EVA RUTLAND

Zaopiekuj się mną

- 1 -

PROLOG

Liza Reynolds badawczym spojrzeniem obrzuciła opustoszały hol

biurowca Bonus Bank. Przy windach śladu żywej duszy. I niewielka szansa, by

w ciągu najbliższych minut pojawili się chętni do skorzystania z tego

diabelskiego wynalazku.

Podeszła bliżej. Wzięła kilka głębokich oddechów, by się uspokoić.

Potem z determinacją podniosła dłoń do przycisku.

Nie mogła się zdobyć, by go nacisnąć.

Przecież to bez sensu, czyste szaleństwo! Co z tego, że kiedyś utknęła

między piętrami? To nie znaczy, że taka straszna historia może się kiedyś

powtórzyć.

Zachowujesz się jak idiotka, skończ z tym, przemawiała do siebie w

duchu. Jesteś mądrą i bystrą dziewczyną. W wieku dwudziestu trzech lat

zrobiłaś dyplom MBA. Teraz, ledwie trzy lata po studiach, kierujesz działem

badawczo-rozwojowym CTI - Computer Technology Incorporated.

Już nie, przypomniała sobie.

Owszem, straciłam posadę, ale nie dlatego, że się nie sprawdziłam. Po

prostu nastały takie czasy. Firmy się kurczą, zmieniają profil, łączą się z innymi

przedsiębiorstwami. Wszystko po to, by obniżyć koszty i przetrwać na rynku.

Nie ma czego żałować, to raczej CTI powinno po mnie płakać. Z moim

wykształceniem i umiejętnościami bez żadnego problemu dostanę pracę u

konkurencji, dodawała sobie animuszu.

I mogę sobie załatwić biuro na parterze, pocieszyła się, szukając dobrych

stron swojej sytuacji. Szkoda tylko, że nie potrafiła zwalczyć tej niezwykle

uciążliwej i utrudniającej życie fobii!

Chociaż, już i tak zrobiła duży krok naprzód. Szczerze mówiąc, nie miała

wyjścia, skoro jej biuro mieściło się na trzydziestym czwartym piętrze. Trudno

R S

- 2 -

się wspinać tak wysoko dwa razy dziennie. Wybrała kompromisowe rozwiąza-

nie - wsiadała do windy tylko wtedy, gdy wchodził jeszcze ktoś inny.

Przynajmniej mogła wówczas liczyć na czyjąś pomoc w razie katastrofy czy

zagrożenia.

Odetchnęła z ulgą na widok wchodzącej do środka kobiety, lecz jej

nadzieje rozwiały się, w chwili gdy nieznajoma zatrzymała się przed windami

dochodzącymi jedynie do dwudziestego pierwszego piętra. Liza cofnęła się,

udając, że na kogoś czeka. Zapatrzyła się na zdobiące ścianę malowidło,

ukradkiem zerkając na stojącą obok kobietę. Ma klasę, pomyślała z uznaniem.

Elegancki gabardynowy kostium, rękawiczki z mięciutkiej skóry, szykowny

skórzany neseser.

Jest taka jak ja, przemknęło Lizie przez myśl, gdy mimowolnie

przeciągnęła dłonią po jedwabistych, czarnych, starannie przyciętych do ramion

włosach. Nieskazitelna fryzura, zadbane dłonie, lakier na paznokciach... Kobieta

sukcesu w każdym calu! W dodatku jestem też świetną profesjonalistką. Tak

przynajmniej uważał Sam Fraser.

- Czynię to z ogromną przykrością - usprawiedliwiał się, wręczając jej

wymówienie. - Pod twoim kierownictwem dział wypłynął na szerokie wody,

naprawdę zaistniał. Nie twoja wina, że musimy zredukować liczbę

pracowników, takie są prawa rynku.

- To tylko przejściowe trudności - zaoponowała, w tym momencie

mocniej identyfikując się z firmą, niż martwiąc się własnymi problemami. -

Wyjdziemy na swoje, gdy zdobędziemy nowe fundusze rozwojowe. Wypuścimy

na rynek nowe programy i nasze akcje natychmiast pójdą w górę.

- Owszem - potwierdził Sam. - Jednak skupmy się na stanie obecnym.

Tray Kingsley, człowiek, który negocjuje warunki fuzji CTI z Lawson

Enterprises, zwraca uwagę wyłącznie na wskaźniki giełdowe. Każdy spadek

automatycznie oznacza dalsze obniżanie kosztów i redukcje. Na pierwszy ogień

idzie personel średniego szczebla. Naprawdę bardzo mi przykro.

R S

- 3 -

W ten sposób jej stanowisko po prostu przestało istnieć. Tylko dlatego, że

tak zdecydowała gruba ryba w Nowym Jorku, Tray Kingsley. Do tej pory Liza

nie miała pojęcia, że może znienawidzić kogoś, kogo nigdy nie widziała na

oczy.

Jakie on może mieć pojęcie na temat rzeczywistej wartości CTI, siedząc

za biurkiem tysiące kilometrów stąd?

A skoro już o tym mowa... że też CTI akurat teraz musi się łączyć z

Lawson Enterprises! Przepracowała tu dopiero rok, za krótko, by uchronić się

przed zwolnieniem.

Wyprostowała się, widząc wchodzącego mężczyznę. W innych

okolicznościach pewnie by zauważyła, że jest wysoki, ciemnowłosy i całkiem

do rzeczy, ale teraz widziała tylko jedno - że nieznajomy zmierza wprost ku

windom. Pora działać.

Tray Kingsley z uśmiechem nacisnął przycisk. Był z siebie niezwykle

dumny. Pracował u Lawsona zaledwie rok, a już zlecono mu przeprowadzenie

przejęcia CTI. W ślad za tym przyszła znacząca podwyżka i awans na szefa

rejonu San Francisco. Nie zamierzał utknąć tu na dłużej, ale cieszył go sukces i

perspektywa zakosztowania kalifornijskiego słońca. Takiej okazji się nie

przepuszcza.

Prawdę mówiąc, sam zasugerował dyrekcji, że zależy mu na tym

wyjeździe. Na miejscu będzie miał lepszy ogląd sytuacji, no a przede wszystkim

będzie mógł z czystym sumieniem odłożyć na jakiś czas ostateczną decyzję w

sprawie związku, łączącego go z nieustępliwą i zaborczą panną, w dodatku

córką szefa.

Został czasowo oddelegowany do San Francisco, zachowując

równocześnie swoją pozycję w Nowym Jorku, do którego zresztą zamierzał

często jeździć. Co zaś do Chase Lawson, to właściwie niczego nie mógł jej

zarzucić. Śliczna i ustosunkowana, była niezwykle pomocna przy nawiązywaniu

cennych kontaktów zawodowych i towarzyskich. Nie potrafił powiedzieć, co

R S

- 4 -

naprawdę do niej czuje. Może zniechęcała go świadomość, że Chase jest córką

Lawsona? Wolał myśleć, że karierę zawdzięcza własnym umiejętnościom, a nie

protekcji szefa, który upatrywał w nim przyszłego zięcia i następcę...

Nieważne, teraz powinienem się skupić na czekającej mnie pracy,

pomyślał, wbijając wzrok w rozsuwające się drzwi windy. Dziś pierwszy raz

zobaczy CTI, ale już ma parę pomysłów, które pozwolą wprowadzić tę firmę na

szersze wody. Przede wszystkim...

- Przepraszam - mruknął odruchowo, zastanawiając się, skąd wzięła się ta

kobieta. Chyba po prostu usiłowali równocześnie wsiąść do windy i dlatego

doszło do lekkiej kolizji.

Muszę zacząć od Sama Frasera, pomyślał. To tutaj najważniejszy

człowiek. Niektóre sprawy najlepiej jest omawiać przy dobrym posiłku. Zależy

nam na czasie, więc muszę działać szybko. Nie będę szukać mieszkania. Hotel

w zupełności wystarczy...

- O Boże! - Rozpaczliwy okrzyk wyrwał go z rozmyślań.

Co tu, do diabła, się dzieje?

Odwrócił się w stronę dziewczyny. Była przerażona. Pochylił się ku niej.

- Co... co się stało?

- Jesteśmy uwięziem. Winda się zatrzymała. O Boże! Wiedziałam,

wiedziałam, że tak będzie! O Boże, o mój Boże! - lamentowała.

Jej histeria wyprowadzała go z równowagi. Rzeczywiście teraz i on

spostrzegł, że stoją między piętrami. Chciał uruchomić alarm, ale dziewczyna

zagradzała mu dostęp do przycisków.

- Po co ja wsiadałam... po co... O Boże!

Nie panowała nad sobą. Spróbował ją uspokoić.

- Nic się nie stało. Zaraz ściągniemy pomoc - powiedział, by dodać jej

otuchy. Niechby tylko wreszcie wzięła się w garść! Potrząsnął nią delikatnie. -

No już, spokojnie. Wszystko będzie dobrze.

R S

- 5 -

Dziewczyna rozpaczliwie pokręciła głową, czarne włosy przesłoniły

twarz. Nie był pewien, czy płacze, czy się śmieje.

Klasyczna histeria. Ale przecież jej nie uderzy. Może powinien ją

pocałować?

Pocałunek uciszył żałosne jęki. Albo tak zaskoczył nieznajomą, że

umilkła. O Boże, to podziałało nawet lepiej niż policzek. Na niego też...

Chciał ją odsunąć, ale dziewczyna przywarła do niego całym ciałem.

Tu jest bezpieczna. Za każdym razem, gdy próbował ją odsunąć,

przytulała się jeszcze mocniej.

Z trudem się opamiętał. Dobrze, że przynajmniej zdołał ją uciszyć.

Ponad jej ramieniem nacisnął przycisk alarmu.

- Halo! Jest tam ktoś?

Dziewczyna wzdrygnęła się, na nowo ogarnęła ją panika. Nadal

obejmowała go kurczowo.

- Tam nikogo nie ma! - wykrzyknęła z przerażeniem. - Nikt nas nie

uwolni! O Boże, o mój Boże!

- Uspokój się! - krzyknął. Poczuł, że od jej łez ma wilgotną koszulę. Głos

mu złagodniał. - Jak krzyczysz, to nic nie słyszę. Cierpliwości, zaraz nas

uwolnią.

- Na pewno nie! - zawołała przez łzy. - Ostatnio siedzieliśmy w windzie

prawie dwie godziny!

- Tak? Czyli to już się kiedyś zdarzyło? - Cholerna winda. Tym bardziej

powinni ją naprawić. - Kiedy? - zapytał.

- Dwa lata temu. W kamienicy, w której wtedy mieszkałam. Ale tam było

tylko sześć pięter - dodała. - Winda zatrzymała się między pierwszym a drugim,

musieliśmy wychodzić górą.

- Rozumiem. - W jej poprzednim mieszkaniu. A zatem to z nią, a nie z

windą, jest coś nie w porządku. Uśmiechnął się.

Ten uśmiech podziałał na nią jak płachta na byka.

R S

- 6 -

- Dlaczego się śmiejesz? To wcale nie jest zabawne. Czy zdajesz sobie

sprawę, że wisimy w głębokim szybie, a wkoło jest tylko beton? Ta winda

zatrzymuje się dopiero na dwudziestym pierwszym piętrze. Nie ma szans, by

wydostać się górą. A jeżeli coś się zepsuło, to spadniemy z hukiem na sam dół.

Jak kamień...

- Przestań! Dość tego! - Wolał już histerię niż te mroczne wizje. Zaczynał

się denerwować. Chociaż lepiej, żeby coś mówiła... - Masz przykre

doświadczenia, ale nie jesteś fachowcem. Na dole są specjalne zabezpieczenia.

- Naprawdę? - Popatrzyła na niego rozszerzonymi ze strachu oczami.

Potwierdził skinieniem głowy, choć sam nie był tego stuprocentowo

pewny. Jeszcze raz nacisnął przycisk alarmu.

- Halo, jest tam ktoś?

- Wtedy też dzwoniliśmy, ale na próżno - rzekła dziewczyna. - I pewnie

siedzielibyśmy tak do rana, gdyby nie pizza.

- Pizza?

- W windzie jechała dziewczyna z pizzerii, z dostawą dla lokatora z

czwartego piętra. No i on po jakimś czasie wyszedł zobaczyć, dlaczego jeszcze

jej nie ma. Gdyby nie on... - Urwała, tknięta złym przeczuciem. - A może to

trzęsienie ziemi?

- Trzęsienie ziemi?

- W czasie trzęsienia nie wolno korzystać z windy. Odcinają dopływ

prądu i...

- Gdyby było trzęsienie, tobyśmy je odczuli - prychnął ze złością. - I

gdyby odcięli elektryczność, to telefon też by nie działał. - Nieoczekiwanie po

drugiej stronie rozległ się jakiś głos. Głos dodający otuchy. Tray uśmiechnął się.

- Oczywiście. Jasne. - Popatrzył na dziewczynę. - Wszystko w porządku. Pomoc

zaraz nadejdzie.

Puściła go dopiero wtedy, gdy winda ruszyła w górę. Odwróciła się i

zaczęła wycierać zapłakaną twarz.

R S

- 7 -

- Przepraszam, że tak się zachowałam. Dziękuję - powiedziała i wybiegła

na korytarz, gdy tylko winda zatrzymała się na trzydziestym czwartym piętrze.

Tray poprawił krawat, skinął głową. Gdy wyszedł z windy, po

dziewczynie nie było już śladu.

ROZDZIAŁ PIERWSZY

- Czyli utknęłaś w windzie! - stwierdził Mike.

- To wcale nie było zabawne. - Liza skrzywiła się, jednak po chwili

udzieliło jej się rozbawienie kolegi. Dobrze, że nie widział, jaką zrobiła z siebie

idiotkę.

- Nie martw się, niewiele się spóźniłaś - pocieszył ją i pchnął drzwi sali

konferencyjnej.

Zaparło jej dech. Wszyscy współpracownicy w komplecie, stół uginający

się od przysmaków i drobnych upominków. Poczuła się zażenowana.

- No wiecie! Świętujecie, że wyrzucili mnie na bruk?

- Jasne! - Mike rozpromienił się w uśmiechu. - Nieraz cię ostrzegałem, że

jeśli nadal będziesz mnie gnębić, to wylecisz!

Śmiech i niewinne żarciki rozładowały atmosferę. Jednak Lizie wcale nie

było lekko na sercu. Nie chciała odchodzić. Zwłaszcza teraz, gdy zaczynała

odnosić znaczące sukcesy.

- Chłopaki, uspokójcie się! Liza, chodź tutaj. - Pam, której nowy model

klawiatury miał szansę zrewolucjonizować rynek, poprowadziła ją do stołu. -

Poczęstuj się. Może kawy?

Liza uśmiechnęła się do miłej Japonki, która pracowała w firmie zaledwie

od kilku miesięcy. Sama przyjęłam ją do pracy, pomyślała, uświadamiając sobie

ze smutkiem, że właśnie żegna się z zespołem, który z takim trudem skom-

pletowała.

R S

- 8 -

Przestań! - upomniała się w duchu. Wydaje ci się, że światkręci się wokół

ciebie? Że twoje odejście coś zmieni? Nie ma ludzi niezastąpionych. Byłaś tylko

małym trybikiem...

Ale za to jakże ważnym, dodała gorzko. To ja łagodziłam napięcia i

spory, byłam buforem między zespołem a dyrekcją; broniłam ich pomysłów,

walczyłam o środki, pilnowałam terminów...

- Przyniosłem szampan - powiedział Mike.

- A ja upiekłam ciasto - pochwaliła się Linda.

- Dziękuję. Mój ulubiony drink i ulubione ciasto. - Liza postanowiła robić

dobrą minę do złej gry. Nie było sensu psuć kolegom nastroju. Zwłaszcza że

urządzili jej wspaniałe przyjęcie pożegnalne. - Częstujcie się, bo wszystko, co

zostanie, zabieram do domu.

- Robisz się oszczędna, co?

- Jasne. Kto wie, kiedy będzie następna wypłata? - Liza zmusiła się do

szerokiego uśmiechu.

Gdy po skończonym dniu podeszła do windy, znowu poczuła

nieprzyjemne ukłucie strachu. Zawsze tak było, ale po dzisiejszym porannym

epizodzie jej lęk jeszcze przybrał na sile. Dobrze, że wypiła trochę szampana.

Na szczęście razem z nią czekało kilka osób.

Gdy weszła do windy, zamknęła oczy. Przypomniała sobie dzisiejszy atak

klaustrofobii. To przerażające uczucie, że już nigdy nie wydostanie się z

ciasnego wnętrza, że zaraz zabraknie jej powietrza... I potem te cudownie

bezpieczne, ciepłe męskie ramiona, tkliwy pocałunek... Gdyby tak...

Opamiętaj się! Zachowałaś się jak skończona idiotka. Módl się, by już

nigdy więcej nie zobaczyć tego mężczyzny na oczy, strofowała się bezlitośnie.

Winda zatrzymała się na parterze, drzwi rozsunęły się bezszelestnie i Liza

z uczuciem ulgi wyszła do holu.

Może i dobrze, że straciłam tę pracę, przebiegło jej przez myśl. Muszę

dopilnować, by w następnej pracy mieć pokój na parterze.

R S

- 9 -

Wyszła na ulicę, skręciła w prawo i przeszła kilka przecznic dzielących ją

od domu. Lubiła swoje mieszkanie, mieszczące się w przyjemnej kamienicy

blisko nadbrzeża. Miało co prawda tylko jedną sypialnię, ale za to przestronną

łazienkę z garderobą i piękny obszerny salon, wyłożony puszystą wykładziną.

Ulokowane na parterze, zapewniało dogodny dostęp do sali gimnastycznej,

pralni i basenu. Bardzo chciałaby je zatrzymać.

O ile oczywiście okaże się to możliwe.

Czynsz był wysoki, lecz dopóki miała pracę w CTI, nie stanowiło to

żadnego problemu. Godziwa pensja umożliwiała opłacanie wszystkich

świadczeń i wspieranie dziadków, którzy zamieszkali w luksusowym ośrodku

dla emerytów. .

Gdy Liza miała pięć lat, jej rodzice zginęli w wypadku samochodowym.

Od tamtej pory mieszkała z dziadkami. Ich bezkrytyczna miłość pomogła jej

przeboleć stratę. Niczego jej nie odmawiali, miała wszystko: prywatne szkoły,

lekcje muzyki, tańca, pływanie, narty, rodzinne wakacje w Europie. Żadnych

obowiązków czy prac domowych, bo tym zajmowała się gosposia. Babcia nie

pracowała, całkowicie poświęciła się wychowaniu wnuczki.

Nic dziwnego, że zawsze uważała dziadków za ludzi dobrze

sytuowanych! Dopiero gdy dziadek przeszedł na emeryturę, Liza uświadomiła

sobie, że prawda jest zupełnie inna.

Przez całe życie dziadkowie żyli ponad stan, a pod skromny dom

zaciągnięto pożyczki na jej studia w Stanford. Pieniądze z jego sprzedaży i

niewielkie sumy z kilku drobnych inwestycji pozwoliły jednak na zakup

dwupokojowego mieszkania w ośrodku dla emerytów.

Liza, która właśnie rozpoczynała pracę w San Francisco, odetchnęła z

ulgą. W ośrodku dziadkowie mieli zapewnione trzy posiłki dziennie, sprzątanie i

pranie, mnóstwo zorganizowanej rozrywki, rekreację i opiekę medyczną.

Tyle tylko że emerytura dziadka ledwo wystarczała na opłacenie

wszystkich świadczeń i usług. Liza co miesiąc wysyłała im pokaźną sumkę,

R S

- 10 -

chociaż gorąco przeciwko temu protestowali. Cieszyło ją, że przynajmniej w

małym stopniu może im się odwdzięczyć za wszystko, co dla niej zrobili.

Ale teraz...

Po raz pierwszy opuściła ją pewność siebie. Do tej pory nie liczyła się z

pieniędzmi. Bez zastanowienia wydawała na mieszkanie, meble, ciuchy...

Jeśli nawet zrezygnuje z mieszkania, to co z nie spłaconymi do końca

meblami? A rachunki za wodę, gaz, światło...

Miasto znów zaczynało tętnić życiem. Różnokolorowy tłum wylewał się z

biur na chodniki, ulicami ciągnęły sznury aut. Liza szła szybko, nie zwracając

uwagi na przechodniów, zaprzątnięta własnymi myślami.

Jak to mówią? Jaki ojciec taki syn? Zaśmiała się mimowolnie. Ona też,

tak jak dziadkowie, żyła ponad stan. Nie myślała o oszczędzaniu i odkładaniu na

czarną godzinę. Zwykle z trudem wystarczało jej do pierwszego.

Dostanie jeszcze tylko jedną wypłatę, potem miesiąc wypowiedzenia. I na

tym koniec. Musi jak najszybciej rozejrzeć się za nową posadą.

Nie ma się czym przejmować, pocieszyła się w duchu. Już wysłała oferty.

Jest świetnie wykształcona, ma doświadczenie, doskonałe referencje. Przyszłość

stoi przed nią otworem.

Na jutro miała umówione spotkanie w Corry Corporation, w przyszłym

tygodniu w dwóch innych firmach. Już trochę uspokojona i w zdecydowanie

lepszym nastroju przebrała się i poszła na basen.

Trzy tygodnie później była daleka od optymizmu. Pan Brown z firmy

Safe Securities zamykał jej listę ewentualnych pracodawców.

- Ma pani doskonałe kwalifikacje, pani Reynolds, i z największą chęcią

widziałbym panią w naszych szeregach, lecz... - Urwał, nerwowo przełożył

leżące przed nim papiery. - Jak już powiedziałem, w tej chwili zwalniamy

pracowników, nie przyjmujemy nowych.

Znowu. Czy redukcje dotknęły wszystkie firmy równocześnie?

R S

- 11 -

- Niczego nie mogę obiecać, ale za kilka miesięcy, kiedy sytuacja ulegnie

zmianie... - Pan Brown znacząco zawiesił głos. Westchnął.

To miłe, że przynajmniej chciał jej osłodzić gorycz porażki. Postanowiła

mu pomóc.

- Rozumiem, panie Brown. I bardzo dziękuję, że zechciał pan poświęcić

mi czas. - Podniosła się i z gracją wyszła przez sekretariat na korytarz.

Nikogo. Czy nikt nie zamierza zjechać na dół?

Weź się w garść! Poradzisz sobie bez niczyjej pomocy!

Podeszła do windy. Zawahała się.

To tylko pięć pięter. Ma wygodne buty, czas jej nie goni. Ruszyła

schodami w dół. Trochę gimnastyki nie zaszkodzi.

Zamyśliła się. Musi jeszcze raz przejrzeć ogłoszenia, może przegapiła coś

ciekawego? Chociaż to mało prawdopodobne.

Co powinna zrobić, jeśli okaże się, że nigdzie nie potrzebują

pracowników? Może zarejestrować się w agencji, zapisać na jakiś kurs? Jeśli

szybko czegoś nie znajdzie, będzie musiała utrzymywać się z zasiłku dla

bezrobotnych. Do tej pory nie brała tego pod uwagę, ale kto wie...

No, wreszcie koniec tych schodów. Sięgnęła do klamki.

Zamknięte.

Spróbowała jeszcze raz - z tym samym rezultatem.

No cóż, pozostawało mieć nadzieję, że kiedyś ktoś będzie tędy

przechodzić. Wszak cierpliwość jest cnotą wartą pielęgnowania.

Dziesięć minut później z opresji wybawiła ją wytworna pani ubrana w

szykowny brązowy płaszcz. Na widok Lizy zrobiła zdumioną minę.

- Co pani tu robi?

Liza poprawiła włosy i przybrała nonszalancką, pewną siebie minę.

- Chciałam zażyć trochę ruchu. Nie przypuszczałam, że drzwi będą

zamknięte.

- To ze względów bezpieczeństwa.

R S

- 12 -

- Trochę to dziwne. Tak czy inaczej, bardzo dziękuję - rzekła z

uśmiechem i wyprostowawszy się, odeszła.

Gdy przekroczyła próg mieszkania, dobiegł ją przytłumiony dźwięk

włączonego odkurzacza.

Joline. Raz na tydzień przychodziła posprzątać. Jeszcze jedna

ekstrawagancja, na jaką Liza mogła sobie pozwolić, pracując w CTI. Miło było

wrócić do czystego i pachnącego domu. Pozostało jedynie podlać rośliny i

włożyć świeże kwiaty do wazonu. No, i może przetrzeć kurze przed wizytą

znajomych.

Teraz nieprędko ktoś do niej zawita. Większość przyjaciół poznała w

firmie, nawet chłopak, z którym się spotykała, pracował w dziale księgowości

CTI. Jednak Chris trzy miesiące temu przeniósł się do Seattle. Widać przeczuł,

że szykują się zwolnienia.

- Joline, napijmy się kawy - zaproponowała, gdy sprzątaczka uporała się z

robotą. - Mam ci do zakomunikowania niezbyt przyjemne wieści.

- Dzięki, z przyjemnością trochę odetchnę. - Joline opadła na fotel. - Co to

za wieści? Twoja mina nie wróży nic dobrego.

- Niestety - przyznała Liza, nalewając kawę do filiżanek. - Przykro mi, ale

nie będzie mnie dłużej stać na twoje usługi.

- Szkoda. Lubiłam tu pracować. Nie jesteś taką bałaganiarą jak inni.

Nie pytała o powód, ale Liza czuła się w obowiązku poinformować ją, co

się stało.

- Jak tak można! - podsumowała Joline ze współczuciem. - Co to się teraz

wyrabia! Pan Taylor, ten z trzeciego piętra, już w zeszłym tygodniu wymówił

mi pracę. Zwolnili go i przenosi się do Lodi. Dostanie tam dużo mniejszą

pensję. Ależ doczekaliśmy się podłych czasów! Jest coraz gorzej.

- To prawda - potwierdziła Liza, zastanawiając się w duchu, czy może

sama nie powinna pomyśleć o przeprowadzce do innego miasta. Tak bardzo

lubiła San Francisco i swoje mieszkanie, że na razie nie brała tej ewentualności

R S

- 13 -

pod uwagę. - Czy dwa tygodnie wymówienia wystarczą? A może wolisz

ekwiwalent? - zwróciła się do Joline.

- Daj spokój! Masz swoje kłopoty. Mną się nie przejmuj.

- Na pewno? - Liza odetchnęła z ulgą, lecz wolała się upewnić.

- Jasne. Wiem, jak to jest, kiedy człowiek traci robotę. Chociaż ja

osobiście mam jej aż za dużo. W zeszłym tygodniu musiałam odmówić trojgu

chętnym.

- Musiałaś odmówić? - zdumiała się Liza. - Czyli w twojej branży nie ma

kryzysu.

- Jasne, że nie. I sama o wszystkim decydujesz: gdzie, kiedy, za ile.

Przysłuchiwała się temu ze wzrastającym zdumieniem.

- Sama sobie jestem szefem - perorowała Joline. - Na przykład panu

Jenkinsowi liczę podwójnie, bo straszny z niego flejtuch. Tak samo, jeśli muszę

jeździć do Heights czy Cove.

- Naprawdę?

- Oczywiście. Nie dość, że to taki kawał drogi, to ile się jeszcze człowiek

nalata po tych cholernych schodach!

- Po schodach?

- No wiesz, w tych wszystkich wiktoriańskich domach są kręcone schody

na piętro. Ja osobiście tego nie znoszę. Co z tego, że mogę zażądać większej

zapłaty? Wczoraj dzwoniła do mnie pani Smith. Liczyła, że jednak dam się

namówić i wrócę. Ale powiedziałam, że to absolutnie wykluczone.

Liza nie odrywała od niej oczu. Być samej sobie szefem, ustalać cenę...

Podwójna stawka za dojazd. I te schody...

Tam nie ma windy! A przecież każdy umie posprzątać dom. Prawda?

Mogłaby to potraktować jako tymczasowe zajęcie, dopóki nie znajdzie

czegoś lepszego.

- Joline - odezwała się zdecydowanym głosem. - Mogłabyś mnie polecić?

R S

- 14 -

ROZDZIAŁ DRUGI

Nie zobaczył jej więcej. Ani razu w ciągu tych dwóch miesięcy, jakie

spędził w CTI. Przez ten czas poznał pracowników, zajrzał niemal do

wszystkich pokoi, uważnie przyglądając się wszystkim paniom. Ale tej nigdy

więcej nie spotkał.

Może nawet by jej nie poznał? Niemal przez cały czas wtulała twarz w

jego pierś. Histeryczka i wariatka...

Czemu zatem nie mógł przestać o niej myśleć? I to w najbardziej

zaskakujących momentach. Jej obraz prześladował go nawet we śnie...

Dzwonienie nie ustawało.

Budzik. Wyciągnął rękę, by go wyłączyć.

Uporczywy dźwięk nadal rozdzierał ciszę. Tray po namyśle podniósł

słuchawkę.

- Witaj, kochanie! Czyżbym cię obudziła?

- Ale za to cóż za przyjemne rozpoczęcie dnia - wymamrotał, próbując

otrząsnąć się z resztek snu. - Cześć, Chase. Jak się masz?

- Tęsknię za tobą. I martwię się. Ciągle tkwisz w tym okropnym hotelu.

- Co zrobić.

- Biedaczek. Koniecznie musimy coś na to zaradzić.

- Jest mi tu całkiem dobrze. - Jak rozumieć to „my"? Chyba jeszcze nie

doszliśmy do tego etapu!

Owszem, pochlebiało mu zainteresowanie okazywane otwarcie przez

Chase Smith-Lawson, która świeżo po rozwodzie wróciła do rodzinnego domu.

Piękna i zgrabna, była oczkiem w głowie ojca i potrafiła bez skrupułów zdążać

do celu!

- Tray, słuchasz mnie?

R S

- 15 -

- Oczywiście. Właśnie chciałem ci powiedzieć, że zamierzam zostać tu na

dłużej. Chyba powinienem rozejrzeć się za jakimś mieszkaniem.

- Wiedziałam, że beze mnie się nie obejdziesz. Obiecałam tatkowi, że

pomogę ci znaleźć odpowiednie lokum, poznam z właściwymi osobami. To

ważne, jeśli chce się wejść w lepsze środowisko.

Otóż to... Niedługo wszyscy zaczną mu wyrzucać, że jego awans nie był

następstwem ciężkiej i wytężonej pracy, a jedynie efektem pogłębiającej się

znajomości z córką szefa.

- Wydaje mi się, że doskonale sobie radzę. Udała, że nie dosłyszała nutki

sarkazmu.

- Wiem. I pewnie jak zawsze żyjesz wyłącznie pracą. Ale nie martw się,

moja w tym głowa, żeby trochę cię rozruszać.

- Chase, posłuchaj. Jest mi tu całkiem wygodnie i... Nie dała mu

skończyć.

- Tylko jeszcze nie w tej chwili - oświadczyła. - Page Anderson prosiła,

bym pomogła jej zorganizować bal dobroczynny.

- Tak? - Bogu dzięki! - rozpromienił się w duchu.

- Wytrzymasz beze mnie jeszcze sześć tygodni?

- Spróbuję. - Musiał bardzo uważać, by w jego głosie nie dosłyszała ulgi.

- Postaram się.

Gdy już zasiadł za biurkiem, popatrzył na Sama Frasera, który przez te

dwa miesiące stał się jego prawą ręką.

- No cóż, Sam, przygotuj się. Nadeszła pora na przeprowadzenie pewnych

zmian.

- Jakiego rodzaju?

- Musimy dokonać podziału. - To będzie pierwszy krok do rozpoczęcia

procesu, jaki rada nadzorcza zainicjowała na ostatnim posiedzeniu. - Chyba się

tego spodziewałeś?

- Do pewnego stopnia.

R S

- 16 -

- Tak. Nie da się tego uniknąć. Każdy etap ma własną specyfikę. Taka jest

polityka Lawsona. Całą produkcję przerzucamy do Denver, dział badawczo-

rozwojowy do...

- Jaka ma być nasza rola? - przerwał mu Sam. Widząc jego niepokój, Tray

uśmiechnął się.

- Nie denerwuj się, ty zostajesz na miejscu. W San Francisco będzie

centrala obsługująca Wschodnie Wybrzeże, Azję i Bliski Wschód. Ciebie

mianowaliśmy szefem. Niestety, będziesz musiał dość często wyjeżdżać. Co ty

na to? Czy to skomplikuje ci życie?

- Raczej nie. Nieporównywalnie mniej niż przeprowadzka. Wiesz, żona,

dzieci... Tim, mój najstarszy, chodzi do liceum, jest w drużynie piłkarskiej, więc

zabieranie go z tej szkoły... Sam rozumiesz. - Rozłożył ręce. - To od czego

zaczynamy?

- Jeśli chodzi o poszczególne działy... - Dźwięk telefonu przerwał mu.

Tray podniósł słuchawkę. - Słucham?

- Dzwoni pan Canson, adwokat z Columbus. Mówi, że to pilne.

- Proszę połączyć - rzekł, z trudem usiłując sobie przypomnieć słyszane

nazwisko. Canson? Nie znał nikogo w Columbus, jedynie... - Tray Kingsley -

odezwał się i przez długą chwilę słuchał w milczeniu. Daremnie próbował

otrząsnąć się z szoku. Kathy Byrd nie żyje. Atak serca. - Ogromnie mi przykro -

powiedział machinalnie, zastanawiając się przelotnie, dlaczego akurat to on

został powiadomiony. - Mógłbym w czymś pomóc?

W miarę słuchania na jego twarzy rysowało się coraz większe zdumienie.

- Oczywiście - wydusił. - Rozumiem. - Niczego nie rozumiał, jednak

dodał: - Przyjadę najszybciej, jak to możliwe.

O czwartej po południu już siedział w samolocie do Columbus. Jeszcze

się nie otrząsnął. Kathy nie żyje. Przecież miała dopiero... Policzył w duchu.

Dwadzieścia sześć lat. Dziwne. Tyle samo co Pete, kiedy zmarł dwa lata temu.

Pete i Kathy. Oboje odeszli z tego świata.

