CAINE RACHEL

Wampiry z Morganville #2 Bal

umarlych dziewczyn

RACHEL CAINE

Rozdział 1

To się nie mogło stać, myślała Claire. To tylko zły sen, po prostu kolejny zły sen…

Obudzę się i rozpłynie się jak igła…

Mocno zaciskała powieki. W ustach jej zaschło. Mocno przywarła do Shane'a.

Przerażona.

Po prostu miałam zły sen.

Jednak kiedy otworzyła oczy, Michael nadal leżał na podłoże. Martwy.

–Każ się przymknąć tym dziewczynom, Shane, albo sam je uciszę! – warknął jego

ojciec. Przechadzał się po salonie tam z powrotem, z rękoma założonymi za plecy.
Nie patrzył w stronę ciała przykrytego ciężką, zakurzoną aksamitną zasłoną, ale
Claire widziała tylko Michaela, teraz, kiedy już odważyła się otworzyć oczy. To nie
sen. Michael nie żyje, a przerażający ojciec Shane'a jest tutaj, w Domu Glassów.

Ale przecież Michael już przedtem nie żył, prawda? Był duchem. Niewidzialnym w

ciągu dnia… ale nocą wracał do świata żywych.

Claire zdała sobie sprawę, że płacze, dopiero kiedy tata Shane'a obrócił się w jej

stronę i wbił w nią przekrwione oczy. Nie była tak przerażona od czasu, kiedy
spojrzała w oczy wampira… No może kilka razy bardzo się bała, bo Morganville było
dziwnym miastem, a wampiry wzbudzały przerażenie. Ojciec Shane'a, pan Collins, był
wysokim, długonogim mężczyzną o kręconych, siwiejących włosach. Były długie –
sięgały kołnierza skórzanej kurtki – i zmierzwione. Miał ciemne oczy. Szalone oczy.
Kilkudniowy zarost. I bliznę biegnącą przez całą twarz.

Tak, zdecydowanie wzbudzał strach. Nie był wampirem, ale zwyczajnym

człowiekiem, mimo to był przerażający.

Pociągnęła nosem, otarła oczy i przestała płakać. Jakiś głos podpowiadał jej: „Teraz

skoncentruj się na przetrwaniu, popłaczesz sobie później”. Pomyślała, że Shane
musiał słyszeć ten sarn głos, bo w jego zaczerwienionych oczach nie było łez i nie
patrzył na przykryte zasłoną ciało przyjaciela. Obserwował swojego ojca.

W tej chwili Shane też ją przerażał.

–Eve… – powiedział cicho Shane, a potem powtórzył głośniej: – Eve! Uspokój się!

Ich współlokatorka, Eve, siedziała bezwładnie pod ścianą z regałami na książki, jak

najdalej od ciała Michaela. Kolana podciągnęła pod brodę, oparła na nich głowę i
zanosiła się rozpaczliwym płaczem. Uniosła głowę, kiedy Shane ją zawołał. Po twarzy
spływał jej czarny tusz do rzęs. Na stopach miała te swoje buty na pasek, z trupimi
czaszkami, zauważyła Claire. Nie wiedziała, czemu akurat to zwróciło jej uwagę.

Eve miała nieszczęśliwą minę, była zagubiona, więc Claire zsunęła się z kanapy,

podeszła i usiadła przy niej. Objęły się. Eve pachniała łzami, potem i jakimiś słodkimi,
waniliowymi perfumami. Nie mogła opanować dygotania. Była w szoku. Tak
przynajmniej o takim zachowaniu świadków tragicznego wypadku mówili w telewizji.
Skórę miała zimną.

–Ciii – szepnęła do niej Claire. – Michaelowi nic nie jest. Wszystko będzie dobrze. –

Nie wiedziała, dlaczego to powiedziała; przecież to było kłamstwo, to musiało być
kłamstwo, wszyscy widzieli na własne oczy, co się stało… Ale coś jej podpowiadało,
że właśnie to powinna teraz powiedzieć. I faktycznie, Eve przestała szlochać tak
rozpaczliwie, zakryła twarz drżącymi rękami. Shane nic więcej nie powiedział. Wciąż
obserwował ojca. 'Taki wyraz twarzy mają faceci, gdy patrzą na kogoś, z kogo
zamierzają zrobić kotlet siekany. Nawet jeśli tata Shane'a zauważył, co się dzieje z
synem, nie obeszło go to. Nadal krążył po pokoju. Jego kompani – chodzące góry
mięśni w czarnych motocyklowych skórzanych kurtkach, z tatuażami, ogolonymi
głowami i tak dalej – stali ze skrzyżowanymi ramionami. Fen, który zabił Michaela,
miał znudzoną minę, bawił się nożem.

–Wstawaj. – Tata Shane'a zatrzymał się przed synem. – Nie będziesz mi wstawiał

tego szajsu, Shane. Powiedziałem, że masz wstawać!

–Nie musiałeś tego robić – wycedził Shane i stanął na rozstawionych nogach.

Gotowy przyjąć, albo oddać, cios, pomyślała Claire. – Michael nie był dla ciebie
zagrożeniem.

–To był jeden z nich. Nieumarły.

–Powiedziałem, że nie był zagrożeniem!

–A ja mówię, że nie chcesz przyznać, że kumpel zamienił ci się w wybryk natury. –

Ojciec Shane'a wyciągnął rękę i niezręcznie szturchnął Shane'a w ramię. Claire
przypuszczała, że miał to być objaw czułości, Shane jednak zrobił taką minę, jakby
odebrał gest ojca jako cios. – Nieważne. Było, minęło. Wiesz, po co tu jesteśmy. A
może mam ci przypomnieć? Gdy Shane nie odpowiedział, jego ojciec sięgnął do
kieszeni skórzanej kurtki i wyjął plik zdjęć. Rzucił je Shane'owi. Chłopak próbował je
złapać, ale kilka rozsypało się po podłodze.

–O Boże – szepnęła Eve.

Claire domyśliła się, że na zdjęciach jest rodzina Shane'a – Shane jako słodki mały

chłopiec, obejmujący ramieniem jeszcze drobniejszą dziewczynkę, z burzą czarnych
loków. Za nimi stali ładna kobieta i mężczyzna, którego z trudem rozpoznała jako tatę
Shane'a. Jego twarzy nie szpeciła blizna.

Miał krótko obcięte włosy. Wyglądał… normalnie. Był uśmiechnięty i szczęśliwy.

Eve wpatrywała się w inne zdjęcie, a Claire nie mogła zrozumieć, co na nim

właściwie widzi. Coś czarnego, poskręcanego i…

Shane nachylił się i wyrwał zdjęcie z rąk Eve. Dom Collinsów spłonął. Shane się

uratował. Jego siostra nie miała tyle szczęścia.

O Boże, na zdjęciu była Alyssa. Siostra Shane'a, która spłonęła wraz z domem.

Oczy Claire napełniły się łzami, zakryła usta rękami, żeby powstrzymać krzyk, ale nie
dlatego, że to, co zobaczyła na zdjęciu, było aż tak przerażające – chociaż było –
tylko dlatego, że własny ojciec zmuszał Shane'a, żeby patrzył na te zdjęcia.

To było okrutne. Naprawdę okrutne. I Claire wiedziała, że to się dzieje nie po raz

pierwszy.

–Twoja matka i siostra zginęły przez to miasto, przez wampiry. Chyba o tym nie

zapomniałeś, Shane?

–Nie zapomniałem! – krzyknął Shane. Wciąż usiłował poskładać zdjęcia, ale unikał

patrzenia na nie. – Tato, śni mi się to co noc. Co noc!

–I dobrze. Od ciebie to się zaczęło. O tym też lepiej pamiętaj. Teraz już nie możesz

się wycofać. – Wcale się nie wycofuję!

–No to co mi tu wciskasz? Jakie: „Tu się wiele zmieniło, tato”? – Ojciec Shane'a

zaczął go przedrzeźniać, a Claire nabrała ochoty, żeby mu przywalić, i nieważne, że
był od niej ze cztery razy większy i prawdopodobnie znacznie silniejszy. – Zaczynasz
zadawać się ze swoimi dawnymi kumplami i zapominasz, po co tu wróciłeś. To coś to
był Michael, tak? Chłopak Glassów?

–Tak – wykrztusił Shane przez ściśnięte gardło, a Claire zobaczyła w jego oczach

łzy. – To był Michael.

–A te dwie?

–Nikt ważny.

–Ta wygląda jak wampir. – Ojciec Shane'a utkwił w Eve spojrzenie przekrwionych

oczu i zrobił krok w stronę skulonych dziewczyn.

–Zostaw ją w spokoju! – Shane rzucił zdjęcia na kanapę i jednym skokiem zastąpił

ojcu drogę, zaciskając dłonie w pięści. Ojciec uniósł brwi i wykrzywił twarz w
grymasie, który miał być uśmiechem, ale blizna sprawiła, że wyglądał groteskowo.
Claire zadrżała. – To nie jest wampirzyca, cholera. To Eve Rosser, tato. Pamiętasz
Eve?

–Hm – mruknął ojciec Shane'a i przez kilka sekund gapił się na Eve, a potem

wzruszył ramionami. – No to jest kiepską naśladowczynią wampirów. Jak dla mnie,
takie samo zło. A ten dzieciak? Mówił o Claire.

–Nie jestem dzieciakiem, proszę pana – zaprotestowała Claire i z trudem podniosła

się z podłogi. Zesztywniała od siedzenia w kucki, była spięta. Serce waliło jej jak
oszalałe, oddychanie sprawiało ból. – Mieszkam tutaj. Nazywam się Claire Danvers.
Studiuję na uniwersytecie.

–Akurat – prychnął Frank Collins. – Jesteś za młoda na studentkę.

–Skończyłam szkołę wcześniej, proszę pana. Mam szesnaście lat.

–Słodka szesnastka. – Pan Collins znów się uśmiechnął, a przynajmniej próbował –

z powodu blizny opadał mu prawy kącik ust. – Założę się, że jeszcze nigdy nie
całowana.

Claire oblała się rumieńcem. Nie mogła temu zapobiec. Shane zaciskał zęby, drgały

mu mięśnie szczęki. Patrzył w przestrzeń.

–Aha! Więc to tak. No cóż, chłopcze, uważaj, za takie coś trafia się za kratki. – A

mimo to tata Shane'a zrobił dziwnie zadowoloną minę. – Nazywam się Frank Collins.
Pewnie już się zorientowałaś, że jestem ojcem tego tutaj, hę? Kiedyś mieszkałem w
Morganville. Przez pewien czas nie było mnie w mieście.

–Od pożaru – powiedziała Claire, z trudem przełykając. – Od śmierci Alyssy. I…

mamy Shane'a? – Bo Shane nigdy o niej nie wspominał.

–Molly umarła później. Po naszym wyjeździe. Wampiry ją zamordowały. Eve

odezwała się po raz pierwszy, cicho i niepewnie:

–Jak udało się panu nie zapomnieć o Morganville? Myślałam, że nikt nie pamięta, co

się tu dzieje, kiedy wyjedzie z miasta.

–Molly pamiętała. Przypominała sobie po trochu. Nie mogła zapomnieć o Alyssie i w

ten sposób zaczęła otwierać te drzwi, centymetr po centymetrze, aż wspomnienia
wróciły. Dlatego wiedzieliśmy, co musimy zrobić. Trzeba z tym skończyć. Rozwalić to
wszystko. Prawda, chłopcze? Shane pokiwał głową. Wyglądało to nie tyle na zgodę,
ile na chęć uniknięcia uderzenia za jej brak.

–No więc jakiś czas przygotowywaliśmy się, a potem wysłałem Shane'a do

Morganville na zwiady, żeby zidentyfikował cele, przygotował wszystko, na co nie
byłoby czasu po przyjeździe. Ale nie mogłem czekać dłużej, kiedy zaczął wzywać
pomocy. Przyjechałem natychmiast. Shane miał minę, jakby robiło mu się niedobrze.
Nie patrzył na Eve, na Claire ani na ciało Michaela. Ani na ojca. Po prostu gapił się
przed siebie. Na policzkach miał ślady łez, chociaż Claire nie mogła sobie
przypomnieć, żeby widziała, jak płakał.

–Co pan chce zrobić? – spytała Claire słabo.

–Przede wszystkim trzeba to coś pochować – powiedział pan Collins, wskazując

głową ciało Michaela. – Shane, ty trzymaj się od tego z daleka…

–Nie! Nie dotykaj go! Ja pochowam Michaela! Pan Collins patrzył na niego długo,

marszcząc brwi.

–Wiesz, co musimy zrobić – zerknął na Eve i Claire – żeby się upewnić, że on już nie

wróci.

–Tato, to przesądy. Nie musicie…

–Tak właśnie będziemy to robić. Jak trzeba. Nie chcę, żeby twój przyjaciel Michael

odwiedził nas po następnym zachodzie słońca.

–O co mu chodzi? – szepnęła Claire do Eve. Dziewczyny trzymały się za ręce. Claire

miała zimne palce, ale dłonie Eve były wręcz lodowate.

–Wbije mu kołek w serce – wyjaśniła zrezygnowana. – Tak? I włoży czosnek do ust?

I…

–Nie musicie znać szczegółów – przerwał pan Collins. – No to miejmy to już z głowy.

A kiedy skończymy, Shane za znaczy nam na mapie, gdzie znajdziemy wyższe rangą
wampiry w Morganville.

–To pan nie wie? – zdziwiła się Claire. – Przecież pan tu mieszkał.

–To nie działa w taki sposób, mała. Wampiry nie ufają ludziom. Przenoszą się z

miejsca na miejsce – mają mnóstwo różnych Ochron, żeby uniknąć kary. Ale mój
chłopak znalazł sposób. Prawda, Shane?

–Prawda – przytaknął Shane. Jego głos był wyprany z wszelkich emocji. – Bierzmy

się do roboty.

–Ale… Shane, przecież ty nie możesz…!

–Eve, zamknij się. Nie rozumiesz? Dla Michaela nie może my już nic zrobić. A skoro

on nie żyje, będzie mu wszystko jedno, co mu zrobimy. Prawda?

–Nie możesz! – wrzasnęła Eve. – On nie umarł!

–Gdy przebijemy mu serce kołkiem i odetniemy głowę, to będziemy mieć pewność,

że umarł – warknął tata Shane'a.

Eve stłumiła krzyk zaciśniętymi w pięści rękami i osunęła się na kolana. Claire

usiłowała ją podtrzymać, ale okazała się cięższa, niż się wydawało. Shane
natychmiast obrócił się na pięcie i przykucnął obok Eve, obejmując ją obronnym
gestem i piorunując wzrokiem ojca i zbirów stojących przy ciele Michaela.

–Jesteś bydlakiem – powiedział beznamiętnym tonem. – Mówiłem ci. Michael nie

stanowił dla ciebie żadnego zagrożenia wtedy i nie stanowi teraz. Już go zabiłeś. Daj
sobie spokój.

Za całą odpowiedź ojciec Shane'a skinął na swoich kumpli – wspólników? – a oni

pochylili się, dźwignęli z podłogi ciało Michaela i wynieśli je przez kuchnię. Shane
poderwał się na nogi.

Ojciec zastąpił mu drogę i z rozmachem uderzył w twarz. Na tyle mocno, że Shane

zachwiał się i uniósł ręce, ale w geście obronnym, nie jakby szykował się do ataku.
Claire zaczęła upadać na duchu.

–Nie – sapnął Shane. – Nie, tato. Proszę, nie.

Jego ojciec opuścił pięść, spojrzał na syna przeciągle i się odwrócił. Shane trząsł

się, oczy miał spuszczone, dopóki jego ojciec nie zniknął w kuchni.

Wtedy Shane przyskoczył do dziewczyn i złapał je za ramiona.

–Chodźcie! – syknął i pociągnął je w stronę schodów. – No już!

–Ale… – zaprotestowała Claire. Obejrzała się przez ramię. Ojciec Shane'a wyglądał

przez okno, prawdopodobnie obserwował swoich kumpli, którzy zakopywali Michaela
w ogrodzie (o Boże…). – Shane…

–Na górę! – polecił. Nie dał im wyboru. Shane to był jednak duży facet, a tym razem

użył siły mięśni. Zanim Claire zdążyła ochłonąć, już były na piętrze, na korytarzu, a
Shane otwierał drzwi do pokoju Eve. – Do środka, dziewczyny. Zamknijcie się tu.
Serio mówię. Nie otwierajcie nikomu poza mną.

–Ale… Shane!

Obrócił się do Claire, chwycił ją za ramiona i pocałował w czoło.

–Nie znacie tych facetów – powiedział. – Nie jesteście bezpieczne. Po prostu… nie

wychodźcie stąd, dopóki nie wrócę.

–Musisz ich powstrzymać. Nie pozwól im skrzywdzić Michaela! – prosiła Eve

błagalnym tonem Shane spojrzał Claire głęboko w oczy, dostrzegła w nich wielki
smutek.

–Tak – powiedział. – Jest już po wszystkim. Teraz muszę. Muszę po prostu zadbać

o was. Tego by chciał Michael.

Zanim Claire zdążyła się zdobyć na protest, wepchnął ją do pokoju i zatrzasnął

drzwi. A potem uderzył w nie dwa razy otwartą dłonią.

–Zamknijcie się!

Zamknęła drzwi na zasuwkę, a potem jeszcze przekręciła klucz w staroświeckim

zamku. Nie ruszała się z miejsca, bo wyczuwała, że Shane stoi pod drzwiami.

–Shane? – Claire przywarła do drzwi, nasłuchując.

Wydawało jej się, że słyszy jego nierówny oddech. – Shane, nie pozwól mu się znów

skrzywdzić. Nie pozwól!

Usłyszała westchnienie. A potem kroki. Ruszył w stronę schodów.

Eve siedziała na łóżku i gapiła się przed siebie. Śmierdziało spalenizną, ale

pomijając odór dymu, pokój nie był zniszczony. A poza tym przy gotyckim wystroju –
wszechobecnej czerni – można by pomyśleć, że to zamierzony efekt.

Claire usiadła na łóżku obok Eve.

–Nic ci nie jest?

–Nie. Chcę wyjrzeć przez okno. Ale nie powinnam, prawda? Nie powinnam widzieć,

co te bandziory robią.

–Nie powinnaś – zgodziła się Claire i z trudem przełknęła. – Prawdopodobnie to nie

jest dobry pomysł. – Delikatnie po gładziła Eve po plecach i zaczęła się zastanawiać
nad tym, co teraz robić… Nie miała pomysłu. W Morganville sprzymierzeńcy nie
spadali ludziom z nieba… Oprócz Shane'a na nikogo nie mogły liczyć. Pomyślała
jeszcze o wampirzycy.

Ładna historia, nie ma co.

Ale przecież mogła skontaktować się z Amelie. Tylko że to trochę tak, jakby

rozwiązywać problem z mrówkami za pomocą broni atomowej. Amelie potrafiła być
tak wredna, że inne wredne wampiry potulnie schodziły jej z drogi. Powiedziała
przecież: „Rozpuszczę wiadomość, że nie wolno was krzywdzić. Jednakże nie wolno
wam dłużej zakłócać spokoju w Morgamdlle. Jeśli dojdzie do jakichś incydentów, a
wina będzie po waszej stronie, będę zmuszona zmienić decyzję. A to by było…”

–…przykre – dokończyła Claire cicho. Dość przykre. A to, co działo się teraz w

Domu Glassów, nie można określić inaczej jak zakłócanie spokoju; a kiedy tata
Shane'a się rozkręci, spokój na pewno zostanie zakłócony. Przyjechał zabijać
wampiry i na pewno nie zamierzał przejmować się takimi nic nieznaczący i
drobiazgami jak – och! – życie i bezpieczeństwo własnego syna. Nie, zawiadomienie
Amelie to nie jest dobry pomysł. No to kto zostaje? Oliver? Oliver ostatnio nie
znajdował się na szczycie Listy Najlepszych oraz Ukochanych Przyjaciół Claire,
chociaż początkowo uważała, że jak na takiego starego gościa jest całkiem fajny. Ale
okazało się, że oszukiwał ją i był drugim pod względem wredoty wampirem w
mieście, który wykorzystałby ją i tę sytuację przeciwko Amelie, gdyby tylko mógł.

A więc, nie. Do Olivera też nie zadzwoni. Policja była skorumpowana i opłacana prze

wampiry. Jej wykładowcy na uczelni… Nie. Żaden z nich nie sprawił na niej wrażenia
człowieka, który chciałby się narażać na kłopoty.

Mama i tata? Zadrżała na myśl, co by było, gdyby zadzwoniła do nich

spanikowana… Przede wszystkim dziwne pole wokół Morganville wyzerowało im
pamięć, a przynajmniej tak zakładała, bo zupełnie zapomnieli o tym, że kazali jej
wrócić do domu za karę za zamieszkanie poza kampusem uniwersytetu. Z
chłopakami. Mama i tata raczej nie mogli dać jej wsparcia, którego potrzebowała, nie
w sprawie ojca Shane'a i jego kolesiów motocyklistów.

Danvers, spójrz prawdzie w oczy. Nie masz nikogo. Żadna kawaleria nie nadjedzie z

pomocą.

Więc zostali tylko Eve, Shane i ona przeciwko całemu światu.

A szansę mieli jak jeden do trzech miliardów.

Rozdział 2

To był bardzo długi dzień. Claire wreszcie wyciągnęła się z jednej strony łóżka, Eve

z drugiej, każda otulona swoim kokonem rozpaczy i zniechęcenia. Nie rozmawiały
zbyt wiele. Wydawało się, że w zasadzie nie bardzo jest o czym mówić.

Było już prawie ciemno, kiedy gałka w drzwiach się poruszyła. Claire wpadła w

panikę i dostała palpitacji serca; powoli, z duszą na ramieniu podeszła do drzwi i
szepnęła:

–Kto tam?

–Shane.

Szybko odsunęła zasuwkę i przekręciła klucz. Shane wszedł do pokoju, z

opuszczoną głową. W rękach trzymał tacę, stały na niej dwie miseczki chili – mało
zaskakujące, skoro tylko to Shane umiał ugotować. Postawił tacę na skraju łóżka,
obok Eve, która siedziała jak bezwładna szmaciana laleczka, pogrążona w smutku i
żalu.

–Zjedz coś – poprosił. Eve pokręciła głową. Shane uniósł miseczkę i podsunął jej

pod nos; wzięła ją od niego tylko po to, żeby tak jej nie trzymał, i popatrzyła na niego
gniewnie.

Claire zauważyła, że na twarzy Claire najpierw odmalowało się niedowierzanie, a

potem przerażenie.

–To nic – szybko powiedział Shane, kiedy Claire spojrzała na niego zaniepokojona.

Ale to nie było nic. Całą twarz miał w siniakach. Shane unikał jej spojrzenia. – To
moja wina.

–Jezu – jęknęła ze zgrozą Eve. – Twój ojciec…

–To moja wina – powtórzył Shane i zmierzał do drzwi. – Nic nie rozumiecie. Tata ma

rację. To ja się myliłem.

–Nieprawda! – Claire złapała go za ramię. Wyrwał się bez najmniejszego wysiłku. –

Shane! Przystanął w drzwiach i się obejrzał. Był przygnębiony, przybity i poobijany,
ale najbardziej przeraziła Claire rozpacz w jego oczach. Shane przecież zawsze był
silny. Musiał być silny. Potrzebowała jego siły.

–Tata ma rację – powtarzał jak mantrę. – To miasto jest chore. Jest zatrute i nas też

zatruwa. Nie możemy pozwolić, żeby nas pokonało. Musimy walczyć.

–Z wampirami? Shane, to szaleństwo. Nie możesz! Wiesz, co się stanie! – krzyknęła

Eve.

Odstawiła miseczkę chili na tacę i wstała z łóżka, z twarzą wciąż mokrą od łez i

smutną, ale w jej oczach pojawiła się iskierka buntu. – Twój ojciec zwariował. Bardzo
mi przykro, ale to prawda. I nie możesz pozwolić, żeby pociągnął ciebie za sobą.
Zginiesz przez niego, a Claire i ja przy okazji. On już… – przerwała, żeby zaczerpnąć
tchu. – Zabili Michaela. Kto wie, ilu ludzi jeszcze skrzywdzą? Nie możemy im na to
pozwolić.

–Tak jak skrzywdzono Lyssę? – wybuchnął Shane. – Jak moją mamę? Eve, oni

zabili moją mamę! Wczoraj chcieli nas spalić, nie zapominaj o tym, i Michaela też to
dotyczy!

–Ale…

–To miasto jest złe! – powiedział Shane i rzucił Claire spojrzenie niemal błagalne. –

Rozumiesz mnie, prawda? Rozumiesz, że tam gdzieś jest świat, świat, który zupełnie
nie przypomina tego miasta?

–Tak – przyznała cicho. – Rozumiem to. Ale…

–Zrobimy to. A potem jakoś stąd uciekniemy.

–Z twoim ojcem? – Eve udało się w tych słowach zmieścić wszystkie możliwe

odcienie pogardy. – Nie wydaje mi się. Do twarzy mi w czerni, ale w sinym nie
bardzo.

–Nie, nie z moim ojcem… Tylko my troje. Wyjedziemy z miasta, kiedy tata i jego

kumple…

–Uciekniemy? – Eve pokręciła głową. – Genialne. A kiedy wampiry zrobią sobie

wielką imprezę i upieką twojego tatę jego kolesiów na ruszcie, to co wtedy? Bo na
pewno zaczną las szukać. Nikt, kto miał coś wspólnego z zabiciem wampira, nie
zdoła uciec, i ty to wiesz. Chyba że naprawdę wierzysz, że twojemu tacie i tym jego
zbirom uda się zabić setki wampirów, wszystkich ich ludzkich pomocników, policję i
z tego, co wiem, może jeszcze i oddziały sił specjalnych.

–Jedz to cholerne chili – rzucił Shane.

–Nie bez popicia. Znam twoje chili.

–Świetnie! Przyniosę wam colę! – Zatrzasnął za sobą drzwi. – Zamknijcie się! Claire

zamknęła drzwi. Tym razem Shane nie ociągał się na korytarzu, usłyszała tupot jego
butów, kiedy zbiegał na dół po schodach. Musiałaś to robić? – zapytała przyjaciółkę.

–Ale co konkretnie?

–On jest taki zagubiony. Stracił przyjaciela, ojciec go pobił…

–Claire, powiedz to sobie bez ogródek: ojciec wyprał mu mózg. A nawet gorzej, prał

go tak długo, aż Shane stracił wolę walki. A już na pewno, aż stracił resztki rozumu. –
Eve gwałtownie potarła twarz, po której znowu spływały łzy, ale to przypominało
bardziej wodę sączącą się pod ciśnieniem niż szloch. – Jego ojciec nie zawsze taki
był. Kiedyś był… No cóż, może nie tyle miły, bo zawsze trochę za dużo pił, ile był
lepszy. O wiele lepszy niż teraz. Po śmierci Lyssy postradał zmysły. Nie wiedziałam o
mamie Shane'a… Myślałam, że ona po prostu, no wiesz… Zabiła się. Shane nigdy o
tym nie mówił.

Nie było słychać, żeby ktoś wchodził po schodach, ale rozległo się ciche pukanie, a

potem gałka się poruszyła. Claire otworzyła drzwi na oścież, wyciągając ręce po colę,
bo myślała, że to Shane…

…ale przed nią stał potężny, spocony, szczerzący zęby w uśmiechu mężczyzna.

Ten, który zadźgał nożem Michaela.

Claire cofnęła się i dopiero po chwili zorientowała, co zrobiła. Głupia, ależ ja jestem

głupia, powinnam była zatrzasnąć drzwi… Było już jednak za późno: facet był w
środku.

A potem zamknął drzwi na klucz.

Przerażona spojrzała na Eve. Eve rzuciła się przed siebie, chwyciła Claire za ramię i

pociągnęła ją za łóżko… a potem zasłoniła własnym ciałem. Claire zaczęła się
gorączkowo rozglądać, szukając wzrokiem czegoś, czego mogłaby użyć jako broń.
Czegokolwiek. Wzięła do ręki czaszkę, która wyglądała na ciężką, ale okazała się
plastikowa, lekka i do niczego nieprzydatna.

Eve wyszarpnęła spod łóżka kij hokejowy.

–Bądźmy dla siebie mili – odezwał się facet. – Ten kijek do niczego ci się nie przyda,

a mnie tylko wkurzy. – Wyszczerzył w jeszcze szerszym uśmiechu pożółkłe zęby. –
Albo bardziej podnieci.

Claire zrobiło się słabo. To nie przypominało wizyty Shane'a w jej pokoju

poprzedniej nocy. Wcale a wcale. Słyszała o takich wstrętnych, obleśnych
mężczyznach – nie da się dorosnąć i nie wiedzieć, że takie typy istnieją – ale nigdy
jeszcze żadnego nie spotkała. Miała do czynienia z kilkoma idiotami, jasne, ale nie
tak niebezpiecznymi jak ten facet. Patrzył na nie, jakby były kawałkami mięsa, które
zamierzał pożreć.

–Nie tkniesz nas – powiedziała Eve i zawołała głośno: – Shane! Shane, chodź tu, ale

już!

W jej głosie brzmiała nuta paniki, chociaż bardzo starała się jej nie okazywać. Ręce

jej drżały.

Facet płynnym ruchem obszedł łóżko, skradając się jak kot. Miał co najmniej metr

osiemdziesiąt wzrostu, w ramionach był ze dwa razy szerszy od Eve. Naprężył
muskuły. Patrzył pożądliwie na Claire i Eve.

Claire usłyszała kroki, a potem Shane zastukał do drzwi. Po chwili zaczął w nie

walić.

–Eve! Eve, otwieraj!

–Jest zajęta! – odwrzasnął motocyklista i ryknął śmiechem. – Och, zaraz będzie

bardzo, bardzo zajęta.

–Nie! – wrzasnął Shane, wciąż bombardując drzwi. – zostaw je w spokoju!

Eve osłaniała Claire, kiedy cofały się aż pod samo okno. Namierzyła się na

motocyklistę, który uchylił się i złośliwie zaśmiewał.

–Sprowadź ojca! – krzyknęła do Shane'a. – Każ mu powstrzymać swojego kumpla!

–Nie zostawię was tam!

–Shane, rusz się, ale już!

Na korytarzu zadudniły kroki. Claire się trzęsła. Poczuła się jeszcze bardziej

bezbronna i zostawiona samej sobie.

–Myślisz, że jego tata przyjdzie? – szepnęła. Eve nie odpowiedziała.

–Przysięgam na Boga, jeśli podejdziesz tu do mnie, ja…

–Że niby tak? – Motocyklista wyszarpnął Eve kij z rąk.

Rzucił go za siebie i kij wylądował z trzaskiem na podłodze. – Wystarczająco

bliziutko? Co teraz zrobisz, laleczko? Popłaczesz mi się w mankiet?

Claire zasłoniła oczy ręką, kiedy motocyklista wyciągnął w stronę Eve pokrytą

tatuażami rękę.

–Nie! – rzuciła Eve bez tchu. – Pozwolę swojemu chłopakowi stłuc cię na kwaśne

jabłko.

A potem motocyklista zachwiał się i wrzasnął. W następnej sekundzie z hukiem

rąbnął na podłogę.

Leżał bez ruchu. Claire gapiła się na niego z niedowierzaniem, a potem dostrzegła

postać z kijem hokejowym w dłoniach.

Michael Glass wrócił do świata żywych jak zabójczo przystojny i nieco zdyszany

anioł zemsty. Twarz mu pałała z wściekłości. Upewnił się, że dziewczynom nic nie
jest, a potem przystawił koniec kija do gardła motocyklisty, który zamrugał, usiłując
otworzyć oczy. Nie zdołał i zemdlał.

Eve przeskoczyła przez zbira i przywarła do Michaela całym ciałem, jakby chciała

się upewnić, że to naprawdę on, z krwi i kości. Musiał być z krwi i kości, bo lekko się
skrzywił, gdy Eve rzuciła się na niego z impetem, a potem pocałował ją w czubek
głowy. – Eve! – szepnął. – Eve, kochanie, otwórz drzwi.

Zrobiła to, o co prosił. Michael złapał motocyklistę za ramiona i wyciągnął na

korytarz. Potem zamknął drzwi, przekręcił klucz w zamku, podał Eve kij hokejowy i
powiedział:

–Eve, to ty znokautowałaś faceta tym kijem, a potem…

Nie dokończył, bo Eve pchnęła go na zamknięte drzwi i mocno wtuliła się w niego.

Znów płakała, ale tym razem bezgłośnie; Claire widziała, że drżą jej ramiona. Michael
objął ją i czule pogłaskał po głowie.

–Już dobrze – szepnął. – Nic się nie stało, Eve. Nikomu z nas nic się nie stało.

–Ale ciebie zabiła ta kreatura! Cholera, Michael, ty byłeś martwy, widziałam na

własne oczy.

–Przyjemne to to nie było. – W oczach Michaela Clair do strzegła przebłysk

wspomnienia horroru, jaki przeżył, ale nie pamiętał albo nie chciał pamiętać i
opowiadać, co go spotkało. – Tyle że nie jestem wampirem i nie da się mnie zabić jak
wampira. Przynajmniej dopóki ten dom ma we władaniu moją duszę.

Z moim ciałem mogą robić praktycznie, co chcą, ale ono się…regeneruje.

Claire zrobiło się niedobrze, zupełnie jakby stanęła nad przepaścią. Popatrzyła na

Michaela szeroko otwartymi oczami i zobaczyła, że on myśli to samo co ona: że
gdyby ojciec Shane'a i jego kompani dowiedzieli się o tym, mogliby zechcieć
sprawdzić, czy faktycznie tak jest. Dla zabawy.

–Dlatego właśnie mnie tu nie ma – powiedział Michael. – Nie możecie im powiedzieć.

Ani Shane'owi.

–Nie mówić Shane'owi? – Eve się zdziwiła. – Dlaczego nie?

–Obserwowałem, co się dzieje – zaczął Michael. – Mogę to robić, kiedy jestem, no

wiecie…

–Duchem? – podsunęła Claire.

–Właśnie. Widziałem… – Michael nie dokończył, ale Claire pomyślała, że wie, co

zamierzał powiedzieć.

–Widziałeś, że tata Shane'a go uderzył – domyśliła się. – Prawda?

–Nie chcę go zmuszać do utrzymywania sekretów przed ojcem. Nie teraz.

Na schodach zadudniły kroki. Michael przyłożył palec do ust, pocałował Eve i

wysunął się z jej rozpaczliwego uścisku.

–Schowaj się! – szepnęła Claire. Pokiwał głową i otworzył drzwi szafy, przewrócił

oczami na widok bałaganu i jakoś się wcisnął. Claire miała nadzieję, że zdołał
zakopać się między ubraniami. Wcześniej Miranda została zamknięta w tej szafie, po
tym jak próbowała nożem atakować Eve, wściekła się i pościągała wszystkie rzeczy z
półek i wieszaków. Eve dostanie szału.

Dziewczyny podskoczyły na odgłos walenia do drzwi. Eve szybko przekręciła klucz

w zamku i do środka wpadł Shane.

–Jak…? – Z trudem łapał oddech, w rękach miał łom. Claire wiedziała, że wyłamałby

zamek, gdyby musiał. Podeszła do niego, zastanawiając się, co on musi czuć. Shane
wypuścił łom z rąk i wziął Claire w ramiona. Poczuła jego ciepły oddech na szyi i
zadrżała. Nie potrafiła ukryć, jaką przyjemność sprawia jej bliskość Shane'a. – O
Chryste, Claire. Przepraszam. Strasznie przepraszam.

–To nie twoja wina – pocieszyła go Eve. Wyciągnęła kij hokejowy. – Walnęłam go.

Hm, dwa razy.

–Dzięki Bogu. – Shane pocałował Claire w policzek i pozwolił jej znów stanąć na

własnych nogach, ale nie wypuszczał jej z objęć. – Nic ci nie zrobił? Żadnej z was?

–Walnęłam go! – powtórzyła Eve i dla podkreślenia swoich słów zaczęła wywijać

kijem. – Nic nam nie zrobił. Ale my jemu tak. No wiesz, dałyśmy mu radę. Gdzie twój
tata? Nie spieszy się nam na pomoc.

Shane domknął drzwi i znów przekręcił klucz w zamku, bo motocyklista zaczął

jęczeć i przekręcił się na bok. Shane milczał – to była odpowiedź na pytanie Eve.
Tata Shane'a potrzebował kumpli, a Eve czy Claire nie. Dziewczyny łatwo byłoby

spisać na straty. Co gorsza, mogłyby się stać… nagrodą.

–Nie możemy tu zostać – stwierdziła Eve. – Tu nie jest bezpiecznie. Wiesz o tym.

Shane pokiwał głową, ale minę miał ponurą.

–Nie mogę z wami wyjechać.

–Owszem, możesz! Shane…

–Eve, to mój tata. Mam tylko jego.

–Ja bym nie wzięła tego, co masz – parsknęła Eve.

–Jasne, ty od swoich bliskich po prostu odeszłaś.

–Hej!

–I nic cię nie obchodzi, co się z nimi dzieje…

–To ich nie obchodziło, co się działo ze mną! – Eve aż krzyknęła. Nagle tego kija

hokejowego nie trzymała już tylko na pokaz. – Nie mieszaj do tego mojej rodziny,
Shane… Bo o ni czym nie masz pojęcia. Zielonego pojęcia.

–Znałem twojego brata – palnął Shane.

Oboje ucichli. Niebezpieczna była ta cisza. Claire odchrząknęła.

–Brata?

–Nie mieszaj się do tego, Claire – ostrzegła Eve. Jej głos zabrzmiał śmiertelnie

spokojnie, zupełnie inaczej niż zwykle. – Naprawdę nie chcesz w to wnikać.

–W Morganville w każdej szafie siedzi jakiś kościotrup – powiedział Shane. – W

twojej grzechocze dość głośno, Eve. Więc mnie nie oceniaj. Tak sobie właśnie
pomyślałam… Może wyniesiesz się wreszcie z mojego pokoju, cholerny dupku!

Shane podniósł łom z podłogi i wyszedł. Podniósł motocyklistę, pchnął go w

kierunku schodów, a ten ruszył przed siebie, nadal pojękując i chwiejąc się na
nogach.

Claire zerkała przez uchylone drzwi. Upewniła się, że zeszli na dół, a potem skinęła

głową. Eve otworzyła drzwi szafy.

–O rany – jęknęła. – Mam nadzieję, że moje ciuchy są całe. W tym mieście nie tak

łatwo o garderobę. – Michael? Góra czarnych i czerwonych ubrań poruszyła się, a
potem pojawiła się jasnowłosa głowa Michaela. Wygrzebał się – spod gotyckich

kreacji, a ręku trzymał czarne koronkowe majtki. Stringi.

–Oddawaj! – pisnęła Eve i wyrwała mu je. – To osobista! A poza tym… są do prania!

Michael tylko się uśmiechnął. Jak na faceta, który niecali dwadzieścia cztery godziny
temu został zadźgany nożem, posiekany, a potem pochowany, wyglądał zadziwiająco
spokojnie. – Ja cię nawet nie będę pytał, do czego ty je nosisz – mruknął seksownie.
– Ciekawiej to sobie wyobrażać. Eve parsknęła i pogroziła mu pięścią.

–Shane zabrał naszego nowego chłopaka na dół. Co teraz? Raczej trudno nam

będzie zsunąć się po rynnie.

–Rzeczywiście, w kabaretkach będzie ci trudno – zgodził się z poważną miną. –

Przebierz się. Im mniej będziesz na siebie zwracała uwagę tych facetów, tym lepiej.

Eve złapała dżinsy i obcisły T – shirt, który musiała dostać w prezencie, bo był w

kolorze morskiego błękitu, z tęczą z przodu. Zupełnie nie w stylu Eve, która
spiorunowała teraz Michał la wzrokiem i tupnęła nogą.

–O co chodzi? – zapytał.

–Dżentelmen powinien się odwrócić. Tak przynajmniej słyszałam.

Stanął twarzą do ściany. Eve ściągnęła z siebie bluzkę z cienkiej jak pajęczyna

koronki i czerwony top, który miała pod spodem, a potem zsunęła czerwono –
czarną, kraciastą spódniczkę. Kabaretki miała przypięte do pasa do pończoch –
totalnie niestosowne.

–Ani słowa – ostrzegła Claire i zsunęła pończochy z nóg Nie odrywała ani na

moment oczu od Michaela. Policzki pałały jej jaskrawym rumieńcem.

Ubieranie się zajęło jej trzydzieści sekund. Złapała porozrzucane ciuchy i kabaretki i

wcisnęła je do szafy, i dopiero potem powiedziała:

–Dobra, możesz się odwrócić. Michael się uśmiechał.

–No co? – spytała ostro Eve. Nadal była zarumieniona. – Jeszcze nie dość głupio

teraz wyglądam?

–Wyglądasz świetnie – zapewnił, podszedł do niej i delikatnie pocałował w usta. –

Umyj twarz. Eve poszła do łazienki i zamknęła drzwi za sobą.

–Masz jakiś plan, prawda? Bo my nie mamy. Znaczy Shane uważa, że powinniśmy

jego tacie pozwolić robić, co chce, i spróbować zwiać, ale Eve uważa, że to nie jest
najlepszy pomysł… – powiedziała Claire.

–To samobójstwo – stwierdził Michael bez ogródek. – Tata Shane'a to idiota i Shane

przez niego zginie. Ty też.

–Ale ty masz jakiś plan.

–Tak – przyznał Michael. – Mam pewien plan.

Kiedy Eve wróciła z łazienki, Michael znów położył palec na ustach, przekręcił klucz

w zamku, a potem przeprowadził je prze? korytarz. Odsunął obraz i nacisnął ukryty
przycisk, a boazeria ze skrzypieniem rozsunęła się, ukazując jedną z kryjówek w
Domu Glassów. Pokój Amelie, jak pamiętała Claire. Ten, który wampirzyca lubiła
najbardziej, prawdopodobnie dlatego, że nie było w nim okien, a jedyne wyjście
otwierał ten ukryty przycisk. Jak dziwnie jest mieszkać w domu zbudowanym przez
wampira – i, no cóż, do wampira należącym.

–Do środka – szepnął Michael. – Eve, komórka? Poklepała się po kieszeniach i

pędem zawróciła do swojego pokoju. Wróciła, trzymając komórkę w uniesionej ręce.
Michael skierował je na wąskie schody i drzwi zamknęły się za nimi z cichym sykiem.
Z tej strony też nie było klamki.

Pokój na górze wyglądał zupełnie tak samo jak wtedy, kiedy Claire widziała go po

raz ostatni – eleganckie wiktoriańskie wnętrze. Jak we wszystkich innych pokojach w
tym domu miało się w nim wrażenie czyjejś obecności, czegoś, co kryło się tuż poza
polem widzenia. Duchy, pomyślała Claire. Ale Michael był w tym domu jedynym
duchem i do tego bardzo ludzkim.

No, ale z drugiej strony ten dom był jak żywa istota, w pewnym sensie, i to on

utrzymywał Michaela przy życiu. Więc może nie wszystko było tu do końca
normalne.

–Telefon – poprosił Michael. Eve podała mu komórkę, marszcząc brwi.

–Do kogo zamierzasz zadzwonić? – spytała. – Do łowców duchów? Przecież nie

mamy się do kogo zwrócić…

Michael uśmiechnął się i zaczął wybierać numer, a potem nacisnął klawisz „połącz”.

–Halo? Dziewięćset jedenaście? Mówi Michael Glass z Lot Street 716. W moim

domu są włamywacze. Nie, nie wiem, kim są, ale jest ich przynajmniej trzech.

Eve ze zdziwienia otworzyła usta, a Claire zamrugała. Telefon na policję wydawał się

czymś tak… normalnym. A jednocześnie tak niewłaściwym.

–Proszę jeszcze powiedzieć funkcjonariuszom, że ten dom i jego mieszkańcy

znajdują się pod Ochroną Założycielki – dodał. – Na pewno możecie to jakoś

sprawdzić.

Rozłączył się i oddał telefon Eve z bardzo zadowoloną miną.

–A Shane? – spytała Claire. – Co z nim? Zadowolenie z siebie Michaela nieco

zmalało.

–Shane dokonuje własnych wyborów – stwierdził po chwili. – Na pewno chciałby,

żebym przede wszystkim zadbał o wasze bezpieczeństwo. A ja to zdołam zrobić,
tylko jeśli uda się pozbyć tych facetów z mojego domu. Nie dam rady strzec was
dwadzieścia cztery godziny na dobę – w ciągu dnia jesteście bezbronne. A ja nie
zniosę snuć się w powietrzu i patrzeć, jak… – Nie dokończył, ale i Claire, i Eve
wiedziały, o czym myślał. Pokiwały głowami. – Kiedy już ci faceci znajdą się poza
domem, nie pozwolę im wrócić, chyba że Shane ich wpuści. Albo jedna z was,
chociaż to raczej mało prawdopodobne.

Kolejne skinięcia głowami, tym razem energiczniejsze. Michael pocałował Eve w

czoło z wyraźnie widoczną czułością, a Claire zmierzwił włosy.

–No to, tak będzie najlepiej – powiedział. – A w każdym razie, da im do myślenia.

–Przepraszam – odezwała się Eve cicho. – Ja nie pomyślałam… Tak się

przyzwyczaiłam uważać, że policja to wrogowie, a poza tym przecież dopiero co
próbowali nas pozabijać, prawda?

–Sytuacja się zmienia. Musimy się do niej dostosowywać.

Michael był taki… odpowiedzialny. Na tym polega dojrzałość, pomyślała, ale samo

określenie niewiele dla niej znaczyło. Nie miała pojęcia, w jaki sposób ten stan
osiągnąć. No ale z drugiej strony przypuszczała, że nikt tak naprawdę nie wie jak i że
człowiek musi nauczyć się na własnych błędach.

Czekali.

Po mniej więcej pięciu minutach usłyszeli wycie syren – ledwo słyszalne, bo pokój

był dźwiękoszczelny. Policja była blisko. Może nawet już pod domem. Claire
nacisnęła przycisk ukryty w głowie lwa na oparciu sofy, a wtedy wycie syren stało
się o wiele donośniejsze, bo otworzyły się ukryte drzwi. Zeszła na dół i wyjrzała na
korytarz. Nie było nikogo, ale z dołu dobiegły ją gniewne krzyki, a potem trzaśniecie
drzwi. Silniki motocykli zaryczały.

–Wynoszą się! – krzyknęła Claire i wypadła na korytarz, a potem zbiegła pędem po

schodach. Shane opierał się o ścianę, a ojciec trzymał go za gardło. Syreny przestały
wyć.

–Zdrajca – syknął tata Shane'a. W ręku miał nóż. – Jesteś zdrajcą. Dla mnie

umarłeś. Claire zebrała się na odwagę:

–Proszę pana, jeśli nie chce pan podyskutować z wampirami, powinien się pan

wynieść. Ojciec Shane'a spojrzał w jej stronę; twarz wykrzywiła mu złość.

–Ty mała suko – wycedził. – Nastawiłaś syna przeciwko mnie.

–Nie… – Shane złapał ojca za rękę i próbował mu się wyrwać. – Zostaw…

Claire się cofnęła. Przez chwilę Shane i jego tata mierzyli się wzrokiem, a potem tata

Shane'a wybiegł kuchennymi drzwiami. Shane osunął się na kolana, z trudem łapiąc
oddech, a Claire podbiegła do niego…

…I w tej samej chwili drzwi otworzyły się raptownie i do środka wdarła się policja.

Rozdział 3

Shane nie rozmawiał z gliniarzami. Oczy miał spuszczone i nie chciał odpowiadać na

żadne pytania ludzkich członków patrolu policyjnego. Claire nie wiedziała, co ma
mówić – ani, co ważniejsze, czego nie mówić – i bąkała zdenerwowana: „Nie wiem” i
„Byłam w swoim pokoju”. Eve – zadziwiająco spokojna – wtrąciła, że usłyszała hałas
na dole, więc wciągnęła Claire do swojego pokoju i zamknęły się na klucz. Zabrzmiało
to sensownie. A Claire wsparła jej wypowiedź energicznym kiwaniem głową.

–Rzeczywiście tak było? – odezwał się jakiś głos za plecami policjantów, którzy

rozstąpili się, żeby przepuścić dwoje nieznajomych. Wyglądali jak detektywi, mieli na
sobie sportowe marynarki i spodnie. Kobieta była blada jak ściana, z oczyma niczym
lustra. Mężczyzna był wysoki, miał siwe, krótko ostrzyżone włosy.

Przy paskach mieli złote odznaki. A więc detektywi. Detektywi wampiry. Eve

zamarła, zaplatając dłonie na kolanach. Przybrała minę niewiniątka.

–Tak, proszę pani – potwierdziła. – Tak właśnie było.

–I nie masz pojęcia, kim mogli być ci tajemniczy włamywacze – dodał wampir. Był…

przerażający. Zimny, okrutny. – Nigdy ich wcześniej nie widziałaś?

–Proszę pana, my ich w ogóle nie widziałyśmy.

–Bo siedziałyście zamknięte… w twoim pokoju.

Uśmiechnął się i ostrzegawczo błysnął kłami. – Wyczuwam strach. Wydzielacie go

tak samo jak zapach potu. Urocze.

Claire zdusiła jęk. Gliniarze ludzie cofnęli się o krok, jeden czy drugi zrobił niepewną

minę, ale nie mieli zamiaru kiwnąć palcem, gdyby coś się miało zdarzyć. Ale
przecież… nic się nie zdarzy, prawda? Istniały różne zasady i tak dalej. I przecież to
oni padli ofiarą napadu!

Claire przypuszczała, że wampiry niespecjalnie się przejmowały, kto tu jest ofiarą.

–Dajcie im spokój – odezwał się Shane.

–To coś mówi! – Kobieta się roześmiała. Obrzuciła Shane'a drwiącym spojrzeniem.

– Błędny rycerz staje w obronie niewinnych dziewic. Jakie to słodkie. – Mówiła z
akcentem ze Starego Kontynentu, Claire doszła do wniosku, że z niemieckim. – Nie
ufasz nam, dzielny rycerzu? Czyż nie jesteśmy twoimi przyjaciółmi?

–To zależy – powiedział Shane i spojrzał jej prosto w oczy. – Wykonujesz polecenia

Olivera czy Założycielki? Bo jeśli nas tkniesz – kogokolwiek z nas – to odpowiesz
przed nią.

Wiesz, o czym mówię?

Z twarzy wampirzycy zniknęło rozbawienie. Jej partner wydał z siebie jakiś dźwięk –

coś pomiędzy szczekliwym śmiechem a warkotem.

–Uważaj, Gretchen, ono gryzie. Jak zadziorne szczenię. Chłopcze, ty nie masz

pojęcia, co mówisz. Znak Założyciela jest na tym domu, owszem, aleja nie widzę na
waszych rękach bransoletek. Nie bądź głupi i nie rość sobie bezczelnie praw, których
nie posiadasz.

–A ugryź mnie w tyłek, Drakulo – odparował Shane. Gretchen się roześmiała.

–Mały wilczek. Och, Hans, on mi się podoba. Mogę go sobie wziąć, skoro to

bezpańskie szczenię?

Jeden z umundurowanych policjantów odchrząknął.

–Proszę pani? Przykro mi, ale nie mogę na to pozwolić. Jeśli chce pani wziąć na

siebie papierkową robotę, zobaczę, co da się zrobić, ale…

Gretchen westchnęła z rozdrażnieniem i wstała.

–Te papiery. Ha! W dawnych czasach poszczulibyśmy go jak jelenia za arogancję.

–W dawnych czasach, Gretchen, głodowaliśmy – przypomniał jej Hans. –

Zapomniałaś? Te zimy w Bawarii? Niech sobie powarkuje. – Wzruszył ramionami i
obdarzył Eve i Claire uśmiechem nieco mniej przerażającym niż poprzedni. –
Wybaczcie, Gretchen czasem daje się ponieść emocjom. A teraz, jesteście pewni, że
nie znacie żadnego z włamywaczy? Morganville to nie takie duże miasto. Jesteśmy
wszyscy dość zżyci, zwłaszcza ludzka społeczność.

–Obcy – powiedziała Eve. – Moim zdaniem to mogli być obcy. Może po prostu…

przejeżdżali przez miasto.

–Przejeżdżali – powtórzył Hans. – Nie miewamy tu zbyt wielu przypadkowych

przyjezdnych. Nawet z gangów motocyklowych. – Przyjrzał im się każdemu po kolei,
a kiedy jego oczy spoczęły na Claire, poczuła się tak, jakby prześwietlał ją
rentgenem. Ale przecież nie mógł widzieć jej myśli, prawda?

Hans wreszcie utkwił stanowcze i mroczne spojrzenie w Shanie. – Twoje dane.

–Shane – powiedział. – Shane Collins.

–Kilka lat temu wyjechałeś z Morganville razem z ojcem, prawda? Co cię tu

sprowadziło z powrotem?

–Mój przyjaciel Michael potrzebował współlokatora. – W oczach Shane'a pojawił się

niepokój i do Claire dotarło, że właśnie popełnił błąd. Spory błąd.

–Michael Glass. Ach, tak, tajemniczy Michael. Nigdy go nie ma, kiedy ktoś

przychodzi w ciągu dnia, ale zawsze jest obecny nocą. Powiedz mi, czy Michael to
wampir?

–A sam nie wiesz? – odparował Shane. – O ile mi wiadomo, nikogo nie przemieniono

od jakichś pięćdziesięciu lat czy coś.

–To prawda. – Hans skinął głową. – A jednak to ciekawe, nie sądzisz? Że twojego

przyjaciela tak trudno spotkać?

A więc wiedzieli. A przynajmniej wiedzieli coś. Claire pomyślała, że Oliver nie miał

powodów, żeby dochowywać czyichś sekretów, a już zwłaszcza sekretów Michaela.
Pewnie wszystkim swoim podwładnym wygadał, że Michael to duch, który utkwił
między dwoma światami – nie do końca wampir, nie do końca człowiek, takie nie
wiadomo co.

–Jest noc – stwierdziła Gretchen. – No więc gdzie on jest? Ten twój przyjaciel?

Shane przełknął ślinę i trudno było nie dostrzec ogarniającej go paniki.

–Jest tu gdzieś.

–Ale gdzie, tak konkretnie?

Claire i Eve wymieniły przerażone spojrzenia. Shane nadal był przekonany, że

Michael nie żyje i jest pochowany w ogrodzie… A Michael przecież dość stanowczo
upierał się, że Shane nie powinien nic wiedzieć…

–Nie wiem – powiedział Shane. Czubki uszu zaczynały mu się czerwienić. Detektyw

Hans się uśmiechnął.

–No to nie wiesz za wiele, synu. A przecież nie wyglądasz na głupka, więc jak to

możliwe? Schowałeś się w pokoju z dziewczynami? – Ostatnie słowo podkreślił, a
jego partnerka wampirzyca się roześmiała.

Shane wstał. W jego oczach było coś szalonego i Claire poczuła, że serce jej

zamiera, bo to wróżyło źle, bardzo źle. Shane za moment mógł zrobić coś straszliwie
niemądrego i w żaden sposób nie dałoby się go powstrzymać…

–Szukacie mnie? Wszyscy odwrócili głowy.

Michael stał u szczytu schodów. Miał na sobie czarny T – shirt i granatowe dżinsy.

Wyglądał, jakby przed chwilą wstał z łóżka. Rył jak zwykle boso.

Shane usiadł jak automat. Michael nie spieszył się ze schodzeniem na dół, zadbał o

to, żeby wszyscy skupili wzrok na nim, a nie na Shanie, żeby dać przyjacielowi czas
na uporanie się z tym, co czuł. Ulgę, oczywiście, od której łzy mu napłynęły do oczu.
No a potem, co było do przewidzenia, wściekł się, bo, no cóż, przecież był facetem,
był sobą, i właśnie w taki sposób radził sobie ze strachem.

–Hej – odezwał się do niego Michael. Shane przesunął się na kanapie, żeby zrobić

mu miejsce. – Co się dzieje?

Shane popatrzył na Michaela, jakby ten zwariował, a nie tylko był przez połowę doby

martwy. – Gliny, człowieku.

–Stary, tyle to sam widzę. Ale co się stało?

–Chcesz mi powiedzieć, że to wszystko przespałeś? Facet, ty idź do lekarza albo

coś. Chyba nie jesteś całkiem zdrowy.

–Musiałem odespać. No wiesz, Lisa. – Michael wyszczerzył zęby. Claire pomyślała,

że nieźle im idzie – dobrze udają normalność, nawet jeśli w ich sytuacji niczego
normalnego nie było. – No i co się stało?

–Nie wiedziałeś, że w twoim domu są włamywacze? – spytała Gretchen, która

przysłuchiwała się podejrzliwie tej wymianie zdań. Była rozczarowana, bo nadzieja na
krwawą jatkę zniknęła.

–Twoi przyjaciele twierdzą, że zachowywali się dość hałaśliwie.

–On by przespał III wojnę światową – parsknął Shane. – Moim zdaniem to jakaś

choroba.

–Zdaje się, że mówiłeś, że nie wiesz, gdzie jest Michael – zauważył Hans. – Nie było

go w swoim pokoju?

Shane wzruszył ramionami.

–Czyż jestem stróżem brata mego?

–Ach – powiedziała Gretchen. – I tu się mylisz, dzielny rycerzu. Wszyscy w

Morganville jesteście nawzajem swoimi stróżami i wszyscy możecie odpowiadać za
przewinienia innych. Co powinieneś wiedzieć.

Hans miał teraz minę znudzoną.

–Sierżancie – odezwał się, a najstarszy stopniem z umundurowanych policjantów

wystąpił z szeregu. – Zostawiam to w pana rękach. Jeśli znajdziecie coś niezwykłego,
proszę dać nam znać.

I jakby nigdy nic wampiry sobie poszły. Poruszały się szybko i cicho. Claire

pomyślała, że raczej nie mają ochoty bratać się z ludźmi, i spróbowała opanować
drżenie. Usiadła na kanapie obok Shane'a, prawie mu włażąc na kolana. Eve wcisnęła
się między chłopaków.

–Dobra. – Sierżant nie wydawał się uszczęśliwiony. Pewnie nie przychodziło mu

łatwo, uznała Claire, akceptować szefostwo wampirów. Zdawało się, że one nie są w
stanie długo skupić uwagi na niczym. – Glass, zgadza się? Zawód?

–Muzyk, proszę pana – odpowiedział Michael.

–Grasz na mieście, tak?

–Teraz ćwiczę przed następnymi występami.

Gliniarz pokiwał głową i przerzucił parę stron w czarnym, oprawnym w skórę

notesie. Przesunął palcem wzdłuż jakiejś listy, zmarszczył brwi i powiedział:

–Glass, zalegasz z krwiodawstwem. Mniej więcej miesiąc. Michael rzucił

błyskawiczne spojrzenie w stronę Shane'a.

–Przepraszam bardzo. Zgłoszę się jutro.

–Zrób tak, inaczej wiesz, co się stanie. – Gliniarz dalej sprawdzał swój rejestr. – Ty,

Collins, wciąż jesteś bezrobotny? – Przyjrzał mu się. Shane wzruszył ramionami z
miną durnia. – Staraj się bardziej.

–Common Grounds – powiedziała Eve, zanim gliniarz zdążył zadać jej pytanie. – Eve

Rosser, proszę pana. – Była bardzo zdenerwowana, co sprawiało zabawne wrażenie,
bo zwykle bywała wyluzowaną i opanowana. Trzymała za ręce i Michaela, i Shane'a. –
Chociaż, hm, zastanawiam się nad zmianą posady.

Gliniarz miał teraz minę znudzoną.

–A ty, mała? Nazwisko?

–Claire – odparła słabym głosem. – Hm… Danvers. Jestem studentką. Popatrzył na

nią jeszcze raz.

–Nie powinnaś mieszkać w kampusie?

–Mam zezwolenie, żeby mieszkać poza kampusem. – Nie powiedziała, od kogo, bo

udzieliła je sobie sama.

Wzruszył ramionami.

–Skoro mieszkasz poza kampusem, stosuj się do zasad obowiązujących w mieście.

Twoi obecni tu przyjaciele wyjaśnią ci, na czym te zasady polegają. Uważaj w
kampusie na to, co mówisz, mamy dość problemów bez panikujących studentów. A
umiemy namierzyć tych, co za wiele paplają.

Pokiwała głową.

Gliniarze jeszcze porozglądali się po domu, zrobili kilka zdjęć i parę minut później

wyszli, nie odzywając się już do nich ani słowem.

Przez dłuższą chwilę nikt się nie odezwał. Wreszcie Shane obrócił się do Michaela i

rzucił wściekły:

–Ty cholerny draniu.

–Chcesz pogadać o tym na zewnątrz? – spytał Michael. On mówił spokojnie, tonem

niemal obojętnym. Ale jego oczy wcale nie były spokojne.

–A co, teraz możesz już wychodzić z domu?

–Nie. Myślałem o innym pokoju, Shane.

–Hej… – odezwała się Eve. – Nie…

–Zamknij się, Eve! – rzucił Shane.

Michael zerwał się z kanapy, jakby ktoś go z niej zepchnął; wyciągnął rękę, chwycił

Shane'a za T – shirt i siłą postawił go na nogi.

–Uspokój się – uciszył go i raz, ale mocno, nim potrząsnął. – Twój ojciec to bydlak.

Ale to nie choroba. Nie musisz się nią zarazić.

Shane zamknął go w niedźwiedzim uścisku. Stali tak przez chwilę, wreszcie Michael

poklepał Shane'a po plecach. No i, oczywiście, Shane też go poklepał, a potem się od
siebie odsunęli. Jak to faceci. Claire przewróciła oczami.

–Myślałem, że nie żyjesz – powiedział Shane. Oczy miał podejrzanie wilgotne. –

Człowieku, ja widziałem, jak umierasz.

–Ciągle umieram. To naprawdę mi nie szkodzi. – Michael obdarzył go lekkim

uśmiechem, raczej ponurym niż radosnym. – Uznałem, że lepiej pozwolić twojemu
tacie wierzyć, że się mnie pozbył. Liczyłem, że wtedy trochę wam odpuści. –

Przesunął wzrokiem po sińcach Shane'a. – Przeliczyłem się. Przykro mi, stary.
Niewiele mogłem zrobić, dopóki znów nie zapadła noc.

–Czy pamiętasz… No wiesz, to, co ci zrobili?

–Tak – przyznał. – Pamiętam.

–O cholera. – Shane padł na kanapę i ukrył twarz w dłoniach. – Michael,

przepraszam cię. Strasznie cię przepraszam.

–Nie twoja wina.

–Zadzwoniłem do niego.

–Zadzwoniłeś, bo sytuacja przypominała obronę Alamo. Nie wiedziałeś…

–Znam tatę – przerwał mu Shane ponuro. – Michael, chcę żebyś wiedział… Ja nie

przyjechałem tutaj, żeby odwalać dla niego brudną robotę. Znaczy… Zmieniłem
zdanie po pierwszym tygodniu czy dwóch.

Michael nie odpowiedział. Może nie sposób było na to odpowiedzieć, pomyślała

Claire. Przysunęła się do Shane'a i pogłaskała go po włosach.

–Już dobrze. Już wszystko dobrze.

–Nie, wcale nie dobrze. Mamy cholerne kłopoty. Prawda, Michael?

–Owszem – westchnął Michael. – Mamy kłopoty.

–Gliniarze ich znajdą – powiedziała Eve do Claire przyciszonym głosem, kiedy

gotowały makaron. Makaron, najwyraźniej, był nową potrawą, którą Eve chciała
wypróbować. Zmarszczyła brwi, wpatrując się w paczkę spaghetti, a potem zerknęła
na garnek z wodą, która jeszcze nie zdążyła się zagotować. – Znaczy, tatę Shane'a i
jego wesołą kompanię.

–Tak – zgodziła się Claire; nie dlatego, że też tak uważała, ale, no cóż, tak chyba

trzeba było zareagować. – Chcesz, żebym podgrzała sos?

–A trzeba? Znaczy jest ze słoika, prawda? Nie wykłada się bo od razu na makaron?

–No cóż, można, ale będzie lepiej smakował, jeśli się go trochę podgrzeje.

–Och – westchnęła Eve. – To skomplikowane. Nic dziwnego, że wcale nie gotuję.

–Robisz śniadania!

–Umiem zrobić bekon i jajka. I czasem jeszcze kanapki. Nie cierpię gotowania.

Gotowanie przypomina mi o mojej matce. – Eve wyjęła drugi garnek z szafki i
postawiła go kuchennej płycie. – Proszę.

Claire walczyła z zakrętką słoika z sosem do spaghetti, który wreszcie otworzył się

z cichym pyknięciem.

–Myślisz, że dalej będą się na siebie wściekać? – spytała.

–Michael i Shane?

–Uhm. – Sos przelał się z pluskiem do garnka, gęsty i… mało apetyczny. Claire

zastanowiła się, czy nie wziąć drugiego słoika, a potem uznała, że skoro gotuj ą dla
dwóch chłopaków, to im więcej, tym lepiej. Otworzyła go i też dodała do garnka, a
potem włączyła palnik i zaczęła podgrzewać sos na małym ogniu.

–Kto wie? – Eve wzruszyła ramionami. – Chłopcy to idioci. Pomyślałabyś, że taki

Shane powie: „Człowieku, cieszę się, że żyjesz”. Ale nie. U nich to albo poczucie
winy, albo amatorski teatrzyk dramatyczny. – Westchnęła z irytacją. – Faceci.

Zostałabym lesbijką, gdyby nie byli tacy seksowni.

Claire próbowała się nie roześmiać, ale nie wytrzymała, a po chwili Eve też

zachichotała. Woda zaczęła się gotować. Wrzuciły makaron do garnka.

–Hm… Eve… Mogę o coś zapytać?

–A o co? – Eve nadal marszczyła brwi, wpatrując się w makaron, jakby podejrzewała

go o skłonność do robienia niespodzianek, na przykład wymknięcie się z garnka.

–O ciebie i Michaela.

–Och. – Policzki Eve się zaróżowiły. Z tym rumieńcem i ubrana w kolory spoza

swojej gotyckiej palety czerwieni i czerni wyglądała bardzo młodo i bardzo słodko. –
No cóż, ja nie wiem, czy to jest… Boże, on jest po prostu taki…

–Seksowny? – spytała Claire.

–Seksowny – przyznała Eve. – Seksowny jak diabli. Jak całe piekło razem wzięte. A

poza tym… Przerwała, a rumieniec na jej policzkach jeszcze się pogłębił. Claire
wymieszała makaron.

–Poza tym?

–Poza tym chciałam go poderwać, zanim jeszcze to wszystko zaczęło się dziać. To

dlatego miałam na sobie pas do pończoch i tak dalej. Planowałam z wyprzedzeniem.

–O kurczę.

–No, aż mi wstyd. Podglądał?

–Kiedy się przebierałaś? – spytała Claire. – Nie wydaje mi się. Ale chyba chciał.

–No to wszystko w porządku. – Eve zerknęła na makaron, na którego powierzchni

zaczynała się gromadzić obfita piana. – Czy to powinno tak wyglądać?

Claire w domu rodziców jeszcze nigdy nie widziała, żeby makaron tak się

zachowywał. No ale z drugiej strony rzadko jadali spaghetti.

–Nie wiem.

