Archiwum Gazety Wyborczej; Był zamach, na razie spokój












WYSZUKIWANIE:
PROSTE
ZŁOŻONE
ZSZYWKA
?







informacja o czasie
dostępu


Gazeta Wyborcza
nr 187, wydanie waw (Warszawa) z
dnia 2000/08/11, dział
ŚWIAT, str. 8
DENIS DRAGUNSKI*; TŁUM. LAI
Z ROSJI O ROSJI
Był zamach, na razie spokój
To, co się stało na stacji metra Plac Puszkina, mogło być akcją
jakiegoś samotnego terrorysty, bo że był to akt terroru, nie ulega jednak
wątpliwości. Mogło być też rezultatem czyjejś nie- ostrożności - ktoś
przewoził ładunek wybuchowy, żeby go podłożyć w sobie znanym miejscu. W
ostateczności mógł być to pomysł jakiegoś mało znaczącego dowódcy polowego z
Czeczenii, czego też nie można wykluczyć. Nie
sądzę, by ten wybuch nastąpił na polecenie Asłana Maschadowa, Szamila Basajewa
czy nawet Chattaba, a więc znanych czeczeńskich dowódców. To nie ich charakter
pisma. Zatem jeśli nawet można mówić o "czeczeńskim śladzie", to byłby to
klasyczny terror indywidualny. Ale nie mogę opędzić się od myśli, że ten
materiał wybuchowy był przeznaczony dla kogoś innego.
Co bardzo ważne - być może nawet najważniejsze - pomimo przerażenia, które
ogarnęło ludzi w pierwszych godzinach po eksplozji, szczególnej histerii w
Moskwie nie było. Nikt nie krzyczy, że trzeba się mścić na Czeczenach, oprócz rzecz jasna Żyrinowskiego, który już
w dniu wybuchu przyjechał na plac Puszkina i zwołał tam wiec, gdy jeszcze
zbierano rannych i zabitych. Wiec był nieliczny - ok. 20 osób. Żyrinowski
przywiózł plakat, na którym było napisane: "Dobry Czeczen, to martwy Czeczen" (tak sowieckie gazety pisały o Niemcach w
czasie II wojny światowej), i powiedział, że w Moskwie trzeba zorganizować
terror przeciw Czeczenom. Ale ku pochwale
mieszkańców stolicy to, co mówił, nie zrobiło żadnego wrażenia i do tej pory nie
widać, by ludzie myśleli o pogromach. Byłem wczoraj w metrze na placu Puszkina.
Wygląda to bardzo ponuro. Ludzie stawiają świeczki, kładą kwiaty, jak zawsze na
grobach. Leżą kartki z nazwiskami zabitych. Płaczą jacyś ludzie, zapewne krewni
ofiar.
A jednak ten wybuch - w każdym razie do dzisiaj - nic w sytuacji politycznej
w Rosji nie zmienił. Nikt nie powiedział, że trzeba jeszcze bardziej stanowczo
walczyć z Czeczenami, wypędzić ich z Moskwy,
ogłosić stan wyjątkowy. I niezależnie od wszelkich pretensji i zastrzeżeń, jakie
mamy do naszej władzy, trzeba przyznać, że w obliczu tej katastrofy zdała
egzamin i zachowała się godnie. No, może trochę przesadził mer Moskwy Jurij
Łużkow, który natychmiast oświadczył, że to z pewnością Czeczeni, ale ta wypowiedź świadczy raczej o jego
wewnętrznej kulturze, a nie o sposobie funkcjonowania władzy. Prezydent Putin
powiedział całkiem słusznie, że nie należy z góry przesądzać, kto jest winien. I
bardzo niesłusznie dodał, że należy dobić bestię w jej legowisku, czyli Czeczenów w Czeczenii. Ale
też trzeba pamiętać, że to nic nowego. Zawsze powtarzał, że wojna będzie
skończona, kiedy rozgromieni zostaną wszyscy partyzanci, wszyscy dowódcy polowi.

Wybuch - przynajmniej na razie - nie był więc punktem zwrotnym w rosyjskiej
polityce wewnętrznej. I dzięki Bogu. Bo obawiałem się, że zaraz usłyszę o stanie
wyjątkowym, cenzurze, obławach na niepewne elementy, że będą przemówienia
generałów o nowych dywanowych bombardowaniach Czeczenii, którą trzeba zrównać z ziemią itd. Czyli że
ten wybuch wyrwie zawleczkę z granatu. Szczęśliwie - przynajmniej na razie - tak
się nie stało. I mam nadzieję, że już się nie stanie.
TŁUM. LAI
* Denis Dragunski - publicysta tygodnika "Nowoje Wriemia"

(szukano: Czeczenia)
© Archiwum GW, wersja 1998 (1) Uwagi
dotyczące Archiwum GW: [e-mail]