Trzeci List Jana

1

Starszy do ukochanego Gajusa,

1

którego Ja kocham w praw-

dzie.

2

2

Ukochany, modlę się, aby we wszystkim dobrze ci się powo-

dziło i abyś był zdrów

3

— tak, jak dobrze wiedzie się twojej

duszy.

4

3

Ucieszyłem się się bowiem bardzo, gdy bracia przychodzili i

składali świadectwo o tobie w prawdzie,

5

[o tym] jak ty postę-

pujesz

6

w prawdzie.

7

4

Nie mam większej radości niż ta, gdy

słyszę, że moje dzieci

8

postępują w prawdzie.

5

Ukochany, wier-

nie czynisz,

9

cokolwiek wykonujesz dla braci i to obcych,

10

6

którzy wobec kościoła złożyli świadectwo o twojej miłości, co

do których dobrze postąpisz, jeśli poślesz ich dalej w sposób
godny Boga;

11

7

gdyż wyruszyli

12

ze względu na Imię,

13

nic nie

1

Gajus było bardzo popularnym imieniem w cesarstwie rzymskim, stąd

trudno postać tę identyfikować z osobą znaną z Listów Pawła, chociaż 1
Kor 1,14 i Rz 16,23 odnoszą się prawdopodobnie do niego. O osobie o
iminiu Gajusz mowa też w Dz 19,29; Dz 2,4. Czwartowieczna tradycja
odnotowana w Konstytucjach Apostolskich 7.46.9 (z roku ok. 370) głosi,
że apostoł Jan ordynował Gajusa na biskupa Pergamonu, ale tradycja ta na
swoją datę, nie jest pewna.

2

U Jana prawda obejmuje każdą sferę życia: moralne, intelektualne i du-

chowe.

3

U Pawła zawsze odnosi się do zdrowie zawsze łączy się ze zdrową nauką

(1 Tm 1,10; 6,3). W tym fragmencie i w Łk 5,31; 7,10; 15,27 odnosi się
do zdrowia cielesnego.

4

Istotne jest rozdzielenie powodzenia ciała od powodzenia duszy, J 12,27.

5

Określenie w prawdzie (2 J 1) ma znaczenie teologiczne i oznacza prawo-

wierność Gajusa.

6

Dosł. chodzisz gr. odnosi się w NT do stylu życia 1 J 1,6; 2 J 4.

7

2 J 1,4.

8

Gajus był duchowym dzieckiem Jana (por. 1 Tm 1,1).

9

Lub: postępujesz lojalnie.

10

O stosunku do obcych, a w szczególności o gościnności czytamy w Rz

12,13; 1 Ptr 4,9; 1 Tm 3,2; 5,10; Tt 1,8; Hbr 13,2. Według 2 J 1,10 Jan na
względzie szczególny tego przejaw.

11

Wobec kościoła (enôpion ekklêsias), czyli w czasie zgromadzenia (por. 1

Kor 14,19.35). Dobrze postąpisz, czas przyszły od poieô z kalôs, formuła
grzecznościowa spotykana w starożytnych listach, odpowiadająca nasze-

str. 2

Pismo Święte

przyjmując od pogan.

8

My więc powinniśmy takich podejmo-

wać, abyśmy się stali współpracownikami w prawdzie.

9

Napisałem coś kościołowi, ale Diotrefes,

14

który pragnie być

wśród nich pierwszy,

15

nie przyjmuje nas przychylnie.

10

Dlatego, jeśli przyjdę,

16

przypomnę jego postępki, których się

dopuszcza, obmawiając nas bez uzasadnienia szkodliwymi sło-
wami, a nie zadowolony i z nich, nie tylko sam nie przyjmuje
przychylnie braci, ale także zabrania tym, którzy chcą to czynić,
i wyrzuca ich z kościoła.

11

Ukochany, nie naśladuj tego, co złe, ale to, co dobre. Ten, kto

czyni dobrze, jest z Boga; ten kto czyni źle, Boga nie oglądał.

17

12

O Demetriuszu

18

wszyscy złożyli dobre świadectwo, nawet

mu „proszę” (zob. Dz 10,33; Jk 2,19; 1 Kor 7,37n; Flp 4,14; 2 Ptr 1,19).
Poślesz dalej lub wyprawisz w drogę (Dz 15,3; 20,38; 21,5; 1 Kor 16,6.11;
2 Kor 1,16; Rz 15,24; Tt 3,13). W sposób godny Boga (axiôs tou theou): to
samo określenie w 1 Ts 2,12; Rz 16,2; Flp 1,27; Kol 1,10; Ef 4,1. Staro-
żytnym zwyczajem było wyprawianie gości, czasem towarzyszenie im,
czasem wyposażanie w pieniądze i żywność (Rz 15,24; Tt 3,13).

12

Takie słowo określa wyruszenie apostoła Pawła w podróż misyjną (Dz

14,20; 15,40).

13

Chodzi o (1) imię Boga; w rabinicznej literaturze tak zastępowano tetra-

gram YHWH, a w tym przypadku łączy się z wierszem 6; (2) imię Jezusa
(

Dz 5,4; Rz 1:5; 1 J 2,12 por. J 1,12; 3,18). Podobne użycie słowa Imię w

Jk 2,7; 1 Ptr 4,16. „To imię jest zasadniczo streszczeniem chrześcijańskie-
go wyznania wiary” (Westcott) jak w 1 Kor 12,3; Rz 10,9. Przypomina
użycie słowa Droga (Dz 9,2; 19,9.23; 24,22). Nic nie przyjmując od po-
gan: zapewne dla uniknięcia podejrzenia, że misonarze robią coś dla pie-
niędzy, a tacy też byli. Paweł w 1 Kor 9 broni prawa kaznodziei do wspar-
cia, jednak sam odmawia jego przyjęcia od kościoła w Koryncie, dla
uniknięcia nieporozumień (po. 1 Ts 2,6nn; 2 Kor 12,16nn).

14

Diotrefes, znaczy karmiony przez Zeusa (Roberson, BW 5).

15

Z kontekstu wynika, że Diotrefes nie tylko aspiruje do pierwszeństwa, ale

rzeczywiście odgrywa ważną rolę w kościele, skoro postępuje tak, jak o
tym mowa w w. 9 i 10.

16

W grece mamy tu warunek trzeciej klasy, czyli niepewny jeśli chodzi o

jego spełnienie.

17

Zob 1 J 3,6.10; 4,7. 20; J 3,17-21. Stwierdzenie, że Diotrefes nie oglądał

Boga w terminologii Jana może oznaczać, że nie jest on prawdziwym
chrześcijaninem (zob. J 3,17-21; 1 J 3,6.10; 4,7.20).

18

Być może Demetriusz to ta sama postać co Demas (Flm 24; Kol 4,4; 2 Tm

4,10. Być może on przyniósł niniejszy list z Efezu do Gajusza (Robertson

Pismo Święte

str. 3

sama prawda. My również świadczymy, a wiesz, że nasze świa-
dectwo jest prawdziwe.

13

Wiele miałem ci napisać, ale nie chcę ci pisać atramentem i

trzciną.

14

Spodziewam się jednak szybko cię zobaczyć, wów-

czas ustami do ust pomówimy.

15

Pokój tobie! Pozdrawiają cię

przyjaciele. Pozdrów imiennie przyjaciół.

BW 5) lub przewodził grupie misyjnej, o której w Liście mowa (NET
769).