Koszmar w Dunwich H P Lovecraft

"Koszmar w Dunwich"
H.P.Lovecraft

"Gorgony, Hydry i Chimery — straszne opowie

ci o Celaeno i Harpiach —

mog

odradza

w przes

dnym umy

le — ale istniały tam ju

przedtem. S

kopi

, wzorcem — stare ich wzorce s

w nas, i s

wieczne. Gdyby było inaczej, to czy przytoczone przykłady, które na
jawie uwa

amy za nieprawdziwe, mogłyby wywiera

na nas jakikolwiek

wpływ? Czy to znaczy,

e w sposób naturalny przejmujemy poczucie l

od takich wła

nie obiektów, które, jak si

powszechnie uwa

a, s

stanie wyrz

dzi

nam cielesn

krzywd

? O, bynajmniej! Tego rodzaju

ki maj

o wiele starsze podło

e. Si

gaj

poza ciało — o nawet w

powi

zaniu z ciałem byłyby takie same... Fakt,

e l

k, tutaj

rozwa

any, ma charakter czysto duchowy,

e jest silny w proporcji,

tak jak jest bezprzedmiotowy na ziemi,

e dominuje w okresie naszego

bezgrzesznego niemowl

ctwa — stwarza trudno

ci, których rozwi

zanie

e ułatwi

wejrzenie w okres, gdy

wiat jeszcze nie istniał, i

cho

by pobie

ne zerkni

cie w mroczn

krain

pra egzystencji."

Charles Lamb „Czarownice i inne koszmary nocne".

li podró

nik, przebywaj

cy na północy

rodkowej cz

ęś

Massachusetts, skr

ci w niewła

ciwy go

ciniec na rozstaju dróg przy

rogatkach Aylesbury tu

za Dean's Corners, napotka samotn

i dziwn

krain

. Teren si

tu wznosi, a kamienne mury obro

te dzik

ró

żą

coraz silniej napieraj

na kr

, piaszczyst

i po

łobion

koleinami

drog

. Drzewa w pojawiaj

cych si

co pewien czas pasmach lasów wydaj

za du

e, a dzikie krzewy, je

yny i trawa rosn

tak bujnie,

nawet w zamieszkałych regionach nieczysto si

takie spotyka. Pola

uprawne, mało zreszt

urodzajne, wyst

puj

tu tylko gdzieniegdzie, a

z rzadka rozproszone domy nosz

znamiona wieku, n

dzy i ruiny. Nie

wiadomo, dlaczego tak si

dzieje, ale nikt wła

ciwie nie ma ochoty

pyta

o drog

wychodz

cych, samotnych ludzi, których niekiedy mo

dostrzec na rozpadaj

cych si

progach domów oraz na spadzistych

kach usianych kamieniami. Ludzie ci s

tak milcz

cy i tajemniczy,

e ka

dy odnosi wra

enie, jakby natkn

ł si

na jakie

zakazane

istoty, z którymi lepiej byłoby nie mie

do czynienia. A kiedy

wznosz

ca si

coraz wy

ej drogo doprowadza do miejsca, z którego

roztacza si

ponad g

stymi lasami widok na wzgórza, narasta uczucie

dziwnego niepokoju. Ich, wierzchołki s

nazbyt okr

głe i symetryczne,

aby taki widok mógł si

wyda

przyjemny i naturalny, a do tego

jeszcze co jaki

czas rysuj

niezwykle wyrazi

cie na tle nieba

wysokie, ustawione w kr

g kamienne kolumny wie

ce szczyty tych

wzgórz.

Drog

przecinaj

niezbadanej gł

boko

ci w

wozy i parowy, a prymitywne

drewniane mosty nie zapewniaj

poczucia bezpiecze

stwa. A kiedy droga

opada w dół, pojawiaj

całe połacie bagien, na widok, których

człowiek instynktownie si

wzdryga, natomiast wieczorem ogarnia go

k, gdy zaczyna si

rozlega

skrzeczenie niewidocznych lelków

kozodojów, a niespotykane chmary robaczków

toja

skich wykonuj

taniec w rytm ochrypłego, uporczywego i dono

nego rechotu

ab. W

ska,

ca wst

ga górnego biegu rzeki Miskatonic przypomina pełzaj

cego

ęż

a, kiedy tak wije si

u stóp kopulastych wzgórz, spo

ród, których

wypływa.

Im bli

ej wzgórz, podró

nik stwierdza,

e bardziej przyci

gaj

uwag

ich zalesione stoki ani

eli kamienne, kopulaste wierzchołki. Ziej

czarnym mrokiem, s

urwiste i miałoby si

ochot

znale

źć

od nich jak

najdalej, ale nie ma niestety innej drogi, dzi

ki której mo

na by ich

unikn

ąć

. Po drugiej stronie krytego mostu wida

mał

wiosk

przycupni

dzy rzek

a stromym zboczem Round Mountain, w której

zadziwiaj

przegniłe spadziste dachy

wiadcz

ce o architekturze

znacznie starszej ni

pozostała zabudowa okolicy. Nie napawa otuch

wiadomo

ść

, kiedy przyjrze

bli

ej,

e wi

kszo

ść

chat jest

opustoszała i chyli si

do ruiny i

e w ko

ciele ze zwalon

wie

żą

mie

ci si

teraz Jedyny niechlujny sklep tej wioski. Przera

enie

ogarnia na mysi,

e trzeba przej

ść

mroczny jak tunel most, nie da si

go jednak omin

ąć

. A po drugiej stronie, na odcinku drogi prowadz

cej

przez wie

, bucha przykra wo

zbutwienia, nagromadzona przez całe

stulecia. Z ulg

opuszcza si

to miejsce posuwaj

c si

cie

wiod

u podnó

a wzgórz i poprzez równin

dociera si

znowu do

rogatek Aylesbury. Czasem dopiero tutaj człowiek si

dowiaduje,

był w Dunwich.

Obcy rzadko odwiedzało t

miejscowo

ść

, a od pewnego czasu, kiedy to

miały tam miejsce straszne wydarzenia, wszystkie kieruj

ce do

drogowskazy zostały usuni

te. Sceneria tamtejsza, je

li ocenia

wedle

zwykłego kanonu estetycznego, jest wyj

tkowo ładna, a jednak nie

przyje

tam tury

ci w sezonie letnim, nie zagl

daj

arty

ci.

Dwie

cie lat temu, kiedy opowie

ci o wied

mach wypijaj

cych krew,

otaczaniu czci

Szatana i o dziwnych Istotach

cych w lasach nie

budziły pobła

liwego u

miechu, mówiło si

jawnie o przyczynach, dla

których nale

y unika

tych terenów. W wieku, w którym włada rozum, a

w którym wła

nie

yjemy — koszmar w Dunwich został wyciszony w 1928

roku przez ludzi, którym dobro tego miasta i

wiata le

ało na sercu —

wszyscy unikaj

tych stron nie wiedz

c wła

ciwie dlaczego. By

znana jest jedna przyczyna — ale nie ludziom przybyłym z daleka — a
mianowicie odra

cy wygl

d nielicznych ju

mieszka

ców tych

chyl

cych si

do upadku osiedli, jakie do

ść

sto spotyka si

zak

tkach Nowej

Anglii. Stanowi

jakby swoj

własna ras

z wyra

nie zaznaczaj

cym si

umysłowym i fizycznym stygmatem degeneracji, spowodowanej mi

dzy

innymi zawieraniem mał

stw mi

dzy krewnymi. Przeci

tna ich

Inteligencji jest katastrofalnie niska, natomiast ich kroniki a

cuchn

od jawnej zło

liwo

ci potajemnych zabójstw, kazirodztwa oraz

czynów wyj

tkowo okrutnych i wyuzdanych. Grupa przynale

żą

ca do

starego ziemia

stwa, a reprezentowana przez dwie albo trzy rodziny,

które przybyły tu z Salem w 1692 roku, utrzymała si

na cokolwiek

szym poziomie, cho

poniektórzy jej potomkowie tak ju

wro

li w

pospólstwo,

e tylko ich nazwiska mog

kluczem do tak

zniesławionego pochodzenia. Niektórzy Whateleyowie czy Bishopowie
wci

ąż

jeszcze wysyłaj

najstarszych synów do Harvardu czy Miskatonic,

ale rzadko powracaj

oni pod butwiej

ce dachy, pod którymi ich

przodkowie, a tak

e oni sami przyszli na

wiat.

Nawet ci, którzy znaj

fakty zwi

zane z koszmarem, jaki si

tutaj

wydarzył, nie potrafi

powiedzie

, co si

działo w Dunwich. Stare

legendy wspominaj

o bezbo

nych obrz

dach i tajnych zgromadzeniach

Indian, podczas których przywoływano zakazane, tajemnicze istoty
spo

ród wielkich, kopulastych wzgórz i odprawiano dzikie,

orgiastyczne obrz

dy, powoduj

c jakie

trzaski i grzmoty w gł

ziemi. W 1747 roku wielebny Abijah Hoadley, nowo przybyły kapłan
Kongregacjonalnego Ko

cioła we wsi Dunwich wygłosił pami

tne kazanie

na temat obecno

ci Szatana i jego diabłów, w którym powiedział:

Zwa

musimy,

e te blu

niercze siły z piekielnego Orszaku Demonów

nazbyt powszechnie znane, aby im mo

na było zaprzeczy

. Przekl

głosy Azazela i Buzraela, Belzebuba i Beliala słyszało z gł

bi ziemi

ponad dwudziestu jeszcze

cych wiarygodnych

wiadków, a dwa

tygodnie temu ja sam wyra

nie słyszałem rozmow

nieczystych sił w

górach za moim domem. Dochodziło brz

czenie i dudnienie, j

k i pisk,

i jakie

syki. Były to d

ki obce tej ziemi, a musiały si

dobywa

z jaski

, które tylko człowiek uprawiaj

cy czarn

magi

e odkry

a otworzy

jedynie diabeł.

Wielebny Hoadley wkrótce potem znikn

ł, ale tekst jego kazania,

wydrukowany w „Springfieid", do dzi

istnieje. Jednak

e ka

dego roku

dochodz

wie

ci o dziwnych odgłosach rozbrzmiewaj

cych w

ród gór i

wci

ąż

stanowi

zagadk

dla geologów i fizjografów.

Inne podania głosz

o jakim

nieprzyjemnym zapachu unosz

cym si

pobli

u kr

gu kamiennych kolumn i o nagłych, sowizdrzalskich

odgłosach słyszalnych niezbyt wyró

nia w pewnych godzinach, a

dobywaj

cych si

z okre

lonych miejsc na dnie wielkich w

wozów; a

jeszcze inne podania ludowe wspominaj

o Diabelskim Uskoku — jest to

ponure, przekl

te zbocze góry, na którym nie rosn

ani drzewa, ani

krzewy, ani nawet trawa. Ludzie tutaj panicznie si

boj

głosów

lelków kozodojów, które nasilaj

w ciepłe noce. Panuje

przekonanie,

e te ptaki oczekuj

na dusze umieraj

cych ludzi i

dopasowuj

rytm swoich pełnych grozy krzyków do ostatnich oddechów

cierpi

cego. Je

eli pochwyc

ulatuj

dusz

w momencie opuszczania

ciała, natychmiast odlatuj

trzepocz

c skrzydłami po

ród demonicznego

chichotu; a je

li nie uda si

im pochwyci

, stopniowo zapadaj

pełn

rozczarowania cisz

Wszystkie te opowie

ci ju

oczywi

cie prze

yły i wydaj

mieszne; wywodz

z niezwykle odległych czasów. Dunwich jest

rzeczywi

cie bardzo stare, o wiele starsze ni

wszystkie inne osady w

promieniu trzydziestu mil. Na południe od Dunwich mo

na spotka

fundamenty i komin starego domu Bishopa, który został zbudowany
jeszcze przed 1700 rokiem; natomiast ruiny młyna przy wodospadach,
zbudowanego w 1806 roku, stanowi

najbardziej nowoczesn

architektur

, na jak

na tu natkn

ąć

. Przemysł nigdy nie kwitł

w tych stronach, a fabryka, jak

tu zamierzano rozwin

ąć

dziewi

tnastym wieku, miała krótkotrwały

ywot. Najstarsze ze

wszystkiego s

jednak wielkie, surowe ciosane kolumny stoj

ce kr

giem

na szczytach, ale przypisuje si

je raczej Indianom ani

eli

pó

niejszym osadnikom. Stosy czaszek i ko

ci w kr

gu kolumn i wokół

ej skały w kształcie stołu na Sentinel Hill stanowi

, w

powszechnym przekonaniu, miejsce grzebania Pocumtucków; natomiast
wielu etnologów, odrzucaj

c absurdalne prawdopodobie

stwo takiej

teorii, twierdzi,

e s

to pozostało

ci ludów kaukaskich.

Wilbur Whateley urodził si

o pi

tej rano w niedziel

drugiego lutego

1913 roku, na du

ej i tylko cz

ęś

ciowo zamieszkałej farmie,

znajduj

cej si

na stoku wzgórza cztery mile od wsi i półtorej mili,

od jakiegokolwiek innego domostwa w okr

gu Dunwich. Data powy

sza

upami

tniła si

, poniewa

było to

to Matki Boskiej Gromnicznej,

które mieszka

cy Dunwich obchodz

pod inn

nazw

, a tak

e dlatego,

w górach rozległy si

jakie

huki, za

przez cał

noc poprzedzaj

jego urodzenie ujadały zaciekle wszystkie psy we wsi. Godny równie

uwagi jest takt,

e matka Jego pochodziła ze zregenerowanej gał

rodziny Whateleyow,

e była ułomn

, brzydk

trzydziestopi

cioletnia

kobiet

, albinosk

, a mieszkała ze starym Ojcem, półobł

kanym o

którym w jego młodych latach kr

ąż

yły plotki,

e para si

czarn

magia. Lavinia Whateley nie miała m

ęż

a, ale nie wyrzekła si

dziecka,

zgodnie z panuj

cymi w tych stronach obyczajami; nie przejmowała si

tez domysłami, jakie mog

snu

— i snuli — okoliczni wie

niacy na

temat Ojcostwa Jej dziecka. Wr

cz przeciwnie, wydawało si

dumna z

czarnowłosego niemowl

cia o wygl

dzie satyra, który jaskrawo

kontrastował z jej albinizmem i ró

owymi oczami, a słyszano te

, jak

rozpowiadała rozmaite i dziwne o nim wie

ci, o jego niezwykłej mocy i

wielkiej przyszło

ci.

Lavinia mówiła ró

ne rzeczy,

yła nowiem samotnie i zapuszczała si

daleko w góry podczas szalej

cych burz, a tak

e czytała grube ksi

ąż

zgromadzone w ci

gu dwóch stuleci, które jej ojciec odziedziczył po

przodkach Whateleyach, a które teraz rozpadały si

ze staro

ci i

zniszczenia przez robactwo. Do szkoły nie chodziła nigdy uczył j

ojciec, przekazuj

c jej w sposób chaotyczny strz

pki staro

ytnej

wiedzy. Ludzie zawsze stronili od ich farmy z powodu kr

ążą

cych

opowie

ci o czarnej magii Starego Whateleya i dotychczas

niewyja

nionych okoliczno

ci gwałtownej

mierci pani Whateley, kiedy

Lavinia miała dwana

cie lat. Lavinia zadowolona Dyla ze swego

samotnego

ycia, które wypełniało ró

nymi zaj

ciami i oddawała si

najfantastyczniejszym marzeniom i snom. Domem niewiele si

zajmowała,

panował w nim nieład i brud, a w nozdrza uderzały nieprzyjemne
zapachy.

