła go rękami po brzuchu, jednak on jej nie

puszczał. Poddała się, gdy czubkiem języka dotknął jej ust.

Jej ręce, które przed chwilą go odpychały, teraz syciły się bogactwem jego

włosów. Dłoń Jace’a znalazła się na jej policzku. Delikatnie przesuwał palcem po

aksamitnej skórze, podczas gdy usta żądały jeszcze...

W końcu oderwał się od niej. Popatrzył na nią czule, gładząc delikatnie jej usta.

- Katherine, wiedziałem, po co młody Cooper tu przyszedł. Spotkałem przed

domem jego matkę. Ale chcę, żebyś nie miała złudzeń: jestem bardzo zaborczy.

Lekko ją pocałował w czubek nosa, odwrócił się i wyszedł.

Ten jego gwałtowny wybuch zdenerwował ją i oszołomił. Czy kiedykolwiek

tak do końca zrozumie tego człowieka?

Rektor college’u dał Katherine wolne na cały następny tydzień. Przesłał jej tę

wiadomość przez Jace’a, który zadzwonił do niego w sprawie Ronalda Welsha.

- Mówił, że w ciągu dwóch lat przez to biuro przewinęło się pięć czy sześć

dziewczyn. Teraz już wiedzą, dlaczego aż tyle - powiedział Jace z pogardą. - W

każdym razie przysyłają tam jakiegoś faceta, żeby zreorganizował cały dział

informacji. Twierdzi, że w tym tygodniu nie jesteś potrzebna, lecz oczywiście będą

ci płacić - dodał z wyraźnym niesmakiem. - Chcesz tam wrócić?

- Nie wiem - odpowiedziała szczerze. - Przez ostatnie dni tyle się zdarzyło, że

nawet o tym nie myślałam. Ale chyba nie wytrzymam tu w domu tylko z Allison.

Pracowałam zawsze, od ukończenia szkoły.

- Przemyśl to w tym tygodniu - polecił jej Jace. - Może się wydarzyć coś

nieoczekiwanego. - Uśmiechał się zagadkowo, jednak wszelkie próby wyciągnięcia

od niego jakichkolwiek dalszych informacji spełzły na niczym.

Katherine wzięła prysznic i narzuciła podomkę. Ciągle myślała o tej rozmowie.

Co się za tym kryło, za tymi jego tajemniczymi słowami? Co planuje? Dlaczego

nic więcej nie chce powiedzieć?

Potrafił być czasami szalenie uparty. Co dzień odkrywała inną cechę jego

osobowości. Niechętnie przyznawała, że na ogół były to cechy pozytywne.

Skończyła się malować i wysuszyła włosy. Porządkując toaletkę zwróciła

uwagę na męskie rekwizyty, które nagle wtargnęły do jej kobiecego królestwa.

Wzięła do ręki brzytwę. Na srebrnej rączce były wygrawerowane jego inicjały.

Od kogo dostał tę brzytwę? Takich rzeczy nikt sam sobie nie kupuje. Od kobiety?

Nigdy nie wspomniał o swoich wcześniejszych podbojach, ale dla Katherine nie

ulegało wątpliwości, że było ich sporo. Co oznacza ten środkowy inicjał „L”? Nie

zna nawet wszystkich imion swego męża. A czy on spytał przed ślubem o jej

imiona? Nie pamiętała. Ten dzień pozostał w jej pamięci jak mglisty sen.

W srebrnym kubku, stanowiącym komplet z brzytwą, tkwiło pachnące mydło

do golenia. Czy mężczyźni nie używają raczej pianki do golenia w aerozolu? Na

takich sprawach zupełnie się nie znała.

Od czasu do czasu przypominała sobie mgliście ojca. Kiedyś na przykład ją

ukarał, a potem płakał bardziej niż ona. Te wspomnienia były żywe, nie pamiętała

jednak przedmiotów, które do niego należały. Wszystko, co kiedyś miał, zniknęło z

ich życia. Czy używał takiej brzytwy?

Jej uwagę zwróciła butelka męskiej wody. Sięgnęła po nią, przestudiowała

etykietkę i przypomniała sobie nazwę. Zachęcały do niej sugestywnie reklamy

telewizyjne.

Tylko ja i ty, i mój „Temperament”.

Przystojny model leżał na łóżku bez koszuli, biodra miał dyskretnie przykryte.

Kiedy indziej znów wjeżdżał w kamerę motocyklem, rozpryskując żwir na

wszystkie strony, po czym następowało zbliżenie i mężczyzna mówił: Nie zawsze

ujawniam „Temperament”, ale go mam.

Katherine oglądała wszelkie reklamy, ponieważ miała zamiar pisać do nich

teksty. Uśmiechnęła się na wspomnienie reklamy „Temperamentu”, która wydała

jej się szczególnie prymitywna. Zbliżyła flakonik do nosa i powąchała z

roztargnieniem. A może ci faceci z Madison Avenue trafnie wyczuwali potrzeby

kobiet? Czyż jej serce nie zabiło szybciej, gdy zaciągnęła się tym zapachem?

Dziwne. Bo przecież jej wyobraźnia nie wyczarowała twarzy modela, tylko...

Drgnęła zaskoczona, kiedy z tyłu za nią otworzyły się drzwi; poczuła się, jakby

ją złapano na gorącym uczynku.

Jace spojrzał na nią w lustrze i powiedział z filuternym uśmieszkiem:

- Mam nadzieję, że lubisz ten zapach.

Katherine przemknęło przez głowę, że mężczyzna reklamujący „Temperament”

pod żadnym względem nie dorównuje jej mężowi.

- Tak, tak, oczywiście. Ja tylko... - Dlaczego jąka się jak skończona idiotka?

Jest przecież u siebie!

- Allison śpi. Poczytałem jej trochę gazetę, ale ona kimnęła już po pierwszej

stronie - Jace uśmiechnął się.

- Dziękuję ci, że się nią zająłeś, to miło brać kąpiel nie musząc cały czas

nasłuchiwać.

- Nie ma za co. Moja pomoc dała wspaniałe wyniki: wyglądasz pięknie.

Podszedł i odwrócił ją twarzą do siebie; dotychczas rozmawiali za

pośrednictwem lustra. Objął ją, ale tylko musnął ustami czoło.

- Muszę dziś podjechać na odwiert, więc mogę wrócić dopiero późnym

wieczorem.

Był ubrany roboczo, w bardzo stare i ciasne wypłowiałe dżinsy, równie

wypłowiałą koszulę z krótkimi rękawami i mocno znoszone buty kowbojskie.

- Czy już wiercą?

- Jeżeli zrobili wszystko, co mieli zrobić w zeszłym tygodniu, to powinni dziś

zacząć. Przy okazji, przyjęli do pracy twojego znajomego, Jima Coopera.

Spojrzała na niego, wciąż w jego objęciach.

- Jesteś tam szefem, prawda?

Zorientowała się już, że Jace specjalnie umniejsza swoją pozycję w firmie.

Sunglow było jednym z najpoważniejszych przedsiębiorstw naftowych w Ameryce.

Zajmowanie w nim nawet niższego stanowiska kierowniczego było uważane za nie

lada sukces.

- Można to tak nazwać - uśmiechnął się. - Ale niczego bym nie dokonał bez

moich ludzi. Są naprawdę dobrzy. Pracujemy razem od dłuższego czasu.

Wzruszył lekko ramionami i Katherine przeniknął dreszcz. Trzymał ją tak

blisko, że czuła jego najmniejszy ruch. A kiedy delikatnie otarł się o jej piersi,

mimo woli ogarnęła ją fala fizycznego podniecenia.

Natychmiast dostrzegł zmianę w jej nastroju.

- Czy jeszcze cię bolą? - spytał troskliwie. - Te zadrapania na piersiach? Może

powinniśmy iść do lekarza?

- Nie, Jace - zapewniła go skwapliwie. - Goją się i czuję się bardzo dobrze.

- Pokaż, zobaczę.

- Co...? - wykrztusiła zaskoczona. - Nie, nie, to jest... to są...

Urwała, ponieważ Jace odsunął się od niej i wprawnym ruchem rozwiązał

pasek podomki, i powoli rozsunął poły. Wstrzymała oddech. Obrzucił spojrzeniem

jej nagie ciało, po czym zatrzymał wzrok na piersiach.

Czerwone pręgi zamieniły się w cienkie różowe rysy, a po siniakach pozostał

tylko blady ślad na skórze koloru miodu.

- Chyba... chyba masz rację. Wszystko goi się dobrze.

Powiedział to zdławionym głosem. Kiedy podniósł na nią oczy, odczytała w

nich prośbę o wybaczenie i zarazem błaganie. Delikatnie wsunął pod szlafroczek

rękę i objął ją. Drugą rękę położył jej na piersi. Dotykał tak leciutko, że Katherine

nie była pewna, czy to nie złudzenie.

Pochylił swoją ciemną głowę, a ona zamknęła oczy i rozchyliła wargi.

Przesuwał usta po jej ustach, przytulając ją tak blisko, że swoim wrażliwym ciałem

poczuła szorstkość jego ubrania. Zachłanne usta Jace’a biorąc dawały zarazem tyle,

że przyprawiały Katherine o paroksyzmy rozkoszy.

W swoich pieszczotach przeniósł się na szyję, ukrywając twarz w jej

zagłębieniu. Leciutko głaskał palcami jej pierś. Wyprężyła się i wygięła do tyłu jak

łuk. Jęknęła cicho.

- Och, Jace...

- Najdroższa... Najdroższa... - wyszeptał i pochylił głowę niżej.

A potem objął ustami obolałą pierś, otaczając ją słodkim, wilgotnym ciepłem.

Chwyciła go za głowę niecierpliwymi rękami i trzymała mocno, póki jego usta

nie zaprzestały tej rozkosznej, delikatnej pieszczoty. Wtedy zsunął rękę na jej

biodro, przycisnąć ją coraz mocniej i mówiąc w ten sposób, jak bardzo jej pragnie.

Katherine, przejęta radosnym dreszczem, zaczęła bezwiednie poruszać biodrami.

Miękkim ruchem odsunął ją od siebie, z trudem łapiąc oddech i dalej mocno

trzymając ją w ramionach.

Katherine drżała. Pozwoliła kiedyś pewnemu mężczyźnie na niewinne jej

zdaniem karesy, ale on był tak bardzo podniecony, że kiedy odmówiła mu

spełnienia, wpadł we wściekłość, wymierzył jej policzek i wymyślając od ostatnich

oskarżył, że go sprowokowała. Potem przepraszał ją aż do obrzydzenia, ale ona

zdawała sobie sprawę, że te oskarżenia są w znacznym stopniu słuszne. Lubiła się

całować i pieścić, jednak zawsze cofała się przed finałem. Wiedziała, że w tych

sprawach gra nie fair. Nie chciała, żeby Jace pomyślał, że dręczy go celowo.

- Jace? - spytała drżącym głosem. - Dobrze się czujesz?

Twarz miał zaczerwienioną, dyszał ciężko, ramiona wznosiły mu się i opadały.

Roześmiał się z goryczą.

- Nie bardzo - powiedział - ale jeżeli tak dalej pójdzie, to w ogóle nie wyjdę z

domu, a naprawdę muszę iść do roboty.

Popatrzyła na niego przepraszająco. Gdyby w tej chwili chciał wyegzekwować

swoje prawa małżeńskie, była gotowa.

- Przykro mi - odparła i rzeczywiście było jej przykro. Czuła, że coś traci, że

coś jej umyka.

- Przykro? - W jego błękitnych oczach zabłysły ogniki. - Mnie wcale nie jest

przykro, że moja żona ma ciało bogini.

Pocałował ją w dekolt, owinął podomką i z żalem zawiązał pasek.

- Przez ciebie będzie mi się dzisiaj bardzo trudno skupić na pracy, ale taką

ofiarę mogę ponosić codziennie.

Westchnął dramatycznie, pocałował ją i wyszedł.

Rozdział 8

W sobotę rano Jace spytał Katherine, czy pojedzie z nim na odwiert.

- Moi ludzie pracują po godzinach. Chciałbym tam wyskoczyć i zobaczyć, jak

im idzie. To nie potrwa długo. Pojedziesz ze mną?

Przez ostatni tydzień Katherine odpoczęła od zwykłych porannych zajęć.

Niełatwo było przed wyjściem do pracy wykąpać Allison, ubrać, nakarmić i

zanieść do Happy. Te wolne ranki bardzo jej się przydały.

Nadal była zajęta, robiła porządki w szafach i w szufladach, szykując miejsce

dla nowego domownika, ale pod koniec tygodnia wszystko było gotowe i bez

zajęcia poczuła się nieswojo. Pracowała przez całe życie i próżnowanie ją męczyło.

- Dobrze, bardzo chętnie - odparła na zaproszenie Jace’a. - Nigdy nie

widziałam wieży wiertniczej.

- Moi ludzie mi nie wierzą - powiedział. - Uważają, że istniejesz głównie w

mojej wyobraźni. Nie uwierzą, że naprawdę mam żonę i córeczkę, póki was nie zo-

baczą. Oczywiście Jim Cooper wyśpiewuje hymny pochwalne na twoją cześć, ale

na tego szczeniaka nikt nie zwraca uwagi.

Spojrzała na niego z irytacją, było jej jednak przyjemnie, że wspomniał o niej

ludziom, z którymi pracował. Nie zastanawiała się, dlaczego jest jej z tego powodu

tak miło. Kiedy na niego patrzyła przy śniadaniu, które uparł się sam przygotować,

robiło jej się ciepło w sercu.

Spytała z udaną obojętnością:

- A co im o mnie powiedziałeś?

- Zaraz, zaraz. Niech sobie przypomnę... - cedził słowa i mrużył oczy w

głębokim skupieniu. - Powiedziałem im, że masz włosy koloru miodu, oczy jak

głębokie leśne jeziora, w których odbijają się korony drzew. Powiedziałem, że

twego ciała nie da się opisać, ale że masz niezrównany biust. Że oczywiście nie

nosisz żadnej bielizny, nawet pod obcisłymi trykotowymi koszulkami i dżinsami.

- Jace! Nie masz prawa! - krzyknęła, a potem ujrzała figlarne błyski w jego

oczach. Widząc jej oburzenie, wybuchnął śmiechem, więc chcąc nie chcąc również

zaczęła się śmiać. Allison, znudzona, spojrzała na nich z wyższością. - Jeżeli

rzeczywiście tak mnie przedstawiłeś, to boję się, że będą zawiedzeni.

Brwi zbiegły mu się nad oczami. Powiedział cicho:

- Nie, nie będą zawiedzeni.

Serce skoczyło jej radośnie. Od tego ranka, gdy pocałował ją w łazience, nie

ponawiał żadnych prób zbliżenia, ale Katherine poznała go już na tyle, by

wiedzieć, że agresja nie leży w jego charakterze. Zdobywał ją subtelną grą. Przez

cały tydzień ograniczył pocałunki do czułych muśnięć policzka lub czoła. Z

niepokojem stwierdziła, że ta rezerwa wzmaga tylko jej pragnienie fizycznego kon-

taktu.

Któregoś wieczoru zaprosił ją, żeby obejrzała z nim ostatnie wiadomości w

telewizji. Kiedy usadowiła się w drugim końcu kanapy, odchrząknął i przyciągnął

ją do siebie. Siedział, wygodnie odchylony do tym i oparty na poduszkach.

Schowała bose stopy pod lekki szlafroczek i dopiero po chwili zauważyła, że się

opiera o Jace’a.

Słyszała jego równy oddech i czuła pod plecami twardy tors.

Drgnęła, kiedy ręką leżącą na oparciu kanapy zaczął głaskać jej ramię. Rzuciła

okiem w jego stronę, ale był wyraźnie pochłonięty programem.

Poruszał ręką wolno, jak hipnotyzer, podniecając ją delikatnymi muśnięciami.

Silne palce niepostrzeżenie zbliżyły się do jej piersi. Poczuła je, zanim jej dotknął,

jej ciało ogarnęła fala gorąca. Pod koniec wiadomości miała ochotę złapać go za

rękę i przycisnąć ją do siebie. Jego palce znieruchomiały. Katherine wstrzymała

oddech.

Teraz mnie dotknie - pomyślała.

Ale on, ku jej wielkiemu rozczarowaniu, poklepał ją tylko po bratersku i

posadził prosto.

- Chyba już pójdę spać - powiedział.

Tej nocy ciało Katherine płonęło, wezbrane nie spełnionym pragnieniem.

Rzucała się w pościeli niespokojnie. Może to jakiś szczególny rodzaj okrucieństwa

właściwy Manningom?

Peter oczarował Mary, która się w nim zakochała, a potem znęcał się nad nią na

wszelkie możliwe sposoby. Może metoda Jace’a polega właśnie na tym

jedwabistym dotyku? Może chce ją w sobie rozkochać po to tylko, żeby porzucić?

Postanowiła nie zwracać na niego uwagi. Zakochać się w Jace’u Manningu to

tak, jakby skazać się na powolne konanie. Wiedziała przecież, że jej nie kocha.

Pragnął jej jedynie fizycznie. Było to widać wyraźnie w jego rozpłomienionym

spojrzeniu, które co chwila na niej zatrzymywał.

Ale przyczyny, dla których się z nią ożenił, zostały jasno przez niego

przedstawione. Miało to być zadośćuczynienie za krzywdę, jaką Peter wyrządził

Mary. Poza tym Jace czuł się odpowiedzialny za Allison. Przecież nawet

powiedział, że nie chciał się żenić i że robiąc to poświęca swoją wolność.

Jak się tego spodziewał, jego przyjaciel Mark, prawnik, przysłał mu zszywkę

wycinków z gazet informujących o ich małżeństwie. Jace przewidział reakcję

rodziców z niesamowitą dokładnością. W jednym z artykułów przytoczono ich

słowa. Jace i Katherine połączyło głębokie uczucie zaraz potem, jak się tylko

poznali (ciekawe, kiedy miałoby to być?), oni zaś jako rodzice Jace’a są wzruszeni,

że poślubił siostrę ukochanej Mary.

Katherine po przeczytaniu artykułu wpadła we wściekłość. Jace tylko wzruszył

ramionami i wrzucił go do kosza. Może w rzeczywistości wcale tak bardzo nie

potępia rodziców? Może ma jednak z nimi coś wspólnego, lecz ukrywa to, bo tak

mu wygodniej? - pomyślała Katherine.

Patrząc na jego czarujący uśmiech, jeszcze raz powiedziała sobie, że musi być

ostrożna ze swymi uczuciami.

