Piątkowo­sobotniemu Kongresowi Kobiet poświęciliśmy już na tym portalu
trochę miejsca. Było i o głowo­torbach i Matuszu Kijowskim, który w jednej
osobie łączy (jak on to robi?) alimenciarza i bożyszcze kobiecych mas,
zgromadzonych na kongresie. Poświęcę więc słów kilka pewnemu panelowi,
który przykuł moją uwagę.

 nosił tajemniczy tytuł „Czyje jest moje ciało? Feminizm a prawa zwierząt”. Tak,

tak, to nie pomyłka. Też w pierwszej chwili myślałam, że to dwa różne tematy. Nic
podobnego. Organizatorki właśnie tak zaplanowały dyskusję. Brzmi co najmniej
zagadkowo. 

Reporterka programu „W tyle wizji” postanowiła więc zapytać o ten panel

napotkanego Mateusza Kijowskiego.

Czy 

 nie jest tu sprowadzona do roli 

?

­próbowała dociec.

Bywa, bywa, oczywiście, że tak

­rzucił filozoficznie Kijowski i pobiegł dalej, by przypadkiem nie musieć odpowiadać
na pytania o związek feminizmu z prawami 

 oraz by nie musieć się

zastanawiać czyje jest jego ciało lub ciało jego koleżanek.

Jednak kwestia dylematu czyje jest ciało feministek i co mają z nim wspólnego prawa
zwierząt kazała mi szukać odpowiedzi w internecie. Okazało się tak zatytułowana

Panel

kobieta

zwierzęcia

zwierząt

opublikowano: 

wczoraj, g. 22:15

„Czyje jest moje ciało? Feminizm a
prawa zwierząt”, czyli dziewczyny, o
co Wam chodzi?

Fot. TVP Info/wPolityce.pl

autor: 

Dorota Łosiewicz

Publicystka tygodnika "wSieci" oraz miesięcznika "Fronda". Współautorka wywiadu
rzeki z Martą Kaczyńską, pt. "Moi Rodzice", autorka książki "Cuda nasze
powszednie". Do 2012 r. wiceszefowa działu Opinie dziennika "Fakt". W latach 1999­
2003 reporterka w Redakcji Międzynarodowej TVP 1. Ukończyła Politologię na
UKSW i Integrację Europejską na wydziale Stosunków Międzynarodowych UW.
Mama czwórki dzieci.

dyskusja pojawia się co pewien czas podczas spotkań, w których biorą udział feministki.
O czym się wtedy 

? Np. o

opresji, jakiej doznają zwierzęta płci żeńskiej – o przymusowym zapładnianiu,
zabieraniu dopiero co narodzonych dzieci, straconej możliwości macierzyństwa
(i straconym dzieciństwie), o braku 

 samostanowienia

i decydowania o sobie.

I zupełnie nie mogę pojąć jak to możliwe, że kobiety, które litują się świnką,
której zabrano dzieci lub takiej, która straciła możliwość macierzyństwa,
jednocześnie zupełnie nie mają litości dla nienarodzonych dzieci i domagają
się prawa do ich masowego mordowania. Dlaczego zwierzęta kochają
bardziej niż bezbronnych ludzi?

Może feministki wolą zwierzęta od mężczyzn? Taki pies, na przykład, zje co mu się poda
i nie grymasi. Jak każą warować, to waruje i chętni chodzi przy nodze. Faktycznie
z facetem tak się nie da.

Na tegorocznym Kongresie Kobiet pojawił się także temat „Nasza siostra
orangutana – czyli o ochronie różnorodności życia”. Na 

 wypadek

wolę się nie wgryzać o czym dyskutowano podczas tej sesji.

Czy panie, które organizują Kongres na prawdę uważają, że powyższe kwestie,
to są problemy 

 polskich kobiet? A skoro tak, to chyba nie można się

dziwić, że feministki po prostu wkurzają zwykłe Polki nad czym w ubiegłym roku tak
rozdzierały szaty „Wysokie Obcasy”.

Czytaj także:

Narodowa Organizacja Kobiet: Kongres Kobiet nie reprezentuje Polek, lecz działa
na ich szkodę

rozmawia

możliwości

wszelki

większości