Karen Hawkins

Wyznania łotra

Słyszała pani historię o talizmanie St. Johnów? Powia­

dają, że jest magiczny! Ten z braci, który go nosi, spotyka

prawdziwą miłość. Obecnie pierścionek wisi na wstążce
przy płaszczu najprzystojniejszego, Brandona St. Johna.

Anne, nowa pokojówka państwa Pemberly, do swojej

przyszłej pani, panny Lizy Pritchard, podczas adresowa­
nia zaproszeń na ślub.

1

Brandon St. John jest bardzo zmysłowym mężczyzną.

Gdy na mnie patrzy, czuję rozkoszne dreszcze aż po...
Och, przepraszam! Zapomniałam, z kim rozmawiam.

Panna Liza Pritchard do swojego narzeczonego, sir

Royce'a Pemberly'ego, na Bond Street, w trakcie szuka­
nia prezentu dla siostry sir Royce'a.

- Nie żyje.
Tonący w oparach brandy umysł Brandona St. Johna

rozpoznał głos młodszego brata.

Co on, do diabła, robi w moim śnie? Devon był wystar­

czającym utrapieniem na jawie.

- Niemożliwe - odezwał się ktoś inny. - Nie pozwolił­

by sobie umrzeć w taki nudny sposób, we własnym łóżku.

Brandon jęknął. Drugi głos należał do jego brata przy­

rodniego, Anthony'ego Elliota, hrabiego Greyleya.

Na tym się jednak koszmar nie kończył, teraz bowiem

przemówił najstarszy brat Marcus:

- Nie jest martwy. Chrapał, kiedy weszliśmy.
- Szkoda, że nie możemy podpalić łóżka - powiedział

Devon wesołym tonem. - To by go obudziło.

Ktoś chwycił go za nogę i szarpnął.
- Odejdź - wymamrotał Brandon w poduszkę.
Uparta ręka potrząsnęła nim jeszcze raz.

7

- Wstawaj, Brand! Czeka na ciebie praca.

- Teraz śpię.
Ale pozbyć się Devona nie było tak łatwo.

- Wstawaj!
Brandon zaczął unosić głowę, ale łupanie w skroniach

sprawiło, że się rozmyślił.

- Poole! - zawołał ochrypłym głosem. - Gdzie jest ten

człowiek? Potrzebuję pistoletu.

- Pistoletu? - W głosie Anthony'ego brzmiało rozba­

wienie. - Wybierasz się na polowanie?

- Tak. Zapoluję na przeklęte gryzonie, które rozpleni­

ły się w moich pokojach.

- Poole nie może teraz przynieść ci broni - oznajmił

Devon, zawsze chętnie dzielący się złymi wieściami. - Po­

wiedzieliśmy mu, że umieramy z głodu. Poszedł zobaczyć,
czy znajdzie się dla nas jakieś śniadanie.

Do czarta, co za straszny początek dnia! Brandon nie­

nawidził poranków. Akurat o tej porze różne irytująco

wesołe typy uwielbiały dręczyć ludzi, którzy potrzebowa­

li snu po nieprzespanej nocy.

- Może zamówimy dzbanek zimnej wody - podsunął

Anthony. - To powinno postawić śpiocha na nogi.

Brand naciągnął poduszkę na głowę. Gardło miał jak

dno beczki z solą, szorstkie i suche, a w ustach smak kre­
dy. Poza tym bolała go głowa, żołądek się burzył.

Poprzednią noc pamiętał bardzo mgliście. Piękną kobie­

tę o złotorudych włosach i grę w karty, w trakcie której
stawki zmieniały się od gwinei przez części ubrania po in­
ne, dużo bardziej atrakcyjne trofea. Celeste była dla niego
ideałem pod każdym względem: piękna, inteligentna, uta­

lentowana w łóżku i poślubiona innemu. Mężczyzna nie
mógł oczekiwać więcej. Z wyjątkiem Brandona St. Johna.

Od stóp łoża dobiegł cierpki głos Marcusa:

8

- Zdaje się, że nasz brat ma za sobą jeszcze jedną cięż­

ką noc.

Brand chciał wzruszyć ramionami, ale w ostatniej chwi­

li zrezygnował z nazbyt gwałtownego gestu. Marcus się
mylił. Noc wcale nie była ciężka. I w tym rzecz. Po dwóch
tygodniach choćby najlepszego romansu Brandon musiał

szukać nowego wyzwania.

Niestety od dłuższego czasu każda rozrywka wydawa­

ła mu się nudna. Używał życia aż do przesytu, a jedno­
cześnie miał wrażenie, że coś ważnego traci.

Sentymentalne bzdury! Najwyraźniej od brandy robił

się ckliwy. Od tej pory będzie wierny porto. Uniósł bolą­
cą głowę i zmusił się do uchylenia powiek. Jego oczy prze­

szyło oślepiające światło. Jęknął, a następnie po omacku
zaczął szukać do połowy opróżnionego kieliszka, który

stał przy łóżku. Przełknął piekący trunek i z hukiem od­
stawił puste naczynie na stolik.

- Klin? - zaśmiał się Anthony.
Brandon wytarł usta grzbietem dłoni i zerknął przez ramię.
- Mówcie, czego chcecie, i wynoście się do diabła.

- Jaki nieuprzejmy - skomentował Devon. - Spodzie­

wałem się przynajmniej powitania.

- Od Brandona? - W głosie Anthony'ego brzmiało zdu­

mienie. - Jeśli nie nosisz spódnicy, nie masz wydatnego
biustu i męża, nie poświęci ci chwili uwagi.

Brandon zastanawiał się przez moment, czy spioruno-

wać go wzrokiem, czy zignorować. Po prawdzie, ze wszyst­

kich braci ten był mu najbliższy. Mimo flegmatycznego
sposobu bycia miał więcej energii i determinacji niż osob­
nicy hałaśliwi i dwa razy od niego silniejsi. A jego ostry

dowcip niezmiennie wprawiał Brandona w dobry humor.

Oczywiście nie teraz. O tej porze dnia nikomu nie jest

do śmiechu.

9

- Myślałem, że to twój miesiąc miodowy - burknął, ły­

piąc na brata.

- Anna i ja wróciliśmy zeszłej nocy, w samą porę na

spotkanie.

Do diabła, spotkanie! Brandon pomasował skronie.

- Zapomniałem.
- Zauważyliśmy - rzucił Marcus sarkastycznym tonem.
W jego niebieskich oczach malowała się surowa naga­

na. Najstarszy St. John żelazną ręką zarządzał rodzin­
nym majątkiem oraz życiem swoim i młodszych człon­
ków rodu.

Jako drugi pod względem starszeństwa, Brand powi­

nien bardziej się angażować w finansowe przedsięwzięcia
dynastii, ale nawet w młodym wieku Marcus dążył do
kontrolowania wszystkich i wszystkiego, co nieraz przy­

prawiało rodzeństwo o irytację.

Dlatego w wieku dwudziestu dwóch lat, kiedy większość

jego przyjaciół piła i oddawała się rozpuście, Brandon zgro­
madził tyle pieniędzy, ile zdołał, i kupił dwie zaniedbane
posiadłości niedaleko Shropeshire. Po kilku latach połączył

je w jedną, kwitnącą i bardzo dochodową. Od dawna nie
brał pieniędzy z kont bankowych St. Johnów, co bardzo
denerwowało Marcusa.

Nie żeby Brandon się tym przejmował. Nie usamo­

dzielnił się dla niego, tylko po to, żeby sobie coś udowod­
nić. Bardzo się cieszył, kiedy majątek po raz pierwszy

przyniósł dochód. Szybko jednak stwierdził, że jest już
trochę... znudzony. Uczucie to nasilało się przez następ­
ne miesiące i lata. Teraz westchnął i spojrzał na Marcusa.

- Jak trzeba, to trzeba. - Przetoczył się na plecy i we­

tknął poduszkę pod głowę. - Skoro jesteśmy tu wszyscy,
zaczynajmy.

- Nie możemy odbyć narady w twojej sypialni - zapro-

10

testował Devon, krzywiąc się z niesmakiem. - Cuchnie tu
francuskim burdelem.

Anthony przekrzywił głowę i zmrużył oczy.

- Poznaję te perfumy...
- Wynoście się! - huknął Brandon, po czym dźwignął

się na łokciu i wskazał drzwi. -. Dajcie mi się ubrać. Po­
tem do was dołączę.

- Oby - powiedział Marcus. - Bo przestaniemy być mili.
- Mili? Czy to grzecznie włamywać się do czyjegoś do­

mu i brutalnie budzić gospodarza?

- Nie włamaliśmy się, tylko zapukaliśmy. Poole nam

otworzył i poinformował, że śpisz. My z kolei oświadczy­

liśmy, że nas to nic nie obchodzi. I weszliśmy.

Brandon postanowił w duchu, że od tej pory jego lo­

kaj i kamerdyner będzie nosił broń za każdym razem, gdy

otworzy komuś drzwi przed południem.

- Masz pięć minut na ubranie się - oznajmił Marcus.
- Pięć minut?

- To więcej, niż ja bym ci dał - wtrącił Anthony i obej­

rzał się na drzwi. - Przykro mi, że cię rozczaruję, Bridge-

ton. Wiem, że chciałeś zobaczyć, jak podpalam jego łóżko.

Brandon poszedł za wzrokiem Anthony'ego i zobaczył,

że w progu w niedbałej postawie stoi jego szwagier. Ni­
cholas Montrose, hrabia Bridgeton uśmiechnął się, pod­

chwyciwszy spojrzenie jego przekrwionych oczu.

- Uroczy poranek, prawda?
- Idź do diabła - odburknął Brandon.

Bracia specjalnie przyprowadzili Bridgetona, choć go

nie znosili. A właściwie nienawidzili go, zanim ożenił się
z ich siostrą Sarą. Musiał ją poślubić, bo najpierw skom­

promitował, ale ku zaskoczeniu całej rodziny okazali się
dobrym małżeństwem.

Skończony drań udowodnił, że jest oddanym mężem

11

i ojcem. Trudno było zachować zdrową nienawiść do

człowieka, który traktował ich siostrę jak księżniczkę. Mi­

mo to Brandon się starał.

Usiadł ostrożnie i odrzucił kołdrę.
Devon potrząsnął głową.

- Na miłość boską, włóż coś na siebie.
Brand wstał bez pośpiechu. Dla większego efektu prze­

ciągnął się leniwie, choć musiał chwycić się poręczy łóż­

ka, żeby zachować równowagę. Cały świat wirował mu

przed oczami.

- Chodźcie - rzucił Marcus władczym tonem. - Zacze­

kamy na niego w gabinecie.

I pomaszerował do drzwi. Bracia ruszyli za nim. W pro­

gu Devon się zatrzymał i przekrzywił głowę. W jego nie­

bieskich oczach pojawił się złośliwy błysk.

- Warta była zachodu?
- Kto?

- Rozkoszna Celeste. Wyraźnie dawała do zrozumienia,

że wy dwoje możecie stać się kimś więcej niż przyjaciółmi.

- Myli się. Nie łączy nas nic więcej oprócz krótkiego

romansu.

Devon wzruszył ramionami, ale na jego twarzy malo­

wała się ciekawość.

- A właściwie dlaczego? Wszyscy wiedzą, że jej mąż

stoi jedną nogą w grobie... zresztą od dawna. Jest co naj­
mniej dwadzieścia lat starszy od Celeste, a kiedy umrze,

ona odziedziczy fortunę. Gdybyś się postarał...

-... ubrać, zanim Marcus straci cierpliwość. Idź już, De-

von. Chyba nie chcesz, żebym podczas rodzinnej narady

siedział na golasa.

Brat zamierzał jeszcze coś powiedzieć, ale najwyraźniej

się rozmyślił.

- Dobrze. Po prostu starałem się pomóc.

12

Wyszedł z sypialni i zamknął za sobą drzwi.
Brandon odgarnął włosy z twarzy. Głupi smarkacz.

Małżeństwo zupełnie go nie interesowało, podobnie jak
każdego mężczyznę zdrowego na umyśle.

St. Johnowie zawsze byli celem wszystkich matek

w mieście. Przez lata kolejne zastawiały sidła na niego al­

bo braci. Najpierw ich podchody go bawiły, po jakimś
czasie stały się męczące, a w końcu śmiertelnie nudne.

Gardził chciwymi kobietami, którym zależało wyłącznie
na jego pieniądzach. Postanowił, że jeśli się ożeni, to je­
dynie z osobą o wysokiej pozycji i majętną. Doszedł bo­

wiem do wniosku, że związek będzie udany tylko wtedy,

gdy oboje będą sobie równi pod każdym względem.

Do pokoju wszedł Poole, niosąc tacę z listem i wyso­

ką szklanką z jakąś żółtą miksturą.

Brand łypnął na nią ponurym wzrokiem.
- Nie cierpię tego paskudztwa.
- Tak, sir. - Lokaj podał mu naczynie.
- Nie chcę.
- Oczywiście, sir. - Poole nie cofał ręki.
- Jesteś niepoprawny.
- Istotnie, sir. To mój obowiązek.
Brand z westchnieniem wziął od niego szklankę, wypił

gęsty płyn i otrząsnął się z obrzydzeniem.

- Boże, co to było? - wykrztusił.
Kamerdyner odebrał od niego puste naczynie.
- Dwa surowe jajka, gotowana ner...
- Wystarczy! Nie chcę wiedzieć.
Zamknął oczy i próbował oddychać przez nos, żeby zwal­

czyć mdłości. Poole odstawił tacę na stół i wziął z niej list.

- Przyszedł dziś rano, sir.

Gdy służący ruszył do garderoby, Brandon otworzył

kopertę.

13

Sr. John

Muszę się z tobą zobaczyć. Przyjeżdżam jutro wieczo­

rem. Przyślij mi wiadomość, kiedy będziesz wolny. To
bardzo ważne.

Twój Wycham

Roger Carrington, wicehrabia Wycham, był jego sta­

rym kolegą. Poznali się w Eton i choć nigdy nie łączyła
ich serdeczna przyjaźń, utrzymywali ze sobą kontakt.

- Ciekawe, czego chce?
- Sir?

- Nic. - Brandon odłożył list na tacę. - Mam nadzieję, że

moi bracia nie sprawili ci kłopotu, kiedy zjawili się rano.

- O, nie, sir. Już nie spałem. Przykro mi jednak, że pa­

na obudzili. Próbowałem ich powstrzymać, ale mi się nie
udało.

- Nie można powstrzymać St. Johnów - stwierdził

Brand, po czym zaczerpnął tchu i dodał silniejszym gło­
sem: - Beżowe spodnie i granatowy surdut.

Umył się i ubrał w ciągu niecałych dziesięciu minut, co

było prawdziwym osiągnięciem, zważywszy na skompli­
kowane wiązanie fularu. Magiczny napój Poole'a jak zwy­
kle zdziałał cuda. Brandon czuł się lepiej z każdą chwilą.

Z zadowoleniem wygładził rękaw nowego surduta. Te­

raz był gotów stawić czoło braciom.

- Poole, moja nowa dewizka, proszę. Nie, zaczekaj.
Lokaj zatrzymał się przy komodzie.
-Sir?
- Dzisiejsze spotkanie wymaga czegoś specjalnego. -

Brandon się uśmiechnął. - Czegoś, co zdoła wyprowadzić
z równowagi moich braci, tak jak oni zirytowali mnie.

Poole uniósł brwi.
- Pierścienia St. Johnów.

14

- Pierścień, sir? Kazał mi pan go schować i pod żadnym

pozorem nie mówić gdzie.

- Przynieś go. Znajdź też szpilkę i wstążkę.
Lokaj ukłonił się, po czym sięgnął po małą szkatułkę

stojącą na komodzie. Przez chwilę grzebał wśród łańcusz­
ków do zegarka, aż w końcu wyłowił z nich srebrną ob­
rączkę. Gdy wręczył ją swojemu panu, poranne słońce od­
biło się od wygrawerowanych na niej runów.

Brandon stwierdził, że metal jest dziwnie ciepły. Mat­

ka wierzyła, że ten, kto ma pierścień, znajdzie prawdzi­

wą miłość. Udało się Anthony'emu, który poślubił swo­

ją Annę niecałe sześć miesięcy po tym, jak dostał
obrączkę. Lecz jeśli chodzi o niego... Był w posiadaniu

talizmanu od prawie dwóch miesięcy i jeszcze nie zda­
rzył się żaden cud.

Nie żeby tego pragnął. Nieważne, co sądzili bracia, on

uważał się za szczęśliwego człowieka. Tak naprawdę chciał
podstępem zmusić któregoś z nich - może Devona - żeby
uwolnił go od tej śmiesznej rzeczy.

Poole wręczył mu krótką czerwoną wstążkę. Brand

przywiązał do niej pierścień, a następnie przypiął go do
surduta tuż nad sercem. Czerwień kontrastowała z grana­
tową tkaniną, obrączka lśniła.

- No - powiedział z satysfakcją. - To powinno ich zde­

nerwować.

- Istotnie - przyznał Poole. - Tak samo działa na mnie.
Brandon uśmiechnął się szeroko i ruszył do gabinetu.
- A, jesteś - powitał go Anthony; stał oparty o półkę

nad kominkiem. - Właśnie... - Nagle jego oczy się rozsze­
rzyły. - Talizman.

Devon gwałtownie uniósł głowę. Siedział na krawędzi

biurka i od niechcenia bawił się mosiężnym przyciskiem
do papieru.

15

- Boże, nie! Tylko nie myśl, że wciśniesz mi to choler-

stwo. Wykluczone!

- Jest w moim posiadaniu. Mogę go nosić, kiedy chcę.
- Próbujesz mnie zdenerwować - rzucił Devon oskar-

życielskim tonem.

- Doprawdy?
Brandon minął szwagra i Marcusa, którzy rozsiedli się

w fotelach stojących przed kominkiem. Sam wybrał sofę.

- Jesteś diabłem - wymamrotał Devon. - Już miewam

koszmary, że znajduję ten diabelski przedmiot pod po­
duszką.

- Nie podsuwaj mu pomysłów - ostrzegł Anthony,

mrugając okiem.

Brand zmierzył go spojrzeniem.
- W przeciwieństwie do ciebie, najdroższy bracie, nie

zamierzam nadziewać cudzych ciastek niespodziankami.
Cud, że nie złamałem sobie zęba.

Anthony parsknął śmiechem.
- Chciałem podzielić się bogactwem.
W rzeczywistości obrączka, choć wyglądała na starą, nie

była dużo warta. Lecz dla St. Johnów stanowiła pamiątkę
równie bezcenną, jak irytującą. Żaden nie chciał jej zatrzy­
mać z obawy przed rzekomą magiczną mocą. Nie żeby

wierzyli w takie bzdury... Tyle że na samą myśl o ewentu­

alnych konsekwencjach cierpła im skóra. Ale ponieważ
kiedyś pierścionek należał do matki, nie można było tak
po prostu go schować i raz na zawsze o nim zapomnieć.

Brandon zerknął na błyszczący drobiazg, który budził

w nim taki lęk, i próbował przypomnieć sobie dzień, kie­
dy matka po raz pierwszy nie wsunęła go na palec. Jej sy­

nowie po kolei wymigiwali się od przyjęcia daru, zwłasz­
cza Chase, który zawsze...

Rozejrzał się po pokoju.

16

- Gdzie Chase? Sądziłem, że wszyscy mieliśmy się ze­

brać.

- Właśnie on jest powodem naszego spotkania - rzekł

Marcus z posępną miną.

Devon uniósł przycisk, jakby chciał ocenić jego wagę.
- Nasz ukochany brat wyjechał z miasta dwa dni temu.
- Z własnej woli i w dobrym zdrowiu - dodał Marcus. -

Niepokojące jest to, że ostatnio często przebywał w towa­
rzystwie wicehrabiny Westforth.

Westforth. Brandon przez chwilę szukał w pamięci.
- Słyszałem o niej. Wesoła osóbka, prawda? Należy do

półświatka.

Marcus skinął głową.
- To ona.
- A gdzie wicehrabia?
Devon wytarł przycisk rękawem.
- Zginął cztery lata temu, pędząc kariolką przez Bristol.
- Postrzelony młokos?
- Pijany. Na Bristol Road rzucił wyzwanie młodemu

Oglethorpe'owi. Obaj mieli mocno w czubie. Westforth
okazał się trochę bardziej szalony.

Devon podrzucił przycisk i wyciągnął rękę...
Brandon pochylił się i złapał go w locie, po czym odło­

żył na stolik, poza zasięg brata.

- Dopowiem resztę historii. Od śmierci męża wdowa

przejada jego majątek.

Devon wzruszył ramionami.
- Coś w tym rodzaju. Ojciec Westfortha, hrabia Rutland,

obwinia synową o śmierć syna. Uważa, że to ona zachęca­
ła męża do szaleństw i była zadowolona, kiedy zginął. Rut­
land zadbał o to, żeby nie dostała wiele po śmierci męża,

ale jakoś wystarcza jej na utrzymanie. Albo raczej wystar­
czało. Zastanawiam się, czy nagle nie zabrakło jej pieniędzy.

17

- Jednym słowem lady Westforth może polować na bo­

gatego mężczyznę - skwitował Marcus.

Brandonowi nie podobała się myśl, że jego mały braci­

szek znalazł się w szponach takiej kobiety. Chase wyda­
wał się bezbronny i podatny na zranienie.

Kiedyś był najbardziej niefrasobliwym z St. Johnów,

wciąż robił pozostałym psikusy. Zmienił się raptem przed

rokiem, choć nikt nie wiedział, co się dokładnie wydarzyło.

Powoli stał się zgorzkniały, sprawiał wrażenie, jakby

nienawidził samego siebie, często pił, nawet przed połu­
dniem.

Brandon z bólem obserwował, jak zawsze szczęśliwy

i beztroski Chase marnieje na ich oczach. Dlatego właśnie
bracia zaczęli się wtrącać w jego życie. Nie był już sobą.

- Jak poważnie jest zaangażowany?
Marcus spochmurniał.
- Jeśli czegoś wkrótce nie zrobimy, poślubi tę kobietę.
- Do diaska! Dlaczego ten głupiec chce się żenić?
Anthony uniósł brew.
- Niektórzy z nas nie uważają stanu małżeńskiego za

godny ubolewania.

Brandon stłumił westchnienie. Niech Bóg wybawi go od

fałszywej błogości młodych żonkosiów. Ciekawe, czy on
kiedykolwiek doświadczy prawdziwej? Zaraz jednak skar­
cił się w duchu. Najpierw musiałby znaleźć kobietę, której
udałoby się zainteresować go na dłużej niż dwa tygodnie.

- Gdzie jest teraz Chase?
- Wyjechał poczynić ostatnie przygotowania - odparł

Marcus. - Trzeba działać, póki nie ma go w mieście.

Zważywszy na zmienne usposobienie Chase'a, rzeczy­

wiście był to najlepszy sposób postępowania.

- Natychmiast musimy coś zrobić.
- Dobrze, że się z nami zgadzasz - rzekł Marcus z lek-

18

ką irytacją w głosie. - Właśnie dlatego zwołałem dzisiej­
sze spotkanie.

Brandon bez mrugnięcia popatrzył bratu w oczy.
- Zaspałem - powiedział cicho. - Nie będę znowu prze­

praszał.

Marcus zacisnął usta, mierząc się z nim wzrokiem.
Anthony westchnął ciężko.
- Dość tego, wy dwaj. Brandonie, powinieneś pamiętać,

że dziś rano jest rodzinna narada.

- Powzięliśmy pewne decyzje. - Devon błysnął w uśmie­

chu białymi zębami.

Brandonowi nie spodobał się jego ton.
- Jakie decyzje?
- Ktoś musi złożyć wizytę tej kobiecie - oświadczył Mar­

cus. - Poznać jej plany i w razie konieczności zapłacić.

Psiakrew! To niemożliwe, żeby...
- Nie odwiedzę kochanki Chase'a. Spłaciłem jego ostat­

nią aktorkę, a on omal nie urwał mi za to głowy. Nie po­
pełnię drugi raz tego samego błędu.

Marcus skrzyżował ramiona na piersi. Zacięty wyraz je­

go twarzy złagodził uśmiech satysfakcji.

- Przegapiłeś naradę.
Brandon odchylił bolącą głowę na oparcie sofy.

- Bardzo chciałbym wam pomóc, ale jestem dzisiaj za­

jęty. Zbyt zajęty, żeby prowokować Chase'a do wyzwa­
nia mnie na pojedynek.

- Jeśli sam nie możesz pójść, poproś kogoś innego -

podsunął Marcus. - Najważniejsze, żeby sprawa została
szybko załatwiona.

To była jakaś myśl. Brandon spojrzał na Devona.
- Nie mogę - zastrzegł się pospiesznie najmłodszy brat. -

Wyjeżdżam z miasta.

- Kiedy?

19

- Zaraz.
- A ja umówiłem się z Anną u modystki - uprzedził

z góry Anthony.

- Twoja żona z pewnością obejdzie się bez ciebie przez

godzinę - rzekł Brand cierpkim tonem.

- Najwyraźniej nie znasz swojej bratowej.
Brandon rozmawiał z Anną wiele razy i musiał przy­

znać bratu rację. Jego żona była taka sama jak ich siostra
Sara. Obie miały stalowy kręgosłup. Prawdopodobnie dla­
tego zostały dobrymi przyjaciółkami.

Wspomniawszy Sarę, z nadzieją zerknął na szwagra.

Bridgeton nader gorliwie próbował wkupić się w łaski St.

Johnów.

Drań potrząsnął głową, jakby czytał w jego myślach.
- Wypadłoby niezręcznie, gdyby ktoś inny niż członek

najbliższej rodziny załatwiał tak delikatną sprawę.

Brandon spiorunował go wzrokiem.
- To po co w ogóle przychodziłeś?
Nick uśmiechnął się łagodnie.

- Oczywiście, żeby obejrzeć spektakl.
Brandon doszedł do wniosku, że naprawdę nie lubi

szwagra.

- Do diabła z tobą.
Marcus wstał z fotela.
- I w tym nastroju się rozstajemy. Lady Westforth nie

jest potulną kobietą jak niektóre znajome Chase'a. Dora­
dzam ci ostrożne podejście.

- Jest również piękna - dodał niespodziewanie Devon. -

Ma fiołkowe oczy, czyste jak... - Zarumienił się, gdy spo­
strzegł, że wszyscy na niego patrzą. - Przynajmniej tak sły­
szałem.

Brandon westchnął.
- Aktorka, śpiewaczka operowa czy sprzedawczyni po-

20

marańczy... Co za różnica? Zaproponuję dziewczynie pie­
niądze, żeby wyjechała z miasta, a ona je przyjmie.
Wszystkie przyjmują.

- Zatem ustalone - powiedział Anthony i spojrzał na

głowę rodu. - Skończyliśmy?

- Tak, natomiast Brandon dopiero zaczął. - Niebieskie

oczy Marcusa rozbłysły. - Chodźmy. Nasz brat ma przed
sobą pracowity dzień.

- Myślałem, że zostajecie na śniadanie.
- Zostalibyśmy, ale nie chcemy odrywać cię od obo­

wiązków - odparł Marcus chłodno. - Zjemy u White'a.

Wyszli w takich dobrych humorach, że Brandon z tru­

dem się pohamował, by nie wszcząć burdy na schodach

własnego domu.

Jeszcze długo po tym, jak ucichły ich wesołe głosy, sie­

dział na sofie z głową opartą na poduszkach i żałował, że
nie może zasnąć.

Co za poranek! Czuł się podle, był zmęczony, w dodat­

ku bolał go kark, jakby spał w złej pozycji. Nagle przy­
pomniał sobie o liście Wychama i westchnął ciężko. No,
tak. Nie dość, że musiał ratować brata, który po powro­

cie do miasta będzie na niego wściekły, to jeszcze przyja­
ciel zamierzał obarczyć go swoimi kłopotami.

Fatalny sposób na rozpoczęcie dnia.

2

Jest przykrym faktem, że bardzo niewiele kobiet za­

szczycających swoją obecnością sale balowe Londynu ma
choć jedną dziesiątą urody i dowcipu tych, które spotyka
się w najbardziej pospolitych jaskiniach gry. Dlatego tym
bardziej cenię moją Lizę.

Sir Royce Pemberly, próbując rozweselić swojego przy­

jaciela, pana Scrope'a Daviesa, który markotnym spojrze­
niem wodził po pannach na wydaniu stojących pod ścia­
ną u Almacka.

- Zagraj przynajmniej jedną partię, żeby zachować

zręczność palców.

Lady Verena Westforth popatrzyła na karty, które

z wprawą tasował jej brat. W palcach poczuła znajome
mrowienie. Zacisnęła ręce i przywołała na usta słaby
uśmiech.

- Przyjechałeś taki szmat drogi z Włoch, żeby nama­

wiać mnie do złego?

James uśmiechnął się szeroko. Jego złote włosy lśniły

w porannym świetle.

- Ty masz talent, a nie złe skłonności. Ojciec mówi...
- Oszczędź mi mądrości ojca. On uważa każdą wadę

za dar, póki jest dobrze wykorzystana.

Uśmiech brata stał się jeszcze szerszy.

22

- Drugiego takiego trudno znaleźć, prawda?
- Dzięki Bogu. Świat dawno by się skończył, gdyby

chodził po nim człowiek choć trochę do niego podobny.

- Mówisz zupełnie jak matka. - James popatrzył na nią

z czułością. - Dobrze cię znowu widzieć, Ver. Tyle czasu
minęło.

Siostra odwzajemniła uśmiech. Między nimi istniała sil­

na więź. Nie osłabił jej nawet dystans, który od lat dzielił
Verenę i jej rodzinę. Może dlatego, że byli bliźniakami,
choć nikt by w to nie uwierzył. Wprawdzie oboje mieli ja­
sne włosy, ale ona o złocistym odcieniu, natomiast James
ciemniejsze, z pasmami brązu.

Różnili się ponadto kolorem oczu. Vereny były fiołko­

we, jej brata piwne, ale też w kształcie migdałów. Łuko­
wate brwi oboje chyba odziedziczyli po jakimś słowiań­

skim przodku. Ojciec zawsze twierdził, że wywodzą się
z rosyjskiej arystokracji. Z drugiej strony on mówił wie­
le niestworzonych rzeczy.

Verena odpowiedziała uśmiechem na pytający wzrok

Jamesa.

- Ja też się cieszę, że przyjechałeś, mimo że w środku

nocy.

- Nie było aż tak późno.
- Prawie o świcie. A ponieważ minęły miesiące od two­

jej ostatniej wiadomości, zastanawiałam się już, czy nie je­

steś w kłopotach.

Rysy brata stężały, ale po krótkiej chwili w kącikach

jego oczu pojawiły się zmarszczki wesołości.

- Zawsze jestem w kłopotach. Ale nie martw się. Lans-

downe'owie urodzili się pod szczęśliwą gwiazdą. Nasze
ścieżki są z góry wytyczone.

Verena musiała się uśmiechnąć, choć oczywiście nie

uwierzyła w jego buńczuczne zapewnienia. Aż za dobrze

23

znała wady Jamesa, większość stanowiła odbicie jej włas­
nych: niecierpliwość, głód ekscytujących przeżyć, głębo­
ko zakorzeniona niechęć do słuchania poleceń.

- Chciałabym, żebyś przynajmniej zatrzymał się w mo­

im pokoju gościnnym.

- Nikt nie wie, że jestem twoim bratem, i lepiej, żeby

tak pozostało. To dla twojego dobra.

- Gdybym musiała dbać o swoją reputację, może bym

się z tobą zgodziła. Ale dzięki ojcu Andrew nie mam cze­
go chronić.

James spochmurniał na wzmiankę o hrabim Rutlandzie.

- Nadal usilnie dąży do zniszczenia twojego spokoju?
- Przy każdej okazji - odparła Verena lekkim tonem,

choć kosztowało ją to dużo wysiłku.

Zawsze wiedziała, że teść jej nie lubi, ale do czasu

śmierci Andrew nie zdawała sobie sprawy z siły jego nie­
chęci. Mąż dbał o to, żeby nie docierały do niej gorzkie
uwagi czy złośliwe plotki.

Gdy zginął, nie miał kto temperować jego ojca. Hrabia Rut-

land robił wszystko, żeby synowa stała się pariasem, przyjmo­

wanym tylko w najniższych kręgach londyńskiej society.

Zamierzał usunąć ją z Westforth House, a najlepiej

przepędzić z miasta, lecz Verena zamiast uciec, znalazła
sobie miejsce w półświatku i uczyniła z rodowej siedziby
dom, jakiego nigdy nie miała.

- Cholerny Rutland! - warknął James. - Przebiłbym mu

gardło szpadą, gdybym uważał, że to coś pomoże. - Z nie­
obecną miną rozdawał karty na cztery osoby. - Ver, jesteś
szczęśliwa?

- Oczywiście, że tak. Dlaczego pytasz?
- Nie wiem. Po prostu wydaje mi się, że... jesteś zbyt

samotna. - Brat westchnął i odłożył talię na stół. - Nadal

tęsknisz za Andrew?

24

- Codziennie. - Wypowiedziała to słowo normalnym

tonem i z zadowoleniem stwierdziła, że czuje tylko lek­
kie ukłucie smutku. Życie z Andrew było krótkie i barw­

ne. Mąż przemknął przez nie jak spadająca gwiazda
i zgasł. Zostawił jej niewiele poza sercem pełnym wspo­
mnień oraz prawem do Westforth House. Lecz ona ceni­
ła sobie jedno i drugie. - Chyba najbardziej brakuje mi je­

go śmiechu.

- Muszę oddać twojemu zmarłemu mężowi, że cieszył

się każdą minutą - przyznał James z nutą zazdrości w gło­
sie. - Mam nadzieję, że to samo będzie można powiedzieć
o mnie, kiedy odejdę.

W jego tonie pobrzmiewał dziwny smutek. Verena ob­

rzuciła brata podejrzliwym wzrokiem.

- Mów, o co chodzi.
- Ver, ja nie...
- Mów albo napiszę do ojca, że wydajesz się nieswój

i przydałaby ci się jego wizyta.

Oczy Jamesa zapłonęły.
- Nie zrobisz mi tego!
- Przekonaj się.

James potarł brodę gestem znanym jej z dzieciństwa,

a świadczącym o zadumie.

- Może po prostu przyjechałem zobaczyć, co u ciebie.
- A ojciec naprawdę jest rosyjskim arcyksięciem, jak lu­

bi się przedstawiać.

- Nic przed tobą nie ukrywam - zapewnił brat i sięgnął

do kieszeni kamizelki. - Wystarczy nam czasu na małą
partyjkę, zanim powóz... - Zmarszczył czoło. - Do diaska!

- O co chodzi?
- Mój zegarek. Zniknął. Miałem go, kiedy wysiadałem

z powozu, bo pamiętam, że sprawdzałem godzinę...

- Do licha - mruknęła pod nosem Yerena.

25

Wstała z fotela i pociągnęła za sznurek dzwonka moc­

niej, niż to było konieczne.

- Ver, co...
- Zaczekaj.
Nie usiadła, tylko skrzyżowała ramiona na piersi i utkwi­

ła spojrzenie w drzwiach.

Po chwili do pokoju zajrzał wysoki, przeraźliwie chu­

dy osobnik.

- Wzywała mnie pani?
- Tak. Wejdź, Herberts.
Mężczyzna uśmiechnął się szeroko, błyskając złotym zębem.
- Co mogę dla pani zrobić, milady?
- Pan Lansdowne zgubił zegarek.

- Jaka szkoda!

James zmarszczył brwi.

- Vereno, nie rozumiem, dlaczego opowiadasz o tym

swojemu kamerdynerowi. On nie może wiedzieć...

- Doprawdy? - Lady Westforth przeszyła sługę wzro­

kiem. - No więc?

Herberts zesztywniał.
- Może i wiem, gdzie jest zegarek tego dżentelmena.

A może nie. - Wsadził ręce w kieszenie i zakołysał się na
piętach. - Pewnie zostawił go w powozie.

- Dobrze wiesz, że nie.
- Milady, mam nadzieję, że nie sugeruje pani niczego

przykrego na temat mojego charakteru - rzekł kamerdy­
ner urażonym tonem.

Z gardła Jamesa wyrwał się zduszony śmiech. Verena

zignorowała brata.

- Oddaj go, Herberts - rozkazała, podnosząc głos. - Na­

tychmiast.

Sługa potrząsnął głową. Jego długa, chuda twarz wyra­

żała dezaprobatę.

26

- To nieładnie, żeby dama zachowywała się jak pies,

który broni swojej kości.

Lady Westforth tylko uniosła brew. Kamerdyner wes­

tchnął ciężko.

- No, dobrze, zwinąłem go, ale chłopak sobie na to za­

służył. Nie dał mi nawet pól pensa za otworzenie drzwi.

- Co? - wykrztusił James. Już się nie śmiał. - Oczeku­

jesz napiwku za zwykłe otworzenie drzwi, człowieku?

Herberts obrzucił wyniosłym spojrzeniem jego dosko­

nale skrojony wieczorowy strój.

- Dają go prawdziwi dżentelmeni.

James już miał odpowiedzieć, ale uprzedziła go siostra.

- Nawet jeśli pan Lansdowne jest ci winien napiwek, co

kwestionuję, nie wolno ci go okradać. - Podeszła do małe­
go stolika i odsunęła go od ściany. - Opróżnij kieszenie.

Kamerdyner zbliżył się do niej z posępną miną. Ze

smutkiem potrząsnął głową i wyłożył na blat całą garść
lśniących przedmiotów.

- Dobry Boże! - James aż wstał z krzesła, żeby obejrzeć

łup: cztery pierścionki, dwie dewizki, ozdobną tabakierkę,
zegarek i co najmniej siedem złotych spinek do krawata.
Z podziwem spojrzał na Herbertsa. - Niezły jesteś. Czy
kiedykolwiek myślałeś o... Auu! - Rozmasował żebra po
kuksańcu, który wymierzyła mu siostra. - Za co to było?

- Za to, co chciałeś powiedzieć - odparła Verena i zwró­

ciła się do sługi: - Znasz zasady: żadnego okradania go­
ści. Za karę wyczyścisz wszystkie srebra w stołowym.
Dwa razy.

Kamerdyner zamrugał.
- Dwa razy? Nie sądzi pani, że raz wystarczy?
- Dwa razy - powtórzyła lady Westforth surowo. - Al­

bo możesz złożyć wymówienie, a ja na twoje miejsce za­

trudnię innego kamerdynera.

27

Herberts rozprostował ramiona, a jego twarz przybra­

ła wyraz szlachetnego cierpienia.

- Dobrze. Wypoleruję całe srebro. Dwa razy.

- Dziękuję. To wszystko.
- Tak, milady. - Sługa ruszył do drzwi. W progu raptow­

nie się odwrócił. - Psiajucha! Omal nie zapomniałem. - Wy­
konał prawie doskonały ukłon i uśmiechnął się zadowolony

z siebie. - Dobrze mi poszło, co, proszę pani? - Następnie
opuścił pokój.

James poczekał, aż zamkną się za nim drzwi, i wybuch­

nął śmiechem.

- Dobry Boże, gdzie znalazłaś tego typa?
- W stowarzyszeniu, które daje referencje zwalnianym

służącym. Prowadzi je wicehrabina Hunterston. Mają tam
rozsądne ceny.

Verena stłumiła westchnienie. Niezależność, choć z po­

czątku mile widziana, okazała się kosztowna i czasami
trochę męcząca. Właściwie nie czasami, tylko zawsze.

Mimo dezaprobaty dla poczynań ojca była mu

wdzięczna za to, że w ogóle potrafiła sobie radzić. Rut-
land zszargał jej reputację zarówno w towarzystwie, jak
i w bankach, kiedy po śmierci Andrew odziedziczyła
Westforth House. Stary hrabia wynajął całą armię praw­

ników, żeby uprzykrzyć jej życie i odebrać dom.

Wtedy nie pozostało jej nic innego, jak tylko skorzy­

stać z umiejętności, które zdobyła dzięki ojcu. Wkroczy­
ła do półświatka i tam, przy zielonych stolikach najbar­

dziej ekskluzywnych londyńskich domów gry, zarabiała
na utrzymanie, zachowując dużą ostrożność.

Nie była chciwa. Wygrywała tylko tyle, ile potrzebo­

wała. Nie chciała zwracać na siebie uwagi i nie musiała ni­
czego udowadniać. Już nie. Mimo to czasami ją korciło,
żeby poddać swój talent sprawdzianowi.

28

James schował zegarek do kieszonki i z miną znawcy

obejrzał tabakierkę.

- Już myślałem, że zmieniłaś się w świętą, tymczasem

ty znalazłaś sobie zabawę.

Verena wyjęła mu z ręki skradziony przedmiot i odło­

żyła go na stolik.

- Zatrudniłam Herbertsa jako kamerdynera, i nic po­

nadto. Prawda jest taka, że tylko na niego mogłam sobie
pozwolić. Poza tym wicehrabina Hunterston bardzo mnie
prosiła, żebym go przyjęła, bo nie sprawdził się na ostat­
niej posadzie.

- Nie rozumiem dlaczego - rzucił James z przekąsem

i wziął ze stosu wyjątkowo dużą rubinową szpilkę do kra­

wata. - A to czyje, tak przy okazji?

- Nie mam pojęcia. Herberts zjawił się miesiąc temu,

ale jestem pewna, że oduczę go złych nawyków.

- Nie da się zreformować kieszonkowca.
- Każdy człowiek może się zmienić. - Verena zgarnęła

cały łup Herbertsa i zaniosła go do swojego sekretarzyka.
Otworzyła górną szufladę i schowała w niej wszystkie
precjoza. - Ale teraz mam kłopot. Muszę znaleźć jakiś
sposób, żeby zwrócić je właścicielom.

- Jeśli chcesz, żebym się tym zajął...
- Nie. - Zamknęła szufladę i schowała kluczyk do kie­

szeni. - Sama to zrobię.

Brat uśmiechnął się szeroko i wrócił na swoje miejsce.

Sięgnął po talię i zaczął ją tasować. Verena obserwowała je­
go palce. W pewnym momencie James podniósł wzrok i,
napotkawszy jej spojrzenie, uśmiechnął się, błyskając bia­
łymi zębami. Gdyby nie znała go tak dobrze, nie dostrzeg­
łaby w jego swobodnym zachowaniu śladu desperacji.

Usiadła naprzeciwko brata.
- Chodzi o kobietę?

29

Dwie karty spadły na podłogę. James poczerwieniał,

schylił się po nie szybko i włożył je z powrotem do talii.

- Nigdy przed tobą niczego nie ukrywałem.
- Wiem. Byłbyś bardzo głupi, gdybyś próbował. Mów.
Uśmiech zniknął z jego twarzy. Po długiej chwili brat

westchnął i powiedział bez ogródek:

- Jestem szantażowany.
- Przez kogo?
Posłał jej wdzięczne spojrzenie.
- Nie wiem, ale popełniłem we Włoszech błąd, który

może kogoś kosztować życie.

- Kogo?

Na policzki Jamesa wypełzł rumieniec.
- Wolałbym nie mówić.
Verena milczała przez chwilę.
- Domyślam się, że jest mężatką.
Napięcie widoczne na twarzy brata zmieniło się

w szczerą udrękę.

- Zbliżam się do kresu wytrzymałości, Ver.
- Ile chcą pieniędzy?
- Jeszcze nie wiem. Kazali mi przyjechać do Londynu.

Tutaj się ze mną skontaktują, ale podejrzewam, że zażą­
dają co najmniej pięciu tysięcy funtów. Może więcej.

- Dobry Boże! To majątek.

James się skrzywił.

- Mąż Sabriny jest... bardzo zazdrosny.
- Najwyraźniej ma powody.
Brat zarumienił się jeszcze mocniej.
- To nie było tak!

- Oczywiście.
- Grasz nie fair.
- Hm. Niech zgadnę. Jest nieszczęśliwa i samotna, mąż

nie zwraca na nią uwagi. Zapewne powiedziała ci, że po

30

raz pierwszy go zdradziła, a ty, jako donkiszotowski, ro­
mantyczny głupiec, jej uwierzyłeś.

James potarł twarz ręką.

- W trakcie romansu myślałem, że Sabrina... Cóż, teraz

wiem, że się myliłem. Jej mąż domyśla się prawdy. Jeśli

odkryje, że to ja, będę zgubiony.

- Nie wracaj tam. Trzymaj się z dala od Włoch, póki

wszystko się nie uspokoi.

- Nie mogę. Mam zbyt dużo do stracenia. Właśnie za­

łatwiałem pewną ważną sprawę... - Zerknął szybko na sio­
strę. - Stracę dużo więcej niż pięć tysięcy funtów, jeśli zo­
stanę tu dłużej niż kilka tygodni.

- A co dokładnie ma na ciebie ten szantażysta?
- Listy. A właściwie nie listy, tylko wiersze.
Verena wytrzeszczyła oczy.
- Miłosne?

James uśmiechnął się blado.

- Jestem w tym całkiem dobry, wiesz.

Siostra nie zdołała pohamować śmiechu.

- Na pewno. Jak szantażysta je zdobył?
- Miesiąc temu ktoś włamał się do pokoju Sabriny

i ukradł szkatułkę, w której trzymała wiersze.

- Zabrał coś jeszcze?

James potrząsnął głową.

- Zupełnie nic. Ktokolwiek to był, musiał dobrze wie­

dzieć, czego szuka.

- Jesteś pewien, że chce pieniędzy? Wydaje się niedo­

rzeczne, że kazał ci tutaj przyjechać, jeśli one są jego je­
dynym celem.

Na twarzy brata odmalowała się troska.
- Właśnie. Zastanawiałem się, czy... Ale nie. Musi cho­

dzić o pieniądze. Czego innego mogliby chcieć?

Miał rację.

31

- W takim razie pozostaje pytanie: ile? Wiedzą, że tu

jesteś, w moim domu?

- Na pewno nie. Nikt się nie domyśla, że jestem two­

im bratem.

- Sytuacja bez wyjścia.
- Tak. Jeśli nie zapłacę tyle, ile zażąda ten łotr, odda li­

sty mężowi Sabriny. Nigdzie się nie ukryję, a cała moja
praca... - James oparł łokieć na stole, a czoło na dłoni. -
Pójdzie na marne. Będę upokorzony.

- Upokorzenie to najmniejsze z twoich zmartwień, je­

śli ten człowiek rzeczywiście jest niebezpieczny.

- Zabił już trzech ludzi. Kłopot polega na tym, że zain­

westowałem cały swój kapitał. Nie mam wolnej gotówki.

- Kiedy się z tobą skontaktują?
- Lada dzień. - James przełknął ślinę. - Co zrobimy?
- Właściwą rzecz - odpowiedziała Verena z pewnością

siebie, której wcale nie czuła. - Może, jeśli dopisze mi
szczęście, znajdę bogatego adoratora, który się ze mną
ożeni i w prezencie ślubnym podaruje mi okrągłą sumkę.

Tylko żartowała, próbując rozładować napięcie, ale

James od razu się ożywił.

- Świetnie! Kręcą się przy tobie jacyś bogaci mężczyź­

ni? Potrafiłabyś któregoś skłonić do zaręczyn?

Verena musiała się roześmiać.
- James! Nie mam ochoty sprzedawać wolności za pa­

rę gwinei. Nawet dla ciebie.

Brat z trudem ukrył rozczarowanie.

- Oczywiście, że nie. Chociaż z drugiej strony... nie mu­

siałabyś za niego wychodzić. Zwodziłabyś go jedynie i ku­
siła, a wreszcie oznajmiła, że potrzebujesz pieniędzy na
rachunek u modystki albo inne bzdury... - Dostrzegłszy
uniesione brwi siostry, James uśmiechnął się z przymu­
sem. - Wiem, wiem. Tylko się droczę. Ojciec zawsze po-

32

wtarza, że trzeba by greckiego boga, żebyś ponownie wy­

szła za mąż.

To była smutna prawda. Choć Verena nie narzekała na

brak wielbicieli, żadnemu nie oddałaby ręki. Nawet przy­
stojnemu i dwornemu Chase'owi St. Johnowi. Już chwilę
po poznaniu młodego arystokraty stwierdziła, że mają
zbliżone poczucie humoru. Doskonale się rozumieli, a nie
potrafiła całkiem go odtrącić wyłącznie dlatego, że tak

bardzo przypominał jej Jamesa.

- Co robić, Ver? Wiem tylko, że chcą więcej pieniędzy,

niż mogę zebrać. Jestem zgubiony.

Verena zagryzła wargę. Jak mogła pomóc bratu, skoro

sama musiała walczyć o przetrwanie? Powędrowała wzro­
kiem ku talii leżącej na stole. Był pewien sposób.

Dotknęła kart i uśmiechnęła się, gdy po jej plecach

przebiegł dreszcz podniecenia. Miała dość ukrywania się,
wiązania końca z końcem, ostrożności. Nadszedł czas na
śmiałe działanie. Ożywiona jak nigdy w ciągu ostatnich
czterech lat, wzięła do ręki talię, potasowała ją z wprawą
i rozłożyła na cztery osoby.

- Odwróć górne.

James spełnił polecenie. Na wierzchu każdej kupki le­

żała królowa. Brat uśmiechnął się szeroko.

- Jesteś najlepsza.
Zrobiło się jej cieplej na sercu. Tęskniła za rodziną. Pró­

bowała wprawdzie zastąpić ją przyjaźniami, ale najczęściej
zrywała je już na samym początku; smutny skutek wycho­
wania. Uważała, że motto Lansdowne'ów powinno brzmieć:

„Zawsze samowystarczalni" albo „Nie ufaj nikomu".

Ale człowiek powinien mieć choćby znajomych, więc

zaczęła urządzać kolacje w pierwszy wtorek miesiąca. Za­
praszała najróżniejsze osoby, zwykle co bystrzejszych
przedstawicieli półświatka. Goście jedli, pili, śmiali się

33

i rozmawiali, ona natomiast się starała, żeby jedzenie by­
ło wyśmienite, wino doskonałe, a konwersacja zawsze cie­
kawa. Dlatego chętnie do niej przychodzono.

Ostatnie przyjęcie wydala przed niespełna dwoma ty­

godniami. Do stałych gości należał nowy wielbiciel lady

Jessup, lord Humford, który wkrótce potem zniknął bez

śladu. Szeptano, że miał duże długi z powodu swojego za­
miłowania do hazardu i w związku z nimi stanął przed

wyborem: ucieczka z kraju albo więzienie. Na jego miej­

scu Verena też wybrałaby ciekawe podróże.

Spojrzała na brata i poklepała go po ręce.
- Nie martw się o pieniądze. Nieważne, ile zażądają

szantażyści. Znajdziemy jakiś sposób, żeby je zdobyć. Ale

na moich warunkach albo wcale.

- Dziękuję, Ver! Jesteś pewna, że nie będziesz miała

żadnych kłopotów?

- Nawet Lansdowne zasługuje na szczęście w grze. -

Oczywiście tylko raz. Ale tyle wystarczy.

Uśmiechnęła się do siebie i zaczęła rozdawać karty.

3

Jest trzysta sześćdziesiąt pięć dni w roku, ale tylko sie­

dem grzechów głównych. To oznacza, że człowiek może

popełnić każdy z nich pięćdziesiąt jeden razy w roku

i jeszcze zostaje mu tydzień na pokutę. Oczywiście tak

jest wtedy, gdy dopuszcza się tylko jednego grzechu

dziennie. Naprawdę zdeterminowany osobnik nie musi
sobie narzucać żadnych ograniczeń.

Pan Scrope Davies do Edmunda Valmonta, obserwując

walkę bokserską u Jacksona.

Czarno-żółty faeton zatrzymał się przed wąskim do­

mem przy Kings Street. Z kozła zeskoczył starszy męż­
czyzna w granatowej liberii St. Johnów i pobiegł przytrzy­
mać dwa zadbane siwki.

Brand łypnął ponurym wzrokiem na szare niebo. Prze­

klęty deszcz. Tylko tego było trzeba, żeby do końca ze­
psuć mu dzień.

Spojrzał na stangreta.

- Przejdź się z końmi. Nie będzie mnie góra dziesięć

minut.

Ruszył do frontowych schodów. Na dolnym stopniu

przystanął, żeby zdjąć rękawiczki. Wiatr szarpnął jego
długim płaszczem.

Rezydencja wyglądała przyzwoicie, co było zaskakują-

35

ce, zważywszy na to, jakiego rodzaju kobiety podobały
się Chase'owi. Brandon doskonale potrafił sobie wyobra­
zić tajemniczą lady Westforth. Nie wątpił, że wdówka
maluje twarz i nosi suknie z dekoltem do pępka, jeśli

w ogóle coś na siebie wkłada. Dobrze znał gust swojego
brata.

Cieszyłby się tym małym przedstawieniem, gdyby nie

bolał go kark, a oczy nie piekły, jakby ktoś sypnął w nie
piaskiem. Miałby przynajmniej zabawną historyjkę do

opowiadania u White'a.

W oddali rozległ się grzmot. Brandon schował ręka­

wiczki do kieszeni płaszcza. Wiedział, że czeka go stosun­

kowo łatwe zadanie. Musiał jedynie przekonać lady West­
forth, że w jej najlepszym interesie jest zostawić Chase'a

w spokoju na kilka tygodni. Przez ten czas jego zaintere­
sowanie osłabnie, jak zawsze do tej pory. Przed połu­
dniem sprawa będzie załatwiona.

Wszedł po schodach i zapukał lekko w szerokie dębo­

we drzwi. Obok niego przemknęły brązowe i żółte liście

niesione przez wiatr. Brandon przestąpił z nogi na nogę;
zimno przenikało przez podeszwy butów.

Znowu zagrzmiało, wiatr się wzmógł, lodowate palce

przeczesały jego włosy. Dlaczego nikt nie otwiera? Sięgnął
do mosiężnej kołatki i zastukał mocno.

Minęła dłuższa chwila. W końcu dało się słyszeć czła­

panie i w uchylonych drzwiach stanął wychudzony osob­
nik o podejrzanie czerwonym nosie. Otaczał go słaby za­
pach brandy.

Mężczyzna podciągnął spodnie i zmierzył St. Johna od

stóp do głów. Potem odezwał się dobrotliwym głosem:

- To pan bębnił?
Irytacja Brandona wzrosła.
- Tak, ja. Czy inaczej by mi otworzono?

36

Sługa zmarszczył nos, jakby się nad czymś zastanawiał.

- Mogłem się domyślić, że ktoś przyjdzie, bo słyszałem,

jak zatrzymuje się powóz. - Rozpromienił się, jakby wła­
śnie udowodnił skomplikowane matematyczne twierdze­

nie. - Nie uważa pan?

Brandon zaczerpnął oddechu, żeby się uspokoić.
- Lady Westforth jest w domu? Chciałbym z nią po­

rozmawiać, jeśli można.

- N o , tak lepiej! Nie trzeba się zaraz denerwować. Sły­

szę pana dobrze. Po co krzyczeć?

Dobry Boże, nie dość, że musiał układać się z kobietą

pokroju lady Westforth, to jeszcze trafił na fatalnie wy­
szkoloną służbę. Na domiar złego akurat dzisiaj, kiedy nie
był w najlepszej formie.

Już nigdy więcej nie przegapi żadnej z narad Marcusa.

Przenigdy. Do licha, właściwie mógłby się wprowadzić do
Treymount House, żeby nie tylko się nie spóźnić, ale być
pierwszym na każdym cholernym spotkaniu.

Potarł ręką czoło.
- Czy lady Westforth przyjmuje?
- Może tak. - Kamerdyner hałaśliwie pociągnął nosem

i wytarł go wierzchem dłoni. - A może nie. Kim pan dla
niej jest?

Jeśli personel świadczył o pani tego domu, zadanie po­

winno być wyjątkowo łatwe.

- Poinformuj lady Westforth, że przyszedł Brandon St.

John. - Sięgnął do kieszeni płaszcza i wyjął z niej grubą

welinową wizytówkę. - Zajmę jej dwie minuty.

Nawet nie tyle, jeśli gospodyni tak rozpaczliwie po­

trzebowała pieniędzy, jak na to wskazywał wybór kamer­
dynera.

Służący wziął wizytówkę w dwa palce.
- Pan St. John, tak? Powiem jej, że pan czeka.

37

Posłał gościowi ostatnie podejrzliwe spojrzenie, po

czym zamknął mu drzwi przed nosem.

Brandon osłupiał. Nigdy w życiu nie zdarzyło się, że­

by zostawiono go na schodach jak domokrążcę, który po­
mylił adres.

Na Boga, nie przyszedł tutaj, żeby stać na ganku. Gdy

sięgał do kołatki, wrzał w nim gniew. Zanim uderzył mo­

siężnym pierścieniem w drewno, drzwi otworzyły się

gwałtownie.

Kamerdyner posłał mu skruszony uśmiech, błyskając

złotym zębem.

- Pani powiedziała, że nie każe się gościom czekać na

schodach. - Usunął się na bok i machnięciem ręki zapro­
sił go do środka. - Mam pana zaprowadzić do saloniku.
I co, nie jest pan szczęściarzem?

Brandon żałował, że nie może wrócić do faetonu i po­

jechać do domu. W ten sposób jednak tylko odwlókłby
nieuniknione, więc przełknął gniew i wszedł do holu. Cze­
kał, aż kamerdyner weźmie od niego płaszcz, ale ten stał
bez ruchu i szczerzył się jak głupiec.

- To mój pierwszy tydzień, wie pan. Jeszcze nie znam

wszystkich zasad.

Brandon nie zaprzeczył. Zdjął okrycie i wręczył je słu­

żącemu.

- O, nie powinien pan tego robić! Chętnie bym przy­

jął ten hojny podarunek, ale pani kazałaby wygarbować

mi skórę.

Niechętnie oddał płaszcz gościowi. Brandon wziął go

tak zaskoczony, że nie mógł wydobyć z siebie słowa.

- Jeśli chce pan mnie wynagrodzić, wystarczy szyling.
- Szyling?
- Za otworzenie drzwi...

- Herberts! - rozległ się kobiecy głos.

38

Kamerdyner stanął na baczność.
- Tak, proszę pani?
W samą porę. Brandon poszedł Za jego wzrokiem,

ale gdy zobaczył gospodynię stojącą u stóp schodów,
półuśmiech zamarł na jego wargach, a potem całkiem
zniknął.

Devon się mylił. Lady Westforth nie była piękna. Dol­

ną wargę miała za krótką, podbródek zbyt zdecydowany,
figurę bynajmniej nie szczupłą i wiotką zgodnie z modą

panującą w wyższych sferach. Jej włosy, gęste i proste,

miały barwę dojrzałej pszenicy i nie okalały twarzy locz­
kami uwielbianymi przez damy z towarzystwa.

Marcus najwyraźniej popełnił błąd. Chase nie mógł za­

kochać się w tej kobiecie. Brandon uznał, że stracił czas,
przychodząc tutaj, ale w tym momencie gospodyni spoj­

rzała na niego pytająco.

Jej oczy były fiołkowe, w oprawie gęstych rzęs, cera

kremowobiała z delikatnym rumieńcem.

Brandon nie potrafił tego wyjaśnić, ale kiedy posłała

mu uśmiech, który zaparł mu dech w piersiach, jego cia­
ło zareagowało tak, jakby znał ją... intymnie.

Gospodyni ukłoniła się z wdziękiem.
- Pan St. John. Proszę wybaczyć Herbertsowi. Jest no­

wy i jeszcze nie całkiem rozumie, na czym polegają jego

obowiązki.

Brandon przez dłuższą chwilę nie mógł zebrać myśli.

Co było w tym paskudztwie, które Poole zaserwował mu
dziś rano? Mikstura oszołomiła go jak mocny trunek.

- Lady Westforth. Mam nadzieję, że nie przeszkadzam.
- Oczywiście, że nie. Herberts, weź płaszcz od pana St.

Johna i wyczyść go.

- Dobrze, proszę pani - powiedział sługa niepocieszo­

nym tonem. Przesunął dłonią po miękkiej tkaninie i nie-

39

co się rozchmurzył. - Może trochę go ponoszę, żeby zo­
baczyć, jak to jest mieć na grzbiecie taką ładna rzecz...

- Nie! - Lady Westforth energicznie potrząsnęła głową. -

Kamerdynerzy nie noszą płaszczy, które biorą do czyszcze­

nia.

Herbertsowi przeciągnęła się mina.

- Jest pani pewna?
- Całkowicie. - Gospodyni przeniosła wzrok na gościa

i wskazała na podwójne drzwi. - Tam będziemy mogli po­

rozmawiać.

Idąc za nią do salonu, Brandon mimo woli obserwo­

wał, jak lady Westforth się porusza, zwrócił uwagę na jej
zaokrąglone biodra kołyszące się pod jedwabną suknią.
Była niższa, niż w pierwszej chwili mu się zdawało - gło­

wą sięgała mu zaledwie do ramienia - i trochę za pulchna
jak na obowiązujące w towarzystwie kanony.