- Ubiorę Allison i możemy jechać, kiedy będziesz chciał - odparła.

Jechali około pół godziny. Katherine była zachwycona krajobrazem. Wokół

rosły sosny, cedry, dęby i wiązy, od czasu do czasu pojawiały się krzewy derenia.

Wiosną, obsypane uroczym białym lub żółtym kwieciem, przyćmiewały urodą

leśne olbrzymy.

Polna droga zwężała się, przechodząc w końcu w rozjeżdżony, wyboisty dukt.

Dżip podskakiwał, aż dzwoniły im zęby. Trudno było w tych warunkach

rozmawiać. Katherine przytuliła Allison w obawie, że dziecko wypadnie jej z rąk,

kiedy trafią na większą dziurę.

Jace skręcił z drogi i przez jakiś czas jechali z rzadka porośniętym sosnami

terenem, już nieco równiejszym, aż dotarli do polany, gdzie widać było wieżę

wiertniczą. Katherine zaskoczył wielki ruch i hałas. Pełno tu było jakichś

przerażających sprzętów i urządzeń.

Paru ludzi przerwało pracę, żeby pomachać Jace’owi, który wyskoczył z dżipa.

Katherine na jego polecenie została w samochodzie. Podbiegł do zdezelowanej

szarej przyczepy z obłażącą farbą i po chwili wybiegł z niej w kasku ochronnym na

głowie; drugi trzymał w ręku.

- Włóż to, bardzo cię proszę! - wrzasnął przekrzykując hałas.

Katherine spojrzała sceptycznie na jaskrawożółty kask.

- Przepraszam, ale to przepisy Manningów. - Mrugnął do niej i nasadził jej kask

na głowę. Wziął na ręce Allison i ruszył z nią w kierunku przyczepy.

Katherine wydostała się z dżipa z pewnym trudem. Miała torebkę i siatkę z

pieluchami. Czuła na sobie ukradkowe spojrzenia, chociaż wszyscy zajęci byli

pracą. Nawet nie starała się rozpoznać Jima Coopera. Robotnicy byli anonimowi

jak armia.

Może mam za ciasne dżinsy - zastanawiała się w panice, myśląc o tym, co jej

wcześniej powiedział Jace.

Kask wydał jej się czymś śmiesznym i zupełnie zbędnym, ale Jace nieraz

wspominał o twardych przepisach, jakie wprowadzał wszędzie tam, gdzie miał na

to wpływ.

- W latach trzydziestych, w czasie wielkiego kryzysu, ludziom rozpaczliwie

zależało na pracy - mówił. - Angażowali się na polach naftowych, bez względu na

kwalifikacje. Zatrudniali ich za grosze pokątni pośrednicy, którzy nie przejmowali

się bezpieczeństwem pracy. Mieli tanią siłę roboczą... Przepisy bezpieczeństwa

wprowadzono znacznie później. Niestety wielu ludzi zginęło albo zostało

okaleczonych w bezsensownych i zupełnie niepotrzebnych wypadkach. Kiedy się

pracuje przy wieży wiertniczej, zawsze jest pewne niebezpieczeństwo, ale staram

się je ograniczyć stosując różne środki ostrożności. - Jak widać, nawet żona nie

stanowiła wyjątku.

Stał teraz na stopniach przyczepy, przytrzymując drzwi dla Katherine.

Spojrzała w jego stronę. Uśmiechnął się szeroko.

Można by pomyśleć, że jest ze mnie dumny, przemknęło jej przez głowę.

- To jest Billy Jenkins. Paskudny zrzęda i opryskliwy mruk, a do tego

całkowicie pozbawiony skrupułów, aleśmy się do niego przyzwyczaili.

Katherine zdjęła kask i popatrzyła na mężczyznę, którego Jace przedstawił jej

w ten niecodzienny sposób. Billy był starszy od pozostałych pracowników, więc

pomyślała, że może Jace wyznaczył go do pracy w przyczepie ze względu na wiek.

Miał rzadkie, siwe włosy, a skóra jego twarzy przypominała wysuszony

brązowy rzemień, mocno naciągnięty na kościach policzkowych. Poorana

głębokimi bruzdami, przywodziła na myśl mapę drogową. Krępy i krzywonogi,

sprawiał wrażenie niższego, niż był w rzeczywistości.

Kilkakrotnie zmierzył Katherine od stóp do głów spojrzeniem, które wyrażało

niewątpliwe uznanie.

- Ciekawe, co takie miłe małe stworzenie mogło zobaczyć w takim cholernym

podwiertku jak ten tutaj - powiedział, wskazując swego szefa bezczelnym ruchem

małej główki.

Tym epitetem określano kogoś, kto dowiercał się na skos do innego otworu. W

czasach boomu uważano to za szczególne przestępstwo, a winowajcę traktowano

jak najnędzniejszego z nędzników.

Katherine usłyszała za sobą donośny śmiech Jace’a.

- Zamierzasz stać tak dalej i nas obrażać, czy zrobisz nam coś do picia?

- Sami sobie weźcie. Chcę zobaczyć dziecko.

Katherine nie wątpiła, że te złośliwości wynikają z wzajemnej głębokiej

sympatii. Billy wziął od Jace’a Allison, która natychmiast sięgnęła do jego

czerwonej chusteczki wystającej z kieszonki koszuli. Stary roześmiał się serde-

cznie.

- Proszę, jaka mądrala. Wiesz, kto jest twoim przyjacielem, prawda? Trzymaj z

Billym, a nie pożałujesz. Tak, pewnie, że tak. Chodź, pokażę ci coś ładnego.

Cały czas przemawiając słodko do małej, zaniósł ją, ku jej zachwytowi, do

swojego zagraconego biurka.

Katherine i Jace śmieli się wesoło.

- Nic tak nie zawróci chłopu w głowie jak małe dziecko - powiedział Jace.

Spojrzał na Katherine i mrugnął. - No, może jeszcze piękna dziewczyna. Kiedy

zobaczyłem, jak Billy ci się przygląda, myślałem, że będę musiał bronić twego

honoru.

- Bardzo mi to pochlebia - uśmiechnęła się. - Uważam, że jest prawdziwym

dżentelmenem - powiedziała, sznurując usta.

- Coś takiego! Ten stary rozpustnik? Gdybym ja używał takiego słownika jak

on, nigdy byś mi nie darowała.

- Owszem, ale to co innego.

- Dlaczego?

- Bo nie jestem jego żoną, tylko twoją.

Spojrzał poważnie, ale kąciki ust drgały mu od powstrzymywanego śmiechu.

- To prawda. I radzę ci o tym nie zapominać - mruknął.

Roześmieli się oboje, Jace odruchowo objął Katherine i przytulił, po czym

otworzył zardzewiałą lodówkę, z której wyjął zimne napoje. Allison

uszczęśliwiona siedziała na kolanach Billy’ego, pławiąc się w jego czułości.

- Chodź no tu do mnie na chwilę - skinął Jace na Katherine - mam dla ciebie

pewną propozycję.

Wskazał jej biurko w drugim końcu przyczepy, przy którym biurko Billy’ego

wydawało się szczytem porządku. Piętrzyły się tu sterty map, wykresów i tabelek.

Mogła się tylko domyślać, co przedstawiają, ale przede wszystkim ciekawa była

propozycji Jace’a. Kiedy przecisnęła się wąskim przejściem, kazał jej usiąść za

biurkiem, sięgnął ponad jej ramieniem i wziął arkusz papieru zapisany pochyłymi

bazgrołami.

- Tę notatkę dostałem od Willoughby’ego. To właściciel Sunglow.

Wspominałem ci o nim...

Skinęła głową, więc mówił dalej:

- Wygląda na to, że Willoughby’ego niepokoi zła opinia towarzystw

naftowych. Podejrzanie wielkie zyski i inne tego rodzaju rzeczy. Jest zdecydowany

coś zrobić, żeby poprawić opinię o firmie. Udało mu się zawrzeć układ z wieloma

stacjami telewizyjnymi na wielkich rynkach Teksasu i Oklahomy, między innymi

w Houston, Dallas, Fort Worth, Austin i Oklahoma City. Sunglow zapewni paliwo

i usługi konserwacyjne dla ich nowych samochodów osobowych i innych

pojazdów, w zamian za czas reklamowy. - Wypił łyk wody sodowej i spytał: -

Rozumiesz? Przerwij mi, jak będzie coś niejasnego. Ja też musiałem chwilę

pomyśleć, żeby to pojąć.

- Tak, rozumiem cię, ale...

- A teraz to, co dotyczy ciebie. Potrzebny jest ktoś do robienia reklamówek.

Zaproponowałem, że ty się tym zajmiesz.

Katherine patrzyła na niego w osłupieniu.

- Ja! - zawołała. - Jace, ja przecież nie mam pojęcia...

- O ropie naftowej? Nie musisz. Willoughby chce mieć reklamy w stylu

ogłoszeń agencji państwowych, zrobione z punktu widzenia konsumenta. Chce

upowszechnić opinię, że Sunglow niepokoi się sytuacją energetyczną na świecie i

podejmuje kroki, żeby ją zmienić i jednocześnie utrzymać w ryzach ceny benzyny.

Musimy sobie poprawić reputację. Pisywałaś informacje dla prasy. To dla ciebie

pestka.

- Czy Sunglow rzeczywiście zamierza coś w tej sprawie robić? Nie mogę

kłamać.

Spojrzał na nią prawie urażony.

- Katherine, nigdy bym cię nie zmuszał do kłamstw. Czy uważasz, że mógłbym

się związać z firmą, która oszukuje ludzi?

Odwróciła głowę.

- Nie. - Przygryzła wargę. Potrzebowała trochę czasu, żeby pomyśleć. Co za

fantastyczna okazja! Ledwie mogła ukryć podniecenie, a przecież nad niejednym

musiała się zastanowić.

- Chybabym tutaj nie mogła pracować - powiedziała.

Roześmiał się.

- No pewnie, że nie! Nie pozwoliłbym tym dzikusom przez cały dzień pożerać

cię wzrokiem. W żadnym razie. Wystarczy już, że Cooper jest na ciebie taki

napalony. - Odwrócił się do niej, oparł o biurko i skrzyżował wyciągnięte nogi.

Szeroki uśmiech wskazywał, że sobie żartuje na temat Jima. - Pomyślałem - podjął

- że mogłabyś pracować w domu. Uważam, że powinnaś być z Allison w tym tak

ważnym okresie jej życia. Możesz sobie sama ustalić godziny pracy, będziesz

pracować, kiedy ci się podoba, ale cały dzień z nią. Co o tym sądzisz?

- To by było cudownie, Jace. Martwiłam się, że ją na tak długo zostawiam,

zanim... zanim się pobraliśmy.

- Świetnie! A więc załatwione.

- Czekaj! Niech pomyślę. - W skupieniu bębniła palcem wskazującym po

wargach. - Będę chyba musiała blisko współpracować z realizatorami tych filmów?

- Słuszne pytanie. Stacja telewizyjna w Houston dostarczy nam wszystko, co

trzeba. Jak im przekażesz scenariusz, załatwią całą czarną robotę. Jeżeli będziesz

potrzebna, zawsze mogą zadzwonić. A w razie czego weźmiesz samolot firmowy i

polecisz na jeden czy dwa dni.

- Och, Jace, to zbyt piękne, żeby było prawdziwe.

- To tylko kwestia tego, czy chcesz, czy nie. Kwalifikacje masz.

Pogłaskał ją delikatnie po policzku i uśmiechnął się szeroko.

- Czy zadzwonić do Willoughby’ego i powiedzieć mu, że ma nowego

pracownika?

Zawahała się na krótką chwilę, a potem klasnęła w ręce.

- Tak, Jace, och tak! - zawołała.

Umówili się, że zostaną i zjedzą lunch z robotnikami. Jeden z nich pojechał do

miasta i przywiózł hamburgery i frytki. Allison, po swojej południowej butelce,

zasnęła spokojnie na ręku Billy’ego, który okazał się zupełnie niewrażliwy na

docinki kolegów.

Wiertnia dudniła, świder wgryzał się w grunt i skałę, a warkot silnika, który

wciskał go w głąb, przyprawiał Katherine o ból głowy. Ale robotnicy,

przyzwyczajeni do hałasu, zajadali, aż im się uszy trzęsły.

Siedzieli na ziemi, na siedzeniach wyjętych z ciężarówek, albo stali w grupkach

i żartowali - czasami wymknęło im się jakieś mocniejsze słowo, chociaż Katherine

miała wrażenie, że i tak ze względu na nią bardzo się hamowali.

Kiedy już wszyscy skończyli, Jace wrzasnął starając się przekrzyczeć hałas:

- Co się tu do diabła dzieje? Czy myślicie, że skoro przywiozłem żonę, żeby

was poznała, to już się możecie cały dzień obijać? Wszyscy do roboty! Koniec

pikniku.

Mówił to poważnie, ale cały czas się uśmiechał.

Rozległo się szemranie i były nawet niezadowolone miny, ale wszyscy

powędrowali do roboty. Niektórzy, przechodząc obok Katherine, pozdrawiali ją

serdecznie albo zagadywali nieśmiało. Jim Cooper uśmiechnął się do niej szeroko

spod kasku, ale umknął szybko, kiedy Jace łypnął na niego złym okiem.

Gdy po powrocie z wiertni wchodzili do mieszkania, Jace powiedział:

- Za parę dni przyjdzie paczka od Willoughby’ego. Wysyła jakieś materiały,

które mogą ci się przydać, dużo suchych faktów i liczb, ale też trochę

interesujących historii o ludziach.

- Chciałabym już zacząć - westchnęła Katherine.

Jace uśmiechnął się tajemniczo, zauważyła błysk w jego niebieskich oczach. Za

chwilę miała się dowiedzieć, dlaczego jest taki zadowolony.

Na środku living-roomu stało nowe biurko, a na nim elektryczna maszyna do

pisania. Katherine pisnęła z radości i odwróciła się zdumiona do Jace’a.

- To dla mnie? - spytała.

- Nie, dla Allison - odrzekł wesoło.

Pominęła tę kpinę i pośpieszyła zobaczyć to wspaniałe urządzenie. Było

wszystko, co trzeba, wyświetlarka korektorska i różne inne rzeczy, które trochę ją

przeraziły, bo nie umiała się nimi posługiwać.

- Och, Jace, jest cudowna. Ja... kiedy?

- Kupiłem ją dwa dni temu i poprosiłem, żeby dostarczono ją podczas naszej

nieobecności. Miała to być dla ciebie niespodzianka. Podoba ci się?

- Podoba? Przecież to marzenie każdej maszynistki. Gdybyś widział... - urwała

pod wpływem jakiejś nagłej myśli i spojrzała na niego przymrużonymi oczami. -

Byłeś taki pewny, że zgodzę się na twoją propozycję...? Co?

Roześmiał się.

- Miałem nadzieję.

Udawała nadąsaną, ale nie wytrzymała długo i uśmiechnęła się do niego

promiennie.

- Powinnam być wściekła na ciebie, że uznałeś to za oczywiste, ale nie potrafię.

Dziękuję ci, Jace, za wszystko. Za pracę. Za maszynę. Za wszystko.

Zawstydziła się, że kiedykolwiek miała wątpliwości co do jego intencji.

- To chodź i podziękuj, jak się należy - powiedział. - Pocałuj.

Patrzył na nią twardo, łagodny wyraz twarzy gdzieś znikł.

Rozdrażniona jego nagle zmienionym tonem, zmusiła się, by do niego podejść.

Kiedy oglądała nowy nabytek, wziął od niej Allison, która spała sobie teraz

spokojnie u niego na rękach. Wspięła się na palce i pocałowała go lekko w

policzek.

Zmarszczył czoło.

- To nie był pocałunek. To jest pocałunek. - Pochylił się i ujął jej usta w swoje.

Nie mógł jej przytulić z powodu Allison, ale siła jego pocałunku była znacznie

większa i znacznie bardziej zniewalająca niż jakiekolwiek uściski.

Jego mocne wargi dotykały jej ust z dręczącą obojętnością. Skubał jej dolną

wargę, dopóki Katherine nie rozchyliła ust. Ale nawet wtedy jego pieszczota była

leniwa, jakby beznamiętna.

Katherine jęknęła i przysunęła się bliżej. Zarzuciła mu ręce na szyję i zmusiła,

by znowu pochylił głowę. Dopiero teraz zaspokoił jej pragnienie. Z rozkoszną

gwałtownością rzucił się na jej usta i od tego pocałunku ciało Katherine

rozśpiewało się uczuciem, które zdawało się rozsadzać jej duszę.

Gdzieś w podświadomości kołatała myśl, że Jace tak łatwo, tak zupełnie bez

wysiłku, potrafi ją zniewolić. Jak to się dzieje, że tak całkowicie zawładnął moimi

zmysłami? - zadawała sobie pytanie. Nie mogę się poddać uczuciom. A jednak

chcę. Chcę Jace’a.

Te myśli przelatywały jej przez głowę, gdy piła słodycz jego warg. A potem

Jace odkrył inne okolice jej twarzy, i wszystkie myśli Katherine gdzieś uleciały.

Poczuła nagle bębnienie małych piąstek na swojej piersi i dopiero wtedy

uświadomiła sobie, że przygnietli Allison. Puściła szyję Jace’a i odsunęła się

powoli.

Spojrzeli na niezadowolone maleństwo. Allison skrzywiła buźkę i zaczęła

głośno płakać.

- Patrz, cośmy narobili - mruknął Jace. Podniósł Allison do góry i uspokajająco

poklepał po pleckach. - Chodź, księżniczko, zaraz ci to wynagrodzę. - Idąc do

kuchni odwrócił się i powiedział przez ramię: - Ja ją nakarmię, a ty się pobaw

swoją nową zabawką.

Katherine nie protestowała. Usiadła przy nowym biurku i wzięła do ręki

instrukcję.

- To prawie encyklopedia - zawołała w stronę kuchni. - Zanim pierwszy raz

włączę maszynę, będę musiała to godzinami studiować.

- Poradzisz sobie z pewnością!

Minęła godzina, nim Katherine oderwała się od lektury. Jace zaniósł Allison

przez living-room do sypialni.

- Już się najadła. Udało mi się wcisnąć jej większość tej ohydnej papki.

Dotrzymywała mi towarzystwa, kiedy robiłem mój słynny sos do spaghetti. Masz

ochotę spróbować?

- To brzmi zachęcająco.

- Musi się chwilę pogotować. Poczekaj tu na mnie, pójdę położyć małą.

