Kotarska Maja

Gdzie ja miałam oczy?

Co powinna zrobić kobieta zdradzona przez męża?
Gdy upora się z lawiną myśli:
Dlaczego ja?!
Dlaczego spotkało to właśnie mnie?!
Co ludzie powiedzą?!
Gdzie ja miałam oczy?!

Zraniona kobieta może robić wszystko! Los dał jej właśnie kolejną szansę! Na początek
najlepiej zmienić otoczenie. Tak też czyni Marta - główna bohaterka powieści. Swoim nagłym
przyjazdem burzy senny spokój prowincjonalnego miasteczka i chociaż stara się trzymać na
uboczu, jakimś dziwnym trafem wciąż znajduje się w centrum wydarzeń. Kochająca matka i
troskliwi przyjaciele robią wszystko, by ponownie wydać ją za mąż...

A ona sama... powolutku zaczyna marzyć, powolutku zaczyna wierzyć, że:
Jutro będzie lepiej!
Inne mają gorzej!
Dam sobie radę!
Gdzie ja miałam oczy?
Niedługo będzie wiosna!

Maraton sklepowy dobiegał końca. Obładowana torbami jak
wielbłąd wjechałam na ostatnie piętro galerii. Bez wielkiej nadziei
rozejrzałam się za Markiem. Zniknął mi z oczu już dawno temu i
prawdopodobieństwo, że odnajdę go teraz, kiedy jest mi
najbardziej potrzebny, było bliskie zeru. Zdeponowałam pakunki
przy kasie i rozpoczęłam polowanie na buty. Przymierzyłam
kolejno z tuzin par czółenek. W końcu po długim namyśle
wytypowałam trzy i zabawa rozpoczęła się od nowa. Podobały mi
się wszystkie.
Zadzwoniła komórka, na znak, że mój mężuś jednak się za mną
stęsknił.
- Długo jeszcze? - zapytał, nie kryjąc rozdrażnienia.
- Już, już lecę - odpowiedziałam, jak na przykładną żonę
przystało.
- Czekam w kawiarni przy wejściu - rzucił. Podjęłam decyzję i
natychmiast rozgrzeszyłam się
w myślach. To wyłącznie wina Marka, a ładnych butów nigdy za
wiele.

- Biorę wszystkie trzy - powiedziałam głośno. Mój mąż siedział przy stoliku z miną
znudzonego
mopsa i popijał cappuccino. Kiedy podeszłam, wstał i bez słowa przejął obowiązki
tragarza. Dopiero pakując zakupy do bagażnika, zajrzał do środka i skrzywił się z
dezaprobatą.
- Moim zdaniem przesadzasz z tymi ciuchami. Wyjeżdżasz zaledwie na tydzień, a
wydałaś już trzy razy więcej, niż zarobisz na tym głupim kontrakcie. I na dodatek
zachowujesz się tak, jakbyś nigdy nie była za granicą - dodał karcąco.
- Inwestuję w siebie! - zaprotestowałam. - Wiesz przecież, jak długo czekałam na taką
szansę - tłumaczyłam po raz setny. - Nie chcę całego życia spędzić przy biurku, na
przekładaniu nudnych papierów. Teraz, kiedy moja kariera tłumacza zaczęła nabierać ru-
mieńców, nie zaprzepaszczę jej przez jakieś głupie niedopatrzenia. Muszę...
- Wiem, wiem - przerwał mi w pół zdania. - Musisz być najpiękniejszą i najlepiej ubraną
tłumaczką w Europie. Aż dziw, że nie kupiłaś futra - zakończył uszczypliwie.
- We Włoszech nie miałabym z niego pożytku, ale przy najbliższej okazji nie omieszkam
skorzystać z twojego świetnego pomysłu - odcięłam się. - Zacznij odkładać pieniążki.
- Dziś Mediolan, jutro Paryż, Rzym, pojutrze cały świat - entuzjazmowałam się w drodze
na lotnisko. - Nawet sobie nie wyobrażasz, jak się cieszę z tego wyjazdu. Wreszcie
wypłynę na szerokie wody, osiągnę coś samodzielnie.

Marek cierpliwie przytakiwał głową i uśmiechał się pod nosem, życząc mi podboju
całego globu w jak najkrótszym czasie.
- Będę okropnie tęsknił - zamruczał, wyjmując torby z samochodu. - Zadzwoń
natychmiast po przylocie. Wybacz, że nie dotrzymam ci towarzystwa - dodał, całując
mnie na pożegnanie - ale muszę wracać do pracy. - Pa, kochanie!
Sen o potędze zakończył się po trzech godzinach oczekiwania na odlot. Strajk Włochów
zrujnował moje marzenia, a przynajmniej przesunął je na bliżej nieokreśloną przyszłość.
Niedawną euforię zastąpiło rozczarowanie i zmęczenie. O dwudziestej oficjalnie
odwołano lot i radca Talarek zarządził odwrót.
Sapiąc z wysiłku, ciągnęłam dwie wypchane torby podróżne w stronę postoju taksi.
Klęłam w duchu własne gapiostwo - jeden telefon do męża załatwiłby komfortowy
powrót do domu.
Sprawię mu niezłą niespodziankę - pocieszyłam się w duchu, wyobrażając sobie jego
zdziwioną minę.
Wreszcie po dziewiątej, spocona, rozczochrana, ostatkiem sił wepchnęłam bagaż do
windy. Marzyłam tylko o kąpieli i śnie. Jak mało człowiekowi potrzeba do szczęścia -
pomyślałam, z ulgą otwierając drzwi mieszkania.
Weszłam do pokoju i przeżyłam najgorsze chwile w życiu.
A wszystko dlatego, że nie zachowałam się jak dama. Prawdziwym damom nigdy nie
zdarzają się podobne historie. Prawdziwa dama zadzwoniłaby z lotniska i zastałaby w
domu radosnego męża i kolację dla dwojga.

Kolacja, owszem, była przygotowana, ale z pewnością nie dla mnie.
Z łazienki doleciał mnie męsko-damski śmiech, uchyliłam drzwi i skamieniałam w
progu.
Para pod prysznicem również zamarła.
W takiej chwili można zrobić tylko dwie rzeczy: wyjąć z torebki pistolet albo posłużyć
się strzałą ironii. Z braku spluwy zdobyłam się na to drugie. Przerwałam przedłużające
się milczenie:
- Przepraszam, długo to jeszcze potrwa? - zapytałam załamującym się głosem. - Chcę się
odświeżyć po podróży. Idźcie się bawić do pokoju.
Podziałało, a jakże - człowiek bez ubrania jest bezbronny jak dziecko, bezwolny i
płochliwy jednocześnie.
Już po kilku sekundach z ulgą zamknęłam drzwi na zasuwkę. Czułam gorące pulsowanie
w skroniach, niemal fizyczny ból. Oparłam czoło o zimną taflę lustra i pozostałam w
bezruchu, niezdolna do myślenia i działania.
Z otępienia wyrwało mnie jednostajne, coraz ostrzejsze pukanie do drzwi. Nie
kontrolowałam upływu czasu, może minęła godzina, a może cała wieczność?
- Kochanie, jesteś tam? Marta, odezwij się - słyszysz?! Nie bądź dziecinna, musimy
porozmawiać! Wszystko ci wyjaśnię, to głupie nieporozumienie... zrozum...
Nie mogłam tego słuchać! Uruchomiłam spłuczkę i na cały regulator odkręciłam
wszystkie krany. Otulona woalem pary, odgrodzona szumem wody zapadłam w
nieświadomość.

Coś skończyło się na zawsze i nie zostało mi już nic.
Osiągnąwszy dno rozpaczy, dopuściłam do głosu inne uczucia. Pamięć wróciła, umysł
niczym wyszukiwarka internetowa wydobył z zakamarków pamięci listę wszystkich
mężowskich kłamstw, niedomówień, nielojalności, złośliwości, przykładów egoizmu i
głupoty. I to, co się dziś stało, niespodziankę, po której długo się chyba nie otrząsnę!
Odkręciłam zimną wodę, co pomogło mi sprecyzować ostateczny wniosek.
Dosyć! Koniec! Muszę wygnać Adama z raju! Jeszcze dziś! Natychmiast! Trzeba tylko
otworzyć drzwi, spojrzeć mu prosto w oczy i wygłosić wyrok.
Najważniejsze, żeby nie płakać, tylko nie płakać! - powtarzałam sobie w duchu.
Wysuszyłam włosy, poprawiłam makijaż, wbiłam się ponownie w podróżne ciuchy i z
podniesionym czołem opuściłam azyl. Z kamienną twarzą wysłuchałam tłumaczeń typu:
to nie było tak jak myślisz, ona nic dla mnie nie znaczy, to tylko niewinny flirt. Nerwy
puściły mi dopiero przy tekście „nie niszcz tego, co jest między nami". Ten argument
podziałał na mnie jak płachta na byka.
-Ja niszczę!!! Ja?! - krzyczałam. - Ty draniu, egoisto i świnio, zabieraj swoje rzeczy i
wynoś się choćby na koniec świata. Byle szybko, zaraz, natychmiast! Won z mojego
życia! Nie chcę cię więcej widzieć na oczy. Nigdy! Słyszysz?!
Słyszał, choć wyraźnie miał trudności ze zrozumieniem. Próbował jeszcze protestować,
skamląc żałośnie.
Wzdrygnęłam się z obrzydzenia - jak można kochać skamlącego faceta?!

Nadmiar energii wyładowałam, wyrzucając na podłogę rzeczy Marka. Posunięcie to nie
tylko znacznie skróciło czas pakowania, ale także uświadomiło mężowi nieodwołalność
mojej decyzji.
Natychmiast przybrał swój zwykły, arogancki, obraźliwy ton, rodem z sali sądowej.
Powiedział mi w oczy, że jestem niebezpieczną wariatką, nieuleczalną histeryczką, że on
mi jeszcze pokaże i sama będę go przepraszać i prosić, żeby wrócił.
- Niedoczekanie twoje! - wrzasnęłam, zatrzaskując za nim drzwi.
Zostałam sama w pustym pokoju i czekałam, aż zawali się świat, a on nawet nie drgnął w
posadach.
Wyjrzałam przez okno; małe ludzkie kropeczki podążały w różnych kierunkach; znały
cel i sens swojego istnienia. Wyszłam na ulicę i ruszyłam w drogę, bez sensu i celu.
Noc nie przyniosła ukojenia. Tak wiele pytań, żadnych odpowiedzi.
Obudziłam się we własnym domu i nie poznałam własnego życia. Stwierdzenie może
banalne, ale jakże boleśnie prawdziwe.
Nie ja pierwsza i nie ostatnia. Takie rzeczy zdarzają się co dzień. Wiedziałam o tym z
książek, z telewizji, a nawet z życia innych ludzi. Mogłam się przygotować psychicznie,
mieć plan awaryjny, receptę na bezradność. Zlekceważyłam zagrożenie, dałam się
zaskoczyć.
Teraz leżę kompletnie załamana, nieszczęśliwa, samotna i na zmianę wściekła, mściwa i
agresywna,

a skomplikowana zmienność nastrojów utrudnia mi podjęcie racjonalnych decyzji.
Pewnie, że jestem wariatką i egoistką. Nie potrafię się dzielić miłością, mężem, rodziną.
Pod tym względem zawsze byłam nieżyciowa.
Na świecie miliony zdradzonych żon potrafi wybaczyć swoim niewiernym mężom i te
kobiety nie są takie samotne, porzucone i biedne. Chowają dumę do kieszeni, zaciskają
zęby, a czas powoli leczy ich rany.
Na krótką metę taka strategia nawet się opłaca. Skruszeni mężowie częściej przesiadują
w domu, kupują zupełnie bez powodu prezenty i kwiaty, a nawet bez szemrania spełniają
obowiązki małżeńskie.
I wszystko jest dobrze do następnego razu - aż kiedyś odchodzą na zawsze.
Ten scenariusz był dla mnie nie do przyjęcia, nie chciałam i nie potrafiłam wybaczyć.
Cierpiałam z powodu młodości zmarnowanej z facetem, który siedem lat naszego
małżeństwa poświęcił dla kilku chwil z jakąś małolatą.
Zdradził mnie z byle kim, może nawet ze zwykłą dziwką - myślałam mściwie.
Po zastanowieniu wolałabym jednak, żeby to nie była dziwka. Wielka miłość, proszę
bardzo, to się zdarza. Coś się kończy i coś się zaczyna, taka zdrada boli inaczej.
Najgorzej być zranioną za nic, bez sensu, bez powodu, dla samej zdrady.
Muszę się nauczyć żyć od nowa - bez niego.

Telefon wciąż dzwonił jak oszalały. Ten ciągły jazgot doprowadzał mnie do szału. Nie
chciałam w tej chwili rozmawiać z nikim.
Przechodziłam właśnie fazę wewnętrznego buntu i żalu nad zmarnowaną młodością.
Wszystkiemu winien efekt domina!
Układamy nasze życie kostka po kostce, budując skomplikowany labirynt, pełen ślepych
uliczek i niedokończonych traktów. Ścieżki naszego życia rozgałęziają się na miliony
nici, z których każda splata się lub przecina z losami innych łudzi.
Im więcej rozgałęzień, tym większa szansa katastrofy. Ktoś kichnie na drugim końcu
świata, a my odczuwamy to jako trzęsienie ziemi. Jedna nieopatrznie potrącona cegiełka
wywołuje lawinę, która pociąga za sobą nowe ofiary. Jednych przestawia na nowe tory,
innych strąca w nicość. Ja zawisłam gdzieś pośrodku.
Katastrofa nadeszła tak niespodziewanie, że nie zdążyłam nawet zapiąć pasów. Może
chciałam od życia zbyt wiele? Zmęczona rolą żony doskonałej zapragnęłam odnosić
sukcesy także w życiu zawodowym. Postawiłam swoją kostkę domina w niewłaściwym
miejscu, w niewłaściwym czasie i taki był koniec mojego małżeństwa. Przeznaczenie
zakpiło ze mnie okrutnie.
Jedno wiem na pewno: nigdy więcej nie odezwę się do tego drania - za żadne skarby.
Przenigdy! Nie po tym, co mi zrobił! Niech sobie dzwoni choćby do końca świata.
Telefon wreszcie zamilkł.

Klucze Marka leżały na stole; jeśli przyjdzie, udam, że nie ma mnie w domu.
Zastanawiałam się, dokąd może pójść samotna kobieta w depresji, i jakoś nie udało mi
się rozwiązać tego problemu. Nie miałam nawet do kogo ust otworzyć, wokół nie
widziałam żadnej życzliwej duszy.
Jeśli z tego wszystkiego trafi mnie nagły szlag - myślałam z goryczą - nikt na czas nie
znajdzie mojego truchła, żeby je pochować według ogólnie przyjętych zwyczajów.
Patrycja, moja jedyna przyjaciółka, spędzała właśnie na Hawajach swoje wymarzone
wakacje u boku kolejnego narzeczonego. Zbyszek był facetem, a o takich sprawach
mogłam rozmawiać tylko z kobietą. Mama z Kanady na odległość niewiele mogła
pomóc. Zresztą, nie chciałam burzyć jej spokoju. Zawiadomię ją tylko o rozwodzie -
kiedyś - postanowiłam.
Reszta rodziny odpada w przedbiegach. Moi krewni szanowali tylko silnych, ważnych i
bogatych. Na słabych patrzyli z politowaniem i źle ukrywaną pogardą. Zdawałam sobie
sprawę, że takie traktowanie z pewnością nie poprawi mojego już i tak podłego nastroju.
Dotychczas rolę rodzinnej czarnej owcy grała Teresa. Jej kolejne porażki życiowe
kwitowano pogardliwym uśmiechem i umoralniającym kazaniem.
Taką kurację przeżyć mogły tylko jednostki silne psychicznie i zdeterminowane. Mojej
kuzynce sztuka ta się udała - zerwała kontakty rodzinne, zajęła się wyłącznie sobą i
dziećmi. Stworzyła własny mikro-świat, odgrodzony szczelnym murem od szalejącego
na zewnątrz zła.

Kilkugodzinne przemyślenia doprowadziły mnie do jednego wniosku: jestem sama i
mogę liczyć tylko na siebie!
Z dnia na dzień stałam się kobietą porzuconą, bez perspektyw na przyszłość, nawet tę
najbliższą. Nigdy wcześniej nie myślałam o sobie jako o jednostce. Owinęłam się wokół
męża jak bluszcz, żyłam jego życiem, a od dzisiaj przyjdzie mi pełzać samotnie.
Od stóp po czubek głowy wypełniało mnie coś będącego mieszaniną miłości, nienawiści
i strachu przed nieznaną przyszłością. Nawet nie potrafiłam nazwać tego patologicznego
uczucia.
W miarę upływu czasu do głosu zaczął dochodzić zdrowy rozsądek, napędzany głodem.
Człowiek może żyć bez miłości, ale nie może żyć bez jedzenia.
Zjadłam za jednym zamachem śniadanio-obiado-kolację i zanurzyłam się w bezmiarze
wolnego czasu.
No proszę, ta sytuacja ma też pozytywne strony: wreszcie nie muszę się śpieszyć,
gotować, prasować i czekać na jego powrót.
Jutro wymyślę tysiąc przyjemnych sposobów spędzania wolnego czasu. Na świecie jest
tyle ciekawych rzeczy, o których nawet nie słyszałam.
Mieszkanie, sprzęty i całe otoczenie działały na mnie przygnębiająco. Około południa
podjęłam życiową decyzję. Postanowiłam całkowicie oderwać się od przeszłości, wyrwać
się z korzeniami i zasadzić w nowym miejscu.

Ucieknę i nigdy nie wrócę - postanowiłam. Teresa mnie zrozumie - tylko ona!
Spakowane torby od dwóch dni czekały w korytarzu. Wrzuciłam do samochodu laptop,
kilka słowników, wszystkie papiery z szuflady i biurka, i ruszyłam ku nowej, nieznanej
przyszłości.
Za miastem docisnęłam pedał gazu. Chciałam jak najszybciej pozostawić za sobą
koszmar ostatnich dni. Niestety, nieposłuszne myśli jak ćmy krążyły wokół samych
bolesnych spraw. Wywlekałam z zakamarków pamięci niegdyś szczęśliwe wspomnienia,
które teraz paliły jak ogień. W głowie lęgły mi się same złe pomysły.
Taka jest geneza wszystkich zbrodni - myślałam. Człowiek siedzi sobie w domu albo w
samochodzie i myśli, jaki jest biedny, nieszczęśliwy i skrzywdzony, a sprawca tego
wszystkiego ironicznie śmieje mu się w twarz, a nawet czerpie z nieszczęścia różnorakie
korzyści. Nie można tego tak zostawić, trzeba zabić tę miłość...
W wieku piętnastu lat próbowałam napisać kryminał, ale niestety już w połowie książki
wysłałam na tamten świat wszystkich bohaterów, łącznie z parą detektywów. Nie
mogłam się jakoś zdecydować na właściwą ofiarę.
Teraz ofiara narzucała się sama, miałam gotowe imię, nazwisko, motyw i wcale nie
chciałam napisać powieści.
Właśnie rozważałam kilka sposobów morderstwa doskonałego, kiedy zatrzymała mnie
policja. Zjechałam na pobocze i pełna złych przeczuć czekałam na wyrok.

Zupełnie nie wiedziałam, skąd tak szybko dowiedzieli się o wszystkim i czy sam zamiar
morderstwa jest karalny. Na pytania odpowiadałam wolno i niechętnie, zastanawiając się,
czy nie zażądać najpierw widzenia z adwokatem.
Po długich namowach zgodziłam się na badanie alkomatem. Funkcjonariusze byli mocno
zdziwieni, że nie jestem pijana. Po wcześniejszej rozmowie odnieśli zgoła odmienne
wrażenie. Na wszelki wypadek wlepili mi mandat za przekroczenie szybkości i nie-
chętnie puścili wolno.
Całe to zdarzenie podziałało na mnie otrzeźwiająco. Kobietom w depresji nie powinno
się dawać kierownicy do ręki. Porzuciłam mordercze zamiary. Nie warto siedzieć za
minioną miłość.
Zatrzymałam się w przydrożnym zajeździe i wreszcie zaczęłam myśleć logicznie.
Oczyma wyobraźni ujrzałam nagłówki gazet w czarnej obwódce: „Niedoszła
samobójczyni spowodowała karambol na autostradzie", „Samobójstwo czy wypadek?",
„Ostatnia droga desperatki". Wreszcie jakiś postęp. Lepszy czarny humor niż żaden -
wyciągnęłam pierwszy optymistyczny wniosek.
Poczuwszy ulgę duchową, zadbałam też o pokarm dla ciała. Lurowata kawa i przywiędłe
frytki nie przypadły mi do gustu. Całości dopełniała ryba o smaku kurczaka, z którym
zapewne dzieliła smutny los we wspólnym oleju. Z surówki zrezygnowałam po pierw-
szym kęsie.
Dalej ruszyłam w dużo lepszym nastroju i ani razu nie przekroczyłam dozwolonej
prędkości. W Ostro-

wie zatrzymałam się na zakupy. Nie wypada przecież zwalić się komuś na głowę bez
zapowiedzi, nie przywożąc nawet prezentów dla dzieci. Pewne standardy obowiązują
nawet załamanych uciekinierów.
Do miasteczka wjechałam wczesnym wieczorem. Przez chwilę błądziłam w plątaninie
krętych uliczek. Dawno tu nie byłam. Ostatni raz chyba na chrzcinach Michała, pięć,
może sześć lat temu.
Nie była to przyjemna uroczystość. Piotr upił się i wywołał karczemną awanturę. Nie
potrafił się pogodzić z kalectwem syna. Czas pokazał, że nie potrafił również być ani
mężem, ani ojcem.
Dojechałam do rzeki. W końcu znajoma okolica, mostek, zakręt w lewo i kilkaset metrów
pod górę. Nareszcie w domu!
Teresa mieszkała w małym domku z ogródkiem na peryferiach miasteczka. Podjechałam
pod furtkę i zatrąbiłam głośno dwa razy. Żadnej reakcji, dom stał cichy i pusty, jak
wymarły. Zamknięte na głucho okiennice odbierały resztki nadziei. W desperacji
szarpnęłam kilkakrotnie za klamkę, obeszłam budynek dookoła i zrezygnowana usiadłam
na schodach. Resztki energii uszły ze mnie jak powietrze z przekłutego balonika.
Bez ostrzeżenia wróciły czarne myśli. Czego się właściwie spodziewałam? Radości,
powitania ze łzami w oczach? W tej historii happy endu nie będzie. Teresa wyjechała, a
może już tutaj nie mieszka. Przecież w ogóle nie interesowałam się jej życiem. Wy-
syłałam gotową kartkę na święta i nawet nie zadzwoniłam, żeby spytać, co słychać.

Nie mogłam dłużej oszukiwać samej siebie: byłam podła, samolubna i bez serca;
zostałam słusznie ukarana przez los.
Usiadłam na schodach, ukryłam głowę w ramionach i zanurzyłam się w bezkresnym
oceanie rozpaczy.
Trudno - pomyślałam - prześpię się w samochodzie, a o świcie wyruszę nad morze. Będę
spacerować po plaży, smagana wiatrem i deszczem, i cierpieć w samotności. Wprawdzie
najlepsze do tego celu są podobno szkockie wrzosowiska, ja jednak muszę niestety
zadowolić się bałtyckimi piaskami. Wiedziałam tylko jedno - nigdy nie wrócę do domu!
*
- Marta! Marta!!! Chłopcy, ciocia Marta przyjechała! Przywitajcie się grzecznie -
usłyszałam radosny głos Teresy.
Powoli, bardzo powoli zaczęłam wracać do rzeczywistości. Tonąc w przyjaznych
objęciach, tajałam i rozklejałam się całkowicie. W głowie pulsowała mi tylko jedna myśl:
nie muszę już jechać nad morze i cierpieć w samotności.
- Długo czekasz? Byliśmy na zakupach w Ostrowie, dzieci tak szybko rosną, a u nas nie
ma żadnego wyboru - paplała beztrosko Teresa. Zdążyła już otworzyć drzwi i przyjaznym
gestem zapraszała mnie do środka.
Milczałam uparcie, niezdolna do żadnej reakcji. Przedłużająca się cisza zaniepokoiła
Teresę. Spojrzała na mnie uważnie swoimi mądrymi szarymi oczyma.
- Marta, dlaczego nic nie mówisz? Gadaj natych-

miast, co się stało! - zażądała stanowczo, z tą charakterystyczną nutą w głosie, właściwą
ludziom przejętym cudzym losem.
Poczułam ogromną ulgę. Komuś na mnie zależy!
- Teresa - wyszeptałam cicho - czy ja mogę u ciebie zostać? Tylko na trochę. Naprawdę
tylko na trochę! I proszę, nie pytaj mnie o nic, boja... bo ja... - Nie dokończyłam i
rozbeczałam się jak małe, bezbronne, skrzywdzone dziecko.
Musiałam napędzić wszystkim niezłego stracha. Ryczałam jak syrena. Z urywków zdań
Teresa wywnioskowała jednak, że nikt nie umarł i nie zachorował, co znacznie podniosło
ją na duchu. Złamane życie i potencjalną bezdomność uznała za symptomy mniej groźne
i odwracalne. Nieco uspokojona zaprzestała dalszych indagacji, dała mi jakiś środek
uspokajający i mimo protestów wpakowała do łóżka.
Noc przespałam spokojnie, bez koszmarów. Ranek powitał mnie świergotem ptaków i
radosnym śmiechem dzieci. Dobry nastrój zepsuło mi nieco wspomnienie poprzedniego
dnia. Zrobiłam wczoraj niezły cyrk. Ale to był ostatni raz - nigdy więcej nie będę płakać
przez faceta!
Weszłam cichutko do jadalni. Rodzina w komplecie pałaszowała śniadanie. Dołączyłam z
ochotą, czując iście wilczy głód. Widocznie płacz zaostrza apetyt - skonstatowałam ze
zdziwieniem.
Adam i Michaś obserwowali mnie uważnie, spod oka. Musiałam na nich wczoraj
wywrzeć ogromne wrażenie, nie co dzień widują takie ryczące ciotki-wariatki. Przez to
całe zamieszanie nie wręczyłam im na-

wet prezentów. To zaniedbanie na szczęście dało się naprawić, zabawki zostały
zaakceptowane, a pierwsze lody przełamane. Czekała mnie jeszcze rozmowa z Teresą, jej
przede wszystkim należały się wyjaśnienia.
- Możesz zostać, jak długo zechcesz, miejsca jest dość - powiedziała Teresa. - Dzisiaj
prześpisz się jeszcze w salonie, a od jutra zajmiesz pokój na poddaszu. Jest jasny,
przestronny i nikt ci nie będzie przeszkadzać w pracy. Trzeba tam tylko trochę posprzątać
i wynieść kilka starych gratów.
Miałam ochotę wysprzątać cały świat, od piwnic po strych. Zniszczyć zarazki przeszłości
i żyć w sterylnym świecie, wypranym i pozbawionym zagrożeń w postaci potencjalnych
miłości.
- To już ja sama, pokaż tylko, co mam robić - zawołałam entuzjastycznie i ruszyłam za
Teresą po stromych schodach.
Pokój przerobiony ze strychu prezentował się rewelacyjnie. Wielkie skośne okno
zajmowało prawie całą ścianę. Skosy po lewej stronie zabudowano szafami i
przemyślnymi schowkami, po prawej znajdowała się wersalka, stolik i wygodne foteliki.
Całości dopełniało cudownej urody biurko z intarsjowanym blatem.
- Boże, jakie to śliczne! - jęknęłam z zachwytu, gładząc dłonią drewnianą okładzinę.
—To dzieło Piotra, ten pokój to jego pracownia i świątynia dumania. Kiedy nie pił,
spędzał tu całe godziny, projektował i dłubał te swoje cudeńka. Miał odbiorców na każdą
sztukę i... podobno wielki talent.

Teraz, kiedy wyjechał na zawsze, to wszystko należy do ciebie. Urządzisz pracownię
według własnego gustu, musimy tylko powynosić narzędzia i te wszystkie rupiecie. Nie
są już teraz nikomu potrzebne.
W głosie kuzynki wyczułam wyraźny smutek. Skarciłam się za niepotrzebne zachwyty.
Po raz drugi dzisiaj poczułam się głupio: mimowolnie zburzyłam spokój innej osoby,
przywołałam niechciane wspomnienia.
Może nie jestem jeszcze całkiem martwa, skoro odczuwam cierpienie innych?
Praca na świeżym powietrzu dawała mi dużo radości. Słońce, wiatr i otwarta przestrzeń
sprawiły, że zaczęłam oddychać swobodniej. Kontakt z naturą koił nerwy, a wysiłek
fizyczny hartował ciało.
Siedziałam w ogródku i plewiłam okropnie zarośniętą grządkę z marchwią. Pod czujnym
okiem Teresy zrobiłam spore postępy w botanice. Odróżniałam już wczesne stadia
rozwojowe marchewki od pietruszki oraz inne warzywa od różnych chwastów.
Początkowo nie zawsze mi się to udawało, zwykle ze szkodą dla warzyw.
Spod krzaczka rabarbaru wypełzł właśnie olbrzymi ślimak bez skorupy i z wielką
szybkością sunął w kierunku pielęgnowanego zagonu. Wyglądał jak długa, oślizła żmija i
miał z pewnością niecne zamiary. Zastawiłam mu drogę motyką i za pomocą dwóch
patyczków próbowałam zmienić jego trasę.
Do ogrodu weszła Teresa i przyglądała się w skupieniu moim działaniom.

- Nie można go wpuścić na grządkę, bo wszystko zeżre - oznajmiłam z przejęciem. -
Musimy go wypłoszyć w pokrzywy. Szkoda, że nie masz jeża, jeże lubią ślimaki, albo
chociaż kur - paplałam.
Teresa nie podjęła tematu. Wyraźnie miała jakiś problem i zastanawiała się, jak mi o nim
powiedzieć. Spoważniałam natychmiast. Czułam przez skórę, że to będzie zła
wiadomość, i nie myliłam się.
- Słuchaj, dzwoniła ciotka Renata - zakomunikowała Teresa po dłuższej chwili milczenia.
- Nie gniewaj się, ale musiałam jej powiedzieć, że tu jesteś. Podobno wszyscy tam się o
ciebie martwili. Mówiła, że zadzwoni jeszcze wieczorem.
Zrobiło mi się ciemno przed oczyma, zupełnie tak samo, jak kiedy spadła mi na głowę
encyklopedia. Wtedy skończyło się na guzie, dzisiaj nie byłam w stanie przewidzieć
skutków tej nagłej troski rodzinnej.
Zadzwoni, zadzwoni - pomyślałam z goryczą. Nie po to mnie szukała, żeby spytać o
zdrowie, przygotowała pewnie cały zestaw umoralniąjących kazań i dobrych rad.
Wpadłam w panikę. Znaleźli mnie, znaleźli! - brzęczał mi w głowie sygnał alarmowy.
Stłamszą moją nową osobowość, zburzą spokój, wpędzą w kompleksy.
Nie miałam już dokąd uciec, musiałam podjąć walkę. Tylko zwycięstwo wzmocni
kiełkującą niezależność. Porażka... lepiej o tym teraz nie myśleć. Obojętnie patrzyłam,
jak zawzięty ślimak znika w zielonej naci. A co mi tam, każdy ma prawp do odrobiny
szczęścia, nawet ślimak.

Ciotka zadzwoniła po godzinie, dysząca oburzeniem i żądna szczegółowych informacji.
Na wstępie zasypała mnie gradem wymówek. Dowiedziałam się, że jestem niewdzięczną,
nieodpowiedzialną histeryczką, nieliczącą się z uczuciami bliskich. Po dłuższych
wywodach na temat upadku moralnego całego młodego pokolenia i tym podobnych
dyrdymał przeszła do szczegółowej relacji z akcji poszukiwawczej mojej skromnej
osoby.
- Szukaliśmy cię wszędzie, po całej rodzinie i znajomych, wszędzie! - informowała,
podkreślając siłą głosu dramatyzm sytuacji. - Marek biegał jak głupi po tych wszystkich
twoich pracach i dzwonił do szpitali w całym mieście. Biedny chłopiec bał się, że zro-
biłaś sobie coś złego, i nawet wyłamał drzwi do mieszkania, żeby sprawdzić. Ty całkiem
nie masz serca i sumienia!
Ciotczyne rewelacje oszołomiły mnie do tego stopnia, że nawet nie próbowałam
przerwać tego monologu.
- Dobrze, że mi przyszła do głowy ta Teresa, a swoją drogą, mam do ciebie żal, dziecko,
że nie przyszłaś do mnie ze swoim problemem. Jako siostra twojego ojca jestem twoją
najbliższą rodziną. Pamiętaj, rodzina jest najwyższą wartością daną od Boga, nie masz
prawa jej niszczyć dla fałszywej dumy.
Nie miałam ochoty na kurację wstrząsową ani przedtem, ani teraz. Po takiej rodzinnej
terapii szanse na wyzdrowienie gwałtownie malały. Boże, ratuj! - zawołałam w myślach.
- Ale najbardziej - kontynuowała - żal mi twojej matki. Ta wiadomość o mało jej nie
zabiła.

Włosy zjeżyły mi się na głowie, a gęsia skórka przeszła po plecach.
Ta wredna małpa zadzwoniła do mamy - do Kanady!!! Tym razem przegięła ostatecznie.
Ja to ja, mogłam znieść wiele, ale nigdy nikomu nie pozwolę ranić bliskich mi osób.
Przerwałam ciotce w pół słowa i grzecznie, ale stanowczo zakończyłam rozmowę.
- Dziękuję za troskę, wszystko już jest w porządku, porozmawiamy dłużej, jak wrócę -
oznajmiłam drewnianym głosem i z ulgą odłożyłam słuchawkę.
Za dużo zwaliło się na mnie naraz.
Wyszłam na dwór i bezwładnie usiadłam na schodach. Zrozumiałam, że ucieczka nie
rozwiązała żadnych moich problemów. Było coraz gorzej. Teraz wszyscy znajomi i
współpracownicy wiedzą, że zostałam zdradzona przez męża. To żałosne. Potem się oka-
że, że wszyscy wiedzieli, tylko ja nie! Przecież zdradzane żony zawsze dowiadują się na
końcu!
Około północy Teresa niemal siłą zwlokła mnie z tych schodów. Wysłuchała żalów i
wyśmiała moje obawy.
- Naprawdę zachowujesz się jak stara histerycz-ka! - grzmiała. - Użalasz się nad sobą,
zamiast zająć się własnym życiem, pracą, czym tylko chcesz! Opinia innych nie jest ci do
niczego potrzebna. I im wcześniej to zrozumiesz, tym lepiej. Masz teraz nowy dom,
rodzinę, przyjaciół. I przestań wreszcie zadawać to głupie pytanie - dlaczego! Odpowiedź
jest bardzo prosta - wyszłaś za niewłaściwego faceta. Zresztą, obie wyszłyśmy za
niewłaściwych facetów

- dodała na zakończenie. - A teraz marsz do łóżka! Biegiem!
Wstałam w dużo lepszym nastroju. Czekał mnie dzisiaj pracowity dzień. Najważniejsze -
zadzwonić do mamy!
Przeczucie mnie nie myliło, mama właśnie szykowała się do wyjazdu. Po tym, co
usłyszała od ciotki, nie miała innego wyjścia. Dowiedziała się między innymi, że:
porzuciłam męża, zaginęłam i nikt nie wie, gdzie jestem, może nawet popełniłam
samobójstwo, tylko jeszcze nie znaleziono zwłok.
Po tej końskiej dawce złych wiadomości postanowiła natychmiast jechać do Polski,
odnaleźć jedyne dziecko i zabrać ze sobą do Kanady. W samobójstwo na szczęście nie
uwierzyła.
Ledwie ją odwiodłam od tych zamiarów.
- Mamo - przekonywałam - naprawdę nic mi nie jest. Mieszkam teraz u Teresy.
- Tak, rozstałam się z mężem, ale nie jestem pogrążona w rozpaczy.
- Zaginęłam, ale już się odnalazłam.
- Nie, nie potrzebuję pomocy psychologa! Renata jak zawsze przesadza! - broniłam się
wytrwale.
Postanowiłam choć na chwilę skierować myśli mamy w inną stronę.
- Nie uważasz, że ta nagła troskliwość ciotki jest mocno podejrzana? Od wczoraj wie,
gdzie przebywam, a założę się, że nie zadzwoniła, żeby cię uspokoić.

Wypowiadając te słowa, ugryzłam się w język; sama powinnam była zadzwonić. Na
szczęście ten argument ostatecznie przekonał mamę, że jest to intryga uknuta przez
Renatę. Biedna ciocia, nie chciałabym być teraz w jej skórze. Trudno, sama sobie winna -
pomyślałam mściwie.
Punkt drugi na dzisiaj - ratować karierę zawodową!
Z niepokojem włączyłam komputer. Od dwóch tygodni nie zaglądałam do poczty. No tak
- cała skrzynka zawalona e-mailami. „Martwimy się...", „Jesteśmy zaniepokojeni Pani
milczeniem...", „Chcielibyśmy wiedzieć, jak przebiega praca nad tłumaczeniem..."-
czytałam.
Spokojnie, tylko spokojnie - powtarzałam sobie w duchu. Jesteś profesjonalistką, nie
zawalisz żadnych terminów, masz dużo czasu.
Zaczęłam po kolei, rzeczowo odpowiadać na wszystkie pytania: etap pracy,
przypuszczalny termin zakończenia, nowy adres i telefon.
Uwierzyłam w siebie, byłam samodzielną, wykształconą kobietą, nie ukrywałam się,
uprawiałam wolny zawód i mogłam pracować w dowolnym miejscu na kuli ziemskiej.
Dzisiaj jeszcze wyślę kilka gotowych tekstów, a od jutra zajmę się resztą! W jednej tylko
sprawie rzeczywiście nawaliłam, a terminy naglą. Trzeba ostro zabrać się do pracy.
Minęło kilka jednostajnych dni, a praca posuwała się jak po grudzie. Nie mogłam się
skupić nad wyjątkowo zawiłym tekstem.

Zrobiłam sobie dłuższą przerwę i grzebiąc w komputerze, natknęłam się na pliki
zapasowe Marka. Trzymał je u mnie, na wypadek gdyby jego laptop nagle wyzionął
ducha. Nigdy do nich nie zaglądałam, dotychczas mi nie przeszkadzały. Zresztą Marek
opatrzył je hasłem, którego nie znałam. Teraz obce ciało na moim prywatnym twardym
dysku zaczęło mnie drażnić niczym wrzód na...
Próbnie wstukałam kolejno kilka marek samochodów i przy „porsche" zaskoczyło. No
cóż, Marek nigdy nie błyszczał inwencją.
Z czystej ciekawości zabrałam się do lektury. Nie wszystko zrozumiałam, ale to, co do
mnie dotarło, wystarczyło, aby wyrobić sobie pogląd co do rodzaju przechowywanych
materiałów. Jeśli to nie były przekręty, to ja byłam królową angielską. Gdzie ja miałam
oczy? Codziennie odkrywałam coraz straszniejszą prawdę o moim mężu. Mieszkałam
pod jednym dachem z przestępcą, ba, żebym tylko mieszkała. Zaczęłam się obawiać, że
w końcu dowiem się czegoś jeszcze gorszego.
Czyja naprawdę mogłam kochać takiego faceta? -pomyślałam ze zdziwieniem. To na
pewno jakiś koszmar, obudzę się i wszystko będzie inaczej.
Dlaczego w życiu nigdy nie jest jak w powieści? Tam ludzie się kochają i są szczęśliwi,
pomimo wszystkich przeciwności losu. Czasami nawet krew robi im się błękitna!
W prawdziwym życiu wszystko jest odwrotnie, łatwo się zaczyna i jeszcze łatwiej
kończy. Po wielkiej miłości pozostaje jeszcze większy kac. Może najpierw musi być
trudno? - zastanawiałam się głośno.

Oprzytomniałam - dość tych bzdur! Mam w końcu pracować, a nie użalać się nad sobą.
Zamknęłam pliki Marka i w ostatniej chwili powstrzymałam się przed wybraniem opcji
„usuń". Może kiedyś znajdę dość sił, żeby zapoznać się ze wszystkim dokładnie.
Wolałam poznać nawet najgorszą prawdę, niż nadal pozostawać w niewiedzy.
Teresa zabroniła mi wtrącać się do domowych zajęć. Nawet dzieci, kiedy pracowałam,
zachowywały się jak aniołki. Tylko pies sąsiadki miał to wszystko w nosie i wył bez
przerwy w zmiennym rytmie.
Powoli wypracowałam sobie stały plan dnia. Pobudka o siódmej, wspólne śniadanie,
potem kilka godzin intensywnej pracy. Od dwóch dni odprowadzałam też do przedszkola
Michała. Teresa została czasowo przydzielona do nowej filii i udawała się do pracy już na
siódmą.
Z dnia na dzień czułam się tutaj coraz bardziej na miejscu. Nawet z dzieciakami
dogadywałam się świetnie. Początkowa nieufność minęła bez śladu. Chłopcy garnęli się
do mnie z całego serca. Świadomość, że jestem komuś potrzebna, dodawała mi sił w
najtrudniejszych momentach.
Sześcioletni Michał wciąż domagał się bajek i pieszczot. Był zadziorny, żywy jak rtęć i
niezwykle pomysłowy. Wszędzie go było pełno i to właśnie on sprawiał Teresie
najwięcej kłopotów wychowawczych. Brak dwóch palców u lewej ręki traktował jako
coś normalnego i nie miał z tego powodu żadnych kompleksów wobec rówieśników.

Dziesięcioletni Adam prezentował całkiem inny typ osobowości: skryty, nieśmiały i
nieufny wobec otoczenia. To właśnie on najbardziej przeżył odejście ojca. Przeszedł już
swoją szkołę życia. Po rozmowach z nim z przerażeniem odkryłam, że dziecięcy świat
jest jeszcze bardziej okrutny niż świat dorosłych. Tutaj też liczyły się wyłącznie
pieniądze. Nie masz drogich zabawek i rodziców na stanowiskach - jesteś nikim.
Brutalna prawda rzucona prosto w twarz, bez owijania w bawełnę.
Adam podchodził do tematu z miną doświadczonego mędrca. Skoro tak urządzony jest
świat, trzeba się temu poddać i zająć wyznaczone miejsce w szeregu. Przynajmniej
uniknie się guzów.
Wieczorami myślałam wiele o tych naszych rozmowach i nie mogłam się pogodzić z
filozofią Adasia. Chcieć to móc - próbowałam zaszczepić chłopcu inny sposób myślenia.
Na razie, wstyd się przyznać, z miernym skutkiem, ale nie traciłam nadziei.
Szybko odkryłam szczególny pociąg Adama do komputerów. Miał do tego dryg. Chwytał
w lot to, co mnie zajęło kilka tygodni. Codziennie pomagał mi w pracy, paplając przy
tym nieustannie. W ten sposób stałam się powiernicą dziecięcych marzeń i trosk.
- A dlaczego masz tak mało gier? - zadał dręczące go od początku pytanie.
- Widzisz, ja komputera używam tylko do pracy. Zapisuję tu książki, które tłumaczę z
obcych języków. Jeśli chcesz, zawrzemy umowę: kiedy nauczysz się już dobrze
obsługiwać wszystkie programy, kupimy nowe gry. Umowa stoi?

- Stoi! Super! A z samochodami będą? - dopytywał się niecierpliwie.
- Zobaczymy - odpowiedziałam dyplomatycznie. Miałam niewielkie pojęcie o
współczesnych grach i wolałam się nie kompromitować przed dzieckiem.
- U nas w klasie trzech chłopców ma komputery, i Monika, ale to dziewczyna i z nią się
nie bawimy -wyjaśnił, akcentując dobitnie ostatnie słowa. - Kiedyś grałem u Kamila w
takie gry do strzelania i inne, też fajne. Teraz już mnie nie zaprasza, bo mama mu nie
pozwala. Nawet nie chciał siedzieć ze mną w jednej ławce - zakończył, wyraźnie tracąc
humor.
Nie powiedziałam głośno, co myślę o mamie owego Kamila. Całe szczęście, że Teresa
nie słyszała. I tak nie brakuje jej zmartwień.
Dlaczego ten świat jest tak bez sensu urządzony? Z głupich dzieci wyrastają głupi dorośli
i koło się zamyka.
- Ciociu, a ty się nie przejmujesz tym, co mówią inni?
No i mnie zastrzelił - pomyślałam, szukając jakiejś logicznej odpowiedzi. Wiedziałam, że
jeśli skłamię, Adam straci do mnie cały szacunek.
- Czasami się przejmuję i wtedy jest mi smutno. Potem przestaję się przejmować głupim
gadaniem i od razu czuję się lepiej. Musisz spróbować, to naprawdę działa.
Dzwonek do drzwi wybawił mnie od dalszych trudnych odpowiedzi. Porozmawiałam
przez chwilę z sympatycznym listonoszem i w dużo lepszym nastroju wróciłam na górę.
Na schodach spotkałam

Adasia. Zachowywał się podejrzanie i wyraźnie unikał mojego wzroku. Czyżbym jednak
nie trafiła mu do przekonania?
-Co się stało? - zapytałam. Lepiej wyjaśnić wszystko od razu, nawet jeśli przyjdzie mi się
napocić nad odpowiedzią.
-Ciociu, zgasło, ja nie chciałem! - powiedział, wskazując palcem w stronę pokoju.
Weszłam na górę. Nadal nie podejrzewałam najgorszego. Ciemny monitor zaniepokoił
mnie tylko odrobinę. Włączyłam komputer i niecierpliwie szukałam plików z
tłumaczeniem. Bezskutecznie. Wyłączyłam i rozpoczęłam operację od początku. Po
kilkunastu próbach dotarła do mnie straszna prawda: owoc trzydniowej pracy zniknął bez
śladu.
Adam stał cichutko w progu i odważnie czekał na wyrok.
- Idź ty, dziecko, lepiej na podwórko - odezwałam się wreszcie.
Westchnęłam głośno. Trudno, jak pech, to pech. Nie widząc innego wyjścia, zabrałam się
do pracy od nowa. Jak buldożer wgryzłam się w tekst i przez następnych kilka godzin
przestałam istnieć dla świata.
Kiedy dzieci wstają wcześniej od dorosłych, należy domniemywać, że mają jakieś niecne
zamiary. Jeśli na dodatek wybierają moment, gdy matka opuszcza dom, a biedna ciotka
śpi snem sprawiedliwego - podejrzenie zamienia się w pewność. Ale wtedy jest już za
późno na przeciwdziałanie.

Prawie równo z budzikiem wyrwał mnie z łóżka krzyk, płacz i wołanie na pomoc. Boso,
z duszą na ramieniu, niemal sfrunęłam ze schodów, pokonując po cztery stopnie naraz.
Wpadłam do kuchni i odetchnęłam z ulgą. Serce powoli wracało na właściwe miejsce.
Żadnej krwi, obciętych rąk ani innych makabrycznych wizji, które zdołał wyprodukować
mój przerażony umysł na podstawie odgłosów dochodzących z kuchni.
Pogotowie nie było potrzebne, wystarczył hydraulik.
Z kranu nad zlewem tryskała pod sufit fontanna wody. Adaś z nikłym skutkiem próbował
zlikwidować przeciek za pomocą kapcia, a Michaś wspierał brata wrzaskiem,
przechodzącym ludzkie wyobrażenie. W każdym razie moje na pewno.
- Cisza! - krzyknęłam ile sił w płucach. - Nic się nie stało - zapewniłam przestraszone
dzieci. - Zaraz zakręcimy wodę i po kłopocie.
Odprowadzana ufnym spojrzeniem chłopców, ruszyłam na poszukiwanie głównego
zaworu wody. Pech chciał, że nie wiedziałam, jak takie coś wygląda, gdzie tego szukać i,
co najgorsze, nie miałam telefonu do Teresy. Akcja zakończyła się totalnym fiaskiem.
Miałam ochotę siąść i płakać, ale i tak w kuchni było już za dużo wody.
W tej sytuacji mogłam liczyć tylko na dzieci.
- Macie książkę telefoniczną? - zapytałam.
- Nie mamy.
- Trudno. W takim razie powiedz mi, Adasiu, kto w waszym mieście naprawia krany? No
wiesz, przychodzi i naprawia, kiedy w domu się coś popsuje?

W tej chwili byłabym rada widzieć jakiegokolwiek fachowca - nawet malarza
pokojowego. Byle tylko nosił spodnie.
Na buzi Adama pojawił się wyraz zrozumienia.
- Wujek Karol wszystko naprawia! Zawołam go! -wrzasnął, i nim zdążyłam zareagować,
już go nie było.
- Tylko uważaj na ulicy! - rzuciłam w przestrzeń. Tymczasem udało mi się przykryć
zawór rondlem.
Strumień uderzał teraz z impetem w jego dno i po odbiciu ściekał do zlewu. Ten
epokowy wynalazek miał tylko jedną wadę - wymagał mojej stałej obecności.
Kuchnia po powodzi prezentowała się koszmarnie. Mokry sufit, ociekające ściany i
zalana podłoga nie napawały optymizmem. Czekała mnie dzisiaj niezła harówa.
Do diabła, gdzie jest ten hydraulik, zaczęłam się niecierpliwić. Czas dłużył mi się
niemiłosiernie, ręce zdrętwiały, a przy każdym gwałtowniejszym ruchu woda wlewała mi
się za dekolt i ściekała po nogach.
Moją uwagę przykuło leżące na podłodze pudełko po czekoladkach. Zawartość, czyli
baryłki z rumem w czekoladzie, leżała rozsypana wokół. Produkt, zdecydowanie
nieprzeznaczony dla dzieci, jeszcze wczoraj leżał na najwyższej półce szafki, tej nad
zlewem. Coś zaczęło mi świtać w głowie. Tak, też byłam kiedyś dzieckiem.
Przycisnęłam Michasia i wreszcie poznałam cały przebieg zdarzenia. Oczywiście poszło
o bombonierkę. Nawet się nie zdziwiłam. Zakazany owoc skusił nawet biblijną Ewę, a
dzieci są znacznie mniej odporne na pokusy.

Plan był prosty, wystarczyło wyczekać na stosowny moment, podstawić taboret,
wyciągnąć rękę i... nagle zabrakło kilku centymetrów. Adam nie zastanawiał się długo,
stanął na kranie, złapał łup i niespodziewanie poczuł, jak grunt usuwa mu się spod nóg.
Trysnęła woda i przestępstwo dosłownie wypłynęło na światło dzienne.
W sumie dopatrzyłam się kilku poważnych wykroczeń. Po namyśle postanowiłam grać
rolę dobrej cioci i niewdzięczną rolę dydaktyczną pozostawić matce małych
łakomczuchów.
Pomoc nadeszła po długiej jak wieczność godzinie. W drzwiach stanął facet w
nieskazitelnie czystym, zielonym kombinezonie, opięty pasem z narzędziami, niczym
żołnierz wyruszający na front. Powiedział sakramentalne „dzień dobry" i zastygł przy
wejściu, wpatrzony we mnie baranim wzrokiem.
Może spodziewał się zastać Teresę albo był niezdecydowany z natury? Postanowiłam
pomóc mu w podjęciu decyzji, a że byłam mocno poirytowana, nie wypadło to może zbyt
grzecznie.
- Nie śpieszyło się panu - zaczęłam od wyrzutu.
- Ale skoro już pan przyszedł, to może zabierze się pan jednak do roboty. Nie zamierzam
stać w wodzie do wieczora. Wie pan - łuski mi się odlepiają.
-Ja, tak... rozumiem, oczywiście. Przepraszam
- wyjąkał. - Nie mogłem znaleźć narzędzi.
Zatelepało mną lekko, z chłodu i narastającej wściekłości, ale zrezygnowałam z
bezcelowej dyskusji. Złożyłam tylko ręce w błagalnym geście, spojrzeniem wskazując
kran.

Zrozumiał. I chwała Bogu, bo oprócz przecieku mogłam mieć jeszcze trupa w kuchni.
Specjalista od siedmiu boleści, jak nazwałam go w duchu, zlokalizował zawór, zakręcił
wodę i ogromnie zadowolony wrócił do kuchni.
Zapewne czekał na pochwały, ale się nie doczekał. W obecnym stanie ducha byłam
zdolna jedynie do czynów gwałtownych i ostatecznych.
Bez słowa, z nieopisaną wprost ulgą, opuściłam posterunek, gestem przywołując dzieci
do siebie. Z kuchni dolatywało radosne pogwizdywanie majstra. Niech sobie gwiżdże,
byleby tylko skończył jak najszybciej.
Przebrałam chłopców w suche ubrania i z czystym sumieniem zajęłam się sobą.
W łazience spojrzałam w lustro i zamarłam z wrażenia. Przede mną stała rozczochrana
topielica, ubrana w przykrótką koszulkę nocną, która właściwie nie ukrywała niczego.
Miss mokrego podkoszulka i nie tylko...
O zgrozo! Obcy facet widział mnie prawie nago! Nagle przestał mnie dziwić jego
maślany wzrok. Na jego miejscu też bym zbaraniała. Taka wpadka w miasteczku
liczącym poniżej trzech tysięcy mieszkańców nigdy nie przechodzi bez echa. Moja opinia
została mocno nadszarpnięta. No cóż, mleko zostało rozlane. Najwyżej potrącę facetowi
z rachunku za wrażenia artystyczne.
Przestało mi zależeć na ładnym wyglądzie. Zrezygnowałam z poprawy urody.
Wysuszyłam tylko włosy, wbiłam się w dres i z maską obojętności na twarzy zeszłam na
dół.

Jeżeli liczyłam na szybkie załatwienie sprawy, myliłam się bardzo. Kran leżał sobie na
stole, hydraulik pił kawę i przekomarzał się z Michasiem. Na dobrą sprawę pracował
tylko Adam, poganiany zapewne wyrzutami sumienia. Leżał na brzuchu pod zlewem,
zbierał wodę gąbką i wyciskał ją do olbrzymiej wazy na zupę.
Na ten widok nieróbstwa połączonego z bezczelnością (sam się poczęstował kawą)
zagotowało się we mnie jak w samowarze. Zastanawiałam się, czy zabić tego gościa od
razu, czy dopiero jak naprawi ten cholerny kran. Do awantury nie doszło tylko dlatego,
że z nadmiaru emocji nie mogłam wydobyć głosu z krtani, a chciałam krzyczeć bardzo
głośno.
Mężczyzna na mój widok wstał, uśmiechnął się uroczo i beztrosko zaproponował kawę.
Wreszcie odzyskałam głos.
- Nie mam ochoty na kawę! - ryknęłam. - Nie prosiłam tu pana na majówkę, tylko do
roboty! Tylko za to płacę! Nie było mnie pół godziny, a pan przez ten czas co zrobił?!
Kawę?!
- Właściwie to tej baterii nie da się naprawić^ wyjaśnił z lekką urazą w głosie. - Chciałem
właśnie z panią skonsultować kupno nowego kranu. - Mówiąc te słowa, przywołał na
twarz ironiczny uśmieszek z rodzaju: „No i po co się wściekasz, kiedy i tak wyszło na
moje".
Odczytałam przekaz bezbłędnie i odpowiedziałam najbardziej jadowitym grymasem z
własnego repertuaru. Słodycz głosu też pozostawiała wiele do życzenia.
-Muszę zostać w domu, przypilnować dzieci i sprzątnąć to całe bagno - tłumaczyłam
łagodnie.

- Czy będzie pan tak uprzejmy i kupi ten kran osobiście? Taki sam albo inny, najlepiej
taki, po którym można chodzić? Tylko proszę wziąć rachunek! - krzyknęłam za
odchodzącym.
Dalsze prace przebiegały w grobowej ciszy. Przez cały czas siedziałam na kuchennym
taborecie i patrzyłam fachowcowi na ręce. Zapewne odczuwał presję, bo szło mu jakoś
niesporo. Na szczęście, ku radości obu stron, operacja zakończyła się sukcesem.
Do wieczora przeszła mi złość i nawet odkryłam pewne humorystyczne akcenty tej
absurdalnej sytuacji. Natomiast reakcja Teresy, kiedy opowiedziałam jej przebieg
koszmarnego poranka, była mocno przesadzona.
Rozumiem, można się trochę pośmiać, ale turlanie po dywanie to już spora przesada. No
i mogłaby przecież mieć wzgląd na moją osobę.
- Śmiej się, śmiej! - zawołam z goryczą. - Powinnaś się raczej cieszyć, że nie byłaś na
moim miejscu. Ten hydraulik to jakiś szemrany osobnik. Najlepiej zawczasu znaleźć
nowego fachowca, ten się na niczym nie zna. Głupią baterię montował przez dwie
godziny. W takim tempie nie zarobi na suchy chleb. Aha, i jeszcze nie chciał wziąć
pieniędzy, mówił, że rozliczy się z tobą, aleja się znam na tych numerach. Pewnie chce
cię naciągnąć.
- Czy ty w ogóle słuchasz, co ja do ciebie mówię?
- zapytałam z urazą. Na odpowiedź przyszło mi jeszcze trochę poczekać. Teresa wpadła
właśnie w fazę radosnego kwiczenia, skrajny objaw tak zwanej głu-pawki. Puknęłam się
w czoło i zajęłam przygotowaniem kolacji.

Teresa zmęczona śmiechem podniosła się z podłogi, otarła kułakiem załzawione oczy,
spojrzała na mnie i zaczęła rżeć od nowa.
-Tylko tobie... tylko tobie mogło się zdarzyć coś podobnego - wykrztusiła. - I Karolowi
też... Cha, cha, cha... Jaka szkoda, że mnie przy tym nie było. Ale wtedy by nic nie było -
bredziła bez sensu.
- A najlepsze jest to, że Karol wcale nie jest hydraulikiem, cha, cha, cha... Prowadzi
najlepszą restaurację w mieście - poinformowała mnie radośnie. - To daleki kuzyn Piotra.
Wpada od czasu do czasu i pomaga w sytuacjach kryzysowych. Komiczny zbieg okolicz-
ności. O Boże, dawno się tak nie uśmiałam. Nie martw się, Karol ma poczucie humoru i
na pewno teraz śmieje się z nieporozumienia, tak samo jak my.
Może ten Karol ma poczucie humoru, aleja z pewnością nie - pomyślałam.
*
Broniłam się przed wizytą w restauracji Karola z prawdziwym oślim uporem. Nie
przekupi mnie żadną kolacją. Dla własnego dobra „pan hydraulik" powinien schodzić mi
z drogi. Wolałam uniknąć bezpośredniego starcia, bo byłam na niego po prostu wściekła.
Teraz wiedziałam, że on wiedział i nie powiedział. Pozwolił, żebym zrobiła z siebie
kretynkę, i bez zmrużenia oka zabawił się moim kosztem.
Odrzuciłam zaproszenia ustne, przekazywane przez Teresę, oraz pisemne - na ozdobnym
druczku. I pewnie bym się boczyła na Karola do końca życig, gdyby znów nie zetknął
nas przypadek.

