BunT KaInA

BunT KaInA

BunT KaInA

BunT KaInA

www.StephenKing.one.pl

Przełożył: Rafał Wilkoński

Garrish schronił si

ę

przed ostrym blaskiem majowego sło

ń

ca w chłód hallu akademika.

Min

ę

ło kilka dobrych chwil, zanim jego oczy przywykły do panuj

ą

cego wewn

ą

trz budynku

półmroku, dlatego tez na samym pocz

ą

tku Harry, którego przezywano Bobrem, objawił mu si

ę

jako bezcielesny głos dobiegaj

ą

cy z cienia.

- Ale nam zadali bobu, sam powiedz - gor

ą

czkował si

ę

Bóbr. - To prawdziwe cholerstwo, no

nie?
- Aha - potwierdził Garrish. - Było ci

ęż

ko.

Teraz dopiero zdołał dostrzec Bobra. Chłopak tarł dłoni

ą

usiane pryszczami czoło, a pot

perlił mu si

ę

nawet pod oczami. Na nogach miał sandały, a ubrany był w sportow

ą

koszulk

ę

z

krótkim r

ę

kawem i numerem 69. Do koszuli miał przypi

ę

ty okr

ą

gły znaczek z napisem, który

głosił,

ż

e niejaki Pip

ś

ci

ń

ski to szuja i gnojek. Olbrzymie wystaj

ą

ce siekacze Bobra ja

ś

niały w

ponurym mroku westybulu.
- A miałem zamiar da

ć

sobie z tym spokój jeszcze w styczniu, zamieni

ć

na cokolwiek innego -

zwierzał si

ę

Bóbr. - Wci

ąż

mówiłem sobie: zdecyduj si

ę

, póki jest jeszcze czas. I wtedy termin

na zamian

ę

min

ą

ł, no i musiałem albo zdawa

ć

to dziadostwo, albo mie

ć

tyły. My

ś

l

ę

,

ż

e

oblałem, Curt. Jak Boga kocham.
Kierowniczka akademika stała na rogu, przy przegródkach na poczt

ę

. Była to niezwykle

wysoka kobieta, z urody przypominaj

ą

ca nieco Rudolfa Valentino. Jedn

ą

dło

ń

trzymała

wła

ś

nie w krótkim r

ę

kawie sukienki, usiłuj

ą

c wsun

ąć

na miejsce rami

ą

czko halki, które jej si

ę

zsun

ę

ło, drug

ą

za

ś

w tym samym czasie przytwierdzała do tablicy ogłosze

ń

kartk

ę

z

ostateczn

ą

dat

ę

opuszczenia akademika.

- Tak, ci

ęż

ko było - powtórzył Garrish.

- Chciałem

ś

ci

ą

gn

ąć

troch

ę

od ciebie, ale zabrakło mi odwagi, jak Boga kocham. Ten facet

ma sokoli wzrok. My

ś

lisz,

ż

e zdałe

ś

na pi

ą

tk

ę

?

- By

ć

mo

ż

e nawet oblałem - powiedział Garrish.

Bobrowi opadła szcz

ę

ka.

- Naprawd

ę

my

ś

lisz,

ż

e mogłe

ś

obla

ć

? Ty? Naprawd

ę

my

ś

lisz,

ż

e...

- Teraz id

ę

wzi

ąć

prysznic, dobra?

- Jasne, Curt. No pewnie, id

ź

. Czy to był twój ostatni egzamin?

- Aha - potwierdził Garrish. - To był mój ostatni egzamin.
Garish przeci

ą

ł holl i pchn

ą

ł drzwi prowadz

ą

ce na klatk

ę

schodow

ą

. Klatka pachniała jak

bokserski ochraniacz naj

ą

dra po wyj

ą

tkowo zajadłej walce. Który to ju

ż

raz szedł tymi starymi

schodami? Jego pokój znajdował si

ę

na pi

ą

tym pi

ę

trze.