R S

- 17 -

Wbił niewidzący wzrok w chmury za oknem. Nie mógł się pozbierać.

Przypomniał sobie słowa adwokata.

- Ustanowiła pana wykonawcą testamentu. Odszukanie pana zajęło mi

trochę czasu.

No tak. Ostatnio widział Kathy dwa lata temu. Od tego czasu dwa razy

zmienił adres. Na samo wspomnienie Kathy czuł żal, ale teraz dołączyła do

niego lekka irytacja. Dlaczego właśnie ja? Dlaczego akurat teraz, w najmniej

sprzyjającym momencie?

- Przykro mi - powtórzył. - Nie mogę teraz przyjechać.

- Panie Kingsley, to konieczne. Ze względu na dzieci. Dzieci... Na chwilę

zaniemówił. Biedne istotki. Przecież

to jeszcze małe szkraby.

- Co z nimi? - zaniepokoił się. - Ktoś się nimi zajął?

- Znajoma - uspokoił go natychmiast adwokat. - Są u niej od tygodnia.

Odetchnął z ulgą. No tak, powinien był się domyślić. Kathy nie

zostawiała spraw własnemu biegowi, pewnie już dawno o wszystko się

zatroszczyła. Zawsze była bardzo pragmatyczna.

Pomyślała o wszystkim, nie zaniedbując żadnego szczegółu. Był

zaskoczony, jak świetnie sobie radziła po śmierci Pete'a. I choć otaczali ją

znajomi i sąsiedzi, to u Traya szukała wsparcia.

- Jesteś dla mnie rodziną - powiedziała wtedy.

Wzruszyło go to stwierdzenie, choć było dalekie od prawdy. Kathy była

jedną z kilkanaściorga dzieci, z którymi dorastał w Dayton. Przestronny dom

stale rozbrzmiewał wesołym gwarem. Wszystko dzięki mamie, pomyślał, czując

znajomy ucisk w gardle. Była osobą pełną radości życia, ciepłą i otwartą na

ludzi. Wszyscy do niej lgnęli, a ona każdego obdarzała miłością i ciepłem.

Dzieci z pobliskiego domu dziecka, między nimi Pete i Kathy, były chętnie

widzianymi gośćmi. Przyjaźnił się z Pete'em, chodzili do tej samej klasy, grali w

tych samych drużynach. Kathy, odwieczna sympatia Pete'a, nie odstępowała ich

R S

- 18 -

na krok. Nieco później umawiali się we czwórkę, z kolejnymi dziewczynami,

dla których Tray tracił głowę.

Po maturze ich drogi się rozeszły. Tray wyjechał na uniwersytet Harvarda

i pewnie całkowicie straciłby kontakt ze starymi przyjaciółmi, gdyby nie mama,

która jeszcze długie lata pracowała społecznie w zarządzie miejscowego domu

dziecka. To od niej Tray dowiedział się, że Pete studiuje dziennikarstwo i

pracuje dorywczo jako kelner, a Kathy znalazła pracę w banku. Był świadkiem

na ślubie Kathy i Pete'a, a potem ojcem chrzestnym ich pierwszego dziecka. I

wtedy zmarła mama.

Bardzo to przeżył, do tej pory nie lubił wracać myślą do tamtych czasów.

Wkrótce potem Pete i Kathy przeprowadzili się do Columbus i powoli odpłynęli

w przeszłość.

Aż do czasu, gdy Kathy powiadomiła go o śmierci Pete'a. Była

wstrząśnięta, ale jakimś cudem udało jej się pozbierać. Została sama z dwojgiem

małych dzieci. Na szczęście jej sytuacja finansowa przedstawiała się zupełnie

nieźle. Pete, jako ceniony dziennikarz sądowy, miał stałe i dość wysokie

dochody. No i był ubezpieczony na życie. Kathy przepisywała mu w domu

teksty, a w czasie jego choroby zaczęła to robić również dla innych reporterów,

dzięki czemu wydatnie zasilała budżet domowy. Właściwie nie pozostało mu

nic innego, jak ją pocieszyć i dopilnować formalności. Obiecał, że zawsze

chętnie jej pomoże.

- Życzy pan sobie koktajl?

Pytanie stewardesy wyrwało go z rozmyślań.

- Poproszę whisky z wodą. - Natychmiast upił solidny łyk i westchnął

głęboko. Tego właśnie było mu trzeba. Dręczyły go wyrzuty sumienia, gdyż nie

spełnił danej Kathy obietnicy.

Dzwonił parę razy w odpowiedzi na sporadycznie przysyłane przez nią

kartki. Wysyłał dzieciakom prezenty na gwiazdkę i urodziny. Ale nigdy tam nie

R S

- 19 -

pojechał, choć przecież często odwiedzał ojca, który nadal pracował w Dayton

jako farmaceuta.

A przecież z Dayton nie jest daleko do Columbus... A mimo to nigdy się

tam nie wybrał.

Teraz to nadrabiam, pomyślał, wracając dwa dni później do San

Francisco. Miał z sobą sześcioletnią dziewczynkę, tulącą ogromnego

pluszowego misia i czteroletniego chłopczyka ściskającego w lepkiej rączce

miętowy cukierek.

Niezły dobytek jak na kawalera przywykłego do podróżowania jedynie z

niewielkim neseserem. W dodatku dobytek mający własne zdanie i tryskający

energią.

- Nie! Nie chcę tego! - Chłopczyk odepchnął od siebie pas z zaskakującą

jak na czterolatka siłą,

- To tylko na chwilę, póki nie wzbijemy się w powietrze - przekonywał

cierpliwie Tray, jednocześnie mocując się z pasem przy fotelu małej, by

przypiąć również misia.

- Musisz zapiąć pas, Peter - odezwała się dziewczynka.

- Nie pamiętasz, że mamusia też zapinała nam pasy w samochodzie?

- Ja chcę do mamy!

- Mama jest w niebie - powiedziała mała i po raz kolejny powtórzyła, że

mamusia już nigdy do nich nie wróci. Za każdym razem, gdy Tray to słyszał,

serce ściskał mu żal. Błękitne oczy dziewczynki robiły się wtedy jeszcze

smutniejsze. To już nie było to samo pogodne i roześmiane dziecko, które

widział dwa lata temu, gdy przyjechał na pogrzeb Pete'a.

- Ma na imię Chelsea, ale nazywamy ją Sunny, bo jest dla nas... dla mnie -

poprawiła się Kathy - jak promyk słońca.

Sunny. Wtedy rzeczywiście taka była. Rozpromienione, błyszczące oczy,

złote loki falujące przy każdym ruchu. Wtedy była za mała, by zdawać sobie

sprawę z nieszczęścia, jakie dotknęło ich rodzinę.

R S

- 20 -

Teraz było inaczej. Wiedziała, że mama na zawsze odeszła z jej życia.

Ani razu się nie uśmiechnęła. Dzielna mała. Tak świetnie się trzyma... próbuje

dodać otuchy braciszkowi. I tylko kurczowy uścisk, w jakim trzyma pluszowego

misia, świadczy o jej zagubieniu.

Patrzył na tę dwójkę z bólem serca, z trudem opanowując zbierające się

pod powiekami łzy. Chłopiec, który jeszcze niczego nie rozumie. I jego

siostrzyczka, która już wie, że życie bywa okrutne.

Dzieci, przypięte już pasami, siedziały teraz z buziami przylepionymi do

Szyby, z fascynacją przyglądając się umykającej ziemi. Miał nadzieję, że

wkrótce zmorzy je sen. Gdy już będą w górze, pójdzie umyć ręce i wreszcie

sięgnie po gazetę...

Gazetę! Jakby teraz miał do tego głowę!

Kathy nie zapomniała o niczym. Wszystko zaplanowała i zapisała w

odpowiednich dokumentach. Tray nie potrafił ukryć zaskoczenia, gdy adwokat

oznajmił, że uczyniła go opiekunem prawnym obojga swoich dzieci,

ustanawiając je równocześnie swoimi jedynymi spadkobiercami.

- Mnie? - zapytał z niedowierzaniem. - Przecież ja jestem dla nich

zupełnie obcym człowiekiem.

- Kathy nie miała rodziny - przypomniał prawnik.

- Nigdy nawet słowem nie wspomniała mi o tych planach. Z pewnością

musiała mieć jakąś dalszą rodzinę.

- Nie - powtórzył adwokat. - Miała jedynie pana.

To był prawdziwy szok. Sprawy finansowe, formalności - tego mógłby się

podjąć. W razie potrzeby chętnie wspomoże dzieci. Ale opieka nad nimi?

- Co mam z nimi zrobić? - zapytał z konsternacją. - Nie mogę ich wziąć.

Jestem kawalerem. Nie mam żony, nie mam nawet własnego domu. Mieszkam

w hotelu.

Pan Canson rozumiał jego obiekcje.

R S

- 21 -

- Jako opiekun musi pan jedynie dopilnować, by dzieciom nie działa się

krzywda. Zapewnić im właściwą opiekę. - Chrząknął. - Może znajdzie się ktoś

w rodzinie, kto...

- Raczej nie. - Ojciec odpada, ciotka jest gdzieś w podróży po świecie.

Nie, to jakieś szaleństwo!

- Domyślam się, że to dla pana wyjątkowo trudna sytuacja - zagaił

adwokat. - Ale mam nadzieję, że znajdzie się jakieś wyjście. Skontaktuję się z

opieką społeczną. Może znajdą dobrą rodzinę zastępczą.

- Świetny pomysł. - Co ta Kathy sobie wymyśliła? - Ich matka nigdy ze

mną nie rozmawiała na ten temat.

- Może napisała coś w liście? - podsunął adwokat, wskazując na

przekazane Trayowi papiery.

- Może. - Otworzył list.

Gdy skończył go czytać, zrozumiał, że nie odda dzieci. Nawet na jakiś

czas.

Popatrzył na ich wypogodzone snem buzie. Potem wstał i poszedł do

łazienki. Umył ręce, ochłodził twarz wodą. Wrócił na swoje miejsce i sięgnął po

list Kathy.

Drogi Tray!

Mam nadzieję, że nigdy nie przeczytasz tego listu. Oby tak było. Mam

dopiero dwadzieścia pięć lat i żadnych problemów ze zdrowiem. Ale Pete zmarł

w wieku dwudziestu sześciu, dlatego dmucham na zimne. Co by się stało z Pete-

rem i Sunny, gdyby mnie zabrakło?

Jeśli coś mi się przydarzy, choć z całego serca modlę się, by tak się nie

stało, to... dlatego piszę do ciebie ten list.

Dlaczego do ciebie? Bo jesteś jedyną osobą na świecie, której ufam. Twój

dom był jedynym szczęśliwym miejscem, jakie znałam. I choć bywałam w nim

tylko od czasu do czasu, to nawet nie wiesz, jak cenna była dla mnie każda

R S

- 22 -

spędzona u was minuta. Te zabawy pod starym dębem czy przy basenie,

pomaganie twojej mamie przy robieniu kanapek czy sprzątaniu kuchni...

Pamiętasz, jak robiliśmy domowe lody i każdy chciał pierwszy spróbować?

Twoja mama była zawsze pogodna i uśmiechnięta. Często wyobrażałam sobie,

że to mój prawdziwy dom.

W domu dziecka można było jeszcze jakoś wytrzymać. Najgorzej było w

rodzinach zastępczych, nie chcę nawet wspominać. Nie wiedziałeś, że przez to

przeszłam, prawda? Brali dzieci a potem znowu je oddawali. Nie mogę znieść

myśli, że moje dzieci miałyby przechodzić przez coś równie okropnego.

Tray, obiecaj mi, że tak się nie stanie. Wiem, że jeszcze się nie ożeniłeś i

pewnie dlatego nie zechcesz wziąć ich do siebie. Ale błagam, znajdź kogoś, kto

je pokocha, znajdź dla nich dobry dom, taki jak twój. Zaklinam cię na Boga, nie

dopuść, by moje maleństwa wpadły w tryby bezdusznej machiny państwowej.

Tray, proszę, zrób to dla mnie.

Mam nadzieję, że nigdy nie przeczytasz tego listu. Ale na wszelki

wypadek... Dziękuję ci za chwile, jakie przeżyłam w waszym domu. I za

znalezienie równie cudownego domu dla Petera i Sunny. Kocham cię,

Kathy

R S

- 23 -

ROZDZIAŁ TRZECI

Liza skończyła myć podłogę w łazience na piętrze, podniosła się z kolan i

potarła zesztywniałe ramiona. Łazienka lśniła czystością. Przyjemny zapach

płynu do glazury maskował niemal nieuchwytną woń chloru.

Dziewczyna popatrzyła na swoje dłonie. Skóra zaczerwieniona od

kontaktu z chemikaliami, połamane paznokcie. Nie potrafi pracować w

gumowych rękawiczkach. Poza tym bez nich szło jej szybciej. A czas liczy się

na wagę złota.

Zapomniała o cotygodniowych wizytach w salonie piękności.

Oszczędzała na fryzjerze, ale i tak ledwie starczało jej na opłacenie wszystkich

rachunków. Brała coraz więcej zleceń i pracowała bez wytchnienia, a długi

wciąż rosły.

Jednak nie powinna narzekać. Przynajmniej już trochę się wciągnęła i

najgorsze miała za sobą. Na początku z trudem udawało się jej sprzątnąć jeden

dom dziennie. A jaki szok przeżyła, gdy jedna z pracodawczyń zrezygnowała z

jej usług!

Nie mogła dojść do siebie; na szczęście tego wieczoru wpadła do niej

Joline z nowymi ofertami.

- Chyba nie powinnam ich przyjmować - odparła stropiona. - Pani Smith

dziś mnie zwolniła.

- I co z tego? To wstrętny babsztyl. Zobacz, mam trzy nowe adresy.

Liza nie słuchała. Ciągle rozpamiętywała dzisiejszy dzień.

- Wiesz co, może rzeczywiście lepiej się stało? Nie mogłam doczyścić

wanny, a okna po umyciu wciąż wyglądały jak przydymione.

- Trzeba było polać wannę chlorem. Okna? Nie miałaś obowiązku myć

okien. - Joline nie posiadała się z oburzenia.

- Powiedziała, że tylko to jedno na dole i...

R S

- 24 -

- No wiesz! To ty mówisz, co zrobisz, a czego nie.

- Skoro mnie zatrudniła...

- Mylisz się. To ty zaproponowałaś jej usługę.

- Ach tak. A co to za różnica?

- Widzę, że nie masz pojęcia o biznesie - podsumowała Joline. - Nie

martw się, wszystkiego cię nauczę. Zawsze byłaś w porządku. Dostawałam od

ciebie ciuchy dla córki, dałaś mi dodatkowe pieniądze, gdy mój synek był chory.

Liza była szczerze wzruszona.

- To bardzo miło z twojej strony. Dzięki, ale chyba przeceniłam swoje

możliwości - wyznała ze wstydem.

- Nie przejmuj się tak. Po prostu musisz najpierw z góry ustalić, czego

konkretnie się podejmujesz.

- Masz na myśli określenie warunków kontraktu? - Liza roześmiała się

głośno.

- Zobaczysz, że świetnie sobie poradzisz. Tylko słuchaj moich rad. A

najlepiej zapisz sobie wszystko. Przynieś kartkę i długopis, a ja przez ten czas

zaparzę kawę.

- Nigdy nie gódź się na pracę na godziny, mają ci płacić za całość -

zaczęła Joline po chwili. - Najpierw obejrzyj dom, a dopiero potem podaj swoją

cenę. Musisz zorientować się, co cię czeka. Niektórzy mieszkają jak w chlewie.

Spisz na kartce wszystko, co będzie potrzebne. Oni muszą ci to zapewnić. W ten

sposób ani ty siebie nie obciążasz, ani niczego nie wynosisz od klientów.

Niektórzy są bardzo uczuleni na tym punkcie.

To rzeczywiście wyższa szkoła jazdy, stwierdziła Liza, gdy Joline podała

jej spis środków czyszczących i ich zastosowanie.

- Nie biegaj po piętrach, sprzątnij dokładnie jedną kondygnację i dopiero

potem przejdź na następną. Hej, Liza, już masz dość?

- Nie... - Na samą myśl o pracy robiło się jej niedobrze. - Po prostu to

był... ciężki dzień.

R S

- 25 -

- Zapomnij o dzisiejszym dniu. Wiesz co? Pójdę z tobą kilka razy i

wszystkiego cię nauczę. Dobieraj zlecenia tak, by nie tracić dużo czasu na

dojazdy.

Próbuję tak robić, ale z miernym skutkiem, pomyślała Liza ze smutkiem.

Gdyby zrezygnowała z kosztownego mieszkania...

Spokojnie, to tylko przejściowe trudności. Owszem, ostatnie dwa

miesiące były trudne, ale mogło być jeszcze gorzej.

Dlaczego zatem na myśl o przyszłości natychmiast oblewał ją zimny pot?

Tray Kingsley uchodził za świetnego organizatora. Zazwyczaj wystarczał

mu rzut oka, by prawidłowo ocenić sytuację i rozdzielić zadania. To był

wrodzony dar.

Jednak gdy wszedł do kalifornijskiego hotelu z dwójką dzieci

uczepionych jego dłoni, nieoczekiwanie poczuł się zagubiony. Nie miał pojęcia,

co powinien teraz zrobić.

- Witamy, panie Kingsley! Miło znów pana widzieć. - Recepcjonistka z

trudem maskowała ciekawość. Pochyliła się nad ladą i uśmiechnęła do

ściskającej misia Sunny. - Jaka śliczna dziewczynka! Jak masz na imię?

Sunny nie odpowiedziała, tylko mocniej przycisnęła do piersi ukochaną

zabawkę. Nie wypuszczała z piąstki palców Traya. Rozszerzonymi oczami

wpatrywała się w nieznajomą.

Traya ścisnęło w gardle. Dziewczynka nie odezwała się ani słowem, ale

jej oczy mówiły wszystko. Widział w nich lęk przed nieznanym otoczeniem,

samotność, przerażenie.

Za dużo spadło na te drobne barki, przebiegło mu przez myśl. To przecież

tylko mała dziewczynka. Gdyby tak...

- Cieszymy się, że do nas przyjechaliście, ty i twój braciszek. -

Recepcjonistka uśmiechnęła się serdecznie. Popatrzyła na Traya. - Zrobiliśmy,

jak pan sobie życzył, panie Kingsley. Pana rzeczy przeniesiono do apartamentu

z dwiema sypialniami.

R S

- 26 -

- Dziękuję - odpowiedział, próbując oswobodzić rękę, by wziąć klucz, ale

Sunny jeszcze mocniej zacisnęła paluszki. Delikatnie uwolnił lewą dłoń z

uścisku Petera. - Dziękuję - powtórzył. - A wracając do dzieci, czy wynajęto już,

jak prosiłem, kogoś do opieki?

- Możemy polecić sprawdzoną agencję opiekunek. - Podała mu ulotkę. -

Gdyby były jakieś problemy, proszę zwrócić się do nas o pomoc.

- Dziękuję - powiedział i podążył za chłopcem hotelowym, już

pochłonięty czekającymi na załatwienie sprawami. Wprawdzie był w kontakcie

z firmą, ale w tak przełomowej chwili lepiej trzymać rękę na pulsie. W dodatku

jego sprawy osobiste dramatycznie się skomplikowały.

Było trochę za późno, by jechać do biura. A gdyby tak umówić się

wieczorem na spotkanie z Samem? Przydałoby się wszystko z nim obgadać,

zwłaszcza przed środową naradą w Nowym Jorku.

Jutro powinien się zgłosić skoro świt w biurze. We wtorek musi polecieć

na wschód. To oznacza, że trzeba jak najszybciej znaleźć kogoś do dzieci.

Chłopiec hotelowy próbował w windzie porozmawiać z Peterem, ale

malec spłoszył się i przytulił mocniej do Traya. Sunny nie puszczała jego ręki.

Wiedział, co czują te biedne dzieci. Miały tylko jego.

Ta świadomość bardzo mu ciążyła. I poczucie, że jest za nie

odpowiedzialny.

- Jesteśmy na miejscu! - zawołał z udaną beztroską. - Sunny, zobacz, w

tylnej kieszeni powinien być portfel. Potrzymaj Petera, ja muszę coś załatwić.

Gdy drzwi się zamknęły, obrzucił wzrokiem nieskazitelnie czysty,

bezosobowy apartament. Szkoda, że nie zamówiłem kwiatów czy owoców. Albo

zabawek i książek...

Płacz Sunny wyrwał go z tych rozmyślań.

- Ja... ja nie chcę być tutaj! - Jej drobnym ciałkiem wstrząsało ciche

łkanie. - Ja chcę... chcę do domu!

R S

- 27 -

Nadal ściskała swojego misia i trzymała za rączkę chłopczyka, ale już nie

była dzielną starszą siostrą, a zagubionym, samotnym dzieckiem. Peter, słysząc

jej płacz, zaniósł się szlochem.

Tray, ze ściśniętym sercem, ukląkł przy nich i otoczywszy je ramionami,

przytulił do piersi. Twarz miał mokrą od ich łez. Westchnął.

- Już dobrze, dobrze - szeptał. - Wyrzućcie to z siebie. Mnie też brakuje

waszej mamy - przyznał ze smutkiem.

- Kiedy ją poznałem, była małą dziewczynką, taką jak ty - rzekł, choć nie

do końca była to prawda.

Podziałało. Sunny przestała płakać, popatrzyła na niego z ciekawością.

- Znałeś mamusię, gdy była taka jak ja? Tray skinął głową.

- Wyglądała tak samo? - zapytała dziewczynka. - I miała takiego misia?

Umiała czytać?

Tray usiadł na podłodze, posadził dzieci obok siebie i zaczął barwną

opowieść, dodając sporo od siebie. Po kilku chwilach dzieci zaniosły się

śmiechem. Atmosfera została rozładowana. Dalej poszło łatwiej. Dzieciaki

zjadły zamówione do pokoju kanapki, wypiły gorącą czekoladę, pochlapały się

w wannie i pomogły mu znaleźć w swoich rzeczach pidżamki i książki.

Wreszcie ułożył je w jednym łóżku i poczytał na dobranoc, bo „mama zawsze

im czytała".

Było już po dziesiątej, gdy podnosił słuchawkę telefonu. Na szczęście

agencja piastunek pracuje całą dobę.

- Trochę się martwię o mojego dziadka. - Liza spojrzała ze smutkiem na

Joline. - Ostatnio dziwnie się zachowuje.

- To znaczy jak?

- Stał się zupełnie innym człowiekiem. Babcia mówiła, że któregoś dnia

pokłócił się z kimś o solniczkę - opowiadała, nie mogąc wyobrazić sobie

ujmująco grzecznego dziadka w takiej sytuacji. - Podobno bywa też

rozdrażniony podczas gry w brydża.

R S

- 28 -

- To niedobrze. Był u lekarza?

- Tak, babcia go zaciągnęła. Potem rozmawiała z lekarzem, ale...

- No i...?

- Nie potrafił postawić diagnozy. Powiedział, że może to wiek. Na starość

ludzie często robią się zrzędliwi i tracą pamięć. Dziadek zawsze był bardzo

zrównoważony. Martwię się o niego.

- Domyślam się. Sądzisz, że może ma... no, jak ta choroba się nazywa?

Al... coś tam. Pani Salter, dla której pracuję, opowiadała mi, że jej ojciec już jej

nawet nie poznaje.

- Joline, proszę, przestań krakać. Nie zniosłabym tego.

- Ani psychicznie, ani finansowo. Opieka nad takimi chorymi jest

niezwykle kosztowna. Wiem od pani Salter.

- Akurat o to nie musimy się martwić. Dziadkowie kupili apartament w

ośrodku dla emerytów, mają zagwarantowaną dożywotnią opiekę lekarską.

Dziadek to dobrze przemyślał. Mówił, że jak któreś z nich zachoruje, nie będę

mieć kłopotu.

- Tak jest najlepiej. Trzeba być przezornym.

- To cały dziadek. - Roześmiała się. - Czemu się martwię? Nawet jeśli jest

to choroba Alzheimera, zawsze będzie bystry.

Rozległ się dźwięk telefonu.

- Liza? - Poznała w słuchawce głos pani Dunn, u której sprzątała w

czwartki. - Dzwonię w sprawie sąsiadów, którzy niedawno się tu sprowadzili.

Pilnie potrzebują kogoś do sprzątania, dwa razy w tygodniu. Jesteś

zainteresowana?

- Jak najbardziej. - Dwa razy w tygodniu. Im więcej pracy, tym lepiej.

Musi jakoś wiązać koniec z końcem, a z tym coraz trudniej. Jeśli szybko nie

znajdzie normalnej pracy...

- Świetnie. To dom obok mnie, 168 Pine Grove. Zapisz sobie telefon....

Nazwisko Kingsley.

R S

- 29 -

Liza zapisała numer, wolno odłożyła kartkę. Kingsley. To nazwisko

wydało jej się znajome.

ROZDZIAŁ CZWARTY

W domu pani Dunn jak zwykle panował nieludzki bałagan. Sprzątanie

zajęło Lizie dobre pół dnia. Było po pierwszej, gdy wreszcie dotarła pod

następny adres.

Zadzwoniła. Drzwi uchyliły się, zajaśniała w nich buzia kilkuletniej

dziewczynki.

- To nie twoja kolej - odezwała się, wlepiając w nią zaciekawione oczka.

- Nie moja kolej?

- Teraz jest u nas Bronsie.

Czyżby przyszła za późno? Przecież jeszcze wczoraj wieczorem

rozmawiała z właścicielem... No właśnie, z właścicielem! A może...

- Mogłabym porozmawiać z twoją mamą?

- Nie możesz. - Dziewczynka potrząsnęła główką, złote włosy zatańczyły

wokół jej buzi. - Mamusia jest w niebie i już nigdy nie wróci. Ona...

- Sunny! Z kim ty tam rozmawiasz? - Z głębi domu rozległ się donośny

głos. Po chwili na progu stanęła pulchna dziewczyna w jasnoniebieskim

mundurku. - Mówiłam ci, żebyś nie otwierała drzwi.

- Mówiłaś, żebym nikogo nie wpuszczała. I nie wpuściłam.

- Nieważne. Idź na górę i zobacz, co porabia twój brat. Może znów coś

głupiego wpadło mu do głowy.

Z oczami utkwionymi w Lizę, dziecko wycofało się i posłusznie zaczęło

wchodzić po schodach.

- Tylko zachowuj się cicho, żeby go nie obudzić! Mam nadzieję, że

jeszcze śpi - dodała, zwracając się do Lizy. - Ten chłopak ani przez chwilę nie

R S

- 30 -

może spokojnie usiedzieć w miejscu. - Proszę. - Otworzyła szerzej drzwi. - Pani

do sprzątania?

- Tak. Jestem Liza Reynolds.

- Mae Bronson, z agencji opiekunek. Mów mi po imieniu. Bardzo się

cieszę, że przyszłaś. Tu jest potworny bałagan. Nie to, co w hotelu.

- Zaraz się wszystkim zajmę. Pokaż mi tylko...

- Wiedziałam, że masz przyjść i słuchałam, czy ktoś nie dzwoni, ale

musiałam przegapić. Boże, ile się dzisiaj dzieje! Angela właśnie powiedziała

Kenowi, że jest w ciąży, a on...

- Angela? - Z niepokojem zerknęła ponad jej ramieniem.

- Diablica z piekła rodem! To ta z serialu „Świat do góry nogami".

Oglądasz go?

- Nie. Ja...

- Jeśli ta podstępna żmija jest w ciąży, to ja jestem cesarzową chińską!

Ale wie, że Ken kocha Kathy, dlatego za wszelką cenę chce stanąć im na

drodze! Boże, czego to ludzie nie wyrabiają! Słucham? Ach tak, zaraz ci pokażę

co i jak. Chodź ze mną.

Poprowadziła ją w głąb domu. W pomieszczeniu gospodarczym była

pralka, suszarka, odkurzacz i środki do czyszczenia. Z wyjątkiem pralki i

suszarki wszystko prosto ze sklepu, nawet ściereczki do kurzu.

- Zacznę od góry, jeśli można - zaproponowała Liza.

- Tylko nie obudź małego. Ach, to dla ciebie. - Sięgnęła do kieszeni i

wyjęła kopertę. - Od właściciela. Powiedział, żebyś posprzątała wszystko, ale

nie dotykała jego biurka. Zerknij też na dzieciaki, dobrze? Ani na chwilę nie

można spuścić ich z oka. No dobra, to ja lecę. Zaraz się zaczyna „Szpital

miejski"! - rzuciła, biegnąc do salonu.

Co za dziwny dom, skonstatowała Liza, rozglądając się po wnętrzu. Z

wyjątkiem kilku mebli w salonie, gdzie przed telewizorem urzędowała Bronsie,

R S

- 31 -

wszędzie było zupełnie pusto. Może nie zdążyli przewieźć rzeczy z

poprzedniego mieszkania?

W kuchni żadnych talerzy czy sztućców. Wszędzie za to pełno pudełek po

potrawach na wynos, na blacie i stoliku śniadaniowym niedojedzone resztki.

Weszła na górę, zajrzała do pierwszej z brzegu sypialni. Dwa skotłowane

łóżka, komoda zasłana dziecinnymi ubrankami i zabawkami, mnóstwo zabawek

porozrzucanych po podłodze. Zatrzymała wzrok na dzieciach. Na jednym z

łóżek spał mały chłopczyk. Dziewczynka siedziała na drugim. Tuliła do siebie

pluszowego misia. Zastygła nieruchomo, w niebieskich oczach malowało się za-

gubienie i pustka.

- Dobrze, że tu jesteś - powiedziała Liza serdecznie. Dziewczynka

popatrzyła na nią bez przekonania.

- Pomyślałam, że mogłabyś mi pomóc. Pokażesz, gdzie mam najpierw

posprzątać - wyjaśniła szeptem Liza. Chciała wyrwać małą z odrętwienia, a

równocześnie wyciągnąć z pokoju, w którym spał chłopczyk.

- Nianie nie sprzątają.

- Nie jestem nianią. Przyszłam posprzątać. Tu na razie nie będę nic robić,

żeby go nie obudzić - wyjaśniła szeptem. - Ale możesz pokazać mi inne pokoje,

powiedzieć, gdzie co postawić.

- Dobrze. - Dziewczynka ostrożnie odłożyła misia i na paluszkach

przeszła przez pokój.

Do dziecinnej sypialni przylegała łazienka. W niej też panował niezły

bałagan.

- To ubranka Petera - wyjaśniła mała, podnosząc z podłogi bluzkę i

skarpetki. - Tray mówi, żeby wkładać rzeczy do kosza, ale Peter nie potrafi -

dodała.

Pełen po brzegi. Widać nianie nie robią prania.

- Peter to twój braciszek?

- Tak. Ma cztery lata.

R S

- 32 -

- A ty ile? Sześć? - zapytała, zakręcając pastę do zębów i porządkując

rzeczy na blacie.

- Prawie.

- A jak masz na imię?

- Sunny. To znaczy naprawdę nazywam się Chelsea, ale wszyscy mówią

na mnie Sunny.

- Bardzo ładnie. A ja mam na imię Liza i właśnie tak wszyscy na mnie

mówią...

Sunny zachichotała.

- To moja szczoteczka, ta różowa. I ten kubeczek. Ta druga jest Petera.

- Dziękuję. Bardzo mi pomagasz. Chcę, żeby wszystko było na swoim

miejscu. Tata się ucieszy.

- Tray nie jest moim tatą.

- Nie? Jest twoim...? - Pytanie zawisło w powietrzu. Kim może dla nich

być? Wujkiem? Może dziadkiem?

- To po prostu Tray. On znał moją mamusię.

- Rozumiem - odparła, niezbyt zgodnie z prawdą.

- Był z nami kiedyś, ale potem wyjechał. Niewiele pamiętam.

- Aha. - Zostawił dziewczynę z dwójką małych dzieci. Drań bez serca.

- Jak mamusia poszła do nieba, powiedziała mu, żeby się nami zajął.

Dzielna kobieta! Zmusiła tego drania, by poniósł odpowiedzialność za

swe czyny! W końcu powinien zaopiekować się własnymi dziećmi.

- Tray przyjechał i zabrał nas, chociaż nie chcieliśmy jechać bez Spota.

- Kto to jest Spot?

- Nasz piesek. Ale Tray powiedział, że w hotelu nie pozwalają trzymać

psów. Bo najpierw mieszkaliśmy w hotelu. Dopiero potem przenieśliśmy się

tutaj.

- Rozumiem. - To wyjaśnia brak mebli.

R S

- 33 -

- Tutaj też nie mogliśmy go zabrać, bo jesteśmy tu tylko czas... no, nie na

zawsze. Tray powiedział, że możemy się bawić w ogródku. - Lizie nie udało się

rozbawić Sunny, ale małej przynajmniej rozwiązał się język. - Nie wychodzimy

do ogródka, bo Bronsie musi oglądać telewizję, a Marylee, która pilnuje nas

rano, zawsze się uczy. Tray zabrał nas raz do zoo i Peter przestraszył się słonia.

Tray ciągle pracuje, czasami nawet w nocy, a nieraz musi wyjeżdżać, nawet aż

do Nowego Jorku. Wtedy zostaje z nami na noc Cora, a ona lubi straszne filmy.

Ty też takie lubisz?

- Nie, nie lubię! - By wyładować złość, energicznie pociągnęła ścierką po

podłodze. Kto to widział, wychowywać w ten sposób dzieci. - Och, przepraszam

- bąknęła, czując, że kogoś potrąciła. Odwróciła się. Na wpół zaspany brzdąc

chował się nieśmiało za siostrą. Liza uśmiechnęła się do malca. - Nie chowaj

się, i tak cię widzę. I wiem, kim jesteś. Jesteś Barney. Dinozaur Barney!

Chłopczyk pokręcił głową. Sunny zachichotała.

- Nie? Poczekaj... już wiem! Jesteś mrówkojadem Arthurem, bo on miał

siostrę, i ty też masz. Co, nie jesteś Arthurem?

- Ona tak żartuje - wyjaśniła Sunny. - Już jej powiedziałam, że nazywasz

się Peter.

