Tę powieść dedykuję jej pierwszym czytelniczkom, wspaniałym paniom,

których reakcją na lekturę było szczere „cholera, gorące; do diabła,

taak”. Nickie, Marnie, Lesley, Tiffanie, Colleen i Holly plus mojej mamie,

teściowej i ciotce. Byłam zachwycona, ale nie zaskoczona tym, że

powieść spodobała się przyjaciółkom – ale kiedy się okazało, że tak samo

jest w przypadku mamy, teściowej i ciotki…? „My, starsze panie, też

lubimy seksowne kawałki”, wyjaśniła mi ciotka. Super, naprawdę

niesamowite. Dziękuję wam. Kocham was wszystkie.

Rozdział 1

Jonas

Imię i nazwisko.

Powoli wciągam powietrze i zaraz wypuszczam. Naprawdę

to zrobię? Tak, jasne, że tak. Gdy cztery miesiące temu, w czasie
wspinaczki na Mount Rainier, Josh tylko przelotnie wspomniał o
Klubie, wiedziałem, że to tylko kwestia czasu, zanim zasiądę przed
laptopem i wypełnię zgłoszenie.

Jonas Faraday, wpisuję.

„W toku procesu rejestracji zostaniesz poproszony o

realizację trzech kroków służących do identyfikacji. Stanowczo
sprzeciwiamy się anonimowości podczas procesu
weryfikacyjnego. Oczywiście w interakcji z innymi członkami

Klubu możesz używać pseudonimu”.

Dobra, dzięki. Tak czy siak nazywam się Jonas Faraday.

Wiek.

Wpisuję 30.

Krótki opis sylwetki.

Bardzo wysportowany, 185 cm wzrostu, 88,5 kg.

Nie, chwila. Przez ostatni miesiąc ćwiczyłem jak wariat. Idę

do łazienki i staję na wadze. Potem wracam do laptopa.

86 kg.

„Poprosimy o załączenie trzech fotografii, które przekażemy

naszemu rekruterowi: zdjęcie legitymacyjne, zdjęcie całej sylwetki
wyraźnie pokazujące budowę ciała oraz zdjęcie w ubraniu, w
którym zazwyczaj pokazujesz się publicznie. Zdjęcia posłużą
jedynie do procesu identyfikacji i nie zostaną nikomu
udostępnione”.

Jezu. Naprawdę zamieszczę te wszystkie osobiste dane i

wyślę trzy zdjęcia jakiemuś nie wiadomo-czy-istniejącemu
rekruterowi w randkowo/seksualnym serwisie, o którym nic nie
wiem?

Wzdycham.

Naprawdę to zrobię? Oczywiście, że tak. Kłóci się to z moim

zdrowym rozsądkiem i staje w sprzeczności z racjonalnym
myśleniem, a intuicja podpowiada mi, że to prawdopodobnie
bardzo, bardzo zły pomysł, ale od razu wiedziałem, że to zrobię,
gdy tylko cztery miesiące temu usłyszałem od Josha o Klubie.

– Coś niesamowitego, stary – wystękał, znajdując punkt

oparcia dla stopy i wyciągając rękę do najbliższego sterczącego
głazu. – Najlepiej wydane pieniądze w życiu.

Najlepiej wydane przez mojego brata pieniądze. I to mówi

gość, który jeździ lamborghini? Takiej rekomendacji nie mogłem
zignorować. Od czasu tej wspinaczki nie mogłem myśleć o niczym
innym. Nawet w czasie kosmicznego pieprzenia seksownej
przedszkolanki, prokurator stanowej, barmanki, stewardesy,
bankierki, trenerki psów, reporterki sądowej, kelnerki, fryzjerki,
pediatry czy fotografki, myślałem tylko o tym, co tracę, nie

należąc do Klubu.

– To coś jak tajne stowarzyszenie – wyjaśniał Josh. –

Członkowie są wszędzie na świecie, gdziekolwiek pojedziesz,
dobiorą ci kogoś w sekundę, a wybrane osoby są zawsze…
podejrzanie kompatybilne.

To właśnie te słowa, „podejrzanie kompatybilny”,

przyczepiły się do mnie i nie chciały odpuścić, nie część o
kobietach dostępnych na pstryknięcie w dowolnej części świata.
Boże, przecież sam mogę sobie znaleźć partnerkę seksualną, o
każdej porze, gdziekolwiek się znajdę.

Nie chciałbym się przechwalać, ale kobiety dosłownie same

się na mnie rzucają, głównie dzięki mojemu wyglądowi (tak
twierdzą), pieniądzom (tak podejrzewam) i czasem także dzięki
nazwisku Faraday (noszenie go nie jest aż taką gratką, uwierzcie).
Młode, stare, mężatki, singielki, seksowne i szare myszki,
blondynki i brunetki, intelektualistki i łobuzice, o pełnych
kształtach i współczesne heroiny. Nieważne. Wygląda na to, że
mogę mieć każdą i to z równą łatwością jak zamówienie zestawu
w McDonaldzie, jeśli tylko mam na to ochotę. A od tego roku mam
coraz większą, permanentną i obsesyjną ochotę. I powoli
zaczynam się za to nienawidzić.

A teraz wyjaśnijmy sobie jedno, zanim ktoś zacznie się

burzyć i całkiem rozsądnie wymieniać wszystkie kobiety, z
którymi nigdy nie mógłbym iść do łóżka. „Nie przelecisz Oprah,
Matki Teresy ani Chastity Bono, zanim została Chazem”.
Stanowczo podkreślam, że mogę pójść do łóżka z każdą kobietą, z
którą chcę. A nie z każdą chodzącą po ziemi. Jestem w pełni
świadomy, że nie uwiódłbym zakonnicy, Oprah,
osiemdziesięcioczteroletniej prababci ani transpłciowej lesbijki
przed operacją. Przecież nawet bym nie chciał, na litość boską!

Chcę powiedzieć tyle: jeśli ja, Jonas Faraday, chcę zobaczyć

konkretną kobietę nagą i rozpostartą na moim łóżku, jeśli tego
właśnie chcę, bo nie mogłem od niej oderwać wzroku i poczułem,
że mi staje, albo – nie wiem – rozśmieszyła mnie, dzięki niej
zacząłem myśleć o czymś inaczej, albo nie mogła znaleźć

okularów przeciwsłonecznych, a potem chichrała, bo miała je na
głowie, albo jej pupa jest wyjątkowo okrągła w obcisłych dżinsach
– o tak, zwłaszcza jeśli ma tyłek, w który mogę wbić zęby – to
kimkolwiek jest, w końcu z własnej woli sfrunie mi do łóżka jak
anioł, którym przecież jest i rozłoży przede mną jedwabiste uda, a
potem, po zaledwie kilka chwilach obustronnego zachwytu, będzie
mnie błagała, żebym ją zerżnął.

Chciałabym móc powiedzieć, że to koniec historii, ale

niestety tak nie jest. Bo jeśli chodzi o mnie, seks nigdy nie jest
końcem. I dlatego właśnie potrzebuję Klubu. Nie mogę bez końca
chodzić na ryby nad ten sam staw i moczyć wędki w tych samych
wodach, nieważne, że ciepłych i kuszących. Nie chcę bez końca
wyławiać tej samej przeklętej tilapii, nawet jeśli jest jędrna i
pyszna. Już po prostu nie mogę.

Jeśli będę robił ciągle to samo, raz za razem, zawsze w ten

sam sposób, oszaleję, co zresztą już raz zrobiłem, chociaż jakby w
innym życiu i w całkiem innych okolicznościach. Ale i tak nie chcę
powtórki. Pragnę czegoś innego. Bezwzględnie prawdziwego. I
jeśli jedynym sposobem, żeby to zdobyć, jest olanie zdrowego
rozsądku i złożenie gigantycznej ofiary pieniężnej bóstwom
deprawacji, to trudno.

„Prosimy o podpisanie oświadczenia zawierającego pytania

dotyczące Twojej przeszłości oraz o załączenie wyników badań
lekarskich i laboratoryjnych. Niniejszy krok jest warunkiem
obowiązkowym do ukończenia procesu weryfikacji”.

Nie ma sprawy. Nawet mi ulżyło, że każdy przechodzi przez

tak gęste sito. Podpisuję we wskazanym miejscu.

„Orientacja seksualna. Proszę wybrać spośród następujących

możliwości: heteroseksualny, homoseksualny, biseksualny,
panseksualny, inne”.

Hetero. To proste. Ale z ciekawości sprawdzam w Google’u,

co to znaczy „panseksualny”. Potencjał seksualny nieograniczany
płcią ani formą. Aha, dobra, czyli wszystko wchodzi w grę.
Ciekawy pogląd z filozoficznego punktu widzenia, ale do mnie nie
pasuje ani trochę. Ja doskonale wiem, czego chcę, a czego nie.

„Czy Twoje fantazje seksualne zakładają jakąkolwiek formę

przemocy? Jeśli tak, opisz je szczegółowo”.

Nie. Zdecydowanie i stanowczo nie.

„Prosimy wziąć pod uwagę, że odpowiedź twierdząca nie

wyklucza członkostwa w Klubie. Przeciwnie, prowadzimy wysoce
wyspecjalizowany serwis dla osób o szerokim spektrum
skłonności. W trosce o zapewnienie jak najlepiej dopasowanej
usługi prosimy o opisanie wszelkich pragnień dotyczących
dowolnych form przemocy seksualnej”.

Ej, dupki, przecież już raz napisałem: brak.

Pewnie powinienem przejść do następnego pytania, ale nie

mogę się powstrzymać od dłuższej wypowiedzi. „Nie istnieje nic,
co dawałoby mi większą przyjemność niż zapewnianie kobiecie
intensywnej rozkoszy, najbardziej szokującej, najgwałtowniejszej,
jakiej doznała w życiu. Jeśli mi się udaje, jej przyjemność, a w
konsekwencji tym także i moja, dyskretnie ociera się o ból. Ale
moje fantazje nie obejmują przemocy ani sprawiania drugiej
osobie bólu, nigdy. Sama koncepcja wydaje mi się odstręczająca,
zwłaszcza w odniesieniu do najsubtelniej rozkosznego
doświadczenia, jakiego może doznać człowiek”. Co za pojebów
wpuszczają do tego Klubu?! Aż mnie mdli.

„Czy jesteś aktywnym uczestnikiem ruchu BDSM i/albo

interesujesz się BDSM? Jeśli tak, opisz swoje doświadczenia
najbardziej szczegółowo”.

„Nigdy”, piszę i dla większego efektu mocno walę palcami w

klawisze. Pewne mroczne wspomnienie grozi poderwaniem się z
ciemnej kryjówki, ale zmuszam je do pozostania na miejscu. Serce
mi wali. „Mój skrajny brak zainteresowania wiązaniem i
sadomasochizmem nie podlega absolutnie żadnej dyskusji”.

„Opłaty i warunki członkostwa. Prosimy o wybranie jednej z

dostępnych opcji: Roczne członkostwo – 250 tysięcy dolarów.
Miesięczne członkostwo – 30 tysięcy dolarów. Opłaty nie
podlegają zwrotowi. Od powyższej zasady nie ma żadnych
odstępstw. Po wybraniu preferowanej formy informacje dotyczące
szczegółów płatności zostaną przesłane w oddzielnej wiadomości.

Zdeponowana opłata trafi na konto Klubu bezpośrednio po
zaakceptowaniu Twojego członkostwa”.

Jak to zawsze mówił mój ojciec: „Idź na całość albo idź do

domu”. Śmiałby się na cały głos, gdyby wiedział, że syn, którego
nazywał mięczakiem, odwołuje się do jego słów, wybierając formę
członkostwa w seksklubie. „Jesteś bardziej podobny do swojego
staruszka, niżbym się spodziewał!”, powiedziałby pewnie. Niemal
słyszę, jak jego duch zaśmiewa mi się nad uchem.

To nie suma sprawia, że się waham. Mógłbym wykupić kilka

rocznych członkostw i moi księgowi nawet nie mrugnęliby okiem,
ale ja nie szastam pieniędzmi, dla zasady, bez względu na sumę.
Ale jeśli zamierzam to zrobić – a zamierzam – czy nie
najrozsądniej z ekonomicznego punktu byłoby zapłacić z góry za
cały rok? Kolana mi się trzęsą.

Dobra, przyznaję, to kurewsko nieodpowiedzialne wydawać

tyle kasy na jakiś klub, serwis randkowy, czy co to do cholery w
ogóle jest, zwłaszcza, że istnieje wyłącznie wirtualnie. Przecież nie
jestem Joshem, który kupuje sobie nowe włoskie sportowe
samochody, gdy tylko ma taką zachciankę, a na trzydzieste
urodziny wynajął Jaya-Z (swoją drogą to mogło być nasze wspólne
przyjęcie urodzinowe, gdyby tylko chciało mi się przyjść). A
jednak… Wzdycham. Przecież dobrze wiem, co zrobię, bez
względu na koszty i wrzeszczący mi w głowie głos rozsądku, który
nakazuje się wycofać.

Zaznaczam „roczne członkostwo” i wypuszczam powietrze z

płuc.

„Prosimy o szczegółowe wyjaśnienie motywacji kierujących

Tobą przy wstępowaniu do Klubu”.

Zamykam na chwilę oczy, żeby zebrać myśli.

„Kocham kobiety”, piszę. Oddycham głęboko. „Uwielbiam

się z nimi pieprzyć. A przede wszystkim, uwielbiam sprawiać, że
szczytują”. Uśmiecham się na widok brutalnej bezwstydności słów
widniejących na ekranie komputera. Nie wyobrażam sobie, że w
jakiejkolwiek innej sytuacji odważyłbym się na podobną
zuchwałość. Być może powinienem napisać: „Uwielbiam zapach

kobiecych włosów, gładkość skóry, elegancki łuk szyi i ramienia”.
I przecież to wszystko prawda, nie jestem socjopatą. Zdarzało mi
się tracić nad sobą panowanie z powodu inteligencji i poczucia
humoru – to nie sarkazm, jeśli chodzi o płeć piękną, im
mądrzejsza, tym lepsza – na dźwięk zachrypniętego głosu albo
rubasznego śmiechu. A nawet, tak!, na widok autentycznej dobroci
w jej oczach. Wszystko to jest dla mnie cholernie seksowne. Ale
nie da się ukryć, że włosy kobiety pachną najpiękniej, jej skóra jest
najmiększa i najbardziej kusząca, a śmiech najbardziej zaraźliwy,
gdy stanowią preludium do jednego: najszczerszej,
najpierwotniejszej i najzajebistszej właściwości naszych ciał.
Wszystko inne to tylko przygrywka, skarbie, cudowna, ale jednak
przygrywka.

Oddycham głęboko. Nigdy wcześniej nie sformułowałem

tych myśli. Chcę je ująć jak najtrafniej, inaczej wypełnianie tej
całej aplikacji nie ma sensu.

„Odkąd pamiętam, zawsze uwielbiałem kobiety. Z wiekiem

zamanifestowało się to w postaci potężnego apetytu seksualnego,
który jednak nigdy nie wyrywał się spod kontroli. Mogłem
zaprosić kobietę do galerii sztuki, na koncert, do kina albo na
nastrojową kolację przy świecach i nad butelką pinot noir
uprzejmie pytać ją o jej pracę, pasję, a nawet o ukochanego
maltańczyka o imieniu Kiki, ani przez moment nie czując potrzeby
wypalenia: »A tak naprawdę chcę cię zerżnąć w kiblu«”.

Wpatruję się w ekran. Jestem pewien, że wychodzę na dupka.

Ale nic na to nie poradzę. Prawda to prawda.

„A potem wszystko się zmieniło. Jakiś rok temu. Poszedłem

na zwyczajną randkę z bardzo ładną dziewczyną i kiedy
pieprzyłem się z nią po kolacji – wcale nie w toalecie, podkreślam
– zrobiła coś, czego nie zrobiła przy mnie jeszcze żadna kobieta.
Udawała orgazm”. Krzywię się na samo wspomnienie. „Udawała,
kurwa, orgazm! I to tak ostentacyjnie, że poczułem się urażony.
Rozwścieczyło mnie to nie na żarty. W seksie nie chodzi o to, żeby
komuś poprawić humor albo być uprzejmym, to nie herbatka z
królową! Seks powinien być szczery, ma być najprawdziwszym,

najbardziej pierwotnym, autentycznym i dzikim przejawem
ludzkiego doświadczenia. A orgazm, silą rzeczy, jest
zwieńczeniem, kulminacją tego aktu szczerości”.

Chryste, po tych wszystkich miesiącach nadal potrafię się

wściec. Oddycham ciężko, pierś mi faluje, policzki pałają. Nie
myślę jasno. Potrzebuję muzyki. Muzyka mnie uspokaja, kiedy
myśli mi szaleją, a puls dudni jak wściekły. Gdy byłem mały,
terapeutka nauczyła mnie korzystać z muzyki jak ze środka
uspokajającego i to wciąż działa. Otwieram bibliotekę plików w
laptopie. Wybieram White lies RX Bandits i przez kilka minut
słucham. Piosenka szybko mnie koi, oczyszcza głowę,
odkorkowuje zatkaną butelkę z myślami i uczuciami, dając im
ujście. Słucham do momentu, aż znów jestem spokojny.

„Nie potrafiłem zrozumieć, dlaczego mnie okłamała”, piszę

dalej. „Dlaczego przedwcześnie i sztucznie zakończyła to
cholernie dobre rżnięcie (a raczej: to co mnie się wydawało
cholernie dobrym rżnięciem) i tym samym pozbawiła się choćby
możliwości naturalnego spełnienia? Naprawdę byłem aż tak
beznadziejny, że wolała zakończyć ten koszmar, zamiast
przynajmniej spróbować? Szlag mnie trafił”.

Powoli wciągam powietrze i wypuszczam.

„Którejś nocy, gdy nie mogłem spać, tylko wierciłem się w

łóżku i myślałem, nagle spadła na mnie prawda i nie chciała
odpuścić. Nagle zrozumiałem, że okłamała mnie właśnie dlatego:
byłem tak beznadziejny, że nie widziała sensu starań, nie chciało
jej się nawet próbować. Ta świadomość mogła mnie złamać i
wpędzić w czarną rozpacz (już to przerabiałem, nic miłego), ale
uratowało mnie jedno: w głębi duszy wiedziałem, że nawet się nie
postarałem zająć się nią tak, jak potrafię. Skupiłem się wyłącznie
na swojej przyjemności i domyślnie przyjąłem, że to, co ja czuję,
odczuwa automatycznie także ona. Im więcej o tym myślałem, tym
wyraźniej widziałem: dała mi to, na co zasłużyłem. I zawstydziłem
się. To był przełomowy moment. Od tej chwili stałem się
mężczyzną ogarniętym obsesją, skupionym jedynie na tym, żeby
raz jeszcze pójść z tą kobietą do łóżka, tym razem dać z siebie

wszystko i upewnić się, że dojdzie naprawdę i z taką mocą, jak
nigdy wcześniej. Chciałem ją nauczyć tego i owego o szczerości,
tak, ale jeszcze bardziej pragnąłem odkupienia. Oczywiście
zgodziła się na drugą randkę, mimo mojej żałosności wydawała się
nawet podekscytowana wizją kolejnego spotkania, ale kiedy
pieprzyłem ją tym razem, byłem nowym człowiekiem, mężczyzną
opętanym, oświeconym, można by wręcz powiedzieć,
nastawionym wyłącznie na jej przyjemność. Efekty przeszły moje
najśmielsze oczekiwania. Całe jej ciało drżało i falowało pod
moim językiem, otwierało się i zatrzaskiwało z takim hukiem, jak
niezamknięte drzwi w czasie tornada. Wydawała totalnie
niesamowite dźwięki, najbardziej pierwotne i dzikie, jakie
kiedykolwiek słyszałem, nic podobnego do automatycznego
meczenia, które wyciskała z siebie za pierwszym razem. Teraz
stworzyła pieprzoną symfonię. Oczywiście, już nieraz kobiety przy
mnie dochodziły, ale nigdy w ten sposób. O nie, nigdy, przenigdy
w ten sposób. Trzymałem ją na otwartej dłoni i spychałem w
przepaść, była zdana na moją łaskę i zbliżała się do wrót innego
świata”.

Serce mi wali. Kutas jest sztywny.

„A co najlepsze – to było prawdziwe olśnienie –

doprowadzenie jej do takiego stanu, zrobiło to samo ze mną. To się
jeszcze nie zdarzyło. Tym razem wprowadzanie tej ślicznej
kłamczuchy w stan nieokiełznanej ekstazy, czynienie z niej
niewolnicy prawdy, mojej niewolnicy i niewolnicy rozkoszy,
zapewniło mi najgenialniejszy seks w życiu; doznania, jakich
jeszcze nigdy nie doświadczyłem. Chciałem przeżywać taki haj
znów i znów (ale nie z nią, ma się rozumieć, już nigdy z nią) i od
tamtej pory gonię za nim jak opętany”.

Zaczerpuję powietrza.

Czy ta paplanina odpowiada na zadane pytanie? Cholera. Nie

wiem. Ale zrobiłem, co w mojej mocy.

„To właśnie sprowadza mnie do Klubu”.

Patrzę na ekran. Wzruszam ramionami. Więcej nie urodzę.

„Prosimy o szczegółowy opis Twoich preferencji

seksualnych. Aby Klub mógł zapewnić Ci jak najlepszą usługę,
sugerujemy szczerość, drobiazgowość i brak zahamowań.
Autocenzura nie ma sensu”.

Palce zaczynają mi drżeć nad klawiaturą. Na to pytanie

czekałem.

„Niektórzy faceci mówią, że seks z piękną kobietą przybliża

ich do Boga. Ale naprawdę powinni celować wyżej. Bo kiedy ja
sprawiam, że kobieta szczytuje jak nigdy wcześniej, gdy
całkowicie mi się poddaje i robi krok w czarną otchłań, nie tylko
jestem bliżej Boga, ale staję się Bogiem. A przynajmniej jej
bogiem, na tę jedną, totalną, cholernie zjawiskową chwilę”.

Wpatruję się w ekran. Kutas boleśnie rozpycha się w

dżinsach.

„Doprowadzenie kobiety do rozkoszy, a w każdym razie

takie, o jakim opowiadam, to forma sztuki. Orgazm każdej kobiety
jest niepowtarzalną układanką, skarbem zamkniętym w skarbcu
chronionym szyfrem. Najczęściej najlepszym i niemal pewnym
sposobem złamania szyfru jest pieszczenie językiem, całowanie i
ssanie jej najczulszego punktu, ale nawet ten pozorny pewniak
zadziała tylko wtedy, jeśli będę zwracał uwagę na wskazówki
dawane przez jej ciało i na bieżąco się do nich dostosowywał. Nie
mogę po prostu lizać, muszę się jej nauczyć. Zwykłe już po kilku
minutach mam ją w małym palcu. Wiem, że jestem na dobrym
tropie, kiedy nagle i spontanicznie wygina plecy w łuk, odruchowo
wyrzuca biodra w stronę moich ust i rozkłada nogi jak może
najszerzej. Wtedy czuję, że jej ciało szykuje się do poddania mi, że
łamię jej opór, że desperacko pragnie, żebym złamał także jej tajny
szyfr”.

Jestem twardy jak kamień. Boże, uwielbiam ten moment.

Znów oblizuję usta.

„Gdy naciska na mnie i zaczyna się rozchylać, staję się

niezmordowany, wygłodniały jak wilk, nie widzę nic poza nią.
Liżę ją, całuję, ssę z coraz większym zapałem, czasem może nawet
skubię i podgryzam, zależy, co podpowiada mi jej ciało, ona wciąż
otwiera się przede mną i zamyka, rozkłada się i rozwija, zrywa z

więzów i rozpada się na kawałki. Niesamowite. Jest piękna jak
rozwijający się kwiat. Cała sztuka polega oczywiście na tym, żeby
wychwycić ten jeden, konkretny moment, zanim płatki odpadną,
ani o sekundę za wcześnie czy za późno, bo mój cel – można go
nazwać świętym Graalem – jest taki, żeby wejść w nią dokładnie w
sekundzie, kiedy mój ruch zepchnie ją poza krawędź. To niełatwe.
Jeśli to zrobię zbyt wcześnie, może w ogóle nie doznać rozkoszy.
Za późno – przeżyje ją beze mnie”.

Rozpinam rozporek i fiut wyskakuje ze spodni. Mam ochotę

spuścić się teraz i natychmiast, ale mam jeszcze trochę myśli do
przelania na ekran.

„Ona jest na granicy – tak kurewsko blisko – a ja tracę

rozum, miotam się jak rozszalały rekin. W końcu czuję w ustach
jej drżenie, tak smakowite, że często mi się śni, i wiem, że jej ciało
balansuje tuż nad przepaścią, wisi na jednej nitce i pragnie się
poddać, ale hamuje ją rozum, zwykle z powodu kłopotów z ojcem,
kompleksu grzecznej dziewczynki albo niskiej samooceny (do
wyboru do koloru, zawsze się coś znajdzie). Cokolwiek to jest,
umysł powstrzymuje ciało przed całkowitym poddaniem się i
rzuceniem się w odmęty totalnej rozkoszy, której tak bardzo
pragnie zaznać. Ale ja nie przyjmuję odmowy. Wpija się we mnie
paznokciami, łapczywie łapie powietrze, przyjemność wypiętrza
się i przekształca w agonię, której nie będzie umiała się
przeciwstawić. Jęczy, zawodzi, wije się, a ja jestem podniecony jak
szaleniec, z trudem nad sobą panuję. »Pieprz mnie, błagam«, mówi
wtedy często, albo coś w tym stylu, ale ja nie słucham, chociaż z
trudem się powstrzymuję, bo wiem, że nie jest jeszcze całkiem
gotowa”.

Oddycham głęboko.

„W końcu coś się w niej przestawia, jakby klucz przekręcił

się w zamku. Otwiera się. Umysł oddziela się od ciała. Zrywa się z
uwięzi. Poddaje się”.

Wypuszczam z płuc rozedrgany oddech.

„Wtedy wchodzę w nią jak nóż w ciepłe masło i pieprzę w

niemal religijnym uniesieniu, czasem wciągam ją na siebie, żeby

sama to robiła, czasem obracam na bok, a czasem kładę się na niej
w stary, dobry sposób. Na tym etapie każda pozycja będzie równie
skuteczna, a w chwili, gdy w nią wchodzę, jej ciało rozluźnia się
do końca, ona zaczyna drżeć, zaciskać się i falować wokół mojego
kutasa, raz za razem. Jasne, miała już wcześniej orgazmy. Ale
takiego nigdy. Nie, na pewno nie. To czysta ekstaza, taka, jak w
definicji starożytnych Greków: kulminacja ludzkich możliwości.
Dla nas obojga”.

Muszę opanować oddech. Zmieniam pozycję na fotelu.

Cholera, naprawdę się wkręciłem. Kilka razy oddycham głęboko i
powoli wypuszczam powietrze z płuc. Cały się trzęsę. Potrzebuję
chwili, żeby dojść do siebie.

„By to zwierzenie było jak najprawdziwsze, muszę jednak

coś podkreślić. To, co opisałem, jest ideałem. Do tego dążę.
Czasem udaje się dokładnie tak, czasem nie. Bywa, zwłaszcza jeśli
wciąż jestem na etapie uczenia się danej kobiety albo z jakiegoś
powodu trudno mi ją rozszyfrować, dochodzi z mocą pociągu
towarowego, zanim zdążę w nią wejść. Ale jeśli tak się dzieje, nie
ma na co narzekać, bo uwierzcie mi, pieprzenie pięknej kobiety w
chwilę po tym, jak doszła, także jest rozkosznym przywilejem, nie
ma co do tego wątpliwości. Jednak cel, szczyt, ideał, do którego
dążę, święty Graal, którego szukam, polega zawsze na tym samym:
doprowadzić kobietę na skraj ekstazy i zepchnąć ją poza krawędź,
od wewnątrz”.

Znów się poprawiam na fotelu, ale nie mogę dłużej

ignorować tej erekcji. Muszę przestać pisać. Czy komuś udało się
wypełnić to zgłoszenie i nie musieć się na jakimś etapie spuścić?
Zaciskam dłoń na członku i pompuję w górę i w dół, aż czuję
wzbierającą falę rozkoszy, która w chwilę później wydostaje się na
zewnątrz w postaci desperackich tryśnięć. Idę do łazienki i
zdejmuję dżinsy.

Wskakuję pod prysznic i pozwalam, żeby gorąca woda

spływała po mnie, odprężyła mnie i oczyściła.

Ściąganie kobiet do łóżka to nie problem. Kłopoty zaczynają

się zaraz po tym, jak przeżyją najlepszy seks w życiu, a ich ciało

po raz pierwszy zaczęło działać na najwyższych obrotach. Wtedy
niezmiennie myli jej się odkrycie pełni seksualnych mocy z
absurdalnym przekonaniem, że oto znalazła bratnią duszę. Dzięki
trwającemu od dzieciństwa praniu mózgu prowadzonemu przez
wytwórnię Disneya oraz Lifetime i Hallmark na dokładkę, naiwnie
wierzy, że rzut oka na boskie oblicze podczas kosmicznego
bzykanka przekłada się jakimś cudem na automatyczne „żyli długo
i szczęśliwie” z księciem na białym koniu. Nieważne, co mówiłem
wcześniej, jak wymownie przedstawiałem siebie i zakres tego, co
zechcę jej dać, ona i tak jest przekonana, że znalazła Tego
Jedynego. „On po prostu jeszcze o tym nie wie”, wmawia sobie. I
wtedy okazuje się, że ją krzywdzę, kimkolwiek jest, bibliotekarką,
księgową, osobistą trenerką, pediatrą, wizażystką, piosenkarką,
terapeutką czy młodą prawniczką. Czy jest zabawna, słodka czy
nieśmiała. Poważna, seksowna czy bystra. Jest ekolożką
przykuwającą się do drzew czy nauczycielką w szkółce
niedzielnej. Krzywdzę ją, nieważne, kim jest. Bo ja jestem zbyt
popieprzony, żeby być Tym Jedynym. Ani dla niej, ani dla żadnej
innej. Nie zmieni mnie. Nikt tego nie dokona. Nawet ja nie mogę
tego zmienić, choć próbowałem, wierzcie mi.

Cholera. Jak zawrzeć te wszystkie informacje w zgłoszeniu?

Wychodzę spod prysznica, owijam się w pasie ręcznikiem i
wracam do laptopa. Wpatruję się przez chwilę w ekran i staram się
ująć myśli we właściwe słowa.

„Nieważne, że szczerze i od samego początku deklaruję, jak

niewiele jestem skłonny dać poza czterema ścianami mojej
sypialni, kobiety i tak zawsze wydają się skrzywdzone. Albo nie
wierzą, kiedy im mówię, czego naprawdę chcę, albo myślą, że
mogą mnie zmienić. A nie mogą”.

Wzdycham.

„Nie chcę nikomu sprawiać bólu”. To prawda. „Chcę tylko

dać kobiecie przyjemność, jakiej nie doświadczyła nigdy
wcześniej. I która automatycznie zapewni kosmiczną przyjemność
mnie. Kiedy już jej skosztuję, zerżnę ją i pokażę jej, na czym
polega prawdziwa satysfakcja, może będę chciał poleżeć trochę w

łóżku i pogadać, pośmiać się, bo wierzcie lub nie, ale lubię
rozmowy i śmiech, pod warunkiem że wszyscy zaangażowani
rozumieją, że to się nie skończy bombonierkami w kształcie serca i
weekendowymi zakupami w Ikei. Może będę miał ochotę pójść z
nią pod gorący prysznic, namydlić ją i przesuwać dłońmi całymi w
pianie po jej pięknym ciele. A potem wysuszyć ją miękkim białym
ręcznikiem i zerżnąć jeszcze raz, może za drugim razem tak
intensywnie, dogłębnie i z takim znawstwem, że dojdziemy
równocześnie, wspólnie łapiąc powietrze i drżąc, gdy nasze ciała
będą odkrywały szczyt ludzkich możliwości. Po wszystkim będę
na pewno chciał jej powiedzieć, że jest piękna i wspólnie spędzony
czas był rozkoszą. Pocałuję ją na pożegnanie, delikatnie i z
wdzięcznością, dziękując za cudowne chwile, jakie spędziliśmy
razem. Ale po tym wszystkim prawie na pewno nie będę chciał jej
już nigdy zobaczyć”.

Moje ręce na moment zawisają nad klawiaturą.

„Nie chcę się z tego powodu czuć jak dupek”. Wzdycham.

„Bo mam tego uczucia serdecznie dość”.

Znów zamieram.

„Pytacie o moje preferencje, ale to, co opisałem, chyba

wykracza poza zakres tego zagadnienia. Potrzebuję mądrej,
seksownej kobiety, która będzie naprawdę chciała tego, co ja, bez
ściemy, a przede wszystkim będzie potrafiła zdecydowanie i
racjonalnie odróżnić cielesne uniesienie od romantycznej
bajeczki”.

Wpatruję się w ekran i czuję, że zawisa nade mną

wątpliwość. Kogo ja oszukuję? Czy takie kobiety w ogóle istnieją?

Zaczynam znów pisać. „Gdybym znalazł jedną, choć jedną

kobietę, której »preferencje seksualne« w jakiś cudowny sposób
okażą się takie, jak moje, będę…” Jaki? Wniebowzięty. To
chciałem napisać. Wniebowzięty.

Chryste. Szybko wykasowuję całe to ostatnie zdanie. Wyszło

mi z tego jakieś koszmarne non sequitur. Kurwa, albo jestem
seksualnym snajperem z wybujałym syndromem Boga, albo
pieprzonym Nicholasem Sparksem. Nie mogę być jednym i

drugim naraz. Nie mam pojęcia, z jakiego pokręconego miejsca w
moim mózgu wzięło się to ostatnie zdanie. Tak się chyba dzieje,
gdy gość jak ja próbuje zwerbalizować najgłębsze,
najmroczniejsze potrzeby, bez cenzury; wychodzi z tego
desperacka, tandetna mieszanina w niezrozumiały sposób
posplatana z całym tym posranym szajsem, którego bezskutecznie
starałem się pozbyć przez lata bezsensownej terapii.

Co ten tajemniczy rekruter pomyśli o mojej nieskładnej

pisaninie? Przekrzywiam głowę i nagle olśnienie wali mnie prosto
w czoło. Moje zgłoszenie przeczyta rekruter, jasne, ale ten rekruter
będzie kobietą. No tak! I to nie osiemdziesięcioletnią
transseksualną lesbijką przed zmianą płci. Przecież nie mogą
wpuszczać do Klubu takich dupków jak ja albo jeszcze gorzej,
pojebów z fantazjami o przemocy, fetyszystów wiązania czy
innych utajonych psycholi bez przepuszczenia ich przez sito
kobiecej intuicji. Prawda? Prawda.

Uśmiecham się szeroko i kładę palce z powrotem na

klawiaturze.

„A teraz kilka słów bezpośrednio do Ciebie, Moja Piękna

Rekruterko”. Oblizuję usta. „Dobrze się bawiłaś, czytając moje
brutalnie szczere myśli, moje najgłębsze, najmroczniejsze
tajemnice? Bo ja, zapisując je, tak. Nigdy wcześniej nikomu ich
nie zdradziłem, nawet nie myślałem o nich w ten sposób. To było
pouczające, zapisać nagą prawdę na białej kartce i wyznać Ci ją, a
przy okazji także i sobie. Prawdę mówiąc, przekazywanie Ci tego
bardzo mnie podnieciło. Musiałem przerwać pisanie w połowie i
sobie zwalić”.

Uśmiecham się znowu. Jestem jednak strasznym dupkiem.

„No więc powiedz mi, Moja Piękna Rekruterko, dziwisz się,

jak mokro masz w tej chwili w majtkach, mimo że Lifetime i
Hallmark całe życie Ci wmawiały, że tak naprawdę chcesz
kwiatów, cukierków i kolacji przy świecach, po nich cichego seksu
w pozycji misjonarskiej, niewinnego całusa na dobranoc, a
nazajutrz rano wyprawy do Ikei, gdzie wybierzecie podobającą się
obojgu kanapę? Mimo lat warunkowania Cię na obowiązkowe

pragnienia, oto jesteś, Moja Piękno Rekruterko, i marzysz o moim
ciepłym, wilgotnym języku okrążającym raz za razem Twój słodki
guziczek, marzysz, że jestem przy tobie i liżę cię, całuję i ssę, aż
wierzgasz i podrygujesz, jakbyś dotknęła ogrodzenia pod
napięciem? Jesteś jedyną w swoim rodzaju układanką, Moja
Piękna Rekruterko, tak, właśnie tak, cudownym klejnotem
zamkniętym w skarbcu zabezpieczonym kłódką. Ale wiesz co?
Moje słowa już zaczęły Cię otwierać tak skutecznie, jakbym był
przy Tobie i sam przekręcał kluczyk. Co poczniesz z tymi
mrocznymi pragnieniami, budzącymi się właśnie w głębi Ciebie?
Zignorujesz je czy pozwolisz im powstać i oderwać Twoje ciało od
umysłu? Może powinnaś skorzystać z okazji, żeby – tak jak ja
przed chwilą – dotknąć się i szczerze pomyśleć o swoich
najgłębszych marzeniach, o tym, co Cię naprawdę podnieca, w
przeciwieństwie do tego, co powinno. Dotknij się, Moja Piękna
Rekruterko, i zstąp głęboko w siebie, w te ciemne miejsca, gdzie
nigdy nie pozwoliłaś sobie zajrzeć, a potem zmierz się z brutalną
prawdą o tym, czego chcesz i potrzebujesz. Przez całe życie
uczono Cię gonić za całym tym walentynkowym szajsem, prawda?
Ale tak naprawdę nie tego pragniesz. Powiedz prawdę, sobie i
mnie. Bez mrugnięcia okiem pozbyłabyś się tych brokatowych
pierdół, żeby po raz pierwszy w życiu zawyć jak opętana małpa,
prawda?”

Uśmiecham się od ucha do ucha, bo wyobrażam sobie jakąś

wykończoną kobietę w średnim wieku, siedzącą w korporacyjnym
boksie w Dallas, w Des Moines albo w Bombaju i czytającą moje
wypociny z wytrzeszczonymi oczami i pulsującą łechtaczką.

„Wiem, co sobie myślisz”: Zarozumiały złamas! Dupek!

Megaloman! Wszystko prawda, moja droga. Ale wiesz co?
Zarozumiały złamas czy nie, gdybym był przy Tobie i zaczął Cię
lizać, delikatnie i powoli, dokładnie po Twoim słodkim guziczku,
tak jak zasługujesz, tak jak zawsze marzyłaś, tak jak żaden
mężczyzna jeszcze nigdy Cię nie lizał, daję słowo, że cztery
minuty zajęłoby mi doprowadzenie Cię do najczystszej ekstazy,
która by mi cię podporządkowała, totalnie i całkowicie”. Śmieję

się do siebie.

„Tak, Moja Piękna Rekruterko, gdybym tam był, żeby Cię

nauczyć, do jakich cudów powołane jest Twoje ciało, musiałabyś
się pogodzić z prawdą absolutną, czy by Ci się to podobało, czy
nie: może i jestem zarozumiałym-złamasem-dupkiem-sukinsynem-
i-tak-dalej, ale jestem też mężczyzną, o jakim marzysz”.

Rozdział 2

Sarah

Jestem w szoku. Szczęka mi opadła, oczy mam

wytrzeszczone i wyglądam jak nitka mokrego makaronu. Nie
wierzę, że to jest pierwsza aplikacja, którą mam ocenić i
przeprowadzić przez proces rekrutacyjny samodzielnie, po trzech
miesiącach szkolenia pod nadzorem.

Co za dupek. Co za pieprzony, totalny, przemądrzały,

zadufany w sobie i zarozumiały egocentryk. Nie wiem, czy się
śmiać, krzyczeć, płakać czy wymiotować. Czy to się kwalifikuje
jako zatrzymanie w rozwoju emocjonalnym? Żałosny. Oderwany
od rzeczywistości. Narcystyczny. A może nawet trochę
przerażający. Chce lizać mój „słodki guziczek, aż będę wyć jak
małpa? Zajmie mu cztery minuty „doprowadzenie mnie do
najczystszej ekstazy, która mu mnie podporządkuje, totalnie i
całkowicie”? Co to ma być? Kto tak mówi? W ogóle myśli? Tylko
świry.

A najlepsze jest to, że dojdę przy nim intensywniej niż

kiedykolwiek wcześniej. Ha! To mnie naprawdę ubawiło. Na
pewno byłby wstrząśnięty i jakże połechtany, gdyby się
dowiedział, że gdyby doprowadził mnie w ogóle do
jakiegokolwiek szczytowania, i tak byłoby intensywniejsze niż
kiedykolwiek wcześniej. Założę się, że głowa by mu eksplodowała
na milion kawałeczków, małemu psycholkowi.

Może ta kobieta, która udawała przy nim orgazm, nie była

wcale wcieleniem szatana, po prostu wiedziała, że i tak nie
dojdzie, nieważne, co on zrobi. Przeszło mu to przez myśl?
Pociągnęła za sznurek spadochronu, gdy stało się jasne, że skończy
się tak, jak za każdym razem: na wielkim, imponującym niczym.
Jasne, twierdzi, że za drugim razem szczytowała, ale skąd ta
pewność? Może znów udawała. A jeśli nie była stworzona do

orgazmów? Jeśli była taka jak ja?

Debil.

Ale skoro debil, to czemu wiercę się na krześle, żeby

uśmierzyć bolesne pulsowanie między nogami? Cholera, mimo
racjonalnego pragnienia bycia zniesmaczoną tym, co napisał, jego
słowa, a zwłaszcza wiadomość skierowana do mnie osobiście,
rozpaliły moje ciało jak fajerwerk. Siedzę w moim małym,
studenckim mieszkanku, wpatruję się w ekran laptopa i mam
ochotę wsadzić rękę za gumkę spodni od piżamy, żeby się dotknąć.
A nigdy nie miałam takich zachcianek, nigdy.

Muszę się opamiętać.

Ale gdy zamykam oczy, żeby jakoś oczyścić umysł, jedyne, o

czym mogę myśleć, to muśnięcia jego ciepłego, wilgotnego języka
na moim ciele, między nogami, tam, gdzie odczuwam w tej chwili
bezlitosne pulsowanie. Czuję, że robię się czerwona.

Co we mnie wstąpiło? Nie jestem nakręconą nimfomanką.

Ale dziewicą też nie. Straciłam cnotę na pierwszym roku
college’u, z chłopakiem, który bardzo mi się podobał (a potem od
razu przyczepił się do mnie jak rzep i nie chciał odpuścić). Przez
następne pięć i pół roku miałam dwóch facetów na dłużej
(obydwaj byli uroczy i słodcy, ale w obydwu przypadkach z
czasem zrobiło się tak nudno, że kontynuacja nie miała sensu),
przeciętną przygodę na jedną noc (dzięki mojej najlepszej
przyjaciółce Kat, która zwabiła do mnie tego chłopaka, bo sama
flirtowała z jego przyjacielem) oraz drugą jednorazówkę pół roku
temu, której prawie nie pamiętam (dzięki czwartemu cosmo, który
przepchnął mnie z terytorium Zabawnej-i-Pewnej-Siebie-Sarah na
teren Coś-Ty-Sobie-Na-Litość-Boską-Myślała; przysięgłam sobie,
że więcej tego nie zrobię).

Czyli, chociaż niedaleko mi do maniaczki seksualnej, swoje

przeżyłam, łącznie z seksem oralnym, w obie strony, więc nie
jestem czystą jak lilia księżniczką, która rumieni się na widok
penisa. Na pewno nie zemdleję z powodu jakiegoś ćwoka, który
nazwał moją łechtaczkę „słodkim guziczkiem”. A nawet jeśli
zanim trzy miesiące temu zaczęłam pracować jako tajemnicza

rekruterka, zatykało mnie na widok pewnych słów, już dawno mi
przeszło.

