Andrzej Pilipiuk - Swiety mikolaj spotyka Dziadka Mroza

Andrzej Pilipiuk

TY MIKOŁAJ SPOTYKA DZIADKA MROZA

Sypał

nieg. Mróz trzymał mocno. Było co najmniej trzydzie

ci stopni poni

zera. I jeszcze do tego wiał silny wiatr. W tak

pogod

nie wyp

dza si

z domu nawet

psa. Samemu te

nie wychodzi. Chyba

e nie ma innego wyj

cia. Gdzie

samym sercu Syberii stała chatka zbudowana z grubych, nieokorowanych belek.
Pomi

dzy belki utkni

to pakuły, stare gazety i wszelkie inne materiały uszczelniaj

ce,

jakie były pod r

. Niewielka chatka chyliła si

ku ziemi. Na pierwszy rzut oka

wydawało si

e nikt w niej nie mieszka, a jednak z komina szedł dym, a wzdłu

kraw

dzi dachu zwisały sople. Takie sople, które powstaj

, gdy wewn

trz domu pali

w piecu i ciepło przenikaj

ce przez dach roztapia odrobin

nieg. Koło chatki stały

sanie, popularna swego czasu trojka. Starzec z biał

brod

wyszedł z domku.

Popatrzył przez chwil

na otaczaj

cy go las i westchn

ł. Z kieszeni wydobył czapk

Była to niewielka czerwona czapka w kształcie miski. Zało

ył j

na głow

. Wygl

dał

teraz odrobin

dostojniej. Z sieni wydobył worek wypełniony zaledwie w jednej

trzeciej i umie

cił go troskliwie na saniach. W szopie za chatk

odszukał pastorał. W

tym roku wisiał przy nim mały dzwoneczek. Tak to ju

było. Wszystko było ostatnio

płynne. Nawet jego rysy zmieniały si

. Dobrze,

e w tym roku miał do sa

trójk

reniferów. Przez kilka ostatnich lat musiał zadowala

jednym. Mo

e co

wreszcie

szło ku lepszemu? Niespodziewanie zaszła zmiana. W wiecznym półmroku tajgi
pojawiła si

jasna plama

wiatła. Powiało ciepłem. Starzec odwrócił powoli głow

Blask raził przez chwil

jego oczy przywykłe do pełgaj

cych płomyków cienkich

cerkiewnych

wieczek. Przed nim stał anioł. Anioł miał trzy pary skrzydeł, biał

szat

skrzy

owaniem greckiej tuniki i rzymskiej togi. Na głowie szopa jasnych

włosów, a nieco wy

ej dyskretnie połyskiwała aureola. Cała posta

anioła ja

niała i

biło od niej ciepło.

- B

pozdrowiony, biskupie Mikołaju - odezwał si

ść

Starzec u

miechn

ł si

i odruchowo poprawił swoj

czapk

. Z czapk

działo

dziwnego. Zamieniała si

powoli w normaln

mitr

biskupi

. S

c z

kształtu - katolick

- To ty? - zapytał, maj

c na my

li przemian

- Nie, o czcigodny.

ty Mikołaj przymkn

ł oczy.

- Mikołaju...
- Mów prosz

. Z czym przychodzisz?

- Wiesz, co si

dzieje?

- Tak. Moje istnienie na Ziemi podlega wierze ludzi. To, jak mnie sobie

wyobra

, determinuje mój wygl

d. To, jak mocno we mnie wierz

, sprawia,

jestem słabszy lub silniejszy, A teraz jestem bardzo słaby. I czuj

rozdwojenie.

- Psychiatrzy z miasteczka okre

liliby to jako schizofreni

bezobjawow

- Zupełnie słusznie. Z czym przychodzisz?
- Tam na Górze... - Anioł skłonił si

z szacunkiem w stron

pociemniałego

nieba. - Tam na Górze uwa

e do

ść

zrobiłe

. Pora odpocz

ąć

- To ju

nie potrwa długo. Wkrótce b

mógł powróci

do was. Dopóki jednak

kto

we mnie wierzy, nie mog

go zawie

ść

- Dzisiejszej nocy mo

e by

niewesoło.

Przywykłem

nara

ycie

zaułkach

Konstantynopola.

