Gabriel García Márquez - "Sto lat samotności"

REALIZM MAGICZNY

Autor:
ur. 6 marca 1927 w Aracataca, zm. 17 kwietnia 2014 w Meksyku – kolumbijski powieściopisarz, dziennikarz i
działacz społeczny, jeden z najwybitniejszych twórców tzw. realizmu magicznego, laureat Nagrody Nobla w
dziedzinie literatury (1982) za „powieści i opowiadania, w których fantazja i realizm łączą się w złożony świat
poezji, odzwierciedlającej życie i konflikty całego kontynentu”.

Bohaterowie:
I POKOLENIE:
José Arcadio Buendía – Patriarcha rodu Buendiów i założyciel Macondo. W wieku 19 lat żeni się ze swoją
kuzynką Urszulą Iguarán. Z miejscowości, w której wcześniej mieszkał, z Riohachy, musiał wyjechać z
powodu konfliktu, który zakończył się zabójstwem Prudencio Aguilara. Po śmierci, duch Prudencia tuła się po
domu Josego Arcadia, a gdy doprowadzonego do szaleństwa Josego Arcadia przywiązują do drzewa, duch
Prudencia również tam mu towarzyszy, zamieszkując w drzewie. José Arcadio był największym marzycielem w
Macondo, tak wielkim, że przypłacił to szaleństwem i zakończył swoje życie przywiązany do kasztanowca.
Przyjaźnił się z cyganem Melquíades, który waz z nim po swoim powrocie do miasteczka szukał kamienia
filozoficznego. Zmarł pod kasztanowcem, do którego wiele lat był przywiązany i pod nim został pochowany.

Urszula – Kuzynka i żona Josego Arcadia Buendii. Dba o dostatek całej rodziny, jest przedsiębiorcza i
pracowita. Jej wysiłki i udane przedsięwzięcia pozwalają rozwijać się całej rodzinie. Jest silna i pragnie, żeby
wszyscy żyli w dostatku, ale cały czas cierpi z powodu tego, że jest, jak sama to ujmuje, jedynym „głosem
rozsądku” w rodzinie szaleńców. Wychowywała dzieci, wnuki i pra wnuki. Prowadziła interes w którym piekła
różne rzeczy, robiła zwierzaki z karmelu. Zatraciła się w myślach, by w rodzinie przez związki kazirodcze nie
urodziło się dziecko ze świńskim ogonem. Pilnowała, by wszyscy członkowie rodziny mieli partnerów z poza
rodu. Zapowiadała swoją śmeierć, zmarła i została pochowana w koszyku, ponieważ była tak mała, że
zmieściła się do koszyka zwinięta.

II POKOLENIE:
José Arcadio – Pierworodny syn Urszuli i Josego Arcadia. Chłopak rodzi się w podróży do Macardo.
Nawiązuje romans z Pilar Ternerą, ale porzuca ją, gdy zachodzi z nim w ciążę. Opuszcza rodzinę z powodu
miłości do Cyganki, niespodziewanie powraca po wielu latach jako potężny, pokryty tatuażami mężczyzna,
którego marynarski żargon świadczy o tym, że przemierzył wiele mórz świata. Żeni się z Rebeką, a ponieważ
jest to związek kazirodczy, młodzi małżonkowie żyją w oddaleniu od rodziny (Urszula była wściekła zaistniałą
sytuacją). Ratuje swojego brata przed egzekucją, po tym zostaje zastrzelony przez nieznanego sprawcę. Jego
krew rozpływa się po całym miasteczku i wpływa do jego domu pokazując się Rebece, ta się załamuje i
postanawia już nigdy nie wyjść z domu. Zapach prochu unosi się nad miastem jeszcze długo po jego pogrzebie.

pułkownik Aureliano Buendia – drugi syn José Arcadia Buendía i Urszuli. Pierwsze dziecko urodzone w
miasteczku, po jego założeniu. Studiuje metalurgię i złotnictwo. Gdy wybucha wojna domowa, wiedziony pasją
do broni i nauki, wstępuje do partii liberalnej i zostaje pułkownikiem dowodzącym siłami rewolucjonistów.
Walczy z konserwatywnym rządem kolumbijskim w 32 zbrojnych powstaniach, wielokrotnie udaje mu się
uniknąć śmierci, rozstrzelania, wyroku śmierci i egzekucji. Na skutek bólu i rozchwiania emocjonalnego
związanego z wojną, całkowicie traci zainteresowanie walką, podpisuje traktat pokojowy i powraca do domu.
Starość spędza w swoim starym warsztacie złotniczym, pozbawiony pamięci i zdolności do odczuwania
czegokolwiek całymi dniami wytwarza małe rybki ze złota. Umiera na podwórku domu.

