Stephen Coonts

Kłamcy i złodzieje

Tytuł oryginału Liars and Thieues

Archiwiście Wasilijowi Mitrochinowi

Co zrobisz, kiedy przyjdą po ciebie, łobuzie?

Ian Lewis, „Bad Boys Theme”

ROZDZIAŁ 1

Kiedy tamtego październikowego ranka Dorsey O’Shea weszła do

naszego zakładu ślusarskiego, byłem na zapleczu i starałem się otworzyć
wytrychem nowy, atestowany, antywłamaniowy zamek Coopera. Widziałem
ją przez lustro weneckie, które oddzielało warsztat od sklepu.

Mój partner Willy Drut obsługiwał klienta. Nie sądzę, by od razu ją

poznał - minęły dwa lata od czasu, kiedy ja i Dorsey byliśmy parą, od tamtej
pory zmieniła fryzurę i jak pamiętam, spotkał ją tylko raz czy dwa - ale
przypomniał ją sobie, jak tylko się przedstawiła i zapytała o mnie.

Willie wiedział, że jestem w warsztacie, ale odparł wymijająco:

- Ile to czasu, Dorsey?

- Naprawdę muszę się zobaczyć z Carmellinim - powiedziała z

naciskiem.

- Jesteś już trzecią seksowną babką w tym tygodniu, która mi to

mówi.

- Chcę numer jego telefonu, Willie.

- A on ma jeszcze numer twojego?

Wtedy wyszedłem z zaplecza i zobaczyła mnie. Była wysoka, miała

wspaniałe kształty i kremową cerę.

- Cześć, Dorsey.

- Tommy, muszę z tobą pogadać.

- Chodź tutaj.

Obeszła ladę i wkroczyła przede mną do warsztatu.

Przyjrzałem się jej, przyznaję. Nawet kiedy się o to nie starała, jej

biodra i tyłeczek poruszały się bardzo interesująco. Ale to wszystko
przeszłość, powiedziałem sobie z westchnieniem. Rzuciła mnie i prawdę
mówiąc, nie chciałem, by wróciła. Za dużo zachodu.

Rozejrzała się z zaciekawieniem, patrząc na narzędzia, zamki i

porozrzucane wszędzie rupiecie. Willie nie jest schludnym fachowcem, a ja,
przyznaję, też jestem bałaganiarzem. Dotknęła kilku zamków, a potem
skupiła uwagę na mnie.

- Przypomniałam sobie, że jesteś współwłaścicielem tego interesu,

pomyślałam więc, że Willie będzie wiedział, gdzie cię znaleźć.

- Nie wiadomo tylko, czy udałoby ci się nakłonić go, żeby ci

powiedział.

Najwyraźniej Dorsey nie wzięła pod uwagę tej możliwości. Oparło

się jej niewielu mężczyzn. Była młoda, piękna i bogata, miała więc trzy
atuty, które pozwalają nowoczesnej kobiecie wygrywać. Szmal zdobyła
jednak w staroświecki sposób - odziedziczyła. Krótko po jej narodzeniu
rodzice zginęli w wypadku samochodowym. Dziadkowie, którzy ją
wychowali, odeszli, kiedy balangowała w college’u, zastanawiając się, czy
warto dorosnąć. Teraz mieszkała w ogromnej starej rezydencji w
pięciusetakrowej posiadłości, resztówce kolonialnej plantacji na północnym
brzegu Potomacu, trzydzieści mil w górę od Waszyngtonu. Było to miłe
miejsce na wytchnienie, jeśli miałeś kilkaset milionów, a ona miała.

Kiedy ją poznałem, umilała sobie czas brylowaniem w kręgach

waszyngtońskiej śmietanki towarzyskiej. Uznała, że jestem wystarczająco
atrakcyjny, by towarzyszyć jej na przyjęciach i przyjemnie ogrzewać w
łóżku w długie zimowe noce, ale po pewnym czasie zmieniła zdanie.
Kobiety takie są kapryśne.

Zamek Coopera zamontowany był na desce, która tkwiła w imadle.

Podkręciłem klucz dynamometryczny i wróciłem do roboty. Cooper był
absolutną nowością na rynku, najwyższej klasy zamkiem do drzwi
zewnętrznych, który instalowali przedsiębiorcy budowlani we wznoszonych
na zamówienie domach. Mówili właścicielom, że jest nie do sforsowania.
Uważałem, że na całym globie ziemskim nie ma zamka, którego nie można
by otworzyć bez klucza, ale też nigdy wcześniej nie zmierzyłem się z
Cooperem. Wiedziałem, że wcześniej czy później zobaczę go w drzwiach,
przez które będę chciał wejść, dlaczego więc nie nauczyć się go otwierać
zawczasu? Przeciąłem już - niszcząc kilka brzeszczotów - Coopera na pół,
wiedziałem więc, na jakiej zasadzie działa. Kiedy weszła Dorsey, miałem
już odsunięte dwa rygle i oczywiście znowu się zasunęły, gdy zwolniłem
nacisk na klucz i poszedłem do sklepu, by z nią porozmawiać. Przyglądała
się teraz, jak manipuluję narzędziami.

- Co robisz?

- Uczę się otwierać ten zamek.

- Dlaczego nie użyjesz klucza?

- To byłoby oszustwo. Publiczność byłaby rozczarowana. A

nawiasem mówiąc, co mogę dla ciebie zrobić?

Znowu się rozejrzała z roztargnieniem, po czym usiadła na jedynym

niezagraconym stołku.

- Potrzebuję pomocy, a jedyną osobą, która przyszła mi na myśl,

jesteś ty.

Odsunąłem jeden z rygli i macałem wokół niego, starając się

zorientować, który z pozostałych jest najmocniejszy. Doszedłem do
wniosku, że źródłem problemów jest kształt mojego wytrycha. Z trudem
dosięgałem nim rygli. Wyjąłem z szafki płaski pasek metalu i zacząłem
obrabiać go na szlifierce.

- To bardzo wnikliwe spostrzeżenie - powiedziałem dla

podtrzymania rozmowy. - Omówiłaś je ze swoim psychoanalitykiem?

- Czuję się jak idiotka, że tu przyszłam. Nie pogarszaj mi

samopoczucia, mówiąc do mnie z wyższością.

- Dobra.

- Nie chodzi o to, Tommy, że cię nie lubiłam, tylko nigdy cię nie

rozumiałam. Kim ty właściwie jesteś? Dlaczego jesteś współwłaścicielem
warsztatu ślusarskiego? Jaką pracę wykonujesz dla rządu? Nigdy nic mi nie
mówiłeś o sobie. Zawsze miałam wrażenie, że między nami jest mur, że nie
wiem, co jest po jego drugiej stronie.

- Nie jesteś mi winna żadnych wyjaśnień - odparłem. - To było dwa

lata temu. Nie składaliśmy sobie żadnych obietnic.

Zaczęła sobie wykręcać dłonie - nie mogłem się powstrzymać i

zerkałem na nią od czasu do czasu.

- Dlaczego mi nie powiesz, co cię gnębi? - zapytałem, badając nowy

wytrych. Włożyłem go do zamka, nacisnąłem na klucz nastawny i zabrałem
się do roboty, podczas gdy ona mówiła.

- Z wyjątkiem ciebie każdy mężczyzna, którego znam, chodzi w

garniturze i pod krawatem i zajmuje się zarabianiem pieniędzy. Chodzi o to,
że... Och, do diabła. - Przez chwilę przyglądała się, jak operuję wytrychem,

po czym dodała: - Chcę, żebyś się dostał do domu mojego byłego faceta i
wziął coś stamtąd.

- Na żółtych stronach są dziesiątki zakładów ślusarskich.

- Och, Tommy, nie bądź taki. - Ześliznęła się ze stołka i podeszła,

żeby spojrzeć mi w oczy. Nie wyciągnęła ręki i nie dotknęła mnie, tylko
patrzyła. - Czuję się jak szuja, prosząc cię o przysługę, bo przecież z tobą
zerwałam, ale nie mam wyboru. Uwierz mi, jestem w kłopotach.

Prawdę mówiąc, kiedy mnie rzuciła, sam się w pewnym sensie o to

prosiłem, ale nie miałem zamiaru powiedzieć jej o tym. A ty nie musisz mi
wierzyć, jeśli nie chcesz.

Zerknąłem na nią. Na jej twarzy widać było napięcie.

- Będziesz musiała wszystko mi o tym powiedzieć - rzekłem, starając

się, by zabrzmiało to jak najłagodniej.

W głębi duszy Dorsey była miłą dziewczyną - jak na

multimilionerkę, co nie było jej winą.

- On się nazywa Kincaid, Carroll Kincaid. Ma parę kaset wideo.

Zrobił je bez mojej wiedzy, kiedy się z nim umówiłam po raz pierwszy.
Grozi, że pokaże je mojemu narzeczonemu, jeśli mu dużo nie zapłacę.

- Nie wiedziałem, że jesteś zaręczona.

- Jeszcze tego nie ogłosiliśmy.

- Kim jest ten szczęściarz?

Podała jego nazwisko, wymawiając je tak, jakbym musiał je już

słyszeć.

- Więc dlaczego nie poprosisz go o pomoc? - spytałem.

- Nie mogę, Tommy, nawet jeśli zapłacę, nie mam gwarancji, że

Kincaid odda mi wszystkie kopie.

- A więc chcesz, żebym się do niego włamał i wziął te kasety?

- Tak naprawdę to nie byłoby włamanie. Zrobił je bez mojego

pozwolenia. Naprawdę są moje.

O dziwo, kiedy ze sobą chodziliśmy, nigdy nie przyszło mi do

głowy, że może być taka głupia. Znowu nawiązałem z nią kontakt
wzrokowy i przyjrzałem się badawczo jej twarzy. Doszedłem do wniosku,
że może mówić prawdę.

Starałem się wymyślić coś odpowiedniego do powiedzenia w tej

sytuacji, kiedy poczułem, że wytrych zaskoczył i rygle się cofnęły. Zamek
był otwarty.

Odłożyłem narzędzia na stół i sięgałem po stołek, kiedy przysunęła

się bliżej i położyła rękę na moim ramieniu.

- Och, Tommy, proszę! Szantaż to paskudna rzecz. Jestem naprawdę

zakochana i mogłoby być cudownie. Kincaid próbuje zniszczyć mi życie.

Pomyślałem, że czasami posiadanie pieniędzy daje się dziewczynie

we znaki. A perspektywa włamania zawsze sprawia, że krew żywiej mi
krąży w żyłach. Dała mi adres Kincaida. Upewniłem się, że Dorsey rozumie,
że niczego nie obiecuję.

- Zobaczę, co da się zrobić.

Dała mi numer swojego telefonu i złożyła usta do pocałunku, ale po

chwili zmieniła zdanie i wyszła.

Zastanawiałem się, jak smakowałby ten pocałunek, słuchając

odgłosu jej kroków. Kiedy zamknęły się drzwi frontowe, do warsztatu
wszedł Willie.

- Nie wiem, Carmellini, co ty w sobie masz, że wszystkie cizie

szaleją za tobą, ale też chciałbym tego trochę mieć. Walą tutaj całymi

gromadami, chcą wiedzieć, gdzie jesteś, co robisz... człowiek może dostać
kompleksu niższości. Może powinieneś otworzyć jakąś szkołę? Coś w
rodzaju służby dla społeczeństwa. Co o tym myślisz?

- Otworzyłem Coopera.

- Ile ci to zajęło?

- Nie mierzyłem czasu.

- Mnie trzy minuty - powiedział Willie z nutą dumy w głosie. -

Oczywiście nie patrzyłem na żadną lalę, kiedy to robiłem. Czego ona od
ciebie chce, żebyś ukradł srebra z Białego Domu?

- Zmieszczę się poniżej trzech minut z zawiązanymi oczami -

odparłem i, na Boga, zmieściłem się. A kiedy to robiłem, musiałem słuchać
jego chrzanienia.

Następnej nocy pojechałem do Kincaida. W domu nie było nikogo, a

właściciel zapomniał zamknąć na klucz tylne drzwi. Kiedy to odkryłem,
usiadłem przy stole piknikowym w ogrodzie i przemyślałem wszystko. Za
nic nie mogłem pojąć, co zyskałaby Dorsey, wrabiając mnie. Czekała w
połowie kwartału w moim samochodzie, z komórką, żeby do mnie
zadzwonić, gdyby Kincaid wrócił, kiedy będę w jego domu.

Stwierdziłem, że jeśli rozgrywa jakąś grę, to jest ona zbyt

zagmatwana, bym mógł ją rozgryźć. Nawet bystrym facetom zdarza się
zapomnieć zamknąć drzwi na klucz.

Otworzyłem drzwi Kincaida i wszedłem do środka.

Po trzydziestu minutach byłem pewien, że nie ma tam żadnych

nakręconych w domu kaset, chociaż w sypialni, pośrodku której stało
ogromne, okrągłe łoże, a w ścianach umieszczone były w odstępach metra
gniazdka elektryczne, znalazłem trzy wysokiej jakości kamery wideo i z
dziesięć reflektorów używanych przez zawodowych fotografów. Ten facet
był nie tylko perwersyjny, ale również przygotowany do kręcenia pornosów.

Gdzie więc były te taśmy? Leżały tam wprawdzie kasety, ale

wszystkie nieotwarte, nadal zawinięte w celofan. Żadnej, która wyglądałaby
na to, że była w kamerze.

Przeglądałem papiery w jego biurku - muszę powiedzieć, że był

całkiem dobrze zorganizowany - kiedy znalazłem kwit na skrytkę w
miejscowym banku. Suma, którą zapłacił, wskazywała, że musiała to być
duża skrytka. Kwit nosił datę sprzed miesiąca. W biurku nie było klucza do
skrytki i nie spodziewałem się, że tam będzie.

Nie mogłem znaleźć żadnego kwitu, który wskazywałby, że Kincaid

ma szafkę w jakiejś przechowalni. Mógł wprawdzie ukryć walizkę pełną
kaset u jakiegoś przyjaciela, ale wątpiłem w to. W tych czasach wszyscy
mają wścibskich przyjaciół. Może trzymał je w samochodzie, ale było to
nieprawdopodobne. Gdyby jakiś chłopak rąbnął mu go, żeby się przejechać,
Kincaid byłby zrujnowany. Oczywiście mógł dostarczyć taśmy do jakiegoś
laboratorium, które przetwarzało je na filmy. Ale gdyby zrobił to z kasetą z
Dorsey i jakimiś ogierami, to dlaczego miałby ją szantażować?

Dorsey zagryzła wargę, kiedy wsiadłem do samochodu.

- Żadnych kaset wideo - powiedziałem. - Ma niezły zestaw kina

domowego, ale żadnych kaset.

- Mogłam pomóc ci szukać. Muszą tam być.

- Nie ma ich. Nawet nie zamknął na klucz tylnych drzwi. -

Uruchomiłem samochód i ruszyłem. - Przygotował się do nakręcenia
jakiegoś ostrego pornosa. Taśmy trzeba by poddać obróbce cyfrowej i
zmontować film, a w tym domu nie ma sprzętu do tego.

Nie wyglądała dobrze. Unikała mojego wzroku.

- Kiedy po raz pierwszy zażądał od ciebie pieniędzy? Zastanowiła

się.

- Chyba trzy tygodnie temu. W weekend przed Dniem Pracy.

Zaprosiłam paru znajomych na małe przyjęcie, a on pojawił się
niezapowiedziany.

Czas się chyba zgadzał. Doszedłem do wniosku, że najbardziej

prawdopodobny jest depozyt w sejfie bankowym.

Nie miałem zwyczaju włamywać się do domów na prośbę moich

byłych dziewczyn, nawet jeśli były piękne, bogate i szantażowane. W dzień
pracowałem w CIA. Pracownicy agencji nie chwalą się tym i nigdy nie
wspomniałem o tym Dorsey. Zdaje się, że raz wspomniałem, iż pracuję dla
General Services Administration. Prawdopodobnie myślała, że jestem kimś
w rodzaju kierownika personelu technicznego. Może opowiedziałem jej taką
historię - nie pamiętam. Zwykle pracuję za granicą, włamując się na zlecenie
Wuja Sama, zakładając pluskwy, kradnąc dokumenty, robiąc tego rodzaju
rzeczy. Od czasu do czasu wykonywałem w kraju brudną robotę dla FBI,
tylko w formie przysługi, rozumiesz, jak to jest - jedna agencja pomaga
drugiej. Czasami słyszałem pogłoski, jakoby CIA prosiła FBI, by poprosiło
mnie o pomoc w sprawach wewnętrznych, ale będąc lojalnym
pracownikiem, puszczałem te brzydkie plotki mimo uszu i natychmiast o
nich zapominałem. W tamtych czasach byłem jednym z urzędników służby
cywilnej, odmierzającym czas do przejścia w pięćdziesiąte piąte urodziny na
emeryturę i szczęśliwego życia spędzanego na grze w golfa i chodzeniu do
restauracji dzięki wsparciu przyszłych podatników.

Po nieudanej inspekcji domu byłego kochanka Dorsey podwiozłem

ją z powrotem do jej samochodu i wysadziłem. Była w kiepskim nastroju i
przygryzała wargę.

Poczekałem, aż wejdzie do swojego wozu, a potem pojechałem

poszukać jakiegoś baru. Żłopiąc piwo, porównywałem, jak się czułem dwa
lata wcześniej, kiedy mnie rzuciła, i tej nocy, kiedy łaziłem po chacie tego
faceta od pornosów. No, no.

Parę dni później musiałem wyjść po lunchu z pracy na coroczne

badania lekarskie, kiedy więc lekarz skończył i ściągnął gumową
rękawiczkę, wziąłem sobie na resztę dnia wolne. Przejechałem obok banku,
w którym Kincaid miał skrytkę, zaparkowałem, wszedłem i wynająłem
jedną dla siebie.

Była to typowa podmiejska filia banku z okienkiem dla

zmotoryzowanych i holem w środku. Drzwi zabezpieczające, które trzeba
było otwierać od wewnątrz, uniemożliwiały klientom swobodny dostęp do
połowy budynku, w której pracowali urzędnicy udzielający pożyczek, i tam
właśnie znajdowało się małe pomieszczenie ze skrytkami. Wypełniłem
formularz i wpuszczono mnie. Wzdłuż każdej ściany wznosiły się od
podłogi po sufit rzędy skrzynek. Największe były w dolnym rzędzie. Obok
wejścia stała szafka z kopertami zawierającymi klucze do wolnych skrytek,
a na jej wierzchu dwie stalowe kasetki z kartami, które właściciele skrytek
musieli wypełniać za każdym razem, kiedy chcieli się do nich dostać.
Wysoko na ścianie naprzeciw wejścia umieszczona była jedna kamera
monitorująca.

Weszła ze mną młoda kobieta imieniem Harriet, z obrączką ślubną

na palcu i w sukni ciążowej, chociaż jej stan nie był jeszcze zbyt widoczny.
Zrobiłem uwagę na ten temat i powiedziała mi, że do porodu ma jeszcze

pięć miesięcy. Było to pierwsze dziecko. Oboje z mężem bardzo byli tym
podekscytowani.

- Ma pan szczęście, że mamy akurat wolną dużą skrytkę. To jedyna

tej wielkości. Zwolniła się, kiedy pani, która ją miała, została przeniesiona
do Europy. Pracuje w Departamencie Stanu.

Dała mi klucz i sprawdziliśmy, czy można nim otworzyć moją

skrytkę. Skrytki miały zamki zapadkowe, standardowo stosowane w
amerykańskich bankowych sejfach depozytowych. W każdej były dwie
dziurki od klucza. Jak zwykle, by otworzyć skrytkę, musiała włożyć w jedną
z nich klucz uniwersalny, który miała przy sobie, a w drugą mój i
jednocześnie je przekręcić. Na szczęście Willie miał w warsztacie cztery
typowe sejfy depozytowe, razem z zamkami.

Przyznam, że byłem nieco zawiedziony, chociaż starałem się tego nie

okazywać. W niektórych bankach zaczęto nabierać zwyczaju wkładania
klucza uniwersalnego do zamka każdej skrytki i wpuszczania właścicieli do
pomieszczenia, gdzie się znajdowały, bez eskorty. Rzecz jasna, dobranie się
do tych skrytek było dla takich facetów jak ja bułką z masłem. Miałem
nadzieję, że i tu tak będzie, ale nic z tego. Ten bank wciąż robił to w stary,
bezpieczny sposób.

Powiedziałem Harriet, że mogę wrócić za parę dni, żeby umieścić w

skrytce pewne rzeczy, podziękowałem za poświęcony mi czas i wyszedłem.

W warsztacie porozmawiałem z Williem o zamkach zapadkowych i

rozmontowaliśmy jeden. Wytrych do takiego zamka musi mieć kształt litery
L, a jego krótsze ramię precyzyjnie dopasowaną do danego zamka długość.
Za pomocą mojego klucza zmierzyłem tę, która była mi potrzebna, i
zrobiłem na wszelki wypadek trzy wytrychy różniące się trochę długością.

Przez cały weekend ćwiczyłem na zamkach Williego. Najlepszy

wynik, jaki osiągnąłem, wyniósł dwadzieścia sześć sekund, ale średni aż
dwie minuty, a jeśli się spieszyłem albo nie poświęcałem robocie pełnej
uwagi, w ogóle nie mogłem otworzyć zamka. Willie przez pewien czas się
przyglądał, jak sobie radzę, a nawet parę razy otworzył jeden z zamków.

Willie Drut był starszym ode mnie o dwadzieścia lat, szczupłym,

eleganckim czarnym mężczyzną, który w młodości pracował w
waszyngtońskich hotelach jako boy. W końcu rzucił wnoszenie bagażu gości
i wyspecjalizował się w otwieraniu zamków i wynoszeniu walizek - bez
napiwków. Kiedy wyszedł po ostatniej odsiadce z więzienia, przyrzekł
sobie, że znajdzie uczciwe zajęcie, ale z jego reputacją nikt nie chciał go
zatrudnić. Znał go mój znajomy, który wspomniał mi o jego trudnej sytuacji.
Umówiliśmy się parę razy na kolację i pokazał mi kilka sztuczek z zamkami,
których nie znałem, kupiłem więc ten zakład i zostaliśmy wspólnikami.
Wiedział, że pracuję w CIA, ale nigdy o tym nie rozmawialiśmy.

W tamten weekend, kiedy zabawialiśmy się zamkami w jego

skrytkach depozytowych, chciał porozmawiać o Dorsey O’Shea.

- To może być pułapka, człowieku. Przyszło ci to do głowy?

- Dlaczego Dorsey miałaby mnie wystawić?

- Może chce cię spalić ktoś, kto cię nie lubi... skąd, do diabła, mam

wiedzieć? Ty mi to powiedz, w końcu jesteś pierdolonym szpiegiem.

- Nie przychodzi mi do głowy żaden powód.

- Ona wygląda na forsiastą. Zgadza się?

- Ma szmal, fakt.

- Nie wiesz, w co się pakujesz, i to jest fakt. Ten facet ma coś na nią

oprócz filmów o tym, jak bierze kutasa. A zresztą, kto przygląda się

twarzom w tych filmach. Siedzisz w tym po czubek swojej durnej głowy,
Carmellini.

Może miał rację, ale Dorsey O’Shea nie zadawała się z ludźmi

pokroju kumpli Williego Druta. Chociaż bycie gwiazdą porno nie psuje ci w
pewnych kręgach reputacji, mnóstwo ludzi nie ma tak otwartych umysłów.
Jeśli Kincaid był prawdziwym sukinsynem, mógł próbować wycisnąć z niej
niezłą forsę.

W każdym razie ja tak to widziałem. Z drugiej strony, może po

prostu chciałem sprawdzić czy uda mi się dostać do skrytki Kincaida. Nigdy
wcześniej nie zrobiłem skrytki bankowej, no więc co, do diabła!

Zadzwoniłem do Dorsey w poniedziałek rano, zaraz po

powiadomieniu agencji, że jestem chory.

- Dzisiaj. Przyjedź po mnie do domu o dziesiątej. Pojawiła się z

dziesięciominutowym opóźnieniem, a więc, jak na nią, zdumiewająco
punktualnie. Wsiadłem do jej wozu i poleciłem jechać do kostiumowni,
którą miał mój znajomy w pasażu handlowym w Silver Spring. Kiedy od
niego wyszliśmy, była w sukni ciążowej. Dla zaokrąglenia sylwetki miała
pod nią przymocowaną do brzucha wypukłą konstrukcję z twardego
plastiku. Uważałem, że wygląda, jakby była w siódmym miesiącu.
Nacisnąłem jej brzuch i uznałem, że sprawia wrażenie prawdziwego -
właściwy opór i elastyczność. W drodze do banku prowadziłem i udzielałem
jej instrukcji.

- Nie wiem, czy potrafię to zrobić, Tommy - powiedziała, kiedy

skończyłem.

- Chcesz mieć te kasety czy nie?

- Chcę.

- No to masz dwie możliwości... zapłać albo załatw to inaczej.

Zabicie Kincaida nic nie da, bo kasety znajdzie policja. Możliwe, że trzyma
je w tej skrytce w banku. Myśli, że tam są bezpieczne. Może cię tylko
nabiera, że je ma, nie wiem. Jeśli wyczyścimy tę skrytkę, może
zdobędziemy coś, za co będzie je chciał wymienić. W życiu wszystko jest
ryzykowne.

- Mój Boże! - wyszeptała.

- Jesteśmy o milę od tego banku. Przemyśl to.

Kiedy zajechaliśmy przed bank, była blada i wyglądała na

wymizerowaną, co było mi bardzo na rękę. Każdy, kto na nią spojrzał,
widział, że nie czuje się dobrze.

- W porządku - powiedziałem.

Jeszcze raz wyjaśniłem jej plan działania, biorąc pod uwagę

wszystko, co mi przychodziło na myśl, włącznie z różnymi
ewentualnościami.

- Postaraj się - powiedziałem i podałem jej buteleczkę, którą

zabrałem z sobą.

Zrobiła grymas i wypiła połowę jej zawartości.

- Do dna.

- Jezu, to ma okropny smak.

- Do dna.

Wytrząsnęła resztę paskudztwa i rzuciła buteleczkę na tylne

siedzenie.

Weszliśmy do banku, usiedliśmy przy drzwiach zabezpieczających i

czekaliśmy, dopóki Harriet nie skończyła rozmowy i nie przyszła ich
otworzyć. Miałem skórzaną dyplomatkę, ale była pusta.

W jednym z małych gabinetów znajdujących się z boku głównej sali

siedziała przy biurku urzędniczka i rozmawiała przez telefon. W ścianach
wszystkich tych klitek umieszczone były duże okna, żeby każdy widział, co
robią wszyscy pozostali pracownicy banku. Chwil prywatności można było
zaznać jedynie w pomieszczeniu ze skrytkami bankowymi, ciągu kabin, w
których klienci napełniali i opróżniali swoje sejfy, oraz znajdujących się
zaraz za nimi toaletach dla personelu. W tej strefie nie widziałem żadnych
innych pracowników banku.

Kiedy je sobie przedstawiłem, Dorsey i Harriet porównały

przewidywane daty porodu, po czym Dorsey usiadła na krześle obok biurka
urzędniczki. Gdy Harriet wyjmowała z biurka klucz uniwersalny,
sprawdziłem, czy na pomieszczenie ze skrytkami nie jest skierowana któraś
z kamer monitorujących. Nie była żadna.

W środku Harriet zapytała:

- Pamięta pan numer swojej skrytki, panie Carmellini?

- Chyba sześć. To była jedna z tych dużych - wskazałem na nie.

Harriet otworzyła katalog kart i odszukała moją, a ja zaglądałem jej

przez ramię. Wyjęła z kasety moją kartę.

- Proszę tu podpisać i podać datę...

Zrobiłem, o co prosiła, i dałem jej mój klucz. Włożyła do zamka

klucz uniwersalny, potem mój i otworzyła skrytkę.

- Chce pan zabrać swoje pudełko do kabiny? - zapytała.

Zanim zdążyłem odpowiedzieć, usłyszałem jęk Dorsey, a potem

usłyszałem głuche uderzenie, kiedy osunęła się na podłogę.

- O mój Boże! - krzyknąłem i wypadłem jak strzała z pomieszczenia

ze skrytkami. Tuż za mną była Harriet.

Dorsey leżała na podłodze, twarzą do dołu, cicho jęcząc i trzymając

się za brzuch. Kobieta z oddziału kredytowego wybiegła i pochyliła się nad
nią. Dorsey zaczęła wymiotować.

- Do łazienki - powiedziała Harriet i chwyciła ją za ramię. Druga

urzędniczka wzięła ją za drugie i pomogły jej się podnieść. Dorsey zacisnęła
usta.

Kiedy wchodziły do toalety, zniknąłem w pomieszczeniu ze

skrytkami. Poczciwa Harriet - zostawiła klucz uniwersalny w zamku mojej
skrytki!

Odwróciłem się bokiem do kamery i wyjąłem z kieszeni spodni

latarkę halogenową. Włączyłem ją, kierując na obiektyw kamery. Światło
miała tak ostre, że na parę sekund musiałem zmrużyć powieki. Położyłem
latarkę na szafce obok kasety z kartami klientów i ustawiłem tak na
elastycznej drucianej podstawce, że wymierzona była prosto w kamerę.
Snop światła wymaże obraz.

Na podstawie sumy, którą zapłacił za jej wynajęcie, wiedziałem, że

Carroll Kincaid też ma dużą skrytkę. Znalezienie jego nazwiska w katalogu
zajęło mi zaledwie kilka sekund. Miał skrytkę numer dwanaście i od czasu
jej wynajęcia ani razu do niej nie zajrzał.

Zostawiwszy moją skrytkę otwartą, włożyłem w jeden otwór w

skrytce Kincaida klucz uniwersalny, a w drugi jeden z moich wytrychów i
klucz dynamometryczny i zabrałem się do pracy. Po dziesięciu sekundach
doszedłem do wniosku, że wybrałem wytrych o złej długości i spróbowałem
innego.

Zamknąłem oczy, żeby się skoncentrować i wyczuć mechanizm.

Na czoło wystąpiły mi krople potu. W filmach nigdy nie przytrafia

się to Jamesowi Bondowi, to wada charakteru, z którą musiałem żyć.

Czas wlókł się jak żółw.

Skupiłem się na wytrychu, żeby wyczuć jego drgnięcie.

Trzaśniecie. Jest! Poczułem, że wytrych odrobinę się obrócił.

Utrzymując nacisk na klucz dynamometryczny, przekręciłem klucz
uniwersalny... i zamek się otworzył.

W skrytce Kincaida coś było. Nie otworzyłem jego pudełka. Po

prostu przeniosłem je do mojej skrytki, a moje puste pudełko włożyłem do
jego skrytki i zatrzasnąłem jej wieko. Przełożyłem klucz uniwersalny do
zamka w mojej skrytce, zamknąłem ją, wyjąłem mój klucz i schowałem
latarkę i kiedy kobiety wyszły z toalety, czekałem w sali głównej.

Dorsey wyglądała, jakby ją coś przetrąciło. Miała ziemistą cerę i

włosy w nieładzie.

Harriet i ta druga urzędniczka pomogły jej dojść do drzwi.

- Zabiorę ją do domu - powiedziałem i objąłem ją w pasie. - Bardzo

paniom dziękuję.

Dorsey wybąkała coś do nich, po czym przyłożyła dłoń do ust, jakby

miała znowu zwymiotować. Harriet otworzyła drzwi i prawie wyniosłem
przez nie Dorsey.

Umieściłem ją na fotelu pasażera i usiadłem za kółkiem.

- Ty sukinsynu - warknęła. - Prawie wyrzygałam wnętrzności.

- Pamiętaj o tym radosnym dniu - zauważyłem - następnym razem,

kiedy ktoś będzie chciał, żebyś się pieprzyła w jakimś pornosie.

- Masz te taśmy?

- Coś mam. Wrócę za parę dni i zabiorę to.

- Pojadę z tobą. Chcę mieć te taśmy.

- Te kobiety widziały cię po raz ostatni. Kiedy wezmę te taśmy,

zadzwonię do ciebie.

Nie podobało jej się to, ale nie była w stanie się sprzeczać.

Kiedy wróciłem w środę po południu, Harriet obrzuciła mnie

dziwnym spojrzeniem.

- Jak się czuje pana żona?

- Dziękuję, lepiej. Musisz być twarda, jeśli chcesz mieć dziecko.

Widać było, że ma czymś zaprzątnięty umysł.

- Po waszym wyjściu w poniedziałek miałam dziwny telefon od

pracownika naszej ochrony.

- O?

- Najwyraźniej kiedy byłyśmy z pana żoną w toalecie, przestała

pracować kamera monitorująca w pomieszczeniu ze skrytkami.

Wzruszyłem ramionami.

- Zepsuła się?

- Och nie! Tylko przestała na parę minut działać. Nadzorują ich

pracę z naszego głównego biura w Silver Spring.

- To dziwne - przyznałem. - Kiedy byłyście w toalecie, włożyłem do

skrytki przedmioty, które przyniosłem.

- Po pana wyjściu klucz uniwersalny do skrytek nadal tkwił w pana

zamku.

- Mam nadzieję, że ma go pani teraz.

- O tak.

- Jestem naprawdę wdzięczny za to, jak pani i koleżanka zajęły się

moją żoną - powiedziałem ciepło. - Przepraszam za tę niedogodność, ale wie
pani, jak to jest. Napisałem list do prezesa banku. Czuję się naprawdę

szczęśliwy, że ten bank ma takie wspaniałe pracownice.

Harriet promieniała.

Otworzyliśmy zamki i zdjąłem z półki moje pudełko. Zaniosłem je

do kabiny. W środku był tuzin kaset wideo, cztery ogromne pliki gotówki
obwiązane gumowymi opaskami i naładowany rewolwer smith&wesson
kalibru 38. Sprawdzając broń, owinąłem palce chusteczką do nosa.
Zdecydowałem, że najlepszym miejscem dla niej jest skrytka, zostawiłem ją
tam. Pieniądze i kasety włożyłem do dyplomatki.

Kiedy odkładałem pudełko do skrytki, pogadałem jeszcze trochę z

Harriet, a potem wyszedłem.

Odtworzyłem kasety na magnetowidzie, który miałem w domu.

Dorsey była na trzech z nich. Na wszystkich dwunastu ci sami mężczyźni.
Nie rozpoznałem żadnej z pozostałych kobiet. Kiedy skończyłem oglądać
tych dziewięć, na których nie było Dorsey, rozbiłem je młotkiem i
wrzuciłem do śmieci, gdzie było ich miejsce.

Gotówki było dwadzieścia siedem baniek w używanych banknotach.

Podniosłem parę z nich, wybranych na chybił trafił, pod światło, pomacałem
palcami i porównałem z kilkoma, które miałem w portfelu. Stwierdziłem, że
są prawdziwe. Carroll Kincaid miał pecha - łatwo przyszło, łatwo poszło.

W piątek wieczorem spotkałem się z Dorsey w centrum

Waszyngtonu, w barze, w którym kłębił się tłum ludzi świętujących
początek weekendu. Kiedy ogarnął nas ich zgiełk, dałem jej trzy pozostałe
kasety. Przysunąłem usta do jej ucha i zapytałem:

- Czy któryś z tych mężczyzn to Carroll Kincaid?

- Nie. - Unikała mojego wzroku. - Nie chcę o tym rozmawiać.

- Pewnie to niewielka pociecha, ale nie byłaś jedyna. Stęknęła i

łyknęła swoją szkocką, jakby była to dietetyczna cola.

- Chyba należałoby podziękować - powiedziałem. Położyła dłoń na

moim ramieniu, próbowała się uśmiechnąć, po czym wstała i wyszła.

Wypiłem drugie piwo, rozmyślając nad stanem wszechświata. W

drodze do domu zatrzymałem się przy pierwszym napotkanym kościele - był
to kościół katolicki - i poszedłem zobaczyć się z księdzem.

- Ojcze, niespodziewanie odziedziczyłem dosyć dużą sumę

pieniędzy. Nie będę ci zawracał głowy wyjaśnieniami, ale chcę je przekazać
kościołowi na posługę dla biednych.

Kapłan nie wyglądał na zaskoczonego. Ludzie muszą mu codziennie

dawać pliki kasy.

- Jak zapewne dobrze wiesz, synu, potrzeby są ogromne -

powiedział. - W imieniu kościoła z radością przyjmę każdą sumę, którą
chcesz darować.

Wręczyłem mu pieniądze, które wcześniej włożyłem do pudełka po

butach i zapakowałem w papier na prezenty pod choinkę, który został mi ze
świąt.

Zważył pudełko w ręku i przyjrzał się mojemu dziełu pakowacza.

- Chcesz pokwitowanie? - zapytał, przyglądając mi się.

- Nie będzie mi potrzebne. - Podałem mu rękę i ruszyłem w drogę.

Parę tygodni później agencja wysłała mnie do Europy, gdzie

spędziłem większą część zimy i wiosnę. Podczas sporadycznych wizyt w
Stanach nie miałem żadnych wiadomości od Dorsey O’Shea i pewnie nigdy
więcej bym na nią nie wpadł, gdybym następnego lata nie wpakował się w
tarapaty.

ROZDZIAŁ 2

W pierwszy wtorek lipca znalazłem się na autostradzie między

stanowej 66, jadąc w ciepłym froncie, który rozbudował się nad
Atlantykiem, z Waszyngtonu na zachód. Był szary, deszczowy dzień.
Wycieraczki skrzypiały monotonnie, odgarniając wodę z przedniej szyby
mojego starego czerwonego mercedesa coupe. Przez szczelinę między szybą
i dachem, z którą walczyłem od lat, pryskały krople na siedzenie pasażera.
Widocznie tygodnie, podczas których tej zimy samochód na zmianę piekł się
i zamarzał pod moim domem, za bardzo dały się we znaki gumowym
uszczelkom, którymi zatkałem szparę ubiegłego lata.

Byłem w Stanach dopiero tydzień, który spędziłem na pisaniu

raportów, robieniu porządków w papierach w biurze, wymianie cieknącego
podgrzewacza wody w mieszkaniu i założeniu nowego akumulatora w
samochodzie. Z powodu tych bezmyślnych rutynowych czynności i
nieustannie padającego deszczu byłem w poniedziałek w ponurym nastroju,
kiedy mój szef, Pulzelli, wezwał mnie do swojego gabinetu.

Pulzelli był biurokratą do szpiku kości, człowiekiem, który uwielbiał

cięcia i zasłony wewnątrz biurowej polityki. Słynął w agencji ze zwyczaju
dłubania w zębach długopisem, który zostawiał na ich szkliwie plamki tuszu
w jego ulubionym w danej chwili kolorze. Raziło go też używanie w biurze
słów takich jak „cholera” i „do diabła”, ale ponieważ potrafiłem
zachowywać się kulturalnie w towarzystwie ludzi z wyższych sfer, za
bardzo mi to nie przeszkadzało. Najbardziej podobała mi się w Pulzellim
gotowość do walki w obronie ludzi, którzy u niego pracowali. Ogólnie
biorąc, był facetem, którego warto było mieć po swojej stronie, kiedy
wentylator rozpryskiwał wokół śmierdzącą substancję, co zdarzało się w
agencji parę razy dziennie.

Wydawało mi się, że popadamy z jednego kryzysu w drugi, ale być

może było to tylko moje wyobrażenie.

- Szef chce, żebym dał na tydzień kogoś do obiektu w Greenbrier

River - powiedział. - Może byś tam pojechał jutro rano?

„Obiekt” był w rzeczywistości kryjówką w sercu gór Allegheny,

otoczoną z trzech stron przez lasy państwowe. Za przykrywkę służyła
informacja, że posiadłość należy do bogatego powieściopisarza, który
rzadko tam bywa, ale kiedy już jest, reaguje paranoicznie na naruszanie
swojej prywatności. Z szosy widać było trawiaste lądowisko i hangar, reszta
zabudowań znajdowała się całkowicie poza polem widzenia
zmotoryzowanych i można tam było dotrzeć jedynie długą na milę żwirową
drogą. Chociaż teren był ogrodzony i stale patrolowany, agencja zwiększała
ochronę, kiedy uzasadniał to cel, w jakim akurat korzystano z obiektu.
Najwyraźniej była to jedna z takich chwil.

Wcześniej spędziłem tam dwukrotnie tydzień, kiedy przesłuchiwano

uciekinierów z Rosji. Jeśli wykorzystywano obiekt w innych celach, to nic o
tym nie wiedziałem.

- Z Riwiery Francuskiej w góry Allegheny - odparłem Pulzellemu. -

To szok kulturowy... nie wiem, czy moje serce wytrzyma ten stres.

Uśmiechnął się szeroko i zobaczyłem na jego zębach parę plamek,

które mógł zostawić tylko niebieski tusz.

- Kolejny uciekinier?

- Nikt mi nic nie powiedział.

Przez parę minut biliśmy pianę. Nie wspomniał, czego strzeże

ochrona w kryjówce, a ja go ponownie o to nie spytałem. Nie mógł mi
powiedzieć tego, czego nie wiedział, co właśnie było powodem utajniania
informacji i ograniczenia dostępu do nich osób, które musiały je znać.

Pod moim kierownictwem pracowały cztery osoby. Jedna była teraz

na Bliskim Wschodzie, jedna w Japonii i jedna w Chinach. W mieście
pozostał jedynie Joe Billy Dunn, nowy facet, który dopiero co przeszedł do
nas z Delta Force. W ten poniedziałek, po lunchu, wkroczył do biura
wolnym krokiem, świeżo po kursie szkoleniowym dla nowych
zwerbowanych.

- Przez resztę tygodnia ty tutaj kierujesz - powiedziałem. -

Wyjeżdżam z zadaniem. Będę do ciebie dzwonił od czasu do czasu, żeby
sprawdzić, co się dzieje.

Dunn miał trzydzieści dwa lata, prawie sześć stóp wzrostu, sylwetkę

w kształcie klina i był twardy jak skała. Klapnął na fotel, założył nogi na
biurko, splótł dłonie za głową i westchnął z zadowoleniem.

- Trzy tygodnie w centrali i już kieruję. Mama mawiała, że śmietanka

zawsze wypływa na wierzch.

- Zgadza się.

- Oczywiście, mój stary mówił, że gówno unosi się na powierzchni.

- Filozofowie z nich.

- Jak dalej pójdzie w takim tempie, to około Bożego Narodzenia

zrobią mnie szefem tego całego interesu.

Dunn nie był kmiotem, chociaż lubił grać tę rolę. Mówił ze

śladowym południowym akcentem, który od czasu do czasu nadmiernie
uwydatniał. Sprawiał na mnie wrażenie jednej z tych osób, których
towarzystwo można znieść tylko w małych dawkach.

- Nie zacznij trzeciej wojny światowej, kiedy mnie nie będzie -

powiedziałem.

Dlaczego władze agencji przydzieliły Dunna do mojej sekcji, było

biurokratyczną tajemnicą. Moi ludzie jeździli po świecie, włamywali się i
wchodzili, zakładali pluskwy, podsłuchy w telefonach i obsługiwali
bezprzewodowy sprzęt do inwigilacji. Oczywiście nie robiliśmy tego
wszystkiego sami, byliśmy jedynie specjalistami, których wzywano, kiedy
szef miejscowej placówki potrzebował większej wiedzy fachowej niż ta,
którą dysponował.

Polem działania Dunna były operacje antyterrorystyczne. Potrafił

wyskoczyć z samolotu w środku nocy, obsługiwać i naprawiać każdą broń z
arsenału armii, przeżyć nieokreślony czas, żywiąc się myszami i wężami, w
miejscach, nad którymi nie chciałbym nawet przelecieć. Znał arabski i
francuski. Był mistrzem w walce bez broni. Z bronią też, jeśli o to chodzi. O
tajnej inwigilacji wiedział bardzo mało. Może oczekiwano, że go w tym
podszkolę. No, no.

No więc byłem tu we wtorkowy ranek, patrzyłem na deszcz lejący

się z szarego nieba i ściekający strugami po przedniej szybie i myślałem o
problemach w biurze. Nie byłem w nastroju do słuchania radia. Monotonne
dźwięki, niekończący się sznur samochodów i przyćmione światło dnia
działały na mnie otumaniająco, zatrzymałem się więc na kawę w
McDonaldzie koło Fort Royal w dolinie Shenandoah. Gorąca kawa i postój
pomogły i wkrótce poczułem się lepiej.

Skręciłem na biegnącą przez dolinę na południowy wschód

autostradę międzystanową 81. Wciśnięty między pędzące z szybkością
siedemdziesięciu pięciu mil na godzinę ciężarówki, starając się unikać
tryskających spod ich kół strumieni wody, przetoczyłem się przez Strasburg,
New Market i Harrisonburg. Poczułem ulgę, kiedy zobaczyłem w pobliżu
Staunton wyjazd, którego szukałem, i zjechałem z autostrady.

Kolejny postój, tym razem nie tylko na kawę, ale i zatankowanie

benzyny oraz wzięcie paru papierowych ręczników do wytarcia wody z
fotela dla pasażera. Potem znowu jechałem w deszczu, krętą dwupasmową
szosą na zachód, w góry. Droga wrzynała się w zbocza pod kątem prostym,
tak więc wkrótce redukowałem biegi i wspinałem się serpentynami,
pokonując ostre zakręty. Potem szczyt i zjazd serpentynami pełnymi ostrych
zakrętów ze zbocza po drugiej stronie. Przejazd przez mały strumień i
znowu pod górę.

Pułap chmur się obniżył, spowijając wierzchołki gór gęstą mgłą, a

ulewa jeszcze bardziej przybrała na sile. Droga biegła przez wysoki las, w
deszczu wszystko było żywą, mokrą zielenią. Jezdnia była tak śliska, że nie
miałem czasu zbytnio się rozglądać. Po przebrnięciu przez trzy szczyty
przejechałem przez wieś McDowell. Za następną górą - Monterey. Trzy
szczyty dalej znalazłem się w rozszerzającej się dolinie prowadzącej do
Bartow. Przy moście nad Greenbrier River skręciłem na południe.

Pięć mil dalej wjechałem w inną szeroką, otwartą dolinę, największą,

jaką widziałem od wyjazdu z Shenandoah. Kiedy zobaczyłem na rozległej
łące po prawej stronie drogi stodołę i hangar, skręciłem w bramę i wolno
ruszyłem gruntową drogą. Wiedziałem, że przez kamery umieszczone na
stodole obserwuje mnie ochrona, nie spieszyłem się więc, a nawet
zatrzymałem się przy hangarze, wysiadłem i rozprostowałem w strugach
deszczu kości, żeby mogli się dobrze przyjrzeć mojej twarzy i mieli czas
sprawdzić w komputerze moją tablicę rejestracyjną. Nie chciałem, żeby ktoś
wyskoczył zza krzaka i przystawił mi pistolet maszynowy do twarzy - tego
rodzaju wstrząsy źle działały na mój układ adrenergiczny.

Tego dnia ubrany byłem na wyprawę w teren - w pionierki, dżinsy i

ciemnozieloną wiatrówkę z goreteksu, która dobrze chroniła przed
deszczem. Otuliłem się ciasno kołnierzem, by woda nie spływała mi na kark.

O jakieś sto metrów ode mnie podniosło głowy kilka żerujących na

łące jeleni i obserwowało mnie, bardziej zaciekawionych niż
przestraszonych. Przyjrzałem się im. Był tam byk z przyzwoitym wieńcem.
Nie przejmowały się zimnym deszczem. W końcu znudziło się im patrzenie
na mnie i wróciły do żucia trawy, co mi przypomniało, że ja też jestem
głodny. I zziębnięty.

Było tu zimniej niż w Waszyngtonie - co najmniej o dziesięć stopni.

Jeśli powietrze jeszcze bardziej się ochłodzi, myślałem, ten deszcz zamieni
się w śnieg. Czy nie byłoby tego zanadto? Nagły przeskok od plaż Riwiery
Francuskiej, pełnych opalonych ślicznotek w strojach bikini, do zamieci
śnieżnej w tych górach! Na tę myśl wstrząsnął mną dreszcz. Postawiłem
kołnierz i wróciłem do samochodu.

Skoro mowa o ślicznotkach, to umówiłem się z jedną na piątkowy

wieczór. Zapomniałem odwołać spotkanie. Wyjąłem z kieszeni kurtki
komórkę i spojrzałem na nią. Nie miała zasięgu.

Oczywiście. Teraz sobie przypomniałem! Znajdowałem się zaledwie

o parę mil na północ od Krajowego Obserwatorium Radioastronomicznego,
pośrodku ogromnej strefy, w której obowiązywała cisza radiowa.

Włożyłem telefon z powrotem do kieszeni i zakonotowałem sobie w

pamięci, żeby zadzwonić do tej damy z telefonu stacjonarnego.

Ruszyłem dalej, przejechałem przez wąski most bez balustrad i

zagłębiłem się w mokry, ciemny las.

Droga dochodziła do czterokierunkowego skrzyżowania. Skręciłem

w lewo. Droga ta, o twardo ubitej żwirowej nawierzchni, biegła przez
kilkaset jardów dnem doliny, a potem skręcała w wąwóz między wzgórzami.
Dwieście jardów za zakrętem na niewielkiej długości się rozszerzała,
tworząc zatoczkę, w której mógł się zmieścić zaledwie jeden samochód.
Zaparkowałem, wysiadłem i przeciągnąłem się, wdychając pełną piersią
zimne powietrze pachnące wilgotną ziemią i kwiatami.

Las był cichy, wierzchołki drzew spowijały chmury, liście lśniły.

Po prawej biegła w górę zbocza niewyraźna ścieżka.

Trudno było ją dostrzec, ale wiedziałem, że tam jest, nie musiałem

więc jej szukać. Pod moimi stopami chlupotała woda.

Pięćdziesiąt jardów dalej stała chata ochrony zbudowana z bierwion.

Otoczona była wawrzynami i trudno ją było dostrzec z odległości większej
niż dziesięć jardów. Był to punkt, z którego monitorowano kamery
umieszczone na stodole, hangarze i na drzewach w różnych miejscach.
Osoby pełniące tutaj wartę mogły korzystać z radia, by wezwać uzbrojonych
strażników w pojazdach z napędem na cztery koła w celu ujęcia intruzów.

Drzwi do chaty były szeroko otwarte. Wspiąłem się po stopniach,

przeciąłem małą, krytą werandę i wszedłem do środka.

- Hej, chłopaki, czy wy nie...

W jedynej izbie byli dwaj mężczyźni, obaj martwi. Jeden siedział z

opuszczoną głową na krześle naprzeciwko kilku monitorów, drugi leżał na
podłodze na środku pomieszczenia. Obaj otrzymali wiele strzałów. Krwi
było mało. Na podłodze rozsypane były łuski po nabojach kalibru 9 mm.

Zamarłem. W rogu pomieszczenia była mała toaleta, drzwi do niej

były zamknięte. Było nieprawdopodobne, by zabójca wszedł tam za
potrzebą, ale...

Odwróciłem ciało mężczyzny leżące na podłodze tylko na tyle, by

wyjąć z kabury, którą miał pod pachą, jego pistolet. Była to automatyczna
dziewiątka. Odbezpieczyłem ją kciukiem, podszedłem na palcach do drzwi
toalety i otworzyłem je nogą. Pusta.

Mężczyznę, którego ciało spoczywało na krześle, znałem z moich

wcześniejszych wizyt w tym miejscu. Miał na imię Fred. Dotknąłem jego
policzka. Był jeszcze ciepły. Bardzo ciepły. Jego ręka była bezwładna i
giętka. Z tego, co widziałem, miał co najmniej osiem dziur od kul, ale wokół
żadnej nie było dużo krwi. Dotknąłem jednej z ran. Krew była jeszcze
świeża i wciąż się sączyła.

Byli martwi od niedawna. Zaledwie od kilku minut.

Na drodze nie widziałem żadnych samochodów. Uświadomiłem

sobie teraz, że na ścieżce nie było widać żadnych śladów stóp. Zerknąłem na
radio - było w nim pół tuzina dziur od kul. Telefon... Podniosłem słuchawkę,
ale nie słyszałem sygnału. Odłożyłem ją z powrotem na widełki.

Coś się tutaj działo, ale co?

Podszedłem do drzwi i wyjrzałem na werandę. Zobaczyłem tam inne

mokre ślady butów oprócz moich. Wysunąłem się na werandę i poszedłem
do jej końca. W butwiejących resztkach opadłych liści widoczne były
wgłębienia, układające się w dwa sznury śladów. Trop wejściowy i
wyjściowy? Być może zabójca przyszedł stamtąd, zboczem wzgórza przez

las, równolegle do leżącej niżej drogi. Później wycofał się tym samym
szlakiem. Wiedziałem, co tam jest - główny kompleks.

Wróciłem do chaty i spojrzałem na monitory pokazujące obrazy z

kamer. Wciąż działały. Zabójcy musieli zastrzelić tych ludzi na chwilę
przedtem, nim zatrzymałem się przy hangarze, albo zaraz potem. A może
byli tak zajęci ich dziurawieniem, że nie zauważyli mnie na monitorach.
Gdyby mnie zobaczyli, czekaliby na mnie na drodze albo w chacie i też
zabili.

Później uświadomiłem sobie, że był to idealny moment, żeby zbiec

do samochodu i zarządzić taktyczny odwrót do najbliższej wioski, skąd
mógłbym bezpiecznie przekazać wieść o tym, co się stało, do Waszyngtonu.
Dla mężczyzn w chacie nie mogłem już nic zrobić. Niestety ta myśl nie
przyszła mi wtedy do głowy.

Sprawdziłem pistolet. W komorze był jeden nabój, a magazynek

pełny. Przesunąłem bezpiecznik w położenie blokujące zamek i z pistoletem
w dłoni ruszyłem po śladach przez las.

Wiedział, że jego żona prawdopodobnie nie żyje. Słyszał jazgot

pistoletów maszynowych z tłumikami - mimo to głośny - i dokładnie
wiedział, co to oznacza. Kiedy poszedł do łazienki, zaledwie parę chwil
temu, siedziała w kuchni i jadła.

Przycisnął dłonie do uszu, starając się powstrzymać te dźwięki. O

Boże, wszystkie dręczące go koszmary stawały się rzeczywistością!

Był nieuzbrojony, zupełnie nie znał się na walce wręcz, wiedział, że

wyjście z łazienki byłoby samobójstwem. Ponieważ staccato wystrzałów
zbliżało się, zlustrował wzrokiem małe pomieszczenie. Był tam zsyp dla
brudnych ręczników... Otworzył go i wpełznął tam. I spadł.

Wylądował na stercie ręczników i bielizny pościelowej leżącej na

twardej betonowej posadzce. Piwnica.

Rozejrzał się wokół, szukając rozpaczliwie miejsca, gdzie mógłby

się ukryć. Przy ścianie stały ogromne maszyny pralnicze - dwie pralki, dwie
suszarki.

Zawsze odznaczał się zdolnością szybkiego myślenia i bezbłędnego

działania w sytuacjach stresowych, robił to przez dwadzieścia pięć lat pod
nosem paranoicznie podejrzliwych zawodowców z KGB. Teraz wykorzystał
tę zdolność. Nie tracąc ani sekundy, otworzył suszarkę i wczołgał się
pomiędzy prześcieradła i poszwy na poduszki, a potem zatrzasnął za sobą
drzwiczki.

Zaświtało mi w głowie, że jeśli nie będę działał bardzo ostrożnie,

mogę skończyć jak Fred i jego kolega. Bez względu na to, kto ich zastrzelił,
miał broń automatyczną, a ja trzymałem w ręku pistolet na groch.

Nie jestem bohaterem - wprost przeciwnie. Żyję wystarczająco

długo, by wiedzieć, że nie jestem kuloodporny. Wiem też, że coś takiego jak
pomszczenie swoich ludzi zdarza się tylko w filmach - nie w Ameryce w
naszych czasach. Mimo to szedłem dalej. Chciałem dopaść tego faceta.
Chciałem go osobiście zastrzelić... jeśli będę mógł to zrobić bezpiecznie, nie
tracąc zbyt wiele krwi. Lubiłem Freda, ale przyjaźń ma granice.

Szedłem przez las powoli, zatrzymując się często, by się rozejrzeć i

posłuchać. Dźwięk deszczu siekącego liście i wielkich kropel spadających z
drzew zagłuszał wszelkie inne dźwięki. Listowie drzew i krzewów oraz
ograniczona widoczność spowodowana mgłą sprawiały, że mój wzrok nie
sięgał daleko. Mimo to nawet miejskiemu chłopakowi, takiemu jak ja, łatwo
było podążać śladem zagłębień w mokrych liściach zaścielających ziemię.

W tym powolnym tempie dotarcie do skraju polany, na której stał

główny kompleks budynków, zajęło mi dwadzieścia minut. Wykorzystując
osłonę drzew, podkradłem się do miejsca za grubym pniem, skąd miałem
dobry widok. Leżąc płasko na brzuchu, wysunąłem nieco głowę zza pnia.
Główny kompleks składał się z jednopiętrowej budowli z bali, która służyła
za sypialnię i garaż dla pojazdów, oraz budynku głównego - ogromnego
budynku, także jednopiętrowego i z bali, z biegnącą wokół niego zadaszoną
werandą. Na żwirowym podjeździe nie było żadnych pojazdów.

Z przodu na werandzie leżało ciało. Po jego ułożeniu poznałem, że to

trup.

Dobiegł mnie stłumiony terkot, trwający mniej więcej sekundę, a

potem jeszcze jeden. Odgłosy te zdawały się dochodzić z budynku
głównego. Wiedziałem, co to za odgłosy - serie z pistoletu maszynowego z
tłumikiem. Zabójcy pracowali pełną parą, dokonując rzezi.

Zabójcy. Musiało ich być więcej niż jeden. Pistolet w moim ręku

wydał mi się bezużyteczny.

Trzeba by być idiotą albo samobójcą, by wpaść tam z pistoletem i

stawić czoło nieznanej liczbie napastników uzbrojonych w broń maszynową.
Na pewno wiele razy w życiu zrobiłem z siebie głupka, ale nie miałem
skłonności samobójczych. Leżąc za tym drzewem na mokrych liściach,
wiedziałem, że po prostu nie mogę nic zrobić. Zerknąłem na zegarek. Było
siedemnaście po dwunastej.

Minęło kilka minut. Wydawało się, że strzelanina się skończyła. Po

tych dwóch seriach zapadła cisza. Teraz z komina zaczął się unosić dym.

Byłem parę razy w salonie w głównym budynku i pamiętałem

ogromny kominek z kamiennych ciosów.

Dym przybrał kształt słupa.

Może ci dranie podpalali budynek.

Dwadzieścia dziewięć po dwunastej na werandę wyszedł mężczyzna

w stroju maskującym. W ręku trzymał pistolet maszynowy. Podszedł do
krawędzi werandy, patrząc w moją stronę, i zrobił ręką przyzywający gest.

Zamarłem, wstrzymując oddech. Na pewno nie machał do mnie!

I wtedy doznałem szoku. Nagle podniósł się krzak obok samotnego

drzewa kilka metrów przede mną i ruszył w stronę werandy. Był to
mężczyzna w ghillie, stroju zrobionym ze sznurkowej sieci, liści i strzępów
tkaniny, który okrywał go od stóp do głowy i pozwalał mu całkowicie
wtopić się w otoczenie. Widziałem wystający spod tego kamuflażu owalny
tłumik, przypominający kształtem kiełbasę, osadzony na jego broni.

Gdybym ruszył spod drzewa w którąkolwiek stronę, zauważyłby

mnie i zabił.

W tych dniach każdy Tom, Dick i Harry nosili ubranie maskujące,

ale pistolety maszynowe z tłumikami i ghillie? Ci ludzie wyglądali na
zawodowców. Być może byli strzelcami wyborowymi. Uff! Z miejsca
podziękowałem mojej szczęśliwej gwieździe, że włożyłem nie tę co zwykle,
żółtą kurtkę, lecz ciemnozieloną. Uszło ze mnie powietrze i wydawało mi
się, że zapadam się pod ziemię, żeby zniknąć im z pola widzenia.

Cały czas usilnie myślałem. Kiedy zobaczyłem, że ten w stroju

maskującym spogląda na zegarek i wyjmuje z pochewki przy pasie
dwukierunkowe radio, wiedziałem, że wpakowałem się w głębokie i
poważne szambo. Być może dostali się tutaj, idąc przez porastające wzgórza
lasy państwowe, ale gotów byłem założyć się o swoją emeryturę, że teraz
czekali na transport. Ktoś miał przyjechać po nich samochodem jedyną

prowadzącą tu drogą i ten ktoś zobaczy mój samochód, po czym powiadomi
ich o tym przez ręczne radio, a wtedy zaczną zawzięcie szukać mojej nic
nieznaczącej osoby.

Akurat kiedy ta myśl przemknęła przez moje synapsy, usłyszałem, że

ożywa radio w ręku tego faceta. W nieruchomym powietrzu dźwięk niósł się
daleko, chociaż nie mogłem rozróżnić słów. No tak, obaj szybko się
rozejrzeli.

Oho!

Wtedy uświadomiłem sobie, że powinienem był zabrać samochód,

pojechać do wsi i zatelefonować po kawalerię.

Zdałem sobie też sprawę z tego, że wybrałem nieodpowiednią

kryjówkę. Wyciągnięty na ziemi za drzewem byłem dla tych dwóch
niewidoczny, dopóki stali przed domem, ale gdyby zaczęli okrążać polanę,
bez trudu by mnie zauważyli.

Od razu zacząłem się wycofywać, starając się, by między nimi i mną

było to drzewo. Kiedy pozwalało na to ukształtowanie terenu, podnosiłem
się do pozycji kucznej i drepcząc jak kaczka, szedłem tyłem najszybciej, jak
mogłem. Oczywiście zobaczą moje ślady, ale miałem parę minut, zanim je
znajdą. Miałem zamiar się przekonać, czy uda mi się dotrzeć do mojego
samochodu przed nimi.

Zagłębiwszy się pięćdziesiąt jardów w las, zacząłem biec truchtem w

kierunku chaty ochrony. Nie ubiegłem daleko - uniemożliwiały to pnie
drzew, opadłe gałęzie, powalone drzewa, kamienie i nierówny teren.
Mogłem jedynie szybkę iść, obchodząc przeszkody, przełażąc przez nie lub
pod nimi, tak samo jak w drodze z chaty. Odciski moich butów utworzyły
już niemal wyraźnie widoczną ścieżkę. Szedłem tak tą wąską dróżką,
prosząc się o to, żeby mnie ktoś zastrzelił.

Po dziesięciu minutach tej przeprawy zatrzymałem się, zrzuciłem

buty, związałem je razem sznurowadłami i zarzuciłem na kark. Wilgoć
natychmiast przeniknęła przez skarpetki, niemal mrożąc mi stopy.

Starając się jak najmniej naruszać liście i ziemię, zacząłem się

wspinać na wzgórze pod kątem prostym od ścieżki. Kiedy odszedłem jakieś
czterdzieści stóp, usiadłem, żeby znowu włożyć buty. Stopy miałem już
zupełnie zimne - nie było mowy, żebym zaszedł daleko bez butów.

Zawiązywałem sznurowadło drugiego, kiedy kątem oka zauważyłem

jakiś ruch. Od strony chaty zasłaniała mnie częściowo zbutwiała kłoda.
Schyliłem się, skuliłem za nią i czekałem.

Minęła może minuta. Potem nadszedł on, po moich śladach. Był w

ubraniu maskującym, a w rękach trzymał pistolet maszynowy z tłumikiem,
oparty kolbą o prawe biodro. Widziałem cienkie ramię mikrofonu na tle jego
twarzy, słuchawkę miał pod czapką maskującą. Poruszał się powoli, ale bez
zatrzymywania się, patrząc na przemian to na ścieżkę, to na las po prawej i
po lewej stronie.

Musiał mieć duże doświadczenie w tropieniu w lesie, bo kiedy

doszedł do miejsca, gdzie zboczyłem ze szlaku, zorientował się, że ślady
oddalają się od ścieżki, i odwrócił się do mnie, nadal lustrując wzrokiem
zarośla. Umieściłem muszkę pistoletu w samym środku jego piersi i
pociągnąłem za spust.

ROZDZIAŁ 3

W ciszy i w mroku panującym w lesie odgłos wystrzału był

najgłośniejszym dźwiękiem, jaki kiedykolwiek słyszałem.

Człowiek, do którego wypaliłem, natychmiast upadł.

Nie czekałem, by się przekonać, jak mocno dostał. Wyskoczyłem zza

kłody i podbiegłem do niego z pistoletem gotowym do strzału.

Facet nawet nie drgnął. Wyglądało na to, że pocisk przeszył serce i

zatrzymał je. Zatrzymał na amen.

Nie znałem go. Na głowie miał zestaw do rozmowy, składający się

ze słuchawki wkładanej do ucha i mikrofonu. Przewód od zestawu
prowadził do radia w pochwie przy pasie. Obsłużyłem się - on już tego nie
potrzebował.

Pistoletem maszynowym był MP5 z lunetą z czerwonym punktem i

tłumikiem. Miał podwójny magazynek, którego każda część zawierała
czterdzieści naboi.

Obszukałem jego kieszenie, znalazłem zapasowy podwójny

magazynek i wziąłem go, stwierdziłem, że ma oprócz tego pistolet, i też go
wziąłem. Żadnych kluczyków do samochodu. Miałem przemoczone włosy, z
których ciurkiem leciała woda na czoło, zalewając mi oczy, otarłem więc
twarz mokrym rękawem, a potem wcisnąłem na głowę jego czapkę
maskującą.

Radio było włączone, ale nikt nic nie mówił.

Ciężar MP5 dał mi głupią pewność siebie. Byłem zziębnięty,

przemoknięty, przestraszony i wściekły. Ruszyłem z powrotem w stronę
głównego kompleksu z pistoletem maszynowym opartym o biodro i
kciukiem na bezpieczniku. Łagodna deszczowa mgiełka przeszła teraz w
mżawkę.

Najbardziej martwił mnie ten facet w stroju ghillie. Kiedy bawisz się

w lesie w podchody z bronią, ten, kto pierwszy zobaczy drugiego, ma nad
nim olbrzymią przewagę. Strój ghillie był szczytowym osiągnięciem
kamuflażu, ale tylko wtedy, kiedy nosząca go osoba pozostawała bez ruchu,
wtapiając się w otoczenie. Ruch niweczył wartość stroju.

Zbliżywszy się do polany, zatrzymałem się za drzewem, by się

rozejrzeć i posłuchać. Gdy się znalazłem pod wątpliwą osłoną drzewa,
zlustrowałem okolicę. Przeczołgałem się ostatnie dwadzieścia metrów do
dużego drzewa, skąd miałem widok na dom i dziedziniec.

Dziękowałem moim gwiazdom, że krzaki i chwasty mają gęste liście,

zapewniając mi pewną osłonę, kiedy nadjechał drogą duży samochód
terenowy i zatrzymał się przed głównym budynkiem. Kierowca nie wyłączył
silnika.

- Jestem tutaj, Joe.

Musiał to być środek transportu, na który czekali, zostawił

człowieka, którego zabiłem.

Leżąc płasko na brzuchu, przesunąłem wylot lufy MP5 przez krzaki i

umieściłem czerwony punkt siatki celowniczej lunety na kierowcy pojazdu.
Odległość wynosiła chyba sto metrów, może trochę mniej.

Przed pociągnięciem za spust powstrzymywała mnie myśl o tym

facecie w stroju ghillie. Nie poruszając głową, przeczesywałem wzrokiem

wszystko, co widziałem w tym mrocznym, mokrym świecie.

Niewątpliwie słyszeli wystrzał z pistoletu i wiedzieli, że ich człowiek

nie zameldował się przez radio. Moja jedyna przewaga polegała na tym, że
nie wiedzieli, gdzie jestem.

Miałem taką nadzieję.

Facet w ghillie mógł być w dowolnym miejscu zarośli otaczających

polanę, czekając na to, aż zdradzę swoją pozycję. Nie miałem złudzeń - z
MP5 nie musiał nawet być dobrym strzelcem. Każdy z tych magazynków
pełnych 9-milimetrowych kulek, którymi mógł mnie zasypać, w zupełności
wystarczał, by położyć kres mojej żałosnej egzystencji.

Na werandę wyszedł mężczyzna w stroju maskującym z bronią w

ręku. Rozejrzał się wokół, po czym włączył radio przy pasku.

- Joe?

Cisza, która nastąpiła po tych słowach, była brzemienna.

Mijały sekundy, jedna po drugiej, a potem inny męski głos odezwał

się w moim uchu.

- Ten intruz musiał zwiać, Frank. Może lepiej wynośmy się stąd w

diabły.

- Nigdy nie widziałem tyle przeklętego papieru. - To ten mężczyzna

na werandzie, pomyślałem. - Spalenie tego wszystkiego w kominku zajmie
co najmniej godzinę.

- Nie mamy godziny, człowieku.

- Chodź pomóc. Podpalimy dom i wynosimy się stąd w diabły.

Właśnie wtedy poruszył się krzak po mojej prawej stronie i zaczął

schodzić zboczem do domu.

Mężczyzna na werandzie wrócił do środka. Kierowca terenówki

wyłączył silnik i wysiadł. Wbiegł na werandę, biorąc po dwa stopnie naraz, i
zniknął w środku.

Czekałem, aż chodzący krzak zbliży się do werandy, a potem

umieściłem na nim czerwony punkt. Opierając kolbę o ramię, przesunąłem
przełącznik na ogień ciągły i nacisnąłem spust. Strzał był mniej więcej tak
głośny jak z karabinka sportowego. Lufa zeszła z celu, więc naprowadziłem
ją znowu, a potem zwolniłem spust.

Krzak osunął się na ziemię, jego broń upadła parę stóp dalej.

Myślałem, że wystrzeliłem około dwunastu pocisków.

Seria trwająca sekundę albo odrobinę dłużej. Wycelowałem MP5 w

werandę i czekałem, badając wzrokiem okna. Może powinienem się ruszyć,
ale stawiałem zakład, że nie wiedzieli, gdzie jestem.

Ruch mógł mnie zdradzić.

W jednym z okien na parterze pojawił się błysk światła. Te

sukinsyny naprawdę podpaliły dom. Ogień był coraz silniejszy.

Musieli użyć granatów zapalających!

Przyłożyłem broń do ramienia i czekałem. Każdy, kto będzie chciał

odjechać tym samochodem terenowym, zostanie podziurawiony.

Wyszli tyłem.

Nie widziałem, jak wychodzili, ale mniej więcej po minucie pękło

parę szyb w dolnych oknach, a z górnych zaczęły buchać kłęby dymu. Nie
przypuszczałem, że chcą się złożyć w ofierze, doszedłem więc do wniosku,
że musieli wyjść tyłem i ruszyć z powrotem przez wzgórza, tą samą drogą,
którą przyszli.

Wziąłem głęboki oddech i puściłem się biegiem pod osłonę

samochodu.

Ten sprint zapewniłby mi miejsce na liście graczy, o których

zabiegają kluby Narodowej Ligi Futbolowej. Jeszcze nigdy w życiu nie
pędziłem tak szybko.

Żadnych strzałów. Kiedy skuliłem się za terenówką i słuchałem, jak

w budynku trzaska ogień, przyszło mi do głowy, że jeden z tych facetów
mógł zostać z tyłu tylko po to, by mnie rozwalić, kiedy będę wchodził po
schodach na werandę.

Jeśli tak, był za drzwiami.

Opróżniłem magazynek w drzwi, założyłem nowy, a potem puściłem

serię w każde okno.

Czując się nieco lepiej, wbiegłem po schodach i wpadłem do środka,

gotów strzelać do wszystkiego, co się poruszy.

Użyli granatów zapalających. We wnętrzu panował ogromny żar i

było dużo dymu, ale pożar nie był taki groźny, jak się wydawało.
Przykucnąwszy, zobaczyłem, że salon zasłany jest papierami. Leżały ich
całe stosy. I trzy ciała.

Jeszcze dwa w kuchni.

Tylne drzwi były otwarte.

Wyzbywszy się ostrożności, obchodziłem pospiesznie dom, badając,

czy został tam jeszcze ktoś żywy. I miałem w sercu lekką nadzieję, że
spotkam jakiegoś złego faceta i będę miał przyjemność rąbnięcia go z MP5.

I faktycznie znalazłem kogoś, kto krył się w szafie na górze.

Wrzasnęła, kiedy ją stamtąd wyciągnąłem, wrzasnęła i skoczyła mi z

pazurami do oczu.

Odepchnąłem ją brutalnie i upadła na podłogę.

- Cholera, kobieto, weź się w garść. Jestem dobrym facetem. -

Musiałem to wykrzyczeć, bo byłem nieźle wnerwiony.

Gapiła się na pistolet maszynowy oczami wielkimi jak spodki, a w

pokoju kłębił się dym. Jej spojrzenie przesunęło się na moją twarz.
Musiałem wyglądać jak stwór z Czarnej Laguny, stojąc tam z bronią w ręku,
przemoczony do nitki, pokryty liśćmi i błotem.

- Kim jesteś? - wyszeptała, patrząc rozszerzonymi źrenicami na broń.

- Wynośmy się stąd w cholerę, kobieto, a przedstawianie się

zostawmy na później. - Podniosłem ją szarpnięciem z podłogi i pchnąłem w
stronę drzwi.

- Walizka! - wrzasnęła, wskazując na szafę.

- Nie mamy czasu na twoje pierdolone ciuchy. Ten cholerny dom

płonie...

- To po to przyszli! Tego chcieli! Wyszarpnąłem walizkę z szafy -

musiała ważyć z pięćdziesiąt funtów - i popchnąłem ją do niej.

- Zjeżdżaj ze schodów i z tej chałupy, i to zaraz, a ja sprawdzę, czy

jest tu jeszcze ktoś żywy.

Zniknęła w dymie, ciągnąc walizkę - była zbyt ciężka, by mogła ją

nieść.

Biegałem od pokoju do pokoju, zaglądając do szaf i pod łóżka,

kaszląc i krzycząc. Nie znalazłem nikogo, nie żebym wszędzie szukał, nie
miałem na to czasu. Dym był coraz gęstszy. Czułem żar bijący od podłogi i
ścian. Rzuciłem się w stronę schodów, mając nadzieję, że nie zwlekałem
zbyt długo. Na klatce schodowej było jak w kominie, dym i żar buchały nią
na piętro. Wstrzymałem oddech i puściłem się na oślep w dół.

U podnóża schodów potknąłem się o coś i rozciągnąłem się jak

długi. To ta kobieta zemdlała i leżała bezwładnie obok walizki.

Ogień szalał teraz i żar był nieprawdopodobny, ale nad podłogą,

może do wysokości pół metra, było trochę widać. Podczołgałem się do niej,
chwyciłem ją za ramię i zacząłem ciągnąć. Nie dawałem sobie rady z
pistoletem maszynowym i dziewczyną, porzuciłem więc broń.

Kiedy dotarłem z nią na werandę, na pół zniosłem, na pół ściągnąłem

ją ze schodów. Na dziedzińcu straciłem równowagę i puściłem ją. Opadłem
na kolana, krztusząc się, niemal wymiotując i rozpaczliwie starając się
złapać w płuca trochę powietrza. Pozostałem w takiej pozycji, dopóki nie
przejaśniło mi się nieco w głowie. Kobieta miała płytki oddech. Położyłem
ją na trawie, obróciłem na brzuch i zacząłem jej wyprostowywać i zginać
ręce. Po pół minuty zakrztusiła się i wycharczała:

- Walizka! Na miłość boską, weź tę walizkę!

W porządku, dojdzie do siebie.

Domyślając się, że wie więcej niż ja, polazłem jak pająk z powrotem

do domu po tę przeklętą walizkę i MP5. Bardziej chciałem mieć tę broń niż
walizkę. Faceci, którzy sprzątnęli tych ludzi i podpalili dom, mogli wrócić,
gdyby wrócili, chciałem mieć ten rozpylacz. W naszych niepewnych czasach
musisz załatwić innych, zanim oni załatwią ciebie.

Powrót do tego budynku był jedną z najgłupszych rzeczy, jakie

zrobiłem, odkąd wyrosłem z pieluch i przestałem jeść błoto. Żar i dym były
niemal nie do zniesienia.

Jakimś cudem odnalazłem broń i walizkę i ruszyłem w kurs

powrotny ku wyjściu. Zgubiłem się w dymie i zaczęło mi się od niego kręcić
w głowie, ale potem, w ostatniej chwili, znalazłem drzwi. Rzuciłem walizkę
na dziedziniec i osunąłem się obok niej na trawę.

Kiedy się krztusiłem i kaszlałem, ona załadowała walizkę do

samochodu terenowego.

W końcu udało mi się odzyskać oddech. Podniosłem się z trudem na

nogi i omal nie upadłem na twarz. Po kolejnych trzydziestu sekundach
siedzenia z rękami na kolanach wstałem. Pochylała się nad zwłokami tego
faceta w stroju ghillie. Zdjęła jego słuchawkę i mikrofon i trzymała zestaw
w ręku.

- Znasz go? - zdołałem wykrztusić.

- Nie - odparła i cisnęła zestaw na ziemię. Odwróciła się do mnie

tyłem.

- Nazywam się Carmellini. Kim, do diabła, ty jesteś?

- Kelly.

Wymieniła również nazwisko, ale mi umknęło. Była mniej więcej

średniego wzrostu, miała krótkie, ciemne włosy i duże brązowe oczy i była
około trzydziestki, może parę lat starsza. Mogła być nawet ładna, trudno
powiedzieć. Ubranie i twarz miała pokryte sadzą i brudem. Za nami ryczał
ogień. Żar stawał się coraz większy i stwierdziłem, że się odsuwam od
niego. Ona też. Chociaż od czasu do czasu zerkała na pożar, wzrok miała
skierowany głównie na mnie.

- No cóż, Kel, jest jak jest. Te dupki zastrzeliły każdego, kogo

znalazły, i podpaliły ten przeklęty dom. Najgorsze, że mogą wrócić.
Pożyczymy ten wspaniały pojazd i spadamy stąd.

Udało mi się dotrzeć chwiejnym krokiem do samochodu i zajrzeć do

niego. Kluczyk tkwił nadal w stacyjce.

Podniosłem MP5 z ziemi i położyłem na tylnym siedzeniu, po czym

usiadłem za kierownicą. Kelly usiadła na fotelu dla pasażera.

Byliśmy łatwym celem, gdyby zabójcy postanowili zostać i urządzić

na nas zasadzkę, ale modliłem się, by tego nie zrobili. Mimo to pistolet
Freda na moich kolanach poprawiał mi samopoczucie. Kiedy wycieraczki
usunęły wodę z szyby, uruchomiłem samochód i zawróciłem.

Facet w stroju ghillie wyglądał jak kupka gałęzi na trawniku.

Ustawiłem dźwignię na bieg jałowy, wyskoczyłem i podbiegłem do

niego. Obróciłem jego głowę i dobrze przyjrzałem się twarzy. Nie. Nigdy
wcześniej go nie widziałem. Obok niego leżał MP5. Zapomniałem o nim.
Do diabła, mogłem zostawić ten drugi w domu i wziąć ten.

Jego broń miała magazynek, który mógł się później przydać, więc go

wyjąłem. Broń zostawiłem.

- Skąd masz swój pistolet maszynowy? - zapytała Kelly, nie

spuszczając wzroku z mojej twarzy.

- Facet, który go używał, zostawił mi go w testamencie. Zerknęła na

dom, a potem na walizkę na tylnym siedzeniu.

Kiedy jechaliśmy podjazdem, zapytałem:

- Co się tutaj stało?

- Przyszli rano. Byłam na górze, usłyszałam strzelaninę, wyszłam na

górny podest schodów. Można stamtąd zajrzeć przez balustradę do salonu na
dole i zobaczyłam, że zastrzelili Michaiła. Wtedy złapałam walizkę z jego
pokoju i schowałam się.

- Kto to jest Michaił? Co jest w tej walizce? Wzięła głęboki oddech,

zanim odpowiedziała.

- Michaił Gonczarow był głównym archiwistą FSB, następczyni

KGB. Był jakby... ich bibliotekarzem, szefem centralnego magazynu akt. W
zeszłym tygodniu uciekł. Dopiero zaczęliśmy go wypytywać. Przez
ostatnich dwadzieścia lat robił notatki z teczek z aktami wywiadu
sowieckiego, a po rozpadzie ZSRR rosyjskiego. Kiedy go wyciągnęliśmy,
przywiózł ze sobą siedem walizek tych notatek. - Wskazała kciukiem za
ramię. - Ta jest ostatnia.

Kiedy dom stanął w płomieniach, mężczyzna ukrywający się w

suszarce w piwnicy zdecydował, że nie może dłużej czekać. Czuł zapach
dymu, słyszał szum i trzask ognia i wiedział, że jeśli będzie dłużej czekał,
nigdy nie wydostanie się z budynku.

Może już czekał zbyt długo...

Dym nie wypełnił jeszcze piwnicy. Musiało być z niej jakieś

wyjście! Biegał od jednego pomieszczenia do drugiego, walcząc z paniką.
W jednym pomieszczeniu był piec grzewczy, było też kilka spiżarni pełnych
konserw i dużych zamrażarek... a na końcu korytarza drzwi.

Potężną zasuwę można było otworzyć od wewnątrz. Otworzył je i

znalazł się na klatce schodowej. Powoli szedł po schodach w górę, starając
się cokolwiek zobaczyć, kiedy w pomieszczeniach nad nim szalał pożar.

Nikogo w zasięgu wzroku. Kilkadziesiąt metrów postrzępionej

trawy, pokrytej jesiennymi liśćmi, a dalej las.

Pobiegł w tę stronę.

Bezpieczny za dużym drzewem zatrzymał się i obejrzał za siebie, na

dom, który spowijały płomienie.

Krew pulsowała mu w skroniach.

Zagryzając wargę, starając się powściągnąć emocje, odwrócił się

tyłem do płonącego budynku i wszedł w ciemny, ociekający wodą las.

ROZDZIAŁ 4

Kiedy dotarliśmy do mojego samochodu, zjechałem terenowym z

drogi i zaparkowałem go. Było akurat tyle miejsca, że mogłem mój
odwrócić przodem w drugą stronę.

- Dlaczego zaparkowałeś tutaj? - zapytała Kelly, kiedy ładowałem

walizkę pełną papierów do bagażnika.

- Dalej na wzgórzu jest chałupa strażników. Agencja przysłała mnie

tu do oddziału ochrony, chciałem więc przed pójściem do głównego
budynku zgłosić się do chłopaków. Obaj byli martwi. Wyglądało na to, że
zastrzelono ich z broni automatycznej. - Nie myślałem, że będę go
potrzebował, ale położyłem MP5 na półce za siedzeniami coupe.

Kiedy zawróciłem i kierowaliśmy się w stronę drogi o twardej

nawierzchni, rzekła:

- Powiedz jeszcze raz, jak się nazywasz?

- Tommy Carmellini. A ty po co tu byłaś?

- Jestem tłumaczką z rosyjskiego. Wszystkie notatki są po rosyjsku.

To był jedyny język, jaki znał Gonczarow.

- W tej walizce są jego notatki? - Tak.

- A więc je ocaliłaś - powiedziałem z zadumą i zerknąłem na nią. Nie

wyglądała na najtwardszą panienkę w dzielnicy, ale miała charakter.
Oczywiście można się było zastanawiać, do jakiego stopnia. Ci faceci w
strojach maskujących i z bronią automatyczną mieli zabić wszystkich i
zniszczyć wszystkie notatki. Byli grupą uderzeniową, ale czyją?

Ktoś się bardzo wkurzy, kiedy się dowie, że ocalały dwie osoby.

Zerknąłem na nią ponownie, zastanawiając się, czy ta myśl przyszła już jej
do głowy.

Przejechaliśmy przez most i skręciliśmy w żwirową drogę biegnącą

przez łąkę i lądowisko oraz obok hangaru. Czułem się nagi. Akurat
skręciliśmy na utwardzoną drogę, kiedy zza zakrętu wyjechał pierwszy wóz
strażacki z Bartow. Na szczęście nikt z jego załogi nie widział naszego
samochodu jadącego przez łąkę... Taką miałem nadzieję. Kiedy nas minął,
zwolniłem i spojrzałem za siebie, na niskie wzgórza. Chociaż wciąż padał
deszcz, pułap chmur podniósł się na tyle, że widziałem wznoszący się za
drzewami i mieszający się z chmurami słup dymu.

Zwolniłem sprzęgło i samochód ruszył dalej. Obok nas przemknęły i

skręciły w żwirową drogę, jadąc za wozem strażackim, trzy samochody z
małymi światłami błyskowymi na dachach, prawdopodobnie ochotnicza
straż pożarna. Przetoczyły się z rykiem silników przez łąkę i most i zniknęły
w lesie.

- Nie dosłyszałem twojego nazwiska, Kelly.

- Erlanger.

- No więc co jest w tych notatkach?

- Wszystko. Podczas tych dwudziestu kilku lat, kiedy był głównym

archiwistą, streszczał albo dosłownie przepisywał wszystkie akta KGB,
które uznał za ważne, a potem, co wieczór, kiedy wychodził do domu,
wynosił te notatki z budynku. Ten zbiór zapełnił siedem walizek... góra
materiałów. Dopiero zaczynaliśmy ją przekopywać. To tylko moje domysły,
ale powiedziałabym, że z grubsza połowa tych materiałów odnosi się do

sowieckiej polityki wewnętrznej. Akta wywiadu, które widziałam, dotyczyły
rekrutacji i prowadzenia agentów... dostarczających informacji za pieniądze
i z pobudek ideologicznych - nielegalnych rezydentów, zabójstw,
dezinformacji, łapówek, obalania obcych reżimów, wspierania lokalnych
komunistów na całym świecie, handlu bronią... czego tylko chcesz. Pomyśl
tylko o jakiejś brudnej robocie, którą wykonywało KGB przed upadkiem
komunizmu, i o jakiejś brudnej robocie, którą wykonywało od tamtego
czasu, a znajdziesz to w tych materiałach.

- Jak daleko w przeszłość sięgają te akta?

- Do czasów Lenina, Dzierżyńskiego, Stalina, czystek... Gonczarow

miał dostęp do każdej teczki w archiwach, dopóki pięć lat temu nie
przeszedł na emeryturę. Był zafascynowany sposobem, w jaki partia
wykorzystywała NKWD i KGB do eliminowania opozycji i utrzymywania
się przy władzy, a potem kłamała o tym. Okresowo jego zwierzchnicy albo
wysoko postawieni przedstawiciele władz nakazywali zniszczyć akta,
pozbyć się dowodów, więc je przepisywał, zanim poszły do niszczarki albo
do pieca.

Dojechaliśmy do mostu w Bartow i skręciliśmy w prawo, na

Staunton i Shenandoah, od których dzieliło nas sto dwadzieścia kilometrów i
siedem gór. Kiedy przyspieszaliśmy za skrzyżowaniem, zerknąłem w
lusterko wsteczne. Jadący z północy duży samochód terenowy wziął zakręt i
ruszył naszym śladem. Nie był to ten, który zostawiłem, kiedy
przesiadaliśmy się do mojego wozu - przyjechał z niewłaściwego kierunku,
a poza tym kluczyki do tamtego miałem w kieszeni.

- To dranie - powiedziała ochryple Kelly Erlanger. - Gonczarow i

pozostali nie mieli żadnych szans. Zostali zabici jak barany. Zamordowani.
Zastrzeleni.

Zerknąłem na nią. Z oczu ciekły jej łzy. Patrzyła przed siebie

niewidzącym wzrokiem...

Samochód terenowy siedział nam wciąż na ogonie, oddalony o

osiem, może dziesięć długości. Niemal dziewięćdziesiąt kilometrów
jechałem wąską, mokrą szosą, pędząc ku dolinie. Zostawiałem za sobą
smugę rozpylonej wody. Zwolniłem do pięćdziesiątki. Terenówka
utrzymywała cały czas taki sam dystans. Cholera!

- Uciekła z nim żona. Nie wiem, co się z nią stało.

- W kuchni były dwie martwe kobiety - powiedziałem. - Jedna z nich

miała chyba koło sześćdziesiątki. Może sześćdziesiąt parę lat, siwe włosy,
dość pulchna. Ta druga może trzydzieści, wysoka.

- Ta starsza to Bronisława Gonczarowa. Nie znała ani słowa po

angielsku. Ta wysoka to Natasha Romerstein. Ona też była tłumaczką,
pracowałyśmy razem w agencji. Jej rodzice byli Ukraińcami, ona urodziła
się w Ameryce. Miała dwuletniego syna.

Zbliżaliśmy się do rozwidlenia. W prawo prowadziła droga, którą

zawsze jeździłem do i z tej wioski - była jedyną, którą znałem - więc ją
wybrałem. Samochód terenowy pojechał za mną.

Znajdowaliśmy się wciąż w wąskiej dolinie. Strumień wił się, ale

droga biegła prosto, przecinając go parę razy. Potem przechodziła w długi,
głęboki zakręt w lewo i ciągnęła się prosto jeszcze przez milę. Dopiero na
końcu doliny, gdzie wspinała się na szczyty Allegheny, zaczynała się wić.
Sprawdziłem, czy Kelly ma zapięty pas. Nie miała.

- Zapnij pas - powiedziałem przez warkot silnika. Zrobiła to i

obejrzała się do tyłu. Terenówka nie odklejała się od nas. Utrzymywałem

pięćdziesiątkę.

- Są za nami od Bartow, utrzymują cały czas ten sam dystans -

powiedziałem. - Jeśli nie urwiemy się im w drodze pod górę, będą kłopoty.
Umiesz strzelać z MP5?

- Nie.

Wyjęła z kieszeni komórkę, spojrzała na nią i oznajmiła:

- Nie ma zasięgu.

- Do kogo chcesz dzwonić? - zapytałem.

- No jak to... do agencji! Do mojego szefa.

- Ci faceci nie byli Rosjanami. Byli Amerykanami. Słyszałem ich

rozmowę.

- Co mówisz?

- Nie wyciągaj pochopnych wniosków. Owszem, Rosjanie mogli

wynająć paru Amerykanów, by napadli na ten dom, zabili Gonczarowa i
spalili jego notatki, ale skąd wiedzieli, że on tam jest?

Kiedy to trawiła, dotarliśmy do końca doliny i zaczęliśmy się piąć

pod górę. Zredukowałem bieg i docisnąłem pedał gazu. Chociaż droga była
mokra, mercedes miał dobre gumy.

Terenówka nie była tak zwinna na zakrętach jak coupe. Musieli mieć

od groma koni pod maską, bo nawet mimo mojej przewagi w
manewrowaniu wciąż trzymali się za mną. Na jednym z zakrętów w
kształcie podkowy, w połowie drogi pod górę, poczułem, że znosi mi tył
wozu... Udało mi się go wyprowadzić z poślizgu i dalej wciskałem gaz do
dechy, kiedy terenówka wpadła w poślizg, zjechała na pobocze i spod jej kół
prysnął żwir. Jej kierowca szybko odzyskał panowanie nad samochodem,
nie tracąc wiele szybkości, i znów siedział mi na ogonie.

W prawo, w lewo, coraz wyżej pod górę, operując sprzęgłem i

dźwignią zmiany biegów, trzymałem mercedesa tak blisko granicy
przyczepności kół, jak mogłem. Kelly zapierała się obiema rękami.

Pnąc się pod górę, nie minęliśmy ani jednego samochodu.

Wjechaliśmy na jej grzbiet - przemknęliśmy obok tablicy głoszącej, że
używanie antyradarów jest w Wirginii zabronione - i znaleźliśmy się na
długim zjeździe ze wschodniego zbocza. Pozwoliłem mercedesowi nabierać
prędkości... sześćdziesiąt mil, siedemdziesiąt... dystans między nami i
terenówką się zwiększał... a potem zahamowałem ostro, żeby wziąć
niewidoczny z daleka zakręt w prawo.

Za szybko... tył samochodu stracił przyczepność i sunęliśmy

poślizgiem w poprzek drogi, ku poboczu i krawędzi urwiska. Oczywiście
władze stanowe nie wpadły na pomysł, żeby postawić na tym zakręcie
barierę ochronną. Przed nami był skraj przepaści, jak Wielki Kanion.
Uratowała nas dodatkowa siła tarcia skał.

Rozpryskując kołami żwir, wprowadziłem samochód z powrotem na

drogę i zapomniałem zmienić bieg, o mało nie zadławiając silnika, a potem
znowu ostro przyspieszyłem. W lusterku wstecznym mignęła mi terenówka
ześlizgująca się na pobocze i lecąca w przepaść.

Nacisnąłem gwałtownie hamulec.

- Dlaczego się zatrzymujemy? - krzyknęła Kelly, kiedy siła bezwładu

rzuciła ją do przodu. Uratował ją pas bezpieczeństwa.

- Wypadli z drogi i przelecieli przez krawędź - powiedziałem, kiedy

benz stanął i wrzuciłem wsteczny bieg. - To nasza ostatnia szansa, żeby się
dowiedzieć, kim są ci faceci i dla kogo, do diabła, pracują.

Cofałem się na pełnym gazie, z wyciem silnika, a potem

zahamowałem na poboczu, w miejscu, gdzie spadli. Przestawiłem dźwignię
w położenie neutralne i zaciągnąłem hamulec ręczny, a potem wyskoczyłem
z pistoletem Freda w prawej dłoni.

W terenówce, która nadziała się na duże drzewo trzydzieści stóp

niżej, nikt się nie ruszał. Walnęła w pień bokiem, tuż za drzwiami kierowcy,
i drzewo je zablokowało. Szyby się rozsypały, pojazd był skręcony siłą
uderzenia. Widziałem dwie głowy - kierowcy i pasażera - i żadna się nie
poruszała.

Ześlizgiwałem się po błocie i żwirze ze zbocza, z trudem starając się

utrzymać na nogach, dopóki nie dotarłem do wraku.