Ledwie skończył mówić, Katherine znów przepadła dla świata. Pochylona nad

instrukcją, studiowała zawiłości budowy maszyny.

Nagle doszedł ją ostry krzyk bólu. Poderwała się, rzuciła broszurę i pobiegła w

stronę sypialni.

Rozdział 9

Otworzyła drzwi i jak burza wpadła do pokoju. Nie było tu nikogo. Spojrzała

na puste łóżeczko i znowu usłyszała głośny jęk i bolesne:

- Auuu!

Dopiero wtedy zorientowała się, że krzyki dochodzą z łazienki.

Stanęła na progu jak wryta. Jace i Allison byli w wannie. Gładka biała pupka

Allison kontrastowała ze śniadym torsem Jace’a, porośniętym ciemnymi włosami.

Jace leżał w wodzie, unosząc kolana, żeby zmieścić swe duże ciało w za krótkiej

wannie. Widok jego męskości poraził jej zdumione i mimo wszystko ciekawe oczy.

- Och, Katherine, jesteś, dzięki Bogu. Pomóż mi... - Skrzywił się z bólu i wtedy

dostrzegła przyczynę.

Allison leżała wyciągnięta jak długa na piersi Jace’a, małymi tłustymi rączkami

ciągnąc go za włosy. Tak się cieszyła tą nową niezwykłą zabawką, że coraz

mocniej zaciskała piąstki i fikała z radości nóżkami.

Katherine przełknęła nerwowo i wyszeptała:

- Zaraz... zaraz ją zabiorę. - Schyliła się i chwyciła wpół mokre, wijące się

ciałko.

- Nie! - wrzasnął przerażony Jace. - Jeśli ją teraz podniesiesz, wyrwie mi

wszystkie włosy, a to okropnie boli.

Katherine spojrzała na malutkie paluszki zaplątane w ciemne włosy i przyznała

mu rację.

- Co... - zaczęła.

- Może byś wyplątała jej paluszki z moich włosów. Boję się ją puścić. Jest

śliska jak węgorz.

Katherine na chwilę przymknęła oczy i wciągnęła powietrze. A potem uklękła

obok wanny i odginając jeden po drugim paluszki małej, uwolniła mokre kosmyki

kędzierzawych włosów. Gdy wyplątała jedną rączkę, Jace złapał ją zaraz i

przytrzymał z daleka.

Katherine zajęła się drugą rączką. Nachyliwszy się, żeby lepiej widzieć,

udawała, że nie czuje oddechu Jace’a, który owiewał jej włosy. Głowę miała tuż

przy jego ustach. Uwolniony wreszcie, szybko wstał, ale zamiast oddać dziecko

Katherine, nadal trzymał je w objęciach.

- Powinienem ci dać klapsa w gołą pupę, moja panno - zbeształ Allison. - Od

tej chwili będę się kąpał w koszuli.

Przeszedł nago do sypialni, ciągle z małą na ręku, i wytarł ją miękkim

ręcznikiem.

- Dzięki ci, kochanie - mruknął do Katherine, po czym przestał zwracać na nią

uwagę.

Idąc przez sypialnię ominęła go szerokim łukiem. Jace, pochylony nad

łóżeczkiem, ubierał małą w piżamkę. Biodra miał tylko niewiele jaśniejsze od

szerokich gładkich pleców, które zwężały się ku talii i poprzez pośladki

przechodziły w smukłe, umięśnione uda. Katherine szybko wyszła do living-

roomu.

Przez chwilę bezmyślnie kartkowała instrukcję, którą jeszcze tak niedawno

była całkowicie pochłonięta, a potem wypuściła ją z drżącej ręki i broszura upadła

na podłogę. Machinalnie podniosła ją i położyła obok maszyny. Nie mogła się

jednak skupić; przed oczyma wciąż miała obraz lezącego w wannie Jace’a.

Poszła do kuchni w nadziei, że może tam się czymś zajmie, uspokoi, że znowu

będzie się zachowywać jak człowiek rozumny, a nie roztrzęsiona galareta.

Podniosła pokrywkę. W rondlu gotował się sos do spaghetti, roztaczając

wspaniały zapach. Gdy już miała odłożyć pokrywkę, usłyszała ciche kroki. Czuła,

że za nią stoi Jace. Upuszczona pokrywka zabrzęczała głośno.

Zanim Katherine zdążyła ją podnieść, Jace sięgnął ręką pod jej ramieniem i sam

to zrobił.

Obie ręce Jace’a znalazły się pod bluzką Katherine. Jednym ruchem rozpiął

klips stanika z przodu, odsunął koronki i nakrył dłońmi jej piersi.

- Podnieciło cię to, prawda? I zaniepokoiło?

Ukrył twarz na jej karku pod włosami, koniuszkiem języka dotykając

aksamitnie gładkiej skóry za uchem.

- Co? - spytała Katherine zduszonym głosem.

- Widok mojej nagości. Kiedyś wywoływałem w ten sposób wielkie

zamieszanie. Było to w Afryce. Kiedy szedłem ulicą, na sam mój widok rodzice

córek „w wieku poborowym” drżeli z przerażenia.

Jego głos, ściszony do szeptu, brzmiał uwodzicielsko. Przysunął się bliżej,

udami muskając jej biodra i nogi.

Z trudem dobywając słowa, usiłowała podtrzymać tę bezsensowną rozmowę.

- Ch...chodziłeś nago po mieście?

Ścisnął jej piersi tworząc między nimi głęboki rowek i jednocześnie muskał

palcem sterczące sutki.

- Oczywiście. W pewnych kulturach afrykańskich jest to przyjęte. - Chwycił ją

zębami za ucho,

- No cóż, tu nie Afryka... - westchnęła. Jego ręce błądziły teraz po jej płaskim

brzuchu. - Byłabym ci wdzięczna, gdybyś nie... Och, Jace.

Odwrócił ją do siebie. W jego błękitnych oczach była determinacja. Wziął

Katherine na ręce i zaniósł do swojej sypialni.

Delikatnie położył ją na ogromnym łożu, zrzucił ręcznik, którym był

przewiązany w pasie, i wyciągnął się obok niej.

Odgarnął włosy z jej płonących policzków i lekkimi pocałunkami okrył

skronie.

- Chcę się z tobą kochać - powiedział.

Nie prosił o przyzwolenie. Zabrzmiało to jak oświadczenie. Całował czule,

namiętnie, coraz śmielej. Napawał się widokiem ciała Katherine, każdą jego

najdrobniejszą częścią, w miarę jak się przed nim odsłaniało. Rozbierał ją z

zadziwiającą wprawą i dręczącą powolnością, co chwila przerywając tę czynność,

by podjąć pieszczoty.

Z jej długich, smukłych nóg zsunął majteczki bikini, obsypując Katherine

czułościami i szepcząc pełne zachwytu słowa.

Pod dotknięciem jego rąk powoli narastało w niej podniecenie. Zaczęła brać

udział w ich odkrywczych wędrówkach. Odrzuciła głowę do tym, a on

stęsknionymi ustami szukał wrażliwych miejsc na jej szyi.

Jego wargi spoczęły na jej ustach, całując namiętnie i delikatnie zarazem. Pijąc

ich słodycz i pieszcząc dłońmi jej ciało, wyszeptał:

- Nie wiem, jak lubisz... Powiedz, czy...

Przerwała mu, pocałunkiem zamykając usta. Jeśli tak to miało dalej wyglądać,

to lubiła wszystko...

Przesunął usta po jej policzku, szukając ucha. Pieścił je ciepłym oddechem i

językiem, rękami gładząc ramiona, piersi i brzuch. A potem poczuła jego palce

niżej, po wewnętrznej stronie ud, i wreszcie ogarnęła ją fala gorąca, kiedy Jace

dotknął samego jądra jej kobiecości.

- Twoja skóra jest jak aksamit - wyszeptał, przesuwając dłonią po jej

podbrzuszu. - Pamiętasz, jak kładłem cię wtedy do łóżka?

- Tak, Jace, pamiętam.

Przypomniały jej o tym jego dłonie.

- Tak chciałem cię wtedy dotykać. - Jego ręka spoczęła nieruchomo na miękkiej

kępce włosów u nasady jej ud. Ujęła jego głowę i przesunęła w dół, na swoje

piersi.

- Jace - poprosiła - całuj mnie tutaj...

Całował miękkie krągłości, obrysowując językiem ich kontury, aż Katherine

zaczęła wić się z nie zaspokojonego pragnienia. Kiedy poczuła, że Jace ujmuje

wargami jej sutek, usłyszała własny jęk rozkoszy.

Chwyciła go za ramiona, wyczuwając pod palcami jego twarde mięśnie. Jej

pieszczoty stawały się coraz śmielsze, aż wreszcie wsunęła ręce między ich ciała i

zaczęła błądzić palcami wśród gęstych włosów na piersi i wokół małych

brązowych sutek. Z satysfakcją słuchała jego przyśpieszonego oddechu.

- Ach, Katherine, jesteś taka cudowna... - powiedział, a jego palce znów

odnalazły wilgotne ciepło pomiędzy jej udami. Katherine jak echo powtarzała jego

westchnienia. - Teraz? - spytał, ustami dotykając jej ust. - Teraz?

Skinęła głową. Jego głęboki pocałunek stanowił symboliczną zapowiedź tego,

co miało nadejść.

Uniósł się i delikatnie na niej położył, a potem wszedł w nią ostrożnie i lekko.

Kiedy poczuł nieoczekiwany opór, zaskoczony spojrzał w oczy Katherine. Ale

gwałtowny nacisk jej rąk na jego uda i wygięte w łuk ciało błagały, by się nie

ociągał.

Początkowy ból ustąpił i Katherine oddała się bez reszty rozkosznemu

szaleństwu. Odsunęła od siebie wszelkie świadome myśli, wszystko to, co mogłoby

przyćmić oślepiający blask tego nowego, wspaniałego doznania. Ważne było tylko

to, że ich ciała stały się jednym. Nie tylko ciała, należała bowiem do Jace’a także

duchem - i to wydało jej się cudowne.

Poczuła, że zapada się w jakąś niepojętą, lecz kuszącą niepamięć i krzyknęła:

- Jace! Jace!

- Tak, najdroższa, tak - Poddaj się tej chwili - szepnął jej do ucha.

I Katherine się poddała.

- Jesteś dziewicą? - spytał z lekka przerażony. Leżeli objęci i wtuleni w siebie. -

Moja żona jest dwudziestosiedmioletnią dziewicą. - Potrząsnął głową zdumiony.

- Już nie jest - sprostowała Katherine i przylgnęła do niego jeszcze mocniej, o

ile to w ogóle było możliwe.

- Ty potworze! - Klepnął ją żartem w siedzenie. - Teraz pewnie będziesz

chciała to robić bez przerwy - westchnął z udaną rezygnacją.

Zachichotała i oparłszy się na łokciach okryła jego twarz wilgotnymi, słodkimi

pocałunkami. Zaczął ją łaskotać po żebrach, aż opadła na wznak. Patrzył jej w

twarz, śmiejąc się cicho.

Katherine splotła mu ręce na karku i przyciągnęła go bliżej. Ogarnęła ich nowa

radosna fala namiętności. Jace wodził palcami po jej szyi, a potem poszukał piersi.

Przerwał żarliwy pocałunek, by na nie popatrzeć. Delikatnie je drażniąc,

obserwował, jak różowe sutki sztywnieją w podnieceniu.

- To fascynujące - szepnął. Nachylił się i musnął je wargami.

Jego dłoń powędrowała niżej - i właśnie w tej chwili Katherine zaburczało w

brzuchu. Jace zachichotał.

- Jesteś głodna? - zapytał i odsunął się od niej.

- Tak - jęknęła wyciągając do niego ramiona. Dzielące ich centymetry

wydawały się jej przepaścią. - Ale nie na jedzenie.

- Chodź - powiedział i wstał z łóżka. - Zjemy coś. - Włożył szorty i koszulkę,

która przykrywała tylko ramiona i górną część torsu, pozostawiając brzuch nagi. -

Obrażę się, jeżeli mój słynny sos do spaghetti nie znajdzie twego uznania.

- Wolę zostać w łóżku - pisnęła Katherine.

- Ja też bym wolał, ale zależy mi na tym, by pani Manning zachowała tę

wspaniałą kondycję, z której robi taki świetny użytek.

Wziął Katherine za ręce i podniósł, a potem wtulił twarz w zagłębienie jej szyi.

- Katherine?

- Mmmmm?

- Wyświadcz mi pewną uprzejmość...

- Mianowicie?

- Włóż tę koszulkę, którą miałaś na sobie, kiedy byłem tu po raz pierwszy.

Wiesz, tę, w której malowałaś. I zawiąż ją tak samo jak wtedy. Dobrze?

Odsunęła się i spojrzała w jego błyszczące niebieskie oczy.

- I to ma być ta uprzejmość? - spytała.

- Nie tylko to - przyznał z filuterną miną. - Chcę, żebyś nie miała na sobie nic

poza majteczkami bikini.

- Jace! - obruszyła się. - To nieprzyzwoite!

- Naprawdę? Nie powiem nikomu. Ty chyba też nie?

- Jesteś niepoprawny - szepnęła, całując go w dołek na policzku.

- Ale ty to bardzo lubisz - odparł. Popchnął ją bezceremonialnie na łóżko i

dodał: - Pośpiesz się, ja też jestem głodny.

Katherine przyszła do kuchni ubrana tak, jak sobie życzył. Odwrócił się do niej

i zmierzył ją pożądliwym spojrzeniem, a następnie porwał w objęcia i ucałował.

- Właśnie to miałem ochotę zrobić tego pierwszego dnia.

- Miałeś ochotę i zrobiłeś - wytknęła mu cierpko.

- Zrobiłem? Możliwe. Tym lepiej - uśmiechnął się.

W trakcie gotowania spaghetti Katherine zajęła się sałatą, a Jace posmarował

masłem czosnkowym grube kromki bułki i wsadził je do pieca.

Wcześniej wstawił do lodówki butelkę czerwonego wina, którą teraz otworzył.

Jakimś cudem wszystko było gotowe jednocześnie i wreszcie zasiedli do

późnego obiadu.

Katherine dowiedziała się, że Jace niedługo skończy trzydzieści trzy lata i że na

drugie imię ma Lawrence. Opowiadali sobie różne zdarzenia z dzieciństwa i

młodości. Uczyli się wzajemnie siebie, swoich upodobań, sympatii i antypatii,

poglądów i zapatrywań.

Byli już syci spaghetti, sałatki, chleba i wina, ale Jace nalegał, by zjedli jeszcze

po miseczce lodów czekoladowych. Kiedy potem wspólnie zmywali, Katherine

znów zaczęła się zastanawiać, jak to możliwe, że Jace tyle je, a nie ma ani grama

tłuszczu. Objęci stanęli przy łóżeczku Allison. Czuli dodatkową więź wynikającą z

tego, że wspólnie podjęli zobowiązanie wobec małej: że ją wychowają na dobrego,

wrażliwego człowieka. Katherine przewinęła dziecko tak delikatnie, że nawet się

nie obudziło.

Nie było żadnych wątpliwości co do tego, gdzie ma spać tej nocy. Bez oporów

poszła z Jace’em do jego sypialni. Jeszcze nie zdążyła uporządkować pościeli, a on

już był rozebrany. Rozwiązał węzeł koszulki Katherine i ściągnął ją z jej ramion, a

ona jednocześnie wyskoczyła z majteczek.

- Jestem szaleńczo zazdrosny - powiedział, gładząc jej ramiona.

- Dlaczego? - spytała.

- Dlatego, że pierwszy raz na tym łóżku byłaś z Cooperem.

- Tak - westchnęła, udając smutek. - Chyba będę musiała go rzucić.

Roześmieli się, a potem leżeli cicho przez chwilę, napawając się swoją

bliskością.

- Jak się czujesz? - szepnął Jace w ciemność.

- O, właśnie tak - odparła Katherine figlarnie. Nieśmiało wsunęła rękę pod

kołdrę. Z sykiem wypuścił powietrze, kiedy dotarła do celu. Uśmiechnęła się

zadowolona, że tak spontanicznie reaguje na pieszczotę jej dłoni.

- O Boże - jęknął. - Nie to miałem na myśli, ale odpowiedź mnie zadowala.

Z trudem opanował przyśpieszony oddech.

- Pytałem, czy cię nie bolało. Nie byłem zbyt delikatny.

Znów jęknął. Katherine poczynała sobie teraz śmielej.

- Katherine... - wychrypiał. A potem dodał spokojniej: - Nie przyszłoby mi

nigdy do głowy, że jesteś dziewicą.

- Uważałeś mnie za jedną z tych zwolenniczek swobody seksualnej, co to mają

na swoim koncie całe tabuny kochanków, tak? - Dotknęła ustami jego szyi.

- Ależ nie, skąd... - wykrztusił przez zaciśnięte zęby. Z każdą chwilą trudniej

było mu mówić. - Myślałem tylko, że dziewczyna tak piękna jak ty musiała już

wcześniej kogoś mieć... Ale skoro nie, to tym lepiej.

- Och, Jace - szeptała, tuląc twarz do jego owłosionej piersi i muskając ją

pocałunkami lekkimi jak skrzydła motyla. Czubkiem języka dotknęła jego sutka.

- Katherine...! - krzyknął zduszonym głosem.

Sięgnął pod kołdrę i podniósł jej rękę do ust, a potem znowu łagodnie

poprowadził ją ku kolejnemu spełnieniu.

Nastały tygodnie idylli. Byli całkowicie pochłonięci sobą. Wymieniali

spojrzenia i pieszczoty, które kochankom wydają się dyskretne, a które dla

każdego, kto przypadkowo stanie się ich świadkiem, są nieomylnym symptomem

uczucia.

Śmieli się, rozmawiali i kochali, coraz dalej odsuwając od siebie wspomnienie

przykrych okoliczności ślubu. Katherine eksperymentowała z nową maszyną i pod

koniec tygodnia miała już gotowe brudnopisy pierwszych scenariuszy filmów

reklamowych.

Za dnia, gdy Jace był w terenie, spędzała długie godziny notując pomysły i

zbierając materiały. Teksty czytała na głos Allison, która była wdzięczną

słuchaczką. Przenosiła ją na materac rozpostarty na podłodze w living-roomie, aż

któregoś dnia Jace przyniósł huśtawkę domową. Zainstalował stojak w kształcie

litery A i posadził małą w wygodnym płóciennym foteliku, po czym stwierdził:

- To mieszkanie z każdym dniem robi się ciaśniejsze.