Rozgadałam się. To nic takiego, że moje ciało nie jest

predysponowane do orgazmów. Nie jestem jedyna na świecie z tą
przypadłością, a może raczej cechą, bo to nie choroba.
Sprawdzałam. Okazuje się, że siedemdziesiąt pięć procent kobiet
nigdy nie osiąga orgazmu jedynie w wyniku stosunku i aż dziesięć
do piętnastu procent w ogóle nie szczytuje, tak jak ja, niezależnie
od okoliczności, języka, akcesoriów, pozycji czy zaangażowania
emocjonalnego.

No więc nigdy nie będę miała koszmarnego bólu pleców po

kosmicznym orgazmie jak Kat. I co z tego? To przecież nie znaczy,
że w ogóle nie mogę czerpać przyjemności z seksu, bo mogę,
naprawdę. Bardzo lubię doznania fizyczne wiążące się z seksem,
zwłaszcza jeśli łączą mnie z danym mężczyzną jakieś więzi
emocjonalne (albo, okazjonalnie, gdy alkohol daje takie
złudzenie).

Teraz, gdy o tym więcej myślę, dochodzę do wniosku, że

zgadzam się z tym, co mówi ten cały Jonas Faraday, bo mnie też
najbardziej podnieca zepchnięcie mojego partnera w przepaść
przyjemności, szybko i gwałtownie, zwłaszcza jeśli desperacko się
przed tym broni. Gdy doprowadzam do szczytowania mężczyznę,
który mówi: „Nie, zaczekaj, chcę jeszcze wytrzymać”, czuję moc,
jakbym była jakąś superbohaterką. Serio, rozumiem go.

Ale to, że go rozumiem, w żadnym razie nie tłumaczy,

dlaczego jestem tak strasznie podniecona. Naprawdę, dlaczego
mam taką ochotę się dotknąć? Ja nigdy nie mam na to ochoty. Bo
po co? Próbowałam i tylko kończy się na tym, że czuję się
wybrakowana.

Tak samo się dzieje, gdy jestem z mężczyzną. Bycie zalizaną

na śmierć przez jakiegoś pełnego dobrych intencji chłopaka z
rozszalałym językiem może być początkowo przyjemne, jasne, ale
na tym przyjemność się kończy, bo i tak wiem, że nie dojdę.
Szybko cała ta impreza robi się bezproduktywna, a do tego także
krępująca i stresująca. A jeśli on kontynuuje starania bez skutku,

robi się tragicznie, zwłaszcza jeśli jest wyraźnie sfrustrowany albo
– co gorsza – rozczarowany.

To dlatego, prawie za każdym razem, kiedy wkraczamy na

ścieżkę „zrobię ci dobrze, kochanie”, udaję orgazm, prawie od
razu, żeby on nie był zawiedziony, a ja nie zaczęłam się postrzegać
jako totalną porażkę. Nie jego wina, że należę do tych dziesięciu
procent, i moja też nie. Tak już po prostu jest.

Teraz nie wiem, co myśleć. Chodzi mi o to, że nie jestem

typem dziewczyny, którą kręci gadanie o lizaniu „słodkiego
guziczka” albo dochodzeniu jak „pociąg towarowy”. Dlaczego
więc jego zgłoszenie aż tak mnie podnieciło? Mówiąc „aż tak”,
mam na myśli naprawdę, naprawdę bardzo. To się wydarzyło po
raz pierwszy. W ciągu trzech miesięcy pracy doświadczyłam
najróżniejszych emocji w reakcji na dwadzieścia parę zgłoszeń,
którymi się zajmowałam, ale ani razu nie miałam wrażenia, że
moje majtki zaraz staną w ogniu, nawet kiedy zgłoszenia były
odrobinę seksowne albo urocze.

Często zgłaszają się normalni (bogaci) mężczyźni szukający

prawdziwej miłości w wielkim, groźnym świecie i mają nadzieję,
że Klub przeprowadzi ich przez te poszukiwania. Nie mam z tym
problemu. Jeśli komuś trafił się jakiś seksualny bzik – fetysz stóp,
noszenie damskiej bielizny albo bycie biczowanym w kostiumie
króliczka – na pewno nie jest łatwo znaleźć kobietę (albo
mężczyznę, albo jedno i drugie), którzy to zaakceptują, a może
nawet będzie ich to kręcić.

Z mojego punktu widzenia wygląda to tak, że większość z

tych facetów to niestrudzeni romantycy, którzy, owszem, mają na
sumieniu jakieś seksualne grzeszki. Czasem czytam ich płynące z
głębi serca wyznania i tęsknoty i myślę: Ojej!, ale nigdy,
przenigdy: Ja, wybierz mnie, Panie W Stroju Króliczka! Nie ma
mowy.

Oprócz zatwardziałych romantyków (lubię tak o nich

myśleć), drugą największą grupę kandydatów tworzą potentaci w
wiecznej podróży, celebryci i sportowcy, którzy chcą mieć
dopasowane towarzyszki bez względu na miejsce, gdzie się znajdą.

I znów nie mam z tym najmniejszego problemu. Niektórzy
zaliczający się do tej grupy są naprawdę atrakcyjni i wcale nie
dziwni – są też tacy cholernie seksowni – ale nawet najpiękniejszy
globtroter/sportowiec nie sprawił nigdy, że miałam ochotę wsunąć
palce za gumkę piżamy. Więc czemu teraz?

Trzecią kategorię nazywam popaprańcami. Nie tylko mnie

nie kręcą, ale często po lekturze ich zwierzeń mam ochotę
wykąpać się w lizolu. Oni zawsze, bez wyjątku, wykupują roczne
członkostwo, bo chcą zrealizować każdą swoją zdeprawowaną
fantazję, nie przejmując się tykającym zegarem. Ich nie interesuje
prawdziwa miłość, jak zatwardziałych romantyków, nie gonią za
uczuciem mimo życia w wariackiej podróży. Ich w ogóle nie
interesuje miłość, kropka. W przeciwnym razie nie płaciliby za rok
z góry.

Kto przy zdrowych zmysłach płaciłby za rok, skoro istnieje

jakieś tam prawdopodobieństwo, że znajdzie kogoś wyjątkowego
już po kilku miesiącach? Tego właśnie najbardziej nie znoszę w
popaprańcach: powoduje nimi wyłączne hedonizm i ich demony.
Serce – ani trochę. To stado cyników, a gigantyczne, pulsujące
fiuty popychają ich od jednego anonimowego stosunku do
drugiego, bez choćby kropli nadziei czy romantyzmu płynącego
przez ich napalone żyły.

Czytanie o ich preferencjach seksualnych jest jak

przeżywanie katastrofy drogowej. Obrzydliwe. Przerażające.
Szokujące. A jednak nie można odwrócić wzroku. Oni chcą wiązać
kobietę i wciskać jej w muszelkę (słucham???) stalowe kulki albo
przebierać ją za Sierotkę Marysię i robić jej straszliwe rzeczy z
udziałem owsianki (po przeczytaniu tej aplikacji prawie rzuciłam
pracę).

Mój najgorszy popapraniec to koleś, który chciałby

prowadzić życie geja w tajemnicy przed żoną i czwórką dzieci, a
był politykiem, który ostatnio wypłynął dzięki żarliwej walce
przeciwko równouprawnieniu gejów. (Oznaczyłam jego zgłoszenie
sugestią: „odrzucone”, ale mnie olali). Nie chodzi o to jego
potajemne gejowskie życie, bo podejrzewam, że połowa facetów

zgłaszających się do Klubu robi to, żeby kogoś zdradzić, tylko o
obrzydliwą i niewytłumaczalną hipokryzję, o nienawiść do samego
siebie, wyrażającą się pod postacią moralnej wyższości. Byłam
gotowa się poddać i odejść, ale potem, jak się już trochę
uspokoiłam, postanowiłam nie wylewać dziecka z kąpielą.

Fakt, dwadzieścia procent aplikacji to koszmar, ale

osiemdziesiąt procent bywa podniecające, a przynajmniej
fascynujące, zabawne czy nawet urocze, poza tym pensja jest
fantastyczna, a grafik całkiem przyjazny. Biorąc to wszystko pod
uwagę, wiem, że znalazłam pracę idealną dla studentki pierwszego
roku prawa, która potrzebuje pieniędzy, ale i czasu na zajęcia i
naukę. Gdybym odeszła, i tak musiałabym znaleźć coś nowego, bo
już tonę w pożyczkach, a praca w zawodzie, którą zamierzam
podjąć po studiach, niestety nie gwarantuje zwrotu wszystkich
inwestycji.

W każdym razie chodzi mi o to, że nawet najbardziej

fascynujące aplikacje nie sprawiły, że fantazjowałam o małpim
seksie z ich autorami. A teraz proszę bardzo, przeczytałam dzieło
jakiegoś megalomana i co robię? Co mnie opętało?

Jonas Faraday.

Kto to jest? Tak na serio. Mimo klubowych ostrzeżeń i

wymagań dotyczących całkowitej szczerości, większość
aplikujących zawsze w jakimś punkcie kłamie; to dlatego Klub
zatrudnia studentów prawa, żeby drobiazgowo analizowali
zgłoszenia. Czasem ktoś sobie odejmuje lat, mówi, że jest wolny,
podczas gdy ma żonę albo opisuje się jako „bardzo wysportowany
o wadze 86 kilogramów”, choć jego zdjęcie wyraźnie temu
przeczy.

Na jaki temat skłamał Jonas Faraday? Że jest czarodziejem,

który może mieć każdą kobietę i każdą doprowadzić do rozkoszy
na pstryknięcie palców? Błagam! Żaden facet nie może mieć
każdej kobiety, nieważne, jaki jest bogaty i przystojny. A ja jestem
żywym dowodem, że druga część zdania też jest niemożliwa. Ale
czy to wszystkie kłamstwa?

Sprawdźmy.

Najeżdżam kursorem na pierwsze załączone do zgłoszenia

zdjęcie i klikam. To powinien być powiew lodowatego powietrza,
gaszący pożar w moich majtkach.

O. Mój. Boże.

Patrzę na zdjęcia najdoskonalszego przedstawiciela gatunku

męskiego, jakiego kiedykolwiek widziałam. Jest ubrany w szyty na
miarę garnitur. Jezu. Oczy. Usta. Linia szczęki. Wspominałam już
o ustach? Nieważne, powiem jeszcze raz: te usta. Dałabym
wszystko, żeby je pocałować, chociaż raz. Chciałabym ich dotknąć
palcem. Polizać je. Matko.

Zdjęcie pochodzi z profesjonalnej sesji zdjęciowej. Widzę po

jakości i oświetleniu. Czyli kimkolwiek jest ten facet, to model.
Wzdycham. No dobra, poniekąd to ulga. Mogłabym dostać
wylewu, gdyby gość, który pisał o lizaniu mojego „słodkiego
guziczka”, aż „mój umysł oderwie się od ciała”, naprawdę tak
wyglądał.

Cholera. Jeśli ten domniemany „Jonas Faraday” wygląda

chociaż w przybliżeniu jak ten model, pod którego się podszywa,
byłabym skłonna uwierzyć, że ma jakiś magiczny wpływ na
kobiety. Taki facet mógłby mnie mieć w łóżku o każdej porze,
serio (biorąc oczywiście pod uwagę, że nie wiedziałabym, jaki z
niego narcystyczny dupek). No, ale nie ma opcji, żeby tak
wyglądał. Nie ma mowy. To grubymi nićmi szyta próba
podczepienia się pod tożsamość jakiegoś nieznośnie doskonałego
przedstawiciela ludzkości, tak jakby nikt miał nie zauważyć
różnicy między adonisem, za którego się podaje, a elfem z Władcy
pierścienia którym jest.

Klikam na następne zdjęcie i tym razem prawie tracę

przytomność.

– Wow – mówię na głos.

Cwaniaczek załączył też selfie z lustra w łazience, na którym

ma na sobie jedynie obcisłe gatki i szelmowski uśmiech. Boże,
trójkątny mięsień znikający w majtkach, a brzuch wyrzeźbiony i
twardy jak kamień. Brodawki małe i idealnie okrągłe. Po
wewnętrznej stronie przedramion wytatuowane napisy. Nie jestem

w stanie ich rozszyfrować, ale nie mogę też oderwać od nich
wzroku. Dotykam ich na ekranie.

Nagle wyobrażam sobie jego ciało przyciśnięte do mojego i

każda kropla krwi, jaką miałam dotychczas w mózgu, biegnie
prosto między moje nogi. Co się ze mną dzieje? Zachowuję się jak
jakaś popieprzona kotka w rui! To tak bardzo nie w moim stylu, że
mam ochotę dać sobie w twarz. A poza tym przecież w ogóle nie
ma o czym mówić, to nie ten grecki bóg ze mną flirtuje, tylko
zwykły gość, który świsnął zdjęcia z jakiejś europejskiej kampanii
reklamującej prezerwatywy.

Otwieram trzecie zdjęcie. Kolejne selfie, tym razem portret,

tak jak prosiliśmy. Patrzy prosto w obiektyw, nie uśmiecha się.
Wzrok ma stanowczy. Intensywny. Magnetyczny. Pewny. Bez
śladu skromności. Nie pozwala mi odwrócić oczu. Jest
zjawiskowy. To znaczy ten model. Jestem sparaliżowana.
Chciałabym choć raz pójść do łóżka z kimś, kto tak wygląda,
zanim przyjdzie mi opuścić ten padół. Chciałabym, żeby ktoś taki
mnie dotykał, całował, kochał się ze mną i żeby jeszcze robił to z
takim znawstwem, jakie przypisuje sobie Faraday. Rozmowy o
absolucie…

Zamykam oczy.

Może to mnie tak w tej aplikacji poruszyło i rozpaliło:

dotarło do mnie, że mam straszną ochotę na seks, przynajmniej raz
w życiu, z mężczyzną, który dokładnie wie, co robi.

Ci, z którymi byłam, byli uroczy i mieli dobre chęci, ale…

Sama nie wiem, jak to ująć. Działali machinalnie? Niezdarnie? Po
omacku? A może po prostu minęło już tyle czasu, że nie pamiętam.
Nie uprawiałam seksu od sześciu miesięcy, a i tego numerku po
pijaku nie zapamiętałam. Ale teraz, gdy czytam słowa „Jonasa
Faradaya” i patrzę na zdjęcia tego modela, nie mogę się
powstrzymać od wyobrażania sobie, jak by to było, uprawiać seks
z mistrzem, który na dodatek wyglądałby jak on. Tak, to może być
mój święty Graal.

Wzdycham.

Odbiegłam myślami stanowczo za daleko. Jestem w pracy.

Zmuszam się do zamknięcia zdjęć Pana Idealnego. Koniec
wygłupów. Czas się brać do roboty! Praca, praca, praca! Pamiętać,
pamiętać, pamiętać!

Ładuję wszystkie trzy zdjęcia do programu Google’a, który

porównuje je do bazy wszystkich zdjęć umieszczonych
kiedykolwiek w Internecie. Zwykle nie zaczynam pracy w ten
sposób, ale strasznie mi zależy, żeby odkryć ich źródło. Wciskam
guzik z napisem „start”, a potem nalewam sobie kieliszek wina i
włączam muzykę. Opieram się na chwilę o blat w aneksie
kuchennym, sączę wino i wsłuchuje się w radosną piosenkę Sarah
Bareilles, żeby jakoś oderwać się od pulsowania, którego nie mogę
się pozbyć.

Kręcę głową i biorę duży łyk. Potem następny. Nie wierzę, że

podniecił mnie popapraniec, który wykupił roczne uczestnictwo w
seksklubie. Kurczę, przecież przyznał wprost, że nie jest w stanie
nawiązać więzi emocjonalnej z kobietą. Dlaczego moje ciało
zareagowało w ten sposób? Przecież jeszcze zanim obejrzałam
zdjęcia, zachowałam się tak, jak przewidział. Opieram się o blat i
znów myślę o zdjęciach – to ciało, oczy – a moje reakcje nie dają
mi spokoju. Pulsowanie, którego nie mogę nie zauważać.

Cholera, nie mogę mu się oprzeć.

Jeszcze jeden duży łyk i wsuwam dłoń w spodnie od piżamy,

niech będzie. Gdy palce docierają do celu, zamykam oczy i
mruczę. W życiu nie byłam tak mokra. Gdyby tu był, wszedłby we
mnie jak nóż w rozpuszczone masło, tak jak powiedział, bez
konieczności jakiejkolwiek gry wstępnej.

Mój laptop piszczy i otwieram oczy. Na ekranie wyskoczyło

okienko z raportem z poszukiwań. Wyciągam rękę ze spodni i
podchodzę do stołu. „Brak wyników”. Co? Przecież musiał
świsnąć te zdjęcia z jakiejś strony porno dla gejów, czyjegoś
profilu na Facebooku albo reklamy dla motocyklistów, gdzieś jest
ich źródło. Skąd je w takim razie wziął? Serce mi wali jak oszalałe.
Przecież niemożliwe, żeby tak wyglądał? Nie ma mowy! Nie mógł
mnie rozpalić samymi słowami, a na dodatek wyglądać jak greckie
bóstwo, prawda?

Dobrze, zacznę od początku, jak zwykle. Wpisuję w

Google’a „Jonas Faraday”. chociaż dałabym głowę, że to
pseudonim (mimo stanowczych wytycznych Klubu). Ku mojemu
zaskoczeniu od razu pojawiają się dziesiątki rekordów. Jonas
Faraday w Seattle. Klikam w pierwszy link, strona firmy Faraday
& Sons, Global Investments, LLC, z siedzibą w Seattle i filiami w
Los Angeles i Nowym Jorku. Czyli jest już na pierwszej stronie.
Jonas Faraday. Adonis we własnej osobie. Najpiękniejsza istota,
jaką kiedykolwiek widziałam. Kiedykolwiek, serio. Serio, serio.
Stoi obok innego bardzo przystojnego faceta z ciemniejszymi
włosami, ale bardzo do niego podobnego, ten drugi także ma
nienagannie skrojony garnitur. Podpis pod zdjęciem głosi: „Bracia
Joshua i Jonas Faradayowie kontynuują dzieło zmarłego ojca,
założyciela firmy, Josepha Faradaya”.

Proszę bardzo. On naprawdę tak wygląda. Boże.

Przyglądam się zdjęciu. Ten drugi, jego brat, wygląda na

szczerze zadowolonego, uśmiecha się z prawdziwą radością. Jonas
za to wpatruje się w obiektyw spojrzeniem tak intensywnie
pałającym, że nie wiem sama, czy chce zamordować, czy pożreć
osobę stojącą po drugiej stronie aparatu. Uśmiecham się. Fotograf
musiał być kobietą, w związku z tym odpowiedź na moje pytanie
brzmi: „pożreć”. Założę się, że po sesji zabrał ją do domu,
kimkolwiek była i doprowadził ją do „kulminacji ludzkich
możliwości”.

Czuję ukłucie zazdrości.

Przypominam sobie jego muskularną pierś. Mięśnie brzucha.

Oczy. Umięśnione ręce z gustownymi tatuażami. Usta. Wyobrażam
sobie, jak szepczą moje imię, gdy się ze mną kocha. Albo, kogo ja
oszukuję, gdy mnie pieprzy, bo tak to wyraźnie określił w swojej
wiadomości. Widzę je oczami wyobraźni, uśmiechnięte, między
moimi rozłożonymi udami. Przeszywa mnie dreszcz. Łyk wina.
Zwariuję. Nie wiem, przeszłam ostatnio zabieg przeszczepu mózgu
i po prostu o tym nie pamiętam? Te myśli nie są normalne. W
każdym razie nie dla mnie. Serce mi szaleje.

Otwieram jeszcze raz portret i wpatruję się w jego

uwodzicielskie oczy. Na tym zdjęciu, w przeciwieństwie do tego w
garniturze, ma w oczach jakiś smutek. Osamotnienie? Zmęczenie?
Cokolwiek to jest, nie mogę się temu oprzeć. Tutaj wygląda
zupełnie inaczej, gdy nie ma na sobie garnituru i krawata, jakby
był obnażony. Bezbronny. Im dłużej się w to wpatruję, tym
bardziej utwierdzam się w przekonaniu, że to ujęcie to
mistrzostwo. Chcę go dotykać i całować, nawet bardziej niż na tym
prawie nagim selfie. Rozbroił mnie. Jest naprawdę piękny. Czuję
ból, wszędzie, nie tylko między nogami. W sercu też.

Zaczynam sobie uświadamiać nieznośną prawdę, która mnie

kąsa i grozi, że mnie pożre, powolne, ale nieubłagane kapanie
najtajniejszej świadomości: chciałabym się w kimś zatracić.
Dowiedzieć się, jak to jest, kiedy ciało oddziela się od rozumu,
tylko raz. Wić się, drżeć, jęczeć i krzyczeć jak inne kobiety, tak,
jak to opisał. Doświadczyć przyjemności, która ociera się o ból.
Dobra, przyznaję, chcę zawyć jak opętana małpa. Chcę! I coś mi
mówi, że pan Faraday, najbardziej zarozumiały i egocentryczny
człowiek chodzący po ziemi – a jednocześnie najpiękniejszy,
jakiego widziałam w życiu, o najsmutniejszych i najbardziej
hipnotyzujących oczach – może się okazać właściwym
kandydatem na to stanowisko. Co więcej, prawdę mówiąc, mam
niesłabnącą nadzieję, że właśnie nim jest.

Ale czemu w ogóle tracę czas na fantazjowanie o nim? To

mężczyzna, który zgłosił się do Klubu – na rok! – a ja jestem
rekruterką analizującą jego zgłoszenie. To nie jest początek
czegokolwiek. Potrzebuję tej pracy bardziej niż wycia jak opętana
małpa.

Niech to szlag.

Kazał mi się dotykać i myśleć o tym, co mnie podnieca.

Przecież nic mi się od tego nie stanie, bez względu na moją pracę.
Burczę ze złości, łapię butelkę wina z kuchennego blatu, wchodzę
do sypialni i stanowczo trzaskam za sobą drzwiami. Skoro nie
mogę go mieć naprawdę, pogłośnię muzykę, zamknę oczy i
wyobrażę sobie świat, w którym to możliwe.

Rozdział 3

Jonas

Przez cały ranek byłem zajęty, tkwiłem uwięziony w sali

konferencyjnej z moim zespołem zarządzającym, jednym uchem
słuchając telefonu od Josha z Los Angeles i od wujka z Nowego
Jorku wraz z ich zarządcami. „Nowy produkt nie funkcjonuje tak,
jak zakładaliśmy”. „Tak, ale trzeba odpowiedzieć na pytanie, czy
tak już będzie, czy to jakiś błąd”. „Czy ktoś może to wrzucić do
Excela?” Bla, bla, bla i jeszcze raz, kurwa, bla.

Odkąd przedwczorajszego wieczoru wysłałem aplikację do

Klubu, nie mogę się skupić na niczym innym. Wczoraj w sklepie
dziewczyna z kasy uśmiechnęła się i spytała, co robię później, a ja
tylko zgarnąłem torby z taśmy i powiedziałem, że jestem zajęty. A
miała mnóstwo kolczyków, co nieuchronnie oznacza, że ma
poważne problemy z ojcem. Nie przypominam sobie, żebym
przeszedł obojętnie obok kobiety z kompleksem tatusia, są moją
słabością. Ale teraz nie mam do tego głowy.

Po kilku minutach od wysłania zgłoszenia dostałem zwrotkę

z adresu „no reply”, z potwierdzeniem, że moja aplikacja została
przyjęta przez rekrutera i zostanie poddana niezwłocznemu
procesowi weryfikacji. „Może to potrwać do dwóch tygodni i ma
zapewnić optymalną ochronę prywatności i najwyższą satysfakcję.
Dziękujemy za cierpliwość”, głosił list.

Byłem wściekły jak jasna cholera, że to się może tak ciągnąć.

Miałem nadzieję na szybkie i gorące powitanie, coś w stylu
hawajskich hoteli, gdzie już w lobby dostajesz powitalnego mai
tai. Co może trwać aż dwa tygodnie?! Odpowiedziałem szczerze
na wszystkie pytania i co do joty zrealizowałem wszystkie
wskazówki, nie jestem seryjnym mordercą, byłym więźniem ani
ćpunem, poza tym mają na koncie moją oczekującą opłatę za rok z
góry. Co chcą robić przez dwa tygodnie?! Ciągle sprawdzam

prywatną skrzynkę z nadzieją, że pójdzie szybciej, niż zakładałem.

Teraz wreszcie jestem sam w biurze, zamykam drzwi i

szybko wchodzę do prywatnego maila, choć dobrze wiem, że nic
tam nie będzie. Serce przestaje mi bić. W skrzynce odbiorczej
mam wiadomość z 2.12, godzinę po tym, jak ubiegłej nocy
położyłem się spać. Zatyka mnie, gdy sobie uświadamiam, że
czekał w tej skrzynce od rana, gdy tkwiłem w sali konferencyjnej i
wysłuchiwałem bzdur na temat „projektów” i „planowanych
działań”.

Adresatem jest niejaka „Twoja Piękna Rekruterka”. Ja

pierdolę. Najeżdżam kursorem na nazwę nadawcy i wyświetla się
adekwatny adres e-mailowy:
[e-mail]. O mój Boże. Puls mi
szaleje. Wyschło mi w ustach. Otwieram list.

„Drogi Brutalnie Szczery Panie,

ten list nie jest oficjalną korespondencją Klubową. Co

więcej, gdyby władze Klubu się o nim dowiedziały, straciłabym
pracę szybciej, niż zdążyłabym powiedzieć »mój słodki guziczek«,
»opadające płatki« albo »jak nóż w ciepłe masło«. A nawet – to
moje ulubione – „zarozumiały-złamas-dupek-sukinsyn”. Zatem w
intencji mojego czynszu mam nadzieję, że ta korespondencja
zostanie między nami, no wie Pan, jako nasza mała tajemnica.
Gracias.

Miotałam się strasznie, usiłując zdobyć się na odwagę i

wysłać ten list, a potem próbując się przekonać, że mam tego nie
robić (bo nie mam wątpliwości, że jest to fatalny pomysł). Później
natomiast starałam się powstrzymać przed czytaniem od początku
do końca, a potem znów od nowa tego, co Pan do mnie napisał (nie
udało się), żeby płynnie przejść do planowania tego, co napiszę,
jak już zdecyduję się list wysłać (co było oczywiście
nieuniknione). No więc jestem, przyjęłam znaczącą ilość płynnej
odwagi w cenie dwa dolary za butelkę (a może jednak to płynna
głupota?) i piszę, bo przysięgłam sobie, że jak skończę, wcisnę
przycisk z napisem »Wyślij«. Nawet jeśli kwalifikuje się to jako
patologiczna głupota.

Chyba wreszcie doszłam, co jest dla mnie tak strasznie

ważne, że ryzykuję najlepiej płatną pracę, jaką kiedykolwiek
miałam, żeby to powiedzieć. Chodzi o to, co Pan ceni najbardziej,
o prawdę. Pokazał mi Pan swoją, więc będzie uprzejmie, jeśli ja
Panu pokażę moją. Tak, proszę Pana, biorę to na klatę.

Rzecz w tym, że prawda jest jak poruszająca się ośmiornica,

kiedy chce się ją złapać: okazuje się, że ma za dużo ruszających się
odnóży. Żeby było prościej, zaczniemy od przyszpilenia tego, co
najłatwiejsze i co zapewne będzie się Panu podobało najbardziej.

Tak, rzeczywiście jestem kobietą. Jest Pan bardzo bystry. Ale

to już Pan wie.

Tak, czytałam Pana zgłoszenie z wielką przyjemnością,

dokładnie tak, jak Pan przewidział, a zwłaszcza Pana osobistą
notatkę załączoną na końcu. Oczywiście wychowałam się na
Disneyu, Lifetime i Hallmarku i niewątpliwie mam galopujący
kompleks grzecznej dziewczynki (obok innych autodestrukcyjnych
kompleksów, o których nie musi Pan wiedzieć), w związku z czym
bardzo chciałam znienawidzić Pana słowa. Chciałam nawet
znienawidzić Pana, zarozumiałego-złamasa-dupka-i-sukinsyna.
Ale moje ciało miało inny pomysł.

Gdy czytałam Pana list do mnie, mój umysł pragnął Pana

znienawidzić, ale moje ciało się na mnie wypięło i zapragnęło
Pana. Pulsowało dla Pana. Wykazało dokładnie taką reakcję, jaką
Pan przewidział. Nie będę się wdawać w szczegóły, bo jestem
damą, ale w grę wchodziła zamiana bielizny. Prawdę
powiedziawszy, gdy zaczęłam się dotykać, tak jak pan kazał,
cisnęłam majtki na podłogę sypialni.

A teraz, niech Pana szlag, odczuwam dokładnie to samo,

jedynie z powodu pisania do Pana tych słów! Co gorsza, skończyła
mi się już świeża bielizna i nie mam drobnych, żeby iść na dół do
pralni. Kawał drania z Pana, wie Pan o tym?

Właśnie, tym sprytnym pasażem przejdę do kolejnej prawdy.

Uważam, że jest Pan zarozumiałym dupkiem, ale o tym już
wspominałam. Co więcej, jest Pan zarozumiałym dupkiem z
rozbuchanym kompleksem Boga. Ten kompleks jest tak wielki, że

dorównuje rozmiarem Pana rozbuchanym erekcjom, choć nie
wiem, czy jest Pan w stanie w to uwierzyć.

Ale ma Pan również bardzo szczere oczy. I do tego smutne,

czego nie jestem w stanie znieść. A do tego cholernie piękne usta. I
rozśmieszył mnie Pan (choć niezamierzenie). No i jeszcze ten
boski sześciopak, to tak na marginesie, choć pewnie nie muszę
tego mówić. Ma Pan lustro, prawda?

No więc tak, proszę Pana, taka jest prawda. Miałam ochotę

się dotknąć po przeczytaniu Pana słów, na długo, zanim
zobaczyłam Pana zdjęcia. Wystarczyły słowa – bezczelne,
zarozumiałe, upojone sobą, ale szczere, pewne siebie, refleksyjne i
trafiające w sedno – żebym zapragnęła włożyć rękę w majtki.
Opierałam się, bo ja się nie dotykam. Nigdy. Nie ma sensu.

Gdy jednak doszłam do zdjęć, muszę przyznać, że moje »nie

ma sensu« wyleciało przez okno razem z moim mózgiem. Nagle
znalazłam się na łóżku, rozciągnięta, z prawie pustą butelką wina u
boku, muzyką w tle i dotykałam się, marząc, że to był Pana ciepły,
wilgotny język, a nie moje palce. Wyobraziłam sobie Pana
zjawiskową twarz uśmiechającą się spomiędzy moich rozłożonych
ud, Pana usta lśniące i śliskie od mojej wilgoci. Dotykałam się
dalej i wyobrażałam sobie, że jest Pan we mnie i szepcze mi do
ucha. Po raz pierwszy w życiu poczułam zapowiedź tlącej się we
mnie i buzującej kosmicznej przyjemności. Nie, nie
eksplodowałam, oczywiście, że nie, bo to się nigdy nie zdarza, ale
po raz pierwszy uwierzyłam, że mogłoby się zdarzyć. Cholera, a
może po prostu wypiłam za dużo wina?

Ale zanim zacznie Pan triumfować, onanizować się albo co

tam robią takie zarozumiałe dupki jak Pan, kiedy świętują dowód
swojej seksualnej boskości, zdradzę Panu jeszcze kilka prawd,
które mogą się Panu nie spodobać aż tak, jak te powyżej. Proszę
się przygotować.

Wbrew temu, co Pan myśli, nie doprowadził Pan każdej

kobiety, którą opromienił Pan swoją boskością, do orgazmu
potężniejszego niż jakikolwiek wcześniej. Brutalna prawda jest
taka, że niektóre z nich w ogóle nie szczytowały. Być może każda

kobieta, z jaką kiedykolwiek Pan był, sprawiała wrażenie, że
dochodzi w wyniku seksu z Czarodziejskim Posuwaczem we
własnej osobie, ale biorąc pod uwagę statystykę, co najmniej
dziesięć procent z nich Pana okłamało. Dlaczego? Żeby zwiększyć
Pana rozkosz. Oszczędzić Panu poczucia porażki (zwłaszcza że
niewątpliwie włożył Pan w całą sprawę dużo zaangażowania).
Dowieść, że jest warta zaproszenia na kolację albo realizacji
innego punktu z walentynkowej listy, którą tak się Pan brzydzi.
Albo, najprawdopodobniej, żeby po prostu uniknąć poczucia
wstydu z powodu nieumiejętności przeżycia tego, do czego jej
ciało zostało stworzone, mimo desperackiego pragnienia, żeby się
udało. Myśli Pan, że ta pierwsza kobieta, którą przyłapał Pan na
udawaniu i która zapoczątkowała Pana aktualną misję
międzyminetalną, jest jedyną, która kiedykolwiek Pana oszukała
albo oszuka? Może. Ale ze statystycznego punktu widzenia bardzo
wątpię.

Proszę pomyśleć o tych domniemanych kosmicznych

bzykankach. Proszę się tak naprawdę skupić. Czyżbym mogła
mieć rację?

Dobrze, dobrze, niech Pan się tak nie oburza. Możliwe, że to

ja się mylę. Że rozpala Pan blaskiem fajerwerków każdą z
uwiedzionych przez Pana kobiet. Statystyczne jest to
nieprawdopodobne, ale chyba możliwe. Są udokumentowane
przypadki ludzi porażonych piorunem przy trzech różnych
okazjach. Słyszałam też o jakimś gościu z Chicago, który w ciągu
tygodnia wygrał trzy razy na loterii. Więc jest też pewnie
prawdopodobne, że podczas licznych, bardzo, bardzo licznych, jak
sądzę, ubiegłorocznych podbojów udało się Panu unikać tych
konkretnych dziesięciu procent damskiej populacji. Może. Ale
skoro tak, nie wie Pan, czy jest aż tak dobry, jak Pan myśli,
prawda? Proszę się zastanowić: skoro udało się Panu uniknąć tych
najtwardszych orzechów, nie miał Pan okazji do sprawdzenia
ograniczeń swojej mocy, prawda? Na pewno zgodzi się Pan ze
mną, że wejście na Mount Rainier nie gwarantuje udanej
wspinaczki na Mount Everest. (A skoro już o tym mowa, artykuł o

Panu i Pana bracie w magazynie »Wspinaczka« był doskonały.
Najbardziej mi się podobało, gdy pisali o Panu per »tajemniczy«).

Jest też rzecz jasna trzecia możliwość. Może ma Pan jakiś

wewnętrzny radar, który uruchamia się nieświadomie w czasie
procesu selekcji kobiet. Może te kobiety, które instynktownie chce
Pan zobaczyć w swoim łóżku, mają wrodzoną zdolność do
wystrzeliwania jak fajerwerki przy najdelikatniejszych ruchu
Pańskiego cudownego języka, a Pan umie to wyczuć. Jeśli tak, nie
dowodzi to domniemanych nadzwyczajnych zdolności
seksualnych, oznacza tylko, że ma Pan wygodny talent do
zauważania i zrywania nisko wiszących owoców (w czym
oczywiście nie ma nic złego). Jeśli jednak chce Pan znać prawdę,
takie dziewczyny jak ja robią się o to trochę złe. Bo skoro
rzeczywiście jest Pan tak dobry, gdzie Pana szczodrość i duch
dobroczynności? Dlaczego od czasu do czasu nie wykorzystać
Pańskich supermocy do wspomożenia tych niebędących
wybrankami losu? Rzucić kość tym dziesięciu procentom? Proszę
na to spojrzeć w ten sposób: czy to ładnie minąć przytułek dla
bezdomnych i wkroczyć do Ritza, tuż obok, żeby jakiejś bogatej
grubej damie zafundować darmowego indyka utaplanego w
tłuszczu? A potem, wracając, wpaść do przytułku i jakiejś biednej,
konającej z głodu dziewczynie opowiadać ze szczegółami, z jaką
swadą i precyzją zaserwował Pan indyka tej grubasce? Naprawdę,
proszę Pana, nieładnie. (Żeby była jasność, w tej rozbudowanej
metaforze rolę biednej, głodnej, bezdomnej dziewczyny odgrywam
ja).

Nie wiem, który z tych trzech scenariuszy przedstawia

prawdę. Ale nieważne. Którykolwiek wygrywa, efekt jest taki sam:
mimo Pana domniemanego głodu najszczerszej prawdy, nie
doświadczył jej Pan w takim stopniu, jak Pan myśli. Dlaczego? Bo
szczerość jest tylko drugą stroną pewnej małej cnoty zwanej
pokorą. (To rzeczownik, proszę sprawdzić w słowniku). Jedna bez
drugiej nie istnieje.

A teraz, mój Brutalnie Szczery Szanowny Panie, podobało

się Panu czytanie moich tajemnych wyznań i myśli podlanych

winem? Bo ja się dobrze bawiłam, dzieląc się nimi z Panem.
Bawiłam się aż tak dobrze, że musiałam w trakcie zrobić przerwę
na dotykanie się (znów), a przez cały czas myślałam o Panu, Pana
mokrym, ciepłym języku, pięknych, smutnych oczach i ponętnych
ustach. Zostawię Pana wyobraźni domyślenie się, w którym
dokładnie miejscu listu zafundowałam sobie tę przyjemność.

To chyba będzie pożegnanie. Raczej tak. Mam nadzieję, że w

Klubie znajdzie Pan wszystko, czego Pan szukał, zwłaszcza
prawdę, której Pan tak pożąda. I proszę się nie martwić, mimo
skandalicznej decyzji, której przejawem jest ten list, skrupulatnie
zajmę się Pana zgłoszeniem, zgodnie z wszelkimi wytycznymi i
standardami.

Aha, jeszcze jedno (oczywiście w imię brutalnej prawdy):

tak, Szanowny Panie, zamieniłabym cały walentynkowy szajs na
wycie jak małpa po raz pierwszy w życiu. Dżizas, jasne, że tak. Już
i tak ryzykuję pracę, pisząc do Pana, więc czemu przy okazji nie
spuścić w toalecie porcji walentynkowych bzdur? Pytanie brzmi
tylko: czy Pan, albo jakikolwiek inny mężczyzna, podjąłby się
zafundowania tego dziewczynie z grupy dziesięciu pechowych
procent, takiej jak ja; dziewczynie z Mount Everestu. Szczerze
wątpię. Ale oczywiście marzę, że ktoś, gdzieś, kiedyś dowiedzie,
że się myliłam. Najchętniej ktoś o Pana smutnych oczach,
ponętnych ustach i wyrzeźbionym sześciopaku na brzuchu.
Zgodzimy się chyba jednak, że w każdym przypadku, nawet gdyby
Pan miał to zrobić, zabrałoby to Panu o wiele więcej czasu niż
cztery minuty – zaledwie dwieście czterdzieści mizernych sekund
– które Pan zadeklarował. No błagam!

Z serdecznymi pozdrowieniami,

Piękna Rekruterka”

– Siema. – Josh odbiera telefon już po pierwszym dzwonku.

– Wystarczy mail, żeby znaleźć nadawcę?

– Co?

– Kurwa, jak mam znaleźć kogoś, kto przysłał mi

anonimowego maila?!

– Dobra, nie musisz krzyczeć. Ktoś wstał dzisiaj lewą nóżką?

– Nie mam czasu na pierdolenie. Da się czy nie?

– Wyluzuj. To zależy.

– Od czego?

– Jakiego serwera użyła.

– Skąd wiesz, że to ona?

– Strzelałem – śmieje się.

– Pieprz się.

Śmieje się dalej.

– Jeśli z nagłówka maila uda mi się namierzyć jej IP, to

mamy o czym rozmawiać. Jak będziemy mieli szczęście,
dojdziemy do jej nazwiska w danych serwera. Ale do tego będzie
potrzebny haker…

– Zrób, co trzeba. Tylko dyskretnie.

– Ile chcesz na to wydać?

– Ile będzie trzeba.

– Wow! Kto…

– Nie pytaj.

Wzdycha.

– Dobra. Ale nie łudź się za bardzo, że zdobędziemy

nazwisko. To się rzadko zdarza. Może uda się odzyskać adres, ale
bardziej prawdopodobne, że tylko rejon, na przykład w promieniu
półtora kilometra. A może tylko miasto. Zależy.

– Możesz się do tego wziąć od razu?

– Co się dzieje?

– Sprawa osobista.

– Chyba fajna?

– Josh, słuchaj, nie mogę…

– Dobra, nabijam się. Przyślij mi maila, zajmę się tym.

– Przyślę ci nagłówek, nie wiadomość.

– Chyba omija mnie ciekawa lektura.

– Nawet nie masz pojęcia.

Biorę laptopa i wypadam z gabinetu.

– Do końca dnia mnie nie ma – mruczę do mojej asystentki,

mknąc obok niej jak burza.

– A co z popołudniowymi spotkaniami? – woła za mną.

Nie odpowiadam. Muszę wyjść. Wciskam guzik

przywołujący windę. Kręci mi się w głowie.

Moja Piękna Rekruterka nigdy nie miała orgazmu! Ani razu!

Boże, co ja bym z nią zrobił! Jakbym ją lizał! Jak bym pieprzył!
Sama myśl o niej, ciepłej, wilgotnej i konwulsyjnie zaciskającej się
wokół mojego kutasa, po raz pierwszy w życiu, wywołuje u mnie
taką erekcję, że czekając na windę, muszę trzymać na wysokości
krocza laptopa. Będę pierwszym mężczyzną, który zobaczy na jej
twarzy wyraz najczystszej ekstazy, będę patrzył, jak odpływają jej
oczy i jak policzki się rumienią, gdy dochodzi po raz pierwszy w
życiu, ze mną, za moim pośrednictwem, dzięki mnie. Od samego
myślenia o tym cicho jęczę, czekając na windę, na litość boską!

Na szczęście przyjeżdża, zanim dostanę ataku serca.

Wsiadam i raz za razem wciskam guzik na parking, bo drzwi tak
wolno się zamykają.

Kurwa. Nawet nie wiem, jak ona wygląda. Nie mogę sobie

wyobrazić jej twarzy, gdy doznaje rozkoszy, bo nie wiem, jak ta
twarz wygląda! Kurwa, kurwa, kurwa. Jeszcze nigdy żadna kobieta
nie podnieciła mnie do tego stopnia. A już na pewno nie kobieta,
której nigdy nie widziałem.

Winda zatrzymuje się i wsiada kobieta z banku dwa piętra

niżej. Jest seksowna, ale mam to w dupie.

– Och, dzień dobry – uśmiecha się i zagryza wargę.

Nawet nie jestem w stanie odpowiedzieć, myśli mam zajęte

zupełnie czym innym. Stoi mi jak maszt na statku. Jestem totalnie
obojętny na wszystko z wyjątkiem Mojej Pięknej Rekruterki. Chcę
dotrzeć do domu, gdzie będę mógł zamknąć oczy, pozwolić jej
słowom spłynąć na mnie i zatopić się w myślach o pieprzeniu jej,
lizaniu i doprowadzeniu do rozkoszy. Jeszcze nigdy tak bardzo nie
pragnąłem żadnej kobiety.

Kiwam do pracownicy banku głową i udaję, że robię coś w

telefonie. Wysiada piętro niżej, z nosem na kwintę.

Znowu wciskam guzik do garażu, chociaż już się świeci.

Chcę czytać jej maila wciąż od nowa, a potem sobie zwalić.

Samymi tylko słowami listu Moja Piękna Rekruterka podnieciła

mnie jak jeszcze nikt przed nią. Dokopała mi. Ostro. Podobało mi
się to. Moja Piękna Rekruterka. Moja inteligentna, seksowna,
zabawna, waląca między oczy i nieustraszona rekruterka. Nazwała
się „Dziewczyną z Mount Everestu”. Dobrze wie, jak zamachać
komuś marchewką przed nosem. Cholera.