Kilku

enkawudzistów nie przestraszy mnie.

- Prosz

na siebie uwa

Mikołaj skin

ł głow

. Gdy j

podniósł, anioła ju

nie było. Gwizdn

ł na renifery.

Przybiegły. Zawsze przychodziły, cho

nie potrafił powiedzie

d. Po prostu

przychodziły. W tym roku wygl

dały do

ść

dznie. Przykładał im dło

do czół,

staraj

ąć

przela

troch

własnej siły. Sam miał jej tak niewiele i coraz mniej

dego roku. Otarł samotn

łz

, która toczyła mu si

po policzku. Dzi

wieczorem,

li wszystko pójdzie dobrze, odzyska cz

ęś

ciowo dawn

sił

. Je

li wszystko pójdzie

dobrze...

Zało

ył uprz

ąż

, sprawdził chom

ta i orczyki, po czym strzelił z długiego bata.

Zwierz

ta ruszyły posłusznie, ale ospale.

- Yjala! - zakrzykn

ł, aby doda

im nieco wigoru. Powoli przeszły w kłus. A

potem sanie uniosły si

nad ziemi

. Zaraz jednak z powrotem opadły. Ziemia

gała. A w tym obrzydliwym ateistycznym kraju prawo powszechnego ci

ąż

enia

dawało si

odczu

silniej ni

gdziekolwiek indziej na

wiecie. Zsiadł i sprawdziwszy

płozy, strzelił ponownie z bata. Sanie ruszyły po

niegu i wreszcie ci

ęż

ko wzbiły si

powietrze. Gdzie

tam zal

niła pierwsza gwiazdka. To była ta noc. Nie musiał kiero-

, sanie same odnajdowały drog

. Wsz

dzie tam, gdzie był jeszcze potrzebny.

Nadleciał nad obrze

a miasta. Tu pomi

dzy blokami stał mały drewniany domek.

Pierwszy, w którym go oczekiwano. Gdy sanie osiadły ci

ęż

ko na ziemi, Mikołaj wzi

worek i zastukał do drzwi. Poczuł promieniuj

cy zza nich l

k. Człowiek, który

otworzył, miał w r

ce nó

. Był gotów go

zabi

ale rozpoznał

tego i nawet

miechn

ł si

smutno.

- Prosz

wybaczy

. My

lałem,

e to oni.

e to ju

Mikołaj wykonał gest r

i sanie stały si

niewidoczne. Wszedł do ciepłego

domu. Przeszli ciemn

sie

i weszli do jasno o

wietlonego pokoju. Okna zasłoni

zostały czarnym papierem. W k

cie pomieszczenia królowała niedu

a choinka, a nad

wisiała mała ikonka. Tu dopiero w

wietle Mikołaj mógł dokładniej przyjrze

gospodarzowi.

- Zmienili

cie si

Wisarionie Iwanowiczu.

- Bardzo si

zestarzałem?

- Nie, to nie o to chodzi. Po prostu w waszych oczach nie ma ju

tej dawnej

iskierki nadziei.

- Nie ma nadziei. I nie b

dzie, dopóki Stalin

yje.

- Mog

przekaza

pomy

wiadomo

ść

. To ju

tylko kilka miesi

cy.

ona Wissariona, Larysa, wyszła z kuchni. Jej brwi uniosły si

do góry.

- Witajcie

ty...

- Witaj Laryso.
- Zmienili

cie si

. Z roku na rok macie inn

twarz. Zostaj

ogólne rysy, ale... A

e jest was wielu?

- Dobrze by było. Kształtuje mnie wyobra

nia ludzi. Tak niewiele zostało ikon.

A jeszcze mniej ludzi we mnie wierzy. Larysa oparła głow

na jego ramieniu.

- Ja b

wierzyła wiecznie. I nigdy nie zapomn

tamtej wigilii w łagrach

Kołymy. Siadajcie, prosz

, do stołu.

- Nie, dzi

kuj

. Musz

rusza

dalej. Mimo wszystko troch

jeszcze zostało

wierz

cych. Musz

ich odwiedzi

. A dla was mam podarki.

- Na có

było si

wykosztowywa

... U

miechn

ł si

po raz pierwszy tego

wieczora.

