Viktor Schauberger – idee, odkrycia, wynalazki

Człowiek, który wyprzedził czasy

Viktor Schauberger (1885-1958) — austriacki naukowiec, autor najbardziej fundamentalnych
odkryć XX wieku, dał ludzkości zupełnie nową, nieograniczoną energię.

Jak często genialne idee i wybitne wynalazki nie znajdują zrozumienia wśród współczesnych.
I dopiero po upływie dziesięcioleci stają się one znane i docenione. Pozostaje albo żałować
zmarnowany czas, albo nadrobić zaległości.

Odkrycia naukowe Wiktora Schaubergera wciąż pobudzają umysły zwolenników idei wolnej
energii. I nic w tym dziwnego. Przecież niektóre unikalne projekty naukowca do dziś graniczą
z naukową fantastyką. Jednak wiele z nich było realizowane, czego istnieją udokumentowane
dowody i zeznania naocznych świadków. Dzisiaj nie ma już wątpliwości, że w latach 1930-40
w Niemczech prowadzono intensywne próby nad obiektami latającymi, w tym również tych o
formie dyskoidalnej, wykorzystywano je do tworzenia niekonwencjonalnych źródeł energii.

Dziś trudno jest stwierdzić z całą pewnością o sukcesie prac niemieckich inżynierów. Jednak
według niektórych doniesień do końca II wojny światowej, udało im się wykonać w pełni
funkcjonalny obiekt latający w formie dysku i nawet go wypróbowano. Mowa jest o tak
zwanym projekcie ―Belontse‖(Dzwon?), w którym z dużym prawdopodobieństwem brał
bezpośrednio udział Wiktor Schauberger jako projektant instalacji napędowej.

Według zachowanych dokumentów urządzenie na bazie silnika Schaubergera posiadało
niesamowitą charakterystykę techniczną. Wznosiło się na wysokość do 15km przy poziomej
szybkości lotu 2200 km/h. Mógło zawisać w powietrzu i dokonywać zawrotnych manewrów.
Do naszych czasów nie zachował się żaden egzemplarz, jak twierdzą naoczni świadkowie,
maszynę zniszczono zaraz po zakończeniu prób.

Ale to nie jest najważniejsze, o wiele bardziej interesujące było podejście naukowca do
możliwości otrzymania wolnej energii i jego niestandardowe wyprzedzające epokę myślenie.

Viktor Schauberger z nieskrywaną ironią odnosił się do osiągnięć tradycyjnej nauki. ―Żałuję,
że nie zwróciłem uwagi na to jak jabłko spadało w dół, i jak urosła jabłoń podnosząc je do
góry‖, – tak mówił Schauberger o odkryciu przez Newtona prawa grawitacji.

W tej wypowiedzi bardzo wyraźnie widać zrozumienie naukowca tego, że nasza cywilizacja
nie rozwija się w dobrym kierunku, a świat po prostu podąża do samounicestwienia z powodu
możnych tego świata, polityków i naukowców. Schauberger ostrzegał, że podstawową
przyczyną zgubnej drogi dla ludzkości stała się zła woda i zastosowanie jako głównego
narzędzia uwalniania energii przez eksplozję – destrukcyjną dla otaczającego naturalnego
środowiska.

Schauberger wielokrotnie podkreślał wagę odkrytego przez niego wirowego przepływu wody.
Naukowiec wskazywał na fakt, że w przyrodzie w potoku w sposób naturalny zachodzi
powstawanie wirów, powodując oczyszczanie jej struktury. Schauberger ustalił również, że
woda osiąga najlepszą charakterystykę w temperaturze równej +4 °C. Przy wyższych
temperaturach obniża się jej energetyka i traci znacznie jej jakość jako wskaźnika
biologicznego. W wodzie zaczynają występować chorobotwórcze mikroorganizmy.

Wynalazca nie miał wyższego wykształcenia, nigdy nie otrzymał żadnych stopni czy tytułów
naukowych, a wszystkich swoich odkryć dokonał dzięki bardzo uważnemu studiowaniu
procesów i ruchu w żywej przyrodzie, czerpiąc z tego wiedzę. Viktor Schauberger odkrył nie
tylko oczyszczanie wody w sposób naturalny, ale też możliwość wykorzystania jej jako
nieograniczonego, absolutnie ekologicznego źródła energii. Naukowiec mówił o wodzie jak o
żywej substancji. I właśnie studiowanie właściwości wody popchnęło Schaubergera do
stworzenia urządzeń, których działanie jest oparte na implozji.

