Jerzy Zagórski


*

*

*

Zamieszkasz w drewnianym domu i dobrze ci będzie

w nim.

Pudło z sosnowych belek. Na belkach żywiczne sęki.
Las pod werandę podejdzie na wyciągnięcie ręki.
Wieczorem w niebieskie smugi na polu ułoży się dym.

Jak dym znad łąki nad ranem płynie puszysta myła.
Świat jest polaną widoczną przez oczy z mętnego szkła.
W dzień tęcza staje przed gajem. Nie pójdzie na ciebie

wprost,

Odejdzie za drzew zasłonę nad sosny rzucony most.

Z tego, że wszystko jest bliskie i można wszystko

ogarnąć,

Powstało pojęcie ojczyzny, a z tego, że są rzeczy dalsze,
Powstały inne pojęcia, smutniejsze i doskonalsze,
Które tym jaśniej świecą, im głębsza naokół czarność.

Mgła. Dymy. Chmury. Obłoki. O nocy, gdy jesteś

pogodna,

Czy po to płynie nad nami zamętów mlecznych

rzęsistość,

Żebyśmy, patrząc w te drogi i wierząc w sfer

przezroczystość,

Nie mogli nigdy wyczerpać swej głębi spojrzeniem

do dna?

Co w dzień jest grzbietem polany — w noc dnem jest

strasznego leja,

Nad którym świeci, już nie wiesz: pustynia, sen czy

zawieja.

Z drzew cień i szelest wyrasta i nietoperzy pogoń,
A w ludziach jest ciemna miłość i ona chroni przed

trwogą.

Drapieżna i czuła, tragiczna. Na próżno wzywasz jej

imię,

Daremnie rzeźbiłeś kształt jej w postaciach zwierząt

i kłączy,

Bo miłość wiąże nas z sobą, a duch nasz się nigdy

nie złączy,

Choć miłość, tak samo jak duch nasz, rozwiana jest

w gwiazdach i dymie.

[w:] Wyprawy (1937)

WIDOWISKO W OBŁOKACH

Czterej konni zjechali w dół
Jak rycerze urwani z chmur.
Znowu przyszłyśmy krążyć nad tobą
Coraz prędzej, sny z białych piór.

Ta wichura, ten słup, ten lej

Nieruchome niebo myje,
Wybiera,

Gdzie był księżyc, w miejscu tym
Ścięta szyja

(z Apollinaire'a).

Jak pokrywka od kałamarza,
Jak łupina włoskiego orzecha
Spadła głowa o twarzy
Bez grzechu.

Na niebiosach od krwi różowych
Rozcięta łuna,
Aż obłoki zbiły się w krzemień
Jak antyczny obraz pioruna.

Porozpędzam tę pogoń obłoków,
Sam uczynię księżyca zaćmienie,

Który jesteś bez winy wysoko,

Spróbuj pierwszy uderzyć kamieniem.

Dziecko. Właśnie żelazne ostrze
I pipetkę sunięto ze śmiercią,
Kiedy ja w sposób najprostszy
Wziąłem piorun i uniosłem w ręku.

[w:] Przyjście wroga (1934)