Quinn i jeszcze jeden idiota z trzeciego o obficie owłosionych goleniach stali po
przeciwległych stronach klatki jak kolumny, przerzucaj

ą

c si

ę

piłk

ą

do softballu. Jaki

ś

niski

facecik patrz

ą

c bł

ę

dnym wzrokiem przez szkła okularów w rogowej oprawie, połyskuj

ą

ce nad

wojownicz

ą

kozi

ą

bródk

ą

,

z tablicami logarytmicznymi przyci

ś

ni

ę

tymi do piersi jak Biblia, min

ą

ł go pomi

ę

dzy czwartym a

pi

ą

tym, nieprzerwanie poruszaj

ą

c wargami i mamrocz

ą

c pod nosem litanie wzorów. Oczy miał

puste jak wytarte tablice.
Garrish zatrzymał si

ę

, by spojrze

ć

za nim, my

ś

l

ą

c sobie, czy dla chłopaka nie byłoby lepiej,

gdyby nie

ż

ył, ale po małym go

ś

ciu pozostał ju

ż

tylko chybocz

ą

cy i malej

ą

cy cie

ń

na

ś

cianie.

Cie

ń

zachybotał si

ę

raz jeszcze i znikn

ą

ł zupełnie. Garrish wspi

ą

ł si

ę

na pi

ą

te pi

ę

tro i ruszał

korytarzem w stron

ę

swojego pokoju. Prosiak wyjechał ju

ż

dwa dni temu. Cztery ko

ń

cowe

egzaminy w trzy dni systemem zaku

ć

-zda

ć

-zapomnie

ć

, trzaska-prask i do chaty. Prosiak

umiał si

ę

urz

ą

dzi

ć

. Pozostało po nim jedynie kilka rozebranych babek przypi

ę

tych do

ś

ciany,

dwie brudne skarpetki frote', ka

ż

da z innej pary, i fajansowa karykatura Rodinowskiego

"My

ś

liciela" siedz

ą

cego w zadumie na klozecie.

Garrish wło

ż

ył klucze do dziurki i przekr

ę

cił.

- Curt! Hej, Curt!
Rollins, ten skretyniały gospodarz pi

ę

tra, przez którego Jimmy Brody znalazł sie na

dywaniku u dziekana za pija

ń

stwo, zbli

ż

ał si

ę

wła

ś

nie korytarzem, machaj

ą

c do Garrisha r

ę

k

ą

.

Wysoki,

dobrze

zbudowany,

krótko

ostrzy

ż

ony,

symetryczny.

Sprawiał

wra

ż

enie

wypolerowanego na wysoki połysk.
- Zdałe

ś

ju

ż

wszystko? - zapytał Rollins.

- Aha.
- Nie zapomnij zamie

ść

podłogi w pokoju i wypełnij protokół jego zdania, dobrze?

- Aha.
- Wsun

ą

łem ci formularz pod drzwi w zeszły czwartek, prawda?

- Aha.
- Je

ś

li nie b

ę

dzie mnie w pokoju, to wsu

ń

wypełniony protokół pod moje drzwi razem z

kluczem.
- Dobra.
Rollins u

ś

cisn

ą

ł mu dło

ń

i energicznie ni

ą

potrz

ą

sn

ą

ł. Dło

ń

Rollins była sucha, pokryta

szorstk

ą

skór

ą

.

Ś

ciskaj

ą

c j

ą

, mo

ż

na było odnie

ść

wra

ż

enie,

ż

e nabrało si

ę

pełn

ą

gar

ść

soli.

-

ś

ycz

ę

ci miłych wakacji.

- Dzi

ę

ki.

- Tylko si

ę

nie przepracowywuj.

- Nie ma obaw.
- Pou

ż

ywaj sobie, ale nie nadu

ż

ywaj.

- Z ch

ę

ci

ą

i bro

ń

Bo

ż

e.

Przez chwil

ę

Rollins stał zmieszany, nic nie rozumiej

ą

c, ale zaraz potem wybuchn

ą

ł

ś

miechem.

