Garret 07 Smiertelne rteciowe klamstwa

Garret 07 Smiertelne rteciowe klamstwa

Glen Cook
Śmiertelne rtęciowe kłamstwa
I
Nie ma sprawiedliwości, gwarantuję to absolutnie i nieodwołalnie. Siedzę ja sobie jak człowiek

w gabinecie, nogi na biurku, z kufelkiem porteru od Weidera w jednej ręce, najnowszym bestsellerem
Espinosy w drugiej, Eleanor czyta mi przez ramię. Ona lepiej rozumie Espinosę niż ja.

Cholerny Papagaj, choć raz milczy, a ja napawam się tą słodką ciszą z jeszcze większym

entuzjazmem niż piwem.

I wtedy jakiś idiota zaczął walić do drzwi.
Walenie miało w sobie coś niecierpliwego i aroganckiego. Czyli ktoś, kogo nie mam

przyjemności oglądać.

- Dean! Zobacz, kto tam! Powiedz, żeby sobie poszedł. Nie ma mnie w mieście. Jestem na tajnej

misji dla króla. Wracam za kilka lat. A nawet, jeśli jestem w domu, to i tak nic kupię.

Cisza. Znaczy, to mój kucharz-kreska-gospoś-kreska-lokaj wybrał się poza miasto. Byłem na

łasce niedoszłych klientów i Cholernego Papagaja.

Dean pojechał do TemisYar. Jedna z jego stadka udomowionych bratanic wychodziła za mąż.

Pewnie chciał dopilnować, żeby ten głupek żonkoś nie wytrzeźwiał, zanim będzie za późno.

Chyba już nawalił siniaków moim drzwiom. Właśnie je zamontowałem, bo poprzednie wytłukł

jakiś drań, który nie potrafił pojąć aluzji.

- Cholerny gruboskórny dupek - wymamrotałem. Teraz do walenia dołączyły wrzaski i groźby.

Sąsiedzi się wkurzą. Znowu.

Z małego pokoiku pomiędzy moim biurem a drzwiami zaczęły dochodzić zaspane, nieco

zdziwione pomruki.

- Normalnie gościa zabiję, jeśli obudzi tę gadającą kwokę. Obejrzałem się na Eleanor. Nie

chciała mi nic poradzić. Wisiała sobie, przetrawiając Espinosę.

- Chyba lepiej rozwalę mu łeb, zanim mnie napadnie komitet obywatelski - albo zanim rozwali mi

drzwi. No co, drzwi są drogie, a do tego trudno je zdobyć.

Opuściłem nogi na ziemię, wyciągnąłem w górę moje dwa metry coś i powlokłem się do wejścia.

Cholerny Papagaj coś tam bąknął pod dziobem. Zajrzałem do jego pokoju.

Mały gnojek tylko gadał przez sen. Dossskonale! Ładny był z niego potwór. Miał żółtą głowę,

niebieską etolę wokół szyi, a korpus i skrzydła czerwono-zielone. Piórka w ogonie były na tyle
długie, że jak będę potrzebował forsy, to zrobię na nich fortunę, sprzedając je gnomom na ozdoby do
kapelusza. Ale był potworem, to na pewno. Ktoś kiedyś musiał przekląć parszywy dziób tego
wybrakowanego sępa i obdarzył go słownikiem rynsztokowego poety. Niektórzy żyją tylko po to,
żeby utrudniać życie innym.

Dostałem go od „przyjaciela” Morleya Dotesa. Zastanawiam się, czy to aby na pewno przyjaźń.
Cholerny Papagaj - zwany też Pan Wielki - poruszył się. Wymknąłem się z pomieszczenia, zanim

przyjdzie mu do łba, żeby się zbudzić.

Mam w drzwiach judasza. Wyjrzałem i wymamrotałem.
- Winger. Jak mogłem się nie domyślić?
II
Moje szczęście i woda mają wiele wspólnych cech, zwłaszcza tendencję spadkową. Winger to

urodzona katastrofa, szukająca miejsca, żeby się wydarzyć. Uparta katastrofa. Wiedziałem, że będzie
walić, aż zgłodnieje, a nie wyglądała na niedożywioną.

I raczej będzie miała gdzieś moich sąsiadów. Zwykle liczyła się z opinią innych mniej więcej tak,

jak mastodont liczy się z krzaczkiem jagód.

Otworzyłem. Winger władowała się do środka bez zaproszenia. Nie ustąpiłem z drogi i omal nie

przypłaciłem tego życiem. Winger jest wysoka i piękna, ale pod sufitem ma niewiele i do tego
nierówno.

- Muszę z tobą pogadać, Garrett - warknęła. - Potrzebuję pomocy. Biznes.
Powinienem był wiedzieć, że to śmierdzi. Do licha, wiedziałem, że to śmierdzi! Ale czasy były

spokojne. Dean nie chodził mi po nerwach. Truposz spał od wielu tygodni. Do towarzystwa miałem
wyłącznie Cholernego Papagaja. Wszyscy moi przyjaciele wystraszyli się jednej przyjaciółki, a coś
takiego nie zdarzyło mi się od wielu lat.

- W porząsiu. Wiem, że tego pożałuję, ale niech ci będzie. Zamieniam się w słuch. I nic nie

obiecuję.

- Może jakieś piweńko do towarzystwa? - Winger nieśmiała? Nie sądzę. Ruszyła w kierunku

kuchni. Dyskretnie łypnąłem na zewnątrz, zanim zamknąłem drzwi. Nie wiadomo, kogo Winger mogła
przywlec za sobą. Nie miała dość rozumu, żeby się obejrzeć. Żyła dzięki szczęściu, a nie
kompetencjom.

- Auć! Jasny gwint! Garrett! Ale jaja!
Kurde! Nie zamknąłem drzwi pokoiku i mam za swoje.
Na ulicy widać było jedynie grupki ludzi, zwierząt, karłów i elfów i szwadron centaurów-

imigrantów. Nic niezwykłego.

Zatrzasnąłem drzwi. Poszedłem do pokoiku i tam też zamknąłem, ignorując pełne oburzenia

oskarżenia o zaniedbanie.

- Wsadź je sobie, ptaszynko. Chyba, że mam cię zaniedbać wprost do garnka najbliższego

człekoszczura.

Śmiał się. Jaja sobie ze mnie robił.
I miał rację. Nie cierpię ludzi-szczurów, ale tego bym im nie zrobił.
Zaczął wrzeszczeć, że go gwałcą. Nie szkodzi. Winger już to zna.
- Poczęstuj się, proszę bardzo - powiedziałem, wchodząc do kuchni. Tak, jakby tego jeszcze nie

zrobiła. I do tego wyszarpała największy kufel w całym domu.

Mrugnęła do mnie.
- Zdrówcio, wielgasie. - Wiedziała dokładnie, co robi, ale nawet nie udawała skrępowania. -

Twoje i twojego kumpla.

- Hej, a może ty chcesz papugę? - Nalałem sobie kufelek i postawiłem na kuchennym stole.
- Tę wronę przebraną za klauna? A co ja bym z nim zrobiła? - Rozsiadła się naprzeciwko, tuż za

wzgórzem brudnych talerzy.

- Kup sobie klapkę na oko i najmij się do piratów.
- Chyba nie umiałabym tańczyć z drewnianą nogą. A mówi czasem „Wszyscy na wanty” albo

„Wsadź mi reję bombramsla”?

- Hę?
- Właśnie tak sądziłam. Chcesz mi wetknąć niedorobionego ptaka.
- Co?
- To nie jest ptak żeglarza, Garrett. To mieszczuch. Zna slang rynsztokowy lepiej ode mnie.
- No to go naucz paru szant.

- Yo ho ho ho, Dean wreszcie odwalił kitę? - Objęła wzrokiem stos naczyń do mycia.
- Wyjechał. Bratanica wychodzi za mąż. Szukasz roboty na pół etatu?
Winger zna bratanice Deana, które słowu „domatorka” nadały całkiem nowe znaczenie.

Opanowała jednak zdumienie i udała, że nie słyszy mojej uwagi na temat garów.

- Kiedyś byłam mężatką.
O, nie. Mogłem mieć tylko nadzieję, że znowu nie zacznie. Wciąż pozostawała mężatką, ale takie

prawne szczegóły nie miały dla niej znaczenia.

- Chyba na mnie nie lecisz, Winger?
- Lecieć? Na ciebie? Chyba by mi mózg wyłysiał. Gdybyście nie zauważyli, Winger jest

cokolwiek oryginalna. Ma dwadzieścia sześć lat, jest mojego wzrostu, zbudowana jak przysłowiowy
kowal - tylko na skalę epicką. I jeszcze ma coś, co niektórzy uważają za kompleks tożsamości. Nie
umie się znaleźć.

- Chciałaś ode mnie pomocy. - Przypomniałem jej. Na wszelki wypadek. Mój antałek nie jest bez

dna. Skrzywiłem się. Może jest dość zdesperowana, żeby mnie uwolnić od Cholernego Papagaja.

- Uhm - co znaczyło, że oświeci mnie dopiero, kiedy się napełni po brzegi. Wtedy się zorientuję,

jak się ma jej sakiewka.

- Dobrze wyglądasz. Winger - nawet ona lubi słuchać takich rzeczy. - Pewnie nieźle ci się

wiedzie.

Uznała, że chodzi o jej strój. Faktycznie nowy i, jak zwykle, oryginalny do bólu.
- Tam, gdzie teraz pracuję, każą się elegancko ubierać.
Zachowałem powagę. „Niezwykły” to najostrożniejsze, najłagodniejsze określenie gustu Winger.

Ujmijmy to w ten sposób: trudno ją zgubić w tłumie. Gdyby się przeszła z Cholernym Pa-pagajem na
ramieniu, ptaka nikt by nie zauważył.

- Dość skromnie. Pamiętasz, kiedy pracowałaś dla tego tłustego zboka Lubbocka...
- Kwestia terytorium. Musisz się wmieszać w tłum.
Znów zachowałem pełną powagę. Śmiać się z Winger, kiedy ona się nie śmieje może grozić

śmiercią lub kalectwem - zwłaszcza, jeśli zaczniesz błaznować na temat jej wmieszania się w tłum.

- Staruszek sobie pojechał, hę? A paskuda? - Mówiła o moim partnerze, Truposzu, zwanym tak

dlatego, że nawet nie kiwnął palcem od dnia, kiedy ktoś wetknął mu nóż pod żebro. To było czterysta
lat temu.”Paskuda” jest mądry. Nie jest człowiekiem, lecz Loghyrem, dlatego wciąż jeszcze pęta się
po tym padole tyle lat po śmierci. Loghyrowie to powolna i uparta rasa, zwłaszcza, jeśli chodzi o
uwolnienie się ze śmiertelnej powłoki. On by powiedział, że są pełni namysłu.

- Śpi. Nie zawracał mi tyłka od wielu tygodni. Jestem w niebie. Winger zachichotała i odrzuciła z

twarzy blond grzywkę.

- Może się zbudzić?
- Może, jeśli dom się spali. Masz coś do ukrycia? - Naczelnym trickiem Truposza jest czytanie

myśli.

- Nie więcej, niż zwykle. Tak tylko sobie myślałam, posucha okropna. Z tego co słyszałam, u

ciebie też niespecjalnie.

Cała moja kochana kumpela Winger. Sama skromność i przyzwoitość.
Romantyzm i przygoda ściekały po niej jak woda po kaczce.
- Myślałem, że masz kłopoty.
- Kłopoty?
- Omal nie wywaliłaś mi drzwi. Wrzaskami i wyciem obudziłaś Cholernego Papagaja. -

Niedoszły kurak z rożna we frontowym pokoiku darł dzioba jak opętany. - Byłem pewien, że elfy-

zabójcy depczą ci po piętach.

- Przydałoby się. Mówiłam ci, jakie mam ostatnio szczęście. Chciałam tylko zwrócić twoją

uwagę - dopełniła swój kufel, potem mój i ruszyła w kierunku biura. - No dobra, Garrett. Najpierw
biznes.

Zatrzymała się, nasłuchując. T.C. Papagaj wychodził z siebie. Wzruszyła ramionami, wśliznęła

się do gabinetu. Szybciutko podążyłem za nią. W obecności Winger przedmioty nabierają dziwnych
skłonności do włażenia jej w kieszenie, jeśli się ich nie przypilnuje.

Rozsiadlem się w fotelu, bezpiecznie odgrodzony biurkiem. Eleanor strzegła tyłów. Winger

skrzywiła się pod adresem obrazu, zezem spojrzała na okładkę książki.

- Espinosa? Nie za ciężkie dla ciebie?
- Porywająca rzecz. - Właściwie nie nadążam za tokiem myślenia Espinosy. Facet ma pomysły,

które nikomu ciężko pracującemu na życie nie przyszłyby do głowy.

Wybrałem się na randkę z bibliotekarką Biblioteki Królewskiej. Zostałem z książką w garści.
- Filozofia porywająca? Jak hemoroidy. Ten facet powinien był poszukać sobie jakiegoś

przyzwoitego zajęcia.

- Miał. Filozofię. Odkąd to umiesz czytać?
- Nie udawaj takiego zdziwienia. Uczyłam się. Musiałam coś robić z tą krwawą forsą, no nie?

Wydawało mi się, że trochę wykształcenia może mi się kiedyś przydać. Teraz przynajmniej wiem, że
nauka nie wystarczy, żeby się poznać na ludziach.

Już miałem się zgodzić. Znam kilku dość tępych uczonych, którzy obracają się w innym świecie,

ale Winger nie dała mi dojść do słowa.

- Starczy kłapania paszczęką. Do roboty. Ta stara wywłoka Maggie Jenn wybiera się do ciebie.

Nie wiem, co kombinuje, ale mój szef chce zapłacić ciężką forsę, żeby się dowiedzieć. Ta wiedźma
Jenn zna mnie, więc nie mogę jej podejść. Pomyślałam sobie, a dlaczego nie miałaby cię wynająć, a
potem ty mi powiesz, o co chodzi, a ja przekażę szefowi.

Stara, dobra Winger.
- Maggie Jenn?
- Dokładnie.
- Wydaje się, że powinienem wiedzieć, o kogo chodzi. Kto to taki?
- A myślisz, że wiem...? Jakiś stary wycirus z Góry.
- Z góry? - odchyliłem się w tył, jak zapracowany człowiek interesu, który właśnie robi sobie

przerwę na pogawędkę ze starym przyjacielem. - Mam robotę.

- A co tym razem? Zbiegły jaszczur? - zaśmiała się. Jej śmiech brzmiał jak stado gęsi

odlatujących na zimę na północ. - Miau, miau!

Kilka dni wcześniej przyszpiliła mnie sąsiadka-staruszka, której zginął ukochany Moggie.

Pomińmy szczegóły. Rumienię się na samo wspomnienie.

- Rozeszło się?
- Po całym mieście - Winger wsparła stopy na blacie biurka. Dean musiał maczać w tym paluchy.

Ja się nie przyznałem nikomu.

- Najlepsza historia o Garretcie, jaką słyszałam. Tysiąc marek za kota? Daj se spokój.
- Wiesz, co starsze panie mają na punkcie kotów. Kota. - Kot właściwie nie stanowił problemu.

Kłopoty zaczęły się dopiero wtedy, kiedy znalazłem prawdziwe zwierzę, które do złudzenia
przypominało to wyobrażone i zmyślone. - Kto by przypuszczał, że przemiła starsza pani zechce mnie
skonsumować do kolacji?

Chi-chi, cha-cha.

- Ja bym nabrała podejrzeń, gdyby nie chciała przyjść do mnie do domu.
Uratował mnie znaleziony kot. Połapałem się, kiedy próbowałem go odstawić do domciu.
- No pewnie.
Truposz mógł mi zaoszczędzić wstydu. Gdyby wtedy nie spał. I teraz drżę na samą myśl, jak

długo jeszcze będzie mi to wypominał.

- Nieważne. Skoro już o starszych paniach mowa, powiedz mi, czego mogłaby chcieć ode mnie ta

Maggie Jenn.

- Chyba chce kogoś zabić.
- Co niby? - tego się nie spodziewałem. - Ejże!
- No wiesz...
Ktoś jeszcze próbował, czy moje drzwi frontowe wytrzymają. Ten ktoś miał kamienne pieści

wielkie jak kamienie.

- Mam złe przeczucia - mruknąłem. - Za każdym razem, kiedy tłumy ludzi zaczynają mi się

dobijać do drzwi...

Winger przełknęła złośliwy chichot.
- No to znikam.
- Nie zbudź Truposza.
- Żartujesz chyba. - Wskazała palcem na sufit. - Tam będę. Przyjdź, jak skończysz.
Właśnie tego się obawiałem.
Przyjaźń bez zobowiązań ma swoje zady i walety.
W pokoiku od frontu ucichło. Przystanąłem i rozwiesiłem uszy. Doskonałej ciszy nie skalało ani

jedno przekleństwo. T.C. Papa-gaj zasnął.

Przyszło mi do głowy, że może powinna to być ostatnia drzemka tego wypierdka z dżungli,

najdłuższa podróż do Krainy Wiecznych Łowów, naj...

Bum! Bum! Bum!
Wyjrzałem przez dziurę. Ostrożny Garrett, to ja. Chcę dożyć tysiąca lat.
Ujrzałem tylko drobnego rudzielca płci żeńskiej w lewym pół-profilu. Istota gapiła się na coś.

Ciekawe, czy to ona tak waliła w drzwi? Nie wyglądała na aż tak silną. Otwarłem drzwi. Ruda dalej
obserwowała ulicę. Ostrożnie wychyliłem się na zewnątrz.

Nastoletnie rusałki z sąsiedztwa obsiadły wieżyczki i rynny brzydkiej trzypiętrowej kamienicy o

dwie przecznice dalej i obrzucały przechodniów zgniłymi owocami. Przechodzące pod spodem
gnomy klęły i wymachiwały laskami. Wszystkie były stare, brzydko ubrane i miały bokobrody. Żadne
tam brody, tylko prawdziwe bokobrody, takie, jakie się widuje na portretach dawnych generałów,
książąt i dowódców. Wszystkie gnomy wydają się stare i niemodne. Nigdy nie widziałem młodego
gnoma. Gnoma-samicy też nie.

Jeden cokolwiek cwańszy kurdupelek zanucił barwną pieśń wojenną o stopach dyskontowych i

przyszłości żyta, podniósł kamień i walnął nim tak celnie, że jedna z rusałek rzeczywiście wywinęła
salto i spadła ze swej pozycji na łbie gargulca. Gnomy zawyły radośnie, skacząc i zanosząc modły
dziękczynne do niejakiego Wielkiego Rozjemcy, ale właśnie wtedy latająca gówniara rozpostarła
skrzydła i wzleciała w górę, skrzecząc szyderczo.

- Daremne wysiłki - wyjaśniłem rudej. - Tylko się wściekają i wrzeszczą. Tak jest już od

miesiąca i jeszcze nikt nie oberwał naprawdę. Jeśli ktoś umrze, to chyba ze wstydu.

Gnomy już takie są. Chętnie zbijają majątek na wojnie, ale nie lubią oglądać rozlewu krwi.
Kątem oka spostrzegłem lektykę zaparkowaną przy skrzyżowaniu z Zaułkiem Czarowników. Obok

niej stał gość ujawniający wyraźne rodzinne podobieństwo z gorylem, a jego pieści doskonale

pasowały do śladów, jakie widniały na moich drzwiach.

- Nie gryzie? - zapytałem.
- Mugwump? Ten kochany chłopak? Jest człowiekiem, tak samo, jak ty. - Ton rudej sugerował, że

być może nieświadomie obraża swojego kumpla Mugwumpa.

- Czy mogę w czymś pomóc? - Kurde, chciałem jej pomóc. Mugwump może się ugryźć.
Zawsze staram się być uprzejmy dla rudzielców płci żeńskiej, przynajmniej do chwili, kiedy to

one przestają być miłe dla mnie. Zawsze lubiłem czerwień, ale blond i czarny nie pozostawały
daleko w tyle.

Kobieta raczyła na mnie spojrzeć.
- Pan Garrett? - zapytała lekko schrypniętym i mocno erotycznym głosem.
Nikomu nic nie byłem winien.
- Z przykrością potwierdzam.
Niespodzianka, niespodzianka. Była o dobrą dychę starsza, niż mi się na początku wydawało, ale

czas jej jakoś nie szkodził. Była jawnym dowodem, że kobieta jest jak wino.

Po drugim spojrzeniu dawałem jej trzydzieści pięć do czterdziestu. Jako młoda, niewinna

trzydziestka nie oglądam się za tak dojrzałymi owockami.

- Pan się gapi, panie Garrett. Słyszałam, że to niegrzeczne.
- Co? A, tak. Przepraszam bardzo.
Cholerny Papagaj zaczął przez sen mamrotać coś na temat nekrofilii międzygatunkowej. To mnie

otrzeźwiło.

- Co mogę dla pani zrobić, madame? - Poza tym, co oczywiste, jeśli szukasz ochotników. Huhu.
Zdziwiłem się. Cóż, prawda, że mam słabość i bywam ślepy wobec samic mojego gatunku, ale w

innym przedziale wiekowym. Tym razem jednak czułem, że mnie bierze, a ona doskonale o tym
wiedziała.

Garrett, jesteś w pracy.
- Madame, panie Garrett? Tak już ze mną źle?
Zakrztusiłem się, przełknąłem i przydepnąłem sobie ten parszywy ozór, aż poczerniał od błota.
Zlitowała się wreszcie nade mną i obdarzyła mnie promiennym uśmiechem.
- Możemy wejść do środka?
- Jasne. - Odstąpiłem na bok, przytrzymałem drzwi. Coś nie tak z pogodą? Śliczna, jak na

zamówienie. Chmurek tylko tyle, żebyś miał się czego przytrzymać, gdybyś chciał wzbić się w
najbłękitniejsze na świecie niebo.

Prześliznęła się obok mnie bez żadnych sztuczek, tylko na tyle blisko, na ile naprawdę musiała.

Zacisnąłem oczy. Zacisnąłem zęby.

- Moje biuro to drugie drzwi po lewej - wyrzęziłem. - Mam tylko piwo i brandy. Mój służący ma

wychodne.

Ta baba to wiedźma. Albo ja wyszedłem z wprawy. Niedobrze.
- Brandy będzie doskonała, panie Garrett. Jasne. Czysta klasa.
- Zaraz wracam. Proszę się czuć jak u siebie w domu. - Zanurkowałem do kuchni. Kop, kop,

kop... wreszcie wygrzebałem jakąś brandy. Wreszcie trochę szczęścia. Dean chowa butelki po
kątach, żebym nie wiedział, ile naprawdę kupił. Nalałem z butelki w nadziei, że to coś przyzwoitego.
W końcu co ja wiem o brandy?

III
Moją ulubioną potrawą jest piwo. Pożeglowałem do biura. Ruda laska rozsiadła się w moim

gościnnym fotelu i ze zmarszczonymi brwiami studiowała Eleanor.

- Proszę uprzejmie.
- Dziękuję. Interesujący obraz. Jeśli się długo przyglądać, można wiele zobaczyć.
Usiadłem, przelotnie spoglądając na moją ślicznotę. Była uroczą, śmiertelnie przerażoną

blondynką i uciekała przed czymś, co kryło się w tle obrazu. Jeśli jednak przyjrzeć się obrazowi
uważniej, można było odczytać całą jej przerażającą historię. Obraz był zaklęty, choć część magii
uleciała w chwili, kiedy dorwałem faceta, który zamordował Eleanor.

Opowiedziałem jej tę historię. Była dobrą słuchaczką. Udało mi się uniknąć zatrucia własnymi

hormonami. Obserwowałem ją tylko uważnie.

- Może się pani przedstawi, zanim przejdziemy do konkretów? - zaproponowałem. - Nigdy nie

lubiłem mówić do kobiety „Hej, ty tam”.

Uśmiechnęła się tak, że zęby mi zmiękły.
- Nazywam się Maggie Jenn. To znaczy Margat Jenn, ale wszyscy zawsze mówili do mnie

Maggie.

Potęga proroctwa. Stara wiedźma z tej Winger. Pewnie jej chłopa odbiła.
- Maggie nie pasuje do rudych włosów. Uśmiechnęła się cieplej. Nie do wiary!
- Panie Garrett, nie wygląda pan na takiego naiwnego.
- Wystarczy Garrett. Pan Garrett był moim dziadkiem. Nie, doskonale wiem, że kobiety potrafią

się zmienić z dnia na dzień.

- Cóż, to tylko płukanka. Trochę bardziej czerwona niż mój naturalny kolor. Zwykła próżność.

Jeszcze jeden szaniec obrony w mojej wojnie z czasem.

Jasne. Biedna, bezzębna wiedźma.
- Mnie się wydaje, że czas nie ma z tobą szans.
- Słodki jesteś. - Uśmiechnęła się znowu i rozgrzała mnie do białości. Pochyliła się w przód...
Maggie Jenn chwyciła mnie za rękę, ścisnęła.
- Kobiety czasem lubią, kiedy się tak na nie patrzy. Czasem nawet odpowiadają takim samym

spojrzeniem. - Połaskotała wnętrze mojej dłoni. Zdławiłem w gardle przyspieszony oddech.
Obrabiała mnie, a ja miałem to gdzieś. - Ale może lepiej przejdźmy do rzeczy. To ważne.

Cofnęła dłoń.
Prawdopodobnie miałem zmięknąć i prosić o litość.
Zmiękłem. Ale o litość nie prosiłem.
- Podoba mi się ten pokój, Garrett. Wiele o tobie mówi. Potwierdza wszystko, co o tobie

słyszałam.

Czekałem. Każdy klient przez to przechodzi. Zjawiają się tu w desperacji. Gdyby tak nie było, w

ogóle by nie przyszli. Drepczą w miejscu i bełkoczą, byle tylko nie przyznać, że życie wymknęło im
się spod kontroli. Większość zwykle tłumaczy się, dlaczego wybrali właśnie mnie. Tak samo zrobiła
Maggie Jenn.

Niektórzy zmieniają zdanie, zanim przejdą do rzeczy. Ale nie Maggie Jenn.
- Nie wiedziałem, że jestem aż tak znany. Trochę mnie to przeraża - zdaje się, że moje nazwisko

cieszyło się sporą popularnością wśród klasy rządzącej, do której najwyraźniej należała Maggie
Jenn, choć ze wszystkich sił starała się tego nie zdradzić. Powinienem unikać rozgłosu w tym
kierunku. Nie lubię być zauważany.

- Znajdujesz się na każdej liście specjalistów, Garrett. Jeśli chcę zbudować powóz, idę do

Lindena Atwooda. Chcę unikalną zastawę stołową, zamawiam ją u Rickmana Plaxa i Synów. Chę
najlepsze buty, kupuję u Tate’a. A kiedy potrzebuję nosa, by go wetknąć w cudze sprawy albo
wywęszyć intrygę, biorę Garretta.

- A skoro już o wtykaniu nosa mowa...
- Chcesz, żebym przeszła do rzeczy.
- Przyzwyczaiłem się, że ludzie niechętnie mówią o swoich kłopotach.
Zamyśliła się na chwilę.
- Rozumiem, dlaczego. To trudne. No cóż, przejdźmy do rzeczy. Chcę, żebyś odnalazł moją córkę.
- Hę? - To był cios znienacka. Już byłem przygotowany, że mam kogoś zabić, a ona chciała tylko

podstawowej usługi Garretta.

- Chcę, żebyś odnalazł moją córkę. Nie ma jej od sześciu dni. Martwię się. No, co jest? Dziwnie

wyglądasz.

- Zawsze tak mam, kiedy myślę o robocie.
- Znany jesteś z tego. To ile trzeba, żeby cię wytaszczyć z domu?
- Więcej informacji. I ustalone honorarium. - O, właśnie. Byłem z siebie dumny. Przejąłem

dowodzenie, byłem rzeczowy i pokonałem słabość.

No dobra, ale w takim razie, jakim cudem prawie na ślepo przyjąłem sprawę?
W istocie, pomimo opinii obiboka i wrodzonej niechęci do pracy, tyrałem równo, choć niedużym

kosztem i, co za tym idzie, z niewielkim zyskiem. Udawało mi się za to unikać domu, razem z
Deanem, Truposzem i Cholernym Papagajem. Zwłaszcza pierwsza parka cierpi na urojenie, że jeśli
się zatyram na śmierć, im się od razu poprawi. No, bo T.Ch.P. wyłącznie marudzi.

- Garrett, ona ma na imię Justina. Jest dorosła, choć bardzo młodziutka. Ale nie łażę za nią.
- Dorosła? To ile miałaś lat, dziesięć?
- Pochlebstwem daleko zajdziesz. Miałam osiemnaście lat. Ona skończyła osiemnastkę trzy

miesiące temu. No dobrze, nie licz już...

- Do licha, świeżutka jesteś. Dwadzieścia jeden lat i tylko troszkę więcej doświadczenia. Założę

się, że wszyscy cię biorą za siostrę Justiny.

- Ależ ty potrafisz słodzić!
- No nie, ja tylko jestem szczery. Za bardzo mnie rozkojarzyłaś...
- Założę się, że dziewczyny cię uwielbiają, Garrett.
- Aha. Sama słyszałaś, jak śpiewają na ulicy, jak się wspinają na ściany, żeby przedrzeć się przez

okienka na piętrze.

TunFaire to TunFaire. Mój dom posiada tylko jedno okno na parterze, w kuchni, a i to

zakratowane. Oczy Maggie Jenn zabłysły.

- Mam wrażenie, że zaraz zacznę żałować, że nie poznałam cię wcześniej, Garrett.
Te oczu wiele obiecywały. Może ja też zacznę troszkę żałować. Każda ruda zbija mnie z nóg. Nie

ma zmiłuj.

- Wracajmy do rzeczy - ciągnęła. - Znowu. Justina zadawała się z niewłaściwymi ludźmi. Och,

nic szczególnego. Po prostu młodzi ludzie, którzy mi się nie podobali. Miałam wrażenie, że
kombinują coś niezdrowego. Nie, nigdy nie widziałam niczego, co mogłoby to potwierdzić.

Rodzice, szukający zagonionych dzieci mają jedną wspólną cechę. Nie podoba im się

towarzystwo, w jakim dziecko się obraca. Dzieciak uciekł, ponieważ wpadł w złe towarzystwo.
Nawet, jeśli starają się okazać obiektywizm, i tak od razu zakładają, że to kumple są be. A jeśli już
przypadkiem są pici odmiennej, to w ogóle szok!

- Pewnie chcesz się o niej wszystkiego dowiedzieć, zanim zaczniesz, co?
Pierwotne założenie było takie, że pracuję dla Mamuśki Jenn. Mamuśka Jenn zaś zawsze stawia

na swoim.

- Tak będzie najlepiej. Znałem w mojej profesji takiego gościa, który uważał, że najlepiej jest

wcielić się w poszukiwanego. Zapominał o wszystkim, poza tym jednym. Stawał się tą osobą.

Oczywiście, czasem szybciej i łatwiej by było, gdyby spoglądał na sprawę nieco szerzej...
- Musisz kiedyś opowiedzieć mi o swoich sprawach. Nie znam takiego życia. Pewnie jest bardzo

podniecające. Może przyjdziesz do mnie na taką wcześniejszą kolacyjkę? Będziesz mógł obejrzeć
sobie pokój Justiny, jej rzeczy, wypytać wszystkich. A potem zdecydujesz, czy weźmiesz te sprawę.

Uśmiechnęła się tak, że jej poprzednie starania wypadły blado jak śmierć. Wiedziała, co robi.

Byłem przypiekany, przysmażany, manipulowany i cholernie mi się to podobało.

- Zdaje się, że mam wolny wieczór - odparłem.
- Doskonale. - Wstała, zaczęła wciągać jasnobeżowe rękawiczki, których wcześniej nie

zauważyłem. Jeszcze raz spojrzała na Eleanor i lekko spochmurniała. Wzdrygnęła się. No cóż, na
niektórych ludzi Eleanor właśnie tak działa.

- Piąta? - zapytała.
- Zjawię się na pewno, powiedz tylko, gdzie.
Zmarszczyła brwi. O, Garrett. Duży błąd. Powinienem był wiedzieć bez pytania. Niestety,

wiedziałem o Maggie Jenn tak niewiele, że nie miałem pojęcia, iż narażę jej się samą moją
niewiedzą.

IV
No, ale dama była dobrym graczem i zniosła tę obelgę. Wahała się przez chwilę, zanim wreszcie

podała mi adres, a ja nagle się zrobiłem cholernie nerwowy. Mowa była o Górze, i to wysoko. Tam,
gdzie mieszkali najbogatsi i najpotężniejsi z bogatych i potężnych. O miejscu, gdzie samo wzniesienie
jest najlepszym wskaźnikiem siły i zamożności. Dla mnie ulica Błękitnego Księżyca znajdowała się
w królestwie baśni.

Maggie Jenn była damą o potężnych koneksjach, ale wciąż nie mogłem sobie przypomnieć,

dlaczego powinienem znać jej nazwisko.

Przypomnę sobie dopiero wtedy, kiedy okaże się to najmniej potrzebne. Odprowadziłem mojego

uroczego gościa do drzwi frontowych. Uroczy gość nie przestawał żarzyć się kusząco. Ciekawe, czy
wieczór będzie miał cokolwiek wspólnego z zaginioną córką?

Stałem jak wryty, obserwując rozkołysaną Maggie Jenn zdążającą w kierunku lektyki. Wiedziała,

że się gapię. I starała się jak mogła.

Morderczy wypierdek Mugwump widział, że się gapię. Nie odniosłem wrażenia, aby był mi

przyjazny.

- Nigdy nie przestaniesz się ślinić, co?
Przyłapałem się na tym, że przysiadłem, aby rozkoszować się każdą sekundą odjazdu Maggie.

Oderwałem wzrok, żeby sprawdzić, która to z moich wścibskich sąsiadek uznała za stosowne zlać
mnie zimnym prysznicem dezaprobaty. Ale nie - przede mną stała drobna, atrakcyjna brunetka. Chyba
nadeszła z drugiej strony.

- Linda Lee! - Była to moja przyjaciółka z Biblioteki Królewskiej, ta, o której myślałem

dopieszczając tomik Espinosy. - Najmilsza niespodzianka, jaka mi się przytrafiła już od jakiegoś
czasu.

Zbiegłem po schodach na jej spotkanie.
- Cieszę się, że zmieniłaś zdanie.
Linda Lee miała zaledwie pięć stóp wzrostu, śliczne brązowe oczy młodego szczeniaka i w ogóle

była najśliczniejszą przedstawicielką swojej profesji.

- Siad, chłopie. To miejsce publiczne.
- Wstąp do mojego salonu.

- Jeśli to zrobię, zapomnę, po co tu przyszłam. - Przysiadła boczkiem na stopniu, krzyżując kostki,

podciągnęła kolanka wysoko pod bródkę i objęła je ramionami, podnosząc na mnie spojrzenie
ucieleśnionej niewinności. Wiedziała, że zacznę się palić od środka.

Zdaje się, że na dobre stałem się zabawką dużych dziewczynek.
Jakoś sobie z tym poradzę. Urodziłem się do roli pluszowego misia do zadań specjalnych.
Linda Lee Luther nie była niewiniątkiem, choć nietrudno było się nabrać. Ciężko jednak

pracowała nad maską lodowej dziewicy, którą według niej powinna nosić każda bibliotekarka.
Prawdziwy lód nie leżał w jej naturze. Stałem tam zatem, przyodziany w najbezczelniejszy z moich
uśmiechów, pewien, że zaraz da się przekonać do opuszczenia miejsca publicznego.

- Przestań!
- Niby co? - spytałem.
- Tak się na mnie gapić. Wiem, co ci chodzi po głowie.
- Nic na to nie poradzę.
- No, bo przez ciebie zapomnę, z czym tu przyszłam.
Ani na chwilę w to nie wierzyłem, ale jestem grzeczny chłopczyk. Potrafię udawać.
- W porządku. Zamieniam się w słuch. - Co?
- No, co cię przywiodło w szpony mojego nieodpartego uroku?
- Potrzebuję twojej pomocy. Zawodowo. Dlaczego ja?
Nie uwierzyłem. Bibliotekarki nie wplątują się w sprawy, z których musiałyby się potem

wyplątywać przy pomocy takich facetów, jak ja. Nie takie śliczne małe brzdące, jak Linda Lee
Luther.

Zacząłem małymi kroczkami posuwać się w stronę drzwi. Zaaferowana dziewczyna wstała i

ruszyła za mną. Już po chwili była w środku, a ja bezpiecznie zamknąłem drzwi i zasunąłem zasuwę.
Cholerny Papagaj mamrotał przez sen jakieś świństwa. Urocza Linda Lee nic nie zauważyła.
Zacząłem sobie przypominać, dlaczego tak lubię tę dziewczynę.

- Czym się tak przejęłaś? - zapytałem.
Miała ostatnią szansę, żeby rzucić coś inteligentnego i sugestywnego. Zwykle by jej nie

zmarnowała. Teraz jednak tylko jęknęła. - Wywalą mnie. Wiem, po prostu wiem, że mnie wywalą.

- Nie sądzę. - Naprawdę w to nie wierzyłem.
- Nie rozumiesz, Garrett. Zgubiłam książkę. Rzadką książkę. Taką, której nie można odkupić.

Może ją ktoś ukradł...

Wśliznąłem się do gabinetu. Linda za mną. No i gdzie ten mój słynny urok, kiedy go najbardziej

potrzebuję?

- Muszę ją znaleźć, zanim się dowiedzą - ciągnęła Linda Lee. - Nie powinnam była do tego

dopuścić.

- Uspokój się - odpowiedziałem. - Weź dwa głębokie oddechy. Spokojnie. A potem opowiesz mi

wszystko od samego początku. Póki co, mam robotę i przez chwilę będę zajęty, ale jest szansa, że uda
mi się coś ci podpowiedzieć.

Wziąłem ją za ramiona, nakierowałem na fotel klienta i posadziłem.
- Opowiedz mi wszystko od początku - poleciłem.
Grrrr! Najlepiej zaplanowane kampanie i tak dalej... Zamiast snuć swoją żałosną, pełną smutku

opowieść, zaczęła się pluć i wymachiwać ramionami, całkiem zapominając, po co tu przyszła.

O rany.
Espinosa. Na moim biurku. Dokładnie pośrodku.
No cóż, nie dopilnowałem wszystkich formalności, kiedy ją wypożyczałem. Wielki Duch

biblioteki nie ufa maluczkim na tyle, aby pożyczać im książki. Jeszcze by im się zaczęło roić w
głowach...

Wybąkałem coś, żeby ją udobruchać, ale moje słowa utonęły w ogólnym jazgoci.
- Jak mogłeś mi to zrobić, Garrett? I tak już mam kłopoty... Jeśli zauważą, że tej książki też nie

ma, to już nie żyję. Jak mogłeś.

Jak? Całkiem po prostu. Książka nie była duża, a staruszek weteran przy drzwiach uciął sobie

drzemkę. I tak miał tylko jedną nogę.

A z ust Lindy Lee nadal wypływał potok słów jak woda z rzygacza fontanny. Co za występ.

Porwała Espinosę, jakby to był jej pierworodny właśnie porywany przez karła o wielosylabowym
imieniu.

Jak można walczyć z paniką? Poddałem się.
- Ua-huuu! - stwierdził Cholerny Papagaj. Wspaniały pretekst, żeby rozpętać piekło. Natychmiast

zabrał się do roboty.

W chwilę później oglądałem Linde od tyłu, jak maszerowała przez Macunado. Jej gniew był tak

widoczny, że nawet dwu - i półmetrowe ogry schodziły jej z drogi.

V
Jej odwiedziny trwały tak krótko, że zdążyłem jeszcze pochwycić spojrzeniem lektykę Maggie

Jenn, zanim i ta także znikneła w tłumie. Mugwump obdarzył mnie spojrzeniem, które mogło mi się
przyśnić w nocy.

Co za dzień. Kto następny?
Jedna rzecz przynajmniej zdawała się pewna. Koniec z wizytami ślicznotek. Szkoda.
Najwyższy czas sprawdzić, co Eleanor sądzi o Maggie Jenn.
Usiadłem za biurkiem, spojrzałem na Eleanor.
- No i co sądzisz o Maggie, kotku? Mogę się z tobą posprzeczać? A może pójść na to, chociaż jest

ode mnie starsza?

Eleanor niewiele się odzywa, ale potrafię zgadnąć, co myśli.
- Tak, wiem. Na ciebie też poleciałem. Na ducha. Wyobraźcie to sobie. Z tysiąc razy już byłem

zadurzony, ale zakochany tylko dwukrotnie. Ostatnio w kobiecie, która umarła, kiedy miałem cztery
latka.

- No i co z tego, że jest starsza o kilka lat?
Dziwne rzeczy mi się przytrafiają. Wampiry. Martwi bogowie, którzy próbują zmartwychwstać..

Morderczy zombie. Seryjni mordercy, którzy zabijali nawet wtedy, kiedy już ich dopadłeś i wysłałeś
do krainy wiecznych łowów. No i co z tego, że przeleciałem ducha?

- Tak, wiem. To by było cyniczne. Co? Och, ona też na pewno chce mnie wykorzystać, Wiem,

wiem. Ale niechby sobie skorzystała, no co...

Z holu usłyszałem nagle:
- Garrett, mam tu osiwieć?
Winger. Kurde! Przecież nie mogę pamiętać o wszystkim, no nie? Wstałem powoli, nieco

roztargniony. Maggie Jen rzuciła na mnie urok, to pewne. Prawie zapomniałem o rozczarowaniu
Lindą Lee.

Znalazłem Winger przycupniętą na stopniach.
- Co ty wyprawiasz, Garrett? Ta stara suka wyszła piętnaście minut temu. - Nic nie wspomniała o

jazgocie Lindy.

- Musiałem pomyśleć.
- To niebezpiecznie dla faceta w twoim stanie.

- Co? - Riposta jakoś nie przyszła mi do głowy. Po raz mniej więcej dziesięciotysięczny w życiu.

Doskonała odpowiedź przychodzi mi do głowy zazwyczaj w czasie bezsennych godzin przed świtem.

Winger podeszła do drzwi sypialni Truposza i wsadziła nos do środka. Jego pokój zajmuje

połowę parteru. Zerknąłem jej przez ramię. Całe 450 funtów cielska leżało w fotelu. Jak zwykle
nieruchomo, jak przystoi trupowi. Słoniowy ryj Loghyra zwisał mu na piersi. Zdążył się jakby trochę
przykurzyć, ale robactwo jeszcze się do niego nie dobrało. Nie ma sensu sprzątać wcześniej. Może
Dean wcześniej wróci i oszczędzi mi zachodu.

Winger cofnęła się i chwyciła mnie za łokieć.
- On śpi. - Wiedziała, ponieważ nie zareagował na jej obecność. Nie przepada za kobietami w

ogóle, a za Winger w szczególności. Kiedyś mu zagroziłem, że dam kopa Deanowi i zatrudnię ją.

- Co powiedziała - zapytała Winger, kiedy ruszyliśmy na górę. - Kto jest celem?
- Niby nie wiesz?
- Nic a nic. Wiem tylko, że mi dobrze płacą, żeby się dowiedzieć.
Forsa była dla Winger bardzo ważna. Jak dla wszystkich, tyle, że większość traktuje ją jak

kobietę - miło ją mieć, jeszcze milej jej używać. Ale dla Winger kasa była czymś w rodzaju świętego
patrona.

- Chce, żebym odnalazł jej córkę. Dziewczyny nie ma już od sześciu dni.
- Co takiego? Niech mnie przeczyści. Byłam pewna, że wiem, co się święci.
- Dlaczego?
- Bez powodu, Chyba źle pododawałam dwa do dwóch i wyszło sześć. Szuka dziecka? Wziąłeś

tę robotę?

- Myślę o tym. Mam ją odwiedzić, sprawdzić rzeczy zaginionej, a dopiero potem zdecydować.
- Ale weźmiesz tę robotę, no nie? Zarobisz sobie trochę kasy na stare lata?
- Ciekawy pomysł. Tyle, że od młodych lat jeszcze mi się to nie udało.
- Ty świntuchu. Myślisz tylko, jak wleźć na ten stary materac. Jesteś tu ze mną, a myślisz o niej.

Sukinsyn z ciebie. Pierwszej wody.

- Winger! Ta kobieta mogłaby być moją matką.
- No to albo ty, albo mama kłamiecie na temat swojego wieku.
- To ty cały czas gadasz, co to z niej za stara wiedźma.
- A co to ma w ogóle do rzeczy? Hej, przebaczam ci, Garrett. Tak, jak powiedziałam. Ty jesteś

tutaj, a ona nie.

Kłótnia z Winger przypomina walenie grochem o ścianę. Niewiele z tego wynika.
Wyrwałem się na kolację z Maggie Jenn tylko kosztem heroicznego wysiłku.
VI
- Tra-ta-ta - mruknąłem pod adresem Truposza, po cichutku, żeby Cholerny Papagaj nie usłyszał.

- Spędziłem cały dzień z piękną blondynką. Za pokutę spędzę wieczór z przepysznym rudzielcem.

Nie odpowiedział. Gdyby nie spał, już bym to odczuł. A już do Winger ma szczególną słabość.

Prawie uwierzył w to, że zamierzam się z nią ożenić.

Śmiejąc się pod nosem jak ostatni łajdak, podreptałem w kierunku drzwi frontowych. Przed

wyjazdem, niewiarygodnym nakładem środków (dla mnie) Dean zainstalował zamek z kluczem, tak,
jakbym miał nie przeżyć, jeśli on nie zasunie za mną wszystkich zasuw i nie zahaczy wszystkich
haczyków. Dean ufał nie temu, co trzeba. Zamek z kluczem powstrzyma jedynie uczciwego
człowieka. Naszym prawdziwym zabezpieczeniem jest Truposz.

Loghyrowie, żywi czy martwi, mają wiele talentów.
Pomaszerowałem przed siebie, uśmiechając się głupio, nieczuły na docinki. W sąsiedztwie

mieliśmy sporo nie-ludzi, zazwyczaj uchodźców z Kantardu, a ci nigdy specjalnie nie liczyli się ze
słowami. Zawsze coś się tam działo.

Jeszcze gorsi byli proto-rewolucjoniści. Ci tłoczyli się na poddaszach i w noclegowniach,

przepełniali knajpy, gdzie bezsensownie kłapali paszczekami, rozpracowując coraz to głupsze
dogmaty. Wiedziałem, co nimi kieruje. Sam też nie mam wielkiego serca do Korony. Ale wiem
doskonale, że żaden z nas nie nadaje się na króla.

Prawdziwa rewolucja tylko pogorszyłaby sprawę. A w ogóle w całej Karencie nie ma dwóch

rewolucjonistów, którym chodziłoby o to samo. Będą się musieli hurtowo wymordować, zanim...

Próbowali już nie raz, ale tak niezdarnie, że tylko tajna policja się domyśliła...
Ignorowałem zarośniętych, odzianych na czarno agentów chaosu pochowanych za węgłami,

paranoicznie wykrzywionych w zaciętej dyskusji nad dogmatycznymi pierdołami. Korona nie miała
się czego obawiać. Mam wtyczki w nowej policji miejskiej, wśród Straży i wiem, że połowa z tych
buntowników to w gruncie rzeczy szpiedzy.

Machałem do ludzi, gwizdałem pod nosem. Co za śliczny dzionek.
I jeszcze do tego miałem robotę. Podśpiewując wędrowałem sobie na kolację z piękną damą, ale

uważnie obserwowałem otoczenie i od razu się zorientowałem, że mam ogon.

Przyspieszyłem, zwolniłem, skręciłem, zatoczyłem pętlę. Usiłowałem się zorientować, czego

facet może chcieć. Nie był za dobry. Zacząłem rozważać różne warianty.

Może by tak obrócić role? Zgubię go, a potem sprawdzę, do kogo się uda z raportem.
Przykro stwierdzić, ale miewam wrogów. W trakcie wykonywania zawodu od czasu do czasu

zdarzyło mi się wprawić w zakłopotanie niezbyt sympatyczne osoby. Ktoś mógł nabrać ochoty na
wyrównanie rachunków.

Nie lubię takich, którzy nie umieją przegrywać.
Mój kumpel Morley Dotes, profesjonalny zabójca, który przebiera się za wegetariańskiego

kucharza, twierdzi, że to wyłącznie moja wina. Nie trzeba było zostawiać ich przy życiu.

Obserwowałem mój ogon, dopóki nie byłem pewien, że dam rnu radę, a potem pognałem na

spotkanie z Maggie Jenn.

Dom Jenn był pięćdziesięciopokojową rezydencją w wewnętrznym kręgu Góry. Żaden zwykły

kupiec, choćby i najbogatszy, choćby i najpotężniejszy, nie może nawet marzyć, żeby się tam dostać.

Ciekawe. Maggie Jenn nie wydała mi się typem szczególnie arystokratycznym...
Nazwisko ciągle nie dawało mi spokoju. Wciąż nie wiedziałem, dlaczego miałbym je znać.
Ta część Góry była cała z kamienia, w pionie i w poziomie. Żadnych dziedzińców, ogrodów,

chodników, zieleni, jeśli nie liczyć rzadkich balkonów na drugim piętrze. Żadnej cegły. Czerwona
lub brązowa cegła to budulec plebsu. Zapomnieć o cegle. Budować z kamienia sprowadzanego z
innych krajów i przewożonego barkami na przestrzeni setek mil.

Nigdy tu nie byłem, więc od razu straciłem orientację.
Pomiędzy budynkami nie było wolnych przestrzeni. Ulice były tak wąskie, że dwa powozy nie

wyminęłyby się bez najeżdżania na krawężnik. Było tu czyściej, niż w reszcie miasta, ale bruk i
budynki z szarego kamienia sprawiały posępne wrażenie. Ulica przypominała ponury, wapienny
kanion. Spacer tu to żadna przyjemność.

VII
Adres Jenn znajdował się pośrodku bezpłciowej kamiennej bryły. Drzwi przypominały bardziej

bramę do magazynu, niż wejście do domu. Żadne z okien nie wychodziło na ulicę. Ściana była
gładka, pozbawiona nawet ozdób. Dziwne. Na Górze budowało się tylko po to, aby prześcignąć
sąsiadów w pokazie złego smaku.

Jakiś cwany architekt musiał wmówić temu w sumie niegłupiemu przecież gościowi, że nagość

jest sposobem na wyróżnienie się w tłumie. Bez wątpienia popłynęła rzeka złota, bo ascetyczna
fasada wyglądała na droższą, niż niejedno złocenie.

Ale ja lubię tandetę. Chcę mieć stado podwójnie brzydkich gargulców i kilka małuszków

sikających do kanału na rogach.

Kołatka była tak dyskretna, że z trudem ją znalazłem. Nie była nawet z mosiądzu, tylko z jakiegoś

szarego metalu, coś jakby cyna czy ołów. Wydała z siebie pełne rezerwy cyk-cyk. Byłem pewien, że
w środku nikt nie usłyszał.

Proste tekowe drzwi otwarły się jednak natychmiast. Znalazłem się nos w nos z gościem, który

wyglądał tak, jakby na przełomie wieku otrzymał od rodziców piękne imię Ichabod i od tamtej pory
przez kolejne dekady starał się usilnie żyć tak, jak wypada gościowi z takim imieniem.

Był długi, kościsty i zgarbiony. Miał czerwone oczka i białe włosy, a jego skóra była och, jaka

strasznie blada.

- A więc tak kończą na starość - wymamrotałem. - Odwieszają miecz na ścianę i dorabiają jako

lokaje.

Miał jabłko Adama, które wyglądało jak zbłąkany grapefruit, który mu uwiązł w gardle. Nic nie

powiedział, tylko stał jak stary pies, czekający, aż mu gnat wystygnie.

Nad oczami miał największe kościste arkady, jakie zdarzyło mi się oglądać. Porastały je białe

dżungle.

- Czy mam przyjemność z Doktorem Śmiercią? - Dr Śmierć był postacią z teatrzyku Puncha i

Judy. Ichabod i tamten lekarz mieli ze sobą wiele wspólnego, ale marionetka była niższa o jakie
sześć stóp.

Niektórzy ludzie nie mają poczucia humoru. Ten tutaj też nie miał. Ani się nie uśmiechnął, ani

nawet nie ruszył jednym z zagajników, które hodował nad oczami. Ale przemówił. Ładnie, po
karentyńsku.

- Ma pan jakiś powód, aby zakłócać spokój tego domostwa? - Pewnie. - Nie cierpię tonu, jakim

wypowiada się służba z Góry. Są tak pełni obronnego snobizmu, jak kieszonkowiec przyłapany na
gorącym uczynku. - Chciałem sprawdzić, czy wy rzeczywiście rozpadacie się w proch na słońcu.

Miałem w tej grze pewne fory, ponieważ zostałem zaproszony, a on z pewnością dostał mój

rysopis. I również na pewno mnie rozpoznał.

Gdyby tak nie było, już miałbym drzwi na nosie. Po łobuzach i zabijakach w sąsiedztwie

poszłaby fama, że kręci się tu taki jakiś... I zaraz zebrałaby się odpowiednia grupa, żeby dać mi
przykładną nauczkę.

Jak się tak zastanowić, to może już się zbierają, tak czy owak, jeśli kumple Ichaboda nie

dysponują lepszym poczuciem humoru.

- Nazywam się Garrett - oznajmiłem. - Maggie Jenn zaprosiła mnie na kolację.
Stary upiór odstąpił na bok. Nie odezwał się, ale widać było, że powątpiewa w rozum swojej

pani. Nie podobało mu się, kiedy takie typy jak ja kręciły mu się po domu. Nie wiadomo, co mi
wyciągną z kieszeni, zanim mnie wypuszczą. Albo wyskoczy ze mnie parę pcheł i zadomowi się w
ich dywanach...

Obejrzałem się, żeby sprawdzić, jak sobie radzi mój ogon. Biedaczek męczył się jak w piekle,

żeby wyglądać na przechodnia.

- Ładne drzwi - zauważyłem i pomacałem krawędź. Miały ze cztery cale grubości. -

Spodziewacie się komornika z taranem?

Ludzie z Góry miewają takie problemy. Mnie tam nikt nie pożyczy na tyle, żebym wpadł w

kłopoty. - Proszę za mną. - Ichabod odwrócił się tyłem.

- Miało być chyba „proszę za mną, sir”. - Nie wiedziałem dlaczego, ale facet mnie wkurzał. -

Jestem gościem. A ty jesteś fagas.

Zacząłem zmieniać zdanie na temat rewolucji. Kiedy chodzę do Królewskiej Biblioteki, żeby się

zobaczyć z Lindą Lee, od czasu do czasu zaglądam też do książek. Kiedyś czytałem coś na temat
rebelii. Zdaje mi się, że służba upadłych monarchów jest gorsza, niż ich panowie - o ile nie są dość
inteligentni, żeby stać się agentami rebeliantów.

- W istocie.
- Ach. Komentarz. Prowadź, Ichabodzie.
- Nazywam się Zeke, sir. - Słowo sir ociekało sarkazmem.
- Zeke - nie lepsze niż Ichabod. W każdym razie niewiele.
- Tak, sir. Idzie pan? Pani nie lubi czekać.
- No to prowadź. Tysiąc i jeden bogów TunFaire niech mnie bronią, jeśli pozwolę czekać Jej

Rudzielcowatości.

VIII
Zeke uznał, że nie ma o czym gadać. Sądził chyba, że mam konflikt osobowości. Oczywiście, miał

racje, ale nie z tych powodów, co sądził. W ogóle trochę mi było wstyd. Pewnie był miłym
staruszkiem z hordą wnuków, a do pracy zmuszali go niewdzięczni potomkowie jego synów zabitych
w Kantardzie.

E, sam w to nie wierzyłem. Ani przez chwilę.
Wnętrze domu nie przypominało fasady. Było cokolwiek zakurzone, ale kiedyś chyba stanowiło

spełnienie marzeń jakiegoś portowego utracjusza, który wyobraził sobie, że jest potentatem. Albo
potentata o guście portowego utracjusza. Znałem trochę i takich, i takich... a tu brakowało tylko
pęczka hurys.

Wnętrze było zapchane kiczowatymi świadectwami wielkiego bogactwa. Wszystko w pluszu,

nawet to, co nie trzeba, a kiedy się zbliżyliśmy do środka tej jaskini, okazało się, że nawet jeszcze
więcej. Wydawało się, że przechodzimy od jednej strefy do drugiej, a każda w coraz to gorszym
guście.

- Niech mnie! - mruknąłem, bo już nie mogłem zdzierżyć. - I to też tu jest...
„To” było stojakiem na laski i parasole z nogi mamuta.
- Nieczęsto się teraz takie widuje...
Zeke spojrzał na mnie uważnie, domyślając się mojej reakcji na ten przejaw dziadowskiego szyku

i jego twarz złagodniała na chwilę. Zgadzał się ze mną. W tym momencie zawarliśmy chwiejny i
cherlawy pakt o nieagresji.

Z pewnością przetrwa on nie dłużej, niż podobne pakty między Yenagetą a Karentą. Najdłuższy

trwał całe sześć i pół godziny.

- Nieraz trudno człowiekowi rozstać się z przeszłością, sir.
- Czy Maggie Jenn polowała kiedyś na mamuty?
Pokój został zerwany. Tak po prostu. Stary pokuśtykał dalej z nadęta miną. Chyba dlatego, że

właśnie się przyznałem, iż nie miałem zielonego pojęcia o przeszłości Maggie Jen.

Dlaczego, do jasnej cholery, wszyscy byli tak przekonani, że powinienem ją znać? Ze mną

włącznie? Moja słynna pamięć zachowywała się dzisiaj wyjątkowo bezsensownie.

Zeke wprowadził mnie do najgorszej z komnat i oznajmił:
- Pani zaraz przyjdzie.
Rozejrzałem się, osłaniając oczy dłonią i zacząłem się zastanawiać, czy pani nie była kiedyś

panienką. Pokój był urządzony w stylu współczesny późny burdel, pewnie przez tych samych
dekoratorów wnętrz, którzy urządzają co elegantsze lokale w Polędwicy.

Obejrzałem się, żeby zapytać.
Ichabod zdezerterował. Omal nie zakwiczałem, żeby wracał.
- Och, Zeke, przynieś mi opaskę na oczy!
Nie wierzyłem, że bez niej zdołam znieść ten gwałt na moich zmysłach wzroku i estetyki.
Powaliło mnie. Stałem, jakbym nagle nawiązał kontakt wzrokowy z bazyliszkiem. Nigdy w życiu

nie widziałem tyle czerwieni. Wszystko wokoło było czerwone, najczerwieńszą z możliwych
czerwieni, czerwone do granic wytrzymałości. Ozdoby ze złoconych liści tylko potęgowały i tak
porażające wrażenie.

- Garrett.
Maggie Jenn. Nie miałem siły, żeby się obejrzeć. Obawiałem się, że jest odziana w szkarłat, a na

ustach ma szminkę takiej barwy, że wygląda jak wampir przy śniadaniu.

- Żyjesz?
- Trochę mną potrzepało. - Machnąłem ręką. - Ciut to przytłaczające.
- Miażdży, prawda? Ale Teddy’emu się podobało, bogowie wiedzą, dlaczego. Ten dom był

podarkiem od niego, więc pozostawiłam go takim, jakim go lubił.

Dopiero wtedy się obejrzałem. Nie, nie była ubrana na czerwono. Miała na sobie coś w rodzaju

wiejskiej sukienki, jasnobrązowej z pianą białych koronek i śmieszny czepeczek z białego płótna, jak
mleczarka. Miała też uśmiech numer jedenaście, co oznaczało, że świetnie się bawi moim kosztem,
ale jeśli chcę, mogę się przyłączyć.

- Czegoś nie rozumiem, albo nie znam się na żartach - stwierdziłem.
Jej uśmiech zbladł wyraźnie.
- Co o mnie wiesz?
- Niewiele. Znam twoje imię. Wiem, że jesteś najseksowniejszą kobietą, jaką spotkałem w ciągu

ostatnich stu lat. Wiele różnych, bardzo widocznych rzeczy. Na przykład, że mieszkasz w eleganckiej
dzielnicy. I to by było na tyle.

Pokręciła głową, aż zatrzęsły się rude loki.
- Zdaje się, że nawet zła sława się zużywa. Chodźmy stąd. Nie możemy tu zostać, bo oślepniesz.
Fajnie, że ktoś sobie ze mnie robi jaja. Oszczędza mi to niepotrzebnego i bardzo krępującego

wysiłku myślenia.

Poprowadziła mnie przez kilka ogromnych komnat, widocznie nie dość ważnych, aby o nich

wspominać. Wreszcie bam! Wychynęliśmy w realny świat. Jadalnia z nakryciem dla dwóch osób.

- Jak wieczór na Wzgórzu Elfów - mruknąłem. Usłyszała.
- Kiedyś też tak się czułam. Te pokoje mogą przytłaczać. No, naprzód. Siadaj.
Zająłem miejsce naprzeciwko niej, po drugim końcu stołu na trzydzieści osób.
- Miłosne gniazdko?
- Moja najmniejsza jadalnia - uśmiechnęła się bledziutko.
- Twoja i Teddy’ego?
- Cóż. Nawet hańba się wypala. Już nikt nie pamięta, oprócz rodziny. No cóż, nie szkodzi. I tak

swoje przeżyli. Teddy to Teodoric, Książę Kamarku. Został Teodorikiem IV i przetrwał na tronie
cały rok.

- Król? - Coś mi zaczynało dzwonić. Wreszcie. - Chyba sobie coś przypominam.
- Dobrze. Nie chciałabym wnikać w zbyt kręte wyjaśnienia. - Niewiele wiem. W tym okresie

byłem w Marines. W Kantardzie nikt nie zwraca uwagi na skandale dworskie.

- Nie wiedziałem, kto jest królem i nic mnie to nie obchodziło. - Mggie Jenn uśmiechnęła się

promiennie. - Już to słyszałam. Teraz pewnie też nie śledzisz dworskich skandali.

- W niewielkim stopniu wpływają na moje życie.
- Ani na twoją pracę dla mnie, zapewniam cię. Niezależnie od tego, czy znasz te wszystkie brudy,

czy nie.

Weszła kobieta. Podobnie jak Zeke, była stara jak grzech pierworodny i maleńka - mogła mieć z

pięć stóp wzrostu, tyle, co dorastające dziecko. Nosiła okulary. Maggie dbała o swoją służbę.
Okulary są drogie. Staruszka stanęła, krzyżując dłonie na piersi. Nie poruszyła się, ani nie odezwała.

- Zaczniemy, kiedy będziesz gotowa, Laurie - odezwała się Maggie.
Staruszka skłoniła się i wyszła.
- Opowiem ci to i owo - ciągnęła Maggie. - Choćby po to, aby zaspokoić twoją sławetną

ciekawość. Żebyś mógł robić to, za co ci płacę, zamiast grzebać w mojej przeszłości.

Sieknąłem.
Laurie i Zeke wnieśli zupę. Zacząłem się ślinić. Zbyt długo byłem już na własnym wikcie.
Tylko dlatego stęskniłem się za Deanem! No, jakże by nie...
- Byłam metresą króla, Garrett.
- Pamiętam.
No, wreszcie. To był prawdziwy skandal, książę krwi wpadł w sidła prostaczki tak doszczętnie,

że ulokował ją na Górze. Jego żona nie była zachwycona. Stary Teddy nie bawił się w dyskrecję. Był
zakochany i gdzieś miał, czy wie o tym cały świat. Paskudne zachowanie u gościa, który mógł zostać
królem.

Świadczyło o poważnych wadach charakteru.
Z pewnością. Król Teodoric IV okazał się aroganckim, ograniczonym i samolubnym dupkiem,

który dał się załatwić w ciągu jednego roku.

Nie jesteśmy tolerancyjni dla królewskich słabostek. To znaczy: nasza szlachta i dwór nie są

tolerancyjni. Bo nikt inny nie brałby pod uwagę królobójstwa. Tego się po prostu nie robi poza
rodziną. Nawet nasi stuknięci buntownicy nigdy by się do tego nie posunęli.

- Myślę o jego córce - mruknąłem.
- Nie jego.
Siorbałem w zadumie zupę. Był to rosół z czosnkiem i ktoś wrzucił do niego strzępki kurczaka.

Smakował mi. Puste miski powędrowały do kuchni. Pojawiła się przystawka. Milczałem. Może
Maggie zacznie mówić, żeby tylko podtrzymać rozmowę.

- Popełniłam w życiu parę błędów, Garrett. Moja córka jest wynikiem jednego z nich.
Skubnąłem coś, co się składało z drobiowej wątróbki, bekonu i gigantycznego jądra orzecha.
- Dobre to.
- Miałam szesnaście lat. Ojciec ożenił mnie ze zwierzakiem, opętanym na punkcie dziewictwa,

który miał córki w wieku mojej matki. Potrzebował go do interesów. A ponieważ nikt mi nie
powiedział, co robić, żeby nie zajść w ciążę, szybko zaszłam. Mąż dostał szału. Nie miałam rodzić
bachorów, tylko rozgrzewać jego łóżko i opowiadać mu, jaki to z niego buhaj. A kiedy urodziłam
córkę, odbiło mu kompletnie. Jeszcze jedna córka. Nie miał synów. To był babski spisek.
Dobrałyśmy mu się do skóry. Nigdy nie miałam dość odwagi, żeby mu powiedzieć, co się stanie,
kiedy my, kobiety, zabierzemy się za niego. Sam się przekonał - paskudny uśmieszek. Przez chwilę
ujrzałem mroczną twarz innej Maggie.

Zaczęła skubać swoją porcję, dając mi szansę na komentarz. Skinąłem głową, nie przestając żuć.
- Stary drań nigdy nie przestał mnie wykorzystywać, cokolwiek sobie o mnie myślał. Jego córki

zlitowały się i pokazały mi wszystko, co powinnam była wiedzieć. Nienawidziły go jeszcze bardziej,
niż ja. Grałam na zwłokę. A potem mojego ojca zabili rabusie. Zyskali na tym dwanaście miedziaków
i parę starych butów do gnoju.

- To cale TunFaire.
Skinęła głową. To rzeczywiście całe TunFaire.
- Twój tato zginął - zachęciłem ją.
- I już nie miałam powodu, żeby być miłą dla męża.
- Rzuciłaś go.
- Ale najpierw dorwałam go w czasie snu i wybiłam z niego bebechy pogrzebaczem.
- Chyba wziął to sobie do serca.
- Lepiej by było. - W oczach miała „ten” błysk. Uznałem, że zaczynam ją lubić. Każda

dziewczyna, która przeszła przez to co ona i jeszcze miała błysk w oku...

To była interesująca kolacja. Musiałem się dowiedzieć, jak spotkała Teddy’ego, ale nie

usłyszałem ani słowa na temat okresu pomiędzy jej specyficznym rozwodem a pierwszym
wybuchowym spotkaniem z przyszłym królem. Podejrzewałem, że kochała Teddy’ego tak samo, jak
on kochał ją. Nie przechowuje się czegoś tak paskudnego, jak te czerwone pokoje na pamiątkę kogoś,
kogo się nie kochało.

- Ten dom to więzienie - szepnęła wreszcie nieco niewyraźnym głosem.
- Wyszłaś, żeby mnie odwiedzić. - Może wystawili ją na wabia.
- Nie o to chodzi.
Zapchałem sobie gębę i czekałem, aż puści trochę więcej farby. Nie znam się na ładniejszych

metaforach.

- Mogę odejść, kiedy tylko zechcę, Garrett. Nawet zachęcano mnie, żebym odeszła. I to często.

Ale jeśli to zrobię, stracę wszystko. Nic tu naprawdę nie należy do mnie. Korzystam z tego i tyle. -
Zatoczyła krąg dłonią. - Tak długo, dopóki tu jestem.

- Rozumiem. - Rozumiałem. Była więźniem okoliczności. Musiała zostać. Niezamężna kobieta z

dzieckiem. Zaznała nędzy i już wiedziała, że lepsze jest bogactwo. Bieda też bywa więzieniem.

- Chyba cię polubię, Maggie Jenn.
Uniosła jedną brew. Cóż za urocza umiejętność! Niewielu z nas ma dość pierwotnego talentu.

Tylko najlepsi z ludzi potrafią wymachiwać brwią.

- Niewielu z moich klientów lubię - dodałem.
- Sądzę, że ludzie, których można polubić, nie pakują się w takie sytuacje, aby wymagali twojej

pomocy.

- Nieczęsto, to fakt.
Biorąc pod uwagę okoliczności, w jakich rozpoczęło się nasze spotkanie, uznałem, że istnieje

pewna możliwość, iż od chwili, kiedy otwarłem drzwi frontowe mojego domu, to znaczy od samego
początku sprawy zmierzały w jednym, konkretnym kierunku. Nie należę do facetów, którzy wyciągają
macki na pierwszej randce, ale nigdy też nie opierałem się zbyt mocno kaprysom losu. Zwłaszcza,
aby uniknąć tego właśnie konkretnego losu.

Kolacja dobiegła końca. Poczułem się niezręcznie. Maggie Jenn wyprawiała różne rzeczy ze

swoimi oczami. Takie rzeczy, od których nawet mózg biskupa się ścina, a ślubowanie celibatu
świętego przestaje mieć znaczenie. Takie rzeczy, że nawet wyobraźnia wielebnego fundamentalisty
zaczyna wyprawiać szalone harce, kierując się w królestwa, skąd nie ma powrotu, jeśli nie zrobisz
czegoś głupiego. Byłem zbyt przejęty, żeby sprawdzić, czy już sobie zaśliniłem cały przód koszuli,
czy nie.

Były igraszki słowne i dobroduszne kpinki. Była dobra. Naprawdę dobra. Już się szykowałem,

żeby złapać za trąbkę i odtrąbić atak.

Siedziała w milczeniu, analizując mnie, jakby sprawdzała, czy jestem już dosmażony, czy jeszcze

nie.

Skupiłem myśli, kosztem heroicznego wysiłku woli.
- Możesz mi coś powiedzieć, Maggie Jenn? - wyrzęziłem w końcu. - Kto byłby zainteresowany

twoimi sprawami?

Nie odpowiedziała, tylko znów uniosła brew. Była zaskoczona. Nie tego się po mnie

spodziewała. Musiała teraz trochę zyskać na czasie.

- Nie próbuj rzucać na mnie swoich czarów, kobieto. Nie wywiniesz się tak łatwo od

odpowiedzi.

Roześmiała się gardłowo, z przesadną, namiętną chrypką i pokręciła biodrami, ot, tyle tylko, żeby

mi pokazać, że rozproszy mnie tak dalece, jak uzna za stosowne. Rozważałem, czy nie warto trochę
się przewietrzyć i wstać, żeby pooglądać sobie obrazy na ścianach, ale odkryłem, że mogłoby się to
okazać kompromitujące i krępujące. Podniosłem więc tylko wzrok na sufit, udając, że szukam
natchnienia pośród faunów i cherubinów na sklepieniu.

- Co masz na myśli, mówiąc o ludziach zainteresowanych moimi sprawami? - zapytała.
Zawahałem się, zanim wreszcie odpowiedziałem:
- Cofnijmy się trochę w czasie - zaproponowałem. - Kto wiedział, że się do mnie wybierasz?
Ktoś musiał. Inaczej Winger nie zjawiłaby się u mnie. Potrzebowałem jednak punktu widzenia

Maggie.

- To nie była tajemnica, jeśli o to ci chodzi. Popytałam trochę, kiedy uznałam, że potrzebuję

kogoś takiego, jak ty.

Hmm... Kogoś takiego, jak ja?
Nie było to nieznane mi zjawisko. Czasem moi nieprzyjaciele dowiadują się o wszystkim od

potencjalnego klienta, który szuka pomocy.

- No to dalej. Kto nie chciałby, żebyś szukała swojej córki?
- Chyba nikt... - zaczynała nabierać podejrzeń.
- Aha. Wygląda, że nikogo to nie powinno obchodzić. Chyba, że musieliby ci pomóc.
- Przerażasz mnie, Garrett. Nie wyglądała na przerażoną.
- Może to nawet dobry pomysł. Widzisz, wiedziałem, że się u mnie zjawisz.
- Co? - Teraz naprawdę do niej dotarło, że ma kłopoty. Wcale jej się to nie podobało.
- Zanim się zjawiłaś, kolega po fachu wpadł do mnie i uprzedził o twojej wizycie.
Przesadziłem trochę mówiąc, że Winger i ja jesteśmy kolegami po fachu. Winger wejdzie we

wszystko, co przyniesie jej brzęczący zysk. Najlepiej szybko i bez potu.

- Myślał, że chcesz wynająć kogoś do mokrej roboty i uznał, że powinienem być uprzedzony.
Sprytnie odwróciłem uwagę od płci informatora. Nawet martwy Loghyr nie uznałby Winger za

faceta.

- Mokra robota? Ja? - Znała gryps. Zatrzęsło nią, ale szybko wracała do siebie.
- Był pewien, że o to chodzi. - Zacząłem się jednak zastanawiać. Winger często korzystała ze

skrótów myślowych. Wielka, powolna, kochana, głupia, zręczna, bigoteryjna i leniwa Winger.
Przekonana, że każdy, kogo nie może rozszyfrować rozumem, zacznie gadać wobec staroświeckiego
kopniaka w zadek. Była prostą i prostacką wiejską dziewczyną, o wiejskim i prostackim sposobie
bycia - o ile zaakceptuje się ją taką, jaka jest.

Będę sobie musiał z nią pogadać o Maggie Jenn. Jeśli ją znajdę. A to chyba nie będzie trudne.

Ten wiejski tłumok sam się wkrótce nawinie. Pewnie zanim jeszcze będę gotów.

- A potem ktoś mnie śledził w drodze do ciebie - stwierdziłem.
- Co? Kto? Dlaczego?
- I tu mnie masz. Wspomniałem o tym tylko dlatego, żeby ci pokazać, że kogoś to jednak

obchodzi.

Maggie pokręciła głową. Ładna to była głowa. Znów zacząłem tracić koncentrację, więc

skupiłem się na opisie łobuza, który mnie śledził.

Maggie uśmiechnęła się przebiegle.
- Garrett! Czy ty nigdy nie myślisz o niczym innym?
- Bardzo często - pomyślałem, że może już czas zacząć zawody, kto szybciej dojdzie do celu.
- Garrett!
- Sama zaczęłaś.
W przeciwieństwie do innych kobiet, nie zaprzeczyła. - Tak, ale...
- Postaw się na moim miejscu. Jesteś krwistym młodym człowiekiem, który nagle znalazł się sam

na sam z kimś takim jak ty.

- Pochlebstwem daleko zajdziesz - zachichotała. Auć! To już zaczynało boleć.
- Nie wstyd ci tak się podlizywać?
Zachichotałem także i postawiłem się na swoim miejscu, przyjmując, że i ona chce się postawić

na swoim miejscu i wszystko wreszcie ruszy z miejsca. Ale po bolesnej pielgrzymce na jej stronę
stołu wszystko co ruszyło z miejsca, zatrzymało się ze zgrzytem. Niechętnie - albo tak mi się
przynajmniej wydawało - odsunęła się ode mnie.

- Nie możemy tego ciągnąć, jeśli chcesz mnie wynająć, żebym zaczął szukać twojej córki.
- Masz rację. Interes to interes. Nie możemy dać się opanować instynktom.
A niechby mnie instynkty poniosły jak najdalej, ale wykrztusiłem:
- Poza tym, ja się tak nie daję wynająć. Potrzebtyę logiki i faktów. To cały ja. Garrett same fakty,

pszepani. A może być mi powiedziała to i owo, zamiast marnować całą energię na rozpalanie tych
błagalnych oczu?

- Garrett, nie bądź okrutny. Dla mnie to tak samo trudne, jak dla ciebie.
IX
Ostatecznie dotarliśmy do apartamentu córki Maggie, Emerald.
- Emerald? - zdziwiłem się. - A co się staio z Justiną? Emerald. Kto by pomyślał. Gdzie się

podziały urocze Patrycje i Bettiny?

- Ma na imię Justiną, ale każe się nazywać Emerald. Sama wybrała, nie patrz tak na mnie.
- Jak niby?
- Tak, jakbyś mówił „jaja sobie ze mnie robisz”. Sama je wybrała. Miała czternaście lat.