Tej nocy, kiedy rodził si

Wilbur, rozlegał si

w domu Whateleyow

krzyk, którego echo zagłuszało nawet odgłosy ze wzgórz i szczekanie
psów, ale w jego przyj

ciu na

wiat nie uczestniczył ani

aden

doktor, ani akuszerka. S

siedzi dowiedzieli si

o wszystkim dopiero w

tydzie

pó

niej, kiedy Story Whateley wybrał si

saniami do Dunwich i

chaotycznie opowiedział o tym wydarzeniu ludziom stoj

cym bezczynnie

przed sklepem Osborne'a. Wydawało si

e si

zupełnie odmienił —

rozgl

dał si

ukradkiem na wszystkie strony, nie budził l

ku, jak

dotychczas, tylko sam byt jaki

zal

kniony — a przecie

nie był to

człowiek, któremu wydarzenia rodzinne mogłyby zakłóci

spokój. Mimo

to zna

po nim było dum

, która zreszt

potem ujawniła si

i u

jego córki, a to, co powiedział o ojcu dziecka, upami

tniło si

długie lata jego słuchaczom.

— Nie obchodzi mnie, co ludzie sobie my

, bo je

li chłopak Lavinii

dzie jak jego ojciec, wszystkich zadziwi. My

licie pewnie,

e wy to

jedyni ludzie tutaj. Lavinia czytała i widziała rzeczy, o których wam
tylko opowiadano. Jej chłop jest tak samo dobry jak ka

dy chłop po

tej stronie Aylesbury. A jakby

cie wiedzieli o górach to, co ja wiem,

to by

cie my

leli,

e jej

lub jest lepszy ni

wszystkie

luby w

ciołach. Powiem wam jeszcze,

e którego

dnia usłyszycie, jak

dziecko Lavinii zawoła imi

swojego ojca ze szczytu Sentinel Hill.

Tylko dwie osoby widziały Wilbura Whateleya w pierwszym miesi

ycia. Byli to Zechariah Whateley, z tych jeszcze nie

zdegenerowanych, i Mamie Bishop, nie

lubna

ona Earla Sawyera. Mamie

wybrała si

z ciekawo

ci, a to, co potem opowiadała, okazało si

uzasadnione. Zechariah natomiast przyprowadził dwie krowy z Alderney,
które Stary Whateley kupił od jego syna, Curtisa. Od tej chwili
rodzina małego Wilbura skupowała bydło i trwało to a

do 1928 roku,

kiedy to zdarzył si

ten straszny koszmar w Dunwich. A mimo to w

obskurnej oborze Whateleya nigdy nie było du

o bydła. Przez pewien

czas ciekawscy liczyli z ukrycia liczb

krów pas

cych si

na stromym

zboczu koło starej farmy i jako

nigdy nie doliczyli si

cej ni

dziesi

ęć

albo dwana

cie, a wszystkie wygadały zabiedzone, jakby bez

krwi. Widocznie jaka

zaraza niszczyła zwierz

ta u Whateleyów; pewnie

pastwisko było niezdrowe albo grzyb toczył drzewo w ich obskurnej
oborze, co nie wychodziło zwierz

tom na dobre. Na ich skórze było

pełno wrzodów albo ran, tak jakby były czym

ponacinane. A tym,

którzy byli na farmie jeszcze we wcze

niejszych miesi

cach, wydało

e takie same wrzody i rany dostrzegli na szyi nie ogolonego,

siwego Starego Whateleya i jego niechlujnej, potarganej córki—
albinoski.

Wiosn

, po urodzeniu Wilbura, Lavinia wznowiła wyprawy w góry wraz ze

swoim smagłym dzieckiem, które nosiła w niekształtnych ramionach. Z
czasem, kiedy wi

kszo

ść

okolicznych mieszka

ców zobaczyła ju

dziecko, przestano si

nim interesowa

, nie komentowano te

jego

niezwykle szybkiego rozwoju. Wilbur rósł fenomenalnie szybko, kiedy
sko

czył trzy miesi

ce, był wi

kszy i mocniejszy ni

niejedno roczne

dziecko. Jego ruchy i głos nacechowane były rozwago i

wiadomo

niespotykan

u takiego niemowlaka, tote

nikogo to nie zaskoczyło,

kiedy w siódmym miesi

ycia zacz

ł chodzi

, jeszcze troch

chwiejnie, ale po miesi

cu ju

poruszał si

całkiem swobodnie.

W tym mniej wi

cej czasie — na Wszystkich

tych — na szczycie

Sentinel Hill, gdzie po

ród stosu starych ko

ci znajduje si

skała w

kształcie wielkiego stołu, pojawił si

o północy wielki płomie

Rozp

tała si

fala plotek, bo Silos Bishop — z tych normalnych

Bishopów —na godzin

przed pojawieniem si

ognia widział, jak

chłopiec biegł

wawo przed matk

wła

nie na to wzgórze. Silas p

dził

wła

nie zbł

kan

jałówk

, ale prawie zapomniał, co robi, kiedy w

słabym

wietle latarki dojrzał tych dwoje. Przedzierali si

niemal

bezszelestnie przez poszycie i zdumionemu Silosowi wydało si

byli zupełnie nadzy. Potem miał pewne w

tpliwo

ci co do chłopca, by

e miał na sobie ciemne spodnie, krótkie albo długie, i pas z

dzlami. Zawsze widywano Wilbura w ubraniu dokładnie zapi

tym, a

jakiekolwiek zakłócenie porz

dku w jego stroju wywoływało u niego

niepokój, a nawet irytacj

. Pod tym wzgl

dem ogromnie kontrastował z

niechlujn

matk

i dziadkiem, dopiero niezwykłe zdarzenie w 1928 roku

wyjawiło przyczyny tego zjawiska.

W styczniu wykazano znowu pewne zainteresowanie ,,ciemnym brzd

cem

Lavinii", bo zacz

ł mówi

sko

czywszy jedena

cie miesi

cy. Zwracał

uwag

nie tylko z powodu innego akcentu, ale i swobody, z jak

mówił.

Czteroletnie dzieci nie mogłyby mu dorówna

. Nie byt zbyt skory do

rozmowy, lecz kiedy ju

zaczynał mówi

, robił to w jaki

dziwnie

nieuchwytny sposób, niespotykany w

ród mieszka

ców Dunwich. Nie

przejawiało si

to w tym, co mówił, i nawet nie w zwrotach, jakich

ywał, tylko w intonacji i jakby w wewn

trznych narz

dach, z których

głos si

dobywał. A twarz jego te

miała niespotykany wyraz

dojrzało

ść

; podobnie jak matka i dziadek pozbawiony był brody, ale

miał za to wydatny, ukształtowany wyra

nie, mimo tak młodego wieku,

nos, du

e ciemne oczy o dojrzałym spojrzeniu, co stwarzało wra

enie,

e jest ju

dorosły i obdarzony nadprzyrodzon

inteligencj

. A mimo

to był strasznie brzydki; grube wargi, po

ółkła cera z wielkimi

porami, szorstkie, twarde włosy i dziwnie wydłu

one uszy nadawały mu

wygl

d satyra albo jakiego

zwierz

cia. Wkrótce zacz

ł budzi

jeszcze

ksza odraz

jego matka i dziadek; przypisywano to wszystko

czarnej magii, jak

dawniej zajmował Stary Whateley; wspominano,

jak góry zadr

ały, kiedy stan

ł w kr

gu skał z otwart

ksi

, któr

trzymał przed sob

, i wykrzykn

ł straszne imi

Yog-Sothoth. Nie

cierpiały tego chłopca wszystkie psy, zawsze musiał by

w pogotowiu,

aby si

broni

przed ich atakiem i gro

nym szczekaniem.

Tymczasem, chocia

Stary Whateley wci

ąż

skupował bydło, stado na jego

farmie si

nie powi

kszało.

cinał te

drzewa i zacz

ł naprawia

nie

ywan

dotychczas cz

ęść

domu — przestronn

, na pi

trze pod

spadzistym dachem, która od tyłu przylegała do stoku wzgórza;
dotychczas zajmował z córk

trzy izby na parterze, te najmniej

zniszczone, i to mu wystarczało. Ogromne zasoby energii musiał mie

ten stary człowiek, skoro mógł podoła

tak ci

ęż

kiej pracy, i cho

pewien czas paplał bez zwi

zku, jako cie

la robił post

py. Zacz

to wła

ciwie zaraz po urodzeniu Wilbura; uporz

dkował jedn

szop do przechowywania narz

dzi, oszalował j

i zało

ył nowy, mocny

zamek. Odbudowuj

c teraz nie u

ywane dot

d pi

tro wykazał tak

sam

sprawno

ść

. Jego obł

d objawił si

dopiero wtedy, kiedy pozabijał

szczelnie deskami wszystkie okna w odrestaurowanej cz

ęś

ci domu, cho

byli tacy. którzy uwa

ali,

e sam fakt przyst

pienia do tej pracy był

przejawem obł

du. Troch

mniejsze zdziwienie budziło

odremontowanie pokoju dla wnuka na parterze, kilko osób nawet go
ogl

dało, ale nikt nie miał dost

pu do zabitego deskami pi

tra. Pokój

chłopca obudował wysokimi, solidnymi półkami, na których poukładał, w
nale

ytym porz

dku, wszystkie stare, zbutwiałe ksi

ąż

ki i porozrywane,

poszczególne cz

ęś

ci, które dotychczas przewracały si

po k

tach we

wszystkich izbach.

— Ja z nich skorzystałem cos nieco

— mówił podklejaj

c podarte

stronice, zadrukowane gotyckim pismem. W tym celu na zardzewiałym
kuchennym piecu podgrzewał zrobiony przez siebie klej. — Ale chłopak
jeszcze lepiej potrafi z nich skorzysta

. Trzeba je uporz

dkowa

, bo

tylko z nich b

dzie si

uczył.

Kiedy Wilbur miał rok i siedem miesi

cy — we wrze

niu 1914 — jego

wzrost i umiej

tno

ci budziły najwy

sze zdumienie. Wygl

dał na cztery

lata, mówił płynnie i wykazywał du

żą

inteligencj

. Biegał swobodnie

po polach i górach, nieodł

cznie te

towarzyszył matce w jej

wyprawach. W domu

czał pilnie nad dziwnymi obrazkami i mapami w

ksi

ąż

kach dziadka, a Stary Whateley wpajał mu wiedz

przez całe

długie, ciche popołudnia. Do tego czasu został zako

czony remont

domu, a ci, którzy to obserwowali, nie mogli zrozumie

, dlaczego okno

na tyłach wschodniego szczytu, przylegaj

cego do wzgórza, zostało

przerobione na mocne drzwi zbite z desek. A jeszcze bardziej
zagadkowa była pochylnia z desek prowadz

ca od drzwi do samej ziemi.

Po zako

czeniu remontu ludzie zauwa

yli,

e szopa z narz

dziami, tak

starannie zamykana i oszalowana po urodzeniu Wilbura, teraz znowu
stała zaniedbana. Otwarte drzwi stukały, zapomniane przez wszystkich,
a kiedy Earl Sawyer, który sprzedawał bydło Staremu Whateleyowi,
zajrzał kiedy

do szopy, uderzył go w nozdrza jaki

szczególnie

nieprzyjemny zapach; zapewniał,

e jeszcze nie zetkn

ł si

z takim w

yciu, mo

e tylko w pobli

u obozów india

skich w górach. Był nie do

zniesienia. A przecie

wszystkie domy i szopy w Dunwich nie

odznaczały si

pod tym wzgl

dem nieskazitelno

Nast

pne miesi

ce nie obfitowały w

adne wydarzenia, ale wszyscy

twierdzili,

e tajemnicze hałasy w górach stopniowo si

nasilaj

. W

przededniu 1 maja 1915 roku wyst

piły wstrz

sy, które odczuwane były

nawet w Aylesbury, natomiast w wigili

Wszystkich

tych rozległ

pod ziemi

grzmot w momencie, gdy buchn

ły płomienie na szczycie

Sentinel Hill. „To wszystko czary Whateleyów" — mówili ludzie. Wilbur
rósł niesamowicie szybko, miał cztery lata, a wygl

dał na dziesi

ęć

Czytał ju

samodzielnie, ale stał si

mniej rozmowny. Zatapiał si

swoim milczeniu, a ludzie zacz

li dostrzega

w jego twarzy satyra

złowrogi wyraz. Bywało,

e co

mamrotał w nie znanym nikomu j

zyku i

nucił w jakim

dziwacznym rytmie, co napełniało wszystkich

niewypowiedzianym l

kiem. Szeroko komentowano teraz fakt,

e psy tak

ujadały na jego widok, musiał nawet bra

ze sob

rewolwer, je

eli

chciał przej

ść

przez wie

. Bywało,

e czasem strzelał, czym nie

zyskiwał sobie przychylno

ci w

ród wła

cicieli psów.

eli kto

przyszedł do domu Whateleyów, najcz

ęś

ciej znajdował

Lawinie na parterze, podczas gdy na pi

trze rozlegały si

jakie

dziwne okrzyki i tupot. Nigdy nie mówiła, co dziadek i chłopak tam
robi

, ale pewnego razu mocno pobladła i objawiła straszny niepokój,

kiedy dowcipny domokr

ąż

ca handluj

cy rybami chciał otworzy

zamkni

drzwi wiod

ce na schody. Potem domokr

ąż

ca opowiedział ludziom

zgromadzonym przed sklepem w Dunwich,

e słyszał chyba tupot ko

skich

kopyt na górze. Zacz

to si

zastanawia

nad drzwiami z desek i

prowadz

do nich pochylni

, a tak

e nad bydłem, które szybko gdzie

znikało. Z czasem przypominano sobie opowie

ci Starego Whateleya z

młodych lat, wedle których, je

li zło

w odpowiednim czasie ofiar

z wołu poga

skim bóstwom, przywołuje si

spod ziemi

ce tam

istoty. Z czasem ludzie zwrócili te

uwag

e psy, które nie znosiły

i bały si

Wilbura, zacz

ły okazywa

taki sam stosunek do całego

domostwa Whateleyów.

W 1917 roku wybuchła wojna i Squire Sawyer Whateley, jako
przewodnicz

cy miejscowej komisji poborowej, miał du

e kłopoty ze

znalezieniem w Dunwich odpowiedniej ilo

ci młodych m

ęż

czyzn

nadaj

cych si

cho

by do obozu

wiczebnego. Rz

d, zaniepokojony

takimi sygnałami panuj

cej w całym regionie degeneracji, wysłał kilku

inspektorów i ekspertów medycznych dla zbadania sprawy; dokonano
przegl

du, a wiadomo

ci na ten temat mo

na jeszcze dzisiaj przeczyta

w gazetach wydawanych w Nowej Anglii. Przeprowadzanym badaniom
towarzyszył taki rozgłos,

ła tu grupa reporterów, którzy

szczególnie zainteresowali si

Whateleyami. W niedzielnym wydaniu

,,Boston Globe" i ,,Arkham Advertiser" ukazały si

kwieciste artykuły

o niesłychanie szybkim rozwoju małego Wilbura, o czarnej magii
Starego Whateleya półkach pełnych dziwnych ksi

ąż

ek, o zabitym deskami

trze na ich starej farmie i niesamowitym wra

eniu, jakie robi cały

ten region wraz z hałasami dochodz

cymi od strony gór. Wilbur miał

wtedy cztery i pół roku, a wygl

dał na pi

tnastoletniego chłopca.

Wargi i policzki pokrywał mu ju

ciemny, szorstki zarost, o w glosie

słyszało si

mutacj

Do Whateleyów wybrał si

Eari Sawyer z grup

reporterów i fotografów,

on to zwrócił ich uwag

na dziwny smród, Jaki si

dobywał z górnej

ęś

ci domu. Był identyczny jak wtedy w szopie z narz

dziami, do

której zajrzał po zako

czeniu remontu domu, i jaki czasem wyst

pował

w pobli

u kr

gu kamiennych kolumn na szczycie wzgórza. Mieszka

Dunwich przeczytali w gazetach artykuły na ten temat i zareagowali

miechem no te pełne oczywistych nonsensów wiadomo

ci. Zastanawiali

tak

e, dlaczego reporterzy robili tyle szumu, stwierdziwszy,

Stary Whateley zawsze płacił za bydło w bardzo starych, złotych
monetach. Whateleyowie przyj

li go

ci w swym domu ze

le skrywana

niech

, ale nie

mieli si

opiera

ani odmówi

wyja

nie

eby nie

spowodowa

jeszcze wi

kszego rozgłosu.