W pojeździe było trzech mężczyzn. Pasażer i facet na tylnym

siedzeniu byli w maskujących spodniach i koszulach, natomiast kierowca
ubrany był w dżinsy i pulower. Na pierwszy rzut oka wyglądało, jakby
poduszki powietrzne ocaliły im tyłki. Ale nie temu facetowi z tyłu. Widać
było, że ma złamany kark. Jego ciało leżało częściowo na podłodze,
częściowo na siedzeniu.

Przyłożyłem palce do arterii szyjnej pasażera. Żył. I był

nieprzytomny. W kaburze nad kostką miał trzydziestkę ósemkę o krótkiej
lufie, a między nogami trzymał MP5. U jego stóp leżało dwukierunkowe
radio. Jedną nogę miał złamaną - najwidoczniej kość pękła od uderzenia w
broń podczas wypadku.

Wyciągnąłem rękę obok niego i sprawdziłem arterię kierowcy. Brak

tętna.

Mocowałem się z drzwiami od strony pasażera, by je otworzyć,

kiedy usłyszałem, że silnik mercedesa wchodzi na wyższe obroty. Ruszyłem
w górę błotnistego zbocza, zrobiłem dwa kroki i zrezygnowałem. Stojąc tam
w deszczu, po kostki w błocie, liściach i śmieciach z drogi, słuchałem, jak
mój mercedes zjeżdża z góry, dopóki zupełnie nie ucichł głos silnika.

Co za piekielny dzień.

Nie byłem na tyle sprytny, by wyjąć kluczyki ze stacyjki, więc stara

Kelly jak-tam-się-ona-nazywa dała dyla, zostawiając mnie z dwoma trupami
i zabójcą w stanie śpiączki, nadającym się tylko na oddział intensywnej
opieki medycznej. To by wkurzyło nawet papieża.

Odpowiednie w tej sytuacji wydawało się powszechnie używane

ordynarne słowo, głośno je więc wypowiedziałem, a potem powtórzyłem, bo
podobało mi się jego brzmienie.

ROZDZIAŁ 5

Klamra pasa bezpieczeństwa rannego była zablokowana, musiałem

przeciąć pas scyzorykiem. Wyciągnąłem go z samochodu i położyłem w
błocie. Nie obchodziłem się z nim zbyt ostrożnie. Jeśli wykituje, to trudno.

Nawet nie drgnął. Naturalnie nie miał portfela. Nawet kluczyka do

samochodu. Odpiąłem kaburę z jego kostki i założyłem.

W skrytce leżał wirginijski dowód rejestracyjny samochodu i dowód

jego ubezpieczenia. Schowałem obydwa do kieszeni.

Kierowca miał portfel. Nieźle się namęczyłem, wyjmując mu go z

kieszeni, z powodu ułożenia ciała, które zostało wciśnięte w skrzywiony
fotel. Kiedy mi się to udało, przejrzałem jego zawartość, znalazłem prawo
jazdy i wyjąłem. Nazwisko nic mi nie mówiło. Adres: Burke, Wirginia.
Włożyłem je do kieszeni. Zajrzałem, by sprawdzić, co jeszcze tam miał.
Parę kart kredytowych, karta członkowska American Automobile
Association, wszystko na to samo nazwisko, które widniało na prawie jazdy.
Może było to jego prawdziwe nazwisko. Z drugiej strony...

Usłyszałem, że nadjeżdża jakiś samochód osobowy albo furgonetka.

Przerwałem i słuchałem. Pojazd piął się pod górę i nie zwalniał. Przejechał
przez zakręt nade mną i kontynuował jazdę.

Ciało mężczyzny ze złamanym karkiem było wciśnięte między

siedzenia i nie byłem w nastroju, by próbować je stamtąd wydobyć.
Wątpiłem, żeby miał przy sobie więcej dokumentów tożsamości niż ten,
który leżał w błocie.

Miałem już dać sobie z tym spokój, kiedy zauważyłem wybrzuszenie

w kieszeni koszuli kierowcy. Poker! Komórka. Włożyłem ją do kieszeni,
podobnie jak dwukierunkowe radio. Resztę - ciała, broń, amunicję i
nieprzytomnego faceta leżącego w deszczu na błocie - zostawiłem.

Nie minęły trzy minuty od odjazdu Kelly, kiedy skończyłem i

wdrapałem się po zboczu z powrotem na drogę. Wyglądałem jak obraz
nędzy i rozpaczy - ubłocony od kolan w dół, pokryty sadzą i brudem od
kolan w górę. Byłem też przemoczony, zmęczony i wkurzony.

Kiedy zbadałem ślady poślizgu na żwirze, włożyłem pistolet Freda

za pasek spodni z tyłu i upewniłem się, że zakrywa go kurtka. Wcześniej czy
później ktoś zobaczy ślady opon i przeprowadzi śledztwo.

Powlokłem się drogą w dół. Minęły mnie jeszcze dwa pojazdy, oba

pięły się w górę. Deszcz ciągle padał.

Dwadzieścia minut po odejściu od wraka, kiedy byłem już prawie u

dołu pochyłości, zatrzymał się farmer w starej furgonetce i czekał, aż się z
nim zrównam. Miał siwe włosy, znoszony kombinezon i czapkę firmową
Johna Deere. I był suchy.

- Wyglądasz, jakbyś prosił się o podwiezienie - powiedział, kiedy

otworzyłem drzwi.

- Samochód wpadł w poślizg tam, na górze i spadł w dół -

wyjaśniłem. - Jestem brudny jak cholera. Jeśli nie ma pan nic przeciw temu,
pojadę na pace.

- Do diabła, synu, nie zaszkodzisz temu wozowi. Ma prawie tyle lat

co ty. Wskakuj. Podwiozę cię do Staunton.

- Dzięki - powiedziałem z gracją. Wsiadłem i zatrzasnąłem drzwi.

Szedł przez ociekający wodą las, omijając próchniejące kłody i

połamane konary, przełażąc przez głazy i sterty ziemi w miejscach, gdzie
jakaś dawna wichura wyrwała drzewa z korzeniami. Ciężko było iść po
mokrych, śliskich liściach, butwiejących na leśnej ściółce od ostatniej
jesieni. I nie miał na sobie dość ubrania.

W głowie miał chaotyczną plątaninę myśli, wspomnień, które

pojawiały się bez ładu i składu. Prześladował go widok twarzy żony.

Nie żyła - tego był pewien.

Zamordowana.

Jak jego matka i ojciec. Jego pierwsze wspomnienia z dzieciństwa

sięgały nocy, kiedy przyszło po nich NKWD. Pamiętał ziąb... i płaczącą,
histerycznie zaprzeczającą czemuś matkę. Był jeszcze brzdącem. Boże, to
było tak dawno temu... ponad sześćdziesiąt lat. Stalin oczyścił wojsko i
partię ze swoich wrogów, którzy zostali zgładzeni albo zesłani do obozów
niewolniczej pracy.

Nie wiedział, co się stało z jego rodzicami. Zniknęli w bezkresie

sowieckiej Rosji i nigdy już nie zobaczył ani nie dostał od nich żadnej
wieści... Zostały tylko ich duchy, które nawiedzały myśli tych, co ich
pamiętali.

Po jego twarzy spływały łzy, kiedy przekradał się bez celu przez las,

gramoląc się przez oślizgłe, gnijące kłody, unikając gąszczy i stromizn, idąc
mniej więcej w jednym kierunku... być może.

Prawdę mówiąc, przestało go to już obchodzić.

Przez całe życie wiedział, że w końcu po niego przyjdą. Tak jak

przyszli po jego rodziców.

Pamiętał, jak siedział w mieszkaniu na podłodze i płakał, kiedy

zabrali rodziców. Jak długo czekał na ich powrót, nie potrafił sobie
przypomnieć - był zbyt mały i zdarzyło się to zbyt dawno temu. Wiele lat
później kobieta, która go wzięła, powiedziała, że kiedy go znalazła
skulonego na podłodze, od trzech dni nic nie jadł i nie pił i był bliski
odwodnienia i hipotermii. Podniosła go, owinęła kocem i zabrała do siebie...
ryzykując własne życie.

Zło okalecza lub zabija, dobro nas zbawia. Kiedy stał się mężczyzną,

świat pełen był ludzi, którzy nie wierzyli w bezwzględne zasady moralne,
ludzi, którzy potrafili znaleźć usprawiedliwienie dla każdej linii
postępowania, jaką przyjmowali, a były to zwykle działania, które
przynosiły im korzyści. Oszukiwali, kradli, kłamali, grali na zwłokę,
przepraszali, wyjaśniali i zapewniali siebie i innych, że wszyscy tak robią.
Nie był jednym z nich.

Nie w tym rzecz, że był lepszy od innych. Nie był ani silniejszy, ani

słabszy niż większość ludzi. Jego też ogarniał żal, dręczyły wyrzuty
sumienia. A mimo to nawet na chwilę nie poddał się złu, nawet dla ocalenia
własnego życia. Całe życie spędził w bezpiecznej bliskości tego wszystkiego
i myślał, że zna wszystkie oblicza zła. Nigdy się nie poddał, walczył z nim,
starał się nie ulegać stałej trwodze, strachowi przed tym, że zostanie
odkryty, panice, kiedy rozmyślał o ich zemście.

Żona rozumiała to. Stała przy nim, podejmowała wspólnie z nim

ryzyko i... zapłaciła za to życiem.

Szedł przemoczony przez las, trząsł się i wspominał...

Stary gadał przez całą drogę do Staunton, a ja starałem się spełniać

rolę partnera w konwersacji, ale z marnymi rezultatami. Miałem umysł
zaprzątnięty zbyt wieloma sprawami, by uważnie słuchać szczegółowej

historii życia jego i jego dzieci, których miał pięcioro czy sześcioro...
Pogubiłem się w połowie tej opowieści.

Wysadził mnie przy WalMarcie w Staunton. Z wdzięcznością

uścisnąłem jego dłoń. Propozycja zapłaty uraziłaby go, więc nie
zaryzykowałem tego.

Kiedy odjechał, wszedłem do sklepu i kupiłem sobie nowe ubranie,

od bielizny po kurtkę, a potem poszedłem do męskiej toalety i się
przebrałem. Przemoczone i zabłocone ubranie wrzuciłem do kubła na
śmieci. W barze szybkiej obsługi pochłonąłem dwa pączki i dwa kubki
gorącej, wstrętnej czarnej kawy, myśląc o wydarzeniach tego dnia.

Michaił Gonczarow... archiwista KGB, człowiek, który skopiował

ściśle tajne akta, mnóstwo tych akt, siedem pełnych walizek. Tajemnice z
czasów zimnej wojny, schowane w miejscu, gdzie nikt nigdy nie zobaczyłby
ich, miały teraz wypłynąć na światło dzienne. Byłem pewien, że dla wielu
ludzi na świecie byłaby to przerażająca perspektywa, gdyby się o tym
dowiedzieli. Widocznie ktoś się dowiedział i był w najwyższym stopniu
niezadowolony.

Zastanawiałem się, kim jest ten ktoś. O zbiorach Gonczarowa

wiedziało parę osób w CIA, prawdopodobnie paru facetów z brytyjskiego
wywiadu. I być może pewni ludzie w Rosji.

Wydawało mi się nieprawdopodobne, by Rosjanie doszli do tego,

gdzie agencja miała zamiar wypytać ich byłego, sporządzającego notatki na
swój własny użytek archiwistę i by udało się im niespełna w tydzień
zorganizować grupę uderzeniową. Bardziej prawdopodobne, myślałem, jest
to, że ktoś z agencji powiedział gdzieś... coś... komuś. Pewnie o miejscu i
oczywiście o tym, że trzeba się spieszyć.

Temu, kto chciał uciszyć Gonczarowa i zniszczyć akta, bez względu

na to, kto to był, niemal się udało, i to za straszną cenę. Teraz człowiek ten
nie odpuści, zwłaszcza że się dowiedział, iż części akt nie udało się
zniszczyć i że jedna z osób, które je czytały, wciąż żyje i ma się całkiem
dobrze.

Zostawiłem napiwek dla kelnerki i niespiesznym krokiem

wyszedłem z WalMartu. Obok przedniego wejścia stał rząd automatów
telefonicznych. Cofnąłem się do sklepu i wymieniłem banknot
dziesięciodolarowy na dwudziestopięciocentówki, a potem wróciłem do
telefonów. Pulzelli był jeszcze w biurze.

- Sal, tu Tommy Carmellini. Mam złe... Jego głos przeszedł w syk.

- Gdzie jesteś, Carmellini? Było tu FBI z nakazem rewizji i

przeszukało twoje biurko.

- Moje biurko?

- Chcą cię przesłuchać. Ktoś zniszczył dziś rano kryjówkę

Greenbrier, wszystkich zabił. Uważają, że musiałeś mieć w tym udział.

- O kurwa, Jezu Chryste! - krzyknąłem, mimo iż rozmawiałem z

Pulzellim, a on nie znosił wulgarnego języka. - Dopiero wczoraj
powiedziałeś mi, że mam tam jechać. Myślą, że mi odbiło czy co?

- Chcą ci zadać parę pytań. Powiedz im wszystko i pójdą sobie.

Gdzie jesteś?

- To ty mi odpowiedz na pytanie. Kiedy ci powiedziano, żebyś

wysłał kogoś do Greenbrier dla ochrony, proszono cię konkretnie o mnie czy
sam mnie wybrałeś?

- Ja ciebie wybrałem. FBI wie o tym. Teraz powiedz mi, gdzie jesteś.

- Sal, zawsze grałeś ze mną uczciwie, więc ci się zrewanżuję. Kiedy

tam dotarłem, byli tam zabójcy, a jedna z tłumaczek im uciekła. Z tego, co
mi powiedziała, zdaje się, że w agencji jest przeciek. Zabójcy mogli być
nawet ludźmi agencji... tego jeszcze nie wiem.

- Porozmawiaj z FBI.

- To pewnie dobra rada, ale teraz wiem za dużo. Jeśli w agencji są

jakieś czarne owce, to mogli mnie wystawić, żeby było na mnie, i niewiele
mogę zrobić w tej sprawie. Pilnuj się, Sal, żeby cię ktoś nie zaszedł od tyłu...
i trzymaj się z dala od linii ognia.

Rozłączyłem się, zanim zdążył odpowiedzieć.

Deszcz zelżał i przeszedł w lekką mżawkę, niemal w mgłę. Stojąc na

środku parkingu WalMartu z telefonem komórkowym w dłoni, nieco
zmokłem, ale nie przemokłem. Stałem tam, wchłaniając płynny blask słońca,
i zastanawiałem się, jakim cudem FBI wpadło tak szybko na mój trop.

Byłem niespodziewaną usterką, świadkiem, który widzi zbyt dużo i

nie pada na rozkaz martwy.

Wydawało mi się logiczne, że jeden z zabójców musiał podać numer

rejestracji mojego samochodu temu komuś z agencji albo z FBI i że ten ktoś
postanowił mnie wrobić. Albo na zawsze uciszyć.

Albo, co bardziej prawdopodobne, zrobić i jedno, i drugie. Jeśli

zamordowałeś osiem czy dziewięć osób, żeby ukryć grzeszne sekrety, to co
za różnica rąbnąć jedną czy dwie więcej?

Nie bardzo mi się uśmiechało siedzenie w biurze FBI w Staunton i

paplanie do mikrofonu magnetofonu, podczas gdy wokół biega tylu złych
facetów z MP5 z tłumikami.

Schowałem komórkę do kieszeni i wróciłem do automatów

telefonicznych. Następną rozmowę chciałem przeprowadzić z moim
wspólnikiem z warsztatu ślusarskiego, Williem Drutem. Wykręciłem jego
numer. Odebrał po trzecim dzwonku.

- Cześć, stary. Potrzebuję pomocy.

- Od lat ci to mówię, a ty wciąż nie idziesz do psychiatry.

- Pewna kobieta rąbnęła mi wóz. Nie chcę powiadamiać glin, ale

chcę dostać mercedesa z powrotem. Nie masz przypadkiem kogoś, kto
pracuje w LoJacku?

LoJack był systemem, który umożliwiał policji lokalizację

skradzionych samochodów. Kiedy nabyłem samochód, zainstalowałem w
nim nadajnik LoJacka.

- Mam. Dawno z nim nie gadałem, więc nie wiem, czy tam jeszcze

robi.

- Dryndnij do niego, dobra? Powiedz mu, że muszę odnaleźć wóz i

nie chcę powiadamiać policji. Sprzeczka kochanków. Zobacz, czy uda mu
się włączyć nadajnik i namierzyć wóz.

- Nikt cię nie kocha, Carmellini.

- Guzik wiesz. Mam napalone babki w wielkich miastach i

mieścinach, na wsiach i na farmach, w całym tym kraju wzdłuż i wszerz.

- W porządku! Myślisz, że w Waszyngtonie?

- Założę się, że gdzieś na przedmieściach. Nazywa się Kelly

Erlanger. - Przeliterowałem mu to. - Pisownia jest domyślna. Zobacz, czy
nie ma jej w książce telefonicznej.

- Dobra.

- Jeszcze jedno. Dzisiaj poszło nie tak. Szuka mnie FBI. Jeśli się

pokażą w warsztacie, nie było tej rozmowy i nie masz najmniejszego
pojęcia, gdzie jestem.

Cichy, ironiczny chichot.

- W co ty się, do diabła, wpakowałeś tym razem, Tommy?

- Nie uwierzyłbyś, gdybym ci powiedział. Jak sam wiesz, wiodę

spokojne, bogobojne życie, studiując Pismo Święte i modląc się. Mam
wyłączoną komórkę. Zadzwonię do ciebie wieczorem z automatu.

- Powodzenia, stary.

Komórka ciążyła mi w kieszeni. Miałem ją wyłączoną, żeby

federalni nie mogli mnie namierzyć za pomocą sieci telefonii
bezprzewodowej, kiedy dojdą do tego, kim jestem, i poznają numer mojego
telefonu komórkowego. Gdybym włączył telefon, zalogowanie w sieci
zajęłoby tylko kilka sekund, a wtedy by mnie mieli. Przy wyłączonym
zasilaniu telefon nie mógł odpowiedzieć na wezwania sieci. Teoretycznie.
Ale kto, do diabła, wie, jak to jest, jeśli siedzą tam ci technoczarodzieje,
którzy zmierzają Bóg wie dokąd? Wrzuciłem komórkę do kubła na śmieci
przy głównym wejściu do WalMartu.

Teraz dostać się do Waszyngtonu. Kilkaset metrów od miejsca, gdzie

stałem, znajdował się komis samochodowy, poszedłem więc tam i
zapytałem, czy mogę wypożyczyć jakiś wóz.

Godzinę później byłem w drodze do Waszyngtonu, jadąc

czteroletnim sedanem z siedmioma tysiącami przebiegu na liczniku, co
świadczyło o znajomości fachu szefa tego interesu. Jedyną fajną rzeczą w
tym aucie była naklejka na zderzaku: WYSWOBODZIĆ FRANCUZÓW -
PAKA DLA CHIRACA!

Bogu dzięki, że działały wycieraczki - mglista mżawka znowu

przeszła w deszcz.

Co za podły dzień.

ROZDZIAŁ 6

Mijała mila za milą, kiedy prułem autostradą międzystanową 1-81 na

północ. Sam nie wiem, kiedy znalazłem się przy zjeździe na 1-66, która
zawiodłaby mnie do zachodnich przedmieść Waszyngtonu. Parę mil dalej
zjechałem wyjazdem Front Royal z autostrady i przejechałem około stu
metrów na południe, do McDonalda. Na niskim pagórku obok parkingu stał
automat telefoniczny. Chociaż przywiązana do niego plecionym kablem
książka telefoniczna była w strzępach, kiedy podniosłem słuchawkę,
usłyszałem sygnał. Wszedłem do McDonalda wymienić banknot
pięciodolarowy na ćwierćdolarówki.

Willie odebrał po drugim dzwonku.

- Cześć, koleś. To ja.

- Byli tu. Przyszło ich trzech jakieś pół godziny temu. Powiedzieli,

że chcą cię na świadka.

- FBI?

- Taa. Chcieli zrobić przeszukanie, ale im nie pozwoliłem. Pewnie

niedługo wrócą z nakazem.

W warsztacie nie było niczego, co obawiałbym się pokazać

przedstawicielom prawa, więc ta wiadomość mnie nie zmartwiła.

- A co z tą kobietą, Kelly Erlanger?

- Ma zastrzeżony numer. - Przeczytał mi numer i adres. - Módl się,

żeby samochód tam był. Mojego przyjaciela z LoJacka nie ma w robocie, bo
jest podobno chory. Zadzwoniłem do niego do domu, a jego stara mówi, że
ten sukinsyn gdzieś się zamelinował i chla, nie widziała go od dwóch dni.

- To skąd zdobyłeś adres Kelly?

- Mam przyjaciela, którego żona pracuje w firmie telefonicznej.

Krąg przyjaciół i znajomych Williego nigdy nie przestawał mnie

zadziwiać.

- Gdzie, do diabła, poznałeś tych wszystkich ludzi?

- Starego tej kobiety poznałem w pudle, czyli tam, gdzie ty

wylądujesz, jeśli nie będziesz naprawdę uważał na siebie.

- Słyszałem już tę śpiewkę. Mogę ją nawet zanucić.

- Nie wiem, w co, do diabła, wpakowałeś się dzisiaj, Tommy, ale ci

federalni to byli potężni faceci z poważnym zadaniem, a nie jakieś
gryzipiórki przeprowadzające wywiad środowiskowy. Domyślam się, że za
godzinę będą mieli podsłuch na twojej linii.

- Dzięki, Willie. Zadzwonię do ciebie.

O kurde. Jeśli FBI było trochę szybsze, niż oceniał Willie, to mieli

teraz telefon i adres domowy Kelly.

Potrzebowałem pieniędzy. Pomyślałem, że zamrożenie mojego konta

bankowego zajmie FBI parę godzin, musiałem się więc pospieszyć i wyjąć
parę dolarów na bieżące potrzeby. Sklep całodobowy obok McDonalda miał
na słupie logo ATM, poszedłem więc tam i wybrałem z mojego rachunku
bieżącego trzy setki. Kupiłem też colę i torebkę suszonego mięsa.

Jadąc do Waszyngtonu, starałem się spojrzeć na wszystko z

dystansu.

FBI! Jakim sposobem włączyli się w ten syf tak szybko?

Dlaczego Kelly Erlanger ukradła mój samochód i zwiała?

Kto chciał śmierci tych wszystkich ludzi w tajnym ośrodku?

Prawdopodobnie Rosjanie. Jeśli Erlanger mówiła prawdę, to było oczywiste,
że Rosjanie chcieli śmierci swojego byłego archiwisty i zniszczenia akt. Ale
zabójcy nie byli Rosjanami - dałbym za to głowę.

Michaił Gonczarow znalazł chatę nad rzeką dobrze po zachodzie

słońca, tuż przed zapadnięciem zupełnych ciemności. Wlókł się wzdłuż
strumyka, kiedy doszedł do przepustu i drogi. Za drogą była rzeka.

Był strasznie zmarznięty, bo ubranie miał zupełnie przemoczone od

deszczu, tak przemarznięty, że ledwo się trzymał na nogach.

Nic już nie myślał, tylko szedł, starając się nie upaść.

Stojąc na drodze, kiedy się ściemniało, nie widział nawet, w którą

stronę płynie ta rzeka. Zresztą nie miało to znaczenia. W dół czy w górę
rzeki, co za różnica? Bez żadnej świadomej myśli skręcił w prawo, bo był
praworęczny, i poszedł drogą.

Nie zaszedł daleko, kiedy natknął się na drogę odchodzącą od tej,

którą szedł, w prawo, od rzeki. Podążył nią. Po stu metrach trafił na chatę.
Nie paliło się w niej światło, nie stał przed nią żaden samochód.

Zebrawszy resztkę sił, wdrapał się po trzech stopniach na werandę,

sprawdził drzwi. Zamknięte. Na kłódkę.

Umysł archiwisty zaczął znowu pracować. Jeśli nie będzie miał

dachu nad głową i ciepła, w nocy umrze z wyziębienia.

Obok chaty leżał stos drewna. Użył polana jako młotka i zaczął nim

walić w kłódkę. Powbijał sobie drzazgi w dłonie, ale po tłuczeniu, które
zdawało się trwać wieczność, z drewnianych drzwi wysunął się skobel.

Macając wokół siebie w chacie, znalazł łóżko z kocami i owinął się

jednym z nich. Pośrodku jedynej izby stał żelazny piecyk. Szukając po
omacku w ciemnościach, Michaił znalazł zapałki, gazety i drewno.

Udało mu się jakoś rozpalić w piecu, a potem dokładał do ognia,

dopóki w palenisku nie mogło się już zmieścić więcej drewna. Kiedy w
piecu trzaskało i strzelało, a w pomieszczeniu rozchodziło się ciepło,
Michaił Gonczarow otulił się ciaśniej kocem i zatopił w najbliższym fotelu.

Nie mógł zasnąć. Przez głowę przebiegały mu wciąż te same obrazy

- ogień, strzały, krew, zastygła w chwili śmierci twarz żony, twarze z
przeszłości, akta, strach... przerażenie!

Przy zachmurzonym niebie noc była bardzo ciemna. Deszcz w końcu

ustał. Od czasu do czasu samochody osobowe i ciężarówki zalewały mi
przednią szybę wodą rozpryskiwaną przez koła, byłem więc zajęty
uruchamianiem wycieraczek, ale cały czas starałem się wymyślić, co, do
diabła, powinienem zrobić.

Nie podobało mi się, że znalazłem się w tak trudnym położeniu.

Oczywiście zanim zmuszono mnie szantażem do wstąpienia do CIA,
ładnych parę lat starałem się przechytrzyć prawo, ale zawsze byłem
drobiazgowo przygotowany przed zrobieniem pierwszego kroku. Nigdy nie
byłem ścigany.

Zabawne, jak układa się życie. Gdyby mój wspólnik w tym skoku na

ogromny diament nie został przyskrzyniony i nie zakapował mnie, mógłbym
nadal działać w tej branży. Nigdy nie zapomnę dnia, kiedy naganiaczka z
CIA dorwała mnie po wykładzie i zaproponowała wspólny lunch w stołówce
studenckiej. Miałem zaledwie miesiąc do ukończenia Wydziału Prawa na
Stanfordzie. Pytała mnie o plany po studiach, jej słowa brzmiały tak
niewinnie. Kiedy skończyłem wstawianie kitu, zauważyła, że śledztwo w
sprawie kradzieży diamentu Peabody z Museum of Natural History w

Waszyngtonie mogłoby dać każdej firmie prawniczej zainteresowanej
zatrudnieniem mnie powód do namysłu. Naturalnie, w miarę rozwoju
konwersacji, CIA znalazła się na pierwszym miejscu listy firm, w których
chciałbym pracować.

Teraz byłem czysty jako urzędnik poczty, plasujący się w środku

wielkiej amerykańskiej klasy średniej, z wszelkimi jej atrybutami - kartami
kredytowymi, rachunkiem oszczędnościowym i otrzymywanym co miesiąc
zielonym czekiem poborów. Ale tego nieszczęsnego, mokrego lipcowego
wieczoru przekładający papiery urzędnik państwowy unikał przedstawicieli
prawa, jakby nigdy nie przekonano go, by zgodził się na dodanie swojego
nazwiska do listy płac pracowników służby cywilnej. A niech to...

Nie miałem w samochodzie mapy północnej Wirginii, zatrzymałem

się więc przy sklepie całodobowym w Manassas i kupiłem. Pół godziny
później jeździłem wolno po pewnym osiedlu w Burke, w Wirginii,
wypatrując mojego wozu.

No i stał, czerwony i brudny, na podjeździe do domu Erlanger.

Przejechałem obok niego i zlustrowałem całą dzielnicę. Było to

nowe osiedle, z ulicami o pretensjonalnych nazwach, wszystkimi
kończącymi się ślepo, i małymi dwukondygnacyjnymi domami,
pomalowanymi na brunatny kolor. Sądząc po wysokości drzewek
posadzonych przez dekoratorów, osiedle mogło mieć ze trzy lata. Każdy
dom miał garaż i podjazd - na ulicy nie było ani jednego samochodu.
Mnóstwo latarni, ogródki z płotami powstrzymującymi psy i małe dzieci.

Jeśli FBI było również na tropie Erlanger, to ludzie z Biura byli

gdzieś tutaj, obserwowali i czekali na mnie. Nawet jeśli nie dowiedzieli się
jeszcze, że Kelly wyszła cało z porannej masakry, to jeśli założyli podsłuch
na linii do warsztatu, byli już tutaj albo w drodze.

W żadnym z samochodów stojących na podjazdach nikogo nie

zobaczyłem.

Mogli czekać w domu Erlanger.

Był tylko jeden sposób, żeby to sprawdzić. Zaparkowałem na jej

podjeździe, za moim samochodem. Za siedzeniem starego mercedesa ledwie
było widać MP5. Drzwi od strony kierowcy były zamknięte.

Ale nie drzwi od strony pasażera!

Elektryczny system zamykania tych drzwi był od miesięcy zepsuty -

trzeba je było zamykać ręcznie. Widocznie Erlanger nie sprawdziła drzwi od
strony pasażera po naciśnięciu na guzik.

W magnetycznym pudełku pod fotelem kierowcy trzymałem

zapasowy kluczyk. Bardzo mnie kusiło, by wskoczyć do benza i dać dyla.
Przez kilka sekund stałem obok samochodu z kluczykiem w ręku, myśląc o
tym.

Kelly Erlanger była kretynką - dowiodła tego, kradnąc mój

samochód. Ostatnią rzeczą, na którą miałem ochotę, było bawienie się w
wybawcę jakiejś skończonej idiotki, która myślała, że mogę być płatnym
zabójcą.

Zawsze jeszcze mogłem zadzwonić do tego gościa w Staunton,

powiedzieć mu, gdzie stoi ten grat, i przesłać mu kluczyki.

Oczywiście faceci, którzy rozwalili wszystkich tych ludzi tego ranka,

wciąż ganiali na swobodzie, a ci, którzy ich wysłali, na pewno niedługo się
wnerwią.

W salonie Erlanger paliło się światło. Nie widziałem żadnych

wystających głów. Ta głupia cipa dzwoniła pewnie do cholernych gliniarzy.

Zmełłem w ustach pięcioliterowe słowo, które - jak myślałem -

podsumowuje tę sytuację, i przeniosłem pistolet maszynowy do grata z
wypożyczalni. Moje ubranie i trochę narzędzi do włamań znajdowało się w
bagażniku benza, więc je też przeniosłem. Bóg wie, kiedy znowu zobaczę
tego wraka - a benz był całkowicie spłacony. Zamknąłem klapę bagażnika
benza, sprawdziłem, czy zamek zaskoczył, a potem, podchodząc do jej
frontowych drzwi, wybrałem wytrych.

Słyszałem, że w środku jest głośno - muzyka albo gadanie.

Pięć dolców przeciwko pączkowi, że rozmawia z oficerem

dyżurnym.

Przekręciłem gałkę w drzwiach, upewniłem się, że są zamknięte na

klucz, a potem włożyłem wytrych w otwór zamka.

Przyszło mi do głowy, że znajdę się w niezłych opałach, jeśli ma

pistolet. Zrobiła na mnie wrażenie politycznie poprawnej, to znaczy
feministki opowiadającej się za zakazem przerywania ciąży, przeciw prawu
do posiadania broni palnej i za lub przeciw całej reszcie tej litanii, ale, do
diabła, w dzisiejszych czasach nigdy nie wiadomo. Może nosiła na wszelki
wypadek jakąś pukawkę w torebce. Boże, proszę, nie pozwól jej mnie
zastrzelić!

Utrzymując nacisk na klamkę, grzebałem w zamku wytrychem.

Poczułem, że jedna z zapadek idzie w górę. Brutalnie operowałem
wytrychem, to zwalniając nacisk na klamkę, to łagodnie go zwiększając,
starając się, by wszystkie zapadki jednocześnie odskoczyły i by je
przytrzymać w górze.

Po siedmiu czy ośmiu próbach drzwi się otworzyły. Tak!

Rozmawiała przez telefon, patrząc na mnie dzikim wzrokiem i

wrzeszcząc:

- Właśnie wchodzi!

Musiałem budzić swoim widokiem przerażenie - to był długi dzień i

widziałem zbyt wielu martwych ludzi, z których kilku sam zabiłem.

Skoczyłem do niej i zanim zdążyła nawiać, dałem jej raz w szczękę.

Padła jak worek ziemniaków.

Walizka pełna papierów stała na podłodze obok stolika na kawę.

Kiedy się pojawiłem, Kelly przeszukiwała jej zawartość.

Upchnąłem wszystko w walizce i starałem się ją zamknąć. Musiałem

położyć ją na podłodze i przycisnąć wieko kolanem, żeby zaskoczyły zamki.
Potem zarzuciłem Kelly na ramię. Na tarasie postawiłem walizkę i
zamknąłem drzwi, dociskając je do ościeży, dopóki nie szczęknął zamek.
Musiałem nie myśleć jasno, bo zadałem sobie trud starcia odcisków palców
z klamki. Jakby nie wiedzieli, kim jestem.

Walizka powędrowała do bagażnika grata. Kelly na fotel pasażera.

Na ulicy zerknąłem na zegarek. Ile miałem czasu?

Odjechałem w stronę wyjazdu z osiedla, tak daleko od jej domu, jak

mogłem, nie tracąc go z pola widzenia, to znaczy niespełna siedemdziesiąt
metrów, bo ulica biegła po takim łuku. Był tam dom z ciemnymi oknami i
tablicą z napisem NA SPRZEDAŻ na trawniku, cofnąłem się więc na
podjazd i zgasiłem silnik. Potem potraktowałem taśmą samoprzylepną jej
nadgarstki i usta, a następnie przykleiłem ramiona Kelly do pasa
bezpieczeństwa, żeby nie mogła się z niego wyzwolić. Jęczała i zaczęła
odzyskiwać przytomność, kiedy zapiąłem ten pas. Sprawdziłem jej szczękę -
nie wyglądała na złamaną, chociaż siniec zaczął na moich oczach robić się
żółty i fioletowy i puchnąć.

Powoli oprzytomniała i zaczęła się szarpać, kiedy zdała sobie sprawę

z tego, że jest skrępowana. Patrzyła na mnie dzikim wzrokiem.

- Zadzwoniłaś na dziewięćset jedenaście? Zrobiła wyzywającą minę.

- Posiedzimy sobie tutaj i zobaczymy, kto się pojawi - powiedziałem

i opuściłem szybę z mojej strony, by wpuścić trochę świeżego powietrza i
usłyszeć helikopter, gdyby jakiś nadleciał.

Po dwóch czy trzech minutach się uspokoiła. Przynajmniej przestała

się wiercić i próbować uwolnić. Ignorowałem jej miny, po prostu
obserwowałem ulicę. Już prawie doszedłem do wniosku, że wszyscy
mieszkańcy osiedla zakopali się na noc w łóżkach, kiedy nadszedł
wytrzymały jegomość z psem na smyczy. Widocznie pies musiał załatwić
swoją potrzebę. Gość nie zwrócił na nas uwagi, nawet nie spojrzał w stronę
samochodu.

Minęło dziesięć minut, potem piętnaście. Od czasu do czasu

patrzyłem na zegarek. Kiedy przeszło dwadzieścia minut, zauważyłem:

- Tym wirginijskim glinom się nie spieszy. Dobrze, że cię nie

mordowano ani nie gwałcono, nie?

Po dwudziestu dwóch minutach nadjechał dziesięcioletni rzęch z

łomoczącymi głośnikami basowymi i zatrzymał się na podjeździe dwa domy
od Erlanger. Kierowca wszedł do środka.

Źli chłopcy przybyli dwoma nieoznakowanymi samochodami

dwadzieścia siedem minut po tym, jak zaparkowałem na tym podjeździe.
Kiedy koło nas przejeżdżali, pchnąłem Kelly w dół i schowałem głowę.
Samochody przejechały powoli, jeden za drugim. Co najmniej dwóch ludzi
w każdym. Zatrzymali się przed domem Erlanger, wyłączyli światła.

- Nie wyglądają mi na gliny - zauważyłem. - Cywilne ciuchy, bez

radiowozów.

Wpatrywała się w nich uważnie. Chociaż byli około

siedemdziesięciu metrów od nas, ich sylwetki rysowały się wyraźnie w
świetle latarni ulicznej. Jeden z tej czwórki pozostał, reszta poszła w stronę
domu i zniknęła z pola widzenia.

- Dosyć widziałaś? - zapytałem.

Po raz pierwszy spojrzała na mnie. W jej oczach był strach.

Uruchomiłem silnik, włączyłem światła i ruszyłem ku wyjazdowi z

osiedla. Nikt za mną nie pojechał.

Kiedy wjeżdżaliśmy na autostradę, zerwałem taśmę z jej ust.

Wrzasnęła.

- Boli jak cholera, nie?

- Kim jesteś?

- Już pani mówiłem. Tommy Carmellini, CIA.

- Kim byli ci ludzie tam?

- Na pewno nie gliniarzami pędzącymi z pomocą uczciwemu

płatnikowi podatków w kłopotach.

- Przyjechali mnie zabić, prawda?

- Prawdopodobnie. - Wzruszyłem ramionami. - Mój znajomy dostał

twój adres z firmy telefonicznej. Dotarłem do ciebie pierwszy tylko dlatego,
że znałem twoje nazwisko.

- Dlaczego mnie, na miłość boską?

- Ktoś nie chce, żeby ktokolwiek czytał notatki Gonczarowa.

Widziałaś je. Możesz za dużo wiedzieć.

- Nic nie wiem! - wrzasnęła, a potem zaczęła szlochać.

Od niedawna nie miałem dla niej współczucia. Ta idiotka ukradła mi

samochód, który stał teraz porzucony na jej podjeździe. Wyparowała nawet
ta znikoma szansa, którą wcześniej miałem, by wykaraskać się z kłopotów.
Ci zabójcy szukali bez wątpienia również mnie.

Znowu zaczął padać deszcz. Włączyłem wycieraczki i starałem się

skoncentrować na prowadzeniu samochodu, ale było to niemożliwe. Co
powinienem teraz zrobić? Jak miałem nadal być o krok przed płatnymi
zabójcami, którzy pojawili się, kiedy ktoś wezwał policję? Jeśli policja,
świadomie czy niechcący, dawała im cynk, to bez wątpienia maczała w tym
palce również FBI. Do diabła, może ci zabójcy byli z FBI.

Poczułem się jak facet, który jedzie na własną egzekucję.

- Zdejmij ze mnie tę taśmę - powiedziała.

- Masz zamiar może wyskoczyć na pierwszych światłach?

- Nie.

Pomyślałem, że wyjaśnienie sobie paru spraw nie zaszkodzi.

- Ci ludzie przyjechali, żeby nas zabić, moja pani. Myślałem, że się

niedługo pojawią, szukając ciebie, i dlatego przyjechałem zabrać cię
stamtąd.

- Rycerz w lśniącej zbroi - powiedziała zgryźliwie.

- Ostrzegłem cię. Chcesz wysiąść, twoja sprawa. Wysadzę cię, gdzie

powiesz. Dzwoń do glin, FBI, swojego szefa, chłopaka, mamy, do kogo
chcesz. Jak ktoś cię zabije, trudno. Taki los.

Zjechałem na pobocze i zerwałem taśmę z jej rąk. Musiało boleć jak

cholera, ale stłumiła krzyk.

- Masz przy sobie komórkę? - zapytałem, kiedy znowu ruszyliśmy.

Otarła twarz połą bluzki. Kiedy skończyła, powiedziała: - Tak.

- Mogę z niej skorzystać?

Wyjęła ją z kieszeni i podała mi. Wyrzuciłem ją przez okno.

ROZDZIAŁ 7

W ten dżdżysty ranek w okolicy, w której mieszkał mój wspólnik z

warsztatu, Willie Drut, było spokojnie. Przejechałem raz, wypatrując
samochodów z siedzącymi w nich ludźmi. Nikogo nie zobaczyłem,
zdecydowałem się więc skorzystać z komórki zabitego.

Włączyłem ją, poczekałem, aż znajdzie sieć, a potem wybrałem

numer Williego.

- Taa - warknął Willie, podnosząc słuchawkę. W taki sam sposób

odbierał telefony w warsztacie - brzydki zwyczaj, który starałem się mu
wyperswadować.

- To ja.

Mówił mi z tuzin razy, że poleganie na tym, iż ludzie rozpoznają

twój głos, jest nieuprzejmością, pułapką ego, ale nie miałem zamiaru tego
zmieniać, dopóki nie zacznie mówić „halo” w konwencjonalny sposób. No
dobra, obaj byliśmy trochę dziecinni.

- Gdzie jesteś?

- Przejeżdżam twoją ulicą.

- Daj mi dwie minuty i przejedź jeszcze raz. Wskoczę.

- To czterodrzwiowy sedan, biały. Nie benz.

- Dobra.

Stał na ganku, kiedy zahamowałem i się zatrzymałem. Miał zamiar

wsiąść na siedzenie dla pasażera. Kiedy zobaczył Kelly, usiadł z tyłu.
Ruszyłem, zanim zdążył zamknąć drzwi.

- Kelly Erlanger, Willie Varner.

W tym momencie nie rozmawiała ze mną - pewnie jeszcze się

boczyła, że wyrzuciłem jej telefon, ale rzuciła Williemu:

- Cześć.

Burknął coś, a potem zwrócił się do mnie:

- Carmellini, ty idioto, w co tym razem wpakowałeś swoją durną

dupę?

Patrząc w lusterko wsteczne, opowiedziałem mu otwarcie o

wszystkim, niczego nie pomijając. Oczywiście informacja o aktywiście była
tajna, podobnie jak o istnieniu ośrodka CIA nad Greenbrier River. Będąc
byłym przestępcą, Willie Varner nie dostałby certyfikatu bezpieczeństwa,
nawet gdyby zależało od tego jego życie. Tamtego wieczoru widziałem to
tak, że jeszcze jedno złamanie przysięgi o zachowaniu tajemnicy i tak już
nie może bardziej zszargać mojego imienia. W końcu co, do diabła, zabójcy
tamtego ranka też pewnie nie mieli certyfikatu bezpieczeństwa.

Kiedy skończyłem tę żałosną opowieść, Willie cicho gwizdnął.

- Jezu, Carmellini, wysłać cię na dzień z miasta, a rozpętasz piekło.

Nigdy jeszcze nie widziałem, żebyś tak głęboko siedział w gównie. Trzeba
będzie koparki, żeby się z tego wydobyć.

- Miałem im się dać zastrzelić?

- Wygląda na to, że wcześniej czy później i tak ktoś to zrobi.

- Pomożesz mi czy nie?

- No jasne. Jutro z samego rana polecę do Langley i poproszę o

spotkanie z dyrektorem. Powiem mu, żeby to wszystko posprzątał.

- Wspaniale.

- Co na przykład chcesz, żebym zrobił? Podniosłem telefon

komórkowy i podsunąłem mu go.

- Zabrałem to facetowi, który prowadził ten samochód, co się

rozwalił. Musi być w nim kupa numerów. Chcę wiedzieć, czyje to numery.
Wszystkie.

Nie sięgnął po komórkę.

- Nie chcę wracać do pierdla - powiedział. - Byłem tam i nie

podobało mi się.

Zdjąłem nogę z pedału gazu i zrobiłem na fotelu półobrót, żeby na

niego spojrzeć.

- No dobra! - Chwycił telefon. - Niech cię szlag, Carmellini.

Kiedy wracaliśmy pod jego dom, mruczał pod nosem - naturalnie na

tyle głośno, bym go słyszał.

- Jakbym miał za mało cierpień w życiu... teraz cholerni ruscy

zabójcy.

Nigdy nie udało mi się nic zrobić z Williem, kiedy zaczynał się

dąsać, więc i tym razem nie próbowałem. Kelly Erlanger wiedziała, że nie
ponoszę winy za ten syf, a też była urażona.

- Jeśli rozwalą mi drzwi, Carmellini, i moją czarną dupę, to będę cię

męczył w piekle przez całą wieczność.

Wysiadł i trzasnął drzwiami. Kiedy odjeżdżaliśmy, Erlanger

zapytała:

- A jeśli zadzwoni na policję?

- Nie zadzwoni - zapewniłem ją. - Willie Varner jest moim

najlepszym przyjacielem.

Wydała wulgarny dźwięk, który zignorowałem.

Erlanger dąsała się, niewątpliwie zła, że zabójcy jej nie dorwali,

kiedy przypomniałem sobie o Dorsey O’Shea.

Hmm, dlaczego nie, powiedziałem sobie. Ta bogata panna

mieszkająca w małym trzykondygnacyjnym ceglanym szałasie z
piętnastoma czy dwudziestoma pokojami, pięcioma kominkami i tuzinem
toalet miała przecież wobec mnie dług wdzięczności za to, że wiosną
wyciągnąłem jej zgrabną dupcię ze szponów pornoprzyjaciela. Na pewno
nie miałaby nic przeciwko temu, gdybym wpadł tam bez zapowiedzi z Kelly
Erlanger i ukrył się na parę dni przed przedstawicielami prawa i wyjętymi
spod prawa.

Skierowałem samochód w stronę domu Dorsey. Jechaliśmy już od

piętnastu czy dwudziestu minut, kiedy Kelly zapytała:

- Dokąd jedziemy?

- Do mojej znajomej.

- Jest chirurgiem plastycznym? Potrzebujemy jakiegoś, jeśli chcemy

przeżyć ten rok.

- Nie. To bogata dama z towarzystwa. Nie przepracowała w życiu ani

jednego dnia, odziedziczyła fortunę, kiedy jej rodzice wykazali się taką
przyzwoitością, że umarli młodo.

- No to skąd ty ją znasz?

- Przez pewien czas byłem jej zabawką - odparłem nonszalancko.

- Dobry Boże! Musi być starowinką, jeśli nie zdołała znaleźć kogoś

lepszego.

- Jest zasuszoną staruszką - warknąłem. - I ma służbę. Pokojówkę i

kucharza. Lepiej trzymaj buzię na kłódkę i pozwól, że ja będę gadał, bo
inaczej wylądujemy w szufladach w kostnicy.

- To twój występ, bohaterze. Będę się do ciebie tuliła, patrzyła ci

głęboko w oczy, kiedy będziesz ją przekonywał, żeby nas przyjęła. Ale chcę
mieć własną sypialnię.

Nie miałem zamiaru mówić Erlanger o obrabowaniu skrytki

bankowej dla O’Shea.

- Nie znasz Dorsey - wyjaśniłem. - To przyjaciółka. Z radością mi

pomoże. Sama się przekonasz.

Dorsey O’Shea miała długi, kręty podjazd, co było super, z drogi nie

było widać domu.

Przed chałupą stał porsche. Nie sądziłem, że należy do Dorsey, bo

zawsze parkowała w garażu z tyłu domu. Zaparkowałem mojego grata za
tym cackiem i wyciągnąłem z bagażnika walizkę. Kelly weszła po schodach
na reprezentacyjny ganek i nacisnęła dzwonek.

Dołączyłem do niej z walizką.

Po chwili zapaliło się światło na ganku.

Usłyszałem, że ktoś przekręca klucz w drzwiach, a potem się

otworzyły.

Dorsey miała na sobie seksowną jedwabną sukienkę i widać było, że

niewiele więcej, i była w szpilkach. W ręku trzymała kieliszek wina. Było
brutalnie oczywiste, że coś przerwaliśmy.

- Co ty, na Boga, tutaj robisz, Carmellini? - warknęła.

Kelly Erlanger zachichotała. Oparła się o framugę drzwi i zakryła

dłonią usta, a kiedy nie mogła już opanować śmiechu i walczyła o haust
powietrza, jej ramiona zaczęły się trząść.

Ściągnąłem jej ręce w dół.

- Hej, weź się w garść.

Cała jej twarz się wykrzywiła i Kelly straciła panowanie nad sobą.

Po prostu się załamała.

Wziąłem ją na ręce i wmaszerowałem do środka, odsuwając Dorsey

na bok.

- Weź tę walizkę - warknąłem do O’Shea. - Ta kobieta przeszła

piekło i potrzebuje miejsca do spania.

Kiedy szedłem wielkimi krokami przez salon Dorsey ku okazałej

klatce schodowej, rzuciłem okiem na obiekt jej romantycznych pragnień,
łysiejącego bubka z dwudziestoma funtami nadwagi, który stał przy
kominku z rozdziawionymi ustami.

W pokoju gościnnym, który wybrałem, było przytulne podwójne

łóżko - zasłane.

- Wdzięczni bylibyśmy za szklankę whisky z lodem - powiedziałem

Dorsey, która weszła za mną na górę i stała w drzwiach, wykręcając sobie
palce. Czmychnęła. Zdjąłem Erlanger buty i położyłem ją pod kołdrę, po
czym siadłem na brzegu łóżka, kiedy starała się zapanować nad swoim
szlochaniem.

- Jak będziesz dalej się tak mazać, to dostaniesz strasznej czkawki.

Po chwili wróciła Dorsey z trunkiem. Wziąłem łyk, by sprawdzić,

jaki ma smak, a potem podsunąłem ją Kelly. Potrząsnęła głową.

- No dalej, to lekarstwo. Uspokoi cię.

Ujęła szklankę obiema dłońmi i pociągnęła duży łyk, jakby to było

mleko.

Szloch ustał. Czknęła raz, a potem znowu żłopnęła.

- Jak możesz być taki spokojny? - zapytała. Dorsey wciąż była w

pokoju. Słyszałem, jak się rusza za moimi plecami.

- A co powinienem robić?

- Nie wiem. - Popracowała jeszcze nad whisky.

- Najlepsze, co możemy zrobić dla zamordowanych, to postarać się,

żeby ich zabójcom nie uszło to na sucho.

Pomyślała nad tym i skinęła głową.

- Ale żeby to zrobić, musimy żyć.

- Dobrze.

- Ci ludzie dopadli Gonczarowa w ściśle tajnej kryjówce. Lepiej,

żebyśmy się zastanowili, jak się to udało, zanim pójdziemy z tym na policję
czy do FBI. Popełnimy jeden błąd i już jesteśmy martwi.

Wytrząsnęła do gardła resztkę whisky, po czym wzięła kostkę lodu i

zaczęła ją głośno ssać. Popatrzyła na Dorsey, a potem spojrzała mi w oczy.

- Chcę, żeby te sukinsyny gryzły piach.

- I o to chodzi. - Wstałem i wziąłem pustą szklankę. - Dobrze się

wyśpij. Porozmawiamy rano. Ostrzegam cię, do nikogo nie dzwoń. Zabójcy
wiedzą, że uciekliśmy. Poruszą ziemię i niebo, żeby nas znaleźć. Nie
ułatwiajmy im tego.

- Mam chłopaka - zaoponowała. - Oraz rodziców i parę przyjaciółek,

które obchodzi mój los. Będą się strasznie martwić.

- My będziemy się o to martwić, kiedy... i jeśli... twoje nazwisko

trafi do gazet.

- Nie myślisz, że...?

- Ale prasa nigdy nie słyszy szeptu. Teraz się prześpij.

Porozmawiamy rano.

- Dobrze.

Wypchnąłem Dorsey z pokoju i zgasiłem światło, po czym

zamknąłem drzwi.

- Co to za facet? - zapytałem Dorsey, mając na myśli tego pulpeta

przy kominku.

- To tylko przyjaciel.

- Przepraszam, że się tak do ciebie władowałem. Jeśli go spławisz,

powiem ci, jak nam minął dzień.

Trzeba przyznać, że Dorsey nie wahała się ani chwili. Zeszła przede

mną na dół. Poszedłem do kuchni, kiedy żegnała się ze swym gościem.
Wiedziałem, gdzie są trunki i lód, zrobiłem więc sobie drinka, gdy go
odprowadzała. Kiedy weszła do kuchni, siedziałem w kąciku śniadaniowym
przy burbonie i kawałku sera z lodówki.

Nalała sobie wina, a potem usiadła naprzeciwko mnie.

- Jak leci? - zapytałem tonem towarzyskiej rozmowy. Zbyła to.

- Rozmawiając z tą kobietą na górze, użyłeś słowa zabójcy. Oby to

nie była prawda.

- Twój kucharz i pokojówka. Są tu dzisiaj? - Nie.

Wzruszyłem ramionami. Potrzebowaliśmy jej współpracy,

opowiedziałem jej więc o trupach w deszczu, zabójcach i pożarze.

Archiwista obudził się, kiedy piec zaczął stygnąć. Przypomnienie

sobie, gdzie jest i dlaczego, zajęło mu kilka sekund. W piecu wciąż żarzyły
się węgle, dołożył więc drewna. Zostawił drzwiczki pieca otwarte, a kiedy
drewno się zajęło i buchnęły płomienie, zaczął przy tym małym świetle
badać otoczenie.

W chacie nie było elektryczności. Znalazł świeczkę i zapalił ją.

Trzymając ją w ręku, przejrzał zawartość szafki. Jego wzrok przyciągnęło
pudełko krakersów. Zdjął mokre ubranie i rozwiesił je na krześle, żeby

wyschło, a potem owinął się kocem i zabrał do herbatników. Wzdłuż ściany
naprzeciw drzwi były prycze. W jednym rogu stały wędki. Na kołku obok
drzwi wisiała stara kurtka. W tej małej chacie było przytulnie i ciepło,
zupełnie jak na jego daczy w Rosji, gdzie jeździł na wakacje. Z Bronką.

To wszystko minęło, skończyło się. Bronia nie żyła, została

zamordowana.

Zabójcy pewnie wkrótce go znajdą. Gdyby myśleli, że zginął w

ruinach placówki CIA, miałby trochę czasu, zanim przyjdą. Ale przyjdą.
Tego Michaił Gonczarow był pewien. Znał tajną policję rosyjską - przez
ponad dwadzieścia lat czytał jej akta. Nigdy nie dawała za wygraną. Ścigała
wrogów państwa na krańcach ziemi, bez względu na koszta, bez względu na
to, ile czasu to zajmowało. Dorwą go. Pewnego dnia odnajdą go i zabiją.
Było to tak pewne jak to, że ziemia się obraca.

Przehandlował swoje i jej życie za...

Za co?

Dołożył drewna do pieca i siedział, gapiąc się na płomienie.

Całe życie przeżył otoczony złem. W końcu pochłonęło ono

wszystkich, których kochał. Pochłonęło wszystko i zostawiło go z niczym.

ROZDZIAŁ 8

Kiedy skończyłem streszczenie wydarzeń tego dnia, Dorsey O’Shea

zapytała:

- Kim ty jesteś, Tommy? Tak naprawdę. Siedziała naprzeciw mnie w

kąciku śniadaniowym w tej jedwabnej sukience, w której wyglądała, jakby
nie miała nic pod spodem, z brodą opartą na ręku, patrząc na mnie
zwężonymi oczami.

- Po prostu facetem, który się wpakował w szambo powyżej głowy.

- Chyba nie oczekujesz, że uwierzę w te wszystkie brednie, co? -

Wstała. - Zabójcy, roztrzaskane samochody, rosyjscy szpiedzy... Zupełnie
jak w filmie. Takie rzeczy nie zdarzają się w prawdziwym życiu. Przestań
mi wciskać kit!

Ironiczna wymowa tej sytuacji nie uszła mojej uwagi. Dlaczego

kobiety nie wierzą mi, kiedy mówię im prawdę, ale za to kupują każde
słowo, kiedy je okłamuję? Dokończyłem drinka i wstałem.

- Pomóż mi rozładować samochód.

Nie chciała - to było jasne. Starając się wymyślić jakiś sposób

wyrzucenia mnie z domu, niechętnie powlokła się za mną. Pierwszą rzeczą,
którą wyjąłem z bagażnika, był MP5. Podałem jej peemkę.

- Trzymaj. I uważaj, jest załadowany.

Wziąłem swoją torbę, zamknąłem bagażnik, a potem poszedłem

pierwszy do domu. Szła za mną, niosąc pistolet w obu rękach.

Usiadłem na jednej z kanap koło kominka, wziąłem od niej broń i

położyłem na podłodze.

- To pistolet maszynowy?

- Tak.

- Nigdy wcześniej czegoś takiego nie widziałam.

- Pomóż mi z tą walizką.

Walizka stała obok kanapy. Obróciłem ją i otworzyłem, a potem

wyjąłem parę garści papierów, które były tam upchnięte jak śmieci. Podałem
jej kilka.

Gonczarow miał drobne, czarne, prawie niemożliwe do odczytania

pismo. To, że pisał cyrylicą i po rosyjsku, też nie pomagało. Równie dobrze
mógłbym starać się odczytać sanskryt. Przez chwilę zastanawiałem się nad
ich autentycznością - ciała, które widziałem rano, były jak najbardziej
prawdziwe, a człowiek, którego zastrzeliłem, nie udawał, że zginął, ale nie
miałem żadnego dowodu na to, że Kelly mówiła prawdę, twierdząc, iż są to
wykradzione kopie akt KGB. Czy naprawdę nimi były?

Po chwili Dorsey włożyła kartki, które jej dałem, z powrotem do

walizki. Dołożyła do kominka dwa polana, poszturchała je, a potem usiadła
obok mnie na kanapie i gapiła się markotnie na płomienie.

Cisza narastała.

- Ten facet to narzeczony? - zapytałem w końcu.

- Och, nie. Zerwaliśmy wiele miesięcy temu. - Wzruszyła

lekceważąco ramionami. - Geoff jest artystą z zewnątrz. Myślę o
sponsorowaniu go.

- Z zewnątrz? Robi rzeźby w parku?

- Nie, głuptasie. Jest poza środowiskiem. Nie ma formalnego

wykształcenia artystycznego.

- Och. - Płomyki wystrzeliły parę razy w górę, a potem ogień się

ustatkował. - To ja chyba też jestem artystą z zewnątrz.

Obrzuciła mnie miażdżącym spojrzeniem.

- Jak to się stało, że nigdy nie zaproponowałaś mi swojego

sponsorowania?

- Na rany Chrystusa, Tommy! Zabiłeś dzisiaj paru ludzi, a teraz

siedzisz przed moim kominkiem i silisz się na dowcipy.

- Jestem po prostu szczęśliwy, że żyję.

- Nigdy nie spotkałam tak bezdusznej osoby.

Wydałem brzydki odgłos. Potem zrzuciłem buty, przeciągnąłem się,

poruszałem palcami u stóp i pozwoliłem sobie na potężne ziewnięcie.
Szczerze mówiąc, czułem się całkiem dobrze... byłem zmęczony i
odprężony. Musisz przyznać, że bycie żywym ma swoje zalety.

- Chcę się napić - powiedziała i wstała. - A ty?

- Pewnie. Proszę whisky.

Kiedy wyszła, rozejrzałem się po pokoju. Wyglądało na to, że nic nie

zmieniła od czasu, kiedy tu ostatnio byłem, kiedy myślałem, że ona i ja...

Pradziadek Dorsey był przemytnikiem, przekupywał gliny, sędziów i

urzędników z powiatu, urządzał strzelaniny z konkurencją, te wszystkie
sprawy... przyzwoicie się wzbogacił i wycofał z interesu, kiedy zniesiono
prohibicję. W latach trzydziestych kupił tę posiadłość i wybudował
rezydencję. Miał ją zaledwie parę lat, kiedy pewnej nocy, podczas snu,
przestał tykać jego zegar.

Jedyna córka przemytnika wyszła za mąż za wygadanego

komiwojażera, który uważał, że nadchodzi era samochodów. Za pieniądze
przemytnika stworzył pod koniec lat trzydziestych sieć salonów
samochodowych wokół Waszyngtonu. Wzbogacił się podczas II wojny
światowej i po niej, kiedy gwałtownie wzrosła liczebność ludności
Waszyngtonu i nastąpił masowy exodus na przedmieścia.

Córka sprzedawcy samochodów, matka Dorsey, była hipiską.

Wymykała się do San Francisco, paliła trawkę, śpiewała pieśni o pokoju i -
według własnej córki - realizowała hasło wolnej miłości niemal do
wyczerpania. Razem z ojcem Dorsey - też hipisem, który dzięki małżeństwu
z mamą Dorsey nie musiał sobie kalać rąk żadną pracą - wypełniała czas
manifestami, politycznymi demonstracjami, ogólnym opieprzaniem się i
zażywaniem rekreacyjnych narkotyków. Parę razy przyłączyli się do komun.
Kiedy byli w Kalifornii, gdzie brali udział w protestach przeciwko wojnie w
Wietnamie i poszukiwali sensu życia, pewnego dnia, przed świtem, ich
samochód spadł ze skał nad oceanem. Dorsey uważała, że prawdopodobnie
byli solidnie naćpani.

Kiedy zmarli jej dziadkowie, Dorsey odziedziczyła wszystko:

rezydencję, posiadłość, pieniądze i firmę sprzedającą samochody. Zabawiała
się przymierającymi głodem artystami, filmowcami pornosów i takimi
ciężkimi przypadkami jak ja.

Przyszła z kuchni z whisky i umościła się na kanapie obok mnie.

Dziwne, ale po tym, co przeszedłem tego dnia, żar i nacisk jej ciała działały
na mnie bardzo przyjemnie.

- Nie jest ci zimno w tym ciuchu? - zapytałem.

- Trochę.

Zdjąłem ręcznie dziergany koc z tyłu kanapy i okryłem ją nim.

- No i co masz zamiar zrobić z tym syfem?

- Jeszcze nie wiem. - Nie mogłem nic na to poradzić. Objąłem ją i

przycisnąłem do siebie.

- No wiesz, mógłbyś zadzwonić na policję.

- I mieć tu, zamiast glin, grupę zabójców? Nie, dziękuję.

Oparła głowę na moim ramieniu.

Kiedy sączyliśmy drinki, ogień przygasł. Czułem aż nazbyt

wyraźnie, że Dorsey się do mnie przytula. I pachnie.

Zaczęły mi ciążyć powieki. Wejście na górę wymagało pewnego

wysiłku.

- Przepraszam za to wtargnięcie - powiedziałem.

- Cieszę się, że przyjechałeś. Ten artysta jest trochę snobem.

- Taka wielka chata, kupa kasy i piękna kobieta. Czego on chce, do

diabła?

- Było dość oczywiste, że nie znam się za bardzo na sztuce.

- A więc cię wybawiłem! Cieszę się, że dotarłem tu w porę.

- Och, Tommy, co jest z nami nie tak? Z tobą i ze mną? Dlaczego

nam nie wyszło?

- Kobieto, gdybym potrafił odpowiedzieć na takie pytania, robiłbym

kasę, prowadząc własną audycję radiową, dając rady dzwoniącym do mnie
słuchaczom.

Prawdę mówiąc, miałem na ten temat pewną teorię, ale wydawało

się, że nie był to czas ani miejsce po temu, by ją przedstawić. Przy ogniu
czułem się dobrze, a przy niej, z tymi zachęcającymi krągłościami i
krzywiznami, jeszcze lepiej.

Kiedy tak tam siedziałem, pławiąc się w jej aurze, mój umysł

pracował. Kim byli ci faceci?

Zostawiłem to i wsunąłem rękę pod koc. Rzeczywiście nie miała nic

pod tym seksownym ciuchem. Przemknęła przez mój móżdżek jedna scena z
tych pornosów. Czując się winny, cofnąłem zbłąkaną kończynę i
wykorzystałem ją do wlania whisky w należne jej miejsce.

Kiedy skończyłem drinka, nastała chwila, której nie można już było

uniknąć.

- W którym łóżku mam spać?

- W moim.

Ta odpowiedź wywołała u mnie uśmiech.

- Miałem nadzieję, że to powiesz - rzekłem ciepło. Podniosłem

pistolet maszynowy i zabrałem go na górę, kiedy ona zamykała drzwi na
klucz i gasiła światło.

Obudziłem się około trzeciej nad ranem. Mocno spałem, a chwilę

później byłem już w pełni rozbudzony. Dorsey O’Shea leżała zwinięta,
plecami do mnie, głęboko oddychając, całkowicie odprężona.

Spojrzałem na zegarek, a potem leżałem w ciemności, słuchając

dźwięków, zastanawiając się, dlaczego tak nagle zupełnie się rozbudziłem.

Wyśliznąłem się z łóżka i wciągnąłem spodnie i koszulę. Pistolet

maszynowy był tam, gdzie go zostawiłem, stał w kącie, oparty kolbą o
podłogę. Włożyłem pistolet do kieszeni spodni i wziąłem MP5. Dorsey się
nie obudziła, kiedy uchyliłem drzwi i się wymknąłem. Zamknąłem drzwi za
sobą i stałem w ciemności, słuchając.

W starym domu było cicho jak w grobie. Przemytnik zbudował go

solidnie.

Uchyliłem drzwi do pokoju Kelly Erlanger, stanąłem i słuchałem, jak

oddycha przez sen. W końcu zamknąłem drzwi najciszej, jak mogłem,

upewniwszy się, że zamek zaskoczył.

Szedłem powoli w stronę schodów, co rusz przystając, żeby

nasłuchiwać.

Dobra, może ogarniała mnie paranoja. Nie sądziłem, że wczorajsi

zabójcy tak szybko nas znaleźli, ale, do diabła, miałem mnóstwo powodów,
by się zachowywać paranoicznie. Prawda była taka, że się cholernie
martwiłem. Zakładałem, że Ruscy chcą, by Gonczarow nie żył. Ale ci faceci
wczoraj nie byli Ruskami. I dokładnie wiedzieli, gdzie znaleźć Gonczarowa,
umieszczonego w ściśle tajnej rządowej kryjówce i otoczonego uzbrojonymi
strażnikami. Przybyli z groźną bronią - MP5 nie kupisz w miejscowym
sklepie myśliwskim. Te pukawki pochodziły z jakiegoś arsenału...
prawdopodobnie rządowego.

Kim byli zabójcy? Co robili w ciągu dnia, kiedy nie skradali się w

strojach ghillie i nie rozwalali ludzi? Gdzie mieszkali? Byli na służbie czy
grupą wynajętą do wykonania jednego zadania?

Bez względu na to, jak brzmią odpowiedzi, jeśli zabójcy chcieli

załatwić tę sprawę czysto, to wciąż szukali Erlanger i mnie.

Jeśli chciałem jeszcze trochę pożyć, to musiałem się dowiedzieć, kto

ich wynajął. Musiałem w jakiś sposób wyłączyć tego kogoś z gry.

Łaziłem po tym starym domu od okna do okna i myślałem, trzymając

pistolet maszynowy i wyglądając w mokrą ciemność nocy.

Facetem, którego chciałem mieć po swojej stronie, był mój szef, Sal

Pulzelli.

Dorsey trzymała książki telefoniczne w kuchni, w dużej szufladzie

pod telefonem. Przekartkowałem książkę północnej Wirginii. Był tam, w
Dunn Loring. Najwyraźniej mieszkał w apartamentowcu. Zapisałem adres
na kawałku papieru.

Większość mieszkańców Waszyngtonu ma atlasy z mapami miasta.

Dorsey nie była wyjątkiem. Po zlokalizowaniu ulicy, przy której mieszkał
Pulzelli, obmyśliłem, jak tam dojechać. Na wszelki wypadek wziąłem mapę
ze sobą.

O tej porze prom White’s Ferry w Leesburgu prawdopodobnie nie

kursował, pojechałem więc na południe, na obwodnicę, i przejechałem przez
Potomac mostem Legion. Tak wczesnym rankiem ruch na obwodnicy był
niewielki. Tego lata remonty dróg trwały najwyraźniej gdzie indziej.

Jadąc, myślałem o Salvatore Pulzellim, żołnierzu kariery w

waszyngtońskiej armii urzędników przesuwających papiery. Nie palił, nie
pił i nie przeklinał - rasowy bywalec przyjęć, mówię ci - dbał o wagę, nosił
konserwatywne garnitury z domów handlowych i nijakie krawaty,
utrzymywał porządek na swoim biurku i naprawdę był porządnym gościem.
Jeśli miał jakieś hobby, to nikomu o tym nie mówił.

O jego życiu osobistym wiedziałem bardzo mało. Nigdy nie nosił

obrączki, nie słyszałem też, żeby wspomniał o żonie. Nie wiedziałem, czy
ma dziewczynę, chłopaka, kogokolwiek. Kiedy go poznałem, zastanawiałem
się, czy przypadkiem jego zachowanie nie jest maską - może wiódł sekretne
życie w kręgach waszyngtońskich zboczeńców seksualnych - ale w końcu
uświadomiłem sobie, że moje podejrzenia są czystą fantazją. Nie był takim
typem.

Miałem jednak nadzieję, że mieszka sam. Bez psa.

Kiedy znalazłem budynek, w którym mieszkał Pulzelli, była za

dziesięć czwarta. Przy ulicy stały cztery apartamentowce, każdy miał około
dziesięciu pięter. Ulica była szeroka, upstrzona progami, żeby miejscowi

mechanicy samochodowi mieli dość pracy. Pojechałem dalej i zatrzymałem
się na parkingu koło długiego budynku.

Wyszedłem i zamknąłem samochód - MP5 zostawiłem w bagażniku

- i stanąłem obok, rozglądając się i nasłuchując. Jak okiem sięgnąć, nie było
żywej duszy, tylko morze samochodów pod latarniami na słupach. Ten
surowy pejzaż nieco ożywiały mizerne młode drzewka, ogrodzone cienkimi
jak bibułka płotkami.

Nie widziałem żadnej ochrony, zrywających się skoro świt

skowronków ani wracających do domu imprezowiczów. Poszedłem w stronę
najbliższego apartamentowca i okrążyłem go, trzymając się w cieniu.
Znalazłszy się za budynkiem, przeciąłem parking i skierowałem się w stronę
wieżowca Pulzellego.

Miałem nadzieję, że FBI nie śledzi wszystkich, których znam,

czekając, aż wyjdę z ukrycia. Oczywiście, jeśli w jednym z tych
samochodów siedział obserwator, było po mnie. Podjąłem poważne, ale
niezbędne ryzyko. Potrzebowałem pomocy mojego szefa.

Hol w budynku Pulzellego był pusty. W każdym rogu znajdowała się

kamera monitorująca. Na niskim podium, gdzie pewnie wcześniej
dyżurował strażnik, stał komputer. Wyglądało to tak, jakby właściciele
mieszkań kupili komputer i zwolnili strażników. Wstukałem w komputer
nazwisko Pulzellego... voila Lokal numer 310.

Wybrałem jego numer w telefonie, który dzwonił i dzwonił. Po

dziesiątym dzwonku się poddałem.

Siedemnaście minut po czwartej nad ranem. Nikt mi nie powie, że

imprezuje. Pulzelli?

Winda była na kartę. Obszedłem szyb windy, żeby się dostać do

drzwi na schody pożarowe. Powinny mieć zasuwkę od wewnątrz, żeby
każdy, kto schodzi klatką, mógł się przez nie wydostać, natomiast z tej
strony powinien być konwencjonalny zamek. Ten mogłem otworzyć.

Kiedy zobaczyłem drzwi, po plecach przebiegł mi dreszcz. Zostały

sforsowane łomem, który tak wygiął metal, że się nie domykały. Trzeba
było do tego silnego człowieka.

Drzwi otworzyły się ze skrzypnięciem - zawiasy nie widziały oliwy

od postawienia budynku. Znalazłszy się na klatce schodowej, wyjąłem
pistolet zza paska i sprawdziłem bezpiecznik. Ruszyłem w górę, starając się
iść jak najciszej, co znaczyło, że tylko głuchy by mnie nie usłyszał. W
betonowej klatce dźwięki rozlegały się, jakby był to kocioł w orkiestrze.

Przy drzwiach na trzecią kondygnację zatrzymałem się i

sprawdziwszy pistolet, lewą ręką uchyliłem drzwi. W korytarzu nie było
nikogo.

Do mieszkania Pulzellego prowadziły czwarte drzwi za windą.

Zamek wydawał się nienaruszony.

Zapukałem. Czekałem... Żadnych odgłosów.

W końcu przyłożyłem ucho do drzwi.

Zamek nie stanowił wielkiego problemu. Miałem nadzieję, że

Pulzelli nie ma od wewnątrz założonego łańcucha.

Otworzenie zamka i uchylenie drzwi zajęło mi dwie minuty. Nie

miał łańcucha.

Wszedłem z pistoletem w dłoni.

Salvatore Pulzelli leżał nagi na podłodze w salonie. Widać było, że

został uduszony drucianą garotą. Ramiona, klatkę piersiową i krocze miał
pokryte krwią, która jeszcze całkowicie nie zaschła. Obok niego na podłodze

leżała piżama, starłem więc jej górą krew z jego ramienia. Mnóstwo małych
nacięć.

Musiał im otworzyć drzwi. Torturowali go, a potem zabili.

Mieszkanie nie było duże. Oprócz salonu, który spełniał też rolę

gabinetu, była tam kuchnia i dwie sypialnie, z których jedna była
najwyraźniej pokojem gościnnym. Sprawdziłem pomieszczenia i
przekonałem się, że są puste - wszystko było lepsze niż patrzenie na
Pulzellego.

Stojąc w salonie tyłem do ciała, zapanowałem nad żołądkiem i

starałem się zmusić mózg do pracy. Czy zabójcy pytali o mnie? Czy to mnie
starali się znaleźć?

Wyszli niedawno. Krew Pulzellego nie zaschła w skorupę.

Użyłem ścierki do naczyń, by nie zostawić na telefonie w kuchni

odcisków palców. Telefon Williego Varnera dzwonił i dzwonił.

O rany!

Pamiętałem, by zatrzasnąć za sobą drzwi do mieszkania i sprawdzić,

czy zamek zaskoczył.

ROZDZIAŁ 9

Nie mogłem zapomnieć widoku twarzy Pulzellego. Boże, wyglądał

strasznie - ściągnięte mięśnie twarzy obnażały wszystkie zęby, oczy
wysadzone z orbit i patrzące w nieskończoność. Biedny facet... Chciał od
życia niewiele, tylko wygodnej posady, przyzwoitych ubrań i emerytury w
przyszłości. Po przejściu na nią za trzy lata miał zamiar podróżować -
pamiętam, jak wspomniał o tym pewnego razu, kiedy przyłapałem go przy
biurku na przeglądaniu broszur biur podróży. Powiedział, że mi zazdrości,
bo muszę dużo podróżować. Odparłem, że chętnie się z nim zamienię -
mógłby podróżować, podczas gdy ja spędzałbym za biurkiem czterdzieści
godzin tygodniowo i poważnie się angażował w związki z trzema czy
czterema gorącymi kobietami.

Może Pulzelli też lubił kobiety.

Teraz nie mogłem mu pomóc. To był fakt.

Willie Varner mieszkał na pierwszym piętrze w północno-zachodnim

Waszyngtonie. Zabójcy, których widziałem w ośrodku Greenbrier, byli biali,
a dzielnica Williego nie. Może miało to znaczenie - nie wiedziałem.

Waszyngton był zaniedbanym miastem. Za monumentalną częścią

ciągnęły się milami rzędy domów w różnym stanie rozpadu. Większość
runęłaby już dawno temu, gdyby nie były tak stłoczone, że się nawzajem
podtrzymywały.

Wzdłuż ulic stali na chodnikach niewykształceni i bezrobotni czarni

mężczyźni, sprzedając narkotyki. Podupadła część śródmieścia była jednym
wielkim targiem narkotyków. Podzieliłem się pewnego dnia tym
spostrzeżeniem z Williem Varnerem, który się natychmiast naburmuszył.
Przeżył tam całe życie, z wyjątkiem lat, które spędził w więzieniu, i był na
swój sposób dumny z tego miasta, chociaż nigdy by do tego się nie przyznał.
Warknął na mnie i spojrzał jak na człowieka z zewnątrz. Wiedziałem, że
znaczy to: „Nie jesteś czarny”.

Wypatrzyłem puste miejsce na zaparkowanie dwa kwartały od domu

Williego, podziękowałem w duszy temu, kto rządził wszechświatem w tym
tygodniu, i wjechałem tam. Wierz mi, zamknąłem na klucz i pociągnąłem za
klamki drzwi i od strony kierowcy, i od strony pasażera, żeby się upewnić.

Nawet o tej godzinie na ulicach byli ludzie, wszyscy czarni. Na

krawężniku siedziało dwóch pijaczków, jeden spał w wejściu, a w moją
stronę zmierzał dużymi krokami młodzian w workowatych spodniach i
koszuli trzy rozmiary za dużej, kołysząc ramionami i nieustannie
rozglądając się na boki, jak drapieżne zwierzę. Zbliżając się, zmierzył mnie
wzrokiem i nie zwalniał kroku. Ale kiedy znalazł się trzy metry ode mnie,
spojrzał w inną stronę i udawał, że mnie nie widzi, gdy mnie mijał.

Przed domem Williego stał zaparkowany na drugiego samochód.

Podszedłem chodnikiem, przypatrując się mu. Mężczyzna za

kierownicą. Biały. Wokół nie było żadnych innych białych facetów.

Jednym susem zeskoczyłem z chodnika, przemknąłem za jego

samochodem i wyciągnąłem pistolet, podchodząc od strony kierowcy.
Przystawiłem mu lufę do ucha.

- Nie ruszaj się, dupku. Ręce na kierownicy.

Nie poruszył się, patrzył szeroko otwartymi oczami, sztywny jak

zamrożony stek. Miał może trzydzieści pięć lat, był biały, miał średniej
długości ciemne włosy, łysiejące na czubku, i kolczyk.

- Wyłącz zapłon i daj mi kluczyki. Kiedy się poruszył, dźgnąłem go

gnatem.

- Rozwalę ci mózg, jeśli drgniesz.

Zrobił, co mu kazałem, wolno wyjął kluczyki i podał mi je prawą

ręką. Wziąłem je lewą i schowałem do kieszeni.

- Trzymaj ręce tak, żebym je widział, i wysiadaj. Powoli wysiadł.

W kaburze przy pasie z lewej strony miał broń, stary,

pięciostrzałowy rewolwer kalibru 38, z dwucalową lufą. Wyjąłem go i
włożyłem do kieszeni. Stojąc za nim, obmacałem go. Miał portfel. Wziąłem
go.

- Jeśli to napad, to lepiej pomyśl dwa razy - powiedział. - Jestem

funkcjonariuszem federalnym.

- Taa, dobra. Masz odznakę?

- Nie przy sobie. Ja...

Nie miałem noża... gdybym miał, na miejscu bym go wypatroszył.

Może. No, w każdym razie na pewno by mnie to kusiło. Miał komórkę,
którą mu gwizdnąłem, bo już jej nie potrzebował.

- Policzę do pięciu - powiedziałem - a potem zacznę strzelać. Możesz

zwiewać jak zając albo zginąć, gdzie stoisz. Raz... dwa...

Zerknął na mnie przez ramię, a potem ruszył biegiem. Podniosłem

pistolet i wymierzyłem do niego. Pobiegł szybciej.

Kiedy zniknął za rogiem, zlustrowałem ulicę - jeśli kiedykolwiek

istniała dzielnica, gdzie obowiązywała zasada „pilnuj swojego nosa”, była to
właśnie ta dzielnica - i zerknąłem w górę, na mieszkanie Williego. Za
zasłonami zobaczyłem blask, a więc światło było włączone. Wszedłem do
budynku, trzymając odbezpieczonego gnata w obu rękach.

Schody były na samym końcu ciemnego korytarza. Idąc na palcach,

żałowałem, że nie zastrzeliłem tego faceta przed domem. Nie był w drodze
na lotnisko, by polecieć na półroczny urlop. A jeśli wbiegnie na górę, kiedy
będę w trakcie delikatnych negocjacji? Albo w przyszłym tygodniu pobawi
się ze mną nożem? Oczywiście prawo na ogół patrzy krzywo na ludzi,
którzy biorą na siebie załatwianie dupków - jest ich tak wielu, że kto wie,
gdzie by się to skończyło.

Na klatce schodowej czuć było charakterystyczną dla starych

budynków stęchliznę, delikatną, aromatyczną mieszankę zastałego dymu
papierosowego, marihuany i zwymiotowanego piwa. Willie zajmował
mieszkanie po lewej stronie szczytu schodów. Na końcu korytarza na piętrze
znajdowało się okno wychodzące na ulicę, które było tam jedynym źródłem
światła. Pamiętałem, że chyba było tam jakieś oświetlenie, podniosłem więc
głowę. U samego szczytu schodów naga żarówka na suficie. Mogłem ją
dosięgnąć.

Żarówka tkwiła luźno w oprawce. Jakaś życzliwa dusza wykręciła ją

na tyle, by zgasła. Zostawiłem ją w takiej pozycji.

Przyłożyłem ucho do drzwi. Słyszałem stłumione głosy, ale nie

potrafiłem rozróżnić słów.

Najkrótsza i najszybsza droga do mieszkania prowadziła przez te

drzwi. Były to drzwi przeciwwłamaniowe - ze stali pokrytej drewnianymi
panelami - i miały cztery zamki, w tym nowego Coopera. Otworzenie ich
zajęłoby mi pół godziny, przy czym wszyscy w środku usłyszeliby, że to
robię.

Ścisnąłem mocniej pistolet, a potem ująłem klamkę i nacisnąłem.

Nie chciała się obrócić.

Jedyną inną drogą były schody pożarowe.

Nie było rady - zszedłem na dół i skierowałem się do wyjścia. W

porę przypomniałem sobie o tym dupku za kierownicą. Nie było go nigdzie
widać.

W przejściu za domem stały kubły na śmieci. Musiało ich być z

tuzin.

Dół schodów pożarowych stanowiła drabina z ciężarkiem na spodzie,

ale wydawało się, że jest przymocowana łańcuchami, bez wątpienia po to,
by zniechęcić włamywaczy z nadwagą. Miałem nadzieję, że mnie utrzyma...
a odgłosy nie skłonią kogoś w mieszkaniu Williego do wyjrzenia przez okno
i rąbnięcia mnie.

Z pistoletami w obu kieszeniach spodni wziąłem rozbieg i

podskoczyłem tak wysoko, jak mogłem sięgnąć. Chwyciłem jedną ręką za
zardzewiały metal, potem drugą. Całe urządzenie zatrzeszczało, ale
wytrzymało.

Podciągnąłem się, a potem przełożyłem nogę przez szczebel i

zacząłem się wspinać. Na następnym biegu schodów dotarłem do okna
salonu Williego. Znowu z bronią w ręku obróciłem głowę o parę cali... i
zobaczyłem Williego. Posadzili go nagiego, z rękami związanymi
plastikowym kablem, na kuchennym krześle. Obrabiali go nożem.

Ilu ich było?

Widziałem dwóch.

Białych.

Dwa głębokie oddechy, po czym ustawiłem się przed oknem i

wywaliłem bliższemu w plecy, co posłało go na podłogę. Mój drugi strzał
okręcił tego z nożem o pół koła, strzeliłem więc do niego ponownie. Twardy
był skurwiel - utrzymał się na nogach, obrócił w stronę okna, upuścił nóż i
próbował wyjąć pistolet z kabury przy pasie. Posłałem mu jeszcze dwie
kule, drugą prosto w twarz. Odrzuciła mu głowę do tyłu i padł.

Wybiłem kopniakiem resztę szyby i wszedłem przez okno.

Mężczyzna wybiegający z kuchni wypuścił pocisk, który użądlił mnie w
ramię. Skoczył do drzwi, kiedy usłyszał strzały, i wpadł do salonu, zanim się
zorientował, gdzie jestem, co okazało się fatalnym błędem. Trafiłem go w
brzuch, zanim zdążył ponownie strzelić. Wypuścił broń, nogi się pod nim
ugięły i fiknął na twarz.

Willie był wciąż przytomny. Sadysta z nożem nie dobrał się jeszcze

do jego krocza. Dziewczyna Williego kiedyś mi za to podziękuje.

Wyjąłem tę małą trzydziestkę ósemkę i z pistoletem w każdej dłoni

sprawdziłem resztę mieszkania. Nie było tam nikogo więcej.

Przeciąłem więzy Williego nożem kuchennym i trochę wytarłem go

ręcznikiem. Wszędzie była krew. Później na pół go wyniosłem, na pół
przeciągnąłem do sypialni i położyłem na łóżku. Na komodzie miał trochę
taśmy klejącej, więc jej użyłem. Zakleiłem nią najgorsze rany, by ich brzegi
były razem i nie krwawił tak mocno.

- No dalej, stary, musimy zabrać cię na pogotowie.

- To ty, Tommy?

- Taa.

- Dorwałeś tego matkojebcę z nożem?

- Taa.

- Nie żyje?

- Zdaje się, że nie.

- Strzel jeszcze raz do tego kutasa. Wbij mu kołek w serce.

Zacząłem naciągać na niego spodnie i koszulę.

- Chcieli się czegoś dowiedzieć o tobie - powiedział Willie. - Gdzie

byłeś, kiedy ostatnio z tobą rozmawiałem, kim są twoje dziewczyny,
wszystko...

- Co im powiedziałeś?

- Wszystko, co mi przyszło do głowy, kiedy ten kutas zabrał się do

krojenia mnie tym pierdolonym nożem.

Do diabła.

- Musisz mi pomóc, Willie. Mogę cię nieść, ale obaj zginiemy, jeśli

spotkamy jeszcze jednego z tych sukinsynów.

- Dobra.

Zarzuciłem sobie jego jedną rękę na ramię i dźwignąłem go. Ledwie

się wlókł. Prawie wyniosłem go na korytarz i upewniłem się, że zamknąłem
drzwi za nami.

- Straciłeś dużo krwi, stary, i nadal krwawisz.

- Powiedz mi coś, czego nie wiem.

- Powiedziałeś im o Dorsey?

- O kim?

- O Dorsey O’Shea.

- Pewnie tak. Kurwa, pod koniec gadałem, co mi ślina na język

przyniosła.

- Kim oni byli?

- Glinami.

- Skąd wiesz?

- Ze sposobu, w jaki zadawali pytania. Numer z dobrym i złym

facetem.

- To tylko twój domysł.

Omal go nie położyłem i nie poszedłem obszukać trupów, ale wciąż

tracił dużo krwi. Albo trzeba go było zawieźć szybko do szpitala, albo
później do kostnicy.

Schodząc po schodach, powiedział:

- Całe życie maglowali mnie gliniarze. Od razu ich poznałem.

Wzięliśmy samochód napastników. Willie nie był w stanie dowlec

się do mojego, dwa kwartały dalej, to było pewne. Podjechałem do mojego
grata z wypożyczalni i zabrałem z niego MP5, a potem skierowałem się do
najbliższego znanego mi szpitala. Spytałem Williego, czy ten, o którym
myślę, jest naprawdę najbliżej, ale tymczasem stracił przytomność.

Wjechałem pospiesznie w bramę dla karetek pogotowia i wniosłem

go do ambulatorium. Stało tam puste łóżko na kółkach, więc go na nim
położyłem. Pospieszył mi z pomocą pielęgniarz.

- Stracił dużo krwi. Jacyś faceci pocięli mu ramiona i klatkę

piersiową. Nie ćpał. Z tego, co wiem, nie jest na nic uczulony.

Kiedy pielęgniarz przepychał szybko łóżko przez drzwi wahadłowe,

odwróciłem się do okienka, gdzie siedziała rejestratorka z pacjentem.

- Zaraz będę do pana dyspozycji - powiedziała. - Proszę usiąść.

- Zaparkuję samochód i wrócę - odparłem.

Kiedy usiadłem za kółkiem i skierowałem się w stronę Wisconsin

Avenue, zastanawiałem się, czy Willie powiedział im o Dorsey O’Shea.
Cóż, byli martwi, więc nawet jeśli powiedział, nie miało to znaczenia.

Oczywiście, jeśli do kogoś nie zadzwonili. Może to właśnie robił ten

facet w kuchni, kiedy brutalnie wtargnąłem. Nie przypominałem sobie,
żebym widział w kuchni komórkę. Oczywiście mógł ją schować do kieszeni,
kiedy wyjąłem pistolet, po moim pierwszym strzale.

Może powinienem wrócić do Williego i przeszukać ciała.

Postanowiłem tak zrobić. Miałem na tyle rozumu, żeby podjechać

boczną ulicą i spojrzeć w stronę mieszkania Williego, zanim się tam
skierowałem, co ocaliło mi tyłek. Na ulicy stały dwa radiowozy policyjne z
błyskającymi światłami.

Zawróciłem w przeciwną stronę i dodałem gazu. Kiedy odjeżdżałem,

słyszałem zawodzenie karetki pogotowia.

Z ramienia, gdzie drasnęła mnie kula, sączyła się krew.

Miałem nadzieję, że nie żyją. Cała trójka tych sukinsynów.

Piętnaście minut później zajechałem przed McDonalda i

zaparkowałem. Niebo się przejaśniało. Słońce jeszcze nie wzeszło, ale
niedługo wzejdzie. W skrytce był dowód rejestracji samochodu. Należał do
niejakiego Donalda P. Westlanda z College Park. Dowód ubezpieczenia
potwierdzał ten adres. Zadzwoniłem z jego komórki na informację.

- Przykro mi - powiedziała telefonistka. - Nie mam numeru żadnego

Donalda Westlanda z College Park.

- Może to numer zastrzeżony?

- Nie. Nie mam w ogóle w spisie nikogo o tym nazwisku.

Przeczytałem adres.

- Może telefon jest na jego żonę - powiedziałem.

Po chwili ciszy rzekła:

- Przykro mi. Nie mam w spisie żadnej Westland.

Podziękowałem jej i się rozłączyłem.

Zaczynałem mieć całkiem pokaźny zbiór telefonów komórkowych.

Sprawdziłem numery zapisane w tej komórce, szukając jakiegoś, który bym
poznał. Wszystkie były dla mnie nowe.

Wyłączyłem telefon i siedziałem tam, starając się myśleć. Serce

wciąż mi waliło z szybkością mili na minutę. Zostawiałem wszędzie trupy, a
nie wiedziałem, kim są ci faceci.

A jeśli był to samochód rządowy, a nazwisko i adres w dowodzie

rejestracyjnym i na ubezpieczeniu były tylko przykrywką? Wysiadłem,
podniosłem maskę i rozejrzałem się za nalepką z datą zmiany oleju. I tam
właśnie ono było: Jiffy Lube.

Otworzyłem portfel. Prawo jazdy wystawione było na niejakiego

Johnsona Dunlapa z Bethesdy. Gęba, która się na mnie gapiła z niego,
należała do tego łysiejącego kierowcy spod domu Williego. To z pewnością
o niczym nie przesądzało - mój pracodawca rutynowo wydawał fałszywe
dokumenty tożsamości. Również karty kredytowe były na nazwisko
Johnsona Dunlapa. W portfelu było kilkaset dolarów w banknotach, parę
faktur na karty kredytowe, kwit z pralni chemicznej i karta członkowska
American Automobile Association.

Włączyłem telefon i zadzwoniłem na informację. Telefonistka

podała mi numer Johnsona Dunlapa. Był to jeden z zapisanych w komórce.
Wybrałem go.

Po dziesięciu dzwonkach się rozłączyłem.

Może Johnson Dunlap był autentyczną postacią. Stukałem jego

prawem jazdy w kierownicę i się zastanawiałem. Jeśli był gliniarzem albo
pracownikiem służby federalnej i podczas popełniania z trzema kolegami -
teraz nieżyjącymi - poważnego przestępstwa stracił portfel zawierający jego

prawdziwe prawo jazdy, to osoba reżyserująca ten pokaz - kimkolwiek była
- będzie bardzo niezadowolona z pana Dunlapa. On niewątpliwie zda sobie z
tego sprawę. Czy podzieli się z nimi tymi złymi wieściami?

Miałem w kieszeni jeszcze jeden portfel, wyciągnięty kierowcy,

który wczoraj owinął swoją terenówkę wokół drzewa. Wyjąłem go i
dokładnie przyjrzałem się prawu jazdy. Jerry Von Essen z Burke w Wirginii.
Zadzwoniłem na informację. Dali mi numer telefonu, więc go wybrałem.

Po czterech dzwonkach usłyszałem zaspany głos kobiecy:

- Halo.

- Jest tam Jerry?

To się nazywa gorąca kobieta - w dwie sekundy osiągnęła siłę

rażenia bomby termojądrowej.

- Ten sukinsyn nie wrócił jeszcze do domu - warknęła. - Myślisz, że

się pofatygował, żeby zadzwonić? Jak go zobaczysz, to powiedz mu, że
mam dość tego gówna! Wyprowadzam się.

Zanim zdążyłem odpowiedzieć, trzasnęła słuchawką.

Johnson Dunlap. Powinienem jechać go sprawdzić czy żwawo

wracać do Dorsey? Willie prawdopodobnie wypaplał jej nazwisko, więc
niedługo się pojawią.

Zerknąłem na zegarek. Czułem, że mam mało czasu, a Bóg jeden

wiedział, że potrzebowałem informacji.

Pomyślałem, żeby zadzwonić do Dorsey, ostrzec ją. Do diabła, nie

miała nawet broni. Jedyne, co mogła zrobić, to zapakować Kelly do
samochodu i uciekać. Albo zadzwonić na policję. Żadna z tych możliwości
nie wydawała mi się zbyt atrakcyjna. Nie mogłem ochronić tych kobiet, jeśli
oni wciąż grasowali, a na spotkanie z policją nie byłem gotowy.

Wczorajsze chmury się rozpłynęły. Dzisiaj nie pada. Wspaniale.

ROZDZIAŁ 10

Johnson Dunlap mieszkał w domu na starszym osiedlu, które kiedyś,

może sześćdziesiąt lat temu, tuż po II wojnie światowej, było modne. Klony,
dęby, tulipanowce, które zasłaniały niebo, wyglądały mniej więcej na tyle
lat.

Jego dom był podobny do wszystkich innych przy tej ulicy -

parterowy, z ceglaną fasadą i skąpą, z powodu głębokiego cienia rzucanego
przez potężne drzewa, trawą na trawniku z przodu.

