Jessica Hart Wygrana na loterii

Droga Czytelniczki*!
Witam Cię serdecznie w lutym. Wokół jeszcze zima , ale my już

wyglądamy pierwszych zwiastunów zbliżającej się wiosny.

Jednak luiy te/ ma swoje zalety, a jedną z nich są walentynki,

obchodzone w naszym kraju coraz powszechniej. To naprawdę miłe święto.

zwłaszcza że na co dzień zbyt rzadko okazujemy sobie uczucia. Spraw

przyjemność bliskim, kochanym osobom, a sobie podaruj chwilę miłego

wytchnienia, najlepiej przy lekturze kolejnych powieści z serii ROMANS.

Lutowe książki polecam wszystkim zakochanym i czekającym na miłość

czytelniczkom, a zwłaszcza tym. które lubią poznawać obce kraje.

Oto moje propozycje:

Wesele u stóp Olimpu - wraz i bohaterami odwiedzisz piękną Grecję.

To właśnie tutaj rozkwitnie romans między wpływowym greckim

biznesmenem i jego skromną a.systentką.

Wygrana na loterii - odhędziesz spacer ulicami Londynu, ale przede

wszystkim przekonasz się. że od wzajemnej niechęci do miłości wcale nic

jesi tak daleko.

Drużba pozna druhnę przeniesiesz się do Australii, by śledzić rozwój

znajomości, która rozpoczęła się bardzo niefortunnie. Cóż. najtrudniejszy

pierwszy krok...

Siostra Kopciuszka - druga książka z seni Dobre wróżki. Zobaczysz,

jakie nieprawdopodobne historie zdarzają się W Las Vegas, a potem

przeczytasz o dziewiczej przyrodzie w Montanic.

Narzeczona dla dżentelmena. Pospieszny ślub (Duo) - dwa romanse,

bardzo różne w charakterze W pierwszym zachwycisz się pięknem

tropikalnej wyspy i przeżyjesz wraz z bohaterami wiele przygód. Drugi,

rozgrywający się w Chicago, na pewno Cię rozbawi, ale tez zmusi do

zastanowienia, na czym powinien się opierać związek dwojga ludzi.

Życzę miłej lektury!

Grażyna Ordęga

Harleguin. Każda chwila może być niezwykła.

Czekamy na listy!

Nasz adres:

Arlekin - Wydawnictwo Harlequin Enterprises Sp. z o.o.

00-975 Warszawa 12, skrytka pocztowa 21

Jessica Hart

Wygrana na loterii

HARLEQUIN*

Toronto • Nowy Jork • Londyn

Amsterdam • Ateny • Budapeszt • Hamburg

Madryt • Mediolan • Paryż

Sydney • Sztokholm • Tokio • Warszawa

Tytuł oryginału:

Assignment: Baby

Pierwsze wydanie:

Harlequin Mills & Boon Urrited, 2001

Redaktor serii:

Grażyna Ordęga

Opracowanie redakcyjne:

Urszula Przasnek

Korekta:

Ewa Popławska

Urszula Przasnek

Enterprises sp. z o.o.. Warszawa 2003

Wszystkie prawa zastrzeżone, łącznie z prawem reprodukcji
części lub całości dzieła w jakiejkolwiek formie.

Wydanie niniejsze zostało opublikowane w porozumieniu
z Harłequin Enterprises II B.V.

Wszystkie postacie w tej książce są fikcyjne. Jakiekolwiek
podobieństwo do osób rzeczywistych - żywych czy umarłych
- jest całkowicie przypadkowe.

Znak firmowy wydawnictwa Hariequin
i znak serii Harlequin Romans są zastrzeżone.

Skład i łamanie: Studio O

Printed in Spain by Litografia Roses, Barcelona

ISBN 83-238-0494-X

Indeks 360325
ROMANS - 656

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Wprost z uroczystości wręczania nagród Fionnula

Jenkins, rudowłosa prezenterka telewizyjna, ulubienica

Brytyjczyków, zjawiła się w najmodniejszej restauracji

„ Cupiditas", a towarzyszył jej Gabriel Stearne {zdjęcie

powyżej), założyciel amerykańskiego giganta budowla

nego Contraxa. Para poznała się w Nowym Jorku, gdzie

Fionnula uczestniczyła w balu charytatywnym, sponso
rowanym przez firmę Contrcaa. Gabriel Stearne znany

jest raczej czytelnikom czasopism finansowych, ale

ostatnio widziano go kilkakrotnie w towarzystwie Fion-
nuli, która jednak odmawia potwierdzenia plotek, że

przyjechał tu dla niej. „Po prostu lubimy ze sobą prze

bywać - powiedziała ",

Tess zdążyła przeczytać jedynie fragment artykułu,

gdyż spłoszył ją trzask otwieranych drzwi gabinetu sze

fa. Pospiesznie wrzuciła gazetę do kosza pod biurkiem.
Gdy Gabriel stanął przed nią, już pisała listy, które
wcześniej jej podyktował.

- Idę na spotkanie z firmą ubezpieczeniową - po-

6 JESSICA HART

wiedział, wciągając płaszcz i zapinając guziki. - Niech

te listy będą gotowe, gdy wrócę. Chcę też mieć na

biurku egzemplarz z opisem projektu i szczegółowe

dane o architektach.

- Tak, panie Stearne.

Miała chłodny, beznamiętny głos z ledwie słyszal

nym szkockim akcentem. Gabriel nie mógł się po
wstrzymać od ironii. Oto idealna asystentka - chłodne

spojrzenie znad okularów, w dłoni długopis, zawsze go

towa notować jego polecenia. Tess Gordon pracowała

z nim od czterech tygodni, a zdążył się o niej dowie

dzieć tylko tego, że jest nadzwyczaj pracowita, ma nie

skazitelne maniery i... wyraźnie go nie lubi.

Mała strata, pomyślał obojętnie. W końcu nie był tu

po to, żeby go lubiano. Miał wprowadzić firmę w dwu
dziesty pierwszy wiek, a sobie zapewnić dobry start
w Europie. Nie zamierzał się w najmniejszym nawet
stopniu przejmować tym, co sądzi o nim zimna panna
Gordon.

- Gdy to skończysz, roześlij e-maile i przypomnij

pracownikom, że telefony nie są do ich prywatne

go użytku - powiedział szorstko. - To samo dotyczy

e-maili. Wkrótce wprowadzimy system monitorujący,

niech wiec zaczynają się przyzwyczajać.

Nie miała wątpliwości, że takie polecenie wywoła

wściekłość większości pracowników, ale uwagi zacho
wała dla siebie.

- Były jakieś wiadomości?

WYGRANA NA LOTERII 7

- Dzwonił pana brat i prosił o telefon.

Gabriel tylko coś mruknął pod nosem. To dziwne,

pomyślała Tess, że człowiek tak zimny i zawsze niena
ganny może być bratem niepoprawnego flirciarza, nie

zbyt dbającego o formy, człowieka o wyjątkowo miłym
głosie. Tess, wrogo nastawiona wobec każdego, kto był

w jakikolwiek sposób związany z Gabrielem, musiała

przyznać, że jego brat jest czarujący. Zupełne przeci
wieństwa!

Gabriel nie zdawał sobie nawet sprawy z niepochleb

nego wyniku porównania, zresztą prawdopodobnie nie

miałoby to dla niego żadnego znaczenia. Sprawdził, czy
ma w teczce wszystkie potrzebne dokumenty, i nim wy
szedł, zapytał:

- Coś jeszcze?
- Nie - odpowiedziała Tess z wahaniem.

Spojrzał na nią zaskoczony. Jasne, bystre szare oczy

kontrastowały z ciemnymi brwiami. Ciągle nie mogła
się przyzwyczaić do spojrzenia, które zdawało się ją
przenikać na wylot.

- O co chodzi?
- Zastanawiałam się tylko, o której pan wróci.

- Około szóstej trzydzieści. Dlaczego?

- Chciałabym chwilę porozmawiać.

Gabriel uniósł brwi.

- O czym?
Tess chciała go poprosić o podwyżkę, ale nie mogła

przecież powiedzieć tego tak wprost.

JESSICA HART

- Wolałabym zaczekać do chwili, gdy nie będzie pan

tak zajęty - powiedziała.

- Więc może jutro?

- Jutro będzie pan załatwiał sprawę Emery - przy

pomniała. No tak, a potem weekend, co oznaczało dwa
kolejne dni zamartwiana się o Andrew. Zacisnęła zęby.

Nie znosiła żebrania, ale nie miała innego wyjścia.

- Byłabym wdzięczna, gdyby po powrocie poświęcił

mi pan jednak pięć minut,

Gabriel raz jeszcze spojrzał na nią. Właściwie nie

była brzydka. Miała delikatne rysy, doskonałą karnację,
kształtne brwi, złotobrązowe włosy zawsze schludnie
zaczesane do tyłu. Byłaby nawet ładna, gdyby tylko się

uśmiechnęła i przestała patrzeć z tak pogardliwą miną.

Nagle przyszło mu do głowy, że może Tess chce

odejść. Zmarszczył brwi. Pracował nad ważnym kon
traktem i nie miał czasu na szukanie nowej asystentki.

Tess przejął razem ze SpaceWorks. Jej znajomość firmy
była bezcenna. Nie mógł sobie teraz pozwolić na taką

stratę.

- Dobrze - powiedział zirytowany, że będzie musiał

tracić cenny czas. - Zobaczymy się, jeśli zaczekasz na

mój powrót.

- Dziękuję.

Cała Tess. Żadnej radości czy wdzięczności, tylko

chłodne: dziękuję. Była doskonałą asystentką, zawsze

mógł liczyć na jej dobrą organizację i kompetencję. Nie
obrażała się ani nie była zmieszana, gdy czasami pod-

WYGRANA NA LOTERII 9

niósł głos. Była błyskotliwa, inteligentna i dyskretna.
Była ideałem. Ale lubiłby ją bardziej, gdyby czasem się
pomyliła. Lub uśmiechnęła.

Zamknął teczkę i ruszył do drzwi.
- Aha. zarezerwuj stolik w „Cupiditas" - przypo

mniał sobie w ostatniej chwili. - Dziś na dziewiątą.

Dlaczego nigdy nie powie: proszę? To przecież żaden

wysiłek, pomyślała Tess.

- Dla dwóch osób?
- Tak, dla dwóch - burknął zirytowany jej spoko

jem. Większość ludzi czuła się niepewnie w jego obec

ności, ałe nie Tess. Jakby nigdy nic siedziała za biur
kiem, ubrana w elegancki szary kostium i spoglądała na
niego wzrokiem nie wyrażającym żadnych uczuć.

- Oczywiście, panie Stearne.

Gabriel wyszedł z ponurą miną.
Gdy tylko zamknęły się za nim drzwi, Tess wyjęła

Z kosza gazetę, wygładziła pogniecioną kartkę i raz je
szcze przeczytała artykuł, kręcąc głową z niedowierza
niem. Gabriel Stearne i Fionnula Jenkins! Kto by po
myślał? Od rana po biurze krążyły e-maile na temat
prasowych plotek o nielubianym nowym szefie. Tess
początkowo nawet myślała, że to żart, dopóki któraś

z sekretarek nie przyniosła jej gazety z poprzedniego

dnia. Uważnie obejrzała zdjęcie, jakby spodziewając

się. że to jednak pomyłka. Ale nie, to na pewno był

Giabriel. Nikt inny nie miał takich brwi! Niektóre dziew

czyny w biurze uważały wprawdzie, że jest atrakcyjny,

JESSICA HART

i ciągle kręciły się w pobliżu, żeby choć przez moment

na niego popatrzeć, ale Tess zupełnie nie rozumiała tego
zainteresowania. Według niej Gabriel wcale nie był
przystojny, za to bez wątpienia gburowaty. Na zdjęciu

w gazecie wyglądał jak zwykle ponuro, zwłaszcza na

tle uczepionej jego ramienia Fionnuli Jenkins, pełnej

dziewczęcego wdzięku, uśmiechniętej. Trudno sobie

wyobrazić bardziej niedopasowaną parę. Fionnula -

gwiazda w pełni sławy, Gabriel - pracoholik, szorstki,

wiecznie zirytowany i - według Tess - gruboskórny.

Co taka znakomitość jak Fionnula w nim widziała?

- zastanawiała się Tess. Wyrzuciła gazetę do kosza

i wykręciła numer restauracji. Fionnula była piękna
i sławna. Mogła mieć każdego. Dlaczego więc wybrała

Gabriela? Z pewnością nie chodziło o pieniądze, bo

miała dość swoich, a tym bardziej nie o wdzięk, bo tego

Gabrielowi brakowało.

Do szóstej wszystko zdążyła już załatwić: stolik za

mówiony, listy, dokumenty i raporty równo ułożone na
biurku szefa. Odruchowo sprawdziła jeszcze raz. Wie

działa, że Gabriel chętnie by ją na czymś przyłapał. Nie

miała wątpliwości, że od pewnego czasu prowadzili

jakąś niewypowiedzianą oficjalnie wojnę. 1 ku swemu

zaskoczeniu zauważyła, że sprawia jej to perwersyjną

wprost przyjemność. Rozłożyła ostatni dokument i po
gratulowała sobie. Gabriel będzie musiał bardziej się
starać, żeby ją pokonać. Wróciła za biurko i wysłała

WYGRANA NA LOTERII

krotki e-mail do Andrew, że przesłała mu pieniądze i że

jeszcze spróbuje w następnym tygodniu. Właśnie po
wtarzała sobie argumenty, jakie chciała przedstawić

w sprawie podwyżki, gdy zadzwonił telefon.