Tym razem, dla odmiany, wysiadł nam prąd.
Siedziałyśmy sobie z Teresą wieczorem przed telewizorem, a tu niespodziewanie zrobiło
się ciemno. I to tylko u nas. Lampy na ulicy świeciły, u pani Wolskiej też było jasno.
Wiedziałam, do kogo dzwoni Teresa z mojej komórki, ale nie miałam na to wpływu. Nie
mogłam też uciec na górę, bo to by było po prostu dziecinne. Zagryzłam wargi i zostałam
w salonie.
Tym razem Karol nie kazał na siebie długo czekać. Przywitał się w korytarzu z Teresą i
przyświecając sobie latarką, grzebał coś przy korkach. Raz-dwa i zabłysło światło.
Ku mojemu żalowi nie pokopał go nawet prąd. Świetnie, zrobił swoje i powinien sobie
pójść, przecież było późno - kalkulowałam zimno.
Tak zrobiłby pewnie każdy porządny fachowiec, ale Karol był prawie rodziną i
bezwzględnie wykorzystał ten fakt. Zresztą Teresa zdradziła mnie pierwsza i zaprosiła
dobroczyńcę na kawę.
Zaklęłam w duchu i zrobiłam dobrą minę do złej gry. Przecież nie mogłam wyrzucić
gościa z cudzego domu. Chłodna grzeczność - oto moja dewiza - postanowiłam.
Pierwsze słowa winowajcy zdołały mnie nieco ułagodzić. Przestałam pałać żądzą zemsty
i niektóre argumenty trafiły mi nawet do przekonania. Czekałam na przeprosin ciąg
dalszy.
Karol stanął na wysokości zadania i całą winę przypisał sobie.
-Tak naprawdę całe nieporozumienie wynikło

z mojej winy - oznajmił. - Wiedziałem, że jesteś kuzynką Teresy, w tej mieścinie
informacje rozchodzą się szybko, i powinienem przedstawić się od progu. Miałem taki
zamiar, naprawdę - uderzył się w piersi, aż zadudniło - ale poraziła mnie twoja uroda.
Ujrzałem boską nimfę z jeziora i oniemiałem z zachwytu. Później już jakoś nie było
okazji, widziałem mord w twoich oczach i wolałem dokonać prezentacji w obecności
świadków.
Lekko ogłuszona komplementami, przyjęłam przeprosiny. Wyciągnęłam rękę na zgodę.
- Wiesz, zdecydowanie wolę cię w nowym wcieleniu. Nie obraź się, ale jako hydraulik
byłeś beznadziejny - powiedziałam szczerze. - Obiecałam sobie, że za żadne skarby
świata nie dam ci napiwku.
- Pewnie cię rozczaruję, ale napiwek był ostatnią rzeczą, o której wtedy myślałem -
podjął mój żartobliwy ton.
Teresa, zadowolona z mediacji, wyjęła z szafki resztkę wiśniówki.
- Za pokój - powiedziała.
Mówiła prawdę, ten facet dawał się lubić.
Postanowiłam sprezentować dseciom komputer. Częściowo z obawy o własne pliki, ale
głównie z myślą o nauce chłopców. W dzisiejszych czasach znajomość obsługi
komputera jest po prostu niezbędna i im prędzej posiądą stosowną wiedzę, tym lepiej.
Kilka gier dla zachęty też nie zaszkodzi - kalkulowałam.
Kupno sprzętu nie stanowiło żadnego problemu, największy problem stanowiła Teresa.
Wiedziałam, że

nigdy nie zgodzi się na drogi prezent, toteż od kilku dni systematycznie usypiałam jej
czujność.
Miałam plan, ale do jego realizacji potrzebowałam wspólnika - fachowca. Natychmiast
pomyślałam 0 Zbyszku, przyjacielu jeszcze z czasów piaskownicy. Jako spec od
informatyki i właściciel małej firmy komputerowej, nadawał się idealnie do realizacji
podstępnego planu wyprowadzenia Teresy w pole. Cel uświęca środki, szczególnie cel
szczytny - rozgrzeszyłam się w myślach.
Korzystając z nieobecności domowników, zadzwoniłam do kumpla. Pogadaliśmy chwilę
o wszystkim i o niczym, potem zręcznie sprowadziłam rozmowę na interesujący mnie
temat.
- Słuchaj, Zbychu, czy można odzyskać skasowane pliki z komputera? - zapytałam z
czystej ciekawości. Straty wyrządzone przez Adama zdążyłam już odpracować, ale może
warto wiedzieć na przyszłość.
- W zasadzie można, a co się stało?
- Wiesz, dzieciak się bawił i nagle, ni z tego, ni z owego, wszystko znikło.
- Jak się dziecko bawiło, to nie można. Nie wiem, jak one to robią, ale są upiornie
skuteczne - odparł Zbyszek.
O tym zdążyłam się przekonać na własnej skórze.
- Oczywiście żartowałem, wpadnę do ciebie jutro i zobaczę, co się da zrobić -
zadeklarował.

- Dzięki, ale już sobie poradziłam. Zresztą teraz jestem na urlopie, poza Wrocławiem.
Mieszkam u kuzynki i w związku z tym mam do ciebie jeszcze jedną prośbę. Musisz mi
pomóc, boja się na tym nie znam.

Słuchaj, chcę kupić nowy komputer, który będzie wyglądał jak używany. Rozumiesz? Z
wierzchu stary, a w środku same najnowsze bajery. Zrobisz mi taki? Proszę! Jesteś taki
zdolny - kadziłam.
- Dobra, dobra, coś wykombinuję, nie musisz się podlizywać. Nie pojmuję tylko, co
chcesz zrobić z tym wynalazkiem? Przeszmuglować przez wschodnią granicę?
- Nic podobnego, raczej wyprowadzić kuzynkę w pole i sprawić jej dzieciom
niesamowitą frajdę. Grunt już przygotowałam i nikt się nie zdziwi, kiedy przywiozę swój
„stary" komputer. Później porzucę go pod jakimś pretekstem i sprawa załatwiona. Proste,
prawda?
- Wprost genialne. Teraz wiem, skąd ci się wzięło to dziecko, a już myślałem, że
przeoczyłem jakieś ważne wydarzenie w twoim życiu.
A żebyś wiedział! - pomyślałam. Z rozmowy wywnioskowałam, że nie dotarły do niego
macki rodzinnej ośmiornicy. Jedyny niewtajemniczony, jak miło. Nie pyta, nie poucza,
nie pociesza. I niech tak zostanie - postanowiłam.
- Urodziłam małego geniusza, który nie dość, że sięga łapkami do klawiatury, to jeszcze
nie stroni od destrukcji - zażartowałam.
- Ciekawe po kim takie zdolne, bo raczej nie po tatusiu.
Zbyszek nie znosił Marka i czasem nie mógł się powstrzymać przed wetknięciem mi
jakiejś szpilki.
- Jakoś odeszliśmy od tematu - zauważyłam, nie dając się wciągnąć w dyskusję.

- Na kiedy mam zmontować to cacko?
- Za kilka dni kończę urlop, to do ciebie zajrzę. I wgraj dużo gier, dla dziesięciolatków,
tylko wiesz, takich bez zabijania - zastrzegłam.
- Urlop - westchnął. - Też bym wyskoczył gdzieś w plener. A tu tylko praca i praca. Ktoś
w końcu musi ciągnąć ten biznes. Jako bezdzietny kawaler nie mam prawa do
odpoczynku w wakacje i ferie. Mój wspólnik wykorzystuje pełny limit. Na szczęście
góry są najpiękniejsze jesienią.
Nieubłaganie nadszedł czas ostatecznych rozstrzygnięć. Należało rozwiązać ostatni
problem - rozwód. Postanowiłam pojechać do Wrocławia i zająć się wszystkim osobiście.
I tak czekałam już zbyt długo.
Teresa podchodziła do sprawy mniej emocjonalnie.
- Jesteś pewna swojej decyzji, nie będziesz żałować tego kroku? - pytała. - Proszę cię,
porozmawiaj z Markiem spokojnie, wysłuchaj, co ma do powiedzenia, i daj sobie czas do
namysłu.
- Nie będę z nim rozmawiać! - buntowałam się. -Do niego należał pierwszy krok i nawet
nie zadzwonił! Ja nie mam sobie nic do zarzucenia!
- Nie krzycz - zgasiła mnie Teresa. - Ja nie jestem twoim wrogiem. Może Marek też nie
jest? Nie zamykaj sobie ostatniej drogi odwrotu. Wcześniej czy później i tak dojdzie do
konfrontacji. Nawet jeśli musicie się rozstać, lepiej zrobić to w kulturalny sposób.

- Zdrada to jedna z rzeczy, których nie potrafię wybaczyć. Zdrada plus zawiedzione
zaufanie. To ko-niec naszego małżeństwa, ale masz rację, nie zależy mi na publicznym
praniu brudów. Chcę mieć to poza sobą jak najszybciej.
Może po fakcie przestanę się czuć jak potłuczona? Naiwna frajerka, wierna przysiędze
małżeńskiej. Wierność i lojalność - śmiechu warte.
Przed ślubem rozmawialiśmy z Markiem o tych sprawach. Oboje byliśmy zgodni, że
podstawą małżeństwa jest wierność. Byłam wzorową, tolerancyjną żoną, nigdy nie
pytałam, gdzie był i z kim, nie grzebałam mu w kieszeniach i nie wąchałam koszul. W
nagrodę któregoś dnia obudziłam się z ręką w nocniku.
Nie żałuję swojego postępowania; zaborcza podejrzliwość niczego by nie zmieniała.
Może tylko dowiedziałabym się wcześniej. Wiem jedno: nie potrafię żyć pod jednym
dachem z człowiekiem, do którego straciłam zaufanie. Małżeństwo tworzy dwoje ludzi,
nie więcej! Nie śmieszy mnie teoria, że warunkiem wierności męża jest stała obecność
żony u jego boku.
*
Wrocław przywitał mnie deszczem. Złapałam torbę i biegiem ruszyłam przez parking.
Zatrzymałam się przed drzwiami z lekkim biciem serca. Stęskniłam się za moim małym
mieszkankiem.
Na wstępie pierwsza niemiła niespodzianka - klucz nie pasował do zamka. Krecia robota
Marka.

Usiadłam na torbie i z trudem hamowałam cisnące się do oczu łzy. Za co spotykają mnie
takie szykany? - myślałam z goryczą. Wyjęłam komórkę, żeby zapytać Marka, dlaczego
mi to robi, ale zrezygnowa-
łam w ostatniej chwili. O nie! Nie dam mu tej satysfakcji! - postanowiłam twardo.
Przejrzałam numery w telefonie i wezwałam na pomoc pana Kazia, osiedlową złotą
rączkę. Znajomy emeryt bez zbędnych pytań, w ekspresowym tempie otworzył drzwi.
Gdybym nie znała jego uczciwości i solidności, pomyślałabym, że dorabia do emerytury
w całkiem inny sposób. Skoro mieszkanie udało się tak łatwo otworzyć, należało
zawczasu pomyśleć o jego zamknięciu. Głównie z myślą o Marku - wet za wet.
- Kochany panie Kazimierzu, czy może pan jeszcze zamontować nowy zamek? Taki,
który otwiera się dłużej niż dziesięć sekund? - spytałam.
- Już się robi, pani magister, będzie zamek jak w szafie pancernej.
Pan Kazio tytułem magisterskim obdarzał wszystkie kobiety wykonujące pracę
umysłową, łącznie z panią profesor z czwartego piętra. Do pozostałych pań zwracał się
zwykle „kierowniczko".
Otworzyłam drzwi do pokoju i zrobiło mi się ciemno przed oczyma. To, co ujrzałam,
oznaczało jedno - bezwarunkowe wypowiedzenie wojny. Walkę na śmierć i życie!
W pomieszczeniu panował nieopisany bałagan. Najwyraźniej działania mojego męża nie
ograniczyły się do poszukiwania potencjalnych zwłok. Postanowił uratować przede mną
wszystkie cenne przedmioty, zaczynając od telewizora, kończąc na kryształowym ży-
randolu.

Całość wyglądała jak krajobraz po bitwie. Otwarte szafy w większości ziały pustką. Na
podłodze i łóż-

ku leżały rzeczy, które wcześniej były w szafach, ale nie znalazły uznania w oczach
Marka.
Oglądałam to wszystko z perspektywy żołnierza, który spóźnił się na bitwę. Ostrożnie
stawiałam stopy, omijając rozrzucone wszędzie sztuki odzieży, książki, porcelanowe
figurki...
Poczułam się jak na własnym pogrzebie. Zwłoki jeszcze nie ostygły, a spadkobiercy już
rozdrapali schedę. Marek zapomniał tylko o jednym drobiazgu: ja żyłam i na pewno nie
on będzie po mnie dziedziczył. Niedoczekanie! Ze zdenerwowania trzęsły mi się ręce.
Dorwę tego drania i rozedrę go na strzępy - postanowiłam. Bez względu na cenę, jaką
przyjdzie mi za to zapłacić!
Wzięłam się w garść. Od drzwi rozlegało się radosne pogwizdywanie, znak, że majster
wrócił i zabrał się do pracy.
- Pani magister! - wyrwał mnie z zamyślenia gromki głos. - Gotowe.
Sprawdziłam. Klucz lekko obrócił się w zamku.
- No i co? Chodzi jak złoto! Porządna robota, tego byle łajza nie otworzy - zapewnił pan
Kazio z przekonaniem. Z ukłonem wręczył mi drugi klucz i resztę pieniędzy pozostałą z
zakupów.
Cena za usługę była umiarkowana, siedemdziesiąt złotych. Odliczyłam stosowną kwotę i
dołożyłam leżące na stole drobne.
- Proszę, to dla pana i dziękuję za pomoc. Bez pana spałabym chyba na korytarzu.
- A nie, ja jestem porządna firma, biorę tyle, ile się należy - zaprotestował żywo emeryt i
starannie wyli-

czył resztę. - Polecam się na przyszłość szanownej pani, jakby rura pękła albo jakiś sprzęt
nawalił, to zaraz przylecę. Nawet telewizor jak trzeba naprawię.
- Do widzenia, na pewno będę o panu pamiętać.
Zrobiłam sobie drinka i usiadłam na fotelu. Opadły mnie smutne refleksje. Na stole
leżało trzydzieści siedem złotych i czterdzieści groszy, pieniądze, których nie chciał
majster, bo jak sam powiedział „się nie należało". Ten staruszek przywrócił mi wiarę w
człowieka. Obcy człowiek, a jaki uczciwy i honorowy. Niestety, własny mąż, facet, z
którym spędziłam siedem lat życia, nie miał żadnych skrupułów. Wcale nie próbował
ratować naszego związku, od razu spisał go na straty. Brutalnie zamknął wspólny
rozdział naszego życia zgodnie z regułą: silniejszy bierze wszystko. On nigdy nie
oddawał reszty. Hołdował zasadzie, że pieniądzom i paniom nigdy się nie odmawia.
Prawda okazała się bolesna i smutna - wyszłam za złodzieja i dziwkarza!
W lodówce nie było nic oprócz wódki. Wściekła i głodna położyłam się do łóżka. Tej
nocy prawie nie spałam, nie płakałam (wszystkie łzy wylałam już wcześniej) -
obmyślałam strategię!
W obecnej sytuacji mogłam zachować się dwojako: zostać ofiarą losu albo wredną
świnią. Rolę ofiary odgrywałam przez ostatnich kilka lat - wystarczy. Bez wahania
wybrałam drugą opcję. Czasami cel uświęca środki. Musiałam pogodzić się z faktami -
pierwszą i drugą rundę przegrałam do zera, ale gra toczyła się dalej, reguły były
nieczyste, a wszystkie chwyty dozwolone. Zwycięzca bierze wszystko!

Obudziłam się o świcie z uczuciem piekielnego głodu. Na szczęście sklep na dole był już
otwarty. Wróciłam na górę z siatką pełną ciepłych rogalików. Do tego filiżanka mleka.
Pycha!
Po śniadaniu bez celu snułam się po mieszkaniu. Myśl pracowała leniwie. Trafiłam do
łazienki i zdecydowałam się na zimny prysznic. Potrzebowałam bodźca, który skutecznie
przywróci mnie do życia. Zapowiadał się pracowity dzień, a potem następne, aż do
ostatecznego triumfu.
Z impetem zabrałam się do sprzątania mieszkania. Problemy problemami, ale nie można
przecież żyć w chlewie. Rozdeptałam już jednego słonika z trąbą podniesioną na
szczęście i nie mogłam sobie pozwolić na więcej. Szczęścia nigdy za wiele.
Meble pokrywała gruba warstwa kurzu, nawet śmieci na podłodze okrywał kożuch pyłu.
Wszystkie kwiatki znajdowały się w opłakanym stanie, smutno zwieszały omdlałe
gałązki. Wykąpałam je w wannie i rozczuliłam się nad ich losem. Biedne niewinne ofiary,
przecież to nie ich wina, że właściciele się rozwodzą. Nigdy więcej was nie porzucę -
obiecałam. Razem pojedziemy do nowego domu! Dobrze, że nie mieliśmy psa, kota albo
złotych rybek - pomyślałam.
Marek nie chciał w domu zwierząt, żadnych dodatkowych obowiązków. Dla niego liczyła
się tylko kariera, a ja pomagałam mu w tym z całych sił. Nawet posiadanie dzieci
odkładaliśmy na bliżej nieokreśloną przyszłość...

Rozbudzona wyobraźnia podsuwała mi coraz straszliwsze wizje. Gdybyśmy mieli
zwierzęta - myślałam - i Marek nie zabrałby ich ze sobą, ponieważ nie przedstawiają
dużej wartości, to one mogłyby już nie żyć. Boże! Chyba popadam w paranoję! Nigdy,
przenigdy nie porzuciłabym bezbronnych zwierzaków, nawet w stanie skrajnego
załamania nerwowego!
Jednostajna, systematyczna praca sprzyja procesom myślowym. Po głębokim
zastanowieniu ostatecznie porzuciłam projekt zamordowania męża i poćwiartowania jego
zwłok. Istnieją inne, bardziej bolesne i mniej karalne sposoby wyrażania uczuć.
Po południu dojrzałam dostatecznie do pierwszej konfrontacji. Zadzwoniłam na
komórkę, ale mój mąż spławił mnie gładko jednym zdaniem.
- Nie mamy o czym rozmawiać! - powiedział i bezczelnie się rozłączył. Dla
zaakcentowania bezcelowości dalszych prób kontaktu posunął się do wyłączenia
telefonu.
Przełknęłam zniewagę, popiłam kompotem i spróbowałam z innej beczki.
Nie znałam adresu aktualnej kochanki Marka, natomiast z pewnością znała go jego
mamusia. Teściowa zawsze świetnie się orientowała w naszych sprawach małżeńskich i
wszędzie dokładała swoje trzy grosze. Mareczek wszystkie niepowodzenia wypłakiwał w
rękaw rodzicielki. Teściowa miała też jedną charakterystyczną cechę, nigdy nie kończyła
rozmowy, póki nie zrzuciła wszystkiego z wątroby.
Zadzwoniłam do teściowej.

- Dzień dobry, mamo! - przywitałam się, jak na kulturalną osobę przystało.
Rozmowa jak zwykle rozpoczęła się „miło". Usłyszałam w słuchawce jej jadowicie
słodki głos i natychmiast pożałowałam wypowiedzianych słów.
- Nie uważasz - syczała - że nazywanie mnie „mamą" po tym, co zrobiłaś, jest mocno nie
na miejscu?
- Jak pani sobie życzy - odparłam chłodno. - Nie chcę pani zabierać cennego czasu,
proszę tylko o pośrednictwo w kontaktach z Markiem. Muszę z nim porozmawiać w
bardzo ważnej sprawie! - wyrecytowałam przygotowany tekst.
- Mój syn nie ma nic do gadania z takimi jak ty! - podniosła głos. - Zawsze mu mówiłam,
że stać go na lepszą żonę - rozpoczęła swój ulubiony monolog.
- Dziękuję za słowa krytyki - przerwałam stanowczo. - Wolałabym jednak porozmawiać z
Markiem osobiście.
- Dla ciebie nie ma go w domu! - warknęła. Zrozumiałam, że po dobroci niewiele
uzyskam.
Nadszedł czas na mocniejsze argumenty.
- W takim razie niech mu mamusia przekaże moje ultimatum. Jeśli nie oddzwoni do mnie
w ciągu godziny, składam na policji doniesienie o okradzeniu mieszkania. I żeby było
jasne - ja nie żartuję! Taka historia bardzo zaszkodzi synkowi w karierze - postraszyłam
ją na koniec i odłożyłam słuchawkę.
Sytuacja się wyjaśniła. Marek mieszkał u mamy, a to oznaczało krótki romans albo
trudności lokalowe kochanków. Ze zdziwieniem stwierdziłam, że jest mi to zupełnie
obojętne.

Groźba okazała się skuteczna. Nie zdążyłam nawet wypalić papierosa, kiedy odezwał się
telefon. Teściowa dobrze wywiązała się z zadania.
- Czego chcesz?! - usłyszałam w słuchawce zirytowany głos prawie byłego męża.
Nie podobał mi się ten ton, ale nie dałam się wyprowadzić z równowagi.
- Zwrotu wszystkich przedmiotów zabranych z domu w czasie mojej nieobecności - od
razu przystąpiłam do konkretów. - I obejdzie się bez wyjaśnień, wnioski wysnułam już
sama.
- Nie wiem, o co ci chodzi! - wypierał się głupio.
- Naprawdę chcesz, żebym uwierzyła we włamanie i zgłosiła sprawę policji? - zapytałam
niewinnie.
- Najbardziej się zdziwią, kiedy im powiem o zmianie zamków. Jakiś dziwny ten
włamywacz, prawda?
- To jak weszłaś do domu?
- Przez komin! Nie mam czasu na głupie pytania
- przywołałam go do porządku.
- Zapominasz, że to także moja własność! - zmienił front.
- Widzę, że pamięć ci wróciła. „Także" to nie znaczy tylko twoje. Jako prawnik
powinieneś o tym doskonale wiedzieć. A o podziale majątku zadecyduje sąd!
- Jesteś śmieszna, jeśli myślisz, że mnie przestraszysz. - W jego głosie zabrakło jednak
zwykłej pewności siebie. Wiedział, że stoi na niepewnej pozycji, i bezczelnie grał na
czas.

- Słuchaj, Marek, nie mam ochoty ani na żarty, ani na jałową dyskusję. Jeśli do jutra, do
osiemnastej, wszystkie rzeczy nie wrócą na swoje miejsce, zaczynam

represje. Po pierwsze: zgłaszam na policji kradzież z włamaniem, po drugie: wysyłam
pismo o podobnej treści do twoich przełożonych i wszystkich instytucji, które przyjdą mi
do głowy - szłam za ciosem.
Przerwałam na chwilę dla zaczerpnięcia oddechu -w słuchawce panowała cisza,
przerywana tylko od czasu do czasu nieprzyjemnym zgrzytem zębów. Spokojnie
kontynuowałam swój wywód:
- Na koniec zadzwonię do tych wszystkich waż-maków, na których opinii tak ci zależy, a
w ramach kobiecej solidarności wypłaczę swoją krzywdę ich żonom. Wystarczy czy mam
mówić dalej?
Cisza po drugiej stronie trwała nadal. Byłam z siebie naprawdę dumna, w życiu nie
wygłosiłam przy mężu tak długiego monologu.
Wytoczyłam też najważniejszy argument.
- Nie muszę chyba dodawać, że przez głupi, nieuzasadniony upór nadszarpniesz sobie
dobrą opinię i zaszkodzisz tak dobrze zapowiadającej się karierze.
To go w końcu odblokowało. Nic, co dobre, nie trwa wiecznie.
- Ty... Ty szantażystko, ty szmato! - krzyczał. - Ty wredna... Resztę powiem ci prosto w
oczy. Nie będę się wyrażał przy... przy... Nie warto z tobą rozmawiać!
Delikatność sformułowań zawdzięczałam zapewne obecności teściowej. Choć raz
miałam korzyść z jej chorobliwego wścibstwa.
- Przy mamusi, chciałeś powiedzieć. Pewnie jak zwykle podsłuchuje, co? Bardzo
niezdrowy nałóg. - Nie przeciągaj struny - zasyczał.
- Dobra, koniec rozmowy. Pamiętaj, czekam do

osiemnastej. Rano prześlę ci do biura dokładną listę „zaginionych przedmiotów" i żeby
ani jednego nie brakowało! I odbieraj telefony, kiedy do ciebie dzwonię. Dla własnego
dobra.
Odetchnęłam z ulgą, odkładając słuchawkę. Wbrew pozorom, ta rozmowa kosztowała
mnie wiele nerwów. Musiałam natychmiast zaczerpnąć świeżego powietrza, ostudzić
umysł i nabrać sił do dalszej walki.
Nawet najgorsze z pozoru doświadczenia mają swoje dobre strony. Perspektywa
pozbycia się raz na zawsze męża i wstrętnej teściowej osłodziła mi resztę wieczoru.
Jabłko pada niedaleko od jabłoni - teraz wiedziałam to na pewno.
Po ślubie z braku własnego lokum zamieszkaliśmy u teściów. Okres ten wspominam z
niechęcią. W krótkim czasie przeszłam prawdziwą szkołę życia. Wychowana w
atmosferze miłości i szacunku, szukałam tego samego w rodzinie męża. Teściowa już
pierwszego dnia rozwiała moje złudzenia. Teść, cichy i spokojny, przez trzydzieści lat
małżeństwa wypracował sobie metodę całkowitej izolacji. To prawdopodobnie uchroniło
go od szaleństwa. Mnie się ta sztuka udawała znacznie gorzej.
Pomału popadałam w manię prześladowczą. Otwierając lodówkę, zastanawiałam się, czy
nie znajdę tam teściowej. Wszędzie indziej była! Podsłuchiwała pod drzwiami, otwierała
nasze prywatne listy, grzebała w torebkach, brudach i śmieciach. Na dokładkę wtrącała
się do wszystkiego.

Dzień, w którym wprowadziliśmy się do własnego mieszkania, siedemnasty lipca,
ustanowiłam prywatnym świętem. Obchodziłam je co roku w tajemnicy przed Markiem,
przewrażliwionym na punkcie mamusi.
Dzisiaj obecność teściowej uchroniła mnie przed gradem obelg, jutro pełny zestaw
otrzymam osobiście. Tego akurat byłam pewna na sto procent. Nie zamierzałam
nadstawiać drugiego policzka. Muszę się jakoś zabezpieczyć - pomyślałam. Bardzo nie
lubię być obrażana, szczególnie przez „byłego męża". Dla bezpieczeństwa i higieny
psychicznej należało się postarać o towarzystwo. Przy świadku nie odważy się pójść na
całość. Tak, bezwzględnie potrzebowałam wsparcia.
Po skromnej kolacji zadzwoniłam do Patrycji.
- Cześć, Pati! Jak się udała wycieczka? - zapytałam niewinnie, jakbyśmy rozstały się
wczoraj.
- Marta! Boże! Jak się cieszę, że dzwonisz! Wiesz, jestem na ciebie naprawdę wściekła! -
udała obrażoną. - Jak mogłaś tak długo nie dawać znaku życia?
- Zdecyduj się na coś, te uczucia są sprzeczne. Poza tym nie znałam kierunkowego na
Hawaje, no i nie zostawiłaś adresu.
-Nie zagaduj! Martwiłam się okropnie. Znikasz tak nagle, bez uprzedzenia. Dzwoniłam
do Marka, ale nie chciał nawet ze mną rozmawiać. Nadęty palant! Mów natychmiast,
gdzie byłaś? Co się dzieje, bo nie wmówisz mi, że wszystko jest w porządku?
- Jak już się pewnie domyśliłaś, rozstaliśmy się z Markiem. Nic więcej, po prostu jeszcze
jeden rozwód w rodzinie.

- Dlaczego nic nie mówiłaś? Myślałam, że się przyjaźnimy? - Patrycja nie kryła
rozgoryczenia.
- Zawsze byłaś i będziesz moją najlepszą przyjaciółką - zapewniłam gorąco. - Zrozum,
niektóre rany najlepiej goją się w samotności. Potrzebowałam czasu, żeby wszystko
przemyśleć, zaakceptować rzeczywistość.
- Klepiesz tę formułkę jak wyuczony pacierz, zostaw to dla frajerów. Powiedz, co się
dzieje naprawdę? Jak się czujesz? - W jej głosie wyczuwałam autentyczną troskę.
Sama nie wiedziałam, co mam jej odpowiedzieć.
- Z medycznego punktu widzenia kuracja przebiega pomyślnie. Ropa już nie cieknie, a
rany się zasklepiły. A tak naprawdę to czuję się podle - wyznałam szczerze.
- Nie cierpię tych twoich obrazowych porównań, na samą myśl robi mi się niedobrze, ale
skoro ci to sprawia przyjemność, wysłucham wszystkiego bez protestów. Cała zamieniam
się w słuch.
- Pati, to nie jest rozmowa na telefon.
- Dobra, zaraz u ciebie będę!
- Spokojnie, nie pali się - ostudziłam jej zapał. -Jest za późno. Za to możesz mi pomóc
jutro. Spotykam się z Markiem, rozumiesz, i nie chcę z nim być sam na sam. Potrzebuję
świadka i wsparcia duchowego. Przyjdziesz?
- No pewnie, przecież mówiłam, że na mnie zawsze możesz liczyć! Z przyjemnością
wydrapię mu oczy. Gdzie i kiedy? - przeszła do konkretów.
- Spotykamy się u mnie. Wystarczy, jak będziesz o trzeciej - wyliczyłam. - Dałam mu
czas do szóstej.

- Będę na pewno. Trzymaj się ciepło! Pa! I żadnych więcej ponurych myśli!
Ba, żeby to było takie proste - pomyślałam, daremnie usiłując zasnąć.
O świcie wyrwał mnie ze snu jazgot dzwonka i okropny łomot do drzwi. Nakryłam
głowę poduszką, próbując zatrzymać senne marzenia. Hałas na zewnątrz nie ustawał - tak
mogła pukać tylko Patrycja.
Na pół śpiąc i potykając się o własne nogi, poczłapałam do wejścia. Przeczucie mnie nie
myliło. Pod drzwiami stała Patrycja, cała w skowronkach, tryskająca szczęściem,
młodością i urodą. Gdyby nie była moją najlepszą przyjaciółką, znienawidziłabym ją w
jednej chwili.
- Ty jeszcze w łóżku?! Okropnie wyglądasz! - zawołała od progu, z impetem rzucając mi
się na szyję i wydając całą serię powitalnych pisków.
- Zwariowałaś! Jest ósma rano! - wysyczałam, stanowczo uwalniając się z jej
przyjacielskiego uścisku. - Też się cieszę z naszego spotkania, ale mam ostatnio
problemy z wyrażaniem uczuć. O ile pamiętam, umówiłyśmy się na trzecią - dodałam z
wyrzutem.
- Zgadłam, że potrzebujesz przyjaciółki od zaraz. No i jestem. Najpierw znikasz nie
wiadomo gdzie, a potem dzwonisz i nic nie mówisz! Nie mogłam już dłużej wytrzymać
tej niepewności. Złapałam co nieco z barku, wsiadłam w taksówkę i jestem.
Tego akurat nie mogłam przeoczyć.

Zignorowała moje fochy i zajęła się ustawianiem na stole baterii butelek. Na sam ich
widok mogła już rozboleć głowa. Czyżby Patrycja proponowała mi typowo męskie
rozwiązanie problemu? Zalać robaka, a pó wytrzeźwieniu znowu zalać robaka? Nawet
przy dużym zaangażowaniu zapasy powinny wystarczyć na kilka dni.
- W ogóle o siebie nie dbasz - ciągnęła bezlitośnie. - Potargana, w szlafroku, bez
makijażu. Musimy to koniecznie zmienić. Kobieta zawsze powinna być piękna, a kobieta
po przejściach w szczególności -podkreśliła.
Mnie tam było wszystko jedno.
- Po wyjściu z łóżka piękne są tylko amerykańskie gwiazdy filmowe - broniłam się bez
większego przekonania.
Przyjaciółka zdobyła się na gest pocieszenia.
- Nic się nie martw, od dzisiaj wszystko się zmieni! Nie zostawię cię samej ani na
sekundę - zadeklarowała. - Zaczniemy od początku. Najpierw się porządnie wypłaczesz,
a potem pomyślimy, co dalej.
Tego się obawiałam najbardziej - życia w reżyserii Patrycji.
Różniłyśmy się charakterami zasadniczo. Przylgnęłyśmy do siebie już na pierwszym
roku studiów raczej na zasadzie kontrastu i przyjaźń ta jakimś cudem przetrwała do dziś.
Żywiołowa, nieobliczalna, szokująca, a jednocześnie ciepła, życzliwa i lojalna - tak w
skrócie można opisać charakter Patrycji. Dodawała mi pewności siebie i popychała do
działania, ja zaś ze swojej strony

hamowałam jej szalone zapędy i karkołomne pomysły. W sumie zyskiwałyśmy na tym
obie. Cisza i huragan.
- Robiłaś porządki w barku? - zmieniłam temat na bezpieczniejszy. - Zamierzasz mnie
wpędzić w alkoholizm czy ma to być jednorazowa kuracja szokowa?
- Zapraszam cię na degustację, a nie na libację -sprostowała. - Butelki nie mieszczą mi
się już w szafce, a ciągle dostaję w prezencie nowe. Czyja wyglądam na alkoholiczkę?
Wybrałam same egzotyczne trunki o dziwnych nazwach. Wieczorkiem, dla poprawienia
nastroju, dokształcimy się w branży monopolowej, a potem pogadamy sobie od serca do
samego rana.
Westchnęłam cichutko z rezygnacją. Skoro Patrycja postanowiła zostać u mnie na czas
nieokreślony, muszę zadbać o uzupełnienie zapasów w lodówce. W końcu jestem
gospodynią.
- Zrób sobie na razie kawę - zadysponowałam. -Wyskoczę na chwilę do sklepu. Nie mam
w domu nawet sucharków, a samą wódką urżniemy się jak świnie. Nie jestem
przyzwyczajona do takich śniadań.
- W tym stanie nie możesz pokazać się ludziom -zaprotestowała żywo. - Skoro jestem na
chodzie, to odwalę te zakupy. Weź prysznic i zrób się na bóstwo -dyrygowała. - Trzeba
przyjąć tego gada w pełnym rynsztunku. Niech widzi, co stracił.
- Wiesz co? Ostatnią rzeczą, na jakiej mi zależy, jest strojenie się dla Marka! On dla mnie
przestał istnieć - oznajmiłam twardo.
- To się wystrój przeciw niemu - nie dawała za wygraną Patrycja. - Zobaczysz, od razu
poczujesz się pewniej.

- Idź już lepiej do tego sklepu i przestań mnie denerwować - zakończyłam dyskusję. -
Przy okazji wyślij z poczty faks do Marka. Zaraz ci napiszę numer.
Patrycja zerknęła na kartkę, marszcząc przy tym śmiesznie nos. Robiła tak zawsze, gdy
coś ją intrygowało.
- Co to jest? - zapytała.
- Lista rzeczy, które pożyczył sobie w czasie mojej nieobecności. Ma je dzisiaj oddać. To
jest jedyny powód naszego spotkania - wyjaśniłam. - Resztą zajmie się sąd.
Patrycja z oburzeniem rozejrzała się wokół.
- Właśnie zauważyłam, że czegoś tu brakuje. Nawet dużo brakuje - stwierdziła z
niesmakiem. - Już ja go oduczę tych złodziejskich praktyk, aż mu w pięty pójdzie!
Zacięty wyraz twarzy sugerował, że traktuje zapowiedź poważnie.
- Nic z tych rzeczy! - zastrzegłam. - Mówię poważnie! Żadnych awantur, siedzisz i nie
odzywasz się ani słówkiem. Chcę się pozbyć tej gangreny możliwie bezboleśnie, bez strat
własnych.
- Podziwiam twój humanitaryzm - prychnęła z niezadowoleniem. - Niemy świadek! Też
coś!
- Okres ochronny trwa tylko dzisiaj - dodałam na pocieszenie. - Od jutra możesz sobie
polować do woli.
- Oho! Coś wisi w powietrzu! Uknułaś już jakąś intrygę? - zawołała domyślnie. -
Powiedz!
Położyłam znacząco palec na ustach.
- Jeszcze nie teraz, wszystkiego dowiesz się we właściwym czasie.

Po wyjściu przyjaciółki w mieszkaniu natychmiast zrobiło się ciszej i jakby smutniej.
Czasem dobrze jest posłuchać ciszy, swobodnie kontrolować bieg myśli, a czasem trudno
się obejść bez drugiego człowieka. Od tego właśnie mamy przyjaciół.
Z przyjemnością zanurzyłam się w gorącej kąpieli. Po kwadransie miły relaks przerwało
znajome brzęczenie.
- Zaczekaj chwilę, zaraz otworzę! - krzyknęłam w przestrzeń korytarza.
W jednej chwili zarzuciłam na głowę ręcznik, wskoczyłam w płaszcz kąpielowy i boso
podreptałam do drzwi.
Zamiast Patrycji ujrzałam dwie uśmiechnięte nieznajome kobiety.
- Czy wiesz, że Bóg cię kocha? - odezwała się starsza.
- Bóg kocha wszystkie swoje owieczki - przejęła pałeczkę młodsza - nawet te, które
zeszły z drogi Pana. Ty też możesz dostąpić zbawienia, wrócić...
-To cudowna nowina i taka... niespodziewana - przerwałam w pół słowa. - Pozwolą mi
panie nacieszyć się nią w samotności. Do widzenia.
Z ulgą zamknęłam drzwi. Nie opłacało się już wracać do wanny.
Czas wlókł się powoli. Podświadomie posłuchałam rady przyjaciółki i zajęłam się
szlifowaniem urody. Patrycja ma rację, nie dam po sobie poznać, jak bardzo mnie zranił
ten drań.
Efekt końcowy uznałam za zadowalający, a nawet wyśmienity. Spojrzałam na zegarek.
Ile czasu można robić zakupy w sklepie osiedlowym? - zirytowałam się.
Sygnał domofonu przerwał fantastyczne domysły.

- No i o to właśnie chodziło. - Pati zaaprobowała zmiany w moim wyglądzie. - Teraz
prezentujesz się jak kobieta, a nie jak żeński odpowiednik stracha na wróble.
- Miło, że doceniasz moje wysiłki. A teraz przestań gadać i dawaj to żarcie, zrobię nam
jakieś kanapki.
- Nie fatyguj się, jadłam na mieście - przyznała się Patrycja. - Porozmawiajmy lepiej o
twoich problemach, w końcu po to przyszłam. Najlepiej zacznij od początku. Muszę
poznać wszystkie fakty, aby rozpocząć skuteczne pocieszanie. Naprowadzę cię na właści-
wy trop: kiedy, z kim i jak się dowiedziałaś?
- Jestem głodna i nie mam ochoty rozmawiać o żadnych problemach - próbowałam się
bronić. -Kiedyś ci wszystko opowiem, ale nie dziś.
Poczułam pod powiekami podejrzaną wilgoć. Nie mogłam się rozkleić w decydującym
momencie.
- Na dzisiaj koniec sesji - zadecydowałam. Niczym dzwonek na przerwę zabrzęczał
sygnał
domofonu. Przyszedł! W popłochu próbowałam przypomnieć sobie tak dobrze
przygotowaną przemowę.
- Przyszedł - powiedziała głośno Patrycja i przybrała uśmiech z gatunku drapieżnych.
Znałam ten grymas aż za dobrze.
- Obiecałaś! Nie waż się wtrącać! - zagroziłam.
- Uhm! - odpowiedziała wieloznacznym pomrukiem.
Z wahaniem uniosłam słuchawkę.
- Dzień dobry! - zagrzmiał basem obcy głos. - Pani Marta Rędzisz?

- Tak, a o co chodzi? - spytałam.
- Firma transportowa Trans-Kos. - Mamy dla pani przesyłkę.
Dopiero widok mężczyzn dźwigających znajome przedmioty wyjaśnił sytuację.
- Panowie, wnoście to wszystko do pokoju - zadysponowałam. - Telewizor postawcie na
komodzie pod ścianą, pozostałe rzeczy złóżcie tutaj, w jedno miejsce. Potem się tym
zajmę. I ostrożnie ze szkłem!
Po chwili na środku pokoju urosła spora górka.
- To już wszystko - oznajmił kierownik ekipy. - Poproszę jeszcze panią tylko o
sprawdzenie przedmiotów zgodnie ze specyfikacją... i podpis, o tu, na dole. Dziękuję
bardzo, kopia dla pani, do widzenia.
- Zobacz, na ile mój mąż wycenił nasze małżeństwo. - Wskazałam na odzyskany
dobytek. - Nie zabrał niczego, co ma wartość emocjonalną, nawet zdjęć. Na szczęście nie
dobrał się do konta bankowego, bez mojej zgody nic nie wskóra.
- To tchórz, cholerny tchórz - piekliła się Patrycja
- nawet nie potrafił ci spojrzeć prosto w oczy!
- Tchórz swoją drogą, ale przede wszystkim cwaniak - sprostowałam. - Chciał mieć spis
naszego majątku z moim podpisem, żebym czegoś czasem nie wyniosła z domu. Każdy
sądzi według siebie.
-Jak to... - spojrzała na mnie z niedowierzaniem
- wiedziałaś o tym i podpisałaś?!
- To nie ma żadnego znaczenia. Ten kij ma dwa końce. W razie czego nie wyprze się
łatwo tej pożyczki.

Teraz, kiedy widmo konfrontacji minęło, opadło całe napięcie i odzyskałam humor.
- Hulaj dusza, piekła nie ma! - krzyknęłam prawie radośnie. - Możemy szaleć do
upadłego. Wypijemy za moje pierwsze zwycięstwo!
Z braku szampana wzniosłyśmy toast likierem miętowym. Nie polecam! Dalszą
degustację rozpoczęłyśmy drogą wstępnych eliminacji. Do ustawionych na podłodze
jedenastu kieliszków nalałyśmy po próbce płynu z każdej butelki. Na pierwszy ogień
poszedł niebieski likier o mocnym zapachu konwalii.
- Ohyda - wzdrygnęła się Pati. - Smakuje jak denaturat. Dyskwalifikacja!
- Skąd wiesz, jak smakuje denaturat? - zainteresowałam się. - Piłaś?
- Skąd! Ale nic paskudniejszego nie przyszło mi do głowy.
Sięgnęłam po kieliszek wypełniony bursztynowym trunkiem.
- Też świństwo, jakieś zioła na korzeniach. Może to jest do nacierania? - zwątpiłam w
spożywczą przydatność mieszanki.
- To brązowe sama przywiozłam z Japonii. Na pewno do picia. Miało taką czarodziejską
nazwę... Abradero czy coś.
Spojrzałam na etykietę.
- Znasz japoński? - zdziwiłam się bezgranicznie.
- Po kilku kieliszkach robię się szalenie elokwent-na. Chociaż niektórzy twierdzą, że
mam słabą głowę, ale to nieprawda. Po prostu przekraczam niedostępne dla nich granice.
Rozumiesz - zazdroszczą mi. Może

zmieszać te niedobre razem i stworzyć nową jakość?
- poddała pomysł Patrycja.
- Wykluczone! Mieszane bardziej szkodzi.
I tak już porządnie szumiało mi w głowie, a nie chciałam reszty wieczoru spędzić w
łazience.
Nagle poczułam, że muszę komuś o tym powiedzieć. O zawiedzionych nadziejach,
zdradzie męża, o wszystkim, co tak długo dusiłam w sobie.
Patrycja potrafiła słuchać. Cierpliwie przetrwała też seans szlochów i kiedy uznała, że
najgorsze mam już za sobą, przystąpiła do kuracji wstrząsowej.
- Przestań się mazać! Pomyślałby kto, że jest po kim. Miłość jest niestety ślepa. Ja go
nigdy nie lubiłam, tego twojego Mareczka - przyznała szczerze. -Nadęty bubek z
przerośniętym ego. Miał takie wężowe oczy, a ty leciałaś na niego jak zahipnotyzowana.
1 nie patrz na mnie takim wzrokiem, jakbym zrobiła ci krzywdę. Takie są fakty!
Powinnaś się cieszyć, że zmarnował ci tylko siedem lat życia. - Policzyła coś szybko na
palcach. - Na dobrą sprawę zostało ci jeszcze jakieś pięćdziesiąt.
Pół wieku samotności to dobry tytuł dla książki -pomyślałam z goryczą. Bałam się
przyszłości. Rozwód - tak, na to byłam przygotowana, ale co potem? Niepewne jutro
niepokoiło mnie najbardziej.
-1 nie mogę uwierzyć, że puściłaś tę zdzirę wolno
- do mojej świadomości ponownie dotarł głos Patrycji. - Ja bym takiej dziwce najpierw
obiła pysk, a potem nago wywaliła na ulicę i tego amanta też. Żadnych sentymentów.
Czy ty go jeszcze kochasz? -zapytała nagle z właściwą sobie delikatnością.

- Oszalałaś! - zawołałam z oburzeniem. - Czy ja wyglądam na masochistkę?! Nie można
kochać za nic. I jeżeli już musisz wiedzieć, to pielęgnuję w sobie masę innych, skrajnie
odmiennych uczuć, a on dba o to, żeby nie wygasły.
Spojrzałam wymownie po ograbionym pokoju. Być jednocześnie porzuconą i
okantowaną materialnie, to już zdecydowanie za wiele, nawet jak na mnie.
W obliczu rozwodu żony prawników znajdują się w szczególnie trudnej sytuacji.
Wszyscy adwokaci to potencjalni koledzy ich mężów, co oznacza, że ich szanse na
sukces gwałtownie maleją.
Znalazłam się w podobnej sytuacji. Na szczęście, oprócz zawodowej solidarności istnieją
także układy, a nawet prywatni wrogowie. Po dłuższym zastanowieniu wybrałam na
swojego reprezentanta mecenasa Mirskiego.
Kilka godzin później siedziałam w jego biurze i kontemplowałam wnętrze. Gabinet
urządzono ze smakiem, a Mirski doskonale pasował do otoczenia, rasowy i władczy
niczym ordynat Michorowski. Można by rzec: właściwy człowiek na właściwym
miejscu. Miałam nadzieję, że równie swobodnie czuje się w sądzie.
Po wymianie grzeczności przeszliśmy do właściwego tematu.
- Nie ukrywam - rzekł Mirski - że pani telefon mnie zaskoczył. Od dłuższego czasu, że
tak powiem, nie należę do bliskich przyjaciół rodziny.

Pośpieszyłam z wyjaśnieniem:
- Czasem przychodzą takie chwile, kiedy wrogowie naszych mężów są naszymi
przyjaciółmi.
- Wróg to może zbyt dosadne określenie - sprostował Mirski. - Powiedziałbym raczej
„nieprzyjaciel".
- Świetnie, skoro wyjaśniliśmy wątpliwości, proponuję przejście do konkretów -
nieświadomie do mojej wypowiedzi wkradły się prawnicze nutki. - Chcę, żeby
reprezentował pan moje interesy w sprawie rozwodowej. Liczę na pana lojalność, a
ponieważ sprawa ta da panu również prywatną satysfakcję, także na umiarkowane
honorarium - zaszarżowałam.
- Naprawdę wierzy pani, że adwokaci mają jakieś uczucia?
- Oczywiście, przez siedem lat byłam żoną prawnika.
- Może ma pani rację - uśmiechnął się lekko. - Nikt nie wie, jakie demony drzemią w
ludzkich duszach - zakończył filozoficznie.
Po kilku dniach spotkaliśmy się ponownie. Na wstępie Mirski zdał mi relację z
poczynionych kroków. Nie próżnował. Prawdę mówiąc, niewiele zrozumiałam z
prawniczego żargonu, a jeszcze mniej mnie to interesowało. Najważniejsze, że sprawa
toczyła się we właściwym kierunku. Marek również nie czekał z założonymi rękami. Co
krok natykałam się na jego podstępne intrygi. Atmosferę uzdrowić mógł tylko szybki
rozwód. Z ulgą podpisałam kilka ostatnich papierków i wreszcie przeszliśmy do
ciekawszych tematów.
- Na szesnastego lipca umówiłem się z pełnomoc-

nikiem pani męża na wstępną rozmowę w sprawie podziału majątku. Reprezentuje go
mecenas Kozłowski, swoją drogą, niezła szuja.
- Spodziewałam się kogoś w tym stylu - wtrąciłam. - To nie będzie miła rozmowa.
- Na pewno, dlatego musimy dobrze się przygotować. Każdy szczegół może być ważny.
Czy przyniosła pani dokładny spis majątku, o co prosiłem na naszym poprzednim
spotkaniu?
Wyjęłam listę z torebki i położyłam na biurku.
- Owszem - potwierdziłam - ale nie sądzę, aby się na coś przydała. Nie zamierzam z nim
negocjować. Dostanie tylko opla, którym jeździ, i pięć tysięcy złotych na otarcie łez. I nic
ponadto!
- Reaguje pani chyba nazbyt emocjonalnie. Warunki muszą być twarde, ale nie zabójcze.
Takie są reguły walki.
- To już ich problem, nie nasz - obstawałam przy swoim.
Mirski z uwagą studiował otrzymaną listę.
- No cóż - odezwał się po chwili. - Może to być nasza pozycja wyjściowa. Prawdę
mówiąc, chyba jednak nie najlepsza. Muszę być z panią szczery, strona przeciwna nigdy
tego nie zaakceptuje, wręcz przeciwnie, raczej się wściekną.
- Zgodzi się, znam wszystkie jego słabe strony - zapewniłam z mocą.
Mecenas nie wyglądał na przekonanego, z zakłopotaniem poprawiał okulary. Na chwilę
wrócił do lektury.
- Proponuję - podjął - przygotować na wszelki wy-

padek plan rezerwowy. Plan ewentualnych ustępstw
- zasugerował.
- Pan mnie chyba nie zrozumiał, mecenasie! - przerwałam może zbyt ostro. - Moja
decyzja jest ostateczna i nieodwołalna.
- Świetnie! - wykrzyknął Mirski z irytacją. - Skoro pani wszystko sama wie najlepiej, to
do czego ja jestem potrzebny?
- Cenię pana kompetencję i doświadczenie - łagodziłam. - Jest pan obecnie moją jedyną
podporą, dlatego proszę pana o maksimum zaufania. Mam w ręku poważne atuty i gram
tylko o najwyższą stawkę. Proponuję zatem zakończyć ten niemiły temat i przejść do
innych spraw.
Spotkanie obu stron przebiegało w atmosferze wymuszonej grzeczności. Adwokaci nie
spuszczali nas z oka, dzięki czemu nie pozabijaliśmy się w drzwiach.
- Mecenas Kozłowski - przedstawił się wysoki, szpakowaty mężczyzna. - Jestem
pełnomocnikiem pani męża. To tyle, jeśli chodzi o prezentację - dodał.
- Pozostałe osoby świetnie się znają. Jeżeli można, zaczynajmy, bo jak mówią, czas to
pieniądz. - Zaśmiał się nieprzyjemnie.
Usiedliśmy po przeciwnych stronach stołu, szerokością znacznie przekraczającego zasięg
rąk. Widocznie ktoś pomyślał o wszystkim.
- Proszę w takim razie zaczynać. - Mirski oddał pierwszeństwo koledze.
Kozłowski wstał i wręczył każdemu z nas plik kartek.

-Proszę, oto lista dwustu siedemnastu pozycji, które składają się na wspólny majątek
państwa Rędziszów. Na stronie dwudziestej znajduje się proponowany przez nas podział
ruchomości. Pan Rędzisz umieścił na liście przedmioty osobiste oraz te, z którymi łączy
go więź emocjonalna. Na stronie trzydziestej czwartej umieszczono spis przedmiotów
przypadających pani Rędzisz - recytował monotonnie.
Spojrzałam na listę. Zadziwił mnie poziom emocjonalnego przywiązania mojego męża
do przedmiotów. Moja część listy była nad wyraz krótka i nikt jakoś nie wziął pod uwagę
moich życzeń. Listę otwierał zlewozmywak, a kończyła reprodukcja obrazu Vincenta van
Gogha (zapłaciłam za nią dwanaście złotych plus ramy). W tym momencie pozbyłam się
ostatnich skrupułów. Będę twarda jak skała, na której Marek i ten jego szemrany adwokat
połamią sobie zęby.
Mecenas Kozłowski nadawał niezmordowanie:
- Pozostały nam jeszcze do omówienia trzy pozycje o największym znaczeniu,
mianowicie: dwa samochody, pieniądze na kontach w banku, w łącznej kwocie
dziewiętnastu tysięcy dwustu złotych oraz mieszkanie przy ulicy Kwarcowej 23/28. Co
do samochodów -kontynuował - wydaje się słuszne, aby każdy otrzymał pojazd, który
użytkuje. Pani - tu spojrzał na mnie -toyotę, a mąż opla.
- W tym punkcie jesteśmy zgodni - odezwał się po raz pierwszy mój obrońca. - Tylko w
tym - dodał. - Proszę dalej, słuchamy.
Zajęta własnymi myślami, powoli traciłam wątek. Nieświadomie wyjęłam z torebki
pilniczek do paznok

ci i przystąpiłam do manikiuru. Ta czynność zawsze działała na mnie kojąco.
- Czyja pani nie przeszkadzam?! - odezwał się niegrzecznie Kozłowski. - Robi pani
wrażenie osoby mocno znudzonej.
- Ależ nie! - zaprzeczyłam, chowając pilniczek pod stół. - Słucham pana z uwagą.
- Co do pieniędzy, nie ulega wątpliwości, że znaczna część wpłat pochodziła z pensji
mojego klienta, dlatego proponujemy pani Rędzisz trzydzieści procent ogólnej sumy.
Szczegółowe wyliczenia znajdą państwo w załączniku 6B.
Zaczynałam odczuwać coraz większy niesmak. Wszystko to było żałosne. Dwoje ludzi,
których kiedyś podobno łączyło uczucie, teraz rozmawia przez adwokatów. Mój klient,
moja klientka - padało raz po raz. My milczeliśmy, unikając swojego wzroku. Jesteśmy
dla siebie bardziej niż obcy. Dwa psy walczące o kość.
Czas mijał. Papugi nadawały na zmianę - moja znacznie rzadziej. Trudno się dziwić
Mirskiemu, zawęziłam mu mocno pole działania i z konieczności musiał się zadowolić
rolą słuchacza.
- Osobny problem stanowi mieszkanie - dobiegł mnie jednostajny głos Kozłowskiego. -
Mamy do wyboru dwa rozwiązania: sprzedaż i podział uzyskanej sumy po połowie lub,
gdyby pani Rędzisz chciała pozostać w lokalu, mogłaby wpłacić połowę wartości na
rzecz męża.
Biorąc pod uwagę fakt, że mieszkanie kupiła nam moja matka, propozycja ta była dość
odważna, a hojność Marka wręcz porażająca.

- Na razie to wszystko - zakończył Kozłowski. - Mecenasie Mirski, proszę o
przedstawienie stanowiska drugiej strony.
Odetchnęłam. Teraz pójdzie znacznie szybciej i nie będzie tak nudno.
- Moja klientka wyszczególniła tylko dwie pozycje wspólnego majątku. W sprawie
samochodów nasze stanowiska są zgodne. Żeby nadmiernie nie przeciągać naszego
spotkania, postanowiłem posłużyć się formą pisemną. Proszę - podał kartki obu panom i
zatrzymał wzrok na Marku, czekając na jego reakcję.
Nie przeliczył się, przeciwnikowi puściły nerwy.
- To kpiny! - krzyczał rozsierdzony Marek. - Jest pan nie tylko miernym prawnikiem, ale
i zwykłym idiotą, jeśli uważa pan, że zgodzę się na podobne propozycje.
- Tylko proszę bez epitetów! - podniósł głos Mirski.
Zanosiło się na małą awanturę. Siedziałam skromnie na krześle i nie zabierałam głosu,
nie chcąc dolewać oliwy do ognia.
Do akcji wkroczył drugi z obrońców.
- Skoro obie strony przedstawiły swoje propozycje, proponuję ponowne spotkanie za
tydzień, dwudziestego trzeciego. Muszę naradzić się z moim klientem. W chwili obecnej
kategorycznie odrzucamy pański projekt!
- Jak pan uważa - mruknął Mirski. - Muszę jednak dodać, że nasze stanowisko jest
niewzruszone.
I tym optymistycznym akcentem zakończyło się spotkanie. Dobrze, że wzrok nie zabija,
inaczej nikt nie opuściłby gabinetu żywy.

Na koniec - jeszcze jeden smutny wniosek: podział małżeństwa jest znacznie łatwiejszy
od podziału majątku.
Od pół godziny czekałam na Marka w zoo. Mieliśmy dziś odbyć decydującą rozmowę,
bez adwokatów i świadków.
Z uwagą obserwowałam żyrafy. Zawsze zachwycał mnie delikatny, subtelny deseń na ich
aksamitnej skórze. Dwie majestatycznie przechadzały się po wybiegu, trzecia,
największa, wychylała się daleko poza ogrodzenie, próbując długim niebieskim językiem
chwycić rosnącą na trawniku akację. Stan drzewa wskazywał, że poprzednie próby
musiały być udane.
Wreszcie u wylotu alei ukazał się Marek. Dyskretnie spojrzałam na zegarek - trzydzieści
siedem minut spóźnienia. Marna sztuczka. Swoim zachowaniem próbował pokazać, jak
mało zależy mu na tym spotkaniu.
- Nalegałaś na spotkanie, więc jestem - odezwał się zamiast powitania, głosem
przesyconym pretensją i zniecierpliwieniem. - Tylko nie wiem, o czym mielibyśmy
rozmawiać?!
- Są sprawy, o których lepiej pomówić w cztery oczy - oznajmiłam spokojnie.
- I jeszcze to zoo - prychnął z irytacją. - Nie mogłaś wybrać gorszego miejsca. Wiesz, że
mdli mnie od tego zapachu!
Wiedziałam o tym doskonale. Miejsce i czas rozmowy dobrałam bardzo starannie.
Zaczęłam powolutku rozgrywać ostatnią partię. Na początek mały blef dla zmylenia
przeciwnika.

- Nie wierzę adwokatom - zaczęłam. - Wprawdzie mecenas Mirski to dobry prawnik, ale
zauważyłam, że bardziej zależy mu na osobistej wendecie niż na załatwieniu sprawy.
Oboje jesteśmy dorośli i potrafimy się jakoś dogadać bez wywlekania brudów na światło
dzienne.
Ryba chwyciła haczyk.
- Wreszcie to do ciebie dotarło! - zaczął wyniośle.
- Ta jego oferta była skandaliczna!
Przytaknęłam głową ze zrozumieniem.
- Cały czas wypytuje mnie o twoje sprawy zawodowe, szuka jakiegoś haka. Musiałeś mu
bardzo zaleźć za skórę!
- Z przyjemnością kupiłby wieniec na mój pogrzeb
- zarechotał Marek z widocznym zadowoleniem.
Obejrzałam sobie ofiarę z bliska i uznałam, że obiekt doskonale ustawił się do celu. Jeden
strzał na komorę i leży. W razie czego miałam do dyspozycji pełny magazynek
argumentów.
Przystąpiłam do właściwego ataku:
- Więzienie też nie jest przyjemne - powiedziałam
- a tam właśnie trafisz, kiedy wyjdą na jaw twoje brudne sprawki. Tajemnica testamentu
pani Wolskiej, sprawa Dobeksu, Polawaru czy kombinacje ubezpieczeniowe pana
Domańskiego - wyliczałam. - Na paczki ode mnie nie masz co liczyć!
Marek bladł coraz bardziej i nawet nie próbował przerwać mojej wyliczanki. Cios okazał
się celny, upewniłam się o wadze posiadanych dowodów. Miałam go w ręku.