- No tak, to prawda. Zapomniałam. - Liza postawiła wiadro i ujęła

chłopczyka za rączkę. - Cześć, Peter. Chodź, też możesz mi pomagać.

Sprzątając kolejne pokoje, zabawiała wpatrzone w nią dzieci. Bez

komentarza wysłuchiwała ich nie kończących się opowieści na temat Traya. Co

zrobił, co powiedział, co lubi...

To imię budziło w niej niepokój. Miała wrażenie, że już kiedyś je

słyszała.

Dziwne przeczucie, które szybko się wyjaśniło, gdy przeszła do pokoju

gospodarza. Zgodnie z poleceniem nie tknęła biurka, ale kosz był pełen

papierów i kopert. Adresowanych do pana Traya Kingsleya, wiceprezesa

Lawson Enterprises.

R S

- 34 -

Wszystko stało się jasne. A więc to on! Wszechpotężny pan prezes, który

decyduje o być albo nie być nie znanych mu ludzi. Przez niego straciła pracę!

Zrujnował jej karierę zawodową, a wcześniej zrujnował życie nieszczęsnej

matce tych biednych dzieci.

Aż się w niej gotowało, choć starała się zachować pogodną twarz. Po co

denerwować niewinne dzieci? Zamiast tego, nadal recytowała im wierszyki.

Kończyła sprzątać na górze, gdy przywieziono jedzenie. A zatem

gotowanie również nie należy do obowiązków niani. Początkowo chciała

podziękować, ale w końcu przyjęła zaproszenie Mae. Jedzenie pachniało

apetycznie, a poza tym była już bardzo głodna. Zresztą, zapracowała na obiad.

Zajmowała się dziećmi, a przecież to należało do obowiązków niani, która

zarabiała krocie! Liza aż zaniemówiła, gdy Mae powiedziała jej, jak opłacane są

tego typu usługi.

- Tutaj dochodzą dodatkowe koszty - mądrzyła się, nie zważając na

obecność dzieci. - W zasadzie nasza agencja nie świadczy usług w domu,

jedynie w hotelu. Tam codziennie przychodzi sprzątaczka, można zamówić

jedzenie przez telefon lub zejść z dziećmi do restauracji. A tutaj?! - Skrzywiła

się z niesmakiem. Popatrzyła na dzieci. - Co to, nie smakuje?

- Za gorące - bąknęła Sunny, a Peter odsunął talerz.

- Boże, te dzieciaki jedzą wyłącznie słodycze - mruknęła Mae, sięgając po

mleko.

Liza uprzątnęła po jedzeniu i wyniosła śmieci. Przynajmniej zostawi

nieskazitelnie wysprzątany dom.

R S

- 35 -

ROZDZIAŁ PIĄTY

Kiedy trzy tygodnie później wchodziła do domu przy Pine Grove, miała

już serdecznie dość sprzątania. To wyczerpująca, a w dodatku mało płatna

praca.

Dobrze, że pojawiła się nadzieja na posadę w Minnesocie. Znajoma, która

się tam przeniosła, zawiadomiła listownie, że szukają kogoś o kwalifikacjach

Lizy.

Wysłała swoją ofertę, ale wciąż liczyła, że może znajdzie coś bliżej.

Gdyby przeniosła się do Minnesoty, cotygodniowe odwiedziny u dziadków

stałyby się niemożliwe.

Babcia coraz bardziej martwiła się o dziadka, skarżyła się, że dzieje się z

nim coś dziwnego. Dlatego Lizie zależało, by być w pobliżu.

Dobrze się składa, że przynajmniej mieszkają niedaleko osób, z którymi

od lat się przyjaźnią. Dzięki temu ich życie toczy się utartym torem, bez

gwałtownych zmian. A może z dziadkiem wcale nie jest tak źle? Babcia zawsze

lubiła przesadzać.

Jedyne, co Liza mogłaby teraz zrobić, to zrezygnować z drogiego

mieszkania. Koleżanka z firmy jeszcze niedawno szukała współlokatorki.

Jednak odkąd ją zwolniono, Liza unikała kontaktów z dawnymi znajomymi. Nie

miała się czym pochwalić, jej życie przypominało wegetację. Trudno, jednak

wieczorem trzeba będzie zadzwonić i dowiedzieć się, czy ta oferta jest jeszcze

aktualna.

Tylko co zrobić z meblami? Mając do dyspozycji przestronne wnętrze,

zaszalała. Nakupowała nie tylko mnóstwo mebli, ale i różnych bibelotów.

Ciekawe, ile kosztowałoby wynajęcie magazynu?

Nacisnęła dzwonek. Otworzyła jej Mae.

- Och, to ty. Wejdź. Poczekaj, powiem mu, że jesteś.

R S

- 36 -

- Ruszyła schodami na piętro. Wróciła razem z dziećmi. Maluchy rzuciły

się na Lizę.

- Nie wiedziałam, że przyjdziesz - zaszczebiotała Sunny.

- Idziemy do parku, ale jak chcesz, żeby ci pomóc, mogę...

- Wykluczone - przerwała jej Mae. - Bierz brata za rękę i ruszamy. -

Wypuściła dzieci na zewnątrz, odwróciła się do Lizy i skrzywiła się. - Jest dziś

w domu - mruknęła. - Przez niego tracę seriale. Uparł się, że dzieci powinny

wyjść na świeże powietrze. Siedzi tu, zamiast pójść do biura. I poucza mnie, co

mam robić. Aha, powiedział, żebyś sobie sprzątała do woli, byle byś mu tylko

nie przeszkadzała. Omiń jego pokój. To na razie.

Liza z zazdrością patrzyła za odchodzącymi. Rozmasowała bolące barki.

Ciekawe, ile Mae dostaje za spacer po parku. Ona ma świeże powietrze, a ja w

tym czasie będę tyrać jak dziki osioł. Chętnie zamieniłabym się z nią

miejscami...

Ta myśl, początkowo dość mglista, zaczynała przybierać coraz realniejsze

kształty. I stawała się coraz bardziej kusząca.

Tray już koło południa wyszedł z biura. Liczył, że w domu spokojnie

przygotuje się do jutrzejszego spotkania.

Daremnie próbował uników, Lawson okazał się nieustępliwy. W czasie

ostatniej rozmowy Tray z trudem panował nad głosem.

- Oczywiście. Ma pan rację - rzekł na koniec, skrywając irytację. Do

diabła! To miało być tylko przejęcie CTI. Teraz okazuje się, że Lawson chce

przenieść firmę na Filipiny. Przecież to zupełnie zmienia postać rzeczy. - Trzeba

dokładnie rozważyć wszystkie za i przeciw. Tak, oczywiście, że będę. - Powoli

odłożył słuchawkę. Co za zachłanny facet! Myśli wyłącznie o szybkim zysku.

Jeśli przeforsuje swoje zdanie...

Rozległo się delikatne pukanie do drzwi.

- Panie Kingsley?

R S

- 37 -

- Proszę ominąć ten pokój! - To na pewno sprzątaczka. Czyżby niańka jej

nie uprzedziła?

- Chciałabym zamienić z panem kilka słów.

- Nie w tej chwili! Jestem bardzo... - urwał. Przecież to Lawsona

najchętniej by teraz udusił, nie tę Bogu ducha winną kobiecinę. - Proszę, niech

pani wejdzie.

Liza aż podskoczyła, słysząc ten nieprzyjazny ton. Mae ostrzegała, że pan

domu jest dzisiaj w złym humorze. Może niepotrzebnie...

A co tam! Przez niego straciła świetną pracę! Dość czyszczenia cudzych

toalet, w dodatku za nędzne grosze. Ten bufon bez mrugnięcia okiem płaci

ciężkie pieniądze, by ktoś zabrał dzieci na spacer do parku. I nawet nie ma

pojęcia, że płaci niańkom, które nie wywiązują się należycie ze swych

obowiązków.

- Słucham, o co chodzi? - usłyszała niecierpliwe pytanie. Zebrała się na

odwagę i weszła do środka.

- Przepraszam, że panu przeszkadzam. Chciałam tylko... - Nagle

raptownie umilkła. - Pan jest... - To przecież ten nieznajomy z windy. To w jego

ramionach poczuła się bezpieczna. Wydał się jej tata spokojny, pewny siebie,

godny zaufania... Zamrugała, próbując dopasować ten obraz do kogoś, kto

notorycznie zaniedbywał własne dzieci. Do kogoś, kto jednym podpisem

zmarnował jej życie!

- Tak? - Spojrzał na nią z lekkim zaskoczeniem. Był przekonany, że ujrzy

kogoś postawnego i silnego, nie taką drobną dziewczynę.

Miała wrażenie, że jego wzrok przenika ją na wskroś, że nic się przed nim

nie ukryje. O Boże! Na pewno pamięta, jak się wtedy zachowałam, jak

panicznie się bałam! Z pewnością nie zgodzi się mnie zatrudnić, myślała w

popłochu.

- O co chodzi, pani... pani...?

R S

- 38 -

Nie poznał mnie! Dzięki ci, Panie! Wyprostowała się, zdecydowana

wywrzeć jak najkorzystniejsze wrażenie.

- Liza Reynolds. - Gorączkowo przypominała sobie przygotowaną

wcześniej przemowę. - Chciałabym z panem porozmawiać.

- W sprawie?

- Pana domu.

- Słucham? - zdumiał się.

- Nie przychodzę tu regularnie, jednak są rzeczy, których nie można nie

zauważyć. Zrobił pan wiele, by zapewnić dzieciom jak najlepszą opiekę,

jednak... - urwała. Lepiej nie brnąć za daleko.

Chyba wyczuł, do czego zmierzała, bo natychmiast przeszedł do obrony.

- Te obowiązki spadły na mnie zupełnie nieoczekiwanie. Sunny mówiła,

że mama wezwała go z nieba. Ten drań

miał nadzieję, że uda mu się wykpić. Pracować dla kogoś takiego?

Jednak... była zmęczona sprzątaniem i potrzebowała pieniędzy.

Przybrała oficjalny ton.

- Czy nie zastanawiał się pan nad konsolidacją i zmniejszeniem kosztów?

- Słucham?

Tak jakby nigdy wcześniej o tym nie słyszał.

- Mam na myśli cięcia kadrowe i zmianę zakresu obowiązków -

wyjaśniła. Już ty dobrze wiesz, o czym mówię! - Z pewnością te pojęcia nie są

panu obce.

- Oczywiście, ale jaki to ma związek z dziećmi?

- Sytuacja jest bardzo podobna. - Widząc jego minę, uściśliła: - Zatrudnia

pan opiekunki do dzieci, firmę kateringową i mnie.

- Zaczynam rozumieć. - Uśmiechnął się ironicznie. Ten uśmiech zbił ją z

tropu. Odwróciła wzrok, przebiegła spojrzeniem po pokoju.

- Chyba pan rozumie, że powierzenie tych zadań jednej osobie bardzo

ułatwiłoby panu życie.

R S

- 39 -

- Możliwe. Jednak nie będziemy tu długo...

- Nie zamierza pan tu mieszkać?

- Tylko tak długo, dopóki nie znajdę odpowiedniego miejsca dla dzieci.

Takiego, w którym mogłyby zostać na stałe...

- Stałego miejsca? - Poczuła ukłucie niepokoju.

- Tak. - Czekała, ale nie powiedział nic więcej. Pewnie uważa, że to nie

moja sprawa, domyśliła się. Czyżby chciał się pozbyć dzieci? Czy te maleństwa

nie dość już wycierpiały?

Wyraźnie zastanawiał się, co ona tu jeszcze robi. Ponieważ nie zbierała

się do wyjścia, dodał:

- Wiem, że nie wszystko jest tak, jak być powinno, ale to tylko

przejściowe kłopoty. Później załatwię coś bardziej odpowiedniego.

Miała ochotę rzucić się na niego z pięściami. Albo zabrać mu dzieci,

wziąć je pod swoją opiekę.

- Nawet teraz można z łatwością zapewnić dzieciom o wiele lepsze

warunki - powiedziała z wymuszonym spokojem. - Proponuję moje usługi.

- Pani usługi?

- Właśnie o tym chciałam z panem porozmawiać. Zatrudnia pan kilka

osób, choć jest to całkowicie zbędne.

- Jest tyle do zrobienia. - Znowu ten uśmiech. - Nie radzę sobie z

nawałem obowiązków. - Westchnął. Przez chwilę było jej go żal.

- Mogę się wszystkiego podjąć.

- Wszystkiego?

- Gotowania, sprzątania, wszystkiego. I to za mniejszą stawkę. - Jednak

bez przesady, stać go było na takie luksusy.

- Wierzę, ale nie mogę pani przyjąć.

- Dlaczego?

- To zbyt krótki okres, czułbym się wobec pani nie w porządku.

R S

- 40 -

- Ja będę się tym martwić - zapewniła go szybko. Gdyby dzięki niej te

dzieci choć trochę odżyły... - Zajmę się dziećmi, niech mi pan zaufa. - Umilkła.

Patrzył na nią podejrzliwie. Chyba się trochę zagalopowała. Powinna mówić

spokojnie i rozsądnie, bez emocji. - Proszę policzyć, ile pan zaoszczędzi,

rezygnując z wysoko opłacanych opiekunek na godziny.

Spojrzał na nią badawczo.

- Najważniejsze jest dobro dzieci, pani Reynolds - rzekł łagodnie, jakby

próbował ją uspokoić. - Nowe obowiązki spadły na mnie niespodziewanie,

dlatego też staram się zatrudniać najwyższej klasy fachowców. Mam nadzieję,

że nie poczuje się pani urażona - powiedział, unikając jej wzroku. - Jednak

muszę mieć pewność, że powierzam dzieci opiece odpowiednich osób. Agencja

ma starannie dobrany, sprawdzony personel.

- Mogę przedstawić bardzo dobre referencje, panie Kingsley.

Potrząsnął głową.

- Obawiam się, że to za duże obciążenie dla jednej osoby. Często

przebywam poza domem, wyjeżdżam...

- A zatem najlepszym rozwiązaniem byłoby zatrudnienie osoby, która

zgodziłaby się tu zamieszkać. - Nie wierzyła, że to powiedziała.

- Chyba nie jestem na to przygotowany. Jak już mówiłem, to przejściowa

sytuacja. Wynająłem dom na krótko, bez mebli...

- A zatem będzie to układ korzystny dla obu stron. Ja również jestem w

przejściowej sytuacji.

- Nie rozumiem.

- Muszę się wyprowadzić. - Widząc jego minę, dodała: - Jestem w trakcie

zmiany pracy.

- I dlatego musi się pani wyprowadzić?

- Tak. Muszę z czegoś żyć, zanim obejmę posadę w Minnesocie.

Widziała, że jej nie wierzy.

- Rozumiem. Praca w Minnesocie?

R S

- 41 -

- Tak, zgodna z moimi kwalifikacjami. - To akurat było prawdą. - Nie

bardzo opłaca mi się wynajmować drogie mieszkanie w San Francisco, skoro i

tak będę się musiała wkrótce wyprowadzić.

- Aha. - Nadal nie wydawał się przekonany.

- Chętnie podejmę się pracy u pana na dwa miesiące. Mogłabym zwolnić

swoje mieszkanie i, o ile nie ma pan nic przeciwko temu, przechować tu moje

rzeczy. - Upiekłaby dwie pieczenie przy jednym ogniu. Rozpromieniła się na tę

myśl.

- Nie jestem pewien...

- Przecież liczy się każdy grosz! Proponuję panu korzystny układ: biorę

na siebie sprzątanie, gotowanie i opiekę nad dziećmi.

Zmrużył oczy. Z pewnością podliczał koszty.

Zajęła się tym samym. Jeśli Kingsley da jej połowę, a nawet jedną trzecią

sumy, jaką przeznaczał teraz na piastunki, jedzenie i sprzątanie...

- Sam pan widzi, że to optymalne rozwiązanie. A już na pewno dla dzieci.

- Nie mogła się powstrzymać, by tego nie dodać.

Popatrzył na nią dziwnie.

- Wspominała pani o referencjach?

- Mogę je dostarczyć w ciągu tygodnia.

- To wtedy wrócimy do tematu. Zastanowię się nad pani propozycją -

dokończył. Nie brzmiało to zbyt zachęcająco.

Poczekaj, ja ci jeszcze pokażę! Będąc nastolatką, pracowała w

Sacramento jako niania, również u wielu sławnych i wpływowych osób. Nawet

u aktualnego gubernatora stanu.

Dwa tygodnie później Tray wysiadł na lotnisku w San Francisco. Tu była

dopiero dziesiąta wieczorem, podczas gdy w Nowym Jorku dochodziła pierwsza

w nocy. Minione pięć dni spędził na wyczerpujących służbowych rozmowach, z

rezultatu których nie był zadowolony.

R S

- 42 -

Czyżbym to ja się mylił? - zastanawiał się, odbierając bagaż. Wraz z

tłumem innych pasażerów ruszył w kierunku parkingu. Lawson przekonał go do

zajęcia się tą sprawą, w dodatku nie pożałował pieniędzy. Tray miał za zadanie

tak zręcznie przeprowadzić negocjacje, by nie wzbudzać podejrzeń władz

federalnych, szczególnie wyczulonych na każdy przejaw działań

monopolistycznych.

Lawson podniósł mu pensję, obiecał możliwość zakupu akcji po

preferencyjnych cenach i zapewnił wiele dodatkowych przywilejów. Tray miał

tyle pieniędzy, że mógłby do końca życia leniuchować. Już jako dziecko uważał,

że powinien sam zarobić na własne kieszonkowe. W przyszłości chciał być tak

bogaty, by nie musieć sobie niczego odmawiać.

Udało się zrealizować dziecięce marzenia. I nadal idzie mi jak po maśle,

pomyślał, skręcając na autostradę. Przez półtora roku firma Lawsona podwoiła

zysk, a ceny akcji wzrosły o sto procent. I wzrosną jeszcze bardziej, jeśli uda się

manewr z przenosinami na Filipiny.

Zjechał z autostrady. Ciekawe, jak tam dzieciaki, pomyślał nie wiadomo

który raz. Może źle zrobił, rezygnując z usług sprawdzonej agencji.

Niepotrzebnie uległ namowom Lizy Reynolds.

Jednak w jej argumentach było sporo racji, a referencje, jakie mu

dostarczyła, okazały się więcej niż zadowalające. W ciągu tych pięciu dni

dwukrotnie dzwonił do domu i dzieci wydawały się bardzo zadowolone.

Zatrudnił ją zaledwie na tydzień przed wyjazdem do Nowego Jorku.

Niewiele potrafił o niej powiedzieć, ponieważ większość czasu spędzał w

biurze.

No właśnie, w tym tkwił największy problem. Wciąż spędzał w domu za

mało czasu, tak dłużej być nie mogło. Postanowił pogadać o tym z Chase, chciał

się kogoś poradzić.

Może niepotrzebnie powiedział jej o swych problemach. A może w

nieodpowiedniej chwili... Prawdopodobnie spodziewała się bardziej

R S

- 43 -

romantycznego wieczoru, gdy wreszcie udało im się wyrwać na wspólną

kolację.

Gdy usłyszała nowinę, oczy jej pociemniały, a głos stał się nieprzyjemnie

ostry.

- Co to za dzieci? - syknęła.

- Sunny... Chelsea i Peter Byrd. Ona ma sześć lat, a on...

- Pytałam, czyje to dzieci?

- Przecież już mówiłem. Ich mamą była Kathy Byrd. Umarła i... To długa

historia. Krótko mówiąc, powierzono te maleństwa mej opiece.

- To twoje?

- Słucham?

- Domyślam się, że to twoje dzieci.

- Moje? Ja nigdy nie byłem żonaty. Chase zaśmiała się nieprzyjemnie.

- I co z tego?

- Jak to?

- Nie trzeba się żenić, by zostać ojcem!

- Chase, do diabła... - Nie powinien się oburzać, nie po raz pierwszy

spotykał się z tego typu podejrzeniami. Nie odrzucał ich, uznając, że szkoda

zachodu. No i ze względu na dobro dzieci. - To nie są moje dzieci - wyjaśnił

łagodnie.

Wbiła w niego zdumione spojrzenie.

- To niesłychane! Jak można zostawić komuś swoje dzieci, jeśli... Ale

chyba uzgodniła to z tobą?

- To spadło na mnie jak grom z jasnego nieba. Co według ciebie miałem

zrobić?

- Co zrobić? Powinieneś zostawić je w Columbus. Są instytucje, które

zajmują się takimi przypadkami.

- Nie. - Sunny i Peter nie są dla niego „przypadkami". - Nie mogłem

zostawić ich obcym ludziom.

R S

- 44 -

- Przecież ty też jesteś dla nich obcy! - Potrząsnęła głową, zdumiona. - Ich

matka chyba nie oczekiwała, że zajmiesz się nimi osobiście. Nie jesteś do tego

przygotowany.

- To racja. Ale chcę znaleźć dla nich dom, w którym będzie im dobrze.

Tylko nie bardzo wiem, od czego zacząć.

- Trzeba jak najszybciej skontaktować się z odpowiednimi instytucjami i

załatwić adopcję.

- Czy ja wiem... może. - Zawahał się. - Nie jestem pewien. Kathy prosiła,

bym...

- Pora, byś wreszcie zaczął myśleć o sobie. Nadal mieszkasz w hotelu i...

- Nie mieszkam. Wynająłem domek. Tak jest lepiej dla dzieci i...

- Lepiej dla dzieci! A dla ciebie? Obiecałam, że przyjadę i znajdę ci

odpowiedni dom, a ty bierzesz, co się nawinie! W dodatku wziąłeś sobie na

głowę dwójkę zupełnie obcych dzieciaków! Och, jak mnie to denerwuje! Z tego

co mówisz wynika, że ich matka nawet nie była dla ciebie kimś bliskim.

- Nie, ale...

- Wymyśliła sobie, że wciśnie je komuś bogatemu...

- Nie zawsze byłem bogaty - przerwał jej. - Ona chciała jedynie... - Nagle

przypomniał sobie małą Kathy, z uwielbieniem wpatrzoną w jego mamę,

garnącą się do każdej pracy, byle tylko zostać u nich odrobinę dłużej. Sunny ma

takie same oczy. - Chciała tylko, by było im jak najlepiej - dokończył.

- Ha, ha! Dlatego powierzyła je tobie, co? Bezdzietnemu kawalerowi? -

Popatrzyła na niego uważnie. - A kto się teraz nimi zajmuje?

Opowiedział jej o nianiach z agencji.

- Jednak tuż przed wyjazdem zatrudniłem opiekunkę na stałe - powiedział.

- Młoda, energiczna, inna niż tamte. Chyba można na niej polegać.

Chociaż, czy rzeczywiście? Te jej opowieści o planowanej zmianie

pracy...

R S

- 45 -

- Wiesz co, Tray? Jesteś niemożliwy! - Cierpki głos Chase przywołał go

do rzeczywistości. - Wynajmujesz dom i całodobową opiekę dla pary

dzieciaków, z którymi nawet nie łączą cię więzy pokrewieństwa. - Westchnęła. -

Koniecznie trzeba z tym coś zrobić, nie ma na co czekać. Zaraz... Zadzwonię do

Page. Jest w kilku organizacjach dobroczynnych w San Francisco, między

innymi w domu dziecka. - Położyła dłoń na jego dłoni. - Biedaczek. Zostaw tę

sprawę mnie. Już ja wszystkiego dopilnuję.

Spojrzał na nią chłodno. Dziwne, ale wcale nie zamierzał pozwalać, by

Chase w jakikolwiek sposób zajęła się Sunny i Peterem.

Skręcił na podjazd. W salonie paliło się światło. Pewnie Liza jest kolejną

nianią uzależnioną od telewizji, pomyślał ze smutkiem.

ROZDZIAŁ SZÓSTY

Zaparkował w garażu obok zdezelowanego chevroleta. Ten sam,

skonstatował z uśmiechem. Przynajmniej raz ominie mnie poznawanie kolejnej

agencyjnej niani, która z miejsca oznajmi, że należy dopłacić za nadgodziny,

odetchnął w duchu.

Zawsze pokrywał bez szemrania wszystkie rachunki. Zatrudniając

agencję, miał gwarancję, że dzieciom nie stanie się krzywda. Mógł polegać na

jej pracownicach. Wiadomo było, że bez względu na sytuację, maleństwa nigdy

nie pozostaną bez opieki. A poczucie odpowiedzialności za ich los coraz

bardziej mu ciążyło. Szczególnie gdy na kilka dni tracił je z oczu.

No ale teraz ma tę Reynolds. Samochód stoi, więc i ona jest w domu.

Przedstawiła doskonałe referencje. Dzieci pewnie już smacznie śpią, pomyślał,

wyciągając z bagażnika walizkę.

Chociaż nigdy nie wiadomo... Może Sunny wybiegnie na powitanie,

szczebiocąc beztrosko lub z powagą referując nieszczęścia, jakie się przydarzyły

R S

- 46 -

podczas jego nieobecności. Pogodna, zawsze poczuwająca się do

odpowiedzialności za braciszka dziewczynka.

Peter przytuli się mocno, kurczowo szukając oparcia u jedynej znanej mu

osoby w tym ponurym, obcym świecie, jaki go otaczał. Peter ciągle czuł się

niepewnie. Już dwa razy Tray znalazł go w nocy u siebie w łóżku. Nawet przez

sen malec nie rozluźniał kurczowego uścisku.

W domu panowała niczym niezmącona cisza. Nie słychać było

podekscytowanych głosów dzieci, a ekran telewizora był czarny i głuchy. Może

niania usnęła, a światło w salonie zostawiła zapalone, by czuć się pewniej?

Liza nie spała. Przeglądała listę firm, do których zamierzała wysłać swoją

ofertę. Gdy usłyszała samochód, pośpiesznie i ze złością zgarnęła papiery.

Pomyślała, że gdyby nie Tray, nie miałaby teraz takich zmartwień.

Opamiętała się. On przecież nie miał o niczym zielonego pojęcia. Z

jakichś nieokreślonych powodów nie chciała go wtajemniczać w swoje sprawy.

Pewnie się zdziwi, gdy Liza wymówi mu pracę, informując od niechcenia, że

czeka na nią poważna posada w którejś z wielkich kompanii! Na samą myśl

poczuła dziką satysfakcję. Gdyby udało jej się zatrudnić w Los Angeles,

mogłaby często odwiedzać dziadków.

Dlaczego wcześniej nie pomyślała, by porozsyłać swoje oferty po całej

Kalifornii? Skąd brało się jej optymistyczne założenie, że bez trudu dostanie

pracę w San Francisco? Gdy jej starania zakończyły się fiaskiem, bardzo

podupadła na duchu. Najpierw nieoczekiwane zwolnienie z pracy, potem ciągłe

odmowy... Wszystko przez tę modę na sprytne zawężanie działalności, by w ten

sposób zredukować koszty. To prawdziwa zaraza, która dotknęła wszystkie

większe firmy. Lecz kiedy człowiekowi brakuje do pierwszego, nie może sobie

pozwolić na wybrzydzanie i przebieranie w ofertach.

Zresztą, czy po dniu wyczerpującego sprzątania można jeszcze logicznie

myśleć? Co innego teraz. Pieniądze przestały być problemem, no i miała dach

nad głową. Wprawdzie tylko przez dwa najbliższe miesiące, ale to i tak stawiało

R S

- 47 -

ją w o wiele lepszej sytuacji. Zarobi tyle, że będzie mogła spokojnie przetrwać

kilka następnych tygodni i bez pośpiechu rozejrzeć się za odpowiednią posadą.

Była zadowolona z podjętej decyzji. Ustalenie stałego rozkładu dnia,

dającego poczucie stabilizacji i jej, i dzieciom, dokonało się błyskawicznie.

Utrzymanie porządku nie było uciążliwe, a dzieci dostarczały jej prawdziwej

radości.

No a poza tym, wreszcie miała czas dla siebie. Czas, by odpocząć i

spokojnie pomyśleć.

Czas, by coś zaplanować. Obecna komfortowa sytuacja nie będzie trwać

wiecznie, dlatego należałoby skupić się na przyszłości. Liza coraz częściej

powtarzała sobie w duchu dewizę Joline, że nawet jeśli ktoś zrezygnuje z jej

usług, to znajdą się inni chętni. I kogoś takiego muszę szybko znaleźć,

postanowiła, pośpiesznie zamykając teczkę z papierami.

- Dobry wieczór.

Głęboki głos Traya wyrwał ją z rozmyślań.

- Panie Kingsley, już pan wrócił... Nie przypuszczałam, że przyjedzie pan

dzisiaj... Trochę mnie pan zaskoczył... - Przestań pleść trzy po trzy, zbeształa się

w duchu. Dlaczego on tak na mnie patrzy?

Te ogromne, utkwione w niego błękitne oczy. Dałby głowę, że już kiedyś

je widział. No tak. Przecież sam ją zatrudnił, była tu, gdy wyjeżdżał. To przecież

ta sama dziewczyna. Jasna twarz, równo podcięte włosy.

Ale te oczy, to spojrzenie. Musiał już kiedyś je widzieć. Ale gdzie?

- Czy... czy coś nie tak?

- Nie. - Rozejrzał się po salonie. - Jakoś tu inaczej.

- Pozwolił mi pan przywieźć rzeczy. - W jej głosie zabrzmiała obronna

nuta.

- Tak, oczywiście. Ale... - To są jej rzeczy? Luksusowa trzyosobowa

kanapa, pluszowe poduszki. Nad kominkiem reprodukcja obrazu Renoira.

Donica z ogromną palmą. Niskie lampy rzucające przytłumione światło.

R S

- 48 -

Wyobrażał sobie, że ona przywiezie trochę rupieci, a tymczasem wszystkie

meble wyglądały na zupełnie nowe i w dodatku bardzo drogie.

- Powiedział pan...

- Wiem. - Rozluźnił krawat. Czemu jestem taki zdziwiony? - pomyślał z

niesmakiem. Gdzie jest powiedziane, że gosposia nie ma prawa otaczać się

ładnymi i kosztownymi przedmiotami? Chociaż chyba trudno byłoby zarobić na

to wszystko sprzątaniem...

- O co chodzi, panie Kingsley?

- O nic. Zastanawiałem się tylko... - Ta jej teczka. Nie pasuje do

wizerunku sprzątaczki. Liza wspominała co prawda, że szuka pracy zgodnej ze

swoimi kwalifikacjami, ale nie uwierzył jej. Może jednak nie były to jedynie

puste słowa. Kto jak kto, ale on doskonale wiedział, jak wielu wysoko

wykwalifikowanych specjalistów z dnia na dzień traci dziś pracę.

- Mam nadzieję, że nie ma pan nic przeciwko temu.

- Przepraszam? - Tak się zagłębił w rozważaniach, że umknęło mu jej

pytanie.

- Te moje meble, że tak je porozstawiałam. Nie chciałam stłoczyć ich w

kącie, jak w przechowalni.

No tak, wspominała coś o magazynie, gdy pytała o pozwolenie na

przywiezienie swoich rzeczy. Dopiero teraz uzmysłowił sobie, jak bardzo była

wtedy przejęta. Nie chciała przedłużać okresu wynajmu swojego mieszkania.

Czyżby z dnia na dzień wyrzucono ją na bruk? Są ludzie, którzy żyją od wypłaty

do wypłaty. Sądząc po tych drogich meblach, Liza też do nich należała.

- Mam nadzieję, że nie wziął mi pan tego za złe, panie Kingsley.

Pomyślałam sobie... Tak będzie dużo wygodniej. Bardziej przytulnie.

Zbyt przytulnie, pomyślał. Zachowuje się, jakby zamierzała tu zostać na

dłużej. Przecież ostrzegał ją, że w grę wchodzą najwyżej dwa miesiące.

- Pani Lizo, chciałbym tylko przypomnieć, że mieszkam tu jedynie

tymczasowo.

R S

- 49 -

- Wiem. Zresztą, ja też mam swoje plany. Mówiłam panu, że niedługo

zamierzam zmienić pracę?

- Owszem. - Tyle że zabrzmiało to tak nieprzekonująco, że wcale jej nie

uwierzył. Teraz pozostawało się jedynie modlić, by rzeczywiście mówiła

prawdę. Gdyby przyszło mu ją odprawić, wystawić jej rzeczy na ulicę... Mimo

wszystko poczuwał się do pewnej odpowiedzialności za tę obcą dziewczynę, tak

jak za powierzone mu dzieci. Walizka, którą wciąż trzymał w ręku, nagle

wydała mu się ciężka jak z ołowiu. Postawił ją na podłodze.

- Wygląda pan na zmęczonego, panie Kingsley.

- Tak, trochę jestem. - Do diabła, czemu życie nagle stało się tak

skomplikowane? Najpierw dzieciaki. Teraz ta dziewczyna, prawdopodobnie

bezdomna.

- Nie jest pan głodny?

- Czy ja wiem... - Chociaż to może dlatego tak marnie się czuje? W

samolocie niczego nie tknął.

- Mieliśmy kurczaka na kolację. Zrobię panu kanapkę.

- Nie, dziękuję, bardzo proszę, niech pani nie zawraca sobie mną głowy...

- Żaden problem. To zajmie tylko chwilę - zawołała, zerwała się i

pobiegła do kuchni.

Jest bardzo usłużna, pomyślał, podążając za nią. Pewnie próbuje...

Zatrzymał się jak wryty. Jadalnia też zmieniła się nie do poznania. Niewielki

bufet, stolik i cztery krzesła - niby tak samo, ale teraz na ścianach wisiały

obrazy, a na bufecie stało mnóstwo drobiazgów! Ile jeszcze rzeczy tu nawiozła?

Zupełnie jakby zamierzała osiąść na stałe. Nic dziwnego, że próbuje go

udobruchać.

Bardzo się rozczaruje. Choćby wyłaziła ze skóry, nic przez to nie zyska. I

może sobie darować odgrywanie roli bezradnej, pozbawionej dachu nad głową

istoty!