Spojrzałem na zegarek i pojechałem główną ulicą, aż dotarłem do

sklepu całodobowego. Kupiłem gazetę ze skrzynki obok sklepu i wsiadłem z
powrotem za kółko, by ją przejrzeć. O wczorajszej masakrze w Wirginii
Zachodniej nie było nic. Ani słowa o wielkiej obławie, nic o pożarach,
morderstwie i trupach w lesie.

Włączyłem silnik i pojechałem na powrót do Dunlapa.

Zaparkowałem na podjeździe przed jego garażem na jeden samochód.

Obchodząc dom, sprawdziłem, czy nie ma systemu

antywłamaniowego, który w tej dzielnicy byłby nie na miejscu. Nie było.

Wszedłem przez furtkę do ogrodu. Wokół widać było psie kupy, nie

zdziwiłem się więc, kiedy psiak zaczął ujadać, gdy majstrowałem
wytrychem w drzwiach kuchennych. Kiedy je otworzyłem, wystrzeliła z
nich i przebiegła obok mnie mała, kudłata psina. Najwyraźniej on, ona czy
ono było bardziej zainteresowane opróżnieniem pęcherza niż wyrwaniem
kawałka mięsa z mojej nogi. Znalazłszy się w kuchni, zamknąłem za sobą
szczelnie drzwi.

Na małym stojaku obok stołu kuchennego leżało parę stosów

korespondencji, ale ominąłem go i skierowałem się do sypialni. Oczywiście
na toaletce i stoliku nocnym stały oprawione w ramki zdjęcia Łyska i jakiejś
kobiety. A więc Łysek był naprawdę Johnsonem Dunlapem, była to jego
prawdziwa tożsamość. Ustalenie tego faktu wydało mi się jakoś ważne.

Rozejrzałem się po sypialni i wróciłem do korespondencji w kuchni.

Jeśli w jednym z tych stosów znajdował się odcinek wypłaty albo wykaz
wpłat z banku, który pozwoliłby mi poznać nazwę jego pracodawcy,
sprawiłoby to mi wielką radość. Przerzucałem koperty, kiedy usłyszałem, że
na podjazd wjeżdża drugi samochód.

Pies w ogrodzie zaczął szczekać. Usiadłem przy stole w kuchni,

wyjąłem pistolet i położyłem go na kolanach.

Z miejsca, gdzie siedziałem, widziałem drzwi frontowe. Dźwięk

klucza przekręcanego w zamku był wyraźnie słyszalny. Drzwi się otworzyły
i weszła trzydziestoparoletnia kobieta w białym stroju pielęgniarki. W
ramionach trzymała torbę i była tak skupiona na tym, by wejść i nie upuścić
torby ani kluczy, że mnie nie zauważyła. Zamknęła drzwi i odwróciła się, by
przejść długim korytarzem do kuchni. Wtedy mnie zobaczyła.

Zatrzymała się, starała się rozpoznać moją twarz. Światło nie było

zbyt jasne, zrobiła więc jeszcze kilka kroków w moją stronę.

- Johnson? - Podniosła głos. - Johnson? - Potem zwróciła się do

mnie: - Gdzie on jest?

- Nie wiem - powiedziałem. - Przyjechałem sam.

- A samochód?

- Pożyczyłem go od pani męża.

Weszła do kuchni. Postawiła torbę z zakupami na blacie kuchennym

i wyjęła z niej galon mleka, które wstawiła do lodówki. Miała krótkie,
ciemne włosy, była trochę pulchna i podczas zmiany musiała mieć jakiś
incydent z jedzeniem, bo na bluzce była plama. Wyglądała na plamę po
musztardzie.

- Wróciła pani z pracy? - zapytałem.

- Tak. - Wymieniła nazwę szpitala. Znowu rozejrzała się po

pomieszczeniu, zauważyła psa w ogrodzie, potem nawiązała ze mną kontakt
wzrokowy i zapytała zaniepokojonym głosem: - Gdzie jest Johnson? Został
ranny?

- Niedługo tu będzie.

- Jak się pan dostał do środka?

- Nie zamknęła pani tylnych drzwi na klucz. Przeszła nad tym do

porządku dziennego - pewnie już wiele razy w przeszłości zapominała
zamknąć te drzwi - i powiedziała:

- Napiłby się pan kawy?

- Wypiłbym kubek - przyznałem. Widziałem, że zaczyna się trochę

denerwować.

- Ma pan jakieś nazwisko? - zapytała, wkładając filtr, wsypując kawę

i wlewając wodę do ekspresu na blacie.

- Tommy Carmellini. A pani?

- Michelle.

Kiedy ekspres pracował, odwróciła się do mnie twarzą, skrzyżowała

ramiona na piersiach i oparła tyłem o blat.

- Powiesz mi, o co w tym wszystkim chodzi?

- Dla kogo pracuje Johnson, Michelle?

- A nie wiesz?

- Spotkaliśmy się tylko raz, dzisiaj, wczesnym rankiem.

Stała w milczeniu, oparła pośladkami o blat, patrząc na mnie, kiedy

ekspres bulgotał.

- Ma kłopoty, prawda? - Tak.

- Duże?

- Duże.

Wyraźnie zmarkotniała.

- Z jakiej jesteś agencji?

- Z CIA.

Zakryła obiema rękami twarz. Po chwili opuściła ręce i starała się

zapanować nad oddechem.

- Nie wiem, u kogo ani dla kogo pracuje. Powiedział, że może

zarobić poważne pieniądze. Od dwóch tygodni pracuje dorywczo.

Nie powiedziałem ani słowa. Czekała na pytanie, które nie padło,

uważnie obserwowała moją twarz, a potem ciągnęła dalej:

- Od czasu odejścia z FBI szukał jakiejś prawdziwej pracy. To było

w sierpniu zeszłego roku. Nie mógł nic znaleźć. Ponieważ zmusili go do
odejścia, nie mógł dostać z biura żadnych referencji i skłonić żadnej agencji
ochrony porządku publicznego do rozmowy o pracy. Ma stopień, zanim
przyjęto go do FBI, przez pięć lat pracował w policji. Nigdy nie robił nic
innego. Myślałam, że tym razem... - Opadła z sił i musiała przytrzymać się
blatu.

- Przykro mi, pani Dunlap. Poniosła głowę.

- Co on zrobił? - zapytała prawie szeptem.

- Ja...

- Powiedz mi prawdę!

- Zabili paru ludzi.

Starała się nie pokazać nic po sobie. Rozejrzała się, zobaczyła

ekspres, wyjęła z szafki kubki i nalała do nich kawy. Przyniosła jeden,
postawiła przede mną i usiadła naprzeciw.

- Przykro mi - rzekłem. Zagryzła dolną wargę.

- Więc nie wiedziałaś... Potrząsnęła głową.

Spróbowałem kawy i uświadomiłem sobie, że jej nie chcę. Wstałem,

włożyłem pistolet za pasek z tyłu. Patrzyła, jak to robię, nic nie mówiła.
Wyszedłem przez drzwi frontowe, zamknąłem je za sobą, wsiadłem w
gruchota jej męża i odjechałem.

Chyba zaczęła mnie ogarniać paranoja, kiedy jechałem do chałupy

Dorsey w lesie. Ci faceci dotarli do Sala Pulzellego i Williego Varnera, było
więc tylko kwestią czasu, kiedy dotrą do Kelly Erlanger i Dorsey O’Shea.
Przedtem myślałem, że mam kilka godzin. Teraz miałem nadzieję, że się nie
pomyliłem.

To zadziwiające, jak pracuje umysł. W każdym razie mój ptasi

móżdżek. Dwie godziny temu Johnson Dunlap wydawał mi się ważny -
teraz już nie. Zapomniałem, jak pędzi czas. Teraz, kiedy jechałem do
Dorsey, nie mogłem myśleć o niczym innym. Musiałem z pięćdziesiąt razy
spojrzeć na zegarek. Oczywiście kiedy śpieszysz się jak diabli, każdy stary
pierdziel i siwowłosa dama musi wyjechać na ulicę w swoim lincolnie, bmw
czy cadillacu i wlec się, prowadząc w nieodpowiedzialny sposób. Nie mają
dokąd jechać, za to cały dzień, żeby się tam dostać. A mnie czas szybko
uciekał.

Wyprzedzałem samochody osobowe, furgonetki i ciężarówki z

prawej i z lewej, parę razy przejechałem na czerwonym świetle i cisnąłem na
gaz, ile się dało. Gdyby zatrzymał mnie jakiś gliniarz z drogówki, nie wiem,
co bym zrobił. Jedynym wyjściem byłoby zgarnąć go. Prawdę mówiąc,
wtedy mógłbym skorzystać z radiowozu z syreną i migającymi światłami na
dachu.

A więc ci faceci nie byli Rosjanami ani świrami o samobójczych

skłonnościach. Byli zwykłymi amerykańskimi szumowinami, którzy zabijali
dla forsy i czystej przyjemności.

Trochę mi ulżyło. Gdybym złapał jednego z nich i wzbudził w nim

strach, to przynajmniej znałby mój język. Gdyby zginął, zanim oczyściłby
swoje sumienie, to przynajmniej nie mielibyśmy jednego z owych
tragicznych przypadków niemożności porozumienia się.

Skorzystałem z komórki Westlanda, by zadzwonić do Dorsey.

Miałem kłopot z przypomnieniem sobie numeru jej telefonu. Nigdy
wcześniej nie zapomniałem numeru pięknej kobiety, więc albo dawał mi się
we znaki brak snu, albo się starzałem.

Telefon zadzwonił cztery razy, zanim odpowiedziała.

- To ja. Jesteście z Kelly nadal same?

- Gdzie ty jesteś, Tommy? Nigdy w życiu nie wymknął mi się po

seksie mężczyzna z łóżka. O co chodzi... nie byłam dla ciebie wystarczająco
dobra?

- Hej, dziecinko, miałem parę spraw do załatwienia. Jestem w drodze

do ciebie. Jesteście dwiema samotnymi kobietami?

- Bardzo samotnymi.

- Na litość boską, nie dzwoń do nikogo. Będę tam za kilka minut.

Zamknij drzwi na klucz i trzymaj się z dala od okien.

Rzuciłem telefon na fotel pasażera.

- Z drogi! - krzyknąłem do staruszki, która zwolniła pół kwartału

przed ulicą, gdzie skręcała w lewo. Kusiło mnie, żeby pokazać jej palec, ale
zachowałem go dla kierowcy furgonetki, który sprawiał wrażenie, jakby
nauczył się jeździć wczoraj.

Przemknąłem między samochodami w poprzek przez pas ruchu, na

podjazd Dorsey i się zatrzymałem. Nikt nie parkował w pobliżu. Pojazdy
stale przejeżdżały dalej. Skoczyłem do bagażnika i dyskretnie wyjąłem
MP5. Położyłem go na kolanach, sprawdziłem bezpiecznik i starałem się
myśleć logicznie.

Ci faceci mogli przyjść przez las, jak zrobili w ośrodku Greenbrier,

zupełnie ominąć podjazd. Znowu spojrzałem na zegarek. Wciąż tam był - na
przegubie mojej ręki.

Ach, cholera! Jak ja się władowałem w ten syf?

Wolno ruszyłem podjazdem, rozglądając się jak złodziej w sklepie.

Widziałem mnóstwo drzew. Na Boga, oprócz pieniędzy Dorsey miała
milion drzew. Nie widziałem żywej duszy.

Po zastanowieniu zaparkowałem samochód w miejscu, gdzie podjazd

wyłaniał się spomiędzy drzew, tuż przed punktem, w którym zaczynał się
rozszerzać. Trudno byłoby go ominąć, gdyby więc złoczyńcy przyjechali
jakimś pojazdem, musieliby zatrzymać się za gruchotem i wysiąść. Jeśli
czekałbym we właściwym miejscu...

Rzuciłem się w stronę domu, zapukałem do drzwi.

Otworzyła mi Dorsey. Była w szlafroku i bez makijażu. Przeszedłem

obok niej i zatrzasnąłem za sobą drzwi.

Była z pewnością zła, ale kiedy zobaczyła moją twarz, złość ustąpiła

miejsca strachowi.

- Mój Boże, Tommy, co się dzieje?

- Ci faceci kroili Williego Druta, kiedy się u niego pojawiłem.

Myślę, że zawiozłem go w porę do szpitala, ale założę się, że nadal go
zszywają.

- Przyjdą tutaj?

- Mogą. To fakt. Dzwoniłaś do kogoś?

- Tak. Do pokojówki i do kucharza. Powiedziałam im, żeby dzisiaj

nie przychodzili.

- A ktoś dzwonił tutaj?

- Ty. I ten artysta, który był tu wczoraj.

- Nikt więcej? - Nie.

- Gdzie jest Erlanger? - Ruszyłem wielkimi krokami ku schodom,

niosąc w prawym ręku pistolet maszynowy.

- W kuchni.

Zmieniłem kierunek, minąłem schody i poszedłem prosto do kuchni.

Kelly siedziała na stołku z plikiem notatek Gonczarowa w ręku, pijąc kawę.

- Dobrze spałaś? - zapytałem, przechodząc obok niej. Z okien kuchni

miałem świetny widok na ogród za domem. Między budynkiem i lasem było
około trzydziestu metrów trawy. Wykluczone, by jeden człowiek mógł
bronić dostępu do domu ze wszystkich stron. Oczywiście mogliśmy uciec.
Ale dokąd?

Odwróciłem się przodem do Erlanger. Obok niej stała Dorsey.

- Dziś rano ci ludzie pokroili mojego wspólnika, Williego Varnera.

Powiedział im o tobie, Dorsey. Mogli do kogoś zadzwonić, zanim się

zjawiłem... Willie nie wiedział, czy to zrobili.

- Jak myślisz, co powinniśmy zrobić? - zapytała Kelly. Wziąłem

głęboki oddech.

- Nie możemy tu długo zostać, ale potrzebuję trochę czasu, żeby

obmyślić następny ruch.

Otworzyłem lodówkę i zajrzałem do środka. Byłem tak głodny, że

mógłbym zjeść rozjechanego przez samochód oposa. Na szczęście Dorsey
miała delikatesowy ser. Chwyciłem całą paczkę i kwartę mleka.

- Wyjdę na dwór i usiądę pod drzewem. Niech mi mózg trochę

popracuje. Kelly, przydałoby się, żebyś przeczytała ile się da notatek
Gonczarowa. Dorsey, mogłabyś coś wrzucić do walizki, przygotować się do
wyjazdu. Ty i Kelly macie mniej więcej ten sam rozmiar... może masz coś,
co by na nią pasowało.

Pociągnąłem łyk mleka i ugryzłem kęs sera.

- Krwawi ci ramię - powiedziała Dorsey. - Taa.

Trzeba było zobaczyć jej minę.

- Tommy, musimy zadzwonić na policję.

- Jeden z tych facetów, którzy pokroili Williego, to były pracownik

FBI. Willie uważa, że pozostali byli gliniarzami. Jeśli wezwiesz gliny, to
pojawią się ci faceci, jak minionej nocy w domu Kelly.

- Mój Boże, Tommy!

- Muszę trochę pomyśleć - rzekłem z uporem. Kelly podniosła

notatki i powiedziała:

- Wszystko, co przejrzałam, dotyczy krętactw KGB w Rosji.

Wszystkie te papiery zawierają informacje o świństwach, których
dopuszczała się KGB, żeby kontrolować partię.

- Sprawdź wszystko z tej walizki - powiedziałem i skierowałem się

do drzwi.

Dorsey powlokła się za mną. W drzwiach dałem jej ten rewolwer

kalibru 38, który gwizdnąłem nad ranem.

- Jest w nim pięć naboi. Nie ma bezpiecznika. Trzymaj rewolwer w

obu dłoniach na długość ręki, celuj prosto w brzuch faceta, a potem powoli
naciśnij spust.

Wzięła rewolwer i przycisnęła go do piersi.

- To się nie może dziać w Ameryce!

- Myślisz, że o tym nie wiem?

W zaroślach przy rogu garażu Dorsey znalazłem gęsty krzak i

wpełznąłem pod niego. Widziałem stamtąd gruchota, podjazd i wschodnią
stronę domu. Za sobą nie widziałem zupełnie nic, a garaż zasłaniał wszystko
po zachodniej stronie. To miejsce będzie musiało wystarczyć.

Leżałem tam, żując ser i zastanawiając się, co powinienem zrobić.

Zachowanie życia wydawało się coraz trudniejszym zadaniem. A poza tym
były jeszcze te kobiety. Powinniśmy się rozdzielić czy zostać razem?

Wyjąłem kilka naboi z magazynka pistoletu maszynowego i

włożyłem do pistoletu półautomatycznego. Nie było to wiele, ale na razie
nie mogłem wymyślić nic innego.

Michaił Gonczarow spędził ranek, siedząc w słońcu przed chatą, z

głową opartą o pniak do rąbania drewna. Stawało się coraz cieplej i cienie
drzew się kurczyły. W końcu słońce przesunęło się za duży dąb, który
zaciemniał miejsce, gdzie siedział. Przyglądał się ptakom i pręgowcom i
słuchał szmeru odległej rzeki.

Późnym popołudniem przyglądał się pręgowcowi szukającemu w

ściółce leśnej orzechów, które jakoś umknęły zimą jego uwagi, kiedy
usłyszał samochód. Poderwał się na nogi i ukrył za stosem drewna.

Samochód zatrzymał się na zboczu wzgórza, jakieś pięćdziesiąt

metrów od chaty.

Wysiedli z niego kobieta i mężczyzna i zaczęli wyjmować różne

rzeczy, by zanieść je do chaty.

Gonczarowa opuścił strach, ogarnął go letarg. Kiedy nadeszli ścieżką

z pełnymi naręczami pudeł, wysunął się zza sągu i ponownie usiadł na
poprzednim miejscu. Zaskoczeni oboje przemówili do niego w języku,
którego nie znał.

Potrząsnął głową. Po paru próbach nawiązania rozmowy mężczyzna

wszedł do chaty i rozejrzał się wokół, a potem wrócił i odezwał się do
kobiety, która dalej tam stała z pudłem artykułów spożywczych w
ramionach.

Gonczarow zignorował ich i zwrócił uwagę na pręgowca, który

zdawał się być nieświadomy towarzystwa ludzi.

Po chwili przyjezdni zeszli do chaty. Zaczęli w końcu kursować

między nią i samochodem, znosząc torby i inny bagaż. Archiwista cały czas
pozostawał na słońcu, siedząc oparty o pniak. Nie rozpoznał tych ludzi, nie
pamiętał też, jak się dostał w to miejsce. Gdzie się znajdowało to miejsce.
Dlaczego był tutaj?

Wszystko to było dezorientujące, jak sytuacja w śnie - fragmenty

rzeczywistości, których nie mógł złożyć w znaną całość. Może powinien
bardziej starać się przypomnieć...

Był coraz bardziej znużony.

W końcu wstał, ulżył sobie za najbliższym drzewem i położył się w

nasłonecznionym miejscu obok sągu drewna. Po chwili zasnął.

ROZDZIAŁ 11

„To się nie może dziać w Ameryce”.

Czy nie tak powiedziała Dorsey? Słowa te przebiegały mi przez

głowę, kiedy leżałem pod tym krzakiem i czekałem, by się dowiedzieć, czy
ci faceci zadzwonili od Williego, zanim ich zabiłem.

Przynajmniej nie padało.

O kurde! A nawiasem mówiąc, jaki to dzień?

Zobaczmy. Wczoraj był wtorek, więc dzisiaj musi być środa. Możesz

mi wierzyć albo nie, ale od czasu, kiedy wpakowałem się w ten syf, minęły
zaledwie dwadzieścia cztery godziny. Spojrzałem na zegarek. Mówiąc
dokładnie, dwadzieścia i pół.

Leżałem, słuchając brzęczenia owadów, przyglądając się ślimakowi,

rozmyślając nad moim problemem. Potrzebowałem miejsca, gdzie obie
kobiety i ja moglibyśmy się usunąć z widoku na czas, aż Kelly przeczyta
akta Gonczarowa. Oczywiście, mieliśmy tylko jedną z walizek
zawierających jego notatki, ale w tym bałaganie mogło być coś, co
wskazywało drogę.

Minęła godzina. Byłem z siebie dumny. W ciągu tej godziny

spojrzałem na zegarek tylko dwadzieścia trzy razy. W końcu zupełnie
przestałem na niego zerkać i uległem ciepłemu powietrzu tego czerwcowego
dnia i chłodnej, wilgotnej ziemi, na której leżałem, co mnie trochę uspokoiło
i pozwoliło nabrać pewnego dystansu do mojej sytuacji. Musiałem się
zdrzemnąć. Nie wiem, jak długo spałem, ale jakiś ruch w oddali, po prawej
stronie, sprawił, że w jednej chwili oprzytomniałem.

Leżałem pod tym krzakiem jak martwy, poruszając tylko oczami.

Coś mnie zaalarmowało, ale co?

Byłem zupełnie rozbudzony, czujny... ale nie widziałem nic

niezwykłego. Słuchałem. Ptaki, bardzo odległe odgłosy ruchu ulicznego,
dobiegające z drogi nad rzeką... warkot samolotu pasażerskiego.
Zamierające brzęczenie małego samolotu... i...

I...

Przesunąłem głowę w prawo. Robiłem to wolno jak poruszający się

lodowiec, tak wolno, jak mogłem poruszać mięśniami. Oczywiście
zagrożenie nadejdzie z tej właśnie strony, bo uważałem to za najmniej
prawdopodobne i krzak zasłaniał mi widok - oraz krył mnie - i będę miał
cholerne trudności, żeby skierować w tę stronę MP5. Nie widziałem nic,
przekręciłem więc głowę...

Gałęzie, liście... gałęzie... i mężczyzna.

Tym razem nie w stroju ghillie, ale w kamuflażu od stóp do głowy.

Miał nawet czapkę w barwach maskujących i pomalowaną twarz.
Zobaczyłem go od razu tylko dlatego, że się poruszał. On mnie jeszcze nie
widział, bo ja się nie ruszałem i tkwiłem w zaroślach.

Leżałem nieruchomo jak tygodniowe zwłoki.

Pojawił się zza domu i zmierzał w prawo, za moje plecy. Z każdym

krokiem stawiał mnie w coraz bardziej niekorzystnym położeniu.

Niósł jakiś karabin szturmowy.

O Jezu, miałem przeciwko sobie pierwszorzędny zespół! Ten facet

wiedział, co robi, i się starał, skradając się z napiętymi wszystkimi

zmysłami, znaleźć kogoś do zabicia.

Stało się brutalnie oczywiste, że głupio wybrałem miejsce zasadzki.

Owszem, byłem ukryty, ale nie miałem żadnej możliwości zmiany pozycji
ani stawienia czoła temu człowiekowi. Gdybym poruszył choć jednym
mięśniem, byłbym martwy. Wiedziałem o tym i leżałem jak skamieniały,
pocąc się wszystkimi porami. Jeszcze parę minut i wyczuje mnie nosem.

Przesuwał się w prawo, poza pole mojego widzenia. Ponieważ nie

mogłem się poruszyć, spojrzałem w drugą stronę.

Jeśli było tutaj dwóch facetów w kamuflażu, to równie dobrze

mogłem się sam zastrzelić i skończyć z tym.

Nikogo nie zobaczyłem. Nie nabrałem przez to pewności siebie - ten

facet był tak dobry, że nie potrzebował pomocy. Tak bardzo chciało mi się
sikać, że się z trudem powstrzymywałem.

Musiałem szybko coś zrobić. Był za mną i kiedy mnie zobaczy,

wykończy mnie w jednej chwili, bez wyrzutów sumienia. Tak samo jak ja
zastrzeliłbym jego.

Mój umysł pracował z szybkością stu mil na godzinę, a nie mogłem

nic wymyślić!

Za parę sekund mnie załatwi. Całe moje życie... zaraz się skończy.

Teraz!

Bang. Usłyszałem ten dźwięk, ale przez sekundę nie zdawałem sobie

sprawy, co oznacza. Potem usłyszałem go ponownie. Strzały! Dwa.
Wewnątrz domu.

Zaryzykowałem i jeszcze o cal przesunąłem głowę w prawo.

Facet się odwrócił i badawczo przyglądał oknom. Teraz szybko

zlustrował wszystko wzrokiem, a potem ruszył ku tyłom domu, z powrotem
w stronę, z której przyszedł. Jeden z jego kumpli musiał się dostać do środka
tylnym wejściem.

Leżałem tam jak skamieniały, dopóki nie zniknął mi z widoku za

domem. Wtedy wyszedłem spod tego krzaka, tak szybko i cicho jak
mogłem, i skierowałem się we właściwą stronę, z MP5 w rękach.

Podbiegłem do rogu budynku, wychyliłem się i rozejrzałem.

Stał przed drzwiami do piwnicy, patrzył w inną stronę i szykował się

do wejścia.

Odciągnąłem bezpiecznik, wychodząc zza rogu przyłożyłem broń do

ramienia i puściłem w niego serię, co najmniej pół magazynka. Kule
zakręciły nim, zwaliły go z nóg i siekły, dopóki nie zdjąłem palca ze spustu.
Pobiegłem ku niemu, rozglądając się, czy nie ma tam jeszcze kogoś.

Nie widziałem nikogo. Facet w kamuflażu leżał rozciągnięty, jakby

potrącił go pociąg. Nie sądzę, żeby któryś z tych 9-milimetrowych pocisków
chybił. Nie było dużo krwi. Wyglądał na nienaturalnie pulchnego. Schyliłem
się, pociągnąłem za jego koszulę. Miał kamizelkę kuloodporną, ale nie
ochroniła go przed co najmniej trzema kulami, które trafiły go w głowę i w
szyję.

Uchyliłem drzwi lewą ręką - szyba była wycięta i zamek otwarty od

wewnątrz - i wszedłem z pistoletem gotowym do strzału.

Nie spiesząc się, prześliznąłem się przez piwnicę, pomieszczenie, w

którym dotąd nigdy nie byłem, i znalazłem schody na górę. Słyszałem
szlochanie kobiety.

Wspiąłem się po schodach najciszej, jak mogłem, a potem ostrożnie

uchyliłem drzwi na cal i wyjrzałem. Byłem w korytarzu przy kuchni.
Szlochanie było teraz głośniejsze.

Ruszyłem w stronę, skąd dobiegało, cały czas trzymając broń w

pogotowiu.

Na dolnym stopniu schodów siedziała Dorsey z twarzą ukrytą w

rękach. To ona szlochała. Obok siedziała Kelly Erlanger, obejmując jej
ramiona.

Przed nimi leżał jakiś mężczyzna. Nie ruszał się. Wokół niego

powiększała się kałuża krwi.

Trzymając go na muszce, podszedłem, stanąłem w tej krwi i

odwróciłem go stopą na plecy.

Był to ów Łysek, Johnson Dunlap. Spojrzał na mnie, starając się

skupić wzrok, a potem zwiotczał i już na nic nie patrzył.

Wystrzeliła dwukrotnie. Pierwszy pocisk trafił go widocznie w tułów

- widziałem w jego koszuli otwór od kuli - zginając go w pół, ale nie raniąc,
on też miał kuloodporną kamizelkę. Jednak druga kula grzmotnęła go w
wewnętrzną stronę prawego uda. Uszkodziła tętnicę. Johnson Dunlap
wykrwawił się na śmierć w holu Dorsey O’Shea, podczas kiedy ona
siedziała, szlochając, na schodach.

Ja również nie próbowałbym ratować tego drania.

Przeczesawszy palcami włosy Dorsey, otworzyłem drzwi frontowe i

wyszedłem tamtędy. Pomyślałem, że może powinienem obejść dom wokoło,
żeby sprawdzić, czy skradali się tylko ci dwaj. Niewątpliwie zostawili
gdzieś samochód, żeby mieć czym uciec, ale miałem zerowe szanse pójścia
ich tropem przez las i znalezienia go.

Jasną stroną tego wszystkiego było to, że może teraz Michelle

znajdzie sobie lepszego faceta.

Basil Jarrett i Linda Fiocchi stali na werandzie swojej letniskowej

chaty na brzegu rzeki Greenbrier, patrząc na śpiącego Michaiła Gonczarowa,
wyciągniętego na słońcu przy stercie drewna. Nic o nim nie wiedzieli, nie
znali jego nazwiska, narodowości, wieku ani stanu zdrowia... ani,
oczywiście, nie mieli pojęcia o wydarzeniach, które rozegrały się
poprzedniego dnia w ośrodku CIA nad Greenbrier, oddalonym o sześć mil
od ich chaty. CIA nie tylko nie poinformowała prasy ani miejscowych służb
ochrony porządku publicznego o morderstwach w ośrodku, ale sam fakt, że
agencja posiadała w ogóle coś w tym stanie, był informacją opatrzoną
klauzulą tajności. Jarrett i Fiocchi nigdy nie słyszeli nawet plotki o tym, że
ośrodek należy do CIA.

Basil Jarrett był właścicielem dwóch tartaków wytwarzających

dekoracyjne ogrodzenia. Jego płoty okalały ogrody i trawniki podmiejskich
domów w trzydziestu siedmiu stanach. Fiocchi, współwłaścicielka chaty i
jego konkubina od dziesięciu lat, była księgową.

- Nie jest pijakiem ani narkomanem - powiedział Jarrett.

- Skąd wiesz?

- Spójrz na niego! Jest zdrowym mężczyzną, powiedziałbym, że

około sześćdziesięciopięcioletnim, prawidłowo odżywionym, ale nie
otyłym, dość sprawnym, wydaje się, że ma większość własnych zębów,
regularnie się kąpie...

Fiocchi nie oponowała. Ona też widziała dosyć ludzkich wraków, a

ten śpiący mężczyzna najwyraźniej nie był jednym z nich.

- No to kim on jest?

- Nie mam najmniejszego pojęcia. - Jarrett podniósł ubranie, w

którym Gonczarow wszedł do chaty, teraz już suche. Nowe spodnie i
koszula nosiły marki firm, których wyroby sprzedawano w wielu dużych

sieciach odzieżowych w całym kraju.

Fiocchi wzruszyła ramionami.

- Wie, że tu jesteśmy, a mimo to położył się spać. Z drugiej strony,

włamał się do chaty. Mamy go obudzić i zażądać wyjaśnień czy jechać do
Durbin i wezwać policję?

W chacie nie było telefonu - ani w ogóle elektryczności - a z powodu

bliskości Obserwatorium Radioastronomicznego telefony komórkowe nie
miały tam zasięgu.

- Zastępcy szeryfa czy policjantowi dotarcie tutaj zajmie parę godzin

- odparł ponuro Jarrett. - Muszą przyjechać aż z Marlinton. Może
powinniśmy się dowiedzieć, kim jest, zanim wyrzucimy go za burtę. Może
jest chory albo stuknięty, wyszedł ze swojej chaty albo farmy gdzieś tutaj i
zabłądził.

Linda Fiocchi również nie paliła się do wezwania policji.

- Pewnie jest chory. Wygląda na nieszkodliwego. Weszła do chaty

po koc, którym okryła śpiącego.

Załadowałem kobiety, pistolet maszynowy i walizkę Michaiła

Gonczarowa do samochodu Jonathana Dunlapa i ruszyłem w rejs po szosach
Ameryki. Wskutek moich nalegań zostawiliśmy obu zbirów tam, gdzie
padli. Zostawiłem też przy nich ich broń, mogłem skorzystać z ich amunicji,
ale postanowiłem kupić, co mi było potrzebne, w sklepie z artykułami
sportowymi. Kiedy policja znajdzie tych facetów - co prawdopodobnie
miało się stać raczej wcześniej niż później - chciałem, by akta sprawy
dokładnie pokazywały broń, którą ze sobą przynieśli.

Domyśliłem się, że policja była już w to jakoś wciągnięta i mogła

poszukiwać samochodów - mojego, Kelly i możliwe, że Dorsey. Miałem
tylko nadzieję, że nie szukają wozu Dunlapa. Jeszcze.

Za każdym razem, kiedy mijaliśmy policyjny radiowóz, obracałem

głowę, żeby za nim spojrzeć, i patrzyłem w lusterka, czekając, aż jego
kierowca ostro zawróci, włączy światła i syrenę i ruszy za nami w pościg.
Nie wiedziałem, co bym zrobił, gdyby tak się stało, ale byłem absolutnie
pewien, że nie chciałbym zabić ani zranić gliniarza. Jeśli gliny brały w tym
udział, to po prostu wypełniali rozkazy swojego sierżanta, kapitana czy kogo
tam. Johnson Dunlap, ten mężczyzna w kamuflażu i faceci, którzy kroili
Williego Varnera, byli innym gatunkiem gliniarzy. Nawet nie próbowali
kogoś aresztować - chcieli zabić. Nie odczuwałem żadnego żalu, że ich
rozwaliłem, i na pewno nie będzie mi to spędzało snu z powiek.

Ale Dorsey tak. Kiedy wyginałem szyję, gapiąc się na gliniarzy,

obserwowałem ją w lusterku wstecznym. Siedziała na tylnym siedzeniu,
wyglądając przez szybę i patrząc na przejeżdżające samochody i krajobraz.
Myślę, że tak naprawdę niewiele z tego widziała. Oczy miała suche, ale na
twarzy wyraz, którego wcześniej nie widziałem.

Zastanawiałem się, czy nie powiedzieć jej o mojej wizycie u

Michelle Dunlap wczesnym rankiem, ale postanowiłem tego nie robić. Może
dla Johnsona najlepiej było pozostać anonimowym zbirem, który włamał się
do niej, by ją zabić. Nie musiała wysłuchiwać rzewnej historii ani opisu
wdowy po nim.

Widzisz, w taki sposób myślą faceci. Jeśli o mnie chodziło, Dunlap i

jego kumple byli dupkami, którzy sprzedali się innemu dupkowi i wyruszyli
zabijać dla pieniędzy ludzi, których nie znali. Dunlap przejechał się na
tamten świat - jego pech. Dorsey widziała to chyba inaczej, bo w
przeciwnym razie nie wylewałaby wcześniej łez na schodach, a teraz nie

patrzyłaby przez okno.

Na rany Chrystusa, nie rozpaczałem z powodu tego gościa w

kamuflażu. Prawdę mówiąc, byłem jakby zadowolony, że użyłem pistoletu
maszynowego i skosiłem go, zanim on skosił mnie. Nie podejrzewałem, że
może mieć kamizelkę kuloodporną, gdybym wystrzelił tylko nabój czy dwa,
mój kutas mógłby być teraz w piachu. Gra toczyła się o to, kto kogo załatwi,
i on przegrał. Co by tu zjeść na obiad?

Kelly Erlanger była zajęta czytaniem akt w fotelu pasażera.

Poukładała kartki w jakimś porządku i przeglądała je. Czytanie w
samochodzie zawsze przyprawia mnie o mdłości, ale jej zdawało się nie
przeszkadzać.

- No więc kto jest głodny? - zapytałem pogodnie. Erlanger nie

podniosła głowy znad swojej lektury.

Dorsey miała cały czas twarz zwróconą w stronę okna. Zatrzymałem

się w Annapolis, przed barem z hamburgerami.

- Ktoś musi skorzystać z toalety? Żadnej odpowiedzi.

W filmach z Jamesem Bondem też nigdy nie sikają.

Wszedłem do środka, odwiedziłem przybytek dla panów, a potem

zamówiłem hamburgera, frytki i trzy napoje bezalkoholowe - oczywiście
dietetyczne cole. Kiedy płaciłem, wśliznął się powiatowy glina. Nie
widziałem go. Omal nie upuściłem zakupów, kiedy się odwróciłem i
zobaczyłem go za sobą, przyglądającego się, jak żongluję torbą z jedzeniem
i napojami. Rzuciłem mu niezobowiązujące „Cześć” i poszedłem dalej. Nie
przyjazne, sąsiedzkie „Cześć” ani „Cześć” w stylu „Idź do diabła i pocałuj
mnie w dupę”, ale raczej „Cześć” w stylu „Mam to w dupie”. No wiesz, po
prostu „Cześć”. Domyślam się, że nie dojrzał pistoletu pod moją koszulą, bo
nie wyciągnął swojego gnata i nie strzelił do mnie ani nawet nie
odpowiedział „Cześć”.

Otworzyłem tyłkiem drzwi McDonalda, upchnąłem jedzenie w

samochodzie i wcisnąłem gaz. Żadna z kobiet nie była głodna ani
spragniona.

Przejechaliśmy przez Bay Bridge i skierowaliśmy się na wschód.

Włączyłem radio i złapałem stację z Baltimore nadającą muzykę

lekką, opuściłem szybę i wystawiłem łokieć na zewnątrz.

- Dokąd jedziemy? - zapytała Dorsey. Były to pierwsze słowa, jakie

wypowiedziała, odkąd zastrzeliła Jonathana Dunlapa.

- Odwiedzić przyjaciela.

- Niech pomyślę... Wciągnąłeś już w ten syf mnie i Williego

Varnera. Ja musiałam zabić człowieka, a Willie jest w szpitalu...
powiedziałeś, że zawiozłeś go do szpitala?

- Aha.

- Kogoś jeszcze?

Nie wspomniałem jej jeszcze o Salu Pulzellim, i wydawało się, że

teraz nie jest odpowiedni czas, żeby o nim mówić.

- Jeśli twoi przyjaciele będą trzymać krucyfiks, przekroczysz mimo

to ich próg? Czy też trzeba ci wpakować srebrną kulę w serce, by cię
powstrzymać?

Zagryzłem wargę. Nigdy nie będziesz górą w tego rodzaju

sprzeczkach z kobietami i tylko głupiec próbowałby się w nie wdawać.

- Bycie twoim przyjacielem to wątpliwy zaszczyt, Tommy. Co

muszę zrobić, żeby moje nazwisko zniknęło z tej listy?

Już chciałem powiedzieć, że trzymać się z daleka od producentów

filmów porno, ale ugryzłem się w język. Mijała mila za milą, podczas gdy
Kelly Erlanger czytała, a Dorsey gniewnie patrzyła na tył mojej głowy.
Utrzymywałem prędkość pięciu mil powyżej dozwolonej, popijałem
dietetyczną colę i słuchałem radia.

ROZDZIAŁ 12

Byli w swoim mieszkaniu w Moskwie, kiedy przyszli ich

aresztować. W środku nocy, jak zawsze. Walili w drzwi dwuręcznym
młotem. Wściekłe walenie obudziło go, trzaskało pękające drewno, ktoś
gdzieś krzyczał. Obok niego leżała Bronisława, przebudzona i przestraszona.

W świetle wpadającym z ulicy widział wszystko w ich małym

mieszkaniu, widział deskę w drzwiach, wybrzuszającą się i rozłupującą pod
każdym uderzeniem, słyszał stękanie człowieka bijącego młotem. I nie było
stamtąd innego wyjścia. Znaleźli się w potrzasku! Kiedy znajdą notatki, i
jego, i Bronisławę zabiorą na Łubiankę, wtrącą do cel i będą przesłuchiwać i
torturować, dopóki nie powiedzą im wszystkiego albo nie umrą. Widział tam
tyle razy więźniów modlących się o śmierć... a teraz przyszła kolej na niego.
To walenie... już niemal przebili się przez drzwi...

Obudził się zlany potem, szamocząc się z okrywającym go kocem.

Usiadł i gapił się na otoczenie.

O Boże, gdzie był? Nic nie wyglądało znajomo... nic. Tylko ten sen

był prawdziwy, ten sen, który dręczył go od dwudziestu lat...

Na stopniu schodów chaty siedziała jakaś kobieta - młoda kobieta, w

wieku chyba trzydziestu lat, o średniej długości ciemnych włosach, ubrana
w bluzkę, spodnie i sweter. Mówiła do niego w języku, którego nie
rozumiał. Potrząsnął wolno głową, zagubiony, zdezorientowany.

Musiał pilnie iść do łazienki. Wstał, złożył koc, którym był

przykryty, i przełożywszy go przez ramię, wszedł za krzaki i załatwił
potrzebę. Zapiął rozporek i stał, rozglądając się wokół.

Znalazła go tam ta kobieta. Podała mu kubek czegoś gorącego.

Przyjął go z wdzięcznością, a wtedy wzięła go za ramię i zaprowadziła z
powrotem pod schody. Skłoniła go gestami, by usiadł obok niej na stopniu.
Zrobił to, wypił łyk płynu i spoglądał na wszystko wokół, starając się
przypomnieć sobie, co się stało i gdzie jest.

Znowu do niego przemówiła. Nie rozumiał ani słowa. Kiedy mówiła,

na werandę wyszedł mężczyzna. Był szczupły, miał trzydzieści kilka lat,
pociągłą, opaloną twarz i krótkie włosy. On również odezwał się do
Gonczarowa, a potem zaczął rozmawiać z tą kobietą. Michaił Gonczarow
nie miał pojęcia, o czym dyskutują.

Po chwili wprowadziła go do chaty. Znowu się rozejrzał. Wszystko

było obce. Opadł na najbliższy fotel, a potem okrył kocem nogi. Był
zziębnięty.

Kobieta zrobiła mu kanapkę. Jadł powoli, rozkoszując się każdym

kęsem. Dała mu jeszcze tego gorącego płynu.

Kiedy skończył jeść, mężczyzna przyniósł notatnik i długopis.

Wręczył je Gonczarowowi, wskazał na jego pierś, a potem rozłożył ręce w
uniwersalnym geście pytania.

Nazwisko, pomyślał Gonczarow. Chce poznać moje nazwisko.

Ale jak ja się nazywam?

Jego oczy rozszerzyły się w popłochu, kiedy uświadomił sobie, że

nie wie nawet, kim jest.

Podniósł długopis, pstryknął nim parę razy, przyjrzał się białej

kartce, ale za żadne skarby nie przychodziło mu na myśl nic, o czym mógłby

napisać.

- Nie zna nawet swojego nazwiska - powiedziała z ciężkim

westchnieniem Linda Fiocchi.

- Najwyraźniej nie - zgodził się z nią Basil Jarrett.

- To co robimy?

- Niech to szlag trafi, kobieto, nie wiem.

Jarrett podszedł do piecyka i otworzył go. Wyciągnął stronę gazety z

leżącej obok sterty i włożył do środka, dodał podpałki i zapalił zapałkę.
Kiedy papier się zajął, zamknął drzwiczki i ustawił szyber.

Co powinniśmy zrobić z człowiekiem, który najwyraźniej cierpi na

jakieś poważne pomieszanie zmysłów? Ani Linda, ani ja nic nie wiemy o
chorobach psychicznych. Kurde, przyjeżdża człowiek do chaty, żeby spędzić
tu spokojny weekend, odpocząć, połowić ryby, poczytać, napić się wina i się
pokochać... i ma na głowie psychicznie chorego.

Kiedy Jarrett się odwrócił, Linda siedziała obok starego, trzymając

go za rękę. Mężczyzna zdawał się w ogóle nie zwracać na to uwagi. Wzrok
miał utkwiony w coś, co było bardzo, bardzo daleko.

Cywilizacja dotarła do Rehoboth Beach w Delaware, doszedłem do

wniosku, kiedy wolno przejeżdżałem przez miasteczko. Hipermarket
WalMart był ogromny, lśnił nowością, a parking przed nim miał parę akrów.
W środku znajdę amunicję 9 milimetrów i 38 special, nie wspominając już o
bieliźnie, dżinsach, skarpetach i koszuli. O wszystkich artykułach pierwszej
potrzeby dla facetów z klasą, takich jak ja.

Dom, którego szukałem, znajdował się o milę na południe od

centrum, na plaży obok szosy, przy ślepej uliczce. Wyglądał tak, jak go
zapamiętałem - średniej wielkości jednopiętrowy budynek, z dużą,
okratowaną werandą i wysypanym potłuczonymi muszlami parkingiem dla
czterech samochodów. Wjechałem na parking, wyłączyłem silnik i
siedziałem, oglądając okolicę. Tylko przy dwóch z pozostałych bungalowów
przy tej uliczce, która się ślepo kończyła przed wydmą, stały samochody.

- Czyj to dom? - zapytała Dorsey O’Shea z tylnego siedzenia.

- Faceta, którego znam.

- Jeden z twoich przyjaciół przeklnie go z powodu twojej obecności.

Masz pozwolenie, żeby się tu zatrzymać?

- Eee, on nie będzie miał nic przeciwko temu.

- A więc nie. - Chrząknęła. - Tak myślałam. Odwróciłem się do niej.

- Wysłuchałem już dosyć twojego gadania. Przykro mi, że musiałaś

rano zastrzelić tego sukinsyna, ale nie cholernie przykro. Przyjechał zabić
całą naszą trójkę. Było tak: albo on, albo my. Był zepsutym gliniarzem i
przystał do zepsutych ludzi.

- Znałeś go?

- Znałem jego nazwisko.

- Jezu, Tommy, nie chcę zabijać ludzi z żadnego powodu. Nigdy

więcej. - Jej głos brzmiał ostro. - Rozumiesz?

- Rozumiem.

- A w ogóle, co z ciebie za człowiek? Zabijasz człowieka w moim

domu, przyglądasz się, jak inny umiera na twoich oczach, a potem jedziesz
przez całe popołudnie z ręką wystawioną za okno i grającym radiem, jakby
cię to gówno obchodziło. - Ton jej głosu stale się podnosił. - Co z ciebie za
zwierzę.

- Ja mogę na to odpowiedzieć - powiedziała spokojnie Erlanger. -

Wczoraj rano Tommy Carmellini wbiegł do płonącego budynku i wyciągnął

mnie stamtąd, ocalając mi życie. Mężczyźni tacy jak ci rano przeszli przez
budynek, zabijając każdego, kogo znaleźli, a potem podłożyli ogień, żeby
spalić ciała. Ostatniej nocy przyjechał do mnie i wyciągnął mnie z domu tuż
przed przybyciem innych mężczyzn, którzy chcieli mnie zabić. - Odwróciła
się na fotelu, żeby też widzieć Dorsey. Podała jej garść papierów. - To
zrobione przez archiwistę KGB kopie akt, nad którymi miał pieczę.
Kopiował je przez dwadzieścia lat, a po przejściu na emeryturę
przeszmuglował je z Rosji. Nigdy w życiu nie czytałam takiej kroniki zła.
Tommy Carmellini? On jest jednym z dobrych facetów.

Wysiadła z samochodu i zamknęła za sobą drzwi.

Dorsey nie patrzyła na mnie. Po chwili rzekła:

- Wiem, że na świecie istnieje zło, ale nie chcę z nim żyć. Nie chcę

go zwalczać. Nie chcę, żeby się wykrwawiało na śmierć w moim holu. Co w
tym złego? Rozumiesz?

- Myślę, że tak - odparłem. - Ale lepiej trzymaj ten rewolwer pod

ręką. Jeśli chcesz jeszcze trochę pożyć, możesz go znowu potrzebować.

Sforsowanie zamka we frontowych drzwiach bungalowu zajęło

zaledwie kilka minut. Otworzyłem drzwi, wszedłem i zapaliłem światło, a
potem wróciłem do samochodu, żeby zabrać broń i bagaż. Kobiety weszły
do środka. Po wizycie w toalecie obeszły dom, oglądając wszystko.

- Naprawdę znasz właścicieli? - zapytała ostro Dorsey. - Tak.

- Nie będą mieli nic przeciwko temu, że korzystasz z niego?

- Nie sądzę.

- Dlaczego nie zadzwonisz do nich i nie zapytasz? Jest tu telefon.

- Wolę nie. Im mniej osób wie, że tu jesteśmy, tym lepiej. Jeśli

pojawi się jakiś problem, sam to później załatwię z właścicielami.

Kelly wzięła głęboki oddech i oznajmiła:

- Biorę sypialnię na górze, po lewej stronie. Widziałam tam kostium

kąpielowy, który wygląda, jakby mógł na mnie pasować. Dorsey, nie
chciałabyś się przespacerować na plażę?

Dorsey się zgarbiła.

- Tak - powiedziała. - Chyba tak.

Kiedy się przebierały, ryłem w szufladach w kuchni, aż znalazłem

zapasowy klucz do domu. Dałem go Kelly, kiedy przechodziły obok mnie, z
pożyczonymi ręcznikami na ramionach.

Stałem obok samochodu, przyglądając się, jak idą ulicą. Kiedy

zniknęły za wydmą, wsiadłem i skierowałem się do WalMarta, w którym
były nawet stoiska z artykułami spożywczymi.

Ta Kelly... nie była cykorem. Podobało mi się to.

Szeryf był mężczyzną po pięćdziesiątce, łysiejącym, z niewielkim

brzuszkiem, o cichym głosie. Stał przed chatą, słuchając Basila Jarretta,
wyjaśniającego, jak znaleźli tego mężczyznę, mężczyznę, który przespał
większość dnia obok stosu drewna, kiedy przyjechali około południa.

Opowiedziawszy szeryfowi wszystko, co mu przyszło na myśl,

Jarrett wprowadził go do środka. Usiadł obok Michaiła Gonczarowa, zapytał
go o nazwisko, o miejsce zamieszkania, o to wszystko, o co ludzie zwykle
pytają. Nagrodą za ten trud było obojętne spojrzenie.

Szeryf wyjął notes, napisał w nim swoje nazwisko i podniósł do

góry, by wypytywany dostrzegł podobieństwo między nazwiskiem w notesie
i nazwiskiem na plakietce nad jego lewą kieszenią, tuż pod odznaką. Potem
wysunął notes i pióro w jego stronę.

Gonczarow wziął obie rzeczy, obejrzał pióro, popatrzył na białą

kartkę i w końcu położył te przybory na kolanach. Szeryf sięgnął po nie i
napisał dwa pytania: „Jak się nazywasz? Gdzie mieszkasz?” Gonczarow
zdawał się nawet ich nie czytać, kiedy szeryf trzymał kartkę przed jego
oczami.

Szeryf posiedział jeszcze chwilę, gadając do Gonczarowa i nie

otrzymując żadnej odpowiedzi, a w końcu podniósł się z fotela i skinął na
Jarretta i Fiocchi, by za nim poszli. Stojąc przed radiowozem, powiedział:

- On nie jest stąd. Nigdy go nie widziałem.

- Chce pan go zabrać ze sobą?

- No, właściwie wszystko, co mogę zrobić, to zabrać go do

powiatowego aresztu i czekać, aż go przewiozą do więzienia rejonowego.
Moglibyśmy pobrać odciski, przesłać je do FBI i zobaczyć, czy uda się im
ustalić, kim on jest. Podejrzewam, że to trochę potrwa.

- Zostawiłby go pan w więzieniu, kiedy ci biurokraci będą się

guzdrać?

Szeryf nałożył kapelusz i przyjrzał się badawczo twarzom obojga.

- Zważywszy na to, jak widocznie ten facet jest bezradny, komisarz

do spraw zdrowia psychicznego zleci psychiatrze albo psychologowi jego
zbadanie, zarządzi przesłuchanie. Jeśli uzna, że nie jest on w pełni władz
umysłowych, to bez względu na to, kim jest ten człowiek, skieruje go do
stanowego szpitala dla psychicznie chorych na leczenie.

- Rozumiem - powiedział Basil Jarrett, zerkając na Fiocchi. - Więc

mówi pan, że prawdopodobnie wyląduje u czubków?

- Tak podejrzewam - przyznał szeryf. - Ten facet nie ma przy sobie

portfela ani pieniędzy, sami mi to powiedzieliście. Wiem z doświadczenia,
że bardzo niewiele osób nie ma przy sobie jakiegoś dowodu tożsamości,
chyba że przed czymś uciekają. - Wzruszył ramionami, po czym ciągnął: -
Nie wygląda na to, żeby był pod wpływem alkoholu albo narkotyków. Nie
mówił do mnie w żadnym języku, nie napisał swojego nazwiska ani nie
powiedział nam, gdzie mieszka... wydaje się obojętny. Nienormalnie
obojętny.

Szeryf wyjął paczkę papierosów i bez pośpiechu zapalił jednego.

Kiedy papieros już się rozżarzył, powiedział:

- Wydaje mi się, że on nie jest w stanie sam zadbać o siebie. Ja to

nazywam bezradnością. Co myślicie?

Kiedy szeryf palił, Jarrett i Fiocchi odeszli poza zasięg jego słuchu i

przedyskutowali sytuację. Po chwili wrócili.

- Nie ma jakiegoś sposobu, żeby wziął pan odciski jego palców i

przesłał je do FBI? I zostawił go tutaj, dopóki się pan czegoś nie dowie?

- Nie wiecie, kim on jest - zauważył szeryf. - Może być

uciekinierem, zabójcą albo zbiegiem z więzienia czy zakładu dla
obłąkanych. Może być absolutnym szaleńcem. Może być diabli wiedzą kim.
Naprawdę chcecie wziąć odpowiedzialność za opiekowanie się nim przez
jakiś czas? Może aż przez tydzień?

Znowu odeszli i rozmawiali z ożywieniem. W końcu wrócili.

- Tak - rzekł Jarrett. - Jest chory, we śnie dręczą go koszmary i

myślimy, że ma amnezję. Nie sądzimy, że jego miejsce jest w więzieniu. Ja
muszę w poniedziałek iść do pracy, ale Linda mogłaby z nim tu zostać, jeśli
będzie to konieczne.

- Mam w bagażniku trochę artykułów biurowych - powiedział szeryf.

- Zdaje mi się, że włożyłem poduszeczkę do tuszu do tamtej torby. - Nie
wykonał żadnego ruchu, żeby otworzyć bagażnik, tylko stał i palił. Kiedy

skończył, rzucił niedopałek na ziemię i roztarł go nogą. - Ten facet wydaje
się niegroźny. Miejmy nadzieję, że jest taki naprawdę.

Kiedy po południu wróciłem z WalMartu, zrobiłem trochę

przysiadów i pompek, żeby rozruszać mięśnie, a potem poszedłem pobiegać.
Stałem na wydmie i rozglądałem się, dopóki nie dostrzegłem kobiet -
wydawały się pogrążone w rozmowie - po czym pobiegłem plażą w
przeciwną stronę.

Wieczorem upiekłem steki i ziemniaki na grillu, który stał obok

domu, na małym podwórku. Kiedy się rumieniły, zrobiłem sałatkę. Podczas
wyprawy do sklepu pamiętałem nawet o tym, żeby kupić szesciopak,
popiliśmy więc nasz posiłek piwem.

Tego wieczoru kobiety nie miały dużo do powiedzenia. Kelly z

powrotem zanurzyła się w skarbcu Gonczarowa, a Dorsey wybrała z
biblioteczki jakąś książkę. Trochę poczytała, po czym odłożyła książkę na
półkę i poszła na górę. Słyszałem plusk wody lejącej się z natrysku, a potem
wszystko ucichło. Domyśliłem się, że poszła spać.

Siedziałem na werandzie i myślałem o ostatnich dwóch dniach. Kule,

krew, pożar, morderstwo... zupełnie jakbym był na wojnie.

A tymczasem byłem tylko złodziejem, który lubił przenikać w

miejsca, gdzie nie powinno go być. Agencja dbała, żebym miał zajęcie,
zlecając mi włamywanie się do sejfów, zakładanie pluskiew, fotografowanie
dokumentów w prywatnych gabinetach i tym podobne zadania. Ogólnie
biorąc, nie była to zła praca - regularnie otrzymywałem odpowiednią pensję,
chociaż nie zbijałem na tym majątku, i przypuszczalnie pewnego dnia
przeszedłbym na emeryturę i zaczął otrzymywać zadowalające świadczenia,
jeśliby wcześniej ktoś mnie nie zastrzelił albo nie otworzyłbym szafy na akta
z bombą-pułapką w środku. Albo jeśliby nie pękła lina podczas mojej
wspinaczki na wysokie piętro jakiegoś budynku. Albo nie zostałbym
wrzucony do lochu w jakimś kraju Trzeciego Świata, by tam zgnić. Albo
jeślibym nie podłapał gdzieś jakiegoś śmiertelnie groźnego pasożyta jelit.
Albo jeśliby nie ujęli mnie ci płatni zabójcy, którzy ścigali mnie i Kelly, a
teraz również Dorsey.

Czym się miałem martwić?

Prawdę mówiąc, od lat myślałem od czasu do czasu o rzuceniu tej

roboty. O tym, żeby powiedzieć CIA, że to chromolę, i zacząć pracować na
własnym, robić włamy dla przyjemności i zysku. Potem zaczynałem myśleć
o facetach, których znałem, takich jak Sal Pulzelli, który nie dożył do
emerytury, i mówiłem sobie, a do diabła, zostanę. Będę to robił dalej. No
więc zostawałem i robiłem to dalej. Teraz Sal nie żył, a Willie był pokrojony
i...

Wiedziałem dobrze, co czuje Dorsey.

Dlaczego ja?

Na fotelu w salonie leżało parę schludnie złożonych kocy,

wyniosłem je więc na zadaszoną werandę i ułożyłem się do snu na kanapie.
Kelly wciąż siedziała zwinięta i czytała.

Musiało być koło północy, kiedy się obudziłem i stwierdziłem, że

jakaś kobieta wpełza mi pod koc. Początkowo myślałem, że to Dorsey, ale to
nie była ona. To była Kelly. Miała na sobie bawełnianą piżamę i nie
interesowało jej nic oprócz spania. Przytuliła się do mnie i zaraz zapadła w
sen.

Objąłem ją i sam na powrót zasnąłem.

ROZDZIAŁ 13

Kiedy się obudziłem w czwartek rano, leżałem sam na kanapie, a

przez kratę werandy wpadała morska bryza. Otworzyłem okno i wyjrzałem.
Był już dzień, ale słońce jeszcze nie wzeszło. A może wzeszło. Na niebie
było dużo chmur.

Podniosłem się, włożyłem szorty i tenisówki i zszedłem z werandy.

Nikt nie siedział w samochodach, nikt nie wyglądał przez okno. O tej porze
przebywało na powietrzu niewiele osób, tylko amatorzy joggingu i ludzie
wyprowadzający psy. Potruchtałem w dół ulicy i przebiegłem, dudniąc
stopami, po drewnianej kładce nad wydmą. Ptaki przeszukiwały osad
zostawiony przez fale przyboju, przez plażę jechała ciężarówka na
balonowych kołach, opróżniając kubły na śmieci. Tu i ówdzie ludzie
przeczesywali brzeg w poszukiwaniu skarbów, które w nocy mógł wyrzucić
ocean. Śmieci było więcej niż skarbów. To zadziwiające, jak wiele
plastikowych opakowań po mleku trafia do oceanu i dryfuje miesiącami,
dopóki fale nie wyrzucą ich gdzieś na brzeg.

Biegłem, sapiąc i przyglądając się mewom oraz pędzącym po niebie

gęstym, szarym chmurom. W drodze powrotnej przestałem biec i szedłem
spacerkiem, żeby ochłonąć.

No więc co dalej? Gdzie powinienem się stąd udać?

Jedynymi tropami, które miałem, była zawartość portfeli i telefonów

komórkowych, które zabrałem rannym i zabitym zbirom. Musiałem z
konieczności zacząć od nich, bo niczym innym nie dysponowałem.

Czy powinienem zostawić kobiety tutaj i sam zapolować na tych

ludzi?

Kiedy znalazłem się z powrotem w domu, zdawało się, że jeszcze

śpią, nastawiłem więc dzbanek kawy i poszedłem po pączki i egzemplarze
wszystkich gazet, które można było dostać w miasteczku. Kiedy po
półgodzinie wróciłem, wziąłem szybki prysznic, a potem usadowiłem się
przy stole w kuchni i zająłem się popijaniem kawy, zajadaniem pączków i
przeglądaniem gazet. Nie mogłem znaleźć ani słowa o masakrze w Wirginii
Zachodniej ani o wczorajszej strzelaninie w Waszyngtonie. Nic.

Byłem przy drugim kubku kawy, kiedy z góry zeszła Kelly. Była w

szortach i jednym z moich T-shirtów. Nalała sobie kawy, chwyciła pączek i
usiadła obok mnie, by zerknąć na gazetę.

- Dzień dobry - spróbowałem.

Burknęła coś. Cóż, niektóre kobiety są takie przed wypiciem

pierwszej kawy.

Postanowiłem nie wspominać o wspólnym spaniu, dopóki ona tego

nie zrobi.

- Nic tutaj nie ma o wczorajszej strzelaninie - powiedziała, kiedy

skończyła przeglądać „Washington Post”. Odłożyła gazetę i wzięła inną.

- Ja też nic nie widziałem - zgodziłem się z nią.

- Więc to się nie zdarzyło?

- Widocznie.

Po przejrzeniu wszystkich dolała sobie jeszcze kawy. Powoli zbadała

możliwości pączkowe, zanim wybrała spośród nich drugą ofiarę.

- Przeczytałam około dwóch trzecich notatek - powiedziała. - W

każdym razie przejrzałam je. Wszystkie, co do jednej, dotyczą politycznych
machlojek, morderstw, tropienia dysydentów i fabrykowania dowodów na
potrzeby pokazowych procesów wrogów państwa. Nazwiska są
zaszyfrowane, ale o ile zdołałam się zorientować, każda z wymienionych
osób jest obywatelem sowieckim albo ważnym amerykańskim lub
angielskim zdrajcą. Nie widzę w tych notatkach niczego, co mogłoby
sprawić, by ktokolwiek w Europie albo w Ameryce czuł się zagrożony.

- Czy wszystkie akta, które skopiował Gonczarow, dotyczyły

sowieckich spraw wewnętrznych?

- W moim rozumieniu tylko ich część. Najwidoczniej ocalały tylko

notatki o brudnych gierkach KGB.

Skończyłem kawę i zmarszczyłem brwi, patrząc w kubek.

Postawiłem go na pliku gazet i przeciągnąłem się.

- Możesz dzisiaj skończyć przeglądanie reszty?

- Tak sądzę.

Wyjąłem magazynek z pistoletu i sprawdziłem, czy jest pełen, po

czym włożyłem go z powrotem.

- Dokąd stąd pojedziemy? - zapytała Kelly. Siedziała pochylona nad

stołem, obserwując moją twarz.

- Mam parę portfeli i komórek.

- Co to znaczy, że nic z tego syfu nie przedostało się do gazet?

Przyjrzałem się jej. Nie była niewinna, naiwna ani nieświadoma. Ani

przerażona. Była bystra i twarda. I całkiem ładna. W nocy było mi
przyjemnie czuć ją pod ramieniem, ale przypuszczam, że nie powinienem
myśleć o takich rzeczach.

- To znaczy, że położył na tym łapę jakiś wysoko postawiony kutas -

rzekłem gorzko. - Dlatego gliny współpracowały z tymi zabójcami.
Siedzimy po szyję w bardzo dużej kupie gówna.

- Domyśliłam się tego we wtorek.

- Będziemy musieli być bardzo ostrożni, jeśli chcemy mieć nadzieję

jeszcze trochę pożyć. Żadnych telefonów, żadnych e-maili, nic z tych
rzeczy. Zrobimy najmniejszy szmer, a rzucą się za nami jak psy za
królikiem. Musimy rozgryźć, co to za psy.

Odłamałem anteny dwóch komórek, a potem je włączyłem - w

żadnej nie było wiadomości głosowych, co było przykre - a potem dobrałem
się do zapisanych w nich numerów. Zapisałem je na kartce z notatnika i
siedziałem, patrząc na telefony. Boję się technologii. Jeśli z zabójcami
współpracowali gliniarze, to może również ludzie z telefonii komórkowej i
faceci z Agencji Bezpieczeństwa Narodowego. Wyłączyłem telefony,
wyjąłem z nich baterie i schowałem je do mojej torby podróżnej. Ci spece
musieliby zmienić prawa fizyki, żeby odnaleźć komórki bez baterii.

Siedziałem, studiując numery. Trzy z nich były w obu komórkach.

Postawiłem przy nich haczyki.

Zawartość portfeli nie zakryła nawet blatu stołu kuchennego, kiedy

ją wyłożyłem. Jeden facet miał sto pięćdziesiąt dolarów w gotówce, drugi
czterdzieści dwa. Obejrzałem uważnie każdy banknot, szukając na nim
zapisków albo numerów, i włożyłem je z powrotem do odpowiednich
portfeli.

Pozostała część zawartości składała się w większości z praw jazdy i

kart kredytowych. Obaj faceci mieli karty kredytowe, które wyglądały,
jakby spełniały również rolę kart bankomatowych. Jeden z nich miał plik
kwitów z pralni chemicznej. Jeden należał do American Automobile

Association, drugi był członkiem Harley Owners Group. W jednym z
portfeli było kilka strzępków papieru z numerami telefonów, należał on do
tego faceta, który nie miał zwyczaju informować swojej starej o tym, gdzie
jest. Numery telefonów kobiet, pomyślałem, ale może byłem uszczypliwy.
Dodałem je do mojej listy.

To był cały plon. Postarałem się włożyć właściwe rzeczy do

właściwych portfeli.

Kiedy Dorsey zeszła na dół, zaczął padać deszcz. Spojrzała z

pogardą na pączki i zaczęła robić wykopki w spiżarni. Znalazła pudełko
zdrowych płatków zbożowych i zjadła parę garści na sucho, popijając je
kawą.

- Jest w tym dużo cukru - powiedziałem, po to tylko, by jej

dokuczyć.

Zignorowała moją uwagę.

Kelly była na werandzie i czytała. Ja dalej siedziałem przy stole

kuchennym. Dorsey przysiadła się do mnie.

- Jak długo to jeszcze potrwa? - zapytała.

Nie podobał mi się ton jej głosu, a przecież nawet nie mieszkaliśmy

ze sobą.

- Co?

- Ukrywanie się jak przestępcy.

- To właśnie staram się rozgryźć. Czekam, aż Kelly skończy czytać

te notatki, i mam nadzieję, że pojawi się w nich coś obiecującego.

- Musimy wrócić do Waszyngtonu, porozmawiać z władzami.

- A jeśli nas aresztują i oskarżą o szpiegostwo i moderstwa? Przy

takich zarzutach nie wypuszczą cię za żadną kaucję. Obawiam się przede
wszystkim tego, że zostaniemy zabici, zanim zdążymy powiedzieć, co
wiemy. Ludzie, którzy starali się wymordować wszystkich w tajnym
ośrodku CIA, na pewno mogą dosięgnąć każdego w miejskim czy
powiatowym areszcie.

Wzięła jeszcze jedną garść płatków i jadła je na sucho, zastanawiając

się. Po wyrazie jej twarzy poznałem, że znowu przypomina sobie strach,
który ją ogarnął, gdy zaatakował ją Jonathan Dunlap z pistoletem w ręku.
Takie wspomnienia zostają ci na całe życie. Wciąż się bała. Do diabła, ja też
się bałem. Miało to swoje plusy. Jeśli się wystarczająco mocno boisz, może
będziesz na tyle ostrożny, by zachować życie.

- Jak możesz tak żyć? - mruknęła.

- No, zaszywam się w kryjówkach tylko parę razy w roku, i tylko na

tydzień czy dwa.

- Dupek.

- Hej, dziecino. Wiem, że się boisz. Ja też. Tak samo Kelly.

Wybuchnęła płaczem. Odsunęła się, kiedy wyciągnąłem do niej rękę.

- Nigdy nie musiałam borykać się z czymś takim - powiedziała przez

łzy i ruszyła w stronę schodów.

Po chwili usłyszałem szum wody spływającej rurą kanalizacyjną z

łazienki na górze.

Deszcz się wzmógł i po szybach ściekały gęste krople. Kiedy zaczął

siec po werandzie, Kelly przyniosła swoje papiery do salonu i usadowiła się
na kanapie.

Rozpadało się na dobre i wyglądało na to, że będzie padać przez cały

dzień. Przeczytałem w gazetach wszystko, co mogłem znieść, więc
chodziłem od okna do okna i wyglądałem na zewnątrz.

Traciłem cierpliwość. Świadomość, że oni gdzieś tam są i szukają

nas, sprawiała, że było mi bardzo trudno znieść wymuszoną bezczynność.
Włączyłem telewizor, poskakałem po kanałach i wyłączyłem. Po dziesięciu
minutach znowu to zrobiłem.

W pewnym momencie zdałem sobie sprawę, że stoję z pistoletem w

ręku przy oknie salonu, niewidoczny z dołu, obserwując przypadkowego
przechodnia. Nienawidziłbym więzienia. Pewnie wynieśliby mnie stamtąd w
kaftanie bezpieczeństwa przed końcem pierwszego miesiąca odsiadki.

Ach!

Czyściłem na stole w kuchni MP5, kiedy wydało mi się, że słyszę na

górze kobiecy głos. Zerknąłem na kanapę - Kelly Erlanger spała, otoczona
stertami kartek leżących również na podłodze.

Podniosłem słuchawkę telefonu. Głos Dorsey. Trzasnąłem

słuchawką, popędziłem na górę, przeskakując po dwa stopnie naraz.
Siedziała ze skrzyżowanymi nogami na jednym z łóżek, z ręcznikiem wokół
głowy, i gadała przez telefon. Wyrwałem jej słuchawkę i odłożyłem z
trzaskiem na widełki.

- Zwariowałaś? - warknąłem.

Była pełna słusznej obrazy, co znaczyło, że wie, iż posunęła się za

daleko. Zbyt dobrze ją znałem.

- To była moja znajoma. Co daje ci prawo bycia moim strażnikiem?

- Kto to był? Nazwisko.

- Zara Raja.

- Daj spokój, niech to szlag!

- Oczywiście to nie jest jej prawdziwe nazwisko, ale pseudonim

zawodowy. Naprawdę nazywa się Suzy Rollins.

- Mhm.

- Jest moim przewodnikiem duchowym. Byłem zaszokowany.

- Nie wiedziałem, że interesujesz się religią. Kto jak kto, ale Dorsey

O’Shea!

- Nie jest pastorem w konwencjonalnym znaczeniu... jest w harmonii

z wszechświatem. Tommy, muszę pogadać z kimś, komu naprawdę na mnie
zależy. - Zachmurzyła się. - Czuję się tak... paskudnie. Bezradna, bezbronna.
- Po policzkach pociekły jej łzy.

Teraz przypomniałem sobie, dlaczego dwa lata temu zerwałem z

Dorsey. Pod tą śliczną powłoką eleganckiej i obytej w świecie damy kryła
się dusza słodkiej idiotki.

Zazgrzytałem zębami.

- Hej, kotku, ci ludzie znaleźli twój dom. Żeby teraz znaleźć ciebie,

mogą sprawdzić twoje połączenia w komputerze firmy telefonicznej,
zobaczyć, do kogo dzwonisz, założyć podsłuch na paru z najczęściej
wybieranych przez ciebie numerach i po prostu czekać. Kiedy zadzwonisz
pod taki numer, wytropią cię.

- To nielegalne! - powiedziała z oburzeniem. Nie mogłem uwierzyć,

że wygaduje takie bzdury.

- Tak samo jak morderstwo, Dorsey. Weź się w garść. Ci ludzie nie

grają zgodnie z regułami. Trzymaj się z daleka od tego przeklętego telefonu.

Rozpływała się we łzach. Objąłem ją za ramiona i starałem się

uspokoić. Zrobiła się przylepna, ale nie byłem w nastroju do amorów. W
końcu zszedłem na dół, nalałem jej wódki z odrobiną toniku i zmusiłem do
wypicia.

Idąc na ryby, Basil Jarrett wziął ze sobą Michaiła Gonczarowa.

Niebo było zaciągnięte nisko wiszącymi chmurami, wiał lekki wiatr. Kiedy
Jarrett wyszedł z chaty w woderach, niosąc dwie wędki i pudełko z
przyborami, Gonczarow siedział na swoim pniaku do rąbania drew.
Pociągnął Gonczarowa za rękaw, by zwrócić jego uwagę, pokazał mu kije, a
potem skłonił gestami, żeby za nim poszedł.

Poszli w stronę drogi wiodącej wzdłuż rzeki i nią dotarli do żwirowej

łachy, gdzie Jarrett lubił łowić. Założył muchę na haczyk i wręczył wędkę
stojącemu obok milczącemu mężczyźnie. Potem odwrócił się i wybrał
muchę na swój haczyk.

Kiedy znowu zwrócił się w stronę rzeki, Gonczarow stał na skraju

wody, zarzucając wędkę w wiry fachowym ruchem nadgarstka. Smagał
wodę żyłką w tę i z powrotem, w tę i z powrotem, aż tańczyła po
powierzchni, potem przestał i pozwolił przez chwilę musze płynąć z prądem.

Chociaż Gonczarow nie miał na nogach woderów, wkrótce stał po

kolana w wodzie.

Basil Jarrett odłożył swoją wędkę i stał, przyglądając się. Potem

znalazł miejsce do siedzenia.

Greenbrier był fantastycznym dla wędkarzy, obfitującym w pstrągi

strumieniem. Wijąc się między stromymi wzgórzami porośniętymi lasem,
który sięgał dosłownie jego skraju, toczył wartko swe wody szerokim,
płytkim korytem.

Pół godziny po rozpoczęciu wędkowania Gonczarow złapał małego

pstrąga. Podniósł go wysoko, by Jarrett mógł go zobaczyć, po czym
sprawnie zdjął rybę z haczyka i rzucił do tyłu. Kiedy Jarrett zaniósł
Gonczarowowi pudełko z muchami, by sam wybrał sobie przynętę, tamten
się uśmiechnął.

Basil Jarrett klepnął go w ramię i odwzajemnił uśmiech. Potem

podniósł swoją wędkę i wszedł do wody.

Wieczorem skakałem po kanałach telewizyjnych, żeby złapać

wiadomości. Nie jestem miłośnikiem telewizji - sporadycznie obejrzę jakiś
mecz piłkarski albo film, od czasu do czasu wiadomości, i to wszystko, czyli
niewiele. Tego czwartkowego wieczoru głównymi tematami były trzęsienie
ziemi w południowej Rosji, powódź w Bangladeszu, kolejny skandal
związany z kreatywną księgowością - tym razem w dużej firmie zajmującej
się organizacją opieki medycznej - oraz mnóstwo wydarzeń politycznych.
Był to rok wyborów. Pierwsza konwencja miała się odbyć za dziesięć dni,
druga tydzień po niej. Według ekspertów, obecny prezydent miał nominację
swojej partii w kieszeni, więc najwięcej miejsca poświęcano głównemu
kandydatowi opozycji i jego dwóm najgroźniejszym rywalom. Kiedy
program się skończył, wyłączyłem pudło dla idiotów.

Było tylko kwestią czasu, kiedy źli faceci dowiedzą się, że jesteśmy

tutaj, i przyjadą po nas, pozostawało jedynie pytanie, ile mamy czasu.
Chciałem zerwać się stąd od razu i zająć się wytropieniem tych gnojków, ale
co miałem zrobić z kobietami? Gdzie byłyby bezpieczne?

Rozmyślałem nad tym, kiedy usłyszałem, że na parking przed

frontowymi drzwiami zajeżdża samochód. Dziesięć sekund później
usłyszałem trzaśniecie drzwi samochodu. Złapałem pistolet, podszedłem do
okna i szybko wyjrzałem.

Dzięki Bogu! To był właściciel domu. Z żoną. I... ze starszą,

siwowłosą damą. Podbiegłem do drzwi i otworzyłem je na oścież.

- Admirale Grafton, cieszę się, że pana widzę! Jake Grafton patrzył

na mnie za zdumieniem.

- Carmellini! Co, na Boga, robisz tutaj?

- To długa historia. Potrzebowałem kryjówki, więc otworzyłem

zamek wytrychem. Mam nadzieję, że nie jest pan zły.

Nie tak łatwo było wstrząsnąć Jakiem Graftonem, tym razem nawet

nie zbliżyliśmy się do tego punktu. Wyszczerzył do mnie zęby w szerokim
uśmiechu.

- Dobrze jest cię zobaczyć.

- Nie dalej jak wczoraj rozmawialiśmy o tobie, Tommy -

powiedziała Callie Grafton, kiedy wysiadła z samochodu od strony pasażera.
Uśmiechnęła się do mnie. - Chodź tutaj, poznaj moją teściową, mamę
Grafton.

Starsza pani nie mogła iść bez pomocy.

- Szlag by trafił starość, młody człowieku - powiedziała do mnie,

kiedy pomagałem jej wejść na schody, niosąc jej chodzik. - Jake mówił, że
dom jest pusty. A w ogóle co ty tu robisz?

- Przywiozłem ze sobą dwie dziewczyny na długi weekend.

Wiedziałem, że admirał nie będzie miał nic przeciw temu.

Spojrzała na mnie, by sprawdzić, czy mówię poważnie.

- Tylko dwie? - powiedziała. - Za moich czasów samotni mężczyźni

chodzili z tyloma, na ile ich było stać.

- Dwie to mój limit - odparłem ponuro. - W naszych czasach

wszystko kosztuje więcej.

Przedstawiłem Kelly, a potem dałem pani Grafton chodzik, z

pomocą którego ruszyła do łazienki na parterze.

Być może powinienem powiedzieć parę słów o Jake’u Graftonie,

zanim będę dalej opowiadał tę historię. Poznałem go parę lat temu na Kubie,
kiedy dowodził grupą bojową. Od tamtej pory brał udział w paru sprawach,
a ja współpracowałem z nim przy kilku okazjach. Miał metr osiemdziesiąt
wzrostu, przerzedzone, siwiejące na skroniach włosy, które zaczesywał do
tyłu, i nieco za duży nos. Był bez wątpienia najtwardszym, najbardziej
kompetentnym człowiekiem, jakiego znałem. To, że jest tutaj, sprawiło mi
wielką ulgę.

Jego żona, Callie, była jedną z najmilszych osób na ziemi. Ona też

była twarda jak podeszwa buta, choć nie można się było tego domyślić,
patrząc na nią. Uczyła języków obcych w Georgetown. Wkrótce pogrążona
była w ożywionej rozmowie z Kelly Erlanger - po rosyjsku! Zeszła na dół
Dorsey O’Shea, przedstawiłem więc wszystkich, po czym wziąłem admirała
Graftona na werandę, zamknąłem drzwi i opowiedziałem mu, jak mi minął
tydzień.

Paplałem, starając się podać wszystkie ważne fakty, mówiąc o

wszystkim najszybciej, jak potrafiłem. W trakcie relacjonowania tych
wydarzeń wyszła na werandę Dorsey, zamknęła drzwi i znalazła dla siebie
krzesło. Przysłuchiwała się w milczeniu.

ROZDZIAŁ 14

- To ktoś z rządu - powiedział Jake Grafton, wysłuchawszy mojej

opowieści. - Utrzymali to w tajemnicy przed prasą i zapewnili sobie
współpracę policji... już tylko te czynniki wskazują na kogoś wysoko
postawionego.

Dorsey O’Shea uważała, że admirał ignoruje najważniejszą sprawę.

- W moim holu leży w kałuży krwi ciało - powiedziała zimno. -

Chcę, żeby ktoś je stamtąd usunął. I zwłoki leżące koło domu.

- W samej rzeczy - mruknął Jake Grafton, obrzuciwszy Dorsey

taksującym spojrzeniem.

- A w ogóle to kim pan jest? Tommy uchylił się od odpowiedzi,

kiedy go zapytałam, kto jest właścicielem tego domu.

- Jestem emerytowanym oficerem marynarki wojennej, pani O’Shea.

- Mój stryjeczny dziadek był oficerem marynarki wojennej. Jak sobie

przypominam, dowodził jakimś okrętem. Oczywiście to było wiele lat temu.

Grafton zerknął na mnie, po czym mruknął:

- Mhm.

Udało mi się zachować poważną minę.

Dorsey doszła do wniosku, że temat od dawna emerytowanego

krewnego, który onegdaj służył w marynarce, jest konwersacyjnym ślepym
zaułkiem, ale dalej naciskała na admirała.

- Co pan może zrobić w sprawie tej całej kabały? - zapytała.

Odpowiedź otrzymała natychmiast:

- Nie wiem. Tommy i ja będziemy musieli o tym porozmawiać.

- Mam zamiar zerwać podłogę w całym holu i zmienić jego wystrój -

powiedziała. - Jeśli to pomieszczenie nie zostanie radykalnie przerobione, za
każdym razem, kiedy będę przez nie przechodziła, będę miała przed oczami
tego trupa i całą tę krew. - Przycisnęła koniuszki palców do czoła. - Nie
rozmawiałam z policją, a myślę, że powinnam. Mogą mnie aresztować.
Jestem tak roztrzęsiona... tak...

Czułem, że jeśli szybko czegoś nie zrobię, będziemy musieli przez

większość wieczoru trzymać ją za rękę, powiedziałem więc:

- Nie mówiłaś mi któregoś dnia, że masz zaproszenie na wyjazd do

Europy?

- Tak.

- A nawiasem mówiąc, kto cię zaprosił?

- Dino LaGassa. Chciał, żebym w lipcu dołączyła do niego. Będzie

tam swoim jachtem. Poznałeś go parę lat temu na przyjęciu u Spencerów.
Jest wysoki, ma długie włosy i...

- A tak - przerwałem jej, jakbym pamiętał faceta i jakby coś mnie to

obchodziło. - Stary Dino. Prawdę mówiąc, możesz się świetnie bawić w
Europie. Pamiętam, jak wspominałaś, że znasz troje czy czworo ludzi,
którzy spędzają tam większość czasu. Zadzwoń do nich, kiedy znajdziesz się
w Europie. Jeśli nie znasz albo nie lubisz Dina na tyle, by wpaść do niego z
wizytą, to możesz odszukać któregoś z tych starych znajomych. Kiedy
policja weźmie się za śledztwo, możesz złożyć zeznania przed
przedstawicielem władz w Europie, żeby je tu przesłał, albo wrócić i złożyć
je na miejscu. W tym czasie możesz zaangażować prawnika.

- Mam firmę, z której usług korzystam od czasu do czasu.

- Dobrze. Pojaśniała.

- Może powinnam pojechać. - Po krótkiej pauzie dodała: - To była

samoobrona. Ten mężczyzna, którego zastrzeliłam, włamał się do mojego
domu. Dwie kobiety, same... mój Boże, nie będzie żadnych wątpliwości!
Kiedy policja rozpocznie śledztwo, z przyjemnością będę z nią
współpracowała.

- Jestem pewien, że władze potraktują to jako działanie w obronie

własnej - powiedział Jake Grafton.

- Z drugiej strony może powinnam zgłosić się na policję teraz, złożyć

zeznania, opowiedzieć im, jak było. Mogą zabrać ciała, ja wynajmę firmę
budowlaną, a potem pojadę do Europy, mając to już za sobą.

- A jeśli cię aresztują? - zapytałem.

Siedziała, gapiąc się na mnie z rozdziawionymi ustami.

- Tommy może do pani dzwonić od czasu do czasu, informować

panią, jak idą tutaj sprawy - rzekł admirał życzliwie. Czytał w niej jak w
książce.

Rozgryzienie jej kawałek czasu temu zajęło mi pół roku. Za wolno

chwytam - to zawsze było jedną z moich wad. Dlatego Grafton był
admirałem, a ja tylko pionkiem w wojnach szpiegów.

- Nie mam się w co ubrać - zauważyła, marszcząc brwi.

- Zrób to, co robią zwykli ludzie - rzekłem krótko. - Kup sobie coś.

Zignorowała wymowę mojej uwagi. Porozmawialiśmy o miejscu, w

którym trzymała paszport - szufladzie komody w swojej sypialni - i
obiecałem, że nazajutrz go jej przywiozę.

W takim nastroju wróciliśmy do środka zająć się kolacją. Wyznaję,

że już czułem się lepiej. Miałem się z kim podzielić tym ciężarem i
pozbywałem się Dorsey.

Dorsey pożeglowała do toalety. Wtedy szepnąłem do admirała:

- Trupy bardzo puchną, jeśli zostawia się je w domu.

- Tak słyszałem - odparł, kiwając poważnie głową.

Pani Grafton - Callie - otworzyła puszki i rozmroziła i podgrzała

gotowaną szynkę. Kiedy się tym zajmowała, Kelly rozmawiała z nią w
języku, którym - jak przypuszczałem - był rosyjski. Od czasu do czasu w
miarę rozwoju tej rozmowy, Callie zerkała na Dorsey albo na mnie. Miałem
Dorsey dosyć na parę lat, siedziałem więc obok matki admirała i flirtowałem
z nią.

Kiedy przeszliśmy przez zwykłe w takich sytuacjach pytania - gdzie

pan mieszka, czy tam się pan wychował i tak dalej - i rozmowa zaczęła
tracić tempo, admirał powiedział:

- Jutro są urodziny mojej matki.

- Co pani chce dostać na urodziny, pani Grafton? - zapytała pogodnie

Dorsey.

- Mogę powiedzieć tyle, że nie chcę już żadnych pieprzonych

szlafroków - oznajmiła starsza pani. - Mam ich więcej, niż będę w stanie
zużyć.

Jake mrugnął do mnie, ja zagryzłem wargę, żeby się nie roześmiać, a

Dorsey wyglądała na wytrąconą z równowagi.

Uznałem, że to dobra pora, by pokazać admirałowi Graftonowi

pistolet maszynowy, więc zrobiłem to, podczas gdy piękna Dorsey O’Shea,
spadkobierczyni ogromnej fortuny i dama z towarzystwa, która w całym
życiu nie skalała się żadną pracą, starała się prowadzić konwersację ze starą

farmerką z Wirginii Zachodniej, która przez całe życie nie zaznała niczego
oprócz ciągłej harówki.

- Ładna pukawka - rzekł do mnie Jake Grafton, dźwignąwszy MP5. -

Prosto z rządowego arsenału.

Obejrzawszy broń, odstawił ją w róg przy werandzie, gdzie mogłem

szybko do niej dopaść.

- Myśli pan, że to dobry pomysł pozwolić Dorsey pojechać na

lotnisko? - zapytałem. Owszem, to był mój pomysł, ale teraz, po
zastanowieniu, zacząłem mieć wątpliwości. - Jeśli wystawiono nakaz jej
zatrzymania, wpadnie, jak tylko pokaże paszport. Aresztują ją na lotnisku.

- Założę się o wszystkie moje pieniądze, że nie wystawiono nakazu

jej aresztowania - odparł Jake. - Ciebie na pewno. Erlanger - może. Ale
dlaczego Dorsey?

- Ktoś musi beknąć za te trupy w jej domu.

- Ty, to więcej niż pewne. - Spojrzał mi prosto w oczy. - W jakim

stopniu osobie, która zorganizowała ten pościg, pomagają różne agencje
ochrony porządku publicznego... oto prawdziwe pytanie. Im więcej ten ktoś
chce, tym więcej ma do ukrycia. Naprawdę myślisz, że chcą zatrzymać
Dorsey w charakterze świadka, żeby opowiedziała władzom wszystko,
czego się dowiedziała od ciebie?

- Chyba nie.

- Ja też w to wątpię.

Kolacja przebiegła dosyć dobrze, zważywszy na okoliczności.

Chociaż sprawy wyglądały lepiej, nie mogłem przestać myśleć o tych
zabójcach. Mieli do dyspozycji środki agencji policyjnych i wiedziałem, że
jest tylko kwestią czasu, kiedy namierzą Kelly i mnie. A wtedy będzie
bardzo źle. Jej i moje życie, a może też życie Dorsey, a teraz i Graftonów,
wisiało na włosku. Jak elegancko zauważyła Dorsey, krąg poszerzał się o
każdą osobę, z którą rozmawiałem. Nie wiedziałem, ile mamy czasu, ale
czułem, że szybko ucieka.

Zastanawiałem się, jak się miewa Willie Varner. Biedny Pulzelli,

zaszlachtowany przez dupków, którzy dobrze wiedzieli, że nie ma o tym
wszystkim zielonego pojęcia.

Musiałem chyba mieć kwaśną minę, bo Callie Grafton zapytała:

- Smakuje ci jedzenie, Tommy?

- Przepraszam. Myślałem o czymś odległym o tysiąc mil.

Uśmiechnęła się łagodnie.

- Chcę wiedzieć, młody człowieku, jak dostałeś się do tego domu bez

klucza”- odezwała się nagle matka admirała.

- On jest włamywaczem - powiedziała Dorsey z pełnymi ustami,

łamiąc wszelkie zasady savoir vivre’u. - Otwiera zamki wytrychem.

- A do diabła - zaklęła starsza pani Grafton. - Człowiek musi się

czymś zajmować na tym świecie, nie?

Posłałem jej szeroki uśmiech. Niektóre z tych starych dam były

naprawdę kochane.

Po kolacji piliśmy kawę, kiedy Jake Grafton przeprosił wszystkich i

poszedł na górę.

Dwadzieścia minut później zszedł na dół i skinął na mnie, bym

poszedł za nim.

Kiedy staliśmy przy jego samochodzie, powiedział:

- Mam zamiar przeprowadzić parę rozmów z automatu, tak na

wszelki wypadek. - Wysunął z kieszeni notes z adresami na tyle, bym mógł

zobaczyć, co to jest.

- Do kogo pan zadzwoni? - zapytałem. Znał połowę ludzi w rządzie,

ale ktoś z nich zaciekle na mnie polował.

- Odpręż się - powiedział. - Znam paru ludzi, którym można zaufać.

Wsiadł do samochodu i odjechał.

Jake Grafton zajechał na stację benzynową z automatem

telefonicznym stojącym na cokole, żeby kierowcy mogli z niego korzystać
bez potrzeby wysiadania z samochodu. Wymieniwszy u pracownika stacji
pięć dolarów na ćwierćdolarówki, Jake stanął obok telefonu. Wybrał numer
ze swojego notesu z telefonami.

- Halo.

- Sarah, tu Jake Grafton.

Nastąpiła chwila wahania, zanim Sarah Houston powiedziała:

- Jak się pan miewa, admirale?

- Właśnie się wykradłem. Jak leci w NSA?

- Tak sobie.

- Nie jesteś przypadkiem sama?

- Jestem.

Nie zabrzmiało to zbyt entuzjastycznie, ale też historia jej

znajomości z Jakiem Graftonem była dość burzliwa. Rodzice dali jej na imię
Zelda, a odziedziczyła po nich nazwisko Hudson. Była uznanym geniuszem
i została wybitną hakerką, programistką i sieciowym guru. Wystartowała w
tym interesie, włamując się do komputerów kontrahentów rządu i
Departamentu Obrony, by wykraść tajemnice i je sprzedać. Chociaż
wzbogaciła się na tym, postanowiła pomnożyć swój majątek i opracowała
plan kradzieży okrętu podwodnego marynarki wojennej Stanów
Zjednoczonych. Grafton ją przyszpilił i uznano ją winną trzydziestu siedmiu
przestępstw. Później walnie się przyczynił do wyciągnięcia jej z pudła, by
pomogła zbudować sieć komputerową do tropienia terrorystów
przemycających do Stanów Zjednoczonych broń jądrową. Oczywiście
musiała zmienić nazwisko - FBI sporządziło jej nową tożsamość i tak
została Sarah Houston. Po tej przygodzie Graftonowi udało się nawet
załatwić jej posadę w dziale Agencji Bezpieczeństwa Narodowego
zajmującym się gromadzeniem materiałów.

Tego wieczoru Jake powiedział jej:

- Mój znajomy mówi, że we wtorek ktoś opanował tajny ośrodek

CIA nad rzeką Greenbrier w Wirginii Zachodniej i zabił ludzi, którzy tam
byli. Słyszałaś coś o tym?

- Ani słowa.

- Nie było żadnych publicznych oświadczeń, próśb o pomoc

skierowanych do miejscowej policji, nic z tych rzeczy. Chcę wiedzieć, co
robi agencja, żeby znaleźć tych zabójców.

- Nie mogę się dostać do komputerów CIA - powiedziała

kategorycznie. - Kiedyś, dawno temu, ale nie teraz.

- Był tam pożar i kupa trupów... co najmniej sześć, a może nawet

tuzin. Interweniowała miejscowa straż pożarna. Ciała musiały gdzieś trafić i
ktoś musiał prowadzić poszukiwania w kartotekach odcisków palców FBI,
żeby je zidentyfikować. Jest bardziej niż prawdopodobne, że FBI w tym
uczestniczy.

- To mogłabym sprawdzić - powiedziała ostrożnie.

- W środę wczesnym rankiem była strzelanina w centrum

Waszyngtonu - kontynuował Jake. Przeczytał jej adres, który dał mu

Tommy. - Również w środę rano w posiadłości w powiecie Montgomery w
Marylandzie zostały zastrzelone dwie osoby. - Podał jej i ten adres. - Muszę
wiedzieć, kim byli ci ludzie, dla kogo pracowali, jak przebiega śledztwo w
tych sprawach.

- Wciąż jest pan w marynarce, admirale? - Nie.

Westchnęła głośno.

- Przypuszczam, że nie chce pan, żeby ktokolwiek się dowiedział, że

pan i ja węszymy w tych sprawach?

- Czytasz w moich myślach.

- I ma pan dobry powód do zadawania tych pytań?

- Jakbyś zgadła.

- Wyjawi mi go pan? - Nie.

- Kiedy wstałam dziś rano, pomyślałam, że za dobrze mi się układa

życie. Gdybym nie miała wobec pana dużego długu wdzięczności, admirale,
powiedziałabym, gdzie może pan sobie włożyć ten telefon.

- Czyż to nie wspaniałe mieć przyjaciół?

- Chcę, żeby pan wiedział, że lubię moją pracę i nie chcę wrócić do

pierdla. Prosi mnie pan, żebym to wszystko naraziła na szwank, wszystko
zaryzykowała.

- Tak.

Rzuciła brzydkie słowo, a potem powiedziała:

- Niech pan zadzwoni do mnie jutro wieczorem, na ten sam numer, o

tej porze albo później.

Pożegnali się krótko.

Wieczorem znowu zrobiłem sobie miejsce do spania na werandzie

domu Graftonów, kładąc MP5 w zasięgu ręki. Po powrocie admirał
powiedział mi, że zadzwonił do Sarah Houston. Tylko tyle. Pracowałem dla
niego, kiedy wyciągnął Sarah z pudła, bo była najlepszą hakerką na świecie.
Jeśli ktoś mógł się zorientować, co się dzieje, to właśnie ona.