- Jakaś pani chce rozmawiać z panem Stearnem -

powiedziała recepcjonistka, - Odmawia podania nazwi
ska Mówi, że to sprawa osobista.

Tess odruchowo spojrzała na zegarek. Gabriel nie

uprzedził, że spodziewa się gościa. Miała nadzieję, że

wizyta nie przeszkodzi w rozmowie o podwyżce.

- Lepiej będzie, jeśli przyślesz ją na górę - powie-

dziala. iłumiąc westchnienie.

Zustanawiała się, kim może być niezapowiedziany

gosć nie spodziewała się jednak, że będzie to starsza

kobieca z dziecinnym wózkiem. Starała się nie okazać

zaskoczenia. Zdjęła okulary i wstała z uprzejmym

uśmiechem.

- W czym mogę pomóc?

Kobieta rozejrzała się wokół, jakby nie mogła się zde-

cydować. czy ma się czuć onieśmielona, czy pewna siebie.

- Szukam Gabriela Stearne'a - poinformowała wo-
jowniczym tonem.

- Niestety, w tej chwili go nie ma. Jestem jego

asystętka - wyjaśniła Tess. - Może mogłabym go

zastąpić?

- Sama nie wiem...

Z kosza umieszczonego pod wózkiem wyciągnęła ga-

zete otwartą na stronie ze zdjęciem Gabriela i Fionnuli.

JESSICA HART

- Czy to wasz Gabriel Stearne? - spytała, wskazując

zdjęcie.

- Tak, to pan Stearne.

- Nie tak go sobie wyobrażałam - stwierdziła kobie

ta, rzucając okiem na zdjęcie. - Leanne mówiła, że jest

wspaniały. Że to najprzystojniejszy mężczyzna, jakiego
spotkała.

Opuściła kąciki ust z dezaprobatą.

- Nie powiedziałabym, że jest przystojny, a pani?

- Też uważam, że nie - powiedziała Tess. Trudno to

nazwać lojalnością wobec szefa, ale jak mogła zachwy
cać się jego urodą, znosząc codzienne humory.

- Cóż, miłość jest ślepa.

Na chwilę zapadła cisza.

- O czyjej miłości mówimy? - ostrożnie zapytała

Tess.

- Leanne, moja córka, poznała Gabriela w zeszłym

roku na statku - wyjaśniła kobieta. - Jest tam krupierką
- dodała z dumą, widząc, że Tess niczego się nie domy

śla. - A on był pasażerem pierwszej klasy. Mówiła, że

był bardzo zabawny.

Ze zdziwioną miną rozejrzała się po luksusowym

wnętrzu.

- Jakoś nie wyobrażałam go sobie w takim miejscu.

Leanne mówiła, że to lekkoduch.

Nie tylko ona była zaskoczona. Tess z kolei nie mogła

sobie wyobrazić Gabriela jako wesołego lekkoducha krą
żącego po kasynie. Chętnie poznałaby tajemniczą Leanne.

WYGRANA NA LOTERII

- Przykro mi, że go tu nie ma. Wróci później. Czy

mam przekazać jakąś wiadomość?

- Nawet coś lepszego niż wiadomość. - Kobieta jak

by nagle podjęła decyzję. - Może pani przekazać mu
syna.

Tym razem Tess straciła zimną krew.
- Syna? - powtórzyła.
- Tak. - Kobieta kiwnęła głową w stronę wózka.

Ma na imię Harry.

Tess spojrzała na wózek. Gabriel ojcem? Wydawało

sie to zupełnie nieprawdopodobne.

- Hm... czy on wie o Harrym? - spytała delikatnie.
- Ależ skąd. Leanne zdecydowała się sama wycho

wywać dziecko. Świetnie - powiedziałam - ale co
z pieniędzmi? Miała dostać pracę na lądzie, a tymcza
sem zaproponowali jej kolejny rejs. Tylko sześć tygodni

i tak dobre zarobki, że nie mogła odmówić.

Tess poczuła się zdezorientowana. Nie do końca ro

zumiała, o co chodziło jej gościowi, ale jednego była
pew na: ostatnia rzecz, jaką chciałby zastać Gabriel po

powrocie do biura, to prezent w postaci małego dziecka

0 imieniu Harry.

- Myślę, że omawianie spraw ojcostwa należy wy-

łącznie do pani córki - stwierdziła zdecydowanie. - Po
za tym pan Stearne nie załatwia w biurze swoich pry

watnych spraw.

- Leanne nie może niczego omawiać, bo jej tu nie

ma - zauważyła zdecydowanym tonem kobieta. -

14 JESSICA HART

l w tym problem. Obiecałam zajad się Harrym podczas

jej nieobecności, ale kilka dni temu dowiedziałam się,

że wygrałam wycieczkę do Kalifornii. Po raz pierwszy

w życiu wygrałam cokolwiek! Zawsze chciałam zoba

czyć Amerykę - kontynuowała rozmarzonym głosem
- ale musiałabym natychmiast lecieć. Już chciałam zre

zygnować, tymczasem wczoraj przeczytałam w gaze
cie, że Gabriel Stearne jest tutaj. Nie widzę powodu, by
odwoływać wyjazd, skoro ojciec Harry'ego może się

nim zająć.

- Tego nie wiem - powiedziała zaniepokojona Tess.

- Jest bardzo zajęty.

- Nie tak bardzo, jeśli może się włóczyć z tą Fion-

nulą Jenkins - oświadczyła babcia Harry

ego, wyma

chując gazetą jako dowodem rzeczowym. - Jeśli ma na
to czas, to sądzę, że powinien go znaleźć dla własnego
syna. Uważam, że już najwyższa pora, żeby wziął na
siebie trochę odpowiedzialności za małego. Dlaczego

Leanne ma się ze wszystkim sama borykać? Sama

w ciążę nie zaszła, prawda?

- Nie, oczywiście, ale...

- Nie zostawiam go przecież na zawsze. Wyjeżdżam

tylko na dwa tygodnie. To dobre dziecko, nie sprawi
żadnego kłopotu.

Tess szybko wyszła zza biurka. Wreszcie dotarło do

niej, że to nie żarty.

- Chyba nie myśli pani poważnie o pozostawieniu

tutaj dziecka? - spytała przerażona.

WYGRANA NA LOTERII

- Dlaczego nie? Z tego, co mówiła Leanne, wynika,

że Gabriel do ubogich nie należy. Jestem pewna, że da

sobie radę.

- Nie może przecież pani porzucić dziecka!

Nie porzucam go, tylko zostawiam z ojcem. - Po

a się nad wózkiem i pocałowała dziecko. - Bądź

grzeczny, kochanie. Babcia wróci po ciebie za dwa

tygodnie.

Spojrzała uważnie na Tess i wskazała na koszyk pod

wózkiem.

- Jest tu wszystko, czego trzeba na kilka dni, ale

później musicie kupić mleko w proszku i pieluszki.

- Pieluszki? - Tess była przerażona. - Nie może pani

tak po prostu odejść, proszę zaczekać! - zawołała, ale
babcia już zmierzała w kierunku windy.

Ruszyła za nią.
Podniesione głosy obudziły dziecko. Maluch zaczął

płakać. Tess zatrzymała się w drzwiach. Nie mogła

uwierzyć, ale babcia nie zawróciła do płaczącego

wnuka. Gdy Tess wyjrzała na korytarz, drzwi windy

właśnie się zamykały. Podbiegła i gorączkowo nacisnę-

ta przycisk, ale winda nieubłaganie ruszyła. Tess rozej-
rzała sie wokół, szukając pomocy. Wyglądało na to, że
na całym piętrze nikogo nie było. No tak, wszyscy

wyszli o piątej trzydzieści. Jakże żałowała, że ona tego

nie zrobiła.

Zdjęła palec z przycisku windy. Nie było szansy do-

gonienia babci. Wróciła do płaczącego dziecka. Przez

JESSICA HART

chwilę bujała wózkiem, ale to nie pomogło. Wzięła je
więc na ręce i delikatnie przytuliła. Widziała jak Bella,

jej przyjaciółka, tak uspokajała swoje maleństwo.

- Cichutko, wszystko będzie dobrze - powiedziała.

1 miała nadzieję, że tak rzeczywiście się stanie. Spojrza

ła na zegar. Żeby Gabriel wreszcie wrócił!

Wydawało jej się, że trwa to wieki, chociaż wska

zówki zegara przesunęły się zaledwie o dwadzieścia mi

nut. Wreszcie Gabriel wkroczył do biura. Powitało go
westchnienie ulgi.

- Dzięki Bogu, że pan wrócił! - zawołała Tess.

Gabriel zatrzymał sięjak wryty. Wychodząc, zostawił

zasadniczą asystentkę pogrążoną w pracy, a po powro
cie zastał zdenerwowaną dziewczynę, ze szlochającym
dzieckiem na ręku. Bluzkę miała wymiętą małymi rącz

kami i wilgotną od łez. Rozczochrane kosmyki już nie
układały się w nieskazitelną fryzurę.

Uniósł brwi.

- Co tu się dzieje?

W innych okolicznościach tak niezwykła zmiana wy

glądu zawsze doskonałej Tess pewnie by go ucieszyła, ale

spotkanie poszło źle, czekało go jeszcze mnóstwo pracy,
musiał przygotować nową ofertę na następny dzień. W tej

sytuacji nie miał najmniejszej ochoty wysłuchiwać dzie

cięcych wrzasków. Potrzebował ciszy i skupienia.

- Czyje to dziecko? - spytał, nie dając jej nawet

szansy odpowiedzenia na poprzednie pytanie.

Tess była już zbyt zdenerwowana, żeby dyplo-

WYGRANA NA LOTERII

matycznie przekazać szokującą bez wątpienia wiado

mośc. Wypaliła prosto z mostu:

- Pana.
- Co?! - wrzasnął tak głośno, że Harry podskoczył

i znów zaczął płakać.

- Niech pan tak nie krzyczy! No i co pan najlepsze

go zrobił?! - powiedziała z wyrzutem. - Znów muszę
go uspokajać.

Bujała dziecko na rękach, dopóki nie przestało żałoś-

nie szlochać.

Gabriel z trudem panował nad sobą.

- Tess, proszę mi natychmiast wytłumaczyć, co tu

robi to dziecko - wycedził złowrogo przez zęby.

W kilku słowach opowiedziała, co zaszło podczas

jego nieobecności.

- To wszystko stało się tak szybko - dokończyła. -
W jednej chwili kładłam listy na pana biurku, a w dru-
giej zostałam z dzieckiem na ręku!

- Czy dobrze zrozumiałem? Nie wiadomo skąd zja-
wia się jakaś kobieta, oświadcza, że wyjeżdża na waka-
cje i zostawia ci dziecko, a ty pozwalasz jej odejść

i nawet nie pytasz o nazwisko?

- Powiedziała, że jest pan ojcem Harry'ego - pró-

bowała się bronić.

- A ty jej uwierzyłaś?

- Nie wiedziałam, w co mam wierzyć. Nie zwierza

mi się pan z osobistych spraw. Niektórzy twierdzą, że
ma pan już chyba z tuzin synów.

18 JESSICA HART

Gabriel spojrzał na nią wściekle.
- Zapewniam cię - powiedział ozięble - że nie mam

żadnego syna i nigdy nie byłem na żadnej morskiej
wycieczce. Z pewnością też nie uwodziłem żadnych

krupierck.

Tess zagryzła wargę i zmartwiona spojrzała na

dziecko.

- Co teraz zrobimy? - spytała.

- My?

Uniósł brwi w wyrazie zdziwienia; miała ochotę go

uderzyć.

- To nie moje dziecko - stwierdziła.

- Moje także nie - odrzekł, lekceważąc groźne błys

ki w jej spojrzeniu. - Wzięłaś na siebie odpowiedział
ność za nie i to ty musisz sobie z tym poradzic

Wyraźnie uważał sprawę za załatwioną. Tess wpadła

w złość. Przez chwilę gapiła się na niego, zaskoczona

tupetem i bezduszną odmową pomocy.

- Zaraz, chwileczkę - zaczęła z wściekłością, ale

nim zdążyła powiedzieć Gabrielowi, co o nim myśli,
zadzwonił telefon. Odruchowo oboje spojrzeli w tam
tym kierunku. Gabriel zaklął pod nosem, niezadowolo
ny, że ktoś im przeszkadza.

- Lepiej ty odbierz - powiedział złośliwie. - Może

ktoś jeszcze chce zostawić dziecko lub psa przed wy

jazdem na wakacje! Zaproponuj, że możemy także pod

lewać kwiatki!

Tess spojrzała z wyrzutem.

WYGRANA NA LOTERII

- Jak mam odebrać telefon? Mam tylko dwie ręce,

ale zapewne pan nie zauważył, że obie są zajęte? Może
powinnam podnieść słuchawkę zębami?