Oczywiście damy, które je ustalały, rzadko miały rację

w takich sprawach. Na przykład Celeste uważano za ide­

ał kobiety. Wszyscy się nią zachwycali, kobiety szukały

jej towarzystwa, mężczyźni pisali sonety do jej oczu.
Tymczasem Brandon z trudem hamował ziewanie na
myśl o dwuminutowej rozmowie z tą dziewczyną.

Lady Westforth usiadła na krześle i wskazała mu drugie.

- Proszę się rozgościć.
Brandon już chciał odmówić, bo nie zamierzał zostać

długo, ale kiedy dostrzegł ciepły wyraz jej twarzy oraz
drobne mimiczne zmarszczki w kącikach oczu, bezwied­
nie opadł na krzesło, a jego wargi same odwzajemniły
uśmiech.

Do diaska, co on wyprawia? Miał zapłacić tej kobiecie,

żeby usunęła się z życia Chase'a, a nie pić z nią herbatę.
Obrzucił pokój pobieżnym spojrzeniem i ku własnemu
zaskoczeniu stwierdził, że choć nieduży, jest elegancko

40

urządzony. Meble stały tak blisko siebie, że niemal doty­
kał kolanami nóg gospodyni.

Lady Westforth zmierzyła go wzrokiem.
- Jest pan bardzo podobny do brata, tylko... - Przekrzy­

wiła głowę, aż gęsty splot włosów opadł jej na ramię. -

Wyższy.

- I starszy od Chase'a. - Poza tym nie głupieję z powo­

du kobiet. Zwłaszcza rozpustnic.

Gospodyni się zarumieniła, jakby usłyszała jego myśli.
- Często o panu mówił - dodała. - Wiem, że bardzo ko­

cha pana i pozostałych braci.

A więc Chase dzielił się z nią sprawami rodzinnymi? Co

on sobie myślał, do diabla? Takich damulek bogaty męż­
czyzna powinien unikać. Jedynym źródłem utrzymania
pięknej wdowy zapewne były datki chętnych do płacenia

za jej towarzystwo. Nie różniła się niczym od płytkich ko­
biet, które co roku grasowały na małżeńskim targu w po­

szukiwaniu nieszczęsnego kawalera, zdolnego zapewnić
im kieszonkowe i dom w Londynie.

Brandon wiedział wszystko o ich chciwości. W czasie

swojego pierwszego sezonu spędzonego na salonach za­
kochał się w pozornie naiwnej pannie na wydaniu. Ona
była równie oczarowana, tyle że jego kontem i rodowym

nazwiskiem.

Zanim uświadomił sobie własny błąd, omal go nie usi­

dliła. Gdyby nie jego przyjaciel Roger Carrington, wice­
hrabia Wycham, związałby się z tą dziewczyną na całe
życie. Na szczęście uciekł w ostatniej chwili. Po tym

przykrym doświadczeniu jak ognia unikał dziewic, ko­
biet niezamężnych i biednych. Właśnie dlatego wybrał

Celeste; nie potrzebowała jego nazwiska ani pieniędzy.

Szkoda, że nie była dostatecznie interesująca, żeby zająć
jego uwagę na dłużej.

41

Lady Westforth trochę odsunęła kolana i splotła na

nich dłonie.

- W czym mogę panu pomóc? Jeszcze raz przepraszam

za Herbertsa. Mam nadzieję, że nie wyprowadziła pana

z równowagi jego nieudolność.

- Oczywiście, że nie.
- Cieszę się. Myślę, że kiedy już nauczy się reguł, bę­

dzie sobie dobrze radził. Sama jestem winna, bo mu nie

powiedziałam, że nie zostawia się gości za drzwiami. - Ze
skruchą potrząsnęła głową, ale w jej fiołkowych oczach
jarzyły się wesołe iskierki. - Muszę pamiętać, że dla nie­

go nie wszystko jest oczywiste.

Brandon odpowiedział słabym uśmiechem, choć miał

niedorzeczną ochotę, żeby skwapliwie się z nią zgodzić.

Ze wszystkim, co mówiła.

Dlaczego od razu poczuł się swobodnie przy tej kobie­

cie? Czy chodziło o jej sposób bycia, otwarty i przyjazny,

jakby dobrze go znała i akceptowała? A może o to, że pa­
trzyła mu prosto w oczy, bez fałszywej nieśmiałości? Al­
bo o poczucie humoru, które łagodziło wyraz jej twarzy?

Zmysłowy wykrój ust? Tak czy inaczej robiła na nim sil­
ne wrażenie, a on raptem sobie uświadomił niebezpie­
czeństwo grożące Chase'owi.

Lady Westforth miała w sobie wyjątkowy czar, a to du­

żo ważniejsze od urody. Brandon niemal czuł, że powie­

trze między nimi drży od napięcia.

Nic dziwnego, że Marcus był zdeterminowany, żeby

szybko pozbyć się tej kobiety. Brandon, mimo bólu gło­

wy, złego samopoczucia i irytacji, nie mógł oderwać od
niej wzroku. Jego serce dudniło mocno, gdy podziwiał jej
rozkoszne kształty i czający się w oczach uśmiech.

Jaka byłaby w łóżku? Bez zahamowań i naturalna jak

teraz? Jego ciało zareagowało zdradziecko na tę myśl. Wy-

42

czuwał w lady Westforth ukrytą namiętność, ogień. Wie­
dział, że dawałaby tyle samo, ile brała.

Nagle przyłapał się na tym, że zazdrości bratu. Spo-

chmurniał.

- Coś nie w porządku, panie St. John?
Tak, owszem. Wszystko. Była niewłaściwym towarzy­

stwem... dla Chase'a. A zwłaszcza dla niego.

Gospodyni zmierzyła go wzrokiem, unosząc brwi.
- Panie St. John, jest coś...
- Sądzę, że pani wie, po co przyszedłem. - Im szybciej

skończy się wizyta, tym lepiej.

Lady Westforth zmarszczyła czoło, a w jej pięknych

fiołkowych oczach ze śladem błękitu pojawił się błysk
zrozumienia. Skinęła głową, krótko i zdecydowanie.

- Pański brat.
- Tak.
- Mam nadzieję, że u niego wszystko dobrze.

- Wyjechał z Londynu kilka dni temu i jeszcze nie wró­

cił. Ale przecież pani wie.

- Nie wiem. Nie jestem jego aniołem stróżem. - Po

chwili wahania dodała: - Pan również.

Brandon ściągnął brwi. Chyba ta kobieta go nie kryty­

kuje? Ale wystarczyło jedno spojrzenie w jej oczy, by się
upewnić, że właśnie to robi. Jego irytacja przerodziła się
w gniew. Obrzucił ją lodowatym wzrokiem.

- Stosunki panujące w mojej rodzinie to nie pani spra­

wa.

Zamiast się speszyć, lady Westforth odparowała:
- Moje stosunki z pańską rodziną również nie powin­

ny pana obchodzić.

Brandon zacisnął szczęki.
- Jestem innego zdania. Interesuje mnie wszystko, co

dotyczy mojego brata.

43

- Przejdźmy do rzeczy, dobrze, panie St. John? Szko­

da mi czasu na ucieranie nosa wielkim figurom.

Brandon uniósł brwi.
- Wielkim figurom?

- Towarzystwo uważa, że St. Johnowie stoją ponad

zwykłymi śmiertelnikami. - W jej głosie pobrzmiewał lek­
ki ton nagany. - Nie chciałabym być innego zdania.

- Doprawdy? - Uśmiech wykrzywił usta Brandona. -

Odnoszę inne wrażenie.

- Jest pan bardzo spostrzegawczy. Nie obchodzą mnie

tytuły ani prestiż wynikający z urodzenia.

- Tylko pieniądze.
Gospodyni uniosła podbródek.

- Lubię pieniądze. Kto nie lubi? Zycie byłoby bez nich

strasznie nudne. Ale nie są moim głównym celem. Ani nie

wpływają na przyjaźń z pańskim bratem.

- A co jest pani głównym celem, lady Westforth? Mał­

żeństwo?

- Co za niedorzeczność! Nie zamierzam nigdy powtór­

nie wychodzić za mąż.

Niemal jej uwierzył.

- „Nigdy" to mocne słowo.
- Już raz byłam zamężna. I choć się nie skarżę, obecna

wolność bardziej mi odpowiada. - Pochyliła się do przodu

i utkwiła w nim wyzywające spojrzenie. Suknia opięła się

na jej wydatnych piersiach. - Ale dziękuję za pytanie. Coś

jeszcze? Czy przyszedł pan po to, żeby mnie zdenerwować?

Brandon stwierdził, że jego gniew przerodził się w bar­

dziej zdradliwe uczucie. Lady Westforth okazała się inte­
resującą osobą, samodzielną, pełną dumy, obdarzoną tem­

peramentem. Ponadto miała bystry umysł, cięty dowcip
i apetycznie zaokrągloną figurę. Potrafiłaby rozpalić męż­

czyznę do białości.

44

Uświadomił sobie, że nie tylko nie jest obrażony, ale

chętnie by się z nią podroczył. Jej oczy płonęły, gdy była
zagniewana. Wręcz go hipnotyzowały.

Do diabła, skarcił się w duchu. Kończ sprawę.
- Pozwoli pani, że będę szczery, lady Westforth. Nie

wiem, jakie ma pani plany wobec mojego brata, ale przy­

szedłem złożyć propozycję: wolność Chase'a za pewną su­
mę. Pokaźną.

Gospodyni wstała tak szybko, że nie zdążył się cofnąć,

i jej nogi otarły się o jego kolana.

- Najwyższa pora, żeby pan się pożegnał.
Brandon rozparł się na krześle i skrzyżował ramiona

na piersi.

- Może jednak pani usiądzie i wysłucha, co mam do po­

wiedzenia?

Lady Westforth zacisnęła pięści po bokach.
- Powiedział pan już dość. Zadzwonię po Herbertsa.

Odprowadzi pana do drzwi.

Irytacja Brandona słabła, w miarę jak jej rosła. Gospo­

dyni dobrze wiedziała, co on o niej myśli, i była gotowa
zemścić się bez wahania.

-Wyjdę, jak tylko dojdziemy do porozumienia. Ile

trzeba, żeby pani zostawiła mojego brata w spokoju?

-Ja... - Zacisnęła usta. - Próbuje pan mnie kupić.
- Tak. I chętnie zaoferuję znaczną kwotę.
- Proszę oferować, ile pan chce. Nie wezmę pańskich

pieniędzy.

- Nie? - Brandon się uśmiechnął. Wyjął z kieszeni czek,

sięgnął po dłoń, którą dama trzymała na udzie zaciśniętą

w pięść, rozwarł ją i włożył w nią blankiet. - Proszę to
wziąć. - Zacisnął z powrotem jej palce i spojrzał w oczy. -

Powinno osuszyć pani łzy.

Wiedział, co zrobi. Oczywiście zaprotestuje. Wszystkie

45

tak robiły, ale szybko kapitulowały i brały pieniądze. A on
za chwilę będzie w drodze do domu, spokojny, że Chase

znowu uniknął niebezpieczeństwa.

Z jakiegoś powodu ta myśl go zmartwiła. Był moment,

kiedy mu się zdawało, że lady Westforth różni się od in­
nych kobiet. Tylko moment. Ale teraz... Zauważył, jak
ścisnęła czek. Popatrzył na nią z uśmiechem wyższości.

- Boi się pani go zgubić?
Przeszyła go wzrokiem.
- Myli się pan, panie St. John. Pieniądze niczego mi nie

wynagrodzą. Nie potrzebuję ich.

I zrobiła najbardziej zaskakującą rzecz na świecie. Na

oczach Brandona podarła czek na drobne kawałeczki. Na­
stępnie przeniosła rękę nad jego głowę i obsypała ją pa­

pierowym deszczem.

4

Wiesz, co Hunterston mówi o pannie Grenville? Że ma

dość szczęścia, by uważać się za piękność, i tyle samo pe­
cha, bo nią nie jest. Tydzień zabrało mi rozwiązanie tej
zagadki, ale, na Jowisza, musiałem przyznać mu rację!

Edmunt Valmont do swojego przyjaciela, diuka Wex-

forda, przy grze w bilard w Wexford House.

Verenie przemknęło przez myśl, że Brandon St. John

jest chyba najprzystojniejszym mężczyzną, jakiego w ży­
ciu widziała. Był wysoki, potężnie zbudowany, o niebie­

skich oczach, które kontrastowały z czarnymi włosami.

Na szczęście dla niej to pierwsze korzystne wrażenie

zostało osłabione kolejną refleksją: że mimo prezencji jest
nadętym osłem, któremu bardzo przydałaby się nauczka.

I właśnie mu ją dała. Uśmiechnęła się, patrząc, jak jej

gość strzepuje kawałki papieru z ramienia. Kilka, bardzo
stosownie, utkwiło w jego włosach jak rogi. Verena posta­

nowiła, że nie zwróci mu na to uwagi. Niech trochę po­
chodzi z konfetti na głowie. Szkoda tylko, że ona nie zo­
baczy, jak ludzie wskazują na niego palcami i się śmieją.

- Na co pani patrzy? - burknął St. John, marszcząc czoło.
- Och, na nic. Dziękuję za wizytę. Zadzwonię po Her-

bertsa, żeby przyniósł pański płaszcz. Podejrzewam, że
w nim teraz paraduje.

47

Zauważyła ze skrywaną radością, że jego irytacja prze­

radza się w gniew. Wstała z krzesła i ruszyła do dzwon­

ka, ale St. John złapał ją za nadgarstek. Spojrzała na nie­
go z góry, zbyt rozbawiona, żeby się obruszyć.

-Tak?
St. John zacisnął usta. Jego oczy płonęły.
- Dobrze znam machinacje kobiet pani pokroju.
- Pokroju? To znaczy jakich, pańskim zdaniem?
Omiótł ją wzrokiem od stóp do głów, bezczelnie za­

trzymując go na piersiach. Zupełnie, jakby mógł dojrzeć

je przez materiał sukni. Verenie, nie wiedzieć czemu, zro­
biło się gorąco.

W końcu wrócił spojrzeniem do jej twarzy.
- Mogę mówić bez ogródek?
- Nie jestem pewna, czy zniosę jeszcze więcej bezpo­

średniości. Chyba że odwzajemnię się w jakiś sposób.
Ale wtedy będzie pan potrzebował poduszki z sofy dla
obrony.

Jego usta drgnęły, a zaskoczenie na chwilę złagodziło

wyraz oczu.

- Nie chciałbym pani obrazić, ale oboje wiemy, co się

stało.

Verena miała na końcu języka ciętą ripostę, ale się od

niej powstrzymała. Musiała w tym celu wykorzystać całą
umiejętność samokontroli, którą w sobie rozwinęła przez
ostatnie cztery lata.

- Tak, zaproponował mi pan pieniądze za to, żebym

zerwała wszelkie kontakty z pańskim bratem. Jeszcze nikt
mnie tak nie obraził.

Uścisk odrobinę zelżał, a ona uświadomiła sobie ciepło

dłoni obejmującej jej nadgarstek.

- Ile trzeba, żeby pani zostawiła Chase'a w spokoju?

Dwóch tysięcy funtów?

48

Gdyby ją puścił, przynajmniej miałaby satysfakcję

z wymierzenia mu siarczystego policzka.

St. John zmrużył oczy.
- Trzy tysiące.
Trzy.... tysiące... funtów. Nie wiedziała, jakiej sumy po­

trzebuje James, ale tyle z pewnością by się przydało.
Zwilżyła wargi. Dobrze byłoby zdobyć dla niego pienią­

dze. Wspaniale. Zwłaszcza że nie musiałaby nic robić, by
je dostać.

Bowiem odprawiła Chase'a St. Johna dwa dni temu. Jak

zachowałby się Brandon St. John, gdyby mu powiedziała,
że nie przyjęła propozycji małżeństwa złożonej przez je­
go brata?

Obawiała się reakcji Chase'a, bo chociaż był wtedy pi­

jany, mówił szczerze. W rzeczywistości jej odmowa wca­
le nim nie wstrząsnęła. Verena nawet sobie pomyślała,
że może jego uczucia nie były takie głębokie, jak mu się

zdawało.

Zerknęła na gościa spod rzęs, uśmiechając się w duchu.

Najwyraźniej Chase nie zwierzył się braciom, skoro my­
śleli, że nadal znajduje się pod jej wpływem.

- Proszę puścić moją rękę - powiedziała miłym tonem. -

Jest pan bardzo silny.

Trochę rozluźnił palce, ale nie na tyle, żeby odzyskała

wolność. Uśmiech zniknął z jej twarzy.

- Jest pan niegrzeczny.
- Nie chcę, żeby znowu mnie czymś obrzucono. Tym

razem mogłoby zaboleć.

Verena nie miałaby nic przeciwko temu, żeby mocno

zabolało.

- Zrobi mi pan siniaki.
W końcu zabrał rękę, choć widziała, że jej nie ufa. Pró­

bowała odwzajemnić jego drwiący uśmiech, ale podejrze-

49

wała, że wyszedł jej raczej grymas przypominający obna­

żenie zębów.

- Wierzy pan w czary, panie St. John? Bo najwyraźniej

pan sądzi, że rzuciłam urok na pańskiego brata.

- Wykorzystała pani swoje wdzięki, żeby go usidlić.

Nie dopuścimy do tego.

-My?
- Moi bracia i ja.
Dobry Boże, cała rodzina St. Johnów uważała ją za ko­

bietę, która rozpaczliwie szuka bogatego męża. Sama nie

wiedziała, czy się złościć z tego powodu, czy śmiać.

Biedny Chase! Nie wiedziała nic o rozmiarach jego

cierpienia, ale teraz zaczęła się zastanawiać, czy bracia go
nie tłamszą. Gdyby miała choć trochę rozumu, uświado­
miłaby Brandonowi St. Johnowi, jak naprawdę wygląda
sytuacja, i pożegnała go solidnym kopniakiem.

Niestety arogancką postawą sam prowokował ją do

złośliwości. O wiele zabawniej było się z nim drażnić, niż
powiedzieć nieciekawą prawdę. Wróciła na krzesło
i skromnie złożyła dłonie na kolanach

- Muszę się do czegoś przyznać.
Nie wzbudziła w gościu ciekawości, tylko rozdrażnie­

nie.

- Co takiego?
- Bardzo lubię pańskiego brata. - Zerknęła na niego

przez rzęsy. - Bardzo, bardzo lubię.

Zacisnął szczęki i posłał jej spojrzenie lodowate jak Ta­

miza zimą.

- Nie traktuję lekko żadnych prób wykorzystania

członka mojej rodziny.

- Doprawdy? A skąd pan wie, że to pański brat nie za­

mierzał mnie wykorzystać?

- Chase nie należy do tego typu mężczyzn. - Brandon

50

przesunął po niej lekceważącym wzrokiem. - Poza tym,
jaką korzyść można mieć z takiej osoby?

W Verenie zawrzał gniew. Nigdy nie traciła panowania

nad sobą, nigdy nie rzucała słów niegodnych damy i ni­
gdy, przenigdy nie pluła. Ale teraz z trudem zwalczyła im­
puls, żeby zrobić te trzy rzeczy jednocześnie.

Brandonowi St. Johnowi naprawdę przydałby się solid­

ny policzek, a po nim głośne tupnięcie nogą. I jeszcze na
dokładkę szybki cios pięścią w żebra.

Oczywiście tylko jeden. Nie była okrutna. Po prostu

Brandon St. John zasługiwał na karę. A wymierzając ją,
oddałaby przysługę wszystkim kobietom.

O, niebiosa! Jak się nad tym zastanowić, postąpiłaby

wręcz szlachetnie. Może powinna wziąć jego pieniądze.

Nie żeby je wydać - miała własne środki utrzymania - ale
pokazać mu, że nie należy z nią igrać. Weźmie czek i niech
ten bezczelny osobnik dowie się od brata, że został wy­
strychnięty na dudka. To była rozkoszna perspektywa.
A kiedy arogancki i wyniosły Brandon St. John przyczoł-
ga się do niej, żeby odzyskać swoje trzy tysiące, zemsta
będzie słodka. Od razu wrócił jej humor.

Brandon nie wyglądał na zadowolonego z tej raptow­

nej zmiany nastroju. Zrobił marsową minę, kontrastującą
z jej uśmiechem.

- Oznajmi pani mojemu bratu, że nie jest nim zainte­

resowana i chce, by zostawił ją w spokoju. W zamian ja
dam pani okrągłą sumkę. Takie umowy zawiera się co
dzień.

- Obawiam się, że nic z tego.
- Dlaczego?
- Bo czuję się obrażona.

St. John uniósł brwi.

- I ?

51

Verena nachyliła się do przodu i oświadczyła łagodnym

tonem:

- Gdy jestem urażona, staję się kłótliwa i na nic nie wy­

rażam zgody. Chce pan, żebym przyjęła pańską propozy­
cję, prawda?

Gość krótko skinął głową, choć jego cierpliwość wy­

raźnie się kończyła.

- Doskonale! - ucieszyła się Verena. - Będzie korzyst­

ne dla nas obojga, jeśli wyjaśni pan, co miał na myśli, mó­

wiąc: „kobieta pani pokroju". Może źle interpretuję pań­

skie słowa.

St. John odchylił się na oparcie krzesła, obserwując ją

spod zmrużonych powiek.

- Koniecznie musi mnie pani ukarać, tak?
- Po prostu chcę wiedzieć, na czym stoję.
- Dobrze. Ile ma pani lat?
- Nie rozumiem, co pana to obchodzi.

-Więc sam zgadnę. - Brandon z namysłem ściągnął

brwi. - Myślę, że trzydzieści t...

- Dwadzieścia sześć - warknęła gospodyni. Doprawdy

nie było powodu, żeby ten człowiek zadawał takie osobi­
ste pytania.

St. John uśmiechnął się szeroko, aż pojawiły mu się

zmarszczki w kącikach oczu i dołeczek w policzku, bardzo
atrakcyjny. W jednej chwili zmienił się z surowego i nie­

przystępnego gbura w całkiem sympatycznego mężczyznę.

Mimo irytacji Verena przyłapała się na tym, że ma

ochotę odwzajemnić uśmiech. Jej usta zadrżały, ale szyb­
ko się opanowała.

- Mam nadzieję, że jest pan usatysfakcjonowany, choć

nie wiem, co zamierzał pan udowodnić.

- Tylko to, że jest pani starsza od Chase'a o prawie dwa

lata.

52

- Dziesiątki szczęśliwych par dzieli większa różnica

wieku.

- Jest pani również bardziej doświadczona niż on.
Prychnęła bardzo nieelegancko, ale natychmiast skarci­

ła się w duchu. Oto skutek spędzenia dwóch ostatnich dni

w towarzystwie brata: całkiem zapomniała manier. Przy­

tknęła palce do ust i zakaszlała.

- To nieprawda.
Gość uniósł brwi, a w jego niebieskich oczach zamigo­

tały wesołe ogniki.

- Lady Westforth, jest pani kobietą pełną sprzeczności.
- To kolejna z pańskich obiekcji?
- Nie. - Wydawało się, że ta odpowiedź również jego

zaskoczyła. - Po prostu spostrzeżenie.

Verenie nie podobał się jego taksujący wzrok.

- Chyba nie zajmujemy się katalogowaniem pańskich

zastrzeżeń co do mojej osoby.

- Myślę, że już dość powiedziałem.
- Owszem. Ale z drugiej strony, nie jestem mimozowa-

tą panienką, która pragnie słuchać wyłącznie miłych słó­
wek i fałszywych komplementów. Wolę z góry wiedzieć,
co mnie czeka, żeby stawić temu czoło.

- Jest pani stanowcza.
- Wolę określenie „bezpośrednia".
Wargi St. Johna drgnęły, ale się nie uśmiechnął.

- W takim razie będę kontynuował. Oprócz wieku po­

zostaje jeszcze kwestia pani reputacji.

- Która może być myląca. Na przykład pan uchodzi za

mężczyznę światowego i wyrafinowanego, jednym sło­
wem dżentelmena, a w rzeczywistości jest pan nieokrze­

sany i gburowaty jak wieśniak.

Brandon omal się nie skrzywił. Istotnie zachowywał się

niegrzecznie, ale nie wiedział, jak wypełnić zadanie, nie

53

obrażając tej kobiety. Oczywiście gdyby była niewykształ­
coną sprzedawczynią pomarańczy z Vauxhall Gardens,
nie zdawałaby sobie sprawy z afrontu.

Marcus miał rację. Lady Westforth różniła się od in­

nych kochanek Chase'a. Okazała się dużo bardziej inteli­
gentna i obdarzona poczuciem humoru. Brandon zauwa­

żył również jej brwi i sposób, w jaki się unosiły przy
uśmiechu. Była uroczą kobietą. Dziwne, ale im dłużej
z nią przebywał, tym bardziej sobie to uświadamiał.

- Dość słownych utarczek, lady Westforth. Na jakich

warunkach zostawi pani mojego brata w spokoju?

Gospodyni uśmiechnęła się i potrząsnęła głową.
- Nieodparcie nasuwa mi się myśl, że przekracza pan

granice jego prywatności. Co Chase by na to wszystko po­

wiedział?

- Byłby wściekły. Jak zawsze.
- Zawsze? Już wcześniej załatwiał pan takie sprawy?

- St. Johnowie troszczą się o swoich bliskich. Już pani

mówiłem.

- Tak, ale... - Lady Westforth machnęła ręką. - Sądzę,

że Chase po powrocie wyrazi swoje zdanie w tej kwestii.

Policzki miała lekko zarumienione, jej źrenice się

iskrzyły, jakby hamowała śmiech. Ciekawe, jak wygląda­
ła w miłosnej ekstazie? Czy jej oczy tak samo błyszczały,
a skóra była zaróżowiona z podniecenia? Założyłby się

o ostatniego pensa, że samo dotykanie jej splotów, dłu­
gich i gęstych, stanowiłoby niezapomniane przeżycie.

Była ładnie zaokrąglona, o kształtnych biodrach i pier­

siach, które akurat zmieściłyby się w jego dłoniach. Wy­

obraził ją sobie nagą w łóżku, z rozpuszczonymi włosami.

Z trudem odpędził od siebie kuszący obraz. Inteligen­

cja, uroda i dowcip. Połączenie przyprawiało o zawrót
głowy. Do diaska, biedny Chase nie miał najmniejszej

54

szansy. Nie z taką kobietą. Gdyby ktoś dwadzieścia mi­
nut temu powiedział Brandonowi, że słynna lady West­
forth ośmieli się go znieważać, a on zamiast wpaść we
wściekłość, będzie rozbawiony, uznałby, że rozmówca

oszalał. Teraz podobało mu się, że kocica ma pazurki.

Właściwie nic dziwnego. Nie licząc Chase'a, St. Joh­

nów nigdy nie pociągały potulne kobiety. Szukali w nich
ognia, który dorównałby ich żarowi. A jeśli się nie mylił,

lady Westforth miała go w sobie dużo.

Usiadł prosto. Nagle zaczęło mu się spieszyć.
- Podniosę moją ofertę do pięciu tysięcy funtów. To

wszystko, co mogę zaproponować.

Gospodyni raptem spochmurniała.
- Z pewnością pan żartuje.
- Przyślę czek w ciągu godziny.

Jej wzrok padł na świstki papieru zaśmiecające podło­

gę. Sądząc po zesztywnieniu ramion, walczyła ze sobą.
Brandon chyba ją rozumiał. Lady Westforth znalazła się
w wyjątkowo przykrej sytuacji. W dodatku najwyraźniej

potrzebowała pieniędzy. Wyraz jej twarzy sprawił, że
stwardniało mu serce. Rzeczywiście należała do kobiet,
których trzeba unikać za wszelką cenę.

- Proszę go przyjąć - rzekł cicho.
Z początku sądził, że gospodyni odmówi. Zamiast te­

go wyciągnęła rękę i dotknęła jego włosów. Poczuł cie­
pło dłoni muskającej jego ucho. Zamknął oczy, walcząc
Z żądzą.

Lady Westforth się cofnęła. W palcach trzymała kawa­

łek czeku. Uśmiechnęła się łagodnie.

- Pięć tysięcy funtów to majątek. Widać bardzo pan się

obawia mojego wpływu.

- Musi pani opuścić miasto na jakiś czas, żeby Chase

o pani zapomniał. Nie wiem, co mówił, ale nie jest zdol-

55

ny do poważnych uczuć. Sądzę, że będzie rozpaczał przez
kilka tygodni, a potem szybko dojdzie do siebie.

Powoli zmierzył ją wzrokiem, zastanawiając się, czy to

prawda. Znał tę kobietę zaledwie od piętnastu minut, a już
żałował, że nie będzie miał okazji poznać jej lepiej.

Do diaska, Chase miał szczęście.
- Nie powinnam brać pieniędzy... - Lady Westforth za­

cisnęła wargi, patrząc mu w oczy.

Dziwne, ale w Brandonie zabłysła iskierka nadziei. Po­

myślał o swoich licznych znajomych: o Celeste i kilku­
dziesięciu jej podobnych, z którymi miewał romanse.

Żadna nie odrzuciłaby pięciu tysięcy funtów. Na swój
sposób te kobiety były bardziej chciwe niż mężczyźni.
Natomiast lady Westforth... Z jakiegoś powodu cieszył

się, że jest inna.

- Nie powinnam brać pieniędzy - powtórzyła. - Ale we­

zmę.

Brandon zamrugał zdumiony.
Gospodyni uniosła podbródek, a w jej oczach pojawił

się triumfalny błysk.

- Wezmę pięć tysięcy funtów, ponieważ tak bardzo pa­

nu na tym zależy. Proszę przysłać mi czek w ciągu godzi­
ny. Powiem Chase'owi, że będzie lepiej, jeśli więcej się nie
zobaczymy.

Jednak się mylił. Była taka jak wszystkie. Rozczarowa­

nie legło mu ciężarem na piersi.

- Zatem postanowione - stwierdził ponurym tonem

i wstał.

Nie dlatego, że chciał wyjść, ale dlatego, że nie miał po­

wodu zostawać. Lady Westforth rozciągnęła w tajemni­

czym uśmiechu pełne wargi, co na nowo rozpaliło jego

pożądanie.

- Może mi pan zaufać. Pański brat jest bezpieczny.

56

To właśnie chciał od niej usłyszeć. Ale poczuł się...

oszukany. Naprawdę zaczął wierzyć, że ona nie przyjmie
pieniędzy i udowodni, że nie zniża się do tego rodzaju ha­

niebnych układów. Popełnił błąd w ocenie.

- Przyślę czek po południu. I proszę uważać. Jeśli do­

trą do mnie wieści, że kontaktuje się pani z Chase'em al­
bo pozwala mu się odwiedzać, zażądam zwrotu całej su­

my. I będę bezlitosny.

- Nie wyobrażam sobie, że mógłby pan być inny.
Wstała z krzesła i wyciągnęła do niego rękę.

Branda ogarnął gniew; nie dość, że ta kobieta wykorzy­

stała jego rodzinę, to jeszcze patrzyła teraz na niego z nie­

winnym uśmiechem, jakby nic złego nie zrobiła. Ujął po­

daną dłoń, ale nie puścił jej od razu, tylko przytrzymał
dłużej. Przy okazji zauważył, że palce lady Westforth są

smukłe, a nadgarstek delikatny.

Pragnienie, żeby nią wstrząsnąć, było przemożne, ale

nie aż tak silne, jak chęć udowodnienia sobie, że chodzi
tylko o fizyczne pożądanie i nic więcej.

Ścisnął mocniej dłoń gospodyni. Jej oczy się rozszerzy­

ły, ale nie próbowała zabrać ręki. Na jej policzki wypły­

nął lekki rumieniec. Brandon zastanawiał się, czy lady
Westforth czuje to samo co on.

Pociągnął ją ku sobie. Zrobiła pół kroku. To wystarczy­

ło, żeby mógł ją przygarnąć.

Głośno wciągnęła powietrze.

-Ja...

Wpił się w jej usta, wziął je w posiadanie, jakby nigdy

wcześniej nie miał kobiety. Zawarł w tym żarliwym poca­

łunku cały swój gniew na osobę, która zniszczyła spokój
jego brata, całą frustrację, całą namiętność, która tliła się
w nim od chwili, kiedy zobaczył jej uśmiech.

Lady Westforth nie zrobiła nic, żeby go zniechęcić.

57

Przeciwnie. Wręcz stopniała w jego ramionach, rozchyliła
usta. Brandon zapomniał o celu wizyty, o odpowiedzial­

ności, o tym, kim naprawdę jest ta kobieta, i tylko ją ca­
łował. Jęknęła cicho. Ten gardłowy dźwięk go otrzeźwił.

Oderwał wargi od jej ust, ale nie wypuścił jej z objęć.

Do diaska, co on wyprawia?! Lady Westforth oddychała
szybko, jedną dłoń zaciskała kurczowo na klapie jego sur­

duta, drugą na... talizmanie.

Ten widok całkiem go ostudził.
Brandon chwycił jej dłonie i odsunął je od siebie.
- To był tylko pocałunek. Dla pani zapewne jeden z ty­

sięcy.

Lady Westforth poczerwieniała i cofnęła się o krok. Jej

pierś falowała z oburzenia.

- Pan...
- Proszę dać spokój. Oboje wiemy, że nie jest pani na­

iwnym dziewczątkiem. Było przyjemnie, ale teraz... -

Wzruszył ramionami.

Gospodyni wytarła usta wierzchem dłoni. Jej oczy pło­

nęły.

- Myślałam, że gardzi pan „kobietami mojego pokroju".
- Owszem. Proszę uważać pocałunek za nagrodę za

ustępliwość. Wybaczy pani, ale muszę już iść. Miłego
dnia, lady Westforth. Sam znajdę drogę do drzwi.

Ukłonił się i opuścił pokój.
Chwilę później siedział w swoim powozie i kazał stangre­

towi popędzać konie. Czuł się zdezorientowany, jakby wró­

cił z bardzo dalekiej podróży. Zastanawiał się, co go opętało.

Jednego był pewien: że dobił targu za pięć tysięcy fun­

tów.

Dwadzieścia minut później Verena trzymała w palcach

nowy czek, w zamyśleniu patrząc na podpis. Brandon St.

58

John. Jeszcze wczoraj niewiele o nim wiedziała, oprócz te­

go, że jest uważany za pogromcę serc mężatek z wyższych
sfer i mistrza w sztuce uwodzenia.

Teraz rozumiała, jak zyskał tę reputację. Przy nim kobie­

ta czuła się wyjątkowa, jedyna. Z jego ust, z błyszczących
oczu, z rozgrzanej skóry wręcz emanowała zmysłowość.
W jednej chwili rozmawiali, a w następnej... Zamknęła oczy,
wspominając dotyk jego gorących warg. To nie był pocału­

nek, tylko piętnowanie ogniem.

Wzięła głęboki oddech i wypuściła powietrze. Spojrza­

ła na wnętrze dłoni, gdzie osławiony talizman St. Johnów
odcisnął znak. Ślad już zniknął, ale miejsce nadal było cie­
płe i wrażliwe. Verena zwinęła rękę w pięść.

W tym momencie do pokoju wszedł James. W jego brą­

zowych oczach paliły się iskry ciekawości.

- Herberts mi powiedział, że miałaś rano gościa.
Verena skinęła głową.
- Brandona St. Johna.

- Czego chciał?
- Przekupić mnie.

James zmarszczył brwi.

- Nie rozumiem.
- Jego brat, Chase St. John, za bardzo się mną zainte­

resował. Brandon St. John nie wiedział, że odprawiłam go
dwa dni temu.

- N o ! - James podszedł do okna i odchylił zasłonę. -

Herberts wspomniał, że ten człowiek ma piękne konie
i drogi płaszcz.

- Jest bardzo bogaty. Właśnie dlatego złożył mi propo­

zycję.

Oczy brata rozbłysły.
- Ile ci zaproponował?
Verena uniosła w górę czek.

59

- Pięć tysięcy funtów.

James puścił zasłonę i wytrzeszczył oczy.
- Pięć... Dobry Boże! To prawdziwa fortuna, a ja... - Do­

strzegłszy minę siostry, jęknął. - Nie zamierzasz jej przyjąć.

Tylko nie mów ani słowa! Dlaczego, och, dlaczego jego brat
nie zakochał się we mnie zamiast w tobie? Chętnie wziął­
bym pieniądze i...

- Nie tknęłabym ich nawet kijem. Nie rozumiesz? Gdy­

bym przyjęła czek, pokazałabym, że można mnie kupić.

A jestem warta więcej niż pięć tysięcy funtów.

James jęknął znowu i ukrył twarz w dłoniach.

Verena musiała się uśmiechnąć.
- Myślisz, że jestem stuknięta.
Brat opuścił ręce i skrzywił usta w cierpkim uśmiechu.

- Nie. Tylko za uczciwa jak na członka rodziny Lans-

downe.

- To nieprawda. Chciałabym zatrzymać pieniądze. Na­

prawdę. Tylko że... - Rozłożyła ręce w bezradnym geście. -

Nie mogę.

- Pycha - skwitował James, ze smutkiem potrząsając

głową. - To grzech, wiesz. Jeden z siedmiu głównych.

-Jeśli chcesz dowiedzieć się czegoś o pysze, zapytaj St. Joh­

nów. Moja jest niczym w porównaniu z ich magnacką dumą.

- Trudno mi w to uwierzyć. - Gdy siostra spiorunowała

go wzrokiem, uśmiechnął się szeroko. - Tylko mnie nie zjedz!
Dobrze wiesz, że jedynie się z tobą drażnię. Gdyby nie to, że
obiecałaś zdobyć pieniądze przy zielonym stoliku, byłbym

teraz wściekły. - Podszedł do niej, objął ją ramieniem i poca­
łował w czoło, a następnie opadł na krzesło. - Więc przestań

rzucać groźne spojrzenia i opowiedz mi o Brandonie St. Joh­
nie. Naprawdę jest taki wspaniały, jak mówią?

Wspaniały? Brandon St. John był zbyt przystojny, że­

by mogła zachować spokój umysłu. Odchrząknęła.

60

- Dość wysoki, czarne gęste włosy i bardzo niebieskie

oczy. - I potrafi całować do utraty tchu.

James zmrużył oczy.

- I ?
- Co? - Jej policzki nagle zrobiły się gorące. - To

wszystko.

- Hm. - Brat przeszył ją wzrokiem. - Rozumiem. Co

zamierzasz zrobić z tym czekiem, skoro nie chcesz go wy­
korzystać?

Verena zastanawiała się przez chwilę.
- Może oprawię go w ramki i postawię na widocznym

miejscu. - Przecięła pokój i włożyła czek za róg lustra,
które wisiało nad kominkiem. - Na przykład tutaj. Żeby
każdy, kto wchodzi, od razu go zauważył.

- Nie zrobisz tego!
- Albo... - Przeszła do frontowego okna. - Powieszę go

tutaj, żeby słońce oświetlało podpis. Poza tym byłoby go

widać z ulicy.

- Wywołasz skandal.
Verena wzruszyła ramionami.

- I co z tego? Nie należę do towarzystwa, więc co mnie

to obchodzi?

- Ale Brandon St. John należy. Chcesz go upokorzyć.
- Chcę dać mu nauczkę. Bardzo jej potrzebuje.
James roześmiał się niechętnie.

- Rany, Ver! Zaczynam żałować tego człowieka.
- I dobrze, bo zamierzam rzucić go na kolana. - Rze­

czywiście miły obraz. Brandon St. John błagający ją na
klęczkach, żeby... Właśnie, o co? Żeby znowu go pocało­
wała? - Hm. Może wydać kolację na jego cześć? Byłoby

zabawnie, gdyby parę osób usłyszało historyjkę o jego dzi­
siejszej wizycie.

James uśmiechnął się szeroko.

61

- Nie powinnaś drażnić St. Johna, bo ściągniesz na sie­

bie gniew całej rodziny.

- Już ściągnęłam. Ale to...
Pomachała czekiem i uśmiechnęła się na myśl o minie

Brandona St. Johna, kiedy odkryje, że został ośmieszony.

W półświatku zawsze było parę osób przyjmowanych

w towarzystwie. Gdyby zaprosiła właściwych ludzi, histo­

ria szybko by się rozniosła.

- Tradycyjna kolacja u mnie przypada w następny wto­

rek. Zaproszę dziesięciu albo dwunastu gości. Bardzo ga­
datliwych gości.

- Plotkarska uczta - skomentował James, mierząc ją

wzrokiem. - Czy St. John przypadkiem nie zrobił czegoś,

co wzburzyło cię bardziej niż jego oferta finansowa. Zda­
je się, że bardzo zależy ci na zemście. Jak osobie wzgar­
dzonej.

- Nigdy w życiu nie zostałam wzgardzona. - Co naj­

wyżej uznana za kobietę „tego pokroju".

James uniósł brwi.

- Pamiętasz, jak w wieku dziesięciu lat myślałaś, że to

ja ukradłem ci nowe buty? Weszłaś po kryjomu do moje­
go pokoju i wszystkie moje buty przykleiłaś do podłogi.

- To było lata temu - odparła Verena.
Od tamtej pory zrobiła postępy. Teraz jej zemsta bę­

dzie bardziej wyrafinowana.

- Chcesz świeższych przykładów? A ten dzień przed

ślubem z Westforthem? Oskarżyłaś mnie, że ukradłem ci
dwie drogie butelki wina, które oszczędzałaś na...

- To nie było wino, tylko porto. I ukradłeś je. Znala­

złam puste butelki w twoim pokoju.

- Zemściłaś się okrutnie.

Siostra się uśmiechnęła.
- Mrówki. - To był jeden z lepszych dni w jej życiu.

62

James nie odpowiedział uśmiechem.

- One gryzą, wiesz.
- Nieprawda! W każdym razie nie ten gatunek. - Vere-

na zachichotała. - Szkoda, że siebie nie widziałeś! Biegłeś
przez kościelny dziedziniec i zrywałeś z siebie spodnie na
oczach lady Birlington. Krzyczała tak, że obudziłaby

zmarłego, ale zauważyłam, że nie odwróciła wzroku.

Brat uśmiechnął się z przymusem.
- Nadal do mnie pisze.
- Nie jestem zaskoczona. Myślałam, że wskoczy za to­

bą do stawu.

- Mogłem utonąć.
- Musiałbyś usiąść. Był taki płytki, że bardziej przypo­

minał kałużę.

James westchnął.

- Ojciec miał nadzieję, że Andrew poskromi twoje po­

czucie humoru.

- Nie poskromił. Wręcz przeciwnie. - Verena położyła

czek na półce nad kominkiem. - Ciekawe, czy St. John
mnie odwiedzi, kiedy dotrze do niego kolejna wersja opo­
wieści o słynnej wizycie? Mam nadzieję, że tak.

Brat spojrzał na nią ze zdziwieniem.
- Teraz mówisz tak, jakbyś go lubiła.
Bzdura! Wcale nie lubiła Brandona St. Johna. Zwłasz­

cza po tym, jak ją pocałował...

No cóż, akurat to było całkiem miłe. Ale nie podobał

się jej sposób, w jaki ją traktował wcześniej.

- Jest arogancki i niegrzeczny. Tylko jego troska o bra­

ta zasługuje na podziw. - Tak. Ocena zabrzmiała sprawie­
dliwie. Verena była z siebie dumna.

- Może. Nie należę do ludzi, którzy wyobrażają sobie

różne złe rzeczy, ale byłoby wskazane, żebyś postępowa­
ła ostrożnie. Ze wszystkich St. Johnów Brandon jest uwa-

63

żany za najgroźniejszego. Zmienia kobiety tak jak inni

mężczyźni krawaty.

- Będę uważała, żeby nie zawiązał mnie wokół szyi.
- Ver, ja nie żartuję. On jest bardziej niebezpieczny, niż

przypuszczasz.

- Umiem sobie z nim poradzić. - Verena uniosła bro­

dę. - W tej potyczce lepiej niech trzyma się ode mnie

w stosownej odległości.

- A jeśli nie będzie?
Lady Westforth wzięła do ręki czek i pomachała nim

w powietrzu, uśmiechając się słodko.

- Wtedy go zrealizuję i pan St. John zbiednieje o pięć

tysięcy funtów. W ten sposób wygram nie tylko bitwę, ale

całą wojnę.

5

Gorsza od kobiety, która płacze, jest taka, która się

śmieje.

Diuk Wexford do wicehrabiego Hunterstona, sącząc

porto w bibliotece na przyjęciu u Dashwoodów.

Po kilkugodzinnym deszczu Londyn był mokry i wyraź­

nie chłodniejszy. Brandon szybko posłał lady Westforth
obiecany czek i wmówił sobie, że jest z tego zadowolony.
Teraz musiał jedynie napisać krótki list do Marcusa, że
sprawa jest załatwiona.

Tymczasem wrócił do swoich zwykłych zajęć. Albo ra­

czej próbował. U Jacksona spotkał najmłodszego brata.

Jego pilna podróż jakimś dziwnym trafem okazała się nie­

potrzebna. W sali gimnastycznej spędzili resztę popołu­
dnia. Stoczyli przyjazny pojedynek bokserski, po którym
Devonowi została na pamiątkę rozcięta warga, a Brando-

nowi siniak na policzku.

Byłoby przesadą stwierdzenie, że przez cały wieczór wspo­

minał lady Westforth. W rzeczywistości były długie okresy,
kiedy nie myślał o niej w ogóle, raz nawet całą godzinę. Ale
ich krótka poranna rozmowa skłoniła go do refleksji, że po­
dziwiane przez wszystkich piękności są bezbarwne, całkowi­
cie pozbawione poczucia humoru i zupełnie niepodobne do
rozkosznej wdowy.

65

Żadna nie miała dość dowcipu, żeby przyprawić go

choćby o uśmiech. I żadna nie rzuciła mu wyzwania ani
nie groziła, co uznał za nudne. Przyłapywał się również
na tym, że zadaje sobie pytanie, co powiedziałaby lady

Westforth, gdyby zaskoczył ją wizytą. Ta myśl nie dawa­
ła mu spokoju, aż musiał upomnieć się surowo, że tego
rodzaju kobietę można kupić za pięć tysięcy funtów.

Nie żeby pięć tysięcy było małą kwotą. Może lady

Westforth znalazła się w sytuacji, która zmusiła ją do
przyjęcia pieniędzy. Zastanawiał się nad tym przez jakiś
czas, wymyślając różne możliwości, coraz bardziej nie­
prawdopodobne.

W wielu pojawiały się sieroty i dobrzy, ale biedni lu­

dzie, którym trzeba było opłacić lekarza. Gdy tylko
uświadomił sobie, co robi, okiełznał niesforną wyobraź­
nię i nie pozwolił jej dłużej zbaczać na manowce.

Lady Westforth należała do tego rodzaju kobiet, któ­

rych zawsze unikał. Impertynencka i niebogata, sądząc po
służbie, właściwie bankrutka. Na pewno bez skrupułów
próbowała złapać w pułapkę bogatego mężczyznę.

Mimo to nie mógł nie przyznać, że jest w niej coś nie­

pokojącego. Tak go intrygowała, że nie mógł myśleć o ni­
czym innym.

Ale już dawno sobie przyrzekł, że nigdy nie dopuści do

głębszego zaangażowania. Z tym nastawieniem wyruszył
do White'a, żeby poczekać tam na swojego przyjaciela.
O w pół do dziesiątej zrozumiał, że Roger nie przyjdzie.

Wcale się nie zdziwił, że Wycham najpierw przysłał alar­
mującą wiadomość, a potem się nie zjawił. Dla niego każ­
da sprawa była pilna.

Ale czekanie zniecierpliwiło Brandona bardziej niż

zwykle. Z wolna narastała w nim irytacja, szczęki rozbo­
lały go od zaciskania, zaczęło kłuć go w sercu. Przed laty,

66

po kupnie majątku i doprowadzeniu go do dawnej świet­
ności, zaznał takiego samego uczucia pustki. Czym prę­

dzej wrócił do Londynu, gotowy na nowe wyzwania. Ale
coś się zmieniło. Dawne rozrywki straciły na atrakcyjno­

ści. Podobnie jak towarzystwo starych przyjaciół i kom­
panów. Mimo młodego wieku czuł się dojrzałym mężczy­
zną, gdy na nich patrzył. Jego życie, kiedyś pełne zabawy,

teraz stało się nudne i nic nie mógł na to poradzić.

Chyba że wdałby się w nierozsądny romans z fiołko-

wooką pięknością, która mogła stanowić twardy orzech

do zgryzienia...

Nie. Nigdy. Dobrze znał koniec takich związków. Po­

tarł szczękę. Musiał wyjechać z Londynu. Uciec daleko od
lady Westforth.

Kazał Poole'owi spakować rzeczy i wybrał się na week­

end do siostry mieszkającej niedaleko Bath. Tam bawił się
z małym siostrzeńcem i zwiedzał nowe skrzydło domu,

podziwiając razem ze szwagrem wprowadzone przez nie­
go udoskonalenia.

Po trzech dniach stwierdził, że nie zniesie dłużej atmos­

fery małżeńskiego szczęścia, przeprosił Sarę i wyjechał.
Uczucie niepokoju wróciło z całą siłą. Kiedy wieczorem

dotarł do Londynu, czekał na niego liścik od Marcusa
z prośbą o spotkanie u Almacka dokładnie o jedenastej,

kiedy zamykano klub.

Wszedłszy do sali, rozejrzał się za bratem. Po drodze

minął grupę czterech czy pięciu starszych kobiet.
W pierwszej chwili nawet ich nie zauważył, bo przyzwo-
itki utartym zwyczajem trzymały się blisko drzwi, żeby
widzieć, kto wchodzi, i komentować stroje.

Potem jednak spostrzegł, że matrony patrzą na niego. Jed­

na podchwyciła jego wzrok i zaczerwieniła się mocno, jedno­
cześnie zasłaniając ręką usta, jakby chciała stłumić chichot.

67

Brandon zerknął na swoje nienagannie wyprasowane

spodnie i surdut, po czym wzruszył ramionami. Głupie plot­
karki. Znowu powiódł wzrokiem po sali. Gdzie on do dia­
bła jest?... A, tam! Marcus stał w najdalszym końcu pomiesz­

czenia, z ramionami skrzyżowanymi na piersi, i obserwował
taniec z miną człowieka czekającego na egzekucję.

Brand ruszył w jego stronę.
- Dobrze się bawisz?
Marcus się nie uśmiechnął.

- Zastanawiałem się, kiedy wrócisz.
- Bawiłem na wsi, ale utwierdziłem się w przekonaniu,

że nie jestem w stanie znieść więcej niż trzech dni w to­

warzystwie naszego szwagra.

Brat zmienił temat.

- Widziałem wczoraj twojego przyjaciela.
-Tak?
- Szkolnego kolegę, wicehrabiego Wychama.
- Umówiłem się z nim, zanim wyjechałem do Bath, ale

nie przyszedł na spotkanie. Ostatnio, kiedy go widziałem,
groziło mu więzienie za długi. Pewnie nakłonił ojca, żeby
za niego poręczył.

Na twarzy Marcusa odmalowała się dezaprobata.
- Jest trochę za stary, żeby zachowywać się jak żółto­

dziób, nie sądzisz?

- Tak, ale stary hrabia zepsuł jedynaka. Roger mówił,

gdzie się zatrzymał?

- Nie rozmawiałem z nim. Wracałem z doków do do­

mu po rozmowie z nowym kapitanem, którego właśnie
zatrudniliśmy. Zobaczyłem Wychama w drzwiach tawer­
ny przy East Side. - Marcus zmarszczył brwi. - Gdy tyl­
ko dostrzegł herb na moim powozie, cofnął się do gospo­
dy. Ciekawe, co tam robił?

- Kto wie? Roger zawsze chodzi swoimi drogami. -

68

Brandon zerknął na brata. - Dziwię się, że tu jesteś. Sądzi­
łem, że skreśliłeś Almacka z powodu nieświeżego ciasta.

- Ciotka Delphi przyszła do nas z wizytą i oznajmiła,

że koniecznie chce się zobaczyć z paroma przyjaciółkami.
- Marcus rzucił spojrzenie na stół z przekąskami. - Zda­

je się, że widzę te same kawałki ciasta co ostatnio, czyli
cztery miesiące temu. - Przeniósł oczy z powrotem na bra­

ta. - Dostałeś mój list?

- Oczywiście. Przypuszczam, że Chase wrócił i nie jest

szczęśliwy.

- Istotnie wrócił, ale jeśli chodzi o jego nastrój... - Mar­

cus przez chwilę mierzył go wzrokiem. - Chyba zapo­
mniałem cię spytać o szczegóły wizyty u lady Westforth.

W głowie Branda odezwał się cichy ostrzegawczy głos.

- Szczegóły? Jakie szczegóły?
- Nie wiem. Czy gospodyni była rozgniewana, kiedy

wychodziłeś?

Brandon zmarszczył brwi. O co chodzi?
- Rozgniewana? Nie. Oczywiście nie wyglądała na za­

chwyconą, ale przystała na moje warunki. Właściwie na
koniec zdawała się triumfować.

- Hm. Więc uważasz, że rozmowa przebiegła dobrze.

- Doskonale. Dlaczego pytasz? Czy ona i Chase nadal...

- Nie. Nic podobnego.

Brand uświadomił sobie, że dłonie ma zaciśnięte w pię­

ści. Teraz je rozluźnił.

- To świetnie.
- Dziwne, ale kiedy poinformowałem Chase'a, że lady

Westforth już nie będzie sprawiać mu kłopotu, zareago­
wał bardzo dziwnie. - Marcus pokręcił głową. - Wybuch­

nął śmiechem. I śmiał się bardzo długo. Podobno nasza
wdowa odprawiła go dwa dni przed twoją wizytą.

Do diaska! Wystrychnęła go na dudka. Lecz mimo iry-

69

tacji Brandon musiał przyznać, że żywi dla niej pewien

podziw.

Marcus zmrużył oczy.
- Domyślam się, że nie raczyła cię poinformować o tym

fakcie.

- Istotnie.
- Nie wspomniałeś, ile jej zapłaciłeś.
Gdy Brandon milczał, brat przeszył go wzrokiem.

- Pięć tysięcy funtów.
- Pięć... Nigdy wcześniej nie musieliśmy dawać więcej

niż trzy. Co się stało?

- Była bardzo przekonująca. Bardzo. - Nic dziwnego,

że pożegnała go w takim świetnym humorze. Prawie go

oskubała. Co gorsza, sam długo ją namawiał na większą

kwotę. - Mała spryciara.

- O, nie poprzestała na dobiciu targu. Właśnie dlatego

chciałem poznać twoją wersję spotkania.

- Moją? - Brandon zamrugał. - Więc słyszałeś... jej wersję?
- Zauważyłeś, że ludzie się na ciebie gapią?
Brand już chciał odpowiedzieć, że nie, ale przypomniał

sobie kobiety stojące przy drzwiach. Zerknął w ich stro­
nę i zobaczył, że nadal coś szepczą i chichoczą, zasłania­

jąc usta dłońmi w rękawiczkach.

Po prawdzie, kiedy rozejrzał się po sali balowej, spo­

strzegł, że wiele osób patrzy na niego z rozbawieniem na

twarzach.

- Psiakość!
Marcus pokiwał głową, ale w jego oczach też czaił się

uśmiech.

- Wkrótce po twojej wizycie lady Westforth wydała

małe przyjęcie i uraczyła gości opowiastką o tym, jak pró­
bowałeś ją przekupić, żeby zrobiła coś, co sama już

wcześniej postanowiła. - Brat uśmiechnął się otwarcie. -

70

Jedyna dobra rzecz w tej całej historii, to ta, że nie zreali­

zowała czeku.

Serce Brandona zaczęło się w nim burzyć.
- Nie...

Dlaczego w takim razie go przyjęła? Czyżby od począt­

ku zamierzała ośmieszyć jednego z St. Johnów? Był
wściekły, ale jednocześnie czuł ulgę. Zgodziła się wziąć

pieniądze tylko po to, żeby z niego zadrwić.

- Chase ostrzegał, że lady Westforth różni się od jego

zwykłych zdobyczy - rzekł Marcus po długiej chwili mil­

czenia. - Jestem skłonny przyznać mu rację, jeśli w plot­

kach krążących o jej przyjęciu tkwi ziarno prawdy.

- Co się wydarzyło?
- Gospodyni przygotowała bardzo ciekawą aranżację

kwiatową. Jej główną ozdobę stanowił czek, złożony tak,

że wyglądał jak żaba. Twoje nazwisko było oczywiście wi­

doczne.

Brandon zobaczył pokój pełen gości chłonących każde

słowo opowieści lady Westforth. Niemal słyszał jej roz­
bawiony głos, widział wesołe iskierki w fiołkowych

oczach.

- Ile osób wie?

- Wszyscy. W mieście tylko o tym się mówi. - Marcus

obrzucił go posępnym spojrzeniem. - Naprawdę ją poca­
łowałeś i oświadczyłeś, że to dodatkowa nagroda?

Brandona zaczęły piec uszy.
- A to lisica!

- Hm. - Brat popatrzył na niego chłodno.

- Gdzie Chase?

- W swoim mieszkaniu. Wiesz, myślę, że naprawdę za­

leżało mu na lady Westforth. Choć się roześmiał, kiedy

mu opowiedziałem, jak rozwiązaliśmy jego mały kłopot,
był moment, że wyglądał, jakby cierpiał.

71

Brand pokiwał głową.

- Jeszcze dziś wybiorę się do lady Westforth i...
- Znowu skradniesz pocałunek. Nie bądź głupcem.

Unikaj tej kobiety jak ognia. Przynajmniej do czasu, aż

cala historia przycichnie.

- Nie mogę obserwować bezczynnie...
- Nie masz wyboru. Poczekaj cierpliwie. Wkrótce nikt

nie będzie pamiętał o incydencie.

Brand zacisnął pięści. Do licha, jak tu udawać, że nic

się nie stało, skoro całe towarzystwo wyśmiewa się za je­
go plecami? To nie do zniesienia. Do diabła z tą kobietą!

I do diabła z nim! Jak mógł tak głupio się zachować? Ca­
łując ją, dał kolejny powód do drwin.

Wolno wypuścił powietrze z płuc. Marcus miał rację.

Będzie z daleka omijał piękną wdowę. Na razie. Ale kie­
dy wszyscy zapomną o sprawie, on się zemści.

I nikt nie zdoła pomóc lady Westforth.

Przez cały kolejny tydzień Brandon musiał wysłuchi­

wać szeptów za plecami, a później frywolnych komenta­
rzy osób, które znały go na tyle dobrze, żeby się z nim
drażnić. Najgorsi okazali się bracia, zwłaszcza Chase.

Brandon znosił wszystko z uprzejmym, wymuszonym

uśmiechem, a jednocześnie obmyślał zemstę na lady West­
forth. Już nie mógł się doczekać ich następnego spotka­

nia. Z przyjemnością wyobrażał sobie, jak utrze jej nosa.

Lecz to nie plotki mu doskwierały. Nie miał nic prze­

ciwko temu, żeby stanowić temat rozmów. Jako St. John
zawsze znajdował się w centrum uwagi. Nieznośne było

to, że po raz pierwszy w życiu obsadzono go w roli ko­
mediowej, a właściwie farsowej. Na szczęście niebawem,
tak jak przewidział Marcus, uwaga towarzystwa skiero­

wała się na kogoś innego, głównie na sir Royce'a Pember-

72

ly'ego i pannę Elizabeth Pritchard. Ich ślub uważano za
wydarzenie sezonu, jako że pan młody uchodził za eks-

centryka.

Panna Pritchard nie rozczarowała plotkarzy. Sama tak

dobrała kolory sukni, butów, rękawiczek, biżuterii i kwia­
tów, że wyglądała jak tęcza, a jej małpce, która niosła ob­

rączki, skacząc przejściem między ławkami, nie spodobał
się nieznośny mops lady Birlington.

Dwa zwierzaki popatrzyły na siebie raz, warknęły, za­

skrzeczały i spotkały się w powietrzu. Panna Pritchard za­
darła spódnice i popędziła na ratunek swojej pupilce. Zanim

dobiegła na miejsce walki, wysadzana diamentami obroża

mopsa była zerwana, niebiesko-pomarańczowe ubranko
małpy podarte na strzępy. Na szczęście w tej konfrontacji
ucierpiał tylko wygląd obojga.

Po ślubie Brand został na poczęstunek, a następnie wy­

brał się na bal do lady Shelbourne. Siostra sir Pemberly'ego

lubiła duże przyjęcia i zadbała o to, żeby goście mieli wszyst­
ko, co najlepsze. Nawet Marcus nie mógł się skarżyć na ja­

kość serwowanych potraw czy też umiejętności orkiestry.

Brandon wrócił do domu nad ranem. W holu przywi­

tał go Poole z zatroskaną miną.

- Ktoś do pana przyszedł, sir.
Nie wiedzieć czemu Brand natychmiast pomyślał o la­

dy Westforth.

- Kobieta?

Kamerdyner potrząsnął głową.
- Nie, sir. Lord Wycham.

Brandon doznał rozczarowania.

- Od dawna czeka?
- Parę godzin, sir. Mówiłem mu, że pana nie ma, ale

uparł się, żeby zaczekać. Coś jest bardzo nie w porządku,

jeśli mogę wyrazić swoje zdanie.