Genialność idei naukowca polegała na wykorzystaniu rozrzedzenia – obniżonego ciśnienia
jako źródła energii. Nazwał tą technologię implozją w przeciwności do nadmiernego ciśnienia
jako eksplozji, które są do dziś podstawową siłą napędową różnych silników i systemów. W
tym szczególnym przypadku, Schauberger pod pojęciem implozji miał na myśli
samopodtrzymujący się ruch wirowy przepływu cieczy lub środowiska gazowego, mający
uporządkowane i skoncentrowane oddziaływanie, towarzysząc obniżeniu temperatury
substancji, w której się ona tworzy. Jeszcze jedną tajemnicą urządzeń Viktora Schaubergera
jest wykorzystanie

efektu Coandy

. Zjawisko to jest wyraźnie widoczne w obszarze

rozrzedzania, powstającego nad górną częścią skrzydła samolotu podczas przepływu
strumieniom powietrza.

Jednym z najbardziej spektakularnych wynalazków naukowców, opartego na procesie
implozji jest turbina odrzutowa (Strahlturbine). Jak wiadomo, konstrukcja systemów
hydroenergetycznych prawie zawsze związana jest z wysokością określającą różnicę
pomiędzy poziomem wody i turbiny, a także ilością wody przechodzącej przez łopatki
turbiny.

Kolejnej zmiennej tego procesu – prędkości przepływu wody, która jest ważnym czynnikiem
przy obliczeniach, nie jest wcale uwzględniana. Rozpatrywana jest tylko jako prędkość, w
wyniku wyzwolenia ciśnienia wody, ale nie jako osobny, niezależny od różnicy poziomów
czynnik. Na dzień dzisiejszy przy budowie urządzeń hydroenergetycznych wyklucza się
wykorzystanie energii dynamicznego potencjału swobodnie płynącej wody. Groble i tamy
przerwały ten naturalny potencjał, zatrzymując wodny przepływ i całkowicie go
unieruchamiając.

Według badań Schaubergera energii w swobodnym przepływie wody jest potencjalnie o wiele
więcej niż w otrzymywanej z wykorzystywania ciśnienia, spowodowanego różnicą

wysokości. Nic dziwnego, że w młynach i młotach kowalskich naturalny przepływ był
wykorzystywany o wiele częściej, niż ciśnienie spowodowane spadkiem poziomów.

W celu zwiększenia prędkości przepływu wody Schauberger zastosował specjalną
konfigurację wewnętrznej części rury. Rura posiadała formę zwężającego się stożka ze
śrubowymi żebrami w części wewnętrznej tak aby pozwalało to na zamianę zwykłego
przepływu wody w strumień wirowy. W patencie Schaubergera istnieją dwa kluczowe
innowacyjne odkrycia, dotyczące technologii hydroenergetycznych. Pierwsze – to sama
konstrukcja rury, stanowiąca reaktywną lejkowatą dyszę, rozpylacz, przyśpieszającą ruch
przepływu dzięki zmniejszeniu przestrzeni dla przechodzącej wody i stworzenia
strukturalnego wirowego przepływu wody. Jednocześnie wirowi wodnemu towarzyszy
obniżenie temperatury i zwiększenie gęstości przepływu. Kolejną proponowaną innowacją
Schaubergera jest konstrukcja turbiny, pozwalająca osiągać duże prędkości obrotu, nie
stwarzające trudności związane z kawitacją charakterystyczną dla klasycznych turbin.
Urządzenie posiadało formę stożka, wyposażonego w spiralne żeberka, zewnętrznie
przypominające korkociąg.

Turbina znajdowała się w centrum reaktywnego strumienia wody nie niszcząc struktury a
stając się jej częścią, w odróżnieniu od konstrukcji współczesnych turbin, które rozkładają
wodny strumień na wiele krzyżujących się wirów i destrukcyjnych prądów, sprzyjających
utracie dostępnej energii, korozji i niszczeniu materiału łopat turbin. Nie jest dobrze znane
zastosowanie tego urządzenia w praktyce, ale jest całkiem jasne, że perspektywy ma ono
imponujące. Nie ma wątpliwości, że wiele idei Wiktora Schaubergera nie wcielono w życie i
pozostały jedynie na papierze. Jest całkowicie zrozumiałe, że niektóre projekty z różnych
przyczyn nie powiodły się w trakcie ich realizacji i nie doprowadzono do ich zakończenia, lub
napotkały bariery finansowe. Schauberger nie cierpiał na masochizm i jest jasne, że z takimi
niepowodzeniami się nie afiszował, jak zresztą również nie starał się za wszelką cenę ich
ukrywać. Tym nie mniej, wiarygodność istnienia i funkcjonalność niektórych z ich nie budzi
wątpliwości. Z pewnością, najprostszym i udokumentowanym wynalazkiem była stworzona
przez niego rura specjalnego profilu. W prostym wariancie to urządzenie jest rurą o spiralnej
konfiguracji bez żadnych dodatków i mechanizmów.