Telefon nieustannie dzwonił i nie sposób było go

zignorować.

- Dobrze, odbiorę - zdecydował Gabriel. - Słu

cham? - warknął do słuchawki. - A, Greg. Tak, do

stałem twoją wiadomość. Nie, w niczym nie możesz

pomóc. Chyba że znasz krupierkę, która ma na imię
Leanne - dodał takim tonem, jakby nagle sobie

o czymś przypomniał.

Tess nie mogła słyszeć odpowiedzi Grega, ale mu

siało to być coś zaskakującego, bo Gabriela dosłownie
zamurowało. Rzucił szybkie spojrzenie na Tess.

- Zaczekaj chwilkę - przerwał bratu. - Lepiej bę

dzie, jeśli do ciebie oddzwonię. Za dwie minuty.

- To był mój brat - wyjaśnił zupełnie niepotrzebnie.

Cała dotychczasowa jego pewność siebie gdzieś się

ulotniła.

- Pana brat? Co on ma wspólnego z matką Hanye-

go? - spytała Tess, oszołomiona niespodziewanym roz

wojem wypadków.

- Tego właśnie zamierzam się dowiedzieć.

Ściągnął płaszcz, rzucił go na oparcie krzesła i ruszył

do swojego gabinetu.

- A ja co mam teraz robić? - spytała zaczepnie.
- Po prostu - kiwnął ręką wymijająco - zajmij się

dzieckiem, żeby nie płakało.

2 0 J E S S I C A H A R T

- Świetnie, dziękuję! - mruknęła, gdy drzwi się za

nim zamknęły. Przełożyła Harry'ego na drugą rękę; był
mały, ale zaskakująco ciężki. Dziecko cicho kwiliło,

jakby nie miało już siły płakać.

Spojrzała na zegar. Zdziwiła się, że minęła zaledwie

godzina od chwili, gdy do biura wjechał wózek z dziec

kiem. Nie wiedziała, co dalej robić. Zaczęła chodzić po

pokoju, niezręcznie poklepując Harry'ego po plecach.

Tak robiły jej znajome mające dzieci. Miała nadzieję,

że Gabriel się pospieszy. Łatwo mu było zarządzić, że
dziecko powinno być cicho, ale ona nie była w stanie

tak chodzić w tę i z powrotem przez całą noc.

Na dźwięk otwieranych drzwi odwróciła się gwał

townie. Gabriel był bez marynarki. I bardziej ponury

niż kiedykolwiek.

- I co? - zapytała.

Desperackim ruchem rozluźnił krawat.

- Greg był w zeszłym roku na wycieczce na Karai

bach. Statkiem - powiedział po chwili. - Poznał tam
Leanne, krupierkę. Miał z nią romans. Niestety, jak to
Greg, nawet nie pamięta jej nazwiska, więc tą drogą nie

znajdziemy jej matki. Ale to jeszcze nie znaczy, że Greg

jest ojcem Harry'ego - dodał szybko. - Tyle tylko, że

wiemy przynajmniej, dlaczego twój gość przyczepił się

do mnie.

- Ale ona na pewno powiedziała „Gabriel Stearne'*

- upierała się Tess. - Raczej trudno pomylić Gabriela
z Gregiem.

WYGRANA NA LOTERII 21

Zacisnął zęby, słysząc podejrzliwy ton jej głosu.
- Słuchaj, chciałaś znać sytuację, więc ci wyjaśni

prawda?

Nie miał ochoty opowiadać Tess o Gregu, żeby

mogła potem patrzeć na niego z góry. Kiedy jednak

na nią spojrzał, nie miał wątpliwości, że tak długo

będzie zadawała pytania, aż otrzyma zadowalającą

odpowiedź.

- No dobrze, okazuje się, że Greg czasem przedsta-
wia się moim imieniem - przyznał zrezygnowany. -

Mówi, że w ten sposób dostaje lepszy stolik w lokalu

albo miejsce w samolocie bez rezerwacji. Dzięki temu

w czasie wycieczki statkiem przydzielono mu też lepszą

kabinę. Zamówił miejsce jako Gabriel Stearne i cały

czas tak się przedstawiał. Nie przyznał się do niczego
również Leanne. Nie uważał, że to może mieć jakieś

znaczenie. Wiedział, że ja nie jeżdżę na żadne wyciecz-

ki, mało prawdopodobne było też, że Leanne zajrzy

kiedykolwiek do gazety na strony poświęcone bizneso-

wi i zobaczy tam moje zdjęcie.

- A zatem Greg jest ojcem Harry'ego?
-

Tak.

- Cyli mały jest pana bratankiem - powiedziała

wolno. Spoglądała na nich na przemian, jakby szukając

podobieństwa.

- To możliwe - przyznał niechętnie Gabriel,
Najwyraźniej nie był zachwycony perspektywą powic

rodziny.

22 JESSICA HART

r Czy Greg też myśli, że może być ojcem Harry'ego?

Gabriel usiadł na brzegu biurka i nerwowo zaczął

pocierać kark.

- Nie powiedziałem mu o Harrym - przyznał po

chwili.

Tess była zupełnie zaskoczona. Przecież chyba po to

dzwonił do Grega?

- Dlaczego?

- Bo raz jeden w życiu Greg jest tam, gdzie powi

nien być - wyjaśnił. - Pojechał do matki na Florydę.
Ray, jego ojciec, a mój ojczym, przeszedł operację ser

ca. Matka sama nie daje sobie rady. Nie była zbyt silna,
nawet w lepszych czasach. Wolę, żeby teraz z nią zo
stał. Nam i tak nie pomoże, bo nie ma pojęcia o małych

dzieciach.

- A my mamy? - spytała Tess złośliwie.

Gabriel zignorował pytanie. Wstał z biurka i zaczął

krążyć po pokoju.

- Akurat dziś jest mi to szczególnie nie na rękę -

mówił pod nosem. - Musimy sprawdzić wszystkie dane
w naszej ofercie, jeden rozdział trzeba napisać od nowa.
Nie mam czasu, żeby biegać po Londynie, szukając
bezimiennej babci, która podrzuciła nam dziecko.

- Dlaczego nie zadzwoni pan na policję?
- Nie mogę ryzykować, że sprawa dostanie się do

gazet. Gdyby się okazało, że Greg naprawdę jest ojcem,

mama by się załamała. A i tak ma dosyć zmartwień

z powodu Raya.

WYGRANA NA LOTERII 23

Tess rozbolała ręka. Postanowiła zaryzykować i po

łożyła Harry'ego do wózka. Zaczęła delikatnie kołysać
w obawie, że dziecko znów się rozpłacze. Nigdy by

jej do głowy nie przyszło, że Gabriel Stearne może

być kochającym synem. A tymczasem starał się oszczę-
dzić matce dodatkowych zmartwień. Może gdzieś głę-

boko w środku drzemały w nim ludzkie uczucia?
W każdym razie dotychczas świetnie mu się udawało je
ukrywać!

Tymczasem Gabriel szukał wyjścia z sytuacji. Po-

chylony, z rękami w kieszeniach, spacerował w tę i

z powrotem, aż Tess poczuła przemożną chęć, żeby

podstawić mu nogę i przerwać tę wędrówkę.

- Mogę wynająć prywatnych detektywów, żeby

odnaleźli matkę dziecka - zdecydował po chwili. - Nie

ma znowu tak wielu krupierek o imieniu Leanne.

- No dobrze, ale nawet jeśli wytropią Leanne, po-

trwa trochę, zanim wróci do kraju - zauważyła. - A co

będzie z dzieckiem do tego czasu?

- W końcu od tego są opiekunki.

Zdecydowawszy, co należy zrobić, Gabriel chciał jak

najszybciej zająć się ofertą potrzebną następnego dnia.
Wyprostował ramiona, przeciągnął się z zadowoleniem
i powiedział do Tess:

- Lepiej od razu skontaktuj się z agencją. Za

mów opiekunkę przynajmniej na tydzień. Jeśli do

pisze nam szczęście, przez ten czas odnajdziemy

matkę chłopca.

JESSICA HART

Ruszył w stronę gabinetu, uważając sprawę za zała

twioną. Tess spojrzała na niego z niedowierzaniem.

- Dochodzi siódma - powiedziała powoli i wyraź

nie, żeby to do niego dotarło. - Agencje są już nieczyn

ne. Mogę się z kimś skontaktować dopiero jutro rano.

Gabriel spojrzał na nią wściekle. Zdawał sobie spra

wę, że Tess nie jest niczemu winna, ale jej uwagi nie

pozwalały mu zająć się ważniejszymi sprawami. Po pro
stu nie miał czasu na takie drobiazgi.

- W takim razie, co proponujesz? - spytał przez za

ciśnięte zęby.

Tess uśmiechnęła się słodko.

- Będzie pan musiał sam się nim zająć.

- Ja?
- Tak, pan! - powiedziała, z przyjemnością obser

wując jego minę. Był tak przerażony, że z trudem po
wstrzymała się od śmiechu. - Wygląda na to, że właśnie

przejął pan obowiązki wobec Harry'ego.

- Ale jeśli chodzi o dzieci, to nawet nie odróżniam,

który koniec jest który!

- To w końcu tylko jedna noc - powiedziała zdecy

dowanie. - Wystarczy odrobina zdrowego rozsądku.

Gabriel spojrzał na nią z wyraźną niechęcią. Odrobi

na rozsądku? Kiedy trzymała dziecko na rękach, wcale

nie była taka pewna siebie.

- Sam nie dam rady, będziesz musiała mi pomóc.

- Przykro mi - powiedziała Tess bez cienia żalu

w głosie - ale dziś mam umówione wyjście.

WYGRANA NA LOTERII

- Randkę?

Spojrzał na nią zaskoczony. Najwyraźniej nigdy nie

przyszło mu do głowy, że mogłaby prowadzić normalne
życie, a już na pewno, że jest wystarczająco atrakcyjna,
żeby chodzić na randki.

Tym razem Tess nie ukrywała uśmiechu.

- Tak, jestem umówiona na randkę - odpowiedziała,

choć nie było to całkiem zgodne z prawdą. Miała się
tylko spotkać z grupką przyjaciół; nie zamierzała mu

jednak tego mówić.

- Nie możesz odwołać?

W głębi duszy Gabriel przeklinał nieobecnego bra

ta, Nigdy nie lubił prosić kogoś o przysługę, a już

szczególnie Tess Gordon z tym jej ostrym szkockim

akcentem i spojrzeniem pełnym dezaprobaty... Nie

miał jednak wyjścia. Pozostanie z dzieckiem nie

schodziło w grę.

- Posłuchaj, wiem, że proszę o wiele, ale potrzebna

mi pomoc. Sam nie dam sobie rady z Harrym. Nigdy

ze nie miałem dziecka na rękach.

W jego głosie pojawiła się nuta rozpaczy. Podziałało

to na Tess, ale postanowiła być twarda. On nie był taki
chetny do udzielenia jej jakiejkolwiek pomocy, zanim

sprawa się nie wyjaśniła.

- Na pewno ma pan znajomych, którzy mogliby po

móc - stwierdziła.

- Nie znam w Londynie nikogo - powiedział Ga-

briel. - Jestem tu dopiero od miesiąca.

JESSICA HART

WYGRANA NA LOTERII

- Tak? - Tess pomyślała o gazecie w koszu pod

biurkiem. - Słyszałam, że zna pan Fionnulę Jenkins.

- Nie na tyle, żeby prosić ją o zajmowanie się cu

dzym dzieckiem przez całą noc.

- Mnie też pan nie zna zbyt dobrze, a jednak żąda

pan ode mnie pomocy.

- To co innego. - Gabriela zadziwił jej brak logiki.

- Pracujesz dla mnie.

- Jestem pana asystentką, a nie nianią!
- Tak, i bardzo byś mi pomogła, gdybyś zajęła się

tym dzieckiem.

Tess uniosła brodę. Nie miała zamiaru tak łatwo sie

poddać.

- Przykro mi - powiedziała stanowczo - aleja...

- Oczywiście zapłacę ci za nadgodziny - przerwał

Gabriel, zmieniając taktykę. - Podwójna stawka - do

dał sprytnie.

To było mistrzowskie posuniecie. Tess zaczęła sic

wahać. Wcześniej zastanawiała się, jak zdobyć pienią

dze, żeby pomóc bratu wydostać się z tarapatów, a teraz

pojawiła się okazja zarobku i to bez żebrania o pod

wyżkę, na którą Gabriel z pewnością i tak by się nie

zgodził.

- Nie wiem o dzieciach więcej niż pan - powiedzia

ła, ale Gabriel już się zorientował, że jej opór osłabł,

i postanowił to wykorzystać.

- Na pewno wiesz więcej - stwierdził. - Daj spokój

Tess, nie możesz mnie zostawić z nim samego.

Pamiętała, jak chciał się wymigać od pomocy i miała

ogromną ochotę odpowiedzieć, że zostawienie go spra-

wiłoby jej ogromną radość, ale spojrzała na dziecko

i zrezygnowała. Miało tak smutną buzię, że intynktow-
nie schyliła się i wzięła je na ręce. Biedne maleństwo

już raz zostało dziś porzucone. Nie miała serca zosta
wiać Harry'ego na pastwę losu.,.