R S

- 50 -

Bezradna! Myślałby kto! W pięć minut potrafiła go przekabacić i

doskonale się ustawić. Za jednym zamachem załatwiła sobie nie tylko pracę, ale

i dach nad głową. I z miejsca poczuła się jak u siebie. Do tego całkiem

przyzwoita pensja... Przez jakiś czas nie będzie musiała martwić się o przy-

szłość. Do tej pory uważał się za doskonałego negocjatora, ale ona go

zdyskontowała...

- Podać do salonu czy może... - Urwała, bo niemal wpadła na niego.

- Pójdę do kuchni - rzekł szorstko, nie do końca pewien, czy jest zły na

nią, czy na siebie.

W kuchni nic nie przybyło, ale też wydała się inna. Wypucowana, lśniąca

czystością. Ani śladu piętrzących się pustych pudełek i kartonów. Nieskazitelna.

Nie mógł zarzucić Lizie, że brała pieniądze za nic. I miała rację, twierdząc, że

Tray zaoszczędzi na tej zmianie sporą sumkę.

W dodatku usługi Lizy są najwyższej jakości, skonstatował w duchu, gdy

zasiadł przy kuchennym stoliku i wbił zęby w apetyczną kanapkę. Przepyszna.

Dopiero teraz poczuł, jak bardzo jest głodny.

- Pomyślałam, że po kawie trudno będzie panu zasnąć, dlatego

zaparzyłam herbatę.

Upił łyk gorącego, aromatycznego płynu.

- Niezła - przyznał.

- To herbata „Słodkie sny", uspokaja i działa lekko nasennie. Zawsze ją

piję, gdy jestem w nie najlepszej formie.

- Usiadła naprzeciwko niego i podniosła do ust filiżankę.

Porcelanowe filiżanki!

- To pani zastawa? - zapytał.

- Tak. Wstawiłam je do szafki. Są bardziej...

- Eleganckie - podsunął usłużnie, nie mogąc powściągnąć lekkiej irytacji.

R S

- 51 -

- Wygodne - poprawiła sucho. - Trudno podawać domowe jedzenie na

plastikowych talerzach. I pić z plastikowych kubków. Nie mówiąc już o

gotowaniu - dodała nieco napastliwie.

- Przecież od początku uprzedzałem, że to nie jest docelowe mieszkanie.

Nie ma sensu kupować teraz całego wyposażenia.

- Dlatego zaproponowałam panu kompleksową usługę.

- Popatrzyła na niego wojowniczo. - Przywiozłam garnki, talerze, sztućce,

dzbanek do kawy, parę rzeczy, które pozwolił mi pan tu przechować i bez

których nie jestem w stanie wywiązać się z umowy, czyli gotować, sprzątać,

opiekować się dziećmi. Wydawało mi się, że zgodnie uznaliśmy ten układ za

korzystny dla obu stron. Lecz jeśli zmienił pan zdanie...

- Chwileczkę! Nie powiedziałem, że mi to nie odpowiada. - Dlaczego się

przed nią usprawiedliwia? Po co się tłumaczy? - Nie sądziłem, że tego będzie aż

tyle.

- Aż tyle? Zapewniam pana, panie Kingsley, że przywiozłam wyłącznie

to, co niezbędne.

- Tak? A te palmy, obrazy i Bóg wie, co jeszcze?

- Miałam zostawić je na ulicy? Przecież zgodził się pan, bym przywiozła

swoje rzeczy.

- Owszem. Przepraszam - przyznał ze wstydem. Ta dziewczyna ma nóż na

gardle, a on niepotrzebnie się czepia.

- Po prostu nie jestem przyzwyczajony do takiej ilości przedmiotów. Moje

mieszkanie w Nowym Jorku jest niemal puste. A tutaj jestem tylko chwilowo.

- A ja myślałam... - Urwała raptownie. - Nie zostaje pan w Kalifornii?

- Tylko do czasu, póki firma CTI, którą przejęliśmy, nie zostanie

zlikwidowana.

- Zlikwidowana? Dlaczego?

Sam nie do końca to pojmował i chyba dlatego wdał się w bardziej

szczegółowe wyjaśnienia.

R S

- 52 -

- Początkowo w ogóle o tym nie było mowy. Zwykle, gdy przejmujemy

jakąś firmę, dokonujemy jedynie reorganizacji. - Odgryzł kęs kanapki, popił

herbatą. Zamyślił się. - A teraz Lawson nalega na relokację.

- Chce wszystko przenieść gdzie indziej?

- Właśnie. A ja nie jestem do końca przekonany... - Umilkł. Co ona może

z tego zrozumieć? I co ją obchodzą jego problemy? - Przepraszam. Byłem tak

pochłonięty pracą, że nie miałem głowy, by pomyśleć o domowych sprawach.

- Wskazał ręką na kuchnię.

Dziewczyna wydawała się błądzić myślami gdzie indziej.

- Ależ San Francisco to handlowe i gospodarcze centrum Zachodniego

Wybrzeża, co jest szczególnie istotne, jeśli planuje się ekspansję na Daleki

Wschód.

- Dokładnie tak - rzekł, zaskoczony trafnością jej uwagi.

- A w tym konkretnym przypadku - dodał, mając na myśli Frasera - w grę

wchodzą jeszcze ludzie, na których mi zależy i których chciałbym zatrzymać, a

boję się, że nie wszyscy zechcą się przenieść.

- To racja. Łatwiej przenieść firmę niż ludzi. Przerzucić ich jak pionki na

szachownicy!

Popatrzył na nią badawczo. Skąd ta oskarżycielska nuta?

- W tej grze chodzi wyłącznie o zysk, tylko to się liczy. A przecież każdy

rozsądny człowiek musi dojść do wniosku, że po dokonaniu fuzji dwóch

przedsiębiorstw, wiele czynności i stanowisk się dubluje. I że najlepszym

rozwiązaniem jest wtedy...

- Konsolidacja i cięcia kadrowe! - dokończyła za niego.

- Czy nie to samo mówiła pani, starając się o pracę?

- Panie Kingsley, każda przeciętnie inteligentna kobieta jest w stanie

poprowadzić dom. Ale wielki biznes to co innego. Cięcia kadrowe mogą okazać

się niepotrzebne, wręcz szkodliwe. W trakcie przekształceń często zwalnia się

najlepszą kadrę.

R S

- 53 -

- Nie bardzo w to wierzę. Kierownictwo zwykle wie, kto ze względu na

dobro firmy powinien pozostać na stanowisku.

- Oni też są tylko ludźmi - sprzeciwiła się. - I, jak wszyscy, jednych lubią,

innych nie. A to może wpłynąć na ich decyzje kadrowe. Poza tym - dodała

znacząco, wskazując na niego palcem - często pozorne dublowanie stanowisk

działa nadzwyczaj stymulująco.

- W jakim sensie?

- Wymiany poglądów, współzawodnictwa, poszukiwania nowych

rozwiązań. Co w efekcie daje lepszy produkt... - Urwała, uświadamiając sobie,

że przypatruje się jej z uwagą.

- Ma pani sporą wiedzę - zagadnął. - Czy ma pani jakieś doświadczenia w

tej dziedzinie?

- Zbyt małe, by warto o nich wspominać. - Podniosła się gwałtownie. -

Może jeszcze herbaty?

- Nie, dziękuję. Wszystko było pyszne. Tego mi było trzeba - powiedział,

przyglądając się, jak sprząta ze stołu. Nie odpowiedziała na jego pytanie. - Pani

Reynolds, te referencje, które mi pani pokazała, dotyczyły wyłącznie pani

kwalifikacji jako opiekunki do dzieci. Ciekawi mnie...

- A właśnie, skoro mowa o dzieciach - przerwała mu w pół słowa,

podeszła do lodówki i zdjęła przyczepione do niej rysunki. - To dla pana od

Sunny i Petera. Na powitanie - powiedziała, kładąc przed nim kolorowe obrazki.

Nawet nie zapytał o dzieci! Tak pochłonęła go niania, że zupełnie o nich

zapomniał.

- Rysowanie dało im mnóstwo radości - odezwała się Liza. - Chcieli

zrobić panu niespodziankę.

I udało im się, pomyślał Tray ze wzruszeniem. Po raz pierwszy uzyskał

pewność, że zostawił dzieci pod dobrą opieką. Nie tylko się nie nudziły, ale

chyba były też zadowolone z nowej niani.

R S

- 54 -

- Na laurce Sunny są same kwiaty i serduszka - podpowiedziała Liza. -

Cała ona.

- To prawda - przyznał, z uwagą przyglądając się rysunkom. - Zabiorę je

do siebie - powiedział, podnosząc się.

- Chcę w ten sposób pokazać, że mi się spodobały.

- Dzieci się ucieszą. Rysunki Petera są, powiedzmy, bardziej abstrakcyjne.

Ale da się poznać, że to dinozaur? - Popatrzyła na niego. - Czy pan wie, że Peter

uważa pana za swojego dinozaura, który broni go przed nieznanym, budzącym

trwogę światem?

- Wiem. - To, że ona też to wie, daje do myślenia. W odróżnieniu od

poprzednich niań, nie traktowała opieki nad dziećmi jedynie jako uciążliwego

obowiązku. Dostrzegała ich potrzeby, trafnie oceniła ich różne charaktery,

umiała dojść z nimi do porozumienia.

Właściwie, gdy się nad tym zastanowić, to Liza Reynolds jest osobą o

niepospolitej osobowości. Miła i usłużna, potrafi tak nim manipulować, że

chwilami trudno się zorientować, kto tu jest pracodawcą, a kto pracownikiem!

Jak sprytnie wynegocjowała najlepsze dla siebie warunki! Zaśmiał się w duchu.

To ją powinien zatrudnić Lawson. W dodatku miło się z nią rozmawiało i...

- Na którą życzy pan sobie śniadanie, panie Kingsley?

I wcale nie jest taka pospolita, jak mu się wydawało. Ma piękne oczy. I

ten uśmiech! Uprzejmy, a jednocześnie taki promienny! Błyszczące oczy,

leciutko rozchylone usta, jakby zapraszające. Gdyby tak...

Dobry Boże! Co też mi chodzi po głowie!

O co ona pytała?

- Przepraszam?

- Pytałam o śniadanie. O której i...

- Dziękuję. Proszę się mną nie przejmować. - Sam się zdziwił ostrym

brzmieniem swojego głosu. - Wychodzę wcześnie, po drodze wstąpię gdzieś na

kawę. - Chrząknął. - To był męczący dzień. Dobranoc, pani Reynolds.

R S

- 55 -

ROZDZIAŁ SIÓDMY

Dlaczego wyszedł tak raptownie? Czyżby go zdenerwowała?

A może był zły na siebie. Bo siedział w kuchni z gosposią? Nie wyglądał

na takiego snoba.

Nawet babcia, największa snobka pod słońcem, chętnie przesiadywała z

Sissie, która co tydzień przychodziła sprzątać, i jadła z nią lunch. One też

wypiły z Joline niemało filiżanek kawy, gadając przy tym o wszystkim, co się

ostatnio wydarzyło.

Brakowało jej Joline.

Zresztą, tęskniła za wszystkimi kolegami z biura, za Chrisem, za

wspólnymi wypadami do kina, na tańce, do restauracji. Wprawdzie nie chciała,

by ich przyjaźń przerodziła się w poważny związek i nawet odetchnęła z ulgą,

gdy Chris przeniósł się do Seattle, ale teraz brakowało jej jego telefonów.

Pewnie już znalazł sobie kogoś na stałe i...

No właśnie, nawet nie miała do kogo otworzyć ust. Sprzątanie to co

innego niż praca w biurze, wśród ludzi. Zawsze można było się pośmiać, trochę

pożartować, wymienić poglądy. Teraz była zbyt zmęczona, by po całym dniu

szukać towarzystwa. I chyba dopiero teraz zdała sobie sprawę, ile traci.

Dzisiejszy wieczór...

Tray też wydał się jej samotny, gdy tak stał w salonie, z walizką w ręku.

Nawet zrobiło się jej go żal. No i chciała go też udobruchać.

Zresztą, co jej szkodzi zrobić kanapkę i podać filiżankę herbaty?

Tylko niepotrzebnie rozwiązał się jej język. Tak miło było usiąść przy

stole i porozmawiać. Tray słuchał jej z uwagą, jakby rzeczywiście interesowało

go to, co miała do powiedzenia. W jego uśmiechu było coś urokliwego,

pociągającego... Po prostu nie mogła przestać. Wiele osób w ogóle nie słucha,

co się do nich mówi, narzucają od razu własne zdanie. Tray jest inny. Jak

R S

- 56 -

przyjemnie było z nim dyskutować, omawiać kolejne tematy. Chyba jej

komentarz na temat fuzji CTI dał mu wiele do myślenia.

Cierpliwie wysłuchał też wszystkich uwag na temat dzieci. To bardzo

podniosło ją na duchu. Z powodów, których nie potrafiła pojąć, te dzieciaki

wprost go uwielbiały. Wciąż musiała wysłuchiwać, co Tray powiedział i co

zrobił, a o czym zapomniał...

Ciekawe, jaki naprawdę był jego stosunek do tych biednych maleństw.

Ciągle miała w uszach jego stwierdzenie, że musi je gdzieś „umieścić na stałe", i

to nie dawało jej spokoju. Dlatego pokazała mu ich rysunki. Niech wie, jak jest

dla nich ważny. Przez chwilę miała wrażenie, że coś do niego dotarło, że

naprawdę mu na nich zależy. Wydawał się szczerze wzruszony...

I wtedy stało się coś dziwnego. Popatrzył na nią jakoś inaczej, z

napięciem, a ją ogarnął irracjonalny niepokój.

A kiedy zapytała o śniadanie, zareagował tak gwałtownie, jakby był na

nią zły. No, może nie zły. Jednak podniósł się raptownie i pobiegł szybko na

górę.

Boże! A może uznał, że ona się do niego zaleca?

Niepotrzebnie tak się rozgadała. Plotła trzy po trzy, niczym papuga.

W dodatku wcale go nie lubiła. Facet, który porzucił żonę i dzieci, nie

zasługiwał na sympatię. A na pierwszy rzut oka wydawał się niezdolny do takiej

podłości...

To nie jej sprawa. Ona ma tylko zajmować się domem i dziećmi.

I schodzić Trayowi z drogi. Lepiej, żeby nie uznał jej zachowania jako

zaproszenia do flirtu.

Tray szedł szybkim krokiem Piątą Aleją w stronę restauracji, w której

umówił się z prawnikiem z Seattle. Z uwagą przypatrywał się to idącemu, to

podskakującemu przed nim chłopcu. W tym samym wieku co Peter, równie

rozbrykany, pomyślał, widząc, jak chłopczyk podbiega do skraju krawężnika,

R S

- 57 -

niebezpiecznie blisko sunących jezdnią samochodów. Już wyciągał rękę, by go

schwycić, ale uprzedziła go idąca obok kobieta.

Malec szarpnął się, wykrzywił buzię.

- Puść mnie! - krzyknął.

- Muszę cię trzymać - spokojnie odparła kobieta. - A już na pewno nie

pozwolę ci iść po krawężniku, bo jeszcze stracisz równowagę.

- Ale ja chcę stracić równo...! - chłopczyk umilkł. - A co to jest

„równowaga"?

Kobieta, w jak najbardziej dla dziecka zrozumiały sposób, wyjaśniła

znaczenie słowa.

Tray mimo woli uśmiechnął się do niej, gdy go mijała. Przypominała mu

Lizę. Liza też unikała kazań i zawsze odwoływała się do zdrowego rozsądku:

„Peter, jak płaczesz, to ja nic nie słyszę. No już, teraz powiedz spokojnie, o co

chodzi". I tak jak ta pani wykorzystywała każdy moment, by dziecko czegoś

nauczyć.

Zresztą, płacz rzadko rozlegał się w domu. Po raz pierwszy, odkąd wziął

dzieci, maluchy wydawały się szczęśliwe.

Ciągle coś sobie podśpiewywały lub powtarzały zabawne wierszyki,

których nauczyła je Liza.

Dobrze się stało, że ją zatrudnił. Wzięła dom i dzieci pod swoje

opiekuńcze skrzydła. Wszystko się zmieniło. Teraz to był prawdziwy dom.

Pachniało świeżo upieczonym ciastem, pyszną pieczenią...

Liza wspaniale gotuje, pomyślał z uśmiechem. Dania, jakie

przygotowywała dla dzieci, bardzo różniły się od potraw, które podawano w

restauracjach. Przyjemna odmiana. Nie potrafił oprzeć się pokusie i coraz

częściej dzwonił z zapowiedzią, że wróci na obiad.

Ostatecznie płacił Lizie za gotowanie. Powinien też częściej ściągać ludzi

do siebie, zamiast samemu ciągle być w rozjazdach.

R S

- 58 -

Co złego w tym, że z przyjemnością wracał teraz do domu? Tam wreszcie

miał ciszę i spokój... No, to już być może przesada, ale lubił tę ciepłą, serdeczną

atmosferę, dzięki której wracał myślami do lat szczęśliwego dzieciństwa. I lubił

patrzeć na uśmiechnięte, rozpromienione buzie dzieci.

Dzieci. Najwyższy czas, by coś postanowić w sprawie ich przyszłości.

Powinien działać szybko, ale rozważnie. Ciągle brzmiała mu w uszach prośba

Kathy, by nie powierzać ich państwowym instytucjom.

Czy miałaby coś przeciwko, gdyby oddał je do adopcji? Szkoda, że nie

mógł ją o to zapytać...

Nie wiedząc, od czego zacząć, nie robił nic. Poza tym był teraz zbyt

zajęty innymi sprawami. Niezależnie od fuzji z CTI, Lawson zlecił mu

przygotowanie przejęcia zakładów lotniczych w Seattle. To dopiero było

prawdziwe wyzwanie.

Jak również, niestety, budzące wiele wątpliwości, przyznawał w duchu.

Niełatwo zachować spokój, będąc częstym pasażerem linii lotniczych i mając

świadomość, jak wielu odpowiedzialnych i świetnie wyszkolonych fachowców

zostało zredukowanych, by nie dublować stanowisk.

Uśmiechnął się, przypominając sobie uwagę Lizy, że współzawodnictwo i

wymiana poglądów mogą tylko podnieść jakość produktu końcowego. .

Niebywałe, ile rzeczy przypomina mu Lizę. Było to tym dziwniejsze, że

ona sama nigdy nie narzucała mu się ze swoim towarzystwem. Wiecznie czymś

zajęta, krzątała się energicznie po domu lub bawiła się z dziećmi. Wieczorem,

po położeniu Sunny i Petera do łóżek, natychmiast znikała w swoim pokoju.

Nigdy nie wdawała się w pogawędkę z Trayem. Tak miły wieczór, jak wtedy w

kuchni, już się nigdy nie powtórzył.

Szkoda, bo Liza okazała się świetną rozmówczynią. Zaskakujące, jak

dobrze orientowała się w tematach związanych z ekonomią i zarządzaniem.

Posługiwała się nawet fachową terminologią, co, zważywszy na wykonywany

R S

- 59 -

przez nią aktualnie zawód, było dość niezwykłe. Chętnie pociągnąłby ją za

język, dowiedział o niej Czegoś więcej...

Co złego w tym, że chciałby z nią porozmawiać? Jest taka miła, bystra...

I zapracowana. Wzięła na swe barki liczne obowiązki, którymi wcześniej

obarczał kilka osób. W dodatku wywiązywała się z nich o niebo lepiej.

Może powinien zaproponować...

Bez sensu. Czy którykolwiek pracodawca użalałby się nad ciężkim losem

pracownika, który wydawał się zadowolony? Gotowa jeszcze opacznie

zrozumieć jego intencje...

No nic, trzeba będzie załatwić to jakoś inaczej. Pomyśli o tym, gdy

skończy się konferencja w Nowym Jorku.

Jeszcze coś. Liza ma wolne niedziele, a on wraca dopiero w poniedziałek

wieczorem. Musi poprosić, by została z dziećmi.

Swoją drogą, ciekawe co ona robi w wolne niedziele?

Zagadka wyjaśniła się, gdy wrócił w poniedziałek do domu. Wszedł przez

garaż. Dzieci wybiegły mu na powitanie.

- Jechaliśmy pociągiem - obwieściła Sunny.

- Był ogromny - dodał zachwycony Peter. Z kuchni dobiegło wołanie

Lizy:

- Sunny, pan Kingsley dopiero co przyjechał i jest zmęczony. Przestańcie

go zamęczać.

- Wcale go nie męczymy. - Sunny popatrzyła na niego z przejęciem. -

Opowiedzieć ci o pociągu?

- Oczywiście. - Przynajmniej czegoś się wreszcie dowie. Podał

dziewczynce teczkę. - Możesz ją ponieść? Po drodze opowiadaj.

- Mieliśmy pojechać samochodem, ale Liza powiedziała, że jazda

pociągiem będzie prawdziwą przygodą.

- I dostaliśmy prażoną kukurydzę, a ja miałem miejsce przy oknie - dodał

Peter, wchodząc za nimi na górę.

R S

- 60 -

- Ja też siedziałam przy oknie - szczebiotała Sunny. - Tylko że po drugiej

stronie. I było tak, jakby wszystko uciekało.

Tray zaśmiał się.

- A pociąg jakby stał w miejscu, co?

- Tak. Jechałeś kiedyś tyłem?

- Jechałem. Wiem, jak to jest. - Powiesił pokrowiec z garniturem w

garderobie, zdjął płaszcz i rozluźnił krawat.

- A dokąd pojechaliście tym pociągiem?

- Do babci - oznajmił Peter.

- To nie jest nasza babcia - wyjaśniła Sunny. - To babcia Lizy. Ale

udawaliśmy, że też nasza. Ona nam pozwoliła. A na dziadka mówiliśmy

Gramps, tak jak Liza.

- To bardzo duży dom - powiedział Peter.

- Bo tam mieszka dużo ludzi - dodała szybko Sunny. - Wszyscy są starsi,

tacy jak babcia. A ona mieszka na górze, ma swoją kuchnię i wszystko.

- Graliśmy z Grampsem w karty. Ja wygrałem. Sunny zachichotała i

potrząsnęła głową.

- Bo mu pozwoliliśmy. On nie umie czytać. A ja umiem.

A więc to tam Liza jeździ co niedziela. Odwiedza dziadków. Muszą być

dobrze sytuowani, skoro stać ich na zamieszkanie w takim ośrodku. Chyba że...

że to Liza pokrywa koszty.

Sprzątając domy? Niemożliwe.

Dziadkowie. A co z jej rodzicami?

I co go to wszystko obchodzi? Powinno interesować go jedynie to, jak

wywiązuje się ze swych obowiązków, a nie jej sprawy osobiste.

- Smakuje tak samo dobrze, jak wygląda - pochwalił obiad. Dzisiaj Liza

zrobiła kotlet mielony, fasolkę szparagową i puree ziemniaczane.

R S

- 61 -

- Dziękuję - odparła zadowolona. - Zawsze... - Urwała nagle. Już chciała

powiedzieć, jak bardzo lubiła pomagać w kuchni babci, doskonałej zresztą

kucharce. - Lubię gotować - powiedziała.

- To widać. To danie bije na głowę potrawy, które przywozili z

restauracji.

- Babcia robi dobre ciasteczka - wtrąciła się Sunny. - Dała nam trochę na

drogę.

- To miłe z jej strony. - Popatrzył na Lizę. - Więc wybraliście się na

wycieczkę pociągiem?

- Tak. - Wiedziała, że dzieci się wygadają. I co z tego? Nie miała zamiaru

rezygnować z odwiedzin u dziadków. - Chyba nic w tym złego?

- Ależ skąd. Dla nich to była ogromna atrakcja. Odwiedziny u dziadków,

tak?

Liza skinęła głową.

- Babcia jest fajna - powiedziała Sunny. - Pozwoliła mi przymierzyć

szpilki i pokropiła mnie perfumami.

- Dziadek nauczył mnie grać w karty i ja wygrałem - pochwalił się Peter.

- Mieliście miłą niedzielę, co? - zapytał Tray, nie odrywając oczu od Lizy.

- Pani jest z Sacramento?

Dziewczyna skinęła głową.

- I zawsze tam pani mieszkała?

- Dopóki nie przeprowadziłam się do San Francisco - powiedziała,

pomijając milczeniem lata studiów. - Peter, uważaj! - zawołała, ale było za

późno. Pośpiesznie zaczęła wycierać rozlany sok, zadowolona, że dzięki temu

umknie dalszego wypytywania. Jej życie to wyłącznie jej sprawa.

Zadzwoniła komórka, z którą Tray nie rozstawał się ani na chwilę.

- Kingsley... Och, cześć! Tak, przyjechałem przed chwilą. Przepraszam,

nie mogłem. Tak? - Popatrzył na Sunny. Zmarszczył czoło. - Poczekaj,

R S

- 62 -

oddzwonię za chwilę. Słucham? - Wskazał ręką szarlotkę i bezgłośnie

powiedział „później".

- Ja już zjadłam - oznajmiła Sunny.

- Ja też. Mogę poprosić lody do szarlotki?

Liza skinęła głową i przyłożyła palec do ust, by uciszyć dzieci.

Ale Tray już był przy drzwiach.

- Chase, nie chcę nic robić na łapu-capu.

Czyli nie chodzi o sprawy służbowe. Jakaś Chase. Liza skrzywiła się

nieznacznie. Pewnie dobrze ustawiona, skoro Tray tak się z nią cacka.

Posprzątała kuchnię, a potem zabrała dzieci do parku. Gdy wrócili,

położyła je do łóżek, przeczytała bajkę na dobranoc i poszła do siebie. Czytała

w łóżku prawie do północy.

Obudził ją krzyk Petera.

- Nie! Idź sobie stąd!

Znów dręczyły go koszmary. W jednej chwili poderwała się z łóżka,

pobiegła szybko korytarzem.

Wpadła prosto na Traya. Na pewno by upadła, gdyby jej nie podtrzymał.

- To Peter - wydusiła.

- Wiem, słyszałem. Nic się nie stało? Potrząsnęła głową. Nie puścił jej.

Poszli razem.

Przez chwilę zapanowało takie zamieszanie, że trudno się było

zorientować w sytuacji. Sunny, kurczowo tuląc do siebie misia, wyjaśniała

chaotycznie:

- Coś go przestraszyło, a ja nie mogę go obudzić.

Liza próbowała ją minąć, by przytulić chłopca, ale Tray ją ubiegł. Wziął

małego na ręce.

- No już, stary. Już dobrze. Już nic ci nie grozi.

W ciszy słychać było tylko zduszone łkanie chłopczyka.

- On... on już prawie mnie złapał.

R S

- 63 -

- Nie. To był tylko zły sen - uspokajająco powiedział Tray. - Nikt nie

złapie mojego chłopca. Wezmę go do siebie - rzekł, zwracając się do Lizy. -

Wracajcie do łóżek.

Okazał małemu wiele serca, pomyślała później, gdy już ułożyła się w

łóżku wraz z Sunny i jej ukochanym misiem. Powiedział: „mój chłopiec". Może

jednak zależało mu na dzieciach bardziej, niż to okazywał?

Już zasypiała, gdy nieoczekiwanie przypomniała sobie chwilę, gdy w

korytarzu przytrzymał ją mocno, chroniąc przed upadkiem. Ciepłe, silne

ramiona... Bezpieczne, cudowne schronienie. Już raz tego doświadczyła, wtedy

w windzie.

Tray też rozmyślał o tamtej chwili. Miękkie, przyjemnie zaokrąglone

kobiece ciało... Zapach świeżo umytych włosów...

Peter poruszył się niespokojnie, ale oddychał równo i głęboko. Tray

popatrzył na uśpione dziecko. Rozluźnił uścisk, odsunął chłopca lekko i otulił

kołdrą.

Położył się na plecach, założył ręce pod głowę. Liza. Liza Reynolds. Coś

zaczynało mu się przypominać..

R S

- 64 -

ROZDZIAŁ ÓSMY

Nie powiedziała dziadkom, że zmieniła pracę.

Zresztą, przecież nie będzie do końca życia nianią. Na razie mogła sobie

pozwolić, by co miesiąc wysyłać im pieniądze, dlatego nie mieli powodu, by coś

podejrzewać.

Utrzymywanie ich w niewiedzy okazało się łatwe. Rzadko przyjeżdżali do

San Francisco, ostatnio prawie wcale. A skoro ona odwiedzała ich co niedziela,

w ogóle nie ciągnęło ich do miasta.

Tylko telefon nastręczał pewne problemy. Zależało jej na stałym

kontakcie, lecz obawiała się reakcji dziadków, gdy w słuchawce usłyszą

dziecięcy czy męski głos. Musiałaby się gęsto tłumaczyć. Ale i na to znalazła

radę. Wyjaśniła, że ze względów oszczędnościowych wyłączyła telefon,

poprzestając na komórce.

To rozwiązanie sprawdziło się. Komórkę miała zawsze pod ręką, a dzieci

zupełnie ignorowały to urządzenie. Trayem się nie przejmowała. W końcu nic

mu do tego.

Ten numer podawała również w swoich ofertach, więc gdy o piątej nad

ranem obudził ją dźwięk telefonu, była bardziej podekscytowana niż

zaniepokojona. Wprawdzie to bardzo wczesna pora, nawet jak na połączenie z

drugiego końca Stanów, ale kto wie?

W słuchawce rozległ się głos babci. Dziwnie zmieniony.

- Liza, okropnie się martwię. Dziadek gdzieś zniknął. Obudziłam się o

piątej nad ranem i...

- Zniknął? Jak to? - Słuchała ze wzrastającym zaniepokojeniem. Babcia

była bardzo zdenerwowana, trzeba ją natychmiast uspokoić. - Posłuchaj,

wszystko się szybko wyjaśni. Może poszedł... - O tej porze? Nikomu nic nie

mówiąc?

R S

- 65 -

- Liza, martwię się o niego. Mówiłam ci, że ostatnio jest jakiś inny... traci

orientację, zapomina o wielu rzeczach...

- Babciu, nic mu nie jest. Przestań się denerwować. Zaraz do was

przyjadę. Najszybciej, jak będę mogła.

Pocieszała się, że to nic poważnego, ale ciągle miała w uszach słowa

babci: ,,Jest jakiś zmieniony, inny".

Zwykle był w świetnej formie, roześmiany, otwarty na ludzi. Takim go

zawsze widziała. I zawsze znajdowała w nim oparcie.

Niepokój, jaki ją ogarnął, wzrastał z minuty na minutę.

Ktoś zastukał do drzwi. Tray popatrzył na śpiącego Petera. Narzucił

szlafrok, otworzył drzwi.

- Liza?

Krótka nocna koszulka nie sięgała kolan. Liza miała długie, szczupłe

nogi... Co za seksowny strój!

- Ja... muszę wyjechać - odezwała się.

Popatrzył na nią uważnie, natychmiast zapominając o wcześniejszych

frywolnych myślach. Poczuł dziwny niepokój.

- Wyjechać? Dokąd?

- Do Sacramento. Natychmiast.

Nigdy nie widział jej tak wytrąconej z równowagi. Z jej chaotycznych

słów pośpiesznie wyłuskiwał sens. Dziadek gdzieś zniknął. Wyszedł o piątej nad

ranem.

- Na pewno nic się nie stało. - Chciał ją za wszelką cenę uspokoić. -

Musiał mieć swoje powody...

- Nie, to nie to... - Spojrzała na swoje odsłonięte nogi. - Pójdę się ubrać.

Chciałam tylko uprzedzić. No bo dzieci... - wymamrotała, biegiem wycofując

się do siebie.

Do diabła, co się właściwie stało, pomyślał zdenerwowany. Wiedział

jedynie, że nie powinna w takim stanie siadać za kierownicą.

R S

- 66 -

Do Sacramento jest około stu dwudziestu kilometrów. Czy zdąży wrócić?

W południe był umówiony na bardzo ważne spotkanie.

Nie może jej samej puścić. Jest zbyt roztrzęsiona.

Przytłaczało go poczucie odpowiedzialności. Ubierał się szybko i

chaotycznie. Za dużo ostatnio tych „atrakcji". I po co mu to? Jeszcze kilka

tygodni temu nawet nie miał pojęcia o istnieniu tej dziewczyny...

Wpadł na nią, gdy już schodziła po schodach.

- Odwiozę panią - oznajmił, ujmując ją za ramię.

- Słucham? - Spojrzała na niego nieprzytomnie,

- Nie może pani prowadzić w takim stanie.

- Dam sobie radę.

- Wykluczone. Zdenerwowana, rozespana, ledwo ubrana - powiedział,

patrząc krytycznie na jej nie dopiętą bluzkę. - Może będzie pani musiała zostać -

dodał, szukając pretekstu, by zyskać na czasie. Musiał natychmiast znaleźć

kogoś do dzieci. - Niech pani spakuje kilka rzeczy. Na wszelki wypadek.

- Och, rzeczywiście. Wcale o tym nie pomyślałam. - Poderwała się i

pobiegła z powrotem na górę. Zszedł do kuchni i zadzwonił do agencji po

nianię. Sięgnął po dzbanek do kawy.

Milczał, gdy Liza raz po raz dzwoniła do babci, podtrzymując ją na

duchu, choć sama była kłębkiem nerwów. Gdy wreszcie ruszyli w drogę, zabrał

Lizie komórkę.

- Przez te telefony babcia jeszcze bardziej się denerwuje

- wyjaśnił. - Zresztą zaraz będziemy na miejscu.

Usłuchała potulnie, ale ciągle nie mogła się uspokoić.

- Mówiła, że jest z nim coś nie tak, ale ja nie słuchałam - wyrzucała sobie.

- Myślałam, że przesadza. Ostatnio często graliśmy w karty i on bez przerwy

wygrywał. Jak kiedyś. Wydawało mi się... Nic do mnie nie docierało. A

powinnam była coś zrobić...

Położył dłoń na jej ręce.

R S

- 67 -

- Nie ma sensu tak się obwiniać. Może miał powód, by wyjść. Wszystko

na pewno się wyjaśni.

- No tak. - Umilkła, uspokoiła się nieco. Po chwili zmorzył ją sen. Tray

obudził ją, gdy dojeżdżali do Sacramento.

Strażnik przy wjeździe powitał Lizę uśmiechem.