Kiedy szedł spać na górę, dałem mu pistolet, zachowując MP5 dla

siebie.

Po zgaszeniu świateł, gdy w domu zrobiło się cicho, zeszła na dół

Kelly Erlanger i wsunęła się do mnie pod koc. Była w piżamie, nic nie
powiedziała, tylko zwinęła się w kłębek plecami do mnie i odpłynęła w sen.

Zaczynałem pragnąć, by była bardziej romantyczna. Po tym

wszystkim, co przeszliśmy w tym tygodniu, może nie była to dobra pora.
Mimo wszystko...

Kiedy się obudziłem nad ranem, już jej nie było. Od oceanu ciągnęła

miła bryza. Leżałem w ciemnościach i nasłuchiwałem. Od czasu do czasu
przejechał szosą jakiś samochód. Dudnienie fal bijących o brzeg było
regularne jak tykanie zegara. Już miałem wstać, kiedy usłyszałem odgłos
kroków na wysypanej potłuczonymi muszlami ulicy. Dźwięk ten zupełnie
mnie rozbudził.

Ześlizgnąłem się jak najciszej z kanapy, podniosłem MP5 i

podczołgałem się do miejsca, skąd miałem widok na całą ulicę. Wysunąłem
wylot tłumika przez okratowanie werandy, starając się nie oddychać.

Coś się tam czaiło, coś złego.

Tam - pod ostatnią latarnią, blisko plaży. Ktoś przechodził po kładce

nad wydmą w stronę plaży, z dużym psem na smyczy.

Czyżbym miał spędzić resztę życia, podskakując na każdy odgłos

kroków, na każdy najdrobniejszy szmer?

Zniesmaczony swoją reakcją wszedłem do środka i zrobiłem sobie

kawę.

Dziesięć po pierwszej w piątkowe popołudnie zaparkowałem

samochód na pustej wiejskiej drodze biegnącej szczytem skarpy, z której
rozciągał się widok na Potomac, i ruszyłem przez las do posiadłości Dorsey
O’Shea. W rękach trzymałem pistolet maszynowy, a w kieszeni miałem
półautomat. Rano zaproponowałem admirałowi Graftonowi, że zostawię mu
MP5, ale powiedział, że w szufladzie na górze ma stary pistolet i że to mu
wystarczy.

Nie trzeba mówić, że nie miałem ochoty natknąć się na nikogo

podczas tej wędrówki - spotkanie z umundurowaną policją szukającą kogoś,
by go wsadzić do ciupy, byłoby niemiłe, ale wlezienie na zabójców w
strojach maskujących, z pistoletami maszynowymi, mogłoby się skończyć
fatalnie. Widziałem tych krzewogłowych w strojach ghillie, wiedziałem
więc, jak trudno byłoby ich zobaczyć. Przemykając przez las, nie spieszyłem
się, omiatałem wszystko wzrokiem, uważałem na każdy krok, na każdą
gałąź i gałązkę, mając się na baczności przed wszystkim, czego tam nie
powinno być.

Pociłem się, wierz mi. Jeden błąd i już po mnie. Wiedziałem o tym, a

mimo to szedłem dalej, co więcej mówi o moim poziomie testosteronu niż o
inteligencji. Właściwie nie miałem wyboru - tkwiłem już w tym syfie po
uszy. Wmaszerowanie na komisariat policji i złożenie oskarżeń
przedstawiało się równie pociągająco jak udział w rosyjskiej ruletce. Ktoś,
kto mógł się dostać do tajnego ośrodka CIA, by kogoś załatwić, mógłby
mnie dorwać w każdej dziurze, w której bym się schronił.

Gdy tylko mignął mi przez gałęzie dom Dorsey, położyłem się na

brzuchu i leżałem bardzo długo, patrząc i słuchając. W końcu podczołgałem
się w miejsce, z którego miałem lepszy widok.

Było mi dobrze na ściółce leśnej. Nie chciałem się ruszyć.

Wymyśliłem z tuzin powodów, dla których nie powinienem tego robić.

W końcu zmusiłem się do wstania. Podszedłem do ściany domu i

przycisnąłem się do niej plecami. Przesunąłem się do rogu i zerknąłem zza
niego jednym okiem.

Nie było ciała człowieka, którego zabiłem.

Rozejrzawszy się uważnie dookoła, podszedłem do miejsca, gdzie

upadł, i zbadałem trawę i ziemię. Deszcz niemal całkowicie spłukał plamy
krwi. Ostrożnie przeszedłem do punktu, z którego strzelałem. Oczywiście
ktoś pozbierał łuski. Mam dobry wzrok i wytężałem go, ale nie dostrzegłem
ani jednej, Dorsey dała mi klucz do drzwi kuchennych. Chociaż była
samotną, bogatą kobietą i mieszkała na skraju jednego z najgorszych
ścieków w kraju - Waszyngtonu w Dystrykcie Kolumbii - nie miała
zainstalowanego alarmu przeciwwłamaniowego. Trudno to pojąć. Pchnąłem
drzwi, a potem stałem, czekając na grad kul, który się nie posypał. W końcu
stawiłem czoło zagrożeniu i wsunąłem się do środka.

Trzymałem pukawkę na wysokości pasa, poziomo, gotową do

strzału, z palcem na spuście, i poruszałem się najwolniej i najciszej, jak
potrafiłem.

Ciało zniknęło z holu. Dorsey będzie zadowolona, kiedy się dowie,

że ktokolwiek wywiózł zwłoki, zmył też krew. Nie widziałem żadnych
plam.

Obszedłem cały dom, pokój po pokoju, kondygnację po kondygnacji.

Dopiero kiedy miałem absolutną pewność, że jestem jedyną osobą w
budynku, wróciłem do pokoju Dorsey i przetrząsnąłem szufladę w

poszukiwaniu paszportu. Dała mi listę rzeczy, których potrzebowała -
kosmetyki, sukienki, kostiumy kąpielowe i tak dalej, ale nie zawracałem
sobie tym głowy. Miała na ręku rolexa, a w torebce karty kredytowe,
książeczki czekowe i notes z adresami - była gotowa do podróży. Młode
kobiety z jej grupy socjoekonomicznej nie nosiły biżuterii, co oznaczało
trudne czasy dla takich facetów jak ja, jeśli ten trend się nie zmieni. Może
jednak powinienem zostać na posadzie rządowej.

Kiedy wychodziłem-, zamknąłem drzwi na klucz, rozejrzałem się po

raz ostatni, po czym ruszyłem w drogę powrotną przez las.

Kto usunął ciała?

ROZDZIAŁ 15

Skierowałem się w stronę międzynarodowego lotniska Baltimore-

Waszyngton na spotkanie z Jakiem Graftonem i Dorsey O’Shea. Był wielki
ruch, jak zwykle. Pięć milionów ludzi w rejonie obsługiwanym przez metro,
a kiedy chcę dojechać z jednego miejsca w drugie, każdy z nich musi się
akurat znaleźć na szosie we własnym samochodzie.

Byłem zdenerwowany - pewnie jeszcze nie pozbyłem się napięcia,

które wywołało skradanie się na ranczu Dorsey i wystawianie się na strzał.
Nie sądziłem, że to policja wywiozła te dwa ciała. Gdyby to oni zrobili,
otoczyliby cały teren milowej długości żółtą taśmą, służącą do odgradzania
miejsc zbrodni, i byliby tam nadal, robiąc zdjęcia, zbierając odciski i te
wszystkie inne rzeczy, które wykonują w telewizji faceci z kryminalistyki.

Rozmyślając o tych doniosłych sprawach, zauważyłem białego

sedana trzy samochody za mną, który trzymał się w stałej odległości ode
mnie, kiedy pędziłem autostradą międzystanową. Inne samochody
wyskakiwały ze sznura pojazdów, przyspieszały i znowu wskakiwały, od
czasu do czasu któryś odłączał się i mknął wyjazdem, ale ten facet trzymał
się za mną, dostosowując swoją szybkość do mojej. Tommy, nie wpadaj w
paranoję.

Zwiększyłem stopniowo szybkość o pięć mil na godzinę, tylko dla

jaj. Facet nie został w tyle.

Zmieniałem pasy ruchu, wśliznąłem się za ciężarówkę z naczepą, co

oznaczało, że musiałem zwolnić o mniej więcej pięć mil. Sedan również
zmieniał pasma, ale został z tyłu, kiedy wcisnęły się między nas dwa
samochody. Zjechały następnym wyjazdem, wskutek czego między mną i
tym białym sedanem zostało około pięćdziesięciu metrów.

Akurat kiedy zacząłem się martwić, biały sedan odbił na następny

wyjazd, zostawiając mnie w towarzystwie zmieniających się przypadkowo
innych samochodów. Wydawało się, że nikt inny za mną nie jedzie.

Było późne popołudnie, kiedy postawiłem wóz na najwyższym

poziomie piętrowego parkingu przy lotnisku i zjechałem na pomost dla
pieszych, który prowadził do hali odpraw. Siedziałem w holu naprzeciw
stanowisk odpraw dla podróżnych, kiedy zobaczyłem, że nadchodzą. Dałem
Dorsey jej paszport.

- To wszystko?

- Nie jestem zwolennikiem nadmiaru bagaży. Te inne rzeczy tylko by

ci ciążyły.

Zagryzła wargę i odrzuciła włosy. Grafton i ja stanęliśmy z nią w

kolejce, by okazać jej paszport i wziąć dla niej bilet. Powiedziałem jej, że
ktoś usunął zwłoki z domu, na co skinęła głową. Czułem się jak hydraulik,
który oznajmia jej, że odpływ został przepchany.

Po załatwieniu przez nią formalności przy stanowisku odpraw

pasażerów odprowadziliśmy ją do bramki z wykrywaczem metali.

- Nie wzięłaś ze sobą tej trzydziestkiósemki, prawda? - zapytałem,

starając się, by zabrzmiało to jak mimochodem rzucona uwaga. Gdyby
aresztowano ją za próbę przemycenia na pokład pukawki, mógłbym tylko
powiedzieć, że takie już mam szczęście. Z miejsca wszystko by wygadała.
Ja i Grafton nie wydostalibyśmy się z lotniska.

- Zostawiłam ją w domu admirała - odparła z roztargnieniem. Podała

Graftonowi rękę, a potem wyciągnęła ją do mnie: - Do widzenia, Tommy.

Co, do diabła! Nie byłem facetem dla niej, a ona na pewno nie była

dziewczyną dla mnie.

- Do zobaczenia, mała - powiedziałem, podając jej rękę.

Przeszła bez problemu przez wykrywacz metali, ale ochrona

postanowiła przeszukać jej torebkę. Pewnie myśleli, że zobaczą w niej cążki
do paznokci.

- Sądzi pan, że poślą za nią kogoś do Europy? - zapytałem, mając na

myśli zabójców.

- Wykluczone - odparł Grafton. - Nie martw się tym. Strażnik

skończył grzebać w torebce Dorsey i zwrócił jej ją. Podniosła podręczną
torbę podróżną i wmieszała się w tłum idący przez halę. Nie obejrzała się.

- Wynośmy się stąd - rzekł Jake Grafton, odwracając się w stronę

wyjścia.

Kiedy szliśmy, powiedziałem:

- W drodze tutaj myślałem, że ktoś mnie śledzi od domu Dorsey, ale

potem zjechał z autostrady.

Grafton szedł dalej bez słowa.

- Może jestem idiotą. Wtedy się odezwał.

- Jeśli są dobrzy, to mieli za sobą trzy albo cztery samochody. Nikt

nie trzyma się za śledzonym jak na smyczy.

- Jeśli mieli posiadłość Dorsey pod obserwacją, to mogą być na

moim tropie.

- Te ciała zniknęły?

- Ten, kto je zabrał, dobrze wszystko posprzątał - powiedziałem. - W

środku w ogóle nie widać, że była tam krew, a na trawniku tylko skąpe
ślady, które i tak zmyje następny deszcz.

Grafton dał mi numer swojej komórki i numer telefonu w domu na

plaży. Zapisałem je na lewej dłoni.

- Pojedziemy oddzielnie - dodał. - Nie jedź do domu na plaży,

dopóki nie będziesz absolutnie pewny, że nikt cię nie śledzi.

Kiedy jechaliśmy w górę windą parkingową, zapytałem:

- Co pan sądzi, admirale?

Może potrzebowałem otuchy. Jeśli tak, to mi jej nie dodał.

- Sądzę, że ty i Kelly jesteście w cholernych opałach - odparł Jake

Grafton, po czym wysiadł z windy na czwartym poziomie. Ten facet potrafi
wszystko osłodzić.

Na dachu wyszedłem z windy i postawiłem stopę na najbliższym

pojemniku na śmieci. Poprawiając sznurowadło, lustrowałem wzrokiem
otoczenie, szukając... nie byłem pewien czego. Ludzie wsiadali do
samochodów i wysiadali, szli ku windzie, niosąc i ciągnąc walizki, po
parkingu krążyło kilka samochodów, których kierowcy szukali wolnych
miejsc w pobliżu windy, chociaż cały tylny rząd był pusty.

Opuściłem stopę na dół i skierowałem się w stronę mojego

samochodu, starając się iść tak, jakbym nie miał żadnych zmartwień oprócz
chwastów na trawniku.

Właśnie wtedy poczułem to swędzenie między łopatkami, w miejscu,

gdzie nie mogłem się podrapać. Może to nic nie znaczyło, ale miałem to
wrażenie, to uczucie, że sprawy przybierają bardzo zły obrót i że nie mogę
nic zrobić, żeby to powstrzymać. Chciałem krzyczeć:

- Ja nic nie wiem! Erlanger nic nie wie! Dajcie nam spokój!

Dajcie nam spokój - czyż to nie modlitwa, która określa naszą

epokę? Prosimy o to rząd, ludzi, którzy mają powody, żeby czegoś od nas
chcieć, uzależnionych, wariatów oraz głodujących i uciskanych we
wszystkich ściekach Trzeciego Świata. Dajcie nam spokój! Pozwólcie nam
spokojnie wieść wygodne życie i nie obciążajcie nas waszymi problemami.
Prosimy.

Takie są słowa tej modlitwy, ale nikt jej nie słucha.

Nie widziałem samochodu Graftona - właściwie nie rozglądałem się

za nim. Starałem się zorientować, czy ktoś mnie nie śledzi. To obłęd, jak
pracuje umysł - wydawało mi się, że wszyscy mnie śledzą, wszyscy na mnie
patrzą, wszyscy jadą tam, gdzie ja chciałem jechać. Kiedy zmieniałem pas
ruchu, zmienił go też samochód za mną. Facet przede mną zjechał na prawy
pas, odchodzący do Annapolis i Bay Bridge.

Paranoja. Wpadałem w paranoję. Uspokój się, mówiłem sobie,

odpręż się. Prowadź normalnie i bezpiecznie i uspokój się, na rany
Chrystusa.

No więc to właściwie robiłem, jechałem z dozwoloną prędkością, jak

dobry obywatel, którym nigdy nie będę, kiedy radiowóz policyjny zmienił
pas ruchu, by znaleźć się za mną. Zerknąłem na niego w lusterku wstecznym
i zobaczyłem, że policjant trzyma przy ustach mikrofon.

No, świetnie!

Sprawdziłem go w pozostałych lusterkach, spojrzałem na teren i

pomyślałem, żeby wcisnąć gaz do dechy i urwać się facetowi. W tym tłoku?

Po półtorej minuty zapaliły się i zaczęły błyskać światła na dachu

radiowozu. Jechałem jeszcze przez jakieś dwadzieścia sekund, po czym
wrzuciłem migacz i zacząłem zwalniać. Zjechałem na pobocze, zatrzymałem
się i opuściłem szybę z mojej strony.

W lusterku przy oknie od strony kierowcy widziałem, jak gliniarz

idzie ku mnie. Między dwudziestkąpiątką a trzydziestką, odjazdowe,
panoramiczne okulary przeciwsłoneczne, kamizelka kuloodporna pod
mundurową koszulą. Otworzyłem usta, by zapytać go, o co chodzi, kiedy
wyciągnął pistolet służbowy i powiedział głośno:

- Wysiadać, powoli i spokojnie, ręce tak, żebym je widział.

- Oficerze, o co...

- Z samochodu! Już!

Zdjąłem lewą dłoń z kierownicy, pociągnąłem za klamkę od

wewnątrz. Odsunął się tylko na tyle, bym otworzył drzwi. Zrobiłem to i
wysiadłem.

Trzymał pistolet w obu rękach i stał w postawie strzeleckiej.

- Przejdź dwa kroki do przodu, odwróć się w stronę maski i połóż na

niej ręce. Już!

Facet był przygotowany do strzelania. Ponieważ nie miałem wyboru,

zrobiłem, co powiedział.

- O co chodzi w tym wszystkim, oficerze?

- Komputer podaje, że pański samochód został skradziony. Proszę

nie stawiać oporu, to wszystko wyjaśnimy.

Podszedł za blisko i mogłem mu kopnięciem wytrącić pistolet i

powalić go, ale nie zrobiłem tego. Dziesięć sekund póniej, kiedy rozsunął mi
nogą stopy i sprawnie wyciągnął mi półautomat zza paska, pożałowałem, że
się zawahałem. Oczywiście okazja do tego już minęła.

- Na ziemię. Twarzą w dół.

Gdyby założył mi kajdanki, byłoby po mnie. Przewidywaną długość

mojego życia można byłoby liczyć w godzinach. Najgorsze, że nie chciałem
go zabić ani zranić.

Kiedy zacisnął jedną obrączkę kajdanków na moim lewym

przegubie, obróciłem się i walnąłem go. Upadł i stęknął, kiedy uderzył o
ziemię.

Byłem na nim, walcząc o pistolet, który wytrąciłem mu z dłoni.

Poleciał ślizgiem pod samochód. Policjant był młody, silny i zdesperowany,
prawdopodobnie pewien, że mam zamiar go zabić. Lata wspinania się po
skałach i ćwiczeń dały mi ogromną siłę i uwierz mi, w tym momencie była
mi potrzebna. Kotłowaliśmy się po ziemi, stękając i przeklinając, starając się
unieruchomić jeden drugiego, a obok nas, na autostradzie międzystanowej,
ryczały pędzące samochody.

Nie było innej rady - przy pierwszej okazji przyładowałem mu w

szczękę najsilniej, jak mogłem. Ogłuszony, półprzytomny sflaczał i
poderwałem się na nogi.

Skrzeczało radio, coś o wsparciu o parę minut drogi. Ten młody

głupek nie czekał, gdybym był zabójcą, najprawdopodobniej już by nie żył.
Nie wiedział jednak o tym i pewnie nigdy się nie dowie.

Nie mogłem go tak zostawić na skraju drogi, żeby go ktoś

przejechał, podniosłem go więc i wrzuciłem na tylne siedzenie radiowozu.
Razem z nim wrzuciłem też jego pistolet i podniosłem mój z miejsca, gdzie
go upuścił. Potem wyrwałem kluczyki ze stacyjki i odrzuciłem jak najdalej.
Biegłem do mojego wozu, kiedy zahamowały z piskiem opon i poślizgiem
dwa nieoznakowane sedany, jeden za radiowozem, a drugi przed moim
gruchotem. Z obu wysypali się kierowcy i pasażerowie. Było ich czterech, w
cywilnych ciuchach, i puścili się do mnie co sił w nogach, z wydobytą
bronią.

- Stój! - ryknął ten na przedzie, z pistoletem wycelowanym w

sprzączkę mojego paska.

Nie wyglądało na to, że mam dużo możliwości wyboru. Podniosłem

ręce do góry. Jeden z nich skoczył do mnie i zamknął dyndające kajdanki na
moim drugim przegubie, a potem dwóch z nich wepchnęło mnie do swojego
samochodu. Usłyszałem za sobą strzał.

Jeden z nich usiadł za kółkiem, a drugi wskoczył na fotel pasażera.

Po paru sekundach pędziliśmy autostradą.

- Wy pierdolone dupki! - ryknąłem. - Na miłość Chrystusa! Nie

musieliście zabijać tego gliny!

Facet na fotelu pasażera odwrócił się i walnął mnie pistoletem w

twarz, co mnie rzuciło na bok i oszołomiło.

Kiedy udało mi się powrócić do pozycji siedzącej, przystawił mi

pistolet do twarzy i warknął:

- Chcę mieć adres miejsca, gdzie ukrywa się Kelly Erlanger, i to

zaraz.

- Bo co? Zabijesz mnie jak tego gliniarza? Wsadź to sobie w dupę!

Znowu walnął mnie pistoletem i odpłynąłem.

- Dzisiaj odezwał się do mnie po rosyjsku - powiedział przy kolacji

Basil Jarrett do Lindy Fiocchi.

Siedzieli z Michaiłem Gonczarowem przy małym, okrągłym stole

obiadowym w chacie nad Greenbrier, jedząc filety z pstrąga, które Jarrett
usmażył na patelni na otwartym ogniu. Gonczarow trzymał nóż i widelec na
sposób europejski i jadł z apetytem.

Kieliszek Gonczarowa był pusty, więc Jarrett nalał mu wina, a potem

napełnił ponownie kieliszki Fiocchi i swój. W ten sposób opróżnił butelkę.

- Zdaje się, że odzyskał apetyt - powiedziała cierpko Fiocchi.

Gonczarow zajadał trzeci filet. Po paru minutach rzekła:

- Nigdy nie śpi dłużej niż godzinę. Potem zaczyna się rzucać i gadać

przez sen i się budzi. Myślę, że to koszmarne sny. Za każdym razem mnie
budzi.

- Jak człowiek, który mówi tylko jednym z języków

wschodnioeuropejskich, dostał się w sam środek gór Allegheny?

- Nie wiem.

Jarrett wziął sobie jeszcze jeden filet. On też był głodny.

- Myślałem o tym przez całe popołudnie. Wiesz tyle co i ja.

Gonczarow dokończył swoją rybę i wino, uśmiechnął się do

gospodarzy, a potem owinął się kocem i położył koło piecyka. Zasnął, kiedy
Jarrett i Fiocchi pili kawę. Pierwszy koszmarny sen pojawił się piętnaście
minut po zaśnięciu. Pokój stał w płomieniach, on dusił się dymem,
mężczyźni strzelali...

Kiedy odzyskałem przytomność, facet w fotelu pasażera rozmawiał

przez komórkę, a my posuwaliśmy się zatłoczoną autostradą. Byłem oparty
o tył siedzenia, przechylony w stronę prawych drzwi, ze skulonymi z przodu
rękami. Wziąłem dwa głębokie oddechy i poczekałem parę sekund, aż
przejaśni mi się w głowie.

Nikt nie musiał mi mówić, że znalazłem się w poważnych kłopotach.

Widocznie ci faceci śledzili mnie od domu Dorsey do lotniska. Musieli nie
mieć dość ludzi, by jechać za mną i za Graftonem, zostali więc za mną.
Mieli zamiar dostać ode mnie w taki czy inny sposób nazwisko i adres
Jake’a Graftona, a potem mnie zabić. Wiedziałem o tym i oni o tym
wiedzieli. Nie będą uprzejmie pytali ani apelowali do lepszej strony mojej
natury. Nawet gdyby udało się mi nic nie powiedzieć, zanim stłuką mnie do
utraty przytomności albo zastrzelą, miałem na lewej dłoni wypisany tuszem
telefon Graftona. W końcu go znajdą.

Pomyślałem o tym, wziąłem jeszcze jeden głęboki oddech, a potem

pochyliłem się do przodu, przełożyłem ręce przez głowę pasażera i
szarpnąłem je do tyłu, trzymając kajdanki na jego szyi, a jednocześnie
walnąłem z byka w tył jego głowy. Użyłem całej siły, jaką miałem... i
usłyszałem, jak trzaska mu kark.

Kierowca zerknął na mnie oczami wielkimi jak spodki, a samochód

gwałtownie zarzucił w bok. Nie traciłem czasu na zdjęcie rąk z szyi trupa -
rąbnąłem kierowcę lewym łokciem w głowę najmocniej, jak mogłem.

Samochód odbił się od ciężarówki z naczepą, która jechała szybkim

pasem ruchu, i skierował w stronę prawego pobocza. Udało mi się podnieść
ręce nad głową martwego pasażera i zacisnąć je na szyi kierowcy, kiedy
wypadliśmy z autostrady, wjechaliśmy na nasyp i wyrżnęliśmy przodem w
potężną aluminiową latarnię. Śmiertelny uścisk, w którym trzymałem szyję
kierowcy, powstrzymał go przed wypadnięciem przez przednią szybę,
ponieważ w podnieceniu nie zapiął pasa bezpieczeństwa.

Tylne siedzenie zostało wyrwane i impet uderzenia rzucił mnie na

deskę rozdzielczą. Leżałem na niej, a kierowca częściowo pode mną. Nadal
trzymałem jego szyję w uścisku, więc wykorzystałem to. Udusiłem go jak
kurczaka.

Wszystkie szyby w samochodzie były rozbite, całe wnętrze usiane

kawałkami szkła. W ciszy, która nastąpiła po uderzeniu, słyszałem
ponaglające odgłosy dochodzące z telefonu komórkowego. Leżał na

podłodze. Słyszałem go, ale nie widziałem. Wcisnąłem tam ręce, zacząłem
wszędzie macać i zdarzył się cud. Znalazłem go.

- Jadę do ciebie, ty matkojebco - powiedziałem do telefonu, po czym

zamknąłem go i schowałem do kieszeni. Drzwi samochodu były zanadto
pogięte, by można je było otworzyć, wyszedłem więc przez okno i
zdecydowanym truchtem ruszyłem w stronę lasu. W końcu dotarła jakoś do
mnie myśl, że gdzieś w pobliżu może być drugi samochód pełen tych
facetów. Mama zawsze mówiła, że myślę jednotorowo.

Zatrzymałem się w głębi lasu, z dala od świateł samochodów

śmigających autostradą, by wypróżnić żołądek. Kiedy ustały torsje, oparłem
się na chwilę o drzewo. Nie mogłem przestać się trząść. Chyba z powodu
zbyt dużej dawki adrenaliny.

Uważam, że James Bond jest mocno przereklamowany.

W wieczornym półmroku pod drzewami czułem się na razie

bezpiecznie. To mnie uspokoiło. Kiedy zapanowałem nad żołądkiem i
chwyciłem oddech, udało mi się wydobyć z kieszeni mały zestaw
wytrychów. Wyglądał jak scyzoryk i zawierał trzy wytrychy osadzone jak
ostrza i klucz dynamometryczny chowany w rękojeści. Wybrałem dotykiem
wytrych, który był mi potrzebny, i włożyłem go jak podkładkę pod ząbki
lewego kółka kajdanków, podnosząc zapadkę, która je przytrzymywała.
Dziesięć sekund później zdjąłem prawe kółko i cisnąłem kajdanki w krzaki.

Kiedy minął szok i adrenalina wróciła do normy, zdałem sobie

sprawę, że po policzku cieknie mi krew. Nie z miejsca, gdzie ten facet
przyłożył mi pistoletem, ale z rozcięcia na głowie, które powstało, kiedy
walnąłem nią w deskę rozdzielczą po zderzeniu samochodu z latarnią.

Zobaczyłem, że obok miejsca wypadku zwalniają i zatrzymują się

światła błyskowe radiowozu. Czas zwiewać. Dziesięć minut później
wyszedłem z lasu w dzielnicy mieszkalnej. Przeszedłem między dwoma
budynkami i znalazłem się na brukowanej ulicy. Od czasu do czasu
przejeżdżał obok mnie jakiś samochód. Minęła godzina, zanim dotarłem do
sklepu całodobowego z automatem telefonicznym przytwierdzonym do jego
zewnętrznej ściany. Odczytywałem tabliczki z nazwami ulic, wiedziałem
więc z grubsza, gdzie jestem. Zadzwoniłem na komórkę do Jake’a Graftona,
opowiedziałem mu najkrócej, jak się dało, o tym, co się wydarzyło, i
podałem mu moje namiary.

- Przejdź ulicą pięćdziesiąt metrów dalej i czekaj na mnie -

powiedział.

Wszedłem do sklepu, doprowadziłem się do porządku w toalecie dla

mężczyzn i kupiłem butelkę wody. Pięćdziesiąt metrów w dół ulicy
znajdował się sklep żelazny, przed którym stała furgonetka. Usiadłem
między nią i budynkiem i czekałem. Było już zupełnie ciemno, trudno więc
było mnie tam dostrzec.

Sześć minut później masowałem sobie przeguby rąk, kiedy ulicą

przejechał policyjny wóz patrolowy. Mijając sklep całodobowy, policjant
zwolnił, tak że ledwie się wlókł, potem skręcił w prawo i wjechał na osiedle,
z którego przed kilkoma minutami przyszedłem.

ROZDZIAŁ 16

Kiedy nadjechał Jake Grafton, podszedłem żwawo do jego

samochodu. Opuszczając tę dzielnicę, minęliśmy jeszcze jednego gliniarza,
który był w drodze do niej. Gadałem jak najęty, opowiedziałem Graftonowi
wszystko, co pamiętałem, o śmierci tego gliniarza z drogówki i o tych
dwóch mężczyznach, których zabiłem. Kiedy wyczerpałem temat, poprosił o
komórkę, którą wziąłem z rozbitego samochodu. Dałem mu ją, a on schował
ją do kieszeni.

- Musieli umieścić nadajnik w samochodzie, którym jechałeś -

zastanawiał się głośno. - Kiedy pojechałeś na lotnisko, nie mieli dosyć ludzi,
by mieć cię pod stałą obserwacją. Musieli ściągnąć innych, kiedy
wsadzaliśmy Dorsey do samolotu.

- Gdyby pana namierzyli - zauważyłem - zostawiliby moje zwłoki

obok zwłok tego gliniarza i byliby w drodze do domu na plaży.

- Albo mojego mieszkania w Rosslyn - mruknął ponuro Grafton.

Po sposobie, w jaki ściskał kierownicę, widziałem, że jest naprawdę

wkurzony. Od razu poczułem się lepiej. Naprawdę. Znałem Jake’a Graftona.
Przez wiele lat był w wojsku facetem, do którego zawsze można się było
zwrócić w potrzebie. Sam widziałem go parę razy w akcji - mówię ci - byłby
pierwszym człowiekiem, którego bym wybrał, gdyby trzeba było stworzyć
drużynę przeciwko innej, czy to do gry w softball, czy do walki na granaty
ręczne, czy do wzięcia udziału w trzeciej wojnie światowej.

Musiałem zasnąć - byłem wyczerpany - bo poderwałem się

półprzytomny, kiedy samochód się zatrzymał. Byliśmy przed jego domem
na plaży.

- Wejdź do środka i zjedz coś, a potem się trochę prześpij. Dziś w

nocy ja będę miał na wszystko oko.

Otworzyłem drzwi samochodu i wysunąłem nogę. Wymagało to ode

mnie wysiłku. Byłem zesztywniały i obolały.

- A pan nie wchodzi?

- Za chwilę. Muszę wykonać kilka telefonów. Odjechał, kiedy

wspinałem się na schody.

Callie Grafton i Kelly Erlanger wyglądały na wstrząśnięte, gdy mnie

zobaczyły. Były same w domu - w drodze z Dorsey na lotnisko Jake
podrzucił matkę do domu spokojnej starości, gdzie mieszkała. Podczas gdy
brałem prysznic, Callie podała mi miskę zupy i kanapkę. Kiedy się
rozbierałem, na podłogę posypały się odłamki szkła.

Spojrzawszy w lustro, musiałem przyznać, że przedstawiałem

opłakany widok. W dwóch miejscach, gdzie ten facet walnął mnie
pistoletem, twarz miałem opuchniętą, czerwoną i zaognioną. Obrzęk na
szczęce trochę krwawił. Na rękach, twarzy i szyi miałem dziesiątki zadrapań
od rozpryskującego się szkła. Z włosów również wyczesałem trochę
odłamków. Nic dziwnego, że wszystko mnie swędziało.

Kiedy jadłem, siedziała obok mnie Kelly. Callie krążyła w pobliżu.

Opowiedziałem w skrócie o moich przygodach, pomijając partie, o których
nie chciałem nawet myśleć.

Później wrócił admirał i zajął kanapę na dole. Miał starego colta

1911, którego położył na podłodze przy kanapie. MP5 przepadł w bagażniku

samochodu, który zostawiłem na autostradzie. Odziedziczyłem tę małą
trzydziestkęósemkę, której użyła Dorsey do obrony swojego zamku.
Upewniłem się, że jest naładowana, i włożyłem ją do kieszeni. Z minuty na
minutę robiłem się coraz sztywniejszy, z wysiłkiem dotarłem na górę, do
pokoju gościnnego.

Erlanger była już w łóżku, przy zgaszonym świetle.

Rozebrałem się i wsunąłem pod kołdrę. Od razu się do mnie

przytuliła. Była ciepła, ładnie pachniała i położyła głowę na moim ramieniu.

Pomyślałem, że można by trochę popracować nad romantyczną

stroną naszego związku, ale tego wieczoru byłem zbyt zmęczony. Musiała to
być moja ostatnia myśl przed zaśnięciem.

Kiedy obudziłem się następnego ranka, niebo było szare. Kelly

jeszcze spała, zwinięta przy mnie, zacząłem więc wstawać. Objęła mnie i
mocno uścisnęła, a potem puściła.

Nie byłem pewien, co to wszystko znaczy. Może się do czegoś

przygotowywaliśmy, a może byłem substytutem pluszowego misia, którego
zostawiła w domu.

Kiedy zszedłem na dół, Jake Grafton zrobił już kawę. Siedział przy

stole w kuchni, z coltem obok kubka z kawą, oglądając wiadomości w
telewizji kablowej.

- Robisz furorę w kręgach ochrony porządku publicznego -

powiedział, przyglądając się mi, by ocenić moją reakcję. - To ty jesteś tym
złym facetem, który zabił wszystkich w tajnym ośrodku, zamordował tych
gości u Williego Varnera i... nie mam co do tego żadnych wątpliwości...
rozwalił wczoraj wieczorem tego gliniarza i tych dwóch innych facetów.

Cóż za wspaniały początek ranka!

- Domyślałem się tego - przyznałem. - Witaj, celo śmierci. Będę

musiał znaleźć sobie jakieś hobby, coś, co można robić w małym
pomieszczeniu. - Przynajmniejkawa była gorąca. - Sarah Houston
powiedziała panu to wszystko?

Kiwnął głową.

- Była kopalnią informacji. Jedną z ciekawostek, która, myślę, cię

zainteresuje, jest to, że Michaił Gonczarow być może wciąż żyje.

Doszedłem do wniosku, że kawa potrzebuje mleka, więc wyjąłem je

z lodówki. Potem usiadłem naprzeciw admirała przy stole.

- Tajny ośrodek znajduje się w powiecie Pocahontas w Wirginii

Zachodniej. Szeryf powiatowy przesłał FBI komplet odcisków palców,
których biuro nie potrafiło zidentyfikować - mówił dalej. - Ludzie
sprawujący władzę nie znaleźli związku między tymi odciskami i ludźmi w
tajnym ośrodku CIA, ale Sarah uważa, że jest to dziwne. Odciski wszystkich
osób, które miała tam CIA w poniedziałek, były w kartotece. Oczywiście nie
było odcisków Gonczarowa, bo nigdy ich nie pobrała żadna amerykańska
agencja.

- Gdzie jest ten człowiek?

- Będziemy musieli zobaczyć się z szeryfem.

- Umieścili mnie w komputerowej kartotece przestępców?

- Tak. Ze względu na bezpieczeństwo narodowe - aresztować. Nie

podano żadnych zarzutów.

- Wspaniale. - Myślałem o tym przez chwilę, a potem powiedziałem:

- Jeśli to Gonczarow, to mówi tylko po rosyjsku.

- Weź ze sobą Erlanger.

Omówiliśmy to. Zgodził się wypożyczyć dla mnie samochód, żeby

nie figurował pod moim nazwiskiem, gdyby ktoś sprawdził komputery w
wypożyczalniach samochodów.

- A co z tym numerem telefonu na komórce, którą panu wczoraj

dałem?

- To numer Della Roystona.

Nie byłem dzisiaj taki zesztywniały jak wczoraj wieczorem, ale

wciąż czułem się tak, jakby przejechało mnie coś dużego. Zająłem się
rozciąganiem obolałych barków, starając się przypomnieć sobie, gdzie
słyszałem to nazwisko.

- Czy on nie był jakąś szychą w Białym Domu?

Grafton skinął nieznacznie głową.

- Był szefem biura - powiedział. - Odszedł trzy miesiące temu. Zdaje

się, że prowadzi kampanię prezydenta ubiegającego się o ponowny wybór.

- To on był tym dupkiem, na którego nakrzyczałem przez telefon

zeszłego wieczoru?

- Być może.

- A te numery z pozostałych dwóch telefonów, które panu dałem?

- Nie sądzę, żeby te nazwiska coś ci mówiły. Sarah ich

rozpracowuje.

- No więc o co w tym wszystkim chodzi?

Grafton wstał i podszedł do okna. Wyjrzał przez nie, potem odwrócił

się do mnie i oparł o zlewozmywak.

- W tych aktach coś było. Sześć z siedmiu walizek zmieniło się w

popiół, ale Gonczarow może coś pamiętać.

- Przepraszam - powiedziałem, kręcąc głową. - Niezupełnie za

panem nadążam.

- Coś, co łączy kogoś z Białego Domu z KGB albo z wywiadem.

Gapiłem się na niego.

- Nie.

- Z kimś naprawdę wysoko postawionym w rządzie - powiedział

Jake Grafton, skubiąc koniuszek nosa. - Z kimś, kto ma tyle władzy, by
kierować biegiem spraw.

- Erlanger przetłumaczyła mi trochę notatek z tej ocalałej walizki -

powiedziałem. - W tych, które widziała, każdy agent, każdy kontakt ma
kryptonim. Tylko w niewielu wypadkach podane jest, kto kryje się za tym
czy innym kryptonimem, a zawsze pisane są one dużymi literami,
NIEBIESKI, LAS, MAX, coś w tym stylu.

- Wczoraj wieczorem Callie przetłumaczyła mi kilka notatek - odparł

Grafton. - Wątpię, by któraś z notatek o machlojkach KGB w Rosji była
tym, czego szukamy. Akta, które są nam potrzebne, musiałyby pochodzić z
Pierwszego Zarządu Głównego, zajmującego się wywiadem. Gdybyśmy
mieli te notatki, nawet tylko z kryptonimami, ale dostatecznie dużo wiedzieli
o czasie i miejscu zdarzenia, moglibyśmy się z grubsza domyślać, kto może
być agentem. - Wyrzucił ręce w górę. - Ale nie mamy tych notatek. Chcę,
żebyś odnalazł Gonczarowa, pogadał z nim, zorientował się, co wie. Mogła
być tam jakaś teczka wywiadu, która wzbudziła jego zainteresowanie.

- Kelly mówiła, że nie miał dostępu do akt KGB od czasu przejścia

na emeryturę, czyli od jakichś czterech lat - zaoponowałem. - Kiedy robił te
notatki, obecna administracja nie sprawowała władzy.

Grafton wzruszył ramionami.

- Co mam z nim zrobić, kiedy go odnajdę?

- Porozmawiać z nim, a potem zadzwonić do mnie. Może do tego

czasu doznam jakiegoś objawienia.

- Tak jest.

Nie wiem dlaczego, ale kiedy jestem z Graftonem, często wymyka

mi się to „tak jest”. Myślami byłem gdzie indziej. Prezydent Stanów
Zjednoczonych. Jasna...! Nie wpadłem do dziury, wpadłem do Wielkiego
Kanionu.

Nalałem kubek kawy dla Kelly i zaniosłem go na górę. Pocałowałem

ją w policzek, a ona się przekręciła i oddała mi całusa. Kiedy poczuła zapach
kawy, otworzyła oczy.

- Jedziemy dzisiaj do Wirginii Zachodniej - powiedziałem, kiedy ją

popijała. - Być może Michaił Gonczarow jeszcze żyje.

Oczy jej się rozszerzyły i gapiła się na mnie.

- Jesteś mi potrzebna jako tłumaczka.

- Żyje? Jak to możliwe?

- Nie wiem. Szeryf powiatowy przysłał FBI odciski palców

niezidentyfikowanej osoby. Mogą to być odciski Gonczarowa. Zobaczymy,
czy uda się nam wyprzedzić tłum i pierwszym przeprowadzić z nim wywiad.

- Skąd się o tym dowiedziałeś?

- Jake Grafton zna różnych ludzi. - Nie miałem zamiaru opowiadać

jej o Zeldzie Hudson vel Sarah Houston, która powinna siedzieć w
więzieniu. - Mówią mu o tym i o owym.

- Miejmy nadzieję, że jego znajomi się nie mylą - powiedziała.

Odstawiła kubek na stolik przy łóżku i włożyła sobie pod górę od piżamy
moją rękę.

Kiedy zeszliśmy na dół, Callie przygotowywała śniadanie, oglądając

„Good morning America”, gdzie przedstawiano materiał o konwencji
wyborczej, która zaczynała się w Nowym Jorku od poniedziałku za tydzień.
Oczywiście prezydent miał nominację w kieszeni, ale musiał jeszcze podać
nazwisko swojego kandydata na wiceprezydenta. Obecny wiceprezydent
postanowił z powodów zdrowotnych nie ubiegać się o ponowny wybór.
Reporterzy twierdzili, że mają przeciek, iż na to stanowisko zostanie
nominowana kobieta.

Zanim Callie i Kelly skończyły śniadanie, wrócił admirał z

wypożyczonym samochodem. Rzucił mi kluczyki i wkrótce szykowaliśmy
się z Kelly do drogi. Na wszelki wypadek Grafton dał mi colta 45.

Jake Grafton stał na werandzie domu na plaży i patrzył, jak Tommy

Carmellini i Kelly Erlanger znikają za rogiem, jadąc na autostradę. Wrócił
do domu i wszedł na górę. Bagaże Carmelliniego i Erlanger, jeśli można tak
to nazwać, znajdowały się wciąż w pokoju gościnnym. Przeszukał obie
torby, a potem przez godzinę sprawdzał pokój i przyległą łazienkę.

Kiedy skończył, odnalazł Callie - siedziała na werandzie, czytając

notatki Gonczarowa - i poprosił ją, by z nim pojechała.

- Dokąd? - zapytała.

- Do biblioteki. Muszę coś przeczytać.

Pierwszym miejscem, w którym się zatrzymałem, był bank w

podmiejskiej dzielnicy Wirginii. Zostawiłem Erlanger w samochodzie.
Mimo iż kochaliśmy się rano, zabrałem ze sobą kluczyki - może wcale nie
jestem taki dobry w łóżku, jak myślę. W banku odwiedziłem skrytkę, którą
miałem tam pod innym nazwiskiem. Nie będę cię nużył szczegółami, ale
kiedy parałem się jeszcze włamaniami, otworzyłem pod fałszywymi
nazwiskami parę skrytek na obszarze objętym liniami metro i trzymałem w
nich dowody tożsamości i gotówkę, tak na wszelki wypadek. Żyjemy w

ciekawych czasach. Mam również skrytki w Los Angeles i w Nowym Jorku,
ale to inna historia.

Kiedy wyszedłem z banku, nazywałem się Zack Robert Winston

Junior i miałem dla udowodnienia tego prawo jazdy i parę kart kredytowych.
Karty nie nadawały się do niczego, ale ładnie wyglądały. W kieszeni miałem
też trzy tysiące w gotówce.

Podałem Kelly moje nowe nazwisko. Spojrzała na mnie trochę

dziwnie.

- A w ogóle to kim ty jesteś?

- Pracownikiem służb cywilnych, jak ty.

- Dobrze.

Raz jeszcze spojrzała na mnie, a potem zajęła się radiem. Zanim

ruszyliśmy autostradą 1-66 na zachód, znalazła stację nadającą jazz.

Opuściłem szybę i wystawiłem łokieć. Kto by się spodziewał, że po

tym wszystkim, co się wydarzyło, będę pokonywał tę samą trasę? Erlanger
najwidoczniej uważała tak samo. Niewiele mówiła, słuchała tylko muzyki
zatopiona w myślach.

Prawdę mówiąc, miałem nadzieję, że myśli o naszym romantycznym

przerywniku z dzisiejszego ranka. Na pewno. Podobał mi się sposób, w jaki
całowała. Niektóre dziewczyny jakby cię cmokały, ale Kelly otwierała usta i
przyklejała się do ciebie. Westchnąłem na samą myśl o jej pocałunkach. Od
czasu do czasu zerkałem na nią, ale patrzyła przez okno. W pewnym
momencie wspomniała coś o jakimś chłopaku, jechałem, zastanawiając się
nad charakterem tego związku. Czyżbym był tylko ciepłym ciałem, które
akurat się nadarzyło?

Kiedy dojechaliśmy do Strasburga, była prawie pierwsza i oboje

musieliśmy się zatrzymać za potrzebą. Zaparkowałem przed hotelem
Strasburg, rozpadającym się budynkiem w stylu wiktoriańskim, który
wyglądał, jakby wzniesiono go przed wojną secesyjną. Skorzystaliśmy z
toalety, a potem zjedliśmy lunch w stylowej jadalni, na prawdziwym
obrusie. Jedzenie było znakomite. Kelly nie była zbyt rozmowna, zapytałem
więc o jej przeszłość, by odwrócić jej myśli od syfu, w który się
wpakowaliśmy.

Powiedziała, że wychowała się w Illinois, studiowała w Vassar i

wyspecjalizowała się w języku rosyjskim. Została zwerbowana przez CIA,
kiedy była na studiach, bo doszła do wniosku, że zarobi więcej, pracując dla
rządu niż w firmie starającej się robić interesy w Rosji, więc zdobyła się na
ten krok. Było to sześć lat temu.

- Czy to była dobra decyzja? - zapytałem.

- Cóż, gdybym pracowała w sektorze prywatnym, prawdopodobnie

dużo bym podróżowała, tłumaczyła, negocjowała i co tam jeszcze. Biorąc
pod uwagę, jak wyglądają dzisiaj podróże samolotami, wolałabym raczej
zostać w domu. Pracując w agencji, oprócz wakacji w ogóle nie podróżuję.
Podejrzewam też, że mam do czynienia z bardziej interesującymi
materiałami, niż gdybym pracowała w sektorze prywatnym.

- Masz zamiar zostać w agencji?

- Moja siostra jest za tym, żebym zrezygnowała i przeniosła się do

Santa Barbara. Ma tam piekarnię. Na razie wygląda to zachęcająco. Może,
jeśli wyjdę żywa z tych tarapatów... - Uśmiechnęła się do mnie cierpko. - Ja
jestem tylko gryzipiórkiem. Nienawidzę zabijania. To jest sprzeczne ze
wszystkim, w co wierzę.

- Taa - rzekłem.

Uśmiech zniknął z jej twarzy i powiedziała z przekonaniem:

- Świat nie powinien być taki.

Banały zwykle kończą rozmowę i tak było tym razem. Z balonu

moich romantycznych uniesień uszło powietrze.

Darowaliśmy sobie deser, wysiorbaliśmy kawę i znowu ruszyliśmy

w drogę.

Sarah Houston - jej nazwisko było wyraźnie widoczne na przepustce,

która wisiała na łańcuszku na jej szyi - była jedną ze specjalistek wyższego
szczebla w NSA. Większość czasu spędzała z matematykami tworzącymi
szyfry dla rządu i armii Stanów Zjednoczonych i łamiącymi szyfry używane
przez rządy i armie innych państw oraz korporacje, przestępców, terrorystów
i osoby prywatne na całym świecie, które uważały, że ich rozmowy powinny
pozostać właśnie prywatne. Były to zadania wymagające wysiłku
umysłowego, praca dla tęgich głów, więc osoby ją wykonujące należały do
najbystrzejszych na świecie. Powszechną biurową rozrywką była gra w
szachy bez planszy i figur, w której rywale powiadamiali o swoich ruchach,
krzycząc do siebie przez pokój albo podawali informacje o kolejnych
posunięciach na korytarzu lub w pomieszczeniu rekreacyjnym. Dawna Zelda
Hudson doskonale do tego pasowała - zwykle rozgrywała trzy-cztery partie
jednocześnie i wygrywała, co się jej należało.

Jej specjalnością jednak były komputery, regularnie więc

konsultowała się z ludźmi, którzy pisali najnowocześniejsze programy do
wybierania danych z sieci innych ludzi. Tego sobotniego ranka złożyła
wizytę pewnemu mężczyźnie w jednym z tych gabinetów i trochę z nim
poflirtowała, rozmawiając o problemie, nad którym obecnie pracował. Miał
on pewne zamiary co do ciała Sarah i prowadził kampanię, która miała
skłonić ją do wspólnego spędzenia w sierpniu tygodniowego urlopu na Fire
Island. Kiedy rano znowu wspomniał o tym wyjeździe, powiedziała, że
myśli o tym.

Tak się złożyło, że siedzieli w jego zabezpieczonym przed

podsłuchem pokoju, kiedy zadzwonił telefon i kolega poprosił go, by
przyszedł na chwilę do jego gabinetu. - Oczywiście - powiedział, odłożył
słuchawkę i zerknął na Sarah, która patrzyła na wydruk kodu
oprogramowania. - Zaraz wracam - rzekł i zostawił ją samą w swoim
gabinecie z komputerem podłączonym do sieci.

Było to pogwałcenie regulaminu bezpieczeństwa, ale przecież, do

diabła, byli przyjaciółmi i chciał, żeby ich związek nabrał szczególnego
charakteru. Poza tym była sobota i w biurze znajdowało się niewiele osób.

W chwili kiedy zamknęły się za nim drzwi, Sarah zaatakowała

klawiaturę. Dwie minuty później z powrotem czytała wydruk i była wciąż
zajęta czytaniem, kiedy wrócił, pięć i pół minuty po wyjściu.

- Przepraszam - powiedział. - Potrzebował natychmiastowej pomocy.

- Nie ma sprawy - odparła Sarah Houston i się uśmiechnęła.

Kiedy po lunchu wróciła do swojego gabinetu, zalogowała się w

sieci. Miała teraz dostęp do najtajniejszych elementów sieci NSA, dających
nieograniczone wprost możliwości wybierania danych i inwigilacji, dostęp,
który sama sobie zapewniła. Zaczęła wstukiwać numery telefonów.
Pierwsze trzy należały do Della Roystona i były to jego numer domowy,
służbowy i numer jego komórki.

ROZDZIAŁ 17

Biuro szeryfa mieściło się w okazałym budynku sądowym z

ciosanego kamienia i z dębowymi podłogami. Tej soboty nie było w nim
żywej duszy. Odgłosy naszych kroków niosły się echem w szerokiej klatce
schodowej i pustych korytarzach. Kiedy znaleźliśmy drzwi z tabliczką
SZERYF, spodziewałem się poniekąd, że będą zamknięte, i poczułem ulgę,
kiedy obróciłem gałkę.

Szeryf był przyjemnie zaokrąglonym facetem zbliżającym się do

sześćdziesiątki. Trzymał nogi na biurku i czytał jakiś raport, kiedy
recepcjonistka wprowadziła nas do jego gabinetu. Wyciągnąłem do niego
rękę.

- Zack Winston, szeryfie, jak te papierosy. Przepraszam, że pana

niepokoimy, ale szukamy wuja mojej dziewczyny, który mógł się zgubić w
tym powiecie.

Szeryf spojrzał na mnie i uniósł brwi.

- Zgubiliście go?

- Odszedł od naszej przyczepy, kiedy zatrzymaliśmy się

rozprostować kości w północnej części powiatu. - Spojrzałem na Kelly. - To
było w zeszły wtorek, prawda?

Skinęła głową.

- I czekaliście aż do dzisiaj, żeby zgłosić zaginięcie człowieka.

Zrobiłem zmieszaną minę.

- Szukaliśmy, proszę mi wierzyć, ale go nie znaleźliśmy. Nie

wiedzieliśmy, że się zgubił, dopóki nie zatrzymaliśmy się w Staunton, żeby
zatankować benzynę. Musiał wyjść z tyłu przyczepy na którymś postoju.

- Jak się nazywa?

- Michaił Gonczarow.

Musieliśmy podać jego prawdziwe nazwisko. Mógł je komuś

wyjawić, chociaż wydawało się mi, że gdyby szeryf je znał, kiedy wysyłał
odciski palców do identyfikacji, toby o tym poinformował.

- Brzmi jak rosyjskie. Skinąłem głową.

- To uchodźca. Mówi tylko po rosyjsku. Jest tu z wizytą u Kelly. -

Przedstawiłem ją szeryfowi.

- Oboje wyglądacie mi na Amerykanów - rzekł szeryf z

powątpiewaniem. - Któreś z was mówi po rosyjsku?

Kelly wyrecytowała zdanie czy dwa. Dla mnie brzmiały po rosyjsku

jak cholera i tak samo musiały brzmieć dla szeryfa, bo się odprężył i
uśmiechnął.

- Może go znaleźliśmy. Coś z nim nie w porządku?

- Alzheimer - powiedziałem, kiwając głową.

- Przebywa u pary na obozowisku wędkarskim na północnym krańcu

powiatu, u faceta nazwiskiem Jarrett. Jedźcie do Durbin, a stamtąd wzdłuż
rzeki, jakieś sześć mil na południe. Jego nazwisko jest na skrzynce na listy.

- Dzięki - powiedziałem entuzjastycznie. - Tak cholernie się

martwiliśmy, mówię panu. Wyjąłem chusteczkę i otarłem czoło. - Czuję się
jak głupek.

- Cieszę się, że mogłem się przydać. Ale osobą, której naprawdę

powinniście podziękować, jest Linda Fiocchi, dziewczyna Jarretta. To ona

go przyjęła, chciała, żeby pozostał u nich jako gość, dopóki nie ustalimy
jego tożsamości. Niewiele jest na świecie takich osób.

Porozmawialiśmy o tym trochę. Szeryf naprawdę podziwiał

dziewczynę Jarretta.

- Fiocchi to dziewczyna z klasą. Sądzę, że myślała, że może być

nielegalnym emigrantem - rzekł, obserwując moją twarz.

Kelly położyła mi rękę na ramieniu.

- Jedźmy po niego - powiedziała i uśmiechnęła się do szeryfa. - Nie

wiem, jak mam panu dziękować.

- Chciałbym, żebyście wypełnili formularz zgłoszenia osoby

zaginionej - rzekł szeryf.

- On umiera ze strachu przed policją - wyjaśniłem. - Żyjąc w Rosji...

chyba pan rozumie. Baliśmy się, że jeśli zobaczy policjanta...

- Mnie się wydawało, że nie jest przestraszony, kiedy go widziałem -

powiedział szorstko szeryf i spojrzał na mnie badawczo.

Jeśli chciał uważać, że Gonczarow jest nielegalnym emigrantem, nie

miałem nic przeciwko temu. W teorii każdy chce, by przestrzegano
przepisów emigracyjnych, ale kiedy problem sprowadza się do ludzi z krwi i
kości, niewiele osób gotowych jest odesłać ich tam, skąd uciekli. Ten szeryf
powiatowy w środku gór Allegheny nie zadzwonił do Urzędu do spraw
Emigracji i Naturalizacji i wątpiłem, by to zrobił po naszej rozmowie.

Podziękowaliśmy mu wylewnie i pospiesznie odjechaliśmy.

Zatrzymałem się przy stacji benzynowej, by zadzwonić do Jake’a

Graftona. Kiedy korzystałem z automatu telefonicznego, Kelly poszła do
damskiej toalety.

- Szeryf mówi, że facet przebywa w obozowisku wędkarskim nad

rzeką, blisko ośrodka - powiedziałem admirałowi, kiedy się zgłosił. -
Wygląda na to, że jest niedalej niż pięć, może sześć mil od niego.

Admirał chrząknął.

- Dell Royston był dzisiaj bardzo aktywny. W ostatnich dwóch

godzinach wykonał z pół tuzina telefonów, parę z nich na numery, które mi
dałeś. Coś się szykuje. Nie wiem co.

- Dobra.

- Lepiej znajdź Gonczarowa i zabierz go stamtąd.

- Tak jest.

- Uważaj, Tommy.

- Będę uważał - powiedziałem i odwiesiłem słuchawkę.

Kelly była wciąż w damskiej toalecie, kiedy wszedłem do męskiej.

Wydawało mi się, że nie mamy ani chwili, do stracenia. Bez względu

na to, co kombinował Royston, nie mogło być to nic dobrego. A szeryf mógł
postanowić pojechać z wizytą do Gonczarowa i jego siostrzenicy, chciałem
się zwinąć, zanim się zjawi.

Czekałem w samochodzie na Kelly. Dlaczego kobiety zawsze tak

długo siedzą w kiblu?

Teraz mieliśmy przynajmniej nazwisko Grubej Ryby. Było to samo

w sobie niezłym osiągnięciem. Pamiętam, jak czytałem o Roystonie w
ostatnich kilku latach. Będąc członkiem personelu Białego Domu, stał się
osobą publiczną. Wydawało mi się, że sobie przypominam, iż przez
większość kariery był doradcą politycznym, jednym z tych zawodowych
cyników, którzy stworzą wizerunek dowolnemu politykowi, jeśli za to
zapłaci. Koniem, na którego stawiał Royston, był prezydent.

Jak, u licha, Royston dostał się do akt KGB, jeśli się dostał? Czy

sporządzał dla nich analizy amerykańskiej polityki albo pisał artykuły
wstępne do „Prawdy”? Być może KGB płaciło mu za pisanie wstępniaków
do „New York Timesa” i „Washington Post”. Ta druga możliwość
wydawała się bardziej prawdopodobna, ale snułem tylko domysły. A może
Rosjanie zapłacili mu, żeby zabił Gonczarowa, zanim tamten zacznie
mówić?

Kelly wyszła z toalety i klapnęła na fotel pasażera, a ja wcisnąłem

pedał gazu.

- Dobrze się spisałaś w biurze szeryfa - powiedziałem, kiedy

wyjeżdżaliśmy z miasta.

- Mam nadzieję, że to kupił - mruknęła i odwróciła się do połowy, by

spojrzeć na drogę za nami. Zerknąłem w lusterko wsteczne. Nie było jeszcze
widać żadnego radiowozu.

Do Durbin było z siedziby powiatu ponad dwadzieścia kilometrów

krętą dwupasmówką. Stanowy wydział drogowy nie próżnował, co
opóźniało podróż. Utknęliśmy za kilkoma ciężarówkami z pniami z wyrębu
i musieliśmy się wlec za nimi, zanim znaleźliśmy miejsca, w których
mogliśmy je wyprzedzić. Jazda zajęła nam ponad godzinę.

Droga prowadząca z Durbin nad rzeką była dobrze oznakowana.

Przejechawszy nią parę mil, zacząłem zwalniać przy każdej skrzynce na listy
i odczytywać nazwiska. Wiem z doświadczenia, że większość ludzi niezbyt
dobrze ocenia odległość. Była. Czterdzieści, przecinek, dwie dziesiąte mili
na południe od Durbin. Basil Jarrett. Pojechałem podjazdem, odwróciłem
samochód i zaparkowałem przodem do wyjazdu.

- Ta sama historia? - zapytała Kelly.

- Mniej więcej. Pozwól, że ja będę mówił.

Zanim zdążyłem zapukać, otworzyły się drzwi i stanęła w nich

kobieta.

- Słyszałam, jak podjechaliście - powiedziała.

- Szukamy wuja mojej dziewczyny, Rosjanina. Szeryf powiedział, że

może być tutaj.

- O mój Boże! Tak się cieszę, że przyjechaliście! Jestem Linda

Fiocchi. Proszę, wejdźcie. Proszę! Myślę, że tu jest. - Wyciągnęła rękę do
Kelly, która ją uścisnęła. - Musiała się pani zamartwiać!

- Odchodziliśmy od zmysłów. We wtorek odszedł od naszej

przyczepy i nie wiedzieliśmy, w którym miejscu.

- Nie udało nam się z nim porozmawiać.

- On mówi tylko po rosyjsku.

- Odezwał się tylko raz, powiedział parę słów, których nie

zrozumieliśmy. On wydaje się... chory.

Kelly skinęła znacząco głową, puściła rękę Fiocchi i otarła palcem

łzę.

Byłem zaskoczony. Kelly Erlanger była świetną aktorką. Dawało to

do myślenia.

Ta scena ze szlochaniem trochę by potrwała, gdybym nie

przyspieszył spraw, wskazałem więc na łóżko na antresoli i zapytałem:

- Wujek uciął sobie drzemkę?

- O nie. Poszedł z Basilem na ryby.

- Ach...

- Uwielbia łowienie ryb. Wziął wędkę i wyszedł o pierwszym

brzasku.

- Zawsze to uwielbiał - powiedziała Kelly, kiwając głową.

- Jechaliśmy z Durbin wzdłuż rzeki i nie widzieliśmy ich -

powiedziałem. - Są dalej w dole rzeki?

- Nie wiem, gdzie poszli.

- Poszukam ich - rzekłem.

Kelly zrobiła krok w stronę drzwi, ale Fiocchi chciała porozmawiać

o ich gościu.

- To taki miły człowiek, ale ma koszmarne sny. Myślę, że może mieć

amnezję.

Zostawiłem Kelly, żeby Fiocchi miała zajęcie, i wziąłem samochód.

Droga biegła nad rzeką, więc samochodem powinno być szybciej niż pieszo.
Z jakiegoś powodu, którego nie potrafiłem dociec, miałem dręczące
przeczucie, że czas ucieka.

Znalazłem obu mężczyzn kilka kilometrów dalej w dół rzeki. Byli w

gumowych butach do bioder i łowili na płyciznach na muchy. Na podstawie
przedstawionego przez Kelly opisu Gonczarowa rozpoznałem go od razu.
Drugi z nich, Basil Jarrett, miał około czterdziestki i on też znał się na
wędkowaniu. Przyglądałem się przez kilka minut ze skarpy, dopóki Jarrett
nie spojrzał w moim kierunku. Machnąłem do niego ręką, żeby podszedł do
brzegu. Idąc do mnie, dalej zarzucał wędkę.

Kiedy był kilka metrów ode mnie, zapytałem na tyle głośno, by

moich słów nie zagłuszał chlupot rzeki:

- Biorą?

- Rano brały całkiem nieźle. Oczywiście, wszystkie wypuściliśmy.

Teraz marnie. Zaczną znowu brać, kiedy słońce schowa się za góry.

- Nazywam się Winston - powiedziałem. - Jestem tutaj, żeby

porozmawiać z pana gościem.

Jarrett zaczął zwijać żyłkę.

- Zna go pan? - zapytał, zerkając na mnie.

- Tak.

- Zdaje się, że on nie mówi po angielsku.

- Jest Rosjaninem.

- Skąd pan wiedział, gdzie go znaleźć?

- Szeryf nam powiedział. Przywiozłem jego siostrzenicę. Ona mówi

po rosyjsku.

Jarrett dobrnął do brzegu. Podał mi rękę, zmierzył spojrzeniem.

- Pan nie jest Rosjaninem.

- Jestem Amerykaninem z krwi i kości. Jego siostrzenica jest moją

dziewczyną.

Podał mi swoją wędkę, a potem z powrotem wszedł do wody i

dobrnął do miejsca, gdzie stał Gonczarow. Wskazał na mnie, a potem
gestami dał mu znać, by wyszedł na brzeg. Rosjanin nawinął żyłkę na
kołowrotek, po czym brodząc w wodzie, dotarł na brzeg i wdrapał się na
skarpę. Był całkiem sprawny i zwinny. Jednak na jego twarzy nie było
widać oznak wielkiego zaciekawienia.

- Mówi pan po rosyjsku? - zapytał Jarrett.

- Ani słowa. Wskakuj pan do samochodu. Pojedziemy do pana chaty.

Zawróciwszy samochód, wstawiłem Jarrettowi tę samą gadkę co

szeryfowi - o tym, że w ubiegłym tygodniu wuj wyszedł z przyczepy i
zaginął.

- Oczywiście, martwiliśmy się - podsumowałem opowieść. - Szeryf

mówił, że mamy wobec pana i pani Fiocchi prawdziwy dług wdzięczności
za to, że go wzięliście do siebie.

- Nie ma o czym mówić. Widać, że jest chory. Przynajmniej tyle

mogliśmy zrobić.

W czasie jazdy wypytał mnie, gdzie mieszkam, czym się zajmuję itd.

Gadałem jak najęty, oczywiście same kłamstwa, kiedy braliśmy zakręt tuż
przed wejściem do jego chaty. Na podjazd skręcał jakiś samochód.
Nacisnąłem na hamulce, zatrzymałem wóz.

- Kto to jest? - zapytał Jarrett. - Ktoś z panem?

- Nie. - Akurat gdy to mówiłem, tamten samochód się zatrzymał,

cofnął na drogę i ruszył ku nam. Potem stanął.

O cholera. Do tej pory miałem piekielne szczęście w rozgrywkach z

tymi facetami, ale szczęście się kiedyś kończy.

Od strony pasażera wysiadł mężczyzna i sięgnął do samochodu.

Wyjął broń, a potem ruszył w naszą stronę. Był od nas około pięćdziesięciu
metrów, ale nawet z tej odległości rozpoznałem pistolet maszynowy. MP5.
Szedł, nie zatrzymując się, wyraźnie starając się zdecydować, co ma zrobić.

Patrzyłem na jego broń jak zahipnotyzowany. Gdyby ją uniósł, nie

mielibyśmy żadnych szans.

- Na dół! - krzyknąłem do Jarretta i wcisnąłem pedał gazu do

podłogi. Robiąc to, wyciągnąłem rękę, złapałem go za głowę i pociągnąłem
w dół ku sobie.

Facet z pistoletem maszynowym wycelował w nas, ale się zawahał,

kiedy znalazł się naprzeciwko pędzącego na niego coraz szybciej
samochodu.

Wypuścił serię, która roztrzaskała przednią szybę - szkło po prostu

eksplodowało - po czym starał się uskoczyć z drogi. Za późno.

Pędząc na złamanie karku, walnąłem go z impetem, wywinął orła w

powietrzu i wylądował na drodze.

Poczułem dwa głuche uderzenia, kiedy go przejechałem. Nacisnąłem

hamulec. Mój samochód wpadł w poślizg i sunął w kierunku tego, którym
przyjechali zabójcy. Zatrzymał się równolegle do niego, prawie stykając się
prawym zderzakiem z prawym zderzakiem tamtego.

Wrzuciłem bieg jałowy i wyskoczyłem, wyciągając colta Graftona

zza paska spodni z tyłu.

Tamten samochód wystrzelił z piskiem opon do tyłu. Kierowca

otworzył drzwi, wystawił głowę i skręcił tyłem na podjazd do chaty Jarretta.
Pociągnąłem raz za spust i chybiłem. Zanim zdążyłem oddać drugi strzał,
tamten wyrwał do przodu. Z rykiem silnika przyspieszał, pędząc w stronę
Durbin.

Zerknąłem do tyłu, na faceta, którego przejechałem. Nie ruszał się.

Ale czy był tylko jeden samochód? A może inny pojazd jechał przed

nim?

Podbiegłem do podjazdu i spojrzałem. Nie widziałem stamtąd chaty.

Przebiegłem pięćdziesiąt metrów do miejsca, skąd miałem widok na chatę.
Żadnych innych samochodów.

Opuściłem kurek colta i włożyłem go z powrotem za pasek, a potem

wróciłem do mojego wozu. Jarrett klęczał przy mężczyźnie leżącym na
drodze.

Podniósł głowę, kiedy się zbliżyłem. Miał pobladłą twarz.

- Nie żyje - powiedział.

- Mam nadzieję - odparłem krótko. Nie miałem ani krzty

współczucia dla tego sukinsyna. Zajrzałem do samochodu. Gonczarow
siedział z tyłu i starannie wybierał odłamki szkła ze swojego ubrania.

Podszedłem do zabitego. Wyglądał strasznie. Przejechałem mu po

brzuchu, który pękł. Miałem zamiar go obszukać, ale kiedy zobaczyłem
zwłoki, straciłem zainteresowanie.

Jarrett odwrócił się tyłem do trupa. Szarpnąło nim, jakby dostał

torsji, ale nie zwymiotował. Oparłszy ręce na kolanach, wziął kilka
głębokich oddechów. Spojrzał na mnie.

- Krwawi pan - powiedział.

Paliły mnie policzek i czoło. Zbadałem je ręką. No tak. Wydobyłem

kilka kawałków szkła.

- Ma pan szczęście, że nie utkwiły panu w oczach - rzekł Jarrett.

W oczach? Ten skurwiel strzelał w moją głowę! Podniosłem MP5.

Wyglądał na nieuszkodzony. Widziałem lśnienie msiężnych łusek leżących
na drodze.

- Mam cholerne szczęście - mruknąłem. - Pokładam nadzieję w

Chrystusie, że nie wykorzystałem jeszcze całego przydziału.

- Kim pan, do diabła, jest? - zapytał Jarrett.

I właśnie wtedy złamałem wszystkie ustalone przez agencję zasady

bezpieczeństwa.

- Nazywam się Tommy Carmellini, panie Jarrett. Jestem z CIA. -

Wyjąłem z kieszeni spodni przepustkę doLangley i podałem mu. Moja
uczciwa facjata i prawdziwe nazwisko były powleczone plastikiem.

Jarrett zbadał plastik i porównał zdjęcie z moją twarzą. Zwracając mi

przepustkę, zachichotał nerwowo.

- Szpieg z CIA!

- Pracuję w agencji, ale nie jestem szpiegiem. Niech się pan weźmie

w garść, panie Jarrett.

Potarł twarz obiema dłońmi. Skinąłem głową w stronę samochodu.

- To jest Michaił Gonczarow. Jest uciekinierem z Rosji, pracował w

KGB.

Jarrett wskazał gestem zwłoki. Rosjanin przykucnął przy nich,

przyglądając się badawczo twarzy zabitego.

- A to kto?

- Jakiś sukinsyn, który przyjechał tu zabić Gonczarowa i resztę nas.

Miał pecha. No dobra, jedźmy do domu.

Gonczarowowi udało się pobrudzić ręce krwią. Gapił się na tę krew,

rozcierał ją w palcach, by ją poczuć, wąchał.

- Jezu Chryste - powiedział Jarrett. - Ten człowiek się rozpada.

Jarrett zdjął koszulę i wytarliśmy Gonczarowa najlepiej jak

potrafiliśmy, a potem umieściliśmy go na tylnym siedzeniu.

- Chce pan zaczekać w chacie, kiedy pojadę po szeryfa? - zapytał

Jarrett, oglądając swoją zakrwawioną koszulę.

- Nie. Muszę zabrać tłumaczkę i wynosić się z Gonczarowem w

diabły, zanim przyjedzie tutaj więcej tych facetów. Gorąco namawiam,
byście z Fiocchi zrobili to samo.

- A co z pana samochodem?

Spojrzałem na gruchota. Brak przedniej szyby i niezłe wgniecenie

kratownicy wlotu powietrza i maski. Dzięki niebiosom, że to Grafton
podpisał umowę wynajmu - będzie musiał to wytłumaczyć w wypożyczalni.
Zastanawiałem się, czy zapłacił dodatkowo za zwolnienie z
odpowiedzialności za szkody.

- Będziemy musieli zamienić się samochodami, panie Jarrett.

Agencja wyrówna panu wszelkie straty. Pojedź pan tym gratem do miasta i

powiadom szeryfa. Może on zorganizuje panu powrót do domu.

I tak zrobiliśmy. Pół godziny później Kelly Erlanger, Gonczarow i ja

przejeżdżaliśmy przez góry Allegheny, kierując się na wschód. Zatrzymałem
MP5.

Zostawiliśmy tego zgniecionego faceta na drodze nad rzeką.

ROZDZIAŁ 18

Kiedy jechaliśmy przez góry do doliny Shenandoah, Kelly Erlanger

siedziała z tyłu i paplała po rosyjsku z Michaiłem Gonczarowem.
Otrzymywała dużo monosylabicznych odpowiedzi, wiedziałem więc, że
rozmowa nie idzie dobrze, chociaż, prawdę mówiąc, miałem inne rzeczy na
głowie i nie zwracałem na to zbytniej uwagi.

Jeśli się trafnie domyślałem, szeryf będzie ogromnie niezadowolony

po rozmowie z Basilem Jarrettem. Miał faceta zmarłego nagłą śmiercią,
okaleczone zwłoki rozciągnięte na wiejskiej drodze, a gość, który zadał tę
śmierć i spowodował te okaleczenia, wynosił się z jego jurysdykcji
najszybciej, jak mógł. Jarrett prawdopodobnie powie szeryfowi, że było to
działanie w obronie własnej - podziurawiony kulami samochód z
wypożyczalni mówił w pewnym sensie sam za siebie - ale szeryf bez
wątpienia będzie chciał mnie przesłuchać. Zwłaszcza kiedy usłyszy moje
prawdziwe nazwisko i sprawdzi je w komputerze. Kiedy jesteś sławny,
wszyscy chcą z tobą rozmawiać.

Jarrettowi wystarczyła moja przepustka z CIA, zgodził się więc

„pożyczyć” mi swój samochód, ale prawdę mówiąc, nie miał wielkiego
wyboru. Właśnie celowo przejechałem jednego człowieka, a do drugiego
grzałem z rewolweru. Chociaż mu nie groziłem. Mimo to, gdyby szeryf
zaczął gadać o nim jako o wspólniku, Jarrett mógłby sobie przypomnieć, że
został zastraszony.

Tak to sobie wyobraziłem, jechałem więc bocznymi drogami, na

wypadek gdyby szeryf zadzwonił do swoich wirginijskich kolegów.
Zamierzałem wybierać aż do Delaware tylko wiejskie drogi, nie pokazując
się na żadnej szosie ani autostradzie międzystanowej. Miałem zamiar
ominąć Waszyngton, przecinając ujście Chesapeake w Norfolk.
Pomyślałem, że będziemy mieli szczęście, jeśli dotrzemy do Graftona jutro
przed świtem.

Nie dawała mi też spokoju kwestia, jak zabójcy się dowiedzieli, że

Gonczarow jest u Jarretta. Być może doszły do nich słuchy o podjętych
przez FBI staraniach zidentyfikowania tych odcisków palców, ale jeśli tak,
to dlaczego szeryf nie wspomniał, że ktoś do niego zadzwonił z pytaniem o
miejsce pobytu zaginionego wujka Kelly?

Nie, coś tutaj nie pasowało. Zabójcy deptali nam po piętach i trzeba

będzie wyjaśnić ten fakt.

Zerknąłem przez ramię na Kelly.

Nie. Przecież nie zadzwoniłaby do nikogo.

Była w tym płonącym domu i starała się uratować tę walizkę pełną

notatek. Człowiek, którego Dorsey zastrzeliła w swoim holu, tropił ją.

No więc co się działo?

Grafton?

A może Sarah Houston? Zadzwonił do niej, poprosił ją o pomoc. To

ona była źródłem informacji o nieudanych próbach identyfikacji odcisków
palców podjętych przez FBI - tego byłem pewien. Komu jeszcze o tym
powiedziała?

Houston. Im więcej o tym myślałem, tym bardziej byłem pewien, że

to ona dopuściła do przecieku.

Nigdy mnie nie lubiła i była bardzo szczwana. Kiedy jeszcze była

Zeldą Hudson, uwiodłem ją i nafaszerowałem prochami. Zdjęliśmy jej
odciski palców i zrobiliśmy obraz oczu, żeby zdobyć dostęp do miejsca w
Londynie, w którym, jak twierdziła, pracowała. Ale wywiodła nas w pole.
Nie pracowała tam, chciała, żebym dostał się do tego komputera i zobaczył
nazwiska najwyższych rangą oficerów armii amerykańskiej. I zrobiłem to.

Potem ukradła okręt podwodny i w chaosie, który nastąpił, usiłowała

zbić na tym majątek. Po wylądowaniu za kratkami nie pałała do mnie
sympatią, mimo że pomogłem jej się stamtąd wydostać. Kobiety są
niewdzięczne.

No i była szczwana. Zbyt bystra, niewiarygodna, chciwa i dość

niefrasobliwa w sferze etyki.

Oczywiście to samo mówiono o mnie. Mimo to doszedłem do

wniosku, że to prawdopodobnie Sarah nas sypnęła.

Po dziesięciu minutach zmieniłem zdanie. Po tej aferze z głowicami

bojowymi Grafton wyciągnął ją z więzienia i miała wobec niego dług
wdzięczności. Pomyślałem, że w jakimś zakamarku tego jej zatwardziałego
serca kryje się odrobina lojalności.

Kiedy dojechaliśmy do Shenandoah, uznałem, że za bardzo wdaję się

w spekulacje. Logicznie biorąc, podejrzana była Sarah Houston.

Po chwili zauważyłem w lusterku wstecznym, że na tylnym

siedzeniu zamarła rozmowa. Kelly obserwowała drogę, zauważyła więc, że
patrzę na nią w lusterku.

- On nic nie pamięta - rzekła kategorycznie.

- Żartujesz.

- Nie wie nawet, jak się nazywa.

- Zanik pamięci?

- Tak się wydaje.

Przestawiłem lusterko, by móc obserwować Gonczarowa.

Zignorował moje badawcze spojrzenie, a może po prostu nie był świadom
tego, że mu się przyglądam.

Amnezja? Czy udawanie utraty pamięci? W końcu widział Kelly

tylko przez kilka godzin tydzień temu, a jeśli chodziło o mnie, nie miał
pojęcia, kim jestem. Może symulowanie utraty pamięci było ostatnim
wybiegiem, kiedy nie została mu żadna inna broń.

Mimo to nie sądziłem, że udaje. Parę godzin temu widziałem wyraz

jego twarzy, kiedy rozcierał krew w palcach.

Rozsmarowałem człowieka na drodze, uciekaliśmy - znowu! - przed

prawem i wszystkim, co mogliśmy pokazać na nasze usprawiedliwienie, był
Rosjanin, który nie pamiętał własnego nazwiska!

Kiedy wtoczyliśmy się do Richmond, już od kilku godzin panował

mrok. Byliśmy głodni, a w zbiorniku terenówki zostało niewiele paliwa.
Znalazłem stację benzynową z automatem telefonicznym na ścianie i
zatankowałem paliwo. Podczas gdy Gonczarow i Erlanger byli w toalecie,
skorzystałem z telefonu i zadzwoniłem do Jake’a Graftona.

Telefon dzwonił i dzwonił. Przestraszyło mnie to. A jeśli dotarli do

Jake’a i Callie? Jeśli ich zabili? Oblałem się potem.

Po piętnastu sygnałach odwiesiłem słuchawkę i wyjąłem z powrotem

ćwierćdolarówki, a potem znowu wrzuciłem je do automatu i wybrałem
numer jego komórki.

Po trzecim dzwonku odebrał. Poczułem taką ulgę, że ugięły się pode

mną nogi i musiałem się oprzeć o ścianę, by nie siąść na ziemi.

Najszybciej jak mogłem wyjaśniłem, co się wydarzyło w Wirginii

Zachodniej, rozglądając się cały czas, czy mnie nikt nie podsłuchuje.
Podsumowując moją relację, powiedziałem:

- Kelly mówi, że ten facet niczego nie pamięta. Nie wie nawet, jak

się nazywa. Oczywiście może symulować, ale wątpię w to. Powinien pan go
widzieć z zakrwawionymi rękami... jasna cholera, to było przerażające.

Jake Grafton długo milczał, po czym powiedział:

- Dużo przeszedł.

- A kto nie przeszedł? - odparłem gorzko. Robiło mi się niedobrze od

tego całego syfu. Pewnie nie powinienem był myśleć o sobie, ale myślałem.
W tej chwili gotów byłem wskoczyć na pokład bananowca płynącego do
Ameryki Środkowej i już nigdy tu nie wrócić.

- A Sarah Houston prawdopodobnie nas sprzedała - dodałem

bezlitośnie. - Ktoś na pewno to zrobił, to pewne jak diabli.

- Ktoś - powtórzył.

- Lepiej niech pan się wyniesie z Callie z domu. Te sukinsyny mogą

przyjść po pana, tak jak przyszli po Sala Pulzellego i Williego Varnera.
Widziałem Pulzellego po tym, jak skończyli go szlachtować. Niech mi pan
wierzy, to przykry sposób odejścia z tego świata.

- Proszę siedemdziesiąt pięć centów - wtrąciła się telefonistka.

Wrzuciłem jeszcze kilka ćwierćdolarówek.

- Wystarczy ci pieniędzy na wynajęcie pokoju w motelu? - zapytał

Grafton.

- Tak.

- Weź jeden pokój z dwoma łóżkami. Spotkamy się jutro koło

południa u mnie w domu.

- Dobrze.

- Uważaj na siebie, Tommy. Jest w to zamieszanych kilka osób ze

świecznika. I jest więcej tych facetów z pistoletami maszynowymi.

Wiedziałem o tym. Bez względu na to, ile karaluchów zabijesz,

nigdy nie załatwisz wszystkich. Mimo to było miło z jego strony, że wyraził
o mnie troskę.

- Tak jest - powiedziałem i się rozłączyłem. Podczas gdy Kelly była

w łazience, miałem po raz pierwszy okazję przyjrzeć się bliżej Michaiłowi
Gonczarowowi. Był w starym, o rozmiar za dużym ubraniu. Linda Fiocchi
powiedziała, że dostała te łachy od sąsiada spod Durbin. Był nieogolony,
łysiał, miał pewnie ze trzydzieści funtów nadwagi, ale wyglądał dosyć
zdrowo. Sprawiał wrażenie spiętego, zmęczonego, nieufnego. Kiedy
spotykały się nasze spojrzenia, nie uśmiechał się, nawet nie zauważał mojej
obecności.

Były archiwista KGB musiał wiedzieć lepiej niż ktokolwiek inny, ile

zła może wyrządzić człowiek człowiekowi. Zważywszy na to wszystko,
przez co przeszedł - umknąwszy jakoś mordercom, którzy przybyli, by go
zabić, zabójcom, którzy zamordowali jego żonę - musiał zdawać sobie
sprawę, że ktoś ważny chce, by zginął. Po pracy w KGB dobrze wiedział,
jak bezwzględnie skuteczni mogą być pozbawieni skrupułów ludzie - przez
dwadzieścia kilka lat czytał ich raporty. Myśl o tym, że ktoś chce powiesić
na ścianie również moją bezwartościową skórę, sprawiła, że dostałem gęsiej
skórki. Jeśli Gonczarow rzeczywiście miał amnezję, nie przejmował się tym.
Może po prostu czuł się zagubiony w świecie, gdzie wszystko było obce.

Gdyjuż wszyscy dokonaliśmy wieczornych ablucji i zgasiłem

światło, Kelly wśliznęła się za mną do łóżka.

- Co sądzisz? - zapytałem, mając na myśli naszego współlokatora.

- Myślę, że jest chorym człowiekiem - powiedziała i przycisnęła się

pupą do mojego boku. - I myślę, że mam cholernie dość ganiania z tobą po
całym kraju i bawienia się w chowanego z każdą kanalią na Wschodnim
Wybrzeżu.

- Po pewnym czasie może się znudzić.

- Myślę, że powinniśmy zorganizować konferencję prasową i

powiedzieć światu wszystko, co wiemy. Wtedy znikniemy z ich listy.

- Jasne - powiedziałem. Szkoda, że życie nie jest takie proste.

Gonczarow zaczął chrapać. Niebawem Kelly zupełnie się odprężyła i

też zaczęła głęboko oddychać. Leżałem trochę dłużej, wiercąc się i
przewracając, myśląc o tym, jak wyglądał ten facet leżący na drodze z
wylewającymi się, rozsmarowanymi po jezdni bebechami. Chciałem dorwać
tego, kto nas sprzedał, zanim te sukinsyny mnie dorwą. Przydałyby się
tortury, coś, żeby mogli naprawdę pocierpieć.

Byłem już po torturach i obmyślałem wredne rzeczy, które z nimi

zrobię, kiedy Gonczarow przestał chrapać. Usłyszałem, że zgrzyta zębami, a
potem coś powiedział. Sądzę, że mówił po rosyjsku, ale dla mnie jego słowa
były tylko pustymi dźwiękami. Słyszałem, jak rzuca się w łóżku,
wymachując rękami. Nagle poderwał się ze snu.

Kelly też się obudziła.

- Co się stało? - zapytała szeptem.

- Gonczarow miał koszmarny sen.

To była długa noc. Budził się jeszcze cztery razy, dręczony

koszmarami. Raz leżał przez dwie godziny, zanim znowu odpłynął w sen. Ja
też nie mogłem spać. W głowie bez przerwy pojawiał mi się obraz
samochodu pędzącego na strzelającego do nas mężczyznę. Widok jego
twarzy w tym ułamku sekundy, zanim uderzył go samochód, nie chciał
zniknąć. Próbowałem myśleć o innych rzeczach, ale nie mogłem.

W pewnym momencie znalazłem się w łazience. Gapiłem się na

swoją twarz w lustrze. Padające z góry światło pogrążało płaszczyzny mojej
twarzy w głębokim cieniu. Człowiek w lustrze wyglądał, jakby nie żył już
od kilku tygodni.

Rankiem następnego dnia, a była to niedziela, jadąc na północ, do

Delaware, byłem bardziej niż trochę zaniepokojony. Śniadanie zjedliśmy w
zajeździe dla kierowców ciężarówek i znowu zadzwoniłem do Graftona z
automatu telefonicznego wiszącego na ścianie obok kasy.

- Twój pasażer ma nadal amnezję? - zapytał.

- Tak mówi Kelly. Nie sypia dobrze. W nocy stale budziły go

koszmarne sny.

- Spotkamy się na lunchu.

- Admirale, a jeśli ci faceci pojawią się u pana?

- Nie sądzę.

- Nie chcę wyjść na paranoika, ale...

- Przyjedź tutaj, Tommy. Callie chce porozmawiać z twoim

pasażerem. - Powiedział to w sposób, który nie pozostawiał miejsca na
dyskusję. Tak się dzieje, kiedy przez zbyt wiele lat nosisz mundur.

- Tak jest - odparłem radośnie. Jakbym miał wybór.

Popijając kawę i przyglądając się przez okno zajeżdżającym i

odjeżdżającym ciężarówkom, zastanawiałem się, czy przpadkiem u Graftona
nie ma już złych facetów. A jeśli trzymali admirała i jego żonę na muszce
jako zakładników, czekając, aż przywiozę Gonczarowa, by mogli się

postarać, żeby na stałe utracił pamięć?

Siedząc w boksie naprzeciwko mnie, archiwista jadł bez apetytu.

Zjadł może cztery prawdziwe kęsy i odłożył widelec. Ja też nie byłem
głodny. Za to Kelly Erlanger pałaszowała jajecznicę ze smakiem.

Przyglądałem się jej, kiedy jadła, zastanawiając się, dokąd

doprowadzi nas to wspólne sypianie. Mógłbyś pomyśleć, że jeśli była na
mnie napalona, to bardziej by to okazywała. Z wyjątkiem tej jednej
namiętnej chwili - która, nawiasem mówiąc, była wspaniała - nasz związek
bardziej przypominał układ między siostrą i bratem niż między chłopakiem i
dziewczyną. Wyznaję, że czułem się, jakbym miał osiem lat i spał z
koleżanką z sąsiedztwa w namiocie stojącym w ogrodzie.

Zastanawiałem się, czy faktycznie ma chłopaka. Czy to by

wyjaśniało jej zachowanie?

Kiedy zjedliśmy i wypiliśmy kawę, zapłaciłem i pojechaliśmy na

północ. Nikt za nami nie jechał, a w każdym razie nie widziałem nikogo
podejrzanego.

Prowadząc samochód, zrobiłem w myślach przegląd moich

możliwości wyboru. Czy powinienem zaparkować gdzieś na uboczu i
podkraść się do Graftona, żeby zobaczyć, kto tam naprawdę jest? Czy może
powinienem bezczelnie podjechać pod sam dom i mieć nadzieję, że nikt nie
zacznie strzelać?

W jego głosie słychać było znużenie, ale też... pewność siebie.

Panowanie nad sytuacją.

Znałem ten głos. Jake Grafton był zawziętym, zdeterminowanym

wojownikiem. Doszedłem do wniosku, że gdyby trzymano go na muszce,
nie powiedziałby mi, żebym tam przyjechał, nawet gdyby miało to
kosztować go życie. Po zastrzeleniu Gonczarowa zabiliby jego i Callie i
wiedział o tym. Naplułby im w twarze.

Myśli Kelly biegły tym samym torem co moje, ale ona nie znała

Jake’a Graftona.

- A jeśli u Graftona ktoś na nas czeka? - zapytała.

- Znam admirała bardzo dobrze. Nikt nie czeka. Zaufaj mi.

Nic więcej nie powiedziała. Michaił Gonczarow siedział na tylnym

siedzeniu i patrzył przez okno. Trzeba było zobaczyć jego twarz!
Żałowałem, że nie potrafię czytać w jego myślach.

Wjechałem na parking przed domem Graftona i stanąłem obok jego

samochodu. Był tylko ten, żadnego innego. Wysiedliśmy, weszliśmy na
werandę i zadzwoniliśmy. On sam otworzył szeroko drzwi.

- Wejdźcie. - Nie uśmiechnął się.

Puściłem przodem Kelly, później Gonczarowa. Callie stała zaraz za

drzwiami. Powiedziała do Gonczarowa coś po rosyjsku, a potem
zaprowadziła go do kuchni.

Klapnąłem na kanapę admirała.

- Potworna podróż - powiedziałem. Kelly usiadła obok mnie.

Jake wyjął pistolet z kieszeni i siadł na fotelu naprzeciwko nas.

Położył pistolet na kolanach.

- Pani Erlanger, jak pani sądzi... dlaczego ci ludzie pojawili się w

chacie Jarretta pół godziny po was?

Kelly potrząsnęła głową.

- Nie mam pojęcia.

- Na pewno myślała pani o tym.

- Widocznie dowiedzieli się, gdzie jest Gonczarow. Może

podsłuchują rozmowy telefoniczne, może FBI zadzwoniło do szeryfa i
powiedział im, gdzie można znaleźć Gonczarowa, a może to szeryf
zadzwonił do FBI i powiedział im, że o niego wypytywaliśmy. Takie są
możliwe wyjaśnienia. Nie wiem, jak to się odbyło.

- Jest jeszcze jedna możliwość - rzekł Grafton. - Topani zadzwoniła

do kogoś, kiedy się pani dowiedziała, gdzie jest Gonczarow.

Gapiła się na niego.

- Ona ma telefon, Tommy. Znajdź go. Wyciągnąłem przed nią rękę.

Nie odrywała oczu od Graftona.

Odwróciła się do mnie.

- Nie wierzysz mu, prawda? Jesteśmy razem od kilku dni. Nie

wykonywałam żadnych rozmów.

- Chodziłaś sama do toalety. Daj mi ten telefon.

Zerwała się z kanapy i skoczyła w stronę drzwi frontowych.

Rzuciłem się na nią. Próbowała wydrapac mi oczy i udało się jej rozkrwawić
mi policzek.

Po krótkiej szamotaninie unieruchomiłem ją. Pędząc w stronę drzwi,

złapała torebkę, podałem ją więc Graftonowi, po czym przycisnąłem ją do
podłogi.

- Mam - powiedział Grafton, wyjmując z torebki komórkę.

Erlanger przestała się wyrywać.

- Zejdź ze mnie - powiedziała przez zaciśnięte zęby.

- W porządku. - Podniosłem ją i rzuciłem na kanapę.

Zignorowała mnie. Wpatrywała się w Graftona jak jastrząb, kiedy

naciskał klawisze telefonu.

- Dzwoniła do Roystona - powiedział, po czym opuścił telefon i

zmierzył wzrokiem Erlanger. - Chcesz mi o tym opowiedzieć?

- A co tu jest do opowiedzenia?

- Pomożesz nam dorwać Roystona i tego, kto za nim stoi, to

prokuratura może obejść się z tobą łagodnie. Za wielokrotne morderstwo
możesz wylądować na długo w więzieniu. Z tego, co wiem, w Wirginii
Zachodniej nadal jest kara śmierci.

- Niczego nie możecie udowodnić.

- Zaczynam to rozumieć - powiedziałem cicho, nie spuszczając z niej

wzroku. - Zastanawiałem się, skąd wiedzieli, że Gonczarow jest w tym
tajnym ośrodku.

- Erlanger była źródłem przecieków - powiedział Grafton. Miał

znużony głos. - Powiedziała im, jak tylko dostała polecenie tłumaczenia.

Przed oczami stanęła mi jak żywa scena z tajnego ośrodka.

- Kiedy wszedłem do tego płonącego domu, ona paliła notatki, a nie

próbowała je ocalić - powiedziałem, myśląc głośno.

- Twoja obecność była niespodziewaną komplikacją - wywodził

Grafton. - Byłeś świadkiem, którego najwyraźniej nie potrafili zlikwidować.
Co gorsza, odpowiedziałeś ogniem. Tego się nie spodziewali. Erlanger nie
chciała umrzeć, więc jechała z tobą, dopóki nie udało się jej ukraść twojego
samochodu. Kiedy tamtego wieczoru pojawiłeś się u niej w domu,
przeglądała jedyne ocalałe notatki, starając się stwierdzić, czy ta jedna
ważna jest wśród nich. - Zwrócił się do niej: - Myślała pani o szantażowaniu
kogoś?

Nawet nie mrugnęła.

- Niczego nie możecie udowodnić.

Jake Grafton wyciągnął teczkę ze stojącej za nim biblioteczki.

- Nie szukała pani zbyt starannie.

Teraz jej twarz się zmieniła i był to brzydki grymas.

- Niczego nie możecie udowodnić - powtórzyła z uporem.

Grafton wsunął z powrotem teczkę między dwie książki w

biblioteczce.