- No, to trzymaj si

ę

. - Poklepał Garrisha po ramieniu, a nast

ę

pnie odszedł korytarzem,

zatrzymuj

ą

c si

ę

tylko raz, aby upomnie

ć

Rona Frane,a, by

ś

ciszy

ć

magnetofon. Garrish był w

stanie wyobrazi

ć

sobie Rollinsa martwego w przydro

ż

nym rowie z larwami much wy

ż

eraj

ą

cymi

mu oczy. Albo my po

ż

remy

ś

wiat, albo

ś

wiat po

ż

re nas. Niezale

ż

nie

od tego, kto kogo, wszystko jest w najlepszym porzadku.
Garrish stał zamy

ś

lony, patrz

ą

c w

ś

lady za Rollinsem, dopóki ten nie znikn

ą

ł z pola

widzenia, a nast

ę

pnie wszedł do swojego pokoju.

Teraz, kiedy wszystkie klamoty Prosiaka- na ogół rozwłóczone w straszliwym nieładzie jak
po przej

ś

ciu tornadoznikn

ą

łe wraz ze swoim wła

ś

cicielem, pokój wydawał si

ę

ogołocony i

sterylny. Na łó

ż

ku współlokatora po skołtunionym barłogu ze zmi

ę

tej i pokr

ę

conej po

ś

cieli

pozostał jedynie goły i czysty materac, je

ś

li nie liczy

ć

kilku plam po nocnych polucjach. Nad

łó

ż

kiem dwa kociaki na rozkładówkach z "Playboya" spogl

ą

dały zalotnie, unieruchomione w

kusz

ą

cych dwuwymiarowych pozach.

W cz

ęś

ci pokuj nale

żą

cy do Garrisha, zazwyczaj bij

ą

cej w oczy koszarowym porz

ą

dkiem,

nie wida

ć

było wi

ę

kszych zmian. Gdyby spu

ś

ci

ć

ć

wier

ć

dolarow

ą

monet

ę

na równiutko

naci

ą

gni

ę

ty koc przykrywaj

ą

cy porz

ą

dnie zasłanie łó

ż

ko, z pewno

ś

ci

ą

odbiłaby si

ę

jak od

gimnastycznej batut. Cał

ą

ta schludno

ść

nie

ź

le działała Prosiakowi na nerwy. Nazywał

Garrisha pedancikiem. Jedyn

ą

rzecz

ą

zajmuj

ą

c

ą

ś

cian

ę

nad łó

ż

kiem Garrisha było olbrzymie zdj

ę

cie Humphreya Bogarta, które kupił w

uniwersyteckiej ksi

ę

garni. Bogie miał spodnie na szelkach i w ka

ż

dej z dłoni trzymał pistolet

automatyczny. Prosiak twierdził,

ż

e zarówno pistolety, jak i szelki to symbol impotencji.

Garrish w

ą

tpił,

ż

eby Bogart był impotentem, aczkolwiek nigdy nic o nim nie czytał.

Podszedł do szafy, wło

ż

ył kluczyk w drzwi i otworzył je, po czym wyj

ą

ł ze

ś

rodka wielki

sztucer magnum, kalibru .325 z orzechow

ą

kolb

ą

, który jego ojciec, kapłan ko

ś

cioła

metodystów, sprezentował mu na gwiazdk

ę

. W marcu sam dokupił do niego celownik

teleskopowy.
Trzymanie broni w pokoju było surowo zabronione, dotyczyło to tak

ż

e strzelb my

ś

liwskich,

ale nie było z tym wi

ę

kszych problemów. Odebrał sztucer z uniwersyteckiej przechowalni na

podstawie sfałszowanej obiegówki. Schował go do nieprzemakalnego skórzanego pokrowca i
ukrył w lasku za boiskiem do futbolu. Tej nocy, o trzeciej nad ranem wyszedł z akademika i
wniósł go na pi

ę

tro przez u

ś

pione korytarze.

Usiadł na łó

ż

ku z broni

ą

na kolanach i przez chwil

ę

popłakał. „My

ś

liciel” przypatrywał mu si

ę

ze swojego sedesu. Garrish uło

ż

ył sztucer na łó

ż

ku, przeszedł przez pokój i zwalił figurk

ę

ze

stolika Prosiaka na podłog

ę

, gdzie roztrzaskała si

ę

na drobne kawałeczki. Wtedy usłyszał

pukanie do drzwi.
Szybkim ruchem wsun

ą

ł strzelb

ę

pod łó

ż

ko.