Przez dziesi

ęć

lat Whateleyowie

yli po

ród schorzałej społeczno

Dunwich niczym si

specjalnie nie wyró

niaj

c, zwłaszcza

e wszyscy

przywykli do ich dziwnych obyczajów i orgii w przeddzie

pierwszego maja oraz Wszystkich

tych. Dwa razy do roku rozpalali

ogie

na szczycie Sentinel Hill, a wtedy hałasy w gł

bi gór

rozbrzmiewały ze wzmo

siła; poza tym jednak zawsze, o ka

dej

porze roku, dochodziły z samotnej farmy dziwne i złowieszcze odgłosy.
Ilekro

kto

wst

pił na farm

, opowiadał potem,

e słyszał je nawet

wtedy, kiedy cała rodzina Whateleyów była na dole, i wszyscy
zastanawiali si

, jak długo mo

e trwa

obrz

d składania ofiary z

krowy albo wołu. Wystosowano nawet skarg

do Towarzystwa Opieki nad

Zwierz

tami; nic jednak z tego nie wynikło, bo mieszka

cy Dunwich

zawsze starali si

nie zwraca

uwagi obcych na to, co dzieje si

ich regionie.

Około 1923 roku, kiedy Wilbur miał dziesi

ęć

lat, ale umysł jego,

głos, postawa i zaro

ta twarz nadawały mu wygl

d dorosłego

człowieka, znowu w ich starym domu rozległy si

ciesielskie roboty, i

znowu odbywały si

na pi

trze, a po rozrzuconych kawałkach drewna

ludzie zorientowali si

e chłopak i jego dziadek zburzyli działowe

ciany, zlikwidowali nawet poddasze, zostawiaj

c jedn

wielka izb

pomi

dzy parterem a spiczastym dachem. Wyburzyli te

wielki, główny

komin, a od zardzewiałego pieca pu

cili na zewn

trz domu blaszan

rur

Wiosn

po tych zmianach Stary Whateley zauwa

ył,

e noc

zlatuj

z w

wozu Cold Spring chmary lelków kozodojów i

wiergoc

pod oknami.

Było to dla niego wydarzenie o szczególnym znaczeniu, a ludziom

zbieraj

cym si

przed sklepem Osborne'a powiedział,

e chyba ju

zbli

a si

jego koniec.

— Gwi

żą

w takt mojego oddechu — powiedział. — Chyba czekaj

eby

złapa

moj

dusz

. Wiedz

e mnie opu

ci, i nie chc

eby im

uciekła. B

dziecie wiedzieli, chłopcy, jak ju

umr

, czy mnie

złapały. Jak im si

uda, b

piewa

mia

do samego rana. A

jak si

nie uda, zaraz si

uspokoj

. Wydaje mi si

e czasami dusze,

na które te ptaki czekaj

, walcz

z nimi.

Noc

pierwszego sierpnia 1924 roku Wilbur Whateley pop

dził na

jedynym pozostałym na farmie koniu do sklepu Osborne'a i
telefonicznie wezwał doktora Houghtona z Aylesbury. Doktor zastał
Starego Whateleya w bardzo ci

ęż

kim stanie, oddech miał ci

ęż

ki,

charcz

cy, serce pracowało nie tak, jak trzeba, co

wiadczyło o

rychłej

mierci. Pokraczna córka—albinoska i brodaty wnuk stali przy

łó

ku, a tymczasem na górze, z tej pustej czelu

ci, dochodziły

niepokoj

ce odgłosy, tak jakby przewalały si

z łoskotem fale na

płaskiej pla

y. Doktor jednak najbardziej był zaniepokojony

wiergotem nocnych ptaków. Chyba cały legion lelków kozodojów

wykrzykiwał swoje diaboliczne posłannictwo w rytm

wiszcz

cego

oddechu umieraj

cego człowieka. Wydało si

to doktorowi Houghtonowi

niesamowite i nienaturalne, podobnie zreszt

jak cały ten region, do

którego tak niech

tnie przyjechał pilnie wezwany.

Około pierwszej w nocy Stary Whateley odzyskał

wiadomo

ść

, jego

oddech stał si

mniej charcz

cy i wyszeptał kilka urywanych słów do

wnuka.

— Wi

cej przestrzeni, Willy, jeszcze wi

cej. Ty ro

niesz... a to

nie szybciej. Wkrótce b

dzie gotowe,

eby ci

ocali

. Otwórz bramy

Yog-Sothothowi,

piewaj dług

pie

śń

. Znajdziesz j

na stronie 751

pełnego wydania, a potem przyłó

zapałk

do wi

zienia. Ziemski ogie

go nie tknie.

Był niew

tpliwie obł

kany. Po przerwie, podczas której stado lelków

dostroiło swój krzyk do zmienionego oddechu, a z gł

bi gór zacz

ły

dobiega

dziwne odgłosy, dobył z siebie jeszcze par

stów.

— Podawaj jedzenie regularnie i w odpowiedniej ilo

ci, ale nie

pozwól,

eby zbyt szybko rosło, bo je

eli rozsadzi pomieszczenie i

wydostanie si

, zanim otworzysz Yog-Sothothowi, to koniec, wszystko

na pró

no. Tylko oni z zewn

trz mog

to pomno

i pracowa

... Tylko

oni, dawne istoty, je

eli chc

wróci

...

Przerwał i znowu zacz

ł z trudem łapa

oddech, a Lavinia krzykn

ła

słysz

c, jak lelki dostosowały si

do oddechu. Dopiero po upływie

godziny wydał z siebie ostatnie rz

ężą

ce tchnienie. Doktor Houghton

opu

cił pomarszczone powieki na szkliste szare oczy, a w tym

momencie, prawie niepostrze

enie, umilkł krzyk ptaków. Lavinia

zaszlochała, za

Wilbur tylko zachichotał, przy wtórze dalekich

odgłosów z gór.

— Nie złapały go — mrukn

ł grubym basem. Wilbur stał si

w swojej

dziedzinie uczonym i wielkim erudyt

, prowadził korespondencje z

licznymi bibliotekami w najbardziej odległych miejscach,
posiadaj

cymi w swoich zbiorach rzadko spotykane ksi

gi z

najdawniejszych czasów. W Dunwich rosła do niego nienawi

ść

, dr

ano

przed nim, znikali bowiem młodzi ludzie i w skryto

ci podejrzewano,

ze Wilbur ma w tym udział, ale jako

zawsze udawało mu si

unikn

ąć

ledztwa, mo

e lud

mi kierował l

k, a mo

e sprawiały to stare, złote

monety, za które, podobnie jak jego dziadek, kupował systematycznie
coraz wi

cej bydła. Teraz ju

był w pełni dojrzały, osi

ł wzrost

dorosłego człowieka, a wszystko wskazywało na to, ze b

dzie rósł

nadal. W 1925 roku, kiedy pewien uczony z Miskatonic University
odwiedził go którego

dnia, o wyszedł pobladły i ogromnie zaskoczony,

wzrost Wilbura wynosił ju

sze

ść

i trzy czwarte stopy.

W miar

upływu lat Wilbur okazywał swojej pokracznej matce-albinosce

coraz wi

ksz

pogard

. W ko

cu nie pozwolił jej chodzi

z nim w góry

w przeddzie

pierwszego maja i Wszystkich

tych, a w 1926 roku

biedaczka zwierzyła si

Mamie Bishop,

e si

go boi.

— Jest w nim cos wi

cej, ni

wiem i ni

mog

powiedzie

, Mamie —

wyznała. — A ostatnio jest jeszcze wi

cej. Przysi

gam przed Bogiem,

ze nie wiem, czego on chce i czego usiłuje dokona

Tym razem w Przeddzie

Wszystkich

tych odgłosy w gł

bi gór

rozbrzmiewały silniej ni

zwykle i tak jak zawsze zapłon

ł ogie

Sentinel Hill; ale na ludziach wi

ksze wra

enie zrobił rytmiczny

krzyk niezliczonych stad lelków, które ju

dawno powinny odlecie

, a

które gromadziły si

przy nieo

wietlonej farmie Whateleyów. Po

północy ich przera

liwy krzyk przemienił si

w istne piekło

szyderczego chichotu, który wypełnił cał

okolice, a umilkł dopiero o

brzasku. Potem znikły, odleciały w po

piechu no południe, gdzie

powinny by

co najmniej od miesi

ca. Wszyscy zastanawiali si

nad

tym wydarzeniem. Nikt z miejscowych ludzi nie umarł... ale nie
ujrzano ju

nigdy wi

cej biednej brzyduli-albinoski, Lavinii

Whateley.

Latem 1927 roku Wilbur naprawił dwie szopy stoj

ce na podwórku farmy

i tam zacz

ł przenosi

ksi

ąż

ki i cały dobytek. Wkrótce Earl Sawyer

powiadomił ludzi w sklepie Osborne'a,

e znów odbywaj

ciesielskie roboty no farmie Whateleyow. Wilbur pozabijał wszystkie
drzwi i okna na parterze, tak samo jak niegdy

zrobił to jego dziadek

na pi

trze. Zamieszkał w jednej z szop, ale Sawyerowi wydał si

niezwykle zaniepokojony i rozdygotany. Wszyscy podejrzewali go, ze ma
cos wspólnego ze znikni

ciem matki, i starali si

w ogóle nie zbli

do jego farmy. Miał ju

teraz siedem stop wzrostu i wszystko

wskazywało na to, ze jeszcze uro

nie.

Nast

pnej zimy Wilbur wybrał si

po raz pierwszy w

yciu poza granice

regionu Dunwich, co było wydarzeniem niesłychanym. Prowadził
korespondencj

z Widener Library w Harvardzie, Bibliotheque Nationale

w Pary

u, British Museum, uniwersytetem w Buenos Aires i bibliotek

Miskatonic University w Arkham, ale, niestety, nie zdołał wypo

yczy

ksi

ąż

ki, która mu była rozpaczliwie potrzebna; w ko

cu wi

c wyruszył,

obszarpany, brudny, zaro

ty i nieokrzesany, aby przejrze

ten

egzemplarz w Miskatonic, do którego było najbli

ej. Maj

cy prawie

osiem stóp wzrostu, z tani

walizk

kupion

u Osborne'a, ten

niady,

zaro

ty gargulec zjawił si

pewnego dnia w Arkham, aby odnale

źć

straszn

ksi

trzyman

pod kluczem w bibliotece uniwersyteckiej —

ohydny „Necronomicon" — napisan

przez szalonego Araba Abdula

Alhazreda, w wersji łaci

skiej Olausa Wormiusa, a wydan

siedemnastym wieku w Hiszpanii. Nigdy jeszcze dotychczas nie widział
miasta, ale na nic nie zwracał uwagi — interesowało go tylko jedno —
odnalezienie drogi do uniwersytetu; tam przeszedł beztrosko koło
wielkiego podwórzowego psa o ostrych, białych kłach, który na jego
widok zaczai ujada

z niespotykan

furi

i wrogo

, szarpi

c mocny

ła

cuch jak oszalały.

Wilbur miał przy sobie bezcenny, cho

uszkodzony egzemplarz w

przekładzie angielskim doktora Dee, który przekazał mu w spadku
dziadek, a otrzymawszy dost

p do wersji łaci

skiej natychmiast zacz

porównywa

oba teksty, chciał bowiem odnale

źć

pewien ust

p, który

powinien był si

zachowa

na 751 stronie jego uszkodzonego

egzemplarza. Tyle był uprzejmy powiedzie

bibliotekarzowi, temu

samemu uczonemu (a był on magistrem nauk humanistycznych uniwersytetu
w Miskatonic, doktorem filozofii uniwersytetu w Princeton, miał te

doktorat literatury uniwersytetu Johns Hopkins), który kiedy

osobi

cie przyjechał na farm

, a teraz zasypywał pytaniami. Wilbur

wyznał,

e szuka pewnej formuły albo zakl

cia, w którym zawiera si

straszne imi

Yog-Sothoth, bo zainteresowały go pewne ró

nice,

powtórzenia i niejasno

ci, które utrudniały wła

ciwe zrozumienie.

Kiedy przepisywał t

formuł

, doktor Armitage przypadkowo spojrzał mu

przez rami

na otwarte stronice; z lewej strony, w wersji łaci

skiej,

wymienione były straszne gro

by pod adresem pokoju i zdrowego umysłu

ludzi

cych na tym

wiecie.

Nie nale

y s

dzi

(brzmiał tekst, który Armitage szybko tłumaczył),

e człowiek jest najstarszym i ostatnim władc

na ziemi albo

zwykła masa

ycia i substancji to wszystko, co istnieje na tym

wiecie. Dawne Istoty były, s

i b

zawsze. Nie w znanych nam

przestrzeniach, ale pomi

dzy nimi. Spokojne, takie same jak za

pierwotnych czasów, bezwymiarowe, istniej

, cho

dla nas

niewidzialne. Yog-Sothoth zna bram

. Yog-Sothoth jest wła

nie bram

Yog-Sothoth jest kluczem i stra

nikiem tej bramy. Przeszło

ść

tera

niejszo

ść

i przyszło

ść

skupiaj

w Yog-Sothoth. On wie, sk

Dawne Istoty przedostały si

w przeszło

ść

, wie te

, gdzie si

przedostan

w przyszło

ść

. Zna te

miejsca na ziemi, po których

ąż

yły, po których wci

ąż

ążą

, i wie, dlaczego nikt ich dostrzec

nie mo

e. Po ich zapachu ludzie mog

czasami wyczu

ich blisko

ść

, ale

nie s

w stanie nawet wyobrazi

sobie ich wygl

du, cho

niektóre z

tych Istot przekazały pewnym ludziom swoje cechy. A jest ich wiele
rodzajów, s

i takie Istoty, które wykazuj

pewne podobie

stwo do

zjawy, jak

jest człowiek, a s

i takie, które nie posiadaj

wzroku ani substancji. Kr

ążą

niewidzialne i ohydne w bezludnych

miejscach, w których kiedy

wypowiedziane zostały słowa i odbyły si

rytualne obrz

dy w odpowiednim dla nich czasie. Wiatr szemrze w rytm

ich głosów, a ziemia szepce,

wiadoma ich obecno

ci. Łami

lasy,

niszcz

miasta, ale niechaj lasy ani miasta nie dostrzegaj

ki,

która je smaga. Kadath poznał je na mro

nych, le

żą

cych odłogiem

przestrzeniach, ale kto spo

ród ludzi zna Kadatha? Na lodowatej

pustyni Południa i zatopionych wyspach Oceanu znajduj

kamienie,

na których wyryte s

ich piecz

cie, któ

jednak ogl

da) kiedykolwiek

okryte gł

bokim lodem miasta albo zamkni

wie

żę

ozdobiono

girlandami wodorostów i skorupiaków? Wielki Cthulhu jest ich kuzynem,
a i on tylko niekiedy mo

e je wypatrzy

. la! Shub-Niggurathl Poznacie

je jako ohyd

. Ich dło

jest przy waszych gardłach, a mimo to nie

widzicie ich. Domostwo la jest nawet na dobrze strze

onym progu

waszego domu. Yog-Sothoth jest kluczem do bramy, tam gdzie spotykaj

ciała niebieskie. Człowiek rz

dzi teraz tam, gdzie niegdy

dziły One; wkrótce One b

dzi

tam, gdzie rz

dzi teraz

człowiek. Po lecie jest zima, po zimie lato. Czekaj

cierpliwie,

pot

ęż

ne, bo znowu tutaj zapanuj

Doktor Armitage poł

czył to, co przeczytał, ze strasznymi

opowie

ciami, jakie usłyszał na temat Dunwich i samego Wilbura

Whateleya, jego tajemniczych narodzin i strasznego prawdopodobie

stwa

matkobójstwa, i ogarn

ł go l

k; czuł si

tak, jakby powiało na

wilgotnym chłodem z grobowca. Wydało mu si

e ten pochylony,

przypominaj

cy zwierz

olbrzym spłyn

ł chyba z jakiej

innej planety;

tylko cz

ęś

ciowo nale

ał do rodzaju ludzkiego, a zwi

zany był z czarn

otchłani

innego

wiata i innych istot, która rozci

ga si

niczym

koszmarna zjawa poza sfer

siły i materii, czasu i przestrzeni.