- Jestem

tym Mikołajem - głos jego obni

ył si

do szeptu, jak gdyby

przekazywał im jak

ąś

cudown

tajemnic

. - Ja nie robi

zakupów w Centralnym

Domu Towarowym. Dla was buty. - Wyci

ł z worka

liczne zamszowe kozaczki. -

Niech wam słu

żą

. Tylko przybrud

cie je troch

, zanim wyjdziecie na ulic

, bo jeszcze

przyczepi

ci z NKWD. A jak wyja

nicie ich pochodzenie?

- Dzi

kuj

- szepn

ła. W oczach miała łzy.

- Dla was, Wisarionie, mam ksi

ąż

- Derek Tomatow „Droga Carów" - przeczytał z okładki.
- Wydana przez białych emigrantów w Pary

u. Po przeczytaniu spalcie

natychmiast, bo nie mo

e si

to dosta

w niepowołane r

ce.

- Zakopi

w lesie.

- Tylko uwa

ajcie. Za to idzie si

od razu do piachu.

- Nie pierwszyzna mi. Szkoda,

e jako

ty nie mo

ecie mi dostarczy

broni

palnej.

- Ja tak

ałuj

. Dzieci ju

- Tak.
- Nie bud

cie ich.

- Wolałbym, aby ci

zobaczyli

ty Mikołaju. Inaczej mog

nie uwierzy

...

- Poka

żę

im si

za rok. A na razie zostawi

dla nich prezenty. Wyj

ł z worka

lalk

z porcelanow

główk

oraz pudełko klocków. Larysa ogl

dała lalk

zdumieniem.

- Przepi

kna. Sk

d to? Mikołaj pu

cił do niej oko.

- Przedrewolucyjne zapasy. Ze sklepu Jeliszejewów. No có

, na mnie,

niestety, ju

czas.

- Przyb

dziesz do nas za rok?

- Je

li b

jeszcze istniał, to przyjad

. Wiara garstki osób musi by

silna, aby

utrzyma

mnie przy

yciu. - Mrugn

ł konfidencjonalnie i wydobył z kieszeni płaszcza

ameryka

czekolad

z orzechami i paczk

algierskich daktyli. - Głowa do góry

-powiedział. - B

dzie lepiej. - Pocałował na po

egnanie Larys

w czoło i wsiadł do

sanek. Wiatr zawiał momentalnie ich

lady, jak gdyby nigdy ich nie było. Ale zostały

po nim prezenty. Gar

ść

rzeczy z innego

wiata.

- Pami

tasz tamt

noc? - zapytała Larysa. - Tamt

okropn

noc za drutami.

- Tak. Chciałem,

eby przyszedł

ty Mikołaj i dał nam chleba. I przyszedł.

On jest prawdziwy.

- Istnieje tak długo, jak długo ludzie w niego wierz

... Powinien by

silniejszy...

Przecie

cho

pod innym imieniem i na Nowy Rok...

- Nie. To jest

ty Mikołaj. Dziadek Mróz to komunistyczny wymysł. Wiara w

niego nie wzmocni naszego przyjaciela. Pomy

e jeste

my mał

stwem, poł

czył

nas w

złem przysi

gi wła

nie on. - My

lisz,

e za rok...

- Przyjdzie. Gdyby nie było

tego Mikołaja, nie byłoby ju

adnej nadziei.

Wrócili do domu. W ich sercach znowu narodziły si

silniejsze uczucia.

Tymczasem

ty p

dził swoimi saniami po ciemnym zimowym syberyjskim niebie.

Kolejna plamka

wiatła. Opadł. Renifery zatrzymały si

na pionowej

cianie budynku.

Wszedł przez balkon do mieszkania. To mieszkanie było typowe a

znudzenia, miało tylko jeden pokój, a kuchnia i łazienka były wspólne i mie

ciły si

korytarzu. Na zniszczonym fotelu drzemała staruszka. Gdy Mikołaj dotkn

ł delikatnie

jej ramienia, obudziła si

natychmiast.

- Przyszedłe

- szepn

ła.