Wszyscy zaczęli tak na nią mówić, więc i mnie się tak czasem wypsnie.

- Jasne. Emerald. Tak kończą Patrycje i Bettiny. Każą się nazywać Amber, Brandi albo Fawn. -

Ale teraz może uchodzić za Justinę. Kiedy życie zaczyna grać z nimi poważnie, wracają do swoich
korzeni. Czy jest coś, co powinienem wiedzieć, zanim zacznę przekopywać ten apartament.

- Co masz na myśli?
- Czy nie znajdę czegoś, co wymagałoby usprawiedliwienia jeszcze teraz, zanim to znajdę?
Cud nad cudami - zrozumiała!
- Może i tak. Ale ja tu nigdy nie wchodzę, więc nie wiem, co by to mogło być. Jeszcze nie -

spojrzała na mnie dziwnie. - Chcesz się pokłócić?

- Nie. - Choć może, podświadomie, nie miałem ochoty, żeby mi wisiała nad głową. - Wracając

do imienia. Możemy równie dobrze zabrać się do tego po kolei. Najpierw dowierasie wszystkiego,
co potrafisz mi powiedzieć, a potem sam zacShę szukać tego, czego ty nie wiesz.

Znów obrzuciła mnie tym dziwnym spojrzeniem. Chyba zacząłem być upierdliwy. Czyżbym

wyhodował w sobie aż taką niechęć do pracy? A może mówiłem tak dlatego, że wiedziałam, iż
skłamie, a do tego zrobi wszystko, żeby ukształtować rzeczywistość zgodnie z własną wizją?
Wszyscy to robią, nawet jeśli nie ma nadziei, że się nie połapię. Ech, ludzie. Aż się sam czasem
zastanawiasz.

- Justina to imię po mojej babce.
Wyczułem to z tonu jej głosu. Nie ma dzieciaka, który by się nie buntował, że nazwano go po

jakimś starym pierdole, którego nawet nie znał i który go kompletnie nie obchodził. Moja mama grała
w tę grę ze mną i z bratem. Nigdy nie zdołałem zrozumieć, ile to dla niej znaczyło.

- Z jakiegoś szczególnego powodu?
- To imię pozostaje w naszej rodzinie od dawna. Babci byłoby przykro, gdyby...
Jak zwykle. Nigdy tego nie zrozumiem. Skazujesz dzieciaka na całe życie cierpień, bo inaczej

komuś, kogo to już właściwie nie obchodzi, byłoby przykro. Chyba zaraz zacznę wrzeszczeć: dupki,
dup-ki, dup-ki! W końcu to nie oni potem mają przechlapane.

Do apartamentów Emerald wchodziło się przez mały salonik. W saloniku znajdowało się biurko z

jasnego drewna i dopasowane do niego krzesełko. Na biurku stała lampa naftowa. Jeszcze jedno
krzesło, skrzynia na odzież z poduszką na wierzchu i kilka półek. Pokój był przerażająco czysty i
wyglądał jeszcze bardziej spartańsko, niż to wynika z opisu. Niezbyt obiecujące.

Nienawidzę, kiedy się sprząta przed przyjściem gości.
- Czy twoja córka wcześniej bywała na gigancie? Maggie lekko się zawahała.
- Nie.
- Dlaczego się zawahałaś?
- Nie byłam pewna. Ojciec porwał ją, kiedy miała cztery latka. Paru przyjaciół przekonało go, że

dziecku lepiej będzie z matką.

- A czy dziś też mógłby tego próbować?
- Raczej nie. Od ośmiu lat nie żyje.
- No to chyba raczej niekoniecznie... - Martwi zazwyczaj nie wdają się w spory o opiekę nad

dzieckiem.

- Ma chłopaka?
- No, co ty? Dziewczyna z Góry?
- Zwłaszcza dziewczyna z Góry. No to ilu ich ma? - Co?
- Słuchaj, możesz mi wierzyć lub nie, dziewczyny z Góry mają łatwiej, niż te z miasta -

opowiedziałem jej kilka przypadków z moich poprzednich spraw, na czele z gromadą dziewczyn z
Góry pracujących w Polędwicy dla samego dreszczyku.

Maggie Jenn opadła szczęka. Macierzyńska ślepa plamka nie pozwalała jej wierzyć, że ukochane

maleństwo może nie być aż tak idealne, jak sobie to wymarzyła. Nie przyszło jej do głowy, że
Emerald złamie jej serce. Nigdy by jej nie przyszło do głowy, że jedni ludzie mogą innym zrobić
kuku z innego powodu niż prawo dżungli. Kurestwo jako rodzaj rozrywki było dla niej nie do
pomyślenia.

Jedynie klasy średnie nie wierzą w kurestwo.
- Nie pochodzisz z Góry.
- Nigdy się tego nie wypierałam, Garrett. Podejrzewałem, że w zamieszaniu pomiędzy mężem a

księciem krwi moja śliczna Maggie musiała ciężko harować na życie. Ale na razie nie musiałem tego

wiedzieć. Jeszcze nie. Może później, kiedy przeszłość nabierze znaczenia dla sprawy.

- Klapnij sobie. Opowiedz mi o Emerald, a ja popracuję. Ruszyłem w trasę po pokoju.
- O ile wiem, nie miała chłopaka - odezwała się Maggie. - Przy naszym trybie życia nie

spotykamy wielu ludzi. Nie jesteśmy akceptowane w towarzystwie. Stanowimy oddzielną klasę
społeczną.

Bardzo ekskluzywna klasa społeczna, choć Maggie Jenn i jej córka nie były jej jedynymi

przedstawicielkami. Siostrzany zakon kochanek i utrzymanek jest raczej liczny. W górnych partiach
drabiny społecznej facet musi mieć kochankę, bo tak wypada prawdziwemu mężczyźnie. A dwie to
nawet jeszcze lepiej niż jedna.

- A jacyś przyjaciele?
- Niewielu. Może koleżanki z lat dziecięcych. Możektoś, zjtim chodziła do szkoły. Dzieciaki są

wrażliwe na status Społeczny i wątpię, żeby ktokolwiek przypuścił ją do bliższej komitywy.

- Jak wygląda?
- Tak jak ja, tylko o dwadzieścia lat mniej zużyta. I wsadź sobie ten głupi uśmiech.
- Myślałem, że gdybym zaczął szukać kogoś młodszego od ciebie o dwadzieścia lat, musiałbym

zacząć grzebać w pieluchach.

- I wiesz co, nie zapominaj, że masz znaleźć moją dziewczynkę.
- Racja, racja, racja. Były między wami jakieś napięcia, zanim zniknęła?
- Co?
- Pokłóciłyście się o coś? A może wybiegła stąd, tupiąc i wrzeszcząc, że jej noga więcej w tym

domu nie postanie?

- Nie - zachichotała. - To ja urządzałam matce takie sceny. Pewnie dlatego ani nie mrugnęła,

kiedy ojciec mnie sprzedał. Nie. To nie Emerald. To dziecko jest inne, Garrett. Nigdy nie pragnęła
niczego na tyle, aby walczyć. Naprawdę, uczciwie przysięgam na wszystkich bogów, nie byłam
wymagająca. A ona chciała tylko sobie istnieć. Życie było dla niej rzeką, a ona unoszącym się na
wodzie kawałkiem drewna.

- No to może coś przegapiłem. Albo przypominam sobie rzeczy, których nie było. Przysiągłbym,

że wspominałaś coś o złym towarzystwie.

Maggie zaśmiała się pogardliwie. Przez chwilę wydawała się zmieszana. I w jednym i w drugim

było jej do twarzy. Próbowałem sobie wyobrazić, jak wyglądała w czasach Teodorika i kolana się
pode mną ugięły.

Wreszcie przestała się krygować.
- Trochę przesadziłam. Słyszałam, że miałeś do czynienia z Siostrami Zguby i pomyślałam sobie,

że dziecko w tarapatach cię wzruszy. - Siostry Zguby to dziewczęcy gang uliczny, ale wszystkie
dziewczyny zostały zdeprawowane, zanim jeszcze wyszły na ulice.

- Miałem do czynienia z jedną Siostrą, a ona zeszła z ulicy.
- Przepraszam. Chyba przegięłam. - Co?
- Widzę, że dotknęłam czułego punktu.
- Och, tak. Maya była szczególnym dzieckiem. Spieprzyłem coś ładnego, bo nie wziąłem jej

poważnie. Straciłem przyjaciółkę, ponieważ nie umiałem słuchać.

- Przykro mi, szukałam dobrego punktu zaczepienia.
- Czy Emerald spotykała się z kimś regularnie? - Biznes pozwoli mi oderwać się od wspomnień.

Maya nie była jedną z moich wielkich miłości, ale czułem do niej coś szczególnego. Nawet Dean i
Truposz ją lubili. Nie zaszło nic oficjalnego, po prostu przestała się pojawiać, a wspólni znajomi
dali mi do zrozumienia, że wróci, kiedy trochę dorosnę.

Moje ego trochę ucierpiało. Dziewczyna nie miała jeszcze osiemnastu lat.
Biurko Emerald miało kilka półeczek i małych szufladek. Przetrząsałem je kolejno, nie

przerywając rozmowy. Niewiele znalazłem. Większość była pusta.

- Ma przyjaciół, ale przyjaźń to niełatwa sprawa.
Znowu inna opowieść, niż ta sprzed kilku minut. Zacząłem podejrzewać, że kłopoty Emerald nie

mają nic wspólnego z jej statusem społecznym. Raczej żyła w cieniu matki.

- Będę szukał śladów wśród przyjaciół. Potrzebuję nazwisk. Muszę wiedzieć, gdzie znaleźć tych

ludzi i ich znajomych.

- Oczywiście - przytaknęła.
Zatrzasnąłem szufladę, odwracając wzrok. Musiałem myśleć o robocie. Ta baba to wiedźma. A

potem zerknąłem. Czy naprawdę mam ją tak zostawić i wyruszyć na poszukiwanie kogoś, kto pewnie
nie chce dać się znaleźć?

Ha! Jest coś! Srebrny wisior.
- Co to jest? - pytanie czysto retoryczne. Wiedziałem, co mam w ręku. Amulet w kształcie

srebrnego pentagramu na ciemnym tle, z głową kozła pośrodku gwiazdy. Pytanie brzmiało: co on
robił w miejscu, w którym go znalazłem?

Maggie wzięła go do ręki, przyjrzała mu się uważnie. Obserwowałem jej reakcję. Reakcji nie

było.

- Ciekawe, skąd to się wzięło? - mruknęła.
- Czy Emerald interesowała się okultyzmem?
- Nic o tym nie wiem. Ale o dzieciach nigdy się nie wie wszystkiego.
Mruknąłem coś pod nosem i wróciłem do poszukiwań. Maggie trajkotała jak sroka, głównie o

córce, ale raczej snuła rozważania, bo faktów tam nie było za grosz. Słuchałem jednym uchem.

Na biurku nie było nic więcej. Podszedłem do półek. Po ilości książek mogłem sądzić, jaki

majątek Maggie mogłaby stracić. Kopiowanie książki trwa całą wieczność i jest to najkosztowniejszy
prezent, jaki można sprawić dzieciakowi.

Przy trzeciej książce sieknąłem z wrażenia. Była mała, oprawna w skórę, sfatygowana, ale nie na

tyle, żeby nie było widać wytłoczonej na okładce koźlej głowy. Skóra była wytarta, stronice prawie
nieczytelne. Bardzo stara książka.

Od razu stwierdziłem, że nie była napisana w nowym karentyńskim.
Jak zwykle, no nie? Nikt by ich nie wziął poważnie, gdyby pierwszy lepszy dupek mógł

rozszyfrować strzeżone przez wieki tajemnice.

- Zobacz sobie. - Rzuciłem książkę Maggie i nie spuszczałem z niej wzroku, choć udawałem, że

szukam dalej.

- Dziwne, dziwniutkie, Garrett. Moje maleństwo mnie zaskakuje.
- Jasne - Może. Cała ta wizyta była jednym wielkim zaskoczeniem. Poszlaki wskazujące na

demoniczne czarnoksięskie praktyki były wielkie jak góra i grube jak drzewa.

Sypialnia i łazienka skrywały kolejne akcesoria okultyzmu. W jakiś czas później spytałem:
- Czy Emerald była pedantyczna?
Nie znam nastolatka, którego można by określić tym mianem.
- Tylko na tyle, na ile musiała. Dlaczego pytasz?
X
Nie powiedziałem. Wszedłem w pełny tryb śledztwa. My, prywatni detektywi z wolnej ręki nigdy

nie odpowiadamy na pytania dotyczące naszych pytań, zwłaszcza zadawanych przez klientów,
prawników, oraz każdego, kto mógłby nas uchronić od głębszego smrodu. Faktem jednak było, że w

apartamencie Emerald panował zbytni porządek. Kompulsywny pedantyzm, gdyby mnie kto pytał.
Albo nikt tu nie mieszkał. Miałem wrażenie, że jestem pomiędzy dekoracjami na scenie. Przez chwile
brałem pod uwagę i tę możliwość, włącznie ze strategicznie rozmieszczonymi wskazówkami.

No i dobrze, powiedziałem sobie. Zacznij wreszcie myśleć. Wskazówki są zawsze

wskazówkami, nawet, jeśli zostały spreparowane.

Nie byłem taki pewien. Miałem w ręku kilka niespójnych akcesoriów czarnoksięstwa, co zresztą

jakoś nie zdziwiło, nie przestraszyło, a nawet nie zdenerwowało mojej klientki.

Może biorę się za to nie z tego końca.
Poczułem dotknięcie.
- Jest tam kto?
- Co?
- Zamarłeś i odleciałeś.
- To mi się zdarza, kiedy za jednym zamachem robię i myślę. Uniosła brew. Zbiłem ją z tropu,

kiedy zrobiłem to samo.

- Mam dość na początek - stwierdziłem. - Dasz mi tę listę nazwisk, ale najpierw zajmiemy się

finansami.

Nie było problemów, dopóki nie przyszło do zaliczki. Nalegałem, żeby pięćdziesiąt procent

honorarium dostać z góry.

- Maggie, to niezłomna zasada. Biorę pod uwagę ludzkie słabości. Zbyt wielu klientów chciało

mnie wykiwać, skoro tylko dostali to, czego chcieli.

Nie był to jedyny powód.
Im mniej klient dyskutuje, w tym większej jest desperacji. Moja śliczna Maggie Jenn dyskutowała

o wiele za długo. Wreszcie westchnęła.

- Mugwump przywiezie ci listę najszybciej, jak się da. Byłem zachwycony. Ach, jeszcze raz

zobaczyć Mugwumpa i umrzeć. Może dam mu napiwek w postaci gadającej papugi.

XI
Stałem w cieniu o jedną przecznice od domu Maggie. Musiałem na chwilę zniknąć i pomyśleć.
Podobnie jak większość ludzi, nie przepadam, kiedy mnie robią w balona. Ale każdy

przynajmniej raz musi spróbować. Choroba zawodowa. Przyzwyczaiłem się i jestem przygotowany.
Ale nie lubię tego i już.

Coś się święciło. Ktoś mnie próbował wykorzystać i to nie za subtelnie. Chyba, że Maggie była

znacznie mniej światową damą, niż się zdawało, bo inaczej nie wyobrażam sobie, jak mogła
uwierzyć, że dam się nabrać.

Oczywiście, przesłuchanie bardzo mi się podobało. Przynajmniej do tego punktu, w którym

dobiegło końca.

A teraz musiałem się wziąć za to, za co miałem się nie brać pod żadnym pozorem: musiałem

sprawdzić Maggie Jenn. Dla własnego bezpieczeństwa. W moim zawodzie to, czego nie wiesz, może
cię zabić równie szybko jak to, co wiesz. Skoro tylko się zorientuję, na czym stoję, zajmę się może
Emerald.

Spojrzałem w niebo. Zapadła noc, choć jeszcze było wcześnie. Może uda mi się nawiązać parę

kontaktów, rzucić nieco światła na to, co się dzieje. Ale najpierw zawiozę do domu zaliczkę Maggie.
Tylko dureń nosi przy sobie taki towar dłużej, niż trzeba. Tun-Faire pełne jest łobuzów, którzy na sto
jardów potrafią ci przeliczyć gotówkę w kieszeni.

Nie potrafiłem wymyślić żadnego logicznego wytłumaczenia dla niedawnych wydarzeń. Bardziej

logicznego, niż to, co sugerowała Maggie. W każdym razie była jeszcze Winger. Potrząsnąłem głową.

Mgła się nie rozwiała. Nigdy się nie rozwiewa. Wszystko wliczone w koszt usługi. Część mego
naiwnego uroku.

Rozejrzałem się za moim ogonem. Ani śladu. Może się zmęczył i poszedł do domu. Może

ochroniarze Góry szeptali mu do ucha słodkie głupstewka typu „Spadaj z pierwsza falą, albo
wyrwiemy ci nogi z tyłka i damy się pobawić”. A może jego zadanie skończyło się z chwilą, gdy się
dowiedział, dokąd idę.

Ruszyłem tyłek naprzód. Od tego myślenia nabawię się jeszcze odcisków na mózgu.
I dobrze, że się ruszyłem. Udało mi się opuścić teren na chwilę przed nieprzyjemnym bliskim

spotkaniem z bandą skurczybyków z pałami, których chyba nie obchodziło, że jestem tu całkiem
legalnie. Pewnie wezwał ich Ichabod, w daremnej nadziei, że nauczą mnie lepszych manier.

Najpierw zyg, potem zag, potem jeszcze w pętelkę. Kluczyłem ile mogłem. Ogona nie było, więc

pognałem do domu i pozbyłem się zaliczki. Nalałem sobie potężny kufelek, po czym rozsiadłem się w
fotelu i uciąłem sobie pogawędkę z Eleanor, która wydawała się zatroskana stanem mojego ducha.

- Tak - wyznałem jej. - Staję się bardziej elastyczny przy kasowaniu forsy.
Mówiłem szeptem. Nie chciałem zbudzić Cholernego Pa-pagaja. Podszedłem na paluszkach i

napełniłem mu miseczkę z karmą.

Może, gdybym częściej o tym pamiętał, miałby o mnie lepsze mniemanie. Może...
- No to co? Jeśli to dranie, lepiej im będzie bez pieniędzy. - Nauczyła mnie, że forsa nie ma

pochodzenia i nie śmierdzi. - A jeśli nie są, zrobię wszystko, żeby dostali to, za co zapłacili.

Mniej więcej. Czasem zdarza mi się, że klient dostaje niekoniecznie to, o co mu chodziło. Dzięki

jednemu z takich przypadków wprowadziła się do mnie Eleanor.

Dość długo wyrastałem z przekonania, że biorąc od kogoś pieniądze, zobowiązuję się dostarczyć

mu to, czego chciał. Chyba robię się stary i upierdliwy.

W dzisiejszych czasach ludzie powinni dostawać to, na co zasługują.
Co oznacza w najlepszym wypadku mieszany rezultat. I tak mam znacznie więcej roboty, niżbym

chciał. Ale sporo większych spraw wędruje do konkurencji, ponieważ klienci zdecydowali, że
powinni mnie unikać. Zwłaszcza ci, którzy rabują ludzi za pomocą papieru, zamiast noża. Prawnicy i
oszuści. Niejednego już wprawiłem w zakłopotanie.

W istocie wolę raczej unikać pracy. Uważam, że nikt nie powinien harować więcej, niż

potrzebuje, aby przetrwać. Pewnie, chciałbym, aby było mnie stać na jakiś mały haremik i skromną
chatynke na pięćdziesiąt pokoi, ale nawet gdybym zapieprzał jak mały konik, żeby sobie na to
pozwolić, przez resztę wolnego czasu musiałbym tyrać, żeby je utrzymać, a wtedy po co mi to
wszystko?

Po paru piwach opracowałem sobie całkowicie nowe podejście, o którym zakomunikowałem

Eleanor.

- Chyba najwyższy czas przespacerować się do Domu Radości i pogadać z chłopakami.
Skrzywiła się lekko.
- No, muszę pozbierać plotki o Maggie Jenn.
Eleanor nie uwierzyła w ani jedno moje słowo.
Muszę chyba zmienić dziewczynę.
XII
Morley Dotes nigdy się nie zmienia, w przeciwieństwie do jego otoczenia. Kiedyś, dawno temu,

okolica była najgorsza z możliwych. Jeśli nie patrzyłeś, z czego żyjesz, mogłeś stracić życie za miskę
zupy. A potem, z przyczyn, które można przypisać wrodzonej niechęci Morleya do rozrób i paru
interwencjom w spory półświatka, okolica zmieniła swój charakter na znacznie spokojniejszy,

dochrapując się nawet określenia Strefa Bezpieczeństwa. Ci, którzy pracowali po ciemnej stronie
spotykali się tam i ubijali interesy wiedząc, że nie czeka ich tu zakłopotanie, nieuprzejmość i
rozczarowanie, z jakim spotykali się ze strony samotniczych socjalistów w innych środowiskach.

Każde miasto potrzebuje spokojnego miejsca, gdzie można prowadzić interesy.
- Ja-huuu! - wrzasnął jakiś facet, mijając mnie o trzy stopy nad ziemią w drzwiach do lokalu

Morleya. Wylądował mniej więcej pośrodku ulicy. Bardzo się starał, żeby przynajmniej wyglądało
to na wyjście z własnej woli i prawie mu się udało, gdyby nie koryto dla koni, które go zaatakowało
zza węgła i wpadło mu pod nogi. Mazista, brudna woda trysnęła w górę.

Kolejny gość wyleciał z wyciem, rozpostarty jak rozgwiazda. Poznałem w nim jednego z

zabijakow-kelnerów Morleya.

Coś się pochrzaniło, jak mamę kocham. W tym stylu wylatują z lokalu Morleya kłopotliwi goście,

nigdy obsługa. Kto to widział, żeby to oni ryli nosami po bruku.

Rozwrzeszczany kelner przeleciał przez ulicę jak kamień, którym puszcza się kaczki. Zderzył się z

gościem nurkującym mozolnie w korycie dla koni. Gdyby kto mnie spytał, powiedziałbym, że
rozstawianie tych rzeczy na ulicy jest wielką pomyłką. Koryta dla koni niewątpliwie w końcu
przyciągną rzeczone bestie, a w TunFaire i bez tego jest dość zarazy.

Przypadłem do ziemi i na czworakach zajrzałem przez szczelinę w drzwiach. Wewnątrz

panowało istne pandemonium.

Olbrzymi, czarny facet, przewyższający moje sześć stóp o co najmniej trzy kolejne, zgarbiony,

żeby sobie nie rozwalić czerepa o sufit, rządził się w sali niczym gosposia w kuchni. Warczał, ryczał
i rzucał ludźmi i meblami. Ci, którzy przypadkowo trafili na drzwi, mieli dużo szczęścia, bo
wylatywali z gry. Pozostali, którzy próbowali dotrzeć tam o własnych siłach, natychmiast byli
zgarniani z powrotem na planszę.

Pod ścianami leżały stosy ofiar. Wielgas miał w oczach dziwny ogień. Zwykły śmiertelnik chyba

go nie uspokoi. Już paru takich śmiertelników, wyjątkowo uzdolnionych w tym kierunku, próbowało
interweniować i wylądowali rozsmarowani na ścianach.

Znałem tego szaleńca. Nazywał się Koleś. Był jednym z moich najstarszych kumpli. Z zawodu był

kowalem i prowadził stajnie, ale poza tym był łagodny jak baranek albo pluszowy misiek. Schodził z
drogi nawet karaluchom. Nieraz widziałem, jak opłakiwał psy rozjechane przez powozy. Odsłużył
swoje w Kantardzie, jak wszyscy, ale jestem pewien, że nawet tam nigdy nikogo nie skrzywdził.

Pomyślałem, że może powinienem z nim pogadać, ale na myśleniu się skończyło. Byliśmy

przyjaciółmi, ale Koleś miał przyjaciół również wśród tych, co skończyli jako freski na ścianach.
Wszyscy lubili Kolesia.

A ja oduczyłem się rżnąć bohatera w czasie moje pięcioletniej służby w królewskich marines.
Koleś po prostu nie mógł aż tak się wściec.
Morley we własnej osobie, spocony i przerażony, obserwował zajście ze szczytu schodów. Był

to niski, przystojny facecik, odziany jak na mój gust nieco zbyt wytwornie. Wszystko, co na siebie
włożył, wyglądało jak szyte na miarę i zapieczone w piecu.

Na mnie każde ubranie po dziesięciu minutach wygląda tak, jakbym przespał w nim dwie noce.
Morley był tak zrozpaczony, że załamywał ręce.
Pewnie, też by mnie ruszyło, gdyby ktoś mi urządził w domu taką imprezke. Dom Radości

zaczynał jako przykrywka dla zawodowego mordercy i łamignata, ale chyba Dotes czuł doń pewien
sentyment.

Z tłumu wysunęła się drobna, smukła postać i skoczyła Kolesiowi na plecy. Olbrzym ryknął i

zaczął się kręcić wokół własnej osi, ale nie mógł zrzucić jeźdźca, którym był siostrzeniec Morleya,

Karpiel. Matka oddała go wujowi na wychowanie, bo sama nie mogła sobie dać z nim rady.

Przez chwilę Karpiel tylko się trzymał. Dopiero, kiedy był już pewien, że nie spadnie, puścił się

jedną ręką i sięgnął do pasa. Koleś wciąż jeszcze wirował. Wreszcie chyba do niego dotarło, że
kręcąc się, skacząc i rycząc nie pozbędzie się jeźdźca, bo stanął, skonsultował swoje położenie z
gwiazdami, które tylko on widział, po czym rozpędził się tyłem w kierunku ściany, planując
poczochrać się o nią i pozbyć Karpiela.

Ten jednak miał swój własny plan.
Karpiel postanowił, że zostanie bohaterem.
Dzieciak nie był głupi, cierpiał jedynie na naturalny elficki nadmiar pewności siebie.
Wyjął rękę zza pasa, trzymając w niej czarny płócienny worek, który najwyraźniej zamierzał

umieścić na głowie kolesia.

Zgadnijcie, kto odmówił współpracy?
Worek był świadectwem wielkiego szacunku, jakim cieszył się Koleś. Facet wbił sobie do

głowy, że rozwali lokal, a tu nikt nawet nie próbował go naprawdę zatrzymać, żeby mu nie zrobić
krzywdy. Nikt w całym Domu Radości nie chciał nic więcej - tylko go uspokoić. Gwarantuję, że to
nie jest zachowanie typowe dla TunFaire, gdzie życie jest wyjątkowo tanim towarem.

Morely ruszył w tan, skoro tylko połapał się, co chłopak próbuje zrobić. Nie biegł, pozornie

wcale się nie spieszył, ale znalazł się na miejscu dokładnie w odpowiedniej chwili, to znaczy tuż po
tym, jak worek Karpiela znalazł się na miejscu, a Koleś wystartował w kierunku najbliższej ze ścian
i trącił końcem stopy piętę wielkoluda.

Bach!
Koleś legł jak długi i szeroki. Karpiel katapultował się w ostatniej chwili, żeby nie skończyć jako

placek. Miał dzieciak szczęście - zamiast zmiażdżenia i kilku otwartych złamań, zarobił guza i odpadł
na chwilę.

Koleś - nic z tych rzeczy. Mój stary kumpel próbował wstać. Morley kilkakrotnie stuknął go w

czaszkę, tak szybko, że prawie niedostrzegalnie. Kolesiowi się to nie spodobało. Uznał, że najwyższy
czas zdjąć worek z głowy i sprawdzić, kto go łechcze, Morley walnął go jeszcze parę razy w
miejsca, gdzie uderzenie powinno obezwładniać.

I oto nadszedł dzień, kiedy Koleś, pogrzebany pod tuzinem ludzi, przestał się rzucać.
XIII
Morley spojrzał na Kolesia. Oddychał ciężko. Wparowałem do środka.
- Gratulka! Zamemłaliście go na śmierć! - zaćwierkałem. Morley spojrzał na mnie szklanym

wzrokiem, przez moment nie wiedział, kto do niego mówi, wreszcie miauknął:

- No nie, jeszcze ciebie tu brakowało!
Obejrzałem się, żeby sprawdzić, kto to przysparza mojemu najlepszemu kumplowi tyle

problemów. Już ja mu dam! Ale facet był chyba szybszy ode mnie, bo w drzwiach nie ujrzałem
nikogo.

Przybrałem najlepszą ze swoich zbolałych min. W Domu Radości mam wiele okazji do prób.

Chłopcy Morleya zawsze robią sobie ze mnie jaja, a ja udaję, że się daję.

Ustawiłem sobie stolik, przysunąłem krzesło i rozsiadłem się wygodnie. Zezem spojrzałem na

Kolesia.

- Co się stało? Ten facet musiałby wykurzyć tonę trawy, żeby zabić muchę.
Morley odetchnął kilkakrotnie, miarowo, podniósł drugie krzesło i przysiadł się do mnie.
- Doskonałe pytanie, Garrett.
Koleś leżał nieruchomo. Ryki, dochodzące spod worka, podejrzanie przypominały chrapanie.

Morley Dotes jest nieco za niski, jak na dorosłego faceta, ale nie jest w pełni człowiekiem. Ma

czarnoelfickich przodków. I raczej nie pozwala, aby jakiekolwiek ludzkie rysy przeszkadzały mu w
życiu.

Może to przez tę domieszkę jest jednym wielkim kontrastem. Zwłaszcza jeśli chodzi o zawód,

który stoi w całkowitej sprzeczności z hobby. Prowadzona przez niego restauracja ze zdrową
żywnością stała się oazą dla części łotrów w TunFaire. I jeszcze jedna sprzeczność: połowa klienteli
to te łobuzy, zaś druga połowa to wytworni pajace, którzy pasowaliby do zupełnie innego
środowiska.

- Chłopak nieźle sobie poradził - zauważył Morley, zerkając na Karpiela. Chłopak miał

właściwie na imię Narcisio, ale tylko matka go tak nazywała.

- Nieźle - zgodziłem się. - Więcej jaj niż rozumu.
- Rodzinne.
- Co się stało?
Morley zmarszczył brwi. Zamiast odpowiedzieć, ryknął na cała knajpę:
- Jajcarz! Mógłbyś tu łaskawie zwlec swoją pogańską dupę?
Szczęka mi opadła. Morley bardzo rzadko używa wulgaryzmów. Uważa się za łajdaka-

dżentelmena. Łajdacy-dżentelmeni są śliscy, jakby nasmarowani łojem. Ale łajdak to łajdak, zaś
Morley jest jednym z najgorszych w zawodzie, bo wszystko mu uchodzi. Powinienem próbować go
zniszczyć, ale nie mogę, bo to mój kumpel.

Z kuchni wytoczył się kolejny rzezimieszek. Odziany był w strój kucharza, ale życiorys

zawodowy miał wyryty nożem na twarzy. Był stary i wyglądał na głupiego jak pień. Tak kończą
twardziele, którzy żyją za długo. Zostają kelnerami. Nie mogę jednak zajarzyć, jakim cudem ten
łotrzyk przeżył dość długo, aby tu wylądować. Wyglądał jak ktoś, kto potrzebuje wyjątkowego
szczęścia, żeby przetrwać każdy kolejny dzień.

Może bogowie faktycznie kochają niezgułów.
Morley kiwnął na niego.
Jajcarz podreptał w naszą stronę, nie przestając zerkać w kierunku Kolesia, który powoli

wyłaniał się na światło dzienne w miarę, jak chłopaki złazili z niego i ściągali pozostałych.

- Ale bajzel, nie? - mruknął Morley.
- Jasne, szefie. Bajzel, jak zwykle.
- Nie wiem dlaczego, coś mi mówi, że ty maczałeś w tym paluchy? Ciekawe, dlaczego twoja

gęba od razu przyszła mi na myśl, kiedy mój kumpel zapytał, co się stało?

Czy ta seria cudów nigdy się nie skończy? Po raz pierwszy w życiu nazwał mnie kumplem.

Jajcarz wymamrotał:

- Chyba mi się wydaje, że to przez to, że lubię żarty.
- Czy to jeden z twoich dowcipów? - jęknął Morley. Koleś spał jak niemowlę, ale będzie go

bolała głowa, kiedy się zbudzi. - Ten wielki cha-cha tam na podłodze?

Głos Morleya brzmiał twardo, słychać w nim było ulicę. Był wściekły. Jajcarza zamurowało.
- Co zrobiłeś? - spytał Dotes.
- Włożyłem mu anielskiego ziela do sałatki? - Jajcarz sformułował to jak pytanie, niczym bachor,

który wypróbowuje nową taktykę.

- Ile?
Doskonałe pytanie. Anielskie ziele nie otrzymało swej nazwy dlatego, że wprowadza cię w stan

rajskiej ekstazy, ale dlatego, że załatwia ci przyspieszoną podróż do ziem alleluja, jeśli nie uważasz.
Wrzucenie go do sałatki to dobry sposób na ululanie gościa. Listeczki wyglądają jak nieco posiniały

szpinak.

- Pół tuzina listków - Jajcarz rozglądał się na wszystkie strony, byle nie patrzeć na Morleya.
- Pół tuzina. Wystarczy, żeby zabić niejednego człowieka.
- To homungulus, szefie. Pieprzona góra miecha. Myślałem, że będzie trzeba...
- I tu tkwi problem. - Głos Morleya zniżył się prawie do szeptu, nabrał jedwabistych tonów

świadczących o morderczych zamiarach.

Jajcarz zaczął się trząść, a Morley ciągnął
- Kiedy cię zatrudniałem, uprzedziłem, że nie życzę sobie myślenia. Tylko krojenie warzyw.

Żadnego myślenia. Zabieraj tyłek.

- Szefie, ja... Ja mogę...
- Ciebie już tu nie ma, Jajcarz. Za drzwi. Pieszo lub drogą powietrzną. Wybieraj.
Jajcarz przełknął ślinę. - Ugh... Ja...
- Wychodzi w stroju kucharza - zauważyłem.
- Nie szkodzi. Nie będę robił scen. Spojrzałem na niego zachęcająco i uniosłem brew.
- Nie cierpię wyrzucać ludzi, Garrett.
Do uniesionej brwi dodałem wybałuszone oko. Czy to ma być ten najgroźniejszy najemny

morderca w mieście? Chyba sobie dworuje...

- Robię to tylko dlatego, że muszę, jeśli chcę odnieść sukces w branży - brnął Morley. - Poza tym,

jestem mu wienien za osiem dni.

Zanim zdążyłem skomentować, spojrzał na mnie wprost:
- Co tym razem, Garrett?
- Może najpierw talerz tej berbeluchy z czarnych grzybów, strąków grochowych i całej reszty, na

dzikim ryżu? - rzuciłem monetę na stół.

Morley zwrócił mi wybałuszone oko, pełne zainteresowania. Zebrał monety, przyjrzał im się

uważnie, jakby podejrzewał, że są sfałszowane.

- Chcesz tu jeść? Właśnie tu? I jeszcze za to płacisz? - Zatopił kły w monecie. Klasyczna próba

twardości.

- Nie poszedłbym aż tak daleko, żeby powołać się na przywilej, ale nadszedł czas cudów.

Przekabaciłeś mnie. Narodziłem się na nowo. Od dziś będę jeść tylko trzciny bagienne, korę i żwir.

XIV
Morley trącił czubkiem stopy palce Kolesia.
- Wciąż żyje, ale nie wiem, dlaczego.
Wrócił do mojego stolika, gdzie pochłaniałem grzybowe pomyje. Zawierały więcej czosnku niż

grzybów.

- Chcesz się opędzić od dziewczyn?
- Na to nie potrzebuję czosnku. Mam wrodzony talent.
Nie był w nastroju do przekomarzania. Ja też bym nie był, gdyby to mój dom przerobili na

złomowisko.

- W czym teraz siedzisz, Garrett? Czego potrzebujesz?
- Szukam zaginionej osoby. - Kocham to określenie. Opowiedziałem mu wszystko po kolei,

przemilczałem jedynie te sprawy, których dżentelmen nie opowiada. - Chcę wiedzieć wszystko na
temat Maggie Jenn. Mam wrażenie, że ona coś kombinuje i to moim kosztem.

- Zawsze ktoś coś kombinuje czyimś kosztem. Sądzę, że nie widziałeś prawdziwej Maggie Jenn.
- Co?
- Odpuść sobie inteligentne pytania. Wybrała cię z powodu twojej ignorancji, takie jest moje

zdanie.

- Dzięki. A może mnie oświecisz i tym samym wsadzisz kij w szprychy tej maszyny.
- O, nie, to byłoby nie w porządku. Całkiem nie w porządku. Nie musisz się interesować

miłosnymi awanturami rodziny królewskiej, ale...

- No dobrze. Nie wiem tego, co ty, Morley. Dlatego jestem tutaj.
- Nie jest całkiem wykluczone, że spędziłeś popołudnie z kochanką królewską, ale uznałbym to za

dalece nieprawdopodobne. Po śmierci Misia Teosia Maggie Jenn udała się na dobrowolne wygnanie
na Wyspę Pokoju. Nigdy nie słyszałem o żadnej córce. Takie rzeczy trzyma się zwykle w tajemnicy.
Z drugiej strony ten dom na Górze całkiem pasuje do opisu lokum, jakie Teodorik fundował swoim
flamom. Ciekawe.

Niedopowiedzenie roku.
- Zgubiłem się, Morley. To nie ma sensu.
- Bo nie masz klucza.
- Nie mam klucza, zamka, pieprzonych drzwi i całego tego żelastwa. Ktoś się bawi moim

kosztem? Kupuję. Zdarza mi się to przez cały czas. Ale ta kobieta zapłaciła mi, żebym szukał jej
córki.

- A dobrze aby? - Czy ten uśmiech ma w sobie cień drwiny?
- Powiedzmy, że przyzwoicie. Na tyle, że jestem pewien, iż oczekuje czegoś w zamian. Nawet

sam szczyt Góry nie szasta forsą.

- Niby racja.
- Gdyby Maggie Jenn wróciła. - dumałem. - Co by zrobiła?
- Nie miała powodu, aby wracać. Żyje tam sobie jak królowa. A tu miałaby wyłącznie kłopoty. -

Morley zerknął na Kolesia. - Szkoda, że nie zjawiłeś się wcześniej. On zawsze wie, co się dzieje w
rodzinie królewskiej.

- O ile się na tym znam, przez najbliższy tydzień będzie wyłącznie skarżył się na ból głowy.
- Spieszysz się? Zastanowiłem się.
- Chyba nie. Nie widzę wyraźnej zasadzki, jedynie intrygującą tajemnicę. Maggie nie wydawała

się zdenerwowana, najwyżej zatroskana.

- Uwierzyłeś w jej bajeczkę?
Nigdy nie wierzę bezkrytycznie w opowieść klienta. Jakieś naturalne prawo zmusza ich do

częściowego bajdurzenia, co ślina na język przyniesie.

- Może. Część. To brzmiało jak prawda, wykorzystywana do innego celu.
- Wystawię czujki. A ty tymczasem powinieneś przycisnąć Winger.
- Też mi to przyszło do głowy. - Jakoś nie kwapiłem się do wyciągania z niej czegokolwiek. -

Mało apetyczna perspektywa.

- Niezły z niej numerek - zachichotał Morley. - Musisz tylko jej wmówić, że to, czego od niej

chcesz, jest jej własnym pomysłem.

- Genialne. Jak niby?
- Z wielkim trudem.
- Takiej rady mogłaby mi udzielić moja papuga, a ja zaoszczędziłbym na tej kurzej strawie.
- Z tego, co słyszałem, Dean wyjechał za miasto, a Truposz śpi. Pewnie tęsknisz do kompanii, a

ja chciałem, żebyś się poczuł jak w domciu. Cholera, mógłbyś chociaż udawać kumpla i pokazać, że
się cieszysz. - Wyszczerzył zęby w diabolicznym, czarnoelfickim uśmiechu.

- Chcesz mieć kumpla? Dowiedz się wszystkiego o Maggie Jenn.
Uśmiech mu spadł z twarzy. - I chciej tu być kumplem - pokręcił głową. I tak będzie węszył.

Uważa, że jest mi to winien. A ja się zgadzam i egzekwuję jak lichwiarz.

- Zaczynam całkiem poważnie myśleć o betach - mruknąłem. - To był ciężki dzień.
Morley stęknął. Do stołu podszedł jego siostrzeniec. Nie chwycił aluzji, że powinien zabrać

swoje wielkie uszy i mały tyłek gdzie indziej. Przysunął sobie krzesło i usiadł na nim okrakiem.
Wokół nas ludzie Morleya powoli sprzątali rozgardiasz, jęcząc i postękując ze zbolałymi minami.

- Jak tam Jaśniepan, panie Garrett? - zagadnął Karpiel. Zakląłem.
Morley wysłał mi Cholernego Papagaja, kiedy był w nastroju Jajcarza. Było to tak niepodobne do

niego, że węszyłem w tym paluchy Sierżanta i Kałuży. Ptak charakteryzował się dożywotnią
gwarantowaną nienawiścią do kotów i miał miły zwyczaj atakowania ich z góry. Przyjąłem go, gdyż
Dean miał paskudny zwyczaj znoszenia do domu zbłąkanych kociąt.

Karpiel spojrzał na mnie brzydko. On jeden w całym świecie kochał te pyskatą kurę z dżungli.

Każda potwora znajdzie swego amatora. Nawet Truposz mógłby z niego skorzystać. Gdziekolwiek
się udam, Jaśniepan wyśledzi mnie wszędzie.

Próbowałem przekazać bestię dalej. Nie było amatorów. Stworzyłem mu wszelkie warunki, żeby

uciekł. Ani mu się śniło. Byłem gotów na heroiczne wyczyny.

- Karpiel, skoro tak tęsknisz za Jaśniepanem, to chodź i go sobie weź. Biedak potrzebuje

kochającego domu.

- Nie, przykro mi - zarżał Morley. - To twój ptak, Garrett. Skrzywiłem się boleśnie. Nie wygram

tej potyczki. Dotes znowu pokazał spiczaste ząbki.

- Słyszałem, że papugi dożywają stu lat.
- No, może niektóre. W dzikim stanie. - Może oddam Jaśnie-pana na cele dobroczynne. Jakimś

biednym, głodnym szczurom. - Wybywam, stary.

Morley wybuchnął śmiechem.
XV
Na zewnątrz była już noc. Nie pomogła mi.
Ani fakt, że nie widziałem, skąd nadeszli. Nie miałem szansy się przygotować.
Walczyłem jak wariat. Chyba nieźle wyszczerbiłem parę łbów moją podrasowaną pałą, którą

zawsze noszę ze sobą na dalekie spacery. Jednego z napastników wstawiłem w miejsce szyby w
jedynym oszklonym oknie na całej ulicy. Ale i tak miałem pecha. Nie byłem w stanie skorzystać ze
sztuczek, których zawsze mam pełne rękawy. Ktoś łomotnął mnie domem w skroń. Tak mi się zdaje,
że to był dom. To musiał być dom. Żaden zwykły człowiek nie byłby w stanie uderzyć mnie tak
mocno. Światła zgasły - a ja wciąż zastanawiałem się, kto i po co.

Zazwyczaj po kontuzji łepetyny przychodzę do siebie powoli. Nie tym razem. Teraz w jednej

chwili zostałem wyłączony, a już za parę minut kołysałem się z głową w dół, owinięty w coś
mokrego. Podłoga przesuwała mi się o cale pod nosem. Niosło mnie czterech facetów. Ciekło ze
mnie coś czerwonego. Nie pamiętam, żebym pił jakieś wino. Męczył mnie ból głowy najgorszy od
początku istnienia świata.

Para zgrabnych damskich nóg przesunęła mi się przed nosem, prawie w zasięgu kąśnięcia. Bardzo

chciałem mieć siłę, żeby je docenić. W innych okolicznościach poświęciłbym im niejedną godzinkę.
Ale człowiek musi zachować pewną perspektywę. Sprawy nie przedstawiały się najlepiej. Takie
rzeczy raczej mi się nie zdarzają. Próbowałem odepchnąć od siebie ból na tyle, żeby pomyśleć.

Aha! Owinęli mnie w mokry koc. Nie chciałbym zepsuć nikomu zabawy, ale nie poczułem się tym

faktem szczególnie uszczęśliwiony. Ryczałem, wyginałem się, trzepotałem, kręciłem i wyłem.
Żadnego wrażenia. Udało mi się podejrzeć, co było w komplecie do tych wspaniałych giczołów.
Bogactwo od pięt po sam czubek głowy. W innym miejscu i czasie mógłbym się zakochać. Ale nie

czas ani miejsce... Przy ogniu z kominka, na misiowej skórze... może... tak tego... tylko ona i ja, i
trochę wina z TunFaire.

Nie podobali mi się ci chłopcy. Nie mieli w sobie nic z brunów, z którymi zabawiałem się

wcześniej. Ci tutaj to zwykłe zbiry, do wynajęcia za kufel piwa. Mieli za to łachmany dość dalece
spokrewnione z uniformami.

Jakoś mnie to nie pocieszyło.
Byli nierozsądni. Nie odpowiadali na pytania. Nikt nie odpowiadał, z wyjątkiem Panny Nózi. Ta

wydawała się smutna. Jeszcze trochę sobie pokrzyczałem i powierciłem się w kocu, ale oni wlekli
mnie uparcie długim korytarzem.

Długi korytarz, hę? Ciekawe, co to za zapach...
Wszyscy przystanęli - tylko nie ja. Rzucałem się jeszcze przez chwilę, tym razem całkiem na

poważnie. Już wiedziałem, gdzie jestem. Piętro dla wariatów w Bledsoe, imperialnym szpitalu dla
ubogich.

Imperium przeminęło już dawno, ale jego dzieła i rodzina imperialna pozostały, ta ostatnia w

nadziei na powtórkę. Wspierają szpital, który służy okolicznym biedakom.

Dom bez klamek to paskudne miejsce. Jeśli cię tu wsadzą, możesz już zostać na zawsze.

Nieważne, czy ktoś się pomylił, czy nie...

- Hej! Postawcie mnie! Co to znaczy, do diabła? Czy ja wyglądam na wariata?
Niewłaściwie sformułowałem pytanie. Pewnie wyglądam na okaz pierwsza klasa. Sądząc na oko,

uznają, że skoro tu jestem, to widocznie tak trzeba.

Ludzie, to najgorszy numer, jaki mi kiedykolwiek wykręcili.
Rozległ się trzask otwieranych drzwi. Były dębowe, okute żelazem i grube na dziewięć cali. Oto

moje przeznaczenie.

Jeden z przewodników ryknął. Rozległ się tupot nóg. Chłopcy rzucili mnie przez drzwi, celując

we framugę. Miałem twarde lądowanie. Nózie spojrzały na mnie z politowaniem. Drzwi zamknęły
się, zanim zdążyłem ją przekonać, że to jakaś okropna pomyłka.

Odpakowałem się, turlając się po podłodze, chwiejnie stanąłem na nogi i zacząłem marnować

siły na walenie w drzwi. Wykorzystałem pełny zakres przystosowanego do tej sytuacji słownika, ale
bez należnego zapału. Głowa łupała mnie potwornie. No, ale swoje trzeba było odstawić - tak się
robi, bo tak wypada, choć wiadomo, że to wołanie na puszczy. Rytuałów należy przestrzegać.

Usłyszałem szmery za plecami i obróciłem się szybko.
Stało przede mną co najmniej tuzin chłopa, a wszyscy wgapieni we mnie. Zerknąłem na salę za

ich plecami. Tam było tego jeszcze więcej. Niektórzy z zainteresowaniem obserwowali nowego
lokatora, inni studiowali moje ubranie. Musieli być dobre kilkanaście lat w tyle za modą. No i chyba
żaden z nich w ciągu ostatniego stulecia nie brał kąpieli. Stąd brał się odór, który poczułem w holu.
Jednym spojrzeniem upewniłem się, że cały komitet powitalny składał się z miejscowych. Widać to
było po oczach.

Powaliłem i pokrzyczałem jeszcze przez chwilę. Obsługa nie uległa poprawie.
Przynajmniej nie wrzucili mnie razem z niebezpiecznymi czubkami. Może jeszcze mam szansę.
Jakiś starszawy typek, na oko około pięćdziesięciu funtów żywej wagi, zrobił krok w moją

stronę.

- Jak się masz? Jestem Ivy.
- Miałem się świetnie jeszcze około sześciu minut temu, Ivy.
- Jak się masz? Jestem Ivy.
- On nie mówi nic innego, stary.

Jasne. Szybko się uczę. Ivy nawet na mnie nie spojrzał.
- Chwytam.
Gość o wzroście mniej więcej dziewięciu stóp ryknął śmiechem.
- Nie zwracaj uwagi na Ivy’ego, Laluś. To wariat.
- Jak się masz? Jestem Ivy.
Zdaje się, że to był czubek góry lodowej. Najłatwiejsza część. Potem powinno być ciekawiej.
Po chwili namysłu ktoś wrzasnął pod adresem wielgasa:
- Tyle masz do powiedzenia, ciemniaczyno?
- Taak? A co ty wiesz na ten temat? Mnie tu w ogóle nie powinno być. Ktoś mnie naćpał, albo

co... tylko się tu obudziłem.

Ojejku. Kumpel po fachu, normalnie. Czułem dla niego ogromne współczucie... dopóki jakiś

wyszczerzony idiota nie wrzasnął: Powziffłe! Powziffle pheees! - czy coś w tym stylu.

Wielgas zgarbił się, pochylił, zagulgotał i zaczął ganiać wokół oddziału jak goryl, wyjąc przy tym

tak, że zawodowy banshee dostałby czkawki ze strachu.

- Jak się masz? Jestem Ivy.
Rwetes, jaki podniósł wielkolud, zachęcił do wrzasku innego gościa. Ten z kolei darł się tak, jak

pewien facet, którego słyszałem na wyspach. Znalazł się na pustkowiu z bebechami wylewającymi
mu się z brzucha i darł się, żeby go ktoś dobił. Po jakimś czasie żołnierze obu stron bardzo chętnie
przychyliliby się do jego prośby, ale nikt nie był taki głupi, żeby wyjść tam i dać się zastrzelić. No
więc wszyscy tylko leżeli i słuchali, zgrzytając zębami i może jeszcze dziękowali swoim osobistym
bogom, że to nie oni.

Zerknąłem na drzwi. Może jakoś się przegryzę na zewnątrz.
Albo może... w końcu nie przeglądali mi kieszeni. Musieli się cholernie spieszyć, żeby mnie

upchać gdzieś w kącie. Prawdziwa banda oferm batalionowych.

Pacjenci zaczynali podchodzić, żeby mnie sobie obejrzeć - przynajmniej ci, którzy choć jedną

nogą byli w naszym świecie. Inni... może niektórzy znaleźli się tu równie przypadkiem, jak ja, bo
powinni trafić na oddział dla niebezpiecznych.

Wolałbym jednak, żeby się odsunęli.
Wszelkie wątpliwości, jakie miałem w stosunku do legalności mojego uwięzienia prysły, kiedy

odkryłem, że nie przeszukali mi kieszeni. Gdybym został zamknięty legalnie, zabraliby mi wszystko, a
wtedy przepadłbym na zawsze.

Część ciężaru spadła mi z serca. Mniej więcej tyle, ile waży duży karaluch.
Od strony fizycznej moja sytuacja nie wyglądała zachęcająco: pomieszczenie miało sto stóp

długości, trzysta szerokości i dwa piętra wysokości. Jedyne umeblowanie stanowiły nieskończone
rzędy materacy do spania, ale i tak zostawało jeszcze dużo miejsca.

XVI
Sufit był bardzo wysoko, dobre dwadzieścia stóp nad nami. Na ścianie przeciwległej do drzwi

majaczyły brudne okna, o wiele za wysoko, żeby człowiek mógł wyjść, choćby nawet przeciął pręty
krat. Podejrzewam, że w ciągu dnia nawet wpadało przez nie światło. Teraz jednak jedyne dostępne
światło przesączało się przez okna umieszczone wysoko nad drzwiami, skąd oddział mógł być
obserwowany przez pracowników szpitala.

- Jak się masz? Jestem Ivy.
- Mam się świetnie, Ivy. To co, może tak razem rozsadzimy ten sraczyk?
Ivy spojrzał mi prosto w oczy, wyraźnie zaskoczony, po czym szybciutko się zmył.
- Czy ktoś jeszcze chce stąd wyjść?

Moja propozycja spotkała się z dość smętnym przyjęciem. Wyglądało na to, że połowa pacjentów

czuje się tu dobrze, a druga połowa myśli, że mi odbiło.

- Stąd? Zapomnij!
Wielgas, który mnie ostrzegał przed głupotą Ivy’ego sam nagle odzyskał przytomność. Podszedł

do mnie.

- Nie ma stąd wyjścia, Laluś. Inaczej połowy tych chłopców już by tu nie było.
Znów się rozejrzałem. Perspektywy wydały mi się nagle jeszcze mroczniej sze.
- Karmią tu czasem?
Wielgas wyszczerzył zęby w grymasie, który starzy wyjadacze przybierają zwykle, kiedy dają

lekcję nowicjuszom.

- Dwa razy dziennie, czy jesteś głodny, czy nie. Przez te pręty na dole.
Spojrzałem. Wzruszyłem ramionami. Te pręty na dole wyglądały beznadziejnie.
- Sprawy przybrały już tak kiepski obrót, że równie dobrze mogę się przekimać, zanim zacznę się

martwić na poważnie. - Rozejrzałem się za pustym materacem. Musiałem trochę przegimnastykować
mózgownicę. Zwłaszcza jeśli chodzi o powód, który mnie tu sprowadził.

Chciałem wrzeszczeć tak głośno, jak te wszystkie czubki, z którymi siedziałem.
- Do łóżka ustawiasz się w kolejce - ostrzegł mnie wielgas. - Jak sobie znajdziesz kumpla, może

się z tobą podzieli. Inaczej musisz czekać, aż umrze tyle chłopaków, żebyś załapał się na własne. -
Jego swobodny ton uświadomił mi, że to główne prawo rządzące tym oddziałem. Zdumiewające.
Myślałby kto, że przetrwają same najsilniejsze jednostki.

- Uwielbiam taki burdel - rozsiadłem się w pobliżu drzwi. Wydawało się, że ten obszar nie jest

specjalnie popularny. Miałem kupę miejsca na łokcie i resztę. Udałem, że śpię.

W pomieszczeniu nie było trupów, ani odoru śmierci. To znaczy, że obsługa szybko wynosiła

sztywniaków. Ciekawe, czy udałoby się to zastosować w sposób, jakiego obsługa jeszcze nie zna.

Przyjrzałem się uważnie pomysłowi zamieszek. Kiepściutko. Jeśli to ludzie z Bledsoe, po prostu

nie przyniosą żarcia, aż ludziom głupoty wywietrzeją z głowy.

- Jak się masz? Jestem Ivy.
Zdaje się, że Ivy nie dał się nabrać na moje udawanie. Rozważałem skrócenie mu cierpień.
A to podsunęło mi pewien pomysł. Rozruchy z zakrętasem. Poszedłem odszukać wielgasa.

Siedział sobie oparty o przeciwległą ścianę. Usadowiłem swoje szanowne cztery litery obok na
twardej podłodze i zagaiłem.

- Drzazgi mi się powbijały.
- Poślij po krzesło. Mądry facet.
- Czemu tu tak spokojnie?
- Może dlatego, że jest cholerny środek nocy. - Cóż za elokwencja i styl, no nie?
- Chodzi mi o to, że tylko jeden wrzeszczał - no, nie licząc jego. W tej chwili w ogóle nikt się nie

darł. - Słyszałem, że dużo tu krzykaczy. Głównie ci, którzy nie mogą wytrzymać ze swoimi
wspomnieniami z Kantardu.

Twarz mu pociemniała.
- Nooo... Jest tu paru takich. Jeśli się robią upierdliwi, dostają w żyłę. Nakręcają się wzajemnie.
Ciekawe.
- Znasz jakiś sposób, żeby ich uruchomić? Spojrzał na mnie uważnie.
- Co ty kombinujesz, Laluś? - Widocznie uważał, że jeśli ma wywinąć taki numer, to lepiej, żeby

miał ku temu porządny powód.

- Chcę stąd wyjść.

- Nie uda ci się.
- Może i nie. Ale nie wypróżnili mi kieszeni, zanim mnie tu wrzucili. Chcesz spróbować?
Pomyślał o tym przez chwilę i sposępniał jeszcze bardziej.
- Tak! Tak! Mam tam coś do załatwienia. Tak. Jeśli otworzysz te pieprzone drzwi, pójdę na

pewno.

- Jak ci się zdaje, któryś z nich pomoże?
- Wszyscy, jeśli mury runą. Nie wiem tylko, ilu pomoże je zburzyć.
- Możesz załatwić jednego wrzeszczącego na początek?
- Jasne.
Wstał, ruszył w kierunku końca sali, szeptał z kimś przez jakąś minutę, powolutku zawrócił.

Obserwowało go wiele par oczu.

Nagle facet, z którym rozmawiał, zaczął wrzeszczeć. Poczułem, że mnie ciarki przechodzą. Jedna

z tych straconych dusz.

- Wystarczy? - zapytał wielgas.
- Doskonale. A teraz spróbuj znaleźć kilku chłopców, którzy zechcą pomóc. Ruszył w drogę, a ja

zacząłem imprezę.

- Zamknąć się tam! Próbuję spać!
Facet nie przestał wrzeszczeć. Bałem się, że przestanie. Zerknąłem na okienka dla publiczności.

Ktoś tam był, ale hałas go nie interesował. Czyżby byli aż tacy obojętni? Musiałem mieć publikę.

Wrzasnąłem na krzykacza. Ktoś wrzasnął na mnie, a potem ja na niego. Jakiś geniusz zaczął

ryczeć na nas obu, jakby to nas miało zamknąć. Zaczęła się awantura. Byliśmy jak stado małp. Paru
chłopców wstało i zaczęło kręcić się wkoło, powłócząc nogami.

Wreszcie jazgot dotarł do kogoś, kto miał akurat dyżur. Spojrzał w dół, ale nie wydawał się

zainteresowany. Wrzasnąłem jeszcze głośniej, niż krzykacz, grożąc apokalipsą, jeśli się kurde nie
zamknie.

- Jak się masz? Jestem Ivy.
- Pakuj walizki, Ivy. Idziemy z tego kukułczego gniazda. Wielgas wyrósł jak spod ziemi.
- Mam tuzin chętnych, Laluś. Chcesz więcej?
- Nie, wystarczy. Teraz niech wszyscy się cofną od drzwi. Zrobi się nieprzyjemnie, jeśli tu

wejdą.

Miałem taką nadzieję. Chyba że zgłupiałem do reszty.
- Zorientują się, że coś kombinujemy, Laluś. Oni tylko wyglądają na dupków.
- Nie szkodzi. To nie ma znaczenia. Chcę tylko mieć otwarte drzwi.
Wyszczerzył zęby, przekonany, że mam zdrowego fisia.
Znowu zacząłem drzeć się na krzykaczy.
Teraz liczebność publiki wzrosła do kilku osób, włącznie z tą na apetycznych kolumnach.
Zachichotałem, pewien, że już wychodzę. Żadna baba nie będzie pracowała w Bledsoe, jeśli nie

ma jakiegoś gigantycznego słabego punktu. Ryknąłem, przegalopowałem po materacach i zacząłem
się dobierać do gardła najgłośniejszego z wyjców.

Wielgas podbiegł i chciał mnie odciągnąć. Przekazałem mu instrukcje i pogoniłem. Był całkiem

niezłym aktorem.

Aleja byłem mistrzem. Życiowa scena, nie ma zmiłuj. Ku mojemu zdumieniu, żaden z pacjentów

nie próbował mnie odciągać.

Poddusiłem odrobinę moją ofiarę, ot tyle tylko, żeby zemdlał.
Pogalopowałem do drugiego kąta, gdzie udzielał się drugi wyjęć i zabrałem się do dzieła.

Wkrótce chłopcy fruwali po oddziale jak ptaszki. Większość podchwyciła imprezowy nastrój i

poszła na całość. Nie wyszły mi z tego przyzwoite zamieszki, bo krew się nie lała, ale pandemonium
było jak się patrzy.

Kątem oka stwierdziłem, że kobieta sprzecza się z facetami. Chciała coś zrobić, a oni nie.
Świetnie.
Jakiś mały, goblinowaty, zwinął się w kulkę i przycupnął opodal drzwi.
Na górze miłosierdzie widocznie zapanowało nad zdrowym rozsądkiem.
A ja nakręcałem potańcówkę ile się dało. Pojawiły się pierwsze sińce, ale ja nie byłem w czułym

nastroju, żeby się grzecznie wyrazić. Gdybym pozostał dżentelmenem, siedziałbym tu into mortis
defecata. A gdybym miał nie wyjść, straciłbym okazję do rozwalenia łbów pajacom, którzy mnie tu
wsadzili.

Wielgas znów się pojawił w pobliżu i trochę mną potrzepał.
- Idą już - powiedziałem - A ty, nie bądź mi tutaj taki gorliwy! Zrobił wzgardliwą minę. Nie

wiedziałem, dlaczego. Obejrzałem się na drzwi i uprzedziłem:

- Spokojnie. Nie musimy ich od razu przekonać - koło drzwi nie było nikogo, tylko ten mały

mieszaniec. Pożałuje, że się zgłosił na ochotnika. - Ilu przyjdzie?

Wielgas wzruszył ramionami.
- Zależy od tego, czy bardzo się martwią. Co najmniej ośmiu albo dziewięciu. Lepiej uważaj.
Popchnął mnie. Ja go też popchnąłem. Potoczyliśmy się po podłodze, okładając pięściami. Ale

miał zabawę.

- Ich metoda polega na skopaniu dupy rozrabiakom, aż im w piętach postygnie.
- Przewidziałem ten punkt programu. Kurde, przestałem krwawić, jestem gotów na wszystko.
Niespecjalnie mi się podobał ten punkt z kopaniem. Obstawiasz zakłady, ryzykujesz, ale ciągle

masz nadzieje, że nie przywitasz się z niczyim butem.

Musisz wierzyć, że się uda.
Musiałem wygrać. Nikt nie wiedział, gdzie się podziałem. Zanim ktokolwiek zauważy, mogą

minąć całe tygodnie. Dean jest za miastem, Truposz śpi. Kolejne tygodnie miną, zanim wpadną na to,
gdzie szukać. Jeśli w ogóle się pofatygują.

Nie miałem tych tygodni. Nie byłem pewien, czy stać mnie na ten czas, który już tutaj

zmarudziłem. Truposz może sobie chichotać i twierdzić, że to pouczające doświadczenie, zwłaszcza,
jeśli będzie miał zły dzień.

Jeśli się nie wyrwę, będę miał naprawdę parszywy dzień, pierwszy w kolejce innych, jeszcze

parszywszych.

Kobieta pozostała w oknie dla publiczności. Wyłem jak opętany i rzucałem ludźmi, a tych, którzy

się odezwali, dusiłem.

Muszę przyznać, że w głębi ducha trochę mnie zmartwiło, kiedy się zorientowałem, że co

najmniej połowa chłopców nie współpracuje. Kilku nawet nie podniosło powieki. Leżeli jak te
kłody.

Kurde, to nie było miłe. Jeśli to spieprzę, będę dwadzieścia lat do tyłu.
Strach był dobrą inspiracją dla wycia i piany na ustach. Próbowałem mówić językami. To akurat

szło mi całkiem nieźle. Przyda się na stare lata, kiedy już nie będę mógł włóczyć tyłka po ulicy. Kilka
dobrych pomysłów i człowiek może założyć własny kościół.

Drzwi otwarły się wreszcie.
Cud nad cudami, dziw nad dziwami, te dupki naprawdę otwarły drzwi.
Otwierały się na zewnątrz. Pielęgniarze wparowali do środka. Byli gotowi na polkę z misiem.

Mieli pały i małe tarcze. I wszyscy wyglądali, jakby mieli po dwanaście stóp wzrostu. Zanim ruszyli
w przód, zbili się w ciasną grupkę.

Kilka miesięcy temu, w chwili słabości sprowadzonej na mnie przez wypite morze piwa, kupiłem

trochę drobiazgów od trzeciorzędnego maga, który kazał się nazywać Straszliwym, choć naprawdę
nazywał się Milton. Nie należy ufać zdolnościom maga, który się nazywa Milton... o czym się
przekonałem, próbując użyć jednego z jego czarów. Czar miał gwarancję, ale Miliona nie było w
pobliżu, żeby przeprowadzić serwis.

W kieszeniach miałem kilka buteleczek, resztki moich zakupów. Jeśli wierzyć Straszliwemu,

stanowili doskonały środek na nieprzyjazne tłumy. Nie wiedziałem, jak jest naprawdę, bo nie
sprawdzałem. Ba, nie wiedziałem, czy pamiętam instrukcję obsługi. Musiałem być zdrowo
zakonserwowany...

Powiedziałem sobie, że to jeszcze jeden powód, żeby chcieć wyjść. Muszę dorwać starego Milta

i złożyć reklamacje.

O ile dobrze pamiętałem, miałem rzucić butelkę o coś twardego i odskoczyć w tył.
Najpierw rzut. Butelka chybiła wszystkich chłopców i odpadła od ściany. Potoczyła się w sam

środek grupy pielęgniarzy. Chłopaki podeptały ją, a mimo to nie pękła.

Oho, mój anioł stróż znowu się wtrąca. Przekląłem go i spróbowałem jeszcze raz.
Druga butelka pękła. Ze ściany buchnęła szara mgła. Dotarła do grupy pielęgniarzy. Zaczęli

przeklinać, ale przekleństwa szybko przeszły w wycie.

Przy okazji stracili całe zainteresowanie uciszaniem ludzi. Wszyscy się drapali, tarli i

wrzeszczeli na pełny etat.

Może Straszliwy nie był aż tak kompletnym oszustem.
Nabrałem w płuca czystego powietrza i ruszyłem. Wstyd mi było, że robię takie świństwo. No,

prawie. W sumie zrobiłbym to jeszcze raz. Gdybym spędził więcej czasu z Ivy’ym i chłopcami
wkrótce dołączyłbym do klubu.

Mgła niespecjalnie mi przeszkadzała, choć swędziało mnie tu i tam. Skoro miałem już ciężki

przypadek bólu głowy i stos siniaków, ledwie to zauważyłem.

Ktoś w korytarzu darł się jak opętany. Widocznie zostawili kogoś przy drzwiach, a on zezłościł

się na mojego goblinka, który nie da muł zamknąć drzwi.

Biedaczek, nie miał się najlepiej. Mgła zaczęła osiadać i mały dostał więcej, niż pielęgniarze.
Ale spełnił swoje zadanie.
Rozpędziłem się i walnąłem w drzwi tak mocno, że chyba sobie zwichnąłem ramię. O kurde, ale

bolało! A te pieprzone drzwi usunęły się tylko na tyle, że mogłem przeskoczyć nad piszczącym
mieszańcem.

- Niespodziewanka! - Strażnik na zewnątrz dostał w łeb. Całe stado pacjentów już deptało mi po

piętach. Ci, którzy nie mieli porachunków z pielęgniarzami, zostali jeszcze w środku.

Oczywiście, nie było szans, żeby moje zezowate szczęście nie naraiło mi kolejnej grupy

pielęgniarzy. Odstawiłem mój numer banshee i ruszyłem na nich. Ludzie, jeszcze trochę, a będę
musiał leczyć gardło po tym całym wyciu.

Ci pielęgniarze byli wyżsi i złośliwsi od poprzednich. Było ich ośmiu. Miałem zatem spore

szansę, bo byłem tak wściekły, że rozwaliłbym w pojedynkę cały batalion.

- Nic osobistego, chłopcy. - Nagle rozpoznałem dwóch z tych błaznów, którzy mnie nieśli w

mokrym kocu. - Może nie do końca...

Z początku nie miałem wielkiej pomocy. Kilku udało mi się wziąć z zaskoczenia, ale pozostali

szybko się ocknęli. Zaczęli sobie grać mną w zośkę. Moi kumple byli bici zbyt często. Trzymali się z

dala, dopóki mój dziewieciostopowy przyjaciel nie wkroczył do akcji.

- Ouuu! - oznajmiłem, krusząc czołem kości dłoni jednego z napastników. - Długo się namyślałeś!
Teraz rozróba rozgorzała na dobre. Fruwały pięści, nogi i ciała. Obdarłem sobie kostki po

łokcie, bębniąc we wszystkie szczęki i podbródki, jakie mi się nawinęły. Mój własny podbródek i
szczęka również były traktowane dość liberalnie. Nos uniknął przemodelowania. Rozróba była
właściwym lekarstwem na ból głowy. Miałem okazje być wdzięczny za dobre zęby, kiedy zatapiałem
je w ludziach, którym raczej nie zależało na moim nieustającym dobrym zdrowiu.

Skoro wreszcie kłaki przestały fruwać i pył osiadł, ja i wielgas byliśmy ostatnimi, którzy stali w

pionie. A ja i tak potrzebowałem pomocy ściany.

Pokuśtykałem do drzwi na końcu korytarza, depcząc po pokonanych pielęgniarzach. Drzwi były

zamknięte. Wydawały się równie masywne, jak drzwi na oddział. Cóż, cała robota na nic.
Wymieniłem spojrzenia z wielgasem, Uśmiechnął się i oznajmił:

- Przecież mówiłem.
Wytarł krew z twarzy, uśmiechnął się znowu.
- No, ale będą musieli mieć trochę czasu, żeby posprzątać. Mamy tu większość nocnej zmiany.
- Fajnie. Jesteśmy o krok bliżej. Chodź, wrzucimy ich na oddział - może przydadzą się jako

zakładnicy.

Nagle zaroiło się od pomagierów. Chłopcy zrobili się odważni, walili po łbach, skoro tylko

któryś pielęgniarz próbował się zbudzić.

Sprawdziłem koniec holu, do którego wcześniej nie zaglądałem. Jeszcze jedne sklepione dębowe

drzwi. Oczywiście, zamknięte.

- Zdaje się, że mam zły dzień. - Miałem już takie chwile, ale tym razem chyba rzeczywiście mi

nie szło. - Czy ktoś zgadnie, ile czasu minie, dopóki nie przyjdą po nas kolejni?

Wielgas wzruszył ramionami. Teraz, kiedy część artystyczna dobiegła końca, wydawał się tracić

zainteresowanie.

Wyjąłem dwa małe składane nożyki, których mi nie zabrali, pomyślałem sobie, że ten incydent

zapewne skończy się poważnymi badaniami, jakim cudem ostre narzędzia i czarnoksięskie akcesoria
i nie wiadomo, co jeszcze, dostały się w ręce chłopców. Jakby w ogóle można było wątpić, że każdy
z pacjentów, który śmierdzi groszem, może sobie kupić, co zechce.

Śledztwo może oznaczać nadzieję. Jeśli będzie poważne, zostanę wezwany na świadka. A to

oznacza wskazanie palcem na ludzi, którzy za łapówki zamykają bohaterów w domu dla wariatów.
Uch! Łajdacy, będą doskonale wiedzieli, że moje zeznanie może złamać im karierę. Z pewnością
podejmą odpowiednie kroki, żeby uciszyć niewygodnych świadków. Dałem wielgasowi nóż.

- Wytnij mi podpałkę z czegokolwiek drewnianego. Jeśli uda nam się rozpalić porządny ogień,

przepalimy drzwi.

Uśmiechnął się, ale bez tego dzikiego entuzjazmu, który okazywał wcześniej. Uspokajał się.
Za to wizja podpalenia podnieciła kilku innych.
Wszyscy zajęliśmy się wyrywaniem nadzienia z materacy i upychaniem pod drzwiami oddziału.
Wtedy, o wiele za późno, znowu naszło mnie olśnienie. Bohaterowie w powieściach tak nie mają.

Uważam się za geniusza, gdyż nikt wcześniej nie pomyślał o tym, co ja. Ci od przygód wiedzieliby od
samego początku, co robić. To jeden z ich starych trików.

Pracownicy Bledsoe noszą mundury. Dziadowskie, ale mundury.
Podpaliłem oba końce korytarza. Ivy pilnował, żeby nie zgasły. Jego słownik nie uległ poprawie,

ale znacznie się ożywił. Podobał mu się ogień. Uważał nawet, kiedy do niego mówiłem:

- Używaj dużo włosia końskiego. Potrzebny na dym. Dużo dymu.

Końskie włosie pochodziło z materacy.
Ivy uśmiechnął się od ucha do ucha. Szczęśliwy, spełniony wariat.
Ludzie na zewnątrz będą musieli ruszyć tyłki. Nie mogą czekać, żeby pożar strawił wszystko. Z

ogniem należy walczyć.

Musiałem wyznaczyć jeszcze jednego gościa, żeby chodził za Ivy’ym i pilnował ognisk. Niech się

za mocno nie palą. I tak już mi się wydawało, że prędzej przepalą podłogę niż drzwi.

Zaledwie dym stał się odpowiednio gęsty, wybrałem sobie pielęgniarza mojego gabarytu i

zacząłem się z nim zamieniać na ciuchy. Chyba on jednak lepiej na tym wyszedł.

Moi kompani załapali. Wkrótce wyrywali już sobie dostępne mundury. Upewniłem się, że Ivy i

wielgas też dostali odpowiedni rozmiar. Chciałem wybrać coś dla naszego małego mieszańca, który
własnym ciałem blokował drzwi, ale zgubiłby się nawet w rękawie koszuli.

Ciekawe, miałem w tej chwili tylu popleczników, jakbyśmy mieli jakieś szansę.
Dym zrobił się o wiele za gesty, zanim ktoś z zewnątrz zareagował.
Sprowadzili chyba wszystkich, którzy jeszcze nie ostygli. Natychmiast wywalili oboje drzwi,

zalewając je przy okazji wiadrami wody. Skoncentrowali się najpierw na pożarze, pracując nad jego
ugaszeniem, a potem zaczęli walić we wszystkich, którzy się nawinęli na wyciągnięcie ręki.
Wparowali na oddział i zaczęli wywlekać poległych towarzyszy.

Przez chwilę było naprawdę zabawnie, choć definitywnie nie było wiadomo, co się dzieje.
Dym podziałał na mnie mocniej, niż sądziłem. Kiedy już mnie wywlekli, a ja zdecydowałem, że

jestem gotów i mogę sobie pójść, moje nogi stwierdziły, żebym nawet o tym nie marzył.

- Przestań. Musisz odpocząć.
Nie spojrzałem w górę i poddałem się. Kamraci wokół mnie doznali przypływu geniuszu w

szaleństwie i poszli w moje ślady. Ale towarzystwo! W holu było już ponad tuzin ludzi, wielu z
oddziału. Pozostali polegli na polu chwały.

Właścicielką głosu była kobieta, ta z nogami. Dodała:
- Wypchnij z organizmu dym, zanim zrobisz cokolwiek. Kasłałem, charczałem i chowałem twarz.

Poszła dalej i zajęła się kimś innym, kto właśnie zaczął się ruszać. Kobieta lekarz? No wiecie co...
Nigdy o czymś takim nie słyszałem, ale w końcu dlaczego nie?

Cofałem się tak długo, aż natrafiłem plecami na ścianę, wspiąłem się po niej do pozycji stojącej,

podniosłem głowę, żeby sprawdzić możliwość ucieczki. Oczy miałem pełne łez i wszystko
widziałem podwójnie. Podwinąłem nogi i ćwiczyłem wstawanie tak długo, aż mogłem przestać
używać rąk.

Wybrana przeze mnie droga ucieczki nie zarosła, zanim odpocząłem. Odepchnąłem się od ściany

i ruszyłem przed siebie. Przed sobą, daleko, na horyzoncie, to znaczy o jakieś dwadzieścia stóp dalej,
miałem drzwi do klatki schodowej. Dochodziły zza nich dziwne dźwięki, jakby para
gromojaszczurów urządziła sobie seks-party na schodach, ale nawet nie zwróciłem na to uwagi. W
ogóle nie zostało mi ani trochę uwagi. A to, co zostało, obracało się wokół jednego słowa „wiać”.