- Powiedz Roystonowi, że ją mam - rzekł.

- Wypuszcza mnie pan?

Grafton wzruszył ramionami.

- To pani wybór. Albo będzie pani z nami współpracować, żeby

dostać łagodny wyrok, albo niech pani zwiewa do Roystona i poniesie
konsekwencje.

Wstała. Odsunąłem się na bok. Podeszła do drzwi, otworzyła je i

wyszła, nawet nie spojrzawszy na mnie.

No tak. Gówno wiem o kobietach.

- Ona im powie, że pan ma tę teczkę. Chrząknął.

- Co w niej jest?

Ponownie wyjął ją z biblioteczki i podał mi. Otworzyłem ją.

Wewnątrz był kawałek „Washington Post”.

- Nic tu nie ma - wyrwało mi się. Grafton wzruszył ramionami.

- Royston będzie podejrzewał, że tak jest. Ale nie będzie wiedział,

prawda?

- To dlatego pozwolił jej pan odejść? Żeby powiedziała im o tej

teczce?

- Wysłuchają, co ma do powiedzenia, a potem ją zabiją.

Ta uwaga oszołomiła mnie. Powiedział to bez smutku i wyrzutów

sumienia. I miał rację. Kelly Erlanger musiała zginąć.

- Dlaczego pan jej tego nie powiedział?

Dźwignął się z fotela. Kiedy się wyprostował, spojrzał mi prosto w

oczy.

- Przedstawiłem jej ofertę... zacznij z nami współpracować albo

ponieś konsekwencje. Konsekwencją jest śmierć. Jednak ona nie uwierzy w
to, dopóki nie przystawią jej pistoletu do głowy i nie pociągną za spust.

ROZDZIAŁ 19

- Jak się pan nazywa? - zapytała Callie Grafton po rosyjsku.

Archiwista siedział w milczeniu przy stole kuchennym, najwyraźniej

zastanawiając się nad tym pytaniem.

- Nie wiem - powiedział w końcu.

- Jaką pracę pan wykonuje?

- Nie wiem - powtórzył ochryple. Na czoło wystąpił mu pot.

- Jest pan żonaty? - Callie usiadła obok niego i wzięła go za rękę.

- Nie wiem - powiedział, wyraźnie zdumiony.

- Przyjechał pan do mnie kilka minut temu z dwojgiem ludzi.

Pamięta pan ich nazwiska łub imiona?

- O tak. Ta kobieta ma na imię Kelly. Mężczyzna nazywa się

Carmellini - myślę, że to włoskie nazwisko.

- On jest Włochem?

Rosjanin zastanawiał się nad tym.

- Może być - powiedział w końcu. - A może nie.

- Jeśli nie jest Włochem, to jakiej może być narodowości?

Jej pytania nie niepokoiły Gonczarowa, ale wprowadzały go w

wyraźne zmieszanie. Callie uważała za interesujące, że nie jest ciekaw
odpowiedzi na jej pytania, lecz po prostu zaskoczony i zmartwiony tym, że
ich nie zna.

- Jest pan spragniony albo głodny? - zapytała w końcu. I po raz

pierwszy otrzymała odpowiedź twierdzącą.

Po wyniesieniu się Kelly Erlanger admirał przeszedł do kuchni, a ja

w ślad za nim. Michaił Gonczarow siedział przy małym, okrągłym stoliku,
pijąc wodę sodową, a Callie robiła kanapki.

- Chcesz kanapkę, Tommy? - zapytała. - Z szynką i serem

szwajcarskim czy sałatką z tuńczyka?

Nie nawiązała ani słowem do zamieszania w salonie ani nie zapytała,

czy dołączy do nas Kelly Erlanger. Przyszło mi do głowy, że Callie Grafton
jest równie twarda jak jej mąż.

- Proszę z szynką i serem. - Klapnąłem na krzesło obok Gonczarowa.

- To amnezja?

- On zdaje się niczego nie pamiętać - odparła, nie odwracając się.

- Słyszałem, że te uszkodzenia dysku twardego czasami mijają -

powiedziałem dla podtrzymania rozmowy. Oczywiście wiem o tym tyle co
nic.

Na stole stał serwetnik. Wyjąłem z niego serwetkę i wytarłem krew z

policzka, w którym wciąż czułem pieczenie. Został na niej ślad krwi.

Jake Grafton wyjął z lodówki trzy piwa i podał mi jedno. Smakowało

wspaniale. Otworzył drugie i postawił przed Gonczarowem, który zostawił
wodę sodową i pociągnął tęgi łyk.

Po paru siorbnięciach powiedziałem do niego:

- Kelly musi teraz szukać automatu telefonicznego. Może już im

powiedziała o tym domu. Mogą być tutaj za pięć minut.

Grafton pociągnął łyk, trzymał piwo w ustach, delektując się nim,

połknął je i kiwnął głową.

- Może jestem przewrażliwioną panienką, admirale, ale jeśli dopadną

nas tutaj, będziemy martwi.

- Wczoraj wezwałem paru przyjaciół - odparł Jake. - Przyjechali

dzisiaj rano.

- O.

Callie położyła kanapkę przed Gonczarowem i jedną przede mną. Na

moją nałożyła nawet musztardę. Ugryzłem kęs i żułem go przez chwilę.

- Kim oni są?

- Zjadaczami węży*[* Elitarna jednostka piechoty morskiej,

wyszkolona do przetrwania w ekstremalnych warunkach, stąd nazwa (żywią
się wężami w razie potrzeby) (przyp. tłum.).]. Jest tu ich pół tuzina.

- Nikogo nie widziałem... a rozglądałem się wokół.

- Trudno ich zobaczyć - przyznał. Kiedy Callie podała mu kanapkę,

usiadł obok mnie. - Opowiedz mi o wczorajszym dniu. Wszystko, co
pamiętasz.

Relacjonowałem przebieg wydarzeń, kiedy Callie zaprowadziła

Gonczarowa na górę, do pokoju gościnnego, żeby się przespał. Zjadł
zaledwie parę kęsów swojej kanapki.

Powiedziawszy Jake’owi Graftonowi wszystko, co wiedziałem,

poczułem się lepiej. Zadał mi kilka pytań w celu wyjaśnienia paru punktów,
ale poza tym prawie się nie odzywał.

Kiedy skończyłem, a on nie miał więcej pytań, ja zadałem jedno:

- Naprawdę pan myśli, że ją zabiją?

- Dzwoniła do Della Roystona z każdego postoju. Sarah Houston

powiedziała, że za każdym razem słychać było w tle dźwięki
przypominające szum płynącej wody. Powiedziała, że Gonczarow ma
amnezję, dokąd jedziesz, podała nazwę motelu, w którym spędziliście noc,
moje nazwisko, adres, wszystko, co jej przyszło na myśl.

- Dlaczego nie sprzątnęli nas w motelu?

- Zbyt niebezpieczne. Za dużo świadków, a poza tym Royston nie

chce, żebyś zabił jeszcze któregoś z jego ludzi. Najwyraźniej zawarli
kontrakt na morderstwo, nie na walkę.

Dell Royston, polityczny pracownik Białego Domu.

- Myśli pan, że to Royston pociąga za sznurki?

- Oto pytanie - mruknął. - Jedźmy wykonać parę telefonów. Ja

poprowadzę. Chcę, żebyś siedział obok mnie z MP5 na kolanach.

Kiedy wyszliśmy na zewnątrz, rozejrzałem się od niechcenia wokół.

Żywej duszy. A było tam, jak powiedział Grafton, sześciu uzbrojonych po
zęby i schowanych ludzi. Tak to już jest...

Pojechaliśmy wzdłuż plaży na południe, do Ocean City. Grafton

zaparkował tyłem przed sklepem całodobowym, skąd miałem dobry widok
na parking i ulicę za nim. Wydawało się, że nikt nie zwraca na nas uwagi.
Zerknąłem na Graftona w lusterku wstecznym. Wykonał bez pośpiechu
cztery rozmowy z automatu umieszczonego na zewnętrznej ścianie budynku.

Obok dystrybutora benzyny zatrzymał się stary samochód i wysiadło

z niego dwóch Meksykanów. Jeden wszedł na chwilę do środka, po czym
wrócił i zaczął tankować paliwo. Drugi sprawdził olej w silniku. Na końcu
rzędu, w którym stałem, jakiś chłopak słuchał rapu lecącego z radia w jego
samochodzie, lubił głośną muzykę i miał opuszczone wszystkie szyby.
Meksykanie skończyli tankowanie i myli przednią szybę, kiedy chodnikiem
nadjechali dwaj chłopcy na deskorolkach i przemknęli przez parking.
Usiedli na chodniku i popijali z puszek napoje bezalkoholowe. Jake Grafton
zakończył swoje rozmowy i wszedł do sklepu. Wyszedł po kilku minutach z

paroma napojami gazowanymi.

Usiadłszy za kółkiem, podał mi jeden. Kiedy go sączyłem, rzekł:

- Twój kumpel, Willie Varner, został dzisiaj wypisany ze szpitala.

Lekarze mówią, że nic mu nie będzie. Niańczy go dwóch moich przyjaciół.
Myślę, że nic mu się nie stanie.

Przez umysł przemknęły mi obrazy Williego i Pulzellego,

pokrojonych i krwawiących, i poczułem się, jakbym miał zwymiotować.
Wstawiłem napój w uchwyt na kubek i wziąłem głęboki oddech.

A w ogóle, co powoduje amnezję? Czy to nazbyt wiele złych

wspomnień prowadzi do przeciążenia układu i sprawia, że wyskakują
bezpieczniki i psuje się dysk?

Jak bliski byłem rozległego pierdyknięcia mózgu?

Między jednym a drugim łykiem coli Grafton poinformował mnie o

tym, czego się dowiedział. Jego szpiegiem, i to dobrym, była Sarah Houston.
Powiedział, że kontroluje rozmowy z numerami, które dostarczyłem.

Ludzie na wyższych szczeblach FBI i CIA uważali, że tajny ośrodek

Greenbrier został zaatakowany przez Amerykanów opłacanych przez
wywiad rosyjski. Byli przekonani, że Rosjanie dowiedzieli się o ucieczce
Gonczarowa i poczynili kroki, by szybko i brutalnie zlikwidować przeciek i
zminimalizować szkody. Ktoś sprzedał chłopcom z agencji teorię, według
której byłem jednym ze zdrajców. Pod naciskiem Białego Domu wydarzenie
to traktowano jako zagrożenie bezpieczeństwa kraju, dzięki czemu nic nie
przeciekło do prasy. Stosunki między Zachodem i Rosją były zbyt ważne,
by mogły narazić je na szwank awantury wszczynane przez speców od
wywiadu - wystarczyło zamknąć oczy, by usłyszeć, jak dowodzą tego w
Gabinecie Owalnym doradcy Białego Domu.

- Ludzie na górze najwyraźniej nic nie wiedzą o Roystonie, o jego

udziale w tej sprawie - powiedział Grafton z namysłem. - Sarah mówi, że
nadal pracuje dla niego pięć osób, z którymi regularnie kontaktuje się przez
komórkę. Jeśli Kelly potwierdzi, że Gonczarow jest tutaj, może ich przysłać,
by nas załatwili.

Już o tym wiedziałem, a on wiedział, że ja wiem, ale to był Jake

Grafton - głośno myślał. Miał taki zwyczaj. Dzięki temu każdy dokładnie
wiedział, o co mu chodzi, i mógł przewidzieć kierunek jego działań.
Uważałem, że jest to znakomita metoda dowodzenia. Słuchacz nie musiał
nic robić, tylko trzymać buzię na kłódkę. Tak właśnie myślałem, kiedy
Grafton zapytał, nie zmieniając tonu:

- Co chcesz zrobić z Dellem Roystonem?

Zerknąłem na niego, zastanawiając się, co mu chodzi po głowie.

- Obciąć mu jaja i wepchnąć do gęby - odparłem krótko.

Grafton wystukał palcami na kierownicy parę taktów.

- W przyszłym tygodniu będzie w Nowym Jorku na konwencji.

Mógłbyś założyć podsłuch w hotelu, w którym się zatrzyma?

Najwyraźniej sondował mnie, by się przekonać, czy nadal mam

ochotę bawić się w wojownika. No cóż, pociągnę trochę dłużej,
powiedziałem sobie, co było wierutnym łgarstwem. Nigdy nie trwonię
najlepszych kłamstw na oszukiwanie innych - zachowuję je dla siebie.

- Jasne - powiedziałem głośno.

Omówiliśmy to - jakiego będę potrzebował sprzętu, kiedy i gdzie

mogę go dostać i jaka będzie najlepsza pora na wykonanie tego zadania.

- Wyluzuj się - rzekł i wysiadł z pojazdu, żeby wykonać jeszcze kilka

telefonów.

Facet, który lubił rap, odjechał. We względnej ciszy, która później

nastąpiła, słyszałem dochodzącą z aparatury nagłaśniającej w sklepie
transmisję meczu bejsbola.

W tym momencie oddałbym paromiesięczną pensję za to, żebym

mógł siedzieć na stadionie, oglądać mecz w środku amerykańskiego lata i
nie myśleć o niczym oprócz następnego piwa. No cóż, człowiek może sobie
pomarzyć.

Michaił Gonczarow obudził się z koszmarnego snu zlany potem.

Śniło mu się, że jest w celi na Łubiance i przesłuchuje go pięciu fachowców.
Chcieli, żeby się do czegoś przyznał, chociaż teraz, po przebudzeniu, nie
pamiętał dokładnie do czego. Leżał w łóżku, myśląc o tym śnie, który
powoli się zacierał.

W końcu zaczął zauważać swoje otoczenie. Nic nie wyglądało

znajomo.

Potem przypomniał sobie kobietę, która zrobiła mu kanapki i

przyprowadziła go do tego pokoju.

Okno było otwarte - czuł ciepły powiew. Słyszał odgłosy ruchu

ulicznego. I... coś rytmicznego, niski dźwięk. Zamienił się w słuch. Ten
stały dźwięk wydawały uderzające o brzeg fale. Był nad oceanem. Słyszał
łoskot fal przyboju.

Ożywiony wstał z łóżka, zdał sobie sprawę, że nie ma butów na

nogach, i szukał ich machinalnie, dopóki nie znalazł, a potem je włożył.

W pomieszczeniu na dole natknął się na tę kobietę. Była w szortach i

bluzce.

- Słyszę fale przyboju. Gdzie jest plaża?

- Chodź - powiedziała. - Pójdziemy razem.

Jeszcze zanim zobaczył ocean, poczuł jego woń, słoną i czystą.

Przeszedłszy po kładce nad wydmą, zobaczył lśniące w słońcu fale.
Zatrzymał się i patrzył, a ciepły morski wiatr igrał z jego koszulą i
spodniami. Przed nim była plaża. Za nią, aż po horyzont, gdzie stykał się z
niebem, rozciągał się ogromny, niebieski ocean.

Kobieta czekała cierpliwie, obserwując go. Był tak pochłonięty

scenerią, którą miał przed oczami, że nie zauważał jej badawczego
spojrzenia.

Był kiedyś ocean, plaża... i inna kobieta. Widział jej twarz, pamiętał

dotyk jej ręki, zimną wodę kłębiącą się wokół jego stóp. Jej imię było na
skraju jego pamięci, tuż tuż, ale poza zasięgiem, lecz jej twarz widział
wyraźnie, jej oczy patrzące na niego, jej dłoń na swoim policzku.

Wspomnienie wróciło, ale szczegóły tej sytuacji się nie pojawiły.

Miało to miejsce w przeszłości, ale niezbyt odległej, czuł to. I nie było to
tutaj. Na innej plaży.

Uświadomił sobie nagle ze wstrząsem obecność tej kobiety obok

niego. Była miła - widział to. Bardzo miła i miała ciepłe, inteligentne
spojrzenie.

Mimo wiatru czuł ciepło promieni słonecznych na skórze. Nabrał

głęboko powietrza, pozwalając, by zapach morza wypełnił mu płuca i
uderzył do głowy.

- Kim... - Musiał odchrząknąć, po czym zaczął znowu: - Kim ja

jestem?

W kiosku w pasażu handlowym w Ocean City kupiłem dwa telefony

komórkowe i podpisałem umowę na usługi telekomunikacyjne. Jake Grafton
przyglądał się temu z oddalonej o półtora metra ławki. Nowe telefony na

koncie, którego nie można było połączyć ze mną ani z Graftonem,
pozwalały nam komunikować się ze sobą nawzajem i z Sarah bardziej
anonimowo. Sarah uważała, że czuwa nad telefonami kontrolowanymi przez
CIA i FBI, ale...

Posłużyłem się prawem jazdy wystawionym na nazwisko Zacka

Winstona jako moim dowodem tożsamości, zapłaciłem gotówką i podałem
fałszywy adres z prawa jazdy jako adres, na który miano mi wysyłać
rachunki. W końcu zamkną mi konto, ale zanim do tego dojdzie, mogłem
przez kilka miesięcy korzystać z tych telefonów.

- A więc mieszka pan w Wirginii? - zapytała dziewczyna z kiosku.

Była szczupłą brunetką o wspaniałym uśmiechu.

- Mhm.

- Często pan tędy przejeżdża?

- Od czasu do czasu.

Odniosłem wrażenie, że mógłbym umówić się z nią na randkę,

gdybym trochę nad tym popracował. Przez chwilę stukała w klawisze
swojego komputera, a potem włożyła telefony do torby i wręczyła mi ją.

- To wszystko - powiedziała, obdarzywszy mnie znowu tym

uśmiechem. - Powinien pan ładować te telefony przez całą noc, zanim pan
zacznie ich używać. Baterie dłużej wytrzymają.

Podobał mi się sposób, w jaki się uśmiechała i odgarniała włosy z

czoła. Ani trochę nie przypominała Kelly Erlanger. Ani Dorsey O’Shea,
skoro już o tym mowa. Rzuciłem jej mój absolutnie najlepszy uśmiech i
odszedłem wolno z zakupami w torbie.

Kiedy wróciliśmy do domu na plaży, Callie była z Michaiłem

Gonczarowem nad oceanem. Poszedłem na górę i wyjrzałem przez każde
okno. Czy Royston pociągał za sznurki, czy też był marionetką w rękach
Rosjan? Wiedziałem o nim niewiele. Grafton też wiedział niewiele i w
drodze do domu rozmawialiśmy o tym.

Dell Royston był jednym z wiernych ludzi prezydenta, którzy

przeszli z nim całą drogę do najwyższego urzędu w kraju. Był
waszyngtońskim prawnikiem z zaledwie kilkuletnią praktyką, kiedy
doczepił swój wagon do wozu przyszłego prezydenta, swojego nowego
partnera w kancelarii prawniczej, wschodzącej gwiazdy polityki. Prowadził
jego kampanię, kierował agitacją na jego rzecz, prowadzoną od drzwi do
drzwi, ściskał dłonie, zbierał pieniądze podczas ubiegania się prezydenta o
pierwszy urząd stanowy, fotel prokuratora generalnego. Był przy nim
podczas zakończonych niepowodzeniem starań o stanowisko gubernatora i
podczas ponownego, zakończonego sukcesem startu w wyścigu do tego
fotela. Później przyszło miejsce w Senacie, pierwszy start po nominację
partyjną na kandydata na prezydenta - który okazał się falstartem - i drugi
start, który przyniósł upragnioną nominację i prezydenturę.

Byli ludzie, którzy rzekomo wiedzieli o tych sprawach i którzy

utrzymywali, że prawdziwym politycznym mózgiem obecnej administracji
jest Royston. Inni mówili, że bez niego prezydent nigdy nie zdobyłby
Białego Domu. Kto wiedział, jak było naprawdę? W każdym razie prezydent
nie wydawał się skłonny do zmiany koni w połowie przeprawy i dlatego
Royston zrezygnował z funkcji szefa biura i przewodniczył teraz komitetowi
wyborczemu.

Ani Grafton, ani ja nie znaleźliśmy się nigdy w jednym pokoju z tym

człowiekiem, a tym bardziej nigdy się z nim nie poznaliśmy. Dla mnie był
on po prostu postacią z wieczornych wiadomości albo z czarno-białej

fotografii w gazecie. Wyglądając przez okno domu Graftona, próbowałem
sobie przypomnieć, jak wygląda. Łysiejący, o wyrazistych rysach twarzy i
bez zbędnego tłuszczu.

Osobiście nie sądziłem, by Royston był marionetką w rękach Rosjan.

Jego lojalność mógł sprawdzić każdy w archiwum państwowym.

Czy zatem był to prezydent? Czy to on kierował ręką pociągającą za

spust w tajnym ośrodku, w mieszkaniach Williego Varnera i Sala
Pulzellego?

Mieliśmy zamiar dowiedzieć się tego. W taki czy inny sposób.

Przypomniałem sobie, jak swobodnie Grafton zadał mi pytanie: „Co

chcesz zrobić z Roystonem?” Royston mógł się znać na polityce i
politykach, ale nigdy nie spotkał wojownika takiego jak Jake Grafton.
Mogłem się o to założyć. Równie chętnie postawiłbym na to, że niedługo
pozna admirała.

Z okna sypialni na piętrze zobaczyłem, że Callie i Gonczarow idą

kładką nad wydmą. Callie była owinięta swetrem, a wiatr rozwiewał
kosmyki jej włosów. Była wspaniałą kobietą, w każdym calu tak twardą jak
Jake. Zastanawiałem się, czy kiedykolwiek spotkam podobną do niej.

Prawdę mówiąc, raz spotkałem. Rosjankę o imieniu Anna. Gdybym

kiedykolwiek miał taką szansę, ona byłaby kobietą, z którą chciałbym się
ożenić. Gdyby.

Kiedy Callie i Gonczarow zbliżyli się do domu, zszedłem, by im

otworzyć drzwi.

ROZDZIAŁ 20

Wspaniale mi się spało w tę niedzielną noc i obudziwszy się o

świcie, czułem się dużo lepiej. Prawie dziesięć minut nie myślałem o tym
gównie, w które wdepnąłem. Przyszło mi do głowy, żeby wymknąć się na
plażę i pobiegać, ale potem pomyślałem, jak łatwo byłoby jakiemuś
dupkowi zastrzelić mnie podczas biegania, wściekłem się na siebie, a i tak
poszedłem.

Grafton wyszedł po gazetę, a Callie i ja przeczytaliśmy ją od deski

do deski, wymieniając się działami. Poświęciłem nawet dwadzieścia minut
na ogłoszenia drobne. Może powinienem sprzedać tego lata mercedesa i
sprawić sobie inny wóz. Miło było pomyśleć o tym.

Gonczarow błąkał się po domu, siedział godzinami na werandzie, od

czasu do czasu przekartkował jakieś czasopismo. Wyglądał marnie. Niedużo
spał, to wiedziałem. Callie wzięła go na spacer po plaży, Większość
poniedziałkowego wieczoru spędziła na rozmowie z nim, ale przeważnie to
ona mówiła.

Przed bungalowem Graftona wciąż stał samochód terenowy Basila

Jarretta i musiało się to zmienić. Jazda nim też nie wydawała się dobrym
pomysłem. Sarah powiedziała Jake’owi Graftonowi, że pojazd figuruje na
krajowej liście przestępstw jako skradziony przez niebezpiecznego,
uzbrojonego osobnika. Przypuszczalnie byłem nim ja. Przynajmniej mnie
doceniono.

Około dziesiątej pożyczyłem samochód Graftona, który jeszcze nie

znalazł się na tej liście, i wyruszyłem.

Cztery godziny później krążyłem w okolicach domu Erlanger na

przedmieściu Waszyngtonu. Mój stary mercedes wciąż stał na jej
podjeździe. Wydawało się, że nikt nie obserwuje domu, chociaż mój
samochód również figurował w komputerze jako skradziony. Założyłbym
się o ostatniego dolara, że jest w nim zainstalowany nadajnik radiowy, żeby
można go było namierzyć.

Musiał tam stać do czasu, aż cały ten galimatias się rozwiąże, bo

inaczej musiałbym go oddać adwokatom jako część należnego honorarium.

Pół godziny później zatrzymałem się przed wielkim

apartamentowcem w Silver Spring. Stojąc na parkingu, zadzwoniłem do
biura Sarah Houston w NSA. Była tam tego wieczoru i odebrała po
pierwszym dzwonku.

- To ja - powiedziałem.

- Masz zamiar kogoś zabić, Carmellini?

- Nie mów takich rzeczy przez telefon.

- Wszystkich o ciebie wypytują, starają się ustalić, jaka więź łączy

cię z Rosjanami, chociaż nie mówią tego wprost.

- Delikatni faceci.

- Musiałam przyznać, że cię znam. Mam przez to krechę w robocie,

mówię ci. Powiedziałam im, że lubisz kawior.

- Jeśli wpadnę, będę wiedział, komu mam podziękować. Zaraz do

niego zadzwonię.

- W porządku.

Zamknąłem telefon, który pożyczyłem od Graftona, i wybrałem

numer.

Odezwał się zaspany baryton.

- Lepiej żebyś nie był akwizytorem - warknął.

- Sprzedaję środki wzmacniające męską potencję. Liczymy na to, że

złoży pan duże zamówienie.

Nastąpiła chwila ciszy, po czym usłyszałem:

- To ty, Tommy?

- Bez imion.

- Ty dupku, jest... jest prawie pieprzona trzecia w nocy. Nie mogło to

poczekać do rana?

- To jedyna pora, kiedy mogłem wyjść z kanału, w którym się

ukrywam.

- Serio? A w ogóle to czego chcesz?

- To tak się mówi do szefa?

- Czego chcesz, dupku?

- Pogadać z tobą. Jestem przed twoim domem. Wpuść mnie. - Cisza.

- I pomyśleć, że w tej chwili mógłbym smacznie spać w jakiejś dziurze w
Afganistanie. - Odłożył słuchawkę. Przyznam, że Joe Billy Dunn był
nieokrzesanym facetem. System przysłał mi bojownika świętej sprawy z
Delta Force, którego miałem przemienić w chłodnego, opanowanego,
starannie wykształconego włamywacza.

Drzwi kliknęły i wszedłem do holu. Stałem tam z komórką w dłoni i

czekałem. Jeśli Joe Billy Dunn zadzwonił na policję albo ochronę CIA,
Sarah natychmiast by mnie powiadomiła. Spojrzałem na zegarek. Minęła
długa minuta, potem druga.

Może Dunn nie mógł znaleźć numeru telefonu. Z drugiej strony, czy

tak trudno wybrać 911?

Po trzech minutach zadzwoniłem do Sarah.

- Nic - powiedziała.

- W porządku.

Podszedłem do windy i nacisnąłem guzik.

Stojąc pod drzwiami Dunna, gładziłem dla dodania sobie otuchy

kolbę colta Graftona. Pod żadnym pozorem nie chciałem go zastrzelić.
Potrzebowałem jego pomocy. Z drugiej strony, gdyby otworzył mi drzwi z
pistoletem w ręku, sytuacja mogłaby się stać nieco niepewna.

Oczywiście trzymał pistolet, berettę dziewiątkę. Cofnął się i kiwnął

ręką, żebym wszedł.

- Masz broń? - zapytał, kiedy stałem z podniesionymi rękami

pośrodku pokoju.

- Taa. - Tylko tyle mogłem powiedzieć w sytuacji bez wyjścia.

- Połóż ją na podłodze, tylko powoli. Zrobiłem, co mi kazał.

- Teraz siadaj na kanapie.

Dopiero kiedy znalazłem się w porządnej odległości od niego, schylił

się, by podnieść moją pukawkę. Przykucnął, nie spuszczając ze mnie
wzroku. Beretta wyglądała jak przyspawana do jego dłoni. Może naprawdę
był taki dobry, jak twierdziła armia.

- Wyjaśnij mi, dlaczego nie miałbym zadzwonić do agencji i

powiedzieć, że trzymam w moim mieszkaniu na muszce zdrajcę, który
zaprzedał się Ruskim.

- Bo wiesz, że nie jestem zdrajcą.

- Szukają cię, Tommy, jak cholera. Utrzymują, że wymordowałeś

grupę ludzi z agencji w Wirginii Zachodniej.

- Byłem tam. Zaatakowali nas jacyś faceci. Załatwiłem paru

zabójców i wydostałem się stamtąd w jednym kawałku.

Usiadł na krześle przy ścianie naprzeciwko, jak najdalej ode mnie.

Chociaż był tylko w bieliźnie, nie miałem w moim wpaczonym umyśle ani
cienia wątpliwości, że Billy Joe Dunn jest pierwszej klasy zawodowcem,
który może poradzić sobie ze wszystkim z mojego ograniczonego
repertuaru.

Jeszcze raz opowiedziałem całą historię, wszystko wyjaśniłem,

niczego nie zatajając. Kiedy skończyłem, odłożył pistolet na blat bufetu i
zapytał:

- Chcesz kawy?

- Pewnie.

- W biurze nic mi nie mówili. Tylko tyle, że jesteś poszukiwany i

mam do nich natychmiast zadzwonić, jeśli się odezwiesz.

- Dlaczego tego nie zrobiłeś?

- Nie wierzyłem w ani jedno ich pieprzone słowo. Nie żebym cię

długo znał, ale nie mogłem sobie wyobrazić ciebie jako mordercę
naciskającego spust z zimną krwią. Poznałem paru zabójców. Oni to lubią i
można to wyczuć.

Poszedł do kuchni i zaczął zaparzać kawę. Wziąłem z powrotem

moją pukawkę i usiadłem przy bufecie. Jego pistolet leżał obok mojego
łokcia.

Wyjąłem telefon i położyłem obok pistoletu. Gdyby Sarah się

dowiedziała, że ktoś jedzie mnie aresztować, zadzwoniłaby. Jeśli mieli to
miejsce na podsłuchu, dowiedziałaby się dopiero wtedy, gdyby ktoś
zadzwonił na jakiś telefon, który kontrolowała. Każda chwila spędzona tu
przeze mnie stwarzała ryzyko.

Jeśli sądzisz, że wiedziałem, iż Joe Billy jest po mojej stronie, dobrze

się zastanów. Przemknęło mi przez myśl, że może planować nafaszerowanie
mnie prochami i osobiste dostarczenie mnie nazajutrz do biura. Gdyby to
zrobił, byłbym ugotowany.

Joe Billy nastawił ekspres, a potem odwrócił się i oparł o bar.

Skrzyżował ręce na piersi.

- No to dlaczego nie zadzwoniłeś do agencji?

- A ty byś to zrobił?

Zastanawiał się chwilę, po czym odpowiedział:

- Nie, chyba nie.

- W przyszłym tygodniu w Nowym Jorku prezydent dostanie

nominację na ubieganie się o ponowny wybór. Jego sztab wyborczy będzie
miał w nowojorskim Hiltonie kwaterę główną. Nie wiem, czy prezydent się
tam zatrzyma, ale Dell Royston, szef sztabu wyborczego, na pewno.
Chcemy założyć podsłuch w Hiltonie.

Joe Billy cicho gwizdnął.

- Będę potrzebował twojej pomocy, żeby to zorganizować.

- Będziemy siedzieli w jednej celi w pudle czy każdy dostanie

własną?

- Hej, człowieku, możesz się nie zgodzić. Ja siedzę w tym po czubek

głowy, ale ty nie. Jeśli nie chcesz się w tym zanurzyć, zrozumiem.

Zajął się wystawianiem kubków i mleka z lodówki, po czym nalał

nam kawy. Dopiero kiedy obaj ją popijaliśmy, powiedział:

- Co chcesz, żebym zrobił?

- Potrzebuję pluskiew, przekaźników i furgonetki.

- Muszę to ukraść.

Kiwnąłem głową i łyknąłem kawy. Jak na mój gust, była zbyt

kwaskowata, ale mimo to ją piłem.

- Wiesz, co słyszałem, kiedy przydzielono mnie do twojej sekcji?

Ktoś powiedział, że zanim zwerbowano cię do CIA, zajmowałeś się
kradzieżą biżuterii.

Zostawiłem to bez komentarza.

- Krążyła też plotka, że parę lat temu byłeś podejrzanym o

zamordowanie pewnego profesora mikrobiologii.

- Jezu! - ryknąłem. - Przy którym automacie z wodą chłodzoną

wystawałeś?

- Myślę, że na to zasługuję - rzekł Joe Billy. - Dobra. Załatwię ci ten

sprzęt. Nie powinno to być zbytnio trudne... po prostu trzeba sfabrykować
lewe zlecenie, wpuścić je do systemu, a potem odebrać wszystko z
magazynu.

- Jak to?

- Przypominasz mi mojego starszego brata.

- Który?

- Nie żyje. Został zabity przez zamachowca samobójcę w Iraku.

- W porządku.

Nie zadawałem więcej pytań. Chyba nie chciałem wiedzieć. Dałem

mu dokładne dane tego, czego potrzebowaliśmy, i numer mojej komórki,
uścisnąłem mu dłoń i wyszedłem.

Na pewnej płaszczyźnie musisz po prostu ufać ludziom, ale kiedy

stawka jest wysoka, jest to cholernie trudne.

Zjechałem windą.

Kiedy otworzyły się drzwi, ruszyłem przez nie - i znalazłem się na

wprost lufy pistoletu z tłumikiem. Tłumik był wielkości parówki, ale dziura
w jego środku mówiła, że to fachowa robota.

Mężczyzna trzymający pistolet wepchnął mi go w brzuch, więc się

cofnąłem. Wszedł do windy, zerknął na guziki i nacisnął najwyższy.

Miał około czterdziestki, był średniego wzrostu, dość sprawny.

Uśmiechnął się szeroko, kiedy drzwi się zamknęły.

- Wielki Carmellini. Przejechałeś mojego przyjaciela, a potem

strzelałeś do mnie. - Uniósł pistolet i wycelował ponad tłumikiem w moją
głowę. - Nie wyglądasz na takiego cholernego twardziela...

Jego błędem było to, że gadał, kiedy powinien był strzelać. I stał

zbyt blisko ofiary. Wyrzuciłem lewą rękę, zbijając pistolet w bok, i
kopnąłem go prawą nogą. Trafiłem w jaja. Kiedy się zgiął, pistolet
wystrzelił. Złapałem broń obiema rękami i wyrwałem mu. Potem kopnąłem
go znowu, tym razem w żołądek. Trzecie kopnięcie, w szyję, zmiażdżyło mu
krtań.

Skręcał się z bólu. Trzymając się obiema dłońmi za gardło, wił się po

podłodze, starając się złapać powietrze.

Podniosłem pistolet. Przyciskając go do podłogi, przeszukałem

szybko kieszenie. Miał klucze na kółku, które sobie przywłaszczyłem. Miał
też komórkę, której - jak sądziłem - nie będzie już potrzebował.

Nacisnął guzik najwyższego piętra, więc kiedy winda się zatrzymała

i otworzyły się drzwi, wyciągnąłem go na korytarz, który o tej porze był
pusty. Zdążył już zsinieć i lekko rzęził.

Wróciłem do windy i wyciągnąłem rękę w stronę guzika parteru.

Ach, do diabła!

Nie miałem przy sobie scyzoryka, on też nie miał. Miał jednak

długopis. Obróciłem go na plecy, usiadłem mu na piersi i przykleszczyłem
ręce kolanami. Nadal wierzgał, oczy wychodziły mu na wierzch, może więc
był na to najwyższy czas.

Szarpnąłem jego głowę do tyłu i wbiłem długopis w tchawicę, tuż

pod krtanią. Wypłynęło trochę krwi, ale niedużo. Wyjąłem długopis,
rozłożyłem go, a potem włożyłem pustą plastikową oprawkę w otwór w
gardle, by się nie zamknął. Jego wzrok był utkwiony we mnie.

Wciągnął ciężko powietrze - o wiele za mało, ale kolor jego twarzy

zaczął się poprawiać. Zacisnąłem jego palce na oprawce długopisu, żeby ją
trzymał.

- Przyjechałeś tu sam? - zapytałem.

Kiwnął potakująco głową. Jego pierś podnosiła się i opadała.

- Dzwoniłeś do Roystona? Potrząśnięcie głową z boku na bok.

- Jeśli jeszcze raz cię spotkam, zginiesz.

Śledził mnie wzrokiem, kiedy wchodziłem do windy, i nie spuszczał

go ze mnie, dopóki nie zamknęły się drzwi.

Kiedy winda niosła mnie z buczeniem na dół, zbadałem broń. Był to

stary colt woodsman, na pociski kalibru 22, o zapłonie bocznym. Wyjąłem
magazynek, sprawdziłem i włożyłem z powrotem. Pocisk, który wystrzelił w
windzie, zrobił małą dziurkę w płytce na suficie. Mała łuska lśniła na
podłodze. Podniosłem ją i włożyłem do kieszeni.

Skąd ten facet wiedział, że ma na mnie czekać przy windzie na dole?

Nie trzeba było być geniuszem, żeby wywnioskować, że w mieszkaniu
Joego Billa Dunna były założone pluskwy, a ten gość był na podsłuchu.
Widocznie postanowił sam rozwiązać problem z Carmellinim.

Tym razem hol był pusty. Trzymając rewolwer przy nodze,

wyszedłem z budynku. Pochyliwszy się, przemknąłem do najbliższego
pojazdu i kucnąłem za nim, a potem uważnie zlustrowałem wzrokiem
parking.

Zakładając, że podsłuchujący nie byli w jakimś mieszkaniu w tym

budynku - co miałoby miejsce, gdyby nastawiono się na długą inwigilację -
musieli siedzieć w jakimś samochodzie ze sprzętem do odbioru dźwięków z
bezprzewodowych pluskiew, zaparkowanym gdzieś w pobliżu. Musiałem
tylko znaleźć ten pojazd, prawdopodobnie jakąś furgonetkę, w której było
dosyć miejsca, by mogli tam przebywać ludzie z radiem i komputerem, nie
wystawiając się na widok. Nie miałem dużo czasu. Modliłem się, by się nie
okazało, że zdążyli zadzwonić do Roystona z wiadomością, iż Grafton i
Carmellini mają zamiar zainstalować podsłuch w nowojorskim Hiltonie.
Wydawało mi się, że gdyby zadzwonili, powiadomiłaby mnie o tym Sarah
Houston. Jeśli te wszystkie wymyślne technogówna działały tak, jak miały
działać.

Oczywiście parking był prawie pełen, ale nie było tam aż tak wiele

furgonetek. Zacząłem okrążać budynek, konotując sobie w myśli
podpadające furgonetki. Widziałem tylko trzy.

Wciąż zgięty, podszedłem do najbliższej. Nie ta.

Postawiłem na drugą. Chociaż była na niej wypisana nazwa firmy

budowlanej i wymalowane jej logo, a tablice rejestracyjne miała z
Marylandu, z dachu sterczały cztery anteny. Kiedy się zbliżyłem, fotel
kierowcy wydawał się pusty. Wciśnięta była między stojące rzędem
samochody tak, że nie było wiele miejsca na otworzenie żadnych drzwi.

Jeśli w środku ktoś był, musiałem to szybko sprawdzić.

Przykucnąwszy, starając się trzymać poza polem widzenia lusterek
bocznych, zastukałem tłumikiem w blachę drzwi i czekałem z przyłożonym
do niej uchem. Żadnych dźwięków. Jeśli ktoś tam był, zachowywał się
cholernie cicho.

Uniosłem klamkę drzwi najciszej jak mogłem. Robiłem to powoli, a

tymczasem pot zrosił mi twarz i przemoczył koszulę.

Głęboki oddech, i jeszcze jeden. Ze środka wciąż nie dochodził

żaden dźwięk. Jeśli ktoś tam jest, rozwali mój durny łeb, jak tylko otworzę
drzwi.

Gdybym nie schował do kieszeni kluczyków zabranych temu

facetowi w windzie, nie dotknąłbym tej furgonetki niczym słabszym od
miotacza ognia.

Jak mówią, bez odwagi nie ma sławy. Nie jest to zbyt budujące, ale

prawda jest taka, że umiera się tylko raz. Jest to w pewnym sensie
pocieszające.

Otworzyłem szarpnięciem drzwi i czekałem. Nic.

Wetknąłem do środka mój głupi łeb i spojrzałem.

Pusto!

Wtedy rzygnąłem na asfalt.

Byłem tak słaby, że musiałem się pochylić i złapać za kolana, żeby

krew napłynęła mi do głowy.

Kiedy, może pół minuty później, poczułem się lepiej, zamknąłem

drzwi i sprawdziłem klucze tego zabójcy. Znalazłem jeden z napisem dodge
i spróbowałem przekręcić w zamku. Dobra.

Wjechałem z powrotem na górę, żeby złożyć jeszcze jedną wizytę

Joe’emu Billy’emu Dunnowi.

Jeden z kluczy zabójcy pasował do drzwi budynku, co mi się

zgadzało. To w taki sposób dostał się do holu, żeby na mnie poczekać.
Pojechałem windą na piętro Dunna i stukałem do drzwi, dopóki nie
otworzył.

Wbiegłem pędem do środka, przewracając go na podłogę. Był

twardy jak deska - pochylił się, byłby mnie zrzucił i znalazł się na mnie,
gdybym go puścił. Nie puściłem. Wepchnąłem mu tłumik między zęby i
warknąłem:

- Tylko drgniesz, a nacisnę spust.

To odebrało mu ochotę do walki, ale jego oczy ciskały błyskawice.

- To mieszkanie jest na podsłuchu. Wiesz o tym?

Wystarczył mi wyraz jego oczu. Nie wiedział. Wstałem i cofnąłem

się, - trzymając go na muszce woodsmana.

- Spotkałem w holu faceta, który podsłuchiwał. Miał przy sobie tego

gnata. Na zewnątrz jest zaparkowana jego furgonetka... odbiera pocztę z
twoich pluskiew.

Patrzył na krople krwi na mojej koszuli.

- Kim on jest?

- Nie znałem go. - Włożyłem woodsmana za pasek spodni i się

rozejrzałem. - Znajdźmy parę tych drobiazgów. Ta furgnetka i pluskwy to
wszystko, czego mi trzeba.

- On nie żyje?

- Eee, nie.

Znalezienie pluskiew zajęło mi dziesięć minut. Były najnowszej

generacji i w najlepszym gatunku - supercienkie i można je było ukryć
praktycznie wszędzie. Dunn dał mi plastikową torbę na śmieci spod zlewu i

zapakowałem je w nią.

- Może nie pozbieraliśmy wszystkich, ale te wystarczą -

powiedziałem. - Dzięki za pomoc.

- Gdzie jest ten gość z furgonetki?

- W korytarzu na najwyższym piętrze. Muszę lecieć, zanim ktoś go

znajdzie i wezwie policję.

- Dobra.

- Nadal chcesz mi pomóc?

Spojrzał na mnie bez entuzjazmu. Odpowiedź twierdząca byłaby

wystarczającym dowodem, że potrzebuje pomocy psychiatry.

- Na przykład kiedy?

- Teraz.

- Co mam zrobić?

- Jedź za mną, dopóki nie pozbędę się furgonetki, a potem przywieź

mnie tu z powrotem, do samochodu Graftona.

Powiedziałem mu, gdzie i kiedy ma się ze mną spotkać, i

wyszedłem, zanim zdążył powiedzieć „Nie”.

Kiedy wyjeżdżałem z parkingu, usłyszałem syrenę. Nie widziałem

radiowozu ani ambulansu, bez względu na to, czy była to policja czy
pogotowie, a oni nie widzieli mnie.

Ale ze mnie szczęściarz.

ROZDZIAŁ 21

Zatrzymałem się przecznicę dalej od Williego Varnera i zrobiłem

przegląd sytuacji. Miejsce to obserwowało dwóch przyjaciół Jake’a
Graftona, wiedziałem więc, że będę widziany. Admirał zadzwonił wcześniej
tego wieczoru, by poinformować ich, że przyjadę, ale nigdy nie wiadomo.

Przelazłem na tył furgonetki i obejrzałem sprzęt. Tak jak myślałem,

był to wóz FBI z odbiornikami radiowymi, cyfrową aparaturą nagrywającą,
monitorami sygnału, policyjnymi antenami radarowymi, komputerem,
wszystkimi akcesoriami. Wiedziałem, jak obsługiwać większość tych
urządzeń. Wiedzę tę zdobyłem, przyglądając się, jak fachowcy opracowują
sygnały dochodzące z założonych przeze mnie pluskiew.

O kurde. Jakich to rzeczy uczysz się w zmarnowanym życiu.

Zamknąłem rządową furgonetkę na klucz i poszedłem w stronę

kamienicy Varnera, myśląc po raz kolejny, jaka to parszywa dzielnica.
Minąłem ochlapusa żłopiącego na ganku z gwinta i chłopaka na rogu,
czekającego na klienta, który potrzebuje działki, zanim wszedłem do
budynku Varnera. Światło na klatce schodowej wciąż nie działało. Świetnie!

Wchodziłem ciężkim krokiem po schodach, rozmyślnie robiąc hałas.

Granie uczciwego obywatela nie przychodzi mi naturalnie.

Kiedy podniosłem rękę, żeby zapukać do drzwi, usłyszałem jakiś

dźwięk w ciemnościach za mną. Ktoś był na schodach.

- Stój - powiedział czyjś głos tonem towarzyskiej pogawędki. - Mam

broń. Nie odwracaj się.

Stałem tam z jedną ręką w górze, jak Statua Wolności.

- Jak się nazywasz?

- Carmellini.

- On pewnie śpi. Drzwi nie są zamknięte na klucz.

- Dzięki. - Opuściłem rękę, przekręciłem gałkę i otworzyłem drzwi.

- To ty, Tommy?

- Tak, Willie.

Leżał wyciągnięty w głębokim fotelu, przykryty kocem.

- Nie mogłem spać.

- Widziałeś się z tymi facetami na zewnątrz?

- Wspaniali ludzie. Bracia. Emerytowani członkowie sił specjalnych.

Jeden z nich jest zawsze w pobliżu.

Zapaliłem światło obok fotela Williego i przyjrzałem się mu. Był

mocno zabandażowany.

- Jak leci?

- Jakoś, dzięki tobie. Ten sukinsyn nieźle mnie pociął. W czwartek

zdejmą mi parę szwów.

- Nic ci nie będzie?

- Lekarz powiedział, że tu i tam mam uszkodzone jakieś nerwy.

Cholera, jestem taki obolały, że byś nie uwierzył.

- Przykro mi, że do tego doszło, Willie.

- Ci bracia na zewnątrz powiedzieli mi, że wpakowałeś się w coś

takiego, że powinieneś już nie żyć.

- I tak jest.

- Jak łazisz po ściekach, spotkasz w końcu szczury - rzekł Willie. -

Musisz wyleźć z tych ścieków, Tommy.

- Pracuję nad tym. Przysunąłem stołek do jego fotela.

- Zanim się wygodnie rozsiądziesz - powiedział - zrób mi drinka,

sobie też, jeśli chcesz.

Nalałem mu burbona z lodem i przyniosłem. Nie miał żadnych

kłopotów z jego wypiciem.

- Potrzebuję przysługi - zacząłem. - Mam rządową furgonetkę i

potrzebuję fachowca pierwszej klasy, który ją przemaluje i nie będzie gadał.
Potrzebuję też do niej nowych tablic, nie za gorących. Znasz kogoś, kto
może mi w tym pomóc?

Willie Drut zrobił gniewną minę i pociągnął następny łyk whisky.

- Nie wycofujesz się? - Nie.

Burknął coś, wypił jeszcze trochę i dał mi adres.

Kiedy wyszedłem, niebo szarzało. Otworzyłem furgonetkę i

pojechałem poszukać jakiegoś miejsca, gdzie mógłbym zjeść śniadanie.

Wtorkowy ranek w Waszyngtonie. Lipiec. Było parno i, jak zwykle,

ulice strasznie zatłoczone, chociaż minęła już najgorsza godzina szczytu.

Joe Billy Dunn czekał na mnie na parkingu przed McDonaldem.

Klnąc pod nosem, uważnie zlustrowałem teren wzrokiem, zanim tam
wjechałem. Na parkingu stał policyjny radiowóz... i przez okno widziałem
dwóch umundurowanych gliniarzy stojących w kolejce po Egg McMuffin
czy co tam. Przejechałem przez parking, a Joe Billy ruszył za mną.

Znalazłem warsztat, który polecił mi Willie Varner, w dzielnicy,

gdzie mieściły się magazyny, koło torów kolejowych na północ od New
York Avenue. Na szczęście Willie wcześniej zadzwonił, bo inaczej nie
chcieliby ze mną gadać. Był tam jeden wjazd od strony ulicy, który
prowadził na duży plac, pełen wszelkiego rodzaju pojazdów w różnych
stadiach rozbiórki. Zaparkowałem w środku. Przez upstrzone przez muchy
okno małego brudnego biura obok wjazdu przyglądał mi się bez entuzjazmu
łysy, tłusty czarny mężczyzna.

- Cześć, jestem Carmellini. Przysyła mnie Willie Varner. Wyjął z ust

rozmiękłą cygaretkę i zapytał:

- Jak się miewa Willie?

- Właśnie wyszedł ze szpitala. Pokroili go jacyś faceci.

- Doszedł do siebie po tym wylewie, który miał... zaraz, kiedy to

było, pięć lat temu?

- Nigdy nie miał wylewu.

- Siedziałaś z nim w pudle?

- Nie. Prowadzimy do spółki warsztat ślusarski. Najwidoczniej

przeszedłem ten test, bo dźwignął się z krzesła i wyszedł z biura, żeby się
przyjrzeć furgonetce. Cofnąłem się, kiedy ją oglądał.

- Jaki chcesz kolor?

- Biały z napisami z obu stron Century Security. I z numerem

telefonu, prefiks dwieście dwanaście.

- Dobra.

- Potrzebuję nowego numeru identyfikacji pojazdów na desce

rozdzielczej i tablic z Nowego Jorku, niezbyt trefnych.

Odwrócił się do mnie, żując cygaretkę i zastanawiając się. Oczy mu

się zwęziły.

- Masz krew na koszuli.

- Zaciąłem się przy goleniu. Widział, że to kłamstwo, ale dał spokój.

- Tablice będą cię kosztowały dodatkowy patyk - powiedział.

- Ile w sumie?

- Trzy tysiące.

- Mamy z Williem na rachunku może dwa i pół. Dam ci dwa patyki.

Za resztę muszę kupować Williemu jedzenie, dopóki nie wróci do roboty.

Wyjął peta z ust i splunął na beton.

- Drut mówi, że porządny z ciebie gość.

- Jesteśmy razem w tym interesie, odkąd wyszedł z paki. To mój

najlepszy przyjaciel.

- To samo powiedział o tobie. Wzruszyłem ramionami.

- Dobra, dwa patyki. Gotówką. Przyjedź po wóz za dwie noce.

- Dzięki. - Wyciągnąłem rękę. Uścisnął ją, po czym wręczyłem mu

kluczyk.

Joe Billy Dunn czekał na mnie za kierownicą samochodu Graftona.

- Co oni mają zrobić z tą furgonetką? - zapytał, kiedy odjechaliśmy.

- Przemalować. Założyć nowe tablice.

- Kogo trzeba znać, żeby mieć dojście do takiego serwisu

samochodowego?

- Właściciela dziupli.

- Domyślam się, że masz paru prawdziwych przyjaciół.

- W każdym razie ma ich mój znajomy.

- Nie spodobało mi się, kiedy wepchnąłeś mi ten rewolwer do ust.

Nie rób tego więcej.

- Chciałem się przekonać, czy wiedziałeś, że na dole ma być ten

strzelec, i nie miałem czasu na długą dyskusję.

- I doszedłeś do wniosku, że nie wiedziałem. - Nie było to pytanie,

lecz stwierdzenie faktu.

- Tak jakby.

- A gdybyś myślał, że wiedziałem? Wzruszyłem ramionami.

- Zabiłbyś mnie, co?

- Nie wybiegałem myślami tak daleko.

Nie powiedziałem mu o incydencie w windzie, ale widział krew.

Jechał dalej, nic nie mówiąc, tylko zerknął na mnie raz czy dwa. Po

chwili powiedział:

- Taa, domyślam się, że byś zabił.

Jeśli chciał tak myśleć, mnie to nie przeszkadzało. Kierował się z

powrotem do swojego domu. Zadzwonił do agencji, że jest chory, więc się
mu nie spieszyło.

A mnie? Byłem zmęczony i śpiący i miałem dużo do przemyślenia, a

żadna z tych spraw nie była przyjemna. Zacząłem zadawać mu pytania o
jego przeszłość, by nawiązać rozmowę.

- A w ogóle to co robiłeś w wojsku?

- Wszystko, co trzeba było, żeby wykurzyć lisa z nory.

- Aha.

- Przez pewien czas stacjonowałem z paroma facetami w

Afganistanie, siedzieliśmy w przełęczach górskich i zdejmowaliśmy
bojowników Al-Kaidy przenikających z albo do Pakistanu. Używaliśmy
głównie karabinów snajperskich kalibru pięćdziesiąt. Ludzie myślą, że są
celne tylko gdzieś do tysiąca metrów, ale jeśli wiesz, co robisz, możesz
trafiać na dwa razy taką odległość. Potem służyłem trochę w północnym
Iraku, kiedy się to zaczęło. Pracowałem z tajną grupą z agencji, strzały z
ukrycia, sabotaż, tego rodzaju rzeczy. Utrudnialiśmy życie chłopcom
Saddama. Faceci z agencji namówili mnie, żebym przeszedł do nich, więc

złożyłem podanie o przeniesienie. Doszedłem do wniosku, że nie nadaję się
do przesuwania papierów w jakimś biurze. No i popatrz, utknąłem w
Langley, w twojej sekcji. Zdaje się, że nie dostanę się do żadnego oddziału
operacyjnego.

- Znajdzie się gdzieś wolne miejsce. Zawsze się znajduje.

- Tak, ale ja już będę w więzieniu federalnym.

- No, ale przynajmniej nie będziesz martwy.

- Ludzie bardzo się starają, żeby włożyć cię do takiej drewnianej

skrzyni. Mogą mnie rozwalić tylko dlatego, że jestem koło ciebie.

- Nikt nie żyje wiecznie.

- Dobre w Delta Force było to, że zawsze wiedziałeś, kim są źli

faceci. Ta sytuacja wydaje się dużo bardziej niepewna.

- Jak ktoś będzie do ciebie strzelał, odpowiadaj ogniem.

- Nie wciskaj mi kitu, Carmellini. Na ciebie i tego uciekiniera z Rosji

poluje banda zabójców i nie wiesz dlaczego.

- Taka jest prawda.

- W agencji zawsze tak jest?

- Nie, do diabła. Normalnie bawimy się w to tylko w weekendy, a to

ciągnie się już cały tydzień.

- No więc, kim jest ten admirał?

Powiedziałem mu trochę o Jake’u Graftonie. Nie za dużo, tylko tyle,

by wyjaśnić, że nie jest on jednym z emerytowanych kapitanów statków,
pałętających się w koszulkach z logo po klubie golfowym i sączących
browar.

- No i co on sądzi?

- Nie wiem na pewno. Wygląda mi na to, że chce iść po tropie, bez

względu na to, dokąd on prowadzi. Zawsze ciekawie jest być koło Graftona.

- Ta sprawa jest na pewno ciekawa. - Joe Billy łypnął na mnie i

wyszczerzył zęby w szerokim uśmiechu.

Byłem ledwie żywy. Za Bay Bridge zmęczenie dosięgło mnie jak

cios obuchem. Nagle zaczęły mi się kleić powieki. Głośno śpiewałem i
gryzłem wargę, kiedy nie przychodziła mi do głowy żadna piosenka.

Gdy zacząłem mieć kłopoty z widzeniem, zrozumiałem, że to nie

przelewki. Na wschodnim skraju jednej wioski znajdowała się opuszczona
budka, gdzie kiedyś mieścił się sklep z warzywami. Zjechałem z szosy,
postawiłem samochód za nią, żeby nie było go widać, i wyłączyłem silnik.

Musiałem natychmiast zasnąć.

Było wczesne popołudnie, kiedy się obudziłem. Wygramoliłem się z

samochodu i pod drzewem odpowiedziałem na zew natury. Stałem tam,
kołysząc się, ciągle jeszcze zmęczony, rozglądając się, starając się
zmobilizować wszystkie synapsy do podjęcia pracy.

Słońce zaszło za chmury i wiał lekki wietrzyk.

Chociaż starałem się ze wszystkich sił, nie mogłem się pozbyć

widoku tego faceta, którego zostawiłem leżącego na podłodze na
najwyższym piętrze budynku Dunna.

Owszem, przyszedł, żeby mnie zabić. I zrobiłby to w ciągu paru

sekund, gdybym stał tam jak fajtłapa i czekał. Wiedziałem o tym, ale mimo
to... Czułem się podle. Wyczerpany, wypalony. Spędzałem czas z
szumowinami, marnowałem życie.

Jeśli musisz się zadawać z żyjącymi w ściekach szczurami, musisz

bardzo uważać, żeby nie stać się jednym z nich. To właśnie próbował mi
powiedzieć Willie Varner. Mówił mi, żebym nie stał się szczurem.

Prawdę mówiąc, było paru ludzi, których chciałem zabić.

Jednym z nich był Dell Royston.

Wątpiłem, by Royston był mózgiem tego wszystkiego. Całe życie

był czyimś psem. Prawdopodobnie wciąż pełnił tę rolę.

Niestety, nie wiedziałem, kto jest jego właścicielem.

Wróciłem do samochodu, uruchomiłem silnik i pojechałem na plażę.

ROZDZIAŁ 22

W nocy obudziłem się na kanapie u Jake’a Graftona. Na okapie

wzdychał wiatr. Słyszałem też od czasu do czasu ciężarówki przejeżdżające
drogą nr 1, znajdującą się zaledwie o przecznicę na zachód. Kiedy wiatr wiał
ze wschodu, słychać było przybój, kiedy z zachodu, odgłosy ruchu
kołowego z szosy. Spojrzałem na zegarek. Była prawie 2.00 w nocy. Przez
jakiś czas przewracałem się z boku na bok, próbując znowu zasnąć, ale w
końcu dałem za wygraną i wyszedłem posiedzieć na werandzie.

Prawie połowa wieczornych wiadomości, które obejrzałem, zanim

padłem na kanapę, poświęcona była zbliżającej się konwencji w Javits
Convention Center w Nowym Jorku. Dramaturgię nakręcało oczekiwanie na
to, kogo prezydent wybierze jako kandydata na swojego zastępcę.
Oczywiście miał on poprowadzić konwencję za pośrednictwem szefa
swojego sztabu wyborczego, Della Roystona, który zaszyje się jak pająk w
dziurze w nowojorskim Hiltonie.

Siedząc na werandzie, starałem się przypomnieć sobie, co widziałem

podczas moich dwóch czy trzech wizyt w tym hotelu, z pewnością nie
najnowszym ani nie najbardziej szpanerskim w Nowym Jorku, ale według
plotek największym na wschód od Las Vegas. W jego holu byłem nie dalej
niż w zeszłym roku - zdaje się, że wszedłem tam, by rzucić okiem na sklep
jubilerski - i zapamiętałem wysoki sufit i pluszowe dywany. Wnętrze miało
nowoczesny albo raczej wystawnie nowoczesny wystrój. Architektowi
musiano wydać polecenie: zrób to „współcześnie” i „na bogato”. Postarał
się.

Zamknąłem oczy i rozkoszowałem się wiatrem mierzwiącym mi

włosy.

Musiałem się zdrzemnąć, bo następnym, co zobaczyłem, był

przechodzący pod latarnią Jake Grafton. Szedł ku mnie od strony plaży.
Zatrzymał się przy werandzie, przyjrzał mi się i powiedział:

- Masz tam miejsce na jeszcze jeden tyłek?

- Jasne, admirale. - Klepnąłem deski obok siebie. - Zaparkuj.

Kiedy odwrócił się do mnie plecami, żeby usiąść, spojrzałem na

zegarek. 2.36.

- Siedział pan do późna czy wstał przed świtem? - zapytałem.

- Gonczarow wyszedł na spacer. Poszedłem za nim dopilnować, żeby

się nie zgubił. Wracał tu zaraz za mną.

Rosjanin właśnie wkraczał w krąg światła latarni. Szedł bez

pośpiechu, kiwnął głową, kiedy nas zobaczył, i wszedł na schody.
Przesunąłem się, żeby zrobić mu przejście. Wszedł do środka i słyszeliśmy,
jak stąpa po schodach.

- Ciężko to przechodzi - rzekł admirał. - Słyszałem, jak chodzi w tę i

z powrotem po pokoju, a w końcu wyszedł na dwór.

- Myśli, pan że sobie coś przypomni? - zapytałem.

- Może - odparł. Po chwili dodał: - A może nie. Nie będzie miał

dobrych wspomnień.

Przed oczami stanął mi widok Sala Pulzellego.

- Wiem, jak się czuje - mruknąłem. Zmieniając temat, zapytałem: -

Ilu ludzi jest tu dzisiejszej nocy?

- Dwóch. Mają dwunastogodzinne zmiany. Dwanaście godzin

służby, dwadzieścia cztery odpoczynku.

- Nie zaczyna ich męczyć to, że nic nie robią?

- Ani piekło, ani powódź nie odciągną ich od tego domu. Sarah

Houston powiedziała, że Royston wynajął jakiegoś faceta. Występuje pod
fałszywym nazwiskiem, więc nie jest pewna, kto to jest, ale myśli, że Stu
Vine. Przekazałem im to.

Cicho gwizdnąłem. Stu Vine! Zaczynało się robić poważnie. Nigdy

nie spotkałem tego człowieka i miałem nadzieję, że do tego nie dojdzie, ale
miał opinię najlepszego zabójcy na ziemi. CIA korzystała od czasu do czasu
z jego usług dla likwidacji uciekinierów z agencji. Plotka głosiła, że Vine
jest z zawodu snajperem, chociaż było wiadomo, że w razie potrzeby używał
pistoletu, noża i trucizny. Widocznie nie miał uprzedzeń.

- Myślałem, że on nie żyje - rzekłem cicho, tak cicho, że niewiele

brakowało, by Grafton nie dosłyszał tego komentarza. Było mi trochę wstyd,
że te słowa wyszły mi z ust tak stłumione. Zupełnie jakbym się bał, że
usłyszy mnie Stu Vine.

- Każdy mógł podszyć się pod to nazwisko - odparł lekceważąco

Grafton. - Sarah mogła się pomylić. Zdarzyłoby się to po raz pierwszy od
wielu lat, ale kiedyś musi się zdarzyć.

- Czy Vine’a nie złapali parę lat temu Irakijczycy?

- Słyszałem o tym - powiedział Grafton i machnął ręką. - Vine czy

ktoś inny... co za różnica? Są tylko ludźmi. Po prostu użyj głowy i podejmij
środki zapobiegawcze, które ci podyktuje zdrowy rozsądek.

Najwyraźniej uważał, że ta rada jest wszystkim, czego mi trzeba.

Pokładałem nadzieję w Chrystusie, że się nie myli.

Wstał, powiedział: „Dobranoc!” i wszedł do środka. Po chwili

usłyszałem jego kroki na schodach. Najwidoczniej szedł spać.

Koszmary się pojawiły, gdy tylko Michaił Gonczarow zapadł w sen.

Przewijające się przez jego umysł okropne sceny stawały się coraz
straszniejsze. Krew, kule, zdrada, uśmiechnięte twarze przekupnych ludzi.
Już po paru minutach zaczął się rzucać na łóżku i obudził się zlany potem i
drżący. Wygramolił się z łóżka i usiadł na pikowanym fotelu naprzeciw
okna.

Spacer na plażę nie pomógł. Gonczarow był pewien, że nie jest to ta

plaża, którą widział w swoich wspomnieniach, plaża, po której spacerował z
tą kobietą... tyle razy. A ta kobieta - kochał ją. Ale kim ona była?

- Kim jestem? - zadał to pytanie głośno. Callie Grafton powiedziała

mu, jak się nazywa, ale to nazwisko nic mu nie mówiło.

- Kim jestem?

Stawałem się nerwowy. Po tym, jak mi minął ostatni tydzień, być

może było to nieuniknione. Robiąc kawę, słuchałem wiadomości
telewizyjnych z małego odbiornika, który Graftonowie postawili na ladzie
kuchennej. Według „źródeł” prezydent miał wybrać kobietę jako kandydatkę
na wiceprezydenta na drugą kadencję. Właściwie nie było to sensacją.
Eksperci już od pół roku spekulowali, że może to zrobić, prezenter rzucał
nazwiska przypuszczalnych kandydatek, kiedy na dół zszedł Jake Grafton.

Mruknął coś uprzejmego, a potem wziął z szafki filiżankę i wlał do

niej odrobinę mleka, czekając, aż się zaparzy kawa.

- Myślałeś o tym, gdzie chcesz stąd jechać? - zapytał.

- Tak. Do dowolnego kraju na świecie, który nie ma z USA umowy o

ekstradycję. Myślę, żeby wyjechać dziś po południu, może przez Europę, by

przeżyć niepowtarzalny dreszczyk emocji i zobaczyć Dorsey O’Shea
żeglującą ze swoim chłopakiem na jachcie na Riwierze Francuskiej. Może
do mnie pomacha.

- Wątpię w to.

- Ja też.

Kiedy obaj sączyliśmy kawę, powiedział:

- A może podskoczyłbyś dziś do Nowego Jorku i sprawdził Hiltona?

Upewnisz się, czy masz wszystko, czego ci potrzeba, wystarczającą pomoc i
wsparcie.

- Dobra.

Wypróbowaliśmy nasze nowe komórki - dzwoniąc nawzajem do

siebie - i to wszystko. Czekałem, że Grafton przekaże mi jakieś
spostrzeżenia, ale jeśli je miał, nie podzielił się nimi ze mną.

Kiedy wziąłem prysznic, ogoliłem się i przebrałem w czyste ubranie,

zszedłem na dół na ostatnią filiżankę kawy. Callie i Gonczarow siedzieli
przy stole i rozmawiali po rosyjsku. Wymieniłem parę uwag z Callie - rany,
cóż to za miła dama - skinąłem głową do Gonczarowa, który tym razem
zauważył mnie i odpowiedział mi kiwnięciem, a potem pomaszerowałem do
wyjścia.

Chciałbym mieć w życiu kobietę w rodzaju pani Grafton. Była super

- miała klasę, była inteligentna, wyrozumiała, lojalna, twarda, miła,
taktowna...

Jak Anna Modin. Jadąc do Lewes i przeprawy promowej do Cape

May, myślałem o Annie, zastanawiałem się, gdzie teraz jest, co robi.
Poznałem ją w ubiegłym roku, kiedy przyleciała do Stanów Zjednoczonych
z przesyłką dla szefa rosyjskiej siatki szpiegowskiej. Przesyłka zawierała
dyski komputerowe z informacjami o tym, w jaki sposób Kair finansuje
terrorystów i kto na to łoży, ale nie o to chodzi. Grafton przydzielił mi rolę
jej ochroniarza. Najlepsza praca, jaką kiedykolwiek miałem.

Szkoda, że już jej nie mam.

Wjechawszy na prom, zostawiłem samochód i wszedłem na górny

pokład. Z dogodnego miejsca koło męskiej toalety obserwowałem ludzi
wchodzących po schodach. Szukałem jakiejś znajomej twarzy - widziałem
kilku z tych facetów - albo postaci, która uruchomiłaby u mnie dzwonek
alarmowy. Może człowieka, który kogoś szuka. Tym kimś byłbym ja.

Poczekałem, aż prom wypłynął i wydawało się, że wszyscy

pasażerowie są na górnym pokładzie, a potem zszedłem na dół i
przeszedłem się po pokładzie samochodowym, żeby sprawdzić, czy ktoś nie
czeka w swoim pojeździe. Nie dostrzegłem żadnych mężczyzn w
odpowiednim wieku, wyglądających na myśliwych.

Oczywiście najniebezpieczniejsi byli ci, których nie widziałeś, nawet

kiedy do ciebie strzelali.

Nie mogę ulec paranoi, pomyślałem. Nie będę w stanie wykonywać

swojej pracy, jeśli będę się bał każdego, kogo zobaczę.

Nerwowy, nie mogąc wysiedzieć w samochodzie, wdrapałem się z

powrotem na pokład obserwacyjny. Przez całą drogę z Delaware Bay do
Nowego Jorku leciały za promem mewy. Patrzyłem, jak ludzie rzucają im
okruchy chleba, i myślałem o Annie Modin.

Może powinienem wskoczyć na bananowiec i zniknąć na zawsze.

Rano żartowałem o tym z Jakiem Graftonem, ale prawdę mówiąc, nie był to
zły pomysł. Gdybym tylko wiedział, jak skontaktować się z Anną, to, na
Boga, już by mnie nie było.

Jadąc w górę Garden State Parkway, zadzwoniłem do Sarah

Houston.

- Hej, dziecino. Tu twój ulubiony kolega.

Po tej uwadze zapanowała długa cisza - no, w każdym razie na dwie

czy trzy sekundy.

- Wiesz - powiedziała znużonym głosem - ten żart jest tak

zaskakujący, że nawet nie potrafię wymyślić odpowiedniej odpowiedzi.

- Zawsze wywieram takie wrażenie na kobietach. To ciężar, który

noszę przez całe życie. Tak się składa, że potrzebuję twojej pomocy przy
pewnym projekcie w przyszłym tygodniu.

- Przy jakim projekcie?

- Czy mi się wydaje, czy czuję dochodzące do mnie złe wibracje?

- Za każdym razem, kiedy słyszę twój głos, cierpnie mi skóra. Czego

chcesz tym razem?

- Teraz dużo lepiej. Profesjonalnie, energicznie, rzeczowo.

Potrzebuję pomocy przy projekcie w Hiltonie w Nowym Jorku. -
Wyjaśniłem, czego chciałem.

Trochę pozrzędziła, ale wiedziałem, że nie może się doczekać, żeby

mi pomóc. Musiałbyś znać Sarah Houston, żeby docenić ten świetny,
pokręcony umysł. Niestety, znałem ją aż nazbyt dobrze. Popełniłem raz
błąd, sugerując, żeby zapisała swój mózg medykom, by mogli go zbadać,
gdy odejdzie z tego świata.

Tego ranka udało mi się wykazać nieco większym taktem, więc

kiedy się rozłączyłem, jeszcze nie przestaliśmy odzywać się do siebie.

Wilgotność powietrza była tak duża, że Nowy Jork stał się łaźnią

parową. Kiedy zostawiłem samochód na płatnym parkingu o pół mili od
Hiltona, koszula lepiła mi się do ciała. Zostawiłem colta model 1911 pod
siedzeniem. Miałem zamiar uprzedzić każdego, kto chciałby do mnie
strzelić. Żebyś jednak nie pomyślał, że byłem jednym z turystów z wiochy,
wyznam, że na wszelki wypadek w drogim skórzanym portfelu w kieszeni
miałem komplet moich wytrychów podróżnych. Przewiesiłem przez ramię
sportową marynarkę i ruszyłem główną ulicą w stronę Hiltona.

Aleje i przecznice były pełne samochodów osobowych, taksówek i

ciężarówek, na chodnikach kłębił się tłum, sprzedawcy uliczni oferowali na
każdym rogu hot dogi, precle i kawę - w sumie Nowy Jork był
uczęszczanym miejscem. W jednym tylko kwartale słyszałem strzępy
rozmów w czterech językach.

Zatrzymałem się na rogu Avenue of the Americas naprzeciw Hiltona

i zlustrowałem teren wzrokiem. Przed wejście frontowe zajeżdżały
taksówki, boye w uniformach otwierali drzwi i pomagali wnieść bagaż... i w
zasięgu wzroku nie było ani jednego mundurowego policjanta. Nie
zauważyłem też nikogo, kto mógłby być funkcjonariuszem federalnym.

Zobaczyłem natomiast kamery monitorujące umieszczone wysoko na

rogach budynku, skierowane w dół. Było ich dosyć, by objąć nadzorem
chodniki wokół całego gmachu, który ciągnął się przez cały kwartał na tej
ulicy i sięgał prawdopodobnie ze sto metrów wzdłuż alei biegnącej na
zachód. Po tamtej stronie był też należący do hotelu wielopoziomowy garaż,
wysoki budynek.

Hotel miał co najmniej czterdzieści pięter, hermetycznie

zapieczętowanych od zewnątrz szkłem i metalem oraz nieotwierającymi się
oknami. Nie był dużo wyższy od otaczających go budynków, więc
urządzenie naprzeciwko stanowiska podsłuchowego, wyposażonego w laser

albo mikrofale do odczytywania rozmów z drgań szyb było technicznie
możliwe.

Ruszyłem wzdłuż południowej ściany budynku i doszedłem do

wjazdu dla samochodów zaopatrzeniowych. Wyposażony był w opuszczaną
bramę, teraz otwartą. Wewnątrz widziałem trzy ciężarówki w strefie
wyładunku. Obok wjazdu dla samochodów dostawczych był wjazd na
parking, prowadząca w dół rampa. Bez wątpienia pod hotelem był cztero -
albo pięciopoziomowy parking podziemny.

Poszedłem dalej wzdłuż południowej strony, by okrążyć hotel,

musiałem dojść do następnej alei. Od strony północnej było wejście dla
personelu. Przez szklane drzwi widać było strażnika w budce wartowniczej.
Przyglądałem się przez pół minuty i zobaczyłem, jak weszły dwie osoby.
Sprawdził ich dowody tożsamości i przepuścił.

Od północy było też drugie wejście do holu. Wdrapałem się po

schodach i wszedłem przez drzwi obrotowe.

Parter hotelu zalatywał nieco przesadną, bogatą elegancją, a więc był

mniej więcej taki, jak zapamiętałem. Z boku holu były, jak zwykle w takich
miejscach, bar z pianinem i kawiarnia, kiosk, w którym sprzedawano bilety
do teatrów, główna recepcja, informacja, stoisko z prasą i pastą do zębów i
główna atrakcja - sklep jubilerski, nachalnie eksponujący duże diamenty i
inne błyskotki dla nieprzyzwoicie bogatych. Ociągałem się z odejściem
stamtąd, patrząc zazdrośnie w okna wystawowe, które dla ochrony przed
wybiciem szyby i chwyceniem biżuterii były zadrutowane. Kamera
monitorująca w sklepie była wymierzona prosto we mnie. Studiując odbicia
w oknach, widziałem inne kamery, zainstalowane wysoko w rogach holu.

Mieszkańcami tego zoo byli ci, których mógłbyś się tam spodziewać:

arabscy szejkowie, prezesi korporacji przemysłowych, afrykańscy
dyktatorzy, malwersanci z Iowy, bogate wdowy i kształtne młode kobiety ze
sztucznie powiększonymi piersiami. Tu i ówdzie normalny człowiek. No i
oczywiście od czasu do czasu jakaś szumowina, taka jak ja.

Zasięgnąwszy języka w informacji, skierowałem kroki do biura

zatrudnienia. Spotkałem tam młodą gwiazdkę z Hollywood, która czekała,
aż ktoś ją odkryje. Pomyślałem, że to mało prawdopodobne, by ktoś ją
odkrył w takim miejscu, gdy wręcza formularze podań o pracę we wnętrzu
tej ogromnej bryły ze stali i szkła, ale z drugiej strony, jeśli ją znalazłem,
mogą ją też znaleźć inni.

- Czekałem na ciebie przez całe życie - powiedziałem i obdarzyłem

ją swoim najbardziej olśniewającym uśmiechem.

Podniosła głowę na tyle, by widzieć mnie przez równo obciętą

grzywkę, kiedy wręczała mi formularz podania o pracę. Poprosiła o moje
prawo jazdy. Podałem je, a ona zrobiła jego kopię na stojącej za nią
maszynie, dając mi wspaniały widok swoich pleców.

- My też na pana czekaliśmy, panie Winston - powiedziała, oddając

mi je. - Niestety, gabinety zarządu są akurat w pełni obsadzone, chociaż w
tej gorączkowej epoce nigdy nie wiadomo, czy nie zwolni się jakieś miejsce.
Jeśli będzie pan uprzejmy usiąść i wypełnić formularz, zadzwonimy do
pana, kiedy będziemy potrzebowali nowego wiceprezesa.

Znowu posłałem jej olśniewający uśmiech i usiadłem na wskazanym

miejscu.

ROZDZIAŁ 23

- Nazywam się Michaił Gonczarow - powiedział wolno Rosjanin.

Siedział z Callie na osłoniętej werandzie letniego domu Graftonów.

Wokół rozrzucone były strony gazet. Callie tłumaczyła dla archiwisty
wiadomości, starając się go czymś zainteresować... czymkolwiek.

Jego oświadczenie odebrało jej mowę. Złożyła dział gazety, który

właśnie czytała, i położyła na kolanach, a potem siedziała, przyglądając się
mu i czekając, aż powie coś więcej. Po długiej przerwie rzekł:

- Jestem emerytowanym pracownikiem FSB.

- Jest pan żonaty? - zapytała.

Musiał się nad tym zastanowić. Beznamiętny, łagodny wyraz jego

twarzy powoli się zmieniał.

- Bronia! Nie żyje! Zabili ją!

Spojrzał na swoje ręce, rozejrzał się po werandzie, jakby widział ją

po raz pierwszy.

- Zawsze chciała mieć dzieci, ale nigdy się ich nie doczekaliśmy.

Teraz odeszła... Życie przecieka powoli, jak piasek między palcami.
Pewnego dnia nic już nie zostaje.

- Przykro mi - powiedziała Callie.

- Tak. Przykro. - Przestał się rozglądać i wydawało się, że zagłębił

wzrok w swoje wnętrze. Zgarbił się, a broda opadła mu na pierś.

Jake Grafton pojechał ze mną odebrać furgonetkę. Była rzeczywiście

gotowa, pierwszorzędnie przemalowana, z fachowo zrobionymi napisami z
obu stron. Również nowojorskie tablice rejestracyjne firmy prowadzącej
działalność gospodarczą ładnie się prezentowały.

- Dużo kłopotów będę miał z tymi tablicami? - zapytałem grubasa.

Wyjął z ust niedopałek cygara i splunął na beton.

- To zależy, jak długo chcesz tym jeździć - powiedział. -

Ciężarówka, z której są zdjęte, miała wypadek. Jest w warsztacie na
Brooklynie do naprawy i malowania. Postoi tam jeszcze z dziesięć dni.
Kiedy stamtąd wyjedzie, ktoś pewnie zacznie wrzeszczeć.

- Wystarczy - rzekłem, kiwając głową.

Wcześniej tego popołudnia złożyłem wizytę w banku, w którym

mieliśmy z Williem konto firmowe, i wypłaciłem trochę gotówki. Potem
pojechałem z Graftonem do Williego, zostawiłem mu pięć stów i
podrzuciłem sześciopak.

Przedstawiłem go Graftonowi, Williemu podałem tylko nazwisko

admirała.

- Dziś rano zdjęli mi większość szwów - rzekł Willie. - Swędziało

diabelstwo jak cholera.

- To dobrze - powiedziałem. - Teraz potrzebujesz tylko paru tatuaży,

żeby zakryć blizny.

- Mam dosyć igieł, Tommy. Jeszcze trochę i będą mnie musieli

przytrzymywać.

- Jak myślisz, mógłbyś mi trochę pomóc w przyszłym tygodniu? W

Nowym Jorku. Potrzebuję kogoś, kto jest dobrze zorganizowany.

- Pomóc w czym? - zapytał, przyglądając się Graftonowi. W

dżinsach i T-shircie admirał nie wyglądał na gliniarza, ale Willie był

ostrożnym facetem.

- W monitorowaniu paru pluskiew w hotelu. Mam gościa do

pomocy, ale nie wiem, czy mogę mu ufać.

- Nigdy nie rób niczego z ludźmi, którym nie ufasz. Zupełnie

niczego. Nawet nie trzymaj się koło nich. Ile razy mam ci to mówić?

- Dlatego pytam. Myślisz, że możesz to zrobić?

- Dopóki nie trzeba dźwigać ciężarów ani rżnąć się bez umiaru, to

pewnie mogę trochę pomóc. Jestem sztywny i obolały jak chory kutas, ale
mózg pracuje. Ale coś ci powiem... tobie też, Grafton... nie chcę wracać do
pierdla. Jak coś pójdzie nie tak, nigdy o was nie słyszałem. Będą musieli
spalić Waszyngton i przesiać popiół, żeby mnie znaleźć.

- Przeżyję to.

- I do nikogo nie chcę strzelać.

- Wpadnę w weekend i zobaczę, jak się czujesz. Wtedy o tym

pogadamy.

- Bez urazy, koleś - powiedział Willie do Graftona i skupił wzrok na

mnie. - Jak wrócisz, bądź sam.

- Jasne. Trzymaj się.

W warsztacie sprawdziłem lakier i wszedłem do furgonetki

zinwentaryzować jej zawartość. Grubas stał na zewnątrz z Jakiem
Graftonem, który nie miał nic do powiedzenia. Widziałem ich w lusterkach
wstecznych. Tylko stali, grubas żuł cygaro, a Grafton wyglądał jak człowiek
czekający na autobus.

Uważnie sprawdzałem wyposażenie. Nawet jeśli facet, który

prowadził tę dziuplę, niczego nie ukradł, ludzie, którzy u niego pracowali,
mogli nie być tak uczciwi. Wydawało się, że wszystko jest w takim stanie,
jak to zostawiłem. Potem trafiłem szóstkę - znalazłem tuzin pluskiew w
pudełeczku pod komputerem. Taak, mogłem je wykorzystać.

Graftona trudno było rozgryźć. Owszem, w przeszłości, kiedy był

admirałem w służbie czynnej, pracowałem dla niego parę razy. Chociaż był
opalony i dosyć szczupły jak na mężczyznę w jego wieku, nie wyglądał na
nikogo wyjątkowego. Ale był wyjątkowy. Ludzie, którzy znali go najlepiej,
tacy jak Ropuch Tarkington i Rita Moravia, ręczyli za niego.

Od chwili, kiedy znalazł mnie, gdy obozowałem w jego domu na

plaży, prawie stale był przy telefonie. Nie sądziłem, że rozmawia ze swoim
maklerem. Oczywiście byłem ciekaw. Byłoby miło, gdyby podzielił się ze
mną jakimiś informacjami.

Kiedy wyszedłem z wozu, wyjąłem z kieszeni zwitek banknotów i

odliczyłem dwadzieścia stówek, czyli wszystko, co w nim było, do ręki
grubasa.

- Robić z tobą interes to przyjemność - powiedział, wkładając

pieniądze do kieszeni. Upuścił na moją wyciągniętą dłoń kluczyk od
furgonetki. - Jak tam Willie?

- Dziś rano zdjęto mu szwy. Mówi, że swędziało jak diabli.

Grubas zachichotał.

- Pozdrów go ode mnie - powiedział i wszedł do biura.

Wskoczyłem do furgonetki i wycofałem ją z warsztatu. Grafton

pojechał za mną do Delaware swoim samochodem.

Może powinienem poprosić admirała o informacje - o jakiś cynk. Po

tej myśli pojawiła się od razu następna - zakładałem, że wie więcej niż ja.
Ale czy tak było? Na pewno wiedział, że nie zamordowałem tych ludzi w
tajnym ośrodku w Greenbrier. Na pewno?

A w ogóle dlaczego mi pomagał?

Jake Grafton jechał jakieś sto metrów za Carmellinim, trzymając się

w takiej odległości, by nie stracić go z oczu, kiedy zadzwoniła jego nowa
komórka.

- Cześć.

- Cześć. - Sarah Houston. - Jestem w robocie przyparta do muru.

Mam pracować z szyfrantami, a prawie cały czas siedzę przy moim
komputerze. - Jake dobrze wiedział, nad czym siedzi przy tym komputerze...
szpieguje Della Roystona i stara się dowiedzieć, co mówi zainteresowanym
agencjom rządowym o polowaniu na uciekiniera z Rosji i mnożących się
trupach. - Wyczerpała mi się możliwość wykręcania się.

- W sobotę rano Tommy odbierze cię z twojego mieszkania. Spakuj

się na parę dni. Weź ze sobą laptop.

- O Boże. Wiesz, że go nie cierpię.

- Nie rozumiem dlaczego. Jest całkiem bystry, mieści się w środku

krzywej dzwonowej wyglądu, kąpie się codziennie. Zdaje się, że wszystkie
inne dziewczyny w mieście lgną do niego.

- Właśnie dlatego.

- Potrzebujemy twojej pomocy. Będzie tam pojutrze. Jadąc dalej,

Jake uśmiechnął się do siebie. A więc Carmellini podoba się Sarah. Kto by
się spodziewał?

Kiedy wróciliśmy do domu na plaży, na niebie zostało niewiele

światła. Nad naszymi głowami wisiały gęste chmury, które kłębił silny
wiatr. Nie byłem głodny, ale Callie zaproponowała mi piwo.
Podziękowałem i wziąłem je na werandę. Gonczarow był już na górze,
przypuszczałem, że w łóżku, ale wątpiłem, by spał. Ten człowiek walczył ze
zbyt wieloma demonami.

Leżała tam wciąż sterta niedzielnych gazet, a ponieważ ich nie

czytałem, wziąłem najnowszą i włączyłem światło. Przejrzawszy notowania
drużyn bejsbolowych i przeczytawszy o najnowszej imprezie turystycznej,
zerknąłem na wiadomości polityczne.

Normalnie nie czytam artykułów o polityce. Może to oznaka

marnego wykształcenia, ale dysponuję tylko jednym, mizernym głosem i
mam tylko jeden żołądek, więc sypiam lepiej, nie wiedząc, co robią na co
dzień wybrańcy narodu. Jeśli człowiek unika telewizji, tak jak ja, to
zdumiewająco łatwo jest ich ignorować.

Wiadomością dnia była możliwość zgłoszenia kobiety jako

kandydata na stanowisko wiceprezydenta. Wśród pięciu kobiet, których
kandydatury eksperci uważali za najbardziej prawdopodobne, były trzy
członkinie senatu i dwie sprawujące urząd gubernatora, poświęcono im
wiele miejsca.

Przewróciwszy stronę, zatrzymałem się, żeby przeczytać szpaltę

Jacka Yocke’a. Poznałem go jakiś rok temu w domu Graftona i zrobił na
mnie wrażenie przyzwoitego faceta. On miał inne spojrzenie na kwestię
kobiety kandydującej na urząd wiceprezydenta. Według nie nazwanych
źródeł Yocke’a - co jest dziennikarskim eufemizmem na określenie plotki -
prezydent rozważał możliwość nominowania na to stanowisko swojej żony,
Zooey Sonnenberg.

O kurde! Gdyby do tego doszło, to dopiero byłaby wiadomość. Nie

największe wydarzenie od chwili zmartwychwstania, ale blisko tego.
Sonnenberg, która nie używała nazwiska męża, sama była politykiem, i to
kontrowersyjnym. Kiedy była młoda, wykorzystała swoją pozycję

potomkini znanej i bogatej rodziny dla zrobienia furory w ruchu
antywojennym w szczytowym okresie protestów przeciwko zaangażowaniu
Ameryki w Wietnamie. Od tamtej pory głosiła lewicowe hasła, chociaż po
wyborze męża na kierowcę tego autobusu złagodziła swoje stanowisko.
Według Yocke’a.

Dalej przechodził do analizy politycznej chemii. Największe

poparcie miał prezydent w konserwatywnym skrzydle partii. Wedle teorii
Yocke’a, Zooey umocniłaby jego pozycję wśród liberałów. Ukradłaby nawet
głosy kobiet z partii przeciwnej, co byłoby nirwaną dla polityka. Jack Yocke
twierdził, że Zooey Sonnenberg na liście wyborczej byłaby tym, co
zaordynowałby lekarz prezydentowi na ponowny wybór.

Rzuciłem gazetę i zgasiłem światło, zastanawiając się, skąd Yocke

wytrzasnął tę plotkę.

Krajowi od dawna należała się kobieta wiceprezydent, ale Zooey

Sonnenberg? Pierwsza dama? Żona prezydenta?

Po chwili przysiadł się do mnie w ciemności Grafton.

- Callie mówi, że Gonczarow odzyskał pamięć.

- Bogu dzięki - szepnąłem gorąco. - Co powiedział? - zapytałem

głośniej.

- Nie pytała go o notatki. Uważała, że jeszcze nie pora.

Wypiłem łyk piwa, by ukryć rozczarowanie. Zobaczyłem błysk jego

zębów w mroku, kiedy uśmiechnął się do mnie szeroko.

- To się uda, Tommy. Dopadniemy tych ludzi.

- Jak?

- Zobaczysz. Tylko załóż pluskwy w tym hotelu. W drodze do

Nowego Jorku zajedź do Sarah Houston i zabierz ją ze sobą. Niewiele nam
pomoże, jeśli zostanie w swoim biurze.

- Muszę jutro pojechać do Waszyngtonu - powiedziałem - poczynić

pewne przygotowania. Pewnie zanocuję u Williego Varnera i następnego
ranka wyruszę do Nowego Jorku. Myśli pan, że powinienem poprosić Joego
Billy’ego Dunna o pomoc?

- Obawiasz się, że się kontaktuje z ludźmi z Langley?

- Tak.

- Jak dochodzisz do wniosku, że danej osobie można zaufać?

Wziąłem głęboki oddech, zastanawiając się nad odpowiedzią na to

pytanie. Przez lata popełniłem dosyć błędów. Natychmiast przypomniała mi
się Kelly Erlanger.

- Myślę, że czuję to instynktownie.

- Ile osób potrzebujesz do pomocy?

- Jedną lub dwie. Willie może obsługiwać spust w furgonetce. Mogę

go tego nauczyć w pół godziny.

- Kogo byś mógł wykorzystać, gdybyś zrezygnował z Dunna?

- Jest taka para, która w przeszłości pomogła mi w paru sprawach.

Mężczyzna i kobieta, którzy prowadzą mały zakład elektrotechniczny. Scout
i Arlene.

- Są uczciwi?

- Arlene była kokainistką. Pracowała jako dziwka na rogu, by mieć

kasę na swój nałóg. Ale wyszła z tego, co ją stawia całkiem wysoko na
mojej liście. Scout jest złodziejem. Podesłał mi ich Willie parę lat temu,
mówił, że to dobrzy ludzie. Potrafię zrozumieć takiego faceta jak Scout,
może dlatego, że jest tak bardzo do mnie podobny. Wiem, kiedy może ulec
pokusie, a kiedy nie. I myśli, że go zabiję, jeśli mnie zawiedzie.

- Dunn tak nie uważa, co?

- Hmm, może uważa - powiedziałem, myśląc o jego reakcji na

rewolwer, którego lufę wepchnąłem mu w usta. - Z drugiej strony, może
myśleć, że może mnie zabić pierwszy. Rzecz w tym, że nie wiem, z kim on
gada, co naprawdę myśli, czy można go kupić.

- A ciebie można kupić? - zapytał Grafton.

- Do diabła, tak. Ale trzeba mieć kupę szmalu. Bez względu na to,

kim jestem, nie jestem tani.

Admirał zachichotał. Po chwili ciągnął dalej:

- Dunn rozmawiał z szefem waszego wydziału. To porządny

człowiek. Uważam, że możesz go bezpiecznie wziąć ze sobą, ale gdybym
był na twoim miejscu, zachowałbym tę rozmowę dla siebie.

- Dobra.

Grafton dokończył swoje piwo w milczeniu. Pomyślałem, żeby go

poprosić, by był ze mną szczery, powiedział mi o wszystkim, ale
stchórzyłem.

- Dobranoc, Tommy - rzekł, podniósł się z fotela i wszedł do domu.

Chwilę potem usłyszałem, jak wchodzi z Callie na górę.

Może po prostu nie chciałem wiedzieć. Może chciałem myśleć, że

ktoś mądrzejszy ode mnie wie, gdzie są asy i króle. Może powinienem po
prostu napisać list do Drogiej Abby. Pewnie poradziłaby mi, żebym sobie
zbadał głowę.

Zrzuciłem buty i wyciągnąłem się na kanapie na werandzie.

Przykryłem się kocem, bo wieczór był chłodny.

Wiatr walił o dom i pomyślałem, że niedługo zacznie padać. Będzie

dobra noc na spanie. Przez chwilę myślałem o Kelly Erlanger,
zastanawiałem się, czy jeszcze żyje. Myślenie o niej było stratą czasu,
zacząłem więc myśleć o Annie Modin i zasnąłem.

ROZDZIAŁ 24

W środku nocy coś wyrwało mnie ze snu. Leżałem bez ruchu i

słuchałem. Wiatr siekł deszczem o dom i wdmuchiwał gęste krople przez
siatkę na werandę. Byłem mokry, czułem mgiełkę rozpryskanych kropli na
twarzy. Ale nie to mnie obudziło.

Świecące wskazówki mojego zegarka pokazywały kilka minut po

drugiej. Odwróciłem głowę, by widzieć ulicę przez siatkę osłaniającą
werandę. Przez aureolę otaczającą latarnię uliczną zacinał deszcz, ale nikogo
nie widziałem. Zaparkowane pojazdy zdawały się stać tak samo jak przed
moim zaśnięciem.

Co mnie obudziło?

Wtedy usłyszałem przebijający się przez niskie zawodzenie wiatru

dźwięk, jakby coś się wlokło, skrobało o...

Pod poduszką miałem tego colta 1911. Zacisnąłem palce na jego

kolbie, machinalnie sprawdziłem, czy kurek jest odciągnięty, a broń
zabezpieczona.

Powoli, bardzo powoli, zsunąłem koc z nóg.

Znowu ten dźwięk! Brzmiał, jakby coś ocierało się o dom.

I ktoś jęczał.

Zsunąłem się z kanapy i przemknąłem schylony za krzesłami do

miejsca, skąd widziałem ścieżkę do domu.

Zastygłem w bezruchu, zamieniając się cały w słuch.

Znowu drapanie i cichy jęk. Dokładnie pode mną.

Był to człowiek. Leżał na ziemi, przyciśnięty do ściany domu. W

każdym razie był nieco podobny do człowieka.