Wilbur tymczasem podniósł głow

i zacz

ł mówi

dziwnym, dono

nym

głosem, jaki nie mógł si

dobywa

z normalnych narz

dów mowy

człowieka.

— Panie Armitage, chyba jednak musz

wzi

ąć

ksi

do domu. S

rzeczy, które trzeba wypróbowa

w innych warunkach, tutaj ich nie

mam, i byłby to grzech

miertelny, gdyby biurokratyczne przepisy

powstrzymały mnie od tego. Niech pan si

zgodzi. Zapewniam pana,

nikt na to nie zwróci uwagi. A ja b

dobrze opiekował. To

nie ja zniszczyłem tak t

ksi

ąż

Deego.

Przerwał, dostrzegł bowiem na twarzy bibliotekarza zdecydowany
sprzeciw, podczas gdy na jego własnej odra

cej twarzy pojawił si

w tym momencie wyraz przebiegło

ci. Armitage ju

miał powiedzie

eby przepisał potrzebne mu fragmenty, gdy nagle u

wiadomi) sobie,

jakie mog

tego konsekwencje, i powstrzymał si

od udzielenia

takiej rady. Zbyt wielka to odpowiedzialno

ść

dawa

takiemu stworowi

klucz do blu

nierczych dalekich

wiatów. Whateley, widz

c, jak sprawy

stoj

, starał si

potraktowa

to lekko.

— Trudno, skoro pan tak uwa

a. Mo

e w Harvardzie nie b

robi

takich trudno

ci. — i nie mówi

c ju

nic wi

cej wyszedł pochylaj

w ka

dych drzwiach, jakie mijał.

Z okna biblioteki Armitage przygl

dał si

, jak Wilbur przemierzał

dziedziniec podskakuj

c niczym goryl, za

pies ła

cuchowy ujadał z

całych sit. Przypomniały mu si

wszystkie tajemnicze opowie

ci, jakie

słyszał, a tak

e artykuły w starym niedzielnym czasopi

mie

„Advertiser" i to wszystko, czego si

dowiedział od prostych

wie

niaków w Dunwich. Pochodz

ce nie z tego

wiata niewidzialne

istoty — a przynajmniej nie z trójwymiarowej ziemi — wrogie i
straszne, grasowały po w

wozach Nowej Anglii i tkwiły, te oble

stwory, na górskich szczytach. Byt o tym przekonany ju

od dawna.

Teraz prawie wyczuwał blisk

obecno

ść

strasznego, niepokoj

cego

koszmaru i niemal dostrzegał, jak nasila si

moc tej piekielnej,

czarnej, odwiecznej mary, dotychczas pozostaj

cej w stanie bierno

ci.

Zamkn

ł „Necronomicon" z obrzydzeniem, ale w sali wci

ąż

unosił si

odra

cy, nieokre

lony zapach. „Poznacie ich po zapachu" —

zacytował. Tak, byt to ten sam zapach, jaki przyprawił go o mdło

na farmie Whateleyów przed trzema laty. Przyszedł mu na my

l Wilbur,

odra

cy i złowieszczy, i za

miał si

szyderczo na wspomnienie

ążą

cych we wsi pogłosek o jego pochodzeniu.

— Kazirodztwo? — Armitage wypowiedział to prawie

e pełnym głosem. —

Wielki Bo

e, có

za uproszczenie! Pokaza

im Artura Machene'a „The

Great God Pan". a uznaj

to za powszechny w Dunwich skandal. Ale

jako

to istota... jaki przekl

ty, bezkształtny stwór z tej

trójwymiarowej ziemi albo spoza jej granic... jest ojcem Wilbura
Whateleya? Urodził si

to Matki Boskiej Gromnicznej, w dziewi

ęć

miesi

cy po wigilii pierwszego maja 1912 roku, kiedy to wie

ci o

podziemnych odgłosach dotarły do Arkham. Co kr

ąż

yło po górach w t

majow

noc? Jaki

to koszmarny stwór, na pół ludzki, z ciała i krwi,

osiadł na tym

wiecie?

Nast

pne tygodnie dr Armitage po

cił na zbieranie wiadomo

ci o

Wilburze Whateleyu i bezkształtnych istotach przebywaj

cych w okolicy

Dunwich. Skontaktował si

z doktorem Houghtonem w Aylesbury, który

był przy

mierci Starego Whateleya, i zacz

ł si

gł

boko zastanawia

nad ostatnimi słowami, jakie starzec wypowiedział przed

mierci

, a

jakie mu doktor powtórzy}. Pobyt w Dunwich nie wniósł nic nowego,
natomiast uwa

ne zapoznanie si

z ,,Necronomicon", zwłaszcza z tymi

fragmentami, których Wilbur szukał z takim zapałem, dostarczyło mu
nowych i strasznych kluczy do natury, metod, pragnie

i potwornego

zła zagra

cego tej planecie. Przeprowadził liczne rozmowy z

uczonymi, zajmuj

cymi si

okultyzmem, z innymi skontaktował si

listownie, i w rezultacie popadł w zdumienie, które powoli
przerodziło si

w niepokój, a nawet paniczny l

k. Latem nie mógł ju

oprze

uczuciu,

e stanowczo nale

y co

zrobi

z tym strasznym

koszmarem, jaki si

czai w dolinach górnego biegu Miskatonic, a tak

z tym potworem znanym ludzko

ci jako Wilbur Whateley.

Koszmar w Dunwich miał miejsce pomi

dzy do

ynkami, 1 sierpnia, a

zrównaniem dnia z noc

, 21 wrze

nia 1928 roku, i doktor Armitage byt

jednym ze

wiadków strasznego prologu tego wydarzenia. Słyszał o

groteskowej wyprawie Whateleya do Cambridge i o niestrudzonych
wysiłkach, jakie podejmował,

eby tylko wypo

yczy

,,Necronomicon" z

Widener Library albo przynajmniej przepisa

odpowiednie fragmenty.

Wysiłki te spełzły na niczym, gdy

Armitage wysłał pełne powagi

ostrze

enie do wszystkich bibliotekarzy maj

cych w swojej pieczy t

straszn

ksi

. Wilbur był w Cambridge okropnie zdenerwowany; chciał

za wszelk

cen

zdoby

ksi

ąż

, a jednocze

nie jak najpr

dzej

powróci

do domu, tak jakby si

obawiał konsekwencji swojej

nieobecno

ci.

Na pocz

tku sierpnia miały miejsca nieoczekiwane wydarzenia.

Trzeciego sierpnia, we wczesnych godzinach rannych, zbudziło doktora
Armitage'a w

ciekłe, zajadłe szczekanie ła

cuchowego psa na

dziedzi

cu college'u. Warczał, skowyczał, szczekał jak oszalały, i to

coraz bardziej zaciekle, ale co pewien czas zalegała na moment pełna
grozy, złowieszcza cisza. Nagle rozległ si

zupełnie inny krzyk,

który rozbudził połow

mieszka

ców Arkham, a potem nawiedzał ich

bezustannie w snach — a był to krzyk, jaki nie mógł si

doby

gardła istoty zrodzonej na ziemi i przynale

nej do tego

wiata.

Armitage szybko si

ubrał i pop

dził przez ulic

i trawnik prosto do

college'u, gdzie ju

ąż

yli si

zgromadzi

inni ludzie. Z biblioteki

dochodził przenikliwy d

k sygnału alarmowego. W blasku ksi

ęż

yca

wida

było otwarte okno ziej

ce czerni

, a wi

c kto

musiał si

dosta

do biblioteki, bo stamt

d wła

nie dochodziło szczekanie i

warczenie, ale tak

e jakie

zduszone j

ki. Instynkt podszepn

Armitage'owi,

e to, co si

tam rozgrywa, nie jest przeznaczone dla

oczu przeci

tnego widza, autorytatywnie wi

c kazał si

wszystkim

odsun

ąć

, a sam otworzył drzwi prowadz

ce do hallu. W zgromadzonym

tłumie dostrzegł profesora Warrena Rice'a i doktora Francisa Margana,
którym zwierzył si

ze swoich w

tpliwo

ci i złych przeczu

. Do nich

zwrócił si

z pro

, aby mu towarzyszyli. Teraz słycha

było

tylko czujny, monotonny skowyt psa; nagle jednak ze zdumieniem
stwierdził,

e w g

stwinie pobliskich krzaków rozlega si

gło

ny,

chóralny

wiergot lelków kozodojów, jakby zestrojony z rytmem

ostatnich oddechów umieraj

cego człowieka.

W całym budynku unosił si

straszliwy fetor, tak ju

dobrze znany

doktorowi Armitage'owi. Wszyscy trzej m

ęż

czy

ni pomkn

li przez hali

do niewielkiej czytelni, z której dobiegał skowyt psa. Przez chwil

nikt nie miał odwagi zapali

wiatła, w ko

cu Armitage zdobył si

odwag

i przekr

cił kontakt. Jeden spo

ród nich — trudno ustali

kto

— krzykn

ł przera

liwie ujrzawszy to, co znajdowało si

w sali po

ród

poprzewracanych stołów i krzeseł. Profesor Rice twierdzi,

e na

moment utracił całkowicie przytomno

ść

, mimo

e si

nie zachwiał ani

nie przewrócił.

Stwór, który le

ał skulony na boku, w kału

y cuchn

cej zielono

ółtej

posoki i smolistej mazi, miał około trzech metrów wysoko

ci; pies

poszarpał na nim odzienie, porozrywał mu skór

. Jeszcze

ył, jego

ciałem miotały przera

liwe, spazmatyczne drgawki, a pier

falowała w

zgodnym rytmie z szale

czym

wiergotem lelków kozodojów. Po całej

sali przewracały si

szcz

tki skórzanych butów i strz

py ubrania, w

oknie za

ał porzucony tam, pusty worek. Koło biurka stoj

cego

rodku czytelni le

ał nierozładowany rewolwer z wgi

tym nabojem.

Stwór ten jednak tak absorbował ich uwag

e o niczym innym nie byli

w stanie my

. Byłoby to banalne i niecałkowicie oddaj

ce prawd

gdyby powiedzie

adne pióro nie zdołałoby opisa

tego widoku, z

cał

jednak stanowczo

na stwierdzi

e nie jest to mo

liwe,

aby ktokolwiek, kto my

li i widzi w kategoriach kształtów i form

znanych na tej planecie i zwi

zanych z trójwymiarowo

, potrafił

sobie to wyobrazi

i komukolwiek to przekaza

. Stwór ten miał po

ęś

ci kształt ludzki, zwłaszcza r

ce i twarz, która w swojej

brzydocie nosiła jednak cechy rodu Whateleyów. Tors i dolne ko

czyny

miał niesamowicie wynaturzone i tylko starannie dopasowany ubiór mógł
to zamaskowa

i umo

liwi

istnienie na ziemi bez budzenia sprzeciwu.

Powy

ej pasa był na wpół antropomorficzny, cho

jego klatka

piersiowa, na której wci

ąż

jeszcze czujnie spoczywały rozcapierzone

pazury psa, pokryta była pomarszczon

skór

krokodyla albo aligatora.

Plecy miał usiane

ółtymi i czarnymi plamami, odnosiło si

wra

enie,

e obci

gni

te s

łuskowat

skór

ęż

a. Jeszcze gorzej wygl

dał

poni

ej pasa; tu ju

trudno si

było dopatrzy

podobie

stwa do

człowieka, był to potwór. Porastała go czarna sier

ść

, a z brzucha

zwisało chyba ze dwadzie

cia macek ze stercz

cymi, czerwonymi

otworami g

bowymi. Były one dziwacznie rozmieszczone, w jakim

układzie geometrycznym, wykraczaj

cym poza normy ziemskie i systemu

słonecznego. Na biodrach, w ró

owych, otoczonych rz

sami oczodołach,

znajdowało si

gł

boko osadzone, szcz

tkowe oko; zamiast ogona miał

w rodzaju tr

by albo macki z fioletowymi pier

cieniami, co w

gruncie rzeczy przypominało szcz

tkowe usta albo gardło. Poro

sier

czyny przypominały tylne łapy prehistorycznych

jaszczurów, z po

yłkowanymi brzu

cami, nie były to jednak ani kopyta,

ani pazury. Kiedy stwór ten oddychał, ogon i macki w rytm oddechu
zmieniały kolor, jakby pod wpływem kr

ąż

enia owej zielonkawej cieczy,

przybieraj

c w ogonie odcie

ółtawy i szarobiały pomi

dzy

fioletowymi pier

cieniami. Prawdziwej krwi nie było w nim ani

ladu,

tylko ta cuchn

ca, zielono

ółta, lepka ciecz, która s

czyła si

malowanej podłodze pozostawiaj

c odbarwione plamy.

Umieraj

cy stwór jakby si

ywił w obecno

ci trzech m

ęż

czyzn i nie

odwracaj

c ani nie poruszaj

c głowy zacz

ł co

mamrota

. Armitage nie

odnotował tych słów, ale zapewnia,

e nie był to j

zyk angielski. Z

pocz

tku poszczególne sylaby najwyra

niej nie miały zwi

zku z

adn

ziemsk

mow

, ale pod koniec mo

na było odró

nie powi

zane ze

sob

fragmenty z „Necronomicon", która stała si

zgub

dla tego

diabelskiego potwora. Armitage przypomina sobie,

e brzmiało to mniej

cej nast

puj

co: „N'gai, n'ha'ghaa, bugg-shoggog, y'hah: Yog-

Sothoth, Yog-Sothoth..." Wreszcie glos zamilkł, a krzyk lelków
nasilił si

w rytmicznym crescendo oczekiwania.

Po chwili oddech zamarł, a pies uniósł do góry głow

i zawył

pos

pnie. Po

ółkła, ohydna twarz potwora zmieniła si

, wielkie czarne

oczy zapadły si

gł

boko. Za oknem nagle umilkła wrzawa lelków, a

ponad głowami wzburzonego tłumu rozległ si

szale

czy trzepot ich

skrzydeł. Na tle ksi

ęż

yca zamajaczyła ogromna chmura skrzydlatych

stró

y, wzbiła si

wysoko i znikła, jakby przera

ona tym, co miało

sta

jej łupem.

Wtem pies zerwał si

, zaszczekał przera

liwie i wyskoczył przez okno,

którym si

dostał do

rodka. Tłum zawrzał, a doktor Armitage zwrócił

z pro

eby nikt si

nie zbli

ał, dopóki lekarz i policja nie

dokonaj

ogl

dzin. Dzi

kował Bogu,

e okna s

umieszczone wysoko i

nikt nie mo

e zajrze

, dla pewno

ci pozaci

gał szczelnie wszystkie

zasłony. Tymczasem przyjechali dwaj policjanci; doktor Morgan, który
spotkał si

z nimi w hallu, zacz

ł ich nakłania

, aby dla własnego

dobra nie wchodzili do cuchn

cej czytelni, dopóki nie przyjedzie

lekarz i le

żą

cy na ziemi stwór nie zostanie przykryty.

Tymczasem na podłodze zachodziło przedziwne zjawisko. Nie ma potrzeby
opisywa

procesu kurczenia si

i rozkładu, jaki odbywał si

na oczach

doktora Armitage'a i profesora Rice'a; mo

na jednak

miało

powiedzie

e tylko twarz i r

ce Wilbura Whateleya wykazywały

podobie

stwo do człowieka, reszta ciała miała niewiele wspólnego z

rodzajem ludzkim. Kiedy przybył lekarz, na malowanych deskach podłogi
widniała tylko lepko biała masa, a przykry zapach ulotnił si

całkowicie. Stwór pozbawiony był czaszki i szkieletu, w prawdziwym
znaczeniu tych słów. Musiało to by

dziedzictwo po ojcu nieznanego

pochodzenia.