73

Brand zerknął przez otwarte drzwi na czerwony fotel

stojący przed kominkiem. Ponieważ miał on wysokie

oparcie, zobaczył tylko pająkowate nogi w granatowych

spodniach.

Stolik zdobiły puste butelki i liczne przewrócone szklan­

ki, świadectwo tego, jak przyjaciel spędził ostatnie godziny.

- Dobrze zrobiłeś, Poole. Przynieś herbatę i tost.

- Już się robi, milordzie.
- Nie, do diabła! - dobiegł z fotela zachrypnięty głos,

a nogi poruszyły się, jakby ich właściciel próbował usiąść

prosto, ale nie zdołał. - Nie chcę żadnego tostu. Ani her­

baty. Jadłem papki, kiedy byłem dzieckiem i, na Boga, nie

zamierzam ich więcej tknąć.

A, Roger był w jednym ze swoich podłych nastrojów.

Brand uśmiechnął się do siebie, odprawił służącego ge­
stem ręki i wszedł do pokoju. Gdy zbliżył się do fotela

i zobaczył twarz Wychama, natychmiast spoważniał.
Chodziło o coś więcej niż o zwykłe przygnębienie.

- Wielkie nieba, co się stało?
Rysy wicehrabiego stężały. Jego krawat był przekrzy­

wiony, koszula rozchełstana, a włosy tak potargane, że po

obu stronach głowy sterczały mu dwa kosmyki niczym

rogi, co osobliwie kontrastowało z anielską twarzą.

- Powieszą mnie, Brand.

- Jesteś pijany.
- Pijany. - Roger próbował się zaśmiać, lecz głos mu się

załamał. - Dobre sobie! Owszem za dużo wypiłem, ale to

drobiazg. Gorzej narozrabiałem i jeśli mi nie pomożesz,

nie wiem, co zrobię.

- Chętnie ci pomogę w dowolny sposób.
Wycham trochę się uspokoił.

- Wiedziałem, że tak powiesz. Chodzi o lady Westforth.

Brandon zesztywniał.

74

- Znasz ją?

- Tak. Ponad miesiąc temu byłem u niej na kolacji. Ve-

rena wydaje je w pierwsze wtorki miesiąca.

Brand zacisnął szczęki. Roger mówił jej po imieniu. Jak

dobrze ją znał?

- Przypuszczam, że uraczyła cię opowieścią o mnie. -

Uśmiech kosztował go dużo wysiłku.

- O tobie? A, czek. - Wycham machnął ręką. - Nie, to

było wcześniej, zanim ją poznałeś. Poszedłem do niej na

kolację, żeby spotkać się z Humfordem.

Humford, zubożały par, prowadził jakieś interesy

związane z żeglugą i słynął Z zamiłowania do plotek. Gdy
był wstawiony, przechwalał się kontaktami w Minister­

stwie Spraw Wewnętrznych. Kiedyś uciekł na kontynent
z powodu długów. Był dokładnie takim typem człowieka,

jakiego Brandon spodziewałby się zobaczyć u Vereny.

- Zadajesz się z plebejuszami?
Wicehrabia poczerwieniał.

- Wiem, że Verena napsuła ci krwi, ale ona nie jest ta­

ka, jak myślisz...

- Nie masz pojęcia, co myślę.
- Wiem, jak ją potraktowałeś, kiedy sądziłeś, że Chase

jest w niej zakochany. Sam widziałem czek. - Roger jesz­
cze bardziej się zmieszał pod twardym spojrzeniem Bran­

da. - Tylko mnie wysłuchaj. Nie znasz Vereny i...

- Mów dalej, ale i tak się nie zgodzimy w tej kwestii.
Wycham przez chwilę milczał, po czym westchnął.

- Dobrze. Dzień przed tamtą kolacją wpadłem u Whi-

te'a na Humforda. Słyszał, że wybieram się do Devon-
shire, i spytał, czy mógłbym wziąć ze sobą pewną prze­

syłkę, jakąś listę. Oczywiście się zgodziłem.

- Tak po prostu? Bez zadawania pytań?

- Wydawało mi się, że to niewinna prośba. - Roger

75

przesunął drżącą dłonią po twarzy. - Obaj byliśmy zapro­
szeni do Vereny na kolację, więc tam się umówiliśmy.
Oczekiwałem, że poda mi jakieś szczegóły, ale zanim do­
tarłem do Westforth House, on już wyszedł.

Brand zmarszczył czoło.
- Wyszedł?

- Verena powiedziała, że nagle zbladł i zaczął przeszu­

kiwać kieszenie, jakby coś zgubił. Pożegnał się dwadzie­

ścia minut przed moim przyjściem.

- Słyszałem, że wkrótce potem wyjechał z kraju.
- Nie. Niedługo po jego wyjściu od Vereny ktoś go za­

bił - powiedział Wycham zdławionym głosem. - Znaleźli
ciało w Tamizie. Był uduszony, język...

- Do diabła! To poważna sprawa.
Roger pokiwał głową. Twarz miał bladą, na czole lśni­

ły kropelki potu.

- Zostawił w biurku notatki, w których wymienia mo­

je nazwisko. Myślą, że ja mam listę, ale przysięgam, że mi
jej nie dał, a gdybym wiedział...

- Zaczekaj! Kto tak myśli?
Przyjaciel wziął drżący oddech.

- W ministerstwie. A ta lista jest warta fortunę. - Ro­

ger głośno przełknął ślinę. - Możliwe, że to zaszyfrowa­

na wiadomość, bardzo ważna.

Brandon usiadł w fotelu naprzeciwko wicehrabiego.
- Skoro jest taka ważna, dlaczego Humford miałby ci

ją dawać?

- Nie wiem. Po prostu zobaczyłem się z nim u White'a,

a on poprosił mnie o przysługę. Uznałem, że to żaden kło­

pot. Zresztą nigdy nie wierzyłem w jego opowieści.

- Dobrze go znałeś?

- Od wieków, choć nigdy nie byliśmy blisko. Jego oj­

ciec i mój przyjaźnili się od dzieciństwa.

76

- Mimo wszystko to dziwne, że zwrócił się do ciebie

o pomoc.

- Boże, nie musisz mi tego mówić. Sam tysiąc razy za­

dawałem sobie pytanie, dlaczego to zrobił, ale znalazłem
tylko jedno wyjaśnienie: wpadł w kłopoty, akurat ja się
napatoczyłem, a wiedział, że może mi zaufać.

- Mówił coś jeszcze, kiedy cię prosił, żebyś spotkał się

z nim u lady Westforth? Coś ważnego?

- Nie. Wydawał się roztargniony. Zdenerwowany. - Ro­

ger poprawił się w fotelu. - Wtedy nie zwróciłem szcze­
gólnej uwagi na jego dziwne zachowanie.

Brand zmarszczył czoło. Coś się nie zgadzało w tej hi­

storii. Ale co?

- Ta kolacja, z której Humford wyszedł... Kto jeszcze

na niej był?

- Lady Jessup, państwo Kemble, Oglethorpe-Whi-

te'owie z córką Annę i...

- Nie zapomnij o uroczej lady Westforth.
- Vereny w to nie mieszaj.

- Kto jeszcze?
Wycham wytarł czoło drżącą ręką.

- Nie wiem. Nie pamiętam.
- Później, kiedy będziesz myślał jaśniej, dasz mi listę

osób biorących udział w przyjęciu. Wszystkich, rozumiesz?

- Tak. To koszmar. Nie wiedziałem o śmierci Humfor-

da aż do następnego dnia. Gdy się do niego wybrałem,

w mieszkaniu już czekali dwaj ludzie, zupełnie jakby wie­

dzieli, że przyjdę. Powiedzieli mi, co się stało, a potem... -
Roger szarpnął krawat, wzrok miał dziki. - To było strasz­

ne. Przesłuchiwali mnie jak kryminalistę.

Brand rzucił mu posępne spojrzenie.
- Cokolwiek mówili, nie mogą powiesić cię za dostar­

czenie jakiejś wiadomości.

77

- Nie muszą. Samo oskarżenie wywoła ogromny skan­

dal, który wpędzi do grobu mojego ojca. Już okryłem go
hańbą, zaciągając długi. Więcej nie zniesie.

Brand w zamyśleniu wygładził rękaw surduta. Roger miał

rację. Ktoś powinien znaleźć tę przeklętą listę, i to szybko,
żeby oszczędzić staremu hrabiemu wstydu publicznego
śledztwa. W całą sprawę była w jakiś sposób zamieszana iry­
tująca lady Westforth. Musiał ponownie złożyć jej wizytę,
choćby po to, żeby dowiedzieć się czegoś więcej o Humfor-
dzie. Decyzja poprawiła mu humor i go uspokoiła.

- Jedź do Devonshire i zostań z ojcem, póki wszystko

się nie wyjaśni - powiedział.

- Ministerstwo będzie mnie szukać.
- Nie mów nikomu, że wyjeżdżasz. Minie kilka dni, za­

nim się zorientują, że nie ma cię w mieście. Zyskamy na
czasie, a ja postaram się odnaleźć zgubę.

- Myślisz, że ci się uda?
- Mam nadzieję. Ale najpierw chciałbym się dowie­

dzieć, czy Humford jeszcze komuś wspomniał o tej nie­
szczęsnej liście?

Przyjaciel zbladł i uciekł wzrokiem.
- Ja... nie wiem. Nie sądzę...
- To ważne. Powiedział komuś jeszcze?
- Tak. Nie. To znaczy, nie jestem pewien, ale myślę...

Zawsze lubił Verenę. Ona nigdy go nie zachęcała, ale był
o niej bardzo dobrego zdania.

Brandon zacisnął szczęki.
- Tak myślałem.

Wycham dźwignął się z fotela. Twarz miał ściągniętą.
- Jeśli uważasz, że musisz porozmawiać z Vereną, pój­

dę z tobą i...

- Nie. Jeśli zostaniesz w mieście, mogą na wszelki wy­

padek cię aresztować. Jedź do Devonshire, a ja porozma-

78

wiam z lady Westforth. - Wstał i położył dłoń na ramie­

niu przyjaciela. - Zaufaj mi, Rogerze. Nie zawiodę cię.

Wicehrabia zdobył się na słaby uśmiech.
- Oczywiście.

- Zaczekaj, aż podstawią mój powóz. Powinieneś na­

tychmiast wyjechać.

- Brand, nie wiem, jak ci dziękować...
- Nonsens. Już umierałem z nudów. Ty dałeś mi nowy cel.

Przy okazji spędzi trochę czasu z kobietą, która jak

żadna inna zakłóciła jego spokój. Był pewien, że jeśli po­
obserwuje ją dłużej niż przez chwilę, dostrzeże wady, któ­
re wyleczą go z niezdrowej fascynacji.

- Ale nabałaganiłem - stwierdził Roger, trąc oczy ze

zbolałą miną. - Zasługuję na stryczek.

Brand trącił go w ramię.
- Bez przesady. Raczej na chłostę.
- Ty... - Wycham umilkł i przełknął ślinę, jakby nie był pe­

wien, czy mówić dalej. - Obiecaj, że nie skrzywdzisz Vereny.

Brandon zmarszczył brwi.
- Jakie właściwie stosunki łączą cię z lady Westforth?
-Poznałem ją rok temu i staliśmy się sobie bliscy,

w pewnym sensie. O, to nigdy nie było nic poważnego,

przynajmniej z jej strony. - Uśmiech Rogera zmienił się

w grymas. - Nie jestem w jej typie, wiesz.

- A jaki jest jej typ? - Nie powinien zadawać tego py­

tania, ale ciekawość wzięła górę.

- Nie wiem - odparł Wycham w zamyśleniu. - Verena

jest piekielnie niezależna i chce... właściwie nie mam po­
jęcia, czego ona chce. Na pewno nie mnie.

Z jakiegoś powodu Brandon uznał tę informację za bar­

dzo interesującą. Wzruszył ramionami.

- Uwierz mi, że potraktuję lady Westforth tak, jak na

to zasługuje. - I będzie się rozkoszował każdą sekundą.

79

Roger nie wyglądał na usatysfakcjonowanego tym za­

pewnieniem.

- Jeśli Verena jest wmieszana w tę sprawę, musi mieć

dobry powód. - Wyciągnął rękę. - Daję ci dwa tygodnie,
a potem wracam do Londynu.

Brand mocno uścisnął jego dłoń.

- Dobrze. Bądź spokojny.
Zamierzał nie tylko otrząsnąć się z uroku, jaki na nie­

go rzuciła lady Westforth, ale również znaleźć listę Wy-
chama.

A potem... Uśmiechnął się do siebie. Po raz pierwszy

od dawna czuł, że żyje. Lady Westforth lepiej niech się

strzeże.

6

Nie chodzi o to, że tyle przegrywam. Po prostu niena­

widzę nie wygrywać.

Wicehrabia Hunterson do księżnej wdowy Roth, su­

mując straty poniesione przez siebie na dorocznym balu
charytatywnym Rothów.

Verena zbliżyła się do lustra i poprawiła wysadzaną ka­

mieniami spinkę, wpiętą we włosy.

- Doskonale. - James stał w drzwiach salonu i obser­

wował jej odbicie. - To nowa suknia?

- Nie. Mam ją od dwóch lat, ale krawcowa przerobiła

dekolt. - Verena odwróciła się twarzą do brata.

James uniósł brwi.

- Wygląda tak, jakby części zapomniała doszyć.
- Nonsens. Taka jest moda.
Verena zauważyła, że jej brat prezentuje się dzisiaj wy­

jątkowo przystojnie. Czarny surdut leżał na nim idealnie,
burgundowy odcień jedwabnej kamizelki sprawiał, że je­
go oczy wydawały się jeszcze ciemniejsze. Dzisiaj będzie

łamał serca, pomyślała.

Nagle drzwi się otworzyły i do pokoju wsadził głowę

Herberts.

- Znalazłem coś na ganku, milady.

81

-Co?
- Kamień. A pod nim liścik. - Kamerdyner wszedł do

salonu i podał jej zmiętą karteczkę. - Adresowany do pa­

na Lansdowne'a.

- Do diaska! - zaklął James i wziął brudny świstek od

służącego.

- To wszystko, Herberts - rzekła Verena.

Kamerdyner wyraźnie ociągał się z wyjściem.
- Na pewno nie chce pani drinka przed...

- Nie. Dziękuję. Jesteś wolny.

Sługa niechętnie ruszył do drzwi.

- Mogę powiedzieć kucharce, żeby zaparzyła herbaty,

jeśli pani...

- Nie. Wezwij powóz. Pan Lansdowne i ja wkrótce wy­

ruszamy.

Herberts westchnął ciężko i w końcu opuścił pokój. Ve­

rena odwróciła się do brata.

- I co?
- To szantażyści. Nie żądają pieniędzy.
- Nie rozumiem. Więc czego chcą?

James bez słowa podał jej kartkę.

Lansdowne!

Znajdź listę.
Humford był tylko ostrzeżeniem.

Verena zmarszczyła brwi i spojrzała na brata.

- Jaką listę?
- Nie wiem. Kto to jest Humford?
- Lord Humford to par i znany pieczeniarz, ale opo­

wiada świetne historyjki. Albo raczej opowiadał. Ostatnio

wyjechał na wieś z powodu długów.

James zerknął na świstek.

82

- Jesteś pewna? Bo sądząc po tym, co tu napisali... -

Przygryzł wargę.

Verenę raptem ogarnął strach.
- Myślisz, że ktoś... nie, z pewnością nie! To znaczy, po­

myśleliśmy sobie, że zniknął dość nagle, ale... - Przycisnę­
ła dłoń do piersi. - Nie mogę uwierzyć, że ktoś skrzywdził
lorda Humforda. Był zupełnie nieszkodliwym starszym
człowiekiem.

- Może dla ciebie. Ale komuś mógł zagrażać. Musimy

go znaleźć.

- W takim razie wybieramy się we właściwe miejsce.

Był dobrze znany w Bramie Piekieł. - Verena ściągnęła
brwi. - A właściwie co to za lista?

- Szantażyści najwyraźniej zakładają, że wiemy, o co

chodzi.

- M y ?
- Przysłali żądanie do Westforth House, a nie do mo­

jego hotelu. - James sposępniał. - Nie podoba mi się to
wszystko.

- Cóż, bardzo się mylą, jeśli sądzą, że mamy pojęcie,

o czym piszą. Chodź, bo się spóźnimy, a czeka nas waż­
ne zadanie. Obiecaj mi tylko, że będziesz się dzisiaj
grzecznie zachowywał.

Brat przywołał na twarz wyraz niewinności i zdziwie­

nia.

- Nie zrobię nic, czego nie pochwaliłby ojciec.
- O, nie! Chcę większej pewności. Ciężko pracowałam,

żeby się tutaj urządzić, i nie pozwolę ci tego zniszczyć
ściąganiem na nas zbytniej uwagi.

- Nie mam na ten wieczór innych planów, jak poma­

gać w twoim przedsięwzięciu, a poza tym znaleźć tego
Humforda - oświadczył brat wyniosłym tonem.

- Nie potrzebuję twojej pomocy.

83

- Nie? Mogę odwrócić uwagę innych graczy. Na przy­

kład zemdleję. Albo przewrócę wazę z ponczem. - James

w zamyśleniu podrapał się po brodzie. - Wiem! Odszu­

kam St. Johna i wyzwę go na pojedynek. To powinno wy­

wołać poruszenie.

- Brandon St. John nie odwiedza przybytków hazardu.
Właściwie szkoda, pomyślała Verena, tłumiąc wes­

tchnienie. Jej plan nie całkiem się powiódł. Żałowała, że
St. John nie wpadł w taką furię, żeby wtargnąć do jej do­
mu, porwać ją w ramiona i za karę... pocałować.

Och, to dopiero byłoby coś. Do tej pory czuła jego ob­

jęcia. Cóż, jeszcze z nim nie skończyła. Wygładziła stanik
sukni, podziwiając nowy naszyjnik iskrzący się w świetle
lamp: misterny łańcuszek ze srebra, ozdobiony kawał­
kiem czeku z zamaszystym podpisem St. Johna.

James aż jęknął na jego widok.

- Postanowiłaś go rozwścieczyć, tak?
- Ten człowiek zasługuje na lekcję pokory, której pręd­

ko nie zapomni.

- Będzie szukał zemsty.
- Ma m nadzieję.
Brat uniósł brwi.
- Ciekawe.

Verena wzruszyła ramionami.
- Oczywiście, że nie jestem zainteresowana Brandonem

St. Johnem. Po prostu czuję silny przymus uświadomie­

nia mu, że nie jestem kobietą, którą można lekceważyć.

James prychnął.

- Poza tym brakuje mi biżuterii, a ta była wyjątkowo

tania - dodała siostra.

- Tania? Masz na sobie pięć tysięcy funtów.
- Niezupełnie. Lady Farnsworth poplamiła masłem pół

czeku, więc musiałam oderwać tę część i ją wyrzucić.

84

- Tak się dzieje, gdy ktoś dekoruje stół cennymi rze­

czami. - Brat z naganą potrząsnął głową. - Dobrze, że oj­
ca tu nie ma. Dostałby apopleksji.

- Myślisz, że nie spodobałby mu się mój naszyjnik?
- Z pewnością. - James dotknął ciężkiego sznura pereł

zdobiącego jej nadgarstek. - Przynajmniej masz coś na­
prawdę wartościowego. - Nagle uśmiech zniknął z jego

twarzy. - Są fałszywe.

Verena zabrała rękę.
- Tak, ale bardzo dobrze zrobione.
James z niesmakiem wykrzywił usta.

- Nie musisz obywać się bez tego, co niezbędne.

Siostra wybuchnęła śmiechem.
- Tylko Lansdowne'owie uważają perły za niezbędną

rzecz. Podobnie jak jedwabne suknie i pudding śliwko­
wy, co?

- Ależ oczywiście. - Brat wzruszył ramionami wdzięcz­

nym gestem, zdradzającym pobyt na kontynencie. - Idzie­
my? Czekając na ciebie, poczułem pragnienie. Poza tym

muszę się czegoś dowiedzieć o Humfordzie i jego związ­
ku z tajemniczą listą. Im szybciej załatwimy sprawę, tym
lepiej, zwłaszcza że ciebie też w nią wmieszali.

Verena z uśmiechem wzięła brata pod ramię.

- Jestem gotowa.

Brama Piekieł była najnowszym ulubionym miejscem

spotkań półświatka, dyskretnym domem gry prowadzo­
nym przez lady Fariey, gadatliwą wdowę ze słabością do

drogiego szampana i brylantów najwyższej jakości. Przy­
bytek mieścił się przy małej, stylowej uliczce na obrze­
żach modnej dzielnicy Londynu i wyglądał jak sąsiednie

domy: trzypiętrowy, z kamienia, o dużych oknach. Tylko

wnętrze było zupełnie inne.

85

W pokojach od frontu rozstawiono co najmniej dwa­

dzieścia stolików nakrytych zielonym rypsem. Grano
przy nich w monako, faraona i wista, czasami zdobywa­
jąc fortuny, ale znacznie częściej je tracąc. Jedynym praw­
dziwym zwycięzcą była lady Farley, która w ciągu nieca­

łych dwóch lat zgromadziła niezły majątek.

Tego wieczoru, tak jak we wszystkie inne, w pokojach

lśniły jedwabie, spinki do krawatów i dewizki, iskrzyły się
dziesiątki kieliszków z wyśmienitym szampanem, porto
i brandy. Jednym słowem ta noc sprzyjała grzesznikom.

Gospodyni jak zawsze przechadzała się wśród gości,

sprawdzając, czy napoje się nie skończyły, muzyka nie jest
za głośna, a gracze są zadowoleni. W głównym salonie na­
tychmiast dostrzegła wysokiego, ciemnowłosego mężczy­

znę ubranego zgodnie z najnowszą modą. Uśmiechnęła się
z satysfakcją.

Nie dość, że do jej skromnego przybytku zawitał St.

John, to był nim sam Brandon, niekwestionowany król

londyńskiej society.

Zwykle nie odwiedzał takich miejsc, zbyt świadomy

własnej pozycji, żeby zaszczycać swoją obecnością ulu-

- bione lokale półświatka. Ale teraz siedział w jej salonie

i grał w faraona.

Fanny próbowała ukryć triumf, ale zdradzały ją płoną­

ce policzki. Jeden z najbardziej pożądanych kawalerów

w stolicy, znany z wybrednego gustu... Nie spodziewała

się jego wizyty w najśmielszych marzeniach. Dyskretnie

przywołała służącego.

- Jacobs, widzisz tego dżentelmena przy stoliku do fa­

raona?

- Jest tam dwóch...
- Ten przystojny.
Lokaj zesztywniał.

86

- Przystojny? Nie potrafię...

- Ciemnowłosy. Ten po lewej.
- Tak, milady.

- Napełniaj mu kieliszek przez całą noc.

- Dobrze, milady.

- A jeśli będzie czegoś chciał... czegokolwiek... zadbaj,

żeby to dostał.

- Wszystko, czego zażąda, milady?

-Tak.

- Dobrze, milady.
Jacobs ukłonił się i oddalił. Wkrótce lady Farley zoba­

czyła, że sługa kręci się obok St. Johna.

Omal nie pękła z dumy.
Brandon dostrzegł na sobie wzrok gospodyni, ale celo­

wo nie zwracał na nią uwagi. Przyszedł tutaj wyłącznie

z jednego powodu. Chciał wytropić podstępną, aczkol­
wiek piękną lisiczkę w jej norze.

Przy okazji stwierdził, że norka jest całkiem przyjemna.

Słyszał o Bramie Piekieł, ale nigdy do tej pory jej nie odwie­
dził. W przeciwieństwie do Chase'a, który żył takimi niewy­
brednymi rozrywkami, Brand uważał je za nudne. Każdy

głupiec potrafił liczyć karty. W młodości bracia nie chcieli
z nim grać, bo nie bawiło ich przegrywanie każdej partii.

Pozwolił, żeby sługa napełnił mu kieliszek. Po spotka­

niu z Wychamem całą noc spędził na rozmyślaniach. Ktoś
ukradł tajemniczą listę Humfordowi, a potem go zabił.

I w jakiś sposób w tę historię była zamieszana lady West-
forth. Ale w jaki? Wiedziała o zabójstwie czy współdzia­

łała z mordercą?

Pamiętał jej uśmiech, ciepły ton głosu. I to, że nie zre­

alizowała czeku na pięć tysięcy funtów. N i c tu się nie zga­
dzało.

Decyzję, co robić dalej, powziął szybko. Najpierw mu-

87

siał zdobyć zaufanie lady Westforth, a następnie pomóc

Rogerowi wybrnąć z trudnej sytuacji. Przypuszczał, że

udawanie wielbiciela będzie dość łatwe. 2 tego, co słyszał,

piękną wdowę otaczały roje adoratorów.

2 dołączeniem do jej dworu nie powinienem mieć kło­

potów, uznał, sącząc porto. Kobiety takie jak lady West­

forth oczekują zainteresowania. Wręcz go pragną, a on

wykorzysta tę słabość we własnym celu.

Będzie chodził za nią krok w krok, adorował, znajdzie

drogę do jej łóżka. 2anim tydzień dobiegnie końca, uro­

cza Verena podzieli się z nim wszystkim, co wie.

Brandon uśmiechnął się do siebie. Do licha, podnieciła

go ta perspektywa. Oczywiście gdy już wdowę zdobędzie,

emocje opadną, ale do tego czasu... Przez chwilę zastana­

wiał się nad jej związkiem ze śmiercią Humforda. Czy coś

ukrywała? Zakręcił kieliszkiem i obserwował, jak trunek

spływa po ściankach naczynia.

Biedny Wycham. Od czasów szkolnych wpadał z jed­

nych tarapatów w drugie. Ciekawe, jak napytał sobie

ostatnich kłopotów. To smutne, że nie miał do kogo

zwrócić się o pomoc, aż wreszcie był zmuszony prosić

o nią szkolnego kolegę. Brandon nie wyobrażał sobie ży­

cia bez rodziny, bez braci i siostry, którzy, choć niemoż­

liwie wścibscy, troszczyli się o niego i zrobiliby wszyst­

ko, żeby go uszczęśliwić.

Mocniej zacisnął dłoń na kieliszku. Zrobi dla Rogera,

co w jego mocy.

Nagle dostrzegł kątem oka jakiś ruch przy drzwiach.

W progu stała lady Westforth, ubrana od stóp do głów

w biel i srebro. Gdyby chodziło o inną kobietę, lśniący

strój przyćmiłby jej urodę.

Natomiast Verena, której uśmiech zdawał się rozjaś­

niać cały pokój, wyglądała jak anioł.

88

Ale pozory oczywiście myliły. Jej gierki kosztowały go

dużo nerwów, a Humforda, być może, życie.

Brandon wychylił resztę porto, zgarnął pieniądze

i wstał. Musiał porozmawiać z lady Westforth sam na
sam.

Wieczór zapowiadał się interesująco. Bardzo interesu­

jąco.

7

Londyn żyje skandalami. Podsyca je, pielęgnuje i ubar­

wia. Oczywiście ja nie zniżam się do słuchania plotek.

Księżna wdowa Roth do sir Royce'a Pemberly'ego, spo-

tkawszy tego przystojnego nicponia w parku w bardzo

wilgotne popołudnie.

Brand odczekał, aż tłum, który otoczył Verenę, się roz­

stąpi, i dopiero wtedy stanął na linii jej wzroku. Najpierw

dostrzegł lekkie zawahanie, potem delikatny rumieniec,

a wreszcie hipnotyzujący uśmiech. Podniósł kieliszek

w milczącym toaście.

W jej oczach odmalowało się zdziwienie, ale nie zakło­

potanie. Nawet łaskawie skinęła mu głową. Spodziewał się

raczej, że będzie go unikać. Nie wziął pod uwagę jej wro­

dzonej śmiałości. Wkrótce zostawiła grupkę znajomych

i ruszyła w jego stronę.

- M i ł o pana widzieć, panie St. John. - W jej głosie po­

brzmiewała źle skrywana wesołość.

W pokoju dominowały ciemne brązy i czerwienie, Ve-

rena w białej sukni skupiała więc na sobie całe światło.

Brand nie mógł się nie uśmiechnąć. Wybór stroju był do­

skonały.

- Mnie również, lady Westforth.
Włosy miała zaplecione w warkocz i omotane wokół

90

głowy na kształt korony. Nie przestrzegała ślepo naka­
zów mody, tylko wybierała z niej to, w czym dobrze się
czuła.

Brandon musiał przyznać, że wygląda świeżo i promien­

nie, przyćmiewa wszystkie kobiety obecne w pokoju.
Opuścił wzrok na jej ramiona i dekolt sukni ozdobiony
białymi różyczkami z gazy. Przesunął obojętnym spojrze­

niem po srebrnym naszyjniku i... pospiesznie do niego

wrócił oczami.

Verena dotknęła łańcuszka i zapytała z uśmiechem:
- Podoba się panu? Kazałam go zrobić w zeszłym ty­

godniu.

- Więc tak skończył mój czek.

- Niestety został z niego tylko podpis, bo resztę lady

Farnsworth poplamiła masłem.

Zerknęła na niego spod rzęs i zaśmiała się cicho.
Powinien być zły, ale jedynie się ożywił. Na Boga, już

od bardzo dawna tak się nie czuł.

- Jest pani niepoprawna - stwierdził.
- Tylko wtedy, gdy zostaję do tego zmuszona.

- Przykro mi, jeśli pani uważa, że do czegokolwiek pa­

nią zmusiłem.

- Ha! Nigdy pan niczego nie żałuje, prawda?
- Nienawidzę przeprosin, więc uznajmy, że nic się nie

stało.

Lady Westforth przekrzywiła głowę i zlustrowała go

wzrokiem z udawaną powagą.

- Widzę, że nie potrafi się pan obrażać, co uważam za

bardzo niefortunne.

- Jak to?

- Bo musiałabym zaprzestać wysiłków, żeby rozbawić

ludzi pańskim kosztem. Niechętnie zrezygnowałabym
z tej rozrywki, więc niech pan chociaż zdobędzie się na

91

groźne spojrzenie? Albo marsową minę jak niezadowolo­
ny nauczyciel. Jedna z tych rzeczy wystarczy. Wtedy

wszyscy uwierzą, że jesteśmy śmiertelnymi wrogami,
i zrozumieją, że miałam prawo się z pana naigrawać.

- Lady Westforth, nie wiem, kto panią nauczył takiej

brutalnej taktyki, ale podziwiam ją.

Ujął jej dłoń i pocałował, muskając wargami gładką

skórę. Natychmiast poczuł miły dreszcz. Gdy spojrzał na

jej usta, ogarnął go żar. Boże, ależ smakowity z niej ką­

sek! Chętnie zjadłby go po małym kawałeczku.

Dziwne, ale nigdy wcześniej nie doświadczył tak silnej

fizycznej żądzy jednocześnie z podziwem dla nieposkro­

mionej duszy. Było to, delikatnie mówiąc, niepokojące

zjawisko. Nie żeby krzyżowało jego plany. Nadal zamie­

rzał uwieść rozkoszną wdówkę.

Niektóre z jego myśli musiały odbić się na twarzy, bo

palce Vereny zadrżały. Szybko zabrała rękę, a na jej po­

liczki wypłynął rumieniec.

W tym momencie podszedł do nich jej towarzysz, ude­

rzające przystojny mężczyzna o złotych włosach. Lady

Westforth skorzystała z okazji jak tonący, któremu rzu­

cono linę ratunkową.

- A! Poznajcie się panowie. Oto pan Lansdowne. Nie­

dawno przyjechał z Włoch.

Kolejna ofiara. Zamiast współczuć mężczyźnie stojącemu

obok wicehrabiny, Brandon zastanawiał się gorączkowo,

kim on dla niej jest. Kiedy blondyn zażyłym gestem przesu­

nął dłonią po jej ramieniu, St. Johna ogarnęła irytacja.

- Długo zamierza pan zostać w Londynie?
- Tak długo, jak pozwoli mi lady Westforth - odparł

Lansdowne, patrząc na nią czule.

Verena odwzajemniła jego uśmiech.

Drań!

92

- Mam nadzieję, że szybko i pomyślnie załatwi pan

swoje sprawy - rzekł Brandon. - A tymczasem może pan
ze mną zagra w faraona?

Brązowe oczy Lansdowne'a zabłysły.
- Faraon! Uwielbiam tę grę, choć nie jestem w niej zbyt

dobry.

- Ja również. Przegrywałem, zanim pan przyszedł.
- To z pewnością chwilowy pech. - Lansdowne był tak

podniecony propozycją, że zapomniał o Verenie. - Może
ustalimy własne warunki? Gospodyni narzuca pewne
ograniczenia, ale szkoda czasu, żeby ludzie tacy jak pan
grali o małe stawki. Podnieśmy je do... Au!

Chwycił się za ramię, na którym lady Westforth trzy­

mała dłoń.

- Biedny pan Lansdowne! - wykrzyknęła z troską Ve-

rena. - Znowu boli? - Przeniosła wzrok na St. Johna i do­
dała tonem wyjaśnienia: - Podagra, rozumie pan.

- W tak młodym wieku? Przykro mi, panie Lansdowne.
Blondyn z ponurą miną masował ramię.
- Nie tak jak mnie.

Lady Westforth posłała mu zdawkowy uśmiech.
- Domyślam się, że nie może pan grać w karty z bolą­

cą ręką.

- Mogę... Au! - Lansdowne wygładził rękaw. - Tak, rze­

czywiście byłoby mi trudno. Cóż, panie St. John, do zo­
baczenia innym razem.

Posłał kose spojrzenie lady Westforth, ukłonił się i od­

szedł.

- Od jak dawna pani go zna? - spytał Brandon.
Verena wzruszyła ramionami, ale na jej policzkach chy­

ba dostrzegł cień rumieńca. Już miał zadać dociekliwsze
pytanie, ale u jej boku pojawił się starszy dżentelmen.

- Lady Westforth i Brandon St. John! Nigdy bym nie

93

przypuszczał, że zobaczę was razem, zwłaszcza po... no,
cóż, nieważne. - Jameson przeniósł wzrok z jednego na
drugie. - Domyślam się, że zawarliście pokój?

- Istotnie - przyznał Brand. - Właściwie staliśmy się so­

bie tak bliscy, że lady Westforth nosi moje nazwisko na szyi.

Verena zamrugała i odruchowo dotknęła swojej ozdoby.

- To nie fair - syknęła.
- Nie w tej grze - odparł Brandon z uśmiechem.

Na jej wargach pojawił się niechętny grymas.
- Jest pan niepoprawny, ale chyba mi się to podoba.

- Skoro jesteście teraz przyjaciółmi, mam nadzieję, że

ze mną zagracie - powiedział Jameson. - Pan Cabot-Lewes

czeka na nas przy stole.

Verena spojrzała na Brandona z chochlikami w oczach

i . . . z triumfem?

- Z przyjemnością. Idziemy?
Brandon się ukłonił.
- Oczywiście.
Wkrótce zasiedli przy stoliku wciśniętym w sam róg sa­

li i częściowo zasłoniętym przez duże rośliny w donicach.
Dokonano prezentacji. St. John dowiedział się, że Cabot-

Lewes, niski, gruby i prawie całkiem łysy, nie licząc wą­
skiego pasma siwych włosów wokół głowy, zbił majątek
na handlu herbatą. Tak natrętnie wyrażał swój podziw dla

Vereny, że był aż śmieszny.

Brandon powoli zaczynał rozumieć, co miał na myśli

Marcus, nazywając lady Westforth ulubienicą półświatka.
Wyglądało na to, że wszyscy ją znają.

- Mam rozdawać? - zapytała.
Światło żyrandola padało prosto na jej głowę, na koro­

nę z warkocza, delikatną linię ramion i srebrny naszyjnik.
Brandon uśmiechnął się na widok swojego podpisu.
Chcąc nie chcąc, sama się naznaczyła.

94

Verena wzięła do ręki talię i potasowała ją bez pośpie­

chu. Lord Jameson obserwował ją z satysfakcją.

- Może pani piękne rączki zaczarują karty. Bóg wie, że

ostatnio mi nie szły.

Cabot-Lewes kiwnął głową, aż zafalował jego zwiotcza­

ły podbródek.

- Dobrze, że się pani do nas przyłączyła, lady West­

forth. I pan również, St. John. Potrzeba nam dzisiaj świe­
żej krwi.

Jameson się zaśmiał.

- Masz na myśli świeże pieniądze.
Zgarnął karty i rzucił złotą monetę na środek stołu.
Brandon zajrzał w swoje, czując na sobie spojrzenia

obu mężczyzn. Byli jak rekiny krążące wokół wyjątkowo
tłustej ryby.

- To dla mnie zaszczyt grać z St. Johnem - oświadczył

Jameson.

- Naprawdę? - odezwała się Verena z niedowierzaniem

w głosie.

Brandon posłał jej szeroki uśmiech, ale ona udała, że

go nie dostrzega.

- St. John, proszę powiedzieć lady Westforth, że nie tyl­

ko ma pan piekielne szczęście, ale potrafi z odległości mi­
li rozpoznać szulera.

Verenie wypadła z ręki karta.
- Przepraszam - bąknęła zmieszana.
- Nie przejmuj się, moja droga - pocieszył ją Jameson. -

Wszyscy popełniamy błędy. To znaczy wszyscy z wyjąt­

kiem twojego przyjaciela. Wolałbym oszukiwać w grze sa­
mego diabla niż Brandona St. Johna.

- Jak pan stwierdza, czy ktoś oszukuje? - spytała lady

Westforth. W jej głosie dało się słyszeć lekkie drżenie.

Cabot-Lewes zarechotał.

95

- W taki sam sposób jak my. Po tym, jak często ten

ktoś wygrywa.

- Jeśli to prawda, ty nie oszukiwałeś nigdy w życiu -

orzekł Jameson. - Szkoda, że tego samego nie można po­
wiedzieć o mnie.

Verena wymuszonym uśmiechem skwitowała jego

marny dowcip. Jakże żałowała, że przyjęła radę Jamesa.
Sprowokowała St. Johna, a teraz dowiedziała się o jego
niezwykłej umiejętności.

Zerknęła na niego spod rzęs i zobaczyła, że przygląda się

jej uważnie. Siedział poza kręgiem światła, jakby nie chciał
znajdować się w centrum uwagi. Ciemne włosy opadały mu
na czoło w taki sposób, że korciło ją, by je odgarnąć.

Utkwiła wzrok w swoich kartach. Nie powinna wie­

rzyć, że St. John potrafi przejrzeć nieczystą grę. Lord

Jameson był znany z tego, że lubi wymyślać niestworzo­

ne rzeczy, żeby zabawić słuchaczy.

M i m o to ostrożność nie zawadzi. Zwłaszcza że posta­

nowiła opróżnić sakiewkę St. Johna. Pierwsze rozdanie
przegrała. Potem drugie. Przez cały czas obserwowała
Brandona, ale nie dostrzegła żadnych oznak grożącego jej
niebezpieczeństwa.

Jeśli już, to wydawał się zwracać większą uwagę na nią

niż na grę. Często wpatrywał się w nią zamyślonym wzro­
kiem i w ogóle był bardzo poważny tego wieczoru.

Trzecią partię również przegrała, a jej stosik gwinei wy­

raźnie zmalał, podobnie jak leżący przed St. Johnem. Nie­
mal poczuła ból, kiedy z braku monet niedbałym gestem
rzucił na stół weksel.

Położyła rękę na swoich ostatnich pieniądzach i w tym

momencie dostrzegła spojrzenie Jamesa, który stał po
drugiej stronie pokoju. Brat natychmiast odgadł jej myśli
i zmarszczył brwi.

96

Czas uciekał. Jeśli zamierzała pomóc Jamesowi, musia­

ła zaryzykować. Ryzyko. Dla niego żyli Lansdowne'owie,
natomiast ona unikała go jak ognia. Choć szantażysta nie
zażądał pieniędzy, była pewna, że oboje będą ich potrze­
bować. Ojciec zawsze powtarzał, że istnieje bardzo nie­

wiele problemów, których nie rozwiąże garść złota.

James zatrzymał przechodzącego lokaja i coś do niego

cicho powiedział. Parę chwil później służący pojawił się
przy ich stoliku z trzema butelkami porto na tacy.

- Od pana Lansdowne'a w hołdzie dla urody lady West-

forth.

Verena posłała Jamesowi miły uśmiech.
- Och, co za hojność!

St. John łypnął na butelki spode łba.
- Istotnie.
Lord Jameson podsunął pusty kieliszek.
- Nawet nie znam człowieka, ale myślę, że jest księciem.
Pan Cabot-Lewes zgodził się z nim i też dał znak loka­

jowi.

- Jeśli kiedyś go spotkam, proszę mi przypomnieć, że­

bym mu podziękował za szczodry dar. Porto to mój ulu­
biony trunek.

Brandon spojrzał na Verenę.
- Zamówić dla pani coś innego? Może sherry?
- O, nie! Uwielbiam porto.
Pozwoliła, żeby służący napełnił również jej kieliszek.
Dwa następne rozdania zagrała bardziej zdecydowanie,

wygrała jedno, drugie przegrała. Dbała o to, żeby wszyst­

kie naczynia były pełne, ale sama prawie nic nie piła. Nie
mogła sobie na to pozwolić, jeśli chciała osiągnąć cel. Kie­
dy nikt nie patrzył, wylała swój trunek do jednej z dużych
donic stojących obok stolika.

Czas mijał, hojnie przekupiony przez Jamesa lokaj

97

wciąż dolewał alkoholu. Wkrótce lord Jameson zaczął

zdradzać objawy upojenia. Napotkawszy spojrzenie lady

Westforth, posłał jej niepewny uśmiech.

Verena trochę się uspokoiła. Zerknęła na sąsiada. Ca-

bot-Lcwes zezował na swoje karty i szybko mrugał powie­

kami, jakby nie mógł skupić wzroku.

Przeniosła oczy na St. Johna. Ciepłe światło żyrandola

kładło się na jego czarne włosy, muskało kości policzko­

we. Kieliszek stojący przy jego łokciu był prawie pusty.

Znowu. Wicehrabina dyskretnie skinęła głową służącemu.
Ten natychmiast dolał trunku.

W tym momencie Brandon podniósł głowę i skrzyżo­

wał z nią wzrok. W jego Oczach malowała się pewność sie­
bie, jakby uważał, że wystarczy kiwnąć palcem, a ona
wpadnie mu w ramiona.

To mogłoby być przyjemne, podpowiedziała jej nie­

sforna wyobraźnia. Oczywiście gdyby wcześniej twardo
nie postanowiła mu udowodnić, że jego osoba zupełnie
nie robi na niej wrażenia.

Uniosła podbródek i odpowiedziała mu wyzywającym

spojrzeniem. St. John się uśmiechnął, a jego wzrok nieco zła­
godniał. Zupełnie, jakby wiedział, kim ona jest, i dobrze znał

wszystkie jej grzeszki, ale zupełnie się nimi nie przejmował.

Verena popatrzyła na leżący przed nią niewielki stosik

gwinei. D ł o ń ją świerzbiła, ale Brandon St. John był bar­
dzo niebezpiecznym mężczyzną.

- Lady Westforth, teraz pani rozdaje - wybełkotał

Jameson.

Verena wzięła do ręki karty, przesunęła palcem po ich

gładkich powierzchniach. Zerknęła na St. Johna, ale patrzył
na swój kieliszek. Jameson i Cabot-Lewes byli tak pijani,
że z trudem siedzieli prosto. Nadeszła właściwa pora.

Potasowała talię, zręcznie przekładając damę na spód.

98

Wygrała następne trzy rozdania. Gdy zgarniała pieniądze,

napotkała wzrok Jamesa i posłała mu ledwo dostrzegalny
uśmiech. Wszystko szło dobrze.

- Lady Westforth, pani nie pije.
Verena odwróciła głowę i napotkała przenikliwe spoj­

rzenie Brandona. Miał zdumiewające oczy, tak ciemnonie­
bieskie, że przy pewnym oświetleniu wydawały się czarne.

- M y l i się pan, panie St. John. Wypiłam więcej, niż po­

winnam.

Gdy uniósł kieliszek, zauważyła, że lekko drży mu rę­

ka. Omal nie zaśmiała się z radości, gdy przyszła jego ko­
lej na rozdawanie. Z satysfakcją obserwowała, jak plączą

mu się karty. Uśmiechnęła się zachęcająco, kiedy przesu­
nął pierwszą w jej stronę.

Zmrużył oczy i posłał jej gorące, władcze spojrzenie. Po

jej plecach przebiegł dreszcz. St. John chyba się zreflekto­

wał, bo natychmiast spuścił wzrok i rozdał pozostałe karty.

Verena wzięła swoje, wewnętrznie rozdygotana. Nie

chodziło o to, jak na nią patrzył. Mężczyźni często tak się
zachowywali, zwłaszcza po wypiciu dużej ilości porto. Za­

skoczyła ją własna reakcja. Jej ciało zmiękło jak pod do­
tykiem kochanka.

Tego rodzaju doznania były jej obce. Właściwie wywo­

ływało je tylko spojrzenie Andrew, dawno temu.

Znowu zerknęła na Brandona. Nie, nic do niego nie

czuła poza...

- Pani kolej, lady Westforth. - St. John znowu przesunął

po niej wzrokiem, ale tym razem bardziej się kontrolował.

Jego głęboki głos pieścił jej uszy. - Wycofuje się pani?

Verena stwierdziła, że jej dłonie lekko drżą. N i c z tego

nie będzie. Jak teraz zamieni karty? Szybko je rozdała
i swoje położyła na stole.

Gdy St. John skierował uwagę na Jamesona, omal nie

99

westchnęła z ulgi. Żeby czymś zająć ręce, sięgnęła po por­

to. Pozostałe kieliszki były puste. Niedobrze. Rozejrzała
się, sprawdzając, czy nikt nie patrzy, i powoli opuściła rę­

kę, żeby wylać alkohol do donicy.

Silne palce zacisnęły się wokół jej nadgarstka. Verena

podniosła wzrok. St. John uśmiechał się, błyskając zębami.

- Nie mogę patrzeć, jak marnuje się dobry trunek.
- O co chodzi? - zapytał Cabot-Lewes, próbując dojrzeć

coś przez stolik bez podnoszenia się z krzesła. Jego po­
dwójna broda zadrżała. - Lady Westforth rozlała porto?

-Jeszcze nie - odparł Brandon i nachylił się do niej, że­

by nikt go nie usłyszał. - Zdaje się, że nie przepada pani
za porto. Mam zamówić lemoniadę?

Verena zacisnęła wargi.
- Nie wiem, o czym pan mówi. Ja tylko podziwiałam

roślinę. - Spojrzała znacząco na swoją rękę. - Może mnie

pan już puścić.

- Proszę wypić drinka.

-Nie.

-Vereno. - Przysunął się bliżej. Dla osób patrzących

z boku wyglądało to jak intymna rozmowa kochanków.
Męska dłoń na jej nadgarstku, usta tuż przy uchu. - Proszę

wypić porto albo się przyznać, że chciała je pani wylać.

Verena nie lubiła gróźb. Ale jeszcze bardziej nie znosi­

ła mężczyzn, którzy próbowali ją do czegoś zmusić.

- Niech pan mnie puści.
St. John uniósł brwi.
- Nie mogę pić, kiedy trzyma pan moją rękę.
Zabrał dłoń, ale popatrzył na nią wyzywająco.

Verena zadrżała pod jego twardym spojrzeniem. Nie

dość, że ją obraził, to na domiar złego postanowił z niej
zakpić! Dobrze! Już ona mu pokaże. Krew Lansdowne'ów
płynąca w jej żyłach zawrzała.

100

Verena zwarła się wzrokiem z impertynentem, uniosła

kieliszek i wychyliła porto, nie po łyczku, ale od razu do
dna, jednym haustem. Alkohol zapiekł ją w przełyku, aż
do oczu napłynęły jej łzy, ale nawet się nie skrzywiła, tyl­

ko głośno odstawiła puste naczynie na stół.

- Ty głuptasie - syknął Brandon. - Zrobiłabyś wszyst­

ko, żeby nie wyznać prawdy, tak?

Lord Jameson zarechotał.

- N o , no, lady W! Utarła mu pani nosa!
Verena mruganiem odpędziła łzy. Jej wnętrzności pło­

nęły.

- Czyja teraz kolej? - zapytała.

Brandon odchylił się na oparcie krzesła, Jameson wy­

rzucił kartę.

Vereny nie obchodziło, co o niej myśli St. John. Była

dorosła i mogła pić porto o dowolnej porze dnia i nocy.
Prawdę mówiąc, miała ochotę na następnego drinka. Al­
bo dwa. A może trzy.

Przywołała wzrokiem lokaja i wskazała na swój kieli­

szek. Służący napełnił go bezzwłocznie. Pozostałe również.
Wicehrabina szybko wychyliła swój. Dlaczego nie? Już
dość wygrała. Jeśli będzie ostrożna, nie pozwoli odebrać so­

bie zwycięstwa. Tyle pieniędzy jej wystarczy. Na razie.

Pozwoliła, żeby lokaj znowu dolał jej porto.
Dezaprobata St. Johna rosła z każdą chwilą, aż w koń­

cu zdawała się zwisać nad nią niczym chmura.

Verena ignorowała go, jednocześnie z zapałem flirtując

z lordem Jamesonem i panem Cabotem-Lewesem. Po ko­
lejnym solidnym łyku porto, stwierdziła, że nie jest takie
złe. Im więcej piła, tym bardziej jej smakowało. Może na

tym polegała sztuczka.

Zagrali jeszcze jedną partyjkę i ku własnemu zaskocze­

niu Verena wygrała, a w dodatku jej kieliszek znowu był

101

pusty. Już się zastanawiała, czy nie poprosić o więcej por­
to, kiedy tuż przy jej uchu rozbrzmiał glos Brandona.

- Proszę nawet o tym nie myśleć, bo osobiście wyleję

trunek do donicy.

Lady Westforth prychnęła.
- Nie jest pan moim ojcem.
- Istotnie. - Patrzył na nią w taki sposób, że przebiegł

ją dreszcz.

- A n i bratem.
- To prawda - zgodził się pospiesznie.
- Więc nie może pan niczego mi zabraniać.

- Nie zabraniam, tylko po prostu stwierdzam, że za du­

żo pani wypiła, i nie pozwolę na więcej.

- Za kogo się pan uważa, żeby mi na coś pozwalać lub

nie? - Spiorunowała go wzrokiem. Dziwne, ale jego twarz

się rozmywała. - Proszę przestać.

-Co?
- Ruszać się, bo mnie od tego mdli.
St. John odłożył karty na stół.
- Otóż to. Wychodzimy.

- Nigdzie nie idę. Przyszłam tutaj, żeby grać, i będę grać.
Brandon przez dłuższą chwilę patrzył na nią z miną

groźną jak chmura gradowa. W końcu sięgnął po talię.

- Więc grajmy. Ale od nowa.
- Co się dzieje? - zapytał bełkotliwie Jameson.
St. John posłał mu obojętne spojrzenie.
- Lady Westforth i ja mamy spór do rozstrzygnięcia.
Cabot-Lewes machnął ręką.

- Ja mam już dość. Rezygnuję. Wiemy, kto wygrał?
- Mam nadzieję, że ja - powiedziała Verena, zastanawia­

jąc się, dlaczego zawsze odmawiała porto. Przecież to cudow­
ny trunek. Uniosła kieliszek i z rozczarowaniem stwierdziła,
że jest w nim tylko parę kropel. - Jaka szkoda! - Zerknęła na

102

St. Johna. Z jakiegoś powodu surowy wyraz jego twarzy
przyprawił ją o uśmiech. - Jeśli wygram, dostanę porto?

- Całą butelkę.
Westchnęła z zadowoleniem.

- Zgoda.

Brandon potasował talię i przesunął ją ku niej po blacie.
Verena zwilżyła wargi. Zamierzała wrócić do domu ja­

ko zwyciężczyni. Czuła, że dzisiaj ma szczęście. Sięgnęła

po kartę, zawahała się i popatrzyła St. Johnowi w oczy.

- Chwileczkę. A pan co dostanie, jeśli wygra?

Brandon przesunął po niej wzrokiem, zatrzymując go

na dekolcie, nagich ramionach, dolnej wardze.

- Prawo do odwiezienia pani do domu - powiedział.
Verena zmierzyła go spojrzeniem. Sama nie wiedziała,

dlaczego, ale propozycja wydała się jej podejrzana.

- Coś jeszcze?

St. John znowu otaksował ją oczami.
- Nie rozumiem.

- Ja dostanę całą butelkę porto, jeśli wygram, a pan tyl­

ko odwiezie mnie do domu. To niesprawiedliwe.

- Na Jowisza! - wykrzyknął Jameson. - Lady Westforth

ma rację! Powinien pan dostać coś więcej.

- Może pocałunek? - odezwał się Cabot-Lewes z szero­

k i m uśmiechem. Jego okrągła twarz lśniła od potu. - Ja

kiedyś wygrałem całusa w karty. Najsłodszego w życiu.

- To uczciwa stawka - stwierdził Jameson. - Co pani na to?
Wicehrabina położyła łokieć na stole i oparła brodę na

dłoni.

- Chyba nie mogę się zgodzić. Pan Lansdowne mnie tu­

taj przyprowadził, więc byłoby niegrzecznie wyjść z in­
nym mężczyzną. Nie mówiąc o jego całowaniu. Co nie
znaczy, że chciałabym pocałować pana Lansdowne'a.

Usta Brandona wykrzywiły się w uśmiechu.

103

-Nie?
- Zupełnie nie - oświadczyła Verena. - Nie jest w mo­

im typie.

Jameson zaśmiał się rechotliwie.

- Biedak!
Cabot-Lewes ze smutkiem pokiwał głową.
- A przysłał nam takie dobre porto. Nie wolno odtrą­

cać człowieka, który ma szeroki gest.

- Nie sądzę, żeby w tej chwili obchodziło go coś poza

faraonem - stwierdził zimno Brandon.

Wszyscy się obejrzeli. Verena zobaczyła jedynie tył gło­

wy Jamesa, który siedział obok lady Farley.

- Może będzie miał dzisiaj więcej szczęścia niż ja - po­

wiedziała, po czym nachyliła się do St. Johna i dodała kon­

spiracyjnym tonem: - Zwykle wygrywam, wie pan. Ale
bardzo ostrożnie.

Brandon doszedł do wniosku, że jeszcze nigdy w życiu

nie widział bardziej uroczej kobiety, wstawionej po zale­

dwie trzech kieliszkach.

- Nieczęsto pani pije, prawda?
- Nigdy. Alkohol zaćmiewa umysł. - Wycelowała w nie­

go palec. - Wie pan, co mawia mój ojciec?

-Co?
- Że dobry gracz nigdy nie pije.
- A pani jest dobrym graczem? Czy nieuczciwym?
- Nie podobają mi się pańskie słowa. - Bezskutecznie

siliła się na obrażony ton.

St. John oparł łokcie na stole.

- Proszę wybrać kartę.
Verena spojrzała na talię i nerwowo oblizała wargi. Na

widok różowego języka przesuwającego się po pełnych

ustach Brandonowi zaschło w gardle. Do licha, co za roz­

koszna istota!

104

W końcu lady Westforth wyciągnęła rękę i odwróciła

kartę. Walet trefl.

- Ha! - wykrzyknęła triumfalnie. - Proszę go pobić!
- Świetnie, lady W! - zawołał Jameson.

Cabot-Lewes z entuzjazmem pokiwał głową. Brandon

sięgnął po kartę. K r ó l kierowy.

Verena zamrugała.

- Szczęście St. Johnów - skwitował Jameson. - Ostrze­

gałem panią.

Brandon dotknął łokcia Vereny. Chciał ją stąd zabrać,

zanim Lansdowne się zorientuje, że wyszła.

- Chodźmy, lady Westforth. Odwiozę panią do domu.

- Teraz?

- Tak.

Verena wstała chwiejnie.
Jameson i Cabot-Lewes też dźwignęli się z krzeseł i za­

częli ją żegnać wylewnie. St. John nie dał jej czasu na od­

powiedź. Skinął im obu głową i poprowadził wicehrabinę
do drzwi.

8

Całowanie to sztuka, którą najlepiej zostawić eksper­

tom, jako że jest dużo bardziej niebezpieczne niż szer­

mierka. Jedne niewprawne usta mogą spowodować więcej
szkody niż najostrzejsza broń.

Sir Royce Pemberly do swojej młodej żony Lizy w lo­

ży Shelbourne'ów w Theatre Royale.

Powóz jechał z turkotem ulicami Londynu, światła

lamp kreśjiły na szybach migotliwe wzory. Verena opar­

ła się o poduszki, próbując ignorować St. Johna, który sie­

dział naprzeciwko niej i dotykał kolanami jej nóg.

Dlaczego czuła taki lęk, jakby stała na wąskiej półce

nad przepaścią i każdy niewłaściwy krok mógł okazać się

bardzo niebezpieczny? Słyszała dudnienie własnego serca.

Splotła dłonie.

Wyglądała przez okno i udawała, że nie dostrzega Bran-

dona, ale rozparty w swoim kącie powozu, zdawał się wy­

pełniać całą wolną przestrzeń. Ręce trzymał w kieszeniach

i nie odrywał od niej oczu.

Chyba powinna być wdzięczna, że nie wykorzystał ich

sam na sam, ale, szczerze mówiąc, chętnie przyjęłaby jego
niestosowne awanse. Zwłaszcza teraz, gdy nocne powie­

trze chłodziło jej nagie ramiona, a ruch wehikułu potęgo-

106

wał zawroty głowy wywołane przez porto. Miała wraże­

nie, że dryfuje na chmurze, wolna i lekka jak wiatr.

Odezwały się również inne uczucia, których od dawna

nie doświadczyła: niepokój, pragnienie.

Zamknęła oczy, żeby odciąć się od mężczyzny, któ­

ry siedział naprzeciwko niej. Na próżno. Widziała go
przez powieki. Właściwie gdyby miała kartkę i ołówek,

mogłaby go narysować, każdy rys, drobne zmarszczki,
które powstawały w kącikach oczu, kiedy się uśmie­

chał, i ust, gdy coś mu się nie podobało, szerokie bary,
silne uda... H m .

Uda. Uśmiechnęła się do siebie. Długie i umięśnione,

tuż obok...

- Nie powinna pani pić. - W głosie St. Johna brzmiało

rozbawienie. - Nie mogę uwierzyć, że wystarczyły tylko
trzy kieliszki porto. Moja matka miała mocniejszą głowę.

- Była alkoholiczką? - Verena otworzyła oczy i zerknę­

ła na niego w półmroku. - Nic dziwnego. Gdybym miała
sześcioro dzieci, też lubiłabym zaglądać do butelki.

- Nie była alkoholiczką - zapewnił Brandon ze śmie­

chem. - Ale rzeczywiście sześcioro dzieci to dobry powód,
żeby się nią stać. - Przez chwilę mierzył ją wzrokiem. -
Verena. To niezwykłe imię. Skąd się wzięło?

Powinna zaprotestować przeciwko takiej poufałości,

ale spodobało się jej, jak wymawiał jej imię. Niemal
z francuska, a to przecież język miłości.

- No więc - ponaglił ją niecierpliwie, jeszcze mocniej

napierając na nią kolanami i wprawiając ją w drżenie. -
Odpowie mi pani czy mam zgadywać?

- Proszę zgadywać.

Usta St. Johna wykrzywiły się w uśmiechu. Zmysłowe

i intrygujące, doszła do wniosku Verena.

- Zastanówmy się. - Lampy uliczne oświetlały tylko

107

dolną połowę jego twarzy. - Tak miała na imię pani bab­

cia, która zostawiła pani cały majątek.

Verena natychmiast wyobraziła sobie dobrotliwą star­

szą panią, wartą więcej niż koronowany książę.

- Urocza historyjka, ale nieprawdziwa. To nazwa ma-

łego miasteczka. M o i rodzice twierdzą, że tam zostałam

poczęta, na brzegu rzeki.

- Jakie to ryzykowne. M o i rodzice byli równie szaleni.

Pamiętam, jak kiedyś natknąłem się na nich w spiżarni.

Przesunął się na siedzeniu, tak że już nie muskał kola­

nami jej kolan, tylko otoczył je z obu stron.

Verena chciała się odsunąć, ale nie miała gdzie. Zosta­

ła uwięziona między parą długich, muskularnych nóg.

Wrażenie było... rozkoszne.

Gdy powóz skręcił za róg, Brandon wykorzystał jego

gwałtowny przechył, żeby zmienić pozycję. Teraz kolana­

mi niemal dotykał przeciwległego siedzenia, udami przy­

wierał do ud lady Westforth. Ona zaś głośno wciągnęła

powietrze a po jej plecach przebiegł dreszcz pożądania.

Niech to licho, gdyby wiedziała, że tak działa porto, ni­

gdy by go nie tknęła.

- Proszę mi opowiedzieć o swoim mężu. Podobno lu­

bił się bawić.