Drzwi windy się otwierają i pędzę do auta, zaparkowanego

na odległym końcu parkingu, co nie jest łatwe, bo – przypominam
– mam kosmiczną erekcję. „Rozbuchana erekcja dorównująca
rozmiarem mojemu rozbuchanemu kompleksowi Boga”. Nie mogę
się powstrzymać od uśmiechu. Muszę ją znaleźć.

Kim ona jest? Gdzie mieszka? Przecież może się znajdować

w każdym miejscu na świecie, pracować zdalnie z jakiegoś biura w
Malezji albo w Indiach, albo gdziekolwiek. Ale nie, chwileczkę,
wspomniała o Chicago, o hotelu Ritz, o winie za dwa dolary. Poza
tym od razu podłapała moje odniesienia do Lifetime’u i
Hallmarku. Czyli jest Amerykanką, to pewne.

Docieram do auta, wskakuję na fotel, wkładam kluczyk do

stacyjki.

Jest w Stanach. Jest gdzieś tu. A ja ją znajdę.

Ruszam i kieruję się w stronę wyjazdu.

Tak, znajdę ją. A jak już to zrobię, wyliżę ją i zerżnę tak, jak

na to zasługuje: dobrze, ze znawstwem, z uwagą, czułością,
precyzyjnie, z niesłabnącym oddaniem. Odkryje w końcu tę
niebywałą potęgę, która tak długo była w niej uśpiona. Sprawię, że
dojdzie tak mocno i tak szybko, że po raz pierwszy w życiu
zobaczy oblicze Boga. A jak już je ujrzy, ze zdumieniem odkryje,
że to zarozumiały-złamas-dupek-i-sukinsyn ze „smutnymi oczami”
i „ponętnymi ustami”, który nie ma w sobie ani grama pokory i
życzliwości. Boże, obym ją znalazł, zanim dostanę wylewu.

Rozdział 4

Sarah

Pozornie wykonuję właśnie swoją pracę, dokładnie tak, jak

mnie nauczono. Siedzę w mojej nierzucającej się w oczy hondzie i
obserwuję miejsce pracy przypisanego mi aplikanta z bezpiecznej
odległości, zapewniającej jednak dobrą widoczność. (W tym
przypadku z drugiej strony ulicy). Chodzi o naoczne
skonfrontowanie deklarowanego miejsca pracy z rzeczywistym
oraz porównanie jego faktycznego wyglądu z tym przedstawionym
na zdjęciach. Ogólnie rzecz biorąc, mam sprawdzić, czy facet jest
tym, za kogo się podaje.

Z całą pewnością nie siedzę tu po to, żeby zafundować sobie

orgazm. I wcale nie czuję motyli w brzuchu na myśl, że zobaczę
najpiękniejszą twarz na ziemi. Nie. Ani trochę! Co złego to nie ja.
Jestem profesjonalistką, moi drodzy. Zostałam przeszkolona do
wykonywania detektywistycznej części procesu weryfikacyjnego.
Po prostu realizuję zalecenia służbowe. Tylko dlaczego czuję się
jak stalkerka?

Bo nią jestem. Chorą, zdeprawowaną, ogarniętą obsesją

stalkerką w płonących majtkach, która całą noc spędziła, szukając
informacji o nim w Internecie. Przeczytałam każdy skrawek tekstu,
jaki znalazłam. Niestety, nie ma tego zbyt wiele, chyba że jest się
bardzo zainteresowanym tematem nieruchomościowych
funduszów inwestycyjnych.

Oto, co wiem: Jonas Faraday jest „szanowanym” i

obiecującym biznesmenem obdarzonym „niebanalnym” zmysłem
matematycznym oraz „niekonwencjonalnym” i prawie zawsze
„niecodziennym” instynktem inwestycyjnym. Urodził się w
Seattle, ale zdaje się, że często podróżuje, zwykle ze swoim bratem
bliźniakiem, Joshem. Studiował na Uniwersytecie Gonzaga, a
potem kończył MBA w Berkeley (co, jak mi się zdaje, świadczy o

liberalnych poglądach, ale nie znalazłam nic na temat jego
orientacji politycznej).

Prowadzi firmę Faraday & Sons wraz z Joshem

(mieszkającym w Los Angeles, ale podróżującym po świecie w
sprawach służbowych oraz w poszukiwaniu przyjemności jeszcze
częściej niż Jonas) i ich wujem, Williamem Faradayem (z Nowego
Jorku). Ze strony firmy wynika, że ich ojciec, Joseph Faraday,
założyciel firmy, zmarł trzynaście lat temu (gdy chłopcy mieli po
siedemnaście lat). Wygląda na to, że jego miejsce zajął William, bo
chłopcy byli jeszcze nastolatkami. Nieustanny rozwój firmy
opisują niezliczone artykuły poświęcone biznesowi i
nieruchomościom oraz najważniejszym zakupom i inwestycjom,
które umieściły ich wśród czołowych globalnych firm
inwestycyjnych.

Pożarłam każde słowo, jakie znalazłam, nie mogąc się

jednocześnie pozbyć uczucia, że nie trafiłam na nic interesującego.
Nie chciałam czytać o Jonasie Faradayu biznesmenie, tylko o
człowieku. Ale mogłam sobie chcieć. Nie miał konta w żadnym
serwisie społecznościowym, na Facebooku, na Instagramie,
Twitterze czy Pintereście. Nie robił zdjęć swojej jajecznicy. Nie
wrzucał migawek z imprez z kumplami w Vegas. Żadnych
„lajków”, które mogłyby mi powiedzieć coś na temat jego
ulubionych książek, filmów czy knajp. Nie pisał bloga ani w żaden
inny sposób nie publikował informacji o sobie, nie chodził na gale
dobroczynne, nie zasiadał w żadnych radach, nie umawiał się z
celebrytkami, modelkami ani w żaden inny sposób nie zwracał na
siebie uwagi.

Gdybym śledziła w sieci jego brata, Josha, miałabym

niekończące się źródło informacji, bo Josh, w przeciwieństwie do
Jonasa, pasjami publikował zdjęcia z przyjęć na całym świecie, na
których się pojawiał w towarzystwie przyjaciół o gorących
nazwiskach oraz topowych celebrytek i sportsmenek w roli
dziewczyn. Na Twitterze zamieszczał relacje ze swoich przygód.
Jezu, naprawdę był na imprezie urodzinowej Justine’a
Timberlake’a? Nieźle. Ale nie Jonas. Jonas jakby w ogóle się nie

bawił.

Co ciekawe, najbardziej szczegółowe informacje o jego życiu

osobistym znalazłam w zapisie krótkiego wywiadu, którego
udzielił przy okazji udziału w dniach kariery w miejscowym
liceum. Nie mam pojęcia, jak to się stało, że się na to zgodził, nie
wygląda mi na członka programu Big Brothers of America. A
jednak stało się.

Prowadzący wywiad uczeń zapytał Jonasa, jak wybrać

zawód, a on odpowiedział następująco: „Znajdź coś, w czym jesteś
dobry, nieważne co to takiego, i doskonal się w tym. Doskonałość
to żadna magia, to przyzwyczajenie, efekt uboczny robienia czegoś
wciąż od nowa i pragnienia bycia w tym najlepszym. Znajdź pasję
i postanów, że będziesz w tym doskonały”.

Spytany o hobby i zainteresowania, odpowiedział krótko:

„Wspinaczka”. Widziałam oczami wyobraźni, jak wije się na
krześle, gdy zdał sobie sprawę, że wywiad zaczyna dotyczyć nie
tylko porad służbowych, ale także życia osobistego. Ale dzieciak
cisnął, niech go Bóg błogosławi, więc Jonas ustąpił. „Wspinaczka
skałkowa i górska. Moim celem jest wejście na dziesięć
najwyższych szczytów Ziemi”.

„A co jeszcze lubi pan robić?”, spytał chłopak,

prawdopodobnie nie wiedząc, jaką niechęcią napawają jego
rozmówcę kontakty międzyludzkie, do których dochodzi poza
ścianami sypialni.

„No cóż. Lubię też czytać, zwłaszcza książki dotyczące

psychologii, filozofii, sportu oraz, najchętniej, opisujące tajemnice
ludzkiej anatomii”. To ostatnie spodobało mi się najbardziej.
„Książki opisujące tajemnice ludzkiej anatomii”. Jestem pewna, że
to sprytny eufemizm określający pozycje poświęcone tajemnicom
kobiecego orgazmu. Już sama myśl o nim, studiującym kobiecą
seksualność, podnieciła mnie bardziej, niż byłabym gotowa się
przyznać.

„Coś jeszcze?”, dopytywał chłopak, a ja się roześmiałam na

głos, marząc, żeby zobaczyć mowę ciała Jonasa w tej dokładnie
chwili.

„Kocham muzykę”, odpowiedział. „Oraz, jak wiesz,

chodzenie na mecze futbolowe i baseballowe”.

„Jak wiesz”? To mnie zaintrygowało. Skąd ten chłopak miał

wiedzieć, że Jonas lubi chodzić na mecze futbolowe i
baseballowe? Jego zainteresowanie sportem jest dobrze znane w
świecie biznesu? Jego rodzina posiada jakąś drużynę czy coś w
tym stylu? A może chodziło o informację znaną temu konkretnie
uczniowi. Ale jeśli tak, to jakim cudem? Przed wywiadem ucięli
sobie pogawędkę przy soku i ciasteczkach? Łączyła ich jakaś inna
więź, która umożliwiła ten wywiad? Ostatnia możliwość wydawała
mi się najbardziej prawdopodobna, bo niby co Jonas by tam robił,
ale moje śledztwo nie rozwiązało tej zagadki. Ani żadnej innej. Nie
wiedziałam, kim jest licealista, bo podał jedynie imię (Trey), nie
dokopałam się też do żadnego rozwiązania zagadki o kryptonimie
„jak wiesz”.

Dzieciak zakończył rozmowę naprawdę zgrabną pointą: „Ma

pan jakiś ulubiony cytat motywacyjny?”

„Mam wiele”, odparł Jonas, a ja niemal czułam wylewające

się z ekranu napięcie. „Ale jeden z moich ulubionych to maksyma
Platona: »Zwycięstwo nad samym sobą to pierwszy i
najszlachetniejszy z człowieczych podbojów«”.

I już, cały wywiad. Niewiele, ledwie dwieście wyrazów

skleconych przez nastolatka, a jednak powiedziały mi o Jonasie
Faradayu więcej i zaciekawiły bardziej niż wszystkie biznesowe
artykuły razem wzięte. Przeczytałam tę rozmowę ze dwadzieścia
razy, obsesyjnie analizując i interpretując każde słowo, a z każdą
lekturą Jonas podobał mi się coraz bardziej i bardziej.

A teraz siedzę w aucie i z miną zakochanego kundla wpatruję

się w budynek, w którym pracuje, bo czekam na choćby mignięcie
najseksowniejszej istoty, jaką kiedykolwiek widziałam, która na
dodatek cytuje Platona i czyta książki o psychologii, filozofii i
„tajemnicach ludzkiej anatomii”. Serce, uspokój się! Pozostałe
pulsujące części też!

Gdybym miała do czynienia z jakimkolwiek innym

aplikantem, a nie nieznośne smakowitym Jonasem Faradayem,

pewnie po prostu poszłabym do recepcji jego biura i spytała, czy
pan Faraday mógłby odpowiedzieć na kilka pytań dla mojej
uniwersyteckiej gazetki (no co, w końcu chyba lubi szkolne
wywiady) i bez względu na to, co bym usłyszała, choć w
minimalnym stopniu mogłabym potwierdzić jego tożsamość,
węsząc po lobby i przyglądając się plakietkom i zdjęciom na
ścianach.

Chodzi jednak o Jonasa Faradaya, więc siedzę w

samochodzie, gapię się na budynek i histeryzuję, bo nie wiem, czy
przeczytał mojego wczorajszego wieczornego maila i czy doniesie
na mnie do dyrekcji. Generalnie tracę panowanie nad swoim
umysłem, nad odruchami i ogólnie rzecz biorąc nad ciałem. Z
powodu, którego nie rozumiem, nie chcę tam iść i ryzykować, że
mnie zobaczy.

Cholera! Wczoraj byłam taka zawadiacka i pewna siebie, gdy

wysłałam tego zwariowanego maila, taka pijana po trzech
kieliszkach taniego wina, zasłuchana w głośnej muzyce, upojona
seksownym listem do mnie i intrygującymi odpowiedziami na
pytania zadane w wywiadzie. Ale dzisiaj to co innego. Dzisiaj nie
mogę się przestać martwić, że być może popełniłam największy
błąd w życiu.

Dlaczego byłam tak przekonana, że na mnie nie doniesie? Co

takiego ważnego chciałam mu przekazać, że zaryzykowałam
pracę, żeby mu to powiedzieć? I z jakiego na litość boską powodu
postanowiłam mu wyznać tę wstydliwą prawdę, że nigdy nie
miałam orgazmu? Nigdy nikomu o tym nie powiedziałam. Nigdy.
Nawet Kat. Więc czemu akurat jemu?! Boże. Na pewno pomyślał
coś w stylu: Dzięki za szczerość, o którą nie prosiłem, a teraz wróć
proszę do przetwarzania mojej aplikacji.

Jezu.

A co, jeśli uzna, że naruszyłam jego prywatność w takim

stopniu, że wycofa zgłoszenie i zażąda zwrotu pieniędzy? Boże
drogi, Klub na pewno nie podejdzie z życzliwością do sytuacji, w
której klient wycofuje przelew na ćwierć miliona dolarów, bo
napalona rekruterka nie była w stanie utrzymać rąk w majtkach i

hormonów w ryzach. Dałam ciała. Nie powinnam była do niego
pisać. Nie powinnam była pić trzeciego kieliszka. I dać się
ponieść, żeby się w ten sposób dotykać…

O mój Boże! Jest, wystrzelił z podziemnego garażu w

sportowym bmw. Zakrywam twarz dłońmi, gdy mknie obok mojej
hondy, ale wystarczy ten ułamek sekundy, żebym zdołała
potwierdzić, że jest nawet bardziej zjawiskowy niż na zdjęciach. O
rany, rany, co za obłędnie piękny facet. Boże.

Serce mi wali.

Przekręcam kluczyk i próbuję od razu włączyć się do ruchu,

ale sznur samochodów nie pozwala mi ruszyć z chodnika. Niech je
szlag.

Czekam. I czekam.

Gdy po pół minucie strumień samochodów wysycha, on już

zniknął mi z oczu.

Cholera! Może być wszędzie! Nie mam szans, żeby go

znaleźć. Zresztą, na pewno nie zaparkowałabym przed jego
domem i nie gapiłabym się przez lornetkę jak jakaś totalna
psychopatka. Parkować na publicznej ulicy to jedno, ale stalkować
kogoś w jego własnym domu – drugie. To chyba byłby
najprawdziwszy stalking, zgodny z definicją prawną. Będę musiała
sprawdzić. Ale odeszłam od tematu. Jestem pewna, że mieszka w
jakiejś eleganckiej willi za bramą, więc nawet stalking na legalu
byłby utrudniony, nawet gdybym się zdecydowała. Choć nie
zamierzam. Oczywiście, że nie. To by była żałosna desperacja. I
dowód utraty kontroli nad sobą. Zahaczający o zachowania
obsesyjne.

Jezu.

Oddycham płytko. Jęczę. Dobry Boże, przecież już jestem

zdesperowana i żałosna. Bez śladu kontroli. I pogrążona w obsesji.
Nie spodziewałam się, że tak szybko wystrzeli z tego parkingu.
Nie byłam gotowa. Jestem w tym fatalna.

Wyłączam silnik, siedzę w aucie i przez przednią szybę gapię

się na drzewa wzdłuż ulicy.

Matko jedyna, ten facet jest obłędny. Szaleńczo, totalnie,

bezsprzecznie i zapierająco dech w piersi obłędny. Nigdy w życiu
nie widziałam tak przystojnego i zachwycającego mężczyzny.
Boże, błagam cię, błagam i proszę cię ślicznie, pozwól mi raz w
życiu pójść do łóżka z kimś tak przystojnym jak on. Miej litość,
widzisz przecież, że w konfrontacji z taką obłędnością nie mogę
być odpowiedzialna za swoje działania. Jest tak obłędny, że
dochodzę do wniosku, że może wysłanie mu tego maila nie było
wcale aż tak głupim pomysłem. A jednorazowy numerek z kimś
takim, bez żadnych perspektyw i z odciśniętym śladem
zamykających mi się na tyłku drzwi, byłby całkiem w porządku.
Taki jest obłędny.

Jęczę i pocieram oczy. Kogo ja oszukuję? Czas się wyrwać z

tej matni i wrócić do rzeczywistości. Jestem dziewczyną, których
nie znosi, beznadziejnie romantyczną, która myli przyciąganie ciał
z więzią emocjonalną. Byłabym dla niego jak kryptonit.

Nawet po tym bzykaniu po pijaku, pół roku temu, obudziłam

się z idiotyczną nadzieją, że facet zadzwoni i powie: „Cześć, może
byśmy zaczęli od nowa? Co powiesz na kolację dziś wieczorem?”
Wtedy obiecałam sobie, że już nigdy nie zrobię czegoś takiego. Po
prostu nie jestem do tego stworzona. Wzdycham. Może obietnice
złożone sobie przestają obowiązywać, gdy człowiek natyka się na
nieoczekiwane i nieodparcie kuszące okoliczności.

Zaczyna padać, a pojedyncze krople na przedniej szybie

szybko przeradzają się w ulewę. Witamy w Seattle.

Przez chwilę wpatruję się w strumyczki.

Moja pierwsza samodzielna weryfikacja, a już zrąbałam

wszystko i jeszcze trochę. Gdy robiłam to w czasie szkolenia, pod
nadzorem, wszystko wydawało się łatwe: obserwacja obiektu w
miejscu publicznym, odnotowanie w kartotece godziny i
szczegółów, złożenie raportu potwierdzającego, że facet jest tym,
za kogo się podaje. I fajrant.

Poprawiam się w fotelu, patrzę przez okno i słucham, jak

krople deszczu bombardują mój samochód.

Chociaż, jak się nad tym zastanowić, to już zakończyłam etap

inwigilacyjny. Jonas Faraday jest tym samym mężczyzną, co na

załączonych zdjęciach, wyszedł właśnie z budynku Faraday &
Sons, wyglądał dokładnie tak, jak na zdjęciach, tylko lepiej. Czyli
chyba jednak fajrant, co? Nie tylko z inwigilacją, ale w ogóle z
całym procesem weryfikacyjnym. Mam wszystkie dane wymagane
do przystemplowania go jako „sprawdzony, zatwierdzony”.
Mogłabym wrócić do domu, wpisać do raportu zakończoną
powodzeniem obserwację w terenie, pozbierać wszystkie dane i
rekomendacje, załączyć badania psychologiczne i medyczne, które
właśnie dostałam, skwitowane jako „bez zarzutu” (cudowne
wieści, nie jest psychopatą!), a po otrzymaniu zielonego światła z
centrali wysłać mu automatycznego maila powitalnego, a
priorytetową pocztą dostarczyć pakunek powitalny i instrukcje.

Ale, cholera! Wcale nie chcę tego robić! Nie chcę, żeby tak

szybko został członkiem Klubu. Niedobrze mi na samą myśl o
tym, że rozpocznie oralny rajd przez sznur bezimiennych kobiet,
równie zdeprawowanych i wyzutych z ludzkich emocji jak on.
Zaaprobowanie jego zgłoszenia byłoby jak danie dziecku na obiad
waty cukrowej, podczas gdy potrzebuje zdrowej grillowanej ryby i
jarmużu. Jest jak uzależniony od kokainy, kierujący się chwiejnym
krokiem do dilera, podczas gdy potrzeba mu miesięcznego
odwyku. Chce mi się wrzeszczeć!

Jak na tak bystrego mężczyznę, jest strasznie głupi. Może mu

się wydawać, że nie chce związków międzyludzkich, ale nawet,
jeśli o tym nie wie, desperacko łaknie właśnie tego! Co za idiota.
Opętany seksem, egoistyczny idiota. Gdybym tylko miała odrobinę
więcej czasu, to… To co? Co ja na litość boską sobie myślę? Moja
Lifetime’owo/Disneyowska lobotomia znów podnosi wstrętny łeb.
Ależ mnie przejrzał!

Na co ja liczę? Nie zgłosił się tu po to, żeby się zabawiać z

podrzędną rekruterką. I nie po to, żeby znaleźć w Klubie wielką,
prawdziwą miłość. A już na pewno nie po to, żeby się dowiedzieć
czegoś nowego i pięknego o głębi swojego kruchego serduszka.
Nie! On chciał dostać dostęp do kobiet takich jak on, emocjonalnie
upośledzonych, które rzekomo oczekują tylko przyjemności i
niczego więcej, w takim stopniu nakręconych na beznamiętną

przyjemność, jaką – jak twierdzi – zapewnia, że są gotowe do niej
dążyć bez choćby śladu nadziei na coś więcej, nie zostawiając
drzwi uchylonych choćby na milimetr, żeby móc wpuścić cień
czegoś, czegoś pięknego. I prawdziwego.

Kim są te wyzute z nadziei, cyniczne i nieskrępowane

niczym kobiety, które chce znaleźć? Jaka kobieta może być
szczęśliwa, będąc tak pozamykana, nastawiona na przyjemność i
niemająca kontaktu ze swoim sercem? Przecież nawet jeśli wiesz,
że po prostu idziesz do łóżka z obłędnym facetem (a
przypominam, że sama zrobiłam to dwa razy, z czego raz
pamiętam, więc jestem więcej niż uprawniona do wypowiadania
się na ten temat), czy nie dopuszczasz choćby minimalnego
prawdopodobieństwa, że to może być początek cudownego
romansu? Albo przynajmniej przelotnego, ale niezapomnianego
romansu, w stylu „Zawsze będziemy mieli Paryż”? (Lub, jak w
przypadku moich dwóch przygód na jedną noc, „Zawsze będziemy
mieli bar Wild Onion”?). Nieważne, jak cyniczne się sobie
wydajemy, czy cały sens życia i interakcji z innymi ludźmi – a
zwłaszcza uprawiania z nimi seksu – nie bierze się z wiary, że na
miłość zasługują nawet najpośledniejsi i najbardziej samotni
głupcy?

Może Jonas Faraday tego nie rozumie, w porządku. Jest

mężczyzną. Ale kim na litość boską są te klubowe kobiety, które
też tego nie rozumieją? I dlaczego, jeśli one w ogóle istnieją,
jakikolwiek mężczyzna, z Jonasem Faradayem włącznie, chciałby
je mieć? A skoro chce, jeśli tego właśnie naprawdę chce, to czemu,
na litość boską, nie umawia się z innymi facetami?!

A najgorsze jest to, że wiem, po prostu wiem, że każda

kobieta w Klubie będzie łgała jak z nut, gdy tylko zobaczy Mojego
Brutalnie Szczerego (i cholernie seksownego) Pana Faradaya i
powie mu każdą najbardziej idiotyczną rzecz, jaką on chce
usłyszeć, bez względu na to, w jakim stopniu będzie niezgodna z
prawdą, bo nie opanuje fantazji o okiełznaniu jego
niezmordowanego ogiera, dokładnie tak samo jak ja.

Jezu, naprawdę przesadzam z tą wewnętrzną tyradą. Kat by

umarła ze śmiechu. Jestem koszmarnie przewidywalna.

Wzdycham.

Chciałabym mieć dostęp do profili zrzeszonych kobiet, żeby

zobaczyć, z kim dokładnie muszę się zmierzyć. Ale widuję tylko
facetów, i to jedynie tych z Seattle i okolic. Dlaczego jestem tak
cholernie przybita na myśl o tych wszystkich innych babkach
sypiających z Moim Brutalnie Szczerym Jonasem Faradayem i
mówiących mu to, co chce usłyszeć? Sama myśl wywołuje ból w
sercu, chociaż reszta ciała go pragnie.

Jestem idiotką.

Wyobrażam sobie, że między nami coś jest, ale to nie

istnieje. Wysłał mi ten liścik dla jaj, w ciemno, a zresztą, to w
ogóle nie było do mnie. Pisał to do jakiejś wymyślonej
dziewczyny, która nie ma nic wspólnego ze mną, do bezimiennej
Rekruterki niemającej w swym anonimowym ciele ani kropli
romantycznej duszy. Zabawił się po prostu, jeszcze przed
przyjęciem do Klubu, z wyobrażeniem mnie, ale nie ze mną jako
mną.

Oczywiście kiedy tylko przeczyta mojego maila i zorientuje

się, jak jestem beznadziejną romantyczką (nie wspominając już o
tym, jaka jestem wyszczekana), cały czar zabawy pryśnie. A nawet
jeśli jakimś cudem moja odpowiedź mu się spodoba (chociaż
wiem, że to całkiem absurdalna myśl), dokąd to może
zaprowadzić? Donikąd. On sypia z modelkami prezentującymi
bikini, celebrytkami i kobietami ze śmietanki towarzyskiej, z
laskami, które wyglądają jak Kat, a nie wyglądającymi,
mówiącymi, zachowującymi się i myślącymi jak ja.

Nie zrozumcie mnie źle: nie mam kompleksów. Wiem, że w

każdym tłumie znajdzie się co najmniej dwóch facetów ostro
napalonych na mój lekko egzotyczny latynoski look, których
przyciągnę jak niewielki, ale zadziorny płomyczek ćmę. Ale to
nigdy nie jest krótka piłka, tak jak z Kat. Co, jeśli lekko
egzotyczny latynoski styl po prostu mu nie leży? To by była gorzka
pigułka do przełknięcia.

Oczywiście w mojej wyobraźni jestem kobietą, która funduje

mu erekcję tak kosmiczną, jak nikt do tej pory (a to by było coś,
biorąc pod uwagę jakość jego dotychczasowych erekcji) i pragnie
mnie bardziej niż jakikolwiek mężczyzna pragnął kobiety,
kiedykolwiek w historii świata. Marek Antoniusz i Kleopatra? Pff.
Nie mają startu do Jonasa i Sarah!

Ale nawet gdyby tak było, to po co? On jest gościem na

jedną noc i nigdy się nie zmieni – sam to mówi – więc nawet w
mojej wyobraźni mowa jest tylko o zwalającym z nóg
orgazmicznym seksie z najatrakcyjniejszym mężczyzną świata, raz
i koniec. Czy moja posada jest tego warta? Cholera jasna, jak to
sformułuję w tej sposób, istnieje tylko jedna odpowiedź:
oczywiście, do ciężkiej cholery, że jest!

Powinnam sama sobie wymierzyć kopa. Nie, nie jest warta!

Może gdyby składową tego równania nie była praca. Ale jest

i nie mogę ryzykować jej utraty. Jeśli Klub się o tym dowie, wyleją
mnie bez chwili wahania. A ja potrzebuję tej roboty. Muszę się
sama utrzymać w czasie studiów prawniczych, a już dostanie się
było wystarczająco trudne. Nie będę ryzykować tego wszystkiego
dla jednego porażającego orgazmu, który i tak nie zaprowadzi do
niczego więcej. Więc nie ma znaczenia, jaki on jest obłędny. Ani
jakim jest zręcznym… językoznawcą. Ani jaki jest obłędny. Chyba
już to mówiłam…

Tak czy siak, szanse, że jestem w stylu tego półboga, są

naprawdę niewielkie. Boję się, że gdyby mnie zobaczył po tym
całym budowaniu napięcia, pieprznych gadkach, masturbacji,
wyznaniach i „prawdzie”, westchnąłby i powiedział: „O rany”. Ale
nie takie „o rany” z wymownie uniesionymi brwiami, tylko
rozczarowane „o rany” z paniką na twarzy. I muszę przyznać, że to
by mnie zabiło.

Zerkam na zegarek. Cholera. Za godzinę mam zajęcia z

prawa konstytucyjnego. Podnoszę oparcie fotela i włączam silnik.

Tak, podjęłam decyzję. Dojrzałą, odpowiedzialną decyzję.

Jak tylko wrócę wieczorem z zajęć, skasuję z Gmaila konto

pięknej rekruterki, które założyłam i zapomnę o wszystkim. Gdy
dostanę potwierdzenie, wyślę mu automatycznego maila z

gratulacjami i nadam powitalną paczkę. A potem postaram się
usunąć z pamięci rzekomo Brutalnie Szczerego Jonasa Faradaya.
Nie będę myśleć nawet o jego smutnych oczach, ponętnych ustach,
niesamowitych mięśniach brzucha, wytatuowanych ramionach,
małych okrągłych brodawkach i intrygującym zainteresowaniu
filozofią i „ludzką anatomią”. Już nigdy.

Wzdycham. Właśnie tak. Po prostu usunę to z pamięci. Szast

prast i siema.

Odwracam się do przedniej szyby i włączam się do ruchu.

Ale kurczę, przecież nic się nie stanie, jeśli zostawię sobie w

laptopie jego zdjęcia, żeby sobie kiedyś pooglądać. Albo ustawię
sobie jego portret jako tapetę? Jestem odpowiedzialna i dojrzała,
ale na litość boską, jeszcze nie umarłam!

Rozdział 5

Jonas

Przeczytałem jej maila dwadzieścia razy, zwaliłem sobie

konia, wziąłem prysznic i teraz siedzę przy komputerze, gapię się
w pusty ekran i zastanawiam się, co odpisać.

Muszę być z nią szczery, bo ta kobieta potrafi zwęszyć

ściemę na kilometr, ale muszę uważać, żeby jej nie wystraszyć. Już
i tak się denerwuje, bo zaryzykowała posadę. Nie wolno mi
napisać czegoś, co spowoduje, że się spłoszy i usunie konto. Ono
jest moją jedyną szansą dotarcia do niej.

„Moja Piękna Rekruterko”, zaczynam.

I dalej wpatruję się w ekran, a palce zawieszam nad

klawiaturą.

Co chcę powiedzieć? Naprawdę to, że chciałbym się z nią

pieprzyć, nie mając pojęcia, jak wygląda? A co, jeśli się okaże, że
kompletnie mi się nie podoba? A może jest babcią?

Kurwa, nie mogę tak myśleć. Jest seksowna. Wiem to. Mam

szósty zmysł. I nie mogę się przejmować, że ją wystraszę. Po
prostu powiem jej prawdę. Za pierwszym razem zadziałało. Muszę
wierzyć, że teraz też poskutkuje.

Znów kładę palce na klawiszach.

„W tej chwili jedynym, co przewyższa rozmiarem mój

rozbuchany kompleks Boga, jest moja erekcja z Twojego powodu,
piszę i uśmiecham się pod nosem. Pojawiła się, gdy zobaczyłem w
skrzynce list od Ciebie i trwała do chwili, gdy skończyłem go
czytać po raz dwudziesty i wreszcie piętnaście minut temu
zacząłem się onanizować. Dziękuję za Twoją brutalną szczerość. I
oczywiście za zdradzenie mi Twojego smakowitego sekretu.
Rzeczywiście, jesteś Mount Everestem, moja droga, i na pewno
wyobrażasz sobie, jaka to pokusa dla zapalonego wspinacza,
takiego jak ja.

Nie wiem, czy wiesz, ale doprowadzasz mnie do szaleństwa.

(Oczywiście, że wiesz i bardzo Ci się to podoba). Jestem facetem,
który lubi panować nad wszystkim, zresztą, z pewnością nie
umknęło to Twojej uwagi, i jest dla mnie dziwne, ale kuszące, że to
Ty rozdajesz karty. Dla mężczyzny z rozbuchanym kompleksem
Boga to sytuacja zupełnie niebywała, na pewno umiesz to sobie
wyobrazić. Ale z jakiegoś powodu podobają mi się te tortury.

Wiesz o mnie wszystko, a ja o Tobie nic. No nie, jednak to

nie jest do końca prawda. Wiem to, co muszę wiedzieć. Jesteś
inteligentna. I cholernie seksowna. Nie boisz się cisnąć mi między
oczy swoją brutalną szczerością. No i oczywiście to, że nigdy nie
doświadczyłaś najpierwotniejszej i największej przyjemności
dostępnej gatunkowi ludzkiemu, co w równym stopniu mnie boli,
jak i podnieca. Przedziwne doznania, Moja Piękna Rekruterko,
naprawdę.

Chciałbym wiedzieć o Tobie wszystko. Ale zacznijmy od

Twojego imienia. I gdzie mogę Cię znaleźć. No a już na pewno
jesteś mi winna trzy zdjęcia, moja piękna. Jedno w ubraniu, drugie
– całej sylwetki oraz portret. Tylko wtedy będzie sprawiedliwie.
Wyciągaj telefon i zaraz mi je przyślij. Proszę Cię, chodzi mi o
Twoją klatę. To znaczy o to, żebyś wzięła to na klatę i przysłała
zdjęcia, a myślałaś, że o co, zbereźnico?

Ach, oczywiście nikomu nie powiem o Twoim mailu, nie

denerwuj się. Nigdy nie zrobię nic, co mogłoby Ci jakoś
zaszkodzić. Obiecuję.

Bezsprzecznie oddany (a przy okazji dostający totalnego

świra i jednak ani trochę niebawiący się dobrze w sytuacji takiego
braku równowagi, choć przekonany, że Ty masz na ten temat
zupełnie odmienne zdanie).

Jonas”

Co jest w tej kobiecie takiego, że wariuję?

Szybko wciskam „Wyślij”, nawet bez czytania tego, co

napisałem. Wiem, że jeśli nie wyślę od razu, będę obsesyjnie i bez
końca analizował każde słowo, sprawdzał, czy jej nie
wystraszyłem i starał się osiągnąć doskonałość. Bo jestem

perfekcjonistą. Ale już i tak długo nie dostała odpowiedzi i jestem
pewien, że zaczyna się nad tym zastanawiać. I niepokoić. I
żałować. Boże, a jeśli już skasowała konto?! Dla mojego zdrowia
psychicznego byłby to śmiertelny cios. Nie mogę stracić jedynej
drogi kontaktu z nią.

Dzwoni moja komórka i serce podskakuje mi do gardła.

– Josh? – Czuję ucisk w klatce piersiowej. – Powiedz, że

masz dobre wieści.

– Jest w Seattle. – Prawie nie mogę oddychać. – Jesteś?

– Tak, tak. Tylko nie mogę uwierzyć. Na pewno?

– Na stówkę, korzysta z serwera uniwersyteckiego.

– Studiuje na Uniwersytecie Waszyngtońskim?

– Albo wykłada, jedno z dwóch.

Przeczytałem jej maila tyle razy, że mam nim wytapetowaną

korę szarą. Napisała „dżizas”. I „no błagam”. I że to najlepiej
płatna pracą, jaką miała.

– Jest studentką – stwierdzam powoli. Tak, na pewno. Pisała

też, że pije wino za dwa dolce. Czyli studiuje. I jeszcze: ma do
zapłaty czynsz. I pralnię na dole. A więc ma mieszkanie. W
akademiku? Umysł szaleje, składając do kupy wszystkie elementy
układanki. I jeszcze coś mi dzwoni, ale nie mogę tego ułowić.
Zaraz, użyła słowa „domniemany”… Tak, nawet nie raz.
Uśmiecham się z satysfakcją. Kto z taką swobodą używa tego typu
słów, jeśli nie prawnicy? I studenci prawa?

– Studiuje prawo – szepczę z satysfakcją. Spada na mnie

ostateczne olśnienie. No jasne, umie udowodnić swoje racje.

Josh się śmieje.

– Zawsze lubiłeś intelektualistki. Jesteś strasznie

przewidywalny. Dobra, sprawdzę, czy mój człowiek da radę się
włamać na serwer uniwersytetu i tam powęszyć. Muszą mieć jakiś
wyróżnik studentów prawa spośród wszystkich innych. To
przynajmniej trochę zawęzi poszukiwania. Wiesz o niej coś
więcej?

– Jeszcze nie. Ale się dowiem.

– Dobrze. Jak będziesz coś miał, daj znać.

– Jasne. Trzymaj telefon pod ręką. Wielkie dzięki.

– No problemo! Wiesz, jak uwielbiam polowania, nawet jeśli

mam upolować studentkę dla ciebie. – Już mam się rozłączać. –
Jonas?

– No?

– Czy ona ma coś wspólnego z Klubem, o którym ci

mówiłem? – milczę. – Wiedziałem!

– Nie.

– Zapisałeś się!

– Nie.

– Stary, daj spokój, zachowujesz się jak zboczeniec. Właśnie

to Klub robi z facetem. Czeka cię najlepszy miesiąc w życiu! –
Znów się śmieje.

Zaraz, co? Josh zapisał się tylko na miesiąc? Chryste,

naprawdę jestem zboczeńcem.

– To nie twoja sprawa – burczę.

– Tak? Włamuję się przez ciebie na pieprzony serwer

Uniwersytetu Waszyngtońskiego, żebyś mógł przelecieć jakąś
tajemniczą studentkę prawa z lipnym adresem i to niby nie jest
moja sprawa?!

– Zgłosiłem się parę dni temu, ale jeszcze nie jestem

członkiem. A teraz to już i tak nie ma znaczenia. Myślę o czymś
zupełnie innym. W dupie mam Klub. Chcę ją znaleźć – warczę.

Josh wybucha śmiechem.

– Mieć w dupie Klub? Niezłe. Zdaje się, że ta laska naprawdę

ma coś w sobie. Dobra, braciszku, bądź w kontakcie. Zobaczę, co
jeszcze uda mi się dla ciebie zrobić.

– Jeszcze raz dzięki.

– Wiesz, że nie mogę się oprzeć prawdziwej miłości.

– Wal się.

Od godziny łażę w kółko po domu.

Nie odpisała.

A Josh już nie oddzwonił.

Zwariuję.

Dlaczego nie odpisała? Co się dzieje w jej ślicznej główce?

Kurwa, a jeśli ta główka wcale nie jest tak śliczna, jak ją sobie
wyobrażam? Nie, niemożliwe. Mam intuicję do tych spraw. Nigdy
się jeszcze nie pomyliłem.

Przebieram się w sportowe ciuchy i idę do domowej siłowni.

W uszach huczy mi muzyka Kida Inka. Trochę podnoszenia
ciężarów i może uda mi się spalić przynajmniej część tej
opętańczej energii. Nie lubię aż takiego poczucia braku kontroli.

Strumienie gorącej wody spływają mi po plecach. Ile ona ma

lat? Studiuje prawo, więc od dwudziestu dwóch do jakichś
dwudziestu pięciu. Najwyżej dwudziestu sześciu. Chyba że te
studia prawnicze to jakieś późne marzenie, zmiana kursu
życiowego. Ale chyba nie. Boże, mam nadzieję, że nie.

Owijam się właśnie ręcznikiem w pasie, gdy słyszę z pokoju

dźwięk oznaczający nadejście maila. Wybiegam z łazienki i pędzę
do laptopa leżącego na łóżku. Otwieram prywatną skrzynkę.
Ciężko dyszę.

To od niej.

„Proszę bardzo”, brzmi wiadomość. W załączniku jest

zdjęcie. Ostro wciągam powietrze, klikając dwa razy na ikonkę. O
mój Boże. To zdjęcie piersi. Jednej. No tak, skubana, przecież
napisałem, że chodzi mi o jej klatę.

Siadam na łóżku, a spod ręcznika sterczy mi wyprężony fiut.

Nie mogę przestać się gapić na jej ciało. Ma gładką skórę o lekko
oliwkowym odcieniu. A może nawet lekko kawowym? Nie wiem.
Włoszka? Greczynka? Latynoska? Jasnoskóra Afroamerykanka? Z
tak małego fragmentu skóry nic więcej nie wyczytam. W każdym
razie na pewno nie jest skandynawską platynową blondynką ani
rudą katoliczką z Irlandii. Nie, ta skóra jest zdecydowanie czymś
doprawiona. A pierś jest okrągła i pełna, idealnie pasująca do mojej
dłoni, a może nawet ciut większa. Na pewno naturalna. Brodawka
jest ciemna, okrągła i stercząca. Boże, ta kobieta… Ciekaw jestem,
co sobie zrobiła, żeby uzyskać aż taki efekt. Chciałbym tam być i
to widzieć, cokolwiek to jest. Albo nie: chciałbym tam być i zrobić
jej to sam.

„Dziękuję”, piszę. „Jesteś piękna. Nie mogę przestać patrzeć

na to zdjęcie. Zwariowałem na Twoim punkcie”.

„Rozumiem”, odpisuje natychmiast.

Prawie mruczę z podniecenia.

„Powiedz, jak masz na imię”.

„Nie”. Stanowczo, zdecydowanie.

Prawie nad sobą nie panuję. Ona jest gdzieś w tym mieście i

w tej chwili patrzy na mnie przez ekran komputera. Serce mi wali.

„To niesprawiedliwe, Ty znasz moje imię”.

„A kto mówił, że będzie sprawiedliwie?”

Uśmiecham się lekko.

„Racja”. Życie nie jest sprawiedliwe, to wielka prawda o

życiu. Wzdycham. „Skoro nie imię, to powiedz coś innego. Ile
masz lat?”

„Właśnie skończyłam 24”.

Bosko. W końcu rzuciła mi jakiś ochłap. Ulżyło mi,

dwadzieścia cztery to dobry wiek. Bardzo dobry.

„Widzisz? To nie takie trudne. A w ogóle, to wszystkiego

najlepszego”, piszę i się uśmiecham.

„Dziękuję”.

„Czyli Ryby?”

„O Chryste, powiedz, że nie spytałeś właśnie, spod jakiego

jestem znaku”.

Śmieję się na głos.

„Chyba spytałem. Czasem zachowuję się jak idiota”.

„Jeśli rzucasz tak idiotyczne teksty, z całą pewnością nie

zachwycająca osobowość, tylko nieludzko seksowna
powierzchowność zapewniła Ci grono wyznawczyń jako
najwyższego seksbóstwa. Spodziewałam się nieco więcej. Czy nie
miałeś przypadkiem być czarodziejem? Aha, już pamiętam, to
obowiązuje tylko w czterech ścianach Twojej sypialni, na zewnątrz
nie”.

Uśmiecham się od ucha do ucha. Znowu oberwałem. Podoba

mi się to!

„Masz rację. Nie jestem w tym dobry”. I tak jest. To znaczy

umiem rozmawiać z kobietami, jasne. Umiem nawet flirtować.

Trochę. Ale nigdy nie byłem w tym mistrzem. A już na pewno nie
w sytuacji, kiedy nie mogę jej patrzeć w oczy i uczyć się z nich.
„Jestem beznadziejny w takiej gadce szmatce”.

„Coś takiego nie istnieje”.

„Jak gadka szmatka?”

„Nie, jak beznadziejność. Nadzieja jest zawsze. »Musimy

akceptować nieskończone rozczarowanie, ale nie tracić
nieskończonej nadziei«”.

O mój Boże. Przez cały czas mój kutas podryguje i wierzga,

ale teraz dołączył do niego i mózg.

„Kto to powiedział?”

„Martin Luther King”.

Nigdy wcześniej nie spotkałem takiej kobiety. Głośno

wypuszczam powietrze z płuc.

„Mam dobrą ripostę. »Nadzieja to sen na jawie«.

„Dobre. Czyje to?”

„Arystotelesa”.

„To byłby dobry odcinek Epic Rap Battles of History. Martin

Luther King kontra Arystoteles. Ciekawe, kto by wygrał”.

Parskam. Jakim cudem przeszliśmy od wyprężonej brodawki

do Martina Luthera Kinga i Arystotelesa toczących pojedynek na
freestyle?

„Nie próbuj mi mydlić oczu, Moja Piękna Rekruterko.

Dobrze wiem, co chcesz osiągnąć, ale domagam się więcej
informacji o Tobie. No dawaj!”

„Dobrze, już dobrze. Przekonałeś mnie, zwłaszcza tym

»domaganiem«. Jesteś taki męski, kiedy to robisz. Podoba m się to.
No dobrze, wszystko o mnie: Jestem kobietą, mam 24 lata i
maltańczyka o imieniu Kiki. Kupuję jej wysadzane cyrkoniami
ubranka i kocham ją ponad wszystko. Koniec”.