Aha, był w stroju ghillie. Jeden ze zjadaczy węży Graftona,

strzegących domu.

Z rewolwerem w ręku wśliznąłem się do środka i odsunąłem zasuwę

drzwi frontowych. Otworzyłem je najwolniej jak mogłem, cały czas nisko
pochylony. Wziąłem głęboki oddech, po czym wysunąłem się na zewnątrz,
ciągle pochylony.

W parę sekund byłem nad jęczącym mężczyzną. Zgubił gdzieś

nakrycie głowy. Był biały, miał krótko przystrzyżone włosy. Żadnego
zbędnego tłuszczu, same mięśnie. Oczy miał zamknięte, ale jeszcze
oddychał. Szmaty i wstążki jego stroju ghillie były mokre od deszczu. Ale z
prawej strony z tyłu, obok nerki, była duża, ciemna plama.

Pochyliłem się, starając się coś dojrzeć w mdłym świetle. Krew.

Wydawało się, że to plamy krwi. Wyciągnąłem rękę, starając się
zorientować, gdzie został raniony. Jęknął, kiedy go dotknąłem, i
bezskutecznie starał się odsunąć moją rękę.

Rozerwałem obiema dłońmi strój ghillie, starając się znaleźć ranę.

Został postrzelony. Co najmniej dwukrotnie. Prawdopodobnie w

swojej kryjówce.

Napastnik pewnie wciąż tam był... właśnie teraz!

W kieszeni miałem komórkę. Światło było zbyt słabe, bym mógł

odczytać cyfry. Chwyciłem rannego, zarzuciłem go sobie na plecy,
wniosłem do domu, położyłem na kanapie i pobiegłem na górę, do pokoju
Graftona.

Jake i Callie obudzili się, kiedy wpadłem.

- Facet strzegący domu został postrzelony. Leży na dole, na kanapie.

Wybiegłem, biorąc po trzy stopnie naraz, na poły oczekując, że

spotkam potencjalnego zabójcę w salonie. Z pewnością nic nie mogło go
powstrzymać przed wejściem przez otwarte drzwi.

Nic. Salon, kuchnia i weranda były puste.

Zatrzymałem się w salonie, żeby się zastanowić. Krycie się w domu i

wezwanie policji nie wchodziło w rachubę, jeśli nie chcieliśmy skończyć jak
ci ludzie w tajnym ośrodku w Greenbrier. Dziś w nocy był na warcie tylko
jeden człowiek - a napastnik o tym nie wiedział.

Tylne wyjście było w kuchni i prowadziło do prysznica na zewnątrz,

otoczonego płotem z wysokich na dwa i pół metra desek.

Człowiek z nożem mógł po prostu przeciąć siatkę na werandzie i

wejść przez dziurę. Mógł też czekać, aż wyjdziemy. Istniało duże
prawdopodobieństwo, że zabójca wciąż tam jest. Jego celem musiał być
Michaił Gonczarow, ale nie wiedział, ilu jest strażników. To była moja
przewaga.

Wyszedłem tylnymi drzwiami, niemal się spodziewając, że w każdej

chwili zatrzyma mnie kula.

Chłostał mnie deszcz. Wiatr był gorszy, niż myślałem. Trzęsły mi się

ręce, a oddychałem z prędkością mili na minutę.

Nie wiedziałem nawet, gdzie była kryjówka rannego. Ani gdzie jest

myśliwy. A może tam był i czekał, aż ktoś wyjdzie się rozejrzeć.

Przeczołgałem się po mokrym piasku wokół domu i zatrzymałem

pod werandą, skąd widziałem ulicę.

Musisz myśleć o tym logicznie, Tommy, napominałem się. Myśliwy

odkrył zjadacza węży i postrzelił go, ale nie wiedział, ilu jest strażników.
Zresztą nawet gdyby wiedział, to nie miał pojęcia, gdzie są pozostali. Nie
mógł podejść do domu, dopóki ich nie znajdzie i nie wyeliminuje. Tak więc
był w jakimś miejscu, skąd mógł obserwować i czekać, aż ktoś się ukaże.

Zlustrowałem wzrokiem domy, które widziałem po przeciwnej -

północnej - stronie ulicy, przyjrzałem się badawczo samochodom, starałem
się przypomnieć sobie, jak wyglądały domy po tej - południowej - stronie.
Większość zbudowana była na palach i miała jakiegoś rodzaju osłonę
między podłogą i ziemią, by nie właziły tam zwierzaki. Myśliwy mógł się
czaić pod każdym z nich, jeśli znalazł albo zrobił dziurę w tej osłonie.

Z wyjątkiem domu po południowej stronie ulicy, stojącego najbliżej

plaży. Został zbudowany za daleko, na wydmie, i cofająca się plaża wymyła
spod niego wydmę. Stał teraz opuszczony, z podłogą co najmniej trzy metry
nad ziemią. Jeszcze parę zim albo huragan i dokona żywota, rozpadnie się.

Tam, pomyślałem. W tym domu albo pod nim. Mógł stamtąd

widzieć podwórko przed domem Graftona, ścieżkę i wszystko, co się działo
na ulicy. Mógł się przyglądać, jak ranny pełznie do Graftona. Gdybym był
na jego miejscu, czekałbym tam.

Wiatr niósł fale deszczu. Byłem już przemoknięty, oblepiony

piaskiem... i bosy. Zapomniałem włożyć buty.

Jeszcze przez chwilę przyglądałem się strugom deszczu w świetle

latarni, omiatałem wzrokiem wszystko, co mogłem dojrzeć. Zgoda,
odwlekałem to, co nieuniknione, starając się wykrzesać z siebie więcej
odwagi. Ten człowiek w środku potrzebował pomocy medycznej, a jedynym
sposobem zapewnienia mu jej było wezwanie pogotowia albo zabranie go
do szpitala. Przy czającym się gdzieś na zewnątrz zabójcy żadna z tych

możliwości nie przedstawiała się dobrze.

Wziąłem głęboki oddech, po czym pomknąłem naprzód, okrążyłem

koniec płotu i wbiegłem do ogrodu następnego domu na wschód. Kiedy
byłem zupełnie schowany przed widokiem z tego domu na końcu ulicy,
zwolniłem, podszedłem do następnego płotu i przygotowałem się do
ponownego biegu.

Jeśli był w tym chylącym się ku upadkowi domu albo pod nim,

musiał widzieć, jak śmigam wokół płotu Graftona. Teraz mógł być gotowy.

Pobiegłem. Szybko.

Udało się. Waliło mi serce. Kiedy okrążyłem tył tego budynku,

doszedłem do wniosku, że do trzech razy sztuka - teraz mnie kropnie. Byłem
zaledwie osiemdziesiąt metrów od miejsca, w którym mógł się kryć.

Osłonięty tymi dwoma domami wspiąłem się na płot i opadłem po

jego drugiej stronie. Wbiłem sobie tonę drzazg w ręce i rozerwałem spodnie.
Przekradłem się za róg domu i powtórzyłem sztuczkę z płotem. Teraz
między mną a tą ruderą był już tylko jeden dom.

Słyszałem psa szczekającego w domu obok. Świetnie. Sądząc po

szczekaniu, był to mały pies, ujadacz. Jeśli ja go słyszałem, słyszał go też
myśliwy.

O kurde.

Miałem tylko nadzieję, że właściciel nie zadzwoni na policję i nie

zgłosi, że koło domu kręci się jakiś podejrzany osobnik. Radiowóz na ulicy
był ostatnią rzeczą, jakiej chciałem.

Podciągnąłem się obiema rękami na szczyt płotu i przerzuciłem ciało

na drugą stronę. Słyszałem, jak coś bzyknęło mi koło głowy. Cholernie
dobrze wiedziałem, co to było, więc odskoczyłem od płotu, jakby był pod
napięciem tysiąca wolt. Pocisk. Strzelił do mnie z jakiejś broni z tłumikiem.

Nie czekałem. Obiegłem płot i puściłem się sprintem przed frontem

sąsiedniego budynku, naśladując najlepiej jak potrafiłem biegnącego
zygzakiem pomocnika, kiedy przemknęły obok mnie jak wściekłe pszczoły
jeszcze dwa pociski. Biegłem dalej przez piasek ku ciężkiej bryle rudery, a
deszcz siekł mnie po twarzy.

Wystrzelił jeszcze raz i zobaczyłem błysk u wylotu lufy. Nie był

silny, nie jaśniejszy niż świetlik, ale to wystarczyło. Był w ruderze, na
piętrze.

Dałem pod nią nurka, przetoczyłem się po ziemi i zatrzymałem.

Dmuchnąłem na rewolwer, by usunąć piasek z przewodu iglicy.

Wchodząc do tego domu, popełnił błąd. Tkwił tam jak w pułapce.

Chyba żeby mnie zabił.

W pułapce, jeśli nie ma kumpla gdzieś na zewnątrz. Na tę myśl

napięły mi się wszystkie mięśnie.

W ciemnościach, w deszczu i wietrze nie widziałem niczego, co się

poruszało. Plaża zdawała się odbijać tę odrobinę światła i była pusta.

Przyjrzałem się budowli nade mną. Jak się tam dostał? Spodnia część

podłogi parteru znajdowała się jakieś trzy metry nad ziemią. Składała się
chyba z legarów, kabli i rur - w ciemności trudno było się zorientować.
Widziałem trzy wejścia: jedno z tarasu, drugie z tyłu i drzwi frontowe.
Problem polegał na tym, że schody prowadzące do tych wejść wisiały w
powietrzu, na wysokości co najmniej dwóch metrów. Musiał podskoczyć do
którychś z nich, podciągnąć się i wleźć. Dla mnie było to łatwe do zrobienia,
ale istniała pewna przeszkoda. Prawdopodobnie zastrzeliłby mnie, gdybym
tylko pojawił się w drzwiach.

Oczywiście nie chciałem podejmować takiego ryzyka.

I nie musiałem. Dopóki siedziałem pod domem, był w pułapce.

Gdyby wyszedł, zobaczyłbym go, zanim on dostrzegłby mnie. Na tym
polegała moja przewaga.

Musiałem tylko czekać.

Skuliłem się za jednym z filarów, który dawał mi nieco osłony przed

wiatrem i deszczem.

Powoli mijały minuty, a ja się trząsłem. Koszula i spodnie były

mokre i przylepiły mi się do ciała, a piasku miałem na sobie więcej niż
reklamująca strój do pływania modelka w „Sports Illustrated”. Stwierdziłem,
że piasek jest marnym materiałem ocieplającym.

Wystukałem na komórce numer Jake’a Graftona. Po trzech błędnych

połączeniach w końcu go dorwałem. Powiedziałem, gdzie jest zabójca i
gdzie jestem ja.

- Do rana nikogo tu nie ściągnę - oznajmił. - Możesz go tam

przytrzymać do tego czasu?

- Tak.

- Callie zawiezie tego żołnierza do szpitala - ciągnął Grafton. W

sytuacjach stresowych był najspokojniejszym człowiekiem, jakiego znałem.
Mówił takim tonem, jakby zamawiał śniadanie. - Wsadzimy go do
samochodu i pojedzie z nim. Ja zostanę w domu z Gonczarowem.

- Myśli pan, że on zostanie w domu?

- Na Boga, lepiej, żeby został - wykrzyknął Grafton, potem

połączenie zostało przerwane. Włożyłem komórkę do kieszeni.

Pięć minut później zobaczyłem, jak wychodzą z domu, na pół niosąc

rannego. Umieścili go na tylnym siedzeniu samchodu Graftona, potem
admirał wrócił do domu, a Callie odjechała. Ucieszyłem się na ten widok.
Każdy, kto by szedł do tego domu, stanąłby twarzą w twarz z twardym
facetem uzbrojonym w MP5.

Noc mijała wolno, przeraźliwie wolno. Trząsłem się, telepałem,

słuchałem wiatru... I czekałem.

Czekanie jest cholernie ciężkie. Nie możesz się odprężyć, musisz

pozostawać w gotowości. W każdej chwili możesz się znaleźć w sytuacji
walki o życie. Trudno jednak długo trwać w napięciu. W miarę upływu
czasu czujesz, jak gotowość powoli z ciebie wycieka.

Minęło pół godziny, potem drugie. Chyba nigdy jeszcze czas tak mi

się nie dłużył. Parę razy miałem wrażenie, że słyszę jakiś hałas na górze, ale
może tylko mi się wydawało. Łomotanie wiatru i bębnienie deszczu
sprawiały, że trudno było się zorientować.

Noc się ciągnęła, a ja siedziałem, dygocąc. Zacinające poziomo

strugi deszczu zaczęły po pewnym czasie sprawiać mi ból, ale robiłem
wszystko, żeby się przed nimi zasłonić. Myślałem, o czym się tylko dało,
żeby nie zasnąć i zachować czujność - o kobietach, minionych
nieszczęśliwych wypadkach, o tym, co zrobiłem i żałowałem, i o tym, czego
żałowałem, że nie zrobiłem. Każdy powinien mieć listę spraw do
załatwienia przed śmiercią i ja ją miałem. Takich spraw jak zabicie
sukinsyna, który wysyłał zabójców, by kroili ludzi, zmuszając ich do
mówienia, i do rozwalania ich, by na zawsze zamilkli.

Kaznodzieje mówią, że nie powinno się myśleć o złych rzeczach, bo

psują duszę, korodują ją. Mogę powiedzieć tyle, że moje mnie nie
zagrzewały.

Akurat kiedy myślałem, że zbliżam się do granicy wytrzymałości,

prędkość wiatru osłabła. Ustał nawet deszcz. Walczyłem z sennością, która
zaczęła mnie ogarniać, kiedy przestałem dygotać.

Wiedziałem, że on wie, iż nadal tu jestem. Nie pytaj skąd, ale

wiedziałem, i to na pewno. On czekał na górze, a ja na dole.

Czekałem... na to, aż puszczą mu nerwy? Na to, że coś zrobi.

Cokolwiek.

Niebo zaczynało się przejaśniać na tyle, że widziałem ocean i

podstawę chmur, kiedy po zachodniej stronie domu coś upadło na piasek.
Usłyszałem uderzenie o ziemię, stłumione stuknięcie. Postawiło mnie w stan
najwyższego pogotowia. Przekręciłem się i wyciągnąłem na piasku z
gotowym do strzału rewolwerem w wyciągniętej ręce. Nie mogłem dojrzeć,
co to było, bo zasłaniały mi widok podtrzymujące dom pale. Było ich chyba
ze dwa tuziny.

To nie był odgłos padającego człowieka - czułem to.

Niewystarczająco głośny. Ale wobec tego co to było?

Nie byłem na tyle głupi, by podczołgać się bliżej i sprawdzić. A

może nie byłem aż tak ciekawy. Wiedziałem, że jeśli będę czekał, dojdę do
strzału.

Tykały sekundy. Odwracałem głowę do tyłu i do przodu, ale nie

widziałem żadnego ruchu.

Minęła minuta. Dwie. Trzy. Niebo wydawało się jaśniejsze.

Poczułem, jakby ktoś dźgnął mnie w plecy rozżarzonym prętem. Ten

wstrząs wydobył z mojego gardła stęknięcie. Towarzyszyło temu ciche plut,
ale może raczej sobie to wyobraziłem, niż usłyszałem. Instynktownie
wiedziałem, że oberwałem.

Przekręciłem się z pistoletem w obu rękach. Odciągnąłem kciukiem

bezpiecznik, lustrując wzrokiem teren.

Jeszcze jeden dźwięk, tym razem głośniejszy, i koło mojego ucha

przeleciała rozzłoszczona pszczoła.

Wtedy go zobaczyłem, na schodach z tarasu, po stronie domu

zwróconej ku plaży. Jeszcze żyłem tylko dlatego, że leżał na tarasie i strzelał
do mnie z góry. Widziałem tylko ciemną plamę w miejscu, gdzie jego głowa
i ramiona zasłaniały jaśniejszą szarość nieba.

Z pośpiechu zerwałem mój pierwszy strzał, który wydał się nie taki

głośny, jak moim zdaniem powinien być. Uspokoiłem się i zacząłem walić
do niego tak szybko, jak mogłem zgrać w tym marnym świetle muszkę ze
szczerbinką.

Może do mnie jeszcze strzelił i nie usłyszałem tego - nie wiem - ale

po moim czwartym czy piątym strzale stracił broń. Wypadła mu z rąk.

Pozbierałem się i wstałem. Ruszyłem w jego stronę z wycelowanym

rewolwerem, gotowy do strzału.

Nie ruszał się.

Może nie powinienem był tego robić, ale z odległości jakichś dwu i

pół metra strzeliłem mu w szyję.

Karabin był nieduży, z tłumikiem na lufie. Podniosłem go,

wrzuciłem na taras i podciągnąłem się na najniższy stopień wiszących w
powietrzu schodów. Plecy piekły mnie jak ogniem. Czułem, że pocisk nie
tkwi we mnie, musiał rozorać mi plecy, nie naruszając kości.

Jednego byłem pewien - strzelec był rzeczywiście martwy. Martwy

jak głaz. Na stopniu, gdzie upadł, było od cholery krwi. Złapałem go za
stopy i starałem się wciągnąć do środka, usunąć z widoku spacerowiczów na
plaży. Ważył co najmniej tonę. Ponieważ plecy bolały mnie jak diabli i był

tak cholernie ciężki, udało mi się wciągnąć go tylko za drzwi.

Dom był ogołocony ze wszystkiego. Wyjąłem rewolwer i stałem,

nasłuchując. Słyszałem wiatr wpadający przez okna tej rudery, która nie
mogła mieć więcej niż dziesięć lat. Musieli ją właśnie skończyć, kiedy
sztormy wypłukały spod niej piach.

Ostrożnie przeszedłem przez cały dom. Ktoś zostawił w sypialni na

piętrze kupę śmieci - wyglądało, jakby tam obozował - ale byłem jedyną
żywą duszą w całym budynku.

Na dole przystanąłem, by się przyjrzeć zabitemu. W powieściach

bohater po zabiciu kogoś oddaje się zgłębianiu swojej duszy i introspekcji,
snuje głębokie myśli. Mnie nie przychodziła do głowy żadna głęboka
refleksja. Chciałem kopnąć tego sukinsyna, ale był martwy i uznałem, że nie
warto tracić kalorii.

Siedziałem na schodach, kiedy spod domu wyszedł Jake Grafton.

- Ilu ich tam było?

- Jeden. - Wskazałem kciukiem za siebie.

- Pomóż mi wejść na górę - powiedział i wyciągnął rękę. Pomogłem

Graftonowi przewrócić zabitego na plecy, żebyśmy mogli spojrzeć na jego
twarz.

- To ten zabójca z CIA, którego miał rzekomo wynająć Royston?

- Stu Vine? - Grafton przyglądał się badawczo błyszczącymi oczami

zwiotczałej twarzy. - Nie wiem. Przypuszczam, że to możliwe. Bez względu
na to, kim był, spieprzył sprawę. Nie powinien był załatwiać tego snajpera w
kryjówce. To był głupi błąd.

- Może pociągało go to wyzwanie.

Grafton się odwrócił i przyjrzał mojej twarzy.

- Może - przyznał. Podniósł karabin snajperski z tłumikiem. Był to

ruger z lunetą nastawną od 3 do 9. - Jeden z tych nowych kalibrów
siedemnaście - powiedział i położył broń na podłodze. - Strzela pociskami o
masie jednego grama, maciupkimi. Musiał planować strzały w głowę.

- I cichy. Pieprznął mi w plecy. Zbadał ranę.

- To tylko obcierka. Trochę krwawi.

- Odwrócił moją uwagę w inną stronę, a potem walnął mnie z tyłu.

Trafiłby lepiej, gdyby był inaczej ustawiony.

Staliśmy na wychodzącym na ocean tarasie, kiedy podjechał

policyjny jeep cherokee. Funkcjonariusz opuścił szybę.

- Hej, wy tam. Nie powinniście wchodzić do tego domu. Nie

widzieliście tablicy?

Prawdę mówiąc, nie widziałem. Zignorowałbym ją, gdybym

zobaczył, ale tego mu nie powiedziałem.

- No, dalej - powiedział policjant. - Ten dom jest przeznaczony do

rozbiórki. Złaźcie stamtąd, zanim się zawali razem z wami.

Zeskoczyłem, przodem do niego, żeby nie zobaczył krwi na mojej

koszuli albo rewolweru zatkniętego z tyłu za pasek. Grafton zgramolił się na
dół. Kiedy byliśmy już obaj na ziemi, policjant powiedział:

- Żebym was tu znowu nie przyłapał.

- Tak jest - odparł Grafton.

Zadowolony, że nas właściwie zrugał, policjant pojechał wzdłuż

plaży.

Wróciliśmy spacerkiem do Graftonów, gdzie admirał opatrzył mi

plecy jodyną i plastrami. Zużył ich co najmniej z pół tuzina. Kiedy mnie
oporządził, poszedł zadzwonić do paru przyjaciół, żeby powiedzieć im o

zwłokach. Po zakończeniu tych rozmów powiedział mi, że dziś po zmroku
przyjadą zabrać trupa.

Po tej wesołej wiadomości usiedliśmy na werandzie, żeby napić się

piwa, chociaż była dopiero szósta rano. Trochę później zadzwoniła Callie z
miejsca znajdującego się trzy kwartały dalej. Powiedział jej, że wybrzeże
jest czyste. Żołnierz, którego odstawiła do szpitala, miał dwie rany
postrzałowe, ale był na kroplówce, a jego stan był stabilny. Powiedziała
ludziom w szpitalu, że go nie zna, nie wie, kto go postrzelił ani gdzie.
Przyjechał policjant, spisał jej nazwisko i oznajmił, że później do niej
zadzwoni.

- Nie za dobrze nam idzie w tej wojnie - zauważyłem.

Admirał nie zaprzeczył. Zawsze taki był - pełen optymizmu,

udzielający wsparcia żołnierzom.

ROZDZIAŁ 25

Wjechaliśmy do Nowego Jorku przez Tunel Lincolna. Z Sarah

Houston, Williem Varnerem i Joem Billym Dunnem była to koszmarna
podróż. Willie siedział z tyłu i przez całą drogę opowiadał historie o
Tommym Carmellinim, popijając piwo. Houston siedziała obok mnie, na
fotelu pasażera. Skoro Willie rozpuścił jadaczkę, nie miała dużo do
powiedzenia, ale od czasu do czasu obrzucała mnie taksującym spojrzeniem.

Większość z opowieści Williego była kłamstwami - z powodów

nazbyt oczywistych, by je wymieniać, przekonałem się już dawno temu, że
im mniej mówię ludziom o moich sprawach, tym lepiej. Dla Williego nie
miało to znaczenia. Gadał o tym, co wiedział, czego się domyślał i plótł
zupełne bzdury, a wszystko tym samym tonem wszechwiedzącego
autorytetu. Słuchając go, można by pomyśleć, że jestem największym
desperado od czasów Williego Suttona. Nie było sejfu, którego bym nie
otworzył, ściany, na którą bym się nie wdrapał, człowieka, którego nie
mógłbym oszukać.

Przez całą drogę przez Delaware i New Jersey Joe Billy go

podpuszczał. Zbliżywszy się do Nowego Jorku, włączyłem radio, znalazłem
stację nadającą jazz i podkręciłem głośność, ale nawet wtedy słyszałem, jak
Willie opowiada głośno Dunnowi wszelkie kłamstwa, jakie przyszły mu do
tej porąbanej głowy.

W tunelu poczułem ulgę. Wyłączyłem radio i powiedziałem facetom

z tyłu, żeby się zamknęli. O dziwo, posłuchali mnie. Domyślam się, że
chcieli zobaczyć Nowy Jork.

Jak zwykle, ulice i aleje były zatłoczone. Co te miliony ludzi robią,

by zarobić na życie, jest jedną z nierozwiązanych tajemnic współczesnej
epoki, ale prawdą jest, że na nie zarabiają. Gnali gdzieś chodnikami i
przejściami dla pieszych jak chmara mrówek albo biblijna plaga szarańczy,
podczas gdy ciężarówki, taksówki i limuzyny blokowały ulice, trąbiąc,
pełznąc, rozlewając się jak gęste błoto płynące kanałem burzowym.

Okrążyliśmy Hiltona, wypatrując agentów i pojazdów Secret

Service. To prawda, prezydent nie miał się zatrzymać w tym hotelu, a
konwencja odbywała się w Javits Center, ale mimo to mogli tam dzisiaj być,
co skomplikowałoby nam życie. Nie dostrzegliśmy jednak nikogo ani
niczego niezwykłego.

Wysadziliśmy Sarah na rogu koło frontowego wejścia. Mogła robić

swoje wszędzie, gdzie była linia telefoniczna, ale Hilton miał szybkie
połączenie kablowe Internetem, więc dlaczego nie?

Odmaszerowała w pantoflach na wysokich obcasach i w

nowojorskim eleganckim kostiumie, z laptopem przewieszonym na pasku
przez ramię, ciągnąc walizkę na kółkach. Musiałem przyznać, że z
podniesioną głową i włosami falującymi na wietrze wyglądała naprawdę
atrakcyjnie. Trochę pokręcona, ale nie uważałem tego za dyskwalifikujące ją
upośledzenie, nie w tych czasach. A poza tym kim ja byłem, żeby ją za to
krytykować.

Fascynował mnie sposób, w jaki kołysała biodrami...

Facet za mną zatrąbił, zmieniło się światło. Joe Billy - teraz na fotelu

pasażera - pokazał mu palec, a potem ponownie okrążyliśmy ten kwartał. W

tym tłoku każde okrążenie zajmowało około dwunastu minut.

Byliśmy w połowie drugiego, kiedy zadzwoniła moja komórka.

- Weszłam - powiedziała Sarah. Znaczyło to, że się zameldowała i

została odprowadzona do swojego pokoju. Teraz była w sieci i włamała się
do głównego komputera Hiltona. Nie był to aż tak wielki wyczyn, jak sobie
być może wyobrażasz, bo w wolnym czasie spenetrowała w ośrodku NSA w
Fort Meade systemy ścian zaporowych oprogramowania Hiltona. Faktycznie
wczoraj dwukrotnie unieruchomiła hotelowy system kamer monitorujących,
za każdym razem na dziesięć sekund. - I siadł. - Miała na myśli, że system
znowu siadł i nie da się ponownie uruchomić, dopóki ona go nie ustawi.

- Dobrze. - Wcisnąłem guzik kończący połączenie i schowałem

telefon do kieszeni koszuli.

Tak naprawdę kręcenie się wokół hotelu było durnym zajęciem.

Skierowałem się w górę alei, do Central Park. Właśnie przejeżdżaliśmy
przez park, kiedy znowu zadzwonił telefon.

- Wezwali firmę naprawczą. Właśnie zadzwoniłam do tej firmy i

odwołałam wezwanie. Przyjedźcie za jakieś pół godziny.

- Dobrze.

Włożyłem z powrotem telefon do kieszeni i powiedziałem

chłopakom:

- Kolej na nas.

Dokładnie trzydzieści dwie minuty później wtoczyliśmy się wjazdem

dla samochodów dostawczych i zaparkowaliśmy obok dwóch ciężarówek
wyładowujących towar - jednej z żywnością, drugiej z alkoholem. Willie,
siedzący w tyle przy konsoli sterującej, zaczął po raz ostatni sprawdzać
nasze pluskwy. Joe Billy i ja chwyciliśmy narzędzia i wysiedliśmy,
zamykając furgonetkę na klucz.

- Serwis systemu monitorującego - powiedziałem strażnikowi. -

Dostaliśmy niedawno pilne wezwanie i jesteśmy.

- O kurde! Ale jesteście szybcy. Kazali mi umieścić was na liście

piętnaście minut temu.

- Mieliśmy zlecenie niedaleko stąd. To nie powinno długo potrwać.

Klient nasz pan. Mieliśmy to hasło wyszyte na naszych koszulach, tuż pod
nazwą firmy. Zrobiono mi je wczoraj, w zakładzie na przedmieściu
Waszyngtonu szyjącym koszule na zamówienie.

- Słyszałem już tę gadkę - powiedział strażnik znużonym głosem,

podsuwając nam podkładkę z kartką papieru, żebyśmy się wpisali.
Podpisałem się jako Andy Jackson Jr, a Joe Billy jako Henry Clay. Strażnik
zerknął na formularz, wręczył nam przepustki dla gości, żebyśmy przypięli
je do kieszeni koszul i powiedział, jak trafić do centrum obsługi systemu
monitorującego.

Było to pomieszczenie bez okien, głęboko w trzewiach hotelu.

Dwoje umundurowanych strażników na służbie ucieszyło się na nasz widok,
szczególnie kobieta, która z zainteresowaniem przyjrzała się Joemu
Billy’emu. Była niska i przysadzista i mówiła z brooklyńskim akcentem,
wyjaśniając nam, jak wysiadły wszystkie naraz połączenia z kamerami.
Natomiast komputer zdawał się działać prawidłowo.

Joe Billy pokiwał mądrze głową i zaczął sprawdzać kable

prowadzące do maszyn i połączenia. Ja sprawdziłem zestaw monitorów,
przejrzałem wszystkie połączenia, upewniłem się, że cały sprzęt ma
zasilanie. Oczywiście, to wszystko było na pokaz. Przydało się to, że Joe
Billy faktycznie przeszedł kurs obsługi systemów monitorujących - prawdę

mówiąc, skończył go zaledwie przed tygodniem. Rzucił dość fachowych
wyrażeń, by przekonać strażników, że istotnie znamy się na rzeczy, jeśli
mieli jakieś wątpliwości.

Bawił się komputerem, a strażnicy i ja się przyglądaliśmy. Wyłączył

go, ponownie załadował, odbębnił całą procedurę. Strażniczka przysunęła
się do niego tak blisko, jak się odważyła. W końcu powiedział:

- Musi być jakiś problem w obwodzie kamer. Sprawdzisz to, Junior?

Juniorem byłem ja. Mówił to napis wyhaftowany na mojej koszuli.

Wychodząc z pokoju, szepnąłem do dziewczyny:

- Jest samotny.

Wróciłem do furgonetki po torebkę z pluskwami.

- Są gotowe - powiedział Willie. - Jak idzie?

- Bułka z masłem. - Faktycznie było to dla mnie rutynowe zadanie.

Tej wiosny założyłem podsłuch w czterech hotelach w Europie, stosując tę
samą metodę, chociaż z innym personelem.

- Przy okazji - dodałem - nie było mi przyjemnie, że przez całą drogę

z Waszyngtonu prowadziłeś rozmowę na mój temat.

- Podobasz się Sarah. Chłonęła każde słowo.

- Nie ściemniaj. Gadałeś do Dunna. Niedawno wsadziłem mu w usta

rewolwer i groziłem, że mu odstrzelę łeb. Przez te wszystkie twoje łgarstwa
pomyśli, że jestem jakimś kryminalistą.

- Za bardzo się przejmujesz tym, co myślą inni. Ludzie, którzy cię

znają tak jak ja, cieszą się z twojego towarzystwa.

- Zrób mi przysługę, Willie. Nikomu o mnie nie mów.

- Nawet Sarah?

- Ona też mnie nie lubi.

- Guzik prawda! Cała zamieniła się w słuch. Czasami, chłopcze,

myślę, że jesteś bardziej tępy niż wół.

Rzuciłem brzydkie słowo, wziąłem torbę z pluskwami i zamknąłem

drzwi furgonetki na klucz. Taa, pewnie. Sarah Houston - kobieta, która
powiedziała mi kiedyś, że jestem wieprzem.

Trzymanie gęby na kłódkę jest zapomnianą sztuką. Dawniej

myślałem, że Willie ją posiadł. Obrażenia, które odniósł, podziałały mu na
mózg. Nie zaskoczyłby mnie, gdyby oznajmił, że żeni się z pielęgniarką,
która opiekowała się nim w szpitalu.

Zacząłem od centrum obsługi systemu i sprawdzałem jedną po

drugiej kamery monitorujące. Oczywiście wszystkie były sprawne, ale
rozstawiałem drabinę, wchodziłem na nią, robiłem szybki przegląd
urządzenia, sprawdzając napięcie, kabel koncentryczny i tak dalej. Na każdą
kamerę wystarczyły dwie minuty. Wszystkie przesyłały obraz kablem
koncentrycznym do centrum obsługi. Nowe jednostki, instalowane w wielu
firmach handlowych i usługowych, transmitowały obraz w eterze, dzięki
czemu ściągnięcie go było śmiesznie proste. Zakładało się po prostu
odbiornik w zasięgu fal i dostrajało. Żeby podłączyć się do układowego
urządzenia dostarczającego obraz, wystarczyło tylko umieścić wokół kabla
koncentrycznego kołnierz z aparatem transmitującym, który przesyłał
sygnał. Dopóki nasz odbiornik - który znajdował się w pożyczonej od FBI
furgonetce - pozostawał w zasięgu sygnału, mogliśmy widzieć to, co
pokazywała każda kamera. Nie zakładałem tych kołnierzy na wszystkie
kamery, tylko na te, które umieszczone były w publicznych miejscach
hotelu.

Po podpięciu się do wybranych kamer w holu głównym i korytarzach

byłem gotów do złożenia wizyty na najwyższym piętrze, gdzie Dell Royston
zarezerwował luksusowy apartament. Zadzwoniłem na komórkę Billy’ego i
poprosiłem o przysłanie strażnika, żeby mi otworzył windę. Oczywiście
przysłał tę dziewczynę. Pomogła mi wnieść drabinę do windy służbowej i
uruchomiła ją kluczem uniwersalnym, a potem popędziła z powrotem do
centrum obsługi. Widocznie Joe Billy miał dosyć oleju w głowie, by z nią
poflirtowac i w ten sposób odciągnąć ją ode mnie. Nie chciałem mieć
publiczności. Pracowałem już w obecności widzów, ale zawsze musisz
wymyślić jakiś powód, by dostać się tam, gdzie nie powinieneś wchodzić, i
zakładanie pluskiew zabiera więcej czasu.

Założyłem przekaźniki na dwie kamery na ostatnim piętrze. W

kieszeni miałem kartę magnetyczną, którą mogłem otworzyć każde drzwi w
hotelu. W naszym warsztacie mieliśmy dekoder, zabrałem go ze sobą, a
Sarah dostarczyła kody, ale nie musiałem go użyć, bo akurat pokojówka
sprzątała apartament, do którego chciałem się dostać. Drzwi stały otworem.
Wmaszerowałem do środka, rozstawiłem drabinę i zacząłem zakładać
pluskwy.

Pokojówka była Portorykanką, a tak się składa, że mówię płynnie po

hiszpańsku - którego nauczyłem się dla potrzeb jednego z pierwszych zadań
przydzielonych mi przez CIA - więc pracując, cały czas gadałem. Jednak
miałem widownię.

Była autentycznie miłą młodą kobietą, w wieku dwudziestu paru lat,

i przebywała w Nowym Jorku dopiero od pół roku. Na imię miała Isabel.
Opowiedziała mi historię swojego życia, o chłopaku czekającym na nią w
San Juan, o nadziejach na przyszłość i marzeniach, podczas gdy
umieszczałem pluskwy w lampach, na meblach i za obrazami.

Pluskwy te działały na baterie i zawierały przekaźniki. By oszczędzić

baterie i uchronić je przed wykryciem za pomocą konwencjonalnego
sprzętu, można je było włączać i wyłączać przez radio. Niektóre z nich były
tak małe, że można je było umieścić na łebku szpilki. Miałem je wpięte w
wewnętrzną stronę kieszeni koszuli i przyczepiałem do górnej części zasłon
okiennych, tuż obok haczyków mocujących je do kółek na karniszach.

W pewnym momencie Isabel zapytała mnie, co robię. Powiedziałem,

że zakładam najnowsze środki odstraszające owady. Pokazałem jej jedną
pluskwę, z rodzaju tych, które zatopione są w mającej cztery cale
kwadratowe koszulce z przezroczystego plastiku. Umieściłem ją na blacie
komody i przycisnąłem, żeby nie można jej było przesunąć. W zwykłym
świetle była niewidzialna. Podczas gdy Isabel opowiadała mi o karaluchach
z San Juan, z których - jak wszyscy tamtejsi - była słusznie dumna,
założyłem drugą taką za wezgłowiem łóżka.

Po założeniu co najmniej sześciu pluskiew w każdym z pomieszczeń

apartamentu, w tym dwóch w każdej z łazienek, poprosiłem, by otworzyła
mi drzwi do sąsiednich apartamentów po obu stronach, żebym je też mógł
naszpikować mikrofonami. Żaden problem.

Trzymała się mnie, trajkocząc po hiszpańsku. Zapytałem ją o

zbliżającą się konwencję. Powiedziała mi, że hotel będzie pełen, całkowicie
pełen.

- Co myślisz o kobiecie na stanowisku wiceprezydenta? - zapytałem,

udając, że jestem Jackiem Yocke’em i zdobywam dane na temat jakiegoś
głębokiego tła wydarzeń.

- Poznałam ją, wiesz - poinformowała mnie uroczyście Isabel. -

Zooey. Podała mi rękę. - Wyciągnęła prawą dłoń, żebym mógł się jej

przyjrzeć. Patrząc na nią, nie zorientowałbyś się, że dotknęła ją dłoń
pomazańca. - To było w tym hotelu, trzy miesiące temu. Myślę, że zostanie
wiceprezydentem i następnym prezydentem.

- Głosowałabyś za nią?

- O tak. Jest bardzo dzielna. Promienieje światłem. Poprawi życie

wszystkich kobiet.

Podczas gdy ona gadała, ja zakładałem pluskwy.

Kiedy skończyłem dziesięć minut później, wciąż mówiła o polityce.

Naciskała na mnie, bym obiecał, że będę głosował na Zooey. Odmówiłem,
co sprawiło, że zaczęła się na mnie boczyć. Uśmiechając się i żałując, że
poruszyłem ten temat, podziękowałem jej, życzyłem szczęścia i zwiałem.

Czekając na windę służbową, zadzwoniłem z komórki do Sarah.

- Wszystko zrobione - zameldowałem.

- Joe Billy załatwił przepustkę dla furgonetki.

- Jakieś kłopoty?

- Nie. Dyrekcja martwi się, żeby w przyszłym tygodniu system

znowu nie nawalił. Powiedział im, że nie będziemy mogli przyjechać w
razie potrzeby, jeśli nie będziemy mieli przepustki na parking, więc mu dali.

- Świetnie. - Uzyskanie miejsca na zaparkowanie furgonetki podczas

konwencji było jednym z naszych najwyższych priorytetów. Obawiałem się,
że będziemy musieli ją ukraść albo podrobić, ponieważ krążyły słuchy, że
biuro ratusza, gdzie wydawano pozwolenia na parkowanie, było na tak
późnym etapie przygotowań do tego wydarzenia zasypane podaniami.

- Zgadnij, kto ma od jutra rezerwację w tym hotelu? - powiedziała

Sarah.

- Twój były.

- Ja nie mam żadnego byłego, Carmellini. Wciąż jestem dziewicą. Co

powiesz na Dorsey O’Shea?

Ten strzał z dziewicą śmignął mi koło ucha i tyle go widziałem.

Dorsey? Moja Dorsey? Czyżby jacht zatonął?

- Jesteś pewna? - zapytałem, bo nie potrafiłem wymyślić nic innego.

- Musiała się dowiedzieć, że będziesz w mieście, i nie mogła się

powstrzymać.

- Włącz system - powiedziałem machinalnie i zamknąłem komórkę.

Dorsey O’Shea. Coś takiego! A w ogóle, co się dzieje?

Willie Varner, Joe Billy Dunn i ja ewakuowaliśmy się z Hiltona

pożyczoną od FBI furgonetką. Zostawiliśmy Sarah Houston, żeby za własne
pieniądze pławiła się przez całą noc w luksusie. Powiedziała, że pójdzie
zrobić sobie maseczkę i masaż w salonie odnowy biologicznej. Coś w tym
stylu.

Prowadził Joe Billy. Powiedziałem mu, żeby mnie wysadził przy

Nowojorskiej Bibliotece Publicznej na Piątej Alei. On i Willie chcieli wpaść
gdzieś na zimne piwo, ale ja miałem za dużo na głowie.

Wszedłem po schodach między lwami i zatrzymałem się przy

informacji. Godzinę później siedziałem w boksie na piętrze ze stosem
książek przed sobą.

- Pan jest studentem? - zapytała kobieta, która je przywiozła.

- O tak - skłamałem. - Piszę pracę magisterską.

- Tak myślałam - powiedziała z przekonaniem osoby, która wie

wszystko, i pociągnęła wózek dalej.

Wszystkie książki były o antywojennym ruchu w Kalifornii w latach

sześćdziesiątych i na początku siedemdziesiątych. Wydawało się, że to

dobry punkt wyjścia.

Przystąpiłem do łowów. Otworzyłem każdą książkę na końcu i

przejrzałem indeks, szukając znajomych nazwisk. Ponieważ jesteś
bystrzejszy niż ja, pewnie wiesz, jakich szukałem.

Już w pierwszej książce, którą wziąłem do ręki, poważnym, kiepsko

napisanym dziele, opublikowanym przez jakieś wydawnictwo akademickie,
znalazłem Zooey Sonnenberg. Odszukałem strony, na których pojawiało się
jej nazwisko, i uważnie je przeczytałem. Zrobiła furorę w ruchu
antywojennym, to było pewne. Pełna pasji i wygadana, córka bogatego
przedsiębiorcy, była naturalną przywódczynią. Robiła oburzające rzeczy.
Według tego autora była aresztowana raz, dwa, trzy... nie, pięć razy,
wybierała cele demonstracji, przekonywała wszystkich, żeby szli za jej
przykładem. Demonstrowała nawet przeciw firmie własnego ojca, oskarżała
jej kierownictwo o zbrodnie wojenne. Wzbudzało to duże zainteresowanie
prasy.

Piąta książka z tej sterty wchodziła głębiej w szczegóły, zawierała

obszerne cytaty z pisanych przez Sonnenberg manifestów. Pisano o niej we
wszystkich pozostałych książkach, które przejrzałem, poświęcając jej od
kilku akapitów do rozdziału czy dwóch. Ja szukałem tylko informacji.

Ogółem, z perspektywy ponad trzydziestu lat, nie wydawało się to

znowu takie wstrząsające. Wierzyła w sprawę i walczyła o nią. I co z tego?
Czy nie o to chodzi Ameryce?

Potem znalazłem inne nazwisko, którego szukałem, niejakiego

Michaela O’Shea. Tak, był tam, pomagał jej pisać te manifesty. Odkryłem
go nawet na jednym ze zdjęć, stał obok Zooey, która była szczuplejsza i
miała więcej włosów niż teraz. Nosiła je w tamtych czasach długie i kręcone
i paradowała w okularach po babci.

O’Shea był wysoki, szczupły i zasadniczy. Niezgrabny. Wyglądał

jak archetyp hipisa... dopóki nie spojrzałeś w jego oczy. To był bardzo
bystry facet. Zastanawiałem się, co zrobiłby ze swoim życiem, gdyby żył.
Czasami los jest niesprawiedliwy.

Dla samych jaj wyrwałem zdjęcie z książki, złożyłem i włożyłem do

kieszeni koszuli.

O żonie O’Shea, wnuczce przemytnika alkoholu, nie było żadnej

wzmianki. Nie figurowała w indeksie żadnej z książek, które przejrzałem.
Może też tam była, ale nie była sławna, nie pisała manifestów, nie
wypisywała ogromnych czeków ani nie robiła oburzających rzeczy i wkrótce
potem zginęła.

W żadnej z tych książek nie wspomniano o tragicznym wypadku

samochodowym O’Shea.

Zastanawiałem się, czy powinienem to sprawdzić. Wiedziałem tylko

tyle, ile powiedziała mi Dorsey.

Z pomocą bibliotekarki dotarłem do mikrofilmów „San Francisco

Examiner”. Znalazłem to w końcu, dwa akapity o O’Shea i jego żonie, o
tragicznym wypadku na autostradzie biegnącej wzdłuż wybrzeża Pacyfiku,
na południe od Big Sur.

Co więc sprowadziło Dorsey do Nowego Jorku na konwencję, na

której Zooey Sonnenberg miała zostać nominowana na urząd
wiceprezydenta Stanów Zjednoczonych? Poprawka - mogła zostać
nominowana. Nigdy nie słyszałem, by Dorsey wspomniała o Zooey. To
mogło coś znaczyć albo nie, chociaż Dorsey miała zwyczaj rzucania
nazwiskami na prawo i na lewo.

Zatrzymałem się w czytelni prasy i przejrzałem poranne gazety. Jack

Yocke włożył kij w gniazdo szerszeni. Dzisiaj było więcej spekulacji
różnych ekspertów, którzy twierdzili, że Biały Dom celowo doprowadził do
przecieknięcia nazwiska Zooey, by zobaczyć, co się będzie działo.
Utrzymywali, że wielu politykierów powitałoby z radością tę nominację. Z
drugiej strony mnóstwo polityków z obu partii gromko przeciwstawiało się
możliwości wysunięcia jej kandydatury, oskarżając prezydenta o chęć
zapoczątkowania politycznej dynastii i próbę ominięcia konstytucyjnego
ograniczenia sprawowania władzy do dwóch kadencji przez wystawienie
żony do ubiegania się o prezydenturę pod koniec jego drugiej kadencji.
Jedna z firm internetowych przeprowadziła nienaukowy sondaż,
siedemdziesiąt siedem procent respondentów uznało, że Zooey byłaby
dobrym kandydatem.

Kiedy wyszedłem z biblioteki, padał deszcz. Kupiłem parasol od

ulicznego sprzedawcy i poszedłem dziesięć kwartałów dalej, do sali
bilardowej na West Side, gdzie znalazłem pochylonych nad stołem Williego
Varnera i Joego Billy’ego. Zgarnąłem od każdego z nich po dziesięć dolców,
zanim odstawiliśmy kije, i poszliśmy poszukać jakiegoś miejsca, gdzie by
można było zjeść kolację.

ROZDZIAŁ 26

- Byłem naczelnym archiwistą FSB, następczyni Pierwszego Zarządu

Głównego KGB. Z pomocą Anglików uciekłem na Zachód, wywożąc ze
sobą siedem pełnych waliz notatek. Miałem być przesłuchany przez
angielski wywiad i CIA, kiedy przybyli zabójcy. - Rosjanin przerwał i wziął
głęboki, ale urywany oddech. - Zabili moją żonę, Bronisławę. Widziałem ją
martwą.

Callie Grafton przetłumaczyła to mężowi i czekała, że Gonczarow

powie więcej, ale milczał.

- Kiedy zwrócił się pan po raz pierwszy do Anglików w sprawie

ucieczki? - zapytał Jake.

- W drugim tygodniu kwietnia. Pojechałem pociągiem na wakacje do

Wilna. Poszedłem do angielskiej ambasady i poprosiłem o rozmowę z
oficerem wywiadu.

- Czy to nie było poważne ryzyko?

- Tak.

- I nie miał pan kłopotów z wyjazdem z Rosji?

- Zna pan mentalność biurokratów. Nie śledzą emerytów. Przed

moim odejściem z FSB na emeryturę podróż do republik bałtyckich byłaby
niemożliwa.

- Jak Anglicy was wywieźli?

- To było bardzo proste, naprawdę. Pojechałem z żoną po raz drugi

na wakacje do Wilna, zabrałem ze sobą wszystkie notatki. Po południu tego
samego dnia, w którym przyjechaliśmy, Anglicy przerzucili nas samolotem
do Londynu.

- Prosto z Londynu przyleciał pan do Ameryki?

- Nie. W Anglii spędziliśmy prawie tydzień... nie wiem, w jakim

miejscu... na intensywnych rozmowach z oficerami wywiadu. Potem
przylecieliśmy do Ameryki na dokładne, szeroko zakrojone przesłuchanie.

- Czy podczas pana przesłuchania w Anglii byli obecni jacyś

Amerykanie?

- Tak. Co najmniej dwóch. Jeden miał na imię Stephen, a drugi Bob.

- Czy Anglicy skopiowali pana notatki?

- Nie. Chcieli to zrobić, ale się nie zgodziłem. Myślałem, że jeśli nie

objaśnię tych notatek, tych akt, mogą z powodu ich zawartości ucierpieć
niewinni ludzie.

- Nie sądził pan, że te notatki mówią same za siebie?

- Owszem, wiele z nich. Ale wiele nie. Musi pan zrozumieć, w jakich

warunkach je sporządziłem, urywając parę minut tu, parę tam, przeglądając
oryginalne akta, starając się streścić to, czego się dowiedziałem, parę godzin
albo dni później. Z wyjątkiem nielicznych, rzadkich okazji, kiedy los zesłał
mi spokojne popołudnie, nie mogłem sobie pozwolić na luksus ich
dosłownego przepisywania.

- Zauważyłem, że niektóre pisane są na maszynie.

- Po przejściu na emeryturę miałem w końcu czas uporządkować

moje notatki, wzbogacić je o szczegóły, które w pośpiechu pominąłem, a
które wciąż pamiętałem, i zaopatrujące je w odsyłacze. Ale po tylu latach,
mając tak dużo materiału, bałem się, że nie dokończę tego zadania przed

śmiercią. A gdyby te notatki zostały w Rosji, zostałyby zniszczone zaraz po
mojej śmierci jak tylko dowiedziałyby się o nich władze.

- Kto, oprócz pana, studiował te akta w archiwum?

- Nikt! - odparł otwarcie. - Nikt nie miał do nich takiego dostępu jak

ja. Agencja wywiadu jest ściśle poszufladkowana. Owszem, dyrektor mógł
posłać po każdą teczkę, jaką chciał, ale dyrektorzy przychodzą i odchodzą i
mają zadania do realizacji. Nie mają czasu na siedzenie i czytanie. Tylko ja
miałem. Uświadomiłem sobie pewnego dnia w parę lat po mianowaniu mnie
na stanowisko archiwisty, że tylko ja mam możliwość poznania całej
historii, strasznej, krwawej historii rządów komunistów. Lenina, Stalina,
Berii, Andropowa, ich wszystkich. Tylko ja mogłem przeczytać każde
słowo, poznać co do joty ich zbrodnie. To dlatego moje notatki są takie
cenne. Nikt nigdy nie przestudiował tych archiwów tak jak ja. Nikt inny nie
wie tyle co ja o działalności służb sowieckiego wywiadu.

Gonczarow przyjrzał się twarzom swoich słuchaczy.

- Nie rozumiecie? Służb wywiadu, które trzymały komunistów u

władzy. Były one prawą ręką komunistycznego państwa. Aresztowały,
knuły intrygi, zdradzały, uciszały, mordowały i dyskredytowały wrogów
państwa, czyli każdego, kto dał wyraz najmniejszym wątpliwościom co do
tego, że komuniści mają zawsze rację. Zwalczały swoich wrogów na całym
świecie. Moje notatki są dowodami przeciwko nim. Na Zachodzie trzeba je
przestudiować i zrozumieć. I trzeba je opublikować, udostępnić narodowi
rosyjskiemu, który musi poznać prawdę.

- Została tylko jedna walizka z notatkami - zauważył łagodnie Jake.

- To prawda, wiele zostało zniszczonych. Ale te, które zostały, są

najcenniejsze. Opisują w szczegółach operacje KGB przeciwko wrogom
wewnętrznym.

- No i pan. Pan został. Może pan spisać, co pan wie. Trudno było

patrzeć na wyraz bólu na twarzy Gonczarowa.

- Bez notatek, na które można się powołać... - szepnął z wyraźnym

powątpiewaniem.

Jake Grafton kontynuował:

- Czy w drodze do amerykańskiego tajnego ośrodka towarzyszyli

panu jacyś oficerowie angielscy?

- Według mojej wiedzy, nie. Przybył ze mną do Stanów

Zjednoczonych pewien Anglik o imieniu Nigel, ale po pierwszym dniu już
go nie widziałem. Powiedziano mi, że przyjeżdżają z Londynu specjaliści,
żeby przestudiować notatki i wypytać mnie, ale nie przybyli. Skończywszy
to tłumaczyć, Callie zapytała męża:

- Tak naprawdę nie myślisz, że to Rosjanie zaatakowali ten ośrodek?

- Nie - odparł cicho. - Za szybko się to stało, a poza tym ludzie,

którzy to zrobili, byli Amerykanami. Uderzenie na ośrodek było w całości
operacją amerykańską. - Przyglądał się palcom u stóp. - Umożliwienie
ucieczki Gonczarowowi było nie lada wyczynem angielskiego wywiadu.
Bez wątpienia jego wywiezieniem z Rosji interesowała się w każdej minucie
sama góra. Anglicy musieli być zachwyceni. Dostawali możliwość zajrzenia
w wewnętrzne mechanizmy działania swojego największego rywala, szansę
oczyszczenia własnych szeregów ze zdrajców, odkrycia uśpionych agentów,
zlikwidowania przecieków, ach...! Było to tak cudowne zrządzenie losu, że
postanowili się tym podzielić ze swoimi sojusznikami, Amerykanami,
którzy musieli być tak samo zachwyceni. A jednak gdzieś po tej stronie
Atlantyku musiała to być dla kogoś najgorsza wiadomość, jaką chciał

usłyszeć. Przybywał archiwista KGB z siedmioma walizkami skrupulatnie
skopiowanych akt, dziełem swojego życia, świadectwem korupcji i
zbrodniczego charakteru systemu komunistycznego. Ktoś przyjął tę
wiadomość z przerażeniem.

- Ale czy ucieczka Gonczarowa nie była pilnie strzeżoną tajemnicą?

- Oczywiście, że tak. Niezwykle pilnie strzeżoną. Wiedziało o tym

może pół tuzina osób w CIA, dyrektor FBI, prezydent, jego doradca do
spraw bezpieczeństwa kraju, szef czy cztery inne wysoko postawione,
zajmujące kluczowe stanowiska osoby... możesz ułożyć własną listę. Ale
kogoś z tego kręgu ogarnęło śmiertelne przerażenie, kiedy się o tym
dowiedział.

- Kogo?

- Oto pytanie - rzekł Jake i podniósł się z fotela. -

Musisz go dokładnie wypytać - powiedział do Callie - dowiedzieć się

wszystkiego, co pamięta o amerykańskich szpiegach, amerykańskich
kretach, wszystkiego, co ma jakikolwiek związek z Amerykanami. Nie
śpiesz się, rób notatki. Mów, jak długo będziesz mogła, rób przerwy,
podejmuj wątek w miejscu, gdzie skończyliście. - Grafton zrobił pauzę. -
Dopóki nie odkryjemy tego mrocznego sekretu, życie Gonczarowa będzie w
niebezpieczeństwie. Ktoś zaryzykował wszystko... wydał pieniądze, naraził
na szwank swoją pozycję, wystawił się na śmiertelne zagrożenie... byle tylko
zniszczyć te akta i zabić archiwistę. I teraz nie przestanie.

Wychodząc z pokoju, położył przelotnie rękę na ramieniu

Gonczarowa. Rosjanin zerknął na jego oddalającą się postać i przez jego
twarz przemknął cień uśmiechu.

Jake wyszedł na werandę i z roztargnieniem zaczął przerzucać stertę

gazet. Dell Royston przestał być szefem biura prezydenta pół roku temu,
kiedy został przewodniczącym jego sztabu wyborczego. A zatem chyba nie
należał do tego kręgu wybranych, do którego dotarła radosna wiadomość o
ucieczce Gonczarowa.

Aha, tutaj jest. Niedzielny dodatek do „Washington Post”,

poświęcony Dellowi Roystonowi. Pamiętał, że widział go jakiś miesiąc
temu. Na szczęście był w tamten weekend z Callie w domu na plaży.

Opadł na fotel, by ponownie przeczytać ten artykuł. Tak jak się

spodziewał, wyszedł on spod pióra politycznego wielbiciela. Dell Royston
był synem Amerykanów żyjących poza krajem, w Hiszpanii. Zginęli w
wypadku drogowym. Miał dwoje dzieci, jedno było na studiach, drugie
świeżym absolwentem prawa. Royston poszedł po wojnie wietnamskiej na
wydział prawa w Harvardzie, ożenił się, pracował przez parę lat w firmie w
Waszyngtonie, gdzie zaraził się bakcylem polityki, a potem wyjechał na
prowincję i sprzymierzył się ze wschodzącą gwiazdą polityki, facetem, który
później został prezydentem.

Jake rzucił gazetę z powrotem na stertę i się przeciągnął. Słońce

zaszło, a wiatr niósł zapach morza. Poprzez stłumione odgłosy rudiu
samochodów na szosie docierały do niego z kuchni strzępy rozmowy po
rosyjsku.

Wszedł do środka, włączył telewizor w salonie na kanał nadający

informacje o pogodzie. Zerknął na zegarek - czyżby brakowało mu
tygodniowego rozkładu zajęć? Reklamy, znowu reklamy - wydawało się, że
kanał pogodowy nadaje ostatnio więcej reklam niż wiadomości o pogodzie.

Na stoliku do kawy leżało pudełko. Otworzył je, pogrzebał w

znajdujących się w nim kartach sektorów lotniczych, zerknął na kilka, po

czym wrzucił je z powrotem do pudełka.

Wróciwszy na werandę, wyjął z kieszeni nową komórkę i wybrał

numer. Callie wciąż rozmawiała w kuchni z Gonczarowem, kiedy godzinę
później rozległ się dzwonek telefonu.

- Grafton.

- Nalegał, żeby nie kopiowano jego notatek, ale oczywiście

skopiowano. Anglicy pracowali gorączkowo co noc, robiąc ich duplikaty,
kiedy Gonczarow i jego żona spali.

- Wiesz, czego chcę.

- Zrobimy, co w naszej mocy.

- Jak najszybciej.

- Jake, ocena tego, co jest w tych notatkach, które... jak się pewnie

domyślasz... są niekompletne, zajmie lata. Notatki są enigmatyczne, robione
w pośpiechu.

- Zróbcie co się da. Proszę. I zadzwoń do mnie, jak tylko będziesz

coś wiedział.

- A więc to prezydent?

- Nie wiem. Myślę... za wcześnie, żeby o tym mówić. Chciałbym,

żeby był jakiś sposób na przeczytanie wszystkich tych notatek.

- Nie ma takiego sposobu.

- Przypuszczam, że nie.

W słuchawce rozległo się westchnienie.

- Ten człowiek, którego zastrzelił Tommy, nazywał się Joliffe. Był

emerytowanym gliniarzem, właśnie przeszedł przez przykry proces
rozwodowy i zbankrutował.

- Możliwe, że to był Stu Vine?

- Nie. Był w waszyngtońskiej policji, kiedy Stu Vine podobno

sprzątał na Bliskim Wschodzie. Przedwczoraj ktoś przelał na jego konto
dziesięć tysięcy dolarów z banku na Kajmanach.

- Amator.

- Masz szczęście.

- Potrzebujemy tutaj więcej ludzi.

- Są w drodze. Masz już dość przebywania na emeryturze, co?

- Nie. Chcemy z Callie trochę polatać. Zaczyna się letnia pogoda, a

jest kawał kraju, którego nie znamy.

- Chcecie być powietrznymi Cyganami, a?

- Tak jest. W każdym razie przez pewien czas. Grafton wyłączył

telefon. Kiedy Callie weszła do salonu, czytał gazetę.

- Jedźmy na zakupy. Zabierzemy ze sobą Michaiła.

Jake doszedł do wniosku, że wyprawa do sklepu będzie dosyć

bezpieczna.

- Dobrze - powiedział.

Pierwszym miejscem, gdzie się zatrzymali, był położony najbliżej

domu supermarket. Kiedy do niego weszli, Jake usłyszał, że Gonczarow
łyka powietrze, jakby go zatkało. Mruknął coś po rosyjsku do Callie, która
skinęła głową. Jake wziął wózek i poszedł za nimi.

Chwilę później uświadomił sobie, że Callie właściwie nie robi

zakupów. Chodziła po alejkach między półkami, pokazując to to, to tamto
Rosjaninowi, którego wszystko interesowało. Podnosił i wąchał warzywa,
macał owoce, badał mięso, otwierał lodówki i wsadzał do nich głowę,
oglądał obrazki na puszkach i zaglądał innym klientom do wózków.
Wydawał się zaintrygowany ich wyborem towarów.

Co kilka minut zatrzymywał się i brał głęboki oddech.

- W sklepach spożywczych w Rosji śmierdzi zepsutą żywnością -

powiedział Callie. - Warzywa nigdy nie były świeże, jeśli nie kupiło się ich
na czarnym rynku. Musieliśmy je bardzo dokładnie myć. Niektóre były
uprawiane na radioaktywnej glebie. - Parę minut później zapytał: - Wszyscy
Amerykanie kupują jedzenie w takich miejscach?

- W każdym mieście są supermarkety - odparła.

- Czy te rzeczy są drogie?

- Relatywnie nie. Dla większości ludzi kupno żywności nie jest

dużym wydatkiem.

- Moja żona poświęcała codziennie na zakupy kilka godzin. Kiedy

trafiła na coś, co było nam potrzebne, kupowała tyle, ile zdołała unieść.
Ciastka w pudełkach, wyroby piekarnicze w torebkach... nie było takich
rzeczy.

Przyglądał się, jak Callie zapełnia wózek artykułami, które chciała

kupić, i stanęli w kolejce do kasy.

- Centrum handlowe - mruknęła do Jake’a, kiedy wyjeżdżał z

parkingu.

- Musimy to wszystko włożyć do lodówki - zaoponował.

- Nie zostaniemy tam długo - odparła.

Myślał, że wie, dlaczego chciała tam jechać. Weszli przez

pomieszczenia jednego z głównych najemców, sklep Searsa.

Gonczarow był wyraźnie wstrząśnięty, kiedy Callie prowadziła go

przez zwykły tłum klientów w różnym wieku. Patrzył na ubrania, sprzęt,
narzędzia - zafascynowany tymi ostatnimi, brał je do ręki, wodził po nich
palcami, a potem niechętnie się z nimi rozstawał. Zahipnotyzowała go
zajmująca całą ścianę wystawa telewizorów, nastawionych na ten sam kanał.
Callie prowadziła go przez pasaż, mijając sklep za sklepem pełen zabawek,
ubrań, elektronicznych gadżetów, plakatów, pluszowych zwierzaków,
artykułów sportowych, biżuterii, zegarków i znowu ubrań.

- Gdyby Rosjanie zobaczyli to w dziewięćdziesiątym pierwszym

roku, wymordowaliby wszystkich komunistów - powiedział do Callie. -
Wszystko, co mówili o Zachodzie, było stekiem kłamstw. Wszystko!

W powrotnej drodze do samochodu archiwista rzekł:

- Żyłem w więzieniu, którym rządzili, obserwowałem ich przez całe

życie i pewnego dnia uświadomiłem sobie, że robią to tylko dla siebie.

- Czy nie odnosi się to do większości rządzących? - zapytała

łagodnie.

- Być może - przyznał niechętnie. - Skopiowałem te akta, bo

chciałem, żeby świat się dowiedział, co robili komuniści. Chciałem, żeby
dowiedziały się o tym ich ofiary, by już nigdy nie mogło się to powtórzyć. I
moja żona zapłaciła za to życiem. Czy byłem głupcem?

Amerykańskie konwencje polityczne są dzisiaj podporządkowane

porze najwyższej oglądalności telewizji, prawdopodobnie z powodów
historycznych, bo współczesny model prawyborów pozbawił je
dramatycznego napięcia, które niegdyś towarzyszyło oczekiwaniu na to, kto
zdobędzie nominację na kandydowanie w wyborach prezydenckich. Mimo
to politycy tak ustalają program konwencji, by przemówienia wielkich szych
wypadały w godzinach wieczornego szczytu oglądalności, kiedy
przypuszczalnie ludzie wierni ich partii są w domach i siedzą przyklejeni do
ekranów telewizorów, gotowi przyjąć z entuzjazmem każdą starannie
wyważoną sylabę. Fani partii przyjeżdżają na konwencję, by zawierać i

zacieśniać więzi, wiwatować i udzielać wywiadów, pewni, że to wszystko
jest ważne. I może jest, chociaż ja w to wątpię.

Oglądanie zwolenników partii wygłaszających przemówienia

zajmuje na mojej liście rozrywek to samo miejsce co przyglądanie się, jak
schnie farba albo rośnie trawa. Uczestnicy konwencji, którzy tłoczyli się w
ten weekend w każdym barze i każdej restauracji na Manhattanie, zdawali
się podzielać moją opinię. Mieli w nosie gubernatorów, kongresmanów i
senatorów dających dziesięciosekundowe wstawki dźwiękowe w
telewizorach umieszczonych wysoko w rogach knajp i oliwili gardła,
oddając się głośnym rozmowom, wymienianiu uścisków rąk i poklepywaniu
po plecach.

Rozkręcało się tygodniowe przyjęcie i ludzie z prowincji przyjechali,

by się bawić. Odnowili moją wiarę w Amerykę, słowo daję. Tego
sobotniego wieczoru Willie Varner, Joe Billy Dunn i ja krążyliśmy między
trzema irlandzkimi barami - nie żałowaliśmy sobie guinnessa - zawierając
znajomości i rozmawiając z ludźmi. Poznaliśmy sprzedawców samochodów,
lekarzy, prawników, farmerów, sprzedawców narzędzi, dwóch facetów
będących właścicielami pralni chemicznej oraz grupę nauczycieli i
urzędników państwowych, którzy jak jeden mąż przyjechali tutaj, by się
zabawić i by ich głos był słyszalny na arenie krajowej. Poznaliśmy też dwie
dziwki, z których jedna była nauczycielką w liceum, pracującą normalnie
latem w Las Vegas, ale w tym roku postanowiła spróbować szczęścia w
Nowym Jorku, a druga - pracującą dziewczyną z Chicago, która wyglądała
na bardzo dobrą w tych sprawach. Obie wiedziały, jak się bawić. Wkrótce
zgromadził się wokół nich tłum adoratorów, którzy stawiali im drinki,
ruszyliśmy więc dalej. Cała ta sceneria przypominała mi zjazd hydraulików,
na który parę lat temu trafiłem przypadkiem w Vegas, chociaż hydraulicy
trzymali większy fason.

Sobotnią noc spędziliśmy w motelu w Jersey, a w niedzielę rano

wróciliśmy sprawdzić sytuację. Nasza przepustka parkingowa z
nowojorskiego Hiltona działała jak amulet. Sarah wymeldowała się z hotelu
o jedenastej, po wizycie w salonie odnowy biologicznej, Joe Billy spotkał
się z nią przy recepcji i zaniósł jej bagaż do furgonetki, a potem Sarah poszła
na zakupy. Podczas gdy Dunn wrócił do monitorowania założonych przeze
mnie pluskiew, Willie Varner i ja kupiliśmy u ulicznego sprzedawcy hot
dogi. Ja wziąłem z kiszoną kapustą i musztardą.

Jeszcze go żułem, kiedy zaczęła wibrować moja komórka. Kiedy

starałem się wyjąć telefon z kieszeni, żonglując hot dogiem, udało mi się
zasmarować koszulę musztardą. Na linii był Joe Billy.

- Jedyne wolne miejsce na parkingu, jakie udało mi się znaleźć,

znajduje się trzy piętra pod hotelem. Nie mogę stamtąd uruchomić pluskiew
ani odebrać tam wysyłanych przez nie sygnałów.

- A na piętrach garażu nad ziemią?

- Nie dla firmowej furgonetki. Dawałem nawet boyowi dwadzieścia

dolców.

- Dobrze.

- Musimy wyprowadzić ten wóz na ulicę.

- Gdzie teraz jesteś?

- Wyjechaliśmy z parkingu, jedziemy wolno Piątą Aleją. Tam na

dole nie działa nawet komórka.

- Dobra. Zobaczę, co się da zrobić. Niedługo oddzwonię. Po drodze

wyjaśniłem Williemu, na czym polega problem.

- Potrzebujemy zezwolenia na parkowanie na ulicy - doda-łem

niepotrzebnie.

- Nie wydaje się to takie trudne - odparł. Skończył jeść hot doga i

wyrzucił serwetkę do kosza na śmieci.

Zatrzymaliśmy taksówkę i pojechaliśmy do Javits Convention

Center.

Ulica wokół centrum była zastawiona telewizyjnymi i radiowymi

wozami transmisyjnymi, od rogu do rogu, jeden za drugim. Wszędzie kręcili
się ludzie, niosąc sprzęt i skrzynki, jadąc wyładowanymi wózkami
bagażowymi. Jedna z ekip korzystała z małego wózka widłowego. Byli tam
gliniarze, ale niewielu - przechadzali się i przyglądali.

- Nawet jeśli dostaniemy zezwolenie, musimy znaleźć miejsce na

zaparkowanie koło hotelu - zauważył Willie.

- O miejsce będziemy się martwić jutro - powiedziałem. - Dzisiaj

chodzi o zezwolenie.

Zezwolenia były przyklejone taśmą do szyb od strony pasażera w

kabinach furgonetek.

Zamierzaliśmy obejść cały budynek, szukając odpowiedniej

furgonetki, ale byliśmy dopiero w połowie drogi, gdy nadeszła nasza chwila.
Jakaś ekipa wyładowywała sprzęt z furgonetki i przewoziła wózkami. Drzwi
od strony pasażera były otwarte, a kabina pusta. Willie bez słowa wgramolił
się do niej i zamknął drzwi.

Stałem na chodniku, tyłem do kabiny, obserwując mężczyzn

wyładowujących z tyłu furgonetki skrzynie na wózek transportowy.

Dwie minuty później dołączył do mnie Willie.

- Mam - powiedział. - Odciąłem to scyzorykiem. Odeszliśmy. Kiedy

dziesięć minut później Joe Billy zajechał na róg, na którym staliśmy,
daliśmy mu zezwolenie. Musiał tylko przykleić je na oknie. I znaleźć
miejsce parkingowe blisko hotelu.

Pojechaliśmy z Williem na stadion Jankesów, żeby rozwinąć nasze

umysły. Kupiliśmy bilety od konika przed bramą tylko dziesięć dolarów
drożej i zajęliśmy miejsca wysoko za pierwszą bazą.

W trakcie drugiej rundy zadzwonił Joe Billy. Znalazł miejsce koło

hotelu. Pluskwy działały. Teraz był w drodze do Jersey. Plan był znakomity,
Jankesi przeciwko Bostonowi. Przez całe popołudnie nad miastem wisiały
nisko chmury, ale nie padało.

Wieczorem staliśmy z Williem przed hotelem, przyglądając się

podjeżdżającym limuzynom, kiedy zaczęło mżyć. Wcześniej policja
odgrodziła kordonem chodnik przed hotelem, żeby utrzymać taki motłoch
jak my w bezpiecznej odległości. Kuliliśmy się z Williem pod parasolem,
kiedy zobaczyłem Dorsey O’Shea wysiadającą z długiej, czarnej limuzyny.

Najwyraźniej zrobiła zakupy w Paryżu, ciuchy, które miała na sobie,

zdecydowanie nie pochodziły ze sklepowej półki. Przeszła wolnym krokiem
po czerwonym chodniku, nie patrząc ani w prawo, ani w lewo, i zniknęła w
paszczy hotelu, podczas gdy kierowca limuzyny i boy zmagali się z jej
bagażem - czterema ciężkimi brązowymi walizami i mniejszą walizką z
kosmetykami. Założyłbym się o ostatniego dolara, że te walizy były ze
skóry.

Oto, jak się układało moje życie. Stałem w deszczu na chodniku pod

za małym parasolem, z byłym więźniem, a ponętna multimilionerka, dla
której nie byłem wystarczająco dobrym partnerem, wmaszerowywała do
Hiltona, zmierzając do luksusowego apartamentu na ostatnim piętrze.

Według Sarah Houston nie zamierzali jej ulokować w żadnym z
apartamentów, które naszpikowałem pluskwami. Jaka szkoda! Byłoby
zabawne podsłuchać, po jaką cholerę tu przyjechała.

Jednak nie. Ostatnią rzeczą, jakiej potrzebowałem, było

przysłuchiwanie się, jak Dorsey wali się z jakimś palantem w kosztującym
tysiąc pięćset dolarów za dobę apartamencie z widokiem na Manhattan. A
wybrałaby prawdopodobnie jakiegoś palanta, takiego jak ten artysta z
zewnętrz, którego wypłoszyłem. Po tym epizodzie z facetem od filmów
porno wiedziałem, że jeśli chodzi o mężczyzn, Dorsey miała, oględnie
mówiąc, niewybredny gust. Do diabła, przecież figlowała nawet ze mną. Nie
mam nic więcej do dodania.

- Masz ochotę na coś mocniejszego? - zapytał Willie.

- Na przykład?

- Na przykład na kawę po irlandzku.

- A może by tak szkocka z lodem?

- Człowieku, jeśli ty płacisz, to wypiję wszystko, z wyjątkiem wody

sodowej.

No więc poszliśmy, dwaj naprawdę odjazdowi, samotni faceci z

forsą w kieszeniach dżinsów, w miasto.

ROZDZIAŁ 27

Poniedziałkowe poranne słońce oświetliło zamglone letnie niebo. O

siódmej rano, kiedy wyruszyliśmy z Jersey na Manhattan, wilgotność już
była duża i stale wzrastała. Joe Billy Dunn, Willie Varner i ja siedzieliśmy w
furgonetce, a Sarah Houston wciąż kimała w swoim pokoju w motelu, który
- jak oznajmiła ubiegłego wieczoru - nie umywał się do jej locum w
Hiltonie. Ta uwaga omal nie złamała mi serca. Mieszkanie w obskurnych
warunkach może być bardzo trudne dla dziewczyny.

- Dziś wieczorem muszę wracać do Waszyngtonu - powiedział Joe

Billy. - Pomyślałem, że po południu złapię jakiś pociąg.

- Nie możesz im powiedzieć, że jesteś jeszcze chory? - Zanim

opuściliśmy motel, zadzwonił do agencji z informacją, że jest chory.

- Nie. A nie przepracowałem jeszcze tyle, żeby mieć prawo do

urlopu. Albo wracam do roboty, albo będę musiał poszukać sobie innej.

Na szczęście Sarah wzięła tygodniowy urlop, mogłem więc na nią

liczyć. To znaczy, jeśli i kiedy się obudzi i przyjmie tyle kofeiny, żeby się
do czegoś nadawała.

- Może moglibyśmy wziąć Joego Billy’ego do warsztatu - rzekł do

mnie Willie. - Mógłby sprzątać i stać przy ladzie, dopóki nie nauczylibyśmy
go robić duplikatów kluczy i innych rzeczy.

- Może mógłbyś pokazywać klasę jak ja i mieć nadzieję, że wszystko

się dobrze ułoży - odparłem i przestawiłem lusterko wsteczne, żeby widzieć
twarz Dunna. - Kiedy uratujemy wolny świat przed siłami zła, wszystko
zostanie wybaczone.

Joe Billy rzucił niecenzuralne słowo.

- Przy twoim szczęściu, Carmellini, będziesz nadal gnił w więzieniu,

kiedy wynajdą lekarstwo na przeziębienie.

- Hej, człowieku, nie bądź tak negatywnie nastawiony - zganił go

Willie. - Za wcześnie na złe wibracje.

- Jedź - powiedziałem do Joego. - Muszkieterowie będą pełnić służbę

bez ciebie.

- Przyślijcie mi jakiś mały medal, kiedy dostaniecie duże, dobra?

- Negatywne nastawienie wciąga, wiesz? - powiedział Willie,

kontynuując swój monolog. - Musisz myśleć pozytywnie, kiedy podróżujesz
drogą życia. Tommy zostanie oskarżony, pewnie pozwolą mu się przyznać
do zbezczeszczenia zwłok albo utrudnienia śledztwa, czegoś takiego. Kurde,
dostanie tylko osiem, góra dziesięć lat.

- Do zbezczeszczenia zwłok?

- Taa. No wiesz, do pieprzenia trupa, czegoś w tym stylu. Tommy da

sobie radę. Miej wiarę.

Łatwo to było Williemu mówić, ale moja została nadwątlona godzinę

później, kiedy zaparkowaliśmy na wąskiej uliczce biegnącej ze wschodu na
zachód, tuż na północ od Hiltona. Willie słuchał sygnałów z pluskiew, ja
obsługiwałem komputer, dokonując nagrania w systemie cyfrowym, a Joe
Billy jadł banana - siedzieliśmy tam jak trzej szpiedzy w domu miłości -
kiedy Willie zapytał:

- A co to, do diabła, za ludzie?

- O co ci chodzi?

- Sam posłuchaj. Powiesz mi, co słyszysz. - Podał mi słuchawki.

Jakiś facet i dziewczyna gadali o zrobieniu tego z inną parą, którą

znali z Tampy. Facet odnosił się do tego pomysłu chłodno, facetka z
entuzjazmem i starała się go przekonać.

- W którym są apartamencie?

- Roystona.

- Nie.

- Tak.

- To nie ci ludzie. To nie może być Royston. Jego żona jest w

Waszyngtonie.

- Rany boskie, wiem o tym, Tommy. To para erotomanów z

Kalifornii. Minutę temu rozmawiali o sprzedaży samochodów w Los
Angeles. Kim oni są?

Zadzwoniłem do Sarah Houston i sądząc po jej głosie, obudziłem ją.

- Mamy problem. Siadaj do komputera i sprawdź, kogo umieszczono

w apartamentach, w których założyłem podsłuch.

- Proszę.

- A ja proszę, żebyś usiadła do swojego komputera.

- Dobrze.

Oddzwoniła po dwunastu minutach.

- Są zapisani jako państwo Bronsonowie Whitworth z Beverly Hills

w Kalifornii.

Teraz już i Joe Billy, i Willie mieli słuchawki na uszach.

- Ona jest napalona na tę kobietę - rzekł radośnie Joe Billy. - Lubi

roszady.

- W którym apartamencie umieszczono Roystona? Założyłem

słuchawkę na lewe ucho w porę, by usłyszeć, jak kobieta mówi:

- Bronnie, możesz patrzeć. Wiesz, jak bardzo to lubię. Bronnie nie

uważał, żeby konwencja była do tego dobrym miejscem.

- Grupa Roystona jest w apartamentach dziesiątym, dwunastym i

czternastym na najwyższym piętrze - powiedziała Sarah.

- Założyliśmy podsłuch w piętnastce, siedemnastce i dziewiętnastce.

- Wszystkie trzy zajęła jakaś delegacja z Kalifornii. Ktoś to zamienił.

W rezerwacji Roystona jest uwaga, że z apartamentu ma być dobry widok.
Royston musiał się domagać pokoju widokowego.

- W którym apartamencie jest Dorsey O’Shea?

W ciszy, która nastąpiła, gdy Sarah to sprawdzała, słyszałem, jak

kobieta w apartamencie na podsłuchu grucha mi cicho do lewego ucha.

- Wchodzą w to - oznajmił radośnie Willie. - Przekabaci go i on

zrobi tak, jak ona chce.

- Boże wszechmogący - rzekł Joe Billy z uśmiechem na twarzy. -

Szkoda, że nie zainstalowaliśmy tam małej kamery.

- Co się dzieje? - zapytała Sarah. Widocznie słyszała komentarze

moich kolegów.

- Daj mi numer Dorsey, co? Nie chcę na nią wpaść, kiedy będę

biegał po hotelu.

- Znowu wchodzisz?

- Ktoś musi przenieść pluskwy. Założyłem wszystko, co mieliśmy.

- Dwanaście dwadzieścia jeden - powiedziała rzeczowo. Potem

dodała z lekką nutą zawiści: - Zapłaciła za to pomieszczenie kilkaset
dolarów ekstra. To musi być mały apartament.

- Następnym razem odziedzicz jakąś fortunę - warknąłem i

zamknąłem komórkę. A w ogóle, niech szlag trafi baby.

Już lata temu przekonałem się, że dzięki wcześniejszemu planowaniu

można uniknąć zasranych wyników. Nazwałem to zasadą ZSW. Sarah
mogła sprawdzić, czy kod, który wprowadziłem do mojej plastikowej karty
otwierającej wszystkie drzwi, jest nadal aktualny. W razie gdyby nie był,
mogłem wprowadzić nowy. Dostanie się do pokojów nie było problemem.

Problemem było jednak wejście do nich bez wzbudzania podejrzeń

ludzi obsługujących kamery monitorujące na korytarzu. Niestety, mój
garnitur, biała koszula i krawat zostały w motelu w New Jersey, a nie
chciałem tracić dwóch godzin, żeby jechać po nie. Na wszelki wypadek
powinienem był zabrać to ubranie ze sobą.

Zostawiłem chłopaków, by się oddali audiopodglądactwu, i

wysiadłem, żeby się trochę przespacerować i przemyśleć ten problem.

Nie miałem dosyć gotówki, by kupić sobie garnitur, a moja karta

kredytowa na nazwisko Zacka Winstona była lipna. Miałem nadzieję, że uda
mi się w końcu przekonać władze, iż od owego wtorku w tajnym ośrodku
nad rzeką Greenbrier tylko broniłem siebie i innych, ale nie chciałem być
zmuszony do wyjaśniania powodów dokonania oszustwa za pomocą karty
kredytowej. Niektórzy bardzo się wnerwiają, gdy chodzi o pieniądze.

Gdybym użył mojej własnej karty kredytowej, czy spowodowałoby

to alarm w świecie Della Roystona?

Może powinienem wrócić do Jersey po ten pieprzony garnitur. Nie

mogliśmy ruszyć furgonetki, nie tracąc miejsca postojowego, a nie chciałem
tracić forsy na taksówki.

Co, do diabła, miałem mnóstwo czasu. Nie mogłem wejść do

żadnego z tych pomieszczeń, dopóki nie wyjdą z nich ludzie, którzy je
zajmowali. Najprawdopodobniej będzie to pora obiadowa.

Na East Side, na Lexington, znalazłem duży sklep z odzieżą dla

mężczyzn, który otwierano o dziesiątej. Kiedy patrzyłem przez okno,
wydawało mi się, że dostrzegłem na manekinach parę kurtek sportowych,
które mogły na mnie pasować. Problem polega na tym, że jestem za szeroki
w ramionach i za wąski w talii, bym mógł znaleźć kurtkę czy marynarkę,
która nie wisiałaby w pasie jak worek.

Szedłem sobie spacerkiem, chłonąc widoki, dźwięki i zapachy

Nowego Jorku. W małym barze zjadłem bajgla i wypiłem kawę, a potem
poszedłem w górę Lexington i parę minut po dziesiątej zjawiłem się w tym
sklepie.

Domyśliłem się, że właściciel jest byłym bokserem.

Blizny po rozcięciach łuków brwiowych, rozgniecione ucho, potężne

barki i ręce.

- Ma pan jakieś spodnie i kurtkę sportową, które pasowałyby na mnie

bez przeróbek?

- Jest pan sportowcem, co?

- Wspinaczka.

- Taa. Mam rzeczy dla facetów, którzy trenują, dbają o siebie.

Przychodzi tu po ciuchy dużo zawodowych sportowców. Nie facetów z
wypchanymi portfelami, ale tych, którzy liczą się z groszem.

- Ta naklejka w oknie mówi, że przyjmuje pan karty kredytowe.

- Master Card i Visa.

Faktycznie miał sportową kurtkę, w której nie wyglądałem jak

małpiszon, i to za rozsądną cenę. Doszedłem do wniosku, że niewiele
zaryzykuję, płacąc własną kartą, dałem mu więc moją kartę Visa z

wytłoczonym na dole nazwiskiem TOMMY CARMELLINI. Włożył ją do
maszyny, podpisałem rachunek i zapakowałem do torby zakupy, wśród
których znalazły się zwężona w pasie koszula i ciemny krawat.

Idąc przez miasto, zadzwoniłem do Sarah.

- Gdzie jesteś? - zapytałem.

- Jem śniadanie. Powiedziałem jej, czego potrzebuję:

- Nie chcę, żeby wysiadł cały system monitorujący, tylko żebyś

wyłączała na pewien czas kamery na tych piętrach, na których będę
pracował. Zadzwonię do ciebie na komórkę.

- Motel nie ma szybkiego połączenia z Internetem. Dziś rano dwa

razy wypadłam z sieci i musiałam się na nowo logować do systemu. To
zajmie około czterech minut.

- Sarah, nie mam forsy, żeby zainstalować cię na jeszcze jedną dobę

w Hiltonie, jeśli o to pytasz.

- Ja też nie mam. Nie, po prostu ostrzegłam cię, że mogą być

problemy.

- W porządku. Ostrzeżenie przyjęte.

- Nie chcesz chyba wejść do pokoju Dorsey, co?

- Jeszcze się nie zdecydowałem - odparłem, chyba trochę

wymijająco.

- Wejdziesz. Wiem to.

- O co ci chodzi?

- Myślę, że czujesz do niej miętę, to wszystko. Muszę powiedzieć, że

to bardzo nieprofesjonalne.

- Jesteś zazdrosna? Burknęła coś i się wyłączyła.

Wiedziałem, że nie jest. Do diabła, wiedziałem, co o mnie myśli.

Mimo to trochę niepokoiło mnie, że trafnie odgadła moje zamiary względem
Dorsey. Może zaczynałem być zbyt przewidywalny. Jeśli mój następny ruch
mogła odgadnąć Sarah Houston, to mógł go również odgadnąć ktoś z
zabójczymi zamiarami. Warto było o tym pomyśleć.

Około drugiej po południu Joe Billy Dunn uścisnął dłonie mnie i

Williemu i odjechał. Akurat kiedy potrzebowałem kogoś, kogo nie znała
Dorsey.

Kiedy zamknął drzwi furgonetki, usiadłem z Williem z tyłu pojazdu

- który był wielkości szafy w moim mieszkaniu - i spojrzeliśmy na siebie.

- No cóż, nic nigdy nie wychodzi idealnie - zauważył Willie.

Nie byłem w nastroju do filozoficznych rozważań. Wydałem

nieprzyjemny pomruk.

- A tak w ogóle to jak ty to robisz, że się zawsze pakujesz w takie

gówno? - zapytał.

- Chcesz pograć w bilard, wypić piwo czy co? - rzekłem. - Nie mamy

nic do roboty, dopóki nie będę miał warunków, żeby przenieść te pluskwy.

- Chcesz, żebym tam wszedł na lewo?

- Nie. Chcę, żebyś siedział tu na dupie, obserwował na tym

monitorze kamery na piętrze - wskazałem na ekran umieszczony wysoko w
rogu - i był ze mną w kontakcie przez komórkę. Kamery będą pracowały,
nawet jeśli Sarah przestawi komputer.

- Chyba da się to zrobić - przyznał Willie, zdrapując strup z ręki. -

Nie chcę się wpakować w kłopoty. W tym stanie, w jakim jestem, nie dam
rady. Już jadę na dwóch galonach krwi innych ludzi. Czuję tę chęć czytania
romansów, picia białego wina i słuchania białej muzyki... myślę, że to była
krew jakichś białych kobiet. Pewnie republikanek. Po tym pokrojeniu jestem

niedołężny, nadal w bandażach, a mimo to pracuję. Wiesz, że powinienem
być na zwolnieniu, dostawać pocztą czeki na parę dolców, dopóki znowu nie
poczuję się sobą.

- Spływaj stąd, do cholery!

Poszedł, zostawiając mnie wreszcie samego z tyłu skradzionej

furgonetki FBI, zaparkowanej przed wypasionym hotelem w Nowym Jorku,
na który nie było mnie stać. Ach, te uroki ukrywania się! I pomyśleć, że
mógłbym zwijać klejnoty na Riwierze Francuskiej.

Czułem się jak głupek, wchodząc w moich nowych ciuchach do

hotelu. Gdzieś tam była Dorsey O’Shea i nie chciałem na nią wpaść.

Czekałem aż do szóstej wieczorem - pory na koktajl w

cywilizowanych krajach. Willie był w furgonetce, wrócił przed godziną,
opity piwem. Nie miał uniformu pracownika Hiltona i przyciągnąłby
ochroniarzy jak muchy, gdyby wszedł do budynku w dżinsach i złachanym
T-shircie. Nie mógłbym go zresztą wykorzystać jako czujki, nawet gdyby
miał odpowiednie ubranie, bo mogłaby go rozpoznać Dorsey. Wprawdzie
mnie też mogła rozpoznać, ale wprowadzenie do budynku większej liczby
ludzi, których znała, nie miało sensu. Kiedy wychodziłem z furgonetki,
Willie miał na monitorze kamerę w korytarzu na najwyższym piętrze.

Trzy luksusowe apartamenty, w których mieliśmy pluskwy, były

teraz puste, słuchałem uważnie, czy ktoś się w nich nie kręci, zanim
opuściłem furgonetkę i zamknąłem w niej Williego. Znając Dorsey,
wiedziałem, że sączy gdzieś białe wino z pięknymi ludźmi, gawędząc o
artystach z zewnątrz i doradczyniach duchowych. Wybrałem numer Sarah w
komórce.

- Wchodzę do tego apartamentu.

- Daj mi minutę, potem zadzwoń.

Zatrzymałem się w wejściu i zlustrowałem wzrokiem hol. Bar

koktajlowy znajdował się na małym podwyższeniu i był zatłoczony. Zajęte
były wszystkie miejsca, ludzie stali i głośno rozmawiali. Nie widziałem
Dorsey. Nie widziałem też Della Roystona. Przez parę lat widziałem dosyć
jego zdjęć, by rozpoznać go na żywo. Przez chwilę zastanawiałem się, czy w
tym tłumie są kalifornijski sprzedawca samochodów i jego żona. Może tam
byli.

Zerknąłem na zegarek i ponownie zadzwoniłem do Sarah.

- Teren czysty - szepnęła konspiracyjnie.

- Świetnie.

Przeszedłem przez hol, obok recepcji, do wind. Na najwyższe piętro

jeździła osobna winda. Wychodziła z niej grupa ludzi. Wstrzymałem
oddech, spodziewając się trochę, że znajdę się twarzą w twarz z Dorsey, ale
szczęście mi dopisywało. Osobą, która wyszła z windy, był ni mniej ni
więcej - Dell Royston, otoczony czterema facetami w drogich garniturach.
Nawet na mnie nie spojrzeli.

Do uruchomienia windy potrzebna była plastikowa karta służąca

jako klucz do drzwi. Mój klucz uniwersalny podziałał jak czarodziejska
różdżka. Drzwi się zamknęły i wjechałem na górę.

Na poziomie apartamentów natknąłem się na jedną matronę. Była

odstrzelona, pewnie zmierzała na kolację. Ponieważ był to Nowy Jork,
unikała kontaktu wzrokowego ze mną. W końcu nie zostaliśmy sobie
przedstawieni.

Zapukałem do drzwi sprzedawcy samochodów. Powtórzyłem

pukanie parę razy, a później użyłem klucza uniwersalnego.

Apartament był pusty. Zebrałem pluskwy, które wrzuciłem do

dyplomatki, przyniesionej specjalnie w tym celu, i w dziewięćdziesiąt pięć
sekund było po wszystkim. Stojąc przed drzwiami, zadzwoniłem do
Williego. Skąd mogłem wiedzieć, kto będzie stał na korytarzu, kiedy je
otworzę? Wiele lat temu Willie spotkał gościa, kiedy otworzył drzwi
mieszkania, które właśnie obrobił - przez ten złośliwy uśmiech losu
wylądował w pudle. Miał do mnie zadzwonić, gdyby ktoś się pojawił na
korytarzu, ale nie chciałem polegać na wierze w niego, zwłaszcza że był
podchmielony.

- Jest tam ktoś? - zapytałem, kiedy odebrał.

- Hej, facet, zadzwonię do ciebie.

Mimo wszystko zerknąłem przez wizjer, nikogo nie zobaczyłem,

więc otworzyłem drzwi. Korytarz był pusty. Przeszedłem do sąsiedniego
apartamentu i powtórzyłem procedurę.

Kiedy miałem już wszystkie pluskwy, skorzystałem z telefonu przy

barku w trzecim apartamencie i zadzwoniłem do apartamentu Roystona.
Nikt nie odebrał. Zadzwoniłem po kolei do pozostałych dwóch. Telefon
dzwonił w każdym z nich tak długo, że aż włączyła się hotelowa poczta
głosowa.

Bez dalszej zwłoki umieściłem pluskwy w tych trzech

apartamentach, w miejscach, gdzie raczej nie mogli ich znaleźć goście ani
pokojówka. Właściwie obowiązywała tylko jedna zasada - unikać
umieszczania ich przy telewizorze i głośniku radiowym oraz w pobliżu
kranu i ubikacji. Poza tym nie miało absolutnie żadnego znaczenia to, w
którym dokładnie miejscu w pokoju były malutkie mikrofony i przekaźniki -
jeśli dwie czy więcej pluskiew wychwytywały tę samą rozmowę,
przekazywane przez nie głosy synchronizował komputer. Operator mógł
odfiltrować nieistotne dźwięki albo wybierać spośród wszystkich pluskiew
tylko te, których przekaz chciał śledzić. Jeśli nie zostawilibyśmy ich stale
włączonych, baterie w każdym zestawie wystarczały na dziesięć dni, aż
nadto dla naszych celów. Dzięki temu, że mogliśmy je zdalnie włączać i
wyłączać, były nie do wykrycia za pomocą konwencjonalnego sprzętu, jeśli
nie przesyłały dźwięków.

Stojąc przed windą dwanaście i pół minuty po wjechaniu na to

piętro, zadzwoniłem do Sarah.

- Jestem na poziomie czerwonym. Pluskwy są na miejscu. Muszę

zjechać na pierwsze piętro i złapać normalną windę. Daj mi minutę, a potem
włącz kamery na tym poziomie. Potem zadzwoń do pokoju Dorsey.
Sprawdź, czy tam jest.

- Co powiem, jeśli odbierze?

- Poproś, żeby potwierdziła rezerwację stolika na kolację. Zadzwonię

do ciebie z dołu.