Verena zamrugała, żeby przezwyciężyć oszołomienie.
- Andrew? Uwielbiał wszelkie rozrywki, zwłaszcza te,

w których mógł robić zakłady.

Przesunęła się odrobinę w jedną stronę, dalej od nie­

bezpiecznych nóg, które nasuwały jej dziwne myśli. Na

przykład, jak Brandon wyglądałby nago? Zerknęła na nie­

go spod rzęs. Idealnie skrojone ubranie podkreślało rzeź­

bioną sylwetkę.

Verena postanowiła jeszcze dzisiaj odmówić modlitwę

dziękczynną do Boga za stworzenie tak doskonałego okazu.

108

Zadowolona z siebie wygładziła suknię, rozkoszując

się dotykiem jedwabiu. Rejestrowała najdrobniejsze
szczegóły: grę cieni i świateł, gładkość materiału pod pal­
cami, parskanie koni, stuk kopyt na bruku. Noc była ma­
giczna.

- Pani mąż chciał mieć dzieci?
Verena zmarszczyła brwi, żałując, że w półmroku led­

wo widzi twarz St. Johna. Czuła jednak, że jego oczy pło­

ną i przewiercają ją na wylot.

- Nie. W każdym razie jeszcze nie.
Brandonowi wydawało się, że usłyszał w jej głosie ton

smutku. Przysunął się bliżej, tak że znowu dotknął jej no­
gami. Lady Westforth spojrzała w dół, ale nawet nie pró­
bowała się cofnąć.

Szkoda, że miał taki duży powóz. Zanotował sobie

w pamięci, żeby nazajutrz zamówić mniejszy.

- Wiem, że Westforth zginął w wypadku niedługo po

waszym ślubie. Konie poniosły?

- Nie, Andrew... - Verena uśmiechnęła się słabo. - Urzą­

dzał wyścigi i za ostro pokonał zakręt. Złamał sobie kark.

- Przykro mi.
- Niepotrzebnie. Śmierć była szybka i bezbolesna.

Umarł tak samo, jak żył: całkowicie wolny. Oczywiście
rozpaczałam, ale nawet wtedy wiedziałam, że tak musia­
ło się stać.

- Nadal pani za nim tęskni.
Verena spojrzała za okno. Czarne skórzane obicie ścian

powozu było doskonałym tłem dla jej urody.

Dziwne, ale dopiero teraz przyznał Devonowi rację, że

osławiona wdowa jest piękna w każdym calu. Chodziło
o coś więcej niż tylko ciało i twarz, choć jej rysy same
w sobie budziły zachwyt. Może o duszę.

Brandon westchnął ze zniecierpliwieniem. Był śmiesz-

109

ny. Powinien spytać o Humforda, zamiast interesować się

jej osobą: kim jest, skąd pochodzi i tak dalej.

Lady Westforth zaśmiała się nagle, błyskając zębami.
- Wie pan, że nie tęsknię za stanem małżeńskim?

- Co takiego?

- Andrew chrapał.
Brand uśmiechnął się szeroko, zastanawiając, co by zro­

biła, gdyby chwycił ją w objęcia. Zauważył, że ona tego
pragnie. I żeby być uczciwym, on też chciał otoczyć ją ra­
mionami i sprawdzić, czy wspomnienie ich pocałunku nie
jest tylko tworem jego bujnej wyobraźni.

Verena odsunęła się i dumnie uniosła głowę.
- Śmieje się pan ze mnie.
Brandon ujął jej dłoń.
- N i c podobnego.
- Ale uśmiechał się pan. Daleko jeszcze? Chciałabym

już znaleźć się u siebie.

- Właśnie tam jedziemy.
- Ta podróż coś za długo trwa. - Verena popatrzyła na

niego podejrzliwym wzrokiem, ale nie zabrała ręki. - Na

pewno wiezie mnie pan do mojego domu, a nie do swo­

jego?

- Nie mam domu. Wynajmuję mieszkanie przy St.

James Street.

- St. John bez rezydencji? Myślałam, że istnieje jakieś

prawo, które tego zabrania, brzmiące mniej więcej tak:
„każdy nadęty osobnik musi posiadać własną siedzibę".

Brandon się uśmiechnął.
- Sądzę, że moja matka by panią polubiła.
- Wątpię. Rzadko łączą mnie dobre stosunki z innymi

kobietami. Nie wiem dlaczego.

St. John potarł kciukiem wierzch jej dłoni, podziwiając

gładkość skóry.

110

- Może dlatego, że jest pani zbyt szczera.
- Szczera? Ma pan na myśli: uczciwa?
Brandon milczał. Sam nie był pewien, o co mu chodzi­

ło. Wiedział tylko, że lady Westforth siedzi stanowczo za
daleko. Chciał mieć ją przy sobie. Na sobie. Pod sobą.

Verena westchnęła.
- Nie zamierza pan odpowiedzieć, a ja wiem dlaczego.

Nie jestem dla pana uczciwa ani godna szacunku, bo ina­
czej nie proponowałby mi pan pieniędzy za zostawienie
pańskiego brata w spokoju. Zapewne pan mną gardzi.

- Ależ nie! I zaczynam sobie uświadamiać, że myliłem

się co do pewnych rzeczy, choć miałem powody uważać
je za prawdziwe.

- „Uważać" i „pewne". Jakie mocne podstawy do wy­

ciągania wniosków!

- Przyznaję, że byłem nieco pochopny w swoim osą­

dzie.

- „Nieco pochopny". - Verena prychnęła. - Oto wyzna­

nie poważnego błędu i prawdziwa skrucha.

Brandon otworzył jej dłoń i przez chwilę podziwiał jej

kształt: smukła i delikatna, o długich palcach, była ręką
muzyka, artystki albo... utalentowanej kochanki.

Podniósł ją do ust i zaczął przesuwać wargami po wska­

zującym palcu, zatrzymując się na kostkach. Czuł, jak po
żyłach rozlewa mu się żar.

Lady Westforth patrzyła na niego szeroko otwartymi

oczami.

- Nie powinien pan tego robić.
- Dlaczego?
- Bo... - Przełknęła ślinę.

Pocałował palec serdeczny. Verena zamknęła oczy. Na

jej twarzy malował się wyraz tęsknoty.

Brandon nie mógł oderwać od niej wzroku. Musnął ję-

111

zykiem wrażliwe miejsce, gdzie trzeci palec łączył się

z dłonią.

Lady Westforth drgnęła, oddychając urywanie. Bran­

don był bliski utraty panowania nad sobą. On też na chwi­

lę zamknął oczy. Nie śmiał domagać się pocałunku. Nie

umiałby przestać.

- St. John... - Verena znowu przełknęła ślinę i zwilżyła

wargi. Jej ciało płonęło. Pragnęła go... Teraz. - Może pan

odebrać swoją wygraną.

- Za dużo pani wypiła - stwierdził Brandon z uwodzi­

cielską nutą w głosie.

Verena z trudem pohamowała uśmiech.
- Nie, ale będę żałować, że piłam, jeśli mnie pan nie po­

całuje.

Wargi St. Johna się wykrzywiły, oczy rozjarzyły.
- Gdyby pani przeszła na moją stronę powozu...

Jej piersi tęskniły do jego dotyku.

- Tak? - wyszeptała bez tchu.
- I gdyby pani usiadła na moich kolanach, otoczyła ra­

mionami szyję...

- Tak? - Odnosiła wrażenie, że jeszcze chwila, a buch­

nie płomieniami. - Co mi pan da?

- Pocałunek, którego nigdy pani nie zapomni. - Jego

głos wypełniał mroczne wnętrze, kusił. - A ten, który jest

mi pani winna, zostawiam na wybraną przez siebie porę.

Verena wiedziała, że to rozwiązłość, ale mimo woli za­

częła się zsuwać na brzeg siedzenia. Ponieważ nogi Bran-

dona ją obejmowały, bez trudu się na nie przeniosła.

St. John chwycił ją w objęcia i odszukał jej usta. Tak

jak za pierwszym razem było to coś więcej niż zwykły

pocałunek. Raczej piętnowanie albo zachłanne sycenie

głodu. Jego dłonie aż parzyły ją w plecy przez materiał

sukni.

112

Verena jęknęła cicho i zarzuciła mu ręce na szyję. Po­

żądanie przepędziło wszelkie myśli. Zostały same roz­
koszne doznania. Wygięła plecy w łuk i przywarła do
szerokiego torsu całym ciałem. Koniuszki jej piersi
stwardniały.

Powóz zatrzymał się z turkotem i dopiero wtedy Vere­

na odzyskała zmysły. Odsunęła się od Brandona i zmusi­
ła osłabione nogi, żeby przeniosły ją na dawne miejsce.
Tam opadła bez sił i tchu.

Przez chwilę siedzieli w milczeniu, patrząc na siebie,

oddychając ciężko jak po biegu. Verena pragnęła wrócić

w objęcia Brandona, znowu poczuć na sobie jego dłonie,

posmakować ust.

Przycisnęła dłoń do czoła.
- Ja nie chciałam...
- Wiem, Vereno, ja...
Drzwi się otworzyły i stangret wysunął schodki.
St. John z westchnieniem przeczesał włosy palcami

i posłał jej krzywy uśmiech.

- Chodźmy. Obiecałem odprowadzić panią do domu

i tak zrobię.

Wysiadł Z powozu i podał jej rękę.
Verena bez słowa skinęła głową. Padające z ganku świat­

ło tworzyło wokół nich złotą sadzawkę. Brandon wsunął
dłoń w zgięcie łokcia damy i razem ruszyli po schodkach.

Gospodyni sięgnęła do klamki i znieruchomiała.
- O co chodzi?
Lady Westforth zmarszczyła czoło, próbując otworzyć

drzwi.

- Są zamknięte - stwierdziła.
- Ma pani klucz?
- Oczywiście, że nie. Herberts powinien na mnie cze-

113

St. John uniósł brwi.

- I naprawdę pani wierzyła, że będzie czekał?
Nie odpowiedziała. Brandon uśmiechnął się szeroko,

po czym sięgnął do mosiężnej kołatki.

W domu długo panowała cisza. Oboje czuli na sobie

spojrzenie stangreta. St. John nachylił się i powiedział ci­
cho:

- Jest mi pani winna pocałunek, madam.
- Dostał go pan w powozie.
- Nie, to był dodatkowy. Dobrze pani wie.
Istotnie. Verena stłumiła westchnienie. Miała nadzieję,

że zapomniał. Zamroczenie wywołane przez porto szyb­
ko ustępowało. W tym momencie była aż nadto świado­
ma, co jej grozi w razie pozostania sam na sam z mężczy­
zną takim jak St. John. On nie lubił czułych słówek
i czczych deklaracji. Wolał działać. I w tym rzecz. Na
pewno nie zadowoliłby się jednym pocałunkiem. Zresztą

wcale tego nie chciała.

Może jeśli pozwoli, żeby odebrał dług tutaj, na ganku,

obecność służby powstrzyma go przed zbytnią śmiałością.

A jej przypomni o własnej dumie.

- Dobrze, panie St. John. Skoro pan się domaga...
Zamknęła oczy i nadstawiła usta. W duchu modliła się,

żeby jak najszybciej sobie poszedł.

Przez długą chwilę nic się nie działo. W końcu uchy­

liła powieki i zerknęła przez rzęsy. Brandon stal z ra­
mionami skrzyżowanymi na piersi i z rozbawieniem na
twarzy.

Verena się cofnęła.
- Nie chce pan swojego pocałunku?
- Nie w taki sposób.
Odwrócił się i zabębnił w drzwi.
Verena się skrzywiła.

114

- Drewno popęka.
- Mam ochotę coś zniszczyć - warknął St. John z ponu­

rą miną. - Gdzie, do diabła, podziewa się ten kamerdyner?
Nigdy nie widziałem równie leniwego, niewyszkolonego...

Drzwi uchyliły się powoli i wyjrzał przez nie Herberts,

mrugając zaspanymi oczami. Włosy miał potargane, ko­
szulę rozpiętą pod szyją.

- Czyżbym przez pomyłkę przekręcił klucz w zamku?
- To nie była pomyłka - rzucił Brandon ze zniecierpli­

wieniem. - Poszedłeś spać.

- Ja? - Kamerdyner przybrał urażoną minę, ale ślina

w kąciku ust zepsuła cały efekt. - Musi pani wiedzieć, że

siedziałem na dole przez cały czas.

- Z głową opartą o stół - skwitowała Verena, wchodząc

do domu. - Tylko nie zaprzeczaj! Weź mój płaszcz. Pan

St. John krótko zabawi. Nie musisz niczego podawać.

Herberts skwapliwie pokiwał głową.
- Dobrze, że mi pani powiedziała, bo zamierzałem

przynieść coś do picia.

Brandon podał mu swój płaszcz, a gospodyni, nie tra­

cąc czasu, zaprowadziła gościa do salonu. Im szybciej bę­
dzie po wszystkim, tym lepiej.

Gdy tylko zamknął drzwi, przywołała uśmiech na twarz.
- Proszę wziąć swój pocałunek.
- W swoim czasie - odparł St. John i przeszył ją wzro­

kiem, jakby próbował zajrzeć w jej serce. - Najpierw
chciałbym zadać jedno pytanie. Co pani wie o lordzie
Humfordzie?

Verena wytrzeszczyła oczy. Czyżby był zamieszany

w szantaż?

- Dlaczego pan pyta?

- Nie gościła go pani na kolacji miesiąc temu?

- Wydaję przyjęcia w pierwszy wtorek każdego miesią-

115

ca. Zawsze zapraszam lady Jessup, a ona przyprowadza

właśnie jego albo swojego syna.

St. John nie odrywał wzroku od jej twarzy.

- Humford nie żyje.
Lady Westforth zbladła.
- Co takiego?
- Zginął tuż po wyjściu od pani.
- Nie! - Verena przycisnęła dłoń do ust. - Skąd pan wie?

Sądziłam... - Oddychała płytko. - O, Boże. Nie.

Brandon obserwował ją uważnie. Naprawdę była

wstrząśnięta albo zasługiwała na miano najlepszej aktor­

ki, jaką znał.

- Został zamordowany.
Lady Westforth osłupiała.
- Kto mógł zrobić coś takiego nieszkodliwemu starsze­

mu człowiekowi?

Rzeczywiście, kto? Patrząc na Verenę, Brandon jej

uwierzył. N i c nie wiedziała o morderstwie. Jej reakcja by­
ła całkowicie naturalna i szczera. Potrafiłby dostrzec, gdy­
by udawała zaskoczenie. Poczuł wielką ulgę. Właśnie się

zastanawiał, co dalej, gdy rozległ się stuk kołatki, a po nim
szuranie nóg Herbertsa.

Brandon spojrzał na gospodynię.
- Spodziewa się pani towarzystwa?
- To prawdopodobnie pan Lansdowne. Przyszedł się

upewnić, że bezpiecznie dotarłam do domu. Jeśli chce pan
odebrać dług, najlepiej zrobić to teraz.

Wizyta dobiegała końca, a on miał jeszcze kilka pytań

do lady Westforth. Musiał jeszcze raz się z nią spotkać.

Ta myśl sprawiła mu większą radość, niż powinna.

- Nie wybrałaby się pani jutro ze mną na przejażdżkę?

Kupiłem parę siwków do mojego faetonu.

- Nie obawia się pan o swoją reputację? Ludzie zoba-

116

czą pana w moim towarzystwie i zaczną się komentarze.

Mógł jej odpowiedzieć, że jest St. Johnem i może po­

kazywać się z osobami każdego pokroju, ale w porę się
zreflektował. Dobry Boże, kiedy stał się nadętym sno­

bem? Zmarszczył brwi.

- Jeśli nie ma pani ochoty...
- Nie, nie! Tego nie powiedziałam. Po prostu zaskoczy­

ła mnie pańska propozycja. Właściwie powinnam się zgo­
dzić. Pańskiej reputacji nasza wspólna wycieczka nie za­

szkodzi, natomiast moją może bardzo poprawić.

Brandon musiał się uśmiechnąć. Lady Westforth nie

przyjęła od niego pieniędzy, ale najwyraźniej nie miała
skrupułów co do wykorzystania jego osoby, żeby zyskać

lepszą pozycję towarzyską.

- To miło być potrzebnym.
- Prawda?

Brandon przez chwilę mierzył ją wzrokiem, hamując

śmiech.

- Jest pani bardzo niewdzięczną kobietą.

- A pan bardzo niegrzecznym mężczyzną.
Otworzył usta, ale powstrzymała go gestem ręki.
- Nawet niech pan nie próbuje zaprzeczać. W dodatku

lubi pan być taki.

Brand chciał zaprotestować, ale zrezygnował. Lady

Westforth miała rację. Z przyjemnością naruszał głupie
konwenanse.

- Nie znoszę udawania, że jestem inny, niż jestem. Je­

śli oczekuje pani słodkich słówek i umizgów, najlepszy do
tego będzie Chase.

Verena się uśmiechnęła.

- Nie oczekuję zalotów, ale chętnie przejadę się po par­

ku, jeśli mi pan obieca, że właśnie tam nie zażąda swojej

wygranej.

117

- M a m prawo się jej domagać, kiedy i gdzie zechcę.
- Proszę tylko, żeby był pan dżentelmenem.
N i m Brandon zdążył odpowiedzieć, drzwi się otworzy­

ły i Herberts zaanonsował pana Lansdowne'a. James ukło­
nił się St. Johnowi, ale jego twarz wyrażała dezaprobatę.

- Co za niespodzianka. Nie sądziłem, że pana tutaj za­

stanę.

Brandon uniósł brwi.
- A kogo pan się spodziewał? Przed domem stoi mój

powóz.

Lansdowne zacisnął usta, więc lady Westforth odezwa­

ła się pospiesznie:

- Dziękuję za odwiezienie mnie do domu, panie St.

John. Już nie mogę się doczekać naszej przejażdżki. Jutro

o dziesiątej?

James nie wyglądał na szczęśliwego.

Brandon przez chwilę mierzył go wzrokiem, po czym

ukłonił się gospodyni.

- Do jutra.
Przed wyjściem posłał jej spojrzenie, w którym widać

było groźbę i obietnicę.

Gdy tylko drzwi się za nim zamknęły, Verena opadła

na krzesło. Była wyczerpana.

- Do diabła!

- Właśnie. - James usiadł naprzeciwko niej. - Zniknę­

łaś bez słowa. Gdyby nie lady Farley, jeszcze bym grał,

myśląc, że jesteś bezpieczna.

- Przepraszam. Zrobiło mi się gorąco.
Z powodu dwóch... nie, trzech kieliszków porto, ale nie

było potrzeby wyjaśniać tego bratu.

James zmarszczył brwi.

- O co chodzi z tym jutrzejszym dniem? Chyba nie za­

mierzasz znowu spotkać się z St. Johnem?

118

- Zaprosił mnie na spacer, to wszystko.
- Ha! Na pewno chce więcej.

- Bzdura.
- Nie zauważyłaś, jak patrzy? Przez cały wieczór nie

mógł od ciebie oderwać oczu.

- Bo obserwował, czy nie oszukuję.

- A oszukiwałaś?
- Próbowałam.
James pokręcił głową.

- Nie ufam mu.
Verena zacisnęła wargi. Ona również nie miała pojęcia,

do czego zmierza Brandon St. John.

- Humford został zamordowany tuż po wyjściu z mo­

jego domu.

Brat wytrzeszczył oczy.

- Zamordowany? Kto ci to powiedział?

- St. John. W taki sposób, jakby sądził, że już wiem.

- Do diaska! Nie podoba mi się to wszystko.
- Mnie również. Wybiorę się z nim na przejażdżkę

i spróbuję czegoś dowiedzieć.

- To może być pułapka.
- Po co ktoś zastawiałby na mnie pułapkę? Nie mam

nic do ukrycia.

James sposępniał.

- A jeśli to on szuka listy? I on zabił Humforda?
- Nie. - Dostrzegłszy niedowierzające spojrzenie bra­

ta, Verena się zarumieniła. - St. John nie ma nic wspólne­
go z tym morderstwem.

- N i e rozumiem, skąd twoja pewność.
- Nie potrzebuje pieniędzy. Już jest obrzydliwie boga­

ty. W dodatku sam powiedział mi o śmierci Humforda.

- I co z tego?

-Wszyscy sądzą, że Humford uciekł na wieś. Taka

119

plotka to doskonały sposób, żeby ukryć zabójstwo. N i k t
nie będzie szukał biedaka. Morderca raczej unikałby

wzbudzania podejrzeń.

- Chyba masz rację.
- Oczywiście, że mam.
Verena nie pozwoliła bratu dodać nic więcej. W głowie

jej wirowało. Brandon St. John nie zabił Humforda, ale
na pewno był wmieszany w sprawę zaginionej listy. Po­
zostawało jej wydobyć z niego prawdę.

O dziwo, ta myśl nie przyprawiła ją o niepokój, tylko

o dreszcz podniecenia. Już w dużo weselszym nastroju
Verena zaczęła planować atak. Niech niebiosa pomogą
Brandonowi St. Johnowi, bo będzie tego potrzebował.

9

Mężczyźni są jak przerośnięte szczeniaki. Nie umieją

zachować się w towarzystwie i mają fatalną skłonność do

brudzenia dywanów.

Nowa żona sir Royce'a Pemberly'ego do panny Devon-

shire, która skarżyła się, że jej brat z uporem wnosi bło­
to do salonu.

Następnego ranka, wcześniej niż zwykle, Brand zwlókł

się z łóżka i starannie ubrał. Myślami natychmiast po­

mknął ku Verenie. Cieszył się na ich małą przejażdżkę.
Ale pierwszeństwo trzeba dawać najważniejszym rze­

czom. Pobudka o nieludzkiej porze sprawiła, że był głod­

ny jak wilk.

Uśmiechał się, idąc do White'a. Dotarłszy na miejsce,

wypatrzył stolik w rogu i ruszył w jego stronę. Na widok

znajomej twarzy zatrzymał się raptownie. Chase. Po

chwili wahania podszedł do brata.

- Tu jesteś - powiedział, siadając na krześle.
Z zainteresowaniem rzucił okiem na jego talerz z ja­

jecznicą na szynce.

- Co tu robisz? - Chase nie wyglądał na zachwycone­

go spotkaniem.

- Jestem członkiem klubu. Często tu przychodzę.

121

- Myślałem, że ratujesz mnie przed niebezpiecznymi

kobietami. A może to było zeszłotygodniowe zadanie?

W Brandonie zatlił się gniew. Do diaska, tak usilnie sta­

rał się nie być marionetką Marcusa. Z drugiej strony
Chase miał dar dostrzegania jego słabych punktów,
a przyparty do muru, nigdy nie wahał się ich zaatakować.

Skinął na kelnera i kazał sobie podać śniadanie.

- Cieszę się, że cię znalazłem - powiedział.
Chase sięgnął po kieliszek i pociągnął z niego solidny

łyk. Brandon poczuł zapach brandy. Z dezaprobatą ściąg­
nął brwi.

- N i e za wcześnie?
- Raczej za późno. Jeszcze się nie kładłem.
Przyćmione światła pomniejszały zmarszczki wokół

ust Chase'a, ślady hulaszczego trybu życia, widoczne zwy­

kle u dużo starszych mężczyzn.

Brand z trudem powstrzymał się od uwag; jego brat nie­

zbyt dobrze przyjmował wyrzuty. Zaczekał, aż kelner na­

pełni jego talerz i odejdzie, a wtedy oznajmił:

- Muszę z tobą porozmawiać o czymś bardzo ważnym.

- Nie mam ci nic do powiedzenia.

- Chodzi o lady Westforth.
Chase wpił w niego oczy. Przez chwilę ciekawość wal­

czyła w nich z udawaną obojętnością i w końcu zwycię­

żyła.

- Nadal pokazuje wszystkim twój czek? Może chciał­

byś, żebym spróbował go od niej odkupić. - Brat znowu

wziął do ręki kieliszek i rozparł się na krześle. - Nie, le­

piej nie, bo miałaby z czego robić kolejne papierowe

zwierzątka, prawda? Jeszcze trochę i uzbiera się jej cała

menażeria.

- Teraz przerzuciła się na biżuterię. Wczoraj paradowa­

ła w naszyjniku z wyeksponowanym moim podpisem.

122

Chase odrzucił głowę do tyłu i wybuchnął śmiechem.

Brand już nie pamiętał, kiedy ostatnio słyszał ten dźwięk.

- Drugiej takiej jak ona nigdzie nie znajdziesz. Mogłem

ci o niej opowiedzieć, ale nie uznałeś za stosowne zapy­
tać. - Chase spoważniał. - Właściwie nikt ze mną nie roz­

mawiał. Kiedy zrozumiecie, że już nie mam dziewiętna­
stu lat?

- Kiedy przestaniesz się zachowywać, jakbyś właśnie

tyle miał. Przykro mi, że naruszyliśmy granice twojej pry­
watności, ale sam nas do tego zmusiłeś swoim postępowa­

niem.

Brandon spojrzał znacząco na kieliszek stojący przy

łokciu brata.

- Nie potrzebuję ciebie ani Marcusa - prychnął Chase

i ostentacyjnie napił się brandy. - Przestańcie się do mnie

wtrącać za każdym razem, kiedy sądzicie, że mogę okryć

hańbą błogosławione imię St. Johnów, dobrze? Mam te­

go dość.

Brand omal się nie skrzywił. Co się stało z jego młod­

szym bratem? Skąd ta gorycz?

- Naprawdę poprosiłeś Verenę o rękę?

Chase opuścił wzrok.
- A ona co powiedziała?

- A n i słowa. Zresztą wcale nie zamierzałem jej pytać. -

Brandon dołożył sobie jajecznicy i w zadumie popatrzył

na brata. - No więc?

- N i e muszę ci odpowiadać.

- Wiem.

Chase westchnął i odstawił kieliszek.

- Poprosiłem, żeby za mnie wyszła, ale mi odmówiła.
- Czy ty... ją kochasz? - Brandowi utknął w gardle ka­

wałek szynki.

- Oczywiście, że nie.

123

Brandon przełknął kęs.
- Lady Westforth jest bardzo ładna.

- Powiem więcej. Ona jest wyjątkowa. Uczciwa, rze­

czowa i...

- Oszukuje w kartach. Sam wczoraj widziałem.
Chase uśmiechnął się szeroko.
- My też oszukujemy.
- Tylko kiedy gramy ze sobą.

- A jak, twoim zdaniem, mogłaby pozwolić sobie na

dom?

Brand uniósł brwi.
- Żyje z hazardu?
- Tylko jeśli musi.

- Sama ci to wyznała?
- Nie. Zaobserwowałem.
- Nie nazwałbym takiego postępowania uczciwym.

- N i k t nie jest doskonały. Nawet ty.

Brandon odsunął talerz.

- Nawet ja.
Kiedyś byli sobie bliscy, prawie nierozłączni, oczywi­

ście wiele lat temu, ale czasami Brand tęsknił za dawnym

Chase'em, który śmiał się bez rozgoryczenia, żartował

i cieszył się życiem.

Ale wszystko się zmieniło. Jego brat również.
Może w jego słowach było trochę racji. Brandon zmarsz­

czył czoło, bawiąc się serwetką. W końcu podniósł wzrok.

- Stało się coś, co ma związek z lady Westforth.

-Co?
- Powiem, ale nie wolno ci nikomu tego powtórzyć.

- Nawet Marcusowi?
- Nawet. Jeszcze nie. Póki nie rozwikłam sprawy.

Brat obrzucił go znużonym wzrokiem.

- O co chodzi?

124

Brandon opowiedział mu o wszystkich wydarzeniach

aż do dzisiejszego dnia, ale nie wspomniał o pocałunku,
który wygrał w karty.

Prawdę mówiąc, pominął jeszcze parę rzeczy.
Chase potrząsnął głową.
- Verena nigdy nie wplątałaby się w taką straszną rzecz

jak morderstwo.

- Nawet dla pieniędzy?
- Nie zrealizowała twojego przeklętego czeku, prawda? -

Chase machnął ręką. - Jeśli potrzebuje pieniędzy, wygrywa
je w karty.

Istotnie. Po ostatnim wieczorze spędzonym przy stoli­

ku z dwoma pijanymi graczami Brandon uznał, że lady
Westforth bez specjalnego trudu zarobiłaby na życie.

- Poza tym, gdyby znalazła się w naprawdę ciężkiej sy­

tuacji, mogłaby wyjść za mnie - dodał brat.

Brandon cisnął serwetkę na stół.
- Masz rację.
Chase zmarszczył czoło, bębniąc palcami w stół.
- Pytałeś Verenę o tę zaginioną listę?
- Nie. Tylko napomknąłem o Humfordzie.

- Wiedziała o jego śmierci?
- Nie sądzę. Wyraz jej twarzy świadczył o kompletnym

zaskoczeniu.

Brat popatrzył na niego w zadumie.
- Zdaje się, że sporo potrafisz wyczytać z twarzy Vere-

ny, zwłaszcza jak na kogoś, kto jej nienawidzi.

- Nie czuję do niej nienawiści, tylko nie pochwalam jej

stylu życia.

- W takim razie ją lubisz.
- Tego nie powiedziałem.
- Więc jej nie lubisz.
To również nie było prawdą, ale Brand sam przed so-

125

bą niechętnie się przyznawał, że lady Westforth budzi

w nim coraz głębszy podziw, całkowicie niestosowny
w obecnych okolicznościach.

Dostrzegłszy rozbawione spojrzenie brata, burknął:
- Do diaska, czego ode mnie chcesz?
- Przyznaj, że pomyliłeś się co do Vereny, że wcale nie

jest taka, jak myślałeś.

- Nie wiem, co myślałem.
- Ale wszyscy inni wiedzą, zważywszy na sposób, w ja­

ki ją potraktowałeś. Poszedłeś do jej domu i rzuciłeś pie­
niądze w twarz.

- Przesadzasz.
- Doprawdy? - Chase oparł łokcie na stole i pochylił

się do przodu. - A powiedzieć ci, co ja sądzę?

-Nie.

- Sądzę, że ona cię pociąga, od samego początku, a ty

zachowujesz się jak ostatni gbur, bo wciąż sobie przypo­
minasz, że ty, St. John, stoisz na wyższym szczeblu dra­
biny niż zwykła wdowa bez majątku.

- Nie jestem pompatycznym głupcem.
Chase odchylił się na oparcie krzesła z wyrazem powąt­

piewania na twarzy.

Jego słowa zabolały Brandona. Niemal to samo mówi­

ła o nim Verena.

- Nie jestem nadęty - powtórzył z urazą.
Brat zaśmiał się krótko.
- Całe życie byłeś taki cholernie doskonały, że czuli­

śmy się przy tobie jak zera.

- Nonsens. Daleko mi do doskonałości i pierwszy to

przyznaję. Łatwo wpadam w gniew. Zawsze się spóźniam,
choćbym bardzo starał się zdążyć na czas. Nie potrafię in­
teresować się kobietą dłużej niż dwa tygodnie. I za żadne
skarby nie umiem zawiązać muchy. Gdybyś wiedział, ile

126

razy próbowałem się nauczyć, nie wmawiałbyś mi teraz
niestworzonych rzeczy.

- Tylko siebie posłuchaj. Nawet twoje wady są śmie­

chu warte. Jesteś taki doskonały, że aż bolą mnie zęby. -
Usta Chase'a wykrzywił pobłażliwy uśmieszek. - Nawet

nie zdajesz sobie z tego sprawy i właśnie dlatego ludzie
cię lubią, chociaż nie powinni.

- Rozmawialiśmy o Verenie.

Brat uniósł kieliszek i przyjrzał mu się pod światło.
- Już ci mówiłem, co o niej myślę. Podoba ci się to czy

nie, ona nie jest zdolna do złych rzeczy. Na twoim miej­
scu powiedziałbym jej całą prawdę. Może razem z nią wy­

myśliłbyś, jak pomóc przyjacielowi.

Brand chciałby, żeby wszystko było takie proste.
- Fakt, że nie miałem najlepszego zdania o lady West­

forth, ale musisz przyznać, że ty też nie jesteś obiektyw­
ny. Uważasz ją za całkowicie niewinną.

- Uważam, Że jest szczerą, łagodną, rozsądną i dobrą

kobietą, która okazała mi współczucie w czasie, kiedy... -

Chase zasznurował usta.

Brandon sięgnął przez stół i chwycił go za nadgarstek.
- Kiedy co? Skąd się wzięło twoje rozgoryczenie?
Przez chwilę myślał, że brat się przed nim otworzy, ale

Chase znowu spochmurniał. Demony wróciły.

- Do diaska, musisz komuś się zwierzyć.
Ich spojrzenia się zwarły i Brand niemal drgnął, gdy zo­

baczył ból w oczach brata. Ale Chase szybko zamaskował

cierpienie krzywym śmiechem i uwolnił rękę.

-Ja sam muszę się z tym uporać. Popełniłem błąd. Naj­

gorszy, jaki można popełnić. I muszę za niego zapłacić.

- Tylko mi powiedz...
- Nie. Bo próbowałbyś wszystko naprawić, a nie dał­

byś rady. N i e tym razem.

127

- Przekonaj się.
Brat utkwił w nim wzrok.

-Jeśli wyznam ci swoje grzechy, obiecasz, że powstrzy­

masz się od działania? Naprawienie krzywdy, którą wy­
rządziłem, to mój obowiązek.

- Krzywdy?
- Przyrzeknij.
Ciche słowo wypełniło przestrzeń między nimi. Bran­

don wstrzymał oddech. Jeśli nie da obietnicy, Chase nie po­

wie mu, co się stało. Z kolei jeśli ją złoży, będzie miał zwią­
zane ręce i nawet w razie konieczności nie pomoże bratu.

Po dłuższej chwili potrząsnął głową.
- Nie mogę. Wiesz, że nie mogę.
Chase obrzucił go pałającym wzrokiem.
- Tak przypuszczałem.
- Cokolwiek się stało, musisz komuś o tym powiedzieć.
- Wiem. - Chase westchnął ciężko i zmusił się do

uśmiechu. - Chciałbym zostać i pogawędzić, ale muszę już
iść. Jestem St. John, wiesz. Czekają na mnie karty, bran­

dy, kobiety i tak dalej.

- N i e mam pojęcia, co cię dręczy, ale picie i rozpusta

na pewno nie pomogą.

- Nie, ale dzięki nim zabiję czas, póki nie nabiorę od­

wagi, żeby zrobić to, co muszę.

Zasalutował w żartach i ruszył do wyjścia.
Brand odprowadził go wzrokiem, stwierdzając z bó­

lem, że jest bezradny, póki Chase sam nie będzie gotowy
się zwierzyć.

Tymczasem mógł pomóc Wychamowi, który pewnie

rwał sobie włosy z głowy, czekając na wieści. Musiał go

powiadomić, co się wydarzyło. A potem złożyć wizytę Ve-
renie i zabrać ją na obiecaną przejażdżkę po parku. Bę­
dzie z nią sam na sam i nikt im nie przeszkodzi.

128

Już się niecierpliwiąc, poprosił o pióro i papier, po

czym szybko skreślił liścik do Rogera.

- Poproszę o masło.

Verena podała bratu maselniczkę, a następnie z ponu­

rą miną obserwowała, jak James szykuje sobie grzankę.

- Nie wiem, jak możesz jeść w takich okolicznościach.
- Jedzenie pomaga mi myśleć.

Siostra zmierzyła wzrokiem jego szczupłą sylwetkę.

- Najwyraźniej dużo nie myślisz.
- Tylko kiedy jestem zmuszony przez okoliczności. -

Ugryzł grzankę.

Verena uśmiechnęła się, choć to była ostatnia rzecz, na

jaką miała ochotę. Wspomnienia poprzedniej nocy nie da­

wały jej spokoju. Naprawdę siedziała na kolanach St. Joh­

na i całowała go z rozpustnym zapamiętaniem?

Dotknęła palcami warg. Nie czuła się tak cudownie od

śmierci Andrew. Szkoda tylko, że źródłem rozkosznych
doznań był Brandon St. John. Ich znajomość nie mogła
trwać długo. Nie powinna nawet pozwalać sobie na snu­
cie jakichkolwiek planów. Już raz została odtrącona przez
towarzystwo i nie zamierzała dopuścić do podobnej sytu­

acji po raz drugi.

D r z w i się otworzyły i do jadalni wszedł Herberts.
- Witam, milady! Wasza lordowska mość.
- Pan Lansdowne nie jest lordem. Powinieneś zwracać

się do niego „sir".

- Sir? Spróbuję zapamiętać.
- Dziękuję. Chcesz czegoś?

- Przyszła poczta. - Kamerdyner wziął z niewielkiego

stosiku pierwszy list i uniósł go do światła padającego
z okna. - Wygląda na to, że lady Burton wydaje kolejny
bal. Czy przypadkiem nie wyprawiała jakiegoś w zeszłym

129

tygodniu? Chyba nie ma nic lepszego do roboty, jak urzą­

dzać przyjęcia.

- Herberts - jęknęła Verena. - Nie wolno ci czytać mo­

jej poczty ani tego próbować. Nigdy.

- A jeśli wpadnie otwarta w moje ręce?
- Zwłaszcza wtedy.
Kamerdyner z westchnieniem postawił tacę obok go­

spodyni.

- Rany! Ma pani regułę na wszystko, co?

Jeszcze raz westchnął i wymaszerował z pokoju.
James parsknął śmiechem.

- Może pozwolisz mu jechać ze mną do Włoch. Byłby

dużo zabawniejszy niż człowiek, który teraz u mnie pra­
cuje. Roberts jest strasznie poprawny. Wręcz nudny.

Verena zaczęła przeglądać korespondencję.
- Bierz go z moim błogosławieństwem. Już się zastana­

wiałam, czy nie powiedzieć wicehrabinie Hunterston, że
Herberts wprawdzie jest miłym staruszkiem, ale zbyt... -
Podała bratu jeden z listów. - To do ciebie.

James wziął go z wahaniem i powoli rozerwał kopertę.

W miarę jak czytał, jego twarz bladła.

- Co się stało? - zapytała Verena.
Brat bez słowa wręczył jej list.
Pismo było takie samo jak w pierwszym.

Lansdowne!
Masz tylko tydzień na znalezienie brakującego doku­

mentu. Nie zrób niczego głupiego. Obserwujemy cię. Jeśli
zawiedziesz, ty i lady Westforth drogo za to zapłacicie.

Gdy w milczeniu oddała świstek bratu, James zaklął

pod nosem. Verena wstała. Była zbyt zdenerwowana, że­

by usiedzieć w miejscu.

130

- Zastanówmy się - powiedziała. - Wydaje się, jakby

szantażyści sądzili, że... - Rozejrzała się po pokoju. - Wie­
my, że Humford był zamieszany w tę sprawę, tak?

- Tak. - Brat ze zrozumieniem pokiwał głową. - Co

oznacza, że powinniśmy zacząć tutaj.

- Właśnie. Był w tym domu tuż przed śmiercią, nieca­

ły miesiąc temu. Tydzień przed twoim przyjazdem.

- Znałaś go dobrze?
- Niezupełnie. Często towarzyszył lady Jessup. Zapra­

szałam go ze względu na nią.

- Tamtego wieczoru nie wydał ci się inny?
- Był roztargniony, ale poza tym... cóż, wyszedł wcześ­

nie.

James zmrużył oczy.

- Dlaczego?
Verena ściągnęła brwi.

- Wszyscy siedzieliśmy w jadalni, czekając na drugie da­

nie. Późno zaczęliśmy z powodu wicehrabiego Wychama.
Spóźniał się. - Zaczęła chodzić po pokoju. - W końcu uzna­
łam, że już nie przyjdzie, i zaprosiłam gości do stołu. Tuż

przed głównym daniem Humford nagle się zerwał i wy­
biegł. Było to bardzo dziwne... - Przygryzła wargę. - Zacze­
kaj. Coś pamiętam. Idąc, klepał się po kieszeniach, jakby...

- ... coś zgubił. - Oczy Jamesa rozbłysły. - Myślisz, że

twój kamerdyner mógł ukraść mu listę?

Verena podeszła do drzwi.
- Herberts!

Sługa zjawił się niemal natychmiast, z głową okręconą

starą szmatą, ze ścierką w jednej ręce, a srebrną łyżką

w drugiej.

- Tak, proszę pani?

Verena z trudem oderwała wzrok od jego turbanu.

- Muszę ci zadać kilka pytań.

131

Herberts zasalutował łyżką.
- Niech pani pyta!
Od czego zacząć?

- Czy list, który trzyma pan Lansdowne, przyszedł

z resztą poczty?

Kamerdyner potrząsnął głową.
- Nie, proszę pani. Znalazłem go rano na ganku. Cud,

że wiatr go nie zwiał.

- Widziałeś, kto go przyniósł?
- Nie. Nikogo tam nie było, choć poszedłem do drzwi,

jak tylko ktoś zapukał.

Verena zaczerpnęła powietrza.
- Może przyjść więcej takich listów. Chcę, żebyś zaob­

serwował, kto je przynosi, i natychmiast mnie powiadomił.

- Dobrze, milady. Coś jeszcze?
- Tak. Opróżnij kieszenie.
- Teraz?

- Teraz.
Kamerdyner jęknął.
- Powinienem wrócić do czyszczenia srebra, jeśli nie

ma pani nic przeciwko temu....

- Herberts!

Sługa sapnął głośno, odłożył łyżkę, po czym zaczął

grzebać w kieszeniach i wykładać ich zawartość na stół.

James wytrzeszczył oczy i aż pochylił się do przodu.

- Dobry Boże!
Verena popatrzyła na błyszczący łup: cztery dewizki,

trzy pierścionki, dwie spinki do krawata, złoty zegarek,

siedemnaście mosiężnych guzików.

- Herberts!
- Przepraszam, milady. Jakoś same wpadły mi w ręce.

Verena wskazała na guziki.

- One również?

132

- Akurat je musiałem odciąć, ale reszta po prostu sobie

leżała.

- W czyjejś kieszeni - wtrącił James, hamując śmiech. -

Jesteś niezrównany, Herberts.

Kamerdyner poprawił nakrycie głowy.
- Przepraszam, milady. Więcej tego nie zrobię.
- To samo obiecywałeś ostatnio.

- T y m razem mówię poważnie.
Verena przyglądała się skradzionym rzeczom.

- Widzisz coś podejrzanego? - spytał brat.

Siostra potrząsnęła głową.
- Do diabła! - zaklął James.
Rzeczywiście, do diabła! Verena z przymusem uśmiech­

nęła się do kamerdynera.

- Dziękuję. To wszystko... Zaczekaj.

Podeszła do sekretarzyka i otworzyła szufladę, w któ­

rej znajdowały się poprzednie łupy Herbertsa. Bezcere­

monialnie wysypała je na stos nowych, po czym wybrała
spośród nich kilka przedmiotów i wręczyła je zdumione­
mu słudze.

- Masz, weź je.

Kamerdyner się rozpromienił.

- Mogę je zatrzymać?
- Nie. Oddasz je... kiedyś. Na razie niech twoje kiesze­

nie będą pełne, to może przestanie cię kusić, żeby ukraść
coś jeszcze.

Herberts schował skarby do kieszeni i pokiwał głową.
- To dobre, milady! Przechytrzyła mnie pani. - Wziął

ze stołu łyżkę i dodał z miłym uśmiechem: - Dokończę

srebro, jeśli nie ma pani do mnie nic więcej.

- Jeszcze jedno - odezwał się James. - Czy w ciągu

ostatnich tygodni, gdy wykonywałeś swoje obowiązki,
znalazłeś przypadkiem jakąś listę?

133

- N i e .
- Dziękuję, Herberts, to wszystko - powiedziała Vere-

na, wyraźnie zawiedziona.

Po wyjściu sługi opadła na krzesło.

- Niecelny strzał.
- Ale należało spróbować. - James postukał palcem

w list. - Co wiemy, Ver? Ojciec zawsze mówił, żebyśmy

przemyśleli sprawę.

Siostra zmierzyła go wzrokiem. Brat miał zupełnie in­

ne uzdolnienia niż ona. Był strategiem. Ojciec często na­

zywał go generałem, i nie bez powodu. James nigdy nie

robił nic bez namysłu. Wszystko miał zaplanowane, od

koloru fularu po rodzaj butów.

Teraz w zadumie potarł brodę.
- Rozumiałbym, gdyby domagali się jakiegoś klejnotu

albo złota, ale oni przysłali żądania tak zawoalowane, jak­

by list był pisany... Cholera! To niemożliwe...

Verena nachyliła się do przodu.

- O co chodzi?

James zmarszczył czoło.

- Wiesz, gdzie mieszkał Humford?

- Nie. Ale lady Jessup powinna wiedzieć.
Brat zacisnął wargi. Ojciec zawsze uważał, że trzeba być

tym, kim się chce, pod warunkiem, że jest się najlepszym.
Nauczył swoje dzieci najważniejszych, jego zdaniem,

umiejętności: gry w karty, robienia zakładów, strategii,
ubierania się i rozmawiania jak ludzie z wyższych sfer.

Trzeba mu oddać, że James umiał jeździć konno, tań­

czyć, fechtować, wymieniać dowcipne uwagi z książętami,
ale również z plebsem. Wiedział, jak płacić tanio w gospo­

dach, jak znajdować najczystsze łóżka i najniższe ceny

w miejskich hotelach. Potrafił modnie się ubrać, nawet kie­
dy miał puste kieszenie. I rozumiał, że obecna sytuacja wy-

134

maga większej przebiegłości niż ta, do której jest zdolna
Verena.

Kiedyś była ulubienicą ojca. Nazywał ją swoim arcy­

dziełem, bo odziedziczyła ładną twarz po matce, a zręcz­
ne palce po nim. Twierdził, że to kombinacja nie do po­

bicia.

Ale Verena nigdy nie miała serca do krętactw i gier. Po­

tem poznała wicehrabiego Westfortha i szybko wyszła za
niego za mąż. Ku żalowi ojca, który uważał, że mogłaby

złapać co najmniej hrabiego. Lecz ona postawiła na swo­

im, poślubiając ukochanego Andrew i na zawsze porzu­
cając styl życia Lansdowne'ów.

I dobrze zrobiła według Jamesa. Była bezpieczna, przy­

najmniej póki on się nie zjawił. Z irytacji usztywnił ra­
miona, po czym wstał i rzucił serwetkę na stół.

- Idę się rozejrzeć. Nie wychodź nigdzie do mojego po­

wrotu.

- Ale St. John...
- To on powiedział ci o Humfordzie. Coś knuje, Ver.

Nie ufam mu.

Siostra przez chwilę milczała, a następnie uniosła gło­

wę i westchnęła.

- Dobrze, ale nie zamierzam potulnie siedzieć w domu,

gdy ty będziesz szalał po mieście.

Brat schował list do kieszeni.
- Złóż wizytę lady Jessup i dowiedz się, gdzie mieszkał

Humford. Jak wrócę, razem pojedziemy do jego mieszka­
nia.

Verena odprowadziła go do drzwi.

- Bądź ostrożny. Jesteś jedynym bratem, jakiego mam.

James uśmiechnął się szeroko i pocałował ją w czoło.

- Ty też uważaj. Jeśli nie wrócę do północy, pozamy­

kaj drzwi. Przyjdę, gdy tylko będę mógł.

135

Mrugnął do niej okiem i wyszedł. Verena usłyszała je­

go prośbę o płaszcz, a potem stłumioną odpowiedź Her-

bertsa.

Gdy zegar na kominku wybił godzinę, uświadomiła

sobie, że wkrótce zjawi się St. John. Nie miała teraz cza­

su na bzdury, choć w głębi serca wiedziała, że to wcale

nie są bzdury. Tak bardzo chciała wybrać się na tę prze­

jażdżkę. Cóż, Brandon będzie musiał zadowolić się prze­

prosinami.

Zostawiła korespondencję rozrzuconą na stole, wyszła

z jadalni i kazała podstawić sobie powóz.

10

„Wasza miłość"? Wolałabym zwracać się do niego „wa­

sza hańba". Byłoby to dużo bardziej stosowne.

Panna Devonshire do swojej przyjaciółki panny M i t -

ford, komentując skandaliczne zachowanie diuka Claren-
ce'a, ojca wielu nieślubnych dzieci.

Dużo później tego dnia Verena wróciła od lady Jessup.

Biedna kobieta była wstrząśnięta nowiną o śmierci H u m -
forda, co nie przeszkodziło jej podjąć próby wyciągnięcia
od gościa wszelkich szczegółów.

Niestety Verena nie miała się czym z nią podzielić, co

lady Jessup uznała za wyzwanie. Pomyślała, że lady West-
forth zachowuje smakowitsze kąski dla siebie, ukrywa je

jak samorodki złota. I żadne zapewnienia nie były w sta­
nie jej przekonać, że to nieprawda. Poddała Verenę inda­

gacji, przeplatanej rzewnymi wspomnieniami o Humfor-
dzie i litanią ich banalnych rozmów.

Gdy Verenie w końcu udało się uciec, była wyczerpa­

na. Kiedy jej powóz zatrzymał się przed frontowym wej­
ściem, zobaczyła Jamesa. Brat przystanął na najniższym

stopniu i na nią poczekał.

- N o i?
- Dray Street 12.

137

- Doskonale. Weźmiemy mój powóz. Kazałem zmienić

konie. Zaraz ruszamy.

Ujął ją pod ramię i ruszył po schodach.

- Czego się dowiedziałeś?

James posłał jej tajemniczy uśmiech i zastukał do drzwi

mosiężną kołatką.

- Nie tyle, ile miałem nadzieję, ale...

Herberts powitał ich wylewnie.

- A, milady i milord! To znaczy „sir".
Wziął od swojej pani płaszcz, natomiast po okrycie

i kapelusz jej brata sięgnął mężczyzna o dość groźnym

wyglądzie, zmierzwionych blond włosach i zdumiewają­

cej liczbie piegów.

- Kto to jest? - zapytała Verena.
Nieznajomy ukłonił się i uśmiechnął szeroko, demon­

strując krzywe zęby i dołek w brodzie.

Herberts odchrząknął.

- Niewiele mówi, co uważam za zaletę. Nazywa się Pe­

ters. Jest nowym lokajem.

Verena zmarszczyła brwi.

- Nie zatrudniałam nowego...
- Właśnie, proszę pani. Tak mu powiedziałem, napraw­

dę, kiedy przyszedł i błagał o posadę. „Peters", mówię, „to

nie ja zatrudniam lokajów, ale mogę ci zdradzić, że aku­

rat bardzo jednego potrzebujemy". Prawda, Peters?

Mężczyzna energicznie pokiwał głową.
- Dopiero się szkoli - dodał kamerdyner, obrzucając go

krytycznym spojrzeniem. - Myślę, że będzie dobry, jak

nabierze wprawy.

James prychnął.

Herberts nachylił się ku lady Westforth i dorzucił kon­

spiracyjnym szeptem:

- I prawie nic nie kosztuje.

138

- Tak? Cóż... nie, jednak nie. Nie mogę zatrudniać...
- Peters, nie ciągnij płaszcza jego lordowskiej mości po

podłodze! - huknął kamerdyner. - Chcesz spędzić resztę
popołudnia na jego czyszczeniu?

- Tak, sir! - Dobrotliwy uśmiech nie opuścił twarzy lo­

kaja.

- N o ! A teraz zmykaj - polecił Herberts. - Zabierz

płaszcz do kuchni i rozwieś go przy piecu, tak jak cię
uczyłem.

Peters posłusznie ruszył przez hol.

- I nie wkładaj go przypadkiem! - zawołał za nim ka­

merdyner. - To wbrew zasadom.

James z trudem hamował śmiech.

Verena westchnęła.
- Herberts, nie mogę sobie pozwolić na kolejnego...

- Cii, proszę pani. Wiem, jak się rzeczy mają. To dla­

tego Peters świetnie się nada. Bo widzi pani, powiedzia­
łem mu, że większość lokajów nie dostaje pensji, póki nie
odsłuży co najmniej pół roku. Okres szkolenia.

- Pół roku... Herberts! Ten człowiek umrze z głodu.
- Nonsens. Dostanie pokój i wyżywienie. Czego więcej

potrzeba człowiekowi, ja się pytam? A jeśli pani się mar­
t w i o jego szkolenie, sam się nim zajmę.

- Chciałbym to zobaczyć - wtrącił James.
- Nie podoba mi się ten pomysł - stwierdziła Verena.
- Och, daj spokój, Ver. Masz nowego lokaja, który bę­

dzie cię kosztował tyle co nic. Chodźmy do salonu. Chęt­
nie posłucham, co miała do powiedzenia lady Jessup.

Lady Westforth westchnęła. Może rzeczywiście nie za­

szkodzi wypróbować Petersa? Ostatecznie już zatrudniła
złodzieja jako kamerdynera.

- Dobrze, Herberts. Powiado*m nas, kiedy powóz pana

Lansdowne'a będzie gotowy.

139

- Oczywiście, milady! A właśnie, miała pani gościa. -

Sługa zaczął grzebać w kieszeniach. - Miły dżentelmen.

Ten sam co kiedyś. Wysoki, czarne włosy. Wydawał się

trochę zdenerwowany, że pani nie zastał... O, jest! Prosił,

żebym pani to dał.

Verena wzięła od niego pomięty kartonik. Na grubym

welinie widniał herb St. Johnów i jedno słowo: „Szósta".

Brat zabrał jej wizytówkę z ręki.

- James! Oddaj mi ją. To tylko...
- Widzę, co to jest. Nie podoba mi się, że ten... - Zerk­

nął na sługę, który przysłuchiwał się ich rozmowie, kiwa­

jąc głową. - To wszystko, Herberts. Dziękuję.

Ujął siostrę pod łokieć i poprowadził ją do salonu.

Zamknąwszy drzwi, jeszcze raz spojrzał na wizytówkę

i cisnął ją na mały stolik stojący przy sofie.

Verena sięgnęła po kartonik i tym razem zwróciła uwa­

gę na pismo. St. John musiał być wściekły. O t o kolejny

powód, dla którego powinna zakończyć ich mały flirt. Po

co jeszcze bardziej komplikować sobie życie?

- Ver, zastanawiałem się... Musimy znaleźć tę listę.

- Nawet nie wiemy, jak ona wygląda!

Jamesowi zrzedla mina.

- Do diaska! - warknął, ale widać było mu jeszcze ma­

ło, bo dorzucił przekleństwa po włosku, francusku i nie­

miecku.

Siostra zmierzyła go wzrokiem.

- Już skończyłeś?
- Jeszcze nie. - Zaklął po rosyjsku. - N o , teraz lepiej.

- To świetnie. - Verena odłożyła wizytówkę na stolik. -

Czego się dowiedziałeś?

James milczał przez chwilę, po czym westchnął.

- Przyszło mi do głowy, że skoro Humford był hazar-

dzistą, lady Farley mogła go dobrze znać.

140

- I co?

- Dość często grywał w Bramie Piekieł w tygodniach

poprzedzających jego śmierć. W każdym razie do czasu,
kiedy odmówiła mu wstępu.

- Długi?
- Ponad dziesięć tysięcy funtów.
Verena zagwizdała cicho.
- Interesujące. Więc potrzebował pieniędzy, i to bar­

dzo.

- Co nasunęło mi kolejny wniosek. Wspomniałaś, że

chwalił się swoimi powiązaniami z Ministerstwem Spraw
Wewnętrznych.

- Tak. Mocno z niego pokpiwano z tego powodu.
- Sądzę, że mówił prawdę.
Verena zmarszczyła brwi.
- Humford? Pracował dla ministerstwa? Nie żartuj. Był

bardzo miły, ale nie nazwałabym go dobrze poinformo­

wanym.

James potrząsnął głową.

- N i e przypuszczam, żeby robił coś ważnego, ale w je­

go ręce mogło wpaść coś cennego. Na przykład lista.

Verena przekrzywiła głowę, zastanawiając się nad tymi

słowami.

- W takim razie sprawa rzeczywiście jest poważna -

przyznała po chwili.

Brat uśmiechnął się niewesoło.
- Tego się obawiam. Jeśli dokument pochodzi z M i n i ­

sterstwa Spraw Wewnętrznych, może chodzić o bezpie­
czeństwo kraju. Co gorsza, ktoś myśli, że Humford zo­
stawił go tutaj.

- O, Boże, masz rację. Musimy znaleźć listę. - Verena

przycisnęła palce do skroni. - Ciekawe, jakiej jest wiel­
kości? I co zawiera? Dziesięć nazwisk? Czy sto adresów?

141

Może nawet być zaszyfrowana i wyglądać jak kwit

z pralni. Albo spis zawartości szuflady księcia. Albo na­

wet...

- Spokojnie! Nie daj się ponieść wyobraźni. Nasza sy­

tuacja już jest dostatecznie trudna.

- Musimy ją znaleźć. - Verena rozejrzała się po salonie. -

Chyba powinniśmy zacząć od tego pokoju.

- Ja też tak uważam.
- Powiem Herbertsowi, żeby kazał odprowadzić twój

powóz do stajni.

- Dobrze. Ja przeszukam hol.
- A ja jadalnię. Humford właśnie tam się zorientował,

że zgubił listę.

James ruszył do drzwi.

Dwie godziny później spotkali się w salonie. Verena

usiadła w fotelu blisko kominka, James rozłożył się na so­
fie. Oboje byli pokryci kurzem i pajęczynami. Przeszuka­
li dom od parteru po dach, zajrzeli nawet na strych. Zaan­

gażowali również służących, choć gospodyni nie potrafiła
udzielić im bardziej szczegółowych wskazówek oprócz tej,
że zgubiła świstek papieru.

Teraz westchnęła ze znużeniem i wyciągnęła przed sie­

bie nogi. W tym momencie rozległo się głośne pukanie
i do pokoju wszedł Herberts z rogalikami i parującym
dzbankiem herbaty.

- Cudownie! - wykrzyknęła Verena z radością. - Jestem

strasznie głodna!

- Tak właśnie sobie pomyślałem, proszę pani. - Kamer­

dyner postawił tacę na małym stoliku. - Powiedziałem do

kucharki: „ N i k t nie wie, czego szukają, ale uwierz mi na

słowo, że na pewno zgłodnieją".

- Miałeś rację.
Sługa pokiwał głową, obserwując, jak gospodyni nale-

142

wa herbaty do dwóch filiżanek. Potem nachylił się do

Lansdowne'a i rzucił konfidencjonalnym tonem:

- W prawej górnej szufladzie biurka jest brandy. Nie­

wiele, ale wystarczy, żeby dodać trochę smaku temu mdłe­

mu płynowi, który tak lubi milady.

James uśmiechnął się szeroko i wstał z sofy.

- Herberts, jesteś wart tyle złota, ile ważysz.
Kamerdyner wypiął wąską pierś, a na jego wymizero-

wanych policzkach pojawił się lekki rumieniec.

- Staram się, jak mogę. Znalazła pani to, czego szuka­

ła, milady?

- Niestety nie.
- A mogę zapytać, co zginęło? Sam jestem w pewnym sen­

sie zbieraczem, więc niewiele umyka mojemu wzrokowi.

Verena zerknęła na brata. James odpowiedział jej lek­

k i m wzruszeniem ramion.

- Zgubiliśmy coś bardzo ważnego. Pewną listę.
- Czego?
- Nie wiem. - Widząc zdziwione spojrzenie kamerdy­

nera, dodała pospiesznie: - To nie moja lista, należy do
kogoś innego, ale zgubiono ją tutaj.

- Domyślam się, że jest cenna?
- Bardzo.
- Bez obawy, milady. Znajdę ją albo nie nazywam się

Henry Harold Henry Herberts.

James, który właśnie spróbował łyk wzmocnionej her­

baty, zakrztusił się.

Sługa pokiwał głową.
- Trochę pogmatwane, co? Właśnie dlatego chciałem zo­

stać kamerdynerem. Nikogo nie obchodzą moje imiona,

wszyscy nazywają mnie Herberts. To prawdziwa ulga. -

Upewniwszy się, że jego pani niczego nie brakuje, ruszył do

wyjścia. - Proszę zadzwonić, gdyby pani mnie potrzebowa-

143

ła. Będę w holu uczył Petersa właściwego otwierania drzwi.

Gdy zostali sami, James parsknął śmiechem.

- Chciałbym, żeby ojciec go poznał.
- A ja nie, bo mógłby go zepsuć. - Verena ugryzła po­

smarowany masłem rogalik i westchnęła z rozkoszą. M i ­

nęła dłuższa chwila, nim znowu mogła mówić. - Zastana­

wiam się, czy nie poszukać innych tropów.

- Gdzie?
- Nie wiem. Gdzieś. Może na przyjęciu.

James dokończył swój rogalik i w zamyśleniu pokiwał

głową.

- Masz listę gości, którzy byli na tamtej kolacji?

- Oczywiście. - Siostra wstała i podeszła do sekretarzy-

ka stojącego w rogu pokoju. Otworzyła go, pogrzebała

w stosie papierów i wyjęła z niego jakąś kartkę. - Jest.

James rzucił okiem na nazwiska i uniósł brwi.

- Imponujące. Obracasz się w lepszym towarzystwie.