- Dzień dobry, pani Reynolds. Wiedziałem, że pani przyjedzie. Dziadek

wrócił dwadzieścia minut temu.

- Och, to dobrze! Dziękuję za wiadomość. Bardzo się denerwowałam. -

Gdy wjechali za bramę, odwróciła się do Traya. - Kamień spadł mi z serca, ale

jestem potwornie wściekła. Czemu dziadek nie zostawił choćby karteczki? Tak

nas zdenerwował! I pan niepotrzebnie się fatygował. - Uśmiechnęła się do

niego. - Ale bardzo dziękuję, że mnie pan przywiózł.

- Wolę dmuchać na zimne - odparł z uśmiechem. - Jeszcze bym został

pociągnięty do odpowiedzialności.

- To ma zastosowanie tylko wobec osób, które pozwalają innym

prowadzić pod wpływem... Byłam trochę nieprzytomna, co?

- Owszem.

- No bo... Zresztą, nieważne. Przesadziłam, tak jak babcia. - Wskazała na

ogromny, elegancki budynek. - Z tyłu jest parking. Pójdę na górę i... - zawahała

się. Po chwili dokończyła: - Chodźmy razem, pozna pan moich dziadków. Do-

wiemy się wreszcie, co się stało. A potem ja odwiozę pana z powrotem. Zgoda?

- Niezły pomysł. Prześpię się po drodze i zdążę jeszcze do biura.

Weszli do przestronnego holu. Tray był zaskoczony. Nie spodziewał się,

że jej dziadkowie mieszkają w takim eleganckim miejscu. Rozległy ogród,

dostatnio urządzone wnętrze, wytwornie ubrani, uśmiechnięci mieszkańcy.

Widać powodzi im się dużo lepiej niż Lizie. I muszą być w całkiem niezłej

formie, pomyślał, wchodząc za nią na pierwsze piętro. Chyba niepotrzebnie gnał

tu na łeb na szyję.

R S

- 68 -

Jednak gdy tylko przestąpili próg mieszkania, zmienił zdanie. Trzy starsze

panie siedzące w saloniku, wyglądały na bardzo zaniepokojone. Jedna z nich

padła Lizie w ramiona.

- Och, Lizo! Jak dobrze, że jesteś!

Pochwycił spojrzenie dziewczyny. Gdy się odezwała, jej głos zabrzmiał

spokojnie i przekonująco.

- Już dobrze. Już wszystko dobrze.

- Wcale nie! Gdy go przynieśli...

- Przynieśli? - Liza przeraziła się. Była pewna, że Gramps sam przyjechał.

- Och, Lizo! - Z piersi babci wyrwał się żałosny jęk, a po nim posypały się

bezładne wyjaśnienia: - Zabrali go... zamknęli gdzieś. Mówią, że tu nie jest

bezpieczny, a oni ponoszą odpowiedzialność. Lizo, musisz coś zrobić!

Na twarzy Lizy widział z trudem maskowane przerażenie. Jak on sobie

poradzi z dwiema rozhisteryzowanymi kobietami?

To niezwykłe, ale Liza niemal natychmiast zdołała wziąć się w garść.

Obserwował ją ze wzrastającym podziwem.

- Już dobrze - mówiła do babci spokojnym, kojącym głosem, chcąc dodać

jej otuchy. - Na pewno nie jest tak źle, jak myślisz. Zaraz skontaktuję się z

doktorem McDougalem... Chwileczkę, ale ze mnie gapa. Babciu, to jest pan

Kingsley... mój pracodawca. Pani Wilcox, moja babcia.

Rzeczowy ton Lizy podziałał na starszą panią uspokajająco.

- Witam, panie Kingsley. Przykro mi, że wyciągnęłam Lizę z biura, ale

zupełnie straciłam głowę. A to moje sąsiadki...

Przywitał się ze wszystkimi, nawet nie próbując zapamiętać usłyszanych

nazwisk. Zresztą po chwili obie znajome pani Wilcox dyskretnie wymknęły się

z pokoju.

Sytuacja przedstawiała się gorzej, niż przypuszczał. Ale się wpakował! I

co miała znaczyć wzmianka na temat biura? Szybko otrząsnął się z rozmyślań.

Wiedział, że powinien coś zrobić. Ale co?

R S

- 69 -

- Niech pan spróbuje ją namówić, żeby to wypiła - rzekła Liza, podając

mu kieliszek brandy. - Ja muszę zadzwonić.

Przekonał starszą panią, by upiła łyk. Dziewczyna cicho rozmawiała przez

telefon. Tray usiadł na kanapie, zastanawiając się, co jeszcze mógłby zrobić.

Liza odłożyła słuchawkę.

- Babciu - zaczęła - najważniejsze, że dziadek szczęśliwie wrócił do

domu. Teraz pójdziemy go odwiedzić. Chyba nie zamierzasz pokazać mu się w

takim stanie? Opłucz twarz, podmaluj się lekko - poprosiła. Gdy babcia wyszła

do łazienki, zwróciła się do Traya: - Muszę się sama przekonać, jak... jak z nim

jest. Może też będę musiała zostać. Nie wiem, na jak długo.

Był pewien, że zachowanie spokoju przychodziło jej z najwyższym

trudem. Te oczy pełne lęku i niepokoju... A jednak wzięła się w karby.

Naprawdę mu zaimponowała.

- Może nie jest tak źle - pocieszył ją. - Poczekam na panią.

- Już i tak miał pan przeze mnie mnóstwo kłopotów.

- Kilka minut dłużej czy krócej, co za różnica? To mnie nie zbawi.

- To nie powinno zająć mi dużo czasu.

- Spokojnie, niech się pani nie śpieszy. - Przecież nie zostawi jej teraz

samej. Może powinien zadzwonić do Sama i na wszelki wypadek uprzedzić, że

może się spóźnić na spotkanie?

Liza uśmiechnęła się do babci.

- No, już lepiej. Poczekaj, poprawię ci włosy i idziemy. Zamówię

śniadanie dla pana Kingsleya. Akurat jest pora posiłku, a jedzenie jest tu niezłe -

powiedziała, gdy schodzili na dół. Zdziwiło go, że nie skorzystali z windy, ale

powstrzymał się od komentarza.

Śniadanie rzeczywiście było doskonałe i pięknie podane. Gdy skończył,

wdał się w miłą pogawędkę z dwoma współbiesiadnikami. Liza wróciła

niebawem.

R S

- 70 -

- Dziękuję, że pan zaczekał. Nie muszę zostawać. Podpiszę tylko kilka

dokumentów, ustalę parę szczegółów i mogę jechać.

Patrzył za nią, jak odchodzi wyprostowana, z dumnie uniesioną głową,

pozdrawiając licznych znajomych. Uśmiechnięta i pewna siebie.

A on myślał...

Cóż, pomylił się. Świetnie by się bez niego obyła.

Gdy wróciła, śniadanie dobiegało końca, ale Liza nie miała ochoty na

jedzenie. Uparła się, by już jechać.

- Jeszcze pan zdąży na swoje spotkanie - zapewniła go, gdy szli do

samochodu. Tak jak obiecała, usiadła za kierownicą. Przy bramie pomachała

strażnikowi. Czyli z dziadkiem nie mogło być aż tak źle. Tray odetchnął z ulgą,

oparł się wygodnie.

Minęli dwie przecznice, gdy Liza zjechała na bok i zatrzymała samochód.

Tray wyprostował się.

- Co się stało?

- Nic... Po prostu muszę... - wyjąkała drżącym głosem. Zacisnęła palce na

kierownicy. Próbowała wyrównać oddech.

Tray sięgnął do kluczyka, wyłączył silnik. Wysiadł i obszedł samochód,

otworzył drzwi od strony kierowcy.

- Nic mi nie jest - szepnęła. - Mogę prowadzić.

- Wiem. Ale moment wytchnienia nie zaszkodzi. - W pierwszej chwili

zamierzał usiąść za kierownicą, ale spostrzegł, że tuż przy drodze jest kawiarnia

i postanowił namówić Lizę, by coś zjadła.

Patrzył z niedowierzaniem, jak błyskawicznie zmieniał się jej nastrój.

Rano była tak roztrzęsiona, że bał się puścić ją samą. Potem wykazała się

niezwykłym hartem ducha, teraz zaś, zamiast pewnej siebie kobiety, stała przed

nim rozdygotana dziewczynka. Jeszcze chwila, a zaraz mu tu zemdleje!

Usadził ją w przytulnym kącie, zamówił gorącą zupę. Ciepły, pożywny

posiłek powinien postawić ją na nogi.

R S

- 71 -

- Za dużo przeżyć na jeden dzień. Trzeba coś zjeść, od razu poczuje się

pani lepiej.

Nie protestowała. Posłusznie podniosła łyżkę do ust, ale już po chwili

wypuściła ją z drżącej dłoni. Opuściła rękę. Siedziała z uniesioną głową, nie

odzywając się ani słowem, a po jej policzkach spływały wielkie łzy.

Przypomniała mu się Sunny. Tego pierwszego dnia, gdy przyjechali z

lotniska do hotelu, płakała i nie dawała się uspokoić. A przecież zaledwie chwilę

wcześniej była taka opanowana i opiekuńcza w stosunku do młodszego

braciszka.

Tak samo, jak Liza wobec swoich dziadków. Ukrywała przed nimi

rozpacz, lecz teraz już nie musiała się pilnować.

Niech się wypłacze, wyrzuci to z siebie.

Obszedł stolik, usiadł obok niej i przytulił ją mocno.

- No już dobrze, dobrze - powiedział, bo nic innego nie przychodziło mu

do głowy.

Dziewczyna oparła twarz o jego pierś. Ledwie rozumiał sens jej urywanej

wypowiedzi.

- Gramps. O mój Boże. Nie mogę w to uwierzyć. Jest jak dziecko. Nie...

Dziś rano. Myślał, że... Wstał, ubrał się jak zwykle. Garnitur, krawat. Myślał, że

jest umówiony. Szkoła była zamknięta i... - Natychmiast domyślił się, że

dziadek cierpi na chorobę Alzheimera.

Nie mogła sobie darować, że niczego wcześniej nie dostrzegła, że nie

zdołała temu zapobiec.

- Babcia mi mówiła, a ja nie słuchałam. Nie wierzyłam. A przecież

powinnam...

- Już dobrze - powiedział miękko. - To by nic nie pomogło.

- Właśnie że tak. Zawsze byliśmy bardzo zżyci i gdybym wcześniej...

- Nie. - Potrząsnął nią lekko. - Ja też tak myślałem.

- Jak to?

R S

- 72 -

- Po śmierci mojej mamy. Bardzo ją kochałem. Wbiłem sobie do głowy,

że atak serca, który ją zabił, to moja wina. - Spojrzała na niego z napięciem.

Umilkła. - Nie chciała, żebym uczył się poza domem. Potem podjąłem pracę,

przyjeżdżałem do domu coraz rzadziej... - Minęło sporo czasu, nim po śmierci

mamy doszedł do siebie, przezwyciężył rozpacz i dojmujące poczucie winy.

Poczuł ulgę, dzieląc się z Lizą swoim bólem. - Gdy zły los dopadnie kogoś z na-

szych bliskich, nie potrafimy się z tym pogodzić. Ale nie ma w tym naszej winy

- powiedział z przekonaniem. - Takie już jest życie - niedoskonałe.

- Wiem. Tylko... gdy zobaczyłam go w takim stanie... I uświadomiłam

sobie, że w żaden sposób nie mogę mu pomóc... - Podniosła na niego wzrok. -

To jest straszne!

Spojrzał jej prosto w oczy. I nagle go olśniło.

Głowa oparta o jego pierś, te szeroko otwarte, przerażone oczy, zapach

perfum...

Już kiedyś...

Wtedy w windzie!

R S

- 73 -

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY

Dlaczego nie zorientował się wcześniej?

Właściwie, wtedy wyglądała zupełnie inaczej - elegancki kostium,

odpowiednie dodatki, drogie buty... Wysiadła z windy i zniknęła w którymś z

pokoi. Był pewien...

Liza poruszyła się. Pochylił się, by lepiej zrozumieć słowa, które

właściwie nie były skierowane do niego. Mówiła jedynie do siebie.

- Zawsze mogłam na niego liczyć, a ja nie potrafię mu pomóc.

- Nie, to nie tak.

- Właśnie że tak.

- Przecież nic więcej nie można było zrobić.

- Dlatego jestem zdruzgotana. A to dopiero początek. Lekarz powiedział,

że nie ma nadziei na poprawę, będzie już tylko gorzej. - Podniosła na niego

pełne łez oczy. - I... nie mogę się opanować!

- Trzeba się wypłakać. Wyrzucić to z siebie.

Gdy później przypominała sobie tamte chwile, wzruszało ją zrozumienie,

jakie jej okazał. Rozpacz, żal, gniew - wszystkie gwałtowne emocje, jakie ją

przepełniały i domagały się ujścia.

Milcząc, tulił ją do siebie. A gdy w końcu wzięła się w garść, zamówił

nową porcję zupy.

Ciepły posiłek przywrócił jej siły. Może sprawiły to również słowa Traya,

a może ciepło jego ramion. Nie starała się tego zgłębiać. Ważne, że teraz już

mogła zebrać myśli. Wprawdzie Tray nie pozwolił jej prowadzić, jednak w dro-

dze powrotnej była już o wiele spokojniejsza.

Lecz gdy przestąpili próg domu, Sunny i Peter rzucili się na nią z takim

impetem, że prawie zbili ją z nóg.

R S

- 74 -

- Liza! Wróciłaś! - krzyczeli uszczęśliwieni. Chyba myśleli, że odeszła na

zawsze.

Zajęła się dziećmi, Tray zapłacił niani z agencji i pośpiesznie zaczął

zbierać się do wyjścia.

- Muszę pędzić - usprawiedliwił się. - Już i tak jestem spóźniony.

Gdy zamknęły się za nim drzwi, Mae popatrzyła na Lisę znacząco.

- Zatrudnił cię na stałe? Nieźle. Tylko te dzieci... Nie mogę dać sobie z

nimi rady. Bez przerwy szaleją i czegoś chcą. Tak wrzeszczą, że straciłam

kolejny odcinek swojego ulubionego serialu. I nadal takie grymaśne.

Zamówiłam im pizzę, ale nawet jej nie tknęły. Piętnaście dolarów. O, właśnie,

zapomniałam. Możesz mi zwrócić? Dzięki, odbierz sobie potem od tego

Kingsleya. Zaraz stąd uciekam, obejrzę tylko odcinek, który się właśnie zaczyna

- rzuciła, zasiadając przed telewizorem. - Nie wyrzucaj pizzy, zabiorę ją do

domu. One i tak jej nie zjedzą.

Życie toczy się dalej i muszę się z tym pogodzić, pomyślała Liza ponuro.

Zaprowadziła dzieci do kuchni. Zabawiając je wesołymi historyjkami, zaczęła

dokładnie sprzątać. Jak to możliwe, żeby przez parę godzin zrobić taki bałagan?

Dni mijały. Mając dom i dzieci na głowie, Lizie nie starczało czasu na

roztrząsanie spraw, na które i tak nie miała wpływu. Lekarz, który zalecił jej i

babci jak najszybszy powrót do normalnego trybu życia, miał całkowitą rację.

Babcia chodziła na wieczorki brydżowe, na długie spacery. Na szczęście miała

wielu przyjaciół, którzy chętnie wyciągnęli do niej pomocną dłoń.

Dziadek pozostawał pod troskliwą opieką specjalistów. Babcia mogła

odwiedzać go bez ograniczeń, Liza przyjeżdżała dwa razy w tygodniu. Prawie

zawsze zabierała dzieci. Wnosiły ożywienie, dostarczały babci wiele radości.

Dziadek miewał bardzo zmienne nastroje. Czasem nie poznawał Lizy, czasem

zachowywał się jak dawniej. Widać było, że jest zadowolony z życia. I to

stanowiło niejaką, choć niewielką, pociechę.

R S

- 75 -

Starała się nie popadać w przygnębienie, doszukiwać się jaśniejszych

stron sytuacji. Tray okazał jej wiele serca i zrozumienia, co ją zaskoczyło i

ujęło. Z własnej inicjatywy zaproponował, by bez ograniczeń jeździła do

dziadków. Jakby tego było mało, sam posyłał im drobne upominki: książki,

kwiaty, czekoladki. Jednak ciągle miała świadomość, że żyje w zawieszeniu i

powinna jak najszybciej znaleźć dobrze płatną stałą pracę. Najlepiej w pobliżu

Sacramento.

Zdawał sobie sprawę ze stresu, jaki stał się jej udziałem, dlatego też

powstrzymywał się od zadawania pytań. Niestety, tylko do czasu, bo zżerała go

ciekawość.

W tej historii jest za dużo rzeczy, które do siebie nie pasują. Dziadek był

dyrektorem szkoły. A Liza sprząta cudze domy...

Ta dziewczyna w windzie... To musiała być ona.

Nie mógł już dłużej czekać. Chciał jak najszybciej uzyskać odpowiedzi na

dręczące go pytania.

- Lizo, mogę o coś zapytać?

- Oczywiście. - Nie podniosła głowy znad zlewozmywaka.

- Co pani robiła wcześniej?

- Co robiłam? - Zacisnęła palce na garnku, który właśnie szorowała. W

ciszy, jaka zaległa, słychać było tylko dobiegający z salony dźwięk telewizora i

śmiech dzieci. Liza odkręciła kran, zaszumiała woda. - Nie rozumiem.

- Czym się pani zajmowała?

- Sprzątałam domy. Pracowałam u pani Dunn i to ona...

- Pytałem o wcześniejsze prace.

Wytarła garnek, postawiła go na blacie, odwróciła się.

- Dlaczego?

- Z ciekawości. Wydaje mi się, że już panią widziałem.

- Tak?

R S

- 76 -

- W windzie. Wysiadła pani na piętrze CTI, ale nie sądzę, by pojechała

pani tam sprzątać. W kostiumie i w szpilkach?

- No dobrze. Pracowałam tam.

- Tak myślałem. Ale... dlaczego nigdy więcej tam pani nie spotkałem?

- Bo to był mój ostatni dzień w pracy.

- Rozumiem - powiedział z namysłem, zastanawiając się nad gniewnym

błyskiem, który nagle dostrzegł w jej oczach. Przypomniał sobie, że wspominała

coś o poszukiwaniu pracy zgodnej z jej kwalifikacjami. - I co, postanowiła pani

spróbować czegoś nowego?

- Nie. Zostałam zwolniona. Mogę za to podziękować ważniakowi z

Nowego Jorku, który w ramach reorganizacji dokonał licznych cięć kadrowych.

Czyli ten gniew był wymierzony w niego. Ale dlaczego?

- No i? - zagadnął. Popatrzyła mu prosto w twarz.

- Dla niego ważne było jedynie to, jak stoją na giełdzie nasze akcje.

- To oczywiste przy takich procesach jak fuzja. Liczy się zysk.

- Jasne! - Przecięła ręką powietrze. - Zwolnić ludzi i podwoić zyski!

- Aha. - Powoli zaczynało do niego docierać, o co oskarża go Liza. - Fuzje

przedsiębiorstw zawsze pociągają za sobą cięcia kadrowe. Przejdźmy do rzeczy.

Jak wpłynęło to na pani pozycję w firmie?

- Zawsze zaczynają od zwolnień kierownictwa średniego szczebla!

- A więc była pani kierownikiem. Jakiego działu?

- Badania i rozwój. Popatrzył na nią z uznaniem.

- Najważniejszy dział CTI, jego osiągnięcia już dawno zwróciły naszą

uwagę i między innymi dlatego dążyliśmy do fuzji.

- Gratuluję, udało się. Lawson podobno zawsze stawia na swoim.

- Zostawmy to teraz. To nie ja panią zwolniłem.

- Na to nie mówi się teraz zwolnienia, tylko redukcja. Lepiej brzmi.

Nawet jeśli nie zrobił pan tego osobiście, to...

R S

- 77 -

- Dobrze, ma pani trochę racji. Wprowadzanie nowych technologii

wymaga... - Urwał, popatrzył na nią uważnie. - Jednak z pani doświadczeniem i

kwalifikacjami... Nie mogę pojąć, dlaczego zdecydowała się pani na sprzątanie

domów.

- Inne firmy również likwidują etaty. Przynajmniej w rejonie Seattle -

dodała.

- A zatem zależało pani, by pozostać na miejscu? - Gdy skinęła głową,

dopowiedział: - Ze względu na dziadków?

Znowu skinęła głową.

- Jednak są jakieś osłony socjalne dla osób...

- Bezrobotnych? To tyle trwa, że lepiej zapomnieć. Doświadczył pan tego

na własnej skórze? Zresztą, gdy brakuje gotówki...

Tray uniósł brew.

- No dobrze! - wybuchła. - Jestem utracjuszką!

- Wiem - mruknął.

- Nic pan o mnie nie wie!

- Wiem, że wspaniale pani umeblowała i urządziła cały dom,

wykorzystując jedynie rzeczy ze swojego mieszkania.

- To było duże mieszkanie!

- Z którego panią wyeksmitowano.

- Co pan opowiada! W każdej chwili mogę tam wrócić...

- Czyli płaciła pani czynsz, pewnie niemały. Do tego meble, samochód. -

Przypomniał sobie luksusowy ośrodek, w którym mieszkali jej dziadkowie. - Za

pobyt dziadków też pani płaci?

- Nie, skądże! Ja tylko... To moja sprawa, na co wydaję pieniądze.

- Oczywiście. Jednak musiała pani ciężko harować, zanim... - Zaśmiał się

nieoczekiwanie. - Ależ zręcznie mnie pani podeszła!

- No wie pan! Chyba nie uważa mnie pan za naciągaczkę? Zatrudniając

mnie, wiele pan zaoszczędził. Nie powinien się pan uskarżać.

R S

- 78 -

- Wcale się nie skarżę! To układ korzystny dla obu stron, używając pani

określenia. No już dobrze, proszę się na mnie nie gniewać. Jestem po pani

stronie. Zresztą pełen podziwu i uznania. Genialnie to pani rozegrała. I z

wdziękiem. Cieszę się, że tak się stało. Proszę, niech pani usiądzie - powiedział,

zapraszając ją gestem do stolika. - Porozmawiajmy.

Usiadła, oszołomiona. Spodziewała się szykan, nie komplementów.

- Dzielna z pani kobieta. Zasługuje pani na coś więcej niż to. - Pokazał

ręką na kuchnię. - Zaparzę kawę i zastanowimy się, co powinniśmy

przedsięwziąć.

- My? Nie wiem jak pan, ale ja doskonale potrafię o siebie zadbać.

- Już to pani udowodniła. - Postawił na stoliku dwie filiżanki z kawą i

usiadł wygodnie. Upił łyk. - Nigdy nie zaszkodzi porozmawiać. Oboje wiemy,

że jest pani w trudnej sytuacji. Ma pani kwalifikacje do znacznie ciekawszej i

lepiej płatnej pracy. Może będę mógł coś pani zaproponować.

- Dziękuję, ale nie skorzystam. Nie wrócę do CTI, które lada moment ma

być przeniesione na Filipiny.

- I trzeba codziennie wjeżdżać na trzydzieste czwarte piętro -

przypomniał, uśmiechając się złośliwie.

Poczuła, że płoną jej policzki.

- Proszę mi nie przypominać tego incydentu. Zachowałam się jak idiotka.

- Skądże, to była wyjątkowa sytuacja. Już pani udowodniła, na co panią

stać. - Znowu popatrzył na nią z podziwem. - Domyślam się, że nowa praca była

dla pani prawdziwym wyzwaniem, a mimo to nie bała się pani podjąć tego

ryzyka. I muszę przyznać, że świetnie sobie pani radzi.

- Szkoda, że nie widział mnie pan pierwszego dnia. - Przypomniała sobie

tamte chwile i nie mogła powstrzymać śmiechu. - Gdyby nie Joline...

Pokrótce opowiedziała mu o jej radach i sposobach na kapryśnych

pracodawców. Tray słuchał z uśmiechem.

R S

- 79 -

Kamień spadł jej z serca. Jak dobrze było komuś się zwierzyć,

pożartować. Tak miło się rozmawiało, że nawet się nie spostrzegli, iż zrobiło się

bardzo późno. Zmęczone dzieci znaleźli śpiące przed migoczącym telewizorem.

Nazajutrz obudziła się w doskonałym nastroju. Słońce świeciło mocno,

powietrze wydawało się bardziej rześkie, a ją przepełniała cudowna lekkość.

Nucąc pod nosem, pobiegła do pokoju dzieci.

- Pobudka, śpiochy! Pora wstawać, już czas, już czas! Sunny wyciągnęła

ramiona na powitanie.

- Jaka ładna piosenka! Sama ją wymyśliłaś?

- Chyba tak. - Nawet nie zauważyła, że śpiewa, uświadomiła sobie,

przytulając dziewczynkę i łaskocząc Petera.

- Lubię, jak śpiewasz - rzekła Sunny. - Od razu robi się wesoło.

- Ja też lubię - wyjąkał Peter, krztusząc się ze śmiechu. Od wczoraj czuła

się jak nowo narodzona. Wreszcie nie

musi niczego ukrywać, wreszcie może być sobą.

I było jeszcze coś, co bardzo podtrzymało ją na duchu. Reakcja Traya,

sposób, w jaki przyjął jej słowa. Jakby sprzątanie domów było nie

upokarzającym, ale wręcz genialnym rozwiązaniem. Ciągle miała w uszach jego

pełne uznania stwierdzenie, że jest dzielną dziewczyną.

I to po zjadliwym komentarzu, który wygłosiła na jego temat. Zrobiło jej

się wstyd. Przecież to jego praca, zajmuje się negocjacjami i przeprowadzaniem

fuzji. CTI jest jedną z wielu firm, z jakimi ma do czynienia. Nie mogła go winić

za to, że straciła pracę.

W dodatku udał, że wcale go to nie dotknęło. Powoli wyciągnął z niej całą

historię. Opowiedziała mu o sobie, o Joline. Jak miło było pogadać z kimś, kto

potrafił słuchać z życzliwą uwagą. Przeżyty koszmar niepostrzeżenie stał się

kolejną życiową przygodą, z której można pożartować. Lizę urzekł miły

uśmiech Traya, drobne zmarszczki w kącikach jego pięknych oczu...

- Liza, nie mogę założyć mu buta!

R S

- 80 -

O Boże! Zupełnie zapomniała o dzieciach.

- To nie ten but, Sunny. Ten jest na prawą nogę. Spróbuj jeszcze raz.

Jesteś bardzo dobrą siostrzyczką. - A ja siedzę i rozmyślam o waszym tacie,

zbeształa się w duchu. - Widzisz, teraz dobrze. Pokaż, masz bluzkę włożoną tył

na przód. Podaj szczotkę, to cię uczeszę. - Musi się wziąć w garść.

Ale trudno o nim nie myśleć. Tray coraz więcej czasu spędzał w domu.

Mniej podróżował, prawie zawsze wracał na obiad. Doszło do tego, że dzwonił i

uprzedzał, jeśli musiał zostać dłużej w pracy.

Dzięki temu pogłębiała się jego więź z dziećmi. W wolnych chwilach

bawił się z nimi, czytał im bajki na dobranoc, potrafił godzinami słuchać ich

opowieści. Dzieci były w niego wpatrzone jak w obraz.

Właściwie nie mogła mu nic zarzucić. Kilka razy wybrali się wszyscy na

piknik do parku, zabrał dzieci do cyrku, a kiedy pojechała z Sunny do dentysty,

przyjechał po nie.

- Obiecałem Sunny, że przyjadę - wyjaśnił. - A potem pójdziemy razem

na lunch - dodał z uśmiechem.

Naprawdę jest dobrym ojcem. I chyba ich nie zostawi.

Ale już kiedyś je zostawił. I ich matkę.

Musiał mieć ważne powody. Nie jest typem mężczyzny, który porzuca

rodzinę.

Trudno kogoś osądzać, nie znając wszystkich faktów.

Tak czy inaczej, dzieci powinny z nim zostać. Wprawdzie jest kawalerem,

ale jeśli znajdzie dobrą gosposię...

To już nie jej sprawa. Jak najszybciej powinna znaleźć inną pracę. Nim

sama za bardzo przywiąże się do dzieci. Już umówiła się na kilka spotkań w Los

Angeles.

Dlaczego ta myśl tak ją przygnębia?

Wiedziała, choć sama przed sobą nie chciała się przyznać. Przywiązała się

do tej pracy, do dzieci, i, tak jak one...

R S

- 81 -

Nie, nie będzie jej brakowało Traya. Ani tych wieczorów, gdy dzieci już

poszły do łóżka, a oni w spokoju omawiali różne wydarzenia, żartowali, grali w

karty.

Dlaczego nie może przestać o nim myśleć... o tym, co powiedział, jak się

uśmiechał...

Cóż, pora się zbierać.

Jedna z firm Los Angeles była nią poważnie zainteresowana. Warto

spróbować.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY

- Idziesz z nami, Tray? - zawołał Sam Fraser, szykując się do wyjścia na

lunch.

- Nie, dzięki. Na razie wszystko jest pod kontrolą, a w domu czeka na

mnie coś pilnego, więc muszę się za to wziąć - dodał tonem wyjaśnienia. Choć

to nie do końca prawda, pomyślał, wciskając guzik windy, by zjechać do garażu.

Owszem, ma w domu trochę papierów na biurku, ale nic takiego, co by nie

mogło poczekać do jutra.

Czemu więc ciągnie go tam w środku dnia?

Bo skoro w biurze rzeczywiście wszystko gra, po południu nie ma

żadnych umówionych spotkań, warto skorzystać z okazji i nieco odetchnąć. A

najlepiej odpocznie w domu.

Zaśmiał się cicho. Od skończenia studiów mieszkał w najrozmaitszych

miejscach: wynajmowanych mieszkaniach, hotelach, apartamentach. Ale

nigdzie nie czuł się jak w domu.

Dopiero teraz. Może dlatego, że ten domek był naprawdę bardzo

przytulny? A może z powodu dzieci? Często natykał się w ogrodzie na

R S

- 82 -

chłopców z sąsiedztwa, synów pani Dunn. Liza zaręczała, że choć starsi od

Sunny i Petera, świetnie dogadywali się z maluchami.

Liza. To dzięki niej ten wynajęty budynek stał się domem dla Sunny i

Petera.

To zupełnie co innego niż przychodzące na godziny niańki i jedzenie na

telefon.

Obce, ziejące chłodem i pustką pokoje przeobraziły sięw przytulne, pełne

ciepła i wesołego gwaru pomieszczenia, wypełnione smakowitymi aromatami

dolatującymi z kuchni. Stały się miejscem, do którego chętnie się wraca, gdzie

każdy czuje się dobrze i bezpiecznie. Taki dom przed laty stworzyła jego mama,

w takim domu dorastał.

Kiedyś to wszystko było dla niego oczywiste, nie mieściło mu się w

głowie, że mogłoby być inaczej. I nawet nie zdawał sobie sprawy, jak bardzo

mu brakowało prawdziwie domowej atmosfery. Aż do teraz.

Ale z Kathy było inaczej. Ona od początku wiedziała, czego poskąpił jej

los.

Po raz pierwszy dotarł do niego sens jej żarliwych próśb, by dał jej

dzieciom taki dom, w jakim on sam się wychował. I jeszcze coś. Powiedziała, że

jest jedynym człowiekiem na świecie, któremu ufa.

Zawładnęło nim poczucie winy. Dzieci są teraz szczęśliwe, nie dzieje im

się krzywda. Jednak co przyniesie im przyszłość? Co je czeka?

Nieuchronnie zbliżał się czas podjęcia ostatecznej decyzji. Nie było

prawdą, że celowo z tym zwlekał. Chase postanowiła mu pomóc i już poczyniła

pierwsze kroki. Nie dalej jak wczoraj dzwoniła, informując go, że sprawa jest na

dobrej drodze.

Skręcił na podjazd. Znowu pomyślał o Lizie i poczuł wyrzuty sumienia.

Miał przecież wpływowych znajomych, ludzi kierujących ogromnymi

przedsiębiorstwami. Wystarczyłoby szepnąć słówko i dziewczyna miałaby pracę

zgodną z jej kwalifikacjami.

R S

- 83 -

A on nawet nie kiwnął palcem. Oczywiście z czysto egoistycznych

powodów. Nie poradziłby sobie ze wszystkim bez jej pomocy. Dzięki niej życie

stało się prostsze, a nawet przyjemne. I póki miał na głowie dzieci...

Jasne, że nie zostawi jej na pastwę losu. Gdy tylko wszystko się ułoży,

gdy już umieści dzieci we właściwym miejscu, dopilnuje, by Liza dostała

świetną posadę w którejś z lokalnych firm.

Pora na drzemkę, pomyślał, wchodząc do dziwnie cichego domu. Czyżby

Liza również postanowiła się przespać?

Znalazł ją w kuchni. Na kolanach szorowała podłogę.

- Zostaw to! - Podskoczył do niej, niemal przewracając wiadro. Złapał ją

za ramię.

- Co... co się stało?

Sam nie wiedział, dlaczego wpadł w taką złość.

- Nie musisz tego robić. - Jego matka nigdy nie myła podłóg, robił to on

albo ojciec. Gdy rodzicom powodziło się lepiej, przychodziła sprzątaczka.

Dziewczyna popatrzyła na niego skonfundowana.

- Muszę ją umyć, już jest brudna.

- Ale ty... - Urwał, widząc jej minę. Rozluźnił uścisk, ale nie puścił jej

ramienia. Nie mógł nawet się poruszyć. Te duże, błękitne oczy, tak niewinnie

uwodzicielskie, ponętne różowe usta...

Wziął głęboki oddech.

- Za dużo na siebie bierzesz. Ja umyję podłogę. Tylko się przebiorę. - Nie

mógł się powstrzymać. Pochylił się i musnął ustami jej czoło. - Nie możesz tak

ciężko pracować - mruknął i pośpiesznie wyszedł.

Joline ugryzła kanapkę, przełknęła i uważnie rozejrzała się po kuchni.