ROZDZIAŁ DRUGI

Westchnęła.

- Dobrze. Pomogę, ale to nie znaczy, że sama wszyst

ko zrobię.

- Zgoda - odpowiedział Gabriel. Czuł taką ulgę, że

gotów był zgodzić się na to, co zaproponuje. - Zabie

rzemy go do mojego mieszkania - szybko mówił dalej,
żeby nie zdążyła zmienić zdania. - Po drodze podje

dziemy do ciebie, weźmiesz, co ci będzie potrzebne na
noc. Zbieramy się.

Wyraźnie starał sieją ponaglić, ale dla Tess wszystko

dziło się trochę za szybko.

Najpierw dobrze byłoby się kogoś poradzić - pró

bowała zyskać na czasie. Nie była przekonana, czy chce

jechać do mieszkania Gabriela. Zgodziła się pomóc, ale

wolała ustalić wcześniej, na czym ta pomoc ma polegać.

- Mówiłaś, że agencje są już nieczynne? - spytał

Gabriel, marszcząc brwi.

- Nie mówię o telefonie do agencji. Moja znajoma

w tym roku urodziła dziecko. Żadne z nas nie wie, co

robić, więc pomyślałam, żeby do niej zadzwonić. Oczy
wiście, jeśli mi wolno - dodała z niewinną miną - bo

WYGRANA NA LOTERII

przecież nie życzy pan sobie w pracy żadnych prywat
nych telefonów.

- Dzwoń!-warknął Gabriel; rozmowy telefoniczne

personelu były dla niego w tej chwili najmniejszym
Zmartwieniem.

Ku jego przerażeniu Tess wręczyła mu dziecko, a sa

ma sięgnęła po słuchawkę. Stanął obok na wypadek,

gdyby musiał szybko oddać jej Harry'ego. Trzymał go

nieudolnie w wyciągniętych rękach i spoglądał z mie

szaniną lęku i zaciekawienia. Tess nie przypuszczała, że

ktoś mógłby wyglądać bardziej niezręcznie z dzieckiem

na ręku niż ona. Gabriel jednak był wyjątkowo niepo

radny.

Zauważyła z rozbawieniem, że nagle stracił arogan

cki wyraz twarzy. Bez marynarki, z rozluźnionym kra

watem wyglądał młodziej i mniej odpychająco niż zwy

kle. Tess pomyślała, że może to tylko złudzenie. W koń
cu nigdy nie spotkała człowieka bardziej nieprzystępne
go niż Gabriel Steame: zimnego, pozbawionego

skrupułów i całkowicie obojętnego na sprawy ludzi,

którzy dla niego pracowali. I pomyśleć, że z kimś takim
ma spędzić wieczór. Cóż, przynajmniej będzie za to
trochę pieniędzy.

Przysiadła na krawędzi biurka. Sygnał w słuchawce

świadczył, że numer jest zajęty. Spoglądała na Gabriela,

który zabawiał dziecko, unosząc je i opuszczając. Przez

chwilę Harry nie mógł się zdecydować, czy na pewno

mu się to podoba. Tess wstrzymała oddech, czekając na

30 JESSICA HART

W Y G R A N A N A L O T E R I I 3 1

straszny krzyk, Harry jednak się nie rozpłakał. Niespo

dziewanie na buzi malca pojawił się uśmiech. Gabriel

był zaskoczony i,., zakłopotany. Poczuł ulgę, a nawet

dumę z tak niespodziewanej reakcji na jego zabiegi

i nim się zorientował, instynktownie odwzajemnił

uśmiech.

Tess o mało nie spadła z biurka. Nigdy nie widziała

uśmiechu na twarzy Gabriela, nawet go sobie nie pró
bowała wyobrazić. Zaskoczyło ją, że w zimnych oczach

nagle pojawiły się iskierki radości, usta przestały być

zaciśnięte, policzki zmarszczyły się w uśmiechu. Cał
kiem oszołomiona, dopiero po chwili zorientowała się,
że głos w słuchawce brzmi coraz bardziej natarczywie.

- Halo! Halo! Kto mówi?
- Bella! - Tess przestała gapić się na Gabriela

i wzięła się w garść. - Tu Tess.

- Tess! - wykrzyknęła Bella donośnie. - Jak tam

piekielny szef?

- Stoi tuż obok - wyjaśniła cicho Tess.

Nie odważyła się spojrzeć na Gabriela, nie wiedziała

więc, czy usłyszał pytanie Belli. Jak najzwięźlej starała
się wyjaśnić przyjaciółce sytuację. Nie było to łatwe, bo
Bella wtrącała uwagi i zadawała nieistotne pytania. Tess
z trudem przeszła do zasadniczej kwestii. Kiedy odwa
żyła się spojrzeć na Gabriela, ten znacząco uniósł brew.
Niewątpliwie słyszał doskonale.

- Bella, po prostu powiedz nam, co robić - poprosiła

pospiesznie. - Babcia Harry'ego powiedziała, że wszyst

ko, co potrzebne, schowała do wózka. Dla mnie to jak
zaglądanie pod maskę samochodu. Jest tu dużo rzeczy,
ale nie wiem, co do czego służy.

Gabriel przyciągnął wózek bliżej, żeby Tess mogła

dokładnie opisać, co się znajduje w koszyku.

- Hmm - zastanawiała się Bella. - W jakim wieku

jest dziecko?

Tess zasłoniła mikrofon, choć biorąc pod uwagę, że

Gabriel już i tak słyszał rozmowę, było za późno na
dyskrecję.

- W jakim wieku jest Harry? - spytała.
- Skąd mogę wiedzieć?

Nadal bolało go określenie: „piekielny szef, a na

dodatek irytowało, że nagle nie mógł od niej oderwać
oczu. Mimo że była to ta sama Tess w nieśmiertelnym
eleganckim, szarym kostiumie i pantoflach na płaskim
obcasie, wyglądała jednak jakoś inaczej. Gabriel zasta

nawiał się, jak to się stało, że nie zauważył tak zgrab
nych nóg.

- Dziecko to dziecko, wiek nie ma znaczenia - do

dał gniewnie. Miał nadzieję, że Tess nie dostrzegła, jak

sie jej przyglądał.

- Najwyraźniej ma - odpowiedziała.

Czuła jego wzrok i przeszkadzało jej to uważnie słu-

chać Belli. Był wściekły z powodu jej uwag, nie miała
co do tego wątpliwości. Uznała jednak, że nie ma się

czym przejmować. Gabrielowi dobrze zrobi, jeśli się

wreszcie dowie, co o nim wszyscy myślą. Choć musiała

32 JESSICA HART

przyznać, że chwila nie była najlepsza. Nie powinien

się dowiedzieć, jak bardzo go nie lubi właśnie teraz,

kiedy mieli razem spędzić noc. Odłożyła jednak ten
problem na później i zajęła się ustalaniem wieku Har

ry'ego.

- Czy brat wspomniał, kiedy uczestniczył w tym

sławetnym rejsie?

- W zeszłym roku... chyba w sierpniu - zaczaj

szybko liczyć - wiec dziecko powinno mieć teraz około
pięciu miesięcy.

- Sądzimy, że pięć miesięcy - poinformowała Bellę
- Aha... a dokąd zamierzacie zabrać dziecko?
- Do mieszkania pana Steame'a.
- No, no. Chcesz powiedzieć, że spędzisz z nim naj-

bliższą noc?

Dotychczas Tess starała się o tym nie myśleć. W koń-

cu nie chodziło o spędzenie nocy tak, jak to sobie wy-
obrażała Bella. Jednak sytuacja była niezręczna. Spój-
rżała na Gabriela. Nie potrzebował nic mówić, wystar
czyło uniesienie brwi. Słyszał każde słowo Belli. Ale

jakie to miało znaczenie. Mężczyzna, który umawia się

z kobietami takimi jak Fionnula Jenkins, nie będzie

miał problemów z trzymaniem się z dala od Tess.

- Po prostu musimy zająć się dzieckiem, dopóki nie

znajdziemy jutro jakiejś opiekunki. Bella, gdybyś mogła
tylko powiedzieć, czym mamy go karmić.

Zajęło to trochę czasu, ale w końcu Tess udało się

dowiedzieć wszystkiego na temat sterylizowania bute-

WYGRANA NA LOTERII 33

lek, podgrzewania mleka, kąpieli, noszenia na rękach
po karmieniu i układania do snu. Cały czas skrupulatnie
notowała, na koniec przejrzała zapiski i stwierdziła, że

jeden temat został pominięty.

- Jak zmieniać pieluszki?

- To znaczy?

- Wiesz... skąd mamy wiedzieć, że już trzeba?

Bella roześmiała się.

- Próbowaliście go powąchać?
Gabriel nie czekał na odpowiednie polecenie. Uniósł

Harry*ego wyżej i ostrożnie powąchał. Zmarszczył nos
i zrobił minę, która powiedziała Tess wszystko. Serce
jej dosłownie zamarło.

- Och, zdaje się, że musimy wziąć się za to zaraz.

Więc co mamy zrobić?

- Tess, to nie do wiary! Masz trzydzieści cztery lata

i nigdy nie zmieniałaś pieluchy? - skarciła ją Bella. -

Gdybyś choć raz na jakiś czas zajęła się swoją chrześ-

nicą, dawno byś to wiedziała. Zresztą dlaczego ciągle

powtarzasz: „my"? - mówiła dalej, nim Tess zdążyła

zaprotestować. - Od kiedy jesteście z Gabrielem Stear-

ne'em tacy nierozłączni?

Tess ominęła wzrokiem Gabriela, chociaż czuła, że

on słucha każdego słowa.

- Bella - powiedziała przez zaciśnięte zęby - czy

mogłybyśmy skupić się na zmianie pieluszek?

- No dobrze, ale jutro musisz zadzwonić i wszystko

mi opowiedzieć!

3 4 J E S S I C A H A R T

Tess zanotowała wskazówki Belli, omijając wszelkie

docinki. Miała przeczucie, że następne kilka minut bę

dzie raczej nieprzyjemne.

- Dziękuję ci, Bella - powiedziała oschłym tonem.

- Wprost nie mogę się doczekać.

- Życzę powodzenia! - zawołała Bella, żeby Gabriel

mógł ją słyszeć. -1 powiedz temu twojemu szefowi, że
moim zdaniem ma bardzo zmysłowy głos!

Tess pospiesznie odłożyła słuchawkę. Przy najbliż

szej okazji nie omieszka zamordować Belli.

- Nie wiedziałem, że plotkujesz o mnie ze znajomy

mi. - Gabriel rzucił jej chłodne spojrzenie.

- A ja nie wiedziałam, że ma pan zwyczaj podsłu

chiwać prywatne rozmowy.

Gabriel miał już na końcu języka ciętą odpowiedź,

ale powstrzymał się w ostatniej chwili. Przypomniał so

bie, że dziś będzie jeszcze potrzebował pomocy Tess.
Tymczasem Harry miał już dość zwisania w niewygod
nej pozycji i zaczął popłakiwać.

- Słuchaj, zmieńmy wreszcie tę pieluchę - warknął

Gabriel. - Zróbmy to razem, bo zabieg nie zapowiada

się nazbyt przyjemnie.

- Dobrze.
Tess skorzystała z okazji, żeby się wycofać z nie

zręcznej sytuacji. Obecność Harry^go miała zły wpływ
na nich oboje. Pomyślała, że jeśli nie będzie postępować
ostrożniej, to wkrótce znajdzie się bez pracy. Dodatko
we pieniądze są nie do pogardzenia, ale stała pensja to

WYGRANA NA LOTERII 35

sprawa najważniejsza. Odkąd Gabriel zjawił się w Spa-

ceWorks, zastanawiała się nad zmianą pracy, jednak

wszystkie proponowane jej stanowiska były gorzej płat
ne, a na to nie mogła sobie teraz pozwolić. Pomyślała

ze smutkiem, że najlepiej będzie trzymać buzię na kłód

kę i robić swoje.

Gabriel, trzymając Harry^go w wyciągniętych rę

kach, zaniósł malca do eleganckiej, lśniącej łazienki
Obok swego gabinetu. Tess rozłożyła na marmurowym
blacie obok umywalki ręcznik.

- Zaczynamy! - oznajmiła, wzięła głęboki oddech

i desperackim ruchem rozpięła śpioszki.

Dziecko zareagowało żałosnym wrzaskiem, do tego

kręciło się niebezpiecznie, więc musieli oboje się nim

zająć, żeby nie zsunęło się na podłogę. Jednocześnie pró-
bowali się zorientować, jak rozplatać pieluchę. Gdy wresz-

cie im się to udało, spojrzeli na siebie, krzywiąc się.

Gabriel zauważył nagle, że oczy Tess mają piękny,

miodowy odcień brązu i że błyszczą w nich złote iskier
ki. Uświadomił sobie, że tak naprawdę nigdy im się nie
przyjrzał. Zwykle były schowane za okularami, których

używała, pracując na komputerze lub robiąc notatki.