Wszystko to jednak było tylko prologiem do prawdziwego koszmaru, jaki
zdarzył si

w Dunwich. Oszołomieni funkcjonariusze załatwili sprawy

formalne, a szokuj

ce szczegóły ukryli przed pras

i lud

mi. Do

Dunwich i Aylesbury wysłano przedstawicieli prawa, aby spisali '
wszystko, co stanowiło własno

ść

Wilbura Whateleya, i odnale

li jego

ewentualnych spadkobierców. Wie

zastali w stanie ogromnego

podniecenia z powodu nasilonych podziemnych grzmotów rozlegaj

cych

w gł

bi nawiedzonych gór, potwornego smrodu i odgłosu plusku i

jakby chłeptania, które dochodziły z zabitej deskami górnej cz

ęś

domu Whateleyów. Earl Sawyer, który zaopiekował si

koniem i bydłem

podczas nieobecno

ci Wilbura, był zupełnie rozstrojony nerwowo.

Przedstawiciele prawa znale

li jaki

pretekst, aby nie wkracza

hała

liwe i zabite deskami pi

tro; zadowolili si

jednorazowym

przegl

dem cz

ęś

ci mieszkalnej domu i

wie

o naprawionych szop.

Zło

yli obszerny raport w sadzie w Aylesbury i podobno wci

ąż

jeszcze

toczy si

spór o spadek pomi

dzy licznymi Whateleyami, zdrowymi i

zdegenerowanymi, zamieszkuj

cymi dolin

w górnym biegu Miskotonic.

Na biurku Wilbura ku niezmiernemu zdumieniu znaleziono ogromny
manuskrypt, pisany dziwnym charakterem pisma, ró

nym atramentem i w

ró

nych odst

pach, który uznano za pami

tnik. Po trwaj

cej tydzie

naradzie wysłano go wró

z kolekcja dziwnych ksi

ąż

ek pozostałych po

zmarłym do Miskatonic University celem ich przestudiowania i
ewentualnego przetłumaczenia. Jednak

e okazały si

niemo

liwe do

rozszyfrowania dla najwybitniejszych nawet lingwistów. Nie odkryto
te

ladu po starych, złotych monetach, którymi Wilbur i Stary

Whateley spłacali zawsze swoje zobowi

zania pieni

ęż

ne.

To wszystko zacz

to si

dziewi

tego wrze

nia o zmierzchu. Wieczorem

rozległy si

huki w górach, a przez cał

noc wszystkie psy we wsi

szczekały przera

liwie. Ci, którzy wstali wcze

nie rano dziesi

tego

wrze

nia, poczuli jaki

szczególny sw

d w powietrzu. Około siódmej

rano Luther Brown, chłopak najmuj

cy si

do pasania bydła u George'a

Coreya, którego farma znajdowała si

na pograniczu wsi i w

wozu Cold

Spring, wpadł do kuchni oszalały ze strachu, a za nim na podwórko
wcale nie mniej przera

one stado rycz

cych i wierzgaj

cych krów. Z

trudem łapi

c oddech Luther Brown opowiedział gospodyni, co

nast

puje:

— Pani Corey, tam na drodze za w

wozem co

dzieje

mierdzi, jakby

spadł piorun, i wszystkie krzaki i drzewa s

odsuni

te od drogi,

jakby kto

ł cały dom. Ale to jeszcze nie najgorsze. S

jakie

lady na drodze, pani Corey, wielkie i okr

głe jak denko beczki, a

wszystkie tak gł

bokie, jakby to sło

przeszedł, tylko

e jest ich

cej, ni

by mogły to zrobi

cztery nogi słonia. Jak p

dziłem, to

im przyjrzałem, z jednego miejsca rozchodz

linie, jak na

palmowym li

ciu, ale s

dwa albo trzy razy wi

ksze od li

cia i mocno

wbito je w drog

. Okropnie

mierdz

, tak samo jak stary dom

Whateleyów...

Urwał i zacz

ł dr

ze strachu. Pani Corey, nie mog

c ju

nic wi

cej

od niego wydoby

, zacz

ła telefonowa

do s

siadów rozsiewaj

c panik

która była jednak tylko wst

pem do prawdziwego koszmaru. Kiedy

zadzwoniła do Sally Sawyer, gospodyni Seta Bishopa, który mieszkał
najbli

ej Whateleyów, zamiast sama mówi

, musiała si

zamieni

słuchaczk

; syn Sally, Chauncey, nie mógł spa

i wyszedł na wzgórze,

ale spojrzawszy na pastwisko, na którym pozostały na noc krowy
Bishopa, wrócił do domu w panicznym strachu.

— O tak, pani Corey — mówiła dr

żą

cym głosem Sally — Chauncey wpadł do

domu w takim stanie,

e słowa nie mógł wykrztusi

. Mówi,

e dom

Whateleyów cały si

rozleciał, deski porozrzucane, jakby go dynamit

rozsadził od

rodka. Tylko podłoga została, z tym,

e cała jest

zalana czym

podobnym do smoły, ale okropnie to cuchnie i skapuje na

ziemi

, gdzie odleciały

ciany. A na podwórzu s

jakie

lady...

wielkie, okr

głe jak dno beczki, i tak samo lepkie, jak ta smoła na

podłodze. Chauncey mówi,

e prowadz

do ł

ki, a tam pas stratowanej

trawy szerszy ni

stodoła i wszystkie mury z kamienia przewrócone,

tam gdzie to przeszło.

Chauncey mówi te

e chocia

tak okropnie si

przestraszył, to

pomy

lał jednak o krowach Setha. Znalazł je na pastwisku wysoko koło

Diabelskiego Uskoku w okropnym stanie. Potowa nie

yje, a potowa

wygl

da tak, jakby krew z nich kto

wypił, i maj

takie rany na

skórze jak bydło Whateleyów, od kiedy Lavinia urodziła tego
wstr

tnego odszczepie

ca. Seth teraz poszedł obejrze

swoje krowy,

ale chyba si

nie zbli

y do farmy tego czarownika Whateleya. Chauncey

nie poszedł zobaczy

, w któr

stron

z pastwiska prowadz

lady,

ale wydaje mu si

e chyba drog

do w

wozu.

Pani Corey, mówi

pani, jest w tym wszystkim co

niesamowitego i

pewna jestem,

e to zgotował ten wstr

tny Wilbur' Whateley, a

spotkało go to, na co zasłu

ył. Zawsze mówiłam,

e to nie człowiek.

To on i stary Whateley hodowali co

w swoim zabitym deskami domu, co

było jeszcze mniej ludzkie ni

sam Wilbur. Koło Dunwich zawsze działy

niesłychane rzeczy, kr

ciły si

jakie

ywe istoty, ale nie byli

to ludzie i nie byli przychylni ludziom.

W nocy ziemia grzmiała, a Chauncey słyszał w w

wozie Cold Spring taki

krzyk lelków kozodojów,

e wcale nie mógł spa

. Potem wydało mu si

e słyszy hałasy na farmie Whateleyów... jaki

trzask i rozdzieranie

drzewa, jakby otwierano wielk

skrzyni

albo klatk

. Przez cał

noc

nie zmru

ył oka i jak tylko wzeszło sło

ce, ju

był na nogach i

pop

dził do Whateleyów,

eby zobaczy

, co si

tam stało. Oj,

napatrzył si

tam, pani Corey! Nic dobrego to nie wró

y, wszyscy

chyba powinni si

zebra

i jako

na to zaradzi

. Wiem,

e co

koło nas dzieje, czuj

, jak zbli

a si

moja godzina, ale chyba sam

Bóg tylko wie, co to jest.

Czy Luther widział, dok

d prowadz

lady? Nie? Je

li s

na drodze do

wozu po tej stronie i nie doszły do pani domu, to znaczy,

e to co

chyba udało si

do w

wozu. Tok mo

na przypuszcza

. Zawsze powiadam,

e w

wóz Cold Spring to niezdrowe i nieprzychylne miejsce dla

człowieka. Lelki kozodoje i

toja

skie robaczki zachowuj

tam

tak, jakby nie były to boskie stworzenia, a niektórzy mówi

e jak

stan

ąć

w pewnym miejscu, mi

dzy wodospadem a Legowiskiem

Nied

wiedzia, to słycha

w w

wozie jakie

glosy i co

tam rusza.

W południe niemal wszyscy m

ęż

czy

ni i chłopcy z Dunwich zgromadzili

na drogach i ł

kach pomi

dzy zrujnowana forma Whateleyów a

wozem Cold Spring. Z przera

eniem ogl

dali ogromne

lady,

okaleczone krowy Bishopa, zdumiewaj

ce ruiny pozostałe po farmie,

stratowana ro

linno

ść

na polach i przy drogach. To niepoj

ta rzecz,

która napadła na

wiat, skryta si

niew

tpliwie w tym strasznym

wozie. Wszystkie drzewa rosn

ce na jego skraju zostały połamane, a

poprzez przepa

cista g

stwin

poszycia wygnieciona została szeroka

droga. Wygl

dało to tak, jakby dom zmieciony przez lawin

zsun

ł si

ze stromego zbocza i przygniótł cała ro

linno

ść

. Nie dochodziły od

strony w

wozu

adne odgłosy, dolatywał tylko jaki

nieokre

lony

smród. Trudno si

dziwi

e wszyscy woleli rozprawia

na brzegu

wozu, ani

eli schodzi

na dół i rzuca

wyzwanie temu cyklopowemu

potworowi w jego własnym legowisku. Towarzysz

ce ludziom trzy psy z

pocz

tku ujadały z całych sił, ale z czasem umilkły, wida

niech

tnie przebywały w pobli

u w

wozu. Kto

telefonicznie zawiadomił

o tym wydarzeniu ..Aylesbury Transcript", ale wydawca tej gazety,
przywykły ju

do najdziwniejszych opowie

ci o Dunwich, napisał tylko

na ten temat krótki, krotochwilny artykuł, przedrukowany potem przez
Associated Press.

Tego wieczoru wszyscy wrócili do domu i szczelnie pozamykali domy i
obory. Nikt te

nie pozostawił na pastwisku swoich krów. Około

drugiej w nocy cał

rodzin

Elmera Frye'a, którego farma znajdowała

na wschodnim brzegu w

wozu Cold Sprina, zbudziło w

ciekłe

szczekanie psów i okropny smród. Cała rodzina usłyszała na dworze co

jakby

wiszczenie i chłeptanie. Pani Frye zaproponowała,

eby

zawiadomi

siadów, i EImer ju

gał do telefonu, gdy rozległ si

trzask rozłupywanego drzewa. A dochodził bez w

tpienia od strony

obory. Wkrótce Frye'owie usłyszeli ryk i wierzganie krów. Psy,
ociekaj

lin

, skupiły si

przy nogach osłupiałej i przera

onej

rodziny. Frye odruchowo zapalił latark

, cho

zdawał sobie spraw

gdyby teraz wyszedł na podwórze, spotkałaby go niechybna

mier

Dzieci i kobiety j

ły cicho, od gło

nego krzyku powstrzymał je

instynkt samoobronny, czuły bowiem,

e ich

ycie uzale

nione jest od

ciszy. Krowy przestały rycze

, muczały tylko

ało

nie, ale wkrótce

rozległo si

skrzypienie, trzaski i odgłosy mia

enia. Cala rodzina

Frye'ów, skupiona w jednej izbie, nie

miała si

poruszy

, dopóki nie

umilkło echo tych odgłosów daleko w w

wozie. Po chwili, w

ród

porykiwania bydła w oborze i demonicznego krzyku lelków w w

wozie,

Selina Frye dotarła do telefonu i powiadomiła s

siadów o tym

wydarzeniu.

Nazajutrz cał

wie

ogarn

ła panika; grupy zal

knionych i prawie

milcz

cych ludzi przychodziły na miejsce, na którym szalała ta

piekielna istota, i odchodziły. Od w

wozu a

po farm

Frye'ów

ły si

dwa pasma stratowanej trawy, na nagich skrawkach ziemi

widniały ogromne

lady, a jedna

ciana starej, czerwonej obory

całkowicie si

zawaliła. Udało si

znale

źć

i rozpozna

tylko czwart

ęść

krów, przy czym z niektórych pozostały tylko szcz

tki, a te,

które przetrwały, i tak trzeba było dobi

. Earl Sawyer zaproponował,

eby zwróci

z pro

o pomoc do Aylesbury albo Arkham, ale

wszyscy uznali,

e byłoby to bezcelowe. Stary Zebulon Whateley, z

odgał

zienia rodu jeszcze zdrowego, ale ju

ulegaj

cego degeneracji,

wspomniał co

niezbyt wyra

nie,

e mo

e nale

ałoby odprawi

jakie

obrz

dy na szczytach wzgórz. Pochodził z tych Whateleyów, którzy

wiernie przestrzegali tradycji, pami

tał jakie

piewy swoich

przodków, ustawiaj

cych si

w wielki kr

g, które nie miały nic

wspólnego z Wilburem i jego dziadkiem.

Noc zapadła nad nawiedzon

wsi

, a wszyscy byli zbyt bierni, aby

zorganizowa

jak

ąś

skuteczn

obron

. Kilka spokrewnionych rodzin

zgromadziło si

pod jednym dachem i sp

dziło noc na czuwaniu. Inni,

podobnie jak poprzedniej nocy, zabarykadowali wszystkie drzwi,
ponabijali strzelby i ustawili w zasi

gu r

ki widły, ale byty to w

gruncie rzeczy ruchy pozorne. Nic jednak tej nocy si

nie zdarzyło,

dochodziły jedynie od strony gór jakie

odgłosy. Nastał dzie

, a wraz

z nim wst

piła nadzieja,

e to nowe straszne zdarzenie min

ło

bezpowrotnie. Znale

li si

nawet

miałkowie proponuj

cy ofensywn

wypraw

do w

wozu, cho

nie byli skorzy posłu

przykładem

nastawionej niech

tnie wi

kszo

ci.

Nast

pnej nocy znowu zabarykadowano drzwi, ale poszczególne rodziny

nie gromadziły si

pod jednym dachem. Rano rodziny Frye'a i Setha

Bishopa powiadomiły wszystkich,

e psy w ich zagrodach były bardzo

niespokojne i

e sk

z daleka dochodziły dziwne odgłosy, dolatywał

smród, a poza tym zauwa

ono

wie

e, ogromne

lady na drodze

otaczaj

cej Sentinel Hill. Tak samo jak poprzednio stratowana

linno

ść

po obu stronach drogi

wiadczyła o olbrzymich rozmiarach

tego potwora;

lady te najwyra

niej prowadziły w obydwu kierunkach,

tak jakby góra wyszła z w

wozu Cold Spring i t

sam

drog

tam

powróciła. U stóp wzgórza szeroki pas przygniecionych młodych krzewów
prowadził wzwy

i a

dech ludziom zaparło, kiedy zobaczyli,

e nawet

w najbardziej stromych miejscach ani troch

nie zbaczał. A wi

c ten

stwór mógł si

dosta

nawet po najbardziej pionowym skalistym

urwisku; kiedy grupa zwiadowcza dotarła na szczyt okr

ęż

, bezpieczn

drog

, przekonała si

e tam

lad si

czył... albo te

tam

wła

nie zawracał.

Na tym wła

nie szczycie Whateleyowie rozpalali ognisko i odprawiali

dwa razy w roku swoje diabelskie obrz

dy przy skale w kształcie

stołu. Teraz tam wła

nie znajdował si

najwi

kszy teren stratowanej

przez tego olbrzyma ziemi, a we wkl

ęś

ciach pozostała g

sta,

cuchn

ca, smolista ciecz, taka sama, jak

widziano na podłodze

zburzonej farmy Whateleyów po ucieczce tego potwora. Wszyscy
popatrzyli na siebie, wymieniaj

c słowa szeptem, po czym spojrzeli w

dół. Powrót odbył si

najwyra

niej t

sam

droga. Wszelkie rozwa

ania

byłyby pró

nym wysiłkiem. Rozum, logika, zdrowa my

l — były tu

zawodne. Mo

e tylko stary Zebulon, który nie uczestniczył w wyprawie,

potrafiłby znale

źć

w tym jaki

sens i udzieli

wiarogodnego

wyja

nienia.