Remedios Moscote – najmłodsza córka zarządcy Macondo z ramienia rządu konserwatywnego, don Apolinara
Moscote, który przybywa do miasteczka i wydaje rozorządzenia, jednym z nich było pomalowanie domów na
niebiesko. Pomimo jej młodego wieku, zakochuje się w niej przyszły pułkownik Aureliano (mógłby być jej
ojcem), ze ślubem trzeba jednak poczekać aż Remedios Moscote osiągnie dojrzałość. Ku zaskoczeniu
wszystkich, Remedios staje się wspaniałą żoną, ale umiera "zatruta własną krwią, z parą martwych bliźniaków
w brzuchu"

Amaranta – córka Urszuli i Josego Arcadia, najmłodsza z dzieci. Dorasta razem z Rebeką, relacje między nimi
zmieniaja się kiedy obydwie dziewczyny zakochują się w tym samym mężczyźnie Pietr Crespie. Zaczyna

nienawidzić swojej przyrodniej siostry i przyżeka, że jeśli ta wyjdzie za niego za mąż to ją zabije,
przeszkadzała w tym wydarzeniu wszelkimi możliwymi sposobami. Gdy Rebeka wychodzi za mąż za Josego
Arcadia, Amaranta odrzuca wszystkich mężczyzn starających się o jej rękę, nawet Pietra Crespiego, który ją
adoruje po odrzuceniu przez Rebekę. Stanowcza odmowa Amaranty staje się przyczyną samobójczej śmierci
Pietra Crespiego. Amaranta nawiązuje krótki romans ze swoim bratankiem, Aurelianem Josem, a w
rozpaczliwej próbie przezwyciężenia samotności dotyka w sposób nieodpowiedni Josego Arcadia, wnuka
swojego bratanka (syna Fernandy i Aureliana Drugiego), gdy ten ma zaledwie trzy lata. Umiera w samotności,
będąc ciągle dziewicą, po tym, jak przez ponad cztery lata tkała i haftowała swój własny całun. Pewnego dnia
ukazała się jej śmierć i kazała haftować dla siebie całun pogzebowy i dzień w którym miała go skończyć miał
być jej dniem śmierci. Nosiła czarny bandarz symbolizujący jej dziewictwo.

Rebeka – Rebeka jest sierotą, która pojawia się w Macondo po utracie rodziców w czasie plagi bezsenności, w
worku który miała ze sobą były kości jej rodziców. Te kiedyś rzucone w kąt, bo w miasteczku nie było jeszcze
cmentarza musiały zostać pochowane według przepowiedni z kart Pilar Ternery, by ta mogłabyć szczęśliwa.
Zostają jednak pochowane (obok grobu cygana Melquíadesa) dopiero wtedy kiedy zwierza się z tej rozmowy
Urszuli, wtedy zjawia się Jose Arcadia i bierze z nim ślub. Trauma porzucenia naznacza całe jej życie i zawsze,
gdy przechodzi jakiś kryzys emocjonalny, nie może się powstrzymać od jedzenia ziemi, dżdżownic i wapna ze
ścian. Odrzucając Pietra Crespiego wychodzi za mąż za Josego Arcadia po jego powrocie. Wydziedziczona
przez Urszulę za to, że wyszła za mąż w czasie trwania żałoby po śmierci Remedios oraz za „niewyobrażalny
brak szacunku” przejawiający się tym, że związek ten jest niemal kazirodczy. Gdy jej mąż ginie zastrzelony,
Rebeka odizolowuje się od świata. Zgorzkniała, resztę życia spędza w samotności, jedynie w towarzystwie
służącej. Umiera w swoim domu, który przez lata popadł w ruinę.

III POKOLENIE:
Arcadio – Arcadio jest synem Pilar Ternery i Josego Arcadia syna. Jest nauczycielem, ale podejmuje się
rządzenia miastem na prośbę pułkownika Aureliana Buendii, który wyrusza z Macondo na wojnę. Arcadio
zmienia się wtedy w tyrana wykorzystującego swoich uczniów jako osobistą gwardię. Ginie rozstrzelany po
odzyskaniu władzy przez konserwatystów.

Aureliano José – Syn Pilar Ternery i pułkownika Aureliana Buendii. Towarzyszy swemu ojcu w kilku
wojnach, ale powraca do Macondo, ponieważ jest zakochany w swojej ciotce Amarancie. Ginie w czasie wojny
zastrzelony przez kapitana, dowódcę garnizonu, gdy próbuje uciec przed patrolem policji.

Santa Sofía de la Piedad – żona Arcadia, matką Pięknej Remedios, Josego Arcadia Drugiego i Aureliana
Drugiego. zajmuje się domem w czasie choroby Urszuli. Ku zaskoczeniu wszystkich, odchodzi kiedy
stwierdza, że nie może sobie juz dać rady z domem, ponieważ ilekroć posprzątała jakiś pokój zaraz zarastał
kurzem i pajeńczynami jakby nigdy nie był sprzątany, pod koniec istnienia Macondo, na kilka lat przed jego
upadkiem. Po odejściu nikt o niej nigdy nie słyszał.

Siedemnastu Aurelianów – Biorąc udział w trzydziestu dwóch zbrojnych powstaniach pułkownik Aureliano
Buendía doczekał się siedemnastu synów z siedemnastoma różnymi kobietami, z każdą z których spędził tylko
jedną noc – tłumaczy się to zwyczajem posyłania młodych dziewczyn do żołnierzy, żeby się z nimi przespały.
Dom rodu Buendiów odwiedza siedemnaście różnych matek proszących Urszulę o ochrzczenie ich synów.
Urszula każdemu nadaje imię Aureliano i nazwisko matki. Później Aurelianowie przyjeżdżają na jakiś czas do
domu Buendiów. W czasie nabożeństwa w Środę Popielcową zostają naznaczeni na czole krzyżem z popiołu,
którego nie udaje się już zmyć. Dwóch z nich zostaje w Macondo. Gdy pewnego dnia pułkownik Aureliano
Buendía grozi, że uzbroi wszystkich swoich synów i wyśle przeciw władzom, szesnastu Aurelianów zostaje
zastrzelonych w ciągu jednej nocy przez nieznanych sprawców, którym krzyże z popiołu posłużyły za cel. Z
masakry ocalał jedynie Aureliano Amador, który uniknął kul i ukrył się w górach. Również jednak on zostaje
zamordowany wiele lat później, gdy po powrocie do domu nie zostaje rozpoznany przez Aureliana Babilonię i
Josego Arcadia, którzy wyrzucają go na ulicę. Zostaje rozstrzelany przez ukryty w pobliżu patrol policji.