–O cholera! – Biała piana rosła jak w kiczowatym filmie science fiction. Piana, która

zżarła Dom Glassów… Uniosła się jak grzyb ponad powierzchnię garnka i spłynęła po
jego ściankach, a dziewczyny wrzasnęły, kiedy z sykiem zaczęła zalewać palnik.
Claire złapała garnek i przestawiła go. Eve zmniejszyła gaz. – Jasne, czyli makaron
się pieni, warto zapamiętać. Za duży płomień. O wiele za duży.

–Z Michaelem? – spytała Claire i obie wybuchnęły śmiechem.

Michael wszedł do kuchni, podszedł do lodówki i wyjął dwa ostatnie piwa ze

swojego urodzinowego sześciopaka.

–Moje panie, czy coś mnie ominęło?

–Makaron nam się wygotował – wykrztusiła Claire, próbuje nie chichotać. Michael z

zaciekawieniem przyglądał im się przez chwilę, a potem wzruszył ramionami i
wyszedł z kuchni.

–Myślisz, że powie Shane'owi, że jesteśmy szalone?

–Prawdopodobnie. – Eve zdołała się jakoś opanować i wstawiła makaron z

powrotem na gaz. – Czy to szok? Jesteśmy w tej chwili w szoku?

–Sama nie wiem. Musieliśmy się zabarykadować w domu, zaatakowano nas, omal

nie spalono. Michaela na naszych oczach zamordowano, a potem znów się pojawił. I
przesłuchały nas wielkie, wredne wampiry z policji. Owszem, to może być szok.

Eve zakrztusiła się kolejnym ni to parsknięciem, ni to chichotem.

–Może dlatego naszło mnie na gotowanie.

W milczeniu obserwowały gotujący się makaron. Kuchnia zaczynała się wypełniać

zapachem przypraw i pomidorowego sosu. Ten zapach był taki kojący. Claire

zamieszała sos do spaghetti, który teraz, po zagotowaniu, zaczął wyglądać bardzo
apetycznie.

Kuchenne drzwi znów otworzyły się z trzaskiem. Tym razem stanął w nich Shane, z

piwem w ręku.

–Co się pali?

–Twój mózg. No i jak, moje dziewczynki, daliście sobie buzi i pogodziliście się? –

spytała Eve, mieszając makaron.

Spojrzał na nią gniewnie, a potem zwrócił się do Claire.

–Co ona tu robi, do diabła?

–Spaghetti. – Chociaż ściśle rzecz biorąc, to Claire gotowała, ale zdecydowała się o

tym nie wspominać. – Hm, co do twojego taty… Myślisz, że oni go złapią?

–Nie. – Shane odsunął Eve od kuchenki i zajrzał do garnka. – W Morganville jest

sporo miejsc, gdzie można się ukryć. To głównie dla użytku wampirów, ale on też
umie z nich skorzystać. Gdzieś się schowa. Wysyłałem mu różne mapy. Będzie
wiedział, dokąd ma pójść.

–Może po prostu wyjedzie? – powiedziała Eve z nadzieją. Shane wyłowił nitkę

makaronu i docisnął ją łyżką do ścianki garnka. Dała się przeciąć bez trudu.

–Nie. Na pewno nie wyjedzie. Nie ma dokąd pojechać.

Zawsze mówił, że jeśli wróci do Morganville, zostanie tu, aż skończy, co postanowił.

–Chcesz powiedzieć, aż oni z nim skończą. – Eve zaplotła ramiona na piersi, nie tak,

jakby się rozzłościła, ale jakby zrobiło jej się chłodno. – Shane, jeśli on zaatakuje
chociaż jednego wampira, wszyscy będziemy mieli przechlapane. Wiesz o tym,
prawda?

Uniósł butelkę i napił się piwa, unikając odpowiedzi. Wyłączył gaz pod makaronem,

przeniósł garnek nad zlew i odcedził spaghetti za pomocą pokrywki. Zupełnie jak
prawdziwy kucharz.

A Claire musiała przyznać, że to było szalenie seksowne, kiedy poruszał się po

kuchni z taką pewnością siebie. Sama lubiła gotować, ale on to robił z wprawą.
Dzisiaj o wiele większą uwagę zwracała na to, co robił Shane – na to, jak się ruszał,
jak dopasowane były jego ciuchy – czy raczej jak bardzo te dżinsy Shane'a były
luźne i aż się same prosiły, żeby mu je zsunąć. Aż się od tego zarumieniła.

Wyjęła talerze z szafki. Każdy był inny, a dwa miały obtłuczony brzeg. Ustawiła je na

blacie, a Shane wyłożył na nie makaron. Eve złapała sos i stanęła obok Shane'a,
polewając makaron sosem.

Claire wzięła dwa talerze i zaniosła je do salonu, gdzie Michael stroił gitarę, jakby

nigdy nic; jakby nie został zadźgany nożem, wywleczony z domu i – o Boże, tej myśli
wcale kończyć nie chciała. Podała mu talerz. Odłożył gitarę ostrożnie do futerału –
jakoś w tym całym zamieszaniu dwóch ostatnich dni nic jej się nie stało – i kiedy Eve
i Shane weszli do salonu z jedzeniem, już pałaszował swoją porcję. Eve pod ręką
niosła dwie schłodzone butelki wody. Rzuciła jedną Claire i usiadła po turecku na
podłodze obok Michaela.

Shane usiadł na kanapie, a Claire do niego dołączyła. Przez kilka minut nikt nic nie

mówił, a Claire nie miała pojęcia, że jest laka głodna, zupełnie nie, ale w tej samej
chwili, w której poczuła na języku sos, który eksplodował smakami, zrozumiała, że
umiera z głodu. Jadła, aż jej się uszy trzęsły. – Coś podobnego – zdziwił się Shane. –
Eve, to jest zjadliwe. Claire chciała odruchowo sprostować, że to ona jest główną
kucharką, ale była zbyt zajęta zapychaniem sobie ust spaghetti.

–To Claire gotowała, nie ja. Ja tylko, no wiesz, nadzorowałam. – Claire było miło.

–Widzisz? Wiedziałem, że tak jest.

Eve dała mu klapsa i głośno zaczęła wsysać w usta nitkę makaronu.

Claire pierwsza zmiotła wszystko z talerza – nawet przed Michaelem i Shane'em – a

potem rozsiadła się z westchnieniem zadowolenia. Drzemka, pomyślała. Przydałaby
mi się drzemka.

–Ludzie… – zaczął Michael. – Nadal mamy kłopoty. Wiecie o tym, prawda?

–Tak – przytaknęła Eve. – Ale teraz mamy najedzone kłopoty.

Zignorował ją, uśmiechnął się tylko leciutko i skupił wzrok na Shanie.

–Musisz mi wszystko opowiedzieć. Żadnej ciemnoty, facet. Każdy drobiazg od

chwili, kiedy wyjechałeś z Morganville. Shane jakby stracił apetyt. Co nie było
dobrym znakiem.

Wampiry zaproponowały Collinsom pieniądze. Rekompensatę w gotówce. To była

typowa dla Morganville forma ubezpieczenia na życie, tyle że nie była typową polisą
– po prostu odszkodowanie za zamordowane dziecko.

A rodzina Collinsów – ojciec, matka i Shane – spakowali wszystko, co zostało po

pożarze, w którym zginęła Alyssa, i wyjechali z miasta w środku nocy. Uciekli. I

prawdopodobnie na tym by się skończyło, powiedział Shane, bo ludzie czasami z
miasta wyjeżdżali i raczej nigdy nie bywało to problemem. Rodzice Michaela też
przecież się stąd wynieśli. Ale… Coś się stało Molly Collins. – Najpierw była tylko
zwyczajnie zamyślona, jakaś nieobecna duchem – opowiadał Shane. Wypił już piwo i
teraz obracał pustą butelkę w dłoniach. – Wpatrywała się w różne przedmioty, jakby
usiłowała coś sobie przypomnieć. Tata niczego nie zauważył. Sporo pił.
Zatrzymaliśmy się w Odessie i tata znalazł pracę w przetwórni odpadów. Mało bywał
w domu.

–Musiało się wam to spodobać – mruknęła Eve.

–Daj mi skończyć, dobrze?

–Przepraszam.

–Mama… ciągle mówiła o Alyssie. Musicie zrozumieć, że my nie… Ja nic nie

pamiętałem poza tym, że ona umarła. Wspomnienia były zamazane, ale to mnie nie
niepokoiło, rozumiecie?

Claire sądziła, że nikt nie rozumie, ale przypomniała sobie rozmowę z własnymi

rodzicami. Zupełnie zapomnieli o pewnych rzeczach i tak jakby przestały ich
obchodzić. Więc może jednak rozumiała.

–Ja też zacząłem pracować. Mama… Ona siedziała w motelu. Nie chciała nic robić,

tylko jadła, spała i czasami brała kąpiel, jeśli wystarczająco długo na nią
wrzeszczeliśmy. No wiecie, doszedłem do wniosku, że to depresja… Ale chodziło o
coś więcej. Któregoś dnia ni stąd, ni zowąd złapała mnie za ramię i mówi: „Shane,
czy ty pamiętasz swoją siostrę?” A ja na to: „No jasne, że pamiętani, mamo”. A ona
potem mówi coś przedziwnego. Mówi: „A wampiry pamiętasz?” Nie pamiętałem, ale
miałem wrażenie, że powinienem pamiętać. Okropnie rozbolała mnie głowa i zrobiło
mi się niedobrze. A mama… Ona dalej mówiła o tym, że dzieje się z nami coś złego,
że ktoś manipuluje naszymi umysłami. Wspomnieniami o wampirach. O Alyssie i jej
śmierci w pożarze.

Zamilkł, nadal ściskając w rękach butelkę po piwie, jakby to był jakiś talizman. Nikt

się nie poruszył.

–No i sobie przypomniałem – wychrypiał.

Shane'a był taki bezbronny i narażony na ciosy. Oczy miał spuszczone i wpatrywał

się w butelkę, z której zdzierał paskami nalepkę.

–To było tak, jakby nagle rozwiała się mgła. Śmierć Alyssy była koszmarem, ale

kiedy ten koszmar wrócił… – Shane zadygotał. – Zupełnie jakbym jeszcze raz musiał
patrzeć, jak umierała Lyssa.

–O Boże – wyrwało się Eve.

–Mama… – Pokręcił głową. – Nie mogłem sobie z tym poradzić. Zostawiłem ją

wtedy. Musiałem się stamtąd wyrwać, nie mogłem tak… Rozumiecie? No więc
uciekłem. – Zaśmiał się nerwowo. – Uratowałem sobie życie.

–Shane… – Michael odchrząknął. – Myliłem się. Nie musisz…

–Zamknij się, stary. Po prostu się zamknij. – Shane pod niósł butelkę do ust, żeby

wypić ostatnie krople piwa, a potem przełknął z trudem. Claire nie wiedziała, do
czego Shane zmierza, ale sądząc z wyrazu twarzy, Michael wiedział i od tego aż ją
coś ścisnęło w żołądku. – No więc tak. Wróciłem parę godzin później, a ona leżała w
wannie, po prostu się w niej unosiła, a woda była cała czerwona… Na podłodze
walały się żyletki…

–Och, kochany. – Eve poderwała się i stanęła nad nim wiedziona chęcią, żeby go

jakoś przytulić, a potem cofnęła się raptownie, nie dotykając go, jakby odpychana
otaczającym go polem siłowym żalu. – To nie była twoja wina. Powiedziałeś, że miała
depresję.

–Nie rozumiesz? – Spiorunował ją wzrokiem, a potem po patrzył na Michaela. – Ona

tego nie zrobiła. Ona by tego nie zrobiła. To przez nich. Wiecie, jak działają: otaczają
człowieka, zabijają, zacierają ślady. Musieli się tam dostać zaraz po moim wyjściu. Ja
nie wiem…

–Shane…

–… ja nie wiem, jak im się udało wsadzić ją do wanny. Nie miała żadnych siniaków,

ale te cięcia były…

–Shane! Chryste, człowieku! – Michael był przerażony i Shane urwał. Patrzyli na

siebie przez długą chwilę, a potem Michael wyraźnie spięty usiadł w fotelu. –
Cholera. Nie mam pojęcia, co powiedzieć.

Shane odwrócił wzrok.

–Nie musisz nic mówić. Jest, jak jest. Nie mogłem… Cholera. Dajcie mi po prostu

skończyć. Jakby można go było powstrzymać. Claire zrobiło się chłodno. Czuła, że
siedzący obok niej Shane drży, a jeśli jej robiło się chłodno, to co on musi czuć?
Lodowate zimno. Otępienie. Wyciągnęła rękę, chcąc go dotknąć, i tak jak Eve urwała
w pół gestu. Shane musiał się w końcu uporać z tą traumą.

–Tata w końcu wrócił do domu. Gliny stwierdziły, że to było samobójstwo, ale kiedy

poszli, wszystko mu powiedziałem. Nie bardzo chciał słuchać. Zrobiło się…
nieprzyjemnie. – Claire trudno było sobie wyobrazić, jak nieprzyjemnie musiało się

zrobić, skoro Shane aż o tym wspomniał. – Ale zmusiłem go, żeby sobie przypomniał.

Eve usiadła na podłodze, podciągając kolana pod brodę. Popatrzyła na niego

oczyma tak wielkimi jak bohaterka filmów anime.

–I co?

–Upił się. Często się upijał. – W głosie Shane'a zabrzmiała gorycz i nagle wydało się,

że ta butelka po piwie w dłoni nabrała dla niego zupełnie nowego znaczenia,
przestała już tylko być czymś, czym można zająć niespokojne ręce. Odstawił ją na
podłogę i wytarł ręce w dżinsy. – Zaczął zadawać się z ty mi ludźmi z gangu
motocyklowego i tak dalej. Ja… sam trochę się pogubiłem. Niektórych rzeczy nie
pamiętam. Parę tygodni potem odwiedzili nas tacy faceci w garniakach. Nie wampiry,
prawnicy. Zaoferowali nam kasę, całe mnóstwo. Z ubezpieczenia. Ale my obaj
wiedzieliśmy, od kogo są te pieniądze i że w sumie chodziło im o to, żeby
zorientować się, co wiemy i pamiętamy. Ja byłem za bardzo zaćpany, żeby się
połapać w sytuacji, a tata był pijany, i to nam chyba uratowało życie. Uznali, że żadne
z nas zagrożenie. – Potarł czoło grzbietem ręki i zaśmiał się gorzkim, urywanym
śmiechem, który brzmiał jak szkło mielone w blenderze.

Shane ćpał. Claire zauważyła, że Michael też zwrócił na to uwagę. Zastanowiła się,

czy coś na ten temat powie, ale może to nie był najlepszy moment na wtręty typu:
„Stary, a teraz coś bierzesz?” czy coś w tym rodzaju.

Okazało się jednak, że nie musiał pytać. Shane i tak sam powiedział.

–Przestałem ćpać, a tata przestał pić i wtedy wszystko sobie zaplanowaliśmy. Ale

chociaż przypomnieliśmy sobie bardzo dużo, nadal nie wiedzieliśmy, jak znaleźć
wampiry ani jak wygląda plan miasta, ani nawet kogo tak konkretnie szukamy. I to
miało być moje zadanie. Wrócić tu, wybadać sytuację, dowiedzieć się, gdzie wampiry
się chowają w ciągu dnia. Przekazać informacje ojcu. To nie miało trwać tak długo, a
ja nie powinienem był… zaangażować się.

–Zaprzyjaźnić się z nami – uzupełniła Eve cicho. – Prawda? On nie chciał, żebyś

miał przyjaciół.

–Przez przyjaciół w Morgamdlle można zginąć.

–Nie. – Eve położyła bladą dłoń na jego kolanie. – Shane, kochany, w Morganville

przyjaciele to jedyne, co może cię utrzymać przy życiu.

Rozdział 4

Claire trudno było uwierzyć, że Shane dał upust tylu uczuciom – żalowi,

przerażeniu, goryczy i gniewowi. Zawsze wydawał się taki – normalny i zaszokował ją
widok tak wielkiej emocjonalnej przemocy… I to, że aż tak wiele powiedział o tak
osobistych sprawach. Shane nie był gadułą.

Pozbierała naczynia i sama je pozmywała, a gorąca woda i piana od płynu do

naczyń na dłoniach jakoś ją uspokajały. Potem wyczyściła garnki i wytarła plamy po
sosie pomidorowym, rozmyślając o tym, jak Shane znalazł swoją mamę martwą w
wannie. „Trochę się wtedy pogubiłem”, powiedział Shane. Szczyt niedopowiedzenia.
Claire nie była pewna, czy umiałaby jeszcze kiedykolwiek uśmiechnąć się, żartować,
znów jakoś funkcjonować, gdyby coś takiego ją spotkało, a już zwłaszcza po stracie
siostry i wygraniu losu na loterii, w której rozdają ojców pijaków. Jak on to zrobił?
Jakim cudem nie zwariował i nadal był taki… dzielny?

Płakać jej się chciało, ale była pewna, że Shane poczułby się niezręcznie, więc

powstrzymała łzy i po prostu wyczyściła garnki. Shane na to nie zasłużył, myślała.
Dlaczego nie zostawią go w spokoju?

Może dlatego, że pokazał, że umie się z tym uporać i że nieszczęścia go

wzmacniają. Drzwi kuchni otworzyły się i aż podskoczyła, spodziewając się, że to
Shane, ale to był Michael. Podszedł do zlewu, polał sobie dłonie chłodną wodą, a
potem jeszcze spryskał twarz i przetarł kark.

–Kiepski wieczór – powiedziała Claire.

–Nie wyobrażam obie gorszego – zgodził się Michael.

–Myślisz, że Shane ma rację? Jego matka nie popełniła samobójstwa, tylko została

zamordowana?

–Myślę, że ma poczucie winy wielkie jak wieżowiec Trampa. I moim zdaniem dobrze

mu robi gniew. – Michael wzruszył ramionami. – Nie wiem. Możliwe. Ale nie zdołamy
dowiedzieć się, jak było naprawdę.

Claire wydało się to… chore. Nic dziwnego, że Shane z taką niechęcią o tym mówił.

Próbowała sobie wyobrazić życie z takimi wspomnieniami, ale nie umiała. I cieszyła
się, że nie umie.

–No więc… – ciągnął Michael. – Zostały mniej więcej trzy godziny do rana. Musimy

zaplanować, co zrobimy, a czego nie będziemy robić.

Claire pokiwała głową i odstawiła talerz na suszarkę.

–Przede wszystkim nikt z nas nie wychodzi z domu – zdecydował Michael. – Jasne?

Żadnych zajęć, żadnego chodzenia do pracy. Masz siedzieć w domu. Nie zdołam cię
ochronić, jeśli stąd wyjdziesz.

–Nie możemy się tak po prostu ukrywać!

–Przez jakiś czas możemy i będziemy. Posłuchaj, tata Shane'a nie może grasować w

mieście bez końca. To tymczasowy problem. Ktoś go w końcu namierzy. –
Nieporuszony temat tego, co stanie się z tatą Shane'a, kiedy zostanie namierzony,
stanowił już zupełnie odrębną sprawę. – O ile nie zrobimy nic, co by nas
bezpośrednio wiązało z czymś, co zrobi jego ojciec, nic nam nie grozi. Amelie ręczyła
za to słowem.

–Bardzo jej ufasz jak na…

–Wampira, tak, wiem. – Michael wzruszył ramionami i oparł się o blat, spoglądając

na nią. – Jaki inny mamy wybór?

–Chyba żadnego. – Claire przyjrzała mu się uważniej. Wydawał się zmęczony. –

Michael? Tobie nic nie jest?

–Jasne, że nie. To Shane ma problemy. Nie ja.

Nie, Michaelowi nic nie dolegało. Zabity, rozczłonkowany, pochowany, odrodzony…

Tak, dzień jak co dzień. Claire westchnęła.

–Faceci – prychnęła. – Michael, dzisiaj zostanę w domu, ale naprawdę muszę

chodzić na zajęcia, wiesz. Serio. – Bo opuszczanie szkoły sprawiało, że czuła się jak
człowiek uzależniony od kofeiny, a pozbawiony jej codziennej dawki.

–Wykształcenie albo życie, Claire. Ja bym wolał, żebyś była żywa, nawet jeśli nieco

głupsza.

–No cóż, a ja nie. Dzisiaj zostanę w domu. Co do jutra, nic nie obiecuję. Uśmiechnął

się i dał jej serdecznego buziaka w czoło.

–Grzeczna dziewczynka – powiedział i wyszedł. Znów westchnęła, tym razem

radośnie i złapała się na tym, że uśmiecha się od ucha do ucha. Michael mógł być
sobie ulubieńcem Eve, ale nadal dostarczał jej dreszczyku w rodzaju: „O Boże, jaki
on jest przystojny”.

Claire wróciła do salonu. Telewizor był włączony, nastawiony na jakiś program o

detektywach, a Shane siedział na kanapie i gapił się w ekran. Nigdzie nie było widać
Eve ani Michaela. Claire zawahała się, tęsknie pomyślała o łóżku i możliwości
zapomnienia o wszystkim chociaż na trochę, ale Shane wydawał się taki…

osamotniony.

Usiadła obok niego. Nie powiedziała ani słowa, a on też się nie odezwał, ale po

chwili objął ją i zrobiło się całkiem fajnie.

Zasnęła przytulona do Shane'a.

To było miłe.

Claire stwierdziła, że powinna była domyślić się, że Shane może miewać koszmary –

okropne koszmary – ale nigdy wcześniej się nad tym nie zastanawiała. Kiedy nagle
Shane drgnął i zsunął się z kanapy, opadła na poduszki. Telewizor nadal grał –
migające barwne plamki – a Claire próbowała oprzytomnieć. – Shane? Leżał na
podłodze, skulony, w pozycji embrionalnej. Claire łożyła mu dłoń na plecach. Był
zlany potem, a mięśnie miał napięte jak postronki. I jęczał przez sen.

Nie wiedziała, co ma robić. Ostatnio często czuła się bezradna, ale tym razem było

gorzej, bo Michaela i Eve nie było pobliżu, a zresztą nie była pewna, czy on by chciał,
żeby go widzieli w takim stanie. Podejrzewała, że nie chciałby również, żeby ona
widziała, jak cierpi. Shane był bardzo dumny.

–Nic mi nie jest – wysapał. – Nic mi nie jest. Wszystko w porządku. – Ale w jego

głosie słychać było lęk i mówił tonem małego chłopca.

Claire objęła go i mocno uściskała. Delikatnie pogłaskał ją po włosach, jakby była

niezwykle krucha.

–Cii – szepnęła, tak jak matka szeptała do niej, kiedy potrzebowała pocieszenia. –

Jestem tu. Jesteś bezpieczny. Wszystko będzie dobrze – - Bo cokolwiek zobaczył w
swoim śnie, było to przeciwieństwo tego, co powiedziała.

Gdyby oczekiwała, że Shane odpowie, rozczarowałaby się. Odsunął się, unikając jej

wzroku, i powiedział:

–Powinnaś iść do łóżka. – Ty pierwszy.

–Nie mogę spać. – Już raczej „nie chcę”; oczy miał zaczerwienione, a spojrzenie

mętne ze zmęczenia. – Potrzebuję kawy lub coli.

Przyniosła mu colę, a Shane wypił ją jak chłopak ze studenckiego bractwa piwo na

imprezie, duszkiem, a potem beknął i przepraszająco wzruszył ramionami.

–Gdzie Michael? – Rozłożyła ręce. – A Eve? – Wykonała kolejny milczący gest

oznaczający niewiedzę. – No cóż, ktoś się jednak przynajmniej porządnie wyśpi. Są
razem?

–Ja… Nie wiem. – Nie zastanawiała się nad tym wcześniej. Nie zauważyła, jak

wychodzili, nie wiedziała, czy poszli do swoich pokojów, czy też Eve wreszcie
zdobyła się na odwagę, żeby złożyć Michaelowi konkretną propozycję. Bo on po
prostu nigdy by nie zrobił pierwszego kroku. To zwyczajnie jakoś nie leżało w jego
stylu.

–Chryste, mam nadzieję, że tak – powiedział Shane. – Zasługują na odrobinę frajdy,

nawet w tym piekle. – Mówił żartem, ale jednak nie do końca. On faktycznie widział w
Morganville piekło. A Claire musiała mu przyznać rację. To było istne piekło, a oni
byli zagubionymi duszami, i zbliżał się już świt, a ona już od nie wiadomo kiedy ciągle
się bała…

Obserwował j ą uważnie, w taki sposób, od którego robiło jej się ciepło i skóra

mrowiła ją jak po zbyt długim opalaniu.

–A co z nami? – Usłyszała własne pytanie. – Nam się nie należy choć trochę frajdy?

Przecież tego chyba nie powiedziałam. Ale jednak powiedziała.

Uśmiechnął się, a ona zastanowiła się, czy te cienie znikną kiedyś z jego oczu.

–Mógłbym zadbać o trochę frajdy.

–Hm… – Oblizała wargi. – Zdefiniuj słowo „frajda”.

–Przestań to robić, przynęto za kratki. To mnie rozprasza.

Sam pomysł, że ktoś mógł o niej pomyśleć jak o przynęcie, za którą można trafić za

kratki, niesamowicie jej się spodobał. A zwłaszcza że pomyślał tak Shane. Próbowała
to przed nim ukryć i zachowywać się, jakby wcale w środku nie dygotała niczym
galaretka owocowa.

–Ach, więc teraz mam nie iść spać? Myślałam, że mówiłeś, że mam iść do łóżka.

–Powinnaś. Bo jeśli zostaniesz, to zaraz zacznie się frajda. Tak cię tylko uprzedzam.

–Frajda w postaci gry wideo? Otworzył oczy szerzej.

–Chcesz w coś zagrać?

–A ty?

–Jesteś przedziwną dziewczyną.

–Daj spokój. Mieszkasz z Eve. – Jakoś kiepsko jej to szło.

W jaki sposób dziewczyny uwodzą chłopaków? Co się wtedy mówi? Bo miała

dziwną pewność, że gadanie o grach wideo i współlokatorkach nie należało do
sposobów zapewniania sobie tej frajdy. Była też jakoś niesamowicie świadoma
własnego ciała. Jak miała się poruszać? Czuła się niezręczna, jakby składała się z
samych kantów, a przecież chciałaby być jedną z tych pełnych wdzięku dziewczyn,
sama delikatność i elegancja. Jak w filmach.

Eve by wiedziała. Miała pas do pończoch i stringi, a Claire nawet nie miała pojęcia,

gdzie się kupuje taką bieliznę. A Eve włożyła jadła Michaela albo chociaż tylko jako
taki mały, własny, podniecający sekret, na te chwile, kiedy będzie gdzieś przy nim.
Tak, Eve wiedziałaby, co powiedzieć.

Powiedzże coś seksownego, napomniała samą siebie i w ataku paniki otworzyła

usta i wypaliła:

–Myślisz, że oni to teraz robią? – I tak się przeraziła, że obiema dłońmi zakryła sobie

usta. Jeszcze nigdy w życiu tak bardzo i tak gorąco nie chciała cofnąć
wypowiedzianych przez siebie słów… I przez sekundę Shane patrzył na nią, jakby nie
mógł zrozumieć, o co jej chodzi.

A potem wybuchł śmiechem.

–O rany, mam nadzieję. Przydałoby się im dobre… Hm… – Zamrugał, a ona

zobaczyła, że przed oczami musiał mu przelecieć jej wiek. – Do diabła, nieważne.

Ze słowami jakoś sobie nie radziła. Więc nachyliła się i pocałowała go. Poczuła się

dziwnie i niezręcznie, a Shane nie zareagował do razu – może był za bardzo
zaskoczony. Może ona robiła coś nie tak albo postąpiła źle, wykonując pierwszy
ruch…

Jego wargi rozchyliły się, wilgotne, miękkie i ciepłe, a ona natychmiast o wszystkim

zapomniała. Jej świat skurczył się do tego pocałunku.

Pocałunki, niewinne, a potem już nie tak niewinne, i, o rany, jakie one były

przyjemne. Tym przyjemniejsze, im szerzej otwierała usta, a zwłaszcza kiedy poczuła
dotknięcie jego języka.

Z Shane'em chętnie odbyłaby cały semestr zajęć z całowania. Intensywne

indywidualne zajęcia praktyczne. Z ćwiczeniami w laboratorium.

Czas się zatrzymał, ale wreszcie Claire zdała sobie sprawę, że na dworze jest już

jasno. Zesztywniała od siedzenia na podłodze. Skrzywiła się, kiedy jakiś mięsień jej
pleców zaprotestował, a Shane wyciągnął rękę, pomógł jej wstać i usiadł na kanapie.

Położył się na kanapie i wyciągnął rękę do Claire. Popatrzyła na niego oszołomiona i

półprzytomna.

–Tu nie ma miejsca.

–Jest go mnóstwo – odparł.

Poczuła, że jej dech zapiera, że to szaleństwo, kiedy kładła się obok niego, a potem

zdusiła okrzyk, kiedy Shane uniósł ją i położył na sobie, a ona poczuła jego tors i, o
Boże, całą resztę jego ciała też.

–Lepiej? – zapytał. To było pytanie serio i oczekiwał odpowiedzi serio. Claire

poczuła, że rumieniec zaczyna palić jej policzki, ale nie odwracała wzroku.

–Idealnie – odparła.

Czuła się, jakby była naga, chociaż mieli na sobie ubrania. Tym razem pocałunki

stały się namiętne i naglące. Bliskość Shane'a oszałamiała Claire. Takie rzeczy
powinny być zakazane, pomyślała. No cóż, w pewnym sensie były zakazane. Czy
raczej stałyby się, gdyby któreś zaczęło ściągać z siebie ubranie.

Shane nie był tak odpowiedzialny jak Michael, ale zdecydowanie nie był też aż tak

impulsywny. A przynajmniej nie wobec niej. Jego dłonie błądziły po jej ciele, ale
omijały te miejsca, gdzie je bardzo chciała poczuć. Shane głaskał ja po plecach, tam
gdzie tworzy się niewielka dolinka. Albo z tyłu, u nasady karku. Albo po wewnętrznej
stronie ramion. Albo…

Claire nie miała pojęcia, że to może być takie przyjemne. Shane musnął leciutko

zarys jej piersi, a jej wyrwało się westchnienie.

Shane natychmiast usiadł i odsunął się od Claire. Twarz miał zarumienioną, oczy

rozjaśnione i już nie wyglądał na zmęczonego.

–Nie – powiedział i wyciągnął przed siebie rękę jak policjant z drogówki, kiedy

chciała przysunąć się bliżej niego. – Czerwona flaga. Jeśli jeszcze raz tak
westchniesz, będą kłopoty. A przynajmniej ja będę miał kłopoty.

–Ale… – Claire poczuła, że znów się rumieni i nie miała pojęcia, jak to będzie, kiedy

to wreszcie ujmie w słowa. – Co z tobą? No wiesz… – Wykonała jakiś nieokreślony
gest, który mógł znaczyć wszystko. Albo nic. Albo wszystko.

–O mnie się nie martw. Potrzebowałem tego. – Nadal oddychał z trudem, ale

wyglądał już lepiej. Spojrzenie miał pewniejsze. Bardziej takie… podobne do samego
siebie, a nie tego za gubionego i zranionego małego chłopca, przerażonego śniącymi
mu się koszmarami. – No i co? Miałaś tę frajdę?

–Miałam – przyznała. Od tej przyjemności czuła się jak wstrząśnięta puszka z

gazowanym napojem, która lada chwila eksploduje. – Hm, ja chyba powinnam…

–Tak, ja też. – Ale Shane nie ruszył się z miejsca. Claire z trudem przełknęła i

godząc rozwagę z odwagą, ruszyła wreszcie na górę do siebie. Zamknęła drzwi na
klucz i rzuciła się na swój nowiuteńki materac – nawet jeszcze nie posłała sobie
łóżka, zresztą trochę im brakowało pościeli po tym, jak większość zużyli do tłumienia
pożaru – i zaczęła na nim podskakiwać.

Pokój pachniał jak mokry, okopcony dymem pies, ale jej to nie przeszkadzało. Nic a

nic. Frajda. Och, tak.

Koło południa Claire usłyszała dzwonek do drzwi i zbiegła na dół. Shane spał na

kanapie. Eve nie było na dole. Pędem podbiegła do drzwi, podpartych krzesłem,
które pełniło rolę zamka, i się zawahała.

–Michael? Jesteś tu? – Poczuła chłodną bryzę. No, proszę! Ależ był dzisiaj silny. –

Mogę otworzyć drzwi? Raz na tak, dwa razy na nie.

Najwyraźniej „tak”. Odsunęła krzesło spod drzwi i wyjrzała na zewnątrz. Na ganku

stało dwóch wysokich facetów; jeden był szczupły, żylasty i czarnowłosy, drugi
bladawy (ale nie jak wampir) i krępy, a resztki włosów na łysiejącej głowie miał
bardzo krótkie.

Obaj okazali odznaki. Policja.

–Ty jesteś Claire, prawda? – zapytał ten szczupły i wyciągnął do niej rękę. – Joe

Hess. To mój partner, Travis Lowe. Jak się masz?

–Hm… – Niepewnie uścisnęła mu rękę. – Chyba dobrze. – Lowe też się z nią

przywitał uściskiem dłoni. – Czy coś się… Znaczy znaleźliście…? – Bo z jednej
strony miała nadzieję, że tata Shane'a już siedział w celi, a z drugiej bała się, co to
będzie oznaczało dla Shane'a. Nerwowo kiwała się w przód i w tył na piętach,
przenosząc spojrzenie z jednego policjanta na drugiego.

Joe Hess się uśmiechnął. W przeciwieństwie do większości uśmiechów, jakie

widziała od swojego przyjazdu do Morganville, ten wydawał się… nieskomplikowany.
Jakiś taki czysty. Może nie szczęśliwy, bo to już byłoby dziwaczne, ale uspokajający.
– Nie, jeszcze ich nie znaleźliśmy, ale niczego nie musisz się obawiać. Możemy wejść
do środka?

Usłyszała za sobą szuranie. Shane obudził się i stał teraz w holu, bosy i potargany,

z fryzurą „prosto z łóżka”, która jeszcze bardziej się zmierzwiła, kiedy ziewnął i
przesunął palcami po włosach, część kosmyków stawiając na sztorc.

Czy ona już zupełnie zwariowała, że wydało jej się to seksowne?

Claire wróciła do rzeczywistości i wskazała policjantów stojących na stopniach

werandy. Shane szybko oprzytomniał.

–Panowie – powiedział, podchodząc do drzwi. – W czym mogę pomóc?

–Pytałem tylko, czy możemy wejść porozmawiać – odezwał się Hess. Przestał się

już uśmiechać, ale nadal wyglądał przyjaźnie. – Nieformalnie porozmawiać.

Chłód na jedną chwilę owiał skórę Claire. Pojedyncza fala. Tak. A więc Michael nie

miał nic przeciwko.

–Jasne. – Claire cofnęła się, otwierając drzwi szerzej. Gliniarze weszli za próg,

najpierw Hess, a potem Lowe, a Shane rzucił Claire spojrzenie, którego nie umiała
rozszyfrować. Wprowadziła policjantów do salonu.

Lowe przyjrzał się wnętrzu uważniej niż dwójce lokatorów domu; wydawało się, że

zrobiło na nim spore wrażenie.

–Ładnie – mruknął, i to było jego pierwsze słowo. – Świetnie zrobiona stolarka.

Naprawdę ekologicznie.

Trudno jej było podziękować, bo przecież to nie był jej dom. Ale w imieniu Michaela

powiedziała:

–My też tak uważamy, proszę pana. – Usiadła na skraju kanapy. Shane nie usiadł, a

Hess i Lowe zaczęli chodzić po pokoju, nie tyle go przeszukując, ile wszystko
oglądając. Hess przyglądał się im obydwojgu, a wreszcie zdecydował się usiąść na
fotelu, który wczoraj wieczorem zajmował Michael. Deja vu, pomyślała Claire. Wydało
jej się, że Hess lekko zadrżał. Potem uniósł wzrok, jakby próbował zlokalizować
źródło przeciągu, który na chwilę go musnął.

Michael lubił ten fotel.

–Wczoraj wieczorem mieliście kłopoty – powiedział Hess. – Wiem, że rozmawialiście

z naszymi kolegami Gretchen i Hansem. Dziś rano czytałem raport.

Nic nie szkodziło się do tego przyznać. I Shane, i Claire pokiwali głowami.

–Można się trochę wystraszyć, co?

Claire znów skinęła. Shane nie. Obdarzył policjanta chłodnym, nieznacznym

uśmiechem.

–Mieszkam w Morganville od urodzenia. Czego tu się bać? – zdziwił się. – A w

każdym razie, jeśli chcecie z nami grać w dobrych gliniarzy i złych gliniarzy…

–Nic podobnego – zaprzeczył Hess. – Wierz mi, wiedziałbyś, że to robię, bo wtedy

byłbym tym złym gliną. – W jego oczach było coś takiego, co kazało Claire, wbrew
wszystkiemu, uwierzyć w te słowa. – Posłuchajcie, nie będę wam wciskać kitu.
Gretchen i Hans mają własne priorytety. My też. Chcemy po prostu upewnić się, że
nic wam nie grozi, jasne? To nasze zadanie. Służymy i bronimy, a Travis i ja
wierzymy w to hasło.

Lowe przerwał niespieszny obchód pokoju i pokiwał głową.

–Jesteśmy neutralni. Jest nas w tym mieście paru, którzy wystarczająco zasłużyli

się obu stronom, żeby zapewnić sobie trochę swobody działania, o ile zachowujemy
ostrożność.

–Joe ma na myśli – wtrącił Travis – że ignoruj ą nasze działania, póki nie włazimy im

w drogę. Ludzie to tutaj rasa niewolników, zapomnijcie o własnym kolorze skóry.
Więc, o ile może my, dbamy o swoich.

–A jeśli nie możemy – wtrącił Hess tak gładko, jakby dawno mieli tę gadkę

opracowaną – to robi się czasem paskudnie.

To nie tak, że mamy zupełną wolność decydowania. Tu jest jak w Szwajcarii.

Przekroczysz reguły, zostajesz sam.

Shane zmarszczył brwi.

–A co możecie dla nas zrobić w tej Szwajcarii?

–Mogę zadbać, żeby Gretchen i Hans już was nie odwiedzali – powiedział Hess. –

Mogę utrzymać większość policjantów z dala od tego domu, o ile nie wszystkich.
Mogę rozpuścić wiadomość, że nie tylko znajdujecie się pod Ochroną Założycielki,
ale że Travis i ja też mamy na was oko. To powstrzyma różnych takich przed
próbowaniem zaskarbienia sobie przyjaciół przez dokopanie wam.

–Ma na myśli ludzi – dorzucił Lowe. – Wampiry mogą was zastraszyć na śmierć, ale

was nie tkną. Chyba że coś schrzanicie i stracicie znak Założycielki. Jasne?

W sumie już się stało. To znaczy, schrzanili. Chociaż, ściśle rzecz biorąc, myślała,

tata Shane'a nie złamał jeszcze prawa, bo Michael nie umarł naprawdę.

Chociaż już nie żył.

Boże. W tym Morganville człowiekowi mogło zakręcić się w głowie.

Jakieś drzwi na górze trzasnęły i po schodach zbiegła, stukając obcasami, Eve

wystrojona w swoje gotyckie ciuszki: fioletową przezroczystą koszulę narzuconą na
jakiś czarny gorsecik, spódnicę, która wyglądała, jakby przeszła przez niszczarkę do

dokumentów, rajstopy w trupie czaszki i czarne pantofle na pasek. Bojowy strój.
Oczy miała mocno pokreślone na czarno, twarz bielusieńką, rzęsy utuszowane, usta
jak trzydniowe sińce.

–Posterunkowy Joe! – Eve praktycznie przegalopowała przez pokój, żeby go

uściskać. Shane i Claire wymienili spojrzenia. Tak, czegoś takiego nie widzi się
codziennie. – Joe, Joe, Joe! Zastanawiałam się, gdzie się podziewałeś!

–Cześć chudzielcu. Pamiętasz Travisa, prawda?

–Wielki T! – Kolejny uścisk. Tego już, pomyślała Claire, za wiele, nawet jak na

surrealistyczne Morganville. – Tak się cieszę, że was widzę, chłopaki!

–My też, mała – powiedział Lowe. Uśmiechnął się i jego twarz zmieniła się, nabrała

wyrazu niemal anielskiej dobroci. – Nadal nasz do nas namiary, prawda?

Eve klepnęła się dłonią po komórce zawieszonej u paska w futerale w kształcie

trumny.

–O, tak. Klawisz szybkiego wybierania. Ale ostatnio nie było… Hm…

Claire nagle ogarnęło dziwne uczucie, że Eve ukrywa coś, o czym nie chciałaby

rozmawiać przy nich. Miała wrażenie, że gliniarze też tak uważają, bo wymienili
szybkie spojrzenia, a potem Hess powiedział:

–Chcesz posłuchać nowin? To może pokażesz nam swój ekspres do kawy?

–Jasne! – przytaknęła Eve i wyprowadziła policjantów do kuchni.

–No cóż – odezwał się Shane, kiedy drzwi się za nimi za mknęły. – Dziwnie jakoś.

–Czy ja przeoczyłam jakiś rozdział? – spytała Claire. – I czy jest do tego jakiś bryk?

–Nie mam pojęcia.

Z kuchni dobiegał szmer rozmowy, taka melodia bez słów. Claire powierciła się

chwilę, a potem wstała i podeszła do drzwi na palcach.

–Hej! – zaprotestował Shane, ale sam też nie wytrzymał.

Hess mówił coś o jakimś Jasonie. Shane zareagował na to, kładąc dłoń na ramieniu

Claire i unosząc palec drugiej dłoni do ust.

–No co? – spytała go samym ruchem ust.

–Chcę posłuchać. Teraz mówił Lowe:

–…pewnie wolałabyś wiedzieć, że jego dzisiaj zwolnili. Słuchaj, zanim cokolwiek

powiesz, dostał ostrzeżenie. Nie będzie się zbliżał do ciebie ani do twoich rodziców.
Jest pod stałą obserwacją.

–Obserwacją. – Głos Eve drżał. – Ale… Ja myślałam, że on jeszcze długo będzie

siedział w więzieniu! Co z tą dziewczyną…?

–Wycofała zarzuty – powiedział Hess. – Kochanie, nie mogliśmy trzymać go

wiecznie za kratkami, przykro mi.

–Ale on jest winien!

–Ja wiem. Ale teraz to jest twoje słowo przeciwko jego słowu, i ty wiesz, co się w

takich sytuacjach robi. Ty do nikogo nie jesteś przypisana. On tak.

Eve zaklęła. Brzmiało to tak, jakby usiłowała się nie rozpłakać.

–Czy on wie, gdzie mieszkam?

–Znajdzie cię – dodał Hess. – Ale, jak mówiłem, jest obserwowany, a my będziemy

mieć was tu na oku, dzieciaki. Jeśli ty nie będziesz się czepiać Jasona, on nie będzie
się czepiał ciebie. Okay?

Jeśli Eve wyraziła zgodę, to zrobiła to bez słów. Claire o mało się nie przewróciła,

kiedy Shane pociągnął ją za ramię, potem odzyskała równowagę i poszła za nim na
kanapę.

–Kim jest ten Jason? – wypaliła z pytaniem zanim jeszcze na dobre usiedli.

–Cholera – westchnął. – Jason to jej brat. Kiedy ostatnio o nim słyszałem, siedział w

więzieniu za to, że zaatakował kogoś nożem. Jest pogięty, a Eve go podkablowała.
Nic dziwnego, że teraz się denerwuje.

–To jej starszy brat? – Bo Claire przed oczyma miała obraz jakiegoś ubranego w

czerń, muskularnego piłkarza, wysokiego na dwa metry i łykającego sterydy.

–Młodszy – powiedział Shane. – Ma chyba z siedemnaście lat. Chudy, wredny

dzieciak. Nigdy go nie lubiłem.

–Myślisz, że…?

–Że co?

–Myślisz, że on tu przyjdzie? Żeby zrobić Eve krzywdę? Shane wzruszył ramionami.

–Jeśli tak, to będzie tego żałował przez całą drogę do szpitala. – Wyraził to tonem

rzeczowym, w taki sposób, że Claire zrobiło się dziwnie ciepło. Z trudem złapała
oddech. Jeśli Shane to zauważył, nie dał po sobie nic poznać. – O ile nie będzie my
się ruszać z domu, jesteśmy bezpieczni. – Podniósł wzrok w stronę sufitu. – Prawda,
Michael?

Skórę Claire owiał chłód.

–Prawda – potwierdziła w imieniu Michaela.

Ale miała wątpliwości.

Rozdział 5

policjanci odjechali, Shane był pochłonięty grami wideo, a Claire wzięła się do nauki.

Dzień był zwyczajny. Shane od czasu do czasu włączał wiadomości, szukając
informacji o ojcu, ale program lokalnej stacji w Morganville (była tylko jedna) był
wyprany z treści, nawet audycje informacyjne.

Wieczorem Michael pojawił się w ludzkiej postaci, zjedli obiad.

Normalne życie, takie, które za normalne uchodziło w Morganville. W Domu

Glassów.

Nie wybiła jeszcze północ, kiedy Claire odpływała w sen przy dźwiękach gitary

Michaela. Myślała o tym, co zrobi następnego dnia. Nie mogła wiecznie się ukrywać,
mimo że Michael twierdził co innego. Miała swoje życie – w pewnym sensie – i w tym
semestrze opuściła już dużo zajęć. Musiała albo zacząć na nie chodzić, albo rzucić
studia, a zrezygnowanie ze studiów nie było dobrym pomysłem. Nigdy nie zdołałaby
dostać się na którąś uczelnię z Ivy League, o czym marzyła.

Zasnęła, myśląc o wampirach, ich kłach, o ładnych dziewczynach uśmiechających

się wrednie i o zapalniczkach. O pożarach. O mamie Shane'a unoszącej się w
wannie. O Shanie skulonym w kącie, zapłakanym.

To nie była udana noc. Otworzyła oczy o świcie, zastanawiając, czy Michael już

zniknął. Ziewnęła i zwlokła się z łóżka do łazienki. Wszyscy jeszcze spali, oczywiście.
Prysznic dobrze jej zrobił, a gdy wysuszyła włosy i ubrała się w czysty biały T – shirt,
dżinsy i sportowe buty, zapakowała do plecaka notatnik i podręczniki, była gotowa
stawić czoło światu.

Shane spał w salonie na kanapie. Minęła go na palcach, ale skrzypnięcie deski w

podłodze zaalarmowało go; usiadł gwałtownie i spojrzał na Claire nieprzytomnym
wzrokiem. Po kilku sekundach westchnął:

–O, Claire. Dwie godziny snu to naprawdę za mało – jęknął.

–Co robiłeś całą noc?

–Gadałem. Michael chciał pogadać.

Męskie rozmowy. Sprawy, których Michael nie chciał dzielić z dziewczynami.

Świetnie, to nie jej sprawa. Claire ruszyła w stronę holu.

–Dokąd się wybierasz? – spytał Shane.

–Przecież wiesz dokąd.

–O nie, wykluczone!

–Shane, idę. Przepraszam, ale nie masz prawa mówić mi, co mam robić. – Prawdę

mówiąc, chyba miał prawo; był od niej starszy i pod nieobecność Michaela był kimś
w rodzaju opiekuna. Ale… Nie. Nawet w takim przypadku. Jeśli raz pozwoli czy raczej
kolejny raz, to straci niezależność, jaką sobie wywalczyła. – Muszę iść na zajęcia. Nic
mi się nie stanie. Jesteśmy pod ochroną Amelie, a kampus to neutralne terytorium,
sam wiesz. O ile nic nie schrzanię, wszystko będzie dobrze.

–Dla Moniki nie istnieje coś takiego jak neutralne terytorium. Claire, ona próbowała

cię zabić. Prawda. Claire starała się nie okazać, że tak naprawdę jest przestraszona.

–Poradzę sobie z Monicą. – Wcale tak nie uważała, ale mogła jej unikać. Ucieczka to

też jakieś wyjście.

Shane patrzył na nią przekrwionymi, zmęczonymi oczami i się poddał. Rzucił się na

wznak na kanapę, szeroko rozkładając ręce.

–Wygrałaś – westchnął. – Zadzwoń, jeśli wpadniesz w tarapaty.

Coś w tonie jego głosu sprawiło, że Claire miała ochotę cisnąć w kąt plecak,

usadowić się na kanapie i mocno przytulić do Shane'a, ale powiedziała:

–Tak zrobię. Poczuła dwa muśnięcia chłodnego powietrza. Michael mówił jej

stanowcze „nie”.

–A ugryź mnie – powiedziała, otworzyła drzwi i wyszła na teksańskie słońce.

Na wykładzie z literatury angielskiej nudziła się, profesor nie mówił nic, czego by nie

wiedziała, więc zabijała czas, pisząc pamiętnik. Pisała przede wszystkim o Shanie,
jego ustach i dłoniach. Przeklinała fakt, że nie ma jeszcze osiemnastu lat, i że to
niesprawiedliwe, i że prawo jest głupie.

Po zajęciach nadal dumała o tej jawnej niesprawiedliwości, kiedy wpadła w kłopoty.

Dosłownie.

Skręciła za róg i zderzyła się z kimś wysokim, kto złapał ją za ramiona i z całej siły

pchnął w tył. Claire z trudem udało się ustać na nogach.

–Hej! – wrzasnęła, a potem dodała w myślach: o cholera!

Bo to była Monica.

Monicą Morrell wyglądała elegancko. Była starannie uczesana, miała perfekcyjny

makijaż, była ubrana w śliczny, przejrzysty modny top narzucony na obcisły T –
shirt. Monicą nie taszczyła plecaka. Miała markową torbę. Zmierzyła Claire wzrokiem
od stóp do głów, krzywiąc z pogardą pociągnięte błyszczykiem usta. Oczywiście, nie
była sama. Monicą nie ruszała się bez swojej świty. Dzisiaj były z nią Jennifer i Giną
oraz kilku muskularnych chłopaków.

–Uważaj, kretynko! – warknęła Monicą. A potem na jej ustach pojawił się uśmiech,

ale w oczach czaiła się groźba. – Ach, to ty. Powinnaś uważać, jak chodzisz. –
Zwróciła się do swoich fanów. – Biedna Claire. Cierpi na jakiś syndrom, nikt nie wie
jaki. Spada ze schodów, wali głową w ścianę, o mało nie pali własnego domu… –
Znów popatrzyła na Claire przy akompaniamencie chichotu Jennifer i Giny. – Mam
rację? Dom ci się spalił?

–Niezupełnie – powiedziała Claire. Była przerażona, ale wiedziała, że jeśli zacznie się

wycofywać, tylko pogorszy sprawę. – Ale słyszałam, że nie pierwszy raz wybuchł
pożar u kogoś, komu składasz wizytę.

Świta Moniki wydała zgodne, długie: „Ooooo”, szept niedowierzania i… uznania.

–Nie pozwalaj sobie, wariatko. Nie moja wina, że mieszkasz z nieudacznikami i

kretynami. Pewnie ta gotycka dziwka zapala świeczki w całym domu. Stanowi
chodzące zagrożenie pożarowe, nie wspominając już o idiotycznych ciuchach, które
nosi.

Claire zagryzła wargę i nie powiedziała głośno, kto zasługuje na epitet „dziwka”.

Uniosła tylko brwi – świadoma, że nie są wydepilowane – i uśmiechnęła się, jakby
wiedziała coś, o czym Monica nie wie.

–Nie tylko Eve ubiera się kontrowersyjnie. Ten top nie jest z Wal – Mart? Z kolekcji

dla mieszkańców przyczep kempingowych? – Odwróciła się i chciała odejść.
Przyjaciółki Moniki z trudem tłumiły śmiech.

Monica złapała za plecak Claire i mocno szarpnęła.

–Pozdrów Shane'a – syknęła. – Powiedz mu, że nic mnie nie obchodzi, kto wywiesił

białą flagę, ja i tak dopadnę i jego, i ciebie, a on pożałuje, że zadał się ze mną.

–On by się z tobą nie zadał, nawet gdybyś była ostatnią dziewczyną na ziemi i

gdyby od tego zależało przetrwanie gatunku – odparowała Claire.

Spodziewała się, że Monica będzie chciała wydrapać jej oczy wymalowanymi

pazurami, więc cofnęła się szybko. Ale, o dziwo, Monica nie rzuciła się na nią. Nawet
się uśmiechnęła, tyle że to był dziwny uśmiech, na widok którego żołądek podszedł
Claire do gardła.

–To na razie – rzuciła Monica. – Kretynko.

Zajęcia już się zaczęły, kiedy Claire, zdyszana, usiadła na wolnym miejscu i wyjęła z

plecaka notatnik i książkę. Wzrokiem szukała Moniki, Giny, Jennifer i żrącego kwasu
– już raz została oblana kwasem – ale Moniki na tych zajęciach nie było ani na
następnych, ani na kolejnych. Wreszcie napięcie opadło, serce biło w zwykłym
tempie i Claire mogła się skupić na wykładzie. Jak zwykle przeczytała już podręcznik
na początku semestru, ale na ogół wykładowcy dodawali informacje, których nie było
w książce. Nawet te zajęcia, których nie lubiła, wydawały jej się w miarę interesujące.
Na historii było kolokwium, które napisała w pięć minut. Wyszła z sali żegnana
uniesionym kciukiem wykładowcy.

Było późne popołudnie. Niewielu studentów szło na zajęcia, bo większość starała

się kończyć jak najwcześniej, a potem imprezowali. Uniwersytet Texas Praine nie
przypominał Harvardu. Tutejsi studenci na ogół starali się zaliczyć jakoś pierwsze
dwa lata, a potem przenosili się na którąś lepszą uczelnię. Więc niespecjalnie
przykładali się do nauki.

Claire rozejrzała po kampusie. Wcześniej nie zdawała sobie sprawy, jak uczelnia

była odizolowana od miasta; mogłaby się założyć, że dziewięćdziesiąt procent
studentów nie miało pojęcia, kto naprawdę rządzi w Morganville, i nigdy się tego nie
dowiedzą. TPU przypominał rezerwat przyrody, zwierzyną byli studenci.

A czasami członek stada znikał.

Claire wracała do domu przez ładnie utrzymane (chociaż spalone słońcem) ulice.

Minęła „biznesową dzielnicę” Morgamdlle, która tak naprawdę z biznesem miała
niewiele wspólnego. Była raczej deptakiem, z wieloma kawiarniami (Claire była
ciekawa, czy Oliver znalazł kogoś na miejsce Eve), księgarniami i sklepami z
ubraniami. Budynki utrzymane były w uczelnianych barwach – zieleni i bieli – i zwykle
w ich oknach wystawowych płowiały tabliczki z napisem „zniżka dla studentów”.
Jakiś niechlujny facet w czerni stał na rogu i obserwował ją płonącymi ciemnymi
oczami. Kogoś jej przypominał, ale nie wiedziała kogo… Może kogoś z uczelni? Ale i
tak się wystraszyła. Zastanowiła się, dlaczego się gapi właśnie na nią. Na ulicy było
mnóstwo dziewczyn. Ładniejszych od niej.

Claire przyspieszyła kroku. Kiedy się obejrzała, już go nie było. Czy to dobrze, czy

powinna tym bardziej się bać?

Nagle doszła do wniosku, że powinna iść jeszcze szybciej.

Kiedy mijała kawiarnię Common Grounds, zerknęła do środka i zobaczyła kogoś

znajomego… Ale co u licha robiłby tutaj tata Shane'a? W środku dnia? Raczej nie
pasował do tłumu studentów, a przecież każdy gliniarz w mieście przeczesywał ulice,

poszukując go, prawda?

Jednak siedział tam. Jasne, zerknęła tylko raz, ale ilu sobowtórów Franka Collinsa

mogło mieszkać w Morgamdlle?

Postanowiła wynieść się stąd jak najszybciej, ale potem pomyślała, że może

udałoby się jej dowiedzieć, co on tam robił. Dzięki takiej informacji Michael i Shane
mogliby wymyślić jakiś plan. Było jeszcze widno, uspokajała się, a zresztą pan
Collins przecież wie, gdzie jej szukać, gdyby chciał ją znaleźć.

Claire otworzyła drzwi i wśliznęła się do kawiarni, chowając się za plecami dwóch

barczystych chłopaków z plecakami i laptopami, którzy byli pochłonięci dyskusją o
bejsbolu. Tak, to był ojciec Shane'a. Zero wątpliwości.

Co u diabła…?

Wstrzymała oddech, kiedy naprzeciw niego usiadł Oliver. Oliver był chudy, wysoki,

lekko się garbił, miał długie kręcone włosy, z lekka przyprószone siwizną. Wcale nie
wydawał się groźny, dopóki nie zobaczyło się jego kłów. Oliver j ą przerażał i za
żadne skarby nie chciała mieć z nim do czynienia.

Claire zamierzała wyjść, ale w drzwiach wpadła na kogoś. Uniosła oczy i zobaczyła

nieznajomego faceta – może nieco starszego niż Shane. Miał krótkie rude włosy,
jasną cerę i piegi. Duże niebieskie oczy, w tym odcieniu, który przypominał
człowiekowi o bezchmurnym niebie albo o wodach oceanu. Był po prostu…
przystojny. I emanował od niego spokój. Postawny i wysoki, ubrany – w teksańskie
upały – w starą, znoszoną, brązową skórzaną kurtkę. Nie miał plecaka, ale wyglądał
na studenta.

Uśmiechnął się do niej. Spodziewała się, że zejdzie jej z drogi, ale zrobił coś wręcz

przeciwnego – wziął ją za rękę i powiedział:

–Cześć, Claire. Jestem Sam. Chcę z tobą pogadać.

Palce miał chłodne. I pod piegami był zbyt blady. A w jego zbyt przenikliwych

oczach dostrzegła smutek.

O cholera. Wampir.

Claire próbowała wyrwać rękę, ale Sam nie pozwolił. Gdyby chciał, mógłby jej

połamać kości – wyczuwała to – ale użył tylko tyle siły, żeby się nie wyrwała.

–Uspokój się – powiedział. – Muszę z tobą porozmawiać. Proszę. Obiecuję, że nic ci

nie zrobię. Usiądźmy, dobrze?

–Ale… – Claire rozejrzała się przestraszona. Dwóch chłopaków, za którymi weszła

do kawiarni, stało przy barze, kupowali coś do picia. Ruch był duży – studenci
dyskutowali, śmiali się, pracowali przy laptopach, rozmawiali przez komórki. I,
oczywiście, nikt nie zwracał na nią uwagi. Mogła zrobić scenę i zwrócić na siebie
uwagę, ale to by zaalarmowało Olivera, nie wspominając już o tacie Shane'a, a tego
nie chciała. Wolała dyskrecję.

Wampir zaprowadził Claire do zacisznego stolika blisko okna. Usiadł z dala od

słonecznego promienia padającego na podłogę. Markiza za oknem dobrze chroniła
przed słońcem, ale pewnie zostawał niewielki margines niebezpieczeństwa,
pomyślała Claire.

Sam nadal trzymał ją za rękę.

–Możesz mnie puścić? Skoro siedzę?

–Co? Aha. Jasne. – Puścił jej rękę i obdarzył ją uśmiechem, który nawet ona –

podejrzliwa, prawie popadająca w paranoję – mogła określić wyłącznie jako…
przemiły. – Przepraszam. Jesteś po prostu taka ciepła. To przyjemne uczucie.

W głosie miał tęsknotę, ale Claire nie mogła sobie pozwolić na współczucie.

Wykluczone. Za nic.

–Skąd wiesz, jak mam na imię? – spytała.

–Żartujesz chyba. Wszyscy cię znają. Ciebie, Shane'a, Eve i Michaela. Założycielka

wydała zarządzenie. Po raz pierwszy od chyba, och, trzydziestu, a może czterdziestu
lat. Dość dramatyczne wydarzenie. Wszyscy mamy się wobec was zachowywać
przykładnie, nie martw się. – Rozejrzał się, musnął spojrzeniem Olivera i znów
spojrzał na nią. – To znaczy, pomijając ludzi, którzy przykładnie zachowywać się nie
potrafią.

–Ludzi – powtórzyła Claire i skrzyżowała ramiona na piersi. Miała nadzieję, że ten

gest dodał jej powagi, ale tak naprawdę zrobiła to, bo zrobiło się jej zimno. – Nie
jesteście ludźmi.

Sam był trochę urażony.

–Ostra jesteś, Claire. Oczywiście, że jesteśmy ludźmi. Jesteśmy tylko… trochę inni.

–Nie, wy ludzi zabijacie. Jesteście… pasożytami! – Nie miała pojęcia, czemu wdaje

się w dyskusję z nieznajomym. I to z wampirem. Ale przynajmniej nie próbował jej
zahipnotyzować jak kiedyś Brandon. O cholera! Nie powinna patrzeć mu w oczy.
Zapomniała o tym. Ten wampir wydawał się taki, no cóż, normalny. A oczy miał
naprawdę śliczne. Sam zastanawiał się nad jej słowami.

–Łańcuch pokarmowy – rzucił.

–Co takiego?

–No, ludzie to pasożyty i seryjni zabójcy warzyw. To… w jakiś dziwaczny sposób

miało sens. Prawie.

–Nie jestem marchewką. Czego ode mnie chcesz? Poza rzeczami oczywistymi. –

Zrobiła gest zatapiania kłów w szyi.

Nieco się zawstydził.

–Chciałem cię prosić o przysługę. Mogłabyś przekazać coś Eve ode mnie?

Nie wyobrażała sobie czegoś, na co Eve miałaby mniejszą ochotę niż prezent od

wampira.

–Nie. To wszystko? Mogę iść?

Zaczekaj! To nic złego, przysięgam. Bardzo lubię Eve. Będzie mi jej brakowało. Bez

niej w kawiarni już nie jest tak miło. – Sięgnął do kieszeni, wyjął małe czarne
pudełeczko i podał je Claire. Zmarszczyła brwi i przez chwilę obracała je w palcach, a
potem otworzyła wieczko. To nie była jej sprawa, ale…

W środku był naszyjnik. Ładny, srebrny, z medalionem w kształcie trumny. Claire

popatrzyła Samowi w oczy, natychmiast upomniała samą siebie, że ma tego więcej
nie robić, i zapytała:

–Co jest w trumnie?

–Zobacz – powiedział i wzruszył ramionami. – To żadna tajemnica. Mówiłem ci, że to

nic niebezpiecznego.

Otworzyła wieczko trumny. W środku była maleńka srebrna figurka dziewczyny z

rękoma złożonymi na piersiach. Nieco niesamowite, ale jednocześnie fajne. Claire
musiała przyznać, że Eve byłaby prawdopodobnie zachwycona.

–Posłuchaj, ja jej nie prześladuję – dodał Sam. – Jesteśmy zaprzyjaźnieni. Przez

tego bydlaka Brandona ona nie przepada za oddychającymi inaczej i ja to rozumiem,
wcale nie usiłuję zostać jej nowym chłopakiem. Pomyślałem po prostu, że spodoba
jej się ten drobiazg.

Claire dzieliła wampiry na złe i bardzo złe.

Sam nie pasował do żadnej kategorii. Wyglądał jak zwyczajny facet o smutnych

oczach i słodkim uśmiechu, któremu przydałoby się trochę opalenizny. Jak facet, na

którego widok jej serce mogłoby zacząć bić szybciej.

Ale pewnie dzięki swojemu wyglądowi łatwo zdobywał ofiary, przywołała się do

rzeczywistości. Zatrzasnęła wieczko medalionu i przesunęła go w stronę Sama.

–Przykro mi – stwierdziła. – Nie wezmę tego medalionu.

Jeśli chcesz jej dać prezent, daj jej osobiście. Co nie znaczy, że Eve zamierza

przyjść do kawiarni. Sam był zdziwiony, ale zabrał naszyjnik i schował pudełeczko do
kieszeni kurtki.

–Okay – zgodził się. – Dzięki, że mnie wysłuchałaś. Mogę zapytać cię jeszcze o coś?

Nie proszę o przysługę, tylko o informację.

Nie była pewna, ale pokiwała głową.

–Chodzi o Amelie. – Sam ściszył głos, a w jego oczach pojawiła się natarczywość.

Nie, to nie był normalny facet. Właśnie o to mu chodziło, nie o prezent dla Eve. To
była sprawa osobista. – Rozmawiałaś z nią. Tak słyszałem. Jak się miewa? Co ty o
niej sądzisz?

–Dlaczego pytasz mnie o Amelie? Nie odwrócił wzroku.

–Ona już nie chce ze mną rozmawiać. Nikt z nich ze mną nie rozmawia. Inni mnie nie

obchodzą, ale… Martwię się o nią.

Claire nie mogła uwierzyć własnym uszom. Wampir chciał, żeby mu opowiadała o

ich przywódczyni? Szczyt dziwactwa.

–Hm… U niej chyba w porządku. Dlaczego nie rozmawia z tobą?

–Nie wiem – westchnął i rozparł się na krześle. – Nie odzywa się do mnie od

pięćdziesięciu lat, plus minus parę miesięcy. Prosiłem ją o spotkanie wiele razy, ale
odmawiała. Nie przekazują jej wiadomości ode mnie. – W tych pięknych błękitnych
oczach błysnęło coś mrocznego, poczucie krzywdy. – Najpierw mnie stworzyła, a
potem porzuciła. Od dawna nie pokazuje się publicznie. A teraz nagle zaczyna,
rozmawiać z tobą. Dlaczego?

Pięćdziesiąt lat. Rozmawiała z przynajmniej siedemdziesięcioletnim facetem, który

cerę miał delikatniejszą niż ona. I przystojną, gładką twarz, i oczy, które widziały…
No cóż, pewnie więcej niż ona kiedykolwiek zobaczy. Pięćdziesiąt lat?!

–Ile masz lat? – wypaliła, bo naprawdę dostawała świra.

–Siedemdziesiąt dwa. Jestem najmłodszy.

–W mieście? – Na świecie. – Zaczął się bawić stojącą na stole cukiernicą. – Wampiry

wymierają, wiesz. Dlatego jesteśmy tu, w Morganville. Na świecie nas wybijają. Ale
nawet tutaj Amelie stworzyła tylko dwa wampiry w ciągu ostatnich stu pięćdziesięciu
lat. – Powoli podniósł wzrok i spojrzał jej w oczy, a ona tym razem odczuła echo
tego, co kiedyś robił z nią Brandon, ten przymus, który nie pozwalał jej wstać z
miejsca. – Wiem, jak ty to widzisz, bo sarn to przeżywałem. Urodziłem się w
Morganville, dorastałem pod Ochroną. Wiem, że ludzie mają tu przerąbane. Jesteście
niewolnikami. Nie nosicie kajdanków ani nikt nie oznacza was piętnem, ale wcale nie
macie dzięki temu więcej wolności.

Znów zobaczyła przed oczyma obraz martwej matki Shane'a w wannie.

–A jeśli uciekamy, zabijacie nas – szepnęła. Spodziewała się, że się skrzywi albo

oburzy, ale wyraz twarzy Sama się nie zmienił.

–Czasami – przyznał. – Ale, Claire, to nie tak, że my tego chcemy. Usiłujemy

przetrwać, to wszystko. Rozumiesz?

Claire niemal widziała go, jak stoi i patrzy, jak matka Shane'a wykrwawia się na

śmierć. Miałby ten sam wyraz oczu co teraz. Molly Collins była po prostu
zwierzęciem, które trzeba uśpić, to wszystko, i nie cierpiałby z tego powodu na
bezsenność. O ile wampiry sypiają. W co zaczynała wątpić.