Zabiła mnie, śmieję się na cały głos.

„Oj, proszę. Napisz coś prawdziwego”.

„Dlaczego?”

Wzdycham. Zwariuję z nią.

„Bo Ty wiesz wszystko, a ja nie wiem nic. To nie fair. Gdzie

Twoje poczucie sprawiedliwości?”

„Informuję Cię, że wymownie wzdycham. Aha, i jeszcze

wywracam oczami”.

„Proszę!”

„Dobrze, znów mnie namówiłeś! Jest Pan bardzo

przekonujący, Panie Faraday. Aż nie można się oprzeć. No więc
zaczynam: Bla, bla, bla, preludium, preludium, preludium”.

Wybucham śmiechem. To się nie uda. Ja nigdy, pod żadnym

pozorem, nie zdradziłbym swoich myśli na temat „wstępu”
kobiecie, zwłaszcza takiej, którą chciałbym zwabić do łóżka.

„To może tak: Jakiej piosenki słuchałaś, kiedy się dotykałaś i

myślałaś o mnie?”

„A skąd wiesz, że słuchałam muzyki, kiedy się dotykałam i

myślałam o Tobie?”

„Tak mi napisałaś”.

„Naprawdę?”

Czytałem jej list tyle razy, że mógłbym go wyrecytować z

pamięci.

„Naprawdę. Napisałaś, że leżałaś rozciągnięta na łóżku, obok

prawie pusta butelka wina, w tle muzyka, dotykałaś się i marzyłaś,
żeby zamiast Twoich palców robił to mój wilgotny, ciepły język.
Genialne zdanie. Miałem od niego fiuta jak Statua Wolności”.

„Wow, dzięki. Ale jestem przekonana, że masz fiuta jak

Statua Wolności nawet przy czytaniu listy zakupów”,

„Gdyby to była Twoja lista zakupów, to tak”.

„O jak sprytnie, damski czarodzieju, o jak sprytnie! Widzisz,

idzie Ci całkiem nieźle!”

„Nie zmieniaj tematu. Co to była za piosenka? Włączyłaś

Pandorę i rzuciłaś monetą czy włączyłaś coś konkretnego?”

„Wybrałam piosenkę idealną, to chyba oczywiste”.

Zuch dziewczyna!

„Jaką?” Serce dudni mi w uszach.

„Pony. Ale cover Far, nie oryginał”.

Dobra, to już pewne, oszalałem na jej punkcie. Ten cover nie

wszyscy znają, jestem w szoku, że do niego dotarła! Oryginał w

wykonaniu Ginuwine to niezamierzenie śmieszny numer w stylu
R&B, z lat dziewięćdziesiątych, o kolesiu szukającym narowistego
konika, na którym mógłby jeździć. Przeróbka Far jest super,
ciężkie gitary, mocne bębny, basy. Wokal z przymrużeniem oka,
ale jednak dość surowy, zgrzytliwy i brudny. Skoro tę piosenkę
wybrała na sesję miłości z samą sobą, nie mam do czynienia z
typową dziewczyną. Chociaż to już wiedziałem.

„Doskonały wybór”, piszę, a moje ciało przeszywają

elektryzujące dreszcze. Muszę ją znaleźć.

„Zgadzam się. W końcu dlatego to wybrałam”.

Oddycham głęboko. Nie lubię aż w takim stopniu tracić

kontroli. Nie podoba mi się, że ona rozdaje karty. Kolano nerwowo
mi podskakuje.

„Niczego tak w życiu nie chciałem, jak Cię poznać”. To

prawda. „Proszę Cię”. Nigdy dotąd nie błagałem kobiety, ani razu
w życiu, ale jestem gotów paść na kolana, jeśli uznam, że to mi
pomoże ją znaleźć.

Nie odpisuje.

Dotąd reagowała natychmiast. Czekam.

Serce mi dudni w piersi. Czemu nie odpisuje?

Przy okazji chwilowej przerwy w rozmowie, sięgam po

komórkę i wysyłam esemesa do Josha: „Ma 24 lata”.

Odpowiada od razu: „Dobrze. Jeśli nie zdobędziemy imienia,

zawęzimy krąg poszukiwań po wieku. Ale imię by nie
zaszkodziło”.

Dlaczego ona nie odpisuje? Poszła sobie nalać kieliszek

wina? Znów włączyła Pony? A może siedzi, gapi się w ekran,
żałuje, że w ogóle do mnie napisała i dostaje świra?

Wciąż nic.

Otwieram zdjęcie jej piersi i wpatruję się w twardą

brodawkę. Boże. Sądząc po reakcji mojego ciała, można by
pomyśleć, że nigdy dotąd nie widziałem cycka.

Czemu nie odpisuje?

Zawieszam dłonie nad klawiszami. Muszę ją tu ściągnąć z

powrotem. Widzę, że ma wątpliwości.

„Po milczeniu wnoszę, że nie jesteś gotowa na spotkanie.

(Jak widzisz, wręcz mistrzowsko interpretuję pozawerbalne
sugestie kobiet, jeszcze jeden przykład mojej porażającej
czarodziejskiej mocy). Nie szkodzi. Nie musimy się spotykać.
Tylko przyślij mi jeszcze jedno zdjęcie, na jakiś czas wystarczy. To
niesprawiedliwe, Ty masz moje trzy. Wisisz mi dwa, ale zgodzę się
na jedno. Może portret?” Oddycham płytko i mam ochotę napisać
„proszę” pięćdziesiąt razy, ale się powstrzymuję.

„Myślę”, odpowiada natychmiast.

Uff. Jest tam. Dzięki Bogu.

„Nie myśl. Myślenie jest złe. Po prostu to zrób. Od razu.

Jedno zdjęcie. Nie będę oddychał, aż je dostanę. Oficjalnie
przestałem oddychać. Proszę, proszę, nie pozwól mi się udusić.
Szybko! Nie oddycham! Szybko! Aaaa!”. Wciskam „Wyślij”, a
potem siedzę i gapię się w ekran. Boże, ta kobieta mnie wykończy.

Po chwili mail.

„Nie uduś się, na litość boską. To by była najgłupsza rzecz na

świecie. Masz”. W załączniku jest kolejne zdjęcie.

Otwieram. To jej udo? Biodro? Trudno stwierdzić. W

każdym razie kolejny kawałek skóry. Gładki i aksamitny. W
odcieniu oliwkowym. Tak, zdecydowanie oliwka. Jezu Chryste,
chcę dotknąć tej cudownej oliwkowej skóry. Chcę dotykać
każdego centymetra kwadratowego.

„Dziękuję”, piszę, ale to w żadnym stopniu nie odzwierciedla

tego, co czuję. „Jesteś piękna. Chcę cię dotknąć”. Mój fiut jest
twardy jak kamień.

Odpisuje w mgnieniu oka: „A ja chcę, żebyś mnie dotykał,

Mój Brutalnie Szczery Jonasie Faradayu”.

Serce mi drży. Kutas też.

„Mów do mnie po imieniu”.

Znów odpisuje od razu: „Chcę, żebyś mnie dotykał, Jonasie”.

Zwariuję.

„Napisz, gdzie jesteś”.

„Nie powinnam”.

„Powinnaś”.

„To zły pomysł”.

„Jak mam Cię dotknąć, jeśli nie powiesz mi, gdzie jesteś?”

Cisza.

„Chcę Cię tylko dotknąć”, piszę, nie czekając na jej

odpowiedź. Całe szczęście, że rozmawiamy mailem, gdybym do
niej mówił, na pewno bym krzyczał, jestem strasznie nakręcony.
„Nikomu o tym nie powiem, daję słowo”.

„Wiem, ufam Ci. To nie dlatego”.

Stękam, jestem zły. Skoro nie boi się o pracę, to dlaczego

uważa spotkanie za zły pomysł? Nie rozumiem? Według mnie
pomysł jest zaje-kurwa-bisty. Dobra. Spróbuję inaczej.

„W takim razie dotknij się i udawaj, że to ja”.

„Już to zrobiłam. Dlatego tu teraz jestem”.

„Więc zrób to znowu. Do dwóch razy sztuka. Nigdy nie

wiadomo”.

Dłuższa przerwa. Już zamierzam znów pisać, kiedy do

skrzynki wpada list.

„Dobrze”.

Łapczywie wciągam powietrze.

„Zrób to teraz”.

„Tak jest”.

„Natychmiast”.

„Jezu, przecież powiedziałam, że dobrze. Przestań się

rządzić”.

Nie mogę się już dłużej pohamować. Tracę panowanie nad

sobą. Nie powinienem pisać tego, co zaraz napiszę, bo ją
wystraszę. Ale nie mogę się powstrzymać.

„Połóż się na łóżku i dotknij się”. Moje palce skaczą po

klawiszach. „Wyobraź sobie moje dłonie na Twoim ciele, usta na
Twojej szyi, brodawkach, brzuchu, po wewnętrznej stronie ust i w
całej cipce. Wyobraź sobie mój język poznający każdy zakamarek
Twojego ciała, aż będziesz się wiła, jęczała i błagała, żebym
pocałował ten pulsujący punkcik. Wyobraź sobie, że wreszcie go
znajduję ciepłym językiem, okrążam go raz za razem, ssę, całuję,
liżę. Wyobraź sobie, że przestajesz nad sobą panować, cała

poddajesz się przyjemności, aż tak, że Twój umysł zalewa
oślepiające światło i przestajesz myśleć. I wtedy, właśnie w chwili,
gdy sobie wyobrazisz, że Twój rozum znika w niebycie, chcę,
żebyś wypowiedziała moje imię, głośno. Idź i zrób to dla mnie.
Będę czekał”. Wysyłam.

„Dobrze, Panie-Boże-Mistrzu”, odpisuje. „Nie rozłączaj się. I

oddychaj! To może trochę potrwać”.

Czekam. Cały się trzęsę. Kładę laptopa obok siebie na łóżku i

ściągam ręcznik. Leżę nagi, a sztywny członek przechyla się w
stronę brzucha. Podnoszę ręce i na chwilę łapię się za włosy, czuję,
jak mięśnie nagiego ciała się napinają. Chciałbym, żeby teraz na
mnie siedziała, odchylała głowę i dochodziła.

Nie wierzę, że nigdy nie miała orgazmu, ani razu.

Muszę znaleźć tę kobietę.

Muszę ją zerżnąć.

Muszę sprawić, że mi się podda.

Prawie ją czuję na sobie.

Oszaleję, przysięgam.

Po jakimś czasie, który wydaje mi się wiecznością, komputer

pika na wieść, że przyszedł nowy mail.

„Jonas. Jonas. Jonas. Jonas. Jonas. Jonas. Jonas. Jonas. Jonas.

Jonas. Jonas. Jonas. Jonas”.

Wpatruję się w ekran i się rozpadam. Kilka chwil temu,

gdzieś w tym samym mieście, całkiem niedaleko od miejsca, gdzie
leżałem nagi na łóżku i wyobrażałem ją sobie, wsuwała piękną,
oliwkowa dłoń między nogi i dotykała się, tak jak jej kazałem,
wyobrażając sobie mój ciepły język w swoim słodkim punkciku, a
gdy to robiła, bez końca wypowiadała moje imię.

Kurwa.

Cały się trzęsę, fizyczna potrzeba dotknięcia jej jest tak silna,

chcę położyć dłonie na jej skórze, szeptać jej do ucha jej imię.
Gdybym tylko do ciężkiej cholery wiedział, jak ma na imię.

„Powiedz, jak masz na imię”, piszę szybko, ciężko waląc w

klawisze. Gdybym wypowiadał te słowa na głos, byłaby
zszokowana stanowczością mojego głosu.

„Nie”.

Dlaczego tak wszystko utrudnia.

„Proszę Cię”. Gdyby rozumiała, jaki jestem zdesperowany,

poddałaby się i zrobiła to, co mówię.

„To zły pomysł”.

„Bardzo dobry. Proszę”.

„Po co?”

Warczę pod nosem. Po co? Jak to po co? Co ona sobie myśli?

Bo dostaję przez nią świra, po to, kurwa, chociaż w życiu jej nie
widziałem na oczy. Bo jakimś cudem złapała mnie na wędkę jak
marlina. Wzdycham. Zawieszam palce nad klawiaturą.

„Chcę wiedzieć, jakie imię będę Ci szeptał do ucha, gdy po

raz pierwszy będziesz doświadczać najczystszej rozkoszy”. Z
trudem przełykam ślinę i wciskam „Wyślij”.

Czekam. Nic. Mijają cztery minuty. Dalej nic.

Serce dudni mi w uszach. Cholera. Nie odpowiada. Kurwa.

Nie powinienem był tego pisać. Boi się ze mną spotkać, nie wiem
dlaczego, w końcu co ja jej zrobiłem? Powiedziałem, że chcę się z
nią pieprzyć, chociaż jej nigdy nie widziałem. Zwariowałem już do
reszty? Jeśli w przeciwieństwie do mnie jest całkiem zdrowa na
umyśle, pewnie wpadła w totalną panikę. Cholera, muszę na nowo
ją oswoić, pokazać jej, że nie jestem szaleńcem, tylko tak
wyglądam.

„Podaj mi tylko imię”, piszę szybko, jeszcze bardziej

desperacko niż wcześniej. „Miej nade mną litość. Jeśli się ze mną
nie spotkasz, będę musiał się znów spuścić, myśląc o Tobie, więc
chcę wiedzieć, jakie imię mam szeptać w głąb ciemnej smutnej i
samotnej próżni w mojej sypialni. Przecież nie każesz mi raz za
razem jęczeć: Moja Piękna Rekruterko, prawda? To strasznie
nieporęczne. No proszę Cię, błagam Cię! A uwierz mi, ja nigdy nie
błagam”.

Wysyłam.

Prawie natychmiast skrzynka daje znać, że przyszedł list.

Zawiera jedno słowo. Ale więcej nie potrzebuję.

„Sarah”.

Oddycham z ulgą i zachwytem. Łapię za telefon i wysyłam

szybkiego esemesa do Josha: „Sarah”.

„Przyjąłem”, odpisuje.

Sarah.

Mam nadzieję, że to wystarczy. Tylko tyle mam.

Nieskończona nadzieja.

„Dziękuję, dziękuję, moja piękna Sarah. Sarah, Sarah, Sarah,

Sarah, Sarah, Sarah”. Szczerzę zęby w uśmiechu. Czuję się jak
mały chłopiec. Może się nawet rumienię. „Proszę Cię, Sarah,
zgódź się na spotkanie. Proszę, proszę, proszę, proszę, proszę.
Powiedz, gdzie Cię znajdę”.

Wysyłam i czekam. Ściska mnie w żołądku. Serce mi wali

jak szalone. Zaraz się podda, wiem, że się waha. Czuję to, czuję
smak jej wątpliwości. Gapię się w ekran. No dalej, nie zastanawiaj
się, zaryzykuj!

Pięć minut później w skrzynce ląduje mail. Ale nie od niej.

To list z adresu Klubu. Zapiera mi dech w piersi, serce przestaje mi
bić.

„Gratulujemy!”, zaczyna się automatyczna odpowiedź,

„Twoja zgłoszenie do Klubu zostało rozpatrzone pozytywnie. W
ciągu dwóch dni roboczych przelane przez Ciebie środki trafią na
nasze konto. Otrzymasz wówczas paczkę powitalną, zawierającą
szczegółowe instrukcje dotyczące korzystania z przywilejów
członkowskich i wykorzystania wszystkich oferowanych przez nas
możliwości. Witamy w Klubie. Tutaj każda fantazja staje się
rzeczywistością”.

Panikuję.

„Sarah”, piszę. „Wystraszyłem Cię? Nie powiem o Tobie

nikomu, przyrzekam. Chcę Cię tylko poznać. Chcę Cię dotknąć.
Albo tylko porozmawiać. Chcę Cię zobaczyć. Proszę Cię. Odpisz
od razu, proszę”. Stukam w klawisze jak szaleniec i wysyłam list.

Dwie minuty później przychodzi automatyczna zwrotka i aż

krzyczę ze złości. „Wiadomość niedostarczona. Nie udało się
zlokalizować adresu odbiorcy. Sprawdź, czy poprawnie wpisałeś
adres, a jeśli uważasz, że ten list to pomyłka, spróbuj wysłać swoją

wiadomość raz jeszcze”.

Rozdział 6

Jonas

Opanuj się, on robi, co może! – mówi Josh.

– To trwa już trzy dni!

– Słuchaj, włamanie na serwer wielkiego uniwersytetu to nie

jest byle co. Cierpliwości. – Burczę coś pod nosem. – Dobra,
wiem, że cierpliwość nie jest twoją mocną stroną, ale wyluzuj,
błagam.

– Nie ma takiej opcji.

– Spróbuj chociaż. Odezwę się, jak tylko będę coś wiedział.

Mówi, że jest już blisko.

– Dzięki. I sorry, że jestem takim dupkiem. Naprawdę, dzięki

za pomoc.

– Spoko. Nie mogłeś dostać i ciała, i osobowości. Dla mnie

też coś musiało zostać.

– Zadzwoń, jak tylko…

– Dobra. Na razie.

Wyluzować? Ja mam wyluzować? Na świecie są tylko dwie

rzeczy, które mnie rozluźniają i od trzech dni, czyli odkąd Sarah
skasowała konto, robię jedną z nich: pracuję jak wariat. A jednak
wciąż jestem nieznośnie nabuzowany. Nie mogę przestać o niej
myśleć. Nie rozumiem, czym tak ją przestraszyłem, że uciekła,
oczywiście poza pokazaniem, jakim dupkiem jestem. Tak, po
zastanowieniu stwierdzam, że mogło chodzić o to. Ale przecież
znała prawdę o mnie, zanim odpowiedziała na maila. Więc co się
zmieniło? Co zrobiłem? Zabija mnie sama myśl o tym, że
spanikowała i nie chce mieć ze mną do czynienia. W jednej chwili
się dotyka i szepce moje imię, a w drugiej zrywa wszelki kontakt.
Muszę ją znaleźć i sprawić, żeby znów poczuła się bezpieczna i
przekonać, że nigdy jej nie skrzywdzę.

Siedzę przy stole w kuchni w samych dżinsach i chowam

twarz w dłoniach. Muszę pracować. Planujemy kolejny duży zakup
i roboty jest od cholery. Josh robi, co może, żeby mnie zastąpić, ale
akurat w tym przypadku niewiele jest w stanie zdziałać z Los
Angeles. Powinienem być teraz w biurze i zarządzać moim
zespołem. Ale nie mogę się skupić. Gapię się na telefon i czekam,
aż Josh zadzwoni i powie, że ją znalazł.

Próbowałem do niej pisać, z nadzieją że może się uspokoiła i

odblokowała konto, ale nie. Za każdym razem przychodzą
automatyczne odpowiedzi.

Otwieram laptopa i na wszelki wypadek sprawdzam pocztę.

Jest wiadomość z Klubu, z wczorajszego popołudnia.

„Szanowny Panie,

serdecznie witamy w Klubie! Niniejszym informujemy, że

opłata za członkostwo została pobrana z Pana konta. Jest Pan
pełnoprawnym członkiem Klubu. Jutro, na adres podany w
zgłoszeniu, otrzyma Pan paczkę powitalną, zawierającą wszystko,
czego będzie Pan potrzebował, aby czerpać z przynależności do
Klubu maksymalną przyjemność. Wszelkie pytania, sugestie czy
wątpliwości prosimy kierować na adres
[e-mail]. Gwarantujemy wszelką
dyskrecję. Prosimy nie odpowiadać na tę wiadomość. Witamy w
Klubie. Tutaj każda fantazja staje się rzeczywistością”.

Mdli mnie. Wydałem dwieście pięćdziesiąt tysięcy na coś,

czego już nie chcę. Nie znoszę wyrzucać pieniędzy w błoto.
Zwłaszcza ćwierć miliona dolarów.

Dwa dni temu leżałem wieczorem w łóżku i zastanawiałem

się, jak się wymiksować z tego zgłoszenia, nie robiąc przy tym
żadnych kłopotów Sarah. Przerabiałem to w głowie raz za razem,
leżąc w ciemności, ale nie potrafiłem wyobrazić sobie rozwiązania,
które nie poskutkowałoby utratą pracy przez Sarah, co, w
konsekwencji oznaczałoby złamanie obietnicy, jaką jej dałem.
Przez chwilę rozważałem wycofanie zgłoszenia i wypłacenie jej
równowartości rocznej pensji (co z pewnością byłoby tylko
ułamkiem tej sumy). Jednak każde rozwiązanie i tak prowadziło do
złamania obietnicy i utraty jej zaufania na zawsze, czego bardzo

bym nie chciał. A poza tym może grube ryby w Klubie to mściwe
skurwysyny? Mogliby ją pozwać z tytułu umyślnego utrudniania
zawarcia umowy i zażądać pokrycia kosztów mojego członkostwa.
Im więcej o tym myślałem, tym bardziej utwierdzałem się w
przekonaniu, że muszę zapłacić im tę przeklętą kasę, nawet jeśli
uczestnictwo w Klubie jest w tej chwili ostatnią rzeczą, na jaką
mam ochotę. Obiecałem, że w żaden sposób jej nie skrzywdzę. I
wolałbym zapłacić każde pieniądze niż to zrobić. I złamać daną
obietnicę. Wiele złego można o mnie powiedzieć, ale nie kłamię.
Może kiedy zobaczy, że się nie wycofałem, zaufa mi. Zrozumie, że
dotrzymuję danego słowa. Może wtedy znów się ze mną
skontaktuje. To moja jedyna nadzieja. Bo poza tym odchodzę od
zmysłów.

Dzwoni dzwonek do drzwi. Po minucie zwlekam się z

krzesła i powłócząc nogami, idę się do drzwi z entuzjazmem
skazańca. To kurier z FedExu, z paczką.

– Jonas Faraday?

– Tak.

– Proszę tu podpisać.

Powinienem się czuć jak w urodziny i Boże Narodzenie w

jednym. Powinienem nie móc się doczekać, żeby ją otworzyć.
Dlaczego więc mam ochotę cisnąć nią o ścianę, nie zaglądając do
środka? Zostawiam pudełko na stole w kuchni i idę do siłowni.
Muszę przewietrzyć myśli, a to oznacza muzykę i trening aż będę
spływał potem.

Dwie godziny później, po długich ćwiczeniach napędzanych

dźwiękami The Sounds of Animals Fighting, gorącym prysznicu i
uporaniu się z kilkoma służbowymi mailami, wracam do stołu i
gapię się na pudełko. Kurwa, nie mogę się oprzeć.

Poza wszystkim innym, w środku jest też odręczna notatka.

Serce mi wali, gdy wyjmuję ją z pudełka.

Najdroższy Jonasie,

chcesz brutalnej prawdy? Proszę bardzo. Jeśli chodzi o

Ciebie, dostrzegam więcej minusów niż plusów. Na chwilę
zwariowałam, ale już odzyskałam panowanie nad sobą. Gdybym

chciała Cię okłamać, jak wszyscy inni, zdaje się – bo tego
oczekujesz, choć wmawiasz sam sobie, że oczekujesz czegoś innego
– sprawy mogłyby się potoczyć inaczej. Baw się dobrze w Klubie.
Jestem pewna, że znajdziesz tu wszystko, czego szukasz. Mimo to
życzę Ci jednak, żebyś pewnego dnia zdał sobie sprawę z jednego:
to, czego chcesz i to, czego potrzebujesz, to zupełnie różne rzeczy.

Z najserdeczniejszymi pozdrowieniami,

Twoja Sarah

Siedzę i przez dłuższą chwilę wpatruję się w liścik.

Pełne zawijasów pismo jest charakterystyczne, piękne i

gładkie, zupełnie jak jej skóra. Poza tym pewne siebie. Kobiece.
Śmiałe. Przesuwam palcem po wgłębieniach zostawionych przez
długopis i zupełnie nieoczekiwanie zalewa mnie fala melancholii.
Kurwa, chyba się rozpłaczę, pierwszy raz odkąd byłem dzieckiem.
Czuję się samotny. Nie, to nawet nie to. Czuję się porzucony.

Na ułamek sekundy nozdrza wypełnia mi zapach jej sukienek

ocierających się o moją skórę, widzę jej pustą twarz na poduszce.
Kręcę głową, ale jej oczy, piękne, niebieskie oczy, wciąż wpatrują
się we mnie, pozbawione śladu życia. Odpycham te myśli. Kręcę
głową.

Dlaczego mam wrażenie, że wyrwała mi serce z piersi?

Przecież ono nie brało udziału w tej sytuacji. Moje zainteresowanie
było czysto seksualne. Tak, nieziemskie, nieporównywalne z
niczym, szalone, niewytłumaczalne, nietypowe, może nawet
zakrawające na obsesję, ale mimo to seksualne. No dobrze, może
nie do końca. Bo wiem, że jest cholernie inteligentna. I zabawna.
Dowcipna. Uwielbiam, kiedy mnie bezlitośnie punktuje. Ale to i
tak tylko wstęp, prawda? Przystawki do dania głównego, seksowne
małe sprawki, przez które chcę się z nią pieprzyć. I już. Tak?

Ocieram oczy.

Nigdy jej nie widziałem, a jednak gotów byłem

zaryzykować, żeby ją poznać, skosztować jej, pieprzyć się z nią i
sprawić, żeby doszła. Z drugiej strony ona wie o mnie wszystko,
widziała moje zdjęcia, czytała moje tajemnice, a nie chce znaleźć
się ze mną w jednym pomieszczeniu. Co miała na myśli, pisząc, że

nie widzi plusów? Bo nie jestem facetem od weekendowych
zakupów w Ikei? Bo mówię prawdę o tym, czego chcę, a czego nie
chcę? Nie jest zainteresowana tym, co mogę jej zaoferować? Nie,
jest, inaczej by do mnie nie pisała. W takim razie rzecz w tym, że
ponieważ chciałaby więcej, niż mogę dać, po co ma sobie
zawracać mną głowę? Tak, trafiłem. Ale przecież wiedziała od
początku? To po co do mnie pisała? Chyba zdała sobie sprawę, że
jednak nie zrezygnuje z walentynkowego szajsu, żeby po raz
pierwszy w życiu wyć jak małpa. Cóż, dobrze wiedzieć.
Oszczędziła nam obojgu zachodu. Dobrze, kurwa, wiedzieć.

Uważa, że wszyscy mnie okłamują, a ja tego od nich

oczekuję. Co to ma znaczyć? Nazywa mnie kłamcą, a w każdym
razie zakłamanym dupkiem. W porządku. Może i ma rację.

Siedzę przy stole i pocieram twarz.

Pamiętam, jak na mnie patrzyła z łóżka, tymi rozszalałymi

niebieskimi oczami. „Nie ruszaj się”, rozkazywała wzrokiem.
„Schowaj się”. I tak zrobiłem. Nie wyszedłem, nie poruszyłem się.
Nie zrobiłem nic. A ona zapłaciła za moją żałosną bierność.

Żadnych plusów? Tak o mnie myśli? Dobra, wiecie co? Ma

rację. Mam same minusy, skarbie, jestem zjebaną kupą gówna bez
ani jednej dającej nadzieję cechy. Chcesz się bawić z Jonasem
Faradayem? Więc przygotuj się, że będzie bolało. O tak! Bo tyle
mam dla ciebie. Wielką, parującą kupę bólu.

Pierdolę.

Przysuwam do siebie pudełko. Zobaczmy, jak wygląda

zestaw do „zmieniania każdej mojej fantazji w rzeczywistość”, z
dostawą pod same drzwi. Mam nadzieję, że pozostała zawartość
pudełka będzie przyjemniejsza niż okrutny liścik Sarah.

Jest tu iPhone z wgraną klubową apką, broszura powitalna i

gumowa bransoletka. Jak wynika z pobieżnej lektury broszurki,
jeśli mam ochotę na spotkanie z członkinią Klubu, o dowolnej
porze dnia i nocy i wszędzie na świecie, loguję się i poprzez mój
tajny numer PIN wprowadzam swoją aktualną lokalizację.
„Zostałeś drobiazgowo dopasowany do członkiń Klubu i jedynie
odpowiadające Twoim oczekiwaniem Klubowiczki dostaną dostęp

do Twoich postów i meldunków”. Stawiając się na miejsce
spotkania, jestem zobowiązany mieć na sobie bransoletkę w
zakodowanym, przypisanym do mnie kolorze – moja bransoletka
jest purpurowa, cokolwiek to oznacza (może „zakłamany dupek”?)
– a następnie czekać, aż wszystkie purpurowe kobiety zrzeszone w
Klubie zlecą się na miejsce jak purpurowe ćmy do purpurowego
płomienia.

Instrukcja tłumaczy dalej: „Męscy Klubowicze są

zobowiązani do noszenia bransoletek od początku. Kobietom
pozostawiamy wybór, czy pojawią się na miejscu w bransoletce.
Zapewniamy im w ten sposób możliwość oceny sytuacji. Po wielu
eksperymentach uznaliśmy, że taki system zapewnia maksymalną
satysfakcję oraz bezpieczeństwo wszystkich zaangażowanych”.

Wygląda na to, że mogę wysyłać wiadomości i zaproszenia

do wybranych Klubowiczek albo zdać się na ślepy los i czekać, kto
się stawi we wskazanym przeze mnie miejscu. „Bez względu na to,
jaki sposób wybierzesz, możesz mieć pewność, że odpowiedzą
jedynie kompatybilne z Tobą osoby, wybrane na podstawie Twoich
preferencji. Kobiety spoza Twojego koloru nie mają dostępu do
Twoich postów ani meldunków”.

Nie widzi we mnie żadnych plusów, co? Dobrze. Jest

przekonana, że uczestnictwo w Klubie mnie usatysfakcjonuje? I
ma rację! Wydałem na to przeklęte członkostwo dwieście
pięćdziesiąt tysięcy dolarów, więc może mieć pewność, że z niego
skorzystam. Dlaczego nie? Czemu, kurwa, nie? Przecież tego się
po mnie spodziewa. Wygląda na to, że tego właśnie chce.

Włączam Klubowego iPhone’a i otwieram apkę. Zerkam na

zegarek. 15.06. Wpisuję mój osobisty PIN i melduję się w jednym
z moich ulubionych barów, The Pine Box, niedaleko mnie. Będę
tam o siedemnastej. Pierdolę. Sprawdzimy, czy ktokolwiek, poza
Moją Piękną Rekruterką – Sarah – dostrzeże we mnie coś
pozytywnego. Może jakaś inna dziewczyna, niekoniecznie ona –
kimkolwiek jest, do cholery – dostrzeże jakąś zaletę w gościu,
który zapewni jej najlepsze pieprzenie w życiu.

Rozdział 7

Jonas

W The Pine Box jest pełno, jak zwykle. Siadam przy barze.

– Haineken raz.

Barman kiwa głową.

Dotykam purpurowej bransoletki. Wydaje mi się, że świeci

jak purpurowy neon z napisem „Zboczeniec”. Zerkam na zegarek.
Jestem kilka minut przed czasem. Ciekawe, ile trzeba czekać, aż
zaczną się zlatywać purpurowe ćmy. Rozglądam się. Nie widzę
żadnych purpurowych bransoletek. Ale zdaje się, że zgodnie z
zasadami mogę żadnej nie dostrzec. W takim razie każda z tych
kobiet może należeć do Klubu, a wiele z nich jest atrakcyjnych.
Powiedziałbym wręcz, bardzo atrakcyjnych.

Wpadają mi w oko dwie, chowające się w odległym kącie.

Jedna jest dokładnie w moim typie i normalnie bym się nią
zainteresował: wysoka, wysportowana blondynka. Współczesne
wcielenie Christy Brinkley. Każdy na nią zwróci uwagę. A w
każdym razie każdy, kto ogląda hollywoodzkie filmy, futbol albo
pornosy. Ale z jakiegoś powodu bardziej mnie interesuje
dziewczyna, która siedzi obok. To zadziwiające, bo nawet nie
widzę jej twarzy. Z uwagą studiuje menu, za którym się schowała.
Widzę tylko wystający znad karty fragment czoła i długie, ciemne
włosy spływające na ramiona. Ma piękne ręce, o długich,
smukłych palcach, z naturalnymi paznokciami, i prostą, srebrną
obrączkę na prawym kciuku. Seksownie.

Ale szczególnie przyciąga moją uwagę jej skóra, w każdym

razie ten niewielki fragmencik, który widzę, czyli ręce, ramiona i
czoło. Ma dokładnie ten odcień, który wyobrażam sobie u Sarah.
Wygląda na gładką i miękką, tak jak ona na tych dwóch zdjęciach,
które mi przysłała. Nie mogę oderwać od niej wzroku. Chciałbym
zobaczyć jej twarz. Gdybym mógł na nią spojrzeć, przynajmniej

raz, może miałbym jakąś pożywkę dla wyobraźni – jakąkolwiek –
gdy będę się namydlał pod prysznicem po treningu i fantazjował,
jak doprowadzam Sarah do orgazmu.

Barman stawia przede mną piwo. Kiwam głową i rzucam mu

dychę.

Boże, co ja robię? Nie będę już myślał o Sarah. Przecież po

to tu przyszedłem w purpurowej bransoletce zboczeńca, tak?
Przyszedłem, żeby się od niej uwolnić. Nie chce mieć ze mną nic
wspólnego. Więc dobrze. Ja też nie chcę. Dzisiaj poświęcę się w
całości moim nowym partnerkom do pieprzenia, kimkolwiek się
okażą.

Sprawdzam godzinę. Pięć po piątej. No chodźcie, chodźcie,

nie bójcie się.

Jestem pewien, że gdy się rozkręcą sprawy z Klubem, już nie

będę miał czasu na myślenie o Sarah. Będę zbyt zajęty
sprawianiem, że moje nowe purpurowe partnerki stracą głowę, a
następnie żegnaniem się z nimi bez nutki żalu. One będą równie
zadowolone i usatysfakcjonowane, jak ja, bo przecież same tego
chciały. Tego i niczego więcej. Nie będzie gadania o bratnich
duszach ani głębszych więzi. Oboje będziemy seksualnie spełnieni
i obojgu nam to wystarczy. Żadnych zranionych uczuć. Będę jak
dziecko w sklepie z cukierkami. Dlaczego ona twierdzi, że
wszyscy mnie okłamują, bo tego chcę? Przecież jest dokładnie
odwrotnie. O co jej chodziło?

Łapię się na pragnieniu, żeby dziewczyna ukryta za menu

okazała się moją nową purpurową koleżanką. Wydaje się to
możliwe, bo za każdym razem, gdy odwracam wzrok, zerka na
mnie ukradkiem. A może to ta blondynka? Ona nawet się nie
ukrywa i kilka razy się do mnie uśmiecha. Hej, a może one są w
pakiecie? Nie, niemożliwe. Nie wpisywałem w zgłoszeniu nic o
trójkątach. Próbowałem. To nie moja bajka. Za każdym z dwóch
razy w końcu skupiałem się na jednej kobiecie, a ta dodatkowa
robiła się wściekła, namolna i zaborcza do tego stopnia, że wręcz
utrudniała mi kontakt z kobietą, na której chciałem się
skoncentrować. Zdecydowanie wolę poświęcić całą uwagę jednej

kobiecie.

Prawdę mówiąc, nawet gdyby purpurową bransoletkę miała

blondynka, nie jestem pewien, czy byłbym zainteresowany,
chociaż jest dokładnie tą, której szukam. Nie wiem dlaczego, ale
dzisiaj nie chcę tego, co zwykle. Dzisiaj chcę zobaczyć wijącą się
w mojej białej pościeli piękność o oliwkowej skórze. Kurczę,
nawet jeśli kobieta kryjąca się za menu nie jest członkinią Klubu,
mógłbym ją zabrać do domu i zapewnić jej najlepszą noc w życiu.

Ale to głupie. Przecież gdybym tu przyszedł, żeby wybrać

sobie przypadkową kobietę, po jaką cholerę płaciłbym dwieście
pięćdziesiąt tysięcy za znalezienie jak najlepiej dopasowanych
kobiet? Muszę schłodzić silniki i skupić się na zadaniu.

Upijam duży łyk piwa i znów się rozglądam. Jest tu dużo

ładnych kobiet. Ale wciąż żadnej w purpurowej bransoletce. Czuję
się jak zwierzyna, a nie jak myśliwy, nie jestem do tego
przyzwyczajony. Nie wiem, czy mi się to podoba. A wręcz: jestem
przekonany, że nie. Lubię nad wszystkim panować.

Może powinienem sprawdzić w appce, czy zameldował się

ktoś nowy? A potem pobawić się szukanie igły w stogu siana i
rozejrzeć się po barze? Tak, pewnie tak. Nie mogłem się skupić na
wszystkich instrukcjach i materiałach, które przysłał Klub – ciągle
mełłem w głowie myśli o Sarah – więc muszę improwizować.

Sarah.

Dlaczego tak łatwo ze mnie zrezygnowała, nie dając mi

nawet szansy na reakcję? Wydawało mi się, że wszystko idzie
dobrze. Nigdy w życiu nikogo tak nie pragnąłem, a nawet nie
wiem, jak wygląda! Czego się spodziewała? Jakie „plusy”
musiałbym jej zagwarantować, żeby zgodziła się na spotkanie? I
podobno to ja rozkazuję. Niemożliwe. Chyba miałem szczęście,
upiekło mi się.

Nie, może jestem wściekły, ale wiem, że to nieprawda.

Jedyną osobą, która w ostatniej chwili umknęła z linii strzału, jest
Sarah. Uciekła w popłochu, bo jest cholernie mądra. Jestem zły, ale
nie mogę się nie uśmiechnąć na myśl o naszej mailowej rozmowie.
„O Chryste, powiedz, że nie spytałeś właśnie, spod jakiego jestem

znaku”. „O jak sprytnie, damski czarodzieju, o jak sprytnie!”.
Nawet jak mi dokopywała, byłem zachwycony. Gdyby zgodziła się
na spotkanie, wszystko ułożyłoby się inaczej. Wiem o tym. Taka
chemia, która nas połączyła – przez maila, kurwa! – nie zdarza się
codziennie. Aż boję się sobie wyobrażać, co by się stało,
gdybyśmy się spotkali. A na pewno byłoby miło, gdyby mnie
zostawiła decyzję, co chcę albo czego nie chcę jej dać, zamiast
samej stwierdzać, czy to jej wystarczy. Cholera, nie mogę o niej
nawet spokojnie myśleć.

Znów zerkam na stolik w kącie. Dziewczyna wciąż siedzi za

tym przeklętym menu. Ile można się zastanawiać, co zamówić?!
Ma taką pociągającą skórę na ramionach. Nie wiem, czy się jej
oprę, bez względu na ćwierć miliona zapłacone za członkostwo w
Klubie. W końcu mam cały rok na przebieranie w ofertach. Po co
się śpieszyć? Może dzisiaj wybiorę oliwkową zastępczynię Sarah.
Tak, Zaczytana w Menu może być jej dublerką. To najlepsze
lekarstwo! Wyobrażę sobie, że kobieta w rogu to ona, zabiorę ją do
domu, skosztuję, zapewnię jej rozkosz, zerżnę do nieprzytomności,
a potem spłynie na mnie ta sama co zawsze fala całkowitej
obojętności. Jeśli zranię uczucia Zaczytanej – trudno, to jej
problem. Zastosuję na sobie klasyczną terapię awersyjną,
wykorzystam model Sarah i będę uleczony na zawsze.

– Cześć!

Brunetka o jasnej karnacji z hipnotyzującymi niebieskimi

oczami. Jest zjawiskowa, naprawdę jedna na milion. Zakłada za
ucho pasmo kręconych ciemnych włosów, przy okazji prezentując
purpurową bransoletkę. Uśmiecha się szeroko, gdy wpatruję się w
purpurę. Ma białe i równe zęby.

– Cześć – odpowiadam i jednocześnie zerkam w kąt, ale

grupka przechodzących osób zasłania mi Zaczytaną. Cholera.

– Mam na imię Stacy – przedstawia się moja nowa

przyjaciółka i wyciąga rękę. – Jesteś nowym członkiem, tak?

– Tak. – Ściskam jej dłoń, ale jednocześnie znów zerkam w

kąt. Aż się wzdrygam, gdy widzę rozwścieczone brązowe oczy
wpatrujące się we mnie znad menu. Od razu odwraca wzrok i

znów podnosi kartę. Cholera, co jest? Wyglądała, jakby chciała
mnie zabić.

Nagle podnoszą mi się wszystkie włoski na ciele. O mój

Boże.

Przenoszę wzrok z powrotem na moją nową, purpurową

towarzyszkę.

– Przepraszam cię dosłownie na moment.

Mina jej rzednie.

– Nie postawisz mi drinka?

– Oczywiście, że tak, przepraszam. Czego się napijesz?

Zaczyna się zastanawiać, a ja mam wrażenie, że zaraz

wybuchnę z niecierpliwości. Szybciej. Jezu Chryste, błagam! To
tylko drink, a nie życiowa decyzja.

– Może być kieliszek chardonnay – orzeka w końcu i obdarza

mnie najbardziej uwodzicielskim z uśmiechów, a ja szybko
składam zamówienie.

Pęcznieje we mnie naglące przeczucie. Coś szalonego

przyszło mi do głowy.

Stacy kładzie mi rękę na ramieniu.

– Nawet mi nie powiedziałeś, jak masz na imię.

– Jonas.

– Miło cię poznać, Jonasie. – Oblizuje usta. Ma

niesamowicie symetryczne rysy twarzy. – Muszę przyznać, że
jesteś bardzo miłą niespodzianką.

Usiłuję odwzajemnić uśmiech, ale myślę o czymś innym i nie

jestem w stanie się na niej skupić. Sparaliżowała mnie pewna
opętańcza myśl, godna zakłamanego dupka. Wydaje mi się, że
Sarah tu jest. Wyobrażam sobie, że Sarah, moja piękna Sarah,
siedzi na tej sali, 40 metrów ode mnie, i przygląda mi się spoza
tego pieprzonego menu. Mimo tego odręcznego liściku, nie może
przestać o mnie myśleć, tak jak ja nie mogę przestać myśleć o niej.

– Ty też. Za moment wracam. Skosztuj wina. – Odwracam

się od niej i nawet nie czekam na odpowiedź, tylko rzucam się w
kierunku stolika w kącie, a serce tłucze mi się w piersi.

– Przepraszam – mówię co chwilę i lawiruję między

gęstniejącym tłumem, ogłuszony własnym tętnem.

O nie.

Nie, nie, nie.

Już jej nie ma.

Rozglądam się wkoło jak szaleniec, ale nie ma jej. Po

dziewczynie chowającej się za menu i jej przyjaciółce
supermodelce nie ma śladu.

Rozdział 8

Sarah

To chyba jednak zły pomysł. – Zerkam na zegarek. Jest za

dwadzieścia piąta. Aż mnie mdli. On może tu w każdej chwili
wejść.

– Dlaczego? – dziwi się Kat. – Sama powiedziałaś, że nie ma

pojęcia, jak wyglądasz. No, poza tym, jak wygląda twój cycek –
śmieje się. – Naprawdę, to było mocne! Aż nie wierzę, że to
zrobiłaś!

Wywracam oczami.

– Wiem. To nie w moim stylu. Nie mam pojęcia, co mnie

opętało.

– A ja bardzo dobrze wiem! – Rumienię się. – Wyluzuj,

dobra? On nie wie, że tu jesteś. A poza tym bar jest pełny. Masz
mnóstwo czasu, żeby sobie na niego popatrzeć i zebrać się na
odwagę.

– Na odwagę, żeby co?!

– Przywitać się.

– Chyba żartujesz, nie ma mowy!

– Więc po co tu przyszłyśmy?

– Chcę go zobaczyć – wzdycham. – Nie mogłam się

powstrzymać. Zresztą, jak go zobaczysz, sama zrozumiesz.

– Przywlekłaś mnie tutaj, bez uprzedzenia, żeby go

pooglądać?! – Patrzy na mnie, jakby nie wierzyła.

Kiwam głową.