IV POKOLENIE:
Piękna Remedios – córka Arcadia i Sofii de la Piedad, odziedziczyła urodę swojej matki. Mówi się, że jest
najpiękniejszą kobietą na świecie i chociaż mężczyźni giną próbując ją zdobyć, zachowuje niewinność przez
całe swoje życie. Pułkownik Aureliano Buendía twierdził, że jest jedyną inteligentną osobą domu, pomimo

tego, że trzeba było jej pilnować, żeby na ścianach nie rysowała zwierzątek patykiem umoczonym we własnych
odchodach. Jej zapach i wygląd nie dawały spokoju mężczyznom (spoza rodziny) z Macondo i plantacji
bananów. Pewnej nocy Remedios wstępuje z duszą i ciałem do nieba. Dzieje się to na oczach Fernandy, która
jest zła z tego powodu, ponieważ Remedios zabrała ze sobą jej prześcieradła. Po wstąpieniu jej do nieba
miasteczko zostaje obsypane płatkami kwiatów, które spadają z nieba, zalewając wszystko, nawet mordując
zwierzęta.

José Arcadio Drugi – jest bliźniakiem Aureliana Drugiego, synem Arcadia i Sofii de la Piedad. Urszula uważa,
że bliźnięta, gdy były niemowlętami, zostały ze sobą zamienione, ponieważ José Arcadio zaczyna przejawiać
charakter innych Aurelianów w rodzinie, wyrastając na osobę spokojną i skłonną do rozmyślań. (zamienienie
się rzekome osobowościami, bo w szkole zamieniali się ubraniami [jeden nosił zieloną koszulę, drugi ... ]
Urszula podejrzewała, że tak się zatracili w zabawie, że sami się pogubili w tym który jest który). Odgrywa
istotną rolę w czasie strajku robotników plantacji bananów i jest jedną z osób ocalałych z masakry (drugą jest
dziecko, które miał na rękach w czasie ogłoszenia dekretu, który doprowadził do masakry). Potem poświęca
resztę swojego życia na studiowanie manuskryptów Melquíadesa i uczenie małego Aureliana. Umiera w tym
samym czasie, co jego brat bliźniak.

Aureliano Drugi – Z dwójki braci, Aureliano Drugi jest bardziej ruchliwy i impulsywny, jak wszyscy
członkowie rodziny noszący imię José Arcadio. Petra Cotes jest jego kochanką, nawet w czasie trwania
małżeństwa z Fernandą del Carpio. W czasie, gdy mieszka z Petrą, jego stada niesłychanie się rozrastają, co
pozwala mu na zaspokajanie swoich dzikich zachcianek. Pod wpływem zaspokajania swoich licznych
zachcianek przybiera na wadze. Jest jednym z bogatszych ludzi w miasteczku. Podczas nieustającego deszczu,
który trwa przeszło 4 lata spędza większość czasu u boku swojej żony Fernandy pozostawiając konkubinę z
majątkiem. Po potopie jego fortuna znika, zwierzęta się potopiły. Rozpoczyna poszukiwania skarbu (złote
monety, które znajdowały się w gipsowej figurze świetego Jana, którego ktoś zostawił na przechowanie w jego
rodzinnym domu. Urszula go schowała i czekała aż ktoś się po to zgłosi), co w końcu doprowadza go do
szaleństwa, prosi o pomoc w poszukiwaniach Pilar, która mówi mu że skarb jest zakopany w promieniu 122
metrów od łóżka Urszuli. Traci wszystko i umiera w tym samym czasie co jego brat. W czasie pogrzebu
dochodzi do pomyłki, ich ciała zostają zamienione i każdy z nich zostaje pochowany w grobie drugiego.

Fernanda del Carpio – Urodziła się w mieście położonym na pustynnym płaskowyżu daleko za moczarami.
W młodości chodziła do szkoły klasztornej, gdzie przygotowywano ją do bycia królową. Po ukończeniu nauki,
mieszka ze swoim ojcem, ponieważ wcześniej zmarła jej matka. Z domu rodzinnego zabiera ją Aureliano
Drugi, który przyjeżdża się z nią ożenić. Aureliano po raz pierwszy spotkał Fernandę, gdy ta wraz ze swoim
orszakiem przybyła na karnawał do Macondo, próbując bezskutecznie odebrać Pięknej Remedios tytuł
królowej zabawy. Przybycie Fernandy do domu rodu Buendiów, przez jej ponury i smutny charakter, staje się
oznaką początku upadku Macondo. W domu wprowadziła rygor, kazała jeść o tej samej porze wszystkim przy
jednym stole zastawionym w obrusy i ładne talerze.