Teraz poczuł dziwny dreszcz. Ich spojrzenia spotkały
się dosłownie na sekundę lub dwie, a miał wrażenie, że

ta chwila trwała wieczność.

Tess często widywała matki, które w toalecie zręcz

nie przewijały dzieci. Nie mogła pojąć, jak udawało im
sie to robić samodzielnie. Ona i Gabriel musieli zerkać

36 JESSICA HART

co chwilę do notatek ze wskazówkami Bel Ii. Kręcili się
w kółko, przynosząc z wózka olejki, zasypki, kremy

i pieluchy. Tess była zadowolona, że nie została sama

z tym problemem, choć za nic na świecie by się do tego

nie przyznała. Gabriel był bardziej niż ona nieporadny,

jego twarz przybrała dziwnie zielony kolor, ale ręce

trzymały dziecko pewnie i spokojnie. Pomyślała, że ta
kie ręce dają prawdziwe poczucie bezpieczeństwa. Były
duże, silne i z bardzo czystymi paznokciami. I takie

miłe w dotyku.

Wreszcie uporali się z zadaniem. Harry, znów zapięty

na wszystkie guziki, wyraźnie poczuł się lepiej i prze
stał popłakiwać. Tess uniosła go i przytuliła do ramie
nia. Pogratulowała sobie w duchu, że zaczyna nabierać
wprawy.

- Dzięki Bogu, że już po wszystkim! - powiedział

Gabriel, z obrzydzeniem wyrzucając brudną pieluchę.

Tess skinęła głową. Ich spojrzenia znów się na mo

ment spotkały. Nie chciała dopuścić do siebie myśli, że

ona i Gabriel mogą mieć ze sobą cokolwiek wspólnego,

choćby nieporadną zmianę pieluch.

Był już najwyższy czas, żeby pojechać do domu Ga

briela. Tess często zastanawiała się, dlaczego znajomym

obarczonym dziećmi wybranie się gdziekolwiek zabiera

tyle czasu. Tego wieczoru przekonała się, że mając
dziecko pod opieką, nie można po prostu ubrać się,

wziąć torebkę i wyjść. Harry nie chciał leżeć w wózku,
więc musieli na zmianę trzymać go na rękach, pakując

WYGRANA NA LOTERII 37

jego rzeczy, wyłączając światła i komputery. Wszystko

to trwało wieczność. W połowie drogi do podziemnego

garażu Gabriel przypomniał sobie o dokumentach, któ-

re miał w nocy sprawdzić. Musieli więc zawrócić na

górę. Humor mu się nie poprawił, gdy wreszcie dotarli
do samochodu i należało złożyć wózek. Klnąc pod no-

sem, walczył z gałkami i dźwigniami.

- To nie może być takie trudne - nierozsądnie

stwierdziła Tess. - Ciągle widuję matki z takimi wóz-

kami. Niemożliwe, żeby wszystkie miały dyplomy in
żynierów.

- Nie, ale nikt też nie robi im niepotrzebnych uwag

rzucił opryskliwie.

- Nie musi się pan na mnie wyżywać tylko dlatego,

że nie wie pan, jak to zrobić - powiedziała chłodno,
zapominając, że przyrzekła sobie trzymać język za zę

bami. - To nie moja wina, że jest pan w złym humorze.

Gabriel miał własne zdanie na ten temat. Gdyby od

powiednio załatwiła sprawę z babcią Harry^go, wie-

czór nie stałby się totalną katastrofą. A tak musiał bła-

gać ją o pomoc, zmieniać pieluchę, co wymagało nie

lada samozaparcia, a teraz robił z siebie pośmiewisko,

walcząc z tym przeklętym wózkiem. I nie koniec na

tym. Czekał go jeszcze wieczór w towarzystwie własnej

asystentki, która nie robiła tajemnicy z faktu, że go nie
znosi. Gabriel doszedł do wniosku, że jego zły humor

jest w dużej mierze zasługą Tess, jednak mógł co naj

wyżej posłać jej nienawistne spojrzenie, i to wyłącznie

JESSICA HART

w chwili, gdy odwracał się w stronę wózka. Wyładował

złość na dźwigni, którą już wcześniej próbował przesu

nąć. Szarpnął ją ostro i... wózek złożył się jednym

płynnym ruchem.

Wreszcie ruszyli i niemal natychmiast utknęli w kor

ku. Powoli posuwali się na południe od rzeki, w kierun
ku mieszkania Tess, Gabriel niecierpliwie bębnił palca
mi o kierownicę. Obecność Tess bardzo go rozpraszała.

Był zły na siebie, że nie może zapomnieć ani jej oczu,

ani nóg. Żałował, że w ogóle zwrócił uwagę na cokol

wiek. Gdy już raz zaczął się przyglądać, trudno mu było

przestać.

Na zewnątrz było ciemno. W słabym świetle padają

cym z deski rozdzielczej Gabriel widział tylko zarys jej

twarzy i kącik ust. Pomyślał, że do asystentki, która tra
ktowała go z lodowatą uprzejmością, bardziej pasowałyby
zimnoniebieskie oczy, a nie te brązowe, takie ciepłe, przy

ciągające. Gabriel nie był w stanie o nich zapomnieć.

Powtarzał sobie, że teraz nie ma czasu na takie roz

ważania. Objęcie zarządu SpaceWorks było ryzykow

nym posunięciem. Jeśli nie uda się podpisać umowy

z Emery, poniesie klęskę i straci pieniądze. A nie lubił
przegrywać. Nie miał zamiaru ponieść strat tylko dlate
go, że pojawiło się jakieś dziecko albo że sekretarka
zdjęła okulary!

Gdy godzinę później zatrzymali się przed domem

Tess, mały spał, więc Gabriel został z nim w samocho
dzie. Tess wbiegła do mieszkania i szybko wrzuciła do

WYGRANA NA LOTERII 39

torby tylko kilka niezbędnych drobiazgów. Czekała ich

jeszcze jazda przez całe zatłoczone śródmieście, bo

wiem Gabriel mieszkał nad rzeką w starych magazy
nach, niedawno przebudowanych na mieszkania. Kiedy
wreszcie dotarli na miejsce, Tess była już potwornie

zmęczona. Rozejrzawszy się po mieszkaniu Gabriela,

zaczeła żałować, że nie zaproponowała pozostania

u niej. Może nie byłoby tak elegancko, ale przynajmniej
wygodnie. Nawet przez moment chciała coś na ten te

mat powiedzieć, ale zrezygnowała; dom był jej króle-

stwem i nie wiedziała jeszcze, czy chciałaby w nim go

ścić Gabriela.

Wnętrze było obrzydliwie nowoczesne: wszędzie

błyszcząca stal, szkło i tkaniny w neutralnych kolorach.
Żadnej przytulności. Przestrzeń umiejętnie podzielono,

ustawiając odpowiednio meble i oświetlenie. Było ele-

gancko. wytwornie i zupełnie bez wdzięku. Tess nie

mogła sobie wyobrazić, że ktoś chciałby tu naprawdę
mieszkać. W tym wyblakłym otoczeniu kolorowy wó

zek dziecięcy stanowił drażniący kontrast. Doszła do
wniosku, że może lepiej się stało, że nie zaprosiła Ga
briela do siebie. Jeśli ma taki gust, jej mieszkanie wy
dałoby mu się koszmarne.

- Wszystko tu takie... nowe - stwierdziła.

- Nie podoba ci się - domyślił się Gabriel. Za

brzmiało to, jakby zależało mu na jej opinii.

- Nie, po prostu wydaje mi się, że nie ma własnego

charakteru.

4 0 J E S S I C A H A R T

- Nie zależy mi na tym - powiedział krótko. - Po

trzebuję wygody. A te mieszkania były rozchwytywane.
Od razu wyposażone w pościel, ręczniki, naczynia, na
wet w zapas wina. Idealne dla ludzi sukcesu, którzy nie

chcą tracić czasu na zastanawiane się, gdzie kupić kor

kociąg.

Na Tess nie zrobiło to wrażenia.
- Dla mnie to żaden sukces, jeśli nie mam czasu

i chęci, by stworzyć sobie dom.

- Dom to tylko miejsce do spania.
Gabriel, urażony brakiem zachwytu, postanowił za

słonic okna ciągnące się na całej długości ściany. Do

tychczas nie zwrócił na to uwagi, ale gdy na zewnątrz

zrobiło się ciemno i deszcz uderzał w szyby, mieszkanie
istotnie nie wyglądało przytulnie.

- Wprowadziłem się dopiero dwa dni temu - w\jaś

ni!, starając się znaleźć coś, co pozwoliłoby zaciągnąć
zasłony; ponieważ podobał mu się widok z okien, do
tychczas nie musiał tego robić. - Przedtem mieszkałem
w hotelu - dodał. Przesunął ręką wzdłuż krawędzi za
słon, szukając sznura lub jakiegoś mechanizmu. - Ale
tu jest o wiele lepiej. Obsługa jak w hotelu, a czuję się

jak u siebie. Poza tym w nowym mieszkaniu wszystko

działa bez zarzutu.

- Chyba nie wszystko - stwierdziła Tess, obserwu

jąc jego coraz bardziej nerwowe wysiłki. Mruczał coś

pod nosem i był już gotów uciec się do siły. Odsunęła

go na bok.

WYGRANA NA LOTERII

- Chwileczkę, ja spróbuję.
Podeszła do ściany, odnalazła dyskretnie umieszczo

ny zestaw przełączników. Nacisnęła jeden z nich i za
słony rozciągnęły się gładko wzdłuż ogromnego okna.
Gabriel poczuł wzbierającą irytację.

- Bardzo wygodne - mruknęła.

Gabriel uniósł wzrok, słysząc ironię w jej głosie, ale

wtedy od strony wózka dobiegł odgłos przypominający

miauczenie.

- Harry się budzi - nerwowo stwierdziła Tess.

Równocześnie pochylili się nad wózkiem. Dziecko

kręciło się i przecierało piąstkami oczy.

- Co mamy teraz zrobić? - spytał Gabriel. Starał się

zachować bezpieczną odległość.

Tess wyciągnęła z torebki instrukcję Bell i.
- Myślę, że trzeba go nakarmić - powiedziała. -

Musimy mu przygotować mleko w proszku. - Kucnęła

i przeszukała rzeczy, które Gabriel przyniósł z samo-
chodu. - Powinna tu być puszka... to chyba ta.

Przeczytała instrukcję na opakowaniu.

- Czy mógłby pan znaleźć jakiś rondelek?

- Myślę, że z tym dam sobie radę - oświadczył Ga-

briel z godnością.

Nadal nie mógł zapomnieć wpadki z zasłonami. Po-

szedł do kuchni i zaczął otwierać po kolei szafki. Do

tychczas nawet do nich nie zaglądał. Wreszcie znalazł

coś odpowiedniego i podał Tess. Poprosiła, żeby teraz

popilnował Harry'ego.

JESSICA HART

- Nie mogę się skupić, gdy stoi pan nade mną -

przyznała szczerze.

Harry był coraz bardziej niespokojny. Gabriel kręcił

się obok wózka i bezradnie patrzył na małą, wykrzy
wioną płaczem buzię. Gdy w końcu rozległ się donośny
krzyk, spojrzał na Tess. Właśnie ostrożnie odmierzała

proszek i wsypywała go do garnuszka. W oczach Ga
briela malowało się przerażenie.

- Czy mleko już gotowe?

- Nie, muszę je podgrzać - odpowiedziała i spojrza

ła na Harry'ego jak na prześladowcę. - Musi pan go

czymś zająć. .

- Jak?

- Nie wiem... może go przytulić?

Gabriel westchnął, wziął Harry'ego na ręce i pobujał

przez chwilę.

- Nie pomogło - poskarżył się, gdy płacz stal się

jeszcze bardziej donośny.

- Nie dziwię się- stwierdziła, spoglądając znad kuchen

ki; takiego panelu sterowniczego nie powstydziłoby się
i centrum lotów kosmicznych. - To ma być przytulanie?

- Coś nie tak? - spytał sztywno.
- Przytulić, to nie znaczy trzymać kogoś w powie

trzu na odległość rąk i potrząsać nim w górę i dół.

- Nie wiedziałem, że aż tak się na tym znasz - po

wiedział, rzucając złośliwe spojrzenie.

- Nie znam się, ale wiem, jak chciałabym być przy

tulana.

WYGRANA NA LOTERII 43

- Może powinnaś więc udzielać lekcji - odgryzł się.
- Lekcje przytulania byłyby dodatkowo płatne - zri-

postowała Tess - a i tak odrabiam już podwójnie płatne
nadgodziny.

- Nie martw się, nie zapomniałem - zapewnił cierp

kim tonem. Niechętnie przysunął Harry'ego bliżej i za-

czał spacerować w sposób, jaki wydawał mu się uspo

kajający. Niestety, rady Tess nie na wiele się zdały.

- Dlaczego to tak długo trwa? - spytał w końcu,

przerywając wrogą ciszę, jaka zapadła między nimi.

- To przecież tylko mleko, prawda? Można by pomy

śleć, że przygotowujesz obiad z kilku dań.

Tess zacisnęła zęby.

- Staram się tak szybko, jak mogę. Nim mu to po

dam, muszę jeszcze sprawdzić temperaturę.