Jak na kogoś, kto kucharzył tylko z konieczności, Katherine znajdowała

zadziwiającą przyjemność w gotowaniu dla Jace’a. Pewnego dnia zadziwiła go

ciastem czekoladowym, które, jak oświadczył, było jego ulubionym smakołykiem.

Wiedziała, że jest bardzo wybuchowy. Czyż nie widziała go w akcji w dniu, w

którym została zaatakowana przez Ronalda Welsha? Jego gwałtowny temperament

ujawniał się także w sprzeczkach przedmałżeńskich. Szczególnie podczas

wycieczki nad jezioro, kiedy go przyrównała do Petera.

Teraz nie zostało po tym ani śladu. Okazał się łatwy we współżyciu i bardzo

szczodry. A ponadto okazywał Allison wielką miłość. Codziennie po powrocie z

pracy brał prysznic, przebierał się, potem zaś poświęcał cały czas małej, bawiąc się

z nią i przemawiając do niej czule. Czasem, gdy grymasiła, kołysał ją po prostu i

widać było wyraźnie, że jego obecność wpływa na małą kojąco.

Pewnego wieczoru Katherine usłyszała, jak kołysząc dziecko w wiklinowym

foteliku przemawia do niej pieszczotliwie:

- Moje słodkie maleństwo, tatuś cię kocha. Kocham cię, Allison.

Te słowa ukłuły ją w serce, ponieważ nigdy, nawet w chwilach największej

intymności, Jace nie powiedział jej, że ją kocha. Owszem, był bardzo czuły i nigdy

nie myślał o zaspokojeniu jedynie własnego pożądania, cierpliwie i skutecznie

dążąc do osiągnięcia wspólnego spełnienia, ale tych dwóch upragnionych słów nie

powiedział jej nigdy.

Zapragnęła je nagle usłyszeć, chciała, by skierował je do niej, by zabrzmiały

równie szczerze, jak wtedy, kiedy zwracał się tak do Allison. I nagle zrozumiała, że

kocha Jasona Manninga.

Kiedy do tego doszło? W którym momencie odrzuciła podejrzenia i uznała go

za człowieka godnego zaufania? Kiedy przestała doszukiwać się u niego jakichś

ukrytych intencji? Nie potrafiła na te pytania odpowiedzieć. Jedno było jasne:

kochała Jace’a i życie bez niego straciłoby dla niej wszelki sens.

Nigdy jeszcze nikomu tak bardzo się nie zaprzedała. To było wręcz

przerażające. Najpierw zawładnął jej życiem, teraz sercem i uczuciami. Co będzie,

jeśli zawiedzie jej zaufanie? Czy potrafi znieść fałsz z jego strony?

Odsunęła od siebie te myśli i słuchała, jak Jace cichutko śpiewa Allison. Nie

zdradzi jej! Tego nie zrobi! W każdym razie nie teraz, nie po chwilach tak pełnego

seksualnego zespolenia. Ich pragnienie siebie nawzajem było nienasycone.

Jeszcze jedna myśl przemknęła jej przez głowę. Żądza. Mężczyźni potrafią

uprawiać seks, nie angażując się uczuciowo. Czy przypadkiem ich wspaniałe

miłosne uniesienia nie były dla Jace’a właśnie czymś takim? Może z jego strony to

tylko rutyna, a ona pomyślała, że te sprawy znaczą dla niego tyle, co i dla niej?

- Hej, a jakież to fantastyczne rozkosze kulinarne czekają mnie dziś na obiad?

Jace podszedł z tyłu, gdy stała przy kuchni, i położył jej ręce na ramionach,

wyrywając Katherine z niemiłych rozmyślań.

- Jaszczurcze oczy - odrzekła, śmiejąc się i nieświadomie lgnąc do niego.

- Z sosem serowym? Świetnie! Bardzo to lubię. - Schował twarz w zagłębieniu

jej szyi. - A co na deser?

Ciesz się tym, co masz - powiedziała sobie. Nie mógłby cię tak całować, gdyby

cię choć trochę nie kochał.

Katherine przeklinała w myśli wyboje. Jej nowy samochód omal się nie

rozsypał na drodze wiodącej w stronę wiertni. Chciała zrobić Jace’owi

niespodziankę; wiozła mu na lunch coś dobrego. Happy, którą wtajemniczyła w

swoje plany, chętnie zgodziła się popilnować Allison.

Gospodyni zauważyła zmianę w stosunkach między Jace’em a Katherine. Od

chwili gdy się pojawił, podejrzewała, że jest jej mężem. Sądziła, że przyjechał tu za

nią po jakiejś sprzeczce; jak to między zakochanymi. Łatwo było dostrzec, że

szaleją za sobą. I że, oczywiście, Jace jest ojcem Allison. Trudno o bardziej

zakochanego ojca! Happy nie posiadała się z radości, że młodzi przezwyciężyli to,

co ich dzieliło, obawiała się jedynie, że mają za mało czasu dla siebie i uznała, że

musi im pomóc. Ponadto od chwili, kiedy Katherine zaczęła pracować w domu,

bardzo tęskniła za dzieckiem.

Zanim jeszcze Katherine zajechała na miejsce, usłyszała hałas dochodzący z

wieży wiertniczej. Szczęśliwa, że koszmarna jazda wreszcie się skończyła,

zaparkowała samochód przy drodze i dalej poszła pieszo.

W koszu miała butelkę wina, sałatkę z drobiu i owoce. Kiedy szła po

nierównym terenie, jej piersi kołysały się swobodnie pod jedwabną bluzką. Śmiała

się do siebie pełna radosnego oczekiwania. Tak, ta przerwa na lunch na pewno

sprawi Jace’owi przyjemność. Ale muszą być sami. Na różne sposoby obmyślała,

jak pozbyć się z przyczepy Billy’ego. Ku swemu zdumieniu stwierdziła, że nie

będą potrzebowali uciekać się do żadnych wybiegów, zastała go bowiem nie w

przyczepie, lecz przy jednej ze starych, zdezelowanych półciężarówek. Sądząc z

liczby leżących obok części, starczy mu roboty na długo.

- Cześć, Billy! - zawołała, starając się przekrzyczeć hałas.

Podniósł głowę i na jej widok nerwowo rzucił okiem w stronę przyczepy, po

czym poczłapał do Katherine na swoich krzywych nogach, wycierając ręce w

nasiąkniętą olejem szmatę.

- Cześć, moja droga.

- Czemu nie jesteś w przyczepie? Jace zaprzągł cię do innej roboty? -

roześmiała się, pokazując palcem rozbebeszony pick-up.

- Nie, sam wyszedłem. Nie miałem ochoty przebywać pod jednym dachem z

nią. - Wskazał głową długi lśniący wóz, na który Katherine nie zwróciła uwagi.

- Z nią? - spytała zdumiona.

- Tak - odparł Billy, po czym odwrócił się na pięcie, z pogardą splunął na

ziemię sokiem tytoniowym i powlókł się z powrotem do swojej roboty.

Katherine patrzyła w osłupieniu to na obcy samochód, to na przyczepę.

- No właśnie - westchnęła. - Tak to bywa z niespodziankami.

Wreszcie zdecydowała się: otworzyła drzwi przyczepy i z oślepiającego słońca

weszła w półmrok wnętrza. Przez chwilę nie widziała zupełnie nic, a potem

spojrzała w stronę biurka Jace’a i serce w niej zamarło. Nie mogła wykrztusić ani

słowa.

Jace opierał się o biurko, a pomiędzy jego długimi, szeroko rozstawionymi

nogami, w pozie bardzo intymnej, przytulona do niego stała ciemnowłosa kobieta.

Jace splótł ręce na jej plecach, ona zaś palcami o wylakierowanych na czerwono

paznokciach czochrała jego gęstą, czarną czuprynę.

Zaskoczenie Jace’a wywołane wejściem Katherine zwróciło uwagę kobiety,

która obróciła się i spojrzała na nią wyniośle lśniącymi czarnymi oczami.

Nie puszczając Jace’a, jedwabistym, leniwym głosem powiedziała:

- To musi być Katherine. Bardzo miło mi panią poznać. - Przylgnęła zmysłowo

do Jace’a i z udanym zażenowaniem dodała: - Och, przepraszam, jeszcze się nie

przedstawiłam. Jestem Lacey Newton Manning. Żona Jace’a.

Rozdział 10

Katherine zmobilizowała całą swą dyscyplinę wewnętrzną, żeby nie zemdleć

albo nie uciec, gdzie oczy poniosą. Zacisnęła pięści, wbijając sobie boleśnie

paznokcie w ciało. Płuca odmówiły jej posłuszeństwa, nie mogła złapać tchu.

Wydało jej się, że uszło z niej całe życie. Po chwili jednak odetchnęła głęboko i

jakoś się pozbierała.

Z tryumfującej, szyderczej twarzy Lacey przeniosła wzrok na Jace’a. O jego

zakłopotaniu świadczyło lekkie drganie brody i twardy, nieustępliwy wyraz oczu.

Uwolnił się z objęć Lacey, wyprostował się i odsunął ją od siebie.

- Twoja informacja, Lacey, wymaga sprostowania: jesteś moją byłą żoną.

Myślę, że to istotna różnica - poprawił ją.

Więc to tak, pomyślała Katherine. Zatem był jednak mężem tej kobiety. A ona

już uczepiła się kurczowo nikłej nadziei, że Lacey tylko żartuje, jak to między

znajomymi z dawnych lat. Ale kapryśna, uwodzicielska mina, z którą brunetka

spoglądała na Jace’a, świadczyła o tym, że ich stosunki daleko wykraczają poza

przyjaźń. Każdy głupi by to zauważył.

- Och, Jace - zbeształa go rozdrażniona Lacey - zawsze musisz być taki

denerwująco dokładny. Ja się nadal czuję twoją żoną i zawsze będę cię uważała za

męża. W obliczu Boga wcale nie przestaliśmy być małżeństwem.

- Co takiego? - Jace uniósł brwi. - Lacey, gdyby fizyczna znajomość drugiego

człowieka znaczyła tyle co małżeństwo, to na świecie byliby prawie sami

bigamiści.

Katherine nie słyszała, żeby kiedykolwiek mówił z taką goryczą. Czyżby miał

na myśli ich małżeństwo? Jej serce przepełniał ból nie do zniesienia, czuła się tu

zupełnie niepotrzebna. Powinna była natychmiast wyjść.

Kosz piknikowy upadł z hałasem na podłogę. Mściwie pomyślała, że byłoby

dobrze, gdyby wszystko się wylało i narobiło wielkiego bałaganu. Żeby chociaż

stłukła się butelka z winem. Położyła rękę na klamce, ale Jace warknął:

- Dokąd, Katherine?

Spojrzała na niego gniewnie, z niedowierzaniem. Chyba zwariował? Czy

wyobraża sobie, że będzie tu sterczeć, przyglądając się objawom jego żądzy - czy

miłości - w stosunku do byłej żony?

- Do domu - oświadczyła chłodno. - Przyjechałam tu tylko po to, żeby ci

przywieźć lunch.

- O, czy to nie jest... - zaczęła Lacey, lecz Jace jej przerwał.

- Dziękuję ci - powiedział.

Wciąż jeszcze miał zgnębiony wyraz twarzy, ale był czujny jak zwykle.

Zmierzył Katherine spojrzeniem od stóp do głów i w mgnieniu oka wszystko

odgadł. Zarumieniła się. Zaplanowane przez nią igraszki miłosne z mężem wydały

jej się teraz czymś nieprzyzwoitym.

- Może zjemy to później... - zaproponował.

- Wątpię - odparła ostro Katherine.

Jace wymamrotał coś pod nosem. Widać było, jak bardzo jest zdenerwowany.

- Nie wychodź jeszcze - poprosił. - Chcę z tobą porozmawiać.

Lacey usiadła na biurku i skrzyżowała nogi. Obcisłe niebieskie spodnie z

jedwabiu podkreślały linię jej bioder i nóg. Beżowa ażurowa góra ukazywała

wyraźnie bujne piersi zakończone koralikami sutek.

- No powiedz, Katherine, czy on nie jest cudownym mężem? - wymruczała jak

kot. - Kiedy byliśmy małżeństwem, nie zostawiał mnie samej dłużej jak na

godzinę.

- Lacey - zgrzytnął zębami Jace.

- Do dziś pamiętam, jak się kochaliśmy, wszystko... A zdarzało się to bardzo

często - roześmiała się. - Jest w tym wspaniały, nie uważasz?

Katherine poczuła, że coś jej rośnie w gardle. Myślała tylko, żeby dopaść drzwi

i uciec jak najdalej od tych szyderczych oczu i zmysłowych ust.

- Oczywiście nasze małżeństwo było z miłości, a wasze... - Lacey znacząco

zawiesiła głos. Katherine w myśli dokończyła złośliwy przytyk. Czyżby Jace

musiał się tłumaczyć przed swoją byłą żoną z okoliczności, w jakich pośpiesznie

brali ślub?

- Lacey, opowiadasz o dawnych sprawach, które Katherine w najmniejszym

stopniu nie dotyczą - oświadczył Jace. W jego głosie zabrzmiało coś w rodzaju

ostrzeżenia.

- O, przeciwnie, mój drogi. - Lacey oparła ręce na blacie biurka i nachyliła się

do przodu. Jej obfite piersi zakołysały się jak dojrzałe melony. - Myślę, że

Katherine bardzo zainteresuje fakt, że rozeszliśmy się z powodu dzieci. - Przeniosła

wzrok z Jace’a na Katherine i spojrzała na nią protekcjonalnie. - Jace ma fioła na

punkcie rodziny. Zaraz jak tylko się pobraliśmy, zaczął mnie zmuszać, żebym jak

najprędzej rodziła dzieci. - Wydęła wargi. - A ja go na początku chciałam mieć

tylko dla siebie.

- Lacey, ja...

Odchyliła się niedbale do tyłu, majtając nogami. Nie zwracała uwagi ani na

jego próby uciszenia, jej, ani jego narastający gniew.

- Miał szczęście, że mu się trafiła gotowa rodzinka! - powiedziała.

Olśniewający uśmiech odsłonił białe, ostre zęby.

Katherine przygryzła dolną wargę. Nie może sobie pozwolić na to, żeby się tu

załamać wobec nich. Jace zrobił ruch w jej kierunku, ale szarpnęła się w drugą

stronę. Przeszedł ją dreszcz. Musiał opowiadać Lacey o ich życiu osobistym. A to

już było nie do wybaczenia. Może dlatego ona, Katherine, stoi tu teraz i słucha

tamtej kobiety, że podświadomie chce być ukarana. Przede wszystkim za swoją

bezprzykładną głupotę, za to, że dała się namówić na to małżeństwo. Bo przecież

nie koniec na tym: zakochała się w Jace’u wiedząc, że sprawa jest beznadziejna.

Zaufała mu. Był to podstawowy błąd. Jak mogła być taka głupia? Czy nie

wystarczyły jej doświadczenia Mary z Peterem?

- Jace wszystko poświęci na ołtarzu rodziny. Dlatego podjął się wychować to

małe słodkie biedactwo, córeczkę swego brata. To bardzo do niego podobne:

poświęcić się w imię szlachetnej sprawy.

- Zamknij się, Lacey - zwrócił się do niej Jace, przeszywając ją spojrzeniem

swoich niebieskich oczu.

- No cóż, rób dalej dobrą minę do złej gry, kochanie. - Lacey w skupieniu

studiowała wymanikiurowane paznokcie. - Załatwienie Katherine tej pracy było

niesłychanie sprytne z twojej strony. Im bardziej będzie zajęta, tym mniej czasu

możesz jej poświęcać.

Słowa te ugodziły Katherine jak dzida. Zwróciła się do Jace’a z wściekłością.

- Ach, ty! - krzyknęła. - Co takiego zrobiłeś, żeby załatwić mi tę pracę?!

- Szkoda, że nie słyszałaś, jak sprzedawał tacie ten pomysł - Lacey celowo

przeciągała słowa. - Słuchałam z drugiego aparatu. Prawie błagał go, żeby zgodził

się na te głupie reklamówki.

Katherine słuchała w osłupieniu. Popatrzyła na Jace’a, czy przypadkiem nie

zaprzeczy, ale ujrzała tylko zaciśnięte zęby i jeszcze chmurniejszy wzrok.

- Jace, czy to prawda? - Dławiła się tymi słowami. - Czy to prawda, że

załatwiłeś mi pracę, która nikomu na nic nie jest potrzebna?

- Katherine, proszę cię, posłuchaj...

- Odpowiadaj, do diabła! - wrzasnęła. - Czy to był pomysł pana Newtona, czy

twój?

- Nie rozumiesz...

- Odpowiadaj. Już!

- Do jasnej cholery! - wybuchnął. - Odpowiem ci, jak mi dasz dokończyć

zdanie.

- Nie potrzebuję żadnych twoich wydumanych wyjaśnień - powiedziała sucho.

- Czyim pomysłem były reklamówki? - A kiedy nie odpowiadał, krzyknęła: - No,

czyim?

- Moim! - ryknął.

Wrzeszczał równie głośno jak ona. Słowa odbijały się echem od ścian

przyczepy.

Patrzyli na siebie jak dwa rozwścieczone byki. Ich piersi wznosiły się

spazmatycznie, nozdrza mieli rozdęte, oddychali z trudem.

Katherine przezwyciężyła wreszcie impas. Wyprostowała się, odwróciła,

otworzyła drzwi i zeszła po stopniach.

Ze zdumieniem stwierdziła, że Jace idzie tuż za nią. Złapał ją za ramię.

- Puść mnie - warknęła, wyrywając rękę.

- Nie ma mowy. Nie wybiegniesz stąd jak bogini zemsty. Zaraz by języki

poszły w ruch.

Cały czas szedł przy niej, a ona potykała się nie mogąc dotrzymać mu kroku.

- Nie życzymy sobie żadnych plotek na temat osobistego życia szefa, co? -

spytała słodziutko. - To chyba przesadna ostrożność, skoro była żona już czeka w

sypialni na kółkach.

Jego uścisk stał się jeszcze silniejszy. Udał, że nie dostrzega jej ironii, i spytał:

- Gdzie, u diabła, jest ten twój samochód?

- Tam - wskazała stojący pod dębem na skraju lasu wóz.

Ostatni odcinek drogi Jace prawie wlókł ją po kamienistym gruncie. Co on

sobie wyobrażał? Że jego ludzie wezmą za dobrą monetę całe to przedstawienie?