Verena zmarszczyła nos.
- Powiedz to Brandonowi St. Johnowi. On uważa mnie

za niewiele lepszą od kobiety lekkich obyczajów.

Brat sposępniał.

- Co zamierzasz zrobić w kwestii pocałunku, który mu

jesteś winna?

Verena się zakrztusiła.
- Dobry Boże, skąd wiesz...

- Od lady Farley - odparł James krótko.
- Powinnam się domyślić. To straszna plotkarka.

- Co ty sobie myślałaś, Ver? Nie mogę uwierzyć, że

przystałaś na taki zakład?

- Wiem, wiem. Byłam trochę...
Ugryzła się w język. Nie zamierzała się przyznać, że

wypiła za dużo porto. Zwłaszcza po tym, jak sama wielo­
krotnie upominała brata, żeby się lepiej zachowywał.

144

James z dezaprobatą potrząsnął głową.

- Niechętnie stwierdzam, że nie masz teraz wyboru. St.

John to taki typ mężczyzny, że każdy opór tylko zwięk­

sza jego determinację.

- Nie chcę go całować.

Już to zrobiła. I chciała jeszcze. Ale James by jej nie

zrozumiał, podobnie jak ona nie rozumiała samej siebie.

Brat przez chwilę przyglądał się jej badawczo.
- Jesteś pewna?
- Oczywiście. Ale musimy ustalić, co St. John wie

o sprawie. Musi być jakiś powód, że wspomniał o śmier­
ci Humforda. Zupełnie, jakby poddawał mnie jakiemuś
sprawdzianowi.

James potarł brodę.

- Masz rację. W takim razie spotkaj się z nim, ale w mo­

jej obecności.

- Dobrze. Ciekawe, czego on naprawdę chce?

James prychnął.

- Mogę ci powiedzieć.
Verenę zapiekły policzki.
- Nonsens. Po co by się mną interesował, skoro otacza

go tyle chętnych kobiet? Nie, myślę, że chodzi mu o coś
innego. Zastanawiam się, czy przypadkiem nie podejrze­

wa, że mamy coś wspólnego ze śmiercią Humforda.

- Bzdura. Po prostu szuka pretekstu, żeby być z tobą.

Nie doceniasz swojej atrakcyjności. Jesteś bardzo podob­
na do matki.

- Dziękuję. Nie znam większego komplementu.

James się uśmiechnął.

- Tęsknisz za nimi?
- Za rodzicami? Oczywiście. Ale pragnęłam innego ży­

cia, a ojciec... - Verena potrząsnęła głową. - Nigdy nie po­
chwalał mojego małżeństwa z Westforthem.

145

- Ma wobec nas wysokie oczekiwania. Nie sądzę, żeby

pochwalał mój styl życia.

- To nieprawda. Zawsze mówił, że tylko szukasz odpo­

wiedniego wyzwania i kiedy je znajdziesz, osiągniesz wię­

cej niż ktokolwiek.

- Oby się nie mylił. - James schował listę gości do kie­

szeni. - Powinienem ruszać. Mieszkanie Humforda może

kryć wiele śladów.

- Pojadę z tobą.
Brat spojrzał na wizytówkę leżącą na stoliku.
- A co ze spotkaniem o szóstej? Możemy nie wrócić do

tej pory.

- I dobrze. Spotkam się z nim na moich warunkach. -

Verena uśmiechnęła się na myśl o irytacji St. Johna, kiedy
zjawi się u niej ponownie i usłyszy, że właśnie wyjechała.
Niezależnie od rezultatu cieszyła się ze swojej małej gry.
Dostrzegłszy zatroskany wyraz twarzy brata, posłała mu

uśmiech. - Nie obawiaj się. Noszę nazwisko Westforth, ale
urodziłam się jako Lansdowne.

- N i e każ St. Johnowi czekać za długo. N i e jest męż­

czyzną, który będzie tolerował takie manewry. Ale pa­

miętaj, tylko jeden pocałunek, Vereno... Jeden krótki po­

całunek.

Verena sięgnęła po wizytówkę. Gładki papier był miły

w dotyku, pismo takie samo jak pocałunek: śmiałe i zdra­
dzające pewność siebie. Ciekawe, czy Brandon umiałby
całować inaczej: ciepło, delikatnie, lekko jak muśnięcie
piórkiem i . . . Niemal się uśmiechnęła. Nie potrafiła wy­
obrazić sobie St. Johna zachowującego się powściągliwie.

Dostrzegłszy zaintrygowane spojrzenie brata, poczer­

wieniała.

- Obawiam się, że bardzo krótki pocałunek tylko roz­

budziłby w nim apetyt. Z drugiej strony, gdy ludzie są roz-

146

gniewani, mają skłonność do mówienia wszystkiego, co
im przyjdzie do głowy, więc mogłabym wyciągnąć z nie­
go interesujące nas rzeczy, a potem odprawić.

James się rozchmurzył.

- W takich chwilach przypominasz mi matkę.
- Ojciec nie bez powodu nazywa ją swoim Bastionem

Logiki.

Brat otoczył ją ramieniem i uściskał.
-Jesteś taka sama jak ona. Dałbym ci całusa, ale masz

umorusany policzek.

- A ty pajęczynę za lewym uchem.

James uśmiechnął się szeroko.

- Lepiej doprowadźmy się do porządku.
- Dobrze.

Gdy oczyścili się z pajęczyn i kurzu, wsiedli do powo­

zu i ruszyli do mieszkania Humforda, zostawiając Her-
bertsa i Petersa, żeby odstraszali intruzów.

Dokładnie o szóstej Brandon St. John zjawił się pod

Westforth House. Był w podłym nastroju. Nie dość, że

rano nie zobaczył się z Vereną, to jeszcze nie udało mu
się niczego dowiedzieć o sytuacji Wychama. Próbował
nawet skontaktować się z lordem Colburnem, ważną fi­
gurą z Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i znajomym

Devona.

Patrząc teraz na rezydencję, zmarszczył brwi. D o m wy­

dawał się zbyt spokojny. Kazał stangretowi oprowadzić
konie, a sam wbiegł po schodach. Na ganku schował rę­
kawiczki do kieszeni i sięgnął do kołatki. Ku jego zasko­
czeniu drzwi się otworzyły, nim przebrzmiał jej stuk, ale
w progu stał nie Herberts, tylko piegowaty wielkolud ze

szczerbatym uśmiechem. Mężczyzna wyprostował się
dumnie, odchrząknął i zapytał:

147

- Czego pan chce?
- Gdzie Herberts?
- Tutaj! - zawołał kamerdyner, uśmiechając się do nie­

go zza ramienia olbrzyma. - Szkolę nowego lokaja. N o ,
Peters, odsuń się trochę, żebym widział tego dżentelme­
na. - Gdy podopieczny spełnił polecenie, stary sługa za­

gaił: - Jak leci, panie St. John? Zmienna pogoda, co?

Nie tak bardzo jak nastrój Brandona.

- Przyszedłem zobaczyć się z lady Westforth.
- Naprawdę? Jaka szkoda!

- Dlaczego?
- Bo jej nie ma.
Paskudny humor Brandona jeszcze się pogorszył.

- Dałeś jej moją wizytówkę, tak jak prosiłem?
- Oczywiście! Wręczyłem ją, gdy tylko milady wróciła

z panem Lansdowne'em do domu.

Lansdowne. Brandon stwierdził, że szczerze nienawidzi

tego nazwiska.

- Domyślam się, że lady Westforth wyszła zaraz po nim.
- O, nie! Wyszli razem. Mieli ważną sprawę do zała­

twienia, wie pan. Bardzo przykrą sprawę.

St. John ściągnął brwi.

- O czym ty mówisz? Jaką przykrą sprawę? Czy coś się

stało...

- Ech! Miałem nic nie mówić, więc udawajmy, że nic

nie powiedziałem. - Obejrzał się przez ramię na Peter­
sa. - Widziałeś, jak narozrabiałem? Pozwoliłem, żeby

prywatna sprawa lady Westforth dostała się do wiado­
mości publicznej? Nigdy nie rób czegoś takiego. To

wbrew zasadom. - Odwrócił się z powrotem do gościa.
- Powiem mojej pani, że pan tutaj był, ale lepiej niech
pan już idzie. - Spojrzał na ciemne niebo i potrząsnął

głową. - Zanosi się na deszcz, prawda?

148

Brandon poszedł za jego wzrokiem.
- Wątpię...

Łup! D r z w i zamknęły się z hukiem, tuż przed jego no­

sem.

Brandon z sykiem wciągnął powietrze przez zęby

i przeczesał ręką włosy. Do diaska, dowie się, co ukrywa
Verena, zażąda pocałunku i da jej porządną nauczkę. La­
dy Westforth się przekona, ile kosztuje igranie z mężczy­

zną o wybuchowym temperamencie.

11

W swoim pierwszym sezonie szukałam mężczyzny mą­

drego, dowcipnego i przystojnego. Pierwszy syn hrabiego
byłby w sam raz. W ostatnim sezonie obniżyłam wyma­

gania do drugiego albo trzeciego syna wicehrabiego. Te­
raz zdecydowałabym się na mężczyznę o grubszym port­
felu niż brzuchu.

Panna Mitford do swojej mamy, w trakcie sporządza­

nia listy potencjalnych kandydatów na męża w trzecim,

niestety, sezonie.

Burza rozszalała się z całą gwałtownością. Deszcz lał

się strumieniami i smagał bez litości. Choć Brandon moc­

niej nasunął kapelusz na głowę i podniósł kołnierz płasz­

cza, zimna woda przesączała się przez grubą wełnianą tka­

ninę, moczyła koszulę.

Nie zważał jednak na niedogodności. Co godzinę pukał

do Westforth House. Herberts za każdym razem dreptał

do drzwi, by mu powiedzieć, że pani jeszcze nie wróciła.

O jedenastej coś się zmieniło. W części rezydencji pa­

liły się światła. Brand przez dłuższą chwilę patrzył przez

strugi deszczu na rozjarzone okna. W końcu zwrócił się

do stangreta:

- Wracaj do domu.

150

Mężczyzna zamrugał. Jego czapka ociekała wodą.
- Do domu, sir?

-Tak.

Brandon ruszył do frontowych drzwi i zabębnil w nie

mosiężną kołatką. Otworzył mu Herberts. Petersa nigdzie
nie było widać.

- Do licha, to znowu pan! Taki miły dżentelmen i mok­

nie na ulewie. Czego pan tym razem chce?

- Żebyś mnie wpuścił - warknął Brand.
- N o , no, nie ma potrzeby się denerwować. Przysze­

dłem tak szybko, jak mogłem. Mój pokój jest pod scho­
dami, wie pan. To kawałek drogi.

Woda ściekała z okapu prosto za kołnierz St. Johna.

- Chcę rozmawiać z lady Westforth - oznajmił Bran­

don, starając się zapanować nad irytacją. - Natychmiast.
I nie próbuj mi wmówić, że jej nie ma.

Kamerdyner podrapał się po nosie.
- Jest późno, wie pan. Bardzo późno. A pan jest cały

przemoczony. Może pan pobrudzić dywany.

Brand przetarł mokrą ręką jeszcze bardziej mokrą twarz.

- Nie obchodzą mnie wasze dywany.

- A kto je będzie suszył, jak pan myśli? Ja, ot co.

- Lady Westforth jest w domu, prawda?

Herberts uśmiechnął się szeroko, błyskając złotym zębem.
- Tak, ale nie przyjmuje gości, bo jest późno, i w ogóle.

Brandon zsunął kapelusz w tył, żeby odgarnąć włosy

z twarzy. Popełnił błąd, bo za kołnierz natychmiast wlał

mu się lodowaty strumień.

- Dość tego! Nie będę dłużej prosił.
- Nie? - Kamerdyner zerknął przez ramię. - Ciekawe,

gdzie się podział Peters?

- Odsuń się, Herberts, albo wybiję ci resztę zębów

i wtłoczę trochę rozumu do tej pustej makówki, którą na-

151

zywasz głową. - Dostrzegłszy wahanie sługi, przepchnął

się obok niego i wtargnął do holu. - Muszę porozmawiać

z lady Westforth. Do diabła z dywanami!

Herberts westchnął.

- Sam się pan prosi o burę. - Widząc wściekłe spojrze­

nie gościa, uniósł rękę. - Nie ode mnie! Od lady W. Ona
nienawidzi złych manier. O, tak, nienawidzi.

Brand zdjął ociekający płaszcz i wręczył go kamerdy­

nerowi. Na wierzchu położył równie mokry kapelusz.

- Powiedz lady Westforth, że jestem.
Sługa odłożył ubrania na stolik. Na marmurową po­

sadzkę od razu zaczęła kapać woda. Po chwili utworzyła

strużki, a te z kolei popłynęły pod czerwony dywan. Her­

berts z dezaprobatą pokręcił głową.

- Dobrze, powiem pani. Jak brzmi pański tytuł?
- Doskonale wiesz, że go nie mam. Wystarczy St. John.

- A l e zachowuje się pan jak prawdziwy hrabia albo

książę, o tak.

Brandon był kompletnie przemoczony, koszula kleiła

mu się do pleców, w butach chlupało, a stopy tak mu
zmarzły, że prawie ich nie czuł.

- Albo natychmiast powiadomisz lady Westforth, że

przyszedłem z wizytą, albo sam pójdę jej poszukać - ostrzegł
i dorzucił przez zaciśnięte zęby: - Znacząc wodą całą drogę.

- Bardzo pan groźny, kiedy się zdenerwuje, co? Chyba

nie pozostaje mi nic innego, jak pójść po moją panią.

Znaczącym gestem wysunął rękę.
Brandon sięgnął do kieszeni, wyłowił z niej monetę

i wcisnął ją kamerdynerowi.

Herberts przez dłuższą chwilę mierzył ją wzrokiem, po

czym westchnął z rezygnacją.

- Dobrze. Tędy, proszę pana. - Poprowadził go do sa­

lonu i otworzył drzwi. - Lady Westforth, ma pani gościa...

152

- Mówiłam ci, żebyś nikogo nie wpuszczał... - dobiegł

ze środka zirytowany głos gospodyni.

Brand wszedł do pokoju.
Verena siedziała przy małym sekretarzyku, z piórem

w ręce. Na widok intruza odłożyła je szybko i wstała za­

rumieniona.

- Herberts, uprzedzałam, że nie przyjmuję żadnych go­

ści.

- Nie dałem mu szansy - powiedział Brandon, idąc do

kominka, w którym wesoło płonął ogień.

Z przyjemnością wyciągnął ręce do ciepła. Z jego ubra­

nia buchnęła para.

- Nie dałem rady go powstrzymać, proszę pani - zaczął

się tłumaczyć kamerdyner, z żalem potrząsając głową. -
Uparł się, że musi z panią porozmawiać.

- Wyprowadź go - poleciła lady Westforth i przeniosła

wzrok na St. Johna. Jej oczy ciskały pioruny. - Nie podo­

ba mi się, że wtargnął pan do mojego domu.

- Myślałem o pani różne rzeczy, ale nie sądziłem, że

jest pani oszustką, która łamie dane słowo - odparował
Brandon.

Verena zaniemówiła.
- Chwileczkę - odezwał się kamerdyner urażonym to­

nem.

W tym momencie jego pani odzyskała głos.
- Nigdy w życiu nie złamałam obietnicy - oświadczy­

ła wyniośle.

- Ale zrobi to pani, jeśli mnie odprawi - stwierdził

Brand. - Bo przyszedłem odebrać swój dług. - Zmierzył
ją wzrokiem. - Pamięta pani nasz zakład, prawda?

Na policzki Vereny wypłynął rumieniec, przez co jej

kremowa cera nagle wydała się bledsza.

- Chce pan teraz odebrać dług? W środku nocy?

153

- Nie jest tak późno. Dopiero jedenasta. Jest pani słow­

ną kobietą czy nie, lady Westforth?

Gdy Verena z oburzeniem uniosła podbródek, Brando-

na ogarnął zachwyt. Była nie tylko piękna, ale również

dumna i pełna pasji. Jednocześnie złote loki i duże fiołko­

we oczy nadawały jej niewinny wygląd. Urok otaczał ją

niczym zapach, sączył się w świadomość adoratorów,

zniewalał.

Ale Brandon tym się różnił od wielbicieli lady West­

forth, że potrafił oprzeć się jej czarowi. Więc choć nie
miał na to najmniejszej ochoty, posłał jej szeroki uśmiech.

- Domagam się swojego pocałunku. Teraz.
- Szkoda, że nie jestem w nastroju, żeby rozdawać po­

całunki mężczyznom bez manier, którzy, mimo że nie­

proszeni i niemile widziani, wdzierają się po nocy do cu­

dzego domu - oświadczyła gospodyni i ruszyła do drzwi,

mijając Herbertsa. - Czas, żeby pan sobie poszedł, panie

St. John.

- N i e .
Gdy lady Westforth przeszyła go wzrokiem, Brandon

dostrzegł w jej źrenicach wesołe iskierki. Cała jego fru­

stracja i gniew zniknęły w jednej chwili. Zdobył się nawet

na uśmiech.

Jej wargi drgnęły. Stali tak przez dłuższą chwilę, pa­

trząc sobie w oczy. Potem, ku zaskoczeniu Brandona, Ve-

rena do niego mrugnęła, okręciła się na pięcie i wyszła

z pokoju.

- Herberts! - dobiegł z holu jej głos. - Odprowadźcie

z Petersem pana St. Johna do drzwi.

A to lisica! Brand wypadł z salonu, ale gdy tylko zna­

lazł się za drzwiami, stalowa dłoń zacisnęła się na jego ra­
mieniu. Odwrócił się i zobaczył nowego lokaja.

- Posłuchaj, Peters, nie jestem w nastroju do żartów.

154

- Przykro mi, ale nie mogę wpuścić pana na schody -

odezwał się stojący za podwładnym Herberts.

- Powiedz temu gorylowi, żeby zabrał rękę.
- Bardzo bym chciał - powiedział kamerdyner ze szcze­

rym żalem, po czym nachylił się i spytał poufałym tonem: -
O jakim zakładzie pan wspomniał?

- Wygrałem pocałunek.
- A! I pani nie chce zapłacić, tak? To podobne do ko­

biety, prawda? - Herberts westchnął ciężko. - Wie pan,
gdyby nie chodziło o moją panią, nie miałbym nic prze­

ciwko temu, żeby domagał się pan słodkiego buziaka.

Brandon spojrzał na niego z lekkim zdziwieniem.
- Uważasz, że mam rację?

- Jeśli wygrał pan uczciwie, co innego można powie­

dzieć? - Kamerdyner zakołysał się na piętach. - Ale moja

pani jest kobietą, więc to nie będzie takie proste.

Brand przez chwilę rozważał możliwości. Nie chodzi­

ło tylko o pocałunek. Nie z jego powodu czekał na desz­
czu tyle godzin. Wmawiał sobie, że zrobił to dla Wycha-

ma. Przyjaciel w niego wierzył. Lecz jeśli on nie posunie
się naprzód, Roger w końcu straci cierpliwość i wróci do

miasta. I wtedy niechybnie trafi do więzienia.

Na szczęście istniało więcej sposobów, żeby dostać się

do domu, niż przez frontowe drzwi. Brandon szarpnię­
ciem uwolnił ramię z uścisku Petersa i ruszył do wyjścia,

zgarniając po drodze płaszcz i kapelusz. W progu się za­
trzymał i powiedział donośnym głosem, żeby go było sły­

chać na piętrze:

- Jeszcze tu wrócę.
Verenę, która stała za zakrętem schodów, przebiegł

dreszcz. St. John był wściekły z powodu jej odmowy. Do­
strzegła to wcześniej po niebieskim ogniu płonącym w je­
go oczach i zesztywnieniu szerokich ramion. Wstrzyma-

155

ła oddech, póki drzwi się nie zatrzasnęły, i dopiero wte­

dy zeszła na dół.

- Fiu! - gwizdnął Herberts. - Pan St. John bardzo się

rozgniewał. Nie wiem, czym pani go tak zdenerwowała,

ale na pani miejscu jeszcze raz bym się zastanowił. On

wkrótce tu wróci.

Peters bez słowa pokiwał głową.

Verena zdobyła się na uśmiech.
- M am nadzieję, że do tego czasu wpadnę na jakiś po­

mysł. - Oparła się o poręcz schodów. - Chyba skończę pi­

sać list do rodziców i pójdę spać. To był bardzo długi dzień.

- Tak, milady. Chce pani kapinkę brandy na rozgrzewkę?

- Nie, dziękuję. - Troskliwość Herbertsa równoważyła

jego nieokrzesanie i inne wady. Verena ze znużeniem ru­

szyła do salonu. - Zamknij drzwi na klucz i możesz iść spać.

- Dobrze - odparł kamerdyner. - Mam nadzieję, że nie

rozgniewa pani bałagan, jaki ten dżentelmen zostawił

w holu. Ociekał wodą, jakby wyszedł z rzeki. Ostrzega­

łem go, żeby nie wchodził, ale nie chciał słuchać. Zosta­

wił pełno śladów.

- Do rana na pewno wszystko wyschnie - powiedziała

Verena z roztargnieniem, biorąc pióro do ręki.

Ulewa bębniąca o szyby niemal zagłuszyła trzask drzwi

i kroki kamerdynera. Trochę deszczu wpadło przez ko­

min, ogień zasyczał i przygasł.

Verena zaczęła pisać, ale jej myśli krążyły wokół ukra­

dzionych listów miłosnych Jamesa, zaginionego doku­

mentu Humforda i, co gorsza, wokół Brandona St. Joh­

na. Pożałowała danej bratu obietnicy, że nie zobaczy się

z St. Johnem sam na sam. Choć po tym, jak ujrzała go

przemoczonego i wściekłego, musiała przyznać, że tak by­

ło chyba bezpieczniej.

Westchnęła głęboko i odłożyła pióro. Wyciągnęła

156

przed siebie nogi, rozmyślając o wydarzeniach dnia. N i c
dzisiaj nie szło jej dobrze. Nawet wizyta w mieszkaniu
Humforda okazała się tylko stratą kilku godzin. Ten czło­
wiek żył jak mnich, wszędzie panował idealny porządek,
jakby lokum od dawna było opuszczone. Oboje z Jame­
sem przeszukali każdy kąt, ale nic nie znaleźli.

Czas mijał. Nagle skądś dobiegł cichy trzask. Verena

przekrzywiła głowę i zaczęła nasłuchiwać. Dźwięk się po­

wtórzył, tym razem głośniejszy. Co to mogło być?

Owiał ją chłodny podmuch, szum deszczu stał się do­

nośniejszy, lampa zamigotała, jakby wiatr poruszył pło­
mieniem, a potem zgasła.

W pokoju zapadła ciemność. Verena wstała z bijącym

sercem i zjeżonymi włoskami na karku. Nie była sama.
Zrobiła krok w stronę drzwi. W tym momencie otoczyły
ją silne ramiona, duża dłoń zamknęła jej usta, tłumiąc
okrzyk przerażenia.

- Mówiłem, że wrócę - rozległ się tuż przy jej uchu mę­

ski głos.

12

Skoro nie mogę być młoda i piękna, niech będę stara,

ale obsypana biżuterią.

Pani Mitford do siebie, zapinając na szyi słynny rubi­

nowy naszyjnik Mitfordów.

Verena natychmiast rozpoznała głos St. Johna. I usły­

szała w nim wściekłość. Bez namysłu ugryzła napastnika

w kciuk.

- Cholera!
Brandon zaczął gwałtownie potrząsać dłonią. Teraz

trzymał ją tylko jednym ramieniem. Verena uniosła nogę

i z całej siły nadepnęła mu na stopę. Dobrze, że akurat

miała buty na porządnych francuskich obcasach.

- A u !
Nareszcie była wolna. Mogła pobiec do drzwi. Lub

krzyknąć, co zaalarmowałoby Herbertsa i resztę jej nie­
licznej służby. Zapaliła lampę.

Widok, który ukazał się oczom Vereny, sprawił jej

wielką satysfakcję. Brandon St. John skakał na jednej no­

dze i machał ręką jak dziecko, które przycięło sobie palec
drzwiami.

Szkoda, że darli ze sobą koty, bo dostrzegła w nim po­

krewną duszę. Życie dla nich obojga było łaskawe, przez

158

co oboje stali się trochę zbyt pewni siebie i niecierpliwi

wobec innych, może nawet aroganccy.

- Chyba nie jest aż tak źle - powiedziała, gdy Brandon

opadł na kanapę i chwycił się za stopę.

- Jakie buty pani nosi? - wykrztusił, patrząc na swoje

z grubej skóry.

Wiedziała, że jest on człowiekiem honoru. Gdy obrzu­

cił ją wyniosłym spojrzeniem, uświadomiła sobie, że ma
rację. Nie była mu równa pod żadnym względem. Oczy­
wiście nigdy nie przyznałaby tego na głos, ale nie mogła
dyskutować z nim na temat cnoty i zasad.

- Nadal nie wierzę, że włamał się pan do mojego do­

mu jak zwykły przestępca.

Brandon zaczął ssać kciuk. Jego niebieskie oczy płonęły.

- Ma pani bardzo ostre zęby. Jak przeklęta fretka!
- Doprawdy? Nigdy nie musiałam się uciekać do takich

sposobów, żeby wyrazić swoje zdanie. Mówiłam panu, że
nie chcę dzisiaj oddać długu.

- W ogóle nie zamierzała mnie pani pocałować, praw­

da?

Verena spojrzała w płomień. Ciekawe, jak się tego do­

myślił?

- Może.
St. John zmrużył oczy.
- Kłamczucha.
- Nie jestem kłamczucha, tylko krętaczką, a to różnica.

Jej słowa skwitował uśmiechem. Verena próbowała za­

chować powagę, ale bezskutecznie. St. John był napraw­
dę czarujący na swój szorstki sposób, gdy tak siedział
przemoczony na kanapie. Włosy ściemniały mu od wody,
przez co oczy wydawały się jaśniejsze.

Raptem drzwi się otworzyły i w progu stanął Herberts.
- Zdawało mi się, że słyszę głosy i... Co on tutaj...

159

- Herberts! - Verena zmarszczyła brwi.
Kamerdyner poczerwieniał.
- Przepraszam, milady. Po prostu jestem zaskoczony wido­

kiem tego dżentelmena w pani domu. Mam zawołać Petersa?

Verena spojrzała na Brandona. Ubranie kleiło się do

niego jak druga skóra. Musiał czuć się fatalnie. A ona by­
ła mu winna pocałunek. Przesunęła wzrok na jego usta
i nagle stwierdziła, że trudno jej przełknąć ślinę.

- Nie, dziękuję, Herberts. To wszystko.

Sługa dwa razy otworzył i zamknął usta, zanim udało

mu się wykrztusić:

- Chce pani, żebym wyszedł? Sam? Czy z nim?
- Możesz odejść, Herberts. Sama poradzę sobie z pa­

nem St. Johnem.

- Na pewno, milady? Mogę zostać, jeśli pani chce. I Pe­

ters też...

- Wszystko w porządku. Idź już, proszę.
Kamerdyner zaczął się wycofywać z ociąganiem.
- Może powinienem chwilę zostać, gdyby pani czegoś

potrzebowała. Podać coś do picia?

- N i e trzeba. Zamknij drzwi.

Sługa westchnął przeciągle, ale spełnił polecenie. I pra­

wie natychmiast znowu zajrzał do pokoju.

- Gdzie ja mam głowę? Zapomniałem powiedzieć, że

pan St. John jest trochę mokry. Może przyniosę mu ręcz­
nik, żeby się wysuszył...

- Herberts. - „S" brzmiało bardzo długo.
Kamerdyner znowu westchnął.
- Dobrze.
T y m razem trzasnął drzwiami.
Brandon wstał z sofy i kuśtykając zbliżył się do kominka.
- To najgorzej wyszkolony służący, jakiego w życiu wi­

działem.

160

- Jeszcze nie widział pan mojej pokojówki.
- Pokojówki? - Ubranie Brandona zaczęło parować. -

Już nie mogę się doczekać. Może udamy się na górę, że­

by mi ją pani przedstawiła...

- Proszę przestać! - Na wargach gospodyni zadrżał

uśmiech. - Jest pan niepoprawny.

- Raczej zdeterminowany.
- W tym wypadku jest to równoznaczne. - Późna po­

ra i ulewa szumiąca za oknami sprawiały, że we wnętrzu
zapanowała intymna atmosfera. Verena już od dawna nie
przebywała sam na sam z mężczyzną. Nagle sobie uświa­
domiła, jaka była samotna. Do teraz. - Nie wiem, dlacze­
go pan się tak uparł. Przecież nawet mnie pan nie lubi.

- Chcę dostać to, co jest mi pani winna.
Verena przez dłuższą chwilę mierzyła go wzrokiem.
- Nie sądzę, żeby chodziło tylko o pocałunek, bo już

dawno by pan go wyegzekwował. Myślę, że chce pan cze­
goś innego.

Brand spojrzał w ogień. Dopiero teraz zauważył, że

z jego rękawów bucha para. Lady Westforth była bystrzej­
sza, niżby sobie życzył.

- Nie mówiłem, że pani nie lubię. - Gdy próbowała coś

powiedzieć, uniósł rękę. - Po prostu pani nie ufam.

- Czym zasłużyłam na pańską nieufność? Proszę spytać

brata. Gdybym miała inny charakter... - Wzruszyła ramio­
nami. - Ale to nie miejsce ani pora na takie rozważania.
Powiem tylko, że nie jestem kobietą, która wykorzystuje
innych. Pilnuję swoich spraw, oto cała moja wina.

- I dlatego oszukuje pani w kartach?
Verena się zarumieniła.
- A kto powiedział, że oszukuję?
- Zaprzeczy pani?
- Nie, ale również nie potwierdzam.

161

St. John popatrzył na nią badawczo.

- Nie przyszedłem, żeby się z panią kłócić, tylko żeby

odebrać to, co mi się należy.

Miała rację. Chciał czegoś więcej niż pocałunek. Była

mu winna dużo, dużo więcej za te wszystkie godziny, któ­

re spędził pod jej domem.

Verena westchnęła z irytacją.

- Jest pan nieznośny.
- A pani rozkoszna, droga lady Westforth.
Powoli przeciął salon. Naprawdę była piękna, a wspo­

mnienie jej krągłości nie dawało mu spokoju. Stanął przed

nią i zdjął z jej ramienia gęsty, jedwabisty splot. Przesiał

go między palcami.

- Co pan robi? - zapytała Verena bez tchu.
- Ma pani śliczne włosy. Są koloru dojrzałej pszenicy.

Odsunęła się gwałtownie.
- Nie wierzę, że włamał się pan do mojego domu, że­

by prawić mi komplementy.

Brandon opuścił rękę.
- Istotnie. Przyszedłem, żeby...

Jej oczy pociemniały.

-Co?
- Wydobyć z pani wszystkie sekrety.
- Sekrety? Dlaczego pan sądzi, że jakieś mam? - Szero­

k i m gestem wskazała na pokój. - Proszę się rozejrzeć, pa­
nie St. John. Jestem zwyczajną kobietą. Uwielbiam pro­
stotę. Co mogłabym ukrywać?

Mówiła w sposób bezpośredni i szczery. Brandon nie dał

się zwieść, ale był zmęczony, mokry, zziębnięty. A pod tym

wszystkim tliła się żądza, rozpalona pocałunkiem w powozie.

Ostatnie uniki Vereny jeszcze zwiększyły jego determinację.

Jego wzrok padł na srebrną tacę z butelką bursztyno­

wego płynu i kilkoma kieliszkami.

162

- Mogę?
- Oczywiście. Przepraszam, że sama o tym nie pomy­

ślałam, ale nie mam w zwyczaju proponować poczęstun­
ku włamywaczom.

- Pani też się napije? - zapytał, nalewając sobie brandy.
- Nie pijam alkoholu.
Brandon uśmiechnął się szeroko. Verena wzruszyła ra­

mionami.

- Proszę do mnie dołączyć, lady Westforth - powie­

dział, sadowiąc się w fotelu przy kominku.

Gospodyni nie ruszyła się z miejsca.
- Wolałabym, żeby pan wyszedł.
- W ten deszcz?
- Boi się pan roztopić?
- Nie, ale przeziębienie jest dla diabłów bardzo nie­

zdrowe. Można powiedzieć, że to wbrew ich naturze.

Jej usta zadrżały.

- Przynajmniej do jednego się pan przyznaje.
- Przyznałbym więcej, gdyby pani ze mną usiadła.
Pociągnął łyk brandy i zamruczał jak kot, gdy trunek

rozgrzał mu przełyk. Lady Westforth podeszła do niego
wolno.

- Po co pan przyszedł, panie St. John?
- W tym momencie rozkoszuję się kieliszkiem brandy

i towarzystwem pięknej kobiety. Później... - Wzruszył ra­
mionami, patrząc na nią ponad brzegiem naczynia.

- Pańskie komplementy nie brzmią prawdziwie.
- A co by pani wolała? Oskarżenia?
- Nie oczekuję aż takich przyjemności.
Brandon się uśmiechnął.
- Proszę się ze mną napić.
- Nie piję - powtórzyła, tym razem z mniejszym prze­

konaniem.

163

- Chyba że gra pani w karty?
- Pozwoliłam, żeby duma wzięła górę nad rozsądkiem.

Normalnie wypijam tylko kieliszek wina do kolacji. Al­
kohol zaćmiewa umysł.

- Co byłoby fatalne dla kobiety, która wykorzystuje

swój tak intensywnie.

Lady Westforth opadła na sąsiedni fotel i popatrzyła na

niego zmęczonym wzrokiem.

- Jest pan zdecydowany mnie nie lubić, prawda? Zasta­

nawiam się dlaczego. Przypominam panu kobietę, która
zrobiła panu coś złego?

Brandon zmarszczył brwi.
- Nie jestem taki głupi, żeby karać panią za cudze winy.
- Więc dlaczego pan próbuje?

- Nieprawda. Nie zamierzam pani skrzywdzić.
- Więc czego pan chce?

Brandon spojrzał w kieliszek. Ogień odbijający się

w trunku wyglądał jak czerwone iskry na bursztynowym

aksamicie. Właśnie, czego chciał? Powinien interesować
się tylko jedną rzeczą: prawdą. Ale gdyby był uczciwy,
przyznałby, że pragnie Vereny.

- Pocałunku, który jest mi pani winna.

- Tylko?

Skinął głową, patrząc jej w oczy. Dostrzegł w nich żar,

taki sam, jaki w nim płonął. Nie skończyłoby się na jednym
pocałunku. Opuścił wzrok na jej miękkie, różowe wargi.

- Jeśli to wszystko, proszę odebrać swój dług i wresz­

cie sobie iść.

Verena zmarszczyła nos, jakby spróbowała czegoś kwaś­

nego.

Chyba nie przypuszczała, że zaraz zostanie uwiedzio­

na. Brandon doszedł do wniosku, że ułożył dobry plan.
Sam pocałunek miał być pierwszym strzałem w bitwie,

164

tajną bronią, która, odpowiednio wykorzystana, mogła
spowodować prawdziwą eksplozję. Na tę myśl aż zaschło

mu w gardle.

- Ma pani rację. Powinienem wziąć wygraną i iść do domu.
Lady Westforth złożyła dłonie na kolanach, zamknęła

oczy i stuliła wargi. Brand omal nie parsknął śmiechem.

- Co to ma być?

Verena uchyliła jedną powiekę.

- Pocałunek - wymamrotała niewyraźnie, bo usta na­

dal miała ułożone w ciup.

- Proszę przestać. Nawet nie jestem pewien... - Bran­

don rozejrzał się po pokoju i potrząsnął głową. - Nie, nie
tutaj.

Gospodyni otworzyła oczy.
- Dlaczego?
- Jest za jasno.
- Za jasno? A co za różnica?
- Nastrój romantycznej chwili to bardzo delikatna

i ważna rzecz.

- A kto powiedział, że nasz pocałunek ma być roman­

tyczny?

Brandon uniósł brew.
- Zdaje się, że warunki zakładu dają mi prawo do wy­

boru czasu i miejsca.

Verena zmarszczyła brwi, jakby usiłowała przypo­

mnieć sobie szczegóły.

- Myślę... może...

- Proszę przy najbliższej okazji spytać Jamesona. Tym­

czasem ja domagam się pocałunku... - Brandon przez
chwilę mierzył ją wzrokiem. - W pani sypialni.

Lady Westforth tak gwałtownie zerwała się z fotela, że

omal nie upadła.

- Co takiego?

165

- Słyszała pani. Chcę pocałować panią w sypialni.

- Nie wejdzie pan tam.
- Próbuje pani się wycofać? Dlaczego nie jestem zasko­

czony?

- Niczego nie próbuję. Po prostu pan nieuczciwie wy­

korzystuje sytuację.

- N i k t pani nie zmuszał do przyjęcia zakładu. Odma­

wia pani wywiązania się z długu? - Brandon wzruszył ra­

mionami. - Cóż, sądzę, że lady Farley, właścicielka domu

gry, który tak często pani odwiedza, powinna dowiedzieć

się o niesłowności jednej z bywalczyń.

Verena położyła ręce na biodrach i wysunęła brodę.
- Nie będzie pan rozpowiadał, że nie dotrzymuję obiet­

nic, ale...

Brandon widział toczącą się w niej walkę. Jeśli rzeczy­

wiście utrzymywała się z hazardu, nie mogła sobie pozwo­
lić na utratę dobrego imienia, bo straciłaby wstęp do do­
mów gry. Wiedziała, że słowo St. Johna ma potężną moc.

Westchnęła z irytacją.
- Dobrze, St. John. Niech będzie, jak pan chce. Ale nikt

nie może się dowiedzieć, że wpuściłam pana do sypialni.

Jeśli się zgodzę, sekret zostanie między nami.

Brandon odstawił kieliszek na stół i wstał.

- Jestem dżentelmenem.
Verena prychnęła bardzo nie po kobiecemu.

- Proszę za mną, panie St. John.
Podeszła do drzwi i otworzyła je szarpnięciem. Do środ­

ka wpadł kamerdyner i wylądował twarzą na dywanie.

- Herberts! Podsłuchiwałeś!

Sługa dźwignął się z podłogi.

- Ja? Podsłuchiwałem? Nie, milady. Myłem drzwi.

- Uchem? Odsuń się.
Herberts skrzyżował ramiona na piersi.

166

- Chyba nie wpuści pani nicponia do swoich pokojów?
- Założyłam się.
- A ja zrobię z jego twarzy siekany kotlet, zobaczy pa­

ni. Nie mogę stać z boku i patrzeć, jak pani doprowadza
się do zguby. Mam swoje zasady.

- N i e mieszaj się w moje sprawy - rzuciła lady West-

forth kategorycznym tonem i wyszła na korytarz.

Obaj mężczyźni podążyli za nią. Kamerdyner wybiegł

przed swoją panią i zagrodził jej drogę do schodów.

- Na litość boską! - W glosie Vereny brzmiała despera­

cja. - Czy przez cały wieczór będą mnie prześladować
uparte osobniki? Założyłam się, Herberts.

- Już to słyszałem. Wolałbym, żeby pani zrobiła lepszy

zakład.

Verena westchnęła.
- Ja też, ale... - Oczy jej zabłysły.

St. John zmarszczył brwi.
- O co chodzi?
- Coś mi przyszło do głowy. - Obdarzyła go triumfu­

jącym spojrzeniem. - N i k t nie ustalił, że ma pan pocało­

wać mnie na osobności. Mogę zażądać przyzwoitki.

Brand sposępniał.
- Nie przypominam sobie, żeby była mowa o przyzwo-

itce...

- A n i nie przypomina pan sobie również, żeby ktoś wy­

kluczył jej obecność. Herberts, ty nią będziesz. - Ruszyła
na górę, szeleszcząc jedwabiem. - Idzie pan, panie St.

John? Noc wkrótce się kończy.

Brandon patrzył, jak lady Westforth wchodzi po scho­

dach. Był pewien, że każdy jej kołyszący krok ma za za­
danie go drażnić.

Kamerdyner stał obok niego i też obserwował swoją pa­

nią. Po chwili westchnął.

167

- Mam nadzieję, że nie jest pan wściekły. Nie zamie­

rzałem się wtrącać. Nie uważam pana za złego człowieka.

Nie tknął pan milady nawet palcem, chociaż spędził z nią

trochę czasu sam na sam. To o czymś świadczy.

- Dziękuję.
- I nie dziwię się, że chce pan ją pocałować. Tylko że

pani... była dla mnie dobra, a ja nie jestem z tych, co ła­

two zapominają takie rzeczy. Więc niech pan idzie i po­

całuje ją szybko, zanim pani wezwie kucharkę i Petersa,

żeby też popatrzyli.

Brandon odniósł wrażenie, że sługa poklepałby go po

plecach, gdyby sądził, że ten gest zostanie dobrze przyję­

ty. Westchnął i postawił nogę na pierwszym stopniu. Na­

gle się zatrzymał.

- Herberts, podoba ci się mój zegarek?
Kamerdyner uniósł ręce.

- Nie wziąłem go, naprawdę!
- Wiem. Jest tutaj. - Brand sięgnął do kieszeni. - Podo­

ba ci się?

Sługa oniemiał.

- Daję ci go.
Herberts wpatrywał się w zegarek z błyskiem pożąda­

nia w oczach.

- Co musiałbym zrobić?
- Nie spiesz się z wchodzeniem na górę.
Kamerdyner popatrzył na schody i czym prędzej wró­

cił spojrzeniem do złotego cacka.

- Ile czasu pan potrzebuje? Nie chcę, żeby pani była na

mnie zła. Potrafi spojrzeć kosym okiem, kiedy jest roz­

gniewana.

- Pięć minut.
- Pięć... O nie, proszę pana. Wiem, co może się stać

w ciągu pięciu minut.

168

- W takim razie dwie minuty. Chcę, żeby ten pocałunek

był... pamiętny. - Brandon zobaczył, że sługa się waha. -
Daję ci słowo dżentelmena, że nie zrobię niczego wbrew
woli twojej pani. - Uniósł zegarek do poziomu jego oczu.
Złota koperta błyszczała w świetle lamp. - Co ty na to?

Kamerdyner przełknął ślinę ze wzrokiem wlepionym

w kołyszący się przedmiot.

- Nie powinienem.
- Zapewniam cię, Herberts, że nie zrobię jej krzywdy.

Po prostu chcę odebrać wygraną.

Sługa przez chwilę przyglądał mu się bacznie. Inspek­

cja chyba wypadła pomyślnie, bo krótko skinął głową
i powiedział:

- To wysokie schody.
- Tak.
- A ja mam chore kolano.

St. John opuścił zegarek na wyciągniętą rękę. Ten znik­

nął równie szybko, jak wcześniej monety.

- Dwie minuty i ani sekundy dłużej - uprzedził Herberts.
Brandon nie tracił czasu. Popędził na górę, krzywiąc się

z powodu bólu w urażonej stopie. Dotarł na podest w re­
kordowym tempie, ale zobaczył przed sobą długi rząd jed­
nakowych drzwi. Do diaska! Które...

- Idzie pan? - Gospodyni stała w ostatnich po lewej.
Brandon błyskawicznie pokonał dzielący ich dystans.
- Gdzie Her...
Otoczyły ją silne ramiona i zanim dokończyła pytanie,

została wniesiona do pokoju. Brandon przekręcił klucz

w zamku i oparł się o drzwi z rękami skrzyżowanymi na

szerokiej piersi.

Verena stwierdziła, że trudno jej przełknąć ślinę. St.

John nadal był mokry od deszczu, jego ubranie kleiło się

do ciała, tak że wyraźnie rysowały się pod nim mięśnie.

169

- Gdzie mój kamerdyner?
- Idzie na górę. Nie mamy dużo czasu. - Brandon zro­

bił krok w jej stronę.

- Proszę zaczekać, aż Herberts...
- Naprawdę pani chce, żeby oglądała nas służba?

- W ogóle nie chcę, żeby mnie pan całował.
- Więc nie powinna była pani się zakładać.
- Nie zamierzałam, ale musiałam odpowiedzieć na pań­

skie wyzwanie.

St. John wziął ją za ramiona i przyciągnął do siebie.

- Dość gadania.
- Ale ja mam jeszcze dużo do powiedzenia...
Przywarł ustami do. jej szyi, a następnie wytyczył nimi

gorącą ścieżkę do ucha, aż po plecach Vereny przebiegł

dreszcz.

- Naprawdę ma pani coś do dodania po naszej miłej roz­

mowie - zamruczał, nie odrywając warg od jej skóry. -
Obawiam się, że mój umysł eksploduje z wysiłku.

Verena usiłowała zapanować nad pożądaniem.
- Skoro pański umysł jest w niebezpieczeństwie, po­

zwoli pan, że wezwę służbę. Szkoda byłoby nawet tak nie­

wielkiego rozumku, nie mówiąc o moim dywanie.

Brandon odsunął się, nie zabierając dłoni z jej talii.

- Jest pani kobietą bez serca.
Verena śmiało odwzajemniła spojrzenie, a z jej oczu

zniknęły iskierki wesołości. Brandonowi zaparło dech. Na
dole, w blasku lampy, jej uroda wydawała się idealna: złote

włosy okalające twarz, cera bez skazy, prosty nos. Ale z bli­
ska dostrzegł na nim kilka jasnych piegów. Ponadto zauwa­
żył, że dolne zęby są trochę nierówne. O dziwo, te drobne
niedoskonałości czyniły ją jeszcze bardziej atrakcyjną.

- Au! - dobiegł ze schodów teatralny jęk Herbertsa. -

Uderzyłem się w palec.

170

Brandon natychmiast się opamiętał.
- Mój pocałunek.
Wziął to, co mu się należało i o czym marzył od pierw­

szej chwili, kiedy zobaczył uśmiech lady Westforth. Pragnął
trzymać ją w ramionach, tulić do siebie. Musnął językiem jej

wargi. Verena rozchyliła je z cichym westchnieniem. Ten

dźwięk sam w sobie był rozkoszną torturą.

Brandona ogarnął żar, jakiego nie rozpaliła w nim jesz­

cze żadna kobieta.

Gdy rozległo się pukanie do drzwi, Verena zignorowa­

ła je i przyciągnęła go do siebie mocniej, chwytając za ko­
szulę. Brandon z pasją odwzajemnił pocałunek, wodząc
dłońmi po jej ciele.

- Milady? - W głosie Herbertsa brzmiał niepokój. -

Wszystko w porządku?

Czy wszystko w porządku? Verena płonęła z namięt­

ności. Pragnęła Brandona St. Johna. Od tak dawna nikt
jej nie dotykał. Od tak dawna nie pozwoliła żadnemu
mężczyźnie nawet na pocałunek.

Odsunęła się niechętnie. Drżała z żądzy, ale wiedziała,

że musi się pohamować.

- Chyba już dostał pan swoją wygraną.
- Naprawdę? - mruknął Brandon, sunąc wargami po jej

policzku ku szyi.

Verena zamknęła oczy, nadal go obejmując.
- Tak.
- Milady? - D r z w i zatrzęsły się gwałtownie. - Słyszy

mnie pani?

- Proszę kazać mu odejść - szepnął jej Brandon do ucha.
Powinna odprawić St. Johna, a nie Herbertsa, mówił

rozsądek. Lecz zdradzieckie zmysły nie chciały go słuchać.
Niebo było tak blisko, na wyciągnięcie ręki, ale...

- N i e .

171

- Nie?
- Nie mogę. Nie znam pana, nie wiem, po co napraw­

dę pan tutaj przyszedł...

Brandon położył palec na jej wargach.
- Chcę pani zadać kilka pytań. Jest pani dostatecznie

odważna, żeby na nie odpowiedzieć?

Verena wysunęła brodę do przodu.
- A pan ma dość odwagi, żeby zapytać?
Usta Brandona wykrzywiły się w uśmiechu, oczy po­

weselały.

- Proszę powiedzieć kamerdynerowi, żeby odszedł. Sa­

mi sobie poradzimy.

Istotnie.

- Herberts?

Bębnienie ucichło.

-Tak?
- Pana St. Johna tu nie ma.
Długa cisza.

- A gdzie jest?
- Nie wiem. Tutaj nie dotarł. Może wyszedł, kiedy za­

mykałeś frontowe drzwi.

Znowu milczenie.
- Pewnie wymknął się kuchennymi schodami.

- Możliwe.
- Albo kominem.
- Herberts?

-Tak?
- Dobranoc.
Głośne westchnienie.

- Dobranoc, milady. Dobranoc, panie St. John.

Na korytarzu dało się słyszeć człapanie, a potem skar­

gę na każdym stopniu.

13

Jeśli wierzyć powieści „Glenarvon"' lady Caro Lamb,

świat kręci się wokół wielkich uniesień, namiętnych uścis­
ków i nieodwzajemnionych miłości. Jeśli chodzi o mnie,

wolałabym, żeby ważniejsze były bardziej przyziemne

rzeczy, takie jak cena dobrych półbutów i jakość nowych
kapeluszy sprowadzanych z Francji.

Panna Mitford do swojej pokojówki Lucy, podczas gdy

ta nieszczęsna istota układała jej fryzurę.

Brandon spojrzał jej w oczy.
- Herberts sobie poszedł. Zostaliśmy sami.
- Tak.
Verena wysunęła się z jego objęć i spróbowała dopro­

wadzić suknię do porządku. Niestety bez powodzenia.

Cały przód był mokry, materiał kleił się do ciała.

Brandon wyraźnie ujrzał zarys halki związanej na de­

kolcie cienką wstążką, pełne piersi. A myślał, że już nie
może być bardziej podniecony.

Mylił się.
Verena westchnęła z irytacją, zrezygnowała z wysiłków

i splotła przed sobą ręce. Policzki miała zaróżowione.

- Odsyłając Herbertsa, powzięłam pewną decyzję -

oznajmiła.

173

- Decyzję? - powtórzył Brand lekko zdziwiony. -Jaką?
- Pomyślałam, że mógłby pan... zostać ze mną. - Do­

strzegłszy jego osłupienie, zarumieniła się i dodała po­
spiesznie: - Nie na zawsze ani nic w tym rodzaju. Po pro­
stu przyszło mi do głowy, że moglibyśmy być razem bez...
Nie żebym nie chciała, ale uważam, że nie powinniśmy
myśleć o... - Przycisnęła dłonie do rozpalonych policz­

ków. - Rozumie mnie pan?

Brandon omal się nie zakrztusił. Lady Westforth mó­

wiła dokładnie to, co nieraz on uwodzonym przez siebie

kobietom.

- Może byłoby lepiej, gdybyśmy myśleli o tym jako o... -

Dobry Boże, ależ to trudne. Przeczesał ręką włosy i skrzy­

wił się, kiedy na kark pociekła mu woda. - Nie sądzę, żeby­

śmy musieli cokolwiek definiować.

Verena zmarszczyła brwi; ich lekko uniesione końce

nadawały jej wygląd elfa.

- Chyba ma pan rację. Słowa nie są takie ważne.
Normalnie Brandon uznałby takie postawienie sprawy

za bardzo wygodne, choć zwykle to on dyktował warun­
ki. Lecz pewność siebie lady Westforth działała na niego

w osobliwy sposób. Ani odrobinę nie zmniejszała jego żą­

dzy. Do licha, za wszelką cenę musiał odzyskać kontrolę
nad sytuacją.

Fakt, że Verena próbowała trzymać go na dystans, choć

jednocześnie przyznała, że pragnie fizycznego kontaktu,

wzmógł jego determinację, żeby zmusić ją do pewnych

ustępstw, pokazać, że to on jest u steru. Nie chciał być je­
dynie jej zabawką.

- Vereno, od pierwszej chwili istnieje między nami wza­

jemna fascynacja. Nie ma nic złego w tym, że jej ulegamy.

- Gdybym uważała, że jest w niej coś złego, nie propo­

nowałabym, żeby pan został. Ja tylko zwróciłam uwagę,

174

że fizyczne spełnienie... - zaczerwieniła się mocniej - ...
niekoniecznie oznacza, że mamy zmienić swoje życie. Je­
steśmy dorośli. Nie ma powodu, żebyśmy oczekiwali od
siebie czegoś więcej.

Do licha, ależ była rozkoszna! Pragnął jej. Tu i teraz.

Chciał jej udowodnić, jak bardzo się myli w swoich chłod­
nych, logicznych wywodach. Ich wspólna noc będzie na­
miętna, głęboko zmysłowa i niepozbawiona uczuć. Nie
krótkie chwile zapomnienia, tylko coś więcej, dużo więcej.

I czuł, że choć Verena stara się wyglądać na nieporu-

szoną, cała aż drży z tęsknoty za jego dotykiem.

- Nie zgadzam się z tobą, skarbie. Rano stwierdzisz, że

zabrnęłiśmy dalej, niż przypuszczałaś.

Słowa zawisły między nimi w powietrzu. Brandon nie

mógł uwierzyć, że padły z jego ust. Chyba oszalał, suge­
rując coś więcej niż przelotną miłostkę. A jednak on to
powiedział. Na głos. Do diaska, co ja wyprawiam?

Najgorsze, że w przeciwieństwie do niego lady West­

forth myślała jasno. Awanturnica. Hazardzistka. Oszust­

ka. Nie była kobietą, z którą nawiązałby dłuższy romans.
Może zagrała w nim ambicja, kiedy Verena z góry wyklu­
czyła poważny związek.

Rozchmurzył się. To tylko duma, nic więcej. Z ulgi zdo­

był się na uśmiech.

Verena chyba nic nie zauważyła. Niedbale machnęła rę­

ką i powiedziała:

- Wątpię. Ale nie czas i miejsce na takie rozważania.

Zanim jednak... - Wykonała nieokreślony gest dłonią. -

Chciałabym pana spytać o kilka rzeczy.

Jej niedopowiedzenie zawierało w sobie tyle obietnic.

Brandon poczuł miły dreszczyk i w tym momencie uświado­
mił sobie, jaki jest zmarznięty. Verena zwlekała, ale dobrze.
On zaczeka cierpliwie, żeby potem mocniej ją rozpalić.

175

Potarł ręką piekące oczy. Przed sennością ratowała go

tylko żądza.

- Możemy rozmawiać, jak długo pani zechce, ale naj­

pierw muszę zdjąć mokre ubranie - powiedział zachryp­
niętym głosem.

Jej oczy się rozszerzyły.

- Zdjąć ubranie? Teraz?
- A kiedy? W trakcie pogawędki? To byłoby niegrzeczne.

Jej wargi zadrżały. Następnie, ku zachwytowi Brando-

na, Verena sięgnęła do górnego guzika jego kamizelki.

- Myślałam raczej, że oboje się rozbierzemy, oczywi­

ście po rozmowie.

Oboje! Boże, ależ z niej śmiała osóbka. Brandon stwier­

dził, że cała sytuacja coraz bardziej mu się podoba. Tak.
Ciekawe, jak daleko to wszystko zajdzie?

- O czym chciałaby pani porozmawiać, zanim zdejmie­

my ubrania?

Spojrzała mu prosto w oczy.

- M a m do pana kilka pytań.
Brandon pomasował gardło, choć drapało go głęboko

w środku.

- Ja również. Kto pierwszy?
Verena ściągnęła usta, przybierając niewinną minę, któ­

ra zrobiła na nim piorunujące wrażenie. Jej wargi były peł­
ne, ślicznie wykrojone, pąsowe jak świeżo rozkwitłe ró­
że, ponętne.

-Pan.
Cudownie! Tęsknił do niej każdym nerwem, a ona wy­

myślała gry towarzyskie.

- Może usiądziemy? - zaproponował, wskazując na sa­

motny fotel stojący przy kominku; był pewien, że opad­
nie z sił, jeśli Verena nadal będzie go tak słodko dręczyć.

Gospodyni się zawahała.

176

- Polecić, żeby przyniesiono drugi?
- Nie. Mam dość Herbertsa jak na jeden dzień.
Wziął ją za rękę i poprowadził w stronę kominka. Po­

szła z nim chętnie, ale rzuciła zirytowanym tonem:

- Panie St. John... Brandonie, to tylko chwila. Zaraz ka­

żę przynieść drugi...

Usiadł i pociągnął ją na kolana. Jej głowa znalazła się

tuż pod jego brodą, nogi przewiesiła przez poręcz. Paso­

wała do niego idealnie, jakby została dla niego stworzona.

Zaskoczona, przez chwilę siedziała bez ruchu, a potem

zaczęła się wiercić, próbując wstać. Przytrzymał ją moc­
niej i rzekł cicho:

- Naprawdę nie powinnaś tego robić.
- Dlaczego... - Verena znieruchomiała, jej oczy się roz­

szerzyły, usta ułożyły w idealne „ o " . - Przepraszam.

- Normalnie bym się nie skarżył. - Pogłaskał jej ramię,

rozkoszując się dotykiem jedwabistej skóry. - Na pewno
chcesz najpierw rozmawiać?

Nic nie odpowiedziała, tylko patrzyła na niego z pożą­

daniem w oczach. Ujął ją pod brodę.

- Vereno - szepnął.
Zamknęła dłoń na jego nadgarstku.
- Proszę tego nie robić.

- Czego?
- Nie kusić mnie. Nie jestem taka silna, jak myślałam.
- Czy to słabość kogoś pragnąć?
- Nie. Ale zapomnieć, że... - Zasznurowała usta.
Brandon odczekał chwilę, lecz Verena nadal milczała.
- Niech zgadnę. Myśli pani, że to słabość ulec najbardziej

męskiemu mężczyźnie, jakiego pani w życiu spotkała.

Jej uśmiech był jak promień słońca. Rozjaśnił pokój

i ogrzał serce Brandona.

- Jest pan nieznośny, uważając się za pępek świata.

177

- Może i tak, natomiast pani, madam, jest samowolną,

zepsutą kobietą.

- Zepsutą? Przez kogo?
- Przez swoją służbę i tego jasnowłosego wikinga, któ­

rego wodzi pani za nos.

Na samą myśl o tym człowieku Brandon miał ochotę

warczeć. Nie podobało mu się, jak Lansdowne patrzy na
Verenę. Zupełnie, jakby znał ją lepiej niż kogokolwiek

i dzielił z nią różne sekrety.

- Jasnowłosy wiking? - Verena najpierw zmarszczyła

brwi, a potem się roześmiała. - Ma pan na myśli Jamesa!

- Nie znam jego imienia. - Nadałby mu kilka, ale nie

sądził, żeby rozbawiły Verenę.

- Wykorzystam ten przydomek następnym razem, kie­

dy go zobaczę. Jasnowłosy wiking. Podoba mi się.

Brandon zrobił ponurą minę.
- Niech pani go tak nie nazywa.
- Dlaczego? Lubię wprawiać Jamesa w zakłopotanie.
Brandon pożałował, że nie ugryzł się w język, zanim

podsunął jej pieszczotliwe imię dla kochanka.

- Do licha! Ja wymyśliłem ten przydomek i tylko ja mo­

gę nim rozporządzać. A nie pozwalam ci tak mówić do
puszącego się pawia, którego towarzystwo za bardzo lu­
bisz.

Verena spojrzała na niego wielkimi oczami.
- Brandonie... jesteś zazdrosny.
- O niego? Nie rozśmieszaj mnie.
Verena nie miała najmniejszej ochoty się śmiać. Miota­

ło nią wiele innych uczuć: podniecenie, strach, niepew­
ność i żądza. Zwłaszcza to ostatnie.

Zmierzyła St. Johna wzrokiem i potrząsnęła głową.
- Jesteś zazdrosny - powtórzyła. - Rozpoznaję objawy.
Brandon objął ją ramieniem i przyciągnął do siebie. Je-

178

go twarz znalazła się zaledwie kilka cali od jej twarzy, nie­
bieskie oczy błyszczały.

- K i m jest dla ciebie Lansdowne?
Nie zamierzała odpowiedzieć, ale w jego spojrzeniu by­

ło coś władczego.

- James to krewny.
Brandon oparł czoło o jej czoło. Jego skóra aż parzyła.
- Nie igraj ze mną. Zadałem ci proste pytanie i oczeku­

ję prostej odpowiedzi.

Verena przygryzła wargę. Miał rację. Nie była pewna,

dlaczego ukrywa prawdę. Po części jej ostrożność wyni­
kała z głęboko zakorzenionego przyzwyczajenia, żeby ni­
gdy nie ujawniać tego, co nie jest absolutnie konieczne.

Tak postępowali Lansdowne'owie. Z nawyku zaczęła

kalkulować. Co się stanie, jeśli powie St. Johnowi o Jame­
sie? Choć intensywnie myślała, nie przychodziło jej do
głowy żadne niebezpieczeństwo.

- James to mój brat.
- Brat?

- Jedyny.

Ku jej zaskoczeniu na twarzy St. Johna odmalowała się

szczera ulga.

- Aha. To dużo wyjaśnia. - Objął ją uważnym spojrze­

niem. - O tym nie pomyślałem, ale teraz... dostrzegam
pewne podobieństwa. - Przesunął palcem po jej brwi. -
Masz siostry?

Verena dotknęła jego warg.
- To nie fair. Teraz moja kolej.