Pochyliła głowę nad notatkami, potem potrząsnęła

butelką i nalała kilka kropel na wewnętrzną stronę prze

gubu. Jak kazała Bella, było letnie, ale nie gorące. Z ul-

rozejrzała się za czymś do siedzenia. Nie była to

Jednak kuchnia przewidziana do zagracenia jakimś zwy-

czajnym stołem, przy którym można by przejrzeć gaze

to, wypić kawę i zrobić przytulny bałagan. Krzesła sy
metrycznie ustawione wokół szklanego stołu sprawiały

wrażenie wyjątkowo niewygodnych. W końcu niepew
nie przysiadła na jednej z sof pokrytej poduszkami

w kremowym kolorze.

Dobrze, spróbujmy,

Gabriel z ulgą podał jej wrzeszczącego Harry'ego

4 4 J E S S I C A H A R T

Tess udała, że przypadkowe zetknięcie się ich rąk nie

zrobiło na niej żadnego wrażenia. Zajęła się dziec
kiem. Na szczęście karmienie butelką nie było dla
Harry'ego nowością. Gdy tylko poczuł smoczek, na
tychmiast zajął się ssaniem. Gabriel i Tess zapomnieli

o docinkach i obserwowali go z przejęciem. Pozwo

lili sobie na chwilę odpoczynku. Dziecko zakasłało
i wypluło trochę mleka na ubranie. Tess za późno

przypomniała sobie o śliniakach zapakowanych do
torby z pieluchami.

- Co się dzieje? - spytał zaniepokojony Gabriel.

- Skąd mogę wiedzieć?
Tess uniosła Harry'ego pionowo i poklepała go po

pleckach. Sposób okazał się skuteczny. Kaszel ustał.
Znów ostrożnie zaczęła go karmić.

- Nie myślałam, że zajmowanie się dzieckiem tak

wyczerpuje nerwowo - westchnęła,

- Ja też nie - przyznał Gabriel. Zdjął marynarkę,

stanął przy szklanym stole. Jedną ręką rozluźniał kra
wat, drugą wyciągał dokumenty z teczki. - Wolę co
dzienną nerwową atmosferę w pracy!

- Nie przypuszczałam, że i pan wie, co to napięcie

i stres - stwierdziła Tess

Gabriel zmarszczył brwi.
- Co masz na myśli?
- Pana styl zarządzania trudno nazwać spokojnym

- wyjaśniła z przekąsem. Chodziło jej przede wszyst

kim o ostatnie tygodnie szalonych przygotowań oferty

WYGRANA NA LOTERII 45

dla Emery. - Potrafi pan pracować chyba tylko w ogro

mnym napięciu.

Odchyliła głowę do tyłu. Dziecko spokojnie ssało.

- Dziwi mnie, że w ogóle wie pan, że jest coś takie
go jak stres!

- Wiem, oczywiście - powiedział zirytowanym to

nem. - Ludzie z zarządu ciągle mówią na ten temat!

Chociaż przyznaję, że sam nie mam na to czasu.

- Ale nie każdemu odpowiada praca w ciągłym na

pięciu, tak jak panu. Nie ma pan pojęcia, jak się pracuje

w biurze, gdzie nie ma chwili spokoju, szef się gorącz-

kuje, stawiając ludziom zbyteczne żądania i wszystko

musi być gotowe na wczoraj.

Gabriel ściągnął brwi i spojrzał znad dokumentów na

jej pochyloną głowę, łagodną linię policzka, kasztanowe
włosy, od których światło odbijało się złotym refleksem.

Odwrócił wzrok.

- Tobie to nie przeszkadza.

Tess na chwilę uniosła wzrok.
- Jakoś sobie radzę, ale to nie znaczy, że mi się

podoba.

- Nie musi ci się podobać - stwierdził opryskliwie

Gabriel. Za nic nie chciał okazać, jak bardzo poruszał
go jej widok, gdy tak obejmowała dziecko. - Masz po

prostu wykonywać pracę, za którą ci płacą. Teraz trzeba

dokończyć ofertę dla Emery. Gdy to skończymy, mo-

żesz martwić się stresem. Tymczasem mamy ważniejsze

sprawy na głowie.

JESSICA HART

Spojrzał na zegarek.
- Do rana powinniśmy zrobić całkiem sporo. Po

trzebny jest nowy wstęp i chciałbym, żebyś dokładnie

sprawdziła każdą kwotę. Będzie ostra konkurencja i nie
możemy sobie pozwolić, żeby oferta była niedokładna.

- Mam dzisiaj sprawdzać dane? - spytała Tess z nie

dowierzaniem.

- Płacę ci za nadgodziny - przypomniał Gabriel.
- Ale za pomoc przy Harrym!
Machnął ręką.

- Skoro już tu jesteś, możesz pomóc też w sprawie

oferty. Nie ma telewizji ani książek. Tylko ty, ja i mnó

stwo papierkowej roboty. Co innego moglibyśmy robić
w nocy?

Złośliwy ton głosu wywołał rumieniec na twarzy

Tess. Inni ludzie z pewnością mieliby lepszy pomysł na

wspólne spędzenie czasu, ale jej i Gabriela nie łączyły
aż tak bliskie stosunki. Owszem, mieli razem spędzić

noc w tym mieszkaniu, ale on nadal jest jej szefem,

a ona asystentką.

- Nie musisz pomagać - dodał, wzruszając obojęt

nie ramionami. - Tylko od ciebie zależy, czy chcesz

stracić pracę.

Tess gwałtownie uniosła głowę i rzuciła mu zimne

spojrzenie.

- Czy to groźba?

- Nie, żadna groźba. - Gabriel mówił spokojnie

zdecydowanie i równie twardo, jak ona. - Taka jest ize-

WYGRANA NA LOTERII

czywistość. Ten kontrakt jest nam potrzebny. Jeśli go

nie dostaniemy, będę musiał pozbyć się udziałów

w SpaceWorks. W takiej sytuacji firma po prostu prze
stanie istnieć, a tym samym i twoja praca. Contraxa jest

liderem na rynku, a jej reputacja zależy od utrzymania

wysokiej jakości i sukcesów. Nie możemy sobie po

zwolić, żeby kojarzono nas z niepowodzeniami, nawet

jeśli miałoby to dotyczyć małej filii.

Tess wiedziała, że miał rację, ale nie mogła się po

godzić z takim lekceważeniem firmy, w której praco
wała ponad dziesięć lat. SpaceWorks to o wiele więcej
niż mała filia!

- Zastanawiam się, po co w ogóle zajął się pan fir-

mą, która jest tak mało ważna!

- Bo uważam, że warto ryzykować, żeby coś osiąg

nąć - powiedział Gabriel, rzucając na stół ostatni plik

dokumentów. - SpaceWorks jest teraz niewiele znaczą

cą filią, ale to się może zmienić. Jeśli nie popełniłem

będu, ryzykując, stąd rozpocznę działanie na terenie

Europy. Mamy teraz światowy rynek. Trzeba wyprze

dzać innych, a nie da się tego zrobić bez ryzyka.

- Nie wszyscy mogą sobie pozwolić na podejmowa

ryzyka- powiedziała Tess, wzdychając. Pomyślała,

że Andrew ma przed sobą jeszcze rok nauki. - Niektó-

rzy mają zobowiązania.

- Dlatego unikam zobowiązań - przyznał Gabriel.

- Nie można niczego osiągnąć, jeśli ciągle oglądasz się
za siebie, pamiętając o odpowiedzialności

48 JESSICA HART

Łatwo to mówić, pomyślała gniewnie Tess. Zabrała

Harry'emu pustą butelkę, mimo że ściskał ją nieustępli

wie. Zobowiązań sobie nie wybierasz. Postawiła butelkę
na podłodze i wstała z dzieckiem na rękach.

- Właśnie może pan wykazać się odpowiedzialno

ścią - powiedziała zdecydowanym tonem. - Proszę na
chwilę wziąć bratanka.

ROZDZIAŁ TRZECI

Gabriel spojrzał na dziecko, które Tess mu podawała.

- Co niby mam z nim zrobić? - spytał zaniepokojo

ny. Dotychczasowa zimna obojętność nagle go opuściła.

- Bella powiedziała, że powinno mu się odbić. Trze-

ba mu w tym pomóc. Widziałam, jak robił to jej mąż.
Nic prostszego - tłumaczyła, widząc przerażoną minę.

- Wystarczy go trochę ponosić i poklepać po pleckach.

Gabriel uważał, że już dość się nanosił, ale nie wy-

padało odmówić, bo Tess w końcu nakarmiła małego.
Niechętnie wyciągnął ręce.

- Trzyma go pan? - spytała oschle, żeby ukryć nie-

spodziewany dreszcz, który poczuła, gdy zetknęły się

ich dłonie.

- Tak - przyznał, choć bez entuzjazmu.
- Teraz proszę oprzeć go o ramię i poklepać, ale de

likatnie.

Gabriel ostrożnie poklepał.

- Tak?

- Cóż, Roger jednocześnie jeszcze podśpiewuje -

powiedziała Tess, idąc do kuchni, żeby umyć butelkę

- ale to nie jest konieczne.

JESSICA HART

Wyjmując z kosza sterylizator, ukradkiem obserwo

wała Gabriela. Z przejętą miną posłusznie spacerował
z Harrym po mieszkaniu. Gdyby pracownicy ze Space-
Works mogli go teraz widzieć... Bezwzględna arogan

cja i pewność siebie pokonane przez małe dziecko. Cza

sem życie bywa też słodkie, pomyślała.

Po kolejnym okrążeniu Gabriel ponownie zjawił się

w kuchni.

- Myślę, że idzie mi coraz lepiej - pochwalił się

i odważył zanucić. W tym momencie Harry zwymioto
wał na jego bardzo kosztowną koszulę.

- Chyba pan fałszował - stwierdziła Tess.
Gabriel wykręcał głowę, próbując ocenić ogrom po

wstałych zniszczeń.

- Na dodatek muszę jeszcze znosić krytykę - powie

dział skwaszony.

Tess przeglądała szuflady, usiłując znaleźć jakąś

ścierkę. W końcu trafiła na całą paczkę. Rozerwała opa
kowanie.

- Teraz już wiem, dlaczego Roger zawsze kład/ic

szmatkę na ramieniu, gdy nosi Rosy - powiedziała, mo

cząc ścierkę pod kranem.

- Cieszę się, że teraz sobie o tym przypomniałaś -

zrzędził.

- Proszę się nie ruszać - poleciła.

Starannie wytarła zabrudzeni i w tym momencie

Harry był uprzejmy znów zwymiotować odrobinę mle

ka. Gabriel się skrzywił.

WYGRANA NA LOTERII 51

- Nie ma się czym denerwować - powiedziała z iry

tacją. - To tylko trochę mleka. - Energicznie potarła

koszulę. - Już, wszystko zeszło.

Podejrzliwie zerknął na wilgotną plamę na plecach,

potem spojrzał na Tess. Miodowe oczy błyszczały

z rozbawienia. Nagle uświadomił sobie, że Tess stoi tuż
obok, że jej gorąca dłoń dotyka go przez koszulę, włosy

błyszczą w świetle, a delikatny zapach jej perfum nie

pokojąco go drażni.

Niemal w tej samej chwili Tess poczuła, że ramię,

którego od niechcenia dotyka, jest twarde, mocne i go-

rące. Nagle dostrzegła w Gabrielu mężczyznę z krwi

i kości. Zaskoczona i zażenowana szybko cofnęła rękę

i odsunęła się.

- Sprawdzę, co jeszcze mamy do zrobienia - wy-

mamrotała.

Dłonie jej drżały, gdy odczytywała z kartki leżącej

na kuchennym blacie wskazówki Belli. Pomyślała, że

musi wziąć się w garść. Nigdy nie uważała Gabriela za

atrakcyjnego i nie zamierzała teraz zmieniać zdania.

Skupiła się na notatkach.

- Coś tu mam na temat kąpieli - powiedziała po

chwili. Z zadowoleniem stwierdziła, że jej głos znów

brzmi zwyczajnie. - Nie jestem pewna, czy kąpiel ma

być przed, czy po karmieniu. Z tego trudno się zorien

tować.

Ostatecznie zdecydowali, że Harry'emu nic się nie

stanie, jeśli jednego wieczoru ominie go kąpiel. Jutro

5 2 J E S S I C A H A R T

zrobi to opiekunka, a dziś wystarczy obtarcie wilgotną
ściereczką, zmiana pieluchy i przebranie w czyste

ubranko. Dla nich to i tak ogromne wyzwanie.

- Na razie połóżmy go tutaj - zaproponował Gabriel

i zapalił lampkę obok niskiego, szerokiego łóżka stoją
cego w najdalszym kącie mieszkania. Z jednej strony
za szklaną ścianą rozciągał się wspaniały widok na

rozświetlone miasto, z drugiej szafki tworzyły zaciszny
kąt i niczym opiekuńcze ramię odgradzały od reszty
mieszkania.

Tess rozejrzała się wokół. Dopiero teraz zorientowała

się, że w mieszkaniu było tylko dwoje drzwi: wejściowe
i te do łazienki.

- Tu pan śpi?