V POKOLENIE:
Renata Remedios (Meme) – jest pierwszą córką Fernandy i Aureliana Drugiego. Nazywają ją Meme,
ponieważ cały ród Buenidów nie zgodził się na imie Renata i wołali do niej Meme jako skrót od imienia
Remedios. Zostaje wysłana do szkoły, żeby się nauczyła grać na klawikordzie i kończy studia z pełnym
sukcesem. Czas swój dzieli między grę na klawikordzie z „niezłomną dyscypliną”, a kino i przyjęcia, w których
uczestniczy razem ze swoim ojcem. Poznaje Mauricia Babilonię, czeladnika u mechanika w warsztatach
Kampanii Bananowej, i zakochuje się w nim. Kiedy jednak Fernanda odkrywa, że doszło między nimi do
kontaktów seksualnych, prosi alkada o wystawienie pod jej domem straży nocnej. W czasie jednej ze swoich
nocnych wizyt Mauricio zostaje postrzelony przez strażników i zostaje inwalidą. Fernanda wysyła córkę do
klasztoru. Meme wtedy milknie i nie odzywa się już do końca życia, nie z powodu traumy, ale na dowód swego
sprzeciwu i determinacji. Parę miesięcy później orientuje się, że jest w ciąży. Rodzi syna, któremu mniszki
nadają imię Aureliano, na cześć jego dziadka. Dziecko do domu Buenidów przynosi zakonnica w koszyku.
Meme żyje do późnej starości i umiera w ponurym szpitalu w Krakowie, nie wypowiadając do samego końca
ani jednego słowa.

José Arcadio – brat Meme, nazwany podobnie jak jego poprzednicy zgodnie z tradycją rodzinną, ma charakter
Arcadiów z poprzednich pokoleń. Wychowuje go Urszula, która chcąc, żeby został Papieżem, wysyła go do

Rzymu. José Arcadio po krótkim jednak czasie opuszcza seminarium. Wraca po paru latach do pustego domu,
w którym mieszka tylko Aureliano Babilonia. Po powrocie z Rzymu i po śmierci swojej matki, odnajduje
zakopany skarb, który trwoni na wystawne przyjęcia, w czasie których nawiązuje kontakty seksualne z
młodymi chłopcami. Później zaprzyjaźnia się z Aurelianem Babiolonią, z którym planuje założyć
przedsiębiorstwo i powrócić do Rzymu. Zostaje jednak zamordowany w basenie we własnym domu przez
czterech chłopców, którzy kradną całe jego ukryte złoto.

Amaranta Urszula – jest najmłodszą córką Fernandy i Aureliana. Ma wszystkie cechy charakteru Urszuli
(matki rodu), która umiera, gdy Amaranta Urszula jest jeszcze małą dziewczynką. Pewnego dnia mniszki
przynoszą do domu Buendiów dwumiesięczne dziecko, Amaranta Urszula nigdy się nie dowie, że ten
chłopczyk jest jej siostrzeńcem, synem Meme. Dzieciństwo spędza w klasztorze w Europie (w Belgii), skąd
wraca z mężem, Gastonem, który opuszcza ją jednak wkrótce i powraca do Europy, żeby uruchomić pocztę
lotniczą. Gdy Amaranta Urszula informuje męża o swoim romansie z Aurelianem Babilonią, ten reaguje na
wiadomość spokojnie, jak gdyby nic się nie stało. Amaranta Urszula umiera podczas porodu, pozostawiając
Aurelianowi syna, ostatniego członka rodziny.

VI POKOLENIE:
Aureliano Babilonia – jest synem Meme i Mauricia Babilonii. Rodzi się w klasztorze, w którym została
zamknięta jego matka, zostaje jednak wkrótce wysłany do domu Buendiów, gdzie jego babka, Fernanda,
ukrywa go przed całym światem. Nie pozwalała mu opuszczać domu z obawą, że ktoś go może zobaczyć.
Zakonnica która go przyniosła wraz z Fernandą obmyślają historię pojawienia się jego w domu, z której
wynika, że zostaje znaleziony na rzece w koszyku. Charakter ma podobny do pułkownika Aureliana. Udaje mu
się poznać Urszulę, która umiera jednak, gdy on jest jeszcze dzieckiem. Nawiązuje wielką przyjaźń z Josem
Arcadiem Drugim, który opowiada mu prawdę o masakrze robotników Kompanii Bananowej. Podczas gdy inni
członkowie rodziny odchodzą i powracają, Aureliano pozostaje przez cały czas w domu. Dopiero po śmierci
Fernady ośmiela się wyjść na ulice opustoszałego miasta. Odwiedza księgarnię. Odkrywa manuskrypty
Melquíadesa, przerywa jednak ich studia, gdy się zakochuje w Amarancie Urszuli. Ich związek jest namiętny i
pełen miłości. Po jej śmierci ponownie próbuje rozszyfrować pergaminy Melquíadesa, co prowadzi do końca
całej historii.

VII POKOLENIE:
Aureliano – Syn Aureliana Babilonii i jego ciotki, Amaranty Urszuli. Zgodnie z przesądem, w który wierzyła
Urszula, rodzi się ze świńskim ogonem i jest symbolem końca rodziny Buendiów. Mimo że jego matka chciała
nadać mu imię Rodrigo, jego ojciec postanawia nadać mu imię Aureliano, zgodnie z tradycją rodu Buendiów.
Amaranta Urszula umiera w czasie porodu, a z powodu zaniedbania, jakiego dopuszcza się jego ojciec, umiera
również Aureliano, pożarty przez mrówki. Dziecko umiera pozostawione same sobie, ponieważ ojciec jest zbyt
załamany śmiercią AU, że zapomina o nim.