Niemniej jednak wyniki prób świadczą o tym, że przy określonych prędkościach strumienia
wody hydrodynamiczny opór rury staje się zerowy, a w niektórych przypadkach nawet
ujemny. Oznacza to, że urządzenie nie tylko nie hamuje przepływu, a odwrotnie – przyspiesza
go.

Zdecydowanie najbardziej istotnym warunkiem pochodzenia siły napędowej w rurze
Schaubergera jest zastosowanie cykloidalnej przestrzennej spirali, dzięki której odbywa się
formowanie podwójnego strumienia cieczy – wewnątrz-osiowego, postępującego z
największą szybkością, i peryferyjnego, który przemieszcza się po torze cykloidalnym.
Powstawanie wirów w zewnętrznym turbulencyjnym strumieniu występuje w roli ciał
walcowatych, sprzyjających efektywnemu ruchowi spiralnemu centralnie wokół swojej osi

przepływu. W ten sposób urządzenie stanowi model mini tornada, w którym funkcję
ograniczających ścianek pełnią ściskane pod działaniem ciśnienia atmosferycznego wiązki,
czyli miniaturowe przepływy wirowe.

Właśnie na dzieleniu strumieni polega tajemnica implozji Schaubergera, która w trakcie
całego szeregu przejść, którym towarzyszą termoelektryczne zmiany, zamienia zwykłą wodę
lub powietrze w potężne źródło energii.
Implozyjność procesów wirowych istnieje powszechnie w żywej przyrodzie. Poraz pierwszy
zwrócił na to uwagę właśnie Viktor Schauberger. Badając prądy wirowe naukowiec odkrył,
że przy określonej formie wiru, szybkości i temperaturze, ruch wirowy staje samonapędzający
się i nie potrzebuje zewnętrznej energii, co więcej, sam może służyć jako źródło energii.
Znamiennym przykładem ogromnej nie sterowanej energii są trąby powietrzne. Przy czym
mają one elektryczną naturę, dolna część ―tornada‖ naładowana jest ujemnie, a górna –
dodatnio. W wyniku tego zjawiska odbywa się samodzielna koncentracja strumieni
energetycznych ze stanu rozproszonego w lokalny – tzw. energo-inwersja. Tak więc
―tornado‖ można nazwać realnie istniejącym naturalnym silnikiem-generatorem.

Schauberger zastosował tę zasadę przy stworzeniu obrotowo-wirowego silnika,
przypuszczalnie używanego w tworzeniu przez niemieckich konstruktorów dyskoidalnych
obiektów latających.

Główną częścią jego napędu był wirnik przypominający formą kompresor turbiny lotniczej,
wyposażony w spiralne łopatki, tworzące podczas obrotu efekt mini-tornada. Przy tym
sąsiednie wiry miały przeciwległy obrót. Wdzierając się z części wewnętrznej silnika
strumienie wirowe przesuwały się do wewnętrznego stożek i do wylotu, gdzie formowany był
centralny wir, który był główną siłą napędową całej konstrukcji. Mini-wiry powstawały przez
wymianę ciepłego w procesie pompowania powietrza ze środowiska zewnętrznego.

Powietrze w centralnej części głównego wiru znajdowało się w rejonie wymuszonego
rozrzedzenia, do którego dochodziło pod wpływem sił odśrodkowych, w związku z tym
powodowało to obniżenie temperatury z jednoczesnym zwiększeniem objętości. Dzięki temu
zwiększała się energia kinetyczna strumienia wzdłuż centralnej osi silnika. W tym samym
czasie podładowany strumień z jeszcze większą siłą oddziaływał na koło wirnika zmuszając
go do jeszcze szybszych obrotów i i tworząc jeszcze bardziej intensywny przepływ wirowy.
Tak więc, w trakcie obrotu wirnika dochodziło do mini-wirów z jednoczesnym dostarczaniem
świeżego powietrza, w wyniku czego proces stawał się samopodtrzymujący. Do uruchamiania
silnika prawdopodobnie wykorzystywano mieszankę wody i spirytusu.

W zarysie Schauberger tak opisywał zasadę działania swojego silnika: ―jeżeli wodę lub
powietrze poddamy ruchowi cykloidalnemu pod wpływem wysokoobrotowych wibracji,
wtedy doprowadzi to do utworzenia struktur, składających się z energii lub wysokiej jakości
subtelnej materii, które lewitują z niesamowitą siłą, zdolne porwać ze sobą korpus silnika lub
generatora. Jeżeli tę ideę zmodyfikujemy zgodnie prawami natury, to możemy uzyskać
doskonały samolot lub uniwersalną łódź podwodną. A wszystko to może być wykonane przy
użyciu minimalnej ilości materiałów produkcyjnych ―.