Dreptałem sobie w najlepsze, nawet nie upadałem za często, kiedy dama z nogami mnie dopadła.
- Co ty robisz? Mówiłam przecież, żebyś... Och! Wyszczerzyłem zęby w najpiękniejszym z moich

uśmiechów. - Och, och, o mój Boże.

- Nie, daj spokój, ja jestem zwykłym facetem!
Może nie słyszała mnie poprzez łomot na schodach. A może nie słyszała mnie poprzez łomot w

holu i na oddziale. Z cała pewnością nie odebrała mojej wiadomości. Wrzasnęła, ryknęła, jakby się
bała, że zaraz zostanie porwana przez wariata, albo co.

Złapałem ją za rękę, głównie po to, żeby nie upaść. Zauważyłem, że ma jasne włosy i

przypomniałem sobie, że to jeden z moich ulubionych kolorów, ale nie miałem dość sił, żeby ją o tym
poinformować. Krwawienie ustało już dawno, ale i tak głowa nie pozwalała mi myśleć o psotach.
Dym też mi nie pomógł.

Wykrztusiłem zatem tylko:
- Zamknij ten dziób! Idziemy na spacerek, siostrzyczko. Nie chcę, żeby komukolwiek stała się

krzywda, ale nie będę się przy tym upierał. Kapujesz, skarbie? Jeśli dalej będziesz miauczeć...

Zamknęła się. Miała niebieskie oczy, wielkie i piękne. Kiwnęła łebkiem.
- Wypuszczę cię przy frontowych drzwiach, jeśli będziesz grzeczna i nie narobisz kłopotów.
Pieprzona retoryka, Garrett. Słoma ci z butów wyłazi.
Właśnie zacząłem pokonywać dym. Gotów byłem się założyć, że będzie grzeczna. Z taką figurą aż

parzyła ręce. O, nie. Zapomnij o ogniu. Nie ma ognia bez dymu, a ja najadłem się już dymu za
wszystkie cholerne czasy.

Oparłem się na pani, jakby była moją dziewczyną.
- Potrzebuję twojej pomocy. - Jestem zepsuty do szpiku kości. Ale to będzie nasza ostatnia

randka.

Skinęła głową.
A potem podstawiła mi nogę. Niegrzeczna dziewczynka.
Wtedy właśnie moja przyjaciółka Winger rozwaliła drzwi prowadzące na klatkę schodową,

popychając przed sobą mocno sfatygowaną obsługę wejścia.

- Niech cię, Garrett! Ładuję się tu, gotowa ratować twój tyłek i co widzę? Usiłujesz przelecieć

jakąś laskę na środku pieprzonego pokoju! - Złapała mnie za kołnierz i odholowała byle dalej od
najnowszego z moich marzeń, który padł wraz ze mną. Winger postawiła mnie na nogi, po czym
wróciła do ubijania na pianę krępego, kosmatego pielęgniarza, który próbował sprzeciwić się jej
metodom wypisywania pacjentów. Pomiędzy dwoma ciosami mruknęła:

- Ustaw sobie priorytety jak należy, Garrett.
Nie było sensu się tłumaczyć, kto kogo przewrócił. Winger i tak nie przegadasz. Żyła w swojej

własnej rzeczywistości.

W czasie, kiedy zabawiała się z kosmatym łapiduchem, spytałem moją panią doktor:
- Co taka miła dziewczyna jak ty robi w takim miejscu? Nie odpowiedziała nawet wtedy, kiedy ją

przeprosiłem za brutalność.

- Na litość niebios, Garrett, daj sobie siana! - warknęła Winger. - I chodź już.
Poszedłem bo złapała mnie za kark i pociągnęła. Po drodze udało mi się złapać blondynkę.

Schodziliśmy po schodach, od czasu do czasu depcząc po jęczących pielęgniarzach. Winger
przeleciała jak naturalna katastrofa.

- Mam nadzieję, że nie sprawiliśmy za wiele kłopotu - wybełkotałem. - Przepraszam, ale nie

mogę czekać tylko dlatego, że ktoś tam na zewnątrz nie chce widzieć moich obcasów na swoich
paluchach. - Przybrałem gniewny wyraz twarzy. - Kiedy już go złapię, wycisnę z niego porządną
darowiznę. Dość dużą, żeby pokryć szkody.

Winger przewróciła oczami. Nie zwolniła kroku ani nie puściła zdobyczy.
- Mówisz poważnie, prawda? - odezwała się dama od nóg.
Winger burknęła:
- Tak poważnie, jak tylko potrafi, kiedy tokuje.
Moja nowa przyjaciółka i ja udaliśmy, że nie słyszymy.
- To prawda - odparłem. - Dowiaduje się dla ludzi różnych rzeczy. Właśnie dzisiaj dama z Góry

poprosiła mnie o znalezienie córki. Zaledwie zacząłem szukać, kiedy dopadła mnie banda łotrów. A

kiedy się ocknąłem, byłem już tutaj i zobaczyłem ciebie. Myślałem, że umarłem i jestem w tym
drugim życiu, gdzie są anioły. Tylko głowa mnie za bardzo bolała.

- I po to ryzykowałam życiem i zdrowiem - wymamrotała Winger. - Zaraz cię dopiero łeb

rozboli.

Pani doktor spojrzała na mnie tak, jakby naprawdę chciała mi uwierzyć.
- Nie krępuje się gość, prawda?
- Jak w wychodku - warknęła Winger, wracając do nieokrzesanych wiejskich zachowań. Słoma

wyłazi z butów, gnój się czepia spódnicy i tym podobne...

- Gdybyś kiedykolwiek potrzebowała pogadać, zajrzyj na ulicę Macunado. W Zaułku

Czarnoksiężników zacznij pytać, gdzie mieszka Truposz.

Dama uśmiechnęła się blado.
- Może spróbuję. Kto wie? Ot, żeby sprawdzić, co się stanie.
- Możesz liczyć na fajerwerki.
- Oszczędzaj się dla przyszłej żony, skarbie, bo nic nie zostanie - zaproponowała Winger.
Uśmiech pani zbladł.
Nie poradzisz sobie z wszystkimi naraz. Zwłaszcza, jeśli twoi kumple wezmą sobie za punkt

honoru spieprzyć ci zabawę.

Dotarliśmy na ulicę przed wejściem do Bledsoe. Podjąłem mężną próbę ucieczki w noc

kurcgalopkiem. Uznałem, że lepiej się ulotnić, zanim pojawią się żądni zemsty pielęgniarze.

Po kilku krokach Winger zauważyła kąśliwie:
- To był naprawdę najobrzydliwszy występ, jaki zdarzyło mi się oglądać, Garrett. Czy tobie się

nigdy nie znudzi?

- Wynośmy się stąd lepiej. - Spojrzałem przez ramię na Bledsoe. Sam widok tego miejsca

sprawił, że omal nie spanikowałem. Blisko było... - Musimy zniknąć, zanim kogoś po nas przyślą.

- Sądzisz, że nie będą wiedzieli, gdzie szukać. Dałeś tej dziwce swój adres.
- Hej! Mówisz o miłości mojego życia. I tak mnie nie wyda. - Skrzyżowane palce schowałem za

plecami.

Winger zmieniła front.
- A właściwie po co mieliby sobie zawracać głowę?
W tym momencie pewnie nie będą. Cokolwiek teraz zrobią, z pewnością ściągnie to na nich

więcej oczu, niż są w stanie wytrzymać.

Wzruszyłem ramionami. Bardzo wygodne urządzenie, te ramiona. Nie zobowiązuje do niczego.
Odczekałem, aż dobrze się wysforujemy naprzód, ot tak, gdyby na przykład gang szpitalny uznał,

że należy mnie złapać. Dopiero wtedy złapałem Winger za rękę i pociągnąłem za sobą.

- Hej, co ty u diabła robisz, Garrett?
- Ty i ja siądziemy sobie tu na schodkach jak młodzi kochankowie, a ty będziesz mi szeptać w

uszko słodkie bzdurki o tym co się tu do jasnej cholery dzieje.

- Nie.
Wzmocniłem uchwyt.
- Au! Czy to nie typowo po męsku? Żadnej wdzięczności. Ratuję ci tyłek, a ty...
- A mnie się wydawało, że całkiem nieźle sobie radzę z ratowaniem tej części mojej osoby. Siad.
Usiadła, ale burczeć nie przestała.
Nie popuściłem. Gdybym to zrobił, mógłbym się pożegnać z odpowiedziami. - Gadaj, co wiesz,

Winger.

- Niby o czym? - Jeśli chce, potrafi zmienić się w najgłupszą wieśniaczkę, jaka kiedykolwiek

żyła.

- Znam cię. Nie marnuj na mnie swojej głupoty. Opowiedz mi o Maggie Jenn i o zaginionej córce

i jak to się stało, że ledwie wziąłem tę robotę, zostałem pobity, ogłuszony i wsadzony do domu bez
klamek w takim pośpiechu, że dupki nawet nie pofatygowali się, żeby mi opróżnić kieszenie? Przez
cały czas, jak tu siedzę, zastanawiam się co jest grane, że zdarza mi się to, chociaż tylko moja
kumpela Winger wie, co się ze mną dzieje. A teraz jeszcze się zastanawiam, skąd moja kumpela
Winger wiedziała, że potrzebuję pomocy, żeby wyjść z Bledsoe. No, takie rzeczy.

- Ach, to. - Myślała przez chwilę, wyraźnie kombinując. - Daj spokój, Winger. Daj pożyć

prawdzie. Dla odmiany. Spojrzała na mnie paskudnie, aż mi uszy pozieleniały.

- Pracowałam dla takiego pedzia, Grange’a Cleavera...
- Grange Cleaver? Cóż to za nazwisko? Daj spokój. Nie mów mi, że chodzi po świecie facet,

który się nazywa Grange Cleaver* [* Grange = stodoła (przyp. tłum.)]

- A kto ma to niby powiedzieć, ty czy ja? Jeśli chcesz tu siedzieć i słuchać echa własnej kłapiącej

paszczy, nie ma sprawy. Ale się nie spodziewaj, że będę siedzieć i słuchać. Wiem, jak się jarasz,
kiedy wsiądziesz na tego swojego konika.

- Ja? Jaram się?
- Jak jakiś święto... bliwy ojczulek z udeptanych głosicieli świętej gównoprawdy.
- Ranisz mnie.
- Czasem mam ochotę.
- Obiecanki-macanki. Pracowałaś dla gościa o takim nazwisku, jakiego wstydziłby się nawet

karzeł. A jego mama i tata pewnie się nazywali Trevor i Nigel.

Obdarzyła mnie kolejnym paskudnym spojrzeniem, jakby chciała się upierać.
- Pracowałam dla niego, co cię obchodzi jego nazwisko. Kazał mi śledzić Maggie Jenn.

Twierdził, że ona tylko czeka, by go zabić.

- Dlaczego?
- A, tego nie wyjaśnił. A ja się nie dopytywałam. Najczęściej był w takim humorze, że wolałam

za głośno nie oddychać.

- A nie domyślasz się nawet?
- Garrett, co się z tobą dzieje? Dostaję trzy marki dziennie za pilnowanie swojego nosa i

zlecenia. W przeciwnym przypadku mogę dostać z buta.

I w taki oto sposób rozmowa zeszła na odpowiedzialność moralną. Po raz pięćdziesiąty, albo

coś. Według Winger, jak długo pilnujesz własnego tyłka, tak długo za nic nie odpowiadasz.

Chyba próbowała mnie zwodzić.
- Sądzę, że to nie ma znaczenia, Winger. Dobra. Gadaj, jak się tu znalazłaś.
- To łatwe. Głupia jestem. Uważałam cię za kumpla. Kogoś, kto nie zasługuje na taki los.
- No to jakim cudem mi się zdaje, że jakieś fakty wstydzą się wyjść z ukrycia? Możesz okrasić te

gnaty odrobinką substancji?

- Garrett, ty potrafisz być naprawdę i rzetelnie upierdliwy. Wiesz, co mam na myśli?
- Słyszałem i takie plotki. - Czekałem. Nie puszczałem jej ręki.
- Dobrze już, dobrze. No to pracowałam dla tego Cleavera. Głównie śledziłam tę dziwkę Jenn,

ale i inne rzeczy też się trafiały...To było coś w rodzaju normalnej pracy, Garrett. Dobra płaca i
zawsze coś do roboty. Dzisiaj zrozumiałam, dlaczego. Byłam na świeczniku. Ludzie oglądali się za
mną, a on i jego fagasy załatwiali w cieniu swoje brudne interesy.

Sieknąłem, ale nie wyraziłem współczucia. Nie potrafię współczuć komuś, kto jest tępy w nauce.

Winger już nie raz dała sobą pomiatać. Była wielka, ładna i była kobietą, a jako kobietę mało kto

brał ją poważnie. Ten Grange Cleaver prawdopodobnie sądził, że jest usłużną dziwaczką, choć
pewnie sam do normalnych nie należał.

- Wiem, Garrett, wiem. Już to słyszałeś. I pewnie jeszcze nieraz usłyszysz. Czasem można na tym

zarobić.

Czytaj: rżnęła durną wieśniaczkę i pozwalała pracodawcom pomiatać sobą, a sama wynosiła

srebrne świeczniki.

Zaszczyciłem ją moją słynną uniesioną brwią.
- Wiem, wiem. Ale jakoś muszę żyć, zanim sobie wyrobię nazwisko.
- No chyba. - Miała obsesję na punkcie wyrobienia sobie parszywej reputacji.
- Dziękuję za namiętne wsparcie. Przynajmniej załapałam, w czym rzecz, zanim było za późno,

żeby się wycofać.

- Serio?
- Czy się wycofałam? Pewnie, niech mnie pokręci. Widzisz, ten Cleaver mi powiedział, no

wiesz, Winger, to świetny pomysł, żeby kogoś podstawić do Maggie Jenn. Kogoś innego, żeby mnie
nie rozpoznał. Ale kiedy mu powiedziałam, że zleciłam to tobie, zrobił się na gębie taki, jakby miał
pęknąć i narobić smrodu. Myślałby kto, że jakiś jego koleś podszedł go od tyłu i z zaskoczenia
pokazał mu, jak go kocha. Wywalił mnie w takim tempie, że nabrałam podejrzeń. Pokręciłam się tu i
tam, gdzie mogłam coś na jego temat usłyszeć.

Podejrzewam, że Winger dostała zakwasów na uszach od podsłuchiwania.
- Nigdy nie słyszałem o żadnym Cleaverze. To jakim cudem on dostał takiej trzęsawki na mój

temat?

- A skąd ja u diabła mam wiedzieć? - splunęła. - Masz opinię hiperuczciwego głuptaka. Pewnie

to wystarczyło.

- Sądzisz? - Winger przez cały czas była na bakier z uczciwością. - Zmądrzałaś, widzę. Trudno

uwierzyć, zwykle to zajmuje ci...

- Garrett, nie jestem taka głupia, jak ci się wydaje. - Ale jakoś nie raczyła tego udowodnić. -

Cokolwiek kombinował, zebrał brunów z ulicy. Nie swoich normalnych kolesiów, tylko paru
mięśniaków. Powiedział im, że ma taki wielki problem pod tytułem Garrett i spytał, czy nie mogą go
za niego rozwiązać? Brunowie powiedzieli no pewnie, śmiali się i żartowali, jak to już wcześniej
robili z chłopcami, których Cleaver nie lubił. Ludzie ze szpitala siedzą u niego w kieszeni. Ma
znajomości, może nawet tę blondynę, do której się tak śliniłeś, kiedy cię stamtąd wyciągałam.

- Aha. Pewnie.
- W każdym razie trochę mi zajęło, zanim się wydostałam niepostrzeżenie. Przyszłam od razu do

szpitala.

Mogłem sobie wyobrazić, co jej zajęło tyle czasu. Skoro już zdecydowała się rzucić Cleavera,

postanowiła zebrać wszystkie co cenniejsze rzeczy, które nie są przyrośnięte do podłoża. A potem
musiała je odstawić tam, gdzie trzyma swoje skarby. Potem jeszcze musiała poweszyć, czy zdoła
wynieść następny transport, zanim wreszcie zajęła się mną.

Wiedziała, że nigdzie sobie nie pójdę.
Szczurzyca.
- No i przybyłaś z wrzaskiem na ratunek, żeby się przekonać, że dzięki wrodzonemu sprytowi sam

zadbałem o swoje uwolnienie.

- No, szło ci całkiem dobrze - przyznała. - Ale nigdy byś nie wyszedł, gdybym nie powybijała

tych chłopaków na dole. Złapaliby cię.

No, niech będzie. Winger jest kobietą. Przyznałem jej ostatnie słowo.

- Możesz już puścić tę rękę - stwierdziła. - Więcej już ze mnie nie wyciśniesz.
- To pewne? - Ciekawe, jakim cudem kraj rośnie w siłę, a ludzie żyją dostatniej? Znowu udawała

kogoś innego. - Właśnie zacząłem sobie myśleć, że przydałoby się dowiedzieć, skąd Maggie Jenn cię
zna. A jeszcze zainteresował mnie twój kumpel Grange Cleaver. Nigdy o gościu nie słyszałem,
pewnie oszczędziłabyś mi sporo czasu, gdybyś dała znak, gdzie mieszka, czy jest człowiekiem i tak
dalej, z kim ma powiązania, no wiesz, takie rzeczy. Drobiazgi. Bo ja jestem drobiazgowy chłopak,
Winger.

Winger to w zasadzie baba, która najpierw skacze na wóz, a potem dopiero sprawdza, czy muły

są zaprzężone. Nigdy długo nie planuje, nie zastanawia się nad konsekwencjami. Ani przeszłość, ani
przyszłość nie znaczą dla niej wiele. Nie dlatego, że jest głupia czy szalona. Po prostu taka się
urodziła.

- Jesteś po królewsku upierdliwy chłopak, Garrett.
- To też. Nic nowego, ciągle to słyszę. Zwłaszcza od ciebie. Kompleksów się nabawię.
- Nie ty. Żeby dostać kompleksów, musiałbyś być wrażliwy. Jesteś wrażliwy jak cuchnący stary

kapeć. Grange Cleaver, o, ten jest naprawdę wrażliwy - wyszczerzyła zęby.

- Czy ty w ogóle zamierzasz mi coś powiedzieć? A może będziesz tak siedziała i się gapiła jak

piorun w kałużę?

Prychnęła lekko.
- Już ci mówiłam, Garrett. Grange Cleaver jest z tych facetów, co to noszą kolczyki.
- Znam kupę facetów, którzy noszą kolczyki. I wcale nie musza być ciotami, tylko na przykład

groźnymi piratami.

- Taaak? Ale on jest z tych facetów, co to noszą również peruki i makijaż i lubią się przebierać za

dziewczynki. Słyszałam sama, jak się chwalił, że pracował w Polędwicy, a faceci nawet się nie
połapali, że mieli doświadczenie jedyne w swoim rodzaju.

- Bywa w Polędwicy. - W TunFaire wszystko może się zdarzyć. Nie uznałem tego za nowinę,

choć Cleaver dość liberalnie podchodził do swoich sekretów. Możesz źle skończyć, jeśli za bardzo
się chwalisz takimi rzeczami. Głupio tak się prosić o kłopoty.

- Jest człowiekiem? - zapytałem. - Tak.
- I nie ukrywa swoich... upodobań?
- Nie w domu. Nigdy nie widziałam, żeby biegał po ulicach za małymi chłopczykami. A bo co?
- Wydaje się mało ostrożny. Masz pojęcie, co ciota musi przejść w wojsku? Kurde, trudno w to

uwierzyć. Koniec końców każdy kryje się jak może, bo inaczej już po nim. Kantard nie jest miejscem
dla członków mało popularnych mniejszości.

- Nie sądzę, żeby Grange był w wojsku, Garrett.
- O, jesteście po imieniu?
- Wszystkim się każe nazywać Grange.
- Naprawdę demokratyczny gość, no nie? - No.
- Dobra. No to tak: jest człowiekiem, płci podobno męskiej. Musiał gdzieś służyć, nie ma

wyjątków.

- Może zdezerterował.
- Takich nigdy nie przestają ścigać. Nigdy. Przenigdy. Zaciąg nie zna przywilejów. To trzeba

naszym władzom przyznać. Żadnego kumoterstwa. Właściwie wręcz przeciwnie, robią więcej, niż
trzeba. Naprawdę dowodzą z frontu.

Zauważyliście, jak Winger mnie zwiodła z tematu? Bo ja tak. Rzuciła coś na temat księżniczki

Cleavera, ale nie przekazała żadnej użyteczniej informacji na jego temat. To znaczy, że wciąż

widziała w nim kasę.

Winger wszędzie widzi kasę.
- Wracamy do naszych baranów. Co jest pomiędzy Cleaveram a Maggie Jenn? Dlaczego się nią

interesuje?

- Chyba jest jego siostrą.
- Co ty gadasz?
- Albo kuzynką. W każdym razie są spokrewnieni. A ona ma coś, czego on chce. Coś, co on

uważa za swoje.

- No to może ona go zabije? - Z każdą chwilą robiło się dziwniej.
Nie cierpię rodzinnych wojen. Najgorsze z możliwych. Stawiają cię na polu minowym bez mapy i

gdziekolwiek się obrócisz, będzie źle.

- Czego on chce, Winger?
- Nie wiem. - Teraz zrobiła cierpiącą minę, jaką zwykle robią ludzie zasypywani pytaniami przez

dziecko. - Ja tylko dla niego pracowałam. Nie spałam z nim. Nie byłam jego społeczną sekretarką.
Nie byłam jego partnerką. Nie prowadziłam mu pamiętnika. Brałam forsę i robiłam to, co mi kazał. A
potem poszłam, żeby cię ratować głównie dlatego, że czułam się odpowiedzialna za wpakowanie cię
w ten kompot.

- Bo byłaś. Grałaś ze mną w kulki. Nie wiem, o co chodziło, bo nie puściłaś pary z gęby. Na ile

cię znam, dalej sobie ze mną pogrywasz, może nie?

Byłem cokolwiek zmęczony Winger. Kolejny z jej talentów. Potrafi cię doprowadzić do

rozpaczy, aż uciekniesz i będziesz święcie przekonany, że to wszystko twoja wina. I jeszcze do tego
będziesz czuł się winien.

- No to co zrobisz? - zapytała. Puściłem jej rękę.
- Chyba wyssę sobie parę piw i pójdę spać. Ale najpierw ściągnę z siebie ten garniturek i

odwszawię się gruntownie.

- Chcesz towarzystwa? Moja kochana Winger.
- Nie dzisiaj. Dzisiaj chcę spać.
- Nie ma sprawy. Jak sobie chcesz. - Zniknęła, zanim zdążyłem zareagować na sprośny

uśmieszek, który unosił się w powietrzu jeszcze dobrą chwilę po jej odejściu. I zanim jeszcze
zdążyłem się zorientować, że odeszła, nie mówiąc mi nic użytecznego, choćby tego, gdzie do jasnej
cholery mogę znaleźć jej przyjaciela Grange Cleavera.

- Ja już chce tylko spać. - Zazwyczaj są to moje słynne ostatnie słowa, zwłaszcza kiedy pracuję. Z

reguły udaje mi się podleczyć oko jakieś trzy godziny na miesiąc.

Bogowie robili sobie ze mnie jaja - nikt nie próbował mnie zbudzić. Naturalnie, budziłem się co

chwilę, nasłuchując, czy nikt nie wali w drzwi. Gdzieś tam w górze, w dole, albo w ogóle jeszcze
gdzie indziej, jakiś poza tym całkiem bezużyteczny bożek odrabiał staż torturując mnie na różne
bardzo pomysłowe sposoby. Jeśli nie zniży lotów, może go mianują dyrektorem niebieskiej
kanalizacji.

A zatem nie udało mi się zasnąć, pomimo okazji. Obudziłem się wściekły, połamany i

przeklinałem Deana za to, że wyjechał z miasta. Nikomu innemu nie mogłem dokuczyć.

Umknęła mi cała prawdziwa głębia i wielkość mojego geniuszu, dopóki nie zszedłem na dół,

żeby sobie upichcić obrzydliwe śniadanie z naleśników. Zapomniałem przecież zapytać Winger o
faceta, który mnie śledził.

Ktoś zastukał do drzwi. Co u licha? Przecież to prawie przyzwoita pora.
Pukanie było tak dyskretne, że prawie go nie usłyszałem. Poburczałem pod nosem, przewróciłem

naleśnik i poszedłem otworzyć.

Ścięło mnie z nóg, kiedy spojrzałem przez judasza. Otwarłem szybciutko drzwi, żeby promienie

tej blond piękności ogrzały moje serce.

- Nie spodziewałem się, że jeszcze panią zobaczę, pani doktor. - Dyskretnie sprawdziłem ulicę za

pleckami ślicznotki, na wypadek, gdyby prowadziła za sobą oddział chłopców z Bledsoe, co to nie
znają się na żartach. Mogłem sobie patrzeć. Ulica Macunado była tak zatłoczona, że można było na
niej ukryć cały szpital.

- Zaprosiłeś mnie. - Wyglądała, jakby szła prosto z pracy, to znaczy spędziła dwie zmiany na

przygotowaniach. - Aż się śliniłeś na samą myśl.

Sarkastyczny ton stanowił przeciwwagę dla promiennego uśmiechu.
- Czyżby twoja wielka przyjaciółka nalała ci wody z lodem, gdzie trzeba?
- Po prostu, nie spodziewałem się, że cię jeszcze zobaczę. Słuchaj, naprawdę mi przykro z

powodu tego bałaganu. Trochę się zaczynam denerwować, kiedy ktoś mi wywija taki głupi dowcip,
jak nocleg w domu bez klamek.

Ściągnęła usta.
- Nie możesz używać mniej pogardliwego określenia?
- Przepraszam, spróbuję. - Zachęciło mnie wspomnienie paru sympatycznych określeń, chętnie

używanych w stosunku do mojej profesji. Większość z nich niepochlebna.

Odetchnęła.
- Właśnie przez ten głupi dowcip tu jestem. Co to za zapach? Okręciłem się na pięcie. Z kuchni

unosiły się smużki dymu.

Wrzasnąłem i pogalopowałem korytarzem. Nasza pani od cudownych nóg dostojnie ruszyła za

mną. Zsunąłem poczerniałe placki do zlewu, bo wysyłały sygnały dymne zdradzające moje kucharskie
zdolności. Do diabła, było już tak źle, że gotów byłem iść na kuchnię do Morleya. Mieli właśnie
otwarte.

- Nawet na dachówki się nie nadają - westchnąłem. - Za kruche.
- Każdy ma w sobie coś z aktora. Jadłaś śniadanie?
- Nie, ale...
- Łap za fartuch, mała. Pomożesz mi. Trochę żarcia dobrze zrobi nam obojgu. Co chcesz

wiedzieć.

Złapała się za fartuch. Zdumiewająca dziewczyna.
- Nie podobało mi się to, co mówiłeś zeszłej nocy. Pomyślałam, że sprawdzę. Nie było zapisu o

przyjęciu cię, choć kiedy zapytałam pielęgniarzy, którzy cię nieśli, stwierdzili, że zostałeś
sprowadzony przez Straż i że wpis jest w porządku.

Wydałem z siebie parę nieprzyjemnych odgłosów i zacząłem szykować kolejne pokolenie

naleśników.

- Łatwo było sprawdzić. Wysoko postawiony oficer Straży jest starym przyjacielem rodziny.

Pułkownik Westman Błock.

Zaskrzeczałem trzy lub cztery razy, zanim zdołałem zapytać:
- Pułkownik Błock? Zrobili z niego pułkownika?
- Wes dobrze się o tobie wyraża, Garrett.
- No, myślę.
- Powiedział, że nie zostałeś wysłany do Bledsoe przez jego ludzi... Choć żałuje, że mu to nie

przyszło do głowy.

- Cały Błock. Wesolutki jak gniazdo kobr.

- Mówił o tobie dobrze w sensie profesjonalnym. Ale ostrzegł, że w każdej innej sprawie

powinnam zachować ostrożność. - Jej tez przydałoby się trochę śmiechu.

- Będziesz chciała bekon?
- Teraz chcesz smażyć? Od bekonu się zaczyna. Dłużej się smaży.
- Umiem tylko po jednej rzeczy naraz. Dzięki temu udaje mi się spalić tylko jedną rzecz naraz.
- Odważne podejście.
- Redukcja kosztów.
Gotowaliśmy razem, potem razem jedliśmy i spędziłem mnóstwo czasu na podziwianiu scenerii.

Dama wydawała się zadowolona. Sprzątaliśmy już, kiedy powiedziała:

- Nie będę tego tolerować. Nie będę tolerować korupcji, która pozwala na takie rzeczy.
Odstąpiłem w tył, spojrzałem na nią innymi oczami.
- Chyba dopiero zaczęłaś tam pracować? Trudno znaleźć bardziej skorumpowane miejsce, niż

Bledsoe.

- Tak, jestem nowa. I zdążyłam się już przekonać, jakie to bagno. Codziennie coś nowego. To

chyba najgorsze, co się mogło zdarzyć. Mogłeś spędzić całe życie niesłusznie uwięziony.

- Tak. I zdaje się, że nie byłem tam jedyny. Jesteś ideałistką i reformatorką. - TunFaire ostatnio aż

się zaroiło od tej zarazy.

- Nie musisz mówić tak, jakbym była półgłówkiem.
- Wybacz. Większość niedoszłych Utopian odpowiada rysopisowi, zwłaszcza jeśli chodzi o

rzeczywistość. Pochodzą z dobrych rodzin i nie mają zielonego pojęcia, na czym polega życie takich
ludzi, którzy muszą liczyć na Bledsoe. Dla nich łapówki i sprzedaż darowanych towarów to
dodatkowe zyski z pracy. Nie zrozumieliby, gdybyś zaczęła na to kląć... no, chyba żeby sobie
wykombinowali, że po prostu chcesz zwiększyć swoją działkę.

Spojrzała na mnie z odrazą.
- Ktoś już mi to wczoraj sugerował.
- No widzisz. Jestem pewien, że się zagotowałaś i nic to nie pomogło. A teraz wszyscy myślą, że

jesteś stuknięta. Może nawet ci na wyższych stanowiskach, którzy mają więcej kasy, zastanawiają
się, czy nie jesteś niebezpieczna dla otoczenia. Zaraz zaczną się martwić, że Straż zacznie skopywać
tyłki i zbierać nazwiska. Przekabacenie reformatorów wymaga czasu.

Usiadła z filiżanką świeżej herbaty z miodem i miętą. Spojrzała na mnie i zamyśliła się.
- Wes mówi, że tobie można zaufać.
- Miło z jego strony. Chciałbym móc powiedzieć to samo. Zmarszczyła brwi.
- Fakt pozostaje faktem, jestem już bezpieczna. Kilka dni temu znikł transport leków za kilka

tysięcy marek. Natychmiast wypełniłam wolne etaty pielęgniarzy ludźmi, których znałam. Którym
mogę ufać.

- Rozumiem. - Z punktu widzenia jej powiązań ze Strażą, domyślałem się, że to ludzie Błocka.

Pracował dla niego taki jeden paskudny typ, Relway się nazywał. Prowadził jego wywiad.
Nieprzyjemny typ.

Jeśli Relway zainteresuje się Bledsoe, polecą głowy i na tyłki spadnie grad kopniaków. Relway

nie pozwala, aby biurokratyczne blokady i kruczki prawne wchodziły mu w drogę. Po prostu wchodzi
i prostuje wszystko, co krzywe.

- Uważaj - zasugerowałem. - Na pewno myślą, że sprowadziłaś sobie szpiegów. Mogą

zapomnieć o manierach.

Popijała herbatę, obserwując mnie uważnie. Czułem się zakłopotany. Nie, nie przeszkadza mi,

kiedy piękna dziewczyna mi się przygląda. Urodziłem się jako obiekt pożądania seksualnego. Ale ta

piękna dama miała na myśli coś znacznie mniej atrakcyjnego.

- Nie jestem taka naiwna, jak myślisz, Garrett.
- Świetnie, To ci zaoszczędzi mnóstwo cierpienia.
- Masz może jakiś pomysł, kto cię tam wsadził?
- Nie, spałem wtedy. Ale słyszałem, że książę, który zapłacił za mój hotel, nazywa się Grange

Cleaver.

- Cleaver? Grange Cleaver?
- Znasz go?
- Jest powiernikiem szpitala. Wyznaczonym przez dwór imperialny. - Przyjrzała mi się jeszcze

uważniej. - Powiedziałam ci już, nie jestem tak naiwna, na jaką wyglądam. To znaczy również, że
rozumiem, iż mogę być w niebezpieczeństwie.

Ja bym tam nie użył słowa ”mogę”.
- No i co?
- Może powinnam kogoś wynająć, żeby był blisko, póki kurz nie osiądzie.
- Całkiem niezła myśl.
- Piszesz się?
Pisałbym się, ale niekoniecznie na to.
- Szukasz ochroniarza?
- Wes mówi, że się nie sprzedajesz.
- Może i nie. Ale jest problem.
- Jaki? - Wydawała się zdenerwowana.
- Nie pracuję jako ochroniarz. Przykro mi. Poza tym mam już klienta. Nie mogę się wykręcić,

choć pewna część mojej osoby nie marzy o niczym innym. Poza tym twoi ludzie na pewno się na mnie
gniewają. Nie odważę się tam pójść.

Spojrzała na mnie, jakby miała zamiar się wściec.
- No to co proponujesz? - Nie próbowała mnie przekonać. Zraniła moje uczucia. Może jeszcze

siebie by do czegoś namówiła...

Była tak cholernie oficjalna.
Maggie Jenn już dawno próbowałaby mnie sprowadzić z drogi cnoty.
- Mój przyjaciel, Saucerhead Tharpe, mógłby się tego podjąć. I jeszcze paru innych znajomych.

Problem w tym, że oni wszyscy wyglądają na swój zawód. - Nagle muza połaskotała mnie za uchem.
- O, moja znajoma z zeszłej nocy szuka pracy.

Dama rozjaśniła się, widocznie widziała już oczami duszy wszelkie udręki, jakie przyszłoby jej

przeżywać, gdyby Winger była facetem.

- Da sobie rade?
- Lepiej ode mnie. Nie ma czegoś takiego jak sumienie.
- Można jej zaufać?
- No, lepiej jej nie wodzić na pokuszenie, bo rodzinne srebra mogłyby przypadkiem wyjść z

domu na jej nogach. Ale zna swoją robotę.

- Twarda?
- Jada jeże na śniadanie. Bez obierania. Nie próbuj z nią rywalizować, kto twardszy. Nie wie,

kiedy przestać.

Uśmiechnęła się.
- Doskonale to rozumiem. Kiedy wychodzisz poza ramy tradycji, ciągnie cię, żeby pokazać

chłopcom, że potrafisz zrobić to samo, co oni, tylko lepiej. Dobrze. Pasuje mi to. Porozmawiam z nią.

Gdzie ją znajdę?

Nie jest łatwo znaleźć Winger. Ona tak lubi. Są ludzie, którym wolałaby się nie dać zaskoczyć.
Wyjaśniłem jej wszystko, co mogłem. Podziękowała mi za śniadanie, radę i pomoc, po czym

ruszyła w kierunku drzwi. Nie mogłem dojść do siebie. Była gotowa do wyjścia, zanim ja zdążyłem
się pozbierać.

- Hej! Zaczekaj. Nie przedstawiłaś mi się. Mrugnęła.
- Chastity* [*Chastity = cnota, czystość (przyp. tłum.)],Garrett. Chastity Blaine. - Zaśmiała się na

widok mojej głupiej miny, wyśliznęła się na ulice i zamknęła za sobą drzwi.

XXI
Za dnia Dom Radości jest nudny. Morley ostatnio w ogóle nie zamykał, nakręcony jakimś

dziwnym społecznikowskim impulsem, który kazał mu udostępniać wszystkim zielsko i siekane siano.
Zacząłem się martwić. Jeszcze chwila i ten przybytek zaczną nawiedzać konie.

Garret 07 Smiertelne rteciowe klamstwa

Zaprosiłem się do baru.

- Wysmaż mi krwisty stek, Sierżancie. I powiedz Morleyowi, że tu jestem.
Sierżant stęknął, podrapał się w krocze, podciągnął gacie, przemyślał sobie wszystko, zanim

cokolwiek zrobił - głównie po to, żeby pokazać, skąd wytrzasnąłem ten durny pomysł, że Morleya w
ogóle obchodzi, czy zaśmiecam mu Dom Radości, czy śmierdzę sobie w piekle, tam, gdzie moje
miejsce.

- Powinieneś otworzyć szkołę dobrych manier i urody dla młodych dam z dobrych domów,

Sierżancie.

- Pieprzysz. Może nie?
Rozsiadłem się przy stole. Mój stek zjawił się znacznie wcześniej, niż Morley. Piękny, gruby,

soczysty kawałek z samego środeczka. Oberżyny. Wcisnąłem w siebie połowę, zamykając oczy i
wstrzymując oddech. Kiedy nie musisz tego wąchać ani oglądać, nie jest nawet takie złe.

Kumpel Sierżanta, Kałuża, wyturlał się z kuchni. Pół stopy włochatego bandziocha zwisało mu

spod koszuli. Przystanął, żeby wysmarkać nos w fartuch. Z szyi zwisał mu jakiś klucz na sznurku.
Zapytałem:

- A to co do jasnej Anielki? Uciekinier spod belki? Nie zaciągnęli stryczka jak należy?
- Garrett, ja tu jestem podczaszym. - Potwierdziły się moje najgorsze przypuszczenia - nie tylko

na ucho, lecz i na nosa. Kałuża pilnie kiperował swoje napitki. - Morley mówi, że musimy
przyciągnąć lepszą klientelę.

- Był taki czas, że mogłeś osiągnąć ten cel sprowadzając tu tuzin skazańców.
- Jesteś właśnie tym facetem, Kałuża. Ty możesz tego dokonać.
- Pieprzysz. Może nie?
Ci chłopcy musieli mieć tego samego nauczyciela od retoryki.
- Chcesz trochę wina, Garrett? - Do tego, co jesz, najlepiej będzie pasowała delikatna, przekorna,

lekka fortunata, która wprawdzie może nie jest tak subtelna jak nambo Arsenał, ale...

- Kałuża!
- Taaak?
- To zepsuty sok z winogron. Jeśli nawet nazywają to winem, to tylko zepsuty sok winogronowy.

Nie obchodzi mnie, czy je nazwiesz słodkim, wytrawnym czy jak tam chcesz. Wstawiaj sobie te
snobistyczne gadki o winie do usranej śmierci. Spojrzę na nie dopiero wtedy, kiedy się zmieni w
ognistą brunetkę, albo co. Jest zapleśniałe i pływają w nim gówna. Właśnie tak produkuje się
alkohol, na który mogą sobie pozwolić pijacy i ludzie-szczury.

Kałuża mrugnął i szepnął:
- Jestem z tobą. Gdyby bogowie chcieli, żeby prawdziwi faceci pili to świństwo, nie wynaleźliby

piwa.

- A ty co, wrabiasz Morleya w podawanie piwa, twierdząc że to zupa-krem z chmielu?
W tym momencie pojawił się Morley.
- Wino to jeden ze sposobów, w jaki mądry restaurator potrafi skusić ten specjalny typ ludzi,

którzy wysoko noszą głowy - zauważył.

- Co ci się stało, że nagle chcesz, żeby takie typy zawalały ci parkiet?

- Gotóweczka - Morley rozsiadł się naprzeciwko mnie. - Prosta, zwykła, czysta gotówka. Jeśli jej

potrzebujesz, musisz się nauczyć, jak ją wydobyć od tych, którzy ją mają. Nasza obecna klientela jest
goła. Najczęściej. Ale ostatnio zauważyłem, że zaczęliśmy przyciągać poszukiwaczy przygód.
Zacząłem zatem robić wszystko, żeby stać się właśnie „tym” lokalem.

- Po co?
Spojrzał na mnie dziwnie.
- Nie przejmuj się, jeśli pytanie jest za trudne. Jeśli masz problemy z odpowiedzią, mów wprost.
- Rozejrzyj się. Masz odpowiedź.
Rozejrzałem się. Zobaczyłem Kałużę i Sierżanta, plus kilku miejscowych, którzy schronili się

przed deszczem.

- Niespecjalnie to apetyczne - mruknąłem. Miałem na myśli Kałużę i Sierżanta.
- To ten stary diabeł Kondycja, Garrett. Jesteśmy o funt ciężsi i o krok wolniejsi. Najwyższy czas

spojrzeć prawdzie w oczy.

- Może Kałuża i Sierżant. - Morley nie miał na sobie ani grama tłuszczu. Zrobiłem moją ukochaną

sztuczkę z uniesioną brwią, popisowy i urokliwy numer.

Odczytał to we właściwy sposób.
- Facet potrafi spowolnieć również pomiędzy uszami, stary. Może stracić żylasty i wygłodzony

sposób myślenia. - Spojrzał tak, jakbym to ja powinien coś wiedzieć na ten temat.

- Albo zaczyna myśleć jak krowa, ponieważ przez całe życie wcina tylko krowią paszę. -

Znacząco spojrzałem na zwłoki mojej polędwicy z oberżyny, która nie zdołała spełnić nawet
najczarniejszych moich oczekiwań.

Morley wyszczerzył zęby.
- Nowy kucharz jest na okresie próbnym.
- Próbujesz go na mnie?
- A na kim by? No nie, Kałuża? Garretta ciężko rozczarować. Był rozczarowany, zanim jeszcze

przekroczył próg. Będzie klął i pierdział, cokolwiek mu podamy.

- Mogłeś mnie otruć. - Naburmuszyłem się.
- Gdyby ci to miało poprawić humor...
- To jest myśl! - Zachwycił się Kałuża. - Czemu sam wcześniej o tym nie pomyślałem?
- Bo ty nie myślisz. Gdyby nawet jakaś myśl zaplątała się do tego pustostanu w twojej

mózgownicy, zabłądziłaby i nigdy nie wyszła - mruknąłem, ale i tak usłyszał.

- Hej! Sierżant! Zostało ci tam trutki na szczury? Każ Wigginsowi przynieść dla Garretta

specjalny deser-niespodziankę!

Wydałem odpowiedni dźwięk, żeby wiedzieli, co sądzę o tym poziomie dowcipów, po czym

zwróciłem się do Morleya.

- Muszę skorzystać ze skarbnicy twojej mądrości.
- Chcesz mi się wypłakać na ramieniu po kolejnej cizi?
- To też jest myśl. Nigdy jeszcze tego nie próbowałem. Może odrobina magii współczucia...
- Ode mnie się go raczej nie spodziewaj.
- Przyszedłem, żeby posłuchać ciebie, a nie na odwrót.
- To ma coś wspólnego z tą twoją sprawą Maggie Jenn?
- Tak. Mówi ci coś nazwisko Grange Cleaver?
Morley spojrzał na Kałużę. Twarz mu pomroczniała. Kałużą zamienił spojrzenie z Sierżantem. A

potem wszyscy zaczęli udawać obojętność.

- Chcesz powiedzieć, że Deszczołap powrócił?

- Deszczołap?
- Jedyny Grange Cleaver, jakiego znam, był nazywany Deszczołapem. Paser. Kawał skubańca.

Skąd znasz to nazwisko?

- Winger. Twierdzi, że dla niego pracowała.
- Ta baba to nie najbardziej wiarygodny świadek.
- Nie musisz mi mówić. Ale opowiada ciekawą historię, jak to ten facet wynajął ją do śledzenia

niejakiej Maggie Jenn. Mówiła, że Cleaver jest jej bratem, albo jakimś innym bliskim krewnym.

Morley znów zerknął na Kałużę, po czym zamyślił się.
- A o tym to ja nie słyszałem - zachichotał, ale nie było w tym śmiechu nic wesołego. - To nie

może być prawda, ale gdyby była, wiele by wyjaśniała. Może nawet to, dlaczego wróciła.

- Zmieniasz stanowisko? - Hę?
- Mówiłeś, że była na wygnaniu. I o co w ogóle tutaj chodzi?
- No dobra. Grange Cleaver, zwany Deszczołapem, wiele lat temu był bardzo sławnym paserem.
- Jak można być sławnym paserem. Zdaje mi się, że możesz być jednym albo drugim, ale nie

obydwoma naraz.

- Sławnym pośród tych, którzy korzystają z usług paserów, hurtowo i detalicznie, jako dostawcy

lub końcowi użytkownicy. Deszczołap zajmował się włamaniami. Krążyły plotki, że sam
wyreżyserował parę dużych skoków, że miał tam wtyczkę, która dostarczała mu wszelkich
potrzebnych informacji. Uderzał głównie w Górę. Wtedy nie było tam tylu straży. Dopiero po jego
napadach stworzyli te oddziały zbirów.

- A jak się to wszystko ma do Maggie Jenn?
- Trudno powiedzieć. Przyszło mi do głowy, że pięć minut Deszczołapa jakoś dziwnie zbiegło się

ze słynnym romansem Maggie Jenn. Zwłaszcza w ciągu tych miesięcy, kiedy Theodoric wszędzie ją
ze sobą wlókł, mając gdzieś, co mówi reszta.

- Musisz przyznać, że nikomu nie przyszło do głowy, żeby to mogła być wtyczka.
- Właśnie. Jej przestępstwa towarzyskie wystarczyły, żeby ją serdecznie znienawidzić.
- To wszystko jest ogromnie ciekawe, ale z tego co widzę, nie ma nic wspólnego z moją robotą -

choć może się myliłem. Cleaver nie wsadził mnie do czubków za majtki nie pod kolor do koszuli.
Chyba jednak byłem dla niego zagrożeniem. - Wciąż twierdzicie, że Maggie Jenn nie ma córki?

- Powiedziałem tylko, że nic o tym nie wiem. I dalej tak twierdzę. Ale mam wrażenie, że bardzo

wiele jeszcze nie wiem o Maggie Jenn.

- Ulica nic nie mówi?
- Za wcześnie, Garrett, to wielkie miasto. A jeśli Deszczołap tu jest, ludzie, którzy go znają, mogą

nie chcieć gadać.

- No. - To wielkie miasto. A gdzieś w nim zaginiona dziewczyna.
Gdzieś w TunFaire jest mnóstwo zaginionych dziewczyn. Codziennie giną kolejne. A tym razem

zdarzyło się, że ktoś tę akurat chce znaleźć.

Ruszyłem w kierunku ulicy.
- Garrett.
Przystanąłem. Znam ten ton. Zza tony masek przemówi wreszcie prawdziwy Morley. - Co?
- Uważaj z Deszczołapem. Jest tak stuknięty, jak mało kto. Niebezpiecznie stuknięty.
Oparłem się o framugę i zacząłem przeżuwać tę informację.
- W tę sprawę zamieszanych jest paru dziwnych ludzi.
- Jak to?
- Mają po dwie twarze. Maggie Jenn, jaką znam i ta, o której mówiła mi Winger nie są

szczególnie podobne do kobiety, którą mi opisujesz. Grange Cleaver, dla którego pracowała i ten, o
którym wy mówicie, to nie ta sama osoba, o której słyszałem z innego źródła. Ten Cleaver jest
jednym z zarządców Bledsoe. Jest powiązany z rodziną królewską.

- Kolejna nowina, jak dla mnie. No i co z tego.
Właśnie. Co z tego? Przyszło mi do głowy, że kłopoty Chastity ze złodziejstwem i korupcją biorą

się z samej góry.

Z jakiegoś powodu nie potrafię się przyzwyczaić do takiego sposobu myślenia, jakiego wymaga

ten rodzaj draństwa. Okradanie ubogich i bezradnych nie ma wielkiego sensu, choć pewnie Morley
potrafiłby przykleić sobie na gębę zdziwioną minę i wyjaśnić mi wszystko w dwóch słowach:
okradasz ubogich i bezradnych, ponieważ oni nie mogą się odgryźć. Ale musisz się cholernie nakraść,
żeby mieć z tego forsę.

Dlatego złodzieje wolą bogatsze ofiary.

Garret 07 Smiertelne rteciowe klamstwa

XXII

Uznałem, że najlepiej będzie, jeśli pójdę do domu i usadowię się z piwem, a może pięcioma,

żeby się porządnie zastanowić nad tą robotą. Grange Cleaver to pestka. Może poświecę mu trochę
czasu, kiedy znajdę zaginioną córkę. Byłem to winien temu pajacowi. Ale najpierw Emerald.

A skoro już o długach mowa, do tej pory chłopcy z Bledsoe na pewno donieśli mu o mojej

genialnej i śmiałej ucieczce. Może mi się przydać, jeśli od czasu do czasu obejrzę się za siebie...

- Cześć, jak leci? Nazywam się Ivy.
Pisnąłem i podskoczyłem na poziom młodego gołębia. Mogłem jeszcze po drodze zaklaskać

uszami i zagrać na nosie, ale zbyt byłem zajęty wydawaniem różnych dźwięków. Wylądowałem. A w
dole, na wszystkich bogów, czekał na mnie mój kumpel z więzienia, Ivy.

I nie tylko Ivy. Za Ivy’ym, radośnie uśmiechnięty, stał wielki gostek, który pomógł mi wyjść.
- Hej, chłopaki, udało się wam! Ekstra. - Próbowałem ich powolutku wyminąć. Nie wyszło. - Ilu

jeszcze się udało? Wiecie może coś?

Chciałem tylko być grzeczny. Tak się należy zachowywać wobec nieprzewidywalnych i

potencjalnie niebezpiecznych typów. Kurde, tak trzeba postępować z wszystkimi nieznajomymi.
Chamem można być wobec kumpli, o których wiesz, że nie potną cię na plasterki. Do tego właśnie
służą dobre maniery.

Wyszczerzony głupek wyszczerzył się jeszcze szerzej.
- Prawie wszyscy zwiali, Garrett, Chyba cały oddział.
- Jak to się stało? - Wydawało mi się, że kiedy opuszczałem scenę, obsługa zaczynała

opanowywać sytuację

- Kilku mądrali w mundurkach stwierdziło, że mogą sobie powetować to i owo, kiedy już trochę

ostygniemy. I wtedy tych paru chłopców, którzy zostali w środku, dostało chyzia.

- Całe szczęście, że nie dostali go wcześniej - no, ale teraz nie tylko mieli chyzia, ale i byli na

wolności. Jeszcze raz spróbowałem ich obejść. Wielgas miał talent do wchodzenia mi w drogę.

Nie przeoczyłem faktu, że znał moje nazwisko, choć mu się nie przedstawiałem.
- Jak się tu znaleźliście, chłopcy? - tu, to znaczy na ulicy Macunado mniej niż o dwie przecznice

od mojego domu. Tak nieprawdopodobny zbieg okoliczności może się zdarzyć tylko co trzeci rok
przestępny. A teraz nie był rok przestępny.

Wielgas poczerwieniał i wyznał:
- Łazili żeśmy tu i tam, żeby znaleźć wyjście, a potem słyszeli, jak rozmawiasz z Doktorkiem

Chazem. No więc żeśmy czekali tutaj na ulicy, nie wiemy, co robić, ani gdzie iść. Pytałem Ivy’ego,
ale on nie ma pomysłu.

Twarz Ivy’ego pojaśniała na to wspomnienie. Przedstawił się, na wypadek, gdyby tego nie zrobił

wcześniej, po czym wrócił do studiowania ulicy. Wydawał się bardziej zadumany, niż przestraszony,
ale miałem wrażenie, że nie potrzeba mu wiele czasu, żeby znów dojrzał do przymknięcia.
Podejrzewam, że wielu ludzi tak ma.

- Więc przyszliście do mnie.
Wielgas kiwnął głową jak nieśmiały dzieciak.
- Wydawałeś się facetem, który wie, co robi. Przekląłem się w duchu za to, że byłem takim

durniem.

- W porząsiu, sam was w to wplątałem, więc czuję się odpowiedzialny. Chodźcie, dostaniecie

jeść, przenocujecie, może wam się pomogę urządzić.

Jasne, wiedziałem, że zaśmierdzą się jak stare ryby, zanim uda mi się ich wyprosić. Ale miałem

pewien atut w rękawie. Truposz nie ma problemów z dobrymi manierami, ani przerośniętym
poczuciem obowiązku społecznego. Goście raczej nie przedłużają pobytu ponad jego cierpliwość.

Zacząłem się zastanawiać, czy już nim nie potrząsnąć. Przydałaby mi się rada. Wprowadziłem

gości do domu. Wielki facet był na obcym terenie nerwowy jak mały chłopak. Ivy był ciekawski jak
kot. Cholerny Papagaj naturalnie natychmiast rozpętał w pokoiku prawdziwe piekło. Ivy wprosił się
tam, podczas, kiedy ja próbowałem rozwiązać problem, zwracając się do wielgasa.

- Masz jakieś imię? Nie wiem, jak się do ciebie zwracać. Pan Czubaty zaczął kląć na Ivy’ego, że

mu nie przyniósł jedzenia.

Zacząłem tęsknić za Danem z jeszcze jednego powodu. Zanim wyjechał, umiał sobie poradzić z

tym pierzastym końcem świata. A ja wciąż nie umiałem.

Bydlak rozpoczął zwykłym repertuarem:
- Pomocy! Gwałcą! Ratujcie! Och, proszę pana, proszę nie kazać mi tego robić drugi raz! - Udało

mu się wydobyć głos młodziutkiej nastolatki. Nauczyła go tego jedyna papuga na tyle cwana, żeby
pamiętać więcej niż cztery sowa i z pewną dozą rozumu. Ja po prostu wiem, że jeśli sąsiedzi kiedyś
go usłyszą, nigdy nie zdołam przekonać tłumu, że to papuga tak się darła. Zlinczują mnie, jak nic
zlinczują. A to bydlę nie zamknie dzioba, dopóki mu nie skręcę karku.

Tymczasem wielki stał sobie z zamyśloną gębą, usiłując sobie przypomnieć, jak się nazywa.

Wydawało się, że jego rozum przechodzi różne etapy, jak pory roku. Kiedy mi pomógł w Bledsoe,
pewnie miał akurat wiosnę. Teraz była późna jesień albo wręcz zima. Cieszyłem się, że nie muszę z
nim mieć do czynienia przez’ cały czas. Sam bym zwariował.

Ciemno to widzę... oj, ciemno.
Ivy zamknął drzwi pokoiku. Cholerny Papagaj wciąż darł dzioba, ale Ivy uśmiechał się o ducha

do ucha. Sądzę, że wiedział, jaki los czeka ptaszysko. Mógł zostać przyjacielem storturowanego
towarzysza, który desperacko potrzebował kumpla.

Storturowany towarzysz popędził korytarzem, podczas, kiedy wielgas wciąż przeżuwał swój

wielki problem.

- Hej! Wiem! - powiedział radośnie. - Ślizgacz! - I jeszcze promienniej:
- Właśnie! Tak jest! Ślizgacz!
Jego uśmiech sprawiał, że wyszczerz Ivy’ego wyglądał jak dziurka w skarbonce.
- Ślizgacz? - co to za imię? Pewnie przezwisko, choć mnie tam na ślizgacza nie wyglądał.
Ivy wstawił twarz do mojego gabinetu. Zamarł. Nagle wydał z siebie cichy skrzek przerażenia -

pierwszy dźwięk, który zakłócił jego sześciowyrazowy rytm. Sądząc z kierunku, w jakim spoglądał,
zobaczył Eleanor. Ten obraz wiele mówił każdemu, kto spoglądał na niego okiem szaleńca.

Ślizgacz puszył się, zachwycony, że przypomniał sobie, jak się nazywa.
- Chłopaki, z powrotem do kuchni - poleciłem. - Na piwko i małe co nieco.
Podejrzewałem, że nie jedli od wyjścia ze szpitala. Wolność ma swoje wady.
Ślizgacz skinął głową i błysnął wyszczerzeni. Ivy udał, że nie słyszy. Przeszedł na drugą stronę,

do pokoju Truposza, wszedł do środka i zafundował sobie wstrząs gorszy niż na widok mrocznych
cieni ścigających Eleanor. Truposz nie jest ani puchaty, ani mały, ani przytulaśny. Nie budzi
natychmiastowej miłości samym wdziękiem i urokiem.

Wyciągnąłem Ivy’ego stamtąd i zawlokłem do kuchni. Usiedliśmy nad przekąską z zimnej

pieczeni wołowej, ogórków, sera i musztardy dość fertycznej, żebyśmy się popłakali, oraz
odpowiedniej ilości piwa. Więcej chłeptałem, niż mlaskałem. Skoro jednak Ślizgacz i Ivy zwolnili
na tyle, że mogli już zacząć oddychać między jednym kęsem a drugim, zapytałem:

- Umiecie coś robić, chłopcy?
- Hę? - To Ślizgacz. Ivy osuszał właśnie kolejny kufel piwa. Zaczął wyglądać inteligentniej i

bardziej po ludzku. Zacząłem podejrzewać naturę jego szaleństwa. Był zwyczajnie pijakiem.

- Co robiliście, zanim was tam wsadzili?
Ślizgacz zaczął kolejną pięciorundową walkę ze swoją pamięcią. Zastanawiałem się, jak mu szło,

zanim się tam znalazł. Ivy wysączył kufelek i ruszył w kierunku chłodni. Złapałem go za nadgarstek.
Nie musiałem użyć dużo siły, żeby go posadzić.

- Nie przesadzaj, Ivy.
Gapił się przez minutę w talerz, wreszcie podniósł do ust plaster mięsa. Powoli żuł przez dłuższą

chwilę. Przełknął i nagle zwalił mnie z nóg, stwierdzając:

- Nie możesz zapomnieć o jedzeniu, Garrett. Tego zawsze musisz się trzymać. Nie możesz

zapomnieć jeść.

Wywaliłem gały. Ślizgacz też wywalił. I zawył.
- Niech mnie szlag, niech mnie cholerny jasny szlag, Garrett, on gada! Cośmy zrobili? Nigdy

przedtem tego nie robił.

Widok musiał i intelektowi Ślizgacza podrzucić kopa w zadek. Zaczął trajkotać do Ivy’ego,

usiłując zachęcić go do gadki. Ivy nie chciał być zachęcany. Wbił wzrok w talerz, grzebiąc w
jedzeniu. Podniósł oczy tylko raz, rzucając tęskne spojrzenie w stronę chłodni. Obiekt jego uczuć,
mój antałek, stał tam całkiem samotnie.

- No i?
Ślizgacz spojrzał tępo.
- Co?
- Pytałem, co robiłeś na zewnątrz, zanim się dostałeś do środka.
- A po co chcesz wiedzieć? - Płomień geniuszu nigdy chyba nie płonął w nim zbyt jasno.
Musiałem działać, zanim zgaśnie do reszty.
- Muszę wiedzieć, co umiecie robić. Może uda mi się wtedy znaleźć kogoś, kto zechce wam za to

zapłacić.

W TunFaire nie brakuje pracy, ani uczciwej, ani innej. Wszyscy młodzi ludzie wyjeżdżają do

Kantardu na pięć lat, a niektórzy nigdy nie wracają.

- Najczęściej byłem ochroniarzem i dobrze mi szło. A potem pojechałem na południe i chyba coś

złapałem, bo nagle zacząłem dostawać zaćmień. Zacząłem popełniać błędy. Raz spieprzyłem
naprawdę dobrą robotę, którą zresztą dostałem głównie z powodu wzrostu. Potem dostałem inną,
gorszą i tę też spieprzyłem. Potem dostałem następną, a zaćmienia były coraz gorsze i gorsze.
Zacząłem zapominać. Chwilami nie pamiętałem nic. Wiedziałem tylko, że robię rzeczy, które nie są
dobre. Może nawet bardzo złe, ale kiedy je robiłem, nikt mnie chyba nigdy nie przyłapał, bo zawsze
budziłem się w domu. Nieraz byłem posiniaczony, podrapany, te rzeczy. A potem znalazłem się we
właściwym miejscu o właściwym czasie i byłem właściwym facetem i dostałem marzenie nie robotę.
Nie wiem, co się stało i jak. Jednego dnia obudziłem się i byłem tam, gdzie mnie znalazłeś i nie
wiem, ile tam byłem, ani jak się tam dostałem, ani co zrobiłem, żeby się tam dostać.

Widziałem go w czasie jednego z tych zaćmień. Paskudna sprawa. Może to akurat było łagodne.

Może w czasie innych dostawał szału.

Ale wtedy chyba byłby w oddziale dla niebezpiecznych. Chyba... no nie?

- A co robiłeś w trepach? - zapytałem.
- Nic, chłopie. Nie byłem żadnym pieprzonym człapakiem. Znałem ten ton i ten błysk w oku.
- Byłeś w Marines?
- Absolutycznie! Pierwszy batalion, Flota Marines.
Byłem pod wrażeniem. Dla Marinę to coś. Ślizgacz był w elicie elity. Więc jak w dziesięć lat

później znalazł się na stanowisku gosposi w dziadowskim domu wariatów? Facet powinien być
twardy jak rzemień.

Z drugiej strony ilu twardzieli rozleciało się na kawałki od jednego prztyczka we właściwe

miejsce i w odpowiednim czasie.

- A ty? - zapytał Ślizgacz.
- Zwiad.
- Hej! Ekstra! - Wyciągnął rękę, żeby przybić piątkę. Głupi zwyczaj, pozostałość z Korpusu.

Uprzedzali nas, że nawet kiedy wyjdziemy, na zawsze pozostaniemy Marines.

- Jeśli będziesz umiał utrzymać rozum w kupie, może przydasz się w mojej robocie.
Zmarszczył brwi.
- Czym się zajmujesz? Oczywiście w wolnym czasie, kiedy akurat nie rozwalasz pomieszczeń,

jakbyś chciał cały świat zmienić w barowe mordobicie?

Wyjaśniłem. A potem jeszcze raz. Nie pojął, dopóki nie powiedziałem:
- To tak, jak najemnik. Tyle tylko, że ja znajduje różne rzeczy, albo rozwiązuje różne zagadki dla

ludzi, którzy nie potrafią tego zrobić sami.

Wciąż się marszczył, ale chyba pojął podstawy. Chyba po prostu nie mógł zrozumieć, dlaczego

galopuję ze wzniesionym mieczem jak rycerz w lśniącej zbroi.

Ubrałem to w słowa, które chyba mógł zrozumieć.
- Niektórzy są nadziani, wiesz? A kiedy wszystko idzie po mojemu, potrafię z nich utoczyć niezłą

sumkę.

Nawet Ivy się rozjaśnił. Ale i tak oglądał się na moją chłodnię jak na bramę niebios.
Wstałem, wydostałem butelkę, która spoczywała tam pewnie od początku czasu, postawiłem ją

przed Ivy’ym. Naciągnąłem kolejne kufle dla siebie i Ślizgacza i rozsiadłem się. Ivy zajął się swoją
butelczyną. Pociągnął od serca do pięt. Dopiero wtedy spytałem:

- A ty, Ivy? Co robiłeś na wojnie?
Próbował. Naprawdę. Ale język mu się poplątał. Wyszedł mu tylko bełkot. Zaproponowałem,

żeby jeszcze się napił i odpoczął. Zrobił to. I jakoś poszło. W pewnym sensie.

- No? - nalegałem łagodnie. Gdzieś w zakamarkach mózgu zaczęło mi kiełkować poczucie winy,

że siedzę tu i gawędzę z dwoma pomyleńcami, zamiast szukać zaginionej córki.

- Co tam robiłeś?
- Z-z-wia-wiad da-da-dale-kie-kiego za-zasięgu.
- Ekstra! - mruknął Ślizgacz. Cywile by tego nie zrozumieli. Pokiwałem głową zachęcająco i

starałem się ukryć zaskoczenie. Ivy nie wyglądał na takiego. Ale wielu facetów nie wygląda. I to
właśnie najczęściej chłopaki z elity są na tyle dobrzy, żeby przeżyć. Wiedzą, jak zadbać o własny
tyłek.

- Ciężko było? - zapytałem.
Ivy kiwnął głową. Każda inna odpowiedź byłaby kłamstwem. Walka była twarda, zacięta,

niekończąca się i nieunikniona. Litość stanowiła nieznany czynnik. W tej chwili może się wydawać,
żeśmy wygrali, w wiele lat po naszym okresie służby, ale walki wciąż jeszcze się toczą, choć w
mniejszej skali, gdy żołnierze Karenty ścigają niedobitki Yenagetich, albo próbują zdławić

rynsztokową republikę stworzoną przez Glory’ego Moon-calleda.

- Głupie pytanie - zauważył Ślizgacz.
- Wiem, ale kiedyś zdarzyło mi się trafić na gościa, któremu tam się podobało.
- To chyba jakiś kmiotek z tyłów. Albo kłamca. Albo wariat. Tacy, którzy nie umieją żyć, mogą

tam zostać.

- W zasadzie masz rację.
- T-te-te-raz j-jest t-tam mi-miejsce, kie-kiedy u-ciekli-li-śmy... Z tym też się zgodziłem.
- Opowiedz nam więcej o tym, co potrafisz robić - rzekł Ślizgacz. - Nad czym teraz pracujesz?

Kogoś musiałeś nieźle wkurzyć, że cię wsadził aż do Bledsoe?

- Już sam nie jestem pewien. - Nie widziałem powodu, żeby nie podzielić się z nimi większością

informacji. Aż wspomniałem o Grange’u Cleaverze.

- Czekaj no sekundę. Hejże. Prrr. Cleaver? Tak jak Deszczołap Cleaver?
- Tak go też czasem nazywają. A co?
- Ta ostatnia robota. Ta luksusowa. Byłem chłopakiem na posyłki tego pieprzonego dupka.
- I co? - Poczułem lekkie ukłucie.
- I nie pamiętam, co ja kurde robiłem, zanim się zbudziłem w wariatkowie. Jestem jednak pewien

jak diabli, że to Deszczołap mnie tam wsadził. Może dlatego, że go czasami wpieprzałem.

- A to ciekawe. Skąd możesz być tego taki pewien? - patrzcie, a dopiero co nie pamiętał, jak się

nazywa.

- Właśnie dlatego, że teraz o nim gadamy. Pamiętam, jak dwa razy sam pomagałem tam wnosić

jakichś gostków. Facetów, których Deszczołap nie raczył zabić, ale których z jakiegoś tam powodu
musiał cholernie nie lubić. Mówił, że każdy, kto jest taki głupi, żeby z nim zadrzeć, nadaje się
wyłącznie do wariatkowa.

Podniosłem dłoń.
- Prrr! - kiedy już się rozkręcił, gadał jak najęty. - Mam wrażenie, że muszę pogadać z panem

Cleaverem.

Ślizgacz pobladł. Zdaje się, że to był kiepski pomysł.

Garret 07 Smiertelne rteciowe klamstwa

XXIII

Sumienie mnie nagliło, żeby wywiązać się z kontraktu z Maggie Jenn. Po co? No cóż, ślad jej

córki był pełen tajemniczych sygnałów, dla mamusi zapewne oznaczających niespodziankę, gdyż
wszystko świadczyło o tym, że Emerald została wplątana w dawną czarną magię.

Fetysze pojawiały się tak często i w takiej obfitości, że myśl o fabryce nasuwała się sama. Potem

człowiek zaczynał myśleć kto i po co (podejrzewam, że nie powinienem się był w to zagłębiać), a
potem trzeba się było zastanowić, że tak wyraźne i oczywiste ślady mogły być sfałszowane. Czyżby
ktoś był tak głupi, żeby sądzić, że inni to kupią?

No pewnie. Wśród czarnych charakterów TunFaire rozum był towarem deficytowym.
Postanowiłem pójść za drogowskazami, choćby były fałszywe. Może ten, kto je ustawił, będzie w

stanie mi coś powiedzieć?

Nie mogłem wykluczyć czarów. Większość moich znajomych kupi wszystko, jeśli tylko

sprzedający umie to podać. A kultów to my tu mamy z tysiąc. I wiele z nich skłania się ku ciemnej
stronie mocy. Wiele wchodzi w czary i oddawanie czci demonom.

A młode dziewczęta z bogatych rodzin zabawiają się babraniem w tym błocie.
Może powinienem był zapytać o stan dziewictwa Emerald. Wtedy to się nie wydawało takie

ważne. Zdaniem matki była zdrowa i w ogóle raczej normalna. Nie było specjalnych powodów, aby
sądzić, że w tym wieku jeszcze cierpi z powodu cnoty. Większość nastolatek uwalnia się od tego
balastu, zanim jeszcze uwolni się od trądziku.

Jeśli potrzebna ci jakaś informacja, najlepiej jest dorwać eksperta. Ulica jest doskonałym

źródłem informacji, ale często musisz oddzielać ziarenka prawdy od masy plew plotek. Potem może
się okazać, że musisz w nieskończoność szukać gościa, który jest po imieniu z wszystkimi
interesującymi cię ziarenkami.

Ludzie nazywali ją Piękną od niepamiętnych czasów i bez widocznej przyczyny. W większości

była człowiekiem, ale miała też w sobie dosyć kropel krwi karlej, żeby zapewnić sobie długie,
bardzo długie życie. Byłem pewien, że charakter też jej się z czasem nie poprawił.

Jej sklepik znajdował się w dziurze w ścianie sąsiedniego domu, na końcu alejki tak ciemnej i

nieprzyjemnej, że nawet bezdomni ludzie-szczury by jej unikali, gdyby nie wiodła w okolice kramu
Pięknej.

Alejka była jeszcze gorsza, niż ją zapamiętałem. W syfie brnęło się głębiej, szlam był bardziej

śliski, a smród bardziej zabójczy. A powód - prosty. TunFaire się kończyło. Rozlatywało się na
kawałki i śmierdziało własnymi bebechami. A kogo to obchodzi.

No, może kogoś tam obchodzi. Ale nie wielu i nie dość. Dziesiątki frakcji wydają setki

przepisów, ale każda grupa i tak woli urządzać polowania na czarownice we własnym gronie. To
łatwiejsze, niż naprawa stanu miasta.

Ale, czy ja się mogę uskarżać? Chaos jest dobry dla interesu. Gdybyż tylko udało mi się

przekonać samego siebie, że bezprawie to hossa. Nic dziwnego, że moi przyjaciele mnie nie
rozumieją. Ja sam też się nie rozumiem.

W alejce, która była tak mała, że nie doczekała się nawet nazwy, czaili się ludzie-szczury.

Przestąpiłem przez jednego takiego, wtulonego czule w łono swej kochanki - butelczyny i dotarłem

do drzwi Pięknej.

Otwarłem drzwi. Zadźwięczał dzwonek. Alejka była ciemna. Delikatnie zamknąłem drzwi,

czekając, aż wzrok się przyzwyczai. Poruszałem się powoli, oddychałem płytko, żeby niczego nie
zrzucić.

Tak właśnie zapamiętałem to miejsce.
- Niech mnie piorun strzeli, jeśli to nie ten bachor Garrett! Myślałam, że pozbyliśmy się ciebie

wiele lat temu, przecież poszedłeś na wojnę.

- Miło cię znowu widzieć, Piękna - ups! Wielki błąd. Ona nie lubiła tego imienia. Dzisiaj jednak

zdaje się miała dobry nastrój, bo nie zareagowała. - Dobrze wyglądasz. Dzięki za pamięć. Odrobiłem
moją piątkę i wróciłem do domu.

- Jesteś pewien, że tam w ogóle byłeś? Chłopcy od Garrettów nigdy nie wracają do domu.
Ukłuło mnie. Rzeczywiście, ani mój brat, ani ojciec, ani ojciec mojego ojca nie wrócili do domu.

Wydawało się, że to prawo natury: nazywasz się Garrett, więc twoim świętym przywilejem jest
zginąć chwalebnie za królestwo i ojczyznę.

- Ja wywracam statystykę, Tilly. - Prawdziwe imię Pięknej brzmiało Tilly Nooks. - Zdaje się, że

tym razem to Yenageti padli ofiarą średniej statystycznej.

- A może szybciej biegasz niż inni Garrettowie?
Słyszałem już kiedyś podobne zdanie. Tilly wyraziła je po prostu bardziej dosadnie niż inni.

Miała urazę. Mój Dziadunio Garrett, który umarł na długo przed moimi narodzinami, rzucił ją dla
młodszej.

To gorzkie doświadczenie nigdy jej nie przeszkodziło, aby nas traktować jak własne wnuki.

Nawet w tej chwili wiedziałem, że ktoś sprawdza, czy nikogo za sobą nie przywlokłem.

Piękna weszła do sklepu przez wejście ozdobione sznurami koralików. Niosła lampę, która

dawała światło tylko z jednej strony. Lampa była dla mnie. Jej karle oczy nie miały problemu z
widzeniem w ciemności.

- Nic się nie zmieniłaś, Tilly. - To była prawda. Wyglądała dokładnie tak samo, jak ją

pamiętałem.

- Nie wstawiaj mi tu pierdoł. Wyglądam, jakby mnie tysiąc razy zajeździli na śmierć i odstawili

do wyschnięcia.

Wyglądała jak kobieta, która przeżyła siedemdziesiąt bardzo ciężkich lat. Włosy miała siwe i

cienkie, skóra głowy przeświecała przez nie nawet w tym świetle. Skóra zwisała z niej jak worek,
jakby w ciągu tygodnia schudła o połowę. Była blada, choć poznaczona plamami wątrobianymi i
wągrami. Poruszała się powoli, ale zdecydowanie. Chodzenie sprawiało jej ból, ale nie
przejmowała się drobiazgami, choć nieustannie o nich mówiła. Skarżyła się na wszystko, ale jakoś
nie zwalniała tempa. Miała szerokie biodra i obwisły brzuch i zad. Gdyby mnie kto spytał,
powiedziałbym, że urodziła z tuzin dzieci, choć nigdy ani nie widziałem, ani nie słyszałem o żadnym
potomstwie.

Spoglądała na mnie badawczo z mężną próbą uśmiechu. Zostało jej tylko kilka zębów, ale oczy

miała błyszczące, a umysł za nimi był bystry jak zawsze. Uśmiechnęła się wreszcie, ale cynicznie i z
pewnym znużeniem.

- No to czemu zawdzięczamy ten zaszczyt po tylu latach? - Może nie będzie próbowała

zaktualizować moich informacji na temat jej lumbago.

Reszta „nas” była najbardziej parszywą szylkretową kocicą, jaką zdarzyło mi się oglądać.

Podobnie jak Piękna, miała chyba ze sto lat. Ona także była stara, sparszywiała i zmaltretowana od
wielu lat, jak sięgam pamięcią. Spojrzała na mnie tak, jakby i ona mnie pamiętała.

Pięknej nie da się okłamać. Zawsze się na tym pozna. Nauczyłem się tego, kiedy miałem sześć lat.
- Biznes.
- Słyszałam, w czym robisz.;
- Mówisz tak, jakby ci się to nie podobało.
- Tak, jak ty do tego podchodzisz, to zabawa głupiego. Nawet nie masz z tego satysfakcji.
- Możesz przypadkiem mieć rację.
- Siadaj chwilę - Stęknęła i opadła w pozycję lotosu. Kiedy byłem dzieckiem, zawsze mnie to

zdumiewało. Teraz też byłem zdumiony.

- Czego chcesz ode mnie? - Kotka usadowiła jej się na podołku. Usiłowałem sobie przypomnieć,

jak się bydlątko nazywa, nie mogłem i miałem nadzieję, że to nie wyjdzie.

- Może chodzić o czary. Szukam zaginionej dziewczyny. Jedyną wskazówką są przedmioty

związane z czarami, jakie znaleźliśmy w jej pokoju.

Piękna mruknęła coś pod nosem. Nie pytała, dlaczego przychodzę z tym właśnie do niej. Była

głównym dostawcą wszelkich wiedźmowych akcesoriów, od kurzych warg i ropuszych warkoczy po
żabie zęby.

- Zostawiła je?
- Chyba. - Piękna zawsze dostarczała najlepszych surowców, ale nie miałem pojęcia, jak. Nigdy

nie wychodziła z domu, żeby nabyć towar i nigdy nie słyszałem o jakichkolwiek hurtownikach tych
dóbr. Powiadają, że Piękna siedzi na forsie, pomimo pozornej nędzy. To by się zgadzało.
Zaopatrywała całe pokolenia czarownic. Gdzieś tu musi mieć pochowane całe skrzynie forsy.