Że dadzą się nabrać na pozory mężowskiej troski? Że po zaciętych ustach i szty-

wnej postawie nie poznają, jaki jest wściekły?

Kiedy dotarli do samochodu i Jace był pewny, że poprzez hałas nikt go nie

może usłyszeć, nachylił się do niej i powiedział:

- Nic z tego, co się tam mówiło czy robiło, nas nie dotyczy. Zrozumiałaś mnie?

- Potrząsnął nią lekko.

- Boli mnie ręka. Może byś tak mnie puścił?

Puścił ją od razu, a ona roztarta ramię, żeby przywrócić krążenie.

- Czy mam oczekiwać, że po powrocie do domu potraktujesz mnie jeszcze

gorzej? O ile w ogóle zamierzasz wrócić...

- Katherine - powiedział przez zaciśnięte zęby. Odwrócił od niej wzrok i patrzył

na otaczający ich krajobraz, który wydawał się dziwnie spokojny. Westchnął

głęboko i znów na nią spojrzał. - Kiedy załatwiłem ci pracę...

- Bardzo ci za nią dziękuję - powiedziała gorzko.

- Zrobiłem to dla ciebie! - uniósł się.

Zaśmiała się nieprzyjemnie.

- Jasne, że dla mnie. - Patrzyła na niego twardo. - Była to jedyna dziedzina

mojego życia, do której nie miałeś dostępu. Moja praca. Zabrałeś mi życie, mój

dom, moją... - urwała, zanim dokonała wyznania, które oznaczało jej ostateczne

upokorzenie: - Musiałeś mieć i to, prawda? Nie pozwoliłeś mi zachować nawet

odrobiny godności własnej. Boże! Jacy wy, Manningowie, jesteście zachłanni.

Teraz masz mnie w całkowitym władaniu! Pod każdym względem, co?

Jace’a zaczynało ponosić. Katherine poznawała pierwsze symptomy

nadciągającej burzy. Jej słowa przeniknęły pancerz jego opanowania.

Miałam rację, pomyślała patrząc, jak pogłębiają się bruzdy wokół jego ust.

Prawda zawsze boli, to najtrudniej wytrzymać.

- No tak - powiedział groźnie. - Możesz wierzyć, w co chcesz. - Zbliżył się do

niej o krok. - Ale jest jeszcze jedna rzecz, o której nie wspomniałaś, a którą

również mam w swoim władaniu.

- C...co takiego? - spytała drżącym głosem, przestraszona drapieżnym błyskiem

w jego oku.

- To - powiedział i przyciągnął ją do siebie.

- Nie... - zaprotestowała, ale zamknął jej usta swoimi.

Po tym gwałtownym pocałunku na chwilę uniósł głowę.

- Możesz zacząć spłacać to, co mi jesteś winna - zakpił. Trzymał ją tak, że nie

mogła się ruszyć, i przyciskał mocno wargi do jej zamkniętych ust dopóty, dopóki

nie poniechała oporu i ich nie rozchyliła.

Wtedy wtargnął w nie językiem, napierając na nią jednocześnie biodrami i

przygważdżając do samochodu. Jego ręce, bezczelne i natarczywe, były wszędzie.

Na szczęście stał plecami do wiertni, nie miała świadków swego poniżenia.

Po chwili pozostawił usta i wargami dotknął szyi.

- Przyjechałaś na intymny lunch sam na sam ze mną, prawda? - spytał szorstko.

Na wspomnienie tych planów jej oczy wezbrały łzami. Ileż się zdarzyło od

tamtej pory! W ciągu godziny wszystkie jej marzenia legły w gruzach.

- Bardzo bym się z tego ucieszył, Katherine - dodał i położył na jej gorsie swoją

śniadą dłoń. - Wiem, że nic nie masz pod bluzką. Widzę w myśli twoje piersi, czuję

je, smakuję...

Znów odnalazł jej usta, ale tym razem w jego pocałunku nie było nic z

poprzedniej gwałtowności, jedynie sama czułość. Napięcie Katherine ustąpiło.

Dotykał czubków jej piersi przez materiał koszuli, aż wreszcie poczuł, że

reagują na jego pieszczotę. Pod jego ręką zamieniły się w twarde, gładkie guziczki.

Katherine zdała sobie sprawę, że własne ciało odmawia jej posłuszeństwa. Jace

znów nad nim panował. Nie. Nie wolno jej. Od samego początku czuła do niego

pociąg. Był taki przystojny, taki męski. Ale teraz płaciła za tę słabość straszną

cenę. Dla niego to wszystko nie ma żadnego znaczenia. Całuje ją, bo to jego

metoda na zmiękczenie jej, złamanie oporu, przeprowadzenie swojej woli.

Odepchnęła go resztką sił. Zamrugał zamglonymi pożądaniem oczami, spojrzał

na jej gniewną, zamkniętą twarz i ręce mu opadły.

- Pomyliłeś się, Jace. Już mnie więcej nie nabierzesz. Nie masz już żadnego

wpływu na moje życie. Jadę. Wygląda na to, że Lacey dłużej tu zabawi. Jestem

przekonana, że chętnie zaspokoi twoje podstawowe potrzeby.

Wsiadła do samochodu i trzasnęła drzwiami, po czym włączyła silnik i bieg.

Jace położył rękę na klamce.

- Pięknie to powiedziałaś i odegrałaś, Katherine, ale to nie wytrzymuje próby

życia. - Gniew go opuścił. Dodał spokojnie: - Nadal mnie pragniesz, tak jak ja

pragnę ciebie. Będę w domu o zwykłej porze.

Przeklinała Jace’a, swoją słabość i stopień, o który się potknęła wchodząc do

domu. Na szczęście samochodu Happy nie było na podjeździe. Pewnie pojechała

po sprawunki i wzięła ze sobą Allison. Dzięki temu Katherine mogła trochę

odetchnąć, zebrać myśli i opatrzyć rany.

Rzucić się na łóżko i zalać łzami... nie, to nie leżało w jej charakterze. Chłodna,

zorganizowana, zrównoważona Katherine Adams rzadko pozwalała sobie na to, by

dać tak gwałtowny upust swym uczuciom. Ale dotychczas nigdy nie czuła się aż

tak oszukana.

Nawet nie wiedziała, że Jace był już żonaty. Jak długo trwało to małżeństwo?

Kiedy i dlaczego się rozwiedli? Jako jeden z powodów Lacey podała fakt, że nie

chciała mieć dzieci, kiedy jemu na tym zależało. Czy był aż tak przewrotny, żeby

ożenić się z nią, Katherine, i wziąć Allison na wychowanie w akcie zemsty na

Lacey za to, że nie chciała mieć z nim dzieci? Czy o to mu chodziło, gdy planował

tę intrygę?

Ściskając poduszkę, w której został zapach Jace’a, zanurzyła głowę w jej

miękkość i wyszlochała jego imię. Po cóż się w nim zakochałam? - wymyślała

sobie. Powinna była wiedzieć, że prawdziwa miłość istnieje tylko w snach poetów i

marzycieli. W rzeczywistym świecie się nie ostanie.

Nie pamiętała miłości swego ojca, ale była pewna, że kochał ją bardzo. Po

śmierci męża ich matka, Grace Adams, stanęła nagle w obliczu konieczności

zarobienia na siebie i dzieci, a było to w czasach, gdy kobiety nie miały na rynku

pracy tych samych możliwości co mężczyźni. Jej miłość polegała na osobistym

poświęceniu dla dzieci - by Katherine i Mary miały godziwe życie. Po długim dniu

pracy na poczcie Grace rzadko znajdowała czas i energię, żeby bawić się, pieścić i

okazywać miłość małym córeczkom. A jeżeli już, to zwykle zajmowała się Mary,

która była młodsza. Katherine nie miała żalu do matki, że nie ma dla niej czasu.

Chciała być tylko kochana. Starała się zabezpieczyć przed uwikłaniem się w

sytuację nie gwarantującą trwałego związku uczuciowego. W głębi duszy

wiedziała, że nie zniesie cierpień rozstania, utraty kogoś ukochanego. Do czasu

spotkania Jace’a Manninga przed nikim nie otworzyła serca.

Były sobie bliskie z Mary i gdyby ktoś Katherine o to spytał, odpowiedziałaby,

że kochała siostrę. Bo tak było. Ale to przecież nie to samo. Nie było między nimi

tego porozumienia intelektualnego, które stało się udziałem jej i Jace’a. Obdarzyła

go pierwszą prawdziwą miłością, jednak on tę miłość odtrącił.

Kiedy już przestała płakać, uporządkowała łóżko i odświeżyła twarz. Happy,

oddając dziecko, zauważyła, że jest jakoś dziwnie poważna, ale Katherine nie

zdradziła przed nią przyczyn swego smutku. Stoicki spokój i obojętność - to będzie

jej maska, postanowiła.

Szykując obiad cały czas do siebie mówiła. Rozpatrywała swój problem,

zastanawiała się nad każdym słowem. Jeśli - a było to pod wielkim znakiem

zapytania - Jace wróci do domu, tak jak powiedział, będzie przygotowana na

odparcie jego sprawnych, logicznych argumentów, znacznie groźniejszych niż

ciosy.

Z premedytacją wykąpała się i starannie ubrała. Jace nie zobaczy jej

zrozpaczonej i rozmamłanej. Nie będzie się czołgała w pokorze. Pobije go

pewnością siebie.

Mimo wmawiania sobie, że nie zależy jej na tym, czy on wróci, jej serce zabiło

mocniej, gdy usłyszała charakterystyczny warkot dżipa, a potem ciężkie kroki na

schodach.

Kiedy wszedł, rozwieszała huśtawkę Allison. Spojrzała w jego stronę i zajęła

się wsadzaniem małej do płóciennego koszyczka. Na widok Jace’a Allison zaczęła

wierzgać tłustymi nóżkami i piszczeć ze szczęścia. Katherine odwróciła się i

wyszła do kuchni.

Jace zachowywał się w sposób denerwująco normalny. Umył się, a potem, jak

zwykle, figlował z małą. Im dłużej Katherine krzątała się po kuchni, tym głośniej

brzęczały garnki i rondle. Niecierpliwie i bez rękawicy wyciągając blachę bułeczek

z piekarnika, sparzyła się w rękę i brzydko zaklęła. Do cholery z nim, pomyślała.

Do czego mnie doprowadził!

Jace wszedł do kuchni i grzecznie spytał:

- Czy mogę ci w czymś pomóc?

- Nie - odparła. - Poradzę sobie sama - dodała znacząco.

- W porządku - powiedział wesoło i usiadł przy stole.

Wyciągnął swoje długie nogi, skrzyżował je w kostkach, ręce założył na

piersiach - istne uosobienie spokoju. Katherine kusiło, żeby wywalić mu na głowę

salaterkę gorących kartofli, tylko po to, żeby zniweczyć tę jego beztroskę.

Potem położył spać Allison i zjedli w milczeniu - on ze smakiem i

zadowoleniem, ona z determinacją, która ją dławiła.

Po posiłku, jak zwykle, pomógł jej zmyć naczynia. Starała się unikać z nim

kontaktu, ale w pewnej chwili dotknął jej dłoni w wodzie i pogłaskał. W zielonych

oczach Katherine dostrzegł burzę. Wyrwała mu gniewnie rękę, demonstrując

odrazę, ale tylko prysnęła sobie w twarz brudną wodą.

- Chciałbym z tobą porozmawiać - powiedział, gdy wyszli z kuchni.

Katherine ogarnęła wściekłość, że to Jace zaproponował rozmowę. Najlepszą

strategią jest atak, a tymczasem on przejął inicjatywę. Cholera z nim!

- To świetnie - warknęła. Usiadła na krześle, na wprost kanapy. - Ja też chcę z

tobą porozmawiać.

Jace usadowił się na brzeżku kanapy i wpatrzył się w swoje dłonie, zwisające

między kolanami.

- Powinienem był ci powiedzieć o Lacey. Wybacz. Przykro mi, że dowiedziałaś

się o niej w ten sposób.

- No pewnie, że ci przykro - zadrwiła. - Przerwałam romantyczne pojednanie.

- Niezupełnie - uciął krótko. Jego twarz, gdy przepraszał, zmiękła, a teraz

znowu stężała. Czarne skrzydła brwi opadły nad płonącymi oczami.

- Nie? Aaa, oczywiście, komplikuję ci sytuację, prawda? Szkoda. Ale przecież

taki drobiazg nie może ci przeszkodzić w podjęciu stosunków z Lacey.

- Cholera - zaklął cicho, pocierając dłonie; był w najwyższym stopniu

zdenerwowany. - Zawsze od razu zajmujesz pozycję defensywną. Nawet nie

starasz się nic zrozumieć.

- Zrozumieć? - spytała podniesionym głosem. - Wchodzę do biura mego męża,

widzę go w objęciach pięknej kobiety o wspaniałym biuście, która przypadkiem

okazuje się jego byłą żoną - przerwała dla nabrania tchu - i ty mówisz, że to ja

czegoś nie rozumiem?

- Jesteś zazdrosna? - spytał z figlarnym uśmiechem.

Zaniepokoiła ją ta zmiana nastroju. Tak! - miała ochotę wrzasnąć. Tak. O cały

ten czas, kiedy ta kobieta byłą z tobą. Kiedy się z tobą kochała. Kiedy się z nią

całowałeś. Tak, jestem zazdrosna.

Zamiast tego jednak powiedziała:

- Zazdrosna? W żadnym razie. Do zazdrości potrzebna jest miłość. - Czyżby po

twarzy Jace’a przebiegł skurcz bólu? Nie, to tylko złość, że nie jest załamana. -

Jesteśmy w końcu jedynie małżeństwem z układu - zauważyła.

Nie patrzyła na niego, nie mogłaby wytrzymać jego krytycznego wzroku. Nagle

wstała i podeszła do biurka. Chodziło jej o zwiększenie między nimi dystansu.

Broń się, Katherine, ostrzegła sama siebie w myślach.

- Ja... ja... - zająknęła się. Nie potrafiła być stanowcza, kiedy Jace na nią

patrzył. - Zdenerwowałam się, bo mnie okłamałeś w sprawie pracy.

- Będziesz w niej świetna, Katherine, bez względu na...

- Będę, jak cholera! - krzyknęła i spojrzała mu w twarz. - Nigdy dotąd nie

starałam się tak dobrze pracować jak teraz. Jeszcze wam pokażę, tobie i temu

twojemu panu Willoughby’emu Newtonowi. Nie musi mnie protegować tylko

dlatego, że jestem żoną jednego z jego najbardziej cenionych współpracowników.

Ostrożnie, Katherine, ostrzegła się znowu. Czuła, że oczy ma pełne łez.

- Wszystko jedno dlaczego, ale naraiłeś mi fantastyczną robotę - dodała po

chwili wyzywająco. - Bardzo ci dziękuję, panie Manning. Jednak od dziś działam

na własną rękę. Jeśli dam sobie radę, to dobrze. Jeśli nie, to moja strata. Nie chcę

od ciebie żadnej pomocy.

- Mylisz się sądząc, że wyobrażałem to sobie inaczej - powiedział spokojnie.

Speszyła ją łatwość, z jaką przyjął jej tyradę. Gdzie jego gniew? Czemu nie

próbował się odgryźć? Dlaczego... dlaczego robił wrażenie raczej zasmuconego?

Usiłowała odzyskać swój wcześniejszy animusz.

- Jeżeli chodzi o nasze małżeństwo, to niech każde z nas idzie swoją drogą. W

tej sytuacji tak będzie najlepiej.

- Skoro tak uważasz...

- Tak uważam - odparła z przekonaniem, którego tak naprawdę wcale nie czuła.

Daje mu wolną rękę. Może się widywać z Lacey, ile tylko zechce. Ale już

wymawiając te słowa zwracające mu wolność, pytała samą siebie, jak zniesie jego

odejście.

- Dla dobra Allison będziemy udawać dobre małżeństwo, jeżeli... jeżeli jeszcze

chcesz.

Zamilkła. Dała mu czas do namysłu. Mógł się nie zgodzić. Jednak w duchu

modliła się, żeby było inaczej. Ponieważ nie odpowiadał, wygłosiła swoją ostatnią

kwestię:

- Uważam, że każde z nas powinno mieć swoje życie osobiste i robić to, co

uzna za stosowne.

Ale kiedy to mówiła, wcale nie czuła tryumfu. Przeciwnie, w sercu miała

pustkę, przytłaczał ją niewyobrażalny ciężar. Przygotowana przemowa brzmiała

banalnie, infantylnie, niepewnie.

Jace wstał, wyprostował się i ruszył w jej stronę.

- Masz całkowitą słuszność, Katherine.

Ach, jaką udrękę przyniosły te słowa. Nie chciała ich przyjąć. Zacisnęła wargi,

by zdławić łkanie, które wyrwało jej się z piersi. Mimo wszystko liczyła, że będzie

ją błagał o przebaczenie i obieca miłość na zawsze. Cóż, dała mu ultimatum, a on

je przyjął. I to właśnie tak bardzo ją przeraziło. Z radością przegrałaby z nim w tym

starciu.

Zatrzymał się na wprost niej. Nie wiedziała, co ze sobą zrobić. Czuła się

przytłoczona jego bliskością, dusiła się. Obecność Jace’a zawsze tak na nią działała

- od chwili, gdy po raz pierwszy otworzyła mu drzwi.

- Każde z nas powinno mieć swoje życie osobiste i robić to, co uzna za

stosowne. A ja właśnie uznałem za stosowne pocałować swoją żonę.

Znalazła się w jego ramionach, zanim miała czas zrozumieć, o co chodzi.

Zamknął jej usta swoimi. W tym pocałunku nie było nic gwałtownego, lecz czuła w

nim siłę.

Jego usta błądziły po jej ustach z taką delikatnością i jakby błaganiem, że

Katherine bezwiednie rozchyliła wargi. Całował ją głęboko, zmysłowo.

Jednocześnie trzymał ją w tak mocnym uścisku, że nie mogło być mowy o żadnym

oporze z jej strony, o żadnych próbach wyrwania się.

Kiedy wreszcie podniósł głowę, była bez tchu. Popatrzył w jej nieprzytomne

zielone oczy i opuściwszy ręce, lekko musnął piersi.

- Dobranoc - szepnął.

Odwrócił się i wyszedł do swojego pokoju, zamykając za sobą drzwi. Katherine

poczuła zawrót głowy; cały pokój się kołysał, chociaż ona sama stała na miejscu

jak wrośnięta w ziemię.