Czwartkowa noc rozpocz

ła si

podobnie jak poprzednie, ale zako

czyła

mniej szcz

ęś

liwie. W w

wozie rozlegał si

taki krzyk lelków

kozodojów,

e wi

kszo

ść

ludzi we wsi nie mogła zmru

oka, a około

trzeciej w nocy rozdzwoniły si

wszystkie telefony. Ci, którzy

podnie

li, słuchawki, usłyszeli oszalały z przera

enia krzyk: „Na

pomoc, o Bo

e!...", a niektórym wydało si

e po tym krzyku dobiegł

ich jaki

trzask, po czym zaległa kompletna cisza. Nikt nie miał

odwagi zrobi

kroku, nikt nie miał poj

cia, czyj to był głos, a

witu. Wtedy dopiero wszyscy si

rozdzwonili i stwierdzono,

e tylko

Frye'owie milcz

. Tajemnica wyja

niła si

po godzinie, kiedy grupa

uzbrojonych m

ęż

czyzn zebrawszy si

w po

piechu wyruszyła w stron

farmy Frye'ów, poło

onej w pobli

u w

wozu. Cho

nie było to dla

nikogo niespodziank

, widok jednak był straszny. Wszystko zostało

stratowane, olbrzymie

lady rzucały si

w oczy z daleka, farma

znikn

ła. Została zgnieciona jak skorupka jajka, a w ruinach nie

znaleziono ani

ywego, ani martwego człowieka. Była tam tylko

cuchn

ca ma

, a straszny fetor unosił si

zewsz

d. Rodzina Frye'ów

przestała w Dunwich istnie

VII

Tymczasem za zamkni

tymi drzwiami sali pełnej ksi

ąż

ek w Arkham

rozegrała si

spokojniejsza ju

, ale bardzo znamienna faza tej

tragedii. Osobliwy manuskrypt albo pami

tnik Wilbura Whateleya,

przekazany do Miskatonic University do przetłumaczenia, wywołał
zamieszanie i sprawił niemało kłopotu ekspertom j

zyków zarówno

staro

ytnych, jak i nowo

ytnych; alfabet, cho

wykazywał pewne

podobie

stwo do kreskowego alfabetu arabskiego u

ywanego w

Mezopotamii, byt jednak nieznany nawet najwybitniejszym autorytetom w
tej dziedzinie. W ko

cu lingwi

ci doszli do wniosku,

e jest to

alfabet wymy

lony, sprawia wra

enie jakiego

szyfru; jednak

adna

ze znanych kryptograficznych metod nie dostarczyła klucza, cho

uwzgl

dniono wszystkie j

zyki, jakimi mógł si

posługiwa

autor tego

manuskryptu. Stare ksi

ąż

ki zabrane z domu Whateleyów, cho

wielce

interesuj

ce i w wielu przypadkach otwieraj

ce całkiem nowe

perspektywy w przeprowadzanych przez filozofów i naukowców pracach
badawczych, nie okazały si

pomocne w rozszyfrowaniu manuskryptu.

Jedna z ksi

ąż

ek, obszerne tomisko z

elazn

klamro, była tak

napisana w nieznanym alfabecie, ale zupełnie innym, przypominaj

cym

sanskryt. W ko

cu wszystko zostało oddane pod opiek

doktora

Armitage'a, który wykazywał szczególne zainteresowanie spraw

Whateleyów, a poza tym był wybitnym lingwist

i posiadał szczególn

umiej

tno

ść

odczytywania mistycznych zapisów, zarówno staro

ytnych,

jak i

redniowiecznych.

Armitage uwa

ał,

e alfabet ten mo

e mie

wspólnego z pewnymi

zakazanymi kultami, potajemnie praktykowanymi, a które wywodz

bardzo odległych czasów i odziedziczyły wiele form i zwyczajów po
sarace

skich czarownikach. Nie przywi

zywał jednak do tego zbyt

wielkiego znaczenia; uznał,

e nie jest konieczna znajomo

ść

pochodzenia tych symboli, skoro, jak podejrzewał, zostały zastosowane
jako szyfr nowoczesnego j

zyka. Bior

c pod uwag

wielk

obj

ść

manuskryptu, Armitage doszedł do wniosku,

e jego autor nie zadawałby

sobie trudu posługiwania si

obcym j

zykiem,

e cało

ść

musi by

napisana w j

zyku, jakim mówił, oprócz mo

e zawartych w nim pewnych

formuł i zakl

ęć

. Wobec tego zabrał si

do odczytywania manuskryptu

zgodnie z zało

eniem,

e w wi

kszo

ci został napisany po angielsku.

Po tylu nieudanych przedsi

wzi

ciach kolegów zdawał sobie spraw

ma do czynienia z przypadkiem skomplikowanym i zagadkowym i

adna

prosta metoda nie wchodzi w rachub

. W drugiej połowie sierpnia

gromadził bez przerwy najrozmaitsze

ródła kryptograficzne; si

gał do

wszystkich znajduj

cych si

w bibliotece ksi

g i noc po nocy

zagł

biał si

w arkana takich dzieł jak:

"Poligraphia" Trithemiusa, „De Furtivis Literarum Notis" Giambattista
Porty, „Traite des Chiffres" De Vigenere'a, Falconera „Cryptomenysis
Patefacta", osiemnastowieczne rozprawy Davy'ego i Thicknesse'a,
odwołał si

tak

e do całkiem nowoczesnych autorytetów jak Blair, von

Marten i r

kopisu Kilibera, jednak

e wkrótce przekonał si

e ma do

czynienia z jednym z najbardziej chytrych i pomysłowych kryptogramów,
w którym kilka oddzielnych wykazów odpowiednich liter uło

onych

zostało jak tabliczka mno

enia, a posłanie składa si

ze słów kluczy

znanych tylko wtajemniczonym. Starsze autorytety okazały si

bardziej

pomocne ni

współczesne, Armitage wywnioskował wi

e kod tego

manuskryptu wywodzi si

z zamierzchłych czasów, a przekazywany był z

pokolenia na pokolenie przez tajemniczych eksperymentatorów.
Kilkakrotnie ju

zdawało mu si

e jest blisko celu, ale zawsze

wtedy napotykał na jakie

nieprzewidziane przeszkody. Na pocz

tku

wrze

nia chmury zacz

ły si

rozja

nia

. Udało mu si

ustali

pewne

litery w poszczególnych cz

ęś

ciach r

kopisu, co potwierdzało jego

przypuszczenie,

e tekst napisany jest w j

zyku angielskim.

Drugiego wrze

nia wieczorem ostatnia powa

na zapora została pokonana

i doktor Armitage przeczytał po raz pierwszy dłu

szy fragment

kopisu Wilbura Whateleya. Był to rzeczywi

cie, jak wszyscy

podejrzewali, pami

tnik, w którym ujawniała si

okultystyczna

erudycja i jednocze

nie absolutna ciemnota dziwnej istoty, która to

napisała. Ju

pierwszy długi fragment, który Armitage rozszyfrował,

opatrzony dat

26 listopada 1916, wzbudzał niepokój i zdumienie.

Został napisany przez trzy i podetnie dziecko, wygl

daj

ce na

dwana

cie albo trzyna

cie lat.

Dzisiaj poznałem Aklo Sabaoth, który mi si

nie podobał, bo

odpowiadał ze wzgórza, a nie z powietrza. To na górze wyprzedza mnie
bardziej, ni

lałem, ale nie wydaje si

eby miało du

ziemskiego rozumu. Zabiłem psa Elama Hutchinsa, bo chciał mnie
ugry

źć

, i Elam mówi,

e mnie zabije. Chyba jednak nie zabije. Dziadek

kazał mi cał

noc powtarza

zakl

cie Dho i wydaje mi si

zobaczyłem podziemne miasto o dwóch biegunach magnetycznych. Wybior

na te bieguny, jak ziemia zostanie oczyszczona, je

li nie dostan

tam z pomoc

zakl

cia Dho-Hna. Ci z powietrza powiedzieli mi

podczas sabatu,

e lata upłyn

, nim oczyszcz

ziemi

, a dziadek ju

chyba wtedy nie b

dzie

ył, musz

wobec tego nauczy

wszystkich

tów płaszczyzny i wszystkich formuł pomi

dzy Yr i Nhhngr. Ci z

zewn

trz pomog

, ale nie mog

przybra

ciała bez ludzkiej krwi. Chyba

ci na górze b

mie

wła

ciwy kształt. Widz

to, kiedy robi

znak

Yoorish albo rzucam proszek Ibn Gazi i jest wtedy blisko jak w Majowy
Wieczór na wzgórzu. Inna twarz mo

e si

troch

zatrze. Ciekaw jestem,

jak b

wygl

dał, kiedy ziemia b

dzie oczyszczona i nie b

dzie na

niej ludzi. Ten. co przybył z Aklo Sabaoth, mówił,

e mo

e zostan

przemieniony i stan

taki jak ci z zewn

trz.

Nastał ranek, a Armitage, zlany zimnym potem przera

enia, wci

ąż

jeszcze siedział zatopiony w pracy. Cał

noc

czał nad manuskryptem

przy stole z elektryczno lamp

i przewracał dr

żą

cymi r

kami stronice,

w miar

jak odczytywał szyfr. Zadzwonił w nerwowym po

piechu do

ony,

e nie wróci do domu, a kiedy przyniosło mu

niadanie, ledwie k

zdołał przełkn

ąć

. Przez cały dzie

tylko czytał; robił przerwy

jedynie wtedy, gdy musiał ponownie posługiwa

odkrytym przez

siebie kluczem do szyfru. Przyniesiono mu obiad i kolacj

, ledwie

jednak tkn

ł jedzenie. W połowie nast

pnej nocy zdrzemn

ł si

krze

le, ale wkrótce zbudziły go zmory, równie potworne jak te

wszystkie koszmary zagra

ce ludzko

ci, które poznał przy

odczytywaniu manuskryptu.

Czwartego wrze

nia rano profesor Rice i doktor Morgan postanowili

zobaczy

z nim na chwil

, ale natychmiast wyszli, pobladli i

zaniepokojeni. Tego dnia wieczorem Armitage poło

ył si

do łó

ka,

lecz nie mógł spa

. Nazajutrz, we

rod

, znowu zasiadł do manuskryptu

i zacz

ł przepisywa

to, co na bie

żą

co odczytywał, i to, co ju

poprzednio odczytał. W ci

gu nocy przespał si

troch

w fotelu, ale

nim nastał

wit, ju

siedział przy pracy. Około południa odwiedził go

lekarz, doktor Hartwell, i stanowczo zalecił mu przerwanie pracy.
Odmówił twierdz

e musi czyta

pami

tnik, jest to sprawa

niezwykłej wagi, a wyja

ni wszystko w odpowiednim czasie. Wieczorem,

nim zapadł zmrok, sko

czył i opadł w fotelu kompletnie wyczerpany.

Kiedy

ona przyniosła mu kolacj

, zastała go prawie nieprzytomnego;

miał jeszcze

wiadomo

ść

na tyle,

e zareagował krzykiem, gdy

spojrzała na zrobione przez niego notatki. Z trudem si

podniósł,

zgarn

ł wszystko, wło

ył do koperty i po zaklejeniu schował j

kieszeni marynarki. Starczyło mu sił, aby doj

ść

do domu, ale

natychmiast trzeba było wezwa

doktora Hartwella. Kiedy doktor kładł

go do łó

ka, Armitage słabym głosem powtarzał wci

ąż

te same słowa:

,,I có

, na Boga, mo

emy zrobi

Tej nocy spał, ale nazajutrz znowu był prawie nieprzytomny. Doktorowi
Hartwellowi niczego nie wyja

nił, jedynie w chwilach przebłysku

wiadomo

ci domagał si

spotkania z Ricem i Morganem. Jego majaki

budziły przera

enie, błagał,

eby zniszczy

na zabitej deskami

farmie, wspomniał o jakim

planie zagłady rasy ludzkiej. zwierz

t i

lin na całej ziemi przez jakie

okropne, straszne istoty z innego

wiata. Krzyczał,

e ziemia jest w niebezpiecze

stwie, poniewa

istoty chc

oderwa

od systemu słonecznego i kosmosu materii i

przył

czy

do jakiej

innej płaszczyzny czy te

fazy istnienia, od

której si

niegdy

odł

czyła, przed milionami wieków. Chwilami

domagał si

,,Necronomicon" i „Daemonolatreia" Remigiusa, bo miał

nadziej

odnale

źć

w nich formuł

, która by uchroniła ludzko

ść

przed

straszn

zagład

— Powstrzymajcie je, powstrzymajcie! — wołał. — Whateleyowie chcieli
je wpu

, a najgorsze dopiero ma nast

! Powiedzcie Rice'owi i

Morganowi,

e musimy działa

... to tajemnica, ale ja wiem, jak si

robi proszek... to nie jadło od drugiego sierpnia, kiedy Wilbur
znalazł tutaj

mier

, i 'W tej sytuacji...

Jednak

e Armitage, mimo siedemdziesi

ciu trzech lat. miał dobr

kondycj

i zapadł w gł

boki sen. W pi

tek rano obudził si

bez

gor

czki, całkiem przytomny, cho

trapiony l

kiem i poczuciem

ążą

cej na nim odpowiedzialno

ci. W sobot

po południu czuł si

na tyle dobrze,

e mógł si

wybra

do biblioteki i odby

narad

Ricem i Morganem. A

do pó

nego wieczora łamali sobie głow

zatopieni w ró

nych spekulacjach i desperackich rozwa

aniach.

Wyci

li z załadowanych półek, a tak

e z miejsc specjalnie

strze

onych najdziwniejsze ksi

gi; w szale

czym po

piechu przepisali

mnóstwo rozmaitych diagramów i formuł. O sceptycyzmie nie mogło by

mowy. Wszyscy trzej widzieli ciało Wilbura Whateleya le

żą

ce na

podłodze w tym budynku, nie mogli wi

c traktowa

tego pami

tnika jako

bredzenia szale

ca.

Rozbie

ść

wyłoniła si

dopiero w kwestii powiadomienia policji

stanowej w Massachusetts, ale w ko

cu uznali,

e nie miałoby to

sensu. Je

li kto

nie zetkn

ł si

z tym osobi

cie i nie uczestniczył

w dalszych badaniach, nie był w stanie da

temu wiary. Pó

nym

wieczorem sko

czono narad

bez ustalenia konkretnego planu działania.

Armitage sp

dził jednak cał

niedziel

nad porównywaniem ró

nych

formuł i mieszaniem chemikaliów zdobytych w miejscowym laboratorium.
Im dłu

ej zastanawiał si

nad tym piekielnym pami

tnikiem, tym

bardziej zaczynał w

tpi

w skuteczno

ść

zniszczenia za pomoc

jakichkolwiek materialnych składników istoty pozostawionej przez
Wilbura Whateleya — istoty zagra

cej ziemi, a nieznanej

Armitage'owi, która za kilka godzin miała zaatakowa

wiat i sta

symbolem pami

tnego dla Dunwich koszmaru.

Poniedziałek upłyn

ł mu w podobny sposób, gdy

zadanie, jakiego si

podj

ł, wymagało niesko

czenie długich bada

i eksperymentów.

Zagl

daj

c do manuskryptu, co chwila wprowadzał zmiany w swoim

planie, i wreszcie doszedł do wniosku,

e skuteczno

ść

jego działania

dzie budzi

tpliwo

ci do samego ko

ca. Do wtorku ustalił jednak

konkretny plan i miał nadziej

e w najbli

szym tygodniu zdoła si

wybra

do Dunwich. A we

rod

nast

piło straszne zdarzenie. „Arkham

Advertiser" zamie

cił w niewidocznym miejscu w rogu

artobliw

notatk

, w której powiadamiano,

e przemyt whisky w Dunwich zbudził

potwora, który pobił wszelkie rekordy. Osłupiały Armitage natychmiast
zatelefonował do Rice'a i Margana. Zastanawiali si

do pó

na w nocy

nad dalszym działaniem, a nast

pny dzie

wypełniły im gor

czkowe

przygotowania do podró

y. Armitage zdawał sobie spraw

e b

dzie

miał do czynienia ze strasznymi mocami, ale nie widział innej
mo

liwo

ci zniweczenia o wiele powa

niejszej i złowrogiej

działalno

ci podj

tej przez jego poprzedników.