Poderwała się tak gwałtownie, że jej krzesło uderzyło w ścianę. Sam odchylił się

zaskoczony, a ona złapała plecak.

–Och, świetnie rozumiem – wycedziła Claire – że nie mogę nikomu z was ufać.

Chcesz wiedzieć, gdzie jest Amelie? Idź i zapytaj. Pewnie ma jakiś dobry powód, że
nie chce z tobą gadać!

–Claire!

Dopadła drzwi i wyszła na słońce. Obejrzała się i zobaczyła Sama. Stał przed

Common Grounds i patrzył za nią z miną, jakby stracił najlepszą – jedyną –
przyjaciółkę.

Cholera, nie zamierzała być przyjaciółką żadnego wampira. To niemożliwe. To się

nigdy nie zdarzy.

Rozdział 6

Claire postanowiła nie mówić Shane'owi o Monice ani o jego ojcu, ani o wampirze

Samie. Zamiast tego zrobiła taco i zaczekała, aż Michael się zmaterializuje. Gdy
słońce skryło się za horyzontem, pojawił się jak zwykle.

Jakoś udało jej się dać mu znać, że chce pogadać na osobności, i teraz byli w

kuchni we dwójkę. Claire zmywała, a Michael wycierał naczynia.

–Mówiłaś Shane'owi o Monice? – spytał Michael, kiedy skończyła już opowiadać mu

wydarzenia dnia. Nie przejął się, no ale Michaela niełatwo było zdenerwować.
Chociaż chyba wycierał te talerze odrobinę za energicznie.

–Nie – powiedziała. – Jemu odbija, gdy słyszy jej imię.

–Masz rację, odbija. Ale musisz być ostrożna, wiesz o tym, prawda? Poprosiłbym

Shane'a, żeby chodził z tobą na zajęcia, no ale…

–Ale ona prawdopodobnie właśnie tego chce – dokończyła Claire i podała

Michaelowi kolejny talerz. – Dorwać nas i napuścić na siebie. Prawda?

–Wystarczy, że dopadnie ciebie i jego ma z głowy. Więc bądź ostrożna. Ja… nie na

wiele się przydam poza domem.

W ogóle nie na wiele się przydaję.

Źle się poczuła, widząc w jego oczach błysk gniewu Michael nie był zły na nią, ale na

siebie. Sam siebie nienawidził.

Nienawidził pułapki, w jakiej tkwił, nienawidził swojej bezsilności, kiedy jego

przyjaciele potrzebowali pomocy.

–Nic mi nie będzie – uspokoiła go Claire. – Mam nową komórkę. Rodzice mi

przysłali.

–To dobrze. Masz nas na klawiszach szybkiego wybierania?

–Na jedynce, dwójce i trójce. A na czwórce policję.

–Super. A jak zajęcia?

–W porządku. – Trudno jej było w tej chwili zdobyć się na entuzjazm. – Nie

będziemy rozmawiać o tacie Shane'a?

–Nie ma o czym – powiedział Michael. – Trzymaj się z daleka od Common Grounds i

od Olivera. Jeśli tata Shane'a tam był, to znaczy, że się po prostu rozgląda po
okolicy. Możliwe że Oliver się go pozbył. Całkiem przekonująco potrafi udawać
zwykłego człowieka.

Michael wiedział to najlepiej, pomyślała Claire. Oliver tak dobrze udawał zwykłego

człowieka, że Michael zaprosił go do tego domu, a on zabił Michaela, próbując
przemienić go w wampira. Dom Michaela uratował – w pewnym sensie. W ten sposób
„przepraszał”, że nie obronił Michaela przed Oliverem. Ten dom potrafił takie rzeczy.
Było to dziwne, a czasami przerażające, ale przynajmniej dom był lojalny w stosunku
do swoich mieszkańców.

A Oliver… Oliver był lojalny tylko wobec samego siebie. I wszystko.

–Więc nic nie zrobimy? – spytała Claire.

–Będziemy nic nie robić najlepiej, jak umiemy. – Michael odstawił ostatni talerz na

miejsce i przerzucił sobie ściereczkę przez ramię niczym barman, który właśnie robi
sobie przerwę. – A to znaczy, Claire, że ty masz nic nie robić. To polecenie.
Żartobliwie mu zasalutowała.

–Tak jest, kapitanie. Westchnął.

–Wolałem, kiedy byłaś nieśmiałą dziewczynką. Co się z tobą porobiło?

–Mieszkam z wami – No tak.

Zmierzwił jej włosy, uśmiechnął się i ruszył w stronę salonu. – Dziś pogramy w gry

planszowe – powiedział. – Kazałem Shane'owi przysiąc, że nie ruszy gier wideo.
Chyba właśnie odkurza planszę do Monopolu. Nie chciałem mu pozwolić grać w
Ryzyko. Przy Ryzyku dostaje świra.

Jak oni wszyscy.

–Mam nową pracę – oświadczyła Eve, kiedy rozsiedli się na podłodze wokół planszy

do Monopolu. Shane wymiatał, ale to Michaelowi dostały się koleje; Eve i Claire
głównie patrzyły, jak ich stosiki pieniędzy topnieją. Nic dziwnego, że ludzie lubią tę
grę, pomyślała Claire. Przypomina życie.

–Już masz pracę? – zdziwił się Shane, kiedy Michael za grzechotał kostkami, a

potem rzucił je na planszę. – Jezu, Eve, mogłabyś trochę mniej pracować. Przy tobie
źle wypadam.

–Shane Collins, permanentny truteń. Gdybyś umówił się chociaż na jedną rozmowę

w miesiącu i, no wiesz, poszedł na nią, też mógłbyś znaleźć pracę.

–Och, więc teraz zostałaś doradcą do spraw zatrudnienia?

–Odczep się. Nawet nie spytacie, gdzie pracuję?

–Jasne – odezwał się Michael, przesuwając swoją armatkę o cztery pola. – Gdzie…?

O cholera.

–Należy się pięćset, mój dobry człowieku. I napiwek za czyste hotelowe ręczniki. –

Shane wyciągnął rękę po kasę.

–Zostałam zatrudniona na uniwersytecie ciągnęła Eve, obserwując, jak Michael

odlicza pieniądze i oddaje je Shane'owi. – W kawiarni samorządu studenckiego.
Dostałam nawet wyższą pensję niż u Olivera.

–Gratulacje! – Claire wydała okrzyk entuzjazmu. – I nie będziesz już pracowała dla

wrednego wampira. Czysty zysk.

–Jeśli chodzi o szefostwo, to zdecydowanie lepsze. Znaczy to beznadziejny dupek,

który ma śmierdzący oddech i problem alkoholowy, ale to samo można powiedzieć o
większości męskiej populacji Morganville…

–Nieprawda! – Shane i Michael krzyknęli jednocześnie, a Eve uśmiechnęła się do

nich promiennie.

–O przystojniakach obecnych w tym pokoju oczywiście nie mówię. Poza tym

rozchmurzcie się, chłopaki, większości damskiej populacji ten problem też dotyczy.
Mam dogodniejsze godziny pracy: tylko dzienną zmianę, więc odpada problem
uciekania przed wampirami w nocy. Poza tym zobaczę, jak wygląda życie w
kampusie. Słyszałam, że studenci ostro imprezują.

–Z tamtej strony kontuaru zobaczysz wyłącznie ludzi, którzy będą narzekać na kawę

– skwitował Shane, nie podnosząc wzroku. – Uważaj na siebie, Eve. Niektóre dupki z
uniwerku myślą, że jak nosisz plakietkę z imieniem, to jesteś ich służącą.

–Wiem. Słyszałam o Karli.

–Karli? – spytała Claire.

–Pracuje na uniwersytecie – wyjaśniła Eve. – Karla Gast. Chodziliśmy z nią do

szkoły. – Michael i Shane przytaknęli. – W szkole też lubiła imprezować. I była
naprawdę ładna. Poszła do pracy w kampusie. Nie wiem, co tam robiła, w każdym
razie zaginęła.

–Było o tym w gazecie – wtrącił Michael. – Porwali ją wczoraj w nocy, kiedy szła do

samochodu. Claire zmarszczyła brwi.

–Ale dlaczego miałoby być o tym w gazecie? Przecież zwykle nie piszą o takich

przypadkach. W Morganville morderstwa są legalne, prawda?

–Prasa pisze o morderstwie, jeśli zabójca nie jest wampirem – powiedziała Eve i

zaczęła pogryzać kawałek marchewki, jednocześnie wyrzucając kostki. – Ooooch,
płaci mi pan dwie setki, panie bankierze. Gdyby porwały ją wampiry, sprawę
zamiecionoby pod dywan, jak zwykle. Odszkodowanie dla rodziny, koniec historii.
Ale to inna sprawa.

–Czy to coś niezwykłego? Przestępstwo dokonane przez ludzi?

–W pewnym sensie. – Eve wzruszyła ramionami. – Coraz więcej ludzi w Morgamdlle

robi się wrednych. Są albo wredni, albo zachlani, albo ulegli.

–A ty jaka jesteś? – spytał Shane. Eve wyszczerzyła zęby i warknęła. – Och,

rozumiem.

–Eve, słyszałem, że twój brat wyszedł z więzienia – rzucił Michael. Claire wyrzucała

właśnie kostki i kiedy upadły na planszę, wydawało się, że wydały dźwięk tak głośny
jak talerze rozbijające się na kafelkach podłogi. Nikt nic nie powiedział.

O ile widziała, nikt nie odważył się odetchnąć. Sądząc po minie Michaela, żałował, że

poruszył ten temat, a Eve była… wściekła, spięta i przerażona.

Shane milczał z kamiennym wyrazem twarzy. Niezręczna sytuacja.

–Hm… – Claire ostrożnie przesunęła swojego pionka o sześć pól. – Nie opowiadałaś

o swoim bracie. – Była ciekawa, co Eve na to powie. Bo Eve najwyraźniej nie była
szczęśliwa, że rozmowa zeszła na temat jej brata.

–Ma na imię Jason, jest bydlakiem i nie chcę o nim mówić – oznajmiła Eve.

–Jasne. – Claire odchrząknęła. – Shane?

–Co? – Popatrzył na planszę, którą mu wskazywała ręką. – Aha. Trzysta.

W milczeniu oddała swoje ostatnie banknoty Shane'owi, a on sięgnął po kostki.

–Eve, wiesz, za co poszedł do więzienia. Nie sądzisz, że… – zaczął Michael

ostrożnie.

–Zaniknij się, Michael. Po prostu się zamknij. Czy to możliwe, że to zrobił? Jasne.

Stać go na coś takiego, ale wyszedł dopiero wczoraj rano. To by była bardzo szybka
robota, nawet jak na Jasona. – Mimo zaciętej miny Eve była poruszona i bledsza niż
zwykle. – Wiecie co? Muszę jutro wcześnie wstać. Dobranoc.

–Eve…

Zerwała się z podłogi i wbiegła na schody. Michael pobiegł za nią, po dwa stopnie

naraz.

–Zdaje się, że już po grze – mruknął Shane, ale i tak wyrzucił kostki. – Ha!

Promenada. Zdaje się, że mam imperium nieruchomości. Dziękuję państwu bardzo za
uwagę, dobranoc.

–O co chodziło Michaelowi? – spytała Claire. – On na prawdę uważa, że brat Eve

mógł napaść na tę dziewczynę?

–Nie, on uważa, że brat Eve mógł zabić tę dziewczynę. Gliny też chyba tak myślą.

Jeśli to zrobił, złapią go, a tym razem nie wyjdzie z więzienia. Pewnie nawet nie zdąży
tam trafić.

Jeden z braci Karli jest policjantem.

–Och – powiedziała Claire słabym głosem. Słyszała dobiegający z góry szmer

rozmowy. – Chyba też powinnam iść do łóżka. Jutro od rana mam zajęcia.

Shane spojrzał jej w oczy.

–Może damy im trochę prywatności.

Och, racja. Zaczęła zbierać gotówkę i karty. Ich dłonie zetknęły się, a on wziął ją za

rękę.

A potem, nie wiadomo jak, znalazła się na jego kolanach, a on ją całował. Nie miała

zamiaru tego robić, ale… Trudno jej było protestować, bo smakował cudownie, usta
miał takie miękkie, a dłonie takie silne…

Odchylił się, z przymkniętymi oczami i uśmiechem na twarzy. Shane rzadko się

uśmiechał, ale jego uśmiech zawsze zapierał jej dech w piersiach i wywoływał
drżenie. Była w nim jakaś tajemnica, jakby uśmiechał się tak tylko do niej, i ten
uśmiech wydawał się taki… idealny.

–Claire, ty jesteś ostrożna, prawda? – Odsunął włosy z jej twarzy. – Serio pytam.

Powiedziałabyś mi, gdybyś miała jakieś kłopoty, prawda?

–Nie mam kłopotów – skłamała, myśląc o słabo zawoalowanych groźbach Moniki i o

tacie Shane'a siedzącym z Oliverem w kawiarni. – Żadnych kłopotów.

–To dobrze. – Znów ją pocałował, a potem musnął ustami szyję i, o kurczę,

pocałunki znów jej zaparły dech w piersi. Przymknęła oczy i przesunęła palcami po

jego miękkich włosach, usiłując każdym dotknięciem powiedzieć mu, jak bardzo jej
się to podoba, jak bardzo on jej się podoba, jak bardzo go kocha…

Gwałtownie otworzyła oczy.

No przecież tego chyba nie pomyślała.

Ciepłe ręce Shane'a wędrowały po jej ciele, kciukami musnął jej piersi i przesunął

palcami po obojczykach… aż dotarł do dekoltu. Drażnił się z nią, zsuwając go niżej o
centymetr, o dwa.

A potem, co jeszcze bardziej ją rozstroiło, puścił ją i się wyprostował. Usta miał

wilgotne. Oblizał je, patrząc na Claire, I znów obdarzył ją tym cholernie seksownym
uśmiechem.

–Idź do łóżka – powiedział. – Zanim zdecyduję się iść tam z tobą.

Nie była pewna, czy uda jej się wstać, ale jakoś zdołała się podnieść i poszła na

górę. Drzwi pokoju Eve były otwarte. Michael i Eve siedzieli na łóżku. Michael ze
złotymi włosami i błękitnymi oczami nie pasował to tego pokoju w tonacji czerni i
czerwieni. Wyglądał jak anioł, któremu pomyliły się strony świata.

Trzymał Eve w ramionach i głaskał czule. Kiedy Claire zajrzała do pokoju, spojrzał

jej w oczy i bezgłośnie poprosił: „Zamknij drzwi”.

Zamknęła je i poszła do siebie, do łóżka. Niestety, sama.

Claire przyszło do głowy, że dobrze byłoby wiedzieć, jak wygląda Jason Rosser,

żeby go unikać, ale pomyślała, że lepiej nie prosić Eve o pokazanie albumu z
rodzinnymi zdjęciami. Eve bardzo nerwowo reagowała na każdą wzmiankę o swoim
bracie… Co, o ile Shane miał rację, było całkiem zrozumiałe.

Claire wyruszyła więc na poszukiwanie informacji. Ale nie do biblioteki

uniwersyteckiej, w której było bardzo niewiele materiałów o Morganville. Już
sprawdzała. Trochę archiwalnych gazet i krótka historia miasta, starannie
zredagowana.

Na szczęście istniało też Towarzystwo Historyczne Morganville. Znalazła adres w

książce telefonicznej, przestudiowała plan miasta, obliczyła, ile czasu zajmie jej
dotarcie do siedziby towarzystwa. Gdyby się pospieszyła, mogłaby znaleźć
potrzebne informacje i zdążyć na zajęcia w południe.

Claire wzięła prysznic, włożyła dżinsy i czarną trykotową koszulkę z nadrukiem

kwiatka – kupiła ją w sklepie z używanymi ciuchami – i w drodze do drzwi złapała
plecak. Kiedy znalazła się na ulicy, ruszyła dziarsko w przeciwną stronę niż

uniwersytet, w okolicę, której jeszcze nie znała. Plan wzięła ze sobą i przydał się, bo
kiedy tylko straciła z oczu Dom Glassów, zaczęła błądzić. Jak na tak starannie
zaplanowane miasto, Morganville miało nielogiczny rozkład ulic. Były tu ślepe uliczki,
opuszczone, nieoświetlone parcele.

Może jednak dla wampirów taki układ był logiczny. Claire zadrżała i przyspieszyła

kroku. Ulica, którą szła, kończyła się placem ze stertami drewna i walającym się
śmieciami. W powietrzu unosiła się woń rozkładu starych, zniszczonych, nikomu
niepotrzebnych przedmiotów. Czasami bujna wyobraźnia utrudnia życie. Jak to
dobrze, że jest dzień, nocą musi tu być przerażająco, pomyślała.

Mieszkalne dzielnice Morganville były stare, w większości zaniedbane i zniszczone

słońcem. Niedługo na pewno zrobi się chłodniej, ale na razie słońce paliło bezlitośnie
teksańską ziemię. Cykady grały wśród traw i drzew, a wiatr niósł zapach kurzu i
rozgrzanego metalu. Ze wszystkich miejsc, gdzie mogła się natknąć na wampiry, to
było chyba ostatnie, gdzie by się ich spodziewała. Po prostu… za mało dramatyczne.
Za bardzo zwyczajne. Za bardzo… amerykańskie.

Według mapy powinna skręcić w następną przecznicę. Przystanęła w cieniu dębu i

pociągnęła kilka łyków wody z butelki, zastanawiając się, jak daleko jeszcze do
Towarzystwa Historycznego. Miała nadzieję, że niedaleko. Nie chciała opuszczać
zajęć.

Ulica była ślepa. Claire przystanęła i zerknęła na mapę. No nie, mapa wskazywała co

innego. Claire westchnęła poirytowana i już miała zawrócić, kiedy zauważyła wąskie
przejście pomiędzy dwoma posesjami. Wyglądało na to, że może prowadzić do
następnej ulicy.

Strać dziesięć minut albo zaryzykuj skrót. Zawsze wolała stracić dziesięć minut,

była ostrożna, ale być może w Domu Glassów zeszła na złą drogę. Poza tym gorąco
tu jak w piekle Ruszyła w stronę przejścia między posesjami.

–Ja bym tego nie robiła, dziecko – usłyszała jakiś głos. Dobiegał z werandy domu

po jej prawej stronie. Dom był bardziej zadbany niż większość domów w Morganville:
świeżo odmalowany na odcień jasnego morskiego błękitu, wykończony cegłą, z
wysprzątanym podwórkiem. Claire zmrużyła oczy i przysłoniła je ręką. Dostrzegła
drobną, przypominającą ptaszka staruszkę siedzącą na huśtawce na werandzie. Była
brunatna jak gałązka drzewa i miała siwe włosy, niesforne jak puch dmuchawca, a
ponieważ ubrana była w zielonkawą letnią sukienkę, która wisiała na niej jak worek,
przypominała leśnego duszka z bardzo starych bajek.

Staruszka mówiła z akcentem z któregoś z południowych stanów. Claire szybko

zawróciła.

–Przepraszam panią. Nie chciałam wchodzić na cudzy teren. Staruszka

zachichotała.

–Och nie, dziecko, nikomu nie wchodzisz w paradę. Jesteś po prostu głupia.

Słyszałaś kiedyś o lwach? O pająkach czyhających w pajęczynie? No cóż, idź dalej tą
dróżką, ale po drugiej stronie nie wyjdziesz. Nie w tym świecie.

Claire wpadła w panikę.

–Ale… przecież jest dzień!

–Owszem, jest – zgodziła się staruszka, bujając się na huśtawce. – Ale w

Morganville nie zawsze jest bezpiecznie w dzień. To też powinnaś wiedzieć. A teraz
wracaj, skąd przyszłaś, i nie wracaj tu nigdy.

–Dobrze, proszę pani.

–Babuniu, co ty opowiadasz. Dzień dobry! – Z siatkowych drzwi wyszła młodsza

wersja staruszki – na tyle młoda, żeby być jej wnuczką. Wysoka i ładna, skórę miała
w kolorze kakao, włosy splecione w warkoczyki, w mnóstwo warkoczyków.
Uśmiechnęła się do Claire, kładąc rękę na ramieniu starszej pani. – Moja babcia lubi
siedzieć tutaj i zagadywać przechodniów. Przepraszam, że cię zatrzymała.

–Ależ nic się nie stało – zaprzeczyła Claire, nerwowo bawiąc się luźno zwisającym

paskiem od plecaka. – Ostrzegła mnie, żebym nie szła tym przejściem.

Kobieta szybko przeniosła spojrzenie ze staruszki na Claire i z powrotem na

staruszkę.

–Doprawdy? – Już nie mówiła ciepłym tonem. – Babciu, musisz przestać straszyć

ludzi swoimi historyjkami.

–Nie bądź taką cholerną idiotką, Lisa. To nie są żadne historyjki, i ty o tym wiesz.

–Babciu, nic się tu nie wydarzyło od dwudziestu lat!

–Co nie znaczy, że się nie wydarzy. – Staruszka była uparta; cienki jak patyk,

drżący palec wymierzyła w Claire. – A tobie nie wolno iść tym przejściem. Mówię
poważnie.

–Tak, proszę pani – powiedziała słabym głosem i skinęła głową obu kobietom. – Hm,

dziękuję pani.

Zanim zawróciła, Claire zauważyła na ścianie domu plakietkę z symbolem. Dokładnie

taki sam symbol wisiał na ścianie Domu Glassów. Znak Założycielki. Teraz dostrzegła

podobieństwo tych domów. Claire zawróciła, uśmiechnęła się przepraszająco i
zapytała:

–Bardzo przepraszam, czy mogłabym skorzystać z łazienki? Wypiłam sporo wody

po drodze… Przez chwilę myślała, że Lisa odmówi, ale młoda kobieta zmarszczyła
brwi i powiedziała:

–Czemu nie. – Zeszła po schodkach i otworzyła białą drewnianą furtkę. – Wejdź,

proszę. To drugie drzwi z holu.

–Zaproponuj dziecku lemoniadę, Lisa.

–Ona nie zostanie u nas, babciu!

–A skąd wiesz, skoro nie spytałaś?

Claire pozwoliła im się sprzeczać i weszła do domu. Nie wyczuwała niczego, żadnej

aury, no ale przecież w Domu Glassów też nie od razu wyczuwało się to coś.

A jednak po chwili wyczuła coś znajomego… Wrażenie spokoju, powagi. Wystrój

tego domu był zupełnie różny od Domu Glassów – Lisa i jej babcia najwyraźniej lubiły
meble obite kwiecistym perkalem. Na podłogach leżały dywany, a w oknach wisiały
koronkowe firanki i zasłony. Claire szła korytarzem, lekko przesuwając palcami po
boazerii na ścianach. Drewno wydawało się ciepłe, ale przecież zawsze się takie
wydaje, prawda?

–Dziwne – mruknęła do siebie i otworzyła drzwi łazienki. Ale to nie była łazienka.

To był gabinet, duży gabinet, umeblowany w zupełnie innym stylu niż salon. Podłogi

nie przykrywał dywan. Ciemnoczerwone aksamitne zasłony chroniły przed słońcem.
Ściany wyłożone były regałami pełnymi książek, w większości starych, a przy regale
Claire dostrzegła stojak na wino, ale leżały w nim… Zwoje?

Przy ciężkim, ciemnym biurku siedziała Amelie. Podpisywała jakieś dokumenty

złotym piórem wiecznym. Jeden z jej asystentów, wampir, stał obok i usłużnie
zabierał każdy kolejny podpisany papier.

Żadne z nich nie podniosło wzroku na Claire.

–Zamknij drzwi – poleciła Amelie łagodnym tonem, akcentując słowa niemal jak

Francuzka. – Nie lubię przeciągów.

Claire miała ochotę uciec, ale nie była głupia, żeby sądzić, że jej się uda. Chociaż

pomysł, żeby z wrzaskiem zatrzasnąć drzwi z drugiej strony, był kuszący. Weszła do
gabinetu, a drzwi zamknęły się za nią z cichym kliknięciem.

–To twój dom? – spytała. Szczerze, tylko takie pytanie przyszło jej na myśl,

wszystkie inne wyparowały jej z głowy, no bo przecież to się nie mogło dziać.

Amelie podniosła oczy, tak samo chłodne i onieśmielające, jak Claire zapamiętała.

Czuła się, jakby ją mroziły.

–Mój dom? – powtórzyła Amelie. – Tak, oczywiście. Wszystkie domy są moje. Ach,

rozumiem, o co chciałaś zapytać. Jesteś ciekawa, czy ten dom, przez który tu
weszłaś, należy do mnie. Nie, moja mała Claire, to nie tam kryję się przed swoimi
wrogami, chociaż z pewnością byłby to sensowny wybór.

Bardzo… – Amelie uśmiechnęła się – nieoczekiwany.

–A więc… Jak…?

–Przekonasz się jeszcze, Claire, że kiedy będę cię potrzebowała, będziesz wzywana.

– Amelie podpisała ostatni dokument i podała go asystentowi, wysokiemu, młodemu
mężczyźnie w garniturze z krawatem, a on lekko się ukłonił i wyszedł z pokoju
bocznymi drzwiami. Amelie usiadła wygodniej w dużym, rzeźbionym fotelu, jeszcze
bardziej królewska niż zwykle, włącznie z włosami splecionych w koronę na czubku
głowy. Długimi palcami lekko stukała w lwie głowy wyrzeźbione na oparciach fotela. –
Nie jesteś w domu, do którego weszłaś, moja droga. Rozumiesz to?

–Teleportacja – domyśliła się Claire. – Ale to przecież niemożliwe.

–A jednak tu jesteś.

–To science fiction!

Amelie wdzięcznym ruchem machnęła ręką.

–Nie rozumiem waszego sposobu rozumowania. Jedna nie możliwa rzecz, istnienie

wampirów, jest do zaakceptowania, ale dwie niemożliwe rzeczy dają razem science
fiction? Ach, nie ważne. Nie potrafię wyjaśnić, jak to działa, to zagadnienie dla
filozofów i rzemieślników, a ja nie jestem ani jednym, ani drugim.

Od lat nie zajmowałam się tymi tematami. – Jej oczy w kolorze lodu odrobinę się

ociepliły. – Odłóż ten plecak. Widywałam druciarzy, który nosili lżejsze ładunki.

Kto to jest druciarz? – zastanowiła się Claire. Już miała spytać, ale nie chciała wyjść

na idiotkę.

–Dziękuję pani – powiedziała i ostrożnie postawiła plecak na podłodze, a potem

przysiadła na fotelu naprzeciwko biurka.

–Jaka grzeczna – pochwaliła ją Amelie. – I to w czasach, kiedy mało kto pamięta o

manierach… Rozumiesz, co to są maniery, Claire, prawda? Zachowania, które
pozwalaj ą ludziom żyć w bliskości i nie pozabijać się nawzajem. Na ogół.

–Tak, proszę pani.

Cisza. Gdzieś za plecami Claire duży zegar odliczał minuty; kropla potu spłynęła jej

po karku i spadła na trykotową koszulkę. Amelie wpatrywała się w nią bez
mrugnięcia, co sprawiało niesamowite wrażenie. Niewłaściwe wrażenie. Ludzie tak
nie umieli.

No ale Amelie nie była człowiekiem. Ze wszystkich wampirów ona człowieka

przypominała najmniej.

–Sam pytał o panią – palnęła Claire, bo chciała, żeby Amelie przestała się tak w nią

wpatrywać, a tylko to przyszło jej do głowy. Amelie zamrugała, usadowiła się w
fotelu, a potem oparła brodę na splecionych rękach, a łokcie położyła na lwich
głowach.

–Sam… – powtórzyła i jej spojrzenie powędrowało w górę i w prawo, na niczym się

właściwie nie skupiając. Coś sobie przypomina, pomyślała Claire. Zauważyła, że
ludzie – i najwyraźniej wampiry też – robią coś takiego oczami, kiedy coś sobie
przypominają. – Ach, tak, Samuel. – Znów wpatrywała się w Claire. – Jak to się stało,
że ucięłaś sobie pogawędkę z naszym drogim młodym Samuelem?

Claire wzruszyła ramionami.

–To on uciął sobie pogawędkę ze mną.

–O?

–Pytał o panią. Ja… Mnie się wydaje, że on czuje się samotny. Amelie się

uśmiechnęła. Nie próbowała straszyć Claire, pokazując kły.

–Oczywiście, że jest samotny – powiedziała. – Samuel jest najmłodszy. Nikt ze

starszych mu nie ufa, nikogo młodszego nie ma. Nic go nie łączy z wampirami,
pomijając mnie, i nic go nie łączy ze światem ludzi. Kogoś bardziej samotnego niż on
nie spotkasz, Claire.

–Mówi to pani tak, jakby pani… chciała, żeby tak było. Znaczy, żeby on był sam.

–Bo chcę – przyznała Amelie. – Mam swoje powody. Przyznaję, że obserwowanie

zachowania kogoś tak bardzo samotnego jest bardzo interesujące. Samuel okazał się
intrygujący, większość wampirów po prostu zrobiłaby się oschła i brutalna, a on
nadal szuka pociechy. Przyjaźni. Moim zdaniem jest niezwykły.

–Pani na nim eksperymentuje! – oburzyła się Claire. Platynowe brwi Amelie uniosły

się powoli, tworząc idealne łuki nad oczami.

–Jesteś niegłupia, skoro na to wpadłaś, ale uważaj: szczur, który wie, że biega po

labiryncie, staje się bezużyteczny.

Zachowasz zatem swoją wiedzę dla siebie i będziesz się trzymała na dystans od

naszego drogiego, słodkiego Samuela. A teraz powiedz, dlaczego dzisiaj do mnie
przyszłaś?

–Dlaczego ja…? – Claire odchrząknęła. – Chyba zaszła jakaś pomyłka. Ja tylko, wie

pani, szukałam łazienki.

Amelie wpatrywała się w nią przez długą, mrożącą krew w żyłach sekundę, a potem

odrzuciła głowę w tył i roześmiała się głośno. To był szczery, serdeczny śmiech,
ciepły, a kiedy ucichł, Claire nadal widziała jego ślady na twarzy i w oczach Amelie.
Śmiech nadał jej twarzy wygląd niemal… ludzki.

–Łazienki – powtórzyła i pokręciła głową. – Dziecko, różne rzeczy mi mówiono, ale

czegoś równie zabawnego chyba jeszcze nie słyszałam. Jeśli chcesz skorzystać z
łazienki, to przejdź, proszę, przez te drzwi. Znajdziesz tam wszystko, co ci jest
potrzebne. – Uśmiech zbladł. – Ale moim zdaniem przyszłaś po coś więcej.

–Ja wcale nie chciałam tu przyjść! Wybierałam się do Towarzystwa Historycznego

Morganville…

–Towarzystwo Historyczne Morganville to ja – powiedziała Amelie. – A co chcesz

wiedzieć? Claire lubiła książki. Z książkami nie trzeba było dyskutować. Książki nie
siadywały przed człowiekiem w królewskiej pozie, wspaniałe, imponujące i
przerażające, nie miały kłów i ochroniarzy. Książki były bezpieczne.

–Chciałam tylko coś sprawdzić… Amelie już zaczynała tracić cierpliwość.

–Mów, dziewczyno. Szybko. Mam swoje obowiązki. Claire niespokojnie

odchrząknęła i powiedziała:

–Chciałam dowiedzieć się czegoś o bracie Eve, Jasonie. Jasonie Rosserze.

–Zrobione – powiedziała Amelie i chociaż pozornie nawet nie drgnęła, nie ruszyła

jednym palcem, boczne drzwi otworzyły się i jej przystojny, ale blady jak śmierć
asystent zajrzał do pokoju. – Proszę o teczkę rodziny Rosserów – wydała polecenie.
Skinął głową i zniknął. – Straciłabyś tylko czas. W siedzibie Towarzystwa
Historycznego nie ma żadnych danych osobowych. Ono istnieje wyłącznie na pokaz,
informacje w nim przechowywane są w najlepszym wypadku nieścisłe i jeśli chcesz
poznać prawdziwą naturę różnych spraw, moja mała, to przychodź do kogoś, kto tę

naturę poznał.

–Ale to tylko punkt widzenia – stwierdziła Claire. – A nie fakty.

–Każdy fakt jest punktem widzenia. Ach, dziękuję, Henry. – Amelie odebrała teczkę z

rąk asystenta, który w milczeniu opuścił gabinet. Wampirzyca otworzyła teczkę,
przejrzała jej za wartość, a potem podała Claire. – Niezwykła rodzina. Ciekawe, że
udało im się wychować Eve i jej brata.

Było tam całe życie rodziny Eve, zredukowane do danych spisanych na papierze.

Daty urodzenia, szczegóły szkolnych świadectw.,. Ręcznie spisane raporty
Brandona, który zapewniał im Ochronę. Raporty były suche i lakoniczne.

A potem nieco mniej suche, bo gdy Eve skończyła szesnaście lat, zmieniła się.

Bardzo zmieniła. Szkolne zdjęcie Eve w wieku piętnastu lat przedstawiało ładną,
kruchą dziewczynkę w bardzo konserwatywnym stroju – takim, jakiego nawet Claire
by nie włożyła.

A w wieku szesnastu lat Eve uosabiała styl gotycki. Ufarbowała ciemne włosy na

czarno, na twarz nakładała prawie biały puder, podkreślała oczy czarnym tuszem i w
ogóle nabrała wyrazu. W wieku siedemnastu lat zaczęła robić sobie piercing – jeden
widać było w języku wytkniętym do obiektywu.

Kiedy skończyła osiemnaście lat, wyglądała na przygnębioną i zarazem arogancką

dziewczynę, a potem nie było już zdjęć poza takimi, które wyglądały na robione z
ukrycia w Common Grounds, kiedy Eve nalewała espresso i gawędziła z klientami.

Eve z Oliverem.

Miałaś szukać informacji o Jasonie, upomniała samą siebie Claire i odwróciła

stronę.

Jason był taki sam, tylko młodszy. Mniej więcej wtedy, kiedy Eve została Gotką.

Jason zrobił to samo, chociaż w jego przypadku chodziło raczej nie o modę, ale o
jakieś świadome przejście na ciemną stronę mocy. Eve zawsze miała w oczach błysk
ironii i poczucia humoru, w oczach Jasona żaden błysk się nie pojawiał. Był chudy,
silny i niebezpieczny.

Claire przeszedł lodowaty dreszcz, gdy zdała sobie sprawę, że go widziała… Stał na

ulicy i gapił się na nią, zanim weszła do Common Grounds.

Jason Rosser wiedział, kim ona jest.

–Jason lubi noże, o ile pamiętam – powiedziała Amelie. – Czasami sobie wyobraża,

że jest wampirem. Na twoim miejscu uważałabym na niego. On może się nie okazać

tak… posłuszny jak moi podwładni.

Claire zadrżała, czytając o kiepskich wynikach Jasona w szkole, a potem raporty

policji.

Eve oddała go w ręce policji. Widziała, jak porwał dziewczynę i jak z nią odjeżdżał –

z dziewczyną, która potem znaleziono błąkającą się po ulicach i krwawiącą z rany po
nożu. Dziewczyna nie zgodziła się zeznawać, ale Eve złożyła zeznania. I Jasona
zamknięto.

W teczce była informacja, że zwolniono go z więzienia przedwczoraj o dziewiątej

rano. Miał mnóstwo czasu, żeby dopaść Karle Gast w kampusie i…

Nie myśl o złych rzeczach, Claire, myśl o tych dobrych.

Przeglądała dane i patrzyła na zdjęcie matki i ojca Eve. Wyglądali… normalnie. Może

nieco ponuro, ale skoro mieli takiego syna jak Jason, trudno im się było dziwić.
Mimo to nie sprawiali wrażenia ludzi, którzy są w stanie wyrzucić córkę z domu i
nigdy więcej się do niej nie odezwać, nie zadzwonić ani nie wpaść z wizytą.

Claire zamknęła teczkę i położyła ją na biurku, a Amelie, przełożyła ją do

drewnianego pudełka na dokumenty.

–Znalazłaś to, czego chciałaś się dowiedzieć? – spytała Amelie.

–Nie wiem.

–Jaka mądra odpowiedź – stwierdziła Amelie i skinęła głową jak królowa poddanej. –

Możesz odejść. Skorzystaj z drzwi, którymi tu weszłaś.

–Dziękuję. Na razie. – Głupio zabrzmiało takie pożegnanie z kimś, kto pewnie liczył

sobie z milion lat, a poza tym kontrolował całe miasto, ale Amelie chyba nie miała nic
przeciwko niemu. Claire wzięła plecak i szybko ruszyła po wypolerowanym
parkiecie…

… i weszła do łazienki. Gdzie ściany obite były kwiecistą tapetą, a papier toaletowy

wisiał w takim naprawdę obrzydliwym trzymadle z falbankami.

Rzeczywistość smagnęła ją jak batem.

Claire rzuciła plecak na podłogę i znów otworzyła drzwi.

A za nimi był korytarz. Zerknęła w prawo, potem w lewo. Nawet zapach był tu inny –

pachniało talkiem i perfumami odpowiednimi dla starszej pani. Ani śladu Amelie, jej
podwładnych ani gabinetu, w którym z nią rozmawiała.

–Science fiction – powtórzyła Claire sfrustrowana i z dziwnym poczuciem winy

spuściła wodę w toalecie, zanim wróciła tą samą drogą, którą przyszła. W domu było
ciepło, ale upał panujący na zewnątrz uderzył ją jak podgrzany w mikrofalówce
ręcznik.

Och, stanowczo zamierzała rozgryźć tę sztuczkę. Nie mogła znieść myśli, że to

jakaś, no cóż, magia. Jasne, z istnieniem wampirów się pogodziła… jakkolwiek
niechętnie… i z tymi ich hipnotyzerskimi zdolnościami. Ale nie z teleportacją.
Wykluczone.

Lisa siedziała obok babuni na huśtawce, popijając lemoniadę. Na małym stoliku

stała jeszcze jedna oszroniona szklanka. Lisa wskazała ją Claire ruchem głowy, bez
słowa.

–Dzięki – powiedziała Claire i pociągnęła długi łyk.

Lemoniada była smaczna, może nieco za słodka, ale orzeźwiająca. Wypiła ją szybko,

ale jeszcze potrzymała w dłoni zimną szklankę, zastanawiając się, czy okaże się źle
wychowana, jeśli schrupie kostki lodu. – Jak długo panie tu mieszkają?

–Babcia mieszka tutaj od zawsze – powiedziała Lisa i delikatnie pogładziła starszą

panią po plecach. – Prawda, babuniu?

–Urodziłam się tu – oświadczyła dumnie staruszka. – I umrę tu, kiedy już będę na to

gotowa.

–I tak trzymaj. – Lisa nalała Claire drugą porcję lemoniady z na wpół opróżnionego

dzbanka. – Jeśli odkryję, że z domu babuni coś zniknęło, dziewczyno, to nie zdołasz
się przede mną ukryć w Morganville. Łapiesz?

–Lisa! – skarciła ją staruszka. – Bardzo cię przepraszam, kochanie. Moja wnuczka

nigdy się nie nauczyła dobrych manier. – Lekko uderzyła Lisę po ręku i obdarzyła
pełnym rodzicielskiej troski spojrzeniem. – Ta miła dziewuszka nigdy by nie okradła
starszej pani. Prawda, że nie, kochanie?

–Oczywiście, proszę pani – potaknęła Claire i wypiła połowę lemoniady. Była tak

samo cierpka i słodka, i cudowna jak ta pierwsza. – Zastanawia mnie ten symbol koło
drzwi…

Lisa i babunia patrzyły na nią ostro. Żadna się nie odezwała. Claire zauważyła, że

obie miały na nadgarstkach srebrne bransoletki z symbolem Założycielki na
metalowej plakietce, podobnej do popularnych plakietek z grupą krwi. Wreszcie Lisa
powiedziała cicho:

–Lepiej będzie jak już sobie pójdziesz.

–Ale…

–Idź! – wrzasnęła Lisa, wyrwała szklankę z dłoni Claire i z hukiem postawiła ją na

stole. – Nie zmuszaj mnie, żebym cię zrzuciła ze schodów na oczach babuni!

–Cicho bądź, Lisa – skarciła ją starsza pani. – Dziewczyna ma nie więcej rozumu niż

dobry Bóg dał owcy, ale to nie jej wina. Dziecko, to jest symbol Założycielki, i ten
dom należy do Założycielki, a my jesteśmy jej ludźmi. Tak samo jak i ty.

Lisa popatrzyła na nią, rozdziawiając usta.

–Co takiego? – wykrztusiła wreszcie.

–Nie widzisz tego? – Babunia pomachała ręką przed twarzą Claire. – Ona świeci,

kochana. Oni też to widzą, zapewniam cię. Nie tkną jej, znak nie znak. Zapłaciliby za
to życiem.

–Ale… – Lisa minę miała poirytowaną i bezradną, a Claire czuła to samo co ona. –

Babciu, ty znów masz omamy.

–Żadne omamy, młoda damo, i lepiej przypomnij sobie, kto w tej rodzinie przetrwał,

kiedy wszyscy inni się poddali. – Staruszka patrzyła bladymi oczami na Claire, która
zadrżała mimo upału. – Nie wiem, czemu ona cię naznaczyła, dziecko, ale zrobiła to.
A teraz musisz jakoś z tym żyć. Idź już. Wracaj do domu. Dostałaś to, po co tu
przyszłaś.

–Dostała? – Lisa zerknęła gniewnie. – Przysięgam na Boga, jeśli ukradłaś coś z tego

domu…

–Uspokój się. Ona nie kradnie. Ale dostała to, czego szukała. Prawda, dziecko?

Claire pokiwała głową i nerwowo przesunęła dłonią po włosach. Pociła się obficie,

włosy miała wilgotne i lepkie. Powrót do domu wydał jej się znakomitym pomysłem.

–Dziękuję pani. – Wyciągnęła rękę do staruszki. Ta przyglądała jej się przez długą

chwilę, a potem ujęła ją swoją kruchą dłonią i uścisnęła. – Czy mogę przyjść do pani
kiedyś w odwiedziny?

–Jeśli przyniesiesz mi czekoladę. Przepadam za czekoladą.

–Babuniu, masz cukrzycę.

–Dziecko, jestem stara. Od czegoś muszę umrzeć. Równie dobrze mogę od

czekolady.

Nadal się sprzeczały, kiedy Claire schodziła po schodkach do ogródka, a potem

zamknęła za sobą furtkę. Zerknęła w alejkę, tę, którą o mało wcześniej nie poszła, i
tym razem drgnęła, jakby coś ją ostrzegło. Pająki w pajęczynach. Nie, już jej przeszła
wszelka ochota na chodzenie na skróty. A o Jasonie Rosserze dowiedziała się tyle,
ile tylko mógł znieść jej wrażliwy żołądek, najmniej wiedziała, na kogo ma teraz
uważać, gdyby znów zaczął za nią łazić. Claire poprawiła plecak na ramieniu i ruszyła
przed siebie.

Rozdział 7

Nigdzie nie było ani śladu ojca Shane'a, ani jego kumpli. W Morganville panował

spokój. Następnego dnia Travis Lowe i Joe Hess przyjechali do Domu Glassów
wcześnie rano. Powiedzieli, że brak wiadomości oznaczał dobre wiadomości. Byli
grzeczni i uprzejmi i sprawiali wrażenie całkiem przyzwoitych facetów jak na
policjantów, ale Claire i tak wystraszyła się i nabrała paranoicznych podejrzeń.
Pomyślała, że może wszyscy policjanci tak się zachowują, kiedy są na służbie. Eve
chyba w ogóle nie przejęła się tą wizytą. Wstała już, miała zaspane oczy i ziewała
jeszcze po wyjściu spod prysznica. Była w szlafroku Hello Kitty, pozbawiona
gotyckiej maski. Shane najprawdopodobniej jeszcze spał, a kto mógł wiedzieć, gdzie
podziewał się Michael? Pewnie obserwował nas, pomyślała Claire. Zawsze
obserwuje. Być może powinna dostawać od tego gęsiej skórki, ale w przypadku
Michaela ją to najzwyczajniej… uspokajało.

–Cześć wszystkim – przywitała się Eve, wchodząc do salonu. Padła na kanapę i

ziewnęła. – Kawa. Potrzebuję kawy.

–Zaparzyłam trochę – powiedziała Claire i poszła do kuchni. Travis Lowe w

milczeniu ruszył za nią i sam przyniósł kubki do salonu. On i jego partner pili czarną;
Claire ledwie tolerowała smak kawy, nawet jeśli było jej mniej niż mleka. Eve piła ze
śmietanką, ale bez cukru i teraz wysączyła kawę jak gatorade po morderczym
treningu na siłowni, a potem znów oparła się o po duszki kanapy i westchnęła
radośnie.

–Witam panów, ale chyba za wcześnie na wizytę.

–Słyszeliśmy, że dostałaś pracę w kampusie – oznajmił Hess. – Moje gratulacje,

Eve.

–To prawda, dostałam. – Machnęła ręką lekceważącym gestem. – Fatygowaliście się

taki kawał drogi, żeby mi to powiedzieć?

–W Morganville wszędzie jest blisko. – Hess wzruszył ramionami. – Ale nie

przyjechaliśmy po to, by ci pogratulować. Jak już wspominałem Claire, osoby, które
napadły na wasz dom, zniknęły. Więc moim zdaniem macie sprawę z głowy. Mam
nadzieję, że dzięki temu będziecie miały lepszy dzień.

Eve rzuciła Claire szybkie, niepewne spojrzenie.

–Jasne – mruknęła. – Hm… A co z tą… Drugą sprawą?

–Chcesz porozmawiać na osobności? – spytała Claire i wstała. – Bo ja mogę już iść

do szkoły…

–Siadaj – polecił Hess. – Jeszcze nigdzie nie idziesz. I nigdzie nie pójdziesz sama.

–Co proszę?

–Odwieziemy was, dziewczyny, na uczelnię – oznajmił Lowe, popijając kawę. – A

potem, kiedy już będziecie wolne, przywieziemy z powrotem do domu. Możecie nas
uważać za swoją prywatną korporację taksówkową: Cienka Niebieska Linia.

–Nie! – zaprotestowała Claire zbulwersowana. – Znaczy przecież nie możecie… Nie

powinniście…

Dlaczego?

–Eve wie dlaczego. Prawda, Eve?

Eve energicznie odstawiła kubek po kawie na stolik. W pastelowych kolorach

wyglądała bardzo młodo i… na bardzo przestraszoną.

–Jason.

–Zgadza się. Jason. – Hess odchrząknął, zerknął na Claire i ciągnął dalej: – Wczoraj

późno w nocy znaleźliśmy Karle Gast. A właściwie nasi koledzy preferujący pracę w
nocy ją znaleźli. Zwłoki porzucono na opuszczonej parceli mniej więcej sześć
przecznic stąd, za stertą drewna.

Claire przypomniała sobie, że przechodziła obok tej parceli. Poczuła nawet odór

rozkładu. Odstawiła kubek na stolik i obiema dłońmi zakryła usta, zwalczając napad
mdłości.

–Myślicie, że… – Eve była blada jak ściana. Oblizała wargi: – Myślicie, że Jason był

w to zamieszany?

–Tak – powiedział cicho Hess. – Tak uważamy. Ale dowodów nie mamy. Nie ma

świadków, nie ma jeszcze wyników ekspertyzy sądowej, wiadomo tylko że na pewno
nie zabił jej wampir. Posłuchaj, Jasona widziano w okolicy, więc nie chcemy, żebyś
przez jakiś czas wychodziła sama, okay? Żadna z was.

–Przecież to mój brat! – Eve była teraz mocno rozgniewana, a głos jej drżał. – Jak

mógł to zrobić? Jaki człowiek…? Jaki…?

–To nie twoja wina – stwierdził Lowe. – Próbowałaś mu pomóc. On tylko jeszcze

ciężej zachorował.

–To moja wina! – krzyknęła. – To ja na niego doniosłam! To ja nie powstrzymałam

Brandona przed…

–Przed czym? – spytał Lowe bardzo spokojnie.

Eve nie odpowiedziała. Patrzyła na swoje pomalowane na czarno paznokcie i

niespokojnie oskubywała skórki.

–Od zainteresowania się łatwiejszą ofiarą – wydusiła wreszcie. – Kiedy zadbałam o

to, żeby mnie zostawił w spokoju.

–Chryste – jęknął Lowe. – Któregoś dnia ten cholerny wampir dostanie, co mu się…

–Trav – przerwał mu Hess. – Dziś nie jest dzień na pranie. Zostaw brudy w spokoju.

–Jezu Chryste, Joe, przecież to nie pierwszy raz, kiedy…

Claire dopiero po paru chwilach zrozumiała, o czym oni właściwie mówią, ale potem

przypomniała sobie wiersze Eve, które przeczytała w jej komputerze… Te wszystkie
romantyczne „Wampiry są cudowne, prawda?” aż do czasu, kiedy Eve skończyła
mniej więcej piętnaście lat, a potem… Potem romantycznych uniesień nie było.
Brandon. Brandon próbował się do niej dobierać, kiedy miała piętnaście lat. A Jason
był jej młodszym bratem.

–Co on mu zrobił? – spytała Claire. – To znaczy, Brandon. Pił jego krew? Eve nie

podniosła oczu, ale na jej policzki wypłynął rumieniec.

–Czasami – odparła. – A czasami jeszcze gorzej. Wiesz, my dla nich jesteśmy jak

zabawki. Jak lalki. Nie jesteśmy prawdziwi. Ludzie nie są dla nich prawdziwi.

–Obawiam się, że dla Jasona teraz też nie – rzucił Hess. – Trudno dzieciaka winić.

Nie dano mu wyboru. Ale powtarzam, Eve, tobie też nie wolno brać winy na siebie.
Uratowałaś się i tylko to się liczy.

–Uratowałam się, bo wrobiłam własnego brata. Wielkie mi bohaterstwo.

–Uważaj na to poczucie winy – powiedział Lowe. – Może cię zniszczyć. To twoi

rodzice powinni byli temu zapobiec i ty o tym wiesz. Jeśli ktoś pozwala zrobić z
własnego dziecka zabawkę tylko po to, żeby utrzymać pozycję…

Claire wzięła Eve za rękę. Eve, zdumiona, uniosła głowę – nawet nie płakała, co

Claire wydało się dziwne, bo Eve przecież ciągle płakała. Teraz oczy miała suche, a
spojrzenie twarde. Gniewne. – Jak pan myśli, czemu się wyprowadziłam? – spytała. –
i to najwcześniej, jak mogłam. Przy moich rodzicach i tym, co Brandon zrobił z
Jasonem… Claire nie wiedziała, co ma powiedzieć. Po prostu siedziała i trzymała Eve
za rękę. Nigdy nie przeżyła takiego koszmaru… Wychowała się w ciepłej i kochającej
rodzinie, która zapewniła jej poczucie bezpieczeństwa, w mieście, gdzie nie było
wampirów, gdzie o molestowaniu i znęcaniu się nad dziećmi słyszało się wyłącznie w

wieczornych wiadomościach w telewizji.

To wszystko było po prostu… Zbyt trudne, żeby ot tak się z tym uporać. I o wiele za

bolesne.

–Wszystko będzie dobrze – próbowała pocieszać Eve.

–Nie będzie. Nie rób sobie złudzeń, Claire. Niemniej, dzięki. Odetchnęła głęboko,

puściła dłoń Claire i znów spojrzała na obu policjantów.

–Poczekajcie chwilę, panowie, szybko się ubiorę.

–Och, jasne – powiedział Hess i uniósł brew. Twarz mu się od tego wykrzywiła, ale

może to przez ten jego dziwny nos, Claire nie była pewna. – Nie chodzi o to, że
służymy i bronimy czy coś w tym rodzaju.

–Nie jesteście nawet na służbie – rzuciła Eve.

–No i nas nakryła – uśmiechnął się Lowe. – To nasza prywatna inicjatywa. Pośpiesz

się, mała, chciałbym się trochę przespać, zanim znów stanę na straży porządku i
sprawiedliwości.

Eve poszła na górę. W tej chwili przypominała Claire bombę, która lada moment

wybuchnie. Claire bardzo chciała jakoś poprawić jej nastrój, ale nie mogła nic
wymyślić… Pomyślała, że Eve zresztą też by jej sama na to nie pozwoliła.

Pożałowała, że Shane śpi. Potrzebowała… Może uścisku. A może jednego z tych

cudownych pocałunków. Albo chociaż na niego popatrzeć, zaspanego i nadąsanego,
z włosami sterczącymi we wszystkich możliwych kierunkach, z odgnieceniami od
pościeli na policzkach, z gołymi stopami, które były takie ładne i miękkie…

Jeszcze nigdy nie podobały jej się stopy żadnego faceta. Nawet żadnego słynnego

aktora. Ale Shane… Wszystkie części jego ciała tak na nią działały. Podniecająco.

–Dostaniemy jeszcze kawy? – spytał Hess i pomachał pustym kubkiem. Claire

westchnęła, wzięła kubki policjantów i poszła do kuchni.

Postawiła kubki na blacie i sięgnęła po dzbanek, kiedy jakaś wielka, spocona łapa

szarpnęła ją w tył. Próbowała wrzasnąć i kopać, ale ktokolwiek ją złapał, trzymał
naprawdę mocno. Wyrywała się, ale bezskutecznie.

–Spokój – szepnął jej do ucha ochrypły męski głos. – Zamknij się albo zacznie się

robić nieprzyjemnie.

Już było nieprzyjemnie, przynajmniej z punktu widzenia przerażonej Claire. Zastygła

w bezruchu, a facet, który ją trzymał w powietrzu, opuścił ją na tyle, że czubkami
sportowych butów dotknęła ziemi. Ale jej nie puścił.

Domyśliła się, kto to jest – ten, który się odezwał, nie ten, który ją trzymał – jeszcze

zanim ojciec Shane'a wszedł w pole widzenia i nachylił się do niej przerażająco
blisko.

–Gdzie jest mój syn? – syknął. Cuchnął alkoholem. Śniadanie mistrzów w

wykonaniu rodu Collinsów. – Wystarczy skinąć głową. Jest w domu? – Kiwnęła. – Ci
gliniarze są w salonie? – Znów kiwnęła głową, dość energicznie, i próbowała
wymyślić, w jaki sposób mogłaby zwrócić uwagę detektywa Hessa. Wrzask raczej nie
wchodził w grę, drzwi do kuchni były solidne, a ta wielka łapa zdusiłaby jej krzyk.
Gdyby ją schwytali, kiedy miała w ręku kubki, mogłaby je chociaż upuścić…

–Mój chłopak cię lubi – powiedział tata Shane'a. – Tylko dlatego jeszcze żyjesz,

rozumiesz? Więc nie wyobrażaj sobie, że ci się upiekło. Zawsze mogę zmienić zdanie,
a ciebie pochować w ogrodzie obok twojego drogiego przyjaciela Michaela. A teraz
mój kumpel odsłoni ci usta, a ty lepiej nie wrzeszcz, bo jeśli zaczniesz, to my
będziemy musieli zacząć zabijać, zaczynając od ciebie, a kończąc na gliniarzach. I tej
twojej przyjaciółce udającej wampirzycę. Rozumiesz? Liczy się dla mnie tylko mój
syn.

Claire z trudem przełknęła i znów skinęła głową. Ręka powoli odsunęła się od jej

ust.

Nie wrzasnęła, chociaż miała wielką ochotę.

–Dobra dziewczynka – pochwalił ją tata Shane'a. – A teraz powiedz mi, co ci

gliniarze tu robią. Szukają nas?

Pokręciła głową.

–Myślą, że wyjechaliście – wyjaśniła. – Przyjechali tu, że by odwieźć mnie i Eve na

uczelnię.

–Uczelnia. – Wycedził to słowo z pogardą. – To nie jest żadna uczelnia. To wybieg

dla bydła rzeźnego.

Oblizała wargi i poczuła na nich pot tego faceta, który ją wcześniej trzymał.

Obrzydliwość.

–Musi pan stąd uciekać. Natychmiast.

–Albo?

–Nie uda wam się zrobić tego, po co tu przyjechaliście, jeśli wszyscy nadal będą

was szukali – powiedziała. Wymyśliła to przed sekundą, ale doszła do wniosku, że to
nawet sensownie brzmi. – Jeśli będziecie musieli zabić mnie i wszystkich innych w
tym domu, oni przewrócą całe miasto do góry nogami, dopóki was nie znajdą. A
Shane'a wsadzą do więzienia, jeśli nie gorzej. Jeśli pozwoli mi pan iść po Shane'a, ja
im wszystko i tak powiem, a oni przetrząsną całe miasto…

–Usiłujesz mnie straszyć, mała?

–Nie – szepnęła Claire. Z trudem wykrztusiła to krótkie słowo. – Próbuję panu

powiedzieć, co się stanie. Oni już jakby przestali was poszukiwać, ale jeśli mnie
zabijecie, przegracie.

A jeśli mnie puścicie, ja im i tak wszystko powiem.

–To dlaczego miałbym cię nie zabić?

–Bo będę trzymała język za zębami, jeśli mi pan obieca, że zostawicie Shane'a w

spokoju. Spojrzał na nią gniewnie, ale widziała, że się nad tym zastanowił.

–Szefie – odezwał się facet, który ją trzymał. Miał głęboki głos, ochrypły tak, jakby

gardło miał wysypane żwirem. – Suka nie ma powodu dotrzymać słowa.

–A dlaczego uważacie, że ja wampiry lubię bardziej niż wy? – warknęła. – Shane

opowiadał wam o Brandonie? Widziałam pana w Common Grounds, szukał pan go?
Bo jeśli nie, to powinien pan. To palant.

Frank Collins zmrużył oczy, teraz przypominał Shane'a.

–Chcesz mi jeszcze dyktować, które wampiry mam zabijać?

–Nie. – Przełknęła ślinę świadoma, że w każdej chwili drzwi kuchni mogą otworzyć

się, ktoś się napatoczy i wszystko diabli wezmą, i to w tempie ekspresowym. – To
tylko sugestia. Bo o ile wiem, on jest chyba najgorszy. Ale zrobi pan to, co pan
zechce, i ja to wiem. Ja tylko chcę, żeby mnie i moich przyjaciół do tego nie mieszać.

Tata Shane'a uśmiechnął się do niej. Uśmiechnął się. I po raz pierwszy wydawało

się, że to naprawdę uśmiech, a nie grymas.

–Jesteś twardsza, niż wyglądasz, mała. To dobrze. Przyda ci się to, jeśli będziesz

chciała tu mieszkać. – Spojrzał za nią, na motocyklistę (przynajmniej myślała, że to
motocyklista, bo słyszała skrzypienie skóry, kiedy mu się wyrywała). – Puść ją, stary.
Ona jest w porządku.

Motocyklista puścił ją. Rzuciła się przed siebie, obróciła na pięcie i stanęła plecami

do lodówki. Zaczęła grzebać w szufladzie w poszukiwaniu noża, znalazła groźnie
wyglądający tasak do mięsa i wyciągnęła go w stronę napastników. – Musicie już iść
– powiedziała. – Już. I nie wracajcie tutaj bo, przysięgam, powiem im wszystko.

Tata Shane'a już się nie uśmiechał. No cóż, nie tak szeroko. Ale stojący za jego

plecami facet szczerzył zęby od ucha do ucha.

–Dziewczyno, ty wcale nie znasz mojego syna, prawda? – spytał pan Collins. – Ja tu

wcale nie muszę wracać. To on do mnie przyjdzie. Wcześniej czy później.

Gestem pokazał kumplowi, że wychodzą i razem ruszyli do drzwi kuchennych.

Claire podbiegła, zatrzasnęła je i zamknęła na oba zamki.

Po czym zastanowiła się, dlaczego te drzwi wcześniej stały otworem… Ach. Jasne.

Policjanci weszli do domu od strony kuchni. Parę razy głęboko odetchnęła, zmyła z
ust smak spoconych dłoni i sięgnęła po kubki do kawy.

Ręce trzęsły jej się jeszcze tak bardzo, że na pewno rozlałaby kawę. Odstawiła

kubki, podeszła do drzwi salonu i zawołała:

–Zaparzę trochę świeżej!

Wylała resztkę kawy z dzbanka, nasypała kawy do ekspresu i zanim się zaparzyła,

udało jej się uspokoić. Prawie.

Między zajęciami Claire miała przerwę – trudno byłoby ją nazwać przerwą na lunch,

bo przypadała koło dziesiątej rano – i poszła do Centrum Uniwersyteckiego na kawę.
Centrum było duże i zaniedbane, dywan pamiętał lepsze czasy, a meble były z lat
osiemdziesiątych, o ile nie siedemdziesiątych. Było to jedno wielkie pomieszczenie,
pełne kanap, foteli, a nawet z zepchniętym w kąt koncertowym fortepianem. Plakaty
reklamujące studenckie imprezy, w większości okropnie brzydkie, wisiały pod
sufitem i lekko poruszały się w słabym nawiewie klimatyzacji.

Większość kanap już została zajęta przez studentów. Claire upatrzyła sobie stolik

do nauki w rogu sali, ale wiedziała, że musi się pośpieszyć, bo mnóstwo ludzi
rozglądało się za wolnymi miejscami.

Szybko podeszła do baru kawowego. Uśmiechnęła się i pomachała do Eve. Eve jej

odmachała, jednocześnie zdejmując z ekspresu dwie zaparzone porcje kawy i
wlewając je do spienionego mleka. W kolejce stało pięć osób i Claire miała mnóstwo
czasu na zastanowienie się na tym, co usłyszała od taty Shane'a. I nad tym, czego jej
nie powiedział.

Co on dzisiaj robił w Domu Glassów? Tak naprawdę? Może chciał zabrać ze sobą

Shane' a, ale tego nie była pewna. Wydawało jej się, że tata Shane'a miał jakiś plan,

ale jaki – nie miała pojęcia. Może Shane by wiedział, ale nie chciała go pytać.

Michael. Michaelowi powie wszystko, jak tylko się pojawi.

–Dużą mocha – poprosiła Claire i wygrzebała trzy dolary pięćdziesiąt z kieszeni

dżinsów. Dla niej to było drogo, ale stwierdziła, że trzeba przecież uczcić pierwszy
dzień Eve w nowej pracy. Kasjer – facet ze znudzoną miną, który na pewno wolałby
być gdziekolwiek indziej – wziął od niej pieniądze i machnięciem ręki pokazał, że ma
przejść do kolejki po odbiór napojów.

Stała tam i przeglądała podręcznik do literatury angielskiej, kiedy usłyszała

zduszony śmiech, a potem chlupot rozlewanego płynu. Podniosła wzrok i zobaczyła
grupkę chłopaków gapiących się na spływającą na podłogę kawę.

–Hej, zombie płci żeńskiej! – Jeden z nich odezwał się do Eve, która parzyła kawę,

ignorując ich. – Może raczysz posprzątać ten bałagan?

Eve zacisnęła zęby, ale w milczeniu sięgnęła po papierowe ręczniki i zaczęła

wycierać kontuar. Kiedy wytarła go do czysta, uniosła klapę i wytarła też podłogę.
Faceci nadal złośliwie się śmiali.

–Ominęłaś jedno miejsce – powiedział ten, który wylał kawę. – Tam.

Eve pochyliła się, żeby dosięgnąć wskazywanej przez niego plamy. Szybko stanął

za nią i zaczął kroczem uderzać ją w wypiętą pupę.

–Och, kochanie! – jęknął, a jego kumple zaczęli rechotać! – Jesteś cholernie

seksowna jak na zmarłą dziewczynę.

Eve spokojnie wyprostowała się, odwróciła i spojrzała na niego. Bez słowa. Zaletą

gotyckiego makijażu, musiała przyznać Claire, było to, że nie było spod niego widać
rumieńców… Sama zarumieniła się mocno ze współczucia dla Eve. I aż trzęsła się z
wściekłości.

–Przepraszam – odezwała się wreszcie Eve i odsunęła faceta na bok, jedną dłoń

opierając na jego piersi. Wróciła za bar, z trzaskiem zamknęła klapę, wzięła dwie
zaparzone porcje kawy, przelała je do jednego kubka, zamieszała, przykryła
pokrywką i postawiła na kontuarze. – Proszę. – Na koszt firmy.

Palant wyciągnął rękę, złapał kubek i mocno ścisnął. Pokrywka spadła. Kawa

rozprysnęła się wszędzie, oblewając Eve, kontuar, podłogę, faceta, który trzymał
kubek. Jego kumple ryknęli śmiechem, kiedy powiedział:

–Ups. Chyba nie doceniłem własnej siły.

Eve zerknęła na chłopaka przy kasie, ale on tylko wzruszył ramionami. Głęboko

odetchnęła, uśmiechnęła się – ale uśmiechem zupełnie innym niż zwykle, zauważyła
Claire – i powiedziała:

–Powinieneś poradzić się w tej sprawie lekarza, łosiu, i poprosić o coś na świąd

krocza. Następny! Mam tu mocha dla Claire! – Eve postawiła na kontuarze kolejny
kubek i zaczęła za wzięcie wycierać blat.

Claire podbiegła do niej.

–O mój Boże! – szepnęła. – Chcesz, żebym coś z tym zrobiła? Mam kogoś zawołać

na pomoc?

–A kogo? – Eve przewróciła oczami. – To mój pierwszy dzień, trochę za wcześnie

biegać na skargę jak obrażona dziewczynka. Daj spokój, Claire. Po prostu bierz kawę
i idź. Nic mi nie będzie. Mam doktorat z radzenia sobie z upierdliwymi mięśniakami.

–Ale… Shane? Może ja zadzwonię do Shane'a?

–Tylko jeśli chcesz wycierać tu krew zamiast kawy…

–Hej, zombie, a gdzie moja kawa? – zapytał głośno ten facet zza pleców Claire.

Przez sekundę czuła, jak zaczyna na nią napierać, aż wreszcie z całej siły docisnął ją
do baru. – Ups, przepraszam, malutka, nie zauważyłem cię. – Ale się nie odsunął. – A
w ogóle to od kiedy u nas są zajęcia dla przedszkolaków?

Oczywiście, kubek wysunął się jej z ręki. Eve złapała go zręcznie.

–Hej! – Claire zaczęła się szarpać, chcąc od siebie odsunąć tego faceta, ale on

nadal ją przyciskał do baru.

–Hej! Dupku! – powtórzyła Eve głośniej. – Cofnij się albo zadzwonię po policję.

–Tak, a oni od razu przybiegną. – Ale odsunął się na tyle, że Claire zdołała się

wydostać, ściskając w ręku swoją mocha. Nawet na nią nie spojrzał. To był duży
facet – taki duży jak Shane – z czarnymi, wyżelowanymi włosami ostrzyżonymi
według najnowszej mody i zawziętymi niebieskimi oczami. Niezła twarz, ładne usta,
wydatne kości policzkowe.

–Zrób mi wreszcie tę moją cholerną kawę. Niektórzy spieszą się na zajęcia.

Claire złapała papierowy ręcznik i wytarła plamy na kontuarze od strony klientów,

żeby Eve nie musiała wychodzić zza baru. Eve rzuciła jej pełne wdzięczności
spojrzenie i zajęła się nalewaniem kawy. W rekordowym tempie przygotowała napój,
zamknęła kubek pokrywką i podała swojemu prześladowcy, który wyszczerzył do niej

zęby, spróbował kawy i odstawił jaz powrotem na kontuar.

–Beznadziejna – parsknął. – Możesz ją sobie zatrzymać.

Przybił piątkę kumplom, a potem wszyscy wyszli.

–Ale palant! – powiedziała Claire, a Eve tylko uniosła brwi, wzięła latte i wylała do

zlewu.