Instynktownie wyciągnęła ręce, szukając oparcia w Jace’u. Ochrypłym głosem

wyszeptała jego imię. W całym ciele czuła znajomy dreszcz. Nie zostawiaj mnie

tak! - wołała w duchu.

A potem wrócił rozsądek. I wraz z nim gniew.

Jak on śmiał! Jak śmiał tak ją całować po całym dniu spędzonym z Lacey!

Pobiegła do sypialni Allison i zatrzasnęła za sobą drzwi. Hałas obudził małą i

musiała wziąć ją na ręce i ukołysać do snu.

Rozdział 11

- Chyba trzeba zacząć kupować drewno na opał. W gazetach są już ogłoszenia.

Kupimy z Cooperem metr i podzielimy się po połowie. Jest coraz zimniej i

wieczorami będziemy musieli palić - powiedział Jace. Jadł bułkę i popijał gorącą

czarną kawę. Ponieważ jednak Katherine, karmiąca właśnie Allison owsianką z

przecieranymi owocami, nie odpowiedziała na tę próbę nawiązania rozmowy, spy-

tał: - Co o tym sądzisz?

Jego swobodny ton doprowadzał ją do szału. Od dnia, w którym jej nowy,

cudowny świat się zawalił pogrążając ją w rozpaczy, Jace zachowywał się jak

gdyby nigdy nic.

Wolałaby, żeby wrzeszczał, rzucał czymś, wybuchał gniewem, wszystko, tylko

nie ten spokojny sposób bycia.

- Jak chcesz - mruknęła, wycierając wilgotnym ligninowym ręcznikiem

upaćkaną płatkami buzię Allison. Jeszcze tydzień temu nie uwierzyłaby, że

pozostaną razem, gdy zrobi się zimno, a teraz on opowiada o kupowaniu opału.

Pewnego wieczoru omal nie przełamał muru jej milczenia wspominając

mimochodem, że wiercenia zostały wreszcie uwieńczone sukcesem i z ziemi

trysnęła ropa.

- Jace, to cudownie! - wykrzyknęła spontanicznie, lecz zaraz potem rozłościła

się sama na siebie.

Rzucił na nią okiem i uśmiechnął się z zakłopotaniem, ale i z radością.

- Tak, Katherine - zatarł ręce w podnieceniu. - Ja się chyba nigdy do tego nie

przyzwyczaję. Za każdym razem, kiedy trafiamy na ropę, nawet jeśli przed

wierceniem mam pewność, że ona tam jest, to... to czuję się jak... - wzruszył

bezradnie ramionami i rozłożył ręce. - Nie, tego uczucia nie da się z niczym

porównać. - Roześmiał się po chłopięcemu.

Katherine chciała brać udział w jego radości i sukcesach. Pragnęła go objąć,

pogratulować mu, ale...

- Może moglibyśmy się gdzieś wybrać dziś wieczór? - zapytał Jace. -

Zostawimy Allison z Happy i pójdziemy na kolację, a potem na...

- Nie - ucięła krótko, choć miała na to wielką ochotę. - Cały dzień pisałam na

maszynie i jestem bardzo zmęczona...

Widać było jego rozczarowanie, ale uśmiechnął się tylko i powiedział:

- Dobrze, to kiedy indziej. - Wstał i przeciągnął się, podnosząc ręce wysoko

nad głowę. - To ja już sobie pójdę. Cieszę się, że kupiłem to łóżko. Zajmuje prawie

cały pokój, ale jest wspaniałe...

Pochylił się, dotknął ustami jej karku i po chwili z szelmowskim uśmiechem

dodał:

- ...ale nie ma w nim ciebie.

Przesunął usta po delikatnej skórze pod włosami, nakrył dłonią jej pierś i lekko

ścisnął. Przez cienki trykot koszulki jego dotyk palił ją żywym ogniem. Katherine

upuściła łyżeczkę, wstała i odwróciła się gwałtownie do niego.

- Nie rób tego - powiedziała, usiłując zapanować nad drżeniem głosu. I zaraz

dodała: - Jeżeli chcesz się z kimś w to bawić, to masz Lacey. - Z satysfakcją

zauważyła, że Jace zaciska z irytacji usta. - Ma ode mnie pełniejsze... kształty... -

stwierdziła uszczypliwie.

Lodowate spojrzenie jego oczu nie pozostawiało cienia wątpliwości, że w

końcu udało jej się go zdenerwować. Widać było, jak chodzi mu żuchwa, jak cały

sztywnieje, jakby chciał pohamować mordercze instynkty.

Ale ze strony Katherine było to pyrrusowe zwycięstwo. Jace wycedził:

- To prawda. Znacznie pełniejsze.

Odwrócił się i wyszedł z kuchni, i po chwili usłyszała trzaśniecie drzwi.

Przygnębiona, osunęła się na krzesło i dała upust łzom.

- Och, Jace - łkała. Bezwiednie położyła dłoń na piersi, która przed chwilą

drżała w cieple jego ręki. - Tęsknię za tobą - jęknęła.

Położyła głowę na stole i zaczęła płakać.

Nie miała jednak okazji zbyt długo się nad sobą użalać. Przez ostatnie dwa dni

Allison była bardzo grymaśna. Straciła swój zwykle doskonały apetyt. Nosek miała

zatkany, a potem zaczęła kasłać. Katherine machnęła ręką na pracę. Troska o

zdrowie małej wykluczała skupienie się na czymkolwiek, nie mówiąc już o

jakimkolwiek koncepcyjnym myśleniu.

Wieczorem trzeciego dnia mała zaczęła żałośnie płakać i dostała gorączki.

Katherine nosiła ją poklepując po pleckach i czule do niej przemawiając. Widać

było wyraźnie, że dziecko ma kłopoty z oddychaniem, a kaszel staje się coraz

gwałtowniejszy.

Katherine usiłowała skontaktować się z Happy, ale bezskutecznie. Kiedy

zadzwonił telefon, potraktowała go jak ostatnią deskę ratunku. Dzwonił Jace, żeby

uprzedzić, że może później wrócić, ale Katherine była tak szczęśliwa słysząc jego

głos, że zupełnie zapomniała o swojej dumie i natychmiast opowiedziała mu o

chorobie Allison.

- Czy zadzwoniłaś do lekarza? - spytał, kiedy skończyła.

- Tak. Powiedział, żeby jej dać syropek na obniżenie gorączki, pilnie ją

obserwować i wezwać go, gdyby było gorzej.

- Kiedy to było?

- Wczesnym popołudniem.

- Najlepiej będzie, jak ja do niego zadzwonię i po prostu go przywiozę. A jak ty

się miewasz?

- Dobrze - powiedziała. - Tylko, Jace, jest taka sprawa, że ona się urodziła

strasznie malutka i jej płuca...

- Wiem, wiem, kochanie. Nie denerwuj się, przyjadę, jak będę mógł

najszybciej.

Katherine odłożyła słuchawkę i poczuła w sercu wielki żar miłości. Jace zaraz

przyjedzie i pomoże. Wszystko będzie dobrze. Szeptała o tym płaczącej i kaszlącej

Allison, to nosząc ją na rękach po pokoju, to kołysząc na bujanym fotelu.

Mała z każdą chwilą stawała się bardziej niespokojna, a kiedy zaczęła

oddychać z wyraźnym trudem, Katherine wpadła w panikę. Gdzieś z głębi gardła

Allison wydobywały się okropne chrypiące dźwięki. Jej kaszel przypominał uja-

danie psa, jak w upiornym śnie.

Półprzytomna z przerażenia Katherine usłyszała kroki na schodach. Rzuciła się

do drzwi i otworzyła je na oścież. Po schodach wbiegał Jace, a za nim doktor

Petersen, pediatra. Widząc dziki wzrok Katherine, Jace zatrzymał się w pół kroku,

a potem jak huragan wpadł do mieszkania.

Spojrzał na Allison.

- Ledwo oddycha... - szlochała Katherine. - Posłuchaj tylko... Ona umiera. Ja

wiem. Jej płuca...

Lekarz i Jace nie zwracali na nią uwagi. Zajęli się dzieckiem. Doktor Petersen

wysłuchał chrapliwego kaszlu i zakomenderował:

- Do łazienki.

Jace popchnął Katherine w tamtą stronę. Zachowywał się, jakby dokładnie

wiedział, co robić. Odkręcił kran ciepłej wody nad wanną, nim lekarz zdążył wejść

do łazienki i zamknąć za sobą drzwi.

- Co... - zaczęła Katherine, ale doktor Petersen od razu jej przerwał:

- Czy ma pani mentol albo coś w tym rodzaju?

W milczeniu skinęła głową i wskazała szafkę z lekarstwami pod lustrem.

Lekarz wziął słoik i zaczął obficie nakładać szczypiący żel na szyjkę Allison.

Tymczasem łazienka zamieniła się w parówkę; do wanny lała się strumieniem

gorąca woda. Jace zerwał z wieszaka ręcznik, zmoczył go w ciepłej wodzie nad

umywalką, wyżął i delikatnie położył małej na piersi.

- Powinnam była wiedzieć... - próbowała się tłumaczyć ze swojej ignorancji

Katherine.

- Nie mogła pani wiedzieć, skoro dziecko nigdy dotąd nie miało krupu -

powiedział uspokajająco doktor Petersen. - To choroba o bardzo dramatycznym

przebiegu. Wygląda znacznie groźniej, niżby to uzasadniał rzeczywisty stan

chorego.

Jace objął Katherine ramieniem. Zapominając o tym, co ich dzieliło, przytuliła

się do niego z ufnością. Lekarz zmienił gorący, mokry ręcznik na piersiach Allison,

a potem cierpliwie powtarzał ten zabieg.

Czas mijał. Troje dorosłych, stłoczonych w ciasnym pomieszczeniu, spływało

potem. Kiedy Allison zaczęła znowu kaszleć, Katherine chciała ją wziąć na ręce,

ale doktor Petersen ją powstrzymał.

- Może już za chwilę będzie po wszystkim - powiedział.

Z noska małej wyskoczyła bańka gęstego śluzu i jednocześnie, w gwałtownym

ataku kaszlu, dziewczynka wykrztusiła resztę tego wszystkiego, co przysparzało im

tyle zmartwienia.

- O to właśnie chodziło! - wykrzyknął radośnie doktor i wytarł Allison nos

ligninową chusteczką, a potem delikatnie usunął jej z buzi resztki śluzu.

Prawie natychmiast oddech dziecka wrócił do normy. Leżało senne i zmęczone,

ale po raz pierwszy od wielu godzin nie płakało.

Jace zajął się porządkowaniem łazienki, gdy tymczasem Katherine nie

odstępowała na krok doktora Petersena, który poszedł z małą do jej pokoju. Położył

ją delikatnie do łóżeczka, wyjął stetoskop i przytknął do wznoszącej się i

opadającej piersi maleństwa.

Po chwili wyprostował się i oświadczył:

- Jest tak, jak myślałem. Płuca są czyste. Zapewne od paru dni miała wirusowe

przeziębienie i dlatego była taka zaflegmiona. Trudności z oddychaniem i kaszel

pochodziły z gardła, a nie z płuc.

- Bardzo panu dziękuję, panie doktorze. Tak się przeraziłam...

- Zauważyłem. Proszę pamiętać o tym sposobie z łaźnią parową na wypadek,

gdyby jeszcze kiedykolwiek Allison czy któreś z następnych dzieci złapało krup -

powiedział doktor Petersen.

Spojrzał na Allison i postanowił jeszcze podać jej lekarstwo. Zaaplikował je

małej zakraplaczem do buzi.

- To łagodny środek rozkurczowy, będzie działał całą noc. - Wypisał receptę. -

A to na jutro. Proszę podawać jej aspirynę w płynie, jeśli będzie gorączka, i

wezwać mnie, gdyby w ciągu dwóch dni nie było poprawy. Czy ma pani nawilżacz

powietrza?

- Tak - odparła Katherine. Nagle zdała sobie sprawę z obecności Jace’a, który

tymczasem wszedł do pokoju.

- Proszę go włączyć na parę dni. To jej pomoże.

- Dziękuję panu, panie doktorze - rzekł Jace. Serdecznie uścisnął rękę lekarza,

po czym odprowadził go do drzwi.

Gdy wrócił, Katherine, pochylona na łóżeczkiem, gładziła małą po pleckach.

- Napędziła ci stracha, co? - szepnął.

- Nie masz pojęcia, jak się przeraziłam - odpowiedziała drżącym głosem.

- Wiem. Dobrze, że zadzwoniłem i że tu byłem z tobą.

Położył ręce na jej rozdygotanych ramionach i zaczął masować je uspokajająco.

- Dziękuję ci - rzekła cicho. A potem, przypomniawszy sobie sprawność jego

działania, spytała: - Skąd wiedziałeś, co robić?

Zaśmiał się.

- Gdy się wierci gdzieś na końcu świata, to człowiek uczy się różnych rzeczy.

Czasem trzeba być nawet i pielęgniarzem. Jeden z moich ludzi też się kiedyś zaczął

tak dusić i Billy pokazał nam, co robić.

- Powiedz Billy’emu, że jestem jego dozgonną dłużniczką.

- Ucieszy się - odparł Jace. - Hej, a czy nie jesteś czasem głodna? Z tego

wszystkiego zapomnieliśmy o kolacji.

- O lunchu też - stwierdziła Katherine. Poklepała Allison po pupce i odwróciła

się. - Ale nawet o tym nie pomyślałam.

- To połóż się teraz na chwilkę, a ja wyskoczę po jakieś hamburgery.

- Nie chcę, żebyś...

- Nic nie szkodzi - przerwał jej i już go nie było.

Katherine usiadła na kanapie i oparła głowę na poduszkach. Zamknęła oczy. Co

za straszny dzień...

Nawet nie wiedziała, kiedy zasnęła. Obudziły ją pocałunki w policzek, lekkie

jak piórko. Otworzyła oczy. Nad nią stał Jace.

- Czy ja spałam? - spytała półprzytomnie.

- Tak by się wydawało. Chyba że marzyłaś z zamkniętymi oczami. A co byś

powiedziała na mały piknik? - uśmiechnął się.

- Co takiego? - Usiadła prosto. - Och, Jace! - wykrzyknęła na widok

hamburgerów, frytek i innych specjałów, które wraz z zapalonymi świecami

zobaczyła na stoliku do kawy.

- Szanowna pani, podano do stołu - rzekł Jace, kłaniając się nisko.

Po raz pierwszy od wielu tygodni Katherine śmiała się serdecznie z jego

błazeństw. Stworzyło to miły nastrój podczas posiłku. Jace bawił ją opowiadaniem

o swoich przygodach za granicą, Katherine popłakała się ze śmiechu przy historii z

szejkiem, który wybrał go na męża jednej ze swych dwunastu córek.

- Śmiejesz się, a ja ledwie ocaliłem swoją cnotę - rzekł Jace z udaną przyganą.

Katherine wstała i zaczęła zbierać tekturowe kubki i talerze, ale nagle zastygła

w pół ruchu, bo Jace, który właśnie usiadł na kanapie, objął ją w talii i odwrócił do

siebie. Nie broniła się, więc przyciągnął ją bliżej, gładząc dłońmi po plecach i

patrząc w oczy.

- Dziś nie masz stanika - szepnął z łobuzerskim uśmiechem, który tak

uwielbiała.

Wsunął jej ręce pod koszulkę ruchem, który zapowiadał pieszczotę. Katherine

nie odtrąciła go. Pragnęła tych pieszczot. Później będzie czas na rozmyślania o

różnych żalach. Jace zdjął jej koszulkę przez głowę i patrzył na nią w blasku świec,

których migotliwy płomień wydobywał wszystkie zagłębienia i okrągłości jej ciała.

Potem wtulił twarz między jej piersi i całował żarliwie, mrucząc cały czas:

- Jesteś piękna, Katherine... piękna... cudowna...

Patrząc na niego z boku Katherine stwierdziła, że Jace ma bardzo długie i gęste

rzęsy i niemal doskonały w kształcie, prosty arystokratyczny nos.

Dotknął jej kolan i zaczął przesuwać ręce wzdłuż ud w górę. Serce Katherine

waliło jak młotem w radosnym oczekiwaniu. Bezwiednie tuliła głowę Jace’a,

okrywając ją swoimi włosami.

Objął ją w talii, a potem przesunął ręce niżej, rozpiął zamek błyskawiczny jej

dżinsów, zsunął je i położył dłonie na biodrach Katherine.

- Katherine - jego oddech był przyśpieszony - twoje ciało jest tak cudownie

piękne.

Dotykał ustami jej brzucha, muskając skórę lekkim zarostem i wywołując miły

dreszcz. A potem zaczął pieścić językiem pępek, udając akt miłosny, gwałtowny i

bardzo namiętny.

Oddech Katherine stał się urywany, spazmatyczny, w jej żyłach tętniła

rozszalała krew.

Jace oderwał usta od jej ciała, włożył palec pod elastyczny koronkowy pasek

majteczek bikini i zaczął przesuwać go w dół, coraz niżej i niżej...

Kiedy Katherine pomyślała, że zaraz zacznie krzyczeć, nagle cofnął rękę i

wstał. O mało nie straciła równowagi. Jace ujął jej twarz w dłonie i głodnymi

ustami poszukał jej ust.

- Nie wytrzymam już ani chwili dłużej - wymamrotał. Szybko zgasił świece i

pociągnął ją do sypialni.

Niecierpliwym ruchem odrzucił kołdrę i położył Katherine na łóżku. Nie

wahała się: szybko zdjęła spodnie i majteczki. On też zrzucił ubranie, klnąc guziki,

sprzączki i zamki.

Kiedy oboje byli już nadzy, nakrył jej ciało swoim. Obsypał pocałunkami jej

twarz, przeczesując palcami rozrzucone po poduszce miodowe włosy.

- Katherine, nie odmawiaj mi tego - wyszeptał. - Proszę. Pragnę cię.

Potrzebuję...

Odpowiedziało mu za nią jej ciało, przyjmując go spontanicznie i bez

zastrzeżeń. Głaskała go po szerokich plecach, przesuwając ręce aż na biodra i uda.

W tej pieszczocie zawarta była tęsknota wywołana długą wstrzemięźliwością,

równie silna jak jego namiętność.

Spełnienie przyszło natychmiast. Jace zaprzestał swych dzikich pocałunków i

położył swoją ciemną głowę na poduszce obok jej - złotej. Przez jakiś czas trwali

tak w stanie błogości, napawając się wzajemną bliskością i intymnością tej chwili,

a potem Jace oparł się na łokciach i wymruczał:

- Wiedziałem, że i ty na mnie czekasz, bo inaczej nigdy...