- Całkiem nieźle.

- Prawda? - upewniała się Liza. - Bardzo przyjemny dom. Przyznaj.

- Nie mówiłam o domu, ale o tym, jak się tu urządziłaś.

- Jak ja się tu urządziłam?

R S

- 84 -

- Liza, nie wykręcaj się! - Joline podniosła filiżankę.

- Twoje talerze, filiżanki. Właściwie masz tu wszystkie swoje rzeczy:

kanapę, obrazy, bibeloty porozstawiane po kątach. Jak u siebie w domu.

Zachodzę w głowę, jak ci się to udało.

- Opowiadałam ci, jak zaproponowałam, że zastąpię nianie przychodzące

na godziny i... - Urwała. - Przecież dobrze wiesz. Sama mi pomogłaś. Gdybyś

nie wzięła moich zleceń, nie mogłabym tu zamieszkać. Bardzo ci jestem

wdzięczna.

- No dobrze. Powiedz mi teraz o tym gogusiu. Jaki jest? Młody? Bogaty?

Przystojny?

- Na litość boską, Joline! - Liza z niepokojem popatrzyła na bawiące się

na podłodze dzieci. Sunny zwykle chętnie nastawiała ucha, gdy w pobliżu

rozmawiali dorośli, ale teraz była pochłonięta zabawą z Peterem. - Co to ma do

rzeczy? Wystarczy, że polecił mi znaleźć kogoś do pomocy, z czego się bardzo

cieszę. Myślałam, że się nie zgodzisz, bo to daleko. Bardzo się za tobą

stęskniłam. I przyjechałaś!

- Bo byłam ciekawa. No to już, mów! Jak ci się to udało?

- Przecież już ci mówiłam...

- Nie pytam, jak się tu dostałaś, bo to wiem. Chodzi mi o to, w jaki sposób

ze sprzątaczki stałaś się... - Przewróciła oczami i machnęła ręką. - Panią domu!

- Joline! - Liza nerwowo zerknęła w stronę bawiącej się Sunny. - Tak

wcale...

- Przecież ty mi zlecasz robotę! I lepiej od razu ustalmy, że mycie okien

nie wchodzi w grę.

- Daj spokój. Skończyłaś? - Liza podniosła się z krzesła.

- Załaduję zmywarkę i możemy zacząć sprzątać górę.

- Nie skończyłam. Nie zaspokoiłaś mojej ciekawości. Nalej mi kawy i po

kolei opowiedz, jak ci się to udało. Wziął cię do sprzątania, a teraz ty

zatrudniasz sprzątaczkę!

R S

- 85 -

- To nie tak. Stwierdził tylko, że mam za dużo zajęć. Joline, przestań tak

na mnie patrzeć! Sama nie wiem, co mu przyszło do głowy. - Do tej pory nie

mogła pojąć, co w niego wtedy wstąpiło. I potem... - Oznajmił, że powinnam

poszukać kogoś do najcięższych prac.

- Uhu!

- Rzecz w tym, że zależy mu, bym jak najwięcej czasu spędzała z

dziećmi. - Słysząc powątpiewające mruknięcie, dodała: - No i... nie chce, bym

była przeciążona.

- Uhu!

- Przestań się ze mnie nabijać. - Gdyby jeszcze usłyszała o pocałunku!

- Po prostu trochę się dziwię - odrzekła Joline.

- Robisz z igły widły.

Bo przecież to nie było nic takiego. Ot, niemal niezauważalne, nic nie

znaczące muśnięcie. Tylko dlaczego do tej pory płonęła na samo wspomnienie?

- Nie przyjechałaś po to, by się dziwić - przywołała Joline do porządku. -

Bierzmy się do roboty. Chodźcie, dzieci. Pomożemy Joline.

- Dobrze. - Sunny poderwała się z miejsca, wzięła Joline za rękę. - Ja

mogę pomóc pościelić łóżka. Wiem, jak to się robi.

- Naprawdę? - Joline uśmiechnęła się do dziewczynki. - No, no! Widzę,

że nie żartujesz.

- Pokażę ci też, gdzie poukładać rzeczy Petera. On ma dopiero cztery lata

i...

Wesołe szczebiotanie dziewczynki nieco uspokoiło nerwy Lizy, choć

złośliwe uwagi Joline nadal nie dawały jej spokoju.

Tak jakby nie wystarczało, że delikatny pocałunek Traya zupełnie zamącił

jej w głowie! A przecież to nic takiego, pomyślała, dotykając miejsca na czole.

Od tamtej pory Tray wyraźnie schodził jej z drogi, celowo jej unikał. Nigdy nie

był z nią sam na sam. Skończyły się wspólne wieczorne pogawędki, gra w

karty... wszystko!

R S

- 86 -

Boże, co też mi chodzi po głowie? Co się ze mną dzieje?

Na samą myśl zapiekły ją policzki. Nie, to nie tak. Całe dnie spędzała w

towarzystwie dzieci i brakowało jej kontaktu z dorosłymi ludźmi. Jak to dobrze,

że Joline zgodziła się przyjechać, pomyślała, gdy zaczęły sprzątać łazienki.

Sunny nie odstępowała Joline.

- Założysz gumowe rękawiczki? - zapytała ciekawie.

- Oczywiście. Nie mam zamiaru zniszczyć sobie rąk.

- Liza najpierw ich nie nosiła, bo w rękawiczkach szło jej wolniej, ale

teraz zakłada.

- Zakłada rękawiczki?

- Tak. I smaruje ręce kremem, żeby były ładne i gładkie.

- Aha...

Liza zbyła znaczące mruknięcie Joline wzruszeniem ramion.

Żar lał się z nieba, gdy w niedzielne popołudnie wracała z odwiedzin u

dziadków. Nic dziwnego, koniec czerwca. W dodatku w samochodzie nie

działała klimatyzacja, na drodze był ogromny ruch, a wyjątkowa wilgoć,

panująca w rejonie zatoki, utrudniała oddychanie.

Z tym większą radością przyjęła wesołe wołanie Sunny:

- Jesteśmy przy basenie. Liza, chodź do nas! Cieszyła się, że Tray podczas

jej nieobecności tak chętnie

zajmuje się dziećmi. Widać było, że sprawia mu to przyjemność. Marzyła,

by jak najszybciej zanurzyć się w chłodnej wodzie.

Pośpiesznie przebrała się w kostium. Dzieci świetnie pływały, choć Peter

najchętniej przemierzał basen na plecach Traya. Z radością obserwowała, jak

Tray czujnie śledzi każdy ruch dzieci, ile poświęca im uwagi. Nie mogła też nie

dostrzec, jak zgrabnie wygląda w tych czarnych slipkach. Długie i szczupłe,

ładnie umięśnione nogi...

Boże, powinna patrzeć na dzieci, nie na Traya!

R S

- 87 -

- Zagrajmy w kosza, dziewczyny na chłopaków! - zawołała, rzucając

piłkę na drugi koniec basenu. Siły były nierówne, ale gra pochłonęła ich bez

reszty. Radosne krzyki mieszały się z pluskiem wody. Nieoczekiwanie przez ten

gwar przedarł się dźwięk dzwonka u drzwi.

- Ja otworzę. - Liza wyskoczyła z basenu, sięgnęła po ręcznik. - To

pewnie gazeciarz.

Nikt inny nie przychodził jej na myśl. Chłopcy z sąsiedztwa weszliby

przez ogródek. Otworzyła drzwi i znieruchomiała. Stojąca na progu wysoka

blondynka mogłaby z powodzeniem występować w reklamie farby do włosów.

Słońce lśniło w złotych lokach. Piękna twarz o nieskazitelnej cerze, regularne

rysy twarzy, zielone oczy i dobrana do ich barwy wycięta letnia sukienka,

podkreślająca zgrabną, szczupłą figurę...

Nieznajoma wydawała się równie zaskoczona, jak Liza.

- Czy to... - Zamrugała. Po chwili cofnęła się, by jeszcze raz spojrzeć na

numer. - Czy tu mieszka pan Kingsley?

- Tak. - Liza szerzej otworzyła drzwi. - Proszę wejść. Jest teraz... Zaraz go

poproszę - powiedziała, prowadząc gościa do salonu. Nie zauważyła, że kobieta

nie usiadła, lecz podążyła za nią na patio. - Tray! Ktoś do ciebie!

Tray był zajęty uczeniem Petera, jak rzucać piłką. Chłopczyk zamachnął

się i piłka wpadła do kosza.

- Dobrze! - zawołała cała trójka zgodnym chórem. - Wspaniale, Peter!

Tray odwrócił się do Lizy.

- Coraz lepiej mu idzie, prawda?

- Tak. Robi... Och! - Niemal wpadła na nieznajomą, o której w

zamieszaniu zapomniała. - Tray, ktoś do ciebie...

Tray sam spostrzegł przybyłą.

- Chase! Przyjechałaś! - Wygramolił się z basenu, wyciągając ze sobą

dzieci. - Wytrzyjcie się - polecił, a sam przerzucił ręcznik przez ramię i wszedł

na patio. - Miło cię widzieć! Jak się tu dostałaś? Nie spodziewałem się ciebie.

R S

- 88 -

- To widać.

Chyba nie zauważył jej lodowatego tonu.

- Mówiłaś, że będziesz w Kalifornii w połowie tygodnia. Planowałem, że

się spotkamy, ale...

- Chciałam ci zrobić niespodziankę. I chyba mi się udało.

- Owszem. Przebyłaś szmat drogi. W jaki sposób...?

- Taksówką, to chyba oczywiste. Mam nadzieję, że odłożysz swoje zajęcia

i odwieziesz mnie.

- Jasne. Cieszę się, że cię widzę. Liza, poznaj Chase Lawson. Chase, to

Liza Reynolds.-

- Ach tak. - Uniosła wyżej nos, skinęła głową. - Twoja gosposia -

stwierdziła, kładąc nacisk na ostatnie słowo.

Też mi się nie podobasz, pomyślała w duchu Liza, odwzajemniając

skłonienie głowy.

Tray, przygarniając do siebie dzieci, lekko pchnął je w stronę przybyłej.

- To Sunny i Peter. Dzieci, przywitajcie się z panią Chase Lawson.

- Dzień dobry - odezwała się Sunny. Peter kurczowo przywarł do nogi

Traya.

- Witajcie. - Chase Lawson pochyliła się ku dzieciom. - Miło mi was

poznać. Tray ciągle o was opowiada. Przyjechałam, żeby się o was zatroszczyć.

- Liza się o nas troszczy - oświadczyła Sunny. - Już nie potrzeba nam

niani.

- Ja nie jestem nianią! Ale rozglądam się za jakimś dobrym domem dla...

- Chodźcie, pora wziąć prysznic. - Liza pociągnęła dzieci w stronę domu.

- Napijesz się czegoś? - zaproponował Tray.

- Z przyjemnością. Najchętniej mrożonej herbaty. - Spojrzała na Lizę. - Z

cytryną i miętą, jeśli można. I dużo lodu. Usiądź, Tray - powiedziała,

rozsiadając się przy stole obok basenu. - Musimy porozmawiać.

- Oczywiście, tylko przyniosę ci herbatę.

R S

- 89 -

Liza została z dziećmi na górze. Po kąpieli przeczytała im ich ulubioną

bajkę. Zmęczone zabawą wkrótce usnęły. Nie budziła ich. Miała nadzieję, że

gdy wstaną, Tray i ta Lawson już wyjadą.

Jak rozumieć słowa Chase? Podobno przyjechała, by się nimi zająć.

Powiedziała też, że już szuka dla nich domu.

Ogarnął ją lęk. Czy on naprawdę zamierza pozbyć się własnych dzieci?

Wielokrotnie wspominał, że chce gdzieś je umieścić.

Nigdy nie dyskutowali na ten temat. To w końcu wyłącznie jego sprawa.

Jednak teraz przekonała się dobitnie, że nie zamierzał zatrzymać przy sobie

dzieci. Owszem, zajmował się nimi chętnie i z oddaniem, okazywał im wiele

serca. Może dlatego zaczęła wierzyć, że Tray nigdy nie porzuci Sunny i Petera.

Ale teraz...

To ta Lawson! Spodziewał się jej, miał się z nią zobaczyć. Ten ostry, nie

znoszący sprzeciwu ton, jakim prosiła go do telefonu. Bez przerwy do niego

wydzwaniała.

Najwyraźniej łączy ich bliska zażyłość. Chciała mu zrobić niespodziankę

i wpadła w złość, widząc, jak dobrze bawi się z własnymi dziećmi.

Może planują ślub i chcą jak najszybciej pozbyć się Sunny i Petera?

Przestań, skarciła się w duchu. Takie rozważania prowadzą na manowce.

No cóż, są bardzo zżyci, to widać. Chase jest piękna, Tray jest młodym,

zdrowym mężczyzną.

Czy miała pierścionek zaręczynowy?

Zresztą, co to ma do rzeczy. Dlaczego tak się do niej uprzedziłam?

Zupełnie jakbym była zazdrosna...

Usłyszała na schodach kroki Traya. Położyła się, udając, że śpi. Pewnie

już zdążył wziąć prysznic. Delikatnie zastukał do drzwi.

- Słucham? - odezwała się sennie.

- Jadę z Chase do miasta. Nie czekaj z kolacją. Prawdopodobnie zjem coś

po drodze.

R S

- 90 -

Pewnie nie skończy się jedynie na kolacji, przemknęło jej przez myśl.

- Dobrze - powiedziała obojętnie. No, bo cóż ją mogło obchodzić jego

życie osobiste? Powinna myśleć jedynie o tym, by nie stała się krzywda

dzieciom.

Jednak, gdy patrzyła w ślad za odjeżdżającym samochodem,

nieoczekiwanie zalała ją fala wściekłości. I naprawdę miało to niewiele

wspólnego z obawami o los Sunny i Petera.

ROZDZIAŁ JEDENASTY

- Zatrzymałaś się w „Sheratonie"? - zagadnął Tray, skręcając na

autostradę.

- Przecież wiesz, że zawsze się tam zatrzymuję!

- Uhm, wiem - odparł machinalnie, zbyt zaprzątnięty innymi rzeczami, by

zauważyć jej oziębły ton. Trzeba być niespełna rozumu, by w taki upał pchać się

do nagrzanego jak piekarnik i dusznego miasta! W garniturze i pod krawatem! A

mógłby teraz pluskać się w basenie... Uśmiechnął się, przypominając sobie, jak

Peter machał nóżkami, by utrzymać się na powierzchni. I jak zręcznie rzucił

piłką do kosza...

- No dobrze, Tray. Powiedz mi, co się dzieje!

- Sama wiesz. Jak zwykle praca zawodowa pochłania mnie bez reszty.

- Ja wcale nie pytam o twoje sprawy zawodowe!

Tym razem nie mógł mieć wątpliwości. Chase jest wściekła i żądna walki.

Zerknął w tylne lusterko. Ten van siedzi mu na ogonie!

- O czym mówisz, Chase?

- O tej Lizie. Taka z niej gosposia, jak i ze mnie!

- No cóż...

- Nie wygląda mi też na sprzątaczkę.

R S

- 91 -

- No tak, ale ona naprawdę ciężko pracuje, by utrzymać w domu

porządek. I w dodatku jest taka...

- Nie musisz mi tego mówić! Sama mam oczy. Wystarczyło mi popatrzeć

na jej bikini, które więcej pokazuje niż zasłania. A to uwodzicielskie spojrzenie!

Och, doskonale wiem, jaka ona jest. Od pierwszej chwili, gdy ją ujrzałam!

- Chase, opanuj się. Ona wcale nie jest... - Cholera, ten z tyłu podjeżdża

za blisko. Przycisnął pedał gazu, wyprzedził jadący przez nimi samochód i

zmienił pas. Fatalnie. To nic nie dało. Wszystkie pasy zaczęły się korkować.

Pewnie gdzieś wydarzył się wypadek.

- Teraz rozumiem, dlaczego ostatnio mnie unikałeś.

- Chase, co ty opowiadasz? Ja jestem w Kalifornii, ty w Nowym Jorku -

rzekł, ucinając dyskusję. Choć mówiąc szczerze, zdecydował się na wyjazd do

Kalifornii również dlatego, że miał dość zaborczości Chase. Coraz bardziej czuł

się przez nią osaczony. Jak te uwięzione w korku samochody, bez możliwości

odwrotu czy wykonania jakiegokolwiek ruchu. - Jestem tu bez reszty

zaabsorbowany pracą...

- Przestań, Tray! Nie opowiadaj bzdur! Kiedyś nie było tygodnia, byś nie

wpadł do Nowego Jorku, a ostatnio w ogóle nie ruszasz się z San Francisco! To

przez tę dziewczynę!

- Do diabła, Chase! Za kogo ty mnie masz? W życiu nie spojrzałem na

kogoś, kto jest ode mnie zależny! - oświadczył podniesionym głosem. Chase

cisnęła mu w twarz krzywdzące oskarżenie. Tym bardziej trudne do

zignorowania, że Traya kosztowało wiele wysiłku trzymanie się z dala od Lizy.

- Nigdy bym się do tego nie posunął!

Wyczuła jego oburzenie i, jak to miała w zwyczaju, natychmiast zmieniła

taktykę.

- Och, Tray, kochanie, wcale cię nie oskarżam - zaczęła przymilnie.

Poczuła się dużo pewniej. - Po prostu jesteś taki wrażliwy i czuły, że inni bez

wahania cię wykorzystują. Tak jak ta Kathy, która obarczyła cię opieką nad

R S

- 92 -

własnymi dziećmi. Po prostu nie chcę, by cię wykorzystywano - dodała, gładząc

go dłonią po udzie.

Poruszył się niespokojnie. Samochody już całkiem utknęły w korku. On

też miał wrażenie, że jest uwięziony i zaraz zabraknie mu powietrza.

- Mnie to nie przeszkadza. I cieszę się, że mogę to zrobić dla Kathy. I dla

mojej mamy - dodał. - Bo ona postąpiłaby tak samo.

- Rozumiem, co czujesz. Jednak... - Spojrzała na niego z udawaną troską.

- Martwię się o ciebie. Jesteś zbyt uczuciowy, masz za miękkie serce. A inni

tylko na to czyhają. Tak jak ta dziewczyna, która została gosposią, byle tylko

znaleźć się bliżej ciebie.

- To nie było tak. Ona mnie nawet nie znała. Opowiadałem ci. Poleciła mi

ją moja sąsiadka. - Zawahał się, przypominając sobie spotkanie w windzie.

Wtedy ją pocałował. To było jak...

- Wyczuła szansę i sprytnie ją wykorzystała.

- Nie musiała się specjalnie starać, to było oczywiste. Każdy widział, że

potrzebna mi pomoc.

- Zorientowała się, że to ty możesz pomóc jej. Wyczuła moment.

- To był układ korzystny dla obu stron. - Nie mógł sobie przypomnieć,

czy opowiadał Chase, w jaki sposób Liza przekonała go, że powinien ją

zatrudnić.

- Założę się, że to ona wyszła z propozycją?

- Tak, ale...

- A gdy już się wprowadziła, życie stało się znacznie wygodniejsze,

prawda?

- Owszem.

- Podsuwała ci pod nos domowe potrawy, gdy wracałeś zmęczony do

domu?

- No tak...

- Nie musisz nic więcej mówić. Znam te kobiece gierki.

R S

- 93 -

- Chase, Liza nie bawi się w żadne gry. Ma na głowie dom i dzieci i

świetnie sobie radzi. Na tym jej rola się kończy.

- Tak? Chcesz powiedzieć, że nie jest uroczą i gotową na każde skinienie

towarzyszką, gdy masz wolny czas?

- No cóż... - Przypomniał sobie wieczorne gry w karty, rozmowy na temat

biznesu i...

- Widziałam ją, więc wiem, co mówię. Ten kostium, mający na celu

doprowadzenie facetów do szaleństwa... Uwierz mi, to sprytna podrywaczka!

W kostiumie czy w starych dżinsach i powyciąganym podkoszulku - Liza

zawsze wygląda pociągająco, przemknęło mu przez myśl. I ten pocałunek...

Gdy już Liza przestanie u niego pracować...

- Nie martw się. Poradzimy sobie z nią, moja w tym głowa. - Chase

władczym gestem ścisnęła palcami jego udo. - No, to dokąd zabierzesz mnie na

kolację? Oczywiście, o ile uda się nam wydostać z tego cholernego korka.

Liza nie mogła usnąć. Było to o tyle dziwne, że gdy położyła dzieci,

obejrzała nocny film w telewizji.

Ale niechby ktoś spytał, o czym on był! Nie miała pojęcia. Przez cały czas

krążyła myślami wokół Chase Lawson. No tak. Córka, może siostra szefa

Lawson Enterprises. W każdym razie ktoś z rodziny i z pewnością

współwłaścicielka firmy. Nic dziwnego, że traktowała Traya niemal jak swoją

własność.

Ciągle miała w uszach jego słowa, że pewnie zje kolację na mieście.

Zerknęła na zegarek. Prawie druga, a jego jeszcze nie ma.

Daremnie próbowała przemówić sobie do rozsądku. W końcu, co ją

obchodzi, gdzie jest i co robi Tray? Co z tego, że o świcie leci na Filipiny i

chyba nie jest spakowany?

Zachowujesz się jak żona, w dodatku zazdrosna! - upomniała się z

niesmakiem. Traya nie będzie dziesięć dni. Może przez ten czas się opamiętasz,

uświadomisz sobie, że tylko tu pracujesz. I to czasowo.

R S

- 94 -

Jutro skoro świt wyślę ofertę do tej firmy w Los Angeles, ale teraz muszę

zasnąć, postanowiła.

Przyłożyła głowę do poduszki i wreszcie zmorzył ją sen. Nie słyszała,

kiedy wrócił ani kiedy rano wyjechał. Zostawił kartkę z poleceniami i obietnicą,

że niedługo zadzwoni. Ale nawet to nie złagodziło dojmującego poczucia pustki

i osamotnienia.

Przy dzieciach nadrabiała miną, praca pomagała jej zapomnieć o

własnych problemach. Gdy po lunchu maluchy poszły się zdrzemnąć, zaczęła

sprzątać w kuchni. I wtedy ktoś zadzwonił do drzwi.

Miała wrażenie, że śni. Na progu stała Chase. Tym razem ubrana w proste

czarne spodnie, złote włosy upięła na czubku głowy. Szykowna i prowokacyjna.

Długie rzęsy i... Czy naprawdę są takie długie i gęste?

Zielone oczy Chase błysnęły gniewnie.

- Nie wpuści mnie pani?

- Ależ oczywiście, przepraszam. - Liza cofnęła się. - Proszę wejść.

Myślałam... Traya, pana Kingsleya nie ma...

- Wiem. Przyszłam zobaczyć się z panią - powiedziała, wchodząc i

obrzucając wzrokiem salon. Popatrzyła na Lizę. - Widzę, że utrzymuje pani

porządek. To dobrze.

- Dziękuję - wycedziła Liza.

Chase zdawała się nie słuchać. Przeszła przez jadalnię do kuchni. Liza,

czując się jak na cenzurowanym, podążyła za nią.

- No dobrze. - Chase z zadowoloną miną skończyła inspekcję. Popatrzyła

na Lisę. - Nie nosi pani mundurka?

- Słucham?

- Te szorty są dosyć niestosowne. Och, ten Tray! Nigdy nie myśli o takich

szczegółach. - Westchnęła. - Ale to nic. Teraz ja wszystkiego dopilnuję.

Obiecałam mu to i dotrzymam słowa. Znajdę dla pani stosowny strój. Nie mogę

pokazać pani w szortach i boso.

R S

- 95 -

- O czym pani mówi?

- Musi się pani odpowiednio prezentować. No tak, widzę, że Tray nic pani

nie powiedział. Otóż będą przychodzić osoby skłonne zaadoptować dzieci. Tray

chce znaleźć dla nich dobry dom, wtedy będziemy mogli pomyśleć o naszej

przyszłości.

Liza poczuła, że robi się jej niedobrze. Chce pozbyć się dzieci? Był dla

nich taki dobry, taki czuły. Miała nadzieję...

Może zdecydował się pod presją tej Chase?

Ale czy naprawdę byłby do tego zdolny? Nie spodziewała się po nim

takiej bezduszności. Stała nieruchomo, nie mogąc wydobyć głosu ze ściśniętego

gardła.

Chase patrzyła na nią jak na egzaltowaną i niezbyt rozwiniętą istotę.

- Myślałam, że Tray wszystko pani wyjaśnił. Jest bardzo zajęty, dlatego

prosił, bym sama wszystkiego dopilnowała. Zależy mu, by dzieci trafiły do

dobrego domu, a to nie takie proste. To już nie są maleństwa. Ludzie, którzy

byliby skłonni wziąć starsze dziecko, chcą mieć pewność, że wychowało się we

właściwym otoczeniu i... Zresztą, nie ma co wdawać się w szczegóły. Rzecz w

tym, że musimy dobrze wypaść. Dostarczę pani strój, przejrzę też ubrania

dzieci. Wczoraj wyglądały jak zmokłe kury.

- A jak miały wyglądać w basenie? - Wezbrała w niej dzika złość. -

Powinny mieć wykrochmalone fartuszki i lakierki?

- Nie chciałam pani zdenerwować. Z pewnością robi pani wszystko, co w

tych warunkach jest możliwe - stwierdziła tak protekcjonalnym tonem, że Liza z

trudem powstrzymała się, by nie rzucić się na nią z pazurami. - Ale wygląd ma

ogromne znaczenie. Zależy mi, by wszystko grało, nim dam pani Clayton

zielone światło.

- Pani Clayton?

- To pani z agencji adopcyjnej. Będzie przywozić potencjalnych

rodziców, by obejrzeli dzieci.

R S

- 96 -

Zabrakło jej słów. Najchętniej złapałaby tę Chase za włosy i wyrzuciła z

domu na zbity pysk.

Opamiętała się. Jest tylko wynajętą opiekunką. Tray zlecił Chase

dopilnowanie bardzo ważnej sprawy. Nie mam innego wyjścia, jak posłusznie

wykonywać polecenia, uświadomiła sobie ponuro.

Albo zrezygnować z pracy.

Nie mogła tego zrobić. Nie mogła odejść i zostawić dzieci na łasce tej

blond piękności o sercu twardym jak głaz.

I z taką wydrą Tray zamierzał się ożenić!

Dobrze mu tak. Dostanie, na co zasłużył.

Ale Sunny i Peter. Te biedne dzieci...

Była tak wściekła, że kiedy zadzwonił, nie mogła się przemóc, by z nim

normalnie rozmawiać. Ograniczyła się do zwięzłego „tak" lub „nie".

Tray, choć zdziwiony, złożył to na karb złego połączenia.

- Bardzo możliwe, że może będę musiał zostać tu dłużej. Na wszelki

wypadek zapisz numer. W razie czego...

Nawet mu nie wspomniała, co wyczynia Chase Lawson. Niech się nie

cieszy, że jego przyszła żona wzięła na siebie sprawy, na które on nie miał

czasu! Działa według jego wskazówek!

Była bezradna. Nie pozostało jej nic innego, jak zastosować się do

poleceń Chase. Pani Clayton sprowadzała coraz to nowe pary, a nawet

pojedyncze osoby, by obejrzały sobie dzieci. Liza godziła się na to w milczeniu,

lecz z każdym kolejnym dniem jej gniew narastał.

Starała się przynajmniej przygotować dzieci do tych spotkań, prosząc, by

zachowywały się grzecznie w stosunku do gości. Czasami korciło ją, by ubrać je

w znoszone ubranka i przykazać, by były nieznośne. Ale one były po prostu cu-

downe. To najwspanialsze dzieci pod słońcem. Sunny może jest nieco zbyt

poważna jak na swój wiek, a Peter troszkę nieśmiały i nieporządny, ale to

przecież nic złego.

R S

- 97 -

Serce jej pękało, gdy patrzyła, przez co przechodzą. Chciała krzyczeć,

gdy któraś z kobiet wyznała pani Clayton, że chętnie wezmą chłopca, bo

dziewczynka jest dla nich za duża i ma już swoje ustalone nawyki. I dopiero

wtedy zapytała, jak on ma na imię!

- Nie braliśmy pod uwagę rozdzielenia dzieci - przyznała pani Clayton. -

Muszę uzgodnić to z panią Lawson.

Liza, słuchająca tej rozmowy zza drzwi, ledwie się powstrzymała, by nie

wykrzyczeć, że to nie są dzieci pani Lawson. I że Tray nigdy by się na to nie

zgodził. Że nie powierzyłby Petera pod opiekę kobiecie, która nie ma pojęcia o

jego lękach i nawet nie wie, jak chłopiec ma na imię.

Ale czy na pewno? Tak bardzo chciała w to uwierzyć...

Dobrze, że dzieci nie były świadkami tych rozmów. Na znak pani

Clayton, Liza odprowadzała je na górę.

Zdarzały się też osoby jak ta starsza pani, która przyklękła przed Sunny,

ujęła ją za rączkę i żarliwie wypytywała, czy chce z braciszkiem zamieszkać w

jej domu.

- Nie możemy - odparła Sunny. - Musimy być razem z Trayem.

Nie pomogły nawet obietnice własnego, pełnego lalek i zabawek pokoju, i

pieska dla Petera. Ani zapewnienia, że będzie im tam bardzo dobrze.

- Nie, Tray nas potrzebuje. Musimy się nim opiekować - upierała się

Sunny, a widząc sceptyczny uśmiech kobiety, dodała: - Ja mu szukam

kluczyków do samochodu. A gdybym nie przynosiła mu rano teczki, to by o niej

w ogóle zapomniał. Peter też mu jest potrzebny - dokończyła z nieco mniejszym

przekonaniem, przenosząc wzrok na Lizę. - Jesteśmy mu potrzebni, prawda?

- Oczywiście. Mnie też - odparła, przepraszając gości i wyciągając dzieci

z pokoju. To było ponad jej siły.

Jednak dzieci powoli zaczęły się czegoś domyślać.

- Liza, czy my już jesteśmy zagospodarowani? Zaskoczyło ją i

zaniepokoiło to pytanie.

R S

- 98 -

- Dlaczego pytasz?

- No, bo w hotelu nie mogliśmy mieć pieska. Tray powiedział, że dopiero

jak się zagospodarujemy. To jak z tym jest? Może go zapytać?

- Wiesz... - Głos uwiązł jej w gardle. - Poczekajmy. Potem zobaczymy.

Jak... - Nie, lepiej niczego nie obiecywać. Przecież nie ma pojęcia, co Chase

ustaliła z panią Clayton. Nie wiadomo, co się jeszcze może zdarzyć.

Jednego jednak była pewna - że bez ogródek wygarnie mu prawdę. Prosto

w oczy. Jak można tak okrutnie traktować własne dzieci!

We wtorkowe popołudnie siedzieli w kuchni, gdy pod dom podjechał

samochód.

- To Tray! - rozpromieniła się Sunny. Razem z bratem wybiegła mu na

spotkanie. Potem pomagała wnosić bagaże.

Liza nie mogła oderwać oczu od Traya. Jest taki przystojny, taki męski!

Ożywiony i odprężony. Opalona twarz, Spłowiałe od słońca włosy, bijąca od

niego żywiołowa energia.

Przyłożyła dłoń do serca, jakby bała się, że bije za szybko.

Całe szczęście, że wszyscy byli zbyt zajęci, by na nią teraz patrzeć.

Co się z nią dzieje? Przecież on już jest z kimś związany. Jeszcze wczoraj

uważała, że nawet go nie lubi.

- Chcecie zobaczyć, co wam przywiozłem? - Tray usiadł na podłodze,

otworzył walizkę i wyjął prezenty: małą kolejkę dla Petera, lalkę dla Sunny oraz

inne drobiazgi. Podczas gdy dzieci z zachwytem oglądały zabawki, Tray

barwnie opowiadał im o dalekim, egzotycznym kraju.

Jak on tak może? - zdumiewała się w duchu Liza, czując narastającą

złość. Jak może siedzieć tu z nimi i udawać kochającego tatusia, obmyślając

jednocześnie, jak tu najszybciej pozbyć się ich raz na zawsze?

- To dla ciebie. - Tray podał jej niewielkie zawiniątko. Nagle zamrugał

gwałtownie oczami. Dopiero teraz zauważył jej mundurek. Roześmiał się głośno

i serdecznie. - Liza! Co ty włożyłaś?

R S

- 99 -

Sunny ubiegła ją z odpowiedzią.

- Musimy ładnie wyglądać. Mamy bardzo dużo gości.

- Tak? - Tray popatrzył na Lizę pytająco. Znowu Sunny była szybsza.

- Pani Clayton przyprowadza do nas dużo ludzi. Znasz panią Clayton?

- Nie, chyba nie. Kto to jest?

Liza postanowiła szybko zmienić temat.

- Może najpierw skończymy lunch? Jak się prześpicie, opowiemy, co

robiliśmy. Tray, zrobić ci kanapkę? Kawy czy herbaty? - Posadziła dzieci przy

stole, skierowała rozmowę na Filipiny. Potem odprowadziła Sunny i Petera na

górę, by odpoczęli.

Teraz, gdy już zostali sami, ogarnęły ją wątpliwości. Co zrobić, by nie

zdradziło jej drżenie głosu? Od czego zacząć?Tray, jak zwykle, natychmiast

przeszedł do rzeczy.

- Kto to jest ta pani Clayton? Co tu się działo? Tak jakby sam nie

wiedział!

- To pani z agencji.

- Jakiej agencji?

- Adopcyjnej. Pani Lawson powiedziała, że chcesz znaleźć dla dzieci

dobry dom.

- Ach, o to chodzi. - Powoli zaczęło do niego docierać, co tu się dzieje. -

Prosiłem Chase, żeby się tym zajęła. Ale jeszcze z nią nie rozmawiałem,

przyjechałem prosto do domu. Znalazła im dobrą rodzinę?

- To nie my wybieraliśmy - wybuchła Liza. - Nas oceniano, jak

niewolników na targu.

- Co to ma znaczyć?