- Tak.
Gabriel podszedł do okna, żeby zasunąć zasłony. Te

raz już wiedział, jak funkcjonują.

- Ale nie dziś. Nie musisz się martwić. Łóżko mas/

dla siebie, ja się prześpię na sofie.

Tess lekko się zarumieniła.
- Nie martwiłam się - powiedziała, unosząc brodę.

- Po prostu pomyślałam, że nie będzie panu zbyt wy

godnie.

Sofy były co prawda luksusowe, ale z pewnością

projektant nie przewidział, że miałby na nich spać tak

wysoki mężczyzna.

Wzruszył ramionami.

- Żaden problem.

WYGRANA NA LOTERII 53

- Może ja będę spać na sofie - powiedziała z waha

niem. - Jestem niższa.

Gabriel właśnie otwierał drzwi szafy. Zatrzymał się

i spojrzał na Tess przez ramię.

- Wiem,

88 JESSICA HART

- Poświęcam cały wolny czas, a opieka nad dziec

kiem to ciężka praca, o czym oboje się przekonaliśnn

- Nie przeczę.

Ale czuł się rozczarowany. Nie wiedział, że Tess

jest taką materialistką. Trudno, pomylił się. Dotych

czasowe doświadczenia nauczyły go, że kobiety mó-

wią dużo o uczuciach, lecz w rzeczywistości kierują
nimi względy finansowe. Dlaczego więc sądził, że

Tess jest inna?

- Jestem pewien, że jakoś się dogadamy - powie

dział oschle. - A co z pracą? Potrzebuję cię w biurze.

- Będę go zabierać ze sobą. Zawsze mogę poprosić

którąś z dziewczyn o pomoc.

- Dobrze. Jeśli uważasz, że sobie poradzisz.

Tego dnia rano Tess policzyła, ile mogłaby zarobić

za nadgodziny, zwłaszcza jeśli doliczy noce, a nie wi

działa powodu, żeby tego nie zrobić. Kwota okazała się

zaskakująco wysoka. Dzięki temu Andrew mógłby spła
cił długi. Tymczasem Gabriel zaczął powoli zbierać się
do wyjścia.

- Jeszcze jedna sprawa. Czy moglibyśmy mieszkać

u mnie przez ten tydzień? Twoje mieszkanie nie jest
zbyt wygodne dla dziecka - tłumaczyła. - Tutaj jest
wolny pokój i nie będziesz musiał spać na sofie.

- Jeśli nie masz nic przeciwko temu, byłaby to miła

odmiana. Jesteś pewna?

- Tak, oczywiście.

- W takim razie przywiozę sobie jakieś ubranie i re

WYGRANA NA LOTERII

sztę rzeczy Harry'ego - powiedział, wstając. - Myślę,

że musimy też zrobić większe zakupy.

Początkowo sytuacja była niezręczna. Wspólny wy

jazd do supermarketu, wybieranie warzyw, zastanawia

nie się nad rodzajami pieluch. Tess była ciekawa, czy

w oczach innych wyglądają jak przeciętne małżeństwo
z/ dzieckiem wesoło gruchającym w wózku. Byłoby to

nawet miłe. Musiała sobie ciągle powtarzać, że to tylko

praca, a Gabriel jest jej szefem.

- Trzeba się pozbyć tego starego wózka - stwierdził.

- Mam już dosyć rozkładania i składania go. Kupmy

coś porządnego.

Niedługo potem w samochodzie znalazło się jeszcze

wysokie krzesełko, materacyk, miseczki, butelki i buja
ny fotelik. Największą przyjemność sprawiło im wybie
ranie zabawek. Kiedy wrócili do domu, Harry był już

głodny. Tess podgrzała dla nich zupę, a Gabriel zajął się
karmieniem. Zainteresowała go tablica wisząca na ścia
nie obok stołu, do której przypięte były zdjęcia, wido
kówki i rysunki. Na honorowym miejscu znajdowała się
fotografia przystojnego młodego człowieka, z dumą

opartego o maskę samochodu. Czyżby narzeczony, po

myślał, choć chłopak wydał mu się znacznie młodszy

od Tess.

- Kto to?
Tess odwróciła się, żeby zerknąć.

- To Andrew, mój brat - wyjaśniła. - Zrobiłam to

JESS1CA HART

zdjęcie w tym roku, w dniu jego dwudziestych pierw

szych urodzin - powiedziała z uśmiechem. - Jest żako

chany w swym starym samochodzie.

Nie dodała, że dała mu znaczną sumę na jego zakup

Gabriel zauważył, że kiedy mówiła o bracie, uśmiecha-

ła się, a jej twarz uroczo łagodniała. Czyżbym był za-
zdrosny? - pomyślał zaniepokojony.

- Nie wiedziałem, że masz rodzeństwo.
- Jest nas tylko dwoje. Rodzice zginęli w wypadku

dwanaście lat temu. Andrew miał wtedy dziewięć lat
Od tego czasu opiekowałam się nim.

- Ty też byłaś wtedy bardzo młoda.
- Miałam dwadzieścia jeden lat. Krótko przed wy-

padkiem przenieśliśmy się tu z Edynburga, ze względu
na pracę taty. Rodzice kupili wtedy ten dom, wiec po
ich śmierci mieliśmy przynajmniej gdzie mieszkać.
Skończyłam szybko kurs sekretarek i poszłam do

pierwszej pracy, jaka mi się trafiła.

- U Steve'a Robinsona?

- Nie. to było gdzie indziej - powiedziała krótko i zde

cydowanie. Wyraźnie nie chciała rozwijać tego tematu.

- Potem trafiłam do SpaceWorks. Steve był fantastyczm

- wspominała z wdzięcznością. - Rozumiał, że ludzie

mają obowiązki także poza pracą, nie było więc problemu,

jeśli musiałam wcześniej wyjść, żeby odebrać Andrew ze

szkoły albo zostać w domu, kiedy chorował.

Gabriel odstawił pustą już butelkę i uniósł Harry^-

go, żeby poklepać go po pleckach.

WYGRANA NA LOTERII

- Nie dziwię się, że tak wychwalasz Steve'a - po

wiedział, czując kłującą zazdrość, podobnie jak w cza-

się rozmowy ojej bracie.

- Nie tylko ja. Taki był dla wszystkich. Czuliśmy się

jak wielka rodzina, dopóki...

- Dopóki ja się nie pojawiłem?
Zapadła chwila ciszy.
- Tak.

Tess pomyślała zaskoczona, że jeszcze przedwczoraj

nie znosili się wzajemnie. A dziś? Trudno jej się było

zdecydować. Nie zmieniła nagle zdania na jego temat,

ciągłe go jeszcze nie lubiła, ale jakby trochę mniej.

ROZDZIAŁ SZÓSTY

- Teraz jest oczywiście łatwiej - powiedziała, uni-

kając drażliwego tematu. - Andrew studiuje na uniwer-

sytecie. Nie musze poświęcać mu czasu, potrzebne są
tylko pieniądze.

Uśmiechnęła się i nalała zupę do dwóch miseczek.

- Nigdy zbytnio nie przykładał się do nauki, ale jest

już na ostatnim roku. Czasem się zastanawiam, jak mu

się to udało - westchnęła. - Byłam szczęśliwa, gdy się
tam dostał - przyznała. Postawiła miseczki na stole

i sięgnęła po łyżki. - Ale nie przypuszczałam, że to
będzie tak kosztowne. Wiem, że w dzisiejszych czasach
studentom nie powodzi się najlepiej, ale Andrew zawsze
tonie w długach. Teraz chce na spółkę z kolegami wy

nająć dom, tymczasem właściciel domaga się zastawu

Żadnego z nich na to nie stać. Do tego ktoś rozbił mu

samochód. Naprawa będzie kosztowała majątek.

Usiadła z westchnieniem, ale zaraz znowu wstała, bo

przypomniała sobie o pieczywie.

- Dlatego tak mi zależało na dodatkowym zarobku

- przerwała. Uznała, że przesadziła, opowiadając

o swoich kłopotach.

WYGRANA NA LOTERII 93

Tymczasem Gabriel usiłował umieścić Harry'ego

w nowym foteliku.

- Zamierzałam cię wtedy poprosić o podwyżkę -

wyznała - chociaż przyznaję, że nie mam niskiej pensji.

Pomyślałam więc, że dodatkowe zajęcie pozwoli mi

zaoszczędzić sumkę, którą mogłabym wysłać bratu, że-
by wynajął mieszkanie i naprawił samochód. Szczerze
mówiąc, chciałabym, żeby przestał pracować wieczora
mi w pubie i przyłożył się do nauki, bo niedługo będzie

zdawał końcowe egzaminy.

Gabriel spojrzał na nią spod oka. No tak, pomyślała,

uznał, że mam obsesję na punkcie pieniędzy. Dlaczego
tak się rozgadałam na temat Andrew? Zwierzanie się

z kłopotów nie było w jej stylu.

- W każdym razie cieszę się, że w tym tygodniu

będe się opiekować Harrym - dodała - chociaż, jak wi

dzisz, powody są bardzo prozaiczne.

- Rozumiem - powiedział powoli. - Zastanawiałem

się dlaczego tak ci zależy na pieniądzach.

Choć nie powinno go to obchodzić, poczuł ulgę, że

Tess nie zabiegała o nie dla siebie.

- Rozumiem, że chcesz pomóc bratu, ale nie możesz

le spłacać jego długów. Powiedziałaś, że ma dwa-

dzieścia jeden lat. Najwyższy czas, żeby zaczął być

samodzielny.

- Wiem, jednak czuję się za niego odpowiedzialna.

Rodzice na pewno by mu pomagali. A poza tym po

uczasz mnie, a sam zająłeś się dzieckiem nrnin!

JESSICA HART

- Tylko chwilowo - z uśmiechem zaczął się uspra

wiedliwiać. - Przyznaję, ze czuję się odpowiedzialny za
Grega. Wiesz, że przez jakiś czas wychowywałem sic

w Londynie?

- Nie miałam o tym pojęcia - odpowiedziała Tess.

ale zauważyła, że jakoś dziwnie szybko zmienił temat

- Ojciec zostawił nas, gdy piałem czternaście lat

- mówił dalej. - Założył nową rodzinę. Matka jest

Amerykanką. Wróciła do Stanów, zabierając mnie ze
sobą. Przed laty, gdy była jeszcze dorastającą panną,
w sąsiednim domu mieszkał Ray Steame. Spotkali sic
po latach i pobrali. Przyjąłem jego nazwisko. Potem

urodził się Greg. Matka zajmowała się nim, a Ray po
święcał mi dużo czasu. Był dla mnie prawdziwym oj

cem. Pomógł mi stanąć na własnych nogach i pożyczył

pieniądze na założenie pierwszego interesu. Muszę oka
zać mu wdzięczność, choćby wyciągając Grega z kło
potów.

- Twój brat przez telefon jest taki czarujący - za

uważyła Tess.

- Tak. Wszyscy go lubią, pożyczają mu picniądzc

i starają się pomóc. Jest oczkiem w głowie rodziców

Ray wspiera go hojną ręką, a gdy fundusze się kończą.

Greg dzwoni do mnie po pomoc. Twierdzi, że przynaj

mniej jeden z nas powinien mieć trochę pożytku z mo

ich pieniędzy.

Tess zerknęła na Gabriela. Wyobraziła sobie, jak mu

siał się czuć jako dziecko, porzucony przez ojca, wy

WYGRANA NA LOTERII 95

rwany ze znajomego środowiska, w obcym kraju. Miał

szczeście, że trafił na takiego ojczyma.

- Dzwoniłeś dowiedzieć się, jak poszła operacja?

spytała.

- Wczoraj wieczorem, gdy pojechałaś do domu. Ale

Ray był jeszcze na intensywnej terapii. Zadzwonię dzi
siaj - stwierdził, spoglądając na zegarek.

- Nie polecisz go odwiedzić?

Spojrzał na dziecko.

- Tak planowałem. Najpierw jednak muszę odnaleźć

matkę Harry'ego. Jeśli się nie uda, trzeba mieć nadzieję,

cześnicj czy później zgłosi się jego babcia. Chociaż

to wcale nie jest takie pewne.

Był tak zatroskany, że Tess musiała go pocieszyć.

- Znajdziesz ją - zapewniła - a do ojczyma możesz

polecieć i zostawić Harry'ego ze mną. Poradzę sobie.

- Na pewno, ale mam nadzieję, że to nie będzie

konieczne.

Pomyślał, że Tess poradziłaby sobie ze wszystkim.

Właściwie nie bardzo rozumiał, dlaczego do tej pory nie

zarezerwował biletu. Przecież nie dlatego, że chciał być

tu z nią i z dzieckiem. Chyba nie.

Po lunchu ułożyli Harry'ego spać w nowym wózku

w pokoju Tess. Gabriel rozejrzał się z zaciekawieniem.
Pokój był jasny. Promienie słońca padały na łóżko. Wy

obraził sobie Tess, która właśnie się budzi, leniwie prze
ciąga i uśmiecha. Tak wyglądała, gdy obudziła sie w je-
go łóżku.

96 JESSICA HART

- Dlaczego w żadnych drzwiach nie ma klamek '

- spytał, gdy wychodzili z pokoju.