- Prosz

ę

.

W drzwiach stan

ą

ł Bailey ubrany w

ś

mieszn

ą

jednocz

ęś

ciow

ą

pid

ż

am

ę

zapinan

ą

z przodu

na guziki. Oczywi

ś

cie był porozpinany, a z p

ę

pka wystawał mu kł

ę

bek waty. Bailey nie miał

przed sob

ą

ż

adnej przyszło

ś

ci. Na pewno o

ż

eni si

ę

z głupi

ą

g

ę

si

ą

i b

ę

dzie miał głupie dzieci.

Pó

ź

niej umrze na raka lub niewydolno

ść

nerek.

-

Jak tam ko

ń

cowy z chemy, Curt?

-

W porz

ą

siu.

-

Mógłby

ś

mi po

ż

yczy

ć

swoich notatek. Podchodz

ę

jutro.

-

Spaliłem je dzi

ś

rano ze wszystkimi

ś

mieciami.

-

Aha. O Jezu! Czy prosiak sam to zrobił?- Wskazał palcem na resztki po „My

ś

licielu”.

-

Chyba tak.

-

Ciekawe, co mu odbiło? Podobał mi si

ę

ta figurka. Chciałem ja od niego odkupi

ć

. – Baily

miał ostre, szczurze rysy. Jego pid

ż

ama była cała w strz

ę

pach i miała mocno wypchane

siedzenie. Garrish mógł go sobie wyobrazi

ć

umieraj

ą

cego na rozedm

ę

płuc lub inne

choróbsko w namiocie tlenowym. Niemal widział jego po

ż

ółkł

ą

twarz. Mógłbym ci pomóc,

pomy

ś

lał Garrish.

-

My

ś

lisz,

ż

e miałby co

ś

przeciwko temu,

ż

ebym przyj

ą

ł te laski?

-

Chyba nie.

-

To fajnie.- Baily przeszedł przez pokój, ostro

ż

nie stawiaj

ą

c na podłodze gołe stopy, aby

nie wdepn

ąć

w ceramiczne okruchy, odczepił rozkładówki.

-

Ten plakat Bogarta te

ż

jest ekstra. Niby nie ma tu

ż

adnych cycków, ale mimo to klasa, co

nie?- Bailey spojrzał na Garrisha, czekaj

ą

c, czy si

ę

roze

ś

mieje. Nie doczekawszy si

ę

,

ci

ą

gn

ą

ł dalej: - Mam nadziej

ę

,

ż

e nie planujesz wyrzuci

ć

go do

ś

mieci?

-

Nie. Planuj

ę

wła

ś

nie wzi

ąć

prysznic.

-

Jasne, jasne. No to miłych wakacji, je

ś

li si

ę

ju

ż

nie zobaczymy.

-

Dzi

ę

ki.

Bailey ruszył z powrotem do drzwi, obracaj

ą

c ku Garrishowi obwisłe siedzenie swojej

jednocz

ęś

ciowej pi

ż

amy. W drzwiach zatrzymał si

ę

.

-

Znów

ś

rednia powy

ż

ej czterech w tym semestrze?

-

Co najmniej.

-

Nie

ź

le. No to do nast

ę

pnego roku.

Wyszedł, zamykaj

ą

c za sob

ą

drzwi. Garrish siedział przez chwil

ę

na skraju łó

ż

ka, potem

wyci

ą

gn

ą

ł spod niego bro

ń

, wyj

ą

ł z pokrowca, rozło

ż

ył i wyczy

ś

cił. Po chwili uniósł wylot lufy na

wysoko

ść

oka i spojrzał na malutki kr

ąż

ek

ś

wiatła po jej drugiej stronie. Lufa była czy

ś

ciutka.

Z powrotem zło

ż

ył sztucer.

W trzeciej szufladzie jego biurka znajdowały si

ę

trzy ci

ęż

kie pudełka amunicji do

winchestera. Uło

ż

ył je na parapecie. Zamkn

ą

ł drzwi pokoju na klucz i wrócił do okna. Podniósł

ż

aluzje.