- Przyjeżdżały tu tłumy ludzi, o których nic nie wiemy. I to oni oglądali

bacznie dzieci - wystrojone w nowe ubranka i pouczone, że mają się grzecznie

zachowywać. Sunny i Peter nie mają pojęcia, że rozstrzyga się ich los. - Odwró-

R S

- 100 -

ciła się, by nie mógł dostrzec jej łez. Ale nie była w stanie opanować złości. -

Jak mogłeś! Jak mogłeś postąpić tak z własnymi dziećmi!

- Moimi...? Liza, poczekaj. Mylisz się.

- Wiem, nie powinnam się wtrącać. Jednak... - Postanowiła wszystko mu

wygarnąć. Nie mogła już dłużej udawać obojętności. - Jak mogłeś dopuścić, by

twoje własne dzieci paradowały przed obcymi ludźmi jak pieski na wystawie!

- Przepraszam, nie tak to miało wyglądać. Liza, usiądź, chcę ci coś

wytłumaczyć. - Popchnął ją lekko na krzesło.

Odsunęła brudne talerze, oparła ręce na stole i ukryła twarz w dłoniach.

- Myślałam... myślałam, że ich kochasz.

- Kocham. Ale... Liza, wysłuchaj mnie. Sunny i Peter nie są moimi

dziećmi.

Odrzuciła gwałtownie głowę, spojrzała na niego ze zdumieniem.

- Słucham?

- Powinienem ci powiedzieć, ale jakoś nie było okazji. Kiedy do nas

przyszłaś, byłem w kiepskim stanie. Na wpół przytomny, zabiegany... -

Uśmiechnął się. - Ale to już wiesz. Poczekaj, opowiem ci wszystko po kolei.

W zdumieniu wysłuchała całej historii.

- Czyli one nawet nie są z tobą spokrewnione - powiedziała oszołomiona,

gdy skończył. - I prawie ich nie znasz.

- Widziałem je raz w życiu. I to przed laty.

- A jednak je zabrałeś. - I sprawiłeś, że poczuły się bezpieczne i kochane,

dodała w duchu.

Tray wzruszył ramionami.

- A co miałem zrobić?

- Mogłeś je oddać do domu dziecka.

- Nie, to wykluczone. Pokażę ci list od Kathy - szepnął.

Czytała ze łzami w oczach. Biedna Kathy. Zupełnie jakby coś

przeczuwała. I wiedziała, że Tray jej nie zawiedzie. Że może na niego liczyć.

R S

- 101 -

- Nie wiem, dlaczego powierzyła dzieci właśnie mnie - rzekł bezradnie.

- Ja wiem. - Dotknęła jego dłoni. - Ufała ci

- Tak czy inaczej sama rozumiesz, dlaczego mi zależy, by znalazły dobry

dom i trafiły do przyzwoitych ludzi. Chase być może niewłaściwie się do tego

zabrała, ale miała dobre intencje. Pogadam z nią. W takich sprawach można na

niej polegać, jest świetnie zorganizowana. W każdym razie dzięki niej został

zrobiony pierwszy krok. A ja, jak sama wiesz, dotąd nawet nie kiwnąłem

palcem, by zadbać o przyszłość dzieci.

ROZDZIAŁ DWUNASTY

- I on mówi, że nic nie zrobił! - z przejęciem powtórzyła Liza, gdy

nazajutrz z Joline sprzątały kuchnię. Dzieci siedziały przed telewizorem, więc

mogła mówić swobodnie. - Czuje się winny... Możesz w to uwierzyć?

Joline, pochylona nad zlewozmywakiem, zmarszczyła czoło.

- Pewnie jest zdania, że do tej pory już dawno powinien znaleźć im dom.

- Przecież to nie takie proste, wymaga czasu i zachodu. Zresztą popatrz

tylko, ile już zdziałał! Jest sam, w zasadzie nie ma prawdziwego domu, bo

ciągle jest w rozjazdach. Bez reszty pochłonięty pracą. Te wyczerpujące

negocjacje związane z przejmowaniem i łączeniem firm, nieustające narady i

spotkania z kadrą wszystkich szczebli. Na nic innego poza pracą już nie starcza

czasu. I naraz, jak grom z jasnego nieba, spada na niego odpowiedzialność za

dwójkę małych dzieci, których właściwie nie zna. To musiał być szok!

- Pewnie tak. Zwłaszcza że jest kawalerem.

- Biedne dzieciny! Co one musiały przeżywać... Ich mama nagle umiera i

zostają same na świecie.

Joline pokiwała głową.

- Bardzo mi ich szkoda, naprawdę.

R S

- 102 -

- A Tray... On ma w sobie tyle współczucia i zrozumienia. Wtedy, gdy się

załamałam po wizycie u dziadków, zrozumiał mnie. Bez słów. Po prostu wziął

mnie w ramiona i pozwolił się wypłakać.

Joline popatrzyła na nią badawczo.

- Pamiętam, opowiadałaś mi.

- Tak samo było z Sunny i Peterem. Wiedział, co czują. Przygarnął ich do

siebie bez wahania. Na początku nie miał pojęcia, co powinien robić, błądził po

omacku. - Uśmiechnęła się, wspominając tamte dni. - Dał sobie radę. Jemu

naprawdę na nich zależy. Kazał mi wyrzucić ten idiotyczny mundurek. Już nie

przychodzą tu tłumy ludzi, by oglądać dzieci. Powiedział, że inaczej to załatwi.

Sam ocenia starających się o adopcję. Tak mi się wydaje - uściśliła, widząc

minę Joline. - Od jego przyjazdu nie pojawił się tu nikt z agencji. I choć Tray

nie miał pojęcia o wychowywaniu dzieci, jednak sprawił, że. poczuły się nie

tylko kochane, ale również bezpieczne.

- Widzę, że jego akcje szybko idą w górę - podsumowała Joline.

- Źle go oceniałam. Myślałam... Zresztą, to już nieistotne. Powinnam brać

przykład z dzieci. Od samego początku były w niego wpatrzone. Żebyś

widziała, jak Peter do niego lgnie!

- Może właśnie to go niepokoi.

- Co chcesz przez to powiedzieć?

- Boi się, że za bardzo się do niego przywiążą, a on nie może stworzyć im

prawdziwego domu. Teraz wszystko opiera się na tobie. Pamiętasz przecież, jak

to wyglądało, nim tu zamieszkałaś.

- Przyszłam tu, bo sama byłam w rozpaczliwej sytuacji.

- Nie tylko. Mówiłaś, że było ci żal tych biednych dzieci.

- No tak. A na nim wieszałam psy - przyznała ze wstydem. - Uważałam

go za wyrodnego ojca. A okazał im tyle serca i czułości. Wiesz, Joline, chyba

nie ma na świecie drugiego takiego mężczyzny. Zawsze opanowany i pogodny...

naprawdę wspaniały.

R S

- 103 -

Joline odwróciła się, oparła o blat, skrzyżowała ramiona.

- Tak?

- I wydaje mi się, że bardzo pokochał dzieci. Byłby dla nich wspaniałym

ojcem.

- Ach tak?

- No, może nie, jeśli ożeni się z Chase Lawson. - Widząc pytającą minę

Joline, wyjaśniła: - Córka jego szefa. Zimna jak lód. Chce jak najszybciej

pozbyć się dzieci, by rozpocząć wspólne życie z Trayem. Tak mi oświadczyła.

- Nieźle. Lepiej trzymaj te biedne maleństwa od niej z daleka -

podsumowała Joline. - Sprawdzę, czy pranie już wyschło.

- Wiesz, zastanawiam się... - Liza zawahała się i umilkła. Wyjęła ręcznik

z suszarki, potrząsnęła nim.

- Nad czym?

- Może... - Wzięła głęboki oddech. Była tak zaprzątnięta własnymi

myślami, że nawet nie spostrzegła, jak Joline zabrała jej ręcznik i zaczęła go

składać. - Może ja mogłabym je zaadoptować.

- Ty?

- Prawo zezwala, by o adopcję ubiegały się również osoby samotne.

- Nie jest lekko być samotną matką. Wiem coś o tym.

- Po prostu nie mogę znieść myśli, że te biedactwa trafią do

nieodpowiednich ludzi. A do mnie są przywiązane niemal w równym stopniu,

co do Traya.

- Pomyśl trochę o sobie. Masz dość zmartwień z dziadkami. Prawda?

- Och, nie powiedziałam ci. Dostałam pracę! Zadzwonili z firmy w Los

Angeles. Wypytali mnie przez telefon i powiedzieli, że przyjmują! Wyobrażasz

sobie! Moje referencje zrobiły wrażenie. W dodatku dostanę więcej niż w CTI.

- Kotku, sama praca to dopiero początek, gdy ma się na głowie dwójkę

małych dzieci.

R S

- 104 -

- Wiem. Zastrzegłam, że nie mogę zacząć od razu, bo muszę najpierw

załatwić pilne sprawy rodzinne. Z dziadkiem nie jest dobrze, zdarza się, że nie

poznaje babci. Dla niej to też dramat. Gdyby zamieszkała ze mną, mogłaby

zająć się dziećmi. Straciłaby kontakt ze znajomymi, ale znów stworzyłybyśmy

prawdziwą rodzinę. - Zakończyła przemowę i pytająco popatrzyła na Joline. -

Co o tym myślisz?

- Naprawdę chcesz wiedzieć?

- Oczywiście.

- No dobrze, powiem ci. Gdybym to ja była na twoim miejscu i

zamierzała zaadoptować dzieci, najpierw zaadoptowałabym jego.

- Jego? To znaczy kogo?

- Tego najbardziej wrażliwego, dobrego i szlachetnego mężczyznę pod

słońcem.

- Chcesz powiedzieć... ? Och, Joline! Ja naprawdę mówiłam poważnie.

Przestań żartować.

- Wcale nie żartuję. Pomyśl tylko. Czy ci tu źle? Na twoim miejscu

podjęłabym energiczne działania, by zostać tu na stałe.

- Co ty! To niemożliwe. Sama wiesz.

- Już ja bym się postarała, by to zmienić. I nim by się spostrzegł, dałby mi

pierścionek!

- Pierścionek zaręczynowy? - Wybuchła śmiechem. - Co ty!

- Pytałaś, to powiedziałam. - Joline wzruszyła ramionami.

- Liczyłam na dobrą radę.

- No, to ją dostałaś. I daruj sobie te gadki o niezależności kobiet!

Powtarzasz w kółko jak papuga, że sama sobie poradzisz. Ja tam dziękuję Bogu,

że gdy moje dzieciaki były małe, nie musiałam się sama ze wszystkim szarpać.

Mój Joe dbał, by niczego nam nie brakowało. - Joline, pogrążona we wspo-

mnieniach, delikatnie przeciągnęła dłonią po stercie złożonych ręczników.

R S

- 105 -

- To był dobry mąż. Sam ciężko harował, żebym mogła zostać z dziećmi

w domu. Gdyby nie umarł...

Liza dotknęła jej ramienia.

- Przepraszam, Joline. Bardzo ci go brak, prawda?

- Tak. - Joline wyprostowała się. - Ale cieszę się, że był w moim życiu, że

byliśmy razem, choć tak krótko. Byliśmy szczęśliwi. Dlatego jeszcze raz

powtarzam, dobrze przemyśl moją radę.

- Jest różnica między żoną a gosposią.

- Nie aż tak wielka.

- Na Boga, Joline! Joe cię kochał. A Traya obchodzi tylko, czy dobrze

prowadzę mu dom.

- Moja droga, znasz się na mężczyznach jak kura na pieprzu. Na przykład

mój Joe miał w głowie tylko bar i hazard, nim pokazałam mu, że w życiu są

ciekawsze rzeczy!

- Ale ja... ja wcale... - Nie wiadomo kiedy rozmowa zeszła na

niebezpieczny temat. Liza czuła, że płoną jej policzki. - Joline, ja go nie kocham

ani...

- Chyba nie chcesz mi wmówić, że go nienawidzisz?

- Nawet gdybym się w nim... - Musi zachować umiar i zdrowy rozsądek. -

On jest związany z Chase Lawson, praktycznie jest żonaty.

- On tak powiedział?

- Nie, ona.

- Sama widzisz! To niekoniecznie musi być prawda. Niektóre kobiety

często mylą własne marzenia z rzeczywistością. Wydaje im się, że skoro one

kochają, to mężczyzna musi odwzajemnić ich uczucia.

- Oni są do siebie bardzo przywiązani. Zresztą to nie moja sprawa -

oświadczyła, próbując zwalczyć palącą zazdrość, jaka ją nieoczekiwanie

ogarnęła. - Nic mnie to nie obchodzi!

- Ale zależy ci chyba na samej sobie?

R S

- 106 -

- O co ci chodzi?

- Że powinnaś stawiać siebie na pierwszym miejscu. I walczyć o swoje.

Na twoim miejscu tak bym zrobiła. Bez oporów!

- Joline, ja nie...

- W porządku. - Joline uciszyła ją ruchem ręki. - Prosiłaś o radę, więc ci

jej udzieliłam. - Wzięła złożoną bieliznę i wyszła z pralni. - Chodźmy powlec

pościel.

- Racja. I tak straciłyśmy za dużo czasu na bzdury - mruknęła Liza.

Nie jest wyrachowaną, zdolną do wszystkiego manipulantką, dążącą za

wszelką cenę do celu i owijającą sobie mężczyzn wokół palca, by...

Chociaż, swoją drogą, jak one to robią?

Liza daremnie próbowała odepchnąć od siebie natarczywe myśli.

Obrazy, jakie powstały w jej wyobraźni po rozmowie z Joline, były zbyt

wyraziste, nazbyt pociągające. Tray, dzieci i ona - szczęśliwa rodzina;

beztroskie zabawy w basenie; wspólne spacery do parku, wyjścia do restauracji,

wizyty u dentysty czy... Zawsze i wszędzie razem. Uśmiechnięte, radosne

dzieci... I ona przy boku Traya!

Tray, uśmiechający się do niej znad kart. Jego ręce delikatnie dotykające

jej ciała, muśnięcie ust...

Zamrugała gwałtownie, chcąc przepędzić te obrazy, ale wyobraźnia nie

dawała za wygraną.

Musi się opamiętać! Rozejrzała się po mieszkaniu, ale nie było nic do

zrobienia, wszystkie kąty lśniły czystością.

- Dzieci! - zawołała. - Chodźmy popływać w basenie przed kolacją.

Zabawa w wodzie podziałała odświeżająco, ale Liza jeszcze bardziej

uspokoiła się, odsłuchując nagraną przez Traya na sekretarkę wiadomość.

Zawiadamiał, że zje kolację na mieście.

No tak. Nie dające wytchnienia rozkoszne obrazki sielskiego życia na

łonie szczęśliwej rodziny nagle odpłynęły w niebyt, ich miejsce zajęły

R S

- 107 -

wyobrażenia Traya i pięknej Chase... w wytwornej restauracji, w czułym

uścisku podczas tańca, potem w zaciszu hotelowego apartamentu...

No i dobrze, niech im będzie. Ona i tak powinna skupić się na

obowiązkach. Gdy po kolacji położyła dzieci spać, usiadła w salonie z książką.

To ostatni bestseller, jednak nie mogła się skoncentrować. Czyżby

podświadomie czekała na Traya?

Wykluczone!

Ale gdyby nie wysiadywała w salonie aż do nocy...

I gdyby on nie wyglądał na kogoś, kto umiera ze zmęczenia...

Odłożył płaszcz, rozluźnił krawat i osunął się na fotel. Wyglądał, jakby

miał wszystkiego dość.

Aż świerzbiły ją ręce, by łagodnie pogładzić go po twarzy. Na wszelki

wypadek przysiadła na nich.

- Męczący dzień, co? - spytała z troską.

- Tak. - Potarł ręką czoło. - Dwugodzinna telekonferencja. Lawson dostał

szału i w kółko gadał o większym zysku.

- Ciśnie na Filipiny?

- Zgadłaś.

- Coraz więcej kompanii przenosi tam swoją działalność - powiedziała

spokojnie.

Tray odezwał się ostro, jakby wyrzucając z siebie nagromadzoną

frustrację.

- Nie mam nic przeciwko ekspansji. Ale po co od razu przenosić całość,

skoro można jedynie część. I nie wolno zapominać o podnoszeniu poziomu

życia w tych zaniedbanych regionach. Powinniśmy tworzyć dobre miejsca

pracy, dać tym ludziom przyzwoite pensje, świadczenia socjalne.

- Innymi słowy uważasz, że najlepszą drogą do zwiększenia zysków jest

inwestowanie w ludzi - powiedziała z uśmiechem.

Pochwycił jej spojrzenie, też się uśmiechnął.

R S

- 108 -

- Sam może bym tak tego nie ujął, ale masz rację. Jednak moje poglądy

najwyraźniej nie mają żadnego znaczenia. Przekonywałem Lawsona tak długo,

aż mi zaschło w gardle, ale równie dobrze mógłbym mówić do ściany. Potem

zadzwoniła Chase i musiałem iść z nią na kolację do... - Urwał. - Jak dzieci?

- Dobrze - odparta, starając się, by niczego nie wyczytał z jej oczu. On i

Chase, razem. Ta myśl była nie do zniesienia.

- Chase nalegała, bym spotkał się z panią zainteresowaną adopcją Sunny i

Petera.

Liza gwałtownie odrzuciła głowę.

- I co?

- Tak jak przewidywałem, to było bez sensu. Owszem, wygląda na miłą,

dobrą i zrównoważoną osobę, jednak nie wchodzi w grę. Nie oddam dzieciaków

samotnej osobie.

- Nie?

- Nie! Sama widziałaś, co tu się działo, gdy starałem się łączyć pracę z

opieką nad dziećmi. Chcę, by miały pełną rodzinę, normalny dom... tak jak

wymarzyła sobie Kathy. - Patrzył gdzieś w dal. - Kathy zaufała mi, nie mogę jej

zawieść. Ani mojej mamy.

Naprawdę tak uważa, była tego pewna. Nigdy się nie zgodzi, bym je

zaadoptowała. Serce krwawiło jej na myśl, co czeka te biedactwa. Na chwilę

zakosztowały spokoju i bezpieczeństwa, a teraz znów będą musiały pogodzić się

z nagłą zmianą ich życia. Przywiązały się już do Traya i Lizy, nagle przyjdzie

im zamieszkać z kimś zupełnie obcym... Trudno, musi to powiedzieć.

- Dzieci bardzo się do ciebie przywiązały.

- Wiem. Ale sam nie dam rady odpowiednio się nimi zająć.

- Jednak skoro zamierzasz się ożenić...

- Chase odrzuca taką ewentualność. Nie zgodzi się. Mówi, że nie

powinienem wymagać od niej takiego poświęcenia. To byłoby nie fair. Te dzieci

R S

- 109 -

nie są nawet ze mną spokrewnione. I chyba ma rację, nie mogę obarczać jej tak

poważnymi obowiązkami. - Spojrzał pytająco na Lizę.

- Ma rację! - niemal wykrzyknęła, nie będąc w stanie dłużej pohamować

złości. To przede wszystkim nie fair w stosunku do dzieci. Skazywać je na taką

macochę! Każde inne rozwiązanie będzie dla nich o niebo lepsze.

Tray nie krył zdziwienia. Może nawet szoku. Czyżby nie zdawał sobie

sprawy, z jaką bezwzględną egoistką zamierzał się ożenić? Czy ma mu

otworzyć oczy? W ostatniej chwili ugryzła się w język. Że też ci faceci są tacy

ślepi!

- No tak - powiedział, ucinając dyskusję. - Chase zwróciła mi uwagę na

jeszcze jedną sprawę. I chyba ma rację. Zarzuca mi, że za bardzo się ociągam z

podjęciem ostatecznej decyzji. Ona uważa, że to szkodzi interesom dzieci i źle

wpływa na ich psychikę. Powinienem coś zrobić, i to szybko. Twierdzi, że

niepotrzebnie jestem taki podejrzliwy i dlatego nie podoba mi się żadna z osób,

zgłaszających chęć adopcji Sunny i Petera. Pewnie rzeczywiście szukam dziury

w całym - dodał z rozterką w głosie. - Ale skąd mogę mieć pewność, że

powierzam dzieci odpowiednim ludziom? Co z tego, że zobaczę czyjś wyciąg z

konta lub dom? Albo usłyszę zapewnienia o miłości do dzieci? Jaką mam

gwarancję, że Sunny będzie szczęśliwa, a Peter nabierze pewności siebie? Nie

wiem, co robić.

Odchylił się w fotelu, zamknął oczy.

Też je pokochał, uświadomiła sobie Liza, a jej złość znikła bez śladu.

Czuła się wypalona, pozbawiona resztki sił. Jakim prawem go osądzała? Tray

jest rozdarty. Z jednej strony chce zadowolić osobę, którą kocha, z drugiej

zapewnić dzieciom szczęśliwe dzieciństwo i przyszłość, a na to wszystko nakła-

da się odpowiedzialność za los tysięcy ludzi zatrudnionych w firmach, które

reorganizował. Wziął na swe barki ogromny ciężar. Nie potrafiła przyglądać się

obojętnie...

R S

- 110 -

Podniosła się, podeszła do niego i stanęła z tyłu. Delikatnie dotknęła

palcami jego twarzy, jakby chcąc zetrzeć z niej zmęczenie, wygładzić głęboko

wyżłobione zmarszczki. Przesunęła rękami po jego szyi, zaczęła łagodnie

masować mięśnie barków.

- Och, jak dobrze - mruknął, rozpinając koszulę.

- Może być jeszcze lepiej - powiedziała rzeczowo. Nie umiała rozwiązać

jego problemów, ale potrafiła sprawić, by choć na chwilę się odprężył. -

Poczekaj. - Przyniosła dwa prześcieradła i krem do rąk. - Zdejmij ubranie -

poleciła.

- Co takiego?

Niemal wybuchła śmiechem na widok jego miny.

- Tray, nie zamierzam cię molestować! Masaż lepiej działa na gołą skórę,

dlatego powinieneś się rozebrać. Nie będę patrzeć - dodała, rozkładając na

dywanie prześcieradło.

Gdy już się położył, zaczęła mu powoli masować obolałe barki.

- Lepiej byłoby na stole, ale jakoś sobie poradzimy.

- Jest wspaniale - zamruczał. Zachichotał, jakby oświeciła go

nieoczekiwana myśl. - Dodatkowa usługa, której nie wymieniłaś w swojej

ofercie.

- Bo to nie powinno należeć do moich obowiązków - przekomarzała się z

nim. - Za masaż płaci się ekstra, a w dodatku podwójnie, bo już po godzinach.

- No tak! Jeszcze trochę, a puścisz mnie z torbami... Och! Tak, tutaj -

poprosił, wzdychając błogo.

- Niezła jestem, co? - Roześmiała się, mocniej uciskając palcami obolałe

mięśnie. - Warto zapłacić.

- Poczekaj, nie tak szybko. Umiesz się upomnieć o swoje, ale skąd mogę

wiedzieć, czy masz odpowiednie kwalifikacje...

- Nie ma sprawy. Wystarczy świadectwo kursów Czerwonego Krzyża

plus dwa lata praktyki w domu spokojnej starości?

R S

- 111 -

- Żartujesz - spytał zupełnie poważnie.

- Pracowałam jako wolontariuszka, ale to chyba nie ma znaczenia.

- Byłaś wolontariuszką? Dlaczego?

- Jak to dlaczego? Uważasz, że to coś złego?

Tray przez chwilę milczał. Wreszcie odezwał się cicho:

- Nie, to nic złego. Po prostu rzadko się zdarza, by młoda kobieta,

dziewczyna...

To babcia przekonała Lizę, że warto pomyśleć czasami o innych. Starsza

pani była przekonana, że bezinteresowność jest najwyższą cnotą. I miała rację.

Przyjemnie było patrzeć na rozpromienioną twarz pani Smith i wysłuchiwać

szczerych podziękowań.

- Wolontariuszka w domu starców - powiedział z namysłem.

- Daj spokój, to nic wielkiego - powiedziała, ciesząc się, że jego napięte

mięśnie powoli się rozluźniają.

Przez długą chwilę nie odzywał się, jedynie zduszone westchnienia

świadczyły, że masaż sprawia mu przyjemność. I to dużą.

Liza też milczała. Tray zaczyna się odprężać, to dobrze.

Tylko ona z każdą chwilą jest coraz bardziej niespokojna, coraz bardziej

poruszona. Czuła pod palcami jego nagą skórę, twarde mięśnie, ciepło bijące od

jego mocnego ciała...

- Na Boga! Przestań. Ja... już nie mogę. - Tray przekręcił się na plecy,

otoczył dziewczynę ramionami.

Nie mogła się poruszyć. Nie mogła niczego zrobić, by powstrzymać to

dziwne drżenie wstrząsające jej ciałem. Nie potrafiła cofnąć ust przed

upragnionym, wymarzonym pocałunkiem.

Tray przytulił ją mocniej, przesunął dłonią po jej ciele, delikatnie musnął

palcami piersi. Liza szarpnęła bluzkę, pochyliła się ku niemu, zapominając o

bożym świecie, z cichym, zdyszanym westchnieniem zatracając się w pieszczo-

cie - bezrozumnie, szaleńczo, do upojenia.

R S

- 112 -

Instynktownie wiedziała, że Tray czuje dokładnie to samo, że z nim też

dzieje się coś niezwykłego.

- Pragnę cię - usłyszała jego zduszony szept.

- Tak, tak...

- Nie chciałem... Próbowałem się opanować. Ale... to ponad moje siły...

Nie chciał! Te słowa podziałały na Lizę otrzeźwiająco, jakby ktoś wylał

jej na głowę kubeł lodowatej wody. Nieoczekiwanie przypomniała sobie rady,

jakich ostatnio udzieliła jej Joline.

Boże, czyżby bezwiednie próbowała usidlić Traya? Masaż... Czyżby to

był tylko pretekst, przewrotna prowokacja?

Nie! Przecież nie należy do tych, które wymyślnymi sztuczkami

doprowadzają mężczyznę do szaleństwa, by tym łatwiej zdobyć jego uczucia.

Uczucia! Żeby jeszcze! Teraz chodziło wyłącznie o seks, nic więcej. Zła

na siebie, wyszarpnęła się z jego ramion.

- Liza?

Zmusiła się do uśmiechu.

- Jesteś bezpieczny. Obiecałam, że nie będę cię molestować - powiedziała

i pośpiesznie wyszła z pokoju.

R S

- 113 -

ROZDZIAŁ TRZYNASTY

Chciał pobiec za nią, ale zaplątał się w prześcieradło. Zaklął siarczyście i

pośpiesznie uwolnił z krępujących go więzów. Stał nieruchomo, zły na siebie.

Ale się zachował! Ogarnął go wstyd.

Chyba zupełnie postradał zmysły. Chce gonić uciekającą przed nim

dziewczynę? Jak mógł tak się zapomnieć? Liza jest od niego zależna, mieszka

pod jego dachem i ma prawo oczekiwać szacunku i opieki. A on próbuje ją

uwieść.

Chociaż... To ona zaczęła. Ona zaproponowała masaż, ona kazała mu się

rozebrać!

I przez cały czas zachowywała dystans i rezerwę.

Gdy poczuł dotyk jej rąk... To było jak najbardziej wyrafinowana

pieszczota. Wydawało mu się... Był pewien, że Liza też tego chce, że pragnie go

z równą siłą, co on jej... Przestał nad sobą panować. Jeszcze żadna kobieta nie

doprowadziła go do takiego stanu. Przestał logicznie myśleć, zapomniał, gdzie

jest. I gdyby nie uciekła tak nieoczekiwanie, kto wie...

Właściwie, czemu to zrobiła? Chociaż... Zdążyli się dobrze poznać, wręcz

zżyć ze sobą. I chwilami miał wrażenie, że nie jest jej zupełnie obojętny.

Dałby głowę, że darzyła gorącym uczuciem również dzieci. Dlatego

podświadomie spodziewał się, że zaprotestuje, że nie podzieli zdania Chase. A

jednak...

No cóż, nie powinien liczyć, że taka osoba jak Liza zadowoli się rolą

gosposi.

Doskonale potrafił ją sobie wyobrazić w roli żony i matki. Nie stawiałby

przeszkód, gdyby zależało jej na zrobieniu kariery. Bardzo chciałby ją

uszczęśliwić. Nie było sensu ukrywać, że od niedawna bardzo poważnie o niej

R S

- 114 -

myślał. Może pogodziłby się nawet z tym, że mogłaby nie chcieć zatrzymać

dzieci.

Kobiety! Któż je zrozumie?

Tylko czy Liza rzeczywiście coś do niego czuje? Gdyby tak móc zacząć

ich znajomość od początku!

Wrzucił prześcieradła do prania, pozbierał ubrania i poszedł do łazienki

wziąć prysznic.

Nazajutrz obudziła się pełna wątpliwości. Jak spojrzy mu w oczy? A jeśli

już się na to zdobędzie, jak zachowa się Tray?

Miała obiecaną wspaniałą posadę. Mogła stąd odejść. Choćby dziś.

Zostawić Sunny i Petera?

Nie, nie może im tego zrobić. Nie opuści ich, póki nie trafią do dobrej

rodziny.

Czyli musi stawić mu czoło. I to teraz, nim wyjedzie i nim dzieci się

obudzą. Wzięła prysznic, ubrała się i zeszła do kuchni. Kawa właśnie kończyła

się parzyć, gdy na schodach rozległy się kroki Traya.

- Chodź do kuchni! - zawołała go. - Mam coś dla ciebie.

Wszedł do środka, rzucił na nią badawcze spojrzenie i usiadł za stołem

przed czekającą na niego słodką bułeczką i sokiem.

- To coś nowego - odezwał się pogodnym, prawie normalnym tonem.

- To na przeprosiny - powiedziała, nie odrywając oczu od kawy, którą

właśnie nalewała do filiżanek.

- Na przeprosiny?

Liza usiadła, upiła łyk kawy.

- W tym domu opieki masowałam jedynie starsze panie, dlatego zupełnie

nie pomyślałam...

- O czym?

- Że może być inaczej. Że można mimowolnie stracić kontrolę...

- Wiem coś o tym - potwierdził. Wydawał się równie stropiony, jak ona.

R S

- 115 -

- Przebaczasz?

Ujął wyciągniętą do niego rękę.

- Jeśli i ty mi przebaczysz.

Ta rozmowa rozładowała atmosferę. Liza z lżejszym sercem mogła zająć

się codziennymi obowiązkami. Była spokojniejsza, choć nie do końca.

Wprawdzie Chase czy pani Clayton już od dawna się nie pojawiały, jednak kto

wie, jaki los stanie się udziałem dzieci? I czy w ogóle w ich sprawie coś się

dzieje.

Tray spędzał w domu bardzo mało czasu. Ostateczna decyzja dotycząca

przeniesienia CTI na Filipiny już zapadła i choć Tray jej nie pochwalał, nie

pozostało mu nic innego, jak się podporządkować. Negocjacje z firmą z Seattle

weszły w końcowy etap. Tray wychodził skoro świt, wracał późno. Mogła tylko

spekulować, ile czasu zajmowała mu praca, a ile Chase Lawson.

Nie porzuciła myśli o adopcji. Kto wie, może Tray przystałby na takie

rozwiązanie. Miał świadomość, że dzieci są do niej przywiązane. Gdyby

zapewniła, że babcia jej pomoże, może dałby się przekonać...

Na razie było za wcześnie na decydującą rozmowę z Trayem. Babcia

wciąż się wahała, chciała być przy dziadku. To oznaczało utrzymanie trzech

domów. Nie mówiąc już o opiekunce dla dzieci, którą trzeba będzie wynająć,

jeśli babcia zostanie w Sacramento. Najgorsze, że czas nie stoi w miejscu. Nie

mogła w nieskończoność pracować u Traya, skoro czekała na nią świetna

posada w Los Angeles. Trudno, jednak z nim porozmawia, jeszcze dzisiaj. Tym

bardziej że jutro leciał do Nowego Jorku.

Gdy przyszedł, dochodziła północ. Był zmęczony, widać było, że pada z

nóg.

- Tray, przyjdź na chwilę do kuchni, dobrze? - poprosiła. - Muszę z tobą o

czymś pogadać. Masażu nie będzie - uprzedziła ze śmiechem. Lepiej obrócić to

w żart. - Może masz ochotę na filiżankę mojej czarodziejskiej herbaty, a może

wolisz czekoladę? Będzie ci się lepiej spało.

R S

- 116 -

- Nic mi nie pomoże. Na samą myśl, co mnie czeka w Nowym Jorku,

odechciewa mi się spać.

- Aż tak źle?

- O Boże! - zawołał, podrywając się z miejsca, bo z góry doszedł

rozpaczliwy krzyk Petera.

Biegł, przeskakując po dwa stopnie, Liza za nim. A już myślała, że te

nocne koszmary przestały prześladować malca. Peter zanosił się przeraźliwym,

pełnym przerażenia krzykiem. Sunny potrząsała bratem, próbując go obudzić.

Liza podbiegła do łóżka, objęła chłopca.

- Już wszystko dobrze, Peter. Już...

- Peter, proszę, uspokój się - stanowczym tonem przemówił Tray.

Malec otworzył oczy, wbił wzrok w Traya.

- Jesteś! Jesteś ze mną! - Wyrwał się z objęć Lizy i rzucił na Traya. -

Chciał mnie złapać, a ciebie nie było!

- Już jestem. Już wszystko dobrze - spokojnie powiedział Tray. Chłopiec

nadal trzymał się go kurczowo, ale jego łkanie powoli cichło. - Wezmę go do

siebie. - Tray popatrzył na Lizę. - Inaczej pewnie nie zaśnie.

- Dobrze - przystała. - Ja wezmę Sunny.

- Nie, wolę iść z Peterem - zaprotestowała dziewczynka, pośpiesznie

łapiąc swojego misia.

Odprowadzała ich wzrokiem, póki cała trójka nie znikła w pokoju Traya.

Czuła się trochę odtrącona. Czy kiedykolwiek dzieci zaufają jej tak

bezgranicznie jak Trayowi?

A czy ktoś potrafi tak je zrozumieć i pokochać jak ona? Wystąpi o

adopcję. To postanowione!