Lustro w k

cie uchwyciło jego odbicie. Staruszka była katoliczk

, cho

obchodziła

ta w innym terminie. Wygl

dał teraz zupełnie inaczej. Miał na sobie

czerwony płaszcz i wysok

biskupi

mitr

. Jego worek obszyty był lamówk

- Witajcie, Wiero Iwanowna.
- Witaj,

ty. Co ci

sprowadza? U

miechn

ł si

- Naprawd

nie wiecie? Wyci

ła dło

i dotkn

ła go.

- A jednak to nie sen.
- Nie ma snów, które mogłyby powtarza

regularnie co rok.

- To prawda. Jak długo jeszcze? W 1918 roku wyraziłam

yczenie, aby

wszystkich bolszewików diabli wzi

li. Nie spieszysz si

- Przynosz

podarki. Likwidacja ustrojów społecznych nie nale

y do moich

kompetencji.

- Zapytasz teraz, jakie mam inne

yczenia.

- To prawda. Nie zostawiasz listów do mnie na parapecie.
- To było sto lat temu.
- Ja pami

tam.

- Kochany dziewi

tnasty wiek. Spraw,

ebym go zobaczyła jeszcze raz. Tylko

na chwil

- Zamknij oczy.
Siadła wygodnie i zamkn

ła powieki. Poło

ył jej dło

na czole. Spłyn

ł na ni

spokojny pi

kny sen. Był jesienny poranek w Samarowsku. Ulic

przed jej domem

szedł niewysoki, przystojny m

ęż

czyzna w wojskowym szynelu narzuconym na

cywilne ubranie. Ostro pachniały

wie

a farba i ko

skie p

czki rozdeptane na ulicy.

Mikołaj zostawił na stoliku paczk

wiec, kilka pudełek zapałek, kawałek

tecznej

szynki, paczk

migdałów i trzydzie

ci rubli drobnymi. Gdy wychodził przez okno, o

mały włos nie zwalił si

w dół. Był bardzo osłabiony. Sanie z trudem oderwały si

ciany, a ich lot był niestabilny.

- Za rok trzeba b

dzie chyba pój

ść

na piechot

- powiedział sam do siebie.

Daleko przed nim płon

ło słabiutkie

wiatełko. Skierował renifery w tamt

stron

Niewielka, zasypana

niegiem willa ze sporym ogródkiem. Zdziwił si

, bo nigdy

wcze

niej tu nie był. Gdy sanie wyhamowały na pokrytym

niegiem dachu, Mikołaj

poczuł si

wyj

tkowo podle. Dom miał bardzo zł

aur

. Wydobył z kieszeni ko

ucha

niewielk

map

i przez chwil

porównywał j

z otaczaj

go rzeczywisto

. To był

jego przywilej, poniewa

obdarowywał ludzi, mógł z całkowit

pewno

stwierdzi

kto gdzie mieszka. W

wietle ksi

ęż

yca na mapie jarzyły si

krwistoczerwone literki.

Dom komendanta obozu pracy specjalnego przeznaczenia G.I. Workowa. Brwi

tego uniosły si

do góry, ale podszedł do komina. Niespodziewanie poczuł l

nie wiedział, co czeka go tam na dole. Mo

e pułapka? Ale z drugiej strony

enkawudzi

ci nie wierzyli w niego. Wi

c to nie

wiatło komendanta sprowadziło go

tutaj. Przenikn

ł przez dach, bo cho

od dawna nachodziły go idiotyczne my

li o

wła

eniu przez komin, starał si

z nimi walczy

. To nie był rosyjski zwyczaj. Zmateria-

lizował si

na poddaszu, a

lej mówi

c, w zagraconej komórce wypełnionej

szpargałami. Po

rodku pomieszczenia był kawałek miejsca. Siedział na nim mo

dziesi

cioletni chłopiec. Czytał rozsypuj

ze staro

ci ksi

ąż

. Usłyszał kroki

tego. Podniósł głow

wystraszony i na jego twarzy odmalowało si

zaskoczenie.

- Kim jeste

? - wyj

kał.

- Przecie

wiesz - odpowiedział

ty.

- Jeste

tym Mikołajem? Tym prawdziwym, jak w tej ksi

ąż

ce?

- Tak. Jestem prawdziwym

tym Mikołajem. I przyszedłem dzisiaj, bo

dzisiaj jest Wigilia. Nasza prawosławna Wigilia.