VIII

W pi

tek rano Armitage, Rice i Morgan wyruszyli samochodem do

Dunwich, dok

d przybyli około pierwszej w południe. Dzie

był ładny,

ale nawet w najja

niejszym sło

cu zdawał si

tu wisie

ponad

kopulastymi górami i gł

bokimi, ciemnymi w

wozami nastrój jakby

oczekiwanej grozy. Tu i ówdzie na szczytach gór rysowały si

na tle

nieba stoj

ce w kr

gu pos

pne kamienie. W sklepie Osborne'a panowało

milcz

ce przera

enie, zorientowali si

e musiało si

sta

strasznego. Okazało si

e rodzina Frye'ów i ich farma uległy

całkowitej zagładzie. Przez całe popołudnie je

dzili po Dunwich;

wypytywali wie

niaków o wszystko, co si

tutaj zdarzyło, z niepokojem

i l

kiem obejrzeli ruiny farmy Frye'ów z kału

ami smolistej mazi,

monstrualne

lady na podwórku, okaleczone bydło Setha Bishopo i

ogromne pasma stratowanej ro

linno

ci w ró

nych miejscach. Siad

prowadz

cy na szczyt Sentinel Hill i z powrotem był dla Armitage'a

kataklizmem, długo wpatrywał si

w złowró

skał

, przypominaj

ołtarz, na szczycie tej góry.

Poniewa

dowiedzieli si

e rano przybyli tutaj funkcjonariusze

policji stanowej z Aylesbury na skutek telefonicznego zawiadomienia o
tragedii Frye'ów, postanowili odszuka

ich i omówi

cał

spraw

Przyjechało pi

ciu funkcjonariuszy samochodem, który stał teraz pusty

na podwórku zrujnowanej farmy Frye'ów. Wie

niacy, którzy z nimi

rozmawiali, byli równie zaskoczeni jak Armitage i jego towarzysze.
Nagle stary Sam Hutchins pobladł, tr

cił łokciem Freda Farra i

wskazał r

na przesi

kni

ty wilgoci

gł

boki w

wóz w pobli

u farmy.

— Bo

e! — zawołał ledwo dysz

c. — Mówiłem,

eby ni

schodzili do

wozu. Nigdy bym nie przypuszczał,

e kto

e to zrobi

. Przecie

wida

te wielkie

lady, strasznie

mierdzi, a lelki kozodoje

wrzeszczały tam w ciemno

ci w samo południe...

Wszystkich przeszył zimny dreszcz, instynktownie i pod

wiadomie

zamienili si

w słuch. Armitage, który teraz niemal namacalnie

zetkn

ł si

z t

potworno

i jego zgubnymi skutkami, dr

ał pod

ęż

arem odpowiedzialno

ci, do jakiej si

poczuwał. Wkrótce miała ju

zapa

ść

noc, a przecie

wła

nie wtedy ten piekielny olbrzym odbywał

swoje wyprawy. Negotium perambulans in tenebris... Stary bibliotekarz
powtarzał zapami

tan

formuł

i zaciskał w r

ku kartk

z drug

formuł

, której si

nie zd

ąż

ył nauczy

. Sprawdził, czy dobrze działa

jego latarka. Stoj

cy obok Rice wyj

ł z walizki metalowy rozpylacz

ywany zazwyczaj do niszczenia insektów, natomiast Morgan

przyszykował strzelb

liwsk

na du

żą

zwierzyn

i w niej pokładał

nadziej

, cho

pozostali byli przekonani,

adna bro

nie mo

e by

skuteczna.

Armitage, po przeczytaniu pami

tnika, zbyt dobrze zdawał sobie

spraw

, czego mo

na si

spodziewa

, ale nawet o tym nie napomkn

ł i

tak ju

mocno przera

onym mieszka

com Dunwich. Miał nadziej

e mo

zdoła pokona

potwora, nie odkrywaj

wiatu, jakiej potworno

unikn

ł. Kiedy zacz

ł zapada

zmrok, wie

niacy zacz

li si

rozprasza

. Wszyscy pragn

li si

schroni

w domu, cho

byli

wiadomi,

adne zamki ani zasuwy nie zabezpiecz

ich przed sił

, która łamie

drzewa i tratuje domy. Z pow

tpiewaniem potrz

sali głowami

dowiedziawszy si

e trzej przybysze zamierzaj

sta

na stra

y przy

ruinach Frye'ów w pobli

u w

wozu. Co wi

cej, mieli w

tpliwo

ci, czy

jeszcze kiedykolwiek ich zobacz

Tej nocy ziemia pod wzgórzami grzmiała, a lelki złowieszczo
krzyczały. Co jaki

czas powiew wiatru z gł

bi w

wozu Cold Spring

przepełniał ci

ęż

kie powietrze nocy fetorem nie do zniesienia; takim

samym, z jakim ju

Armitage i jego współtowarzysze zetkn

li si

stoj

c nad umieraj

istot

, która przez pi

tna

cie i pół roku było

uznawana za człowieka. Jednak

e oczekiwany potwór si

nie pojawił,

czekał stosowniejszej chwili, za

Armitage orzekł,

e atakowanie go w

nocnej ciemno

ci byłoby samobójstwem.

Nastał ju

blady

wit, odgłosy nocy umilkły. Dzie

był ponury,

popadywał drobny deszcz, a w kierunku północno-zachodnim gromadziły
si

ponad górami coraz ci

ęż

sze chmury. Trzej uczeni z Arkham byli

niezdecydowani, jakie winni podj

ąć

dalsze kroki. Schronili si

przed

nasilaj

cym si

deszczem w jednej z nie zniszczonych szop na farmie

Frye'a zastanawiaj

c si

nad tym, co ma wi

kszy sens, czy czeka

tutaj, czy te

zej

ść

na dół do w

wozu i tam zaatakowa

tego

nieznanego, strasznego potwora. Spadła ulewa, w dali, na horyzoncie,
waliły pioruny. Niebo roziskrzyło si

błyskawicami, a po chwili

uderzył piorun, jakby prosto w ten przekl

ty w

wóz. Niebo zrobiło si

czarne; trzej przybysze

ywili nadziej

e tak silna burza szybko

minie i wkrótce si

przeja

ni.

W godzin

pó

niej, kiedy wci

ąż

jeszcze panowały ciemno

ci, usłyszeli

na drodze jaki

harmider. Po chwili wyłoniło si

kilkana

cie osób, a

wszyscy p

dzili krzycz

c histerycznie. Kto

, kto był na przedzie,

wykrztusił z siebie jakie

słowa, a kiedy ich sens dotarł do

wiadomo

ci trzech m

ęż

czyzn z Arkham, stan

li jak wryci.

— Och, mój Bo

e, mój Bo

e! Znowu to idzie, nawet za dnia. Wyszło...

posuwa si

, w ka

dej chwili mo

e tu by

. Mówi

cy te słowa umilkł, ale

zacz

ł nast

pny:

— Jeszcze nie ma godziny, jak Zeb Whateley usłyszał telefon. To
dzwoniła pani Corey,

ona George'a, mieszka przy rozstaju dróg.

Powiedziała,

e jej chłopak najemny, Luther, wła

nie sp

dzał z

pastwiska krowy, po tym, jak uderzył piorun, i on to wła

nie

zobaczył,

e wszystkie drzewa na brzegu w

wozu si

pochylaj

mierdzi tak samo jak w poniedziałek rano, kiedy znalazł

lady. Mówił

e słyszał jaki

wist i chlupot, ale to nie byty odgłosy

tratowanych drzew i krzaków, a potem wszystkie drzewa przy drodze
zostały odepchni

te i usłyszał ci

ęż

kie st

panie i chlupot błota. Ale

Luther niczego nie widział, tylko te stratowane drzewa i krzaki.

Potem, troch

dalej, tam gdzie Bishop's Brook płynie pod drog

usłyszał straszne trzeszczenie i skrzypienie mostu, tak jakby
rozszczepiało si

drzewo. Ale przez cały czas nie widział tej rzeczy,

tylko tratowane drzewa. A kiedy

wist si

oddalił... w stron

Wizarda

Whateleya i Sentinel Hill... Luther odwa

ył si

pój

ść

tam, gdzie na

pocz

tku usłyszał te odgłosy, i popatrzył na ziemi

. Były tam tylko

błoto i woda, niebo zasłaniały jeszcze ciemne chmury, o deszcz szybko
wymywał wszystkie

lady, ale na brzegu w

wozu jeszcze si

nie starły

te okropne

lady, wielkie jak beczka, takie same jak w poniedziałek.

Teraz wł

czył si

człowiek, który mówił na pocz

tku:

— Ale to jeszcze nic strasznego, to dopiero pocz

tek. Zeb, który jest

tutaj z nami, zwołał do siebie wszystkich i wszyscy słyszeli, jak
zadzwonił Seth Bishop. Jego gospodyni, Sally, szalała z przera

enia,

bo widziała, jak przewracaj

drzewa przy drodze, i mówiła,

słyszy, jakby po błocie szedł sło

prosto na dom. Potem zawołała,

czuje okropny smród, a jej syn Chauncey krzyczał,

mierdzi tak

samo jak w poniedziałek na ruinach Whateleyów. A psy szczekały i wyły
przera

liwie.A potem Sally zacz

ta okropnie krzycze

i woła

szopa koło drogi rozpadła si

, jakby zdmuchn

ła ja burza, tylko

nie było silnego wiatru. Wszystkim prawie dech zaparto. Ale ju

chwili Sally krzykn

ła,

e zawalił si

płot, cho

nie wida

od czego.

Po chwili wszyscy usłyszeli krzyk Chaunceya i Setha Bishopa, a Sally
zawołała,

e co

ęż

kiego uderzyło w dom, wcale nie piorun, i

e to

pcha dom, ale nic przez okna nie wida

Na twarzach wie

niaków malował si

paniczny strach; za

Armitage,

wstrz

ąś

ty do gł

bi, z trudem wydobył dalsze informacje:

— A potem... Sally zacz

ła woła

; ,,Ratunku, dom si

walił"... i

przez telefon usłyszeli

my straszny hałas i przera

liwy krzyk... taki

sam, jak wtedy, gdy rozpadał si

dom Elmera Frye'a, a mo

e nawet

jeszcze gorszy...

Mówi

cy te słowa urwał, a zaczai nast

pny:

— I to ju

wszystko... a potem cisza w telefonie, nic nie było

słycha

. Wsiedli

my w samochody i wozy, zebrali

my si

u Coreya, sami

sprawni m

ęż

czy

ni, a stamt

d przybyli

my tutaj,

eby spyta

, co robi

dalej. Ja my

e to kara bo

a za nasze grzechy i

aden

miertelnik jej nie uniknie.

Armitage zrozumiał,

e nadszedł czas działania, i przemówił

zdecydowanym głosem do grupy przera

onych, miotanych w

tpliwo

ciami

wie

niaków.

— Moi drodzy, musimy pój

ść

za tym stworem — mówił staraj

c si

doda

odwagi. — Jestem przekonany,

e teraz wła

nie jest dobra

okazjo, oby go unicestwi

. Wiecie zapewne,

e Whateleyowie byli

czarownikami, a ten stwór jest wytworem czarów, wi

c musimy go takimi

rodkami pokona

. Przeczytałem pami

tnik Wilbura Whateleya i jeszcze

par

starych ksi

g, które on czytywał, i wydaje mi si

e poznałem

odpowiednie zakl

cie. Kiedy si

je wyrecytuje, potwór powinien

znikn

ąć

. Nie mog

, oczywi

cie, da

gwarancji, ale chyba warto

spróbowa

. Spodziewałem si

tego,

e jest niewidzialny, ale w tym

rozpylaczu o dalekim zasi

gu jest proszek, pod wpływem którego potwór

uka

e si

naszym oczom przez moment. Wypróbujemy go za chwil

. Wiem,

e to straszne, ale byłoby jeszcze gorzej, gdyby Wilbur

ył dłu

ej na

tym

wiecie. Nie macie poj

cia, jak strasznego losu unikn

wiat.

Teraz musimy zwalczy

tylko tego jednego potwora, nie mo

e si

bowiem rozmno

. Ale mo

e wyrz

dzi

o krzywdy, wi

c si

nie

wahajmy, trzeba si

go koniecznie pozby

. Pójdziemy za nim... o

zaczniemy od miejsca, które wła

nie zniszczył. Niech kto

tam

poprowadzi... nie znam waszych dróg, ale wyobra

am sobie,

e mo

pój

ść

na przełaj. Co o tym my

licie?

Przez chwil

wie

niacy przest

powali z nogi na nog

, po czym odezwał

słabym głosem Earl Sawyer wyci

gaj

c brudny palec na deszcz,

który stopniowo zacz

ł si

zmniejsza

— Najbli

ej do Setha Bishopa przez t

, potem w bród przez

strumie

i znowu przez ł

i lasek za farm

Carriera. Wychodzi si

wtedy na drog

koło Setha... troch

z boku.

Armitage, Rice i Morgan ruszyli we wskazanym kierunku, a za nimi,
wolniejszym krokiem, prawie wszyscy wie

niacy. Niebo si

przeja

niało, burza przesun

ła si

troch

dalej. Armitage zmylił

drog

, wobec tego Joe Osborne przej

ł rol

przewodnika. Odwaga i

wiaro wst

piło w członków wyprawy, cho

zostały potem wystawione no

ęż

prób

, kiedy pod koniec drogi na skrót musieli si

wspina

jak

po drabinie na strome, zalesione wzgórze, po

ród bardzo starych, o

niemal fantastycznych kształtach drzew.

W ko

cu wyszli na błotnist

drog

, o w tym momencie pojawiło si

sło

ce. Było to tu

za farm

Setha Bishopa, ale powalone drzewa i

ohydne

lady

wiadczyły dobitnie o tym, co si

tutaj działo. Tu

zakr

tem drogi znajdowały si

ruiny, ale nie zatrzymywali si

tam

długo. Wszystko wygl

dało tak samo jak u Frye'ów, nie znaleziono ani

ywych ludzi, ani martwych, ani

adnych zwierz

t gospodarskich po

ród

szcz

tków domu i obory Setha Bishopa. Nikt nie miał ochoty dłu

przebywa

w tym strasznym smrodzie i po

ród smolistej, lepkiej mazi,

wszyscy jakby instynktownie odwrócili si

ku długiej linii strasznych

ladów prowadz

cych w stron

zrujnowanej farmy Whateleyów i zbocza

uwie

czonego ołtarzem Sentinel Hill.

Kiedy mijali dawn

siedzib

Wilbura Whateleya, wida

było,

e wszyscy

zadr

eli i zawahali si

przed dalsz

droga. To nie

arty tropi

tak wielkiego jak dom, co jeszcze na domiar wszystkiego jest
niewidzialne, a działa ze zło

liwo

strasznego demona. U podnó

Sentinel Hill

lady zbaczały z drogi, zna

było

wie

y zakr

t i

wkl

sło

ci na szerokim pasie znacz

cym wej

cie potwora na gór

zej

cie.

Armitage wyj

ł silnie powi

kszaj

lunet

i zlustrował strome,

zielone zbocze góry. Po chwili przekazał ja Morganowi, który miał
lepszy wzrok, a który przyjrzawszy si

uwa

nie krzykn

ł i natychmiast

oddał lunet

Earlowi Sawyerowi, wskazuj

c palcem konkretne miejsce na

zboczu. Sawyer, nie maj

cy do

wiadczenia w posługiwaniu si

optycznym

przyrz

dem, nie mógł sobie poradzi

; z pomoc

Armitage'a dopasował

soczewki, ale wtedy krzykn

ł o wiele przera

liwiej ni

Morgan.

— Bo

e drogi, trawa i krzaki znowu si

ruszaj

! Wchodzi... powoli...

pełza... na sam szczyt, nie wiadomo po co!

Wszystkich ogarn

ła panika. Co innego szuka

nieznanej istoty, a co

innego j

odnale

źć

. Zakl

cie mo

e by

skuteczne... A je

li oka

e si

nieskuteczne? Zacz

li wypytywa

Armitage'a o wszystko, co jest mu

wiadome, ale

adne słowa niedawały si

ich nie zadowala

. Zdawali

sobie spraw

e znajduj

w obliczu zjawiska wykraczaj

cego poza

zasi

g Natury i wiedzy dost

pnej normalnemu człowiekowi.