- Coś mi się nie wydaje, żeby prawdziwa wiedźma zrobiła coś takiego.
- Mnie też nie. - Od czasu do czasu banda łobuzów postanawiała zignorować lekcje historii i

próbowała obrabować Piękną. Nikomu się to nie udało. A klęska bywała bolesna. Piękna chyba sama
była dość potężną czarownicą.

Nigdy się do tego nie przyznała. Nigdy nie twierdziła, że ma specjalne moce. Tylko szarlatanki to

robią. Sam fakt, że dożyła później starości pływając wśród rekinów profesji mówił sam za siebie.

Opowiedziałem jej całą historię, niczego nie opuszczając, bo nie widziałem takiej potrzeby. Była

dobrym słuchaczem.

- Deszczołap maczał w tym palce? - Jej twarz zmarszczyła się jak śliwka. - Nie podoba mi się to.
- O? - Czekałem.
- Od jakiegoś czasu go nie widać w mieście. Zaraza nie facet.
Piękna lubiła mówić. Jeśli dam jej chwile ciszy do wypełnienia, może wypluje wreszcie coś

użytecznego. Albo skorzysta z okazji, żeby mnie poinformować o wszystkich swoich bólach i
bólikach.

- Ludzie ciągle mi mówią, że to ktoś zły, ale jakoś chyba się wstydzą powiedzieć, dlaczego.

Ciężko się przestraszyć, kiedy spędziłeś pięć lat nos w nos z najlepszymi z Yenagetich, a potem
jeszcze zadzierałeś z gostkami typu Choda Contague’a. Chodo był kiedyś kacykiem podziemia
zbrodni w TunFaire. Taki Chodo wykorzystuje torturę, morderstwo i groźbę użycia siły jak narzędzia.
Deszczołap krzywdzi ludzi dlatego, że to lubi. Sądzę, że zależy mu na tym, żeby siedzieć cicho.
Inaczej nie wsadzałby ludzi do Bledsoe. Znajdowalibyśmy ich po kawałku w całym mieście. -
Zaczęła mi kreślić portret sadysty, kolejny obraz Cleavera.

Zaczynałem mieć wątpliwości, czy chcę poznać faceta. W sumie jednak musiałbym, choćby po to,

żeby mu wyjaśnić, że nie wsadza się ludzi do wariatkowa tylko za to, że ich nie lubi.

Piękna trajkotała, wtykając mi równocześnie fakty, bzdury, plotki i spekulacje. Wiedziała o

Cleaverze okropnie dużo - ale z dawnych czasów. O dzisiejszym nie umiała mi nic powiedzieć.

- W porządku - stwierdziłem wreszcie, powstrzymując potop słów. - A co z dzisiejszymi kultami

czarów? Taką czarną magią, która spodobałaby się znudzonym panienkom? Krąży tu coś takiego?

Piękna myślała przez dłuższą chwilę. Zacząłem się już zastanawiać, czy nie przycisnąłem za

mocno. Wreszcie stwierdziła:

- Może i jest.
- Może? - Nie wyobrażałem sobie, żeby Piękna miała czegoś nie wiedzieć na pewno. - Nie

chwytam.

- Nie mam monopolu na dostawę czarodziejskich akcesoriów. Są inni. Nie mam równych, jeśli

chodzi o jakość i asortyment, ale są inni. Ostatnio pojawiło się paru nowych. Nastawiają się głównie
na rynek nie-ludzi. A ty będziesz chciał pogadać z niejakimi Vixonem i White’em. Nie zadają pytań,
tak jak ja i chętniej obsługują twoich bogatych dupków.

- Lubię, kiedy brzydko mówisz.
- Nie wyciągaj pochopnych wniosków o ludziach na podstawie tego, gdzie mieszkają. Są

geniusze w Bustee i są idioci na Górze.

- Nie wiem, o co ci chodzi.
- Zawsze byłeś tępy.
- Wolę, kiedy ludzie walą prosto z mostu. Żeby nie było nieporozumień.
- No dobra. Nie wiem nic o tym, czego szukasz, ale mam poważne podejrzenia, że istnieje cała

grupa bogatych ludzi bezwstydnie wykorzystywanych przez jakichś naprawdę parszywych czcicieli
demonów. Wixon i White to twój kolejny krok. Sprzedadzą wszystko i każdemu, byle miał kasę.

- I o to mi chodziło. Punkt wyjścia. Pamiętasz Maggie Jenn?
- Przypominam sobie ten skandal.
- Jaka to była kobieta? Mogła być powiązana z Deszczołapem?
- Jaka to była kobieta? Co, myślisz, że byłyśmy koleżankami?
- Chyba masz na jej temat jakieś zdanie? - Jeśli by go nie miała, to by było po raz pierwszy w

życiu.

- Były tysiące opowieści. Myślę, że w każdej siedziało po trochu prawdy. Tak, była powiązana.

A to poważnie martwiło Theodorika. Raz nawet groził, że zabije Deszczołapa. Wystraszył go tak, że
Deszczołap opuścił miasto. Słyszałam, że Theodoric chciał go odłowić, ale wcześniej sam dał się
zabić.

- Jakiś związek?
- Zbieg okoliczności. Każdy król ma swoich wrogów. Ale jeśli Deszczołap pozostał w ukryciu

nawet po śmierci Theodorika, to znaczy, że miał swoje powody. Mówili, że mędrców przyprawiał o
szaleństwo. Ciekawe, co go sprowadziło z powrotem?

Wspomniała o mędrcach. To mogło mieć coś wspólnego z częściową emeryturą Choda. Wielu

ambitnych facetów próbowało już z tego skorzystać, ale jego córka grała równie twardo, jak ojciec.
Załatwiłaby Deszczołapa, gdyby bodaj spróbował.

A po stronie prawa mieliśmy nową Gwardię, która chętnie położyłaby łapę na sławnym

przestępcy - gdyby znalazł się choć jeden bez powiązań. Deszczołap by się nadał.

Powolutku podreptałem w stronę wyjścia.
- Wbcon i White? - upewniłem się. Trochę się balem, że będzie chciała mi dać buzi, jak za

dawnych czasów.

- Przecież mówię. Mógłbyś tu wpadać częściej, niż raz na dwanaście lat, słyszysz?
- Jasne - obiecałem z pełnym przekonaniem i szczerym zamiarem, jak zawsze, kiedy składam

obietnice.

Nie uwierzyła mi. Zresztą ostatnio ja sobie też nie ufam.

Garret 07 Smiertelne rteciowe klamstwa

XXIV

Przy okazji udało mi się zrobić parę głupich rzeczy - na przykład zapomniałem zapytać Pięknej,

gdzie mają swój kramik Wixon i White. Przypomniałem sobie na trzeciej przecznicy, zawróciłem i -
dostałem to, na co zasłużyłem.

Sklepiku już nie było. Alejki też nie. Rozdziawiłem gębę. Słyszy się o takich rzeczach, ale nigdy

się ich nie spodziewasz.

Unosząc ze sobą rozczarowanie, poszedłem do najbliższego miejsca, gdzie kogoś znałem i

zapytałem, czy słyszeli o Wixonie i Whicie. To fakt. Ktoś, kogo znasz, zawsze zna przynajmniej
kogoś, kto zna osobę lub miejsce, jakiego szukasz.

I tak tam dotarłem. Pewien barman, nazwiskiem Krewetka, słyszał o Wixonie i Whicie od klienta.

Posiedzieliśmy zatem z Krewetką nad kilkoma piwami na mój rachunek i ruszyłem dalej. Wixon i
White mieli swój interes daleko, na West Endzie.

Zamknięte. Nikt nie odpowiadał na moje pukanie. Lokal był wynajęty. Wixon i White byli tak

pewni siebie i kosztowni, że nie musieli mieszkać w miejscu pracy.

Ta część West Endu to miasteczko snobów. Sklepy są tylko dla tych, którzy nie wiedzą, co mają

robić z kasą. Nie mój rewir. I nie mój naród, bo zupełnie nie rozumiałem ani klientów, ani kupców.

Jednym okiem szukałem uzbrojonych patroli. Powinny się tu kręcić, bo każdy sklep był pewny

towaru. Zacząłem się zastanawiać, czy Straż nie macza w tym palców. Niektóre sklepy miały szklane
szyby wystawowe. A to oznacza potężną ochronę.

Wixon i White wyglądali mi na miejsce, gdzie się obsługuje czarowników-amatorów z

najwyższych klas i po żenujących cenach. Pewnie sprowadzali towar od Pięknej, potrajali cenę
detaliczną, a potem jeszcze raz. I tak bez końca, jeśli klient był naprawdę tępy na oko. Ludzie, którzy
tu robili zakupy na pewno chwalili się swoim znajomym, ile to zapłacili za to czy tamto.

Czułem, że moje uprzedzenia zaczynają nabierać konsystencji odpowiedniej do wybijania szyb,

więc szybko się stamtąd zwinąłem.

Nie miałem nic do roboty, ani chęci, żeby wracać do domu, gdzie czekało na mnie towarzystwo

psychodelicznej papugi i dwóch czubków wyjących do księżyca. Miałem nadzieję, że ta sfelerowana
kura o parszywym dziobie zdechnie z głodu.

Zacząłem się zastanawiać, czy nie zajrzeć i sprawdzić, jak się ma Koleś. Do tej pory już może

odzyskał świadomość.

XXV
Kurde mol! Koleś wyglądał, jak świeżo narodzony.
- Co ty, masz brata bliźniaka? - warknąłem.
- Garrett! - Wyturlał się z cienia stajni z szeroko rozpostartymi ramionami. Do prac, jakie

zazwyczaj wykonuje się w stajni, używał głównie wideł, ale nie wydawał się ani połamany, ani
obolały. Uścisnął mnie serdecznie. Zawsze był taki wylewny, przynajmniej w stosunku do mnie, choć
minęło już wiele czasu, odkąd ocaliłem mu biznes.

- Spoko, chłopie, nie jestem niełamliwy. W przeciwieństwie do niektórych. - Moje siniaki rodem

z zasadzki jeszcze nie straciły wrażliwości.

- Słyszałeś, co mi się stało?

- Słyszałem? Byłem tam. Wciąż się dziwię, jak możesz chodzić. Napocili się, żeby cię obalić.
- Jestem trochę obolały, ale ktoś musi zająć się zwierzątkami.
- Poślij po chłopaków z garbami. - Ja i konie niespecjalnie się lubimy. Nikt mnie nie bierze na

poważnie, ale ja wiem, że cały ten szkapi ród zagiął na mnie kopyto. I kiedy tylko nikt nie patrzy, a
szczególnie ja, te przeklęte sianojady zaczynają knuć.

- Garrett! Jak możesz mówić takie rzeczy!
- I tak za dobrze myślisz o nich. - Opętały Kolesia, jak nic. Stały sobie w boksach, chichocząc i

biorąc miarę na moją trumnę, a on ich bronił. On kocha te potwory. Myśli, że ja tylko się z nim
drażnię i głupio żartuję. Kiedyś się nauczy. Jak już będzie za późno.

- Masz dużo roboty? - spytałem. Wskazał na stos gnoju.
- Trzeba wrzucić siano do środka a nawóz na zewnątrz. One sobie nie robią urlopów.
- Rzeczywiście, pilna robota. Ale może znajdziesz chwilę czasu dla starego kumpla? Że o paru

piwkach nie wspomnę? Ja stawiam. Ta kupa nigdzie nie ucieknie.

- Jeśli ja jej nie przerzucę, to na pewno nie. - Zmarszczył brwi. - Ty stawiasz? Chyba czegoś ode

mnie chcesz.

- Co?
- Musisz ode mnie chcieć czegoś poważnego. Nigdy wcześniej nie chciałeś stawiać mi piwa!
Westchnąłem.
- Błąd. - I on, i wszyscy inni moi przyjaciele twierdzą, że nigdy się nie pojawiam, jeśli czegoś

nie potrzebuję. Przecież nie tak dawno postawiłem Kolesiowi kolację i tyle piwa, ile dał radę wypić,
żeby mnie przedstawił facetowi od powozów. - Ale nie będę się upierał - pokażę mu, a co. - Idziesz?

Cały problem z facetem gabarytu Kolesia polega na tym, że on nie potrafi skończyć na jednym.

Jedno piwo to kropla w morzu jego potrzeb. Jeśli nabierze ochoty na poważniejszą popijawę, musisz
posłać po beczkowóz.

Sam wybrał lokal. Była to mała, ciemna, jednoizbowa speluna o wystroju typu Wczesny Barak.

Wszyscy tam znali Kolesia. Podchodzili, żeby się przywitać. Sporo czasu minęło, zanim mogliśmy
spokojnie pogadać - a i tak co chwilę ktoś nam przerywał, po to tylko, żeby się przywitać.

W międzyczasie jedliśmy. I piliśmy. Au-au, szepnęła moja sakiewka.
Knajpa była nędzną mordownią, ale podawali tu porządne, ciemne, podobno firmowe. A w

kuchni ktoś znał fach kucharski lepiej, niż z widzenia. Pożerałem ze smakiem kolejne plastry
pieczeni, która wprawiłaby talenty kulinarne Deana w niezłe zakłopotanie.

Ceny też były rozsądne - oczywiście dla tych, którzy nie próbowaliby nakarmić całego regimentu

smakoszy przywykłych do jedzenia na cudzy koszt w jednej osobie.

- Jakim cudem ta knajpa nie kipi od gości? - zapytałem. Koleś obdarzył mnie zadumanym,

szczerym jak jasny gwint spojrzeniem.

- Uprzedzenia, Garrett. - Uhm?
Znowu nadszedł czas próby. - Koleś miał być duchownym, ciągle musiał mnie sprawdzać i

pilnować, żebym nie zszedł za daleko na zła stronę ścieżki.

W sumie pewien byłem, że powie, iż knajpę prowadzą ludzie-szczury - istoty, których nie znoszę

jeszcze bardziej, niż koni - choć mniej mam po temu powodów, to muszę przyznać. Dlatego byłem
mile zdziwiony, kiedy stwierdził:

- Prowadzą go centaury. Rodzina uchodźców z Kantardu.
- A skąd by indziej? - Heroicznym wysiłkiem zdołałem zachować powagę. Rozumiem, że mogą

mieć problemy z klientelą.

Centaurów się raczej nie lubi. Za długo służyły w siłach Kantardu jako armia pomocnicza

Karenty. Kiedy jednak najemnik Glory Mooncalled zdradził i ogłosił Kantard niezależną republiką,
dołączyły do niego wszystkie centaurze plemiona. Istniało prawdopodobieństwo, że i ta rodzina do
niedawna walczyła z Karentą. A kiedy wszystko się porozlatywało, gdzie niby mieli uciekać?
Oczywiście, że do miast Karenty, której lud mordowali.

Nie rozumiałem, dlaczego w ogóle ich tolerowano. Oczywiście, w gospodarce panuje dziura,

którą wyrwali wszyscy ci młodzi chłopcy walczący na froncie, ale kiedyś przecież wrócą. Venageta
została wypędzona z Kantardu. Glory Mooncalled został zmiażdżony. No, tak jakby.

Centaury. A niech to licho.
Zachowałem swoje myśli dla siebie, zmieniłem temat, opowiadając Kolesiowi, czym się zajmuję

dla Maggie Jenn. Nie przeoczyłem nawet tak wstydliwych przygód jak niespodziewana wizyta w
Bledsoe. Uśmiechnął się łagodnie i nie skorzystał z okazji, żeby mi przyciąć na temat stanu mojego
zdrowia psychicznego. Za to uwielbiam tego faceta. Żaden z moich innych przyjaciół nie oparłby się
pokusie.

- No to czego ode mnie chcesz? - zapytał wreszcie.
- Chcieć? Niczego.
- Przyszedłeś, przywiodłeś mnie tutaj, nakarmiłeś, napoiłeś piwem. Garrett, musisz przecież

czegoś chcieć.

- Wiesz co, Koleś, to było śmieszne tak ze sto lat temu. Mogę znieść, jak się ze mną czasem

drażnisz. Czasami i w małych ilościach. Ale ta śpiewka już naprawdę ma długą, siwą brodę. Może
wymyślisz wreszcie coś nowego.

- Chcesz powiedzieć, że nie żartujesz? Ani mrugnąłem.
- Jak najbardziej. - Właśnie dostałem wszystko, czego mi było trzeba: bezkrytycznego słuchacza i

towarzysza samotności.

- Nawet nie masz pojęcia... - mruknął i głośniej dodał:
- W takim razie sądzę, że mogę ci pomóc. - Co?
- Wiem co nieco na temat czarów i czarodziejstwa. Mam klientów, którzy należą do tego światka.
Byłem zaskoczony. Jego religia, własnego pomysłu odłam Ortodoksów, nie miała wiele

wspólnego z czarami. Co też nie ma wiele sensu, jeśli pomyśleć, jak czarodziejstwo i demonizm
rozpanoszyły się w mieście. Podejrzewam jednak, że religia nie musi mieć sensu. Gdyby miała, nikt
by tego nie kupił.

I znów Koleś wykazał się tolerancją.
- W porządku. Chyba skorzystam. Dużo tu sekt?
- Oczywiście. W takim mieście zawsze tworzą się sekty. Tworzą i rozpadają. Wiesz, jaka jest

ludzka natura, zawsze czyjeś ego ulegnie posiniaczeniu i wtedy...

- Rozumiem. Słyszałeś o czymś szczególnym? Może ktoś robił nabór na młode kobiety?
- Nie.
- Cholera! No, trudno. Dobrze, opowiedz mi zatem o Maggie Jenn. Morley twierdzi, że masz

słabość do królewskiej krwi.

- Powiedz, co już wiesz.
Zeznałem.
- Niewiele mogę dodać - odparł. Miała córkę. Myślałem, że dziewczynka umarła, ale wychodzi

na to, że jednak nie. Nikt tego nie udowodnił, ale Maggie prawdopodobnie była kosztowną dziwką,
zanim się nią zajął Teodoric. Oczywiście, pod zmienionym nazwiskiem. Morley mylił się co do jej
wygnania. Spędza mnóstwo czasu na Isle de Paise, ale z wyboru. Co roku spędza miesiąc w swoim
domu na Górze. Gdyby go nie używała, już by go straciła. Musi się ukrywać, kiedy jest w mieście.

Nie chce, aby jej wrogowie cierpieli za bardzo.

Skinąłem głową ze zrozumieniem. Skinąłem, aby przynieśli nam jeszcze tego doskonałego

firmowego napitku. Miałem go w sobie dość, by dźwięki zaczynały pobrzękiwać jak muchy, ale
superman Koleś jeszcze nawet nie zaczął się mylić.

- Grange Cleaver - mruknąłem. - Deszczołap. Co z nim?
- Jakoś dawno o nim nie słyszałem. Dziwne, że wrócił do miasta.
- Może. To ma chyba coś wspólnego z Maggie Jenn.
- Musisz na niego uważać, Garrett. On jest stuknięty. Cholernie stuknięty. Nazwali go

Deszczołapem, bo zostało po nim wiele płaczących wdów. Znał się na torturach. Specjalista.

- Nic szczególnego, taki sobie czubek z sąsiedztwa. Co było między nim a Maggie Jenn?
- Nie mogę przysiąc. Z tego co słyszałem, mógł być jej alfonsem.
- Alfonsem? - spróbowałem, jak to brzmi. - Alfonsem. Cóż, brzmiało całkiem nieźle.
Położyłem przed Kolesiem trochę forsy na rachunek.
- Smacznego. Chyba pójdę sprawdzić, gdzie zostawiłem głowę. Muszę pomyśleć.
Koleś nie powstrzymał się od różnych uwag, które polubili ostatnio wszyscy moi znajomi.

Udałem, że nie słyszę.

Ta ostatnia nowina stawiała wszystko w całkiem odmiennym świetle. Chyba, że się całkiem, ale

to całkiem myliłem. I to mogło się zdarzyć.

Garret 07 Smiertelne rteciowe klamstwa

XXVI

Kto raz się sparzył, na zimne dmucha, nie? Ile to razy już dostałem po łbie tylko za to, że nie

miałem dość rozumu, aby wycofać się z imprezy na czas? Na tyle często, że raczej nie ruszam się z
domu bez odpowiednich narzędzi. Na tyle często, że staję się czujny, kiedy ktoś mi podpadnie.

Mimo że wypiłem kilka ale za dużo, zdołałem odkryć zasadzkę na Macunado. Głównie dlatego,

że nagle zrobiło się bardzo pusto. Obywatele tego pięknego miasta wyczuwają kłopoty na tysiąc
jardów, jak mała zwierzyna, kiedy do lasu zapłacze się troll.

Wokół mojego domu panował ruch jak na pustyni po zarazie. Było tak cicho, że miałem kłopoty z

lokalizacją zasadzkowiczów.

Wreszcie kątem oka pochwyciłem drgnienie w cieniu zaułka Macunado. Z miejsca, w którym

stałem, nie sposób było się zakraść. Musiałem iść na dłuższy skrót.

Nagle zrobiło mi się wesoło. Perspektywa rozwalenia kilku łbów zadziałała jak szampan.

Niepodobne do mnie. Chyba sprawa zaczynała uderzać mi do głowy - jeśli to chodziło o sprawę, bo
nie byłem tego pewien.

Zaszedłem gościa od tyłu nucąc pieśń roboczą ludzi-szczurów. O ile wiem, to jedyna robocza

pieśń, jaką mają. Tak niewielu z nich w ogóle ma jakąś robotę do śpiewania. Fałszywy akcent i
fałszywa śpiewka fałszywie przepitym głosem zmyliły gościa totalnie. Ochrzanił mnie, zamiast
szykować się na kłopoty.

Zatoczyłem się na niego i walnąłem pałą miedzy oczy.
- Glip! - powiedział i zwalił się na wznak, uginając nagle wymiękłe kolana. Złapałem go za gors,

zmusiłem do uklęknięcia, zaszedłem od tyłu i podsunąłem mu pałę pod brodę.

- Dobra, Brano. Jak się za mocno cofnę, to poczujesz, jak to będzie w dniu, kiedy zawiśniesz -

docisnąłem lekko, żeby podkreślić wagę moich słów. I żeby za głośno nie jodłował. Jeśli będę mu
wydzielał powietrze malutkimi porcjami, inne głupstwa wywietrzeją mu ze łba.

- Dotarło?
- Dotarło - stęknął uprzejmie. Jak go znowu docisnąłem.
Trzeba gościowi przyznać, że był lojalny wobec kumpli. Tego się raczej nie widuje wśród

ulicznych łobuzów. Musiałem go prawie odesłać tam, skąd się nie wraca, żeby zaczął zeznawać. To
się stało wkrótce po tym, jak stwierdziłem:

- Wiesz, jaki jest najlepszy blef? Nie blefować. Nie pomożesz mi, to sobie upoluję drugiego i

tyle.

Blefowałem.
Wydał z siebie dźwięki świadczące o tym, że moje uprzejme negocjacje odniosły skutek.

Poluzowałem.

- Mów lepiej na wydechu. Albo się wkurzę. Trochę mnie zdenerwowaliście wczoraj wieczorem,

chłopaczki. Było się nie wyrywać.

Łup! Walnąłem go za myślenie o tym, co zamierza zrobić.
- Kto cię przysłał? - Przydusiłem go znowu, leciutko.
- Głuchol - stęknął. - Facet zwany Głucholem.
- Ciekawe, ciekawe - mruknąłem. - A nie powiedział, o co mu chodzi?

Jęk i rzężenie. Co znaczy, że nie, a w ogóle kogo obchodzi, dlaczego? Głuchol płaci prawdziwą

forsą.

- Ilu masz kumpli?
- Siedmiu.
- Siedmiu? Pochlebiasz mi. Ten Głuchol musi mieć o mnie doskonałe zdanie. - Ja też mam o

sobie doskonałe zdanie, ale moi wrogowie zwykle go nie podzielają.

Mój gość wydawał z siebie dźwięki, które miały znaczyć, że jest całym sercem przeciw.

Uznałem, że widocznie za szybko przychodzi do siebie. Stuknąłem go jeszcze raz.

Z wiekiem staje się bardziej upierdliwy.
I tak od słowa do słowa dowiedziałem się, gdzie ukrywają się jego kolesie i rozgryzłem ich

genialną strategię, która polegała na tym, że mnie okrążą i zawloką do swojego szefa. Przyjaciel
głuchol Grange, były handlarz nieruchomościami, miał chęć na pogawędkę.

- Aha, podoba mi się ten pomysł. Nie ma sprawy. Ale nie będziemy się za dokładnie trzymać

pierwotnego planu.

Stuknąłem go jeszcze raz, tym razem dość mocno, żeby się zdrzemnął. Będzie go bolał łeb -

trochę bardziej, niż mnie o jego kumpli.

Dziwne, wcale mi nie dokuczało sumienie.
Zrobiłem zatem rundkę, tak długo wytrząsając z chłopaków nadzienie, aż przestałem odczuwać

zadowolenie. Zastanawiałem się, co powiedzą chłopcy po ciemnej stronie, kiedy wieść się rozejdzie.
Po kilku okrążeniach nadmie się tak, że moi potencjalni przeciwnicy mogą zacząć się martwić.

A może nikt nie uwierzy? Wszyscy sądzą, że cięższe prace odwala za mnie Morley.
Dokończyłem najmniejszego z bandytów, który był tak drobny, że musiał być mieszańcem.

Przerzuciłem go sobie przez ramię i ruszyłem w kierunku Domu Radości.

Nieraz przyda mi się pomocna dłoń.

Garret 07 Smiertelne rteciowe klamstwa

XXVII

Morley zmierzwił kurduplowi włosy.
- To szaleniec, Garrett, lepiej go nie zostawiać przy życiu. Siedzieliśmy w biurze Morleya na

górze. Na dole kłębili się mordercy warzywek.

- A ja właśnie miałem dać mu spokój. Któryś z tych chłopców był twoim krewnym, Knypku?

Kochankiem, albo coś w tym stylu?

Mały mieszaniec łypnął złym okiem.
- Podoba mi się ten facecik. - Morley zmarszczył czoło. Karpiel sumiennie przygotowywał się,

żeby gościa podsmażyć tu i ówdzie. Boleśnie podsmażyć.

- Co jest? - zapytał młodzik.
- Wciąż oficjalnie jest gościem.
- Jasne. Gdybym to ja siedział nos w nos z facetem, który właśnie wyeliminował mi całą bandę,

byłbym trochę bardziej zdenerwowany. On ma takie rzeczy wliczone w ryzyko, kiedy wpadnie w
gówno.

- Narcisio! Jak ty się wyrażasz!
- Morley, on ma rację - wtrąciłem. - Ten błazen powinien być znacznie bardziej przestraszony.
- Jeszcze zdąży, Garrett. Po prostu jest spoza miasta. Zgodziłem się z tym.
- Skąd wiesz?
Ciekaw byłem, czy myśli o tym samym, co ja.
- Nie boi się. Patrz, dopiero teraz do niego dociera, w czyich jest rękach. Zaczyna srać w portki.

Chyba mu nic nie powiedzieli, kiedy dostał tę robotę. Wsadzili mu kasę w kieszeń i kazali pomagać
w porwaniu.

- Wydaje mi się, że masz rację. - Próbowałem przywołać na twarz krwiożerczy uśmiech, jak

chłopaki na oddziale dla niebezpiecznych, kiedy brali się do roboty.

Morley miał rację. Chłopaczek słyszał o Morleyu Dotesie, choć może o mnie akurat nie. Kwiknął.

Może Winger miała rację, że reputacja jest potężnym narzędziem.

- Zdaje się, że on chciałby coś powiedzieć - zauważył Morley.
- No - odparłem. - Chcesz być szczęśliwym numerkiem, tym, któremu się udało, czy kolejnym

sztywniakiem?

- Szczęśliwy numerek mi odpowiada.
- Popatrz, Morley. To-to ma nawet poczucie humoru. To fajnie. Dobra, Szczęściarzu, jaki był

plan? Szkoda, żeby się zmarnował - rzuciłem do Morleya.

Morley błysnął zębami w niewesołym uśmiechu.
- Od lat nie miałeś tylu błyskotliwych pomysłów. - Był gotów. Sam się zdziwiłem, jak szybko się

zgodził pomóc. Przypomniałem sobie spojrzenia, jakie wymienili z Kałużą i Sierżantem. Czyżby
jakieś zadawnione porachunki z Deszczołapem?

Martwię się, kiedy Morley jest taki miły. To się zawsze dla mnie kończy robotą.
- Ile jesteś gotów wydać, Garrett?
Rozważyłem moją umowę z Maggie Jenn, a potem odliczyłem zaliczkę.
- Niewiele. Coś ci chodzi po głowie?

- Przypomnij sobie opinię, jaką cieszy się Deszczołap. Przyda nam się paru specjalistów, żeby go

uspokoić, jak się za mocno podnieci.

- Specjalistów?
- Trojaczki Róże - Naturalnie. Wiecznie bezrobotni krewniacy.
Specjalistami to ja bym ich nie nazwał, ale mają uspokajający wpływ na ludzi. Dorish i Marsha

mają po siedemnaście stóp wzrostu i jednym ciosem potrafią położyć mamuta. Pół giganci, pół trolle,
nie do zwyciężenia, można ich pokonać jedynie beczkami piwa. Wszystko rzucą, żeby się urżnąć.

Trzeci trojaczek to kurdupel wzrostu Morleya, ale potrafi tylko tłumaczyć to, co mówią jego

bracia.

- Nie, Morley. Już i tak przypomina to jarmark cudów. Chcę tylko pogadać z gościem,

dowiedzieć się, co ma do mnie.

Morley spojrzał na Szczęściarza.
- Garrett, Garrett, a już myślałem, że ci rozum wyrasta. Z Deszczołapem się nie gada. Facet

rozumie jedynie przemoc. Albo ty mu skopiesz dupę, albo on tobie. No, chyba że się tak bardzo
zmienił.

Skrzywiłem się.
- Co jest?
- Mam mały budżet.
- Też mi nowina. - Hej!
- Znowu się wygłupiasz, Garrett. Chcesz zaoszczędzić? Nie zaczynaj z Deszczołapem. Zamknij

drzwi, połóż się na workach z kasą i miej nadzieję, że nie wpadnie, jak cię dorwać. Bo po
dzisiejszym zacznie się bardziej starać.

Wiedziałem o tym. Cleaver miał rozdęte ego i żadnych zahamowań. A ja mu już dostarczyłem

wszelkich powodów.

Garrett, ale z ciebie dupek. Sam się pakujesz w kłopoty. Powinieneś być trochę bardziej zgodny.
- Skąd on wie, że wydostałem się z Bledsoe?
Morley i Karpiel podskoczyli, węsząc nową opowieść. Musiałem podzielić się paroma ponurymi

szczegółami, żeby się ich pozbyć. Dowiedzieli się o wiele za dużo, jak na mój gust, ale trudno.

- Jak usłyszę o tym od kogokolwiek innego, będę wiedział, kogo mam w to ubrać.
- Taaak - Morley uśmiechnął się złowieszczo. - Winger. Uśmieszek ze złowieszczego zmienił się

w szatański. Wolałbym nie wiedzieć, kto już zna tę historię.

Wszystko, o czym wiedziała Winger, mogło w ciągu jednej nocy obiec pół kraju. Lubiła kręcić

się po knajpach z facetami, upijać się i wymieniać opowieści. Zanim skończy, moja historia urośnie
do rozmiarów dorosłego smoka.

- Jeśli uważasz, że Roze’owie są nam potrzebni, to ich bierz.
- Podsunąłeś mi lepszy pomysł. - No?
- Wykorzystaj tych błaznów, którzy pętają ci się po domu. Niech na siebie zapracują.

Powiedziałeś, że wielki i tak ma już dług u Cleavera.

- Niezły pomysł. Szczęściarz, w którym kierunku idziemy? Morley dodał szybko:
- Oczywiście musisz wiedzieć, że będę znacznie szybszy i skuteczniejszy od Cleavera, jeśli

Garrett nie będzie zadowolony.

- Na zachód. - Skrzek kurdupla był aż cienki od pisku przerażenia. Nie miałem mu tego za złe. Był

między przysłowiowym młotem a kowadłem.

- Zachód brzmi nieźle - odparłem. - To znaczy, że możemy wstąpić po drodze do mnie.
Uznałem, że koledzy Szczęściarza już sobie poszli.

Morley i jego paczka nie mieli najszczęśliwszych min. W końcu to zbiry, a żaden zbir przy

zdrowych zmysłach nie zbliży się do Truposza na odległość czytania umysłu. Nie pomogły
zapewnienia, że śpi.

- Więcej szczeka, niż gryzie - tłumaczyłem.
- Jasne - warknął Sierżant. Kałuża i Morley poparli go z całego serca. Karpiel uznał, że tak

wypada i zmałpowal dorosłych. Poddałem się.

Ivy’ego znalazłem w pokoiku od frontu. Kłócił się z Cholernym Papagajem. Cholerny Papagaj

gadał bardziej sensownie. Powietrze ciężkie było od smrodu brandy i piwa. Ciekawe, który wypił
więcej? Kto wie? Cholerny Papagaj nie odmawia, tylko mu pozwól.

Ivy wyraźnie miał zamiar ogołocić mnie ze wszystkiego, zanim wyleci na bruk.
- Zwolnij trochę, bo braknie na śniadanie - rzuciłem.
Ivy wpadł w rozpacz. Widać było, że bardzo stara się wykrzesać z galaretowatej mózgownicy

choć trochę ognia. Wątpiłem, żeby udało mu się uzyskać bodaj iskierkę. Ale chyba dotarło do niego,
że moje zapasy alkoholu mają wartość skończoną.

- Gdzie Ślizgacz? - Wielgas znikł z pola widzenia. Z góry dobiegał jakiś hałas, ale to nie mogło

być nic ludzkiego.

Drzwi od kuchni były otwarte, mogłem zatem sam spraw-’ dzić. Widok był taki, że zacząłem

rozmawiać sam ze sobą. Kolega Ślizgacz próbował z moją spiżarnią zrobić to samo, co Ivy z
piwnicą.

To się nazywają dobre uczynki.
Wbijają ci to do głowy, zaledwie zaczniesz chodzić. Ale co się dzieje, kiedy starasz się pomóc

swoim braciom? Za każdym razem dostajesz kopa w zadek. Bez litości.

Skąd te klechy czerpią swoje szalone pomysły? Ile policzków dziennie nastawiają? I jak to się

dzieje, że nie chodzą o kulach z kompresami na tyłkach?

- Gdzie Ślizgacz? - zapytałem jeszcze raz.
Ivy powoli wzruszył ramionami. Nie sądzę, żeby zrozumiał cokolwiek poza tonem mojego głosu.

Zaczął wyjaśniać Cholernemu Papagajowi transcendencję religii Ortodoksów. Cholerny Papagaj
odpowiadał mu komentarzami, z którymi nie mogłem się nie zgodzić.

Rozpocząłem poszukiwania Ślizgacza. Chrapanie z góry aż prosiło się o śledztwo.
Ślizgacz leżał w poprzek łóżka Deana, na plecach, a chrapał jak dwa parzące się gromojaszczury.

Znieruchomiałem z podziwu. Ten facet nie mógł być człowiekiem. Musiał być półbogiem. Jego
chrapanie brzmiało jak piekielne organy, łącząc mruczenie, ryk, parskanie i skwierczenie. Wydawał
się w stanie połączyć wszystkie istniejące sposoby chrapania. I to na jednym oddechu.

Kiedy odzyskałem zdolność poruszania się, wróciłem do pokoju. Z wielką przykrością musiałem

przeszkodzić artyście przy pracy. Zamknąłem drzwi, podszedłem do okna, sprawdziłem, co z
Morleyem i kompanią, po raz kolejny zdumiałem się ruchem panującym na Macunado. Gdzież zdążają
te wszystkie stworzenia? Co je pędzi przed siebie o tej porze? A może to tylko w mojej okolicy tak
ich swędzą pięty? Nie przypominam sobie, abym widział taki ruch gdziekolwiek indziej w mieście -
choć wydawało się, że całe miasto wyległo na ulice.

Wciąż słyszałem każde chrapnięcie Ślizgacza. I będę je słyszał bardzo dokładnie przez cały czas,

jaki raczy spędzić pod moim dachem.

Tak się kończą dobre uczynki.
Morley spojrzał na chłopców i nic nie powiedział. Pokręcił tylko głową. Nawet ja

zastanawiałem się teraz, czy przypadkiem sobie nie zmyślili tej wojaczki. Zwłaszcza Ivy. Cholerny
Papagaj siedział mu teraz na ramieniu, mieszając najwymyślniejsze ze swych rynsztokowych wyrażeń

z okrzykami:

- Hej, koleś! Będziemy strasznymi piratami! - To oczywiście zwracało uwagę. A czegóż innego ci

trzeba, kiedy chcesz się zasadzić na gościa, który sam siebie zwie Deszczołapem?

Mój więzień wskazał na potworność z cegły i kamienia, twierdząc, że to kwatera główna

Deszczołapa.

Dotes skrzywił się.
- Masz to, za co płacisz, Garrett. - Zmiażdżył spojrzeniem Ivy’ego i Ślizgacza. - A nie płaciłeś za

braci Róże.

- Nawet mi nie przypominaj. - Ślizgacz nie spał, ale równie dobrze mógł chrapać. W jego głowie

panowała głęboka zima. Ivy wciąż usiłował przekonać o czymś Cholernego Papagaja. Pierzasty
diabeł uznał, że już go rozpracował i wrócił do wspomnień swoich żeglarskich czasów.

Morley rzucił okiem w bok, sprawdzając, gdzie ma Karpiela. Zgiął kilkakrotnie palce, jakby miał

te same pokusy, co ja.

- Naprzód - rzuciłem. Skrzywił się.
- Nie mogę. Ale zaraz się przyjrzę, co i jak.
- Przebieg naszej znajomości nauczył mnie kilku spraw na temat Pana Pyskacza. - Tym razem

byłem bardziej przewidujący, niż zwykle i przewidziałem, że Cholerny Papagaj może nam spaść na
kark. Dlatego miałem ze sobą mała flaszkę brandy, wydobytą z kryjówki, której Ivy jeszcze nie
wywęszył.

Morley prychnął. Więc wiedział.
- Musimy utrzymać Ivy’ego na odległość, dopóki ptak się nie urżnie.
- Był zwiadowcą, to go wyślij na zwiady. Razem z Karpielem.
- Ty cwaniaku. - Spojrzałem na domostwo Cleavera. - Ciekawe, co oni zrobili temu facetowi,

który go projektował?

Budynek kiedyś był małą fabryczką, pewnie zakładem pracy chronionej dla niewidomych, taki był

brzydki. Zdumiało mnie, że można uzyskać tyle brzydoty korzystając wyłącznie z materiałów
budowlanych.

- Pewnie spalili go na stosie, uważając, że żadna inna kara nie zmazę, jego zbrodni - Dotes

zachichotał. Ubawi się, grając przede mną dumnego elfa z zadartym nosem.

Jego gust w dziedzinie architektury i sztuki nie miał w sobie nic ludzkiego. Na ile go znałem,

szaleniec, który zaprojektował ten dom, mógł być jakimś jego przodkiem.

Podsunąłem mu ten pomysł i dodałem:
- Może to nawet jakiś elficki pomnik kultury...
Morley skrzywił się. Nie spodobał mu się ten żart. Złapał Karpiela i Ivy’ego i kazał im

przeszukać dom.

- Ptak zostaje tutaj. Nie potrafi trzymać dzioba na kłódkę. Poszli sobie. My tymczasem

schowaliśmy się, nasłuchując przekleństw wysłannika Cleavera, bo zapomniałem go rozwiązać.

- Czekaj, facet, zajęty jestem, nie widzisz? - rzuciłem przez ramię. - Papugę karmię, no co?
Cholerny Papagaj ssał brandy jak gąbka.
- Uwolnię cię, jak się okaże, że nas nie wystawiłeś. Osobiście uważałem, że to niemożliwe. Nikt

normalny nie mieszkałby w takim paskudztwie. Cleaver wydawał się jedynym osobnikiem, który
mógłby docenić niepowtarzalność tego domostwa.

Ivy i Karpiel wrócili. Młody stwierdził:
- Ktoś tu mieszka. Nie pytałem o nazwiska. Ci, których widziałem, wyglądali akurat na taki

element, jakiego szuka pan Garrett.

Ja tam nikogo nie szukałem.
- Szkoliłeś go?
- On to ma we krwi. Trzeba tylko popracować nad dykcją i gramatyką.
- Niewątpliwie. Cwaniak musi umieć ładnie mówić.
- Mogę już iść? - zapytał więzień.
- A co z Panem Pyskaczem? - zainteresował się Karpiel. - Hej! On się urżnął! Wujku Morleyu,

czy ty...?

- Nie, Szczęściarzu - odparłem. - Wciąż nie wiem, czy nas nie wyratowałeś. A może

sprowadziłeś nas do jakiegoś klubu twardzieli?

- Ta potworność bardzo do niego pasuje - zaoponował Morley Pełno miejsca. Właściciela

pewnie nie było tu od wielu lat. Żadnych nici, gdyby nawet ktoś szukał. Spróbujesz?

Spojrzałem na moich pomagierów. Ani Ivy, ani Ślizgacz nie wzbudzali we mnie szczególnego

zaufania.

- Zdaje się, że bardziej gotowi już nie będziemy. Jakieś sugestie taktyczne?
- Prosto w drzwi frontowe może się udać.
- Mądrala. Ślizgacz, Ivy, za mną - podreptałem w kierunku tego pomnika szpetoty. Moi dziwni

asystenci poczłapali za mną, nieco oszołomieni, ale całkiem lojalni. Morley polecił Sierżantowi,
żeby na wszelki wypadek nie oddalał się od nas. Sam też dołączył, więc Karpiel i Kałuża nie mogli
się wyłamać. Karpiel protestował:

- Panie Garrett, pan nie powinien był dawać alkoholu Panu Pyskaczowi.
Właśnie to zawsze chciałem zrobić - zdobywać fortecę na czele drużyny składającej się z

morderczych elfów, uciekinierów od czubków i pijanej papugi.

Cholerny Papagaj mruczał coś na temat swojej zagrożonej cnoty, ale w tak płynnej

pijańszczyźnie, że nawet zalany człowiek-szczur nie byłby w stanie go zrozumieć.

- Wujku Morleyu, czy ty... - szepnął Karpiel.
- Cicho.
Spojrzałem na tego wypierdka dżungli i wyszczerzyłem zęby z miną karła, który właśnie dostał

kontrakt na uzbrojenie armii.

Dom był symbolem ohydy, ale nie fortecą. Znaleźliśmy niestrzeżone boczne wejście. Wyłamałem

prymitywny zamek i wprosiliśmy się do środka. Dean nie powinien tego oglądać. Lepiej, żeby nie
wiedział, na co zdają się zamki.

- Ciemno tu - mruknął Ivy. A czego się spodziewał?
Wydawał się zdenerwowany, jakby ktoś nie grał czysto.
- Półgłówek ma bystre oko - zachichotał Sierżant. - Przeklęty Deszczołap nie zmyli go nawet na

sekundę.

- Starczy tego ujadania! - syknął Morley, rozglądając się wokoło. Elfy naprawdę widzą w

ciemności, prawie równie dobrze, jak karły.

- Co widzisz? - zapytałem szeptem. Wszyscy mówiliśmy szeptem. Całkiem sensowne, no nie?
- A czego byś się spodziewał...
A co to za odpowiedź? Spodziewałbym się brudu i insektów i kupy zamieszania z powodu

naszego wejścia. Ale tylko szczury wydawały się nami przejęte - i to tyle o ile. Były tak pewne
siebie, że tylko wodziły za nami wzrokiem.

Zgodnie z relacją Karpiela, tubylcy mieszkali w drugiej części budynku. I rzeczywiście. Głównie

tam.

Skradaliśmy się korytarzem oświetlonym płomieniem pojedynczej, rachitycznej świecy. Właśnie

sobie myślałem, że Deszczołap musi być cholernym sknerą, kiedy nagle jeden senny amator nocnego
siusiu wszystko zepsuł.

Wyszedł z pokoju tuż przed nami, przeczesując obiema rękami włosy, z którymi czas już się

właściwie rozprawił. Obudził się błyskawicznie i zanim przywaliłem mu moją prawie najlepszą
pałą, wydał z siebie całkiem przyzwoity kwik. Wtedy kwiknął jeszcze głośniej. Musiałem go walnąć
aż cztery razy, żeby się zamknął.

- To by było na tyle - skwitował Ślizgacz. Trudno go było usłyszeć przez rwetes, jaki podniósł

wokół nas na razie niewidzialny garnizon.

- Pieprz badanie opinii społecznej. Znasz ten dom?
- Nigdy go wcześniej nie widziałem.
- Wydawało mi się...
- Nigdy tu nie byłem. Tyle pamiętam.
Korytarz skręcił w prawo. Nie protestowałem. Natknąłem się na tubylca, który biegł nam

naprzeciw. On też miał pałę. Wywalił gały. Ja też. Walnąłem pierwszy, on się uchylił, zawrócił,
wyjąc i wrzeszcząc.

- Wiesz co, Garrett, teraz to mogłeś się bardziej postarać. - Zaproponował Morley. Hałas przed

nami był coraz głośniejszy i Morley chyba się zmartwił.

Uciekinier wpadł w jakieś drzwi. Ja byłem za nim o dwa kroki, ale kiedy tam dotarłem, drzwi

były już zamknięte i zablokowane. Uderzyłem w nie ramieniem z granitu. Popuściły o jaką jedną
tysięczną milimetra.

- Ty to zrób. - Morley wskazał Ślizgacza. - Garrett, a ty przestań jęczeć.
- Zwichnąłem sobie wszystko od kolan w górę.
Ślizgacz zapukał do drzwi ogromnymi stopami, ale dopiero po chwili raczył uruchomić szanowne

ramię.

Drzwi eksplodowały jak sceniczna dekoracja. Chyba trzeba mieć do tego dryg.
Dotarliśmy do magazynów. Tu paliło się tylko kilka lamp. Deszczołap to faktycznie sknerus.

Zdaje się, że urządził tu baraki. Ludzie pierzchali na wszystkie strony jak przerażone myszy, kierując
się do innych wyjść. Tylko ci z korytarza wydawali się zdolni do walki.

Ciekawe.
Pośród ogólnego wycia i chaosu ujrzałem przelotnie znajomego gargulca, starego kumpla,

niejakiego Ichaboda. Pardon. Mojego starego kumpla Zeke’a. Zeke szybko się ulotnił. Ruszyłem za
nim. Miałem z nim do pogadania. Maggie Jenn miała dość kłopotów i bez tego, żeby jej zaufany lokaj
był przydupasem Deszczołapa.

Ani śladu. Znikł jak upiór, którego przypominał.
Przeszukaliśmy cały bajzel. Ani śladu Grange’a Cleavera. Złapaliśmy tylko troje ludzi - tego z

korytarza, którego obaliłem własnoręcznie i parę staruszków, którzy nie dotarli na czas do swoich
chodzików, żeby dać nogę.

Staruszka była może o tydzień młodsza od Pięknej. Jej mąż i ten drugi nie wydawali się

szczególnie rozmowni, ale ona trajkotała tak, jakby słowa ją wzdymały i wyrywały jej się niczym
wiatry po niezdrowym posiłku.

- Hejże, babciu, hejże! - Zalała mnie czymś w rodzaju dwutorowego potoku żalów na swoje

lumbago i na niewiarygodną niewdzięczność jej niedobrych i podłych dzieci. - Przykro mi
przeokropnie. Naprawdę. Ale ja chcę wiedzieć, gdzie jest Grange Cleaver?

- Spróbuj może trochę bardziej dyplomatycznie - podsunął Morley. Ciekawe, odkąd to on taki

cierpliwy się zrobił, kiedy mu na czymś zależy?

- Byłem dyplomatą przez pierwsze trzy razy. Wystarczy. Teraz mi przeszło. Mam nastrój do

rozwalania łbów.

Nie wyszło mi to szczególnie groźnie. Nikt się nie przestraszył. Dopiero Karpiel zrobił użytek ze

swego długiego jęzora i wypaplał dość, żeby się zorientowali, że są w rękach niesławnego Morleya
Dotesa. Dopiero wtedy nawet ten korytarzowy twardziel dostał nieprzepartych ciągot do współpracy.

No cóż, Winger chyba jednak miała rację.
Ale nam to pomogło. Babcia Papla miała jedną odpowiedź, a ta odpowiedź brzmiała:
- Właśnie wyszedł, razem ze swoimi chłopcami. Nigdy nie mówi, dokąd idzie, ale chyba chciał

sprawdzić, co się stało z ludźmi, których wysłał kilka godzin temu. Zapłacił im, a oni się nawet nie
pokazali. - Spojrzał surowo na biednego Szczęściarza.

Szczęściarz wydawał się nieco zielonkawy. Staruszkowie już się zorientowali, kto nas

przyprowadził do tego domu nieszczęścia i biedak zaczął się martwić, że szef wpadnie w zły humor.

Morley okręcił go ku sobie.
- Cleaver sprowadził cię spoza miasta. Często tak robi, Szczęściarzu?
Szczęściarz spojrzał na nas morderczym wzrokiem. Nie miał wyjścia.
- Tak - odparł niechętnie.
Uważał chyba, że zerwaliśmy umowę. Może i tak. Przykro.
- Dlaczego?
- Chyba dlatego, że tu w mieście nie mógł znaleźć nikogo, kto chciałby dla niego pracować.

Zwłaszcza po tym, kiedy się dowiedzieli, kim był, kiedy tu mieszkał wcześniej. Zdaje się, że narobił
sobie wtedy wrogów, których nikt nie chciałby zdenerwować.

Zerknąłem na Morleya. Są tacy, którzy uważają, że jest gorszy od złej nowiny, ale nie był taki

wielki, żeby jego niezadowolenie miało zniechęcić zawodowych zbirów do służby komuś, kogo on
nie lubi. Nie, nie sądzę.

- Chodo - mruknąłem. Nazwijmy to intuicją.
Morley skinął głową.
- Był taki mały braciszek, który zginął paskudną śmiercią. Chodo był wtedy malutki i nie mógł

nikomu nic kazać. Ale nie zapomniał.

No tak, Chodo Contague nie pozostawia po sobie niezapłaconych długów. - Ale...
- Wiesz o tym ty i ja. Nikt więcej.
Tylko on i ja wiedzieliśmy, że po udarze Chodo stał się rośliną. Władzę w organizacji przejęła

jego córka. Udawała tylko, że przyjmuje instrukcje od ojca.

- Crask i Sadler - ci dwaj też wiedzieli.
Morley lekko przekrzywił głowę.
- To by wyjaśniało parę rzeczy.
Crask i Sadler byli głównymi łamignatami Choda, zanim się nie zbuntowali, próbując przejąć

władzę i doprowadzając go do udaru. Zniknęli, kiedy córka kacyka ich wymanewrowała.

Przypadkiem istniały pewne zastrzeżenia co do ich męskości, choć niewątpliwie byli chodzącymi

górami mięśni.

Opisałem ich. Z niewyraźnej miny Szczęściarza wywnioskowałem, że zna ich przynajmniej z

widzenia. Dałem Morleyowi znak spojrzeniem.

- Więcej komplikacji już mi nie trzeba. Morley dźgnął Szczęściarza.
- Tych facetów tutaj nie ma - wystękał ten ostatni. - Grange ma ich u siebie w domu. Nie chce,

żeby się pokazywali publicznie w jego towarzystwie. Uważa, że tylko sprowadzają tutaj kłopoty i
tyle. Dał im zajęcie w Suddleton.

Gdzie, jak sądzę, każdą wolną chwilę poświęcali planowaniu zemsty na niejakim Garretcie.
- Morley, nie masz wrażenia, że nasz kochany Szczęściarz nie jest całkiem szczery? Wie

cholernie dużo na temat biznesu Deszczołapa.

- Też mi się tak zdaje. Szczęściarz zaczął protestować.
- Ja tylko słyszałem to, co mówili jego stali goryle. Wiecie, jak to jest, faceci sobie siadają w

kółku, piją, gadają, ten tego...

- Jasne. Gadaj, Szczęściarzu, dokąd pobiegniesz, kiedy ci przetniemy wieży?
Spojrzał na staruszków, wzruszył ramionami. Bał się. Oni nie, choć staruszka nieźle się

rozgadała. Ciekawe, kim byli dla Deszczołapa.

Właśnie miałem zapytać o Zeke’a, kiedy Morley zauważył:
- Już dość tu czasu zmarnowaliśmy, Garrett. Pomoc może być w drodze.
No tak. Faktycznie. Może.
- Przejdziecie się z nami i odpowiecie jeszcze na parę pytań - zaproponowałem Szczęściarzowi i

staruszkom. - A potem się rozstaniemy.

Skinąłem ręką, żeby szli za mną.
- Był tam taki facet, co się nazywa Zeke...
I właśnie wtedy Przeklęty Papagaj zrobił pierwszą mądrą rzecz od chwili wyklucia. Wyleciał z

mroku z wielkim trzepotem skrzydeł, wrzeszcząc:

- Ratuj mnie! O, ratuj mnie, panie! - Takim tonem, że nawet nie brzmiało to jak zwykłe

marudzenie.

Bo nie marudził.
Było ich ośmiu. Nie dawałem im wielkich szans, choć wszyscy byli dużymi, paskudnymi

zabijakami. Sierżant i Kałuża ogłuszyli naszych więźniów, przeskoczyli przez to, co zostało i zabrali
się za wykręcanie członków. Oglądanie ich przy pracy przyprawiało o niezdrową fascynację. Coś
tak, jak oglądanie węża, który połyka ropuchę.

Nie miałem czasu na fascynacje. Siedziałem po ptaszka w krokodylach. Opędzałem się do chwili

nadejścia odsieczy.

Morley i Karpiel tańczyli wkoło, jakby odstawiali jakiś idiotyczny pokaz sztuk walki. Pan

Pyskaty trzepotał skrzydłami i skrzeczał. Robił więcej hałasu niż stado pawi. Jego słownik sięgnął
nowych poziomów. Kałuża, Sierżant, Ślizgacz, Ivy i zbiry Cleavera usiłowali go nauczyć czegoś
nowego, ale nie za bardzo mieli czego.

Czterech brunów zanurkowało szybko.
Słyszałem opinie ludzi nie związanych z fachem, że nie jest możliwe wykończenie kogoś za

pomocą samych pięści. To prawda, jeśli chodzi o przeciętnego pijanego amatorzynę, który tłucze się
ze szwagrem w kącie knajpy. Pośród zawodowców jest jednak całkiem inaczej.

Póki co, Kałuża zarobił rozkwaszony nos, Karpiel oberwał w nerw łokciowy i teraz podpierał

ścianę, z bladą twarzą trzymając się za łokieć i klnąc na czym świat stoi. Morley zgromił go
wzrokiem.

- Zabić ich, przeklęci! Zabić wszystkich! - rozległ się nad zgiełkiem dziewczęcy, piskliwy głos. -

Przestańcie się z nimi bawić! Pozabijać!

Dostrzegłem niewysokiego faceta, wrzeszczącego z odległości, która wydawała mu się

bezpieczna. Cleaver? Deszczołap we własnej osobie?

Morley też go zauważył. Brunowie Cleavera powoli zaczęli dochodzić do jedynego rozsądnego

wniosku, że nie należy denerwować gości, którzy rozprawiają się z nimi jednym palcem. Nie
posłuchali rozkazów. Morley wyszczerzył zęby i ruszył po Deszczołapa.

Ja też już byłem w drodze.
Deszczołap jednak chyba nie miał ochoty na nasze towarzystwo.
Ten mały kurdupel miał niezłe biegi!
Naturalnie, cała nasza paczka rzuciła wszystko, co miała w rękach i rzuciła się w ślad za nami. Z

oczywistym wynikiem. Deszczołap znikł w tej samej mysiej dziurze, która wcześniej skonsumowała
Zeke’a. Jego ludzie pozbierali części ciała swoje i kumpli i ruszyli w kierunku wyjścia. I oto nagle
znaleźliśmy się sami w pustym budynku, sam na sam z histeryczną papugą. A według Morleya „Straż
była w drodze”.

- Możesz przypadkiem mieć rację. - W tych czasach ludzie faktycznie czasem wzywali

profesjonalnej pomocy. I czasem nawet ją otrzymywali.

- Narcisio, złap tego sfelerowanego gołębia i zatkaj mu dziób - warknął Morley. Pyskacz właśnie

przestał żartować.

Sprawdziłem, czy wszyscy nasi ludzie mogą iść o własnych siłach. Żadnych poważniejszych

obrażeń. W każdym razie sprawnych nóg nie brakowało. Ze sprawnymi mózgami jakby gorzej.

Ślizgacz i Ivy pomagali opanować CP. Pan Pyskacz ułatwił im to. Wpadł na ścianę z pełną

prędkością i ogłuszył się na amen.

Szkoda, że nie skręcił sobie karku.
Już miałem mu to załatwić i zwalić na kiepski pilotaż ptaszyska, ale Karpiel za bardzo mnie

pilnował.

Dopiero na ulicy spytałem Ślizgacza:
- Ten kurdupel to był Cleaver, no nie? Ta krewetka o dziewczęcym głosie?
Morley wydawał się bardzo zainteresowany odpowiedzią. Czyżby nigdy wcześniej nie oglądał

Cleavera?

- Jasne. To był on. Ten wypierdek. Gdybym dorwał tego konusa, zrobiłbym z niego kapłona.

Wsadził mnie do wariatów. Gołymi rękami bym go załatwił. Jaja bym mu ukręcił i wsadził w gębę. -
Ale dygotał jak galareta. Był blady. Ociekał potem. Nie wyobrażał sobie chyba, że mógłby podejść
do Grange’a Cleavera bliżej, niż na rzut kamieniem.

Cleaver musi być bombowym facetem. Sprawdziłem Ivy’ego, ale niewiele miał do powiedzenia.

Zajęty był swoim pierzastym kumplem.

- Cleaver się teraz przyczai - zauważył Morley.
- Tak sądzisz?
- Garrett, jego obecność w mieście to już żadna tajemnica. Dowie się o tym mnóstwo ludzi, który

go nie lubią. A on też sobie zda sprawę, ilu ma wrogów od chwili, kiedy się spiknął ze
Szczęściarzem.

- Myślisz, że da nogę?
- Nie. Ale gdyby miał choć tyle rozumu co stara gęś, zrobiłby to czym prędzej. Pogadasz jeszcze z

Winger?

No i ciekawe, kto się ukrywał w cieniu budynku, kiedyśmy tu wpadli.
- Widziałeś ją, co?
- Widziałem.
Wynieśliśmy się, zanim zjawiła się Straż. Zaledwie znaleźliśmy się w bezpiecznej odległości

uważniej rozejrzałem się wokoło. Ani śladu mojej przerośniętej jasnowłosej przyjaciółki. Może
straciła zainteresowanie.

- Musisz ją pociągnąć za język, Garrett.
- Wiem, wiem... Ale chciałbym, żeby przyszła dopiero wtedy, kiedy będzie gotowa. -

Zastanawiałem się, dlaczego Winger nie wyruszyła na poszukiwanie Chastity Blaine.

Morley nawet nie wspomniał o drugim obserwatorze, tym, który mnie śledził do domu Maggie

Jenn. Pewnie go przegapił. Pomieszanie z poplątaniem. Wszystko bez sensu. I nie zapowiadało się na
lepsze.

- Nie czekaj za długo - mruknął Morley. - Dwie próby noc po nocy oznaczają, że Deszczołap nie

żartuje.

- Raczej że jest stuknięty nie na żarty. - A już najmniej sensu miała wrogość Cleavera. - Świetnie.

I z tą myślą udam się teraz do domu podleczyć oko.

Karpiel trzymał Cholernego Papagaja i szeptał małemu skurczyflakowi pod dziób słodkie słówka.

Usiłowałem się ewakuować. Morley wyszczerzył zęby i pokręcił głową.

- Nic z tego, Narcisio.
Moje szczęście wciąż pozostaje tą samą starą dziwką.

Garret 07 Smiertelne rteciowe klamstwa

XXVIII

Ślizgacz mnie zaskoczył. Okazał się przyzwoitym kucharzem, o czym dowiedziałem się w

momencie, kiedy dowlokłem się na śniadanie, ściągnięty z łóżka przez Ivy’ego. Biedak musiał zarazić
się czymś od Deana.

- Wyluzuj, Ivy - wymamrotałem, wlokąc się do kuchni. - To nie wojsko. Nie musimy dźwigać

tyłka, zanim wybije cholerne południe.

- Tatuś zawsze mi mówił, że mężczyzna nie nic do roboty w łóżku, kiedy ptaki zaczynają śpiewać.
Chyba tylko bezwładność, bo na pewno nie wrodzone opanowanie, powstrzymała mnie przed

wyrażeniem swojej opinii na temat tego niezdrowego przekonania.

Jeden śpiewający ptaszek już się zbudził w pokoiku od frontu i walił standard za standardem w

stylu:,3yła sobie piękna panna z...”. Zastanawiałem się, czy Deanowi przypadkiem nie zostało trochę
tej trutki na szczury, która wygląda jak ziarno dla ptaków. Szczury były o wiele za mądre, żeby je
jeść, ale to ptaszysko...

- Pracujesz nad czymś, co? - Ślizgacz wciąż nie bardzo wiedział, czym się zajmuję.
- Misja - wymamrotał Ivy. - Najstarsza pierwsza zasada, Garrett, Nawet ciura powinien

wiedzieć. Działać zgodnie z misją.

- Patrzcie, jak się stary wojak rozciurował. No dobrze, dobrze - dobre stare nawyki ze złych

starych czasów. Ciekawe, czy misja rozpoczęta o poranku ma faktycznie większe szansę na
powodzenie niż misja rozpoczęta w południe? Przepraszam, ale mam pewne wątpliwości.

Ciekawe, czy zauważyli zmiany w TunFaire. Pewnie nie. Żaden z nich nie miał szczególnie

dobrych kontaktów ze światem po drugiej stronie własnej czaszki.

- Chyba musimy się przejść do Wixona i White’a.
W tym momencie sklep okultystyczny był moim jedynym punktem zaczepienia. Mugwump z

obiecaną listą kontaktów jeszcze się nie zmaterializował.

Kuchnia Ślizgacza przyprawiłaby Deana o ciężkie kompleksy, a Morleya o zawał serca. Usmażył

pół połcia bekonu, upiekł lane biszkopty. Przekroił biszkopty i nasączył tłuszczem z bekonu, a potem
posypał cukrem. Jedzenie biednych ludzi. Żołnierzy. Żarcie, które było cholernie smaczne na gorąco.

W nocy padało. Poranne powietrze było chłodne. Powiew wiatru był świeży i przyjemny. Ulice

wysprzątano. Na niebie ani jednej chmurki. Był to jeden z tych dni, kiedy zbyt łatwo się zapomnieć i
odprężyć, zbyt łatwo zapomnieć, że jaśniejszy blask słońca oznacza mroczniejsze cienie.

Na szczęście, cienie też właśnie odpoczywały. Żaden nie wyrzygał łotrzyka gotowego do akcji.

Całe miasto wydawało się w świetnym humorze. Do licha, słyszałem nawet śpiewy dochodzące z
Bustee.

Nie potrwa to długo. Przed zachodem słońca znowu pójdą w ruch noże i krew popłynie z

poderżniętych gardeł.

Wyhodowaliśmy sobie niezły orszak, poczynając od niezdarnego stworzenia, które śledziło mnie

do domu Maggie Jenn, a skończywszy na gościu z kolczykiem, który mógł być równie dobrze piratem.
Miałem jednak co do tego poważne wątpliwości.

Nawet Ivy zauważył niezgułę.
- Niech się za nami włóczą - mruknąłem. - Zeza dostaną. Niełatwo obserwować to, co robię. I

jeszcze trzeba mieć mocne nogi.

- To jak za czasów Korpusu - zauważył Ślizgacz.
Ivy miał ze sobą Cholernego Papagaja. Ten sprośny gnojek bawił się jak szalony. „Kurde balans,

patrz, jakie melony ma ta dziwka! Och. Patrz tutaj. Chodź, skarbeczku, coś ci pokaże...”

Mieliśmy szczęście, że miał dość podłą dykcję.
Na ulice wyległy tłumy. Wszyscy chcieli zaczerpnąć świeżo wypranego deszczem powietrza,

zanim wszystko wróci do normy. Starzy i słabi będą padać pokotem. Takie świeże powietrze to
trucizna. Zanim dotarliśmy do West Endu, zauważyłem kolejny ogon. Ten za to był pierwszej klasy
profesjonalistą. Zauważyłem go przez przypadek, łut mojego szczęścia i tonę jego pecha. Nie znałem
go i to mnie zmartwiło. Wydawało mi się, że znam głównych graczy.

Niezła parada.
Wixon i White mieli otwarty kram.
- Zostajesz tutaj - poleciłem Ivy’emu. - Jesteś na czatach. Wszedłem do środka. Ślizgacz za mną.

Chciałem być taki zły, na jakiego próbowałem wyglądać.

Zarówno Vixon, jak i White byli na pokładzie, ale ani śladu reszty załogi czy pasażerów.
- Niech mnie - mruknąłem, zadowolony, że wreszcie coś idzie po mojemu. - Niech mnie, ani

śladu groźnych piratów.

Chłopcy przyjrzeli nam się uważnie. Potrzebowali kilku sekund, żeby stwierdzić, że nie byliśmy

najlepsza klientelą, ale żaden ani okiem mrugnął, bo żaden nie omieszkał zauważyć, że wraz ze
Ślizgaczem górujemy nad nimi jakimiś dwoma setkami funtów wagi.

- Jak możemy wam pomóc? - zapytał jeden. Przypominał mi żebrzącego świstaka. Miał lekki

przodozgryz obowiązkowo seplenił. Miękkie, małe łapki splótł na piersi.

- Robin!
- Penny, zamknij się. Sir?
- Szukam kogoś - odrzekłem.
- Jak chyba wszyscy? - Wielki uśmiech. Korsarz-komediant.
Penny uznał, że to śmieszne. Penny raczył zachichotać.
Ślizgacz się zmarszczył. Garrett się zmarszczył. Chłopcy nagle ucichli. Robin spoglądał przez nas

na wylot, w kierunku ulicy, jakby się spodziewał, że odpowiedź na jego dylemat pojawi się tam na
karym koniu.

- Szukam dziewczyny. Szczególnej dziewczyny. Osiemnaście lat. Ruda. Wysoka, o taka.

Prawdopodobnie piegowata. Zbudowana tak, że nawet najgroźniejsi piraci zatrzymują się na chwilę,
a nawet zdarza im się uronić łzę nad wyborem, jakiego dokonali. Używa imienia Justina lub Emerald
Jenn.

Chłopcy wytrzeszczyli oczy. Moja magia zamieniła ich w śliniące się półgłówki.
Na zewnątrz, Ivy poinformował jakąś nadzianą laskę, że sklep jest zamknięty, ale tylko na chwilę.

Dama próbowała się awanturować. Cholerny Papagaj włączył się do dyskusji i złożył jej
nieprzyzwoitą propozycję.

Obszedłem sklep, dotykając wszystkiego, co wyglądało na kosztowne. Chłopcy mieli sporą

powierzchnię i mnóstwo dziwnych przedmiotów.

- Czy ten opis coś wam mówi? - Nie mogłem nic wyczytać z ich reakcji. Ta wyuczona

neutralność nic nie zdradzała.

Penny prychnął:
- A powinna?
Od Robina mogłem go odróżnić tylko po wielkości wąsów. Poza tym mogliby uchodzić za

bliźniaki. Ci wielcy, kosmaci bukanierzy trzymali się razem dzięki ciężkiemu przypadkowi narcyzmu.

- Chyba tak - opisałem przedmioty związane z czarną magią, które znalazłem w pokoju Emerald.

Mój opis był bezbłędny. Truposz dobrze mnie przeszkolił. Wystudiowane neutralne maski pokryły się
mikropęknięciami.

Penny wiedział na pewno, o czym mówię, a Robin prawdopodobnie. Robin był lepszym graczem.
- Doskonale. Widzę, że wiecie o czym mówię. Prawdopodobnie to wy ich dostarczyliście.

Powiedzcie mi tylko komu. - Wybrałem wspaniały sztylet z czerwonego szkła. Jakiś wielki artysta
spędził całe miesiące na jego formowaniu i polerowaniu. Diabolicznie piękne, ceremonialne dzieło
sztuki.

- Nie powiedziałbym ci nawet... ej, przestań! Sztylet omal nie wyśliznął mi się z palców.
- Co? Chciałeś powiedzieć, nawet, gdybyś wiedział, o czym mówię? Ale powiesz mi, Penny.

Powiesz mi wszystko. Nie jestem grzeczny. A mój kumpel nie jest nawet w połowie tak grzeczny, jak
ja - podrzuciłem sztylet i z trudem go złapałem. Chłopcy drgnęli. Nie mogli oderwać oczu od ostrza.
Musiało być warte fortunę. - Chłopaki, jestem tym facetem z waszych koszmarów. Tym w masce.
Tym, który używa bezcennego ceremonialnego sztyletu do gry w noże na podłodze z hartowanego
dębu. Facetem, który was tak urządzi, że zbankrutujecie.

Odłożyłem sztylet, wziąłem do ręki książkę. Na pierwszy rzut oka wydawała się stara i

zwyczajna, bez żadnej symboliki okultystycznej. Myślałem, że to nic takiego, kiedy nagle chłopcy
zaczęli rzucać odpowiedziami, jakbym im przypalał pięty.

Bełkotali o facecie, który kupił opisane przeze mnie rzeczy. Zaskoczony uważniej przyjrzałem się

książce.

Ciekawe, co im tak rozwiązało języki.
Tytuł brzmiał „Rozszalałe Miecze”. Była środkowym tomem półfikcyjnej trzytomowej sagi

„Kruki nie bywają głodne”. Przed tomem „Rozszalałe Miecze” był tom „Gra stali”, a po nim „Burza
Wojenna”. Całość relacjonowała upiększone losy postaci historycznej zwanej Orłem, który grabił i
mordował na dwóch kontynentach i trzech morzach mniej więcej tysiąc lat temu. Według obecnych
norm facet był kompletnym łajdakiem. Przyjaciel czy wróg, wszyscy żałowali, że go poznali. Na
standardy swoich czasów jednak okazał się wielkim bohaterem, ponieważ długo żył i prosperował.
Nawet dzisiaj, jak powiadają, dzieciaki w prowincji Busivad marzą, by wyrosnąć na kolejnego Orła.

- Ciekawe, czy to pierwsza kopia? - zapytałem. Pierwsze kopie są rzadkością.
Chłopcy zaczęli bełkotać z podwójną energią. Co jest? Byli gotowi przyznać się do morderstwa.
- Sprawdźmy. Mówicie, że to był rudy facet, siwiejący, zielone oczy, piegi, niski. Na pewno

facet? - Kiwające się wściekle głowy obaliły moją teorię jak zamek z piasku w południowym słońcu.
Nawet te poronione wypierdki mamuta nie byłyby w stanie wziąć Maggie Jenn za faceta. - Około
czterdziestki, nie osiemnastki? - To nie pasowało do nikogo znajomego. Chyba, że tego paskudnego
konusa z magazynu. Nie przyjrzałem się ani oczom, ani włosom Cleavera. - Wiecie coś na jego
temat?

- Nie.
- Nic nie wiemy.
Oczy pozostawały wbite w księgę, ale cała reszta próbowała udawać, że wszystko jest

wspaniale.

- Zapłacił gotówką? Wszedł, rozejrzał się, wybrał to, czego potrzebował, zapłacił bez słowa na

temat inflacji? A kiedy wychodził, sam niósł zakupy?

- Tak.
- Faktycznie, co za wieśniak. - Z uśmiechem odłożyłem księgę. - Widzicie? Jak chcecie,

potraficie pomóc. Musicie się tylko zainteresować tematem. - Obaj odetchnęli wyraźnie, kiedy
odsunąłem się od ich skarbu. - Nie przypominacie sobie nic takiego, co mogłoby łączyć te sprawy?

Wydawało mi się, że to nic takiego, ale co ja wiem na temat szatańskich akcesoriów? Właściwie

nawet nie chcę nic wiedzieć. Odpowiedziały mi kręcące się łby.

- Wszystko było ozdobione srebrną gwiazdą z koźlą głową pośrodku.
- To prawdziwe atrybuty kultu szatana - tłumaczył Penny. - Nasz towar to masowa produkcja

karłów. Kupujemy hurtowo. To złom, bez wartości własnej czy okultystycznej. Nie jest fałszywy, ale
nie posiada żadnej mocy.

Machnął ręką. Podszedłem do witryny pełnej medalionów podobnych do tego, który znalazłem w

pokoju Justiny.

- Znasz dziewczynę, którą opisałem? Znowu kręcenie głowami. Dziwne.
- I jesteście pewni, że nie znacie faceta, który kupił te przedmioty?
Znowu krętu-krętu.
- Nie wiecie, gdzie mógłbym go znaleźć? Zaraz zakręci im się w tych głupich czerepach.
- No to chyba sobie pójdę - skinąłem na Ślizgacza.
Wixom i White popędzili na zaplecze, jakby ich goniło sto diabłów. Nie wiem, ale chyba

podejrzewali, że zrobię zaraz coś wyjątkowo nieprzyjemnego. Zatrzasnęli drzwi. Mocne były, grube.
Ślizgacz podążył za mną na ulicę, szczerząc zębiska.

Ślizgacz obejrzał się dyskretnie.
- Nie chciałeś przyciskać ich mocniej? Widziałeś, jak się spocili. Zwłaszcza, kiedy się bawiłeś

tą księgą.

- Nieraz podejście musi być pośrednie. Ivy, czekaj tutaj. Gwizdnij, gdyby ktoś się napatoczył.
Właśnie tu znajdował się wylot wąziutkiej uliczki wiodącej na zaplecze sklepu Wixona i

White’a.

Sklep nie miał okna na zapleczu. Niespodzianka, niespodzianka. Nawet w najlepszych

dzielnicach miasta niewiele jest okien na parterze. Lepiej nie kusić losu.

Dom miał jednak tylne wejście. A to niewiele bezpieczniejsze od okna. Zastanawiałem się co ci

chłopcy robią, że potrzebują tylnego wyjścia. Czyżby właśnie tak załatwiali reklamacje klientów?

Drzwi prowadziły do pokoju, do którego schronili się chłopcy i słabo tłumiły odgłosy sprzeczki.
-... co ty miałeś we łbie, żeby tak ją zostawiać na wierzchu?
- Zapomniałem. W porządku?
- Zapomniałeś. Zapomniałeś. Nie do wiary.
- Nic o niej nie wiedział. Sam widziałeś. Obchodziło go tylko, gdzie ta mała Jenn.
- No to dlaczego mu nie powiedziałeś, żeby się wreszcie wyniósł? Musiał nabrać podejrzeń, tak

się wiłeś...

- Nie powiedziałem, bo nie wiem, skarbie. Nie widziano jej od dnia, kiedy jej matka przybyła do

miasta.

No, no, no...
- Przestań się martwić tą cholerną księgą. Taki dupek nie potrafi odczytać nawet własnego

podpisu.

- Garrett... - mruknął Ślizgacz.
Machnąłem ręką, pilnie nadstawiając uszu. Musiałem tu i tam trochę nadrabiać z kontekstu, żeby

wszystko zrozumieć. Chyba sobie jeszcze pogadam z tymi korsarzami od okultyzmu.

- Garrett!
- Czekaj chwilę.

- Chłopcy, lepiej, żebyście byli ludźmi-szczurami i śmieciarzami w przebraniu, bo jeśli nie, to... -

odezwał się nieznajomy głos.

- Garrett, którego mam napocząć pierwszego?
-...jeśli nie, to wy skończycie w pojemniku na śmieci - ten krasomówca był rzecznikiem

prasowym pięciu łobuzów w koszmarnie niegustownych, orzechowej barwy przebraniach. Mogłem
przypuszczać, że to mundury straży sąsiedzkiej. Chyba zapomniałem wspomnieć, jak cicho i
spokojnie wydawało mi się w tej okolicy? Stary i powolny się robię, skoro o tym zapomniałem i
straciłem czujność.