- Dziadek Mróz przychodzi podobno na Nowy Rok.
- Tak. Ale on nie jest mn

, a ja nie jestem nim. Jeste

my jak dwie strony tej

samej monety. Obaj przynosimy podarki, ale na tym ko

czy si

podobie

stwo. Ja

istniałem od setek lat. On pojawił si

niedawno. Ja zostałem zrodzony z potrzeby

serca tych, którzy we mnie wierzyli. On powstał z chciwo

ci dzieci.

- My

lałem,

e umarłe

w czasie rewolucji.

- Ja umarłem wiele setek lat temu w Bizancjum, gdzie byłem biskupem. Mog

pojawia

tu, je

li jestem komu

potrzebny, ale tylko tak długo, jak długo we mnie

wierz

. Mo

e ju

za rok mnie nie b

dzie. Wszystko zale

y od tego, czy nadal w

wyobra

ni ludzi to ja b

przynosił podarki, czy tamten. Rozumiesz? - Tak. Chc

wierzy

w ciebie.

- To b

dzie trudniejsze, ni

lisz. Je

li nie przyjd

za rok, zapomnisz o

mnie.

- Nie.
- Nie zostawiam

ladów w kurzu. Tak jest zreszt

chyba lepiej.

- Przyszedłe

, bo przeczytałem t

ksi

ąż

i zat

skniłem?

- Przyszedłem dlatego,

e we mnie uwierzyłe

. Je

li przestaniesz we mnie

wierzy

, nie trafi

tu po raz drugi. Chcesz prezent materialny czy niematerialny?

- Jakie mog

prezenty niematerialne?

- Mog

zesła

na ciebie dobre sny. Mog

sprawi

e rozwin

twoje

artystyczne zdolno

ci. Chłopiec zamy

lił si

- Mój ojciec jest bardzo złym człowiekiem
- Tak. Cho

bywaj

jeszcze gorsi.

- Podaruj mi ksi

, która nazywa si

Biblia. Chc

z niej uczy

, jak

Mikołaj popatrzył na le

żą

na ziemi ksi

ąż

. Była to przed-rewolucyjna

ksi

ąż

eczka dla dzieci z kolorowymi obrazkami i umoralniaj

cymi opowiastkami.

Skin

ł głow

. Z worka wyj

ł niewielk

Bibli

w skórzanej oprawie.

- Nie.oczekuj,

e ta ksi

ga odpowie na wszystkie twoje pytania.

- Postaram siej

przeczyta

i zrozumie

. Ukryj

dobrze.

- Wesołych

t — szepn

ł.

- Wesołych

t — odpowiedział chłopiec, tul

c ksi

do siebie.

Mikołaj znikn

ł i zmaterializował si

na dachu. Wysilił pami

ęć

. Jak to było

przed rewolucj

? Je

dził wówczas po Ziemi i pukał do drzwi domów. Wzdrygn

ł si

czasy si

zmieniaj

. Wyj

ł z kieszeni zegarek i popatrzył na niego, nadal było troch

po dziewi

tej. Nagle spostrzegł co

jeszcze. Nie potrzebował wcze

niej zegarka.

Zegarek był zrobiony ze złota, a na kopercie miał przylutowany platynowy monogram.
Mikołaj nie wiadomo sk

d uzyskał niespodziewanie pewno

ść

e jest to zegarek

ostatniego cara. Wstrz

ł głow

, a potem potrz

ł zegarkiem. Co

rozbłysło w

mroku, gdzie

tam w ciemno

ci płon

ło słabe

wiatełko. Strzelił z bata i renifery

niech

tnie przeszły w kłus. Niewielka wal

ca si

lepianka stała samotnie pomi

dzy

porzuconymi

elbetowymi konstrukcjami na drugim ko

cu miasta. Nie znał tego

miejsca, nigdy wcze

niej tu nie był. Zapukał do drzwi, ale nikt nie otworzył. Po chwili

zastanowienia nacisn

ł klamk

i wszedł w ciemno

ść

. Jedyny lokator lepianki le

ał na

podłodze i cierpiał na

delirium tremens.