Prawda powoli zaczęła docierać do jego świadomości.
-Ty... ty... - dyszał. Ze zdenerwowania zabrakło mu obraźliwych słów.
Pogroziłam mu lekko palcem. Lepiej, żeby nie przekraczał granic dobrego smaku. Dla
własnego dobra.
Chyba to zrozumiał, bo zamilkł w pół słowa.
- Tak, tak, dobrze się domyślasz, dobrałam się do twoich tajnych plików na moim
laptopie. Pouczająca lektura, a jaka niebezpieczna! Przechytrzyłeś, Marecz-ku, i teraz,
chcesz czy nie, mam cię w ręku. Tylko ode mnie zależy, co zrobię z dowodami
przestępstwa. Zniszczę albo...
-Jesteś zwyczajną szantażystką, nie powinienem z tobą w ogóle rozmawiać.
- Ale rozmawiasz! Szantaż to brzydkie słowo, nazwijmy to lepiej interesem, bo przecież
oboje mamy w tym interes. Ty zgodzisz się na moje warunki, a ja natychmiast stracę
pamięć i wykasuję te pliki.
Dość długo toczył wewnętrzną walkę, analizował wszystkie za i przeciw. Bilans musiał
być dla niego niekorzystny, bo zwyciężył zdrowy rozsądek.
- Nie mogę tak nagle zgodzić się na wszystko - zaczął ostrożnie. - To będzie wyglądać
podejrzanie!
- Dobra. Weź sobie jeszcze działkę. -1 tak nie lubiłam tej okolicy. - I tego van Gogha -
zezwoliłam łaskawie.
- Zgoda! Wygrałaś, ale jaką mam gwarancję, że będziesz milczeć? - doszła do głosu
podstępna natura.
- Nie bądź śmieszny - rozwiałam te obawy. - Nie

zależy mi na szkalowaniu własnego nazwiska, a tym bardziej na przepadku mienia.
- Nie rozumiem, co się z tobą stało - dziwił się Marek. - Dawniej byłaś całkiem inna.
Bardzo sprytnie się kamuflowałaś!
- Nie zamierzam ci się tłumaczyć. I tak byś nie zrozumiał. I nie rozpaczaj - dodałam na
zakończenie -zrobiłeś naprawdę dobry interes!
Zostałam sama. Marek odszedł śpiesznie, nie oglądając się ani razu.
Coś skończyło się bezpowrotnie. Nie odczuwałam radości ani satysfakcji. Udowodniłam
sobie i jemu, że nie jestem słodką, naiwną gąską. Zaatakowana, potrafię się bronić.
Zrobiłam to, co uważałam za konieczne. Tym razem zwierzyna upolowała myśliwego.
Do domu wróciłam śmiertelnie zmęczona, psychicznie i fizycznie. Przez kilka godzin
wędrowałam po zoo, rozmyślając, co począć z resztą mojego młodego życia.
Dziś ostatecznie zamknęłam poprzedni rozdział. Optymistka zawołałaby: „Dzisiaj jest
pierwszy dzień reszty mojego życia". Chyba nie byłam optymistką.
Odegnałam dołujące myśli i przystąpiłam do poprawiania nastroju starą wypróbowaną
metodą. Wzięłam cudowną kąpiel w pianie, następnie usiadłam przed lustrem i zajęłam
się doskonaleniem urody. Biżuteria i najlepsze ciuchy dopełniły dzieła.
Z zadowoleniem spojrzałam w lustro. Ostatnie przejścia na szczęście nie wyryły się na
obliczu. Stan

ducha pozostawiał jednak wiele do życzenia, rany na duszy goją się wolniej.
Ułożyłam się wygodnie na kanapie i przy kojącej muzyce Bartoka na chwilę oderwałam
się od rzeczywistości.
Z miłego transu wyrwał mnie dzwonek telefonu. Odruchowo podniosłam słuchawkę.
- Marta! No nareszcie jesteś - wołała ciotka Renata. - Za minutę będziemy z Jolą u ciebie.
To był cios. Miły nastrój prysł w jednej chwili. Przez skórę czułam, że po tej wizycie nie
pozbieram się przez następnych kilka tygodni. Pewnie, na rodzinę zawsze można liczyć.
Ta kobieta miała jakiś dodatkowy zmysł, niczym sęp padlinę wyczuwała cudze nie-
szczęścia. Pojawiała się zawsze w najmniej odpowiedniej chwili.
Trudno - pomyślałam. Nie zdążę już uciec, ale żywcem mnie nie wezmą.
Po czułym powitaniu obie panie zasiadły w salonie. Ciotka obrzuciła mnie taksującym
spojrzeniem. Mój wygląd i radosna twarz sprawiły jej wyraźną przykrość. Spodziewała
się zapewne wymiętej i zapłakanej ofiary losu.
Powinszowałam sobie dobrego pomysłu. Byłam pewna, że moja klęska małżeńska
sprawiła cioci olbrzymią radość. Powodów miała wiele.
Renata kochała swoje dzieci, Jolę i Mariusza, bałwochwalczą, ślepą miłością. Uważała,
że jej słonka nie zajmują na rodzinnym piedestale należnego im miejsca z mojego
powodu. Od dawna byłam jej solą w oku: nie ścięłam się na studiach, nie zaszłam w cią-

żę z byle kim i na dodatek dobrze wyszłam za mąż. Zresztą, powodów do zawiści
znalazła znacznie więcej. A tu nagle taka bomba - porzucona.
Rozmowa potoczyła się natychmiast w wiadomym kierunku. Ciocia natrętnie dociekała
przyczyn naszego rozstania, żądała szczegółowej relacji.
Jola siedziała skromnie, z przylepionym do twarzy złośliwym uśmieszkiem. Jej kolej
jeszcze nie nadeszła.
- Mężczyzn trzeba trzymać krótko - nie skąpiła dobrych rad Renata. - Ciągle to
powtarzam mojej Joli.
- Och, mamo, Gracjan to całkiem inny typ mężczyzny, on ma klasę - zaprzeczyła z
przekonaniem Jola.
- Ach! - rozpromieniła się nagle ciotka. - Przecież ty nie znasz najważniejszej nowiny -
Jola wychodzi za mąż!!! Narzeczony to młody biznesmen z wielkimi perspektywami!
- Ależ mamo! - skarciła ją Jola. - Nie mówi się o sznurze w domu powieszonego.
W ramach przeprosin obdarzyła mnie jednym ze swoich szyderczych uśmiechów. Była
nieodrodną kopią matki, tylko młodszą i znacznie wredniejszą. Razem stanowiły
niebezpieczny tandem, jedna rozdrapywała rany, a druga z wdziękiem posypywała je
solą.
Zachowałam zimną krew i przystąpiłam do kontrataku.
- Dziękuję ci, Jolu, za troskę, ale nie ma żadnego problemu. Sama zobaczysz, po kilku
latach małżeństwa trudno mówić o uczuciu, zastępuje je przyzwyczajenie i rutyna. Ja i
Marek od dawna żyliśmy właściwie oddzielnie. To jemu, ze względu na karierę,

zależało na zachowaniu pozorów. Niestety, złamał podstawową zasadę współżycia - nie
sprowadza się obcych kobiet do domu. Dlatego uznałam, że należy zakończyć ten
związek.
- W każdym razie rozwód to zawsze przykra spra- } wa, publiczne pranie brudów -
dorzuciła ciocia swoje
trzy grosze.
- Owszem - przyznałam jej rację - szczególnie dla Marka. Został w przysłowiowych
gaciach i skarpetkach - dodałam z satysfakcją.
Panie zaczęły się zbierać do wyjścia - śpieszyły się do fryzjera. Na koniec udzieliłam Joli
kilku rad na nową drogę życia i życzyłam powodzenia. Po ich wyjściu powróciłam do
słuchania muzyki, ale dobry nastrój prysł całkowicie. Widocznie w powietrzu zalęgły się
złe fluidy.
Następnego dnia udałam się do biura Mirskiego. Dobrą nowinę postanowiłam przekazać
osobiście. Jakoś nie mogłam sobie odmówić tej odrobiny satysfakcji.
- Miał pan rację, mecenasie - zaczęłam ostrożnie. - Moje warunki były zbyt ostre.
Wczoraj przeprowadziłam z mężem długą rozmowę i doszliśmy do porozumienia.
Z zainteresowaniem obserwowałam, jak twarz mecenasa purpurowieje. Musiał być na
mnie naprawdę wściekły.
- Jezu! - zawołał. - Przecież prosiłem, żeby pani z nikim nie rozmawiała bez konsultacji
ze mną. Teraz wszystko przepadło! - Złapał się za głowę.

- Klamka zapadła - oznajmiłam beztrosko. - Proszę do naszej poprzedniej propozycji
dorzucić jeszcze działkę z altaną i tę śmieszną reprodukcję. No i umówić nas na
podpisanie dokumentów.
- Tylko działkę? - zapytał z niedowierzaniem. Widocznie jego dotychczasowa praktyka
nie odnotowała podobnych przypadków.
Kiwnęłam głową.
- Chce mi pani wmówić, że pani mąż nagle stał się filantropem?!
- Po co dociekać szczegółów? Przyjmijmy dla ułatwienia, że wciąż coś do mnie czuje i
chce mi osłodzić rozstanie. Pretekst równie dobry, jak każdy inny.
Mirski spojrzał na mnie uważnie, spod przymrużonych powiek.
- Pani Marto, jest pani bardzo niebezpieczną kobietą. Bardzo piękną i bardzo
niebezpieczną - dodał.
- Dziękuję - uśmiechnęłam się. - Mam nadzieję, że to jednak był komplement.
- Skoro osiągnęła pani tak oszałamiający sukces, nie pozostaje mi nic innego, jak
zaprosić panią na kolację dla uczczenia zwycięstwa - zaproponował po namyśle.
- Dziękuję za propozycję, ale z przykrością muszę odmówić. Nigdy nie łączę interesów z
życiem prywatnym.
- No cóż, tego się spodziewałem, ale nie byłbym sobą, gdybym nie spróbował - odparł z
szelmowskim uśmiechem.
- Mogę tylko dodać, że pochlebia mi, że pan spróbował.

Po południu wpadł Zbyszek, taszcząc pod pachą komputer.
- Twój koń trojański. Wszystko zgodnie z zamówieniem - oznajmił triumfalnie już od
progu. - Dowiedziałem się, że wróciłaś do Wrocławia, więc jestem.
- Wejdź, proszę, sorry, że się nie odezwałam zaraz po powrocie, ale miałam na głowie
strasznie dużo spraw.
- Słyszałem co nieco, dlatego wolałem osobiście sprawdzić, czy wszystko w porządku -
powiedział.
Jakoś nie miałam wątpliwości, od kogo Zbyszek zdobył informacje na mój temat.
- Patrycja, jak na przyjaciółkę, ma stanowczo za długi jęzor - stwierdziłam.
Tym razem Zbyszek, o dziwo, stanął po stronie Pati.
- Po prostu się o ciebie martwi. Ja zresztą też - dodał miękko.
- Bez obaw, wszystko jest pod kontrolą - zapewniłam z całym przekonaniem. - Po prostu
robię generalne porządki w swoim życiu.
- A propos porządków, bądź tak miły i pomóż mi zawiesić żyrandol. Masz do tego
odpowiednie warunki fizyczne. Chcesz coś zimnego do picia czy wolisz kawę? -
podjęłam obowiązki gospodyni.
- Najpierw praca, potem przyjemność - zdecydował. - Masz śrubokręt czy mam lecieć do
samochodu?
O dziwo, miałam. Skrzynka z narzędziami jakoś nie zainteresowała mojego męża, leżała
sobie spokojnie w schowku pod wanną. Po diabła zdejmował ten

żyrandol, dzieło sztuki to z pewnością nie było! Dobrze przynajmniej, że oszczędził
kinkiet.
Patrzyłam, jak Zbyszek lekko wskoczył na stół, zawiesił żyrandol na haku i sprawnie
manipulował przy kabelkach. Stanęłam czujnie z ręką na wyłączniku, gotowa zadziałać,
gdyby poraził go prąd. Na szczęście nic takiego się nie zdarzyło. Zbyszek zeskoczył na
ziemię i stanął obok mnie.
- Gotowe, możesz zapalić - powiedział, nie kryjąc zadowolenia.
Nacisnęłam przełącznik, ale w górze nie zabłysło żadne światełko. Podeszłam bliżej i
wreszcie do mnie dotarła tragikomiczna prawda.
- Marek ukradł żarówki - powiedziałam głośno i zaczęłam się śmiać jak szalona. Zbyszek
po chwili dołączył do mnie.
- Boże, za kogo ja wyszłam?! - powiedziałam z niedowierzaniem, wycierając z twarzy
resztki łez. Te łzy jednak smakowały gorzko. - Dlaczego mi nie powiedziałeś, że
wychodzę za takiego... gnoja?
- W sprawach uczuć nigdy nie pytałaś mnie o zdanie - zauważył cierpko.
Miał rację, nikogo nie pytałam o zdanie. Zakochałam się jak głupia i tkwiłam w transie
przez kilka lat. Dopiero potężny cios w głowę otworzył mi oczy. Kuracja, owszem,
skuteczna, ale niezwykle bolesna.
- Masz rację - powiedziałam. - Następnym razem nie omieszkam spytać cię o radę.
Przyprowadzę kandydata przed twoje oblicze, a ty powiesz: tak albo nie. Niezły pomysł
co? Najpierw błogosławieństwo od przyjaciela, potem od rodziców...

- To ja skoczę do samochodu po resztę sprzętu -wtrącił niespodziewanie Zbyszek i
wybiegł z pokoju.
Nie było go tak długo, że już zaczęłam podejrzewać, że zaparkował pod własnym
domem. Wreszcie wrócił. Ustawił pudło w przedpokoju, wyjął coś ze środka i stanął
przede mną z szelmowską miną.
- Od przyjaciela, na nową drogę życia - powiedział, wręczając mi cztery żarówki.
Jak dobrze mieć przyjaciela.
*
Podjęłam decyzję - wyjadę z Wrocławia. Nie na zawsze oczywiście, tylko na jakiś bliżej
nieokreślony czas. Teresa nie miała nic przeciwko, abym zamieszkała u niej. Zmiana
dobrze mi zrobi.
Wczoraj zaprosiłam kilkoro najlepszych przyjaciół na wieczór pożegnalny. Siedzieliśmy
do późna w nocy, wspominając stare dobre czasy. Tak stare, że nie było w nich Marka.
Wszyscy próbowali mnie odwieść od wyjazdu, chcieli dobrze, aleja wiedziałam swoje -
potrzebowałam zmiany otoczenia.
Przemyślałam wszystko bardzo dokładnie. Ustaliłam cele na przyszłość: zmienić klimat,
podreperować nerwy, podleczyć serce. Żadnych wzlotów i upadków, sama przeciętność.
Tak naprawdę nie chciałam tkwić sama w pustym mieszkaniu. Zrozumiałam to od razu
po powrocie. Brakowało mi szczebiotu dzieci i spokojnego głosu Teresy.
Tym razem opuszczałam Wrocław w całkiem innym nastroju, bez pośpiechu, paniki, ze
sprecyzowa-

nym celem podróży. Śmiało mogłam powiedzieć, że wracam do domu. Starannie
zadbałam o sprawy zawodowe, zabezpieczyłam się finansowo, podpisując kilka ważnych
umów. Miałam co robić co najmniej przez pół roku. Mogłam sobie spokojnie pracować w
cichym malutkim miasteczku, z dala od wielkomiejskiego chaosu, a przede wszystkim z
dala od Marka.
W tej sytuacji przyszłość rysowała się, jeśli nie różowo, to przynajmniej w jasnych
barwach. Jednak na samym dnie duszy tliła się malutka iskierka żalu, że straciłam swoją
wielką szansę. Nie zobaczę najpiękniejszych miast świata, nie poznam nowych kultur,
obyczajów, ciekawych ludzi. Swoim nagłym zniknięciem zatrzasnęłam przed sobą
dopiero co otwarte okno na świat. Z wielkich marzeń o podróżach pozostało prozaiczne
tłumaczenie przewodników.
Zajęta podobnymi myślami pakowałam dobytek do dwóch olbrzymich toreb
turystycznych. Miejsca w nich ubywało w zastraszającym tempie, natomiast stos rzeczy
przygotowanych do zabrania niewiele się zmniejszył.
Wyjeżdżałam przecież na czas nieokreślony. Z bólem serca po długim zastanowieniu
zrezygnowałam z kilku kreacji na specjalne okazje. Rzeczy tego typu z pewnością nie
będą mi potrzebne. Zamierzałam w końcu prowadzić spokojne, ustabilizowane życie:
biegać po domu w dresie, a na specjalne okazje wkładać dżinsy i sportowe koszule.
Mimo tak drastycznych posunięć torby nadal trzeszczały w szwach.

Wyjęłam z szafy dodatkowy neseser i pracowałam dalej. Po chwili wahania sięgnęłam
jednak po odłożone sukienki, potem po kostium, żakiet, następnie dołożyłam
odpowiednie buty i niezbędne dodatki. W podświadomości powoli kiełkowała mi myśl o
poważnych trudnościach transportowych. W końcu toyota to nie ciężarówka.
Od wczoraj w bagażniku spoczywał starannie opakowany komputer. Zgodnie z
zamówieniem, na pierwszy rzut oka przedstawiał się nieszczególnie. Pożółkła,
porysowana obudowa ze śladami po papierosach kontrastowała z bogatym wnętrzem. Ten
koń trojański udał się Zbyszkowi znakomicie.
Do nadziewania samochodu przystąpiłam metodycznie. Na pierwszy ogień poszły
kwiatki. Troskliwie posadziłam je na tylnych siedzeniach, zabezpieczając przed
wstrząsami słownikami i grubszymi sztukami odzieży. Torby z dużym wysiłkiem
umieściłam w bagażniku, a na przednim fotelu przypięłam pasami pudło z wieżą i
kolekcją płyt. Następnie wszystkie wolne przestrzenie starannie zapchałam mniejszymi
przedmiotami. Po długiej i nieskutecznej walce z oporną materią postanowiłam nieco
mniej niezbędne przedmioty zabrać przy najbliższej okazji.
Podróż minęła spokojnie, natomiast powitanie przeszło moje najśmielsze oczekiwania.
- Ciocia! - zawyły nagle dwa cienie, rzucając mi się znienacka na szyję.
- Co nam przywiozłaś? - zapytał Michaś, zaglądając do wnętrza pojazdu.
- Cicho, ty głupi! - uciszył brata Adam. - Przecież

dzisiaj jest święto cioci. Chodź szybko, mamy dla ciebie niespodziankę!
- W odświętnie przystrojonej jadalni królował na stole wielki tort. „Witaj w domu" -
przeczytałam ze wzruszeniem.
Po przyjęciu, kiedy chłopcy poszli spać, zebrałam się w sobie i wyznałam Teresie
wszystkie popełnione ostatnio grzeszki. Miała prawo wiedzieć, kogo przyjmuje pod dach.
- Zastosowałam jego metody i nie czuję się z tym najlepiej - dodałam na zakończenie.
- Od początku podejrzewałam, że nie warto na niego tracić czasu - orzekła Teresa z
przekonaniem.
- Własnym uszom nie wierzę! - zawołałam. - A niby kto mnie namawiał, żebym ratowała
małżeństwo
- Duch Święty?
- Nie chciałam ci narzucać rozwiązań na podstawie własnych złych doświadczeń -
tłumaczyła. - Każdy musi szukać swojej drogi. Dopiero teraz, kiedy masz jasną sytuację,
możesz startować od nowa.
- Jak widać, w moim wypadku śmiało mogłaś mi zalecić rozwód, na jedno by wyszło.
- Może masz rację, ale tego nigdy nie wie się na pewno. Widzisz, kiedy mój mąż przestał
pić i znalazł pracę za granicą, zaufałam mu ponownie. Uwierzyłam, że wszystko, co złe,
mamy już za sobą. Zaczęłam snuć plany na przyszłość... Ten list zwalił mnie z nóg.
Zaledwie kilka słów: „Postanowiłem zostać na zawsze za granicą, zwracam ci wolność.
Nie próbuj mnie szukać". Tylko tyle, żadnych wyjaśnień, ani słowa o dzieciach, nic. Po
jakimś czasie załatwiliśmy formalności

w urzędzie i słuch po nim zaginął. To było bolesne doświadczenie, ale otworzyło mi
oczy. Dopiero teraz mogę iść do przodu, nie oglądając się wstecz.
Podstęp z komputerem udał się znakomicie. Sprzęt został zainstalowany w salonie i
odtąd miał służyć wszystkim domownikom. Najwięcej radości miały oczywiście dzieci,
ale i Teresa mogła teraz spokojnie nadrobić zaległości z pracy.
Uskrzydlona sukcesem knułam już następną intrygę. Dotychczas bytowałam w domu
kuzynki na zasadzie pasożyta. Wszelkie próby dołożenia się do domowego budżetu
kończyły się zawsze jednakowo.
- Nie, nie i nie! - wołała oburzona Teresa. - Jesteś gościem i chcę, żebyś się czuła jak
gość. Jeśli czegoś chcesz, to po prostu powiedz.
Tym argumentem zwalała mnie z nóg. Jeszcze tego brakowało, żebym miała specjalne
życzenia, kiedy wiedziałam, jak trudno jej związać koniec z końcem. Teresa może i była
uparta jak osioł, ale ja nie mniej. W końcu płynęła w nas jedna krew.
Dotychczas działałam małymi kroczkami, robiłam zakupy i tak dalej. Teraz, kiedy
przyjechałam na dłużej, nie mogłam przystać na taki układ. Też byłam honorowa.
Teresa zameldowała mnie tymczasowo w swoim domu.
- No! - zawołała zadowolona - załatwiłam wszystkie urzędowe formalności. Teraz już
jesteś oficjalnie stąd.

Postanowiłam upiec dwie pieczenie na jednym ogniu.
- Wiesz, jakoś ciągle tego nie czuję - westchnęłam. - Mam wrażenie, jakbym zawisła w
próżni. Nie mam własnego miejsca w życiu.
- Nieprawda - zawołała Teresa - masz nas, jesteśmy teraz rodziną i zawsze staniemy za
tobą murem.
- A wczoraj mówiłaś, że jestem gościem - przypomniałam niewinnie.
Teresa speszyła się lekko.
-Gościem w innym sensie, przecież wiesz, że mówiłyśmy o pieniądzach.
- Wiem, ale to właśnie sprawia, że czuję się jak zbyteczny pasożyt.
- Przecież nie mogę brać od ciebie pieniędzy - słabo broniła się Teresa. Już sama nie
wiedziała, czy lepiej brać, czy nie brać.
- Dlaczego nie? Skoro masz oficjalnego lokatora, musisz pobierać czynsz. Zamierzam ci
płacić pięćset złotych miesięcznie, połowę za rachunki, Internet biorę w całości na siebie
- recytowałam szybko.
- No coś ty, to zdecydowanie za dużo. - Kuzynka zaczęła się chwiać w postanowieniu. -
Połowa wystarczy z nawiązką.
-Nie masz wyboru, mam prawo jako członek rodziny partycypować w kosztach. Proszę,
nie odbieraj mi jedynej szansy, abym mogła poczuć się lepiej! - zawołałam.
- Ja ci przecież niczego nie odbieram. - Teresa wyraźnie nie nadążała za tokiem moich
myśli. Machała tylko rękoma, jakby odganiała złe moce.

- Cudownie, że się zgadzasz - zawołałam, wciskając jej do rąk dwie koperty. - Za
czerwiec i lipiec! -krzyknęłam już od drzwi.
Wspólne życie układało nam się świetnie. Kiedy Teresa pracowała wieczorami, bez
szemrania przejmowałam rolę niańki.
- Dzisiaj przeczytam ci całkiem nową bajkę na dobranoc - zapowiedziałam Michasiowi,
układając go do snu. - O kotku Zenitku. Popatrz na ilustrację, tak właśnie wygląda
Zenitek. Jest czarny i ma taką śmieszną białą krawatkę pod szyją. Zupełnie jak kotek pani
Wolskiej - zauważyłam uderzające podobieństwo.
- „Kotek Zenitek obudził się w środku nocy, poczuł, że jest bardzo głodny" - zaczęłam,
modulując głos niczym zawodowa lektorka. - „Sprawdzę, czy w miseczce zostało jeszcze
trochę mleczka - pomyślał i odważnie poszedł w stronę ciemnej kuchni...".
Przerwałam, bo zauważyłam, jak mój jedyny słuchacz nurkuje pod kołdrą. Z wnętrza
prowizorycznego namiotu dobiegły mnie dźwięki do złudzenia przypominające płacz.
Zajrzałam do środka i nabrałam pewności - chłopiec płakał.
- Co się stało? - spytałam zaniepokojona, a jeszcze bardziej zdziwiona.
- Kotek, kotek! - powtarzał Michaś uparcie, połykając łzy.
No i bądź tu mądry, człowieku! - pomyślałam. Zupełnie nie wiedziałam, dlaczego ta
bajka mu zaszkodziła. W jej treści nie było niczego strasznego. W ogó-

le nic jeszcze nie było! Przeczytałam zaledwie dwa zdania. Zresztą nie miałam czasu na
analizowanie tekstu, musiałam działać, i to szybko.
Spojrzałam na zegarek, niedobrze - Teresa wróci najwcześniej za dwie godziny. Do tego
czasu dziecku może się pogorszyć, a ja z pewnością oszaleję z niepokoju. Zupełnie nie
znałam się na dzieciach, każdego dnia przekonywałam się o tym doświadczalnie, ale dzi-
siejszy przypadek wyglądał naprawdę groźnie.
W głowie kłębiło mi się tysiąc pytań bez odpowiedzi. Co robić?! Dlaczego on ciągle
płacze?! Gdzie popełniłam błąd?! Powoli zaczynałam wpadać w panikę.
A może go coś boli? - przemknęła mi przez głowę zbawcza myśl.
- Michasiu - zaczęłam łagodnie, głaszcząc go po główce - nie płacz, ciocia jest przy tobie.
Coś cię boli? Może brzuszek, główka, nóżka? - zgadywałam po kolei.
- Kotka boli - wyjąkał malec przez łzy. Wytarłam zapłakaną buzię i łagodnie
kontynuowałam przesłuchanie.
- Jakiego kotka, tego z bajki? - dopytywałam się, klnąc w duchu pomysł kupienia tej
głupiej książki.
-Nie, prawdziwego kotka - wyjaśnił cicho. -Zamknąłem... kotka... w piwnicy i on nie pił
mleczka... on umarł.
Po słowie „umarł" koncert rozpoczął się na nowo, tyle że ze zdwojoną mocą.
Po kilku bezowocnych próbach zrezygnowałam z uzyskania dodatkowych informacji.
- Boże, dopomóż! - wezwałam na pomoc siły niebieskie.

Włączyłam szare komórki na najwyższe obroty. Nie mamy ani kotka, ani piwnicy -
analizowałam błyskawicznie. Coś mi nagle zaczęło świtać... Kotek z bajki był podobny
do kota pani Wolskiej. O to chyba chodziło Michasiowi.
Zostawiłam młodsze dziecko pod opieką starszego i pognałam do sąsiadki z hiobową
wieścią. Razem ruszyłyśmy na poszukiwanie zwłok.
Kot rzeczywiście siedział w piwnicy, na szczęście cały i zdrowy. Przymusowe
odosobnienie nie odbiło się na jego kondycji psychicznej ani fizycznej. Nawet nie
wyglądał na głodnego. Na nasz widok leniwie przeciągnął grzbiet i mrucząc, zaczął się
łasić do nóg. Odetchnęłam z bezgraniczną ulgą i uskrzydlona dobrą wieścią ruszyłam w
drogę powrotną.
- Michasiu! - zawołałam już od progu. - Kotek już od dawna śpi w swoim domku. Pani
Wolska znalazła go bardzo szybko, on zawsze się tam chowa - kłamałam jak najęta dla
dobra sprawy. - Zjadł kolację i teraz smacznie śpi. Ty też powinieneś już spać, jest późno
i nie będziemy już czytać bajek.
- Śpi? - Na mokrej buzi łobuziaka pojawił się nikły uśmiech.
Odetchnęłam z ulgą - sytuacja została opanowana.
- Śpi i cichutko mruczy przez sen - odpowiedziałam. - Na pewno ma kolorowe sny. A
teraz zamknij oczy, a ja tu sobie posiedzę i poczekam, aż zaśniesz. A jutro rano
pójdziemy do kotka i zaniesiemy mu plasterek szynki na przeprosiny. I obiecaj, że nigdy
więcej tego nie zrobisz! - zażądałam kategorycznie.
Obiecał.

Łaciaty kot dał się przekupić i nie chował urazy. Michał szczerze żałował popełnionego
czynu i sprawę zadośćuczynienia potraktował bardzo poważnie. Grzeszków na sumieniu
miał chyba znacznie więcej. Przypadkiem widziałam, jak karmił kiełbasą psa Kruczka.
Nawet nie chciałam wiedzieć, za co przepraszał psa. Dla świętego spokoju uzupełniłam
zapasy wędlin w lodówce.
Nigdy nie zrozumiem, o co tym dzieciakom chodzi! Są okropnie skomplikowane.
Przygotowania do urodzin Adama ruszyły pełną parą, choć w głębokiej tajemnicy. W
końcu dziesiąte urodziny to nie byle jaka okazja.
- Najważniejszy jest prezent! - zasugerowałam. -Jak myślisz, co chciałby dostać
najbardziej?
- Wstyd się przyznać, ale nie wiem. Ten chłopak jest taki skryty, że czasami nie wiem, jak
do niego dotrzeć - martwiła się Teresa. - I za dorosły na swój wiek. Zawsze wybiera
najtańsze rzeczy, choć podoba mu się coś całkiem innego.
- Tym razem zrobimy mu prawdziwą niespodziankę - zobaczysz. Musimy tylko podejść
go tak, żeby się nie zorientował zawczasu. Jak niespodzianka, to niespodzianka.
- Ba, żeby chodziło o Michasia - westchnęła Teresa. - U niego co w sercu, to na języku.
Jeżeli Adam też chce szczura - to z góry uprzedzam - nie ma mowy.
Fascynacja Michała białym gryzoniem rozpoczęła się dwa dni temu, od wizyty u
znajomych, szczęśli-

wych posiadaczy szczurka Bobo. Od tego czasu zamęczał Teresę prośbami o zakup
zwierzątka. Wszystkie swoje wypowiedzi zaczynał lub kończył słowem szczur,
wywołującym u Teresy odruch wstrętu.
- Najpierw przeprowadzimy wywiad środowiskowy, a jeśli to nie pomoże, uciekniemy
się do czarów -wyjaśniłam.
Teresa na moją propozycję delikatnie popukała się w czoło i wróciła do prasowania. Nie
miałam jej za złe tych niekontrolowanych odruchów. Niewierny Tomasz. Kiedy wszystko
się uda, zażądam oficjalnych przeprosin - postanowiłam.
Dzięki magicznym sztuczkom mojej mamy zawsze dostawałam wymarzone prezenty. I
już moja w tym głowa, żeby Adam też dostał. Nauka nie poszła w las.
Do tajnej operacji przystąpiłam w przeddzień urodzin. Rozłożyłam na stole niezbędne
akcesoria: metalową tackę, trzy świeczki, zapałki, papierowe kartki, długopis i miseczkę
z wodą. Wymieniłam żarówki w pokoju na słabsze, zapaliłam świece, zasłoniłam okna,
jeszcze raz rzuciłam na wszystko bacznym okiem i z zadowoleniem stwierdziłam, że
zamierzony efekt został osiągnięty.
Zebrałam wszystkich w salonie i z mądrą miną rozpoczęłam okolicznościowe
przemówienie.
- W życiu człowieka są trzy magiczne daty: dziesiąte, piętnaste i osiemnaste urodziny.
Potem już się czasu nie liczy - dodałam mimochodem z własnego doświadczenia. -
Najważniejsze są oczywiście dziesiąte urodziny. Dlatego życzenia dziesięciolatków
spełniają się częściej niż zwykle, nawet te największe, tylko trze-

ba bardzo chcieć. No i trzeba spełnić pewne warunki
- zastrzegłam. - Zebraliśmy się tutaj wszyscy, żeby zapytać Adama, czy chce dzisiaj
wypowiedzieć życzenie, czy odłożyć je do piętnastych urodzin. No jak?!
- szturchnęłam lekko bohatera wieczoru. - Jesteś gotowy do wypowiedzenia życzenia?
Zastanów się dobrze, bo druga taka okazja może się nie zdarzyć.
Adam niepewnie skinął głową. Od dawna nie wierzył już w krasnoludki, a w czary tylko
troszeczkę. Podejrzewał, że chcemy mu zrobić jakiś kawał, ale wciąż nie wiedział jaki.
- Co ci szkodzi? - zachęciłam. - Spróbować zawsze warto. Musisz jednak najpierw
spełnić kilka warunków. Czy jesteś gotowy ich wysłuchać?
- Tak - odpowiedział z chytrym uśmieszkiem. Rozbudzona wyobraźnia i chłopięca duma
nie pozwoliły mu się wycofać z gry.
- No to zaczynamy. Świadkowie gotowi? - spytałam.
- Gotowi - odpowiedziała Teresa, omal nie dusząc się ze śmiechu. Posłałam jej
piorunujące spojrzenie i z kamienną twarzą kontynuowałam przedstawienie.
- Pomyśl, co chciałbyś dostać na urodziny. Tylko pamiętaj, musi to być przedmiot -
zastrzegłam pomna własnych doświadczeń. Kiedyś zażyczyłam sobie braciszka i nic z
tego nie wyszło, do dzisiaj jestem jedynaczką. - Po drugie musiałeś go już widzieć i po
trzecie - najważniejsze: musi być w sklepie, nie można nic odbierać innym ludziom.
Masz na to pięć minut. - Spojrzałam na zegarek. - Czas, start! - zawołałam.

Widziałam po jego oczach, że nie potrzebował czasu na zastanowienie. Jak każdy
dzieciak w jego wieku, miał marzenia, tylko niepotrzebnie ukrywał je przed światem.
Uśmiechnęłam się pod nosem do własnych myśli. Przechytrzę cię, ty mały konspiratorze.
-Dobrze, czas minął! A teraz napisz życzenie na kartce - dyrygowałam - zwiń ją w rulon i
połóż na stole.
- Świetnie się spisałeś - pochwaliłam. Teraz moja kolej.
Wzięłam ze stołu kartkę z życzeniem i na oczach wszystkich spaliłam nad płomieniem
świecy, a gorący popiół wrzuciłam do wody. Udało się - pęczniałam z dumy. Nikt nie
zauważył, kiedy podmieniłam rulonik na czysty.
-1 to wszystko, od tej chwili możemy tylko czekać na spełnienie. A teraz czas na
podwieczorek.
W kuchni obie z Teresą rzuciłyśmy się na kartkę.
- Bingo! - zawołałam. - „Czerwony rower z wystawy". Więcej szczegółów nie
potrzebujemy.
Karol wrócił z urlopu w wyśmienitym humorze.
- Uwielbiam lato, jeziora, mojego szwagra i teściową mojej siostry - wołał już od progu. -
Gdyby miała córkę, w tej chwili bym się z nią ożenił - z córką oczywiście.
Tajemniczych przyczyn tej euforii nie udało nam się na razie dociec. Wypił kawę i zaczął
się żegnać.
- A tutaj, specjalnie dla was, rybki prosto z jeziora - dodał, stawiając na stole lodówkę
turystyczną.

Ostrożnie zajrzałam do środka, podniosłam jedną sztukę za ogon i fuknęłam z
niesmakiem.
- Niepatroszone - orzekłam z rezygnacją i spojrzałam na ofiarodawcę z nadzieją w
oczach.
Bezbłędnie odgadł moje myśli.
- Nic z tego! Nie cierpię ryb, jestem poważnym właścicielem restauracji, a nie
kuchcikiem. Radźcie sobie same, idę spać, smacznego!
Zostałyśmy same z martwymi rybami. W kuchni zapadła pełna napięcia cisza. Zrobiłam
pierwszy krok i wyjęłam trupki na stół, licząc głośno.
- Dwadzieścia trzy sztuki - powiedziałam załamującym się głosem. - Kilka gatunków.
Nigdy w życiu nie wypatroszyłam żadnej ryby, Teresa też nie paliła się do tego zajęcia.
Po dłuższej chwili bohatersko zabrałyśmy się do dzieła, dopingowane gorąco przez
Michała. Adam od tygodnia ujeżdżał nowy rower i rzadko pokazywał się w domu.
Michaś na widok tylu ryb aż zapiszczał z radości i z miejsca zabrał się do zabawy.
Właśnie odgrywał nam scenę pożerania małej rybki przez dużą, prawdopodobnie
szczupaka.
Na widok flaków porzuciłam ofiarę i wybiegłam do ogrodu. Po chwili dołączyła blada
Teresa.
- Nie damy rady - powiedziała z żalem. - Niech diabli wezmą Karola z jego prezentami!
Już ja mu się odwdzięczę w podobny sposób.
- Potrzebujemy pomocy - dodałam, wskazując na dom sąsiadki.

Pani Wolska bez zmrużenia oka zabijała nawet kury, ryby to dla niej fraszka. Tylko jak ją
do tego namówić?

- Najlepiej powiedzieć prawdę - zdecydowała Teresa. - Jesteśmy beznadziejnymi
gospodyniami, a szkoda, żeby przez naszą nieudolność zmarnowało się tyle dobra.
Zresztą, od tego patrzenia przeszła mi ochota na jedzenie. Dajmy jej wszystkie w
prezencie.
- Masz rację - zgodziłam się radośnie. - Mnie też zemdliło od tego zapachu.
Ku naszej rozpaczy darowizna została odrzucona.
- A co ja sama pocznę z taką ilością ryb? - broniła się sąsiadka. - Usmażyć wam mogę,
czemu nie? Człowiek się uczy całe życie, popatrzycie sobie, to i później nie będzie
problemu.
I stał się cud! Po niespełna godzinie ryby wesoło skwierczały na patelni, a w powietrzu
rozchodził się wspaniały zapach. Wspólnymi siłami zabrałyśmy się do konsumpcji.
- Delicje, niebo w gębie, niech się wypchają filety!
- zasypywałyśmy cudotwórczynię komplementami.
- Bez pani wszystko by się zmarnowało.
- A co tam, takie kilka rybek to żadna robota - bagatelizowała swoje zasługi sąsiadka. -
Mój stary dawniej i wiadro płotek potrafił przytargać do domu. To dopiero była
dłubanina, ale że smaczne, to fakt.
Obiecałam sobie starannie unikać w życiu prywatnym wędkarzy. Wiadro płotek może
zniszczyć każde uczucie. Pani Wolska to święta kobieta - pomyślałam.
Następnego dnia Karol zjawił się ponownie.
- Mam dla was niespodziankę! - zakomunikował z bardzo tajemniczą miną.

Wprawdzie zdążyłam mu już wybaczyć poprzednią niespodziankę, jednak na samą myśl
o kolejnej porcji ryb wzdrygnęłam się mimo woli. Teresa zareagowała podobnie.
Milczałyśmy obie.
Gość, nie doczekawszy się nawet nikłego zainteresowania, zrezygnował z dalszego
budowania emocji i przystąpił do rzeczy.
- Załatwiłem wam darmowe wczasy nad jeziorem. Cały tydzień. Z pełnym wyżywieniem.
Jednym słowem, fuli wypas. Wyjeżdżacie w niedzielę. I co wy na to, drogie panie?! -
zakończył z satysfakcją.
Radosny pisk dzieci wystarczył za odpowiedź. Teresa była bardziej sceptyczna.
- Jak to darmowe? - Ten punkt programu wydał jej się najbardziej podejrzany.
- Moja siostra Monika prowadzi gospodarstwo agroturystyczne. Znajomi Niemcy
zarezerwowali pokoje na trzy tygodnie, ale coś im wypadło i przyjadą o tydzień później.
Zapłacili za całość z góry i Monika zaprasza was na ich miejsce. Nie macie się co
zastanawiać. Siedziałem tam przez dwa tygodnie, było bosko. - Westchnął z żalem.
- To brzmi naprawdę cudownie - rozmarzyła się Teresa. - Chłopcy mieliby wreszcie
prawdziwe wakacje. Ale nic z tego - posmutniała. - Szef nie da mi urlopu, nawet gdybym
stanęła na głowie! Marta, w tobie cała nadzieja - pojedziesz?
- Ja? - zamrugałam powiekami w panice, szukając naprędce jakiegoś wiarygodnego
wykrętu. - Sama z dziećmi? - Próbowałam zyskać na czasie.

Trzy pary oczu patrzyły na mnie intensywnie, z nadzieją, ufnością i niepokojem,
oczekując zgody.
- Słuchaj, okolica jest przepiękna: woda, lasy, zwierzęta - argumentował Karol. - A
niedaleko są nawet chronione bagna czy torfowiska. Podobno unikat na skalę europejską.
Niemcy aż się zabijają, żeby to zobaczyć, to polskie dzieci nie mogą być gorsze. W
końcu to nasz kraj, nie ich. Zapłacone, to trzeba jechać i nie wybrzydzać. Monice będzie
przykro, jeśli odmówicie - zakończył delikatnym szantażem.
Po przejściach z koteczkiem na samą myśl o samodzielnym wyjeździe z dziećmi oblałam
się zimnym potem. Słowa „las, woda, zwierzęta", a szczególnie „bagna" krzyczały w
mojej głowie ostrzegawczo. A tajemnicze torfowiska roiły się od żmij i jadowitego
robactwa.
Broniłam się bohatersko aż do wieczora, w końcu, nie mogąc podołać zmasowanej presji
- skapitulowałam. Klamka zapadła, wyjeżdżam na łono natury. Czułam, że jeszcze
pożałuję tej pochopnej decyzji. Byłam całkowicie nieprzygotowana do pełnienia funkcji
zastępczej matki.
Podzieliłam się obawami z Teresą. W końcu jako matka powinna mieć całkowity
przegląd sytuacji. Nie miałam doświadczenia i mogłam je zdobyć dopiero na biednych
dzieciach - straszyłam. Teresa wykazała się skrajną nieodpowiedzialnością - wyśmiała te
obawy i ufnie oddała w moje ręce los własnych pociech.
- Bzdury opowiadasz - mówiła. - Świetnie sobie radzisz z dziećmi, chłopcy za tobą
przepadają i są przecież bardzo posłuszni.

Tak, w zasadzie to nawet miała rację, ale... co będzie, jeśli wystąpią niespodziewane
komplikacje?
Następne dwa dni przebiegły pod znakiem zakupów i pakowania. W domu zapanował
istny koniec świata, ale radość bijąca z twarzy dzieci rekompensowała wszystko z
nawiązką. Przed samym wyjazdem Teresa przeprowadziła z nimi długą, umoralniającą
rozmowę na temat postępowania z ciocią i podstawowych zasad grzeczności. Chłopcy
obiecali solennie nie sprawiać żadnych kłopotów wychowawczych.
Wreszcie ruszyliśmy.
Przez pierwsze pół godziny Adam i Michał zachowywali się jak trusie. Potem Michaś
zaczął się podejrzanie wiercić i podskakiwać na siedzeniu.
- Ja chcę siusiu! - doleciało z tyłu kategoryczne żądanie.
- Musisz jeszcze chwilę poczekać, zaraz dojedziemy do jakiegoś motelu. Przecież
dopiero wyjechaliśmy z domu.
- Ja chcę teraz! - zawołał płaczliwie. Przypomniałam sobie, że dzieci mają podobno
słabe pęcherze, i natychmiast skręciłam w boczną drogę. Do przecieku na szczęście nie
doszło. W dzienniczku opiekunki odnotowałam punkt pierwszy: unikać pojenia dzieci
przed podróżą.
Po przymusowym postoju atmosfera w pojeździe znacznie się ożywiła. Adam zaczął
dokuczać bratu, nazywając go strażakiem i lejkiem, w wyniku czego doszło do
rękoczynów.
Zmuszona do interwencji, zagroziłam natychmiastowym powrotem do domu w razie
powtórzenia incydentu.

Pomogło. W jednej chwili zapanowała braterska zgoda i dzieci zajęły się podziwianiem
widoków i odgadywaniem marek mijanych pojazdów.
W dzienniczku z dumą odnotowałam punkt drugi: szantaż i groźby działają na dzieci tak
samo jak na dorosłych.
Na obiad zatrzymaliśmy się w przydrożnym zajeździe. Z ulgą usiadłam przy stoliku i
wyciągnęłam zdrętwiałe nogi. Odczytałam na głos kartę dań.
- A teraz wybierajcie - zarządziłam.
- Kiełbasę z grilla - po długim namyśle zdecydował się Adam.
- Ja też kiełbasę - zapiszczał Michaś.
- Dwa razy kiełbasę i raz flaczki - zadysponowałam.
Obiadowa idylla skończyła się już po pierwszym kęsie kiełbasy.
- Nie będę tego jadł - oświadczył Adam, wypluwając resztki na talerz.
- Przecież sam chciałeś kiełbasę - przypomniałam zgryźliwie.
- Ble, ble - wydał z siebie odrażający odgłos, aż para przy sąsiednim stoliku spojrzała na
mnie z naganą. - Tu są chrząstki - sprecyzował.
Z mordem w oczach zamieniłam nasze talerze.
- Dobrze, w takim razie zjedz flaczki. Dzieciak pomieszał kilka razy łyżką w talerzu,
obejrzał potrawę z bliska i z obrzydzeniem odsunął na środek stołu.
- Dlaczego nie jesz? - zapytałam z wymuszoną grzecznością.
- Nie chcę, to ma włosy, chyba się porzygam! - zapiszczał.
- Nie porzygasz się, zjesz wszystko i nie chcę już słyszeć żadnych grymasów! Weź
przykład z brata. - Michaś jadł z apetytem, nie zwracając uwagi na fochy brata.

Naburmuszony Adam wziął łyżkę, zamknął oczy i zatkawszy nos, wpakował do buzi
pełną łyżkę flaczków. Na pewno miał dobre chęci, ale organizmu nie da się oszukać
tanimi sztuczkami. Zachłysnął się przy przełykaniu, zakrztusił i chlusnął na stół całą
zawartością żołądka.
- Mówiłem, że się porzygam - wyjęczał przez łzy. - Mówiłem...
Nie zdążyłam jeszcze zareagować, kiedy Michaś poszedł w ślady brata. Zapewne dla
towarzystwa, bo dotychczas nie słyszałam, żeby rzyganie było zaraźliwe.
Do stolika natychmiast podbiegła obsługa w celu usunięcia tej wątpliwej reklamy lokalu.
- Przepraszam, bardzo przepraszam! - wołałam, ciągnąc dzieci w stronę toalety.
Przed wejściem do kabiny rozegrał się drugi akt dramatu.
- Nie wejdę do babskiego kibla! - krzyczał Adam histerycznie, czepiając się framugi.
Ani perswazja, ani rozwiązania siłowe nie odniosły skutku, nawet Michał poparł
niezrozumiały opór brata. Skapitulowałam i oglądając się na boki, przekroczyłam drzwi
oznaczone trójkątem.
W środku na szczęście nie było żadnego faceta. Tłumaczenie, po co tu wlazłam,
przekraczałoby moje siły. Szybko opłukałam obu buntowników w umy-

walce, usunęłam zanieczyszczenia z sukienki, z trudem powstrzymując wymioty, i
opuściłam trefne pomieszczenie. Zapłaciłam rachunek, pozostawiając spory napiwek, i
pognałam trzódkę w stronę samochodu. Na parkingu wywaliłam na beton połowę ba-
gażu, zanim wygrzebałam odzież zamienną! Pakując grata, ani ja, ani Teresa nie
przewidziałyśmy przerwy w podróży. Zamierzałam jej to wytknąć po powrocie.
Zapakowałam woniejące szmaty w foliowe torby i zarządziłam odjazd.
Dalsza podróż przebiegła na szczęście bez niespodzianek. Jechałam prosto do celu z
maksymalną bezpieczną prędkością.
Na miejscu natychmiast po powitaniu zarządziłam kąpiel całej ekipy. Potem siłą
wepchnęłam dzieci do łóżek. Sama usiadłam na fotelu i walcząc z sennością, z
poświęceniem pełniłam rolę Cerbera.
W wolnej chwili uzupełniłam dziennik o dwa kolejne punkty: nigdy nie zmuszać dzieci
do jedzenia, na histeryczny opór nie ma rady, należy ustąpić.
Dopiero nazajutrz przystąpiłam do podziwiania okolicy. A było czym się zachwycać.
Jezioro mieniło się w słońcu, miejscami majestatycznie falowały trzciny, a z tyłu
majaczyła ciemna plama lasu. Powietrze rozbrzmiewało tysiącem nieznanych
tajemniczych dźwięków.
Nieopodal stały dwa budynki mieszkalne, otoczone zabudowaniami gospodarczymi.
Reszta wsi rozciągała się po drugiej stronie jeziora.

W większym, nowoczesnym budynku, w którym znaleźliśmy gościnę, mieszkała siostra
Karola z mężem i dwojgiem dzieci. To na ich głowie spoczywała troska o wyżywienie i
zakwaterowanie turystów. Sąsiedni domek zamieszkiwali teściowie z najmłodszym
synem Igorem, który pracował w elektrowni i dorywczo pomagał rodzicom w
gospodarstwie.
Adama i Michała zachwyciły zwierzęta domowe w pełnym wyborze: konie, krowy, drób,
kozy, owieczki, króliki i osiołek. Ten ostatni natychmiast podbił serca malców. Dawał się
głaskać, karmić z ręki, natomiast, ku ogromnemu żalowi maluchów, odmawiał pełnienia
funkcji wierzchowca.
- Trzymamy to wszystko dla turystów - tłumaczyła starsza pani Czelik, zwana potocznie
Czelikową. -Takie teraz czasy, że miejskie dzieci żywej kury nie widziały - westchnęła. -
A dla dorosłych mamy kajaki, łodzie, wędki i konie pod siodło. Na brak pracy nie
narzekamy - gości, z roku na rok, coraz więcej. Jeździ pani konno? - zapytała.
- Kiedyś jeździłam, ale bardzo dawno temu -przyznałam ze wstydem. - Konie, na których
siedziałam ostatnio, biegają już zapewne po niebiańskich pastwiskach.
Bardzo szybko zaprzyjaźniłam się ze wszystkimi i już następnego dnia przestałam
żałować przyjazdu. Dyskretnie obserwowałam dzieci w dzień, a w nocy spałam czujnie
jak wilczyca. Zrywałam się na każdy podejrzany szelest i biegłam do pokoju chłopców.
Miałam nosa i dwa razy udaremniłam nielegalną wyprawę w nieznane. W sumie było
fajnie i za-

częłam nawet wierzyć, że zdołam złapać odrobinę opalenizny.
Dzięki uprzejmości Igora, syna gospodyni, nie musiałam dzieciakom odmawiać
przyjemności pływania łódką czy jazdy konnej. W jego obecności nie groził nam żaden
wypadek i mogłam sobie pozwolić na odrobinę luzu. Zresztą wszyscy bawiliśmy się
świetnie.
- Zapraszam cię na przejażdżkę konną - zaproponował niespodziewanie Igor. - Pokażę ci
torfowiska w rezerwacie.
- Niech pani jedzie - poparła syna Czelikowa. -Będę mieć oko na tych małych urwisów.
Trzęsie się pani nad nimi jak kwoka nad kaczętami. Od razu widać, że nie pani własne.
- Nie chcę robić kłopotu - zaprotestowałam, ale niezbyt stanowczo.
Marzyłam o chwili spokoju, a wycieczka zapowiadała się atrakcyjnie. Wahałam się. Czy
starsza kobieta zapanuje nad tymi małymi diabłami? Od samego rana odnotowałam już
dwie interwencje: wyłowiłam Michała z gnojówki i udaremniłam obu powtórne wy-
dojenie krowy. Co oni jeszcze wymyślą?
- Ostrzegam, oni potrafią nieźle zaleźć za skórę.
- Żaden kłopot, będziemy z synową kisić ogórki w beczkach, to ich zagonię do pomocy.
Nie będą mieć czasu na psoty. Wiem, co mówię, czterech synów wychowałam, a i
wnucząt mam pięcioro - pochwaliła się Czelikowa. - Tylko temu najmłodszemu
nieśpieszno do ożenku.
- E, mama tak zawsze! - obruszył się Igor.

- Jedźcie już, bo potem będzie upał - ponagliła nas gospodyni.
Z ulgą oddałam dzieci pod cudzą kuratelę.
Cały dzień cieszyłam się wolnością, wszystkimi porami chłonąc piękno przyrody. I ku
własnemu zaskoczeniu zapragnęłam, aby ta chwila swobody trwała jak najdłużej.
Po raz pierwszy w moim życiu pobił się o mnie mężczyzna. Byłby to może powód do
dumy, gdyby nie fakt, że mężczyzna był zaledwie dziesięcioletni i znajdował się pod
moją opieką. Na dodatek przeciwnikiem Adama okazał się dwunastoletni syn Moniki.
Dotąd chłopcy bawili się zgodnie, dlatego bijatyka zaskoczyła nas wszystkich.
Przeprosiłam Monikę i obiecałam wyjaśnić przyczynę nieporozumienia.
- Co wam strzeliło do głowy? - zawołałam, ocierając chłopcu zakrwawiony nos.
- Bo on powiedział, że jesteś stara - bronił się Adam. - Masz dwadzieścia lat i jesteś
bardzo stara - naprawdę tak powiedział.
- Jestem jeszcze starsza - wyjaśniłam. - Mam już ponad trzydzieści lat. Nie było się o co
bić.
- Ale on powiedział, że nie chce mieć takiej starej ciotki i na dodatek rozwódki. Co to jest
rozwódka?
- Możesz go uspokoić, nie zamierzam zostać jego ciocią. A rozwódka to taka pani, która
zrezygnowała ze starego męża, a jeszcze nie znalazła nowego.

W piątek niespodziewanie pojawiła się Teresa.
- Dostałam wolny dzień! - zawołała. - A Karol zaoferował transport, więc jesteśmy.
Chłopcy odprawiali wokół matki dziki taniec rado-' ści, jakby nie widzieli jej co najmniej
przez rok.
- Jak sobie radziłaś? - zapytała Teresa.
- Nieźle, ale to strasznie męczące mieć ciągle oczy dookoła głowy. Jak ty to
wytrzymujesz na co dzień? - zapytałam z podziwem.
- To się chyba nazywa instynkt macierzyński, chociaż czasami też mam dość. Zwalniam
cię z obowiązków, baw się dobrze.
Z tych obowiązków i tak zwolniły mnie już dzieci. Nawet gdybym stanęła na głowie,
przy Teresie nie miałam najmniejszych szans. I chwała Bogu, bo co tu ukrywać, miałam
już tego matkowania po dziurki w nosie.
Dopisałam do dzienniczka dwie ostatnie uwagi: dzieci należy pilnować, nawet gdy śpią,
oraz punkt najważniejszy - żadna ciotka nie zastąpi dzieciom matki.
Przez następnych kilka godzin Teresa cierpliwie odwiedzała wszystkie zwierzęta po
kolei, zwiedzała tajemnicze miejsca, oglądała skarby i wysłuchiwała nowin. Dopiero w
nocy znalazłyśmy czas na chwilę rozmowy.
- Muszę jutro wstać o świcie - jęknęłam. - Wybieramy się z Igorem na jezioro
obserwować ptaki. Tu jest naprawdę cudownie, nie dziwię się, że Karol tak szybko
zatęsknił za rodziną.
- Cha, cha! Za rodziną! - niezły dowcip - drwiła

Teresa. - Jeśli za kimś zatęsknił, to tylko za tobą, wpadłaś mu w oko.
- Chyba masz przywidzenia - zaprzeczyłam.
- Przywidzenia?! Akurat. Odkąd przyjechałaś, odwiedza nas prawie codziennie, spełnia
wszystkie twoje zachcianki i ty to nazywasz przywidzeniami!
- W takim razie musi mieć mocno spaczony gust - powiedziałam. - Komu może się
podobać kobieta po przejściach, w depresji, w sportowych ciuchach i nawet bez
makijażu?
- Większość mężczyzn nie ma dobrego gustu, dzisiaj widziałam co najmniej dwóch
wodzących za tobą baranim wzrokiem. - Teresa zachichotała i udała bardzo śpiącą.
Nie zdążyłam jeszcze zasnąć na dobre, kiedy ktoś delikatnie zapukał w szybę. Ubrałam
się cichutko i wyszłam na zewnątrz. Na dworze było niespodziewanie zimno i jakby
wilgotno. Nad jeziorem unosiła się szczelna kurtyna mgły.
- O świcie mgła opadnie, zobaczysz najpiękniejszy wschód słońca - obiecał Igor. - Na
razie włóż to!
Z wdzięcznością przyjęłam nieprzemakalną kurtkę i usiadłam na wąskiej ławeczce.
- Popłyniemy na Czaplą Wyspę - wyjaśnił. - Zabrałem lornetki, koce, aparat
fotograficzny i całą furę żarcia. Wrócimy dopiero po południu.
Odcumował i z wprawą ujął wiosła. Łódź cicho, prawie bez plusku sunęła po wodzie,
czasami tylko, w węższych miejscach, potrącając trzciny.

Nagle ciszę przerwał ostry plusk i jakieś przekleństwo. Zza łachy trzcin wychynął Karol
na małym składaku.
- Nareszcie jesteście! - zawołał. - Zmarzłem tu na posterunku jak pies. Jakoś wam się nie
śpieszyło!
- Nikt cię tu nie zapraszał! - zirytował się Igor.
- Miejsce dla mięczaków jest w domu, przy piecu - dodał złośliwie.
- Jezioro jest dla wszystkich - odgryzł się Karol.
- Popłynę, gdzie zechcę.
- Zobaczymy, na ile starczy ci pary.
Obaj ostro zabrali się do wioseł. Cięli wodę z impetem, dysząc i mobilizując się
wzajemnie niewyszukanymi docinkami. Zaczarowany nastrój jeziora prysł w jednej
chwili, a ptaki, jeśli gdzieś były, z pewnością uciekły.
Pojedynek pozostał nierozstrzygnięty. Karol mniejsze doświadczenie rekompensował
lżejszym sprzętem, w rezultacie więc obaj dobili do wyspy niemal jednocześnie. Na
lądzie w ostatniej chwili zapobiegłam większej awanturze. W milczeniu rozdzieliłam
żywność na trzy części i zaopatrzona w koc i lornetkę udałam się samotnie w najdalszy
koniec wyspy.
Miałam na dzisiaj dość męskiego towarzystwa. Kobieta czasami cierpi z braku
zainteresowania, ale nadmiar także bywa uciążliwy.
Ostatnia wakacyjna sobota przebiegała pod hasłem wielkich zakupów szkolnych.
Zawiozłam całe towarzystwo do Ostrowa i stanowczo odmówiłam dalszego udziału w
imprezie. W sklepach panował nieopisany tłok i tumult. Szczególnie oblężone były

księgarnie i stoiska z artykułami szkolnymi. Widocznie wszyscy rodzice solidarnie
postanowili zmarnować ten ostatni wolny dzień.
Teresa utonęła w tłumie kilku tysięcy innych zabieganych mam, a ja udałam się do parku.
Usiadłam na cienistej ławeczce i zagłębiłam się w lekturze. Po godzinie Teresa
podrzuciła mi pierwszą partię sprawunków i ryczącego Michasia.
- Marta, zrób z nim coś! - zawołała i nie wdając się w żadne wyjaśnienia, ruszyła
kompletować wyprawkę szkolną.
- Dlaczego beczysz? - zapytałam.
- Boja nie chcę tego plecaka! - zawołał buntowniczo. - Chcę żółty z paseczkiem! - Tupnął
nogą i brudną piąstką rozmazał łzy.
- W dziedzinie plecaków jestem ekspertem - oznajmiłam sprytnie. - Pooglądam go i jeśli
będzie brzydki, oddamy go do sklepu. Zgoda?
Tak mnie uczyli na szkoleniu: najważniejsze to nie tracić kontaktu z rozmówcą.
Następnie zarzucić go gradem pochwalnych uwag i dorzucić coś gratis, dla przeważenia
szali. Jak dotąd wyuczona wiedza na nic mi się nie przydała. I tak czułam się okantowana
po podpisaniu każdej umowy. No, ale dotychczas miałam do czynienia wyłącznie z
profesjonalistami. Sześciolatek to przeciwnik w sam raz dla mnie.
- Masz! - Michał przysunął pakunek z taką rezerwą, jakby bał się co najmniej ugryzienia.
Usiadł na skraju ławki, zagryzł wargi i wściekłe spojrzenie zawie-

sił na czubkach własnych butów. Wyglądał na trudnego przeciwnika.
Wzięłam przedmiot sporu i przystąpiłam do oględzin.
-O, firmowy!!! Malak i Spółka - zapiałam z zachwytu, czytając metkę. - Najnowszy
model: nieprzemakalny, cztery kieszenie boczne i dwie w środku; odlotowe światła
odblaskowe.
Zachwalałam towar, cały czas dyskretnie obserwując Michała. Na razie szło dobrze.
Mina chłopca złagodniała, co oznaczało, że niektóre argumenty zdołały go przekonać.
- Wiesz co, ja uważam, że ten plecak jest świetny
- podsumowałam. - Twoja mama zna się na rzeczy! No, ale to ty będziesz go nosił, jeśli
nadal uważasz, że jest brzydki...
- Aleja chciałem żółty! - zawołał, ale już ze znacznie mniejszym uporem.
Postanowiłam kuć żelazo, póki gorące, i przytoczyłam najważniejsze argumenty.
- Żółty kolor łatwo się brudzi i dlatego nadaje się tylko dla dziewczynek - powiedziałam
ze znawstwem.
- Poza tym, do tego modelu dodają za darmo czekoladę, żelki i naklejki z potworami.
-No dobra, niech będzie - westchnął ciężko.
- I gumę do żucia też? - Do końca trzymał rękę na pulsie.
Przez mózg jak błyskawica przeleciała mi myśl, że jakimś cudem znowu zostałam
wyprowadzona w pole, ale spojrzawszy na szczerą, uśmiechniętą twarzyczkę dziecka,
natychmiast porzuciłam te absurdalne podejrzenia.

Nie bardzo wierzyłam, że w tych lasach nie ma węży. Teresa zarzekała się, że nikt nigdy
ich w okolicy nie widział.
- Węże żyją obecnie tylko w parkach narodowych, to bardzo rzadkie i chronione gady -
powiedział z przekonaniem Karol. - Na naszych terenach wyginęły już w połowie
dziewiętnastego wieku.
- Słyszysz? Karol wie, co mówi - przytaknęła Teresa. Ostatni z naszej czwórki
grzybiarzy, Bohdan, nie
opowiedział się po żadnej ze stron. Nie znaczyło to, że nie miał własnego zdania, po
prostu był małomówny z natury. Po powitaniu i prezentacji nie odezwał się już ani
słowem.
Chciałam pójść na górę i sprawdzić te gady w Internecie, ale mnie zakrzyczeli i prawie
przemocą zagnali do samochodu.
- Może nie wiesz o tym, ale grzyby zbiera się o świcie - pouczała mnie kuzynka. - W tej
chwili minęła dziewiąta i jeśli natychmiast nie ruszymy, możemy spokojnie zostać w
domu.
Nie miałam nic przeciwko zostaniu w domu, ale nikt mnie nie pytał o zdanie.
W czasie drogi przeszłam skrócony kurs grzybiar-stwa. Jako laik w tej dziedzinie
chłonęłam jak gąbka wszystkie, dość sprzeczne informacje.
- Różne gatunki grzybów mają swoje ulubione gatunki drzew, pod którymi rosną -
pouczał mnie Karol. - Mogą też rosnąć wszędzie indziej. Chodząc po lesie, należy bardzo
uważnie patrzeć pod nogi, bo... bo...