INNE OSOBY:
Prudencio Aguilar – Prudencio mieszka w dawnej wiosce, z której wywodzi się José Arcadio Buendía
(założyciel Macondo). W czasie sprzeczki, do której dochodzi podczas walki kogutów José Arcadio Buendía
zabija go włócznią. Duch Prudencia zaczyna prześladować Josego Arcadia, który próbując przed nim uciec
opuszcza z Urszulą rodzinną wioskę i po długiej wędrówce zakłada Macondo. Jednak duch Prudencia Augilara
dociera za nimi do Macondo i często prowadzi dysputy ze swoim żywym przyjacielem, Josem Arcadiem. Po
tym jak odnalazł Josa w miasteczku pozostaje przy nim do końca jako przyjaciel, kiedy ten zostaje przywiązany
do kasztanowca.

Melquíades – Melquíades należy do grupy Cyganów, którzy odwiedzają Macondo każdego marca, przywożąc
ze sobą przedmioty z różnych stron świata. Melquíades sprzedaje w Macondo wiele nowych wynalazków,
między innymi dwa magnesy (José Arcadio Buendía myśli, że będą przyciągały złoto i stanie się dzięki nim
milionerem), gigantyczną lupę (José Arcadio Buendía chce ją wykorzystać jako broń) i laboratorium
alchemiczne czy nieznany dotychczas lód, na który José Arcadio Buendía wydaje fortunę po to tylko, żeby on i
jego synowie mogli go dotknąć. Pomiędzy Melquíadesem i Josem Arcadiem Buendią rodzi się wielka przyjaźń.
Pewnego dnia Cyganie przynoszą wiadomość, że Melquíades zmarł na febrę w Singapurze, ale później
wielokrotnie jeszcze wraca z martwych i zamieszkuje z rodziną Buendiów. Zapisuje pergaminy, na których
przepowiada historię rodu Buendiów. Pergaminy zostaną odczytane dopiero znacznie później przez Aureliana

Babilonię, cygan pomaga z początku Aurelianowi w odczytywaniu pregaminów, im chłopak zaczyna więcej
rozumieć tym rzadziej go odwiedza, aż nie przychodzi w cale. Melquíades również uwalnia wioskę od zarazy
bezsenności, przywleczonej do Macondo przez Rebekę. Umiera w miasteczku, zostaje pochowany jako
pierwszy na nowo powstałym cmentarzu, postawiają mu grobowiec.
Pilar Ternera – przybyła do Macondo ze swoimi rodzicami razem z grupą, która założyła miasteczko. Staje się
kochanką braci Aureliana i Josego Arcadii Buendii i rodzi im synów, odpowiednio, Aureliana Josego i Arcadia.
Później staje się obiektem pożądania samego Arcadia i aby unikną jego zalotów poznaje go z Santa Sofía de la
Piedad. W późniejszych czasach jej dom staje się schronieniem dla kochanków. Pilar przepowiada przyszłość z
kart. Umiera mając ponad 140 lat i zostaje pogrzebana bez trumny, w ogromnej fosie, siedząc na swoim fotelu
na biegunach. Umiała przewidzieć przyszłość członków rodziny Buenitów.

Nicanor Ulloa i Rebeca Montiel – Rodzice biologiczni Rebeki Buendii. Ich kości, które Rebeka przywiozła ze
sobą do Macondo w worku, zostają ostatecznie pogrzebane w pobliżu grobu Melquíadesa.

Pietro Crespi – jest włoskim muzykiem, który przyjeżdża, żeby zainstalować w domu Buendiów pianolę
(pianino posiadające dodatkowo mechanizm umożliwiający odtwarzanie utworów ze specjalnych rolek
papieru). Ostatecznie zostaje w Macondo i zakłada szkołę muzyczną. Zaręcza się z Rebeką, ale Amaranta, która
również się w nim zakochuje, przyczynia się do tego, że do ślubu nie dochodzi przez całe lata. Gdy o rękę
Rebeki prosi José Arcadio, Pietro zabiega o Amarantę, ta jednak go odrzuca. Załamany utratą obydwu sióstr
popełnia samobójstwo.

Petra Cotes – jest kochanką Aureliana Drugiego. Kontynuują swój związek nawet po ślubie Aureliana
Drugiego, który w końcu zamieszkuje z Petrą. To rani jego żonę, Fernandę del Carpio. Gdy Aureliano i Petra
uprawiają miłość, ich zwierzęta stają się bardziej płodne i rozmnażają się w niesłychanym tempie. Całe stado
ginie jednak w czasie trwającego niemal pięć lat potopu. Petra zarabia na życie organizując loterie fantowe. Po
śmierci Aureliana Drugiego przysyła Fernandzie i jej rodzinie kosze z żywnością.

Gerineldo Márquez – pułkownik, przyjaciel pułkownika Aureliana.