Na jednej ze

cian pysznił si

lekko

ciekaj

farb

wielki fresk przedstawiaj

cy Mikołaja patrz

cego na zegarek. Mikołaj pochylił

nad le

żą

cym i wyci

ł mu z kieszeni paszport.

- Kokuszew-Mirski - przesylabizował. - Znaczit szlachcic. Jakim cudem on si

uchował?

Z zamy

lenia wyrwał go grzmot kilku pi

ęś

ci w drzwi. Nie zd

ąż

ył si

ruszy

, jak

wdarli si

rodka. Było ich trzech, ubrani w skórzane płaszcza, palili

biełomorkanały i trzymali w dłoniach pistolety z oksydowanymi lufami. Stan

li przed

nim.

- Wasze dokumenty, obywatelu - zarz

dał ten najwa

niejszy.

- Nie mam dokumentów. Jestem

tym Mikołajem. - Rozpłyn

ł si

powietrzu na ich oczach.

Nie wierzyli w niego. Nie mogli go widzie

. Trzej bezpieczniacy bluzn

stekiem straszliwych przekle

stw. Zaraz te

zabrali si

do cucenia le

żą

cego na

podłodze malarza. Nie udało im si

to do ko

ca. Gdy wywlekali go za nogi na

zewn

trz na wiatr i mróz, malarz otworzył oczy. Spostrzegł

tego, ale jego

zamroczony umysł nie odnotował tego faktu. Mikołaj powoli wyszedł z lepianki i
wsiadł do sa

. Wzniósł si

do góry, tam gdzie wiatr wirował w ciemno

ci. Nikt wi

cej

nie oczekiwał go tej nocy? A potem spostrzegł gdzie

daleko słabe

wiatełko. Mi

dzy

nim a

ródłem

wiatła po

ród drzew parku co

czaiło. Mikołaj nie miał problemów

z widzeniem w ciemno

ci, ale to co

wygl

dało jak bezkształtna plama czerni. Nigdy

wcze

niej nie widział czego

takiego z bliska, cho

czasami podobne plamy

przetaczały si

gdzie

na kraw

dzi jego pola widzenia. Nie był specjalnie ciekaw, co

to mo

e by

, ale nie mógł tego wymin

ąć

. Czasami bywa tak w snach,

e co

stanie

nam na drodze i w któr

kolwiek stron

my si

obrócili, zawsze jest dokładnie

przed nami. Sanie opadały pro

ciutko w tamtym kierunku, jak

ma lec

ca w stron

płomienia

wiecy. Gdy dotkn

ły ziemi i zatrzymały si

, Mikołaj zrozumiał,

e tu

czy si

jego droga. Przed nim w

nie

nej zadymce stały inne sanie. Renifery do

nich zaprz

ęż

one były znacznie tłu

ciejsze i było ich cztery. Zeskoczył w gł

boki

nieg

i wydobywszy z worka ozdobny nó

do papieru, jednym ruchem odci

ł uprz

ąż

uwalniaj

c swoje.

- Uciekajcie kochane - powiedział. Renifery stały i dopiero gdy powtórzył

rozkaz, znikn

ły w ciemno

ciach. Tamte sanie jak gdyby na to czekały, podjechały

bli

ej. Zeskoczył z nich

Dziadek Mróz. Byli podobni do siebie, gdyby nie pewne szczegóły stroju, nikt

nie domy

liłby si

, który jest który.

- No i spotkali

my si

wreszcie - powiedział Dziadek Mróz wypluwaj

niedopałek biełamorkanała na

nieg.

- Spotkali

my si

. Dlaczego? Przecie

twoja wachta sko

czyła si

kilka dni

temu. Wr

czasz prezenty na Nowy Rok, a ja na Bo

e Narodzenie. Na prawosławne

e Narodzenie.

- Widzisz, towarzysz Lenin wpadł na pomysł,

eby storpedowa

ostatni

lini

twojej obrony. Od tej pory b

przynosił prezenty tak

e za ciebie. Pchn

tego w

nieg. Podszedł do jego sanek i porwawszy worek, wysypał jego

zawarto

ść

na drog

. W

wietle latarni zal

niły agatowe broszki, drewniane pude-

łeczka, mosi

ęż

ne ikonki podró

ne, zafurkotały kartki starych, wydanych przed

rewolucj

ksi

ąż

ek. Dziadek Mróz z pogard

kopn

ł lalk

o porcelanowej główce.