Po zalanym sło

ń

cem i obro

ś

ni

ę

tym soczyst

ą

zieleni

ą

deptaku przechadzały si

ę

tłumy

studentów. Quinn wraz ze swym matołkowatym przyjacielem markowali na trawie co

ś

w

rodzaju dwuosobowego softballu. Biegali bezładnie tam i z powrotem jak pokiereszowane
mrówki umykaj

ą

ce z zawalonego korytarza mrowiska.

-

Powiem ci co

ś

– Garrish zwrócił si

ę

do Bogiego. – Bóg w

ś

ciekł si

ę

na

Kaina, poniewa

ż

Kainowi wydawało si

ę

,

ż

e Bóg jest wegetarianinem. Jego brat był lepiej

zorientowany. Bóg stworzył

ś

wiat na swój obraz i podobie

ń

stwo, wi

ę

c je

ś

li ty nie jesz

ś

wiata,

ś

wiat je ciebie. Wi

ę

c Kain zapytał brata: „Czemu

ś

mi nic nie powiedział?”. A na to braciszek:

„Czemu

ś

nie słuchał?”. Wtedy Kain rzekł: „Dobra, teraz posłucham”. Po czym załatwił swego

braciszka i mówi: „Hej, Bo

ż

e? Chcesz mi

ę

ska! To masz, cz

ę

stuj si

ę

! Wolisz gulasz czy

ż

eberka, a mo

ż

e abelburgery?”. A wtedy Bóg powiedział mu,

ż

eby spadał. Wiec... co o tym

my

ś

lisz ?

Ze strony Bogiego nie padła

ż

adna odpowied

ź

.

Garrish otworzył podnoszone do góry okno i uło

ż

ył łokcie na parapecie, nie pozwalaj

ą

c, aby

lufa jego trzystapi

ęć

dziesi

ą

tkidwójki wysun

ę

ła si

ę

na

ś

wiatło dzienne. Spojrzał w celownik.

Mierzył w

ż

e

ń

ski akademik znajduj

ą

cy si

ę

po drugiej stronie deptaka. Akademik ten znano

powszechnie pod nazw

ą

„psiarnia”. Na przeci

ę

ciu linii celownika znalazł si

ę

du

ż

y ford kombi.

Jaka

ś

blondyneczka wbita w d

ż

insy i niebiesk

ą

bluzeczk

ę

na rami

ą

czkach rozmawiała ze

swoj

ą

mam

ą

, podczas gdy ojczulek, łysiej

ą

cy m

ęż

czyzna cały czerwony na twarzy, ładował

walizki do tylnej cz

ęś

ci samochodu.

Kto

ś

zapukał do drzwi.

Garrish odczekał w ciszy.
Pukanie powtórzyło si

ę

.

-

Curt? Dam ci pół brudasa za ten poster z Bogartem.

Bailey.
Garrish nie odpowiedział. Dziewczyna i jej matka z czego

ś

si

ę

rado

ś

nie

ś

miały, nie zdaj

ą

c

sobie sprawy,

ż

e w ich jelitach kr

ążą

mikroby, od

ż

ywiaj

ą

ce si

ę

, dziel

ą

ce, rozmna

ż

aj

ą

ce.

Ojciec studentki podszedł do nich i tak stali razem w sło

ń

cu, tworz

ą

c sielankowy rodzinny

portret w okr

ą

głych ramach celownika.

Przełożył: ZBIGNIEW A. KRÓLICKI

-

Do diabła!- zakl

ą

ł Bailey. Odgłos jego kroków zacz

ą

ł oddala

ć

si

ę

korytarzem.

Garrish nacisn

ą

ł spust.

Poczuł silne uderzenie w rami

ę

- przyjemne, gwałtowne szarpniecie, jakie zawsze czuje

strzelec, gdy precyzyjne uło

ż

y kolb

ę

broni we wła

ś

ciwym miejscu. Roze

ś

miana twarz

blondynki znikn

ę

ła, jakby nagle co

ś

obci

ę

ło jej głow

ę

.