–Nie, on miał rację, rzeczywiście zrobiłam mu obrzydliwą. No, ale zapłacił za nią trzy

dolce, więc to ja wygrywam. Jak ci smakuje twoja mocha?

Claire wypiła łyk i uniosła w górę kciuk.

–Przepraszam. Strasznie mi przykro, że nie mogę nic zrobić…

–Claire, każdy musi walczyć sam. Idź już. Na pewno musisz się czegoś tam

pouczyć.

Claire cofnęła się, a Eve zaczęła nalewać kolejną partię kaw; przy kasie nadal kłębiła

się kolejka.

Następny chłopak, który odbierał latte – wysoki, trochę niezgrabny, z pucołowatą

twarzą i dużymi, brązowymi oczami – głośno podziękował Eve za kawę. Eve mrugnęła
do niego i pokazała w uśmiechu dołeczki. Wyglądał o wiele sympatyczniej niż ci
muskularni kretyni, którzy właśnie wyszli, chociaż Claire zauważyła, że nosił
koszulkę studenckiego bractwa.

–Epsilon Epsilon Kappa? – odczytała na głos. – EEK? Spojrzał na nią

przepraszająco.

–To w pewnym sensie dowcip. Przez to miasto. No wiesz, takie dziwaczne. –

Zamrugał, spojrzał na nią uważniej i uśmiechnął się szerzej. – Tak przy okazji, jestem
Ian. Ian Jameson. Z, no wiesz, Reno.

–No to znalazłeś się z dala do domu, Ianie Jameson – stwierdziła Claire i wyciągnęła

do niego rękę. Uścisnął ją. – Claire Danvers. Z Longview.

–Ty do domu masz niedaleko, ale z drugiej strony stąd jest wszędzie daleko –

powiedział. – Jesteś na… Eee… Pierwszym roku?

–Tak. – Znów oblała się rumieńcem. – Skończyłam szkołę wcześniej.

–O ile wcześniej?

Próbowała zbyć pytanie wzruszeniem ramion.

–Ze dwa semestry. Nic takiego.

–Jaki kierunek wybrałaś? – Ian zdjął wieczko z kubka i podmuchał na kawę, żeby

trochę ostygła, a potem wypił łyk. – Jeszcze raz dzięki, tak przy okazji, jest naprawdę
dobra.

–Nie ma za co – uśmiechnęła się Eve. Głos miała teraz o wiele pogodniejszy.

Podawała dziewczynom ze studenckiego bractwa ich latte, odtłuszczone, bez cukru i
pół na pół z bezkofeinową, z pogodną miną.

Nigdy wcześniej nikt nawet nie próbował pytać Claire, jaki jest podstawowy

kierunek jej studiów. Oczywiście, to było normalne, że student pierwszego roku trzy
czy cztery razy zmienia zdanie, zanim wreszcie zdecyduje się na coś, ale Claire
zawsze była dosyć zdecydowana.

–Fizykę.

–Poważnie? – Ian był pod wrażeniem. – To ambitny wybór. Musisz być niezła z

matmy. Wzruszyła ramionami.

–Chyba tak. – Uosobienie skromności, bo przecież nigdy nie dostała mniej niż

szóstkę, ani razu.

–Pewnie będziesz musiała się stąd przenieść. Dyplom z fizyki tego uniwersytetu

raczej na wiele ci się nie przyda, prawda?

–Mam nadzieję dostać się na MIT – powiedziała Claire. – A ty? Ian pokręcił głową.

–Inżynieria cywilna. Owszem, muszę zaliczyć fizykę, ale za nic nie brałbym więcej

zajęć, niż muszę. Został mi jeszcze semestr. A potem przeniosę się na Uniwersytet
Teksański w Austin.

Wielu studentów przenosiło się tam, bo to była duża uczelnia oferująca prawie

wszystkie kierunki. Claire pokiwała głową. Sama się nad nią zastanawiała, ale… MIT?
Caltech? Jeśli miała szansę się tam dostać, to chciała spróbować.

–A więc… Co to jest to EEK? Jakieś prestiżowe bractwo? – Kilka bractw

studenckich było na tym uniwerku: wystarczyło zapłacić składki, iść na kilka spotkań
i już można było wpisać sobie członkostwo w nich do CV.

–To tylko grupa facetów, którzy lubią razem imprezować. Ian był odrobinę

zażenowany. – Jestem członkiem, bo mam tam kilku kumpli… W każdym razie co
roku robią wypasioną imprezę, naprawdę z rozmachem. Nazywają ją Balem Umarłych
Dziewczyn. Jak z jakiegoś horroru pełnego zombie i innych takich. – Zerknął na Eve,
która podgrzewała mleko. – Twoja przyjaciółka świetnie by pasowała na Balu

Umarłych Dziewczyn. Chociaż większość ludzi zwykle się przebiera.

Czy on ja zapraszał na randkę? Nie, to przecież niemożliwe. Po pierwsze, dopiero co

go poznała. Po drugie… No cóż, nikt nigdy nie chciał się z nią umawiać. Po prostu
jeszcze się nie zdarzyło.

–Brzmi bombastycznie – powiedziała Claire i pomyślała: Rany, właśnie w rozmowie z

fajnym facetem użyłam słowa: „bombastycznie”. Chyba powinnam się zastrzelić.

–Jutro wieczorem w siedzibie EEK. Słuchaj, jeśli dasz mi swój numer, to prześlę ci

esemesem szczegóły…

–Hm… Jasne. – Nikt nigdy jeszcze nie prosił jej o numer telefonu. Wyjąkała kolejne

cyfry, wstukał je do komórki i uśmiechnął się do niej. To był miły uśmiech. Naprawdę
miły uśmiech. – Ale, hm, nie wiem, czy będę mogła przyjść.

–Powiem wprost: jeśli przyjdziesz, uratujesz mi życie. My, jajogłowi, musimy

trzymać się razem, żeby nie oszaleć wśród tej całej reszty, prawda? To co, do
zobaczenia jutro wieczorem, o ósmej?

–Dobrze, przyjdę – obiecała. – Dzięki. Aha, ty jesteś Ian, tak?

–Ian.

–Claire – przypomniała mu swoje imię. – Och. Naprawdę to powiedziałam?

Roześmiał się i odszedł, popijając latte.

Dopiero kiedy odszedł, zdała sobie sprawę, że właśnie się z tym facetem umówiła.

Na prawdziwą randkę. I to z kimś innym niż Shane. Jak do tego doszło? Przecież
tylko chciała być miła, bo facet wydawał się w porządku, a potem okazał się wręcz
uroczy, zwłaszcza w porównaniu z tamtymi chamskimi typami…

Więc szła na randkę.

Z kimś innym niż Shane.

Niedobrze.

–Hej – krzyknęła Eve i gestem pokazała, żeby Claire podeszła bliżej. – Co to było?

Czepiał się ciebie?

–Hm… – Claire zapomniała języka w gębie. – Nie. On tylko… Nieważne.

–Podrywał cię? – domyśliła się Eve.

Claire zdecydowała się wzruszyć ramionami. Nie miała pojęcia, jak powiedzieć o tym

przyjaciółce.

–Chyba tylko starał się być miły.

–Faceci nie bywają mili – obruszyła się Eve. – I co mu powiedziałaś? Umówiłaś się z

nim? Jakim cudem Eve natychmiast zgadła, jęknęła w duchu Claire. Nerwowo
przestąpiła z nogi na nogę i poprawiła zawieszony na ramieniu plecak.

–Chyba zgodziłam się iść z nim na imprezę. Ale to totalnie żadna randka.

–Och, totalnie nie – zgodziła się Eve. I przewróciła oczami. – Następny proszę!

Waniliowa latte! Tak przy okazji, Claire, ta nazwa do ciebie pasuje.

–Dobra, idę do stolika… – powiedziała Claire. – Będę się uczyć.

Eve chętnie wypytałaby przyjaciółkę o szczegóły, ale musiała obsługiwać klientów.

Stolik, który Claire sobie upatrzyła, jakimś cudem nadal był wolny. Rzuciła plecak na
poobijany drewniany blat i usiadła, popijając mochę. Centrum wydawało się
bezpieczniejsze niż większość miejsc w Morganville… Miejsce, gdzie tyle osób
siedziało nad książkami, nie mogło być takie złe.

Prawie jak normalny uniwersytet. Claire czytała podręcznik do historii, kiedy jakiś

cień zasłonił stronę książki. Podniosła wzrok i zobaczyła dziewczynę, którą trochę
znała z akademika, Howard Hali. Z pierwszego roku jak ona. Lisa? Lesley? Coś w ten
deseń.

–Cześć – przywitała się dziewczyna. Claire skinęła głową, wskazując wolne krzesło

naprzeciwko, ale Lisa/Lesley nie usiadła. – Ta Gotka za kontuarem, ta która kiedyś
pracowała w Common Grounds, to twoja przyjaciółka?

Wiadomości szybko się rozchodziły. Claire przytaknęła.

–No to może będziesz chciała powstrzymać ją przed samobójstwem – powiedziała

Lisa/Lindsay. – Bo właśnie wyciągnęła zawleczkę z granatu Moniki.

Claire skrzywiła się i zamknęła książkę. Spojrzała na zegarek. No cóż, i tak powinna

się zbierać. Może to było samolubne, ale wolałaby, żeby Lisa/Lesley darowała sobie
dobry uczynek. Za nic nie chciała znów wpakować się w tarapaty.

Spakowała książki do plecaka. Po prostu pożegnam się z Eve, pomyślała. Nie mam

tu nic do roboty. Totalnie nie będę się wtrącać.

Monica, Giną i Jennifer opierały się o kontuar, uniemożliwiając Eve obsługiwanie

innych studentów.

–Hej, dziewczyno grabarza, mówi się do ciebie! – krzyczała Monica. – To prawda, że

własny brat próbował cię zabić?

–A to było przed czy po tym, jak ją chciał puknąć? – Pytaniu towarzyszyły

ordynarne gesty. Nawet jak na Jennifer to było obrzydliwe.

–Próbował? – zarżała Giną. – Ja słyszałam, że robili to ze sobą przez całe liceum.

Nic dziwnego, że oboje zupełnie sfiksowali.

Twarz Eve nadal wyglądała jak biała maska, ale jej oczy… Oczy miała szalone.

Panowała nad sobą, ale z najwyższym trudem. Nalewała espresso i latte, a potem
zamaszyście postawiła trzy kubki na kontuarze i powiedziała:

–Jeśli nie odejdziecie, pójdę po kierownika.

–Oho! – prychnęła Monica. – Po kierownika. Wow. Ale się boję. Myślisz, że

wystraszę się jakiegoś głupka, tak durnego, że pracuje tu za niewiele więcej, niż
wynosi minimalna płaca? Tak ci się wydaje? – Pochyliła się, chcąc pochwycić
spojrzenie Eve. – Mówię do ciebie, kretynko. Giną zauważyła Claire. Położyła Monice
dłoń na ramieniu.

–Dwie wariatki w cenie jednej – powiedziała radośnie. – Chyba mają dziś promocję.

–Claire. – Monica uśmiechnęła się jeszcze szerzej. – No jasne, czemu nie? Złościsz

się, że dokuczam twojej przyjaciółeczce, lesbo?

–Zdecyduj się – wycedziła Claire. Jej głos zabrzmiał nisko i jakoś tak nawet fajnie.

Być może łatwiej było przeciwstawić się Monice w obecności innych osób, nie czuła
się tak bardzo zagrożona. A może po prostu przyzwyczaiła się stawiać Monice. –
Jesteśmy lesbami czy może ona spała ze swoim bratem? Bo wiesz, to się jedno z
drugim jakoś kłóci.

Monica aż zamrugała. No cóż, logika nie należała do jej mocnych stron. Claire

prawie widziała, jak przez jej mózg przemyka myśl: O kurczę, nie zbijajcie mnie z
tropu faktami!

–Śmiejesz się ze mnie?

–Owszem – przyznała Claire.

Monica uśmiechnęła się. To był szeroki, szczery uśmiech.

–No i proszę – syknęła. – Claire znalazła kogoś do pary. Pewnie to wielka pociecha

być pod skrzydłami naprawdę wrednego Opiekuna. – Rzuciła spojrzenie w stronę
Eve. – Ale to nie potrwa długo. Moja rodzina coś tutaj znaczy. A wy, wariatki,

jesteście tu tylko chwilowo. I jesteście żałosne.

Odrzuciła włosy do tyłu, wzięła swoją latte i odeszła. Faceci oglądali się za nią,

kiedy ich mijała, oflankowana z obu stron przez Ginę i Jennifer jak w lotniczej
formacji myśliwców.

–O… – zdziwiła się Eve, wycierając ekspres do kawy może nieco zbyt energicznie. –

Zwykle nie wycofuje się tak szybko.

–Może ma jakieś zajęcia.

–Uwierz mi – parsknęła Eve – jakieś zajęcie by się tej dziewczynie faktycznie

przydało.

–To niesamowite, że mamy własną obstawę policjantów, prawda? – odezwała się

Eve. Ona i Claire stały na chodniku przed Centrum Uniwersyteckim, a kampus
wydawał się wyludniony – była siódma i zapadał już zmierzch. Na niebie pojawiły się
pierwsze gwiazdy. Słońce dopiero co zaszło i na horyzoncie od strony zachodu
jeszcze widać było jaskrawą pomarańczową i żółtą poświatę. – Ale przecież mam
samochód, możemy bezpiecznie dojeżdżać na uniwerek.

–Moim zdaniem oni się znudzą. Znaczy to wyjątkowa sytuacja, dopóki nie złapią…

zabójcy tej dziewczyny.

Eve westchnęła i nic nie powiedziała. Granatowy samochód zatrzymał się przed

nimi. Joe Hess prowadził, a Travis Lowe wysiadł i otworzył tylne drzwi z niemądrym,
przesadnie głębokim ukłonem. W sumie to było nawet miłe. Claire wsiadła,
przesunęła się, a obok niej usiadła Eve.

–Cześć, dziewczyny. – Hess odwrócił się do nich. Pod oczami miał ciemne kręgi i

sprawiał wrażenie, jakby w ogóle nie spał. – Dzięki za kawę.

Claire i Eve spojrzały po sobie.

–Przepraszam – powiedziała Eve. – Ja zawsze pachnę kawą, to takie barmańskie

perfumy. Nie pomyślałam o kawie dla was, ale jeśli macie ochotę, to ja zaraz…

–Wykluczone – zaprzeczył Lowe, siadając na siedzeniu pasażera. – Już ciemno.

Odwieziemy was do domu, a potem wstąpimy gdzieś na kawę.

–Dzięki – odezwała się Claire. – Za podwiezienie.

Żaden z gliniarzy nie odpowiedział. Hess ruszył podjazdem, przejechał przez

kampus i dwie przecznice dalej zagłębił się w ciemne ulice Morganville. Większość
sklepów już pozamykano. Kiedy mijali Common Grounds, Claire i Eve jednocześnie

wyjrzały przez okno. Kawiarnia była pełna, oczywiście, jak oaza światła na tej ciemnej
ulicy. Ani śladu Olivera. Ani śladu taty Shane'a, co wywołało u Claire przypływ
poczucia winy. Powinnam powiedzieć Shane'owi, pomyślała. Nie sądziła, żeby
wypaplanie o tym Eve w czymkolwiek pomogło, poza tym że Eve jeszcze tylko
bardziej się zdenerwuje. A sądząc po ponurej minie, z jaką spoglądała w mrok,
wystarczy jej zmartwień Byli już tylko o jedną przecznicę od domu, kiedy jakiś
połyskliwy czarny wóz – z płetwami jak rekin – wyprzedził ich i ustawił się w poprzek
ulicy. Hess wdepnął hamulec i opony zapiszczały jak wyjący potępieniec. Nie uderzył
w ten samochód… Stuknął go tylko. Claire uderzyła się o winylowe siedzenie i aż
sapnęła ze strachu. Wymieniły z Eve przerażone spojrzenia.

Na przednich siedzeniach Hess i Lowe też po sobie spojrzeli. Miny mieli bardzo

ponure, byli spięci.

–Co się dzieje? – spytała Eve i pochyliła się w ich stronę. – Panowie?

–Wy zostańcie w samochodzie – polecił Hess i otworzył drzwi. – Trav, zostań z nimi.

–Joe…

–Nic mi nie będzie. – Wysiadł, trzasnął drzwiami i poszedł w stronę tarasującego

ulicę auta. Zaciemniona szyba opuściła się i w blasku przednich świateł Claire
zobaczyła znaną, trupiobladą twarz.

–Hans – szepnęła. Ten detektyw wampir. Popatrzyła na Lowe'a i zobaczyła coś

dziwnego: wyjął rewolwer i położył go na kolanach. A w lewej dłoni trzymał krzyż. –
Prawda? To Hans.

–Bądźcie cicho, dziewczyny – powiedział Lowe. Nie odrywał oczu od rozgrywającej

się przed nimi sceny. – To tylko rutynowa kontrola.

Claire nie znała policyjnych procedur, ale była pewna, że nie należy do nich

blokowanie samochodem drogi jednemu policjantowi przez drugiego. Nawet w tym
mieście. I nie należało do nich wyciąganie broni z kabury przez funkcjonariusza.
Hess rozmawiał krótko. Kilka razy pokręcił głową, gestykulował. Gdy wracał do
samochodu, widać było, że jest zdenerwowany.

Claire ogarnęło naprawdę złe przeczucie. Hess miał taką minę, że nietrudno było

domyślić się, że nie ma dobrych wiadomości. Shane. O Boże, może chodzi o
Shane'a, może mu się coś stało… Hess otworzył tylne drzwi, od strony Claire, i
wsadził głowę do środka.

–Dziewczyny – powiedział – będziecie musiały pójść ze mną.

–Jeszcze czego! – warknął Lowe. – Przecież mieliśmy je zabrać do domu.

–Zmiana planów. – Hess próbował opanować gniew i nie pokój, ale Claire i tak je

dostrzegła w jego oczach. – Dziewczyny, ktoś na was czeka w centrum. Ja pojadę z
wami. Trav, chcę, że byś odprowadził samochód.

Mężczyźni wymienili spojrzenia, a potem Lowe powoli wypuścił oddech.

–Dobrze – dał za wygraną. – Jasne. Uważaj na nie.

–Wiesz, że będę uważał.

Claire wysiadła z samochodu, czując się jeszcze bardziej bezbronna i zdana na

łaskę losu niż zwykle. Hess stał tuż obok niej, wysoki i opiekuńczy, ale mimo
wszystko… Poczuła na sobie wzrok Hansa i przeszedł ją dreszcz.

Partnerka Hansa, Gretchen, wysiadła z samochodu i otworzyła tylne drzwi.

–Do środka – rzuciła. Claire z trudem przełknęła ślinę i chciała już wsiadać, ale Eve j

ą wyprzedziła. Wsiadła pierwsza i przesunęła się, robiąc miejsce dla Claire i Hessa.
Ledwo zmieścili się we troję z tyłu. Gretchen zatrzasnęła drzwi.

–Wszyscy macie milczeć, póki nie poprosimy o odpowiedź na pytania – polecił Hans

i ruszył, kiedy Gretchen zajęła miejsce obok niego. Z piskiem opon zawrócił
samochód.

Minęli dom pod numerem 716 przy Lot Street. Wszystkie światła w Domu Glassów

paliły się, a drzwi były otwarte i ktoś w nich stał, obserwując ulicę. Za szybko jechali,
żeby Claire mogła rozpoznać, czy to był Shane, czy Michael. Miała nadzieję, że
jednak Shane.

Miała nadzieję, że jeśli coś się stanie, to chociaż uda jej się pożegnać z Shane'em.

–Myślałam, że jedziemy na komisariat – szepnęła Eve, kiedy samochód przejeżdżał

kolejnymi ulicami.

–A nie jedziemy? – odszepnęła Claire.

–Minęliśmy go właśnie. Chyba jedziemy gdzie indziej. – Eve była przestraszona, a

kiedy Claire wzięła ją za rękę, poczuła, że jej dłoń jest zimna i drży. Trzymały się za
ręce, kiedy samochód pokonał jeszcze kilka zakrętów, a potem zwolnił przed czymś
w rodzaju szlabanu. – O Boże. Wiozą nas na plac.

–Plac?

–Plac Założycielki. O tej porze to istne wampirowo. – Eve z trudem przełknęła ślinę i

mocniej ścisnęła dłoń Claire. – Próbuję się domyślić, czy to może oznaczać dla nas

coś dobrego.

–Cii – odezwał się cicho Hess. – Nic wam nie grozi. Zaufajcie mi.

Claire mu ufała. Ale nie ufała dwójce detektywów wampirów siedzących z przodu,

którzy najwyraźniej mieli prawo wydawać mu polecenia.

Szlaban podniesiono. Hans przejechał na drugą stronę, zatrzymał samochód na

jakimś nieoświetlonym parkingu. Odwrócił się i zmierzył wzrokiem najpierw Claire,
potem Eve i na końcu Hessa.

Gretchen też się do nich odwróciła. Uśmiechała się. – Chcemy, żebyście coś

zobaczyli – wyjaśnił Hans. Gretchen wysiadła z samochodu i otworzyła drzwi po
stronie Eve.

–Wysiadać.

Wygramolili się na rześkie nocne powietrze. Wstał już księżyc i świecił mdłą, żółtą

poświatą, która słabo rozświetlała mrok. Było bardzo ciemno, a przecież jeszcze
nawet na dobre noc nie zapadła…

Czyjaś chłodna ręka zacisnęła się mocno na ramieniu Claire. Pisnęła i usłyszała, że

Eve zrobiła to samo. Gretchen stała między nimi i trzymała je mocno.

–Zostań przy samochodzie – polecił Hans posterunkowemu Hessowi.

–Idę z dziewczynami.

–Masz wykonywać polecenia jak posłuszny mały neutralny – warknął Hans. – Chyba

że chcecie obaj z twoim partnerem stracić ten status. Tu nie chodzi o drobny
incydent. Ta sprawa przyciągnęła uwagę Starszych. Jeśli dziewczyny nie będą
sprawiać kłopotów, wrócą całe i zdrowe, ale ty masz zostać tutaj.

–Nie, Hans. Pozwól mu iść. Przyda się – wtrąciła się Gretchen. Hans spojrzał na nią

gniewnie, a potem wzruszył ramionami.

–Zgoda. Ale tylko się wtrąć, Hess, a będzie z ciebie befsztyk. Gretchen pchnęła

dziewczyny naprzód.

–Co się dzieje? – spytała Eve. Żaden z wampirów nie odpowiedział. Claire obróciła

głowę i zobaczyła, że Hess idzie za nimi, ale jakoś jej to nie pocieszyło. Gretchen
poprowadziła je za róg ni czym niewyróżniającego się ceglanego budynku, prosto
do…

… jakiegoś parku.

Claire zamrugała zaskoczona, bo tam było naprawdę bardzo… ładnie. Zielona trawa,

wielkie drzewa szumiące uspokajająco. Na gałęziach były zawieszone lampiony, które
oświetlały kwiaty, krzewy i parkowe ścieżki.

Plac tętnił życiem. Sklepy na ulicach sąsiadujących z kampusem były zapuszczone i

obskurne, te wychodzące na plac jarzyły się światłem, były zadbane i eleganckie.
Budynki kojarzyły się Claire z architekturą europejską, były wykończone kamieniem i
marmurem, ozdobione kolumienkami. Na dachach widać było nawet gargulce
odprowadzające deszczówkę do rynien.

Plac wyglądał jak pocztówka jakiegoś starego europejskiego miasteczka, które

kiedyś oglądała Claire, tylko… był jeszcze ładniejszy.

Wszystkie sklepy wychodzące na plac były otwarte. Dwie restauracje ze stolikami

wystawionymi na zewnątrz nadal serwowały posiłki, a od zapachu pieczonego mięsa
i świeżego chleba Claire napłynęła ślinka do ust. W ciągu dnia tak naprawdę tylko
wypiła trochę kawy.

A potem przypomniała sobie, co jej mówiła Eve. Jeżeli centrum nocą zamienia się w

wampirowo, to po co te restauracje?

Zrozumiała, kiedy minęli jedną. Przy stolikach siedzieli, jedząc kolację, i ludzie, i

wampiry: wampiry miały przed sobą talerze z jedzeniem i zajadały z takim samym
apetytem co ludzie. – To wy jecie? – wypaliła Claire zaskoczona. Gretchen zerknęła
na nią tymi swoimi zimnymi oczyma istoty nie z tego świata.

–Oczywiście. Jedzenie nie dostarcza nam żadnych składników odżywczych, ale

smak jedzenia nadal lubimy. A dlaczego pytasz? Jeśli szukasz sposobów zabicia
nas, to przekonasz się, że trucizny na nas nie działaj ą.

Claire nawet nie przyszło to na myśl. Była tylko zwyczajnie nieco… zaciekawiona.

Mijane sklepy okazały się niesamowite. Jubilerzy, z wystawami pełnymi złota i
szlachetnych kamieni. Księgarnie pełne zarówno starych woluminów, jak i
najnowszych bestsellerów. Sklepy z ubraniami, całe ich mnóstwo, pełne gustownych
i drogich ciuchów. Wyglądało to zupełnie jak jakaś dzielnica w Dallas albo Houston
czy Austin przeniesiona do Morganville. Dziwne.

Zakupy robiły wyłącznie wampiry. Rzeczywiście mnóstwo ich tu się kręciło, więcej

niż Claire kiedykolwiek sobie wyobrażała, że może ich w Morganville mieszkać, a im
więcej ich widziała, tym bardziej zaczynała się bać. Gapiły się na nią, jakby ona i Eve
były jałówkami prowadzonymi do rzeźni. Claire poczuła się okropnie samotna. Ja
chcę do domu. Przysięgam, jeśli uda mi się z tego wywinąć, wracam do mamy i taty. I
nigdy już nie wyjadę…

Gretchen poprowadziła je w stronę czarnego marmurowego budynku ze złotymi

literami na szczycie. „Rada Starszych”, głosił napis.

–Wszystko w porządku – odezwał się Hess zza ich pleców. – Nic WAM nie będzie,

dziewczyny. Macie tylko współpracować. Odpowiadajcie na zadawane pytania.

Claire prawie nie słyszała własnych kroków, idąc po marmurowych,

wypolerowanych schodach. Czuła się trochę tak, jakby szła we śnie, bezbronna i
otępiała, ale chwyt Gretchen na ramieniu odbierała aż nazbyt realnie. I boleśnie. Auć.
Będzie miała siniaki.

Hans otworzył wielkie, wypolerowane drzwi i weszli do środka.

Claire do głowy nie przyszło, że w siedzibie Rady Starszych zobaczy telewizor. Miał

wielki ekran, był nastawiony na całodobowy kanał informacyjny. Właśnie
pokazywano migawki z jakiejś wojny – eksplodowały bomby, krzyczeli żołnierze.
Przed telewizorem, z założonymi ramionami, stał Oliver. Nie miał na sobie swoich
luzackich, hipisowskich ciuchów, które nosił w kawiarni – tym razem był w
garniturze, czarnym, eleganckim, z kantami ostrymi jak brzytwa. Siwiejące włosy
związał w kucyk, włożył krawat. Nie, niezupełnie krawat. Coś w rodzaju chustki, z
węzłem spiętym brylantową szpilką. Może takie coś było modne w czasach młodości
Olivera.

–Niektóre rzeczy nigdy się nie zmieniają – powiedział, wpatrując się w ekran

telewizora. – Ludzie nadal zabijają się z najgłupszych możliwych powodów. A to nas
nazywaj ą potworami.

Przy ostatnim słowie spojrzał na Claire, a ona zadrżała. Oliver miał przyjemne oczy,

ale z jakiegoś powodu przerażały ją bardziej niż zimne jak lód spojrzenie Gretchen.
Może to dlatego, że ona nadal wolałaby móc go lubić, niezależnie od wszystkiego, co
zrobił. Przecież on zabił Michaela, upomniała samą siebie. No cóż, prawie go zabił,
ściśle mówiąc.

–Cześć – zwrócił się do niej Oliver i skinął głową. Popatrzył teraz na Eve. – Eve,

brak nam ciebie w kawiarni.

–A u… – Eve nie dokończyła tego, co cisnęło się jej na usta. Claire na

dziewięćdziesiąt dziewięć procent była pewna, że Eve chciała powiedzieć: „A ugryź
mnie”. – Dzięki. – Co jak na Eve zabrzmiało niewiarygodnie ostrożnie, bo jeśli ktoś
był na prawdę zaszokowany i wściekły, kiedy Oliver okazał się wampirem, to właśnie
ona.

Oliver skinął głową i przeszedł przez wielkie, puste pomieszczenie – puste,

pomijając przyciszony, ale grający telewizor i gruby rdzawoczerwony dywan – i
otworzył podwójne drzwi. Nie pracował tu jako odźwierny; przeszedł przez te drzwi
do następnego pomieszczenia, a Gretchen pchnęła Claire i Eve naprzód. Dywan był

miękki, stopy Claire zapadały się w nim. Poczuła zapach więdnących kwiatów. Róż.
Mnóstwa róż.

Zapach uderzył jaz pełną siłą, kiedy weszli do sąsiedniej sali, wielkiego, owalnego

pomieszczenia z filarami, obwieszonego dokoła wiśniowymi zasłonami. Skromny
żyrandol rzucał przyćmione światło. Dywan był taki sam, ale stały też jakieś meble –
krzesła ustawione w równych rzędach, w trzech grupach, pomiędzy którymi
pozostawiono przejścia.

Dopiero po chwili do Claire dotarło, że właśnie weszła do domu pogrzebowego. A

kiedy to zrozumiała, stanęła jak wryta i potknęła się, bo Gretchen nadal ciągnęła ją
brutalnie za sobą, obok rzędów pustych krzeseł, aż na sam przód, gdzie stał Oliver.

–Przepraszam… – odezwał się Joe Hess, wychodząc zza pleców Claire i Eve. –

Jestem posterunkowy Hess.

Oliver skinął głową.

–Znam cię.

–Czy nie powinni być tu obecni też inni? – Napięcie w głosie i w postawie Hessa

ostrzegło Claire, że jeśli Oliver zamierza je przesłuchiwać sam, to nie oznacza, to dla
nich nic dobrego.

–Inni są tu obecni, panie posterunkowy – odezwał się jakiś cichy, chłodny głos z

kąta sali, chociaż Claire mogłaby przysiąc, że jeszcze przed sekundą ten kąt był
zupełnie pusty. Westchnęła, spojrzała i zobaczyła tam Amelie upozowaną, jakby była
kamienną rzeźbą ustawioną tam, zanim jeszcze zbudowano wkoło niej resztę
budynku. A jej ochroniarze, czy też służący, stali w pobliżu. Było ich czterech. Claire
zastanawiała się, czy to nie jest sygnał wskazujący, jak poważne kłopoty mają ona i
Eve.

Trzeci Starszy jest w drodze – powiedziała Amelie i usiadła na krześle tak, jakby to

był złoty tron. Ubrana była w czerń, podobnie jak Oliver, ale miała na sobie długą
zamszową spódnicę i surową białą koszulę pod dopasowanym żakietem. Założyła
nogę na nogę, ukazując blade i szczupłe łydki, a dłonie splotła na kolanach.

Oliver nie miał szczęśliwej miny.

–Na kogo czekamy? – spytał.

–Znasz prawa, Oliverze, nawet jeśli znajdujesz sposoby, żeby je omijać –

powiedziała Amelie. – Czekamy na pana Morrella.

Nie musieli czekać długo; po zaledwie niecałej minucie Claire usłyszała głosy

dochodzące z przedsionka i brzęk kluczy. Nie znała mężczyzny, który wszedł w
towarzystwie dwóch umundurowanych policjantów, ale jednego z tych gliniarzy już
widziała: to był Richard Morrell, brat Moniki. A więc ten przysadzisty łysiejący
mężczyzna z pewną siebie miną to pewnie jej ojciec.

Burmistrz Morganville.

On też był ubrany w garnitur – granatowy, w prążki, z szerokimi klapami, trochę

krzykliwy, a spodnie od garnituru miał nieco przydługie. Na palcach nosił za wiele
biżuterii, a na twarzy miał uśmiech.

–Oliver – odezwał się pogodnie. Uśmiech zniknął szybko, kiedy dostrzegł Amelie

siedzącą spokojnie z boku w otoczeniu swojej świty. Na jego twarzy pojawił się
szacunek. – Założycielko.

–Burmistrzu. – Skinęła do niego głową. – A więc możemy zaczynać.

Gretchen puściła ramię Claire, która skrzywiła się i pomasowała je. Tak, to się

skończy siniakiem. Na pewno. Zaryzykowała rzut oka na Eve, która robiła dokładnie
to samo. Z miną śmiertelnie przerażoną.

Oliver sięgnął do jakiegoś ukrytego sznura i wisząca za nim wiśniowa zasłona się

rozsunęła.

Za nią, na marmurowym katafalku, leżało ciało. Wokół stały wazony z pięknymi

czerwonymi różami. Ciało było biało – niebieskie, gumowate i z całą pewnością,
przeokropne, Nieżywe. Claire zrobiło się słabo, szumiało jej w uszach, z trudem
ustała na nogach.

–O mój Boże – szepnęła Eve i uniosła obie ręce do ust.

–To Brandon – powiedziała Claire i spojrzała na Olivera. – To Brandon, prawda? –

Bo ta sztywna, biała twarz już zupełnie nie przypominała ludzkiej i Claire trudno było
powiązać jaz twarzą żywej istoty – wampira, którego się bała. Tego, który jej groził,
który j ą ścigał w drodze do domu, który o mało jej i Eve nie zabił…

Oliver pokiwał głową. Odsunął aksamit zakrywający Brandona od szyi w dół. Na

jego ciele były czarne, otwarte rany. Niektóre jeszcze dymiły. Claire poczuła odór
spalonego ciała i tym razem kolana się pod nią ugięły. Posterunkowy Hess złapał ją
za ramię i podtrzymał.

–Był torturowany – oznajmił Oliver. Głos miał spokojny, wręcz obojętny. – Długo.

Komuś bardzo się to podobało. Jakby w grę wchodziła jakaś… sprawa osobista.

Richard przyjrzał się ranom na ciele Brandona. Nawet je dotknął. Claire zrobiło się

niedobrze.

–Wygląda na to, że ktoś przebił mu serce kołkiem – stwierdził Richard i podniósł

wzrok na ojca. – Ten, kto to zrobił, nie żartował. To nie jest rana zadana
przypadkiem, rozmyślnie i powoli wbijano kołek w serce Brandona. Nie wiem, czego
chcieli się od niego dowiedzieć, ale prawdopodobnie się dowiedzieli. Widzę ślady
ran, które zdążyły się zasklepić, zanim umarł. Brandona torturowano przynajmniej
kilka godzin.

Cisza. Głęboka, ciężka cisza. Richard spojrzał na Claire i Eve. Jeśli je poznał, nie dał

nic po sobie znać.

–Te dziewczyny mają coś wspólnego z zabójstwem Brandona?

–Być może – stwierdził Oliver. Claire nie widziała, żeby się poruszył, ale nagle

okazało się, że stoi tuż przed nią i patrzy na nią z góry. – Być może coś wiedzą. Nie
przepadałaś za Brandonem, prawda, Claire?

–Ja… – Nie wiedziała, co powiedzieć. Nie kłam, ostrzegł ją wcześniej Hess. Czy

wampiry umiały poznać, że ktoś kłamie? Może nawet czytały w myślach?

–Nie, nie lubiłam go. Ale nikomu bym czegoś takiego nie życzyła.

Nawet tobie. Ale to dodała już tylko w myślach.

Miał takie łagodne oczy. I najstraszniejsze było w nim właśnie wrażenie, że można

mu zaufać, że powinna mu ufać, że w jakiś sposób zawodzi go, kiedy nie…

–Nie rób tego – odezwała się ostro Eve i uszczypnęła ją w ramię. Claire pisnęła. –

Nie patrz mu w oczy.

–Eve – westchnął Oliver. – Jestem tobą bardzo rozczarowany. Nie rozumiesz, że to

mój obowiązek, jako Patrona Brandona, dotrzeć do sedna tej sprawy? Nie jesteś
może takim niewiniątkiem jak Claire, ale wiesz, jaka jest kara za zabicie jednego z
nas. I wiesz, jak daleko jesteśmy gotowi się posunąć, żeby dowiedzieć się prawdy.
Nie chcesz, żeby udało mi się wydobyć ją od niej bez zadawania bólu? Eve nic nie
powiedziała. Wzrok utkwiła gdzieś tak na wysokości jego klatki piersiowej.

–Moim zdaniem i tak zrobisz, co będziesz chciał – mruknęła ponuro. – Wampiry

zawsze tak robią. Nie spytałeś mnie o to, aleja się cieszę, że Brandon nie żyje. I
cieszę się, że cierpiał. Jak bardzo by cierpiał, i tak za mało.

I wtedy Sympatyczny Oliver zniknął. Po prostu… zniknął. Claire dostrzegła jakiś

błysk, jakiś ruch, nic więcej, a po chwili Oliver trzymał Eve za włosy i odchylał jej
boleśnie głowę w tył.

A w jego oczach nie zostało już nic ludzkiego. Chyba że ludzki był ten niczym

niezmącony płomień gniewu.

–Och… – westchnął Eve do ucha. – Dziękuję, że to powiedziałaś. Teraz już nie będę

musiał tak uważać.

Posterunkowy Hess wystąpił naprzód, dłonie zacisnął w pięści. Richard Morrell

zastąpił mu drogę.

–Spokojnie, Joe – powiedział. – Wszystko jest pod kontrolą.

Claire była innego zdania. Oddychała za szybko, znów robiło jej się słabo i widziała,

że pod Eve uginają się nogi. W tym pomieszczeniu wiało grozą – to ciało na
marmurowym katafalku – to wszystko było po prostu… straszne.

Tata Shane'a to zrobił. Claire zrobiło się jeszcze bardziej niedobrze, kiedy przez jej

głowę przebiegła ta myśl, bo teraz musiała j ą zachować tylko dla siebie. A wiedziała,
że będą pytać. Oliver powąchał obnażoną szyję Eve.

–Pracujesz w jakiejś kawiarni. W kampusie, jak przypuszczam. Zabawne. Nie

proszono mnie o referencje.

–Puszczaj – zaprotestowała słabo Eve.

–Och, nie mogę tego zrobić. Wtedy trudniej mi będzie cię ugryźć. – Oliver

uśmiechnął się, a potem otworzył usta i jego zęby zmieniły się w kły – jak u żmii,
śmiertelnie ostre.

Polizał szyję Eve, tuż ponad miejscem, gdzie bił puls.

–O Boże – szepnęła. – Proszę, nie rób tego. Proszę, nie pozwólcie mu na to.

–Zacznij zadawać dziewczynie pytania, Oliver. Nie mamy czasu na twoje zabawy –

odezwał się burmistrz Morrell znudzonym tonem, zupełnie jakby taki drobiazg nie
pozwalał mu zająć się czymś o wiele ważniejszym. Przyjrzał się swoim paznokciom i
lekko je wypolerował o rękaw garnituru. – Jedźmy już z tym koksem.

Amelie nie powiedziała ani nie zrobiła nic.

–Jestem pod Ochroną – próbowała się stawiać Eve. – Nie możesz mnie skrzywdzić.

– Ale jej głos nie brzmiał zbyt pewnie i Claire obejrzała się na Amelie uważnie
obserwującą całą scenę, jakby to było jakieś przedstawienie wystawiane na jej cześć.

Minę miała uprzejmą, ale chłodną.

–Proszę, pomóż. Słyszysz mnie? – pomyślała Claire. Amelie leciutko uniosła

bladozłote brwi. Jeśli j ą słyszała, nie okazała tego w żaden sposób. Siedziała bez
ruchu spokojna jak Budda.

–Powiedzmy sobie tylko, że Amelie i ja w takich sprawach się rozumiemy –

powiedział Oliver. – I Eve, kochanie, to zrozumienie dotyczy też tego, że mogę
dowolnymi metodami prześladować istoty ludzkie, które naruszają spokój.
Niezależnie od Ochrony. Niezależnie od tego, kto Ochrony udziela. A teraz może
porozmawiajmy sobie trochę o osobach, które włamały się do waszego domu.

–O… kim? – Eve usiłowała nie patrzeć mu w oczy, ale stał za blisko. Niemal nie

sposób było się od niego odwrócić. – Ja nie wiem, kto to był.

–Nie wiesz. Jesteś tego taka pewna – wycedził. Zniżył głos do cichego, groźnego

szeptu, a Claire próbowała wymyślić, co powiedzieć, co zrobić, żeby Eve jakoś
pomóc. Bo Eve najwyraźniej nie zamierzała pomóc samej sobie, a Claire nie mogła
tak po prostu stać i patrzeć, jak dzieje się jej krzywda. Nie mogła.

–Ja wiem – oznajmiła i poczuła, że skupia się na niej uwaga wszystkich obecnych.

Przerażające. Claire odchrząknęła. – To byli ludzie z motocyklowego gangu.

–Z gangu. – Oliver puścił Eve i obrócił się w stronę Claire. – Rozumiem. Usiłujesz

odwrócić moją uwagę czymś oczywistym, a to, Claire, nie jest dobry pomysł. To
wcale nie jest dobry pomysł. Widzisz, my wszyscy to wiemy. Wiemy, kiedy
przyjechali do miasta. Wiemy nawet, kto ich tu wezwał.

Claire poczuła, że krew odpływa jej z twarzy. Żołądek podszedł jej do gardła, a

Oliver puścił Eve i szarpnął za jakiś kolejny sznur.

Rozsunęła się następna zasłona, ta obok ciała Brandona.

Dwóch mężczyzn klęczało. Byli związani i zakneblowani, i pilnowani przez naprawdę

przerażające z wyglądu wampiry. Jednym z zatrzymanych był motocyklista.

Drugim był Shane.

Claire krzyknęła.

Rozdział 8

Posadzili ją na krześle, a Gretchen przytrzymywała ją w żelaznym uchwycie. Claire

próbowała się wyrwać, ale strach i szok przeważyły nad gniewem. Shane klęczał
nieruchomo. Patrzył na nią, ale nie mógł nic powiedzieć przez knebel w ustach, a
skoro Shane się nie wyrywał, to może jednak nic wyrywaniem się nie można było
zyskać.

Eve obróciła się na pięcie i uderzyła Olivera w twarz. Otwartą dłonią, mocno.

Uderzenie odbiło się echem jak wystrzał w wykładanym marmurem pomieszczeniu.
Wszyscy jednocześnie głośno zaczerpnęli powietrza.

–Ty sukinsynu! – wrzasnęła. – Puść Shane'a! On nie ma z tym nic wspólnego!

–Doprawdy. – Obojętne stwierdzenie, nawet nie pytanie.

W przeciwieństwie do ludzkich na twarzy Olivera po uderzeniu nie został ślad

palców, a Eve na pewno uderzyła go mocno. Wyglądał, jakby nie zauważył, że został
spoliczkowany. – Siadaj, Eve, a ja ci podam kilka faktów z tego twojego dość
żałosnego życia.

Nie usiadła. Oliver położył dłoń płasko na jej klatce piersiowej, w okolicy

obojczyków, i pchnął ją. Eve padła na krzesło, piorunując go wściekłym wzrokiem.

–Posterunkowy Hess – powiedział Oliver – może wyjaśni pan mojej drogiej byłej

pracownicy, co zaryzykuje, jeśli jeszcze raz podniesie na mnie rękę. Czy jeśli mnie
choćby dotknie.

Hess już szedł w stronę Eve. Usiadł na krześle za jej plecami i zaczął szeptać

gorączkowo. Claire nie mogła zrozumieć, co Hess mówi. Eve gwałtownie kręciła
głową. Z jej czoła spłynęła kropla potu, zostawiając ślad na makijażu.

–Eve – odezwał się Oliver, kiedy Hess przestał szeptać, a Eve usiadła spokojnie –

nie jesteśmy półgłówkami. Sądzisz, że nie nadążamy za rozwojem techniki. Mylisz
się. Jesteśmy właścicielami firm telekomunikacyjnych w tej okolicy, również sieci
telefonii komórkowej. Shane dzwonił z waszego domu pod numer, który, jak się
okazało ku naszemu zdziwieniu, jest przypisany do aparatu znalezionego przy jego
przyjacielu, panu Wallace. – Oliver wskazał na motocyklistę. – GPS to wspaniały
wynalazek, tak przy okazji. Jesteśmy bardzo wdzięczni ludziom za wysiłek włożony w
umożliwienie śledzenia samych siebie. O wiele łatwiej teraz odszukać człowieka niż w
dawnych czasach.

–Shane nic nie zrobił. – Claire rozpaczliwie próbowała go ratować. – Proszę. Musicie

go puścić.

–Shane został złapany na miejscu przestępstwa – warknął Oliver. – Przy ciele

Brandona. I moim zdaniem raczej nie można twierdzić, że nie był w sprawę
zamieszany, skoro na tyle blisko przyjaźni się z panem Wallace'em, że do niego
dzwoni.

–Wcale tak nie jest…!

Oliver ją uderzył. Nawet nie dostrzegła ruchu jego ręki, poczuła uderzenie i na

sekundę pociemniało jej w oczach. Zadygotała z wściekłości, tak bardzo chciała mu
oddać, palący ślad jego palców na policzku odczuwała jak piętno.

–Widzisz, Eve? – spytał Oliver. – Oko za oko. Oczywiście, moja interpretacja nieco

się różni od tej w Piśmie Świętym.

Shane mimo knebla w ustach próbował krzyczeć i uwolnić się z więzów, ale wampiry

bez najmniejszego wysiłku przygwoździły chłopaka do podłogi. Eve szeroko
otworzyła oczy z przerażenia, a Hess przytrzymywał ją na krześle, bo się wyrywała.
Nie róbcie tego, pomyślała zrozpaczona Claire. Bo przecież jej przyjaciele pokazali
właśnie Oliverowi dokładnie to, czego chciał się dowiedzieć – że krzywdząc ją, może
z nich wydobyć jakieś informacje.

–Oliver. – Amelie wreszcie zabrała głos. Mówiła cicho i łagodnie – Czy chciałbyś tym

dzieciom zadać jakieś pytanie? Czy po prostu zaspokajasz swoje zachcianki?
Mówisz, że już wiesz, że chłopak dzwonił do tego mężczyzny. Jakich jeszcze
informacji potrzebujesz?

–Chcę się dowiedzieć, gdzie jest jego ojciec – powiedział Oliver. – Jedno z nich wie.

–Dziewczęta? – Amelie pokręciła głową. – Jakoś mi się wydaje mało

prawdopodobne, żeby pan Collins jednej z nich się zwierzył.

–A zatem chłopak wie.

–Być może. – Postukała bladym palcem o wargi. – A jednak wątpię, żeby ci

powiedział. I sądzę, że nie ma potrzeby stosowania przemoc, żeby dojść prawdy.

–To znaczy? – Oliver odwrócił się do niej i skrzyżował ręce na piersi.

To znaczy, że on do nas przyjdzie, Oliverze, jak sam doskonale wiesz. Żeby

uratować chłopaka przed konsekwencjami jego czynów.

–A więc wycofujesz swoją Ochronę dla chłopca?

Amelie spojrzała na ciało. Po chwili milczenia wstała i podeszła do marmurowego

katafalku. Powiodła palcem po twarzy Brandona i powiedziała:

–Urodził się jeszcze przed czasami króla Jana, wiedziałeś? Jako książę. Przeżył tyle

lat. I tak skończył. Boleję nad stratą tego wszystkiego, co widział, a o czym nigdy
nam już nie opowie. Nad stratą wszystkich wspomnień, które już nigdy nas nie
wzbogacą.

–Amelie – w głosie Olivera zabrzmiało zniecierpliwienie – nie możemy pozwolić tym

zabójcom uciec. Wiesz o tym.

–Brandon był twój, Oliverze. Mógłbyś poświęcić chwilę na refleksję i pożegnanie,

zanim ruszysz w pogoń.

Amelie stała do Olivera plecami, więc nie mogła zobaczyć tego, co zobaczyła Claire:

w oczach Olivera błysnęła nienawiść, nienawiść wykrzywiła mu twarz. Opanował się,
zanim Amelie odwróciła się do niego.

–Brandon miał swoje wady – przyznał Oliver. – Z nas wszystkich on najbardziej lubił

polowanie. Chyba nigdy nie pogodził się z zasadami obowiązującymi w Morganville.
Ale to właśnie tych zasad musimy teraz przestrzegać. Przez wydanie wyroku
skazującego na przestępców.

Wyrok skazujący? A gdzie proces? Claire chciała już o to zapytać, ale czyjaś ręka

zamknęła jej usta. Podnosząc oczy, zobaczyła Gretchen pochylającą się nad nią z
obnażonymi kłami i unoszącą palec do ust. Hans zatkał usta Eve. Stojący obok Hess
skrzyżował ramiona na piersi, minę miał mocno zmartwioną, ale też się nie odzywał.

Amelie popatrzyła na Olivera, a potem za jego plecami na Shane'a.

–Ostrzegałam was – odezwała się cicho. – Ochraniam was w pewnych granicach.

Zawiodłeś moje zaufanie, Shane. Z dobroci serca nie cofnę słowa danego twoim
przyjaciołom, pozostają pod moją Ochroną. – Spojrzeniem jasnych oczu objęła
Olivera i obdarzyła go królewskim skinieniem głowy. – Jest twój, cofam swoją
Ochronę.

Claire protestowała, ale jej krzyk został stłumiony, bo Gretchen wciąż zatykała jej

usta dłonią. Amelie nachyliła się i złożyła pocałunek na woskowym czole Brandona.

–Żegnaj, dziecko – powiedziała. – Chociaż nie byłeś bez skazy, należałeś do istot

wiecznych. Nie zapomnimy cię.

Claire usłyszała, że na zewnątrz ktoś krzyczy, a Amelie obróciła się ruchem tak

szybkim, że jej sylwetka aż się rozmazała, a potem odskoczyła… Coś uderzyło w
marmurowy filar tuż obok miejsca, gdzie przed chwilą stała, i eksplodowało z
głośnym hukiem.

Butelka. Claire poczuła zapach benzyny i usłyszała syk.

A potem zasłony zajęły się ogniem.

Amelie warknęła, biała jak kreda i nagle zupełnie już nieludzka, a potem ochroniarzy

odciągnęli ją i utworzyli zaporę z własnych ciał. W sali wywiązała się strzelanina i
ktoś – posterunkowy Hess? – pchnął Claire na ziemię i zasłonił własnym ciałem. Eve
też leżała na podłodze, zwinięta w kłębek, rękami o pomalowanych na czarno
paznokciach osłaniając głowę.

Trwała walka. Claire nie mogła zrozumieć, co się dzieje, poza tym że walczono

brutalnie, ale krótko. Kiedy duszący dym zaczął opadać, Hess wreszcie podniósł się i
pozwolił jej usiąść.

W drzwiach leżało dwóch mężczyzn. Postawnych facetów w skórzanych kurtkach.

Jeden jeszcze się poruszał.

Amelie odsunęła swoich ochroniarzy i minęła Claire, jakby dziewczyna nie istniała.

Przeszła między rzędami krzeseł do motocyklisty, który próbował się odczołgać na
bok. Zostawiał na rdzawym dywanie ciemniejszą plamę. Claire wstała, wdzięczna
Hessowi, że ją podtrzymał, i wymieniła przerażone spojrzenie z Eve.

Oliver znalazł się przy motocykliście przed Amelie. Postawił rannego na nogi i zanim

Claire zdążyła mrugnąć, jednym ruchem złamał mu kark.

Ciało upadło na posadzkę z głuchym odgłosem, a Claire odwróciła się i ukryła twarz

na piersi Hessa, próbując opanować falę mdłości.

Kiedy podniosła oczy, Amelie wpatrywała się w Olivera. A on nie spuszczał wzroku.

–Nie ma sensu ryzykować – uśmiechnął się do niej serdecznie. – Amelie, mógł

próbować cię zabić.

–Tak – powiedziała cicho. – A to nie leżałoby w niczyim interesie, prawda, Oliver?

Ileż ja mam szczęścia, że znalazłeś się tutaj, żeby mnie… uratować.

Nie poruszyła się ani nie wykonała żadnego gestu, ale jej ochroniarze otoczyli ją, a

potem wszyscy wyszli z sali, mijając (albo i nie) martwych mężczyzn.

Oliver patrzył w ślad za nią, a potem obrzucił spojrzeniem pomieszczenie i zatrzymał

wzrok na Shanie.

–Twój ojciec myśli, że może uniknąć konsekwencji własnych czynów – syknął. –

Jakie to smutne, ze względu na ciebie.

Umieśćcie tych dwóch, gdzie należy. W klatkach.

Motocyklista i Shane zostali dźwignięci na nogi i odciągnięci za zasłonę. Claire

rzuciła się naprzód, ale Gretchen ją złapała i zatkała jej usta dłonią. Claire skrzywiła
się z bólu, kiedy wykręcono jej ręce na plecy. Oddychała z trudem, bo Gretchem
zatykała jej nie tylko usta, ale i nos.

Eve nie płakała. Wpatrywała się w Olivera.

–Co chcecie im zrobić? – zapytała. Mówiła nienaturalnie spokojnie.

–Przecież znasz prawa, Eve.

–Nie możecie. Shane nie miał nic wspólnego z zabójstwem Brandona. Oliver

pokręcił głową.

–Nie będę dyskutował z tobą o swoich decyzjach. Burmistrzu? Podpisze pan

papiery? O ile przestał już pan kulić się ze strachu.

Bo burmistrz schował się za urną z kwiatami. Wstał teraz zaczerwieniony i zły.

–Oczywiście, podpiszę – powiedział. – Ależ bezczelne te zbiry! Żeby zaatakować

tutaj? Grozić…

–Tak, to bardzo traumatyczne – stwierdził Oliver. – Papiery.

–Przyprowadziłem notariusza. Wszystko będzie legalne. Gretchen puściła Claire.

–Legalne? – parsknęła Claire. – Ale… Przecież nawet nie było procesu! Gdzie ława

przysięgłych?

–To był proces – wyjaśnił jej posterunkowy Hess. Ton głosu miał łagodny, ale słowa

były brutalne. – I ława przysięgłych złożona z bliskich ofiary. W ten sposób działa
tutaj prawo. To samo dotyczy ludzi. Gdyby kiedyś trafił tu wampir pod zarzutem
morderstwa, to ludzie decydowaliby o jego życiu lub śmierci.

–Ale żadnemu wampirowi nigdy nie postawiono takich zarzutów – wycedziła Eve.

Była tak blada, jakby sama była wampirzycą. – I nigdy nie postawią. Nie oszukuj się,
Joe, tylko ludzie czują tutaj twardą rękę sprawiedliwości. – Popatrzyła na trupy
leżące na dywanie przy drzwiach. – Ale wystraszyli was śmiertelnie, nie?

–Nie pochlebiaj im. Nie mieli najmniejszych szans. – Oliver spojrzał na Hansa. – Te

dwie do niczego nie są mi już potrzebne.

–Zaraz! Ja chcę pomówić z Shane'em! – wrzasnęła Claire. Gretchen popchnęła ją w

kierunku wyjścia. Za nimi szła Eve.

Mruganiem odpędziła łzy, gniewnym gestem otarła twarz, i nos i próbowała

wymyślić, co ma teraz zrobić. Tata Shane'a, pomyślała. Tata Shane'a go uratuje.
Niestety, ciała leżące w drzwiach były dowodem na to, że tata Shane'a już próbował
ratować syna, ale bez powodzenia. Poza tym taty Shane'a nie było przy nim, kiedy go
złapano. Może nic go to nie obeszło. Może tylko ją Shane obchodzi.

–Spokojnie. – Hess ujął Claire za łokieć. Udało mu się sprawić, że odczuła ten gest

jako wsparcie, a nie chęć powstrzymania jej. – Jest jeszcze czas. Prawo mówi, że
skazani mają być wystawieni przez dwie noce na widok publiczny na placu, żeby
wszyscy mogli ich obejrzeć. Będą w klatkach, więc nic im nie grozi. To nie Ritz, ale
przynajmniej przyjaciele Brandona ich nie rozszarpią.

–Jak…? – Claire nie mogła wydobyć głosu. Odchrząknęła i spróbowała znowu. –

Jak oni ich…? Hess poklepał japo ręce. Minę miał zmartwioną i ponurą.

–Nie będzie cię tutaj, kiedy to się stanie – powiedział. – Więc nie myśl o tym. Jeśli

chcesz z nim porozmawiać, możesz to zrobić. Właśnie ich osadzają w klatkach na
środku placu.

–Oliver kazał je odwieźć – odezwała się Gretchen za ich plecami. Hess wzruszył

ramionami.

–Ale nie powiedział kiedy, prawda?

Park Założycielki był spory. Ścieżki przecinały go jak szprychy koła i zbiegały się na

środku.

Stały tam teraz dwie klatki. Na tyle duże, żeby człowiek mógł w nich stanąć, ale nie

na tyle szerokie, żeby mógł się położyć. Shane musiałby spać na siedząco, o ile
chciał spać, albo skulić się w pozycji embrionalnej.

Kiedy zbliżały się Eve i Claire, siedział. Kolana podciągnął pod brodę i oparł głowę

na ramionach. Motocyklista coś wrzeszczał i szarpał za pręty klatki. Ale Shane nie.
Był… spokojny.

–Shane! – Claire niemal przefrunęła dzielącą ich odległość, złapała zimne żelazne

pręty i wcisnęła między nie twarz. – Shane!

Podniósł głowę. Oczy miał zaczerwienione, ale nie płakał. A przynajmniej nie teraz.

Udało mu się przesunąć bliżej niej i wyciągnął ręce za kraty. Pogłaskał ją po policzku.
Po tym policzku, w który uderzył ją Oliver. Zastanowiła się, czy nadal ma ślad
uderzenia.

–Przepraszam – szepnął Shane. – Mój tata… Musiałem tam iść. Nie mogłem mu na

to pozwolić. Musiałem spróbować go powstrzymać, Claire. Musiałem…

Znów płakała bez słów. Kciukiem otarł łzę, która spłynęła po jej twarzy. Czuła, że

dłoń mu drży.

–Nie zrobiłeś niczego, prawda? Brandonowi?

–Nie lubiłem tego typa, ale bym go nie skrzywdził. Nie zabiłem go. Kiedy tam

dotarłem, już było po wszystkim. – Shane roześmiał się niewesoło. – Ja to mam fart,
nie? Rzuciłem się na ratunek jak bohater i w zamian za to zostałem zabójcą…

–Twój tata… Skinął głową.

–Tata nas jakoś wybroni. Nie martw się, Claire. Wszystko będzie dobrze.

Ale wyczuła, że sam w to nie wierzy. Zagryzła wargę, żeby powstrzymać łzy.

Pocałowała wnętrze jego dłoni.

–Hej – odezwał się cicho. Przycisnął twarz do krat. – Zawsze mówiłem, że przez

ciebie trafię za kratki, no ale to już przesada.

Spróbowała się roześmiać. Naprawdę spróbowała. Jego uśmiech rozdzierał jej

serce.

–Potraktuję to jako aresztowanie prewencyjne. Przynajmniej w ten sposób nie

narozrabiam tak, żeby naprawdę zasłużyć na kratki, prawda?

Pocałowała Shane'a. Jego wargi smakowały tak samo, miękkie, ciepłe i wilgotne, a

ona nie chciała przestać ich całować. Już nigdy.

To on pierwszy się odsunął, zostawiając ją rozedrganą i znów na skraju łez.

Cholera! Przecież Shane'a nie można za to obwiniać! To zwyczajnie niesprawiedliwe!

–Porozmawiam z Michaelem – powiedziała.

–Dobrze. Powiedz mu… A, do diabła. Powiedz, że go przepraszam. I że może sobie

wziąć moje playstation.

–Przestań! Przestań… Shane, ty nie umrzesz! Popatrzył na nią i dostrzegła w jego

oczach iskierkę strachu.

–Tak – szepnął. – Jasne. Claire zacisnęła pięści, aż kłykcie jej zbielały. Kiedy Eve

podeszła do klatki, Claire poszła do Hessa.

–Jak? – spytała znowu. – Jak oni go zabiją? Minę miał nieszczęśliwą, ale powiedział:

–Spalą go. To zawsze jest kara ognia.

O mało znów się nie rozpłakała. O mały włos. Pomyślała, że Shane już to wie, tak

samo jak Eve. Że przez cały czas wiedzieli.

–Pan musi mu pomóc – poprosiła. – Musi pan. On nie zrobił nic złego!

–Nie mogę – odparł. – Przykro mi.

–Ale…

–Claire! – Położył dłonie na jej ramionach, przyciągnął do siebie i uściskał. Zdała

sobie sprawę, że drży i łzy wreszcie popłynęły niepowstrzymaną falą. A ona złapała
policjanta za klapy munduru i zaczęła szlochać tak, jakby serce miało jej pęknąć.
Hess głaskał japo włosach. – Dostarcz mi dowód, że on nie miał nic wspólnego ze
śmiercią Brandona, a przysięgam ci, że zrobię wszystko, co się da. Ale bez dowodu
ręce mam związane.

Myśl, że Shane w tej klatce spłonie, była najstraszniejszą rzeczą, jaka kiedykolwiek

przeszła jej przez głowę. Weź się w garść, pomyślała wściekle. On ma tylko ciebie!
Zaczęła chwytać wielkie hausty powietrza i wysunęła się z objęć Hessa, ocierając łzy
z twarzy rękawem T – shirta. Hess podał jej chusteczkę. Wzięła ją i wydmuchała nos,
czując się trochę głupio. Poczuła na ramieniu dłoń Eve.

–Chodźmy – powiedziała Eve. – Mamy coś do zrobienia.

Kiedy mijali Dom Glassów po drodze na plac Założycielki, w drzwiach domu musiał

stać Michael, Wciąż w nich stał, kiedy samochód zatrzymał się pod numerem 716 na
Lot Street. Gretchen otworzyła tylne drzwi, żeby Eve i Claire mogły wysiąść. Claire
obejrzała się za siebie – Hess został w samochodzie wampirów.

–Panie posterunkowy? – spytała. Eve była już w połowie ścieżki i szła szybko przed

siebie. Claire wiedziała, że pierwszą zasadą w Morganville jest: „Po zmroku nigdy się
nie ociągaj”, ale sama nie spieszyła się do domu.

–Wracam na komisariat. Hans i Gretchen mnie podrzucą. Wszystko w porządku.

Nie podobała jej się myśl, że ktokolwiek miałby zostawać sam na sam z Hansem i

Gretchen, ale w końcu jest dorosły i powinien wiedzieć, co robi, prawda? Pokiwała
głową, cofnęła się i drogę do domu pokonała biegiem.

Michael wciągnął już Eve do środka. Omal na nich nie wpadła. Zatrzasnęła drzwi i

pozamykała zamki – Shane albo Michael znów je naprawili i zamontowali jeszcze
dodatkowe. Obróciwszy się, zobaczyła, że Michael trzyma Eve w niedźwiedzim
uścisku, przyciskając ją do siebie tak mocno, że niemal zniknęła w jego objęciach.
Spojrzał na Claire ponad ramieniem Eve z niewyobrażalnym smutkiem.

–Co się dzieje, u diabła? Gdzie Shane?

O Boże, on nic nie wiedział. Ale dlaczego nie wiedział?

–Co się stało?! – wypaliła. – Dlaczego pozwoliłeś mu wyjść?

–Shane'owi? Na nic mu nie pozwalałem. Tak samo jak nie pozwalałem tobie

wychodzić bez obstawy w ciągu dnia… Jego tata zadzwonił. A on po prostu…
wyszedł. Wciąż było jasno.

Nic nie mogłem zrobić. – Michael odsunął od siebie Eve. – Co się stało?

–Brandon nie żyje. – Nie próbowała powiedzieć o tym, co się stało, delikatnie, głos

miała twardy jak skała. – Złapali Shane'a i wystawili go w klatce na placu Założycielki
za morderstwo.

Michael zatoczył się na ścianę, jakby dostał cios w żołądek.

–Och – szepnął. – O Boże.

–Oni go zabiją – powiedziała Claire. – Spalą go żywcem. Michael zamknął oczy.

–Wiem. Pamiętam. – O kurczę, on to już kiedyś widział.

Tak samo Eve. Przypomniała sobie, że wspominali jej o takiej egzekucji, ale

oszczędzili szczegółów. Michael oddychał z trudem, a potem powiedział tylko: –
Musimy go ratować.

–Wiem. Ale mówiąc „my”, masz chyba na myśli mnie i Claire, prawda? Bo ty się,

cholera, do niczego nie przydasz.

Równie dobrze mogła go uderzyć, pomyślała Claire. Michael otworzył i zamknął

usta, a w jego oczach zobaczyła ból. Eve chyba nie zwróciła na to uwagi. Odwróciła
się i odeszła, postukując butami, skupiona na problemie, jaki muszą rozwiązać.

–Claire! – zawołała. – Chodź ze mną! Ruchy! Claire spojrzała ze współczuciem na

Michaela.

–Przykro mi – szepnęła. – Ona nie chciała tak tego ująć.

–Owszem, chciała. – Michael był zdruzgotany. – I ma rację. Do niczego wam się nie

przydam. Ani Shane’owi. Co ja mogę zrobić? Równie dobrze mógłbym już nie żyć.

Odwrócił się i rąbnął pięścią w ścianę z taką siłą, że mógłby komuś połamać kości.

Claire pisnęła i pobiegła za Eve. Kiedy Michael zamieniał się w anioła zemsty,
naprawdę wzbudzał strach. I nie wyglądało na to, żeby ktoś był świadkiem jego

rozpaczy. Eve już była na schodach.

–Czekaj! – powiedziała Claire. – Michael… Może powinnyśmy…?

–Zapomnij o Michaelu. Pomagasz mnie, tak czy nie?

Tak. Claire jeszcze raz obejrzała się w stronę holu. Michael wciąż walił w ścianę.

Pewnie ręce nie bolały go tak, jak bolała dusza. Kiedy Claire stanęła w drzwiach
pokoju Eve, przyjaciółka wyciągała z szuflad falbaniaste ciuszki i rzucała je w kąt.
Czarna koronka. Przejrzysta gaza. Kabaretki.

–Jest. – Wyjęła duże czarne pudełko. Musiało być ciężkie. Postawiła je na komodzie

z głuchym łupnięciem, a kolekcja groźnych, kiwających głowami figurek zakołysała
się niepewnie. – Chodź tu.

Claire podeszła zaniepokojona. To była zupełnie inna Eve i nie wiedziała jeszcze,

czy tę Eve lubi. Lubiła Eve zagubioną, tę, która przy każdej okazji wybuchała
płaczem. Ta Eve była twarda, oschła i rozstawiała ludzi po kątach.

–Wyciągnij rękę – poleciła Eve. Claire zrobiła to. Eve włożyła jej w dłoń coś

twardego i drewnianego.

Zaostrzonego z jednej strony. Domowej roboty drewniany kołek.

–Najlepszy przyjaciel zabójcy wampirów – oznajmiła Eve. – Zrobiłam sobie kilka,

kiedy Brandon nie dawał mi spokoju. Dałam mu do zrozumienia, że kiedy następnym
razem zacznie koło mnie węszyć, oberwie drewienkiem. Prawdziwym.

–A one nie są… nielegalne?

–Za posiadanie drewnianych kołków wtrącają ludzi nie do wiezienia, a pod więzienie.

Albo zabijają i porzucają zwłoki na pierwszym lepszym wysypisku. Więc nie daj się
złapać z kołkiem.