- Bo można się boleśnie potknąć o runo leśne: szyszki, widłaki, paprocie i różne suche
patyki - dokończyła Teresa. - Zanim się usiądzie, starannie obejrzeć miejsce, czy nie ma
mrówek.
- A dzikie zwierzęta? - próbowałam wyjaśnić następną wątpliwość.
Na to pytanie odpowiedział Karol.
-Wszystkie dzikie zwierzęta unikają kontaktu z człowiekiem, w dzień śpią w gęstych
młodnikach, a pasą się dopiero w nocy. Poza tym będę w pobliżu i w razie czego
przegonię tego zająca gdzie pieprz rośnie.
Następnie Teresa omówiła zagadnienia bardziej szczegółowe.
- Zbierasz tylko takie z brązowymi łebkami i sitkiem pod spodem. Grzyby blaszkowe są
na razie za trudne.
Nie bardzo wiedziałam, czym różni się sitko od blaszki i po czym odróżnić trujące od
dobrych.
- Nic się nie bój - uspokoiła mnie Teresa. - Na miejscu pokażę ci wszystko jeszcze raz na
modelach.
Zaparkowaliśmy pojazd i dalszą część drogi odbyliśmy na piechotę.
- Rozdzielmy się - zaproponował Karol. - Ja zaopiekuję się Martą, a Bohdan dotrzyma
towarzystwa Teresie.
Sójka w bok przywróciła mowę uparcie milczącemu dotąd Bohdanowi.
- Oczywiście, zaopiekuję się panią z wielką przyjemnością.
- No, udało się! - zawołał Karol, kiedy znikliśmy im z oczu.
- Co się udało?

- Mój plan. Czy wiesz, że Teresa z Bohdanem znają się od kilku lat? Pracują w jednej
firmie i nie zamienili ze sobą prywatnie nawet kilku słów. Nie mogę bezczynnie patrzeć,
jak mój najlepszy kumpel usycha z miłości.
- Jakoś nie zauważyłam tego wielkiego uczucia -rzekłam z powątpiewaniem.
- Mnie też nie zauważasz - odparł ni w pięć, ni w dziewięć.
- Ten temat, o ile pamiętam, mamy już za sobą -przypomniałam. - Na dodatek wcale mi
się nie podoba twój pomysł.
- Bez naszej pomocy nigdy się nie zejdą. Bohdan będzie na nią patrzył z daleka i
wzdychał, aż wyschnie na wiór, a Teresa poświęci się bez reszty opiece nad dziećmi. Sam
nie dam rady, potrzebuję twojej pomocy! Proszę.
Miałam coraz więcej wątpliwości.
- Nie, to bez sensu! Takie swatanie zawsze źle się kończy!
- Żadnego swatania, damy im tylko kilka okazji do prywatnych spotkań. Zależy ci chyba
na szczęściu Teresy?
Co za głupie pytanie, pewnie że mi zależy.
- Dobrze - załamałam się. - Pomożemy, ale tylko troszeczkę, pierwszy krok. Potem nie
będziemy się wtrącać, żeby nie wiem co. Słowo?
- Słowo!
- To może nie zbierajmy tych grzybów, tylko obmyślmy strategię działania -
zaproponowałam.

- Trochę musimy nazbierać, bo pomyślą, że robiliśmy w tym lesie nie wiadomo co. -
Karol łobuzersko mrugnął okiem.
Zabraliśmy się wspólnie do knucia misternego planu, z dokładnym podziałem na role.
Po trzech godzinach najważniejsze punkty zostały omówione.
- Musimy wracać, pewnie już na nas czekają - zauważyłam. - Zaczynamy od przyszłego
tygodnia.
- Dlaczego nie od jutra? - zdziwił się Karol.
- Bo to inteligentni ludzie, domyślą się. Poza tym musimy im dać czas na własne
przemyślenia. A teraz chodźmy zbierać te grzyby!
Rozdzieliliśmy się i ku mojej wielkiej radości natychmiast znalazłam pierwszy grzyb.
Nie był może szczególnie urodziwy ani pierwszej młodości, ale z pewnością dał początek
całej dynastii. W jego pobliżu rosło jeszcze kilka ślicznych maluchów z kasztanowymi
łebkami. Poczułam, że krew żywiej krąży mi w żyłach, a oczy pożądliwie szperają w
leśnej ściółce.
Pochłonięta do reszty pasją zbieracką przestałam zwracać uwagę na otoczenie. Na skutki
nie trzeba było długo czekać: zaczepiłam nogą o jakiś korzeń i jak długa runęłam w gęste
krzaki. Widok z pozycji leżącej okazał się bardzo obiecujący, niemal przy samym nosie
zobaczyłam prawdziwego olbrzyma, a kilku jego braci śmiało wyglądało z trawy.
Ścięłam kozikiem wszystkie nowe grzyby i z pewnym trudem odnalazłam rozsypany w
trawie dotychczasowy urobek. Rozcierając stłuczone kolano, pomyślałam na

pocieszenie, że przynajmniej wyłożyłam się we właściwym miejscu.
Gdzieś daleko rozległy się pohukiwania Karola. Spojrzałam na zegarek, ryknęłam
radośnie w odpowiedzi i posłusznie ruszyłam w stronę głosu. Jak na złość, las właśnie w
tym momencie odkrył przede mną całe swoje bogactwo. Sypał grzybami jak z rękawa,
widziałam je dosłownie wszędzie. Szarpana emocjami, w biegu wycinałam całe kępy, a
moja dusza chciała wciąż więcej i więcej. Gdyby nie Karol, prawdopodobnie nigdy bym
dobrowolnie z tego lasu nie wyszła. Odebrał mi wiaderko i niemal siłą zaciągnął do
samochodu.
Umówiona godzina już dawno minęła i Teresa z Bohdanem zaczęli się o nas niepokoić.
Zajrzałam wszystkim do wiaderek i samozwańczo ogłosiłam się królową grzybobrania.
- Jak miałem zbierać grzyby - bronił się Karol - kiedy przez cały czas szukałem Marty?
Powinno się ją wyprowadzać na sznurku.
- Czy ten Karol kompletnie zgłupiał?! - zawołała Teresa, przeglądając w domu zawartość
mojego wiaderka. - Miał się tobą zajmować i co?! Tymi grzybami można wy truć pół
miasta.
Z poczuciem winy patrzyłam, jak sprawnie oddziela grzyby jadalne od trujących. Z
bólem serca musiałam przyznać, że tych drugich jest znacznie więcej. Tytuł królowej
grzybobrania straciłam nieodwołalnie i ze wstydem oddałam koronę Teresie.

- To jest gołąbek wymiotny. Gdzie ty tu widzisz sitko i dlaczego uważasz, że ten kolor
jest brązowy?
- dopytywała się, podsuwając mi pod nos jakiegoś trujaka.
W moim wiaderku znalazły się jeszcze szatany, go-ryczaki, krowiaki, wełniaki i inne
śmiecie. Na pocieszenie zostało mi kilka podgrzybków i przepiękny prawdziwek.
Zmachałam się porządnie tym ganianiem po lesie, ale szanse na odpoczynek były równe
zeru. Każde grzybobranie kończy się niestety w kuchni. Pod dyktando Teresy czyściłam
owocniki, ściągałam skórkę z maślaków, nizałam na nitkę grzyby do suszenia.
- Maślaki udusimy na obiad - dyrygowała Teresa.
- Obierz kilka cebul i pokrój w talarki. Z tych małych podgrzybków zrobimy marynatę, a
większe przeznaczymy na susz. Prawdziwki wysuszymy osobno, bo to są
najszlachetniejsze grzyby. Bohdan znalazł kilka sztuk.
- Mało mówi, dużo zbiera - wtrąciłam złośliwie.
- Bardzo przystojny facet, tylko jakiś małomówny.
- Jesteś niesprawiedliwa - broniła go Teresa. - Po prostu nie gada po próżnicy, jak inni.
Patrz lepiej, co robisz! - zmieniła temat. - Mówiłam ci, że maślaki nie nadają się do
suszenia. Wcale nie myślisz, co robisz. Jutro kupię ci atlas grzybów i przed następnym
wyjazdem zdasz u mnie egzamin komisyjny - zagroziła ze śmiechem.
*
Namówienie Teresy na zorganizowanie imieninowego przyjęcia zajęło mi blisko tydzień.
Kwestionowała zarówno potrzebę samego przedsięwzięcia, jak i pomysł zorganizowania

imprezy w ogrodzie. Straszyła nagłym załamaniem pogody, komarami, a przede
wszystkim brakiem chętnych.
Na szczęście, żadne z tych przewidywań się nie sprawdziło. Pogoda była śliczna,
komarów ani śladu, a goście dopisali w komplecie. Odnotowaliśmy nawet nadkomplet.
Jedna z pań przyprowadziła dodatkowo brata. Niespodziewany gość zaburzył równowagę
płci i w jednej chwili obrócił w proch nasz misterny plan.
Wszystkie koleżanki Teresy przyszły z mężami, mnie przypadł do towarzystwa Karol, a
dla Teresy przeznaczyliśmy Bohdana. Niestety, jak większość genialnych planów, i nasz
spalił na panewce. Niejaki Remik zajął miejsce przy Teresie, a Bohdan jak zwykle został
na lodzie. Usiadł sobie na uboczu i przez cały czas ani razu nie zabrał głosu. Zmieniał
tylko płyty i błądził myślami gdzieś daleko. Mimo moich i Karola wysiłków nie dało się
go rozruszać i nasza intryga spełzła na niczym. Tymczasem jego przeciwnik ze stolicy
błyszczał w towarzystwie i bezczelnie czarował Teresę.
Wywołałam Karola i zarządziłam naradę wojenną.
- Wygląda na to, że zamiast pomóc, pogorszyliśmy sprawę. A ostrzegałam, żeby się nie
wtrącać! - zawołałam oskarżycielsko.
- Przesadzasz! - zbagatelizował Karol. - Ten Remik wyjedzie, skąd przyjechał, i wszystko
wróci do normy.
- A co będzie, jak się przypalantuje na stałe?! Nie lubię go! Zrób coś! - zażądałam.

- Postaram się, ale teraz muszę wracać, bo mi się mięso przypali.
Karol od samego rana niepodzielnie królował przy grillu. Najpierw bejcował,
przyprawiał i porcjował, następnie przypiekał i serwował zachwyconym gościom. Ledwo
skończyliśmy smakowite szaszłyki, na ruszcie skwierczała już apetyczna karkóweczka.
Wyjrzałam przez okno i zobaczyłam Karola szarpiącego się z Remikiem. W powietrzu
latały wyzwiska, a panowie na serio zabierali się do bójki.
Podbiegłam, chwyciłam Karola za bluzę na plecach i z całych sił zaczęłam ciągnąć w
stronę domu. Pozostali zajęli się drugim wojownikiem.
- Mówiąc „zrób coś", nie miałam na myśli mordobicia! - wsiadłam na niego. - Całkiem ci
odbiło?!
- Ty wiesz, co on zrobił? Ten palant polał moje mięso wiśniówką! - ryczał niczym
zraniony lew. - Nie można bezkarnie dotykać grilla innego mężczyzny ani jego kobiety,
ani samochodu - wyliczał.
Przy grillu na dłuższą chwilę zapanowało bezkrólewie, które natychmiast wykorzystał
Michaś. Ułożył na ruszcie zdechłą mysz i czekał cierpliwie, aż się przypiecze. Swąd
palonej sierści zwrócił w końcu uwagę dorosłych. Usunięto natychmiast padlinę, ale
goście nieodwracalnie stracili apetyt i wkrótce zaczęli się żegnać.
- Jak mogłeś mi to zrobić?! - krzyczała Teresa na młodszego syna. - Co ci przyszło do tej
szalonej głowy?
- Ja nie chciałem! - wołał z płaczem. - To kot przyniósł mysz, ja mu tylko chciałem
ugrillować.

Życie w małym miasteczku płynie spokojnym, jednostajnym rytmem, niepozbawionym
jednak swoistego uroku. Trudno tu pozostać jednostką anonimową: nie znasz jeszcze
nikogo, a już wszyscy wokół wiedzą
0 tobie co nieco.
Już po kilku dniach witały się ze mną pierwsze osoby: znajomi ze sklepu, placu zabaw,
spaceru. Ekspedientka w sklepie uśmiechała się radośnie na widok każdego klienta i
podsuwała uprzejmie ulubione produkty.
- Mamy dzisiaj świeżutki serek wiejski, taki jak pani lubi - zaskoczyła mnie przyjemnie
któregoś dnia.
W dużych miastach, do czego zdążyłam się przyzwyczaić, życie płynie anonimowo. Nikt
nikogo nie zna i nie ma ochoty poznać. Każdy w pośpiechu zajmuje się własnymi
sprawami. Tutaj ludzie mieli czas
1 chętnie poświęcali go innym. Początkowo z dystansem podchodziłam do tej nadmiernej
troskliwości i podejrzanej bezinteresowności obcych ludzi.
Kiedyś zasnęłam na słońcu i tę chwilę relaksu na łonie natury przypłaciłam bolesnym
oparzeniem. Twarz przybrała kolor gotowanego raka, a skóra z nosa schodziła wielkimi
płatami.
W moim ówczesnym stanie psychicznym wygląd był mi raczej obojętny, ale nieznośne
pieczenie dokuczało bardzo i odbierało sen.
W sklepie natychmiast zasypano mnie tuzinem rad, jak zapobiec nieszczęściu. Polecano
okłady z kwaśnego mleka, rumianku itd.

- A ja mam na to świetne ziółka! - zawołała wesoła, szczupła staruszka. Zaczekała, aż
zrobię zakupy, i razem wyszłyśmy ze sklepu. Nawet nie wiem kiedy zaciągnęła mnie do
swojego mieszkania i obdarowała cudownym specyfikiem.
Podziękowałam grzecznie i ruszyłam do domu. Tam wyjęłam buteleczkę i powąchałam z
ciekawości. Zalatywało ziołami na spirytusie. Żadnej etykiety. Nie zamierzałam takiego
nie wiadomo co wcierać w twarz, na głowę nie upadłam. Buteleczka do zwrotu, a zawar-
tość do kibelka - postanowiłam.
Teresa sprzeciwiła się temu stanowczo.
- Ani się waż! - zawołała z oburzeniem. - Zioła pani Dziarskiej nigdy nie zawodzą,
wyleczyła nimi pół miasta.
Nie spytałam, co stało się z drugą połową miasta, i z rezygnacją posmarowałam
wszystkie poparzone miejsca eliksirem pani Dziarskiej. Raz kozie śmierć.
Cudowny lek okazał się rzeczywiście rewelacyjny, pieczenie ustało niemal natychmiast, a
zaczerwienienia zbladły. Na drugi dzień z niedowierzaniem oglądałam się w lusterku.
- Powinna to opatentować! - zapiałam z zachwytu. - Dzisiaj już za te rzeczy nie palą na
stosie, może przestać się ukrywać. Szkoda, że nie ma instrukcji obsługi, bo zapomniałam
zapytać, jak długo to trzeba stosować - przyznałam ze wstydem.
- To idź się zapytaj, przecież cię nie ugryzie.
- Kiedy mi głupio - wyznałam - bo może mówiła, tylko ja nieuważnie słuchałam.
- Tym bardziej idź i podziękuj.
Za radą Teresy kupiłam pudło ptasiego mleczka i złożyłam wizytę przemiłej staruszce.
Trafiłam właśnie na spotkanie członków klubu szachowego. Certowałam się w drzwiach,

ale usłyszawszy zapewnienie, że wcale nie przeszkadzam, przyjęłam zaproszenie na małą
partyjkę szachów. Po wyjściu szachistów obejrzałam jeszcze dwugodzinną kasetę ze
ślubu wnuczki gospodyni, pomogłam w przyrządzaniu sałatki i, o dziwo, nie nudziłam
się ani przez chwilę.
Wszyscy dotąd poznani ludzie byli bardzo mili.
Powoli zaczęłam wsiąkać w życie miasteczka, poznawać jego radości, problemy i
sekrety. Wyhamowałam w sobie ten wielkomiejski pęd do sukcesu, a w zwolnionym
tempie wszystko było ciekawsze i bardziej kolorowe.
Nie zerwałam też do końca związków z Wrocławiem. Z kilkoma przyjaciółmi byłam w
stałym kontakcie.
Najbardziej aktywna była oczywiście Patrycja, dostarczała mi szczegółowych informacji
z życia towarzyskiego naszych bliższych i dalszych znajomych. Jakimś cudem zawsze
wszystko wiedziała najlepiej, nawet kiedy podróżowała.
Ostatni list niemal pękał od sensacyjnych wiadomości. Dowiedziałam się, że Dominika
spodziewa się dziecka, Zbyszek zerwał z Iwoną albo ona z nim, Bernard otrzymał spadek
z Anglii, a Anita pozwała do sądu znanego malarza za profanowanie wizerunku kobiety.
Tylko o Marku ani słowa. Temat tabu, który wszyscy omijali z daleka.

Wychodząc z założenia, że należy znać posunięcia wroga, żądna byłam tej wiedzy jak
kania dżdżu. Szczególną przyjemność sprawiłyby mi same złe wiadomości, na przykład:
rozbił samochód, wylali go z pracy, nie ma powodzenia u kobiet czy coś w tym stylu.
Nie chciałam pytać wprost, a aluzje nie przyniosły pożądanych rezultatów i nadal
pozostawałam w męczącej niewiedzy.
Na razie nie myślałam o powrocie. Polubiłam to nowe życie rodzinne i chętnie przyjęłam
na siebie część obowiązków, od których dawniej uciekłabym na koniec świata.
Ludzie się zmieniają, jedni na lepsze, inni na gorsze - pomyślałam. Wszystko zależy od
wpływu otoczenia. Sądząc po efektach - trafiłam chyba nie najgorzej.
Zbyszek doczekał się wreszcie wymarzonego urlopu i męczył mnie tak długo, aż
zgodziłam się pojechać z nim na wycieczkę. W końcu co mi szkodziło. Ostatnio
zaczęłam dostrzegać uroki przyrody i chciałam zobaczyć jesień w górach. No i byłam
winna Zbyszkowi przysługę.
Na dwa dni wyrwałam się do Wrocławia. W ekspresowym tempie obleciałam znajomych
i w ostatniej chwili zdążyłam kupić nowe adidasy. Stare, jak na mój gust, straciły fason.
Z Wrocławia wyjechaliśmy o siódmej rano. Trochę marudziłam z powodu wczesnej pory,
ale wspaniałe widoki miały mi wynagrodzić niedobory snu.
Zbyszek obiecał trasę lekką i łatwą, w sam raz dla amatorów.
Jako słabszy piechur nadawałam tempo marszu. Czułam się świetnie i zamierzałam
pokazać Zbyszkowi, na co mnie stać. Pogoda trafiła nam się wyśmienita. Słońce grzało
umiarkowanie, a delikatny wiaterek przyjemnie chłodził czoło. Wdychałam górskie
powietrze pełną piersią i raźnie pięłam się ku szczytowi. Nawet lekkie pieczenie pięt nie

mogło mi odebrać radości życia. Dopiero gdzieś w połowie trasy zorientowałam się, że z
tymi butami jest coś nie tak. Zacisnęłam zęby i szłam nadal, bo co innego mogłam zrobić
w środku lasu?
Pęcherze na piętach rosły i osiągnąwszy wielkość krytyczną, pękły prawie równocześnie
na obu stopach, odsłaniając żywą tkankę. Stanęłam jak wryta w połowie stromego
podejścia.
- Przerwa - poprosiłam słabym głosem.
- Może podejdziemy jeszcze kawałek - zaproponował Zbyszek. - Tam wyżej są fajne
stoliki i ławki.
- Po moim trupie! - oświadczyłam z całym przekonaniem i usiadłam, gdzie stałam, czyli
na kupie mokrych liści.
Wyraz twarzy i niezręczne manipulacje przy sznurówkach nasunęły Zbyszkowi właściwe
rozwiązanie zagadki. Posadził mnie na ściętym pniu i troskliwie zajął się chorymi
kończynami. Po naklejeniu plastrów poczułam się znacznie lepiej i bohatersko wdziałam
z powrotem feralne obuwie.
- Dlaczego nie powiedziałaś wcześniej? - zapytał. - Mogliśmy te plastry przykleić od
razu.

- Nie wiedziałam, że masz plastry, i nie wiedziałam, że mnie te cholerne buty tak obetrą -
warknęłam ze złością. - W sklepie pasowały jak ulał.
- Kobieto, włożyłaś na wycieczkę w góry nowe buty? - zapytał z niedowierzaniem.
Słowo „kobieta" nabrało w jego wypowiedzi negatywnego wydźwięku. Nie podobał mi
się ten ton. Może i byłam mało przewidująca, ale to w końcu moje nogi, mój ból, i
nikomu nic do tego.
- A co, może miałam iść w starych trepach i zgubić podeszwy po drodze? - broniłam się
przed zarzutem bezmyślności. - Mogłeś mnie przynajmniej ostrzec -dodałam
oskarżycielsko.
- Niech ci będzie, moja wina - dla świętego spokoju zgodził się Zbyszek i zarządził
odwrót.
W dół szło się znacznie lepiej niż pod górę, ale i tak ustałam po przejściu kilkuset
metrów. Plastry na piętach zrolowały się w wałeczki i piły mnie jak wędzidło. Okropnie
chciało mi się ryczeć.
- No dobra, wskakuj na barana - zaproponował Zbyszek.
Zaprotestowałam stanowczo.
- Przestań się zachowywać jak dziecko. Mogę cię turlać, ciągnąć za nogi albo nieść - co
wybierasz?
'Rzeczywiście, nie miałam wielkiego wyboru. Chce mnie nieść - bardzo proszę.
- Tylko uważaj na głowę, niektóre gałęzie wiszą dość nisko.
Uważałam na gałęzie i nawet mi się ta jazda zaczęła podobać. Pierwszy raz mogłam
sobie obejrzeć przyjaciela z lotu ptaka. Z ziemi sięgałam mu zaledwie do brody.

Przeczesałam wzrokiem gęstą czuprynę i nie dostrzegłam żadnych zakoli. A Marek ma
łysinkę na samym czubku głowy - pomyślałam z mściwą satysfakcją. Zaczesywał ją
starannie przy lustrze i nawet podkradał mój lakier do włosów, a ja lojalnie udawałam, że
nie zauważam defektu. Wspomnę mu o tym przy jakimś przypadkowym spotkaniu -
postanowiłam.
Wróciłam myślami do Zbyszka. Znajoma blizna za lewym uchem była moim dziełem.
Kiedyś tak niefortunnie rzuciłam denkiem od konserwy, że Zbyszek trafił do szpitala. Na
szczęście skończyło się na założeniu kilku szwów. Ciekawe czy jeszcze o tym pamięta?
Na lekko odstających uszach Zbyszka zaczęły się zbierać kropelki potu. Oho -
pomyślałam - mój konik zaczyna robić bokami.
- Zmęczyłam się! - zawołałam. - Zróbmy przerwę.
- Zmęczyłaś się? - zdziwił się. Typowo męski sposób myślenia.
- Tak, muszę rozprostować nogi i napić się czegoś. Okropnie gorąco tu na górze.
Stanęliśmy na popas przy zwalonym pniu. Zbyszek dyskretnie otarł pot z czoła i
rozmasował zdrętwiały kark.
- Zmęczyłeś się? - wyrwałam się głupio. Wiadomo, żaden facet nie przyzna się przed
kobietą do chwili słabości.
- Skąd! - zaprzeczył. - Nawet mógłbym się do tego przyzwyczaić.
- To lepiej nie zaczynaj - warknęłam. Mój najlepszy kumpel zaczynał mi się wpisywać w
sprawdzony

czarny scenariusz. Jakoś wzbudzam w facetach uczucia opiekuńcze. Jeden taki już się
mną zaopiekował. Najpierw nosił za mną torebkę i kwiatek, żebym się czasem nie
podźwigała, potem, wmówił we mnie, że sama nie dam sobie rady w życiu, i podstępem
zaciągnął do ołtarza. A po ślubie, jakimś cudem, role natychmiast się odmieniły. Siedem
lat galer za kilka chwil przedmałżeńskiego szczęścia to stanowczo za długo.
Oczywiście większość tych gorzkich żali wygłosiłam w myślach, ale co nieco wyrwało
mi się na głos.
- Widzę, że ci jeszcze nie przeszło - zauważył Zbyszek.
- Nie, i jeszcze długo nie przejdzie. Jestem wściekła jak czarna wdowa. Rozszarpię
każdego faceta, który wlezie na mój teren.
- Z tymi pająkami tP jest trochę inaczej - niewinnie zasugerował Zbyszek.
- Wiem, ale mnie nie zależy na zachowaniu gatunku - ucięłam.
Ruszyliśmy dalej. Drugi etap trasy był znacznie łatwiejszy i wkrótce dotarliśmy do leśnej
drogi, na tyle szerokiej, że dało się podjechać samochodem.
Odetchnęłam z ulgą, pakując się na tylne siedzenie wozu. Butów na razie wolałam nie
ściągać. Żadna siła nie wepchnęłaby ich z powrotem na obolałe nogi. Tego akurat byłam
pewna. Podziękowałam Zbyszkowi za ratunek i obiecałam na następną wycieczkę ubrać
się stosownie do okoliczności. Odniosłam wrażenie, że Zbyszek jakoś nie bardzo wierzy,
że będzie jakiś następny raz. Może i miał rację, babskie rozrywki są o niebo
przyjemniejsze.

Węże żyją nie tylko w rezerwatach. Jeden z nich zamieszkał na krótko w naszej łazience.
Do domu przyniósł go Adam, prawdopodobnie już w piątek, i przez dwa dni skutecznie
ukrywał w koszu z brudną bielizną. I żyłby tam sobie spokojnie do następnego prania,
gdyby się gadzinie nie zachciało spacerów.
Gad wypełzł na światło dzienne w niedzielny poranek. Wyjrzał sobie spod pokrywy i
zamarł, znalazłszy się oko w oko z Teresą. Przez ułamek sekundy mierzyli się wzrokiem,
w końcu Teresa zdołała się wyrwać z hipnotycznego transu i istnienie potwora oznajmiła
światu histerycznym krzykiem. Próbowała też uciec, ale nogi odmówiły jej
posłuszeństwa.
Zaalarmowana wrzaskiem pognałam do łazienki i uwolniłam miotającą się kuzynkę. A
ściślej, zostałam przez Teresę staranowana i tyle ją widziałam. Żadnych wyjaśnień ani
zwykłego przepraszam. Roz-tarłam obolałe ramię i ruszyłam za uciekinierką. Teresa
wciąż nie doszła do siebie i moim zdaniem zachowywała się nad wyraz niepokojąco.
Podskakiwała komicznie na jednej nodze, wydając z zaciśniętej krtani dźwięki o
wysokiej częstotliwości. W podobny sposób, zdaje się, porozumiewają się delfiny, ja
delfinem nie byłam i nie mogłam zrozumieć, o co jej chodzi.
- Coś cię oblazło? - zapytałam, bo nic innego nie przyszło mi do głowy.
Teresa, bulgocząc, wskazała łazienkę.
- Nie idź tam, nie idź - wypowiedziała pierwsze

ludzkie słowa i uczepiła się haczykowatymi paluchami mojego paska od spodni.
- Teresa - tylko bez histerii! - straciłam w końcu cierpliwość i ciągnąc za sobą ludzki
balast, ruszyłam przed siebie. Gdzieś w połowie drogi wleczony ciężar odpadł, a cisza,
która nagle zapadła, spotęgowała jeszcze atmosferę grozy. Przełknęłam ślinę i ostrożnie
zajrzałam przez uchylone drzwi. Moją uwagę zwrócił podejrzany ruch, przetarłam oczy,
ale widziadło nie znikło. Z wiklinowego kosza centymetr po centymetrze wypełzał wąż.
Stałam jak zaczarowana, czując, że postępujący paraliż pełznie od nóg w stronę serca.
Wąż też zamarł. Nawet jeśli mnie to bydlę nie ukąsi, i tak z samych emocji trafi mnie
szlag - przemknęło mi przez spanikowany umysł. Nic jednak nie mogłam zrobić, bo nogi
odmówiły mi posłuszeństwa.
Głos pani Wolskiej zadziałał jak wyzwalacz.
- Przepraszam, słyszałam krzyk, czy coś się stało? Prysnęłam z pułapki niczym
sprinterka.
- Całe miasto słyszało. Teresa zobaczyła węża -wyjaśniłam po dłużej chwili, niezbędnej
dla odzyskania głosu.
Teresa z obrażoną miną stanęła obok. Brak odwagi próbowała zatuszować zadziornością.
- Ty też się bałaś - zauważyła jadowicie.
- Ale się przynajmniej nie darłam jak zarzynane prosię - odgryzłam się.
- Czy on wciąż tam jest? - zapytała sąsiadka, przerywając bezsensowną kłótnię.
Problem węża mogła rozwiązać tylko ona - heros w spódnicy.

- W pani nasz jedyny ratunek - prosiłam, składając ręce.
- O nie! Tylko nie węże! - wzdrygnęła się z odrazą.
- Nic z tego, moje drogie, boję się tego paskudztwa bardziej niż ognia.
I tak na naszych oczach upadł mit tej dotąd nieustraszonej kobiety.
Ograniczyłyśmy działania do obserwacji wroga przez szparę w drzwiach. Wężowi
skończył się ogon i miękko pacnął na podłogę. Zastygł na moment w bezruchu, zapewne
zastanawiając się, co zrobić z odzyskaną wolnością.
- Wlezie pod wannę! – ryknęłam alarmująco. - Łap go!!! - pchnęłam Teresę do działania.
- Wariatka, sama łap! - zbuntowała się Teresa.
- Przykryć ręcznikiem i widłami go - doradzała sąsiadka z bezpiecznej odległości.
W momencie, kiedy życie gada teoretycznie wisiało na włosku, do łazienki przepchnął
się Adam, chwycił węża i korzystając z wywołanego popłochu, umknął do pokoju, gdzie
zamknął się na klucz.
- Wyrzuć go, Adam, wyrzuć!!! - wrzeszczała Teresa, zaniepokojona o życie
pierworodnego syna.
- Adam, on gryzie! - krzyczałam. - Natychmiast wyjdź z pokoju! Nie dotykaj węża!
- Olaf nie gryzie! - zaprzeczył stanowczo Adam.
- Nie pozwolę wam go zabić. To mój wąż, Olaf jest mój.
Coś zaczęło mi świtać w głowie.
- Adasiu, skąd masz tego węża? - delikatnie rozpoczęłam przesłuchanie.

- Dostałem od Szczepana, jego mama wyrzuciła go z domu.
Nie miałam wątpliwości, że zdesperowana kobieta wyrzuciła gada, a nie własne dziecko.
Nawet jej się nie dziwiłam, ale jakieś normy współżycia międzyludzkiego należało
zachować. Odetchnęłam z ulgą: po pierwsze, wąż nie jest jadowity, a po drugie, ma
właściciela, do którego może wrócić.
Zadzwoniłyśmy do matki Szczepana. Pani ta bardzo grzecznie, lecz stanowczo odmówiła
przyjęcia Olafa z powrotem.
- To był prezent od mojego niedorozwiniętego kuzyna - tłumaczyła. - Nie chcę tego
stworzenia widzieć już nigdy w życiu. - Bez ostrzeżenia odłożyła słuchawkę i wyłączyła
telefon, aby przeciąć dalsze dyskusje.
Usiadłyśmy w salonie, przy lampce wiśniówki dla wzmocnienia nerwów, i
rozpoczęłyśmy naradę wojenną. Pani Wolska mimochodem wspomniała o pladze żmij w
okolicznych lasach.
- U nas to tego paskudztwa pełno, szczególnie w maliniakach i na polanach. One lubią się
wygrzewać w słońcu - ciągnęła niezmordowanie mimo uciszających gestów Teresy - a
ten pagórek za Kowalami to nawet nazywają „żmijową górką".
Miałam ogromną ochotę zadusić Teresę gołymi rękoma, ale nie chciałam pozbawiać
dzieci matki. Los jest jednak sprawiedliwy - bo to właśnie Teresa znalazła gada.
- Ciekawe, taki rzadki gatunek, a tak często występuje - wycedziłam. - Powinnam cię
teraz zostawić

samą z tym wężem, ale nie jestem świnią. - Adam! - zawołałam - weź białą flagę i
przyjdź na rozmowy pokojowe.
- A co z wężem? - zapytał podejrzliwie.
- Zamknij go gdzieś i nie bój się, na pewno nikt go palcem nie ruszy - obiecałam z
pełnym przekonaniem.
W ciągu godziny omówiliśmy wszystkie możliwe rozwiązania. Wniosek był jeden: jeśli
Olaf zostanie, my z Teresą wyprowadzimy się z domu. W końcu stanęło na tym, że wąż
będzie u nas do momentu znalezienia mu nowego domu. Oczywiście w zamknięciu i z
dala od naszych oczu.
Zależało mi szalenie, aby czas oczekiwania skrócić do minimum, toteż niezwłocznie
zadzwoniłam do wrocławskiego zoo.
- Z panem od gadów poproszę - powiedziałam do słuchawki.
Po długim oczekiwaniu połączono mnie z jakimś facetem.
- Mam węża do oddania - zakomunikowałam bez wstępów i wyrecytowałam: - Oddam
natychmiast, za darmo i nie obchodzi mnie, czy trafi w dobre ręce. Kiedy go pan
zabierze?
- Chwileczkę, nie tak szybko - mój rozmówca wreszcie dorwał się do głosu i poprosił o
więcej szczegółów.
Na wstępie zadał mi szereg niemądrych pytań w stylu: jaki to gatunek, jak wygląda,
długość ciała i co najbardziej lubi jeść. Na wszystkie te pytania odpowiedziałam
grzecznie, ale stanowczo „nie wiem". W końcu zirytowana dałam Adama do telefonu. Od

tej pory rozmowa przebiegała żywo, fachowo i zakończyła się porozumieniem obu stron.
Dla kobiet w tym domu liczyło się tylko jedno
- w poniedziałek pozbędziemy się intruza raz na zawsze.
- Olaf jest małym pytonem z rodziny dusicieli.
- Adam postanowił zadbać o naszą edukację i niestrudzenie szpikował nas szczegółami. -
Jak urośnie, będzie miał kilka metrów. W zoo dostanie własne tera... tera - zaciął się na
trudnym słowie.
- Terrarium - podpowiedziałam.
- A co to jest?
- To jest taka szklana klatka dla węży, żeby nie mogły z niej uciec.
-1 ten pan mówił, że będę mógł Olafa odwiedzać!
- cieszył się na zapas Adam.
- Teresa - powiedziałam na osobności - kup im jakieś normalne zwierzę. Tak dalej być nie
może, najpierw szczur, teraz wąż. Co będzie następne - tarantula? Lepiej zapobiegać, niż
leczyć. Ja tego pająka z pewnością nie przeżyję!
Transportem gada do Wrocławia zajął się miejscowy specjalista od herpetologii - Karol.
Niespodziewanie nasza rodzina powiększyła się o świnkę morską. Stało się to za
przyczyną pani Dziarskiej. Zjawiła się któregoś deszczowego listopadowego popołudnia
z pudełkiem po butach za pazuchą. Opowiedziała smutną historię zwierzątka, które
niemal cudem uniknęło śmierci w paszczy psa i teraz po długiej kuracji szuka nowego
bezpiecznego domu.

- W pani moja ostatnia nadzieja - dodała na zakończenie. - Takie nieatrakcyjne
stworzonko może pokochać tylko człowiek o bardzo dobrym sercu.
Zajrzałam do pudełka. Na kupce siana siedziała ruda kupka nieszczęścia. Spojrzały na
mnie dwa czarne koraliki, tak śliczne, że nie zauważyłam prawie poszarpanych uszu,
łysego grzbietu i' malinowych śladów po szwach.
- Biorę! - zawołałam. - Chociaż Teresa mnie chyba zabije.
Teresa rzeczywiście daleka była od entuzjazmu.
- Mogłaś od razu powiedzieć, że chcesz mieć zwierzątko, a nie zwalać na dzieci! -
zrzędziła. - I jeszcze to straszenie tarantulą... i dlaczego zaraz szczur?!
- Świnka morska - zaprotestowałam. - Ona nie ma ogona.
- Ale ma szczurze zęby - nie poddawała się Teresa.
- Ma bobrze zęby albo świstacze i jest ruda jak wiewiórka. Przecież lubisz bobry? -
szukałam właściwych argumentów.
- Lubię, ale na filmach przyrodniczych. Ona pogryzie dzieci i wszystkie kable! -
panikowała.
- Dobrze, zabiorę ją do swojego pokoju i nigdy więcej jej nie zobaczysz! - obiecałam
urażona bezdusznością kuzynki.
Nie udało mi się jednak zawłaszczyć świnki morskiej. Adam i Michał zapałali do niej
natychmiast gorącą miłością. Zamieszkała w kartonowym pudle w pokoju chłopców i
otrzymała imię Malinka.
Przez pierwsze dwa dni siedziała cichutko w swoim kartonowym domku, uaktywniając
się prawdopodob-

nie nocą, co poznaliśmy po znikaniu pożywienia. Michaś tkwił całymi godzinami na
podłodze z głową opartą o krawędź pudła i przemawiał do niej łagodnie.
- Wyszła, wyszła! - ryknął kiedyś znienacka, aż przerażona Malinka z panicznym
kwikiem ukryła się w domku.
Ten dzień okazał się jednak przełomowy. Po chwili powoli, łapka za łapką, wyszła na
zewnątrz i spokojnie zabrała się do jedzenia. Dalsze postępy robiła bardzo szybko:
dawała się głaskać, nosić na rękach i wychodziła z domku na każde zawołanie. Nie
wiem, czy znała swoje imię, ale na pewno lubiła ludzi.
Wbrew obawom Teresy nie gryzła, nie niszczyła niczego i nie śmierdziała. Teresa zaczęła
spoglądać na nią przychylniejszym okiem i pieszczotliwie nazywała „świntuchem". Po
długich namowach zgodziła się w końcu wziąć zwierzątko na ręce. Zrobiła to bardzo
ostrożnie i chyba niezbyt umiejętnie. Malinka ogłosiła swój protest straszliwym kwikiem,
co o mało nie zakończylo się jej upadkiem na podłogę. Na jakiś czas stosunki
dyplomatyczne zostały zerwane.
Świnka dysponowała bogatą gamą sygnałów akustycznych, przydatnych na różne okazje.
Zadowolenie wyrażała przyjaznym gruchaniem, przy jedzeniu cichutko chrumkała, a
złość demonstrowała fukaniem, podrygując przy tym śmiesznie na łapkach. Stosowała
też dwa sygnały o wyjątkowej mocy. Pierwszy, przeciągły i wibrujący, oznaczał
wezwanie na pomoc; drugi, urywany kwik o bardzo wysokich tonach, nazwaliśmy
wołaniem o marchew.

Malinka nie była łakomczuchem, ale czuła wyraźną słabość do marchewki. Jakimś
cudem skojarzyła sobie dochodzące z kuchni odgłosy skrobania z ulubionym warzywem
i natychmiast przypominała o swoim istnieniu. Milkła wyłącznie po otrzymaniu łapówki.
W jej życiu zaszły wyraźne zmiany na lepsze. Otrzymała nową przestronną klatkę, z
domkiem i placem zabaw. Trudno w niej było rozpoznać zabiedzone zwierzątko sprzed
kilku tygodni. Piękniała z każdym dniem. Porosła pięknym błyszczącym futerkiem, a po-
strzępione uszy nadawały jej zawadiacki wygląd. Nauczyła się bezbłędnie odróżniać
domowników od obcych. Dawała się głaskać i przytulać gościom, urzeczonym jej
wdziękiem, niestety te karesy kończyły się zwykle nagłą awarią hydrauliki. Tak
ochrzczony osobnik stawał się automatycznie domownikiem i następnym razem mógł się
czuć zupełnie bezpiecznie.
Szóstego grudnia Mikołaj przyniósł dzieciom prezenty, a Teresie gips i sześć tygodni
zwolnienia.
Tego dnia pogoda od samego rana była prześliczna: niebo było niebieskie, promienie
słońca odbijały się od śniegu i prawie nie czuło się mrozu. Idealny dzień na spacer.
Po południu Teresa zabrała chłopców na sanki. Pół godziny później wpadł do domu
zadyszany Adam.
- Ciociu, pomocy!!! - wołał już z ogrodu. - Chodź szybko, mama wjechała sankami w
drzewo i nie może wstać.

Bez zadawania zbędnych pytań złapałam apteczkę z samochodu i pobiegłam na feralną
górkę. Ofiara wypadku saneczkowego siedziała pod grubym klonem i cicho pojękiwała.
Na mój widok próbowała się uśmiechnąć i zmienić pozycję, ale wypadło to żałośnie.
Drzewo rosło samotnie i na przestrzeni kilkudziesięciu metrów nie zaobserwowałam
żadnych innych przeszkód. Słyszałam o samochodach przyciąganych przez drzewa,
widocznie na saneczkarzy drzewa też miały zgubny wpływ.
Noga Teresy nie wyglądała najlepiej i wizyta w szpitalu wydawała się koniecznością.
Czekanie na pogotowie w tych warunkach nie miało sensu.
Usadowiłam ostrożnie ranną na sankach i powoli ruszyłam w stronę domu. Chłopcy szli
przodem i wybierali najprostszą drogę. Z każdym metrem .Teresa ważyła coraz więcej i
do celu dotarłam ostatkiem sił.
Przez cały czas zastanawiałam się, komu powierzyć opiekę nad dziećmi. Pani Wolska
wyjechała na miesiąc do córki, na dodatek zostawiając pod naszą opieką psa i kota. Może
Karol?
Na wzmiankę o szpitalu Adam i Michał ryknęli zgodnym płaczem, a po chwili dołączyła
do nich Teresa.
Wpakowałam całe towarzystwo do samochodu i ruszyłam do szpitala. Koncert na trzy
głosy nie ustawał ani na moment. Wreszcie dojechałam, zaparkowałam na podjeździe dla
karetek i pobiegłam zgłosić przywiezienie rannej.
Dwaj rośli sanitariusze podeszli do samochodu i zatrzymali się niezdecydowanie. Mieli
poważne

trudności z identyfikacją ofiary; przez chwilę podejrzewali nawet, że mają do czynienia z
wypadkiem zbiorowym.
Wskazałam palcem poszkodowaną i troskliwie zajęłam się dziećmi. Z nadmiaru emocji
rozbolała mnie głowa. W końcu nie wytrzymałam nerwowo.
- Przestańcie ryczeć, bo pan doktor zrobi wam zastrzyki na uspokojenie - zagroziłam.
Wreszcie, po nieskończenie długim oczekiwaniu, przywieźli Teresę na wózku. Zgodnie z
przewidywaniami noga okazała się złamana. Na szczęście złamanie było proste, bez
przemieszczeń, i lekarz zapowiadał szybki powrót do zdrowia. Hospitalizacja nie była
konieczna.
Teresa załamała się całkowicie. Płakała przez całą drogę powrotną.
- Marta, co teraz będzie? Z dziećmi, pracą, co teraz będzie?! - powtarzała w kółko.
- Przestań się przejmować - uspokajałam ją łagodnie. - Potraktuj to jako przymusowy
odpoczynek. Będziesz spać do woli, czytać i jeść śniadania w łóżku. Nawet się nie
spostrzeżesz, jak zdejmą ci gips. Wszystkie inne sprawy zostaw na mojej głowie. Od tego
ma się rodzinę! - dodałam pewnym głosem.
Na czas choroby kuzynki postanowiłam zostać idealną gospodynią, opiekunką do dzieci i
damą do towarzystwa. W wolnych chwilach planowałam zająć się pracą zawodową.
Plany te okazały się bardzo ambitne i mało realne. Stosunkowo najlepiej szło mi z
gotowaniem. Zawsze lubiłam to zajęcie. Miałam niezłą praktykę w urządza-

niu przyjęć i dysponowałam dużym wyborem dań. Jedzenie smakowało wszystkim bez
wyjątku.
Niestety, w jakiś dziwny sposób brakowało mi czasu na inne rzeczy. Na cały dzień
zakopywałam się w praniu i sprzątaniu. Jak to możliwe, żeby dwaj mali chłopcy tyle
brudzili?
Po tygodniu wypracowałam sobie własny styl: sporządzałam dokładny plan pracy, obiady
gotowałam od razu na dwa dni, większe zakupy robiłam raz w tygodniu. W nocy
próbowałam tłumaczyć. Byłam śmiertelnie zmęczona i pełna podziwu dla Teresy. Od
wielu lat zajmowała się wszystkim sama i nigdy nie słyszałam z jej ust nawet słowa
skargi.
Dodatkowo w najbliższej perspektywie miałam przedświąteczne zakupy i samodzielne
przygotowanie świąt.
Chłopcy szybko zaakceptowali nową sytuację. Cieszyli się, że mają mamę tylko dla
siebie, przez cały dzień. Na gipsie wymalowali kolorowymi flamastrami setki serduszek,
kwiatków i różnych esów-floresów. Całymi dniami bawili się w pokoju mamy, słuchali
opowieści i bajek, nawet komputer, dotąd tak oblegany, poszedł w kąt.
Idyllę psuły nieco sprawy zawodowe. Kilka razy dziennie dzwoniły do Teresy koleżanki
z pracy z różnymi pytaniami. Nie mogli się bez niej obejść nawet przez jeden dzień.
Denerwowały mnie te telefony. Człowiek chory powinien wypoczywać, a nie
rozwiązywać cudze problemy. Nie wytrzymałam, kiedy Teresa zgodziła się na

prośbę dyrektora wykonać jakieś skomplikowane wyliczenia czy zestawienia.
- Teresa - zawołałam - jesteś za dobra i dlatego wszyscy cię wykorzystują. Musisz
czasem powiedzieć „nie", inaczej nie dadzą ci żyć. Bezwzględny kapitalista, wredne
pijawki - burczałam.pod nosem. - Nie wolno zamęczać chorych ludzi.
- Czuję się całkiem dobrze - protestowała Teresa.
- Tak naprawdę zaczyna mnie nużyć ta przymusowa
bezczynność i chętnie zajmę się czymś pożytecznym.
Z rezygnacją wzruszyłam ramionami. Ona jest nie-reformowalna.
- Muszę pomóc koleżankom, mamy teraz w biurze urwanie głowy. Wprowadzamy na
rynek nowy produkt, a od stycznia przychodzi nowa kierowniczka -wyjaśniła. - Stara
odchodzi na emeryturę. Szef zamierza zatrudnić na jej miejsce młodą,-świetnie wy-
kształconą osobę, która podoła nowym wyzwaniom Całe biuro przygotowuje się do tych
zmian. Lubiłam starą kierowniczkę - powiedziała z żalem. - Teraz wszystkie dziewczyny
się boją, jaka będzie ta nowa Nikt me lubi zmian.
Przyszła mi do głowy smutna refleksja. Żyjemy w czasach bezdusznego kapitalizmu,
liczy się tylko zysk. Człowiek schodzi na dalszy plan - każdego można przecież zastąpić.
*
Wigilia zbliżała się wielkimi krokami. Wszystkie zakupy łącznie z prezentami miałam
już z głowy.

Postanowiłam zaszaleć i przygotować najwspanialsze święta w życiu. Pomyłam okna i
wysprzątałam całe mieszkanie na błysk. Wszystko szło planowo. Nie przypaliłam
żadnego ciasta, a uszka udały się świetnie.
Nieoczekiwanie wystąpił problem z karpiem. Żadna z nas nie była zdolna do morderstwa,
a wyjazd sąsiadki pokrzyżował precyzyjne plany. Zastanawiałam się właśnie nad
obdarowaniem ryby wolnością, kiedy przyszedł mi do głowy lepszy pomysł. Odrobinę
pokrętny, ale w końcu co szkodzi spróbować.
Zadzwoniłam do Bohdana i wezwałam go na pomoc. I tak miał do nas wpaść razem z
Karolem w drugi dzień świąt, więc nie widziałam nic niestosownego w mojej prośbie. W
końcu chodziło o wyjątkową sytuację.
Od wypadku Teresy Bohdan odwiedził nas dwa razy, ale rozmowa jakoś się nie kleiła i
wizyty wypadły drętwo. Zgodnie z obietnicą nie wtrącałam się, pozostawiając sprawy
własnemu losowi.
Postanowiłam, jeśli się uda, zatrzymać gościa na kolacji. "Należało działać subtelnie, ale
stanowczo. Postawić faceta przed faktem dokonanym i już.
Męska pomoc okazała się nieoceniona. Karp w krótkim czasie pożegnał się z życiem i
zamienił w czyściutkie porcje gotowe do smażenia. Bohdan z rozpędu zmielił mak,
połupał orzechy i zabrał się z dziećmi do ubierania choinki. Nawet nie mrugnął okiem,
kiedy Teresa oświadczyła, że nigdzie go dzisiaj nie puści.
Powinszowałam sobie świetnego pomysłu. Nagle wszystkim zrobiło się wesoło, tak
naprawdę świątecznie i rodzinnie. Z pokoju dobiegały piski i śmiechy.

Męski zespół kończył strojenie drzewka. Bohdan na zmianę podsadzał chłopców do
najwyższych gałęzi, a drobne łapki zawieszały ozdoby. Humor dopisywał wszystkim. Nie
obyło się wprawdzie bez strat, dwie rozbite bombki leżały już pod drzewkiem, ale nikt
nie przejmował się drobiazgami. Ze zdziwieniem pomyślałam, że ten facet zna się na
dzieciach. Teresa podzielała moje zdanie. Dzieciaki miały zapewnioną opiekę i rozrywkę.
Mogłyśmy usiąść w kuchni i spokojnie zająć się przygotowaniami.
Święta udały się wspaniale, prezenty sprawiły wszystkim wiele radości, szczególnie
dzieciom. Tu Bohdan znowu nas zaskoczył. Nie zjawił się z pustymi rękoma. Chłopcy
dostali nowe gry, a my eleganckie perfumy, doskonale dobrane do naszych temperamen-
tów. Ten facet miał niezły gust, no i okazało się, że potrafi mówić, kiedy chce.
Bohdan spędził z nami całe święta. Pokazał swoje drugie, nieznane dotąd oblicze: był
dowcipny, elokwentny i opiekuńczy. Szturmem zdobył serce Teresy i wiedziałam, że
zostanie już na zawsze.
Jak to dobrze, że niczego nie przyspieszałam, widocznie wszystko na świecie ma swój
czas i miejsce.
Po raz pierwszy w życiu wybierałam się na wywiadówkę i okropnie przejęłam się rolą.
Do znudzenia wypytywałam Teresę o scenariusz takiego zebrania. Każda odpowiedź
owocowała serią nowych pytań: czy mam zabierać głos, brać udział w dyskusjach, samo-
dzielnie podejmować ważne decyzje?

- To zależy od sytuacji, rób to, co inni - odparła wymijająco. - Prawdopodobnie rozdadzą
tylko kartki z ocenami i przemaglują rodziców najgorszych uczniów.
Natychmiast uczepiłam się Adama i zażądałam szczegółowego sprawozdania z postępów
w nauce.
- Spoko, ciociu, mam same dobre oceny i żadnej jedynki - odpowiedział.
Nie dawałam za wygraną.
- Do jakiej grupy uczniów należysz, tych lepszych czy gorszych? - zapytałam podstępnie.
- Chyba średnich - odparł po zastanowieniu - ale z matematyki jestem najlepszy.
Ucieszyłam się w duchu. Rodziców średnich uczniów na pewno o nic nie spytają. Średni
zawsze mieli najlepiej. Tyje jęszcze ze szkoły pamiętałam.
Przed samym wyjściem upewniłam się jeszcze raz.
- Adam, czy na pewno nie spotka mnie tam żadna niespodzianka?
- Ciociu, pytasz mnie o to już dziesiąty raz! Jesteś gorsza nawet od mamy! Mama się
czepia, dopiero jak wróci, a ty od razu - odpowiedział dwuznacznie.
Na wszelki wypadek powtórzyłam jeszcze na głos najważniejsze informacje. Pierwsze
piętro, drugie drzwi po lewej stronie, klasa 4b, wychowawczyni pani Morszczuk -
wyrecytowałam.
Obawiając się spóźnienia, wyszłam z domu godzinę wcześniej i samotnie krążyłam po
pustym gmachu. Odnalazłam właściwe drzwi i przystanęłam na chwilę. Czas dłużył się w
nieskończoność. Popełniłam spory falstart, ale jakoś zapomniałam, że tu nie Wrocław

korków nie ma. Na dodatek całe miasteczko od końca do końca można przejść w
dwadzieścia minut spokojnym krokiem. Jeśli wszystko rozpocznie się planowo, miałam
jakieś pół godziny w zapasie.
Na korytarzu nie zauważyłam żadnej ławki ani niczego, na czym można by przy siąść.
Widocznie dzieciom w czasie przerw zalecano wyłącznie ruch. Łakomie spojrzałam na
szerokie parapety, takie w sam raz, żeby posadzić cztery litery. Miałam na to ogromną
ochotę, ale cóż, w moim wieku...
Piętro wyżej urzędowały sprzątaczki, stukały wiadrami i od czasu do czasu obrzucały się
najgorszymi wyzwiskami. Zapewne w ten niewyszukany sposób motywowały się do
pracy. Jeśli po gmachu pętało się jakieś dziecko, mogło się od tych pań wiele nauczyć.
Powoli zaczęli się schodzić rodzice. Witali się i rozbijali na mniejsze rozgadane grupki.
Stałam samotnie pod ścianą i czułam się jak nowy uczeń przed pierwszą lekcją. Wreszcie
nadeszła wychowawczyni i całe towarzystwo z hałasem zaczęło się lokować w ławkach.
Przycupnęłam cichutko w ostatniej.
- Przepraszam, ale to moje miejsce - zagdakała mi nad uchem zażywna matrona. -
Siedziałam tu od pierwszej klasy szkoły podstawowej - dodała z wyższością.
Chciałam wstać, ale powstrzymał mnie wysoki postawny brunet.
- Siedziałaś, ale zostałaś w szóstej klasie i już nie siedzisz - zachichotał, zadowolony z
celnej riposty. - Marek Bolkiewicz - przedstawił się, zajmując miejsce obok. - Ojciec
Małgosi - dodał. - Jest pani nowa?

- Marta Rędzisz, zastępuję chorą kuzynkę, matkę Adama.
Matrona postała chwilę w przejściu, przysłuchując się tej wymianie grzeczności. W
końcu z obrażoną miną odeszła, ale niezbyt daleko. Przez cały czas czułam jej jadowite
spojrzenie w okolicach karku.
- Nie jestem z natury złośliwy - usprawiedliwił się nowy znajomy - ale maniery tej pani
zawsze działały mi na nerwy.
Nauczycielka rozpoczęła wywiadówkę i z przodu rozległy się uciszające syki.
Przerwaliśmy rozmowę. Wyjęłam z torebki notes i długopis i pracowicie notowałam
każde zdanie. Dzięki podzielnej uwadze zdążyłam się też lepiej przyjrzeć sąsiadowi.
Przystojniak, na dodatek idealnie w moim typie. Szkoda, westchnęłam, że ma na imię
M^rek. Z takim imieniem nie miałby u mnie szans, nawet gdyby był cesarzem rzymskim.
Na sam jego dźwięk skakało mi ciśnienie, a negatywne emocje zatruwały okolice serca.
No proszę, i znowu niepotrzebnie się zdenerwowałam. Czy ten drań będzie mnie
prześladował do końca życia? Zagapiłam się w przeszłość i przegapiłam moment, kiedy
nauczycielka wyczytała nazwisko Adama.
- Adam Skalski.
Podskoczyłam jak na sprężynie i podbiegłam do katedry.
- Bo ja jestem w zastępstwie - wydukałam mało inteligentnie, z trudem przezwyciężając
tremę.
- A tak, słyszałam. Pani jest tą krewną z Wrocławia - nauczycielka należała do osób
dobrze poinformowanych. - A jak zdrowie pani Teresy?

- Nieźle, za kilka dni zdejmą jej gips - odparłam i z ulgą wróciłam na miejsce.
No proszę, jaka jestem popularna - pomyślałam. Wszyscy mnie znają i oglądają jak
egzotyczne zwierzę w zoo, a ja nawet nie wiem, która z tych bab jest matką Kamila. Oj, z
jaką przyjemnością powiedziałabym temu babsztylowi kilka słów do słuchu! Ale nie tutaj
-przywołałam się do porządku. Niewątpliwie znajdzie się jakaś lepsza okazja, spotkamy
się gdzieś na pewno. W sklepie albo na pasach dla pieszych...
Zapytałam o nią sąsiada. Dyskretnie wskazał mi kościstą damulkę przefarbowaną na
rudo. Siedziała w pierwszej ławce i żałośnie podlizywała się nauczycielce. Zapamiętałam
ją dobrze, tak na wszelki wypadek.
Tymczasem mój towarzysz przybliżył mi sylwetki kilkorga innych rodziców, nie żałując
pikantnych anegdot na ich temat. Jedno trzeba mu było przyznać: facet miał niebywały
talent narratorski.
Na koniec odbyło się kilka głosowań. Obserwowałam matkę Kamila i robiłam dokładnie
na odwrót. I tak: głosowałam przeciwko wyjazdowi w góry, poparłam wycieczkę do
Krakowa i zgodziłam się na podwyższenie jakichś tam składek. Co do tego ostatniego nie
byłam pewna aprobaty Teresy, ale w razie czego postanowiłam pokryć różnicę z własnej
kieszeni.
Do domu wróciłam zmęczona jak górnik po szychcie i zdałam Teresie szczegółową
relację. Ogólnie była ze mnie zadowolona. Od siebie dodała kilka informacji na temat
poznanych przeze mnie osób.
- Ta gruba baba to Kaśka Cholewińska, zwana popularnie Kacholem - wyjaśniła. -
Prowadzi zakład

fryzjersko-kosmetyczny w rynku. Znana jest z tego, że nigdy nie zapomina uraz, więc
obie będziemy musiały się upiększać w innym mieście. Inaczej wytnie nam jakiś brzydki
kawał. Nie śmiej się, naprawdę nie żartuję
- dodała. - Marek Bolkiewicz to znany dziennikarz, podróżnik i fotografik. Naprawdę
fajny facet, ale żonaty - podkreśliła wymownie. - Ta sama żona od piętnastu lat. Wzór
męża i ojca.
- Nic mnie nie obchodzi jego stan matrymonialny
- prychnęłam ze złością. - Ma na imię Marek, i mów sobie, co chcesz - nie wierzę w
istnienie porządnych Marków!
*
Na kilka dni opuściłam gościnny Skiełczyn, aby uczynić zadość wieloletniej tradycji -
urodzin moich i Zbyszka. Świętowaliśmy je wspólnie od niepamiętnych czasów,
najczęściej kilka dni po terminie, gdy przebrzmiało już echo rodzinnych uroczystości.
Zbyszek był ode mnie starszy o całe trzy dni i we wczesnej młodości bardzo mu tego
zazdrościłam. Poznaliśmy się w piaskownicy i tam też odbywały się nasze pierwsze
przyjęcia. Spędzaliśmy długie godziny w towarzystwie lalek i pluszowych zwierzaków,
popijając landrynkową oranżadę i opowiadając sobie straszne historie. Dorosłym i innym
dzieciom wstęp do piaskownicy tego dnia był surowo wzbroniony. To było wyłącznie
nasze święto.
Minęły lata, a zwyczaj urodzinowych spotkań pozostał do dziś, zmieniła się jedynie
sceneria. Lalki odeszły do lamusa, a oranżadę zastąpiły mocniejsze

trunki. Po każdym takim spotkaniu okropnie bolała mnie głowa.
W tym roku imprezę organizował Zbyszek, co znaczyło, że będzie więcej picia niż
jedzenia. Mój przyjaciel raczej nie brylował w kuchni, zadowalał się gotowymi
potrawami z supermarketów. Natomiast alkohole chomikował na specjalne okazje,
zupełnie jak Patrycja. Ale to było jedyne podobieństwo pomiędzy dwojgiem moich
najlepszych przyjaciół. Na dodatek za sobą nie przepadali.
Samochód przezornie zostawiłam na parkingu i ruszyłam na postój taksówek.
Punktualnie o siódmej byłam na miejscu. Usłyszałam w dorffofonie głos Zbyszka i w
tym samym momencie poraziła mnie pewna myśl.
- Będę za godzinę! - zawołałam. - Zostawiłam portfel w samochodzie.
Pieniądze miałam przy sobie, na parkingu zostawiłam coś ważniejszego - ślicznie
zapakowany prezent. Złapałam taksówkę, którą przyjechałam, i podałam kurs powrotny.
Dopadłam do auta, wyjęłam zgubę i przy okazji zabrałam radio. Może przynajmniej
uniknę włamania. . '
Kierowca nie krył zadowolenia. Trafiły mu się jednorazowo trzy kursy. Kto wie, może
ma dzisiaj swój szczęśliwy dzień?
- Właź - przywitał mnie Zbyszek. - Z żalem muszę stwierdzić, że przestałaś być
punktualna, już trzeci raz podgrzewam żarcie.
- Jakie żarcie? - zapytałam z powątpiewaniem.
- Prawdziwe, prosto od mamusi. Bigosik, pieczeń na dziko, klopsiki. Odgrzewam i
odgrzewam.