Jaką napędową siłę rozumiał Schauberger przez ―lewitację‖, i czy funkcjonował taki napęd
naturalnej wielkości, to dość kontrowersyjna kwestia, jednak istnieją dowody na to, że
prowadzono testy z masą 135 kg, dokonując nieautoryzowanego startu, w konsekwencji
czego został przebity betonowy dach laboratorium, w którym przeprowadzano badania.

Po zakończeniu II wojny światowej do opracowań Schaubergera wykazywało
zainteresowanie wiele państw. Ale naukowiec, rozumiejąc do jakich celów mogą być
wykorzystane jego odkrycia, utwierdził się w przekonaniu, że nie nadszedł jeszcze właściwy
czas na ich udostępnienie, ponieważ wszystkie informacje byłyby natychmiast utajnione w
celu uzyskania przewagi lub wykorzystania do nowej światowej konfrontacji, a ludzkości nie

będzie miała z tego żadnego pożytku. Schauberger wolał pozostać niezależnym badaczem i
zdobywać swoje naukowe wyniki samodzielnie.

Ostatnim wynalazkiem naukowca był ―domowy generator‖, nad którym pracował w połowie
lat pięćdziesiątych.

Historia ―domowego generatora‖ Schaubergera nie jest prosta i jednoznaczna jak, zresztą i
wielu innych jego wynalazków. Istnieją dowody, że pierwszy funkcjonujący egzemplarz
urządzenia został skonfiskowany za długi przez służby podatkowe.

Później zostały zbudowane trzy lub cztery wersje ―domowego generatora‖, ale synowi
Schaubergera – Walterowi nie udało się ani jednego uruchomić. Istnieje opinia, że Walter
zrobił to celowo aby w ten sposób uwolnić się od natrętnej uwagi różnych
―zainteresowanych‖ osobistości, pokazując, że tajemnice ojca są mu nieznane. Tym nie mniej,
Walter Schauberger aktywnie uczestniczył w tworzeniu prototypu ―implozyjnej turbiny
wodnej‖ Leopolda Scheriau, prototypem której był ―domowy generator‖ Viktora Szaubergera.

Ogólna zasada działania ―implozyjnej hydroturbiny‖ Leopolda Scheriau jest następująca.
Przez zawór woda napływa do zbiornika. Przy tym regulacja zaworu dostępu znajduje się w
położeniu zamkniętym. Następnie otwiera się zawór ssący powietrza i turbina rozkręca się za
pomocą dodatkowego silnika. Przy tym powietrze jest zasysane spiralnymi rurami i
przechodząc przez górny zawór wtłacza się przez dyszę do pojemnika wypełnionego wodą.
Pod działaniem powstającego w trakcie pracy nadmiaru ciśnienia, zamyka się zawór
powietrzny i powoli zaczyna otwierać się zawór doprowadzający wodę. Przy zamykaniu
zaworu powietrznego w spiralnych rurach i rurze zasilającej górny zbiornik powstaje próżnia.
Woda podąża do otworu wejściowego podstawy i podnosi się przez rurę zasilającą do
górnego zbiornika. Z dystrybutora woda wchodzi do spiralnych rur i pod dużym ciśnieniem
pędzi w dół do wtryskiwaczy. Wychodząc z dysz strumień wody, dostaje się na łopatki
pierścienia wprawiając go w ruch. W ten sposób, powstała siła za pomocą wirnika zostaje
przekształcona w energię mechaniczną. Szauberger niejednokrotnie zwracał uwaga na to, że
w jego urządzeniach woda i inne substancje ulegają zmianom chemicznym. Co więcej,
niektóre ze swoich przyrządów opracowywał tylko w celu zademonstrowania swoich
przypuszczeń. Przy tym podkreślał, że w jego konstrukcjach zachodzą nie tylko chemiczne,
ale i atomowe procesy.

Wyjaśnienie w kategoriach klasycznych przemiany zachodzącej w strukturze wody, która
według naocznych świadków przebijała płyty betonowe i stalową blachę jest niemożliwa.
Prawdopodobnie jest tu mowa o tych właściwościach substancji, które były znane tylko
Szaubergerowi.

Viktor Szauberger i jego wynalazki pozostają zagadką do dziś. I dlatego, żeby w pełni
zrozumieć mechanizmy pracy jego urządzeń, będzie trzeba wyłączyć zaszczepione nam
pojęcia i zasady, zrozumieć prawa przyrody, co da nam podstawę do nowych pomysłów i
zupełnie innego postrzegania otaczającej nas rzeczywistości.

źródło