– Widziałam go tylko na zdjęciach. No i przez ułamek

sekundy jak przemknął obok mnie autem. Więc chcę się raz a
dobrze przyjrzeć, jak wygląda na żywo. – A poza tym, taka jest
prawda, nie mogłam się powstrzymać od sprawdzenia, jaką kobietę
Klub uznał za idealnie do niego pasującą.

– Słuchaj, ja nie rozumiem. Czemu się z nim nie prześpisz,

nawet ten jeden raz? Jeśli faktycznie jest taki obłędny, jak mówisz,
to przeżyj niesamowitą noc, którą zapamiętasz na zawsze, i już.

– Nie wiem, czy potrafiłabym się cieszyć jedną „niesamowitą

nocą”. – Nie umiem wytłumaczyć tych nieoczekiwanych uczuć.
Obudził we mnie jakąś tęsknotę, dotąd uśpioną. Intuicja mi
podpowiada, że gdybym zaczęła igrać z tym ogniem, spaliłby mnie
na wiór. A na pewno moje serce. Jestem wypisz wymaluj
dziewczyną, której chciał uniknąć, zapisując się do Klubu. Wiem o
tym. I nie zmienię się, tak jak i on się nie zmieni. Po co próbować?
Nie ma sensu.

Kat wzrusza ramionami.

– Więc po co tu przyszłyśmy? Chcesz się zadręczyć?

Przecież wiesz, na co on liczy. I na pewno nie jest to związek. W
końcu zapisał się do Klubu!

– Cicho! – syczę. – Błagam cię. – Tysiąc razy jej mówiłam,

że istnienie Klubu jest tajemnicą najwyższej wagi. Ją jednak
zachwyca koncepcja tajnego stowarzyszenia dla bogatych świrów i
chce znać najsmakowitsze kąski. – Muszę go zobaczyć w akcji.
Może to mi pomoże się z niego wyleczyć. – Może. – Która
godzina?

– Za piętnaście

Ściska mnie w brzuchu. Niezliczoną ilość razy wyobrażałam

sobie, jak mnie pieści językiem, uśmiecha się do mnie spomiędzy
moich ud i na litość boską, choć działo się to jedynie w mojej
głowie, to był najlepszy seks w moim życiu. Mogę sobie tylko
wyobrażać, jak moje połączenia nerwowe zareagują na widok
prawdziwego jego. Nie jestem pewna, czy powstrzymam się od
wywrzaskiwania jego imienia, jak groupie na koncercie
rockowym.

– O Chryste. Czy to on?! – szepcze Kat i wykręca głowę w

stronę drzwi wejściowych. Też zerkam w tamtą stronę i
natychmiast zasłaniam sobie twarz kartą dań.

Czuję, jak policzki pokrywają mi się rumieńcem.

– Tak!

Patrzę na nią, nadal jest zasłonięta menu. Gapi się na niego

bezwstydnie.

– Ja cię sunę – mówi. – Wow. On jest… wow. Myślałam, że

przesadzasz. Ale nie, ani trochę nie przesadzałaś. Musiał zawrzeć
pakt z diabłem, nie ma innego wytłumaczenia.

– Nie patrz na niego! – syczę. – Zachowuj się naturalnie.

– Przecież się zachowuję!

– Nie!

– Tak. Zupełnie nienaturalne by było, gdybym na niego nie

patrzyła.

– Co robi? – Wcisnęłam nos tak głęboko w kartę, że nie

widzę kompletnie nic, nawet liter.

– Siedzi przy barze – milknie. – Zamawia drinka. – Dłuższa

cisza. – Piwo. – Znów nic nie mówi. – Rozgląda się. – Cisza. –
Pije piwo. – Znowu cisza. – Znowu się rozgląda.

Serce mam w gardle, a puls mi dudni w uszach.

– Mogę teraz zerknąć?

– Tak, nie patrzy w tę stronę.

Wyglądam znad karty.

– Och. – Tylko tyle jestem w stanie wyartykułować. To „och”

zawiera w sobie na przykład: „Może popełniłam wielki błąd,
odrzucając go”. Oraz: „Może nie powinnam była mówić, że nie ma
żadnych plusów”. A także: „Może jednak warto ryzykować
roztrzaskanie serca na milion kawałków, żeby tego zaznać”. Jest
zjawiskowy.

Zaczyna się odwracać, więc nurkuję z powrotem za menu.

– Sarah! – Kat zaczyna mi przemawiać do rozumu. – On nie

wie, jak wyglądasz. Czemu zasłaniasz twarz? – Trzęsą mi się ręce,
w których trzymam kartę. Ten jeden rzut oka wystarczył, żebym
doznała czegoś w rodzaju wylewu wywołanego hormonami. –
Patrzy na nas – dodaje spokojnie.

Zerkam na nią znowu. Patrzy w stronę baru i uśmiecha się

zalotnie.

– Nie patrz na niego! – rozkazuję. – Proszę cię. A już na

pewno się do niego nie uśmiechaj. Jak się uśmiechasz do faceta, on
zaraz przyłazi, żeby z tobą porozmawiać. Zawsze tak jest! Proszę

cię! – trajkoczę cała w nerwach.

– Przypomnij mi, dlaczego nie chcemy, żeby tu przyszedł? –

cedzi między odsłoniętymi w ujmującym uśmiechu zębami.

– Bo się załamię nerwowo. – Głos mi grzęźnie w gardle.

Myślę, że naprawdę nie przesadzam. Jestem przekonana, że
dostałabym udaru albo jakiejś innej zapaści wymagającej wizyty
na intensywnej terapii, gdyby Jonas Faraday choćby do nas
podszedł, ale już na pewno, gdyby podszedł, żeby flirtować z Kat.

– Dobra, dobra, już przestaję – zgadza się Kat, która

najwyraźniej wyczuwa moją najszczerszą histerię. – Możesz
znowu zerknąć.

Znów wychylam się sponad menu. Rozgląda się po raz

kolejny, najwyraźniej czeka na paradę kobiet w purpurowych
bransoletkach. Dostaję od tego wszystkiego gęsiej skórki. Ale w
sumie czego się spodziewałam? Że anuluje członkostwo i powie:
„Nie obchodzi mnie Klub! Chcę tylko Moją Piękną Rekruterkę!”
O kobiecie, której nigdy nie widział ani nawet nie rozmawiał z nią
przez telefon? Walentynkowo-disneyowskie pranie mózgu zrobiło
swoje. Na co ja liczyłam? Na jakąś pogłębioną więź wynikającą z
przelotnego emaliowego seksu? Jezu! Jestem jedną z tych kobiet,
które skłoniły go do zgłoszenia się do Klubu.

– Co robi? – szepczę, bo boję się sprawdzić.

– Nie wiem, jacyś ludzie zasłonili.

– Cholera. – Mija minuta. – Dalej stoją?

– Nie. Czy mogłabyś już to odłożyć? Każdy, kto na ciebie

patrzy, myśli, że jesteś nienormalna, ile czasu można się
zastanawiać nad jednym zamówieniem?

Wzdycham. Jestem żałosna. Życie jest krótkie. A ja

przebywam w obrębie tej samej puli tlenowej, co przecudowny,
nawet jeśli nieco arogancki Jonas Faraday. Kiedy następnym
razem trafi mi się taka okazja? Zachowuję się jak przerażone
dziecko. A myślałam, że dawno mam takie akcje za sobą.

– Wiesz co? Masz rację. Powinnam do niego podejść i

pogadać jak dorosły człowiek.

– Brawo! Zachowaj się jak duża dziewczynka. – Kat

promienieje.

Odkładam menu na stolik.

– Nawet jeśli dokonam samospalenia, a potem zapadnę się

pod ziemię, przynajmniej nigdy nie będę się musiała zastanawiać,
co by było, gdyby.

– Właśnie!

Zbieram się na odwagę i zerkam na Jonasa.

Od razu mnie zatyka. Cholera. Rozmawia z jakąś obłędną

brunetką. Nawet stąd widzę na jej nadgarstku purpurową
bransoletkę. W panice łapię menu i znowu się zasłaniam, ale oczy
zostawiam na wierzchu. Panna Purpurowa uśmiecha się do niego i
oblizuje usta. Kurde, nie patyczkuje się, a do tego jest zjawiskowa.
Chociaż Jonas jest ode mnie odwrócony, widzę oczyma wyobraźni,
jak cały płonie z nieokiełznanego pożądania. Ona jest obłędna i
najwyraźniej gotowa wskoczyć mu do łóżka.

Mam ochotę wrzeszczeć. Albo zwymiotować. A najbardziej

ze wszystkiego chciałabym się rozpłakać. Poza tym trochę się
dziwię. Dlaczego na litość boską tak piękna kobieta zapisała się do
Klubu? Na czym jej zależy? Jest poszukiwaczką skarbów? Szuka
męża? Czy co? Bo nie uwierzę, że ma ochotę na jednego za
drugim partnera seksualnego bez żadnych zobowiązań. Taka
kobieta może mieć każdego, na pstryknięcie palcami. Dlaczego
więc została przypisana do Jonasa, mężczyzny, który jest gotów
dać jedynie orgazm i uprzejme pożegnanie?

Co się tu dzieje? I dlaczego on się nie zastanawia nad tym

samym?

Zupełnie nieoczekiwanie, gdy w dalszym ciągu wyglądam

znad menu i gapię się na nich, on się odwraca i spogląda prosto na
mnie. Moje spojrzenie mogłoby zabijać. Dupek. Szerzej otwiera
oczy. I ja też. Cholera!

Szybko odwracam wzrok i unoszę menu, żeby zasłonić całą

twarz. Czuję, jakby mnie przyłapał na gorącym uczynku. Chociaż
sama nie wiem, na czym ten uczynek miałby polegać. Nagle
wpadam w panikę. Czy on wie, kim ja jestem? Nie, to głupie. A
jednak przez ten ułamek sekundy patrzył, jakby mnie rozpoznał.

Choć to niemożliwe. Nie może, bo mnie nigdy w życiu nie widział.
Nie ma najmniejszego pojęcia, jak wyglądam. Z wyjątkiem lewego
cycka.

Zerkam jeszcze raz, ale już stoi do mnie tyłem i zamawia jej

drinka. No jasne. Rzygać się chce. Tak, Sarah, rozpoznał cię, tak
cię rozpoznał, że od razu postanowił kupić drinka swojej nowej
purpurowej przyjaciółce. Co za kretynka. Budzi się we mnie
wściekłość, zażenowanie i upokorzenie. Oraz zazdrość, jasne. Nie
zapominajmy o zazdrości.

– Idziemy – warczę do Kat i podrywam się z krzesła. Nie

czekam na jej reakcję, tylko sunę do drzwi z taką prędkością, jakby
w barze wybuchł pożar. Po sekundzie jestem na chodniku i
oddalam się od baru, ile sił w nogach, a za plecami słyszę
stukające obcasy Kat.

Nie wierzę, że prawie się z nim przywitałam. W najlepszym

razie byłoby cholernie niezręcznie, a w najgorszym doszłoby to
totalnej katastrofy. Nie wierzę, że dałam się aż tak ponieść tej
idiotycznej fantazji i naszym małym, zakazanym, cholera wie
czym. (W myślach gotowa byłam nazywać to romansem, ale to
oczywiście ostatnie słowo, jakiego można by użyć). Nie wierzę, że
dotykałam się, wypowiedziałam jego imię i chciałam uprawiać z
nim seks tak bardzo, że aż bolało i przez siedem bitych godzin
wyszukiwałam w Internecie informacje na jego temat, o sześć
godzin dłużej niż potrzebowałam do skompletowania raportu,
podczas gdy powinnam była czytać trzy rozdziały na temat prawa
umów handlowych. Dobry Boże, nie wierzę, że wysłałam mu
zdjęcie mojej piersi! Nigdy w życiu czegoś takiego nie zrobiłam.
Co mnie opętało?! A przede wszystkim nie wierzę, że dałam się
złapać na smutek w jego oczach. Myślałam – jako kompletna
idiotka – że go uleczę.

Byłam głupia.

Zdyszana dopadam do samochodu. Schylam się i próbuję

złapać oddech. Po pół minuty dociera do mnie równie zdyszana
Kat.

– Uff – sapie.

– Przepraszam – stękam.

– Rozumiem – krzywi się. – Auć. – Jestem przekonana, że

chodzi jej o to, co widziała w barze, a nie o sprint w szpilkach.

– Wiedziałam, że jest łatwy – dyszę dalej. – Ale zobaczyć go

w akcji… – Jeśli miałabym rywalizować z takimi kobietami,
jestem bez szans. – Kat marszczy czoło i zerka na mnie ze
współczuciem, a ja bezradnie zwieszam ramiona. – Nie wiem,
czemu on ma na mnie taki wpływ. – Pod powiekami czają mi się
łzy, ale udaje mi się je stłumić. – Odpycham go i każę mu się
zostawić w spokoju, a kiedy to robi, jestem zdruzgotana, że
posłuchał. – Wywracam oczami. – Jestem żałosna.

Kat mnie obejmuje, a ja przytulam policzek do jej ramienia.

– Jeśli chce do końca życia gonić swój ogon, mając na

wyciagnięcie ręki najbardziej niesamowitą dziewczynę na świecie,
to znaczy, że na ciebie nie zasługuje – szepcze.

Rozdział 9

Jonas

Cieszę się, że jestem pod prysznicem sam. Zwykle bardzo

lubię kąpać się z kobietą zaraz po tym, jak ją pieprzyłem. Ale nie
dzisiaj. Seks ze Stacy był… niewdzięczny. Nie, jeśli mam być
całkiem szczery, tak naprawdę blisko mu było do obrzydliwego.
Aż nie wierzę, że można użyć tego słowa do opisu seksu z kobietą
wyglądającą tak jak ona, ale jednak się da.

Ma niesamowite ciało: jędrne, smukłe, z krągłościami w

odpowiednich miejscach, miękką skórę, gęste włosy i
najbłękitniejsze oczy, jakie kiedykolwiek widziałem. A jednak nie
miałem na nią ochoty. A już na pewno na seks oralny, więc nie
mam pojęcia, dlaczego na litość boską to zrobiłem. Pewnie siła
nawyku. Pewnie sobie wmawiałem, że to „wróci”. Może
myślałem, że dam radę sobie wmówić, że dobrze się bawię, jeśli
po prostu spróbuję. Ale bardzo, ale to bardzo się przeliczyłem. Jak
tylko dotknąłem językiem jej cipki, żołądek mi się skurczył,
jakbym skosztował skwaśniałego mleka.

Ale Stacy nie zauważyła, że jestem bliski wymiotów. Nie,

nie, gdy musnąłem językiem jej punkt zapalny, jęknęła, stęknęła i
zrobiła wszystko, co trzeba: wiła się, błagała, jęczała i stękała,
jakbym wcisnął jakiś magiczny guzik. Doszła tak mocno i szybko,
że autentycznie wywróciłem oczami, odsunąłem się i spojrzałem
na nią z niedowierzaniem. Z trudem się powstrzymałem, żeby nie
wrzasnąć jej w twarz: „Stacy, litości!”

Oczywiście nie zrobiłem tego, bo jestem dżentelmenem, ale

od razu przestałem lizać i tylko patrzyłem z niedowierzaniem. I
wiecie, co zrobiła, gdy tylko się odsunąłem? Jęknęła i zaczęła
prosić, żebym jej wsadził, tak jakby nigdy w życiu nie była tak
podniecona. Chociaż dobrze wiedziałem, że jeszcze nic nie
zrobiłem, ale ona co do joty realizowała scenariusz, który

umieściłem w moim zgłoszeniu. Nie-do-kurwa-wiary. Ale mimo
wszystko trudno się oprzeć pięknej kobiecie, która błaga, żebym ją
pieprzył, nawet jeśli jest kłamczuchą. No więc zrobiłem to.
Pieprzyłem ją, chociaż nie jestem z siebie dumny.

Gdy w nią wszedłem, dość ostro, przyznaję, moja jedyną

myślą było, żeby dojść, a nie zapewniać jej jakąkolwiek
przyjemność. I wiecie co? Szok! Ledwie zacząłem, ona już doszła
z siłą pieprzonej Niagary, a przynajmniej tak to wyglądało. (Sarah
powiedziałaby, że to „domniemanie”). Wiecie, co myślałem w
czasie tego jej rzekomego orgazmu? Błagam, daj już spokój. To nie
jest najlepsza myśl, kiedy wije się pod tobą kobieta w
ostentacyjnej ekstazie. Tak naprawdę to myśl totalnie obrzydliwa.

I wtedy dotarło do mnie jedno: Chcę Sarah. A gdy tylko

zacząłem tę myśl, posuwając jednocześnie Stacy, poczułem do
siebie takie obrzydzenie, taki wstręt, takie zniechęcenie i taką,
kurwa, samotność, że chciałem z niej wyjść i nawet nie zawracać
sobie głowy dochodzeniem. Ale nie zrobiłem tego. Nie, ponieważ
jestem, jaki jestem, postąpiłem dokładnie przeciwnie. Zamknąłem
oczy i nacierałem dalej, wyobrażając sobie, że mój kutas rusza się
w Sarah, Sarah o oliwkowej skórze, ze ślicznymi piersiami i
wyprężonymi brodawkami, których tak chciałbym dotknąć
językiem, że oddałbym za to wszystko. Sarah z najlepszym
radarem srania-w-banie, jaki kiedykolwiek widziałem. Sarah, która
nigdy wcześniej nie szczytowała i powierzyła mi tę delikatną
prawdę niczym perłę. Sarah, która wie, że jestem dupkiem, a
jednak dotykała się i wypowiedziała przy tym moje imię. Tak jest.
Zamknąłem oczy i pozwoliłem umysłowi wywołać rozmyty obraz
Sarah, zmieszany z widokiem Dziewczyny z Kartą, i pieprzyłem
Stacy bezlitośnie.

A w wyniku myśli o Sarah robiłem to jeszcze ostrzej.

Natarłem na nią, a ona jęknęła i wyprężyła się pode mną, a ja
pomyślałem sobie, że Sarah nie może odejść, nawet jeśli
wykasowała konto mailowe i przysłała mi ten odręczny liścik. Przy
każdym pchnięciu mówiłem sobie, że Sarah sprawdziła mnie w tej
Klubowej apce, wiedziała, że będę w tym barze, że nie mogła

przestać o mnie myśleć, że tęskniła za mną, że pragnęła mnie tak
bardzo, jak ja jej. Wyobraziłem sobie, że w barze wszystko ułożyło
się inaczej, że Sarah ukrywała się za menu i że ja poszedłem prosto
do niej, do stolika w rogu, zamiast kupować Stacy drinka,
wyrwałem jej kartę z rąk i powiedziałem: „Idziesz ze mną do
domu”. Moja naga skóra bez ustanku przesuwała się po miękkiej,
białej skórze Stacy, a ja wyobrażałem sobie rozkosz płynącą z
dotyku oliwkowej skóry Dziewczyny z Kartą. Czułem jej pot
mieszający się z moim, jej długie ciemne włosy rozsypane na
mojej białej poduszce, smukłe dłonie na moich plecach, wbijające
mi się w skórę paznokcie i otarcia srebrnej obrączki.

Te fantazje bardzo dobrze mi robiły i już miałem kończyć,

wykrzykując imię Sarah, ale wtedy właśnie Stacy jęknęła mi do
ucha. „Jesteś niesamowity”, powiedziała, i w jednej chwili
wróciłem do rzeczywistości. Otworzyłem oczy, zobaczyłem
wpatrujące się we mnie niebieskie oczy Stacy, a nie duże brązowe
oczy Dziewczyny z Kartą.

Wtedy przypomniało mi się, ze Sarah mnie nie chce.

Wtedy przypomniało mi się, że Sarah uważa, że nie jestem

jej wart.

Wtedy przypomniałem sobie, że Sarah nie widzi we mnie

żadnych plusów.

I wtedy się wkurwiłem.

Zacząłem bezlitośnie pieprzyć Stacy. Nie jestem z tego

dumny, przeciwnie, czuję do siebie obrzydzenie, niemalże fizyczny
ból, że to zrobiłem, ale po tym jej pierdzieleniu o tym, jaki jestem
niesamowity, pieprzyłem ją z taką wściekłością, że nie mogła
doświadczyć niczego, poza upokorzeniem w czystej formie, a
może i nawet bólem.

Ale oczywiście udawała, że się dobrze bawi.

Bo jest pieprzoną kłamczuchą.

– Było cudownie – powiedziała, gdy wreszcie doszedłem i

padłem na nią jak wściekła spocona, bezwładna masa. Potem się
podniosłem, spojrzałem jej w twarz i już miałem zacząć
przepraszać i błagać o przebaczenie, ale ona się uśmiechnęła.

Uśmiech nie obejmował jej oczu, bardzo, bardzo niebieskich i
odebrałam go jak kopniak w brzuch. Sturlałem się z niej i
ściągnąłem prezerwatywę. Nie potrafiłem się zmusić do
odwzajemnienia uśmiechu ani żadnej innej reakcji na jej pusty
komplement. Już mi się nawet nie chciało przepraszać, że
zerżnąłem ją tak ostro. Widziałem, że sprzedałem duszę diabłu, za
dwieście pięćdziesiąt tysięcy dolarów, precyzyjnie mówiąc, i
nienawidziłem się za to.

– Pójdę pod prysznic – wymamrotałem z nadzieją, że Stacy

odczyta aluzję.

I wiecie co? Odczytała! Bez śladu trzepotania rzęsami. No

jasne. Stara, dobra Stacy. Nie powinienem się dziwić, w końcu
była androidem zaprogramowanym do zmieniania wszystkich
moich pieprzonych fantazji w rzeczywistość. Albo inaczej:
androidem zaprogramowanym do spełniania tego, co brałem za
swoje pieprzone fantazje. Jak się jednak okazało, to, czego
chciałem – a raczej myślałem, że chcę, nie istniało.

– Jasne, idź! – zaćwierkała radośnie i zebrała ubrania. – Ja

już i tak muszę lecieć. – Niemożliwe, co za niespodzianka! – Ale
dzięki za wszystko. Jesteś niesamowity! Może się jeszcze
zobaczymy. – Bez dalszych zbędnych słów narzuciła na siebie
ubrania i ruszyła do drzwi, ot tak. Nie poprosiła o mój numer
telefonu. Nie wspomniała, że w tym tygodniu będzie w mieście
koncert Radiohead. A przypadkiem to jej ulubiony zespół. Śladu
nadziei w oczach. Ani nawet wymiany identyfikatorami z Klubu,
żebyśmy mogli się umówić na następny raz. Nic, jak weszła, tak
wyszła. Dymanko i siema. Łatwo przyszło, łatwo poszło.
Dokładnie tak, jak chciałem i napisałem w moim zgłoszeniu. Ale
czyż w drugiej części opisu moich preferencji seksualnych nie
wspomniałem, że po wszystkim nie chcę się czuć jak dupek? Więc
dlaczego nigdy, w całym dorosłym życiu, nie czułem się większym
dupkiem niż teraz?

Namydlam się żelem pod prysznic i prawie zdrapuję z siebie

Stacy. Zamykam oczy i pozwalam gorącej wodzie obmywać mi
twarz, a potem otwieram usta i wpuszczam do nich wrzący

strumień, żeby obmył mi język. Wcześniej czyściłem zęby i język
przez jakieś siedem minut, ale wciąż nie mogę pozbyć się
kwaśnego posmaku jej cipki. Sama myśl o tym, że jej dotykałem
językiem, przyprawia mnie o dreszcze. Kurwa, co ja sobie
myślałem?!

Nie chcę Stacy.

Ani Marissy. Ani Caitlyn. Ani Julie. Ani Samanthy, Emily,

Maddie, Kristin, Lauren, Rachel, Bethanney, Natalie, Darcy,
Michelle, Charlotte, Grace, Katie Shannon, Juliany, Tiffany,
Andrei, Melanie czy Hannah.

Chcę Sarah.

Ale ona nie chce mnie.

„Na chwilę zwariowałam, ale już odzyskałam panowanie nad

sobą”.

Jestem efektem jej chwilowego błędu w ocenie sytuacji?

Jednorazowego odsłonięcia się? Jestem złym gościem, który ją
zmusił do odkrycia i zaakceptowania najgłębszych, najszczerszych
pragnień, zamiast ścigania nieistniających tęcz, jak wszyscy każą?
Już odzyskała panowanie nad sobą, co? No to wielkie brawa. Kto
wie, co mogło się zdarzyć w jej życiu, gdyby zdecydowała się ze
mną spotkać. Gdyby zniżyła się do mojego poziomu i dała mi
pieprzoną szansę, zamiast autorytatywnie stwierdzać, że nie jestem
wart jej czasu.

Kurwa.

Opieram się o marmurową ścianę i pozwalam gorącej wodzie

spływać mi po plecach. Kręci mi się w głowie. Myśli, że nie
jestem jej wart.

„Jeśli chodzi o Ciebie, dostrzegam więcej minusów niż

plusów”.

Biorę szampon i wmasowuję kroplę we włosy.

Dzięki zgłoszeniu wie lepiej niż ktokolwiek inny – naprawdę,

lepiej niż ktokolwiek – jakim jestem zarozumiałym-złamasem-
dupkiem-i-sukinsynem.

„Gdybym chciała Cię okłamać, jak wszyscy inni, zdaje się –

bo tego oczekujesz, choć wmawiasz sam sobie, że oczekujesz

czegoś innego – sprawy mogłyby się potoczyć inaczej”. Jej słowa
są jak żyletki rozcinające mi pierś. Przed nią oszukiwałem
wszystkich wkoło. Nawet siebie. Ale jej nie oszukałem. Ona zna
prawdę. „Baw się dobrze w Klubie. Jestem pewna, że znajdziesz tu
dokładnie to, czego szukasz. Mimo to życzę Ci jednak, żebyś
pewnego dnia zdał sobie sprawę, że to, czego chcesz i to, czego
potrzebujesz, to dwie zupełnie różne rzeczy”. Pierdolę to. Może
nie wiem, czego potrzebuję. Ale bardzo dobrze wiem, czego chcę.

Z sypialni dobiega dzwonek komórki i wyrywa mnie z

zamyślenia. Wyskakuję spod prysznica i rozchlapując wodę po
podłodze, biegnę do telefonu porzuconego na łóżku. Nie zdążyłam,
kurwa, a to był Josh! Oddzwaniam, serce mam w gardle.

Odbiera od razu.

– Znaleźliśmy ją.

Siedzę na łóżku w dżinsach i czytam maila od Josha, a

jednocześnie staram się opanować oddech. Na Wydziale Prawa
Uniwersytetu Waszyngtońskiego uczą się obecnie trzy Sarah:
Sarah McHutchinson, Sarah Jones i Sarah Cruz, z czego dwie mają
dwadzieścia cztery lata: Sarah McHutchinson i Sarah Cruz. Ale
oliwkowa skóra przechyla szalę na korzyść Sarah Cruz. Nagle
przypominam sobie, że w pierwszym mailu użyła słowa „gracias”.
Uśmiecham się z satysfakcją. Tak, to Sarah Cruz. Zresztą,
nieważne, czy moje założenie jest słuszne, bo Josh zaopatrzył mnie
w komórki wszystkich trzech, ich adresy e-mailowe, a do tego
adresy zamieszkania. Ale przeczucie podpowiada mi, że mam
rację. Sarah Cruz.

– Możemy też zdobyć numery ich ubezpieczenia i spis ocen,

jakbyś chciał – zapowiedział dziesięć minut temu Josh, kiedy
dzwonił.

– Nie sprawdzam jej zdolności kredytowej ani nie będę

prowadził z nią rozmowy o pracę. Chcę ją tylko znaleźć.

Josh się roześmiał.

– Daj znać, jak się sprawa rozwinie. Jestem już

zaangażowany w ten cały romans tak samo bardzo jak ty.

Zjeżyłem się.

– To nie jest romans.

– Idiota z ciebie, wiesz?

Wrzuciłem „Sarah Cruz” w Google’a, ale wyskoczyło tyle

linków i zdjęć, że nie zdołam tego przejrzeć… Zawęziłem
wyszukiwanie do „Sarah Cruz Seattle”, ale okazało się to
niewielką pomocą, zresztą nic z tego, co się wyświetliło, nie
wygląda ani trochę obiecująco. Pod „Sarah Cruz Uniwersytet
Waszyngtoński” trafiam na studenckie forum i dokument PDF z
listą rankingową po pierwszym semestrze na Wydziale Prawa
rocznika 2016. Otwieram plik i przeglądam nazwiska, lecąc od
góry. Nie muszę się za bardzo wczytywać, Sarah Cruz jest na
czwartym miejscu w roczniku. Tak, moja mądra Sarah to na pewno
Sarah Cruz, jestem przekonany. Łoi tyłki wszystkim, nie tylko
mnie. Jasne, że tak.

Sięgam po telefon. Josh odbiera do razu.

– Czy ten twój kolega mógłby sprawdzić, czy w aktach są

jakieś zdjęcia? Legitymacyjne czy coś w tym stylu. Potrzebuję tej,
która ma lekko oliwkową skórę. Wiem na pewno, że moja Sarah
nie ma białej karnacji.

– Czekaj. Ty nie wiesz, jak ona wygląda? – Milczę. – Nigdy

jej nie widziałeś?!

Nadal nic nie mówię. Cholera.

W prychaniu Josha zawiera się jego nagłe zwątpienie w mój

zdrowy rozsądek.

– Byłem przekonany, że zacząłeś jej szukać, bo przysłała ci

anonimowo jakieś seksowne zdjęcie, które cię opętało. Ale ty jej
nigdy nie widziałeś?! Rozkręciłeś to wszystko z powodu czegoś,
co ci napisała?! – Dobra, jeśli tak przedstawić sprawę, wygląda
rzeczywiście kiepsko.

Wzdycham, bo nie chcę odpowiadać na to pytanie, ale moje

westchnienie mówi Joshowi wszystko, co chciał wiedzieć. Nawet
ja słyszę w tym oddechu drżenie i niepewność.

– Wow. To naprawdę będzie romans stulecia – śmieje się. A

ja nawet nie mam siły powiedzieć mu, żeby się walił. Jestem w
rozsypce. – Spoko, zobaczę, co się da zrobić. Nie wyłączajcie

odbiorników.

– Josh? Jeszcze jedno.

– No?

– Przyślij mi jednak jej indeks.

Nie wiem, czemu to trwa tak długo. Myślałem, że wróci z

tymi zdjęciami prawie od razu. Ale nie oddzwonił ani nie napisał, a
ja siedzę jak na szpilkach. Jestem już tak blisko, a jednocześnie tak
daleko. Nie mogę pracować. Nie mam nawet siły iść poćwiczyć.
Muszę być skupiony na telefonie, nie mogę przegapić wieści od
Josha.

Krążę po kuchni, ale nie dorywam wzroku od stojącego na

blacie laptopa. Wyciągam telefon z kieszeni dżinsów. Nic.

Sarah Cruz. Nie mogę przestać myśleć o jej piersi. O

brodawce. O udzie, skórze. I o tym, co powiedziała, że życzy mi,
żebym zdał sobie sprawę, że to, czego chcę i czego potrzebuję, to
dwie różne rzeczy.

Pierdolę, nie potrzebuję jej zdjęcia, żeby do niej zadzwonić.

Nieważne, jak wygląda, i tak chcę z nią porozmawiać, chociaż
tyle. Chcę ją poznać. Może się okazać, że nie jest klasyczną
pięknością, ale co z tego? A może nawet w ogóle nie będzie mnie
kręcić… Ale nie, nie wyobrażam sobie, że mogłaby mnie nie
pociągać. Jest seksowna, daję głowę. Ma boską skórę. Idealną
pierś. A od wyprężonej brodawki od razu mi staje. Czego więcej
mi trzeba? Nawet jeśli jej twarz nie będzie w stylu dziewczyn, na
które przeważnie zwracam uwagę, wystarczy, że popatrzę na jej
piersi i już wszystko będzie hulało.

Otwieram maila od Josha z danymi kontaktowymi do trzech

Sarah i mrużę oczy, wpatrując się w numer telefonu widniejący
pod nazwiskiem Cruz. Podejrzewam, że może być też którąś z
dwóch pozostałych dwudziestoczteroletnich Sarah – może
McHutchinson? – ale wątpię.

Drżącymi rękami powoli wybieram numer Panny Radar

Srania w Banie, Panny Na Chwilę Zwariowałam Ale Już
Odzyskałam Panowanie Nad Sobą, Panny Nie Widzę W Tobie
Plusów, Panny Ani Razu Nie Wyłam Jak Małpa i wreszcie Panny

Której Pragnę Ale Ona Nie Chce Mnie. Numer Sarah Cruz.

Rozdział 10

Sarah

Widok Jonasa emablującego tę nieznośnie piękną kobietę w

purpurowej bransoletce zadziałał jak kubeł zimnej wody i
uświadomił mi, że on jest i zawsze będzie dokładnie takim
napaleńcem, jak twierdził od początku, nikim więcej. A cała
głębia, powaga, tęsknota, samotność i dobro, które widziałam w
jego oczach, były jedynie efektem mojej wybujałej wyobraźni.
Projekcją. Chociaż uświadomienie sobie tego niemal wydarło mi
serce z piersi, jasna strona jest taka, że cały swój czas i uwagę
skupiłam na studiach i mojej zwariowanej pracy, tak jak
powinnam. Jonas Faraday był przelotnym zaburzeniem status quo,
przelotnym i pożerającym masę czasu, nic więcej, ale to już
koniec.

Wczoraj wieczorem, po powrocie z baru, zrobiłam sobie

prawniczy maraton i jestem w trakcie przygotowywania się do
zajęć (przeczytałam też naprzód trochę materiałów z umów
handlowych). Rano zaczęłam opracowywać szczegółowe
konspekty z deliktów, zawierające opis, przepisy, analizę oraz
wywód każdej sprawy, jaką przerabialiśmy od pierwszego dnia. W
przyszłym tygodniu zrobię to samo z umowami handlowymi, a
zaraz potem wezmę się do prawa konstytucyjnego. Jeśli utrzymam
ten rytm, będę w pełni przygotowana do egzaminów końcowych i
zostanie mi jeszcze sporo wolnego czasu. Dziesięcioro studentów z
najlepszymi wynikami dostanie pełne stypendium na następne dwa
lata, do końca studiów i zamierzam dopilnować, żeby załapać się
na jedno z nich.

Klub też nie daje o sobie zapomnieć. Rano wylądowało w

mojej skrzynce zgłoszenie od nowego gościa ze Seattle i właśnie
wróciłam z wyprawy szpiegowskiej potwierdzającej jego
tożsamość. Jestem w domu od dziesięciu minut, a już zdążyłam się

zalogować i zasugerować przyjęcie go (oczywiście pod
warunkiem, że wszystkie badania będą bez zarzutu). Wykupił
miesięczne członkostwo (to zawsze dobry znak), a opis jego
preferencji seksualnych był festiwalem niestrudzonego
romantyzmu. Jest tak cudownie normalny. Przesłodki, ale w
cholerę nudny, trzeba przyznać. Obstawiam, że nie miał
dotychczas wielkiego powodzenia wśród pań. Mam nadzieję, że
Klub pomoże mu znaleźć miłość, a jeśli nie, to że przynajmniej
zapewni mu najbardziej niezapomniany miesiąc w życiu. Tak czy
siak, bardzo mu kibicuję.

Zdjęcia, które przysłał, aż promieniowały normalnością i

samotnością i było dla mnie oczywiste, że jest dokładnie tym, za
kogo się podaje. Jeśli ktoś chciałby się na siłę podlansować, na
pewno nie wybrałby takich zdjęć. Musiałam tylko w porze lunchu
zaczekać chwilę w lobby budynku, w którym mieści się jego firma
(jest programistą), żeby zobaczyć, jak wychodzi po kanapkę.
Wyglądał dokładnie jak trzydziestosiedmioletni, mierzący metr
siedemdziesiąt zamknięty w sobie maniak komputerowy, za
którego podał się w zgłoszeniu. Czyli zrobione.

Nie wiem, może ostatnio jestem jakaś nadwrażliwa, co

pewnie zawdzięczam widokowi Jonasa w purpurowej bransoletce
wyruszającego na łowy, ale kiedy minął mnie Pan Zwyczajny,
samotny i smutny pośród swoich kolegów (zbitych w rozgadane
grupki sunące na wspólny lunch), zachciało mi się płakać. A może
miałam ochotę się rozryczeć nad sobą. Każdy zasługuje na miłość,
bez względu na to, czy przejawi się ona zaproszeniem na lunch z
kolegami, przynajmniej raz na jakiś czas, czy znalezieniem kogoś,
z kim można się dzielić sobą. Nieważne, czy jest się zwyczajnym i
nudnym, trochę szalonym, zarozumiałym i aroganckim, co też
może się zdarzyć, oderwanym od własnych emocji czy zwyczajnie
smutnym. Ale jeśli nie uda mu się znaleźć miłości na własną rękę,
kto może mu mieć za złe, jeśli wyda z trudem uciułane
oszczędności, żeby znaleźć ją w inny sposób. A przynajmniej
chociaż raz przeżyć coś niezwykłego.

Sumiennie wpisałam szczegóły mojej obserwacji do raportu,

a następnie znalazłam komórkę. Dostałam esemesa od Kat, która
pytała, czy czuję się już lepiej po całej tej wczorajszej akcji z
Jonasem. Byłam przybita, ale już jest dobrze. Czas iść naprzód.
Piszę jej, że wszystko już okej i dla pewności załączam sznurek
mrugających emotikonów.

Już mam odłożyć telefon, gdy zaczyna dzwonić. Nie znam

tego numeru. Zwykle czekam, aż takie połączenia trafią do poczty
głosowej, ale co mi szkodzi, siedzę tu sama i mam chwilę
wolnego, zanim znów wezmę się do nauki.

– Halo?

Słyszę, jak osoba po drugiej stronie ciężko oddycha.

– Sarah?

Nagle robię się zdenerwowana.

– Z kim rozmawiam? – I czemu mój żołądek tańczy twista?

– Mówi Jonas. – Gwałtownie wciągam powietrze, ale nic nie

mówię. – Jonas Faraday – precyzuje. Wciąż nie mogę nic wydusić.
Ma męski głos. Seksowny. Czuję ciarki biegające mi w górę i w
dół po plecach. – Jesteś tam?

– Skąd masz mój numer? – Nagle wpadam w panikę. Dostał

moje namiary z Klubu? Powiedział im, co zrobiłam?

– Odkryłem, że studiujesz prawo na Uniwersytecie

Waszyngtońskim. – Odchrząkuje. – Więc włamałem się na ich
serwer, żeby cię znaleźć.

Zatyka mnie. Czy on powiedział, że zhakował serwer

uniwersytetu, żeby mnie znaleźć?!

– Musiałem cię odnaleźć. Muszę z tobą porozmawiać.

Dostaję świra. – Mówi cicho i słyszę w jego głosie napięcie.

Milknie i czeka, aż coś powiem.

– Nie zdobyłeś mojego numeru od Klubu?

– Skąd, oczywiście, że nie. – Jest dotknięty. – Nigdy bym się

z nimi nie skontaktował w twojej sprawie! – Tak, zdecydowanie go
uraziłam. – Mówiłem ci. – Nie wierzę w to, co słyszę. Nie wierzę,
że zadzwonił. I że włamał się do systemu wielkiego uniwersytetu,
żeby móc to zrobić. Milczę chyba przez minutę i usiłuję ogarnąć
sytuację: rozmawiam z Jonasem Faradayem, który mnie wyśledził.

Poza tym, wstyd się przyznać, moje ciało zaczyna reagować na
jego głos dokładnie tak samo, jak na jego zgłoszenie. – Muszę się z
tobą zobaczyć.

– Jakim cudem się domyśliłeś, że studiuję prawo na

Uniwersytecie Waszyngtońskim? Powiedziałam ci tylko, jak mam
na imię. – Myśli mi szaleją. Co ja mu mówiłam? Imię i wiek, nic
więcej. Więc jak mnie znalazł? Za Chiny ludowe nie jestem w
stanie pojąć, w jaki sposób doszło do tego, że teraz rozmawiamy.

Wyjaśnia ścieżkę dedukcji, wnioski i poszlaki z moich listów,

które go tutaj doprowadziły. Jestem pod wrażeniem. A wręcz:
jestem porażona. Mówi, że mam cudowne poczucie humoru. Ze
cztery razy powtarza, że jestem inteligentna. I – rany – nieźle się
zafiksował na oliwkowym odcieniu mojej skóry. Słyszę, jak się nią
zachwyca i skóra zaczyna mnie świerzbić, jakby płonęła żywym
ogniem. Może w takim razie spodoba mu się i cała reszta? Ale
zaraz, momencik. Nagle do mnie dociera, że nie powiedział nic na
temat całej mnie, mówi tylko o skórze. Czyli musi być
rozczarowany zdjęciem. Przecież jeśli facet mówi: „Masz piękną
skórę”, równie dobrze mógłby gadać o czarującej osobowości.

– Czyli podoba ci się moja skóra, co? – dopytuję.

– Tak – mówi. – A teraz mogę dodać do listy zachwytów

jeszcze twój głos. Jest bardzo seksowny. Ma taką ledwie
dosłyszalną chrypkę. Nie mogłem się doczekać, żeby zobaczyć,
jak wyglądasz cała, ale teraz już naprawdę odchodzę od zmysłów.

Zaraz. Nie widział mnie? Nie, na pewno chodzi mu o to, że

nie widział mnie na żywo.

– Chcesz sprawdzić, czy wyglądam tak jak na zdjęciu? –

Ciekawe, jakie znalazł. Milknie, a ja zamieram. Czemu nic nie
mówi? – Widziałeś zdjęcie z legitymacji studenckiej? Zrobili mi je
zaraz po przyjściu z siłowni, byłam bez makijażu…

– Nie, nie wiedziałem żadnego twojego zdjęcia.

Rumienię się. Nie widział żadnego zdjęcia? Polował na mnie,

zadzwonił do mnie, rozwodzi się nad tym, jak mu się podobam, ale
nie ma pojęcia, jak wyglądam?

– Aha. – Nawet nie wiem, co na to powiedzieć. – A dlaczego

zamilkłeś, zanim odpowiedziałeś?

Wzdycha.

– Bo marzę, żeby cię zobaczyć. Musiałem się trochę

opamiętać. Jestem bardzo poruszony. Nie chcę cię wystraszyć.

Podłoga się pode mną rozstępuje. Pulsowanie między nogami

daje o sobie znać.

– Czy ty mówisz prawdę. Jonas? – szepczę.

– Powiedz to jeszcze raz – odpowiada także szeptem.

Świetnie wiem, o co mu chodzi.

– Jonas – powtarzam, a pulsowanie staje się jeszcze

silniejsze.

Wypuszcza z płuc rozedrgane powietrze. Milczy przez

kolejną dłuższą chwilę. Czuję na drugim końcu linii jego
podniecenie.

– Tak, mówię prawdę. Zawsze będę ci mówił prawdę.

Czar pryska. Wybucham śmiechem.

– Biorąc pod uwagę, że twoje związki trwają od dwóch do

maksymalnie siedmiu godzin, zależnie od nastroju Waszej
Świętojebliwości, twoje zobowiązanie do bycia zawsze szczerym
jest zaiste godne podziwu.

Parska.

– Wow. – Słyszę po głosie, że po jego stronie zaklęcie także

prysło.

– No wow. – Też parskam. Czego się po mnie spodziewał?

Zaledwie wczoraj widziałam, jak się ślinił do Panny Purpurowej.

– Chyba nie bardzo mnie lubisz..

– Nawet cię nie znam.

– Ależ znasz. – Milknie, ale o dziwo słyszałam w jego głosie

urazę. – Wiesz, że tak.

Serce mi się ściska.

Cholera. Wiem, że powinnam zareagować świętym

oburzeniem, roześmiać się, objechać go jak łysą kobyłę albo kazać
za mną biegać i błagać o przebaczenie, w każdym razie zastosować
jedną z reakcji, jakich nauczono mnie uważać za godne
świadomej, przestrzegającej zasad i mającej do siebie szacunek

kobiety, ale okazuje się, że wcale nie czuję się jak świadoma,
przestrzegająca zasad i mająca do siebie szacunek laska. A już na
pewno nie mam zamiaru powiedzieć nic, co nie będzie w stu
procentach prawdą.