Nadeszli z kierunku, którego nie pilnowałem. Za drzwiami panowała kompletna cisza. Naturalnie.
- Którego pierwszego? - zapytał znowu Ślizgacz. Rwał się do bitki, widać było, że poradzi sobie

z nimi jednym paluchem. Kolesie nie byli zbyt rośli, a znad pasów zwisały im wielkie brzuszyska.
Mieli małe, złośliwie świńskie oczka. Warczenie Ślizgacza dało do myślenia naczelnemu knurowi.
Zrobił taką minę, jakby zachęcał Ślizgacza do wprowadzenia słów w czyn.

Wydawało się, że to nie najlepsza chwila na bójkę. Wciąż miałem przy sobie jedną z flaszek

soczku uciekinierów Cudownego Milta Straszliwego. Ostatnią. Świsnąłem, żeby Ivy wiedział, że coś
się szykuje, po czym rzuciłem buteleczkę na bruk tuż pod nogi strażników spokoju.

Miałem szczęście. Buteleczka się rozbiła.
Paskudna ciemna plama rozlała się i rozpełzła jak żywa istota. I nic więcej. Brunowie ani

mrugnęli. Zrozumieli, że coś powinno się stać. Chyba nie chcieli sprawdzać, co.

Złapałem Ślizgacza za ramię.
- Czas się ewakuować.
Z bruku uniosła się cieniutka smużka dymu. Cóż, lepiej późno niż wcale. Niestety, kierowała się

w moją stronę, jako że byłem jedyną osobą, która się ruszała.

- Au, Garrett - mruknął Ślizgacz. - Nie lepiej to przemodelować jednego czy dwóch?
- Proszę uprzejmie. Ale jesteś sam. Ja wychodzę. - Smużka mgiełki uparcie kierowała się w moją

stronę.

Wprowadziłem w czyn moją filozofię dyskrecji szybko i z ogromnym entuzjazmem. Złapałem po

drodze Ivy’ego i wyniosłem się z zaułka. Wstrząśnięty Cholerny Papagaj wygłosił jedno ze swych
bardziej pamiętnych kazań.

Ślizgaczowi też się chyba odwidziało, bo deptał mi po piętach.
Wejście do sklepu. W oknie stał wielki szyld ZAMKNIĘTE, podparty od tyłu zasuniętymi

storami. Miałem przeczucie, że nawet, gdybym zapukał, chłopcy nie odpowiedzą.

- Cóż, wrócimy, kiedy chłopcy zaczną myśleć, że o nich zapomnieliśmy - oznajmiłem. - Teraz

jednak poszukajmy bardziej sprzyjającej pogody w innej części miasta.

Kątem oka zauważyłem jeszcze kilka orzechowych uniformów. Nietrudno je było spostrzec, bo

ulica opustoszała nagle. Tak to bywa w TunFaire.

Usunęliśmy się z okolicy tak szybko, jak pozwalało na to tempo Ivy’ego, obarczonego tym durnym

ptaszyskiem. Orzechowi brunowie zadowolili się pewnością, że idziemy rozrabiać gdzie indziej.

Po dłuższej chwili spytałem:
- Ślizgacz, wiesz może, dlaczego lubię pracować sam?
- Co? Nie. A dlaczego?
- Dlatego, że kiedy pracuję sam, nikt nie zacznie mnie wołać po nazwisku w obecności ludzi,

których nie chcę znać. Ani razu, a co dopiero cztery razy!

Przemyślał to sobie i chyba doszedł do wniosku, że jestem wściekły.
- No wiesz co! Ale faktycznie głupio, no nie?

- Tak - a co się będę pieprzył? Taki błąd może być fatalny w skutkach.
Z drugiej strony, orzeszki nie miały powodu, żeby żywić urazę. Przegonili mnie, zanim

napełniłem kieszenie zdobyczą, do której według własnego mniemania tylko oni mieli prawo. Teraz
mogą walić się w piersi i powiedzieć stowarzyszeniu kupców, że są potężnymi łowcami i
obrońcami.

Nie wydawali się skłonni do kontynuacji sprawy. A tamtym chodziło wyłącznie o książkę.
- Zamknij się, ty zmutowany gołębiu - warknąłem.
Ta książka mnie zastanawiała. Przeczytałem wszystkie trzy tomy „Kruki nie bywają głodne”

kręcąc się po bibliotece. Cała akcja opierała się na dynastycznym sporze pomiędzy tłumami
spokrewnionych ze sobą ludzi. Nagrodą był tron królewski i panowanie tylko z nazwy nad bandą
barbarzyńskich klanów. W całej sadze nie było ani jednej osoby, którą chciałbyś zaprosić do domu.
A sam bohater, niejaki Orzeł, w ciągu swojego żywota zamordował nie mniej niż czterdziestu ludzi.

„Kruki nie bywają głodne” opierała się na prawdziwych faktach, zamarynowanych w ustnej

tradycji, zanim wreszcie ktoś zlitował się i je spisał.

Książka nie podobała mi się, ponieważ nie mogłem polubić żadnego z bohaterów, ale również i z

tego powodu, że autor uznał za stosowne nazwać po kolei każdego z przodków, kuzynów i potomków
bohaterów, jak również wszystkich, których kiedykolwiek poślubili lub zamordowali. Po chwili
trudno już było się połapać w stadach Thor, Thralfów, Thorolfów, Thoroldów, Thordów, Thordis,
Thorid, Thorirów, Thorinów, Thorarinów, Thorgirów, Thorgyerów, Thorgilów, Thorbaldów,
Thorvaldów, Thoriumów i Thorsteinów, nie wspominając o licznych Oddach, Eirikach i Haraldach -
przy czym każdy z nich mógł zmieniać imię, kiedy mu tylko odbiło.

- Co teraz? - zapytał Ślizgacz, wyrywając mnie z zadumy. Ivy z nadzieją obejrzał się przez ramię.

Wydawał się jeszcze bardziej zawiedziony niż Ślizgacz, że go ominęła rozróba. Trzeba jednak
przyznać że umiejętnie zatykał dziób Cholernemu Papagajowi, skoro ten tylko zaczynał robić
propozycje przechodniom.

- Idę do domu, wrzucę coś na ząb. To na razie.
- A co nam z tego przyjdzie?
- Nie będę głodny - i będę mógł wreszcie pozbyć się jego, Ivy’ego oraz całego konduktu

szpiegów, który się ciągnął za nami.

Miałem swoje plany.
Pozwoliłem Ślizgaczowi i Ivy’emu zrobić lunch, a sam skryłem się w biurze, żeby sobie uciąć

pogawędkę z Eleanor. Eleanor nie pomogła mi się odprężyć. Mój niepokój nie chciał ulecieć.
Zaintrygowany udałem się na drugą stronę korytarza. Truposz wydawał się pogrążony w głębokim
śnie, ale i tak się byłem pogrążony w myach. Już nie raz tak mnie nosiło.

Nie czułem się na siłach, żeby z nim gadać. Podziobałem trochę jedzenia, zafundowałem

chłopcom szybkie i prawdopodobne kłamstewko, że idę się na chwilkę położyć, po czym wymknąłem
się na ulicę. Zgubiłem śledzących mnie panów gdzieś w tłumie, bo ulice były bardziej zatłoczone niż
zazwyczaj. Wszędzie pełno było uchodźców. W konsekwencji każdy róg ulicy ozdobiony był
odmiennym guru, nawołującym do przegonienia ich z miasta. Albo jeszcze gorzej.

Czułem w powietrzu kolejny kryzys.
Skoro tylko się upewniłem, że jestem sam, popędziłem na Górę.
Stanąłem przed drzwiami Maggie Jenn tak pewnie, jakbym został wezwany. Użyłem tej dyskretnej

kołatki, najpierw raz, potem drugi, ale nikt nie odpowiedział.

Czy byłem zaskoczony? Nie bardzo.
Długo przyglądałem się posępnej, bezbarwnej fasadzie. Pozostała posępna i bezbarwna. I

nieprzyjazna.

Pospacerowałem przez chwilę po uliczkach. Nikt mnie nie zaczepił. Nie pozostałem tam jednak

na tyle długo, żeby kusić szczęście.

Byłem już w połowie drogi do domu Morleya, kiedy się zorientowałem, że już nie jestem sam.

Ten cholerny niezguła znów mi siedział na karku. No i co? Może chociaż on wie, co robi.

Wszedłem do Domu Radości. Zastałem tam moich dwóch najlepszych kumpli: Morleya Dotesa i

Saucerheada Tharpe’a. Obaj robili maślane oczy do mojego sennego marzenia.

- Chastity?! Co taka grzeczna panienka jak ty robi w takim miejscu?
Morley obrzucił mnie najmroczniejszym ze swych spojrzeń, których używa nie tyle w stosunku do

swoich ofiar, ile w stosunku do osób, które bodaj zmrużeniem oka zasugerują, że Dom Radości jest
czymś innym, niż ostateczną formą przybytku dla epikurejskich uciech.

Saucerhead wyszczerzył zęby. Wielki, olbrzymi głupek. Kocham go jak brata. Zauważyłem, że

stracił kolejny ząb.

- Sprawdzałam cię - wyjaśniła Chastity.
- Nie wierz ani słowu z tego, co mówią ci faceci. Zwłaszcza Morley. Nie powie prawdy, jeśli

kłamstwo wystarczy. Spytaj jego żonę i siedemnastu szalonych bachorów.

Morley pokazał mi garnitur spiczastych zębów. Wydawał się zadowolony. Wyszczerz

Saucerheada sięgał już uszu. Miał zęby jak żółte i zielone łopaty.

Uznałem, że najwyższy czas sprawdzić, czy w coś nie wdepnąłem, bo wydawało się, że jestem

dziwnie blisko spożycia własnych butów.

Wydawało się to niemożliwe, a jednak ludzie mówią o mnie czasem miłe rzeczy. Usiadłem.
- Kałuża! Daj mi trochę soku jabłkowego, skóra z butów pozostawia niemiły smak w ustach!
Dotes i Tharpe nie przestawali się cieszyć. Karpiel przyniósł mi sok, ale omal mnie nie oblał, bo

cały czas gapił się na śliczną panią doktor. Nie mogłem go o to winić. Naprawdę świetnie
wyglądała.

- Nie odpowiedziałaś na moje pytanie - zauważyłem.
- Po co tu jestem? Pan Tharpe zaproponował, żebyśmy coś zjedli, zanim pójdziemy do szpitala.
- My? Do Bledsoe? - Pan Tharpe nienawidził Bledsoe ze ślepą namiętnością. Pan Tharpe był

biedakiem. Pan Tharpe urodził się w Bledsoe i był zmuszony polegać na jego personelu medycznym
przez całe życie, jeśli nie liczyć paru lat w wojsku, gdzie po raz pierwszy odkrył, jak można się
naprawdę leczyć. Nie mogłem sobie wyobrazić, żeby Saucerhead z własnej woli bodaj zbliżył się do
tego miejsca.

Wiele osób przecierpi prawie wszystko, byle nie dostać się do Bledsoe. Wielu uważa szpital za

ostatnią bramę do śmierci.

- Jestem jej ochroniarzem - oznajmił Saucerhead.
- Co? A ja myślałem..
- Widziałam się z twoją przyjaciółką. - Uśmiechnęła się Chastity. Moi najlepsi kumple robili

sobie ze mnie jaja.

- Moją przyjaciółką? No, ciekawe. Nie chciała roboty?
- Wysłała ją do mnie - wyjaśnił Tharpe. To wymagało pewnego zastanowienia.
- A gdzie twoi kolesie, Garrett? - zapytał Morley.
- W domu, pilnują Cholernego Papagaja. Mam nadzieje, że go pieką na wolnym ogniu. Dlaczego?
- Chodzą słuchy, że próbowaliście obrabować jakichś kmiotków na West Endzie.
Zmarszczyłem brwi. Dziwne, że już się rozniosło.
- Próbowałem znaleźć ślad Emerald. Nie posunąłem się aż tak daleko. - Opowiedziałem im cała

historię.

Morley wkrótce spoważniał i głęboko zmarszczył czoło. Pozwolił mi mówić, ale kiedy

skończyłem, zapytał:

- Jesteś pewien, że to była stara kopia jednego z tomów „Kruki nie bywają głodne”?
- „Rozszalałe Miecze”. Wiesz coś, czego ja nie wiem?
- Znasz tę historię?
- Czytałem książkę.
- To mnie nie dziwi - zaśmiał się. Pamiętał jeszcze moje problemy z Lindą Lee. - Skoro ją

czytałeś, to wiesz, jak się kończy. Orzeł ma osiemdziesiąt lat, jest wciąż zdrów, choć traci wzrok.

Kobiety zaczynają nim pomiatać, prawdopodobnie rewanżując się za to, jak je zawsze traktował.

To mu się nudzi, zabiera ze sobą Idłku niewolników, cały skarb, jaki zgromadził w ciągu
siedemdziesięciu lat i wynosi się w nieznane. Po kilku dniach wraca sam i z pustymi rękami, nie
wspomina też ani słowem, co się stało z niewolnikami i ze skarbem.

- No i co?
- No i skarb Orła jest jednym z największych, o których opowiadają łowcy skarbów, kiedy się

spotykają. Jeden z mitów głosi, że najwcześniejsza wersja „Kruki nie Bywają Głodne” zawiera
wszystkie wskazówki, aby go znaleźć. Podobno kopiści znaleźli skarb, zanim zrobili około pięciu
kopii, ale wymordowali się wzajemnie, nim zdążyli go wykopać. Morley opowiedział historię
chciwości i przebiegłości godnej samego Orła.

Co prawda to prawda, jego opowieść brzmiała jak pierwszy lepszy brukowiec, wart tyle, ile

papier, na którym go napisano. Gdyby nie miał w oku pewnego znajomego błysku, pewnie
zignorowałbym wszystko, co mówił. Ale błysk był. Znałem go i wiedziałem, że jego złoty nerw
został podrażniony. Zamierzał złożyć WLsonowi i White’owi wizytę, która nie miała nic wspólnego z
moją.

- Drugi tom? - wtrąciłem w nadziei, że go ostudzę. - Dlaczego akurat ten? Przecież Orzeł zakopał

skarb pod koniec.

Morley z uśmiechem wzruszył ramionami. Biedny, tępy Garrett nie widział spraw oczywistych.

Chastity obrzuciła nas dziwnym spojrzeniem. Wiedziała, że coś się dzieje, ale nie była pewna, co.

- W sumie możesz mieć rację - powoli odparł Morley. Podejrzewam, że chciał tylko zamieszać w

głowach wszystkim obecnym.

Wiedział coś, o czym nie chciał mówić. Jak wszyscy ostatnimi czasy. Wzruszyłem ramionami.
- Idę odwiedzić Maggie. Chcesz przejść się ze mną? - Jego złoty nerw zareaguje i na to, jak znam

życie.

- Dlaczego nie? - zapytał.
Saucerhead też załapał. Obrzucił mnie pełnym powątpiewania wzrokiem, ale nie zadawał pytań.

Nie ma sensu wtajemniczać Chastity we wszystko. Zwłaszcza, że ma kumpli w Straży.

Zorientowała się, że mamy przed nią tajemnice. Nie spodobało jej się to, ale chyba miała

przeczucie, że nie bardzo chce wiedzieć.

- Znasz Grange’a Cleavera? Pojawia się czasem w Bledsoe?
- Widywałam go. Ostatnio więcej niż kiedyś. Wydaje się, że mieszka w mieście. Jest w Radzie.

A Rada przez cały czas gdzieś tu się kręci. Reszta zwraca uwagę tylko wtedy, kiedy zaczynają coś
knuć.

- Rozumiem. Co on tam robi?
- Nie wiem, jestem tylko lekarzem. Nie latam tak wysoko. Morley był gotów do drogi.
- Jak on teraz wygląda? - zapytał. - Kiedyś lubił się przebierać. Tylko najbliżsi wiedzieli, jak

wygląda naprawdę.

Zaskoczona Chastity mruknęła:
- A co mu pomoże przebranie? Niewielu jest tak niskich ludzi.
- Nie zawsze udawał człowieka - wyjaśnił Morley. - Czasem karła, jeśli chciał.
- Albo elfa? - podsunąłem.
- Garrett, takich brzydkich elfów po prostu nie ma! - warknął Morley. - Nie zdążyliby wyrosnąć z

pieluch!

Pomyślałem o księciu z magazynu. Zniewieściały, ale nie brzydki. Nieszczęśliwa dziewczynka,

której paskudny los przykleił siurek.

- Możesz go opisać, Chastity? Poza tym, że jest niski. Zrobiła, co mogła.
- Dla mnie wystarczy. To ten facet, Morleyu.
Morley burknął coś ze złością. Chastity znowu zrobiła zaskoczoną minkę.
- Wyjaśnię ci później - obiecałem. Zastanawiałem się, co łączy Dotesa i Deszczołapa.
Morley miał swój świat. Ja starałem się pozostawać poza nim. Może nawet lepiej, że nie znałem

żadnych szczegółów. Miałem nadzieję, że wyjaśni, gdyby się to okazało potrzebne.

Będę miał oczy otwarte. W przeszłości znany był z tego, że potrafił czekać zbyt długo.
- Idziesz czy nie? - burknął.
- Spotkamy się później - obiecałem Chastity.
- Obiecanki-cacanki.
Saucerhead obdarzył mnie spojrzeniem świadczącym o tym, że tak, będzie jej pilnował. Nie

prosiłem go o to, bo wiedziałem, że to jego wrażliwy punkt. Pewnego dnia poprosiłem go, żeby
pilnował pewnej kobiety, a on nie dopilnował. Zginęła. Zarżnął za to cała bandę opryszków, sam
znalazł się o krok od śmierci, ale wiedział tylko tyle, że zawiódł. I nie można było go od te-20
odwieść.

O
Chastity była tak bezpieczna, jak to tylko możliwe.
- Hej, Garrett! Może tak zwiniesz z gęby ten durny wyszczerz i szklane spojrzenie choćby na

chwilę, żeby mnie wprowadzić w sprawę?

- Zazdrośnik. - Przez chwilę zmagałem się z wyszczerzeni, pokonałem go. - Skorzystamy z

Podejścia Dotesa.

Byliśmy blisko Góry. Wkrótce spotkamy pierwsze patrole. Musiałem okiełznać wyszczerz,

przestać marzyć o pięknych blondynkach, bo uśmiechnięty od ucha do ucha obcy nie jest mile
widziany w tym rejonie.

- Podejście Dotesa? A co to takiego?
- Powinieneś wiedzieć. Sam go wymyśliłeś. Prosto przed siebie i furda świadkowie - wchodzimy

i tyle.

- Nie ma sprawy, ale w środku nocy i w czasie burzy. Nie przesadzasz czasami?
Nie raczyłem oprotestować tej odpowiedzi.
- Za tymi domami biegnie wąska alejka. Wykorzystują ją dostawcy i ludzie-szczury, którzy

wywożą śmieci.

- Wywożą śmieci?
- Nowość, muszę przyznać. Ale to prawda. Ta alejka jest czystsza niż ulica od frontu. Nigdy

czegoś podobnego nie widziałem.

- Prawie niepatriotyczne, no nie?
- Niekarentyńskie z pewnością. Ciężki przypadek dziwactwa.

- Konspiracja.
Dokuczał mi. Chyba czuł, że w środku wciąż jestem z Chastity.
- To z żoną i dziećmi było z twojej strony paskudne. - Obejrzał się niedbale.
- Było, było. Jesteś przewrażliwiony, bo sam nie zdążyłeś zrobić tego numeru ze mną. Wciąż tam

są?

- Przypuszczalnie. Być może. Warta jest paru sztuczek. Są tam cały czas. Cala parada

potencjalnych świadków. To dama pierwszej klasy, Garrett. Nie spieprz sprawy, jak z Tinnie i Mayą.

Zanim zdążyłem zaprotestować, dodałem:
- Przyciągasz to, czy jak?
- Sam powiedziałeś. Ciężki przypadek dziwactwa.
- Z tym się zgodzę. Choć tym razem dziwność polega na tym, że brak w tym sensu. Przynajmniej

żaden facet nie spaceruje po niebie, ani nie odmawia rezygnacji z morderstwa tylko dlatego, że
wcześniej został zabity i skremowany. Nie widziałem jeszcze żadnych zmiennokształtnych i chyba
jeszcze nikt nikomu nie zatopił kłów w szyi.

- Ale jest w tym coś z okultyzmu.
- Sądzę, że to zmyłka Cleavera. Sądzę, że to on ma dziewczynę. Te okultystyczne bzdety są po to,

żeby zmylić Maggie.

- Ciągniesz to dalej? Właśnie nad tym myślałem.
- Na razie. Przynajmniej dla nich. Może być ciekawie, kiedy się zorientują, co robimy.

Zobaczymy, kto jak się zachowa.

Byliśmy już na Górze, maszerując jak całkiem uczciwi ludzie. Zachowuj się, jakbyś był stąd, a

wtedy nikt na ciebie nie zwróci uwagi. Nawet na Górze dużo uczciwych ludzi legalnie chodzi po
ulicach. Lokalni strażnicy nie mają odwagi zaczepiać wszystkich po kolei.

- Pewnego dnia te błazny przypomną sobie o szkoleniach, ustawią rogatki i zaczną sprawdzać

przepustki - zauważyłem.

- Nic z tego - prychnął Morley. Nie miał wysokiego mniemania o brunach z Góry. - Tutejsi

mieszkańcy nie wytrzymają takiej niedogodności.

- Pewnie masz rację - i to jest największy problem z bezpieczeństwem publicznym. Cholernie

niedogodne.

- Liczysz na to, że ci z tyłu są równie zboczeni, jak ty? To chyba jeszcze gorsze, niż liczyć, że

każdy jest uczciwy.

- Zboczeni? - zaprotestowałem, ale wiedziałem, co ma na myśli.
- Wiesz, co mam na myśli. Przynajmniej jeden może być tajniakiem.
Tajna policja to nowy problem dla półświatka TunFaire. Tylko zawsze elastyczny Morley nie

miał problemu z przystosowaniem się.

- Może być. - Nie wierzyłem w to i on chyba też nie. Straż była mniej nieśmiała niż ci ludzie.

Nawet szpiedzy Relwaya.

Morley musiał wreszcie to powiedzieć:
- Winger mogłaby mieć takie powiązania. Kurde!
- Tak, jeśli ma w tym zysk - zacząłem się zastawiać. Czy Winger mogłaby zdradzić człowieka,

który był dla niej najlepszym przybliżeniem słowa „przyjaciel” dla samej forsy? Straszne, ale nie
umiałem odpowiedzieć na to pytanie.

- Kiedyś mi dałeś rade: nigdy nie wdawać się w stosunki z kobietą bardziej stukniętą ode mnie -

mruknąłem.

- I chyba miałem rację, co?

- Tak. O, tak.
Skręciliśmy w alejkę, która przechodziła za domem Maggie Jenn. Mieliśmy szczęście i wolną

drogę - przynajmniej do tej pory. Nawet patrole się tu nie kręciły. Dla stróżów prawa byliśmy
niewidzialni jak duchy.

- Uważaj na Winger, Garrett. Jest bardziej stuknięta od ciebie. - Zapuścił wzrok w tę

nieprawdopodobnie czystą alejkę. - Choć niewiele. Ta droga jest otwarta. Każdy może tu wejść.

Zachichotał nerwowo, prawie nie wierząc w tę demonstrację aroganckiej pewności siebie. Nikt

nie mieszka tak wysoko na Górze, żeby być poza zasięgiem. Nawet największe wiedźmy i
czarownicy, strażnicy burz i lordowie wojenni, którzy każą książętom i diukom pucować sobie buty...
nawet oni mogą zostać obrabowani.

- O Winger będę się martwił później. Teraz musimy zrobić swoje, zanim zjawią się nasi fani.

Tędy. - Wskazałem balkon z kutej stali, który zwykle służył do zrzucania śmieci. Ludzie szczury
przejeżdżali pod spodem i służba zrzucała, co trzeba. Podobne balkony zdobiły wszystkie ponure
kamienne ściany wzdłuż całej alejki.

- Poza sprzątaniem chyba nic specjalnego tu nie widać, co? - mruknął Morley.
- Chciałbyś, żeby zdobili fasady fikuśnymi rzeźbami dla takich jak my?
Morley zachichotał i ruszył przed siebie. Znalazł uchwyt dla rąk na szorstkim kamieniu, wspiął

się, zaopiekował symbolicznej grubości drzwiami i przewiesił się przez poręcz, żeby mi pomóc. W
chwilę później byliśmy już w środku. Wyjrzeliśmy przez wąskie okienko, szukając świadków. W
chwilę później w alejce pojawiły się nasze ogonki. Morley zachichotał, a ja westchnąłem:

- Tylko Winger.
- Skąd ona bierze takie ciuchy?
- Gdybym wiedział, udusiłbym krawcową. To sprzeczne z boskim prawem, a może i z ludzkim.
- Jesteśmy w środku. Czego szukamy?
- Kurde, nie wiem. Czegokolwiek. Dzieją się rzeczy całkiem bez sensu. Skoro szukam zaginionej

dziewczyny, powinienem tkwić po uszy w piraterii. Jestem prawie pewien, że Maggie Jenn nie
wynajęła mnie wyłącznie po to, żeby znaleźć Emerald.

- Hę?
- Może sobie przypominasz, że się w to wpakowałem, ponieważ Winger chciała, żebym pilnował

Maggie Jenn. Myślała, że Maggie chce, żebym kogoś załatwił.

- A teraz ci się wydaje, że może Maggie miała rację. Że cała sprawa mogła być ukartowana tylko

po to, żebyś się strzelił głowami z Deszczołapem.

- Może być. Sądziłem, że znajdę tu jakieś wskazówki.
- No to do roboty. Zanim Winger się zorientuje, co tu robimy i wyjdzie ze ściany.
- Absolutnie. Ale najpierw sprawdzimy, kto pierwszy wejdzie w alejkę.
Minęła nas cała parada, zanim znów opustoszało. Morley dobrze im się przyjrzał.
- To ten - szepnąłem. - Ten zawodowiec.
- Widzę. Czuję to. To szycha.
- Znasz go?
- I w tym problem - mruknął Morley - Nie znam.
Też mnie to martwiło. Mogłem sobie wyobrazić, że Włnger pracuje dla Winger i każdego, od

kogo może wydusić kasę. Pirat musiał być na wikcie Cleavera. Ale co z tym zawodowcem?

Wydawało się, że o sobie wiedzą.
Podchody zwróciły uwagę złośliwych oczu. Pojawili się opryszkowie ze Straży. Nawet Winger

się ulotniła, żeby błaznów nie kusić.

- Koniec zabawy i do roboty - poradził Morley. - Chłopaki z płaskimi nosami nie będą się tu

kręcić przez cały dzień.

Zaczęliśmy od tego samego pokoju.
Mówiliśmy szeptem. Po chwili zacząłem się zastanawiać, dlaczego. Ani śladu Maggie i jej

cudownej załogi. Zdaje się, że Morley wyraził to pierwszy:

- Garrett, tu nikt nie mieszka i nie mieszkał od lat. - Żaden z pokoi, w których ostatnio bywałem,

nie był usłany naftaliną i kotami z kurzu. Po chwili zacząłem kasłać i chrząkać.

- Taaak... To tylko dekoracje do sztuki, jaką odegrali na mój użytek.
- Zgadnij, po co?
- Nie muszę zgadywać. Po to tu jestem, żeby się dowiedzieć, czy Winger przypadkiem nie miała

racji.

Każde z kolejno odkrywanych pomieszczeń pyszniło się meblami w pokrowcach i warstwą kurzu.
- Hmmm.. całkiem niezłe antyki - zauważył Morley. Udawał obojętność, ale czułem, że jest

rozczarowany. Żadnych łatwych w transporcie drogocenności. Chyba już się zastanawiał, jak
wynosić meble.

Po pewnym czasie, ponieważ mieliśmy mnóstwo czasu, natrafiliśmy na sypialnię na piętrze. Była

używana, ale jej nie pamiętałem.

- Dama, która tu mieszkała, nie miała zwyczaju sprzątać po sobie - zauważył Morley.
I chyba nikogo, kto by po niej sprzątał. Resztki jedzenia na talerzach pyszniły się jedwabistym,

błękitnym futerkiem.

- Sądzę, że opuszczono ten pokój jeszcze przed twoją wizytą - mruknął Morley. - Sprawdźmy go

bardzo dokładnie.

Sieknąłem z podziwu. Co za geniusz.
W chwile później:
- Garrett?
- Co?
- Popatrz na to.
„To” wstrząsnęło mną z lekka. „To” okazało się damską peruką. „To” było ogromną czupryną

wijących się dziko rudych włosów, bardzo podobnych do włosów Maggie Jenn, których siecią tak
chętnie dałbym się oplatać. Siecią, z której wyzierało teraz paskudne podejrzenie.

- A to co było? - rzucił Morley.
- Niby co?
- Ten dźwięk. Jakby ktoś cię dźgnął gorącym pogrzebaczem.
- Próbowałem sobie wyobrazić łysą Maggie. - Podniosłem perukę, jakby to była ścięta głowa

wroga.

- Wyduś to wreszcie. No, już.
- Wiesz, o co chodzi? No to posłuchaj. Bierzesz taką perukę, wsadzasz na łeb komuś takiemu jak

Deszczołap i masz już sobowtóra ślicznotki, która mnie wynajęła, żeby znaleźć jej dzieciaka. Jeśli
jeszcze ubierzesz go w dziewczęce szmatki. Sobowtóra ślicznotki, która mnie zaprosiła na nic
innego, tylko...

Morley wyszczerzył zęby. Potem prychnął. Wreszcie ryknął śmiechem.
- Och! Och! To by była historyjka o Garretcie jak żadna inna! Ludzie zapomnieliby o staruszce i

jej kocie... - Strzelił palcami i znowu się wyszczerzył. - Założę się, że Winger wiedziała. No założę
się po prostu. A przynajmniej coś podejrzewała... i może właśnie to chciała sprawdzić. Napuścić
Garretta. On luuubi rude. Poleci, kiedy mu ją posadzisz na kolanach. - Cholerny konus omal się nie

zlał w gacie ze szczęścia. - Och, Garrett, zaimponowała mi. Naprawdę. Sam bym nie wpadł na coś
takiego.

- Chyba ci się coś pomyliło - zaprotestowałem. - To nie jest tok myślenia Winger.
Gadałem i gadałem, sam nie wiedząc, z kim się sprzeczam. Podnosiłem głos coraz wyżej,

wyobrażając sobie miliardy potworności, które mogły mi się przytrafić wyłącznie z powodu mojej
skłonności konesera do płci przeciwnej. I to tylko dlatego, że Maggie Jenn, która rozgrzała mnie jak
gardziel wulkanu, mogła nosić tę perukę.

Utkwiłem w niej wzrok. Nawet się nie rozprostowała pod wpływem mojego morderczego

spojrzenia. Pozostała dokładną kopią fryzury Maggie.

- Chwytasz? - Upierał się Morley, jakby to nie był mój osobisty pomysł. - Grange Cleaver włożył

perukę i oszukał cię na tysiąc procent.

Poczułem, że policzki mi płoną.
- Może tak, a może nie. No, załóżmy, niech będzie. Przypuśćmy na chwilę, że to on był Maggie

Jenn, która mnie wynajęła. Pomińmy kwestię, że to ma jeszcze mniej sensu niż przedtem. Cleaver nie
skierowałby ostrza przeciwko samemu sobie. Szukajmy zatem podwójnego dna. Zastanówmy się,
czego mój pracodawca chciał naprawdę, kimkolwiek był, była, lub było.

- Nie skacz tak, Garrett. - Próbował powstrzymać sprośny chichot.
- Dobra, Morley. Jedno pytanie. Za co mi zapłacił przyzwoitą zaliczkę?
- Można by przypuszczać, że miałeś zrobić to, po co cię wynajęli. Znaleźć dziewczynę. Ale jeśli

lepiej pomyślisz, sam dojdziesz, że Maggie Jenn, która nie jest Maggie Jenn rzeczywiście ma sens.

- Jaki?
- Widzisz, gdyby okazało się, że to Cleaver w przebraniu, nie byłoby sprzeczności z tym, co

eksperci mówią o kobiecie.

- Sam do tego doszedłem, zanim jeszcze zacząłeś mi wiać przed nosem tą pieprzoną peruką.

Prawdziwa Maggie Jenn pewnie leży na swojej wysepce tyłkiem do góry i nie podejrzewa, że jej
kumpel Grange Cleaver psuje jej reputację, udając...

- Powinieneś się raczej zastanowić, ile razy już to robił wcześniej. Kiedy jeszcze sypiała z

księciem krwi.

No nie, w obliczu księcia pewnie by się nie ważył. Książę zdecydowanie wolał panie i nie miał

cierpliwości do cnotek. Znał prawdziwą Maggie Jenn.

- Ale fałszywa Maggie mogła się włóczyć gdzie chciała, albo tam, gdzie tego chciał Deszczołap.
- Ktoś mi mówił, że Cleaver mógł być jej bratem. Może byli bliźniętami.
- I był alfonsem własnej siostry?
- A bo to pierwszy raz facet stręczy własną siostrę?
- Masz rację. Chyba o tym zapomniałem. Pobożne życzenia. A myślałem, że już z nich wyrosłem.

Nie powinienem ani na chwile zapominać, jakimi sukinsynami potrafią być ludzie...

- Wciąż mamy jeszcze kilka pokoi do przeszukania - nie chciałem się wdawać w dyskusje o

wyższej konieczności - Choć Morley musiałby chyba wleźć pod węża, żeby znaleźć tam niższe
mniemanie o rodzaju ludzkim, niż moje.

Wyższą konieczność jestem w stanie zrozumieć. Wyższej konieczności nie potępię. Pogardzam

tymi tylko, którzy sprzedają swoje siostry, córki i żony, ponieważ to im pozwala migać się od pracy.

- Musisz mnie jakoś trawić, Morley.
- Trawię, Garrett. I wszystkich innych też. Chcecie czy nie, jesteście teraźniejszością i

przyszłością świata. Reszta z nas będzie musiała sobie znaleźć jakieś dziury, inaczej nasz czas
przeminie.

- Brawo! - zaklaskałem. - Masz wizję. Zgłoś się na członka rady miejskiej.
- Nie mam w sobie dość z człowieka, a poza tym nie mam czasu. Zatkało mnie. Moja żartobliwa

uwaga została przyjęta z całą powagą. Ciekawe. Morley Dotes, zabójca i łamignat, członkiem mojej i
twojej rady miejskiej?

Faktycznie, wygląda na to, że nadeszły dobre czasy dla półgłówków. Rządzić mogą wariaci,

dyletanci, sklerotycy, a może i Cholerny Papagaj.

TunFaire jest miastem ludzi w królestwie ludzi, Karencie. Tak stanowią liczne traktaty. Oznacza

to, że prawodawstwo ludzi ma priorytet, z wyjątkiem sytuacji, kiedy zostało zmienione traktatem
obejmującym jedynie konkretne obszary. Jest również miastem „otwartym” co oznacza, że każda rasa,
która podpisała traktat, może się tu swobodnie poruszać, ciesząc się mniej więcej takimi samymi
prawami, jak obywatele Karenty. I, teoretycznie, posiada te same obowiązki.

W praktyce kręcą się tu różne rasy, z traktatami i bez, wielu nie-ludzi wykręca się od swoich

obywatelskich obowiązków. Doskonałym przykładem są centaury. Wszystkie traktaty z centaurami
szlag trafił, kiedy ich plemiona przyłączyły się do Glory’ego Mooncalleda. Z prawnego punktu
widzenia są obcymi o wrogich zamiarach. Ale ostatnio, odkąd republika Mooncalleda upadła,
zalewają miasto i królestwo i nikomu to nie przeszkadza, może z wyjątkiem ekstremistów.

Połowę populacji TunFaire stanowią gastarbeiterzy i rezydenci nie-ludzie. Wojna straciła już na

impecie i teraz coraz więcej osób zdaje sobie sprawę z dramatycznych zmian, jakie wkrótce nastąpią
w społeczeństwie. Zaczynają się kwasy.

Wkrótce sprawa nie-ludzi zacznie w polityce zajmować centralne miejsce. Już jest, dla takich

odłamów jak Wezwanie. W ich statucie nie znajdziesz eufemizmów i niedomówień. Zabijać nieludzi
tak długo, aż żywi sami uciekną.

Bogowie, nie chciałem, żeby moja awantura skończyła się w kłębowisku politycznych żmij.

Panowie w Niebiosach i w Głębinach, strzeżcie mnie przed polityką...

Ruszyliśmy dalej. Szukaliśmy na górze i na dole, na prawo i lewo, na południe, na północ,

wschód i zachód. Szczególnie starannie przegrzebaliśmy apartament, który podobno należał do
Justine Jenn.

- Garrett, tutaj nikt nie mieszkał - stwierdził wreszcie Morley. - Dekoracje.
Zgodziłem się z nim.
- Myślisz, że jeszcze coś tu znajdziemy? - zapytał.
- Wątpię. Chcesz zajrzeć do piwnicy? - A ty?
- Pamiętam naszą ostatnią wyprawę do piwnic. Już wolę iść na zakupy.
- Wixon i White. Handlarze od siedmiu boleści. Rzeczywiście znali tę dziewczynę?
- Jakąś dziewczynę pewnie znali - przyznałem, tym razem bardzo ostrożny z identyfikacją.
- Racja. Ale to jakiś początek. Mogę się z tobą przejść? Dawno mnie tam nie było.
- Kurde, odbiło mi - wiedziałem, że będzie chciał iść. - Gdyby nie ci piraci, nie dałbym za

istnienie tej dziewczyny złamanego grosza.

- Jakiejś dziewczyny. Sam to powiedziałeś. No to może wrócimy sobie na ulicę?
- Niezły pomysł. - Rozejrzeliśmy się za ewentualnymi obserwatorami. Winger i wściekły pirat

pilnowali alejki, udając, że się wzajemnie nie widzą. - Patrz, jak się ładnie dogadali.

- Świat się robi przez to lepszy. Uchyl trochę okienka od frontu i sprawdź, co robi tamten geniusz.
Frontowa ściana domu nie była aż tak nijaka, jak się wydawała z dołu. Wyjrzałem.
Zawodowiec uznał, że wyjdziemy frontowymi drzwiami, jak gdybyśmy tam mieszkali. On pewnie

by tak zrobił. Odstawił kawał dobrej roboty, wtapiając się tło. Ale jeśli ktoś wiedział, gdzie patrzeć,
nigdy by go nie przeoczył.

Niezdary ani śladu. Ciekawe.
Morley zachichotał.
- Ciekawe, jak długo będą czekać, jeśli nie wyjdziemy?
- Co masz na myśli?
- Dachy. Zachichotałem i ja.
- Chyba warto się pokusić o taki eksperyment. Do roboty.
- A jak już się dobrze ulotnimy, naślemy na nich chłopaków z kijami.
- O, nie, nie. To by było nieładnie. Nie mam ochoty już do śmierci oglądać się za siebie w

oczekiwaniu na rewanż Winger.

- Niby racja. Dajemy nogę.
Poszliśmy. Łatwo było. Dach okazał się płaski i pojawił się tylko jeden problem - jak zejść.
Wypróbowaliśmy ze trzy rynny. Żadna by mnie nie utrzymała.
- Chyba trzeba im przysłać hydraulika - burknąłem. - Ludzie powinni się trochę szanować. Żeby

ani jedna rynna nie była w przyzwoitym stanie.

- Albo Garrett powinien się odchudzić, żeby mieć lżejszy tyłek. - Morley, ta mała łasica, mógł

zleźć nawet po najgorszej.

Co gorsza, nasze próby ściągnęły uwagę jakichś przedwcześnie dojrzałych bachorów, które

uznały widocznie, że kombinujemy coś niedobrego. I to tylko dlatego, że łaziliśmy po dachu. Przecież
mogliśmy być dekarzami. No to koniec zabawy. Zaraz zjawi się patrol. Morley zerknął za krawędź,
spróbował kolejnej rynny. Banda wyrostków obserwowała nas z dołu. Wykrzywiałem się do nich,
ale jakoś się nie wystraszyli.

- Musi wystarczyć - mruknął Morley.
Potrząsnąłem rynną. Nie to, że mu nie wierzyłem. Miał rację. Będzie musiała wystarczyć.

Wydawała się solidna, chociaż...

- Musimy się dostać na dół i to już, Garrett.
- Nie boję się schodzić na dół. Martwię się tylko, w ilu będę kawałkach, kiedy już się tam znajdę.
Morley ruszył w dół, pozostawiając mnie własnemu losowi. Pozwoliłem mu oddalić się trochę,

ruszyłem za nim, rozkładając ciężar na kolejne wsporniki. Zszedłem już osiem stóp, kiedy z dołu
dobiegła mnie imponująca wiącha elfickich bluźnierstw. Przez sekundę sądziłem, że nadepnąłem mu
na ucho.

- Co jest? - zapytałem. - Wiszę.
Wychyliłem się trochę, żeby sprawdzić. Faktycznie. Koszula wyszła mu z portek i zaczepiła się o

jeden z haków, którymi rynna była przymocowana do budynku. Próbował wspiąć się trochę, żeby się
uwolnić. Nie wiem, kto wymyślił te haki, ale to tylko pogorszyło sprawę. Usłyszałem odgłos drącego
się materiału. Morley znów zaczął kląć jak szewc. Puścił się jedną ręką, próbując uwolnić koszulę.

Nie puszczała. Tyle tylko, że on obchodził się z nią cholernie ostrożnie.
Któryś z gówniarzy na ulicy uznał, że fajnie byłoby trochę w nas porzucać kamieniami. Pierwszy

pocisk trafił Morleya w kostki palców, którymi trzymał się rynny.

Uratowała go tylko zaczepiona koszula.
Bogowie dają i bogowie odbierają.
Koszula rozdarła się jeszcze bardziej.
Morleyowi puściły nerwy. Zaczął wymyślać nowe przekleństwa.
- Rozetnij ją! - wrzasnąłem.
- Nowa koszula! Pierwszy raz ją włożyłem! - Nie przestawał z nią walczyć.
Kamienie zabębniły w ścianę. Harmider dochodzący z ulicy ostrzegł nas, że zbliża się patrol.

- Zrób z tym coś lepiej. Za chwilę zaczną w ciebie rzucać czymś więcej, niż tylko kamieniami
- We mnie?
- Tak, w ciebie. Ja cię zaraz wyminę i zostawię.
Chciał powiedzieć coś brzydkiego, ale oberwał kamieniem w tył głowy.
Stalowa plama. Piękna tkanina aż zafurczała. Morley pomknął po rynnie jak wiewiórka, a

dzieciaki rozbiegły się z wrzaskiem. Dogoniłem go, kiedy się zastanawiał, którego gówniarza zabić.

- Idziemy. - Byliśmy już w zasięgu cholernych włóczni. Morley wyglądał tak, jakby wolał zostać

i kogoś zabić. Dyszał żądzą krwi. Potarł dłonią guza i zjeżył się cały.

- Wiejemy! - ryknąłem mu w ucho i zagoniłem do roboty pięty i kolana. Morley uznał, że sam ze

światem nie wygra.

XXXIII
Zanim zgubiliśmy pościg, nawet Morleyowi zabrakło tchu.
- I tak była podarta - wydyszałem, zataczając się ze zmęczenia. - A ty przecież masz drugą. Sam

widziałem.

Nie odpowiedział. Za bardzo był zajęty własnym ubraniem, choć i tak trudno było coś zauważyć,

dopóki miał koszule w spodniach.

- Te chłopaki musiały nieźle trenować. - Ledwie mówiłem, a nogi miałem jak z gumy.
- Dobrze, że ruszyłeś, zanim się obejrzeli. - Nie zipał tak ciężko jak ja, w ogóle nie mam pojęcia,

co on robi, że jest taki wysportowany. Rzadko widzę, żeby uprawiał inne sporty niż bieg na przełaj
za warzywami.

Może po prostu miał więcej szczęścia z wyborem przodków.
- Może przycupniemy na chwilkę? - zaproponowałem. Mogliśmy sobie na to pozwolić.

Potrzebowałem tego, żeby nie wywinąć się na lewą stronę.

Udało nam się ostatecznie zniknąć w małym przybytku grzechu, które oblepiają podnóże Wzgórza,

żywiąc się i ciągnąc zyski z bezczynności bogaczy. Nikt nas tutaj nie wyśledzi. Patrole nie są mile
widziane.

Usiedliśmy sobie na schodku, gdzie ruch nie był za duży. Zaledwie nabrałem dość powietrza, aby

moje poczucie humoru zapłonęło świeżym płomieniem, zaczęliśmy kombinować, jak to Winger robi
różne rzeczy w stylu Winger po to, żeby się dowiedzieć, co robiliśmy w domu Maggie.

Myślałby kto, że mamy po jedenaście lat. Chichotaliśmy jak głupki.
- O, kurka! - nie mogłem przestać chichotać, pomimo złych wieści. - Popatrz, kogo ja widzę!
Niezdara omal się o nas nie potknął, zanim zajarzył, że nas znalazł. Wywalił gały. Gęba mu

zbladła. Z trudem chwytał powietrze.

- Ten błazen to chyba jakiś jasnowidz - wykrztusiłem.
- Masz ochotę go dorwać?
On też się zorientował, że możemy próbować szczęścia. Śmignął za róg, zanim zdążyliśmy

otrzepać tyłki z kurzu.

- Kurde! Gdzie on się podział?
- Tak sądziłem. - Co?
- To duch. Albo poroniony płód naszej wyobraźni.
- Nie, to nie duch. Ma kupę szczęścia i tyle.
- Słyszałem, jak szczęście nazywali talentem wizjonerskim.
- Morley, odpuść sobie. Co przypadkowe wyniki mogą mieć wspólnego z talentem?
- Gdyby szczęście było dziełem przypadku, wszystko by się wyrównywało, no nie?
- Tak sądzę.

- Więc chyba ty też od czasu do czasu powinieneś mieć trochę szczęścia, co? O ile nim jakoś nie

kierujesz?

- Czekaj no... - Nasze przekomarzanki wywiodły nas daleko na manowce. Świetnie się bawiliśmy

przez całą drogę do West Endu. Czysto dla jaj zastawiliśmy po drodze kilka pułapek. Nasz ogon
wyminął wszystkie dzięki szczęściu głupiego. Morley krzywił się niemiłosiernie.

- Chyba zaczynam dostrzegać, o co ci chodzi - pocieszyłem go.
- Mówiłeś, że sklep Wixona i White’a ma cienkie tylne drzwi?
- Kiepski żart. Albo pułapka. - Są pająki, które specjalizują się w łapaniu innych pająków.
- Pokaż mi to. Muszę się przyzwyczaić do twoich ekscesów. Właśnie. Przecież Morley jest tu

tylko dla rozrywki. Wixon i White mieli otwarte. Kręciliśmy się wokół, obserwując klientów.

- Lepiej weźmy się do roboty - mruknąłem. - Ich lokalna gwardia jak na mój gust za poważnie

podchodzi do obowiązków.

Morley ledwo odburknął. Przedstawiłem go tylnemu wejściu. Przyjrzał się uważnie i westchnął.
- Daj mi dziesięć minut - zaproponował.
- Dziesięć? Zamierzasz wyłuskać je razem z ościeżnicą?
- Nie. Zamierzałem załatwić to po cichu. Chciałeś szybko, trzeba było wziąć ze sobą

Saucerheada Tharpe’a. Trochę delikatności, Garrett. Z zaskoczenia. Nie lubię trąbić o swoim
wejściu.

- Jasne - pozostawiłem artystę z jego dziełem.
Mój stary kumpel znowu coś kombinował po swojemu. Miałem pewne podejrzenia. I wcale mi to

nie przeszkadzało. Chciałem jedynie zrobić swoje - to znaczy to, co za „swoje” uważałem.

Zastanawiałem się, czy wciąż jeszcze mam pracodawcę. Bo w sumie nie byłem pewien.
Czekałem w zaułku, aż Morley zrobi swoje. A robił to naprawdę po cichu. Nie słyszałem ani

szmeru, a i łobuzy w orzechowych łaszkach nie pokazały się, żeby nam przeszkadzać. Próbowałem
się wczuć w rolę.

No, już czas. Ruszyłem w kierunku wejścia i zaprosiłem się do środka.
- Hejka - wyszczerzyłem zęby. Póki co, tylko oni i ja. Zamknąłem drzwi i wywiesiłem w oknie

tabliczkę z napisem „ZAMKNIĘTE”.

Jeden z dzielnych korsarzy zapytał:
- Co tu robisz? - Chciał udawać twardziela, ale głos mu się pośliznął ze strachu i wyszedł jak

żałosny skrzek.

Drugi milczał. Po dziesięciu sekundach paraliżu, jak legendarny ptak na widok węża, kwiknął i

rzucił się na zaplecze. W chwilę później kwiczał, jakby dostał od Morleya gołym babskim tyłkiem w
pysk.

Użyłem tonu „radosnego patałacha”. Jeśli nad nim dobrze popracować, sprawia wyjątkowo

posępne wrażenie.

- Cześć, Robin - Przez chwilę miałem problem z określeniem, który jest który. - Wpadliśmy na

chwilę, żeby dowiedzieć się czegoś o Emerald Jenn. - Przyodziałem się w mój najlepszy uśmiech
sales-mana. Robin kwiknął znowu i zdecydował, że pogada z Pennym.

Obaj wspaniali bukanierzy byli wyżsi od Morleya. Dość zabawnie wyglądali, kiedy ich trzymał z

tyłu za kołnierze twarzami do mnie. Trzęśli się jak galareta.

Zamknąłem drzwi składziku. Zabarykadowałem. Oparłem się o nie i rzuciłem:
- No i co? Wybieracie rzecznika prasowego? Pomieszczenie wyglądało jak po huraganie. Jestem

pewien, że nigdy nie panował w nim porządek, ale teraz wydawało się, że pospiesznie przerzucił je
jakiś koneser, może bibliofil w poszukiwaniu cennego pierwszego wydania.

- No, dajcie spokój, chłopaki.
Obie głowy zaczęły się pracowicie kręcić.
- No, nie bądźcie głupi.
Morley zmusił ich do uklęknięcia. Wyciągnął nóż, o wiele za długi, żeby był zgodny z prawem.

Przeciągnął nim po kamieniu, aż ostrze zaśpiewało.

- Chłopcy, chcę dostać Emerald Jenn. Znaną również jako Justina Jenn. Powiecie mi wszystko na

jej temat i zaraz poczujecie się lepiej. Zacznijmy od początku:

- Skąd ją znacie?
Wixon i White skowytali i skamleli cichutko, usiłując pożegnać się czule. Niech mnie, dobry

jestem. Co za dramacik. Morley też świetnie sobie radził, kiedy sprawdził ostrze na wąsach
Penny’ego. Wielki kędzior spadł na podłogę. Morley wzruszył ramionami i znów przejechał po
osełce.

- Nie będziemy nikogo zabijać - zapewniłem ich. - Najwyżej obedrzemy jednego z was ze skóry.
Trąciłem końcem buta kędziorek na podłodze.
- Imigranci - zauważył Morley.
- Pewnie tak. - Karentyńczycy niełatwo pękają, bo przeżyli Kantard. Przy nich musielibyśmy się

nieźle napracować. - No, gadać, cudzoziemcy.

- To było prawie rok temu - wyrzęził Robin. Penny zgromił go wzrokiem.
- Co było prawie rok temu?
- Kiedy ta dziewczyna po raz pierwszy przyszła do sklepu. Wydawała się zagubiona. Szukała

punktu zaczepienia.

- Tak sobie przyszła, pożyczyć filiżankę żabiego futerka?
- Nie. Szukała czegoś. Ogólnie rzecz biorąc.
- To znaczy?
- Była zagubiona, zrozpaczona, szukała brzytwy, której mogłaby się chwycić. Był z nią młody

chłopak, nazywała go chyba Czeryą. Był jasnowłosy, młody i piękny, i wtedy pojawił się ostatni raz.

- Biedactwo, musiał całkiem złamać ci serduszko. Ale na mnie nie licz.
Penny’emu nie spodobał się rozmarzony ton Robina, ale tylko dalej smażył go wzrokiem.
- Czeryke? - zapytałem z takim samym naciskiem, jak on.
- Quince Czteryą? - w zadumie podsunął Morley.
- Quince - Też się zacząłem zastanawiać. Quincy Quentin Q. Quintilłas wystarczyłby, żeby

skompletować flotę tysiąca statków i napełnić ich wściekłymi piratami. Był pokątnym oszustem, tak
drobnym, że ledwie go było widać i zbyt głupim, żeby odróżnić górę od dołu. Miał w sobie kilka
kropel elfickiej krwi, co sprawiało, że wydawał się młodszy i nie wzięli go do wojska. Impreza z
fałszywym straszydłem byłaby w sam raz na jego miarę.

Zaledwie go znałem, ale nie miałem ochoty poznać go lepiej. Opisałem go.
Robin skwapliwie pokiwał głową, jakby chciał mi się przypodobać. Zastanawiałem się, czy

przypadkiem nie mówi mi tego, co jego zdaniem chcę usłyszeć.

- Dziękuję, Robinku. Widzisz? Jakoś się dogadujemy. To co kombinował Czteryą?
Tępe spojrzenie.
- Chyba nic. Po prostu był z dziewczyną. Ona też nie wyróżniała się niczym szczególnym.
Oczywiście, że nie. Śliniłeś się na kogo innego.
- Nie rozumiem, wyjaśnij, proszę.
- Chciała szybkiej odpowiedzi. Szukała szybkich odpowiedzi.
- Myślałem, że była zdesperowana.

- Zdesperowana jak na swój wiek. Dzieciaki żądają efektów bez pracy. Uważają, że należą im się

magiczne odpowiedzi. Nie chcą słyszeć, że prawdziwa magia to ciężka praca. Wasi strażnicy burz i
lordowie ognia uczą się i praktykują po dwadzieścia lat. A dzieciaki myślą, że wystarczy pokiwać
palcami...

Magiczne palce Morleya wystrzeliły i trzepneły dłoń Robina, który zaczął kiwać palcami tak,

jakby chciał zademonstrować, o co mu chodzi. Mógłby nas nabrać, gdybyśmy się nie znajdowali na
zapleczu sklepiku z magią i czarami.

- Nie zapominaj o Emerald Jenn. Jeśli nabiorę ochoty na ploteczki, pójdę sobie na schody

Chancery. - Tam właśnie prowadzą wykłady najznamienitsi lunatycy i wariaci. - Emerald, Robinie.
Czteryą nie wrócił, ale ona tak. Opowiedz mi.

- Nie musisz być taki brutalny. Emmy była na gigancie. Przyjechała z daleka. Tyle wiedzieliśmy,

ale nie więcej. Reszty dowiedzieliśmy się kilka tygodni temu.

- Na gigancie - mruknąłem, usiłując każde słowo zabarwić czystym i nieskażonym złem. Morley

wywrócił oczy. - Przez rok zdana sama na siebie.

Przerażająca myśl. Na ulicach TunFaire dziewczyna w ciągu roku może przeżyć całe życie.
- Od kogo uciekła?
- Od matki.
Która się martwiła, że jej córuchny nie ma od tygodnia.
- Dalej.
- Nie wchodziła w szczegóły, ale podobno ta baba była chodzącym horrorem.
- Spędzała tu dużo czasu?
- Pomagała. Nieraz spała tam - Pokazał rozklekotaną pryczę. Nie przeprosiłem za to, co sobie

pomyślałem. - Była jak zraniony ptaszek. Daliśmy jej bezpieczne schronienie.

Czy dobrze wyczułem odcień dumy?
Rozumiałem, że dziewczyna mogła się czuć bezpieczniej z Pennym i Robinem, niż na ulicy.

Miałem tylko jeden problem: nie umiałem wyobrazić ich sobie w roli filantropów. Jestem na to zbyt
cyniczny.

Robin okazał się prawdziwą trajkotką, skoro już się rozluźnił. Ciężko się napracowałem, żeby

skierować jego elokwencję na właściwe tory.

- Widywałeś ją ostatnio?
- Nie. Usłyszała, że jej matka zjawiła się w mieście. - I to ją odstraszyło?
- Myślała, że matka jej będzie szukać. I szuka, no nie? Jesteś tu. A ona nie chce być znaleziona.

Ludzie, którzy nie wiedzą, gdzie ona jest, nie mogą jej zdradzić.

Wymieniliśmy spojrzenia z Morleyem.
- Czego się boi?
Robin i Penny też wdali się w przyspieszoną wzrokową konferencję. Mieli pewne perspektywy,

gdyby się tylko tak nie dziwili.

- Nie wiecie. - Zatrudniłem moją intuicję. - Opowiedziała wam bajeczkę, której nie kupiliście.

Uważacie, że ją znacie? Czy jest taka, żeby was wystawić na żer swoim prześladowcom?

- Co?
- Zna swoją matkę. Wie, jakich ludzi wyśle na poszukiwanie córki.
Kolejne sygnały wzrokowe. Gniewni piraci tego świata są paranoikami. A swoją drogą, wiedząc

kim jesteśmy, nic dziwnego, że się boją.

Penny przez cały czas nie przestawał gniewnie łypać na Robina. Nagle chyba ogarnął go

przypływ pesymizmu, bo warknął:

- Marengo North English.
- Co? - powiedzcie, że się przesłyszałem.
- Marengo North English.
A więc dobrze słyszałem. Tylko po co on to powiedział? I tak wszystko wydawało się dość

szalone. Udałem, że nie wiem o co chodzi.

- Co to?
Robin podskoczył.
- Nie co, tylko kto. Jeden z naszych największych klientów. Bardzo potężny adept podziemia.
Przykre, niepokojące wieści, ale użyteczne, nawet gdyby miały oznaczać, że mam do czynienia z

wariackim marginesem.

- Spotkał tu Emmy - mówił Penny. - Zaprosił ją do siebie. Poszła kilka razy, ale chyba nie

spodobali jej się albo ludzie, albo to, co robili.

- Myśleliśmy, że może do niego uciekła.
- Mógłby ją ochronić - podsunąłem. Morley spojrzał na mnie z ukosa.
- Znam faceta - wyjaśniłem. - Ale nie wiedziałem, że zajmuje się czarną magią.
North English koncentrował się głównie na jadowitej formie rasizmu.
Penny i Robin wydawali się zaskoczeni, jakby nie wiedzieli, że mógłby się zajmować czym

innym. Głuptaski. Facet miał w sercu ciepły kącik również dla takich jak oni.

Morley ruszył nagle jak błyskawica, przyprawiając nas o krótki zawał. Otwarł drzwi zaplecza,

wyjrzał, rozglądał się przez chwile, pokręcił głową i zamknął.

- Wiesz, kto?
- Jakiś facet, który omal się nie zabił, tak pilnie wiał.
- Masz pierwszą nagrodę. Czas się wynosić.
- Mam jeszcze kilka pytań.
- Ten facet to piorunochron dla prawa.
Właśnie. I nie udało mi się zrobić nic więcej, choć miałem nadzieję, że uda mi się skłonić ich do

pomocy Emerald. Miałem nazwiska trójki ludzi, którzy rozmawiali z dziewczyną. Nie przyjaciół. Nie
użytecznych ludzi. Emerald widocznie nie miała żadnych przyjaciół.

Wyszliśmy równie nagle, jak się zjawiliśmy. Nie było nas, zanim piękni bukanierzy zorientowali

się, co się dzieje. W chwilę później maszerowaliśmy West Endem i ulotniliśmy się, zanim chłopcy w
orzechowych kostiumach trafili na nasz ślad.

Właściwie to był cytat z Truposza, ale dlaczego miałbym rozczarowywać młodą damę?
Chyba się starzeję. Zbudziłem się z poczuciem winy, że nie zrobiłem niczego użytecznego w

temacie Emerald Jenn. Obserwowałem śpiącą Chaz. Przypomniałem sobie komentarz Morleya na
temat jej klasy. Przypomniałem sobie widzianą wczoraj Mayę i poczułem ukłucie bólu.

Chaz uchyliła jedną powiekę, zobaczyła, że na nią patrzę i przeciągnęła się z uśmiechem. Koc

zsunął się z niej i znów mnie zamurowało. Dokładnie.

Doszedłem do siebie mniej więcej w godzinę później, a moje szanowne wyrzuty sumienia jakoś

nie zabierały głosu.

- Co teraz zamierzasz zrobić? - zapytała Chaz po wysłuchaniu wszystkich szczegółów sprawy.
- To właśnie mój problem. Zdrowy rozsądek każe wiać co sił w nogach. Powiedzieć sobie, że

ktoś próbował mnie wykorzystać, zarobiłem trochę grosza i jesteśmy kwita.

- A cześć chce wiedzieć, co się dzieje. I jeszcze część boi się o dziewczynę.
Nic nie zeznałem.
- Waldo opowiadał mi o sprawie, w której ci pomagał. Naturalnie. Nie byłby w stanie przegapić

okazji odegrania swej wielkiej sceny To Nie Moja Wina.

- Waldo? - Już po imieniu?
- Waldo Tharpe.
- Saucerhead. Czasem zapominam, że ma jeszcze własne imię
- A twój kumpel Morley opowiadał mi o sprawie, w którą była zaangażowana dziewczyna

imieniem Maya i coś, co się chyba nazywało Siostry Potępienia.

- Serio? - To mnie trochę zdumiało.
- To prawie oczywiste, Garrett. Jesteś romantykiem i idealistą. O wielkich drewnianych nogach,

fakt, ale jednym z ostatnich porządnych facetów.

- Hej! Czekaj no chwilę! Zaraz się zaczerwienię. W każdym razie nie znam lepszego pragmatyka

niż najmłodszy synek mamci Garrett.

- Sam siebie nie potrafisz przekonać, twardzielku. Idź. Znajdź Emmy Jenn. Pomóż jej, skoro tego

potrzebuje, a ja już uciekam. Nie potrzebujesz, żeby cię ktoś rozpraszał.

- I tu się z tobą nie zgadzam.
- Siad, chłopcze. Kiedy wszystko pozałatwiasz, prześlij mi liścik do domu taty, a ja zapukam do

twoich drzwi, zanim zdążysz powiedzieć, że Chastity to niedobra dziewczyna.

- U-a - tylko nie to. - Co?
- Nie złość się. Nie wiem, kim jest twój ojciec.
- Nie sprawdziłeś mnie?
- Nie widziałem potrzeby.
- Mój ojciec to Lord Ognia Fox Direheart.
O, nie. Wydałem z siebie coś w rodzaju kwiknięcia.
- Nie pamiętasz?
Kwik. Nie pieprzę się z córkami szlachty magicznej. Wolałbym, żeby moja skóra nie zdobiła

czyjegoś biurka, to dla mnie żaden zaszczyt.

- Niech cię ten tytuł nie onieśmiela. W domu jest po prostu staruszkiem, Fredem Blaine.
Jaaaasne. Wierzcie mi, o niczym innym nie marzyłem od chwili poczęcia. Dziewczyna, której

tatko jest dowódcą na froncie, ale chciałby, żebym go klepał po ramieniu i nazywał Fredem.

- Skontaktujesz się?
- Wiesz, że tak, diabelska kobieto. - Nie oparłbym się.
- No to wracaj do swojej misji. Sama trafię do domu. - Zmarszczyła się ślicznie. - A potem

papcio wygłosi mi kazanie na temat pracy w szpitalu „Wiedziałem, że tak będzie”. Nienawidzę,
kiedy ma rację, on ma zawsze rację, że ludzie są okrutni, samolubni i źli.

Zainkasowałem pożegnalnego buziaka i ruszyłem do domu, zastanawiając się, dlaczego jeden z

głównych czarowników Karenty jest tu, w TunFaire, zamiast sprzątać w Kantardzie.

XXXV
Wśliznąłem się przez tylne drzwi. Ślizgacz i Ivy siedzieli w kuchni, jeden schlany, drugi zajęty

gotowaniem.

- Hej, Garrett - rzucił przez ramię. - W spiżarni jest pusto.
- Antałek też ci będzie potrzebny nowy - wybełkotał Ivy.
- Śpiewaj, papugo... tfu! - warknąłem. Jak im się nie podoba, to niech coś z tym zrobią.
O wilku mowa - od frontu Cholerny Papagaj darł się, że go zaniedbują. Zacząłem się

zastanawiać, czy Ślizgacz lubi zupę z papug.

Jeśli Truposz się obudzi, pomyśli, że go przeniosłem do cholernego zoo.
- Zdaje się, że nadeszła chwila, żebyście się przenieśli na obfitsze pastwiska.

- Hę?
- Szukaliście chociaż pracy? A może mieszkania? Chyba ja już swoje zrobiłem.
- Uhhhh!
- On ma rację - mruknął Ivy. Język mu się plątał, ale poza tym PO pijaku mówił wyraźniej, niż

jego kumpel po trzeźwemu. - Nic mu nie pomogliśmy. Możliwe, że nie jesteśmy w stanie, ale to jego
dom.

Kurde. Ten facet wzbudził we mnie poczucie winy, choć mówił prawdę i tylko prawdę.
- Umyłem te pierdzielone gary, Ivy. Zrobiłem pranie. Umyłem podłogi. Nawet spryskałem sokiem

z bagna to miecho w bibliotece, bo już je mole żarły. To nie gadaj, że nic nie zrobiłem, Ivy. A w
ogóle po co trzymasz w domu tę mumie, Garrett? A jeśli już musisz, to po co ci takie robaczywe
paskudztwo?

- Świetnie się z nim rozmawia. Wszystkie dziewczyny twierdzą, że jest śliczny.
O, nie obudził się. Ciekawe. Ślizgacz nawet nie słuchał.
- A co z tobą, Ivy? Co ty zrobiłeś? Jeśli nie liczyć wysysania tych końskich szczochów, rzecz

jasna, bo się zastanawiam, gdzie ty to wszystko mieścisz? Głodny jesteś, Garrett?

- Tak.
- No to pomemłaj sobie te sucharki. Sos już idzie. - Okrążył Ivy’ego, ale ten też już wstał

mozolnie wlokąc nogi i ruszył do frontowego pokoju. Zamknąłem za nimi drzwi, zjadłem szybko,
zastanawiając się, czy już wzięli ślub, czy jeszcze nie. Nagle Ślizgacz zaczął wrzeszczeć na cały
dom.

- Dosyć! - ryknąłem. - Był ktoś?
- Kurka, Garrett, jesteś jednym z najpopularniejszych ludzi w mieście. Ciągle ktoś wali do drzwi.
- I?
- I co? Jak się ich nie wpuszcza, to odchodzą.
- To moja filozofia.
Ivy wsadził głowę przez drzwi.
- Była ta ślicznotka.
Podniosłem brew. Szkoda takiego talentu na tę parę.
- Tak - wtrącił Ślizgacz. - To pies na baby.
Ivy wzruszył ramionami, ale miał zakłopotaną minkę.
- No i co, chłopaki?
- Nie wiem - odparł Ivy. - Nie zrozumiałem.
No, nie można powiedzieć, że mu się to zdarzyło pierwszy raz.
- Niewiele powiedziała. Coś na temat książki, którą miałeś dla niej czy co...
Książka?
- Linda Lee? - Hę?
- Powiedziała, jak się nazywa? Linda Lee? Ivy wzruszył ramionami.
Żaden dobry uczynek nie pozostaje bez kary, Garrett. Połknąłem ostatni kęs, wlałem w siebie

kubek słabej herbaty i ruszyłem do drzwi. T.Ch. Papagaj wydawał się z każdą godziną coraz bardziej
nie do zniesienia.

Wszystko jest względne.
Wyjrzałem przez wziernik.
Ulica Macunado. Na razie się zgadza. Rojąca się od quasi-inteligentnego życia. Szkoda czasu na

jego badanie przez dziurę. Otwarłem i wyszedłem na ganek.

Nie zauważyłem nikogo, ale poczułem na sobie czyjś wzrok. Usiadłem na górnym schodku,

obserwując ruch. Jak zawsze zacząłem się zastanawiać, gdzie im się wszystkim tak spieszy. Kiwałem
głową znajomym, głównie sąsiadom. Niektórzy nawet mi odpowiedzieli. Inni zadarli nosy życząc mi,
żebym się zapadł pod ziemię w kłębach dymu. Staruszek Stuckle, który podnajmował pokój u
Cardonlosów, był jednym z tych przyjaźniejszych.

- Jak się masz, synu?
- Nieraz dobrze, ojczulku. Nieraz źle. Ale każdy nowy dzień jest błogosławieństwem.
- Słyszałem. Gert aż się zdenerwowała, wiesz.
- Znowu? Czy dalej?
Wyszczerzył się w uśmiechu podpartym dwoma rozchwianymi zębami.
- No właśnie.
Gert Cardonlos zawsze stawała w obronie drugiej strony, kiedy moi sąsiedzi się buntowali.

Zastanawiałem się, czy gdyby zmieniła imię na Brittany albo Misty, zestarzałaby się bez skwaśnienia.

Pewnie nie.
Przez chwil? obserwowałem, jak Stuckle zanurza, się w morzu ciał, ale w tej samej chwili

przypałętała się dziewczynka od sąsiadów.

- Jacyś ludzie obserwują twój dom - oznajmiła. - Nie żartuj!
Becky Frierka wyobraża sobie, że jest moją asystentką. Nie mam nic przeciwko partnerce płci

żeńskiej, ale wolę, kiedy ma trochę więcej, niż osiem lat.

- Opowiedz mi.
Nigdy nie wiadomo, kiedy się dowiesz czegoś użytecznego. A Becky poczuje się lepiej.
Niezbyt dobrze pamiętam ojca. Mama zawsze mówiła, że miał pewną zasadę: każdego dnia

postaraj się zrobić coś takiego, żeby ktoś poczuł się lepiej. Pewnie ją wymyśliła sama. Ludzie tacy
jak Piękna przyznali, że mama lubiła koloryzować i była bardzo pomysłowa. Ale zasada mi się
podobała.

- Dzięki, Becky. Bardzo mi się to przyda. - wcisnąłem jej garść miedziaków. - Zmykaj już.
- Zabrałeś tę panią na kolację. - Co?
- No, wczoraj. - I co z tego?
- Nie chcę pieniędzy. Weź i mnie.
Och. Pewnie. Ciekawe, kiedy one z tym skończą.
- A skąd ty wiesz, co ja robiłem wczoraj wieczorem?
- Widziałam, jak wychodziliście. Poszłam za wami. - Uśmiechnęła się jak mały diablik. - Wiem,

co robiliście.

- Jesteś przebraną karlicą? Chcesz mnie szantażować?
- No co ty. Ale mogę ci powiedzieć, kto jeszcze cię śledził. Ohoho! Nie zauważyłem nikogo.

Nawet jej.

- Słucham cię bardzo uważnie, Becky.
- Zaprosisz mnie na kolację? Tam, gdzie tę jasnowłosą panią?
- Jasne. - Nie ma sprawy. Jej mama mi to wyperswaduje. - Jak tylko skończę tę sprawę. Zgoda?
Spojrzała na mnie podejrzliwie. Chyba za szybko się zgodziłem. Ale..
- Zgoda. I nie myśl, że się wywiniesz.
- Dobrze. Opowiedz mi o tym, który mnie śledził, smarkulo.
- To był mężczyzna. Dziwny bardzo. Niezbyt wysoki, ale i tak ogromniasty. - Rozpostarła

ramiona. - I dziwnie chodził.

Pokazała mi, jak.
- Mugwump. - Domyśliłem się. Nigdy nie widziałem, jak Mugwump chodzi, ale musiało to

wyglądać podobnie.

- Mugwump?
- Tak się nazywa. Pewnie to był on. Miał takie ogromne łapy?
- Nie wiem. - Nieźle.
- I co robił?
- Po prostu poszedł tam, gdzie wy. A potem się wyniósł. Wyglądał naprawdę dziwnie, Garrett.

Przez cały czas do siebie mówił.

- Pewnie mieszka w takim otoczeniu, jak ja - zauważyłem żeglującego w moją stronę

Saucerheada Tharpe’a. Nie widziałem powodu, żeby miał maszerować w moją stronę tak
stanowczym krokiem.

- Dzięki, Becky. Ale teraz już zmykaj.
- Nie zapominaj. Obiecałeś.
- Kto? Ja? No, już cię nie ma. - Miałem nadzieję, że zapomni, ale nigdy jeszcze mi się aż tak nie

poszczęściło.

- No to kto umarł? - zapytałem Tharpe’a. Wielkolud cholerny, nawet się nie zadyszał.
- Hę?
- Gnałeś tu, jak facet obładowany wieściami najgorszymi z możliwych.
- Serio? Myślałem o Letycji.
- Letycja? Czy to coś z menu u Morleya?
- Moja dama. Jeszcze jej nie znasz. - Saucerhead miał coraz to nowe przyjaciółki. Nie dojrzałem

kolejnych siniaków - być może ta była milsza od poprzednich.

- Przyszedłeś po miłosną poradę?
- Od ciebie? - Ten ton wcale nie był przyjemny.
- Od Jego Kościstości. Największego autorytetu wszech czasów. W każdej dziedzinie. To on tak

sądzi.

- A skoro o nim mowa, opowiedziałeś mu najświeższe nowiny z południa?
- A co, coś się stało? - na ulicy nie wyczuwało się tego szczególnego podniecenia, jakie zwykle

towarzyszy wielkim nowinom z Kantardu.

- Jeszcze się nie rozniosło, bo to niby wielka tajemnica wojskowa, ale od mojego szwagra, który

pracuje dla strażnika burz Bumera Skullspite’a, słyszałem, że pierwszy oddział kawalerii do zadań
specjalnych zaatakował kwaterę główną Glory’ego Mooncalleda.

- Nasi chłopcy znaleźli jego norę już dość dawno, ty głupi dreptaku. - Saucerhead, poczciwiec,

nie do końca miał właściwy kontakt z rzeczywistością. W wojsku był zwykłym, mało-mądrym
piechurem i cierpiał na popularną w armii manię, że kawaleria to jakiś rodzaj elity. No dajcie
spokój, ludzie! Toż to nawet nie Marines. Już nie wspomnę, że są zbyt ciemni, żeby z własnej woli
wsiadać na konie...

- To jego prawdziwa kwatera główna. Stare gniazdo wampirów. Coś w jego głosie...
- Tylko mi nie mów...
- Ależ właśnie tak.
- Dziwne to życie.
Jedna z poprzednich spraw zmusiła mnie do ponownego wkroczenia w strefę wojny. Razem z

Morleyem i grupką innych chwatów zaatakowaliśmy podziemne gniazdo wampirów, twierdzę zgrozy.
Mieliśmy szczęście. Udało nam się zwiać. Przekazaliśmy informację Armii. Żołnierze zrobili sobie
urlop od wojny.

Wojna z wampirami ma priorytet.

A to było przed buntem Glory’ego Mooncalleda. Tuż przed.
W moje bandzie był jeden centaur.
- Co cię jeszcze gryzie? - Tharpe zachowywał się jak zapchlony. Coś jeszcze miał w zanadrzu.
- No. Atak był prawdziwym zaskoczeniem. Ledwie się połapali, co w nich walnęło. Nie zdążyli

zniszczyć wszystkich dokumentów.

Zdaje się, że głęboka studnia szczęścia Mooncalleda zaczynała wysychać.
- Streszczaj się trochę, co?
- Dokumenty wskazywały, że jego już nie ma w Kantardzie. Nasi chłopcy gonili za cieniem.
Oświeciło mnie.
- To znaczy, że zdążyli zniszczyć jedynie te dokumenty, które mówiły, dokąd szef sobie pojechał?
- Skąd wiedziałeś?
- Główka pracuje.
To mogłoby zainteresować Truposza. Jego hobby polegało na śledzeniu i przewidywaniu ruchów

Glory’ego Mooncalleda.

- Wyciągnęli coś z więźniów.
- Nie było więźniów, Garrett.
- Zawsze bierzecie więźniów.
- Nie tym razem, tamci nie mieli szans, ale się nie poddawali. Nie mogłem w to uwierzyć.

Choćby grupa była nie wiem jak fanatyczna, zawsze znajdzie się jeden taki, który nie chce umierać.