- Stara tandeta - powiedział.

ty usiłował si

podnie

ść

, ale kolejne

pchni

cie obaliło go na ziemi

- Wiesz, co teraz jest modne? - zapytał Dziadek Mróz z pogard

w głosie. -

Patrz!

Ze swoich sa

zdj

ł worek i rozsupławszy go uchylił materiał, aby le

żą

cy mógł

zobaczy

jego zawarto

ść

. Misie, plastikowe lalki, czołgi, drewniane pistolety.

- Nie wolno tak - szepn

ł Mikołaj ostatkiem sił. - Zabawki militarne pobudzaj

agresj

...

- I bardzo dobrze. Nikomu nie potrzebne takie ciepłe kluski jak przed

rewolucj

. Tworzymy nowy naród. Społecze

stwo, które poprowadzi rewolucj

wiatow

, które b

dzie wdeptywało wrogów w ziemi

Zza sa

wyszedł m

ęż

czyzna w szarym garniturze z czapk

wci

na łys

głow

- Widzisz? - zapytał Dziadek Mróz. - To jest przyszło

ść

. Wiecznie

ywy Lenin.

Lenin i ja. A ty ju

sko

czyłe

. Nikomu nie jeste

potrzebny. Słyszysz? Nikomu.

- Kto

mnie jednak potrzebuje...

Dziadek Mróz wyj

ł z kieszeni płaszcza rewolwer. Rewolwer był drewniany,

ale nabito go cał

nienawi

, jaka zakumulowała si

podczas licznych zabaw w

wojn

. Wycelował w

tego i poci

ł za spust. Plastikowa kula przebiła płaszcz i

zagł

biła si

w ciało. Mikołaj poczuł rozdzieraj

cy ból.

Zacharczał.

egnajcie, towarzyszu

ty Mikołaju - rzucił sarkastycznie Lenin, gramol

do sa

uzurpatora. - Takie s

prawa doboru naturalnego. Słabszy musi odej

ść

Sanie odjechały i tylko w ciemno

ciach pozostał stos drobiazgów rozsypanych

niegu. Mikołaj z trudem podniósł si

z ziemi i zgrabiał

wydłubał kul

spod

kaftana. Była tak gor

ca od nienawi

ci,

e oparzyła mu r

, wi

c cisn

ł j

daleko w

nieg. Czuł strumyczek krwi spływaj

cy mu pod kaftanem.

- Przecie

nie zabij

umarłego - powiedział sam do siebie.

Od razu poczuł si

silniejszy, do tego miał jeszcze zadanie do wykonania na t

noc. Ruszył w drog

. Szedł przez las twardo wybijaj

c stopami werble na lekko ubitej

kołami pojazdów warstwie skamieniałego od mrozu

niegu. Ale droga była daleka, a

on z ka

dym krokiem tracił siły, ale przecie

w ko

cu dotarł do niewielkiej ziemianki

oddalonej o spory kawał od drogi. Pami

tał dobrze to miejsce, tu ukrywał si

od dwu

lat młody chłopak, dezerter z Czerwonej Armi, dlatego bez obawy zapukał do drzwi.
Otworzono mu. Obok chłopaka stała bosa dziewczyna. Na widok

tego otworzyła

szeroko oczy.

- Mitia!
- Przecie

ci mówiłem, moja droga,

ty Mikołaj naprawd

istnieje.

Wejd

cie prosz

Weszli do wn

trza izby. Paliło si

tu kilka

wiec. W najdalszym k

cie wisiała

niewielka ikonka. Choinki nie było, tylko na krzywym stole poło

ono

wierkow

gał

ąź

ozdobion

bombkami.

- Pokój wam - powiedział Mikołaj.
- To b

dzie trudne - u

miechn

ł si

Mitka. - Pozwól Mikołaju,

e ci

przedstawi

. To moja dziewczyna Daria Iwanowna.

- Bardzo mi miło.
- Jeste

naprawd

tym Mikołajem? - zapytała.