– Tak, znam cię – przyznaję. Nie wiem, dlaczego go

rozumiem, ale tak jest. Po prostu go czuję. I chcę go, wbrew sobie.
– Przepraszam – dodaję. – Byłam wredna.

Wydaje mi się, że wypuszcza z płuc powietrze, tak jakby

wstrzymywał oddech.

– Przyjeżdżam po ciebie, natychmiast. Nie wytrzymam już

ani minuty.

I tym mnie wkurza.

– Dobra, zobaczmy, będziemy mogli się pieprzyć przez

godzinę, tak? Pasuje to do twojego grafiku? Bo później ja muszę
się uczyć, a ty dymać kolejną brunetkę w purpurowej bransoletce.

– O mój Boże! – wykrzykuje z zachwytem. – Wiedziałem! –

Nie posiada się ze szczęścia.

Nie słyszał ani słowa z tego, co powiedziałam? Dołożyłam

mu, nie zauważył?

Chichocze.

– Czyli to jednak byłaś ty za tym menu! Wiedziałem! – Jest

przeszczęśliwy. – Boże!

Ups. Cholera.

– Nie mogłaś się powstrzymać! – W jego głosie kryje się

niezmącona radość. Nie wiem, co powiedzieć. Kurde. – Nie
mogłaś się powstrzymać! – powtarza. Zaraz oszaleje z radości. Ja
nic nie mówię. Milczę. – Wiedziałem, że to ty. Od razu poznałem
po tych fragmentach skóry, które mi przysłałaś na zdjęciach. –
Wzdycha z rozkoszą. – Taki jestem zajebisty!

– Dobrze, to byłam ja. Ciekawość wygrała. Ale jak

zobaczyłam, jak się do niej ślinisz przy barze, autentycznie mnie
zemdliło. Nie, tak naprawdę, to poczułam się jak śmieć. I uwierz
mi, od tej pory dam radę trzymać się od ciebie z dala.

Ekstaza szybko zmienia się w panikę.

– Cholera, strasznie się nie rozumiemy. Wyjaśnię ci…

– Nie ma nic do wyjaśniania. Zapłaciłeś dwieście pięćdziesiąt

tysięcy dolarów, żeby przez najbliższy rok co wieczór uprawiać
seks z inną kobietą noszącą purpurową bransoletkę i to chcesz
dostać. Rozumiem to. Śmiało, baw się dobrze, ale mnie w to nie
mieszaj…

– Czy dasz mi wtrącić chociaż jedno słowo? – Parskam do

słuchawki. – Proszę cię. Wiem, że jesteś zła i skołowana…

– Nie jestem zła ani skołowana. – Ale jak tylko wypowiadam

te słowa, uświadamiam sobie, że nie są prawdziwe. – Dobra,
inaczej, jestem zła. Tak naprawdę jestem bardzo, bardzo zła. Ale
nie skołowana. Ani trochę. Wszystko jest dla mnie oczywiste…

– Nie, czekaj, nie masz pieprzonego bladego pojęcia, co się

dzieje.

– Nie mam pieprzonego bladego pojęcia?

Wzdycha.

– Tak jest. Nie masz pieprzonego bladego pojęcia.

– Czytałam twoje zgłoszenie. Widziałam cię wczoraj w akcji

z Panną Purpurową. Co tu jest więcej do zrozumienia?

– Jeślibym się tak strasznie przejmował Klubem, to dlaczego

cię tropiłem? Dlaczego do diabła teraz do ciebie dzwonię?

– Bo jestem Mount Everestem, to oczywiste. A ty jesteś

zapalonym wspinaczem.

Słyszę, że jest wkurzony.

– Nawet nie wiem, jak wyglądasz, a jedyne, o czym myślę, to

żeby cię odnaleźć, dotknąć cię, usłyszeć twój głos. Oszalałem z
twojego powodu. A teraz wreszcie cię odnalazłem i …

– Wczoraj nie wyglądałeś, żebyś z mojego powodu szalał.

– Szalałem zwłaszcza wczoraj.

– Serio? – Parskam śmiechem. – Przed, w trakcie czy po tym,

jak zerżnąłeś Pannę Purpurową?

Milknie.

– Wszystkie wymienione. Ale najbardziej w trakcie – mówi

cicho, ale namiętnie.

Zaczynam się śmiać na cały głos. Wrednie. Mam uwierzyć,

że tracił głowę z mojego powodu, uprawiając seks z inną kobietą?

Powinnam się rozpłynąć? Albo podniecić? Nawet jeśli lubię
niegrzeczniejsze zabawy, niż sądziłam (dowiedziałam się dzięki
Jego Doskonałości), nie jestem obłąkana!

– Posłuchaj, to nie tak łatwo wytłumaczyć – wzdycha. – A

już na pewno nie przez telefon. Proszę cię, proszę, proszę,
spotkajmy się. Zgódź się na rozmowę w cztery oczy.

– Po co? Przecież rozmowa to „preludium”, prawda? Tak jak

jedzenie, śmiech, koncert czy ogólnie robienie wszystkiego, co nie
jest pieprzeniem. To jeden wielki, przedłużony wstęp do twojego
zostania Bogiem.

Znów wydaje ten poirytowany odgłos.

– To jest strasznie popieprzone. W żadnej innej sytuacji byś

się tego wszystkiego nie dowiedziała. To jest… – W jego
westchnieniu słyszę frustrację. – To strasznie popieprzone.

Nic nie mówię. Ma rację. W żadnej innej sytuacji nie

poznałabym wszystkich pokręconych myśli Jonasa Faradaya,
zanim nie dałabym się oczarować jego uśmiechem i kaloryferem
na brzuchu. Uśmiecham się złośliwie do siebie. Musi go dręczyć,
że wiem to, co wiem. I dzięki Bogu, że wiem. W przeciwnym razie
rzuciłabym się na łeb, na szyję w tę historię, która musi się
zakończyć moim złamanym sercem.

– Zgodzisz się, żebym zaprosił cię na kawę? Albo na kolację?

Chcę tylko porozmawiać.

– Po co chcesz się narażać na ten walentynkowy szajs?

Przecież wiem, że będziesz cały czas wściekły.

Warczy groźnie, a ja nie wiem, co ma na myśli.

– To jest strasznie popieprzone – mamrocze po raz kolejny.

– Poza tym trudno mi będzie normalnie z tobą rozmawiać,

jeśli wiem, że tak naprawdę chciałbyś mnie zerżnąć w toalecie. –
Milczy. – Halo? – pytam. – Jesteś tam?

Oddycha nerwowo.

– Boże, jesteś dokładnie taka, jak myślałem. – Z trudem

przełyka ślinę. – I tak strasznie cię pragnę.

Tego się nie spodziewałam. Jego słowa docierają prosto

między moje uda.

– Czyli – zaczynam nabzdyczona, ale bez wielkiego

przekonania, a w moim głosie słychać głównie podniecenie. Co się
dzieje?! – Czyli miałam rację z tą toaletą? – Z trudem udaje mi się
wycedzić te słowa. Nie wiem w sumie, czy wolałabym, żeby
zaprzeczył, czy potwierdził.

– W pewnym sensie tak. Tak, z całą pewnością chciałbym się

z tobą pieprzyć. Bardziej niż z jakąkolwiek kobietą w życiu. Ale
nie w łazience. W moim łóżku. Z uczuciem i starannie. – Na
sekundę zawiesza te słowa w powietrzu. Pulsowanie między
moimi nogami robi się nieznośne. – Kiedy wreszcie to zrobię,
odbędzie się to w moim łóżku, żebym nie musiał się śpieszyć i
mógł wreszcie przyjrzeć się twojej boskiej skórze w mojej białej,
wykrochmalonej pościeli. – Słyszę, że jest naprawdę podniecony. –
Ale nie po to zadzwoniłem. Naprawdę chcę się z tobą spotkać. I
porozmawiać. Mam ci mnóstwo do powiedzenia, ale nie przez
telefon. To znaczy jasne, chciałbym zrobić z tobą więcej niż tylko
rozmawiać, znacznie więcej, ale jeśli zgodzisz się dzisiaj na
spotkanie, wystarczy mi dotknięcie jakiegokolwiek miejsca na
twoim ciele, jakiegokolwiek, dłoni, ręki, twarzy. Na cokolwiek mi
pozwolisz. Ucha. Palca u nogi. – Słyszę, że się uśmiecha. –
Łokcia. – Płonę. Podpalił we mnie coś, co nie wiedziałam, że
istnieje. Nie takich słów spodziewałam się z ust Jonasa Faradaya.
Zwłaszcza skierowanych do mnie. – Sarah?

– Pieprzyłeś się z nią wczoraj? – pytam stanowczo.

– Tak – odpowiada bez wahania.

– Nie sądzisz, że to dziwne, skoro podobno tak bardzo chcesz

mnie? – To retoryczne pytanie. W założeniu cyniczny i bolesny
docinek. Ale on zaskakuje mnie odpowiedzią na serio.

– Wcale nie dziwne. Usunęłaś konto mailowe i napisałaś ten

list, z którego wynikało, że mam się odpieprzyć. Postanowiłem
przestać cię pragnąć w jedyny sposób, jaki znam. Skoro zapłaciłem
za to idiotyczne członkostwo, mogę z niego skorzystać, prawda? I
dostałem za swoje, bo ta cała historia z Panną Purpurową okazała
się najgorszym seksem w moim życiu. Oberwałem rykoszetem.
Bycie z nią sprawiło tylko, że ciebie pragnąłem jeszcze bardziej. –

Znów wzdycha. – O wiele, wiele bardziej.

Brak mi tchu. Tego się nie spodziewałam.

Wiem, że powinnam się czuć dotknięta, urażona i podchodzić

do całej sprawy sceptycznie, powinnam zapewne rzucić jakiś
wściekły albo złośliwy komentarz, zmiażdżyć go i ostro
zaatakować za to, że jest chory i zdeprawowany. A może
wystarczyłoby coś prostego, ale ironicznego, w stylu „Jak słodko!”
Ale prawda jest taka, że naprawdę uważam, że to, co powiedział,
jest słodkie. Nigdy mnie nawet nie widział na oczy, a chociaż
ubiegłą noc spędził na pieprzeniu obłędnej kobiety, marzył, żebym
na jej miejscu była ja? Może nikt by mnie nie zrozumiał, może to
ja bym oberwała za to, co zaraz powiem, ale mam gdzieś to, co
myślą inni. Wiem, że właśnie dostałam od Jonasa Faradaya
odpowiednik obsypanej brokatem kartki walentynkowej i pragnę
go. Pragnę go cholernie bardzo.

Rozpinam rozporek dżinsów i wsuwam dłoń w spodnie.

– Doprowadziłeś ją do orgazmu? – pytam, a mój głos ocieka

podnieceniem. Milczy. Jestem pewna, że się zastanawia, czy to
pułapka. – Doprowadziłeś ją do orgazmu? – powtarzam. Tym
razem nie ma już wątpliwości: jestem mocno nakręcona.

Ostro wciąga powietrze, bo chyba zdał sobie sprawę, że

jestem rozgrzana do czerwoności.

– Nie. – Po tej odpowiedzi milknie na dłuższą chwilę. –

Udawała – dodaje w końcu. – Tak jak mówiłaś.

Po tym, co napisał w zgłoszeniu, wiem, jak bardzo musiało

go to przygnębić, ale ponieważ jestem egoistką, cieszę się, że to
zrobiła. Moje palce kontynuują wycieczkę.

– Dotykam się – informuję go.

Słyszę, że cały aż drży.

– Sarah – szepcze.

– Zrobiłeś jej to ustami? – pytam. Powinnam czuć wstręt.

Obrzydzenie. Ból. Ale nie czuję. Wręcz przeciwnie. Palce trafiają
do celu. Jęczę. – Dotknij się też. Dotykaj się i powiedz, czy ją
lizałeś.

Oddycha z trudem, szybko.

– Zacząłem, ale gdy tylko dotknąłem jej językiem, poczułem,

że nie mogę. – Jęczy. – Zemdliło mnie.

Powinnam wyrazić dogłębne oburzenie. Powinnam go

nazwać męską dziwką i się rozłączyć. Powiedzieć, że jest świnią,
coś w tym stylu. Ale ja pieszczę się z jeszcze większym zapałem.
Czuł obrzydzenie, gdy lizał tę zjawiskową kobietę?

– Powiedz mi.

Chyba czyta mi w myślach, bo od razu dodaje:

– Nie była tobą – mówi chrapliwie i wiem, że ostro się ze

sobą zabawia.

– Jeszcze – proszę. Nie mam bladego pojęcia, dlaczego

jestem tak podniecona, ale słuchanie, jak dotknął językiem tej
absurdalnie atrakcyjnej kobiety i żałował, że nie jest mną, jest
najseksowniejszą rzeczą, jaką w życiu słyszałam. Moja ręka w
dżinsach porusza się coraz bardziej zdecydowanie. – Dotykaj się i
opowiadaj dalej – nalegam. Boże, kręci mi się w głowie. – Dotykaj
się.

Stara się złapać oddech.

– Wystarczyło, że jej dotknąłem językiem… A ona od razu

zaczęła jęczeć, zawodzić i miotać się po łóżku. – Jego głos
osiągnął tony, jakich jeszcze u niego nie słyszałam, jest gardłowy.
– Powiedziała, że jestem niesamowity.

Śmieję się gdzieś z głębi trzewi. Słyszę, że po drugiej stronie

linii się uśmiecha.

– Masz seksowny śmiech – szepcze.

– Jak miała na imię?

– Stacy – syczy.

– Stacy Udawaczka.

– Stacy Udawaczka – powtarza cicho. – Chciałem, żeby

miała na imię Sarah.

Moja ręka nabiera wprawy. Jęczę.

– Co było dalej? – Serce wali mi jak młotem.

– Trwało to jakieś dwadzieścia sekund, przez cały czas

prawie się dławiłem, a ona się zachowywała, jakbym był drugim
wcieleniem Chrystusa.

Oblizuję wargi.

– I co zrobiłeś?

Moje palce z zadziwiającą wprawą ślizgają się po wilgoci.

Jestem w tym coraz lepsza.

– Sarah – jęczy on. – Masz piękny głos.

– Powiedz mi. Mów.

– Doprowadzasz mnie do szaleństwa. Chcę do ciebie

przyjechać. Nie zadzwoniłem, żeby…

– Mów. – Mój ton nie znosi sprzeciwu. Odnajduję drogę do

zapewnienia sobie przyjemności, jakiej nigdy wcześniej nie
zaznałam. Jestem jak opętana.

– Pieprzyłem ją. – Na dźwięk tych słów po kręgosłupie

przelatuje mi dreszcz. Nie mogę złapać tchu. – Zamknąłem oczy i
wyobrażałem sobie, że jest tobą. I pieprzyłem ją. Ostro. Nie
zależało mi, żeby doszła. Nawet nie chciałem. Interesowało mnie
tylko pieprzenie jej i wyobrażanie sobie, że to ty. – Wydaje
zwierzęcy odgłos, który sprawia, że mam ochotę przeskoczyć na
jego koniec linii i dosiąść go.

– Mów, jak sobie wyobrażałeś, że to ja.

– Wyobrażałem sobie kobietę ukrywającą się za menu. Że to

ty nią byłaś.

Nie mogę w to uwierzyć. Jakim cudem się tego domyślił?

Przecież wcisnęłam się w kąt zatłoczonego baru i ukryłam twarz.
Jakim cudem mnie w ogóle zauważył, nie mówiąc już o
skojarzeniu jej ze mną.

– Dlaczego?

Nie odpowiada. Czuję, że jest zajęty.

– Jonas? – szepczę. – Powiedz.

– To twoja skóra. – Milknie, jakby nie mógł już okiełznać

narastającej rozkoszy. – Twoje włosy. Twoje dłonie. Obrączka na
kciuku. – Słyszę niski jęk. – Boże, ta obrączka.

– Podobała ci się?

– Bardzo – jęczy. – Podobała mi się. I brązowe oczy nad

kartą, ziejące wściekłością. Byłaś na mnie taka zła. Podobało mi
się to.

Moja ręka oszalała. Dotykam obrączki na kciuku palcem

wskazującym i wyobrażam sobie, że to on mnie dotyka. Gdyby tu
teraz był, wzięłabym go w siebie i ujeżdżała, jak tylko ciało by mi
pozwoliło.

– Co jeszcze sobie wyobrażałeś?

– Twoje piersi. Że liżę twoje brodawki, a one twardnieją. –

Znów jęczy.

– A twarz? – Włoski na karku stają mi dęba.

– Nie wiem – mamrocze. – To nie ma znaczenia. Nieważne,

jak wyglądasz, pragnę cię.

Podniecenie prawie boli.

– Jestem cała mokra – szepczę. Nerwy między udami pragną

go ponad wszystko. Odrzucam głowę i jęczę w słuchawkę.

Słyszę, jak dochodzi. Nie da się tego dźwięku z niczym

pomylić. Wow, to mnie już totalnie nakręciło. Boże, oszalałam,
mogłabym powiedzieć albo zrobić wszystko, nieważne, jak
nieprzyzwoitego. Przy nim staję się bardzo, bardzo niegrzeczną
dziewczynką. I podoba mi się to.

Moje palce kontynuują działanie. Chciałabym do niego

dołączyć w spełnieniu, nigdy jeszcze nie byłam tak rozgrzana.
Może to się stanie teraz, właśnie z nim, tutaj. Może odkrycie w
sobie niegrzecznej dziewczynki było tym, czego potrzebuję, żeby
to się w końcu ziściło.

Próbuję, bez wytchnienia.

Ale po chwili zdaję sobie sprawę, że to się nie wydarzy,

nieważne, jak szaleńczo jestem podniecona. Po prostu się nie
stanie. Jak zwykle.

A jeśli nie teraz, to prawdopodobnie już nigdy.

Wyciągam rękę ze spodni.

On milczy.

Zapada cisza.

To było najseksowniejsze doświadczenie w moim życiu, a ja

i tak nie miałam orgazmu. Jestem beznadziejna. Skoro nie
pozwoliłam sobą zawładnąć najgłębiej skrywanym żądzom teraz,
kiedy uprawiałam sprośny, telefoniczny seks z obłędnie

seksownym mężczyzną, który włamał się na serwer uniwersytetu,
żeby mnie znaleźć, kiedy czułam fale i mrowienie rozkoszy, jakiej
nie doznałam nigdy wcześniej i kiedy opowiadał mi chrapliwym
głosem, jak pieprzył inną kobietę i wyobrażał sobie, że to ja,
chociaż nigdy mnie nie widział, prawdopodobnie nie uda się nigdy.

Muszę się z tym pogodzić.

Niedobrze. A jeśli w grę wchodzi Jonas Faraday, to

prawdziwa katastrofa. Doprowadzenie kobiety do rozkoszy to
jedyne, co go interesuje. Jeśli tego nie potrafię, co mam mu do
zaoferowania? Frustrację i rozczarowanie. A poza tym malutkie
złamanie serca jak w banku, przynajmniej z mojej strony.

Dla mnie to patowa sytuacja. Nagle to do mnie dociera. Jeśli

nigdy nie doznam przy nim rozkoszy (najbardziej prawdopodobne
rozwiązanie), szybko znajdzie sobie kogoś, kto ma taką
umiejętność. Ale jeśli dojdę – jakimś cudem – przejdzie dalej
równie szybko, bo napisał w zgłoszeniu, że tak ma w zwyczaju.
Tak czy siak zatem, historia się skończy na tym, że zniknie, czy
będę tego chciała, czy nie.

Mówił szczerze o pogardzie dla kobiecych emocji, a ja nie

jestem pewna, czy moje serce będzie w stanie rozróżnić uczucia,
jakie we mnie budzi od naiwnej może, ale szczerej wiary w miłość,
nadzieję i prawdziwe więzi między ludźmi. Żeby była jasność: nie
oczekuję weekendowych wycieczek do Ikei, mam jeszcze
mnóstwo spraw do załatwienia w życiu, zanim zacznę z kimś
wybierać karnisze, ale z całą pewnością nie chcę się świadomie
pakować w pozbawiony znaczenia maraton dymania z mężczyzną,
który już na wstępie zapowiada, że jak tylko dostanie to, czego
chce (albo nie dostanie, co bardziej prawdopodobne), wyrzuci
mnie ze swojego życia.

Uniesienie runęło w gruzach. Umysł przepchnął się na czoło

parady, mijając serce, a już na pewno moje krocze, i przejął
dowodzenie.

Jonas Faraday jest wspinaczem. Aktualnie wspina się po

mnie, co jest oczywiście bardzo przyjemne. Odurzające jak
narkotyk. Ale muszę się pozbyć tego narkotyku. Dla własnego

dobra. Bo kiedy już mnie zdobędzie i przeniesie się do następnej
laseczki w purpurowej bransoletce, ja zostanę na żałosnym
głodzie, jak ćpunka łaknąca następnej działki i żałująca ponad
wszystko, że wzięła pierwszy wstrzał Jonasa Faradaya. Może mi
się wydawać, że jestem gotowa oddać stery niegrzecznej
dziewczynce, którą dopiero co w sobie odkryłam, ale ta grzeczna,
która dowodziła przez cholera wie, jak długo, doskonale zdaje
sobie sprawę, że nawet jedna działka tego uzależniającego
mężczyzny doprowadzi do nieodwracalnego, miażdżącego i
rozrywającego serce bólu. Jeśli nie do uszkodzenia mózgu. A
przecież nie warto. Wystarczy spojrzeć, co znów ze mną zrobił! Na
litość boską, przecież właśnie się masturbowałam, gdy mi
opowiadał, jak poprzedniej nocy lizał i pieprzył inną kobietę. Co
się ze mną dzieje? Robię się równie zdeprawowana i pokręcona jak
on. Tylko dlaczego, dlaczego on mnie doprowadza do takiego
szaleństwa?

Wdycham. Opadły mi ręce.

– Doszedłeś? – pytam. Niby ot tak, ale intencje mam okrutne.

Słyszę, że się uśmiecha.

– Mhm, nie mogłem się powstrzymać. Od tak dawna

chciałem usłyszeć twój głos. Ta chrypka…

– A ja nie.

Milczy, zastanawia się, co powiedzieć.

– Cholera – mówi w końcu, gdy dociera do niego, co się

stało. – Tak mi przykro. – Jego dyskomfort jest aż namacalny. –
Sarah…

– Nie żałuj mnie. Tak po prostu jest, mówiłam ci.

– Przepraszam. Nie zadzwoniłem, żeby…

– Nie przepraszaj. Jasno wyartykułowałeś, czego chcesz, a ja

nie mogę ci tego dać. Okazuje się, że prawda o mnie nie dorasta
fantazji do pięt.

– Jesteś lepsza od jakiejkolwiek fantazji. – Głos mu się

łamie, pełen jakichś gwałtownych emocji.

– Nie.

– Dlaczego to robisz? Powiedz, co się dzieje w tej twojej

ślicznej główce?

– W mojej ślicznej główce? Przecież nigdy jej nie widziałeś.

– Przyjadę do ciebie zaraz i zobaczę.

– Po co?

– Dlaczego to robisz?

– Nic nie robię. – Milczy. – Mam dużo nauki – odzywam się

po chwili. – On dalej milczy. – Będę kończyć.

– Dlaczego się tak nagle wycofujesz? Nie musisz. Zgódź się

na spotkanie. Wiem, że jeśli porozmawiamy twarzą w twarz…

– Ale po co? Nie widzisz? To, co się teraz stało, to

gigantyczna metafora tego, jak sprawy będą wyglądać. Żadne z nas
nie będzie usatysfakcjonowane.

– W jakim sensie?

Nie odpowiadam. Nie wiem, jak wytłumaczyć, co czuję.

Za to w jego głosie słyszę gniew.

– Ach, rozumiem. Widzisz za dużo minusów? – Jest

wściekły.

Zastanawiam się nad tym, co powiedział. Tak, można to tak

ująć.

– Masz rację – mówię beznamiętnie. – Prawdę mówiąc, jeśli

chodzi o ciebie, to nie widzę w ogóle żadnych plusów.

Rozdział 11

Jonas

Spieprzyłem to. Spierdoliłem dokumentnie. Co za kretyn ze

mnie. Już i tak sądziła, że szukam jej tylko po to, żeby ją
przelecieć, a teraz jej to udowodniłem. Kurwa! Nie zadzwoniłem,
żeby uprawiać z nią seks przez telefon! Chciałem z nią
porozmawiać, powiedzieć, że nie mogę przestać o niej myśleć, że
dostaję świra z jej powodu, że złoiła mi tyłek i jestem tym
zachwycony, poruszyłem niebo i ziemię, żeby ją znaleźć, nie
wiedząc nawet, jak wygląda, bo jest tego warta. Miałem jej nawet
wyznać, że przemyślałem sobie z jej powodu parę spraw i może co
do niektórych się myliłem, a niełatwo mi przyznać się do czegoś
takiego. Zamierzałem ją zapewnić, że chcę jej dać rozkosz
bardziej, niż umiem to wyrazić, a pamiętajmy, że nawet jej jeszcze
nie widziałem! O czym to świadczy? Zwariowałem na jej punkcie,
ot co. Ale potem, mimo wszystkich tych szlachetnych intencji,
zacząłem się brandzlować, dokładnie tak, jak się spodziewała. A
ona została z ręką w lodowatych majtkach, czując się jak
operatorka jakiejś plugawej sekslinii.

Dlaczego się na chwilę nie zatrzymałem i nie pomyślałem,

zanim zacząłem się onanizować jak napalony nastolatek? Mam do
czynienia z dziewczyną, która nigdy w życiu nie miała orgazmu.
Dlaczego nie mogę sobie tego wbić do tej durnej głowy? Nie mogę
niczego planować. Muszę się z nią obchodzić jak z jajkiem, nie
spłoszyć jej, nie dopuścić do tego, żeby zaczęła wszystko
analizować i wmawiać sobie, „że nie może dać mi tego, czego
potrzebuję”. Gdyby tylko mi zaufała, odpuściła sobie i zaufała mi,
mógłbym jej zapewnić ekstazę. Wiem, że tak. Ale ona o tym nie
wie i w tym cała rzecz. Nawet nie jestem sobie w stanie wyobrazić,
jak to jest uprawiać seks, raz za razem, bez jednego szczytowania i
bez wiary, że to w ogóle możliwe. Dla mnie to abstrakcja. Nigdy

nie uprawiałem seksu, który się nie kończył orgazmem. Nigdy.
Naprawdę. Nawet z tą pieprzoną Stacy Udawaczką.

Na czym polega seks dla kobiety takiej jak ona? Zapewnianie

satysfakcji komuś satysfakcjonuje i ją, jestem przekonany, ale to
nie może trwać wiecznie, jeśli za każdym razem koniec jest taki
sam. Na przykład ja: uwielbiam sprawiać kobiecie rozkosz, ale czy
przypadkiem nie dlatego, że to prowadzi do mojej rozkoszy, i to do
takiej, od której prawie tracę przytomność? Hm? Ale gdyby
doprowadzanie kobiety do orgazmu było jedyną opcją i nie
zapewniało mi przyjemności? Hm. Muszę się nad tym zastanowić.
To zupełnie nowa perspektywa.

Kim na litość boską byli mężczyźni, z którymi dotąd spała?

Nie zauważyli, że ona nie szczytuje czy mieli to po prostu gdzieś?
A może udawała tak dobrze, że nie widzieli różnicy? I czy
przypadkiem jeszcze niedawno ja nie byłem taki sam? Czuję ucisk
w żołądku. No tak, byłem. Cholera, a może nadal jestem. Cholera.
Nagle obrywam tą świadomością jak wagonem pełnym węgla.
Niczym się nie różnię od tych facetów. Dowiodłem tego w czasie
rozmowy telefonicznej. Cholera. Nie powinienem był walić konia,
trzeba było trzymać rękę z dala od rozporka i po prostu z nią
rozmawiać, czy to taka filozofia?

Ale chwileczkę, przecież sama kazała mi się dotykać,

chciała, żebym to robił, Boże, mówiła to tym swoim chropowatym
głosem: „Dotykaj się i powiedz, czy ją lizałeś”, i to było tak
cholernie seksownie, że jak miałem się oprzeć? Żaden facet nie
dałby rady. W życiu nie usłyszałem od kobiety czegoś tak
niesamowitego, naprawdę. Boże, gotów byłem przed nią uklęknąć.

Trzeba się było jednak oprzeć, nieważne, że to trudno.

Powinienem był znaleźć w sobie stanowczość konieczną do
powiedzenia: „Po co ten pośpiech? Porozmawiajmy. Zaproszę cię
na kawę”. Kiedy jednak rozkazała mi tym swoim głosem, żebym
się dotykał i kiedy podnieciła ją myśl, że lizałem cipkę innej
kobiety, chcąc, żeby to była ona, kiedy wypytywała o szczegóły,
zaczęła jęczeć i nawet wypowiedziała moje imię, prawie
doszedłem tak po prostu. Nie mogłem uwierzyć w to, co słyszę i

jak strasznie mnie to podnieca. A już najbardziej niewiarygodne
było, że zrozumiała, co chcę jej wytłumaczyć. Nie strzeliła focha,
co byłoby przewidywalne i oczywiste. Nic z tych rzeczy. Ona
zrozumiała, co chcę przekazać, podnieciło ją to i przyznała się do
tego.

Niesamowite.

Nikt by mi nie uwierzył, gdybym mu opowiedział, co się

właśnie stało. (Ale oczywiście nikomu nie powiem). Sam z trudem
mogę w to uwierzyć. Kiedy kazała mi się dotykać i wszystko
opowiedzieć, wiedziałem już, że ta kobieta rozumie mnie jak nikt
dotąd.

A potem wszystko zepsułem. Czy ten jeden orgazm, i to w

czasie rozmowy telefonicznej, był tego wart, Jonasie? Kurwa! Nie
podejrzewałem się o to, że mogę tak szybko tracić nad sobą
panowanie, tak totalnie. Nie rozumiem, dlaczego ma na mnie taki
wpływ. Uważa, że nie mam żadnych zalet, a ja się pod tym
podpisałem. Nieważne, że nie wycofałem transferu na ćwierć
miliona dolarów, po to tylko, żeby jej nie wyrzucili z pracy. „Jeśli
chodzi o ciebie, to nie widzę w ogóle żadnych plusów”. Żadnych?

A czego ona, kurwa, oczekiwała? W życiu jej nie widziałem.

Miałem zadeklarować dozgonną miłość? Podjechać na białym
koniu, wciągnąć ją na siodło i pogalopować ku zachodzącemu
słońcu? Przysyłać jej róże, czekoladki i kartki z serduszkami? A
może jeszcze misia? Co za bzdura, totalny szajs, wszystko naraz.
Nawet gdybym był normalny i miał na tyle przeprany mózg, żeby
wierzyć w „żyli długo i szczęśliwe”, jak reszta świata, przecież i
tak nie mógłbym jeszcze złożyć żadnych obietnic. Nawet normalni
ludzie idą na dwie, trzy randki, zanim jadą do Vegas, prawda? Na
litość boską, miałem jej przysiąc, że jest moją bratnią duszą i
zawiesić na szyi fiolkę z jej krwią, zanim zgodziłaby się napić ze
mną kawy?

Boże, dobra, przyznaję, nie chodzi mi tylko o kawę, nie

twierdzę tak, oczywiście, że chcę ją zabrać do łóżka, położyć w
mojej białej pościeli i lizać każdy skrawek jej oliwkowej skóry,
ssać twarde brodawki, całować ją wszędzie, schować twarz między

jej nogami, a potem spojrzeć w górę, zobaczyć jej wielkie brązowe
oczy, jak na mnie patrzą, i pieprzyć ją, aż wykrzyknie moje imię.
No tak, pewnie, chcę. Ale żeby do tego doszło, muszę podpisać
zobowiązanie, że nigdy nie popełnię błędu? Nie zachowam się jak
dupek? Nie zranię jej uczuć? Nie mogę tego zagwarantować. Kto
może? Normalni ludzie mogą? Nie sądzę.

Czego ona ode mnie chce? Już się włamałem na serwer

wielkiej instytucji, żeby ją znaleźć i sowicie za to zapłaciłem.
Zadzwoniłem do niej – nadal nie wiedząc, jak wygląda! – i
otworzyłem przed nią serce. Dobrze wiedziałem, że normalną
kobietę trafiłby szlag, gdybym jej opowiedział, co robiłem ze
Stacy, ale i tak powiedziałem, bo obiecałem, że będę jej mówił
prawdę, bez względu na wszystko. Kurwa, wie o mnie więcej niż
jakakolwiek kobieta, a wykorzystuje tę wiedzę przeciwko mnie, i
to podle, biorąc pod uwagę, w jaki sposób weszła w posiadanie
tych informacji. Ponadto przez nią najpierw prawie się
porzygałem, a potem na odwal się przeleciałem obłędnie seksowną
kobietę, bo cały czas myślałem o niej. Czego chce więcej?

Mam dość.

Nie chce mnie? Nie mam żadnych zalet?

W porządku.

Wiecie co? Ona też nie ma. Od samego początku jest dla

mnie jednym wielkim minusem. Zanim odpowiedziała na mój
liścik, żyłem sobie szczęśliwie. Cieszyłem się na członkostwo w
Klubie. Szykowałem się na najlepszy rok w życiu dzięki tej
idiotycznej organizacji. Nie chce mnie? Trudno. Mogę mieć każdą
kobietę, jaką zechcę – z wyjątkiem niej, jak się okazało – więc
czas wyjść z domu i zacząć je wszystkie pieprzyć. Zapłaciłem
dwieście pięćdziesiąt tysięcy za tę nieporównywalną z niczym
szasnę. Najlepiej wydane pieniądze w życiu i tak dalej, więc
zacznę z tego korzystać. Albo po prostu zejdę na dół do sklepu,
skinę palcem na tę kasjerkę z kolczykami i ona przybiegnie do
mojego łóżka, jakbym ją ciągnął na sznurku.

Kurwa!

Wstaję i krążę po pokoju jak tygrys w klatce.

Żadnych plusów.

Kurwa.

Chcę ją. Nie pierwszą lepszą z purpurowej parady. Nie laskę

z kolczykami ze sklepu. Chcę Sarah.

Kurwa.

Mam w dupie Klub.

Skąd mam wiedzieć, czy będę chciał z nią spędzić więcej niż

dwie do siedmiu godzin? Nigdy jej nie widziałem. Naprawdę się
spodziewa, że nie wiedząc, jak wygląda, będę w stanie
przewidzieć, jak długo będę chciał z nią być? Teraz mnie kręci,
jasne, ale jak ją w końcu zobaczę, wiele może się zmienić.
Naprawdę. Widziałem tylko fragmenty, jak rozsypane puzzle:
pierś, brodawkę, udo. Trochę włosów nad menu. Gładką oliwkową
skórę. Duże brązowe oczy. Piękne, przeszywające duszę brązowe
oczy. Obrączkę na kciuku. Znam też jej głos.

Zamykam oczy. Kurwa. Znowu mi stanął.

Tracę nad sobą panowanie. Nie, już je straciłem. Dawno

temu. Pierwszym dowodem jest wstąpienie do Klubu, na rok! Co
ja sobie myślałem? Nie mogę się poddawać każdej zachciance.
Muszę wrócić do siebie, odzyskać kontrolę.

Od tej pory skupiam się na dwóch rzeczach: na wspinaniu i

na pracy. Tak, w przyszłym roku wejdziemy z Joshem na Mount
Everest, jak tylko go z powrotem udostępnią. Wiem, że mieliśmy
wcześniej zaliczyć kilka innych szczytów, ale po co czekać?
Możemy przez ten rok trenować jak szaleńcy. Będę ćwiczył i
doprowadzę się do formy. Pora też skupić się z powrotem na pracy.
Mam mnóstwo do zrobienia, niezałatwione sprawy się piętrzą.

A kiedy będę potrzebował odprężenia, które może zapewnić

jedynie piękna kobieta, zaloguję się do Klubowej apki i umówię z
jakąś spragnioną, osamotnioną Purpurą. Bez uczuć. A już na
pewno z mojej strony. Ale nie codziennie. To nie będzie nałóg. Co
jakiś czas, żeby upuścić pary. Kiedy minie rok, stanę na szczycie
świata, na wierzchołku Mount Everestu, zbliżę się do Boga tak
bardzo, jak tylko może człowiek, nie ruszając się z ziemi. I już
dawno nie będę o niej pamiętał.

Tak. Mam plan. Bardzo dobry.

Siadam przy biurku i otwieram laptopa. Mam do

przeanalizowania tonę raportów o projektach i tyle samo maili do
wysłania. Czas się ogarnąć i wrócić do pracy. Zapomnieć o niej.
Nigdy jej, do ciężkiej cholery, nie widziałem, to nie powinno być
aż takie trudne.

W ciągu półtorej godziny przewaliłem dwa raporty i

wysłałem z piętnaście maili do wujka w Nowym Jorku, do Josha w
LA i do moich ludzi w Seattle. Zawierały moją analizę due
diligence potencjalnych zakupów. Bycie produktywnym działa na
mnie uspokajająco. Z każdą chwilą mój plan na przyszły rok
podoba mi się coraz bardziej. Trenowanie przed wyprawą na
Mount Everest, jak będzie trzeba, pieprzenie purpurowych lasek z
Klubu (bez zobowiązań), wspięcie się na szczyt świata i
zapomnienie o jej istnieniu. Wszystko wróci do normalności.

Już to widzę.

Zabieram się właśnie do analizy trzeciego projektu, gdy

dzwoni komórka. To Josh.

– Cześć – rzucam i od razu zaczynam mówić, tak jakbyśmy

gadali od dziesięciu minut. – Myślę o tym, żeby w przyszłym roku
wejść na Everest. Wiem, że rozplanowaliśmy to na dziesięć lat, ale
nie chcę czekać. – Tak zwykle wyglądają nasze rozmowy z
Joshem: prowadzimy nie tyle wiele pojedynczych rozmów, co
jedną niekończącą się konwersację, od czasu do czasu przerywaną
przez życie.

– Prrr, zaczekaj! A co z przyszłorocznym planem na

Kilimandżaro? A potem K2?

– Pieprzyć to. Everest jest najwyższy. Po co się rozdrabniać?

– Zgodziliśmy się, że musimy zdobyć więcej doświadczenia,

zanim go zaatakujemy. – Burczę coś pod nosem, ale nie
odpowiadam. – Wkurzasz mnie. To ja tu jestem tym
nieodpowiedzialnym, a ty zawsze patrzysz pod nogi, zanim
postawisz krok. Nie zabieraj mi mojej działki. – Nadal milczę. –
Pamiętasz, że to ja dzwonię? – pyta w końcu. – Nie chcesz
wiedzieć dlaczego?

– Z powodu EBIDTA tej umowy z Jacksonem? Wysłałem ci

maila w tej sprawie.

– Nie, głąbie, po co bym po to dzwonił? W dupie mam

EBIDTA Jacksona. Znalazłem zdjęcia. – Słyszę, że szczerzy się jak
głupi. – Chciałem się upewnić, że sprawdzisz pocztę.

Na chwilę mnie zatyka.

– Pracowałem.

– Wiesz już, która Sarah jest twoja?

Przez chwilę nic nie mówię. Nie chcę o niej gadać.

– Cruz – mruczę w końcu.

Josh wyje triumfalnie, jakbym udzielił prawidłowej

odpowiedzi w teleturnieju.

– Ale okazało się, że nie jest „moja”.

– Co?

– Właśnie z nią rozmawiałam.

– Rozmawiałeś z nią?! Pierdolisz! Kiedy zamierzałeś mi o

tym powiedzieć, ty cuchnący…

– Ona nie jest mną zainteresowana. Nawet nie chce iść ze

mną na kawę.

Teraz jego zatyka.

– Włamałeś się na serwer, żeby ją znaleźć, nie wiedząc

nawet, jak wygląda, a teraz się okazuje, że ona nie jest
zainteresowana? Ma męża albo co?

– Nie, po prostu nie chce.

– Nie mogę… Wie, że włamałeś się na serwer, żeby ją

znaleźć, tak?

– Tak.

– I nie rzuciło jej to na kolana? – Milczę. – A widziała cię w

ogóle? Wie, jak wyglądasz?

– Wie.

– Naprawdę? Wow. – Zastanawia się. – Jestem w szoku –

wzdycha. – Jezu, stary, masakra. Wow. – Oddycha głęboko, uszło z
niego powietrze. – Strasznie się cieszyłem, zwłaszcza jak
zobaczyłem jej zdjęcie. Miałem nadzieję, że to będzie Sarah Cruz.

– Widziałeś jej zdjęcie? – Wbrew moim intencjom serce

zaczyna mi bić jak wściekłe.

– Tak. Ona wygląda…

– Nie, nie mów mi, proszę. Jeśli jest ładna, będę jeszcze

bardziej zdołowany. A jeżeli przypomina narzeczoną
Frankensteina, to mi popsuje fantazję, którą sobie uroiłem.

– Stary. – I cisza. Dyscyplinuje mnie tym słowem.

Przekazuje, że jestem idiotą. Nie odpowiadam. Nie odpowiadam. –
Sprawdź maila – cedzi powoli, z wyższością. – Mruczę coś pod
nosem. – Stary. – Umieram z ciekawości, nie będę ściemniał. –
Zaufaj mi.

Ściska mnie w żołądku.

– Naprawdę?

– Naprawdę.

– Naprawdę dobrze czy naprawdę źle?

– Naprawdę, naprawdę, naprawdę dobrze.

Jezu Chryste, jest obłędna. Nie mogę przestać na nią patrzeć.

To tylko zdjęcie legitymacyjne, a wygląda na nim jak modelka.
Ciemne włosy spięła w kucyk i nie ma śladu makijażu (takie
kobiety lubię najbardziej), a i tak nie można by się za nią nie
odwrócić, jest nietypowa, nie ma urody jak z pisemka dla kobiet,
ani trochę, jest lekko egzotyczna, po prostu zjawiskowa.
Zdecydowanie wyróżnia się w tłumie. Jest w jej twarzy coś
takiego, w układzie wszystkich elementów, że zwala mnie z nóg.
Najlepsze są oczy. Duże, brązowe, ze skrzącymi się iskierkami
inteligencji, humoru, ciepła i pewności siebie, która nie da sobie
wcisnąć kitu. Ma w oczach głębię. Ale, wow, usta są tuż za nimi.
Boże, nie mogę przestać sobie wyobrażać, jak jęczy i wypowiada
tymi ustami moje imię, i pyta, jak pieprzyłem Stacy, a wszystko to
tym zachrypniętym leciutko głosem.

Co za cudowna niespodzianka! Czuję się jak dziecko w Boże

Narodzenie! I pomyśleć, że przygotowywałem się na
rozczarowanie, upominałem się, żeby nie być zbyt krytycznym,
kiedy już ją zobaczę, szykowałem się na konieczność znalezienia
jakiejś jednej atrakcyjnej cechy i skupienia się na niej, żeby nie
zwracać uwagi na te mniej interesujące. Tymczasem nie ma w niej

nieatrakcyjnych części. Zwłaszcza kiedy wreszcie widzę ją w
całości. Nawet gdybym jej nie znał, tamtego wieczoru
podszedłbym do niej w tym barze. Jest cudowna.

Teraz, kiedy już wiem, jak wygląda, nasza rozmowa

telefoniczna wydaje mi się jeszcze większą katastrofą. Gdybym
wiedział, nie zadzwoniłbym do niej. Pojechałbym prosto do jej
mieszkania, dobijał się do drzwi i zmusił ją do rozmowy. Co wtedy
mogłoby pójść nie tak? Nie dałaby mi przecież kosza.

Ale ja nie mogłem się doczekać, żeby zadzwonić, tak?