Wyjęła jeszcze kilka kołków i ułożyła je na komodzie. A potem parę niezgrabnych,

wykonanych samodzielnie krzyży. Jeden podała Claire, która złapała go zdrętwiałymi
palcami.

–Ale… Eve, co my właściwie robimy?

–Ratujemy Shane'a. A co, może nie chcesz?

–Oczywiście, że chcę! Ale…

–Posłuchaj. – Eve wyjęła jeszcze jakieś rzeczy i rzuciła je obok kołków: płyn do

zapalniczek i zapalniczkę Zippo. – Nie mamy czasu na przestrzeganie reguł. Jeśli

chcemy uratować Shane'a, będą musiały zginąć jakieś wampiry. A to znaczy, że
rozpoczniemy wojnę, której nikt nie chce. No, ale trudno. Janie będę patrzyła, jak
Shane płonie. Nie ma mowy. Oni tego chcą. Oliver tego chce. No i dostanie, proszę
bardzo. I będzie się mógł wypchać!

–Eve! – Claire upuściła kołek i krzyż i złapała przyjaciółkę za ramiona. – Nie wolno

ci! Wiesz, że to samobójstwo, sama mi tak wcześniej mówiłaś! Nie możesz tak po
prostu zabijać wampirów! Skończysz w klatce obok…

O Boże. Wcześniej tego nie rozumiała, ale teraz dotarło do niej, co się zmieniło w

Eve. Czego brakowało w jej oczach.

–Ty chcesz umrzeć – powiedziała Claire powoli. – Prawda?

–Nie boję się śmierci – odparła Eve. – To nic takiego, praw da? Tra – la – la i jesteś

w niebie, jak zawsze powtarzali mi rodzice, bramy raju i tak dalej. Poza tym Claire,
nikt nam nie pomoże.

Musimy trzymać się razem. Musimy sami sobie pomóc.

–A jeśli znajdę jakieś dowody? – spytała Claire. Posterunkowy Hess mówił…

–Posterunkowy Hess stał tam i nie zrobił nic. I wszyscy zrobią dokładnie tyle samo.

Nic. Jak Michael.

–Boże, Eve, przestań! Jesteś niesprawiedliwa. Michael nie może wyjść z domu!

Dobrze o tym wiesz!

–Tak. No to niewielki z niego pożytek, prawda? – Eve zaczęła wrzucać swój arsenał

broni przeciwko wampirom do czarnej sportowej torby. – Przyszedł czas na zemstę.
Są tu jeszcze inni ludzie zmęczeni podlizywaniem się wampirom. Może uda mi się ich
znaleźć, jeśli ty się na mnie wypniesz. Potrzebuję takich ludzi, na których można
polegać.

–Eve!

–Albo idziesz ze mną, albo złaź mi z drogi.

Claire cofnęła się pod drzwi i wpadła na kogoś. Pisnęła i odwróciła się… To był

Michael.

Twarz miał białą jak kreda, a w oczach ból i gniew. Wziął Claire za rękę i wyciągnął

ją za drzwi, na korytarz.

A potem popatrzył na Eve.

–Nigdzie nie pójdziesz – powiedział. – Póki mogę cię jakoś powstrzymać.

Zatrzasnął drzwi i zamknął je od zewnątrz staroświeckim kluczem. Eve zaczęła walić

w drzwi z drugiej strony i szarpać za gałkę.

–Otwieraj! – wrzasnęła. – Ale już!

–Nie. Przykro mi, Eve. Kocham cię. Nie pozwolę ci na to. Zaczęła jeszcze głośniej

wrzeszczeć i walić w drzwi.

–Ty mnie kochasz?! Ty bydlaku! Otwieraj!

–Naprawdę możesz ją zamknąć? – spytała Claire z niepokojem.

–Dzisiaj tak – zdecydował Michael. Drzwi drżały pod uderzeniami i kopnięciami Eve.

– Okien nie otworzy, drzwi też nie. Będzie tam musiała siedzieć. Ale kiedy wzejdzie
słońce… – Popatrzył na Claire. – Powiedziałaś, że jeśli ci się uda znaleźć dowody,
Hess wstawi się za Shane'em?

–Tak mi obiecał.

–To za mało. Musimy przeciągnąć Amelie na naszą stronę. I Olivera!

–To Oliver zamknął Shane'a w klatce! A Amelie… Ona sobie poszła. Michael, moim

zdaniem ona nam w niczym nie pomoże.

–Spróbuj. Idź do niej. Musisz.

–Chcesz powiedzieć… Teraz? Nocą?

Na twarzy Michaela odmalowało się znużenie.

–Sam nie mogę tego zrobić. Nie mogę zaufać Eve i wypuścić jej z pokoju, a co

dopiero pozwolić, żeby poszła rozmawiać z najpotężniejszymi wampirami w mieście.
Zadzwoń do Hessa albo do Lowe'a. Nie idź sama… Ale, Claire, musisz iść. I nie wolno
ci popełnić błędu. Ja nie mogę…

Miał wypisane na twarzy wszystkie te rzeczy, których sam zrobić nie mógł.

Ograniczenia, które tłamsiły go z taką mocą, że zostawiły chłopaka złamanego i
poranionego wewnętrznie.

–Rozumiem – powiedziała Claire. – Spróbuję.

W Morganville panowały ciemności, a Claire miała tylko szesnaście lat. To nie był

najlepszy pomysł wychodzić z domu w tę noc, ale ubrała się w swoje najciemniejsze
dżinsy i czarną koszulę. Wzięła też wielki, niezgrabny krzyż, który dostała od Eve. Na

myśl o kołkach aż się wzdrygnęła. A co dopiero na myśl o tym, żeby faktycznie taki
kołek komuś wbić.

Przecież ja nadal mam Ochronę. Amelie tak powiedziała.

Miała nadzieję, że to rzeczywiście coś znaczy.

Claire zadzwoniła do posterunkowego Hessa pod numer zapisany na wizytówce

przypiętej przez Eve na tablicy korkowej w kuchni. Zgłosił się po drugim dzwonku.
Głos miał znużony i przygnębiony.

–Potrzebna mi obstawa – rzuciła Claire. – Jeśli mogę prosić. Muszę porozmawiać z

Amelie.

–Nawet ja nie wiem, gdzie znaleźć Amelie. To najlepiej strzeżony sekret w

Morganville. Przykro mi mała, ale…

–Ja wiem, gdzie ją znaleźć. Tylko nie chcę iść piechotą, sama. Biorąc pod uwagę

porę. Na chwilę zapadła cisza, a potem rozległ się szmer długopisu sunącego po
papierze.

–W ogóle nie powinnaś wychodzić z domu – odezwał się Hess. – Poza tym moim

zdaniem nic nie zdziałasz. Potrzebujesz kogoś, kto będzie mógł potwierdzić wersję
Shane'a. A to znaczy, że powinnaś szukać kolesiów jego ojca. Może się gdzieś
pałętają, ale raczej niewiele załatwisz, szukając ich po ulicach.

–A jego tata?

–Zaufaj mi, Franka Collinsa nie znajdziesz. A przynajmniej dopóki nie znajdą go

moce, które już go szukają. Dziś w nocy wszystkie wampiry z miasta są na ulicach i
go poszukują.

W końcu go znajdą. Nie ma tu aż tylu miejsc, gdzie mógłby się ukryć, kiedy wampiry

się zjednoczyły i zajęły poszukiwaniami tylko jego.

–Ale… Jeśli one go złapią, to by chyba było dobrze? Mógłby im powiedzieć, że

Shane tego nie zrobił!

–Mógłby – zgodził się Hess. – Ale on jest szalony. Sadzę, że będzie przekonany, że

płonąc w klatce obok syna, odejdzie z tego świata jak bohater. Że to będzie jakieś
zwycięstwo. Może powiedzieć, że Shane należał do spisku choćby po to, żeby syna
ukarać. Nigdy nic nie wiadomo.

Claire nie mogła temu zaprzeczyć.

–A więc… Podwiezie mnie pan czy nie?

–Uparłaś się, żeby wyjść z domu – powiedział Hess. – Po ciemku.

–Tak. I jeśli będę musiała, pójdę piechotą. Ja tylko mam nadzieję, że… Nie będę

musiała. Westchnął tak, że aż w słuchawce coś zatrzeszczało.

–Dobrze. Za dziesięć minut. Czekaj w domu, dopóki nie zatrąbię klaksonem.

Claire rozłączyła się, odwróciła na pięcie i o mało nie wpadła na Michaela. Pisnęła, a

on złapał ją za ramiona i podtrzymał. I trzymał ją nadal, chociaż wcale już nie
potrzebowała podpory. Był taki ciepły i realny, a ona pomyślała – nie po raz pierwszy
– jakie to dziwne, że on się wydaje taki żywy, chociaż przecież żywy wcale nie jest.
Nie do końca. Nie przez cały czas.

Wyglądał, jakby miał jej coś do powiedzenia, ale nie wiedział, jak ma to powiedzieć. I

wreszcie odwrócił wzrok.

–Hess przyjedzie?

–Tak. Powiedział, że za dziesięć minut. Michael pokiwał głową.

–Zobaczysz się z Amelie?

–Możliwe. Mam tylko jeden strzał. Jeśli mi się nie uda, to… – Rozłożyła ręce. –

Wtedy chyba będę musiała pogadać z Oliverem.

–Jeśli… uda ci się zobaczyć z Amelie, powiedz jej, że muszę z nią porozmawiać –

poprosił. – Zrobisz to dla mnie?

–Jasne. Ale… Dlaczego?

–W sprawie czegoś, co mi kiedyś powiedziała. Słuchaj, przecież sam nie mogę do

niej pójść. Ona musi przyjść tutaj. – Michael wzruszył ramionami i uśmiechnął się
smutno. – Nieważne dlaczego.

To sprawiło, że w głowie zabłysło Claire jakieś czerwone, ostrzegawcze światełko.

–Michael, ale ty przecież niż zrobisz niczego szalonego, prawda?

–I mówi mi to szesnastolatka, która ma zamiar wyjść z domu po nocy, żeby się

spotkać z wampirem? Nie, Claire, nie zrobię niczego szalonego. – Oczy Michaela
rozbłysły nagle jakąś gwałtowną emocją. Wyglądało to jak gniew albo ból, albo
toksyczna mieszanka tych dwóch uczuć. – Nienawidzę tego. Nienawidzę wypuszczać
cię z domu. Nienawidzę Shane'a za to, że dał się tak złapać. Nienawidzę tego…

Claire zrozumiała, że Michael tak naprawdę mówi, że nienawidzi samego siebie.

Totalnie go rozumiała. Sama siebie też dość często nienawidziła.

–Ale nie wal już w nic, dobra? – Bo on znów miał w oczach to spojrzenie. – Zajmij

się Eve. Nie pozwól jej zwariować. Obiecujesz? Jeśli ją kochasz, to musisz o nią
dbać. Ona cię teraz potrzebuje.

Gniew zniknął i Michael popatrzył na nią w taki sposób, że zrobiło jej się ciepło i

przyjemnie.

–Obiecuję – przyrzekł. – Powiedz Hessowi, że jeśli cokolwiek ci się stanie,

cokolwiek, to ja go zabiję i nie będzie to szybka śmierć.

Uśmiechnęła się słabo.

–Och, jaki twardziel.

–Czasami. Słuchaj, nie zapytałem wcześniej… Z Shane'em w porządku?

–W porządku? Znaczy czy zrobili mu coś złego? – Pokręciła głową. – Nie, był w

jednym kawałku. Ale trzymają go w klatce, Michael. I zabiją go. Więc nie, to nie tak,
że wszystko z nim w porządku.

Jego spojrzenie stwardniało.

–Tylko dlatego pozwalam ci wyjść. Gdybym miał jakiś wybór…

–I masz – powiedziała. – Wszyscy możemy tu razem siedzieć i pozwolić go zabić.

Albo możesz wypuścić Eve na tę jej szaloną misję niesienia odsieczy, żeby dała się
sama zabić. Ale możesz też pozwolić słodkiej, spokojnej, rozsądnej Claire iść i
pogadać, z kim trzeba.

Pokręcił głową. Jego długie, ładne dłonie, stworzone do tego, by trącały struny

gitary, zacisnęły się w pięści.

–To chyba znaczy, że nie ma żadnego wyboru.

–W sumie tak – zgodziła się Claire. – Co do tego wyboru to ja tak trochę kłamałam.

Posterunkowy Hess zdziwił się nieco, kiedy podała mu adres.

–To dom starszej pani Day – powiedział. – Mieszka tam z wnuczką. Ale czego ty od

nich chcesz? Z tego co wiem nie są w tę sprawę zamieszane.

–Tam właśnie muszę jechać – upierała się Claire. Nie miała pojęcia, gdzie znajduje

się dom Amelie, ale znała to jedno wejście do niego. Zastanawiała się nad tym, jak

można wyjaśnić to, że wchodząc do łazienki w jednym domu, człowiek trafia do
innego, który mógł leżeć po przeciwnej stronie miasta, ale przy chodziło jej do głowy
wyłącznie zakrzywienie przestrzeni, a nawet najbardziej szaleni naukowcy mówili, że
to coś z pogranicza prawdopodobieństwa.

Teoria zakrzywionej przestrzeni odpowiadała jej jednak bardziej niż wampirza magia.

–Jesteś przygotowana na kłopoty? – spytał. A kiedy nie od powiedziała, otworzył

schowek na rękawiczki i wyjął z niego małe pudełko, takie jak na biżuterię. – Masz.
Zawsze mam ze sobą zapasowy.

Otworzyła pudełko i znalazła w nim delikatny srebrny krzyżyk na długim łańcuszku.

W milczeniu powiesiła go sobie na szyi i schowała pod bluzką. Miała już przy sobie
jeden z tych domowej roboty krzyży Eve, ale ten tutaj sprawiał wrażenie… Czegoś
prawdziwego.

–Oddam go panu – przyrzekła.

–Nie trzeba. Jak mówiłem, mam inne.

–Nie przyjmuję biżuterii od starszych panów. Hess się roześmiał.

–Wiesz, Claire, a ja pomyślałem, że jesteś taką szarą myszką, kiedy zobaczyłem cię

po raz pierwszy. Ale nie jesteś, prawda? Wcale a wcale.

–Och, jestem. Wariuję od tego wszystkiego ze strachu. Ale nie wiem, co innego

mogę zrobić, proszę pana, poza tym że muszę próbować. Nawet mysz czasem
gryzie.

Hess pokiwał głową i uśmiech zniknął z jego twarzy.

–No to ja spróbuję dać ci szansę pokazać, że masz zęby.

Przejechał jakiś kilometr, z łatwością poruszając się ciemnymi ulicami. Czasem

pojawiali się na nich ludzie, ciemne, blade, spieszące się postacie. Wampiry wyległy
licznie, tak jak powiedział. Kiedy samochód skręcał za jakiś róg, zauważyła czerwone
błyski ich oczu. Wampirze oczy odbijały światło zupełnie jak kocie. Niepokojący
widok.

Hess zatrzymał samochód przed starym, wiktoriańskim domem.

–Chcesz, żebym poszedł z tobą? – spytał.

–Tylko pan je wystraszy – zaprzeczyła Claire. – One mnie znają. A poza tym raczej

nie jestem groźna.

–Dopóki lepiej cię nie poznają – powiedział Hess. – Nie zbliżaj się do tej alejki.

Zamarła z ręką na klamce drzwi.

–Dlaczego?

–Na jej końcu mieszka wampir. Wredny bydlak. Nie wychodzi stamtąd, nie wychodzi

też nikt, kto tam wejdzie. Więc trzymaj się od tego miejsca z daleka.

Pokiwała głową i wyszła w mrok. Na zewnątrz samochodu ciemność Morganville

tętniła własnym życiem. Okolica, która w świetle dziennym wydawała się po prostu
nieco zaniedbana, teraz, nocą, zamieniła się w park dziwadeł, oświetlony srebrną
poświatą księżyca. Cienie wyglądały jak dziury w rzeczywistości, takie były czarne.
Claire popatrzyła na dom i aż poczuła jego obecność. Rzeczywiście przypominał Dom
Glassów. Miał coś w rodzaju duszy, ale tam, gdzie Dom Glassów zdawał się łagodnie
zainteresowany istotami, które się w nim chroniły, to miejsce… Nie była pewna, czy
domowi podobało się to, co działo się wokół niego.

Zadrżała, otworzyła drewnianą furtkę i szybko podeszła do drzwi. Zastukała. Stukała

gorączkowo, póki jakiś głos nie zapytał:

–Kto tam, do diabła?

–Claire! Claire Danvers. Byłam tu, pamięta pani? Dała mi pani lemoniady. – Cisza. –

Proszę mnie wpuścić. Muszę skorzy stać z łazienki.

–Co takiego? Dziewczyno, lepiej odejdź z werandy domu mojej babci!

Bardzo proszę. – Claire wiedziała, że brzmi to rozpaczliwie, no ale… Była

zrozpaczona. Nie wspominając już o tym, że doprowadzona prawie do obłędu. –
Proszę, niech mnie tu pani nie zostawia po ciemku!

Szczerze mówiąc, tylko trochę udawała przerażenie, bo mrok wkoło niej robił się

coraz gęstszy i groźniejszy, a ona nie mogła przestać myśleć o tej alejce, o szalonym
wampirze, który czatował na jej końcu jak wielka tarantula czekająca na ofiarę…

O mało nie wrzasnęła kiedy drzwi otworzyły się nagle i czyjaś dłoń zacisnęła się na

jej ramieniu.

–Och, na litość boską, właź do środka! – warknęła Lisa. Była wściekła, Claire

najwyraźniej wyciągnęła jaz łóżka. Miała na sobie różową atłasową piżamę i puchate
kapcie króliczki, ale wcale nie wyglądała przez to na mniej wkurzoną. Pociągnęła
potykającą się Claire za próg, do środka, zatrzasnęła drzwi i pozamykała liczne
zamki.

A potem obróciła się, zaplotła ramiona na piersi i popatrzyła na Claire ze

zmarszczonymi brwiami. Wygląd miała groźny, ale kłóciła się z nim różowa piżama i
kapcie.

–Co ty tu, do diabła, robisz? Czy ty masz pojęcie, która godzina? – spytała Lisa

ostrym tonem. Claire odetchnęła głęboko, otworzyła usta… i nie musiała już nic
mówić.

Bo w drzwiach korytarza stanęła babunia, a obok niej Amelie.

Kontrast między nimi nie mógłby być bardziej uderzający. Amelie wyglądała w

każdym calu na majestatyczną Królową Śniegu, od starannie upiętego na głowie
warkocza przez gładką twarz aż po elegancką białą suknię – przebrała się już z
czarnego stroju, który miała na sobie w budynku Rady Starszych. Wyglądała
zupełnie jak grecka marmurowa rzeźba. Stojąca obok niej babunia wydawała się
bardzo stara, bardzo krucha i bardzo bezbronna.

–Ten gość przyszedł do mnie – powiedziała Amelie spokojnie. – Oczekiwałam jej.

Dziękuję ci, Katherine, za uprzejmość.

Ale kto to jest Katherine? Claire rozejrzała się wkoło i dopiero po paru chwilach

pojęła, że musiało chodzić o staruszkę. Zabawne, nie umiała sobie wyobrazić, że
babunia miała kiedyś jakieś imię ani że była młoda. Lisa też miała taką minę, jakby to
ją zaskoczyło.

–Rozumiem twoje wzburzenie, Liso, ale ta ostrożność jest niepotrzebna – ciągnęła

Amelie. – Proszę, wracaj do… – Amelie zawahała się na moment i Claire nie mogła
zrozumieć dlaczego, dopóki nie zobaczyła, że wampirzyca utkwiła spojrzenie w
kapciuszkach króliczkach Lisy. Tylko sekundę trwała ta rysa na marmurze, ale oczy
Amelie zdążyły nieco się rozszerzyć, a jej usta zadrgać. Ona ma poczucie humoru!
Zauważając to, Claire poczuła się jeszcze bardziej zbita z tropu. Jak to możliwe, żeby
wampir miał poczucie humoru? Czy to w ogóle sprawiedliwe?

Amelie odzyskała panowanie nad sobą.

–Możesz wracać do łóżka – powiedziała i z wdziękiem skinęła głową babuni i Lisie. –

Claire, pozwól, proszę, ze mną.

Nie czekała, żeby zobaczyć, czy Claire za nią pójdzie, ani nie wyjaśniła, co miała na

myśli, mówiąc o „pozwalaniu”, po prostu zawróciła i ruszyła korytarzem. Claire
wymieniła spojrzenie z Lisa, która tym razem minę miała raczej zatroskaną niż
gniewną, i poszła szybko za oddalającą się Amelie.

Amelie otworzyła drzwi łazienki i weszła przez nie do tego samego gabinetu, w

którym Claire była już wcześniej, tyle że teraz, nocą, w wielkim kominku płonął ogień,
ogrzewając chłodne wnętrze. Ściany były tu z grubego kamienia i wyglądały na

bardzo stare. Gobeliny też wydawały się wiekowe – wyblakłe, postrzępione, a
jednocześnie stwarzające wrażenie przepychu. Gabinet, oświetlony ogniem
płonącym w kominku, robił niesamowite wrażenie. Jeśli było tam światło elektryczne,
nie zostało włączone. Nawet książki na półkach regałów nie dodawały temu wnętrzu
przytulności.

Amelie podeszła do stojącego przy kominku fotela i z wdziękiem wskazała Claire

drugi, stojący naprzeciwko.

–Możesz usiąść. Ale ostrzegam cię, Claire, tego, o co zamierzasz mnie prosić, dać

ci nie mogę. Claire przysiadła ostrożnie na skraju fotela.

–Wiesz, po co tu przyszłam?

Byłabym idiotką, sądząc, że z jakiegokolwiek innego powodu niż Shane – stwierdziła

Amelie i uśmiechnęła się smutno. – Umiem rozpoznać lojalność. Promienieje silnie od
was obojga i to jest jeden z powodów, dla których zaufałam ci po tak przelotnej
znajomości. – Przestała się uśmiechać i jej oczy znów zrobiły się lodowate. – I
dlatego nie mogę wybaczyć tego, co zrobił Shane. Zdradził zaufanie, jakie w nim
pokładałam, Claire, a to jest niewybaczalne. W Morganville zaufanie jest
najważniejsze. Bez niego mamy tylko rozpacz śmierć.

–Ale on niczego nie zrobił! Nie zawiódł twojego zaufania! – Claire zdawała sobie

sprawę, że mówi jak rozkapryszona mała dziewczynka, ale nie wiedziała, co innego
ma zrobić.

Mogła powiedzieć to albo się rozpłakać, a płakać nie chciała.

Czuła, że jeszcze się napłacze, niezależnie od wszystkiego. – On nie zabił Brandona.

Próbował go ratować.

Nie możesz go karać za to, że znalazł się w niewłaściwym miejscu!

–Nikt tego nie może poświadczyć, mamy tylko słowo Shane'a. I nie łudź się,

dziecko, ja wiem, po co Shane wrócił do Morganville. To straszne, że jego siostra
została tak brutalnie zamordowana; próbowaliśmy wynagrodzić to rodzinie, jak każe
obyczaj. Zezwoliliśmy im nawet na wyjazd z Morganville, co, jak sama rozumiesz, jest
rzeczą rzadką, a wszystko w nadziei, że Shane i jego rodzice zdołają zaleczy ć swój
ból w nieco przyjemniejszym otoczeniu. Ale okazało się, że to niemożliwe. A jego
matka przełamała blokadę otaczającą jej wspomnienia.

Claire poruszyła się niespokojnie w fotelu. Był dla niej za duży i za wysoki, ledwie

dotykała czubkami palców podłogi. Złapała się mocno oparć, próbując sobie
tłumaczyć, że jest przecież silna i odważna i że musi taka być ze względu na Shane'a.

–Zabiłaś ją? Matkę Shane'a? – spytała tak otwarcie, jak tylko mogła. I tak zabrzmiało

to nieśmiało, ale przynajmniej udało jej się jakoś wykrztusić to pytanie.

Przez chwilę myślała, że Amelie jej nie odpowie, ale potem wampirzyca odwróciła

wzrok i spojrzała w ogień. W jego poświacie jej oczy wydawały się pomarańczowe, ze
złotymi cętkami w środku. Wzruszyła ramionami gestem tak nieznacznym, że Claire
ledwie go zauważyła.

–Od setek lat nie podniosłam nawet małego palca na ludzką istotę, mała Claire. Ale

nie o to pytasz, prawda? Czy jestem odpowiedzialna za śmierć jego matki? W
ogólnym sensie jestem odpowiedzialna za wszystko, co się dzieje w Morganville, a
nawet i poza jego granicami, o ile jest związane z wampirami. Ale ty mnie chyba
pytasz o to, czyja wydałam taki rozkaz.

Claire pokiwała głową. Kark jej zesztywniał, a dłonie trzęsły się, jeśli nie ściskała

oparć fotela tak silnie, że aż jej bielały kostki.

–Tak – przyznała Amelie i odwróciła głowę, żeby znów spojrzeć Claire w oczy.

Wydawała się chłodna, bezlitosna i zupełnie pozbawiona sumienia. – Oczywiście,
wydałam rozkaz. Matka Shane'a należała do tych rzadkich przypadków, które,
koncentrując się na jednym incydencie ze swojej przeszłości, potrafią pokonać
psychiczną blokadę umieszczaną w ich umysłach, kiedy stąd wyjeżdżają.
Przypomniała sobie śmierć córki, a potem inne sprawy. Niebezpieczne sprawy. Kiedy
tylko uświadomiliśmy sobie, że to się dzieje, zwrócono moją uwagę na tę sytuację, a
ja wydałam polecenie zabicia jej. Miało to zostać zrobione szybko i bezboleśnie, i dla
niej stanowiło akt miłosierdzia, Claire. Matka Shane'a cierpiała już tak bardzo i tak
długo, rozumiesz, Claire? Była bardzo zraniona, a niektóre rany się nie goją.

–Nic się nie goi, kiedy człowiek umiera – szepnęła Claire.

Przypomniała sobie Shane'a na kanapie, wyrzucającego z siebie wszystkie te

potworne historie ze swojego życia, i zapragnęła rzucić je teraz wszystkie Amelie na
te idealne kolana. – Nie możesz robić takich rzeczy. Nie jesteś Bogiem!

–Dla bezpieczeństwa wszystkich, którzy tu mieszkają? Owszem, Claire, mogę.

Muszę. Przykro mi, że moja decyzja nie spotyka się z twoją aprobatą, ale i tak to
moja decyzja i ja ponoszę jej konsekwencje. Moi przedstawiciele ostrzegali mnie
wtedy, że chłopiec mógł zostać zarażony przez matkę, że jego blokada też może
słabnąć, ale zdecydowałam się nie zwiększać rozmiarów tej tragedii przez zabicie
chłopca, który mógł nikomu nie zagrażać. - Amelie znów wzruszyła ramionami. – Nie
wszystkie moje decyzje są okrutne, widzisz. Ale te, które nie są, zwykle okazują się
błędne. Gdybym wtedy kazała zabić Shane'a, a także jego ojca, nie stalibyśmy dzisiaj
w obliczu tej… krwawej jatki.

–Bo byłby martwy! – Claire czuła, że łzy pieką ją w oczy i dławią w gardle. – Proszę.

Proszę, nie pozwól, żeby to się stało. Przecież możesz dojść prawdy, racja? Masz
taką moc. Przecież wiesz, że Shane nie tknął Brandona…

Amelie milczała. Obróciła się z powrotem w stronę ognia.

Claire przez chwilę przyglądała się jej z rozpaczaj poczuła, że łzy wymykają się i

zaczynają spływać po policzkach. Wydawały się zimne jak lód w tym pełnym
przeciągów pokoju.

–Przecież wiesz – powtórzyła. – Dlaczego nawet nie chcesz spróbować? Czy to

tylko dlatego, że się na niego gniewasz?

–Nie bądź infantylna – powiedziała Amelie chłodnym tonem. – Niczego nie robię

powodowana gniewem. Jestem o wiele za stara, żeby wpadać w pułapkę emocji. To,
co robię, robię ze względów praktycznych i mając na względzie przyszłość.

–Shane jest przyszłością! Jest moją przyszłością! I jest niewinny!

–Ja to wszystko wiem. Ale to niczego nie zmienia.

Claire urwała zdumiona. Usta miała otwarte i poczuła teraz na języku smak dymu z

płonącego drewna. Zamknęła usta i z trudem przełknęła ślinę.

–Co takiego?

–Wiem, że Shane nie jest winny popełnienia zbrodni, o jaką go oskarżono –

powiedziała Amelie. – I owszem, mogłabym wydać rozkaz Oliverowi. Ale nie zrobię
tego.

–Dlaczego?! – Pytanie wyrwało się Claire jak krzyk, chociaż je wyszeptała. Bo

zupełnie straciła serce do walki.

–Nie muszę się przed tobą tłumaczyć. Niech ci wystarczy, jeśli powiem, że

zdecydowałam się umieścić Shane'a w tej klatce z pewnego powodu. Być może
umrze, być może będzie żył.

To już nie leży w moich rękach, a ty możesz oszczędzić sobie słów i nadziei – nie

będę miała teatralnego wejścia w ostatniej chwili, tuż przed rozpaleniem stosu, żeby
ratować twojego ukochanego. Jeśli do tego dojdzie, Claire, bądź raczej
przygotowana na brutalną rzeczywistość. Świat nie jest sprawiedliwy ani dobry i
twoja silna wola nie jest w stanie tego zmienić. – Amelie bardzo cicho westchnęła. –
Jest to lekcja, której nauczyłam się bardzo, bardzo dawno temu, kiedy oceany były
jeszcze młode, a piasek był jeszcze skałą. Jestem stara, moje dziecko. Starsza niż
mogłabyś kiedykolwiek pojąć. Tak stara, że bawię się cudzymi istnieniami jak

pionkami na planszy do gry. Wolałabym, żeby tak nie było, ale nie zdołam zmienić
tego, kim jestem. Ani też zmienić świata.

–Claire nic nie powiedziała. Miała wrażenie, że tu już nie da się nic powiedzieć, więc

po prostu płakała w milczeniu zrozpaczona, aż wreszcie Amelie wyjęła z rękawa białą
jedwabną chustkę i wyciągnęła ją do niej. Claire otarła twarz, wydmuchała nos i
zawahała się, ściskając w dłoni kwadrat jedwabiu. Wyrosła na jednorazowych
chusteczkach z papieru, nigdy wcześniej nie trzymała w ręku takiej prawdziwej. A już
na pewno nie takiej, pięknie wyhaftowanej, z monogramem. Takich rzeczy się nie
wyrzuca, prawda?

–Na ustach Amelie pojawił się dyskretny uśmiech.

–Upierz ją, któregoś dnia mi ją zwrócisz – powiedziała.

–Ale teraz już idź. Zmęczyłam się, a ty mojej decyzji nie zmienisz. Idź.

–Claire zsunęła się z fotela. Odwróciła się i krzyknęła. Stało tam dwóch ochroniarzy

Amelie, a przecież nie miała pojęcia, że cały czas za nią stoją. Gdyby próbowała
cokolwiek zrobić…

–Idź spać, Claire. Niech się dzieje, co musi. Zobaczymy, jakie karty da nam los w tej

rozgrywce.

–To nie jest gra, tu chodzi o życie Shane'a – odparowała Claire. – A ja nie zasnę.

–Amelie wzruszyła ramionami i eleganckim ruchem splotła dłonie na kolanach.

–A zatem szukaj dalej. Ale do mnie nie wracaj, mała Claire. Następnym razem nie

będę dla ciebie taka wyrozumiała.

–Claire nie oglądała się za siebie, ale czuła, że ochroniarze odprowadzili ją aż po

same drzwi.

–Czy nie chciałaś porozmawiać ze mną o czymś jeszcze? – spytała Amelie tuż przed

jej wyjściem. Claire obejrzała się za siebie, wampirzyca nadal wpatrywała się w ogień.
– Nie miałaś jeszcze jakiejś wiadomości?

–Nie wiem, o czym mówisz. Amelie westchnęła.

–Ktoś prosił cię o przekazanie prośby. Michael. Claire przełknęła ślinę.

–Michael chce z tobą porozmawiać.

Amelie pokiwała głową. Wyraz jej twarzy się nie zmienił.

–Co mam mu powtórzyć? – spytała Claire.

–To już wyłącznie twoja sprawa. Powiedz mu prawdę, że zapomniałaś zapytać. –

Amelie machnęła ręką i nawet nie spojrzała na Claire. – Odejdź.

Lisa siedziała w salonie nachmurzona, z założonymi rękoma, kiedy Claire wróciła

korytarzem. Nadal miała groźną minę mimo kapci króliczków, kiedy otwierała drzwi z
licznych zamków. Wojownicza księżniczka na wakacjach, pomyślała Claire.
Domyślała się, że wyrastając w Morganville, człowiek robi się twardy, a już zwłaszcza
mieszkając w domu, który Amelie mogła odwiedzać, ile razy przyszła jej na to ochota.

–Złe wieści – domyśliła się Lisa. – Tak? Czy to aż tak bardzo widoczne?

–Tak – przytaknęła Claire i znów otarła oczy chusteczką. Wsunęła ją do kieszeni i

smutno pociągnęła nosem. – Ale ja się nie poddam.

–To dobrze – powiedziała Lisa. – A teraz, kiedy otworzę drzwi, spiesz się. Biegnij

prosto do samochodu. Nie oglądaj się na boki.

–Dlaczego? Czy jest tam coś…

–Zasady Morganville, Claire. Ucz się ich, żyj nimi, przetrwaj dzięki nim. A teraz

biegiem! – Lisa szarpnięciem otworzyła drzwi, położyła dłoń na plecach Claire i
wypchnęła dziewczynę na werandę. Sekundę później zatrzasnęła za nią drzwi i Claire
dosłyszała tylko trzask zamków. Złapała równowagę, zeskoczyła ze schodków i
pobiegła ciemną ścieżką do drewnianej furtki, a potem szarpnęła za drzwi
samochodu od strony pasażera. Wsiadła do środka, zamknęła zamek drzwi i
wreszcie odetchnęła.

–Wszystko w porządku – sapnęła i obróciła się do posterunkowego Hessa. Ale jego

w samochodzie nie było.

Siedzenie kierowcy było puste. Kluczyk nadal tkwił w stacyjce, silnik chodził na

jałowym biegu, a radio cicho grało. Ale w samochodzie była tylko ona.

–O Boże – szepnęła Claire. – O Boże, o Boże, o Boże. – Bo potrafiła prowadzić, ale

to by znaczyło, że zostawiłaby własnemu losowi Hessa, który przecież mógł wysiąść
na chwilę z ważnego powodu. Zostawić go samego, bez partnera, który mógłby go
osłonić. Obejrzała wystarczająco wiele programów w telewizji, żeby wiedzieć, że to
nie jest dobry pomysł. Może poszedł tylko z kimś pogadać i już wraca… A może
został porwany z samochodu przez jakiegoś głodnego wampira. Ale czy Hess nie
miał jakiejś specjalnej Ochrony?

Nie miała pojęcia, co robić.

Kiedy się nad tym zastanawiała, dosłyszała głosy. Nie były donośne, ale wyraźnie

ktoś niedaleko rozmawiał. Wydawało jej się, że rozpoznaje głos posterunkowego
Hessa. Claire ostrożnie opuściła okno i wytężyła słuch – nie mogła rozróżnić słów,
ale tak, wyraźnie dobiegały ją czyjeś głosy.

Claire uchyliła drzwi samochodu, próbując rozróżnić słowa, ale w dalszym ciągu nie

mogła dosłyszeć, o czym rozmawiano. Po chwili wahania wyśliznęła się z
samochodu, zamknęła drzwi za sobą i pobiegła w stronę, skąd dobiegała rozmowa.
Tak, to był posterunkowy Hess, poznała jego głos. Co do tego nie miała wątpliwości.

Nawet się nie zorientowała, w którą stronę idzie – tak intensywnie nasłuchiwała – aż

dostrzegła, jak ciemno się zrobiło, a tymczasem słowa wcale nie stawały się
wyraźniejsze, a ona już wcale nie była pewna, że słyszy Hessa.

Nie zauważyła, że weszła w alejkę, w którą nie powinna.

Dlaczego poszła tą alejką!, u diabła? Hess ją przecież ostrzegał. Babunia ją

ostrzegała. A ona nie posłuchała!

Claire próbowała zawrócić, naprawdę próbowała, ale wtedy znów usłyszała szepty, i

tak, to na pewno był posterunkowy Hess, w samochodzie nie jest bezpiecznie,
samochód to pułapka, która się za nią zaraz zamknie, a gdyby tylko zdołała przejść
do końca tej alejki, będzie bezpieczna, posterunkowy Hess o to zadba, a ona…

–Claire.

Ten zimny głos spadł na nią, jakby ktoś jej wrzucił lodu za kołnierz i natychmiast

wyrwał ją z transu, w który popadła. Claire podniosła wzrok. Na piętrze domu babuni,
od strony alejki, w oknie stała jakaś jasna postać i patrzyła na nią.

Amelie.

–Zawróć – powiedziała Amelie i w oknie znów była tylko poruszająca się na wietrze

zasłona.

Claire westchnęła, odwróciła się i pobiegła, jak mogła najszybciej, w stronę

samochodu. Czuła to coś za sobą, ciągnęło ją do tyłu – to coś, czymkolwiek było, nie
było wampirem takim jak wampiry z Morganville, to było coś innego, coś gorszego.
Pająk w pajęczynie – tak to opisały babunia i Lisa. W jej głowie kłębiły się
przerażające wizje. Biegła, ile sił w nogach.

Posterunkowy Hess stał przy samochodzie i patrzył prosto w alejkę. W ręku trzymał

pistolet. Odetchnął z ulgą na widok Claire, obszedł samochód i zagonił ją do środka
od strony pasażera.

–To było niemądre – powiedział z wyrzutem. – Masz dużo szczęścia.

–Wydawało mi się, że pana słyszę – odparła słabo. Hess uniósł brwi.

–Jak mówiłem, to było niemądre. – Ruszył.

–Gdzie pan był?

Nie odpowiedział. Claire obejrzała się za siebie. W mroku coś się czaiło, ale nie

mogła dojrzeć co. Widziała jednak jak światła samochodu odbiły się w jakichś
oczach.

Była głęboka noc, a rozsądni ludzie na pewno spali w swoich łóżkach za dobrze

zamkniętymi drzwiami i oknami, kiedy Claire zastukała do drzwi Common Grounds.
W oknie wisiała tabliczka „zamknięte”, ale na zapleczu paliło się światło.

–Jesteś pewna, że chcesz tam wejść?

–Pyta pan jak moja podświadomość – powiedziała Claire i nadal stukała. Żaluzje

poruszyły się, zamek szczęknął.

Oliver otworzył drzwi i Claire poczuła zapach espresso, kakao i gorącego mleka. Był

przyjemny, domowy i strasznie nie na miejscu, jeśli wiedziało się o Oliverze to co
ona. Oliver wydawał się bardzo po ludzku zaskoczony jej wizytą i o tej porze.

–Jest późno – zdziwił się. – O co chodzi?

–Muszę z tobą porozmawiać o…

–Nie – przerwał i ponad jej głową spojrzał na Hessa. – Posterunkowy Hess, proszę

zabrać to dziecko do domu. Ma szczęście, że dziś jeszcze żyje. Jeśli chce, żeby ta
dobra passa trwała, powinna nieco bardziej uważać, a nie wałęsać się po Morganville
w środku nocy i dobijać do moich drzwi.

–Pięć minut – błagała Claire. – A potem sobie pójdę. Proszę. Przecież ja ci nigdy nic

złego nie zrobiłam, prawda?

Przyglądał jej się kilka chwil w chłodnym milczeniu, a potem cofnął się do środka i

szerzej otworzył drzwi.

–Pan też niech wejdzie. Nikogo, kto ma bijący puls, nie chciałbym zostawiać na

zewnątrz bez osłony w noc taką jak dzisiejsza.

I jeszcze co? – pomyślała. Te hipisowskie komedie Olivera, niby głoszącego pokój i

miłość, już na nią nie działały. Amelie miała szlachetność i godność, dzięki którym
mogła sobie pozwalać na udawaną troskę, ale Oliver był inny. Próbował stać się

podobny do Amelie, ale niezupełnie mu się to udawało.

I pewnie to go też doprowadza do szału. Hess zagonił ją do kawiarni i wszedł za nią.

Oliver zamknął drzwi, podszedł do baru i bez pytania zaczął szykować trzy porcje
czegoś do picia – kakao dla Claire, mocną czarną kawę dla Hessa i jakąś jasną
herbatę dla siebie. Ruchy miał pewne i zdecydowane, a ta czynność była tak
zwyczajna, że Claire nieco się odprężyła, siadając przy stoliku. Ciało miała
zesztywniałe ze znużenia i napięcia, które odczuwała w czasie spotkania z Amelie.

–Jeszcze dużo czasu upłynie, zanim pójdziesz dziś spać – stwierdził Oliver,

mieszając kakao. – Proszę. Spienione mleko i kakao z przyprawami. Z ostrą papryką.
Naprawdę działa zadziwiająco.

Przyniósł napoje do stolika i podał Claire kakao, kawę postawił przed Hessem, a

potem wrócił po herbatę i dopiero usiadł. Wszystko takie naturalne i zwyczajne.

–Pewnie przyszłaś w sprawie tego chłopaka – domyślił się Oliver. Poruszył torebką

herbaty i krytycznym okiem obserwował rezultat. – Naprawdę muszę znaleźć nowego
dostawcę. Ta herbata jest beznadziejna. Amerykanie w ogóle nie znają się na
herbacie.

–„Ten chłopak” ma na imię Shane – powiedziała Claire. – I nie jest winny. Nawet

Amelie o tym wie.

–Doprawdy? – Oliver podniósł wzrok i spojrzał jej w oczy. – A to bardzo ciekawe,

boja, na przykład, tego nie wiem. Brandon był potwornie torturowany, a potem został
zabity. Może i miał jakieś wady…

–Na przykład molestował dzieci?

–…ale urodził się w innej epoce i trudno mu było pozbyć się niektórych

przyzwyczajeń. Claire, on miał i swoją jaśniejszą stronę, tak jak my wszyscy. A teraz
to wszystko przepadło, razem z całym złem, jakiego mógł się dopuszczać. – Oliver
wytrzymał jej spojrzenie. – Setki lat wspomnień i doświadczeń wylane jak woda do
zlewu. Zmarnowane. Myślisz, że to dla mnie takie proste zapomnieć o tym? Dla
kogokolwiek z nas?

Kiedy patrzymy na ciało Brandona, widzimy samych siebie zdanych na łaskę ludzi.

Na twoją łaskę, Claire. – Zerknął na Hessa. – Albo twoją, Joe. I musicie przyznać, że
to przerażająca perspektywa.

–Więc po prostu zabijecie każdego, kto w was wzbudza lęk. Kto mógłby was

skrzywdzić.

–No cóż… owszem. – Oliver wyjął torebkę z filiżanki i odłożył ją na spodeczek, a

potem spróbował herbaty. – To zwyczaj, jaki przejęliśmy od was. Ludzie są gotowi
zabić niewinnego razem z winnymi i gdybyś była starsza, Claire, wiedziałabyś o tym.
Joe, jestem pewien, nie jest już tak naiwny.

Hess uśmiechnął się kwaśno i napił kawy.

–Nie rozmawiasz ze mną. Ja tu jestem tylko kierowcą.

–Ach – mruknął Oliver. – Jak to miło z twojej strony. – Wymienili spojrzenia, których

Claire nie umiała zinterpretować. Czy to był gniew? Rozbawienie? Ochota na to, żeby
się poderwać i sprać nawzajem na kwaśne jabłko pod byle pretekstem?

Nie umiała nawet stwierdzić, co myślą Shane i Michael, a ich dwóch przecież dobrze

znała. – Czy ona jest świadoma ceny za twoje usługi?

–Claire, on cię próbuje wytrącić z równowagi. Nie ma żadnej ceny.

–Bardzo ciekawe. Co za odchylenie od normy. – Oliver dał spokój Hessowi i znów

skupił się na Claire, która szybko wypiła łyk kakao. Och… Napój wręcz eksplodował
na jej języku intensywnym smakiem kakao, ciepłego mleka i aromatami, których się
nie spodziewała. Wow. Zamrugała i jeszcze się trochę napiła. – Widzę, że ci smakuje.

–Hm… Tak. Tak, proszę pana. – Bo jakoś, kiedy Oliver zachowywał się uprzejmie,

automatycznie przechodziła z nim na „pan”. To wszystko przez mamę i tatę,
pomyślała. Nawet nie umie teraz być niegrzeczna wobec podłego wampira, który
uwięził jej chłopaka w klatce i miał zamiar upiec go żywcem. – Więc co z Shane'em?

Oliver odchylił się na krześle i na wpół przymknął oczy.

–Ten temat już omówiliśmy, Claire. Dość szczegółowo. Chyba masz jakieś siniaki,

które powinny ci przypomnieć, co o tym myślę.

–On tego nie zrobił.

–Przeanalizujmy fakty. Po pierwsze, chłopak wrócił do Morganville z wyraźnym

zamiarem zakłócenia spokoju, co najmniej, a już raczej z intencją mordowania
wampirów, co automatycznie zasługuje na wyrok śmierci. Po drugie, skrywał przed
nami swoje plany. Po trzecie, kontaktował się ze swoim ojcem i jego przyjaciółmi,
zanim przyjechali do Morganville i po ich przyjeździe. Po czwarte, znalazł się na
miejscu zbrodni. Po piąte, niewiele powiedział na swoją obronę. Mam mówić dalej?

–Ale…

–Claire. – Oliver mówił tonem zmartwionym i urażonym. Pochylił się naprzód, oparł

łokcie na stole, a twarz na splecionych dłoniach. – Jesteś młodziutka. Ja rozumiem,

że żywisz do niego jakieś uczucia, ale nie bądź głupia. On cię tylko pogrąży. Jeśli
mnie do tego zmusisz, to ja mogę dotrzeć do dowodów wskazujących, że wiedziałaś
o obecności ojca Shane'a w Morganville i że wiedziałaś o ich zamiarach. A to, moja
miła dziewuszko, oznaczałoby koniec twojej cennej Ochrony i umieszczenie w klatce
obok twojego chłopaka. Czy tego właśnie chcesz?

Hess ostrzegawczym ruchem położył dłoń na jej ramieniu.

–Oliver, wystarczy.

–Wcale nie wystarczy. Jeśli przyszłaś się ze mną targować, to moim zdaniem nie

masz mi do zaoferowania niczego, czego nie mógłbym dostać gdzie indziej –
prychnął Oliver. – Więc bardzo proszę, zabierajcie się stąd…

–Podpiszę wszystko – wypaliła Claire. – Rozumiesz, złożę przysięgę tobie. Zamiast

Amelie. Jeśli chcesz. Tylko uwolnij Shane'a.

Nie zaplanowała sobie tego, ale kiedy wspomniał o targowaniu się, pomysł sam

przyszedł jej do głowy i sam się wcisnął na język. Hess aż jęknął i przesunął dłonią
po włosach, najwyraźniej próbując się powstrzymać, żeby jej nie powiedzieć, jaka z
niej idiotka.

Oliver nadal wpatrywał się w nią tymi swoimi spokojnymi, uprzejmymi oczami.

–Rozumiem – powiedział. – A więc chodzi o miłość.

Z miłości do tego chłopaka zwiążesz się ze mną na resztę swojego życia. Dasz mi

prawo wykorzystania go tak, jak uznam za stosowne. Czy ty masz pojęcie, co mi
oferujesz? Bo ja bym ci nie zaproponował zwyczajowego kontraktu, jaki podpisuje
większość ludzi w Morganville, Claire. Nie, w twoim wypadku to by było niemądre.
Bezlitosne zwyczaje. Byłabyś moją własnością, ciałem i duszą. To ja decydowałbym,
kiedy wyjdziesz za mąż i za kogo, a twoje dzieci i ich dzieci stałyby się moim
mieniem. Urodziłem się w czasach, kiedy taki był zwyczaj, widzisz, a w tej chwili nie
mam dobrotliwego nastroju. Tego chcesz?

–Nie rób tego – rzucił ostro Hess. Złapał Claire za ramię i postawił ją na nogi. –

Oliver, wychodzimy. Już.

–Ona ma prawo dokonać własnego wyboru, panie posterunkowy.

–To jeszcze dziecko! Oliver, ona ma szesnaście lat!

–Jest dość dorosła, żeby spiskować przeciwko mnie – warknął. – Dość dorosła,

żeby znaleźć książkę, na której poszukiwanie straciłem pół wieku. Dość dorosła,
żeby pozbawić mnie jedynej szansy na uwolnienie mojego ludu spod nieznośnej,

żelaznej władzy Amelie. Ty myślisz, że mnie obchodzi teraz jej wiek? – Przyjazna
uprzejmość Olivera zniknęła, pozostał wyłącznie ten podstępny wąż, z błyskiem
okrucieństwa w oczach i ostrzegawczo wysuniętymi kłami. Claire pozwoliła Hessowi
wyciągnąć się zza stolika i pociągnąć w stronę drzwi. Hess wyjął broń.

–Być może nie pozwolę wam wyjść – oznajmił Oliver. – Zdajesz sobie z tego

sprawę? Hess odwrócił się i uniósł rewolwer, celując prosto w pierś Olivera.

–Srebrne kule obmyte święconą wodą, z wyrytym na nim krzyżem. – Odbezpieczył

broń. – Chcesz przekroczyć tę granicę, Oliver? Bo ona jest tuż – tuż. Stoisz na niej.
Wybaczam ci dużo świństw, ale tego już za wiele. Nie tego typu kontrakt i nie z
dzieckiem.

Oliver nawet nie wstał.

–Rozumiem, że nie chcesz wziąć swojej kawy na wynos? Szkoda. Uważaj na siebie,

Hess. Któregoś dnia ty i ja będziemy sobie musieli porozmawiać. A ty, Claire… Wróć,
kiedy tylko ze chcesz. Kiedy czas zacznie się kurczyć, a ty będziesz chciała dobić
targu, wysłucham cię.

–Nawet o tym nie myśl – warknął Hess. – Claire, otwórz drzwi. – Wciąż mierzył do

wampira z broni, bez zmrużenia oka, a Claire otworzyła trzy zamki i szarpnęła drzwi
na oścież. – Wsiadaj do samochodu. Ruchy! – Wycofywał się jej śladem, kiedy biegła
do samochodu i wskoczyła do środka. Hess zatrzasnął drzwi Common Grounds tak
mocno, że aż szkło zabrzęczało, a potem przeskoczył maskę samochodu w sposób,
jaki widywała tylko w sensacyjnych filmach, i odpalał silnik, zanim zdążyła złapać
następny oddech.

Pędem odjechali w noc. Claire obejrzała się na tylne siedzenie nagle przerażona, że

kiedy się obejrzy, dostrzeże tam Olivera szczerzącego do niej zęby w uśmiechu, ale
siedzenie było puste.

Hess był spocony. Otarł krople potu grzbietem dłoni.

–Kiedy już się pchasz w kłopoty, to na całego, muszę ci to przyznać – mruknął. –

Mieszkam tu od urodzenia, a jeszcze nie widziałem, żeby ktoś tak wyprowadził z
równowagi Olivera.

Nigdy.

–Hm… Dzięki?

–To nie był komplement. Posłuchaj, w żadnym razie nigdy już nie wracaj do

Common Grounds, rozumiesz? Unikaj Olivera za wszelką cenę. I nieważne, co się
będzie działo, nie zawieraj tego układu. Shane by tego nie chciał, a ty jeszcze

dożyjesz chwili, kiedy go pożałujesz. Żyłabyś długo i w każdej sekundzie
nienawidziłabyś swojego życia. – Hess pokręcił głową i ciężko westchnął. – Koniec
wykładu na dziś wieczór. Jedziesz do domu, bezpiecznie odstawiam cię do drzwi, a
potem wracam do siebie i chowam głowę w piasek, póki to wszystko się nie uspokoi.
Sugeruję, żebyś zrobiła to samo.

–Ale Shane…

–Shane już nie żyje – powiedział Hess tak spokojnie i rzeczowo, że przez chwilę

myślała, że on to mówi serio, że w jakiś sposób ktoś się wtrącił i go zabił, a ona
nawet o tym nie wiedziała… Ale potem dodał: – Nie możesz go uratować. Nikt go
teraz nie może uratować. Claire, ty po prostu zadbaj teraz o siebie. Tylko tyle
możesz zrobić. Udało ci się w jedną noc wkurzyć i Amelie, i Olivera. Już wystarczy.
W tej chwili przydałoby się, żebyś wykazała odrobinę zdrowego rozsądku. Siedziała
w otępiałym, ponurym milczeniu przez całą drogę do domu.

Hess dotrzymał słowa. Odprowadził j ą aż na schody werandy, popatrzył, jak

otwiera frontowe drzwi, i ze znużeniem skinął głową, kiedy wchodziła do środka.

–Zamknij drzwi – przypomniał. – I, na litość boską, odpocznij trochę.

W domu czekał Michael, ciepły i serdeczny. Trzymał gitarę za gryf, więc

najwyraźniej wcześniej grał; oczy miał zaczerwienione, a twarz spiętą.

–No i jak? – spytał.

–Cześć, Claire, jak się masz? – Claire spytała powietrza.

–Nic ci nie groziło, prawda? Dzięki, że wyszłaś po nocy, żeby się targować z dwiema

najniebezpieczniejszymi istotami na ziemi.

Był przynajmniej na tyle dobrze wychowany, że zrobił zawstydzoną minę.

–Przepraszam. Wszystko w porządku?

–Ha. No, przynajmniej, żadnych śladów po wampirzych kłach. – Wzruszyła

ramionami. – Naprawdę nie cierpię tych ludzi.

–Wampirów?

–Wampirów.

Ściśle mówiąc, to nie ludzie, no ale jak się zastanowić, ja też nie jestem

człowiekiem. – Michael objął ją i zaprowadził do salonu, posadził na kanapie i okrył jej
ramiona pledem. – Chyba nie poszło za dobrze.

–W ogóle nie poszło – prychnęła. W drodze powrotnej do domu była przygnębiona,

ale teraz, kiedy musiała mu to opowiedzieć, poczuła się jeszcze gorzej. – Oni go nie
wypuszczą.

Michael nic nie powiedział, ale światełko w jego oczach zgasło. Przyklęknął koło niej

na jedno kolano i otulił ją pledem dokładniej.

–Claire. Nic ci nie jest? Ty się trzęsiesz.

–Wiesz, one są zimne. I ja od tego marznę. Powoli pokiwał głową.

–Zrobiłaś, co mogłaś. Odpocznij.

–A co z Eve? Nadal tu jest?

Zerknął na sufit, jakby mógł przebić go wzrokiem. Może zresztą mógł. Claire nie

wiedziała co Michael tak naprawdę może, a czego nie może; przecież już kilka razy
umarł. Nie należy kogoś takiego nie doceniać.

–Śpi – powiedział. – Ja… Pogadałem z nią. Ona rozumie. Nie zrobi niczego głupiego.

– Nie patrzył na Claire, mówiąc to, a ona zaczęła się zastanawiać, jakiego typu
rozmowę mógł mieć na myśli.

Jej matka zawsze mawiała że kiedy człowiek nie jest czegoś pewien, powinien

zapytać.

–Czy to była taka rozmowa, w której udało ci się dać jej jakiś powód do życia? Na

przykład, hm, samego siebie?

–Czyja… Ale co ty, do diabła, wygadujesz?

–Pomyślałam sobie po prostu, że może ty i ona…

–Jezu, Claire! – krzyknął Michael. A więc udało jej się sprawić, że aż się wzdrygnął.

To było coś nowego. – Uważasz, że jakbyśmy poszli do łóżka, to ona by zapomniała
o tym, że chce wyruszyć z domu, żeby z zimną krwią mordować wampiry? Ja nie
wiem, co ty sobie wyobrażasz na temat seksu, ale wyraźnie sporo. Poza tym to, co
istnieje między mną a Eve… Niech pozostanie między mną a Eve.

–– Dopóki ona mi wszystkiego potem o tym nie opowie, pomyślała sobie Claire. – W

każdym razie nie to miałem na myśli. Jaja… przekonałem. To wszystko.

Przekonał ją. Jasne. W nastroju, w jakim Eve była przed wyjściem Claire? Mało

prawdopodobne…

I wtedy Claire przypomniała sobie głosy, które szeptały do niej w tamtej alejce, i tę

swoją ślepą głupią wiarę, że jest bezpieczną która sprowadziła na nią
niebezpieczeństwo. Czy Michael umiał zrobić coś takiego? Czy on by się na to
zdecydował?

–Ty chyba nie… – Dotknęła palcem własnej skroni.

–Że co?

–Nie namieszałeś jej w głowie? Tak jak one to potrafią? Milczał. Przyniósł jej

poduszkę i powiedział:

–Połóż się. Odpocznij. Do świtu zostało mało czasu, a wtedy będę cię potrzebował.

–O Boże, Michael, nie zrobiłeś tego chyba. Powiedz, że nie zrobiłeś! Ona ci tego

nigdy nie wybaczy!

–Byle pożyła na tyle długo, żeby mnie za to znienawidzić – powiedział. – Odpocznij

teraz. Serio. Nie chciała zasypiać, trybiki jej umysłu kręciły się jak opona buksująca
po asfalcie, w każdym kierunku wysyłając iskry. Traciła mnóstwo energii, a donikąd
nie zmierzała. Muszę coś wymyślić, muszę…

Michael zaczął grać cicho melancholijną melodię w jakiejś minorowej tonacji, a ona

poczuła, że zaczyna dryfować…

…a potem, chociaż wcale nie zamierzała, zasnęła.

Koc, który ją otulił, pachniał Shane'em.

Claire owinęła się mocniej, mrucząc coś, co brzmiało jak jego imię, i powoli się

budząc. Tak dobrze, bezpiecznie i szczęśliwie czuła się w jego objęciach. Zupełnie
jak tamtej nocy, którą spędzili na tej kanapie, całując się…

Wszystko to szybko zbladło, kiedy ogarnęła ją fala wspomnień o wydarzeniach

poprzedniego dnia. Zniknęło poczucie bezpieczeństwa, a Claire poczuła przerażenie i
chłód. Usiadła, ściskając w dłoniach koc, i rozejrzała się wkoło. Gitara Michaela znów
leżała w futerale, słońce stało nad horyzontem. A więc Michael znów zniknął, a ona i
Eve… Ona i Eve były zdane tylko na siebie.

No trudno, pomyślała. Czas brać się do roboty. Wciąż jeszcze nie wymyśliła żadnej

sensownej strategii, żeby wydostać Shane'a z klatki na placu Założycielki. A to
znaczy, że potrzebuje informacji… Może posterunkowy Hess mógłby jej powiedzieć,
ilu tam jest strażników, i gdzie. Najwyraźniej istniała jakaś procedura ochrony,
nieprzepuszczająca nieudacznych istot ludzkich, takich jak ona, ale każdy system
ochrony da się złamać, prawda? A przynajmniej, zawsze tak słyszała. Może Eve wie
coś, co się okaże pomocne.

O ile Eve znów dziś rano nie będzie miała samobójczego nastroju. Claire tęsknie

pomyślała o gorącym prysznicu, zdecydowała jednak, że to może poczekać, i poszła
do kuchni zaparzyć kawę. Eve nie będzie za szczęśliwa, ale bez kofeiny będzie
jeszcze nieszczęśliwsza. Claire poczekała, aż dzbanek napełnił się kawą, a potem
zaniosła pełen kubek tego czegoś na górę. Klucz drzwi pokoju Eve wisiał na
haczyku, a obok niego kartka zapisana pismem Michaela. Stało na niej: „Nie pozwól
jej wychodzić z domu”. Wywnioskowała, że to znaczy, że ona sama tez miała siedzieć
w domu.

Jakby mogła taką ewentualność brać pod uwagę, skoro godziny życia Shane'a były

policzone. I kto wie, co się z nim teraz dzieje? Pomyślała o furii w oczach Olivera, o
obojętności w spojrzeniu Amelie i ścisnęło jaw żołądku. Złapała klucz, włożyła go do
zamka i otworzyła drzwi do pokoju Eve.

Eve siedziała na skraju łóżka, całkowicie ubrana i umalowała, idealnie wystylizowana

na zombie. Włosy zaczesała w kucyki po obu stronach głowy, a makijaż wykonała
niezwykle starannie. Przypominała przerażającą porcelanową laleczkę.

Wściekłą porcelanową laleczkę. Taką, o jakich kręci się horrory, w których leje się

krew, a trup pada gęsto.

–Napijesz się kawy? – spytała słabo Claire. Eve przez sekundę patrzyła na nią, a

potem wzięła kubek, wstała i wyszła z pokoju na schody. – O kurczę…

Zanim Claire udało się zbiec na dół, Eve stała już na środku salonu, nie patrząc na

nic w szczególności. Odstawiła kubek, a ręce oparła na biodrach. Claire przystanęła
z dłonią na poręczy schodów i patrzyła, jak Eve powoli obraca się wokół własnej osi,
jakby szukając czegoś wzrokiem.

–Wiem, że tu jesteś, ty tchórzu – syknęła. – A teraz posłuchaj mnie, zwariowany

duchu w ciele faceta. Jeśli jeszcze chociaż raz tak mi namieszasz w głowie,
przysięgam, wyjdę z tego domu i nigdy tu nie wrócę! Jasne? Raz na tak, dwa razy na
nie.

Musiał powiedzieć „tak”, bo Eve przestała być taka sztywna. Ale nadal była

wściekła.

–Już sama nie wiem, co jest podlejsze, to, że na mnie ćwiczysz wampirze sztuczki,

czy to, że mnie zamknąłeś w pokoju, ale tak czy inaczej, stary, masz przechlapane. I
nic ci to nie pomoże, że nie żyjesz. Kiedy dziś wieczorem wrócisz, totalnie skopię ci
tyłek.

–Powiedział, że mu przykro – odezwała się Claire. Usiadła na pierwszym stopniu, a

Eve rzuciła jej spojrzenie pełne słuszne o oburzenia. – On wiedział, że się
wściekniesz, ale nie mógł…

Eve, on się o ciebie martwił. Nie mógł ci pozwolić, ot tak, iść i dać się zabić.

–Ostatnim razem, kiedy sprawdzałam, miałam już skończone osiemnaście lat i nie

byłam niczyj ą własnością – wrzasnęła Eve i tupnęła nogą. – Mnie nic nie obchodzi,
że tobie jest przykro Michael! Będziesz musiał się naprawdę postarać, żeby mi to
jakoś wynagrodzić! Naprawdę postarać!

Claire zobaczyła, że powiew powietrza lekko potargał włosy Eve. A Eve na sekundę

zamknęła oczy i zachwiała się na nogach, usta układając w okrągłe, czerwone
kółeczko.

–No dobra – powiedziała słabo. – To już inna rozmowa.

–Co? – spytała Claire, podrywając się na nogi.

–Nic. Hm, nic takiego. Nieważne. – Eve odchrząknęła. – Co się działo wczoraj w

nocy? Udało ci się ich przekonać, żeby wypuścili Shane'a?

Claire ze zmartwienia nie mogła wykrztusić ani słowa. Pokręciła głową i opuściła

wzrok.

–Ale nie ma sensu lecieć tam z kołkami i krzyżami – oznajmiła. – Byliby

przygotowani. Musimy wymyślić jakiś inny plan.

–A co z Joem? Z posterunkowym Hessem?

–On nie może. – Claire znów pokręciła głową.

–No to pogadamy z ludźmi, którzy mogą – powiedziała Eve z przekonaniem. Wzięła

kawę i wypiła ją jednym haustem, a potem odstawiła kubek. – Gotowa?

–Z kim chcesz gadać?

–Może to cię zaskoczy, ale mieszkając w Morgamdlle przez całe swoje żałosne

życie, nie zmarnowałam czasu tak kompletnie. Znam parę osób, okay? A niektórzy z
nich to nawet ludzie z charakterem.

Claire nabrała nadziei.

–Okay. Daj mi dwie minuty.

Skoczyła na górę, wzięła prysznic i przebrała się w takim tempie, że pobiła swój

życiowy rekord.

Rozdział 9

Wydawało się logiczne, że Eve będzie znała takie miejsca, których Claire nie zna, ale

z jakiegoś powodu Claire dziwiła się, że to właśnie tam Eve szukała
sprzymierzeńców. Na przykład pralnia samoobsługowa. I zakład fotograficzny. Za
każdym razem Eve kazała jej czekać w samochodzie, rozmawiając z kimś – z
człowiekiem, Claire była niemal pewna. Ale za każdym razem nic z tego nie wyszło.

Eve wróciła do swojego wielkiego, zakurzonego cadillaca z miną ponurą i makijażem

już roztapiającym się w upale.

–Ojciec Jonathan jest w podróży – westchnęła. – Miałam nadzieję, że namówię go

na rozmowę z burmistrzem. Znają się.

–Ojciec Jonathan? W mieście jest jakiś ksiądz? Eve pokiwała głową.

–Wampiry nie interesuje, czy odprawia mszę, czy nie, o ile nie używa żadnych

krzyży. Komunia bywa interesująca; wampiry trzymają opłatki i wino mszalne pod
strażą. Ach, i zapomnij o święconej wodzie. Gdyby kiedykolwiek został złapany na
czynieniu znaku krzyża nad czymkolwiek płynnym, zapewniliby, że jego następna
kongregacja będzie miała adres za bramami raju.

Claire usiłowała to zrozumieć.

–Ale… Jak to, wyjechał? Z miasta? Tak po prostu?

–Pojechał do Watykanu. Dostał specjalną dyspensę. – To Watykan wie o

Morganville?

–Nie, idiotko. Kiedy ojciec Jonathan wyjeżdża z miasta jest jak wszyscy inni; nie ma

żadnych wspomnień o wampirach. Więc raczej nie możemy liczyć na to, że
watykańskie służby szybkiego reagowania ruszą na pomoc Shane'owi, jeśli o tym
myślałaś.

Nie o tym myślała, ale faktycznie pocieszająca byłaby taka wizja uzbrojonych księży

w kuloodpornych kamizelkach z krzyżami na piersi.

–No to, co teraz? Skoro nie możesz się skontaktować z ojcem Jonathanem?

Eve odpaliła silnik. Zatrzymały się na maleńkim parkingu pod zakładem

fotograficznym, obok wielkiego, przemysłowego pojemnika na odpady. Tylko ich
samochód stał na parkingu, ale właśnie wjechała biała furgonetka i zatrzymała się
obok. Nadal było dość wcześnie – nie było dziewiątej – i na ulicach było jeszcze, jak
to w Morganville o tej porze, pustawo. Zakład fotograficzny był otwarty dwadzieścia

cztery godziny na dobę. Claire pomyślała sobie, że takiej pracy to nie chciałaby mieć.
Czy wampiry robią sobie zdjęcia? Jakiego rodzaju? Może dawali sobie tu radę, nie
patrząc na to, co wyskakuje z maszyny do wywoływania, tylko wrzucając wywołane
zdjęcia do koperty i wręczając klientom… No ale z drugiej strony poza Morgamdlle
też na pewno robią taki myk. Znów zerknęła na zegarek.

–Eve! A twoja praca?

–Znajdę sobie inną.

–Ale…

–Claire, to nie była dobra praca. Pomyśl, co ja tam musiałam znosić. Tych

mięśniaków. Palantów. Monice.