Chciała zapytać go o wiele rzeczy. Czy podobają mu

się blond włosy? Woli niskie kobiety czy wysokie? Jaki
jest jego ulubiony kolor? Czym smaruje grzanki?... Och,
o tysiąc drobiazgów. Szkoda, że musiała ograniczyć się do
jednego na raz.

179

Skarciła się w duchu za niewczesną ciekawość i zmusi­

ła do skupienia na najważniejszej sprawie.

- Dlaczego powiedziałeś mi o Humfordzie? Zupełnie,

jakbyś chciał mną wstrząsnąć.

W niebieskich oczach pojawił się wyraz żalu.
- Chciałem zobaczyć twoją reakcję. Myślałem, że już

wiesz o jego śmierci.

- Byłam przerażona. Jak Humford...
Brandon przytknął jej palec do ust.
- Moja kolej.

Diabeł! Potrafił narzucać swoją wolę. Kiedyś ceniła tę

umiejętność, teraz uznała ją za irytującą.

Wzrok St. Johna spochmurniał.
- Co wiesz o liście Humforda? Znalazłaś ją?

Serce Vereny stanęło na chwilę. Dobry Boże, o tym

również wiedział. A o niedyskretnych listach Jamesa? Od­
sunęła się i próbowała wstać.

Przytrzymał ją mocno, marszcząc brwi.
- Odpowiedz, Vereno. Gdzie ona jest?
Przestała walczyć i spojrzała na niego badawczym

wzrokiem. Wyznać prawdę? W takiej sytuacji jej brat nie

pisnąłby z własnej woli ani słowa. Ale on nadal żył tak,
jak nauczył ich ojciec. Nie ufał nikomu, ukrywał, kim jest.
Przynajmniej do czasu, aż zakochał się w lekkomyślnej
mężatce ze słabością do młodych przystojnych hulaków.

Verena próbowała spokojnie uporządkować fakty, mi­

mo że siedziała na kolanach Brandona St. Johna i czuła
jego ciepło.

- Wiem tylko, że zginęła jakaś lista, ale w moim domu

jej nie ma.

- Jesteś pewna?
- Szukaliśmy z Jamesem wszędzie.
Brandon przez krótką chwilę patrzył jej w oczy, po

180

czym westchnął i odchylił głowę na wysokie oparcie fote­
la. Z jego rysów przebijało zmęczenie.

- Tego się obawiałem. Muszę ją znaleźć, Vereno. Mu­

szę.

Dlaczego? Co takiego znajdowało się na tej przeklętej

kartce, że cały świat jej szukał? Nawet ludzie, którzy szan­
tażowali jej brata.

W każdym razie wyznanie Brandona trochę ją pocie­

szyło. Gdyby to on miał listy Jamesa, nie uwierzyłby jej
tak łatwo. Ten, kto ukradł jego miłosną korespondencję,
sądził, że zguba nadal znajduje się w Westforth House.

- Po co ci ta lista? Dlaczego jest taka ważna?

St. John przez dłuższą chwilę patrzył na nią spod rzęs,

jakby ważył słowa.

- Na które pytanie mam odpowiedzieć najpierw? I czy

potem znowu będzie moja kolej? - Opuszkiem palca prze­
sunął po jej policzku do kącika ust. - Chyba zapytam, jak
wyglądasz bez ubrania.

Był czarujący, wesoły i jednocześnie uwodzicielski. Je­

go niebieskie oczy płonęły, przewiercały ją na wylot. Ve-
rena musiała dwa razy przełknąć ślinę, zanim wydobyła
z siebie głos.

- N a oba.
- Dobrze, ale będziesz miała wobec mnie dług. - Na­

chylił się i dodał szeptem: - I drogo mi zapłacisz.

Stateczna kobieta uznałaby siedzenie na kolanach męż­

czyzny niebędącego jej mężem ani narzeczonym za dość...
nieroztropne, wręcz ryzykowne. Verena uważała całą sy­
tuację za podniecającą. Ujęła w dłonie twarz Brandona.

- Jeśli odpowiesz na oba pytania, rano ja odpowiem na

wszystkie, które mi zadasz.

- Rano?
Verena musnęła wargami jego czoło, a następnie pod-

181

kreśliła swoje słowa lekkimi, zmysłowymi pocałunkami

w usta:

- Tak. Rano.
Brandon miał ochotę wtulić twarz w jej szyję, posma­

kować skóry, zacałować. Była pełna sprzeczności: śmiała
i zdecydowana, a jednocześnie łagodna i kobieca.

Żadna z dotychczasowych kochanek, nawet doświad­

czona Celeste, nie podniecała go tak jak Verena. Ona za­
razem obiecywała, prowokowała i drażniła.

Ale nie próbowała udawać świętej. Była ciepła, wrażli­

wa, świadoma swojego ciała, opanowana.

Takie połączenie cech przyprawiało o zawrót głowy.
Brandon nakrył dłonią rękę Vereny spoczywającą na je­

go policzku, splótł palce z jej palcami.

- Skoro już dzielimy się wszystkim, przyznam, że nie

wiem dokładnie, co jest na liście Humforda, ale ma to coś
wspólnego z Ministerstwem Spraw Wewnętrznych.

- James tyle się domyślił. - Verena pokazała w uśmie­

chu białe zęby. - Jest dobry w łamigłówkach.

- Sama jesteś niezła.
- Staram się - odparła krótko. - Tylko dziwi mnie, że

zadajesz sobie tyle trudu, skoro zguby szuka również mi­
nisterstwo. Zastanawiam się, dlaczego...

Spojrzała na niego przez rzęsy.
Mała diablica próbowała wydobyć z niego dodatkowe

informacje. Brandon potarł kciukiem jej gładki paznokieć.

- Szukam tej przeklętej listy, bo ktoś w ministerstwie

uważa, że zabrał ją mój przyjaciel. Jeśli się nie znajdzie,
czekają go przykre konsekwencje.

Verena zamarła, ale nic nie powiedziała.
Czyżby coś ukrywała? Zmienił pozycję, żeby widzieć

jej twarz w blasku kominka.

- To ważne, Vereno.

182

Jej uśmiech był wymuszony.

- Zaczynam zdawać sobie z tego sprawę.
- Dlaczego próbowałaś znaleźć listę?

Spojrzenie Vereny stało się nieprzeniknione.
- M am powody, równie dobre, jak twoje, Brandonie.

Jeśli twój przyjaciel jest niewinny, z pewnością nic mu nie

grozi.

- Ale wybuchnie skandal, co dla jego ojca może się oka­

zać fatalne w skutkach. - Brandon objął dłońmi jej twarz
i zajrzał w oczy. - Naprawdę muszę odzyskać tę listę, ro­
zumiesz?

Położyła ręce na jego nadgarstkach i odwzajemniła

spojrzenie.

- I to jest problem, bo widzisz, Brandonie, ja też mu­

szę ją znaleźć.

14

Pannie Mitford ktoś wmówił, że mężczyźni lubią po­

słuszne kobiety, więc ona teraz beczy: „O, tak, panie Fon-

ternoy!" i „Oczywiście, panie Fonternoy!" Moim zda­

niem, jedyne, co w ten sposób osiągnie, to ból gardła i ry­
chłą utratę cnoty.

Lucy, pokojówka panny Mitford, do swojego brata

Johna, nowego stajennego diuka Devonshire'a, w czasie

przypadkowego spotkania przed rzeźnikiem na Bakę
Street.

Oto jej szczęście! Po raz pierwszy od czterech lat, czte­

rech długich lat, spotkała mężczyznę, który pociągał ją
tak, jak kiedyś Andrew, i co się stało? Oboje szukali ja­
kiejś idiotycznej listy.... no, może nie aż tak idiotycznej,
zważywszy na to, że zarówno przyjaciel Brandona, jak
i James mogli dużo stracić, gdyby się nie znalazła.

Los nigdy nie był dla niej przesadnie łaskawy, ale teraz

okazał się wręcz okrutny: postawił przed nią takiego męż­
czyznę i natychmiast bezlitośnie go zabrał. Ogarnęło ją
rozczarowanie.

Natomiast Brandon nie wyglądał na szczególnie poru­

szonego.

- Razem poszukamy tej listy i ją znajdziemy - oświadczył.

184

- I co wtedy?
Musnęła opuszkami jego policzek, rozkoszując się do­

tykiem szorstkiej męskiej skóry, lekkiego kłucia zarostu.

Od jak dawna była pozbawiona tego rodzaju wrażeń?

Od czterech lat? Prawie pięciu. Andrew. Zamknęła oczy
i oparła czoło o brodę Brandona. Dręczyły ją wyrzuty su­
mienia. Przestań, skarciła się w duchu. Andrew nigdy nie
zakwestionowałby jej prawa do szczęścia. Wierzył w ży­
cie doczesne, czerpanie z niego pełnymi garściami, próbo­

wanie wszystkiego, co jest do spróbowania, cieszenie się

każdą chwilą.

W głowie niemal słyszała jego głos, nakłaniający ją, że­

by zaryzykowała, zaczęła żyć od nowa.

- Vereno?
Zadrżała i ciaśniej otoczyła Brandona ramionami.
- Żadnych więcej pytań.
N i e mogła czekać ani minuty dłużej. Potrzebowała go,

pragnęła. Uczucia, które uważała za martwe, odżyły

w niej z całą siłą.

Brandon zacisnął szczęki, jakby zamierzał się sprzeci­

wić, ale napotkał jej wzrok, gorący i roziskrzony.

- Rano dokończymy rozmowę - powiedział.
- Od razu po wstaniu - zgodziła się, przesuwając dło­

nie na jego barki.

To jej nie wystarczyło. Dotknęła wargami jego skroni,

a następnie policzka. Narastało w niej podniecenie, prze­
biegały ją dreszcze.

Brandon wpił się w jej usta, rozchylił je językiem. Ve-

rena zadrżała, zmiękła, stopniała pod miłosnym atakiem.
Z cichym jękiem otoczyła ramionami jego szyję, przywar­
ła do niego całym ciałem.

Brandon zaczął wodzić dłońmi po jej plecach. Każdy

dotyk rozpalał w Verenie jeszcze większy ogień.

185

Przeczesała palcami jego gęste, wilgotne włosy, krę­

cące się lekko nad uszami. Boże, ależ go pragnęła. Pożą­
dała.

Brandon przerwał pocałunek.
- Vereno, jesteś pewna... - Nie był w stanie dokończyć

zdania.

Dawał jej ostatnią szansę na opamiętanie.

Ale czy ona tego chciała? Wiedziała, że dzisiejszej no­

cy nigdy nie zapomni. Chwyciła jego rękę, uniosła ją do
ust. Uwielbiała te dłonie, długie i silne, stworzone do te­
go, żeby dawać rozkosz. Spojrzała mu w oczy i zaczęła
całować delikatną skórę między wszystkimi palcami. Gdy
dotarła do ostatniego, Brandon zacisnął pięść.

- Na litość boską, przestań! - wykrztusił ochryple. -

Bo...

Zamknęła mu usta pocałunkiem.
- Rozbierzmy się - powiedziała. - Razem.

Słowo „razem" zabrzmiało podniecająco. Verena wy­

prostowała się na jego kolanach i rozwiązała wstążkę
przytrzymującą suknię. Następnie wyciągnęła pasek różo­
wego jedwabiu na długość ramienia i pozwoliła mu opaść
na czerwony dywan.

Potem zsunęła suknię przez ramiona do talii. Miała te­

raz na sobie tylko halkę, wilgotną od jego mokrej koszu­
l i , ukazującą więcej, niż powinna. Przez cienki materiał

wyraźnie rysowały się koniuszki piersi.

Brandon patrzył na nią błyszczącymi oczami, jakby

miał lekką gorączkę.

Verena nachyliła się i szepnęła mu do ucha:
- Teraz twoja kolej.

Brandon oparł głowę o tył fotela i uśmiechnął się szel­

mowsko.

- Wierzysz w fair play.

186

-

Zawsze.

Sięgnął do krawata i przez chwilę gmerał przy węźle.

Verena obserwowała go z narastającą niecierpliwością.

Każda sekunda zdawała się trwać wieczność.

Już chciała mu pomóc, gdy wreszcie rozwiązał krawat

i zdjął go błyskawicznym ruchem. Potem szybko zrzucił
koszulę. Obie rzeczy wylądowały na podłodze.

Widok jego nagiego torsu przyprawił Verenę o miły

dreszcz: szeroki, rzeźbiony jak u posągu, umięśniony,
brzuch płaski i twardy. Przesunęła po nim dłońmi. Gdy
dotarła do zapięcia spodni, Brand chwycił jej ręce i unie­
ruchomił.

- Jeszcze nie. Najpierw suknia.
W jego głosie brzmiała rozkazująca nuta. Ale choć wy­

dawał polecenia, Verena czuła, że to ona panuje nad sy­
tuacją. Świadomość, że jest pożądana, w dodatku przez
takiego mężczyznę, przyprawiała o zawrót głowy.

Wstała z jego kolan i pozwoliła sukni opaść na dywan,

tak że wokół jej stóp powstała biała piana na morzu czer­

wieni.

Brandon wstrzymał oddech i powiódł po niej wzrokiem.

Biała halka z najdelikatniejszej tkaniny podkreślała wszyst­
kie kształty: jędrne piersi, brzuch, zaokrąglone biodra.

Musiał chwycić za poręcze fotela, żeby nie porwać jej

na kolana. Z trudem nad sobą panował.

Oczy Vereny lśniły, jakby dręczenie go sprawiało jej

radość. Nachyliwszy się do przodu, położyła dłonie na je­
go kolanach i rozsunęła je, po czym stanęła między nimi,
tak że jego potężne uda objęły jej nogi.

Jej brzuch znalazł się dokładnie przed nim, tak że Bran­

don zobaczył pępek, a kiedy trochę opuścił brodę, do­
strzegł ciemny trójkąt. Ogarnęło go drżenie. Boże, ależ by­
ła piękna! I stała na wyciągnięcie ręki.

187

Wyczuł na sobie jej wzrok. Uwielbiał sposób, w jaki

iskrzyły się jej oczy. Drażniła się z nim bezlitośnie i roz­
koszowała swoją władzą. Opadła przed nim na kolana

i delikatnie pchnęła go na oparcie fotela. Pozwolił jej na
to, ale mocno trzymał się poręczy. Nie ufał sobie.

Musnęła ustami jego brzuch, a następnie gorącym i wil­

gotnym językiem przesunęła po żebrach. Brandon z sy­
kiem wciągnął powietrze i przymknął oczy, ale nadal ją

obserwował spod powiek. Verena zwarła się z nim spoj­
rzeniem i lekko pocałowała brodawkę.

Brandon omal nie zerwał się z fotela.
- Vereno - wyszeptał ochrypłym głosem.
Chwyciła brodawkę zębami. Wtedy puścił poręcze i za­

nurzył dłonie w jej włosach. Gdy wyjął spinki, jedwabiste

sploty rozsypały się na ramionach. Pogłaskał długie pasma.

- Marzyłem o tym.
- A ja o tym. - Zaczęła ssać jego brodawkę.
- Vereno! - wykrztusił Brandon, zaciskając dłonie na

jej ramionach.

Oddychał urywanie. Była prawdziwą czarownicą, mus­

kała go magicznym oddechem, pragnęła go i swoim nie­

skrywanym pożądaniem jeszcze bardziej podsycała jego

żądzę.

Żadna kobieta nie działała na niego tak silnie. Czuł, że

nie wytrzyma ani chwili dłużej. Zerwał się z fotela, jedno­

cześnie podnosząc ją z dywanu.

- Teraz moja kolej.
Rozpiął spodnie z większą energią, niż to było koniecz­

ne. Musiał się zmagać z mokrą tkaniną, ale był zdetermi­
nowany, tak że po kilku sekundach stał już nagi.

Verena najpierw patrzyła zafascynowana, potem zaczę­

ła go dotykać, tu i tam zatrzymując się dłużej. Jej palce
zostawiały palące ślady. Brandon z trudem stłumił jęk.

1

co

- Zdejmij halkę - rozkazał.
Verena przesłoniła rzęsami zdumiewająco fiołkowe

oczy, po czym zabrała dłonie z jego bioder i przesunęła
nimi w górę po swoim ciele, do piersi, o których przez ca­
ły czas marzył.

- Teraz? - spytała szeptem. Jej usta lśniły od pocałun­

ków.

Brandon zacisnął dłonie w pięści, żeby nie zerwać z niej

halki.

Chyba wyczuła jego niecierpliwość, bo roześmiała się

cicho. Dźwięk podziałał na niego jak płynny ogień. Mia­
ła bardzo zmysłowy śmiech, lekko zachrypnięty, niepo­
hamowany.

Dotknęła wstążki.
Brandon rozwiązał ją szarpnięciem i zsunął halkę z ra­

mion. Jego oczom ukazała się kremowa skóra.

Cofnął się o krok, żeby popatrzyć na Verenę. Była pięk­

na w ubraniu, ale naga wyglądała jak bogini. Milo za­
okrąglona, kobieca, bujna, zapraszająca. I jego.

Sam nie wiedział, jak dotarli do łóżka. W jednej chwi­

li stali przy kominku, podziwiając się nawzajem, w na­
stępnej leżeli na miękkim materacu, przytuleni do siebie.

Brandon sięgnął łapczywie ustami do jej ust. Były słod­

kie jak cukier. Zapragnął czegoś więcej.

Objął pełną pierś, wziął koniuszek między dwa palce.

Verena wygięła się w łuk pod jego dotykiem, uniosła bio­
dra. Brandon ukląkł i przez długą chwilę podziwiał jej do­
skonałość. Była dziełem sztuki, wykonanym ręką mistrza
i ożywionym równie piękną duszą, którą dopiero zaczy­
nał poznawać.

Jęknęła gardłowo, kładąc dłonie na jego nadgarstkach,

jakby chciała je skierować do innych, sekretnych miejsc.

- Jesteś taki ciepły - zamruczała, wodząc rękami po je-

189

go barkach i plecach. - Zupełnie jakby płonął w tobie
ogień.

Brandon czul, że ma gorączkę, ale nie wiedział, czy od

stania na deszczu, czy od jej pieszczot.

Rozchylił kolanem jej uda, a ona je uniosła i otworzy­

ła się dla niego. Była tak bezwstydna i namiętna, jak tyl­
ko może sobie wymarzyć mężczyzna. Wątpił, czy zdaje
sobie sprawę, że jej śmiałość podsyca jego żądzę, rozpala

w nim płomień.

- Chcę cię spróbować - wyszeptał żarliwie. - Całą.

Słowa te przyprawiły Verenę o przyjemny dreszcz.

Brandon był najbardziej zmysłowym mężczyzną, jakiego
znała. Każdy jego dotyk wywoływał w niej żywą reakcję,
sam głos doprowadzał do szaleństwa.

Brandon uniósł głowę i zmrużył oczy.
- Boisz się?

Serce tłukło się jej w piersiach, brakowało jej tchu jak

po długim biegu, ale się nie bała. Była podniecona, za­
chwycona. Płonęła z pożądania, jakiego nigdy wcześniej

nie zaznała. Czy mogła mu to powiedzieć?

Ujął w dłonie jej twarz, gestem łagodnym i jednocześ­

nie dziwnie szorstkim, jakby z trudem się hamował.

- Naprawdę chcesz? To twoja ostatnia szansa ucieczki

przed tym, co nas opętało.

Nie potrzebowała żadnych szans. Pragnęła, żeby jej

przypomniał, jak to jest być kobietą, ale jakoś nie potra­
fiła sformułować sensownego zdania.

Zamiast tego chwyciła Branda za nadgarstki, a następ­

nie przesunęła dłonie na jego ramiona. Uwielbiała gład­
kość skóry kontrastującą z twardymi mięśniami. Objęła
go za szyję, przyciągnęła jego usta do swoich, śmiało wsu­
nęła w nie język.

Brandon jęknął głucho. Gdy odnalazła jego męskość,

190

wciągnął powietrze przez zęby i zamknął oczy. Jego skó­
ra była wilgotna, oddech chrapliwy.

- Puść mnie, skarbie, bo żadne z nas nie dostanie tego,

czego pragnie.

Verena posłuchała go niechętnie. Brandon roześmiał się

cicho i potarł czołem o jej czoło.

- Jesteś piękna, wiesz?
Nieprawda. Była niska, miała za szerokie biodra i skłon­

ność do piegów pojawiających się wraz z wiosennymi pro­
mieniami słońca. Ale pod gorącym męskim spojrzeniem
poczuła się przez chwilę najpiękniejsza na świecie.

Brandon położył dłoń na jej udzie i powoli powędro­

wał palcami w górę. Verena wygięła plecy w łuk.

- Chcę cię posmakować - wyszeptał do jej ucha, nie

przestając pieścić.

Gdy zsunął się niżej, Verena wczepiła palce w jego wło­

sy. Jej oddech był coraz szybszy, ruchy gwałtowniejsze.
Brandon zdwoił wysiłki, oddając cześć jej kobiecości.
W pewnym momencie krzyknęła jego imię i znierucho­
miała.

Rękami nadal trzymała jego głowę. Brand z trudem nad

sobą panował. Oddychał powoli, nakazując ciału, żeby
jeszcze trochę wytrzymało, bo przysiągł sobie, że tej no­
cy Verena nigdy nie zapomni.

Ona tymczasem westchnęła głęboko i poruszyła się.
- Jeszcze nie - powiedział.
Obsypał pocałunkami jej uda, aż dotarł do wrażliwego

miejsca pod kolanami. Verena zadrżała i jęknęła:

- Zabijesz mnie.
- Ale jaka to będzie rozkoszna śmierć - zamruczał

Brandon. - Wiedziałaś, że w chwili rozkoszy podwijają ci
się palce stóp?

Verena uniosła się na łokciach. Gęste blond włosy opa-

191

dały jej na czoło i ramiona. Była zarumieniona od jego
pieszczot, usta miała rozchylone, nabrzmiałe od pocałun­
ków. Od samego widoku zawrzała w nim żądza.

Przesunął się w górę i spojrzał jej w oczy. Piękne oczy

o długich rzęsach i zadziwiającym kolorze. Powiódł
opuszkiem po łukach brwi, a następnie uniósł jej brodę.

Verena zarzuciła mu ramiona na szyję, przyciągnęła go do

siebie i pocałowała namiętnie, z całej duszy.

Brandon powoli tracił kontrolę nad sobą, gorączkowo

błądząc dłońmi po jej ciele.

- Pragnę cię do szaleństwa.
Verena pomyślała, że nie istnieją piękniejsze słowa. Po­

szła za jego przykładem i zaczęła go całego pieścić. Z jego
skóry bił żar, buchał między jej palcami jak smużki dymu.

- Vereno, proszę...
- Weź mnie - szepnęła, rozkoszując się udręką widocz­

ną na jego twarzy.

Położyła dłonie na jego biodrach, oplotła je nogami.
Wszedł w nią z drżeniem. Verena gwałtownie wciągnę­

ła powietrze.

Ich ruchy stawały się coraz szybsze. W pewnym mo­

mencie Verena położyła dłoń na brzuchu Brandona i go
powstrzymała.

Uniósł się na łokciu z twarzą stężałą jak z bólu.
- Co...
- Leż spokojnie. - Pchnęła go na poduszki, usiadła na

nim i przykazała: - Nie ruszaj się.

Brandon chwycił ją za biodra.
- Vereno... Nie...
Znieruchomiała i pochyliła się nad nim, muskając wło­

sami jego tors.

- Co się stało? Jeśli nie chcesz, przestanę.
Objął ją w talii. Jego wzrok płonął.

192

- Chcę.
Verena zamknęła oczy i uniosła głowę, tak że jasne

sploty rozsypały się jej po plecach. Gdy Brandon chwycił

w palce koniuszki jej piersi, jęknęła z rozkoszy.

Jego ręce coraz mocniej zaciskały się na jej talii. W pew­

nym momencie wyprężył się i znieruchomiał.

Kilka minut albo godzin później uświadomił sobie, że

Verena nadal na nim leży, a on otacza ją ramionami, jak­
by się bał wypuścić ją z objęć. Uśmiechnął się do tej my­
śli, potarł policzkiem satynowe włosy.

- To było piękne.
Poruszyła się, ale ją przytrzymał.
- Nie. Chcę tak spać.
Zaśmiała się z ustami przy jego piersi, przyjemnie ła­

skocząc rozgrzaną skórę. Brandon nigdy w życiu nie czuł
takiego spokoju i odprężenia. Ależ była cudowna!

Znalazł zepchniętą na brzeg wielkiego łoża kołdrę i na­

ciągnął ją na nich oboje.

- Żebyś nie zmarzła - powiedział ochrypłym głosem.
- Wygląda na to, że ty się przeziębiłeś.
- Ja? Nigdy nie choruję.
- Nie kuś losu, St. John - ostrzegła Verena, ziewając.
Brandon wtulił twarz w jej włosy. Była zuchwała, błys­

kotliwa, irytująco pewna siebie, ale doskonalszej kobiety
jeszcze nigdy w życiu nie spotkał. Teraz zrozumiał, dla­
czego Chase uważał, że właśnie ona odpędzi jego demo­
ny. Sam zaczynał wierzyć, że Verena jest w stanie doko­
nać wszystkiego, co postanowi.

Pocałował ją w czoło i ułożył się wygodniej na mięk­

kim materacu. Pościel była delikatna i świeża, kołdra du­
ża i ciepła, poduszek wystarczyłoby dla dwudziestu osób.
Ale najprzyjemniejszy był zapach: lawendy.

Brandon westchnął z zadowoleniem.

193

- Lubię twoje łóżko.
- Ja również - odparła sennie. - I jestem prawie pewna,

że lubię też ciebie. Czasami.

- I powinnaś. Strasznie długo próbowałem się do cie­

bie zbliżyć.

Verena uniosła głowę. Oczy miała na pół zamknięte,

ale jarzyła się w nich iskierka ciekawości.

- A dlaczego próbowałeś?
Brandon uświadomił sobie, że nie zna odpowiedzi. Naj­

pierw chciał jedynie się dowiedzieć, gdzie jest lista Hum-
forda. Ale teraz chodziło mu wyłącznie o Verenę.

Podziwiał ją, czuł do niej sympatię, a nade wszystko

pożądał. I na razie to wystarczało.

Uśmiechnął się, ujął ją pod brodę i przesunął kciukiem

po nabrzmiałych wargach.

- Chciałem się do ciebie zbliżyć, bo byłem pewien, że

całujesz jak anioł. I miałem rację.

Gdy z niedowierzaniem uniosła brwi, zaczął podziwiać

ich kształt.

- To wszystko? - spytała z nutą uporu w głosie.
Zajrzał jej w oczy.
- Chciałabyś znać wszystkie moje sekrety, Vereno?

Patrzyła na niego przez dłuższą chwilę, po czym wol­

no skinęła głową.

- Więc ty zdradź mi swoje - wyszeptał. - Wszystkie.
Spochmurniała, opuściła rzęsy. Brandon widział, że się

zastanawia, ocenia koszty. W końcu potrząsnęła głową
i musnęła wargami jego usta.

- Nie teraz. Może później.
Przytuliła się do niego, naciągnęła na nich kołdrę.
Brandon stłumił w sobie uczucie zawodu. Może Vere-

na jeszcze o tym nie wiedziała, ale skończyli z oszukiwa­
niem się nawzajem.

194

Głowę oparła na jego ramieniu, nogi splotła z jego no­

gami, jej oddech poruszał włoski na jego piersi. Brandon

się odprężył i ułożył wygodnie.

Rano się dowie, dlaczego Verena szuka listy Humfor-

da. I pozna inne jej tajemnice, nawet gdyby musiał wydo­
stać je z niej pocałunkami. Był gotów podjąć się tego trud­
nego zadania. Uśmiechając się do siebie, odgarnął włosy
z jej skroni i wkrótce sam zapadł w sen.

15

Nie jestem człowiekiem, który skarży się na los. Ale

gdybym się urodził, żeby być stajennym i nikim więcej,

chyba bardziej lubiłbym konie, a mniej pieniądze.

John, nowy koniuszy diuka Devonshire'a, do Dawso-

na, głównego lokaja w drodze na kolację.

Następnego ranka Verena obudziła się przyszpilona do

własnego materaca muskularną nogą zarzuconą na jej uda.

Była naga i szczęśliwa. Cudowny dzień, doszła do wnios­
ku z sennym uśmiechem.

Nie otwierała oczu, bo przez szpary w zasłonach są­

czył się blask słońca. Rozkoszowała się chwilą.

Słyszała równy oddech Brandona, słaby zapach jego

wody kolońskiej drażnił jej powonienie. Cudownie było

leżeć u boku nagiego, ciepłego mężczyzny. Zmarszczyła
brwi. Bardzo ciepłego.

Uniosła się na łokciu i spojrzała na jego uśpioną twarz.

Włosy miał potargane, brodę i policzki ciemne od zaro­

stu, skórę zaróżowioną. Gdy przyłożyła mu dłoń do czo­
ła, poczuła żar.

O niebiosa, biedak zapewne przeziębił się na deszczu.

Przemókł do suchej nitki. Ciekawe, jak długo stał w ule­

wie pod jej domem? Podobało się jej takie poświęcenie.

196

Gdyby nie chodziło o Brandona St. Johna, uznałaby je za
romantyczne.

Niestety w jego wypadku był to jedynie przejaw upo­

ru. Po prostu nienawidził przegrywać.

Odgarnęła z czoła ciemne kosmyki. W gorączce wyglą­

dał bezradnie i ujmująco, zupełnie nie jak St. John.

Poruszył się i otworzył oczy. Gdy ją zobaczył, w kąci­

kach jego ust pojawił się uśmiech.

Verena pogłaskała go po głowie.
- Jesteś rozpalony.
- Przez ciebie.
Tylko poruszył wargami, bo z jego gardła nie wydobył

się żaden dźwięk. Brandon zmarszczył brwi.

Verena się zaniepokoiła. Na Boga, czyżby stracił głos?
Znowu otworzył usta i tym razem powiedział dłuższe

zdanie, ale słychać było tylko pojedyncze chrapliwe syla­
by. Zacisnął wargi i położył rękę na gardle.

Verena roześmiała się mimo woli.

- Nie próbuj mówić, bo jeszcze bardziej je nadwerężysz.
Posłał jej kose spojrzenie.
Może chodziło o to, że wyglądał intrygująco, gdy tak

siedział pośrodku jej różowego łóżka, otoczony koronko­

wą pościelą, z nagim torsem i pochmurną twarzą. Lub

o to, że po raz pierwszy od wieków Verenie nie doskwie­
rała samotność. A może po prostu był to skutek miłosnej
nocy, ale nagle, nie wiadomo dlaczego, poczuła się silna,

wolna, niezwyciężona. Pchnęła Brandona na materac

i usiadła na nim okrakiem. Wybuchnęła śmiechem na wi­
dok jego zdumionej miny i pochyliła się nad nim, muska­
jąc włosami umięśnione ramiona.

- Wiesz, co to oznacza? - spytała.
Potrząsnął głową z czujnym wyrazem oczu. Verena

przesunęła palcem po jego ustach i brodzie.

197

- Skoro nie możesz mówić, nie możesz również zada­

wać mi pytań.

Spodziewała się jakiejś reakcji. Zmarszczenia brwi. Al­

bo warknięcia. Ostatecznie był wielkim Brandonem St.

Johnem i nikt nie śmiał mu się sprzeciwić.

I rzeczywiście zareagował gwałtownie. Chwycił ją za

nadgarstki i rzucił na materac tak szybko, że zanim się
zorientowała, leżała wśród poduszek, z włosami rozsypa­
nymi na twarzy.

- Za co to było?
Brand zrobił gest, jakby łamał kij na pół, a następnie

wycelował w nią palec.

- Co... A, rozumiem. Mylisz się jednak. Nie złamałam

słowa. Mówiłam, że rano odpowiem na wszystkie twoje
pytania. Jest rano i... - przyłożyła dłoń do ucha - ... nic nie
słyszę.

Spiorunował ją wzrokiem i skrzyżował ramiona na sze­

rokiej piersi.

- Może to nieuczciwe, ale co ja jestem winna? Wiesz,

czym grozi przemoknięcie.

Brandon posłał jej jeszcze jedno ostrzegawcze spojrze­

nie, po czym wstał z łóżka. Słońce padało prosto na nie­
go, złocąc jego biodra i uda. Verenie zaparło dech.

Boże, ależ był wspaniały! I w tym momencie należał

tylko do niej.

Przekręciła się na bok i, oparłszy głowę na ręce, patrzy­

ła, jak idzie do stolika i nalewa wody do szklanki. Krzy­

wiąc się, wypił ostrożnie kilka łyków.

- Może każę podać herbatę...
- Nie. - Głos był ochrypły, skrzeczący.
Brandon znowu podniósł naczynie do ust. Verena ob­

serwowała go, zazdroszcząc szklance, którą trzymał w du­
żej, ciepłej dłoni.

198

Wkrótce się ubierze i sobie pójdzie, pomyślała. Zmusi­

ła się do uśmiechu. I dobrze. Właśnie tego chciała.

Miała swoją wolność, stały, przyzwoity dochód, wy­

starczający na utrzymanie. I rodzinę. Czego jeszcze mog­
łaby pragnąć?

Brandona St. Johna we wszystkie noce do końca życia.

O niebiosa, skąd taka myśl? Przez chwilę przyglądała się
jego płaskiemu brzuchowi i raptem stwierdziła, że chęt­
nie jeszcze by go dotknęła.

Gdyby potrafiła zdobyć się na szczerość, przyznałaby,

że byłoby cudownie mieć tego mężczyznę teraz i na za­

wsze. Zaniepokoiło ją to marzenie. Czyżby zapomniała,

że jest jednym z St. Johnów, w dodatku najbardziej z nich
aroganckim, władczym i niebezpiecznym?

Próbowała wyobrazić sobie Brandona w domu gry,

przy stole w jadalni, podczas gdy Herberts serwuje zupę,
rozpartego na kanapie w salonie z „Morning Post" w rę­
ce... Lecz żaden obraz nie był wyraźny. A n i jeden.

Bo takie rzeczy nie mogłyby się wydarzyć, niechętnie

doszła do wniosku. Brandon St. John pochodził z zupeł­
nie innego świata niż ona. Został wychowany w poczuciu

wyższości swej pozycji i władzy, natomiast ona zawsze

musiała udawać kogoś innego, skrywać swoje pragnienia.
Całe jej życie było oparte na oszustwie.

Lepiej, żeby pozostała sama. Z dala od rodziny i każ­

dego, kto mógłby ją osądzać albo nią manipulować. W ten
sposób mogła żyć po swojemu.

Co oznaczało, że spędzi jeszcze trochę czasu w łóżku

z mężczyzną, którego teraz pożerała wzrokiem. Oczywi­
ście da mu chwilę odpoczynku; przecież jest chory, a ona...

Przestań, skarciła się w duchu. Uspokój się. Bądź roz­

sądna, obojętna na urok Brandona St. Johna o jędrnych
pośladkach.

199

Pozwoliła sobie na chwilę zapomnienia, ale uczucia

głębsze niż zwykła żądza były wykluczone, bo od razu

znalazłaby się na przegranej pozycji.

Brandon odstawił szklankę i oparł dłonie na stoliku.

- Potrzebujesz czegoś?

Potrząsnął głową.
Sprawiał wrażenie, jakby żałował ostatniej nocy. Jej

serce zadrżało na tę myśl.

Po chwili z irytacją potarł gardło.
- To tylko przeziębienie - pocieszyła go Verena. - Ju­

tro na pewno poczujesz się lepiej.

- Wątpię. - Głos mu się załamał.
- Nienawidzę mówić: „a nie mówiłam", ale... - Z uśmie­

chem klękła na kołdrze, położyła ręce na biodrach i po­

wiedziała grubym głosem: - Jestem Brandon St. John i ni­

gdy nie choruję...

Dopadł jej w dwóch krokach, wyciągnął ją z łóżka, po­

stawił na podłodze i przytulił do siebie, chwytając za po­

śladki.

- Tylko się droczyłam.
Nie wyglądał na zadowolonego. Ale na rozgniewanego

również nie.

Cóż. Chyba powinna zapamiętać, że nie wszyscy dora­

stali w rodzinie, która najbardziej ceniła sobie dowcip i za­
bawę. Poza tym był chory, co nie poprawiało mu humoru.

- Przykro mi, że się żle czujesz.
Uniósł brew, ale nic nie odpowiedział.

- Możesz mnie już puścić.
Zmrużył oczy, przesunął wzrok z jej twarzy na ramio­

na i niżej. Pokręcił głową.

Teraz ona z kolei zlustrowała go spojrzeniem.

- Puść mnie natychmiast.
Bez słowa otoczył ją ramieniem w talii i uniósł z pod-

200

łogi. Musnął nosem jej szyję. Jego gorący oddech przypra­

w i ł ją o dreszcze.

- Powinieneś... przestać. - Gdy skubnął wargami płatek

jej ucha, zarzuciła mu ręce na kark. - Naprawdę pora, że­
byś wrócił do domu. Chase albo inni twoi bracia na pew­
no będą się o ciebie martwić i...

Uciszył ją mocnym pocałunkiem, od którego zakręci­

ło się jej w głowie. Zapomniała o całym świecie.

Pocałowała go równie żarliwie i gwałtownie zaczerpnę­

ła powietrza, kiedy się odsunął.

Włosy miał zmierzwione, na szczęce cień zarostu, na

lewym policzku odgniecenie od poduszki. Nie mógł być

atrakcyjny. Ale był, i to bardzo. Do licha, dlaczego męż­
czyźni prezentują się lepiej, kiedy wyglądają gorzej? To
po prostu niesprawiedliwe.

Brandon postawił ją na dywanie i próbował odchrząk­

nąć, ale tylko się skrzywił.

- Cholera!
- Każę Herbertsowi przynieść gorącej herbaty. Powin­

na ci pomóc.

Schyliła się po spodnie i cisnęła je Brandonowi. Złapał

je jedną ręką, ale zamiast włożyć, rzucił na oparcie krzesła.

Verena udawała brak zainteresowania jego doskonałym

torsem, brzuchem i... Zamknęła oczy i wzięła głęboki od­
dech.

- Lista. Szukałaś jej tutaj?
Och, znowu do tego wracali. Omal nie jęknęła z roz­

czarowania.

-James i ja przeczesaliśmy cały dom. Kilka razy. - Bran­

don ujął ją pod brodę. - Naprawdę szukaliśmy wszędzie.

Skinął głową z wyrazem zawodu w oczach i puścił jej

podbródek.

Verena raptem poczuła się opuszczona. Nie ma nic złe-

201

go w samotności, powiedziała sobie w duchu. Była do niej
przyzwyczajona. Nawet lubiła być sama, ale teraz z jakie­

goś powodu boleśnie ścisnęła się jej krtań.

Do licha, co się z nią dzieje?
- Idę się ubrać - oznajmiła.
Głównie dlatego, żeby przerwać ciszę i zagłuszyć włas­

ne myśli.

Starała się iść z godnością, niestety okazało się to trud­

ne, jako że była naga. W łóżku ten szczegół jej nie prze­

szkadzał, ale w świetle dnia wlewającym się przez okna

poczuła się skrępowana.

Znajdowała się dwa kroki od garderoby, kiedy zamknę­

ły się wokół niej silne ramiona. Brandon wziął ją na ręce,

zrobił cztery kroki i rzucił ją na łóżko.

- Och! Za co to?
Skrzyżował ramiona na piersi i uśmiechał się, prowo­

kując bez słów, żeby spróbowała wstać.

Jej usta zadrżały.

- Nie możesz trzymać mnie tak wiecznie.
- Zobaczymy. Jesteś mi winna parę odpowiedzi. - Tyl­

ko pierwsze słowo było jako tako słyszalne.

Naprawdę potrzebuje herbaty, doszła do wniosku Ve-

rena. Zsunęła się na brzeg łóżka, ale cerber zastąpił jej dro­
gę z groźną miną i uśmiechem na wargach.

Verena zachichotała. Brandon zrobił jeszcze jeden krok

i spojrzał na swoje buty stojące na dywanie. W chwili gdy

spuścił z niej wzrok, rzuciła się na drugą stronę łóżka.

Wyprzedził ją bez trudu.
Verena opadła na materac i naciągnęła na siebie prze­

ścieradło.

- To nie fair! Mam dużo spraw do załatwienia.
Brandon kiwnął głową. Jego niebieskie oczy błyszczały.

- Ja również, ale ta jest najważniejsza.

202

Verena przygryzła wargę. Był niezwykle pociągający,

ale naprawdę musiała już wstawać. Wyjść z pokoju, zro­
bić cokolwiek, żeby otrząsnąć się z czaru, który na nią
rzucił.

- Jeśli mnie nie puścisz, będę krzyczeć. Przyjdzie Her-

berts. I Peters.

Nie przestając się uśmiechać, Brandon zacisnął prawą

dłoń i uderzył nią w lewą.

Oczami wyobraźni Verena zobaczyła, jak jego pięść

trafia biednego kamerdynera w szczękę. Choć Herberts
bywał irytujący, nie zasłużył na takie potraktowanie.

Ukradkiem zmierzyła Brandona wzrokiem. Nawet gdy

tak stał przed nią zupełnie nagi, bez spodni, dobrze skrojo­
nego surduta, krawata, lśniącej dewizki, był bardzo męski.

Właściwie Verena uważała go za zbyt doskonałego

w każdym umięśnionym calu. W normalnych okolicznoś­

ciach jego atrakcyjność nie stanowiłaby wady, ale teraz,
kiedy życie jej brata wisiało na włosku z powodu tych
przeklętych listów miłosnych... Która godzina? Przecież
umówiła się z Jamesem.

Chciał odwiedzić wszystkich gości, którzy brali udział

w pamiętnej kolacji. Był pewien, że jeden z nich ma klucz

do rozwiązania zagadki.

Odwróciła się i spojrzała na zegar stojący nad komin­

kiem. Och, dopiero dziewiąta trzydzieści. Zostało jej jesz­
cze pół godziny. Raptem poczuła na sobie nieruchomy

wzrok St. Johna.

Brandon przeniósł spojrzenie z zegara na nią i z powro­

tem. Zmarszczył brwi.

- Spodziewasz się kogoś? - zapytał ochrypłym szeptem.
- Jamesa - odparła lekkim tonem. - Będzie tu lada mo­

ment.

Brandon skrzyżował ramiona na piersi i zakołysał się

203

na piętach. Najwyraźniej nie mógł oderwać od niej wzro­
ku, gdy tak siedziała pośrodku łóżka, na zmiętej pościeli.

- Nie możesz mnie więzić. To... barbarzyństwo.
Uśmiechnął się z rozbawieniem. Verenę zapiekły po­

liczki. Wyżej podciągnęła prześcieradło.

Właśnie dlatego nie powinna była w ogóle zadawać się

z St. Johnem. Wpuściła go na niewielki teren, a on rozbił

obóz i szykował się do inwazji i podboju kolejnych sfer

jej życia. Widziała to w jego oczach.

Uklękła i cała okryła się prześcieradłem, a jego końce

związała w gruby węzeł na ramieniu.

Doszła do wniosku, że wygląda jak grecka boginka.

Zerknęła na Brandona, ale chyba nie zrobiła na nim wra­

żenia.

Drań.

- Chcę wstać.
Potrząsnął głową.

- Natychmiast.
Lekki uśmiech wykrzywił jego wargi.

Verena wysoko uniosła głowę i na kolanach dotarła na

brzeg łóżka. Z jej ruchów przebijała determinacja.

- Nie drocz się ze mną, St. John. Nie jestem w nastroju.
Gdy uśmiechnął się szerzej, Verena ze złością pokaza­

ła mu język. Jej gest spotkał się z natychmiastową reak­

cją. Zanim zdążyła mrugnąć okiem, Brandon przyszpilił

ją do materaca i nakrył własnym ciałem.

Była więźniem we własnym łóżku, a ponętne usta Bran­

dona znajdowały się zaledwie cal od jej ust. Czy napraw­

dę chciała, żeby ją uwolnił?

16

Kłopot z arystokratami polega na tym, że brakuje im

ujścia dla niskich instynktów. Wszystkie urazy gromadzą
się w ich wątrobach i zaczynają je niszczyć, powodując
złe humory i skwaśniałe miny.

Dawson, główny lokaj diuka Devonshire'a, do Belvin-

sa, garderobianego jego lordowskiej mości, podczas gdy
obaj stali w holu, czekając na przybycie swojego pana.

Verena zaczęła walczyć.
- Puść mnie!

Brand ujął ją pod brodę i obrócił jej twarz do siebie. Je­

go dotyk był zdumiewająco delikatny, w oczach malowa­
ło się pytanie.

Verena przełknęła ślinę. Nadal miał gorączkę. Bił od

niego żar.

Brandon chyba wyczuł, że złagodniała, bo wykrzywił

usta w lekkim uśmiechu i odgarnął włosy z jej czoła.

Verena wiedziała, że jest odporna na wszystko z wyjąt­

kiem jego łagodności, dlatego z tym większą determina­
cją chciała się uwolnić.

- Puść mnie, proszę.
Przez długą chwilę mierzył ją wzrokiem, jakby próbo­

wał odczytać jej myśli. Następnie, ku jej zaskoczeniu,
wstał i sięgnął po spodnie.

205

Verena uniosła się na łokciach, nieco rozczarowana.

W końcu musiał ustąpić. Co innego mógł zrobić?

A jednak... byłoby chyba ciekawie, gdyby wypróbował

inne, bardziej zdecydowane metody perswazji. Szkoda, że

tak łatwo się poddał.

Właściwie czuła się trochę urażona.

- Wychodzisz. To dobrze. Chcę, żebyś sobie poszedł.

Chcę...

Otworzył drzwi. Miał na sobie tylko spodnie, co za­

pewne oznaczało, że nie opuszcza jej domu, tylko idzie

sam go przeszukać. Niedowiarek. Czy nie powiedziała

mu, że ona i James...

Dobry Boże, James!. Jakby na potwierdzenie jej obaw

zegar wybił pełną godzinę. Brat mógł się zjawić w każdej

chwili i zobaczyć St. Johna paradującego po rezydencji

w niekompletnym stroju.

Nie musiała wyobrażać sobie jego reakcji. Dokładnie

wiedziała, jaka będzie. Walka na pięści albo, co gorsza, po­
jedynek. Przełknęła ślinę. James był nieodrodnym synem
swojego ojca, z wprawą posługiwał się pistoletem, a jeśli
chodzi o szpadę, nie miał sobie równych. Verena wysko­

czyła z łóżka. Musiała zatrzymać Brandona.

- Poczekaj! - Prześcieradło zsunęło się jej z ramienia

i zaplątało wokół kolan. Potknęła się i omal nie upadła.
Ze złością zrzuciła z siebie tunikę, z której była taka dum­
na, i popędziła do drzwi. W połowie drogi uświadomiła

sobie, że jest naga. - Do licha!

Zawróciła do garderoby i chwyciła różowy szlafrok

z falbankami. Włożyła go, biegnąc do wyjścia.

Brand usłyszał tupot bosych stóp na drewnianej pod­

łodze, ale się nie zatrzymał. Na Boga, zmusi Lansdowne'a,
żeby odpowiedział mu na pytanie o tę przeklętą listę.

Dużymi krokami maszerował do schodów. Na końcu

206

korytarza nastąpił na coś ostrego. Skrzywił się i spojrzał

w dół. Zobaczył mały kamyk, zapewne przyniesiony

przez kogoś z ulicy. W tym momencie w jego uszach roz­
brzmiał głos Vereny, cichy i groźny:

- Jeśli zejdziesz na dół w takim stroju, gorzko tego po­

żałujesz.

Już nie była ubrana w samo prześcieradło. Na szczę­

ście. Gdy tak chodziła naga po pokoju, omal się na nią nie
rzucił. Zapanował nad sobą z wielkim trudem.

Co prawda, różowy szlafroczek okazał się niewiele lep­

szy. Koronkowe falbanki przy dekolcie przyciągały uwa­
gę do rozkosznych krągłości, pod prawie przezroczystą
tkaniną wyraźnie odznaczały się koniuszki piersi. Pieścił
je zaledwie parę godzin temu, a teraz sterczały, jakby go
kusiły, żeby znowu wziął je w dłonie...

Verena skrzyżowała przed sobą ramiona. Brandon

uniósł wzrok i zobaczył dezaprobatę w jej oczach.

- Musisz to robić?
- Tak. - Nie potrafiłby się opanować, nawet gdyby bar­

dzo się starał.

Verena przesunęła ręce tak, że zakryła całe piersi.
- Nie możesz chodzić po domu ubrany w ten sposób. -

Zerknęła na własny strój i dodała: - Ja również.

- Domagam się odpowiedzi.
- I usłyszysz je, ale... - Westchnęła. - Tej przeklętej l i ­

sty tu nie ma. A jeśli jest, nie możemy jej znaleźć.

- Co zrobimy? - Jego głos załamał się przy drugim sło­

wie.

- James i ja wybieramy się z wizytą do wszystkich go­

ści, którzy brali udział w tamtej kolacji. Mamy nadzieję,
że któryś sobie coś przypomni, cokolwiek.

Plan wydawał się sensowny. Brandon pokiwał głową.
- Dobrze.

207

Verena przekrzywiła głowę.
- A ty co zamierzasz?
- Odwiedzę Ministerstwo Spraw Wewnętrznych.

Jej oczy się rozszerzyły.

- Myślisz, że to mądre? Obawiam się, że...
Ktoś zapukał do drzwi wejściowych. Dźwięk kołatki

rozniósł się po całym holu.

- O, nie! - Verena chwyciła Brandona za ramię. - To

James. Pospiesz się!

St. John cofnął się o krok i uśmiechnął szeroko. Nie

mógł się opanować. Verena ciągnęła go z powrotem do sy­
pialni, gdzie uczynił ją swoją. Właściwie dlaczego miałby
się skarżyć?

Była najrozkoszniejszą kobietą, jaką znał. Zwłaszcza te­

raz, z zapłonioną twarzą, złotymi lokami rozsypanymi na
plecach, w prześwitującym negliżu.

Pozwolił, żeby zaprowadziła go z powrotem do siebie.

Po drodze usłyszeli głos Herbertsa witającego gościa i do­
nośne odpowiedzi Lansdowne'a.

Verena zamknęła drzwi i oparła się o nie zdyszana.
- Uciekliśmy w ostatniej chwili - wykrztusiła.
Uciekli? Przed czym? Lansdowne nie imponował po­

sturą. Brandon poradziłby sobie z nim z łatwością.

- Dlaczego się chowamy?

- Jamesowi nie spodobałby się widok półnagiego męż­

czyzny chodzącego po moim domu. Jest bardzo niebez­
pieczny w pojedynku na pistolety lub szpady. I bywa
gwałtowny, delikatnie mówiąc. Nie miałbyś szans.

Brandon omal się nie roześmiał. Nie bał się Lansdow­

ne^, ale może dobrze, że Verena o tym nie wiedziała. Zda­

wała się szczerze o niego niepokoić. Ku własnemu zasko­
czeniu stwierdził, że jej troska mu się podoba.

- Powiedz, dlaczego szukacie listy Humforda.

208

- Ktoś ukradł wiersze miłosne Jamesa pisane do kobie­

ty, która ma bardzo wpływowego męża.

- Brat jest szantażowany?
- Boję się o jego życie.
- To poważna sprawa?
- Tak. T o n listów, które przysyłają... Są w nich groźby.
Brandon zmarszczył brwi. Widział strach w jej oczach.

- Ale historia.
- James często zakochuje się w najbardziej nieodpo­

wiednich kobietach. Ojciec zamartwia się z tego powodu.

- Wiesz, kto ma jego listy?
- Nie. Ale chce je wymienić na tylko jedną rzecz.
Brandon zamknął oczy. Na listę Humforda! Sytuacja

komplikowała się z każdą chwilą.

Verena podniosła z dywanu prześcieradło i usiadła na

brzegu łóżka.

- Przeszukaliśmy cały dom i nic nie znaleźliśmy. Chy­

ba jej t u nie ma.

Więc gdzie może być? Brandon w zamyśleniu popa­

trzył na Verenę. Poranne słońce stało już całkiem wyso­
ko, przenikało jasnymi promieniami przez szczeliny w za­
słonach. Jeden szczególnie śmiały spoczął na jej stopach,
oblał je złotem.

Brandon stwierdził, że nie może oderwać od nich wzroku.

Verena była dzielna, ale sama na świecie, który to fakt zdawa­
ła się ignorować. Wydawała się taka silna i zaradna, całkiem

inna niż jego znajome, które miały wokół siebie rodziny.

Ze znużeniem potarł kark. Co robić, do diabła? Oboje

potrzebowali tej cholernej listy, a żadne z nich nie wie­
działo, gdzie ona jest. Zbliżył się do łóżka, podniósł Ve-
renę, ujął ją palcem pod brodę i spojrzał w oczy.

- Znajdziemy ją, obiecuję.
Nie uciekła wzrokiem.

209

- A co potem?
Brandon pokazał, że rozdziera kartkę na pół. Verena

uśmiechnęła się słabo.

- Chciałabym, żeby to było takie proste. - Oparła się

o niego z westchnieniem.

Przytulił ją i dotknął brodą jej czoła. Jego oddech po­

ruszał jej włosy.

Co zrobią, kiedy znajdą zgubę? Zamknął oczy, czując

tępy ból w skroniach.

Wyraźnie odbierał wszystkie szczegóły: ciężar głowy

Vereny na swoim ramieniu, jej niebiański zapach: mydła,
lawendy, wykrochmalonej pościeli. Kształty przytulone­
go ciała. Trzymanie jej w objęciach było czymś natural­
nym, jakby stali tak wiele razy.

Uznał jednak, że powinni się ruszyć. Verena musiała

się ubrać, on wyjść i pomyśleć, jak uporać się z kłopotem.

Ale chwilowy spokój wydawał się taki kruchy, że naj­

lżejszy ruch mógł go zakłócić. Stwierdził, że nie chce ni­
gdzie iść. Nigdy.

Westchnął z rozczarowaniem, gdy usłyszał kroki Her-

bertsa na korytarzu, a potem głośne pukanie.

Verena podniosła głowę.
- Zapomniałam...
D r z w i otworzyły się i do środka wparował kamerdy­

ner. Zatrzymał się raptownie na widok swojej pani w ob­

jęciach St. Johna.

- A, tu pan jest!
Verena drgnęła, starając się uwolnić z ramion Brando-

na, ale przytrzymał ją mocno, obrzucając sługę wyzywa­

jącym spojrzeniem.

Herberts się zaczerwienił.
- Proszę wybaczyć, milady, ale przyszedł z wizytą pa­

ni brat. Czeka na dole.

210

- Dziękuję, Herberts. Zaraz zejdę.

Kamerdyner cmoknął z dezaprobatą.
- Mam nadzieję, że zejdzie pani szybko. Nie chciałbym

patrzeć, jak pani...

- Więc nie patrz - rzucił St. John.

Służący potarł brodę.
- Chyba mogę to zrobić.
- Przynieś herbatę do salonu - poleciła Verena z wes­

tchnieniem. - Pan St. John ma chore gardło od wczoraj­
szego stania na deszczu.

- Tak? - Herberts wytarł nos rękawem. - Tam chyba

mogę zanieść, byle nie tutaj.

Posłał im nieprzychylne spojrzenie, odwrócił się i wy-

maszerował z pokoju.

Verena się uśmiechnęła.

- On tylko stara się być opiekuńczy.
- Wiem. - Inaczej nie tolerowałbym takiego zachowania.

Niechętnie wypuścił Verenę z objęć. Poszła do garde­

roby. W progu się zawahała, jakby toczyła ze sobą walkę.

- Humford. Mówiłeś, że został zamordowany. Jak? N i e

pytałabym, ale jeśli ludzie, którzy mają listy Jamesa, to ci
sami, którzy go zabili...

Brandon dostrzegł strach w jej fiołkowych oczach.

Strach, który ukrywała chyba nawet przed sobą.

- Został uduszony, a jego ciało wrzucono do Tamizy.
Verena pobladła, jej dłonie ściskające framugę zbielały.
- Rozumiem - wyszeptała. Wzięła głęboki oddech

i opuściła ręce po bokach. - Dziękuję, musiałam wiedzieć.

Brandon zrobił krok do przodu, bardziej zaniepokojo­

ny, niż był gotów przyznać.

- Vereno... - Jego głos brzmiał jak zgrzyt zardzewiałej

bramy.

- Będę ostrożna. - Rozprostowała plecy. - Muszę się

211

ubrać. Możesz tu zaczekać, jeśli chcesz. James i ja zaraz

wyjeżdżamy.

Posłała mu ostatni, uprzejmy uśmiech, zniknęła w ubie-

ralni i zamknęła za sobą drzwi.

Brandon ruszył w ich stronę, ale po dwóch krokach się

zatrzymał. Odprawiła go. Chłodno i bez śladu emocji.

Wiedział wszystko o uprzejmym odprawianiu. Sam tak

postępował przez większą część swojego dorosłego życia.

Lepiej nie być tym, któremu bardziej zależy. Brandon

znał zasady i żył zgodnie z nimi. Ale po raz pierwszy to

kobieta go odtrąciła.

Do diabła, co teraz? Zacisnął szczęki, zgarnął swoje rze­

czy i zaczął się ubierać. Oboje muszą koniecznie znaleźć
tę listę. I co wtedy? Verena będzie walczyć na śmierć i ży­
cie, żeby bronić brata, i szczerze mówiąc, nie mógł jej za

to winić. On też dla swojego zrobiłby wszystko.

Jak zatem spełnić obietnicę daną Wychamowi? Zdawało

się, że węzeł jest nie do rozplatania. Zresztą nawet gdyby je­
mu i Verenie udało się dojść do porozumienia w sprawie li­
sty Humforda, zostawała jeszcze kwestia ich wzajemnych

stosunków.

Pragnął jej. Chciał ją mieć przy sobie nie tylko przez kil­

ka godzin, ale rano, w południe i w nocy. Pożądanie się wy­
pali, zawsze tak się działo. Ale tymczasem... Jeszcze nigdy nie
czuł równie silnej żądzy. Nigdy nie doświadczył takiej gorą­
cej namiętności połączonej z czymś jeszcze... może czułością.

Ze smutkiem potrząsnął głową, wiążąc krawat. Drzwi

sąsiedniego pokoju otworzyły się i zamknęły. Potem na
korytarzu rozległy się kroki stłumione przez gruby chod­
nik. Verena minęła sypialnię i zeszła po schodach, szelesz­

cząc spódnicami.

Brandon usłyszał szmer głosów w holu, a następnie

trzask drzwi wyjściowych.

212

Zbliżył się do łóżka, żeby wziąć stojące przy nim buty.

Prześcieradła i kołdra były skotłowane, poduszki rozrzu­
cone. Uśmiechnął się na wspomnienie chytrej miny Vere-
ny, gdy przyszpilona przez niego do materaca próbowała
się uwolnić.

Humor trochę mu się poprawił. Nie było sensu mar­

twić się o przyszłość. Z pewnością znajdą listę i zrobią, co
muszą. Do tego czasu upłynie tydzień, może dwa. Wyjrzał
na korytarz, by się upewnić, że w pobliżu nie ma Herbert-

sa, po czym wyszedł z sypialni Vereny i cicho opuścił dom.

Słońce przedarło się przez chmury i zdążyło ogrzać po­

wietrze. Brandon zatrzymał się na najniższym stopniu i ro­

zejrzał po ulicy. Wszystko wydawało się świeże. Uśmiech­
nął się do siebie i cisnął monetę ulicznikowi w obszarpanym
granatowym płaszczu, stojącemu obok powozu.

Chłopak sprawdził monetę zębami, wymamrotał po­

dziękowanie, schował ją do kieszeni i odszedł.

Brandon wsiadł do powozu. Jedną rzecz wiedział na

pewno. Póki James przebywał w Londynie, Verenie gro­
ziło niebezpieczeństwo, dlatego on zamierzał być częściej

obecny w jej życiu.

St. Johnowie zawsze dbali o bliskich. I przez ten czas,

choćby krótki, Verena będzie należała do niego, w każ­
dym rozkosznym calu.

17

Nie żyłbym inaczej, gdybym był bogatym człowie­

kiem. Mam skromne potrzeby. Jedyne, czego pragnę, to
duży dom, piękne powozy, najlepsze konie, eleganckie
stroje, loża w operze blisko książęcej, mistrz kuchni, so­
lidne kieszonkowe i jedna czy dwie kochanki.

Belvins, lokaj diuka Devonshire'a, do swojego pana, po­

magając mu włożyć płaszcz.

Gdy Brand dotarł do domu, Poole, który usłyszał głos

swojego pana, natychmiast podjął starania, żeby uczynić
jego egzystencję jeszcze bardziej żałosną. Próbował go
mianowicie namówić na musztardowy okład na pierś.
Chory musiał długo protestować, niemal szeptem, żeby

kamerdyner wreszcie zostawił go w spokoju.

W końcu Brandon uciekł do White'a. W tym błogosła­

wionym przybytku wziął gazetę i zaszył się w kącie. Oczy­
wiście nie czytał. Umysł miał zbyt zaabsorbowany trud­
ną sytuacją, żeby móc sobie pozwolić na taki luksus.