- Wiem - szepnęła, odgarniając mu z czoła wilgotne czarne kosmyki włosów.

Zaczął wodzić palcami po jej twarzy wzdłuż linii kości policzkowych, nosa i

warg. W ślad za palcami poszły usta.

- Być tak z tobą... Katherine, jak to cudownie... Pocałuj mnie - westchnął.

Czuła przy sobie jego ciało, które zaspokoiwszy pierwszy głód zaczynało

domagać się więcej.

Nakrył jej piersi dłońmi, podniósł do swoich ust i zaczął pieścić językiem ich

różowe czubki.

Wykrzyknęła radośnie jego imię, tracąc niemal całkowicie świadomość

wszystkiego, co ją otaczało. Liczył się tylko on, jej mężczyzna, który wiódł ją ku

spełnieniu.

Katherine powiedziała w ciemność:

- Chcę zajrzeć do Allison.

- A poradzisz sobie sama? - spytał niewinnym tonem Jace. Próbowała mu dać

za to klapsa, ale się wywinął i oświadczył: - Na wszelki wypadek pójdę z tobą.

Śmieli się jak psotne dzieci. Szli nago, potykając się po ciemku. Jace wpadał na

wszystko, cokolwiek znalazło się na jego drodze, i szukając po omacku wsparcia u

Katherine, łapał ją niby to niechcący za jakąś intymną część ciała, a potem

przepraszał.

- Ach, niechże mi pani łaskawie wybaczy, bardzo mi przykro, ale to wszystko

dlatego, że tutaj tak ciemno.

Katherine chichotała.

- Po co ci światło? Doskonale wiesz, gdzie co jest.

- Masz rację - odpowiadał Jace, śmiejąc się lubieżnie, i delikatnie szczypał ją w

pośladek.

Zaśmiewali się ze swoich figli, ale spoważnieli, zaglądając do łóżeczka małej.

Allison spała spokojnie. Na tle świstu nawilżacza słychać było jej spokojny

oddech.

- Chyba nawet nie zauważyła, że nas nie ma - szepnął Jace.

Kiedy wrócili do wielkiego łoża i leżeli obok siebie, Katherine, wtulona

plecami w szeroką pierś Jace’a, zaczęła nagle żałować tego, co się stało.

Czyż jest aż tak naiwna i tak bujająca w obłokach, że uważa seks za transmisję

miłości? Kocha Jace’a i oczywiście seks jest elementem tej miłości, ale wie

przecież, że on jej nie kocha.

Jednak z pewnością coś do niej czuje. Lubi z nią przebywać, a o Allison bał się

nie mniej niż ona. Może to właśnie jest miłość?

Jace, jak gdyby to potwierdzając, poruszył się we śnie i przesunął rękę z jej

brzucha na pierś. Na krótką chwilę zamknął na niej delikatnie dłoń, po czym jego

palce rozgięły się i wyprostowały.

Katherine powiedziała cichutko:

- Kocham cię, Jace.

Siedziała przy maszynie patrząc w dal. Miała pracować nad pierwszą serią

reklamówek, ale wspomnienia ostatniej nocy zasnuły mgłą jej umysł i tak

oddziaływały na ciało, że jakiekolwiek sensowne myślenie stało się praktycznie

niemożliwe.

Allison czuła się już o wiele lepiej. Lekarstwo przepisane przez doktora

Petersena podziałało lekko nasennie i mała spała teraz spokojnym, zdrowym snem.

Katherine wyznaczyła sobie na dziś pewien cel i zdecydowana była go

osiągnąć, zanim zajmie się obiadem. Ledwie jednak napisała kilka słów, zadzwonił

telefon.

Zdziwiła się, słysząc szorstki głos Billy’ego.

- Cześć, Billy - powiedziała radośnie. - Czym mogę ci służyć?

- No właśnie, przykro mi, Katherine, że muszę do ciebie dzwonić...

Katherine boleśnie ścisnęło się serce. Coś się stało Jace’owi. Nie! Wypadek?

Jest ranny?

- Jace? - spytała dziwnie wysokim głosem.

Billy odgadł chyba jej myśli, bo zapewnił ją szybko:

- Z Jace’em wszystko w porządku. To znaczy nie jest ani ranny, ani zabity, ani

nic w tym rodzaju.

Pod Katherine ugięły się nogi i z ulgą osunęła się na krzesło.

- Ależ mnie nastraszyłeś.

- Bardzo mi przykro, Katherine... - wydawało jej się, że słyszy w słuchawce

strzyknięcie sokiem tytoniowym - ...ale Jace kazał mi zadzwonić i cię uprzedzić, że

może nie wrócić dziś na noc do domu.

- Czy są jakieś kłopoty z wierceniem?

Znowu strzyknięcie.

- Niezupełnie - próbował kręcić Billy.

- Więc co? - spytała, zdenerwowana tym owijaniem w bawełnę.

- Pojechał do Longview wyciągać z kłopotów tę cholerną sukę, tę Newton -

powiedział.

- Rozumiem - mruknęła Katherine. Nie ryzykowała już dalszych pytań. Bała

się, że nie przejdą jej przez zaciśnięte gardło.

- Ni cholery nie rozumiesz - burknął Billy. - Ale to sprawa twoja i Jace’a. W

każdym razie ta dziwka dzwoniła tu jakąś godzinę temu, beczała i zawracała mu

głowę. Chyba wpadła w tarapaty w jakiejś kowbojskiej mordowni dla samotnych

sfrustrowanych damulek. Błagała Jace’a, żeby przyjechał. No więc Jace pojechał -

zakończył z wyraźnym niesmakiem.

- Oczywiście - westchnęła Katherine. - Dziękuję ci za telefon. Bardzo bym się

denerwowała, gdyby nie wrócił na noc bez powiadomienia, co się z nim dzieje.

- Nie wiem, kiedy masz się go spodziewać. Ta suka... to znaczy... - Billy urwał.

Katherine oszczędziła mu dalszego zakłopotania.

- Rozumiem, Billy - odparła i odłożyła słuchawkę, zanim zdążył jeszcze

cokolwiek powiedzieć.

Ukryła twarz w dłoniach potrząsając głową. To niemożliwe, żeby Jace rzucił ją

dla Lacey. Po takiej nocy? Nie, to wykluczone! I po tym, jak rano pobiegł do

apteki, jeszcze przed otwarciem, po lekarstwo dla Allison? Nigdy!

Czy mógł ją całować tak czule, tak namiętnie i za parę godzin rzucić się w

ramiona Lacey? Czy tak już miało teraz wyglądać ich życie? Czy miała dzielić tę

namiętność z Lacey, do której należało jego serce?

- Nie wiem, czy potrafię - powiedziała głośno, i w tym momencie zdała sobie

sprawę, że już podjęła decyzję.

Rozdział 12

- Cześć, kochanie - powiedział Jace, wchodząc do mieszkania.

Pochylił się nad Katherine i pocałował ją w policzek. Zamarła przy biurku,

zdziwiona i zła.

- Jestem wykończony. Znajdzie się trochę kawy?

- Sam zobacz - odparła chłodno.

Widziała jedynie jego plecy, kiedy wchodził do kuchni. Rozmawiał z nią tak,

jakby tylko wyskoczył po gazetę... dwa dni temu. Mówił coś o pogodzie, pytał o

zdrowie Allison, był wyraźnie rozczarowany, że śpi, ale ani słowa o tym, gdzie był

przez ostatnie dwa dni i co porabiał z Lacey Newton Manning. Od telefonu

Billy’ego Katherine żyła w kompletnej niewiedzy. Jace przez dwa dni nie pisnął

ani słowa. Uważał pewnie, że ot tak sobie wróci do domu, i życie potoczy się dalej.

A teraz zachowuje się jakby nigdy nic. Ale to nie takie proste, Jasonie Manning.

- Jak robota? - spytał Jace.

Przyniósł sobie z kuchni kubek parującej kawy, opadł na kanapę, oparł głowę i

zamknął oczy. Po chwili otworzył je i spojrzał na nią. Zauważyła, że wyglądał

bardzo mizernie.

- Dobrze - odrzekła. - Dostałam od pana Newtona list z uwagami na temat

pierwszych szkiców, które mu posłałam. Rozmawiałam również z kierownikiem

produkcji w telewizji. Wybiera już miejsca do zdjęć.

- To wspaniale. Wiedziałem, że dasz sobie radę. Jestem z ciebie dumny.

Wstała od maszyny i podeszła do okna. Nie odwracając się do niego

powiedziała:

- To dla ciebie chyba ulga. Nie musisz się już czuć tak bardzo za mnie

odpowiedzialny.

W powietrzu zawisło długie, pełne napięcia milczenie. Gdy się w końcu

odezwał, w jego głosie słychać było wyraźnie irytację:

- Co ma znaczyć ta dziwna uwaga?

Katherine wyprostowała się, przybrała chłodny wyraz twarzy i odwracając się

do niego zmusiła się, by spojrzeć mu w oczy.

- Ma znaczyć - powiedziała powoli - że powinniśmy zakończyć tę farsę, którą

nazywamy małżeństwem.

Te słowa o mało jej nie zabiły. Wprawdzie mówiła pewnie i stanowczo, ale nie

była w stanie wytrzymać jego spojrzenia.

- Ty... masz inne... zainteresowania... a ja zawsze byłam niezależna -

oświadczyła z determinacją. - Nie mogę pozwolić, żeby ktoś mi dyktował, jak mam

żyć. - Dlaczego w tym, co mówi, brak stanowczości? Dlaczego jej głos się tak

załamuje? Nie chciała przyznać, że jego narastający gniew i oskarżycielskie

spojrzenie bardzo ją denerwują.

- Aha. Widzę, że wszystko już sobie obmyśliłaś - powiedział z goryczą.

- Tak - potwierdziła.

- Nie możesz zaakceptować istnienia Lacey...

- Nie, nie mogę. Nie potrafię.

- Nie możesz zaakceptować mnie! Nie zaakceptowałaś we mnie niczego od

chwili, kiedy po raz pierwszy przekroczyłem próg tego domu.

Wstał i zaczął iść ku niej z wściekłością, stawiając duże, zamaszyste kroki.

Cofnęła się odruchowo.

- A widzisz! - wrzasnął, widząc jej odwrót. - Właśnie o tym mówię. - Stanął

przed nią i zapytał: - Ale co ty masz właściwie przeciwko mnie? Dlaczego uważasz

mnie za potwora?

Katherine patrzyła na niego w milczeniu. Bała się eksplozji jego

nieposkromionego temperamentu. Już nieraz bywała ich świadkiem.

- Odpowiadaj, do cholery! - krzyknął.

- Dlatego, że nazywasz się Manning! - wybuchnęła. Serce waliło jej jak

młotem. Wzięła głęboki oddech. - Twoja rodzina raz już zrobiła mi krzywdę. Nie

mam zamiaru narażać się po raz drugi.

- Skrzywdziła cię moja rodzina. Ale nie ja.

- A czy to nie to samo?

- Nie! Nie zauważyłaś jeszcze, że moja skala wartości jest zupełnie inna? Że

różnię się od nich jak dzień od nocy? Mój Boże!

- Nie we wszystkim. - Katherine dopiero teraz dojrzała do prawdziwego sporu.

Początkowo była onieśmielona jego gniewem, ale teraz zdecydowała, że będzie

twardo bronić swego. Nie potrafi z nim żyć, skoro on kocha inną.

- Zachowałeś się tak, jak się tego po tobie spodziewałam. To czysta

manipulacja. Czarujesz swoje ofiary, a kiedy ich mechanizmy obronne przestają

działać, unicestwiasz je. Zaczęłam ci w pewnym momencie ufać, ale mnie

zawiodłeś.

- Do jasnej... - urwał w pół przekleństwa. Zaczął szarpać swoją niesforną

czuprynę, a potem oparł ręce na biodrach i spojrzał na nią z nie ukrywaną pogardą.

- Jesteś wstrętną, świętoszkowatą suką!

- A no właśnie! - Wymierzyła w niego oskarżycielsko palec. - Oto najlepszy

dowód. Dokładnie takim językiem przemawiał do mojej siostry Peter. Mary

czasem nawet niektórych słów nie znała. Ale to było tylko na początku. Potem

stosował przemoc fizyczną. Allison to owoc gwałtu. Wiesz o tym? Mam powody

przypuszczać, że będziesz podobnie postępował ze mną. Wszystko robisz zgodnie

z planem... widujesz się ze swoją byłą żoną, a teraz kochanką, i jeszcze się z tym

przede mną afiszujesz. Peter też się znęcał nad Mary, romansując z innymi

kobietami.

Jace skoczył do niej, złapał ją za ramiona i przyciągnął do siebie. Przez

zaciśnięte zęby wykrztusił:

- Ostrzegałem cię, żebyś mnie nigdy nie porównywała z Peterem. To był

potwór, rozumiesz? Od dzieciństwa wszystko niszczył. Zamordował mi kiedyś

szczeniaka, pierwszego, jakiego miałem, i na poduszce zostawił wiadomość, gdzie

go zakopał. Zgwałcił córkę jednej z naszych służących. Miała trzynaście lat.

Oczywiście za pieniądze wszystko dało się zatuszować. - Ścisnął ją jeszcze silniej

za ramię i spytał z goryczą: - Czy aby nie mówię za szybko? W każdej chwili służę

smakowitymi detalami.

- Jace, proszę cię...

- O, co to, to nie, szanowna pani Katherine. Chcesz wiedzieć, jacy jesteśmy my,

Manningowie, to posłuchaj. Postaram się nie sprawić ci zawodu.

Puścił ją i odwrócił się gwałtownie. Wetknął ręce w kieszenie i zaczął chodzić

po pokoju.

- Peter był naturalnie oczkiem w głowie rodziców - ciągnął. - Jedynym ich

spadkobiercą. Ja byłem niepotrzebny, ciągle mi o tym przypominano. Jako chłopiec

zastanawiałem się czasem, dlaczego mnie nie darzono taką miłością. Bardzo mnie

to wtedy bolało, ale teraz jestem zadowolony. Bo stałbym się taki jak on. Kochali

go, ale głupio. Byli zbyt prymitywni, żeby to zrozumieć. Sam pojąłem to dopiero

po latach. Po latach picia, burd i przygód miłosnych. Pewnego dnia dotarło do

mnie, że jeśli chcę zostać przyzwoitym człowiekiem, muszę liczyć tylko na siebie.

I postanowiłem, że rodzice nie zmarnują mi życia.

Katherine drżącą ręką zasłoniła usta, by głośno nie krzyknąć. Gdyby mogła

cofnąć swoje bolesne słowa, natychmiast by to zrobiła. Było już jednak za późno.

Jace nie mówił teraz do niej. Analizował sprawy w myślach i głośno te myśli

wypowiadał.

- Współczułem biednej Mary. Musiała czuć się jak Daniel w jaskini lwa. Był

już czas, żeby Peter się w końcu ożenił. Chodziło naturalnie o właściwy wizerunek

bankiera i wszystkie te bzdury. Ale nie mogłem pojąć, dlaczego Peter ożenił się z

kimś takim jak ona i dlaczego rodzice na to pozwolili. Potem jednak zrozumiałem.

Gdyby ożenił się z którąś ze swoich panienek, to przy pierwszej zdradzie

poleciałaby do taty na skargę albo, co gorsza, do prasy, i wybuchłby skandal.

Wiedział doskonale, że słodka, naiwna Mary, sierota, która miała tylko starszą

siostrę, niczego takiego nie zrobi.

Przestał chodzić tam i z powrotem i głęboko odetchnął. Patrzył na Katherine

przez dłuższą chwilę.

- Jace... - zaczęła.

Podniósł obie ręce, jakby się przed nią bronił.

- Proszę cię, Katherine, nie chcę o niczym słyszeć. Jestem zmęczony. -

Zamknął oczy i potarł je palcami. - Powiedziałaś, co miałaś do powiedzenia, a ja ci

powiedziałem swoje. I tak to zostawmy.

Schylił się po leżące na stoliku kluczyki do dżipa i skierował się do drzwi.

- Dokąd idziesz? - spytała z lękiem.

- Do pracy. Chciałem wziąć dzień wolny, ale w tych warunkach... - Nie

dokończył i wzruszył ramionami.

Przy drzwiach odwrócił się jeszcze i mruknął:

- Masz rację, Katherine. Skoro tak to czujesz, to lepiej, jeśli damy sobie spokój

z tą „farsą, którą nazywamy małżeństwem”. Dobrze cytuję?

Serce Katherine rozsypało się na tysiące kawałków.

- Ale jeśli tak - dodał bezbarwnym, obojętnym głosem - to jedno z nas musi

zrezygnować z Allison.

Katherine dotknęła dłonią piersi i otworzyła usta.

- C...co masz na myśli? - spytała drżącym głosem.

Spojrzał na nią spod przymrużonych powiek. Jego usta ułożyły się w twardą

linię.

- Taka jesteś mądra, na wszystko umiesz znaleźć odpowiedź, więc sama sobie

wytłumacz. Pamiętaj tylko, że my, Manningowie, jesteśmy bezwzględni, gdy ktoś

nam stanie na drodze.

Usłyszała trzaśniecie drzwi.

Przez kilka następnych godzin Katherine poruszała się jak automat. Karmiła

Allison i zajmowała się innymi sprawami, ale zachowywała się, jakby była pod

działaniem narkotyków. Z płaczem tuliła małą do piersi. Nie bała się, że Jace

zrealizuje swoją pogróżkę, rozpaczała nad utraconą miłością.

Wszystko wyglądało beznadziejnie. Zraniła go zbyt głęboko, nigdy jej nie

przebaczy tych podejrzeń. Mogła się mylić co do jego motywów, systemu wartości,

charakteru, ale jedno wiedziała na pewno - jest dumny. Duma nie pozwoli mu

wrócić i odbudować tego, co ich łączyło.

Duma i Lacey.

Usłyszała wycie syren, ale zbyt była pogrążona w rozpamiętywaniu własnego

nieszczęścia, żeby zauważyć gnające ulicami wozy strażackie.

Z letargu wyrwał ją tupot na schodach. Może to Jace? Serce zabiło jej mocniej,

ale zaraz znów pogrążyła się w rozpaczy. Poznała ciężkie kroki Happy, która szła

jakoś dziwnie szybko.

Czekała na nią przy drzwiach.

- Katherine, nie denerwuj się, kochanie, dopóki się nie dowiemy, co się stało -

wysapała gospodyni. Jej usta drżały, a roześmiane zwykle oczy zasnuła mgła lęku.