Eve zaczęła wycofywać samochód z parkingu, a potem wdepnęła hamulec, bo jakiś

inny wóz zajechał jej drogę, blokując wyjazd.

–Cholera – sapnęła, szukając ręką komórki. Rzuciła ją Claire. – Dzwoń na policję.

–Dlaczego? – Claire obróciła się, ale nie widziała, kto prowadzi ten drugi samochód.

Bo patrzyła w złą stronę. Zagrożenia wcale nie stanowił ten samochód za nimi, ale

biała furgonetka stojąca po prawej stronie cadillaca, i kiedy Claire zaczęła wybierać
numer policji, boczne drzwi furgonetki rozsunęły się, a ktoś sięgnął do klamki drzwi
cadillaca od strony pasażera.

Były zamknięte. Claire nie była przecież totalną idiotką. Ale dwie sekundy później

nie miało to żadnego znaczenia, bo w szybę uderzył łom, tłukąc je na tysiąc
maleńkich, błyszczących kawałeczków, a Claire odruchowo pochyliła się w przód,
zakrywając głowę rękami. Telefon spadł jej pod nogi i gorączkowo próbowała go
złapać. Eve klęła pod nosem.

–Ruszaj stąd wreszcie! – wrzasnęła Claire.

–Nie mogę! Blokują nas!

Claire z triumfem złapała telefon, skończyła wybierać 911 i nacisnęła klawisz

połączenia, a w tej samej chwili jakaś ręka z tylnego siedzenia sięgnęła i pchnęła j ą
tak, że uderzyła twarzą o deskę rozdzielczą.

Potem wszystko zrobiło się odległe i zamazane. Pamiętała, że została wyciągnięta z

samochodu. Pamiętała, że Eve krzyczała i stawiała opór, a potem ucichła.

Pamiętała, że została wepchnięta do furgonetki i że zatrzaśnięto za nią drzwi.

A kiedy znów zaczęło jej się przejaśniać w głowie, pomijając potworną migrenę tuż

za oczami, przypomniała sobie też i tę furgonetkę. Już ją kiedyś widziała. Już się w
niej kiedyś znalazła.

I tak jak przedtem za kierownicą siedziała Jennifer, a Monica z Giną jechały z tyłu.

Giną trzymała Claire.

Obie dziewczyny były zarumienione. I wściekłe. Niedobrze.

–Eve – szepnęła Claire. Monica nachyliła się bliżej.

–Kto, kretynko? Nie ma tu takiej.

–Co jej zrobiłyście?

–Drobne zadrapanie, nic poważnego – prychnęła Monica. – Powinnaś się martwić o

siebie, Claire. Mój tata chciał ci przekazać wiadomość.

–Twój… Co takiego?

–Tata. A co, nie wiesz, co to jest? Czy po prostu nie wiadomo, który z wacków był w

twoim przypadku dawcą spermy? – zakpiła Monica. Miała na sobie obcisłe dżinsy i
pomarańczowy top i wyglądała tak szykownie, jakby zeszła ze strony jakiegoś pisma
poświęconego modzie. – Och, nie wysilaj się, myszko. Siedź spokojnie, nic ci się nie
stanie.

Gina mocno uszczypnęła Claire, a jej wyrwał się okrzyk bólu. Monica zareagowała

szerokim uśmiechem.

–No cóż – poprawiła się. – Może odrobina ci się stanie. Ale przecież taka twarda

dziewczyna potrafi coś takiego znieść, nie, geniuszku?

Giną znów ją uszczypnęła, a Claire zacisnęła zęby i powstrzymała jęk. Co było o tyle

łatwiejsze, że była już przygotowana na ból. Giną zrobiła rozczarowaną minę. Może
Claire powinna jednak potrenować płuca, niezależnie od wszystkiego, żeby Giną nie
musiała starać się bardziej…

–Śledziłyście nas – domyśliła się Claire. Zrobiło jej się niedobrze, pewnie od

uderzenia głową o deskę rozdzielczą, i bardzo martwiła się o Eve. Drobne
draśnięcie? Monica raczej nie jest osobą, która zadowala się byle czym…

–Widzisz? Mówiłam, że to geniuszek. – Monica usiadła na jednym z wyściełanych

skórą siedzeń, które umieszczone były po obu stronach furgonetki, i założyła nogę
na nogę. Miała na sobie śliczne buty na platformach, które pasowały do
pomarańczowego topu, i przyglądała się teraz swoim paznokciom, też

pomarańczowym, szukając odprysków. – Wiesz co, geniuszku? Masz rację.
Śledziłyśmy was. Widzisz, chciałam się z tobą spotkać na spokojnie, a ty i ta szalona
zombie musiałyście mi to utrudniać. I w ogóle, dlaczego nie jesteś na zajęciach?
Twoja religia nie zabrania ci zrywać się z zajęć czy coś?

Claire próbowała usiąść. Giną zerknęła na Monice, a ta pokiwała głową, więc Claire

odsunęła się od Giny i oparła plecami o boczne drzwi furgonetki. Potarła piekące
ramię w miejscu, gdzie Giną ją szczypała.

–Shane – powiedziała. – To w jego sprawie twój tata chce się ze mną widzieć,

prawda? Monica wzruszyła ramionami.

–Chyba tak. Posłuchaj, ja Shane'a nie lubię, to żaden sekret. Ale nigdy nie chciałam,

żeby jego siostra zginęła w tamtym pożarze. To była taka głupia szkolna historia,
jasne? Nic wielkiego.

–Nic wielkiego? – Ze wszystkiego, co powiedziała do niej kiedyś Monica – a padło

już wiele zdań, od których szczęka opadała – to było chyba najgorsze. – Nic
wielkiego? Zginęło dziecko, a ty zniszczyłaś ich rodzinę! Nie rozumiesz tego? Mama
Shane'a…

–Nie moja wina! – Monica nagle się zarumieniła. Claire domyśliła się, że nie jest

przyzwyczajona, żeby ktoś ją za coś obwiniał; może nikt nigdy poza Shane'em nic jej
nie zarzucał. – Nawet jeśli wszystko by sobie przypomniała, to gdyby trzymała język
za zębami, nic by jej się nie stało! A z Alyssą to był wypadek!

–Tak – mruknęła Claire. – Jestem pewna, że to wszystko zmienia. – Była zmęczona i

poirytowana mimo snu i prysznica. Podłoga w furgonetce była brudna. – Ale czego,
do diabła, może ode mnie chcieć twój ojciec?

Monica przez kilka chwil przyglądała jej się w milczeniu, a potem powiedziała:

–Jego zdaniem Shane nie zabił Brandona.

–Żartujesz chyba.

–Nie. On uważa, że zrobił to ojciec Shane'a. – Idealnie umalowane usta Moniki

rozchyliły się w leniwym uśmiechu. – Chciałby, żebyś to powiedziała tacie Shane'a i
zobaczyła, co się stanie. Bo jeśli w ogóle on się czuje ojcem, to nie będzie stał z
boku i nie pozwoli, żeby jego dziecko poszło na stos za niego. Dosłownie.

–A więc mam powiedzieć ojcu Shane'a… że burmistrz chce dobić z nim jakiegoś

targu?

Życie Shane'a za życie jego ojca – powiedziała Monica. – Żaden prawdziwy ojciec

nie zignoruje takiej propozycji. Shane się nie liczy, ale tata chce, żeby to się
skończyło. Już. Claire miała w żołądku jakieś bardzo nieprzyjemne uczucie, jakby się
nałykała glist.

–Nie wierzę w to. Nigdy Shane'a nie wypuszczą! A w każdym razie, nie wypuszczą,

póki Oliver będzie miał tu coś do powiedzenia.

Monica wzruszyła ramionami.

–Ja tylko przekazuję wiadomość. Możesz powtórzyć Collinsowi, co ci się tam

żywnie podoba, ale jeśli masz trochę rozumu, to powiesz mu coś, co go wywabi z
kryjówki. Jasne?

Ochrona Amelie też ma swoje granice. Nadal może ci się coś stać. Giną chętnie by

się tym zajęła, nawet jeśli ma potem dostać za to po łapach.

–I pomyśl o twojej przyjaciółce, została zupełnie sama – dodała Giną. Uśmiechała

się dziwnym, nieco szalonym uśmiechem. – Różne rzeczy mogą się przytrafić w
naszym mieście takiej samotnej dziewczynie. Różne bardzo złe rzeczy.

–Tak, no cóż, Eve powinna mieć o tym pojęcie – powiedziała Monica. – Popatrz

tylko, kim jest jej brat.

Claire uderzyła się o drzwi, kiedy furgonetka podskoczyła na czymś, co chyba było

torami kolejowymi, od czego głowa zawibrowała jej bólem, który i tak już ją łupał za
oczami.

–A więc – ciągnęła Monica – wiesz, co masz robić, prawda? Idź do taty Shane'a.

Przekonaj go, żeby się zgłosił za syna. Albo… Albo przekonasz się, jak mało
przyjazne potrafi być Morganville.

Claire nic nie powiedziała. Doszła do wniosku, że za to, co chciała powiedzieć,

mogłaby zginąć; jeśli nawet Monica albo Giną zostałyby później ukarane, dla niej
niewielka byłaby już z tego pociecha. Wreszcie raz, krótko, skinęła głową.

–Jennifer, do domu! – zawołała Monica do Jennifer, która pokazała jej uniesiony

kciuk i skręciła za róg. Claire usiłowała zerknąć przez okno, ale nie udało jej się
rozpoznać ulicy.

Ale musiały być gdzieś niedaleko kampusu. Zobaczyła dzwonnicę stojącą blisko

Centrum Uniwersyteckiego, wznoszącą się po prawej stronie.

Kiedy Jennifer z całej siły wdepnęła hamulec, złapała się ręką uchwytu. Monica nie

miała tyle szczęścia, spadła z siedzenia na podłogę, i zaczęła przeklinać i
wrzeszczeć.

–Cholera! Jen, co jest, do diabła? Prowadzenie samochodu dla idiotów? Jen nic nie

powiedziała. Powoli uniosła obie ręce gestem poddania się.

Drzwi za plecami Claire otworzyły się i jakaś silna ręka złapała ją za kark i

wyciągnęła z furgonetki. To nie wampir, pomyślała, ale ta myśl nie dodała jej otuchy,
bo silne, muskularne ramię przesunęło się obok niej, mierząc z obrzyna. Rozpoznała
ten tatuaż z niebieskich płomieni liżących przedramię aż do nadgarstka.

Jeden z motocyklistów.

Rozejrzała się wkoło i zobaczyła trzech kolejnych. Wszyscy byli uzbrojeni i mierzyli

do środka furgonetki. A potem dostrzegła ojca Shane'a, który podszedł tak
swobodnym krokiem, jakby całe miasto i wszystkie wampiry nie szukały go przez
całą noc. Wyglądał na wypoczętego.

–Monica Morrell – powiedział. – Złaź tu! Zobaczysz, co wygrałaś na loterii.

Monica zamarła bez ruchu, trzymając się jednego ze skórzanych uchwytów.

Popatrzyła na broń, na Ginę, która klęczała, unosząc ręce w górę, a potem bezradnie
na Claire.

Ona się bała. Monica – szalona, dziwna, piękna Monica – czegoś się naprawdę bała.

–Mój ojciec…

–O nim pogadamy później – przerwał jej Frank. – Wysadź tu swój śliczny tyłeczek,

Monica. Nie zmuszaj mnie, żebym tam wszedł po ciebie.

Cofnęła się do furgonetki. Tata Shane'a wyszczerzył zęby i ruchem głowy polecił

dwóm swoim zbirom wejść do środka. Jeden złapał Ginę za włosy i wyciągnął ją na
zewnątrz.

A drugi złapał Monice szarpiącą się i plującą a potem przykuł ją kajdankami do

skórzanego uchwytu siedzenia. Przestała się opierać zaskoczona.

–Ale…

–Wiedziałem, że zrobisz coś dokładnie przeciwnego niż to, o co cię poproszę –

powiedział Frank. – Najłatwiej było zatrzymać cię w furgonetce, każąc ci z niej
wysiąść. – Otworzył drzwi po stronie kierowcy i wymierzył rewolwer w twarz
Jennifer. – Ciebie nie potrzebuję. Wysiadka.

Wysiadła szybko i nadal trzymała ręce w górze, a Frank pchnął ją w stronę swoich

kumpli. Usiadła na krawężniku obok Giny i objęła ją. Zabawne, Claire nigdy nie
uważała ich za przyjaciółki, tylko za świtę Moniki. Ale teraz wydawały się… bliskie

sobie. I przestraszone.

–Ty – tata Shane'a odwrócił się i spojrzał prosto na Claire – wsiadaj z tyłu. – Ale…

Jeden z motocyklistów przytknął jej rewolwer do głowy. Bez słowa wsiadła do

furgonetki, zajmując to samo siedzenie, z którego niedawno spadła Monica. Ojciec
Shane'a wsiadł za nią, a potem te spocone typy. Jeden zajął miejsce za kierownicą i
furgonetka ruszyła.

Claire spojrzała na Monice, a ta odwzajemniła spojrzenie i po raz pierwszy

pomyślała, że rozumie, co Monica czuje, bo ona czuła to samo.

Że stało się coś bardzo, bardzo niedobrego.

Furgonetka pokonała kilka zakrętów, a Claire próbowała wymyślić jakiś sposób

wydostania swojej komórki, którą miała w kieszeni dżinsów. Komórkę Eve upuściła w
samochodzie na podłogę, kiedy Monica uderzyła jej twarzą o deskę rozdzielczą…
Udało jej się dyskretnie włożyć palce do kieszeni, gdzie wyczuła metalową obudowę.
Muszę teraz tylko wystukać numer policji, pomyślała. Eve prawdopodobnie już
zgłosiła porwanie, o ile mogła jeszcze mówić. Przecież da się wyśledzić telefon,
prawda? Za pomocą GPS czy coś.

Jakby czytał jej w myślach, tata Shane'a zbliżył się do niej, postawił ją na nogi i

zaczął obszukiwać. Zrobił to szybko, nie próbując jej przy okazji obmacywać jak jakiś
napalony starszy facet, i znalazł telefon w jej kieszeni. Monica znów wrzasnęła i
próbowała kopać, bo jeden z motocyklistów obszukiwał ją, chociaż bardziej
przypominało to obmacywanie. Ale on też znalazł komórkę. Otworzył boczne drzwi
furgonetki i wyrzucił telefony.

–Rozwal je! – zawołał do kierowcy, który posłusznie zawrócił. Claire nie usłyszała

trzasku, ale uznała, że telefony zamieniły się w elektroniczny pył.

A potem znów zawrócili i pojechali dalej. Claire trzymała się siedzenia, z opuszczoną

głową, gorączkowo myśląc. Ona nie może dać znaku życia, ale Eve będzie
próbowała. Posterunkowy Hess, posterunkowy Lowe? Może oni przyjdą jej na
pomoc.

A może Amelie wyśle swoich ludzi. W tej akurat chwili byłoby to po prostu cudowne.

–Hej – odezwała się Monica do taty Shane'a. – Dupku, to durne posunięcie. Mój tata

wyśle za wami wszystkich policjantów z Morganville. Nigdy nie uda ci się uciec, a
kiedy cię już złapią, wtrącą cię do dziury tak głębokiej, że nawet kanał ściekowy wyda
ci się przy niej rajem. Nie dotykaj mnie ty świnio! – Zaczęła się wić, usiłując się
odsunąć od łap dryblasa siedzącego obok niej, a on się tylko uśmiechnął, pokazując
kilka złotych zębów.

–Nie dotykaj jej – powiedział tata Shane'a. – Nie jesteśmy zwierzętami. – Claire

zastanawiała się, skąd mu się nagle wziął ten syndrom rycerza na białym koniu, bo
przecież wcześniej, w Domu Glassów, gotów było pozwolić swoim kolesiom, żeby
zrobili z nią i Eve wszystko, co tylko chcieli. – Zabierz bransoletkę.

–Co? Nie. Nie! Jej się nie zdejmuje, wiesz o tym!

Motocyklista sięgnął i z torby zawieszonej przy pasku do spodni wyjął niewielkie

szczypce do metalu. Claire aż sapnęła z przerażenia, kiedy złapał Monice za rękę. O
Boże, pomyślała, on jej odetnie rękę…

Ale on tylko przeciął metalową bransoletkę, ściągnął ją z nadgarstka i rzucił tacie

Shane'a. Monica zadygotała, spojrzała na niego gniewnie i uderzyła go. Mocno. A
tamten uniósł rękę, żeby uderzenie oddać.

–Zostaw ją – warknął Frank Collins. Wpatrywał się w bransoletkę. Oczywiście, był

na niej wygrawerowany jakiś symbol;

Claire nie mogła go odczytać, ale stwierdziła, że to musiał być symbol Brandona, a

teraz, kiedy Brandon nie żył, ktoś musiał przejąć jego obowiązki Ochrony. Może
Oliver…

Od wewnętrznej strony wygrawerowane były pełne dane Moniki: „Monica Ellen

Moreli”. Tata Shane'a mruknął z satysfakcją.

–Palec też chcesz? – pytał motocyklista, szczękając szczypcami. – Nie ma sprawy.

–Moim zdaniem to wystarczy – powiedział Frank. – Kenny, zawieź nas na dół.

Szybko.

Zbir za kierownicą – Kenny (teraz Claire przynajmniej znała imię jednego z nich) –

pokiwał głową. Był wysoki, dość chudy, miał długie czarne włosy i nosił niebieską
bandanę. Z tyłu jego skórzanej kamizelki był rysunek nagiej dziewczyny na harleyu;
pasowała do tatuaży, które Claire widziała na jego ramieniu. Kenny sprawnie
manewrował po łatwych do pomylenia ulicach i zaułkach Morganville, jadąc szybko,
ale nie niebezpiecznie szybko, a potem nagle… zrobiło się ciemno.

Kenny włączył światła. Byli w kanale burzowym, wielkim betonowym tunelu, który

mógł pomieścić furgonetkę – chociaż na styk – i który pod ostrym kątem opadał w
dół, w mrok. Claire z trudem łapała oddech. Nie przepadała za ciemnością ani za
zamkniętymi pomieszczeniami… Przypomniała sobie, jak świrowała ze strachu
zamknięta w ciemnej spiżarni w Domu Glassów nie tak dawno temu. Nie, wcale jej się
to nie podobało. Nic a nic.

–Dokąd nas zabieracie? – spytała. Chciała, żeby to zabrzmiało ostro, ale zamiast

tego powiedziała to tak, jak się naprawdę czuła: jak przerażona szesnastolatka, która
usiłuje być dzielna. No, super.

Frank Collins, trzymając się jednego ze skórzanych uchwytów, spojrzał na nią z

jakimś dziwnym wyrazem oczu – niemal, jak jej się wydawało, z szacunkiem.

–Ciebie nigdzie – odparł. – Ty tylko przekażesz wiadomość. – A potem podał jej

rozciętą bransoletkę Moniki. – Powiesz burmistrzowi, że jeśli do jutra nie dowiem się,
że mojego syna wypuszczono na wolność, to ta śliczna panieneczka dowie się, jak to
jest piec się na ogniu. Mamy bardzo fajny miotacz płomieni.

Nie lubiła Moniki. Właściwie chyba nawet ją nienawidziła i uważała, że Morganville

byłoby o wiele lepszym miejscem, gdyby Monica po prostu… zniknęła.

Ale nikt nie zasługiwał na to, co szykował dla Moniki tata Shane'a.

–Nie możecie tego zrobić – powiedziała. – Nie możecie. – Ale wiedziała, patrząc na

szczerzących zęby facetów, że jak najbardziej mogą i że, co gorsza, Shane miał
rację, a jego ojciec jest naprawdę szalony.

–Kenny zaraz podjedzie pod taką drabinkę – ciągnął Frank. – I ja chcę, Claire, żebyś

wtedy wysiadła z furgonetki. Masz wejść po drabince i odsunąć właz. Znajdziesz się
dokładnie przed ratuszem Morganville. Masz podejść do pierwszego policjanta,
jakiego zobaczysz, i powiedzieć mu, że musisz się widzieć z burmistrzem w sprawie
Franka Collinsa. I powiesz mu, że Frank Collins ma jego córkę, i że ona zapłaci
życiem za to, które już odebrała, nie wspominając już o tym, które oni teraz
zamierzają odebrać. Jasne?

Claire sztywno pokiwała głową. W jej nadgarstku bransoletka Moniki była zimna i

ciężka.

–Jeszcze jedno – dodał Frank. – Powinnaś powiedzieć im, że ja to traktuję bardzo

serio. I lepiej bądź przekonująca, bo jeśli burmistrz nie skontaktuje się ze mną przed
świtem, to użyjemy tych szczypiec, żeby wysłać mu jeszcze jakieś inne pamiątki po
córce. A bransoletki jej się skończyły.

Furgonetka zatrzymała się z szarpnięciem, a Frank otworzył boczne drzwi.

–Wysiadaj – polecił. – Lepiej się pospiesz, Claire. Chcesz przecież uratować mojego

syna, prawda? Nie powiedział nic o ratowaniu Moniki, zauważyła. O tym ani słowa.

Monica popatrzyła na nią. Już nie była szykowna jak ze stron kolorowego

czasopisma. Teraz wydawała się mała i bezbronna, sama w furgonetce z tymi
obrzydliwymi typami. Claire zawahała się, a potem wstała i złapała się skórzanego
uchwytu, żeby nie stracić równowagi. Kolana się pod nią uginały.

–To jakieś szaleństwo – próbowała pocieszyć Monice. – Trzymaj się. Sprowadzę

pomoc. W oczach Moniki błyszczały łzy.

–Dzięki – powiedziała. – Powiedz mojemu tacie… – Nie skończyła i wzięła głęboki

oddech. Łzy zniknęły, a Monica uśmiechnęła się do Claire złośliwie. – Powiedz
mojemu tacie, że jeśli cokolwiek mi się stanie, to może ciebie pociągnąć do
odpowiedzialności.

Drzwi zatrzasnęły się i furgonetka odjechała w mrok. Claire cieszyła się, że trzymała

już rękę na drabince, bo światła zniknęły tak szybko i znalazła się w takich
ciemnościach, że zapragnęła nagle zwinąć się w kłębek.

Wzięła się w garść i zaczęła wspinać po drabince, macając po ciemku oślizłe

szczeble. Spodziewała się, że za chwilę rzuci się na nią jakiś stwór. Wampiry na
pewno żyły tu, na dole. A przynajmniej korzystały z tych tuneli jak z autostrad;
zawsze się zastanawiała, jak poruszały się po mieście w ciągu dnia. To nie były
zwykłe tunele ściekowe, ale większe niż zwykle kanały burzowe. A ponieważ
Morgamdlle raczej nie zbudowano na terenach zalewowych, było prawdopodobne, że
od momentu ich budowy woda w tych kanałach nigdy nie sięgnęła wyżej niż do
kostek.

Claire wspięła się na górę i, mrużąc oczy, zdołała dostrzec błyski czegoś, co

wyglądało jak światło dzienne. Nad głową miała klapę włazu zasłoniętą jakimś
ochronnym materiałem, żeby odfiltrować światło, które wpadało do tunelu. Zaparła
się o szczeble drabiny, lewą ręką ścisnęła jedną z metalowych rączek i z całej siły
szarpnęła w prawo.

Poczuła na twarzy promienie słońca. Odetchnęła z ulgą. Podciągnęła się o kolejny

stopień i otworzyła właz.

Tak jak powiedział tata Shane'a, znalazła się przed ratuszem Morgamdlle, który,

niestety, nie znajdował się na placu Założycielki. Był to wielki budynek
przypominający gotycki zamek, z czerwonego piaskowca a ludzie wchodzili do niego
i wychodzili – może wracali z pracy albo po złożeniu jakichś papierów. Zwykły dzień,
cokolwiek to w Morganville oznaczało.

Wydostała się na ulicę, ciężko dysząc. Pochyliło się nad nią kilka twarzy, zasłaniając

słońce. Jedna z tych osób miała na głowie policyjną czapkę.

–Witam – powiedziała Claire i dłonią osłoniła oczy. – Muszę porozmawiać z

burmistrzem. Proszę mu powiedzieć, że mam informacje o jego córce i Franku
Collinsie.

Burmistrz tym razem był ubrany w zieloną koszulkę golfową, czarne spodnie i

mokasyny. Bardzo eleganckie. Stał w holu i rozmawiał przez komórkę; minę miał

spiętą i gniewną. Dwóch funkcjonariuszy policji Morganville przeprowadziło Claire
obok niego, do jego gabinetu, i posadziło ją w wielkim fotelu z czerwonej skóry.
Żadnego z tych policjantów nie znała. Kiedy zapytała o posterunkowych Hessa i
Lowe'a, nie odezwali się. Nikt nawet nie przyznał, że ich zna z nazwiska.

Claire kręciło się w głowie. Nie miała pojęcia ile czasu upłynęło, odkąd po raz ostatni

jadła, ale świat zaczynał przybierać jakieś surrealistycznie rozmyte kontury, a to nie
był dobry znak. Przy stresie, braku snu i głodzie niedługo zacznie mieć omamy.

Claire, weź się w garść. Wyobraź sobie, że przyszłaś tu zaliczyć jakiś test. Już raz

zdarzyło jej się przez trzy doby obywać bez snu, kiedy przygotowywała się do testów
SAT, i wcale nie jadła wtedy wiele, pomijając colę i cheetos. Mogła sobie poradzić.

–Proszę – odezwał się jakiś głos za jej plecami i ktoś podał jej czerwoną puszkę coli.

– Wygląda na to, że przyda ci się coś do picia.

Claire uniosła wzrok. To był Richard, brat Moniki. Ten przystojny. Twarz miał

zmęczoną i niespokojną. Przysunął sobie bliżej drugi fotel i usiadł, opierając łokcie
na kolanach. Claire zajęła się colą. Otworzyła puszkę i wzięła duży łyk lodowatego i
słodkiego napoju.

–Moja siostra została porwana razem z samochodem – powiedział. – Wiesz o tym,

prawda? Claire skinęła głową i przełknęła.

–Byłam tam. Byłam w furgonetce.

–Właśnie dlatego chcę porozmawiać z tobą, zanim porozmawia z tobą mój ojciec –

uprzedził ją Richard. – Byłaś w furgonetce z Jennifer, Giną i Monicą.

Claire znów skinęła głową.

–No to o coś cię zapytam. Jak przekazałaś im sygnał? Claire zamrugała.

–Jak zrobiłam co?

–Jak zaplanowaliście tę zasadzkę? Jak to zrobiliście?

Wysyłałaś im esemesy? Wiesz, że możemy dotrzeć do tych danych, Claire. A może

sama wciągnęłaś moją siostrę w tę pułapkę?

–Ja nie wiem, o czym pan…

Richard spojrzał na nią i Claire umilkła, bo tym razem nie miał już przyjaznej miny.

Wcale a wcale.

–Moja siostra to wariatka… Wiem o tym. Ale to jednak moja siostra. I nikt w tym

mieście nie tknie palcem nikogo z Morrellów, w przeciwnym razie ktoś – albo nawet i
parę osób – odpowie za to. Chwytasz? Więc cokolwiek wiesz, jakikolwiek by był twój
związek z tymi napastnikami, lepiej zacznij o tym mówić albo my zaczniemy grzebać
głębiej. A to, Claire, będzie bardzo szybka i krwawa procedura.

Ścisnęła w obu dłoniach puszkę coli i uniosła ją do ust, biorąc kolejny, niepewny

łyk, a potem powiedziała:

–Ja ich nie doprowadziłam do pana siostry. To pana siostra porwała mnie. Z

parkingu pod zakładem fotograficznym. Proszę spytać Eve. O Boże… Eve! Gina ją
zaatakowała nożem. Nic jej nie jest?

Richard spojrzał na nią, marszcząc brwi.

–Eve nic się nie stało. Odetchnęła z ulgą.

–A co z Giną i Jennifer?

–Nic im nie jest. Zadzwoniły i zgłosiły porwanie samochodu. Giną powiedziała… –

Zastanowił się nad czymś i powiedział powoli: – Giną mówiła wiele rzeczy. Ale
powinienem był pamiętać, z kim rozmawiam. Jeśli jest w Morganville ktoś bardziej
szalony niż moja siostra, to Giną.

Nie mogła się z tym nie zgodzić.

–Faceci, którzy porwali furgonetkę…

–Ojciec Shane'a – przerwał jej. – Już o tym wiemy. Gdzie jest teraz?

–Nie wiem. Przysięgam! Wypuścił mnie w kanale burzowym i powiedział, że mam się

wspiąć po drabince i porozmawiać z pana ojcem. Dlatego tu jestem.

–Zostaw dzieciaka w spokoju, Richard. – Burmistrz wpadł do gabinetu, zatrzaskując

za sobą drzwi, i obrzucił gniewnym spojrzeniem dwóch policjantów stojących przy
nich na straży. – Wy dwaj, wychodzić. Jeśli mój syn nie będzie umiał sam sobie
poradzić z jakąś szesnastolatką, to słusznie oberwie.

Wyszli szybko. Claire odstawiła colę na stolik, a burmistrz zasiadł w wielkim, krytym

miękką skórą fotelu. Już nie miał tak zarozumiałej miny jak na placu Założycielki, ale
za to zdecydowanie wściekłą. – Ty. – Wskazał na Claire. – Gadaj. Szybko.
Opowiedziała, wyrzucając z siebie potok słów. O tacie Shane'a i porwaniu furgonetki,
o tym, jak wyrzucił z niej Ginę i Jennifer. O zniszczeniu telefonów komórkowych. O
groźbach wobec Moniki i o wysłaniu jej samej w roli posłańca złych wiadomości.

–On mówił poważnie – dokończyła. – To znaczy, ja go widziałam w różnych

sytuacjach. On naprawdę nie ma oporów przed krzywdzeniem ludzi i zdecydowanie
nie lubi Moniki.

–Och, a teraz nagle zrobiłaś się jej przyjaciółką od serca? Daruj sobie. Nienawidzisz

jej do szpiku kości i pewnie nie bez powodu – powiedział Richard. Wstał i zaczął
przechadzać się po gabinecie. – Tato, posłuchaj, pozwól mi się tym zająć. Mogę
znaleźć tych ludzi. Jeśli wyślemy na ulice wszystkich dostępnych ludzi i wampiry…

–Zrobiliśmy to wczoraj w nocy, synu. Kimkolwiek ci ludzie są, mają jakąś kryjówkę,

której nie umiemy namierzyć. – Burmistrz znów skupił spojrzenie zaczerwienionych
oczu na Claire. Splótł palce dłoni, aż mu strzeliło w kłykciach. To były duże ręce jak u
jego syna. Silne ręce. – Oliver chce, żeby to się skończyło. Chce przyspieszyć
procedurę, spalić dzieciaka jeszcze dziś wieczorem i wywabić ich na otwartą
przestrzeń. To nie jest zły plan. Zmusić ich do odsłonięcia przyłbicy.

–Myślisz, że Frank Collins blefuje? – spytał Richard.

–Nie – zaprzeczył burmistrz. – Moim zdaniem on zrobi dokładnie to, co

zapowiedział, tylko że to będzie jeszcze gorsze, niż sobie wyobrażaliśmy. Ale Oliver
chce…

–Przecież mu chyba na to nie pozwolisz! A co z Monicą?

–Oliver nie wie, że oni ją mają. Kiedy mu powiem…

–Tato, przecież to Oliver. Jego to nie obejdzie i ty o tym wiesz. Akceptowalna

strata. Ale dla mnie nie jest do przyjęcia i dla ciebie też nie powinna być.

Ojciec i syn wymienili spojrzenia, a Richard pokręcił głową i znów zaczął chodzić po

gabinecie.

–Musimy znaleźć jakiś sposób, żeby uwolnić Monice. Koniecznie.

–Ty. – Burmistrz grubym palcem wskazał Claire. Opowiedz mi to wszystko jeszcze

raz. Wszystko. Ze szczegółami. Nieważne jak drobnymi. Zacznij od pierwszego razu,
kiedy zobaczyłaś tych ludzi.

Claire otworzyła usta, chcąc odpowiedzieć, i powstrzymała się w ostatniej chwili.

Nie, ty idiotko! Nie możesz im powiedzieć prawdy! Za prawdę Shane'a na pewno
usmażą… Nie umiała kłamać, wiedziała o tym, zbyt wiele czasu zajmowało jej
szukanie w głowie, co powiedzieć, te próby pozbierania wątków, żeby gdzieś całą
historię rozpocząć…

–Chyba… Widziałam ich, kiedy włamali się do naszego domu – powiedziała z

wahaniem. – No wiecie, kiedy zadzwoniliśmy po policję, że napadnięto na dom. A

potem widziałam…

Zamarła i zamknęła oczy. Bo widziała wtedy coś ważnego. Bardzo ważnego. Ale co

to było? To miało coś wspólnego z tatą Shane'a…

–Zacznij od furgonetki – polecił Richard, przerywając jej próby grzebania w pamięci.

Posłusznie opowiedziała wszystko od początku, a potem jeszcze raz, odpowiadając
na szczegółowe pytania tak szybko, jak tylko mogła. Bolały ją głowa i gardło.
Potrzebowała snu i miała ochotę owinąć się kocem i płakać, póki nie zaśnie. „Oliver
chce przyśpieszyć procedurę, spalić dzieciaka jeszcze dzisiaj wieczorem”. Nie. Oni
nie mogą na to pozwolić, nie mogę…

Ale przecież mogli. Bez żadnych wątpliwości.

–Zacznijmy jeszcze raz – rozkazał Richard. – Od początku.

Wybuchnęła rozpaczliwym płaczem.

Zanim dali jej spokój, minęło kilka godzin. Nikt nie zaproponował, że ją podwiezie do

domu.

Claire szła piechotą z takim uczuciem, jakby znajdowała się poza własnym ciałem.

Dotarła do domu bez najmniejszego problemu. Nadal było jasno, co pomagało, ale
ulice wydawały się dziwnie ciche i puste. Zgadywała, że wiadomość już się rozeszła.
Ludzie chowali się po domach, czekając, aż burza minie.

Kiedy Claire zastukała do drzwi, Eve zbiegła pędem po schodach i zamknęła ja w

mocnym, serdecznym uścisku.

–Ty wariatko! – wyrzuciła jednym tchem. – W głowie mi się nie mieści, że mnie tak

śmiertelnie wystraszyłaś. O mój Boże, Claire! Czy ty sobie wyobrażasz, że te bydlaki
na komisariacie w ogóle nie chciały przyjąć mojego zgłoszenia? A przecież zostałam
ranna! Naprawdę ranna, krew mi płynęła i tak dalej! Jak udało ci się uciec? Czy
Monica zrobiła ci krzywdę?

Eve nie wiedziała. Nikt na policji jej nie powiedział.

–Tata Shane'a zatrzymał tę furgonetkę – powiedziała Claire. – Wziął Monice jako

zakładniczkę.

Przez jakąś sekundę stały bez ruchu, a potem Eve krzyknęła z radości i wyciągnęła

rękę w górę, żeby jej przybić piątkę. Claire tylko wytrzeszczyła na nią oczy, a Eve
dała sobie radę sama, klaszcząc w dłonie nad głową.

–Tak! – krzyknęła i wykonała jakiś dziki, triumfalny taniec. – No, należało się tej

psycholce!

–Przestań! – wrzasnęła Claire, a Eve zamarła w pół radosnego obrotu. Może to było

głupie, ale Claire się rozzłościła. Wiedziała, że Eve ma rację, Monica zawsze będzie
wielkim wrzodem na tyłku, ale… – Tata Shane'a ją spali, jeśli wykonają egzekucję. On
ma miotacz ognia.

Radosna mina znikała z twarzy Eve.

–Och – wydusiła. – No ale… mimo wszystko. To nie tak, że ona się o to nie prosiła.

Karma jest okrutna i ja też.

–Oliver chce, żeby Shane został spalony dziś wieczorem. Eve, czas nam się kończy.

Ja już nie mam pojęcia, co robić.

Po tych słowach z Eve uleciała resztka zadowolenia. Widać było, że ona też nie wie,

co robić. Oblizała wargi i powiedziała, próbując dodać sobie otuchy:

–Jest jeszcze trochę czasu. Wykonam kilka telefonów. A ty musisz coś zjeść. I

przespać się.

–Nie mogę spać.

–No ale zjeść możesz, prawda?

Mogła, jak się okazało, a nawet potrzebowała. Świat przybrał dziwnie szare barwy i

głowa jej pękała. Hot dog – zwykły, tylko z musztardą – chipsy i butelka wody
rozwiązały problem głodu, chociaż nie pomogły na ból w sercu ani na to mdlące
uczucie, które z głodem nie miało nic wspólnego.

Co my teraz zrobimy?

Eve wisiała na telefonie. Claire rzuciła się na kanapę i skuliła pod kocem. Nadal

pachniał wodą po goleniu Shane'a.

Musiała na chwilę się zdrzemnąć, a kiedy się obudziła, miała wrażenie, jakby ktoś

zapalił włącznik światła albo szepnął do niej: „Wstawaj!” Bo zerwała się w jednej
chwili, z walącym sercem, a mózg próbował nadążyć za ciałem. W domu panowała
cisza, pomijając zwykłe trzaski, skrzypienia i jęki starego budynku. Lekki wiatr
poruszał liśćmi drzew wokół domu.

Dopiero po chwili do Claire dotarło, że nie widzi drzewa za oknem, bo zrobiło się

ciemno.

–Nie! – Zerwała się z kanapy i pędem pobiegła sprawdzić godzinę na zegarze. Było

dokładnie tak, jak się obawiała. Żadne zaćmienie ani nagłe zakłócenie zwyczajnego
następstwa dnia i nocy, było ciemno, bo zapadł już wieczór.

Spała całymi godzinami. Godzinami. A Eve jej nie obudziła. Nawet nie była pewna,

czy Eve jest w domu.

–Michael! – Claire chodziła z pokoju do pokoju, ale nigdzie go nie widziała. –

Michael! Eve! Gdzie jesteście?

Byli w pokoju Michaela. Otworzył jej drzwi na wpół ubrany – koszula rozpięta,

dżinsy nisko wiszące na biodrach i odsłaniające brzuch – a Eve leżała skulona na
łóżku, pod kołdrą. Michael szybko wyszedł na korytarz, zapinając koszulę.

–Obudziłaś się.

–Tak. – Claire opanowała ogarniającą ją ślepą furię. – Jeśli już skończyłeś

bzykanko, to może porozmawiamy o tym, że Shane dziś wieczorem zginie.

Michael patrzył jej prosto w oczy.

–Claire, ty nie chcesz tam iść – powiedział cicho. – Naprawdę nie chcesz. Myślisz,

że ja nie rozumiem? Że mnie jest wszystko jedno? Jasna cholera! A co twoim
zdaniem robiła Eve przez cały dzień, kiedy ty…

–Spałam? Tak, zasnęłam. Mogliście mnie obudzić!

Podszedł o krok. A ona cofnęła się o krok, a potem o drugi, bo jego oczy… To nie

była zwykła mina Michaela. Zupełnie nie.

–Żebyś siedziała i rozpaczała? – spytał cicho. – Już wystarczająco dużo zrobiłaś,

Claire. Potrzebowałaś snu. Pozwoliłem ci spać. Więc daj już spokój.

–I na jaki genialny plan wpadliście, kiedy ja drzemałam? No, na jaki? Co my teraz,

do cholery, zrobimy?

–Nie wiem – przyznał, i jeśli do tej pory udawało mu się zachowywać panowanie nad

sobą, to teraz wszystko zaczęło mu się wymykać spod kontroli. – Nie wiem! –
Krzyknął, i to był krzyk rozpaczy. Claire cofnęła się o kolejny krok. Dostała gęsiej
skórki. – Co ja mam zrobić, Claire, twoim zdaniem? Co?!

Oczy wypełniły jej się łzami.

–Cokolwiek – szepnęła. – Boże, pomóż. Cokolwiek.

Złapał ją i przytulił do siebie. Dygotała, jeszcze nie płacząc… Chociaż, jednak

płacząc. To było uczucie takiego bezradnego dryfowania, jakby stracili grunt pod

nogami i jakby nigdy mieli go już nie odzyskać.

Jakby wszystko stracili. Jakby sami zginęli.

Claire pociągnęła nosem i cofnęła się, a kiedy to zrobiła, zobaczyła, że Eve stoi w

drzwiach i na nich patrzy. Cokolwiek Eve sobie pomyślała, nie było to nic dobrego i
Claire nie chciała już nigdy zobaczyć u niej takiego wyrazu twarzy.

–Eve…

–Nieważne – powiedziała Eve obojętnie. – Jest jeszcze jeden wampir, który mógłby

nam pomóc. Jeśli uda nam się go znaleźć i na to namówić. Mógłby dostać się na plac
Założycielki bez problemu. Może nawet zgodzi się spróbować otworzyć klatkę
Shane'a, kiedy my zajmiemy się odwracaniem uwagi zebranych.

Michael odwrócił się w jej stronę.

–Eve… – Przynajmniej nie miał w głosie poczucia winy. Ale niepokój, owszem. – Nie.

Rozmawialiśmy już o tym.

–Michael, to jest ostatnia rzecz, jaką możemy zrobić. Jato wiem. Ale jeśli mamy w

ogóle to zrobić, to musimy spróbować teraz.

–Ale który wampir? – spytała Claire.

–Na imię ma Sam – wyjaśnił Michael. – I może to zabrzmi dziwnie, ale jest moim

dziadkiem.

–Sam? On jest…? Twoim…?

–Dziadkiem. Tak, wiem. Też uważam, że to dom wariatów. Zawsze tak uważałem.

Claire musiała usiąść, i to szybko.

Kiedy doszła do siebie, opowiedziała Eve i Michaelowi, jak wpadła na Sama w

Common Grounds. O prezencie, jaki Sam usiłował jej wręczyć dla Eve.

–Nie wzięłam go. Nie wiedziałam… No, po prostu wydawało mi się, że nie wypada.

–I dobrze zrobiłaś – przyznał jej rację Michael. Eve na niego nie patrzyła.

–Sam jest w porządku – stwierdziła.

–Myślałem, że nienawidzisz wampirów.

–Bo nienawidzę! Ale… Jeśli jest jakaś lista najbardziej znienawidzonych wampirów,

to on jest na samym jej końcu. Zawsze wydaje się taki samotny – powiedziała Eve. –

Przychodził do Common Grounds właściwie co wieczór i po prostu gadaliśmy
godzinami. Po prostu gadaliśmy. Oliver zawsze bardzo uważnie go obserwował, ale
on nigdy nie robił nic złego, nikomu się nie narzucał, nie tak jak Brandon. Czasami
zastanawiałam się…

–Nad czym się zastanawiałaś?

–Czy Sam nie przychodził tam, żeby mieć na oku Brandona.

A może i Olivera, chociaż tego wtedy nie wiedziałam. Żeby opiekować się…

–Takimi jak my? – Michael powoli pokiwał głową. – Nie wiem, ile w tym prawdy, bo

zawsze go unikałem, ale w rodzinie zawsze się mówiło, że Sam to był porządny facet,
zanim zmienili go w wampira. I jest najmłodszy z nich wszystkich. Prawie taki… No
cóż, jak my.

Eve podeszła do okna i wyjrzała na zewnątrz.

–Wiesz o nim coś jeszcze? Znaczy jakieś rodzinne tajemnice?

–Tylko tyle, że podobno rzucił wyzwanie wampirom i wygrał.

–Wygrał? Przecież jest jednym z nich! Jaka to wygrana?

Michael pokręcił głową, stanął za nią i położył dłonie na jej ramionach. Delikatnie

pocałował jaw kark.

–Nie wiem, Eve. Mówię ci tylko, co słyszałem. Wymusił na wampirach coś w rodzaju

ugody. A to dlatego, że Amelie się w nim zakochała.

–Tak, zakochała tak bardzo, że go zabiła i zamieniła w krwiożerczego potwora –

stwierdziła Eve ponuro. – Sama słodycz. Miłość nie umarła. Oj, zaczekaj, umarła
jednak.

Wysunęła się z objęć Michaela i poszła do kuchni. Michael spojrzał na Claire w

milczeniu. Wzruszyła ramionami.

Kiedy zeszli na dół, przekonali się, że Eve zrobiła kanapki z szynką bolońską i

serem. Claire pochłonęła jedną błyskawicznie, a potem sięgnęła po drugą. Michael i
Eve gapili się na nią.

–No co? – spytała. – Zgłodniałam. Serio.

–No to częstuj się – powiedział Michael. – Nienawidzę szynki bolońskiej. Poza tym

głód mi nie zagraża.

Eve parsknęła.

–Tobie zrobiłam z pieczoną wołowiną, cwaniaku. – Podała mu jedną. – Więc wcinaj.

Po raz pierwszy usłyszałam dziś od ciebie historię Sama. Co w nim było takiego
niezwykłego, że stał się ostatnim wampirem?

–Sam nie wiem – zawahał się Michael. – Mama powiedziała mi kiedyś tylko to, co już

wam powtórzyłem. Ale rzecz w tym, że Sam jakoś nigdy nie mógł dogadać się z
wampirami. Amelie nie lubi, żeby jej przypominać ojej słabościach, a on był jak
chodzący neonowy szyld. Ona naprawdę go kochała. Więc się od niego odcięła.
Słyszałem, że nie chciała go widywać ani z nim rozmawiać. A on przebywa z ludźmi o
wiele częściej niż z wampirami.

–I dlatego sądzę, że on może nam pomóc – powtórzyła Eve. – A przynajmniej będzie

chciał nas wysłuchać. Poza tym to przecież rodzina.

–A gdzie go znaleźć? – Claire popatrzyła na Michaela, a potem na Eve. – W

Common Grounds?

–Ty nie pójdziesz do Common Grounds, wykluczone – oznajmiła Eve. – Hess

powiedział mi, co zaszło między tobą a Oliverem.

–A coś zaszło? – Michael opychał się kanapką z wołowiną. – I dlaczego ja nic o tym

nie wiem? Boże, jak ja tego potrzebowałem. Pychota.

Eve przewróciła oczami.

–Tak, kanapki wymagają nie lada umiejętności. Może zacznę wykładać to w szkole.

A tymczasem, wracając do tematu, Claire ma zakaz zbliżania się do Common
Grounds. Bo ja tak powiedziałam. Jeśli ktoś ma tam pójść, to ja.

–Nie – sprzeciwił się Michael. Eve spiorunowała go wzrokiem.

–Już o tym rozmawialiśmy – syknęła. – Możesz być cholernie seksowny i seksownie

cholerny, ale nie będziesz mi mówił, co mam robić. Jasne? I żadnego mieszania w
głowie albo, przysięgam na Boga, spakuję swoje rzeczy i się stąd wyniosę!

Claire zaszurała krzesłem, odsuwając je od stołu, podeszła do telefonu stojącego na

kuchennym blacie i wybrała numer zapisany na wizytówce nadal przyczepionej do
lodówki magnesem. Po czterech dzwonkach odezwał się jakiś pogodny głos i
oświadczył, że dodzwoniła się do Common Grounds.

–Cześć – odezwała się Claire. – Czy mogę mówić z Samem?

Z Samem? Momencik. – Ktoś położył słuchawkę i Claire słyszała w tle kawiarniany

gwar – szum wrzącego mleka, rozmowy, stuk naczyń. Czekała, niespokojnie
przytupując nogą, aż ta osoba znów podniosła słuchawkę. – Przepraszam. Dziś
wieczorem nie ma go tutaj. Chyba wybrał się na imprezę. – Imprezę?

–No wiesz, ten dziwaczny bal bractwa? Epsilon Epsilon Kappa? Bal Umarłych

Dziewczyn?

–Dzięki – powiedziała Claire. Rozłączyła się i wyciągnęła telefon w stronę Michaela i

Eve, którzy gapili się na nią w osłupiałym zdziwieniu. – Oto cud techniki. Podziwiajcie
wynalazek.

–Namierzyłaś go.

–I to bez chodzenia do Common Grounds – wytknęła im Claire. – Jest na imprezie w

kampusie. Ta wielka impreza bractwa Epsilon Epsilon Kappa. Ta impreza… –
Przerwała, przeszedł ją dreszcz, a potem oblała ją fala ciepła. – Ta, na którą zostałam
zaproszona. Właściwie tak jakbym umówiła się tam na randkę. Miałam się tam
spotkać z takim jednym chłopakiem, Ianem Jamesonem.

–Wiesz co? – spytała Eve. – Idziemy tam razem. Czas przebrać się za trupa, Claire.

–Za… Co takiego?

Eve otaksowała ją wzrokiem, żując swoją kanapkę.

–Nosisz jedynkę albo dwójkę, prawda? Mam kilka rzeczy, które będą na ciebie

pasować.

–Ja nie będę się przebierać!

–Ja nie ustalam reguł, ale wszyscy wiedzą, że nie wejdziesz na Bal Umarłych

Dziewczyn, jeśli się nie przebierzesz. Poza tym będziesz wyglądała ślicznie jako
drobniutka dziewczynka Gotka.

Michael obserwował Eve i Clair ze zmarszczonymi brwiami.

–Nie – rzucił. – To zbyt niebezpieczne, żebyście wychodziły nocą bez obstawy.

No cóż, obstawa nam wymiękła. Claire chyba wczoraj w nocy wykończyła Hessa. A

ja nie będę siedzieć i czekać, Michael. Wiesz o tym. – Eve popatrzyła mu w oczy i
zmiękła dopiero, kiedy sięgnął ponad stołem i wziął ją za rękę. – Żadnego mieszania
mi w głowie. Obiecałeś!

–Obiecałem – przyznał. – To się już nigdy nie powtórzy.

–Słodki jesteś, kiedy się martwisz, ale to duża impreza; będą tam setki ludzi.

Będziemy bezpieczne. – Eve wytrzymała wzrok Michaela. – Bezpieczniejsze tam
będziemy niż Shane, który siedzi w klatce i czeka na śmierć. Chyba że już położyłeś
na nim kreskę.

Michael puścił jej rękę i odszedł od stołu. Sztywno wyprostowany wyszedł do

kuchni.

–Więc chyba nie – powiedziała Eve cicho. – I dobrze. Claire? Musimy się

dowiedzieć, ile mamy czasu. Czy przełożyli egzekucję.

–Zajmę się tym – odparła Claire i wystukała numer z innej wizytówki. To był

prywatny numer posterunkowego Hessa, zapisany ołówkiem na odwrocie. Odebrał
po czterech dzwonkach.

Głos miał niewyraźny i znużony. – Proszę pana? Mówi Claire. Claire Danvers.

Przepraszam, że budzę…

–Nie spałem – odezwał się i ziewnął. – Claire, cokolwiek wymyśliłaś, nie rób tego.

Zostań w domu, pozamykaj drzwi i siedź cicho. Mówię poważnie.

–Dobrze, proszę pana – skłamała. – Ja tylko chciałam spytać… Bo była mowa o

tym, że przesuną egzekucję?

–Burmistrz się nie zgodził. Stwierdził, że chce przestrzegać wszystkich zasad, i

wezwał ojca Shane'a do poddania się.

Moim zdaniem jest w impasie: on ma Shane'a, a tata Shane'a ma Monice. Nikt nie

chce wykonać pierwszego ruchu.

–Jak długo…?

–Przed świtem. Do piątej rano – oznajmił Hess. – Przed świtem wszystko się

rozstrzygnie. Dla Moniki też, o ile tata Shane'a nie blefuje.

–On nie blefuje – zapewniła Claire. – O Boże. To bardzo mało czasu.

–To i tak więcej niż gdyby Oliver postawił na swoim. Chciał wykonać egzekucję

dzisiaj o zachodzie słońca. Burmistrz zmusił go do przedłużenia terminu, ale tylko do
granicy wyznaczonej prawem. Nie będzie już żadnego dalszego odwlekania
egzekucji. – Hess poruszył się na krześle, bo zaskrzypiało. – Claire, musisz się na to
przygotować. Nie zdarzy się żaden cud, nikomu serce nie zmięknie. On umrze.
Przykro mi, ale tak będzie.

Nie miała siły kłócić się z nim, bo wiedziała w głębi ducha, że miał rację.

–Dziękuję – szepnęła. – Muszę już kończyć.

–Claire. Odpuść sobie. Zabiją cię.

–Do widzenia.

Rozłączyła się, odłożyła telefon i objęła się zesztywniałymi ramionami. Kiedy

podniosła oczy, Eve przyglądała jej się jasnym, dziwnym spojrzeniem.

–Zgoda – powiedziała Claire. – Jeśli muszę przebrać się za zombie, przebiorę się za

zombie. Eve się uśmiechnęła.

–Będziesz najsłodszym zombie świata.

Claire jeszcze nigdy w życiu nie miała na twarzy tyle podkładu, nawet w Halloween.

–I ty to musisz nosić codziennie? – spytała, kiedy Eve cofnęła się, żeby przyjrzeć jej

się krytycznym wzrokiem, gąbeczkę do podkładu nadal trzymając w dłoni. – Dziwnie
się czuję.

–Przyzwyczaisz się. Zamknij oczy. Czas na puder.

Claire poczuła delikatny jak muśnięcie piórka dotyk pędzla do pudru, który

przesuwał się po jej twarzy. Stłumiła kichnięcie.

–Dobra. Teraz oczy – zakomenderowała Eve. – Nie ruszaj się.

I tak jeszcze kilka minut. Claire siedziała bez ruchu, a Eve robiła jej makijaż. Claire

nie miała pojęcia, co ona z nią robi. Lusterka nie miała i jakoś dziwnie nie miała
ochoty sprawdzać, co Eve z nią właśnie wyprawia. Czuła się trochę tak, jakby traciła
samą siebie, chociaż to przecież niemądre wrażenie. Przecież człowiek nie jest swoim
wyglądem. Nie jesteś tym, jak wyglądasz. A przynajmniej zawsze w to wierzyła.

Eve wreszcie była zadowolona ze swojego dzieła.

–Ubranie – poleciła. Sama włożyła czarny gorset, czarną, poszarpaną spódnicę i

naszyjnik z czaszek oraz kolczyki do kompletu. Do tego czarna szminka. – Bardzo
proszę.

Claire niechętnie zdjęła dżinsy i T – shirt, a naciągnęła czarne rajstopy. Były

ozdobione rzędem białych trupich czaszek i Claire nie mogła się zdecydować, z
której strony te czaszki powinny być.

–Gdzie ty wynajdujesz takie rzeczy? – spytała.

–W Internecie. Czaszki mają być z tyłu.

Po przygodzie z rajstopami czarna skórzana spódniczka – do kolan, podzwaniająca

zamkami błyskawicznymi i łańcuchami – to była łatwizna. Claire było zimno w nogi i
czuła się nieubrana. Nie nosiła spódnicy od… Od kiedy? Chyba od dwunastego roku
życia. Nigdy spódnic nie lubiła.

Bluzka była z czarnej siatki, elastyczna, obcisła i przezroczysta, z nadrukiem

czaszki i piszczeli.

–Wykluczone – jęknęła Claire. – Jest prześwitująca.

–Nosisz to na T – shirt, geniuszku – uspokoiła ją Eve i rzuciła jej jedwabną

koszulkę. Claire wciągnęła ją na siebie, a potem wcisnęła się w ciasną bluzkę z
czaszką. – Uważaj na makijaż! – ostrzegła Eve. – Dobra, jesteś gotowa. Wspaniale.
Chcesz rzucić okiem?

Nie chciała, ale Eve chyba tego nie zauważyła. Zaprowadziła ją do łazienki, włączyła

światło i objęła Claire.

–Tadam!

O mój Boże, pomyślała Claire. W głowie mi się nie mieści, że to robię.

Wyglądała jak chudziutka młodsza siostra Eve. Jak młodociana wersja dziwadła.

No cóż, przynajmniej będzie się mogła wmieszać w tłum, a jeśli ktoś będzie jej

szukał, to przenigdy jej nie rozpozna. Sama siebie nie umiałaby rozpoznać. A w jakiś
sposób wiedziała, że później w Internecie pojawią się zdjęcia z tej imprezy.

Claire westchnęła.

–No to chodźmy.

Eve zaparkowała czarnego cadillaca pod wydziałem – bezczelne naruszenie

przepisów, ale Eve kompletnie nie przejmowała się mandatami z kampusu. To był
najbliższy parking w okolicy siedziby bractwa. Claire widziała jarzące się światłami
okna i słyszała niskie tony basów, od których samochód aż wibrował.

–Wow – pisnęła Eve. – Dali czadu w tym roku. Stare dobre EEK.

Wokół budynku był cmentarz – poprzewracane nagrobki, wielkie, przerażające

mauzoleum, rozwalające się pomniki. Były też tłumy zombie – a może, domyślała się
Claire, imprezowiczów – które skradały się między grobami i przed obiektywami
aparatów przyjaciół parodiowały Noc Żywych Trupów.

Głośną muzykę było słychać w samochodzie przy zamkniętych oknach.

–Trzymaj się blisko mnie – poleciła Eve. – Znajdziemy Sama, tak? Wchodzimy i

wychodzimy.

–Wchodzimy i wychodzimy. – Claire pokiwała głową. Wysiadły i przebiegły przez

cmentarz.

Z bliska zobaczyły, że groby były albo ze styropianu, albo z gumowej pianki, a

mauzoleum udawała szopa na narzędzia, ale wszystko razem robiło świetne
wrażenie. Z ziemi wystawały ręce zombie. Ładny akcent, pomyślała Claire. Podeszła
bliżej do grobu, a ręka złapała ją za kostkę. Claire wrzasnęła i odskoczyła w tył. Eve
ją podtrzymała.

–Jezu, ludzie, dorośnijcie wreszcie – parsknęła Eve i przykucnęła, patrząc pod nogi.

– Gdzie się schowałeś?

–A tutaj! – Uniosła się klapa przysypana ziemią i pojawiła się głowa jakiegoś

chudego chłopaka, z tekstem ślubowania bractwa zawieszonym na szyi. – Hm,
przepraszam. To tylko żarty. Muszę…

–Łapać dziewczyny i zaglądać im pod spódnice. Ciężka praca takie ślubowanie. –

Eve wstała i otrzepała ziemię z kolan. – Nie przerywaj sobie.

Uśmiechnął się do niej od ucha do ucha i z trzaskiem zamknął klapę. Jego ręka

znów wystawała z grobu.

Wow! – Claire była pod wrażeniem. – Ilu ich tam siedzi? Pod ziemią?

–To tylko kandydaci do bractwa – powiedziała Eve. – Chodź. Jeśli Sam jest tutaj, to

będzie gadał z ludźmi. On uwielbia rozmowy.

Claire z trudem sobie wyobrażała, żeby Sam mógł tutaj gadać, i żeby ktoś mógł go

usłyszeć. Muzyka była tak głośna, że czuła, jak fale przebiegają jej ciało, i musiała
zwalczyć ochotę, żeby zakryć dłońmi uszy. Eve uczesała Claire w dwa warkoczyki i
teraz Claire żałowała, że nie ma włosów puszczonych luźno na uszy, żeby choć
trochę ten hałas wytłumiły.

–Potrzebne mi są zatyczki do uszu! – wrzasnęła Eve do ucha. Eve pokazała na migi,

że jej nie słyszy. – Nieważne!

W siedzibie bractwa Epsilon Epsilon Kappa panował koszmarny bałagan. Claire

przypuszczała, że członkowie EEK nie dbają o porządek, ale teraz śmieci było
mnóstwo – wszędzie walały się plastikowe kubki, wykładzina podłogowa była
poplamiona, w kącie leżało rozwalone krzesło, na sofie spało kilku pijanych
chłopaków. A były dopiero w holu. Jacyś dwaj faceci zastąpili im drogę i wyciągnęli
ręce w geście: „Wybijcie to sobie z głowy!” Byli wysocy i muskularni, twarze mieli

pomalowane białą farbą i nosili czarne T – shirty z napisem: „Martwa Ochrona”.

–Zaproszenia – wrzasnął jeden z nich. Claire wymieniła spojrzenie z Eve.

–Zaprosił mnie Ian Jameson! – odwrzasnęła. Ian Jameson! Martwa Ochrona miała

listę. Sprawdzili ją i pokiwali głowami.

–Na górę! – wrzasnął jeden. – Ostatnie drzwi po lewej!

Nie zamierzała szukać Iana, ale pokiwała głową. Przecisnęły się z Eve obok

ochroniarzy, którzy stali może jednak trochę za blisko, i znalazły się w środku
najdzikszej imprezy, jaką Claire widziała. Nie żeby miała bogate doświadczenie, ale…
Była pewna, że nawet Paris Hilton uznałaby, że ta impreza jest szalona. Mimo że
alkohol był zabroniony w kampusie, Claire była prawie pewna, że poncz nalewany do
wielkich waz go zawierał (w wazach pływały też poodcinane ręce, gałki oczne i różne
inne plastikowe obrzydliwości). Mnóstwo ludzi na imprezie już miało dobrze w czubie
– potykali się, śmiali za głośno, wykonywali gwałtowne gesty. Rozlewali napoje na
siebie i innych, ale ci inni nie byli wkurzeni, no bo, byli przebrani za zombie. A to nie
są schludne istoty. Wszyscy mieli biały makijaż albo maski.

W największej sali tańczono, ludzie kiwali się i ocierali o siebie. Claire przystanęła w

drzwiach zdjęta nagłym przestrachem. Bo to wyglądało jak sala pełna nieumarłych.
Gorzej – pijanych i napalonych nieumarłych.

–Chodź! – ponagliła ją Eve i złapała za rękę. Bez wahania zanurkowała w tłum,

wyciągając szyję, żeby się rozejrzeć. – Na szczęście Sam jest rudy! – Bo większość
imprezowiczów nosiła czarne peruki albo miała ufarbowane na czarno włosy, jak Eve.
Włosy Claire zostały tymczasowo pomalowane jakimś sprayem; Eve zapewniła ją, że
się zmyje. Claire próbowała unikać dotykania facetów, ale to było praktycznie
niewykonalne – jeszcze nigdy w życiu nie miała tak bliskiego kontaktu fizycznego z
tyloma męskimi ciałami.

Jakaś dłoń próbowała unieść jej spódniczkę, kiedy przepychała się przez tłum.

Pisnęła i ruszyła przed siebie szybciej. Ktoś inny poklepał japo tyłku.

–Szybciej! – wrzasnęła do Eve, która zwolniła, żeby się rozejrzeć. – Boże, ja tu nie

mogę oddychać!

–Tędy!

Claire poczuła się brudna – nie tylko z powodu macania, ale dlatego, że zanim Eve

wyprowadziła je na mały kawałek luźniejszej przestrzeni po przeciwnej stronie sali,
przy schodach, ociekała cudzym potem. To musiał być kącik dla podpierających
ściany, stało tam kilka nieśmiałych z wyglądu dziewczyn, wszystkie były
poprzebieranych w gotyckie ciuchy. Stały razem dla lepszego samopoczucia i (jak

podejrzewała Claire) dla bezpieczeństwa. Ogarnęło ją współczucie dla nich.

–Świetna impreza! – wrzasnęła Eve, przekrzykując muzykę. – Szkoda, że nie

możemy się pobawić!

–Widzisz gdzieś Sama?

–Nie! Nie tutaj! Poszukamy gdzie indziej!

W kuchni było znacznie spokojniej, chociaż była pełna ludzi gadających za głośno i

gestykulujących zbyt gwałtownie. Stały wazy z ponczem, co doprowadzało Claire do
szału; chciało jej się pić, ale nie zamierzała do swoich problemów dodawać
zamroczenia alkoholem. Za wiele zależało od jej przytomności umysłu.

W uszach nadal jej dzwoniło. Ale przynajmniej tutaj mogła oddychać. Claire

odruchowo sięgnęła po komórkę, przypomniała sobie, że ją straciła pod kołami
furgonetki, i zaklęła pod nosem.

–Która godzina? – spytała Eve.

–Dziesiąta – usłyszała. – Wiem. Musimy się spieszyć.

Ktoś złapał Claire za ramię, a ona cofnęła się z lękiem, ale potem pod makijażem

rozpoznała Iana – chłopaka, który ją zaprosił na tę imprezę.

–Claire? – ucieszył się. – Wow. Świetnie wyglądasz!

On też wyglądał bardziej drapieżnie, czarne włosy miał postawione najeża i makijaż

w stylu wampira. Claire zastanowiła się z niepokojem, ilu prawdziwych wampirów
dostało się na tę imprezę. To nie była przyjemna myśl.

–Och… Cześć, Ian! – Eve rozglądała się po pokoju i kiedy Claire na nią zerknęła,

zobaczyła, że Eve kręci głową i pokazuje na migi, że powinny szukać dalej. Claire
poprosiła ją wzrokiem, żeby jeszcze z tym chwilę poczekały, ale ten intensywny
makijaż pewnie i tak zmieniał jej wyraz twarzy.

–Bardzo się cieszę, że przyszłaś! – powiedział Ian. Miał donośny głos, bez trudu

przekrzyczał hałas. – Chcesz napić się ponczu?

–A macie coś bez…, no wiesz?

–Może napijesz się wody?

Byłoby świetnie. – Gdzie do diabła podziała się Eve?

Zanurkowała za dwóch wysokich facetów i teraz Claire nigdzie jej nie widziała.

Poczuła się sama i bezbronna, kiedy tak stała w przebraniu Gotki, a poza tym, Boże,
od tego makijażu swędziała ją twarz i wiele by dała, żeby mieć na sobie dżinsy i T –
shirt, i żeby już nie przeżywać żadnych przygód.

Shane. Myśl o nim. Poczuła nieprzyjemne ukłucie poczucia winy, że pozwoliła mu

zniknąć ze swoich myśli nawet na minutę.

Ian wrócił z już otwartą butelką wody.

–Proszę bardzo. – Podał ją Claire. Sam też popijał wodę, nie poncz. – Odlotowa

impreza, nie?

–Odlotowa – zgodziła się. W mieście pełnym wampirów to był chyba najbardziej

szalony pomysł, na jaki można wpaść; zebrać razem pijanych, napalonych
nastolatków w miejscu, gdzie wampiry łatwo mogły wtopić się w tłum. – Widziałeś,
gdzie poszła moja przyjaciółka?

–Dziewczyny – westchnął Ian. – Zawsze chodzą stadami. Poszła do biblioteki.

Chodź.

Claire poszła za łanem, przestępując uważnie nad nogami grupki ludzi, którzy

uznali, że kuchenne podłoga to najwygodniejsze miejsce, żeby sobie usiąść i
pogadać. I, o Boże, co robiła w kącie tamta para? Claire zarumieniła się pod
makijażem i szybko odwróciła wzrok.

W sąsiednim pomieszczeniu nie było tłoku. „Biblioteka” to było określenie na

wyrost. Rzeczywiście były tam książki, ale mniej niż Claire się spodziewała, a
większość z nich to były stare podręczniki. Z niektórych rozbawieni imprezowicze
właśnie zdzierali okładki, mażąc po stronach czarnymi markerami i ze śmiechem
porównując efekty.

W bibliotece nie było Eve.

–Hm – mruknął Ian. – Zaczekaj. – Podszedł spytać o coś chłopaka, ubranego w

jedwabną, czarną, do połowy rozpiętą koszulę odsłaniającą muskularny tors. Claire
napiła się wody.

O mały włos nie otarła twarzy, ale przypomniała sobie, że ma uważać na makijaż.

–W tym pokoju też nie było Sama. Kiedy Ian, gadał, Claire podeszła do jednej z

dziewczyn odzierających książki z okładek wydawała się jakby znajoma – może to
ktoś z chemii? Anna coś tam?