- Ale nie po to tu przyszedłem, Garrett. - O?
- Winger chciała, żebym...
- Winger! Gdzie ta przerośnieta...?
- Jak przestaniesz kłapać jadaczką, może coś ci powiem. Najlepsza rada, jaką kiedykolwiek

dostałem. Słyszałem ją już i od matki i od Truposza. Ciężko słuchać z pracującą gębą. Zamknąłem
się.

- Winger kazała ci powiedzieć, że już razem z tobą nie pracuje, ale powinieneś wiedzieć, że te

stokrotki z West Endu śpiewały wyuczoną piosenkę. Miałeś odbić w nowym kierunku.

Spojrzał na mnie, jakby się spodziewał, że mu coś wyjaśnię.
Zamyśliłem się, Myślałem, że Robin i Penny mówią prawdę. Może przemilczeli jedno czy drugie,

ale nie odeszli daleko od prawdy. Po co mnie napuszczać na Marengo North Englisha? Dlaczego
Winger miałaby naprowadzać mnie na inną drogę?

Coś mi się kurde zdaje, że ktoś zamiata za sobą ślady zdechłym skunksem. Ktoś wielki,

jasnowłosy, kto za bardzo wierzy w moją naiwność.

- Skąd niby miałaby coś wiedzieć?
- Zdaje się, że wyciągnęła coś od swojego chłopaka.
- Czego? Chłopaka? Odkąd to? Saucerhead wzruszył ramionami.
- Kręcił się tu trochę. Nigdy się nim nie chwaliła, pewnie nie chciała, żebyśmy wiedzieli. Gdybyś

wyszedł z dziury i trochę połaził, to byś wiedział.

Miał rację. Informacja była krwią mojej profesji, a powiązania kośćcem. A ja nie dbałem ani o

jedno, ani o drugie. Inaczej bywało, zanim zamieszkałem z Truposzem.

- Co dalej?
- Chciała cię ostrzec. Nie chciała, żebyś wdepnął w coś nieoczekiwanego.
- Dobra dziewczyna. Zawsze o mnie myśli, A co, sama nie mogła wpaść?
Saucerhead wyszczerzył zęby.
- Wiesz, jak tak sobie myślę, że ona się bała, żebyś jej nie dołożył.

- Ciekawe, wiesz? - Obejrzałem się przez ramię. Chłopcy i ptaszysko nie patrzyli. - Chyba

przelecę się do Morleya. Chodź, coś ci postawię.

Morley nie wyglądał na zachwyconego widokiem Saucerheada. Spojrzał na mnie jak piorun w

kałuże. Nie wiedziałem, dlaczego. Tharpe to dobry klient.

Dotes przysiadł się mimo wszystko. Od razu było widać, że ma coś z głową. Słuchał jednym

uchem, jedno oko miał cały czas skierowane na drzwi.

- Zdaje się, że wiem, co jest grane - powiedziałem.
- Uhm? - Jak on mógł zmieścić tyle niedowierzania w jednym chrząknięciu?
- Kiedy Maggie Jenn wyjechała z miasta, była tak rozgoryczona, że nie chciała tu wracać.

Zamordowali jej kochanka, jego ludzie ją znienawidzili, a ona musiała robić wszystko, co trzeba,
żeby zachować to, co jej ofiarował. Dla dziecka i dla siebie. Jej stary kumpel i może brat Grange
Cleaver przebierał się za nią, żeby dostać się do domów na Górze, które później okradał, dlatego
kazała mu przebierać się również za każdym razem, kiedy musiała się pokazać w mieście. Cleaver
chętnie jej pomagał. Dzięki temu mógł wjeżdżać i wyjeżdżać z TunFaire nie nadziewając się na
Choda Contague’a. W międzyczasie spiknął się z imperialnymi, sprzedał im jakieś barachło i
zaangażował się w sprawę Bledsoe. Założę się, że kradł i ze szpitala, i z domu na Górze. A teraz
słuchaj. Pewnego dnia Crask i Sadler zjawili się ze swoją opowiastką o Chodo i jego córuni.
Cleaver dał się nabrać. Na to czekał. Teraz ma szansę wrócić do miasta w wielkim stylu. Został tylko
jeden problem: Emerald Jenn. Jest w mieście. Uciekła. Zna prawdę o Maggie Jenn i Grange’u
Cleaverze. I będzie mówić.

Morley i Saucerhead wyglądali, jakby mieli problem załapać. Dlaczego? Nic trudnego przecież.
- Dlatego Cleaver próbował tutaj coś zmontować, ale nikt się na to nie pisał. Z wyjątkiem

Winger. A ona też zaczyna się zastanawiać, ale węszy szansę na kasę. Kiedy Cleaver wspomina, że
chce odszukać dziewczynę, ale tak po cichu, żeby nie było wiadomo, że to on szuka, Winger
wspomina mu o mnie. Uważa, że mnie wykorzysta. Cleaver przebiera się za Maggie Jenn i
wynajmuje mnie. A ja wszystko pomieszałem, kiedy wspomniałem, że zostałem uprzedzony o
przyjściu Maggie. Cleaver coś zwęszył, ale jeszcze nie do końca wie, co. Ponieważ jest dobrym
aktorem, bez trudu odgrywa rolę tak długo, że w końcu ma mnie na Górze. Skoro tylko jednak
opuszczam dom, on pryska do swojej nory i załatwia, żebym znikł. Ktoś inny poszuka mu dziewczyny.

Winger dowiedziała się, że wysłał ludzi i zdała sobie sprawę, że wkrótce Cleaver się dowie, kto

mi powiedział. Łapie tyle, ile zdoła unieść i pryska. Pomaga mi uciec z Bledsoe.

Kiedy chcę się dowiedzieć, co się naprawdę dzieje, funduje mi podwójną porcję gównoprawdy.

Ciągle myśli, że może zarobić, więc teraz trzyma się ode mnie z daleka.

Zanim skończyłem snuć swoją teorię, Sierżant przyniósł herbatę. Morley nalał, pociągnął łyk,

skrzywił się. Widocznie roślina, z której ją zaparzono, nie miała nic wspólnego z krzewem
herbacianym. Też mi nowina. Przecież oni tu nie serwują nic normalnego.

Dotes był roztargniony. Słuchał, ale rozpraszał się za każdym razem, kiedy drzwi się otwierały.

Zachował jednak na tyle uwagi, żeby stwierdzić:

- Cóż, twoja hipoteza nie przeczy żadnemu ze znanych faktów.
- Wiem o tym, sam ją wymyśliłem. Ale... wiem, że masz jakieś ale.
- Nawet kilka. Nie podważasz żadnego ze znanych faktów, ale nie wyjaśniasz wszystkiego, co się

wokół ciebie działo. I nie postarałeś się, żeby dobrze wyjaśnić motywy Cleavera.

- Co? Czekaj. Hejże. Właśnie zamieszałeś mi w głowie.
- Czy mała Choda cofnęła się przed jakimkolwiek obowiązkiem kacyka?
- Nie. Lód i stal. - Sam miałem blizny po cieciach i odmrożeniach na dowód.

- Właśnie. Cokolwiek zatem twierdzą Crask i Sadler, Cleaver bardzo ryzykuje siedząc tutaj.

Zidentyfikowałem zawodowca, który za tobą łaził. Niejaki Cleland Justin Carlyle. Specjalista
przypisany, żeby cię śledził. Zgadujesz do trzech razy, po co. Pierwsza odpowiedź się liczy.

Kiwnąłem głową.
- I cud nad cudami, C.J. nigdy nie bywał w tych okolicach, dopóki nie wspomniałem nazwiska

Grange Cleaver mojemu przyjacielowi Morleyowi Dotesowi, kiedy tenże przyjaciel nie zdołał
osobiście spotkać się z Cleaverem.

Morley wzruszył ramionami. Jakby przyznał się własnymi słowami.
Nie udawał, że żałuje. Nigdy nie oglądał się wstecz i rzadko przepraszał. Teraz też nie widział

potrzeby, żeby przepraszać.

- A co na to Winger? - zapytał
- Nie wiem i chyba to nie ma znaczenia. Pewnie sama nie wie, co robi. Chce tylko, żeby się

wszystko kiełbasiło, dopóki nie znajdzie sposobu, żeby zarobić.

Morley zarżnął w powijakach uśmiech politowania.
- Wiesz coś, czego ja nie wiem?
- Nie. Ty wiesz więcej. Ale chyba ciut za wolno myślisz. Nie chwytasz najważniejszego.
- Serio? Czego?
- Że Winger kłamie jak z nut. Od samego początku. Ani jednego słowa nie można zaliczyć jako

prawdy. Wszystko, co pochodzi z jej ust, nadaje się na śmietnik.

- O, tak. Tyle to i ja wiem.
Teraz wiedziałem. Jak już się temu przyjrzałem. Zapomnieć o wszystkim, co powiedziała Winger.

Pewnie.

- Namówiłem Kałużę, żeby ci oddał przysługę, Garrett - stwierdził Morley.
Nie pytałem. Czekałem na nieuniknioną drwinę. Znowu mnie wystawił. Nie miał zamiaru ze mnie

kpić.

- Uhm?
- Miałem wrażenie, że nie wybierasz się do Czteryą.
- Kałuża go przegonił? Morley kiwną głową.
- Szkoda czasu, co?
- Kałuża jeszcze się dąsa.
- O co poszło?
- Czteryą nie widział dziewczyny od ośmiu miesięcy. To on zerwał. Nie chciała robić tego, co jej

kazał. Zdaje się, że była dla niego za porządna.

- A Czteryą nie ma zielonożółtego pojęcia, gdzie ją teraz znaleźć, zgadza się?
- Nie zgadza.
- Co? - Zawsze byłem dobry w szybkich i błyskotliwych ripostach.
- Powiedział, że trzeba powęszyć wśród czarowników. Dziewczyna czegoś szuka. Proponował,

żebyś zaczął od najczarniejszych z czarnoksiężników. Tam się właśnie wybierała, kiedy się rozstali -
dodał Dotes z paskudnym uśmiechem.

- Twierdzisz, że Cleaver wrobił ją mówiąc prawdę?
- Może tylko cię naprowadził na właściwy trop - znowu te zęby. Ma ich pewnie ze dwie setki. I

chyba znów je ostrzył. - Myślałem, że złapiesz kopa.

- Kopa w dupę, jasne - pomieszało mi się kompletnie. Podniosłem się z miejsca.
- Hej! - warknął Saucerhead. - Powiedziałeś, że...
- Nakarm tego zwierzaka, Morley. Coś taniego. Lucerna z rzepakiem, na przykład.

- A ty dokąd?
Już mu chciałem powiedzieć, ale zorientowałem się, że sam nie wiem.
- To takie buty? A może pójdziesz w końcu do domu? Zamkniesz drzwi, położysz się do góry

pępkiem. Poczytasz. Zaczekasz na Deana. Zapomnij o Grange’u Cleaverze i Emerald Jenn.

Odpowiedziałem najbardziej podejrzliwym spojrzeniem, na jakie było mnie stać.
- Dostałeś zaliczkę, nie? Wydaje się, że ta mała potrafi o siebie zadbać.
- Wiesz, Morley, odpowiedz mi na jedno pytanie. Dlaczego uciekła z domu? - Może to ważne,

skoro wszystko i tak ma się skończyć na dzieciaku na gigancie.

- Powodów pewnie jest tyle, ile uciekających dzieci.
- Ale najczęściej wszystko się kończy na potrzebie ucieczki spod kontroli rodziców. Nie wiem

tyle o Emerald. Nie wiem tyle o jej matce. Ich stosunki to wielka tajemnica.

- A co ja ci radziłem? Przestań się tym gryźć, Garrett. Nie masz najmniejszego powodu. Po co ci

dodatkowe kłopoty. Daj se luz. Wydaj trochę kasy. Pobaraszkuj z Chastity.

- Co?
- Niech nas bogowie bronią - wymamrotał Saucerhead. Przestał walczyć z kolacją na chwilę,

żeby wyszczerzyć zęby. - Ona ma w oczach to coś.

- Jakie coś?
- To uparte spojrzenie, którego dostajesz, kiedy chcesz się w coś wpakować i sam jeszcze nie

wiesz, dlaczego - wyjaśnił Morley.

- A, o to chodzi? Mam to ze cztery dni, czy coś...
- A teraz ci głupio, bo wiesz, że nie wyszło. Pomiotałeś się jak zwykle, poobijałeś, podstawiałeś

nogi ludziom, a teraz koniec. Jesteś poza tym. Będziesz bezpieczny, jeśli nikogo nie zdenerwujesz.
Można to uznać za fenomen. Nie rzucasz się przed siebie jak głupi, żeby się dowiedzieć, dlaczego w
Landing leciały z nieba żywe żaby, co?

- Ale... - Ale to było coś innego.
- Nie musisz już szukać dziewczyny. Nie dla niej samej, a o to przecież ci chodzi.
- Garrett!
Podskoczyłem. Nie spodziewałem się, że Saucerhead tak ryknie. Wszyscy się obejrzeli na nasz

stolik.

- On ma rację. Słuchaj. Nic z tego, co słyszałem, nie wskazuje na to, że ci ludzie naprawdę

martwią się o bachora.

- Mówi z sensem - przyznałem. - Morley zawsze mówi z sensem.
Dotes spojrzał na mnie twardo. - Ale?
- Nie ma żadnych ale. Mówię szczerze. Masz świętą absolutnie rację. Nie ma cienia powodu,

żebym się w tym dalej babrał.

Morley wgapił się we mnie, jakby uwierzył mi tak kompletnie, że gotów był owinąć mnie znowu

w mokre prześcieradło.

- Ja naprawdę tak uważam - jęknąłem żałośnie. - Idę do domciu, zaleję się z Eleanor, prześpię się

trochę. A od jutra znowu zacznę odganiać gości. Wszystkich, Tylko jedna rzecz mnie nurtuje.

- To znaczy? - Morley wyraźnie nie był przekonany.
Nie mogłem uwierzyć - on naprawdę był święcie przekonany, że jestem ciężkim przypadkiem

syndromu błędnego rycerza.

- Czy Emerald nie może być kolejnym wcieleniem Cleavera? Jak sądzisz, mógłby się tak

umalować, żeby ujść za osiemnastolatkę?

Morley i Saucerhead otwarli usta, żeby spytać, po co Cleaver miałby to robić, ale żaden się nie

odezwał. Żaden z nich nie chciał mi podać powodu do wystartowania za czymś, co może zabijać.

- Jestem tylko ciekaw. Ma opinie mistrza charakteryzacji. A Koleś twierdzi, że zawsze był

pewien, iż córka nie żyje. Zacząłem się zastanawiać, czy cała impreza nie była bardziej
skomplikowana, niż sądziliśmy. Może Cleaver nie tylko rozpuszczał wici na Górze. Może stworzył
całkiem nową postać.

- Jesteś psychiczny, Garrett - warknął Morley.
- Pewnie - zgodził się Saucerhead. Mówił tak poważnie, że aż odłożył widelec. - Wiem, że nie

jestem takim geniuszem jak wy, chłopaki, ale moim zdaniem trzeba przyjąć najprostsze wyjaśnienie,
bo to dziewięćset dziewięćdziesiąt dziewięć na tysiąc, że tak jest naprawdę.

Do czego to dochodzi na tym świecie, że Saucerhead zaczyna mądrze gadać?
- A czy ja się kłócę? Jasne. Nieraz sądzę, że ten mój mózg to przekleństwo. Dzięki, Morley. Za

wszystko. Nawet za to, czego nie chciałeś mi dać.

Zostawiłem tyle pieniędzy, żeby starczyło na kolację Saucerheada. Pomyślałem sobie, że

właściwie mogłem nie płacić i nikt by się nie połapał. Uznałem jednak, że Saucerhead na to zasłużył.
Miał jeszcze bardziej zasrane szczęście niż ja. Rzadko starczało mu na więcej, niż jeden posiłek
dziennie.

A, ja, Garrett, wypadłem z gry. Czymkolwiek by ona nie była. Mogłem sobie iść do domu,

zorganizować się, urżnąć piwem, wykąpać, ułożyć plan zajęć, w którym dużo miejsca poświęciłbym
spotkaniom z Chastity Blaine.

Ale wyszedłem od Morleya cały nabuzowany, jakby jakiś atawistyczny instynkt mi podpowiadał,

że zaraz zjawią się starzy znajomi i z powrotem zainstalują mnie w Bledsoe. Szedłem do domu jak na
szpilkach.

Mówią, że Bledsoe ciekawie wygląda. Podobno pokrywają go coraz wyższe rusztowania.
Zmarnowane nerwy. Nikt nawet się za mną nie obejrzał. Nikt mnie nawet nie śledził. Poczułem

się zaniedbany.

Nigdy w życiu mi się nie zdarzyło, żeby taka ciekawa sprawa po prostu zaskwierczała i zgasła.

Ale czasem tak bywa. Wtedy zwykle mogę sobie tylko pomarzyć o kasie. Z dumą przypomniałem
sobie, że tym razem wziąłem zaliczkę.

Truposz mi pewnie za to nie podziękuję, ale będzie musiał przyznać, że potrafię mieć głowę do

interesów nawet w obliczu napalonej rudej laski.

Spałem dobrze, ale zbudziłem się niespokojny. Złożyłem to na karb tego, że zwlokłem się z betów

przed południem, choć Ivy nie zawracał mi głowy. Znowu się zacząłem zastanawiać, czemu Truposz
jeszcze się nie zbudził. Zajrzałem, ale nie stwierdziłem żadnego ruchu. Truposz, czy śpi, czy nie,
zmienia się tylko pod wpływem czasu.

Ślizgacz i Ivy byli dziwnie pokorni. Wyczuli, że planuję ich ewakuować. Wiedziałem nawet,

dokąd ich wysłać. Starsza pani Cordonlos nie uwierzy ani w jedno słowo, choćbym się zaklinał, że
będą dobrymi lokatorami. A chrzanić to.

Po lunchu skontaktowałem się z jedyną osobą, której mogło choć odrobinę zależeć na ich dobrym

samopoczuciu.

Cud nad cudami, Koleś miał pewien pomysł. Wkrótce moi kumple z kampanii dostali pracę i

mieszkanie na okres próbny, a ja znalazłem się nagle, cud nad cudami, sam we własnym, rozkosznie
pustym domu. Jeśli nie liczyć Truposza i Cholernego Papagaja. Przeklęte ptaszysko ukryło się, zanim
Ivy zdołał je dorwać i zabrać ze sobą. Taka hojność i poświęcenie na marne.

Miałem nadzieję, że minie jeszcze trochę czasu, zanim znów zobaczę Deana. W sumie ja i Chaz i

tak dalej...

Przegadałem to z Eleanor. Nie miała nic przeciwko, więc napisałem listy i wsunąłem parę

miedziaków w garść dzieciaka od sąsiadów, żeby go zaniósł do Chastity. Gówniarz zażądał premii
za zbliżenie się do domu czarownika.

Sprawdzałem ulicę co kilka minut, jednocześnie udzielając instrukcji małemu najemnikowi. Nie

dostrzegłem nikogo nawet odrobinę zainteresowanego domostwem Garretta. Ignorowali mnie nawet
sąsiedzi, ale i tak fatalnie się czułem.

Pokłóciłem się z Papagajem, aż go zmęczyłem. Potem pomarzyłem sobie z Eleanor. Czułem się

samotnie. Nieszczególnie się człowiek czuje, mając za towarzystwo gadające ptaszysko, obraz i typa,
który nie tylko śpi od kilku tygodni i jest martwy od czterech stuleci, ale jeszcze nie wychodził z
domu od dnia, kiedy się wprowadził.

Moi przyjaciele mieli rację. To nie jest życie.
Rozległo się stukanie do drzwi. Nie reagowałbym, gdybym nie czekał na odpowiedź od Chaz.
I tak wyjrzałem najpierw przez judasza.
Dzieciak. Miał ze sobą list. Otwarłem drzwi, dołożyłem mu jeszcze parę miedziaków,

sprawdziłem raz jeszcze czy wszystko w porządku i nie zauważyłem nic niezwykłego. To mi się
podoba.

Usiadłem za biurkiem, przeczytałem, podzieliłem się nowiną z Eleanor.
- Chaz pisze, że mnie weźmie. Jak ci się to podoba? Odważna kobitka, nie?
Po chwili dodałem:
- W porządku. Niech będzie. Wyszła z roli, a nie jest odważną kobitka. I dalej nie będzie

przestrzegać tradycji. Zabiera mnie gdzieś, gdzie jej się podoba. I swojego tatę też.

To tylko obraz, upomniałem się. Te ploteczki to tylko sympatia. Eleanor nie może potraktować

mnie widmowym drwiącym uśmiechem.

Nie miałem wielkiej ochoty na spotkanie z tatusiem Chaz, skoro był jednym z pierwszej

dwudziestki podwójnie paskudnych czarowników, zatruwających tę część świata. Miałem nadzieję,
że nie jest staromodny. Nie idzie mi dobrze ze spienionymi obrońcami skalanej czci. Kolejny upiorny
chichotek?

- Mówi, że on chciałby tylko porozmawiać o Maggie Jenn i Grange’u Cleaverze.
Jasne. To mnie zdenerwowało bardziej, niż gdyby powiedziała, że tatuś dyszy zemstą.
Cóż, nie ma co teraz się rzucać.
Eleanor uznała, że to doskonała okazja, aby nawiązać odpowiednie znajomości wśród wysoko

postawionych.

- Racja, kotku. Wiesz, jak bardzo cenie sobie moje kontakty z bogatymi i niesławnymi. Właśnie

tego nigdy nie chciałem.

Poszedłem zmajstrować sobie jakiś lunch. Goście zostawili mi buty i pół dzbanka wody.
Wyszedłem w noc, mocno trzymając się mej życiowej filozofii: podejrzewać najgorsze i nie dać

się rozczarować. Staruszek Chastity to gigant. Jeśli zechce, rozpłaszczy mnie jak krowi placek i
będzie mną puszczał kaczki na wodzie.

Zaskoczył mnie. Nie wyglądał jak stuletni gargulec. Wydawał się zwyczajnym facetem po gorszej

stronie pięćdziesiątki. Czarne włosy miał gęsto poprzetykanie siwizną, nad pasem mały brzuszek i
cztery cale wzrostu mniej ode mnie. Był wymyty do blasku i aż promieniował zdrowiem. I to była ta
oznaka władzy i potęgi, bo ubierał się nie lepiej, niż ja. I miał spaloną słońcem i stwardniałą skórę,
jak facet, który dużo przebywa na powietrzu. I nie wydawał się aż tak zapatrzony w siebie.

Okazał się jednym z tych typów, którzy tak dobrze umieją słuchać, że mówisz im rzeczy, o których

sam nie wiedziałeś, że je wiesz. Na pewno nieraz mu się to przydało podczas działań wojennych.

Najlepsi dowódcy to ci z uszami.

Przerwał mi tylko dwa razy, zadając bardzo przenikliwe pytania. Zanim skończyłem, przyjąłem

taką samą postawę, jak w przypadku Truposza i Eleanor. Mówiłem do siebie, a właściwie głośno
myślałem. Kiedy skończyłem, Chaz spojrzała na ojca. Milczał.

- Dlaczego się pan tym zainteresował? - spytałem. - Z powodu Chaz i szpitala?
- Kiedy wybuchła fala przestępstw w okresie romansu Teodorika z Maggie Jenn, nasz dom został

splądrowany.

Leciutko wybałuszyłem oczy na Chaz. Nic mi o tym nie wspomniała.
- Odzyskano kilka przedmiotów. Doszliśmy po nich do Grange’a Cleavera, ale jego samego nie

udało się schwytać

- I nie powiązał go pan z Cleaverem ze szpitala?
- Nie było mnie tutaj, kiedy Chaz nabrała ochoty na dobroczynność. I nie szukałbym złodzieja na

tak wysokim stanowisku.

- Nie? A ja chyba tak... - Opanowałem durny ozór, kiedy Chaz kopnęła mnie pod stołem.
Wyraz twarzy lorda ognia powiedział mi, że nikogo nie oszukam. Właściwie miał rację. Zwykle

mrocznych postaci szuka się w mroku. O ile nie jesteś cynikiem.

- Zawsze sądziłem, że Jenn była w to zamieszania, Garrett. Ten napad był zorganizowany z

wojskową precyzją. Nikt z zewnątrz nie znał trybu życia rodziny. Ale nie można oskarżyć o kradzież
kochanki królewskiej.

- Rozumiem - no, mniej więcej. - Chaz obdarzyła mnie uśmiechem, który miał mi dodać otuchy.

Nic z tego, Przez skórę czułem, gdzie zdąża jej tatuś. I nie pomyliłem się.

- Jestem mściwy, jak każdy człowiek - wyznał Blaine. - Nawet teraz nie dobiorę się do Jenn,

choć rodzina królewska jej nie znosi. Potrafią pilnować swoich czarnych owiec. Ale Cleaver nie ma
przyjaciół, którzy by się liczyli, ani aniołów stróżów. Chaz mówiła, że znasz pułkownika Błocka.
Pociągam za sznurki całej Gwardii i wszędzie indziej, ale chciałbym, żebyś to ty znalazł Cleavera.
Jeśli zrobi to Błock, bydlę skończy przed sądem, a ja chciałbym się nim zająć osobiście.

Badabuch! Tatuś wszystkich najtłustszych portfeli wylądował na stole z głuchym plaśnięciem.
- Ładna robota - zauważyłem. Blady uśmiech.
- Chaz wystawia ci żarliwe recenzje, Garrett. Westman Błock podejrzewa jednak, że nie potrafisz

tańczyć na wodzie. - Spojrzałem na Chaz z ukosa. Zarumieniła się. - Ale znam Błocka, więc
zasięgnąłem innych opinii.

A co, miałem się nogami nakryć z wrażenia? Blaine zaczął gadać z pompą.
Może miałem już kłopoty ze słuchem.
Dałem mu okazję, aby docenił sztuczkę z uniesioną brwią. Podziałało.
- Powiedzieli, że jesteś najlepszy, ale sam nie zaczniesz. - Pogładził portfel, jakby to była jego

pani. - Niech cię diabli, chłopie! Nie masz nic do Cleavera? Mogłeś dokonać żywota w oddziale dla
czubków! - Przysunął portfel o pół stopy bliżej.

Chaz uśmiechnęła się, skinęła główką zachęcająco. Może jej tatko też potrafi tańczyć na wodzie.
- Rozmawiałem z Błockiem, Garrett. Tu jest coś więcej, niż forsa. - Głask, głask. - Jest tu list

wprowadzający z moim podpisem. Możesz go użyć, gdzie zechcesz. Mówi, że jesteś moim agentem i
każdy, kto nie udzieli ci pomocy, może nagle stwierdzić, że życie jest bardzo ciężkie. Jest tu również
list żelazny od pułkownika, żebyś mógł zażądać pomocy od straży miejskiej. Są akredytywy, które
pokryją twoje wydatki i wszystkie opłaty.

Och? A ten cholerny portfel brzęczał, jakby był wypchany taką ilością kasy, że załamałby się pod

nią stary troll.

Papcio Chastity przyszedł przygotowany. Nie spodziewał się, że może wrócić do domu z

kwitkiem. No cóż, nie będę się sprzeczał.

I tak by mi nie pozwolił.
Był jak cała jego klasa - choć miał skłonności do uczciwej gry.
Chaz uparcie milczała i uśmiechała się, jakby już mnie widziała u bram raju.
- Nie jestem pewien, czego pan chce. - Próbowałem grać na zwłokę.
- Znajdź dla mnie Grange’a Cleavera. Przywieź mi go, albo zaprowadź mnie do niego. Kiedy

staniemy twarzą w twarz, twoja rola dobiegnie końca.

Niechętnie, jakby w portfelu faktycznie siedział troll, przyciągnąłem go do siebie. Zajrzałem.

Zobaczyłem ładną kaligrafię, eleganckie pieczątki, słodziutki widok dwóch garści lśniącego złota. I -
kostkę kurczaka?

- Kość śmierci?
- Co? A, tak. Faktycznie, służyłeś na wyspach. - Gdzie tubylcy mają własną paskudną magię.

Reakcją Karenty i Yenagety była całkowita eksterminacja praktykujących tę magię, gdziekolwiek się
zaplątali.

- Tak - mruknąłem, krzywiąc się lekko.
- Nie, to nie to. Zwykły trik. Gdybyś naprawdę wlazł w kłopoty, złam ją po prostu. Przestaniesz

być wyraźnym celem dla każdego, kto będzie się na tobie skupiał. Nie zainteresowany obserwator
będzie cię widział, ale ktoś, kto zechce cię zabić, nie zdoła skupić na tobie uwagi. Cwane, nie?

Może. Nic nie powiedziałem. Nie powiedziałem, że podobni mu byli zwykle tak cwani, że nawet

udawało im się oszukać samych siebie.

- Jasne To niewiele, Mój talent idzie raczej w kierunku zmiatania miast z powierzchni ziemi.
A Chaz uśmiechała się tak, jakby chciała mnie roztopić. Władca ognia wstał i przeprosił.
- Musze pędzić. Myślałby kto, że teraz, kiedy wygraliśmy wojnę, mógłbym się wycofać i

odpocząć. A poza tym, chyba wy dwoje nie potrzebujecie mojego towarzystwa.

Ten facet nie może być prawdziwy. Pomachałem mu na pożegnanie. Mój nowy szef, czy mi się to

podoba, czy nie. Dreszczyk nie trwał tyle, co niegdyś...

- Czy to nie cudowne - zapiszczała Chaz. Była tak podniecona, że zacząłem się zastanawiać, czy

ktoś jej nie walnął ogłupiającym” czarem.

- Co?
Zdziwiła się troszkę.
- Co się stało?
- Twój tato. - Mocno trzymałem portfel.
- Nic nie rozumiem. - Chyba myślała, że się ucieszę.
- Martwię się jego rozkładem zajęć na ten wieczór.
- A co, nie wyraził się jasno? Zniknął w chmurze dymu?
- Nie. - Nie mogłem zaprzeczyć. - Co pamiętasz z tego napadu?
- Nic. Nie było mnie tutaj.
- Co? - Sięgnąłem głęboko do mojego worka cudów i obdarzyłem ją najpiękniejszą uniesioną

brwią, na jaką było mnie stać. To je doprowadza do szaleństwa.

- Byłam w szkole. Kończyłam ją właśnie. Chłopcy jadą do Kantardu jako młodsi oficerowie. -

Chodziło jej o klasę. - Dziewczyny wracają do nauki.

- Nie kłóćmy się. - Skoro już przeżyłem spotkanie twarzą w twarz z ojcem, który nie był

dziedzicznie obciążony zwykłymi rodzicielskimi przesądami.

- Rodzina taty to prości ludzie, skarbie. On nie udaje. Zapomnij o jego talencie z ogniem. On to

nazywa przekleństwem. - Zaczęła ostrożnie przesuwać swój pyszny ogonek coraz bliżej mnie. Chyba
miała już dość gadania o tatusiu.

Ale ja musiałem zapytać.
- Czy to w jego stylu? - Co?
- Wynająć kogoś, żeby dorwać kogoś innego i załatwić stare porachunki?
- Może. Tylko raz nas okradli. Wiem, że nigdy nie przestał się o to wściekać. Musiał zawsze coś

spalić, skoro tylko sobie o tym przypomniał.

Interesujące. Nawet ciekawe. Ani przez chwilę nie przyszło mi do głowy, żeby był opętany.
- Dobrze już, Garrett. Zapomnij o nim - kusiła Chaz.
- Tak? A uważasz, że powinienem?
- Chyba powinieneś myśleć o tym, co chce ci zapisać pani doktor.
Jeszcze jedna uniesiona brew.
- O niczym innym nie myślę.
Odpowiedziała mi starym kobiecym trikiem po którym cały się zaśliniłem.
Spokojnym, chłodnym, całkowicie rzeczowym głosem stwierdziła:
- Tata funduje. No, bądź świnią.
- Kwi, kwi. Ale nie tutaj.
- Ooooch! Obiecankicacanki. Uważaj lepiej. Dzisiaj nie musze pracować.
Był to najlepszy pomysł, jaki usłyszałem od dłuższego czasu, ale ponieważ była taka piękna,

pozwoliłem jej mieć ostatnie słowo.

Kilku bywalców podniosło łapy na mój widok, kiedy wkroczyłem do Morleya. Zarząd nie

podzielał ich entuzjazmu. Kałuża zrobił minę, jakby się zastanawiał, gdzie u cholery wsadził te trutkę
na szczury.

Za to Morley był w świetnym humorze. Galopkiem zbiegł po schodach, ledwie dostałem herbatę.
- Znam to spojrzenie - stwierdziłem. - Właśnie wygrałeś w wyścigach wodnych pająków. Albo

czyjaś żona się potknęła, a ty ją przeleciałeś, zanim zdążyła wstać.

Wyszczerzył do mnie uzębienie młodego rekina.
- Zdaje się, że sam kogoś też przeleciałeś. - Co?
- Widziano cię z oszałamiającą blondyną w miejscu, gdzie ludzie twojego pokroju raczej nie

bywają.

- Winien. Skąd wiesz?
- Odpowiedź ci się nie spodoba.
- Tak? Zwal mnie z nóg złymi wieściami. Za dobrze mi było.
- Wczoraj wieczorem zjawiła się tu pewna parka. On był panem Super. Ona się nazywa Róża

Tate. Widziała cię przedtem.

- Ale miała na gębie sprośny uśmiech - Róża Tatę była kuzynką moje byłej, Tinnie Tatę. I miała

do mnie urazę.

- Oj, tak. Będziesz głównym bohaterem ciekawych babskich plotek.
- Bez wątpienia. Ale Tinnie zna Różę. Czy Róża wspomniała, z kim jeszcze byłem?
- A co, masz harem?
- Chaz przyprowadziła tatusia. - Opowiedziałem mu wszystko. - Widziałeś kiedy Blaine’a?
- Nie. Dlaczego?
- Znowu zacząłem się zastanawiać nad sobowtórami.
- Myślisz, że teraz Chastity cię wrabia?
- To paranoja, wiem, Morley. Mój świat przestał się zachowywać z sensem.

- Jeśli dobrze ci płacą, sens nie musi stanowić części równania. Zgadza się?
- Ale pomaga.
- Martwisz się tym zbiegiem okoliczności.
- Jakie jest prawdopodobieństwo, że Chaz będzie pracować u faceta, który obrabował jej ojca?
- Jakie są szansę, że wrzucą cię tam, gdzie będziesz mógł na nią wpaść? Powiedziałbym, że o

wiele większe.

- Jak to?
- A gdzie kobieta lekarz znajdzie lepsze warunki do startu? Gdzie imperialni ustawiliby

Cleavera, żeby mógł pozostać w TunFaire?

- Myślisz, że on coś z nimi kombinuje?
- Wydaje mi się, że im się wydaje, że tak, ale on ich tylko wykorzystuje, żeby mógł wślizgiwać

się i wyślizgiwać z miasta niezauważony przez ludzi, którzy go znają. Przypominasz sobie, że na
początku Chastity nic o nim nie wiedziała?

- A jej ojciec?
- No, nad tym będziesz musiał popracować.
- Już zacząłem. Jego dom został wysprzątany do czysta. Był to jeden z największych skoków w

tym okresie. Wrócił do miasta dopiero przedwczoraj.

- Kiedy to się już zaczęło.
- Nie było go przez wiele lat. Wraca do domu tylko na kilka dni każdej zimy - zima to sezon

ogórkowy dla strefy wojennej.

Morley spojrzał na mnie twardo, pokręcił głową.
- Wiesz, twój największy problem to zdrowy rozsądek, który cię molestuje.
- Co?
- Nie możesz sobie dać spokoju. Musisz węszyć, skubać, dziobać każdy pretekst jest dobry. A

skoro już ci się udało, teraz zdrowy rozsądek każe ci wracać. Zapomnij o Deszczołapie, Garrett.
Podrzuciłem jedną brew bardzo wysoko.

- O? - Czyżby miał coś do powiedzenia na temat Cleavera? - On jest teraz ruchomym celem,

Garrett. Nie moim. Jeśli podejdziesz za blisko, sam też możesz przy okazji oberwać. - Wykonał gest,
jakby chciał mnie odepchnąć. - Idź. Dowiem się, co się da, na temat tatusia tej pani.

XLI
To chyba czary. Zanim dotarłem do domu, zahaczając po drodze o kilku kumpli z wojny, obecnie

działających w ekstremistycznych ruchach praw człowieka, zastałem budynek całkowicie otoczony.
O wygodne węgła opierali się groźni piraci. Facet z ferajny czaił się znowu, tym razem w
towarzystwie kolesiów. Niezguła też tam był i też nie sam, choć Winger dostrzegłem jedynie kątem
oka, zanim zwiała.

Przyciągnąłem nawet kilku nowych. Ciekawe, ilu przyjaciół i wrogów ma Deszczołap?
Powinienem chyba zebrać ten tłumek, zaproponować połączenie sił, jakieś oszczędne

gospodarowanie zasobami ludzkimi, ale w pewnym momencie straciłem koncentrację.

Na schodach przed drzwiami frontowymi siedzieli Ślizgacz i Ivy.
Ivy miał chociaż na tyle przyzwoitości, żeby się zaczerwienić.
- Wylali nas - miauknął. - Chciałem jednemu gościowi coś wyjaśnić i wtedy powiedziałem

przypadkiem to słowo na P.

- Co? Jakie znowu słowo na P? - Spojrzałem na Ślizgacza. Wyglądał potwornie.
- No wiesz. To, po którym mu odbija.
Powziffle. Właśnie.

- Tak z ciekawości, czy on może pamięta, co później robi?
Odpowiedź chyba nieco przerastała nadwerężone zdolności intelektualne Ivy’ego. Wzruszył

ramionami. Ale sam pomysł chyba był niezły. Z pewnością wyjaśniał co nieco problemy Ślizgacza.

Gdzieś, kiedyś, jakiś czas temu, ktoś musiał grzebać mu w umyśle, próbując z niego zrobić ludzką

broń. Nonsensowne słowa miały wyzwalać agresje. Kto i kiedy - to już nie miało znaczenia, ale
spieprzył robotę. Ślizgacz wymknął się spod kontroli. Trafił do Bledsoe na lewo, ale tam było jego
miejsce. Po wyjściu będzie tylko gorzej, chyba, że ktoś go wcześniej zabije.

Połowa ludzi wędrujących po TunFaire powinna siedzieć pod kluczem. Niewielu jest

normalnych, a przynajmniej ja niewielu spotykam.

Wszedłem do środka. Chłopcy poszli za mną. Ivy od razu potuptał do pokoiku od frontu. Cholerny

Papagaj zaczął swoje jeremiady. Zatrzymałem się, żeby spojrzeć przez judasz. Morley chyba
przeleciał się po mieście wrzeszcząc, że wracam do roboty.

Ciekawe było jedno: że kumple Deszczolapa wy leźli równie szybko, jak jego wrogowie. Być

może paru z nich pracowało dla tatusia Chastity.

W końcu było tak gęsto, że nie mogli się nie widzieć wzajemnie. To mi dawało do myślenia.
Gdybym to ja pracował dla organizacji i myślał, że ktoś obok robi dla Cleavera, wziąłbym go za

kołnierz i szybciutko zapomniał o Garretcie. Czy ta banda była aż tak leniwa, że chciała, żebym
załatwił to za nich? E, nie. Chyba wiedzieli, że jestem odarty z ambicji.

Ślizgacz musiał zapomnieć charakterystyczne punkty terenu, bo nie umiał trafić do kuchni. Wlókł

się tylko za Ivy’ym. Zanim zdążyli się przywitać z T. Ch. Papagajem, sam popędziłem do kuchni i
starannie ukryłem skromne zapasy.

Jakiś pieprzony debil znowu zaczął walić w drzwi i to tak nieśmiało, że omal go nie

przeoczyłem.

Cholerny Papagaj wyśpiewywał sprośne peany, wychwalające kolejne generacje Garrettów.
- Uduś tę kurę z dżungli, ja sprzedam pióra - wrzasnąłem i wróciłem do judasza.
Skąd oni biorą tych facetów? Chude to, klata jak dół z wapnem, walczą o życie przewalając

sterty papierzysk. Wielkie czachy pełne mózgu, niezdolne do wojaczki. Utopią się we własnym
nocniku, jeśli tylko zdążą do niego dojść. Ciekawe. Tacy rzadko się tu kręcą.

Ulica Macunado to nie Bustee, ale i tak jajogłowi niechętnie odwiedzają te okolice. Boją się.
A może to od Blainesa?
Otwarłem.
Błąd.
Może coś wyczułem, bo w ręce wciąż trzymałem moją łamigłówkę. Przydało się. Z dwóch stron,

z miejsc, których nie było widać zza drzwi, zmaterializowało się dwóch gości rozmiaru Saucerheada
Tharpe, wyskoczyło na mnie i próbowało podeptać.

Zdumiony, odskoczyłem w tył i dobyłem pały. Ten bliżej próbował mnie dostać, ale się usunąłem

i przeciągnąłem mu kijaszkiem po czaszce. Te błazny musiały być chyba z innego wymiaru. Nikt z
miasta nie próbowałby dopaść mnie w domu.

Truposz nie lubi, jak mu się przeszkadza.
No, zwykle nie lubi. Gdybym nie był taki zajęty, poszedłbym sprawdzić, co mu teraz tak błogo.

Nie kiwnął nawet myślowym palcem.

Pierwszy gość zwinął się w kłębek i zdrzemnął. Jego koleś załapał, że to nie żarty i podszedł do

sprawy mniej pochopnie. Ale się nie przestraszył. Miał jeszcze dzielnych urzędasów, którzy będą go
kryli.

Ślizgacz wystawił głowę z pokoiku od frontu. Nie wyglądał na osobę, która mogłaby mi pomóc,

ale stał za tłumem napastników.

- Hej, Ślizgacz. Powziffle pheez. Chyba dobrze to wymówiłem.
Wrzaski o pomoc ucichły. Nie słyszałem jęków ani odgłosów łamania mebli. Ostrożnie, żeby nie

narobić hałasu, odsunąłem stół spod kuchennych drzwi i wyjrzałem na korytarz.

Ivy przyparł Ślizgacza do ściany, grożąc mu palcem przed nosem. Cholerny Papagaj siedział mu

na ramieniu i śpiewał. O ile mogłem się zorientować, większość napastników jeszcze żyła.

Wyszedłem do holu.
- I po coś ty to zrobił - piszczał Ivy.
- Bo ci chłopcy chcieli mnie zoperować bez zgody pacjenta. - Nawet ten, którego sam położyłem,

miał posiniaczone sińce. Ślizgacz pewnie znów ćwiczył swój dziwaczny taniec. - Nic mu nie będzie?

- Nic specjalnego. Nie dzięki tobie.
- Przestań się kłócić. Mamy tu jeńców wojennych. Kapewu? Zrób im przesłuchanie. -

Otworzyłem drzwi pokoju Truposza - chciałem sprawdzić, co on sobie u diabła myśli, że przesypia
pół mojego życia. Zajrzałem i zobaczyłem to, na co zasłużyłem - trupa tłustego Loghyra rozwalonego
w zakurzonym fotelu.

Moi chłopcy potrzebowali jedynie kogoś, kto by nimi pokierował. Zanim sprawdziłem, co się

dzieje z moim byłym partnerem, napastnicy zostali zebrani i powiązani jak świnie na pieczeń.
Ślizgacz też się zjawił, zwabiony nowymi odgłosami.

- Chłopaki, przesłuchiwaliście kiedyś kogoś? - zapytałem. Ivy kiwnął głową, ale niezbyt chętnie.

Ślizgacz tylko się tępo gapił. Dobrze mu to szło. Wrodzony talent, albo co.

- Mój styl polega na tym, żeby ich przestraszyć, ale nie uszkodzić, jak długo się da. Mamy tu

czterech ludzi. Któryś powinien być tym najsłabszym. Zgadza się?

Tępe spojrzenia.
- Spróbujemy sprawdzić, który to. Niech nam wszystko powie, to reszta też przeżyje.
- Potraficie?
I po co ja chcę być taki miły? Nawet ci, którzy są po stronie aniołów, to znaczy mojej, nie

całkiem to rozumieją.

Zabrałem chłopców do kuchni. W oczekiwaniu, aż tamci się ockną, przygotowaliśmy sobie

naprawdę prosty posiłek.

Wreszcie jeden po drugim zaczęli się budzić. Nie wydawali się zachwyceni.
Zawróciłem do holu z filiżanką herbaty w ręce i wspólnikami u boku, z Cholernym Papagajem

sypiącym brudem tak, jakby to on wymyślił ten gatunek literacki.

- Dobrze, chłopcy. Zagramy teraz w grę. Zwycięzcy idą do domu, unosząc w komplecie palce rąk

i nóg.

Skoro nic nie wiedzieli o Truposzu, pewnie się nie orientują, że rzadko przysmażam

przeciwnikom paluchy.

Ślizgacz miał własne pomysły. Złamał ramię jednemu. Niedbale, bez urazy, rzeczowo i bez

współczucia. Kiedy ofiara przestała wrzeszczeć, dorzuciłem swoje:

- Przede wszystkim chcę wiedzieć, coście za jedni. I po co złożyliście mi wizytę, rzecz jasna.
Urzędas z parą zdrowych ramion zgłosił się na ochotnika.
- Mieliśmy cię zniechęcić. Ostrzec, żebyś się odczepił.
- No, zaczynamy się rozumieć. A teraz szczegóły. Odczepił, ale od czego? Po co? I kto ci kazał?
Spojrzał na mnie, jakbym był opóźniony w rozwoju. Może i miał rację.
- Nie mam pojęcia, przyjacielu.
- Masz zostawić to, co teraz robisz.

- Możesz się trochę zagłębić w szczegóły...? Reakcja była niewielka.
- Władcy Mroku - mruknąłem i skinąłem na Ślizgacza. Ten zbliżył się o krok.
- Zaraz! Zaraz! Pan Davenport kazał nam przekonać cię, że szkoda twojego czasu na szukanie

panny Jenn.

- Świetnie. Tylko, że ja nie znam żadnego Davenporta. Nigdy w życiu nie słyszałem o

Davenportach. Kto to jest, u diabła?

Mój podopieczny zrobił taką minę, jakby chciał powiedzieć „No wiesz!”. Oznaczało to, że nie ma

na tyle szarej masy, żeby znaleźć powiązanie, jeśli miał wlać gościowi, który nigdy nie słyszał o tym,
który kazał mu wlać. Obaj mieliśmy nietęgie miny. Ale ja miałem jeszcze Ślizgacza, a to oznaczało
pewien potencjał. Ślizgacz zmarszczył brwi. Ślizgacz pochylił się groźnie.

- On lubi robić krzywdę - zauważyłem niedbale. - Nie chcesz wrócić do domu w postaci

mielonego, lepiej zacznij mi szeptać w uszko i niech to nie będą słodkie kłamstewka. Co jest we
mnie takiego, co denerwuje niejakiego Davenporta?

- Próbujesz znaleźć pannę Jenn. Pannę Jenn, tak?
- Szczegóły, proszę o szczegóły. Lubię szczegóły, jestem skrupulatny chłopak.
Urzędasek zaczął sypać, jakby dostał biegunki ustami. Przycupnąłem obok na podłodze, żeby

odsiać plewy od ziarna.

Twierdził, że facet nazwiskiem Davenport, dobry kumpel niejakiego Marengo North Englisha, nie

jest zachwycony tym, że szukam Emerald Jenn, dlatego poprosił kilku swoich kumpli, żeby mi to
odradzili. Oczywiście, kumple nie mieli pojęcia, dlaczego Davenportowi zależy, żebym znalazł
Emerald albo nie.

Za każdym razem, kiedy zatrzymywał się, żeby nabrać tchu, wtrącałem pytanie. Odpowiadał na

wszystkie. Po jakimś czasie zrozumiałem, że nie zadarłem z Marengo North Englishem, że to sprawa
wyłącznie niejakiego Davenporta. Świetnie. Nie miałem ochoty wpaść w oko żadnym lunatykom.

- Wiecie co, panowie - oznajmiłem. - Będzie mi bardzo przykro złamać wam serduszka, ale guzik

mnie obchodzi ta dziewczyna.

Ta sprawa już mnie nie dotyczy. Obecnie szukam sukinsyna nazwiskiem Grange Cleaver.

Pomóżcie mi, a zapomnę, że zniszczyliście mi hol. Nawet nie połamię gnatów Davenportowi.

Zebrałem kolejną porcję tępych spojrzeń. Żaden z tych chłopców nawet nie słyszał o Grange’u

Cleaverze.

- No dobrze. Z osobistej ciekawości i tak ogólnie chciałbym sobie pogadać z Emerald. Wypytać

ją o matkę i Cleavera. Przekażcie jej to.

Skinąłem ręką. Ślizgacz i Ivy nie czekali na dalsze instrukcje. Ivy otwarł drzwi, Ślizgacz zagnał

gości na właściwą ścieżkę. Cholerny Papagaj włączył się do rozmowy, dopingując ich do wyjścia.

- Hej, chłopcy! A może chcecie gadającą kurę? - Nieraz ludzie po prostu za szybko się poruszają.

Ci wybiegli i nawet się nie obejrzeli, a co dopiero mówić o odpowiadaniu.

Pomyślałby kto, że gadający ptak to prawdziwa gratka, nie? No, chyba że go lepiej poznacie i nie

dacie się nabrać.

Obserwowałem, jak obserwatorzy obserwują ucieczkę czterech przerażonych aktywistów praw

człowieka. Ich odejście nie wzbudziło szczególnego entuzjazmu.

Ciekawe, czy zdołałbym dorwać jednego z tych dzielnych piratów. Gdyby mi się udało zmusić go

do gadania, mój Władca Ognia dostałby piorunem to, czego chce. Może. Cleaver spędził całe życie
na ucieczkach. Pewnie teraz też nie będzie chciał się nikomu przysłużyć.

Wróciłem do kuchni, skonstruowałem kolejną kanapkę. Sprawdziłem Truposza. Wciąż

wyłączony. Wróciłem do judasza. Noc zaczęła opuszczać spódnicę. Nie szkodzi. Na ulicy tłum jak

zawsze. Mój fanklub jeszcze nie zakończył dniówki.

Prześliznąłem się wzrokiem po zakolczykowanych aniołkach - i przeżyłem potężny atak intuicji.
Wiedziałem już, gdzie znaleźć Grange’a Cleavera. Nie wyniósł swojego bukanierskiego zadka

poza TunFaire. Wciąż się tu kręcił i śmiał się w nos każdemu, kto próbował go wytropić. Dla niego
to gra. Paskudna gra. Gdyby bał się przegrać, zawsze mógł zwiać.

Wezwałem Ivy’ego i Ślizgacza.
- Przyznaję, że chciałem się was pozbyć, chłopaki. Nie udało się, ale zamiast pecha chyba mam

szczęście. - Cholerny Papagaj nie lubi zostawać sam. Zaczął znowu drzeć głupi dziób. Podszedłem
tak, żeby mógł mnie widzieć i spojrzałem na niego takim wzrokiem, że się zatkał i zaczął
przemyśłiwać swoją sytuację. - Będziecie trzymać fort.

Ivy wytrzeszczył oczy.
- Hę? - wymamrotał Ślizgacz. Świetnie.
- Jeszcze raz, dużymi literami - zacząłem mówić powoli i wyraźnie. - Zostajecie na

gospodarstwie. Jeśli ktoś będzie stukał, nie wpuszczać, albo nic nie mówić. - Wykrzywiłem się
najbrzydziej, jak umiałem i stanąłem przed drzwiami pokoju Truposza. Kupa Gnatów tym razem
zaspał.

Hej, a może za bardzo się od niego uzależniłem. Przypomniałem sobie, że w rzeczywistym

świecie nie możesz liczyć na nikogo, tylko na siebie. I jeszcze na siebie. No, i może jeszcze na
siebie.

- Dobrze, Garrett - pisnął Ivy. Czyżby znowu odchodził? Mogło być gorzej. Truposz twierdzi, że

zawsze może być gorzej. Ale nie pytajcie, jak źle.

Wymknąłem się tylnymi drzwiami.
- Co jest? - ryknął Sierżant. - Mam cię teraz znosić trzy razy dziennie?
- Rozkoszuj się tą myślą, człowiecze. Morley to mój numer jeden. Jest na górze? Pewnie uczy

jakąś mężatkę ściegu krzyżykowego? Mam mu do powiedzenia coś, co pewnie zechce usłyszeć.

- Tak? A niby co? - Sierżant nie kupi byle czego.
- Na przykład, gdzie znaleźć zakopany skarb. Sierżant ruszył na górę.
Wszyscy znamy się już tak długo, że wiemy, kiedy nawet głupie gadki coś znaczą, a kiedy są tylko

smętną skargą znudzonego macho. Sierżant domyślił się, że coś mam i natychmiast wszedł w bliższy
kontakt z mówiącą tubą. Nie słyszałem, co mówił, ale Morley zjawił się na schodach już po trzech
minutach. Jakaś zdumiewająco piękna kobieta wyjrzała zza jego pleców, jakby się zastanawiała,
jakie niesamowite zdarzenie jest w stanie oderwać od niej Morleya Dotesa. Z tego, co mi się udało
zobaczyć, było to dobre pytanie.

- Przepraszam. - Kobieta cofnęła się, ale ścigałem ją wyobraźnią. Nie lubiłem Morleya za to, że

wynalazł ją pierwszy. Jak on to robi?

- Kto to był? Wyszczerzył zęby.
- Wytrzyj sobie ślinę z klapy, chłopie. Ktoś mógłby cię wziąć za wściekłego wilkołaka.
- Kto to jest?
- Nie, nic z tego. Ja byłem dżentelmenem, jeśli chodzi o Chaz. Cierpiałem w milczeniu, kiedy

zmarnowałeś Tinnie Tatę. Nie pyskowałem, kiedy się popsuło, bo mam nadzieję, że znów się
zejdziecie. Więc ty też zapomnij o mojej Julci, dobrze?

- Daję ci pół minuty.
- Hojny jesteś, Garrett. Bardzo hojny. Co się stało, że znowu przyszedłeś zatruwać mi życie?
Dziwne, ale wydawał się niespokojny. Ukrywał to zerkając co chwila na górę, jakby miał ochotę

dać komuś w tyłek za pochopne ujawnienie się tłumom, a potem znów przyglądał mi się, jakby się

spodziewał, że rzeczywiście zaraz powiem mu o ukrytym skarbie.

- Chwilę temu odniosłem wrażenie, że chętnie stanąłbyś twarzą w twarz z Deszczołapem?
Znów spojrzał na schody. Piękna, przepyszna Julia pozostawała z nami, choć poza zasięgiem

wzroku.

- Powiedz, o co chodzi - mruknął wreszcie.
Ciekawe. Znam hierarchię Morleya. Tylko w wyjątkowych przypadkach uznałby Julię za mniej

interesującą od zemsty.

- Chyba wiem, gdzie go znaleźć. Jeszcze jedno tęskne spojrzenie na górę.
- Jak ci się to udało? Stałeś się jasnowidzem? A może telepatą? Albo Truposz się zbudził?
- Użyłem rozumu, chłopie, Czystego rozumu i nic więcej. Morley obdarzył mnie jednym z tych

szczególnych spojrzeń

- ot, tak tylko, żeby mnie poinformować, że nie oszukałbym nawet bardzo tępego kamienia.
- Wchodzę w to, Garrett. Gdzie?
- Na Górze. W domu Maggie Jenn.
Udał, że ciężko myśli, po czym uśmiechnął się nieprzyjemnie.
- Kurde, jak tyś to zrobił, żeby wleźć w gówno i pachnieć perfumami? Powinienem był o tym

pomyśleć. Idziemy.

- Kto? Ja? Nie ma mowy. Zrobiłem swoje. Weź chłopców. Sierżant i Kałuża powinni się

przelecieć. Zostanę i będę pilnował dobytku.

- Ha. To znaczy „cha”. Jak połowa od cha-cha.
- Niektórzy nie mają poczucia humoru.
- Mówisz o mnie? Przecież ci dałem papugę, no nie?
- No właśnie.
- Co zrobić? Ludzie już nie umieją okazywać wdzięczności. Dobrze. Chodźmy do faceta.
Skrzywiłem się. Za plecami Morleya. Nie musi wiedzieć, kto tu kim manipuluje. Jeszcze nie.
XLIV
Zacząłem się zastanawiać, czy nie rozwiesili listów gończych z moim nazwiskiem. Trzy razy

próbowaliśmy wejść na Górę i trzy razy patrole zagrodziły nam drogę. Niewiarygodny pech.

- Nie bądź taki radosny - warknął Morley. Otworzyłem usta.
- I nie próbuj mi wpierać ciemnoty, że nigdy się nie rozczarujesz, jeśli spodziewasz się

najgorszego.

- Masz świetny nastrój, wiesz? - zamyśliłem się na chwilę - Chyba jednak trochę za długo się

znamy, no nie?

- Powiedz to jeszcze raz.
- Dobrze. Znamy się od...
- I z każdym dniem bardziej mędrkujesz, jeśli już o tym mowa. Garrett, jakiego znałem... - Zaczął

rozprawiać o przeszłości z miną znawcy. Żyjemy w różnych światach. Nasze wspomnienia zupełnie
się nie zgadzają. Pewnie to kwestia wychowania.

Stara, dobra etyka pracy przyniosła wreszcie skutek. Za czwartym razem zdołaliśmy się

przedrzeć. Wspinając się pod górkę, mruknąłem pod nosem:

- Zaczynam sądzić, że ten magiczny bibelocik działa wstecz.
- Co niby?
- Uhm... no, taki amulet. Jeśli ktoś nałożył na mnie czar śledzenia, mogę go oszukać. - Morley

spojrzał na mnie podejrzliwie.

Nie mówię mu wszystkiego. On mi też nie. Przyjaciel, czy nie, nie dziel się wszystkim.

Zbliżyliśmy się do szarego, posępnego kanionu ulicy na szczycie Góry ze zdwojoną ostrożnością.

Stwierdziłem, że naprawdę się denerwuję.

- Mam dziwne przeczucia - mruknął Morley.
- Cicho. Ale tu jest zawsze cicho. Ci ludzie to lubią.
- Też to czujesz.
- Coś czuję.
Ale nie zobaczyliśmy nikogo, nie zwęszyliśmy żadnej pułapki zastawionej przez patrol.

Dotarliśmy do domu Jenn na końcu alejki. I minęliśmy go, udając, że szukamy ludzi szczurów i
śmieciarzy.

Ktoś skorzystał z drogi przez balkon, żeby się dostać do środka. Ktoś niezbyt ostrożny.

Uznaliśmy, że to musiało się stać niedawno, bo żaden patrol się tu nie kręcił.

- Muszę tam wejść - rzuciłem Morleyowi.
Dotes nie zaoponował, ale chyba nie był zachwycony.
- Właz w dachu jest otwarty... jeśli nikt się tym nie zajął od naszej poprzedniej wizyty.
Pozostawiliśmy go bez zamykania, bo nie dał się zamknąć od zewnątrz.
- Akurat o tym dzisiaj marzyłem. O łażeniu po dachach.
- To ty nie potrafisz dać sobie spokoju, nie ja.
- Władca ognia płaci mi za to, żebym nie dawał sobie spokoju.
- Dobra. Nie ma co się sprzeczać. - Morley rozejrzał się wokoło. Ja też. Moglibyśmy równie

dobrze znajdować się pośrodku miasta upiorów. Poza budynkami ani śladu ludzkiej obecności.

- Upiorne - mruknąłem. Morley już piął się po rynnie jak spiczastoucha małpa. Powlokłem się za

nim, sieknąłem, kiedy wreszcie wciągnął mnie na płaski dach. - A ja myślałem, że odzyskuję formę.

Uff.
- Przechylanie antałka piwa naprawdę nie daje wystarczającego napięcia dla mięśni nóg. Chodź.
Antałek piwa? I to ja miałem być tym od mędrkowania? Ojoj-ojoj.
Idąc za Morleyem spojrzałem w alejkę i spostrzegłem na balkonie jednego z domów pokojówkę.

Gapiła się na nas. Wyszła, kiedy się wspinaliśmy.

- Kłopoty - powiedziałem do Morleya. - Mamy świadka.
- To się schyl. Jeśli nie będzie wiedziała, dokąd idziemy, będziemy mieć więcej czasu.
Na co czasu? Teraz naprawdę zwątpiłem, czy dobrze robię.
Zanim dotarliśmy do klapy w dachu, stwierdziłem, że Morley też jakby stracił pewność siebie.

Ale on częściowo był czarnym elfem, więc chyba nie wycofa się tylko na podstawie niejasnego
przeczucia.

XLV
Nasłuchiwaliśmy uważnie, ale po drugiej stronie klapy panowała cisza. Z ponurą miną

podniosłem ją o cal. Morley wytężył słuch. - Był w tym lepszy ode mnie. Zajrzał w mrok - oczy też
miał lepsze. Pociągnął nosem, lekko zmarszczył brwi.

- Co? - zapytałem szeptem.
- Nie wiem.
- Ktoś tam jest?
- To nie to. Otwieraj. Musimy się spieszyć.
Podniosłem. Na ulicy póki co było cicho, ale nie byłem pewien, jak długo jeszcze. Do klatki

schodowej wpadał promień światła. Żaden bandyta ani potwór nie wstał na nasze powitanie.

Morley schodził szybko. Ruszyłem za nim nieco wolniej, bo po zamknięciu klapy zrobiło się

ciemno jak w kałamarzu. Weszliśmy na górne piętro bez przeszkód. Morley przez cały czas węszył

jak pies. Ja też. Wciągnąłem dość kurzu, żeby się zakichać na śmierć. Ale coś tu było nie tak...

Z dołu rozległ się odległy dźwięk, jak przedśmiertny okrzyk zbłąkanej duszy.
- Upiory - szepnąłem znowu.
- Nie.
Nie. Miał racje. Ktoś mocno cierpiał. Po prostu wolałbym, żeby to był upiór.
Staliśmy się ostrożniejsi.
Byliśmy pewni, że piętro jest opuszczone, więc zeszliśmy niżej.
- Idziemy za wolno - mruknąłem. Morley przytaknął.
- Ale co zrobisz?
Jeszcze dwukrotnie usłyszeliśmy krzyk bólu i rozpaczy.
Mogliśmy tylko wiać, zanim nas dopadną.
Kolejne piętro nosiło ślady ludzkiej bytności. Morley i ja w milczeniu zastanawialiśmy się nad

liczbą mieszkańców. Co najmniej pół tuzina i może jeszcze ten cały tłum z magazynu.

Kolejny wrzask. Ze szczytu schodów wiodących na drugie piętro słyszeliśmy odległe głosy.

Morley podniósł trzy palce, potem cztery. Potwierdziłem skinieniem głowy. Czterech. Plus ten, który
wrzeszczał.

Przypomniałem sobie, że Deszczołap wcześniej już słynął z ciekawych miejsc zamieszkania.
Zapach w powietrzu był coraz silniejszy, ale jeszcze nie potrafiliśmy go zidentyfikować.
Morley wahał się, czy iść w dół. Ja już nawet nie chciałem ryzykować szeptu, więc musiał ufać

instynktowi. Kiedy ruszył w dół, coś z okropnym brzękiem spadło na podłogę. Piętro niżej.
Zamarliśmy. Niespodzianka, niespodzianka.

Trzy bardzo duże egzemplarze męskiego rodu przyodziane w ciężką i ostrą stal przegalopowały

przez nasze pole widzenia i ruszyły w kierunku schodów na parter. Patrol. Pewnie wleźli przez drzwi
balkonowe. Spieszyli się, bo któryś z nich potknął się o własną sznurówkę i zdradził ich obecność.

- Kryć się! - z naciskiem wyszeptał Morley, pokazując kciukiem w górę. Kiwnąłem głową.

Uznałem, że co zwinniejsi i młodsi gwardziści pójdą w nasze ślady.

Mieliśmy fantastyczny refleks. Zaledwie wsunęliśmy się pod pokrowce osłaniające najbliższe

antyki, kiedy usłyszeliśmy odgłos zbiegających w dół kilku par butów. Obawiałem się, że zaraz
zacznę kichać. Potem zacząłem się martwić odciskami stóp w kurzu. Nie mogłem sobie przypomnieć,
czy już wcześniej ktoś tam chodził, czy nie.

Na dole rozpętało się piekło. Wyglądało to na dużą bitwę: dużo metalu uderzającego o metal,

krzyki i wycia ludzi, trzask rozbijanych mebli. Podejrzewałem, że ludzie z patrolu weszli również od
strony parteru.

Kłąb walczących ruszył w górę po schodach. Banda z dachu zeszła na dół i przyłączyła się do

zabawy. Przekleństwa i wrzaski przybrały ogłuszające natężenie, ale i tak ściskałem sobie nos. Przy
moim szczęściu, usłyszeliby najcichsze nawet kichnięcie. Zaczęło być gorąco. Przez chwilę, pomimo
przewagi liczebnej, wydawało się, że gwardziści przegrają. Brak im było motywacji. Nie zostali
zatrudnieni, żeby dać się zabić przy obronie cudzej własności.

Nie wątpiłem, że tu umierają ludzie.
Chłopcy na schodach przypuścili ostry kontratak.
Teraz bitwa trwała tylko kilka minut. Wkrótce przeniosła się z domu na ulicę. Patrol z wrzaskiem

rzucił się za tymi, których udało im się namierzyć.

Usłyszałem skrobanie w pokrowiec, pod którym się ukryłem. Chwyciłem pałę, gotów do zadania

potężnego, dwuręcznego ciosu.

- Wiejemy - szepnął Morley. - Zanim wrócą, żeby się rozejrzeć. Oczywiście, miał rację. Zaraz

wrócą. Na razie jednak byliśmy niewidzialni. O ile patrol uznał, że pokojówka widziała tych z dołu.

Cisza nie trwała długo. Usłyszałem jęk, a po nim coś, czego nie miałem okazji słyszeć od lat -

chrapliwy oddech człowieka z przebitym płucem, desperacko walczącego o powietrze.

Razem z Morleyem zbiegliśmy po dwa schodki, gotowi, aby w każdej chwili brać nogi za pas.

Znaleźliśmy kilka ofiar. Wszystkie sturlały się ze schodów na drugie piętro. Żaden z czwórki już
nigdy z nikim nie zadrze.

Poznałem już zapach - teraz był świeży i silny.
Krew.
Trójka zabitych miała na sobie prymitywne mundury straży. Czwarty był ich przeciwnikiem.
- Znasz go? - zapytałem Morleya. Byłem pewien, że lepiej zna zawodowych zbirów ode mnie.

Rozpoznałem Grzmocącego Nicka, zabijakę wagi średniej ze Straży.

- Tak - Dotes był coraz czujniejszy i bardziej nerwowy.
- Schodzę - oznajmiłem, choć nie miałem najmniejszej ochoty. Zmusiłem nogi do pracy. Głowa

wolałaby nic nie wiedzieć. Odór śmierci był już nie do zniesienia.

Trzech kolejnych gości z patrolu na podłodze parteru u stóp schodów. Martwi. Wszędzie pełno

skrwawionej stali. Kolejny gość z syndykatu, jeszcze ciut żywy. Kiwnąłem na Morleya.

- Gerichl Lungsmark? Skinął głową.
- A tam Wenden Tobar.
Jeszcze paru ze Straży. Lingsmark jęknął. Odsunąłem się. Wolałem, żeby mnie nie zobaczył,

gdyby otworzył oczy.

- Wpadła na to przede mną.
- Może - Dotes przesunął się w kierunku kolejnego pomieszczenia, skąd dobiegały odgłosy

ciężkiej walki człowieka z własnym oddechem. - Albo miała pomoc.

- Co?
- Dużo uszu w mojej knajpie. - Zaczął wymieniać jakieś nazwisko, ale urwał, bo sobie

przypomniał, że to nienajlepsze miejsce. - Ktoś komuś coś powie, ktoś inny będzie szybszy...

Może, ale pokręciłem głową. Raczej Straż coś pokombinowała, żeby skłonić patrol do pomocy,

ale...

- Oni...
Morley uciszył mnie gestem.
Nie. Patrol nie wszedłby w to nawet ze strażą, gdyby wiedział, że będą walczyć z chłopcami z

syndykatu.

A jak tak się lepiej zastanowić, zakapturzeni prawdopodobnie zrobili jedyną logiczną rzecz i

poczęstowali się piratem z mojej ulicy.

Morley znów skinął na mnie i przemknął przez drzwi. Przycupnąłem z drugiej strony.
Znaleźliśmy gościa, który miał problemy z oddychaniem. Niejaki Barclay Blue, wędrowny

łamacz kości.

- Chyba ktoś tu awansuje, nie sądzisz?
Morley skrzywił się lekko. On był w gorszej sytuacji ode mnie. Poza tym zawsze pozostawało

pytanie, dlaczego wspólnicy Contague’a wdali się w morderczą walkę tak wysoko na Górze. Na
pewni nie chodziło o politykę.

Kolejny pokój był zapewne świadkiem głównej części bitwy. Chłopcy ze Straży weszli od tyłu i

tu natknęli się na nieproszonych gości. Co najmniej jeden z patrolu miał kuszę. Naliczyłem osiem
ciał. Czterech ze Straży. Kilka niezłych antyków zredukowanych do stanu podpałki. Wszędzie pełno
krwi.

Nie podobały mi się implikacje. Sprawy zdecydowanie wymknęły się spod kontroli. Weszliśmy

do jadalni, w której przyjmowała mnie Maggie Jenn teraz zrozumiałem, czemu ci ze Straży nie chcieli
się poddać.

Tu odór śmierci można było kroić nożem. Większość krzeseł wokół stołu zajmowały przywiązane

trupy, lub ludzie, którzy niedługo się nimi staną. Rozpoznałem dziadków z magazynu, Zeke’a, kobietę,
która obsługiwała Maggie i mnie, innych, których znałem z ulicy. Żadne z nich nie oddychało zbyt
pewnie.

- Ukrywali się tu - mruknąłem.
- Były dwie bitwy. Jedną wygrała Belinda Contague.
Do krzeseł przywiązano czternaście osób. Zeke i Mugwump oddychali jeszcze. Poza kilku

facetami, którzy chyba dali się zabić na samym początku, wszyscy byli poddawani torturom. Ci,
którzy przeżyli, byli nieprzytomni.

- Widzisz tu jakiegoś Deszczołapa? - zapytał Morley. - Bo ja nie? Maggie Jenn też nie widzę.
- Znany jest z tego, że znika, skoro tylko gówno zaczyna lać się z nieba. - Sprawdziłem

Mugwumpa. Chyba miał się najlepiej ze wszystkich.

- O, tak. Na pewno. Co robisz?
- Uwalniam gościa. Czasem coś robię, bo po prostu czuję, że tak trzeba.
- Myślisz, że coś tu jeszcze znajdziemy?
- Prawdopodobnie nie - zauważyłem, że słowo „my” jakby trochę zmieniło znaczenie. - Lepiej

się już wynośmy.

Ci z patrolu zaraz tu wrócą, a Gwardia będzie im deptała po piętach.
Na podłodze leżał zakrwawiony nóż, pewnie narzędzie tortur. Położyłem go przed Mugwumpem.
- Wiejemy.
XLVI
- Stać, łajdaku!
Co?
Zawsze byłem buntownikiem. Ani mi się śniło stać. Nawet nie sprawdziłem, ilu ich tam jest.
Morley też nie. A on był tam, gdzie gość nie mógł go zobaczyć.
Zanurkowałem, przekoziołkowałem, stanąłem na nogi poza zasięgiem jego wzroku i

zaatakowałem. Morley skoczył z drugiej strony drzwi, wyjąc jak opętany.

Jeden samotny ciężarowiec myślał, że mnie przechytrzy. Nie zdzierżył.
Morley walnął i kopnął go pewnie z dziewiętnaście razy. Wywijałem moją łamigłówką, która

dzięki magii była niezniszczalna. Facet padł z taką miną, jakby uważał, że to niesprawiedliwe.
Biedactwo. Wiedziałem o co mu chodzi. Już myślałeś, że masz kogoś w garści, a tu wpada ci taki
błazen z jeszcze większą pałą.

Nie mieliśmy czasu sobie pogratulować. Pojawiły się kolejne patrole.
- Co się tu dzieje? - zapytał jeden z bardziej inteligentnych przedstawicieli podgatunku.
Bippety-bappety-buch!
Doskonale sobie zdawałem sprawę z tego, że prawdziwi bohaterowie wymachują mieczem, aż

powietrze śpiewa, a ja mam tylko zaczarowany konar dębczaka.

Morley hukał i wył, waląc gości po łbach i rozrzucając na wszystkie strony. Bawił się

wyśmienicie. Przy odrobinie motywacji potrafi się świetnie znaleźć.

Wyrwaliśmy się. Ruszyliśmy pędem na górę, gardząc frontowym wejściem, gdzie zgromadzili się

już pewnie wszyscy durnie z całej Góry, przypatrując się liczeniu ciał, przeklinając bandziorów i
znęcając się nad jeńcami.

Mój zazwyczaj bezdenny pech tym razem znalazł się w sytuacji i pozwolił mi zwiać, głównie

dlatego, że ci z patrolu hałasowali jak najęci. Nie mieli szans usłyszeć, jak się oddalamy z
Morleyem.

- Najpierw spróbujmy przez balkon - zaproponował Morley. - I to szybko.
Nie spodziewałem się łatwej ucieczki. Każdy, kto ma w głowie ze trzy szare komórki na krzyż,

obstawiłby strażnikami wszystkie możliwe wyjścia.

Z łamignatami z TunFaire nigdy nic nie wiadomo. Większość nie potrafi wybiec myślą poza

kolejne ramię, które zamierza złamać. Są skuteczni i doskonali technicznie w ramach swojej
specjalności, ale kiepsko im idzie planowanie i podejmowanie decyzji.

Na piętrze, koło balkonu, musiało być gorąco. Było mnóstwo krwi, ale żadnych ciał. Krwawe

smugi wskazywały, gdzie wywlekano trupy. O ile pamiętam, do niedawna tu był składzik. Teraz
odniosłem wrażenie, że to właśnie tu inwazja Straży napotkała na pierwszy silny opór.
Zastanawiałem się, dlaczego. Ten pokój nie nadawał się na fortecę.

Poświęciłem chwilkę czasu, żeby go sobie dokładniej obejrzeć.
Co u diabła?
W chwilę później Morley zawołał na mnie z balkonu.
- Co ty tam robisz? Chodź! Tu nikogo nie ma. Skończyłem właśnie oglądać kawałek welinu, jedną

z kilku stron, które najwyraźniej wypadły z książki uszkodzonej podczas walki. Reszta książki dostała
nóg. Pojedyncze stronice mgły wypaść podczas pospiesznej ucieczki.

- Zaraz cię tu zostawię - ostrzegł Morley.
Złożyłem welin, wsunąłem za koszulę. Lepiej się pospieszyć i nie wzbudzać podejrzeń Morleya. I

tak już to czytałem. Całą książkę, nie tę jedną stronę.

Dotarłem na balkon, doszedłem do wniosku, że Morley mnie olał i skoczył w alejkę. Rozejrzałem

się uważnie dookoła, stwierdziłem, że nic się nie dzieje i skoczyłem. Wylądowałem tuż obok Dotesa.

- Chyba powinniśmy się teraz rozdzielić.
Przyjrzał mi się uważnie. Jakoś zawsze się orientuje, że kiedy wiem, czego chcę, na pewno nie

skończy się to dla niego dobrze. Nie mam pojęcia, dlaczego tak sądzi.

- Wyświadcz mi przysługę - poprosiłem. - Za kilka godzin od teraz przyprowadzę w twoje

okolice tego niezgułę. Pomóż mi go złapać.

- Po co?
- Chcę pogadać z Winger. On będzie wiedział, gdzie ją znaleźć. Znowu ujrzałem przebłysk jego

podejrzliwej natury, wreszcie mruknął.

- Uważaj. Wszyscy tutaj są dziwnie nerwowi. Będą skakać na wszystko, co się rusza.
Kiwnąłem głową. Mniej się martwiłem o siebie, niż o niego.
Nie byłem w najlepszym humorze. Nawet mi się nie chciało tańczyć na głowie, kiedy pułkownik

Błock odpędził swoich błaznów.