- W czasie wakacji Andrew wyjął wszystkie zamki,

bo na wyprzedaży antyków udało mi się kupić wspania

łe wiktoriańskie klamki. Spójrz, prawda, że piękne?

Musiał jednak wrócić na uniwersytet, nim zdążył je
założyć. Obiecał, że zrobi to na Boże Narodzenie.

- Niewielki z nich pożytek, kiedy leżą na lodówce

Dlaczego sama ich nie zamocujesz?

- Nie znoszę majsterkowania.

- Masz może śrubokręt?

- Co? - Spojrzała zdumiona. Tacy jak on robili inte

resy, ale na pewno nie brudzą sobie rąk pracą fizyczną.

- Mogę założyć te klamki. Dlaczego tak na mnie

patrzysz? W mojej pierwszej firmie pracowałem razem

z innymi. Teraz spędzam czas w biurze, ale nadal od
różniam śrubokręt od klucza.

- Cóż, jeśli nie sprawi ci to wielkiego kłopotu.

Ostatecznie nie tylko założył klamki, ale naprawił też

cieknący kran w łazience, wymienił lampę przy wejściu

i zawiesił lustro w jej sypialni. Zamierzała to wszystko

zrobić od dwóch lat.

- A co z tym? - zapytał, wchodząc do kuchni. Miał

na myśli półkę opartą o ścianę - Gdzie ma wisieć?

Takiego go nie znała. Poruszał się szybko i zdecydo

wanie, na włosach osiadł mu pył z wiertarki. Musiała
przyznać, że wygodnie było mieć w domu tak opera
tywnego mężczyznę.

WYGRANA NA LOTERII

- Tu może być?

Spojrzał na nią jakoś dziwnie. Zarumieniła się. Czyż-

by zauważył, że mu się przyglądała?

- Tak, będzie dobrze.

Wróciła do krojenia cebuli, lecz nadal czuła na sobie

jego spojrzenie. Ciszę przerwał dzwonek telefonu. Bella

chciała wiedzieć, dlaczego Tess nie oddzwoniła.

- Zostawiłam wiadomość na sekretarce.

- Odsłuchałam. - Tess odsunęła się z telefonem jak

najdalej od Gabriela. - Miałam dzwonić, ale coś mi
wypadło - tłumaczyła się niezręcznie.

- Co? Tylko nie mów, że nadal opiekujesz się tym

dzieckiem!

- Coś w tym rodzaju.

- Tess, co się dzieje?

- Naprawdę nic - odpowiedziała ściszonym głosem.

- Dlaczego jesteś taka skryta? Czy ktoś jest z tobą?

Może Gabriel Stearne?

W tej chwili zaczęła warczeć wiertarka i Tess nie

mogła udawać, że jest sama. Otworzyła drzwi i wyszła

do ogródka, gdzie dało się swobodnie rozmawiać.

- Wszystko jest bardzo proste. - Krótko opowie

działa przyjaciółce wydarzenia ostatnich czterdziestu
ośmiu godzin.

- Inaczej mówiąc - podsumowała Bella - spędzasz

weekend z szefem, którego podobno nie znosisz. I do

tego opiekujesz się jego dzieckiem.

- Dzieckiem jego brata.

JESSICA HART

- Ostatniej nocy spał u ciebie.

- W innym pokoju.
- A teraz zawiesza ci półki?

Zaległa chwila ciszy.
- Tess, chyba nie jesteś tak głupia, żeby zakochać

się we własnym szefie?

- Zakochać się w... - odpowiedziała poruszona.

Oczywiście, że nie! Bella, nie bądź śmieszna.

Wróciła do kuchni z rozpalonymi policzkami i błysz-

czącymi oczami. Ze złością odłożyła telefon.

- Co cię tak rozgniewało? - spytał Gabriel.

- Nic, nic się nie stało - odpowiedziała przez zaciś

nięte zęby.

Jednak ostrzeżenie Belli zrobiło swoje. Zniknął nastrój

miłego popołudnia. Tess unikała wzroku Gabriela i starała
się go omijać z daleka. Było dopiero piętnaście po siódmej

i nie wiedziała, czym wypełnić wieczór. Miała nadzieję,
że Harry będzie trochę marudził, co zmusi ją do zajęcia
się nim. Jak na złość zasnął natychmiast. Nerwowo zerk
nęła na zegarek. Dopiero dziewiętnasta piętnaście!

- Wezmę kąpiel przed kolacją - poinformowała Ga-

briela.

Leżała po szyję w pianie i sączyła drinka. Na krawę

dzi wanny ustawiła świece, żeby stworzyć miły nastrój.
Nie mogła jednak zapomnieć słów Belli. Ostrzeżenie

przed Gabrielem nie miało sensu. Kiedyś już zakochała

się w mężczyźnie, z którym pracowała. Skończyło się
to prawdziwą katastrofą. Nie miała ochoty na powtórkę

WYGRANA NA LOTERII

Poza tym przecież wcale nie lubiła Gabriela. No, może

odrobinę.

Kiedy wyszła z wanny, włożyła najmniej seksowny

strój, jaki udało jej się znaleźć. Pomyślała, że nic nie
wskazuje na to, że jest choćby w najmniejszym stopniu

atrakcyjna dla Gabriela. W jego typie są kobiety takie

jak Fionnula Jenkins. W końcu nic w tym złego, że

dwoje dorosłych ludzi spędzi razem weekend, opieku

jąc się dzieckiem.

Mimo wszystko poczuła ulgę, gdy wieczór dobiegał

końca. Rozmowa się nie kleiła, chwilami zapadała nie

znośna cisza, którą starała się przerwać, mówiąc coś na
obojętne tematy.

- Przepraszam za bałagan - powiedziała po kolacji,

wprowadzając go do pokoju Andre w. - Ale i tak powin

no być ci wygodniej niż na sofie.

- Na pewno. I dziękuję za kolację - dodał po chwili.
- A ja za wszystko, co dziś zrobiłeś w domu. Cóż...

dobranoc. - Gdyby to był ktoś inny, objęłaby go i ży

czyła miłych snów.

Gabriel stał tak blisko, że czuł zapach jej płynu do

kąpieli. Pomyślał, że mógłby ją pocałować. Tak po
przyjacielsku, cmokając w policzek.

- Dobranoc, Tess. - Na tyle tylko się zdobył.

Następnego dnia Tess obudziła się spokojniejsza, jak

by uniknęła niebezpieczeństwa. Zaczęła się zwykła, le
niwa niedziela. Nim Tess zeszła z Harrym na dół, Ga-

1 0 0 J E S S I C A H A R T

briel zdążył zrobić kawę. W ciszy przejrzeli niedzielne
gazety, potem poszli na spacer na pobliską łąkę. Tess
postawiła kołnierz i spoglądała na Gabriela, który pchał
wózek z takim zaangażowaniem, jakby co najmniej
prowadził samochód. Gdy wracali, zaczęło padać
Z każdą chwilą coraz mocniej. Śmiejąc się, przebiegli
ostatnie metry do domu. W przedpokoju Gabriel od-
wrócił się, żeby coś powiedzieć, ale zamilkł w ostatniej
chwili. Twarz Tess błyszczała od deszczu, włosy były

w nieładzie, potargane przez wiatr, a piwne oczy błysz

czały radością. Napotkała jego spojrzenie. Zapadła nic

pokojąca cisza. Przerwała ją Tess.

- Zrobię herbatę - powiedziała i szybko wycofała

się do kuchni.

Gdy weszła z tacą do pokoju, była już opanowana.

Usiadła na dywanie obok Harry'ego i zaczęła się z nim
bawić jedną z miękkich zabawek kupionych w super

markecie.

- Lepiej się do niego tak nie przyzwyczajaj - powie

dział Gabriel. - Wróci jego matka i trzeba będzie się
z nim rozstać.

- Wiem - odpowiedziała Tess, patrząc, jak Harry

wyciąga pulchne rączki po maskotkę. - Nie rozumiem,

jak mogła go zostawić. Nie potrafiłabym tak postąpić.

Jest cudowny, chociaż wstawanie w nocy i zmiana pic

luch potrafią być męczące - przyznała.

- Gdybyś miała dziecko, nie byłabyś samotna -

stwierdził Gabriel.

WYGRANA NA I.OTER1I

101

- Czyżby? - spytała cynicznie. - To nie takie proste.

Myślisz, że jesteś zakochana, wierzysz, że wszystko bę

dzie cudowne. I przez chwilę tak jest. Tylko potem zosta-

sama i próbujesz jakoś dać sobie radę. Kto wie, może

Leannę znalazła się właśnie w takiej przykrej sytuacji?

- Przecież to ona zdecydowała, że nie powie Grego-

wi o dziecku - Gabriel usiłował bronić brata.

Tess spojrzała na niego.

- Powiesz mu?

- Myślę, że to już sprawa matki Harry'ego.

- A gdyby to dotyczyło ciebie, chciałbyś wiedzieć?
- Chyba nie. Założenie rodziny wymaga zbyt wielu

poświęceń. Nie lubię kompromisów.

- Rodzina to dużo więcej niż kompromisy - zapro-

testowała. - To przede wszystkim poczucie bezpieczeń

stwa, zaufanie, miłość.

Gabriel lekceważąco machnął ręką.

- Aby się kochać, wcale nie potrzeba małżeństwa

i dzieci.

- Może - przyznała ze smutkiem - ale jak długo

taka miłość będzie trwać? Dopóki się nie znudzisz? Tyle

że to nie miłość.

Spojrzał na nią z zaciekawieniem.

- Mówisz, jakbyś sama coś takiego przeżyła.

Tess odwróciła głowę, dłońmi objęła kubek z resztką

kawy.

- Oliver pracował w tym samym biurze - zaczęła

cicho. - To była moja pierwsza praca. On był dużo

102 JESSICA HART

starszy, bardziej doświadczony. Bezgranicznie mu ufa

łam. Powiedział, że mnie kocha, ale ze względu na jego

stanowisko w firmie musimy być dyskretni. Uwierz)
łam. Byłam młoda i bardzo naiwna. Do głowy mi nie

przyszło, że tak mu zależało na utrzymaniu naszego
związku w tajemnicy, bo był żonaty, a jego żona była

krewną naczelnego dyrektora. Liczył na krótki romans

Ale okazało się, że i tak wszyscy wiedzieli - kontynuo
wała ze smutnym uśmiechem. - Takich spraw nie da się

ukryć. Gdy plotki dotarły do dyrektora, natychmiast

mnie wezwał. Dopiero wtedy dowiedziałam się o żonie

Olivera. Oczywiście musiałam odejść. Przyrzekłam so

bie wtedy, że nigdy więcej nie uwikłam się w taki zwią

zek. Nie mieszam pracy z życiem prywatnym.

- A teraz?
Tess uniosła głowę zdziwiona tonem jego głosu.

- Co masz na myśli?

- Jestem twoim szefem. Siedzę u ciebie w domu.

Można by to uznać za wkroczenie w twoje prywatne
życie.

- To co innego - stwierdziła. - Nasz kontakt jest służ

bowy, a nie prywatny. Przez cały tydzień pracuję dla cie

bie, teraz zatrudniłeś mnie dodatkowo. Jesteś tu wyłącznie

z powodu Harry'ego. Przecież cię nie zapraszałam. Ten
wspólny weekend to praca, a nie przyjemność.

ROZDZIAŁ SIÓDMY

Gabriel obserwował światła, stukając nerwowo

w kierownicę. Czerwone. W tym tempie dotrą do biura

na popołudnie. Spakowanie rzeczy Harry'ego zajęło im

dużo czasu, a teraz utknęli w poniedziałkowym poran

nym korku. Sapnął ze złością. Tess siedziała obok, iry-
lujaco spokojna. Rano pojawiła się w jednym ze swoich

służbowych strojów, z włosami gładko ułożonymi do

tyłu. Znów była chłodna i utrzymująca dystans. Nic nie

mówiąc, dała do zrozumienia, że sytuacja wróciła do

normy i ich kontakty są wyłącznie oficjalne. Poczuł się
urażony, co jeszcze bardziej zepsuło mu humor. A prze-
cież powinien być zadowolony. Nie zamierzał kompli
kować sobie życia związkiem z asystentką, tymczasem

rachowanie go zaskoczyło. Zwykle to on trzymał

ludzi na dystans. Nadal brzmiały mu w uszach jej sło

wa: „Przecież cię nie zapraszałam. Ten wspólny week-

end to praca, a nie przyjemność". Gdy tylko sobie o tym

przypominał, zaciskał zęby ze złości. Dał się zwieść
miłemu nastrojowi, uśmiechom i spojrzeniom. Zapo
mniał o Harrym, biurze i o tym, że Tess jest po prostu

jego asystentką.

104

JESSICA HART

Gdy wreszcie dotarli na miejsce, wszedł, nie zwraca

jąc uwagi na powitanie recepcjonistki i innych osób.

które ustępowały mu z drogi. Tess z Harrym na ręku
dogoniła go przy windach. Jedną ręką naciskał przycisk

w drugiej trzymał fotelik dziecka.

- Chyba o czymś zapomniałeś? - spytała spokojnie

Harrym na ręku