–Cześć… Anna? – Widocznie dobrze zgadła, bo dziewczyna podniosła wzrok, –

Widziałaś tu może Sama? Takiego rudego… Może mieć na sobą brązową skórzaną

kurtkę… – Chociaż w tym gorącym pomieszczeniu na pewno musiał ją zdjąć. –
Niebieskie oczy?

–Och, jasne, Sam. Jest na piętrze. – Anna wróciła do niszczenia książek i rysowania

na nich diabłów z widłami. Na górze.

Claire chciała tam iść, ale najpierw musiała znaleźć Eve. I to szybko. Ian wrócił. –

Poszła na piętro – powiedział. – Szuka jakiegoś Sama, tak? – Tak. Czy miałbyś coś
przeciwko, gdybym…? – Nie, skąd. Pójdę z tobą. – Spojrzał na pustą butelkę w ręku
Claire. – Chcesz jeszcze?

Pokiwała głową. Złapał butelkę z wypełnionego lodem wiaderka i podał jej. Odkręciła

zakrętkę i pociągnęła kolejny łyk życiodajnego płynu, kiedy Ian prowadził ją na górę.

Od tego gorąca i hałasu była półprzytomna. Miała ochotę oblać sobie twarz zimną

wodą, ale w samą porę przypomniała sobie o makijażu. Głupi makijaż.

Schody wydawały się ciągnąć bez końca i Claire czuła się, jakby poruszała się

ruchem konika szachowego przez pole minowe – niemal na każdym stopniu siedzieli
ludzie; niektórzy rozmawiali, inni mruczeli coś do siebie, jeszcze inni palili jointy. O
rany. Naprawdę powinna się stąd zmywać i to piorunem.

Podest na piętrze wydawał się rajem pełnym wolnego miejsca; Claire przytrzymała

się poręczy i przez chwilę głęboko oddychała, Ian odwrócił się w jej stronę.

–Wszystko w porządku? – spytał. Pokiwała głową. – Nie wiem, w którym on jest

pokoju. Będziemy musieli sprawdzić.

Poszła za nim. Otworzył pierwsze z brzegu drzwi i zza jego pleców zobaczyła z

dziesięć zawzięcie dyskutujących osób.

Obejrzeli się na lana z minami mówiącymi: „Wynocha stąd”, a kiedy zamykał drzwi,

do Claire dotarło, że to były same wampiry.

Ale Sama z nimi nie było. Zresztą, biorąc pod uwagę to, co jej powiedział, i co

usłyszała od Michaela i Eve, to się zgadzało. Lubił towarzystwo ludzi, prawda? A
wampiry nie chciały z nim gadać.

–Nie ten pokój – stwierdził Ian i poszedł do następnych drzwi. Tym razem nic nie

zobaczyła, ale zamknął je bardzo szybko. – Zdecydowanie nie ten pokój. Wybacz.

Na korytarzu było z dziesięć par drzwi, ale nie zaszli na razie daleko. Claire jakoś

dziwnie kręciło się w głowie – zaczynało jej się robić naprawdę słabo. Może to z
gorąca. Wzięła kolejny łyk wody, ale zrobiło jej się od tego jeszcze gorzej. Kiedy Ian
otwierał czwarte drzwi, powiedziała:

–Jakoś niedobrze się czuję. Ian uśmiechnął się i powiedział:

–No cóż, szybko poszło. – A potem wepchnął ją do pokoju. – Myślałem, że będę

musiał bardziej się wysilić, ale okazałaś się całkiem łatwa.

W pokoju było jeszcze trzech facetów. Żadnego z nich nie znała… Nie, zaraz, jeden

wyglądał znajomo.

Ten palant z kawiarni Centrum Uniwersyteckiego, ten, który tak wrednie odnosił się

do Eve. Stał między nimi. Claire odwróciła się w stronę Iana zdziwiona, ale on już
zamykał drzwi na klucz.

Kolana się pod nią uginały, a w głowie czuła zamęt. Coś było nie tak. Bardzo,

bardzo nie tak… Ale przecież ona nic nie wypiła. Uważała…

Ale niewystarczająco. Przecież ta pierwsza butelka wody, którą jej przyniósł, była

już otwarta.

Niemądrze, Claire. Bardzo, bardzo głupio. Ale on się przecież wydawał taki… miły.

–Nie chcecie tego zrobić – powiedziała i cofnęła się, kiedy jeden z facetów

wyciągnął do niej rękę. Nie było tam za wiele miejsca. To była czyjaś sypialnia; łóżko
i komoda z na wpół otwartymi szufladami zajmowały większość pokoju. W kącie
leżały brudne ciuchy. O Boże. Nagle uświadomiła sobie, że Eve nie ma pojęcia, gdzie
ona jest, że nie ma komórki i że nawet gdyby zaczęła krzyczeć, to przy tej muzyce
nikt jej nie usłyszy.

Przypomniała sobie, co zrobiła Eve tamtego wieczoru, kiedy motocyklista dostał się

do nich do pokoju. Potrzebna jest broń. Tak, ale Eve była starsza i silniejsza, i nie
była naćpana…

O mało się nie przewróciła o kij bejsbolowy wystający spod łóżka. Złapała go i

uniosła wojowniczo.

–Nie dotkniecie mnie! – wrzasnęła i zaczęła krzyczeć na cały głos: – Eve! Eve!

Pomocy! Zamachnęła się na Iana, który ruszył w jej stronę, ale on bez trudu uniknął
ciosu. Cofnęła się i walnęła jeszcze raz. Tym razem nie zdążył się uchylić. Oberwał w
usta, zatoczył się w tył, z ust pociekła krew.

–Ty suko! – warknął i splunął krwią. – Zapłacisz mi za to.

–Moment – odezwał się ten palant z kawiarni, który opierał się o drzwi, zaplatając

ręce na piersiach. – Wsypałeś jej do butelki całą dawkę, tak? A ona wypiła?

Ian pokiwał głową. Pogrzebał w brudnych ciuchach i znalazł skarpetkę, którą

przycisnął do krwawiącej wargi i nosa. Dobrze. Miała nadzieję, że skarpetka jest
brudna. I zakażona grzybem.

–No to wystarczy, że poczekamy jeszcze minutę czy dwie – stwierdził palant – Nie

ucieknie nam, po prostu odpłynie. – Przybił piątkę kumplom, Ian nadal patrzył na nią
wściekły. Wszyscy stali między nią a drzwiami. W pokoju było okno, ale to było
pierwsze piętro, a ona ledwie stała na nogach, co dopiero mówić o wspinaczce bez
asekuracji. Claire ścisnęła mocniej kij spoconymi, drętwiejącymi rękami i kątem oka
zobaczyła jakieś rozbłyski. Wszystko rozmywało się jej przed oczami. Czuła fale
gorąca, a po nich lodowate dreszcze. Michael? Czyżby tu był Michael? Nie, Michael
nie może wychodzić z domu… Nie mogła utrzymać się na nogach, usiadła na
podłodze. Nadal ściskała w rękach kij, ale była taka zmęczona, okropnie zmęczona i
robiło jej się słabo i niedobrze…

Ktoś zaczął szarpać gałkę drzwi. Claire zebrała resztki sił i krzyknęła:

–Pomocy! Wezwijcie pomoc! Eve! Ian powiedział, szczerząc się do Claire:

–To tylko ktoś szuka miejsca na bzykanko. Nie martw się, mała. Nic złego ci nie

zrobimy. Zresztą i tak nie będziesz pamiętać.

Zaczęła udawać, że czuje się gorzej, niż się czuła (chociaż, prawdę mówiąc, i tak

czuła się fatalnie), i mamrocząc coś niewyraźnie, przymknęła oczy.

–No i już – powiedział Palant z Kawiarni. – Odleciała. Połóżcie ją na łóżku.

Jeszcze nigdy tego nie robiła, ale teraz rozpaczliwie zastanawiała się, jakby

postąpiła na jej miejscu Eve. Wypuściła kij bejsbolowy z ręki, udawała, że nie może
go utrzymać (co prawie było prawdą).

A kiedy Ian podszedł i chciał ją podnieść, walnęła kijem, jak mogła najmocniej.

Uderzyła go w miejsce, gdzie musiało go zaboleć jak diabli, a Ian zwinął się z
okrzykiem bólu, i aż skulił się na podłodze.

Claire z trudem się podniosła. Na szczęście stała w kącie, mogła oprzeć się o dwie

ściany i udawać, że wcale się za moment nie przewróci. Ręce jej drżały i ci faceci
zobaczyliby to, gdyby uniosła kij, więc tylko od niechcenia postukiwała nim o
podłogę.

–Który następny? – spytała. – Nie zrobię wam nic złego. No może trochę.

To było tylko na pokaz, a im wystarczy chwilę poczekać. Palant z Kawiarni wiedział

o tym aż za dobrze, a ona czuła, jak narkotyk – co to było, u diabła? – oszałamia ją,
spowalnia jej ruchy.

Shane, pomyślała i zmusiła się, żeby stać prosto jeszcze chociaż przez chwilę,

Shane mnie potrzebuje. Ja nie pozwolę, żeby to się stało.

–Blefujesz – syknął Palant z Kawiarni i obszedł łóżko. Claire zamierzyła się na niego,

nie trafiła i walnęła kijem o drewno tak mocno, że aż zaszczekała zębami.

Złapał kij i bez trudu wyrwał go jej. Rzucił jednemu z dwóch pozostałych facetów, a

ten złapał go jedną ręką.

–To było naprawdę głupie – syknął. – A mogło być miło i przyjemnie, wiesz o tym,

prawda? Jestem pod Ochroną Amelie – powiedziała Claire. Złapał ją za tę
przezroczysta bluzkę z trupią czaszką i szarpnął. Nogi się pod nią ugięły, kiedy
usiłowała się odsunąć.

–Nic mnie to nie obchodzi – parsknął. – Ja nie jestem z tego durnego miasta. Nikt z

nas nie jest stąd. Monica mówiła, że łatwo obejść te wasze głupie reguły, nie wiem
zresztą jakie. A ta cała Amelie może mnie pocałować w tyłek. Kiedy już ty skończysz
to robić.

Drzwi otworzyły się powoli. Claire zamrugała, usiłując zobaczyć, kto w nich stoi.

Nie, dwa ktosie. Jeden miał rude włosy. O co chodziło z tymi rudymi włosami…? Ach,
tak, Sam jest rudy. Wampir Sam. Sam Sam. Dziadek Michaela, czy to nie jest
niesamowite?

Drzwi już nie miały klamki od zewnętrznej strony. Ta od wewnątrz spadła z głuchym

odgłosem na dywan i wturlała się pod łóżko.

–Claire! – Och, to była Eve. – O mój Boże…

–Przepraszam – odezwał się Sam – ale co ty powiedziałeś o Amelie?

Palant z Kawiarni puścił bluzkę, a Claire powoli osunęła się na ścianę. Usiłowała

znaleźć coś, co mogłaby wykorzystać jako broń, ale znalazła tylko kolejną parę
brudnych skarpet, które jakoś nie trafiły na stos rzeczy do prania. Zachichotała i
oparła głowę o ścianę, żeby dać odpocząć szyi. Bo szyja jej się zmęczyła.

–Powiedziałem, że Amelie może mnie pocałować w tyłek, rudzielcu. I co mi w

związku z tym zrobisz? Zabijesz mnie wzrokiem?

Sam stał bez ruchu. Claire nie zauważyła, żeby coś w jego wyglądzie się zmieniło,

ale nagle poczuła, jakby w pokoju zrobiło się… zimno.

–Naprawdę nie chcesz tego robić – powiedział Sam. – Eve, idź po s woj ą

przyjaciółkę.

–Tak, Eve, wejdź, mamy tu fajne, szerokie łóżko! – zachichotał Ian. – Słyszałem, że

wiesz, jak się naprawdę fajnie zabawić. – Odrzucił na podłogę zakrwawioną skarpetę
i wyciągnął ręce po Eve, gdyby chciała wejść do pokoju. Sam patrzył przez chwilę na
skarpetkę, a potem podniósł ją i wycisnął, aż krople krwi kapnęły na jego wyciągniętą
dłoń.

A potem zlizał tę krew. Powoli. Patrząc w oczy każdemu z tych facetów po kolei.

–Już mówiłem – szepnął. – Że nie macie na to ochoty.

Claire zaczęło szumieć w głowie, jakby miała w niej ul pełen pszczół. O Boże, ja tu

zaraz zemdleję, bo to było po prostu obrzydliwe.

–Cholera – szepnął Ian i cofnął się. Szybko. – Facet, ty masz świra.

–Miewam – zgodził się Sam. – Eve, idź po nią. Nikt cię nawet nie dotknie.

Eve ostrożnie go ominęła, szybko podeszła do Claire i mocno ją uściskała, a potem

postawiła na nogi.

–Możesz iść?

–Nie bardzo – jęknęła Claire, tłumiąc mdłości. Oblewały ją na przemian fale ciepła i

zimna, a ona ciągle miała wrażenie, że zbiera jej się na wymioty, chociaż właściwie
wszystkie odczucia miał zabawnie zamazane, nawet ten strach w oczach Eve ją
rozbawił.

Ale przestał bawić, kiedy Palant z Kawiarni jednak zdecydował się zastąpić Eve

drogę.

Przeskoczył przez łóżko i chciał złapać ją za nadgarstek. Claire była za bardzo

zamroczona, żeby się domyślić, po co.

Może chciał jakoś się nią zasłonić przed Samem. Ale cokolwiek zamierzał, była to

błędna decyzja.

Sam poruszał się jak błyskawica. Claire zdążyła tylko mrugnąć, a Palant z Kawiarni

został rozpłaszczony na ścianie i z szeroko otwartymi oczami gapił się na twarz
Sama z odległości mniej więcej dziesięciu centymetrów.

–Powiedziałem – szepnął Sam – że nikt ma jej nie dotykać. Ogłuchłeś?

Claire tego nie widziała, ale domyśliła się, że musiał mu pokazać kły z tej niewielkiej

odległości, bo Palant z Kawiarni zaskomlał jak przerażone szczenię. Pozostali zeszli z
drogi Eve, nawet nie próbując jej zaczepiać. – Monica – powiedziała Claire. – To

robota Moniki. Namówiła lana, żeby mnie zaprosił.

–Co takiego?

–Monica go namówiła, żeby mnie tu ściągnął. Kazała im to zrobić.

–A to suka! Dobra, wszystko cofam. Dobrze jej zrobi ten miotacz ognia.

–Nie – zaprotestowała Claire słabo. – Nikt na coś takiego nie zasługuje, Nikt.

–Super. Święta Claire, patronka ofiar losu. Słuchaj, weź się w garść, dobra? Sam,

musimy ją stąd zabrać! Chodź! Zostaw tych palantów!

Sam chyba nie miał ochoty jej posłuchać.

–Maniery, moi chłopcy – wycedził. – Coś mi się zdaje, że nikt was ich jeszcze nigdy

nie uczył. Czas, żeby ktoś dał wam lekcję, zanim komuś stanie się krzywda.

–Hej, facet… – Ian uniósł ręce w geście kapitulacji. – Serio.

Chcieliśmy się tylko zabawić. Nie chcieliśmy jej zrobić nic złego. Nie musisz się

bawić w Charlesa Bronsona. Nawet jej nie dotknęliśmy. Sam popatrz. Jest ubrana.

–Daruj sobie. – Sam nadal gapił się na Palanta z Kawiarni, a ten coraz mniej

przypominał napastnika, a coraz bardziej przerażone dziecko patrzące w ślepia
wielkiego, złego wilka. – Ja lubię te dziewczyny. A was nie. To teraz sobie przeliczcie
równanie. Możecie uznać, że zostaliście właśnie odjęci.

–Sam! – Głos Eve zabrzmiał głośno i obojętnie. – Wystarczy już tych tekstów

macho. Przyszłyśmy tu po ciebie. Wynośmy się stąd, musimy pogadać.

–Nie wyjdę – powiedział Sam, nie spuszczając oczu z chłopaka. – Nie wyjdę, dopóki

ta tu disneyowska królewna nie przeprosi. Albo urwę mu głowę, jedno z dwojga.

–Sam! Musimy pogadać o ważnej sprawie, a disnejowska królewna nie jest ważny!

Przez chwilę Claire wydawało się, że nic ze słów Eve nie dociera do niego, ale

potem Sam się uśmiechnął – to nie był przyjemny uśmiech – i pozwolił Palantowi z
Kawiarni osunąć się na podłogę.

–Zgoda. Możesz uznać się za poddanego okropnym torturom. Nie zapomnij

pomyśleć o wszystkich sposobach, w jakie mógłbym cię skrzywdzić, bo jeśli kiedyś
jeszcze usłyszę o takich ekscesach, to wolałbym, żebyś wiedział, co cię czeka.

Palant z Kawiarni niepewnie pokiwał głową i, nie odrywając pleców od ściany,

przesunął się bliżej swoich kumpli. Sam odwrócił się w stronę dziewczyn.

–Nic ci nie jest? – spytał Claire.

Clair pokręciła głową. To był błąd, o mało się nie przewróciła i Eve ledwo zdołała

utrzymać jaw pozycji stojącej.

Kiedy ponownie udało jej się otworzyć oczy i skupić wzrok, Sam odsunął się do

drzwi.

–No co? – spytała Eve. – I tak przy okazji, blokujesz drogę ewakuacji.

–Cii – szepnął Sam.

I wtedy Claire usłyszała krzyk.

W mgnieniu oka Sam zniknął. Eve i Claire wyszły na korytarz. Stały przy barierce i

patrzyły w dół. Na dole panował chaos i nie był to radosny chaos imprezowy. Grupy
wrzeszczących, przepychających się, rozpaczliwie tłoczących przy drzwiach ludzi,
ubranych na czarno, z białymi twarzami i plamami czerwieni tu i ówdzie…

Krew. To była krew.

Sam złapał ją i Eve za ramiona, obrócił je i wepchnął z powrotem do pokoju.

Popatrzył na lana, który nadal kulił się pod ścianą.

–Ty. Zero Rh plus. He jest stąd wyjść?

–Co?… O cholera, ty mi właśnie określiłeś grupę krwi?

–Ile jest stąd wyjść?!

–Po schodach! Musisz zejść po schodach!

Sam zaklął pod nosem, podszedł do szafy i otworzył ją jednym szarpnięciem. To

była spora szafa, wbudowana w ścianę. Pomógł wejść do środka Eve i Claire.

–Wy też – powiedział do czterech chłopaków. – Jeśli chcecie przeżyć, właźcie do

środka. A dotknijcie tylko tych dziewczyn, to sam was pozabijam. Wiecie, że nie
żartuję, prawda?

–Tak – przytaknął Ian. – Nie tkniemy ich palcem. Co się dzieje? Czy to jakaś, no

wiesz, uczelniana strzelanina?

–Coś w tym stylu. Do środka.

Faceci wleźli do szafy. Eve zaciągnęła Claire w kąt, odsuwając śmierdzące adidasy.

Przytuliła się do przyjaciółki, gotowa jej bronić. Popatrzyła gniewnie na facetów, ale

siedzieli bez ruchu. Sam zatrzasnął drzwi szafy. Ciemność.

–Co się tam dzieje, do diabła? – spytał Palant z Kawiarni. Głos mu drżał.

–Ludzie giną – powiedziała krótko Eve. – I ty też możesz, jeśli się nie zamkniesz.

–Ale…

–Zamknij się wreszcie, do cholery!

Cisza. Na dole nadal grała muzyka, ale było też słychać wrzaski. Claire znów zaczęła

odpływać, ścisnęła Eve za rękę.

–Już dobrze – szepnęła Eve. – Już w porządku. Strasznie mi przykro.

–Radziłam sobie – powiedziała Claire. Dziwne, ale przecież to była prawda. – Dzięki,

że przyszłaś mi na pomoc.

–Nie zrobiłam niczego, znalazłam tylko Sama. To on cię znalazł. – Eve urwała. – No

dobra, kto mnie dotyka?

Z ciemności odezwał się męski, wysoki głos.

–O cholera! Przepraszam!

–Lepiej tego nie rób. Zapadła pełna napięcia cisza.

A potem Claire usłyszała ciężkie kroki na korytarzu.

–Cicho – szepnęła Eve. Nie musiała tego mówić. Zbliżało się coś złego, coś o wiele

gorszego niż czterech wrednych, napalonych chłopaków.

Poczuła, że coś się o nią ociera. Jakaś dłoń. Jeden z chłopaków, nie wiedziała

który, może Ian siedzący obok niej? Uścisnęła tę rękę. W milczeniu odwzajemnił
uścisk. A potem Claire tylko czekała, nie wiedząc, czy przeżyją.

Rozdział 10

Wrzaski skończyły się, a muzyka urwała w pół taktu. To było jeszcze gorsze. Cisza

wydawała się… lodowata. Claire uparcie usiłowała zachować przytomność umysłu.
Może jednak jakoś dojdzie do siebie.

Skrzypnęła deska w podłodze.

Claire poczuła, że chłopak siedzący obok niej drży. Z zapartym tchem wpatrywała

się w drzwi szafy. Stanowiły czarny prostokąt obramowany ciepłym blaskiem.

Mignął jej jakiś cień, usłyszała warkot, a potem czyjś krzyk, i wreszcie odgłos ciała

padającego na podłogę.

A potem wystrzał z broni. Claire podskoczyła i poczuła, że Eve i ten chłopak też

drgnęli.

–O Boże – szepnął. Cały się trząsł. Claire uznała, że odurzenie ma swoje zalety –

jedną z nich było to, że w przypadku niebezpieczeństwa serce nie waliło tak mocno.
Zważywszy na okoliczności, była dość spokojna. A może tylko przywykła już do
uczucia przerażenia. Odgłos kroków. Balustrada schodów skrzypnęła. Kolejne krzyki
z parteru, jakieś buty tupiące po schodach, na dół… A potem odległy jęk syren.

–Policja – szepnął ktoś z ulgą, być może Palant z Kawiarni.

Głos miał teraz o wiele mniej arogancki. – Nic nam nie będzie. Nic nam się nie

stanie.

–Tak, dopóki te dwie na nas nie zakablują – mruknął drugi chłopak. – No wiesz. Za

tamto.

–Chcesz powiedzieć, za usiłowanie gwałtu? – szepnęła wściekle Eve. – Jezu,

posłuchaj sam siebie. Tamto. Nazwij przy najmniej rzecz po imieniu, dupku.

–Posłuchaj, my tylko chcieliśmy… Przepraszam, dobra? Nie mieliśmy zamiaru jej

skrzywdzić. My tylko…

–Ona ma szesnaście lat, idioto.

–Co?

–Szesnaście. Więc podziękujcie mi teraz, że wam oszczędziłam odsiadki, bo

usiłowanie gwałtu to coś o wiele mniej po ważnego niż gwałt. Monica was na to
namówiła?

–Ja… Hm… Tak. Powiedziała… Powiedziała, że Claire jest niezła w te klocki, że lubi

ostrą zabawę. Chciała mieć pewność, że ją tu zwabimy.

–Cii – szepnęła Claire gorączkowo. Usłyszała skrzypnięcie kolejnej deski w

podłodze. Wszyscy ucichli.

Drzwi otworzyły się, a ich oślepiło światło i Claire zmrużyła oczy, patrząc na

stojącego na zewnątrz faceta. Rude włosy.

–Wychodzić – powiedział Sam. – Już.

Chłopcy wstali i wyszli jeden za drugim, z pokornymi minami, i stanęli w jednym

kącie. To jednak lana trzymała za rękę, stwierdziła Claire. Patrzył na nią w dziwnie,
jakby po raz pierwszy widział ją na oczy.

–Przepraszam cię za ten nos – powiedziała. Zamrugał.

–Nic takiego. Posłuchaj, Claire…

–Daj spokój.

–Ale masz zamiar powiedzieć glinom? – Teraz odezwał się Palant z Kawiarni.

–Nie – odparła Claire.

–Bzdura! Powiesz! – rzuciła Eve. – Wszystko. Żebyście więcej nie próbowali. Nigdy.

A poza tym jeśli Claire powie, to gliniarze będą waszym najmniejszym zmartwieniem.
Prawda, Sam?

Sam pokiwał głową bez słowa.

–Wynośmy się stąd. Claire, możesz iść?

–Spróbuję.

Ale kiedy wstała, świat znów jej się usunął spod nóg i zatoczyła się w ramiona Eve.

Eve podtrzymała j ą niezręcznie i nagle Claire zaczęła płynąć jakieś półtora metra nad
ziemią. Och, Sam wziął ją na ręce i trzymał ją tak, jakby była lekka jak piórko.

–Hej… – odezwał się Palant z Kawiarni. Sam zatrzymał się w drodze do drzwi. –

Przepraszam, serio. Tylko że… No, Monica mówiła…

–Przymknij się, stary – przerwał mu Ian. – Monica tylko podrzuciła nam pomysł. A to

my go zrealizowaliśmy. Dość wymówek.

–Okay – powiedział Palant z Kawiarni. – Nieważne, stary. Już się nie powtórzy.

–Jeśli się powtórzy – oznajmił Sam – policją się nie przejmujcie. Sam was znajdę.

Wszystko się rozpływało. Claire zrobiło się słabo, znów straciła orientację i tylko

trzymając ręce wokół szyi Sama, unikała odpłynięcia w ciemność. Kiedy otworzyła
oczy, widziała wszystko migawkami… Siedziba bractwa EEK była zdewastowana.
Meble porozbijane, ściany porysowane, na podłogach leżeli ludzie…

Niektórzy krwawili.

Eve przystanęła i przyłożyła palce do gardła chłopaka, przebranego za wampira;

jego błękitne oczy były otwarte i wpatrywały się w sufit. Nawet się nie poruszył.

–On nie żyje – szepnęła.

Z klatki piersiowej sterczał mu drewniany kołek.

–Ale… Przecież to nie był wampir – wyjąkała Claire. – Prawda?

–Im było wszystko jedno. Wyglądał jak wampir, więc oberwał – stwierdził Sam. – W

drugim pokoju leżą dwa martwe wampiry. Tego tu zabili przez pomyłkę.

–W drugim pokoju? – spytała Claire. – Ale skąd wiesz?

–Wiem. – Sam przeszedł nad ciałem chłopaka i ominął wywróconą kanapę. Pod

stopami chrzęściło mu szkło. Syreny policyjne były coraz głośniejsze, policja zjawiała
się, kiedy było po wszystkim.

–To byli ludzie Franka? – spytała Eve. – Ci motocykliści?

Sam nie odpowiedział, ale nie musiał. Ile antywampirzych gangów mogło szaleć po

ulicach Morganville?

Claire zamknęła oczy i oparła głowę o ramię Sama, chcąc chociaż chwilę odpocząć.

I na jakiś czas straciła kontakt ze światem.

Claire obudziły jakieś głosy i ból głowy wielki jak Cleveland, który rozsadzał jej

czaszkę. W ustach jej zaschło, a język przypominał kawałek filcu obłożonego
papierem ściernym. A do tego jeszcze te mdłości.

Leżała w domu, w swoim łóżku.

Zwlokła się z niego, poszła do łazienki i najpierw uporała się z mdłościami, a potem

spojrzała do lustra. Wyglądała okropnie. Makijaż miała rozmazany, spryskane
czarnym sprayem włosy sterczały we wszystkich możliwych kierunkach.

Claire odkręciła prysznic, ściągnęła z siebie gotyckie przebranie i usiadła w wannie

pod silnym strumieniem wody. Naprawdę na świecie nie było wystarczająco dużo
mydła, ale i tak spróbowała to z siebie zmyć, trąc mocno. Trąc tak długo, aż skóra
zaczęła ją piec.

Zamarła, słysząc pukanie do drzwi łazienki.

–Claire? To ja, Eve. Wszystko dobrze?

–Nic mi nie jest. – Głos miała zachrypnięty.

Eve musiała uwierzyć jej na słowo, bo odeszła. Claire wolałaby, żeby tego nie

zrobiła; potrzebowała kogoś, kogo mogłaby zapytać, kogoś, kto by przy niej pobył.
Ja o mało nie zostałam…

Najgorsze było to, że to wcale nie były jakieś potwory, ci faceci. Na co dzień musieli

być całkiem w porządku. Jak to w ogóle możliwe? Jak ludzie mogą być jednocześnie
źli i dobrzy? Dobro to dobro, a zło to zło – trzeba je rozgraniczyć jakąś linią, prawda?
Tak jak w przypadku wampirów? – usłyszała szept w swojej głowie. No to gdzie
umieścić Amelie? Gdzie Sama? Sam uratował ci życie. Po której stronie linii go
umieścisz?

Nie wiedziała. I nie chciała już o tym myśleć. Claire siedziała pod strumieniem

gorącej wody i pozwalała jej przez jakiś czas po prostu płynąć, aż wreszcie woda
zaczęła robić się chłodna, a jej się przypomniało, że Eve też będzie pewnie chciała
się umyć. Cholera. Poderwała się na nogi, zakręciła wodę i wycierając się, zdała
sobie sprawę, że nie wzięła do łazienki żadnych ubrań, więc owinęła się ręcznikiem.

Kiedy otworzyła drzwi łazienki, za nimi stał Michael. Podniósł wzrok, zobaczył, że

nie jest ubrana, i na moment się zawahał.

A potem rozwiązał problem, odwracając się do ściany.

–Idź i się ubierz – powiedział. – A potem muszę z tobą po gadać.

–Która godzina? – spytała. Nie odpowiedział, a ona poczuła, że żołądek zwija jej się

w supeł. – Michael? Która jest godzina?!

–Ubierz się – powtórzył. – I zejdź na dół.

Pędem pobiegła do swojego pokoju, zrzuciła ręcznik i złapała swój niewielki

podróżny budzik. Była czwarta rano. Zostały dwie godziny do świtu.

–Nie – szepnęła. – Nie… – Więc spała tyle godzin.

A zatem nie ma czasu do stracenia. Ubrała się, złapała buty i skarpetki i zbiegła na

dół.

Przystanęła na najniższym stopniu schodów, bo usłyszała głos Amelie. Amelie? W

tym domu? Dlaczego? Sama się spodziewała – nie żeby Michael lubił wampiry, ale to
w końcu rodzina, prawda? A poza tym Sam wydawał się w porządku. No i faktycznie,
dostrzegła teraz, schodząc na dół, miedziane włosy Sama, który stał blisko kuchni.

Amelie i Michael byli w pokoju.

–Hej! – Podskoczyła, słysząc głos Eve. Obróciła się i zobaczyła Eve w puchatym

czarnym szlafroku, z naręczem ubrań. – Idę wziąć prysznic. Zejdę za chwilę, dobrze?

Eve miała zmęczoną twarz. Claire poczuła się winną że zużyła całą ciepłą wodę.

–Dobrze – powiedziała. Słyszała, jak Eve odkręciła wodę. Claire dosłyszała słowa

Amelie:

–…nie możesz tego cofnąć. Rozumiesz? Kiedy już dokonasz tego wyboru, rzecz się

stanie. I nie będzie powrotu.

Nie brzmiało to dobrze. Nie, to zupełnie nie brzmiało dobrze. Claire nadal byłą

roztrzęsiona i robiło jej się niedobrze, jakby na imprezie wypiła parę litrów tego
czerwonego ponczu, i czuła, że nie poradzi sobie z rozmową z Amelie. Na jeden dzień
miała już wystarczająco dużo przerażających przeżyć. Może zaczeka tu po prostu na
Eve…

–Ja rozumiem – powiedział Michael. – Ale już nie mam wyboru. Nie mogę żyć w taki

sposób, tkwić w tym domu jak w pułapce. Muszę stąd wyjść. Inaczej nie będę mógł
pomóc Shane'owi.

–I tak nie możesz pomóc Shane'owi – stwierdziła chłodno Amelie. – Ja nie

dokonywałabym takiego wyboru pod wpływem miłości do jednego przyjaciela. To się
może obrócić przeciw wam obu.

–Życie to ryzyko, prawda? Więc muszę zaryzykować. Amelie pokręciła głową.

–Samuelu, proszę, porozmawiaj z nim. Wytłumacz mu.

–Ona ma rację, mały. Nie wiesz, w co się pakujesz. Wydaje ci się, że wiesz, ale… Nie

wiesz. Jesteś w naprawdę niezłej sytuacji, żyjesz, jesteś bezpieczny, masz przyjaciół,
którzy o ciebie dbają. Rodzinę. Nie zmieniaj tego.

Michael roześmiał się niewesoło.

–Nie zmieniać tego? Jezu Chryste, co to za życie? Ten dom to grób o powierzchni

dwustu pięćdziesięciu metrów kwadratowych. Ja tu nie mieszkam. Ja tu jestem
żywcem pogrzebany.

Sam pokręcił głową, unikając wzroku Michaela.

Amelie podeszła do niego bliżej.

–Michael, zastanów się, o co prosisz. To nie jest trudne wyłącznie dla ciebie, to

trudne też i dla mnie. Jeśli ofiaruję ci wolność od tego domu, zapłacisz za nią
straszną cenę. Najpierw będzie potworny ból, a potem utrata różnych rzeczy,
których ani ty, ani ja nie umiemy w pełni określić. Zmieni się to, kim jesteś, zmieni się
na zawsze. Twoje życie i śmierć będą należały do mnie, rozumiesz to? A ty już nigdy
nie byłbyś w połowie człowiekiem tak jak teraz, już nigdy. – Westchnęła ciężko. –
Jestem przekonana, że tego pożałujesz, a żal jest dla nas jak rak. Niszczy naszą wolę
życia.

–Tak? A twoim zdaniem jak to jest, tkwić tu jak w pułapce, kiedy ludzie mnie

potrzebują? – spytał Michael. Dłonie zaciskał w pięści, twarz miał spiętą i
zarumienioną. – Patrzyłem, jak moja dziewczyna o mało nie zginęła półtora metra ode
mnie, i nic nie mogłem poradzić, bo była za drzwiami tego domu. A te raz Shane, jest
tam zupełnie sam. Amelie, gorzej być nie może. Wierz mi. Jeśli nie chcesz ratować
Shane'a, to musisz przynajmniej tyle dla mnie zrobić. Błagam.

Prosił Amelie… o co? Co ona mogła zrobić, żeby go uwolnić? Claire podeszła bliżej i

zobaczyła, że Sam spojrzał w jej stronę. Spodziewała się, że coś do niej powie, ale on
tylko nieznacznie pokręcił głową. Jakby ją ostrzegał.

Cofnęła się i zawahała. Może powinna iść po Eve… Nie, prysznic nadal szumiał. To

może zaczekać. Michael nie zrobiłby niczego niemądrego… prawda?

Kiedy tak się wahała, usłyszała, że Amelie mówi coś, z czego zrozumiała wyłącznie

jedno słowo.

–…wampirem.

I usłyszała, jak Michael mówi:

–Tak.

–Nie! – Claire ruszyła pędem po schodach, ale zanim dotarła na dół, Sam już tam

stał i patrzył na nią, zasłaniając jej drogę. Zerknęła nad jego ramieniem na Michaela i
Amelie i zobaczyła, że Michael patrzy w jej stronę.

Minę miał przestraszoną, ale uśmiechnął się do niej – słabym uśmiechem, takim, na

jaki Shane zdobył się w klatce. Próbując udawać, że wszystko w porządku.

–Nic się nie dzieje, Claire – powiedział. – Wiem, co robię. Tak musi być.

–Nie, nieprawda! – Znów było jej gorąco i niedobrze, ale uznała, że jeśli się potknie,

to Sam ją złapie. – Michael, proszę, nie rób tego!

–Oliver próbował zrobić ze mnie wampira. A zamienił mnie w… – Michael wskazał na

siebie z niesmakiem. – Claire, ja jestem tylko na wpół żywy, i nie ma już odwrotu.
Mogę tylko iść dalej.

Nie wiedziała, co na to powiedzieć, bo miał rację. Rację we wszystkich punktach.

Nie mógł wrócić do czasów, kiedy był zwyczajnym facetem, nie mógł żyć tutaj jak w
pułapce, bezradny. Może i mógłby, gdyby nie zabrali Shane'a, ale teraz…

–Michael, proszę. – Oczy zaczynały jej się wypełniać łzami. – Ja nie chcę, żebyś się

zmienił.

–Wszyscy się zmieniają.

–Ale nie tak, jak zmienisz się ty – wtrąciła się Amelie. Stała tam jak Królowa Śniegu,

opanowana, chłodna, nie mając już właściwie nic z człowieka. – Michael, nie będziesz
już człowiekiem, którego ona poznała. Ani tym, którego kocha Eve. Czy jesteś na to
gotowy?

Michael głęboko odetchnął.

–Tak.

Amelie przez chwilę milczała, a potem powiedziała.

–Sam, zabierz stąd to dziecko. To powinno się odbyć bez świadków.

–Ja nie wyjdę! – zaprotestowała Claire.

Tak, niezły plan. Sam wziął ją na ręce i zaniósł na górę. Claire próbowała chwycić

się barierki, ale jej się nie udało.

–Michael! Michael, nie! Nie rób tego!

Sam zaniósł ją do jej pokoju i rzucił na łóżko. Zanim zdołała usiąść, już zamykał

drzwi.

Potem, kiedy się nad tym zastanawiała, Claire nie umiała powiedzieć, czy krzyk

usłyszała, czy odczuła; wydawało się, że wibrował przez jej kości i przez ściany
Domu Glassów, i w jej głowie, aż jęknęła i dłońmi zasłoniła uszy. Ciągle słyszała
krzyk. Przypominał gwizd pary, a Claire poczuła, że… Coś na nią napiera, rozciąga
ją, jakby była zrobiona z materiału i jakby jakiś wielki, wredny dzieciak wyszarpywał z

niej wiszące nitki.

A potem zapadła cisza.

Ześliznęła się z łóżka, podbiegła do drzwi i je otworzyła. Sama nigdzie nie widziała.

Eve wypadła z łazienki, owijając się szlafrokiem, z mokrymi włosami przylepionymi do
twarzy.

–Co się dzieje? – wrzasnęła. – Michael? Gdzie jest Michael? Dziewczyny wymieniły

zrozpaczone spojrzenia, a potem zbiegły na dół.

Amelie siedziała w fotelu, tym, w którym zwykle siadał Michael. Wydawała się

wyczerpana i znużona. Sam klęczał koło niej i trzymał ją za rękę. Wstał, gdy zobaczył
Eve i Claire, które przystanęły bez tchu przy schodach.

–Amelie odpoczywa – wyjaśnił. – To, co zrobiła, bardzo osłabia. Pochłania mnóstwo

siły i mnóstwo woli. Dajcie jej spokój. Pozwólcie dojść do siebie.

–Gdzie Michael? – spytała ostro Eve. Głos jej drżał. – Coś ty zrobił Michaelowi,

bydlaku jeden?

–Spokojnie, dziecko. Sam nie miał z tym nic wspólnego. Wyzwoliłam Michaela –

powiedziała Amelie. Uniosła głowę i oparła ją o oparcie fotela, przymykając oczy. –
Tyle z nim bólu. Myślałam, że będzie mógł tu żyć szczęśliwie, ale widzę, że się
myliłam. Ktoś taki jak Michael nie wytrzyma długo w klatce.

–Jak to, wyzwoliłaś go? – Eve zaczęła się jąkać. A jej twarz pobielała. – Ty go

zabiłaś? – Tak – przyznała Amelie. – Zabiłam go. Sam!

Claire nie rozumiała, czemu rzuciła imię tego drugiego wampira, dopóki Sam nie

obrócił się błyskawicznie i nie starł z inną błyskawicą, która wystrzeliła w jego stronę
z przeciwległego kąta pokoju. Rozegrała się walka tak szybka, że Claire nie mogła
zrozumieć, co się dzieje. Ktoś upadł na podłogę.

To był Michael, leżał na plecach… Ale nie Michael, którego znała. Nie ten, który

jeszcze pięć minut przedtem rozmawiał z Amelie i dokonywał wyboru. Ten Michael
przerażał. Sam z trudem go przytrzymywał; Michael wyrywał się, próbował zrzucić
Sama i warczał, o Boże, a jego skóra… Jego skóra była biała jak marmur…

–Pomóżcie mi wstać – poprosiła cicho Amelie. Claire popatrzyła na nią osłupiała.

Amelie królewskim gestem wyciągała dłoń, najwyraźniej oczekując posłuchu. Claire
pomogła jej podnieść się z fotela, bo zawsze uczoną ją, że ma być uprzejma, a potem
objęła wampirzycę, bo miała wrażenie, że ona za moment upadnie. Amelie odzyskała
równowagę i uśmiechnęła się do niej nieznacznie, ze znużeniem. Puściła ramię Claire
i podeszła powoli, obolała, do Sama szamoczącego się z Michaelem.

Claire popatrzyła na Eve. Zasłaniała usta rękami. Oczy miała szeroko otwarte ze

strachu. Claire objęła ją.

Amelie położyła dłoń na czole Michaela, a on natychmiast przestał się szarpać.

Przestał się ruszać i wpatrzył się prosto w sufit dzikim wzrokiem.

–Spokojnie – szepnęła Amelie. – Spokojnie, moje biedne dziecko. Ból minie, głód

minie. To ci pomoże. – Sięgnęła do kieszeni sukienki i wyjęła mały, bardzo cienki
srebrny sztylecik nie dłuższy niż paznokieć, a potem nacięła nim swoją dłoń. Nie
krwawiła jak zwyczajny człowiek, jej krew sączyła się, gęstsza i ciemniejsza niż krew
ludzka. Amelie podsunęła dłoń do ust Michaela i zamknęła oczy.

Eve krzyknęła rozpaczliwie, a potem ukryła twarz na ramieniu Claire. Claire objęła ją,

choć sama dygotała.

Kiedy Amelie cofnęła dłoń, ranka już się zamknęła, a na wargach Michaela nie było

widać śladów krwi. Zamknął oczy i przełykał, z trudem chwytając oddech. Amelie
skinęła na Sama, który puścił Michaela i się cofnął. Michael powoli przewrócił się na
bok i napotkał spojrzenie przerażonej Claire.

Te jego oczy. Miały ten sam kolor, a jednak… Były zupełnie inne. Michael oblizał

blade wargi i zobaczyła błysk kłów.

–Spójrzcie – powiedziała Amelie miękko. – Oto najmłodszy z nas. Od tego dnia,

Michaelu Glassie, jesteś jednym z wiecznych Wielkiego Miasta i wszystko będzie
należeć do ciebie. Powstań. Zajmij swoje miejsce wśród naszego rodzaju.

–Tak – mruknął Sam. – Witaj w piekle. Michael wstał.

–To wszystko? – spytał. Jego głos brzmiał dziwnie – z głębi gardła, niższy niż

zapamiętała Claire. – Już po wszystkim?

–Tak – potaknęła Amelie. – Stało się.

Michael podszedł do drzwi. Na chwilę przystanął i oparł się o ścianę, ale z każdą

sekundą wyglądał silniej. Silniej niż Claire by chciała.

–Michael – odezwała się Amelie. – Wampira można zabić i wielu wie jak. Jeśli nie

będziesz ostrożny, zginiesz, nieważne, ile w Morganville obowiązuje praw, które mają
nas chronić. – Amelie zerknęła na dziewczyny. – Wampiry nie mogą mieszkać z
ludźmi. To zbyt trudne, zbyt kuszące. Rozumiesz? One muszą opuścić twój dom.
Musisz mieć czas dowiedzieć się, kim jesteś. Michael popatrzył na Eve i Claire –
dłużej na Claire, jakby nie potrafił jeszcze spojrzeć w oczy Eve.

Teraz już bardziej przypominał siebie, bardziej nad sobą panował. Pomijając bladość

skóry, wyglądał prawie normalnie.

–Nie. To ich dom tak samo jak mój i Shane'a. Jesteśmy rodziną. Nie zrezygnuję z

tego.

Wiesz, dlaczego cię powstrzymałam? – odezwała się Amelie. – Dlaczego kazałam

Samowi cię powstrzymać? Bo twoim instynktom nie można jeszcze ufać, Michael, nie
w tym momencie. Nie możesz się przejmować, bo twoje uczucia zaszkodzą im.
Rozumiesz? Czy nie ruszyłeś w stronę tych dwóch dziewcząt z zamiarem pożywienia
się ich krwią? Jego oczy się rozszerzyły. – Nie.

–Zastanów się. – Nie.

–A jednak – odezwał się Sam cicho, zza jego pleców. – Ja rozumiem, Michael, sam

kiedyś taki byłem. I nie było nikogo, kto by mnie powstrzymał.

Michael nie próbował zaprzeczać po raz kolejny, popatrzył na Eve z tak okropnym

bólem zrozumienia, że trudno było to znieść.

–To się nie powtórzy. – Eve nie powiedziała do tej pory ani słowa, więc aż dziwnie

było usłyszeć, jak mówi tak… spokojnie. – Ja znam Michaela. Nie zrobiłby niczego,
co mogłoby nas skrzywdzić. Prędzej sam by umarł.

–Bo umarł – stwierdziła Amelie. – Ludzka część jego istoty zniknęła. To, co zostało,

należy do mnie. – Powiedziała to z odrobiną żalu, co Claire nie zdziwiło; dostrzegła
go w smutnych oczach Amelie, kiedy pomagała jej wstać. – Chodź, Michael.
Potrzebujesz jedzenia. Pokażę ci, dokąd masz pójść.

–Zaczekaj chwilę – powiedział. – Proszę. – I odsunąwszy się od niej, wyciągnął rękę

do Eve. Amelie chciała coś powiedzieć – pewnie, żeby tego nie robił – ale
zrezygnowała. Sam też się nie odezwał, odwrócił się i zaczął krążyć po pokoju. Claire
niechętnie puściła Eve, a Eve bez wahania podeszła do Michaela. Ujął ją za obie ręce.

–Przepraszam. Innego sposobu nie było. – Michael nie odrywał spojrzenia od jej

oczu. – Coraz mocniej to czułem. Coś w rodzaju takiego… wewnętrznego przymusu.
Nie chodzi tylko o to, że musiałem to zrobić, żeby pomóc Shane'owi. Ja po prostu…
Potrzebowałem tego, żeby nie zwariować. I bardzo mi przykro. Wiem, że mnie za to
znienawidzisz.

–Dlaczego? – spytała Eve. To była brawura, ale powiedziała to pewnym głosem. –

Bo zostałeś wampirem? Proszę cię. Kochałam się w tobie, kiedy tylko w połowie
byłeś tu obecny ciałem. Jak długo będziesz ze mną, Michael, poradzę sobie ze
wszystkim. Dla ciebie, poradzę sobie.

Pocałował ją, a Claire odwróciła wzrok. W tym pocałunku było tyle głodu i rozpaczy,

i to wszystko było o wiele za bardzo osobiste.

I to wcale nie Eve odsunęła się pierwsza.

Znów był dawnym Michaelem, nieważne że bladym i z dziwnym błyskiem w oczach.

Ten uśmiech… To był uśmiech Michaela i wszystko teraz musiało dobrze się ułożyć.

Kciukami otarł łzy Eve, znów ją pocałował, bardzo delikatnie, i powiedział:

–Wrócę. Amelie ma rację. Muszę… – Zawahał się, popatrzył na Amelie, a potem

znów na Eve. – Muszę się pożywić. Pewnie trzeba się będzie przyzwyczaić, że będę
tak czasem mówił. – Tym razem uśmiech miał nieco bledszy. – Będzie mi brakowało
naszych obiadów.

–Nie – odezwał się Sam. – Nadal możesz jeść zwykłe pokarmy, jeśli będziesz miał

ochotę. Jajem. Z jakiegoś powodu wydawało się, że to bardzo ważne. Tego mogli się
jakoś trzymać.

–Jutro ja będę gotowała – powiedziała Claire. – Żeby uczcić powrót Shane'a do

domu.

–Umowa stoi. – Michael wypuścił Eve z objęć. – Jestem gotowy.

–Więc wyjdź – poleciła Amelie. – Wróć do świata.

Być może Michael zamienił się w wampira, ale kiedy patrzyła, jak stoi przed domem

na świeżym powietrzu i wciąga w płuca zapach wolności, Claire pomyślała, że nie
mógłby być bardziej ludzki.

Rozdział 11

Eve przebrała się w coś, co Claire uznała za gotycki kamuflaż… Czarne spodnie,

czarną jedwabną koszulę z czerwonymi czaszkami wyhaftowanymi na kołnierzu i
czarną kamizelkę z mnóstwem kieszeni, w które można schować wiele rzeczy. Takich
rzeczy, jak kołki i krzyże.

–To na wszelki wypadek – wyjaśniła Eve, zauważając spojrzenie Claire. – A co?

–Nic – westchnęła. – Tylko nie przebijaj kołkiem Michaela.

Eve na moment zastygła, jakby uderzona jakąś myślą, a potem pokiwała głową.

Claire wiedziała, że jeszcze się przyzwyczaja do nowej sytuacji. No cóż, Claire też się
przyzwyczajała. Cały czas spodziewała się, że usłyszy na dole gitarę Michaela; wciąż
zaczynała się zastanawiać, która to właściwie godzina. Jeszcze nie świtało –
sprawdziła w Internecie, że jeszcze mają czas, ale jeśli Michael wkrótce się nie
pokaże…

Frontowe drzwi otworzyły się i zamknęły. Eve wyciągnęła z kieszeni kołek, a Claire

ruchem ręki pokazała jej, że ma zostać, gdzie jest, a sama ostrożnie podkradła się do
rogu.

I omal nie wpadła na Michaela, który poruszał się bardzo cicho. Wydawał się równie

zaskoczony jak ona. Za nim stał Sam, ale nigdzie nie było widać Amelie.

–W porządku? – spytała. Michael pokiwał głową. Wyglądał lepiej, w jakiś dziwny

sposób. Wydawał się spokojny. – Inie będziesz…? – Wykonała gest zatapiania kłów
w cudzej szyi. Uśmiechnął się.

–Wykluczone, mała. – Lekko zmierzwił jej włosy. – Udało się coś wytargować dla

Shane'a.

–Wytargować? – Eve była spięta. Claire jej nie winiła. Ostatnio targowanie się

kiepsko im szło.

–Jeśli uda nam się sprowadzić z powrotem Monice, Shane'a puszczą wolno.

Morrellowie nadal maj ą w rym mieście jakieś wpływy, nawet u wampirów. – Do
których Michael teraz się zaliczał, ale chyba jeszcze nie do końca sam w to uwierzył.
– Oliver zgodził się na układ. A może nie tyle zgodził, ile został przegłosowany.

–Shane za Monice? Super! – Eve zorientowała się, że trzy ma w ręku kołek,

zarumieniła się i odłożyła go. Ani Sam, ani Michael chyba się tym nie przejęli. –
Przepraszam. To nic osobistego… No więc jak, wy dwaj i my dwie przeciwko światu
czy co?

–Nie – powiedział Sam, zerkając na Michaela. – Was troje. Ja nie mogę z wami iść.

–Co? Ale ty…

–Przykro mi. – Sam naprawdę mówił to szczerze. – Polecenie Amelie. Wampiry mają

się nie wtrącać – Michael to wyjątek ze względu na jego umowę z Amelie. Ja nie
mogę wam pomóc.

–Ale…

–Nie mogę – powtórzył z naciskiem i westchnął. – Trochę pomocy dostaniecie od

społeczności ludzkiej, tylko tyle mogę wam powiedzieć. Powodzenia. – Ruszył do
drzwi, ale jeszcze zawrócił. – Dziękuję wam, Claire, Eve.

–Za co?

Uśmiech Sama był naprawdę promienny, przypomniał pod tym względem Michaela.

–Doprowadziłyście mnie do Amelie. A ona ze mną porozmawiała. To ważne.

Claire pewna była, że za tym kryje się jakaś historia, pełna bólu serca i tęsknoty;

przez sekundę widziała te uczucia wypisane na jego twarzy. Amelie? On kochał
Amelie? To tak, jakby się zakochać w Monie Lisie – obrazie, nie osobie. Zakładając,
że w Amelie zostało tyle emocji, żeby jeszcze coś do Sama mogła czuć.

Może kiedyś czuła. Wow.

Sam skinął głową Michaelowi i wyszedł, zamykając drzwi za sobą.

–Czy on miał zaproszenie? – spytała Eve. – Że wszedł do domu?

–Nie potrzebował go – powiedział Michael. – Dom zmienił swoje zasady, kiedy…

Kiedy ja się zmieniłem. Teraz to istoty ludzkie potrzebują zaproszenia. Poza wami, bo
wy tu mieszkacie.

–Okay, to już głupota.

–To Ochrona – sprostował Michael. – Wiecie, jak to działa. Claire nie wiedziała, ale

temat był fascynujący. Ale nie miała czasu.

–Hm, on powiedział, że miasto wyśle pomoc…

–Richarda Morrella – powiedział Michael. – Brata Moniki, tego policjanta. A on

weźmie ze sobą Hessa i Lowe'a.

–I to wszystko? – jęknęła Claire. Bo motocyklistów była cała szajka. Nie

wspominając o tacie Shane'a, który, szczerze mówiąc, przerażał ją bardziej niż
większość wampirów, bo nie przestrzegał żadnych reguł.

Zabawne, wampiry ogromnie się przejmowały regułami. Kto by pomyślał?

–Chciałbym, żebyście zostały w domu – oznajmił Michael.

–Nie – oświadczyła Eve bez ogródek. Claire powtórzyła za nią jak echo.

–Naprawdę powinniście zostać. Tam będzie bardzo niebezpiecznie.

–Niebezpiecznie? Facet, oni zabijali studentów. W kampusie! – krzyknęła Eve. – A

my tam byłyśmy! Nie rozumiesz? Tu nie jesteśmy bezpieczne, a może jakoś ci
pomożemy. A przynajmniej możemy złapać Monice i odstawić jej chudy tyłek do
tatusia, kiedy wy, dzielni mężczyźni, będziecie walczyć z bandziorami. Jasne?

–Przynajmniej Claire powinna zostać.

–Claire – odezwała się Claire – decyduje sama za siebie. W razie gdybyś zapomniał.

–Claire nie decyduje, kiedy chodzi o taką sprawę, bo Claire ma szesnaście lat, a

Michael nie ma ochoty wyjaśniać jej rodzicom tragicznych okoliczności jej nagłej
śmierci. A więc nie.

–A co zrobisz? – spytała Eve. – Zamkniesz ją w pokoju? Popatrzył na jedną, a potem

na drugą.

–O cholera, co to ma być, pokaz babskiej solidarności?

–No jasne – prychnęła Eve. – Ktoś musi wyznaczać wam granice. – Jej uśmiech

zbladł, bo teraz to była prawda, a nie tylko żart. Michael odchrząknął.

–Słyszałyście to?

–Co?

–Samochód. Zahamował. Przed domem.

–Super – jęknęła Eve. – I jeszcze masz słuch wampira. Już nigdy nie uda mi się nic

utrzymać w sekrecie. Już i tak było źle, kiedy byłeś duchem… – Dobrze sobie radziła
z ukrywaniem przerażenia, ale Claire je widziała. I najwyraźniej Michael też, bo
wyciągnął rękę i dotknął jej policzka; taki drobny, ale wiele mówiący gest.

–Zostańcie tu – polecił.

Mógł się domyślić, że nie posłuchają. Claire i Eve poszły w ślad za nim i zatrzymały

się w połowie holu, obserwując Juk uchyla drzwi.

Na progu stał Richard Morrell w policyjnym mundurze. A obok posterunkowi Hess i

Lowe.

–Michael. – Richard skinął mu głową.

Próbował wejść za próg i coś go zatrzymało. Hess i Lowe wymienili zdziwione

spojrzenia i też spróbowali wejść do środka. Bez skutku.

–Wejdźcie – powiedział Michael i się cofnął. Tym razem wszyscy trzej mężczyźni

przestąpili próg.

Richard spoglądał na Michaela uważnie.

–To chyba jakieś kpiny – stwierdził. – To jakieś kpiny. Po wszystkich tych latach

wybrała ciebie?

Hess i Lowe wymienili spojrzenia, jakby dopiero coś do nich dotarło, i obaj zrobili

zaskoczone miny.

–Tak – przytaknął Michael. – Co z tego? Richard pokazał w uśmiechu wszystkie

zęby.

–Gratulacje i tak dalej. Całe miasto będzie o tobie mówić. Przyzwyczaj się.

Michael zamknął za nimi drzwi.

–A co mi tam. Ile mamy czasu, żeby uratować Shane'a?

–Niewiele – westchnął Hess. – Problem w tym, że nie mamy punktu zaczepienia.

Żadnych wskazówek.

–No cóż, my jedną mamy. Wiemy, że furgonetka jechała przez Podziemie – wyjaśnił

Richard. – Mamy na to naocznego świadka. Prawda? – Popatrzył prosto na Claire,
która pokiwała głową. – Sprawdziliśmy wszystkie nagrania z kamer ochrony i
namierzyliśmy furgonetkę, jak wjeżdżała i wyjeżdżała z Podziemia kilka razy, ale
potem ostatecznie zniknęła. Problem w tym, że jedna biała furgonetka niczym się nie
różni od innej, zwłaszcza na zdjęciach z ulicznej kamery.

–Wiemy, że tata Shane'a miał mapę Morganville, którą dostał od Shane'a. Jesteście

pewni, że Shane nie wspominał, gdzie jego tata mógł urządzić swoją bazę
wypadową? – spytał Hess. – Nikt z was nic nie wie?

–Nigdy nic nie mówił – odparła Claire. – Nie mnie. A tobie, Michael? – Michael

pokręcił głową przecząco. – Boże, nie mogę uwierzyć, że nikt nie wie, gdzie są ci

faceci! Przecież gdzieś muszą być!

–Dwie osoby mogą wiedzieć, gdzie są – stwierdził Richard. – Shane albo ten

motocyklista, Des. Albo jeden z nich, albo obaj powinni znać kryjówkę Franka.

–I nikt ich nie zapytał? – spytała Eve, a potem jej twarz zastygła z przerażenia. – O

Boże. Ktoś pytał.

–Nie jest aż tak źle – uspokoił ją Lowe. – Byłem tam i widziałem. Nic im nie jest.

–Ale to nie znaczy, że to się nie zmieni – dodał Michael. – Zwłaszcza teraz. A może

takie było założenie, Richard? Wysłać tutaj dwóch neutralnych policjantów, kiedy wy
biciem wydobędziecie informacje od Shane'a?

Richard uśmiechnął się.

–Wiesz, to nie jest zły pomysł, ale nie. Naprawdę myślałem, że dacie nam jakąś

wskazówkę, gdzie mamy zacząć szukać.

Ale jeśli nic nam nie powiecie, być może zrealizujemy plan B. Ja nigdy za tym

chłopakiem nie przepadałem. Michael zmrużył oczy, a Claire poczuła, że sojusz
zaczyna się rozpadać.

–Zaraz i – krzyknęła. – Ja chyba coś mam, być może.

–Być może? – Richard spojrzał na nią. – Lepiej się wysil. Na szali jest życie twojego

chłopaka, a jeśli coś się stanie mojej siostrze, to przysięgam, że sam podłożę mu
ogień pod stos.

Claire popatrzyła na Michaela, a potem na Eve.

–Widziałam go – powiedziała. – Tatę Shane'a. Był w Common Grounds.

–Co takiego?!

–W Common Grounds. Tego samego dnia, kiedy poznałam Sama. Zastanawiałam

się, co tam robi, ale…

Richard przerwał jej, chwytając za T – shirt i przyciągając do siebie.

–Z kim rozmawiał? Z kim? – Potrząsnął nią.

–Rozmawiał z Oliverem.

Cisza. Wszyscy na nią patrzyli, a potem Hess przytknął dłoń do czoła. Lowe się

odezwał:

–Zaraz, zaraz, momencik. Dlaczego Nieustraszony Zabójca Wampirów miałby gadać

z Oliverem? Przecież on wie, prawda? Kim jest Oliver?

Claire pokiwała głową.

–Shane musiał mu powiedzieć. Wie.

–A Oliver wie, kim jest Frank Collins – powiedział Hess. – Poznałby go z widzenia. A

więc mamy dwóch śmiertelnych wrogów, którzy ze sobą gadają, a my nie wiemy o
czym. Kiedy to było, Claire?

–Tuż, zanim zginął Brandon.

Znów zapadła cisza, tym razem bardzo znacząca. Lowe i Hess patrzyli na siebie.

Richard się nachmurzył. A po dłuższej chwili Lowe zapytał:

–Ktoś chce się założyć?

–Wal pan, panie posterunkowy – mruknął Richard. – Jeśli coś pan wie, proszę

mówić.

–Nie twierdzę, że wiem. Mówię tylko, że dam sto dolarów za to, że Oliver wiedział

wszystko o powrocie Franka Collinsa do miasta, i że wykorzystał Franka, żeby się
pozbyć kłopotliwego, molestującego dzieci bydlaka, który przestał mu być
potrzebny.

–Dlaczego sam go nie zabił, jeśli chciał jego śmierci? – spytała Claire.

–Wampiry nie zabijają się nawzajem. Po prostu nie. Więc w ten sposób on i Frank

osiągnęli swoje cele. Oliver wywołał chaos w Morganville. Amelie straciła kontrolę;
słyszałem o ataku na nią w centrum.

Może Oliver miał nadzieję, że ją sprzątną, a wtedy mógłby przejąć władzę. Brandon

to była chyba niewielka cena. – Przerwał i się zamyślił. – Zgaduję teraz tylko, ale
założę się, że Oliver złożył Frankowi mnóstwo obietnic, których nigdy nie zamierzał
dotrzymać. Brandon miał być dowodem dobrej woli i sprawdzianem stanowczości
Franka. A zatrzymanie Shane'a stanowiło zabezpieczenie. Ale Oliver nie miał zamiaru
pozwolić Frankowi zabijać bez końca. Zamieszanie to jedno, ale krwawa jatka to
zupełnie co innego.

–I w czym nam to pomoże? – spytał Michael, – Nadal nie wiemy, gdzie oni są.

Hess sięgnął do kieszeni i wyjął z niej składaną mapkę, plan Morganville. Dzielnice

były na niej oznaczone różnymi kolorami: żółtym – uniwersytet, bladoczerwonym –
okolice zamieszkane przez ludzi, niebieskim – przez wampiry. Samo centrum miasta,

plac Założycielki, było zaczernione.

–Proszę – powiedział i podszedł do stołu w salonie. Michael odsunął na bok gitarę,

a Hess rozłożył mapę. – Travis, wiesz, kto jest właścicielem czego w pobliżu placu,
prawda?

Lowe nachylił się nad mapą, wyjął z kieszeni okulary do czytania i przyjrzał się

dokładniej.

–Tu są magazyny. Vallery Kosomow ma ich kilka. A większość z tych należy do

Josefiny Lowell.

–Czy coś w tej okolicy należy do Olivera?

–Ale dlaczego tutaj? – spytał Lowe.

–Zechce pan odpowiedzieć na to pytanie, detektywie Morrell? – odezwał się Hess.

Richard podszedł popatrzeć na mapę, a potem wskazał na coś palcem.

–Podziemie przebiega dokładnie tędy – wskazał. – To jest jedyny rejon, w którym

nie widzieliśmy wjeżdżającej lub wyjeżdżającej białej furgonetki.

–A to nam mówi, że… – spytał Hess.

–Cholera. Oni sfałszowali te nagrania wideo. Pokazywali się tam, gdzie ich nie ma,

żebyśmy ich szukali po całym mieście. A ukryli się tutaj. – Richard popatrzył na
Hessa, a potem na Lowe'a. – Oliver ma składy w pobliżu Bond Street. Przede
wszystkim magazyny towarów.

–Panowie, zostały nam dokładnie… – Hess zerknął na zegarek. – Pięćdziesiąt dwie

minuty. Zbierajmy się.

Ruszyli do drzwi i wszystko szło pięknie do chwili, kiedy Richard Morrell spojrzał na

Claire i Eve, i wystawił ramię niczym ruchomą barykadę.

–O, nie, dzieciaki, nie wydaje mi się – powiedział.

–Mamy prawo…

–Mam już powyżej uszu tych waszych praw, Eve. Zostaniecie tutaj.

–A Michael idzie! – wykrzyknęła Claire i skrzywiła się, bo odezwała się jak

rozkapryszone małe dziecko, zamiast jak godna zaufania osoba dorosła, za którą
chciała uchodzić.

Richard przewracał oczami niemal z taką samą wprawą jak Eve.

–Mówisz jak moja siostra – mruknął. – Naprawdę mi się to nie podoba. I na mnie nie

działa. Michael może sam o siebie zadbać, i to w taki sposób, w jaki wy nie możecie,
więc, mała, zostajecie w domu. Tutaj.

A Hess i Lowe go poparli.

Michael zrobił minę, jakby było mu trochę przykro, że tak to wszystko wyszło, ale

jednoczenie widać było, że poczuł ulgę, że one nie pojadą. Michael wziął kluczyki
cadillaca Eve z tacy na stoliku, gdzie zawsze je zostawiała.

–Na wszelki wypadek – powiedział i wrzucił je sobie do kieszeni. – Nie żebym ci nie

ufał, ale po prostu wiem, że ty mnie nigdy nie słuchasz.

Zatrzasnął drzwi tuż przed nosem Eve. I to by było na tyle, pomyślała Claire.

–W głowie mi się nie mieści, że oni nas zostawili – parsknęła Claire, gapiąc się na

drzwi. Eve kopnęła w nie tak mocno, że aż na nich zostawiła czarny ślad, a potem
poszła do salonu.

Stała przy oknie, póki wóz policyjny nie odjechał i nie zniknął w mroku nocy. A

wtedy odwróciła się i spojrzała na Claire. Z uśmiechem.

–Co? – spytała Claire zaskoczona, bo Eve uśmiechała się coraz szerzej. – Cieszymy

się, że nas tu zostawili?

–Tak, cieszymy się. Bo wiemy, dokąd pojechali. – Eve sięgnęła do kieszeni.

Wyciągnęła z niej drugie kółko z kluczyka mi i potrząsnęła nim. – I mam zapasowe
kluczyki. No to jedzie my uratować im tyłki. Dobrze że policja z Morganville była
zajęta czym innym, bo zdaniem Claire Eve złamała chyba wszystkie przepisy kodeksu
drogowego. I to po dwa razy. Claire starała się za często nie otwierać oczu, tylko
zerkała co przecznicę czy dwie, ale czuła, że jadą bardzo, bardzo szybko, i pokonują
zakręty z prędkością, od której instruktor jazdy samochodem dostałby ataku serca.
Przynajmniej ruch uliczny był niewielki przed świtem. To już było coś, uznała Claire.
Przytrzymała się pasa bezpieczeństwa, kiedy Eve z piskiem opon ostro skręciła w
prawo, a potem jeszcze raz, i wreszcie wjechała do podziemnego tunelu.

–O Boże – szepnęła Claire. Jeśli przedtem groziła jej choroba lokomocyjną, to teraz

W tunelu zrobiło jej się jeszcze gorzej. Mocno zacisnęła powieki i próbowała
oddychać. Biorąc pod uwagę tę ciemność, jej panikę i strach przed zamkniętymi
pomieszczeniami, nie zanosiło się na najbardziej udaną próbę niesienia ratunku
wszech czasów.

–Już prawie jesteśmy – powiedziała Eve, ale Claire miała wrażenie, że ona to mówi

do siebie. Eve też wcale nie była spokojna. To była żadna pociecha. – W lewo, w
górę, prosto…

–To nie jest zakręt! – wrzasnęła Claire i zaparła się o deskę rozdzielczą, kiedy Eve

wdepnęła hamulec i wielki samochód zaczął rozbryzgiwać płytką wodę na boki. – To
ślepa odnoga!