- Jęczysz jak stara żona. Właśnie odkryłam u siebie pierwsze objawy sklerozy, a jestem
od ciebie młodsza. Zobacz, trzydzieści dwa lata, a już się człowiek zaczyna sypać.
Wycałowałam solenizanta, złożyłam życzenia, następnie zostałam wycałowana i
odebrałam powinszowania.
- A teraz grzecznie rozpakuj prezencik - przerwałam czułości. -1 czekam na objawy
radości.
-O nie! Kobiety zawsze mają pierwszeństwo. Proszę, to dla ciebie - powiedział,
wręczając mi ciężki pakunek.
Niecierpliwie zajrzałam do środka. Na kartach kolorowych albumów dumnie
prezentowały się najwspanialsze zabytki Grecji i Włoch. Wykonałam ukłon dziękczynny
w stronę ofiarodawcy i wyraziłam życzenie ujrzenia tych wszystkich cudów w naturze.
Zbyszek rozszarpał właśnie czwartą warstwę papieru i z czekanem w dłoni odtańczył
indiański taniec radości. Rytuałowi stało się zadość i przystąpiliśmy do dalszych punktów
programu.
-Przeceniasz nasze możliwości - stwierdziłam, wskazując na gęsto zastawiony stół i
baterię butelek.
- Najwyżej dokończymy za rok. To się nie psuje. Gorące dania są w piekarniku, zaraz
podam.
- Zajmij się lepiej winem - poradziłam - ja się zabawię w panią domu.
Po powrocie z kuchni ujrzałam Zbycha otwierającego wino czekanem.
- Wiesz, z każdym rokiem stajesz się bardziej dziecinny - stwierdziłam. - Nie znoszę
korka w napoju

Bachusa, zatem bądź łaskaw wrócić do klasycznej metody.
- A ty coraz bardziej zgryźliwa - odciął się. - Nie dajesz mi się nacieszyć prezentem, ale
ci wybaczam, bo zawsze trafiasz w dziesiątkę.
- To nie jest trudne, w końcu znamy się jak łyse konie. Miałam do dyspozycji sklepy
alpinistyczne, fotograficzne, rowerowe, a w każdym z nich tysiące możliwości. Pestka.
- Szkoda, że moja rodzina o tym nie wie. Jak ci powiem, co dostałem, spadniesz z
krzesła.
Znałam problem z autopsji.
- Miałam to samo z Markierft, wybierałam mu prezenty całymi miesiącami, a on i tak
zawsze był niezadowolony, a w zamian dostawałam gotowe zestawy kosmetyków
kupowane przez sekretarkę - wyznałam z goryczą.
Zbyszek postanowił nie dopuścić do'powrotu niemiłych wspomnień.
- Zaraz poprawię ci humor - zawołał, targając do pokoju kartonowe pudło. - Trzymam tu
prezenty z ostatnich kilku lat. Uwaga, najpierw najnowszy nabytek - piżama w zielone
paski o kilka numerów za mała - prezent od mamy. Muszę dodać, że od dwunastego roku
życia nie sypiam w piżamie. Dalej, dwie pary bajecznie kolorowych skarpet od cioci
Ludmiły. Nie wiem, z czego je zrobiła, ale okropnie gryzą. A bracia solidarnie wręczyli
mi koperty, po dwieście złotych każdy. Przestań się już śmiać, bo nie pokażę ci reszty -
zagroził, z trudem powstrzymując wesołość.

Nie mogłam przestać chichotać. Znałam rodzinę Zbyszka i właśnie wyobraziłam sobie,
jak rozwija te skarby z papieru i z uradowaną miną dziękuje wszystkim zebranym po
kolei.
Z dużym zainteresowaniem grzebałam w przepastnym pudle. Czego tam nie było: krawat
w pieski, gipsowy świątek, składany model samolotu i cały zestaw narzędzi. Na widok
grubego, różowego słonia z porcelany wielkości średniego kota dostałam ataku śmiechu.
Turlałam się po kanapie, ocierając rękawem łzy.
Zbyszek początkowo dotrzymywał mi towarzystwa, następnie usiadł na podłodze i
spogląda! na mnie z rosnącym zaciekawieniem. Widok jego głupiej miny pobudzał mnie
do dalszych ataków wesołości. W końcu zdegustowany solenizant zastosował kurację
alkoholową i po kilku kieliszkach powoli doszłam do siebie. No cóż, każdy ma prawo do
odrobiny szaleństwa.
- Sorry, Zbyszek! - wyjęczałam. - Wiesz, że mam nietypowe poczucie humoru i widzę to,
czego nie ma.
- Zauważyłem, tylko czemu zawsze moim kosztem?!
- Bo jesteś słodki. Pamiętasz misia Totona? - sięgnęłam pamięcią do wspólnego
dzieciństwa.
- Pewnie, moja mama trzyma jego truchło gdzieś w ukryciu i wywleka przy różnych
rodzinnych okazjach. Próbowałem go zlikwidować, ale nie mogłem zlokalizować
kryjówki.

- Wstydź się, chciałeś zabić najlepszego przyjaciela z dzieciństwa?! I nie narzekaj na
mamę, ona bardzo cię kocha. Zawsze będziesz dla niej najmłodszym synkiem i fakt, że
masz sto dziewięćdziesiąt centymetrów wzrostu, nie ma żadnego znaczenia.
- Idąc tokiem twojego rozumowania, dla moich starszych braci wciąż jestem małym
pętakiem, któremu od czasu do czasu trzeba odpalić kilka złotych na gumę i colę.
- Właśnie, ale to jest przecież bardzo miłe. Ogromnie żałuję, że nie mam rodzeństwa.
W kwestii posiadania rodzeństwa'Zbyszek miał zgoła odmienne zdanie. Duża różnica
wieku między braćmi sprawiła, że nigdy nie byli sobie bliscy. Ja byłam jedynaczką i on
w pewnym sensie też. Na szczęście mieszkaliśmy na jednym podwórku.
-Jeden wujek zauważył, że dorosłem. Dał mi świetną nalewkę dereniową, ale mi całą
wychlali - powiedział Zbyszek z żalem i wzniósł toast: - Wypijmy za wszystkich
samotników; oby nasze następne miłości byłe lepsze od poprzednich.
- Na pohybel wszystkim Markom i Iwonom, i żeby ich nowe miłości były sto razy gorsze
od starych -dorzuciłam od siebie.
Zagadaliśmy się o dawnych czasach prawie do północy.
- Na mnie już czas - wskazałam wymownie na zegar. - Zrobiło się nieprzyzwoicie późno.
Zamówiłam taksówkę. Miała przyjechać za dziesięć minut.
- Odwiozę cię - zaproponował Zbyszek.
- Nie trzeba, dam sobie radę. Może nie zauważyłeś, ale jestem już dużą dziewczynką.
Powiedz mi lepiej, w czym sypiasz od dwunastego roku życia, bo nie zasnę z ciekawości
- zażartowałam już w drzwiach.
- Zostań na noc, to sama zobaczysz.

- Kusząca propozycja, ale nie skorzystam. Niedawno straciłam męża, nie chcę stracić
również przyjaciela. Poza tym, o ile mnie pamięć nie zawodzi, jeden prezent już dzisiaj
dostałeś - i wystarczy.
Po przymusowym wypoczynku Teresa rwała się do roboty niczym koń wyścigowy.
Zmiany personalne i nowy system pracy potraktowała jako zło konieczne i już dawno
przestała się nimi martwić na zapas.
Podwiozłam ją rano do firmy i w drodze powrotnej zrobiłam większe zakupy.
Postanowiłam nadal odciążać kuzynkę w pracach domowych, szczególnie że szło mi to
znacznie sprawniej niż na początku. Znajdowałam czas na tłumaczenia i trochę wolnego
czasu dla siebie

v

Teresa wróciła z pracy promieniejąca niczym słoneczko i po brzegi wypełniona
nowinami. Po chwili cały ich grad spadł na moją biedną głowę. Dowiedzia-łam.się: że
nowa szefowa wszystkim przypadła do gustu, obejmie kierownictwo nad trzema dużymi
działami; będzie zarabiać trzy tysiące itd.
- Kierowniczka dostała nowy, całkiem oddzielny gabinet - zakończyła.
Zadowolenie obcej baby było mi mocno obojętne, żeby nie powiedzieć dosadniej. Teresa
jak dziecko potrafiła cieszyć się ze wszystkiego i czasami za nią nie nadążałam.
Widocznie miałam odmienną konstrukcję psychiczną, może zabrakło mi jakiejś śrubki
albo nakrętki, a może z natury nie byłam optymistką.

- Dobrze, powiem ci wprost, bo aluzji nie pojmujesz - zniecierpliwiła się Teresa. -
Dostałam tę posadę!!!
Zamieniłam się w słup soli, a Teresa odtańczyła taniec zwycięstwa na zdrowej nodze.
Radosna nowina zaczęła powoli docierać do mojej porażonej świadomości. Teresa
została szefową, będzie zarabiać kupę forsy i rządzić na całego. Dostanie nowy gabinet...
- To cudownie!!! - ryknęłam i przyłączyłam się do radosnych pląsów.
- Istne nimfy - osadził nas w miejscu cichy szept, a z dwóch męskich piersi wyrwało się
głębokie westchnienie.
W drzwiach stał Bohdan z olbrzymią butlą szampana w jednej i bukietem róż w drugiej
ręce. Z tyłu przepychał się Karol, objuczony jak wielbłąd stertą pakunków.
- Trzeba uczcić tę radosną nowinę - zakomunikował. - Za chwilę przywiozą tort. Bondan
- zwrócił się do kolegi - wręcz Teresie kwiatki i zabieraj się do roboty. Panie mają dzisiaj
wolne.
Na stół wjechał świąteczny obrus i stoliczek nakrył się sam. Dzisiaj wszystko działo się
jak w bajce. Pierwszy toast wypiliśmy za sukces, drugi za miłość, trzeci... O dziewiątej
dzieci poszły spać.
Największe podziękowania należały się oczywiście świętemu Mikołajowi. Nie miałam
wątpliwości, że choroba Teresy miała wpływ na jej awans. Okazała się najważniejszym,
niezastąpionym ogniwem i fakt ten doceniono, dopiero gdy jej zabrakło. Właściciel firmy
był niegłupim facetem i szybko się zorientował, że lep-

szej kierowniczki nie znajdzie. Koleżanki z pracy też chyba doszły do podobnego
wniosku.
*
Na moich oczach rozgrywała się współczesna bajka o Kopciuszku. Teresa
niespodziewanie odniosła olbrzymi sukces zawodowy, a u jej boku pojawił się przystojny
książę. W tej sytuacji zdecydowałam się na powrót do Wrocławia. Nie chciałam być
piątym kołem u wozu, a nie miałam powodu, żeby siedzieć tu dłużej.
Niespodziewanie zatęskniłam za starym życiem, przyjaciółmi, hałasem wielkiego miasta
i zapachem spalin.
Teresę niepomiernie zaskoczyła moja nagła decyzja. Zaprotestowała gorąco, próbowała
wszelkimi sposobami wyperswadować mi „głupi pomysł".
- A Karol? - zapytała. - On cię naprawdę bardzo lubi.
- Ja też go lubię, ale to nie wystarczy! Jego miejsce jest tutaj, a ja swojego jeszcze nie
znalazłam. Nie chcę nikogo skrzywdzić, a zwłaszcza Karola - powiedziałam stanowczo.
Karola naprawdę lubiłam, ale wyłącznie jako dobrego kumpla. Ze swej strony nie
mogłam zaoferować nic więcej. Czekałam na kogoś wyjątkowego. Czujnie rozglądałam
się dokoła i wierzyłam, że jeśli ten Ktoś pojawi się na horyzoncie, na pewno go nie
przegapię.
Ułożyłam sobie plan minimum na najbliższe lata: czekać cierpliwie, nie dać się więcej
skrzywdzić i nie zrobić nikomu świństwa. Jak na początek, to całkiem dobry plan.

*
Tym razem pakowanie przebiegło nadspodziewanie gładko. Bez żalu porzuciłam
komputer i kwiatki.
- Nie będę wozić tego grata do Wrocławia - zaprotestowałam - niech dożyje tu swoich
ostatnich dni, później kupisz chłopcom nowy. Kwiatki też zostają, służy im tutejsze
powietrze. Zabieram tylko paprotkę, bo mam do niej słabość.
Pożegnaniom nie było końca. Po raz dziesiąty wycałowałam wszystkich, wrzuciłam
ostatnie klamoty do bagażnika i odjechałam z ciężkim sercem. Zostawiłam za sobą spory
kawałek żyćfa i grupkę prawdziwych przyjaciół.
Podróż do Wrocławia niespodziewanie trwała kilka godzin. Zima przypuściła właśnie
ostateczny szturm. Padał gęsty śnieg, widoczność spadła prawie do zera, a na drodze
utworzyła się śliska breja. Samochody wlokły się z zawrotną prędkością dwudziestu
kilometrów na godzinę, a i tak doszło do kilku kolizji. Dopiero w okolicach Wrocławia
śnieg przestał padać i nieśmiało wyjrzało słońce. Moje miasto powitało mnie ciepło.
Zaparkowałam pod blokiem i partiami targałam bagaże do mieszkania. Przy ostatnim
nawrocie wyjęłam ze skrzynki pocztę z ostatniego tygodnia. Poprzednie listy Pati
sukcesywnie odsyłała do Skiełczy-na, płaciła też rachunki i doglądała mieszkania. Taka
przyjaciółka to prawdziwy skarb - pomyślałam z rozrzewnieniem.
Mieszkanie aż raziło czystością. Meble, podłogi, okna, a nawet garnki i talerze świeciły
nieskazitelnym

blaskiem. Znając specyficzne podejście Patrycji do porządków, wywnioskowałam, że
musiała zatrudnić sprzątaczkę, sądząc z efektów, profesjonalistkę wysokiej klasy.
Przy oknie odkryłam sporej wielkości palmę z przypiętą do liścia informacją: „Prezent,
nie podlewaj, pielęgnacja ściśle według instrukcji ze sklepu".
Ucieszyłam się. Paprotka będzie miała śliczną koleżankę. Na stole leżała następna kartka
zabazgrana koślawym pismem Patrycji. Przeczytałam z uwagą: „Nie mogę cię powitać
osobiście. Taki już los stewardesy. Poleciałam na zastępstwo do Londynu, wrócę
wieczorem. W lodówce jest szampan i tort - nie dotykaj pod żadnym pozorem!!!
Wszystko inne możesz zjeść. Mam ci strasznie dużo do opowiedzenia, siedź w domu i
nigdzie nie

#

łaź. Patrycja".

Żadnych wycieczek nie miałam w planie, w tej chwili marzyłam tylko o kąpieli i śnie.
Zajrzałam do lodówki, była po brzegi wypełniona żarciem. Przynajmniej na miesiąc
miałam z głowy zakupy. Zainteresowałam się bliżej tortem, wyglądał zachęcająco. Deli-
katnie skubnęłam kawałek spodu i wydłubałam palcem trochę masy ze środka. Następnie
pracowicie zatarłam ślady przestępstwa. Szampana ze względu na trudności techniczne
pozostawiłam w spokoju. Zrobiłam sobie kanapkę i w ubraniu rzuciłam się na łóżko.
Cudownie być znowu we własnym domu. Z radością stwierdziłam, że w czasie mojej
nieobecności umarły duchy przeszłości (prawdopodobnie z głodu). Gruntowne sprzątanie
usunęło ostatnie ślady bytności

Marka, świat wokół mnie nabrał blasku nowości i powabu tajemniczości.
Co przyniesie jutro? - myślałam, powoli zapadając w drzemkę.
Następny dzień poświęciłam na odnawianie kontaktów zawodowych. Przydługa
nieobecność odbiła się niekorzystnie na moich finansach. Część zleceniodawców trafiła
do konkurencji, inni znacznie ograniczyli zlecenia. Nawet uprawiając wolny zawód,
trzeba stale trzymać rękę na pulsie - wyciągnęłam wnioski na przyszłość.
Zaczęłam się aklimatyzować w przyspieszonym tempie. Los zlitował się i obdarzył mnie
trzema dniami spokoju. Czwartego o ósmej rano wparowała Pati z niecierpiącą zwłoki
sprawą.
- Robimy imprezę! - zakomunikowała z podejrzanym uśmiechem na twarzy.
- Kto robi imprezę? - zapytałam mało inteligentnie. Zważywszy na wczesną porę, byłam
niejako usprawiedliwiona.
- My! To znaczy ty i ja. W sobotę, o osiemnastej, u ciebie, z okazji twojego szczęśliwego
powrotu - wyterkotała z szybkością karabinu maszynowego.
- Nie ma mowy, nie mam ochoty na żadne spędy! - zaprotestowałam.
- Wróciłaś po kilku miesiącach, wszyscy się za tobą stęsknili. Mówię ci, to świetny
pomysł.
- A co ja jestem, jakaś Lassie, żeby świętować mój powrót? - Przed oczyma mignęło mi
kilka obrazów

z filmu, wzdrygnęłam się. - Ty wiesz, jaka ona wróciła, ta Lassie?! - zawołałam ze
zgrozą.
- Ten Lassie, to był samiec! - sprostowała Patrycja. -A właśnie że samica! - odparłam
stanowczo.
- Zresztą mniejsza z tym. Ona wróciła głodna, brudna i zaniedbana. Też się czuję
zaniedbana i nie chcę być oglądana w takim stanie! Koniec i kropka!
- To niech Lassie idzie do fryzjera, kosmetyczki i kupi sobie odjazdowe ciuchy - nie
ustępowała Patrycja. - Do soboty jest dużo czasu, zdążysz się zrobić na bóstwo. Moim
zdaniem wyglądasz świetnie, pobyt na wsi ci posłużył. Bije od ciebie radość życia i...
- Nie podlizuj się. Po głębszym przemyśleniu sprawy odpowiedź nadal brzmi: nie!
- Nie możesz się tak wycofać w ostatniej chwili, bez żadnego, powodu. Zaprosiłam już ze
dwa tuziny naszych wspólnych znajomych, zapłaciłam zaliczkę za żarcie, a ty chcesz
wszystko odwołać - jęczała.
- W ostatniej chwili! A kiedy była pierwsza? Nie dałaś mi żadnego wyboru! - zawołałam
oburzona.
- Zwrócę ci zaliczkę i osobiście odwołam wszystkich gości.
- Jeśli to zrobisz, to nie będziesz moją najlepszą przyjaciółką, tylko zwyczajną świnią.
Liczą się intencje. Musisz wrócić do obiegu, odzyskać straconą pozycję i ja tworzę ci ku
temu najlepszą okazję. Nie musisz dziękować - dodała po chwili milczenia.
Skapitulowałam - jak zwykle w takich sytuacjach, stałam na z góry przegranej pozycji.
Patrycja zawsze stawiała na swoim, a ja, podporządkowując się jej, pchałam palce
między drzwi.

- Dobrze, powiedz, kogo zaprosiłaś i ile mnie to będzie kosztować - mruknęłam z
rezygnacją.
- Zadzwoniłam prawie do wszystkich, jutro dam ci listę gości i całej reszty. Niestety, z
kilku znajomych będziesz musiała zrezygnować, przeszli na stronę wroga. Mam
oczywiście na myśli Marka. Największe świnie oznaczyłam krzyżykami. *W sumie
przyjdzie około dwudziestu pięciu osób - oznajmiła z satysfakcją.
- Boże! - jęknęłam. - Gdzie ja ich pomieszczę i co z jedzeniem?
- Kanapki i sałatki już zamówiłam. Napoje i alkohol przywiezie Zbyszek, a barszcz i
krokiety zrobimy same - powiedziała Patrycja.
- Mówiąc „zrobimy same", miałaś na myśli także siebie? - spytałam podejrzliwie.
- Właściwie to ciebie i Olgę - odparła bezczelnie. -Ja się nie znam na gotowaniu.
Przyjdziemy obie w sobotę rano, przygotujemy wszystko, przenocujemy u ciebie i rano
posprzątamy cały bajzel. Wszystko uda się na medal, przyjaciele czuwają - dodała.na
zakończenie.
Od samego rana siedziałyśmy z Olgą w kuchni, krojąc, smażąc i gotując. Patrycja zajęła
się stroną organizacyjną przedsięwzięcia oraz wystrojem wnętrz. Co kilka chwil wpadała
do nas z pytaniem, co słychać.
- Jeżeli ona ukradnie jeszcze jednego krokieta, trzepnę ją ścierką - zagroziła Olga.
- Na pewno ukradnie. Może ją od razu zamknąć w łazience - zaproponowałam. - Tylko
tam nie ma niczego do żarcia.

- Zobacz, jakie to niesprawiedliwe - skarżyła się Olga. - Ona całymi dniami przeżuwa coś
jak krowa, a wygląda jak modelka. Ja jem jak modelka, a wyglądam jak krowa.
Do kuchni wparowała Patrycja. Patrzyłyśmy jej czujnie na ręce, ale nas zagadała.
- Dzwoniła Krystyna, przyjdzie sama, jej mężowi coś wypadło. W razie czego mogę
zjeść jego porcję - rzuciła na odchodnym.
- Iwona też będzie sama - wtrąciłam. - Ten termin nie był chyba najszczęśliwszy -
zauważyłam.
- Termin nie ma znaczenia, przygotuj się lepiej na damski wieczorek - odrzekła Olga z
przekonaniem.
- Czy ja o czymś nie wiem? - spytałam podejrzliwie.
- Poznai pierwgze prawo dżungli: rozwódki stanowią śmiertelne zagrożenie dla innych
kobiet! Wiem, co mówię, mam spore doświadczenie w tej dziedzinie.
- To jakiś dowcip czy podejrzewasz mnie o niecne .zamiary? - zapytałam.
- Spójrz w lustro, co widzisz?
- Sfrustrowaną, samotną kobietę po trzydziestce -wyrecytowałam.
- Zrezygnuj na razie z patrzenia w lustro, masz w domu krzywe zwierciadło - parsknęła
Olga. - Dla innych kobiet jesteś młodą, piękną kobietą bez obciążeń, zobowiązań i
kompleksów; z mieszkaniem i samochodem. Brakuje ci tylko mężczyzny. Żadna kobieta
przy zdrowych zmysłach nie przyprowadzi męża czy kochanka do jaskini lwicy. Nie licz
także na rewizyty, takie jest życie - podsumowała.

- Przecież to jakaś paranoja, nie wierzę w żadne spiski kobiet. Powinnaś pisać
scenariusze - zachichotałam.
- Tylko ja jestem wyjątkiem od reguły - upierała się Olga. - Jak Krzyś wróci z rejsu,
zapraszam cię do nas na weekend. Nie poznasz Piotrusia, tak ostatnio urósł, a jaki
wygadany - zachwyęała się syhkiem.
Patrycja wetknęła głowę do kuchni.
- O czym tak szepczecie po kątach? - zapytała.
- O sytuacji samotnych kobiet w miejskiej dżungli. Olga mnie straszy - poinformowałam.
- Na zakończenie podam ci najgorsze prawo dżungli: w naszym kraju posiadacie męża
podnosi status społeczny kobiety, sankcjonuje jej istnienie w różnych sferach życia, dla
kobiet samotnych wiele drzwi jest zamkniętych.
-Zamilknij, Kasandro! - zawołałam. - Goście dzwonią.
Zakotłowało się w drzwiach,'rozległy się piski, śmiechy i do mieszkania wkroczyło naraz
większe towarzystwo.
- A gdzie Andrzej i reszta płci brzydkiej? - zapytałam Agatę, która przewodziła nowo
przybyłej grupie.
- A, to cała historia. Andrzej jest w delegacji, Jurek czeka na ważny telefon, Andrzej
Bożeny zajmuje się teściową, a Willowi też coś wypadło, ale o szczegóły pytaj Luśkę -
odparła.
W sumie stosunek płci wynosił 12:5 na korzyść pań. Nie miało to jednak większego
wpływu na przebieg imprezy. Anita potrafiła świetnie rozruszać towarzystwo.
Opowiadała właśnie szczegóły procesu malarza.

- Nie zostawię tej sprawy - odgrażała się - odwołam się do wyższej instancji. Ten proces
to farsa. Na zarzuty ten pacykarz odpowiedział, że jest wielbicielem kobiecej urody, a
jako artysta ma prawo do improwizacji, i sąd przyznał mu rację. Artysta?! Zwyrod-niałec,
nie artysta.
Wyjęła z torebki pomiętą reprodukcję. Widniała na niej kobieta z kwadratowymi
piersiami, jednym okiem i wielkimi czerwonymi ustami. Na domiar złego postać ta stała
na dłoniach, a u ramion wyrastały jej stopy. Obecne panie natychmiast wyraziły swoje
oburzenie, panowie dyplomatycznie nie zabierali głosu.
Krajobraz po hnprezie niewiele odbiega od krajobrazu po bitwie. Różnica polega tylko na
tym, że zamiast zwłok na podłodze leżą podeptane resztki jedzenia.
Na widok bałaganu wydałyśmy z Olgą zgodny jęk, a Patrycja próbowała się wymknąć po
angielsku, ale odcięłyśmy jej odwrót.
- O nie, moja droga - wysyczałam jadowicie - to był twój pomysł. Teraz za wszystko
odpokutujesz! Zabieraj się do sprzątania, a my z Olgą idziemy zmywać naczynia.
- Powoli zaczynam wierzyć w twoją teorię spiskową - oświadczyłam już w kuchni. -1 nie
ukrywam, że jestem tym przerażona.
- Spokojnie, to tylko kwestia indywidualnego podejścia - pouczyła mnie Olga. -
Przechodziłam przez

to trzy razy, po każdym rozwodzie to samo. Na każdej imprezie stawałam się najbardziej
obserwowanym obiektem. Każda rozmowa z mężczyzną kończyła się natychmiastową
interwencją przypisanej mu damy. Doszłam do wniosku, że otaczają mnie same wariatki
o zbyt wybujałym instynkcie posiadania, i odpuściłam sobie te wizyty. Wszysoy łącznie
ze mną odetchnęli z ulgą. Szybko wykreśliłam z notesu i pamięci takich sezonowych
znajomych, została tylko grupka prawdziwych przyjaciół, na których nie zawiodłam się
nigdy.
- To co ja mam teraz robić?— zmartwiłam się. -Czekać na trzeci rozwód cay od razu
zamknąć się w klasztorze?
- Nic! Zycie przyniesie ci samo odpowiedź na większość pytań - odrzekła filozoficznie.
-Na mnie i Olgę możesz liczyć - odezwała się Patrycja, która zawsze wszystko słyszała. -
Reszta ludzi jest mocno podejrzana.
- Dziękuję wam obu - rzekłanfz przekąsem. - Szalenie podniosłyście mnie na duchu.
Jeszcze trochę, a wpadnę w manię prześladowczą. Mirka jednak przyszła z mężem -
wytoczyłam ostatni argument.
- Wiktor to twój kolega, Mirka przyszła niejako na doczepkę, nie mogła go przecież
puścić samego; Zbyszek to kawaler, a Roman słomiany wdowiec, o facecie Anity nie
mam zdania - oznajmiła Pati.
- A Patrycja jest tak pewna swoich wdzięków, że nie boi się żadnej konkurencji - docięła
jej Olga.
- A ciebie podmienili w szpitalu - prychnęła Pati z udaną złością. - Taka zołza nie może
być moją kuzynką.

Ta dziwna rozmowa na długo pozostała mi w pamięci. Czas pokazał, że miały rację tylko
w połowie, a może aż w połowie, a może nie ma żadnego spisku kobiet, tylko na świecie
jest mało prawdziwych przyjaciół?
A miało być tak przyjemnie!
Od kilku dni szykowałam się do wielkich zakupów. Przeglądając szafy, stwierdziłam z
przerażeniem, że większość moich ciuchów wyszła z mody. Ta straszna prawda
popchnęła mnie do działania. Istniało na to tylko jedno lekarstwo: wielkie, odlotowe
zakupy, bez ograniczeń finansowych. Czas ku temu był odpowiedni. Za kilka dni
otwierali w naszym mieście nowy sklep wielkiej firmy odzieżowej. Szykowało się uro-
czyste otwarcie i wielka promocja.
Delektowałam się samą myślą o tych wszystkich cudeńkach, które już wkrótce staną się
moją wyłączną własnością. Dla każdej prawdziwej kobiety takie zakupy to inwestycja w
siebie, wyzwanie, narkotyk, sport i polowanie w jednym. Czasem także pierwszy krok do
bankructwa i szkoła wyrzeczeń.
Wrota sezamu otwierano o dziewiątej. Od samego świtu pod budynkiem zbierały się
nieprzebrane tłumy, skuszone niebywałymi promocjami. Prym wiedli zawodowcy,
gladiatorzy marketów - dwunożne drapieżniki XXI wieku. Jednostki obdarzone dużą siłą
fizyczną i całkowicie pozbawione wyobraźni. Bezwzględne bestie, szybkie, zachłanne i
nienasycone. Zazwyczaj w takich wypadkach trup słał się gęsto, to-

wary jak leci znikały z półek, a właściciele z radości zacierali ręce.
Wyliczyłyśmy z Patrycją, że do południa przewalą się dzikie tłumy, karetki zabiorą
rannych, a obsługa usunie szkody. Nie musiałyśmy się śpieszyć. Celowałyśmy w towary
z tak zwanej górnej półki. Tu konkurencja była znacznie mniejsza", liczyła się przede
wszystkim grubość portfela.
Wrocław to prowincjonalna dziura, gdzie za każdym rogiem spotyka się znajomych.
Jakimś dziwnym trafem częstotliwość takich spotkań jest odwrotnie proporcjonalna do
poziomu sympatii, jaką darzymy daną osobę. Machnęłyśmy z daleka do kilku osób i już
zbliżałyśmy się do bramy raju, gdy naprzeciw pojawił się on... z nią!!! Mój „prawie były
mąż" z lalką Barbie uczepioną u ramienia. Uśmiechnął się z satysfakcją i czule objął
swoją damę.
Moja dusza zakipiała ze złości i zazgrzytała,z bezsilności zębami, tylko twarz pozostała
obojętna i zimna. Na ukłon i ironiczny uśmiech odpowiedziałam obojętnym skinieniem
głowy.
Kompletna kompromitacja - pomyślałam. On prowadza się z modelkami, a u mojego
boku kroczy Patrycja - koleżanka z ławy szkolnej. Barczysty blondyn o zniewalającym
uśmiechu wciąż pozostawał w sferze marzeń.
Do męża nadal pałałam specyficznym uczuciem. Życzyłam mu losu bezpańskiego
kundla, żebraka, w najlepszym wypadku mnicha, który z zazdrością patrzy na moje
szczęśliwe życie z blondynem. A teraz sama poczułam się jak ten kundel.

- Kobieca solidarność nie istnieje!!! - powiedziałam z goryczą do Patrycji. - Dlaczego
tacy faceci jak Marek stają się natychmiast atrakcyjni dla wszystkich dziewczyn, a ich
byłe kobiety budzą wyłącznie litość?
Cały mój radosny nastrój diabli wzięli. Zakupy to lipa! Snułam się od wieszaka do
wieszaka, próbując dobrać sztuki odzieży do aktualnego stanu ducha.
Patrycja chodziła za mną krok w krok i niemal siłą wyrywała mi z rąk kolejne koszmarki.
Następnie wzięła sprawy w swoje ręce i zakupiła w moim imieniu kilka kreacji. Po
tygodniu, kiedy minęła depresja, mogłam się nimi wreszcie nacieszyć.
Ze zdziwieniem odkryłam, że życie w dużych blokach nigdy nie zamiera. Tętni
nieustannie swoim zmiennym rytmem. Dzięki niezwykłej akustyczności wielkiej płyty
dociera nawet do najdalszych zakamarków.
Dźwięki płyną do mieszkań wszystkimi porami ścian, ciekną z kranu, wsiąkają
powietrzem z wywietrzników; głuche, ostre, dudniące, stłumione; z góry i z dołu.
Ze wszystkich pomieszczeń bez wątpienia najbardziej akustyczna jest łazienka. Leżąc w
wannie, uczestniczyłam w życiu innych ludzi. Jakiś facet właśnie śpiewał przy goleniu,
inny montował szafkę. Wiercił dziury w ścianie i kłócił się z żoną, która kwestionowała
jego fachowość. Ogłuszający łomot w chwilę później dowiódł, że to żona miała rację.

Codziennie od samego rana słyszałam odgłosy remontów, ryk odkurzaczy, krzyki i
kłótnie. Jazgot psich głosów niósł się po klatce schodowej. Zaczynał się na dole i
stopniowo potężniał, obejmując coraz wyższe piętra. Psia orkiestra informowała, że w
bloku pojawił się listonosz albo roznosiciel ulotek.
Wieczorami z grzejników płynęła muzyka, tworząc nieznośną kakofonię dźwięków.
Niestety, nie potrafiłam wyłączyć ani wyregulować kaloryferów. W sytuacjach
krytycznych opatulałam je grubo kocami.
Na szczęście z nadejściem nocy głosy powoli cichły, czasem tylko rozlegał się płacz
dziecka czy leniwe szczekanie psa. Przez całą noc z różnym natężeniem szumiały tylko
domowe „niagary", które pomimo nazwy nie miały w sobie żadnego romantyzmu.
Od świtu dzwoniły budziki, terkotały niezmordowanie, aż do skutku. Potem rozlegały się
krzyki, szuranie i tupot nóg na schodach - znąk, że zaczął się nowy dzień.
Spędziłam znowu prawie bezsenną noc. Odkąd wróciłam, słyszałam te wszystkie dźwięki
ze zdwojoną siłą. To chyba niedobrze słyszeć głosy - pomyślałam z troską. Ostatnio zbyt
wiele czasu poświęcałam na myślenie o różnych głupstwach i stąd ta bezsenność.
Mieszkanie samotnie z pewnością mi nie służy. Ma tylko jedną zaletę - nie trzeba stać w
kolejce do łazienki. W końcu człowiek ma nie tylko potrzeby duchowe, czasem chciałby
z kimś porozmawiać albo przytulić się kompletnie bez powodu. Najlepiej do wysokiego
blondyna, pięknego zewnętrznie i wewnętrznie. Blondyn

powinien mieć talent muzyczny (broń Boże artysta!), poważny zawód, lubić sport i
podróże. I powinien być najwspanialszy na świecie... ale niekoniecznie... najważniejsze,
żeby był. I nie może zdradzać żony, zawód prawnika wykluczony, nie alkoholik, nie
materialista, imię Marek mocno podejrzane.
Po głębszym zastanowieniu doszłam do wniosku, że małżeństwo nie jest dobrym
pomysłem, istnieje zbyt duże ryzyko niepowodzenia. I cóż mi pozostaje? - zadałam sobie
pytanie, na które odpowiadało już miliony kobiet z różnym skutkiem.
Święta wielkanocne zapowiadały się cudownie, bo przyjeżdżała mama. Stęskniłam się za
nią szalenie i liczyłam dni do jej przyjazdu.
Nie widziałyśmy się prawie cztery lata, kiedy to gościłam u niej w Toronto. Spędziłam
tam jedne z najwspanialszych wakacji życia. Mój ojczym Denis stawał na głowie, by
pokazać mi swój cudowny kraj, a mama cierpliwie znosiła trudy podróży. Marek prze-
bywał wtedy na stażu w Londynie, dzięki czemu nie plątał się teraz we wspomnieniach.
Żałowałam bardzo, że Denis nie może przyjechać. Uwielbiałam go bezkrytycznie.
Od czwartego roku życia zastępował mi ojca i wywiązywał się z tego zadania doskonale.
Mój prawdziwy tatuś wybrał wolność na Zachodzie i zapomniał zabrać rodzinę. Od czasu
do czasu przysyłał tylko krótkie listy i parę dolarów. Mając Denisa, nie tęskniłam za nim
specjalnie i przyrzekłam sobie wyjść za

mąż wyłącznie za Kanadyjczyka. Przyrzeczenia nie dotrzymałam i los mnie pokarał.
Denis przyjechał kiedyś do Polski na kilka tygodni, w interesach, poznał mamę i został
na długich dwadzieścia lat. Dopiero po moim ślubie mama zgodziła się wyjechać na stałe
za granicę. Cały czas okropnie tęskniła za Polską i utrzymywała stały kontakt ze swoimi
przyjaciółmi.
Święta postanowiłam przygotować szczególnie starannie, nie pomijając żadnej ulubionej
potrawy mamy. W paradę wchodziło mi tyiko wesele Joli, na które byłyśmy zaproszone.
Mama niestety przyjęła zaproszenie, a mnie nie pozostało nic innego, jak robić dobrą
minę do złej gry. Kupiłam wystrzałową sukienkę i zamówiłam sobie Zbyszka do
towarzystwa. Spełniał dwa podstawowe wymogi: nieźle wyglądał i świetnie tańczył.
Przed wyjściem wstawiłam do wazonu świeże kwiaty i z dumą spojrzałam na stół,
zastawiony iście po staropolsku. Rano dzwoniła mama, że szczęśliwie wylądowała w
Warszawie, a za godzinę wezmę ją w ramiona.
Ruszyłam na spotkanie. Niestety, nie wzięłam pod uwagę korków, w wyniku czego
spóźniłam się na przyjazd pociągu. Mama cierpliwie czekała na peronie w towarzystwie
dwóch walizek i podejrzanego osiłka o mułowatej gębie.
- Przepraszam, mamo, korki! - zawołam, tonąc w jej uścisku.

- Nic nie szkodzi, córusiu, byłam pod dobrą opieką - wskazała na osiłka. - To syn mojej
najlepszej przyjaciółki, pan Robert Bodz - przedstawiła.
- Miło mi - wyburczał pod nosem mężczyzna, kłaniając się niezgrabnie.
Odwzajemniłam powitanie i podświadomie poczułam do.niego natychmiast dziwną
antypatię. Kobieca intuicja albo zbytnie przeczulenie. Widocznie sygnały, jakie wysyłał
w moim kierunku, odbierałam negatywnie.
Mułowaty pomógł nam zanieść walizki do samochodu i bezceremonialnie wpakował się
na przedni fotel. Zacisnęłam zęby, ale jako osoba dobrze wychowana postanowiłam
podwieźć go w żądanym kierunku.
- Gdzie pana wysadzić? - zapytałam grzecznie.
- Nigdźie. Obiecałem eskortować starszą panią do domu i słowa dotrzymam - oznajmił z
prostotą.
Nazwanie starszą panią z pewnością nie przypadło mamie do gustu. Wciąż wyglądała
świetnie i lubiła, kiedy mężczyźni to zauważali. Dziwnym trafem tym razem nie tylko nie
zareagowała na obrazę, ale wręcz okazywała panu Robertowi szczególne względy.
W domu sytuacja się powtórzyła, facet wniósł walizki, zdjął buty i rozsiadł się na
kanapie, z lubością zerkając na stół. Zacisnęłam zęby i uciekłam do kuchni.
- Proszę się częstować, panie Robercie - zaszcze-biotała mama.
Zaparzyłam kawę i z bólem serca dołożyłam trzecie nakrycie. Miałam wielką ochotę
zapakować natrętowi żarcie w węzełek i wyprosić go za drzwi. Na razie od-

grywałam rolę wzorowej gospodyni. Niestety, wszystko ma swoje granice, ludzka
cierpliwość także. Po dwóch godzinach nie wytrzymałam i poszłam na całość.
- Bardzo panu dziękuję za pomoc - zawołałam, potrząsając jego ręką. - Niestety, musimy
pana pożegnać, mama jest bardzo zmęczona po podróży i chciała się trochę przespać. -
Tu stanowczo wypchnęłam intruza na korytarz. - Boże, co za okropny typ! - sko-
mentowałam, z ulgą zamykając drzwi.
Mama była niepocieszona.
- Szkoda, że ci się nie spodobał, to taki słodki dzieciak, moja przyjaciółka nachwalić go
się nie może -powiedziała.
*
- Dziewczyno, co ty nosisz?! - zirytowała się mama, przeglądając szafę z ubraniami. -
Myślałam, że znajdę coś dla siebie, ale nic z togo! Same szmaty. Po obiedzie idziemy na
zakupy - zadecydowała, ucinając wszelkie dyskusje na ten temat.
Mama zawsze miała świetną figurę i często podkradała mi ciuchy. W dżinsach i
sportowych bluzkach z powodzeniem udawała moją starszą siostrę.
Odłożyłam na później zaplanowane atrakcje i zwiedzanie Wrocławia rozpoczęłyśmy od
sklepów z odzieżą. Po kilku godzinach urocza zabawa zaczęła mnie nużyć. Każdą rzecz
mama najpierw oglądała na mnie i przymierzała, dopiero kiedy uznała, że wyglądam w
tym ładnie.
- Mamo! - jęknęłam. - Mam dość tej pracy modelki, może starczy na dzisiaj?

- Mierz i nie gadaj! Muszę widzieć, czy na ciebie pasuje! Nie będę tego przecież targać z
sobą za ocean
- odkryła swój plan mama.
Poznawszy tajne zamiary rodzicielki, zaczęłam przyglądać się krytycznie każdej kiecce.
Kategorycznie sprzeciwiłam się zakupowi pomarańczowej sukienki i dopiero obietnica
wywiezienia jej z kraju przezwyciężyła moje opory.
- Na dzisiaj dość! - usłyszałam wreszcie zbawcze słowa. - Jutro pójdziemy kupić
prezenty z Kanady dla ukochanej rodziny. - Mama zachichotała cicho.
- I prezent ślubny dla Joli. Tylko dla Teresy i maluchów przywiozłam coś specjalnego -
dodała tajemniczo. - Szalenie lubię tę dziewczynę, na szczęście nie wdała się w resztę tej
popapranej rodziny.
- Prezent możemy sobie odpuścić - zakomunikowałam. - Młoda para zażyczyła sobie
wyłącznie gotówki, prezenty kupią sobie sami.
- Okropny zwyczaj, ale wygodny, nie trzeba sobie łamać głowy nad pomysłami. Zresztą,
czego można się spodziewać po tej rodzinie? - parsknęła mama z przekąsem.
Zakupów kanadyjskich drobiazgów dokonałyśmy w błyskawicznym tempie w galerii
sztuki afrykańskiej.
- Mamo - próbowałam protestować jeszcze przy wejściu - to nawet nie ten kontynent!
- Ty to wiesz, ja to wiem, a Renata nie będzie wiedzieć, bo jej nie powiemy - wyjaśniła. -
Tu mamy wszystko pod nosem, nie będziemy ganiać po całym mieście za nie wiadomo
czym.

Z obrzydzeniem spojrzała na oglądanego właśnie potworka.
- O coś takiego właśnie mi chodziło, to paskudztwo wspaniale nadaje się na prezent.
Proszę zapakować! - zwróciła się do sprzedawcy. - Kanadyjski to jej kupimy syrop
klonowy, niech ma. Jutro rano wstąpimy do supermarketu. Ale Renata zrobi minę! -
cieszyła się jak dziecko.
Obie panie od zawsze darzyły się prawdziwą, bezinteresowną nienawiścią.
*
U Renaty, jak zwykle, panowała nerwowa atmosfera, spotęgowana jeszcze
przygotowaniami do ślubu. Obie panie powitały się chłodno, ale bardzo grzecznie.
Szwagierki nigdy za sobą nie przepadały, a po rozwodzie mamy prowadziły bardzo
skomplikowaną wojnę podjazdową. Tym razem to ciotka wydawała się górą. Jej pociecha
wychodziła za mąż za biznesmena całą gębą. Aż pęczniała z dumy, wodząc wokół
wyniosłym spojrzeniem. Nawet się zdziwiłam, że w ogóle nas dostrzegła.
Natychmiast po wymianie uprzejmości obie matki przystąpiły do ataku.
- Bardzo zmizerniałaś, moja droga, ale się nie dziwię, masz tyle problemów, a takie
rzeczy natychmiast odbijają się na urodzie - zaczęła ciotka.
-Ty za to wyglądasz świetnie, przytyłaś chyba z dziesięć kilo, do twarzy ci z tuszą -
odwdzięczyła się mama.

- Zobacz, moja droga, jak to się dziwnie plecie -kontynuowała Renata. - Moja Jola
właśnie wychodzi za mąż, a Martusia zmarnowała sobie życie z tym Markiem.
- W waszej rodzinie - odbiła piłeczkę mama -wszystkie małżeństwa kończyły się
rozwodem. Mam nadzieję, że Jola trafi lepiej.
-Przesądy, to tylko przesądy, droga Irenko. To kwestia dobrego gustu i umiejętności
wyboru kandydata. Moja córka trafiła idealnie, jej narzeczony to przystojny młody
człowiek z dobrej rodziny. Otwiera się przed nimi wspaniała przyszłość - rozpływała się
w zachwytach ciocia.
- A co słychać u Henia, został już magistrem? Syn ciotki nie należał do świetlanych
postaci, od dziecka sprawiał kłopoty wychowawcze. Wieczny student, od dziewięciu lat
studiował na prywatnej uczelni, rujnując rodziców długami karcianymi. Temat Henia był
ciotce nie w smak, ale z wdziękiem wybrnęła z pułapki.
- Och, Henryk jest właśnie na stypendium we Włoszech - zakomunikowała. - Niestety,
nie może przyjechać na ślub siostry, rozumiesz - obowiązki.
Biedny chłopiec został zesłany do Rzymu, aby nie narozrabiał na weselu. Jego szatańskie
pomysły i ekscesy alkoholowe znane były szeroko. Prawie mi go było żal.
Na horyzoncie pojawiła się Jola, przywitała się z godnością i zaczęła się rozwodzić na
temat swoich obowiązków.
- Wiesz, ciociu, jestem strasznie zmęczona, te

ostatnie dni są takie wyczerpujące. Całymi dniami kompletuję listy gości, ustalam menu,
zamawiam kwiaty, dodatki - istne szaleństwo. A przecież wszystko musi być dopięte na
ostatni guzik, przyjdzie tyle ważnych osobistości. Gracjan niewiele może mi pomóc,
zajmuje się firmą. Nie mogę mieć do niego pretensji, że dba o naszą przyszłość -
podkreśliła. - Niestety, muszę się pożegnać - obowiązki wzywają.
Po wyjściu córki ciotka natychmiast wróciła do przerwanej rozgrywki.
- Jaka szkoda, że nie mJSz wnuków, zawsze to jakaś pociecha na starość, a Marta może
już nie mieć okazji zostać matką - wypaliła z grubej rury.
- Słyszałam, że Henio niedawno został ojcem - odgryzła się mama. - Jesteś już babcią -
dodała z satysfakcją.
-Bzdura!!! Ta dziewczyna chce go wrobić - zawołała oburzona Renata. - Na szczęście są
testy na ojcostwo.
- Takie testy to bardzo niebezpieczna rzecz.
- Dlaczego? - zaniepokoiła się Renata.
- Bo kiedyś może się okazać, że masz tych wnuków co najmniej z tuzin. No, ale wnuki to
przecież pociecha na starość - zakończyła z ironią mama.
Pana młodego poznałam dopiero na próbie uroczystości ślubnej. Nie zrobił na mnie
dobrego wrażenia; tłustawy blondynek o niezgrabnej sylwetce i twarzy karpia. Z tą rybą
słodkowodną skojarzył mi się od pierwszego wejrzenia, a mokre dłonie, wyłupiaste oczy

i nerwowe ruchy jeszcze mnie utwierdziły w tej opinii. Imię Gracjan kompletnie do niego
nie pasowało, widocznie rodzice dali mu je na wyrost, a on nie spełnił pokładanych w
nim nadziei. Na użytek własny i przyjaciół przezwałam go Polikarpem.
Ceremonię ślubną przygotowano z wielką pompą i całkowitym brakiem smaku. Ogólne
wrażenie zawarłam w dwóch słowach: kiczowato i bogato. Podejrzewałam, że pomysł
ściągnięto żywcem z jakiejś amerykańskiej komedii.
Próba ciągnęła się w nieskończoność i za każdym razem wychodziły na jaw now^
niedociągnięcia. Mistrz ceremonii rwał włosy z głowy i ryczał basem na cały kościół.
Pan młody wciąż mylił słowa przysięgi, a panna młoda nie panowała iiad siłą głosu. Na
przemian szeptała lub krzyczała piskliwie. Druhny wygłupiały się wprost koncertowo:
myliły krok, potykały się o własne nogi i wciąż wpadały na siebie, tworząc morelowe
kłębowisko na środku głównej nawy.
Na domiar złego pan młody ani na chwilę nie przestał pracować. Jego komórka brzęczała
bez przerwy, w związku z czym przerywał próbę w najmniej odpowiednich momentach.
Panna młoda ćwiczyła sama przysięgę małżeńską, a on ukryty za ołtarzem wydawał
polecenia, pouczał pracowników i załatwiał niecierpiące zwłoki interesy. Widocznie w
świecie biznesu nie ma dni wolnych.
Po dziesiątym nawrocie zaczęłam się lekko nudzić; nawet najlepsza komedia kiedyś się
przejada. Z utęsknieniem wyglądałam końca, niestety, postępy druhen

były niezauważalne i zanosiło się na to, że zabawa potrwa do późnego wieczora.
Miałam ważny powód, aby wyjść prędzej, i czekałam tylko na okazję. Piekłam w domu
świąteczną gęś i z każdą minutą mój niepokój wzrastał. Według wszelkich prawideł gęś
powinna siedzieć w piekarniku cztery godziny, a właśnie minęła trzecia. Wprawdzie
mama po powrocie od fryzjera obiecała do niej zajrzeć, ale mimo to jakiś sygnał
ostrzegawczy pikał mi w głowie, a mózg bardzo sugestywnie podsuwał wizję pożaru.
Niespodziewanie mistrz ceremonii odkrył, że goście pana młodego i panny młodej
skandalicznie przemieszali się w ławkach. Zarządzono natychmiastowe przetasowania
zgodne z przynależnością rodową. Powstałe zamieszanie wykorzystałam do własnych ce-
lów i zmyłam się po angielsku.
Otwierając drzwi od mieszkania»z niepokojem pociągnęłam nosem i natychmiast
odetchnęłam z ulgą. Gęś pachniała cudownie i radośnie skwierczała. Wyjęłam brytfannę,
obróciłam ptaszka i polałam obficie tłuszczykiem. W ostatniej chwili postanowiłam
skubnąć kawałek z wrodzonego łakomstwa, co przypłaciłam ciężkim oparzeniem dwóch
palców, najbardziej zaangażowanych w skubanie. Włożyłam łapę do wody, odczułam
natychmiastową ulgę i od razu zapomniałam o przykrości. Do wesela się zagoi - przypo-
mniało mi się znane przysłowie.
Czekała mnie jeszcze dzisiaj wizyta u Patrycji. Upiekłam dwa mazurki według przepisów
prababci, a Pati obiecała je fantazyjnie udekorować.

Moja przyjaciółka nie miała najmniejszych nawet zdolności kulinarnych, ale
sprawiedliwa natura dała jej w zamian talent artystyczny. Potrafiła z kilku kwiatków,
serwetek i paru świeczek wyczarować wspaniałe ozdoby i przemienić każde wnętrze w
nastrojowy salonik. Podpatrywałam te jej pomysły i z powodzeniem .stosowałam na
własnych imprezach. Zazdrościłam jej tego talentu szalenie i przyznawałam się do tego
publicznie. Tym razem szykowałam niespodziankę dla mamy i zależało mi na efekcie.
Wszystkie jadalne ozdoby i masy przygotowałam już wczoraj i z biciem serca czekałam
na finał. Bsałam się tylko, czy Patrycja nie potraktuje tematu zbyt frywolnie, umiesz-
czając na cieście na przykład sceny z Dekamerona, co jej się już zdarzało.
Obawy okazały się płonne. Tym razem Patrycja stanęła na wysokości zadania. Mazurki
wyglądały bajecznie i na samą myśl o zjedzeniu tych cudów ogarniał mnie żal.
Dostałam list od Teresy i natychmiast zabrałam się do czytania. Zostawiłam w
Skiełczynie kawał serca i teraz z niecierpliwością szukałam wiadomości o jego
mieszkańcach. Teresa z roli sprawozdawcy wywiązała się świetnie, dołączając do każdej
informacji garść pozdrowień.
Najmniej oczywiście napisała o sobie, ale i tak wywnioskowałam, że wiedzie jej się
świetnie. Tak jak podejrzewałam, nie przyjedzie na ślub Joli, miała ciekawsze plany.

W liście czytałam: „...Żałuję, że nie zobaczę się z twoją mamą, ale sama rozumiesz, jaka
jest sytuacja. Na ślub się nie wybieram, rola ubogiej krewnej z prowincji nigdy mi nie
odpowiadała, a teraz mam znacznie ciekawsze plany świąteczne. Bohdan zabiera nas do
leśniczówki swojego przyjaciela, gdzieś pod Poznaniem. Chłopcy już od tygodnia szaleją
z radości i nie mogą się doczekać wyjazdu. Ten leśniczy opiekuje się całą gromadą
chorych i rannych zwierząt i ma u siebie istny zwierzyniec. Adam i Michał przesyłają ci
całusy, bardzo chcieli się z tobą zobaczyć, ale w końcu dali się pocieszyć oswojoną
sarenką, dzikiem, wiewiórką i innymi przyszłymi atrakcjami. Natomiast Karol wciąż
chodzi niepocieszony i wzdycha po kątach, a ostatnio prawie przestał nas odwiedzać.
Odwiedził nas natomiast Igor i bardzo się zmartwił, że już u nas nie mieszkasz.
Podstępem wydarł ze mnie twój adres, więc nie zdziw się, kiedy wpadnie do ciebie
przypadkiem. Klęska Karola znacznie podniosła go na duchu, a po minie poznałam, że
coś knuje w swojej kudłatej głowie. Na zakończenie masz pozdrowienia od Malinki. Na
twoją cześć obżarta właśnie lewy narożnik listu i teraz zabiera się do reszty. Pozdrów i
ucałuj od nas mamę. Mam nadzieję, że wkrótce się spotkamy. Pozdrowienia. Teresa z
dziećmi".
Pod spodem znalazłam jeszcze kilka ciepłych słów od Bohdana i własnoręczne podpisy
chłopców. Zamknęłam list w szufladzie i z rozrzewnieniem wróciłam myślami do
ostatnich miesięcy.

Przyjęcie weselne odbywało się w sali balowej drogiego hotelu, do tańca przygrywała
orkiestra znana z telewizji i w ogóle wszystko było „naj" aż do przesady.
Oprócz rodziny na uroczystość zaproszono wiele ważnych osobistości, od których
przychylności zależała przyszłość młodej pary.
Goście powoli gromadzili się w kawiarni, gdzie mieli do dyspozycji stół z przystawkami
i zasobny barek. Główną salę zamknięto na cztery spusty, szykując wielkie wejście.
W końcu podwoje się rozwarły i gSście tłumnie weszli do sali. Natychmiast przy wejściu
zrobiło się zamieszanie. Miejsca oznaczono nazwiskami i obsługa nie nadążała z
rozprowadzaniem zaproszonych.
Niektórzy goście rozpoczęli poszukiwanie miejsc na własną rękę, pogłębiając i tak już
spory chaos. Ponad sto osób nerwowo przemierzało salę we wszystkich kierunkach, pary
nawoływały się, próbując przekrzyczeć panujący na sali harmider. Wreszcie, po jakiejś
półgodzinie, sytuacja została opanowana i wszyscy goście zasiedli na wyznaczonych
miejscach. Jedni koso spoglądali na sąsiadów, inni tęsknie wyglądali znajomych.
Po nudnej części oficjalnej i wychyleniu toastu za nowożeńców nastąpiły przetasowania
przy stołach. Goście z kieliszkami w dłoniach ruszyli na z góry upatrzone pozycje. Widać
Jola źle odrobiła pracę domową.
Stoły ustawiono w podkowę, na której szczycie królowała młoda para. Przybyłych
usadzono według

zajmowanej pozycji społecznej. Przy bocznych filarach ustawiono pojedyncze stoliki dla
mniej ważnych gości.
Jako rodzinnych pariasów umieszczono nas w najbardziej oddalonym kącie, skąd
mogliśmy obserwować plecy nowożeńców. Na czwartego do stolika dostaliśmy
milkliwego starszego pana, prawdopodobnie krewnego Gracjana, bo nie widzieliśmy go
nigdy wcześniej. Nieznajomy pozostawił nas w niepewności, zrezygnował z rozmowy i
zajął się wyłącznie konsumpcją.
Niezależnie od intencji gospodarzy byliśmy ze Zbyszkiem zadowoleni z lokalizacji
stolika. Mieliśmy świetny widok zarówno na salę jadalną, jak i taneczną, a brak sąsiadów
zwalniał nas od uciążliwej konwersacji. Mama miała nieco inny pogląd na sytuację.
Czuła się urażona i obmyślała słodką zemstę.
- Zobacz, jakie rasowe towarzystwo - zauważył Zbyszek. - Ta impreza to raj dla
kynologów - zachichotał. - Nawet taki amator jak ja potrafi orzec, od jakich psich ras w
prostej linii pochodzą ci wszyscy ludzie - wskazał głową na stolik VIP-ów.
Mama zgromiła go wzrokiem, wskazując dyskretnie naszego towarzysza. Diabli wiedzą,
kto zacz - mówiła spojrzeniem.
Obcy nie zwracał na nas najmniejszej uwagi, całe zainteresowanie poświęcając
produktom spożywczym, które zmiatał z talerzy w zawrotnym tempie. Był obecny
wyłącznie ciałem.
Zbyszek nie zamierzał rezygnować z rozpoczętej zabawy.

- Zobacz, przy pierwszym stoliku siedzi buldog ze spanielką, za nimi dwa ratlerki, a ich
dziecko to buldożek francuski: małe, grube i pomarszczone.
Z ochotą przyłączyłam się do gry.
- Ten duży i gruby podobny jest do jamnika, ale nie do końca, jest taka rasa, ale nie mogę
sobie przypomnieć nazwy, coś na bas...
- Basset - dokończyła mama, a w jej oczach zamigotały iskierki rozbawienia.
Zbyszek pajacował dalej, jego uwagi były nadzwyczaj trafne i dowcipne, a ja
sekundowałam mu dzielnie. „Owczarek, chart afgański, wyżlica, dog i pekińczyk!" -
wołaliśmy zgodnie. Do kontrowersji doszło przy rudowłosej matronie i samej parze mło-
dej. Po dłuższej naradzie uznaliśmy rudą za spasionego cocker spaniela, a pannę młodą
za pudla, a raczej pudelkę czy pudliczkę (nie byliśmy pewni formy). Jeśli chodzi o pana
młodego, wykluczyłam wszystkie psie rasy, zdecydowanie upierając się przy karpiu.
Kelnerzy z gracją przemykali po sali, roznosząc gorące dania. Stoły zastawiono wielką
ilością potraw, z których połowa nie nadawała się, według mnie, do zjedzenia. Ze
szczególnym obrzydzeniem spoglądałam na homary, krewetki i kraby, sam ich widok od-
bierał apetyt.
Do podobnego wniosku doszedł także może dziesięcioletni cherubinek w białym
garniturku i muszce. Od kilku minut bawił się pod stolikiem dorodnym homarem. Suwał
nim po podłodze, ostrożnie trzymając za szczypce. Zabawa widocznie go znudziła, bo na

kolanach podpełzł do panny młodej i pracowicie przymocowywał skorupiaka do białego
welonu.
Z zainteresowaniem obserwowaliśmy, co z tego wyniknie. Intruz na razie nie został
wykryty, a chłopiec grzecznie wrócił do rodziców.
Nasza cierpliwość nie została wystawiona na długie oczekiwanie. Zagrała muzyka i
nowożeńcy ruszyli do walca. Wirowali zgodnie w takt muzyki, a homar na welonie
zataczał coraz szersze kręgi. Sala zamarła w oczekiwaniu. Nagle welon owinął się wokół
szyi pana młodego, a martwy skorupiak spojrzał Joli prosto w twarz. Salę przeszył
świdrujący, przeraźliwy pisk, aż orkiestra ucichła jak rażona gromem.
Gracjan z trudem wyplątał żonę z welonu i spa-zmującą wyprowadził na korytarz. Na sali
zapanowała cisza. Wszyscy spoglądali na leżący na ziemi welon z niezwykłym
dodatkiem.
- To zły znak na nową drogę życia - odezwał się nagle nasz sąsiad, odsuwając talerz. -
Choroba albo śmierć - wyszeptał złowróżbnie i przeżegnał się z rozmachem.
Sprawca całego zamieszania siedział grzecznie przy stoliku i opychał się deserem.
Jola powoli dochodziła do siebie pod czułą opieką matki i teściowej. Ktoś przyniósł
welon, który starannie upięto na głowie panny młodej. Gracjan, korzystając z chwilowej
przerwy w uroczystości, wykonał kilka niecierpiących zwłoki telefonów. Po kilkunastu
minutach nowożeńcy zgodnie weszli do sali witani gromkimi oklaskami.