Musiałem wziąć ten pieprzony telefon i dzwonić, nic nie wiedząc.
Myślałem, że poczyta to za dowód moich dobrych intencji,
romantyczny odruch bezwarunkowego zachwytu. Wyobrażałem
sobie, że ją to ujmie. Ale się przeliczyłem.

Gdybym zaczekał na zdjęcie, inaczej bym to wszystko

rozegrał. Nie pozwoliłbym jej przejąć kontroli nad sytuacją. Ja
bym rozdawał karty. Nie odrzuciłaby mnie, gdybym się pojawił na
jej progu, wiem na pewno. Żadna kobieta nie potrafiła mi
odmówić, gdy brałem sprawy w swoje ręce. Ale nie, ja wziąłem
tylko mojego fiuta. I nie zadzwoniłem, licząc na pieprzną
rozmowę, naprawdę nie. A co zrobiłem? Doprowadziłem do seksu
przez telefon. Dlaczego, dlaczego nie umiałem utrzymać ptaszka w
portkach i rozmawiać z nią jak z damą?

Spieprzyłem to.

A teraz tonę w rozpaczy.

Ona jest obłędna.

Powinienem był wiedzieć, że jeśli chodzi o kobiety, szósty

zmysł nigdy mnie nie zawodzi. Seksowną kobietę jestem w stanie
wyczuć z zamkniętymi oczami. Zresztą, przecież to właśnie
zrobiłem, zwęszyłem ją, nie wiedząc, jak wygląda.

Wszystko się zmieniło.

Ona już nie będzie dyktować warunków. Ja przejmuję stery.

Nie ma ochoty ryzykować? Uważa, że nie mam żadnych plusów?

Pierdolę to.

Nie będę już jęczącym pizdusiem, żebrzącym mazgajem.

Dość mam błagania, żeby łaskawie znalazła dla mnie kwadrans.

Chcę ją mieć i będę miał, to wszystko na ten temat. Sarah Cruz
pozna jedno z niepodważalnych praw natury, tak podstawowych i
totalnych, jak teoria względności, prawo Boyle’a–Mariotte’a czy
prawo pieprzonej grawitacji. Nazywa się to prawem Faradaya i
brzmi mniej więcej tak: jeśli Jonas Faraday chce mieć daną
kobietę, będzie ją miał. A w tym przypadku Jonas Faraday chce
mieć zjawiskową Sarah Cruz. I kropka.

Rozdział 12

Sarah

Ale czemu? – dopytuje Kat. – Zadał sobie tyle trudu, żeby cię

znaleźć, a ty nie poszłaś z nim nawet na kolację?

Siedzimy przy stole w mojej małej kuchence i jemy lunch,

makaron i sałatkę, bo właśnie wróciłyśmy z jogi.

Wzdycham.

– To skomplikowane.

– Nawet jeśli okaże się totalnym ćwokiem, to w najgorszym

razie będziesz mogła posiedzieć i sobie na niego popatrzeć, i już
będzie udany wieczór. No i zjesz kolację za darmo.

– Jesteśmy całkiem różni – odpowiadam beznamiętnie.

– Skąd wiesz, skoro go nie znasz?

– Bo wiem.

– Tak ci się wydaje. Dlaczego mi nie powiesz, co napisał w

tej przeklętej aplikacji, że tak cię zdenerwowało. – Odwraca głowę
i zerka spode łba. – To jakiś świr? – Mruga.

Wywracam oczami.

– Wiesz, że to poufne informacje. – Potem zniżam głos. – Ale

nie.

– Kręci go sadomaso, tak?

– Nie wolno mi o tym mówić, ale nie. Jesteśmy

niedopasowani na najbardziej podstawowym poziomie. Mamy
różne osobowości i różne cele, więc nie ma sensu, żebym narażała
się na rozczarowanie i prosiła się o złamanie serca.

– A może to właśnie ty jesteś tą jedyną na świecie

dziewczyną, która go odmieni? – Kat parska śmiechem.

Wiem, że żartuje i wyśmiewa ten idiotyczny impuls, który

przynajmniej raz w życiu przyciąga dziewczynę do niegrzecznego
chłopca, ale nic nie poradzę, też o tym myślę. Mam nadzieję, że
nią właśnie jestem, tą jedyną na całym świecie kobietą, która może

go zmienić. To żałosne.

– Tak, jeśli uda mu się znaleźć Tę Jedyną, na pewno zostanie

odmieniony – rzucam lekko i wesoło, ale wcale się tak nie czuję.
Czuję się nędznie.

Kat wybucha śmiechem.

– Masz na jego punkcie obsesję. A on by cię nie tropił jak

pies myśliwski, gdyby też nie miał na twoim punkcie przynajmniej
małej obsesyjki. Dlaczego po prostu nie spróbujesz i nie
sprawdzisz? Może nie jesteście wcale aż tak niedopasowani, jaki ci
się wydaje?

– To nie jazda próbna samochodem.

– Właśnie że tak. Dokładnie to samo. Wiedz, że cię kocham,

ale potrafisz wszystko skomplikować do niemożliwości. Tylko się
nie obraź.

– Spoko. – Wiem, że ma rację. Nie znoszę tego w sobie.

Wzdycham. – Może masz rację. Może powinnam…

Ktoś puka do drzwi.

Kat wytrzeszcza oczy.

– O mój Boże – szepcze. – Wiedziałam, że on nie przyjmuje

odmów.

Serce więźnie mi w gardle. Mam na sobie dres, podkoszulek

i zero makijażu. Boże, błagam, tylko nie to. Przecież nie
przyjechałby do mnie bez uprzedzenia, prawda? Przyjechałby,
oczywiście, że tak. Przecież wiem. To zachowanie dokładnie w
jego stylu.

– Zdaje się, że tak łatwo ci nie odpuści! – rzuca Kat i

triumfalnie idzie do drzwi.

Ja tymczasem niczym uciekinierka ze szpitala

psychiatrycznego wpadam do sypialni i w panice myślę, czy mam
jakieś czyste ubrania, w których nie będę wyglądała, jakbym się
szykowała do całonocnej nauki. Serce tłucze mi się między
żebrami, a puls tętni w uszach. Słyszę, jak Kat otwiera drzwi i wita
się z osobą, która stoi w progu, kimkolwiek jest. Wstrzymuję
oddech i nasłuchuję.

– Pani Sarah Cruz? – pyta jakiś mężczyzna.

Boże. Co za koszmar. To najgorszy scenariusz z możliwych.

Jeśli najpierw zobaczy Kat, przeżyje straszne rozczarowanie, gdy
wyjdę z pokoju i powiem: „To ja jestem Sarah”.

– Nie – odpowiada Kat piskliwie. – Ale trafił pan pod dobry

adres. Przekażę jej to.

– Mam tego więcej w furgonetce. Zaraz wrócę.

Co się dzieje? Wracam do salonu i zastaję Kat z

najpiękniejszym bukietem róż, jaki w życiu widziałam. Jest ich co
najmniej trzydzieści, w każdym możliwym odcieniu, wylewają się
z eleganckiego kryształowego wazonu.

Rozkładamy wszystkie prezenty na kuchennym stole. Poza

sześcioma bukietami zapierających dech w piersi kwiatów są
jeszcze czekoladki w gigantycznym pudełku w kształcie serca,
przewiązanym wielką czerwoną kokardą (Kat już je otworzyła i
poczęstowała się), ogromny biały miś trzymający czerwoną
poduszkę w kształcie serca z wyhaftowanym napisem: „Bądź
moja”, a do tego wszystkiego zapieczętowana różowa koperta z
moim wypisanym ręcznie imieniem.

Wpatruję się w tę górę skarbów i nie mogę wydobyć z siebie

głosu.

– Nie otworzysz listu? – pyta Kat i podaje mi kopertę.

– Otworzę. – Ruszam szybko w stronę sypialni. – Ale na

osobności.

Jest trochę rozczarowana, ale mówi:

– Pewnie!

Przysiadam na brzegu łóżka i wpatruję się w trzymaną w

roztrzęsionych dłoniach kopertę. Chcę ją otworzyć ponad
wszystko, ale się denerwuję. O ile znam Jonasa Faradaya, będą
tam pewnie takie słowa, jak „lizać”, „rozkosz”, „pieprzyć”, a może
nawet coś o łechtaczce, a prawdę mówiąc, nie mam na to ochoty.
Jestem otumaniona kwiatami, czekoladkami i misiami, nie chcę,
żeby jego wersja „brutalnej szczerości” przekłuła moją
romantyczną bańkę mydlaną. Wiem, że się nabijał, przysyłając mi
te wszystkie oklepane gadżety, ale nie mogę się powstrzymać od
cieszenia się nimi, nawet jeśli on się tylko wyśmiewa z tradycyjnej

symboliki romansu. Jeśli jedyne, co ma mi do powiedzenia, to
„chcę cię doprowadzić do orgazmu”, to nie mam ochoty tego
czytać.

Wpatruję się w kopertę. Tyle we mnie emocji i szczerej

nadziei, że prawie nie chcę jej otworzyć, żeby się nie rozczarować.
Mam tak wielkie oczekiwania, że wszystko może popsuć tę
chwilę, a głupie oczekiwania rodzą się we mnie wbrew zdrowemu
rozsądkowi. Pluszowy miś jest uroczy, ale mówimy o Jonasie
Faradayu, on nie jest typem misia.

No cóż, jest tylko jeden sposób, żeby się dowiedzieć, co

napisał.

Biorę głęboki wdech i otwieram.

Kartka walentynkowa. Nie wierzę własnym oczom! Cała w

różowe i czerwone serduszka, ze złotym, pełnym zawijasów
napisem: „Wszystkiego najlepszego z okazji dnia św. Walentego”.
Skąd on wziął taką kartkę w marcu?!

W środku jest wydrukowany napis, od którego aż mnie

zatyka: „Aż do teraz nie wiedziałem, że od zawsze chciałem tylko
Ciebie ”. Wiadomość podpisana jest odręczną literką „J”.

Tego się na pewno nie spodziewałam. Kręci mi się w głowie.

Nie mam pojęcia, co o tym myśleć.

– Sarah! – woła z kuchni Kat. – W bukiecie jest liścik!

Pędzę do kuchni, a ona podaje mi miniaturową kopertkę.

Otwieram ją i zaczynam czytać odręczne pismo:

Moja zjawiskowa Sarah,

niniejszym oświadczam, że dzisiejszy dzień zostaje uznany za

walentynki Jonasa i Sarah, a ponieważ jestem Bogiem, tak też się
stanie. Samochód przyjedzie po Ciebie o 20.00 i zabierze Cię na
tradycyjną walentynkową kolację przy świecach, w restauracji w
miejscu publicznym, tak, jak to robią normalni ludzie. Po kolacji
pocałuję Cię na dobranoc, jeśli mi pozwolisz, tak, jak robią
normalni ludzie, a następnie samochód odwiezie Cię z powrotem
do domu. Mnie nie będzie w środku. (No proszę Cię, to tylko
kolacja, przecież musisz coś jeść!).

Twój oddany,

Jonas

PS Po naszej wczorajszej rozmowie po raz pierwszy

zobaczyłem Twoje zdjęcie, stąd awans z „Mojej Pięknej Sarah” do
„Zjawiskowej”. (Niech Cię, dziewczyno, jesteś absolutnie
zachwycająca).

Ja cię sunę. Policzki mi płoną. W głowie mi się kręci. Nogi

mi się trzęsą. Co się tu dzieje? Nie umiem tego wszystkiego
poukładać. Wiem, że całe to przedstawienie to z jego strony jedna
wielka szopka, ukłon w stronę surrealistycznej rzeczywistości, z
której się naśmiewa, ale i tak czuję w brzuchu trzepot motyli.

– Co pisze? – dopytuje Kat. – Bez słowa podaję jej liścik, a

sama trwam z otwartymi ustami. – O rany. – Kończy czytać i z
uśmiechem od ucha do ucha patrzy na mnie. – O rany – powtarza.
– Rany, rany, rany, rany.

Rozdział 13

Jonas

Kosztowało mnie naprawdę sporo kasy zarezerwowanie

wszystkich stolików w Canlis na cały wieczór, z tak krótkim
wyprzedzeniem. Musiałem się zgodzić na zapłacenie najwyższego
odnotowanego przez nich przychodu razy pięć, dopiero wtedy
uznali, że zamkną lokal i odwołają wszystkie rezerwacje
(powołując się na zagrożenie wyciekiem gazu). Dobra, trudno, już
i tak wyrzuciłem ćwierć miliona w błoto plus dwadzieścia tysięcy
na włamanie się na serwer, czym więc jest jeszcze marne
trzydzieści tysięcy za kolację? Dzisiaj zapłacę za wszystko i
powiem, co będzie trzeba, żeby ją przekonać, że nie jestem jedną
wielką sztywną pałą na ludzkich nogach.

Sprawdzam godzinę. Chwila po ósmej. Już niedługo. Bardzo

niedługo. Denerwuję się.

A jeśli w ogóle nie wsiądzie do limuzyny, którą wysłałem

pod jej dom? Jeśli wyrzuciła moje prezenty do kosza, a każdy z
kryształowych wazonów potłukła i zdeptała?

– Czy wszystko w porządku? – pyta właściciel restauracji i

wskazuje na las migoczących świec rozstawionych na moją prośbę
w całym lokalu.

– Jest doskonale – zapewniam. – Wygląda bardzo

walentynkowo. Dziękuję. – Potem zerkam przez zajmujące całą
ścianę okno z widokiem na miasto. – Niesamowite.

– Na Seattle zawsze można liczyć.

Oddycham głęboko. Jestem znacznie bardziej

zdenerwowany, niż myślałem. Nie mam pewności, że ona w ogóle
przyjedzie.

Siadam przy stoliku, który dla nas przygotowano i wpatruję

się w rozmigotane miasto. Noga mi podskakuje. Przytrzymuję ją
siłą.

Wibruje komórka, przyszedł esemes. Zerkam na wyświetlacz

i uśmiecham się. „5 min”, głosi wiadomość. Poprosiłem kierowcę
o cynk, gdy będą już blisko. Czyli jednak wsiadła. Zaczyna się. I to
bardzo dobrze.

Jest chłodno, jak to wieczorem, ale stoję przed restauracją,

czekam na jej przyjazd, a zmysły mam wyostrzone, jakbym był
drapieżnym kotem tropiącym ofiarę. Będę musiał się bardzo
powstrzymywać, żeby się na nią nie rzucić.

Limuzyna w końcu zajeżdża przed wejście, a kiedy otwieram

drzwi, adrenalina cieknie mi uszami.

Jest.

Jasna cholera.

Zdjęcie nawet nie zaczęło oddawać jej urody.

Jakiś pierwotny instynkt łowcy grozi przejęciem nade mną

kontroli. Oczywiście nie ma o tym mowy. Muszę ją przekonać, że
nie chodzi mi jedynie o pójście z nią do łóżka. Gdyby to było
celem, mógłbym to sobie załatwić w Klubie. Muszę się wziąć w
garść choćby na tyle, żeby udawać cywilizowanego człowieka i
prowadzić normalną rozmowę.

– Sarah – zaczynam z trudem i wyciągam do niej rękę. –

Wszystkiego najlepszego z okazji walentynek.

Uśmiecha się do mnie. Ach, te usta. Ujęły mnie już na

zdjęciu, ale teraz mam ochotę paść przed nimi na kolana.

– Nawzajem – odpowiada. I ta chrypka w głosie! Już wiem,

że panowanie nad sobą przez cały wieczór będzie wymagało
nadludzkiej siły.

Przyjmuje moją rękę.

Ma miękką, ciepłą skórę. Patrzę na jej dłoń w mojej i widzę

tę przeklętą obrączkę na kciuku, która coś we mnie wyzwala. Przez
ułamek sekundy zastanawiam się, czy nie wepchnąć jej z
powrotem do limuzyny, nie wczołgać się na nią i nie zacząć
dotykać całego jej ciała. Ale unoszę tylko jej dłoń do ust i
delikatnie całuję, a potem składam ostrożny pocałunek na
obrączce.

Oczy jej płoną, wie, że już po mnie. Uśmiecha się i powoli

zabiera dłoń, ale wyraz twarzy mówi mi, że dotyk moich ust
podobał jej się tak samo, jak mnie doznanie jej skóry. Taka prosta
czynność, a powietrze już iskrzy od seksu.

Niedobrze. To znaczy zajebiście, nie zrozumcie mnie źle, ale

dzisiejszy wieczór miał się toczyć wokół wszystkiego, tylko nie
nienasyconej żądzy. Dzisiaj nie o to chodzi. Chcę pokazać, że nie
traktuję jej jak operatorki z sekslinii. Dowiodę, że całkiem
sprawnie funkcjonuję też w sferach, które nie wymagają użycia
języka czy fiuta. Ona musi zrozumieć, że tego, co o mnie wie,
dowiedziała się jedynie ze względu na nadzwyczajne okoliczności,
które, jak żadne inne, skłoniły mnie do zwierzenia się z
najmroczniejszych, najpierwotniejszych zakamarków mojej natury,
o których nigdy nie powiedziałem nikomu więcej. Przysięgam, na
co dzień potrafię być całkiem czarujący.

Musi zrozumieć, że jeśli będzie na mnie patrzyła przez

pryzmat moich apetytów seksualnych, wyrywając je z kontekstu
reszty mojej osobowości, całkiem normalnej, uzyska wykrzywiony
obraz. Zresztą, tak się przecież właśnie stało, nie mam co do tego
wątpliwości. Ale czy tak nie byłoby z każdym? Jestem pewien, że
tak. Udowodnię, że – mimo trudnego do okiełznania i szalejącego
pożądania – mam też cechy, które w najmniejszym stopniu nie
zakrawają o socjopatię.

Głęboko wciągam powietrze i próbuję odzyskać panowanie

na sobą. Nie mogę sobie pozwolić na rozbuchaną erekcję przez
cały wieczór. Nie dam wtedy rady skupić się na jej słowach i cała
moja strategia pokaż-że-nie-jesteś-psycholem rozleci się na
kawałki.

– Miło cię wreszcie poznać – mówi i uśmiecha się trochę

złośliwie.

– Uwierz, cała przyjemność po mojej stronie.

Widok jest obłędny. Trzeba przyznać. I nie mówię o

panoramie miasta. Ubrana jest w zieloną sukienkę, obcisłą w tych
miejscach, gdzie trzeba, a jej plecy, kiedy szliśmy za kierownikiem
sali do naszego stolika, to kolejny cud. Tak, to jest tyłek, w którym
chętnie zatopiłbym zęby.

– Jesteśmy sami? – Rozgląda się po pustym lokalu.

– Nie chciałem, żeby coś nam przeszkadzało.

– Wynająłeś całą restaurację?! – Wytrzeszcza ze zdziwieniem

oczy. – Wygląda cudownie. – Docieramy do stolika i siadamy. –
Wow. Niesamowite! – W jej twarzy widzę szczere
podekscytowanie dziecka. – Wynająłeś całe Canlis! – mruczy
chyba do siebie. – Wow. Dziękuję. To jest… Wow.

Można by się uzależnić od prób przywołania tej miny.

Siedzę naprzeciwko i uśmiecham się. A w każdym razie

próbuję. Trudno mi rozluźnić mięśnie twarzy na tyle, żeby
wyglądała chociaż trochę normalnie. Poza tym jest tu strasznie
gorąco.

Wołam kierownika sali z powrotem do stolika.

– Słucham pana?

– Czy moglibyście odrobinę przykręcić ogrzewanie?

– Oczywiście.

Sarah uśmiecha się do mnie, a w jej oczach migają iskierki

rozbawienia.

Boże, te usta… Nie mogę na nie zwracać aż takiej uwagi, bo

kolacja wymknie mi się spod kontroli. A do tego nie dopuszczę.
Nie dzisiaj. Popełniłem ten błąd w rozmowie telefonicznej i więcej
tego nie uczynię. Pokażę plusy Jonasa Faradaya. Tak, jestem
jednym wielkim plusem, mała.

Podchodzi kelner z winem i przystawkami.

– Jesteś cudowna – mówię, gdy znika. I taka właśnie jest. –

Piękna sukienka.

Zerka w dół, jakby musiała sobie przypomnieć, co ma na

sobie.

– Dziękuję. Niestety, nie mogłam dzisiaj włożyć mojej

ulubionej. Straszna szkoda. – Uśmiecha się figlarnie i pije wino.

– Dlaczego nie?

– Bo jest purpurowa. – Wybucha ochrypłym śmiechem.

To mnie jakimś cudem odpręża. Czuję, że rozluźniam

ramiona. Pochylam się do przodu i opieram na łokciach.

– Gdybym miał wybrać z katalogu kobietę na zamówienie,

wybrałbym ciebie.

Zapada cisza.

Cholera. Muszę się opamiętać. Jestem zbyt agresywny. Nie

mogę wypowiadać na głos każdej myśli, jaka mi zaświta w głowie.
Biorę do ręki kieliszek.

Już otwiera usta, żeby rzucić jakiś złośliwy komentarz,

jestem pewien, że po to, ale potem je zamyka.

– O czym myślisz? – pytam.

– O tysiącu rzeczy naraz. Głównie o tym, że nie mogę

uwierzyć, że tu jestem. W Canlis. Z tobą. – Robi na moment
dzióbek. – Też o tym, że jesteś najprzystojniejszym mężczyzną,
jakiego w życiu widziałam, nie mówiąc już o randce. I że nie mogę
uwierzyć, że tu jestem. Z tobą.

Cholera, chciałbym jej zdjąć tę sukienkę.

– Bardzo się cieszę, że tu jesteś. Wyglądasz przepięknie.

Patrzy na mnie, jakby próbowała dopasować ostatni fragment

układanki, na który nigdzie nie ma miejsca.

– A ty o czym myślisz? – pyta. Pochyla się do przodu i opiera

na łokciach tak samo jak ja. Przedziałek między piersiami staje się
wyraźniejszy.

Mój kutas domaga się uwagi.

– Jeśli odpowiem na to pytanie, cała moja strategia na ten

wieczór pójdzie się paść.

– Masz strategię?

– Oczywiście.

– Jaką?

– Jeśli odpowiem na to pytanie, cała moja strategia na ten

wieczór pójdzie się paść.

– Więc mi nie powiesz?

Wypuszczam powietrze z płuc i skupiam się na jej oliwkowej

skórze z moją białą, wykrochmaloną pościelą w tle.

– Dobrze wiesz, o czym myślę.

Oblizuje usta.

– No to powodzenia z twoją strategią.

Światło świec skacze po jej twarzy. Zabiera łokcie ze stolika,

więc ja też to robię. Nie wiem, kto wygrał, a kto przegrał w tej
wymianie zdań. Może mamy remis.

Na chwilę zapada cisza, podczas której tylko się sobie

przyglądamy i sączymy wino. Zjadamy też przystawki. Są
przepyszne.

– Dziękuję za walentynkowe prezenty – odzywa się w końcu.

– Byłam w totalnym szoku!

– Podobały ci się?

Zastanawia się.

– Jeśli odpowiem na to pytanie, cała moja strategia na ten

wieczór pójdzie się paść.

– Masz strategię?

– Oczywiście.

– Więc mi nie powiesz, jak ci się podobały prezenty?

Uśmiecha się.

– Oj, powiem. Strategie są przereklamowane. – Znów się

opiera na łokciach. – Jak przyjechał kurier, zakręciło mi się w
głowie i kolana mi się trzęsły. Myślałam, że zemdleję od zapachu
kwiatów w moim małym mieszkaniu. A jak szykowałam się do
naszej randki, tańczyłam po mieszkaniu, bo tak. Z radości. I jakieś
pięćdziesiąt razy przytuliłam miśka, wyobrażając sobie, że to ty.

Serce zaczyna mi nagle walić tak wściekle, jakbym skończył

biec. Uśmiecham się od ucha do ucha.

– No dobra, ale czy ci się podobały? – Śmieje się. – Jakim

cudem ta odpowiedź miałaby zepsuć twoją strategię? Przecież nie
ma lepszej.

– Co ty, biorąc pod uwagę twój stosunek do walentynkowego

„szajsu” i kobiet o przepranych mózgach, które chcą takich rzeczy,
istniało pięćdziesięcioprocentowe ryzyko, że wstaniesz i
uciekniesz, jak się dowiesz, że jestem jedną z przedstawicielek tej
durnej masy. Tak naprawdę nie wiedziałam, czy chcesz, żeby mi
się to wszystko podobało, czy przysłałeś mi to, żeby mnie
sprawdzić. Jeśli omdleję z zachwytu, to nie zaliczę i dowiodę, że
jestem zmanipulowana Disneyem.

– Myślisz, że ci to przysyłam, żeby powiedzieć:

„Przyłapałem cię!”?

– Nie wiem. – Wzrusza ramionami i upija trochę wina.

Patrzę na nią z niedowierzaniem. Rany, nie będzie łatwo. Nie

mogę zapomnieć, że dzięki mojemu zgłoszeniu zaczynam z
poziomu głębokiej dziury, z której muszę się mozolnie wydrapać
na powierzchnię.

– Przykro mi, że musiałaś się nad tym zastanawiać. Źle to

wyszło.

– Daj spokój. Przecież to ty twierdzisz, że kobieta musi

wybrać między „walentynkowym szajsem” a małpim seksem,
dzięki któremu widzi Boga. Nie chciałam wyjść na kretynkę, która
myśli, że to prezenty na serio, jeśli nie są na serio.

Wzdycham.

– Zapomnij o tym głupim zgłoszeniu, proszę cię. Przysłałem

ci to wszystko, bo zasługujesz na jedno i drugie. Na walentynkowy
szajs i małpi seks. – Nachylam się do niej. – A ja jestem facetem,
który chce ci dać i to, i to.

Rumieni się. Na chwilę zapada cisza.

– Wiesz, wydaje mi się, że minąłeś się z powołaniem jako

autor wpisów do kartek z życzeniami – mówi w końcu. –
„Najdroższa, zasługujesz na walentynkowy szajs i małpi seks.
Najlepsze życzenia”. – Odrzuca głowę w tył i śmieje się na cały
głos tym swoim lekko zachrypniętym śmiechem. Mam ochotę
pocałować ją w szyję. Potem patrzy na mnie rozpromieniona. –
Sam wymyśliłeś to zdanie z kartki? „Aż do teraz nie wiedziałem,
że od zawsze chciałem tylko Ciebie”. Śliczne!

– Sam wybrałem cytat do wydrukowania, ale nie wymyśliłem

go. To z filmu.

– Jakiego?

– Polubić czy poślubić.

– To ten z Matthew Perrym?

– Wolę o nim myśleć jako o „tym z Salmą Hayek”.

– Nie wątpię. – Oczy jej lśnią. – Nie wiem, jakim cudem

wysiedziałeś na tym filmie!

– W ogóle bezboleśnie. I od tamtej pory mam słabość do

Salmy. Soundtrack też jest fajny.

– Ale to komedia romantyczna. Totalnie, beznadziejnie

romantyczna.

– Nie twierdzę, że to wielkie kino, tylko że przeszło

bezboleśnie.

– Opowiada o całkiem niedobranej parze, którą łączy miłość

wbrew rozsądkowi i logice. Ten film reprezentuje wszystko, czym
gardzisz.

Przez chwilę siedzę cicho. Ona myśli, że „gardzę”

prawdziwą miłością? Wcale nie. Prawda…? Taki sens zawarłem w
moim zgłoszeniu? Zrobiłem się aż takim dupkiem? Może jednak
jestem socjopatą…

Poprawia się na krześle i przygląda mi się.

– Była dziewczyna cię zmusiła do oglądania? Chyba tak

naprawdę pytam, czy stworzyłeś z kimś kiedyś związek, czy
zawsze byłeś taki?

– Jaki?

– Upośledzony emocjonalnie, wyraźnie niezdolny do

stworzenia intymnej więzi.

Czuję, jakby mi przykopała w brzuch. W mój socjopatyczny,

zarozumiały brzuch.

Zastanawiam się. Jaka jest szczera odpowiedź na to pytanie?

– Tak – mówię w końcu. – Zawsze taki byłem. A w każdym

razie od siódmego roku życia. Ale mimo tego, jaki jestem, tak,
miałem kilka dziewczyn, z których wszystkie narzekały, że jestem
„emocjonalnie niedostępny”. I tak, to była dziewczyna, z którą
mieszkałem przez chwilę, zmusiła mnie do obejrzenia tego filmu.
Ale nie przeszkadzało mi to.

– Co się stało, jak miałeś siedem lat?

Cholera, po co o tym mówiłem?

Czeka. Kiedy nie odpowiadam, reaguje:

– W porządku – mówi łagodnie. – To nie jest temat do

kolacji. – Przerywa na moment. – Przepraszam.

Chcę powiedzieć: „Spoko, nic się nie stało” i przestać

zaciskać zęby, ale nie mogę. Nerw w szczęce wciąż mi pulsuje.

– Kiedy byłeś w tym ostatnim związku? – Popija wino.

Wzdycham. Lepsze to niż gadanie, co było, jak miałem

siedem lat.

– Skończył się parę lat temu. To był ten ze wspólnym

mieszkaniem.

– Dlaczego się rozstaliście?

– Twierdziła, że nie wpuszczam jej do swojego świata. I

miała rację. Nigdy jej nie powiedziałem ani jednej rzeczy z tego,
co już powiedziałem tobie. Wiedziałem, że jeśli powiem jej
prawdę o tym, jaki jestem, co naprawdę myślę, nie będzie chciała
siedzieć ze mną przy jednym stoliku i patrzeć na mnie, tak jak ty
teraz. – Otwiera usta, ale nic nie mówi. Powoli mruga. Policzki ma
zarumienione. – Dobra, koniec. Internet wypowiada się bardzo
stanowczo w kwestii rozmów o byłych związkach na pierwszej
randce.

– Sprawdzałeś w Internecie, o czym się rozmawia na

pierwszej randce?

– Nie chciałem zepsuć tej kolacji tak, jak zepsułem rozmowę

telefoniczną.

Patrzy na mnie ze współczuciem.

– Nie ty zepsułeś rozmowę, tylko ja. A poza tym to nie jest

pierwsza randka. Jesteśmy już o wiele dalej i ty o tym wiesz.

Nie mogę się już dłużej powstrzymywać… Wyciągam rękę i

dotykam jej dłoni, a potem przedramienia. Ma taką gładką skórę.
Patrzymy sobie w oczy. Przepływający między nami prąd
elektryczny aż syczy.

– Doprowadzasz mnie do szaleństwa – szepczę.

Opuszcza powieki. Ona też mnie chce, widzę to.

– I jak tam twoja strategia? – pyta. Rozchyla usta.

– Już prawie poszła się paść.

Nachyla się do mnie i odzywa się szeptem:

– Ty mnie też doprowadzasz do szaleństwa.

I stało się. Po mojej strategii nie ma śladu. Mam ochotę

ściągnąć naczynia i sztućce na podłogę i wziąć ją tu, na stole.

Dzięki Bogu, przychodzi kelner, dolewa wina i stawia przed

nami kolejne przekąski. Jego obecność daje szansę dojścia do
siebie.

– Lubisz owoce morza? – pytam, nagle zaniepokojony, że to,

co zamówiłem, jej nie zasmakuje.

– Wychowałam się w Seattle.

Zakładam, że to znaczy, że uwielbia.

Upija łyk wina.

– A tak w ogóle, wino jest pyszne. Nie znam się na tym,

prawdę mówiąc, ale wydaje się dobre.

– W każdym razie lepsze niż takie za dwa dolary.

Śmieje się.

– Lubię wino za dwa dolary. – Kręcę głową. – Co na to

poradzę? Jestem tania w obsłudze.

Powstrzymuję się przed odruchowym wywróceniem oczami.

Gdyby wiedziała, ile mnie kosztowało posadzenie jej przy tym
stoliku, nie mówiłaby takich rzeczy.

– Ja też nie jestem ekspertem od wina – zapewniam ją

zupełnie szczerze. – Po prostu wiem, co lubię. – Znów bucha
między nami płomień. – Zamówiłem siedem dań. Mam nadzieję,
że dobrze. Będą je donosić przez cały wieczór.

– Wow, dzięki. Wspaniale!

– Czyli wychowałaś się w Seattle.

Kiwa głową.

– Mieszkałam tu z mamą. A ty?

– Nie guglowałaś?

Zaciska usta.

– Przez wiele godzin.

– W takim razie pewnie mniej więcej wiesz. Co oznacza, że

masz nade mną przewagę. W takim razie będziemy teraz przez
jakiś czas rozmawiali o tobie. – Kosztuję nowej przystawki. Ta też
jest obłędna.

– Opowiedzieć ci o mojej pracy, hobby, a nawet o

ukochanym maltańczyku o imieniu Kiki?

– Dokładnie.

– Ale widzisz, tak się składa, że wiem, w przeciwieństwie do

każdej innej dziewczyny siedzącej na moim miejscu w każdych
innych okolicznościach, że masz gdzieś moją najdroższą Kiki,
nawet jej kurteczkę z cyrkoniami i tutu, bo myślisz tylko o
świntuszeniu w toalecie.

Wzdycham.

– Przeinaczasz moje słowa. Nigdy nie powiedziałem, że mam

gdzieś twoją najdroższą Kiki.

– Dobrze, może aż tak nie powiedziałeś i całe szczęście, bo

jest całym moim światem, ale mówiłeś, że kiedy pytasz kobietę o
jej sprawy, cały czas myślisz o świntuszeniu w toalecie. Przy czym
oczywiście nie użyłeś słowa „świntuszenie’, tylko twojego
najulubieńszego, ale to najelegantsza restauracja, w jakiej byłam w
życiu i staram się zachowywać jak dama.

Pocieram oczy.

– Boże, jakie to popieprzone – mruczę.

Kiwa głową i podnosi kieliszek.

– Ty to powiedziałeś. – Upija łyczek.

Ku mojemu zaskoczeniu śmieję się. Niewiele osób jest w

stanie mnie rozśmieszyć, zwłaszcza żartując ze mnie. Opieram się
wygodnie.

– Tak się składa, że chcę wiedzieć o tobie wszystko. Nawet o

twoim maltańczyku Kiki, jeśli przypadkiem masz jakiegoś pod
ręką. Zaskakujące, ale prawdziwe.

– Nie przesadzajmy. Nikt nie chce słuchać o niczyim

maltańczyku o imieniu Kiki.

Znów się śmieję. Boże, chcę zerwać z niej tę zieloną

sukienkę i dotknąć każdego centymetra jej ciała.

– Ustalmy fakty. Chcesz znać moje plany, marzenia i pasje, a

także maltańczyka Kiki i stanowczo nie chcesz ze mną
poświntuszyć w toalecie? – Znów podnosi kieliszek wina, a w jej
oczach szaleją płomienie.

Boże, mój kutas zwariował. Nie jestem w stanie sformułować

składnej odpowiedzi. Serce wyrywa mi się z piersi. Zagryzam
wargę. Okazuje się nagle, że mam ochotę tylko na to, na pieprzenie
się z nią w toalecie. Ale tego absolutnie nie mogę zrobić, jeśli

wszystko ma się udać.

Milczę jednak, a ona szeroko się uśmiecha.

– Ach tak. Twoja cudowna strategia. – Nachyla się do mnie. –

Ale wiesz co? Ja nie chcę twoich strategii. Chcę prawdy. –
Oblizuje usta. – Podobał mi się Mój Brutalnie Szczery Pan
Faraday. – Uśmiecha się chytrze. – Nawet bardzo.

Jestem tak podniecony, że nie mogę nawet jasno myśleć. Też

się do niej nachylam.

– Tak, chcę się z tobą pieprzyć. Chcę tego bardziej niż

czegokolwiek. Ale nie dzisiaj. I nie w klopie. Bo pieprzenie cię w
klopie niczym by się nie różniło od tego, co zrobiliśmy wczoraj
przez telefon, a ja sobie obiecałem, że to się już nie powtórzy, bez
względu na wszystko. A kiedy w końcu będę mógł się z tobą
pieprzyć, uwierz, jest to w tej chwili mój najwyższy życiowy
priorytet, zrobię to jak należy, żebyśmy oboje przeżyli coś, czego
nie doznaliśmy nigdy wcześniej. – Mój sztywny fiut chce się
wyrwać z rozporka. – Zaczekamy i zrobimy to słodko, nieśpiesznie
i jak należy. Warto zaczekać, daję słowo. – Mój mózg głęboko
wierzy w sens tej przemowy, nawet jeśli rozszalała erekcja błaga,
żebym zmienił zdanie.

Oczy jej lśnią, ale nie wiem, czy to z powodu światła świec,

czy w niej także coś się rozgrzewa.

– Czyli to jest twoja strategia, co? Doprowadzić mnie do

szaleństwa? Zmusisz do czekania? I sprawisz, że warto będzie
czekać?

Nozdrza mi falują.

– Mówiąc w skrócie. – Nie potrafię zinterpretować wyrazu

jej twarzy. – O czym myślisz? – pytam.

Bierze kęs i popija winem.

– O dwóch rzeczach. Po pierwsze, że bardzo, bardzo lubię,

kiedy jesteś szczery. – Uśmiecha się szeroko. I ja też się
uśmiecham. – A po drugie, że twoja cudowna strategia chyba
właśnie idzie się paść.

Rozdział 14

Sarah

Jest do schrupania. Po prostu przecudowny. No i obłędny, ale

to już wiadomo. Nie wiedziałam natomiast, że będzie tak
zjawiskowo pachniał. Ani że wynajmie tylko dla mnie elegancką
restaurację i przyśle po mnie limuzynę. Nie uważam się za
materialistkę, ale błagam, jakiej dziewczynie nie ugięłyby się
kolana od akcji jak z Pretty Woman?

Ale najbardziej mnie zniewala to, że patrzy, jakby miał mnie

pożreć jednym kłapnięciem paszczy, jak wielki rekin ludojad lwa
morskiego. Nie wiem, czy kiedykolwiek wcześniej mężczyzna tak
na mnie patrzył, a nawet jeśli, to mnie aż tak nie pociągał. Jego
oczy hipnotyzują, pełne są duszy, głębi i smutku, które
dostrzegałam na zdjęciu. Teraz, kiedy na niego patrzę na żywo,
wiem, że za tymi oczami coś jest i nie mogę się doczekać, aż się
dowiem co. Kiedy powiedział, że od siódmego roku życia nie jest
zdolny do nawiązywania więzi międzyludzkich, to – o mój Boże –
wyglądał, jakby miał siedem lat. Był w tamtej chwili taki drobny i
zagubiony, że chciałam wyciągnąć ręce ponad stołem i ująć jego
twarz w dłonie.

Denerwowałam się przed przyjściem tutaj. Nie byłam pewna,

czy wpasuję się w jego oczekiwania. Czy nie pożałuje wysiłku,
jaki włożył, żeby mnie odnaleźć. Czy chemia, jaką czułam za
pośrednictwem listów i telefonu, przełoży się na spotkanie twarzą
w twarz. Ale niepotrzebnie. Chemia aż wylewa się oknami.
Nadludzkiego wysiłku wymaga ode mnie grzeczne siedzenie,
zamiast rzucić się na niego jak gepard na antylopę. Ostatkiem sił
powstrzymuję się od ściągnięcia obrusa i zdjęcia Jonasowi spodni.
Nie wiem, co w nim jest takiego, ale czuję się inaczej. W dobrym
znaczeniu. Nie jestem zdystansowana. Nie przejmuję się, co sobie
wszyscy pomyślą. Mam ochotę na ryzyko, czego zwykle unikam

za wszelką cenę.

Co by się stało, gdybym teraz wstała, usiadła mu na kolanach

i poczęstowała się tymi cudownymi ustami? Dałby radę trzymać
się swojej strategii? Umieram, tak bym się chciała dowiedzieć.
Prawdę mówiąc, od momentu, gdy się z tą swoją głupią strategią
ujawnił, myślę tylko o tym, żeby go zmusić do zmiany frontu. Nie
tylko on lubi wyzwania. A gdybym podeszła, ściągnęła stringi,
usiadła na nim i wzięła go głęboko w siebie, teraz? Nie mogę
przestać sobie wyobrażać, że to robię, kiedy tak sączę wino i
wpatruję się w niego, siedzącego po drugiej stronie stołu.

Obawiam się, że, zwariuję, to bardzo możliwe. Normalna

kobieta nie wyobraża sobie takich rzeczy, kiedy siedzi w pięknej
restauracji z widokiem na panoramę Seattle. Nie jestem maniaczką
seksualną. Ani dewiantką. Jestem „grzeczną dziewczynką”.
Odpowiedzialną. Na której można polegać. Przestrzegającą zasad.
Dlaczego więc przy nim mam ochotę być strasznie, strasznie
niegrzeczna? Gdyby tylko wiedział, o czym myślę. Ciekawe, czy
nadal upierałby się przy swojej strategii.

Do stolika podchodzi kelner i stawia przed nami sałatę.

Jonas zerka na mnie ponuro, jakby wiedział, jakie myśli

przerwało mi nadejście kolejnego dania.

– Jak ci się pracuje w Klubie? – pyta po chwili i wkłada do

ust porcję sałaty.

Poprawiam się na krześle.

– Bardzo mi się podoba. W życiu bym nie pomyślała, że aż

tak się w to wciągnę.

I znów to spojrzenie. Jakby chciał mnie połknąć w całości.

Odchrząkuję.

– Pracuję dopiero od trzech miesięcy. Twoje zgłoszenie jako

pierwsze przetwarzałam całkiem sama, bez nadzoru.

Patrzy na mnie zniewalająco jak to on.

– Byłem twoim pierwszym – uśmiecha się szeroko. – Podoba

mi się to.

Ja też się uśmiecham. Mnie też się podoba.

– Jak tam trafiłaś?

Dlaczego przechodzimy przez mękę prowadzenia normalnej

rozmowy? Oboje wiemy, co wolelibyśmy robić. To się zaczyna na
literę „p”.

– Odpowiedziałam na ogłoszenie zamieszczone na forum

wydziału prawa. Szukali studenta do pracy zdalnej na stanowisku
researchera. Ogłoszenie brzmiało dziwnie i tajemniczo, ale pensja
była obłędna, więc się zgłosiłam. Musiałam przejść testy i badania
psychologiczne, zgodzić się na różne rzeczy i podpisać umowę z
klauzulą poufności, dopiero później dowiedziałam się, o co w
ogóle chodzi. Ale kasa była zbyt dobra, żeby się wycofać. Kiedy w
końcu załapałam, na czym to wszystko polega, byłam trochę
zszokowana, ale i zaintrygowana. Niezdrowo zainteresowana,
powiedziałabym. I okazało się, że to bardzo ciekawe, a
wynagrodzenie regularne, więc…

– Jesteś czasem w szoku, jak czytasz zgłoszenia?

– Cały czas. Jak czytałam twoje, też byłam – uśmiecham się.

– Ale jak się okazało – nachylam się nad stolikiem – lubię stan
szoku. – Uśmiecha się szatańsko. – Lubię znać sekrety innych.

Oczy mu błyszczą.

– No, zazwyczaj. Niektórzy są naprawdę obrzydliwi, nie

będę ściemniać. A pewnych rzeczy już się nie da zapomnieć. To
trochę tak, jak z wypadkiem samochodowym. Nie możesz
odwrócić wzroku. Nawet obrzydliwe rzeczy bywają fascynujące.

Streszczam mu najgorsze przypadki, a on się śmieje na całe

gardło. W trakcie odkłada widelec i ociera oczy.

Uwielbiam jego śmiech. Coś mi mówi, że niełatwo go

wywołać.

– I to wszystko w ciągu trzech pierwszych miesięcy? – pyta,

wycierając oczy serwetką.

Kiwam głową.

– Zamierzam tam pracować do końca roku akademickiego.

Mam nadzieję, że oceny będą sprzyjać moim wielkim planom.
Dziesięcioro najlepszych studentów dostanie pełne stypendium do
końca studiów, chcę się na to załapać. – Zagryzam wargę. – Latem
mam bezpłatne praktyki, więc naprawdę na to liczę.