Przyjechała winda. Wszedłem do niej, żeby zjechać na dół. Niestety

Willie nie mógł kontrolować kamery monitorującej na pierwszym piętrze,
ponieważ nie założyłem na kablu obrączki. Nie było teraz na to czasu, nawet
gdybym miał kołnierz z przekaźnikiem, a nie miałem.

Wysiadłem na tak zwanym poziomie balkonowym, gdzie też był hol

z drzwiami prowadzącymi do znajdujących się wokół sal konferencyjnych.
Wybrałem złe piętro. Również i ten hol był zatłoczony, chociaż ludzie
wydawali się nieco trzeźwiejsi i bardziej powściągliwi niż ci, którzy kręcili
się wokół baru kondygnację niżej. Widocznie zbierali się tutaj członkowie
różnych komisji zjazdowych, zmagając się z takimi sprawami jak

kwalifikacje, program wyborczy i tym podobnymi.

Stanąłem przy sztucznej roślinie w donicy, którą jacyś zjazdowicze

podlali piwem, i ponownie zadzwoniłem do Sarah.

- Nie odbiera telefonu. Może jest pod prysznicem.

- Załatwiłaś kamery na dwunastym?

- Nie. Straciłam połączenie z Internetem. Chcesz zaczekać?

- Nie.

Nie mając podglądu ani czujki na tym piętrze, grałem w rosyjską

ruletkę, wchodząc i wychodząc z apartamentu Dorsey. Im szybciej opuszczę
ten budynek, tym lepiej.

Wjechałem normalną windą na dwunastkę i podszedłem do drzwi

Dorsey. Zapukałem głośno trzy razy. Żadnej odpowiedzi.

- Obsługa pokojowa - zawołałem, jak sądziłem, odpowiednio głośno.

Nie usłyszałem żadnej odpowiedzi, wziąłem więc głęboki oddech i

użyłem klucza uniwersalnego.

Drzwi się otworzyły i zanim wszedłem, zlustrowałem pokój

wzrokiem. Faktycznie Dorsey wzięła mały apartament, składający się z
salonu z barkiem, sypialni z ogromnym łożem i łazienki przy małym
korytarzyku między nimi.

Dałem krok naprzód, zamknąłem drzwi i stanąłem nieruchomo,

przygotowany na wszystko. Nic się nie zdarzyło, obszedłem więc
apartament. Był pusty.

Nie tracąc czasu, umieściłem pluskwę za wezgłowiem łóżka Dorsey i

drugą pod blatem barku. Musiałem zmniejszyć liczbę pluskiew założonych
Roystonowi, żeby mieć te dwie dla Dorsey. Gdyby się dowiedział, poczułby
się znieważony, ale miałem nadzieję, że nigdy się nie dowie.

Właśnie umieściłem tę pod ladą barku, kiedy ktoś zapukał do drzwi.

- Pokojówka!

Zanim zdążyłem dopaść do drzwi, w zamku rozległ się szczęk, a

potem się otworzyły. Dzięki Bogu nie była to Isabel z Puerto Rico.

- Och - powiedziała. - Najmocniej przepraszam. Zmiana pościeli.

- Dziękuję, właśnie wychodzę - powiedziałem i opuściłem pokój z

dyplomatką w ręku.

W korytarzu zwinąłem z jej wózka piegusa i schowałem go do

kieszeni na później. My, złodzieje, nie mamy żadnych zasad moralnych.

Przy windzie czekała jakaś para. Wsiadłem za nimi.

- Skąd pan jest? - zapytała kobieta. Miała około siedemdziesiątki,

pomarszczona, wysuszona staruszka w naszyjniku z plastikowych pereł.

- Pochodzę z Kalifornii. - Widzisz, od czasu do czasu mówię prawdę.

- My jesteśmy z Arkansas. Mój mąż jest pastorem Kościoła

Południowych Baptystów.

Obdarzył mnie promiennym uśmiechem. Odwzajemniłem mu się

tym samym.

- Jakiego jesteś wyznania, młody człowieku? - zapytała poważnie.

Ton jej głosu musiał mnie nieco zirytować. Kiedy otworzyły się

drzwi windy na poziomie holu głównego, powiedziałem:

- Jestem nudystą - i dałem chodu.

- Buddystą! - wykrzyknęła. Słyszałem za plecami, jak pyta męża: -

Powiedział, że jest buddystą?

Wypatrując Dorsey, idąc pewnym siebie krokiem, kierowałem się w

stronę głównego wejścia, przez które dostałem się do budynku. Byłem
półtora metra od drzwi i od zniknięcia bez śladu, kiedy pojawił się w nich...

któżby inny, jak nie Dorsey O’Shea! Weszła przez boczne drzwi, coś
takiego! Dokąd zdążał ten świat?

- Tommy Carmellini! Kto by się spodziewał! Mój Boże, co tutaj

robisz?

ROZDZIAŁ 28

Za Dorsey wszedł jakiś mężczyzna. Miał około trzydziestu pięciu lat,

wymodelowaną fryzurę i drogi jedwabny garnitur o włoskim kroju.

Zignorowałem jej pytanie i wykrzyknąłem:

- Myślałem, że pływasz jachtem po Morzu Śródziemnym!

- Nie wyszło, więc wróciłam do domu.

- Rozumiem. - Zwróciłem się do mężczyzny: - A pan jest?

- Tylko przyjacielem - stwierdziła stanowczo Dorsey. Obróciła się do

niego. - Carlo, przykro mi, ale muszę porozmawiać z Tommym. Może
spotkamy się później. Dobrze?

Carlo nie był głupcem. Kiedy prowadzasz się z bogatymi

dziewczynami, musisz nawyknąć do tego, że zostaniesz odsunięty na bok,
kiedy niespodziewanie pojawi się lepsza partia.

- Oczywiście, kochanie. Zadzwoń.

Uścisnął jej rękę i był za drzwiami, zanim zdążyłem dwa razy

mrugnąć.

- Można by pomyśleć, że wychodzi jak profesjonalista -

zauważyłem, kiedy Dorsey prowadziła mnie w stronę pustej kanapy,
znacznie oddalonej od baru i pianisty.

Usiadła obok mnie tak blisko jak mogła - udo przy udzie - wzięła

mnie za rękę i spojrzała mi prosto w oczy.

- Co tutaj robisz, Tommy?

Odpowiedziałem jej tak samo prostym spojrzeniem w

ciemnobrązowe oczy i rzekłem:

- W epoce terroru odbywa się w Nowym Jorku polityczna

konwencja, która ma coś obwieścić światu. Federalni ściągnęli zewsząd
agentów, żeby pilnowali bezpieczeństwa.

Zauważ, że nie powiedziałem, iż jestem jednym z tych agentów,

jedynie dałem to do zrozumienia. Jak na kłamstwo pod wpływem chwili, był
to jeden z moich najlepszych wyczynów.

- Ale co z...?

- Zamknięta sprawa. Zakończona. Opatrzona klauzulą najwyższej

tajności i pogrzebana.

- Och. - Przyglądała się badawczo mojej dłoni, jakby widziała ją

pierwszy raz, potem kolanu, a potem dywanowi. - O rany.

- Takie rzeczy się zdarzają.

- Więc nigdy nie będę przesłuchiwana w sprawie tamtego człowieka?

- Wątpię, ale prawdę mówiąc, nie wiem. Jeśli będziesz, to

podejrzewam, że będziesz musiała podpisać zobowiązanie o zachowaniu
tego w tajemnicy.

- Rozumiem. To mi bardzo odpowiada.

- Tak. Jasne.

- Oczywiście, to było w obronie własnej. Ty i tamta kobieta byliście

świadkami i on był uzbrojony. W końcu włamał się do mojego domu i Bóg
wie co mógł zrobić. Nie zrobiłam niczego niezgodnego z prawem. I z
przyjemnością każdemu o tym powiem.

- Jak już mówiłem, ta cała sprawa jest ściśle poufna. Radzę, żebyś

nikomu nawet o tym nie wspominała, bo inaczej nprawdę złoży ci wizytę

FBI.

- Na pewno nie potrzebuję nikomu nic mówić. To jedna z tych

spraw, o których najlepiej zapomnieć.

- Dobrze to ujęłaś.

- Ale trudno zapomnieć.

To był dla mnie sygnał. Wciąż trzymała mnie za rękę, na kryłem

więc jej dłoń moją wolną ręką i uścisnąłem lekko.

- Jadłaś już kolację?

- Nie. A ty?

- Właśnie się wybierałem. Tu jest za duży tłok. Nie ma mowy,

żebyśmy się dostali do którejś z restauracji w tym hotelu bez rezerwacji.

- Mam rezerwację. - Zerknęła na zegarek. - Na pewno trzymają dla

mnie stolik. U Gallaghera na Zachodniej Pięćdziesiątej Drugiej.

Słyszałem o tym lokalu. U Gallaghera było luksusową knajpą, w

której lubiły przesiadywać grube ryby polityki. Dostanie stolika o tej porze
było prawie niemożliwe, jeśli nie znałeś szefa sali albo nie wsunąłeś mu
dwóch czy trzech zdjęć prezydenta Jacksona.

- Chciałbyś tam zjeść? - kontynuowała. - A może w jakimś bardziej

intymnym miejscu?

Oho. Jeśli to nie było zaproszenie, to nigdy żadnego nie słyszałem.

Podjęła decyzję za nas oboje. Wiedziałem, że to zrobi.

- Znam takie kameralne miejsce, gdzie nie powinno być tłoku -

powiedziała. - Niewielu ludzi wie o nim, ale jedzenie jest pyszne i można
porozmawiać. Jedźmy tam.

Wyglądało na to, że tego wieczoru mam być dla Dorsey głównym

daniem. Carlo miał pecha.

- No ale - powiedziałem, kiedy wyszliśmy przez frontowe drzwi

hotelu - co ty robisz w Nowym Jorku?

- Nie słyszałeś? Konwencja ma nominować kobietę na kandydata do

urzędu wiceprezydenta.

- Nie wiedziałem, że obchodzi cię polityka.

- Tommy, lubię być tam, gdzie się coś dzieje, a w tym tygodniu

takim miejscem jest Nowy Jork. Nie czujesz tej naelektryzowanej
atmosfery? Nic już nigdy nie będzie takie samo. Takiej okazji nie przepuści
żadna kobieta, która może tu być.

Wieczorem Callie Grafton przysiadła się po kolacji do męża na

werandzie ich domu na plaży. Jake odłożył karty sektorów lotniczych, na
których robił uwagi, i wsunął długopis do kieszeni. Ich gość, Michaił
Gonczarow, poszedł na górę się położyć. Callie przegadała z nim całe
popołudnie.

- To bardzo odważny człowiek - powiedziała z naciskiem Callie.

- Tak przypuszczam - mruknął Jake.

- Był komunistą i dostał się do KGB dzięki swojemu wujowi, który

był tam szychą. Zdaje mi się, powiedział, że generałem dywizji. Kiedy
wzięto go na posadę archiwisty, miał za sobą osiem lat pracy w Piątym
Zarządzie. Nie układało mu się z szefem, który bardzo chciał się go pozbyć.
Myślę, że już wtedy stracił złudzenia co do KGB i komunistów, ale gdyby
zrezygnował z pracy w tej organizacji, nie znalazłby innej.

- I stanowiłby zagrożenie dla bezpieczeństwa.

- Tak. Był uziemiony i wiedział o tym, postarał się więc jak najlepiej

wykorzystać stanowisko archiwisty. W rzeczywistości była to bardzo
spokojna, nie rzucająca się w oczy praca. Powiedział, że w rezultacie stał się

kierownikiem biura, nadzorującym maszynistki przepisujące odręczne
notatki, urzędników, którzy prowadzili akta, przygotowującym budżet
wydziału, strażników pełniących służbę przez dwadzieścia cztery godziny na
dobę, i tak dalej. Zdumiewające jest to, że teczki wszystkich zarządów
trzymano w jego archiwum ze względów bezpieczeństwa. Regulaminy nie
pozwalały nikomu, nawet ludziom z samej góry, trzymać akt w prywatnych
sejfach.

- Dlaczego zaczął robić notatki?

- Mówi, że z powodu rozczarowania. Nie chce rozmawiać o tej

decyzji, ale jest ona kluczem do jego osobowości. Przeglądał raporty i
sprawdzał, czy są kompletne, akta dosłownie każdej działalności, w którą
angażował się KGB - od spraw bezpieczeństwa wewnętrznego po
podsłuchiwanie ambasad innych krajów w Moskwie i za granicą, kampanie
przeciw dysydentom, pokazowe procesy, organizowanie siatek
szpiegowskich i operacje kontrwywiadu, tuszowanie skandali
wywoływanych przez członków elity. No i miał czas na studiowanie starych
akt, tych z czasów Lenina i Stalina. Mówi, że czasami akta te były
niekompletne. Jako przykład podał mi te, które odnosiły się do aresztowania
Stalina, kiedy był młody. Była tam ta teczka, ponieważ miała swoją
sygnaturę i trzeba się było z niej rozliczyć, ale pusta.

- Lubisz Gonczarowa, co?

- Owszem, podziwiam go. Ten stres, na który się narażał, zdradzając

swoje państwo! Życie w tym stresie, dzień po dniu, przez tyle lat, w ciągłym
strachu, że zostanie odkryty. On tego nie mówi, ale myślę, że gdyby się
dowiedzieli, co robił, zostałby stracony.

- Nie mam co do tego żadnych wątpliwości - przyznał Jake.

- Z tego powodu zginęła jego żona.

- Musiała wiedzieć, co robił. W którymś momencie trzeba było

wyjaśnić, skąd bierze się wciąż narastająca góra papierów w ich małym
mieszkaniu.

- Och, wiedziała o tym, oczywiście! I podzielała jego przekonanie, że

to, co robi, jest słuszne. Mimo to ciężko mu znieść to poczucie winy.

Callie umilkła, myśląc o rozmowie, którą przeprowadziła z nim po

południu. W końcu przesunęła ręką po twarzy i powiedziała:

- Zapytałam go o to, co zasugerowałeś. Nie pamięta nic o żadnej z

tych osób.

Jake przyglądał się palcom u nóg.

- Nie pamięta czy nie chce pamiętać? - podsunął.

- Jestem przekonana, że nie pamięta. Nie ma nic do ukrycia. Przez te

wszystkie lata, kiedy kopiował akta, ryzykował życie swoje i żony, a
wywożąc notatki na Zachód, zdał się na to, co przyniesie los.

Jake Grafton skinął głową.

- Ale, Jake, jeśli on tego nie pamięta, to może te akta nie istnieją.

Może nigdy nie istniały.

- Te kopie są przeglądane. Nie analizowane, ale szybko czytane. Za

dzień-dwa będziemy wiedzieli więcej. Może za trzy dni.

- Kto wiedział, że te akta zostały skopiowane?

- Oczywiście MI-5 i prawdopodobnie parę starszych rangą osób z

CIA. Ale nikt więcej. Wywiad angielski sporządził w tajemnicy kopie
notatek Gonczarowa bez jego pozwolenia, a ludzie, którzy o tym wiedzieli,
nie chcieli, by to do niego dotarło. Chcieli, by z nimi współpracował.

- A więc ta osoba, która chce go dopaść, bez względu na to, kim jest,

myśli, że jego notatki nie zostały skopiowane?

- Najwyraźniej nie.

- Nie rozumiem. Jeśli on ich nie pamięta, to może te notatki, które,

jak sądzą, tam były, nigdy nie istniały.

- Być może.

- No to dlaczego ktoś z tych ludzi chce, żeby go zabito i zniszczono

nieistniejące notatki?

- W tym sęk.

Zaczęli rozmawiać o innych sprawach, ale po chwili Callie wróciła

do tego, co ją nurtowało.

- Gdyby decyzja należała do ciebie i Gonczarow odmówiłby zgody

na skopiowanie swoich notatek, to czy zawiódłbyś jego zaufanie i kazał je
skopiować wbrew jego woli?

- Nie zastanawiałbym się ani chwili - odparł Jake. - Kiedy Kelly

Erlanger powiedziała, że Gonczarow przebywał w Anglii tydzień, a w
Ameryce był dopiero od kilku dni i że istniał tylko jeden egzemplarz jego
notatek, wiedziałem, że to nie może być prawdą. Żaden znający się na
rzeczy, odpowiedzialny oficer wywiadu nie dopuściłby do tego, by
ryzykować utratę najcenniejszego skarbu wywiadu współczesnych czasów
wskutek katastrofy lotniczej czy pożaru. Żaden oficer. Te notatki zostały
skopiowane w chwili, kiedy Gonczarow stracił je z oczu.

- No więc kto wydał rozkaz zamordowania Gonczarowa i

zniszczenia jego notatek?

- Ktoś, kto nie jest oficerem wywiadu.

Dorsey O’Shea mówiła o powodach swojego pobytu w Nowym

Jorku równie otwarcie jak ja. Na moje pytania odpowiadała wymijająco, ale
- w odróżnieniu ode mnie - nie mogła się zasłaniać przepisami o ochronie
tajnych informacji. Nie żeby ich potrzebowała. Siedząc ze mną przy białym
winie w restauracji na Upper West Side, powiedziała, że nie zagrało między
nią i tym bubkiem, właścicielem jachtu, postanowiła więc wrócić do
ojczyzny.

- Czułam się jak zbieg - powiedziała poważnie, pochylając się ku

mnie, by dać mi dobry widok na rowek między swoimi bujnymi piersiami. -
Chciałam wrócić do domu, żeby... w razie gdyby chcieli mnie przesłuchać...
wiedzieli, że nie mam nic do ukrycia.

Ironiczny wydźwięk tego stwierdzenia nie uszedł mojej uwagi.

- Byłaś już w domu?

- W Marylandzie? Jeszcze nie. Pomyślałam, że spędzę parę dni w

Nowym Jorku, zrobię zakupy, odwiedzę przyjaciół. Ten teatr polityczny jest
tylko dodatkiem. Tommy, potrzebuję czegoś, żeby nie myśleć o tamtym... -
Machnęła ręką.

Z pewnością było to prawdopodobne wyjaśnienie. Robienie zakupów

i udzielanie się w towarzystwie stanowiły jedyną treść życia Dorsey od
ukończenia uniwersytetu - bez dyplomu, mógłbym dodać. Według niej,
władze uczelni były zaskorupiałe i trzymały się sztywno ustalonych
proporcji między programem obowiązkowym i przedmiotami do wyboru,
schowała więc do torebki swoją książeczkę czekową i pożegnała się z nimi.
Podejrzewałem, że w uniwersyteckiej przygodzie Dorsey brał udział jakiś
młody samiec, ale nigdy nie usiłowałem wydostać tego od niej.

Nasza rozmowa powróciła - jakżeby inaczej - do tematu konwencji.

- Co myślisz o szansach na to, że kandydatem na wiceprezydenta

zostanie kobieta?

- Kraj do tego dojrzał - odparła rzeczowo. - Myślę, że stanie się to w

tym tygodniu. Mam taką nadzieję. To właśnie miałam na myśli, kiedy
mówiłam, że jest to historyczny moment. Jeśli tak się stanie, odmieni się
życie wszystkich kobiet w Ameryce.

Nie miałem ochoty spierać się o to.

- Myślisz, że Zooey ma szanse na wybór?

- Boże, to byłoby niesamowite. Ona jest stworzona na prezydenta.

Ale nie wiem, czy prezydent ma dosyć odwagi, by dokonać takiego wyboru.

- Dałaś dużo pieniędzy na kampanię prezydenta - zauważyłem -

dlaczego więc nie powiesz Dellowi Roystonowi, co myślisz? Musi słuchać
bogatych sponsorów.

Prawdę mówiąc, nie wiedziałem, czy dała jakiemuś politykowi

choćby dziesięć centów, ale czułem, że ten strzał w ciemno na pewno w coś
trafi.

I trafił. Przez chwilę wyglądała na zaskoczoną, ale powiedziała:

- Może powinnam z nim pomówić. - Roześmiała się żeby ukryć

zmieszanie. - I może powinnam napisać list do prezydenta. Jeśli będzie tego
chciało dużo ludzi, będzie musiał ją wybrać. Prawda?

Zjawiły się nasze dania, więc zaczęła dziobać widelcem swoje.

Szczupłe, bogate kobiety nigdy nie jedzą dużo.

- Poznałaś osobiście Zooey? - zapytałem od niechcenia. Nie

odpowiedziała od razu.

- Jak sobie przypominam, spotkałam ją kilka razy. Na prywatnych i

oficjalnych przyjęciach.

- Byłaś kiedy w Białym Domu? - zapytałem ciepło, jakby chodziło o

drobiazg.

Znowu to wahanie. Jej odpowiedź można było sprawdzić i wiedziała

o tym.

- Jedno z tych oficjalnych przyjęć było w Białym Domu. Nie

pamiętam jednak ani daty, ani okazji, z której je wydano.

- Musi być fajnie dostać zaproszenie do tego wielkiego domu.

- Było, możesz mi wierzyć. Kupiłam na tę okazję specjalną suknię u

znanego projektanta - wymieniła jego nazwisko - a nieczęsto to robię.

Nie bardzo trafiło mi to do przekonania. Widziałem jej szafę, która

była prawie rozmiarów mojego mieszkania. Nic jednak nie powiedziałem,
bo usta miałem zajęte żuciem kotleta schabowego.

Przeszliśmy do innych tematów, podzieliliśmy się deserem - zjadła

dosłownie jeden kęs - i pomarudziliśmy trochę przy kawie i likierze.
Fachowo, czyli dyskretnie, wzięła rachunek, a ja jej na to pozwoliłem.
Według mojej oceny opiewał na co najmniej 250 dolarów. Bez wątpienia
Carlo też dałby go jej zapłacić.

Kiedy wyszliśmy, objęła mnie w pasie.

- Gdzie się zatrzymałeś w Nowym Jorku?

- U znajomych. Dzięki temu mogę zaoszczędzić dniówkę.

- Brakowałoby im ciebie, gdybyś nie pojechał tam dzisiaj?

- Mogą zgłosić telefonicznie moje zaginięcie. Podejmę jednak to

ryzyko, jeśli to było zaproszenie.

- Było.

O kurde. To się Willie nasłucha.

Kiedy wróciliśmy do hotelu, przed windami jeżdżącymi na poziom

luksusowych apartamentów stało dwóch umundurowanych gliniarzy i
dwóch w ciuchach cywilnych, którzy sprawdzali tożsamość gości chcących

skorzystać z tych wind. Wyglądało na to, że założyłem pluskwy w ostatniej
chwili. Uprawdopodobniało to też opowieść, którą uraczyłem Dorsey.

Seks z Dorsey był zawsze niezłą gimnastyką. Należała do tych

nowoczesnych kobiet, które uważają, że same ponoszą odpowiedzialność za
swoje zaspokojenie seksualne, więc dążyła do tego całą siłą woli.
Oczywiście, ja też miałem przy tym przyjemność, bo Dorsey była szczupła,
zaokrąglona w odpowiednich miejscach i potrafiła się dostroić.

Po pierwszej rundzie łóżkowej gimnastyki zaczęła się bawić włosami

na mojej piersi i ponowiła próbę wyciągnięcia ze mnie powodu mojej
obecności w Nowym Jorku.

- Posłuchaj, kotku, nikt w rządzie nie ma ochoty dopuścić do tego,

by w tym tygodniu zdarzył się jakiś zamach terrorystyczny. W mieście roi
się od federalnych, gliniarzy i facetów z odznakami z całego kraju.

- Ale ty nie jesteś w FBI.

- Jadę tam, gdzie mi każą. Muszę dbać o to, żeby mi płacono.

Poprzestała na tym i znowu oddaliśmy się ćwiczeniom fizycznym.

Wyśliznąłem się z pokoju Dorsey o szóstej rano, kiedy jeszcze spała.

Stwierdzenie po przebudzeniu, że jest sama w łóżku, będzie trudne do
zniesienia dla jej ego, ale miałem już dość jej towarzystwa. Kupiłem kubek
kawy i bajgla od ulicznego sprzedawcy i poszedłem do furgonetki, która
była zamknięta i pusta. Wszedłem do niej i się zamknąłem. Willie musiał w
nocy wrócić taksówką albo pociągiem do New Jersey.

O dziewiątej w apartamentach Roystona wszyscy byli już na nogach

i bawili się w politykę. Odbierał telefon za telefonem, a ja słuchałem tego,
co mówił. Miał niski, chropawy głos, szybko więc nauczyłem się go
wychwytywać, bez względu na to, ile rozmów toczyło się w pokoju.

Wtorek był pierwszym dniem konwencji. Szybko się zorientowałem,

że w komisji programowej istnieje duża frakcja, której pomysły nie zgadzają
się z pomysłami prezydenta. Royston zajmował się tą kwestią cały ranek,
kiedy tylko nie spotykał się z szefami delegacji stanowych. Podejrzewałem,
że będzie rozmawiał z delegacjami przez cały tydzień.

Wszyscy pytali go, z kim prezydent chce wystartować w wyborach.

Royston nie puszczał farby. Jeśli wiedział, to nie mówił o tym. Kiedy
wysłuchałem po raz piąty, jak się gimnastykuje w tej sprawie, doszedłem do
wniosku, że pewnie nie wie. Pytał jednak każdą delegację, co sądzą o
Zooey.

Uważałem, że jest to raczej na pokaz. Nominowany przez partię

kandydat na wiceprezydenta mógł sobie dobrać na prezydenta, kogo chciał.
To prawda, że parę lat temu oznajmiono, że kandydat na prezydenta, George
Mc Govern, wybrał pewnego senatora z Missouri, a potem z niego
zrezygnował, kiedy stało się jasne, że zdrowie psychiczne owego senatora
budzi obawy delegatów. Najwyraźniej Mc Govern pozbył się go, sądząc, że
jeśli martwi to delegatów, może też zaniepokoić wyborców. Oczywiście
okazało się, że wyborców bardzo niepokoił sam Mc Govern, więc wybór
kandydata na wiceprezydenta w rzeczywistości był mało ważny. Ale może
jednak.

Obecny prezydent nie zakomunikował jeszcze, kogo sobie wybierze,

i bez wątpienia nie zrobi tego do ostatniej chwili. Royston badał po prostu
temperaturę i sondował poparcie.

Mimo to, kiedy do jedenastej napomknął o niej ośmiu delegacjom,

postawiłbym swoją pensję, jeśli dożyję do czasu jej wypłaty, że na karcie do
głosowania znajdzie się obok swojego męża Zooey Sonnenberg. Dorsey

będzie podekscytowana.

Zastanawiałem się dlaczego. Spędziłem z nią mnóstwo czasu

podczas naszego namiętnego romansu parę lat temu i nigdy nawet nie
wspomniała o żadnej kwestii politycznej. Nie wiedziałem, której partii jest
zwolenniczką, a nawet czy kiedykolwiek zarejestrowała się jako wyborca.
Gdybym miał zgadywać, określiłbym ją jako osobę niezależną, bez żadnych
sympatii politycznych, która głosowała zgodnie ze swoim sumieniem. Na
pewno nie musiała głosować w obawie o swój portfel.

Myśl, że popiera Zooey dlatego, że ją poznała, była niedorzeczna. Ze

swoimi pieniędzmi Dorsey była zapraszana wszędzie w Waszyngtonie. Przy
takiej czy innej okazji poznawała każdego, kto był tego wart. Z tego, co
widziałem, stykanie się z bystrymi i potężnymi ludźmi niezbyt ją zmieniło.

Słuchałem Della Roystona i zastanawiałem się, ile się dowiemy z

tych politycznych zawirowań, kiedy zadzwoniła moja komórka. Zanim
odebrałem, sprawdziłem, kto dzwoni. Sarah Houston.

- Tak.

- Słyszałam, że spędziłeś namiętną noc z Dorsey O’Shea.

Stary Willie. Nie może trzymać gęby na kłódkę?

- Musimy się dowiedzieć, co ona wie - powiedziałem.

- No więc ją rżnąłeś. Ty draniu!

Połączenie zostało przerwane. Co ją tak wnerwiło? Przecież nic

między nami nie ma.

Około południa pojawił się Willie Varner. Powitał mnie chichotem:

- No, chłopcze, ale miałeś noc!

- Będąc dżentelmenem na posterunku, oczywiście podsłuchiwałeś

cały czas apartament Roystona.

- Kiedy akurat Dorsey nie jęczała i nie mówiła, jaki z ciebie ogier,

przerzucałem się na kanał Roystona. Wielka polityka, dużo chlania i
żadnych kobiet.

- Wspaniale. I oczywiście zadzwoniłeś do Sarah, żeby przekazać jej

najnowsze wieści o tym, gdzie spędzam noc.

- W rzeczywistości to ona do mnie zadzwoniła. Powiedziała, że masz

wyłączoną komórkę. Chciała wiedzieć, gdzie jesteś. Ona też ma na ciebie
chrapkę, ty cholerny szczęściarzu. Jak, do diabła, udaje ci się chodzić
ulicami z całymi jajami?

- Odwal się, cholera!

- Dziesięć minut po twoim wyjściu zaczęli napływać do tych

apartamentów Royston i jego wazeliniarze. Zrobiłeś duży numer.

- Jak zawsze.

- Przynajmniej Dorsey mówi, że to, co masz, to duży numer.

- Hej, to było w ramach obowiązków służbowych, człowieku! Jako

twój przyjaciel, proszę, żebyś już więcej o tym nie mówił.

- Nie pieprz, Carmellini. Będę o tym gadał przez następnych

pięćdziesiąt lat, jak tylko nadarzy się okazja. Ona mówi, że jesteś
prawdziwym ogierem, chłopem na schwał i myślę, że powinieneś skorzystać
z tych rekomendacji. Idź z nimi do banku. To świetna dupa i dobrze
zrobiłeś, że ją wypieprzyłeś. Bądź z tego dumny. Bądź szczęśliwy.

Pozwoliłem, żeby ostatnie słowo należało do niego. Był to jedyny

sposób, żeby zamknąć mu jadaczkę.

ROZDZIAŁ 29

W środę, z wielką pompą, konwencja nominowała prezydenta do

ponownego ubiegania się o urząd tej jesieni. Faktycznie nominowano trzech
kandydatów, prezydenta i dwóch ulubionych synów partii, po czym
ciągnięto przemówienia przez większość popołudnia i nie zarządzono
głosowania aż do czasu największej oglądalności, kiedy obrady pokazała
telewizja. O dziwo, najwięcej głosów uzyskał obecny prezydent, po czym
ktoś zgłosił wniosek, by konwencja wybrała kandydata jednomyślnie, co też
zrobiono, głosując za lub przeciw jego nominacji.

Przez całe popołudnie Royston siedział w swoim apartamencie i

przyjmował stały potok gości - gubernatorów, senatorów, kongresmanów,
sekretarzy gabinetów, poważnych sponsorów partii i ludzi, którzy chcieli
zostać gubernatorami, senatorami, kongresmanami i ambasadorami. Była to
niezła parada i słuchanie tego wszystkiego było nudne jak diabli. I trudne.
Pomieszczenia, w których Royston nie przyjmował gości, były pełne ludzi.
Żeby z tego harmidru wybrać pojedyncze rozmowy, trzeba było skorzystać z
komputera i skupić się na charakterystycznych śladach głosów. Przy mojej
pomocy udało się to parę razy Williemu, ale skórka nie była warta
wyprawki. Tematem wszystkich rozmów była kandydatura kobiety na
wiceprezydenta. To, że prezydent wybierze kobietę, było oczywiste dla
każdego w tym tłumie. Większość zakładała, że mamusie chłopców
grających w piłkę nożną i amerykańskie pracujące kobiety napłyną
gromadnie pod sztandar partii wystawiającej kobietę na liście wyborczej,
jedynym pytaniem pozostawało to, kto będzie tą kobietą. Najwięcej
zwolenników zdawała się mieć Zooey Sonnenberg.

Raz zadzwonił do Roystona prezydent i powiedział mu dwukrotnie,

żeby przekazywał informacje o gościach i o tym, co mówią o szansach partii
w swoich stanach. Słyszałem tylko to, co mówił Royston, i nie było w tym
żadnych rewelacji. Nabrałem przekonania, że ci dwaj znają lokalną politykę
w każdym powiecie i w każdej wiosce w Ameryce.

Royston nie obiecywał niczego wielkiego, prezydent też nie.

Najwyraźniej uważali, że nie było to miejsce ani pora na składanie obietnic -
ani ich nie potrzebowali. W każdym razie jeszcze nie teraz.

Propozycja nominowania Zooey na kandydatkę do urzędu

wiceprezydenta napotkała pewien sprzeciw, ale nie wiedziałem, jak silny.
Według mnie Royston też tego nie wiedział, bo nie słyszałem, by ktoś
przekazał mu wyniki aktualnego głosowania delegacji stanowych.

Słuchałem tego jałowego gadania, kontemplując swój pępek, kiedy

zadzwonił telefon. Myśląc, że to Sarah albo Jake Grafton, odebrałem.

- Tommy, tu Dorsey.

Omal nie upuściłem telefonu.

- Poczekaj chwilę, wyłączę telewizor.

Gorączkowo kręciłem pokrętłami głośności jak najdalej do dołu. W

furgonetce zapanowała cisza, a Willie gapił się na mnie, kiedy wziąłem parę
głębokich oddechów.

- Cześć, Dorsey. Jak leci?

- Dobrze. Gdzie jesteś, Tommy?

- W pracy. Nawiasem mówiąc, skąd masz numer tego telefonu?

- Och, włączyłam go, kiedy spałeś w nocy. Nie gniewasz się, co?

Uświadomiłam sobie, że nie wiem, jak się z tobą skontaktować, a to
wydawało się prostym sposobem.

Sypiając z kim popadnie, możesz wpaść w kłopoty - nauczyłem się

tego już w szkole średniej.

- Dobrze się bawisz w Nowym Jorku? - zapytałem pogodnie.

- O tak. Właśnie się zastanawiałam, czy nie chciałbyś pójść ze mną

na kolację.

- Dziś wieczorem? - Wrzuciłem mózg na wysokie obroty. Czy

chciała tylko powtórki poniedziałkowej nocy? Czy miała zamiar wyciągnąć
ode mnie informacje? A może chodziło jej o coś innego? - Dorsey, teraz
jestem dosyć zajęty. Jeśli to spotkanie towarzyskie, to pewnie powinienem
pracować.

- To jest dla nas ważne.

- Dla nas?

- Dla ciebie i dla mnie.

Willie nie słyszał, co mówi Dorsey, ale usłyszał dosyć z mojej

strony, żeby skapować, o co chodzi. Puścił do mnie oko i zrobił lubieżną
minę. Zamknąłem oczy, by móc się skoncentrować.

- Moglibyśmy porozmawiać o tym przy hamburgerze?

- Wolałabym przy czym innym, ale skoro masz mało czasu...

- Jeśli to coś ważnego, zaczekajmy z tym do końca kowencji. Wtedy

będę miał kilka wolnych dni.

- To nie może czekać.

- Dobrze. O dziesiątej w hotelowej kawiarni. Zdaje się, że robią tam

też sałatki.

Dorsey O’Shea mogłaby wziąć do ust hamburgera w drodze do

piekła, ale nie w innej sytuacji.

- O dziesiątej - powiedziała. - Będę tam.

- Na razie.

- Do widzenia, Tommy - rzekła i rozłączyła się. Kiedy zamknąłem

telefon, Willie zachichotał:

- Nie ma dość.

- Tak myślisz?

- A o co innego może jej chodzić?

Faktycznie. Gdybym tylko wiedział, w jakim sensie Dorsey jest w to

wmieszana, może bym odgadł. Na pewno wiedziałem tylko tyle, że mi tego
nie powie. Nie ma mowy.

- Dzwoniła ze swojego apartamentu?

- Nie. Sprawdziłem, kiedy rozmawiałeś. Żadnych sygnałów z

założonych tam pluskiew.

Otworzyłem telefon, sprawdziłem numer ostatniego odebranego

połączenia i zapisałem. Potem zadzwoniłem do Sarah i poprosiłem, żeby
zorientowała się, gdzie jest ten telefon. Minęła prawie godzina, zanim
oddzwoniła. Złożyła tę zwłokę na brak szybkiego łącza z Internetem. Jakby
mnie to obchodziło.

- No więc gdzie on jest?

- To telefon komórkowy należący do Dorsey O’Shea.

- Dzięki. - No cóż, niewiele mi to pomogło.

- No to jak się układa między wami?

- Sarah, naprawdę nie jestem w nastroju.

- Mniejsza z tym. Zapytam Williego.

Jake Grafton chodził bez celu po domu na plaży, patrzył na wszystko

i niczego nie widział. Pochłaniało go najbardziej nieprzyjemne zadanie
znane współczesnemu człowiekowi - czekanie na telefon. Od czasu do czasu
przerzucał karty sektorów lotniczych, znowu czytał katalog lotnisk, mierzył
odległości i obliczał czas przelotów. Chwilami podnosił głowę znad
papierów i oglądał telewizyjną transmisję konwencji. Potem znowu zaczynał
snuć się po domu.

Callie i Michaił Gonczarow rozmawiali od czasu do czasu, jedli i

drzemali. Callie udało się przeczytać parę rozdziałów powieści. Gonczarow
nie miał niczego do czytania po rosyjsku, więc on też chodził, ale na piętrze.

- To miły, łagodny człowiek - powiedziała w pewnym momencie

Callie do męża.

- Kto? - zapytał z roztargnieniem.

- Michaił.

- Mhm.

- Próbuję sobie wyobrazić, jak radziłabym sobie z dnia na dzień,

gdybym była w jego położeniu... trybikiem biurokracji, którą pogardzał,
zajmującej się działalnością wywrotową, morderstwami, wrabianiem
niewinnych ludzi w przestępstwa, których nie popełnili, tylko po to, by
utrzymać przy władzy przestępczy reżim. Myślę, że chybabym stamtąd
odeszła. Załatwiłabym sobie jakąś pracę fizyczną, żeby mieć co jeść.

Mąż długo się jej przyglądał, ale nic nie powiedział.

- Z drugiej strony - zastanawiała się głośno - odejście byłoby

przyzwoleniem. Jeśli nie walczysz ze złem, sam stajesz się zły.

- To banał - mruknął jej mąż.

- Każda głęboka prawda jest banalna - odcięła się Callie. Nie była

mimozą, o czym Jake Grafton dobrze wiedział.

- Zrobiłabyś to samo co on - powiedział. - Gdyby los postawił cię w

jego położeniu, to też spisywałabyś te tajemnice, mając nadzieję, że któregoś
dnia uda ci się znaleźć sposób, by wyjawić światu prawdę. Ten wybór
wymagał odwagi i poświęcenia. Gonczarow może być miłym, łagodnym
człowiekiem, ale ma charakter. Ty też. Dlatego się z tobą ożeniłem.

Ścisnął jej dłoń i wyszedł na dwór popatrzeć na trawę.

Dziesiąta nadeszła aż za szybko. Opuściłem furgonetkę piętnaście

minut wcześniej i obszedłem cały hotel dookoła, by zjawić się w wejściu
głównym od strony przeciwnej do furgonetki. Byłem w sportowej kurtce i
krawacie.

Dorsey, zgodnie z modą, spóźniła się i przyszła do kawiarni sześć

minut po umówionej godzinie. Zobaczyła mnie przy stoliku w rogu i
dołączyła do mnie. Zanim usiadła, cmoknęła mnie w policzek i ścisnęła za
rękę.

- Dzięki za przyjście.

- Wygląda pani dzisiaj oszałamiająco, pani O’Shea.

Prawdę mówiąc, wyglądała, jakby była w silnym stresie. Widziałem

już ją w takim stanie - kiedy szukaliśmy tych pornosów i po zastrzeleniu
intruza w jej domu - więc znałem oznaki.

Podeszła kelnerka i - jak przewidziałem - Dorsey zamówiła sałatkę.

Ja poprosiłem o kanapkę i kieliszek wina. Również Dorsey uznała, że dobrze
byłoby wypić kieliszek wina.

- Myślisz, że wyglądam staro? - zapytała. Oczywiście zaprzeczyłem.

Była dopiero po trzydziestce, a wyglądała może na dwudziestopięciolatkę.

- Czuję się tak, jakby życie przechodziło obok mnie - ciągnęła dalej,

jakby nie usłyszała mojej odpowiedzi. - Marnuję swoje życie.

To była nowa Dorsey, nastawiona introspekcyjnie. Zawsze

uważałem, że bogaci próżniacy powinni unikać introspekcji.

- A czego chcesz od życia? - zapytałem uprzejmie, zastanawiając się,

do czego zmierza.

- Chcę być szczęśliwa - powiedziała beznamiętnie. - Chcę mieć

mężczyznę, który mnie kocha, i dzieci.

Po raz pierwszy słyszałem, jak mówiła o dzieciach. Ta uwaga

wstrząsnęła mną. Dorsey nie pasowała do mojego wyobrażenia o
matczynym typie.

- A czym jest szczęście? - rzuciłem, tylko po to, by podtrzymać

konwersację.

- Nie jestem pewna - odparła w zamyśleniu. Zaczęła głośno

rozważać to pojęcie i wciąż gadała, kiedy pojawiły się nasze trunki. Wino
było chłodne i znakomite. Kiedy je popijałem i słuchałem Dorsey, przyszło
mi na myśl, że może powinienem był zamówić coś mocniejszego.
Zaczynałem podejrzewać, że Dorsey zmierza w stronę, która mi się nie
spodoba.

I niech mnie diabli, jeśli się tam nie skierowała!

- Tommy, jesteś jedynym mężczyzną, który niczego ode mnie nie

chciał.

- Nie angażuję się w platoniczne związki - mruknąłem.

- Nie mówię o seksie. Mówię o pieniądzach. Każdy wolny facet i

połowa żonatych mężczyzn, których spotykam, ma w oczach symbole
dolara. Wysłuchałam każdej propozycji inwestycji i działalności
charytatywnej, jaką możesz sobie wyobrazić. Prawie codziennie słyszę
nową.

- Musisz znaleźć lepszą kategorię ludzi, z którymi będziesz

przebywać.

- Potrzebuję mężczyzny, który chce mnie, a nie moją książeczkę

czekową.

- Są tacy. Spotkasz któregoś.

- A dlaczego nie my dwoje, Tommy? Ty i ja. Czy to takie szalone?

A więc o to chodziło. Oświadczano się mi. A ja nie miałem pojęcia,

jak się zachować. Przyszła kelnerka z zamówionym przez nas jedzeniem, co
dało mi parę sekund do namysłu. Kiedy zniknęła, siedziałem, przyglądając
się, jak Dorsey obraca widelcem mały pomidor. W końcu odłożyła widelec.

- Dorsey, nie sądzę, żebyś była we mnie zakochana.

- Sama nie wiem. Może jestem. Ale myślę, że moglibyśmy się

pokochać. Tak bardzo cię lubię... Och, Tommy, nie potrafisz sobie
wyobrazić nas razem? Moglibyśmy podróżować, gdzie byśmy chcieli,
zobaczyć świat, poznać ciekawych ludzi i miejsca i znaleźć takie, które
byłoby dla nas idealne. I moglibyśmy mieć dzieci. Myślę, że dwoje, chłopca
i dziewczynkę. Moglibyśmy wspólnie wieść wspaniałe życie.

Włóczenie się bez celu przez całe życie, wieczne wakacje, nie było

moim ideałem spędzania czasu.

- Nie mam zamiaru iść przez życie z kobietą płacącą za mnie

rachunki - powiedziałem tak łagodnie, jak potrafiłem.

- Moglibyśmy zrobić intercyzę - powiedziała poważnie. - Kiedy się

pobierzemy, dam ci połowę wszystkiego, co mam. Wtedy będziesz mógł
sam płacić rachunki.

Pociągnąłem tęgi łyk wina. Miałem rację - powinienem był zamówić

whisky.

- Gdybyśmy wzięli ślub, nie moglibyśmy mieć przed sobą żadnych

tajemnic - stwierdziłem, starając się skierować ten statek do innego portu.

- To prawda. - Przyglądała mi się jak jastrząb, nie tknąwszy swojego

jedzenia ani wina.

Ugryzłem kęs kanapki, przeżułem i popłukałem białym winem, na

próżno czekając, że zrobi jeszcze jeden krok w rozmowie na temat tajemnic.
Doszedłem do wniosku, że nie ma takiego zamiaru.

- Pochlebiasz mi, Dorsey. Jeszcze nigdy mi się nie oświadczono.

Nigdy nie miałem kobiety, której tak bardzo na mnie zależało. Nie wiem, co
powiedzieć. Mnie też bardzo na tobie zależy i nie chcę zranić twoich uczuć.
Jednak wątpię, żebyśmy byli udanym małżeństwem. Kiedyś próbowaliśmy
regularnie się spotykać i niezbyt dobrze nam to wychodziło. Ty jesteś sobą i
ja jestem sobą, to niezmienny fakt. Może powinniśmy się z tym pogodzić.
Kochać się, kiedy oboje mamy na to ochotę, pójść razem na kolację, kiedy
nam to pasuje, od czasu do czasu na jakąś sztukę czy przyjęcie, a potem
każde swoją drogą.

Nie spuszczała ze mnie oczu. Jeszcze nigdy nie widziałem jej tak

skupionej.

- Tommy, ofiaruję ci siebie i połowę wszystkiego, co mam. Chcę cię

mieć jako męża. I przyjaciela, który mi ufa. Staram się zrobić coś, co będzie
dobre dla nas obojga. Ufasz mi?

O kurde!

- Wierzę, że starasz się zrobić to, co uważasz za najlepsze, ale nie

jestem przekonany, że to się uda.

- Jeśli będziemy obydwoje wystarczająco mocno tego chcieli, to się

uda.

Sądy udzielające rozwodów były pełne ludzi, którzy kiedyś tak

myśleli. Nie podzieliłem się tą uwagą z Dorsey O’Shea. Zamiast tego
powiedziałem:

- Potrzebuję czasu, żeby to przemyśleć. Wyznaję, że nie myślałem o

małżeństwie. Potrzebuję trochę czasu, żeby się nad tym zastanowić.

Dotknęła mojej ręki.

- Spędź ze mną tę noc. Chodźmy do mojego pokoju. Potrzebuję cię

teraz, dziś wieczorem.

Baraszkowanie w sianie z namiętną, wyuzdaną Dorsey, zaliczającą

wszystkie przystanki po drodze, z przysłuchującym się temu Williem
Varnerem, było ostatnią rzeczą, jakiej potrzebowałem tego wieczoru.
Powiedziałem jej, że muszę wracać do pracy. Dałem kelnerce znak, żeby
przyniosła rachunek, wstałem i położyłem pieniądze na stole.

- Wezmę rachunek na konto mojego pokoju - powiedziała z

roztargnieniem.

Była naprawdę bardzo piękną kobietą. Ale nie dla mnie.

- Nie, Dorsey. Nie weźmiesz. - Pochyliłem się, pocałowałem ją w

usta i ruszyłem do wyjścia.

Kiedy wyszedłem z hotelu, padał deszcz. Nie byłem w nastroju do

rozmów z Williem Varnerem, poszedłem więc przed siebie. Kupiłem
kolejny parasol, a nie pokrywano mi nawet wydatków. Na Dziewiątej Alei,
przy skrzyżowaniu z Pięćdziesiątą Siódmą, był mały bar. Wstąpiłem tam.
Spokój. Dwóch pijanych przy małym stoliku z tyłu sali. Barman był albo
duchownym, który zrzucił sutannę, albo prawnikiem wyrzuconym z palestry
- nie spytałem, która wersja była prawdziwa. W lokalu unosił się stęchły

zapach starego drewna i zmarnowanego życia. Wysoko w jednym z rogów
znajdował się telewizor transmitujący mecz Jankesów z wyłączoną fonią.
Grali w jakimś słonecznym miejscu. Żałowałem, że tam nie jestem.

Zamówiłem podwójną szkocką, najstarszą, jaką mieli, usiadłem na

końcu baru, przy oknie, i gapiłem się na deszcz, przejeżdżające samochody i
spieszących dokądś ludzi.

Dorsey nie była złą kobietą. Och, była biedną, bogatą dziewczynką i

uwierzyłem jej kiedy powiedziała, że każdy mężczyzna w jej życiu chciał od
niej pieniędzy. Mimo to nie byłem facetem, który mógł ją uratować. Nie
chciałem jej pieniędzy. Nie chciałem takiej gnuśności, wiecznych wakacji,
skazanych na niepowodzenie wysiłków zachowania młodości i bycia na
bieżąco z modą. Chciałem wyglądać na swój wiek, zajmować się rzeczami
wartymi robienia i znaleźć kobietę, która będzie mnie kochać.

Dorsey mnie nie kochała.

W każdym razie nie sądziłem, że mnie kocha.

No więc dlaczego, do diabła, poprosiła mnie, żebym się z nią ożenił?

Nie wiedziała, że tak się nie robi w kręgu klasy średniej? Każda

znająca swoją wartość kobieta tak pokierowałaby obiektem swoich uczuć,
żeby przed nią przykląkł i zadał to pytanie. A może, będąc młodą, modną,
nowoczesną kobietą, nie dbała o to?

Ciekawe, czy byłem pierwszym mężczyzną, którego Dorsey

poprosiła, żeby się z nią ożenił.

Czy w Nowym Jorku mąż może zeznawać przeciwko żonie? A w

Marylandzie? Skąd brało się to nurtujące mnie podejrzenie, że jest ona w
jakiś sposób zamieszana w ten syf z Roystonem? Znała każdego w
Waszyngtonie, przyznała, że była w Białym Domu. Dlaczego nie Roystona?
Albo prezydenta?

Nie - ona nie była Moniką.

Popijałem szkocką najwolniej, jak mogłem, ale znikała o wiele za

szybko, zamówiłem więc jeszcze jedną.

Wyjąłem z kieszeni: komórkę i położyłem ją na barze, obok mojej

szklanki. Po chwili podniosłem ją i wybrałem zapamiętany numer.

Odebrał po drugim dzwonku.

- Grafton.

- Tommy. Cholerny wieczór. Dorsey się oświadczyła.

- Z czym?

- Co pan, do diabła, myśli? Mnie się oświadczyła, niech to szlag!

- A tak nawiasem mówiąc, ile jest ona warta?

- Myślę, że koło czterystu milionów. Mniej więcej.

- Dlaczego się nie dowiedziałeś dokładnie?

- Proponowała małżeństwo, nie wspólny interes. Nie było to

całkowicie zgodne z prawdą, ale nie byłem w nastroju, żeby wchodzić z
Jakiem Graftonem w zawiłe szczegóły. Żywiłem dla niego głęboki
szacunek, ale jest pewna granica.

- Niecodziennie trafiają się tak bogate dziewczyny - zauważył

nietaktownie. - Mój stary zawsze mi mówił, że pierwszy raz powinienem się
ożenić z miłości, drugi dla pieniędzy.

- Jeśli zerwie pan kiedyś z Callie, dam Dorsey numer pańskiego

telefonu.

- Mówił też, że bogatą dziewczynę jest tak samo łatwo pokochać jak

biedną, chociaż myślę, że w tej sprawie nie miał zbyt dużego doświadczenia.
Było to z jego strony czyste przypuszczenie.

- Wspaniale.

- No więc powiedziałeś „tak”?

- Zadzwoniłem, bo myślę, że nadszedł czas, by powiedział mi pan, o

co w tym chodzi. Wszystko, co pan wie.

- Niedużo wiem - mruknął admirał - i to jest fakt.

- Wszystko, co pan podejrzewa.

- Wszystko?

- Wszystko. Kto, co, gdzie, kiedy, dlaczego.

- To trochę potrwa.

- Niech mi pan wierzy, nie mam nic oprócz czasu. No więc

powiedział mi. Zrzucił na mnie cały ten ciężar.

Kiedy pół godziny później zakończyłem rozmowę, rzuciłem

komórkę na bar i siedziałem, gapiąc się na deszcz za oknem. Gdy podszedł
barman, zapytałem, czy ma kawę. Powiedział, że może zaparzyć. I zaparzył.

ROZDZIAŁ 30

Było po północy, kiedy wróciłem do furgonetki. Gdy postawiłem

parasol na podłodze, żeby wysechł, Willie pociągnął nosem i powiedział:

- Piłeś, ha?

- Gdybyś lepiej gotował, byłaby z ciebie dobra matka jakiegoś

szczęśliwca.

- No i co ona powiedziała?

- Chce za mnie wyjść - odparłem nonszalancko. Prychnął drwiąco.

- To będzie dzień - rzekł, odwracając się z powrotem do komputera. -

Jakiś czas temu Royston dostał telefon. Myślę, że powinieneś tego
posłuchać. Mam jego koniec rozmowy.

- Z kim rozmawiał?

- Ty mi to powiedz.

Podał mi słuchawki, a potem wrócił do stukania w klawiaturę. W

dach furgonetki bębnił deszcz, co było miłym dla ucha dźwiękiem.

Założyłem słuchawki i rozsiadłem się wygodnie. Oświadczyny

Dorsey. Nieprawdopodobne! A jednak była to prawda. Czterysta milionów
prawdziwych amerykańskich dolarów, z czego połowa dla mnie, a ja
powiedziałem, że się nad tym zastanowię.

Carmellini, jeśli połowa takiej fury szmalu ci nie wystarczy, to jaka

jest twoja cena?

Gdyby Willie znał prawdę, zagrożona byłaby moja reputacja

przekupnego sukinsyna. Chociaż znając Williego, przypuszczam, że pewnie
mówiłby wszystkim, iż Carmellini chciał ukraść te pieniądze, a nie się z
nimi ożenić.

Moje rozmyślania przerwał chropawy głos Della Roystona.

- Halo.

Po mamrotaniu, stękaniu i paru długich przerwach Royston

powiedział:

- Będziesz musiał wkrótce oznajmić swoją decyzję. Na przykład

jutro. Przemówienie nominacyjne ma przygotować Heston, ale musi mieć
jakieś nazwisko, żeby je tam włączyć.

Chodziło o Franka „Świnkę” Hestona, starszego senatora z jednego z

mniejszych stanów, który zawdzięczał przydomek uzależnieniu od
projektów produkcji wieprzowiny, zgłaszanych przez jego wyborców. Fama
głosiła, że nigdy nie przejrzał ustawy o dotacjach, która mu się nie podobała.

Po tej uwadze nastąpiła kolejna długa przerwa, a potem:

- Rozumiem... - W końcu: - Mogę na parę godzin zatrzymać ten

pociąg na stacji, ale do jutrzejszego popołudnia musi odjechać... Jasne. Do
zobaczenia jutro.

Wiedziałem, że nazajutrz wieczorem prezydent planował

wygłoszenie na konwencji przemówienia z podziękowaniem za nominację,
które miało być transmitowane przez wszystkie stacje telewizyjne.

Willie podniósł palec i nacisnął guzik.

Zdjąłem słuchawki.

- No i?

- Prezydent jeszcze się nie zdecydował - powiedziałem.

- Chodzi o jego własną żonę! Można by pomyśleć, że sukinsyn

mógłby powiedzieć „tak” lub „nie”.

Skłoniło mnie to do rozmyślań o związku między prezydentem i

pierwszą damą. Oczywiście było to małżeństwo zawarte z przyczyn
politycznych, ale mieli cztery lata, żeby to jakoś załatwić.

Willie odchylił się na krześle do tyłu i podrapał się po strupie.

- No to wracasz do Jersey, żeby się trochę przekimać, czy znowu

prześpisz się gdzie indziej?

- Może prezydent nie jest pewien, czy zostanie ponownie wybrany,

startując razem z Zooey. Priorytetem jest ponowny wybór.

- Bzdura! - Willie wskazał na stertę gazet na półce. - Spece mówią,

że jest faworytem. Gospodarka się rozwija, on się zawziął jak cholera na
terrorystów, pracuje nad sytuacją na Bliskim Wschodzie... Wygra w
cuglach!

- Dewey pokonuje Trumana!

- Może po prostu nie lubi tej suki. - Była nią Zooey.

- Myślisz, że w polityce liczą się sympatie i antypatie? - rzekłem w

zadumie.

- Och, wiem, że ci politykierzy nadstawiliby dupy diabłu, byle tylko

dostarczył im głosy grzeszników. Ale jeśli ktoś nie przyłapie go w łóżku z
żywym chłopakiem albo z martwą kobietą, to ten prezydent nie potrzebuje
pomocy. Tak uważam.

- No nie wiem - odparłem.

- No to jak, do Jersey czy gdzie?

- Ty jedź. Weź taksówkę. Ja tu jeszcze trochę zostanę.

- O tej porze?

- Weź taryfę sprzed hotelu. - Pogrzebałem w portfelu i dałem mu

sześćdziesiąt baksów z mojego kurczącego się zapasu gotówki.

Na odchodnym rzekł:

- Staraj się trzymać z daleka od kłopotów. Wiem, że to dla ciebie

trudne, ale zrób to dla mnie przynajmniej dziś w nocy.

- Taa.

Wziął mój parasol i zamknął za sobą drzwi.

A gdyby wyszło na jaw, zastanawiałem się, że prezydent robił dawno

temu interesy z Ruskimi? Uważałem, że w takim wypadku potrzebowałby
każdego głosu, który udałoby mu się wyżebrać, pożyczyć albo ukraść.
Zawarłby pakt z samym diabłem!

Zastanawiałem się, o czym myśli, siedząc tej nocy w Białym Domu.

Deszcz wciąż bębnił o dach.

Godzinę później zaczął mnie morzyć sen. Siedziałem, obserwując na

monitorach przyjścia i wyjścia z apartamentów na najwyższym piętrze i
słuchając jednym uchem toczących się w nich rozmów. A ta konwencja
miała potrwać jeszcze dwa dni. Ostatnim dniem był piątek, delegaci nie
mogli zostać dłużej, nawet gdyby poprosił ich o to sam Pan Bóg. Stacje
telewizyjne miały na weekend i następny tydzień inne wydarzenia w
programie. Prezydent musiał ogłosić, kogo wybiera na kandydata na
swojego zastępcę, uzyskać dla niego czy dla niej nominację, a głosowanie
miało się odbyć w piątek. Ekipy porządkowe będą potem sprzątać przez cały
weekend Javits Center, bo w poniedziałek zaczynał się tam zjazd
producentów sprzętu domowego. Choćby się waliło i paliło.

Tłum w apartamencie Roystona się przerzedził. Paru pijaków

siedziało w jednym z sąsiednich apartamentów nad butelką szkockiej, a w
innym układała do snu jakiegoś współpracownika prawdziwa wyznawczyni,

kobieta, która miała coś wspólnego z systemem oświaty. W apartamencie
Dorsey na dwunastym nie było nikogo.

Ach, w mordę.

Gdzie będę w przyszłym tygodniu! Będę siedział w jakimś więzieniu

z plutonem agentów FBI wywrzaskujących do mnie pytania czy wyrzygiwał
flaki na jakimś bananowcu, płynąc pod fałszywym nazwiskiem na południe?
Żałowałem, że nie wiem więcej o umowach ekstradycyjnych.

Oczywiście mógłbym snuć plany ślubu z Dorsey, wypożyczenia

smokingu, odwiedzania kancelarii prawniczych, i zastanawiać się, co zrobić
z taką furą kapusty. Od której zapłacono już podatki. Zakładając, że
tymczasem nie dorwałoby mnie FBI. Jaki jacht powinienem sobie kupić? Na
jaki skierować go ocean? Czy powinienem zainstalować w kiblu złote kurki
z wodą? Jak duże powinno być łóżko w apartamencie właściciela?

Mów sobie, co chcesz o biednej bogatej Dorsey, ale ta kobieta była

w łóżku dynamitem. Pewnie, hojnie udzielała swoich wdzięków na prawo i
na lewo - ja zresztą też - ale po ślubie i tym wszystkim mógłbym chyba
wynegocjować jakąś umowę o prawach wyłączności.

Wybór. Ene, due, dudki, gospodarz malutki...

Jeszcze raz sprawdziłem pluskwę u Dorsey i udało mi się usłyszeć,

jak jakaś kobieta mówi:

- Dziękuję, panowie. Zaczekajcie na mnie na dole. Odgłos

zamykanych drzwi. Szum wody w łazience. Słaby jęk fotela, uginającego się
pod ciężarem.

Kto to był? Nie Dorsey. Byłem pewien, że to nie jej głos.

Wymeldowała się?

Wcisnąłem guzik, żeby to nagrać.

Kiedy podniosłem głowę znad panelu sterującego, zauważyłem na

monitorze wychodzącego z apartamentu Della Roystona. Oczywiście wciąż
w tym garniturze i krawacie. Podszedł do windy i nacisnął guzik. Kamera
obok windy dawała mi dobry widok rzednących włosów na czubku jego
głowy.

Otworzyły się drzwi windy i wszedł.

Hmm...

Pięć minut później ktoś zapukał do drzwi apartamentu Dorsey.

- Och, Dell. Wejdź, wejdź.

Czy to była jego żona? Sekretarka? Żona kalifornijskiego

sprzedawcy samochodów? Czy dziewczyna pracująca, która dawała dupy
dla zysku i dla zabawy? Chyba jestem naiwny - przed tym tygodniem nie
miałem pojęcia, jakie dupczenie odchodzi na tych konwencjach.

Drzwi się zamknęły i usłyszałem trzask zasuwki. Wątpiłem, by o tej

godzinie kręciła się tam Isabel z San Juan, ale człowiekowi na stanowisku
Roystona nigdy nie dość ostrożności.

Nastąpiła krótka cisza, a po niej odgłos uginającego się materaca. O

kurde.

Niedługo potem usłyszałem jęki i tak dalej. Odbywało się tam

poważne pieprzenie albo nie znam się na rzeczy.

Dość szybko było po wszystkim. Cztery minuty według mojego

zegarka. Jedno mogłem powiedzieć o Roystonie - zapylanie nie zajmowało
mu dużo czasu.

- Och, dziecino, było tak dobrze - rzekł Royston, dysząc.

- Potrzebowałam tego, kochany. Tyle czasu minęło.

- Rozmawiałem z nim parę godzin temu. Jeszcze się nie zdecydował.

- Sukinsyn! Przeciąga to, żeby mnie zdenerwować. Brwi

podskoczyły mi do linii włosów. Jasna cholera!

„Panowie”, którzy towarzyszyli jej do drzwi, musieli być

pracownikami Secret Service. Royston posuwał Zooey Sonnenberg,
pierwszą damę!

- Bez względu na to, kogo wybierze, osoba ta zostanie następnym

prezydentem Stanów Zjednoczonych - oświadczyła Zooey. - Mając głosy
wiernego elektoratu partii i olbrzymią część głosów kobiet z drugiej partii,
za cztery lata będzie nie do powstrzymania.

- Może nie uśmiecha mu się zostać za cztery lata pierwszym panem.

- Phi.

- Może nie chce spędzić następnych czterech lat w łóżku z oczywistą

następczynią.

- Dell, on nie...

- Wiesz, o co mi chodzi.

- Nie wiem, co on myśli. Ten troll siedzi całymi dniami w Gabinecie

Owalnym, gadając ze swoimi kumplami, zawierając układy, paradując przed
prasą, gania na sesje zdjęciowe i przemówienia przed każdą grupą
obywatelską, która chce go wysłuchać, od Maine do San Diego... jestem już
prawie u kresu sił. Ma w swoich rękach moje życie... moją przyszłość... i
bawi się nim. Czasami chcę, żeby padł trupem.

- Miejmy nadzieję, że będziesz wiceprezydentem, kiedy się to stanie.

- Jest zdrów jak ryba. - Westchnęła. - Nie, moją szansą jest wybór na

jego zastępczynię teraz. Daj mi cztery lata na zorganizowanie poparcia, a w
następnych wyborach pobiję Jezusa Chrystusa.

- Może obawia się, żebyś nie usunęła go w cień podczas tych

wyborów i następnych czterech lat. Ten człowiek ma wybujałe ego. Przez
całe życie walczył o to, żeby być w centrum uwagi.

- Być może. - Przerwała, po czym zaczęła oceniać zalety i wady

innych kobiet, które wymieniano jako możliwe kandydatki. Zdaniem Zooey,
logiczny był wybór jej samej.

- Czasami logika nie wygrywa - zauważył delikatnie Dell.

- Amen! - dodałem.

- No więc co powinnam zrobić? - zapytała żałośnie Zooey.

- Nie możesz zrobić nic innego, tylko czekać. Albo do tego dojdzie,

albo nie.

- Na Boga, nienawidzę tego sukinsyna!

- Trzymaj się! Już tam prawie jesteś.

- Prawie, ale nie całkiem. Usłyszałem skrzypienie łóżka.

- Ubierzmy się. Muszę iść do mojego apartamentu i przespać się

trochę. Dzięki, że przyjechałaś. Bardzo cię potrzebowałem.

- Dlaczego nie spotkałeś się ze mną w moim apartamencie? On by

się nie dowiedział, a nawet gdyby, to i tak miałby to gdzieś.

- Jest na podsłuchu.

- Jasna cholera - mruknąłem. Jak, do diabła, dowiedział się o tym?

- Och. - To był jej cały komentarz. Nie „Kto?” albo „Dlaczego?”,

tylko „Och”.

Ubrali się w rekordowym tempie, pocałowali się jeszcze - jak sądzę -

i przy drzwiach szepnęli sobie „Dobranoc”. Royston wyszedł pierwszy. Trzy
minuty później obserwowałem na monitorze, jak wyłonił się z windy na
najwyższym piętrze i pomaszerował żwawo do siebie.

Dziesięć minut po tym, po poważnych hałasach łazienkowych Zooey

opuściła pokój Dorsey, docisnęła drzwi, aż zaskoczyła zasuwka, i
potrząsnęła klamką dla pewności.

Zatrzymałem nagrywanie i siedziałem, gapiąc się w przestrzeń.

No, no, no.

Po kilkuminutowym namyśle wyjąłem z kieszeni komórkę i

zadzwoniłem do Jake’a Graftona.

Po zakończeniu rozmowy z Tommym Jake Grafton wstał z łóżka.

Nie odkładał telefonu.

- Kto to był? - zapytała Callie.

- Carmellini.

- Wstajesz?

- Na chwilę. Śpij.

Grafton zajrzał do swojego gościa, upewnił się, że śpi, a potem

zszedł na dół, starając się nie stawać na trzeszczących stopniach.

Wyjrzał przez każde okno, otworzył drzwi na werandę i usiadł na

kanapie, okrywając się kocem. Royston i Sonnenberg. Był to na pewno
jeden kawałek układanki, ale wciąż miał ich za mało.

Można się było wściec, że Gonczarow nie mógł sobie nic

przypomnieć. Bóg wie, że Callie bardzo się starała, ale bez skutku. Plusem
tego całego bałaganu było tylko to, że błyskawicznie wzrastała jej
znajomość rosyjskiego.

Admirał odchylił się do tyłu i zamknął oczy, ale nie mógł przestać

myśleć o tym problemie. Minęła prawie godzina, zanim zasnął.

Za piętnaście czwarta rano w holu Hiltona nie było wielu ludzi.

Osoby poważne były w łóżkach - swoich lub innych osób - a pijacy
odsypiali popijawę, starając się wytrzeźwieć na wielkie wydarzenia
nadchodzącego dnia. Byłem ciągle w sportowej kurtce i krawacie, chociaż
na spodniach zaczynały się zacierać kanty, a buty pilnie domagały się
wyczyszczenia.

Podszedłem do windy i wjechałem na dwunaste. Klucz uniwersalny

wciąż pasował do drzwi, a więc nie zmieniali cdziennie kodu.

Znalazłszy się w środku i zamknąwszy za sobą drzwi, stanąłem i

rozejrzałem się po scenie akcji. Łóżko było w nieładzie. Łazienka nie
wyglądała źle, ale Isabel pomyśli, że Dorsey miała w nocy gościa płci
przeciwnej. Oczywiście Zooey nie dbała ani trochę o to, co myślą
pokojówki. Pewnie nigdy nie zastanawiała się nad tym nawet przez chwilę.

Hotel zapewniał gościom, którzy chcieli zrobić na znajomych ze

swoich stron wrażenie, kilka arkuszy gofrowanej papeterii. Było również
kilka kopert. Wziąłem jedną.

Potem bardzo uważnie przejrzałem pościel, szukając włosów.

Podniosłem tu i ówdzie pojedynczy włos... nic niezwykłego.

W łazience Dorsey miała szczotkę do włosów. Było na niej parę

włosów, więc starannie dodałem je do tych, które wcześniej włożyłem do
koperty. Na czworakach zbadałem podłogę. Dołączyłem jeszcze kilka
włosów do kolekcji.

Nie ociągałem się z tym zadaniem. Gdyby Dorsey teraz

wmaszerowała, sytuacja stałaby się bardzo kłopotliwa... a ja
prawdopodobnie zostałbym aresztowany, chyba że źle zinterpretowałem
całą tę sytuację. W tym stadium gry wątpiłem, czy kiedykolwiek
wyszedłbym z celi, do której wsadziłaby mnie policja.

Zerknąłem przez wizjer w drzwiach i po chwili byłem na korytarzu.

Przeszedłem pustym korytarzem, nie widząc nikogo, a potem

zaczekałem na windę. Zjechałem nią na dół, wyjrzałem, zobaczyłem, że
nikogo nie ma na horyzoncie, przemaszerowałem przez hol i wyszedłem na
zewnątrz.

Przynajmniej przestało padać.

ROZDZIAŁ 31

Późnym rankiem w czwartek czekałem w furgonetce na Williego

Warnera, kiedy zadzwoniła moja komórka. Zanim odebrałem, sprawdziłem,
kto dzwoni. Aha.

- Dzień dobry, Dorsey.

- Pracujesz?

- Prawdę mówiąc, właśnie wychodzę.

- Zastanawiałam się, czy moglibyśmy razem zjeść śniadanie.

- Według mnie dobry pomysł. Gdzie i kiedy?

- W moim pokoju w Hiltonie, za godzinę.

Nie myłem się i nie goliłem od poprzedniego ranka i moje ubranie

zaczynało niezbyt przyjemnie pachnieć, ale musiałem się z nią zobaczyć.

- Dobra. Spotkam się z tobą.

Przełączyłem się na pluskwy w jej pokoju i słuchałem. Z obu

dochodziło słabe buczenie, chociaż z jednej silniejsze niż z drugiej.
Brzmiało to tak, jakby pokojówka odkurzała pokój.

Więcej się działo w apartamencie Roystona. Rozmawiano o polityce

i inwestycjach. W jednym z sąsiednich apartamentów o politycznej sytuacji
w Kalifornii. W drugim roztrząsano dylemat: czy to będzie Zooey, czy nie?
Czy wystartowanie wspólnie z nią pomoże czy zaszkodzi prezydentowi?

Przełączyłem się na apartament Roystona w samą porę, by uchwycić

jego rozmowę przez telefon.

- Kiedy przybędziesz? - zapytał. A potem: - Jesteś z pierwszą damą?

- Jeszcze kilka chrząknięć, po czym, po długiej pauzie: - Moglibyśmy
zorganizować parę spontanicznych demonstracji, gdybym miał przynajmniej
jakąś wskazówkę, jak to pójdzie, przygotować transparenty i flagi do
rozwinięcia. To by świetnie wyglądało w telewizji, byłby dobry początek...
Rozumiem - rzekł po kolejnej długiej pauzie, a potem odłożył słuchawkę.

Ktoś wszedł i powiedział, że pokojówka chce posprzątać pokój.

Badałem smutny stan moich butów, kiedy Willie otworzył drzwi i

wszedł do furgonetki.

Jego pierwsze słowa brzmiały:

- Wyglądasz jak coś, co wypluł kot.

- Aż tak źle?

- Nie możesz tu skorzystać z usług pokojowych? - Klapnął na drugie

krzesło. - Co się dzieje?

- Nic specjalnego.

- Taksiarz miał włączone radio. Mówili, że prezydent nie oznajmił

jeszcze, kogo wybrał na zastępcę.

- Myślę, że do tego mniej więcej się to sprowadza.

- Przespałeś się choć trochę?

- Uciąłem sobie godzinę czy dwie drzemki na tym krześle.

- Więc wracasz do Jersey?

- Za chwilę. Najpierw mam randkę. Jego głowa podskoczyła do

góry.

- Z Dorsey?

- Tak.

- W jej pokoju?

- Tak.

- Właściwie dlaczego nie? Mnie też przydałoby się trochę

namiętnego seksu, żeby soki zaczęły żywiej krążyć, przyspieszając powrót
do zdrowia, ale jeśli nie mam takich możliwości, to chyba przysłuchiwanie
się musi mi wystarczyć. Oczywiście przyglądanie się byłoby jeszcze lepsze.

- Proszę cię jako przyjaciela, żebyś nie podsłuchiwał.

- Proś sobie. Odpowiedź brzmi „Nie”. Pamiętaj, że każdy jęk,

stęknięcie czy komplement na temat twojego wyposażenia są nagrywane dla
potomności. Kiedy dorwie cię FBI, ten materiał będzie odtworzony w
Budynku Hoovera, przed wielką ławą przysięgłych, w sądzie, a może nawet
w telewizji. Założę się, że mógłbym to nawet sprzedać paru tym facetom od
talk show. Może Jerry’emu Springerowi, on jest dostatecznie pokręcony.
Imusowi podobałby się aspekt polityczny.

- To tak mi się odpłacasz za uratowanie twojego nędznego życia?

- Hej, chłopie, sprzedawanie nagrań twoich podbojów seksualnych

wydaje mi się niezłą drogą do kariery. Człowiek musi robić, co musi, żeby
utrzymać duszę w ciele. Za tydzień nikt nie da centa za ten polityczny szajs,
ale seks zawsze się sprzedaje. Kupię sobie lincolna i przeniosę się na
przedmieście.

Willie zastanawiał się przez chwilę nad tą perspektywą, nad

samochodem, trawnikiem i ujadającym psem sąsiada, a potem zmienił bieg.

- W Andover mieszkają takie dwie siostry, z którymi mógłbym cię

skumać. To napalone baby z dużymi cycami. Są koloru czekolady, ale tobie
by to pewnie nie przeszkadzało. Zauważyłem, że duże cyce skłaniają cię do
najlepszych występów. Wrócimy i...

Wygramoliłem się z furgonetki. Kiedy Willie się rozpędził, jedynym

sposobem na zamknięcie mu gęby było wynieść się.

Kwartał dalej był punkt z faksem. Wszedłem tam, zaczekałem

chwilę, aż prowadząca go kobieta będzie się mogła mną zająć, i wypełniłem
formularz faksu. Wręczyłem jej dokument, wcisnęła przyciski w maszynie.
Papier przeszedł przez nią i oddała mi go.

- Miłego dnia - powiedziała. Miała cycki średniej wielkości.

- Dzięki.

Tuż obok była drogeria. Kupiłem szczotkę i pastę do zębów i

włożyłem je do kieszeni. Znalazłem w niej resztki tego ciastka, które
ukradłem parę dni temu. Zapomniałem, że je mam. Teraz zrobiła się z niego
miazga. Po drodze do hotelu wyrzuciłem je do śmietniczki. U sprzedawcy
bajgli kupiłem kubek kawy i wypiłem, chociaż była tak cierpka, że mogło
mi zejść szkliwo z zębów.

W hotelowej toalecie dla mężczyzn odpowiedziałem na zew natury,

wyszczotkowałem zęby i umyłem twarz. Tak, czułem swój zapach. Jeśli
Dorsey będzie chciała mnie w tym stanie, to naprawdę myśli poważnie o
małżeństwie. Albo jest napalona jak diabli.

Kiedy patrzyłem na moją nieogoloną facjatę w lustrze, przez umysł

przemknął mi obraz tego płonącego domu w lesie nad Greenbrier. Dotyk
broni w moich rękach, padający ludzie, uśmiechnięci zabójcy, powalone
ciała... Czy te obrazy będą się nadal pojawiały w dziwnych momentach
mojego życia, czy też zblakną i znikną w tych milionach elektrycznych
impulsów, w których przechowywane były wspomnienia w mojej głowie?

Krew i morderstwa, seks i polityka. Niezły bigos, musisz przyznać.

No i Dorsey, z jej milionami i propozycją małżeństwa. Niemal

słyszałem, jak mówi: „Zabierz mnie daleko od tego wszystkiego”.

Nieogolona gęba w lustrze odpowiedziała mi spojrzeniem.

Dorsey wyraźnie miała zaprzątnięte czymś myśli, kiedy otworzyła

drzwi. Mimo to spojrzała na mnie tylko raz i zmarszczyła nos.

- Spałeś w tym ubraniu?

- Przez całą noc pracowałem.

- Rozbierz się. Poślę wszystko do pralni, zamawiając błyskawiczne

czyszczenie. Odeślą to za godzinę czy dwie. A potem wskakuj pod prysznic.

Była to zbyt dobra propozycja, by z niej nie skorzystać. Wszedłem

do łazienki i rozebrałem się do naga, składając na blacie portfel, komórkę,
klucze, trzydziestkęósemkę w skórzanej pochwie na łydkę, a ubranie
rzuciłem na korytarz. Słyszałem, jak Dorsey wzywa przez telefon obsługę.

Z prysznica leciał strumień wody, a łazienka była pełna pary, kiedy

usłyszałem, że otwierają się drzwi. Zerknąłem obok zasłony. Przyglądała się
badawczo kupie mojego sprzętu na blacie.

- Eee. Zostaw to.

- Zawsze nosisz broń?

- Tylko na służbie. - Zapomniałem zostawić rewolwer w furgonetce,

gdzie go przechowywałem przed ostatnią schadzką z Dorsey.

Zdjęła ubranie. Zawsze zdumiewało mnie, jak szybko potrafi się

rozebrać. Potem zapytała:

- Masz tam miejsce dla jeszcze jednej osoby? Kabina była duża. W

końcu był to duży hotel, z dużymi cenami.

Próbowała mnie podniecić, ale chyba byłem za bardzo zmęczony.

Prawie ziewałem jej w twarz. Zakręciliśmy prysznic i wytarliśmy się do
sucha, po czym zgarnąłem swoje rzeczy. Zegarek położyłem na stoliku obok
łóżka, a resztę wsunąłem pod poduszkę i wlazłem do łóżka. Chyba położyła
się obok mnie, ale zanim się umościła, zasnąłem.

Obudziło mnie pukanie do drzwi. Usłyszałem głos Dorsey przy

wejściu, a potem zapadła cisza. Spojrzałem na zegarek. Trochę po drugiej po
południu i czułem się o wiele lepiej.

Weszła do sypialni z moim ubraniem na wieszakach, a bielizną i

skarpetkami w torbie z brązowego papieru.

- Widzisz - powiedziała radośnie - ten system działa. Miała na sobie

coś z falbankami i pasujący do tego szlafrok. Włosy upięła na czubku
głowy.

Dorsey O’Shea, seksowna półmiliarderka, usiadła na łóżku i

pocałowała mnie delikatnie w usta, a potem polizała je językiem. Wyczułem
zapach czegoś drogiego.

Przyszło mi na myśl, że jestem w tym samym łóżku, w którym

zaledwie dwanaście godzin temu leżał przez cztery minuty Dell Royston, co
odebrało tej chwili nieco blasku.

- Kocham cię - wyszeptała.

Bez wątpienia Willie Varner zamieniał się cały w słuch w

furgonetce. Trzeba mieć talent, żeby się pakować w takie sytuacje, a ja, na
Boga, go mam.

Facet z silniejszym charakterem mógłby inaczej pokierować tą

sytuacją, ale ja pomyślałem, że pewnie już nigdy nie pójdę tą drogą. Chociaż
w moich oczach siedziała w tym gównie po czubek głowy, nie wierzyłem,
że ma zamiar wyrządzić mi jakąś krzywdę. Objąłem ją i pociągnąłem na
łóżko.

Pół godziny później, gryząc mnie w ucho, wymruczała:

- No więc przemyślałeś to?

- Ty i ja, to nigdy nie wyjdzie.

Przestała mnie gryźć, odsunęła twarz trochę od mojej i spojrzała mi

w oczy.

- Chcę stąd wyjechać. Teraz. Dzisiaj. Tak szybko, jak się zdążymy

spakować. Dokąd chcesz. Chcę jechać z tobą, Tommy.

- Nie potrzebujesz ratunku - mruknąłem.

- Skąd wiesz, czego potrzebuję? - Miała napięte mięśnie twarzy.

Teraz nie wyglądała ładnie. - Czy muszę błagać?

- Nie. To ci nie przystoi.

- Co jest ze mną nie tak? - Usiadła. - Nie jestem dla ciebie dosyć

dobra?

- Proszę, nie mów tak. Jesteś wspaniałą osobą... nie rób tego sobie

ani mnie.

Zeskoczyła z łóżka, podeszła do komody i otworzyła szarpnięciem

szufladę. Wyjęła stanik i włożyła. Potem majtki. Spieszyła się i była zła. Nie
wściekła ani pałająca żądzą zemsty, ale bardzo zła. Przynajmniej w tamtej
chwili tak myślałem.

Wstałem i też zacząłem się ubierać.

Złapała ubranie z szafy i weszła jak burza do łazienki.

Obejrzałem niespiesznie jej poduszkę. Znalazłem kilka długich,

ciemnych włosów, które schowałem do portfela.

Kiedy wyszła z łazienki w sukni koktajlowej, płakała.

- Hej - powiedziałem.

- Och, Tommy, kiedy cię naprawdę potrzebuję, mówisz „nie”.

- Do tego, żeby zawrzeć małżeństwo, trzeba czegoś więcej niż tylko

potrzeby. Trzeba miłości.

- Moglibyśmy się pokochać. Mój Boże, kiedy myślę o tobie, ja... my

moglibyśmy...

- Royston cię o to prosił?

To powstrzymało jej łzy. Spojrzała na mnie twardo i powiedziała:

- Idź. Proszę cię.

Włożyłem moją sportową kurtkę, zastanawiałem się chwilę, czy ją

pocałować, i postanowiłem tego nie robić. Położyłem dłonie na jej
ramionach, ale starała się mi wyrwać. Trzymałem ją mocno.

- Wszędzie leżą trupy - powiedziałem, patrząc jej w oczy. - Dell

Royston siedzi w tym po szyję. Nie wiem, jak w to wlazł ani dlaczego, ale
zamierzam się dowiedzieć. Jeśli odgrywasz jakąkolwiek rolę w tym, co się
zdarzyło albo co się zdarzy, to lepiej zmykaj jak królik. Wyjedź tak szybko i
daleko jak możesz i zmień nazwisko. Albo mi zaufaj i powiedz, co wiesz.

Nie potrafiłem odczytać znaczenia ruchu mięśni wokół jej oczu.

- Proszę cię, Tommy, idź - powiedziała, a ja spełniłem jej prośbę.

Zastanawiałem się, czy jeszcze kiedyś ją zobaczę.

Kiedy Jake Grafton przygotowywał późny lunch dla siebie i

Michaiła Gonczarowa, zadzwoniła jego komórka. Callie pojechała do
biblioteki. Stojąc w kuchni, w trakcie robienia kanapek, otworzył telefon.

- Grafton.

- Jest tak, jak myśleliśmy - powiedział męski głos. - Angole mówią,

że nie mogą nic znaleźć w kwestiach, o których rozmawialiśmy. Każdy w
aktach ma kryptonim, dane są zaszyfrowane, a część teczek jest prawie
niezrozumiała. Naprawdę potrzebują tego archiwisty, żeby wyjaśnił im, co
czytają.

- Rozumiem.

- Jake, ostateczny wynik jest taki, że nie mogą tego znaleźć. Jeśli to

w ogóle tam jest.

- Dobra.

- No i co zrobisz?

- Nie wiem. Ile mam czasu?

- FBI na razie chrupie tę sprawę dość niemrawo. Mają od cholery

porozrzucanych wszędzie ciał i robią uniki przed Departamentem
Sprawiedliwości. Nie uda mi się ich powstrzymywać dużo dłużej.

- Rozumiem. Oddzwonię do ciebie.

Przyglądał się, jak Gonczarow je żytni chleb z szynką i serem.

Obserwował jego twarz, ręce, maniery. Zastanawiał się, co myśli.

Callie wróciła, kiedy zmywał naczynia. Weszła, przywitała się po

rosyjsku z Gonczarowem i podała Jake’owi kopertę. Rozerwał ją i przyjrzał
się uważnie przefaksowanemu zdjęciu. Jego jakość nie była doskonała, ale
twarze rozpoznawalne.

- Zapytaj Gonczarowa, czy kiedykolwiek widział tego mężczyznę

albo wie, kto to jest.

Callie wręczyła Rosjaninowi kartkę i przetłumaczyła pytanie.

Jake ujrzał w jego oczach błysk olśnienia. Tak!

Z ust archiwisty płynął potok słów, kiedy znowu zadzwonił telefon.

Jake zerknął na numer, a potem odebrał.

- Tak, Tommy.

Była prawie piąta, kiedy wróciłem do furgonetki. Willie przyjrzał mi

się uważnie, ale nic nie powiedział. Trudno mi było to znieść.

- Co cię gryzie? - zapytałem. Na monitorze miał konwencję, obraz

bez fonii. Jakiś polityk, którego nie rozpoznałem, grzmiał na podium.

- Ty.

- Dobra.

- Myślałem, że wiem, co jest grane, ale potem masz tę swoją

rozmowę z Dorsey dzisiaj po południu i przez mój nieuczciwy umysł
przebiega myśl, że gówno wiem.

- A kto wie? Mówią coś w telewizji o decyzji prezydenta?

- Przez cały czas myślałem, że masz na boku jakieś dymanko, a tu się

okazuje, że siedzisz po dupę w gównie z tą bogatą suką. O co chodzi z tym
wyjazdem?

- Jadłeś coś dzisiaj?

- Nie zbywaj mnie, do cholery! Federalni przyskrzynią nas obu i

poślą do pudła, skąd nie wyjdziemy za sto lat. A ja idę na to i nie wiem, o
co, do kurwy nędzy, biega. Widać, jaki, kurwa, jestem bystry! Cały czas mi
nawijasz, że jestem twoim przyjacielem, a gówno mi mówisz.

- A co chcesz, żebym powiedział? Na Wschodnim Wybrze-żu leżą

rozrzucone dwa tuziny zwłok i próbujemy się zorientować, kto to zrobił i
dlaczego. Myślisz, że wiem?

- Wiesz więcej niż ja i to jest fakt. Cholera, Carmellini, to mnie

pocięły te dupki. Będę nosił blizny przez całe moje zasrane życie. Czy za tę
krew nie należy mi się trochę prawdy?

Zaczerpnąłem głęboko powietrza i powoli je wypuściłem, zanim

odpowiedziałem.

- Prawda jest taka, że nie wiem, co jest grane. Modlę się do Boga,

żeby wiedział to Jake Grafton. Jeśli on nie wie, to znajdziemy się gdzieś we
wspólnej celi.

- Niczego nie będę już z tobą dzielił, Carmellini - oświadczył Willie.

- Znajdziesz się ze mną w tym samym więzieniu, to będziesz martwy.

Mówił poważnie - widziałem to.

- Może powinieneś wrócić do domu - zasugerowałem.

Przynajmniej przez minutę nic na to nie odpowiedział. Widziałem, że

się zastanawia. Po pewnym czasie mruknął.

- Jak pojadę do domu, aresztują mnie, zanim zajdzie to cholerne

słońce. Zostaję.

Włączyłem dźwięk w monitorze. Ten facet perorujący na podium

ział ogniem.

- I nie chcę więcej słyszeć tego gówna, że mi uratowałeś życie - rzekł

Willie - jakbym ci był coś winien i się nie rewanżował. To ty naprowadziłeś
na mnie tych dupków. To ty mi coś zawdzięczasz, a nie odwrotnie.

ROZDZIAŁ 32

- Za dwadzieścia minut przemówi prezydent - powiedziała Callie do

męża, który wyglądał przez okno. Wkładała ostatnie rzeczy do jego torby
podróżnej. - Chcesz zostać i posłuchać, co ma do powiedzenia?

- Nie. To nieważne.

- Czy wyjazd do Nowego Jorku to na pewno dobry pomysł?

- Może nie, ale najlepszy, jaki mamy... jedyny, jaki mamy... więc go

zrealizujemy.

Zerknął na telewizor. Na tym kanale grono „ekspertów”

dyskutowało, dlaczego prezydent powinien i dlaczego nie powinien
wystartować w wyborach ze swoją żoną, Zooey Sonnenberg. W górnym
rogu ekranu był mniejszy obraz, na którym gubernator jakiegoś
środkowozachodniego stanu przemawiał do delegatów, którzy nie zwracali
na niego większej uwagi niż grono ekspertów.

Przez twarz Jake’a Graftona przemknął cierpki uśmiech - oto

amerykańska swoboda wypowiedzi w pełnym rozkwicie. Mający mandaty
członkowie paplającej klasy gadali, korzystając z konstytucyjnego prawa do
mówienia wszystkiego, co chcieli, i nikt ich nie słuchał.

Zniósł torbę podróżną na dół i postawił przy drzwiach.

Miał zamiar znowu wejść na górę, by sprawdzić, co robi Gonczarow,

kiedy ktoś zastukał do drzwi frontowych.

Otworzył je i zobaczył żołnierza w pełnym kamuflażu, z

pomalowaną twarzą i krótkim pistoletem maszynowym, przewieszonym na
pasie przez ramię.

- Pomyślałem, admirale, że wpadnę i powiem panu, że odjeżdżamy.

- Tak? Teraz?

- Właśnie dostaliśmy rozkaz, panie admirale. Powiedziano, że

państwo wkrótce wyjeżdżają, mamy więc zwinąć się jak najszybciej.

- Dziękuję, majorze. Faktycznie niedługo wyjedziemy.

- Zawsze do usług, panie admirale. To były dobre ćwiczenia.

Przepraszam za tego łotra w zeszłym tygodniu.

- W porządku.

Jake stał w drzwiach i patrzył, jak dowódca odchodzi. Jego ludzie

wysypali się z pustych domów i kryjówek i przyłączyli do niego, kiedy
przechodził w świetle latarni ulicznej ku autostradzie.

Dźwięki głośnej muzyki rockowej zagłuszyły odgłosy samochodów

dobiegające z szosy i szum fal. Zdawały się dochodzić z domu znajdującego
się trzy budynki dalej w stronę plaży. Wszystkie miejsca parkingowe
zastawione były samochodami.

Jake zamknął drzwi, kiedy Callie i Gonczarow zeszli na dół.

- Myślę, że coś ma się tutaj wydarzyć - powiedział, sięgając po MP5,

który Carmellini schował w kącie. - Chodźcie ze mną.

Wyszli za nim na dwór.

- Coś nie tak?

- Może nie - odparł Jake. - O północy helikopter zabierze nas do

Nowego Jorku. Generał nie wspomniał, że chce zabrać stąd swoich ludzi, ale
wszyscy odeszli. Zostali odwołani, powiedział major.

- Dlaczego nie zadzwonisz do generała?

- Zadzwonię. Ale myślę, że tymczasem powinniśmy się wynieść z

domu.

Poruszając się szybko, przeszli w świetle padającym na ulicę z

domu, gdzie trwała zabawa, i pogrążyli się w ciemnoś-ciach. Jake
powiedział Callie, żeby ukryła się z archiwistą pod rozpadającym się
budynkiem przy plaży, tym, w którym Carmellini zabił strzelca. Zniknęli za
kładką. Jake położył się na piasku, za płotem okalającym ostatni budynek po
północnej stronie ulicy, który stał teraz pusty.

Wczoraj paczka młodych ludzi w wieku studenckim zapełniła

odpadkami kubły na śmieci stojące przed domem, w którym teraz odbywało
się przyjęcie, zapakowała swoje rzeczy do samochodów i odjechała. Dzisiaj
przyjechała kolejna grupa. Teraz się zadomawiali.

Przy końcu płotu rósł jakiś krzak. Jake wsunął lufę pistoletu

maszynowego z tłumikiem na końcu między ten krzew i płot i wycelował
broń na skrzyżowanie, od którego zaczynała się ślepa uliczka. Czekał. Na
szczęście ogródek znajdował się na niewielkim wzniesieniu, dzięki czemu
miał na nie widok ponad maskami zaparkowanych na ulicy samochodów.

Było za mało światła, by mógł dostrzec przyciski swojej komórki.

Mimo to za drugą próbą udało mu się wystukać numer generała.

Oglądałem przemówienie prezydenta na monitorze w furgonetce,

otoczony komputerami, odbiornikami radiowymi i telewizyjnymi oraz
resztkami kanapek, sałatki ziemniaczanej i pikli z delikatesów w dole ulicy.
Willie przestał gderać i oglądał transmisję bez komentarzy.

Prezydent był w ciemnym garniturze i krawacie koloru burgunda.

Zrobiono mu staranny makijaż, a z wyświetlacza tekstu korzystał z
widoczną wprawą. Wymienił osiągnięcia swojej pierwszej kadencji i
przedstawił cele drugiej, tematy, którymi chciał się zająć. Oskarżył wrogów
z przeciwnej partii o hamowanie jego programu, torpedowanie ustaw i
blokowanie jego rozsądnych nominacji.

Było to utrzymane w dramatycznym tonie przemówienie miażdżące

wrogów i krytyków, akurat takie, jakiego spodziewali się spece od polityki i
wszyscy inni. Słuchając go, człowiek zaczynał się zastanawiać, czy nie ma
jakichś dobrych filmów w telewizji kablowej. Pod koniec mowy dotarł do
tematu, który przez cały tydzień pochłaniał delegatów: przedstawienia
nazwiska swojego kandydata na wiceprezydenta.

- Ta partia potrzebuje na liście wyborczej kobiety - oświadczył -

kompetentnej, zdolnej, bardzo inteligentnej kobiety. Ten naród chce mieć na
liście kobietę, która rozumie cele i aspiracje Amerykanów i gotowa jest w
nagłym przypadku wziąć na swoje barki brzemię prezydentury.

Widocznie możliwość jego zgonu była tylko „nagłym przypadkiem”.

Nie było to określenie, które ja bym wybrał. I dlatego on jest politykiem, a
ja złodziejem.