Jeśli tylko będzie okazja, by porozmawiać o tym z Trayem, skonstatowała

cierpko, schodząc na dół, by posprzątać w kuchni i pogasić światła. Dziś nic z

tego nie wyszło. Jutro skoro świt Tray wyjeżdża i nie będzie go parę dni.

R S

- 117 -

Trudno, zadzwoni do niego do Nowego Jorku. Nie będzie dłużej tego

odkładać.

Chyba nie zmrużę oka, pomyślał Tray, kładąc się do łóżka. Peter umościł

się tuż obok niego i leżał z otwartymi oczami, przytulony mocno.

Sunny, trzymając przy sobie misia, odsunęła się nieco, by zrobić dla

Traya trochę miejsca.

- Czy już jesteśmy urządzeni, Tray? - zapytała.

- Mnie jest wygodnie - powiedział, choć czuł się teraz mniej więcej tak,

jak tego pierwszego dnia w samolocie, mając przy sobie dwójkę nieznajomych

dzieci i większego od nich miśka. - A tobie?

- Też. Ale chodziło mi o to, czy już jesteśmy na tyle urządzeni, że

możemy mieć pieska. Obiecałeś.

Próbował przypomnieć sobie, co też im naopowiadał.

- Pieska?

- Nie pamiętasz? Powiedziałeś, że w hotelu nie pozwolą nam trzymać psa,

ale jak już się urządzimy, to jakiegoś przygarniemy. Nie pamiętasz?

- Ach, no tak - przyznał, czując coraz większe wyrzuty sumienia.

Obietnice, których nie dotrzymywał... Ostatnio, nie przebierając w słowach,

powiedział Chase, by zaniechała wszelkich starań. A ona przecież robiła

wszystko, by znaleźć dla dzieci dom.

Tyle że nie odpowiadał mu sposób, w jaki do tego zmierzała. Kathy z

pewnością byłaby oburzona.

- Piesek mógłby spać z Peterem. I może Peter by się wtedy tak nie bał.

- Może. - Gdyby udało się ich umieścić w dobrej rodzinie, gdzie by je

rozumiano. Ale jak ocenić właściwie ludzi, których się widzi pierwszy raz w

życiu na oczy? Te dzieciaki są takie ufne i niewinne. Gdyby spotkała je krzywda

czy...

- Tray, możemy już mieć pieska? Jesteśmy już urządzeni?

R S

- 118 -

Nawet nie liczyła, że rano z nim porozmawia. Wiedziała, że nie będzie na

to czasu. Postanowiła zadzwonić do niego do Nowego Jorku.

Ciekawe, czy ta Chase też tam pojechała, czy została w San Francisco?

Prawie całą noc przeleżała z otwartymi oczami. Wiedziała, że już nie

zaśnie.

Na palcach poszła zerknąć na dzieci. Spały smacznie. Nic dziwnego, po

wczorajszej nocy. Biedny Peter! Ciągle jest taki niepewny siebie, zagubiony.

Jeśli go zaadoptuje...

Pragnęła być przy nich w trudnych chwilach. Będzie jekochać całym

sercem, będą jej radością... nawet jeśli do końca życia pozostanie sama.

Zeszła na dół, zaparzyła kawę. Przyjemny aromat wypełnił kuchnię,

poprawił humor.

Tak zrobię, postanowiła, nalewając kawę i zasiadając przy stoliku.

Przekonam go, by się zgodził. Musi się ugiąć, przecież wie, że przy mnie nie

spotka ich nic złego. Może nawet odetchnie z ulgą.

Pora zacząć działać. Zacznie od babci. Musi wiedzieć, na czym stoi, czy

może na nią liczyć. Jeśli babcia przez parę dni zajmie się dziećmi, Liza pojedzie

do Los Angeles podpisać umowę o pracę, znaleźć mieszkanie i kogoś do dzieci.

A może klubik osiedlowy? Od września Sunny zaczyna szkołę, Peter na pół dnia

będzie chodzić do przedszkola. Większość szkół ma świetlicę... za dodatkową

opłatą.

Ale jaka szkoła, jakie przedszkole? Na co mnie będzie stać? Wynajęcie

mieszkania...

Poczuła, jakby zwalił się na nią olbrzymi ciężar. Wzięła kartkę papieru,

zaczęła ostrożne kalkulacje. Skromne środki nie wystarczą na wiele.

- Nie zaśpiewałaś mi na dzień dobry! - Zaspana Sunny, w pidżamce,

trzymając w ramionach misia, przydreptała do kuchni.

- Chciałam, żebyś sobie jeszcze pospała. Ale teraz ci zaśpiewam. -

Przytuliła dziewczynkę, posadziła ją sobie na kolanach. - Mała dziewczynka ma

R S

- 119 -

dużego misia. I ten misio wszędzie z nią chodzi. Miś jest bardzo duży, ale ma

śmieszną mordkę. I ta dziewczynka, która nazywa się Sunny, odgryzła mu

kawałek uszka.

Sunny zachichotała radośnie.

- To głupia piosenka.

- Tak? Może zaśpiewasz ładniejszą? Na przykład braciszkowi? Spróbuj.

Sunny ziewnęła szeroko.

- Peter jeszcze śpi.

- Śpi? No, to chodźmy go obudzić.

ROZDZIAŁ CZTERNASTY

Peter jeszcze spał, ale przez sen poruszał się niespokojnie. Pewnie coś mu

się śni, pomyślała Liza i pochyliła się nad chłopcem.

- Wstawaj, śpioszku! - powiedziała, całując go w policzek. Chłopiec

wydał się jej dziwnie gorący. Chyba ma temperaturę.

Przeszukała wszystkie trzy łazienki, ale w żadnej nie było termometru.

Boże, co za facet! Dwójka małych dzieci, a w domu nawet jednego termometru!

Mogłaby podjechać do apteki, ale nie chciała zostawiać dzieci samych.

Postanowiła zastosować domowe sposoby: chłodna kąpiel, dużo soku i

wody. Wmusiła też w niego pół tabletki aspiryny, choć zrobiła to z drżeniem

serca, obawiając się, czy to nie za duża dawka dla takiej kruszyny. Ale aspiryny

dla dzieci Tray też nie miał!

Nic nie pomogło. Temperatura nie spadała, a po południu jeszcze wzrosła.

W dodatku chłopczyk zaczął skarżyć się na ból brzucha. Liza przestraszyła się

nie na żarty. Zadzwoniła do pani Dunn, by ta poleciła jej dobrego pediatrę.

Gdy dostała numer, natychmiast chwyciła za słuchawkę. Nagrana na

taśmie informacja ciągnęła się w nieskończoność. W środy od dziewiątej do

R S

- 120 -

dwunastej. Czyli już po godzinach przyjęć. Mimo wzrastającego lęku słuchała

dalej.

Przecież zdarza się, że dziecko zachoruje o innej porze! Musi być jakieś

wyjście.

Trzeba będzie podać imię i nazwisko dziecka, jego numer. W napięciu

słuchała dalej.

„Jeśli chodzi o przedłużenie recepty, naciśnij jedynkę".

„Jeśli chodzi o umówienie się na wizytę, dwójkę".

Nagrany głos beznamiętnie podawał dalsze instrukcje. Liza z trudem

powstrzymała się od krzyku. Wreszcie! „W pilnym wypadku naciśnij ósemkę".

Pośpiesznie nacisnęła guzik. To powinno być na początku, pomyślała z

furią. Przez ten czas pacjent mógłby umrzeć.

- Recepcja doktora Grimsby. Czym mogę służyć?

W pierwszej chwili zabrakło jej słów. Chyba już zwątpiła, że porozmawia

z żywym człowiekiem.

- Mój... Peter... ma dopiero cztery lata i dostał wysokiej temperatury. Boli

go brzuch i...

- Proszę podać nazwisko, imię i jego numer.

- Peter Kingsley - zaczęła, uświadamiając sobie, że nie zna jego nazwiska.

- Nie ma numeru. Nigdy jeszcze...

- Nie jest pacjentem doktora Grimsby?

- Nie, on...

- Przykro mi, ale pan doktor nie przyjmuje nowych pacjentów.

Tego już było za wiele. Straciła panowanie nad sobą.

- Proszę pani! Ten chłopiec jest chory - wykrzyknęła. - Ma coraz wyższą

temperaturę. Nie jesteśmy stąd, nie znam tu żadnego lekarza. Co ja mam robić?

Co mogę...

- Proszę się uspokoić. Skoro chłopiec nie ma swojego lekarza, najlepiej od

razu zawieźć go na ostry dyżur.

R S

- 121 -

- Gdzie?

- Do najbliższego szpitala. Skąd pani dzwoni? Liza pośpiesznie podała

adres.

- Dobrze się składa. Szpital dziecięcy jest bardzo blisko - ucieszyła się

recepcjonistka i wyjaśniła, jak tam dojechać.

- Dziękuję. - Odłożyła słuchawkę. Dlaczego sama o tym nie pomyślała?

No cóż, nie myśli się od razu o szpitalu, gdy dziecko ma temperaturę. Zwykle

dzwoni się do swojego doktora i...

A tu ani swojego lekarza, ani nawet głupiego termometru!

Pani Dunn obiecała zaopiekować się Sunny. Dziesięć minut później Liza

z Peterem w ramionach wbiegła do szpitala.

Nareszcie! Tu się nim zajmą. Jest lekarz, pielęgniarka.

Ale ulga była tylko chwilowa. Ze wzrastającym niepokojem ściskała

gorącą łapkę chłopca i przemawiała do niego uspokajająco, gdy badał go lekarz.

Z trudem skrywała przerażenie, gdy okazało się, że temperatura rośnie.

- Dałem mu coś na zbicie gorączki - odezwał się lekarz, zakończywszy

oględziny. - Ale musimy zrobić kilka badań, by postawić diagnozę. Weźmiemy

go na górę.

Wjechali na siódme piętro. Zapytano ją o ubezpieczenie, historię

dotychczasowych chorób. Do niektórych badań konieczna była pisemna zgoda.

Zawahała się, gdy podsunięto jej papiery.

- Zadzwonię do jego opiekuna. Jestem tylko piastunką.

Nerwowo wybierała kolejne numery, przekazując prośbę o

natychmiastowy kontakt, zapewniając, że chodzi o sprawę najwyższej wagi.

Przez cały ten czas aż się skręcała ze złości. Dlaczego nie przekazał jej żadnych

informacji, nie pomyślał, co robić, jeśli któreś z dzieci zachoruje.

Bezmyślny dyletant! Nawet gdy były zdrowe, nie miał zielonego pojęcia,

jak się nimi zajmować.

R S

- 122 -

Jednak jej też nawet przez myśl nie przeszła taka sytuacja. Myślała o

dzieciach wyłącznie w kontekście miłości, radości, jaką daje obcowanie z nimi.

Czy ktoś taki nadaje się na rodzica?

Nie minęło pięć minut i Tray oddzwonił, choć Lizie wydawało się, że

upłynęła wieczność. Zasypał ją pytaniami. Dopiero po chwili udało się jej

wyjaśnić, co jest potrzebne.

Tray nie tracił czasu.

- Doktor Bradley, tak? Zaraz do niego zadzwonię, potem do ciebie. -

Odłożył słuchawkę, przerywając połączenie.

Pół godziny później Tray znów zadzwonił, oznajmiając, że wszystkie

formalności zostały załatwione.

- Przylatuję pierwszym samolotem. Potrzebna jest książeczka zdrowia

małego, więc poprosiłem Chase, by dostarczyła jego papiery.

Liza poczuła, że robi jej się słabo. Chase! To jej zostawił papiery Petera.

Podczas gdy ja...

- Nie martw się, Lizo. Powinna zjawić się za kilka minut.

- Domyślam się.

Chyba musiał usłyszeć w jej głosie rozżalenie, bo dodał szybko:

- Przepraszam cię. Powinienem wcześniej pomyśleć, co robić w razie

wypadku.

Nic na to nie powiedziała.

- No trudno, stało się - ciągnął Tray. - Przekaż Peterowi, że niedługo

przyjadę. Powiedz mu... zaraz, a co z Sunny?

- Zostawiłam ją u pani Dunn.

- Och, to dobrze. Tam nic się jej nie stanie. Znowu nic nie powiedziała.

- Liza?

- Słucham?

- Cieszę się, że tam jesteś. Przyjeżdżam jak najszybciej.

R S

- 123 -

- Do widzenia - odpowiedziała i szybko rozłączyła się. To Chase

powierzył papiery, nie mnie! Do niej ma zaufanie!

Nie mogła powściągnąć przepełniającej ją złości. I urazy. Do tego

nakładał się coraz większy niepokój o chłopca. Jeśli coś z nim się stanie...

Trzymała go za rączkę, przemawiając do niego czule i dodając otuchy.

Gdy zabrano go na badania, została w poczekalni, modląc się, by nie wykazały

niczego poważnego.

Wszystko tak szybko się zmienia, pomyślała. Jeszcze wczoraj bawili się

w parku i nic nie wskazywało, że...

Sunny, przypomniała sobie nagle. Muszę natychmiast zadzwonić.

- Liczyłam, że zadzwonisz - rzekła pani Dunn. - Jak Peter?

- Robią mu badania - odparła Liza i pokrótce wyjaśniła sytuację. - Nie

wiem, jak długo to może potrwać.

- Nie denerwuj się o Sunny. Bardzo mi z nią miło, to świetna

dziewczynka. Może zostać, jak długo trzeba.

Liza podziękowała, zostawiła swój numer i poprosiła do aparatu Sunny.

- Peter już wyzdrowiał? - zapytała mała.

- Już czuje się lepiej - odparła Liza, ściskając kciuki.

- To dobrze. A ja będę pomagać pani Dunn sadzić nowe kwiatki. On też

będzie mógł, jak wróci - dodała.

Liza ze łzami w oczach słuchała jej szczebiotania.

- Dobrze, powiem mu - obiecała i rozłączyła się.

I właśnie wtedy spostrzegła nadchodzącą Chase. Szykowny lniany

kostium, falujące złote loki, zielone oczy. Już z daleka usłyszała jej oficjalny

ton.

- Pani Rey... Lizo! Dlaczego nie zostałam zawiadomiona? Przecież

sprawuję opiekę nad tymi dziećmi.

R S

- 124 -

- Chyba... chyba po prostu... - Czy rzeczywiście powinna do niej

zadzwonić? Miała ich dokumenty. - To stało się tak szybko i nieoczekiwanie,

że...

W tym momencie z gabinetu wyszedł zaaferowany doktor Bradley. Od

razu zwrócił się do Lizy.

- Pani Reynolds, nie chcę pani niepokoić, ale stan małego jest krytyczny

i...

- Chwileczkę, doktorze. - Chase energicznie wkroczyła do akcji. - Proszę

konsultować się ze mną. Nazywam się Chase Lawson i...

- Zamknij się! - Gwałtowny wybuch Lizy był tak nieoczekiwany, że

Chase umilkła w pół słowa. Liza wbiła wzrok w lekarza. - Krytyczny? Co mu

jest? Skąd ta temperatura?

Lekarz omiótł zdziwionym spojrzeniem Chase, lecz zwrócił się do Lizy.

- Jeszcze nie ma wyników z laboratorium, ale wszystko przemawia za

tym, że to wyrostek. Nie możemy czekać. Potrzebna jest zgoda na operację.

- Podpiszę ją. Proszę pokazać, gdzie.

- To wykluczone. - Chase odzyskała opanowanie. Postąpiła krok do

przodu. - Kochana, jesteś tylko gosposią. Teraz ja się tym zajmuję. - Odwróciła

się do lekarza. - Działam w imieniu mojego narzeczonego, Traya Kingsleya,

prawnego opiekuna Petera. Prosił, bym dostarczyła te dokumenty - powiedziała,

wymachując papierami niczym bojowym sztandarem.

- Dziękuję - odparł lekarz. - Ale nie możemy zwlekać...

- Nie dam się popędzać - wyniośle rzekła Chase. - Nim podpiszę zgodę,

muszę skonsultować się z innym specjalistą.

Doktor Bradley wyraźnie się zdenerwował.

- Moje panie, chłopiec jest w bardzo poważnym stanie. Jeśli będziemy

zwlekać, życie pacjenta znajdzie się w niebezpieczeństwie. Uważam, że należy

go operować, i to jak najszybciej. Daję paniom pół godziny. Tak czy inaczej, za-

R S

- 125 -

czynamy go przygotowywać. W razie konieczności będziemy operować nawet

mimo braku zgody opiekunów. - Odwrócił się i odszedł.

Liza nie odezwała się. Stała nieruchomo, a w uszach wciąż dźwięczały jej

słowa Chase: „W imieniu mojego narzeczonego, Traya Kingsleya".

Czuła rozczarowanie. No tak. Chase jest jego narzeczoną, występuje w

jego imieniu.

I złość. Palącą, wszechogarniającą złość! Jak mógł, przecież wiedział, że

to ja stale jestem przy dzieciach, opiekuję się nimi, jestem dla nich kimś

bliskim!

I jeszcze to paraliżujące przerażenie. Życie Petera wisi na włosku...

- Za bardzo się angażujesz, Lizo. Jesteś tylko opiekunką i nie masz prawa

podejmować żadnych istotnych decyzji co do losu dzieci.

- Tak? Wydaje mi się, że widziałaś je dwa razy w życiu.

- Och, niepotrzebnie się denerwujesz. Nie lubię nikogo krytykować, ale

chyba trochę przesadzasz. Nie przywozi się dziecka na ostry dyżur tylko

dlatego, że ma gorączkę. Ani nie posyła się go pod nóż, bo chirurg czeka.

Trzeba się upewnić, potwierdzić diagnozę i... Zresztą nieważne. Ja już tego

dopatrzę. - Ziewnęła donośnie. - Myślę, że powinnaś wrócić do swoich zajęć.

Miałaby powierzyć los Petera tej bezdusznej jędzy? Zostawić go na jej

łasce? Nigdy!

- A ja myślę, że najlepiej zrobisz, jak pójdziesz stąd do diabła! -

powiedziała z mocą i biegiem ruszyła do gabinetu, by podpisać oświadczenie.

- Och, dobrze, że pani idzie! - Pielęgniarka wpadła na nią w drzwiach. -

Doktor prosi, żeby zaraz to pani podpisała. Proszę usiąść i przeczytać wszystko

uważnie - poinstruowała, kładąc na biurku gotowy druk.

Liza usiadła, przeczytała dokument. Ręka jej drżała, gdy go podpisywała.

Chase ma rację. Jest tylko wynajętą opiekunką. Nie ma pełnomocnictw, nie ma

żadnego prawa, by podejmować taką decyzję. A jeśli się myli? Jeśli popełnia

błąd i...

R S

- 126 -

- Na szczęście nie musimy działać w stanie wyższej konieczności. Doktor

Bradley dostał to parę minut temu.

O czym ona mówi? Liza podniosła oczy na pielęgniarkę.

- W samą porę. Faks z Nowego Jorku. Proszę przeczytać.

„Niniejszym upoważniam Lizę Reynolds do podejmowania wszelkich

działań, mających służyć dobru Chelsea i Petera Byrdów". Podpisane przez

prawnego opiekuna Traya Kingsleya i poświadczone przez notariusza.

Liza przytrzymała kartkę w dłoni. Miała wrażenie, że ciepło płynące z

tego przesłania przenika ją do głębi. To coś znacznie więcej niż tylko dokument.

Jakby poczuła na ramieniu przyjazną dłoń Traya. Dodającą otuchy.

Tchnącą wiarą i zaufaniem.

- Biedaczek. Nie miał pojęcia, co mógłby jeszcze zrobić... wiedząc o

moich napiętych planach.

Liza odwróciła się raptownie. Nie słyszała, że Chase weszła za nią i przez

jej ramię przeczytała faks.

- Trzeba było od razu dzwonić do mnie. Tray jest w Nowym Jorku i ma

teraz na głowie sprawy, o jakich ci się nawet nie śni. Nie ma czasu, by

zajmować się takimi rzeczami.

- Jakoś znalazł czas - odcięła się Liza. - Z miejsca trafnie ocenił sytuację i

przedsięwziął właściwe kroki.

- To jasne. Czuje się odpowiedzialny. - Potrząsnęła głową. - Wtryniono

mu te dzieci, a one od samego początku są dla niego ogromnym i zupełnie

zbędnym obciążeniem. Nie dzwoń do niego więcej! Kontaktuj się ze mną.

- To nie będzie konieczne. - Liza popatrzyła na trzymaną w dłoni kartkę,

jakby czerpiąc z niej siły. - Zostaję tutaj.

- No cóż, jak sobie chcesz. - Chase zerknęła na zegarek. - O nie! Już po

siódmej! Jestem spóźniona na kolację. Możesz złapać mnie po dziesiątej w

„Sheratonie", w razie gdybyś znów wpakowała się w jakieś kłopoty - rzuciła na

odchodnym.

R S

- 127 -

Jakbym wpakowała się w kłopoty! To swego rodzaju ostrzeżenie.

Przypomnienie, że problemy jeszcze się nie skończyły.

ROZDZIAŁ PIĘTNASTY

Pośpiesznie poszła do chłopca. Peter, przygotowany do operacji, był

lekko oszołomiony lekami. Pojawienie się Lizy dodało mu otuchy. Ujęła jego

rączkę i nie odstępowała go, nawet gdy już był wieziony na salę operacyjną.

Dopiero kiedy drzwi się zamknęły, wróciła do poczekalni.

Bała się. Ciągle myślała o skalpelu zagłębiającym się w drobne ciało

malca.

Nie mogła się otrząsnąć. Zadręczała się myślą, że go nie dopilnowała, że

za późno zdała sobie sprawę, jak bardzo jest chory. Gdyby od razu przyjechała

na ostry dyżur... Czy zdążą? A może nie powinna godzić się na operację, może...

Nieoczekiwany dźwięk komórki wyrwał ją z tych rozmyślań.

- Lizo, przepraszam, że przeszkadzam, ale co z Peterem? - rozpoznała w

słuchawce głos pani Dunn. - Czy...?

- Jest w trakcie operacji. To wyrostek. - Głos jej się łamał. - To jeszcze

trochę potrwa. Ja... na razie czekam.

- Biedny dzieciaczek. Ale ty się nie denerwuj. Zobaczysz, że wszystko

będzie dobrze.

- Mam nadzieję.

- Czy można się jakoś dostać do waszego domu?

- Raczej nie. A o co chodzi?

- Chodzi o Sunny. Chciałam ją położyć, ale strasznie płacze za swoim

misiem.

- Ojej, przepraszam. - Dopiero teraz dotarło do niej, że te dziwne dźwięki

w tle, to szloch dziewczynki. - Zapomniałam zostawić klucze. - Myślała

R S

- 128 -

wyłącznie o Peterze. Jak mogła zapomnieć o Sunny? - Chciałabym z nią

porozmawiać. Sunny - zaczęła, gdy mała podeszła do telefonu. - Posłuchaj...

Ale Sunny nie słuchała. Zawsze opanowana i nad wiek poważna

opiekunka młodszego braciszka, naraz stała się bezradnym, bezbronnym i

osamotnionym dzieckiem. Bez rodziców, bez nikogo bliskiego w pobliżu.

Jedynym oparciem był dla niej pluszowy miś.

Liza słuchała jej płaczu ze ściśniętym sercem. Sunny łkała rozpaczliwie.

Nie za nią, Trayem czy Peterem. Chciała tylko swojego zwierzaka, jedyną rzecz,

jaka z nią zawsze była przez te długie miesiące.

- Sunny, zaraz ci go przyniosę. Przyjadę za kilka minut - obiecała. Tutaj

na razie w niczym nie może Peterowi pomóc. A Sunny była naprawdę

zrozpaczona.

Pozostała przy niej, póki mała nie usnęła. Potem wróciła do domu, wzięła

szybki prysznic, przebrała się i znowu pojechała do szpitala.

- Peter już jest w sali pooperacyjnej - powiedział doktor.

- Operacja przeszła bez komplikacji, niebezpieczeństwo minęło. Chłopiec

stracił sporo krwi, był już też trochę odwodniony. Podejrzewam, że dość długo

musiał mieć gorączkę.

To moja wina, pomyślała. Już poprzedniego dnia Peter był nieswój.

Złożyłam to na karb zmęczenia. Potem miał te nocne koszmary...

- Powinnam była się domyślić, że jest chory.

- Zrobiła to pani. I przywiozła w samą porę. - Lekarz uśmiechnął się do

niej. - Za kilka dni znów będzie dokazywać. Na razie jeszcze działa narkoza, ale

może go pani zobaczyć.

Nie odejdzie od niego na krok. Może się przecież poruszyć i niechcący

wyrwać igłę od kroplówki. Może się przebudzić i przestraszyć, nie widząc obok

siebie znajomej twarzy. Pielęgniarki się zmieniały, ale Liza ciągle siedziała przy

łóżku malca.

R S

- 129 -

Szła ze wzrokiem wbitym w igłę kroplówki, gdy przewożono go na

normalną salę. Taka drobna, słaba rączka.

Był wczesny ranek, gdy Tray wszedł do sali Petera. Liza, otulona cienkim

kocem, usnęła na krześle przy łóżku chłopca. Wiedział od pielęgniarki, że

przesiedziała przy nim całą noc. Z miłością i oddaniem. Jak mógł choć przez

chwilę sądzić, że jest inaczej, że to dla niej tylko praca? Ledwie się

powstrzymał, by nie dotknąć ustami jej policzka. Nawet we śnie była spięta.

Delikatnie pogładził dłonią bladą buzię chłopca. Odetchnął z ulgą.

Pielęgniarka już wcześniej zapewniła, że malec jest na dobrej drodze do

całkowitego wyzdrowienia.

Popatrzył na Lizę. Potargane włosy, zamknięte oczy, cień rzęs na

zaróżowionych policzkach. Skulona na tym niewygodnym krześle wyglądała jak

zmęczone dziecko. Serce mu się ścisnęło. Te ostatnie godziny były dla niej

ciężkie, gorsze niż dla Petera. Tak chciałby wziąć ją teraz w ramiona, przytulić...

Nie, wykluczone. Nie teraz.

Potrzeba jej jedynie spokoju, chwili oddechu. Czułości i poczucia

bezpieczeństwa, jakie wcześniej zapewniła chłopcu.

- Dzień dobry - odezwał się cicho.

Liza otworzyła oczy, a jemu zaparło dech. Czy to radość, czy tylko ulga?

A może coś głębszego?

- Jesteś! - Oplotła go ramionami i nie puszczała. Uśmiechnął się. Zanurzył

twarz w jej słodko pachnące włosy. Przygarnął ją do siebie, delikatnie tuląc,

rozkoszując się ciepłym, miękkim dotykiem jej ciała.

- Lizo... - Urwał, słysząc płacz. - Co się stało?

Potrząsnęła tylko głową.

- Nic... Tylko że... z Peterem już jest dobrze, i ty przyjechałeś - wydusiła

przez łzy.

- To czemu płaczesz?

- Ja... nie wiem.

R S

- 130 -

- Ale ja wiem - powiedział. Wszystko się na nią zwaliło. Była sama,

mogła liczyć tylko na własne siły. I tak się bała. - Przeżyłaś trudne chwile.

- Okropnie się bałam.

- Wiem. - Odsunął jej z twarzy pasmo włosów, odgarnął je za ucho. - Ale

już po wszystkim. Teraz się rozluźnij.

- Nawet nie było termometru.

- Ale poradziłaś sobie, i to świetnie. Dzięki Bogu, że byłaś na miejscu.

Ja... - Urwał, bo do sali weszła pielęgniarka. Liza oswobodziła się z jego objęć.

Pielęgniarka pochyliła się nad chłopcem.

- Temperatura i tętno w normie - powiedziała. - Już chyba czujemy się

lepiej, co, maluszku?

Peter podniósł zaspany wzrok, zobaczył Traya.

- Przyjechałeś!

- A myślałeś, że dam ci chorować samemu?

- Ale nie było ciebie. I zachorowałem.

- I byłeś bardzo dzielny. Naprawdę jestem z ciebie dumny - powiedział

Tray, pochylając się, by go pocałować. - Teraz już jestem przy tobie, a ty

wracasz do zdrowia. Tylko musisz być grzecznym chłopcem i robić wszystko,

co mówi pan doktor.

- No dobrze, to teraz się umyjemy, bo pan doktor niedługo przyjdzie -

powiedziała z uśmiechem pielęgniarka.

Tray, zapewniwszy chłopca, że wkrótce do niego wróci, popatrzył na

Lizę.

- Pora zająć się tobą. Kiedy ostatnio coś jadłaś?

Daremnie próbowała sobie przypomnieć.

- Chyba wczoraj rano piłam kawę. Boże, wydaje się, że od tamtej chwili

minęły wieki. Byłam też w barze na dole, ale niczego nie mogłam przełknąć.

- Zaraz coś na to zaradzimy.

R S

- 131 -

Poprowadził ją do windy. Ciche westchnienie dziewczyny naraz

przypomniało mu o jej lęku. Odwrócił się do niej. Wpatrywała się w przycisk,

który przed chwilą nacisnął.

- Nienawidzę przycisków - powiedziała.

- Przycisków? - zapytał, nie rozumiejąc.

- No wiesz... naciśnij to, a jeśli coś innego, to naciśnij tamto.

- Aha. - Nie miał pojęcia, dlaczego akurat to przyszło jej do głowy, ale nie

zamierzał tego dociekać, bo winda właśnie nadjechała. Drzwi rozsunęły się

cicho. Objął Lizę ramieniem. Nie chciał, by się przeraziła.

- Chyba wyślę jej upominek - rzekła Liza.

Bez wahania weszła do windy, wyraźnie czymś pochłonięta. Jeśli

podtrzyma tę rozmowę, skłoni ją do mówienia...

- Upominek? Dla kogo?

- Nie wiem, jak ona się nazywa, ale ten głos... Jaką ulgą było wreszcie

usłyszeć żywego człowieka, móc o coś zapytać. I naprawdę była bardzo miła.

Pokrótce opowiedziała całą historię. Weszli do baru.

- Dowiem się, kim ona jest i wyślę jej...

- Poczekaj - przerwał jej Tray. - Już się nie boisz?

- Nie boję? Czego?

- Windy.

Zatrzymała się w miejscu, zaskoczona.

- Zupełnie zapomniałam! - Odwróciła się i popatrzyła na windę. -

Jechałam z Peterem. Potem na dół do baru, raz, może dwa. Potem jak jechałam

do Sunny... - Ze zdumieniem pokręciła głową. - Tyle razy w górę i w dół, i

nawet o tym nie pomyślałam!

Tray zaśmiał się. Tak bardzo bała się o jego dzieci, że przestała się bać o

siebie.

Jego dzieci! Co też chodzi mu po głowie!

R S

- 132 -

Czyżby naprawdę się przemogła, naprawdę pokonała lęk? Chociaż

mówią, że czasami tak się zdarza, nie wiadomo dlaczego. Czy może to tylko

chwilowe? Nie wiedziała.

- Myślisz, że... - Urwała, widząc jego minę. Był czymś całkowicie

pochłonięty. Zresztą ona też zapomniała o swojej obsesji. Dochodzący z

restauracji aromat uświadomił jej, jak dawno nie jadła.

Kilka minut później zamknęła oczy i westchnęła.

- To najlepsze śniadanie, jakie jadłam w życiu. Tray uśmiechnął się.

- Czy to możliwe, że jednak byłaś głodna?

- Możliwe. - Jeszcze wczoraj siedziała przy tym stoliku i nie mogła się

zmusić, by przełknąć choćby kęs. - A może to jest tak - zaczęła bardziej do

siebie niż do niego - że dopiero gdy spotka cię coś bardzo złego, zaczynasz

doceniać najprostsze rzeczy, których wcześniej nawet nie zauważasz lub

uważasz za oczywiste. - Smakowite jajka na boczku, Tray na wprost niej, z

uśmiechem wysłuchujący historyjki o misiu Sunny...

Nie, z Trayem nic nie jest oczywiste. Nawet jego obecność tutaj. Być z

nim, patrzeć na drobne zmarszczki, jakie rysują się na jego twarzy, kiedy się

uśmiecha... Gdy dziś rano otworzyła oczy i zobaczyła go przed sobą, nagle

wszystko się uspokoiło, świat znów wydał się piękny. W jego ramionach

poczuła się tak pewnie, tak bezpiecznie... jakby tam właśnie było jej miejsce.

Co on musiał sobie wtedy pomyśleć!

A jednak... Jednak nie puścił jej, nie odepchnął.

- Och, tu jesteś, kochanie!

Raptownie podniosła głowę. Chase Lawson wsunęła się na ławę obok

Traya. Cmoknęła go w policzek, odgryzła kawałek bekonu wzięty z jego talerza

i uśmiechnęła się.

- Domyśliłam się, że tu cię znajdę, jak tylko tatuś opowiedział mi o

wczorajszej awanturze. Powiedział, że pojechałeś prosto na lotnisko i... Tray,

nie powinieneś gniewać się na tatę. Przecież wiesz, jaki on jest.

R S

- 133 -

- Nie pogniewałem się. Po prostu musiałem tu przyjechać.

- Nie musiałeś. Wiedziałeś, że jestem na miejscu. Przywiozłam te

dokumenty, tak jak prosiłeś. A z chłopcem już jest dobrze. Właśnie

rozmawiałam z lekarzem. A teraz posłuchaj mnie. Nie chcę, byś rozstawał się z

tatą. On też nie chce cię stracić. Polecę z tobą i spokojnie z nim pogadamy.

Wszystko da się naprawić. Możemy wsiąść wieczorem do samolotu i rano być

w Nowym Jorku.

Liza podniosła się.

Tray wyciągnął do niej rękę.

- Dokąd chcesz iść? Jeszcze nie skończyłaś śniadania.

- Już... już skończyłam. - I tak by niczego teraz nie przełknęła. - Chcę

porozmawiać z doktorem Bradleyem, zanim pójdzie do domu. - Nim zdołał ją

zatrzymać, wyszła z restauracji i pobiegła prosto do windy.

A jednak życie jest piękne, pomyślała i uśmiechnęła się promiennie.

R S