- Uśmiechnij się, Garrett. Wszystko już w porządku.
- Jak możesz wypuszczać na ulicę takich dupków, którzy nie potrafią rozpoznać listu wydanego

przez własnego ukochanego dowódcę? - Co, ja miałbym się martwić, jak zejść z Góry? Z
przepustkami i listami od wszystkich świętych?

- Facet, który umie czytać i pisać, raczej nie wybiera kariery w służbie prawa. A ty musisz

przyznać, że odmówiłeś wszelkich wyjaśnień, skąd się wziąłeś tam, gdzie cię znaleziono.

- Gdzie mnie znaleziono? Ależ ja...
- No to zatrzymano.
- Ze zdecydowanym nadmiarem entuzjazmu. Próbowałem być grzeczny. Nie chcieli dać mi dojść

do słowa.

- Ja ci dam. - Co?
- Pozwolę ci wyjaśnić. Ile tylko zechcesz.
Mądry gość. Nakazałem sobie daleko idąca ostrożność. Cicho i już.
- Próbowałem tylko zrobić to, do czego wynajął mnie Władca Ognia. Słyszałem plotki, że

Deszczołap ukrywa się na Górze.

Błock spojrzał na mnie tak, jakby chciał mi zaproponować, żebym spróbował jeszcze raz. Nie

pasowało mu. Agenci już by mu donieśli o takich wieściach.

- Co się stało w tym domu, Garrett?
- Przypierasz mnie do muru, kapitanie.
- Pułkowniku, jeśli już. Wiesz przecież. I to prawda, rzeczywiście przypieram cię do muru.

Gdybym zechciał, mógłbym cię wysłać do Al-Khar na przesłuchanie. Zdarza się, że ludzie się tam
gubią, tak samo jak i w Bledsoe.

Al-Khar to miejskie więzienie TunFaire.
- Dlaczego jesteś taki niedobry?
- Pewnie dlatego, że nie lubię, kiedy mnie gonią z kąta w kąt. Mam świadka, który widział dwóch

ludzi wspinających się po rynnie. Jeden był ubrany dokładnie tak, jak ty.

- Ale minus wszystkie rozdarcia i cięcia, nie? Bez wątpienia jakiś mały odważniak, który chce

wydębić kilka miedziaków. Dziwny zbieg okoliczności.

- Świadek wezwał lokalny patrol. Patrol zaczął się rozglądać i znalazł dom, wykazujący liczne

ślady włamań. Wewnątrz trafili na stosy trupów i grupkę ludzi gotowych do walki. Nie oskarżyłbym
cię o naciąganie przepisów. Nie ciebie, Garrett. Ty nie jesteś taki. Ale gdybym chciał się zabawić w
jasnowidza za trzy grosze, pewnie powiedziałbym, żeś tam był. Mam rację?

Nic nie powiedziałem.
- Podpowiedz mi coś, Garrett. Kim byli ci ludzie.
Nie widziałem żadnej korzyści w dalszym trzymaniu gęby na kłódkę i pogrążaniu się w niełasce

władzy.

- Część z nich była ludźmi Deszczołapa. - I co, tak ciężko było?
Jasne, że tak. Ludzie mojego pokroju nie powinni współpracować z ludźmi jego pokroju.

Zwłaszcza, jeśli to miałoby mu zaoszczędzić bólu głowy. W moim zawodzie powinieneś być uparty
jak troll. I, jak widać, trochę tępoty też by się przydało.

- Pozostali przyznaliby się do Wspólnoty. Słyszałem, że dawno temu Cleaver przyłożył rękę do

śmierci brata Choda.

- Rozumiem. Chodo spłaca długi.
- Zawsze.
Błock siedział dalej za szańcem swojego biurka. Sięgnął do papierów i wyciągnął złożony

dokument, opatrzony wymyślną pieczęcią. Postukał nim o kant blatu.

- Jak to wygląda, Garrett? Będzie wojna gangów? - To by mu popsuło kartotekę.
- Wątpię. Znasz Choda. Cleaver musiał wynająć mięśniaków spoza miasta. Po tej klęsce nie

zostało mu wielu przyjaciół. Jego najdroższy przyjaciel zaraz zapyta,Jaki Grange?”.

Błock nie przestawał stukać dokumentem. Z każdą minutą papier wyglądał bardziej oficjalnie.
- Tyle osób interesuje się Grange Cłeaverem - mruknął i machnął papierem. - Ja też.
Jakby dopiero teraz się zorientował, co trzyma w ręku, dodał:
- O, to właśnie przyszło. Niejaki Grange Cleaver winien zostać odnaleziony i sprowadzony przed

oblicze Sądu Honorowego Magistratu Pozyskiwania Zasobów Ludzkich. Nic nie wskazuje na to, żeby

odbył swoją zaszczytną obowiązkową służbę dla królestwa.

Trzeba by tam być, żeby w pełni docenić ironię uśmiechu i sarkastyczny ton głosu Błocka.
Sieknąłem. A ja nie pomyślałem, że Cleaver mógł się migać od służby?
- Nie będę się męczył szukaniem tchórzy. Wynoś się stąd, Garrett.
Poklepałem się po kieszeniach. Tak, dostałem wszystko, co było moje. Chłopcy Błocka okazali

się niemal uczciwi. Zamierzałem zastosować się do jego rady.

- Czekaj!
Kurka! Wiedziałem, że zmieni zdanie.
- Słucham?
- Wciąż się spotykasz z Belindą Contague? Za dużo o mnie wie.
- Nie.
- Szkoda. Myślałem, że jej przypomnisz, że umowa z jej tatusiem obejmowała trzymanie się z

dala od Góry.

- Och - coś więcej, niż delikatna sugestia, że wszystko trzeba zatuszować. - Nie sądzę, żeby

jeszcze pojawiły się jakieś problemy.

Skoro wszyscy zbóje Belindy wystarczająco głupi, aby się tam zjawić, oddali dusze, gdzie

trzeba...

Wyszedłem.

Garret 07 Smiertelne rteciowe klamstwa

XLVIII

To był długi i ciężki dzień.
I dopiero się zaczynał.
Obolały, zdecydowanie zbyt wyraźnie naznaczony skłonnością do jednostronnych burd z

przedstawicielami prawa i porządku, wśliznąłem się przez tylne drzwi Biblioteki Królewskiej. Co
okazało się znacznie łatwiejsze, niż mogłoby się wydawać.

Stary Jake miał pilnować tych drzwi, ale kiedy się do tego przykładał, jego kumple z frontu nie

mieli szans prześliznąć się z płynnym prowiantem. Stary Jake był jedynym strażnikiem biblioteki. Nie
poruszał się zbyt sprawnie na drewnianej nodze, ale serce miał tam, gdzie trzeba. Linda Lee miała
paskudny zwyczaj powtarzania mi, że tak będę wyglądał w jego wieku.

Jake spał. Co u licha. W bibliotece niewiele było rzeczy, na które mógłby się połaszczyć

przeciętny złodziejaszek.

Prześliznąłem się obok starego, siwego capa. Chrapał. Rzadko widziałem go w innym stanie.

Trudno uwierzyć, że dali mu tę robotę do końca życia, ponieważ stracił nogę jako jeden z bohaterów
wszechczasów w królewskich Marines. Czasem lepiej, kiedy żywe legendy umierają.

Udałem się na poszukiwanie Lindy Lee. Miałem nadzieję, że nie przestraszę wcześniej na śmierć

jej współpracowników. Łatwo ich przerazić.

To ona mnie znalazła.
Wyglądałem zza końca regału - półek, jak się tutaj mówiło - kiedy przemówiła do mnie od tyłu.
- Co ty tu u diabła robisz?
Złapałem oddech, wsadziłem tam, gdzie należy, sprawdziłem, czy już opadłem na podłogę i

obejrzałem się za siebie.

- Ja też się cieszę. Jesteś śliczna jak zawsze.
Zmierzyła mnie wzrokiem od góry do dołu. Zadarła śliczną górną wargę.
- Stój tu, gdzie stoisz. I odpowiedz na pytanie. Otwarłem usta, ale ona jeszcze nie skończyła.
- Naprawdę powinieneś bardziej dbać o swój wygląd. Czystość to ważna rzecz. Chodź. Co tu

robisz?

Znów otworzyłem usta.
- Narobisz mi okropnych kłopotów.
Zdenerwowałem się. Zakryłem jej usta dłonią. Wyrywała się troszkę... wcale nie takie znów

nieprzyjemne doświadczenie.

- Chcę porozmawiać o książce, którą ktoś ci ukradł. Czy to było pierwsze wydanie Rozszalałych

Mieczy”?

Przestała się wyrywać i zaczęła słuchać. Pokręciła głową. Zdziwiony mruknąłem:
- Cholera! Byłem pewien, że jestem na tropie. - Wypuściłem ją z objęć.
- To był pierwszy tom Gry Stali. Biblioteka miała ją od czasów imperialnych - zaczęła

opowiadać o jakimś starożytnym imperatorze, który chciał zebrać cały komplet, żeby odnaleźć
bajeczną hordę Orła. Podobno nikt z zewnątrz o niej nie wiedział.

Zgłosiłem parę własnych uwag.
- Ha! Miałem rację. Nie ta książka, ale właściwy ślad. - Wyjąłem kawałek welinu, który

zebrałem w domu Maggie Jenn, pojedynczą stronicę,.Metalowej Burzy”, wydanie nieznane, ale
zginęli ludzie, którzy próbowali ją ochronić przed innymi ludźmi, całkowicie nie zainteresowanymi
książką. Gwałtowność tego spotkania wpłynęła na wszystkie inne okropności, które nastąpiły
później.

- A co z,.Rozszalałymi Mieczami”? - zapytała Linda Lee. Nigdy nie mieliśmy pierwszego

wydania.

- Wtedy widziałem jeden egzemplatz. W miejscu, gdzie go nie powinno być. Ale nie zdałem

sobie sprawy z tego aż do dziś. A potem pomyślałem, że rozwiążę twoje kłopoty.

A teraz miałem już własny kłopot. Linda nie chciała stać spokojnie, a ja nie mogłem się

skoncentrować. Była za blisko i zaczęła mruczeć, jakby rzeczywiście spodobało jej się to, co o niej
myślę.

- No chodź tu, Jack! Chodź, pokażę ci! Nie uwierzysz mi, a ja ci pokażę.
- Nie uwierzyłbym ci, kobieto, nawet gdybyś powiedziała, że niebo jest w górze - wymamrotał

jakiś głos.

- Zasnąłeś. Możesz sobie łgać ile chcesz, a ja ci mówię, że zasnąłeś na posterunku i wpuściłeś tu

obcego. Jesteś za stary.

Nienawidziłem głosu tej baby prawie tak samo, jak nienawidziłem głosu Cholernego Papagaja,

choć słyszałem go tylko kilka razy. I o tych kilka razy za dużo. Jak gwoździe po szkle, nosowy,
zawodzący, zawsze w pretensjach.

- I kto tu mówi o starości. Sama byłaś martwa już trzy razy, ale tego nawet nie zauważyłaś, taka

jesteś głupia. A upierdliwa jak mało kto. - Stary Jack nie bał się zranić jej uczuć, pewnie i tak by mu
się nie udało. Była głucha jak pień.

- Spałeś jak zabity, kiedy tu przyszłam po ciebie.
- Leczyłem oczy, ty cholerna wiedźmo - Łup! Stary Jack upadł. Nie miał już tak zręcznych palców

i kiedy się spieszył, nieraz miał problemy z porządnym przypięciem drewnianej nogi.

Cmoknąłem Linde Lee w czoło.
- Lepiej już pójdę.
- Do zobaczenia - mrugnęła zalotnie.
Zawsze miałem miękkie serce dla mrugających kobietek.
Dodała szeptem:
- Obiecuję - i pobiegła pomóc Jackowi. Zignorowała staruchę, która nawet jej nie zauważyła.

Świetnie sobie radziła, ciągnąc obie strony kłótni.

Usunąłem się z widoku. Stary mnie nie widział, więc zaczął znów marudzić na temat starych,

sfrustrowanych panien, które sobie wyobrażają chłopów przyczajonych za każdym regałem.

Długi, ciężki dzień i jeszcze się nie skończył. Bolały mnie nawet te miejsca, których większość

ludzi nie miewa. Przeszedłem zbyt wiele mil i oberwałem zbyt wiele razy. Do licha, jak za dawnych
dobrych czasów, kiedy Truposz pilnował, żebym się przypadkiem nie rozleniwił.

Obiecałem sobie, że to już ostatni przystanek, a potem koniec na dziś. I jęknąłem boleśnie.

Przypomniała mi się umowa z Morleyem.

Tylko nie Winger! Wszystko, tylko nie ona! Po co ja to zrobiłem?
Jak dobry żołnierz pomaszerowałem dalej.
Zastanawiałem się, co za bezmózgi cywil to wymyślił. Każdy żołnierz, jakiego znałem,

oszczędzał mięśni, dopóki nie było innego wyjścia.

Wyczułem kłopoty na długo, zanim znalazłem się w sąsiedztwie Wixona i White’a. Ta część

miasta była cicha. Ciszą, jaka zwykle panuje wokół pęcherza niewiarygodnie okrutnego gwałtu.

Minęła chwila. Kiedy stanąłem przed wejściem do sklepu, hieny już się zbierały, podziwiając

krwawą jatkę.

Jedno spojrzenie wystarczyło, żeby się przekonać, że każdy mądry osobnik postawiłby szybko

jedną stopę przed drugą i powtarzał ten proces szybko i skwapliwie. W moim przypadku powinien
jeszcze zwrócić się w kierunku południowo-wschodnim. No, ale ja po prostu musiałem rozejrzeć się
wokoło.

Pułkownik Błock odgonił swoich ludzi jednym gestem.
- Uśmiechnij się, Garrett. Wszystko już w porządku.
- Echo jakieś, czy co? - że nie wspomnę o zbyt ostrym świetle słonecznym. Wlewało się przez

otwarte wschodnie okno z siłą cyklonu. Było o wiele za wcześnie dla normalnych ludzi. Błock
najwyraźniej rozsądny nie był. Mówiąc szczerze, sam tez się nie czułem przy zdrowych zmysłach. -
Musimy przestać się tak spotykać.

- To nie był mój pomysł, Garrett. Podobała ci się kwatera? Spędziłem o wiele za krótką noc na

sienniku w cuchnącej celi Al-Khar, oskarżony o to, że mogłem być świadkiem.

- Pchły, wszy i pluskwy były bardzo zadowolone z mojej wizyty - powinny czuć się jak w domu.

Błock to brudny pies.

- To jest ten moment, kiedy mi mówisz, dlaczego moi ludzie znaleźli cię w środku kolejnej

masakry.

- Ktoś zaczął wołać o pomoc i twoja banda naprawdę przybiegła. Byłem zaskoczony - dawna

Straż skierowała by się w dokładnie odwrotnym kierunku, aby na pewno nikomu, komu nie trzeba, nie
stała się krzywda. - Podobno mówiłeś, że wszystko jest już w porządku.

- To znaczy, że wiem, że nikogo nie pokroiłeś na kotlety. Świadkowie twierdzili, że zjawiłeś się,

kiedy krzyki już ustały. Chcę wiedzieć dlaczego zdarzyło się to, co się zdarzyło. I jakim cudem znowu
tu się znalazłeś.

- Grange Cleaver.
- Tylko tyle? - Czekał, czy nie powiem czegoś więcej. Nic z tego.
- Nie widzę związku. Może mnie oświecisz. Tymczasem wiedz, że wygląda na to, że zabito ich za

pomocą wyjątkowo paskudnej magii.

Skinąłem głową, ale nie uwierzyłem.
- To nie ma najmniejszego sensu.
Ktoś upozorował magiczny mord. Miałem ochotę się założyć, że Robin i Penny zaaranżowali

swoją randkę ze śmiercią przez agencje diabła imieniem Cleaver, raz jeszcze próbując skierować
podejrzenia na Marengo North Englisha.

Pomyślałem od razu, że Emerald Jenn zaszyła się gdzieś z Marengo i teraz Cleaver próbował ją

zmusić do wyjścia z ukrycia.

- Dlaczego mam wrażenie, że jesteś aż zanadto pomocny, Garrett?
- Co? A czego ty jeszcze u diabła chcesz ode mnie? Odpowiadam na twoje pytania, wściekasz

się. Nie odpowiadam, też się wściekasz. Jak będę chciał podyskutować z zawodowym złośnikiem,
pokłócę się w domu z Truposzem.

- Odpowiadasz na pytania, ale coś mi się zdaje, że nie mówisz mi tego, co chcę usłyszeć.
Odetchnąłem głęboko. Byliśmy gotowi, aby wdać się w jedną z tych gwałtownych dyskusji, które

przynoszą tyle pożytku ludziom w naszym zawodzie. Wypuściłem powietrze.

Do biura wpadł jakiś mały, paskudny mieszaniec. Skrzywił się na mój widok, jakbym nie miał

prawa zaśmiecać biura Błocka.

- O, Relway. - Skinąłem mu głową. Nie odpowiedział

- Zaczęło się - oznajmił Blockowi.
- Niech ich pokręci. - Błock nagle stracił zainteresowanie insektami mojego pokroju. Zdaje się,

że miał gdzieś na oku tłuściejsze ofiary. Zaszczycił mnie przynajmniej spojrzeniem.

- Powołanie.
Wyszedł za szefem swej tajnej policji, który zdążył już się ulotnić.
- Wynoś się stąd. I postaraj się nie wdepnąć w kolejne trupy. Dobra rada. I jedna, i druga. Może

nie był kompletnym osłem. Co z tym Powołaniem?

Niedługo mi zajęło, żeby się przekonać. Wyszedłem na ulicę. Od wschodu, na oko całkiem

niedaleko mojego domu, wznosił się potężny słup dymu. Wyrywałem strzępki wieści od kolejnych
przechodniów.

Barowa sprzeczka przeistoczyła się w zamieszki na tle rasowym. Ludzie ruszyli na centaurów.

Wyglądało na to, że wszystko pozostawało pod kontrolą, dopóki ktoś z Powołania nie zaczął
podżegać, a ludzie odpowiedzieli podpalaniem domów centaurów. Wmieszały się inne rasy. Na
rusztowaniach oplatających Bledsoe pochowali się jacyś partyzanci z mordem w oczach. Szybko
tracili grunt, wchodzili już do szpitala.

Szaleństwo wybuchło. Mogłem mieć tylko nadzieję, że Błock i Relway zdołają je opanować.

Przynajmniej tym razem.

Będą następne. I to jeszcze gorsze, dopóki sytuacja nie ulegnie poprawie.
Wkrótce i to naprawdę szybko, ludzie się podzielą.
Szedłem ostrożnie, nie kryjąc się przed nikim, kto mógłby mnie udekorować zaklęciem śledzenia.
Ślizgacz i Ivy dobrali się do mnie, zanim jeszcze zdążyłem dobrze wejść do domu.
- Chłopaki! Chłopaki! Po to się nie żenię, żeby nikt mi tak nie suszył głowy, jak wy. Chcę jeść.

Chcę spać. Chcę się wykąpać. Chcę udusić tego bluźnierczego flaminga, żebym mógł przystąpić do
pozostałych zajęć bez konieczności mordowania bliźnich.

To ptaszysko musiało przygotowywać się specjalnie na mój powrót.
Wziąłem trochę pieniędzy z pokoju Truposza, przyjrzałem mu się podejrzliwie. Czy mi się

zdawało, czy przez chwilę wyczuwałem jego skrywane rozbawienie?

Posłałem Ślizgacza po zakupy. Kazałem Ivy’emu dać mi trzy godziny snu. Kiedy wstanę,

zażyczyłem sobie jedzenia i wody na kąpiel. Potem powlokłem się na górę i rozsmarowałem na
łóżku. Truposz wyprowadzi swoje karaluchy później. Leżałem, przewracając się z boku na bok i
słuchałem Cholernego Papagaja prawie do połowy zdania, a potem trzeba było wstawać.

Ivy przejął się swoją rolą, jakby od niej zależało jego życie. Wstałem na czas, wyszorowałem się

w mojej miedzianej wannie.

Na dole czekało na mnie porządne śniadanie, Ivy był pijany jak świnia, z Cholernym Papagajem

na ramieniu. Rak milczał. Całą uwagę poświęcał temu, żeby nie spaść. Z dzioba jechało mu jak z
gorzelni. Może Ślizgacz dał mu butelkę na własność. Dobry, stary Ślizgacz, o każdym pamięta.

Napakowałem się, po czym oznajmiłem:
- Chciałem was znowu wygonić, ale nie będę miał na to czasu. Spędźcie miłe popołudnie na

szukaniu roboty. Nie będę was utrzymywał do końca życia.

Ślizgacz kiwnął głową, Ivy mruknął:
- Masz tu kilka listów.
- Listów?
- Nikogo nie wpuszczaliśmy - wyjaśnił Ślizgacz. - Nie było cię w domu, więc po co? No i kilka

osób napisało do ciebie listy. Położyliśmy ci je na biurku.

Były trzy listy. Dwa nie nosiły śladów pochodzenia. Trzeci nosił podpis Morleya. Pytał, gdzie do

cholery się włóczyłem po nocy? Nie będzie tracił cennego czasu na moje głupie zagrywki, jeśli się
zaraz nie pokażę.

Do tej pory już chyba wie, dlaczego się nie zjawiłem. Pewnie się z tego nieźle uśmiali z resztą

łobuzów.

Otwarłem list, który twierdził, że pochodzi od Maggie Jenn. Chciała się ze mną spotkać. O?

Naprawdę?

- Ślizgacz! Pamiętasz, kto to przyniósł? Wielgas zajrzał przez drzwi.
- Ten przyniesła jakaś pani. Mała, ładna, z rudymi włosami. Ciekawe, ciekawe... Bezczelna mała

wiedźma... Och, straszna myśl! A może to była prawdziwa Maggie Jenn, która opuściła wyspiarską
kryjówkę? Nie. Ja sobie tego nie życzę.

- Ten, który otwarłeś, jest od twojego kumpla ze śmiesznymi uszami.
- Morley Dotes. Wiem - wziąłem ostatni z nich. - A ten?
- Przyniósł go jeden z tych gościów, co tu byli, kiedy miałem atak.
- Jeden z tych lunatyków od Powołania?
- Z tych gościów, co to próbowali cię pobić.
To nie miało sensu. Trzeba będzie otworzyć list, żeby sprawdzić.
Pochodził od Emerald Jenn. Chce ze mną porozmawiać, jeśli się z nią spotkam w posiadłości na

południe od TunFaire. Nie znałem posiadłości, ale znałem miejsce. Tam się poznałem z Eleanor.
Ludzie tam byli podobni do tych z Góry, ale bardziej radykalni. Ich bogactwo składało się bardziej z
ziemi, niż potęgi. Trudno sobie wyobrazić bardziej zadufaną bandę bigoterii.

Emerald Jenn zaproponowała miejsce spotkania, które znajdowało się nie opodal posiadłości

Marengo North Englisha.

Ciekawe.
- Jak tam z twoją pamięcią, Ślizgacz?
- Dziej całkiem nieźle, Garrett.
Nie brzmiało to najlepiej, ale musiałem mu wierzyć na słowo.
- Muszę cię pogonić do Morleya. Powiedz mu, że idę do niego, jeśli chce ciągnąć dalej to, o

czym mówiliśmy zeszłej nocy. Dasz radę powtórzyć?

Zamyślił się ciężko.
- Mogę to zrobić. Nie ma sprawy, Teraz?
- Im szybciej, tym lepiej.
- Garrett, tam jest dość paskudnie. Zabijają się na ulicach.
- Weź Ivy’ego, będzie wam raźniej. Myślałem raczej o sobie.
- Mam co robić - mądrala. Czy ja mam na sobie znak, który widzą tylko inni? „Tu się mieści ego

Garretta. Kopnij sobie”.

Przez chwilę stałem na ganku, obserwując wymarsz Ślizgacza. Sprawdziłem przy okazji i ulicę.
- Teraz wiem, jak się czuje końskie łajno - mruknąłem pod adresem Ivy’ego, który stał w

drzwiach i któremu trzeba było wyjaśnić aluzję. - Chodzi o muchy.

Wszyscy moi fani wrócili. Z wyjątkiem groźnych piratów. Grono kumpli Grange’a Cleavera

mocno się przerzedziło.

Przepowiedziałem to, no nie?
Wzruszyłem ramionami, zawróciłem do domu i skreśliłem kartkę do Maggie Jenn. Ivy będzie

mógł ją przekazać każdemu, kto się zjawi po odpowiedź.

- Na starość robisz się przewidywalny - powiedziałem do Dotesowi, siadając obok niego na

dokładnie tych schodkach, na których się go spodziewałem.

- Ja? Jestem tutaj, ponieważ wiem, że właśnie tu będziesz mnie szukał. Nie chciałem tracić czasu,

zanim mnie znajdziesz.

Niewidzialny znak. Bez dwóch zdań.
- Możemy go dorwać?
- Już jest nasz. Nikt nie ma tyle szczęścia, żeby wymknąć się z pułapki, którą ja zastawiłem. -

Obejrzał się na lewo, na wznoszący się w oddali słup dymu.

Na ulicy powinno było być głośniej. Na wszystkich ulicach powinno było być głośniej. Ślizgacz

miał rację. Tam się zabijali, choć wszystko nie poszło tak źle, jak mogło. Ciężkozbrojni Błocka
szybko się pozbierali. No i garnizon wojskowy też nie zachęcał do rozrób. Problemy nie miały
okazji, żeby się rozrosnąć.

Pojawiły się też plotki, że Marengo North English tego nie pochwala. Twierdzi, że jeszcze nie

czas. Przywódcy siostrzanych grup wariatów przytaknęli. Prosili o spokój, obiecując później pełny
wypas.

- Ciekawe czasy - mrugnąłem do Morleya.
- Jak zawsze. - Jakby go to kompletnie nie obchodziło. - Proszę, oto i nasz gość.
Niezguła śmierdział jak szczur. Poruszał się ostrożnie. Problem polegał na tym, że nos już nie ten.

Zanim dobrze się zaciągnął, było za późno.

- Chodź, chodź. - Zamachał Morley.
Facio rozejrzał się dokoła. Z samych ruchów można było wywnioskować, że był pewien swojego

szczęścia. Nieraz wpadał po uszy, ale zawsze się wydostawał. Może i tym razem zdoła upaść i
unieść się z wiatrem. Prawdziwy nosek klonowy.

Przyjaciele, krewni i pracownicy Morleya zacieśnili krąg. Szczęście odmówiło gościowi

posłuszeństwa. Grawitacja się nie odwraca.

Pogładziłem drewienko, a Morley obserwował, jak gość zmaga się ze swoim rozczarowaniem.
- Chodź no tu, Asie - poleciłem.
Podszedł, ale chyba się bał. Wciąż się rozglądał za drogą ucieczki.
- Nie obchodzisz mnie nic a nic - oznajmiłem. - Ale przydałaby mi się Winger, a nie mogę się z

nią skontaktować.

Nie można powiedzieć, żebym się zmęczył próbując.
- Co? Kogo?
- Twojej psiapsiółki. Wielkiej, głupiej blondyny bez cienia rozumu. Zawsze ma swój pomysł na

życie, nigdy nie powie prawdy tam, gdzie wystarczy skłamać. Cała ona.

- Część tego opisu pasuje do wszystkich w tym bigosie - zauważył Morley. - Nawet na Górze

nauczyli się przerabiać prawdę na rtęć.

- Nieprawdę też.
- Rtęciowe kłamstwa. Ładnie brzmi.
- Zabójcze rtęciowe kłamstwa - spostrzegłem przyjaciela CJ. Carlyle’a. - Patrz, kto się nie

załapał na jatkę w domu Maggie Jenn.

Nasz gość obserwował nas takim wzrokiem, jakby był przekonany, że nam odbiło. Winger

musiała mu wspomnieć o moim wyczynie w Bledsoe. Nie zauważył C. J.

- Nie obchodzi mnie, co ci powiedziała Winger - wyjaśniłem mu. - Potrafi zmyślać jak mało kto.

Znam ją, odkąd przybyła do miasta. Nie pamiętam, żeby kiedykolwiek powiedziała prawdę za darmo.

Facet nie odpowiedział, ale jego umiejętność ukrywania myśli w niczym nie przewyższała

umiejętności śledzenia. Był niezdarny, ale lojalny. Milczał jak grób.

- Chciałbym się z nią rozmówić jak przyjaciel.

Zeszłej nocy nie byłem tego taki pewien. Kilka godzin znacznie zmieniło mój pogląd na życie.
- Nie sądzę, żeby mi powiedziała coś, czego już nie wiem. Jestem pewien nawet, że wiem parę

rzeczy, o których ona nie ma pojęcia. Od których ona może zginąć. Może nawet zaraz po tobie.

Nie tylko udało mi się zmusić go do myślenia, ale nawet zaczął słuchać, co mówię.
Nie miał zamiaru umrzeć z miłości. Chłopcy już nie są takimi romantykami. Coś kombinował z

Winger - i naprawdę dobrze wiedział, ile to wszystko jest warte.

Ale nic nie powiedział.
- Ona nie dostanie tych książek - poinformowałem go. Nie ma szans. Nie doprowadzisz do tego,

choćbyś się wściekł.

Gość zamknął się jak małż. Morley też, choć wyraźnie widać było, że chciałby usłyszeć coś

więcej. Powiedziałem mu:

- Jeśli spojrzysz poprzez tę zasłonę dymną, Winger i Cleaver szukają kompletu pierwszych wydań

„Kruki Nie Bywają Głodne”. Winger ubzdurała sobie, że zdoła je wydębić od Deszczołapa. - Miała
jeszcze głupszy pomysł, że skoro tylko ich dopadnie, zdoła odczytać wskazówki, które są w nich
zawarte.

- Ta kobieta nie cierpi na brak pewności siebie.
- Problem w tym, że szuka igły nie w tym stogu siana. Deszczołap nie ma pierwszej edycji. Mógł

ją dorwać, ale popełnił błąd i ten, kto je dostał, zdołał ujść w jednym kawałku.

Morley obdarował mnie paskudnym, szerokim uśmiechem czarnego elfa.
- Dlaczego odnoszę wrażenie, że znowu będziesz wszystko wyjaśniał od początku? Dlaczego mi

się zdaje, że powinienem postawić przeciwko tobie akt własności Domu Radości?

- Powiedz Winger, że traci czas na mrzonki - warknąłem do naszego więźnia. - Cleaver nie może

położyć łapska na więcej niż dwóch tomach. Wynocha. Zabieraj się stąd.

Mężczyzna wyszedł, całkowicie zbity z tropu. Może sobie pomyślał, że jednak ma więcej

szczęścia niż rozumu.

- A to co? To ja tu planuję szeroko zakrojone działania, a ty mamroczesz do faceta parę

tajemniczych słów i puszczasz go wolno.

- Kogo chcesz bujać? Sam wiesz, że wszystko się kręci wokół skarbu Orła.
- Może. Tak jakby. Odczułem przemijające zainteresowanie, kiedy mi się zdawało, że natrafiłem

na coś na West Endzie.

- To, co mi powiedziałeś, stanowiło klucz do całości - oczywiście, przesadziłem, choć nie

kłamałem. No, nie całkiem. Nie do końca.

Prawda była taka, że znowu snułem domysły, bawiąc się otrzymanymi informacjami.

Przemyślałem sprawę, ale tak, jak mówił wcześniej Dotes, myliłem się. Wrzasnąłem za przyjacielem
Winger:

- Powtórz Winger to, co powiedziałem! - A do Morleya:
- Zignoruje mnie i zrobi coś głupiego, ale dzięki temu mam czyste sumienie.
Myślałem, że jeszcze pożałuję, że wypuściłem chłopaka Winger. Ale po jednej uszczypliwej

uwadze Morley nagle dał mi spokój, odchylił się i widocznie zaczął myśleć o czymś innym.

Zacząłem go podpuszczać...
- Pałuj się, Garrett. Kiedyś tam coś mi wpadło do głowy, ale zmieniłem zdanie. - Obdarowałem

go za to prababką wszystkich uniesionych brwi.

- Zeszłej nocy Julia nie przyszła tu po to, żeby odwrócić moją uwagę. Musiałem przemyśleć

sobie sagę o Orle. I wiesz, do czego doszedłem? Nigdzie nie jest napisane, że ten błazen był
naprawdę bogaty. - Według naszych standardów.

Pozwoliłem sobie na zadowolony z siebie grymasik. Mój kumpel potwierdzał, że dobrze

wyciągnąłem wnioski.

- Nie zastanawiałeś się nigdy, jak Orzeł mordował tych niewolników? Jeśli był taki słaby i ślepy,

że potrzebował ich do przetransportowania i zakopania skarbu, jak zdołał zajść ich wszystkich od
tyłu i pozabijać?

Widać, że Morley się nad tym nie zastanawiał.
- Nieraz naprawdę podoba mi się twój tok myślenia, Garrett.
- Pozwól, że ci powiem coś, o czym pewnie nie wiesz. - Sam o tym nie wiedziałem, dopóki Linda

Lee mi nie powiedziała, kiedy jeszcze czytywałem sagi. - Większość sag została skomponowana na
zamówienie tych gości, o których opowiadają. Ta o krukach została stworzona przez wnuka siostry
Orła, częściowo przy współpracy samego staruszka. I zaczęli o wiele wcześniej, niż pojawiły się
drwiące kobiety, skarb i zamordowani niewolnicy.

- Jestem pewien, że w końcu przejdziesz do sedna sprawy.
- Sam zobaczysz. Chyba, że jesteś bardziej tępy, niż twierdzisz. Powiedzmy, że gość płaci

ludziom za pisanie o sobie nadętych bajeczek. Nie tylko decyduje, co ma się w nich znaleźć i co
uwypuklić, lecz również i to, co pominąć i stonować.

- Chcesz powiedzieć, że może Orzeł nie miał powodzenia nie tylko dlatego, że był zdradziecki i

lubił machać mieczem? Może miał taki malutki wrodzony talencik do czarów?

- Bingo! Został przez kogoś oskarżony, ale pewnie o nic wielkiego, nic, co mogłoby świadczyć o

formalnym szkoleniu. Pewnie by nie milczał na ten temat, ale jakiś baran stwierdził, że to zabijaka
wagi ciężkiej. Musiało jednak być coś, co mu pomagało w trudniejszych chwilach.

- No to należy się spodziewać, że skarb jest obłożony zaklęciami.
- Aha, tak to się robi w tej profesji.
- A w sąsiedztwie będzie pełno duchów w złym humorze...
- A po co są morderstwa?
Orzeł nie należał do wyjątków. Zazwyczaj próbuje szczęśliwą kombinację genów przerobić na

wielką, szybką fortunę. Manipulacja rzutami kości to jego ulubiona rozrywka. Kolejna to kuśtykanie o
kulach, kiedy już zostanie wykryty.

- Jeśli mnie spytasz, to ten skarb nie mógł być aż taki duży, nawet, jeśli go nie znaleźli. Kiedyś

forsa miała inną wartość.

- Istotnie. A to całkiem ciekawy pomysł. - Nie zniżył się do wyjaśnienia, o co chodzi.
- No? - warknąłem.
- Sprawdzałem tylko, czy zaraziłeś się od partnera zwyczajem czytania w myślach. Albo zacząłeś

wyciągać wnioski na podstawie dostępnych dowodów.

- Nie, to nie w moim stylu.
- Srebro, Garrett. Srebro. Sam to powiedziałeś. W dawnych czasach inaczej wyobrażali sobie

bogactwo. Srebro nie było wiele warte.

A teraz i owszem. Nawet w tej chwili, kiedy wojna jakby się uspokoiła, a kopalnie znajdowały

się w pewnych karentyńskich rękach, braki srebra były odczuwalne. Zniknięcie srebrnych monet
oznaczałoby śmierć biznesu.

Srebro napędza co potężniejszą magię. Ostatnio jego wartość dorównała złotu. Królewska

Mennica z trudem nadążała z produkcją alternatywnych środków wymiany, czasem wybitnie
niewygodnych.

Srebro. Pozorna możliwość wydobycia skarbu z dawnej kryjówki mogła podniecić apetyty.
- Niech mnie Diabeł Harry - bluznąłem jednym z ulubionych przekleństw mojej prababki. - Może

właśnie trafiłeś w samo sedno sprawy. - Mogło to nawet wyjaśnić dlaczego nawet taki dupek jak
Marengo North English interesuje się córką sławetnej Maggie Jenn. Może nawet wyjaśniłoby,
dlaczego to wariactwo musiało podnieść łeb akurat teraz.

Nieprędko przestanie brakować srebra. Może nawet nigdy, jeśli kopalnie wpadną w ręce

niewłaściwych osób.

- Ale co ja mogę z tym zrobić? - wymamrotałem. Morley posłał w moim kierunku smętny

uśmiech.

- Co przepraszam?
- Myślę, że masz rację. Wszyscy nagle zainteresowali się skarbem Orła, ponieważ rynek metali

dostał kręćka. Ludzie w normalnych czasach nawet by o nim nie pomyśleli. Pewnie włącznie z
tatusiem mojej pani.

- Otóż i wyjaśnienie. - Powalił mnie na łopatki, unosząc brew.
- Ćwiczyłeś, czy co? - spytałem, kiedy już odzyskałem dech.
- Od zawsze. Co z ojcem Chaz?
- Nazwij tg intuicją, ale założę się o twój akt własności Domu Radości, że w istocie w aferze z

Deszczołapem i Maggie najbardziej żałował utraty pierwszego wydania drugiego tomu „Kruków”.
Emerald zabrała go, kiedy uciekła z domu. Dała go Wixonowi i White’owi na przechowanie, albo
jakoś go od niej wycyganili.

Dlatego właśnie zostałem wynajęty. Dlatego Emerald wrobiono w czarną magie. Cleaver

wiedział, gdzie ona jest, ale nie mógł jej dopaść. Pomyślał, że rzuci mnie na pożarcie tym od praw
człowieka i może uda mi się ją odbić.

I tak sobie gadałem, dopóki nie zauważyłem dziwnie łagodnego uśmiechu Morleya. Spoglądał w

przestrzeń, słuchając jednym uchem.

- Co jest?
- Miałem rację. Kolejne wyjaśnienie. Wiesz, że obie twoje teorie są sprzeczne?
- Ale nie wykluczają się wzajemnie, co? Ludzie kierują się tajemnymi motywami. Nie pomagasz

mi z samego powodu, dla którego ja pomagam tatusiowi Chaz.

- Z tym się sprzeczał nie będę, choć może chciałbym. Zdecydowałeś się już?
- Hę?
- Co masz teraz zrobić.
- Zamierzam się tam przejść. Zobaczę, co powie Emerald.
- Garrett, jak zwykle, więcej jaj niż mózgu. Skaczesz na główkę w wielkie kaka.
Zaśmiałem się. Prawie nie wypada, aby profesjonalny zabójca wypowiadał słowa, które zwykle

padają z ust niegrzecznych sześciolatków.

- Z otwartymi oczami.
- Bawisz się ze mną w Winger?
- Coś w tym jest.
- Nie jestem takim paranoikiem, jak ty. Wiem, jak rozmawiać z tymi ludźmi. Ugłaskać ich ego i

udawać, że uwielbiasz każdą nierówność pod ich sufitem. Przyjmą cię jak króla.

Dotes nie przytaknął, ale też nie zaprotestował.
- Może weźmiesz Saucerheada? - zaproponował.
Nie wziąłem Saucerheada. Nie potrzebowałem pomocy. Miałem tylko pogadać z nastolatką.
Nie zabrałem nikogo, prócz własnej osoby, ponieważ uznałem, że Marengo North English ma

zwyczaj załatwiać sprawy w staroświecki, sztywny i honorowy sposób.

No i chyba sam się nabrałem. Tak się spieszyłem, żeby pogadać z Emerald Jenn, że nawet nie

zauważyłem, jak daleko od Marengo North Englisha zaszedłem. Posiadłość należała do typa, który
wysłał swoich chłopców, żeby mnie załatwili. Był to fakt, do którego mógłbym dojść sam, gdybym
chwilkę pomyślał w domu, zanim ruszyłem w drogę. Szczyty należały do niejakiego Eliasa
Davenporta. Elias Davenport myślał, że Marengo North English to laluś, który tylko udaje, że walczy
o prawa człowieka. Elias za to był gotów walczyć.

Nie słuchałem, kiedy Ślizgacz powiedział mi, kto przyniósł zaproszenie Emerald.
Wejście na teren Szczytów nie nastręczyło mi najmniejszej trudności. Trochę bardziej kłopotliwe

było zaaranżowanie spotkania z Emerald.

Ależ jestem głupi. Myślałem, że mi pozwolą się z nią zobaczyć, odwalić sprawę i o wszystkim

zapomnieć. Nie miałem pojęcia, że ich spuszczono ze smyczy.

Ale szybko się o tym przekonałem.
Chłopcy, którzy uśmiechali się do mnie poprzez bramę posiadłości dziwnie stracili poczucie

humoru, kiedy brama zatrzasnęła się za moimi plecami. Oczy zrobiły im się złośliwe. Śmiali się
dalej, ale najbardziej chyba bawiły ich kuksańce. Najlepiej na wysokości nerek.

Z krzaków wyszli nagle ci, którzy odwiedzili mnie w domu. Zdaje się, że maniery im się wcale

nie poprawiły.

Zdenerwowali mnie tak bardzo, że najpierw im oddawałem spod osłony czaru, który nie

pozwalał nikomu skoncentrować na mnie wzroku. Kurde, nieźle! Podskakiwali, wymachiwali łapami,
walili na oślep, klęli i chybiali jak banda pijaków. Tymczasem ja ciężko pracowałem moją mistyczną
łamigłówką, pozostawiając po sobie nieprzytomne ciała. Ogrodnicy Davenporta będą po kolana
brodzić w nawozie. Sam siebie zadziwiałem. No, ale każdy z nas ma w sobie to coś, jeśli tylko
otrzyma odpowiednią motywację.

Dom Davenporta był niewidoczny od strony bramy. Ruszyłem zatem poprzez ogromną przestrzeń

wymuskanego trawnika, manewrując pomiędzy wymyślnie przyciętymi krzewami i drzewami. Omal
się nie zgubiłem w labiryncie żywopłotów. Ze zwisającą szczęką minąłem niewiarygodnie sztywny
ogród kwiatowy. Chyba pół Bustee (mówię oczywiście o ludziach) mogłoby się tu utrzymać z uprawy
ziemi.

Samo domostwo mogło wywołać rewolucyjny odruch u kamiennego posągu. Było w nim coś, co

głosiło pogardę dla wszystkich ras.

Nie udałem się do wejścia, aby wpaść w troskliwe łapy kolejnego Ichaboda. Skoro tylko

zauważyłem główny budynek, włączył się we mnie stary i uśpiony instynkt zwiadowcy. Skradałem
się, czaiłem, przemykałem i bawiłem w podchody na paluszkach, aż znalazłem się pod domem.
Wokół pełno było ludzi i wielu mnie widziało, ale były to żałosne manekiny w podartych mundurach
Yenagetich. Zatrudnieni byli przy tak społecznie użytecznych pracach jak przycinanie trawy
nożyczkami. Odwzajemniłem im się tym samym, udając, że nie widzę ich poniżenia.

Nigdy nie przypuszczałem, że jeńcy wojenni mogą upaść tak nisko. Nie, żebym specjalnie kochał

Yenagetich. Jeśli ktoś cię goni po bagnach, próbuje zabić, jeśli musisz przez niego jeść węże i
robaki, żeby przeżyć, niełatwo przychodzi uronić choć jedną łzę, kiedy mu się noga powinie. W ich
sytuacji jednak było coś elementarnie niewłaściwego. Sądzę, że była to świadomość, iż Elias
Davenport prawdopodobnie nie robił większej różnicy pomiędzy pokonanym nieprzyjacielem a
„niższą rangą” Karentyńczyków.

Elias musiał sobie załatwić cieplutką posadkę biurową w czasie służby. Z dala od zgiełku i

walki. Większość przedstawicieli klasy rządzącej, kiedy już trafi przypadkiem na pole walki,
odkrywa, że przy cieciu krwawi tak samo, jak syn farmera lub gówniarz z Bustee. „Ostrze nie zna
szacunku” mawiał jeden z moich sierżantów i szczerzył zęby z satysfakcją.

Znalazłem tylne wejście, które nie było ani zamknięte, ani strzeżone. Któżby się włamywał do

tego fikuśnego gniazda? Kto ośmieliłby się niepokoić Eliasa Davenporta?

(Wedy jeszcze to nazwisko było dla mnie tylko inicjałem).
Nie mam nic przeciwko bezwstydnie bogatym ludziom. Sam też chciałbym kiedyś być

bezwstydnie bogaty, mieć stupokojową chatynkę na tysiącu akrów, z ciepłymi i zimnymi rudzielcami
w łazience, a może nawet z rurociągiem wprost do browaru Weidera. Ale sądzę, że każdy chciałby
dojść do tego, tak, jak ja, urabiając sobie łokcie, nie zaś otrzymując wszystko w spadku. A potem już
można zadzierać nosa.

Wiem. To bardzo prostackie podejście. Jestem prostym facetem. Pracuję tylko tak ciężko, jak

muszę, dbam o przyjaciół, tu i tam zrobię jakiś dobry uczynek. I staram się nikogo niepotrzebnie nie
krzywdzić.

Ten dom był domem cierpienia. Nie można się było pozbyć tego uczucia już od progu. Ściany

tchnęły smutkiem i bólem. Dom kształtował swoich mieszkańców, a oni jego.

Są takie domy, nawiedzane przez własne duchy, dobre lub złe, szczęśliwe lub smutne.
Ten dom nawiedzony był przez niepokojące milczenie.
Powinien właściwie posiadać własny puls, jak żywa istota, rozbrzmiewać echem kroków,

skrzypieniem, pobrzękiwaniem i głuchym dudnieniem zamykanych drzwi. Ale nie. Cisza. Dom
zdawał się pusty, jak stary but - albo dom Maggie Jenn na Górze.

Upiorne!
Zacząłem spodziewać się zasadzki. To znaczy, ci chłopcy przy bramie czekali na mnie. Chwilka

zwłoki, ktoś popędzi do domu niby zaanonsować i wszyscy huzia na mnie.

Czy miałem ich wyminąć? Czy miałem wejść w... co?
Uśmiechnąłem się do siebie.
Saucerhead twierdzi, że za dużo myślę. Saucerhead ma rację. Skoro już się czegoś podejmujesz,

lepiej porzucić wszelkie „a co by było, gdyby...” i rozterki duszy, zrobić swoje i pryskać.

Ostrożnie poruszałem się w kompletniej ciszy, szczerząc zęby jak kto głupi. Jeśli kiedykolwiek

zacznę tytułować swoje sprawy, ta będzie O Włamywaczu, Który Był Porządnym Facetem.
Zakradałem się do każdego domu, który chciałem odwiedzić.

Nie chciałem, żeby tak było. To wszystko wina ludzi.
UV
Nie miałem siły podnieść oczu, żeby sprawdzić, skąd dochodzi głos, który przemówił:
- Zdolny z pana człowiek, panie Garrett. I wyjątkowo sprawnie posługuje się pan pałką. - Głos

miał nosowy, rozwlekły akcent dawnej arystokracji. Gałąź starego rodu, zwisająca w nasze czasy z
ery imperium.

Zaledwie zachowałem przytomność, żeby się zastanowić, co się właściwie stało. W jednej

chwili próbuję znaleźć rozsądny powód dla moich ciągłych włamań, a za chwilę jestem w zimnym,
czerwonym pokoju pełnym ech, przywiązany do twardego krzesła i bezwładny jak mokra szmata.
Żaden wysiłek umysłowy nie był w stanie wypełnić luki pomiędzy jednym a drugim.

- Proszę słuchać, panie Garrett. Otto.
Poczułem, jak niecierpliwe palce wbijają mi się we włosy. Usłużny do bólu Otto szarpnął moją

głową w tył, wystawiając na widok publiczny załzawione oczy i półotwarte usta. Publicznością był
jakiś gość, siedzący na podwyższeniu. Przerażająca, czarna sylwetka na szkarłatnym tle.

Byłem zbyt oszołomiony, żeby się bać. Starałem się jednak odzyskać panowanie nad głową na

tyle, by poczuć strach. Teraz już poznawałem moje otoczenie - według opisów zasłyszanych od nie
całkiem zdrowych na umyśle znajomych powiązanych z Powołaniem, znajdowałem się w gwiezdnej

komnacie Świętego Wehma, honorowej sali sądowej Powołania. Nie będąc aktywnym członkiem,
mogłem przypuszczać, że pełnię rolę zdrajcy rasy ludzkiej. Tyle tylko...

Z tego, co słyszałem, miało być podobno trzech sędziów. Upiór na podwyższeniu powinien

stanowić mięsko w wariackiej kanapce.

Skoncentrowałem całą swoją osobowość na języku.
- Co się u diabła dzieje? - Nie wiem, po co sobie w ogóle zawracałem głowę pierwszymi

słowami. Wszystko wychodziło w języku, którego sam nie rozumiałem. Ale jestem optymistą.
Próbowałem dalej. - Przyszedłem porozmawiać z Emerald Jenn.

Ciekawe, czy kiedy byłem nieprzytomny, podmienili mi język, albo co?
- Zaklęcie ustępuje powoli, mój panie - oznajmił głos za moimi plecami.
- Czy sylwetka może zmarszczyć brwi? Tej się udało.
- Wiem o tym, Otah. - Otah? Niby Otto z obcym akcentem? Oklapłem znowu. Solidne szarpnięcie

za włosy zmusiło mnie do spoglądania na postać. Ktoś zaczął mnie klepać po twarzy. To też
pomogło.

O, nieba. Jeszcze jeden. Pomaga poprzedniemu, jest identyczny. Bliźniaki zbóje, czy jak? Ten

pomysł był zbyt bezsensowny, nawet jak na mnie. Czas się zbudzić.

Zbudziłem się, ale tylko po to, żeby stwierdzić, że dwóch identycznych kretynów okłada mnie po

gębie. Mój język stracił skłonności do języka karłów. Zacząłem wyrażać się po karentyńsku, z lekkim
tylko obcym akcentem. A umysł pędził naprzód, nie czekając na ospały organ mowy.

- Czy wiesz, do kogo mówisz? - zapytała postać. Gość wydawał się nieco urażony.
- Gdybym wiedział, mógłbym nieco bardziej szczegółowo określić kąt podejścia i prędkość

wchodzenia.

- Proszę opanować swoją wulgarność, panie Garrett - przerwał tamten. - Włamał się pan do

mojego domu.

- Zostałem zaproszony, żeby się spotkać z Emerald Jenn.
- Obawiam się, że to nie będzie możliwe.
- Nie ma jej tu? To ja może już sobie pójdę.
Davenport zachichotał. Pewnie dobrze mu szło w szkole dla stukniętych potworów. On to miał w

sobie. Wrodzony, obiecujący talent do zła.

- Nonsens, panie Garrett. Doprawdy.
Obdarzył mnie kolejnym chichotem, równie przyjemnym jak poprzedni.
- Gdzie są książki? - Co?
- Gdzie są książki? Oho-ho.
- O czym pan mówi, do licha? - Nigdy nie przypuszczałem, że ktoś będzie mnie o to pytał.
- Uważa mnie pan za naiwnego, panie Garrett?
- Nie, za majaczącego wariata! - Łup! W samą jadaczkę. Chaz będzie musiała się obejść bez

całusa, kiedy się znów spotkamy. Sądzę, że Otto czy tam Otah nie podzielał mojej opinii.

Pomyślałem też, że Davenport to cholerny dureń. Popełnił ten sam błąd, co łobuzy Deszczołapa

kiedyś, dawno temu, kiedy nie opróżnili mi kieszeni. Jego chłopcy też byli dupkami, ponieważ nie
zawracali sobie głowy sprawdzaniem, a Davenport nie ryzykowałby połamania sobie paznokci, żeby
mnie dotknąć.

Miałem wszystko przy sobie.
Musiałem się tylko do tego dostać. Żaden problem. Musiałem tylko najpierw pozbyć się

dwunastu mil morskich sznura wokół mojej osoby.

- Gdzie książki?

- Proszę o inny zestaw pytań, Bonzo. O czym u licha pan mówi? - Otto.
Łup!
Konstelacje rozpierzchły się powoli, a ja wpadłem na pomysł. Nie najlepszy ze wszystkich.

Będzie bolało. Jak to bywa z pomysłami Garretta.

- Książki, panie Garrett. Niezmieniona pierwsza edycja,.Kruki nie bywają głodne”. Gdzie one

są?

- Ach. Te książki... Nie mam bladego pojęcia. - Czy to możliwe, że właśnie on stał za

zamordowaniem Penny’ego i Robina.

- Nie wierzę ci.
- Chce mi pan wmówić, że tak bezwstydnie nadziany facet jak pan musi torturować i zabijać,

kraść stare książki i tak dalej, żeby dorwać się do tak nędznego skarbu jak skarb Orła?

- Zapisy powiadają, że skarb w całości składa się ze srebra, panie Garrett. Powołanie potrzebuje

srebra, aby osiągnąć cel.

Straciłem koncentrację, próbując odgadnąć naturę jego zainteresowania. Chciał się stać wielkim

mistrzem domu wariatów.

Srebro to paliwo dla czarów. Powołanie aż pełzało od czarnej magii. Może brak srebra był

jedyną przyczyną, która je powstrzymywała, a nie nadmiar rozsądku, humanitaryzmu, czy zwykłej
przyzwoitości. Może gość, który wniesie srebro, stanie się właścicielem Powołania. A może ten, kto
poprowadzi Powołanie, będzie władał królestwem, jeśli ta banda lunatyków zdoła wzniecić
rasistowską rewolucję.

- Marengo North English kazał panu je odnaleźć?
Elias Davenport milczał przez chwilę, tym samym potwierdzając moje domysły. A potem, wciąż

nic nie mówiąc zbliżył się do mnie. To znaczy - nie dokładnie do mnie, a kiedy wszedł w smugę
światła, zrozumiałem, dlaczego. Musiał być nie pierwszej młodości już wtedy, kiedy Orzeł wymykał
się ze swoimi niewolnikami.

Na lewej skroni miał wypukłą, pulsującą żyłę.
- Nie ryzykuj udaru, staruszku - zasugerowałem.
Kurde. Nie miał nawet zamiaru. Po prostu się wściekł. Skinął ręką, co miało znaczyć, walcie w

Garretta tak, aż się zwinie i wynicuje. Bliźniacy zabrali się do pracy. Sumiennie.

Poczułem się wspaniale, kiedy sobie zrobili przerwę. Wyplułem krew i mogłem zaczerpnąć

trochę tchu.

- Gdzie są brakujące stronice, Garrett? - wrzeszczał Davenport. No cóż, to faktycznie nie był mój

najsprytniejszy pomysł i naprawdę bolesny. Uznałem, że już dość ich trzymałem w napięciu.

- Koszula. Kieszeń - wygulgotałem. - Pudełko. Klucz. Dom.
Davenport skoczył na mnie, dławiąc cuchnącym oddechem. Popsute zęby. Był taki napalony, że

nie czekał na opowieść, którą chciałem mu zaserwować. Obmacał mi koszule, znalazł pudełko, które
miał znaleźć, wyrwał i pokuśtykał w kierunku swojego fotela. Czy czego tam innego do siedzenia.

W uszach dzwoniły mi dzwony wszystkich kościołów miasta, ale i tak słyszałem brzęczenie tego

czegoś, co zbudziło się po otwarciu pudełka. Bliźniacy też je usłyszeli.

- Ostrożnie, panie! - zawołał jeden. - Coś jest nie w porządku. Davenport niecierpliwie otworzył

pudełko. Wiedziałem kiedy, bo poinformował mnie o tym dzikim wrzaskiem.

Gdybym nie był taki obolały, mógłbym go nawet pożałować, tyle w tym okrzyku było bólu i

rozpaczy.

Jeden z bliźniaków chwycił mnie za gardło.
- Lepiej to powstrzymaj... - Ale zanim dokończył, sam zaczął wrzeszczeć. To chyba

zdenerwowało jego braciszka, który podszedł, żeby mi dołożyć, ale zaledwie wyciągnął łapsko,
zrobił ogromnie zaskoczoną minę i sam zaczął wrzeszczeć.

Nie sprawdzałem, co ich dopadło. Związali mnie bardzo dokładnie. Wiedziałem, że hałas zaraz

ściągnie tu ludzi - już ściągnął. Słyszałem nowe głosy, pytające, co się tu do cholery dzieje. A potem
oni też zaczęli wrzeszczeć. Ich krzyki opuściły komnatę i znikły w oddali.

W tych okolicznościach, nie pozostało mi właściwie nic innego, jak tylko siedzieć i kombinować,

co dalej. Pomimo niewygody udało mi się nawet przysnąć (jestem za twardy, żeby zemdleć) na kilka
chwil. Pewnie bardzo długich chwil, choć w takich sytuacjach chwile zawsze wydają się dość
długie, dłuższe, niż w rzeczywistości. Sądzę jednak, że na zewnątrz nie minęło więcej, niż kilka
miesięcy.

Martwiłem się trochę, że morderczy robak wróci po mnie, ale kiedy przez drzemkę usłyszałem

jakieś odgłosy, stwierdziłem, że moje kłopoty mają bardziej bezpośredni charakter.

- No to tym razem się naprawdę wkopałeś, Garrett. - Winger okrążyła mnie powoli, podczas, gdy

jej chłopak obserwował mnie z pewnej odległości. Moja wina. Pozwoliłem, żeby mnie znowu
śledził. Ale miałem swoje powody, choć nie miały one teraz większego znaczenia.

Winger nie odczuwała jakiejś szczególnej ciągoty, żeby mnie uwolnić. Udawałem zatem mniej

przytomnego, niż byłem w istocie. Czułem, że Otto i Otah zostawili mnie w stanie wskazującym na
zużycie. Wydałem z siebie jęk, który nie do końca był udawany.

- Myślisz, że im coś powiedział? - zatroskał się chłoptaś.
- Co? A jak? Przecież on nic nie wie.
Chłoptaś sieknął, ale nie wydawał się do końca przekonany. Dłużej jednak siedział mi na ogonie,

niż ona.

Winger złapała mnie za włosy, poddarła mi głowę do góry.
- Jesteś tam, Garrett? Gdzie oni wszyscy poszli? Gdzie ich posłałeś?
- Kotku, to nie to pytanie - wtrącił chłopczyk. Podszedł do foteli sędziowskich. - Spytaj lepiej, co

on im zrobił.

Winger podeszła, żeby sprawdzić, ile zostało z Eliasa Davenporta.
- Jak to się mogło stać? - mruknęła, oglądając się na mnie nerwowo.
- Chyba nie chcę wiedzieć - stwierdził jej chłopak. - Patrz, tu jest tego więcej, Czterech, może

pięciu chłopa. Wszyscy porozrywani w ten sam sposób.

- Co im zrobiłeś, Garrett? - Winger naprawdę wydawała się zatroskana. - Może się bała, że

zrobię to znowu. Chyba się starzeje.

Zauważyłem, że jakoś nikt się nie kwapi, żeby mnie uwolnić, ale Winger pytała dalej:
- Czy oni mają wszystkie trzy księgi, Garrett? Czy tylko tę, którą dziewczyna zabrała matce?
Zastanawiałem się, czy zdołam ją zwabić tak blisko, żeby jej dosięgnąć zębami.
- Kotku!
Nie mogłem się obrócić, ale słyszałem, jak wchodzą do pokoju. Co najmniej czterech ludzi. Może

więcej. Wszystko zamarło w bezruchu. Winger nie wiedziała, co robić. Zastanawiałem się, dlaczego.

- Święte świstaki! Patrzcie no na tę dupcię! Cholerny Papagaj! A ten co tu robi?
W polu mojego widzenia nagle pojawił się Ślizgacz. Z sobie tylko znanych powodów ciągnął za

sobą saperkę do okopów. Podsunął ją Winger pod nos, ale nic nie powiedział.

Następną rzeczą, jaka do mnie dotarła, była twarz Morleya, kiedy podnosił mi głowę i zaglądał w

to, co pozostało z moich oczu pod opuchlizną.

- Żyje. Rozwiążcie go.
W chwilę później Ivy i Karpiel zajęli się krępującymi mnie sznurami. Jakoś się, kurka, nie

spieszyli.

- Saucerhead. Obstawiaj te drzwi. Sierżant, ty tamte. Zdaje się, że właśnie tędy uciekli - Podniósł

mi głowę. - Co tu się stało?

- Mimble sif cubby bunka snot! - O kurde! Znowu mówiłem po karlemu. Dzięki spuchniętej

twarzy i językowi. Ale tym razem wiedziałem, co chcę powiedzieć.

Cholerny Papagaj bez wątpienia miał gust robola, jeśli chodzi o kobiety. I nie miał zamiaru

Winger popuścić, dopóki nie powie jej wszystkiego.

Zarówno ona, jak i jej chłopak bardzo się starali, żeby nikogo nie zdenerwować.
Ivy i Karpiel jeszcze kombinowali przy węzłach, a ja daremnie próbowałem im wytłumaczyć,

żeby się tak bardzo nie pieścili z tymi linami. Nóż, ciach i po krzyku. Ale oni nie rozumieli.
Rozsupływali, snuli, aż wreszcie Morley syknął:

- Nikt nam nie każe szanować cudzej własności, Narcisio. Właściciel leży tam i ma w sobie

pełno dziur. Prokurator nie będzie się martwił o pocięty sznur.

Saucerhead ochrzaniał Winger. Karpiel i Ivy próbowali postawić mnie na nogi. Morley udawał,

że moje samopoczucie jest jedyną rzeczą na świecie, która go interesuje. Ślizgacz wędrował wokoło,
mamrocząc pod nosem i wywijał łopatą. Sierżant obserwował swój brzuch, jakby się zastanawiał,
czy nie narysować na nim mapy.

Nagle gdzieś z oddali rozległ się wrzask bólu, nie tu, w pomieszczeniu, ale nie tak znowu bardzo

daleko. Potem jeszcze ktoś zaczął krzyczeć i rozległo się wściekłe bzyczenie. Zdaje się, że to mój
pupil wracał.

Ten głupek Ślizgacz zachichotał, jakby czekał na to przez całe swoje życie, jakby wreszcie

wrócił do niego ten morderca sprzed czternastu lat.

- Lepiej się odsuń - polecił Sierżantowi. - Chyba, że chcesz tym oberwać.
Sierżant spojrzał na ciała, wybrał dyskrecję i elegancko ulotnił się przez najbliższe drzwi.
W chwilę później coś wleciało do pokoju tak szybko, że wydawało się tylko plamą i skierowało

wprost na mnie.

Ślizgacz machnął łopatą. Zrobił krok, wyciągnął ramiona i włożył w uderzenie całą siłę ramion i

barków. Splang!

Opuścił ostrze łopaty na podłogę i zaczął je czyścić końcem podeszwy buta. Uśmiechał się od

ucha do ucha.

- Tak się postępuje z tymi zarazami. Są szybkie i złośliwe, ale jeśli nie spuścić ich z oka, można

je pokonać. Sądzę, że nikt tu ich wcześniej nie widział.

- Możesz chodzić? - zapytał Morley, pozostawiając innym peany pochwalne pod adresem

Ślizgacza.

Próbowałem go zapytać, gdzie wcześniej natknął się na te szatańskie osy, ale znowu gadałem

tylko po karlemu. Morley pomyślał, że mówię do niego.

- Dobrze - rzekł. - Jesteś twardszy, niż się to z pozoru wydaje. Wynośmy się stąd.
Dobra myśl. Trzeba tylko sprawdzić, czy nie zostało nic, co mogłoby zdradzić naszą tożsamość.

Choć z drugiej strony nie wyobrażam sobie, że ktoś z nas i tak nie zostałby w to zamieszany. W domu
wciąż jeszcze byli żywi ludzie, a jeńcy wojenni w ogrodzie mogli zostać zmuszeni do mówienia.

Winger i jej kumpel usiłowali stanąć bokiem, żeby być mniej widoczni, ale - jak to nam od czasu

do czasu przypomina T.Ch. Papagaj, profilu Winger trudno nie zauważyć.

- Możemy cię tu zostawić - stwierdził Morley. - Mamy dość sznura.
Wskazał na kokon, który po sobie zostawiłem.
- Nie. Nie ma sprawy - Winger nie chciała zostawać. Wydawało się, że pogoda się zaraz zepsuje.

Powołanie dowie się, że Davenport wyzionął ducha. Będą żądali krwi za krew.

Wszystko moja wina, musiałem to przyznać. Gdybym szybciej przebierał nogami, może nie trzeba

byłoby rozegrać ostatniej części gry.

LV
Nie opuściliśmy gwiaździstej komnaty. To znaczy przebierałem nogami tak szybko, jak dawały

się na to namówić moje palce i pięty, ale nie odeszliśmy daleko.

Morley schylił się nagle. Reszta z nas zamarła, przestraszona. Kolejny robak? - pomyślałem. Ale

skąd? Dotes skoczył w górę. Kiedy był w najwyższym punkcie, do pomieszczenia wszedł facet i
podstawił mu podbródek do kopniaka. Padł, jakby mu podcięli nogi, ale po nim przeleciało całe
stado brunów. Będzie miał siniaki na siniakach i kości w proszku, jeśli w ogóle wstanie.

Wszyscy, z wyjątkiem mnie, znaleźli się nagle w wirze walki. Ivy i Karpiel oparli mnie o ścianę i

zanurkowali w sam środek, a ja stałem tam, tak skoncentrowany na tym, żeby nie upaść, że nie
mogłem sobie pozwolić, by kibicować moim kumplom. Próbowałem wyłowić z kieszeni coś
użytecznego, ale wysiłek był zbyt wielki, jak na skromny zasób środków, który mi pozostał.

Nie zorientowałem się, co to za banda, dopóki nie zobaczyłem Mugwumpa, który unosił się na

drugiej fali. W tym momencie sprawy zaszły za daleko, jak na polubowne rozwiązanie sprawy.
Wszędzie było pełno trupów i rannych, głównie po stronie Deszczołapa, ale biedak Ivy nagle zrobił
fałszywy ruch i ktoś przypadkiem dziabnął go w plecy tak ze czterdzieści cztery razy. Cholerny
Papagaj oskalpował odpowiedzialnego typa do gołej kości, ale człowiek szczur był tak przejęty
robotą, że nie mógł przestać dźgać nawet na tyle długo, żeby strząsnąć ptaszysko z głowy.

Ślizgacz chwycił Mugwumpa i rzucił nim na czterdzieści jardów, po czym skierował się w stronę

Deszczołapa, który właśnie się pojawił. Spostrzegł, że Saucerhead też idzie w tamtą stronę i
próbował zrobić unik. Wtedy zobaczył Ślizgacza, pisnął i skoczył pomiędzy obu olbrzymów. Ciekaw
byłem, skąd wziął tylu brunów dość głupich, żeby dlań pracowali, zwłaszcza, że pół TunFaire
uganiało się za jego głową. Może przebrał się za panienkę i kazał biedakom myśleć, że pracują dla
damy?

Ale jego chłopcy trochę się zmieszali, kiedy rozpoznali moich przyjaciół.
Ślizgacz był zdecydowanie zbyt mocno zdeterminowany, by odpłacić Cleaverowi za Ivy’ego i

stare swary. Rzucił się za nim, rozrzucając na prawo i lewo kawałki przeciwników, ale nie dopadł
go od razu i zapomniał wysunąć jedno oko w tył. Próbowałem krzyknąć, ale miałem zepsutą
krzykaczkę. Właśnie chwycił uciekającego dziada, kiedy ktoś wsadził mu nóż w plecy. Płakałbym,
gdybym mógł, ale zamiast tego, uruchomiłem ostatnie rezerwy sił, krzycząc.

- Pwziffle pheez!
Ślizgacz właściwie już nie żył, ale to go nie spowolniło. Nikt, kogo dorwał, nie mógł

powiedzieć, że to przyjemne doświadczenie. Złamał Morleyowi rękę tylko dlatego, że ten próbował
mu się usunąć z drogi.

Próbowałem zmusić moje nogi do udania się w kierunku drzwi, ale nie chciały współpracować.

Opryszki Davenporta musieli poczęstować mnie czymś więcej, niż tylko laniem. Miałem przykre
wrażenie, że nie zdołam się tak gładko wymigać, jak w Bledsoe, nawet gdyby Ślizgacz zdołał
zdemolować ten niechętny tłum, który sprowadził tu Cleaver.

Wydawało mi się, że wszyscy, którzy kiedykolwiek za mną łazili, teraz zebrali się tu, w

Szczytach. I chyba wszyscy myśleli, że przyszedłem tu po tę nieszczęsną mistyczną trylogię.

Mniej więcej w tym samym czasie, kiedy Ślizgacz padał, ktoś wsadził nóż pod żebro chłopakowi

Winger. Dostała lekkiej apopleksji, skoczyła na paru chłopaków, którzy próbowali dać nogę, ale nie
zdążyli.

Rozejrzałem się wokoło. Zdaje się, że tylko Winger i Grange Cleaver nie oberwali. Saucerhead

stał oparty o ścianę, dziwnie blady. Sierżant leżał, ale nie potrafiłem powiedzieć, co mu jest.
Karpiel, z T.Ch. Papagajem na grzbiecie, klęczał, podpierając się rękami, i jakoś nie mógł się
dźwignąć. Morley, pomimo rany, robił, co mógł, żeby żaden z chłopców Cleavera już nigdy mu nie
zawracał głowy.

Wydawało mi się, że to wielka, krwawa, ale daremna ofiara. Nikt nie zyskał, a wielu dużo

straciło.

Byłem z siebie dumny. Przy odrobinie pomocy mojej kumpelki ściany zdołałem wreszcie ruszyć

w kierunku drzwi.

Poświeciłem tej skomplikowanej czynności całą swoją uwagę. Musiałem się zatrzymać, żeby

sprawdzić, co się dzieje na polu bitwy.

Nie działo się najlepiej. Podłoga zasłana była czarnymi charakterami, ale ci dobrzy znikli. Jeśli

nie liczyć Cholernego Papagaja, który zataczał kręgi pod sufitem, ćwicząc najpaskudniejszy repertuar
ze swego słownika. Chciałem zawołać Morleya, Winger, albo kogokolwiek, ale mój głos znowu
twierdził, że nie wie, o co mi chodzi.

Cleaver wciąż stał, Mugwump też, głównie dlatego, że był tak szeroki, iż tylko się turlał w pionie

za każdym razem, kiedy ktoś go uderzył. Ślizgacz miał najlepszy pomysł - wbić go w ścianę i tyle.

A gdzie moi kumple?
Uciekali przed kumplami kogoś innego, albo co?
Ruszyłem znowu, kiedy Cleaver i Mugwump skierowali się w moją stronę, ale w tym samym

momencie kolejna grupa graczy zanurzyła się w to bagno szaleństwa.

Rozpoznałem jednego ze speców Belindy. Cleland Justin Carlyle. Przyjąłem, że jego kumple to

waga ciężka Straży Obywatelskiej.

Teraz wiedziałem, dlaczego moi przyjaciele dali nogę.
Carlyle i jego kolesie mieli mord w oczach. Trzeba było pomścić wydarzenia w domu Jenn. Jeśli

ktoś zadziera z chłopcami z syndykatu, musi się liczyć z zapłatą. A wtedy już nie jest najważniejsze,
kto to będzie.

Mugwump chwycił mnie za koszulę. Drugą ręką szarpnął Cleavera i powlókł nas obu w kierunku

drzwi. Nie wiem, o czym myślał, ale chyba był nieco zdenerwowany. Wcisnął Cleavera w jakąś
dziurę, podniósł mnie sobie do oczu, wydyszał:

- Kwita, brachu - I wcisnął mnie obok. Nie w drzwi, tylko w jakąś cholerną dziurę za tronami

stukniętych sędziów z Powołania.

Mugwump z wielkim hałasem negocjował z chłopakami ze straży, kiedy nagle debata dobiegła

końca. Wszechświat wypełniła kompletna cisza, jeśli nie liczyć kurwującego pod sufitem Cholernego
Papagaja, ale ten by się nie zamknął nawet pod wodą.

Wszyscy go zostawili. Może i mnie się uda.
Cholernie mało prawdopodobne. Nie przy moim szczęściu. Bogowie uznali widocznie, że nie

jestem godzien, aby pozbyć się tej gadającej miotełki do kurzu.

W dziurze było faktycznie ciasno. Nie była przeznaczona dla dwóch ludzi. Nie była przeznaczona

dla dwóch takich ludzi, jak my.

Mugwump umieścił mnie dość blisko Cleavera, żebym mógł go udusić, czego życzyłem sobie

zresztą z całego serca. Cóż, kiedy nie miałem dość sił.

Sprzeczka papugi z rozumem nie ustawała. Wreszcie syknąłem:
- Zabierz ze mnie te łapy!
Podejrzewam, że gdyby ktoś był niedaleko i miał dobry słuch, mógłby to usłyszeć. A nawet

zrozumieć, bo moja dykcja znacznie się poprawiła.

- Nie gram w twoją grę - zachichotał Cleaver.
Zaczerwieniłem się tak, że prawie świeciłem w ciemności, ponieważ ruchy Cleavera nie miały

nic wspólnego ze mną. Nieraz człowiek robi różne głupie rzeczy, ale tylko całkowity dureń
dobierałby się do kogoś, kiedy wokół krążą spragnieni krwi mordercy, w każdej chwili gotowi
pociąć go na gulasz.

- Garrett, jesteś niesamowity - odezwał się głosem Maggie Jenn, syczącym jak gorący

pogrzebacz. - Może zacznę cię obmacywać, jeśli stąd wyjdziemy.

- Zabieraj się! - warknąłem.
Cofnął się posłusznie, ale jego głos Maggie nie przestawał złośliwie chichotać. Zły, zły

człowiek. W chwilę później jednak stał się poważny i rzeczowy.

- Odzyskałeś już siły?
- Dali mi coś. Nie będę się nadawał do niczego jeszcze przez dłuższy czas.
- Kiedyś będziemy musieli się stąd wydostać, a ja nie mam przy sobie nawet pilniczka do

paznokci.

- Fooey! - prychnąłem, co po karlemu miało znaczyć „Cholera!”. Wyjście z ukrycia było śmiałym

zamierzeniem. Wyjść z tej szafy... wyjść z tej szafy, kurde! Wyjść ze Szczytów, może nawet opuścić
na chwilę prowincję, wszystkie te cele wydawały mi się dziwnie pociągające. Tego bajzlu nie uda
się zatuszować, choćby nie wiem, co.

Drzwi szafki otwarły się raptownie.
Zalało nas światło, prawie mnie oślepiając. Z trudem rozróżniałem sylwetkę kogoś niskiego i

mocno zniecierpliwionego. Cholerny Papagaj przeleciał nad nami, oblewając nas stekiem
bluźnierstw.

LVI
- Wyłazić! - polecił czyjś twardy głos. Zadygotałem i... rozpoznałem go.
- Relway?
- Tak - Mały mieszaniec-tajniak zawsze był oschły, a jeszcze częściej niecierpliwy. - Ruszaj się.
- A już się zastanawiałem, czy ty albo ten twój Władca Ognia wreszcie się pojawicie.
- Najpierw zjawił się tu człowiek Direhearta: ty. A teraz znajduję cię w szafie z jakąś lalą. Będę

potrzebował kilku wozów, żeby wywieźć stąd tych wszystkich sztywniaków.

Ludzie Relawya pomogli nam wyjść z szafy. Lalę traktowali ze szczególną atencją.
Z trudem ukryłem zaskoczenie. Powiadali, że Cleaver to mistrz przebieranek. Oto dowód. W

ciągu tej krótkiej chwili, kiedy wiercił się w mroku, zdążył się przebrać i włożyć czarną perukę.
Wyglądał jak diablica, która wyszła wprost z fantazji jakiegoś biedaka.

- Nie byłoby mnie tu, gdyby nie chodziło o właściciela tego domu. Błock przymila się grubym

rybom, ale ja.