W ko

cu trzej m

ęż

czy

ni z Arkham — stary, siwobrody doktor Armitage,

py, szpakowaty profesor Rice i szczupły, młodzie

czy doktor Morgan

— zacz

li si

wspina

na wzgórze. Lunet

przekazali wystraszonym

ludziom, którzy pozostali na drodze, uprzednio wyja

niwszy im

cierpliwie, jak si

maj

posługiwa

; w miar

jak wchodzili coraz

ej, luneta przechodziła z r

k do r

k w

ród oczekuj

cych na dole

ludzi. Wspinaczka nie była łatwa i nie raz trzeba było wspomóc
doktora Armitage'a. Wysoko ponad nimi poruszało si

szerokie pasmo

drogi, po którym z rozwag

limaka przesuwał si

ten diabelski

potwór. Stało si

dla wszystkich jasne,

cigaj

cy go uczeni

zbli

do celu.

Curtis Whateley — z tych niezdegenerowanych Whateleyów — trzymał w
r

ku lunet

, kiedy ludzie z Arkham zboczyli z trasy, któr

posuwał

potwór. Przypuszczał,

e chc

wspi

ąć

na drugi, ni

szy szczyt,

stamt

d bowiem lepiej wida

szlak potwora i miejsce, na którym

tratowana jest teraz cała ro

linno

ść

, i tak rzeczywi

cie było. Uczeni

znale

li si

na ni

szym wzniesieniu w momencie, kiedy niewidzialny

potwór wła

nie je min

ł.

Wtedy Wesley Corey, który uj

ł w swoje r

ce luneta, zawołał,

Armitage przygotowuje rozpylacz trzymany przez Rice'a i

e chyba

wkrótce co

wydarzy. W tłumie zapanowało poruszenie, wszyscy

bowiem przypomnieli sobie,

e pod działaniem rozpylacza niewidzialny

potwór stanie si

na moment widoczny. Par

osób z wra

enia przymkn

ło

oczy, za

Curtis Whateley wyrwał lunet

Coreyowi i z wielk

uwag

zacz

ł obserwowa

, co si

dzieje na górze. Dojrzał,

e Rice,

zajmuj

cy dogodn

pozycj

w stosunku do potwora, miał wspaniał

okazj

rozpylenia magicznego proszku.

Ci, którzy nie mieli dost

pu do lunety, ujrzeli tylko nagle

pojawienie si

szarej chmury — wielko

ci sporego budynku — przy samym

wierzchołku góry. Nagle Curtis krzykn

ł przera

liwie i rzucił lunet

w błoto gł

bokie do kolan, zachwiał si

i byłby upadł, gdyby go ,nie

podtrzymali. Z wielkim trudem starał si

z siebie wykrztusi

— Wielki Bo

e... to... to...

Posypały si

pytania i tylko Henry Wheeler okazał przytomno

ść

umysłu

i wyj

wszy z błota lunet

, starannie J

oczy

cił. Curtis wci

ąż

dobywał z siebie tylko bezładne słowa.

— Wi

kszy ni

obora... cały jakby z pozwijanych sznurów... ma kształt

kurzego jajka, ale ogromny jak nie wiem co... ma kilkana

cie nóg

wielkich jak dno beczki, zginaj

w pół, kiedy st

pa... nie ma nic

stałego... wszystko jak galareta... składa si

z oddzielnych

poskr

canych lin

gni

tych razem... pełno na nim wielkich,

wyłupiastych oczu... dziesi

ęć

albo dwadzie

cia ust, o mo

e tr

b...

stercz

wsz

dzie, wielkie jak rury od pieca, chwiej

, otwieraj

zamykaj

... szare, na nich niebieskie i fioletowe pier

cienie... a na

górze... Bo

e drogi... pół twarzy!

To ostatnie wspomnienie było dla Curtisa nie do zniesienia. Ju

nic

cej nie powiedział, tylko osun

ł si

na ziemi

. Fred Farr i Will

Hutchins poło

yli go na mokrej trawie przy drodze. Henry Wheeler,

żą

c z przera

enia, skierował lunet

na gór

. Dostrzegł niezbyt

wyra

nie trzy postacie biegn

ce w stron

szczytu, tak szybko, jak

tylko pozwalało na to strome zbocze. Nic wi

cej nie było wida

. Wtem

rozległ si

niespotykany o tej porze krzyk w gł

bi doliny za

wzgórzem, a nawet w

ród krzewów na samym wzgórzu. To odezwały si

nieprzeliczone stada lelków kozodojów, a w ich chóralnym krzyku
wyczuwało si

pełne napi

cia oczekiwanie.

Teraz z kolei Eari Sawyer chwycił lunet

i oznajmił wszystkim,

trzy osoby stoj

na samej kraw

dzi szczytu wierzchołka, dokładnie na

poziomie skały-ołtarza, tylko

e w znacznej odległo

ci. Jedna podnosi

co pewien czas r

ce ponad głow

. W tym momencie tłum czekaj

cy na

dole usłyszał ciche i melodyjne zawodzenie, tak jakby gestom r

towarzyszył jaki

piew. Byt to widok niesamowity, groteskowy i

przejmuj

cy do gł

bi, nikt jednak nie byt zdolny w owym czasie do

odbierania jakichkolwiek wra

estetycznych. — On chyba wypowiada

zakl

cie —szepn

ł Wheeler chwytaj

c lunet

. Lelki krzyczały jak

oszalałe, w jakim

szczególnym rytmie, nie dopasowanym do

odprawianego obrz

du.

Sło

ce przygasło, cho

na niebie nie pojawiła si

ani jedna nowa

chmura. Dziwne to zjawisko zostało zauwa

one przez wszystkich. W

gł

bi gór zacz

ty si

rozlega

grzmoty, którym towarzyszyły

równocze

nie pioruny rozdzieraj

ce niebo. Przeci

ta je te

błyskawica, a oszołomiona gromada ludzi na pró

no wypatrywała

nadci

gaj

cej burzy. Teraz

piew m

ęż

czyzn z Arkham słycha

było

wyra

nie, a Wheeler widział przez lunet

, jak wszyscy trzej wznosz

do góry r

ce w rytm nuconych słów. Z jakiej

farmy dobiegło zajadłe

szczekanie psów.

wiatło dnia uległo dziwnej zmianie, wie

niacy ze zdumieniem

wpatrywali si

w horyzont. Fioletowa ciemno

ść

, na skutek pogł

bionej

szaro

ci nieba, spowita hucz

ce góry. Znowu przeszyta niebo

błyskawica, jeszcze silniejsza ni

poprzednia, a wokół kamiennego

ołtarza roztoczyła si

chmura. W tym momencie nikt nie patrzył przez

lunet

. Lelki kozodoje krzyczały bezustannie, a wie

niacy z Dunwich

skupili si

jeden przy drugim, aby w ten sposób stawi

czoło

niepoj

tej grozie, jak

nabrzmiało całe powietrze.

Niespodziewanie rozległ si

dono

ny, ochrypły głos, którego nikt

spo

ród tych, co go słyszeli, nigdy w

yciu nie zdołał zapomnie

. Nie

mógł to by

glos ludzki,

aden człowiek nie dobyłby z siebie tak

odra

cych d

ków. Ju

dzej mo

na by rzec,

e pochodził z

piekła, gdyby nie był umiejscowiony tak wyra

nie przy ołtarzu ze

skały na wzgórzu. Trudno to nawet nazwa

kiem czy głosem, bo

jego upiorny, basowy tembr poruszał struny

wiadomo

ci i strachu, o

wiele subtelniejsze ni

ucho. Jednak

e trzeba w ko

cu tak to

okre

, bo w gruncie rzeczy były to artykułowane, cho

niezbyt

zrozumiałe słowa. Były gło

ne... a nawet gło

niejsze od grzmotów

podziemnych i rozdzieraj

cych niebo... ale wydawała je istota

niewidzialna. A poniewa

wyobra

nia mo

e podsuwa

najrozmaitsze

przypuszczenia, je

li chodzi o

wiat istot niewidzialnych,

zgromadzeni u stóp wzgórza wie

niacy jeszcze cia

niej si

skupili, z

eniem oczekuj

c wymierzonego w nich ciosu.

— Ygnaiih... ygnaiih... thflthkh'ngha... Yog-Sothoth... — rozległ si

ochrypły głos. — Y'bthnk... li'ehye-n'grkdl'lh...

Glos ten zamilkł, jakby pod wpływem jakiej

walki psychicznej. Henry

Wheeler wyt

ęż

ył wzrok przez lunet

, ale zdołał dojrze

tylko trzy

groteskowe sylwetki ludzkie na szczycie, wykonuj

ce r

koma szale

cze

gesty w kulminacyjnym momencie rzuconego zakl

cia. Z jakich to

czarnych otchłani l

ku albo nami

tno

ci, z jakich przepa

pozakosmicznej

wiadomo

ci i mrocznego, z dawna skrywanego

dziedzictwa wywodziły si

te niezrozumiałe gromkie odgłosy? Nagle

wst

piła w nie siła i stały si

lepiej zrozumiałe, jakby pod wpływem

nabrzmiałej w

ciekło

ci.

— Eh-ya-ya-yahaah-e'yayayayaaa... ngh'aaaaangh'aaa... h'yuh...
h'yuh... Na pomoc! Na pomoc!... oo-oo-oo... Ojcze! Ojcze! Yog-
Sothoth!...

Zapadła cisza. Wie

niacy stoj

cy na drodze przy wzgórzu pobledli,

oszołomieni sylabami w j

zyku angielskim, które dotarły do nich jak

grom z przera

cej pustki wokół kamiennego ołtarza, ale ju

nigdy

cej nie mieli ich usłysze

. Wtem podskoczyli gwałtownie, bo jaka

straszliwa eksplozja zdawała si

rozdziera

góry; ogłuszaj

cy huk,

dobywaj

cy si

z ziemi albo z nieba, nie wiadomo sk

d. Błyskawica

przeszyta fioletowy zenit i opadła na kamienny ołtarz, a wielka fala
niewidzialnych mocy i nieopisanego fetoru spłyn

ła ze wzgórza i

rozlało si

po całej okolicy. Drzewa, trawa, krzewy przechylały si

jakby z w

ciekło

smagano je biczem; a przera

onych wie

niaków,

którzy prawie dusili si

od tego zabójczego smrodu, zupełnie

ło z

nóg. Psy wyły bez przerwy, trawa i cała ro

linno

ść

przywi

dły, stały

ółtoszare, a pola i lasy zostały usiane martwymi lelkami.

Smród ulotnił si

wkrótce, ale ro

linno

ść

nigdy nie od

yła. Po

dzi

dzie

wszystko, co ro

nie na wzgórzu i w jego pobli

u, wygl

dziwnie i niesamowicie. Curtis Whateley wła

nie odzyskał przytomno

ść

kiedy uczeni z Arkham, w jasnych promieniach sło

ca, zeszli na dół.

Zachowywali powag

i spokój, cho

wstrz

ąś

ci byli wspomnieniem i

refleksjami jeszcze straszniejszymi ni

te, które zawładn

ły

wie

niakami i przeszyły ich takim l

kiem. W odpowiedzi na zalew pyta

potrz

sali głowami i mówili tylko o jednym istotnym fakcie.

— Potwór znikn

ł na zawsze — zapewnił Armitage. — Stał si

tym, czym

był niegdy

, i ju

nigdy wi

cej nie b

dzie istniał na ziemi. Byt

nienormalnym zjawiskiem v/ normalnym

wiecie. Miał w sobie tylko

odrobin

materii w naszym poj

ciu tego okre

lenia. Był podobny do

swego ojca... i powrócił do ojca, do jego królestwa albo nie znanych
nam wymiarów znajduj

cych si

poza zasi

giem materialnego

wszech

wiata. Do jakiej

otchłani, z której mogły go wywoła

sprowadzi

na pewien czas w flory tylko blu

niercze obrz

dy.

Zapanowała krótka chwila ciszy, podczas której rozproszone my

Curtisa Whateleya zacz

ty si

układa

w jeden ci

g; obj

ł głow

koma i wydawał z siebie j

ki. Wracała mu pami

ęć

, a koszmar, jaki

pozbawił go

wiadomo

ci, teraz znowu pojawił mu si

przed oczami.

— Och, mój Bo

e, ta połowa twarzy... ta potowa twarzy na górze... z

czerwonymi oczami albinosa i włosami jak szczecina, bez brody,
całkiem jak u Whateleyów... o

miornica, krocionóg, co

jakby paj

ale na wierzchu połowa ludzkiej twarzy. Przypominała Wizarda
Whateleya. tylko

e była o wiele szersza.

Urwał wyczerpany, a cała grupa wie

niaków, wsłuchuj

ca si

w te

koszmarne słowa, patrzyła na niego z osłupieniem. Tylko stary Zebulon
Whateley, który zawsze pami

tał ró

ne wydarzenia z dalekiej

przeszło

ci, a który dotychczas milczał, oznajmił dono

nym głosem:

— Pi

tna

cie lat temu słyszałem, jak Stary Whateley mówił,

którego

dnia usłyszymy dziecko Lavinii wykrzykuj

ce imi

swego ojca

na szczycie Sentinel Hill...

Jednak

e przerwał mu Joe Osborn zwracaj

c si

z pytaniem do uczonych

z Arkham:

— Ale co to było i w jaki sposób Wizard Whateley to przywołał?

Armitage odparł, starannie dobieraj

c słowa;

— Była to... no có

, była to sita, która nie przynale

y do znanej nam

przestrzeni, siła, która działa, ro

nie i kształtuje si

wedle

zupełnie innych praw, ni

znane s

w naszej przyrodzie. Nie

powinni

my czego

takiego przywoływa

stamt

d, robi

to tylko

nikczemni ludzie wyznaj

cy nikczemne kulty. Co

z tego było wła

nie w

Wilburze Whateleyu... co czyniło z niego diabla i potwora ju

najmłodszych lat, a jego

mier

była strasznym widowiskiem. Spal

jego przekl

ty pami

tnik, a wam radz

rozburzy

ten kamienny ołtarz i

wszystkie stoj

ce kr

giem kolumny na wzgórzach. To dzi

ki nim wła

nie

Whateleyowie z taka lubo

przywoływali te istoty... które

zamierzały zniszczy

cał

ras

ludzk

, a nasz

ziemi

zawlec w jakie

nieznane nam miejsce i w niewiadomym celu.

A je

li chodzi konkretnie o tego potwora, którego wła

nie si

pozbyli

my, to Whateleyowie chowali go dla jakiej

strasznej misji,

która si

dopiero potem miała wypełni

. Rozrastał si

on w szybkim

tempie z tej samej przyczyny, jak i Wilbur, który przecie

rozwijał

o Wiele szybciej ni

ludzie, ale ten potwór pokonał pod tym

wzgl

dem Wilbura, bo było w nim wi

cej cech stamt

d. Nie ma potrzeby

zastanawia

, w jaki sposób go tutaj Wilbur przywołał, bo nie

zrobił tego. Byt to jego bli

niaczy brat, tylko

e bardziej podobny

byt do ojca, ani

eli Wilbur.

Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
Koszmar w Dunwich, H. P. Lovecraft
H P Lovecraft Koszmar w Dunwich
Lovecraft Howard Phillips Koszmar w Dunwich (rtf)
h p lovecraft koszmar w dunwich VOWOCQCDZ667MIM22S6E7VEAMOSMVHFXNL6QD7Q
H P Lovecraft Koszmar w Dunwich
Koszmar w Dunwich (6)
Arkham Herold Koszmar Z Dunwich arkusz syna Yog Sothotha
Lovecraft Howard Phillips Koszmar w Red Hook (rtf)
Lovecraft The Dunwich Horror
h p lovecraft koszmar w red hook D2SGUHBK7UOZPUWQLYJ5ZXCNAFN7MMOZZNMZMFY
Lovecraft H P Dziecięce koszmary i fantazje
Koszmar w Red Hook H P Lovecraft
Lovecraft H P Koszmar w Red Hook
H P Lovecraft The Dunwich Horror

więcej podobnych podstron