- O czym ty mówisz? - spytała Katherine nieprzytomnie. Wzdrygnęła się w

przeczuciu czegoś złego. Wspomnienie śmierci Petera i Mary przemknęło jej przez

głowę jak kadr z filmu.

- Nie słyszałaś syren wozów strażackich?

- Tak, ale...

- Jechali na odwiert. Był wybuch.

- O Boże! - jęknęła Katherine i zasłoniła usta, by stłumić ogarniającą ją histerię.

- Jeszcze nie wiemy, co się stało...

- Zajmiesz się Allison? - wykrzyknęła Katherine i pobiegła po torebkę i

pantofle.

- Nie możesz tam jechać! - zawołała Happy. - Tam jest niebezpiecznie. Proszą

przez radio, żeby trzymać się z daleka.

- Jadę. Zajmiesz się Allison czy mam to inaczej załatwić? - Katherine nie

chciała być szorstka dla swojej przyjaciółki, ale nie miała czasu na żadne dyskusje.

Musiała się jak najszybciej dowiedzieć, co z Jace’em. A jeśli... O Boże, nie! To po

prostu niemożliwe.

- Przecież wiesz, że zostanę z małą. Zabiorę ją do siebie i włos jej z głowy nie

spadnie. Zajmę się nią, jak długo będzie trzeba.

- Dzięki, Happy. Och... a Jim? - Katherine dopiero teraz przypomniała sobie, że

syn gospodyni też jest w niebezpieczeństwie.

- Dziś ma wolne. Dzięki Bogu. Pojechał do Dallas. No, jak masz jechać, to

jedź. - Happy popchnęła ją lekko. - Zadzwoń, jak coś będziesz wiedziała. Jace’owi

nic się nie stało. Ja to po prostu wiem. - Oczy Happy dziwnie zwilgotniały.

W oczach Katherine również zabłysły łzy.

- Mam nadzieję. Nie przeżyłabym, gdyby...

Nie odważyła się dokończyć swojej myśli. Zbiegła po schodach, wyskoczyła na

dwór i pognała do samochodu.

Jadąc wyboistą drogą, bezskutecznie usiłowała nastawić radio na stację

nadającą komunikaty z miejsca wypadku. Zrozpaczona, dała wreszcie za wygraną.

Może lepiej nie wiedzieć. Na przemian to płakała, to przeklinała siebie. Jace musi

żyć! Nawet okaleczony albo poparzony, ale musi żyć. Zaczęła się głośno modlić:

- Panie Boże, jeżeli mnie nienawidzi, to trudno. Jeżeli chce Allison, to mu ją

dam. Tylko żeby żył... Kocham go. Jeżeli ma umrzeć, to pozwól, żebym mu

przedtem powiedziała, że go kocham. Nie daj, żeby cierpiał. Żeby był poparzony...

Przecież dzisiaj miał nie iść do pracy. Mówił, że chciałby zostać w domu.

Wygnały go jej podłe oskarżenia. To wszystko jej wina. Przez łzy krajobraz

wydawał jej się zamazany i wodnisty. Jechała kierując się na słup czarnego dymu

kłębiący się nad sosnowym lasem. Prowadził ją jak słup ognia Mojżesza na

pustyni. W górze ukazały się helikoptery prasowe, zlatujące się do miejsca pożaru

jak sępy do padliny. Nienawidziła tej dziennikarskiej pogoni za sensacją. Co

wieczór w telewizji pokazywali rozbite pociągi, wypadki samochodowe, pożary.

Zastanawiała się, czy rodziny ofiar, tak jak i ją, oburzało to naruszanie

prywatności. Aż do tej chwili nie zdawała sobie sprawy z realności cierpienia tam-

tych ludzi.

Zdziwiła się, gdy zobaczyła wierzchołek wieży. A więc nie tu nastąpiła

eksplozja. Dookoła odwiertu stały półciężarówki i wozy strażackie. Zatrzymała

samochód, wyskoczyła i pobiegła w stronę ognia. Paliło się w pobliżu przyczepy.

- Hej, proszę pani! - zawołał jakiś człowiek w żółtej kurtce i chwycił ją wpół.

Zaczęła się szarpać jak dzika kotka. - Tam nie wolno. Tam jest niebezpiecznie -

oświadczył strażak i zaklął jak szewc, kiedy ugryzła go w rękę.

- Obawiam się, że tej pani nie da się przekonać - powiedział ktoś spokojnym,

głębokim głosem.

Katherine osunęła się w ramiona zdumionego strażaka. Byłby ją upuścił, gdyby

mu nie pośpieszyły z pomocą inne ramiona.

- Jace - szepnęła z niedowierzaniem i spojrzała w jego osmaloną twarz. - O

Boże! - krzyknęła przerażona.

- Nie, nie, to nie oparzenia. Po prostu jestem brudny - zapewnił ją.

- Och, mój najdroższy... - Wtuliła twarz w jego koszulę i mocno objęła wpół. -

Tak się martwiłam. Myślałam...

Ze wzruszenia nie mogła mówić. Objęła go jeszcze mocniej.

- Chodź, to ci opowiem, co się stało - powiedział Jace.

Gdy odchodzili, spojrzała jeszcze na strażaka. Wciąż rozcierał bolącą rękę.

- Przepraszam... - Katherine czuła, że musi się wytłumaczyć. - Myślałam, że

mój mąż jest ranny, i zachowałam się jak wariatka. Naprawdę przepraszam.

Strażak uśmiechnął się krzywo i odparł mrukliwie:

- Nic nie szkodzi.

Jace zaprowadził ją do samochodu, trzymając mocno pod rękę. Spojrzała na

męża zapłakanymi zielonymi oczami i spytała:

- Co się stało?

Wytarł czoło rękawem koszuli.

- Wygląda to znacznie gorzej, niż jest w rzeczywistości. Wszystkie te wozy

strażackie przyjechały dla ochrony lasu, w ramach akcji zapobiegawczej. Ale

powinniśmy dziękować Bogu, żeśmy wszyscy nie wylecieli w powietrze - dodał

ponuro.

- Ten dym...

- Tak, ropa daje od cholery dymu. Jakiś przewód elektryczny czy telefoniczny

spowodował spięcie i pod przyczepą eksplodowały butle z gazem. Buchnęło aż do

nieba. W dodatku ktoś beztrosko postawił kilka beczek z ropą nie tam, gdzie

trzeba. Poszły i one. Gdybym tu był... - Zagryzł usta.

- A Billy?! - krzyknęła Katherine i chwyciła Jace’a za rękę.

- Na szczęście obaj wyszliśmy wtedy z przyczepy, żeby obejrzeć tę

półciężarówkę, którą Billy naprawia.

Katherine cała się trzęsła. Przytulił ją i dodał z dumą:

- Mam doskonałą załogę. Rzucili wszystko, złapali gaśnice i łopaty i zaczęli

kopać rów dokoła ognia. Zachowali się jak profesjonaliści.

- Mają wspaniałego szefa - wyszeptała.

Popatrzył w jej mokre oczy.

- A jak to się stało, że tu wpadłaś? - zapytał.

- Jechałam do ciebie, Jace - wyznała. - Musiałam cię znaleźć, żeby ci

powiedzieć, że cię przepraszam. Za wszystko. Za to, że byłam taka głupia. - Łzy

leciały jej teraz strumieniami. - Kiedy sobie pomyślałam, że może ty... Nic nie

miało dla mnie znaczenia. Nic. Nawet... to znaczy... kocham cię, bez względu na

to, co...

Nie dał jej skończyć. Ustami poszukał jej ust. Nie dbała o brud i sadzę, które

pokrywały jego ciało. Nie zwracała uwagi na kwaśny zapach dymu, którym

nasiąkły jego włosy i ubranie. Liczyło się tylko to, że ją całował.

W tym pocałunku nie było dawnej zmysłowej namiętności, ale sytuacja nie

sprzyjała namiętnym uniesieniom. Pocałunek przypieczętował ich wzajemne

oddanie. Usta Jace’a połączyły się z jej ustami, poświadczając ich nowe

przymierze.

- Katherine, kocham cię... Katherine. Jak mogłaś w to wątpić?

- Chyba z głupoty - odparła i uśmiechnęła się do niego.

Pogłaskał ją po policzku i powiedział:

- Chętnie bym dalej z tobą rozmawiał, ale mam cholernie dużo roboty. Jedź do

domu i zostaw mi trochę gorącej wody, bo chciałbym się wykąpać po powrocie. -

Uśmiechnął się. - I nie czekaj na mnie. Mogę tu dłużej zabawić.

- Będę czekała - szepnęła, a potem go pocałowała i ociągając się wsiadła do

samochodu.

- Jace...

- Hmmm?

- Powiedz mi o Lacey.

Otworzył jedno oko i zerknął na Katherine. Leżeli w wielkim łożu. Promienie

porannego słońca sączące się przez żaluzje padały na ich nagie ciała. Jace,

wyciągnięty na wznak, leżał z jedną nogą zgiętą w kolanie, a Katherine, oparta na

łokciach, wpatrywała się w niego.

Wrócił do domu po północy, zmordowany, brudny i głodny. Podczas gdy się

mył, zrobiła mu dużą kanapkę, którą natychmiast pochłonął, po czym zwalił się na

łóżko i zapadł w głęboki sen.

Katherine próbowała zabrać Allison, ale Happy nalegała, żeby spędzili ten

dzień tylko we dwoje. Jace potrzebował spokoju i nie należało mu go zakłócać,

nawet gdyby miały to być, dość rzadkie zresztą, grymasy Allison. Katherine

ucieszyła perspektywa spędzenia dnia sam na sam z mężem, więc nie dyskutowała

z Happy.

Kiedy Jace obudził się godzinę temu, nie sprawił jej zawodu. Kochali się czule

i namiętnie.

Teraz wyciągnął w górę ręce i zaplótł je nad głową.

- Lacey, Lacey - powtórzył z goryczą. - Nie wiem, od czego zacząć... Była

córką szefa, piękną dziewczyną. To ona robiła mi awanse, a ja dałem się jej

omotać. Rozegrała to bardzo sprytnie. Przez cały czas narzeczeństwa nie dopuściła

do żadnych poufałości, więc moje zdumienie w noc poślubną, kiedy się okazało, że

nie byłem pierwszy, nie miało granic. Może dlatego tak mnie zaskoczyło

dziewictwo mojej drugiej żony...

Przygarnął Katherine i pocałował ją w czubek nosa, a ona ukryła twarz na jego

piersi.

- Lacey przypominała mi trochę Petera. Była, i nadal jest, nastawiona na

niszczenie wszystkiego dokoła. Miała jedną przygodę miłosną za drugą. Po każdej

ze łzami w oczach błagała mnie o przebaczenie, wyrażając skruchę i grożąc

samobójstwem. W końcu miałem tego dość i powiedziałem Willoughby’emu, że

jeśli nadal mam u niego pracować, muszę się rozwieść. Załatwił to. Bez fałszywej

skromności muszę powiedzieć, że byłem dla niego zbyt cenny, żeby mógł ze mnie

tak łatwo zrezygnować. A zresztą dobrze wiedział, jaka jest Lacey. Myślę, że w

głębi duszy czuje się odpowiedzialny za zachowanie swojej córki.

- A co było, kiedy pojechałeś do Longview?

- Jesteś zazdrosna? - spytał.

- Jak cholera - odparła.

Roześmiał się, ale zaraz spoważniał i podjął:

- Jak zapewne zauważyłaś, gdy zastałaś nas w przyczepie, Lacey wciąż nie

przyjmuje do wiadomości, że przestaliśmy być małżeństwem. Nie ma to dla niej

znaczenia, poza tym że już nie jestem jej niewolnikiem. Kręci się przy niej

mnóstwo mężczyzn, jednak ta cała jej erotyka jest tylko na pokaz. Ale wróćmy do

rzeczy... - westchnął. - No więc Lacey poszła wtedy do tego baru w Longview i

narobiła sobie kłopotu. Chciała poderwać innej dziewczynie chłopaka. Kiedy tamta

dała jej nauczkę, Lacey wpadła w rozpacz, pojechała do motelu, połknęła całą

fiolkę proszków nasennych i zadzwoniła do mnie. W pierwszej chwili chciałem jej

powiedzieć, żeby poszła do diabła, ale nie mogłem... - potrząsnął głową. - Może to

sprawa mojej lojalności wobec Willoughby’ego, nie potrafiłem jednak tak po

prostu machnąć na nią ręką. Na dwa dni przed wyjściem Lacey ze szpitala

zadzwoniłem do jej ojca, żeby ją stamtąd odebrał. Obiecał mi, że załatwi dla niej

jakąś opiekę. Czy to zrobi, nie wiem. Ale postawiłem sprawę jasno: dosyć tego

dobrego. Mam żonę, którą bardzo kocham, i nie zamierzam narażać na szwank

swego małżeństwa.

- Powinieneś do mnie zadzwonić, Jace, i wytłumaczyć mi całą sytuację.

Zrozumiałabym.

- Teraz to wiem. - W głosie Jace’a brzmiała wyraźna pretensja do samego

siebie. - Jednak tyle się działo wtedy w moim życiu, że nawet nie przyszło mi to do

głowy. Tak długo byłem sam... Nie jestem przyzwyczajony mówić komukolwiek,

co się ze mną dzieje. Przepraszam. A poza tym - dodał - nie chciałem wciągać cię

w bagno moich dawnych spraw.

Katherine pochyliła głowę.

- Ale ty... ale ty nie...

- Przestałem z nią sypiać na długo przed rozwodem, który się odbył cztery lata

temu.

- A ta sprawa... sprawa dzieci? - spytała.

Zaśmiał się gorzko.

- O tym nigdy nie było mowy. Usłyszała o okolicznościach naszego

małżeństwa od swego ojca i natychmiast to wykorzystała.

- Czemu mi wcześniej o tym nie powiedziałeś?

- A po co? Miałbym cię pozbawiać okazji do takich rozkosznych dąsów z

trzaskaniem drzwiami? Czasem wydawało mi się, że cała ta sytuacja sprawia ci

przyjemność. Poza tym - dodał - jestem za dumny, by dowodzić swojej

niewinności, skoro nie było przestępstwa.

Ale Katherine już go nie słuchała. Pochylona, ustami sięgała jego ust. Po

długim, namiętnym pocałunku złożyła głowę na jego piersi. Pogłaskał ją lekko.

- A co byś powiedziała na to, gdybyśmy kupili działkę i postawili dom?

Zaskoczona tym pytaniem, podniosła głowę i spojrzała na niego.

- Wypatrzyłem śliczne miejsce, trzyipółhektarowa działka na sprzedaż -

ciągnął. - Tylko półtora kilometra od miasta, ale wśród drzew, całkowita izolacja.

Myślę, że tutaj wkrótce będzie nam za ciasno. Te pokoje wyraźnie się kurczą.

- Jace, to cudownie - odparła podniecona. - Ale co z Sunglow?

- Tu w okolicy będziemy wiercić jakieś trzy lata. A potem zobaczymy. Więc

co, kupujemy tę działkę? - zapytał.

- Kupujemy - zgodziła się z uśmiechem. - Dom... - westchnęła. - Obmyślanie

wszystkiego i planowanie... to dopiero przyjemność.

- Boże uchowaj! - wykrzyknął Jace i błagalnie wzniósł oczy ku górze.

Katherine roześmiała się i znowu położyła głowę na jego piersi.

- A co zamierzałeś zrobić, kiedy zacząłeś mnie szukać? - spytała sennie.

Zachichotał. Włosy na jego piersi połaskotały ją w nos.

- Zamierzałem odnaleźć pannę Katherine Adams i przyłożyć jej parę klapsów.

A potem byłem gotów użyć perswazji, rozsądku, pieniędzy i siły, by skłonić cię do

oddania mi Allison. Wcale nie dlatego, żebym miał cokolwiek przeciwko tobie,

Katherine - wyjaśnił. - Po prostu bałem się, że przegrasz w sądzie z moimi

rodzicami i właśnie im przyznają dziecko. Bardzo się cieszę, że do tego nie doszło,

jednak chyba powinniśmy im przynajmniej pokazać małą... Wiem, co czujesz, ale

chyba warto się nad tym zastanowić. Jestem przekonany, że oni również cierpią z

powodu tego, co się stało. A i Allison może nam po latach mieć za złe, żeśmy ją

pozbawili okazji, by mogła sobie sama wyrobić zdanie o swoich dziadkach, a

może... może i o Peterze...

Katherine milczała przez dłuższą chwilę, a potem powiedziała spokojnie:

- Przemyślę to i wtedy porozmawiamy.

- Oczywiście. Rozumiem, że w dalszym ciągu boli cię sprawa Mary i wszystko,

co się później stało - odparł Jace i pocałował ją lekko w ramię. - Mam paskudny

charakter, wiem o tym. Ale pracuję nad sobą. Przysięgam, że zrobię wszystko,

żebyście obie z Allison były szczęśliwe.

Gdy Katherine ponownie się odezwała, w jej głosie znów była nuta dawnej

beztroski:

- A kiedy już mnie znalazłeś, co sprawiło, że zmieniłeś plany? Że przestałeś

myśleć o odbieraniu mi Allison siłą?

- Bo coś zobaczyłem - odrzekł. I w jego głosie pojawiła się inna nuta.

Katherine oparła się na łokciach i spojrzała na niego z góry.

- Co takiego? - spytała zdziwiona.

- Twoją twarz - odpowiedział cicho.

- Jace... - szepnęła.

- Nie mówiąc już o reszcie - dodał Jace. Spojrzał na jej piersi, którymi go

dotykała. Przez chwilę napawał się ich widokiem, a potem podniósł głowę i pokrył

je gorącymi pocałunkami. - Kochałem cię od pierwszej chwili, Katherine. Od

pierwszego pocałunku, wtedy, przy łóżeczku Allison, wiedziałem, że chcę jej tylko

razem z tobą. - Jego pieszczoty stały się jeszcze żarliwsze. - Kochaj mnie, proszę

cię - wymamrotał.

Katherine uniosła się i klęknęła nad nim, dając jego językowi pełny dostęp do

swoich piersi.

Pozycja, jaką przybrała, wydała się Jace’owi tak „fachowa”, że zapytał

zdumiony:

- Chyba chodziłaś na filmy od osiemnastu lat, co?

- No wiesz... - Czubkiem języka musnęła jego ucho.

- To kto cię tak dobrze nauczył sztuki kochania?

- Niejaki pan Jason Manning - odparła cicho i zamknęła mu usta pocałunkiem.