Mr. Herbert i Mr. Brown – Mr. Herbert – gringo, który pewnego dnia gości na obiedzie w domu Buendiów. W
czasie obiadu po raz pierwszy zjada banany, które tak mu przypadają do gustu, że postanawia założyć
Kompanię Bananową – firmę, która ma się zająć uprawą plantacji bananów w Macondo. Na czele Kompanii
Bananowej staje jej prezes, Mr. Brown. Meme zaprzyjaźnia się z córką Mr. Browna, Patrycją. José Arcadio
Drugi bierze udział w strajku robotników Kompanii Bananowej. Wojsko otacza strajkujących na rynku miasta i
otwiera do nich ogień. Zwłoki zabitych zostają w tajemnicy przewiezione pociągiem na wybrzeże i wrzucone
do morza. José Arcadio jest jedyną osobą pamiętającą tę masakrę. Kompania Bananowa po stłumieniu oporu
przy użyciu wojska opuszcza Macondo, jednak masakra, której się dopuszczono wywołuje trwające prawie pięć
lat opady deszczu.

Mauricio Babilonia – jest czeladnikiem mechanika w warsztatach Kompanii Bananowej. W jego pobliżu
zawsze latają żółte motyle. Mauricio nawiązuje romantyczny związek z Meme, ale Fernanda to odkrywa i
próbuje im przeszkodzić. Mauricio, niezrażony, zakrada się do domu Meme, żeby się z nią spotykać, aż kiedyś
zostaje postrzelony w kręgosłup przez strażnika przysłanego przez alkalda na życzenie Fernandy, który wziął
Mauricia za złodzieja kur. Mauricio do końca życia pozostaje inwalidą, umiera przykuty do łóżka. Meme
zachodzi z nim w ciążę i rodzi syna, Aureliana.

Gaston – jest Belgiem, mężem Amaranty Urszuli. Pobierają się w Europie i przyjeżdżają do Macondo. Gaston
jest około piętnaście lat starszy od Amaranty Urszuli. Jest pilotem samolotowym i podróżnikiem. Gdy orientuje
się, że jego żona zamierza zostać w Macondo, chce sprowadzić swój samolot żeby uruchomić pocztę lotniczą.
Jednak przez pomyłkę samolot zostaje wysłany do Afryki. Gaston wyrusza w podróż, żeby go odzyskać. Gdy
po długim czasie do Macondo dociera wieść o rychłym powrocie Gastona, Amaranta wyznaje mu w liście, że
jest zakochana w Aurelianie Babilonii. Gaston przyjmuje wiadomość z naturalnością, prosząc jedynie o
przesłanie mu jego welocypedu i życząc kochankom wiele szczęścia.

Akcja utworu – umiejscowienie:

Akcja – powieści toczy się w fikcyjnym miasteczku Macondo, którego realia odzwierciedlają wiele

zwyczajów i anegdot. Upływ czasu, raz ma charakter statycznej wieczności, kiedy indziej zaś linearności lub
cykliczności.

Położenie geograficzne – Zawarte w powieści odwołania wskazują, że akcja toczy się gdzieś na

kolumbijskim wybrzeżu karaibskim, w pobliżu gór i moczarów Biorąc pod uwagę bliskość ich położenia,
można przyjąć, że chodzi o moczary Ciénaga Grande de Santa Marta i góry Sierra Nevada de Santa Marta, co
pozwala stwierdzić, że miejsce akcji powieści znajduje się gdzieś pomiędzy gminami departamentu Magdalena:
Ciénaga i Aracataca (miasto rodzinne autora).

Umiejscowienie w historii – Kolumbia, gdzieś w okresie od połowy wieku XIX do połowy XX wieku,

kiedy przez kraj przetaczały się wojny domowe wywoływane przez powstające partie: liberalną Partido Liberal
Colombiano (Liberalną Partię Kolumbii) i konserwatywną Partido Conservador Colombiano (Konserwatywną
Partię Kolumbii). Przyczyną wojen był spór o ustrój – liberałowie opowiadali się za ustrojem federalistycznym
a konserwatyści za centralistycznym. W 1906 na atlantyckim wybrzeżu Kolumbii zbudowano kolej żelazną
łączącą miasta Santa Marta i Ciénaga. Wtedy też w kraju powstała kompania United Fruit Company zajmująca
się uprawą bananów, dzięki czemu doszło do szybkiego rozwoju całego regionu. Nieludzkie traktowanie
robotników doprowadziło jednak w listopadzie 1928 do wybuchu strajku, który zakończył się wydarzeniami
znanymi jako „masakra robotników plantacji bananowych”, poruszająco opisanymi w powieści.

Symbole pojawiające się w utworze:
Samotność -> Od początku do końca powieści wszyscy jej bohaterowie skazani są na cierpienie samotności,
która wydaje się cechą dziedziczną w rodzinie Buendiów. Nawet samo miasteczko trwa w odizolowaniu od
nowoczesności, zawsze z niecierpliwością wyczekując przybycia Cyganów przywożących nowe wynalazki. Do
tego dochodzi jeszcze zapomnienie, częste w czasie powtarzających się tragicznych wydarzeń w historii
kultury, jaką przedstawia dzieło.

Jedną z podstawowych przyczyn, dla których postacie te kończą swe życie w samotności i frustracji jest

ich niezdolność do miłości i wiara w przesądy. Ten zaklęty krąg zostaje przerwany poprzez związek Aureliana
Babilonii z Amarantą Urszulą, którzy nieświadomi swego pokrewieństwa, doprowadzają do tragicznego finału
historii, w którym jedyne dziecko spłodzone z miłości zostaje pożarte przez mrówki. Całe „plemię” rodu
Buendiów skazane było na sto lat samotności i dlatego członkowie rodziny nie mogli kochać. Wyjątkiem są
Aureliano Drugi i Petra Cotes, którzy się kochają, ale jednak nie mają dziecka. Jedynym sposobem na to, żeby
jakiś członek rodziny Buendiów miał dziecko w związku zawartym z miłości, było posiadanie tego dziecka z
innym członkiem rodziny. To właśnie spotkało Aureliana Babilonię i jego ciotkę Amarantę Urszulę. Ich
dziecko, które narodziło się z miłości, musiało jednak umrzeć, a wraz z tym zakończył się cały ród.