– Staż w firmie prawniczej? Pewnie mogłaś przebierać w

ofertach jako czwarta na roku – uśmiecha się.

– Dogrzebałeś się do tego?

– Już ci mówiłem. Mam obsesję na twoim punkcie.

Moje końcówki nerwowe znów zaczynają iskrzyć i muszę

zmienić pozycję.

– Nie, to staż w organizacji non profit. Będę tam pracować,

jak skończę studia.

– Naprawdę? Co to za organizacja? – Wydaje się szczerze

zainteresowany.

Trochę mnie to zbija z tropu. Co go tak zaintrygowało? Czy

to nie jest moment, kiedy powinien ziewać i marzyć o małpim
seksie w toalecie? Nie tak sobie wyobrażałam ten wieczór. Nie
spodziewałam się, że Jonas Faraday będzie wypytywał o moje
plany i marzenia. Myślałam, a może wręcz liczyłam, że będzie tak
zajęty sobą i skupiony na tym, co chce mi zrobić, że łatwo mi się
będzie oprzeć.

– To organizacja oferująca darmowe usługi prawne kobietom

doświadczającym przemocy domowej. – Czuję, że się czerwienię.
Ten temat budzi we mnie wielkie emocje.

Przez chwilę milczy i przygląda mi się.

– Widzę, że to bliskie twojemu sercu – mówi łagodnie.

Puls aż mi dudni i nie mogę mówić, więc tylko kiwam głową.

Na chwilę milkniemy. On oczywiście czeka, aż powiem coś

więcej, ale nie przyszłam tu, żeby raczyć Jonasa Faradaya łzawą
historią mojego dzieciństwa. Nie chcę opowiadać, co mój tata robił
mojej mamie, zanim odeszła, a właściwie uciekła ze mną i
wychowywała mnie sama. Nie będę mu opowiadać, że odkąd
pamiętam, pracowała na dwa etaty, marząc o lepszym życiu dla
mnie. Nie powiem mu, jak kuliłam się w kącie, a on ją bił, jak
wiele dla mnie poświęciła i jaka jest silna. Jak bardzo ją
podziwiam i jakie to dla mnie ważne pokazać jej, że poświęcenie
nie poszło na marne. Nie wsadzę się sama do jego katalogu z
dziewczynami mającymi „problemy z tatusiem”. Może nie wiem,
co tu w zasadzie robię, ale na pewno nie to.

Wzruszam ramionami.

– Czyli nie jesteś zainteresowana prawem korporacyjnym? W

Seattle jest mnóstwo firm oferujących kosmiczne pensje młodym
prawnikom. Wiem, co mówię, bo sam wiele wypłaciłem.

Nie lubię tego tematu. Chcę więcej wiedzieć o nim, a nie

opowiadać o sobie.

– Nie poszłam na prawo dla pieniędzy – odpowiadam krótko.

Oczy mu błyszczą i wiem, jak bardzo mnie pragnie. Widzę,

że jest twardy jak skała. I znów wyobrażam sobie siebie na jego
kolanach, jak biorę go w siebie. Zastanawiam się, jakby się z tym
uporała jego strategia. Chyba doskonale wie, co mi chodzi po
głowie.

– O czym myślisz? – pytam na bezdechu.

– Czemu pytasz?

– Bo patrzysz na mnie, jakbyś chciał mnie połknąć.

– Myślę o tym, że chciałbym cię połknąć. – Nie mogę się nie

uśmiechnąć. – Myślę, że jesteś spełnieniem wszystkich moich
fantazji. A nawet więcej. Pragnę cię tak bardzo, że sprawia mi to
fizyczny ból. Ale przede wszystkim myślę, że jesteś zajebiście
piękna.

Bum. Natychmiast zaczynam odczuwać pulsowanie między

nogami. Robię się mokra. Pragnę go.

Przez chwilę się w siebie wpatrujemy.

Potem się pochyla i wzdycha.

– Opowiedz mi więcej o pracy w Klubie, Moja Piękna

Rekruterko.

Wkurzył mnie.

– Po co? – pytam szeptem. Mam nadzieję, że mój głos nie

zdradza niecierpliwości. Nie rozumiem, czemu jest dzisiaj tak
rozmowny. Czy to nie ten facet, który pijąc drogie pinot noir, myśli
o posuwaniu kobiety w łazience? Zerkam na etykietkę na butelce.
Tak jest. Pinot noir. No więc?

– Jak to po co?

– Po co chcesz o mnie wiedzieć więcej? Myślałam, że takie

rzeczy cię nie obchodzą?

Wywraca oczami.

– Nie jestem potworem. Rozmowa z tobą mnie podnieca. A

ja lubię być podniecony.

Znów to pulsowanie. Opieram się na łokciach.

– Oceniam zgłoszenia należące do mojego rejonu, czyli

Seattle, i czytam o najgłębiej skrywanych sekretach i fantazjach.
Sprawdzam, czy ludzie są tymi, za których się podają, śledzę ich…

– Mnie też śledziłaś?

– Oczywiście. – Opowiadam mu w najdrobniejszych

szczegółach, jak przemknął obok mnie w swoim bmw.

Wzdycha rozdzierająco, bo nie może uwierzyć.

– I pomyśleć, że kiedy tak bardzo chciałem cię znaleźć, byłaś

tak blisko mnie! – Kręci głową.

Uśmiecham się szeroko.

– Normalnie wparowałabym do twojego biura, żeby o ciebie

spytać. Ale nie chciałam, żebyś mnie zobaczył. W twoim
przypadku niczego nie zrobiłam tak jak zwykle.

– Czemu nie chciałaś, żebym cię zobaczył?

Zaciskam usta.

– Chyba mi zależało, żebyś mnie zobaczył po raz pierwszy…

przy takiej okazji jak ta.

Unosi brwi i się uśmiecha.

– Miałaś nosa.

Szczerzę zęby w uśmiechu.

– Czyli normalnie po prostu wchodzisz do czyjegoś biura?

– Tak. Co za różnica, skoro już nigdy mnie nie zobaczy? –

Jako przykład podaję mu moje ostatnie „spotkanie” z programistą
wychodzącym na lunch.

– Co napisał w zgłoszeniu?

– Jemu tak naprawdę nie zależało aż tak na seksie. On chyba

naprawdę szuka miłości.

Jonas parska.

– W Klubie? Jasne.

Czuję się urażona.

– Wszystko jest możliwe. Poza tym opłacił tylko miesiąc. A

to już wiele mówi.

– Dlaczego? Jakiś ześwirowany zbok nie może się zgłosić na

miesiąc?

– Nie, ześwirowani zboczeńcy zgłaszają się od razu na cały

rok.

Jego wzrok się zmienia. Co to? Gniew? Upokorzenie? Nie

wiem.

– Nie rozumiem – mruczy, a policzki mu czerwienieją.

– Ci, którzy się zapisują na rok, nie wierzą, że znajdą miłość.

W przeciwnym razie daliby sobie szansę. Im zależy tylko na
seksie. Na niczym więcej.

Wzrok ma nieugięty.

Cholera. Wkurzyłam go. Ale brnę w to. Chrzanić. Chce

„brutalnej szczerości”? To będzie ją miał.

– Na miesiąc zgłaszają się romantycy – wyjaśniam dalej. –

Wierzą, że znajdą wielką miłość i już nigdy więcej nie będą
musieli korzystać z usług Klubu. Uważam, że są słodcy.

Burczy coś, jest zły.

– Nie wszyscy się boją miłości – cedzę. – Niektórzy

naprawdę uważają, że to najważniejsza rzecz na świecie. I niby
dlaczego ten programista nie miałby jej znaleźć, w Klubie albo
gdziekolwiek indziej? Zasługuje na to jak każdy. – Robię się zła,
ale nie rozumiem dlaczego. – Nawet jeśli ty nie wierzysz w
zakochanie, nie znaczy, że cała reszta świata też nie. Kiedy
patrzyłam, jak wychodzi na lunch, taki samotny i smutny,
rozpłakałam się. – I, cholera jasna, czuję, że mogłabym się znowu
rozpłakać, opowiadając o nim. Dlaczego tak osobiście traktuję jego
historię? Czemu szczuję nim Jonasa? Przecież wiedziałam, jaki
jest, zanim przyszłam na tę kolację. Dlaczego nagle zaczęłam to
wykorzystywać przeciwko niemu?

Wygląda na totalnie zagubionego.

– Przepraszam – mówię szybko, ale puls wciąż mi dudni. –

Nie wiem, czemu się tak nakręcam. Przecież od początku wiem, o
co ci chodzi. Nie powinnam cię za to dręczyć.

Przeczesuje włosy.

– Założę się, że planujesz błyskawiczną ucieczkę – burczę

pod nosem.

– Żebyś wiedziała. – Ściska mi się żołądek. Spieprzyłam to.

Totalnie i kompletnie przegrałam sprawę. – Ale tylko po to, żeby
zabrać cię stąd do miejsca, gdzie będę mógł cię całą dotykać i
całować.

Wypuszczam powietrze z płuc.

Oczy mu płoną. Wygląda jak lew w klatce.

– Dlaczego ja? – Nie mogę się powstrzymać. Ten mężczyzna

może mieć każdą kobietę, jaką zechce. Chciałabym móc odpuścić,
dać się ponieść i nie wnikać, ale nie rozumiem, dlaczego poruszył
niebo i ziemię, żeby mnie znaleźć, wynajął tę restaurację, patrzy na
mnie jak alkoholik na butelkę whisky, zwłaszcza teraz, kiedy tak
mu dowaliłam. – Proszę cię. Mam gdzieś twoją strategię,
jakakolwiek by była – szepczę. – Chcę tylko zrozumieć, czemu
dokonałeś takich cudów, żeby mnie przekonać.

Oczy aż mu ciemnieją.

– Chcesz wiedzieć?

Kiwam głową.

– Powiedz.

Tęczówki stają w płomieniach.

– Jak przeczytałem twojego maila, ba, jak tylko zobaczyłem

nadawcę, zanim jeszcze przeczytałem tę przeklętą wiadomość,
wiedziałem, że zmienisz wszystko. – Nie mogę oddychać. Bicie
serca słyszę nawet w uszach. – I chciałem, żeby tak było. – Pulsują
mu mięśnie w okolicy szczęki. – Żebyś wszystko zmieniła. –
Odkłada widelec i patrzy na mnie.

Serce mi wali, jakbym miała za sobą sprint na sto metrów.

Pulsowanie między nogami wróciło ze zdwojoną siłą. Jestem
kłębkiem nieokiełznanych emocji.

Pierś mu faluje.

Wstaję z krzesła. Może ze mną zrobić, co zechce. Niech mnie

weźmie.

On też się podnosi, chwyta mnie i łapczywie do mnie

przywiera. Twardy kształt wbija mi się w biodro. Schyla się do

moich ust i przez moje nerwy przebiega prąd. Boże, usta ma
ciepłe, miękkie i rozkoszne. Przylegam do niego i coś w nas
wstępuje. W jednej chwili zaczynamy jęczeć i chwytać się
rozszalałymi dłońmi jak dzikie zwierzęta.

– Teraz – szepczę. – Już.

– Sarah – zaczyna i wiem, że będzie protestował.

Sięgam między nas i chwytam pęczniejący kształt. Mam

ochotę objąć go nogami i wziąć w siebie, od razu. Jeśli nie
zabierze mnie do łazienki, rozepnę mu rozporek i zrobię to tutaj,
na oczach kelnera.

– Albo tu, albo w toalecie – dyszę. – Wybieraj.

Rozgląda się przez sekundę i patrzy z powrotem na mnie.

Moje spojrzenie jest niewzruszone.

Łapie mnie za rękę i ciągnie w stronę wyjścia. Świat

rozmywa się wokół mnie. Moje zmysły są przeładowane. Trudno
mi iść, nogi jak z gumy uginają się pode mną. Oszałamia mnie
jego zapach, męskość, a wszystko przyćmiewa pulsowanie. Boże,
chcę go.

Jesteśmy w toalecie. Damskiej. Jest tu przedsionek z ozdobną

kanapką. Prowadzi mnie do niej, szturmując przy tym moje usta, i
kładzie mnie. Jak szaleniec rozpina mi zamek na plecach i
gwałtownie ściąga górę sukienki w dół, a dół podwija. Wzdycha.
Czuję jego ręce na całym ciele. Miękkie, ciepłe usta lądują mi na
ramieniu, na szyi. Boże, wsuwa mi palec w majtki, we mnie,
porusza nim rytmicznie, zapalczywie, a ja robię się cała mokra.
Krzyczę. Usta na brodawkach. Szamoczę się z jego rozporkiem.
Łapię go rękami. Nie mogę oddychać.

Jego palce pracują nad moją łechtaczką. Znów krzyczę i

sięgam do jego członka. On mi ściąga bieliznę. Zsuwa sukienkę aż
do talii. Między nogami jestem całkiem mokra i spragniona. Całe
uda mam w swojej wilgoci.

– Biorę pigułki – szepczę. – Zrób to.

– Nie – odpowiada i schyla się między moje nogi. Chce mnie

pieścić ustami. Łapię go za głowę i ciągnę do góry. Patrzę na niego
desperacko.

– Nie ma czasu – syczę. – Chodź.

Chwytam jego penis i przesuwam dłoń w górę i w dół, a jego

palce natrafiają na punkt, który doprowadza mnie do szaleństwa.
Jęczę, padam na kanapę i ciągnę go do siebie, ustawiając dokładnie
w mokrym wejściu.

– Teraz – błagam. – Proszę cię.

– Nie – powtarza, ale czuję główkę jego penisa tam, gdzie

trzeba. Jęczy.

Wyrzucam biodra w jego stronę i zmuszam, żeby we mnie

wszedł, kuszę go.

– Teraz – zgrzytam zębami.

– Mamy sprzeczne interesy. – Cały się trzęsie, ale sekundę

później wdziera się we mnie, a ja krzyczę.

Wchodzi i wychodzi raz za razem. Wydaje stłumiony odgłos,

który podpowiada mi, że jest już blisko.

Wsuwam mu dłonie pod koszulę i natrafiam na ciepłe,

napięte mięśnie. Ściąga mi stanik i szczypie w brodawki, a kiedy
to robi, gdzieś w głębi mnie coś lekko trzepocze. Wydaję dźwięk,
którego nigdy nie słyszałam w swoich ustach, a on aż drży z
podniecenia.

Wysuwa się i znów się schyla między moje nogi, ale ja się

podrywam, pcham go na kanapę, na plecy. Jednym szybkim
ruchem dosiadam go okrakiem i zaczynam ujeżdżać. Kręcę
biodrami wkoło i jęczę. Jego palce masują łechtaczkę.

Płonę. Przyjemność jest tak dojmująca, że zakrawa na ból.

Zakończenia nerwowe w całym ciele aż iskrzą. Z oddali zaczynają
się zbliżać rozmigotane fale rozkoszy. Znów wydaję nieznany
sobie dźwięk.

Krzyczy i czuję, jak wlewa się we mnie.

Trzęsę się. Dyszę. Chcę więcej. Ja jeszcze nie skończyłam.

Nigdy w życiu nie byłam tak podniecona. Chcę więcej.

Otwieram oczy i patrzę na niego.

A on patrzy prosto na mnie. Wygląda pode mną jak greckie

bóstwo. Nigdy nawet nie całowałam się z tak przystojnym
mężczyzną, a teraz mam za sobą najlepszy seks w życiu. Rany

boskie, to było niesamowite. Dyszę jak wściekły pies, ale i tak
chcę więcej.

On się nie rusza.

Znów muska moją łechtaczkę, ale odskakuję.

Teraz, gdy on już skończył, nie chcę, żeby mnie dotykał.

Chwila minęła. Kiedy mnie pieprzył i dotykał jednocześnie, moje
ciało należało do niego. Ale teraz przeżył już rozkosz i interes się
zamknął. Nie chcę, żeby cała uwaga skupiona była na mnie, bo
dobrze wiem, jak to się skończy. Kiepsko.

Ale, Boże, byłam blisko. Wiem, że byłam. Bliżej niż

kiedykolwiek. Czułam, że mogę się zatracić, stracić nad sobą
panowanie. Podobało mi się to. Bardzo, bardzo, bardzo, ale to
bardzo mi się podobało.

Chcę to zrobić jeszcze raz.

Dotyka moich piersi. A potem brzucha, bioder, pupy.

Jęczy pode mną. Odchylam głowę i wzdycham,

przypominając sobie, jak się czułam przed chwilą, gdy we wnętrzu
mnie zaczęła następować wielka mobilizacja. Poczuć to jeszcze…
Wydaje mi się, że mogłabym.

Wsuwa dłoń między moje nogi, ale dyskretnie się uchylam.

Nie. Chwila minęła.

Wygląda na pokonanego.

Czyli rozczarowałam go. Ogarnia mnie rozpacz. Oczywiście,

że tak. Dla niego dobry seks ma tylko jedną definicję. Jak mogłam
zapomnieć? Szybko z niego schodzę i z wściekłością zaczynam
doprowadzać sukienkę do ładu. Próbuję się jakoś ogarnąć.

– Co się stało? – pyta zszokowany.

– Przepraszam, że cię zawiodłam – syczę.

– O mój Boże! – wykrzykuje i wyrzuca ręce do góry. – A ja

myślałem, że to ja jestem popieprzony! Czy ty wiesz, jak ty jesteś
strasznie popieprzona? – Kurczę, jest wściekły.

Odwracam się i patrzę na niego z niedowierzaniem.

– Ja jestem popieprzona? Dlaczego? Bo dla dobra twojego

ego nie zamierzam udawać, że miałam orgazm?

– Nie, bo sama siebie ograniczasz. Spójrz na siebie.

Książkowy przykład mechanizmu obronnego. – Chwyta mnie za
ramiona.- Ale wiesz co? Nie pozwolę ci na to. Rozumiesz?

– Na co?

– Na sabotowanie tego.

– Nie ma czego sabotować.

Wygląda, jakbym go zraniła.

– Nie myślisz tak.

Ma rację. Nie myślę tak. Ani trochę.

I ma rację, że jestem popieprzona. Już od dawna, jak się nad

tym zastanowię, nieważne, że pozornie wyglądam na poukładaną.
Nieważne, jak bardzo się staram być idealna, przestrzegać zasad i
trzymać w garści, nieważne, jak dobre mam oceny i jak dobrze
idzie mi wmawianie światu, że jestem Sarah jak Brzytwa, Sarah
Bystrzacha, Sarah Wyszczekana. Zawsze jestem milimetry od
załamania się i na wszelki wypadek odrzucam, zanim zostanę
odrzuconą. Cholera jasna, ma rację. Jestem popieprzona. Zawsze
byłam, wbrew pozorom. Ale jak on to odkrył tak szybko? Nikt
jeszcze do tego nie doszedł, bo nikomu nie pozwoliłam.

Powoli kończę poprawianie sukienki, a potem siadam na

skraju kanapy i opieram czoło w dłoniach.

– Przepraszam – mówię. – Masz rację.

– W czym?

– We wszystkim. – Chowam twarz. Boję się łez. – Próbuję to

spieprzyć. – Odwracam się do niego ze wstydem.

– Dlaczego?

Wzdycham.

– Proszę cię, przecież czytałam twoje zgłoszenie. – Szukam

właściwych słów. – Wiem, że odejdziesz. Jestem przegrana,
nieważne, co zrobię. Tak czy siak mnie odrzucisz. Wcześniej czy
później.

Wzdycha.

– Więc ty odrzucasz pierwsza? Tak to działa?

Powoli kiwam głową.

– Chyba tak.

– Rozumiem. Biorąc pod uwagę to, co o mnie wiesz. I kim

jesteś.

Wzruszam ramionami. Jestem, jaka jestem. I on też.

Podnosi moją brodę palcem i zmusza, żebym na niego

spojrzała. Gdy tylko napotykam jego wzrok, oczy mi wilgotnieją.

– Cieszę się, że jesteś popieprzona – szepcze. – Gdybyś nie

była, nie chciałabyś mnie. Nikt nie jest bardziej popieprzony ode
mnie. Nawet nie wiesz, ile w tym prawdy.

Nie mogę powstrzymać uśmiechu przez łzy. Obrysowuję

jego usta opuszką palca.

– Czemu jesteś popieprzony?

Oczy ma szczere, smutne. Nachyla się i opiera czołem o

moje czoło.

– Długa historia.

Rozumiem. Nie wiem, dlaczego rozumiem, ale tak jest.

– A czemu ty jesteś? – Ociera się nosem o mój nos.

– Długa historia – odpowiadam cicho.

Odsuwa się trochę i wzdycha.

– Ech, Sarah…

Patrzę na niego, a po policzku spływa mi łza.

Ociera ją i mnie całuje. Delikatnie, czule.

Wyciąga z kieszeni komórkę.

– Podjedź pod wejście – poleca, nie odrywając ode mnie

wzroku. – Dziękuję. – Potem wstaje i łapie mnie za rękę. – Chodź.
Zabieram cię do domu.

Jeżę się. Przeleciał mnie, więc czas mnie odesłać, tak?

Kręci głową, wyraźnie zdziwiony moją miną.

– Do mojego domu, głupolu. Zabieram cię ze sobą do domu.

Siedzimy obok siebie na tylnym fotelu limuzyny, a na jego

twarzy malują się światła miasta. Nasze ciała do siebie przylegają,
trzymamy się za ręce. Jego chwyt jest bardzo pewny, tak jakbym
należała do niego. Podoba mi się to. Chcę do niego należeć. Nawet
gdybym chciała urządzić kolejną histerię – chociaż nie chcę – nie
mogłabym się zdobyć na ten wysiłek. Nie, kiedy tak mnie trzyma
za rękę.

Jestem wściekła za swoją reakcję w toalecie. Nie powinnam

była tego robić. Zepsułam chwilę, która powinna być niesamowita.
Muszę wyłączyć mózg, dać się ponieść i sprawdzić, dokąd mnie to
zaprowadzi. Koniec z ograniczaniem siebie. Miał rację.

Nie wiem, co się stanie potem, to prawda, ale nie muszę

wiedzieć. Pojedziemy do niego, właśnie tam chcę się znaleźć.
Chcę go zobaczyć nago. Dotykać go całego. Dowiedzieć się
wszystkiego o nim. Obejrzeć jego rodzinne zdjęcia. Przekonać się,
jak urządził dom. Sprawdzić, czy ma porządek, czy jest fleją.
Ciekawa jestem, co ma w lodówce. Chcę się z nim kochać w jego
łóżku. A potem odwrócić role i lizać go, aż będzie błagał o litość.
Tak, z jakiegoś powodu mam straszną ochotę rzucić go na kolana i
obrócić w pył wszystkie jego strategie.

Wzdrygam się od tego monologu wewnętrznego. Skąd się

biorą te myśli? Przecież ja tak nie myślę o nikim. Nie rozumiem,
co on we mnie uruchamia. Coś pierwotnego, niekontrolowanego
przez świadomość. Pragnę go. Chcę się dowiedzieć, co go kręci i
mu to zapewnić. To też nie w moim stylu. Tak całkiem szczerze, to
jeśli chodzi o seks, może być, a może go nie być. Więc czemu on
tak mnie opętał?

Odwraca się i widzi, że się w niego wpatruję. Ściska mnie za

rękę.

– Nie tak miał się potoczyć dzisiejszy wieczór.

– Moim zdaniem potoczył się idealnie.

Zerka na kierowcę.

– Proszę wysunąć przegrodę – poleca i wyrasta przed nami

czarna bariera. Jonas patrzy na mnie zmrużonymi oczami. – Jasne,
że tak myślisz. Dla ciebie seks sprowadza się do jednego: sprawić,
żeby facet się spuścił. Najszybciej i najostrzej, jak się da, bez
choćby możliwości przeżycia orgazmu. To cię usprawiedliwia.
Całkiem bez sensu – stwierdza stanowczo.

Opada mi szczęka.

– Zawsze mówisz, co myślisz, nawet jeśli to niegrzeczne?

– Nie jestem niegrzeczny. Jestem szczery. – Nadal się na

niego gapię. – Ale nie, nie zawsze. Tylko tobie i mojemu bratu,
Joshowi.

– To było bardzo niegrzeczne.

– Może. Ale prawdziwe.

Zastanawiam się przez chwilę.

– Sprawienie, że mnie chcesz, wzięcie cię w siebie na siłę,

chociaż chciałeś wytrzymać i miałeś inny plan, podnieciło mnie,
przyznaję. – Wzdycham, bo przypominam sobie tę rozkosz, kiedy
na mnie natarł. – Boże, to było mocne. Podobała mi się
świadomość, że jesteś wobec mnie bezradny.

– Aha – parska. – Czyli nie tylko ja mam rozbuchany

kompleks Boga.

Śmieję się.

– Wygląda na to, że nie. – Uśmiechamy się do siebie.

– Ale w tej limuzynie jest miejsce tylko dla jednego Boga. I

jestem nim ja. – Na chwilę milknie. – Inna sprawa, że rzeczywiście
jestem wobec ciebie bezradny.

– I dobrze. – Przez jakiś czas nic nie mówimy. – Dla ciebie

seks sprowadza się do doprowadzenia dziewczyny do orgazmu,
więc co za różnica? – rzucam wyzwanie.

– Duża. Chcę cię doprowadzić do orgazmu, to prawda, ale

tylko dlatego, że to mnie podnieci. Fizycznie. Jestem dość
egoistyczny z natury. Ale ty? Twoja jedyna przyjemność ogranicza
się do dawania przyjemności. – Patrzę na niego, bo nie jestem
pewna, czy dobrze rozumiem. – Jesteś seksualnie
współuzależniona – precyzuje.

Łypię na niego z wściekłością.

– Nieprawda. Ja też odczuwam przyjemność, tylko nie

kumulującą się w postaci orgazmu. To, co przeżyliśmy w
restauracji, było niesamowite.

– Nawet nie wiesz, o czym mówisz. Stwierdziłaś, że nie

będziesz od siebie niczego oczekiwać, więc nawet nie próbujesz.
Doprowadzasz faceta do wytrysku, szybko i mocno, żeby dowieść
swojej seksualnej mocy i koniec imprezy.

– Jesteś naprawdę niegrzeczny, wiesz o tym?

Wzrusza ramionami.

– Szczery.

– Nie podoba mi się to, jak odwróciłeś sytuację. Ja wychodzę

na dziwadło. Może nie pamiętasz, ale czytałam twoje zgłoszenie.
Ty jesteś popieprzony, nie ja.

– Z całą pewnością jestem popieprzony, nie przeczę. Nawet

nie masz pojęcia jak bardzo. – Zamyśla się i wygląda przez okno. –
Wiem, że jestem – dodaje łagodnie i odwraca się do mnie. – Ale ty
też jesteś popieprzona i nawet o tym nie wiesz.

– Nagle zostałeś ekspertem od psychologii?

– Można tak powiedzieć.

O rany. Takiej odpowiedzi się nie spodziewałam.

– Serio?

– Nie z racji wykształcenia. Za to w dzieciństwie przez lata

zmuszano mnie do terapii, która oczywiście była totalną bzdurą,
ale coś tam zapamiętałem. – Znów wygląda przez okno, a migające
światła podkreślają jego idealne rysy.

Ściska mnie w żołądku. Jako dziecko był zmuszany do

terapii? Co go spotkało, gdy miał siedem lat?

Nie daje mi szansy zgłębienia tematu.

– A w ostatnich latach żywo zainteresowałem się psychologią

kobiety. – Odwraca się, żeby spojrzeć mi w oczy. – I
seksualnością, – Jestem podniecona i przekonana, że to po mnie
widać. – Przeczytałem wszystko, co się dało o kobiecym mózgu,
kobiecej psychologii i kobiecych doświadczeniach seksualnych.
Kobieca seksualność to zdecydowanie mój ulubiony temat. – Oczy
mu pałają. – Fascynujące sprawy.

Nie wiem, dlaczego te słowa tak mnie kręcą, ale nic na to nie

poradzę.

– W takim razie na pewno wiesz, że dla kobiety seks to o

wiele więcej niż wielkie O. Stoi za tym wyobraźnia. To
doświadczenie raczej psychiczne niż fizyczne.

– Jasne. Ale z całym szacunkiem, Moja Piękna Rekruterko,

nie masz kwalifikacji, żeby mnie częstować tą gadką, czy jest
prawdziwa, czy nie. – Puszcza moją rękę i swobodnie kładzie mi
dłoń na udzie, tuż pod rąbkiem sukienki, tak jakby mnie dotykał od
lat. – To tak, jakbyś chciała mi wmówić, że zielony groszek jest

smaczniejszy niż czekolada, chociaż nigdy nie jadłaś czekolady. –
Nie mogę się nie roześmiać. Ma rację. – Jesteś jednym z zakutych
w kajdany ludzi w jaskini Platona.

Marszczę brwi. Że co?

Uśmiecha się i zaczyna unosić mi sukienkę, żeby odsłonić

uda. Na ich widok ostro wciąga powietrze.

– Boże, ta twoja skóra – szepcze. – Nie mogę się jej oprzeć. –

Wyciąga rękę i delikatnie muska wewnętrzną stronę uda, a
wszystkie włoski na moim ciele stają dęba. Widzi, że pod
wpływem podniecenia opadają mi powieki i uśmiecha się.
Zagryzam wargę. – Platon napisał alegorię o ludziach siedzących
w ciemnej jaskini, skutych razem łańcuchem, zmuszonych do
wpatrywania się przed siebie, w ścianę. – Kiwam głową.
Kontynuuj. Opowiadanie. I dotykanie też. Zjeżdża niżej i gładzi
wnętrze kolana. – Siedzą w szeregu w ciemnej jaskini, skuci
razem, i gapią się w ścianę. Za nimi płonie ogień, ale nigdy go nie
widzieli, bo nie wolno im się odwrócić. – Wraca do góry, w stronę
uda. – Jedyne, co kiedykolwiek widzieli, to ściana jaskini i ich
cienie. Oczywiście, ponieważ nie znają nic lepszego, uważają, że
ten ogień i tańczące cienie to najpiękniejsze, co istnieje. – Już
wiem, do czego zmierza. Ale mężczyzna wyjaśniający mi alegorię
Platona i jednocześnie dotykający wewnętrznej strony mojego uda
to najseksowniejsze, co mnie w życiu spotkało, więc nie
zamierzam mu przerywać. Jedzie w stronę moich majtek. Patrzy na
mnie, a jego oczy są jak promienie lasera. Cała się trzęsę. – Jeden z
nich, siedzący na początku szeregu, zrywa okowy. – Mówi cicho i
uważnie. Dotyka moich majtek w kroku i aż podskakuję.
Zamykam oczy i staram się zapanować nad oddechem. Przysuwa
usta do mojego ucha, ale cały czas mnie głaszcze przez majtki
dokładnie w miejscu, które tak go łaknie. – Odwraca się i po raz
pierwszy widzi ogień – szepcze. – Na jego widok aż krzyczy. Nie
wiedział, że może istnieć coś tak jasnego i pięknego. – Całuje mnie
w szyję i jednocześnie mocno odciąga gumkę moich stringów.
Unoszę biodra, żeby mógł je zdjąć. Szybko je zsuwa i odrzuca.
Serce mi wali. Liże mnie po szyi, a jego dłoń z powrotem ląduje

po wewnętrznej stronie uda, powoli wracając na poprzednie
miejsce. Boże, dosłownie płonę. Rzucam biodrami, żeby się do
niego zbliżyć, chcę, żeby we mnie wszedł. – Zdjąłem ci kajdany,
Moja Zjawiskowa Sarah – szepcze mi do ucha – ale jeszcze nie
widziałaś ognia. – Zanurza palce w mojej wilgoci i ostrożnie
wkłada we mnie palce. Odruchowo wierzgam biodrami w jego
stronę, spragniona więcej. Nachyla się do moich ust i mnie całuje,
a jednocześnie cały czas wkłada i wyjmuje palce. Jęczę głośno.
Głośno jęczę. Odrywa usta i odsuwa się na kilka milimetrów, ale
palce nie ustają. – Nagle dostrzega światło przed sobą, w wyjściu z
jaskini i rzuca się biegiem w jego stronę. – Porusza palcami ze
znawstwem, włada mną, sprawia, że robię się jeszcze bardziej
mokra i spragniona. – A gdy wreszcie wypada na zewnątrz, światło
oślepia go swoim pięknem. – Odnajduje najwrażliwsze miejsce
mojego ciała, a ja krzyczę. Wzdycha. – Widzi słońce i niebieskie
niebo. – Głos zaczyna mu drżeć. Przywiera do mnie. Czuję jego
erekcję napierającą przez spodnie na moje udo.

– Pieprz mnie – mówię i sama siebie zadziwiam. Nigdy w

życiu nie wypowiedziałam do nikogo tych słów.

Skubie mnie w ucho i po mistrzowsku przesuwa palce od

samej góry do tonącego w wilgoci wejścia i z powrotem. Boże
drogi, nigdy w życiu nie byłam tak podniecona.

– Wypada z jaskini i łka na widok piękna. – Te jego palce

doprowadzą mnie do szaleństwa. – Nie miał pojęcia, że takie
piękno może istnieć. Boże, Sarah – mówi chrapliwie.

– Pieprz mnie – błagam desperacko. – Proszę cię. – Nie

wierzę, jaki jest w tym dobry. Nikt mnie tak nie dotykał, nigdy. Ani
nawet ja sama siebie. Moje ciało wyrywa się i szarpie pod
wpływem jego cudownych palców. – Teraz.

– Chcesz, żebym cię pieprzył? – pyta, a w jego słowach

słyszę niespodziewaną agresję.

– Tak – zapewniam, cała zachrypnięta. – Tutaj.

– Nie – odpowiada głosem twardym jak stal. – Zrobimy to po

mojemu. Koniec z szybkimi finiszami.

– Proszę cię – zawodzę. – Teraz. – Wyrzucam biodra w jego

stronę i błagam, żeby we mnie wszedł.

– Nie. – Jego palce ślizgają się od źródła wilgoci do

łechtaczki, tam i z powrotem, jak oszalałe. – Zaprowadzę cię do
wyjścia z jaskini, skarbie. Nie będzie już pierdzielenia o
ogniskach. Nie będzie ściemy.

Całuje mnie w usta, a ja reaguję dzikim ożywieniem.

– Teraz – błagam znowu. Skomlę. – Po twojemu zrobimy

następnym razem. – Czuję, że zacznę wrzeszczeć, jeśli nie da mi
tego, co chcę. Nie utrzymam w sobie tej fali pragnienia. – Teraz.

– Nie – powtarza. – Ty chcesz patrzeć na ognisko, ale ja ci

pokażę prawdziwe światło. Zdasz się na mnie, nieważne, czy ci się
to podoba, czy nie.

– Proszę. – Jestem żałosna, zdesperowana. A co, jeśli moje

ciało nie zdoła przeżyć rozkoszy mimo dotyku jego cudotwórczego
języka? Nie jestem gotowa, żeby to sprawdzić. Chcę się po prostu
cieszyć tą cudowną chwilą z tym niesamowitym mężczyzną. I
robię się wściekła. Nie on tu rządzi. Nie będzie mi mówił, jak to
zrobimy. Nie on rozdaje karty. Łapię go za krocze i aż jęczę, jest
taki twardy. – Jeśli ty nie chcesz pieprzyć mnie, ja będę pieprzyć
ciebie – szepczę.

Stęka i czuję, że cały drży. Wiem, że nie będzie mógł mi się

oprzeć mimo tej całej gadki. Po prostu wiem.

Rozpinam mu rozporek i uwolniony członek wyskakuje na

zewnątrz.

Odchyla głowę i jęczy, kiedy biorę go do ręki. Szybko, żeby

nie zmienił zdania, nachylam się i łapię go w usta. Wierzga i drży
w ekstazie. Wydaje długi, zduszony jęk. Dotyka mojej głowy, łapie
mnie za włosy.

– To nie fair – mamrocze.

Czuję pulsowanie między nogami. Biorę go do ust, aż do

gardła, a sama sięgam w dół i zaczynam się dotykać. Brodawki
mam tak twarde, że aż bolą. On znów jęczy i w jednej chwili
pojawia się gdzieś głęboko we mnie to migotanie, tak jak
poprzednio, jakby gdzieś w oddali podrywał się do lotu motyl. Nie
mogę dłużej wytrzymać. Nie mogę czekać. Odrywam się od niego,

przerzucam nogę nad jego kolanami, szybko nastawiam go w
odpowiedniej pozycji i z całym impetem, na jaki mnie stać, siadam
na nim, połykając go w sobie.

Krzyczymy jednocześnie. On drży i od razu zaczyna

poruszać biodrami. Łapie mnie za tyłek, jakby ode mnie zależało
jego życie. Zapieram się dłońmi o sufit i ujeżdżam go jak
nieokiełznanego ogiera. Schylam głowę, żeby nie walić nią w sufit.
Moje ciało jeszcze nigdy nie odczuwało takiej przyjemności,
nigdy.

– Sarah – mamrocze znowu, a jego ruchy stają się dzikie.

– Mocniej – dyszę. – Mocniej.

Spełnia moją prośbę, a mnie aż zatyka. Zagłębia się we mnie

i jednocześnie sięga dłonią do mojej łechtaczki, a ja aż odrzucam
głowę. Nie jestem sobą. Jestem dzikim zwierzem. Bestią
uwięzioną na tylnym siedzeniu limuzyny, usiłującą wyrwać się na
wolność. Pot spływa mi po plecach. Kręci mi się w głowie. Łapię
go za szyję i wciąż ujeżdżając, przyciągam do siebie jego usta.
Poruszam się tak szybko i gwałtownie, jak tylko pozwala mi ciało,
wiruję na nim, a moje zakończenia nerwowe aż iskrzą, gdy dotyka
mnie z takim znawstwem.

Trzyma mnie za biodra i wdziera się we mnie jeszcze głębiej.

Boże, nikt jeszcze nie był tak głęboko. Patrzę na niego. Zamknął
oczy, jego twarz wyraża zachwyt. Motyle skrzydła trzepoczą coraz
silniej. Nachylam się i liżę jego twarz, a przy tym jęczę i odbijam
się od jego ciała.

– Boże – wzdycha. Po chwili znajduje spełnienie.

Serce szaleje.

Pot mi spływa po plecach.

Ale moje pragnienie nie minęło. Wciąż pulsuje. Domaga się.

Pragnie.

Trzepotanie motyli oddala się.

I znika.

Po chwili odrywamy się od siebie. Wyglądam przez okno i

okazuje się, że stoimy przed moim budynkiem. Co?! Od jak dawna
tu jesteśmy? Dzięki Bogu, że szyby są zaciemniane. I że szofer nie

otworzył drzwi, żeby dać znać, że dojechaliśmy. A może otworzył?
Cholera wie. Aż się krzywię na tę myśl. Co tu w ogóle robimy?
Przecież miał mnie zabrać do swojego domu.

– To był ostatni raz, kiedy zrobiliśmy to po twojemu – mówi

cicho. Głos ma zaskakująco surowy. – Wykorzystujesz mnie
wbrew mojej woli i wbrew swoim interesom.

Wzruszam ramionami. Nie wyglądał, jakby to

wykorzystywanie sprawiało mu jakiś specjalny ból. A ja z całą
pewnością dobrze się bawię, robiąc mu to, odwracając role i
zmuszając go do rezygnacji ze strategii. Pieprzyć strategię. Tylko
co, jeśli moje ciało nie jest zdolne do orgazmu? Dlaczego musi być
tak cholernie skupiony na tym jednym szczególe? Dlaczego nie
możemy działać po mojemu i nie przejmować się tym? Jeśli ma się
wydarzyć, wydarzy się. Ale przecież nie musimy próbować tylko
po to? Po co mam się narażać na porażkę, a jego na frustrację i
rozczarowanie?

– Od teraz robimy po mojemu – zapowiada.

Nie daję się tak łatwo.

– Myślę, że mój sposób działa bardzo dobrze.

– Oczywiście, że tak myślisz, w końcu nie wiesz, o czym

mówisz, nie pamiętasz? Jesteś za bardzo popieprzona, żeby
wiedzieć, że to, czego chcesz, to nie to samo, czego potrzebujesz.

– To moja kwestia – burczę.

Uśmiecha się.

– Wiem.

– Musisz zawsze być taki niegrzeczny? – pytam.

– Tylko wobec ciebie. – Odgarnia mi włosy z twarzy. W

oczach wzbiera mu smutek. – Sarah. – Całuje mnie w szyję. –
Doprowadzasz mnie do szaleństwa. – Ociera się ustami o moją
skórę. – Nie mogę ci się oprzeć.

– Nie chcę, żebyś mi się opierał.

– Wiem. A powinnaś. Gdybyś pozwoliła mi działać po

mojemu, twoje ciało byłoby mi bardzo wdzięczne.

– Za bardzo się skupiasz na tym całym orgazmie.

Bierze mnie za rękę i całuje.

– Nawet nie wiesz, co tracisz. Zaczekaj, aż zobaczysz słońce

przed wejściem do jaskini, Moja Zjawiskowa Sarah.

A jeśli nie uda mi się sprostać jego oczekiwaniom? Jak długo

będzie próbował? Przez jedną noc? Dwie? A jeśli zrobi, co w jego
mocy, ja pozwolę mu się pieścić tym jego rzekomo mistrzowskim
językiem, a nic się nie wydarzy? Co wtedy? Wtedy już na pewno
sprawa będzie stracona. Inni już próbowali i nigdy się nie udało.
Czy to możliwe, że jest aż tak dobry?

– Następnym razem ja rządzę – oznajmia stanowczo. – A

potem zrobimy, co sobie będziesz życzyła. – Całuje obrączkę na
moim kciuku.

Zamykam oczy i rozkoszuję się doznaniem jego ust.

– Chodzi mi tylko o to, że kobiety nie zawsze muszą mieć…

– Nie – przerywa mi. – Przestań. Gdy w końcu będziesz

wiedziała, o czym do diabła mówisz, wtedy usiądziemy i będę z
tobą cały dzień rozmawiał o tym, że w seksie nie chodzi o orgazm,
że kobiety i mężczyźni są inni, że kobietom chodzi o emocje i bla
bla bla. Dobra? Ale dopiero wtedy. Teraz ja dowodzę. Koniec z
wykorzystywaniem moich słabości. Z szarpaniem się i traceniem
czasu.

Nie wiem, czy się uśmiechnąć, czy skrzywić. Jestem

zdenerwowana, podekscytowana, niespokojna i zachwycona
jednocześnie.

– Chyba byłam blisko.

Gwałtownie ode mnie odskakuje i unosi brwi.

– Kiedy?

Dziwi mnie jego nagłe podniecenie.

– Za jednym i za drugim razem. Czułam coś nowego. Tak

jakbym stała na skraju czegoś i miała zaraz spaść. – Zamykam
oczy i próbuję przywołać odległe migotanie, zwłaszcza to sprzed
chwili.

– O rany, czyli jesteśmy blisko – sapie. – Jeśli tylko dasz mi

zrealizować mój plan… – Przeczesuje włosy, wstąpiła w niego
nowa energia. – Jesteś tak cholernie seksowna, nawet o tym nie
wiesz. Kiedy w końcu cię rozpalę, zrobimy z tego święto,

Czwartego pieprzonego Lipca.

Zdaje się, że jest tylko jeden sposób, żeby to sprawdzić.

– Dobrze – zgadzam się. Niczego bardziej nie pragnę, niż

żeby miał rację.

Na jego ślicznej twarzy rozlewa się uśmiech.

Wyglądam przez okno i patrzę na mój blok. Przed

budynkiem siedzą studenci i gadają.

– Myślałam, że jedziemy do ciebie. Co tu robimy?

– Wpadliśmy, żebyś się spakowała. Zostaniesz u mnie na

noc. – Zaciera ręce jak czarny charakter z Jamesa Bonda. – W
końcu ujrzę twoją piękną skórę w mojej białej, wykrochmalonej
pościeli.

ciąg dalszy nastąpi…

Wkrótce

Lauren Rowe

tom 2 serii Klub

Wyznanie