Orkiestra zagrała ponownie i pierwsze pary ruszyły do tańca. Przed naszym stolikiem
pojawił się przystojny brunet i zaprosił mnie do tańca. Zbyszek szarmancko ukłonił się
mamie i oboje ruszyli w nasze ślady.
Impreza toczyła się dalej swoim rytmem i nie odnotowano już więcej żadnych sensacji. I
tak, wbrew oczekiwaniom, udało mi się nieźle zabalować na tym nowobogackim weselu.
Zbyszek tańczył świetnie, na innych partnerów też nie mogłam narzekać. Podobno
spotkał mnie niebywały zaszczyt, pan prezes Dybałek (chart afgański) poprosił frmie do
tańca dwa razy z rzędu. Osobiście byłam innego zdania, facet deptał mi po nogach i
chuchał w szyję alkoholem. Uciekfam z parkietu i obiecałam sobie, że trzeciego razu nie
będzie.
Na szczęście miałam Zbyszka, szaleliśmy na parkiecie do białego rana.
Na niedzielę mama zarządziła wyjazd do Teresy.
- Nie przyszedł Mahomet do góry, przyjdzie góra do Mahometa - oświadczyła.
- Wspaniale! - ucieszyłam się. - Zaraz do niej zadzwonię.
- Ani się waż! - zaprotestowała mama stanowczo i zachichotała. - Zrobimy im
niespodziankę.
- Lepiej zadzwonić, może nie być jej w domu - zasiałam wątpliwość.
- A gdzie ma być? - zdziwiła się mama. - Najwyżej pójdzie do kościoła, to poczekamy z
godzinkę,

korona nam z głowy nie spadnie. Niespodzianka to niespodzianka.
Na poczekaniu mogłam wymienić co najmniej tuzin miejsc, dokąd mogła się udać Teresa
w niedzielne popołudnie, ale nie chciałam się wdawać w jałowe dyskusje. Znałam moją
rodzicielkę na tyle, by wiedzieć, kiedy zaparła się na amen.
Również prezenty dla rodziny Skalskich okryte były głęboką tajemnicą. Od chwili
przyjazdu spoczywały w czarnym neseserku, a jego zawartość mama ukrywała przede
mną z podziwu godną skrupulatnością. Wszystkie moje podstępne pytania zbywała
śmiechem i słowami:
-Przyjdzie czas, zobaczysz, ale ani sekundy wcześniej.
Odczekałam, aż pluski w wannie przybrały na sile, i podkradłam się do aparatu*.
Zadzwoniłam konspiracyjnie do Teresy i powiadomiłam ją o naszym przyjeździe.
- Tylko pamiętaj, że nic o tym nie wiesz - pouczyłam ją na zakończenie. - Żadnych
przyjęć powitalnych i nie wygadaj się czasem.
- Spokojna głowa. Będzie prawdziwe spontaniczne powitanie. Do zobaczenia. Cześć!
W niedzielę o świcie zapakowałam do samochodu czarną walizkę, do której nadal nie
udało mi się zajrzeć, i ruszyłyśmy w drogę. Po dziesiątej byłyśmy już na miejscu.
Chłopcy najpierw z piskiem radości przywitali się ze mną, następnie grzecznie podeszli
do nieznanej pani.
- Dzień dobry, ciociu! - powiedział Michaś i po

otrzymaniu solidnej sójki w bok od Adama poprawił się natychmiast: - Dzień dobry pani!
- Ależ mówcie do mnie ciociu! - zawołała mama, tuląc obu chłopców w ramionach.
Wywinęli się z uścisku grzecznie, ale stanowczo. Chłopcy w ich wieku nie przepadają za
czułościami.
Rozmawiając z Teresą, nie zauważyłam, kiedy na scenę wkroczyła Malinka. Mama
właśnie trzymała świnkę w ramionach i przemawiała do niej czule.
- Uważaj, mamo! - zawołałam ostrzegawczo. -Ona... siusia na obcych - dodałam już po
fakcie.
Na wyjściowej sukience maimfpojawiła się mokra plama, która w imponującym tempie
powiększała swoje rozmiary. Zawsze w podobnych sytuacjach dziwiliśmy się, gdzie w
takim małym zwierzątku mieści się tyle płynu. Adam błyskawicznie przejął Malinkę i z
ciekawością oczekiwał reakcji nowej cioci. Ciocia zachowała się bohatersko.
- To dopiero jest niespodzianka - uśmiechnęła się z zażenowaniem. - Bez pampersa nie
podchodź.
- Ona się dobrze spiera i nie zostawia plam - oświadczył Michał z miną eksperta.
Po chwili sukienka suszyła się na sznurze, a mama w sukience Teresy manipulowała przy
czarnej walizeczce.
- Nie przywiozłam prezentu dla zwierzaka i zostałam ukarana. Na szczęście o nikim
innym nie zapomniałam. Zaczniemy od najmłodszego: zegarek z bajerami i kolekcja
samochodów wyścigowych. Proszę, to dla ciebie, weź śmiało! Dla Adama mam komórkę
i kilka koszulek sportowych...

- Telefonu nie możemy przyjąć! - zawołała Teresa ku rozpaczy syna. - Jest za drogi.
- Żadnych zwrotów i reklamacji nie przyjmuję -oświadczyła mama stanowczo. - Poza
tym w Kanadzie taką komórkę ma teraz każdy przedszkolak. U was jest tak mało
automatów w mieście, Adam będzie mógł zadzwonić do ciebie w każdej sytuacji i bę-
dziesz o niego spokojniejsza.
Mama wyszła ze starcia zwycięsko i przystąpiła do najważniejszego punktu programu. -
Dla was, dziewczynki, też coś mam - zwróciła się do nas. - Trzymałam to do końca w
tajemnicy, bo to niespodzianka dla was obu. Ostatnio zaprzyjaźniłyście się jak prawdziwe
siostry, dlatego przygotowałam dla was bliźniacze prezenty.
Wręczyła nam czarne płaskie pudełeczka i z uśmiechem czekała na reakcję.
Teresa pierwsza uporała się z zameczkiem i podsunęła mi pod nos prześliczny naszyjnik.
- Boski! - jęknęłyśmy obie z zachwytu i rzuciłyśmy się z podziękowaniami.
-To prezent ode mnie i Denisa - zaznaczyła mama. - Wykonano je na specjalne
zamówienie, są identyczne, mają tylko z tyłu wasze inicjały.
- Czy teraz już nie ma tajemnicy? - upewnił się Michaś.
- Nie, teraz już nie ma żadnej - przytaknęła nowa ciocia.
- To dobrze. - Wyraźnie się ucieszył. - Bo mamusia mówiła, że jest tajemnica, bo ciocia
przyjedzie i nie możemy się brudzić i mamy być grzeczni – zakomu-

nikował z ulgą. Tajemnica musiała mu wyraźnie ciążyć. - Mamusiu, mogę się bawić w
ogrodzie? - zapytał niewinnie.
- Możesz - odpowiedziała Teresa drewnianym głosem.
Mama spojrzała na mnie bazyliszkowym wzrokiem, aż ścierpła mi skóra na grzbiecie.
Odwzajemniłam się Teresie podobnym spojrzeniem. Od egzekucji mogło mnie uratować
tylko natychmiastowe uderzenie pioruna. I piorun uderzył!
- Włożę ten naszyjnik na moje wesele - oznajmiła niespodziewanie Teresa. - Bohdan mi
się oświadczył, a ja się zgodziłam! - zawołała radośnie.
Mama od początku prowadziła szalenie intensywne życie towarzyskie. Wici o swoim
przyjeździe musiała rozesłać znacznie wcześniej, bo już następnego dnia telefon niemal
się urywał. Posypały się powitania, zaproszenia od starych przyjaciółek, a mój salon
zamienił się w kącik wspomnień.
Na niektóre spotkania mama jeździła sama, innym razem stanowczo odmawiała
korzystania z taksówki, domagając się ode mnie transportu w obie strony. Znosiłam te
ekstrawagancje ze stoickim spokojem i dzielnie pełniłam funkcję prywatnego kierowcy.
Przyjaciółki mamy za każdym razem doprowadzały mnie do szału swoimi głupimi
uwagami.
- Jak ona urosła! - wołały na mój widok.
- Jaka śliczna dziewczynka!

- Kiedy cię ostatni raz widziałam, byłaś o, taka malutka - pokazywała ręką jedna z nich.
- A jaka podobna do mamusi! - podlizywała się inna.
- Pamiętasz Jareczka? - zawołała pani Barszcz. -Bawiliście się razem w doktora! -
Zachichotała dwuznacznie.
Zwykle nie udawało mi się wymknąć na czas i skazana byłam na towarzystwo różnych
Jareczków, Mariuszków, Andrzejków i innych nudziarzy.
Panie po długim niewidzeniu zwykle nie mogły się nagadać, a ja cierpiałam katusze, siląc
się na rozmowę towarzyską. W końcu się zbuntowałam i tłumacząc się pilną pracą
zawodową, stanowczo odmówiłam dalszych wizyt.
Mama

f

przyjęła do wiadomości moją decyzję i bez protestów przerzuciła się na takspwki.

Niestety, nawet nie przyszło mi na myśl, że sukces ten osiągnęłam podejrzanie łatwo. W
tym wypadku zatraciłam gdzieś czujność, wyssaną prawdopodobnie z mlekiem matki, i
dałam się zrobić w konia.
Mama przejęła rządy w domu żelazną ręką. Już po kilku dniach ten wojskowy rygor
zaczął mi wychodzić bokiem. Przez ostatnich kilkanaście lat odwykłam od jej
nadopiekuńczości. Najpierw akademik, potem własny dom nauczyły mnie niezależności.
Poznałam smak samodzielności i nie chciałam teraz tak łatwo z niej rezygnować.
Początkowo miałam zamiar po prostu przeczekać tych kilka tygodni. Mama wyjedzie i
wszystko wróci do normy - myślałam. Jednak czas mijał, a mama na-

wet nie napomknęła o wyjeździe. Przeciwnie, snuła plany na najbliższą przyszłość i
próbowała mnie wrobić w remont mieszkania.
Powoli zaczęłam podejrzewać, że jej nagły przyjazd spowodowany był nie tylko tęsknotą
za krajem i rodziną. Musiała mieć jeszcze jakiś inny ważny powód i Denis w tym
wszystkim grał pierwsze skrzypce.
Dotychczas małżonkowie nie rozstawali się nawet na weekend, a tu nagle rozstanie na
długie tygodnie, rzadkie telefony i żadnych listów. Wszystko to razem wyglądało bardzo
podejrzanie. W ogóle mama czasami zachowywała się dziwnie, na pytania o Denisa od-
powiadała pokrętnie, wszystkiemu zaprzeczała i niczego nie potwierdzała.
Mając własne niemiłe doświadczenia w tej dziedzinie, postanowiłam nie naciskać i nie
zadawać więcej kłopotliwych pytań. Jeżeli mama poczuje potrzebę zwierzeń, sama mnie
znajdzie. Na razie mogłam tylko otoczyć ją troskliwą opieką i spełniać jej zachcianki,
nawet te uciążliwe.
Kilkanaście dni później wypłynęła sprawa mieszkania dla Łuci.
Łucja była naszą krewną ze strony mamy i liczyła sobie prawie siedemdziesiąt lat.
Mieszkała z mężem Beniem w starym, poniemieckim domu bez windy. I właśnie brak
windy spowodował konieczność zmiany mieszkania. Staruszkowie mieli kłopoty z
poruszaniem się. Codzienne wspinanie się na trzecie piętro,

noszenie węgla z piwnicy i palenie w piecach kaflowych przerastało ich wątłe siły.
Mama szybko zorientowała się w sytuacji i zaofiarowała pomoc w znalezieniu
wygodniejszego lokum. Do nowego wyzwania zabrała się z ogromnym zapałem i szybko
wciągnęła mnie w wir poszukiwań.
Odtąd każdego dnia tłukłyśmy się po całym mieście, oglądając dziesiątki mieszkań.
Towarzyszył nam niejaki Dominik, z zawodu pośrednik mieszkaniowy, a prywatnie syn
znajomej mamy. Miałam wyjątkowego pecha do tych synów przyjaciółek. Potykałam się
o nich na każdym kroku, a ten bubek wkurzał mnie szczególnie. Woził nas po jakichś
zadupiach, popisując się całkowitym brakiem logiki. Na przykład z Biskupina jechaliśmy
na Kozanów, przebijając się przez całe miasto w godzinach szczytu, by wieczorem
ponownie wrócić w okolice Biskupina. W ten sposób traciłam bezsensownie cenny czas,
dodatkowo zaś przez całą drogę skazana byłam na kretyńskie umizgi Dominika.
Wieczorem przeprowadziłam z mamą poważną rozmowę.
- Naprawdę chcesz, żeby Lucia pływała po Kozanowie w czasie następnej powodzi
stulecia albo jechała z domu do centrum ponad godzinę? Tam, gdzie dzisiaj byłyśmy,
autobusy kursują tylko kilka razy na dzień. Czy Lucia chce mieszkać na wsi? - pytałam
oskarżycielsko.
- Masz rację, córeczko, aleja tak lubię oglądać te urocze mieszkanka - odparła mama
rozbrajająco.
Tym razem twardo postawiłam na swoim. Zgodziłam się oglądać wszystkie urocze
mieszkanka, położo-

ne w centrum Wrocławia, po wcześniejszym ustaleniu marszruty. Niestety, nie udało mi
się pozbyć naszego eksperta. Mama, zasłaniając się przyjaźnią, stanowczo odmówiła
zmiany pośrednika.
Nowa taktyka natychmiast przyniosła rezultaty. Już następnego dnia znalazłyśmy ładne
mieszkanie na Hubskiej. Chciałam je natychmiast pokazać zainteresowanym, ale mama
uparła się przy dalszym zwiedzaniu.
-Nie znajdziemy lepszego - argumentowałam. - Pierwsze piętro, dwa kroki ode mnie,
będę mogła często do nich wpadać, a na dodatek ładne i niedrogie. Czego można chcieć
więcej? *
Znajdziemy jeszcze trzy albo cztery ładne mieszkania, żeby Lucia z Beniem mieli z
czego wybierać. Takie działanie tia odczepnego nigdy nie przynosi dobrych efektów -
pouczyła mnie mama.
Uległam presji i już bez szemrania spełniałam obowiązki rodzinne.
Dwudniowy wyjazd mamy spadł na mnie niczym gwiazdka z nieba, a perspektywa
odczepienia się choć na chwilę od tych koszmarnych mieszkań do wynajęcia działała
kojąco.
Rozluźniłam się, niestety, chyba nadmiernie i straciłam na chwilę instynkt
samozachowawczy. Bez zastanowienia otworzyłam drzwi Dominikowi i z uśmiechem
podałam mu kurtkę, którą zostawił wczoraj w samochodzie.
Gość ominął mnie zręcznie i bez zaproszenia wszedł do pokoju. Ruszyłam za nim z
zamiarem iście

morderczym, zasady gościnności miałam w tym momencie gdzieś. Czy kobiety samotne
nie mają prawa do odrobiny samotności? - kipiałam w duchu.
Nieświadomy moich zamiarów Dominik wyjął z przepastnej kieszeni marynarki butelkę
wina.
- Dla podtrzymania nastroju - wyjaśnił radośnie.
Zaciskając zęby, z całej siły próbowałam utrzymać nerwy na wodzy i rozwiązać konflikt
na drodze pokojowej.
- Jest późno! Bardzo późno! - wycedziłam, kładąc wyraźny nacisk na słowo „późno".
Uwaga o porze dnia nie zrobiła na gościu żadnego wrażenia, dodałam więc kilka nowych
argumentów: - Jestem zmęczona, mam okropną migrenę i nie mogę panu dotrzymać
towarzystwa. W tej chwili marzę tylko o tabletce od bólu głowy i mocnym śnie.
- Wcale nie jest późno, rzekłbym nawet, że w sam raz, a wino i dobre towarzystwo
natychmiast poprawią pani humor - odparł bezczelnie.
Poprawił się na kanapie, wyjął z tylnej kieszeni uwierający go portfel, znalazł scyzoryk z
korkociągiem i zabrał się do otwierania wina.
Boże, ratuj - zawołałam w myślach i przystąpiłam do przeglądu ewentualnej broni
zaczepno-obronnej: gaz w torebce, zestaw noży kuchennych, mosiężny świecznik,
butelka alkoholu. Na początek wystarczy -uznałam i wystąpiłam z ostatnią propozycją
pokojową.
- Po alkoholu źle się czuję, mam zamiar natychmiast położyć się do łóżka, a pan mi to
utrudnia! Żegnam pana!!! - zawołałam, bez ogródek pokazując palcem drzwi.

Jeden z argumentów dotarł do jego świadomości, niestety został opacznie zrozumiany.
- Łóżko! - podjął temat. - Ja też marzę tylko o łóżku - dodał dwuznacznie. - Pani Irena
wraca dopiero jutro. Dzisiejsza noc należy do nas.
Czemu właśnie mnie ciągle zdarzają się podobne sytuacje? Mówię do faceta wyraźnie,
po polsku i nic. Ja swoje, on swoje.
Zrezygnowana usiadłam w fotelu. Zajęta układaniem strategii, nie zauważyłam w porę
zbliżającego się niebezpieczeństwa. Nim zdążyłam zareagować, poczułam na ustach
cuchnący alkoholem pocałunek, a lepkie ręce rozpoczęły wędrówkę po moim ciele.
Gwałtownym zrywem uwolniłam się z uścisku, w desperacji chwyciłam leżący na stole
portfel, podbiegłam do okna i cisnęłam nim w ciemność.
- Jak wojna, to wojna! - zawołałam. - A teraz wybieraj: on czyja?
Niefortunny amant patrzył na mnie przez chwilę ogłupiałym wzrokiem. Jak dla niego
wszystko działo się zbyt szybko. Wybrał oczywiście pieniądze, nie wiedział tylko, czy
wyskoczyć przez okno, czy wybrać drogę dłuższą, ale bezpieczniejszą. W końcu wybiegł
drzwiami, które zatrzasnęłam za nim z wyraźną ulgą i natychmiast zamknęłam na
wszystkie zamki.
Zachęcona powodzeniem wyrzuciłam przez okno także nieszczęsną kurtkę i scyzoryk z
korkociągiem. Wino po zastanowieniu schowałam do lodówki. Wyrzucanie butelek z
szóstego piętra podlega pewnie pod jakieś paragrafy.

*
Idąc za ciosem, postanowiłam definitywnie zakończyć sprawę mieszkania. Z samego
rana zadzwoniłam do właściciela nieruchomości i umówiłam się z nim w południe na
Hubskiej. Następnie zapakowałam moich staruszków do auta, zawiozłam na miejsce spo-
tkania i natychmiast przystąpiłam do dzieła.
Niczym paw ogon, rozwinęłam przed nimi wszystkie uroki nowego lokum, nie
zapominając także 0 okolicy. Zależało mi na sukcesie natychmiastowym
i niepodważalnym. Na samą myśl o kontynuowaniu akcji „dom" dostawałam gęsiej
skórki.
Ciocia-babcia natychmiast chwyciła przynętę i nieśmiało wyraziła chęć przeprowadzki.
Niestety, w tym stadle nie ona podejmowała decyzje. Benio jak zwykle stanął okoniem.
Obejrzał starannie wszystkie kąty, fachowo opukał ściany i wypróbował spłuczkę w
łazience. Pomyślał chwilę i wydał wyrok:
- Odpada, za daleko!
- Ależ nic podobnego, to samo serce miasta - zaprotestowałam żywo.
- Do starego mieszkania daleko, do kumpli, do klubu i do kościoła - mnożył wady
niedoszłego miejsca zamieszkania.
Na siłę szukałam jakichś kontrargumentów. Łucja przezornie nie zabierała głosu, żeby
nie pogorszyć sprawy. Na szczęście z pomocą przyszedł pan Piotrowski.
- Z dojazdem na pewno nie będzie problemu, spod samego bloku w kilka minut dojedzie
pan praktycznie

wszędzie, a i kościołów nie musimy się wstydzić - powiedział z dumą.
- Nie mówię całkiem nie - zastrzegł się wujek. -Mieszkanko owszem, miłe, ale chciałbym
pooglądać też inne. Irenka mówiła, że macie kilka na oku.
- Rzeczywiście, podobało nam się jeszcze kilka, ale nasz ekspert był innego zdania. Z
setki mieszkań wytypował właśnie to, tylko to i żadne inne.
- A zna on się przynajmniej na swojej robocie?
- powątpiewał Benedykt.
-Zna się koncertowo! Połowa ludzi sprzedaje mieszkania, bo coś jest z nimi nie tak i chcą
się po-źbyć kłopotu. Nawet sobie nie wyobrażasz, wujku, co próbowali nam wcisnąć -
zmyślałam na poczekaniu.
- W jednym z'mieszkań zatykały się rury i nieczystości z całego pionu wylewały się z
sedesu - obrzydliwość. W innych panował nieznośny hałas, drgały mury i pękały ściany.
Ważne jest też, kto mieszka za ścianą, na pewno nie macie ochoty sąsiadować z
wariatem, pijakiem albo narkomanem? - zapytałam niewinnie.
Wujek był wyraźnie skonsternowany. Spojrzał podejrzliwie na właściciela lokalu i
zapytał groźnie:
- A ty, synku, dlaczego chcesz się pozbyć?
- Żenię się, proszę pana, a przyszła żona ma większe mieszkanie! - padła odpowiedź.
- A dzieci planujecie? - drążył Benio.
- Marzy nam się trójka - zaśmiał się młody człowiek.
- Zuch chłopak. - Wujek spojrzał na niego życzliwiej i nasze szanse natychmiast wzrosły.
- Możesz być spokojny, to mieszkanie na pewno

nie ma ukrytych felerów - kułam żelazo póki gorące.
- I jest dwa kroki ode mnie, będę mogła was częściej odwiedzać - kusiłam.
-1 nie ma żył wodnych - dodał właściciel. - A cały blok poświęcił osobiście sam ksiądz
Czeszko.
Nie miałam pojęcia, kim był ksiądz Czeszko, ale prawdopodobnie przeważył szalę na
naszą korzyść.
-1 jak ci się, Luciu, podoba nasze nowe gniazdko?
- zapytał wujek troskliwie.
- A owszem, bardzo ładne - zaakceptowała ciocia. - Masz taki dobry gust - dodała
przypochlebnie.
- Skoro żonie się podoba - bierzemy. Kiedy możemy się wprowadzić?
- Choćby dziś! - zawołał zadowolony właściciel.
Odwiozłam rodzinkę do domu i wykorzystując dobrą passę, zabrałam się do zaległych
obowiązków. Sprawy techniczno-prawne z premedytacją postanowiłam zwalić na mamę.
Na powitanie poczęstowałam ją wszystkimi nowinami naraz i osłodziłam rozczarowanie
wyśmienitą kolacją. - Powiedz temu twojemu Dominikowi, że odwaliłam za niego kawał
roboty, i poinformuj go, żeby nie pętał się w pobliżu, bo nie ręczę za siebie! Jeżeli jadąc
samochodem, zobaczę to indywiduum na pasach, to, jak mi Bóg miły, dodam gazu!
-Jak zwykle reagujesz przesadnie. Czy to takie dziwne, że się komuś podobasz? -
zapytała mama.
- Nie uważasz, że ja też powinnam mieć coś do powiedzenia?! Nie gustuję w
troglodytach! - oświadczyłam stanowczo.

- Rób, jak chcesz! Jak tak dalej pójdzie, zabraknie w mieście wolnych partii -
zakomunikowała złowróżbnie.
- To poszukam na wsi, zresztą tylko tam zostali jeszcze prawdziwi mężczyźni.
- Nie mogę za tobą nadążyć. - Mama nie kryła irytacji. - Zawsze wolałaś intelektualistów.
- Żartowałam, mamo, poza tym nie dzielę ludzi ze względu na miejsce zamieszkania,
ważne jest to, co sobą repreżentują. Co powiesz na zięcia z hektarami? -zapytałam
prowokacyjnie.
Mama mruknęła coś, opuszczając kuchnię. W wolnym tłumaczeniu brzmiało to: „lepszy
rydz niż nic".
Przyjaciółki mamy miały w swoich rodzinach przedstawicieli wszystkich użytecznych
zawodów i nadzwyczaj chętnie użyczały ich pomocy. Tym razem w roli głównej
wystąpili bracia Raczykowie - właściciele firmy transportowej.
Mała przeprowadzka zamieniła się niespodziewanie w wielkie przedsięwzięcie
logistyczno-transportowe. Lucia i Benio z uporem maniaków przeciwstawiali się
wyrzuceniu choćby jednego papierka czy starego swetra. Przez ponad czterdzieści lat
nagromadzili wokół siebie nieprawdopodobne ilości różnych gratów, które niestety
posiadały wartość wyłącznie sentymentalną. Wszelkie zakamarki zapchane były stosami
makulatury, dawno nieużywanymi rzeczami i tysiącem drobiazgów niewiadomego
pochodzenia i przeznaczenia.

Po długich bojach udało mi się uzyskać zgodę na wyrzucenie dwóch dziurawych
garnków i patelni bez rączki (za obietnicę kupienia nowych) oraz dwóch par podartych
spodni. Na więcej nie miałam co liczyć.
- Wyrzucisz, co zechcesz, po naszej śmierci, nie wcześniej! - oświadczył kategorycznie
wujek, ucinając wszelkie dyskusje.
W poszukiwaniu dostatecznej ilości kartonów obeszłam kilkanaście sklepów i
zrezygnowana przystąpiłam do pakowania. Mama pomagała mi dzielnie przez dwie
godziny, spakowała do walizek najpotrzebniejsze rzeczy, po czym zabrała dziadków do
naszego mieszkania i nie pojawiła się więcej.
Czułam się wyrolowana i podstępnie wykorzystana, ale nie pozostało mi nic innego jak
dokończyć rozpoczęte dzieło. Korzystając z okazji, pozbyłam się potajemnie sporej ilości
śmieci: starych szmat, połamanych wieszaków, makulatury i kilku worków starej farby.
Wściekła i zmęczona wróciłam do domu około północy.
Goście już spali, a mama przyznała się, że dopiero co wróciła z nowego mieszkania,
gdzie urządzała generalne porządki. Tym komunikatem w jednej chwili przywróciła mi
wiarę w ludzi i miłość rodzicielską.
Bracia Raczykowie nie zawiedli. Zjawili się z całą ekipą transportową punktualnie o
wyznaczonej godzinie. Pod ich fachowym kierownictwem robota szła jak po maśle.
Najpierw na Hubską pojechały masywne stare meble, a za drugim nawrotem zdołali
zabrać całą resztę dobytku. Byłam pod wrażeniem. W ogóle Mirek i Arek okazali się
fajnymi chłopakami, sympa-

tycznymi i z poczuciem humoru. Gorliwie i bez żadnych oznak zniecierpliwienia
przestawiali ciężkie graty, czyniąc zadość życzeniom staruszków. Ceremonia
rozstawiania mebli zajęła więcej czasu niż ich transport i kiedy ostatnia szafa trafiła do
właściwego kąta, wszyscy odetchnęli z ulgą.
Tymczasem mama zorganizowała mały poczęstunek z symboliczną butelką wódki.
Wkrótce towarzystwo się wykruszyło, robotnicy udali się do domów, a Lucię rozbolała
głowa. Należało odwieźć starszych państwa do domu.
Ponieważ wychyliłam symboliczny kieliszek wódki, obowiązek spadł na mamę.
Zostałam w towarzystwie sympatycznych bliźniaków i pełniłam obowiązki gospodyni.
Niestety, już wkrótce stół zaświecił pustką, a butelka pokazała dno. Ruszyliśmy w
miasto. Ze względu na niezbyt wytworną odzież panowie zaproponowali restaurację
meksykańską, a ja przyklasnęłam wyborowi.
Ostre potrawy wymagały dużych ilości piwa, w związku z czym w drodze powrotnej
słabo trzymałam się na nogach. Jednak wspaniali kompani nie zawiedli do końca i
odstawili mnie pod same drzwi. Za dobre serce i samarytański uczynek spotkała ich
niezasłużona kara. Mama zrobiła im karczemną awanturę.
- Porozmawiam ja z waszą matką, zobaczycie, łobuzy! - groziła. - Ja umieram ze strachu,
a oni włóczą moje jedyne dziecko po spelunkach, pijaki zatracone! I w kogo to się
wrodziło - taka porządna rodzina! Żeby mi wasza noga tu więcej nie postała, bo nie ręczę
za siebie!

Próbowałam ratować sytuację, ale nie zostałam dopuszczona do głosu. Ja wiedziałam, w
kogo się wrodziłam.
Zadzwonił Denis i przyciszonym głosem zapytał o mamę. Nie zmartwił się zbytnio jej
nieobecnością.
- Właściwie to chciałem porozmawiać z tobą - wyjaśnił na wstępie. - Jakoś ostatnio
rzadko rozmawiamy. Słuchaj, mama nie mówiła ci czasem, kiedy zamierza wrócić? -
zapytał ostrożnie.
- Powinna być za jakieś dwie godziny.
- Miałem na myśli powrót za ocean - sprecyzował.
- Nie mam pojęcia, to twoja żona, powinieneś wiedzieć najlepiej. Nie uważasz? -
dodałam kąśliwie.
- No tak... masz rację, porozmawiam z nią, ale to nie będzie takie proste. Stęskniłem się
za nią, nawet nie wiesz, jak bardzo, ale to, kiedy wróci, w dużej mierze zależy od ciebie -
podkreślił Denis.
- A co, mam ją wyrzucić z domu i wysłać do ciebie pocztą?
- Zrozum, to naprawdę nie zależy ode mnie. Jak Irenka wbije sobie coś do głowy, nikt jej
nie powstrzyma - tłumaczył pokrętnie.
- Narozrabiałeś, a teraz szukasz wymówek - rzuciłam oskarżycielsko. - Nie
spodziewałam się tego po tobie! Po każdym - tylko nie po tobie!
- A co u ciebie? - zmienił temat. - Pojawił się już na horyzoncie jakiś książę z bajki?
-Niestety, u nas już ich nie produkują. Kiedyś

myślałam, że mieszkają w Kanadzie, ale właśnie straciłam ostatnie złudzenia - odparłam
z goryczą.
- O właśnie, właśnie. Wspaniały pomysł! - zawołał radośnie. - Przyjedź z mamą do
Kanady. Irenka będzie mogła dalej wypełniać swoją misję, a ja będę ją miał wreszcie
blisko siebie.
- Jaką misję, Denis!? - zapytałam groźnie.
Przez chwilę w słuchawce zapanowała cisza, potem usłyszałam kilka nieartykułowanych
dźwięków, różnych: hm, eee, yyy i tym podobnych. Następnie nastąpiła cała seria
dziwnych i pokrętnych odpowiedzi, które spokojnie puściłam mimo uszu i po chwili
ponowiłam pytanie:
- Jaka misja!? Przestań się wygłupiać, wsypałeś się i nie odczepię się, póki nie wydrę z
ciebie całej prawdy. Zrozumiałeś?!
- Dobra, wygrałaś! I tak wszystko jedno, kto mnie zabije, córka czy żona - skapitulował. -
Irenka pojechała znaleźć ci męża!
- Własnym uszom nie wierzę. Jak ona mogła wpaść na taki szatański pomysł? - jęknęłam
ze zgrozą. - Z miłości. Próbowałem wybić jej to z głowy, ale na Irenkę, jak sobie coś
postanowi, nie ma mocnych. Ja też cię oczywiście kocham - dodał natychmiast - tylko nie
pochwalam takich metod. Irena postanowiła znaleźć dla ciebie męża i nie wróci, dopóki
nie dopnie swego. A tobie, jak na złość, żaden kandydat się nie podoba. Może byś trochę
symulowała - dla dobra sprawy, oczywiście - zaproponował. - Tylko nie mów nic matce.
W jednej chwili pojęłam wszystkie zagadki ostatnich tygodni. Te wyjazdy do znajomych
mamy, syno-

wie przyjaciółek, na których natykałam się na każdym kroku, szalone zakupy, milczenie
Denisa. Wszystko to miało jeden cel - doprowadzić mnie na ślubny kobierzec!
Zagotowało się we mnie z wściekłości i na wstępie wyładowałam się na Denisie.
- Żadnej dyskregi! - ryknęłam. - Wręcz przeciwnie, powiem jej bardzo dużo. Jedno jest
pewne, wkrótce odzyskasz żonę! - oznajmiłam proroczo i odłożyłam słuchawkę.
Mama zniosła mój atak ze stoickim spokojem. Usiadła w fotelu, zapaliła papierosa i bez
słowa wysłuchała wszystkich gorzkich żalów.
- Nie! Ciągle nie mogę uwierzyć, że to zrobiłaś?! -krzyczałam. - Przepłynęłaś ocean,
zostawiłaś męża i wszystko po to, żeby mnie wyswatać!? Masz mnie za jakąś
niedorozwiniętą pokrakę,4ctóra nie potrafi sobie znaleźć faceta? I jeszcze ci okropni
kandydaci prosto z ulicy. Naprawdę myślisz, że mogę być szczęśliwa z byle kim!? Nie
spodziewałam się tego po tobie!
- Wcale nie z ulicy - odezwała się wreszcie mama.
- Wszyscy pochodzą z szanowanych rodzin. I wcale nie chciałam cię swatać na siłę.
Dałam ci tylko możliwość wyboru spośród większej liczby kandydatów. Zresztą sama
zrozumiałam, że to nie był dobry pomysł
- wyznała szczerze. - Mamy rozbieżne gusta. Obdarzyłaś sympatią najgorszych
patałachów i na dodatek pijusów - dodała z wymówką.
- Domyślam się, że masz na myśli tych uroczych bliźniaków - warknęłam jadowicie. -
Nie wykluczam, że dla świętego spokoju wyjdę za jednego z nich.

- Nie musisz podejmować pochopnych decyzji. Ja i tak wracam do Kanady i obiecuję do
niczego się więcej nie wtrącać.
- Świetnie, wyjaśnij mi tylko jeszcze jedną zagadkę: czy ci kandydaci wiedzieli, w jakim
celu się ze mną spotykali?
-Właściwie to wiedzieli - przyznała mama ze skruchą.
- A ty spokojnie patrzyłaś, jak robię z siebie koncertową idiotkę?! A wiesz, co jest w tym
wszystkim najśmieszniejsze? Ja przez cały ten czas martwiłam się jak głupia o twoje
małżeństw^. Wieszałam psy na biednym Denisie, a ty spokojnie bawiłaś się w swatkę.
- Moje maleństwo, martwiłaś się o mnie! - wzruszyła się iftama i z czułością przytuliła
mnie do piersi.
Też ją kochałam!
Wyjazd mamy przyjęłam z żalem, ale jednocześnie z pewną ulgą. Rodzice powinni
mieszkać w sąsiedniej dzielnicy, takie rozwiązanie zadowoliłoby wszystkich. Kanada
znajdowała się stanowczo za daleko.
W mieszkaniu znowu zrobiło się pusto, ale, o dziwo, nie słyszałam już głosów zza ściany,
spałam jak suseł i widziałam życie w jasnych kolorach.
Z zapałem zabrałam się do pracy, nie zaniedbując przy tym kontaktów towarzyskich.
Znowu częstym gościem stała się Patrycja, która mamy bała się jak ognia i na czas jej
pobytu zaniechała wizyt. Mama także nie przepadała za moją przyjaciółką i nazywała ją
złośliwie Strusiem Pędziwiatrem.

Żyłam sobie w swoim mieszkanku powolutku, bez zbędnych napięć i trosk. Uciążliwe
obowiązki życia codziennego, takie jak pranie, sprzątanie czy robienie zakupów,
zminimalizowałam do granic możliwości. Wykonywałam je hurtem w chwilach
wzmożonej aktywności fizycznej, najczęściej przed wizytą gości.
Jedynie kuchnia miała dla mnie wciąż nieodparty urok. Odkryłam, że gotowanie
wyłącznie dia siebie to czysta przyjemność. Wyżywałam się kulinarnie, wypróbowując
egzotyczne przepisy i tworząc własne niecodzienne dania.
Pati szybko przystosowała się do nowej sytuacji i zamiast o świcie, zaczęła mnie
odwiedzać w porze obiadowej. Dotychczas żywiła się gdzie popadło, najczęściej na
lotniskach lub u rodziców. Kuchnię w swoim domu wykorzystywała wyłącznie do
gotowania wody na herbatę. Po każdym posiłku zaganiałam ją brutalnie do zmywania
naczyń i nie zwracałam uwagi na straty w serwisie. Nie cierpiałam zmywania i każdą
wyrękę w tym względzie przyjmowałam z wdzięcznością.
Nauczyłam się cieszyć się drobnostkami i nie przejmować niczym dłużej niż pięć minut.
Nawet fakt otrzymania rozwodu nie wywarł na mnie większego wrażenia. Po prostu
oficjalnie uznano coś, co stało się bardzo dawno temu. Wprawdzie mogłam teraz wstąpić
w nowy związek małżeński, ale nie miałam na oku żadnego kandydata. Wokół siebie nie
widziałam nawet kandydata na kandydata, więc bez zbędnych emocji schowałam papier
do szuflady.

Anita zaplanowała na dzisiaj ekscytującą wyprawę na Dworzec Główny PKP. Szczegóły
przedsięwzięcia trzymała w ścisłej tajemnicy. Gdy po nią wstąpiłam, wypychała właśnie
olbrzymią torbę na kółkach stosami starych czasopism.
- Wybierasz się do składu makulatury i szukasz frajerki, która ci pomoże ciągnąć ten
tobół? - zapytałam na ten widok.
- Preparuję atrapę - wyjaśniła. - Reszty dowiesz się na miejscu. Nie chcę ci zepsufc
zabawy.
Przy pomocy dwóch miłych studentów udało nam się wpakować torbę do tramwaju. Na
wstępie Anita stanowczo odmówiła skasowania dodatkowego biletu za nadbagaż.
Zrobiłam to za nią, w ścisłej tajemnicy. Jakoś nie lubię się szarpać z kanarami.
Na dworzec dotarłyśmy w godzinach szczytu. Kolorowy tłum przewalał się przy kasach i
pulsował na peronach. Panował zwykły w takich wypadkach hałas i bałagan.
Na miejscu Anita udzieliła mi dodatkowych instrukcji.
- Od tej chwili się nie znamy! - wyjaśniła. - Stań sobie, o tam - wskazała ręką miejsce
przy ścianie - i patrz uważnie. I żeby się działo nie wiem co, nie wtrącaj się. Od tej chwili
jesteś tylko widzem w teatrze.
Wykonałam polecenie i z zainteresowaniem czekałam na ciąg dalszy. Tymczasem Anita,
ciągnąc za sobą bagaż, dotarła w pobliże elektronicznego rozkładu jazdy. Zatrzymała się i
z uwagą zaczęła studio-

wać godziny przyjazdów i odjazdów pociągów. Od tej zajmującej czynności oderwało ją
nagłe pojawienie się znajomych. Porzuciła beztrosko bagaż i zajęła się bez reszty
konwersacją z dawno niewidzianymi przyjaciółkami.
W tym samym momencie z krzesełka naprzeciw kasy poderwał się młody człowiek w
skórzanej kurtce. Rozejrzał się uważnie wokół, zdecydowanie chwycił torbę Anity i
zaczął się oddalać w stronę wyjścia.
Już miałam ruszyć w pogoń, kiedy wmurował mnie w ziemię upiorny hałas. Brzmiał jak
skrzyżowanie sygnału karetki pogotowia z rykiem rannego bawołu. Oczy wszystkich
ludzi zwróciły się w jednym kierunku źródła dźwięku.
Zaskoczony złodziej stanął jak wryty, nie wypuszczając łupu z zaciśniętych dłoni.
Po kilku sekundach alarm umilkł nagle, za to walizka przemówiła ludzkim głosem.
- Ludzie, złodziej!!! - wołała gromkim głosem. -Ratunku!!! Puść mnie, to boli!!! Zostaw
mnie, ty kidnaperze!!! Ludzie, złapałam złodzieja! Wezwijcie policję!
Krąg wokół walizki zacieśnił się. Ludzie ze zdziwieniem przyglądali się dziwnemu
bagażowi. Amator łatwego zarobku nie wytrzymał presji, porzucił łup i zniknął w
gęstniejącym tłumie.
- Fajne, nie?! - usłyszałam rozbawiony głos Anity. - To wynalazek mojego kumpla - torba
antykradzieżowa. Obiecałam mu przeprowadzić próbę w terenie. Zdała egzamin na
szóstkę! Działa na pilota i ma zasięg kilkuset metrów - wyjaśniła. - Wystarczy wcisnąć
guziczek i po krzyku.

Tymczasem torba zmieniła repertuar. Zaprzestała wzywania pomocy i podjęła próbę
odzyskania właściciela.
- Gdzie jest moja pani? - wołała gromkim głosem. - Zgubiłam się, chcę do mojej pani.
Uwaga, uwaga!!! Walizka C-ll poszukuje właściciela! - nadawała w przestrzeń
dramatyczny apel. .
Przez kordon przecisnął się zaniepokojony zbiegowiskiem policjant. Przez chwilę
przyglądał się podejrzanemu bagażowi w milczeniu, by następnie energicznie zabrać się
do działania.
- Proszę państwa! - zawołał gfóśno. - Proszę się natychmiast rozejść, odsunąć na
bezpieczną odległość, nie blokować wejścia ani dróg ewakuacyjnych!
- Trzeba kończyć - zadecydowała Anita. - Ten nadgorliwiec zaraz wezwie brygadę
antyterrorystyczną i wysadzą bidulę gdzieś na poligonie.
Wcisnęła guzik pilota i nagle zapadła cisza. Anita wyjęła z torebki mikrofon i krokiem
rasowej reporterki podeszła do stróża porządku.
- Anita Srogosz, Radio Dolnośląskie - powiedziała. - Był pan świadkiem prezentacji
działania walizki antykradzieżowej. Proszę się przedstawić i powiedzieć naszym
słuchaczom, co pan sądzi o tym wynalazku.
- No, ja uważam - jąkał się przedstawiciel prawa -ja uważam, że robi wrażenie, nawet
duże.
- Czy może on mieć zastosowanie w walce z przestępczością? Jako policjant jest pan
osobą najbardziej kompetentną, aby odpowiedzieć na to pytanie.
- Przede wszystkim jestem na służbie i muszę pil-

nować bezpieczeństwa podróżnych - oznajmił pytany i szybko opuścił niebezpieczny
teren.
- Słyszeli państwo. Służba nie drużba. Zadam to samo pytanie obecnym tu świadkom.
Osoby postronne znacznie chętniej udzielały odpowiedzi. Przeważającej większości
pomysł z ryczącą torbą przypadł do gustu. Dopytywano się o adres wynalazcy, padło też
kilka propozycji racjonalizatorskich.
- Ale ubaw! - zawołała Anita, kiedy opuściłyśmy dworzec. - Dlatego właśnie lubię tę
pracę - zawsze coś się dzieje.
- Ja raczej wolę standardowe rozrywki - wyznałam.
Burza nadeszła nagle, nie wiadomo skąd, bez żadnych ostrzeżeń. W jednej chwili na
dworze zrobiło się chłodno, olbrzymia czarna chmura rzuciła cień na całą okolicę.
Zamilkły ptaki i nawet ludzie odczuli jakiś dziwny, podświadomy niepokój.
Obserwowałam przez okno zachodzące zmiany. Na deptaku przy bloku zakotłowało się
nagle, zdezorientowani ludzie biegali we wszystkich kierunkach. Na plac zabaw
wybiegły zaniepokojone matki, nawołujące niesforne pociechy do powrotu. Ściągały
dzieci z rowerków, wyławiały z piaskownicy i pod eskortą prowadziły do domów.
Z nieba spadły pierwsze grube krople deszczu. Z bliższych i dalszych spacerów biegiem
wracali właściciele psów, ciągnąc za sobą zadyszane czworonogi. Tragikomicznie
wyglądały przekarmione jamniki wiszące na napiętych smyczach. Z wysiłkiem
przebiera-

ły tylnymi łapami, podczas gdy ich przednie kończyny co chwila traciły kontakt z
podłożem.
Na wąskich chodnikach w pobliżu bloków utworzyły się psie korki, plątały smycze,
bardziej zajadłe psy, korzystając z okazji, wymierzały sprawiedliwość swoim
antagonistom. Całemu zamieszaniu towarzyszyły krzyki, przekleństwa i
nieprawdopodobny jazgot zdenerwowanych zwierząt.
Gwałtowny poryw wiatru szarpnął okiennicami, firanka zatańczyła, a na podłodze w
jednej chwili powstała kałuża wody. Z trudem zamknęłam okno i odsunęłam się na
bezpieczną odległość.
Burzy z piorunami bałam się panicznie, a właśnie na zachodzie zaczęło się błyskać i
grzmieć. Grzmoty były coraz częstsze i nabierały mocy. Liczyłam czas pomiędzy
błyskiem a grzmotem. Najpierw dziesięć, potem pięć... Wpadłam w panikę. Burza była
coraz bliżej, a ja nie znalazłam jeszcze dla siebie żadnego bezpiecznego miejsca.
Nałożyłam na uszy słuchawki i włączyłam głośną muzykę. Pomogło tylko na krótko. Jak
zwykle wyłączyli prąd.
Siedziałam samotnie w epicentrum nawałnicy i bałam się jak nigdy w życiu. Tym razem
obok nie było nikogo, kto potrzymałby mnie za rękę i powiedział, że wszystko będzie
dobrze. Leżałam przerażona w ciemności, zaciskałam powieki do bólu, a mimo to
fioletowe błyski zapalały mi w mózgu alarmowe światło.
Nagle oślepiający zygzak błyskawicy rozpruł niebo i z ogłuszającym hukiem pękł gdzieś
w pobliżu. Porażone elektrycznym biczem alarmy samochodów za-

działały jak jeden mąż, zachłystując się przeciągłym wyciem. Wszystko to przy
akompaniamencie pomruków burzy brzmiało upiornie. Nigdy w życiu nie przeżyłam
czegoś równie przerażającego. Gdyby tu był Zbyszek, nie bałabym się niczego. Tak
bardzo w tej chwili potrzebowałam... przyjaciela.
Tak właśnie będzie wyglądał koniec świata - myślałam ze zgrozą.
Nieznośna kakofonia dźwięków boleśnie- przeszywała powietrze, łkając w regularnych
spazmach i nagle milknąc pojedynczo niczym skazańcy, wydający ostatnie tchnienie.
W końcu błyski przygasły, za oknem wciąż było ciemno i wietrznie. Dalekie pomruki
wskazywały kierunek odchodzącej burzy. Odważyłam się opuścić bezpieczne łóżko i na
trzęsących się nogach podeszłam do okna. Wyjrzałam na zewnątrz i odetchnęłam z ulgą.
Drzewa smagane nagłymi porywami wichru raz za razem gięły się w ukłonach. Sąsiednie
bloki ginęły w mroku i całe osiedle sprawiało wrażenie wymarłego. Tym razem koniec
świata jeszcze nie nastąpił.
I nagle, bez żadnego ostrzeżenia, ponownie otworzyły się wrota piekieł. Okropny błysk
odrzucił mnie od okna. Jednym susem wskoczyłam do łóżka i zakopałam się w pościeli
strusią metodą. Strusia taktyka wprawdzie nie ratowała życia, ale doskonale pomagała na
strach. Nie widzieć, nie słyszeć, nie czuć - tylko to miałam na celu.
Niebo na długie minuty zasnuła nieprzezroczysta, czarna kurtyna. Burza niespodziewanie
zawróciła i rzuciła się na okolicę ze zdwojoną mocą. Ostre stru-

gi deszczu bezlitośnie siekły po liściach, bębniły po szybach i parapetach.
Nieoczekiwanie huk stężał, nabrał brutalnej twardości - to grad wspomógł deszcz w
ogólnym dziele zniszczenia.
Trzęsłam się pod kołdrą jak osika, potem powoli straciłam poczucie czasu i
rzeczywistości, i zapadłam w twardy, kojący sen.
- Uważaj na Jurka, bo gryzie - poinformowała mnie Kryśka i poszła do kucimi zaparzyć
kawę. Nie zdążyłam zapytać, co gryzie i czy połyka. Na wszelki wypadek patrzyłam mu
na ręce.
Jureczek bawił się grzecznie samochodem i na szczęście nie brał niczego do buzi.
Widocznie nie był w tej chwili głodny. W ferworze zabawy zapędził się pod stół i w tym
samym momencie poczułam przenikliwy ból w łydce.
- O kurde! - zawyłam. - Moja noga!
Winowajca już dawno uciekł na bezpieczną odległość i teraz zza fotela bezczelnie śledził
sytuację. Miałam ochotę złapać go i sprać na kwaśne jabłko, ale przeszkodziło mi wejście
matki gówniarza.
-1 co - ugryzł cię?! - ni to spytała, ni stwierdziła Krystyna. - On wszystkich gryzie.
Lekarz mówił, że z tego wyrośnie. Na razie trzeba uważać - poinformowała.
Miałam niejakie podejrzenia, że z wiekiem będzie gryzł coraz mocniej, lecz nie
wdawałam się w dyskusje. Jak wiadomo, matki zwykle bywają zaślepione na punkcie
własnych dzieci. Obejrzałam ponownie łydkę i z oburzeniem stwierdziłam, że mała żmija
utoczyła mi trochę krwi.
- Ona też gryzie? - wskazałam na pięcioletnią Basię bawiącą się na podłodze.

- W zasadzie nie. Czasem tylko odgryza się bratu -wyjaśniła Krysia. "
Wypiłyśmy kawę, wymieniłyśmy najnowsze plotki i przeszłyśmy do najważniejszego
punktu programu.
- Zobacz, to ta spódnica - pokazałam. - Na pierwszy rzut oka wszystko z nią w porządku,
ale jakoś źle leży. Sama nie wiem, w czym tkwi błąd.
- Włóż, muszę obejrzeć na modelu - zarządziła Krysia.
Posłusznie wdziałam nowy nabytek i przeszłam się po pokoju. Na opinii Krystyny można
było polegać. Potrafiła uszyć i przerobić dosłownie wszystko. Znajomi uważali, że
minęła się z powołaniem, przedkładając nad krawiectwo urzędniczy stołek. Sama
zainteresowana też czasem dochodziła do podobnego wniosku.
- Trzeba zwęzić i wszyć inny zamek - zawyrokowała. - Śpieszy ci się czy może być na
poniedziałek?
- Nie ma pożaru. A co powiesz o tym? - Zaprezentowałam jej okropną pomarańczową
sukienkę, którą mama podstępnie porzuciła, nie włożywszy jej ani razu.
- Istne cudo! - jęknęła z zachwytem.
- Cieszę się, że ci się podoba, bo właśnie jest twoja - oznajmiłam.
- Mówisz serio? Nie... Nie mogę tego przyjąć, jest prawie nowa i bardzo droga.

- Jest całkiem nowa, dostałam ją w prezencie od mamy. Ma tylko jedną, ale za to
dyskwalifikującą wadę - kolor. I dlatego nigdy w życiu jej nie włożę. A ty lubisz
pomarańczowy i jest ci w nim do twarzy, więc bierz i nie pytaj o cenę. Ile kosztuje
przerobienie spódnicy? - zapytałam podstępnie.
- No wiesz! - oburzyła się Krysia. - Spódnica to koleżeńska przysługa, a ta sukienka to
cudo, marzenie, wręcz ostatni pisk mody - rozpływała się w zachwytach. -
Nagle roześmiała się i po«iągnęła mnie za sobą do sypialni.
- Zamieńmy się - zaproponowała, otwierając szafę. - Wybierz sobie coś, ja muszę
natychmiast przymierzyć ten ciuch, bo oszaleję. Nawet nie wiesz, jak trafiłaś z tym
prezentem. W sobotę jesteśmy zaproszeni na rocznicę ślubu do szwagierki i już
myślałam, że pójdę w koszuli nocnej. Bartek zrobił się ostatnio okropnie skąpy i w żaden
sposób nie mogę mu wytłumaczyć, że nie mam się w co ubrać. Tej małpie Iwonie gały
wyjdą na wierzch - powiedziała z nieukrywaną satysfakcją.
Przebrała się natychmiast i przechadzała po pokoju jak królowa. Suknia leżała jak ulał i
Krysia wyglądała w niej rewelacyjnie.
Znalazłam w szafie czarną koronkową bluzkę, która wpadła mi w oko już dawno temu.
- Mogę to? - zapytałam nieśmiało.
- Pewnie, bierz wszystko - zezwoliła szczodrze. Zadowoliłam się jedną sztuką i właśnie
zabierałam
się do mierzenia, kiedy usłyszałam w przedpokoju męski głos.

- Bartek! - zawołałam w panice, próbując wciągnąć na siebie coś z odzieży.
- Bartek!!! - zawołała Krystyna. - Nie śpiesz się z wchodzeniem do sypialni, bo Marta się
właśnie przebiera.
- Jak się nie pośpieszę, to nic nie zobaczę - zażartował, ale posłusznie pomaszerował do
kuchni.
- O! Znowu byłyście na zakupach? - zapytał podejrzliwie.
- Nic z tych rzeczy! - zaprzeczyła żona skąpca.
- Dokonałyśmy transakcji wymiennej, to nic nie kosztuje i szafy nie zwiększają objętości.
Jak ci się podoba?
- Okręciła się w koło.
- Obie wyglądacie bosko! - obdzielił nas po równo komplementem. - Czy to znaczy, że
skończyłyście z zakupami raz na zawsze? - zapytał naiwnie i los natychmiast ukarał go za
głupie pomysły.
-Aaa!!! - ryknął. - Spiorę tego dzieciaka! Jemu nie są potrzebni doktorzy, tylko dobre
lanie! - Miotał się wściekły po pokoju. - Człowiek nie może się czuć bezpiecznie we
własnym domu, zaprosić gości... Koniec, od dzisiaj ja się biorę do wychowania syna!
Krysia chwyciła w ramiona Jurka i zamknęła się z nim w pokoju, a ja cicho wymknęłam
się z zasięgu cyklonu. W tej sprawie byłam całkowicie po stronie Bartka.
Prawdopodobnie nie mam zadatków na dobrą matkę, ale z powodzeniem mogłabym grać
rolę ojca.
Zdecydowanie muszę popracować nad asertywnością i silną wolą.

Pomysł z siłownią nie podobał mi się od samego początku, dałam się jednak przekonać i
wynikły z tego same nieprzyjemności. Na dodatek pokłóciłam się z Patrycją i czułam się
z tym bardzo źle.
Na samą propozycję pójścia do siłowni zareagowałam prawidłowo, to jest odmownie.
- Oszalałaś?! Mówisz serio? - spojrzałam zdziwiona na Patrycję. - Przecież sama
twierdziłaś, że tam chodzą tylko tłuste baby i faceci z małym... mózgiem!
- To nie jest zwykła siłownia, raczej coś w rodzaju klubu sportowego. Przychodzą tam
wyłącznie ludzie na poziomie i panuje naprawdę przyjacielska atmosfera. Na miejscu
oprócz siłowni jest jeszcze salon odnowy, sauna i miła kawiarenka - kusiła. - Poza tym
pełna koedukacja i można poznać fajnych facetów.
- Ostatnim argumentem przekonałaś mnie ostatecznie. Nigdy w życiu tam nie pójdę! I
żadnych dyskusji. Koniec - kropka!
- Iza mówiła, że tam jest odlotowo. Prawdziwy dwudziesty pierwszy wiek.
- To idź sobie z Izą - poradziłam.
- Odpada. Po pierwsze ona jest blondynką, stanowi więc dla mnie naturalną konkurencję,
a na dokładkę ma zbyt ekspansywny styl bycia.
Podświadomie dałam się wciągnąć w dyskusję.
- A w czym ja jestem lepsza od Izy? - zapytałam.
- Jesteś prawie brunetką, pójdziesz tylko dla towarzystwa, rozruszać kości. Całymi
dniami siedzisz przed monitorem - to bardzo niezdrowo. A jako najlepsza przyjaciółka
nie zrobisz mi żadnego świństwa. Zgódź się, proszę... - skamlała.

Uległam presji przyjaźni i tak, wbrew własnej woli, całkowicie skołowana znalazłam się
w tej podejrzanej siłowni. Marzyłam gorąco o natychmiastowym powrocie do domu, ale
niestety musiałam dotrzymać obietnicy. Moje nastawienie do świata i ludzi było sta-
nowczo na „nie" i lojalnie ostrzegłam Pati, że nie będzie miała we mnie przyjemnej
towarzyszki.
Szatnia w tym lokalu, ku ogromnemu żalowi Patrycji, nie była koedukacyjna. W
pomieszczeniu panował nieopisany rozgardiasz. Przed olbrzymim lustrem tłoczyły się
kobiety w różnym wieku. Wytrwale poprawiały makijaż i uczesanie. W powietrzu unosił
się słodki zapach perfum. Całość sprawiała wrażenie przygotowań przed wyborami miss.
Przebrałam się w kostium, z daleka zerknęłam w lustro, i uznawszy swój wygląd za
zadowalający, spokojnie usiadłamw kącie. Przez następne pół godziny czekałam
cierpliwie na przyjaciółkę, która rywalizowała z innymi paniami o miano najpiękniejszej.
W końcu straciłam cierpliwość i siłą wywlokłam Pati z tego przybytku damskiej
próżności.
Sala ćwiczeń na pierwszy rzut oka robiła dziwne wrażenie. Olbrzymia przestrzeń
wypełniona po brzegi nowoczesnym sprzętem dziwnie kontrastowała z czerwonym
przytłumionym światłem. Całości dopełniała cicha, nastrojowa muzyka.
Bezradnie rozejrzałam się dokoła, bezskutecznie próbując rozszyfrować zastosowanie
skomplikowanych urządzeń.
Niespodziewanie zaświecił jasny reflektor i zamknął mnie w swoim kręgu. Poczułam na
sobie cieka-

we spojrzenia kilkunastu par męskich oczu i, chcąc przerwać tę niemiłą lustrację,
czmychnęłam w bok. Ruszyłam do pierwszego znanego mi przyrządu -roweru.
Wybór okazał się mało trafny ze względu na usytuowanie sprzętu na podeście oraz na
nieszczęsny reflektor, który raz po raz łapał mnie w kleszcze. Wbrew własnym
oczekiwaniom stałam się obiektem ogólnego zainteresowania. Twardo ignorowałam
głupawe zaczepki, próbując wysiłkiem izycznym stłumić narastającą irytację. W pewnym
momencie kątem oka dostrzegłam zbliżający się w moim kierunku obiekt płci męskiej.
Wyczekałam właściwej chwili i tuż przed nim zeskoczyłam z roweru.
- Proszę bardzo, już wolne! - zawołałam grzecznie. Przez salę przeszedł stłumiony
chichot. Chłopak spojrzał na mnie zdziwionym wzrokiem i z miną skrzywdzonego
dziecka usiadł na krzesełku.
Zmęczona rolą atrakcji wieczoru ruszyłam na poszukiwanie spokojniejszego kąta. Z
identycznym skutkiem wypróbowałam jeszcze kilka diabelskich urządzeń. Za każdym
razem już po chwili przyczepiał się jakiś osiłek.
Co jest, do cholery - wściekałam się w duchu. Żeby kobieta nie mogła sobie spokojnie
poćwiczyć w siłowni! Nie wysyłam sygnałów, nie odwzajemniam uśmiechów, a już z
pewnością nie emanuję seksem.
W końcu nie wytrzymałam presji, zostawiłam Patrycję na pastwę rekinów i wymknęłam
się do miejscowej kawiarenki. Siedziałam w trykotach na stołku barowym i czułam się
bez mała jak ulicznica nowi-

cjuszka. Jeśli ktoś zaproponuje mi drinka - zabiję
- postanowiłam.
- Czego się napijesz, kotku? - usłyszałam gorący szept tuż przy lewym uchu.
Spojrzałam w tamtym kierunku i moja niechęć gwałtownie wzrosła, by po chwili sięgnąć
zenitu. Ledwo przekroczyłam trzydziestkę i jeszcze nie było mi obojętne, kto mnie
napastuje.
Dlaczego właśnie ja zawsze trafiam na mężczyzn z „dolnej półki"? Facet stojący przede
mną z powodzeniem mógł startować w castingu na potwora: wielka łysa głowa,
kwadratowa szczęka, krzywe nogi i nieproporcjonalnie długie, guzowate łapy.
To przelało czarę goryczy. Ciąży nade mną jakaś klątwa czy co?! Cierpię za grzechy
prababki, pradziadka albo wszystkich przodków naraz?! Jak magnes przyciągam
wszelkiego rodzaju Oszustów, degeneratów i zwyrodnialców wszelkiej maści. Nawet
jeśli wyglądają i zachowują się jak normalni ludzie, diabeł zwykle siedzi ukryty pod
podszewką.
- Słuchaj, palancie!!! - ryknęłam na indywiduum.
- Nie mam ochoty na: alkohol, prochy, anaboliki, a już w szczególności na twoje
towarzystwo!!! Zrozumiano?!! Chcę spokojnie, w samotności wypić kawę!
Zrozumiano?!! Nie życzę sobie...
Gość okazał się inteligentniejszy, niż sądziłam. Nie czekając na koniec monologu, bez
słowa wycofał się w najdalszy kąt sali.
Postanowiłam natychmiast opuścić niegościnny lokal. Przebijając wzrokiem czerwoną
poświatę, odszukałam Patrycję. Bawiła się świetnie w towarzystwie

dwóch przystojniaków. Ich żarty kwitowała kaskadami perlistego śmiechu.
Zacisnęłam zęby i usiadłam przy najbliższym wolnym przyrządzie. Na pierwszy rzut oka
służył do treningu mięśni grzbietu. Zwolniłam zacisk i natychmiast poczułam, jak jakaś
olbrzymia siła wyrywa mi ręce ze stawów. Jęknęłam głośno.
Jak spod ziemi wyrósł obok facet w czerwonej koszulce i uwolnił mnie z oków
szatańskiej maszynerii. Podziękowałam grzecznTe, a ten, zamiast odejść, przyczepił się
na dobre.
- Zmienię ustawienia i zaraz poczuje pani różnicę - obiecał z uśmiechem.
Manipulował chwilę przy ciężarkach.
-Pani pozwoli, gotowe. - Pchnął mnie lekko w stronę przyrządu.
Diabeł wstąpił we mnie ponownie.
-Nie pozwolę! Nie życzę sobie żadnej pomocy!!! Słyszy pan?
Słyszeli zapewne wszyscy, bo rozmowy i śmiechy na sali natychmiast ucichły.
- Uwielbiam wyłamywać sobie stawy - kontynuowałam - a od godziny marzę tylko o
tym, żeby nie zbliżał się do mnie żaden facet! Czy to tak wiele?! - zapytałam głośno i
dobitnie i spojrzałam wyzywająco po sali.
Obce spojrzenia umykały na wszystkie strony. Osiągnęłam cel - przestałam być
zwierzyną łowną.
- Wychodzimy! - usłyszałam zduszony, wściekły głos Patrycji. - Po tym występie i tak
nikt już do nas nie podejdzie. Zachowałaś się skandalicznie!