Fikcja i rzeczywistość -> Narracja przedstawia zdarzenia fantastyczne umieszczone w rzeczywistości dnia
codziennego, co dla bohaterów nie jest niczym niezwykłym. Często mamy również do czynienia z
przerysowaniem otaczającego ich świata. Z drugiej strony, w ramach mitu Macondo przedstawione są także
wydarzenia z historii Kolumbii, jak wywołane przez partie polityczne wojny domowe i masakra robotników
plantacji bananów.

Wydarzenia, takie jak wniebowstąpienie Pięknej Remedios, przepowiednie w pergaminach

Melquíadesa, lewitacja ojca Nicanora, pojawianie się zmarłych i niezwykłe wynalazki przywożone przez
Cyganów (magnes, lupa, lód, latający dywan itp.) zaburzają obecny w książce realizm i pozwalają czytelnikowi
na zagłębienie się w świat, w którym możliwe są nawet najbardziej nieprawdopodobne sytuacje.

Kazirodztwo -> Kazirodztwo (związki pomiędzy krewnymi) są w powieści naznaczone piętnem narodzenia się
dziecka ze świńskim ogonem. Pomimo tego, do takich związków dochodzi pomiędzy różnymi członkami
rodziny i w różnych pokoleniach.

Historia rozpoczyna się od związku dwojga kuzynów: Josego Arcadia i Urszuli, którzy razem dorastali

w jednym gospodarstwie i znają opowieść o synu ich wujostwa, który miał świński ogon. Później José Arcadio
(syn założyciela miasta) żeni się z Rebeką Montiel (adoptowaną przez jego rodziców), pomimo że są
praktycznie rodzeństwem. Aureliano José, nie bez frustracji, zakochuje się w swojej ciotce Amarancie i
proponuje jej małżeństwo, ta jednak odrzuca jego propozycję. W końcu, pojawia się związek pomiędzy
Amarantą Urszulą i jej siostrzeńcem Aurelianem Babilonią, którzy nie wiedzą, że są krewnymi, ponieważ
Fernanda del Carpio, babka Aureliana, zataiła prawdę na temat jego pochodzenia.

Ten ostatni związek – jedyny prawdziwy związek miłosny w powieści – paradoksalnie prowadzi do

wyginięcia rodu Buendiów, zgodnie z przepowiedniami zawartymi w pergaminach Melquíadesa.

Nawiązania do Biblii -> Powieść zawiera wiele nawiązań do Biblii i tradycji katolickiej, jak choćby sama jej
struktura oparta na opisie rozwoju miasta od jego stworzenia (Genesis) aż do zniszczenia (Apokalipsa). W
powieści opisano zdarzenia przez podobieństwo odwołujące się do historii Biblijnych, jak na przykład analogia
wniebowstąpienia Pięknej Remedios do Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny; nawiązanie do Exodusu
Izraelitów w obrazie podróży rodzin założycielskich z Guajiry, poprzez góry, aż do moczarów; przywołanie
potopu biblijnego w pojawieniu się deszczy padających nad Macondo przez niemal 5 lat; podobieństwo zarazy
bezsenności i amnezji do plag egipskich, czy kary grożącej za kazirodztwo do grzechu pierworodnego.
Można również w powieści odnaleźć odwołania do historii Kościoła katolickiego, gdy ojciec Nicanor Reyna
przybywając do Macondo, żeby udzielić ślubu Aurelianowi Buendii i Remedios Moscote, odkrywa, że
miasteczko żyje w grzechu. Posłuszni jedynie prawom natury, ludzie nie chrzczą swoich dzieci ani nie święcą
dnia świętego. Ojciec Nicanor postanawia pozostać w miasteczku, żeby je zewangelizować. W miasteczku
wznosi świątynię, do której przyciąga wiernych pokazem lewitacji po wypiciu czekolady. Natomiast José
Arcadio (syn Aureliana Drugiego i Fernandy del Carpio) zostaje wysłany do Rzymu, ponieważ rodzina chce,
żeby został papieżem, on jednak porzuca ten zamiar i po pewnym czasie powraca do miasteczka.

Streszczenie:

Sto lat samotności opowiada historię rodziny Buendiów na przestrzeni sześciu pokoleń w fikcyjnej

miejscowości Macondo. Osadę zakłada kilka rodzin, na których czele stoją José Arcadio Buendía i Urszula
Iguarán, małżeństwo kuzynów, którzy pobrali się pełni złych przeczuć i obaw z powodu swego pokrewieństwa
i przekazywanej w rodzinie opowieści, zgodnie z którą ich dzieci mogą mieć świńskie ogony. Pomimo tego,
mają trójkę dzieci: Josego Arcadia, Aureliana i Amarantę (imiona te powtarzają się w następnych pokoleniach).
José Arcadio, założyciel osady, zawsze jako pierwszy eksperymentuje z wynalazkami przywożonymi do wioski
przez Cyganów. Kończy swoje życie przywiązany do drzewa, do którego przybywa duch jego wroga,
Prudencia Aguilara, z którym prowadzi dysputę. Urszula, głowa całej rodziny, przez ponad sto lat troszczy się o
rodzinę i dom.