Jej mama

ś

miała si

ę

jeszcze przez moment, lecz po chwili jej dło

ń

pow

ę

drował do ust.

Przez palce przes

ą

czył si

ę

okropny krzyk przera

ż

enia. Garrish strzelił w miejsce, sk

ą

d si

ę

wydobywał. Dło

ń

i głowa znikn

ę

ły w czerwonym rozbryzgu. M

ęż

czyzna, który ładował baga

ż

e,

rzucił si

ę

do niezdarnej, panicznej ucieczki.

Garrish przez chwil

ę

wodził za nim luf

ą

, po czy strzelił mu w plecy. Nast

ę

pnie uniósł głow

ę

i

rozejrzał si

ę

ponad celownik. Quinn

ś

ciskał w r

ę

ce piłk

ę

do softballu, wpatruj

ą

c si

ę

w mózg w

mózg blondynki rozchlapany na znaku zakazu parkowania, wymalowanym na betonie za jej
rozci

ą

gni

ę

tym horyzontalnie ciałem, le

żą

cym twarz

ą

do ziemi. Quinn nie był w stanie si

ę

poruszy

ć

. Wszyscy ludzie na deptaku zamarli, niczym dzieci bawi

ą

ce si

ę

w „pomnik”.

Kto

ś

załomotał do drzwi, a nast

ę

pnie zacz

ą

ł op

ę

ta

ń

czo szarpa

ć

za klamk

ę

.

-

Curt? Nic ci si

ę

nie stało, Curt? Chyba kto

ś

...

-

Jest napitek, jest mi

ę

siwo! Dobry Bo

ż

e, jedz, a

ż

ywo!- zawołał Garrish

na cały głos i wymierzył w Quinna. Szarpn

ą

ł za spust, zamiast go powoli przycisn

ąć

i pocisk

chybił celu. Quinn rzucił si

ę

do ucieczki. Co za problem. Drugi strzał trafił Quinna w kark z

tak

ą

sił

ą

,

ż

e chłopak przeleciał z sze

ść

metrów, zanim upadł na ziemi

ę

.

-

Curt Garrish strzela do siebie!- wrzeszczał Bailey. – Rollins! Rollins!

Chod

ź

tu pr

ę

dko!

Ponownie tupot jego stóp ucichł w gł

ę

bi korytarza.

Teraz ju

ż

wszyscy rozbiegli si

ę

w panice. Garrish słyszał ich przera

ż

one krzyki. Słyszał

gor

ą

czkowe tupanie w alejkach.

Spojrzał na Bogiego. Bogie trzymał w dłoniach swoje pistolety i patrzył gdzie

ś

ponad nim.

Garrish spojrzał na pokruszone resztki „My

ś

liciela”, który nale

ż

ał do Prosiaka, i zastanawiał

si

ę

, co te

ż

jego współlokator mo

ż

e robi

ć

w tej chwil, czy jeszcze odsypia sesj

ę

, czy ogl

ą

da co

ś

w telewizji, czy te

ż

zafundował sobie jakie

ś

wspaniałe

ż

arcie. Jedz

ś

wiat, Prosiaku, pomy

ś

lał

w duchu Garrish. Łykaj go wielkimi k

ę

sam.

-

Garrish!- tym razem był to Rollins, wal

ą

cy pi

ęś

ciami w drzwi. – Otwieraj, Garrish!

-

Zamkni

ę

te na klucz- dyszał Bailey. – Wygl

ą

dał dzi

ś

okropnie, zabił si

ę

jak nic, jestem tego pewny.
Garrish znów wysun

ą

ł luf

ę

przez okno. Jaki

ś

chłopak w madrasowej koszuli przykucn

ą

ł za

krzakiem, rozbieganymi oczami z desperacj

ą

omiataj

ą

c okna akademiku. Garrish wiedział,

ż

e

tamten ma ochot

ę

ucieka

ć

stamt

ą

d jak najdalej, ale nogi odmawiały mu posłusze

ń

stwa.

-

Dobra Bo

ż

e, jedz, a

ż

ywo- wymruczał Garrish i ponownie nacisn

ą

ł spust.

Przepisywał: PAVEL
www.StephenKing.one.pl