- Grube ryby. Nikt ich tak nie nazywał od czasu, kiedy byłem dzieckiem.
- Powiedzmy, że jestem staroświecki. Co powiesz, Garrett?
- Dziewczyna, której szukam, miała się tutaj ukrywać. Dostałem list, który podobno ona napisała.

Chciała, żebym przyszedł ją pogadać. Przyszedłem. Złapali mnie jacyś bandyci. Obudziłem się
naćpany po czubek głowy. Zaczęli zadawać mi jakieś bezsensowne pytania. Potem wpadła grupa
ludzi, wywiązała się bójka, ktoś mnie uwolnił. Pewnie myśleli, że jestem jednym z nich. Ukryłem się,
bo nie byłem w stanie nawet uciekać.

Zdaje się, że nie był pewien, czy funduję mu całą historię. Nie wiem, dlaczego. Nie wykazywał

zainteresowania Cleaverem i nie zadawał pytań o znanych wspólnikach niejakiego Garretta, których

mógł widzieć w pobliżu.

- Dlaczego tak was interesuje Elias Davenport?
- To zwariowana gruba ryba, przy której reszta Powołania to kółko gospodyń wiejskich. To on

jest inicjatorem większości zamieszek. Jakiego rodzaju magii używają?

- Magii?
- Coś wyprodukowało całe mnóstwo trupów. Podziurawiło je, jak ser. Żadna broń tego nie

dokona.

- I nie patrzyło na obozy, poruczniku - zauważył jeden z ludzi Relwaya. Ten stęknął tylko.
- Nie przyjrzałem się dobrze - oznajmiłem. - To chyba był jakiś ogromny owad. Któryś z

chłopców walnął go łopatą - wspomniany chłopiec i jego narzędzie leżeli nieopodal.

Relway podszedł bliżej, skrzywił się niemiłosiernie.
- Dostałeś to, po co przyszedłeś? - zapytał.
- Do licha, nie! Nie widziałem jej nawet. Przyszedłem prosto tutaj. Gdziekolwiek to jest... nie

pamiętam niczego więcej.

I znów spojrzenie Relwaya powiedziało mi, że nie ma przekonania co do prawdziwości mojej

bajeczki. Ludzie po prostu już nie wierzą nikomu na słowo.

- Tak to wygląda? Będę teraz zajęty sprzątaniem tej jatki. Pogadamy później. Tymczasem możesz

porozmawiać z Władcą Ognia. Mam wrażenie, że nie poczuje się dobrze, widząc rozlew krwi, jaki ci
towarzyszy.

- Mogę iść?
- Byle nie tak daleko, żebym nie mógł cię znaleźć.
- Zapomnij o tym. - Usiłowałem sobie przypomnieć, czy mam jakichś kumpli z wojaczki na wsi,

którzy mogliby mnie przechować.

- Garrett.
Przestałem spływać w kierunku drzwi.
- Taaak?
- Dziwna mieszanka sztywniaków. Nie widziałeś przypadkiem, kto ich tu sprowadził? - Jego ton i

wyraz twarzy świadczyły o tym, że myślał całkowicie innym torem, niż ja.

- Nie, raczej nie. Nie rozpoznałem nikogo.
- A centaury? Ktoś z dziwnym akcentem?
- Czy ktoś tu wygląda na uchodźcę z Kantardu?
- Nic o tym nie wiem. Dlaczego? Co się dzieje?
- Są powody, żeby uważać, że uchodźcy zorganizowali się dla własnego bezpieczeństwa. Kierują

nimi dezerterzy spośród oficerów Mooncalleda.

- Och, a czy to nie jest już szczyt wszystkiego? TunFaire ukrywa ocalałych od Mooncalleda. -

Ciekawy pomysł.

Relway zrezygnuje, skoro tylko zidentyfikuje pierwsze ciała.
Podjąłem mozolną wędrówkę, nie wypuszczając mojej lałuni ze śmiertelnego uścisku. I nie

spuszczając oka z jej wolnej ręki, żeby przypadkiem nie zawędrowała za pazuchę w poszukiwaniu
jakiegoś remedium.

Cleaver zawsze ma asa w rękawie.
LVH
Wyglądało na to, że Relway sprowadził sobie kawalerię tajnej policji. Na zewnątrz musiało być

z tysiąc koni. A każdy z nich uznawał za stosowne przerwać pożeranie trawnika na rzecz złośliwych
spojrzeń, które rzucał w moją stronę. Kulałem i kuśtykałem pomiędzy wozami ze sprzętem tak długo,

aż im uciekłem, zanim zdążyły się zorganizować.

Nie są takie bystre. Jeśli je wziąć z zaskoczenia, można je nawet przechytrzyć.
Kiedy wychodziłem z piwnicy Davenporta, minął mnie jakiś gość, ale chyba usłyszał już, że mogę

sobie pójść, bo mnie nie zatrzymał. W ogóle mało kto mnie zauważał, z wyjątkiem kilku znajomych,
którzy pozdrowili mnie skinieniem głowy.

Cleaver trzymał gębę na kłódkę, dopóki nie znaleźliśmy się poza zasięgiem czyjegokolwiek

słuchu.

- To było miłe, Garrett. Mogłeś mnie wydać.
- Nie wyświadczyłem ci żadnej przysługi.
- Tak sądziłem, ale wolałem sprawdzić. - Podjął niepewną próbę wyrwania się na wolność.

Kombinował tak pilnie, że prawie słyszałem, jak mu mózg pracuje.

Obejrzałem się. Konie chyba postanowiły, że pozwolą mi odejść. Przynajmniej tym razem.

Wydawały się nerwowe, przejęte. Dziwne, biorąc pod uwagę, że miały szansę przyłożyć kopyto do
mojej zguby.

Cleaver wyczuł mój niepokój.
- Co jest?
- Coś dziwnego się tu dzieje.
- Zauważyłeś to - znów ten głos Maggie.
- Jeśli nie liczyć nas. Pospiesz się.
Czułem politykę. Relway krążył. Jego świat nie dzielił się na dobrych i złych facetów. Głowy

leciały nie dla zysku, lecz po to, aby zmusić ludzi do robienia tego, czego się od nich wymaga,
zamiast tego, co by chcieli.

Straciłem koncentrację. Cleaver próbował wyrwać mi ramię z korzeniami i w końcu się uwolnił.

Ruszyłem za nim, kuśtykając jak oferma. Brama była już w zasięgu wzroku. Mały łotrzyk był coraz
dalej, minął ją, a ja łomotałem swoją drogą. Mogłem go przetrzymać. Byłem przyzwyczajony do
biegów.

Galop, galop. Skręciłem w alejkę.
I patrzcie, mój kumpel Grange Cleaver, śmigły jak strzała, prysnął między Morleyem, Sierżantem

i Karpielem, którzy próbowali go okrążyć. Sierżant i Karpiel wydawali się w jeszcze gorszych
humorach, niż ja. Za to Morley szczerzył zęby, jak krokodyl, który zamierza rzucić się na niezbyt
inteligentną dziką świnię.

Cleaver walnął go w złamane skrzydełko. Morley kwiknął. Cleaver wyminął go i dał nogę.
- Hej - wydyszałem.
Morley powiedział kilka słów. Zaskoczył mnie. Nigdy nie przypuszczałem, że tak płynnie włada

bluzgami.

- Nie masz szczęścia do dziewczyn - zauważył wreszcie. - Nawet takie od ciebie uciekają.
- Założyliśmy się, że pierwszy będzie w mieście. Już go doganiałem. - Nie było nadziei, żeby go

teraz dopaść.

- Gdzie Pan Pyskaty, panie Garrett? - wykrztusił Karpiel. Chłopak dzielnie udawał, że nic go nie

obchodzi ból, jaki odczuwał.

- Kurde! Czas karmienia! - spojrzałem na bramę. - Jeśli mamy szczęście, Relway już pozbierał

wszystko, co ma dzioby i poukrecał łby.

Młody spojrzał na mnie lodowato.
- Nic ci nie będzie?
- Na razie nie zrobię gwiazdy na trawie. Słuchaj, ktoś nadjeżdża.

Całe mnóstwo ktosiów.
Wtopiliśmy się w zagajnik po drugiej stronie drogi, zanim zjawił się kolejny oddział Straży. Ich

wierzchowce dziwnie się zachowywały.

- Wyglądają jak normalna kawaleria - szepnął Morley.
Mnie też się tak wydawało.
- Relway odstawia wielką pompę. - Zacząłem się zastanawiać, czy w jego paranoi nie ma jakiejś

metody.

- Lepiej spadajmy - zaproponował Sierżant. - Zanim zrobi się taki tłok, że nie damy rady się

ruszyć.

Dobry pomysł.
- Jeszcze nie - mruknął Morley.
- Po co tu się chcesz dalej kręcić? - zapytał zdumiony Sierżant.
Dobre pytanie. Nic nam to nie pomoże.
- Czekam na Tharpe’a.
- Nic mu nie jest? - zapytałem.
- Nie było.
- Jak długo...?
- Powiem ci, Sierżant. Garrett!
Zacząłem się trząść, straciłem koncentrację. Opadł ze mnie czas teraźniejszy i miałem czas

pomyśleć, przez co przeszedłem. I dotarło do mnie, że dwóch nie całkiem zdrowych na umyśle
chłopaków nie dęło rady...

- Co?
- Jesteś najzdrowszy z nas. Idź, przypilnuj Saucerheada.
Westchnąłem. Chciałem już iść do domu. Chciałem się położyć do łóżka i przespać cały tydzień,

dopóki nie znikną ból i poczucie winy. A potem zapomnę o tym życiu, pójdę do Weidera, powiem, że
jestem gotów na pracę ochroniarza na pełnym etacie.

W browarze nie odurzają cię, nie torturują i nie zabijają twoich kumpli. I nigdy nie jesteś daleko

od piwa.

Znalazłem sobie wygodne miejsce w zagajniku i rozsiadłem się, obserwując bramę.
Byłem tam tylko kilka sekund, kiedy moją uwagę zwróciły brzęczące muchy i dziwny odór. No

cóż, świeże końskie gówno. I końskie włosie na korze najbliższego drzewa. Rozejrzałem się. Liście
ściółki zostały poruszone. Znalazłem odcisk podkutego kopyta. Mniejszego, niż u normalnego konia
wierzchowego. Kształt podkowy rozpozna każdy, kto służył w Kantardzie.

Podkowa centaura.
Odcisk nie był dość wyraźny, żebym mógł się zorientować, co to za plemię, ale to nie miało

znaczenia. Ważne było tylko to, że centaur obserwował bramę posesji z tego samego miejsca, co ja. I
to całkiem niedawno.

Paskudne podejrzenia stawały się paskudniejsze z każda minutą. Chciałem sobie stąd iść. To

absolutnie nie miało nic wspólnego ani ze mną, ani z tym, co robiłem.

Ten cholerny Saucerhead. Nie pofatygował się, żeby użyć bramy, choć nikogo tam nie było.

Przeszedł przez mur, a potem alejką. Zauważyłem, kiedy wielka gałąź uderzyła z rozmachem w kurz
drogi. Rozbujała się, gdy Tharpe ją puścił.

Niósł kogoś.
Jak ten facet wywija takie numery? To chyba nie człowiek. Pokuśtykałem do niego.
- Co tam masz?

Jakbym nie wiedział od pierwszego spojrzenia.
Jej matka powiedziała mi, że wygląda tak samo, tylko młodziej. Mogę zaświadczyć, że Maggie

Jenn musiała obracać facetów w kamień, kiedy była młoda. Z samego wyglądu dzieciaka można było
się domyślić, dlaczego Teddy tak zgłupiał swego czasu.

- Zauważyłem ją, kiedy się wymykaliśmy. Uznałem, że to nie w porządku, żebyśmy sobie tyle

trudu zadali, tylu ludzi zginęło i wszystko na darmo. W końcu nie wiesz, od czego to się zaczęło.

Jego koszula zafalowała nagle, zapulsowała. Coś wydało z siebie brzydki odgłos. Miałem złe

przeczucia. Saucerhead natychmiast je pogorszył.

- O, racja. Przyniosłem twojego ptaka. Wsadziłem go pod koszulę, żeby zamknął dzioba.
Pogroziłem niebiosom zwiniętą pięścią. Wietrzyk w krzewach zabrzmiał jak boski chichot.
- Chcesz ptaka czy dziewkę? - zapytał Saucerhead.
- Ptaka to ja już mam i tak.
- Do niesienia. - Ale i tak zrozumiał. - Ta gówniara wcale nie chciała iść.
- Nie. A ty pyskujesz jak najęty.
Nie odezwała się do tej pory. Teraz też nic nie powiedziała, ale zimne spojrzenie starczyło za

wszystkie słowa. Ucieszyłem się, że nie może zrobić tego, o czym myśli.

- Daj mi tę gadającą miotłę do kurzu. Nie uniosę niczego większego.
- Jak se życzysz. - Saucerhead przytrzymał dziewczynę na ramieniu jak worek ziarna.
Zapytał tylko:
- Chcesz iść? Czy mam cię dalej nieść?
Nie odpowiedziała. Saucerhead wzruszył ramionami. I tak prawie nie czuł jej ciężaru.
Pozostali dołączyli do nas, zwabieni naszymi głosami. Karpiel natychmiast zajął się ptaszyskiem.

Morley zrobił sobie prymitywne łubki.

- Mój kumpel wyświadczył mi przysługę.
Morley próbował chichotać, ale przeszkodził mu ból.
- Dasz radę? - zapytałem.
- Nie będę grał w kręgle w tym tygodniu.
- Biedna Julia.
- Coś wymyślimy. - Przez twarz przemknął mu cień złośliwego uśmiechu. - Turlamy się. Zanim

Relway się zorientuje, że gra nie w te karty i zażąda wyjaśnień.

- A co z Winger? Wie ktoś?
Nikt nic nie wiedział, ale Morley stwierdził:
- Uciekła. Ma własnego anioła stróża.
- Pociągnie za sobą Relwaya, jeśli będzie go potrzebować. Szliśmy tak szybko, jak się dało,

biorąc pod uwagę rany i ładunek. Cholerny Papagaj oskarżał cały pieprzony świat o wszystkie
poniżenia, jakie przeżył. Nawet cierpliwość Karpiela była na wyczerpaniu.

- Przynajmniej już nie zwala wszystkiego na ciebie, Garrett - zadrwił Sierżant.
Morley zezował na tę tropikalną kurę, jakby rozważał możliwość zarzucenia wegetarianizmu.
- Podziękuj Saucerheadowi - mruknąłem. - Ja go zostawiłem Relwayowi. Pasują do siebie jak

ulał.

Nikt się nie roześmiał. Sztywniaki.
- Czy to Deszczołapa tak goniłeś? - Zainteresował się Saucerhead. Wypluł źdźbło trawy, które

żuł. Ciężar Emerald dalej mu nie przeszkadzał.

- No.
- Ta wy włoka? Hej! - Dziewczyna zaczęła się wiercić. - Spokój tam!

Trzepnął ją w tyłek.
- Zawsze myślałem, że Deszczołap ma z dziewięć stóp wzrostu.
- Z kopytami i rogami. Wiem. Też byłem rozczarowany.
- Pewnie, że był - zachichotał Morley. Obdarzyłem go ponurym spojrzeniem. Nigdy sobie nie

odpuszcza.

Przegrałem wybory. Mój dom przemienił się w sztab generalny i szpital. Morley twierdził, że nie

chce, żeby wieść o jego ranie od razu się rozniosła. Nie chciał, aby wilki wyczuły krew, zanim
będzie gotów.

Kupiłem.
Miał swoich wrogów.
Trudno mi było się przyzwyczaić. Mój dom zachował zbyt wiele wspomnień o Ślizgaczu i

Ivy’ym.

- To niesprawiedliwe - zwierzyłem się Eleanor. - Nie zasłużyli na to.
Nasłuchiwałem przez chwilę. Kuchnia stała się punktem sanitarnym. Saucerhead sprowadził

jakiegoś lekarza bez pracy, który uważał się za wyjadacza półświatka. Śmierdział wódą i nie potknął
się o mydło i brzytwę przez kilka ostatnich tygodni. Sądzę, że się nadawał.

- Tak, wiem - mówiłem dalej do Eleanor. - Życie nie ma sensu, nie jest uczciwe, a ja już nawet

nie proszę bogów o spójność dramatyczną. Ale to nie znaczy, że musi mi się podobać. Jak sądzisz, co
powinienem zrobić z dziewczyną?

Emerald została zamknięta w pokoju Deana. Jeszcze nie odezwała się ani słowem. Nie

uwierzyłaby mi, gdybym powiedział, że jestem na żołdzie jej mamusi.

A może nawet by jej to nie obeszło. Niektórzy ludzie po prostu nigdy nie stają się wylewni.
Eleanor nie miała pomysłu.
- Wypuściłbym ją, gdybym nie wiedział, że są ludzie, którzy natychmiast ją dopadną - wyjaśniłem

Eleanor, która nie miała nic przeciwko temu. - A skoro już o tym mowa, ciekawe, kiedy pojawi się
Winger i jej historie z dreszczykiem?

Już się nie mogłem doczekać.
Morley zawył. Rozległ się trzask. Ruszyłem w stronę kuchni. Dotes groził krwawą zemstą.
- Nie w mojej kuchni! - wrzasnąłem. Zatrzymałem się, żeby zajrzeć do Truposza.
Po policzku spacerował mu robak. Smymął i schował się za trąbę. Jeśli Dean szybko nie wróci

do domu, będę musiał sam go posprzątać. Może nawet przyniosę mu kwiatki. Truposz kiedyś lubił
bukiety.

Cholerny Papagaj zaczął się drzeć głośniej od Morleya.
- Nie zarabiasz na swoje utrzymanie - zganiłem Truposza.
W kuchni wyglądało jak po bitwie. Wszyscy piszczeli i skamleli, ale doktorek zrobił już swoje.

Znajdował się aktualnie pod odwróconą do góry dnem butelką wina, spłukując podniebienie strużką
płynu, którego nie tknąłby nawet człowiek-szczur. Skrzywiłem się.

- Będziecie żyć?
- Nie dzięki temu rzeźnikowi. - Skrzywił się Morley.
- Widziałeś kiedyś, żeby tak się mazał? - zapytał Saucerhead.
- Ty przerośnięty... Gdyby mózg był z ognia, nie podpaliłbyś nawet własnego domu. - Skoczył na

krzesło i zaczął wyć, niczym jakiś łowca dusz od Świętego Wała.

- Co mu dał doktor? - spytałem Sierżanta. Ten wzruszył ramionami.
- Daj spokój, szefie. Niech Doktorek trochę odpocznie. Nastawił ci ramię. A nie ma za dużo

roboty, odkąd go wylali z Bledsoe.

Nic dziwnego, że pije z samego dna beczki. Sam był na dnie den. Obejrzałem się na Saucerheada.

Doktorek chyba był jakimś kuzynkiem jego ostatniej damy serca.

Nadąsany, ale już spokojny Morley zapłacił, ile trzeba. Karpiel też nie wyglądał na szczęśliwego.

Stwierdziłem, że najwyższy czas wyprowadzić staruszka, póki Morley nie zmieni zdania. Złapałem
go za ramię i pociągnąłem.

- Naprawdę wykopali cię z Bledsoe? - Trudno to było sobie wyobrazić, ale to już drugi w ciągu

kilku dni.

- Trochę piję, synu. - Nie.
- Kiedy byłem młody, miałem spokojne ręce. Ciąłem ręce i nogi w Kantardzie, ale to było wieki

temu. Teraz już nie pracuję. Jęczmień leczy rany.

Wyszedł na zewnątrz, otulił się płaszczem z resztką godności i ruszył schodami na ulicę. Potknął

się, spadł z dwóch ostatnich schodków. Pani Cardonlos na swoim ganku przystanęła, spojrzała srogo
i skinęła głową. Posłałem jej całusa i rozejrzałem się po ulicy.

Trudno było powiedzieć coś konkretnego, ale miałem wrażenie, że widzę paru ludzi, którzy mi

nie pasują.

Znowu? A może dalej? Jeszcze raz spojrzałem na panią Cardonlos. Jej pojawienie się na

zewnątrz mogło równie dobrze oznaczać, że czeka na kolejne dowody wysokiej szkodliwości
Garretta dla sąsiadów.

W zadumie zamknąłem drzwi.
Miałem pomysł.
Ruszyłem do kuchni.
- Saucerhead, chcesz się przelecieć? - pokazałem mu lśniącego miedziaka.
- Przekonałeś mnie, mydłku. Czego?
- Daj mi minutę. Chcę napisać list.
Wreszcie się uspokoiło. Tłum poszedł sobie. Cholerny Papagaj miał pełny brzuch i drzemał, a ja

siedziałem w gabinecie, pogrążony w milczeniu z Eleanor.

Naturalnie, od razu ktoś się musiał przypętać do drzwi.
- Moja odpowiedź od Chaz. - A może Winger, jeśli jej kreatywna część akurat działała.
Miałem nadzieje, że dostała blokady. Wyjrzałem przez judasz.
Pierwsza odpowiedź była prawidłowa. Pan W. Tharpe z listem. Zajrzałem w półmrok pokoju

Truposza. Robactwo rozbiegło się po kątach.

- Wychodzę - oznajmiłem. - A ona jest najpiękniejszą blondynką, jaką kiedykolwiek widziałeś.

Nie czekaj na mnie z kolacją.

Nie życzył mi szczęścia.
Wyszedłem z domu nie poświęcając ani jednej myśli przepysznemu rudzielcowi upchanemu na

górze.

Stolik był najlepszy w lokalu, ale i tak był to tylko Dom Radości. Jeśli chcesz robić interesy ze

światowej sławy czarownikiem, możesz czuć się odrobinę lepiej na znanym gruncie.

Morley i jego łobuzy dwoili się i troili, chcąc pokazać, jaką to mają klasę. Kałuża włożył nawet

czystą koszulę i wsadził ją do spodni.

Władca Ognia nie przesadził ze strojem. Świetnie. Nie chciałem, aby przygodni klienci stali się

nerwowi z powodu jego obecności.

Wyglądał jak wielki ładowacz z doków.
On był ubrany jak robotnik, Chaz jak dama i dzięki temu nikt go nawet nie zauważył. Nawet ja

miałem kłopoty z koncentracją.

- Słucham?
- Powiedziałem, że pilnują własnych interesów.
Teraz sobie przypomniałem. Podziękowałem mu, że zjawił się dyskretnie.
- Och, tak.
- Wierz mi, są ludzie, którzy mogliby zrobić mi krzywdę, gdyby mnie dopadli poza moim

normalnym kręgiem znajomości.

- Naprawdę? - Powędrowałem wzrokiem w kierunku Chaz. Była zabójczo elegancka i miała na

ustach uśmiech zawodowej morderczyni.

- Trudno uwierzyć, co? Taki wielki miś jak ja? - Zwrócił się ku Morleyowi, który stał na czele

plutonu gotowych na wszystko kelnerów. - Nie jestem dzisiaj bardzo głodny. Zjem tylko pół funta
pieczonej krwistej wołowiny, baranie żeberka i kotlet wieprzowy. Żadnych owoców i warzyw.

Morley zrobił się bledszy niż anemiczny wampir. Skinął głową raz, ostro, jak w przedśmiertnym

spazmie. W oczach miał piekielne ognie. Uznałem, że lepiej nie przeginać.

Zamówiłem co bardziej zjadliwe specjalności zakładu. Chaz poszła w moje ślady.
Morłey pomaszerował w kierunku kuchni, złapał Kałużę za łeb, mamrocząc polecenia.

Zastanawiałem się, do której z sąsiednich knajp poleci zamówienie Direhearta.

Walczyłem z chichotem, składając raport Władcy Ognia.
- Pozwoliłeś mu uciec?
- Nie pozwoliłem. Pozwolenie nie wchodziło w grę. Odszedł. Chce pan, pójdziemy się z nim

zobaczyć po kolacji.

Poczciwy stary Fred podniósł obie brwi, ale zaraz zaczął mnie wypytywać o ślady centaura w

pobliżu Szczytów. Jego zainteresowanie potwierdziło moje podejrzenia. Miał poważne powody,
żeby wcześniej wrócić z Kantardu.

W swoim czasie sprowadziłem rozmowę z powrotem na Deszczołapa. Zmarszczył brwi.
- Jestem hojny do szaleństwa, Garrett. Wszyscy ci to powiedzą. Zwłaszcza, kiedy chodzi o moją

dziewczynkę. Ale nie pozwolę ci doić mnie bez końca.

- Dobrze to słyszeć. Mam już dość tego wszystkiego. Oberwałem o jeden siniec za dużo, i to za

nic.

Morley zdążył wrócić, żeby usłyszeć tę część rozmowy. Uniósł brew.
- Zamykam sprawę zaraz po kolacji - oznajmiłem.
Morley zesztywniał z zaskoczenia, ale Chaz i jej tatko jednocześnie krzyknęli:
- Co?
- Zjemy, zaprowadzę was do Cleavera i tu kończy się moja rola. Reszta to wasza sprawa.

Wracam do domu na piwo i do łóżka.

Direheart zaczął się podnosić. Był gotów.
Morley ruszył półeczką w kierunku kuchni. Może chciał się okopać.
Chaz uśmiechnęła się, jakby jej mózg zmroziło. Zaczynałem się nad nią zastanawiać. Kiedy tatuś

był w pobliżu, grała śliczną a głupią.

- Proszę usiąść - powiedziałem. - Morley zadał sobie wiele trudu, żeby przygotować pańskie

danie. A Cleaver będzie tam, gdzie jest, kiedy wrócimy.

Kolacji jeszcze nie podano.
Morley być może oddalił się, żeby sprawdzić, jak idą przygotowania, ale nie postawiłbym na to

dwóch zdechłych much.

Miło, że jest taki przewidywalny.
Po Szczytach nie został mi już żaden trik. Tego, czego nie zużyłem, zgubiłem albo mi zabrali.

Może trzeba było się spotkać z Piękną przed kolacją.

Teraz już za późno.
Na stół wjechała kolacja. Śliniłem się nad daniem Direhearta, dławiąc się własnym. Był to

rodzaj sufletu, którego próbowałem wcześniej i nie dostałem odruchów wymiotnych. Tym razem
jednak ktoś naładował tam zielonego pieprzu.

Morłey wyglądał tak niewinnie, że chętnie bym go udusił, gdyby nie był mi potrzebny.
- Nie dostanie pan z powrotem swojej książki - wyjaśniłem Direheartowi. - Już dawno przestała

istnieć.

Gość miał jaja. Okazał tylko lekkie zaskoczenie i tylko przez chwile. - Tak?
- O ile wiem, córka Maggie Jenn zwinęła ją Cleaverowi około roku temu, przywiozła do

TunFaire, pokazała niewłaściwym ludziom, a potem porwali ją ci od praw człowieka. - Do tego
punktu mówiłem cała prawdę.

Władca Ognia uśmiechnął się, całkiem opanowany.
- Wątpiłem, że ją jeszcze kiedykolwiek zobaczę, zwłaszcza kiedy dowiedziałem się o krwawym

śladzie, jaki po sobie pozostawia.

- Chciałem tylko, żeby pan zrozumiał.
- Odzyskałbyś ją, gdybym cię wynajął?
- Nie chcę tej roboty. Zbyt wielu ludzi gotowych jest, żeby za nią zabijać.
Direheartowi nie spodobało się to, co usłyszał, To już nie był dobry star Fred, kiedy spojrzał na

mnie złym okiem, zastanawiając się, co kombinuję.

Zdałem sobie wreszcie sprawę, że uznał mnie za zbyt leniwego, żeby szukać książki na własny

rachunek.

Władca Ognia jadł niczym mały piesek, usiłujący pożreć swoje, zanim nadejdą duże psy. Ja

jadłem powoli, głównie wpatrując się w Chaz, która starała się jeść równo ze mną i gapiła się na
mnie. Brzydkie intencje aż spływały jej z oczu.

LXI
Po kilku krokach zawahałem się. Na ulicy powinno być więcej ludzi. Prawdopodobnie wieści z

Domu Radości już się rozniosły.

Jeśli nawet Władca Ognia to zauważył, nie dał tego po sobie znać. Ale może i nie. Od zawsze

siedział w Kantardzie i nie wiedział nic o ulicach.

Za to Chaz była dziwnie niespokojna. Poczuła natychmiast, że coś nie pasuje. Głupia blondynka

znikała w oczach.

Biorąc pod uwagę moje ostatnie przygody, nie mogłem mieć sobie za złe, że pozostawałem

czujny do granic wytrzymałości nerwowej. Oczywiście, nic się nie wydarzyło. Jeśli nie liczyć...

Łopot skrzydeł w chłodnym wieczornym powietrzu. Sprężyłem się na przyjęcie jakiegoś

skrzydlatego demona wprost z czeluści piekielnych jednego z tysiąca jeden kultów religijnych Tun-
Faire.

Mityczne znaczy możliwe do opanowania.
Rzeczywistość jest znacznie brzydsza.
Na ramieniu wylądował mi Cholerny Papagaj.
Trzepnąłem go.
- Cholerny Dean! Wraca do domu w środku nocy i wypuszcza tego potwora!
Jak ten drań mnie znalazł?
Ptaszysko w milczeniu przeprowadziło się na ramię Chaz.
- Co się z tobą dzieje, ptaku? Chaz, uważaj, na pewno na ciebie narobi.

Ta przygoda nie szła w tym kierunku, w jakim się spodziewałem. Nie próbowałem nikogo

zwodzić. Ruszyłem prosto przed siebie. Byliśmy już w połowie drogi, kiedy Chaz zaświergotała:

- Bledsoe?
Odpowiedziałem - głównie dla Morleya, który chyba czaił się już w mroku gdzieś w okolicy.
- A gdzieżby indziej? Wykorzystał już wszystkie kryjówki. A oni nie wiedzą, jak wygląda

naprawdę.

Może. Już sarn zwątpiłem we własną intuicję.
I zacząłem wątpić we własny rozsądek. Pakować się w niebezpieczeństwo z czarownikiem u

boku? Nie miałem powodu, aby ufać Direheartowi. Jego gatunek należał do urodzonych zdrajców. A
moim jedynym ubezpieczeniem był czarny elf ze złamanym ramieniem, który może nie pozostać
wierny mojej drużynie, kiedy zobaczy Deszczołapa.

Ludzie mówią, że za dużo myślę. Pewnie tak... Dlaczego uważam, że Cleaver po ostatniej historii

będzie dalej siedział w Tun-Faire? Dlaczego, ze wszystkich miejsc, miałby się ukryć właśnie w
Bledsoe?

Kiedy wszedłem do izby przyjęć Bledsoe, byłem chodzącą galaretą. Ale szybko odzyskałem

wiarę w siebie.

Po dwóch krokach zobaczyłem damską połowę pary staruszków, których uwięziłem w tym

paskudnym magazynie. Ona też mnie zauważyła i podreptała na najwyższych obrotach. Ruszyła w
kierunku klatki schodowej, którą uciekłem kilka wieków temu.

Wygrałem wyścig.
- Witam znowu. Direheart dołączył do mnie.
- Znasz ją?
Opowiedziałem mu pokrótce, o co chodzi.
Władca Ognia obserwował okolicę. Nasze przybycie nie pozostało niezauważone. Personel

zbierał się dyskretnie, Zauważyłem nieznajome, nieprzyjazne twarze.

- Ci chłopcy nie znają się na żartach, Fred - zdążyłem mu opowiedzieć o moim uwięzieniu. A oni

widocznie uznali, że nadszedł czas zapłaty.

Władca Ognia zrobił tę jedną rzecz, która sprawia, że normalni ludzie czują się niepewnie w

towarzystwie jemu podobnych. Mamrotanie, przebieranie palcami i nagła ciemność niczym serce
prawnika. W chwilę później wszędzie pojawiły się kolumny ognia. A każdy obejmował jednego
głośno protestującego osobnika. Jeden zresztą miał nieszczęście zrobić krok w naszym kierunku.
Direheart załatwił to tak, żebyśmy nie musieli słyszeć jego wrzasków, ale gość próbował dalej. Stał
się ludzką pochodnią, która oświetlała nam drogę.

Chaz nie była zszokowana. Tatuś wyraźnie jej nie rozczarował.
Staruszka ruszyła pędem po schodach, usiłując nas wyprzedzić. Nie dała rady. Minęliśmy

oddział, gdzie narozrabiałem. Naprawy i remonty już się rozpoczęły. Uroniłem łzę za Ivy’ego i
Ślizgacza.

Staruszka nagle okręciła się, jakby wpadła na pomysł, że nas zatrzyma własną piersią. Wyglądała

okropnie, oświetlona blaskiem padającym od płonącego człowieka. Była śmiertelnie przerażona i
równie mocno zdeterminowana. W oczach miała śmierć. Była niczym niedźwiedzica pomiędzy
łowczym a małym miśkiem.

Bingo. Właśnie ją poznałem. Nos w nos i te płonące oczy. Minus kilka dziesięcioleci cierpień i

ubóstwa i dostaniesz drugą Maggie Jenn.

Maggie nie powiedziała, co się stało z jej matką.
Najwyższe piętro Bledsoe zarezerwowane było dla tych, których jedyny kontakt z biedą miał

miejsce podczas akcji dobroczynnych. Było to wydzielone środowisko, uznawane za niezbędne i
odpowiednie minimum, żeby swobodnie decydować o losie Waldo’ów Tharpe w TunFaire.

Tu płonący człowiek przestał nam być potrzebny i poczciwy stary Fred uwolnił go z czaru.

Upadł, zmieniając się w kupę zwęglonego mięsa i kości. Direheart zignorował staruchę. Nie
potrzebowaliśmy jej. Próbowałem ją przegonić, ale się nie dała.

Chaz nie była przestraszona, ale wydawała się dziwnie oderwana od rzeczywistości. W trakcie

moich okazjonalnych spotkań ze zdrowym rozsądkiem zacząłem się zastanawiać, czy to rzeczywiście
dziewczyna dla mnie. Jej zalety były oczywiste, ale czegoś brakowało. Kiedy Poczciwy Stary Fred
był w pobliżu, zmieniała się w zombie.

Zielono-czerwono-żółta miotełka z piór na jej ramieniu też nie okazywała wiele charakteru.

Dziwne.

A potem było jeszcze dziwniej.
Najpierw zmaterializował się Ichabod. Przepraszam. Skreślam - Zeke. Może wrócił z grobu, bo

wydawało mi się, że na Górze był całkiem porządnie zabity. Ale teraz stał tu cały, skóra, kości i
białe włosy, próbując podnieść wielki czarny miecz o wiele dla niego za ciężki. Poczciwy Stary
Fred zrobił parę brzydkich rzeczy i miecz zaatakował Zeke’a. Staruszek nawet porządnie nie
krzyknął.

Z mroku wychynął Mugwump. Ten żywy pniak nie był w najlepszym humorze (pewnie już

uodpornił się na katastrofy). Cieszyłem się, że Fred jest z nami.

Direheart nie był przygotowany na Mugwumpa. Mugwump zamierzał go pociąć na szczapy, zanim

ten zdążył wykrzesać bodaj błyskawicę. Ostatecznie Mugwump stracił wzrok i skórę. Direheart kulał
na jedną nogę i nie mógł używać lewego ramienia.

Chaz nie okazywała zdenerwowania. Płynęła sobie, piękna, pusta i stale pod ręką. Jej tępota

martwiła mnie coraz bardziej. Podobnie jak milczenie Cholernego Papagaja.

Wreszcie trafiliśmy na zaspanego Grange’a Cleavera, który próbował się pozbierać do kupy.

Dzieliło nas od niego dwadzieścia stóp. Fred stracił kontrolę nad sobą. Zaklął, prychnął, wyciągnął
nóż i rzucił się na niego. Cleaver wyplątał się z betów i otrząsnął z zaskoczenia. Wyciągnął dwa
noże. Na szczęście nie był jednym z tych wieloramiennych bóstw. Rzucił oba ostrza. Jedno przeszyło
prawe ramię Direhearta.

Cios nie był mocny, ale wyłączył z użytku zdrowe ramię Władcy Ognia. Czarownicy nie czują się

zdrowo, jeśli nie mogą przemawiać rękami.

Zbliżałem się do Cleavera. Miał jeszcze jeden nóż. Przycupnął jak do walki wręcz, zrobił krok w

bok. Oczy miał twarde, zwężone i bardzo poważne. Ale nie wydawał się przestraszony.

Chaz szepnęła coś pod nosem.
- Zajmij się ojcem - poleciłem jej. - Ale najpierw zarygluj drzwi.
Bledsoe roiło się od gości, którzy jeszcze nie wybaczyli mi sprytnej ucieczki.
Direheart strzepnął Chaz z siebie. Powoli i spokojnie wyjaśnił Deszczołapowi, że nakarmi jego

parszywym trupem szczury. Był wciąż okropnie i strasznie wściekły za tamto włamanie.

Cleaver poruszał nożem od niego do mnie i z powrotem. Posuwał się w kierunku zewnętrznej

ściany i wydawało się, że zmierza do kolejnego kąta.

A ja załapałem o wiele za późno.
Direheart próbował skierować na mnie uwagę Cleavera, sam zaś przygotowywał się do rzucenia

jakiegoś śmiercionośnego czaru.

Cleaver rzucił się na mnie. Cofnąłem się, potknąłem. Deszczołap, szybki jak magik, wydobył

skądś nóż i rzucił. Ostrze utkwiło w gardle Direherata.

Zamarłem. Chaz krzyknęła. Cleaver zachichotał dziko, okręcił się na pięcie i wyskoczył przez

okno. Chaz złapała mnie jedną ręką, ojca druga i ciągnęła, jakbym mógł coś poradzić.

Jako urodzony dżentelmen, złapałem ją za włosy i oderwałem od siebie.
- Ty jesteś lekarzem. Rób, czego cię nauczyli.
Rzuciłem wściekłe spojrzenie starusze, ale pozwoliłem jej poszurać w swoją stronę. O tak, teraz

była już gotowa, żeby się wynieść. Ruszyłem za Cleaverem.

Nie przepadam za harcami na wysokościach - zwłaszcza, jeśli młody Garrett może z nich spaść i

to z dużym prawdopodobieństwem. Zatrzymałem się, mierząc wzrokiem rusztowania pode mną.

Drwiący chichot zelektryzował mnie. Zeskoczyłem z wysokości ośmiu stóp na najwyższy poziom,

jaki zdążyli ustawić robotnicy. Udało mi się złapać czegoś i nie spadłem na bruk sześćdziesiąt stóp
niżej, gdzie kłębiły się jakieś cienie. Byłem zbyt wysoko, aby kogokolwiek rozpoznać - szczerze
mówiąc, nawet nie próbowałem.

Cholerny Papagaj zanurkował nade mną i na wskroś poprzez rusztowania. Leciał zygzakiem jak

gacek, wydał z siebie jeden poważny wrzask i lotem koszącym przemknął obok Deszczołapa, który
zaklął szpetnie, acz cicho.

Skoncentrowałem się na tym, aby nie przejść przyspieszonego kursu latania. Trzymałem się czego

się da i czym się da. Wszystkie moje stopy uparcie utrzymywały kontakt z każdą solidniejszą
powierzchnią. Powoli doganiałem Deszczołapa, wystawianego mi przez dziki wrzask Cholernego
Papagaja.

Cleaver zaklął znowu. Spojrzał w dół, w mroczną przyszłość. Kłopoty tylko czekały. Duże

kłopoty.

Sam tez sprawdziłem ulicę. W cieniu kryli się ludzie, którzy chcieli pogadać z Deszczołapem w

cztery oczy i do tego osobiście. Z pewnością dostali cynk od stałych bywalców Domu Radości.

Zamiast uciekać w dół, Cleaver zaczął okrążać Bledsoe. Przez jedno otwarte okno ujrzałem

czających się w pobliżu chłopców ze Straży. Belinda musiała mieć ekipę w pełnej gotowości.

Nie do końca rozumiem powiązania Morleya z tymi ludźmi. Nie jest od nich zależny, a jednak

oddaje im więcej przysług, niż należałoby oczekiwać.

Cholerny Papagaj nadawał kolejne informacje o Cleaverze. Ciekawe ptaszysko. To było

całkowicie nie w jego stylu. Normalnie zdradziłby mnie już z dziesięć razy na sekundę.

Zbiry poniżej jeszcze nas nie spostrzegli, ale i oni próbowali orientować się na ptaka.
Ten niedorobiony sokół spieprzył sprawę. Cleaver zastawił pułapkę, a on pozwolił mi w nią

wleźć.

Byłem dwa razy cięższy i dwa raz silniejszy od Cleavera i tylko dzięki temu nie spotkał mnie

trzypiętrowy grymas losu. Rzucił się na mnie. Złapałem się jakiejś rury i przyjąłem na siebie
uderzenie. Próbowałem się na niego rzucić, skoro już byłem tak blisko, ale nie całkiem mi wyszło.

Odbił się ode mnie rykoszetem, walnął w pionowy słup, odskoczył z powrotem w kierunku

kamiennej fasady Bledsoe, wydał z siebie jeden, jedyny szloch wściekłości, po czym spadł w
szczelinę pomiędzy rusztowaniem a budynkiem. Chwytał się, darł palcami, obijał o rury, ale się nie
odzywał.

Ruszyłem za nim ostrożnie. Cholerny Papagaj łopotał wokół mojej głowy, ale jakoś nie otwierał

przebrzydłego dzioba. Wreszcie go dogoniłem.

Cleaver zdołał powstrzymać upadek i wciągnął się na platformę jakieś dziesięć stóp nad ziemią.

Nie był w najlepszej formie, ale starał się opanować ból.

Cały kwas z niego wyparował, ale i tak poruszałem się ostrożnie. Facet z reputacją Deszczołapa

to przeciwnik, z którym trzeba uważać nawet wtedy, kiedy jest martwy.

Opadłem na jedno kolano. Jego dłoń powędrowała do mojej. Uwolniłem się szarpnięciem,

przestraszony. Dłoń była miękka i ciepła.

- Mogło być coś... między nami.. Ale jesteś... taki tępy... Garrett. I uparty.
Nie wiem, czy uparty, ale tępy byłem na pewno. Nie załapałem od razu.
Cleaver odchodził. Nie wydawało się to możliwe, biorąc pod uwagę jego kartotekę. Bardziej

pasowałby mu długi, bolesny nowotwór, a nie takie odpływanie w niebyt.

Uwięził mi ręce, a ja nawet nie próbowałem ich uwolnić. Miałem w sobie dość empatii, żeby

wiedzieć, co się dzieje w umyśle Cleavera. Pomimo licznych złamań przyciągał mnie ku sobie,
bliżej, bliżej...

Oświeciło mnie powoli, jakby z boku, bez wielkiego zdumienia. Ta istota, w obliczu śmierci

desperacko szukająca kontaktu z innym człowiekiem, nie była mężczyzną.

Kiedy znów zaczęła majaczyć o tym, co mogło między nami być, objąłem ją, szepcząc:
- Tak, kochanie.
Od początku się myliłem. Podobnie, jak całe TunFaire. Dawni i obecni, wysokich i niskich

rodów, widzimy tylko to, co społeczeństwo nauczyło nas oglądać. A ona, w swym szaleństwie,
korzystała z naszej ślepoty.

Paskudny łotr imieniem Grange Cleaver nigdy nie istniał. Nigdy, przenigdy.
Uroniłem łzę.
Musiałem, jeśli miałem w sercu dość ludzkich uczuć, żeby rozpoznać piekło, przez jakie trzeba

było przejść, by stworzyć Grange’a Cleavera.

Możesz płakać nad cierpiącym dzieckiem, ale wiesz, że musisz zniszczyć potwora, którym się

stało.

W Bledsoe straciłem Chaz. Nie wiem, dlaczego. Może winiła mnie o to, co się stało z jej ojcem.
Jej umiejętności medyczne okazały się niewystarczające.
Nie wiem, dlaczego, ale magia zawiodła nas tej nocy.
I dla mnie nie była to dobra noc. Zmarnowałem jej resztę na udzielanie wyjaśnień. Wydawałoby

się, że wszyscy, którzy kiedykolwiek znali Grange’a Cleavera, ustawili się w kolejce, żeby usłyszeć
moją opowieść. Naprawdę się ucieszyłem, kiedy Relway wreszcie się zmaterializował.

- Wszystko załatwione, Garrett - powiedział wreszcie pułkownik Błock. Znowu złożyłem mu

wizytę. Pozwolili mi skruszeć w celi przez kolejne dziesięć godzin. Musiałem odbębnić odsiadkę w
towarzystwie Cholernego Papagaja. - Tym razem nie było aż tylu trupów - zauważył, spoglądając na
mnie wyczekująco.

Starałem się go nie rozczarować, ale streszczałem się, żeby jak najszybciej wyjść. On i tak nie

był za bardzo zainteresowany. Nawet o Szczyty nie pytał zbyt dokładnie. Był zbyt przejęty walkami
na tle rasowym.

Ruszyłem w kierunku domu, Nie zdołałem pozostawić w wiezieniu ptaka zagłady. Z jakiegoś

nieznanego mi powodu ta żywa miotełka do kurzu nie miała wiele do powiedzenia. Nawet zamknięty
w celi siedział cicho przez większość czasu.

A może jest chory? Może cierpi na jakąś śmiertelna ptasią chorobę? Nie, na tyle szczęścia nie

mógłbym liczyć.

Den nie odpowiedział, kiedy zacząłem walić w drzwi frontowe. Wściekły użyłem własnego

klucza, wszedłem tupiąc i ruszyłem w obchód po domu, klnąc i wrzeszcząc tak długo, dopóki się nie
upewniłem, że starego naprawdę tu nie ma. Żadnych śladów, że wrócił.

Co? No to jak się wydostało to cholerne ptaszysko?
I jeszcze jedna zagadka: dlaczego Emerald nie skorzystała z mojej przedłużającej się

nieobecności? Wygląd kuchni sugerował, że była tu co najmniej kilka razy i nie pofatygowała się
posprzątać po sobie. Ale nie próbowała wyjść.

Dziwne.
I jeszcze dziwniejsze: T.Ch. Papagaj poleciał na swoja grzędę i ani pisnął.
Więcej, niż dziwne. Wręcz podejrzane.
- Justina? Muszę ci coś powiedzieć - nie będzie to łatwe. Siedziała na łóżku Deana. Spojrzała na

mnie beznamiętnie, ale w jej oczach była głęboka, posępna mądrość.

Prosto z mostu wydawało się najlepszą metodą. Powiedziałem.
Nie spuszczała ze mnie oczu i nie wydawała się zaskoczona.
Ale kochała matkę - pomimo tego, co wiedziała o Maggie Jenn i Grange’u Cleaverze. Załamała

się.

Przytuliłem ją, podstawiłem rękaw. Pozwoliła na to, ale już na nic więcej i nie odezwała się ani

słowem. Nawet wtedy, kiedy odprowadziłem ją do drzwi frontowych i powiedziałem, że jest wolna.

- Niedaleko pada jabłko od jabłoni - mruknąłem nieco zdegustowany, obserwując, jak znika w

tłumie. - No cóż, i tak była przepiękna...

Nie byłem zadowolony z tej sprawy. Nie lubię smutnych zakończeń, choć właśnie one przytrafiają

mi się najczęściej. I wcale nie byłem pewien, czy wszystko zostało załatwione i dopięte na ostatni
guzik.

LXV
Zamknąłem się na klucz. Nie odpowiadałem na pukanie. Zaglądałem tylko przez judasz, kiedy

kolejny socjopata kompulswnie używał pięści. Kłóciłem się z Cholernym Papagajem. Skrzeczący
potwór był nieco powolniejszy, niż zazwyczaj, ale i tak za często przygważdżał mnie okazjonalnym
dowcipem kiepskiej marki.

Podejrzane i jeszcze raz podejrzane.
Jak zwykle nieustraszony w obliczu rozpaczy, posłałem list na Górę. Nie dostałem żadnej

odpowiedzi, nawet lakonicznego „Pieprz się!”. A właśnie stwierdziłem, że Chaz jest w sam raz dla
mnie. No cóż, póki życia, poty nauki.

- Nie wie, co traci, no nie? - zapytałem Eleanor. Trochę pomogło, ale niedużo.
Przysiągłbym, że uśmiechnęła się ironicznie. Prawie słyszałem jej szept: „A może właśnie wie”.
Miałem dziwne uczucie, że Eleanor uważa, iż czas mojego uporu wobec Tinnie Tatę dobiegł

końca i najwyższy czas, abym ją przeprosił za coś, czego nie zrobiłem, albo nie wiedziałem, że
zrobiłem.

- O, mogę jeszcze zajrzeć do Mayi. Ładnie wtedy wyglądała. Ta przynajmniej wie, z czego żyje. -

Uśmiech Eleanor miał wszelkie szansę przerodzić się w wyszczerz.

Raz tylko złamałem śluby i wpuściłem jednego gościa. Nie można odmówić kacykowi

zbrodniarzy. Belinda Contague spędziła enigmatyczne pół godziny przy moim stole kuchennym. Nie
wyprowadziłem jej z błędnego mniemania, że dzięki nieocenionej pomocy mojego przyjaciela,
Morleya Dotesa, załatwiłem George’a Cleavera tylko i wyłącznie dla niej. W imię starej przyjaźni.

Piękna jest, ale upiorna, jak czarna wdowa o lodowych kościach. Dobrze chyba, że postanowiła,

iż zostaniemy „tylko przyjaciółmi”. Każda inna relacja mogłaby okazać się zabójcza.

Belinda wyraziła swoją wdzięczność w jedyny sposób, którego nauczyła się od tatusia Choda.

Podarowała mi mały woreczek złota. Przekazałem go szybko pod opiekę Truposza.

Sprawa z Deszczołapem okazała się przynajmniej zyskowna.
I tak mijały dni. Wychodziłem na krótkie sprawunku, za każdym razem odkrywając, że wciąż ktoś

mnie obserwuje. Becky Frierka była zdecydowana upomnieć się o swoją kolację. Nie zauważyłem,

aby jej mama miała coś przeciwko kontaktom córki ze starszymi mężczyznami.

Głównie jednak spędzałem czas z ptaszyskiem i Eleanor, potem nawet czytałem z czołem tak

zmarszczonym, że groziło mi to rozciągnięciem skóry czaszki w innym miejscu. Uznałem, że Dean nie
ma zamiaru wrócić do domu, a Winger być może zmądrzała na tyle, żeby trzymać się z dala ode mnie.
A może po prostu miała pecha.

- Zrobiło się potwornie i cholernie spokojnie - zwierzyłem się Eleanor. - Jak w tych

opowieściach, kiedy jakiś dupek stwierdza „Tu jest za cicho”.

Ktoś zastukał.
Rzuciłem się do drzwi, spragniony prawdziwej rozmowy. Do licha, w tej chwili nawet kolacja z

Becky nie wydawała się tak przerażająca. Wyjrzałem.

- No-no-no! - sprawy zaczynały przybierać przyjemny obrót. Szeroko otwarłem drzwi. - Linda

Lee Luther. Śliczna moja. Właśnie o tobie myślałem.

Uśmiechnęła się niepewnie. Za to ja wyszczerzyłem zęby.
- Mam coś dla ciebie.
- Na pewno.
- Jesteś zbyt młoda i piękna, żeby być tak cyniczna.
- A czyja to wina.
- Na pewno nie moja. Niemożliwe. Mam ci coś do opowiedzenia.
Linda Lee weszła, ale pilnowała, żebym dobrze widział jej cyniczną minę. A przecież

pofatygowała się tak daleko, żeby się ze mną spotkać.

Cholerny Papagaj wrzasnął jak opętany:
- Hej, mama! Pokręć dupcią!
- Zatkaj się, rosole. - Zamknąłem drzwi do pokoiku od frontu. - Nie chciałabyś jeszcze jednego

zwierzaczka?

Wiedziałem przypadkiem, że ma kota.
- Gdybym chciała mieć gadające bydlę, wyszłabym za marynarza.
- Marines są ciekawsi. - Wprowadziłem ją do kuchni, która przypadkiem była czysta. Tak wolno

toczyło się to życie. Nalałem jej brandy. Ogrzewała ją w dłoniach, a ja opowiadałem jej o
Deszczołapie.

Jednym z bardziej porażających uroków Lindy Lee jest jej umiejętność słuchania. Nie przerywa i

uważa, co się mówi. Nie odezwała się, dopóki nie przerwałem, aby dolać sobie piwa, a jej kropelkę
brandy. Wtedy od razu przeszła do rzeczy.

- I co znalazłeś, kiedy tam wróciłeś?
- Ruinę. Straż zrównała Szczyty z ziemią. Przesłała informację Powołaniu. Większość Yenagetich

wciąż tam była. Nie mieli dokąd uciekać. Tacy, jak oni, potrafią być prawdziwa zmorą. Chodź ze
mną do biura.

Spojrzała na mnie z pewnym zdziwieniem, jak gdyby sądziła, że biuro jest ostatnim miejscem,

gdzie zechcę ją zwabić. Przeciągnęła się ja kot i wstała. Auuuuu!

Z trudem opanowałem oddech.
- Siadaj sobie. - Pokazałem jej fotel, a sam okrążyłem biurko i zapadłem się w moje siedzisko.

Wsunąłem rękę pod biurko, wyciągnąłem jedno z tych arcydzieł, od których omal nie wyłysiałem. -
Popatrz.

- Och, Garrett! - pisnęła. Podskoczyła jak piłeczka. Popiszczała jeszcze przez chwilę, rozkosznie

przy tym podskakując. - Znalazłeś ją!

Okrążyła biurko i skoczyła wprost na moje kolana.

- Och, ty wielki, cudowny bohaterze.
Kimże jestem, żeby się skarżyć? Od tego mam to pieprzniete ptaszysko za ścianą. Darł się, jakby

go zarzynali tępym nożem. Skrzywiłem się lekko i poddałem bez reszty entuzjazmowi Lindy.

Kiedy przerwała, żeby zaczerpnąć tchu, pochyliłem się i wyjąłem z ukrycia drugą książkę.
- Prawdopodobnie w Szczytach nie przeżył nikt, kto je znał. W każdym razie żadna z

zainteresowanych stron nie zgłosiła się po nie - a przynajmniej nie zrobili tego, zanim ja wpadłem na
ten pomysł.

- To też prawdziwa pierwsza edycja! Nigdy wcześniej nie widziałam „Rozszalałych Mieczy”.

Skąd je wzięli?

- To książka, którą Emerald ukradła matce. Jej matka ukradła ją Władcy Ognia Direheartowi. A

on... nie wiem już, komu. Chłopcy od Wixona i White’a wycyganili ją od Emerald, ale ona za to
poskarżyła się kolesiom z Powołania. Nie było to szczególnie odkrywcze, ale odkąd to takie
zmanierowane dzieciaki wiedzą, co jest dla nich dobre?

Linda Lee czule rozsiadła mi się na kolanach i otwarła książkę.
- Chciałbym, żebyś mnie też traktowała z taką czułością - zauważyłem.
- O nie. Mam być czuła? Jeszcze czego - zamruczała i odwróciła stronicę.
Wychyliłem się i wyciągnąłem trzecią książkę.
- „Burza Wojenna!” Garrett! Nikt nie miał kompletu od trzystu lat! - Położyła sobie, JAozszalałe

Ostrza na” kolanach i chwyciła Burzę. Odchyliłem się w tył, odprężony i bardzo z siebie
zadowolony.

Odprężyłem się tak, że przysnąłem w akompaniamencie zachwyconych westchnień Lindy.
Nagły okizyk złości wyrwał mnie ze snu, w którym stałem obojętnie, a moja przyjaciółka Winger

odbierała lanie swego życia.

- Co? - ale jestem głupi, przez chwilę sądziłem, że wpadła na trop skarbu Orła.
- To fałszerstwo! Garrett, spójrz na tę stronę. Jest na niej znak wodny, który pojawił się dopiero

w dwieście lat po zapisaniu sagi o Orle - wydawała się całkowicie załamana.

- Fruwałaś na jard nad podłogą, kiedy ci się wydawało, że masz z powrotem Grę Stali. Teraz

masz dwa oryginały i kopię...

- Grrr! Aha, masz rację. Ale to mnie doprowadza do szału. To nie jest dokładnie tak, że ona jest

w całości kopią lub fałszywką. Część jest oryginalna. Widzisz, co zrobili? Wyjęli kilka stronic i
zastąpili podróbkami.

Dopiero wtedy zainteresowałem się bardziej. Pochyliłem się nad nią. Oglądała właśnie książkę,

którą widziałem u Wixona i White’a, a nie, jak się spodziewałem,,3urzę Wojenną”.

- Książka Emerald. Jak sądzisz, jak dawno ją przerobiono?
- Papier jest stary. Po prostu nie tak stary, jak powinien być. A jeśli się dobrze przyjrzeć tuszowi,

można zobaczyć, że nie jest tak spłowiały, jak powinien być.

- Nie przejmuj się papierem, skarbie. Gdybym potrzebował starego papieru, ukradłbym jakąś

starą książkę i wyjął z niej kilka stronic. - Właśnie tak robią mistrzowie fałszerstwa, jeśli dokument
ma wyglądać na stary.

- Och, masz rację! - Dokładnie przyjrzała się książce. - Wydaje mi się, że to zrobiono całkiem

niedawno. Ktoś ją rozebrał, a potem złożył na nowo z nowymi stronicami, ale nie był w stanie
dopasować się do oryginalnego szwu. Wygląda to jak standardowa nić introligatorska, której
używamy do oprawy. - Zajęła się pozostałymi dwoma książkami. - Do licha! A to nawet nie jest
pierwsze wydanie,3urzy Wojennej”. Ale wczesne, wczesne... Może jakaś uczniowska kopia
iluminacji Weisdala. O, patrz! Ktoś kombinował też przy „Grze Stali”. Cała sygnatura została

podmieniona. Chyba mnie powieszą, Garrett. Zanim ukradli tę książkę, była w porządku.

Ciekawe. Zacząłem się zastanawiać, czy Emerald Jenn nie jest równie sprytna i przebiegła jak

kobieta, która ją urodziła.

- Na pewno masz kopię, zgadza się? Zachomikowałaś, na wszelki wypadek?
- Może - skrzywiła się.
- Ależ oczywiście. Może ciekawe byłoby porównanie tekstów. Cholerny Papagaj w pokoiku od

frontu dostał chyba jakiegoś ataku. Miałem wrażenie, że się śmieje.

Linda Lee przyciskała książkę do piersi jedną ręką, a drugą wychyliła resztkę brandy.
- Musisz mnie odprowadzić do biblioteki.
- Teraz? - Chłopie, tylko się nie rozbecz.
- Nikogo tam nie ma. - Wyjęła z kieszeni spódnicy ogromny klucz. - Wyjechali na weekend.
Mój charakter rycerza w lśniącej zbroi wziął górę.
- Oczywiście, że cię odprowadzę. Dla tych książek już ginęli ludzie.
Zamknąłem drzwi i w podskokach zbiegłem na ulicę. Pomachałem pani Cardolnos. Zadarła nosa

tak pospiesznie, że omal nie zwichnęła sobie szyi. A potem pokazałem język własnemu domowi.

Bj(łem pewien, że to nie daremny gest.
LXVI
Minęły dwa dni.
Wracając do domu byłem mocno roztargniony. Po drodze rozważałem tylko jedną nienostalgiczną

myśl - czy byłem jedynym matołem, który wiedział o podmianie stronic? A może właśnie dlatego nikt
nie pofatygował się do Szczytów, kiedy Straż się stamtąd zabrała?

Zanim zdążyłem wygrzebać klucz, drzwi otwarły mi się przed nosem. Znalazłem się twarzą w

twarz z imponującym gościem mniej więcej postury Ivy’ego.

- No, najwyższy czas, żebyś się wreszcie pojawił. Przewróciłeś dom do góry nogami. Szafki są

puściuteńkie. I nie zostawiłeś mi grosza na zakupy.

Zza jego pleców odezwał się Cholerny Papagaj. On też musiał sobie na mnie użyć.
- Wiedziałem, że moje szczęście nie potrwa wiecznie. - Co?
- Wróciłeś. - Wydawało mi się, że się postarzał. Pewnie miał ciężką pracę, żeby utrzymać młodą

parę w kupie. - Wiesz, gdzie są pieniądze.

Nie lubi się zbliżać do Truposza, więc powycierał dookoła, myśląc, że mnie oszuka. Ale nic nie

powiedział. - I pozwoliłeś komuś spać w moim łóżku.

- Niejednemu. I dobrze, że się nie spieszyłeś z powrotem. Serce by ci nie wytrzymało,

szczególnie przy tej ostatniej. Pozwolisz mi wejść do mojego własnego domu, czy nie? Za wcześnie
tak stać na ulicy. - Mój plan obejmował dwanaście godzin we własnym łóżku. Musiałem opuścić
bibliotekę o takiej godzinie, że tylko ranne ptaszki, takie jak Dean, kręcą się w postawie pionowej.

- Pan Tharpe przyszedł.
- Saucerhead? Tutaj? - Postawa Tharpe’a jest bardziej elastyczna od mojej, ale też nie przepada

za wstawaniem w porze, kiedy rosa jeszcze wisi na listkach.

- Przyszedł przed chwilą. Pomyślałem, że wkrótce wrócisz, więc posadziłem go w kuchni z

filiżanką herbaty - jak się za chwilę przekonałem, nie wspomniał o większej części skąpych racji,
jakie niedawno przyniosłem.

Saucerhead rzadko pozwala, aby grzeczna odmowa stanęła pomiędzy nim a darmowym

posiłkiem.

Rozsiadłem się wygodnie. Dean nalał herbaty.
- Co jest? - spytałem Tharpe’a.

- Wiadomość od Winger.
- Serio?
- Potrzebuje pomocy. - Trudno mu było utrzymać powagę.
- O, z pewnością. Co jej jest? I dlaczego miałby mnie o to róg tyłka zaboleć?
Tharpe zachichotał.
- Pilnie potrzebuje kogoś, kto ją wykupi z Al-Khar. Zdaje się, że złapali ją na kopaniu dołków

wokół pewnego domu wiejskiego i nie zdołała przekonać Straży, że tam mieszka. W istocie to oni
szukali wielkiej blondyny, która mogłaby im powiedzieć, co się tam naprawdę wydarzyło.

- Podoba mi się. Ale skąd ty się o tym dowiedziałeś? Mówisz jak Pułkowinik Błock.
- Błock przyszedł do lokalu Morleya. Myślał, że cię tam znajdzie.
- A po co ja mu jestem? - mogłem się domyślić. Parę pytanek na temat tego co się stało w

Szczytach.

- Mówił, że chodzi o Winger, która twierdzi, że jesteś jej krewniakiem. Tak powiedziała, gdy ją

zapytali, kogo poinformować, że jest w kiciu i skąd mogłaby wziąć kasę na kaucję, albo co.

- Rozumiem. - Nie, ja w to nie uwierzę. Nigdy.
- Byłem tam, widziałem się z nią. Już się wdała w bójkę z jakimś typem, który uważał, że należy

mu się specjalne traktowanie. Złamała mu rękę.

- Oskarżyli ją o coś? Tharpe pokręcił głową.
- Relway próbuje tylko wycisnąć z niej informację, co się tam właściwie stało. Ale znasz

Winger. Będzie się upierać.

- Znam Winger. Ma szczęście, że Relway ostatnio jest w dobrym humorze. Wszystko idzie po

jego myśli. - Paskudna pogoda i stanowcza postawa Straży i tajnej policji pohamowały zamieszki. Na
razie.

Będą kolejne. Z Kantardu nie nadchodziły dobre wieści, nawet o podjęciu od nowa działań

wojennych.

- Tak, powiedziałem jej to. Jak ją znam, to jej wisi.
- No to niech siedzi. Nie. Czekaj. Masz tu. Zanieś wiadomość. Zapytaj Błocka, czy mnie

powiadomi, kiedy ją wypuści.

- Sukinsyn z ciebie, Garrett.
- To przez towarzystwo, w jaki się obracam. Uczę się od mistrza. - Kciukiem wskazałem na

pokój Truposza.

Zamknąłem drzwi za Tharpe’em, zasunąłem rygiel i pomaszerowałem do pokoju Truposza.

Zajrzałem do środka. Wyglądał jak zwykle: wielki i paskudny.

- Nieźle mi poszło, jak na faceta leniwego do szpiku kości. Cały czas cię pilnowałem. Ryzyko

było mniejsze, niż się wydaje.

On wkłada człowiekowi myśli wprost do głowy.
- Może, zwłaszcza, kiedy mnie poszczułeś ptakiem. Ale do tej pory już miałem za sobą najgorszą

cześć.

Rozumiesz, że to stworzenie imieniem Winger od samego początku wiedziało, że Maggie Jenn i

Cleaver to jedna i ta sama osoba?

- Pewnie. I wiedziała, że chrapiesz smacznie, bo inaczej nigdy by się nie odważyła zapuścić

wędki. Wciąż ma przewagę. Myśli, że ma. Tylko Emerald naprawdę wszystkich wyprzedziła,
prawdopodobnie jeszcze przed ucieczką z domu.

W istocie. Samica waszego gatunku, jeśli jest trochę ładniejsza od ropuchy, potrafi

wymanipulować nawet najinteligentniejszego z was.

- Jeśli to sobie zaplanuje. Belindy, Maggie i Emerald nie są na szczęście aż tak popularne. Na

szczęście.

Daleki jestem od przypuszczeń, że takie zachowania cię podniecają.
- Jasne. Ale może nie dość daleki. - W drugim pokoju Cholerny Papagaj zaczął głosić prawdy,

kryjące się w jednym z umysłów Truposza. - Muszę coś z tym zrobić.

Ktoś puka. Znowu masz szansę dotrzymać słowa. Becky Frierka. I oczywiście, jej mamuśka.
- Dlaczego ja do jasnej cholery muszę być jedynym prawdomównym facetem w całym mieście?
Zanim doszedłem do drzwi, Truposz przekazał mi jeszcze: Poszukiwania skarbu Orla są daremne.

Kurhan znajdował się kiedyś na zboczu nad fiordem Pjesemberdal. Cała ściana góry zapadła się do
fiordu w czasie trzęsienia ziemi na jakieś trzysta lat przed moim wypadkiem.

- Serio? - Jeśli w ogóle ktoś dzisiaj coś wie na ten temat, to tylko on. - Szkoda, że nie wiedziałem

tego wcześniej. Skoro tak mnie pilnowałeś...

Każdy poszukiwacz przygód, który rozszyfruje sagę, w końcu do tego dojdzie. Ale rozlano już

tyle krwi, że winni nie mają odwagi ostrzec reszty świata. Włożył w tę myśl ogromny ładunek
rozbawienia nad dziwactwami ludzkiego gatunku. Przy okazji przesączyło się jednak coś jeszcze:
obawiał się mocno o klimat polityczny. W tolerancyjnym TunFaire czekał go stos.

Szczegóły wyłuskane z mojego umysłu dziwnie go wytrąciły z równowagi.
Przykleiłem sobie na usta chłopięcy uśmieszek i ruszyłem do roboty. Trzeba się było mocno

napracować, żeby go nie zgubić. Matka Becky nie ma męża i prowadzi aktywny odsiew kandydatów.

Nie ma lepszej chwili, żeby mój ptak zwariował, służący pokazywał humory, a mój stary partner

wrócił do siebie. Nikt jakoś nie chce mi pomóc.

Jestem naprawdę dzielny i bardzo mocno się staram. Becky dostała swoją randkę i to dokładnie

według umowy.

Koleś był ze mną i z czystej uprzejmości starał się srogo wyglądać. Podobnie Saucerhead i

Winger, którą wyciągnęliśmy z kicia. Dwa tygodnie w puszce nie nauczyły jej niczego - to zresztą
kryterium, według którego dobieram sobie przyjaciół. Potrzebowałem pomocy, aby wypchnąć
Winger w pożądanym przeze mnie kierunku.

Kilka tygodni odmieniło Strefę Bezpieczeństwa nie do poznania. Knajpa Morleya otrzymała

nową nazwę „Pod Palmami”. Przed wejściem ustawiono doniczki z rachitycznymi palmiszczami,
które i tak już więdły w tłustym miejskim powietrzu TunFa-ire. Pojawiły się lampy uliczne.
Młodzieńcy o wyraźnej domieszce krwi elfickiej odstawieni jak pułkownicy Yenagetich pilnowali
koni i powozów pomimo wczesnej pory dnia.

- O, ja się już tu chyba nie będę dobrze czuł - mruknął Koleś.
- Przecież o to chodzi - syknął Tharpe. - Dotesowi nagle odbiło i dostał ataku wielkich ambicji.

To już nie miejsce dla takich jak my.

Spojrzałem na Winger. Była nadąsana i nie miała ochoty wyrazić własnej opinii na ten temat.
Wnętrze Domu Radości zostało zmienione. Teraz miało przedstawiać tropikalny gąszcz,

oczywiście zgodnie z wyobrażeniem jakiegoś durnia, który nigdy tam nie był. Ja byłem na wyspach,
więc wiem. Morley błyskawicznie upchnął nas na piętro, żebyśmy nie wystraszyli klienteli, gdyby się
raczyła pojawić.

- Wiesz co, stary, brakuje tu robactwa - stwierdziłem.
- Czego? Robactwa?
- W tropiku są robaki i owady. Robaki tak duże, że musisz z nimi walczyć o miejsce przy stole.

Muchy i komary, które zamiast zjeść żywcem, wieszają cię na drzewie na później. Dużo ich jest.
Bardzo dużo.

- Garrett, wiesz, że nie można przesadzać z realizmem.
- Robactwo słabo się sprzedaje na Górze - domyślił się Saucerhead.
Dotes zmarszczył się lekko. Nasza obecność wyraźnie go denerwowała. Nienawidzę, kiedy

normalni ludzie nagle awansują w hierarchii społecznej.

- Czego chcecie? - zapytał w końcu.
- Nic takiego, tylko zakończyć sprawę Deszczołapa. Winger już wyszła, pewnie zresztą sam

zauważyłeś. Wszystkie tomy trylogii znalazły się i zostały policzone, choć ktoś zdążył je uszkodzić. I
tak nic to nie da - krótko zrelacjonowałem mu to, co opowiedział mi Truposz. Wiedziałem, że wieść
się rozniesie. Za dobrze znam moich przyjaciół i ich przyjaciół. Wreszcie ludzie przestaną za mną
łazić, bo właśnie stwierdziłem, że znowu całe tłumy snują się moim śladem. Zdaje się, że Yenageti w
Szczytach wspomnieli o mojej wizycie, komu trzeba.

- A dziewczyna? - z bólem zapytał Morley.
- Znikła bez śladu. Pewnie wyruszyła na poszukiwanie skarbów. - Nawet nie próbowałem jej

odszukać.

- To wszystko? - Był zdziwiony. Chyba się nie zrozumieliśmy.
- To wszystko - odparłem. Nie miałem zamiaru mówić nic więcej.
- No cóż, to was już nie zatrzymuję. Mam jeszcze do zrobienia miliony rzeczy, zanim otworzę

wieczorem. Tylko jedna sprawa, zanim pójdziecie. Wyświadczcie mi pewną uprzejmość, błagam.

- Zaczynasz mówić jak ci groźni piraci. O co chodzi?
Udał urażonego.
- Moi przyjaciele są zawsze mile widziani ”Pod Palmami”. Staramy się jednak pokazać się z

najlepszej strony, więc, gdybyście mogli ubrać się ciut bardziej elegancko...

Nie miałem szansy odpowiedzieć, bo Winger eksplodowała pierwsza.
- Chłopaki, wdepnęliście już kiedyś w większe krowie gówno? Słyszycie tego oślizłego pedała?

Nie do wiary, ty pieprzony mieszańcu, ja dobrze wiem, kim jesteś.

Dama potrafi wyrazić swoje uczucia, jeśli się przyłoży.
Winger i ja wreszcie doszliśmy do porozumienia. Mniej więcej. Koleś i Tharpe poszli sobie, a ja

ruszyłem w kierunku domu. Winger powlokła się za mną. Jakoś nie wykazywała szczególnej chęci,
żeby się odłączyć.

- Garrett? Czy to prawda, co mówiłeś o skarbie Orła?
- Absolutnie tak. Truposz mi powiedział.
Nie chciała mi wierzyć, ale nie miała wyboru. Byłem cholernie bezpośredni i szczery do bólu.
- Toto znów się obudziło?
- A Dean wrócił ze wsi. Znów jestem chłopcem na posyłki we własnym domu.
Strzeliła palcami.
- Kurde! Wyschłam na wiór. Pokręciłem głową. Od tego się zaczęło.
- Nigdy nie przestaniesz mnie zaskakiwać, Winger.
- Co? - Złapała mnie za ramię, odciągnęła z drogi brzęczącej jak rój os chmary rusałek,

goniących kilku młodych centaurów, których przyłapały na kradzieży. Półprzytomnie odnotowałem
obecność osobnika, który wyglądał mi na widmo od Relwaya. Nadzorował całość pościgu.

- Ostatnio, kiedy tak powiedziałaś, dowiedziałem się, że masz chłopaka, o którym nigdy nikomu

nie wspominałaś i że ten chłopak łazi za mną jak przywiązany.

Nie odważyła się bezczelnie skłamać
- Hightower? Ja bym go nie nazwała chłopakiem...
- Nie. Raczej dupkiem, który myślał, że nim jest. I za fatygę dostał w łeb.

- Hej! Przestań już mnie wychowywać! Nieraz cię widziałam bez portek!
- Ja ci tylko przypominam, że ludzie, których lubisz, często giną, Winger. Kłamstwa mogą zabijać.

Jeśli, aby dopiąć celu, musisz okłamywać przyjaciół i kochanków, może lepiej daj sobie spokój i
dobrze się zastanów, czy aby na pewno o to ci w życiu chodzi.

- Wsadź sobie te gadki w swój dobroczynny tyłek. To ja muszę ze sobą żyć. Ty nie.
Była to jedyna forma przyznania się do błędu czy przeprosin, do jakiej zdolna była Winger.
- Kiedy przyszłaś, żeby mnie dokończyć, wiedziałaś, że Maggie Jenn to Deszczołap. Myślałaś, że

masz nade mną przewagę jako jedyna osoba z zewnątrz, która o tym wiedziała. Nie zapomnę ci tego,
bądź spokojna.

Winger nigdy nie przeprasza w normalny sposób.
- Dowiedziałam się przypadkiem. Głupi ma szczęście. A na pewno nie wiedział nikt, może tylko

jej mała. Staruszka i Mu-gwump i może jeszcze kilka osób mieli wszystkie informacje podane na
talerzu, ale nie chcieli uwierzyć... Ale co ja gadam? Przecież już po wszystkim. Zapomnij temat.
Idziemy naprzód. Wiesz co, te bzdury, od których aż trzęsie się miasto, rasistowskie pierdoły, nie
sądzisz, że to może być znakomita okazja? Muszę to dokładniej sprawdzić. A wiesz co, może
wpadniesz do mnę?

Kusiło mnie, choćby po to, żeby się dowiedzieć, gdzie mieszka, ale pokręciłem głową.
- Nie tym razem, Winger.
Truposz chciał, żebym mu opowiedział o kolejnych dokonaniach Glory’ego Mooncalleda,

wydarzeniach z Kantardu i w ogóle o wszystkim, co się dzieje na mieście. Wiem, bo wysłał w ślad
za mną Cholernego Papagaja, który paplał mi nad uchem bez ładu i sensu. Coś mu się chyba
zagotowało w mózgownicy.

Mój najgorszy koszmar stał się rzeczywistością. Nie byłem w stanie się od niego oddalić nawet

wtedy, kiedy byłem daleko.

Musiałem też pogadać z Eleanor o ewentualnej zmianie pracy. Mam parę pomysłów. U ich

podstaw leżą głównie ciarki, których dostaję na myśl, że mógłbym znów trafić do oddziału dla
wariatów w Bledsoe.

Gdybym wszystko sobie właściwie rozplanował, urodziłbym się bogaczem i prowadził

bezużyteczne życie jako playboy.

A jeszcze gdyby to było gdzieś poza TunFaire, też bym się chyba nie uskarżał.
W końcu życie nie może być całkiem do niczego, jak długo spędzam je gdzieś w pobliżu miejsca,

gdzie warzą piwo.

?PAGE ?
?PAGE ?3?