Wioska powoli się rozrasta i zaczynają do niej przybywać mieszkańcy z drugiej strony moczarów

(terenu otaczającego i oddzielającego wioskę od świata zewnętrznego, tak samo jak w przypadku rodzinnego
miasteczka Marqueza, Aracataca w Kolumbii). Wraz z nimi w Macondo zaczyna rozwijać się handel i
budownictwo. Niestety, docierają również zarazy: bezsenności i zapomnienia. Utrata pamięci zmusza
mieszkańców wioski do wynalezienia sposobu na pamiętanie wszystkich rzeczy i Aureliano przyczepia do
przedmiotów etykiety, żeby zapamiętać ich nazwy. Metoda ta jednak również zawodzi, gdyż ludzie zapominają
pisma. Na szczęście, pewnego dnia do wioski powraca Melquíades (przywódca Cyganów i przyjaciel Josego
Arcadia) z eliksirem przywracającym pamięć, który działa natychmiast po wypiciu. Z wdzięczności Urszula
pozwala Melquíadesowi zamieszkać razem z nimi. Wtedy tworzy on pergaminy, które zostaną odcyfrowane
dopiero sto lat później.

Gdy wybucha wojna domowa, miasteczko włącza się do konfliktu wysyłając do ruchu oporu oddział

żołnierzy pod dowództwem pułkownika Aureliano Buendii (drugiego syna Josego Arcadia), żeby walczył z
reżimem konserwatystów. Tymczasem w miasteczku Arcadio (wnuk założyciela, syn Pilar Ternery i Josego
Arcadia) zostaje mianowany szefem cywilnym i wojskowym i zmienia się w brutalnego dyktatora, który
zostaje rozstrzelany po odzyskaniu władzy przez konserwatystów.

Wojna trwa, pułkownik Aureliano kilkukrotnie cudem unika śmierci, aż pewnego dnia, zmęczony

bezsensowną walką, doprowadza do zawarcia pokoju, który będzie trwał już do końca powieści. Po podpisaniu
traktatu pokojowego Aureliano strzela sobie w pierś, ale udaje się go uratować. Później pułkownik wraca do
domu, odsuwa się od polityki i poświęca się wytwarzaniu rybek ze złota, zamknięty w swoim warsztacie, z
którego wychodzi tylko po to, by je sprzedawać.

Aureliano Smutny, jeden z siedemnastu synów pułkownika Aureliana Buendii, uruchamia w Macondo

fabrykę lodu, zostawia interes pod opieką swojego brata Aureliana Centena i wyrusza z miasta z ideą
doprowadzenia kolei żelaznej. Powraca po niedługim czasie, wypełniwszy swoją misję, co przyczynia się do
olbrzymiego rozwoju. Z przybyciem pociągu do Macondo dociera również telegraf, gramofon i kino. Miasto
staje się centrum całej okolicy i ściągają do niego z różnych stron tysiące osób. Niektórzy z przybyszów
zakładają w pobliżu Macondo plantację bananów. Miasto doskonale się rozwija, aż do dnia, w którym na
plantacji bananów wybucha strajk. Żeby stłumić protest, w mieście pojawia się wojsko, a protestujący
robotnicy zostają zamordowani i wrzuceni do morza.

Po masakrze robotników plantacji bananów miasto nawiedzają deszcze padające przez cztery lata,

jedenaście miesięcy i dwa dni. Urszula mówi, że czeka na koniec deszczu, żeby w końcu umrzeć. Rodzi się
Aureliano Babilonia, ostatni przedstawiciel rodu Buendiów (początkowo nazywany Aureliano Buendía, ale
później odkrywa w pergaminach Melquíadesa, że nazwisko jego ojca brzmiało Babilonia). Gdy deszcze
przestają padać, Urszula umiera i Macondo pogrąża się w smutku.

Pozostało już niewielu członków rodziny i w Macondo nikt już nie pamięta o rodzie Buendiów.

Aureliano spędza cały czas w laboratorium starając się rozszyfrować pergaminy Melquíadesa. Gdy jednak z
Brukseli wraca jego ciotka Amaranta Urszula, nawiązuje się między nimi romans. Amaranta Urszula zachodzi
w ciążę i rodzi synka, u którego po urodzeniu odkrywają świński ogon. Amaranta Urszula umiera po porodzie
na skutek krwotoku. Aureliano Babilonia, zrozpaczony, wybiega na ulicę i stuka od drzwi do drzwi, ale
Macondo jest już wymarłym miastem. Spotyka jedynie właściciela szynku, który zaprasza go na butelkę
gorzałki. Upojony, Aureliano zasypia. Po obudzeniu przypomina sobie o nowonarodzonym synu i biegnie do
niego, ale po przybyciu odkrywa, że pożarły go mrówki.

Aureliano przypomina sobie, że zostało to przepowiedziane w pergaminach Melquíadesa i udaje mu się

rozszyfrować do końca historię rodu Buendiów, która była w nich od dawna zapisana. Odkrywa, że po
przeczytaniu pergaminów zakończy się jego własna historia, a wraz z nim i historia Macondo... bo plemiona
skazane na sto lat samotności nie mają już drugiej szansy na ziemi