Ale papierowa bariera chroniła go przed próżną gada­

niną i złośliwymi żartami, które bez wątpienia by się po­
sypały, gdyby ktoś go usłyszał.

Po godzinie sączenia herbaty solidnie wzmocnionej

brandy, stwierdził, że gardło mniej go boli. Mógł już wy­

powiedzieć normalnie kilka słów.

214

Ucieszył się, ale nie dawała mu spokoju myśl, że powi­

nien szybko podjąć jakieś zdecydowane działanie. Prze­

wracał stronice, bezmyślnie patrząc na ogłoszenia.

W końcu ze zniecierpliwieniem odłożył gazetę i wy­

ciągnął przed siebie nogi. Musi znaleźć tę przeklętą listę.
Zarówno ze względu na Verenę, jak i Wychama. Ale co

zrobi, gdy już ją będzie miał? Zmarszczył brwi. Może spo­
rządzi kopię i...

- Brandon?
- Roger! - wychrypiał i natychmiast pomasował gardło.

Było za wcześnie na okrzyki.

Wycham stał przed nim blady i zmęczony, w pognie­

cionym surducie i niedbale zawiązanym fularze. Przecze­
sał ręką włosy i uśmiechnął się słabo.

- Wiem, że kazałeś mi trzymać się z daleka, ale musia­

łem przyjechać.

Brandon wskazał mu krzesło. Roger rozejrzał się ner­

wowo i przesunął je za dużą roślinę, tak że prawie cał­

kiem się za nią ukrył.

- Właśnie przyjechałem do miasta i zajrzałem do cie­

bie. Twój kamerdyner powiedział, że nie najlepiej się czu­
jesz. - Wicehrabia popatrzył na niego z troską. - Jesteś
chory?

St. John potrząsnął głową.
- To tylko gardło. Co tu robisz?
- Nie mogłem dłużej znieść niepewności. - Roger na­

chylił się do przodu i dodał z przejęciem: - Colburn wy­
słał list do mojego ojca. Gdybym nie był czujny, staruszek
by go dostał i . . .

- Colburn?
- Pracuje w ministerstwie. To na niego natknąłem się

u Humforda. Na niego i jeszcze jednego mężczyznę, Far-

radaya czy Farrawaya, nie pamiętam! - Roger nerwowo

215

zwilżył wargi. - Jeszcze nie znalazłeś? Wiesz, gdzie jest?

Wszyscy zdawali się sądzić, że zguba jest w domu West-

forthów, jednak Brand miał co do tego wątpliwości. Ve-
rena i James szukali wszędzie... Ale gdzie indziej mogła
być ta cholerna lista, jeśli nie tam?

Odepchnął od siebie tę myśl. Verena miała już dość

własnych kłopotów.

- Potrzebuję więcej informacji - wychrypiał.
- Więcej? Już powiedziałem ci wszystko, co wiedzia­

łem. - Wycham zgarbił się na krześle. - Sytuacja jeszcze

się pogorszyła.

Brandon uniósł brwi.

- Przepraszam. Nie chciałem być melodramatyczny. -

Roger potarł twarz rękami. Wyglądał na dziesięć lat star­

szego. - W liście z ministerstwa, który przechwyciłem,

Colburn daje mi tydzień na zwrot listy, bo inaczej mnie

aresztuje.

Tydzień. Do diaska!
- Czy Humford wspomniał, co jest na tej liście?
- Podejrzewam, że nazwiska. Dziesięć, może dwana­

ście. Nie wiem. - Przez twarz Wychama przemknął cień.

- Muszę podziękować ci za pomoc. Byłeś w porządku, na­
tomiast ja... - Uśmiechnął się blado. - Nie zawsze postę­
powałem tak, jak trzeba. Zmarnowałem dotychczasowe
życie. Ojciec ma rację. Ale teraz się zmienię.

- Wszyscy robimy rzeczy, których po fakcie żałujemy.
Roger wytarł dłonie o spodnie.

- Nigdy więcej nie będę robił zakładów ani grał w kar­

ty. I zacznę częściej odwiedzać ojca. On wie, że coś jest
nie w porządku, ale nie powiedział ani słowa.

Brand słyszał ból w głosie przyjaciela i żałował, że nie

potrafi dodać mu otuchy.

- Zrobię, co w mojej mocy, obiecuję.

216

Wszystkie słowa wypowiedział całkiem głośno. Dzięki

Bogu za gorącą herbatę. Z każdą chwilą z jego gardłem
było lepiej.

Uśmiech Rogera tym razem wydawał się szczery.
- Uda ci się, Brandonie. Zawsze ci się udaje.

Mijający ich członek klubu rzucił St. Johnowi pozdro­

wienie i z ciekawością zerknął na jego niechlujnego towa­

rzysza.

Wycham dotknął fularu.

- Muszę iść. Jeśli Colburn się dowie, że jestem w mie­

ście... Brand, proszę, informuj mnie na bieżąco. Oszaleję,
jeśli nie będę wiedział, co się dzieje. Wyślij wiadomość do

mojego mieszkania. Lokaj dostarczy mi ją szybciej niż
poczta.

Brandon skinął głową.

- Powiadomię cię, gdy tylko się czegoś dowiem.
Roger chwycił jego dłoń w obie swoje i uścisnął.

- Dziękuję! Wiesz, że bym nie przyjechał, gdyby nie ten

cholerny list Colburna. Nie zamierzałem cię popędzać.

Może nadeszła pora, żeby spotkać się z ministerialny­

mi urzędnikami, którzy mieli czelność grozić synowi hra­
biego.

- Gdzie można znaleźć tego Colburna?
Wycham zbladł.

- Nie! Nie chcesz chyba... Trzymaj się od niego z dale­

ka, Brand. To nie jest miły człowiek.

Podobnie jak Brandon, kiedy musiał bronić przyjaciół

albo rodziny. Poza tym istniała możliwość, że Colburn
będzie w stanie pomóc Verenie. Ktokolwiek szantażował

Jamesa, wiedział o Humfordzie i jego liście. Istniał mię­

dzy tymi dwiema sprawami jakiś związek i ministerstwo
mogło wiedzieć jaki.

Brand był gotów chwytać się każdej szansy, choćby ni-

217

kłej. Nadal prześladował go widok twarzy Vereny, gdy

powiedział jej o śmierci Humforda.

- Muszę iść - oznajmił Roger. - Mogą wysłać kolejny

list do mojego ojca, żeby tylko dostać ode mnie tę choler­

ną listę. Tyle że ja jej nie mam! A nawet gdybym miał... -

W jego oczach pojawiła się panika. - Czy ty... Dostałeś się

do domu lady Westforth?

St. John skinął głową.

- To dobrze. Ale bądź ostrożny. Z początku myślałem,

że Verena jest niewinna, że została wplątana w sprawę

przez niefortunne okoliczności. Teraz... - Wycham za­

śmiał się nerwowym śmiechem. - Już nie wiem, komu

i w co wierzyć.

Brand poczuł irytację, lecz szybko ją zdusił.

- Wszystko będzie dobrze.
- Nie zasługuję na takiego przyjaciela - stwierdził Ro­

ger i dodał z wdzięcznością: - I jestem świadomy, jaki dług

mam wobec ciebie.

- Porto - rzucił Brandon. - Całe skrzynie.

Wycham zdobył się na uśmiech.
- Są twoje. A teraz już naprawdę muszę iść. Powrót do

domu zajmie mi większą część dnia. Uważaj na siebie,
Brand. Pamiętaj, co przydarzyło się Humfordowi.

Było mało prawdopodobne, żeby Brandon o tym zapo­

mniał. Za każdym razem, gdy myślał o zabójstwie, widział
rozszerzone fiołkowe oczy Vereny. Patrzył, jak Roger od­

dala się szybkim krokiem, ze zwieszoną głową i zgarbio­
nymi plecami. Postąpił głupio, że przyjechał do miasta.

Brand zamówił jeszcze jedną herbatę z brandy. Jeśli

miał stawić się w jaskini lwa, potrzebny był mu normal­

ny głos.

218

Kilka godzin i kilka filiżanek herbaty później poczuł

się dużo lepiej, ale przeraził go własny głos: gruby, zdar­
ty i chropawy, jakby jego właściciel spędził lata na mo­

rzu. Na szczęście już nie drżał, więc Brand nie mógł się
skarżyć.

Wszedłszy do niewielkiego biura przy Timms Street,

zdjął płaszcz i kapelusz.

- Dzień dobry. Pan St. John do lorda Colburna.
Młodzieniec o wąskiej twarzy i wyłupiastych oczach

zerwał się zza biurka.

- Tak, sir! Dostaliśmy pański list godzinę temu. Lord

Colburn czeka.

Poprowadził gościa wysokim, zimnym korytarzem, za­

pukał do ciemnobrązowych drzwi, po czym je otworzył.

Oczom Branda ukazał się wąski, przytulnie urządzony

pokój. Na podłodze z desek leżał wyblakły dywan,
wzdłuż ścian ciągnęły się półki pełne książek, gazety by­

ły ułożone w stosy. W rogu stało duże dębowe biurko,
a obok niego, na pozór bezładnie, kilka krzeseł.

Dzień był pochmurny, więc paliła się lampa, oświetla­

jąc pomieszczenie żółtym blaskiem. W gabinecie siedzieli
dwaj mężczyźni, jeden przy biurku, drugi trochę z boku,

niemal ukryty w cieniu. Obaj wstali na powitanie gościa.

Sir Robert Colburn miał wygląd dobrotliwego dziadu­

nia o siwych włosach i oczach okolonych zmarszczkami.

- Pan St. John. Kiedy otrzymałem pańską prośbę o spo­

tkanie, pozwoliłem sobie wezwać Farraguta, jako że

szczególnie interesuje się sprawą, którą chce pan omówić.

Niski, łysiejący mężczyzna o przenikliwych czarnych

oczach i grubej szyi ukłonił się i powiedział:

- St. John.

Brand skinął głową.

- Przepraszam za mój głos, panowie.

219

- Chrypka? Miesiąc temu miałem ten sam kłopot. Mo­

że chciałby pan odrobinę brandy? Albo gorącej herbaty?
Piję ją codziennie punktualnie o czwartej. Działa cuda.

Brand pomyślał, że pęknie, jeśli wypije jeszcze jedną fi­

liżankę, ale uznał, że może jej potrzebować, zanim spo­
tkanie dobiegnie końca.

- Chętnie.
Colburn podszedł do tacy stojącej na biurku, napełnił

dwie filiżanki i dolał do nich odrobinę brandy. Następnie
jedną postawił przed gościem, a drugą obok dużego fote­
la z wysokim oparciem.

- Dziękuję. - W tym momencie Brandon dostrzegł na

sobie spojrzenie drugiego mężczyzny i protekcjonalny

wyraz malujący się na jego kwadratowej twarzy. - Pan nie
pije herbaty, panie Farragut?

Usta zagadniętego wykrzywił słaby uśmieszek.
- To napój dla kobiet i bogaczy, którzy paradują z za­

dartymi nosami.

Colburn skrzywił się lekko.

- Panu Farragutowi brakuje ogłady towarzyskiej, ale

jest jednym z moich najlepszych agentów. Właśnie dlate­

go wziąłem go do tej sprawy.

- Sprawy?
Sir Robert odstawił filiżankę i westchnął ciężko.
- Obawiam się, że tak. Ale przejdźmy do rzeczy. By­

łem zaskoczony, kiedy otrzymałem pański list, choć wła­

ściwie powinienem się go spodziewać. St. Johnowie są

znani z odwagi, a frontalny atak zawsze jest najskutecz­

niejszy.

- Wie pan, dlaczego tu przyszedłem.

- Wicehrabia Wycham.
- Roger nie jest zamieszany w tę historię. Obawiam się,

że popełniliście błąd.

220

- Błąd? - Farragut zaśmiał się nieprzyjemnie. - My nie

popełniamy błędów, panie St. John. Wycham jest winny
jak...

- Arthur. - Colburn potrząsnął głową.
Farragut jeszcze chwilę ruszał ustami, jakby poprzestał

na spiorunowaniu gościa wzrokiem.

Jego przełożony westchnął.

- Wiem, że chce pan oczyścić nazwisko przyjaciela, ale

sprawa nie wygląda dobrze. Zgubiliśmy pewną rzecz. Jest

warta dużo pieniędzy, ale szukamy jej z innego powodu.

Chodzi o ratowanie życia.

- Czyjego?
- Paru bardzo cennych osób. Lista zawiera nazwiska na­

szych najlepszych agentów działających w różnych euro­
pejskich portach. Musimy ją odzyskać. Jeśli wpadnie

w niepowołane ręce, nasi ludzie zginą. - Potrząsnął głową

ze szczerą troską w niebieskich oczach.

- Domyślałem się, że to coś ważnego, ale...
- Najgorsze, że nie tylko my jej szukamy, ale również

ktoś, kto jest gotowy zabijać w razie konieczności.

- Na przykład Humforda?
Colburn się zawahał, po czym skinął głową.
- N i e przewidzieliśmy takiego niebezpieczeństwa.

Oczywiście cała sytuacja to po części jego wina.

- Pracował dla pana?
Gospodarze wymienili spojrzenia.
- Czasami, w drobniejszych sprawach, wykorzystywa­

liśmy go jako kuriera...

- Tylko, kiedy byliśmy zmuszeni - dodał Farragut,

krzywiąc wargi.

Najwyraźniej nie miał dobrego zdania o Humfordzie.

Brandon podejrzewał, że ten człowiek źle myśli o wszyst­
kich.

221

- Dawaliśmy mu tylko mało ważne zlecenia - powie­

dział Colburn z lekceważącym uśmiechem. - Nie robili­
byśmy tego w ogóle, ale jego wuj ma pewne wpływy

w Izbie Lordów, a od niej zależą nasze fundusze.

- Co przydarzyło się Humfordowi?
- Popełnił bardzo głupi błąd. Dwa tygodnie temu znik­

nął jeden z naszych stałych agentów. Byliśmy zdumieni,
bo ta kobieta służyła u nas od lat. Z desperacji zwrócili­
śmy się do Humforda. Nie uprzedziliśmy go, jak ważne
ma zadanie. Uznaliśmy, że im mniej będzie wiedział, tym
lepiej. - Colburn potrząsnął głową. - Niestety przeliczy­
liśmy się w naszym rozumowaniu.

Farragut prychnął.
- Ten człowiek był głupcem. Zabójca, który go udusił,

marnował czas. Humford ledwo trzymał się na nogach.
Wepchnięcie do Tamizy w zupełności by wystarczyło.

Przełożony posłał mu ostre spojrzenie.
- Niezależnie od kłopotów, jakie nam Humford spra­

wiał, naprawdę żałujemy, że zginął.

- A ja nie - burknął Farragut. - Krzyżyk na drogę.
Colburn go zignorował.
- Sądzimy, że Humford komuś powiedział o swojej mi­

sji. Komuś, kto potrafił ocenić wartość przesyłki. Sądzi­
my, że ten osobnik czekał na niego pod domem lady
Westforth, następnie zaciągnął go w boczną uliczkę i tam
udusił.

Brand opuścił wzrok na filiżankę. Morderca czatował

pod domem Vereny!

- Dlaczego pan uważa, że Wycham ma coś wspólnego

z tą sprawą? Nie jest zdolny do takiej zbrodni.

Farragut uśmiechnął się szeroko.
- Nie zna pan swojego przyjaciela tak dobrze, jak pan

sądzi. Miał zarówno motyw, jak i okazję.

222

- Jaki motyw?
- Czterdzieści tysięcy funtów długów karcianych - od­

powiedział Colburn. - Wycham jest zdesperowany. A zde­
sperowani ludzie nie zawsze postępują tak jak w normal­

nych okolicznościach.

Dobry Boże. Jak Roger powie ojcu?
- Nie wiedziałem, że ma tyle długów, ale nie jest typem

człowieka, który w takiej sytuacji morduje.

Farragut prychnął.
- Więc dlaczego ukrywa się u tatusia, skoro jest niewinny?

- Czeka, aż znajdę listę i udowodnię jego niewinność.

Colburn upił łyk herbaty i z cichym szczęknięciem od­

stawił filiżankę na spodek.

- Jeśli Wycham nie zrobił tego sam, możliwe, że kogoś

wynajął.

- Wykluczone.
- Widziano go z ludźmi, których mamy powody posą­

dzać o działanie na szkodę kraju.

- Jest winien pieniądze i rozmawia z niewłaściwymi

osobami. - Brandon wzruszył ramionami. - Jeśli to wy­
starczy, żeby stać się podejrzanym, musielibyście wezwać

na przesłuchanie co najmniej połowę towarzystwa.

- Panie St. John - zaczął Colburn, marszcząc brwi - nie

sądzę, żeby pan rozumiał, jak poważna jest sytuacja. Zgo­
dziłem się z panem spotkać z dwóch powodów. Po pierw­

sze, uznałem, że może nam pan pomóc w bardzo ważnej
sprawie. Po drugie, istnieje prawdopodobieństwo, że pa­

nu, lady Westforth i nawet Wychamowi, jeśli rzeczywi­
ście jest niewinny, też grozi niebezpieczeństwo.

Dzięki Bogu, że Roger znajdował się w drodze do De-

vonshire. Ale Verena... Sama w Westforth House, z garst­

ką służby do obrony. Dobrze wiedział, jak łatwo dostać

się niepostrzeżenie do jej domu.

223

Poruszył się niecierpliwie.
- Jakie macie dowody?
Farragut sapnął, jego uszy poczerwieniały.

- Przeciwko pańskiemu przyjacielowi? Nie tyle, ile by­

śmy chcieli, ale dość, żeby go zamknąć, póki nie zdecydu­
je się współpracować.

Brandon utkwił w nim zimne spojrzenie.
- Dość, żeby usprawiedliwić rujnowanie jego życia?
- Rujnowanie? - Agent wykrzywił usta. - Niech pan za­

pyta Humforda, jak to jest mieć rozcięte gardło, oczy wy­
jedzone przez ryby...

- Farragut! Ostrzegałem, żebyś pamiętał o manierach.

Chyba powinieneś nas opuścić.

Skarcony podwładny zaczerwienił się tak jak jego uszy

i łypnął spode łba na Colburna, ale po chwili odsunął
krzesło i wstał.

- Dobrze, pójdę, ale niech ten człowiek wie, że znaj­

dziemy listę, w taki czy inny sposób.

Posłał Brandonowi ostrzegawcze spojrzenie, po czym

wymaszerował z gabinetu i trzasnął za sobą drzwiami.

- Musi pan mu wybaczyć. To on znalazł ciało Humforda.
- Pan Farragut chyba mnie nie lubi.
- Arthur? - Colburn się uśmiechnął. - On nie lubi każ­

dego, kto nie jest w służbie. Powinien pan słyszeć, jak po­
kpiwał z księcia.

- Przynajmniej jestem w dobrym towarzystwie.
- Istotnie. - Uśmiech zniknął z twarzy Colburna,

w oczach znowu pojawił się niespokojny wyraz. - St.
John, waham się, czy w pańskiej trudnej sytuacji prosić

o przysługę. Jest pan blisko z Wychamem. Zdaje się, że
obaj byliście w Eton.

Brandon kiwnął głową.
Colburn powiódł palcem po krawędzi filiżanki.

224

- Waham się, bo chodzi o delikatną kwestię. Zauważy­

liśmy, że zaprzyjaźnił się pan również z lady Westforth.

Pewnie obserwowali dom. Ta myśl nie dodała Brando­

nowi otuchy. Do diabła, było gorzej, niż przypuszczał. Ża­
łował, że nie może gdzieś ukryć Vereny, póki sprawa się

nie wyjaśni. Wiedział jednak, że ona i tak nie zgodziłaby
się na ucieczkę.

- Ale bałagan! - mruknął.
Usta lorda drgnęły.

- Tak. Bardzo duży bałagan. Panie St. John, nie wie pan

przypadkiem, kto ma listę?

- N i e .

Colburn przez chwilę nie odrywał od niego wzroku.

Potem westchnął.

- Tak myślałem, ale łudziłem się, że...
- Jest pan pewien, że Humford miał tę listę ze sobą,

kiedy szedł do lady Westforth? Może gdzieś ją zostawił.

- Nie. Miał ją przy sobie, kiedy wchodził do jej domu.

Wiemy to z całą pewnością.

- Jak to możliwe?
Colburn się uśmiechnął.
- Proszę mi zaufać. Informacja jest pewna. Inna spra­

wa, co potem stało się z listą. - Wzruszył ramionami. -

Pociesza nas jedynie fakt, że zabójca Humforda nie zna­
lazł tego, czego szukał.

- N i e podoba mi się to wszystko.
- Mnie również. - Colburn westchnął po raz kolejny. -

Dlatego chciałbym, żeby zostawił pan tę sprawę nam. Mo­
żemy dać lady Westforth ochronę.

- Tak jak Humfordowi.
- To był błąd. - Colburn splótł ręce. - Lady Westforth

jest uroczą kobietą. N i k t tego nie kwestionuje. Ale powinie­
nem pana ostrzec, że ona i jej brat ukrywają parę rzeczy.

225

Brandon nic nie powiedział. Nie był zaskoczony, że Ve-

rena ma swoje tajemnice. Sam się tego domyślał. Nigdy nie
udawała, że jest niewinną panienką na wydaniu. Była doj­
rzałą, namiętną kobietą, która sporo w życiu doświadczy­
ła. Pewnego dnia zamierzał poznać wszystkie jej sekrety.

Colburn odsunął fotel od biurka.
- Widzę, że jest pan uparty. Niechętnie to mówię, ale

jeśli lista natychmiast się nie znajdzie, będziemy musieli
podjąć stosowne kroki.

- Jakie?

- Jeśli to okaże się konieczne, wsadzimy wicehrabiego

Wychama i lady Westforth do aresztu i zatrzymamy ich
tam, póki się nie dowiemy, gdzie jest zguba.

- Skąd pan wie, że nie została zniszczona albo wywie­

ziona.

- Bo znamy ludzi zainteresowanych jej kupieniem.

Wszyscy czekają. Ponieważ żaden nie wyjechał z kraju,
zakładamy, że lista nadal tu jest.

Brandon podniósł się z krzesła.
- Dziękuję za rozmowę. Dużo się od pana dowiedzia­

łem.

Colburn też wstał.
- Jesteśmy jak otwarta księga, panie St. John. Jeśli bę­

dzie pan miał jeszcze jakieś pytania, proszę przyjść. Od­
powiem na nie w miarę możności.

Brandonowi raptem wpadła do głowy pewna myśl.
- Jakiej wielkości jest ta lista? - zapytał.
- Jakiej wielkości? - Colburn rozłożył dłonie, żeby po­

kazać wymiary karteczki. - O, taka.

Brand pokiwał głową.
- Dziękuję. Będziemy w kontakcie.
- Świetnie. A, panie St. John, jeśli znajdzie pan listę,

mam nadzieję, że pan ją nam przyniesie.

226

Brandon się zawahał.

- Tak. Przekażę ją bezpośrednio panu.
- To wszystko, o co proszę. - Między brwiami Colbur-

na pojawiła się mała zmarszczka. - Trzeba sprytnego czło­
wieka, Żeby uknuć tego rodzaju intrygę. Uważam, ze

z dwojga pańskich przyjaciół, lady Westforth jest by­

strzejsza.

Brandon nie zamierzał kwestionować tego spostrzeże­

nia. Wyciągnął rękę.

- Powodzenia, St. John - rzekł Colburn, ściskając jego

dłoń. - Naprawdę chciałbym, by pan udowodnił, że się

mylimy w tej sprawie. We wszystkich jej aspektach.

18

Wolę mieć nowego konia niż kochankę. Zawsze przy­

jemnie jest być miło witanym za cenę marchewki zamiast

rubinowego naszyjnika.

Jego lordowska mość, diuk Devonshire, do swojego

przyjaciela, sir Roberta Daltry'ego, na targu końskim Tat-
tersall.

Verena opadła na sofę w bawialni. Białe organdynowe

spódnice rozłożyły się wokół niej jak wielki kwiat.

- Jestem zbyt zmęczona, żeby jeszcze komuś złożyć wi­

zytę. N o g i mnie bolą, włosy mi oklapły przez ten okrop­
ny deszcz. Jeśli chcesz porozmawiać z lady Bessington, bę­
dziesz musiał pojechać do niej sam.

To był męczący dzień, spędzony na odwiedzaniu

wszystkich osób, które brały udział w tamtej nieszczęsnej

kolacji. Stracili tylko czas. Ponieważ wieść o śmierci lor­
da Humforda już rozeszła się w towarzystwie, usłyszeli
o nim same pochlebne opinie.

Dobrze, że nie wiedziano, jak zginął. Mówiono tylko,

że utonął w Tamizie, zapewne jako ofiara napadu rabun­
kowego.

Verena powściągnęła dreszcz; jaka straszna śmierć.

James spacerował przed kominkiem, z rękami założony­

mi za siebie.

228

- Zobaczę się z lady Bessington wieczorem w teatrze.

To ostatnia z osób biorących udział w twoim przyjęciu.

Oczywiście poza Wychamem.

Dziwne, że wyjechał z miasta w pełni sezonu. Verena

poznała go przed dwoma laty w domu gry. Wycham był
tam stałym gościem.

Zastanawiała się, czy Brandon wie coś o miejscu jego

pobytu. Próbowała wyobrazić sobie przyjaźń niedojrzałe­
go wicehrabiego z St. Johnem, ale nie mogła.

James potarł ręką twarz.

- Cały dzień poświęciliśmy na szukanie śladów i nic nie

znaleźliśmy.

- Może dowiemy się czegoś od lady Bessington. Ktoś

musiał zauważyć, że Humford dziwnie się zachowuje.

- Mam nadzieję - powiedział brat. - Nienawidzę teatru,

ale podobno ona nie opuszcza żadnego przedstawienia.

-Ja też nie lubię teatru. Ojciec potrafiłby przyćmić każ­

dego aktora.

- Owszem. Jeśli złapię lady Bessington przed pierw­

szym aktem, zaraz potem ucieknę.

Verena zrzuciła buty. Odwiedzili dzisiaj aż dziewięć

osób. Dziewięć domów, dziewięć długich, nudnych roz­

mów, niezliczone filiżanki letniej herbaty i tace starych
ciasteczek.

Nie tknie herbaty do końca życia.

James przystanął i zmarszczył czoło.

- Musimy podsumować, czego się dowiedzieliśmy.
- Tego, że lady Jessup szuka ochmistrzyni, a pan Sin­

clair ma najlepsze biszkopty. Muszę wziąć od niego prze­

pis dla kucharki.

Brat zmierzył ją wzrokiem.

- Byłaś dziś w wyjątkowej formie.

Verena przygryzła wargę. Rzeczywiście zachowywała

229

się dość swobodnie i dużo mówiła, ale tylko z obawy, że

jeśli przestanie myśleć, sparaliżuje ją strach o brata.

Przyjrzała mu się bacznie. Był trochę blady. Podejrze­

wała, że jest zdesperowany.

Ona również. I dlatego cały dzień próbowała skupić się

na przyjemniejszych rzeczach. Takich jak ostatnia noc,

władcze dłonie Brandona na jej ciele, zapach wody koloń-

skiej na pościeli, jego błyszczące oczy.

Na samo wspomnienie przebiegł ją dreszcz. Był zdu­

miewającym mężczyzną. Szkoda, że takim apodyktycz­
nym. Oczywiście w sypialni ta cecha okazywała się zale­
tą, ale w codziennym życiu mogła prowadzić jedynie do
niezgody.

I rozczarowania. Brandon St. John obracał się w wyż­

szych sferach, w których ona nigdy nie będzie mile wi­

dziana.

Ale przecież nie miało znaczenia, co o niej sądzi towa­

rzystwo. A n i ona, ani Brandon nie zamierzali dopuścić do

tego, żeby ich znajomość się rozwinęła.

I tak powinno zostać, upomniała się surowo. Poprawiła

bransoletkę z granatami, żeby zapanować nad emocjami.

- Słyszałaś mnie?

Verena zamrugała.
- Ja... a coś mówiłeś?
- Najwyraźniej do siebie. Co się z tobą dzieje? Od ra­

na zachowujesz się dziwnie...

W tym momencie rozległo się pukanie i do salonu wsa­

dził głowę Herberts. Błysnął w uśmiechu złotym zębem.

- A tu pani jest! Przyszedł gość. Mam go wprowadzić?
- Nie zaglądaj w ten sposób do pokoju. Wyglądasz jak

duch bez ciała. Wejdź do środka i powiedz, co masz do

powiedzenia.

Kamerdyner się rozpromienił, ale został na miejscu.

230

- Duch? Może następnym razem, jak będę anonsował

gościa, krzyknę: Buu! - Zrobił straszną minę i przewrócił
oczyma. - Uuuuuu!

Verena musiała pohamować uśmiech. Jednocześnie po­

czuła ulgę, że nadal jest zdolna do wesołości.

- K i m jest nasz gość?

Sługa popatrzył na nią szelmowsko.

- Zna go pani bardzo dobrze.

Serce Vereny przyspieszyło. Do licha, dlaczego reagu­

je w ten sposób na samą myśl o Brandonie?

- Pan St. John?
- We własnej osobie. Muszę stwierdzić, że to miła od­

miana widzieć go w koszuli na grzbiecie.

Verena poczuła, że płonie jej twarz. Rzuciła szybkie

spojrzenie na brata i zobaczyła, że James gapi się na ka­
merdynera, jakby przeżył ciężki wstrząs.

- Wprowadź pana St. Johna - poleciła w nadziei, że brat

nie odzyska głosu przed wyjściem sługi.

- Co.... - Głos Jamesa zabrzmiał podobnie jak ich ojca. -

O co tutaj chodzi?

- A kto wie, co ma na myśli Herberts? Och! Gdzie mo­

je buty?

Odegrała małe przedstawienie z ich szukaniem i wkła­

daniem. Dzięki temu James nie widział jej twarzy, czer­
wonej jak poduszki na sofie. Gdy się wyprostowała,
w progu stał Brandon. U k ł o n i ł się i spojrzał jej w oczy

w taki sposób, że zaparło jej dech.

Wyglądał wspaniale. Cudownie. Wysoki, przystojny,

czarne włosy opadały mu na czoło, czarny surdut leżał

idealnie.

- Lady Westforth - powiedział, muskając oddechem jej

palce.

Zadrżała.

231

- Odzyskał pan głos.

Jeszcze głębszy niż zwykle, zachrypnięty i uwodziciel­

ski. Na sam jego dźwięk Verenie zmiękły kolana. Bran-

don nadał trzymał jej dłoń, kciukiem głaszcząc kostki.

- Mogę mówić, ale jeszcze nie śpiewać - powiedział.
- Więc nie będziemy pana do tego namawiać. Zaraz ka­

żę podać herbatę.

- Nie, dziękuję. Piłem ją przez cały dzień, żeby wyle­

czyć gardło. Jeszcze jedna filiżanka, i moje oczy zrobią się

brązowe.

Jego kciuk kreślił linie na delikatnej skórze jej dłoni.

Dotyk wzbudził w Verenie uczucia, które wolała ukryć

przed bystrookim bratem. James obserwował ją bacznie,

z pochmurną miną.

Do licha! Nie chciała, żeby mieszał się w jej intymne

sprawy. Siląc się na obojętność, zabrała rękę i wskazała

Brandonowi krzesło naprzeciwko sofy.

- Może pan się rozgości, panie St. John? Pan Lansdowne

i ja...

- Ma pani na myśli Jamesa, prawda? - Brandon usiadł

na wskazanym miejscu. - A może nie zwraca się pani do

brata po imieniu?

Verena gwałtownie wciągnęła powietrze. Co on wypra­

wia? James przeszył ją wzrokiem.

- Powiedziałaś mu.
Verena poczuła się, jakby była przezroczysta, a jej emo­

cje były widoczne dla całego świata. Założyłaby się, że

James domyśla się wszystkich szczegółów jej schadzki.

Bez wątpienia aż się palił, żeby wrócić do siebie i napisać

do ojca długi list.

Do diaska! To była ostatnia rzecz, jakiej potrzebowała:

ojciec przybywający na białym koniu i domagający się za­
dośćuczynienia. A właśnie tak by postąpił, gdyby się do-

232

wiedział. Tyle że nie byłby rycerzem na bojowym ruma­

ku, lecz jeźdźcem Apokalipsy.

- Powiedziałam panu St. Johnowi, że jesteś moim bra­

tem, bo myślał, że my... - Wykonała ręką nieokreślony gest.

James łypnął na nią groźnie, ale nic nie powiedział.

- Powiedziała również o pańskich listach miłosnych.

Mam w związku z nimi kilka pytań.

Verena omal nie jęknęła. Co on próbuje osiągnąć?
James zesztywniał, jego oczy ciskały błyskawice.

- Nie rozumiem, co pana obchodzą moje sprawy, St.

John.

Może Brandon chciał wprawić ją w zakłopotanie, naj­

pierw przed jej własnym bratem, a potem przed całym

miastem. Wkrótce wyśmiewałby się z niej cały Londyn.

Ciekawe, co pomyślałby James, gdyby zadarła spódni­

ce, rzuciła się na tego impertynenta i gołymi pięściami wy-

tłukła z niego arogancję?

Co za czelność przychodzić do jej własnego domu

i zdradzać jej sekrety!

- Potrzebuję drinka - oświadczył nagle James.
Wstał z fotela, przeciął pokój i nalał sobie solidną por­

cję brandy. Verena nachyliła się do Brandona i rzuciła ści­

szonym głosem:

- Co ty wyprawiasz?
- Doszedłem do wniosku, że nie powinno być między

nami żadnych tajemnic.

- To urocze z twojej strony, ale ja lubię swoje sekrety.

Brandon uśmiechnął się szeroko, błyskając białymi zę­

bami.

Verena zmrużyła oczy.

- Jeśli nadal będziesz tak postępował, nigdy więcej nie

porozmawiam z tobą w łóżku.

St. John wykrzywił wargi.

233

- I bardzo dobrze. Rozmowa to ostatnia rzecz, na któ­

rą miałbym ochotę w twoim łóżku.

- O c h !
Co za obraźliwa uwaga. I intrygująca. Szczerze mó­

wiąc, ona też wcale nie miała ochoty na pogawędki w sy­

pialni.

- Próbujesz wprawić mnie w zakłopotanie?

Brandon zmarszczył brwi.
- Oczywiście, że nie! Dlaczego tak sądzisz? Ja tylko sta­

ram się podsumować wszystko, co wiemy. Mój ojciec za­

wsze mówił, że dzielone z kimś brzemię to połowa ciężaru.

James wrócił na fotel z kieliszkiem bursztynowego pły­

nu w ręce. Zerknął na Verenę, potem na St. Johna i z po­

wrotem na siostrę.

- Coś mówiłaś?
- N i c - odparła Verena, rumieniąc się. - Dyskutowali­

śmy o potrzebie dyskrecji.

- A to dobre - skwitował James sarkastycznym tonem. -

Następnym razem, kiedy powierzę ci sekret, zapewne wy­

piszesz go na szyldzie i powiesisz na frontowych drzwiach.

- Powiedziałam o tobie wyłącznie dlatego, że...
- St. John namotał ci w głowie i uwierzyłaś, że leży mu

na sercu twoje dobro. A to nieprawda. Jemu chodzi o coś

zupełnie innego.

- Nie jest taki zły - powiedziała Verena niechętnie.
Nie gorszy od niej. Jeśli miała być uczciwa, zeszłej no­

cy to ona go sprowokowała, a rano praktycznie się na nie­

go rzuciła, choć skończyło się inaczej, niż chciała.

Popatrzyła badawczo na Brandona, zastanawiając się,

jaki byłby skutek, gdyby dziś wieczorem zrobiła to samo.
Szybko jednak doszła do wniosku, że lepiej zapomnieć
o tej kuszącej myśli. Po co komplikować sprawy?

James zmierzył St. Johna wzrokiem.

234

- Jeśli wykorzysta pan moją siostrę, będzie pan miał ze

mną do czynienia.

Ku konsternacji Vereny ta perspektywa niemal ucieszy­

ła Brandona.

- Wszystko źle zrozumiałeś - powiedziała szybko. -

Pan St. John zachowywał się w miarę po dżentelmeńsku,

nie licząc pierwszego spotkania, kiedy mnie pocałował.

Brat spojrzał na nią ostro.

- Pocałował cię? Kiedy, do diabła?
- Kilka tygodni temu - odparł za nią Brandon. - Pań­

ska siostra całuje bosko.

Verena prychnęła.

- Powiedziałam „w miarę po dżentelmeńsku". - Skiero­

wała oczy na brata. - Pan St. John przyszedł tutaj, żeby

połączyć siły.

- Nie potrzebujemy go - warknął James.

Czyżby? Przecież znaleźli się w patowej sytuacji. Nie

mieli żadnych tropów.

- Może nie, a może tak. Pan St. John już wszystko wie.

- Niezupełnie - powiedział Brandon łagodnie i przeniósł

wzrok na Lansdowne'a. - Jak się z panem skontaktowali

szantażyści? Przysłali list? Czy któryś złożył panu wizytę?

James spochmurniał.

- Nie powiem ani słowa.

Verena stłumiła westchnienie. Lansdowne'owie nie pozwa­

lali osobom postronnym mieszać się w ich życie. Ale teraz...
Pomyślała o Humfordzie dryfującym po rzece twarzą w dół.

- Niech nam pomoże. Nie znaleźliśmy listy, choć wszę­

dzie jej szukaliśmy.

- Nie potrzebujemy żadnej pomocy - oświadczył James

z uporem.

- A ja owszem - rzekł Brandon. - Mój przyjaciel może

zostać powieszony za zdradę, jeśli nie znajdę listy.

235

- A ja mogę obudzić się martwy, jeśli nie oddam jej

przeklętym szantażystom.

- Skąd pan wie, że pana i tak nie zabiją? Albo nie za­

trzymają pańskich listów, żeby uzyskać coś jeszcze?

James z hukiem odstawił kieliszek na mały stolik przy

sofie i zerwał się z fotela.

- Dość tego! Nie wiem, co pan chce osiągnąć, St. John,

ale nie jest pan tutaj mile widziany.

Brand nie wyglądał ani trochę na zmieszanego.
- Szkoda, bo zdaje się, że mam pewną informację, któ­

ra może ułatwić państwu poszukiwania.

Verena wystawiła głowę zza nóg brata, który zasłaniał

jej gościa.

- Co pan odkrył?
Brandon też się ku niej nachylił i uśmiechnął.
- Spotkałem się z pewnym człowiekiem, który pracuje

w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych. Lista jest mniej
więcej tej wielkości. - Pokazał jej rozmiary dłońmi.

- Taka mała? Szukaliśmy czegoś... James, możesz się od­

sunąć? Trudno rozmawiać, kiedy stoisz między nami.

Po chwili wahania brat niechętnie spełnił jej prośbę.
- Jak możesz wierzyć temu człowiekowi?
Czy naprawdę ufała Brandonowi? Dziwne, ale chyba tak.

- Ojciec zawsze mówił, żeby słuchać swojego instynktu.
-A mój podpowiada, że twój się myli. - James spo-

chmumiał jeszcze bardziej. - Chwileczkę. Co miałaś na my­
śli, mówiąc, że St. John odzyskał głos? Kiedy go stracił?
I skąd o tym wiedziałaś? A o co chodziło Herbertsowi...

- James, proszę - rzuciła Verena pospiesznie. - To nie

pora na taką rozmowę. Pan St. John przyszedł nam po­

wiedzieć, co wie o zaginionej liście.

- Nie wierzę w ani jedno jego słowo. On po prostu chce

uwolnić swojego przyjaciela Wychama od podejrzeń.

236

Verena spojrzała na Brandona.

- Wychama?

James włożył kciuki do kieszonek kamizelki.

- A kogo ministerstwo obwinia o śmierć Humforda?
- On tego nie zrobił. Nie potrafiłby. - Brandon wyciąg­

nął przed siebie długie nogi. Czuł się swobodnie, jak u sie­
bie w domu. - Chcieliby państwo usłyszeć, czego jeszcze

się dowiedziałem?

Verena bez słowa skinęła głową. James tym razem nie

zaprotestował.

- Ministerstwo zleciło lordowi Humfordowi, żeby

przekazał pewną rzecz. Właśnie tę listę.

- Co na niej jest? - spytał Lansdowne.
Brandon zmarszczył brwi.

- Podobno nazwiska agentów działających na konty­

nencie. Humford nie zdawał sobie sprawy, jak ważne do­
stał zadanie.

- Dziwię się, że w ogóle mu je powierzyli - stwierdzi­

ła Verena. - Nie był najbystrzejszy.

- Może uznali, że będzie mniej podejrzany. I gdyby nie

otworzył ust... Najwyraźniej podobało mu się zainteresowa­
nie, które sobie zyskiwał dzięki drobnym przysługom dla

ministerstwa. Swoją nową misją też się komuś pochwalił.

- I ten ktoś go zabił - powiedział James.
- Od razu po tym, jak Humford wyszedł z Westforth

House. I chyba nie miał już przy sobie przesyłki, kiedy

zginął.

- Co wyjaśnia, dlaczego zabójca uznał, że lista jest tutaj.

St. John pokiwał głową.
- I dlaczego pan, Lansdowne, został ściągnięty do Lon­

dynu.

James zesztywniał.

- Sądzi pan, że moje listy...

237

- Chcieli jakoś dotrzeć do pańskiej siostry. Ukradli l i ­

sty miłosne i wykorzystali je, żeby zmusić pana do przy­
jazdu. Wiedzieli, że zjawi się pan u Vereny, a wtedy będą
mogli nakłonić ją do współpracy.

James nie odzywał się przez dłuższy czas. W końcu

westchnął.

- To ma sens.
Brandon skinął głową.
- Wycham mówi, że dzień przed kolacją u Vereny

Humford poprosił go, żeby za niego dostarczył listę. Na
jej przekazanie umówili się w Westforth House.

James wypuścił powietrze z płuc.

- Do diabła! Jeśli człowiek, który zamordował Hum-

forda, ukradł również moje listy, ja...

- Jest pan narażony na atak bezwzględnego osobnika -

dokończył Brand.

Verena przełknęła ślinę. Bratu groziło niebezpieczeń­

stwo. Im wszystkim. Ze strachu mocniej zabiło jej serce.

James wstał z fotela i podjął spacer, ze zwieszoną gło­

wą i rękami założonymi na plecach.

- Nie podoba mi się to wszystko.
- I słusznie. Zguby szukają dwie strony: rząd i szanta­

żysta.

- Albo szantażyści - wtrąciła Verena.
- To możliwe - przyznał jej brat.
- Raczej bardzo prawdopodobne - orzekł Brandon.

James westchnął.

- Musimy... - Zatrzymał się i posłał St. Johnowi chmur­

ne spojrzenie. - Dlaczego podzielił się pan z nami tą in­
formacją? Co pan chce zyskać?

Brandon popatrzył na niego ze spokojem. Mógł ruszyć

do drzwi, nawet się nie oglądając. Pomóc Wychamowi

w inny sposób. Zwrócić się do Marcusa.

238

Ale teraz zmieniła się stawka.

Pomknął wzrokiem ku Verenie i dostrzegł troskę w jej

oczach. N i e zamierzał wyjść, póki nie rozwiąże zagadki.

Miał za dużo do stracenia: mające pięć stóp i dwa cale

zjawisko o jasnych włosach, fiołkowych oczach i rozkosz­
nych krągłościach. Stało się jasne, że Verenie grozi więk­

sze niebezpieczeństwo niż Wychamowi. Ona znajdowała
się najbliżej zaginionej listy.

Prawdę mówiąc, nie była bezpieczna od chwili, kiedy

Humford w całej swojej ignorancji wszedł do jej domu

i zasiadł przy stole w jadalni.

- Zostaję - oznajmił, mierząc Lansdowne'a wzrokiem. -

Jak długo będzie trzeba.

- A jeśli zmuszę pana do wyjścia? - rzucił James wo­

jowniczym tonem.

- Nawet jeśli panu uda się ta sztuka, będę wracał do

skutku. St. Johnowie nigdy się nie poddają.

- A Lansdowne'owie nie pozwalają obcym mieszać się

w ich sprawy.

- Dobry Boże! - jęknęła Verena. - Co to ma być? Za­

wody w pluciu? Zachowujecie się jak dwa koguty, które

chwalą swój ogon.

Brand musiał się uśmiechnąć. James wyglądał na zmie­

szanego.

- Chyba pomyliła pani przysłowia.
- A pan stracił cały rozsądek. - Spojrzała na brata. - Ty

również. Szukaliśmy wszędzie tej przeklętej listy. Potrze­
bujemy pomocy. Wolę, żeby to był St. John niż ktoś inny.

Brandon uniósł brwi. Verena dostrzegła jego minę i po­

czerwieniała.

- Popełniłam błąd, mówiąc panu o wszystkim,, więc

równie dobrze możemy go wykorzystać.

Cudownie. Chciała jego pomocy nie dlatego, że w nią

239

wierzyła, tylko po prostu była zbyt uparta, żeby jeszcze

z kimś podzielić się sekretem.

Spojrzała na brata.

- No więc? Działamy razem? Czy mam zawołać Her-

bertsa, żeby odprowadził pana St. Johna do drzwi?

Brand czekał. Nie obchodziło go, co myśli James. Nie

zamierzał się stąd ruszyć na krok.

19

Kocham kobiety: wysokie, niskie, okrągłe, ale najbar­

dziej zuchwałe. Te ostatnie nigdy nie marudzą i są często
dostatecznie bystre, żeby odpędzić nudę drugiego tygo­
dnia znajomości.

Sir Robert Daltry do diuka Wexforda, grając w wista

u Boodlesa.

James utkwił nieruchomy wzrok w St. Johnie.

- Chciałbym najpierw się dowiedzieć, czego pan ocze­

kuje po naszym partnerstwie.

Brandon wygładził rękaw surduta. Rozumiał nieufność

Lansdowne'a. Sytuacja nie sprzyjała wierze w ludzką na­
turę.

- Ponieważ zmierzamy do tego samego celu, milej i roz­

tropniej jest podróżować razem.

- Mam uwierzyć, że dzieli się pan informacjami tylko

dlatego, żeby było przyjemnie?

Brandon z trudem powstrzymał się przed zerknięciem

na Verenę.

- Rozumiem, dlaczego pan mi nie ufa, ale nie przysze­

dłem tutaj, żeby pana denerwować.

- Chce pan, żebyśmy zostali wspólnikami, tak? Wymie­

niali się odkryciami i tropami?

241

- Dlaczego nie? Lepiej walczyć razem.
- A kiedy znajdziemy listę?
- Wtedy będzie znaleziona.
- Ale pan potrzebuje jej w innym celu niż my. Co wte­

dy?

Brand wzruszył ramionami.
- Przekroczymy ten most, gdy do niego dojdziemy. Ale

cokolwiek postanowimy, zrobimy to wspólnie.

James nie wyglądał na przekonanego.

- Dość niezwykła propozycja.
- Cała ta sprawa jest niezwykła.
- H m . - Lansdowne zmierzył go wzrokiem. - A jakie

pan ma podstawy, żeby nam ufać? Skąd pan wie, że to nie
Verena albo ja zabiliśmy Humforda, a potem ukradliśmy
listę? Skąd pan wie, że nie sfabrykowaliśmy listów miłos­
nych i szantażu, żeby ukryć nasz prawdziwy cel?

- Jamesie! - wykrzyknęła Verena.
- Pytanie jest uzasadnione - odparował gniewnie brat. -

Humford był tutaj bezpośrednio przed tym, jak został za­
mordowany. Choć niechętnie to przyznaję, ty i ja dosko­
nale nadajemy się na głównych podejrzanych. Jesteśmy
Lansdowne'ami.

Verena poczerwieniała.
- Przykre słowa.
- Ale prawdziwe - stwierdził James, patrząc na nią ze

spokojem.

Siostra zacisnęła usta.
Brandon obserwował ich z rosnącym zainteresowa­

niem. Przypomniało mu się, jak Colburn napomknął, że
lady Westforth ma sekrety.

- O co właściwie chodzi, Lansdowne?

James zerknął na siostrę.

- Ja mam mu powiedzieć czy ty?

242

Verena uniosła brodę.
- Po co?

- Przecież już zdradziłaś mu nasze najmroczniejsze ta­

jemnice. Dlaczego uważasz, że trzeba na tym poprzestać?

Brand uśmiechnął się, kiedy Verena spiorunowała bra­

ta wzrokiem.

- Nie patrz tak na mnie - powiedział James. - Skoro za­

ufałaś mu na tyle, by opowiedzieć o moich głupich błędach
i późniejszych kłopotach, równie dobrze możesz wyznać

wszystko. - I zaraz dodał: - Nie chcę, żeby później wyszło

na jaw coś, co mogłoby zakłócić naszą współpracę.

Verena spojrzała na swoje buty, czerwona z gniewu.

W końcu, po długiej chwili, wykrztusiła:

- Dobrze. Ale sądzę, że to zły pomysł.
Brandon czekał.

Gospodyni obróciła się lekko, żeby siedzieć twarzą do

niego, ale oczy wpiła w swoje splecione dłonie.

- To bardzo trudne wyznanie, ale... chyba powinien pan

usłyszeć je od nas. Moja rodzina, Lansdowne'owie... -
Ozdobny zegar stojący nad kominkiem odmierzał sekun­

dy. Verena westchnęła i zaczęła od nowa: - Jak pan wie,
niektórzy ludzie żyją ze sprytu. Mój ojciec jest uważany
za bardzo bystrego.

James potrząsnął głową.

- Ver! Pozwól, że...

- Ja powiem - przerwała mu z rozdrażnieniem.
- Mówisz aluzjami. Wyrzuć z siebie całą prawdę. Jeśli

nie ty, zrobi to ministerstwo.

- Ministerstwo... Myślisz, że wiedzą?

- Oczywiście.
- Cudownie. - Verena przełknęła ślinę i nareszcie spoj­

rzała Brandonowi w oczy. - Mój ojciec jest francuskim

hrabią.

243

St. John zmarszczył brwi.

- A mój dziadek miał irlandzki tytuł, hodował konie

i był bardzo...

- Nie, nie - przerwała mu Verena, wykręcając palce. -

Nie rozumie pan. Ojciec czasami jest francuskim hrabią.

- Czasami?
- A kiedy indziej rosyjskim arystokratą, wypędzonym

z kraju przez niefortunne wydarzenia.

- Albo włoskim księciem - wtrącił James. - To jedno

z jego lepszych wcieleń.

- Zawsze było mu dobrze w czerwieni - rzuciła z roz­

targnieniem Verena. Nie śmiała spojrzeć na Brandona.

Brat miał rację. Nadeszła pora, żeby wszystko wyjawić.

Lepiej teraz, zanim mocno się zaangażowała. Oczywiście

wiedziała, czego się spodziewać. Niedowierzania, a potem

nieufności. Poczuła ściskanie w gardle.

Nagle w jej myśli wdarł się zachrypnięty głos Brandona.
- Rozumiem. Wasz ojciec jest... - Potarł czoło. - Dobry

Boże!

- Nasz ojciec jest tym, kim chce być - stwierdził James

bez ogródek. - I piekielnie dobrze mu to wychodzi.

Brand wolno pokiwał głową, a następnie przeniósł py­

tający wzrok z Lansdowne'a na jego siostrę.

- A wy?
Verena zmarszczyła brwi.
- Co my?
- Czy któreś z was jest hrabią czy hrabiną? Albo rosyj­

skim księciem czy księżniczką?

- Oczywiście, że nie - odparła z żarem Verena.

James się zaśmiał.

- Moja siostra jest na to zbyt nieugięta, a ja nigdy nie

miałem takich wysokich aspiracji jak mój ojciec. Wystar­
czał mi mój fach.

244

- Fach?

Lansdowne zawahał się na moment.
- Gra w karty.
- Aha, rodzinny talent.
Verena wstrzymała oddech. Wydawało się jej, że w gło­

sie St. Johna słyszy nutę rozbawienia. Niemożliwe. Jego
duma już pewnie ucierpiała z tego powodu, że zadawał

się z oszustami.

Ale kiedy rzuciła na niego ukradkowe spojrzenie, do­

strzegła błysk wesołości w jego oczach.

- Wcale mnie pani nie zaskoczyła. Sam panią widzia­

łem przy zielonym stoliku.

- Nie przeszkadza to panu?

- Dlaczego miałoby przeszkadzać?
Właśnie, dlaczego? Przecież nic ich nie łączyło. Mógł

sobie pozwolić na podziwianie jej umiejętności. Wzięła
głęboki oddech.

- Teraz wie pan już wszystko.

- Naprawdę?

Co jeszcze miałaby dodać? Zanim zdążyła się odezwać,

uprzedził ją brat:

- Spodobałby się panu nasz staruszek. To geniusz.
- Naprawdę?
- Tak. Gdyby zobaczył go pan w działaniu, też doszedł­

by pan do takiego wniosku.

- Nie wątpię. Czy prędko będę miał tę przyjemność?
- Boże uchowaj! Rodzice są teraz we Francji i bez wąt­

pienia robią tam dużo zamieszania.

- Teraz to już wszystkie nasze sekrety - zapewniła Ve-

rena.

W ciągu czterech lat, które spędziła przy Kings Street,

nigdy nikomu się nie zwierzyła.

To smutne, gdy opowiadanie komuś o własnej rodzi-

245

nie równa się wyznaniu grzechów. Lansdowne'owie za­

wsze musieli się spowiadać. Ale może była zbyt przewraż­
liwiona? Może wszyscy mieli coś na sumieniu? Obrzuci­
ła Brandona uważnym wzrokiem. Ciekawe, co on ukry­

wał? Że był w niej szaleńczo zakochany?

To byłoby miłe. Przeraziła ją ta myśl. Co byłoby miłe?

Raczej potwornie smutne, sądząc po bolesnym ukłuciu

w sercu.

- No i jak? - spytał James, patrząc na St. Johna. - Czy

nasze wyznanie coś zmieniło? Nadal chce pan połączyć

swoją przyszłość z naszą?

- Jeszcze bardziej. N i e mogę się doczekać. - Jego

uśmiech był szczery, oczy mu błyszczały. - Moje życie sta­

wało się coraz nudniejsze.

Verena zmarszczyła brwi.
- Sam pan nie wie, co mówi. Ja nieraz tęskniłam za odro­

biną nudy.

- Nuda jest dobra, kiedy człowiek sam ją sobie wybie­

ra - odparował Brandon. - W przeciwnym razie gotów

jest zrobić wszystko, żeby się z niej wyrwać.

James sprawiał wrażenie, jakby dobrze go rozumiał.

- Więc jak poradzimy sobie z bałaganem, w którym się

znaleźliśmy?

- Najpierw musimy zapewnić pańskiej siostrze bezpie­

czeństwo - odrzekł gładko Brandon.

Verena zesztywniała.
- Co takiego?

James ukrył uśmiech.

- Traci pan czas, St. John.
- Nie powinna tu zostać - oświadczył Brandon z deter­

minacją. - Zwłaszcza teraz, kiedy w sprawę zaangażowa­

ło się ministerstwo.

- I wiedzą, że tu jesteśmy - dodał James.

246

- Wspomnieli o Verenie. O panu nic nie mówili.
- Prędzej czy później się dowiedzą - stwierdziła Vere-

na. - Przypuszczam, że obserwują dom.

Brandon pokiwał głową.
Boże, jakże nienawidziła takich sytuacji! Podobnie by­

ło wtedy, gdy mieszkała z rodzicami. Ciągła groźba zde­

maskowania, gotowość do ucieczki o każdej porze.

Lata doświadczeń nauczyły ją, że ten moment jest nieunik­

niony. Na dnie szuflady zawsze trzymała spakowaną torbę
na wypadek, gdyby musiała opuścić dom w środku nocy.

Nie korzystała z niej od czterech lat i już nawet nie pa­

miętała dokładnie, co jest w środku, ale jej widok doda­

wał jej otuchy.

Teraz zrozumiała dlaczego. Lansdowne zawsze pozo­

stanie Lansdowne'em.

- W związku z karierą ojca mam jeden kłopot - powie­

dział James. - Zawsze znajduję się na przegranej pozycji,
gdy wchodzę w styczność z prawem, nawet jeśli jestem
zupełnie niewinny.

Brandon pokiwał głową.
- Najpierw chcieli zrzucić winę za zgubienie listy na

Wychama. Gdy odkryli historię Vereny, na nią skierowa­
li uwagę.

- Tak - przyznał James. - Szukają kozła ofiarnego.

- Chyba że najpierw znajdą drania - wtrąciła Verena.
- Co sprowadza nas z powrotem do listy - stwierdził

Brandon. Istotnie powinni zdemaskować winowajcę.
Gdyby tylko odzyskali ten przeklęty świstek! Odgarnął
włosy z oczu. - Kiedy zawieziemy pańską siostrę w bez­

pieczne miejsce, my obaj...

Verena zerwała się z fotela. Jej oczy płonęły.
- Posłuchaj, St. John, jesteśmy wspólnikami. Gdzie wy

idziecie, tam ja idę.

247

- Nie ma pani nic do powiedzenia. Tu nie jest bezpiecz­

nie, i koniec.

James popatrzył na niego z aprobatą.

- Dwie minuty partnerstwa, a pan już wydaje rozkazy.

Podoba mi się to.

- Tak, bo nie wydaje ich tobie - skwitowała Verena.
- Ver, bądź rozsądna. Nie zaczynaj z nami swoich ko­

biecych gierek.

- Niczego nie zaczynam. - Skrzyżowała ramiona na

piersi. - Biorę udział w tym przedsięwzięciu, czy St. Joh­
nowi to się podoba, czy nie. Chyba że zamierza mnie
związać i trzymać pod kluczem.

Brand potarł szczękę. Rzeczywiście najchętniej zamk­

nąłby ją pod kluczem. Westchnął ciężko.

- Czy przynajmniej obieca pani, że nie będzie narażać

się na niebezpieczeństwo?

- Nie. - Verena zaczęła spacerować po pokoju.

Jej chód przyciągnął jego wzrok. Cechował ją wrodzo­

ny wdzięk. Brand doszedł do wniosku, że jeszcze nigdy
nie spotkał kobiety, która byłaby tak warta podziwiania.

Verena postukała palcem po brodzie.
- Potrzebny jest nam plan...
Przystanęła tak raptownie, że pod spódnicami wyraź­

nie zarysowały się jej krągłe biodra.

James usiadł prosto.

Verena przekrzywiła głowę.
- A gdyby... - Spojrzała w dal nieobecnym wzrokiem,

jakby coś tam zobaczyła.

Brandon zmarszczył brwi.

- Co...
- Ci! - uciszył go Lansdowne, machając ręką. - Niech

myśli.

W tym momencie Verena przypominała Brandonowi

248

matkę. Ona też zawsze spacerowała, kiedy była zdener­

wowana. Ciekawe, co by pomyślała o lady Westforth? Do­

tknął talizmanu, który trzymał w kieszeni, i ze zdziwie­
niem stwierdził, że jest ciepły.

- A gdybyśmy udawali, że znaleźliśmy listę? - zapropo­

nowała Verena.

- Co by nam to dało? - spytał James.
Umysł Brandona zaczął pracować.

- Chwileczkę. Pańska siostra dobrze mówi. Gdyby

udało się nam stworzyć wrażenie, że znaleźliśmy zgubę,
pozostałoby nam tylko siedzieć i czekać. Drań byłby

zmuszony do działania, zwłaszcza... - Napotkał wzrok
Vereny.

- Zwłaszcza gdyby uwierzył, że możemy oddać ją mi­

nisterstwu - dokończyła.

- Szach - powiedział Brandon.
- Nie, szach i mat - poprawiła go Verena z błyskiem

w oczach.

- Rozumiem! - wykrzyknął James. - To genialny plan.

Siostra posłała mu kose spojrzenie.
- Nie udawaj zaskoczonego.

James się zaśmiał.

- Przepraszam.
- To nie powinno być trudne. Znamy wielkość kartecz­

ki. Poza tym łajdak myśli, że ją mamy.

Brandon w zamyśleniu pokiwał głową.
- Możemy przygotować jakiś świstek. N i k t nie musi

oglądać go z bliska.

James z radością zatarł ręce.

- Zażądamy zwrotu moich listów w wybranym przez

nas miejscu. W ten sposób będziemy panami sytuacji i od­
kryjemy, kto stoi za tą całą sprawą.

Plan był śmiały, ale dobry, pod warunkiem, że Verena

249

będzie trzymała się z daleka w momencie wymiany. Bran-

donowi zaświtała nadzieja.

James zaczął chodzić przed kominkiem.

- Będziemy potrzebowali powozu i szybkich koni.

Przywiozłem swoje najlepsze pistolety, ale ty, Ver, też

musisz mieć przy sobie dwa.

- Oczywiście - powiedziała siostra rzeczowym tonem,

jakby noszenie broni było dla niej codziennością.