–Nie, to jest zakręt – wydyszała Eve, walcząc z kierownicą i jakimś cudem – Claire

nie miała pojęcia jakim – wyprowadziła samochód z poślizgu i pokonała zakręt, tylko
trochę ocierając karoserią o betonową ścianę. – Auć. Będą ślady. – A potem
roześmiała się głośno, i znów dodała gazu. – Trzymaj się, Claire, Misiaczku!
Następny przystanek to Wariatkowo!

Claire pomyślała, że już tam trafiły. Pogubiła się zupełnie w tej zawiłej aż do mdłości

drodze, którą jechały. Zaczęło jej się wydawać, że Eve nie ma zielonego pojęcia,
dokąd jedzie, i tylko skręca jak popadnie, licząc, że znajdzie jakiś wyjazd, a potem
nagle zakręty skończyły się, samochód podskoczył na jakimś wybrzuszeniu i znów
jechały prostą, ciemną ulicą.

–Bond Street – oznajmiła Eve. – Miejsce wykwintnych wampirzych restauracji,

eleganckich sklepów i… O cholera!

Zahamowała gwałtownie i zatrzymała samochód z takim szarpnięciem, że Claire

uderzyłaby o deskę rozdzielczą, gdyby pas nie wpił się w jej ramię. Nie żeby Claire
zwróciła na to jakąś szczególną uwagę, bo jak Eve była przerażona tym, co
zobaczyła przed sobą.

–Powiedz mi, że to nie tutaj – jęknęła. Przed sobą widziały płomienie.

Policyjny wóz Richarda Morrella stał tuż przy bramie z kutego żelaza, z otwartymi

drzwiami. Faceci musieli z niego wyskakiwać w pośpiechu. Eve podjechała jeszcze
trochę bliżej, a potem obie dziewczyny z rosnącym przerażeniem spojrzały na
płomienie buchające z okien i dachu wielkiego kamiennego budynku.

–A gdzie straż pożarna? – spytała Claire. – Gdzie policja?

–Nie wiem, ale nie możemy liczyć na żadną pomoc. Nie dzisiaj w nocy. – Eve

otworzyła drzwi od swojej strony i wysiadła. – Widzisz ich?

–Nie! – Claire skrzywiła się, kiedy szkło posypało się z trzaskiem z jednego z okien

budynku. – A ty?

–Musimy się dostać do środka!

–Do środka? – Claire miała już powiedzieć, że to szaleństwo, ale potem zobaczyła

za bramą jakąś leżącą bez ruchu postać. – Eve! – Podbiegła do bramy i zaczęła ją
szarpać, ale okazała się zamknięta.

–Górą! – wrzasnęła Eve i zaczęła wspinać się na bramę. Claire poszła jej śladem.

Żelazo było śliskie i ostre, kaleczyło jej dłonie, ale jakoś udało jej się wdrapać na
szczyt, a potem przechylić przez krawędź i osunąć na drugą stronę. Wylądowała na
ziemi twardo i niezgrabnie podniosła się na nogi. Eve, która ze skoczyła o wiele
zręczniej, już biegła w stronę leżącego na ziemi faceta…

…który okazał się jednym ze zbirów Franka. Martwym. Eve bez słowa spojrzała na

Claire i pokazała jej krew na własnym ręku, kręcąc głową. – Zastrzelili go –
powiedziała. – O Boże, oni są w środku, Claire. Michael jest w środku!

Ale nie był, bo w mgnieniu oka, kiedy Eve próbowała podbiec do drzwi, z których

wydostawał się dym, Michael wybiegł i złapał ją, odciągając w tył.

–Nie! – wrzasnął. – Co ty tu robisz, do diabła?

–Michael! – Eve obróciła się i rzuciła w jego ramiona. – Gdzie Monica?

–Tam. – Michael wyglądał okropnie, osmalony dymem, z zaczerwienionymi oczami i

niewielkimi śladami przepaleń na koszuli. – Oni po nią poszli. Ja… Ja musiałem się
cofnąć.

Wampiry giną od ognia, Claire przypomniała to sobie z listy, którą zrobiła wkrótce

po przyjeździe do Morganville. W głowie jej się nie mieściło, że i tak do tego stopnia
ryzykował swoje życie.

–Do diabła, jasne, że musiałeś! – wrzasnęła Eve. – Jeśli tam wejdziesz i dasz się

zabić dla Moniki Morrell, to ja ci tego nigdy nie wybaczę!

–To by nie było dla Moniki – powiedział. – Wiesz o tym.

Patrzyli w płomienie i czekali. Sekundy mijały, ale nie pojawiał się nikt, ani Monica,

ani gliniarze. Claire dostrzegła, że horyzont na wschodzie zaczynał się rozjaśniać,
ciemny granat zaczynał blednąc.

Zbliżał się świt i prawie już się kończył czas, jaki mieli na sprowadzenie Moniki na

plac Założycielki. O ile w ogóle uda im się ją tam sprowadzić.

O ile ona jeszcze żyje.

–Słońce wschodzi! – Michael próbował przekrzyczeć ryk ognia.

Claire nie wiedziała, skąd to wiedział. Ale wiedział, kiedy jeszcze był duchem;

pomyślała, że wampiry pewnie tak samo to wyczuwają. Nawet logiczne. To instynkt
podpowiadał im, kiedy się schować.

–Musisz stąd odejść! – odwrzasnęła. Z drzwi budynku wydobyły się gęste kłęby

dymu, od czego skuliła się i rozkaszlała. Wszyscy się cofnęli. – Michael, uciekaj! Już!

–Nie!

–Przynajmniej wsiądź do tego policyjnego wozu! – Eve wskazała ręką samochód po

drugiej stronie bramy. – Ma przyciemniane okna! My zaczekamy tutaj, przysięgam!

–Ja cię nie zostawię!

Słońce uniosło się nad horyzont cienkim paskiem złota, a kiedy jego promienie

padły na Michaela, jego skóra zaczęła skwierczeć i dymić. Syknął z bólu i zakrył
dłonią oparzone miejsce. Blady płomyczek przeskoczył na jego dłoń.

Claire i Eve wrzasnęły jednym głosem, a Eve zaciągnęła Michaela w cień. To trochę

pomogło, ale niewiele, nadal się palił, tyle że wolniej. Michael jęknął i próbował
stłumić krzyk bólu.

–Claire! – Eve rzuciła jej kluczyki do samochodu. – Staranuj bramę! Otwórz ją! Ale

już!

–Ale… twój samochód?

–To tylko pieprzony samochód! No dalej, rusz się! Nigdy go nie przerzucimy przez

tę bramę!

Claire przelazła z powrotem przez śliską, ciepłą żelazną konstrukcję, kalecząc sobie

dłonie w dwóch czy trzech miejscach, i tym razem spadając na ziemię, prawie nie
poczuła uderzenia. Poderwała się i pobiegła w stronę cadillaca…

…a potem zmieniła kierunek biegu, wsiadła za kierownicę wozu policyjnego i

uruchomiła silnik kluczykiem wciąż tkwiącym w stacyjce.

To pewnie jakieś wykroczenie, prawda? Ale w nagłych przypadkach…

Cofnęła samochód niemal do końca ulicy, zmieniła bieg i wcisnęła pedał gazu.

Wrzasnęła i zdołała jakoś przytrzymać się kierownicy, kiedy brama zbliżała się do niej
w szaleńczym tempie, potem rozległ się okropny trzask, a ona wdepnęła hamulec.
Brama otworzyła się, pogięta, a silnik policyjnego wozu zaryczał i zgasł. Claire
wysiadła i otworzyła tylne drzwi, a Eve pchnęła Michaela w ich stronę. Wskoczył do
środka, a Claire zatrzasnęła za nim drzwi. Eve miała rację – okna były mocno
przyciemnione, pewnie żeby chronić przed słońcem policjantów wampirów. Nic mu
tam nie groziło.

Taką Claire miała nadzieję.

–A co z resztą? – wrzasnęła do Eve, która pokręciła głową. Obie obejrzały się na

magazyn, który cały już teraz płonął, wystrzeliwując w poranne niebo płomienie o
wysokości sześciu czy dziesięciu metrów. – O Boże. O Boże! Musimy coś zrobić!

Dokładnie wtedy z bocznych drzwi wytoczyły się dwie postacie, okopcone czarnym

dymem, i przewróciły się na chodnik. Eve i Claire podbiegły do nich. Przez sekundę
Claire ich nie rozpoznała, tak byli umazani sadzą. Po chwili zrozumiała, że to Joe
Hess.

I Travis Lowe. Obaj kasłali i wymiotowali jakąś czarną substancją.

–Wstawać! – rozkazała Eve i złapała Hessa za ramię, żeby go odciągnąć od

budynku. – No już, wstawajcie!

Wstał, chwiejąc się, a Claire udało się podnieść Lowe'a. Byli już w połowie drogi do

policyjnego wozu, kiedy Lowe osunął się na chodnik i znów zaczął wykasływać sobie
płuca. Claire przykucnęła obok niego, żałując, że nie może mu jakoś pomóc, żałując,
że tu nie ma tej cholernej straży… żałując…

–Przyjechałyśmy za późno – stwierdziła Eve. Patrzyła na słońce wznoszące się nad

horyzontem. – Za późno.

Hess stęknął.

–Nie. Jeszcze nie. Richard… Dotarł do Moniki…

–Co? Gdzie? – Claire odwróciła się i spojrzała na niego. Hess wyglądał prawie tak

samo źle jak jego partner, ale przynajmniej mógł mówić. – Oni jeszcze żyją?

–Powinni iść tuż za nami – wykrztusił Lowe.

Claire się nie zastanawiała. Gdyby dała sobie czas, to pewnie sama by to sobie

wyperswadowała, ale myślenie miała „wyłączone”, został jej tylko instynkt. Zresztą
nie tylko, została jeszcze nadzieja na uratowanie Shane'a oraz poczucie, że nikomu
nie może pozwolić zginąć taką śmiercią. Po prostu nie mogła.

Usłyszała, że Eve wrzeszczy jej imię, ale nie zatrzymała się, nie mogła się

zatrzymać, biegła nadal, aż otoczył ją dym, a wtedy osunęła się na kolana i zaczęła
posuwać na czworakach przez gorącą, duszną ciemność. Wymachiwała rękoma
usiłując się czegoś złapać, czegokolwiek, mocno zaciskała powieki. Nawet tuż nad
ziemią nie miała czym oddychać, a każdy byk powietrza, jaki udawało jej się złapać,
był toksyczny i skażony, a nie odżywczy.

No dobra, to był naprawdę kiepski pomysł.

Nie śmiała wchodzić za daleko, w tym chaosie i ciemności mogła już nie odnaleźć

powrotnej drogi. Obok niej coś spadło z potężnym hukiem, a nad głową słyszała ryk
ognia. Claire rozpłaszczyła się na ziemi, zwinęła, a potem – skoro nic jej nie
przygniotło ani nie zaczęła się smażyć – zmusiła się, żeby brnąć dalej. Jedna minuta.
Jedna minuta, a potem od razu do wyjścia.

Nie była pewna, czy uda jej się tu przetrwać jeszcze jedną minutę.

Macając przed sobą palcami, natrafiła na jakiś materiał. Claire otworzyła oczy i

natychmiast tego pożałowała, bo dym palił i piekł, więc i tak nic nie mogła zobaczyć.
Ale tak, rękę trzymała na jakimś materiale, to były czyjeś spodnie…

Ktoś chwycił ją za rękę i wyjąkał:

–Zabierz stąd Monice!

Kolejny wybuch ognia rozjaśnił mrok i zobaczyła, że leżał tam Richard Morrell,

skulony wokół ciała siostry. Żeby ją chronić. Monica podniosła na nią oczy pełne
strachu. Na oślep wyciągnęła do niej ręce. Claire złapała te ręce i zaczęła ją ciągnąć
w stronę, z której przyszła. Czuła powiew powietrza od drzwi i stąd znała kierunek.

–Złap swojego brata! – wrzasnęła. Monica chwyciła rękę Richarda, a Claire zaczęła z

całej siły ciągnąć ich oboje do wyjścia.

Nie dała rady.

Nie była pewna, co się potem stało. W jednej chwili ciągnęła ich, w następnej leżała

na ziemi i nie mogła oddychać, nie mogła przestać kaszleć. O nie. Nie, nie, nie. Ale
nie mogła wstać, nie mogła zmusić swojego ciała do żadnego ruchu…

Shane…

Ktoś złapał ją za kostki u nóg i mocno pociągnął. Claire starczyło przytomności

umysłu tylko na tyle, żeby mocno przytrzymać nadgarstek Moniki.

–Cholera! – Eve jęczała, kaszlała, a potem nagle Claire znalazła się za bramą i leżała

na słońcu, patrząc, jak czarny dym wzbija się w powietrze. – Claire! Oddychaj, do
ciężkiej cholery!

To raczej nie był oddech, tylko próba wyplucia sobie płuc, ale przynajmniej dostało

się do nich trochę świeżego powietrza. Usłyszała, że obok niej kaszle ktoś jeszcze i,
unosząc głowę, zobaczyła Monice, podpartą na rękach i kolanach i wykasłującą
czarną flegmę.

A teraz Eve za nogi wyciągała z budynku Richarda Morrella.

Eve padła na ziemię obok nich, też się rozkaszlała, a gdzieś ponad rykiem ognia

Claire dosłyszała dobiegające z oddali syreny straży pożarnej, zupełnie jakby ktoś
nagle je włączył. No, teraz przyjechali. Świetnie. Wreszcie przydadzą się te dolary
płacone przez kogoś w podatkach, nawet jeśli nie przez nią samą…

Claire z trudem wstała. Ubranie miała miejscami nadpalone i czuła też swąd

spalonych włosów. Wiedziała, że potem wszystko ją rozboli, ale na razie cieszyła się,
że żyje.

–Weź Monice – wysapała do Eve i złapała Monice za jedno ramię. Eve chwyciła ją za

drugie i zawlokły ją do wozu policyjnego. Opierali się o niego Hess i Lowe. Lowe, co
było niesamowite, palił papierosa, ale teraz rzucił go i udało mu się podnieść na nogi.
Zataczając się, doszedł do miejsca, gdzie leżał Richard. Pomógł mu wstać.

–Michael! – Eve postukała w szybę. Claire zamrugała łzawiącymi oczami, ledwie

widziała jego postać przez przyciemnianą szybę. – Posuń się! – Eve ostrożnie
otworzyła tylne drzwi, uważając, żeby nie padło na niego światło słońca, i wsadziła
Monice na tylne siedzenie, a potem wsiadła obok nich. Monica jęknęła. – Och, a ty
się zamknij i bądź wdzięczna!

Claire wsiadła od strony pasażera i spytała półprzytomnie:

–Kto prowadzi?

Za kierownicą usiadł Richard Morrell.

–Joe i Travis tu zostaną – powiedział. – A ja was potem przywiozę po samochód. A

teraz trzymajcie się wszyscy.

Richard wycofał samochód, a potem popędził w stronę placu Założycielki na

światłach i na sygnale. A Monice udało się pomiędzy kaszlnięciami wykrztusić
pierwsze zrozumiałe słowa.

–Claire… Ty kretynko! – Głos miała ochrypły. – Myślisz…że teraz… zostaniemy…

przyjaciółkami?

–O Boże, skąd – powiedziała Claire. – Ale moim zdaniem masz teraz u mnie dług.

Monica tylko spiorunowała ją wzrokiem.

–Uznam, że jest wyrównany, kiedy puszczą Shane'a wolno. Monica znów kaszlnęła.

–Chciałabyś.

Rozdział 12

Na placu Założycielki panował chaos. Richard musiał zatrzymać samochód niemal

przecznicę wcześniej, tuż poza kordonem policyjnych wozów błyskających światłami.
Claire wysiadła i dostała kolejnego napadu kaszlu, tak dotkliwego, że Eve zaczęła j ą
poklepywać po plecach nerwowo i zamiast niej odpowiadała na pytania ponurej
policjantki, która stała na straży przy szlabanie.

–Musimy się zobaczyć z burmistrzem Morrellem – wyjaśniła.

–Burmistrz jest zajęty – powiedziała policjantka. – Musicie zaczekać.

–Ale…

Monica wygramoliła się z tylnego siedzenia i oczy policjantki otworzyły się szerzej.

–Panna Morrell? – No cóż, Claire musiała przyznać, że ten okopcony strach na

wróble z włosami przypalonymi żarem nie przypominał zwykłej Moniki. W głębi duszy
miała nadzieję, że ktoś jej porobi zdjęcia. I umieści je w Internecie.

Kiedy Richard też wysiadł, policjantka aż głośno przełknęła ślinę.

–Jezu. Przepraszam pana. Chwileczkę. Zaraz tu kogoś sprowadzę. – Policjantka

wzięła do ręki radio i zaczęła przekazywać informacje, a kiedy czekali, podała im z
samochodu butelki wody. Claire wzięła dwie i z powrotem wsiadła na tylne siedzenie
policyjnego wozu, gdzie Michael siedział z zamkniętymi oczami.

Drgnął i spojrzał na nią, kiedy zawołała go po imieniu. Nie wyglądał za dobrze – był

blady jak papier, miał ślady po oparzeniach i najwyraźniej robiło mu się niedobrze.
Podała mu wodę.

–Nie wiem, czy to coś pomoże, ale proszę…

Michael pokiwał głową i wypił kilka ryków. Claire otworzyła swoją butelkę i zaczęła

pić, niemal jęcząc z rozkoszy. Nigdy w życiu nic jej nie smakowało tak jak ta
ciepława, pozbawiona bąbelków woda, spłukująca z gardła smak dymu.

–Myślałem… – Michael oblizał wargi i znów oparł głowę o siedzenie. – Myślałem, że

jednak będę silniejszy. Widywałem inne wampiry w ciągu dnia.

–Starsze – powiedziała Claire. – Myślę, że to musi potrwać. Po prostu musisz

cierpliwie czekać, Michael.

–Cierpliwie? – Zamknął oczy. – Claire. Dziś po raz pierwszy od prawie roku

wyszedłem z domu, mojemu najlepszemu przyjacielowi nadal grozi wyrok śmierci, a

ty mi nakazujesz cierpliwość?

Rzeczywiście, głupio to zabrzmiało. W milczeniu napiła się wody, ocierając pot z

czoła i krzywiąc się na widok brudnych rąk.

Wszystko będzie dobrze, powiedziała sobie. Wydostaniemy Shane'a, pojedziemy do

domu. Wszystko będzie dobrze.

Nawet teraz wiedziała, że to mało prawdopodobne, ale musiała się czegoś trzymać.

Oczekiwanie trwało zaledwie jakieś pięć minut, a potem pojawił się burmistrz w
otoczeniu zaniepokojonej świty i dwóch lekarzy, którzy z miejsca zajęli się Monicą i
Richardem, ignorując Claire i Eve.

–Nic nam nie jest, dzięki – odezwała się Eve z ironią. – Same rany cięte. Niech pan

słucha, dotrzymaliśmy umowy. Chcemy Shane'a. Ale już.

Burmistrz, który ściskał pobrudzoną sadzami córkę, ledwie zwrócił uwagę na

dziewczyny.

–Spóźniłyście się – powiedział.

Pod Claire ugięły się kolana. Wszystko do niej wróciło – ogień, dym, strach. Shane.

Och, nie, nie, to niemożliwe…

Burmistrz, patrząc na ich miny, musiał się zorientować, co ona pomyślała i co

przyszło na myśl także Eve, bo momentalnie się rozzłościł.

–Nie, nie to – powiedział. – Richard uprzedził, że jesteście w drodze. Powiedziałem,

że zaczekam. A ja dotrzymuję danego słowa.

–Akurat – mruknęła Eve i próbowała pokryć to kaszlnięciem. – No dobra, to

dlaczego jesteśmy za późno?

–Już go tu nie ma – powiedział burmistrz. – Jego ojciec przypuścił atak tuż przed

świtem, kiedy nasza uwaga skupiła się na pożarze w magazynie. Wydostali Shane'a i
tego człowieka z klatek, zabili pięciu moich ludzi. Chcieli wyjechać z miasta, ale udało
nam się ich tym razem osaczyć. Niedługo będzie po wszystkim.

–Ale… Shane! – Claire spojrzała na niego błagalnie. – My dotrzymaliśmy swojej

części umowy. Proszę, nie może pan go po prostu wypuścić?

Burmistrz Morrell spojrzał na nią gniewnie.

–Umowa była taka, że ja go wypuszczę, jeśli przywieziecie z powrotem moją córkę.

No cóż, jest wolny. Jeśli pozwoli się zabić, ratując tego swojego tak zwanego ojca, to

już naprawdę nie moja sprawa. – Objął ramieniem Monice i Richarda. – Chodźcie,
dzieci. Opowiecie mi, co się stało.

–Ja panu opowiem, co się stało – odezwała się Eve wściekle. – Uratowałyśmy im

obojgu życie. A tak przy okazji, może pan nam za to podziękować w dogodnej dla
siebie chwili.

Sądząc po poirytowanym spojrzeniu burmistrza, uwaga Eve go nie rozbawiła.

–Gdybyście nie naraziły ich na niebezpieczeństwo, nic z tego by się nie wydarzyło –

stwierdził. – Możecie uważać, że macie szczęście, że was nie wtrącę do więzienia za
pomoc zabójcy wampirów i podżeganie do popełnienia przestępstwa. A teraz, jeśli
chcecie mojej rady, wracajcie do domu. – Pocałował córkę w brudne włosy. – Chodź,
moja księżniczko.

–Tato – odezwał się Richard. – Ona ma rację. Naprawdę uratowały nam życie.

Burmistrz rozzłościł się jeszcze bardziej.

–Synu, ja wiem, że możesz czuć wdzięczność wobec tych dziewczyn, ale…

–Po prostu niech nam pan powie, gdzie jest Shane – ucięła Claire. – Proszę. Tylko

tego chcemy. Dwóch Morrellów wymieniło spojrzenia, a potem Richard powiedział:

–Znacie stary szpital? Ten na Grand Street? Eve pokiwała głową.

–Imienia Naszej Pani? Myślałam, że go już zburzyli.

–Rozbiórka jest planowana na przyszły tydzień – dodał Richard. – Zabiorę was tam.

Claire o mały włos nie rozpłakała się z ulgi. Nie żeby problem się rozwiązał – bo się

nie rozwiązał – ale przynajmniej mogli wykonać jakiś kolejny ruch.

–Richard – odezwał się burmistrz. – Nie jesteś im nic winien.

–Owszem, jestem. – Richard popatrzył na Eve, a potem na Claire. – I nie zapomnę o

tym. Eve wyszczerzyła zęby w uśmiechu.

–Niech się pan nie martwi. Nie damy panu zapomnieć.

Mimo że był dzień, wkoło widać było wampiry. Claire uznała, że to coś niezwykłego,

ale jak bardzo niezwykłego, dotarło do niej, dopiero kiedy Richard Morrell, zwalniając
tak, że policyjny samochód wlókł się w żółwim tempie, zagwizdał pod nosem.

–Oliver zwołał swoje oddziały – oznajmił. – To niedobrze dla waszego przyjaciela. I

dla jego ojca. Ulice wokół masywnego budynku starego szpitala pełne były

samochodów… Wielkich samochodów z przyciemnianymi szybami. Było tam też
sporo wozów policji, ale jakoś to te duże z ciemnymi szybami sprawiały groźne
wrażenie.

Podobnie jak postacie stojące w cieniu i otaczające budynek. Niektórzy mieli na

sobie płaszcze i kapelusze mimo dokuczliwego upału. Zebrała się ich tam
przynajmniej setka, same wampiry.

A na środku, tuż na granicy cienia i słonecznego światła, stał Oliver. Miał na sobie

długi czarny skórzany płaszcz i skórzany kapelusz z szerokim rondem, a ręce okrył
rękawiczkami.

–O rany. Chyba nic tu nie wskóracie – powiedział Richard. Oliver obrócił głowę w

ich stronę i wyszedł na słońce. Wampir zbliżał się do nich powolnym, swobodnym
krokiem. – Może powinienem was jednak zabrać do domu.

Jeszcze nie zdążyły powiedzieć Richardowi, że nie, kiedy Oliver przebył dzielącą ich

odległość i otworzył tylne drzwi policyjnego wozu.

–Może powinieneś raczej dołączyć do nas – powiedział i obnażył kły w uśmiechu. –

Ach, Michael. Wreszcie poza domem, jak widzę. Wszystkiego dobrego z okazji
urodzin. Sugerowałbym, dla twojego dobrze pojętego bezpieczeństwa, żebyś dzisiaj
rano nie wychodził z cienia. Zresztą chyba nie miałbyś na to siły.

A potem złapał za gardło siedzącą najbliżej drzwi Claire.

Claire usłyszała krzyk Eve i Michaela, i czuła, że Eve usiłuje ją przytrzymać, ale Eve

w żaden sposób nie mogła siłować się z Oliverem. Po prostu wyjął Claire z
samochodu jak szmacianą laleczkę, mocno zaciskając palce na jej szyi, a potem
pociągnął ją na ulicę.

–Shane! Shane Collins! – zawołał. – Mam tu coś dla ciebie! Chciałbym, żebyś

bardzo dobrze się temu przyjrzał!

Claire złapała go obiema dłońmi za rękę, usiłując się wyrwać, ale bezskutecznie.

Wiedział, jak mocno ją trzymać, żeby nie zmiażdżyć jej gardła ani nie odciąć dopływu
powietrza do płuc. Zwalczyła kolejny napad panicznego kaszlu i próbowała wymyślić
jakieś wyjście z tej sytuacji.

–Zabiję tę dziewczynę – ciągnął Oliver – chyba że przysięgnie mi wierność i służbę

przy wszystkich świadkach, Shane, a ty możesz ją ocalić, zawierając taki sam
kontrakt. Masz dwie minuty na podjęcie decyzji.

–Dlaczego? – szepnęła Claire. Zabrzmiało to jak pisk myszy. Oliver, który patrzył na

odrapaną fasadę starego szpitala, z jego zniszczonymi płaczącymi aniołami i

barokowymi rzeźbami, na moment zwrócił uwagę na nią. Poranek był słoneczny i
bezchmurny, słońce jak rozgrzana moneta centowa świeciło na bezchmurnym niebie.
Wydawało się, że to nie w porządku, żeby jakiś wampir stał w pełnym słońcu.

A on się nawet nie pocił.

–Co dlaczego, Claire? To nie jest precyzyjne pytanie. Walczyła o oddech, bezradnie

chwytając jego palce.

–Dlaczego… zabiłeś Brandona?

Przestał się uśmiechać, a jego oczy spojrzały czujniej.

–Bystra jesteś – powiedział. – Mimo wszystko bystrość może ci nie służyć.

Powinnaś zadać pytanie, po co mi twoja służba.

–Dobrze – wykrztusiła. – To po co?

–Bo Amelie wyznaczyła ci jakąś rolę. A ja nie przywykłem dawać Amelie tego, na co

ma ochotę. To nie ma nic wspólnego z tobą, ale wiele wspólnego z historią. Niestety,
za moją sprawą ten problem zaczyna ciebie dotyczyć. Ale rozchmurz się, jeśli twój
chłopak złoży za ciebie przysięgę, daruję mu życie. Pozwolę ci go widywać od czasu
do czasu.

Kochankowe urodzeni pod nieszczęśliwą gwiazdą to bardzo zabawny spektakl.

Claire wydawało się, że Amelie nie ma z niej żadnego pożytku, ale nie spierała się w

tej sprawie. W sumie nie mogła. Właściwie nic nie mogła, mogła tylko stać na
czubkach palców, walczyć o każdy oddech i mieć nadzieję, że znajdzie w końcu
jakieś wyjście z tej durnej sytuacji, w którą się wplątała. Znowu.

–Jedna minuta! – zawołał Oliver. W budynku coś się poruszyło, coś zabłysło przy

paru oknach. – No cóż. To wygląda na przypadek przemocy domowej.

Miał na myśli to, że tata Shane'a znów go bił. Claire wyrywała się, chcąc zobaczyć,

co się tam dzieje, ale Oliver trzymał ją mocno. Mogła coś zobaczyć tylko kątem oka,
a to, co dostrzegła, nie wyglądało dobrze. Shane stał w drzwiach szpitala i usiłował
się wyrywać, ale ktoś go wciągał z powrotem do środka.

–Trzydzieści sekund! – zawołał Oliver. – No, teraz to już naprawdę ostatnia chwila.

Jestem nieco zdziwiony, Claire. Chłopak naprawdę walczy o szansę uratowania
ciebie. Powinnaś być pod wielkim wrażeniem.

–A ty powinieneś zabrać od niej swoje łapy, Oliver – odezwał się za nimi jakiś głos,

któremu towarzyszył z niczym niemożliwy do pomylenia odgłos przeładowywanej

broni. – Poważnie. Nie mam nastroju, jestem zmęczony i chciałbym już wracać do
domu.

–Richard. – Oliver i odwrócił się w jego stronę. – Wyglądasz beznadziejnie,

przyjacielu. Nie masz wrażenia, że powinieneś być z rodziną zamiast przejmować się
tymi… wyrzutkami?

Richard podszedł bliżej i lufą strzelby uniósł brodę Olivera.

–Tak, powinienem. Ale jestem im coś winien. Powiedziałem… Oliver uderzył go z

boku. Richard upadł na chodnik, a strzelba obok niego.

–Słyszałem cię za pierwszym razem – odezwał się łagodnie Oliver. – Doprawdy, w

dziwnych miejscach zawierasz przyjaźnie. Claire, chyba będziesz musiała wszystko
mi później opowiedzieć. – Odezwał się głośniej: – Czas minął! Claire Danvers, czy
powierzasz mi swoje życie, swoją krew i przy sięgasz służyć, aż po kres swojego
życia, którym będę mógł dowolnie rozporządzać? Powiedz tak, moja droga, bo jeśli
nie, to ja po prostu zacisnę rękę. To bardzo nieprzyjemna śmierć.

Zanim się udusisz, miną całe minuty, a Shane będzie musiał na to wszystko patrzeć.

Claire w głowie się nie mieściło, że kiedyś uważała Olivera za rozsądnego i miłego, i

w ogóle za człowieka. Patrzyła w jego zimne oczy i zobaczyła, że spod kapelusza
spływa mu po twarzy strużka potu koloru krwi.

I zdała sobie sprawę, że już nie stoi na palcach. Mocno stała na ziemi.

On słabnie!

Nie żeby jej to w czymkolwiek miało pomóc.

–Czekaj. – To był głos Shane'a. Claire złapała haust powietrza i zobaczyła, że,

kulejąc, wychodzi z budynku szpitala na otwarty teren i zmierza w jej stronę. Twarz
miał zakrwawioną i coś było nie tak z jego kostką u nogi, ale nie przystawał. –
Chcesz mieć sługusa? To może mnie?

–Ach. Pojawił się nasz bohater. – Oliver odwrócił się w jego stronę i Claire zdołała

wtedy lepiej przyjrzeć się Shane'owi. Zobaczyła w jego oczach strach i serce
wezbrało jej współczuciem. Tyle już wycierpiał, nie zasługiwał jeszcze i na to. Nie na
to. – Tak myślałem, że to powiesz. No, a jeśli wezmę was oboje?

Jestem szlachetnym szefem. Zapytaj Eve.

–Nie wierz w nic, co on mówi. On współpracuje z twoim tatą – wysapała Claire. –

Przez cały czas działali razem. To on im zlecił zabicie Brandona. Shane…

–Ja to wszystko wiem – przyznał Shane. – Polityka, prawda, Oliver? Ty i Amelie, i te

wasze gierki. Jesteśmy dla was tylko pionkami. Ale ona nie jest żadnym pionkiem.
Puszczaj ją.

–Dobrze, mój młody rycerzu – zgodził się Oliver i uśmiechnął się. – Skoro nalegasz.

On ją zabije, on ją naprawdę…

Shane miał coś w ręku i teraz rzucił to prosto w oczy Oliverowi.

Wyglądało jak woda, ale musiało palić jak kwas. Oliver puścił Claire i wrzasnął,

zatoczył się w tył, zerwał kapelusz z głowy i zgięty wpół, zaczął ocierać sobie twarz…

Shane złapał Claire za rękę i, ciągnąc ją za sobą, ruszył biegiem, utykając na jedną

nogę.

Prosto do starego budynku szpitala.

Z rykiem policjanci, wampiry i ich podwładni rzucili się, przez parking. Niektóre

wampiry padły w promieniach słońca, ale nie wszystkie. Zdecydowanie nie wszystkie.

Shane wepchnął Claire do środka budynku i wrzasnął:

–Teraz!

Wielkie, drewniane biurko spadło z trzaskiem, blokując wejście, a z balkonu

zrzucono jeszcze jedno. Shane, mocno zdyszany, złapał Claire i przyciągnął do siebie
w mocnym uścisku.

–Nic ci nie jest? – spytał. – Żadnych ugryzień?

–Nic mi nie jest – sapnęła. – O Boże, Shane!

–A więc te sadze to tylko taka moda. Nic ci nie jest. Przywarła do niego mocno.

–Był pożar.

–Nic mi nie mów. Tata potrafi narobić zamieszania. – Shane z trudem przełknął i

odsunął ją od siebie. – Wyciągnęliście stamtąd Monice? Tata mi powiedział… No cóż,
chciał ją tam zostawić. – Pokiwała głową. Shane odetchnął z ulgą. – Usiłowałem do
tego nie dopuścić, Claire. Nie chciał mnie słuchać.

–Nigdy nie słuchał. Nie zauważyłeś? Wzruszył ramionami i rozejrzał się wkoło.

–Zabawne, wciąż mi się wydaje, że słucha. Gdzie Eve? W tym policyjnym

samochodzie?

Z Michaelem, chciała już powiedzieć, ale zdała sobie sprawę, że to chyba nie jest

najlepszy moment, żeby zawiadamiać Shane'a, że jego najlepszy przyjaciel został
prawdziwym wampirem. Shane ledwie zdążył się przyzwyczaić, że jest duchem.

–Tak. Jest w samochodzie. – Uniosła koniec jego koszuli i otarła mu krew z twarzy.

–Auć.

–Gdzie twój tata?

–Wynoszą się stąd – powiedział. – Chciał mnie ze sobą zabrać. Powiedziałem, że

pójdę, kiedy tylko cię odbiję. A więc… Pewnie trzeba się stąd zbierać.

Dobiegł ich brzęk metalu i świat Claire rozszerzył się stopniowo na tyle, że objął nie

tylko cud, jakim było odzyskanie Shane'a, ale i pomieszczenie w którym byli.
Nieliczne meble, takie jak tamte biurka piętrzyły się w stosach, ściany poczerniały od
wilgoci i pleśni, świetlówki nad ich głowami zwisały pod dziwnymi kątami i mogły
pospadać przy najlżejszym wstrząsie.

Pachniało tu starzyzną – gorzej, w powietrzu czuło się śmierć, jakby przez całe lata

zdarzały się tu jakieś straszne rzeczy. Claire przypomniał się Dom Glassów i
zgromadzona w jego wnętrzu energia… Jakiego rodzaju energia zgromadziła się
tutaj? I skąd się wzięła? Zadrżała na samą myśl.

–Zbliżają się! – zawołał ktoś z góry i Shane uniósł rękę w geście potwierdzenia. –

Czas się stąd wynosić, do diabła!

–Już idę! – Złapał Claire za rękę. – Chodź. Można się stąd wydostać.

–Którędy?

–Tunelami kostnicy.

–Co?

–Zaufaj mi.

–Ufam ci, ale… Tunele kostnicy?

–Tak – powiedział Shane. – W połowie lat pięćdziesiątych je zapieczętowano, ale

jeden otworzyliśmy. Nie ma go na mapach. Nikt go nie pilnuje.

–Ale kto jest tu z tobą?

–Kilku pomocników taty.

–I to wszystko? – Była przerażona. – Ty wiesz, że tam na zewnątrz jest sto

wściekłych wampirów, prawda? I że mają broń?

Wzmógł się hałas przy drzwiach. Biurka blokujące wejście przesuwały się po

podłodze, centymetr po centymetrze. Widziała że do środka zaczyna wpadać dzienne
światło.

–Lepiej się wynośmy – zawyrokował Shane. – Chodź.

Claire pozwoliła mu się pociągnąć i tylko oglądała się za siebie, widząc, jak biurka

przesuwając się, umożliwiając atakującym dostanie się do środka.

Shane pomachał ręką wielkiemu facetowi w czarnej skórze, kiedy go mijali, i we

troje wbiegli na korytarz pierwszego piętra.

Był mroczny, brudny i przerażający, ale nie tak przerażający jak hałasy dobiegające

z parteru. Shane miał ze sobą latarkę i włączył ją, żeby mogli ominąć ewentualne
przeszkody na drodze – przewrócone stojaki do kroplówek, jakiś porzucony,
zakurzony wózek na kółkach, przewrócone na bok łóżko szpitalne.

–Szybciej – sapnęła Claire. Wampiry już były w środku.

Claire uznała, że nie więcej niż połowie wampirów udało się przedostać przez zalany

światłem słonecznym parking, ale te, które miały dość siły, teraz były w budynku, a
tu przywitała je ciemność. Nic im tu nie groziło.

Shane wiedział, dokąd biegnie. Skręcił za róg w prawo, a potem w lewo, szarpnął

jakieś drzwi przeciwpożarowe i wepchnął Claire na klatkę schodową.

–Na górę! – rzucił. – Dwa piętra, potem w lewo!

Na schodach były jakieś rzeczy, Claire nie widziała ich dobrze, chyba że oświetliła je

latarka Shane'a, ale wszystkie śmierdziały zgnilizną. Próbowała nie oddychać i
unikać lepkich kałuż – sama nie wiedziała czego i wolała nie myśleć, że to krew i
biegła w górę po schodach. Najpierw jedno piętro, potem kolejne schody, tym razem
czyste, pomijając potłuczone butelki, o które się potykała.

Szarpnęła drzwi pożarowe dwa piętra wyżej i o mało nie wyrwała sobie ręki ze

stawu.

Bo były zamknięte.

–Shane!

Odsunął ją, złapał za klamkę i pociągnął.

–Cholera! – Kopnął wściekle w drzwi, przez moment wyglądał, jakby nie wiedział, co

robić, a potem rzucił się znów na schody. – Wyżej! Już!

Na czwartym piętrze drzwi były otwarte i Claire wypadła w ciemność za nimi.

Nadepnęła na coś, potknęła się i poleciała na podłogę. Shane poświecił latarką w jej
stronę, oświetlając poczerniały linoleum, jakiś stos pudeł i…

…ludzki szkielet. Claire wrzasnęła i rzuciła się do tyłu, a potem zdała sobie sprawę,

że to była pomoc do nauki anatomii na medycynie. Szkielet, w który wdepnęła,
rozsypał się po podłodze.

Shane złapał Claire za ramię, postawił ją na nogi i pociągnął za sobą. Claire

obejrzała się. Nie widziała motocyklisty, tego, który biegł za nimi. Gdzie on się…

Usłyszała krzyk.

Och.

Shane ciągnął ją długim korytarzem, potem skręcił w lewo i pociągnął Claire za

sobą. Do kolejnej ewakuacyjnej klatki schodowej. Otworzył drzwi i pędem zbiegli
jedno piętro niżej.

Drzwi były otwarte. Shane wybiegł z nią na kolejny długi korytarz i liczył mijane

drzwi.

Zatrzymał się przed trzynastymi.

–Do środka – powiedział i otworzył drzwi kopniakiem. Metal ustąpił ze zgrzytem.

Coś się potłukło z hałasem.

Claire zrobiło się zimno, bo weszła do czegoś, co wyglądało jak prosektorium.

Nosze z nierdzewnej stali, w ścianach szafy z nierdzewnej stali, niektóre otwarte, a w
nich widoczne kolejne nosze.

Tak, była już całkiem pewna, że to kostnica. I całkiem pewna, że ona jej się jeszcze

nieraz przyśni w koszmarach, to znaczy, o ile jeszcze kiedykolwiek uda jej się
zasnąć.

–Tędy – polecił Shane i otworzył coś, co wyglądało na zsyp do brudnej bielizny. –

Claire.

–Och, do diabła, nie! – Nienawidziła ciasnych pomieszczeń, więc nic gorszego nie

mogła sobie wyobrazić. Nie miała pojęcia, ile to trwało, ale szyb był wąski i ciemny, a
Shane przecież mówił coś o tunelach kostnicy? Czy to był szyb do wyrzucania
zwłok? Może jeszcze tkwiło w nim jakieś ciało! O Boże…

Z zewnątrz dochodziły krzyki, zbliżał się wściekły tłum.

–Wybacz, nie ma czasu – powiedział Shane, a potem podniósł ją i wrzucił nogami

naprzód do szybu. Próbowała nie wrzasnąć. I może jej się nawet udało, kiedy spadała
w tunelu przeznaczonym tylko dla zmarłych.

Rozdział 13

Wylądowała ciężko, na kamieniach i zdusiła jęk. Jakaś ręka zacisnęła się na jej

ramieniu i pomogła wstać. Usłyszała za sobą głośny hurgot i zeszła z drogi w samą
porę, kiedy Shane – a przynajmniej wydawało jej się, że to właśnie Shane – wypadł z
szybu zaraz po niej.

A potem zapaliły się światła.

No cóż, może nie zaraz światła. Jedno światło. Światło jednej latarki.

Którą trzymał tata Shane'a.

Rzucił chłodne spojrzenie na syna, potem na Claire i zapytał:

–Gdzie Des?

Shane zrobił zdziwioną minę.

–Tato! Ty miałeś stąd zniknąć! Przecież o to właśnie chodziło!

–Gdzie jest Des, do diabła?

–Nie ma go! – krzyknął Shane. – Cholera, tato…

Frank Collins był wściekły, drgały mu mięśnie twarzy, przesunął promień latarki.

Claire zobaczyła, że oświetlił dwóch innych facetów stojących w mroku.

–Dobra – rzucił. – To do roboty.

–Jakiej roboty? – spytał ostro Shane. Skrzywił się, opierając ciężar ciała na

skręconej kostce. – Tato, co tu się, u diabła, wyprawia? Powiedziałeś, że wyjeżdżasz.

–Nie zabiłem dość wampirów, żeby wyjechać – warknął Frank Collins. – Ale niedługo

wyrównam rachunki.

Dwóch facetów, których oświetlił latarką, klęczało przy czymś, co wyglądało jak

płytka obwodu wymontowana z jakiegoś starego komputera. Była podłączona do
samochodowego akumulatora. Jeden z tych facetów trzymał dwa kable za izolowaną
część, ale ich końcówki były gołe jak świeżo odarte z osłonek.

Wszystko zaczęło się zgadzać.

Tata Shane'a znów go wykorzystał. Wykorzystał jako przynętę, pozwalając synowi

myśleć, że jest bohaterem, gdy tymczasem Shane odwracał uwagę wampirów, żeby

dać jego ojcu czas na ucieczkę.

Wykorzystał go, żeby zwabić wampiry w jedno miejsce. Ale nie były tam tylko

wampiry, było też wielu ludzi. Policjanci i kandydaci na wampiry. I ludzi, którzy
znaleźli się tam tylko dlatego, że byli coś winni Oliverowi.

To było zabójstwo z zimną krwią.

Richard powiedział: rozbiórka w tym tygodniu. A środki wybuchowe już

rozmieszczono.

–Oni wysadzą budynek! – wrzasnęła Claire i odskoczyła. Z motocyklistami walczyć

nie mogła, ale nie musiała.

Wystarczyło tylko wyszarpać kable łączące się z płytką.

Wyrwała je i posypały się bladoniebieskie iskry, a Claire miała szczęście, że nie

kopnął jej prąd. Jeden z motocyklistów dobiegł do niej i odepchnął, patrząc na to, co
zrobiła, i pokręcił głową.

–Mamy problem! – wrzasnął. – Zniszczyła płytkę! Trzeba czasu, żeby znów ją

podpiąć! Frank poczerwieniał ze złości i podbiegł do Claire, unosząc pięści w górę.

–Ty głupia mała…

Shane złapał jego pięść i przytrzymał.

–Dość tego – powiedział. – Wystarczy, tato. Już dosyć.

Frank spróbował go uderzyć. Shane uchylił się. Znów przyjął cios na otwartą dłoń.

Trzeci zablokował i oddał. Tylko raz. Frank poleciał na plecy, a na jego twarzy
pojawiło się coś przypominającego strach.

–Wystarczy – powtórzył Shane. Claire jeszcze nigdy nie widziała, żeby wyglądał tak

groźnie. – Masz jeszcze czas na ucieczkę, tato. Lepiej zrób to, póki się da. Oni się
niedługo połapią, gdzie jesteśmy, a wtedy wiesz co? Ja za ciebie umierał nie będę.
Już nigdy.

Frank otworzył usta, a potem je zamknął. Otarł krew, gapiąc się na Shane'a i

wstając na nogi.

–Myślałem, że rozumiesz – syknął. – Myślałem, zechcesz…

–Wiesz, czego ja chcę, tato? – spytał Shane. – Ja chcę odzyskać własne życie.

Chcę mieć dziewczynę. I chcę, żebyś wyjechał i nigdy tu już nie wracał.

Oczy Franka zrobiły się puste.

–Twoja matka przewraca się w grobie. Zdradzasz swoją rodzinę. Swojego ojca. I

stajesz po stronie pasożytów, które żerują na tym mieście.

Shane mu nie odpowiedział. Obydwaj patrzyli na siebie przez kilka długich sekund w

gniewnym milczeniu, a potem Claire usłyszała dochodzący z góry szczęk metalu.
Pociągnęła Shane'a za rękaw.

–Chyba znaleźli zsyp – powiedziała. – Shane…

–Powinienem był zostawić cię w tej cholernej klatce, żebyś się w niej upiekł,

niewdzięczny mały bydlaku. Nie jesteś moim synem.

–Alleluja – zakończył cicho Shane. – Nareszcie wolny! Jego tata wyłączył latarkę i w

mroku Claire usłyszała tupot nóg.

Shane złapał Claire za spoconą rękę i razem pobiegli w przeciwną stronę, a Shane

bez tchu liczył kroki, aż na końcu tunelu zobaczyli blask światła.

Shane chciał uciekać, ale ucieczka była niemożliwa. Chyba żeby wyjechali z

Morgamdlle, ale nawet wtedy, jak wreszcie zrozumiała Claire, wampiry nie dałyby im
spokoju. Nie po tym, co już zrobili czy prawie zrobili.

Więc musiała to jakoś wszystko naprawić.

Shane snuł monolog, planował, że ukradną samochód, a potem wyjadą za granice

miasta, a może i stanu.

Claire milczała, dopóki nie zobaczyła czerwonych i niebieskich świateł policyjnego

wozu nadjeżdżającego ulicą. Wtedy puściła dłoń Shane'a i powiedziała:

–Zaufaj mi.

–Co?

–Po prostu mi zaufaj.

Wyszła naprzeciw policyjnemu wozowi, który zatrzymał się spokojnie tuż przed

nimi. Oślepiło ją światło reflektorów i stanęła w nim bez ruchu. Wyczuła, że Shane się
cofa i powiedziała ostro:

–Shane, nie! Stój, gdzie stoisz!

–Co ty, do diabła, robisz?

–Poddaję się – powiedziała i uniosła ręce w górę. – Dalej.Zrób to samo.

Przez jedną długą i przerażającą chwilę wydawało jej się, że on tego nie zrobi, ale

potem wyszedł na jezdnię, uniósł ręce i splótł palce dłoni za głową. Drzwi policyjnego
wozu otworzyły się, a Shane osunął się na kolana. Claire zerknęła na niego i zrobiła
to samo.

Za chwilę leżała płasko na ziemi, przyciśnięta czyjąś ręką, jakiś męski głos mówił:

Tu Heller. Mamy Danvers i dzieciaka Collinsa. Żywych.

Nie dosłyszała odpowiedzi, ale za bardzo była zajęta zastanawianiem się, czy nie

popełniła strasznej pomyłki. Bo skuto jej nadgarstki kajdankami. Policjant szarpnął ją
za łokcie do pozycji stojącej, a ona skrzywiła się z bólu. Shane został potraktowany
tak samo. Nie stawiał oporu. Ale wydawał się… spięty. – Wszystko w porządku –
uspokoiła go. – Zaufaj mi, proszę cię.

Pokiwał głową.

Lepiej, żebym się nie myliła, pomyślała i z trudem przełknęła ślinę, kiedy wsadzano

ich na tylne siedzenie samochodu.

Policjanci nie rozmawiali z nią ani z Shane'em. Jazda była krótka i odbyła się w

milczeniu, a kiedy wóz zatrzymał się przed ratuszem, czekał już na nich komitet
powitalny. Claire o mało nie rozpłakała się na widok Michaela i Eve – osmalonych
sadzą, ale stojących razem, ręka w rękę. Miny mieli zmartwione. Obok nich stał
Richard Morrell z obandażowaną głową.

I burmistrz Morrell. Nie umiała odczytać wyrazu jego twarzy – wydawał się

rozzłoszczony, ale zwykle miał taką minę. Claire zauważyła połysk rudych włosów i
dostrzegła Sama, który opierał się o filar pod ścianą. Oprócz Michaela był tam
jedynym wampirem. A przynajmniej jedynym, którego widziała.

Drzwi samochodu otworzyły się i Claire wygramoliła się ze środka. Burmistrz

przyjrzał się najpierw niej, a potem Shane'owi. Zmrużył oczy.

–Moje źródła poinformowały mnie, że ktoś zaminował szpital – powiedział. –

Podłączył kable i miał już wysadzać budynek. Zdaje się, że ktoś inny mu
przeszkodził, zanim do tego doszło.

–Claire wyciągnęła kable. Tata chciał wysadzić szpital i wszystkich w środku –

wyjaśnił Shane. Morrellowie, ojciec i syn, wymienili spojrzenia. Nawet Sam uniósł
głowę, chociaż nie ruszył się z miejsca i nadal stał z założonymi rękoma,
zrelaksowany i obojętny.

–A gdzie twój tata? – spytał Richard. – Shane, nie jesteś mu nic winien. Wiesz o

tym.

–Tak – przyznał Shane. – Wiem. Uciekł. Chciałbym móc powiedzieć, że nie wróci,

ale… – Wzruszył ramionami. – Człowieku, puść Claire. Ona uratowała tamtych ludzi.
Nikogo nie skrzywdziła.

Burmistrz Morrell skinął głową w stronę policjanta stojącego za Claire. Usłyszała, że

kajdanki brzęczą, i wreszcie z ulgą mogła wyprostować ręce.

–A co z Shane'em? – spytała.

–Wampiry złapały dwóch ludzi Franka. Obaj przyznali, że to Frank zabił Brandona.

Shane jest czysty – stwierdził Richard.

–Co? – Shane się zdziwił.

–Wracaj do domu – powiedział Richard i gliniarz zdjął również kajdanki Shane'owi. –

Sam zadbał, żeby wampiry się dowiedziały. Nie przepadają za tobą, więc uważaj, co
robisz, ale nie jesteś winny żadnego wykroczenia. Ani poważniejszego przestępstwa.

–Świetnie! – wykrzyknęła Eve i złapała za rękę Claire, a potem Shane'a. – No to

wynosimy się stąd.

Cadillac Eve stał zaparkowany parę kroków dalej. Szyby zostały przyciemnione,

zauważyła Claire, a w powietrzu unosił się zapach świeżej farby. Na ziemi leżały dwie
puszki po lakierze do karoserii w sprayu. Wsiadła na przednie siedzenie, a Michael
wśliznął się z tyłu. Shane zawahał się, zerknął na niego, a potem wsiadł i zatrzasnął
drzwi.

Eve odpaliła silnik.

–Shane?

–Tak?

–Ja cię, cholera, zabiję, jak tylko dojedziemy do domu.

–Dobrze – powiedział Shane. – Bo teraz śmierć wydaje się lepsza niż gadanie o tym

wszystkim.

Miasto było dziwnie spokojne – pożary ugaszone, tłum rozpędzony, nic do

oglądania, proszę jechać dalej. Ale Claire nie miała wrażenia, że wszystko się
skończyło. Wcale go nie miała.

Opierała się o okno w czasie jazdy do domu, wykończona i nieszczęśliwa. Na tylnym

siedzeniu panowało złowieszcze milczenie i zdawało się, że zbierają się tam burzowe

chmury, z których lada chwila łupnie piorun. Eve nerwowo paplała coś o tacie
Shane'a i o tym, dokąd mógł uciec, ale nikt nie reagował. Mam nadzieję, że wyjechał,
pomyślała Claire. Mam nadzieję, że mu się uda. Nie dlatego, że nie powinien za
wszystko zapłacić, bo powinien, ale dlatego, że gdyby zapłacił, dla Shane'a
oznaczałoby to tylko jeszcze więcej zgryzoty. Utratę ostatniego członka rodziny.
Lepiej, żeby jego tata po prostu… zniknął.

–Powiedziałaś Shane'owi? – spytała Eve. Claire wyprostowała się i ziewnęła, a Eve

zatrzymała cadillaca pod domem.

–O czym?

Eve wskazała na Michaela. – No wiesz.

Claire obejrzała się na niego. Shane patrzył prosto przed siebie z kamiennym

wyrazem twarzy.

–Niech zgadnę – powiedział. – Znalazłeś jakąś dobrą wróżkę, która zwróciła ci

wolność i teraz możesz wychodzić z domu, kiedy ci się żywnie podoba. Powiedz mi,
że tak jest, Michael.

Bo ja się tak zastanawiam, dlaczego ty siedzisz z nami w samochodzie i naprawdę

nie umiem znaleźć takiego wyjaśnienia, od którego nie robiłoby mi się niedobrze.

–Shane… – zaczął Michael, a potem pokręcił głową. – Tak. Przyszła moja rodzinna

dobra wróżka i spełniła moje życzenie. Dajmy już temu spokój.

–Dajmy spokój? – zdziwił się Shane. – A jak, konkretnie, mam to zrobić? Odchrzań

się.

Wysiadł z samochodu i poszedł do domu. Eve złapała wielki czarny parasol i szybko

podeszła do drzwi samochodu od strony Michaela; otworzyła go jak kamerdyner, a
Michael wysiadł, złapał parasol i pobiegł za Shane'em. Nawet w cieniu parasola jego
skóra zaczęła dymić.

Michael dopadł cienia na werandzie, odrzucił parasol, a Shane obrócił się i walnął

go pięścią.

Mocno.

Michael wytrzymał cios, drugi wychwycił otwartą dłonią, podszedł bliżej i złapał

Shane'a w objęcia.

–Puszczaj! – wrzasnął Shane i odepchnął go. – Cholera! Odwal się!

–Nie zamierzałem cię ugryźć, idioto – powiedział Michael. – Jezu, ja się po prostu

cieszę, że żyjesz.

–Szkoda, że nie mogę powiedzieć tego samego, ale skoro ty nie… – Shane otworzył

drzwi na oścież i zniknął w domu, zostawiając Michaela opartego o ścianę.

Claire i Eve podeszły powoli alejką.

–Ja… – Claire przełknęła ślinę. – Ja z nim pogadam. Przykro mi. On jest po prostu…

To był ciężki dzień, wiesz? Nic mu nie będzie.

Michael pokiwał głową. Eve objęła go i pomogła mu wejść do domu.

Shane'a nigdzie nie było widać, kiedy Claire weszła do salonu, ale usłyszała

trzaśniecie drzwi na górze. Cholera, umiał być szybki, kiedy chciał. I pełen goryczy. I
kto powiedział, że to dziewczyny mają zmiennie nastroje? Zerknęła na kanapę –
pierwsze wygodne miejsce, które aż się prosiło, żeby się tam położyć – z tęsknotą.
Może powinna po prostu dać Shane'owi czas, żeby uporał się z tym sam. Przecież to
nie tak, że on nie umie dawać sobie rady ze stresem.

No ale z drugiej strony… To, że umie poradzić sobie z nim sam, nie znaczy, że tak

być powinno.

W pokoju było coś dziwnego i przez długą chwilę Claire nie umiała tego wrażenia

zrozumieć. A potem dotarło do niej.

Unosił się w nim zapach kwiatów. Róż.

Claire zmarszczyła brwi, odwróciła się i zobaczyła duży bukiet czerwonych róż na

stoliku przy kanapie. Obok nich leżała koperta z jej nazwiskiem wypisanym
staroświeckim kaligraficznym pismem.

Rozdarła ją i rozłożyła wyjęte z niej kartki.

„Droga Claire,

Moj a nieformalna Ochrona już nie wystarczy Tobie i Twoim przyjaciołom, i moim

zdaniem teraz już to rozumiesz. Należy podjąć bardziej drastyczne kroki, i to szybko,
albo Twoi przyjaciele za to zapłacą. Oliver nie pozwoli, żeby dzisiejsze wydarzenia
przeszły bez echa. Byłaś dzielna, ale ogromnie niemądra w wyborze swoich wrogów.

Uważnie rozważ moją propozycję.

Nie ponowię jej”.

Kartka nie była podpisana, ale Claire nie mogła mieć żadnych wątpliwości co do

tego, kto ją napisał. Amelie. List był oznaczony znakiem wodnym; jej symbolem.

Pozostałe papiery wyglądały na dokumenty prawne. Przeczytała je, marszcząc brwi i

próbując zrozumieć, co oznaczają. Niektóre sformułowania szczególnie rzuciły jej się
w oczy.

„Ja, Claire Elizabeth Danvers, powierzam swoje życie, swoją krew i przysięgam

służyć Założycielce teraz i do końca mojego życia, podczas którego Założycielka
może mną we wszystkim dowolnie rozporządzać”.

Przecież to było dokładnie to samo, co powiedział jej Oliver w szpitalu, kiedy

usiłował zrobić z niej…zrobić z niej swoją niewolnicę.

Claire upuściła papiery, jakby zapaliły jej się w rękach. Nie, ona nie może tego

zrobić. Nie może. Albo twoi przyjaciele za to zapłacą.

Claire włożyła kontrakt z powrotem do koperty i schowała ją do kieszeni w tej samej

chwili, kiedy Eve powiedziała:

–Róże! Jezu, kto umarł?

–Nikt – odparła Claire schrypniętym głosem. – To dla ciebie. Od Michaela.

Michael zrobił zdziwioną minę, ale stał plecami do Eve i jeśli miał choć trochę

rozumu, to będzie umiał jakoś to rozegrać. Claire poszła na górę wziąć prysznic.

Po kąpieli poczuła się lepiej. Nie żeby znacznie lepiej, ale odrobinę lepiej.

Posiedziała trochę. Wpatrując się w białą kopertę ze swoim nazwiskiem, żałując, że
nie może o tym porozmawiać z Shane'em albo z Eve, albo z Michaelem, ale nie śmiała
tego zrobić, bo to był jej wybór. Nie ich. Zresztą i tak wiedziała co by powiedzieli.

Że ma to sobie absolutnie wybić z głowy, tyle by powiedzieli.

Było już ciemno, kiedy Shane wreszcie do niej zapukał. Otworzyła drzwi i stanęła w

nich, patrząc na niego. Po prostu patrząc, bo jakoś nie wydawało jej się, żeby
kiedykolwiek mogła się na niego dość napatrzyć. Wyglądał na zmęczonego,
zaspanego i wyciągniętego prosto z łóżka.

I był tak piękny, że poczuła, że serce jej pęka na milion drobnych, ostrych

kawałeczków.

Niespokojnie przestąpił z nogi na nogę.

–Mogę wejść? Czy po prostu chcesz, żebym…? – Wskazał ręką korytarz. Cofnęła

się i wpuściła go do środka a potem za trzasnęła za nim drzwi. – Zdenerwowałem się

Michaelem.

–No co ty powiesz?

–Dlaczego mi nie powiedziałaś?

–No cóż, nie było odpowiedniego nastroju – powiedziała ze znużeniem i usiadła na

łóżku, plecami opierając się o wezgłowie. – Daj spokój, Shane. Usiłowaliśmy uciec i
uratować sobie życie.

Uznał ten argument wzruszeniem ramion.

–Jak do tego doszło?

–Znaczy, kto. Amelie. Była tutaj i Michael ją poprosił. – Claire patrzyła na niego

przez długą chwilę, a potem dodała: – Poprosił, bo chciał móc wychodzić z domu.

Shane zrobił zbolałą minę. Usiadł w rogu łóżka i wpatrzył się w nią. Spojrzeniem, od

którego serce na nowo zaczęło jej pękać.

–Nie – powiedział. – Tylko nie przeze mnie. Powiedz, że on nie…

–Mówił, że nie. A w każdym razie, rozumiesz, nie do końca. On musiał to zrobić,

Shane. Nie mógł tak żyć, nie na zawsze.

Shane odwrócił wzrok.

–Chryste. Znaczy on wie, co ja myślę o wampirach. A teraz mieszkam z wampirem.

Teraz wampir jest moim najlepszym przyjacielem. Niedobrze.

–Ale nie musi być wcale tak źle – powiedziała. – Shane… Nie gniewaj się, dobrze?

Zrobił to, co uważał za konieczne.

–Tak jak my wszyscy… – Wyciągnął się na łóżku, zakładając ręce za głowę. – Długi

dzień.

–Tak.

–A więc? – zapytał. – Masz jakieś plany na wieczór? Bo ja akurat mam wolne.

Udało mu się rozśmieszyć ją, chociaż myślała, że już nigdy się nie roześmieje.

Shane przeturlał się, podparł na łokciu i czułość, z jaką się do niej uśmiechnął, aż jej
zaparła dech w piersi.

Wyciągnął rękę i żartobliwie pociągnął ją za włosy, nadal z uśmiechem.

–Masz dziś odjazdową fryzurę. Moja bohaterko.

–Ja? No skąd…

–Tak, ty. Uratowałaś dziś wiele istnień, Claire. Jasne, nie których z nich sam bym

odesłał na tamten świat, ale… Mimo wszystko. Chyba nawet uratowałaś mojego ojca.
Gdyby wysadził ten budynek, gdyby zabił tych wszystkich ludzi… Nie odszedłby
żywy. Sam bym na to nie pozwolił. – Patrzyli na siebie, a Claire poczuła, że budzi się
między nimi jakieś napięcie, że coś ich do siebie ciągnie. Zobaczyła, że on pochyla
się do niej, też ulegając tej sile. Wyciągnął dłoń i delikatnie przesunął palcem po jej
gołej stopie. – No i? Co planujesz, bohaterko? Chciałabyś obejrzeć jakiś film?

Dziwnie się czuła. To było niesamowite uczucie.

–Nie.

–Pozabijać zombie na wideo? – Nie.

–Jeśli mamy grać w kanastę, to ja się… rzucę… z… Co ty robisz? Wyciągnęła się na

łóżku po swojej stronie, twarzą do niego.

–Nic. A co ty chcesz robić?

–Och, w to nie wnikajmy.

–Dlaczego nie?

–A ty nie masz jutro czasem zajęć?

Pocałowała go. To nie był niewinny pocałunek, absolutnie nie. Miała wrażenie, że

jest jedną z tych róż na dole – ciemną, czerwoną i namiętną, i to było dla niej coś
nowego, zupełnie nowego, ale nie mogła pozbyć się uczucia, że musi to teraz zrobić,
bo o mało go nie straciła, i…

Shane przerwał pocałunek, chwytając powietrze jak człowiek, który tonie.

–Czekaj – powiedział. – Zwolnij. Ja nigdzie się nie wybieram. Wiesz o tym, prawda?

Nie musisz tego robić, żeby mnie zatrzymać. No cóż, przynajmniej tak długo jak
sama…

–Zamknij się.

Zamknął się, przede wszystkim dlatego że przycisnął wargi do jej ust. Tym razem

pocałunek był spokojniejszy, ciepły, potem zrobił się gorący. Pomyślała, że nigdy nie
będzie miała dość smaku jego ust, przebiegał ją dreszcz. Rozpalał ja w sposób, który
– wiedziała – nie był poprawny. Albo przynajmniej zupełnie legalny.

–A bejsbol lubisz? – spytała.

Shane otworzył oczy i przestał głaskać japo włosach.

–Co?

–Pierwsza baza – powiedziała. – Już ją zaliczyłeś.

–Nie biegam od bazy do bazy.

–Mógłbyś się wysilić i dobiec chociaż do drugiej.

Jezu, Claire. Czasami w takich chwilach zdarzało mi się zabawiać w sportowe

statystyki, ale teraz zepsułaś mi frajdę. – Kolejny gorący pocałunek i jego dłoń
zaczęła błądzić po jej szyi. Po ramionach, muskając jej skórę, której nie zakrywał
cienki trykot nocnej koszulki. I niżej…

–Cholera. – Przetoczył się na plecy, z trudem chwytając oddech i znów gapiąc się w

sufit.

–Co? – spytała. – Shane?

–Przecież o mało nie zginęłaś – powiedział. – I masz szesnaście lat, Claire.

–Prawie siedemnaście. – Przysunęła się do niego bliżej i przytuliła.

–Tak, to wszystko zmienia. Posłuchaj…

–Chcesz czekać?

–Tak. Oczywiście, wolałbym nie, ale w tej chwili naprawdę mam skrupuły. Tylko że

ja… Nie chcę cię zostawiać. – Objął ją, a dla niej nie liczyło się na świecie już nic
poza ciepłem jego ciała, jego szeptem i kompletnie bezbronnym pragnieniem w
oczach. – Ale niełatwo będzie mi powiedzieć „nie”. Więc musisz mi w tym pomóc.

Serce jej waliło.

–Chcesz zostać?

–Tak. Ja… – Otworzył usta, potem je zamknął, a potem znów spróbował coś

powiedzieć. – Potrzebuję tego. Potrzebuję ciebie.

Pocałowała go bardzo delikatnie.

–Więc zostań.

–Dobrze, ale jeśli chodzi o bejsbol, poza drugą bazę nie wychodzę.

–Jesteś tego pewien?

–Przysięgam.

I jakoś dotrzymał słowa niezależnie, jak bardzo się starała to zmienić.

Shane nadal spał, skulony w kłębek, lekko pochrapując. W jakimś momencie zdjęła

mu koszulkę i teraz Claire leżała w świetle wschodzącego słońca, obserwując, jak
światło igra na jego plecach. Chciała go dotknąć… Ale nie chciała, żeby się obudził.
Potrzebował snu, a ona musiała coś zrobić.

Coś, co jemu by się nie spodobało.

Claire wysunęła się z łóżka bardzo ostrożnie i znalazła swoje dżinsy rzucone na

podłogę. Koperta nadal tkwiła w tylnej kieszeni. Otworzyła ją i wyjęła kartkę
sztywnego papieru, rozwinęła ją i jeszcze raz przeczytała list.

Położyła kontrakt na biurku, popatrzyła na Shane'a i pomyślała, że może go stracić.

Że może też stracić Eve i Michaela.

„Ja, Claire Elizabeth Danvers, powierzam swoje życie, swoją krew i przysięgam…”

Shane nazwał ją bohaterką, ale ona wcale się tak nie czuła. Czuła się jak

przestraszona nastolatka, która ma mnóstwo do stracenia. Ja nie zniosę patrzenia
na jego krzywdę, pomyślała. Nie zniosę tego i zrobię wszystko, żeby do tego nie
dopuścić. Michael… Eve… Nie mogę podjąć takiego ryzyka.

Czy naprawdę może być aż tak źle?

Claire otworzyła szufladę i wyjęła długopis.

This file was created with BookDesigner program

[e-mail]

2011-03-03

LRS to LRF parser v.0.9; Mikhail Sharonov, 2006; msh-tools.com/ebook/