-Tak.
- Oczywi

cie,

e tak - po

pieszył z zapewnieniem jej chłopak. - Zreszt

zaraz

ci udowodni

Z niewielkiej półki

ł rozsypuj

cy si

przedrewolucyjny modlitewnik i

otworzył go na ilustracji przedstawiaj

cej ikon

tego Mikołaja ze Znamienieje.

Dziewczyna pobladła i cofn

ła si

. O krok. Twarz go

cia wolno i z niejakim wysiłkiem

zmieniła si

i była teraz identyczna z podobizn

z ksi

ąż

ki. Młodzieniec zamkn

ksi

ąż

i twarz

tego zacz

ła powoli wraca

do poprzedniego wygl

du.

miechn

li si

obaj. Dezerter i go

ść

- Tak to wygl

da. Mam dla was podarki.

- Podarki? - zdziwiła si

- Dzisiaj Wigilia.
Otworzył worek. Z wn

trza wydobył podniszczony nieco paszport.

- Dla was - wr

czył go Mitce. - Nowe dokumenty. I jeszcze co

— podał mu

niewielki złoty kluczyk.

- Moskwa, ulica Niekrasowa cztery, mieszkania osiem. Na now

drog

ycia.

- Co to znaczy?
- Mieszkanie. Dla was.
- Ale ja nie...

- Wszyscy s

siedzi za

wiadczy

mog

e mieszkałe

tam od dziesi

ciu lat,

ęć

lat temu twoi rodzice pojechali do Wołogdy i zostałe

sam na gospodarstwie.

Jeste

studentem politechniki. Indeks i grafik zaj

ęć

masz w szafce pod radiem. Kefir

w lodówce.

- Jakim cudem... - zacz

ła dziewczyna.

- To noc cudownych wydarze

. Niech zostanie na zawsze w waszej pami

ci.

W Rosji zostało ju

bardzo niewielu porz

dnych ludzi. Musimy o nich dba

. A dla

ciebie duszko - pogrzebał w worku i wyj

ł niedu

żą

, pi

gruzi

ikon

malowan

na tombakowej blasze. - Twoja patronka. Niech ci przynosi szcz

ęś

cie w pracy, bo o

to w

yciu osobistym nie musisz si

martwi

- wskazał gestem na byłego dezertera.

- Odwied

nas za rok - poprosił Mitia.

- Obawiam si

e nie zdołam. Tak niewielu ludzi we mnie wierzy. Moja moc

słabnie.

- Ja od dzisiaj wierz

w ciebie — szepn

ła Daria. - B

na ciebie czekała,

nawet je

li nie przyjdziesz.

Posłał im smutny u

miech i wyszedł w ciemno

ść

. Spadło z niego całe napi

cie

tej szczególnej nocy. Obdarował ich. Teraz był ju

tylko człowiekiem. Nikt na niego

nie czekał. Las był pusty i zimny. Szedł naprzód. Szedł wiele godzin. A potem upadł
w

nieg.

Protokół ogl

dzin zwłok

Dnia dziesi

tego stycznia br. patrol milicji natkn

ł si

na drodze prowadz

cej z

miasta do opuszczonej kopalni miedzi na zwłoki m

ęż

czyzny. Denat ubrany był w

niekompletny strój Dziadka Mro

żą

, tj. płaszcz z aksamitu (czerwony), lask

oraz

płask

czerwon

czapk

w kształcie miski. Brod

miał naturaln

. Wiek, z wygl

około stu lat. Przy ciele nie znaleziono

adnych dokumentów ani innych papierów

mog

cych pozwoli

na identyfikacj

. Przy zmarłym le

ał worek wypełniony wysoce

kontrrewolucyjnymi przedmiotami, tj. ksi

ąż

kami wydanymi przed wprowadzeniem

władzy ludowej, w tym cz

ęść

o tematyce zabobonu religijnego, portrety oleodrukowe

ostatniego cara, ikony podró

ne, zabytkowe lalki etc. /szczegółowy spis w

zał

czeniu/. W kieszeniach denata znaleziono złoty zegarek z monogramem

ostatniego cara, klucz od kłódki oraz siedem rubli dwadzie

cia jeden kopiejek

bilonem. Zegarek i pieni

dze zabezpieczono oddzielnie. Przypuszczalna przyczyna

mierci - zamarzni

cie.