- Ja?! Skandalicznie?! - oburzyłam się szczerze. -Czy to ja zaczepiam nieznajomych?
Widziałaś przecież, jak ten gość nachalnie narzucał się z pomocą i pchał się z łapami!
Może miałam to znosić z pokorą?
- To był instruktor! In-struk-tor - przesylabizowa-ła. - To taki ktoś, komu płacą za to,
żeby dbał o bezpieczeństwo - wyjaśniła chłodno. - Podszedł, bo szarpałaś to żelastwo z
maksymalnym obciążeniem.
- Instruktor? - spytałam z niedowierzaniem.
- A ty myślałaś, że kto - Batman? Miał to wypisane na koszulce, wielkimi drukowanymi
literami. Po polsku.
- Dobra. Ja idę, ty możesz przecież zostać - odparłam z rezygnacją.
- Po co, do mnie też nikt nie podejdzie, wszyscy wiedzą, że przyszłyśmy razem, i mają
złe skojarzenia. Dwie kobiety raeem, w tym jedrfa niechętna mężczyznom, to daje do
myślenia - nie uważasz?!
- A jakie to ma znaczenie, z kim przyszłam, że... przyszłyśmy razem... Nie?!
- Tak! Spaliłaś mi lokal - powiedziała Pati.
- To nie moja wina! Czy oni przyszli tu tylko po to, żeby podrywać dziewczyny? -
zapytałam oburzona.
- Wyłącznie po to! - odpowiedziała Pati szczerze i natychmiast tej szczerości pożałowała.
- Jak to faceci - próbowała zatrzeć właściwy wydźwięk wypowiedzi.
Wystarczyło spojrzeć na jej minę, aby nabrać podejrzeń.
- Co dokładnie miałaś na myśli? - drążyłam.
- No, przecież ci mówiłam - zaczęła niepewnie.

- Nie mówiłaś! Nigdy nic nie mówisz - wytknęłam oskarżycielsko. - Masz dziesięć
sekund na spowiedź przedśmiertną, bo coś czuję, że po tym, co usłyszę, zabiję cię z
zimną krwią.
- No, może zapomniałam ci powiedzieć, że ta siłownia to taki... to taki... klub
towarzysko-matrymonialny i oni wszyscy przyszli poznać...
- Lepiej nie kończ - przerwałam - dla własnego dobra! Zawsze mnie wplączesz w jakąś
kabałę i zawsze niechcący! Już zapomniałaś, jak o mało nie wyleciałam ze studiów, bo
zapomniałaś mi powiedzieć, że wymyślony przeze mnie kawał przetestowałaś na rek*
torze - wylewałam stare żale.
- Przecież byłaś tylko za osobę towarzyszącą - broniła się Patrycja. - Zapłaciłam po
dwieście złotych wpisowego, a ty jeszcze masz pretensje.
- Błagam - zamilcz! I nie pokazuj mi się na oczy co najmniej przez tydzień. A dwieście
złotych ci zwrócę! - rzuciłam za odchodzącą przyjaciółką.
Miałam po tym incydencie ogromnego kaca moralnego. Wściekłam się na Patrycję, ale w
głębi duszy wiedziałam, że sama jestem sobie winna. Podstępna natura obdarzyła mnie
rozsądkiem, a dla równowagi dorzuciła chwiejną osobowość, przyprawioną odrobiną
naiwności i łatwowierności. W sumie wszystkie te cechy tworzyły mieszaninę
wybuchową, a ich posiadaczka wychodziła na tym jak Zabłocki na mydle.

Pobudzony umysł natychmiast wygrzebał z zakamarków świadomości odpowiednie
przykłady z przeszłości. Szczególnie te, o których usilnie starałam się zapomnieć.
Zaczęło się już w dzieciństwie. W wieku lat siedmiu popełniłam pierwszy i jak dotąd
jedyny w życiu czyn przestępczy. Po długim i dramatycznym oporze, trwającym całe pięć
minut, dałam się namówić Zbyszkowi na wyprawę do sadu pana Dyndały.
Pan Dyndała był szczęśliwym posiadaczem gruszy, rodzącej owoce olbrzymich
rozmiarów. Gruszki te stanowiły obiekt dumy sadownika oraz przedmiot pożądania
okolicznej dzieciarni. W tej całej historii znamienny był fakt, że od wczesnego
dzieciństwa nie cierpiałam gruszek pod żadną postacią. Mój udział w kradzieży nie miał
zatem żadnego sensu, mimo to z ochotą przyłączyłam się do grupy młodocianych
kryminalistów.
Wyprawa zakończyła się klęską, zostałam złapana na gorącym uczynku i napiętnowana.
Mimo szykan ze strony otoczenia i potępienia rodziny nie wydałam wspólników.
Poniosłam karę niewspółmierną do popełnionego przestępstwa. Nie wzięto pod uwagę
faktu, że nie działałam z pobudek materialnych, lecz jedynie towarzyskich.
Mama wymyśliła coś wyjątkowo perfidnego. Przez kilka tygodni do wszystkich deserów
dodawała gruszki. Ze łzami w oczach odsuwałam nietknięte ciasta, kompoty, kremy,
kisiele i galaretki. Produkty tortur dostarczył nieodpłatnie pan Dyndała, za co znienawi

dziłam go na długie lata, a wstręt do gruszek pozostał mi do dziś.
Podobne przykłady mogłam mnożyć na kopy, ale na samym szczycie piramidy
znajdowała się wycieczka statkiem po Adriatyku.
Wymarzona podróż poślubna stała się piekłem, na wspomnienie którego jeszcze dzisiaj
dostawałam skurczów żołądka i zawrotów głowy.
A miało być tak pięknie: luksusowy hotel, słoneczna plaża, ciepłe morze, egzotyczna
kuchnia i ukochany mąż. Ten raj na ziemi dane mi było oglądać zaledwie przez jeden
dzień.
Dobrowolnie, ulegając namowom Marka, zamieniłam pobyt w hotelu na kilkudniową
wyprawę statkiem po morzu. Zważywszy na fakt, że cierpiałam na chorobę morską, była
to decyzja zgoła samobójcza.
Spędziłam na tym statku najgorsze chwile w życiu. Rozchorowałam się natychmiast po
opuszczeniu portu. Statek kołysał się nieznośnie, wspinał na fale, żeby następnie zapaść
się w głąb. Leżałam samotnie pod pokładem, ze skurczonym żołądkiem, bólem głowy i
pragnieniem natychmiastowej śmierci.
Wtedy Marek zawiódł mnie po raz pierwszy. Za butelkę wódki załatwił sobie oddzielną
kabinę, rzekomo dla mojej wygody. Rano i wieczorem pyta! głupio, jak się czuję, i z
poczuciem spełnionego obowiązku szedł na pokład czarować niemieckie turystki.
Jakimś cudem przeżyłam tę żeglugę, ale jeszcze przez kilka dni trzęsły się pode mną
nogi, a zielonego koloru skóry pozbyłam się dopiero w Polsce.

Tymi wspominkami popsułam sobie humor do reszty. Najwyższy czas wyciągnąć
wnioski i nie powielać błędów w nieskończoność. Od dzisiaj nie znaczy nie. Nigdy
więcej nie pozwolę na sobie eksperymentować. Będę twarda jak skała - postanowiłam i
nawet zaczęłam wierzyć, że tak będzie naprawdę.
I zrobię porządek ze swoim życiem osobistym.
Na świecie istnieją odpowiedni faceci, choć jak dotąd spotkałam tylko jednego. Na
dodatek nigdy nie brałam go pod uwagę, ponieważ był moim najlepszym przyjacielem.
W każdym poznanym facecie podświadomie szukałam podobieństwa do Zbyszka.
Ciekawe dlaczego? Na to pytanie nie zdołałam sobie odpowiedzieć tego wieczoru ani
przez kilka następnych.
Skoro w końcu dotarła do mnie prawda o Zbyszku, jakoś nie mogłam przestać o nim
myśleć. Boże, gdzie ja miałam oczy przez te dwadzieścia lat z hakiem?! No, może
mogłam sobie odpuścić te kilka lat zabaw w piaskownicy, ale później?
Od zawsze wiedziałam, że jest przystojny, inteligentny, wrażliwy, męski... I zawsze
mogłam na niego liczyć, w każdej sytuacji. Ideał mężczyzny na wyciągnięcie ręki. I co
robi w tej sytuacji taka koncertowa idiotka jak ja? Ta idiotka rozgląda się na boki, szuka
zawzięcie, czego nie zgubiła.
Z uporem maniaczki wyławiałam z rynsztoków różne śmiecie pokroju Marka,
wycierałam z brudu i zachłannie przytulałam do serca. Gangrena uczuć

murowana. W końcu jak długo można bezkarnie lekceważyć szczęście? Rok, dwa, ale
żeby zgłupieć aż tak?!
Zapragnęłam desperacko dać w końcu losowi szansę. Może jeszcze nie wyczerpałam
limitu - dodawałam sobie odwagi. Wreszcie wiedziałam, czego chcę, i postanowiłam
dążyć do celu uparcie i wytrwale. Żadnych skoków w bok. To nic - mówiłam sobie w
chwilach zwątpienia, że szansa na wzajemność jest jak jeden do miliona.

%

W totolotku

jest jeszcze trudniej, a jednak ludzie nie tracą nadziei, inwestują te swoje dwa złote w
wizję lepszego jutra. Ja zamierzałam zainwestować w miłość. Może Zbyszkowi też
spadną łuski z oczu i zobaczy mnie w innym, korzystniejszym świetle? Do diabła, w
końcu nie jestem jakąś pokraką. Gdzie ten facet ma oczy? Patrzy na mnie od dwudziestu
lat z hakiem i co... ślepy?
Wprawdzie robiłam wszystko, aby go do siebie zrazić, ale skąd mogłam wiedzieć, że tak
właśnie wygląda miłość? Żadnego trzęsienia, uderzenia pioruna, kiedy kobieta spojrzy na
mężczyznę i od razu wie, że to właśnie ten. No i gdzie miał mnie trzasnąć ten piorun - w
piaskownicy?! A potem było już za późno. Teraz wiem, że miłość to lekkość stanu
nieważkości, radość poranka i... oczekiwanie.
Tylko jak sprawić, żeby stał się cud, jak zwrócić na siebie jego uwagę? Zrobić operację
plastyczną? Być blisko i nie odstępować go ani na krok? Zawsze najtrudniejsze są
początki... potem można improwizować.

Wymieniłyśmy z Patrycją stosowne przeprosiny i wszystko wróciło do normy. W ramach
rekompensaty za siłownię zaproponowałam basen. Pływanie dwa razy w tygodniu
znakomicie wpływa na sylwetkę i samopoczucie. Miałam też swój mały ukryty cel, wie-
działam, w jakich godzinach na pływalnię przychodził Zbyszek. W stroju kąpielowym
prezentowałam się naprawdę dobrze...
Dla zmylenia przeciwnika do towarzystwa dołożyłam jeszcze Krysię. Na pływalni
zorganizowano właśnie szkółkę pływacką dla dorosłych. Zapisałam ją zaocznie i przez
następny tydzień prośbą i groźbą próbowałam ściągnąć na zajęcia. Broniła się dzielnie, aż
wreszcie uległa i dzisiaj po raz pierwszy miała się zmierzyć z wodą.
Czekałam na nią w samochodzie już przeszło dwadzieścia minut i zaczęłam podejrzewać,
że stchórzyła i zwiała. Wreszcie pojawiła się zdyszana, z rozwianym włosem i okropnym
grymasem na twarzy.
- To nie moja wina! - usprawiedliwiała się. - Wszyscy klienci to bezduszne świnie bez
wyobraźni!
Domyśliłam się, że znów miała jakieś perypetie w pracy.
- Wyglądasz jak po randce z upiorem - zauważyłam grzecznie. - Jakieś kłopoty w pracy?
-Miałam spotkanie z całą rodziną upiorów: mężem, żoną i teściową. Przyleźli na minutę
przed końcem pracy i pokazując bezczelnie na zegarek, domagali się przyjęcia. Wydałam
im formularze, wytłumaczyłam procedury i zaprosiłam na inny dzień w godzinach pracy.
I wtedy rozpętało się piekło: obrzucili

mnie stekiem wyzwisk, zagrozili pobiciem, skargą i wyrzuceniem z pracy. Mnie już i tak
jest wszystko jedno - dodała załamana. - Jeśli to dłużej potrwa, to albo zwariuję, albo
popełnię morderstwo. Zadzwoniła komórka.
- Patrycja - powiedziałam. - Dzwoniła już kilka razy. Czeka na nas w holu.
- Wiem, groziła, że jak się nie pośpieszę, to mi coś zrobi z nogami.
Ruszyłyśmy i Krystyna natychmiast wróciła do przerwanej opowieści.
- Nie mogę codziennie zostawać po pracy - żaliła się. - Też mam życie prywatne. Jurek
już trzy razy został w przedszkolu po godzinach. - Najgorsze są te wszystkie długie
weekendy. Ludzie walą drzwiami i oknami, i wszyscy mają pretensje, bo jak to, oni mają
wolne i nic nie mogą załatwić, bo urzędnicy na urlopie. Tylko wziąć takiego debila i
wyrzucić przez okno, może mu się te klepki przestawią; albo w Wigilię - pod drzwiami
sami faceci, uciekli od domowych obowiązków i jeszcze się awanturują, że dyżur tylko
do szesnastej. Ja nie przychodzę do domu na gotowe, kolację wigilijną jedliśmy o
dziesiątej i jeszcze mąż miał pretensje. Słuchałam monologu cierpliwie. Znałam Krysię
od lat i wiedziałam, że kiedy się wygada do końca, można z nią kraść konie czy
przyłożyć do rany, ale nie wcześniej.
- Przez tę pracę stracę zdrowie, męża, a dzieci wyrosną na degeneratów, bo nie mam
czasu się nimi zajmować. Po co ja jadę na ten basen, przecież nie umiem pływać? -
zmieniła niespodziewanie temat.
- Jedziesz się douczyć. Skoro potrafisz leżeć na wodzie, samo pływanie nie powinno ci
sprawić trudności. Kilka zajęć i będziesz konkurować z rybami. Jest tam świetny młody

instruktor - dodałam dla zachęty - poświęca swoim kursantkom wiele uwagi, szczególnie
tym ładniejszym.
- Przepadło. Teraz już nie mogę się wycofać. Albo się nauczę pływać, albo się utopię -
podjęła wyzwanie.
- Spokojna głowa, będziemy z Pati w pobliżu. W razie czego mam uprawnienia
ratownika i chętnie na kimś potrenuję - dodałam jej otuchy.
- Z wami to się umawiać! - przywitała nas wyrzutami Patrycja. - Czekam jak głupia od
godziny, a królewnom się nie śpieszy.
- Nie biadol, tylko maszeruj do szatni. Raz w życiu przyszłaś punktualnie i zaraz robisz
aferę - przywołałam ją do porządku. «
Ekipa Krysi ćwiczyła już na płyciźnie. Instruktor oceniał indywidualne umiejętności
kandydatek na pływaczki i dzielił na grupy. Krysia z dumą zajęła miejsce wśród
zaawansowanych.
Uspokojone porzuciłyśmy przyjaciółkę i zajęłyśmy się ostrym pływaniem. Po kilkunastu
nawrotach zarządziłam przerwę i odszukałam wzrokiem Krysię. To, co wyprawiała moja
koleżanka, można było nazwać różnie, ale z pewnością nie pływaniem. Uczepiona deski
pokonywała dystans, odpychając się nogą od ściany basenu. Ten dziwny styl
zainteresował w końcu trenera.
- Płyniemy środkiem, środkiem! - zawołał i odepchnął delikwentkę od nabrzeża długim
kijem.

Ofiara zakręciła się chwilę na środku, zatrzepotała nogami i z olbrzymim wysiłkiem
wróciła na utarty szlak. Droga powrotna wyglądała podobnie, z tym że do odbijania
służyła prawa noga. W końcu Krysia doholowa-ła się na płytszą wodę i ponownie została
wypchnięta tyczką na środek. Nie spodobało jej się takie traktowanie i tym razem nie
dała łatwo za wygraną. Złapała za koniec drąga, stanęła w płytkiej wodzie, następnie wy-
rwała kij i próbowała nim dosięgnąć gnębiciela.
Ruszyłam na ratunek. Instruktor z powodu ataku śmiechu był bezbronny jak dziecko, a
Krysia naprawdę nie żartowała. Rozbroiłam furiatkę, a Patrycja oddała tyczkę
właścicielowi.
- Co w ciebie znowu wstąpiło?! - zawołałam ze zgrozą. - Co ci zrobił ten biedny
człowiek?
-On mnie tym dźgał! - poskarżyła się głosem skrzywdzonego dziecka. - Przyczepił się jak
rzep i ciągle mnie pchał na głębokie!
- Bo ciągle odpychałaś się tą nogą, pływanie to nie jazda na deskorolce - pouczałam. - Od
czego się odbijesz w prawdziwej wodzie - od dna?
Awantura została zażegnana w zarodku. Krysię przesunięto do grupy początkujących i
teraz z zadowoleniem majtała nogami na płyciźnie.
Wróciłyśmy z Pati do przerwanych zawodów. W wodzie nagle zrobiło się tłoczno i
wesoło - to rozpoczęli relaks faceci z grupy Zbyszka.
Po dwóch dniach niepewności i huśtawki nastroju stało się jasne, że odczuwane przeze
mnie objawy nie mają nic wspólnego z miłością i znacznie wychodzą poza ramy kataru.
Zachciało mi się basenu, to mam!

Czułam się jak po sparingu z mistrzem świata w karate. Bolał mnie każdy kawałek ciała,
ale najgorzej było z głową. Głowa, najcenniejszy skarb kobiety, siedlisko rozumu i duszy,
wołała o pomoc, używając wyłącznie najmocniejszych argumentów.
W takim stanie nie mogłam realizować żadnych planów życiowych. Najchętniej bym
umarła, tak dla świętego spokoju, ale miałam na tym świecie jeszcze coś do zrobienia.
Zmęczona kłuciem, łupaniem, pulsowaniem i rwaniem postanowiłam działać.
Z wysiłkiem zwlokłam się z łóżka i sięgnęłam po termometr. Wynik pomiaru przekroczył
wszelkie wyobrażenia i zmobilizował mnie do odwiedzenia przychodni.
Mimo letniej pogody w poczekalni kłębił się tłum pacjentów. UsiMam na
wolnym,krzesełku i obracając w dłoniach karteczkę z numerem trzydzieści dziewięć,
spokojnie czekałam na śmierć. Po czterech godzinach nadal żywa, z receptą i diagnozą
opuściłam gościnny przybytek. Siłą woli dowlokłam się do domu i zadzwoniłam do
Patrycji.
- Pati, ratuj! - zawołałam. - Właśnie umieram i potrzebuję ostatniej przysługi. Idź do
apteki.
W sytuacjach krytycznych Patrycja sprawdzała się doskonale. Zrealizowała receptę,
zrobiła zakupy i cierpliwie karmiła mnie lekami.
Połknęłam tabletki wielkości czopka i z przyjemnością popiłam łyżką malinowego
syropu. Zakrztusiłam się i z obrzydzeniem wyplułam resztki płynu do szklanki z herbatą.

- Świnia - orzekła Patrycja.
- Sama jesteś świnia. Chciałaś mnie otruć! To jest ten wstrętny syrop, którym poili nas w
dzieciństwie -wyjaśniłam obrażona.
Pati powąchała ostrożnie, skrzywiła się okropnie i bez słowa poszła do apteki.
Zapadłam w ciężką drzemkę. Obudził mnie podejrzany zapach dymu i hajas dochodzący
z kuchni. Mimo choroby bezbłędnie zorientowałam się w sytuacji.
-Pati!!! - ryknęłam ile sił w płucach. - Natychmiast wyjdź z kuchni z podniesionymi
rękami.
Wyszła po chwili, z miną przestępcy złapanego na gorącym uczynku. Usiadła na brzegu
łóżka i westchnęła żałośnie.
- Chciałam ci usmażyć naleśniki - wyjaśniła. -Musisz przecież zjeść coś ciepłego. Babcia
zawsze smaży mi w takich chwilach naleśniki z różnymi nadzieniami i piecze
rewelacyjne biszkopty.
Wzięłam pod uwagę jej dobre intencje i odstąpiłam od linczu.
- Zrób mi tylko dwie kanapki z twarogiem i herbatę - poprosiłam.
- Jutro pracuję! - zawołała z kuchni. - Wpadnę do ciebie rano, a na wieczór zamówiłam
Zbyszka.
- Tylko nie Zbyszka - zaprotestowałam z całą energią, na jaką było mnie w tej chwili
stać.
-Dobrze, nie Zbyszka - zgodziła się Patrycja. -Leż grzecznie i nigdzie nie wychodź -
przykazała na odchodnym.

Przez długie i samotne godziny miałam dość czasu na przemyślenia i doszłam do
ponurego wniosku los po prostu się na mnie uwziął. Zawsze w decydujących momentach
życia zsyła na mnie przeróżne kataklizmy. Właśnie teraz, gdy moja miłość dopiero pącz-
kuje i wymaga starannej pielęgnacji, wypadłam z gry. Leżę zasmarkana w pościeli,
zamiast czarować ukochanego mężczyznę!
Zmęczona chorobą i bezsensownym zgadywaniem, co by było gdyby, zapadłam wreszcie
w długi, kojący sen. Obudziłam się następnego dnia z dziwnym wrażeniem, że ktoś jest
w pokoju. Nasłuchiwałam przez moment, nie otwierając oczu, ale żaden odgłos nie mącił
ciszy poranka. Pewnie mi się wydawało, pomyślałam, i usnęłam ponownie.
Obudził mnie głód - wyraźna oznaka zdrowia. Uchyliłam powieki, zamrugałam
nerwowo, ale to nic nie pomogło, Zbyszek nadal siedział na fotelu, najwyraźniej
czekając, kiedy się obudzę.
- Cześć - powiedziałam. - Długo tu jesteś? Spojrzał na zegarek.
- Od jakichś dwóch godzin, ale nie chciałem cię budzić, wyglądasz tak mizernie. Sen to
najlepsze lekarstwo.
Wyglądam upiornie! - skorygowałam w myślach. Nie dość, że bez makijażu, to jeszcze
zasmarkana, rozczochrana i spocona. Dlaczego mam takiego pecha w życiu? Ledwo
pomyślałam o chłopaku, a już zdołałam go zniechęcić na wieki.
- Patrycja dała mi klucz - wyjaśnił Zbyszek. -Mam się tobą zaopiekować.
Dlaczego nie zabiłam Patrycji dawno temu, kiedy miałam tysiąc okazji? Teraz było za
późno na wszystko.

- Przyniosłem świeże bułeczki. Wstaniesz czy podać szanownej pani śniadanie do łóżka?
- zapytał troskliwie.
Śniadanie do łóżka, w tej sytuacji, świetny dowcip, naprawdę. Tylko dlaczego chce mi
się ryczeć?
- Wstaję - oznajmiłam ponuro i wyprawiłam Zbyszka do kuchni. Może przez ten czas
zdołam choć odrobinę podretuszować swój wygląd.
Rozmowa nam się jakoś nie kleiła, skubałam bułkę palcami i w panice szukałam
odpowiedniego tematu konwersacji.
Jak na złość, Zbyszek wciąż interesował się stanem mojego zdrowia.
- Dostałaś zwolnienie? To pewnie grypa, słyszałem, że w tym roku panuje wybitnie
złośliwa odmiana.
- Nie wiem, co mam, może dżumę, tyfus plamisty, zapalenie płuc albo wszystko razem.
Przy moim szczęściu z pewnością złapałam coś wyjątkowego. I okropnie zaraźliwego.
Lepiej trzymaj się ode mnie z daleka.
- Zaryzykuję. A poza tym, to jak się czujesz? - zapytał miękko.
- Świetnie, doprawdy świetnie - oświadczyłam z nadmierną może goryczą, ale miałam
dość głupich pytań. Po co pyta, skoro wszystko widać gołym okiem. - Mój statek
odpływa, a ja stoję na brzegu z biletem na samolot - wypowiedziałam głośno nasuwającą
się myśl. Zbyszek zamrugał rzęsami, nie nadążając za tokiem mojego rozumowania. -
Ale ty i tak tego nie zrozumiesz. -1 może lepiej, że nie - dodałam już w myślach. -
Zresztą, najlepiej jak wrócę

już do łóżka - dałam wyraźny sygnał do zakończenia audiencji.
- To ja już będę leciał. - Zbyszek błyskawicznie zerwał się z krzesła. - Chciałem się tylko
upewnić, że niczego nie potrzebujesz. Cieszę się, że już ci lepiej. Jakby co - to dzwoń.
Wieczorem mam randkę, ale będę pod telefonem.
I nie umarłam, ani od razu, ani po jego wyjściu. Widocznie z czasem człowiek uodparnia
się na wszystkie zarazy życia.
Odwiedził mnie Zbyszek. Usiadł ciężko na wersalce i zamarł w tragicznym milczeniu.
Jego twarz wyrażała zastygłe cierpienje i jeszcze coś nieokreślonego, czego nie
potrafiłam odgadnąć. W pierwszej chwili pomyślałam o grypie, ale wyglądało to na ęoś
dużo gorszego.
Zaniepokojona nietypowym zachowaniem przyjaciela, przerwałam milczenie.
- Zbyszek, ocknij się, mów natychmiast, co się stało. Bo nie wmówisz mi, że ćwiczysz
jogę - próbowałam rozruszać go żartem.
- Mnie jest i tak wszystko jedno - odezwał się bez sensu. - Przyszedłem tutaj, bo muszę z
kimś pogadać albo zwariuję - wydusił i zamilkł ponownie. Miałam ochotę przytulić go i
pogładzić po włosach, ale wykonałam tylko kolisty ruch w powietrzu.
Zdecydowałam się na zastosowanie środków specjalnych. Nalałam do szklanki odrobinę
soku pomarańczowego, dopełniłam spirytusem i z niepokojem czekałam na wynik
kuracji.

Zbyszek chwycił napój zachłannie i duszkiem wychylił połowę zawartości. Zakrztusił
się, z trudem łapał powietrze, a z wytrzeszczonych oczu ciekły mu łzy. Zlitowałam się i
przyniosłam z kuchni butelkę mineralnej.
- Zostałem bankrutem, a ty jeszcze chcesz mnie zabić! - zakomunikował tragicznym
głosem i spojrzał na mnie z wyrzutem.
- Co ty wygadujesz? - zaniepokoiłam się na dobre. - Jak to źostałeś bankrutem? Skąd
wiesz?
- Trudno nie zauważyć trzęsienia ziemi. Moje życie legło w gruzach, nie mam już firmy.
Jestem nikim! Nikim!!! Słyszysz?
- Na razie widzisz wszystko w czarnych barwach. Na pewno znajdzie się jakieś
rozwiązanie. Wspólnie coś wymyślimy - pocieszałam go.
- Nic nie wymyślisz. Nic! - zawołał, zrywając się z fotela. - Życie jest do dupy.
Słowo po słowie wyciągnęłam z niego wszystko. Sytuacja rzeczywiście nie przedstawiała
się różowo. Wspólnik Zbyszka, namówiony przez szwagra, zrobił jakiś nie całkiem
legalny interes. Miały być szybkie i duże pieniądze, a skończyło się na stracie towaru. W
sumie zostali umoczeni na jakieś siedemdziesiąt tysięcy i firma straciła płynność
finansową.
- Witek płakał i przepraszał mnie na kolanach -rozumiesz? Dorosły facet i płakał - to
żenujące. A ja nie miałem mu nic do powiedzenia. Może gdybym mu dał w mordę,
ulżyłoby nam obu. Zresztą, teraz nie pomogą żadne żale. Po spłacie zadłużeń będziemy
się cieszyć, jeśli zostanie nam na bilet tramwajowy.

- Przecież to nie twoja wina. Niech ten twój wspólnik ruszy teraz głową i spłaca długi -
podsunęłam. -Nigdy nie można wierzyć ludziom, zwłaszcza gdy w grę wchodzą
pieniądze - dodałam filozoficznie.
- Nie wiem, czy ten szwagier coś w tym miał, czy też go wykantowali, ale za Witka ręczę
głową. Chciał dobrze, tylko zapomniał, że szwagier to nie rodzina. Podobnie jak ja
wpakował w ten interes cały majątek, każdą wolną złotówkę. Dotąd wszystko szło
dobrze, w tym roku wyszliśmy na prostą, a za dwa, trzy lata mieliśmy żyć po królewsku.
Szkodą, cholera, po tylu latach wyrzeczeń, znowu zaczynać od naprawy sprzętu i
handlować częściami w detalu.
- Przestań tak łazić w kółko, przeszkadzasz mi w myśleniu -^zirytowałam się. - Siadaj.
- Kiedy mnie nosi, z przyjemnością bym komuś przylał. - Najchętniej temu szwagrowi.
- Możesz w kuchni potłuc talerze, już mi się znudził ten serwis.
- Świetny dowcip. - Usiadł, ujął głowę w dłonie i dla odmiany patrzył gdzieś w
przestrzeń nieobecnym wzrokiem.
- Mogę ci udzielić pożyczki - zaproponowałam.
- Przestań - oburzył się Zbyszek. - Nie przyszedłem do ciebie po pieniądze, tylko po
wsparcie duchowe. - Wzdrygnął się, jakbym mu podała na tacy węża.
- Możesz dostać i jedno, i drugie.
- Nie zrozum mnie źle, ale nie upadłem jeszcze tak nisko, żeby brać pieniądze od kobiet.
Jako żigolak czułbym się jeszcze gorzej niż jako bankrut.

I za to go właśnie kochałam. Za tę dumę, uczciwość, za wszystko. Objęłam go i
zanurzyłam twarz w płowych włosach. Zyskałam jedyną, niepowtarzalną okazję, żeby
zostać szczęśliwą... świnią. Jeżeli wykorzystam naszą wspólną chwilę słabości, to stracę
szacunek do samej siebie. On też to kiedyś zrozumie, a wtedy...
- Uszy do góry! - zawołałam i po kumplowsku poklepałam Zbyszka po plecach, nadając
czułej scenie zupełnie inną wymowę. - Od czego ma się przyjaciół? Jesteśmy
przyjaciółmi i zamierzam ci udzielić pożyczki. Ile potrzebujecie od zaraz? - zapytałam
rzeczowo.
- Dzięki za wsparcie, ale nawet nie wiesz, o jakie sumy chodzi. Ratowałoby nas
czterdzieści tysięcy, ale to i tak utopia. Nie zbiorę nawet pięciu tysięcy, a Witek jeszcze
mniej. Urodziło mu się właśnie trzecie dziecko i chciał zrobić interes życia. Mieć własne
mieszkanie, samochód i nie martwić się wreszcie o jutro. A teraz nie ma żadnego jutra -
zakończył Zbyszek ponuro.
- Nie można odzyskać chociaż części pieniędzy? -zapytałam naiwnie.
- Od tych ludzi można dostać tylko kulę w łeb. Tak skończyli ci, co nie chcieli pogodzić
się ze stratą i robili za dużo szumu. Ładna perspektywa, prawda?
- Słuchaj, idź teraz do domu i prześpij się trochę - zarządziłam. - Ja w tym czasie
zorientuję się w finansach. Wpadnę do ciebie wieczorem, to omówimy szczegóły. Masz
siedzieć w domu i nie nadużywać alkoholu. Zaraz ci zamówię taksówkę.

*
Jechałam do Zbyszka z dobrymi wiadomościami i ciekawą propozycją. Znalazłam
trzecie wyjście z sytuacji. Ruch godny szachisty; nie straciłam szansy na wygraną,
przesunęłam ją tylko w czasie.
Teraz, kiedy wiedziałam, czego chcę od życia, przestałam się śpieszyć. Przemyślałam
dokładnie wszystkie za i przeciw i postanowiłam wejść w ten interes. Wspólnik to nie
wierzyciel, to nawet lepiej, że będziemy pracować razem - pomyślałam,
Denis od lat obracał pieniędzmi za nasze dawne mieszkanie w Oleśnicy. Przez lata
uskładała się spora sumka. Większość wprawdzie pochłonął zakup mojego obecnego
lokum, ale i tak trochę zostało. To trochę postanowiłam wpakować w firmę Zbyszka.
Przyszły wspólnik nie wyglądał ani na wyspanego, ani na zrelaksowanego, wręcz
przeciwnie, istny obraz nędzy i rozpaczy. Aż mi się serce ścisnęło z żalu. Kobiety są
jednak zanadto uczuciowe. Teraz musiałam działać bardzo ostrożnie, żeby go nie
spłoszyć. Złożyć propozycję profesjonalnie i sprawić wrażenie, że chodzi wyłącznie o
interes.
- Słuchaj - przystąpiłam do rzeczy - znamy się od lat jak łyse konie. Wiem, że w
przeciwieństwie do mnie masz głowę do interesów i znasz swój fach. Przemyślałam
sobie to, co mówiłeś o przyszłych zyskach, i postanowiłam zainwestować. Mam trochę
wolnego grosza w banku, na marnym procencie, to co mi szkodzi spróbować. Ufam ci
bezgranicznie, a jeśli przy okazji wspomogę firmę w trudnym momencie, będzie mi to

policzone w niebie. Co byś powiedział, gdybym została waszą wspólniczką i wpłaciła do
kasy firmy sześćdziesiąt tysięcy w zamian za dziesięcioprocentowy udział?
Na odpowiedź musiałam czekać długo. Zbyszek jakoś się nie kwapił, by coś odrzec. Jak
na mój gust, za długo myślał.
- Bierzesz czy nie?! - zawołałam zniecierpliwiona.
- Biorę, oczywiście. Zatkało mnie na chwilę. Naprawdę? Mówisz serio?! - rozjaśnił się
cały w uśmiechu.
- Bardzo serio. Denis proponował mi nieruchomości, ale to niepewna lokata i kompletnie
się na tym nie znam. Po co ryzykować? A sam mówiłeś, że komputery to dobry biznes.
Jeśli twój wspólnik się zgodzi, możemy zawrzeć umowę nawet jutro - oznajmiłam.
- Czy się zgodzi? Na kolanach ci będzie dziękował, po rękach całował. Uratujemy firmę.
To najwspanialszy pomysł na świecie. Dziękuję ci w swoim i jego imieniu.
Nie miałam ochoty być całowana przez jakiegoś obcego faceta, na dodatek sprawcę
całego zamieszania.
- Mam tylko jeden warunek. Skoro twój wspólnik zrobił lewy interes, całe dziesięć
procent ma pochodzić z jego puli. Prześpij się z tym, pogadaj z kumplem, a jak coś
ustalicie, dasz mi odpowiedź. I zastanów się, czy potrafisz temu Witkowi znowu zaufać -
zasiałam wątpliwość.
- Wiem, że to brzmi głupio po tym wszystkim, ale ja mu ufam - odpowiedział Zbyszek po
chwili namysłu. - Zaczynaliśmy razem od zera. Każdy- z nas dał z siebie wszystko,
uzupełnialiśmy się idealnie. Witek jest ekonomistą, ja informatykiem i razem tworzyli-
śmy dotąd idealny tandem. I jestem święcie przekonany, że już nigdy nie przyjdą mu do

głowy podobne głupstwa, on to wszystko przeżył dziesięć razy bardziej niż ja. To fajny
chłopak, na pewno go polubisz - zresztą zobaczysz sama.
Negocjacje przebiegały w piorunującym tempie. Panowie rozmawiali prawdopodobnie w
nocy, bo już następnego dnia rano zasiedliśmy przy stole obrad. Na początek obaj mile
mnie zaskoczyli.
- Wyliczyliśmy w przybliżeniu wartość naszych udziałów i za swój wkład dostaniesz nie
dziesięć, ale czternaście procent - zakomunikował Zbyszek.
- We trójkę zawsze raźniej. Do tej pory ciągnęliśmy wszystko we dwóch, nie licząc
sezonowych pracowników - tłumaczył Zbyszek. - Do mnie należą wszystkie sprawy
techniczne, zamawianie towarów i sprzedaż. Witek zdobywa zamówienia, zajmuje się
reklamą, umowami i trzyma w ręku całą kasę.
Na wzmiankę o pieniądzach Witek skrzywił się i zamachał rękami, jakby odpychał od
siebie złe wspomnienia.
Zaakceptowałam wszystkie punkty umowy i jeszcze przed otwarciem sklepu zostaliśmy
wspólnikami.
Witek na pierwszy rzut oka robił pozytywne wrażenie. Niewysoki blondynek w
okularach, o miłym, nieco nieśmiałym uśmiechu. Patrzył pod nogi i z zażenowaniem
próbował wyjaśnić szczegóły wielkiej wpadki.

- Panie Witku - przerwałam te bolesne zwierzenia
- od tej pory przeszłość nas nie interesuje. Niech pan lepiej skombinuje jakiegoś
szampana, wypijemy za wspólny sukces, no i nie obejdzie się bez bruderszaftu
- zaproponowałam.
Zbyszek oprowadził mnie po lokalu i objaśnił aktualną i przyszłą strategię firmy.
-Na razie zajmujemy się wszystkim po trochu: sprzedażą, instalacjami, serwisem. Na
miejscu mamy podręczny sklepik, ale najlepiej zarabiamy na wyposażaniu firm i
serwisie. Mamy coraz więcej zleceń od średnich firm i w tym widzimy naszą przyszłość -
tłumaczył cierpliwie.
Nie miałam bladego pojęcia o biznesie, komputerach, a urzędu skarbowego bałam się jak
ognia. Wierzyłam mu na słowo. Dla niego postanowiłam nauczyć się wszystkiego od A
do Z. Ale to dopiero od jutra, dzisiaj chciałam tylko cieszyć się z sukcesu.
Z ulgą powitałam powrót Witka.
- Przepraszam, że to tak długo trwało, ale szukałem czegoś ekstra - usprawiedliwił się.
Wypiliśmy za zdrowie, przyszłość i przyjaźń. W duchu dodałam jeszcze - za miłość.
Niespodziewanie usłyszałam odgłos otwieranych drzwi wejściowych, stukot obcasów i
do kantorka zajrzała dziewczyna.
- Przepraszam, nie wiedziałam, dzień dobry - powiedziała zmieszana i próbowała
wycofać się do wnętrza sklepu.
- Ależ wejdź, Olu! - zawołał Zbyszek. - Świętujemy właśnie przyjęcie nowego
wspólnika.

Ujął dziewczynę za rękę poufałym gestem i posadził przy stole, tuż obok siebie.
Patrzyłam na nich i zalęgły się we mnie złe przeczucia.
- To nasz najnowszy nabytek, Ola Malińska - dokonał prezentacji Zbyszek. - Zajmuje się
sklepem. Sama widzisz, jak firma się rozwija. Olu, poznaj Martę Rędzisz, oficjalnie
nową wspólniczkę, a prywatnie najlepszą przyjaciółkę na świecie. Chciałbym wznieść
toast za przyjaźń i za coś więcej! Marta, jesteś dla mnie jak rodzona siostra, dziękuję.
Nogi się pode mną ugięły, jakbym dostała pałką w łeb. Nie wypiję za taką przyjaźń.
Niezdarnie potrąciłam kieliszek. Ola rzuciła się na ratunek. Po oświadczeniu Zbyszka*
czujność w jej oczach gdzieś znikła. Nie miałam już wątpliwości, ta dziewczyna była
zakochana. Prawdopodobnie z wzajemnością. Jako nowa szefowa mogłam ją wywalić na
bruk, ale czy to by miało jakiś sens? Teraz mogłam zrobić tylko jedno: zniknąć w dobrym
stylu.
- Mówmy sobie po imieniu - zaproponowałam. - Cieszę się, że tu pracujesz, właściwie
kamień spadł mi z serca. Wiecie - zwróciłam się do wszystkich -dostałam świetną
propozycję pracy, częste wyjazdy za granicę. Zawsze o tym marzyłam. No i trochę się
martwiłam, że nie bardzo wam pomogę na miejscu. Oczywiście zajmę się tłumaczeniami,
jak obiecałam. Będziemy w kontakcie.
- A tak się cieszyłem, że będziemy pracować razem. - Zbyszek nie potrafił ukryć
rozczarowania.
- Ale cieszę się, że ci się powiodło, wiem, jak o tym

marzyłaś. Życzyłem ci tego na urodziny i widzisz, spełniło się.
- Tak, spełniło się - potwierdziłam z żalem. Jak zwykle po czasie - dodałam już w
myślach. Zawsze o krok za późnp.
Zrobiłam właśnie najgorszy interes w życiu - zainwestowałam w miłość, a zyskałam
brata. Sama nie wiedziałam, śmiać się czy płakać.
Rzeczywiście dostałam ciekawą ofertę pracy, tylko wcale nie miałam zamiaru jej przyjąć.
Miałam plan, miałam mieć Zbyszka, a teraz znowu nie miałam nic. No, bez przesady,
miałam pracę. Potrzebowałam czasu, spokoju i samotności. Z odległości wszystkie
problemy wydają się mniejsze, dlatego postanowiłam zwiększyć dystans między sobą i
Zbyszkiem. Wyjechać na jakiś czas, najlepiej na koniec świata.
Oddzwoniłam do Julka i zapytałam, czy oferta jest nadal aktualna.
- Dla ciebie zawsze - ucieszył się. - Mówiłem, że nie ma się nad czym zastanawiać.
Chciałaś zwiedzać świat - łap okazję. Nasi politycy mają fantazję, lubią podróżować po
świecie za państwową kasę, ale, niestety, nie znają języków. Poza tym tłumaczka dodaje
delegacji szyku i ważności - dorzucił z całą powagą. -Możesz pojechać do Tanzanii,
Egiptu czy Brazylii, mieszkać w luksusowych apartamentach i brylować na przyjęciach.
Na tym .właśnie polega polityka na najwyższym szczeblu. - Tu westchnął. - Na szczeblu
wrocławskim jest może nieco mniej egzotycznie, ale i tak nie można narzekać na nudę.
Następnego dnia rano udałam się na spotkanie. Sekretarka skierowała mnie pod numer
dwunasty. Uchyliłam drzwi; za ogromnym biurkiem siedział nienagannie ubrany starszy
pan w rogowych okularach. Na pewno nie był to Julek.

- Przepraszam, chyba pomyliłam pokoje. Byłam umówiona z panem Julianem
Wieniawskim

r

wybąkałam.

- Najpierw porozmawia pani ze mną. Proszę siadać. - Wskazał na okrągły taboret pó
drugiej stronie biurka. - Ankieta - przesunął kartkę papieru po gładkim blacie - proszę
wypełnić. Tylko dokładnie i bez krętactw - ostrzegł sucho.
Wyznanie, stan cywilny, przynależność do organizacji i stowarzyszeń, oświadczenie o
niekaralności -zmarszczyłam czoło. Co to ma wspólnego z rozmową kwalifikacyjną?
Przekazałam starszemu panu moje wątpliwości.
- Bardzo dużo. Jak pani wie, jesteśmy partią z zasadami i dbamy o nasz zewnętrzny
wizerunek w każdym detalu. Nie ma u nas miejsca dla elementów niepewnych
politycznie i o wątpliwej moralności.
- Przepraszam, ale pan mnie chyba źle zrozumiał. Ja nie przyszłam zapisać się do waszej
partii. Miałam z kimś porozmawiać o stanowisku tłumacza - wyjaśniłam.
- Oczywiście, przecież rozmawiamy. Musi pani wypełnić ankietę, no, chyba że ma pani
coś do ukrycia - popatrzył podejrzliwie zza wielkich okularów -a wtedy nie mamy o
czym rozmawiać.

- Ma pan rację, nie mamy o czym rozmawiać! Wstałam i bez pożegnania opuściłam
pokój. Na korytarzu wpadłam na Juliana.
- Nie będę wypełniać żadnych ankiet! - zawołałam wściekle zamiast powitania.
- Nawet mi to nie przyszło do głowy - zdziwił się lekko. - Zaraz porozmawiamy
służbowo, ale najpierw pozwól się sobie przyjrzeć. Nic się nie zmieniłaś przez te lata.
Nie mogłam tego samego powiedzieć o Julianie.
Zmienił się, a jakże - wyszlachetniał. Nabrał klasy właściwej ludziom biznesu. Musiał
mieć niezłego wi-zażystę. Nienaganny ubiór, wystudiowane gesty, jednym słowem,
idealny kandydat na polityka.
- Gratuluję - powiedziałam - daleko zaszedłeś od naszego ostatniego spotkania. Ładny
gabinet. A tak poza tym, to co u ciebie słychać?
- Wiesz, jak to jest, praca, praca, prawie nie mam czasu na życie prywatne.
- To tak samo jak u mnie.
Termin ślubu Teresy i Bohdana zbliżał się wielkimi krokami. Przygotowałam się do tej
uroczystości niezwykłe starannie. Byłam świadkiem i jedyną przedstawicielką rodu.
Musiałam stanąć na wysokości zadania - noblesse oblige. Poprawiłam urodę na sto jeden
sposobów, kupiłam szałową sukienkę i z biciem serca czekałam na ten ważny dzień.
Przy takiej okazji nie mogłam nie myśleć o Zbyszku. Na ostatnim weselu bawiliśmy się
razem. Było

wspaniale. Wtedy chyba po raz pierwszy pomyślałam o nim cieplej... coś zrozumiałam.
Zresztą, skarciłam się za bezsensowne grzebanie w przeszłości, nie ma o czym mówić,
jesteśmy skazani wyłącznie na przyjaźń. Na szczęście znalazłam sobie zastępstwo.
Julian z ochotą zgodził się na wyjazd. Wspólna praca zbliżyła nas do siebie i jakoś tak
automatycznie zaczęliśmy wspólnie bywać towarzysko. Chodziliśmy razem na bankiety,
do teatru, słowem, wszędzie tam, gdzie kobiety nie lubią chodzić same, a i mężczyźni le-
piej się czują z damą przy boku.
Państwo młodzi pojechali do urzędu stanu cywilnego zabytkową karetą, zaprzężoną w
cztery konie. Wspaniały finał współczesnej bajki o Kopciuszku.
Panna młoda promieniała jakimś wewnętrznym światłem, właściwym tylko kobietom
szczęśliwym. Wyglądała prześlicznie i zauroczony pan młody wodził za nią
rozkochanym wzrokiem, gotowy spełnić natychmiast każde jej życzenie. Michał i Adam
ubrani w białe garniturki wyglądali jak paziowie na królewskim dworze.
Teresie przy słowach o wiecznej miłości ze wzruszenia załamał się głos, a ja poszłam
nieco dalej i rozry-czałam się na całego. Zalałam się łzami niczym na pogrzebie
ukochanej cioci, aż Julian ze śmiechem wyprowadził mnie na korytarz.
- Ładnie ci we łzach - szepnął ciepło. - Ciekawy jestem, co zrobisz na własnym ślubie.
Jeśli pójdziesz na całość, potopisz gości.
- Wy, mężczyźni, nigdy nie zrozumiecie, co czuje kobieta w takiej chwili - westchnęłam.

Był to najromantyczniejszy ślub, w jakim miałam okazję uczestniczyć. Skromny,
gustowny i wzruszający do łez.
Po cichu wymarzyłam dla siebie podobną uroczystość. No oczywiście, jeśli kiedykolwiek
zdecyduję się na ten krok. Ale raczej nie było nadziei.
Z radością powitałam starych znajomych. Przedstawiając Juliana, używałam
dwuznacznego zwrotu „mój przyjaciel". Coś za dużo mam wokół siebie tych przyjaciół- -
pomyślałam przelotnie. Na dłuższe rozważania nie miałam czasu, zabawa zaczynała się
rozkręcać.
- Fajny - rzuciła Teresa na widok Juliana.
- Nadęty frajer - złośliwie podsumował Karol. -Jesteś złośliwy i coś mi się wydaje, że
znowu
wchodzisz na cudzy teren. - Groźnie zmarszczyłam brwi. - Myślałam, że pewne sprawy
wyjaśniliśmy sobie raz na zawsze - przypomniałam z rozdrażnieniem. - Nawet się nie
znacie, a ty już wiesz wszystko najlepiej.
- Dobrze, już dobrze, będzie okazja, to poznamy się bliżej - obiecał Karol ugodowo.
Ślub Teresy w niczym nie przypominał głośnego i przereklamowanego wesela Joli. Na
uroczystość zaproszono tylko najbliższych przyjaciół i rodzinę. Moja pokręcona rodzinka
ostentacyjnie zbojkotowała wesele Teresy. I dobrze, przynajmniej nikt nie mógł zepsuć
wielkiego święta.
Restauracja Karola wyglądała tego dnia wyjątkowo pięknie. Na stole królowały
tradycyjne polskie potrawy, żadnych homarów czy innych wyszukanych paskudztw. Jak

głosiła plotka, Bohdan osobiście przygotował makaron dla czterdziestu osób. Wyczynem
tym zaimponował wszystkim paniom i urósł w ich oczach na prawdziwego herosa.
Miejscowy zespół grał skoczne melodie, żywiołowością i zaangażowaniem nadrabiając
braki w technice. Korzystając z zamieszania, Karol porwał mnie do pierwszego tańca.
Obok wirowała młoda para. Julian z niezbyt szczęśliwą miną śledził od stolika nasze po-
czynania. Wynagrodziłam mu to w kilku następnych tańcach. Karol szalał na parkiecie.z
coraz to inną partnerką i wpadał na nas na każdym kroku. Po każdej takiej Solizji między
panami iskrzyło, a Karol jakby specjalnie dolewał oliwy do ognia. Postanowiłam
porozmawiać z nim poważnie - zdecydowanie przesadzał.
Nie powinnam była odkładać rozmowy na później. Nawet nie zauważyłam, kiedy doszło
do pojedynku. Panowie załatwili sprawę honorową na zewnątrz i bez świadków.
Zostałam powiadomiona po fakcie, kiedy obaj przeciwnicy lizali rany. Z ponurą
satysfakcją, ale jednak satysfakcją, stwierdziłam, że Karol wyglądał dużo gorzej. Niech
ma za swoje.
Następnego dnia nowożeńcy wyjeżdżali w krótką podróż poślubną na Cypr. Na czas ich
nieobecności obiecałam zaopiekować się dziećmi.
- Nie wiedziałam, jak stoją sprawy - krygowała się Teresa, wyraźnie wskazując na
Juliana. - Inaczej wysłałabym chłopców na jakieś kolonie.

- Nie wygłupiaj się, to jest znajomość czysto pla-toniczna. Poza tym stęskniłam się za
tymi małymi łobuzami - zapewniłam najzupełniej szczerze. Na chwilę zapomniałam, co
potrafią chłopcy, jeśli im pozwolić na chwilę swobody. - Zafunduję im wspaniały tydzień
w mieście i nawet nie zdążą za wami zatęsknić - dodałam.
Adam i Michał z Malinką na kolanach zajęli tylne siedzenia. Luksusowy apartament
gryzonia na czas podróży umieściłam w bagażniku. Z przodu na fotelu pasażera usiadł
skwaszony Julian. Przez całą drogę milczał zawzięcie, zbywając monosylabami wszelkie
próby nawiązania dialogu. Wcale mu się nie dziwiłam, oberwał za niewinność i zapewne
teraz przeprowadzał bilans zysków i strat. Podbite oko spuchło paskudnie i nawet zza
ciemnych okularów wyglądał soczysty śliwkowy siniak.
Dzieci, zmęczone wrażeniami ostatniego dnia, spały słodko, a my milczeliśmy grobowo,
jakbyśmy właśnie wracali z pogrzebu. Powitałam Wrocław jak wybawienie.
- Julek, słuchaj, jeszcze raz bardzo cię przepraszam. Naprawdę nie wiem, co go ugryzło.
-Nie, nic się nie stało, takie tam męskie sprawy - zbagatelizował i szybko wysiadł z
samochodu. - Zadzwonię, cześć!
Wbrew moim wcześniejszym obawom Julian jednak zadzwonił. Zapytał, co słychać, i z
żalem odwołał środowe wyjście do teatru. Do czasu zagojenia ran nie zamierzał
pokazywać się publicznie.

- Pewnie, ile razy można odpowiadać na pytanie: „A panu co się stało?" - zażartowałam.
Dzięki temu mogłam całą uwagę poświęcić chłopcom. Moi mali goście robili wszystko,
abym nie miała ani sekundy wolnego czasu.
Życie w ciągłym stresie w błyskawicznym tempie doprowadziło mnie na skraj załamania
nerwowego. Wyraźnie nie nadążałam za inwencją dzieci i z przerażeniem myślałam o
najbliższej przyszłości.
Już pierwszego dnia po przyjeździe Adam zaklinował dwa palce w kratce ściekowej
zlewozmywaka. Nie pomogły stare, sprawdzone sposoby, jak mydło, olej i masło.
Wycieczka do zoo została odwołana, a małemu więźniowi podejrzanie zwilgotniały oczy.
W końcu zabrakło mi pomysłów i wezwałam pomoc z zewnątrz.
Pan Kazio podjął się trudnego zadania z filozoficznym spokojem. Fachowo wymontował
kratkę i długo zastanawiał się nad dalszym działaniem.
- Ostre narzędzia odpadają - orzekł w zamyśleniu.
- Wypróbujemy jeszcze jedną metodę. Jak nie pomoże, to już tylko na pogotowie. Jesteś
za młody, kawalerze, żeby pchać paluchy byle gdzie, i za duży, żeby płakać
- dodał na widok łez na obliczu delikwenta. - Niech pani magister wleje mocno ciepłą
wodę do miski, może ten plastik trochę zmięknie.
Plastik nie zmiękł i powoli zaczęłam się przyzwyczajać do myśli, że bez szpitala się nie
obejdzie. Adam ryczał na cały głos i dalsze męczenie dziecka nie miało sensu.
Podziękowałam panu Kaziowi za pomoc. Dzięki niemu nie musiałam podróżować z
całym zlewem.

- Ciociu - spadywło! - zapiszczał Michaś triumfalnie, ponownie skupiając naszą uwagę
na Adamie. Chłopiec stał wciąż w tym samym miejscu i z niedowierzaniem spoglądał na
cudownie uwolnione palce. Następnie rozpłakał się spazmatycznie, prawdopodobnie z
nadmiaru szczęścia. Przytuliłam biedactwo do ciotczynej piersi, na ułamek sekundy
tracąc z pola widzenia drugie dziecko.
Michaś, pozazdrościwszy bratu bycia w centrum zainteresowania, natychmiast poszedł w
jego ślady. Włożył palce do sitka i zawołał triumfalnie: „Ciociu, ja też, ja też!".
Pociemniało mi w oczach. Czy ten koszmar nigdy się nie skończy? Jak ta Teresa to
wytrzymuje?
- Do łazienki! - krzyknęłam groźnie, dając dzieciom wyraźny znak, że tym razem zabawa
już się skończyła.
Nie będę więcej dobrą ciocią, ale zastępczą macochą - groźną jak kapral w wojsku.
Zaprowadzę bezwzględną dyscyplinę i oddam Teresie dwa nawrócone anioły -
kalkulowałam sobie, przeprowadzając jednocześnie akcję ratunkową. Na szczęście tym
razem wystarczyło mydło w płynie. Drobne paluszki z łatwością wyśliznęły się z pułapki.
Zabrałam feralne sitko i niezwłocznie oddałam w ręce fachowca.
-1 jeśli któryś chociaż zbliży się do zlewu, to poproszę wujka Juliana, żeby wymierzył
wam karę - postraszyłam. - A do zoo pójdziemy, jak zasłużycie.
Przez pół nocy niespokojnie wierciłam się w łóżku i zasnęłam dopiero nad ranem
zdrowym, mocnym snem. Wstałam pełna optymizmu i gotowa

na nowo podjąć się ciężkich obowiązków wychowawczych.
Widok otwartych na oścież drzwi wyjściowych zapalił w moim mózgu światło alarmowe.
Pognałam do pokoju chłopców. W łóżku spało tylko jedno dziecko - przeszukałam
wszystkie zakamarki - nigdzie nie było Michasia.
Wybiegłam na zewnątrz, przeszukałam płac zabaw, parking, zajrzałam do sklepu.
Żadnych śladów, Michał przepadł jak kamień w wodę. Wróciłam na górę, podrzuciłam
Adama do sąsiadów i, spokojna przynajmniej o niego, wznowiłam poszukiwania. Z
rozwianym włosem i szaleństwem w oczach miotałam się po osiedlu, zaczepiając ludzi.
W sprawach dzieci nasze społeczeństwo nigdy nie jest obojętne - kilkadziesiąt osób z
pełnym zaangażowaniem poszukiwało zaginionego chłopca. Przeszukano każdy
zakamarek, piwnicę i klatkę schodową. Bezskutecznie. Michał zniknął bez śladu. "
Omyłkowo przyprowadzono przed moje oblicze kilkoro obcych, przestraszonych dzieci.
Czarno ubrane kobiety pod kościołem zbiły się w grupę i powtarzały sobie przerażające
historie o porwanych dzieciach. Po każdej mrożącej krew w żyłach opowieści odmawiały
modlitwy za dusze zmarłych.
Ktoś powiadomił policję, podałam funkcjonariuszom rysopis i kilka radiowozów ruszyło
w teren.
- Boże - modliłam się gorąco - oddaj mi Michasia, całego i zdrowego, jeśli coś mu się
stanie, nigdy nie będę mogła spojrzeć Teresie w oczy.
- Gdzie jest matka tego chłopca? - usłyszałam jak

by przez mgłę. Tłum się rozstąpił, wypluwając mnie na zewnątrz.
- Michał, Michaś - zawołałam histerycznie, tuląc do piersi drobną postać. - Jak mogłeś
mnie tak przestraszyć?! Ja mogłeś?!
- Ja tylko chciałem zobaczyć to zoo i węża, i słonia - wyjaśnił rezolutnie.
Teraz jeszcze musiałam się wytłumaczyć przed policją.
- Jestem ciotką tego chłopca, jego matka wyjechała właśnie w podróż poślubną i ja się
nim opiekuję.
- Tak, to wszystko wyjaśnia. Biedne dziecko - policjant pogładził uciekiniera po
czuprynie. - Tym babom to tylko chłopy w głowie; nowe spodnie w domu i dzieci idą w
odstawkę.
- Nieprawda - zaprotestowałam gorąco. - Teresa bardzo kocha swoje dzieci. I Bohdan
też...
- Proszę pani, niech mi pani nie próbuje wmawiać, że kochająca matka zostawia dzieci
pod opieką kogoś tak nieodpowiedzialnego jak pani - zakończył dyskusję argumentem
nie do obalenia.
Przeklęłam w myślach wszystkie słonie świata i ogłosiłam środę dniem aresztu
domowego. Musiałam mieć czas na odzyskanie równowagi psychicznej. Na samą myśl o
zgubieniu dzieci na dworcu, w parku czy supermarkecie dostawałam białej gorączki.
Dla złagodzenia efektu zaprosiłam do nas Piotrusia, syna sąsiadów. Adam zdążył się już z
nim zaprzyjaźnić. Chłopcy szybko znaleźli wspólny język i bawili się grzecznie w
pokoju. Piotruś przyniósł swoją świnkę morską Frygę i oba zwierzątka obser-

wowały się badawczo, śmiesznie potrząsając przednimi łapkami.
- Ciociu, ciociu, zobacz, jak się fajnie bawią-piszczał zachwycony Michał.
Spojrzałam i tknęło mnie złe przeczucie. Rodzaj zabawy wskazywał, że Fryga z
pewnością nie jest samicą.
- I do tego wszystkiego jeszcze alimenty! - jęknęłam załamana.
Julian wyjechał do Szwajcarii - służbowo, ja się nie załapałam. Delegacji towarzyszyła
tłumaczka szefa, bardziej doświadczona i podobno dostatecznie biegła w języku.
Spotkałam ją kilka razy na korytarzu i musiałam obiektywnie przyznać, że ma niezłe
atuty.
- Ty też kiedyś pojedziesz - pocieszał mnie Julek. - Niedługo wszystko się zmieni, starzy
odejdą, a my zajmiemy ich miejsca. Oni już swoje zrobili - recytował swoją ulubioną
bajeczkę. - Świat pędzi do przodu, a oni przestali nadążać za zmianami. Teraz liczy się
młodość, wykształcenie i odpowiednie znajomości.
Nie ulegało wątpliwości, że zalicza się do potencjalnych następców.
- Jeśli wszyscy będą tacy idealni, to tłumaczki w ogóle wypadną z obiegu - głośno
wyraziłam wątpliwość.
- Nie męcz swojej biednej główki takimi głupstwami, od tego masz mnie. - Pocałował
mnie na pożegnanie i zostawił na pastwę losu. A pech za oknem podskoczył radośnie i
usiadł na fotelu pasażera mojego samochodu.