- Ta partia i ten naród - ciągnął - gotowe są porzucić wytarte,

przestarzałe, dogmatyczne schematy przeszłości i wkroczyć w przyszłość, w
której wszyscy Amerykanie, bez względu na rasę, wyznanie, pochodzenie
narodowe i płeć - przerwała mu entuzjastyczna owacja - będą mieli równe
szanse. Ten czas nadszedł. To my musimy ponieść tę pochodnię w
przyszłość, oświetlając drogę wszystkim narodom ziemi. Nasz czas
nadszedł...

- Kończ to - mruknął zniecierpliwiony Willie.

- Jutro senator Heston dokona oficjalnej nominacji, ale dzisiaj

pragnę, by zebrani tu delegaci umieścili tę najbardziej kompetentną, zdolną i

zaufaną kobietę spośród polityków tego kraju na liście razem ze mną. -
Rosnący, ogromny aplauz. - Dzisiaj proszę was, byście nominowali moją
żonę, Zooey Sonnenberg, do wystartowania ze mną...

Resztę zdania zagłuszyły wiwaty i brawa. Przez chwilę prezydent

wyglądał, jakby czekał, aż aplauz ucichnie, by mógł dokończyć przemowę,
ale potem zrezygnował z tego. Odwrócił się, podszedł do Zooey, która stała
rozpromieniona, wziął ją za rękę i poprowadził na podium.

W milionach błysków fleszy prezydent i pierwsza dama stanęli przed

narodem i światem z dłońmi złączonymi w górze, machając do tłumu
wolnymi rękami.

Kiedy kamera zrobiła najazd na Zooey, by pokazać jej zbliżenie,

przyjrzałem się badawczo jej twarzy. Była szczęśliwą istotą ludzką,
uśmiechającą się promiennie do publiczności, męża i kamer, kiedy
przyglądał się jej świat. Przyszło mi do głowy, że ona i prezydent pracowali
na ten moment przez większość swojego dorosłego życia.

Władza - największy afrodyzjak.

Bardzo go potrzebowali.

Wtedy przypomniałem sobie o Dellu Roystonie. Przeskoczyłem na

inne przyciski, by usłyszeć, co się dzieje w jego apartamencie. Wiwatowanie
i aplauz, przeciążenie fonii. Nie można było rozróżnić poszczególnych
głosów. Sprawdziłem, co się dzieje w sąsiednich apartamentach po prawej i
lewej. To samo, chociaż w jednym z nich mieli podkręconą fonię w
telewizorze, tak że słyszałem głos komentatora.

Sprawdziłem pokój Dorsey. Dorwałem ją najwyraźniej podczas

rozmowy telefonicznej, bo słyszałem jej kwestie.

- ...Nigdy nie widziałam jej tak szczęśliwej... Zgadza się... Aha...

Aha, tak... Tak, widzę to. Zasługuje na to, ale życie nie zawsze wynagradza
zasługi.

Potem Dorsey odłożyła słuchawkę i byłem skazany na

wysłuchiwanie komentatora telewizyjnego. Ściszyłem głos i zadzwoniłem
do Sarah Houston, która, Bogu dzięki, wciąż monitorowała hotelowy system
komputerowy.

- Hej - powiedziałem, kiedy odebrała. - Nadal na stanowisku?

- Nie, głupku, jestem w Radio City i siadam na moim miejscu, żeby

pooglądać Rockettes.

Oszołomiło mnie to na sekundę, ale uświadomiłem sobie, że miał to

być żart. Sarah ma raczej chore poczucie humoru, które wykazuje w
najdziwniejszych chwilach.

- Przed chwilą Dorsey rozmawiała przez telefon. Co możesz mi

powiedzieć o tej rozmowie?

- Bardzo mało.

- Zadzwonił do niej ktoś z hotelu?

- Tak.

- Niech to szlag, kto?

- Zadzwoniono z apartamentu Roystona. Jak wiesz, nie mam

możliwości podsłuchania linii. Gdyby w ubiegłym tygodniu pewien
włamywacz lepiej się postarał, moglibyśmy monitorować obie strony każdej
rozmowy telefonicznej łączonej przez hotelową centralę.

- Trudno znaleźć fachową pomoc.

- Czasami niemożliwe.

- Dzięki - powiedziałem i zakończyłem połączenie. Z komórki

zadzwoniłem do Jake’a Graftona.

Wysłuchał wszystkiego, co miałem do powiedzenia, a potem rzekł:

- Będziemy tam dziś w nocy. Przywiozę Callie, żeby tłumaczyła.

Zupełnie mnie zatkało. Wymamrotałem coś, nie pamiętam co, a on

powiedział:

- Ktoś nas tutaj namierzył. Odwołano ochronę, a generał, który ją

przysłał, nic o tym nie wie. Teraz to sprawdza.

- Lepiej się stamtąd wynoście - powiedziałem. Jake Grafton

natychmiast udzielił mi tej samej rady.

- W tej furgonetce jesteś od pięciu dni nieruchomym celem - rzekł. -

Bardzo bym nie chciał zastać cię po przybyciu martwego.

- Aaa... Nie myśli pan...?

- Za dużo wiesz, Tommy. Ja też. Tak samo, Callie, Gonczarow i

Willie Varner.

- Gdzie się spotkamy?

- W holu hotelowym o drugiej albo drugiej trzydzieści. Spojrzałem

na zegarek. Za trzy godziny.

- W porządku - powiedziałem i przerwałem połączenie.

- Chodźmy - rzekłem do Williego.

- Dokąd?

- Na drinka. Odlać się. Chodź. Już. No dalej.

- A kto będzie słuchał...?

- Nikt.

Wypchnąłem go z krzesła i zwróciłem w stronę drzwi.

Księżyc świecił na tyle jasno, że Callie dostrzegła dwie postacie

poruszające się szybko po plaży obok wydmy. Najwyraźniej byli to sprawni
mężczyźni w ciemnych ubraniach, które całkowicie zakrywały im ręce i
nogi. Biegli truchtem, niosąc coś w rękach.

Szepnęła do Gonczarowa, który przesunął się jeszcze bardziej w cień

pali podtrzymujących opuszczony dom. Callie przycupnęła obok niego.
Pokazując mu na własnym przykładzie, co ma robić, pochyliła głowę i
zasłoniła dłońmi twarz, by w jej oczach nie odbiło się światło. Nie chciała
też, by wzrok myśliwych dostrzegł w ciemności jasną plamę jej twarzy.

Siedząc w ciemności obok Gonczarowa, z twarzą ukrytą w dłoniach

trzymanych na kolanach, czekała.

Callie Grafton i archiwistę ocalił prosty fakt - ci dwaj mężczyźni nie

spodziewali się znaleźć ich tam, więc nie patrzyli w ich stronę. Myśleli, że
zdobycz znajduje się wciąż w domu Graftonów przy plaży, a ochrony nie
ma. Prawdę mówiąc, siedzieli w furgonetce zaparkowanej na poboczu szosy
i widzieli, jak ochroniarze odjeżdżają rządowym autobusem.

Jake właśnie wyłączył komórkę, żeby niespodziewanie nie

zadzwoniła, kiedy zobaczył dwie czarno odziane postacie przechodzące
kładką. Jedna zajęła stanowisko za werandą starego domu naprzeciw Jake’a,
druga przypadła do ziemi za samochodem tuż przed nim. Mężczyzna, który
znalazł się bliżej niego, zlustrował wzrokiem domy i werandy, a potem
powiedział coś przez radiotelefon albo komórkę.

Jake doszedł do wniosku, że był to radiotelefon, bo usłyszał odbiór

drugiej strony. Słów nie słyszał.

Mężczyzna znajdował się nie dalej niż trzy metry od niego. To cud,

że napastnik go nie dostrzegł. Może nawet go widział, ale ponieważ nie
spodziewał się znaleźć tam człowieka, zignorował ten kształt.

Bez względu na to, jak faktycznie było, gdyby obrócił głowę o

dziewięćdziesiąt stopni w prawo i choćby rzucił okiem, zobaczyłby

admirała. Jake wiedział o tym. Nie trzeba mówić, że MP5 nie był zwrócony
we właściwym kierunku. Gdyby spróbował wyciągnąć go zza krzaka i
skierować na tego człowieka, tamtego zaalarmowałby prawdopodobnie ten
ruch. Za wcześnie.

Jake czuł, jak na czole zbiera mu się pot.

Na werandę domu, gdzie trwała zabawa, wyszedł młody człowiek.

Przez siatkowe drzwi wylewały się śmiech i muzyka. Stojąc na werandzie,
chłopak zapalił papierosa. Dołączyła do niego dziewczyna w nastroju do
przytulania się. Chłopak rzucił niedopałek na ulicę. Para oparła się o poręcz
i objęła.

Zabawa zaniepokoiła mężczyznę, który czaił się przed Jakiem. Co

rusz spoglądał na młodych kochanków, zerkał na zegarek, zmieniał uchwyt
ręki na broni. Najwidoczniej nie przewidział, że o tej porze mogą się znaleźć
jacyś świadkowie.

Witaj na plaży, koleś, powiedział Jake w myśli sam do siebie.

Minęła minuta, potem druga. Na werandę wyszła druga para i

usadowiła się na fotelu z odchylanym oparciem.

Mężczyzna przed Jakiem powiedział coś do radiotelefonu. Kiedy to

robił, wyłoniła się zza rogu furgonetka i przejechała trzydzieści metrów do
domu Graftona. Minęła go i stanęła na drugiego przed następnym. Wysiai
dło z niej dwóch mężczyzn, kierowca i facet od strony pasażera. Pasażer
poszedł za dom, natomiast kierowca podszedł do drzwi Jake’a Graftona i
zapukał.

Zza rogu skrzyżowania z szosą wyskoczył inny pojazd, kabriolet, i

popruł ulicą. Zatrzymał się z piskiem opon obok furgonetki. Pasażer
wychylił się i krzyknął do mężczyzny stojącego przed drzwiami Graftona:

- Hej, koleś, nie możesz tego zostawiać w takim miejscu na ulicy!

Jake usłyszał odpowiedź:

- Przestawię go.

Kabriolet wyrwał do przodu, a potem ostro zahamował i wcisnął się

między dwa inne samochody zaparkowane na trawniku przed domem, gdzie
imprezowano. Z domu wyszły cztery osoby.

- Hej, Vinnie! Tu jesteśmy. Gdzie browar?

Mężczyzna, który stał na werandzie Graftona, musiał być

zdenerwowany. Zabawa była nieprzewidzianą okolicznością. Ci świadkowie
mogli stać się fatalnym w skutkach problemem. A on nie wszedł jeszcze
nawet do środka.

Odwrócił się z powrotem do drzwi i pracował nad zamkiem.

Jake starał się sobie przypomnieć, czy zamknął drzwi na klucz, czy

tylko je za sobą zatrzasnął na zasuwkę.

Najwidoczniej nie zamknął na klucz. Trzydzieści sekund po

zaatakowaniu zamka mężczyzna na werandzie otworzył drzwi. I zniknął w
środku.

Na werandzie domu po drugiej stronie ulicy było co najmniej osiem

osób. Pili piwo, śmiali się, rozmawiali głośno, starając się przekrzyczeć
muzykę. Po tej stronie ulicy mieszkała starsza pani, która zawsze wzywała
policję, kiedy imprezy stawały się zbyt głośne. Jake zastanawiał się, czy jest
teraz w domu. Jeśli tak, sytuacja mogła stać się ciekawa.

Mężczyzna przed nim wybrał akurat ten moment, żeby przesunąć się

na pozycję, skąd miałby lepszy widok na imprezę. Kiedy całkowicie
odwrócił się plecami, Jake wyciągnął lufę pistoletu maszynowego z krzaka i
wycelował do niego.

- Stój - powiedział cichym tonem swobodnej rozmowy - albo

rozwalę cię na drobne kawałki.

ROZDZIAŁ 33

Zamknęliśmy furgonetkę i poszliśmy do baru na rogu, po drugiej

stronie ulicy. W środku były małe stoliki przy oknie, skąd mogliśmy
obserwować przechodniów oraz ludzi wchodzących i wychodzących z
Hiltona. Gdy przechyliłem głowę, widziałem bok naszej furgonetki. Przed
nią była zaparkowana jakaś telewizyjna ciężarówka, więc nie widziałem nic
więcej. Willie Varner zamówił piwo, a ja kawę.

Kiedy kelner odszedł, Willie powiedział:

- No dobra, człowieku, co się dzieje?

- Grafton mówi, że to ma.

- Co ma?

- To, cholera.

Willie pokiwał energicznie głową.

- Pierdolone to. On to ma, a ja tego szukałem przez całe życie. O tym

mówisz?

- Taa.

- No to dlaczego wyskoczyliśmy z furgonetki?

- Zdarzają się różne rzeczy.

- Chcesz powiedzieć, że jest duża szansa, że szuka nas kolejna banda

dupków?

- Może tak, może nie. Dlaczego mamy kusić los, skoro możemy

siedzieć tutaj i pić piwo i dobrą kawę?

- No to chcę ci powiedzieć, że mam nadzieję, że Grafton naprawdę to

ma! Mam już dosyć tego gównianego motelu w New Jersey, Nowego Jorku,
tej furgonetki i ciebie.

- W porządku.

Przyglądałem się ludziom na ulicy, wypatrując gości, którzy

wyglądaliby znajomo. Nie widziałem ani jednego.

Przybyły nasze napoje i Willie pociągnął tęgi łyk piwa. Kiedy

odstawił kufel, westchnął.

- Chcę wrócić do mojej dzielnicy, człowieku, gdzie mogę siedzieć w

oknie i się przyglądać, jak dzieciaki sprzedają crack. Patrzeć, jak policja
dręczy czarnuchów, bo są biedni i czarni. Patrzeć, jak ochlapusy żłopią,
wymiotują i śpią na chodniku. Patrzeć, jak rozpadają się domy. - Pociągnął
znowu długi łyk piwa.

- Nie ma jak w domu - powiedziałem.

- Manhattan to nie Ameryka. Za duży ruch, wiesz? Każdy idzie

gdzieś coś zrobić, wszyscy się spieszą przez cały dzień, całą noc,
codziennie. Nigdy nie przestają. Człowiek się męczy od samego patrzenia.

Skończył piwo i dał kelnerowi znak, żeby przyniósł mu drugie.

Zadzwoniłem do Sarah Houston.

- Cześć.

- Cześć.

- Jesteśmy w barze naprzeciwko furgonetki. Miej oko na przekaz

wideo z najwyższego piętra, dobrze?

- Od jak dawna tam jesteście?

- Och, od jakichś dziesięciu minut.

- No to dużo straciliście. Pięć minut temu do apartamentu Roystona

weszła Zooey Sonnenberg. Sądząc z tego, jak te głupki się zachowywały,
pomyślałbyś, że jest Britney Spears albo królową Xanadu.

- Mam słaby żołądek. Cieszę się, że tego nie widziałem.

- To dlaczego jesteś w barze?

- Grafton uważał, że to dobry pomysł. Za parę godzin tu będzie.

Mam przy sobie komórkę.

- Nie urżnij się - rzuciła i się rozłączyła. Willie otarł pianę z ust i

zapytał:

- Co to jest to, co ma Grafton?

- Nie wiem.

- Albo nie chcesz powiedzieć.

- Albo jedno, albo drugie.

Jake’owi Graftonowi wydawało się, że czas się zatrzymał.

Uzbrojony facet stojący trzy metry przed nim, naprzeciw samochodu, był
nieruchomy jak statua, po drugiej stronie ulicy znajdował się inny strzelec,
który nie wiedział, co się dzieje po tej stronie, a dwóch zabójców
zaparkowało samochód na drugiego obok jego domu, który przeczesywali,
szukając jego, Callie i rosyjskiego archiwisty. Po obu stronach ulicy stały
samochody. Nad tą sceną płynęły dźwięki muzyki rockowej, głośnych
rozmów i śmiechu. Na werandzie domu, gdzie się odbywała impreza,
tłoczyło się co najmniej dziesięć osób, dobrze się bawiąc.

- Ty jesteś Grafton? - zapytał mężczyzna, którego trzymał na

muszce, tak cicho, że ledwo było go słychać.

- Tak.

- Chcemy Gonczarowa, a nie ciebie i twojej żony. Ponieważ Jake nie

odpowiedział, mężczyzna nieco się poruszył.

- Jesteś na jedno pociągnięcie wrót od Perłowej Bramy, koleś - rzekł

cicho admirał, co powstrzymało jego wszelkie ruchy.

- Powiedz nam, gdzie jest Gonczarow, a pozwolimy wam odejść.

- Nie potrafisz dobrze kłamać.

- To są bardzo mocni ludzie. Bez względu na to, co się tutaj zdarzy w

ciągu najbliższych pięciu minut, będziesz martwy, jeśli będą chcieli mieć
ciebie.

- Chcą mieć Gonczarowa, a on jeszcze oddycha.

- Już niedługo.

Mijały sekundy. Jedna z kobiet na werandzie zaczęła ściągać bluzkę,

a reszta klaskała i zachęcała ją.

- Jak długo będziemy trwać w tym martwym punkcie? - zapytał

tamten.

- Dopóki nie pozwolę ci się ruszyć.

Jake widział, że mężczyzna głęboko oddycha i myśli.

- Może powinieneś rzucić tę broń, zanim ulegniesz pokusie.

Zabójca opuścił broń, która upadła ze słyszalnym brzękiem na żwir.

W ciemności trudno się było zorientować, co to było, ale wydawało się, że
jakiś pistolet maszynowy.

- Wiesz co - powiedział jego właściciel rzeczowym tonem - myślę o

tym, żeby przejść po tej kładce na plażę.

- Na swój pogrzeb.

- Jak ci faceci wyjdą z twojego domu, to będą szukali mnie i tego

faceta po drugiej stronie ulicy.

- Dla nich też mam dosyć kul.

Dziewczyna na werandzie rzuciła biustonosz na trawę, a jej

publiczność nagrodziła to wiwatami.

- Kiedy wyjdą z tego domu - rzekł zabójca na tyle głośno, by Jake

mógł go usłyszeć - zostawię moją broń tam, gdzie jest, wstanę i pójdę w
stronę kładki na plażę.

- Ja bym tego nie robił.

- Nie strzelisz mi w plecy.

- To nie jest film o kowbojach. Dlaczego po prostu się nie położysz i

nie założysz rąk na głowę? Jutro będziesz nadal żył.

Może posłuchałby admirała, gdyby miał czas to przemyśleć. Ale czas

się skończył. Na szosie zatrzymał się autobus, blokując wyjazd z ulicy,
wyskoczyło z niego tuzin żołnierzy z bronią w rękach i ruszyło biegiem w
górę ulicy.

Mężczyzna przed Jakiem po prostu ruszył w lewo, w kierunku kładki

i zalegającej za nią ciemności. Szedł normalnie, z rękami opuszczonymi po
bokach.

Jake Grafton wycelował MP5 w jego plecy i nacisnął spust. Automat

z tłumikiem szarpnął i zakasłał, a zanim Jake zdjął palec ze spustu, pięć
pocisków powaliło mężczyznę na ziemię.

- Dwóch jest w domu - ryknął Grafton co tchu w płucach.

Mężczyzna po drugiej stronie ulicy puścił do niego serię. Jego broń

nie miała tłumika - huk wypełnił całą ulicę. Strzelec puścił drugą serię do
nadbiegających żołnierzy, a potem odwrócił się i rzucił w stronę kładki.

Biegnąc, słał kule w kierunku Jake’a. Udało mu się przebiec cztery

kroki, zanim skosiły go kule admirała. Kiedy padał, nie puścił spustu,
wypróżniając resztę magazynka w ziemię i stojący w pobliżu samochód w
jednym, długim trylu werbla.

Z werandy, na której stali imprezowicze, dobiegły przekleństwa i

piski przerażenia. Połowa zebranych starała się rozpaczliwie wskoczyć do
środka, tłocząc się w drzwiach domu, a pozostali rzucili się na podłogę
werandy.

Minęło pięć minut, zanim zabójcy w domu Graftona się poddali.

Kiedy od strony szosy nadbiegł pierwszy policjant z rewolwerem w dłoni,
leżeli twarzami w dół na małym trawniku przed domem.

Willie był przy trzecim piwie, kiedy furgonetka wyleciała w

powietrze. Przyglądałem się niezłej lasce dwa stoliki dalej, która zerkała ku
mnie nad ramieniem swojego chłopaka, kiedy usłyszałem wybuch i
poczułem wstrząs, od którego zagrzechotały okna i zaczęły spadać kieliszki
z półki za barem. Spojrzałem na furgonetkę w porę, by zobaczyć
rozszerzającą się kulę ognia i fruwające w powietrzu kawałki.

- Jasna cholera! - krzyknął Willie. - Ktoś wysadził tę sukę! Widziałeś

to?

Szczątki furgonetki zaczęły spadać na chodnik i ulicę. Najpierw

spadały i podskakiwały te cięższe, potem osiadały lżejsze. Deszcz metalu.

- Takie rzeczy nie zdarzają się w Waszyngtonie - zauważył Willie,

co było, oczywiście, wierutnym kłamstwem. Dowodził tego jego zbiór blizn.

- Zostań tutaj! - rozkazałem i skoczyłem do wyjścia. Nie wierzyłem

własnym oczom. Furgonetka nie była zgnieciona ani wypalona - zniknęła!
Ktokolwiek to zrobił, nie oszczędzał na materiałach wybuchowych.
Przypuszczam, że hołdował zasadzie: wszystko, co robisz, rób dobrze.
Asfalt w miejscu, gdzie stała furgonetka, palił się, wydzielając śmierdzący,
czarny dym. Dwie opony stały w płomieniach, gdzie były pozostałe dwie i
koło zapasowe - nie miałem pojęcia. W środku tego asfaltowego ogniska

sterczała niekształtna bryła metalu, którą mogły tworzyć szczątki wału
napędowego. Samochody zaparkowane przed i za furgonetką były poważnie
uszkodzone, zmiażdżone, jak od ciosów młota Thora. Rozejrzałem się,
szukając wzrokiem ciał przechodniów albo ochlapusów, i nie zobaczyłem
żadnego, co było cudem.

Była to bomba albo zegarowa, albo detonowana sygnałem

radiowym. Przypuszczałem, że ten, kto wysadził furgonetkę,
prawdopodobnie nie wiedział, że nie ma w niej Williego i mnie. Furgonetka
ich nie obchodziła, chcieli uśmiercić nas.

Okna na parterze hotelu były bez szyb, które rozprysnęły się pod

wpływem wybuchu, a drobiny szkła wpadły do środka jak odłamki
szrapnela. Po drugiej stronie ulicy straciły szyby sklep jubilerski i drogeria i
prawdę mówiąc, wydobywał się z nich dym. Podmuch musiał tam wrzucić
płonące szczątki furgonetki.

Kiedy się temu przyglądałem, z hotelu zaczęli wybiegać ochroniarze

z wydobytą bronią. Podjechał z rykiem i zatrzymał się z piskiem opon
policyjny radiowóz - słyszałem dobiegające z oddali wycie policyjnej
syreny. Zaczęli się też zbierać gapie. Podchodzili po dwóch, trzech i stawali,
wytrzeszczając oczy na dymiący, śmierdzący ogień i całe to pobojowisko,
które wyglądało teraz jeszcze bardziej niesamowicie dzięki migającym
światłom na dachu radiowozu.

A jednak było tam ciało, rozprute przez fruwające odłamki. Gapie

pokazali je policjantom.

Potem ktoś znalazł szczątki drugiej osoby.

Najgorsze było to, że się domyślałem, kto podłożył tę bombę.

Zastanawiałem się, czy nacisnął przycisk, czy też zostawił to komuś innemu.
A może po prostu nastawił zegar? Gdyby był naprawdę sprytny,
znajdowałby się dwa stany stąd, kiedy bomba wybuchła. Ale z drugiej
strony, ludzie, którzy podkładają bomby, odczuwają często chore
pragnienie, by być w pobliżu, kiedy wybuchnie, przyglądać się ogniowi i
strażakom, widzieć krew, czuć jej zapach, liczyć ciała.

Pomyślałem, że może chce być blisko.

Ale gdzie?

Mniej więcej wtedy, kiedy się nad tym zastanawiałem, zapalił się

zbiornik paliwa w samochodzie zaparkowanym przed furgonetką. Może
spowodował to płonący asfalt.

Najpierw nadjechał z rykiem pierwszy wóz strażacki, potem drugi.

Radiowozy przybywały ze wszystkich stron. Gaszenie ognia na ulicy było
dla strażaków sprawą pierwszej wagi, by uzyskać dostęp do płomieni w
pobliskich budynkach.

Ile materiału wybuchowego użył ten facet?

Kiedy strażacy walczyli z ogniem w sklepie jubilerskim i drogerii,

detektywi policyjni i pracownicy paramedyczni badali zwłoki, a inni
detektywi szturchali prętami szczątki naszej furgonetki, chodniki zapełniały
się gapiami. Policjanci szybko ogrodzili miejsce zbrodni żółtą taśmą.
Umundurowana policjantka odepchnęła mnie i paru innych ludzi do tyłu,
kiedy taśma pojawiła się przed nami. Była chuderlakiem, w czapce
przekrzywionej na bakier. W kuloodpornej kamizelce, z pasem, kaburą,
bronią, amunicją, pałką i radiotelefonem, wyglądała jak parówka. Nie wiem,
jak mogła z tym wszystkim chodzić.

Wiedziałem, że trzeba się stamtąd ulotnić, kiedy pierwsza ekipa

telewizyjna włączyła reflektory i puściła w eter słowa reportera.

Właśnie wtedy poczułem, że coś dźgnęło mnie w plecy i znajomy

głos cicho powiedział:

- Nie sądziłem, że będziesz w tej furgonetce, kiedy wyskoczy.

Powiedziałem im, ale i tak kazali mi ją wysadzić. Chyba wkurzyły go te
pluskwy, które założyłeś.

Policjantka przede mną była odwrócona tyłem i nie miała pojęcia o

sytuacji, w której się znalazłem.

Gdybym spróbował, obracając się, odbić łokciem pistolet, to było

bardziej niż prawdopodobne, że władowałby mi kulkę w nerkę.

Chwycił mnie za lewe ramię i jeszcze głębiej wcisnął lufę pistoletu w

moje plecy, a potem powiedział:

- Jestem ci coś winien za to, że wepchnąłeś mi wtedy lufę w zęby,

Carmellini. Chciałem tylko, żeby do tego doszło. Adios, matkojebco.

Nie miałem już czasu ani wyboru. Obróciłem się na pięcie w lewo,

starając się zbić lewym łokciem pistolet w bok, a prawą ręką chwyciłem i
pociągnąłem do siebie tę policjantkę.

W dolną część pleców uderzyło mnie coś z potworną siłą, niemal

rzucając mnie na ziemię. Dźwięk wystrzału był równoczesny z tym
uderzeniem, i z tego powodu właściwie go nie usłyszałem.

Jakimś cudem udało mi się utrzymać na nogach i kontynuować

obrót.

Drugi strzał Joego Billy’ego Dunna trafił policjantkę w dolną część

brzucha - słyszałem, jak stęknęła, kiedy kamizelka kuloodporna wchłonęła
energię pocisku.

Pchnąłem ją na Dunna. Jego stłumiony trzeci strzał trafił prosto w jej

kamizelkę. Prawdopodobnie nacisnął spust odruchowo, nie celowo.

Zachwiała się. Kiedy Dunn się odwrócił, by odbiec i oddalić się ode

mnie, tłum gapiów stał się przeszkodą. Skoczyłem na niego nad
policjantką... za późno. Rozłożyłem się na chodniku.

Biegł, a tłum się rozstępował.

Rozciągnięta na ulicy i jęcząca policjantka, hałas, migające światła i

smród, wrzeszczący, biegający ludzie - to było piekło, w którym miałem się
znaleźć, prawdopodobnie w bardzo bliskiej przyszłości.

Jedynym jasnym punktem w tym syfie było to, że nie czułem prawej

dolnej strony pleców i mogłem nadal zmusić nogi do chodzenia, co
znaczyło, że pocisk nie uszkodził mi kręgosłupa.

Pozbierałem się i pobiegłem za Joem Billym.

ROZDZIAŁ 34

Joe Billy Dunn biegł, więc go ścigałem. Nie przyszło mi do głowy,

żeby się zastanowić, dlaczego ucieka. Próbował mnie zabić, nawet
wpakował mi kulę w plecy - chociaż nie wiedziałem, czy on o tym wie -
więc gdyby nie uciekł, odebrałbym mu pistolet, wyrzucił i zabił go gołymi
rękami. Może to skutek mojego przerośniętego ego, zbyt dużej ilości
testosteronu powodującego kurczenie się mózgu, ale uważałem, że to, iż
ucieka przede mną, jest rzeczą naturalną.

Oczywiście była też druga możliwość - że nie chciał tam stać i

strzelać do mnie, dopóki dwadzieścioro glin w kamizelkach kuloodpornych
nie wyciągnie rewolwerów i nie wykorzysta go jako celu w comiesięcznym
doskonaleniu umiejętności strzeleckich. Gdyby jego pierwszy strzał, z
przyłożenia, zabił mnie, mógłby się odwrócić i odejść i nikt nie zauważyłby
jego twarzy. Taki miał prawdopodobnie plan, plan się nie powiódł, bo zaczął
gadać, kiedy powinien był strzelać. Ja nie miałem najmniejszego zamiaru
powielać jego błędu. Najpierw strzelaj, potem mów - nauczyłem się tego od
Jake’a Graftona.

Bez względu na to, co nim powodowało, Joe Billy biegł jak jeleń.

Ja nie biegłem jak jeleń, wierz mi. Nie z kulą w plecach.

Przyłożyłem tam dłoń i była mokra. Krwawiłem całkiem nieźle. I zaczynało
mnie boleć. Naprawdę boleć. Pomyślałem, że może pocisk naruszył żebro
czy coś, ponieważ przy każdym oddechu czułem się tak, jakby ktoś dźgał
mnie tam nożem, i z każdą sekundą było gorzej. Biegłem jak stara baba w za
ciasnych butach.

Myślałem, że nie odbiegnie daleko. Liczyłem na to, że kiedy oddali

się od tłumu i gliniarzy wokół skasowanej furgonetki, odwróci się i poczeka
na mnie, żeby dokończyć dzieła i mnie zabić. Pomyślałem, że tym razem nie
będzie tracił czasu na gadanie.

Ujrzałem go przed sobą, kiedy dał nura w wejście do metra.

Tam miało się to stać.

Zatrzymałem się przy hydrancie, postawiłem na nim prawą stopę i

wyjąłem z kabury nad kostką smitha & wessona kaliber 38. Już samo
podniesienie nogi sprawiło, że moje plecy wrzasnęły z bólu.

Przeszedłem przez ulicę i zanurzyłem się w wejściu do metra.

Schodziłem bardzo ostrożnie.

Wejścia te zbiegają się u dołu pierwszego biegu schodów... jeśli

wybrałem właściwe.

Wybrałem właściwe. W polu widzenia nie było śladu Joego

Billy’ego.

Schodziłem dalej, ostrożnie wychylając się zza rogów. Dotarłem do

kołowrotu i rozejrzałem się, szukając człowieka. Nie było go. Nikogo nie
było.

Oczywiście będąc skautem, który jest zawsze przygotowany na

wszystko, nie miałem karty wstępu do metra. Musiałem przeleźć ponad
kołowrotem, co kosztowało mnie trochę bólu. Była tam kamera
monitorująca, skierowana na kołowrót, pokazałem niewidzialnemu
obserwatorowi palec w wiadomym geście.

Zszedłem powoli przez jeszcze jeden bieg schodów i zobaczyłem

stamtąd peron. Nie było na nim żywej duszy, nawet czyhającego na ofiarę
bandyty czy gwałciciela. Po poruszającym przemówieniu prezydenta
wszyscy w mieście musieli pójść spać.

Dunn powinien być z mojej prawej lub lewej, czekać, by mnie

rąbnąć, kiedy wyjdę na peron. Zatrzymałem się u stóp schodów i oparłem o
ścianę z lewej.

- Joe Billy! - krzyknąłem. - Skapowałeś, dlaczego Williego i mnie

nie było w furgonetce?

Żadnej odpowiedzi.

- Bo wiedzieliśmy, że się sprzedałeś Roystonowi. I powiedzieliśmy

Graftonowi. Nawet jeśli mnie zabijesz, pójdziesz do pierdla na resztę życia,
może nawet dostaniesz czapę. A nawiasem, ilu ludzi zabiłeś?

- Jeśli pójdę do piekła, równie dobrze mogę cię zabrać ze sobą,

Carmellini. - Głos dochodził z peronu za mną.

Przeskoczyłem na prawą stronę wejścia, ująłem rewolwer w obie

dłonie. Z broni o dwucalowej lufie nie trafisz w nic, co jest dalej niż trzy
metry od ciebie, jeśli nie trzymasz jej w obu rękach i nie mierzysz starannie.

Czekałem. Czułem ciepłą wilgoć, przenikającą tył koszuli i spodni.

Nie wiedziałem, ile krwi straciłem - nie czułem się zbyt rześko. Trzymanie
broni w wyciągniętych rękach pochłaniało prawie wszystkie moje siły.

Zobaczyłem go na sekundę przedtem, nim wystrzelił. Zsunął się z

peronu na tory i podkradł prawie na wysokość wejścia. Wtedy się wychylił,
wymierzył, trzymając pistolet w obu rękach, i wypalił. W tym murowanym
tunelu wystrzał zabrzmiał jak huk armaty.

Akurat wtedy przesuwałem się do przodu, więc pocisk roztrzaskał

płytkę na ścianie za mną.

Oczywiście nie było go widać. W chwili, w której wystrzelił,

przykucnął poniżej poziomu peronu. Kiedy się znowu wychyli, będzie z
lewej lub z prawej strony i trafi mnie. Miałem tutaj umrzeć, leżąc na tym
peronie metra.

Kiedy ogarnęła mnie fala paniki, podskoczyłem i rzuciłem się ku

schodom, po których dopiero co zszedłem. Rozległ się kolejny armatni huk i
kula walnęła w schody tuż obok mnie - widziałem, jak pry snęły kawałki
betonu. Biegłem w górę schodów, jakby palił mi się tyłek.

Bałem się, naprawdę się bałem. Byłem amatorem stojącym

naprzeciw znakomitego zawodowca w walce na śmierć i życie i nie
podobały mi się moje szanse.

Uciekł spod Hiltona tylko dlatego, że wiedział, iż jestem na tyle

głupi, by za nim podążyć. Myślałem, że to ja jestem łowcą, a on zwierzyną.
Ha! To był cud, że Joe Billy nie trafił mnie pierwszymi dwoma strzałami.
Nie będzie dalej pudłował, o nie! Można było postawić na ten zakład moje
życie.

Byłem tak przerażony, że nie czułem nawet bólu pleców. Wbiegałem

po schodach, biorąc po trzy stopnie naraz, by ratować życie.

Na poziomie kołowrotu rozejrzałem się błędnym wzrokiem, szukając

jakiejś osłony. Wskoczyłem za filar, mając przed sobą pojemnik na śmieci,
osunąłem się na kolana i wystawiłem rewolwer, żeby móc szybko strzelić, w
chwili gdy ujrzę cel.

Dopiero wtedy uświadomiłem sobie, że ledwie dyszę. Dotarcie tam

odebrało mi siły. Nasłuchiwałem odgłosu jego kroków.

Cisza.

Moje tętno i oddech uspokajały się, kiedy usłyszałem, jak na peron

wtacza się i zatrzymuje pociąg. Trzydzieści sekund później ruszył dalej.

Gdzie więc jest ten dupek?

Ktoś wchodził po schodach. Słyszałem jego kroki.

Wymierzyłem z rewolweru w dół. Z tunelu wyłonił się i skierował

do wyjścia czarny chłopak w T-shircie i spodniach, które trzymały się na
nim tylko dzięki dyktatowi mody. Nawet na mnie nie spojrzał.

Przeszedł przez kołowrót i ruszył schodami w górę.

O Chryste, plecy mnie zabijały! Może powinienem teraz poszukać

oddziału ratownictwa, zanim zemdleję i wykrwawię się na śmierć, czekając
na dobrego samarytanina. Wątpiłem, by na metropolitalnym obszarze
Nowego Jorku było wielu samarytan, dobrych czy złych.

Gdzie on jest?

Kurwa.

I gdzie jest ta przeklęta policja kolejowa?

Plecy paliły mnie jak ogniem. Klęczałem na jednym kolanie i nie

mogłem tak już dłużej. Zmieniłem pozycję na siedzącą.

Próbowałem utrzymać broń w górze, ale nie mogłem.

Gdzie jest ten sukin...

Zauważyłem go po drugiej stronie kołowrotu. Składał się do mnie z

pistoletu.

Przekręciłem się i jednocześnie wystrzeliłem. Oczywiście chybiłem.

Jego pocisk musnął mi głowę, strzał częściowo chybiony, niczym

przyjacielskie stuknięcie kijem bejsbolowym.

Skupiłem się na muszce. Moja sytuacja była teraz o tyle lepsza, że

leżałem płasko na posadzce, na lewym ramieniu, nieruchomy jak skała.
Wystrzeliłem jeden pocisk, wycelowałem ponownie i posłałem drugi.

Jego pistolet ział ogniem. Starałem się to zignorować.

Znowu strzeliłem... i wiedziałem, że został mi tylko jeden nabój. Joe

Billy był już w tym momencie małym celem, klęczał. Odciągnąłem kurek,
wymierzyłem najstaranniej jak potrafiłem i pociągnąłem za spust.

Joe Billy Dunn rozciągnął się na betonie.

Mogłem się tylko podnieść. Podszedłem i spojrzałem na niego. Miał

co najmniej dwie kule w klatce piersiowej i jedną w gardle. Rana na gardle
mocno krwawiła. Wytrąciłem mu kopniakiem pistolet z ręki, a potem
pochyliłem się i podniosłem broń. Gdybym ją tam zostawił, zwędziłby ją
pierwszy dzieciak, który by się tam znalazł.

- Wiedziałeś, co? - wyszeptał.

- Royston powiedział, że jego apartament jest na podsłuchu.

Powiedział to w apartamencie O’Shea, gdzie założyłem podsłuch po twoim
wyjeździe. To ty musiałeś mu o tym powiedzieć. - Po uchu ściekała mi
krew. Otarłem ją. - Ile ci zapłacił?

- Za mało. - Wdychał i wydychał powietrze, walcząc o zachowanie

przytomności. - Miałem dobrą passę - wyszeptał.

- Twoje szczęście się skończyło.

- Skąd wiedziałeś, że jestem za tobą?

- Coś usłyszałem. Może szurnięcie twojej nogi. Może po prostu to

wyczułem. Na pewno nie wchodziłeś tymi schodami.

Kaszlał krwią. Kiedy kaszel ustał, wycharczał:

- Po prostu skończyło się szczęście. To wszystko. Taa. Zostawiłem

go tam. Nie chciałem patrzeć, jak umiera.

Kiedy wyszedłem na ulicę, poczułem się lepiej. Tej nocy znowu

padała drobna mżawka i przyjemnie mi było czuć ją na twarzy. Byłem słaby,

zmęczony i cierpiałem po wstrząsie wywołanym nagłym wzrostem i
spadkiem adrenaliny, ale jakoś udawało mi się stawiać nogę za nogą. Plecy
nie przyprawiały mnie o katusze, po prostu bolały jak diabli.

Włożyłem pustą trzydziestkęósemkę do jednej kieszeni spodni, a

pukawkę Joego Billy’ego do drugiej. Zmazałem krew z boku twarzy,
otarłem dłoń o pnie drzewek, tych podrostów wielkości kija bejsbolowego,
wyrastających przez dziury w betonie.

Zastanawiałem się, czy Joe Billy Dunn był Stu Vine’em. Pewnie

powinienem był go o to spytać, ale nie pomyślałem o tym. Nie
przypuszczam, żeby naprawdę miało to znaczenie.

Podszedł chwiejnym krokiem pijaczek.

- Hej, człowieku, możesz dać mi dolara? - Nie.

- A może jakieś drobne, ćwiartkę albo dwie? To niedużo. Bardzo

tego potrzebuję.

- Nie.

- Ty krwawisz, facet. Co się stało?

- Upadłem.

- Lepiej niech ktoś to obejrzy. - Odwrócił się i odszedł w stronę

wejścia do sklepu, gdzie miał stały posterunek.

Od strony Hiltona nadeszła młoda para w drogich, modnych

ubraniach. Starannie unikali patrzenia w moją stronę i przeszli obok mnie.

Opierałem się o budynek, robiąc bilans wydarzeń, kiedy odezwała

się moja komórka. Wyjęcie jej z kieszeni zabrało mi trochę czasu. Wciąż
dzwoniła.

- Taa.

- Gdzie jesteś, Tommy? - To był Jake Grafton. Wszędzie poznałbym

jego głos.

- Trzymam się budynku. Miałem drobne starcie z Joem Billym

Dunnem. Wysadził furgonetkę i wpakował mi kulkę.

- Gdzie dokładnie jesteś?

Rozejrzałem się, zobaczyłem tablicę z nazwą ulicy i głośno ją

odczytałem.

- Kierowca mówi, że to dwie minuty drogi. Zostań tam.

Jeśli miano mnie podwieźć, nie było powodu, żebym dalej stał.

Podszedłem chwiejnie do krawężnika i usiadłem na nim.

I faktycznie parę minut później podjechała do krawężnika długa

limuzyna i wysiadł z niej Jake Grafton. Spojrzał na moją głowę i plecy,
pomógł mi wsiąść do samochodu.

Callie siedziała obok Gonczarowa, było tam też dwóch mężczyzn w

garniturach, których nie rozpoznałem.

- Co się stało? - zapytał Jake, zbadawszy dziurę w moich plecach.

Opowiedziałem najszczerzej jak mogłem o tym, jak opuściliśmy

furgonetkę, siedzieliśmy w barze, usłyszeliśmy wybuch i wyskoczyłem na
ulicę. Opowiedziałem o policjantce i jej kuloodpornej kamizelce oraz o
Joem Billym.

Grafton pomacał moje kieszenie, wyjął z nich z moją pomocą

rewolwery i przekazał jednemu z tych mężczyzn w garniturach, który je
zbadał i wsunął do kieszeni swojej marynarki.

- Tej policjantce nic nie będzie. Zabrali ją do szpitala. Przeżyła

wstrząs i jest mocno posiniaczona.

- Nie miałem zamiaru zrobić jej krzywdy, ale nie było innego

sposobu. Zabiłby mnie na miejscu.

Callie zajęła się moją głową i wytarła ją ręcznikiem, który podał jej

kierowca limuzyny.

- Powinniśmy zawieźć go do szpitala - powiedziała. Jake Grafton

spojrzał na mnie tymi zimnymi, szarymi oczami.

- Możemy cię tam zawieźć przed albo po wizycie u Della Roystona.

Co wolisz?

- Ma pan to, co?

Grafton uśmiechnął się szeroko. Ten złośliwy uśmiech pojawiał się u

niego zawsze, kiedy był w szalenie bojowym nastroju, i teraz właśnie był w
takim - widziałem to po nim.

- A co z Williem? - zapytałem.

- Paru moich przyjaciół zabrało go z baru i zawiozło z powrotem do

Jersey.

- Chcę tam być.

Callie po raz ostatni otarła mi czoło.

- Możesz mieć krwotok wewnętrzny, Tommy. Odwlekanie wizyty u

lekarza może się naprawdę źle skończyć. Może cię to nawet zabić.

- Umiera się tylko raz. Jedźmy spotkać się z tym człowiekiem.

No dobra, byłem idiotą, ale ten sukinsyn był mi coś winien. Miałem

zamiar to odebrać.

Jake Grafton skinął głową do kierowcy i limuzyna ruszyła.

ROZDZIAŁ 35

Limuzyna podjechała pod główne wejście do Hiltona i zatrzymała się

tak, że tylne drzwi od strony pasażera znalazły się na wprost czerwonego
chodnika. Najpierw wysiadły garnitury, a kiedy ja poszedłem w ich ślady,
zjawiły się jeszcze dwa, żeby mi pomóc. Wzięli mnie pod ręce.

- Kim jesteście, chłopaki? - mruknąłem do tego z lewej.

- FBI - odparł niemal niesłyszalnym szeptem, jakby było to wielką

tajemnicą.

I wtedy uderzyła mnie jak cios między oczy waga tej chwili. Jeśli

Grafton nie miał Roystona na widelcu, następnych dziesięć do dwudziestu
lat życia musiałbym spędzić w bardzo małym pomieszczeniu, obcując z
gryzoniami. Oczywiście nie byłem winny żadnej zbrodni, z wyjątkiem
głupoty - a sprawy o to są na szczęście rzadkie - ale nie poszłoby to w tym
kierunku. Za dużo ciał. Ktoś musiał za to beknąć. W moim pokręconym
umyśle nie było cienia wątpliwości, że ja jestem pierwszym kandydatem do
tej roli.

O drugiej w nocy w holu było tylko paru maruderów. Udając, że

jestem kimś, kogo powinni znać, zignorowałem ich. Kiedy nasza mała
parada posuwała się przez bogato zdobiony, olbrzymi hol, stwierdziłem ze
zdziwieniem, że szybko wzrasta liczba jej uczestników. Przy windach zebrał
się nas tuzin.

Jeden z facetów z FBI obok mnie błysnął dwóm glinom na służbie

legitymacją. Ten, który był w cywilnych ciuchach, chciał wiedzieć, kim jest
reszta, ale agent federalny oznajmił: „Oni są ze mną”, tonem „Nie zadzieraj
ze mną”, który usunął gliniarzy z drogi. Widok takiego szacunku
okazywanego niewolnikowi otrzymującemu pensję z kasy federalnej był
naprawdę krzepiący.

Spojrzałem na gliniarza w cywilu i powiedziałem:

- Ja też pracuję dla rządu.

Jeśli wywarło to na nim wrażenie, to dobrze je ukrył. Musiał myśleć,

że w eskorcie dwóch osiłków, brocząc krwią na dywan, jestem aresztowany.
Tak sobie myślę, że mógł mieć rację.

Admirał i pani Grafton, Gonczarow i garnitury z limuzyny wsiedli

do pierwszej windy. Do drugiej moja eskorta i ja, z rozbitkami, których
pozbieraliśmy w czasie przeprawy przez hol.

- Kim są ci faceci z Graftonami? - zapytałem.

- Myron Emerick, dyrektor FBI, i nadzorujący agent specjalny Harry

Estep.

- Co nadzoruje Estep?

- Nowy Jork.

W ciasnej windzie poczułem swój zapach. W każdym razie

przypuszczałem, że jest mój, bo jechało zaschniętym potem i przeżytą
trwogą. Tak, naprawdę się bałem na tej stacji metra. Chyba jeszcze nigdy
dotąd nie byłem tak bliski wyekspediowania do wieczności. Wcześniej czy
później wszyscy musimy wyruszyć w tę podróż, ale jak większości ludzi,
nie pali mi się do tego.

Kiedy dotarliśmy na najwyższe piętro Hiltona, moich dwóch

agentów wyprowadziło mnie z windy i pomaszerowało, trzymając mnie za

ręce, korytarzem. Widziałem, że trzech agentów trzyma dwóch facetów,
którzy musieli być z Secret Service pod ścianą. Typy z Secret Service badały
legitymacje i gadały do klap swoich marynarek. Tego się spodziewałem, złe
wieści szybko się rozchodzą. Jedynym pytaniem, które sobie zadawałem,
było, ile minie minut, zanim pojawi się prezydent w otoczeniu ludzi z Secret
Service. Spędzał tę noc gdzieś w mieście - gdzie, nie wiedziałem.

Moja eskorta zatrzymała się kilka metrów od apartamentu Roystona.

Powoli minęła minuta. Usłyszałem, że ktoś stuka do drzwi.

Byłem na tyle blisko, że słyszałem głosy.

- Nie ma ich tutaj.

Niech mnie diabli, jeśli nie zabrzmiało to jak głos Dorsey.

I musiał być, bo chwilę później przeszła obok mnie we własnej

osobie. Nawet mnie nie zauważyła. Kiedy przechodziła przez tłum i
kierowała się ku windzie, wzrok miała utkwiony w nieskończoności.

Zatrzymał się przede mną Grafton.

- Widocznie są w apartamencie Dorsey na dwunastym. Sam tak

myślałem. Dałem mu mój plastikowy klucz uniwersalny. To otworzy drzwi,
jeśli Dorsey nie ma klucza. Chyba że dyrekcja hotelu zmieniła kod.

Poszliśmy całą gromadą z powrotem do windy, poczekaliśmy, aż się

ponownie pojawi, a potem do niej wsiedliśmy. Dorsey wsiadła do pierwszej,
z admirałem i szychami z FBI.

Plecy bolały mnie jak diabli, kręciło mi się w głowie i ciągle

krwawiłem z rany na głowie. Jeden z facetów z FBI dał mi chusteczkę, którą
przyłożyłem do rany. Dopóki trzymałem się na nogach, nie zamierzałem
narzekać. Następnych kilka minut będzie miało ogromny wpływ na resztę
mojego życia. Chciałem przy tym być.

Prawdę mówiąc, miałem pomimo wszystko nadzieję, że dostanę

szansę wyrządzenia jakiejś krzywdy Roystonowi, który - jak uważałem - stał
za tym wszystkim. Może któryś z tych facetów z FBI pożyczyłby mi swój
pistolet. Najprzyjemniej byłoby udusić sukinsyna, ale wątpiłem, czy w
moim obecnym stanie byłbym do tego zdolny. Byłem taki słaby, że miałbym
szczęście, gdyby mi się udało ugryźć go w kostkę.

Nie wiem, czy Grafton, Emerick albo ta gruba ryba z FBI zastukali

do drzwi, czy też Grafton użył klucza uniwersalnego, który mu dałem, ale
kiedy dotarłem tam z podtrzymującymi mnie agentami FBI, wszyscy
wlewali się do apartamentu, poszliśmy więc za tłumem.

Bo był to tłum. Salon Dorsey był mniejszy niż Roystona. Myślę, że

Dorsey poszła do sypialni. Chwilę potem wróciła.

- Ubierają się - powiedziała, niezbyt radośnie. Przycupnęła na

miękkiej poręczy fotela.

Wtedy zobaczyła mnie - moją twarz zarejestrowała jej świadomość.

Oczy jej się rozszerzyły, a potem odwróciła wzrok.

Callie Grafton weszła za bar i znalazła ręcznik. Pokazała mi gestem

ręki, żebym usiadł na stołku przy barze. Zmoczyła ręcznik i zaczęła
obmywać mi głowę. Zauważyłem leniwie, że zostawiłem za sobą na
dywanie ślad, który tworzyły drobne kropelki krwi.

Pokój wirował mi w oczach. Chwyciłem się baru, żeby nie upaść.

Wtedy zobaczyłem butelkę koniaku i dwa kieliszki, z których żaden nie był
zupełnie pusty. Wskazałem na butelkę, a Callie potrząsnęła głową.

- Lekarstwo - rzekłem z całą mocą, na jaką udało mi się zebrać. - Daj

mi.

Przewróciła oczami, a potem przysunęła do mnie butelkę i jeden z

kieliszków. Wypiłem i nalałem sobie jeszcze. Aha...

Wyszedł Royston w koszuli, spodniach i butach. Tuż za nim Zooey

Sonnenberg, owinięta szlafrokiem z logo nowojorskiego Hiltona na lewej
piersi.

- Co się, do diabła, dzieje? - zażądał ostro wyjaśnień Royston.

Spoglądał po twarzach zebranych. Jedyną osobą, obok Dorsey, którą
rozpoznał, był prawdopodobnie Emerick, bo następne pytanie skierował do
niego: - Co tutaj robisz?

- Dell, pani Sonnenberg, chciałbym państwu przedstawić

kontradmirała Jake’a Graftona - powiedział jak najuprzejmiej. - Ma parę
rzeczy do powiedzenia.

Patrzyli na Graftona, ale ja patrzyłem na nich. Włosy Zooey były w

nieładzie, nie miała makijażu i wyglądała o dziesięć lat starzej niż na
zdjęciach. Również fryzura Roystona wyglądała, jakby dopiero co wstał z
łóżka i powinien się ogolić. Żałowałem, że nie mam w kieszeni aparatu
fotograficznego - ich zdjęcie w tej chwili byłoby warte tyle, co moja
całoroczna pensja.

- We wtorek, dwa tygodnie i dwa dni temu - powiedział swobodnym

tonem Jake - banda zabójców zaatakowała kryjówkę CIA w górach
Allegheny. Zabili wszystkich oprócz dwóch osób, Michaiła Gonczarowa -
wskazał gestem Rosjanina - i młodej kobiety, tłumaczki CIA, Kelly
Erlanger. Pani Erlanger nie żyje: jej ciało wyłowiono przedwczoraj z
Chesapeake i wstępnie zidentyfikowano. Zabójcy wyczyściliby
prawdopodobnie dokładnie kryjówkę, gdyby nie pojawił się Tommy
Carmellini, oficer CIA, który przyjechał tam na tydzień służby
wartowniczej. Zabił kilku napastników i uratował panią Erlanger oraz
walizkę pełną notatek, które pracowicie sporządzał przez dwadzieścia lat
pan Gonczarow, emerytowany obecnie archiwista KGB. Pan Gonczarow
uciekł z płonącego domu, gdy już zabójców tam nie było. Nie jest pewien,
jak to zrobił, ale nie pamięta, żeby widział Carmelliniego czy Erlanger.
Mogli już uciec albo pójść w innym kierunku, to nieważne.

Utkwione były w niego oczy wszystkich obecnych w pokoju, oprócz

moich. Ja obserwowałem Roystona, który stał tyłem do drzwi prowadzących
do łazienki, i Sonnenberg, która stała tuż za nim, ale nieco z boku. Ręce
trzymała w kieszeniach szlafroka. Zastanawiałem się, czy ma tam pistolet.
Oboje z Roystonem byli bardzo bladzi.

Z wewnętrznej kieszeni swojej sportowej kurtki Jake Grafton wyjął

folder w czerwonych okładkach. W kieszeni miał go złożony na dwoje.
Teraz go rozłożył i wygiął w drugą stronę, by zminimalizować uszkodzenia,
które spowodowało złożenie.

- Oto notatka, którą chcieli zniszczyć zabójcy - rzekł po prostu

Grafton, wygładzając ją. - Pana Gonczarowa i jego notatki wywiózł z Rosji
MI-5 po wizycie, którą archiwista złożył w konsulacie angielskim na Litwie,
gdzie powiedział, że chce uciec na Zachód. Po pobieżnym przesłuchaniu
przywieziono go do Stanów Zjednoczonych na dokładne przesłuchanie
przez personel wywiadu brytyjskiego i CIA. Niestety, zabójcy pojawili się,
zanim udało się to zrobić.

- To absurdalne - oświadczył Royston i ostentacyjnie spojrzał na

zegarek. Najwyraźniej postanowił przejść do ataku. - Dlaczego rozmawiamy
o tym w środku nocy w moim pokoju hotelowym w Nowym Jorku?

- Za parę minut stanie się to jasne - odparł gładko Grafton. Otworzył

czerwony folder i puścił między zebranych pięć czy sześć arkuszy

odręcznych notatek, które zawierał.

Widziałem setki podobnych stron, zapisanych ręcznie drobną, wąską

cyrylicą.

- Oto teczka amerykańskiego zdrajcy o kryptonimie „Rollo”. Nie

pytajcie mnie, dlaczego nadano mu akurat ten pseudonim... nie wiem.

W każdym razie Rollo był Amerykaninem, który został podczas

studiów zwerbowany przez KGB. Był politycznie bardzo postępowy, tak
bardzo, że chętnie poszedł na współpracę z KGB, by torpedować
amerykańskie wysiłki militarne w Wietnamie. Był członkiem ruchów
antywojennych, wygłaszał przemówienia, pisał broszury agitacyjne, wpłacał
pieniądze na rzecz ruchu przeciw wojnie... o tak, miał pieniądze. Nie swoje,
bo pochodził ze skromnej rodziny należącej do niższej warstwy klasy
średniej, ale pieniądze żony. Kiedy był na studiach, ożenił się z dziedziczką
dużej firmy sprzedającej samochody, jedynym dzieckiem jej właściciela,
która otrzymywała bardzo hojne kieszonkowe od rodziców.

- Do rzeczy - rzekł niecierpliwie Royston. - Jestem zażenowany i

upokorzony tym, że wtargnęliście tu w nocy, i chcę szybko uzyskać
wyjaśnienie. I na Boga, oby było wystarczające.

- Będzie - powiedział Jake. - Proszę mi pozwolić kontynuować. -

Zebrał papiery i wsunął je z powrotem do foldera, który wsunął za pazuchę,
i skrzyżował ręce na piersi. - Zadania, które wyznaczył KGB Rollowi,
spowodowały, że przeniósł się on do Kalifornii, kolebki ruchu
antywojennego. Robił tam dalej wszystko, co było w jego mocy, by
realizować cel KGB i pomagać różnym grupom, które były przeciwko
wojnie, wpływać na amerykańską politykę zagraniczną. Podczas pobytu w
Kalifornii poznał pewną kobietę, błyskotliwą, dynamiczną, ambitną młodą
kobietę, która z pasją protestowała przeciw wojnie. Jedno doprowadziło do
drugiego i zostali kochankami.

- Nie sądzę, by potrafił pan udowodnić choć jedno słowo z tego -

rzekł drwiąco Royston.

Grafton uśmiechnął się łagodnie.

- Ależ potrafię. Potem ta kobieta zaszła z nim w ciążę. On nie miał

swoich pieniędzy, ale ona miała i kochała go. Oboje byli niezwykle ambitni.
Uświadomili sobie, że ich doświadczenie w przewodzeniu ruchowi przeciw
wojnie może stać się dla nich - albo choćby dla jednego z nich - odskocznią
do polityki, początkiem kariery politycznej, która z czasem może
doprowadzić ich do bardzo wysokiego stanowiska. Gdyby tylko nie była w
ciąży... pamiętajcie, że był to początek lat siedemdziesiątych. I gdyby on nie
zgodził się na współpracę z KGB. O tak, w końcu oboje pojęli ogrom tego
głupiego błędu, bo przyznał się jej do tej współpracy. KGB miał znakomite
narzędzie szantażu, by do końca jego dni zmuszać go do wypełniania swoich
rozkazów. Gdyby odmówił, mogliby go w każdej chwili zniszczyć,
ujawniając jego powiązania z Sowietami. A więc Rolło i jego kochanka
ułożyli pewien plan. Ona zniknęła z widoku, zanim jej ciąża stała się
dostrzegalna. Parę dni po narodzinach dziecka Rollo i jego żona adoptowali
dziecko. Ta adopcja odbyła się bardzo nieprzepisowo, ale ponieważ
wszystkie strony miały mnóstwo pieniędzy, pewne przepisy nagięto, a inne
zignorowano w interesie ochrony dobrego imienia owej nieszczęsnej damy.
W każdym razie w jakiś miesiąc po adopcji nowi rodzice ulegli fatalnemu w
skutkach wypadkowi samochodowemu na autostradzie biegnącej wzdłuż
wybrzeża Pacyfiku. Samochód spadł z urwiska do oceanu i pochłonęły go
fale. Zadzwoniono do rodziców kobiety i poinformowano, że ich córka i jej

mąż zginęli. Przyjechali pospiesznie do Kalifornii i zabrali dziecko do
siebie, do Marylandu.

Podczas wyjaśnienia Graftona nie spuszczałem z oka Dorsey,

popijając koniak, który był cholernie dobry. Miała trudności z patrzeniem na
cokolwiek poza czerwonym folderem pod pachą admirała. Była blada,
oblizywała usta i często przełykała ślinę. Myślałem, że za chwilę dostanie
torsji.

- Oczywiście w rzeczywistości Rollo nie zginął. Jego żona tak...

zabił ją.

Z ust Dorsey wyrwał się stłumiony okrzyk. Wstała z poręczy fotela,

podeszła do Roystona i spojrzała mu w oczy.

- Powiedz, że to nieprawda.

- Nie mam pojęcia, po co raczy nas tą opowieścią - rzekł Dell

Royston i położył rękę na ramieniu córki. - Nawet jeśli jest w tym choć
słowo prawdy.

Zrzuciła jego dłoń i zerknęła na Graftona.

- Niech pan mówi dalej - rozkazała.

- Rollo poczynił wcześniej przygotowania. Wyposażył się już w

fałszywe nazwisko i legendę, razem ze świadectwem urodzenia, prawem
jazdy i wszelkimi innymi kartkami papieru, które materializują naszą
przeszłość. Ściął modne, długie włosy, zgolił brodę, wrócił na Wschód,
zrzucił ubiór hipisa, przybrał trzydzieści funtów na wadze i wstąpił na
wydział prawa. Istniało pewne ryzyko, że ktoś rozpozna w nim Michaela
O’Shea. Nie było duże... zmienił jedno wybrzeże na drugie, styl życia i kręgi
społeczne, i w znacznym stopniu swój wygląd. Jeśli ktoś zauważył
podobieństwo, prawdopodobnie wiedział, że Michael O’Shea nie żyje, i zbył
to wzruszeniem ramion jako zbieg okoliczności. I tak mijały lata, wszyscy
się starzeli i Michael O’Shea coraz bardziej zapadał w przeszłość w szybko
zmieniającym się świecie. Ryzyko, że ktoś go rozpozna, spadło prawie do
zera. O’Shea był zainteresowany tylko KGB, ale je stracił.

W istocie rzeczy O’Shea i jego dziewczyna tak dobrze upozorowali

jego śmierć w wypadku, że Sowieci byli przekonani, iż nie żyje. Zamknięto
teczkę Rolla w kwaterze głównej KGB na placu Dzierżyńskiego w
Moskwie.

Jake machnął czerwoną teczką, a potem poklepał się nią po nodze.

- Michael O’Shea i jego dziewczyna byli przekonani, że im się udało.

Ich ambicja znowu zbliżyła ich do siebie. Podjęli na nowo podróż do tego
wysokiego, omiatanego przez wiatr miejsca, które mignęło im przed oczami,
kiedy byli młodzi. I mieli na oku urząd prezydenta, kiedy pojawił się
Michaił Gonczarow ze swoją skarbnicą notatek z archiwum KGB. Zaczęła
ich zżerać podejrzliwość. A jeśli KGB wiedział? Jeśli w tych aktach były
dowody zdrady i morderstwa?

Teczka była w prawej ręce admirała, skupiły się na niej oczy

wszystkich obecnych.

- O’Shea i jego kochanka doszli do wniosku, że nie mogą żyć w

obliczu takiego zagrożenia - powiedział cicho. - Notatki musiały zostać
zniszczone. Każdy, kto je czytał, musiał umrzeć.

Royston prychnął.

- Nigdy jeszcze, w całej amerykańskiej polityce, nie słyszałem tak

plugawej zniewagi - powiedział wojowniczo. - Nie ma pan ani cienia
dowodu na poparcie żadnego z tych oskarżeń.

Trzeba było mu oddać, że się starał. Jego twarz lśniła od potu.

- Ani cienia dowodu - ciągnął ochryple. - Nawet jeśli to prawda, nie

ma to nic wspólnego z nami. A teraz wynoście się stąd do diabła i jeśli
usłyszę choćby pogłoskę o tym, że byliście tu dziś w nocy... od kogokolwiek
z was... to świat się na was zawali.

Dorsey wciąż przyglądała się badawczo twarzy Roystona.

Sonnenberg położyła rękę na jej ramieniu, by ją odciągnąć, ale Dorsey ją
strąciła.

- Mam dowód - powiedział po prostu Jake Grafton. - W ostatnich

paru dniach przeprowadziliśmy badania DNA. Michael O’Shea ma żyjących
krewnych. Jednym z nich jest Jimmy O’Shea, jego brat, który mieszka na
Brooklynie. Dzięki pomocy jego fryzjera uzyskaliśmy próbki jego włosów.
Nie ma wątpliwości, panie Royston. Jest pan bratem Jimmy’ego O’Shea i
ojcem Dorsey O’Shea. Pani jest matką Dorsey, pani Sonnenberg.

Dorsey podeszła do Zooey.

- Nigdy mi nie powiedziałaś, że Dell jest moim ojcem.

Zooey nie mogła uniknąć jej wzroku.

- Całe twoje życie było kłamstwem, mamo - ciągnęła Dorsey, a głos

jej się łamał jak stare szkło. - Pomagałaś mu zamordować tę kobietę!
Wszystko, co mówiłaś, wszystko, co robiłaś, było kłamstwem
podporządkowanym tylko temu, żeby wybrano cię na prezydenta.

- Dorsey, ja...

- Nie dotykaj mnie! - Wycofywała się powoli tyłem, krok po kroku. -

Przez te wszystkie lata myślałam, że mój ojciec nie żyje. Powiedziałaś mi,
że on nie żyje. Ale nigdy mi nie powiedziałaś, że zamordował swoją żonę i
że ty mu w tym pomogłaś!

Okręciła się i uderzyła Della Roystona w twarz. Policzek ten

zabrzmiał jak wystrzał z pistoletu.

- Royston - rzekł Myron Emerick - jesteś aresztowany.

- Pod jakim zarzutem?

- Zamordowania z premedytacją Kelly Erlanger. Jeden z przyjaciół

admirała podsłuchał jej rozmowy telefoniczne. To na początek, ale myślę, że
do czasu postawienia cię w stan oskarżenia będziemy mogli przedstawić ci
zarzuty paru tuzinów morderstw. Dziś wieczorem zatrzymaliśmy twojego
asystenta... śpiewa jak z nut. Potem do domu admirała włamało się dwóch
ludzi. Zostali aresztowani i też mówią wszystko, co wiedzą.

Zupełnie mnie zatkało, kiedy Royston powiedział:

- Masz nakaz? - Nie myślałem, że w tej chwili zostało mu jeszcze

choć trochę ikry, ale był twardszy, niż sądziłem.

- Prawdę mówiąc, mam.

Emerick wyjął z kieszeni marynarki jakiś dokument i podał go

Roystonowi. Zerknął na Sonnenberg.

- Mam też nakaz zatrzymania pani jako współwinnej.

Zooey wsiadła na Roystona:

- Powiedziałeś, że potrafisz się wszystkim zająć. Prezydentura

Stanów Zjednoczonych... - Wyciągnęła przed siebie obie dłonie i zacisnęła
je w pięści. - Ty!

Nigdy w życiu nie słyszałem tyle jadu w jednym słowie.

Odwróciła się i poszła wielkimi krokami do łazienki, zatrzaskując za

sobą drzwi.

W tym momencie trzymałem się już kurczowo barku. Spodnie

miałem przesiąknięte krwią, pokój wirował wokół mnie, twarze to rysowały
się wyraźnie, to zamazywały. Wiedziałem, że jest to spowodowane utratą

krwi, a nie koniakiem - który był bardzo smaczny - pociągnąłem więc
jeszcze łyk.

Na barze obok mnie stał telefon. Zobaczyłem, że zapalają się lampki

dwóch linii. Odczekałem przyzwoitą chwilę - może ze trzydzieści sekund -
podczas kiedy Dorsey łkała, a jeden z agentów zakładał Roystonowi
kajdanki, po czym podniosłem słuchawkę i wcisnąłem przycisk tej linii.

Zooey mówiła:

- ...Emerick aresztował Della i... kto podsłuchuje tę linię?

Oczywiście słyszeli odgłosy poruszenia wokół mnie.

- Eee, Tommy Carmellini, pani Sonnenberg. Podsłuchiwanie to zły

nawyk, wiem. Mam nadzieję, że nie ma pani nic przeciwko.

Najwyraźniej prezydent nie dbał o to, kto jeszcze słyszy tę rozmowę.

Zanim zdążyła mi powiedzieć, żebym odłożył słuchawkę i poszedł do
diabła, rzekł:

- Zooey, jest tutaj prokurator generalny z szefem personelu. Mówią

mi, że jeśli pozostaniesz żywa, kiedy Emerick będzie gotowy do wyjścia z
apartamentu, w którym jesteś, aresztuje cię za współudział w morderstwie.
Ma nakaz w kieszeni. Jutro rano ogłoszę wybór nowego kandydata na
wiceprezydenta. Sama zdecyduj, co chcesz, żeby można było przeczytać w
nagłówkach.

- To jedyne możliwości?

- Te dwie.

- Ty sukinsynu! Przez te wszystkie lata trzymałam cię za rękę i

uśmiechałam się, podczas gdy ty latałeś za babami i wystawiałeś mnie na
pośmiewisko! Oto, co dostaję za te wszystkie lata upokorzeń! O nie, nie
zamierzam dać się cicho położyć do trumny, żebyś mógł popłakać na
pogrzebie i iść dzielnie dalej. O nie! Powiem prasie wszystko... wszystko! -
Jej głos wzniósł się do krzyku. - Kiedy skończę, nie będziesz mógł wygrać
wyborów na posterunkowego w żadnym powiecie w tym kraju.

- Zegnaj, Zooey - powiedział cierpko i skończył rozmowę.

Odłożyłem słuchawkę na widełki i wysuszyłem resztę koniaku.

Emerick skinął energicznie głową w stronę jednego z agentów.

- Zabierzcie go stąd - powiedział, wskazując na Roystona.

Skuli Roystonowi ręce z przodu.

- Słuchaj, Emerick... - zaczął.

- Cicho - usadził go dyrektor. - W samochodzie odczytają ci twoje

prawa.

- Na miłość boską... moja żona! Moje dzieci!

- Będziesz miał prawo do rozmowy telefonicznej, kiedy cię

przymkną. - Emerick znowu skinął głową na agentów, a oni wypchnęli
Roystona z pokoju.

Dorsey zwinęła się w pozycji embrionalnej w rogu. Zastanawiałem

się, czy nie powinienem spróbować powiedzieć jej czegoś, żeby ją
pocieszyć, ale prawda była taka, że nie byłem nawet w stanie do niej
podejść. Czas mijał - nie wiem, jak długo to trwało - a wszyscy w pokoju
stali i czekali... Czekali chyba, aż Zooey podetnie sobie żyły w wannie albo
wyjdzie dumnie z łazienki, ubrana na konferencję prasową. Nie wiem, jak
długo tak stali, patrząc po sobie. Pamiętam, jak pomyślałem, że powinienem
był coś powiedzieć do prezydenta - straciłem jedyną szansę rozmowy z
głową państwa. I w pewnej chwili wieczór się dla mnie skończył. Straciłem
przytomność i spadłem ze stołka. Nigdy nie miałem zbyt mocnej głowy.

ROZDZIAŁ 36

Załoga karetki pogotowia była jeszcze w pokoju, kładąc

Carmelliniego na nosze, kiedy Michaił Gonczarow szepnął do Callie:

- Mogę teraz wyjść?

- Oczywiście. - Nie wiedziała, co szychy z FBI czy CIA pomyślą o

odejściu Gonczarowa, ale nie miała zamiaru ich pytać.

Stłoczyli się w kącie z Jakiem Graftonem.

Pochwyciwszy wzrok męża, wyszła za Gonczarowem na korytarz i

oboje przeszli przez zgromadzony tam tłum do windy. Secret Service,
policja, agenci FBI, personel paramedyczny i kierownictwo hotelu - teraz,
po odprowadzeniu pierwszej damy i Roystona w kajdankach, tłum zaczął się
przerzedzać. Callie i Gonczarow wsiedli do windy i patrzyli, jak zamykają
się jej drzwi. Nikt nie wykonał żadnego ruchu, żeby ich zatrzymać.

Przeszli przez hol. Ludzie szeptali, przyglądając się biegającym

paramedykom i policjantom i snując spekulacje, co się stało.

Za głównym wyjściem na Avenue of the Americas, pod markizą,

Gonczarow powiedział do Callie:

- Nie chcę wracać ani do CIA, ani do angielskiego wywiadu.

- Nie sądzę, żeby cię naprawdę potrzebowali - powiedziała. -

Anglicy skopiowali twoje notatki.

Gonczarow parsknął.

- Myślę, że wiedziałem, że to zrobią. - Roześmiał się pogodnie. -

Byłem bardzo naiwny.

Callie zignorowała tę opinię.

- Gdzie chcesz iść? - zapytała.

Gonczarow wziął głęboki oddech, zastanawiając się nad tym.

Spojrzał w prawo, potem w lewo, w górę, na budynki, a potem z powrotem
na Callie.

- Nie wiem. Gdzieś. Nie znam ani jednego słowa w tym języku, nie

mam pieniędzy, ale to jest to, czego chcę. To... - Zatoczył ręką.

Callie otworzyła torebkę, wyjęła całą gotówkę i podała mu.

- Proszę. - Nie.

- Tak. - Powiedziała to słowo po angielsku. - Tak. - Później po

rosyjsku. - To niedużo, ale będziesz miał przez jakiś czas na jedzenie.
Dziesiątki milionów ludzi przybyło do Ameryki i zaczęło od nowa... robią to
codziennie tysiące... i ty też możesz. Trochę pieniędzy ci pomoże.

- Tak - odparł, próbując pierwszego angielskiego słowa.

- Tak - powtórzyła jak echo, trzymając wciąż w ręku pieniądze.

- Tak. - Sięgnął po banknoty, przyjrzał się im, a potem schował do

kieszeni.

Callie Grafton uśmiechnęła się i wyciągnęła do niego rękę. Uścisnął

ją.

- Do widzenia - powiedziała po angielsku.

- Do widzenia.

Archiwista Michaił Gonczarow odwrócił się i odszedł w noc, w

wielkie miasto, Nowy Jork, jądro Ameryki.

Na drugi dzień po operacji przeniesiono mnie z oddziału intensywnej

opieki medycznej do jednoosobowego pokoju. Włączyłem telewizor i

skakałem po kanałach, dopóki nie znalazłem transmisji z meczu
bejsbolowego. Właśnie zapadłem w sen, kiedy do pokoju wszedł Jake
Grafton i zamknął za sobą drzwi.

- Hej - powiedział. - Za długo zwlekaliśmy z zawiezieniem cię do

szpitala. Lekarze powiedzieli mi parę przykrych słów.

- Warto było - rzekłem. - Po tym wszystkim, co przeszedłem,

naprawdę chciałem zobaczyć, jak Sprinter i Zooey dostają, co się im należy.

- Sprinter?

- Royston szybko zapyla.

Jake Grafton skinął głową i usiadł w fotelu.

- Ta scena w apartamencie Dorsey... byłem naprawdę zaskoczony,

kiedy wyciągnął pan te wyniki DNA. Myślałem, że te badania potrwają
tydzień.

- Zgadza się. Nadal nie mamy wyników. Powinniśmy je mieć jutro.

W moim kiepskim stanie, biorąc dodatkowo pod uwagę mój ogólnie

uczciwy charakter i niską sprawność umysłową, zrozumienie tego zajęło mi
dziesięć długich sekund.

- To znaczy, że pan ich okłamał?

- Tak.

- A ta czerwona teczka. To naprawdę było to?

- A skądże. Po prostu mieliśmy taką w domu. Co do diabła...

przecież nikt z tych ludzi nie potrafił czytać po rosyjsku.

- A „Rollo”? Wzruszył ramionami.

- Gonczarow nie mógł sobie przypomnieć pseudonimu O’Shea, a

wątpiłem, czy O’Shea kiedykolwiek go znał. Zmyśliłem to.

Musiałem się uśmiechnąć. Jake Grafton odpowiedział mi szerokim

uśmiechem.

- Dlaczego nie ma tu tłumu reporterów z wolnego świata

proponujących mi miliony za moją opowieść?

- Według historyjki, którą FBI sprzedało prasie, Zooey i Royston

byli kochankami. Nie sądzę, żeby prasa doszła do tego, kto był w tym
apartamencie i co zostało tam powiedziane. Być może można to było
wyjaśnić lepiej, ale FBI nie zawracała sobie tym głowy. Zooey miała w
więzieniu już trzy konferencje prasowe i prasa ma w związku z tym
używanie. Kraj to chłonie. Adwokat Roystona nie pozwala swojemu
klientowi powiedzieć ani słowa i sam nie mówi ani słowa w jego imieniu.
Przesłuchanie w sprawie zwolnienia za kaucją odbędzie się dopiero w
przyszłym tygodniu, a prokuratura mówi, że będzie temu przeciwna.
Niektórzy opozycyjni senatorzy i kongresmani obiecują wszczęcie
dochodzenia. Prezydent odmawia wszelkich komentarzy.

- To nieczuły sukinsyn - zauważyłem, przypomniawszy sobie jego

krótką rozmowę z Zooey. Ale może nie byłem sprawiedliwy... w końcu znał
ją dużo lepiej niż ja.

- Te wybory to będzie cyrk - rzekł Grafton. - Odwołanie gubernatora

Kalifornii to przy tym małe piwo. Polityka stała się operą mydlaną. Może
jest to nieuchronne w czasach, kiedy kraj jest głęboko podzielony w
skomplikowanych kwestiach, na które nie ma łatwych odpowiedzi.

Wziąłem głęboki oddech i przeszedłem do najważniejszego pytania:

- Zostanę aresztowany? Grafton zachichotał.

- Najwyraźniej nie. Poinformowano mnie, że nadal jesteś cennym

pracownikiem CIA.

- Dopóki mi płacą.

Rozmawialiśmy jeszcze przez jakiś czas o tym i owym, o Michaile

Gonczarowie i Kelly Erlanger, o Dorsey O’Shea i moim byłym szefie, Salu
Pulzellim.

- Czy Joe Billy to był faktycznie Stu Vinne? - zapytałem.

- Tak sądzę - odparł Jake. - Takie ciekawostki CIA trzyma głęboko

pod korcem.

- Dlaczego został przydzielony do mojej sekcji?

- Myślę, że podjęto decyzję, żeby umieścić go gdzieś w centrali.

Potrzebowali po prostu jakiegoś miejsca, żeby go przez pewien czas
przechować. Agencja nie wiedziała jednak, że zgodził się przyjąć robotę od
Roystona. Pamiętasz? Powiedziano Pulzellemu, żeby wysłał Dunna jako
strażnika do kryjówki. Ponieważ Dunn miał jechać na szkolenie, Pulzelli
zmienił ten przydział, nie mówiąc o tym nikomu.

- To cały Sal... urodzony administrator. Żył według harmonogramu i

uważał, że powinien tak żyć.

Wciąż gadaliśmy, kiedy weszła pielęgniarka i powiedziała

admirałowi, że musi już kończyć odwiedziny.

- Do zobaczenia, Tommy - powiedział.

- Dzięki za wszystko, admirale.

- Zawsze do usług.

- Polatacie sobie z Callie?

- Po całym kraju. Zadzwonimy do ciebie, kiedy wrócimy.

I wyszedł. Tak po prostu.

Może naprawdę było już po wszystkim. Boże, miałem taką nadzieję.

Gdyby wpadł tu jakiś szaleniec z mordem w oczach, nie miałem nawet
scyzoryka, żeby się bronić... jeśli udałoby mi się nie zasnąć, a się nie udało.

Zapadłem w sen, kiedy pielęgniarka zajmowała się kroplówką.

Następnego dnia pojawiło się dwóch facetów z agencji i jeden z FBI

z magnetofonem kasetowym. Odczytawszy mi wszystkie ostrzeżenia o tym,
co mi grozi w razie zatajania prawdy lub mówienia nieprawdy, poprosili,
żebym opowiedział wszystko własnymi słowami. Spławiłem ich po
półgodzinie. Wrócili nazajutrz i siedzieli przez dwie godziny, kolejnego dnia
trzy godziny, a przez następne dwa zadawali mi pytania, setki pytań.
Starałem się jak mogłem, ale kiedy się zmęczyłem, powiedziałem, żeby
wrócili nazajutrz. Nie zjawili się ostatniego dnia mojego pobytu w szpitalu.
W południe, po pobieżnym badaniu i założeniu nowych opatrunków,
wypisano mnie.

Byłem gotowy do wyjścia. Kiedy nie było w pokoju przedstawicieli

prawa, surfowałem po kanałach i miałem po dziurki w nosie tego robionego
pod telewizję politycznego cyrku. Pojechałem taksówką na Pennsylvania
Station, a stamtąd pociągiem do Waszyngtonu.

Moje mieszkanie było obrazem nędzy i rozpaczy. Ktoś je splądrował

podczas mojej wielkiej przygody, może któryś ze zbirów Roystona, a może
Joe Billy Dunn.

Otworzenie lodówki wymagało odwagi. Było w niej coś zielonego i

nie sądziłem, że to sałata. Wrzuciłem wszystko do worka na śmieci i przez
dwadzieścia minut tachałem go do pojemników w piwnicy. Byłem słaby jak
niemowlę. Nie byłem w stanie uprzątnąć pobojowiska, które zostawiły po
sobie te zbiry. Nawet myślałem o tym, żeby się wprowadzić do Williego...
przez całe dziesięć sekund.

Faceci z agencji powiedzieli, że mój stary mercedes stoi koło domu,

poszedłem więc go szukać. W końcu znalazłem zaparkowanego pod

drzewem, upstrzonego ptasimi odchodami. Nawet udało mi się go
uruchomić za trzecią próbą.

Zadzwoniłem do Jake’a Graftona na komórkę.

- Hej, wyszedłem ze szpitala. Gdzie jesteście?

- W Wisconsin. Tankujemy paliwo. Dziś wieczorem będziemy w

Minnesocie. Jak leci, Tommy?

- Agencja dała mi kilka tygodni wolnego, ale może już nigdy tam nie

wrócę. Wciąż myślę o tym, żeby popłynąć bananowcem na południe.

- To aż tak? A może byś pojechał do mojego domu przy plaży i

powałkonił się tam, dopóki nie poczujesz się lepiej?

To był pomysł! Plaża.

- Nie przeszkadzałoby to panu?

- Nie, do diabła. Tylko kup sobie własne piwo.

- Gdzie schowaliście klucz?

Grafton burknął coś i skończył rozmowę.

Dlaczego nie? Włączyłem mercedesa i ruszyłem. Zatrzymałem się

przy WalMarcie na Eastern Shore, żeby zaopatrzyć się w artykuły pierwszej
potrzeby - bieliznę, piwo, kąpielówki i szczoteczkę do zębów.

W domu Graftona szybko przyzwyczaiłem się do ustalonego

porządku dnia. Każdego ranka szedłem na róg, żeby kupić gazetę z
automatu, czytałem ją, gotując dwa jajka i robiąc grzanki, kończyłem ją przy
kawie, a potem szedłem na plażę i leżałem na ręczniku, smażąc się w słońcu.

Willie Varner powiedział, że usunięto mu ostatnie szwy, znowu

układa go do snu jego na pół stała dziewczyna i że pracuje w warsztacie.
Trochę się poużalał przez telefon, ale nie za dużo. Podobnie jak ja, był
szczęśliwy, że życie wraca do normalności.

Gazety były pełne wiadomości politycznych. Myślałem, że Zooey

naraża się na niebezpieczeństwo, że przeszarżuje, ale spełniała obietnicę
złożoną mężowi. Oskarżyła go o tuzin zdrad, oszukiwanie przez osiem lat
urzędu podatkowego i wyłudzenie paru milionów od jego dwóch byłych
wspólników w interesach. Myślałem, że przysporzy to prezydentowi
ogromnych problemów, ale nic takiego się nie stało. Najwyraźniej w epoce
poclintonowskiej ludzie uodpornili się na skandale. Partyjne szychy
wyłoniły nową kandydatkę na wiceprezydenta, którą prezydent
zarekomendował. Jednocześnie odmawiał komentowania rewelacji
ogłaszanych przez jego żonę z więzienia, oświadczając, że są sprawy
ważniejsze niż osobiste życie jakiegokolwiek kandydata.

Prezydent rozegrał to znakomicie i w istocie zyskał w sondażach.

Okazało się, że potrafi nadać swojemu głosowi lekko drżący ton, kiedy
reporterzy nękali go pytaniami o jego żonę i Roystona. Ludziom
rzeczywiście było żal tego sukinsyna.

Świat jest pełen świrów - co mogę powiedzieć? Doszedłem do

wniosku, że za parę tygodni prezydent prawdopodobnie wniesie pozew o
rozwód, a za rok ludzie będą pytali: „Zooey? A kto to?” Jeden ze speców
zasugerował, że prezydent powinien sprawić sobie psa, co pomoże mu
przetrwać ten trudny okres.

Drugiego dnia mojego tam pobytu zaczepił mnie facet, który był

właścicielem trzeciego domu od chaty Graftona, licząc w stronę plaży, po tej
samej stronie ulicy. Chciał pogadać.

- Widzę, że zatrzymał się pan w domu tego emerytowanego

admirała.

- Taa.

- Zna go pan?

- Na tyle, żeby pozwolił mi korzystać ze swojego domu. Dlaczego

pan pyta?

- Och, człowieku. Jakieś dziesięć dni temu mieliśmy na tej ulicy

najpiękniejszą strzelaninę, o jakiej pan słyszał. Ten admirał zabił dwóch
facetów... tam - wskazał ręką - i tam. Jego dom otoczyli żołnierze, których
przyjechał tu cały autobus, i wyciągnęli z niego dwóch innych.

- Uuu! Zupełnie jak na filmie czy co. Ale to się działo naprawdę,

tak?

- Wydawałem przyjęcie. Miałem dom pełen gości. Normalnie

wynajmuję go komu się da, ale to był pierwszy dzień mojego letniego
urlopu... co roku biorę miesiąc. Miałem tu kupę ludzi z biura.
Najpiekielniejsza rzecz, jaką widziałem. Strzelanina z pistoletów
maszynowych, wszędzie ciała, krew, żołnierze z bronią, glin tyle, że
wystarczyłoby do aresztowania mafii Capone’a, tu, na tej ulicy, koło
północy.

Potrząsnąłem głową.

- Szkoda, że tego nie widziałem.

- Wie pan coś o tym?

Wzruszyłem ramionami.

- Pierwszy raz o tym słyszę.

Przyjrzał się badawczo mojej twarzy.

- A tak w ogóle, to kim jest ten admirał?

- Emerytowanym kapitanem statku. Nazywa się Grafton.

- Teraz dopiero będzie rzecz zdumiewająca. Bawiło się tu parę

tuzinów ludzi i naraz wszyscy widzimy i słyszymy tę strzelaninę i
pogotowie ratunkowe, które po niej sprząta, i ni cholery nie chcą nam
powiedzieć.

- Nie chcieli?

- Nie. Następnego ranka sprawdzamy telewizję i gazety, żeby się

dowiedzieć, o co, do diabła, chodziło, i wie pan co? Ani w gazetach, ani w
telewizji nie było o tym jednego słowa. Zadzwoniłem nawet do miejscowej
gazety i porozmawiałem z redaktorem.

- Tak?

- Wysłuchał, co miałem do powiedzenia, obiecał, że zajmą się tym

reporterzy... i kompletnie nic nie wydrukował. Nic! Ani słowa w eterze albo
w druku. Jakby się to nigdy nie wydarzyło. W całej telewizji i gazetach
pełno gadania o tym politycznym bałaganie... nie ma miejsca na nic innego.
Ale mówię panu, jeśli przeczytam albo usłyszę jeszcze jedno słowo Zooey
Sonnenberg, to zwymiotuję.

- Wiem, co pan ma na myśli.

- Myślałem, że pan coś wie o tej strzelaninie.

- Nie. Nic a nic. A propos, ma pan zamiar zorganizować jeszcze

jakąś imprezę?

- W sobotę. Chce pan przyjść?

A więc Jake Grafton będzie musiał wyjaśnić to i owo swoim

sąsiadom. Zakonotowałem sobie w pamięci, żeby mu o tym powiedzieć,
kiedy znowu będę z nim rozmawiać.

Chociaż starałem się myśleć o czymś innym, mój umysł pochłonięty

był głównie wydarzeniami ostatniego tygodnia. Joe Billy Dunn, Royston,
Zooey Sonnenberg... ten facet, który kryjąc się w opuszczonym domu - za
każdym razem, kiedy obok niego przechodziłem, uważnie badałem go

wzrokiem - próbował zabić mnie z tej małokalibrówki rugera.

Oczywiście zastanawiałem się też nad prezydentem i Zooey.

Myślałem o tej rozmowie, którą podsłuchałem. Czy wiedział, że oszukuje go
do spółki z Dellem? Czy obchodziło go to? Czy ona kiedykolwiek go
obchodziła, czy też ich związek miał czysto polityczny charakter, był
małżeństwem tylko z nazwy?

Pewnego dnia jakiś wydawca idiota zapłaci prezydentowi miliony za

jego pamiętniki, a publiczność przeczyta tylko to, co zdecyduje się on
powiedzieć - tylko to i nic więcej. Doszedłem do wniosku, że są takie
kamienie, pod które nikt nigdy nie zajrzy.

Pewnego ranka wsiadłem do samochodu i pojechałem do Szpitala

Marynarki Wojennej w Bethesda, by sprawdzono, czy nie wdała się
infekcja, i usunięto mi ostatnie szwy. Myślałem o Dorsey O’Shea. Przyszło
mi do głowy, że chciała wyjść za mnie, zabrać mnie stąd, żeby uratować mi
życie. Wiedziała albo podejrzewała, że Royston ma zamiar mnie załatwić.
Dorsey mogła myśleć, że gdybym został jej mężem, ten drań zostawiłby
mnie w spokoju.

Może Dorsey się we mnie zakochała... odrobinę. Może kochała

kogoś oprócz matki, Zooey Sonnenberg. Może jej na mnie zależało?

W końcu tym właśnie jest miłość, prawda? Że ci na kimś zależy.

Mnie zależało na kobiecie, która była gdzieś na drugim końcu świata

i mogła już nigdy nie wrócić.

Czy byłem zdolny do pokochania innej osoby, takiej, która była tutaj

ciałem?

Ta sprawa z Dorsey...

A gdyby zadzwoniła? Miała numer mojej komórki. Co bym jej

powiedział?

Rozmyślałem o tym, o tych morderstwach, Zooey i o całej tej

historii. Przejeżdżając przez Bay Bridge, wyrzuciłem telefon przez okno do
Chesapeake.

W niedzielny ranek pławiłem się w słońcu, czytając powieść i czując

przyjemny powiew silnej bryzy, kiedy padł na mnie cień. Podniosłem
głowę.

Sarah Houston. W ogromnym kapeluszu słonecznym z opadającym

rondem i skąpym dwuczęściowym stroju plażowym, który niczego nie
skrywał. Nie wiem, dlaczego zawracają sobie w ogóle głowę noszeniem
tych rzeczy. Rozłożyła wielki ręcznik plażowy obok mojego i wręczyła mi
tubkę olejku do opalania, kiedy wiatr łopotał rondem jej kapelusza.

- Posmaruj mnie, dobrze?

- Znalazłaś się tu przypadkiem?

- Każdego lata wędruję wzdłuż plaży od Maine do Florydy.

Zobaczyłam, że tu leżysz, i postanowiłam zrobić sobie przerwę.

- Długo masz zamiar tu zostać?

- Prawdę mówiąc, zadzwonił do mnie admirał Grafton. Powiedział,

że przebywasz w jego domu przy plaży, i zapytał, czy też nie chciałabym z
niego skorzystać. Powiedział, że ma parę sypialni i dużo papieru
toaletowego.

Obróciłem się na bok i przyjrzałem jej, podczas gdy sadowiła się na

ręczniku i snuła swoją opowieść. Zastanawiałem się, czy Grafton
rzeczywiście do niej zadzwonił, czy raczej ona do niego. Usiadłem i
zacząłem nacierać ją olejkiem.

- No więc - mówiła dalej - pomyślałam, że należą mi się jakiś

wakacje, to czemu nie?

- Faktycznie! Czemu nie?

- Opowiedz mi, jak to naprawdę było z Zooey i Roystonem. Grafton

powiedział, że byłeś w tym apartamencie, kiedy ich aresztowano.

- Przykro mi, nie mogę o tym rozmawiać. Zostawiam to dla swojej

autobiografii.

- Cholera. Będę musiała to z ciebie wyciągnąć. Taki projekt pomoże

wypełnić długie wieczory.

- Do diabła, tak. Prawdę mówiąc, mam zaproszenie na przyjęcie dziś

wieczorem. Chcesz iść?

- Jeśli będziemy mogli wcześnie wyjść. Nie mogę się doczekać

chwili, w której będę się kochała z pewnym mężczyzną.

Zupełnie mnie zatkało. Sarah Houston! Kto mógłby w ogóle

podejrzewać?

PODZIĘKOWANIA

Inspiracją do napisania tej powieści stała się jak najbardziej realna

ucieczka do Anglii w 1992 roku emerytowanego archiwisty KGB, Wasilija
Mitrochina. Opuścił Rosję z sześcioma walizkami notatek, które przez
dwadzieścia lat sporządzał z tajnych akt KGB (Zobacz: The Sword and the
Shield: The Mitrokhin archiue and the Secret History of the KGB pióra
Christophera Andrew i Wasilija Mitrochina, Basic Books 1999). Odkąd
przeczytałem tę książkę, chciałem napisać tę opowieść. Szansę dali mi mój
redaktor Charles Spicer i jego współpracownicy z St. Martin’s Press, za co
jestem niezwykle wdzięczny.

Twórczy wkład w rozwój fabuły tej powieści w miarę jej

powstawania wniosła moja żona, Deborah Coonts. Rękopis przeczytał i rad
w kwestiach technicznych udzielił, jak wielokrotnie robił to już w
przeszłości, inżynier i fizyk Gilbert „Gil” Pascal. Serdeczne podziękowania
dla nich obojga.

Ta historia jest fikcją literacką. Jak zwykle, za fabułę, postaci,

wydarzenia i dialogi odpowiedzialny jest wyłącznie jej autor.

KONIEC

\|/

(o o)

+–––––––––––oOO-{_}-OOo–––––––––—+

Zapraszam na TnTTorrent. Najlepsza darmowa strona !!!

Zarejestruj się poprzez ten link :

http://tnttorrent.info/register.php?refferal=1036847