Nie należę do osób specjalnie przesądnych, zwyczajnie nie przepadam za liczbą
dwadzieścia sześć. Większość moich życiowych porażek miała wspólny mianownik
zdarzyły się dwudziestego szóstego, rok i miesiąc obojętny.
Nawet potencjalne sukcesy zamieniały się z czasem w największe klęski, choćby moje
małżeństwo. Tym razem los nieco się spóźnił i przygotował złośliwą niespodziankę na
dwudziestego ósmego.
Jechałam właśnie na imieniny do znajomych. Nic wielkiego, zwyczajne spotkanie garstki
przyjaciół przy lampce wina. Pilotowała mnie Patrycja swoim nowym wozem. Pech pod
postacią taksówki dopadł mnie na Slężnej. Biały ford wyjechał nagle z ulicy podporząd-
kowanej i bezceremonialnie wpakował się na mój pas ruchu. Odruchowo odbiłam
kierownicą w bok, niestety za późno. Świadczył o tym zgrzyt blach, gdy oba pojazdy
zetknęły się bokami.
Kierowca forda zamrugał światłami i zjechał na pobocze. Wykonałam identyczny
manewr i zatrzymałam się obok. Patrycja zorientowała się w sytuacji i także zawróciła.
Nie zdążyłam nawet odpiąć pasów, a już zostałam zaatakowana.
- Jak jeździsz, głupia krowo! - ryczał sprawca zdarzenia, wpychając swój wielki łeb przez
uchylone okno. Skojarzył mi się z wielkim, wściekłym buldogiem. Pryskał śliną, tryskał
jadem i śmierdział straszliwie przetrawionym alkoholem.
Najwyraźniej próbował mnie zastraszyć i obarczyć winą za kolizję. I tu się grubo
pomylił. Nie należę do kobiet strachliwych i w podobnych sytuacjach zwykle reaguję
przekornie, czasem nawet wbrew zdrowemu rozsądkowi.

Na wstępie dałam draniowi gazetą po nosie i gdy odruchowo cofnął głowę, zamknęłam
okienko. Ukryta bezpiecznie w blaszanym pudełku mogłam podjąć dalsze środki
zaradcze. Puściłam mimo uszu obelgi słowne, ale walenie pięściami po dachu uznałam za
dużą przesadę.
- Pożałujesz, gadzie - wysyczałam mściwie. Zadzwoniłam na policję i dramatycznym,
załamującym się głosem poprosiłam o szybką pomoc. Kobieta w niebezpieczeństwie, taki
apel nigdy nie pozostaje bez echa. Już w chwilę później zatrzymały się obok dwa
radiowozy na sygnale. Nie śpieszyłam się z wysiadaniem, niech sobie najpierw
porozmawiają z napastnikiem.
Tymczasem Pati znalazła kilku świadków zderzenia. Za jeden jej uśmiech zgodzili się
zeznawać przed każdym sądem świata, a w razie potrzeby wymierzyć sprawiedliwość na
miejscu.
Na widok mundurów taksówkarz wyraźnie złagodniał i natychmiast przystąpił do
przedstawiania własnej wersji zdarzenia. Dowiedziałam się, że jestem piratem
drogowym, niebezpieczną wariatką i awanturnicą; spowodowałam wypadek,
próbowałam uciec z miejsca kolizji i tylko dzięki jego obywatelskiej postawie jestem do
dyspozycji wymiaru sprawiedliwości.
Nawet za dziesiątą część tych oskarżeń powinni mnie zamknąć na kilka lat. Nie mogłam
zostawić tych wszystkich insynuacji bez sprostowania. Zdopingo-

wana narastającą wściekłością bezpardonowo ruszyłam do kontrataku i właśnie zaczęłam
zdobywać przewagę, kiedy zirytowany policjant przerwał tę utarczkę.
- Cisza! -zawołał. - Poproszę dokumenty: dowód rejestracyjny, prawo jazdy.
- Niech on podmucha w balonik! - zaproponowałam. - Ja też mogę - dodałam skarcona
ostrym spojrzeniem stróża prawa.
Mojemu życzeniu stało się zadość. Dmuchnęłam sobie w przyrząd, nie żałując powietrza,
i z zainteresowaniem śledziłam wysiłki Buldoga. Jak na tak dużego mężczyznę miał
podejrzanie mało powietrza w płucach. Kombinował przy tym jak koń pod górę, dmuchał
przez nos i dopiero postraszony badaniem krwi wykonał polecenie.
Wynik badania przyjęłam z dużą satysfakcją. Półtora promila. Oj, dostaniesz ty za swoje,
dostaniesz -myślałam z mściwą satysfakcją. Pal licho samochód, ważne, że
sprawiedliwość jest po mojej stronie.
Zeznania świadków oraz stan pojazdów wskazywały na sprawcę ponad wszelką
wątpliwość. Winowajca przez dłuższy czas uparcie bronił straconej pozycji. Wił się jak
glista przypiekana nad ogniem. Skamlał o litość i proponował ugodę. Próbował też
odciągnąć na bok policjantów. Dopiero groźba oskarżenia
0 przekupstwo zmusiła go do kapitulacji. Wygrałam.
Moja toyota nie odniosła poważniejszych uszkodzeń. Zaopatrzona w notatkę policyjną
mogłam kontynuować podróż. Złożyłam życzenia Ani i Mirkowi
1 natychmiast wróciłam do domu. Straciłam jakoś ochotę na zabawę. Po drodze
uświadomiłam sobie, że oboje obchodzą imieniny dwudziestego szóstego lipca, czyli
jednak dopadła mnie ta podwójna trzynastka.

Na czas remontu samochodu zostałam zmuszona do korzystania ze środków komunikacji
miejskiej. Okres ten obfitował w akcenty dydaktyczne, humorystyczne oraz mrożące
krew w żyłach.
W tym krótkim czasie z pewnością zbliżyłam się do społeczeństwa. Już pierwszego dnia
poznałam negatywne skutki upadku komunizmu. Utwierdziło mnie w tym zdarzanie w
tramwaju.
Jak zwykle w godzinach szczytu, w wagonie panował nieopisany ścisk i zaduch. Na
każdym przystanku zdesperowani pasażerowie szturmowali drzwi.
Na wolne krzesełko przede mną wpakowała się tłusta baba, obładowana torbami z
supermarketu. Druga, o podobnych gabarytach i bagażu, czujnie rozglądała się po
wagonie, na próżno szukając wolnych siedzeń. Tuż za nią ujrzałam kobietę w ciąży.
Natychmiast wstałam i zaproponowałam swoje miejsce. Dziewczyna przyjęła ofertę z
wdzięcznością, podziękowała uśmiechem i przyjaznym gestem. Tę chwilę zwłoki
wykorzystała bezwzględnie baba z torbami. Usiadła i triumfalnie rozejrzała się na boki,
nie robiąc sobie nic z dezaprobaty współpasażerów.
- Przepraszam - wycedziłam przez zaciśnięte zęby - to miejsce jest zajęte!
- Oczywiście, że zajęte, na kolana mi paniusia nie usiądzie - zarechotało babsko.
- Cha! Cha! Cha! - zawtórował jej drugi babol.

-Zapłaciłam, to siedzę, teraz jest kapitalizm, a paniusia niech lepiej pilnuje własnego nosa
- rzuciła jadowicie pierwsza.
Miałam wielką ochotę chlasnąć ją w ten różowy ryj, więc nie dowierzając do końca
własnym hamulcom moralnym, odsunęłam się na bezpieczną odległość.
Nieużyte Horpyny zajęły się głośnym komentowaniem braku kultury w społeczeństwie.
- A widziała pani tę ciężarną w markecie? „Ja tylko mleko i chleb" - przedrzeźniała jedna.
-1 pcha się taka bezczelnie bez kolejki.
- Nie zauważyła taka jedna z drugą, że się już komunizm dawno skończył - przytaknęła
jej rozmówczyni.
- Toż samo ja pomyślała, alem ją zaraz zjechała jak burą sukę i widziała pani, jak śmigała
czerwona na koniec kolejki - pęczniała z dumy pierwsza. - Z takimi trzeba ostro, inaczej
wlezą człowiekowi na głowę.
Pozazdrościłam im tego zdecydowania. Słuchając tej rozmowy, od dłuższej chwili
tłumiłam w sobie chęć wywleczenia obu delikwentek za loki z tramwaju i wyrzucenia ich
pakunków przez okno. W każdym człowieku drzemie bestia i czasami dobrze jest ją
obudzić. Na ich szczęście moja bestia jeszcze nie dojrzała do działania.
*
Wsiadłam do tramwaju na pętli i czekałam kilka minut na odjazd. Wagon niemrawo
zapełniał się ludźmi. Środkowymi drzwiami wsiadł kilkunastoletni

młodzieniec, taszcząc dwie olbrzymich rozmiarów torby foliowe. Z jednej z nich
wystawały zgrabne damskie nogi w butach na wysokim obcasie.
Chłopak z trudem dobrnął do wolnego krzesełka, rozparł się wygodnie, zamknął oczy i
zamarł na chwilę w tej relaksującej pozie.
Rozmowy w wagonie ucichły jak nożem uciął i oczy wszystkich pasażerów zwróciły się
w stronę właściciela podejrzanego bagażu.
Nieświadomy wywołanego wrażenia młodzieniec ocknął się dopiero na sygnał komórki.
Wyjął telefon i rozpoczął głflśną rozmowę.
-No cześć! - zawołał. - Co?... Teraz to się wypchaj z pomocą! Sam sobie dałem z nią
radę, jestem już w tramwaju... Nie, bez jaj... Cha, cha... Mam patent! Machnąłem ją na
pół piłą mechaniczną! Kordek mi pomógł. Nawet nie jęknęła! - Zarżał radośnie. - Co?...
Zmieściła się bez problemu w te foliaki od Dzidzi.
Atmosfera w tramwaju gęstniała z każdym słowem i powoli zaczęło się zanosić na lincz.
Niemrawe zwykle społeczeństwo tym razem stanęło na wysokości zadania. Dwóch
robotników budowlanych trzymało już w dłoniach poręczne butelki, a siwy działkowiec
odwijał z papieru świeżo naostrzoną motykę. Wszyscy porozumiewali się bezbłędnie
spojrzeniami i gestami.
Zaniepokojone matki zabrały dzieci do drugiego wagonu. Kobiety bezdzietne pozostały
na posterunku, a staruszka z różańcem modliła się za powodzenie akcji.

Młodociany degenerat kontynuował rozmowę:
- Dobra, będę za jakieś pół godziny, tylko niech dziewczyny wezmą jakieś ciuchy. Jest
goła i łysa, z gołym tyłkiem nie może stać na scenie, bo dyro nas prze-święci.
Wyobrażasz sobie... cha, cha - obraza moralności. Perukę przywiezie Kamil, jego siostra
nosi taką rudą. Mówię ci, niezła lala... Klej mam, skleimy ją raz-dwa na miejscu i będzie
jak nowa... Jak nie złapie, to oblepimy jeszcze taśmą klejącą, spod ciuchów nie będzie
widać... Buty ma własne. No to w dechę, to cześć, stary!
Po słowach: scena, dyro oraz klej, emocje w wagonie znacznie opadły, prysły bojowe
nastroje, a na niektórych twarzach pojawił się nieśmiały uśmiech. Stało się jasne, że
plastikowe torby kryją połówki manekina płci żeńskiej, a domniemany morderca zwy-
rodnialec przewozi fanty na szkolne przedstawienie.
Każdy nowy pasażer drętwiał w progu, a następnie uświadomiony przez sąsiadów
oddychał z ulgą i nawet zaczynał się dobrze bawić.
Po takiej dawce emocji przegapiłam własny przystanek i opamiętałam się dopiero na
pętli.
- Nigdy więcej nie zostawiaj mnie samej! - krzyczałam do słuchawki. Ciągle nie mogłam
dojść do siebie po nocnym spotkaniu ze zboczeńcem. Dopiero teraz trzęsły mi się ręce i
podejrzanie łamał głos.
Wracałam od znajomych nocnym tramwajem. Zasiedziałam się może trochę za długo, ale
było tak przytulnie, domowo...

W pustym wagonie panował półmrok. Koła rytmicznie stukały na szynach. Zamknęłam
oczy i pozwoliłam myślom szybować swobodnie, na pograniczu jawy i snu.
Lekkie dotknięcie w ramię przywróciło mnie do rzeczywistości. Wyrwana z zamyślenia,
jeszcze nie całkiem przytomna, powoli, leniwie uniosłam głowę i otrzeźwiałam
natychmiast. Przeskok był aż nadto kontrastowy. Wzdrygnęłam się wewnętrznie,
Przede mną stał facet z interesem na wierzchu i uśmiechał się obleśnie. Rozejrzałam się
na boki. W zasięgu wzroku żadnej żywej duszy. Tylko on i ja. Motorniczy daleko, w
pierwszym wagonie.
Co robić? Przecież nie wyskoczę w biegu, zresztą i tak zdąży mnie dopaść -
kalkulowałam błyskawicznie. Zboczeniec wydawał się czekać na moją reakcję; wykonał
pierwszy ruch, następny zależał do ofiary.
Spokojnie, tylko spokojnie - powtarzałam sobie. To tylko chory człowiek. Nie można
okazać strachu, on tylko na to czeka. Zlekceważyłam zaczepkę i zignorowałam jego
obecność. Czekałam, aż sobie pójdzie. Nie poszedł!
Stał dalej, z głupawym uśmieszkiem przylepionym do twarzy, na szczęście jednak nie
przejawiał żadnych agresywnych zamiarów. Zebrałam w sobie całą odwagę i poszłam na
całość. Zabiję go ironią - postanowiłam desperacko.
- O, jaki malutki! - zawołałam z wyraźną dezaprobatą. - Nie ma się czym chwalić,
widziałam większe! - dodałam odważnie.

Poskutkowało. Zboczeniec drgnął jak dziabnięty szpilą, wydał z siebie przejmujący pisk,
chwilami przechodzący w skomlenie, i zataczając się jak pijany, pognał przed siebie. Na
najbliższym przystanku w popłochu opuścił wagon.
Zostałam sama, roztrzęsiona i nadal przerażona. Wysiadając na następnym przystanku,
trwożnie rozglądałam się na boki. Do domu pędziłam ile sił w nogach, bijąc rekord trasy.
Natychmiast po powrocie zadzwoniłam do Juliana, tak bardzo potrzebowałam
pocieszenia.
- Rzeczywiście miał takiego małego? - chichotał Julian. Cała ta historia wydawała mu się
nad wyraz komiczna. - Jesteś naprawdę niesamowita.
- Idiota! - warknęłam i rzuciłam słuchawkę. Oddzwonił pięć minut później, tym razem
poważny i troskliwy.
- Przepraszam, kochanie - powiedział. - Obiecuję już nigdy nie zostawiać cię samej.
Sypianie z przełożonym uważałam zawsze za rzecz wysoce niestosowną i potępiałam z
całym przekonaniem. Po wczorajszej nocy zmuszona zostałam do rewizji tych
wstecznych poglądów. Przecież niczego nie planowałam, po prostu stało się samo.
Cóż w tym dziwnego, że dwoje dorosłych ludzi potrzebuje siebie nawzajem? Nawet nie
zauważyłam, kiedy Julek wszedł w moje życie na dobre, dał mi oparcie, rozproszył lęki,
oderwał myśli od przeszłości. Przecież nie mogłam czekać wiecznie na to, co nigdy nie

mogło się zdarzyć. Miałam być sama do końca życia? - rozgrzeszyłam się beztrosko.
Teraz wszystko stało się jasne, mogłam przyjaciela nazywać przyjacielem, a kochanka
kochankiem.
Niekiedy jeszcze gubiłam się w tej skomplikowanej filozofii uczuć, ale wierzyłam, że z
czasem dojdę do ładu z samą sobą. Zwykle do wszystkiego dochodziłam za wolno, teraz
dla odmiany postanowiłam przyspieszyć i łapać szczęście w locie, zanim spadnie na
ziemię i roztrzaska się na tysiąc drobnych kawałków.
Ze względu na zależność służbową na razie trzymaliśmy nasz związek w tajemnicy. Nie
czułam się dziewczyną szefa, co usprawiedliwiało mnie we własnych oczach, a obce
oczy niczego jeszcze nie wyśledziły.
W ostatnich tygodniach wyjeżdżaliśmy często służbowo, a kontakty osobiste wyszły nam
niejako dodatkowo. Postępowaliśmy ostrożnie i nie afiszowaliśmy się z uczuciami, ale z
czasem stawało się to coraz trudniejsze. Na dłuższą metę niczego nie można ukryć. Obcy
zaczęli coś dostrzegać i kwitować to dwuznacznymi uśmieszkami.
Drażniło mnie to do tego stopnia, że zaczęłam myśleć o zmianie pracy. Utnę w ten
sposób głupie domysły i nikt nie będzie mnie podejrzewał o próbę zrobienia kariery
poprzez łóżko. Julianowi ta sytuacja najwyraźniej także zaczynała ciążyć. W naszym
kameralnym dotąd związku zaczęło uczestniczyć zbyt wiele osób. Coś zaczęło się psuć,
musieliśmy usiąść i porozmawiać o tym poważnie.
- Brałaś kiedyś ślub kościelny? - zapytał Julek niespodziewanie.

- Nie, Marek nalegał na świecki ślub i tak zostało. Ominęła mnie biała suknia i welon do
ziemi. Moja mama cierpiała nad tym strasznie.
- Nic straconego, niech mama nie traci nadziei. Co byś powiedziała, gdybyśmy tak
zalegalizowali nasz związek? - zapytał tak zwyczajnie, jakby to nie były oświadczyny,
ale propozycja pójścia do kina.
Zastanowiłam się chwilę i przyznałam mu rację. Nie ma się czym ekscytować. Przecież
wszystko, co miało się stać, stało się wcześniej. Romantyczne kolacje, szał ciał,
praktycznie nawet mieszkaliśmy razem.
- Wiem, że znamy się dość krótko - tłumaczył Julek, zmylony moim milczeniem - ale
moglibyśmy ogłosić oficjalne zaręczyny, a podczas dłuższego narzeczeństwa poznać się
lepiej i zastanowić nad ewentualnym ślubem. - Ludzie i tak już zaczynają plotkować, a
wiesz, że na moim stanowisku nie mogę sobie pozwolić na żaden skandal. Dla nich
istnieje tylko miłość małżeńska, a na narzeczeńską przymykają oczy -zażartował. -
Wiem, wolisz luźne związki, ale mam przeczucie, że jesteśmy dla siebie stworzeni.
Przecież jest nam z sobą tak dobrze.
Też uważałam, że jest nam ze sobą dobrze. I wszystko przecież było OK. Odczułam tylko
jakiś leciutki żal za czymś niedoścignionym, ulotnym, za... NIM. Do diabła, zaczęłam się
znowu rozklejać, i to w takim momencie. Dość. Odrzuciłam na bok głupie sentymenty,
raz na zawsze zatrzaskując tamten rozdział życia.
- Oczywiście, że za ciebie wyjdę - zawołam z entuzjazmem właściwym wszystkim
kobietom w takiej sytuacji.

Tak - wychodzę za mąż, wezmę prawdziwy ślub, taki, co łączy ludzi na wieki, aż po
grób.
Julian stanął na wysokości zadania i oficjalnym zaręczynom nadał stosowną oprawę. Nie
zabrakło uroczystej kolacji w większym gronie, kwiatów i oczywiście pierścionka
zaręczynowego.
Wreszcie byłam kobietą spełnioną, miałam własnego faceta i nie musiałam go ukrywać
przed całym światem. Najpierw oczywiście powiem mamie. Na pewno się ucieszy, Denis
też odetchnie z ulgą. Wreszcie przestaną się o mnie martwić, jakbym wciąż miała
dziesięć lat. Jestem dorosła i sama potrafię o siebie zadbać.
W pracy wiadomość o zaręczynach przyjęto z umiarkowanym entuzjazmem. Były
oczywiście gratulacje, jakieś kwiaty, a potem przestaliśmy wyjeżdżać razem w delegacje.
W trosce o naszą moralność aż do ślubu mieliśmy pracować oddzielnie. Julian podróżo-
wał odtąd w towarzystwie pulchnej tłumaczki, o którą prawie wcale nie byłam zazdrosna,
mnie przypadł starszy pan w rogowych okularach.
Dużo mniej entuzjazmu na widok Juliana okazały moje przyjaciółki. Po szczegółowych
oględzinach nie zostawiły na nim suchej nitki. Nie dziwiłam się Anicie, nasze poglądy na
temat mężczyzn nigdy się nie pokrywały. Prawdę mówiąc, nie nadążałam za jej
kolejnymi metamorfozami. Natomiast Patrycja rozczarowała mnie nieprzyjemnie. ~-
Myślałam, że jesteś moją najlepszą przyjaciółką

- powiedziałam z goryczą - a ty wcale się nie cieszysz, że wreszcie poznałam kogoś
odpowiedniego.
- On mi się nie podoba - oznajmiła z nadmierną, jak dla mnie, szczerością. - Ma
bazyliszkowe oczy i cały jest jakiś taki... - długo szukała odpowiedniego słowa -
nieprawdziwy! To niebezpieczny egoista i boję się, że źle na tym wyjdziesz. Na wszelki
wypadek nie śpiesz się tak z tym ślubem.
- Z ostatniej rady nie skorzystam, mam nadzieję wyjść za niego jak najszybciej, wprost
nie mogę się doczekać - oznajmiłam z mocą. - Doceniam twoją troskliwość, ale tym
razem przesadzasz. Czy każdy facet, na którego spojrzę, musi mieć jakieś monstrualne
wady? - Nadąsałam się, prawie obrażona.
- Bo miłość jest ślepa! Z Markiem też miałam rację
- przypomniała Pati. - Od razu go wyczułam, a ten Julian jest jeszcze gorszy, tylko lepiej
się maskuje. Jeszcze wspomnisz moje słowa, oby nie było za późno -prorokowała.
Zirytowała mnie do reszty. Spodziewałam się pochwał, zachwytów i gratulacji, a nie
krytyki i czarnych przepowiedni.
- Słuchaj, Kasandro, zabierz swój rentgen i skończ z czarnowidztwem - zarządziłam. - Od
tej chwili chcę słyszeć tylko dobre wiadomości.
- Jak chcesz, ale ta biedna Kasandra w końcu miała rację! - rzuciła Patrycja na
odchodnym.
*

Następny wyjazd służbowy okazał się strasznym niewypałem. Zawiódł moje oczekiwania
pod każdym względem. W końcu Praga to nie Barcelona czy Buenos Aires. Towarzystwo
też pozostawiało wiele do życzenia.
Radca Świerszcz, ten sam, który zmuszał mnie do wypełnienia ankiety personalnej, z
jakichś powodów nie pałał do mnie sympatią. W pociągu skinął łaskawie głową na
powitanie i zajął się wyłącznie lekturą. Rozmowę z tłumaczką uznał za niegodną
pełnionego urzędu i trzymał się tej zasady do końca podróży.
Miałam dużo czasu na własne przemyślenia i podjęcie ostatecznych decyzji. Praca
tłumaczki w obecnej formie nie dawała mi żadnej satysfakcji i daleka była od
wcześniejszych wyobrażeń. Dotychczas znosiłam te wszystkie niedogodności wyłącznie
ze względu na Juliana. Po naszych zaręczynach celowość dalszych wysiłków stanęła pod
dużym znakiem zapytania.
Na peronie mój niesympatyczny towarzysz porzucił mnie ostatecznie. Do hotelu
dotarłam taksówką i zajęłam się swoimi sprawami.
Do pierwszego ostrego starcia z przełożonym doszło następnego dnia przy śniadaniu. Pan
Świerszcz wydał niepochlebną opinię o mojej kreacji, zażądał zmiany ubioru, makijażu i
przestrzegania zasad dobrego smaku.
- Ma pani dwie godziny na doprowadzenie się do porządku! - skrzeczał. - Porządna
kobieta powinna się ubierać skromnie, a nie świecić gołymi kolanami i ramionami. I
jeszcze ten wyzywający makijaż - dodał z oburzeniem. - Pani, zdaje się, zapomniała, że
przyjechała tu do pracy, a nie na amatorskie występy.

Takiej obrazy nie mogłam zostawić bez komentarza i jeśli ten stary dewot oczekiwał, że
po jego występie pobiegnę grzecznie do pokoju, zawiódł się całkowicie.
- Mój ubiór jest wyłącznie moją sprawą - zaczęłam z jadowitą słodyczą. - Jestem
zadowolona z własnego wyglądu i nie zamierzam nic zmieniać. I niech się pan nie
zgrywa na współczesnego Petroniusza, bo o dobrym smaku nie ma pan bladego pojęcia.
Płacą mi wyłącznie za pełnienie funkcji tłumaczki. Swoje dobre rady proszę zachować
dla sekretarki, może będzie na tyle głupia, że z nich skorzysta. Na mnie proszę nie liczyć!
Chwyciłam leżący na stole plan zajęć i oddaliłam się z godnością.
Dziesięć minut później zadzwonił Julian. Ten stary grzyb musiał na mnie naskarżyć, bo
zamiast słów
0 tęsknocie zostałam poczęstowana umoralniającym kazaniem.
Nieszczerze obiecałam poprawę i z wściekłością odłożyłam słuchawkę. Nie miałam
najmniejszego zamiaru ulec tej zmasowanej presji. Jeszcze raz przejrzałam garderobę i
zmieniłam bluzkę na bardziej przezroczystą; spódniczka nadawała się świetnie. Mocno
żałowałam, że nie zabrałam niczego bardziej wyzywającego.
Na mój widok radca Świerszcz o mało nie zakrztu-sił się przystawką. Oczy zrobiły mu
się okrągłe, sczer-wieniał na twarzy i łapał powietrze małymi porcjami, jak świąteczny
karp wyjęty z wody.
Z godnością przedefilowałam przez całą salę i grzecznie stanęłam obok. W licznym
towarzystwie,

wśród tłumu delegatów czułam się bezpiecznie i bezkarnie. Ponadto byłam niezbędna,
Świerszcz ani w ząb nie znał angielskiego i musiał korzystać z usług tłumacza. Nie
zwracałam uwagi na docinki rzucane po polsku i wzorowo spełniałam obowiązki
zawodowe. Do ostatecznej konfrontacji nie doszło, stary szczur wycofał się chwilowo,
czekając na lepszą okazję.
Miałam to w nosie, i tak zamierzałam złożyć dymisję.
Najlepiej poinformowaną osobą okazał się Julian. Zasypał mnie pretensjami natychmiast
po powrocie.
- No wiesz? - oburzyłam się bardzo naturalnie. -Nie robiłam żadnych demonstracji, ten
stary gawron jak zwykle przesadza i cały czas mnie szykanuje. Nie będę z nim więcej
pracować! Jutro składam dymisję!
Julian nie dawał za wygraną i czepiał się szczegółów.
- Obiecałaś, że się przebierzesz, i nie dotrzymałaś słowa - powiedział karcąco.
- Miałam wypadek - pianka do włosów eksplodowała w walizce i wszystkie rzeczy się
pobrudziły. Zostałam w tym, co na sobie - westchnęłam żałośnie.
Wiedziałam, że mi nie wierzy, i wyjęłam z torebki najważniejszy argument. Zdobyłam go
w pocie czoła, na chwilę przed odjazdem pociągu, zabierając sprzed nosa zdziwionej
Czeszki.
- Proszę bardzo - kwit z pralni. Czeski! Jeśli nadal mi nie wierzysz - zamrugałam
załzawionymi oczyma - to trudno. Nie mam nic więcej na swoje usprawiedliwienie.
Wykorzystując przerwę w obowiązkach zawodowych, złożyłam dawno obiecaną wizytę
Oldze. Mimo

dokładnego planu błądziłam prawie przez godzinę, tłukąc się po bezdrożach. Wreszcie
skręciłam we właściwym miejscu i okropnie wyboistą żużlową drogą dojechałam na
miejsce.
Olga mieszkała na strasznym zadupiu, które należało do Wrocławia tylko dlatego, że w
najbliższej okolicy nie było żadnego innego ludzkiego skupiska.
W starym parku, obok zabytkowego dworku, stała nowoczesna willa z basenem.
Gospodyni z synkiem na rękach powitała mnie w progu.
- Oczywiście zabłądziłam - przyznałam się bez bicia. - To istny koniec świata.
- Rzeczywiście, za każdym razem, jak zmieniają nam listonosza, poczta nie przychodzi
przez kilka dni. Później dostajemy wszystko hurtem, razem z przeprosinami.
- Nie tęsknisz czasami za ludźmi, za miejskim gwarem? - zapytałam.
- Mam ciekawsze zajęcia. Niektórych ludzi wolę za często nie oglądać, a przyjaciół
chętnie zapraszam do siebie i liczę na rewizyty - zaśmiała się.
- Masz taki piękny dom, a Krzysztof woli mieszkać na statku?!
- Taka natura. Nikt nie wie, skąd mu się wzięła ta miłość do morza, w jego rodzinie nigdy
nie było marynarzy, same szczury lądowe.
-Jak ty znosisz takie długie rozłąki? Ja, kiedy zostaję sama, natychmiast wpadam w
panikę i robię różne głupstwa - wyznałam. A potem się dziwię, że znowu zostałam sama -
dodałam już w myślach.

- Można się przyzwyczaić. Poza tym na co dzień mam do towarzystwa teściową, mieszka
w sąsiednim domu.
Na słowo „teściowa" skrzywiłam się szpetnie. Samo wspomnienie wywoływało dreszcze.
Niedawno śniło mi się, że z jakichś niejasnych powodów znowu mieszkamy pod jednym
dachem, i obudziłam się z krzykiem.
- Żeby nie było nieporozumień - roześmiała się Olga, prawidłowo interpretując moją
minę. - Ja kocham moją teściową! To najcudowniejszą kobieta pod słońcem, wiem, co
mówię, bo to moja czwarta i, głęboko wierzę, ostatnia teściowa.
Wieczorem poznałam starszą siwą panią i już po kilku minutach przestałam podejrzewać
Olgę o robienie ze mnie balona. Stwierdziłam z całą stanowczością, że na świecie istnieją
dobre teściowe, a niektóre są nawet wspaniałe.
Oldze, po tylu życiowych niepowodzeniach, trafiło się wreszcie kompletne szczęście:
mąż, synek i teściowie w najlepszym gatunku.
Gdy tak patrzyłam na nie obie, zapragnęłam, żeby moja przyszła teściowa choć
troszeczkę przypominała tę siwą staruszkę w okularach.
Rodziców Juliana poznałam na zaręczynach i wyrobiłam sobie o nich wstępną opinię.
Jedno było pewne: w tej rodzinie niepodzielnie rządził ojciec i Julian próbował brać z
niego przykład. W moim domu rządziła mama i przekazała mi w genach stosowne wzor-
ce. Z takimi fundamentami nasze przyszłe małżeństwo z pewnością nie będzie usłane
różami. Nie było

szans na władzę absolutną, pozostawały dwa rozwiązania: kompromis albo wojna.
Do obowiązkowych punktów programu wizyty należało zwiedzanie ogrodu, który był
wielką życiową pasją Olgi. Okazał się najbardziej urokliwym zakątkiem, jaki widziałam
w życiu. Przy nim wrocławski ogród botaniczny wyglądał jak ubogi krewny. Całość
otoczona wysokim, kamiennym murem, z solidną bramą, sprawiała wrażenie
zaczarowanego ogrodu. Zaintrygował mnie ten wysoki mur na takim pustkowiu.
- Bronisz się przed inwazją turystów czy atakiem leśnych zwierząt? - zapytałam
ogrodniczkę, wskazując na mur.
- Nic z tych rzeczy - zaprzeczyła. - Zawsze cieszę się z odwiedzin gości i nikomu nie
odmawiam oglądania. Ten mur to ze względu na Piotrusia. Połowa tych roślin jest
śmiertelnie trująca. Mój synek samodzielnie przekroczy ten próg, kiedy osiągnie
pełnoletność, nie wcześniej.
Po słowach „trujące" zdrętwiałam z przerażenia, a czerwone jagódki stanęły mi w gardle.
Jakimś cudem opanowałam panikę i wyplułam wszystko pod nogi.
- Spokojnie - powiedziała Olga, z trudem zachowując powagę. - To tylko borówki.
Patrzyłam, co zrywałaś, możesz sobie zjeść więcej.
- Nie, dziękuję, jakoś przestały mi smakować. Rozejrzałam się dookoła i z rosnącym
niepokojem
szukałam innych większych jagód, które zjadłam na samym początku.
Olga, jakby czytając w moich myślach, pośpieszyła z wyjaśnieniem.

- Te kwaśne to rajskie jabłuszka, mają dużo witamin i z całą pewnością nikt jeszcze od
tego nie umarł. Możesz też skosztować kilku innych smacznych owoców, ale lepiej pytaj
przed spożyciem, o pomyłkę nietrudno.
Wskazała mi kolejno kilka roślin, których owoce nie nadawały się do jedzenia, a ich
działania uboczne były przerażające w skutkach. Jeśli kiedyś postanowię podstępnie
usunąć kogoś z tego świata, zgłoszę się do Olgi na korepetycje. "
Na wszelki wypadek zrezygnowałam z konsumpcji i zajęłam się wyłącznie podziwianiem
natury.
-Wiesz - powiedziała Olga, kiedy opuszczałyśmy ogród - przyszedł mi do głowy świetny
pomysł. Ustawię przed wszystkimi trującymi roślinami takie małe tabliczki z trupimi
główkami, a syna wpuszczę, dopiero jak zda na medycynę.
*
Jakoś nie miałam okazji, żeby powiedzieć o ślubie Zbyszkowi. Ciągle mijaliśmy się w
drodze. Teraz, kiedy wrócił z Gdańska, nie miałam już żadnego pretekstu, aby odkładać
wizytę. Bo szukałam pretekstu -przed sobą mogłam być szczera. Sama do końca nie
wiedziałam, dlaczego boję się tej rozmowy. Przecież był moim najlepszym przyjacielem.
Na pewno się ucieszy z mojego szczęścia, bo czemu nie miałby się ucieszyć? Zna życie
lepiej niż Patrycja i wie, jak bardzo potrzebowałam prawdziwej miłości.
Lepszego drużby nie znajdę. I tę Olę też zaproszę, postanowiłam bohatersko, przecież na
pewno me jest taka zła, skoro Zbyszek jest nią zainteresowany. Wi-

działam ich razem z okna tramwaju, i coś boleśnie dziabnęło mnie w serce. Pies
ogrodnika, skarciłam się za niedorzeczne odruchy. Każdemu powinno zależeć na
szczęściu przyjaciela, nawet komuś, kto nigdy nie potrafił nazywać uczuć po imieniu.
- Wychodzę za mąż! - zaszczebiotałam od progu, nie tracąc czasu na wstępy. - Julian mi
się oświadczył. Czy to nie cudowne?
- Nie, cholera - to nie jest cudowne!!! - zawołał Zbyszek z niespotykaną u niego złością.
- Jak to, nie cieszysz się, że los się w końcu do mnie uśmiechnął? - zapytałam głupio,
oszołomiona tym nagłym atakiem. - Patrycja też mówiła...
Przerwał mi w połowie zdania.
- Robisz ze mnie idiotę i jeszcze każesz mi się z tego cieszyć! - krzyczał. - Myślisz, że ja
nie mam żadnych uczuć i można mnie ranić bezkarnie. Wcale się nie chciałem w tobie
zakochać, ja... ja... Do diabła z tym wszystkim!!! - zaklął.
Oczy ze zdziwienia prawie wyszły mi na wierzch. Zbyszek... mnie, nie jak brat... Nie
wierzyłam własnym uszom.
- Boże, przecież ja nic o tym nie wiedziałam! - próbowałam się tłumaczyć, zalana falą
niespodziewanego szczęścia. - Nawet mi to nie przyszło do głowy, nie przypuszczałam...
To się stało tak nagle...
-Od zawsze, do cholery! Kochałem się w tobie od zawsze i wszyscy o tym wiedzieli,
tylko nie ty - mruknął z wyrzutem i rezygnacją. - Najpierw Marek, a teraz, kiedy
czekałem, aż ci tamto przejdzie... to ty nagle ślub. - Głos podejrzanie mu się załamał.

Próbowałam jakoś się usprawiedliwić, wyjaśnić, krzyknąć, że ja też, ale nie dopuścił
mnie do głosu.
- Idź stąd! - zawołał. - Z nami koniec, weź ten ślub i niszcz życie innemu facetowi.
Z tymi słowy wypchnął mnie na korytarz i z hukiem zatrzasnął drzwi.
Teraz wiedziałam, że to naprawdę koniec. Za późno na wyjaśnienia. Ironia losu -
zyskałam wzajemność, na zawsze tracąc nadzieję.
Powoli schodziłam po schodach, zapomniawszy o istnieniu windy. Byłam smutna, aie nie
załamana. Jemu też na mnie zależy!
Próbowałam dzwonić, ale Zbyszek konsekwentnie rzucał słuchawkę. Miał rację, co w tej
sytuacji mogłam mu powiedzieć: „Wiesz, to ja jednak nie wyjdę za Juliana, zawsze
kochałam tylko ciebie, tylko nie wiedziałam, jak ci to powiedzieć".
Znaliśmy się jak łyse konie, potrafiliśmy rozmawiać o wszystkim. Dlaczego nie
potrafiliśmy się porozumieć w najważniejszej sprawie? Język zakochanych to
najtrudniejszy język świata, zauważyłam z żalem.
Koło fortuny zrobiło właśnie pełny obrót i znowu znalazłam się na dnie. Teraz mogłam
tylko czekać, aż ruszy znowu; wskoczyć w biegu i uważać, by znowu nie wpaść
pomiędzy szprychy.
Miałam dużo czasu na przemyślenia. Postanowiłam rozwiązać wszystkie niedokończone
sprawy i cierpliwie czekać na to, co przyniesie los. Żadnej asekura-

cji, obiektów zastępczych czy polisy ubezpieczeniowej na samotną starość -
postanowiłam stanowczo.
Od tego przecież wszystko się zaczęło. Spotkałam Julka i bez protestu uległam jego silnej
osobowości. Dawał mi poczucie bezpieczeństwa i to wystarczyło. No, miał też swój
męski urok - zdobyłam się na szczerość.
Bez względu na wszystko nie mogłam popełnić największego głupstwa w życiu.
Wiedziałam na pewno -nie wyjdę za Juliana.
Po tej decyzji poczułam się odrobinę lepiej. Otwarta pozostawała kwestia powiadomienia
o mojej decyzji niedoszłego pana młodego. Wiedziałam, że sprawię mu ból, choć wcale
na to nie zasłużył. Znowu ktoś będzie cierpiał przez moją głupotę. I jak mu powiedzieć,
że ślubu nie będzie, że nie było żadnej miłości?
Metoda szokowa odpadała, wciąż miałam w pamięci niespodziankę, jaką zgotował mi
Marek, i wrogowi nie życzę podobnych przejść. Należało działać stopniowo i
systematycznie. Pokazać Julkowi, że to nie ja jestem tą jedyną. Świat pełen jest pięknych
kobiet, na pewno znajdzie kogoś właściwego, dziewczynę, która wie, czego chce od
życia. No i jeszcze te wybory za pasem - przypomniałam sobie. Wiedziałam, jak mu
zależy na karierze politycznej. Zniszczyć miłość i marzenia za jednym zamachem to już
gruba przesada. Nie mogę mu dać siebie, ale zrobię wszystko, aby wygrał te wybory -
postanowiłam. Do końca zachowam się honorowo. To będzie moja pokuta i za-
dośćuczynienie. Zrobię to dla... przyjaciela.
Przyszłość rysowała się niejasno, ale świadomość, że jednak jestem kochana, dodawała
mi sił. Może kie-

dyś stanie się cud i Zbyszek mi wybaczy. Zaczniemy wszystko od nowa, bez
niedomówień i balastu przeszłości. Może...
*
Na spotkanie z dziewczynami spóźniłam się prawie godzinę.
Anita z Patrycją siedziały w łazience i farbowały włosy. Musiały nieźle popić przed
moim przyjściem i zatraciły instynkt samozachowawczy. Na trzeźwo przynajmniej jedna
by się uratowała, a tak obie wyglądały niczym bliźniaczki Marilyn Monroe.
Powiedziałam im to i chichocząc usiadłam na brzegu wanny.
- Aktorki albinosy - szydziłam.
- Trojaczki! - zawołała Anita i nim zdążyłam zareagować, wylała mi na głowę resztki
farby. Zawyła triumfalnie i co sił w nogach pognała korytarzem do bezpiecznego
gabinetu.
Otrząsnęłam się z szoku i z pianą na ustach oraz mordem w oczach ruszyłam w pogoń.
Dopadłam do drzwi i bezskutecznie szarpałam za klamkę. Ta podła małpa zamknęła się
na cztery spusty. Widocznie nie była tak pijana, jak podejrzewałam, to tylko jej pierwotne
instynkty wydostały się na światło dzienne.
Anita, świadoma bezkarności, rozrabiała po drugiej stronie na całego.
-Blondynka, blondynka - wyła radośnie we wszystkich tonacjach. - Co mi zrobisz, jak
mnie złapiesz? Świńskie blondynki świata, łączcie się!

Odruchowo dotknęłam ręką włosów i namacałam całe zwoje twardniejących strąków.
Zaniepokojona skutkami nietypowej kuracji, odłożyłam zemstę na później i wróciłam do
łazienki.
Pati spojrzała na mnie ze współczuciem i szybko odwróciła wzrok.
- Ona jest bardzo mocna, ta farba. Chcesz? Jeszcze sporo zostało - zaproponowała.
Zmyłam zastygłe paskudztwo z czupryny i z rezygnacją poddałam się wszystkim
zabiegom upiększającym.
Po godzinie było już po wszystkim. Zawarłam z Anitą pakt o nieagresji. Siedziałyśmy na
podłodze niczym trzy rozczochrane orangutany albinosy. Połączone wspólnym
nieszczęściem, topiłyśmy smutek w alkoholu. Anita ze łzami w oczach przepraszała mnie
za swój karygodny wygłup. Spojrzałam w lustro i również zalałam się łzami. Patrycja
ryczała wyłącznie dla towarzystwa. Jako naturalna blondynka wyszła na tej operacji
stosunkowo najlepiej.
Grubo po północy taksówką wróciłam do domu. Cichutko otworzyłam drzwi i ostrożnie
położyłam się na kanapie. Zaciskając z całej siły powieki, wmawiałam sobie, że rano ten
cały koszmar okaże się tylko złym snem.
O świcie obudził mnie krzyk Juliana.
- Boże! Coś ty z siebie zrobiła?! Wyglądasz jak kurczak wielkanocny!
Doskonale wiedziałam, jak wyglądam, i nikt nie musiał mi o tym przypominać,
szczególnie facet, którego kiedyś chciałam poślubić. Zacisnęłam usta, próbując się nie
rozpłakać z żalu nad samą sobą.

- Zamierzasz w tym stanie pokazać się na przyję-{ ciu? - pieklił się. - Ładną mi robisz
reklamę! A chciałem cię przedstawić w najwyższych kręgach! Jeżeli nie zmyjesz tego do
soboty, pójdę sam - zagroził.
Nikt nie wytrzyma takiej fali krytyki. Spodziewałam się raczej pocieszenia, a nie
bezgranicznego potępienia. Robiłam tak wiele dla jego kariery, a on... I rozryczałam się
na dobre.
- To one mi zrobiły, one! - wydusiłam przez łzy.
- Jakie one? Krasnoludki?! - zapytał z ironią.
- Anita... i Patrycja... ja nie chciałam, one mi to wylały na głowę - chlipałam bezradnie.
- Już dobrze, uspokój się. - Julian wyraźnie złagodniał. - Mój ty żółciutki kurczaczku -
zażartował. - Nie martw się, to się na pewno da przefarbować. I nie zadawaj się więcej z
tymi wariatkami. Od początku mówiłem, że to nie jest towarzystwo dla ciebie. Nie ta
sfera.
Ty też nie jesteś dla mnie, dodałam w duchu. Mogłabym odejść jeszcze dziś, ale mam do
odprawienia pokutę.
Przez ostatnie tygodnie robiłam wszystko, żeby zniechęcić Juliana do siebie. Nie
musiałam się nawet specjalnie starać, wychodziło mi samo. Zaczęłam zwracać uwagę na
sprawy, które wcześniej umknęły mojej uwadze. Patrycja miała rację, znowu trafiłam na
zadufanego w sobie egoistę. Tym razem znałam zagrożenie i nauczyłam się je
kontrolować. W sumie nie było tak źle.

Ambicje polityczne Juliana przysłaniały mu cały świat. Każdy normalny facet już dawno
zorientowałby się, że coś w tym związku jest nie tak. Odstawiłam go od łoża,
wypchnęłam poza margines, a on nadal snuł plany o naszej wspólnej przyszłości. Nie do
wiary.
- Musimy szybko podjąć decyzję w sprawie ślubu. Wybory za pasem, a jak wiadomo,
żonaci mają większe szanse - zawołał niby żartem.
- To sięożeń z partią - prychnęłam. - Ja lecę tylko na miłość.
- Przecież wiesz, że kocham cię nad życie. Poza tym jesteś najlepszą z możliwych partii.
- Przytulił mnie czule. Zręcznie wywinęłam się z uścisku i zmieniłam temat na
bezpieczniejszy.
- Co to? - wskazałam na stos akcesoriów myśliwskich leżących na stole.
- Broń - wyjaśnił zwięźle.
Tyle to wiedziałam sama. Ślepa nie byłam.
- Jesteś myśliwym?! - zawołałam z naganą.
- Jak widać.
- Zabiłeś już jakieś zwierzątka? - sondowałam. Julian nie wyczuł dezaprobaty w moim
głosie i pochwalił się radośnie:
- Pewnie. Dziki, jelenie, sarny, nie mówiąc już o zającach i ptactwie. Ale dla
prawdziwego myśliwego liczy się wyłącznie gruba zwierzyna.
- To okropne! - zawołałam oburzona. - Patrzysz tym biednym sarenkom w oczy, a potem
strzelasz im w głowę! Dla samej przyjemności zabijania! Nie masz żadnych wyrzutów
sumienia?! - podniosłam głos.

- Gdybym patrzył sarenkom w oczy, musiałbym do nich strzelać z pistoletu - zaśmiał się
Julek jak z najlepszego żartu. - Poza tym, to jest sport, obie strony mają jednakową
szansę.
- Jednakową?! Dobry kawał - zawołałam. - Krwawy sport! Barbarzyństwo!
Oczyma wyobraźni ujrzałam olbrzymi pierwotny las. Wokół na każdym kroku
rozstawiono tablice z napisem: „Sezon polowań". W krzakach czaiły się jelenie,
uzbrojone w karabiny z lunetami. Przerażeni grzybiarze przemykali się bokami, lecz nie
oni stanowili cel. Honorowe jelenie strzelały tylko do uzbrojonych przeciwników.
Przedstawiłam swoją wizję Julianowi.
- Tak wyglądają równe szanse - zauważyłam jadowicie.
Julian spojrzał na mnie jak na raroga i nie ukrywał rozdrażnienia.
- Wiesz, ostatnio w ogóle nie można się z tobą dogadać, jesteś jakaś dziwna. Znajdź sobie
jakiś upust dla nadmiernie wybujałej fantazji, może powinnaś pisać horrory -
zaproponował.
Pozostawiłam wypowiedź bez komentarza. I tak nie mieliśmy o czym rozmawiać.
- Nie rozumiem, dlaczego się tak irytujesz - ciągnął, niezrażony moim milczeniem. - Nie
dalej jak w sobotę zachwycałaś się smakiem dziczyzny. Stosujesz podwójną moralność? -
zapytał podstępnie.
- Jadłam dziczyznę wyłącznie z szacunku dla poległych stworzeń. Między spożywaniem
mięsa a zabijaniem dla przyjemności jest olbrzymia przepaść. Dziwię się, że tego nie
widzisz. Nie mogę żyć z człowie-

kiem, który ma krew na rękach! Masz z tym natychmiast skończyć! - zażądałam
stanowczo.
- Zachowujesz się jak rozkapryszone dziecko! -Teraz dla odmiany zdenerwował się
Julian. - Tu nie chodzi tylko o polowanie, ale o całą naszą przyszłość. Straciłem kilka lat,
żeby wspiąć się tak wysoko, i dla twoich kaprysów nie mam zamiaru rezygnować z ka-
riery. Dwa lata zajęło mi wkręcenie się do tego koła łowieckiego. Należy tam sama elita,
od jednego słowa tych ludzi zależy, czy ktoś zdobędzie szczyty, czy upadnie na samo
dno. Ja celuję w sam szczyt, a ty mi w tym pomożesz - zakończył.
Milczałam zacięta, nieprzekonana tą małostkową argumentacją.
- Dobrze, już się nie dąsaj - wyciągnął pierwszy rękę do zgody. - Obiecuję strzelać
wyłącznie w powietrze. Najwyżej wyjdę na fuszera... Wiesz, to jest świetny pomysł! -
zawołał nagle olśniony. - Oni bardzo nie lubią przegrywać. Pudłując, upiekę dwie
pieczenie przy jednym ogniu.
*
Pomysł wyjazdu na polowanie uznałam za bzdurny i stanowczo odmówiłam udziału w
imprezie. Julek nie przyjął odmowy do wiadomości i wszelkimi możliwymi sposobami
próbował mnie skłonić do zmiany decyzji. Codziennie słyszałam inne argumenty, ale
twardo stałam przy swoim.
- Dobrze, nie będę więcej owijał w bawełnę - zdecydował się na szczerość. - Jako
przyszła żona masz prawo wiedzieć o mnie wszystko. Zamierzam starto-

wać w wyborach do Sejmu, mam spore szanse, prawdę mówiąc, jestem pierwszy na
liście. Brakuje tylko kropki nad „i", namaszczenia przez decydentów. Na tym polowaniu
będą wszyscy, którzy mają coś do powiedzenia, i tam prawdopodobnie zapadną
ostateczne decyzje. Chciałbym przy tej okazji oficjalnie przedstawić wszystkim moją
narzeczoną. To zrobi dobre wrażenie.
Skończył i z napięciem spojrzał mi w„oczy. Wahałam się przez dłuższą chwilę. Nie
chciałam mieć na sumieniu jego kariery, jednocześnie nie mogłam się sprzeniewierzyć
własnym zasadom. W końcu zgodziłam się pod pewnymi warunkami: nie będę
uczestniczyć w samych polowaniach ani oglądać zwłok. Podjęłam też inną ważną
decyzję. To będzie ostatni raz. Pokuta dobiegła końca. Ten facet nie zasługiwał na nic
więcej!
- Na pewno nie będziesz się nudzić - zapewniał Julian. - Będą też inne panie,
pospacerujesz sobie po lesie, odpoczniesz.
Dojechaliśmy na miejsce ostatni. Całe towarzystwo, już nieźle podochocone, siedziało
przy stole. Na nasz widok panowie zamachali radośnie. Z daleka kiwnęliśmy głowami i
udaliśmy się najpierw do pokoi, przebrać się i rozpakować rzeczy.
Po powrocie zostałam oficjalnie przedstawiona i zasiadłam na honorowym miejscu, obok
grubego prezesa. Oprócz mnie przy stole znajdowały się jeszcze dwie bardzo młode
dziewczyny, ubrane w jednakowe kostiumy stylizowane na modę myśliwską. Ładne.

Rozmowa toczyła się niemrawo wokół nieznanych mi osób i spraw. Nie zabierałam głosu
i było mi z tym dobrze.
Po jakimś czasie atmosfera przy stole zaczęła się robić coraz bardziej swobodna. Po kilku
kieliszkach wódki w zachowaniu panów prezesów, docentów i profesorów trudno się
było dopatrzyć choćby śladów dobrego wychowania. Panienki w mundurkach kleiły się
do obleśnych starych dziadów. Na sam widok zbierało mi się na wymioty. Zaczęłam się
czuć w tym towarzystwie jak harcerka w burdelu. Wymówiłam się bólem głowy i
poszłam na górę. Do pokoju odprowadził mnie Julek, przez całą drogę próbując namówić
do powrotu.
- Nie dam rady, okropnie boli mnie głowa - skłamałam, gotowa raczej umrzeć, niż zejść
tam ponownie.
- W takim razie połóż się, kochanie, i weź jakiś proszek. Ja muszę tam jeszcze na chwilę
zejść, ale postaram się szybko wrócić - obiecał.
Następny dzień powitałam z radością. W blasku promieni słonecznych wszystko
wyglądało inaczej. Dworek myśliwski położony był w pięknej okolicy i z góry cieszyłam
się na długi samotny spacer. Na damskie towarzystwo nie miałam co liczyć. Obie panie
bez słowa minęły mnie w drzwiach i kręcąc tyłeczkami, podążyły za swoimi panami.
- Kim są te dziewczyny? - zapytałam Juliana.
- Leśne pogotowie seksualne - zachichotał, zadowolony z udanego dowcipu. - Chyba to
znasz: „...żony w domu zostały, nie licząc na nic, oczy ich są co dzień

bardziej smutne..."-zanucił fragment piosenki Budki Suflera i oddalił się do samochodu.
Dzień spędziłam cudownie, niestety, wieczór znowu zapowiadał się nieprzyjemnie.
Całe towarzystwo wróciło z lasu już nieźle podcięte i przy kolacji radośnie kontynuowało
libację. Gruby prezes wyraźnie stracił zainteresowanie dla długonogiej piękności i
zwrócił obleśne spojrzenie w moim kierunku. Julian, siedzący naprzeciw,, dziwnym tra-
fem niczego nie zauważył. Miałam dość nadmiernej bliskości, a wędrująca po moim
udzie łapa ostatecznie wyprowadziła mnie z równowagi.
- Zabierz łapę albo tak ci przywalę po ryju, że się nogami nakryjesz - wysyczałam prosto
w ucho niewczesnego amanta.
Zaskoczony prezes błyskawicznie wykonał polecenie, bardziej zdziwiony niż obrażony.
Prawdopodobnie nigdy nie słyszał takich słów z ust damy. Zyskałam pięć minut spokoju,
tylko pięć. Widocznie facet uznał, że nie ma do czynienia z damą, albo lubił ryzyko, bo
zaczął podchody od początku.
Drugiego ostrzeżenia nie było. Szkoda słów. Chlas-nęłam drania przez pysk, aż huknęło.
Rozmowy na sali natychmiast ucichły i wszystkie oczy zwróciły się w naszym kierunku.
Nie czekałam na oklaski, zerwałam się i z płaczem pognałam do pokoju.
Zrozumiałam całą prawdę o sobie i Julianie i z wściekłości pociemniało mi w oczach.
Jaka szkoda, że nie mam broni, jak mi Bóg miły, zabiłabym drania z zimną krwią, bez
zmrużenia oka.

Usłyszałam kroki. Opanowałam mimikę i przyjęłam wroga z chłodną pogardą.
Julian stanął w progu z twarzą ciemną niczym gradowa chmura. On też nie zamierzał
bawić się w sentymenty. Zbeształ mnie prostacko i zażądał przeproszenia prezesa.
- Nigdy!!! - zawołałam porywczo. - Zachował się jak cham i dostał to, co się chamowi
należało.
- Nie udawaj przede mną niedotykalskiej damy!
0 ile pamiętam, nie zawsze miałaś takie opory moralne - wykrzyczał z wściekłością.
Przesadził. Wszystko już dawno zostało powiedziane, ale ostatnia zniewaga wymagała
krwi. Przypomniały mi się słowa Denisa z czasów, kiedy byłam jeszcze małą
dziewczynką: „Jeżeli już musisz kogoś uderzyć, wal tak, żeby naprawdę bolało".
Wzięłam potężny zamach i rąbnęłam zaciśniętą pięścią w sam środek znienawidzonej
twarzy. Dla pewności poprawiłam jeszcze kolanem. Jego szczęście, że nie miałam broni.
Nagle zaczęło mi się spieszyć. Złapałam torebkę i leżące na stoliku kluczyki od
samochodu Juliana, i pognałam przed siebie. Wypracowana przewaga dała mi czas na
zapalenie silnika. Ruszyłam z piskiem opon dokładnie w momencie, kiedy Julian wybiegł
z budynku. Działałam jak automat. Myślałam trzeźwo, bez emocji, tak jakby to wszystko
zdarzyło się gdzieś poza mną, w innym życiu. Obawiając się pogoni, docisnęłam gaz do
dechy. W tej chwili miałam tylko dwa cele: odzyskać własny samochód i znaleźć
bezpieczne schronienie. Na razie nie mogłam wrócić do domu.

*
Sama nie wiem, kiedy znalazłam się pod drzwiami mieszkania Zbyszka. Zadzwoniłam.
Musiało coś być w moim głosie, bo otworzył od razu. Weszłam i natychmiast zaczęłam
mówić. Wiedziałam, że jeśli nie powiem tego teraz, nie odważę się już nigdy na taką
szczerość.
A potem sobie popłakałam, przecież nie jestem z żelaza.
Rozczuliłam się nad własnym losem do tego stopnia, że nawet nie zauważyłam, kiedy
zostałam w pokoju sama. W pokoju, który od dawna mógł być naszym pokojem. Ale nie
jest i nie będzie, bo jak zwykle musiałam wszystko zniszczyć. Cały czas, z uporem ma-
niaka, popełniałam te same błędy i czekałam na cud, który nie miał prawa się zdarzyć.
Nie ulegało wątpliwości, że jestem nienormalna, powinni mnie ubezwłasnowolnić, dla
mojego własnego dobra. Z regularnością zegara pakowałam się w dziwne związki,
ignorując znaki ostrzegawcze i rady przyjaciół. Jak magnes przyciągałam przeciwieństwa
i odpychałam ludzi, którzy naprawdę na miłość zasługiwali. Teraz płakałam nad
rozlanym mlekiem. I dobrze mi tak!
W odruchu obronnym podciągnęłam kolana pod brodę i pokornie czekałam na wyrok. Z
korytarza dochodziły jakieś podniesione głosy, potem rumor i głośne trzaśnięcie drzwi.
Zbyszek stanął w progu i ciężko oparł się o framugę.
- Właśnie spuściłem ze schodów twojego amanta - oznajmił bezbarwnym głosem. - Jeżeli
chcesz z nim

rozmawiać, to musisz pofatygować się na dół. I nie licz, że go przeproszę. Jeżeli wlezie
mi w drogę, przywalę mu jeszcze raz.
Odsunął się na bok, robiąc mi przejście i gestem wskazując drogę do drzwi.
Nie miałam nic przeciw zrzuceniu Juliana ze schodów.
- Jego tam nie ma! - oświadczyłam stanowczo. -Nie ma i nigdy nie było. Zawsze byliśmy
jedynie my
- ty i ja! Tylko, na nasze nieszczęście, nie wiedzieliśmy o tym.
- Ja zawsze wiedziałem - sprostował Zbyszek. -Czy nie moglibyśmy zacząć wszystkiego
od nowa? - zapytałam z nadzieją.
Nawet w moich uszach zabrzmiało to żałośnie, a przecież właśnie oświadczyłam się
facetowi. Pierwszy i ostatni raz w życiu.
Odpowiedziała mi cisza. Żadnego „tak" lub przynajmniej dającego nadzieję „być może".
Wszystko jasne, zrozumiałam bez słów. Wstałam, znalazłam torebkę i szybko ruszyłam
do wyjścia.
- No to cześć - rzuciłam przez zaciśnięte gardło.
- Marta, zaczekaj! To nie tak... Posłuchaj... widzisz
- zaczął zmieszany. - Ja wiem, co chciałaś mi powiedzieć. Rozumiem wszystko,
naprawdę. Tylko to teraz nie jest takie proste. Nie zrozum mnie źle - dodał natychmiast. -
Nadal mi na tobie zależy, nawet bardzo, ale nie chcę, żebyś podejmowała decyzję pod
wpływem emocji. Muszę wiedzieć, że tobie też na mnie zależy, rozumiesz? Inaczej...
inaczej to wszystko nie ma sensu!

Odłożyłam torebkę. Przecież nigdzie się nie śpieszę. Już nie! Mogę poczekać na tę
miłość.
- W takim razie - powiedziałam - zacznijmy wszystko od początku, tak jakbyśmy poznali
się dziś. Mam na imię Marta, a pan?
Podszedł i wyciągnął do mnie rękę. - Zbyszek. Cieszę się, że panią poznałem. Mam
nadzieję, że to początek wspaniałego uczucia - dorzucił z uśmiechem.
Odetchnęłam z ulgą. A już się bałam, że znowu
zaczniemy od przyjaźni!