- Zaczekajcie - wtrącił Brand. - Jedna rzecz to zwabie­

nie łajdaka przeze mnie i Jamesa, a zupełnie inna spotka­

nie z nim Vereny sam na sam.

Gospodyni ściągnęła brwi.

- Nie rozumiem.
- Ten człowiek już zabijał i nie zawaha się przed kolej­

nym morderstwem. Nie pozwolę ci ryzykować.

Verena wytrzeszczyła oczy, a Brandon niemal usłyszał

jej myśli. Zupełnie jakby miał coś do powiedzenia w jej
życiu. Na pewno nie będzie jej niczego zabraniał.

Owszem!

- Vereno, nie mogę ci na to pozwolić.
- Decyzja nie należy do pana.
- A właśnie, że tak. Jamesie, powiedz jej.
Lansdowne uniósł ręce.
- Nie powiem ani słowa. Zbyt często widziałem jej

gniew, żeby wyskakiwać ze swoim zdaniem.

Do czarta! Brandon spiorunował wzrokiem Verenę,

która nadal patrzyła na niego z osłupieniem.

- To będzie niebezpieczne.
- Jest niebezpieczne, odkąd Humford dostał swoją mi­

sję, a ja, uważając go za miłego staruszka, który opowia­
da zabawne historyjki i lubi udawać szpiega na usługach
rządu, zaprosiłam go do siebie na kolację.

Brandon zacisnął szczęki. Do diabła, jak mógł przemó-

250

wić jej do rozsądku? Zmierzył Lansdowne'a ponurym

spojrzeniem.

- Domyślam się, że mi nie pomożesz. Pozwolisz sio­

strze narażać się na niebezpieczeństwo.

James wzruszył ramionami.

- Przez całe życie ignorowała moje rady. Nie zacznie

mnie raptem słuchać.

- Właśnie - przyznała Verena, triumfalnie unosząc pod­

bródek. - Jeśli moje zaangażowanie panu przeszkadza, St.

John, może pan odejść. James i ja poradzimy sobie sami.

Brandon znalazł się w pułapce. Jeśli się do nich nie

przyłączy, Verena będzie zdana na siebie wobec Bóg wie
jakiego zagrożenia.

- Dobrze - wykrztusił z trudem. - Chyba powinniśmy

zacząć od razu.

- Co robimy? - spytał James.
- Zachowujmy się, jakbyśmy właśnie znaleźli zgubę.
Verena skinęła głową.

- Ponieważ nie znamy sprawcy, musimy przekonać

wszystkich wokół: służbę, krewnych, znajomych i obcych.

To proste, doszedł do wniosku Brandon.
- A co z ministerstwem? Powiemy prawdę?
- Nie. Niech pan im szepnie w zaufaniu, że chyba zna­

leźliśmy listę, ale nie chcemy panu zdradzić, gdzie jest.

- N i e podoba mi się oszukiwanie władzy.
Verena zwarła się z nim spojrzeniem.
- Kto zabił Humforda?

St. John wzruszył ramionami.
- Nie wiemy.
- Właśnie. A kto wiedział, że Humford miał przy so­

bie listę?

Ministerstwo. Dobry Boże, sprawa z każdym dniem

wydawała się coraz bardziej zawikłana.

251

James zaklął.

- O tym nie pomyślałem. Musimy zachowywać się do­

kładnie tak, jak mówi Verena. Wyglądajmy na podekscyto­

wanych, jakbyśmy naprawdę nosili ten świstek w kieszeni.

- Przydałaby się również kryjówka - dodała Verena, pa­

trząc na biurko. - Może będę trzymać go tutaj?

Brandon zmarszczył czoło.
- Po co ci kryjówka na coś, co nie istnieje? Po prostu

udawajmy, że ją mamy.

Verena ledwo zaszczyciła go spojrzeniem.
- Jeśli choć trochę wypadniemy z roli, zorientują się,

że oszukujemy.

I ktoś znowu straci życie. Igrali z ogniem i dobrze

o tym wiedzieli. Brand podchwycił wzrok Vereny, a kie­
dy sypnęły się im z oczu iskry, wyobraził sobie jej kremo­

wą skórę zaróżowioną z podniecenia, oczy półprzymknię-

te, usta szepczące w ekstazie jego imię.

Do licha, co się ze mną dzieje? Pomyśl o czymś innym.
Przed jego oczami stanął obraz zamordowanego Hum-

forda, krwi na bruku. Dwa kroki od jej domu. Musiał za­
cisnąć dłonie na poręczach fotela, żeby się nie zerwać.

- Vereno, nie...
- Brandonie. - Nie ruszyła się z miejsca, nie podniosła

głosu ani nie wykonała żadnego gestu, ale w jej tonie usły­
szał ostrzeżenie.

- Nie mogę uczestniczyć w tej intrydze, jeśli będziesz

narażać się na niebezpieczeństwo.

Jej oczy zabłysły, ale zanim coś powiedziała, odezwał

się James:

- Wybaczcie, ale zdaje się, że oboje zapomnieliście

o jednej rzeczy: jest nas tylko troje, więc musimy działać
razem, jeśli mamy zdemaskować człowieka, który zabił
Humforda.

252

Brand oderwał wzrok od Vereny.
- Też tak uważam, więc jeśli chcesz, żebym wam po­

mógł, obiecaj, że będziesz trzymał siostrę z dala od nie­
bezpieczeństwa. Ja będę powoził, ty możesz siedzieć
w środku. Nie ma potrzeby, żeby jechała z nami.

James się zawahał. Po dłuższej chwili spojrzał na nią

z przepraszającym uśmiechem.

- Ver, on ma rację. Tylko byś przeszkadzała.
Lady Westforth położyła ręce na biodrach.
- Och! N i e potrafię zdecydować, który z was bardziej

mnie denerwuje. Dobrze wiesz, że sobie poradzę. Umiem
strzelać i powozić końmi!

- Tak, ale będę się o ciebie martwił i . . .
- Ojciec by mnie puścił. Nigdy nie kazałby mi zostać.
James zesztywniał.

- Ja nie jestem ojcem.
Brandon odchrząknął.
- Vereno, my tylko próbujemy cię chronić.
- Nie potrzebuję ochrony. Pojadę z wami, chcecie te­

go czy nie.

St. John westchnął.

- Porozmawiamy o tym później. Na razie mamy dużo

do zrobienia.

Verena skrzyżowała ręce na piersi i zacisnęła usta. James

odchrząknął, przenosząc wzrok z siostry na St. Johna.

- Wybaczcie, że się wtrącam, ale... czy nie powinniśmy

zacząć szukać tej przeklętej listy?

Verena wzruszyła ramionami.
- Po co?

- Bo kiedy nasze małe przedstawienie się skończy, mi­

nisterstwo zażąda listy. Nie sądzę, by uwierzyli, że tylko
udawaliśmy, że ją mamy.

Siostra przygryzła wargę.

253

- Słusznie. Zajmiemy się tym później, choć może nie

będzie takiej potrzeby... - Zawahała się, patrząc na brata.

Brandon usiadł prosto, nagle czujny, ale cokolwiek kry­

ło się za tą wymianą spojrzeń, Verena dokończyła gładko:

- Gdy już schwytamy złoczyńcę.

James zatarł dłonie.

- Myślę, że się uda.
Brandon wstał z fotela. Postanowił, że później wybada

Verenę. Teraz miał inne rzeczy na głowie.

- Więc wszystko ustalone. Od tej chwili będziemy się

zachowywać, jakbyśmy znaleźli listę.

Lady Westforth pokiwała głową.
- Ile minie czasu, zanim łotr wykona swój ruch?

James zmarszczył brwi.

- Daję mu dwa albo trzy dni. Będzie ostrożny. Nie mo­

że sobie pozwolić na ryzyko.

- Obyś miał rację - powiedział Brandon.
Nie było czasu na dalsze rozważania, więc skinął Jame­

sowi głową, posłał gorące spojrzenie jego siostrze i ruszył
do wyjścia.

W holu się zatrzymał. Do diaska, nie podobał mu się

ten plan ani trochę.

Ale co mógł zrobić? Gdyby go nie poparł, Verena i James

i tak by go przeprowadzili.

- O, już pan wychodzi? - Herberts zbliżał się z jego

płaszczem przewieszonym przez ramię. - Właśnie wyczy­
ściłem pańskie okrycie.

Pomógł mu je włożyć, a następnie pospieszył do drzwi.

Otworzywszy je, usunął się na bok i wyciągnął rękę.

Brand wyszedł na ganek, sięgnął do kieszeni po mone­

tę, po czym odwrócił się i cisnął ją kamerdynerowi.

Herberts złapał ją odruchowo i rozpromienił się z ra­

dości.

254

- Za co to?
- Żebyś miał oko na panią.
- Pan chce, żebym podglądał ją przez dziurkę od klu­

cza? Oczywiście mogę, ale nie zobaczę dużo, bo pan Lans-
downe jest bratem lady Westforth. Tylko będą rozmawiać
o pogodzie albo o...

- Na litość... - Brandon nie wiedział, czy się roześmiać,

czy zdzielić kamerdynera w szczękę. - Nie chcę, żebyś ją
szpiegował, gamoniu, ale strzegł przed... niebezpieczeń­
stwem. Jeśli zauważysz coś podejrzanego, natychmiast
mnie zawiadom. - Wyjął Z kieszeni wizytówkę i podał ją

słudze. - Rozumiesz?

Herberts łypnął na elegancki biały kartonik.
- Chyba nie zaszkodzi, jeśli będę miał oczy otwarte,

skoro to i tak jest mój obowiązek. - Uśmiech nagle znik­
nął z jego twarzy. - Proszę zaczekać! Myśli pan, że coś
może się stać? Coś złego?

Brandon kiwnął głową.
Niech nikt nie waży się tknąć Vereny. Może była upar­

ta i samowolna, ale należała do niego. A St. Johnowie za­

wsze dbali o swoich, nawet jeśli w tym wypadku bliska

mu osoba należała do Lansdowne'ów.

Brandon zmarszczył brwi. Chyba powinien poznać jej ro­

dzinę. Najlepiej całą. Ciekawe, gdzie ich szukać? W Tyburn
albo, jeśli o tej porze roku przebywali za granicą, w Bastylii?

- Twoja pani jest bardzo niezwykłą kobietą.
- Jasne. - Kamerdyner dotknął palcem nosa i mrugnął

okiem. - Proszę się nie obawiać, będę jej pilnował dzień
i noc. Jak jastrząb.

W salonie zapadła cisza. Verena nie mogła patrzeć na

drzwi, bo oczy zachodziły jej łzami, a gardło ściskało się
boleśnie.

255

James zajął fotel, który zwolnił Brandon. Po chwili po­

wiedział cicho:

- Przepraszam.

Siostra bez słowa skinęła głową. Gdy tylko odzyskają

listy Jamesa, wyjadą z Londynu. Będą musieli. Verena po­
łożyła dłoń na haftowanym obiciu sofy i rozejrzała się po
pokoju. To był jej dom. Jedyny, jaki kiedykolwiek miała.

- Zapewne wrócisz do Włoch?
- Żeby dokończyć inwestycje. Pojedziesz ze mną.
Nie obchodziło jej, dokąd pojadą.
- Napiszemy list do ojca, że... - Urwała i zacisnęła usta.

James nachylił się i ujął jej dłonie.

- Chciałbym, żeby wszystko potoczyło się inaczej.
Ona również. Boże, jak bardzo. Zabrała rękę i wytarła

oczy.

- Co innego możemy zrobić? Ministerstwo zna moją

prawdziwą tożsamość i wkrótce się zorientuje, że ty też
tu jesteś, jeśli już nie wie. Nie mamy listy, ale nigdy nam
nie uwierzą.

- Zwłaszcza jeśli będziemy udawać, że ją znaleźliśmy -

powiedział James z ciężkim westchnieniem. - St. John ma
rację. Ktoś zapłaci za tę wpadkę i będzie to jedno z nas.

- Brandon myśli, że może nas ochronić.
- Ver, kim jest dla ciebie St. John?

Kim? Był miły, troskliwy i niesamowicie uparty. Pod

pozorami chłodu i wyniosłości ukrywał szlachetną i wraż­
liwą duszę.

Chyba zaczynało jej na nim zależeć. Za bardzo. Na

chwilę pozwoliła sobie zapomnieć o własnym dziedzic­
twie. Więcej nie popełni tego błędu.

Posłała bratu wymuszony uśmiech.
- Brandon St. John jest dla mnie nikim. Może przyja­

cielem, ale nic ponadto.

256

I tak zostanie. Nie było w jej życiu miejsca dla takiego

mężczyzny.

Odepchnęła niemiłe myśli. Nie chciała całkiem się roz-

kleić. Musiała pomóc bratu. James nie miał nikogo oprócz

niej.

- Chodź - powiedziała, zacierając dłonie z udawanym

entuzjazmem. - Czeka nas praca.

20

To dziwne, jak jeden incydent może wryć się w pamięć.

Weźmy na przykład mnie. Nigdy nie zapomnę dnia, kie­

dy straciłem pięćdziesiąt funtów, stawiając na konia
o imieniu Pechowiec. Głównie dlatego, że żona przypo­
mina mi o nim co najmniej trzy razy w tygodniu.

D i u k Wexford do hrabiego Greyleya, podczas gdy obaj

czekali na żony przed modystką na Bond Street.

Parę godzin po opuszczeniu rezydencji Westforthów

Brandon nadal rozmyślał o ich planie. Żałował, że nie po­
trafi wymyślić innego. Musieli wywabić szantażystę
z ukrycia. I to szybko, zanim komuś stanie się krzywda.

Nie zamierzał jednak zostawić Vereny samej, tylko pod

opieką starego kamerdynera i niedowarzonego lokaja. Po­
stanowił wprowadzić się na jakiś czas do Westforth House.

Gdy wrócił do domu, przywitał go zatroskany Poole.

- Jak się pan czuje? - spytał sługa, mierząc go wzro­

kiem. - Pański glos...

- Odzyskałem go.
Kamerdyner pomógł mu zdjąć płaszcz. Z pokoju dzien­

nego dochodził zapach cynamonu i jeszcze wiele innych
rozkosznych aromatów.

- Wiedziałem, że nie będzie pan chciał okładu z musz-

258

tardy, więc pozwoliłem sobie zamiast niego przygotować
świeży poncz. Gorący rum potrafi zdziałać cuda, szcze­
gólnie na chrypkę.

Brand miał nadzieję, że pomoże mu również na kiep­

ski nastrój.

- W takim razie wypiję dwie szklanki.
Po prawdzie, gardło nadal trochę go bolało. Rozmowa

z Vereną i jej bratem mocno je nadwerężyła.

- Pan Chase i pan Devon St. John przyszli z wizytą,

kiedy pana nie było - oznajmił Poole, wygładzając rękaw
płaszcza. - Prosili, żeby pan spotkał się z nimi na późnej
kolacji u White'a. O w pół do dziesiątej. Mam... O, nie­
biosa! Co się stało?

Brand odwrócił się i zobaczył, że kamerdyner z osłu­

pieniem patrzy na jego płaszcz.

- O co chodzi?
- Pańskie guziki, sir! Zniknęły.
Eleganckie i drogie okrycie z doskonałej szetlandzkiej

wełny, z kapturem, zdobiły kiedyś dwa rzędy dużych, mo­

siężnych guzików. Teraz nie było żadnego.

- Przeklęty złodziej! Uduszę Herbertsa przy najbliższej

okazji.

-Sir?
- Kamerdyner Westforthów. Lubi ładne błyszczące

przedmioty.

Poole wytrzeszczył oczy.
- Błyszczące przedmioty? Jak kos?
- Tylko że większy. I zdecydowanie bardziej podstępny.

- Kamerdyner, który kradnie! - Poole najwyraźniej nie

mógł dojść do siebie. - Na pewno pan żartuje.

- Chciałbym. - Brandon ponownie rzucił płaszcz słu­

dze. - Na razie nic nie da się zrobić. Odwieś go. Później
odzyskam guziki.

259

Kamerdyner aż zesztywniał z oburzenia.
- Może ja powinienem to zrobić. Mam to i owo do po­

wiedzenia temu indywiduum. Parę uwag na temat naszej

profesji.

Brandon zastanawiał się przez chwilę; jego służący był

dobre dwadzieścia funtów cięższy od Herbertsa.

W końcu niechętnie potrząsnął głową.
- Dziękuję, Poole, nie, ale doceniam twoją gotowość.
Mógł sobie tylko wyobrażać reakcję Vereny, gdyby je­

go kamerdyner zaatakował jej sługę. Podejrzewał, że lady
Westforth dość lubi Herbertsa.

- Dobrze, sir. - Poole przewiesił płaszcz przez ramię. -

Proszę spróbować ponczu rumowego. To mój specjalny
przepis.

Zapach był tak kuszący, że Brandon bez długiego na­

mawiania skierował się do salonu. W kominku płonął
ogień, a nad nim wisiał kociołek z korzennym napojem.

Brand nabrał go do metalowego kubka, aż przez brzeg

przelała się cynamonowa piana.

Ostrożnie pociągnął łyk, żeby nie poparzyć języka.

Mikstura spłynęła po obolałym gardle, rozgrzała żołądek.
Do licha, ależ była dobra.

St. John opadł na miękki fotel i położył nogi w butach

na niskim stoliku. Popijając poncz, zaczął rozmyślać
o niebezpieczeństwach romansu z niezależną kobietą.
Znał ich kilka, ale podobnej do Vereny jeszcze nigdy nie
spotkał. Prawdę mówiąc, nie przypominał sobie również
mężczyzny o takiej pewności siebie.

Oczywiście jej siła niekoniecznie brała się z czterech lat

samotnego życia, ale zapewne także z wychowania.

Pamiętał wyraz jej twarzy, kiedy James napomknął

o rodzicach, oraz jej późniejsze słowa. Ciekawe, jak to jest
przeżyć kolorowe dzieciństwo?

260

Pomyślał o własnym, o cieple i spokoju. Jemu niczego

nie brakowało, natomiast Verena miała... miłość. Świad­
czył o tym sposób, w jaki ona i James na siebie patrzyli.
N i e wiedziała jednak, co to poczucie bezpieczeństwa.

Brandon rozparł się w fotelu. Po raz pierwszy w życiu

chciał się kimś opiekować, chronić przed wszelkimi za­
grożeniami. Było dla niego boleśnie oczywiste, że dzieciń­

stwo zostawiło na duszy Vereny blizny.

A wziąwszy pod uwagę to, co wiedział o Westforcie,

jej małżeństwo też trudno było nazwać rajem. Verena po­
trzebowała kogoś, kto umiałby obejść barierę, którą wo­
kół siebie wzniosła. Kogoś, kto by o nią dbał i...

Brandon gwałtownie opuścił nogi na podłogę. Dobry

Boże, cóż to za myśli? Jedyny sposób na zapewnienie bez­
pieczeństwa Verenie... Zacisnął szczęki... To ją poślubić.
A przecież on nie należał do mężczyzn, którzy się żenią.
Do diabła, nie potrafił interesować się kobietą dłużej niż
dwa tygodnie, nie mówiąc o dotrwaniu do ślubu.

Verenę znał od ponad dwóch tygodni. I spędził wiele

godzin w jej towarzystwie, a jego zainteresowanie nie
osłabło ani trochę. Wręcz przeciwnie, stawało się coraz

silniejsze.

Chwileczkę! Działo się tak wyłącznie dlatego, że obo­

je byli zaangażowani w intrygujące śledztwo. Gdy lista się
znajdzie, jego namiętność wygaśnie. Jak zwykle.

Z jakiegoś powodu ta myśl wcale go nie pocieszyła. Ra­

czej przyprawiła o smutek. Verena była rozkoszna. Pięk­
na, zmysłowa, inteligentna i uzdolniona. Takiej kochanki
zawsze pragnął.

Właśnie. Kochanki. Cóż, pewnego dnia pewnie będzie

musiał się z kimś ożenić. Ale będzie to osoba roztropna,
spokojna i cicha, na przykład taka jak jego matka. Uczu­
cia, które żywił dla Vereny, wynikały z faktu, że znajdo-

261

wała się w niebezpieczeństwie. Jako St. John miał wrodzo­
ny instynkt opiekuńczy.

Po prostu nagle ocknął się w nim rycerz, nic więcej.

Z wyraźną ulgą ponownie zagłębił się w fotelu i oparł no­
gi na stoliku. Jego obowiązkiem było chronić Verenę. I bę­
dzie ją chronił.

Jeszcze dzisiaj przeniesie swoje rzeczy do Westforth

House, prosto do sypialni pana domu. I niezależnie od re­
akcji Vereny nie wyprowadzi się, póki sprawa zaginionej
listy nie zostanie rozwiązana.

Zachowujmy się, jakbyśmy właśnie znaleźli zgubę.

Brandon westchnął. Co zrobi, jeśli naprawdę tak się sta­
nie? Jego wzrok padł na biurko.

Napisze do Wychama. Nie będzie oszukiwał przyjaciela.
- Do diabła, nie podoba mi się to wszystko - mruknął

do siebie.

Wstał z fotela i sięgnął po papier listowy. Zanurzył pió­

ro w atramencie.

Rogerze!
Nie mam dużo czasu, ale myślę, że się niepokoisz, jak

sprawy stoją. Chyba wiem, gdzie jest lista. Właściwie je­
stem tego pewien.

Zawahał się. Czy powinien wspomnieć o Verenie? Tak.

Czy to nie będzie się równało zaproszeniu mordercy do

jej domu? Oczywiście, towarzyszył jej James, ale nie przez
cały czas. A Herberts, choć był niezwykle zręczny w przy­

właszczaniu sobie świecących cacek, nie stanowił zagroże­

nia dla osobnika zdeterminowanego. Natomiast jeśli cho­
dzi o Petersa... Tak, ten człowiek był naprawdę groźny, ale

jednocześnie naiwny i niezdolny do poradzenia sobie z ło­
trem tak przebiegłym jak ten, który zabił Humforda.

262

Ta myśl przyprawiła Brandona o dreszcz. Dobrze, że

zamierzał się wprowadzić do Westforth House jeszcze te­
go wieczoru. Zanurzył pióro w kałamarzu.

Słusznie podejrzewałeś lady Westforth. To ona ma li­

stę, ale sądzę, że wkrótce ją odzyskam. Tymczasem uwa­
żaj na siebie i uspokój ojca.

Podpisał list, wysuszył go i zapieczętował. Następnie

wezwał Poole'a.

Kamerdyner zrobił zadowoloną minę na widok puste­

go kubka stojącego przy jego łokciu.

Brandon wręczył mu list.
- Wyślij to jeszcze dzisiaj.
- Dobrze, sir. Coś jeszcze?
- Tak. Spakuj moje rzeczy. Wyjeżdżam za godzinę.

Poole zamrugał ze zdziwieniem, ale powiedział z ukło­

nem:

- Oczywiście, sir. Zapakować strój wieczorowy?
- Wszystko. Nie będzie mnie jakiś tydzień albo dwa.

Mam nadzieję, że nie dłużej.

Zaczął się podnosić z krzesła, gdy raptem przyszła mu

do głowy pewna myśl. Zachowujmy się, jakbyśmy znaleź­
li zgubę.

Musiał napisać jeszcze jeden list. Wziął następną kart­

kę i szybko skreślił wiadomość. Podał ją kamerdynerowi.

- Każ to dostarczyć na Timms Street dwa. Do rąk włas­

nych sir Roberta Colburna z Ministerstwa Spraw We­

wnętrznych.

Następnie poszedł się przebrać do kolacji.

Verena westchnęła i przewróciła się na bok, zastana­

wiając się, kiedy przyjdzie sen. Księżyc świecił jasno za

263

oknami Westforth House. Mocniej otuliła się kołdrą, ob­
serwując, jak długie białe palce przeciskają się przez szpa­
ry w zasłonach i kreślą koronkowe wzory na ścianie.

Za wcześnie poszła do łóżka. Razem z bratem spędzi­

li resztę popołudnia i część wieczoru na przygotowa­
niach. Kazali znieść ze strychu wszystkie kufry i zapę­
dzili domowników do pakowania. James argumentował,
że gdyby rzeczywiście znaleźli listę, taka właśnie byłaby
ich reakcja: ucieczka zaraz po odzyskaniu jego listów mi­

łosnych.

Zostało jeszcze dużo do zrobienia. Służbę poruszyła

wiadomość, że pani wkrótce wyjeżdża. Verena była pew­
na, że rano cała ulica dowie się o jej rychłej podróży. A po
dwóch dniach cały Londyn zacznie roztrząsać możliwe
powody jej nagłego wyjazdu.

- Uciekam jak szczur z tonącego okrętu.
Verena wtuliła się w poduszkę. Znowu była Lans-

downe, bez domu, wciąż w drodze.

James został na kolacji, a następnie poszedł się prze­

brać przed udaniem się do teatru, gdzie zamierzał rozgło­
sić wieść o jej ucieczce.

Odrzuciła przykrycie. Jakże nienawidziła bezsennych

nocy. W ciągu długich, strasznych tygodni po śmierci An-
drew całymi nocami leżała, nie mogąc zmrużyć oka. Z po­

czątku była to reakcja na stratę, ale później skutek dojmu­
jącego uczucia, że po raz pierwszy w życiu jest samotna.
Całkowicie. Ta świadomość z jednej strony ją przerażała,
a z drugiej dawała poczucie wolności.

Podobnie jak przebywanie z Brandonem. Rzucał jej

wyzwania, prowokował, zmuszał, żeby stała się silniejsza.
Verena zakryła oczy ramieniem. Przez wszystkie lata od
śmierci Andrew nikt nie pobudził jej do życia tak jak
Brandon. Zaczynała rozumieć, że przez cały ten czas gnu-

264

śniała, chowała się przed światem. Pomyliła stagnację
z bezpieczeństwem.

Dopiero kiedy nagle pojawił się St. John i wyrwał ją ze

stanu samozadowolenia, uświadomiła sobie, jaka jest na­
prawdę. W swoich wysiłkach odcięcia się od dziedzictwa
Lansdowne'ów zmieniła się w ich przeciwieństwo, w oso­
bę, która boi się oddychać, żeby nie spowodować jakiejś

reakcji. Próbowała stopić się z otoczeniem, zniknąć z wi­
doku. Niemal jej się udało, aż z największym pośpiechem
przybył Brandon, żeby uratować brata z jej szponów.

Musiała się uśmiechnąć na myśl o ich pierwszym spo­

tkaniu, o wyrazie twarzy St. Johna, kiedy podarła czek
i obsypała go białym konfetti.

Od tamtej chwili wytworzyła się między nimi więź, zu­

pełnie jakby znaleźli się w korcu maku i rozpoznali. By­
ło to rozkoszne uczucie. Verena nauczyła się je pielęgno­
wać, choć wiedziała, że ono samo nie wystarczy.

Zastanawiała się, czy po jej wyjeździe Brandon kiedy­

kolwiek o niej pomyśli, czy będzie się martwił o jej bez­
pieczeństwo tak samo jak o swoich braci. Zamrugała, od­

pędzając łzy, które napłynęły jej do oczu. Czuła się pusta.
I dręczył ją lęk, że od tej pory będzie musiała żyć z tym
poczuciem.

- Przestań - mruknęła.
Zostało im jeszcze kilka dni, żeby cieszyć się sobą, za­

nim nastąpi to, co nieuniknione. Może Brandon zakrad-
nie się dzisiaj do jej sypialni. Na tę myśl przebiegł ją
dreszcz. Tęskniła do jego dotyku od ich pierwszej miłos­
nej nocy.

Poruszyła się niespokojnie. Miała ochotę na gorącą ką­

piel i filiżankę parującej czekolady, gęstej i mocnej. Mo­
że przestanie dzięki temu rozmyślać o innych, mniej nie­

winnych, rzeczach.

265

Usiadła i przesunęła górę poduszek na jedną stronę.

Tak, duża filiżanka czekolady. Jeśli...

W głębi domu rozległo się skrzypnięcie. Verena znała

ten dźwięk. To było okno w salonie. Jego zawiasy od daw­
na wymagały naoliwienia. Ktoś próbował przez nie wejść.

St. John! Wyskoczyła z łóżka i wygładziła koszulę, nie­

mal drżąc z podniecenia. Brandon był jak pomarańcza,
twardy i szorstki na zewnątrz, w środku słodki i miękki.

Przynajmniej tak sądziła. Może powinna go obrać, żeby
się upewnić. Zachichotała cicho, sięgając po szlafrok. Wło­

żyła go pospiesznie, stopy wsunęła w czerwone aksamitne
pantofle. Bezszelestnie otworzyła drzwi sypialni i ruszyła
korytarzem, omijając deski, które mogły zaskrzypieć.

Na podeście się zawahała i spojrzała w panujący na dole

mrok. Ledwo usłyszała szmer dobiegający z salonu. Jakby
ktoś postawił nogę na luźnej klepce i natychmiast ją cofnął.

Aha! Uniosła przód szlafroka i zaczęła schodzić na par­

ter, trzymając się jednej strony schodów. Gdzieś zegar wy­
bił godzinę. Dziesięć uderzeń; Rzeczywiście było późno.

Dotarła do drzwi salonu i przystanęła, żeby posłuchać.

Ze środka dobiegały różne odgłosy: zgrzyt metalu o drew­
no, brzęk wazonu stojącego na półce nad kominkiem, po­
tem dźwięk odsuwanej szuflady sekretarzyka.

Szuflady? Co on wyprawiał? Położyła rękę na gałce

i wolno pchnęła drzwi. Salon, tak jak hol, był pogrążony

w całkowitej ciemności. Wśliznęła się do wnętrza i przy­
warła do ściany.

Musiała zrobić jakiś hałas, bo w pokoju nagle zapadła

kompletna cisza. Verena przykucnęła i zakryła ręką usta,

żeby stłumić chichot.

Cisza się przedłużała. Verenie ścierpły nogi, ale jej pod­

niecenie rosło. W końcu, gdy już miała się odezwać, tuż

obok niej rozległ się szelest ubrania.

266

Frontalny atak był jej jedyną nadzieją. Wstała raptownie.
- A! Przyłapałam cię...
Poczuła uderzenie i oślepiający ból. Upadła. Potem

ogarnęła ją ciemność.

Brand szedł St. James Street w stronę White'a. Choć

było po zmierzchu, na ulicy roiło się od ludzi, którzy spa­
cerowali, wsiadali do powozów lub z nich wysiadali, pod­
chodzili do siebie, żeby zamienić kilka słów.

Brandon wyjął z kieszonki nowy zegarek i sprawdził

godzinę. Kwadrans po dziesiątej. Już widział przed sobą
klub, kiedy nagle ktoś chwycił go za ramię.

- Lansdowne! - St. John zmarszczył brwi. - Coś się stało?
- Chciałem z tobą porozmawiać. - James wskazał na

White'a. - Domyślam się, że idziesz do klubu. Mogę pójść

z tobą?

- Oczywiście. - Gdy ruszyli dalej, zapytał: - Jesteś

członkiem?

Po twarzy Lansdowne'a przemknął krzywy uśmiech.
- N i e sądzę, żeby do tego szacownego przybytku

wpuszczali oszustów bez grosza przy duszy.

- Nie jesteś oszustem bez grosza. Twój ojciec to rosyj­

ski arystokrata.

- Dzisiaj, ale jutro... - James wzruszył ramionami.
Brand wsadził ręce do kieszeni płaszcza.
- Jak to było żyć w ten sposób?

- Ekscytująco. Niepewnie. Czasami strasznie. Ale ni­

gdy nudno.

- Verena, zdaje się, źle wspomina dzieciństwo.

James zatrzymał się raptownie i wpił w niego nierucho­

me spojrzenie.

- Moja siostra nie zawsze wie, co jest dla niej najlepsze.
To było ostrzeżenie. Brandon nie bardzo wiedział, jak

267

na nie zareagować. Ale zanim zdążył się odezwać, Lans-

downe ruszył dalej.

- Cieszę się, że cię złapałem. Dziś wieczorem widzia-

łem się z lady Bessington i okazało się, że ona coś pamię-
ta. Siedziała obok Humforda na przyjęciu u Vereny.

- Co powiedziała?
- Że Humford pił przez cały wieczór jak smok. Wyglą-

dał również na zdenerwowanego. Wciąż patrzył na zegar,
ale z drugiej strony robili to wszyscy, bo spóźniał się wi-
cehrabia Wycham. W końcu Verena uznała, że ten nie

przyjdzie, i zaprosiła gości do stołu. Gdy wszyscy siadali,
Humford poklepał się po kieszeni surduta i zbladł.

- Zorientował się, że zgubił przesyłkę.

James pokiwał głową.

- Chyba tak.

- C z y lady Bessington jeszcze coś sobie przypomniała?

- Podobno Humford kilka razy się chwalił, że kupił so-

bie nowy surdut i tabakierę. Wyglądało na to, że ostatnio

trafiły mu się jakieś pieniądze. Lady Bessington pomyślą-

ła, że pewnie miał szczęście przy stoliku.

- Lady Farley twierdzi coś innego - powiedział Brand. -

Był jej winien sporą kwotę.

Przez jakiś czas szli w milczeniu.
- Zaczęliście realizować plan? - spytał w końcu Brand.

- Zawsze czujny i obowiązkowy, co?

- To poważna sprawa.
- Tak. Oczywiście. Zaraz po twoim wyjściu Verena i ja

kazaliśmy znieść kufry ze strychu.

St. John ściągnął brwi.

- Po co?
- Bo właśnie tak byśmy zrobili, gdybyśmy naprawdę

znaleźli listę. - James spojrzał mu prosto w oczy. - Nie

moglibyśmy tu zostać, przecież wiesz.

268

Serce Brandona przejął chłód.
- Dlaczego?

James uśmiechnął się ze smutkiem.

- Jesteśmy Lansdowne'ami. Nigdy nie zostajemy tam,

gdzie jesteśmy niemile widziani. Gdy zaczniemy rozgła­
szać, że mamy tę cholerną listę, ministerstwo nigdy nie
uwierzy, że tylko udawaliśmy. Będziemy musieli wyjechać.

- Oczywiście.
Idąc dalej ulicą, Brandon usłyszał za sobą jakiś hałas,

ale nie zwrócił na niego uwagi. Jeśli James miał rację, Ve-
rena wkrótce zniknie z jego życia. Poczuł wielki ciężar na
piersi. Dobry Boże, co on zrobi, kiedy...

W tym momencie rozległo się rżenie konia, a po nim

okrzyk przerażenia. Jakiś mężczyzna idący naprzeciwko
Brandona spojrzał ponad jego ramieniem i wytrzeszczył
oczy. Na jego twarzy odmalował się strach.

St. John odwrócił się błyskawicznie. Jakiś powóz wje­

chał na chodnik i pędził prosto na nich. Koń miał dziki

wzrok i biegł, jakby ścigało go stado wilków. Brand
w ułamku sekundy dostrzegł zgarbionego woźnicę o twa­

rzy zasłoniętej przez czarny kapelusz.

Zabije nas! Chwycił Jamesa za ramię i szarpnął, lecz by­

ło już za późno.

W następnej chwili powóz gwałtownie skręcił, ale zdążył

potrącić Lansdowne'a. James krzyknął i runął na ziemię.

Powóz potoczył się dalej. Ludzie pierzchali przed nim

na boki, ulica rozbrzmiała gniewnymi wrzaskami. Bran­
don ukląkł przy Jamesie.

- Moja noga - jęknął Lansdowne.
Obiema rękami trzymał się za kolano. Spomiędzy jego

palców wypływała krew i wsiąkała w nogawkę spodni.

St. John zaklął cicho.

- Poczekaj tutaj, a ja...

269

- Brand!

To był Devon. Jego twarz wyrażała troskę. Pojawił się

również Chase.

- Wezwałem lekarza.
- Dziękuję. - Na czoło Brandona wystąpił pot, strach

zmienił się w gniew. - Musimy zabrać cię z ulicy, Jamesie.
Możesz chodzić?

Lansdowne miał zamknięte oczy, brwi ściągnięte.
- Daj mi... chwilę.
Brandon pokiwał głową. Spojrzał za oddalającym się

powozem i zauważył ulicznika stojącego na końcu St.

James Street. To był ten sam chłopak w obszarpanym gra­

natowym płaszczu, którego dwa dni temu widział przed
domem Vereny.

Oberwaniec słuchał tęgiego osobnika w wyblakłym

czarnym płaszczu i niemodnym kapeluszu. Mężczyzna
gestykulował energicznie. Kiedy trochę obrócił głowę,
Brand go rozpoznał. To był Farragut.

Agent wcisnął monetę w rękę chłopca i spojrzał w kie­

runku St. Johna. Na chwilę ich oczy się spotkały. Potem
Farragut naciągnął kapelusz mocniej na czoło i pomasze­
rował w przeciwną stronę. Ulicznik wtopił się w tłum.

Do diaska, co to miało znaczyć?
- Brandon? - Nad nim pochylał się Chase.
- Widziałeś, co się stało?
- Tak. Przez okna Whitea, ale nie mogłem dotrzeć do drzwi.
Devon pokiwał głową.
- Wszyscy się w nich stłoczyli, żeby popatrzeć. - Wskazał

na zniszczenia poczynione przez powóz. - Wjechał na chod­
nik, jakby cholerny woźnica celował prosto w was. Serce
omal mi nie stanęło. Gdyby nie skręcił w ostatniej chwili...

- Wiem. - Brandonowi też serce waliło ze strachu, ale

nie zamierzał się do tego przyznać. - To był wypadek.

270

- Wypadek? - powtórzył Chase, marszcząc brwi. - Nie

nazwałbym tego...

- Przepraszam. - Za nimi stał chudy mężczyzna w sur­

ducie. - Jestem doktor Lindson. Mogę zbadać tego mło­
dzieńca?

- Oczywiście.
Brandon wstał, ale James chwycił go za nadgarstek.
- Udało się - wykrztusił, walcząc z bólem.

Udało się? Co... Brandowi oddech uwiązł w krtani.

Plan! Ale tak szybko? Jak to możliwe... Mój Boże, Vere-
na. Poczuł ściskanie w piersi. Spojrzał na Devona.

- Zajmij się panem Lansdowne'em. Ja muszę iść.
- Ale dlaczego? Co się stało?

Jednak Brandon nie odpowiedział. Pędził ulicą jak sza­

leniec, głośno stukając butami. Proszę, Boże, niech będzie
bezpieczna.

21

Mój brat Brandom? U niego wszystko w porządku, dzię­

kuję. Ostatnio, kiedy go widziałem, odpoczywał. Życie po­

trafi być wyczerpujące, gdy się nie ma nic do roboty.

Hrabia Greyley do lady Birlington, stojąc przed labi­

ryntem Vauxhall Gardens.

Brandon wbiegł po stopniach Westforth House.

W środku nie paliły się żadne światła, z wyjątkiem salo­
nu. Tłumiąc niepokój, głośno zastukał kołatką.

Jak zwykle nikt się nie zjawił. Brandon zapukał jeszcze

raz, aż dźwięk odbił się echem w całym domu. W końcu
zniecierpliwiony przyłożył dłonie do ust i krzyknął:

- Herberts! Otwórz cholerne drzwi!
Zasłona w salonie poruszyła się, a chwilę później w pro­

gu stanął kamerdyner.

- Do diaska! - zaklął St. John. - Nie słyszałeś...
Nos i oczy Herbertsa były czerwone, jakby płakał, war­

gi żałośnie skrzywione.

Serce Brandona zatrzymało się na moment.
- Verena...
Sługa wytarł nos grzbietem dłoni.

- W salonie. - Jego głos drżał, po policzku stoczyła się łza.
W uszach Brandona zaszumiała krew. Odepchnął słu-

272

gę i wpadł do domu. Dobry Boże, czyżby przyszedł za
późno?

D r z w i salonu były otwarte, światło wylewało się do ho­

lu. Brand wpadł do środka i zatrzymał się raptownie.

Verena leżała na kanapie, z głową owiniętą białym ban­

dażem. Brand podszedł do niej ze ściśniętym gardłem. Pa­
trząc na nią bez słowa, dziękował w duchu, że jej pierś
unosi się i opada, ręka zaciska na chusteczce. Nawet lek­
ki grymas bólu przyprawił go o dreszcz radości.

Zerknął przez ramię na Herbertsa.
- Co się stało?
Kamerdyner pociągnął nosem.
- To było okropne. Usłyszałem hałas na dole. Kiedy

otworzyłem drzwi salonu, zobaczyłem panią na podłodze,
zwiniętą w kłębek.

- Posłałeś po lekarza?
Verena uchyliła powieki.
- Nie chcę lekarza. Po prostu trochę boli mnie głowa,

to wszystko.

Choć była blada, głos miała silny. Brandon ukląkł przy

kanapie, ujął dłoń Vereny, splótł jej palce ze swoimi. Cię­
żar gniotący jego pierś trochę zelżał.

- Dobrze się czujesz?
Odchylił brzeg bandaża i zobaczył na czole potężny si­

niak.

Verena się skrzywiła.
- Nie czuję się dobrze. Boli mnie głowa i zęby. Mam

sztywny kark. Jak w ogóle możesz zadawać takie pytania?

Do diabła, to nie powinno się zdarzyć. Mieli udawać,

że znaleźli listę, a szantażystę naciskać na wcześniejsze
spotkanie. N i c więcej.

Spojrzał na Herbertsa.

- D r z w i i okna były zamknięte?

273

- Jasne, że tak! Peters i ja sprawdziliśmy wszystkie

przed pójściem do łóżek.

- A później? Łatwo zbić szybę i wejść przez okno.
Kamerdyner potrząsnął głową. Jego wargi zadrżały.
- Powinienem był czuwać. Uprzedzał pan, że coś mo­

że się wydarzyć.

Wydmuchał nos w chusteczkę. Gdy chował ją z powro­

tem do kieszeni, Brandon dostrzegł znajomy monogram:
jego własny.

Herberts zauważył jego wzrok i poczerwieniał tak sa­

mo jak nos.

- Przepraszam, pewnie upuścił ją pan w holu. - Wyciąg­

nął rękę z chusteczką. - Proszę.

St. John spojrzał na zmięty i niezbyt czysty kawałek

płótna.

- Nie, dziękuję. Możesz ją zatrzymać.
- Dziękuję. - Herberts jeszcze raz wytarł nos. - To naj­

gorszy dzień w moim życiu. Zaniedbałem obowiązki.

- Nie. Nie mogliśmy przewidzieć, że coś takiego się

zdarzy. - W każdym razie nie tak szybko. - Gdzie Peters?

- Posłałem go po pana i po pana Lansdowne'a.

James. Brandon spojrzał na bladą twarz Vereny. Nie

mógł teraz powiedzieć jej o wypadku.

- Jak Peters wróci, przyślij go do mnie. Wkrótce zjawi

się pan Lansdowne. Trzeba przygotować mu pokój.

Verena otworzyła oczy.
- James się u mnie zatrzyma? Pytałam go, ale odparł,

że w o l i mieszkać w hotelu.

- Zmienił zdanie.
Brandon pogładził kciukiem wierzch jej dłoni. Verena

zamknęła oczy, ale jej rzęsy zadrżały, kiedy musnął usta­

mi palce.

Wolno uniosła powieki. Gdy ich spojrzenia się zwarły,

274

Branda zalała fala ciepła. Czystego pożądania. Zaskoczo­
ny jego siłą, puścił rękę Vereny. W chwili kiedy to zrobił,
jej usta się skrzywiły, fiołkowe oczy wypełniły łzami.

Znowu ujął jej dłoń.
- Spokojnie, kochanie.

Spod rzęs wypłynęła pojedyncza łza.

- Boli mnie głowa i jestem... - Stłumiła szloch. - Och,

do diabła!

- Herberts, macie w domu laudanum?
- Już je przyniosłem, ale pani go nie tknęła. - Sługa po­

trząsnął głową. - Uparta dziewczyna.

- Nie chcę - potwierdziła Verena, ale niezbyt pewnym

tonem.

Kamerdyner wziął ze stolika małą brązową buteleczkę

i łyżkę. Podał je St. Johnowi.

- Może panu się uda. Nie ma powodu, żeby pani tak

cierpiała.

- Przynieś wody.
Herberts natychmiast wybiegł z salonu. Wrócił błyska­

wicznie, ze szklanką w ręce. Brand odkorkował butelecz­

kę i nalał trochę brązowego płynu na łyżkę. Podsunął ją
Verenie.

- Otwórz usta.
- Nie.

Odwróciła głowę, jedną ręką dotykając bandaża na czo­

le. Drugą, zwiniętą w pięść, przycisnęła do żołądka.

- Poczujesz się lepiej.
- Śmierć też by pomogła, a nie chcę jej spróbować.

Brandon uniósł brew.
- Nie zmuszaj mnie, żebym wlał ci lekarstwo do gardła.
Verena otworzyła oczy.
- Nie zrobiłbyś tego...
Brand wsunął łyżkę między jej rozchylone wargi. Ve-

275

rena się zakrztusiła, ale przełknęła płyn, łypiąc na niego
groźnym wzrokiem.

Brandon wręczył jej szklankę wody, a buteleczkę i łyż­

kę oddał Herbertsowi.

- Powinno zadziałać.
- Chciałabym, żebyś sobie poszedł - burknęła Verena. Po­

piła lek wodą i skrzywiła się z obrzydzeniem. - Paskudztwo.

- Nie zostawię cię samej.
Nigdy. Już zawsze będzie bezpieczna. W jego ramio­

nach. Gdzie jej miejsce.

- Nie mogę uwierzyć, że ktoś chciał skrzywdzić moją

panią - powiedział Herberts, kręcąc głową. - To zbrodnia.

Verena z wyrzutem spojrzała na Brandona.
- Muszę napić się czekolady, żeby pozbyć się tego

okropnego posmaku w ustach.

Kamerdyner popatrzył na nią sceptycznie.
- Myśli pani, że czekolada to dobry pomysł po takim

ciosie w głowę? Lepszy byłby kapuśniak.

Gospodyni skarciła go wzrokiem.
- Nie chcę kapuśniaku, tylko czekolady.
Brandon doszedł do wniosku, że jeszcze nigdy nie wi­

dział bardziej rozkosznej, choć nieznośnej pacjentki.
Przycisnął jej palce do swoich ust. Była taka dzielna.
Większość kobiet, które znał, szlochałaby histerycznie,
natomiast ona wykorzystywała swój stan jako pretekst,
żeby spełnić zachciankę.

Obejrzał się na Herbertsa.
- Słyszałeś?
Kamerdyner schował chusteczkę do kieszeni.

- Czekolada nie pomoże pani na ból głowy.
- Decyzja należy do niej. Ruszaj się, i to szybko.
- Dobrze.

Sługa rozprostował ramiona i wymaszerował z pokoju.

276

Gdy tylko drzwi się za nim zamknęły, Brandon puścił
dłoń Vereny i wstał.

- Zaniosę cię do twojego pokoju. W łóżku będzie ci wy­

godniej.

Verena dźwignęła się na łokciu.
- Dziękuję bardzo, sama pójdę.

- Doprawdy? - Schylił się i wziął ją na ręce.
- Jesteś nieznośny.
- Powinnaś się oszczędzać.

Zaniósłszy ją na górę, położył na brzegu materaca i wy­

równał skotłowaną pościel. Verena czekała cierpliwie, nie
spuszczając z niego wzroku. Gdy wszystko było gotowe,
Brandon delikatnie przeniósł ją na środek łóżka.

- N o , tylko bądź grzeczna - przykazał.
Nie wiedział, dlaczego serce go boli, jakby kogoś stra­

cił. Podszedł do drzwi i krzyknął na Herbertsa.

Prawie od razu na schodach zadudniły kroki.
- Sir?
- Przynieś trochę zimnej wody i świeże ręczniki.

Herberts skinął głową.

- Czekolada prawie gotowa.

Wypadł z pokoju i niemal pobiegł na dół.

Brand odwrócił się do Vereny. Miała zamknięte oczy,

a po jej policzku wolno toczyła się łza. Westchnął i usiadł
na brzegu łóżka.

- Uważaj, bo ja też się rozpłaczę.

Popatrzyła na niego z żałosną miną. Brandon miał tyl­

ko jedną siostrę, ale ta siostra nauczyła go wielu rzeczy.
Wyciągnął ręce i wziął Verenę w objęcia.

- Spokojnie, skarbie, już dobrze.
Tulił ją, muskał policzkiem jej włosy, głaskał po ple­

cach. Ale pocieszając ją, przez cały czas myślał o tym, że
chętnie zabiłby człowieka, który ją skrzywdził.

277

Po paru minutach do pokoju wszedł Herberts z miską,

dzbankiem wody i filiżanką parującej czekolady. Przysta­

nął, gdy zobaczył swoją panią w objęciach St. Johna, ale

szybko odzyskał rezon.

- Dobry płacz jest tym, czego pani potrzebuje. Przy­

niosłem ręczniki na okłady i chłodną wodę do obmycia
twarzy. Nie chce pani mieć czerwonego nosa, prawda?

Verenę nie obchodził kolor nosa, póki Brandon trzy­

mał ją w ramionach. Co za boskie uczucie być tuloną, ni­
czego nie oczekiwać, niczego nie dawać, tylko rozkoszo­

wać się chwilą. Może po prostu zaczęło działać laudanum,
ale nie pragnęła teraz niczego innego.

Herberts zwlekał z odejściem, zapewniając, że spraw­

dził wszystkie okna na parterze. Przerwało mu wołanie

Petersa.

Gdy tylko kamerdyner zniknął za drzwiami, Brandon

się roześmiał. Dźwięk zabrzmiał kojąco w uszach Vereny.

- Powinnaś zobaczyć, co zrobił z twoim nocnym stolikiem.
Verena zerknęła ostrożnie. Herberts w swojej chęci słu­

żenia uformował dodatkowe ręczniki na kształt dużych

kwiatów.

- Gdzie on się tego nauczył? - spytała zdumiona.
- Szkoda, że go nie widziałaś. Poprawiał każdy z pięć

razy, zanim efekt go zadowolił. - Brand odgarnął włosy

z jej twarzy. - Musimy obmyć skaleczenie. Chyba pora­

dzimy sobie sami.

Verena skinęła głową. Dzięki niebiosom za laudanum.

Z wolna ogarniało ją miłe odrętwienie. Jeszcze chwila,

a nie będzie czuła własnego języka, pomyślała.

Szukała w myślach jakiejś błyskotliwej uwagi, która po­

zwoliłaby zapomnieć o jej okropnym czerwonym nosie.

- Nasz plan chyba się powiódł.

Brandon zacisnął usta.

278

- Nie rozpraszaj mnie. Możesz usiąść?

Kiwnęła głową i skrzywiła się, choć ból był coraz słab­

szy. Brandon ułożył wysoko poduszki za jej plecami, a na­
stępnie delikatnie zdjął bandaż z czoła.

Obserwowała go spod rzęs. Był najprzystojniejszym

mężczyzną na świecie. I siedział na brzegu jej łóżka. Ża­
łowała, że nie ma całej gromady przyjaciółek, przed któ­
rymi mogłaby się pochwalić. To smutne. Znała wiele osób,

ale żadnej na tyle dobrze, żeby jej się zwierzyć.

Oto kolejny dowód, że zapomniała, jak żyć.
Brandon odłożył bandaż i popatrzył na jej czoło.
- Jak wygląda?
- Niebiesko. Bardzo niebiesko.

Verena dotknęła siniaka.
- Auu!
Twarz Brandona złagodniała.

- Nie ruszaj, skoro boli.
Verena zachichotała.

- Dobrze, ale ty możesz. Prawdę mówiąc, pozwalam ci

dotykać mnie całą. - Wykonała szeroki gest, od którego
omal się nie przewróciła na bok.

W oczach Brandona pojawił się wesoły błysk.
- Jesteś zamroczona od laudanum - stwierdził z uśmie­

chem i powiódł kciukiem po jej brodzie. - Zrobię ci zim­
ny okład.

Verena chwyciła jego rękę i przytuliła ją do policzka,

patrząc na niego z tęsknotą.

- Nie zostawisz mnie?

-Nie.

- Nigdy?

Nachylił się ku niej. Jego niebieskie oczy płonęły.
- Obiecuję zostać tak długo, jak będziesz mnie potrze­

bowała, i jeszcze jeden dzień.

279

- Jeden dzień?
- Bardzo, bardzo długi dzień. - Wyprostował się. - Zro­

bię ci okład.

Verena niechętnie puściła jego dłoń. Gdy tylko oddalił

się od łóżka, poczuła się samotna. Samotna, niepewna,

przejęta lękiem. Ale nie przed kolejnym napadem. Jej oba­

wy były związane z Brandonem. Z jego utratą. Z zatrace­

niem siebie.

Wrócił z mokrym ręcznikiem i ostrożnie przemył jej

czoło. Tylko raz sprawił jej niewielki ból. Kiedy skończył,

powiedział cicho:

- N o , powinno być dobrze.
Odłożył ręcznik do miski i przyniósł jej czekoladę.

- Sądzę, że to wyleczy wszystkie twoje dolegliwości.

Verena wzięła od niego filiżankę i głęboko wciągnęła

cudowny aromat. Spróbowała kremowego napoju. Sma­

kował równie bosko, jak pachniał. Zamknęła oczy, rozko­

szując się gorzko-słodką ambrozją.

Nagle uświadomiła sobie, jak śmiesznie musi wyglądać

w oczach Brandona, kiedy tak wzdycha nad filiżanką cze­

kolady. Zerknęła na niego spod powiek.

- Przepraszam - bąknęła z niepewnym śmiechem. - Nie

zapytałam, czy ty też miałbyś ochotę. Mogę odlać poło­

wę do drugiej filiżanki.

- Nie, dziękuję. Wystarczy mi twoja błoga mina. - Od­

garnął pasmo włosów z jej twarzy. - Sama dokończ cze­

koladę. Pomoże ci zasnąć.

Zrobiła, jak radził, ale przez cały czas czuła na sobie je­

go wzrok. Obserwował ją zachłannie, jakby się bał, że mu

zniknie, gdy na chwilę odwróci spojrzenie. Verena wypi­

ła ostatni łyk i oddała mu pustą filiżankę.

Odstawił ją na stolik.

- Pora spać.

280

Laudanum działało. Nos i brodę miała zdrętwiałe. Po­

za tym sypialnia lekko przekrzywiła się w jedną stronę.

Verena westchnęła z zadowoleniem i rozejrzała się po

znajomym pokoju. Na łóżko wydała więcej pieniędzy niż

na pozostałe umeblowanie. Było dla niej domem. Bez­
piecznym schronieniem. Ale po raz pierwszy od czterech
lat nie chciała leżeć w nim sama.

Pochyliła się do przodu i oparła głowę na ramieniu

Brandona.

- Zostaniesz ze mną?

Zesztywniał, a na jego twarzy pojawiło się napięcie.
- To nie byłoby rozsądne.
- Ale przyjemne. - Jej palce same zacisnęły się na kla­

pach jego płaszcza. Zmarszczyła brwi. - Nawet się nie ro­
zebrałeś.

- Nie zdążyłem.

Coś było nie tak z jego okryciem. Ale co? Przyjrzała

mu się uważnie i uśmiechnęła szeroko. Do licha, jest du­
żo bystrzejsza, niż przypuszczała.

- Wiem! Nie masz guzików.
- Herberts.

-Aha.
Musiała się skupić, żeby oderwać palce od klap. Gdy

tylko go puściła, St. John wstał. Ogarnęła ją lekka panika.

Brandon chyba ją dostrzegł, bo zapewnił pospiesznie:
- Nigdzie nie idę.
Zdjął płaszcz i rzucił go na fotel.

Jej piękny fotel. Przypomniała sobie, jak ostatnim ra­

zem Brandon w nim siedział i trzymał ją na kolanach. Ten
mebel już zawsze będzie dla niej czymś szczególnym.
Zwłaszcza kiedy wszystko się skończy, a ona na zawsze

opuści Anglię.

Myśl o wyjeździe zepsuła jej humor. O, Boże, opusz-

281

czała dom, ulubione łóżko, Brandona. Nieprzelane łzy

ścisnęły ją za gardło.

- N o , przestań, skarbie.

Jej wargi zadrżały.

- Nic nie mogę na to poradzić.

- To laudanum. Musisz się wyspać.
Brand usiadł z powrotem na brzegu łóżka i musnął jej

policzek grzbietem dłoni. Gest podziałał na nią hipnoty­

zująco.

- Zamknij oczy. Będę tutaj, kiedy się obudzisz.

Smutek zelżał, ogarnęła ją senność. Głowa nadal ćmi­

ła, ale ból był daleki i przytępiony.

Leżała wtulona w pościel, podczas gdy Brandon delikat­

nie głaskał ją po włosach i twarzy. Wyobraziła go sobie,

jak szepcze słowa pocieszenia. Ale nie miłości... nie on.

Uśmiechnęła się sennie i położyła dłoń na jego ręce.

Uwielbiała jego lekki dotyk, zupełnie jakby bał się zrobić

jej krzywdę. Po chwili zamruczała:

- Już mi lepiej.
- To dobrze. Teraz zaśnij.

- Nie chcę spać - powiedziała, choć oczy same się jej

zamykały.

- H m . - Nadal gładził jej włosy.
Verena uśmiechnęła się z zadowoleniem. Pieszczota

działała na nią usypiająco.

- Mama tak robiła, kiedy źle się czułam.

- Moja też.
- Tęsknię za nią. - Otworzyła oczy. - A ty za swoją?

- Codziennie. Opowiedz mi o swojej rodzinie, Vereno.
Brandon chciał poznać jej rodzinę. Był takim dobrym

człowiekiem. Wtuliła policzek w jego dłoń.

- Mam brata.
- Wiem. Jest bardzo do ciebie podobny.

282

Kochany James. Zjawiał się zawsze, kiedy go potrzebo­

wała. Ciekawe, gdzie teraz się podziewa. Obiecał, że nie­

długo wróci, a minęło już wiele godzin.

- Zastanawiam się, gdzie jest James...
- Masz innych braci albo siostry? - przerwał jej Brandon.

- Dwie siostry. Są młodsze. Ja jestem najstarsza z ro­

dzeństwa, choć od brata starsza tylko o dwie minuty.

- Ty i James jesteście bliźniakami?
-Tak. - Westchnęła głęboko. Laudanum to cudowny

lek. - Mam wspaniałą rodzinę. Mój ojciec uważa, że je­
stem najlepszym karciarzem, jakiego zna. Oczywiście
z wyjątkiem chwil, kiedy piję porto.

- O, tak. Wydaje się, że to było lata temu. - St. John

objął jej twarz ciepłymi dłońmi. - Dlaczego nie wróciłaś
do rodziny po śmierci Westfortha?

- Bo chciałam zachować tę sypialnię, mój azyl. - Za­

śmiała się cicho. - Brzmi dziwnie, prawda? Kocham rodzi­
ców, ale są zbyt uzależnieni od dreszczyku emocji.

- W przeciwieństwie do ciebie.

- Pragnę spokoju. Domu. Mojego własnego łóżka z pu-

chatymi poduszkami i nakrochmaloną pościelą.

Brandon przesunął kciukiem po jej policzku, rozkoszu­

jąc się jedwabistą gładkością skóry.

- Ciągłe przeprowadzki bardzo ci doskwierały?
Uśmiech zniknął z twarzy Vereny. Otworzyła oczy,

mokre jak po deszczu.

- Czasami było mi bardzo ciężko - wyszeptała. - Za

każdym razem, gdy znajdowałam przyjaciółkę, musieli­

śmy wyjeżdżać. - Jej głos zadrżał. - Tak jak teraz.

Wyjeżdżać. Brandon stwierdził, że nienawidzi tego sło­

wa. Uświadomił sobie wstrząśnięty, że nie chce, by Vere-

na zniknęła z jego życia. Pragnął... Zamknął oczy. Właśnie,
czego?

283

Verena chyba dostrzegła ból na jego twarzy, bo poło­

żyła ręce na jego policzkach.

- Czasami życie z rodzicami było cudowne.

- Cudowne?
- O n i nie są potworami. Tylko... oportunistami.
- Masz na myśli: oszustami?

- To również. Ale kochali swoje dzieci. I dbali o nas.
Za mało, pomyślał Brand. Ciekawe, czy ktokolwiek

troszczył się o Verenę tak, jak na to zasługiwała.

- Co Westforth myślał o twoich rodzicach?
- Andrew? - Uśmiechnęła się leniwie. Jej mowa stawa­

ła się coraz bardziej niewyraźna: - Bawili go. Chyba lubił

ich bardziej niż swoich.

Gdy umilkła na dobre, Brandon starannie otulił ją kołdrą.

- Śpij, Vereno. Będę tutaj, kiedy się obudzisz.
Postanowił, że dotrzyma słowa. Tego dnia i następne­

go, a najlepiej i kolejnego. Tak długo, jak będzie trzeba,
by mieć pewność, że jest bezpieczna i pod dobrą opieką.

Verena wtuliła twarz w poduszki i zasnęła z ręką przy­

ciśniętą do policzka. Brandon obserwował ją przez dłuż­
szy czas. Potem jeszcze raz poprawił jej okrycie i usado­

wił się w fotelu przy kominku, żeby zaczekać na świt.

22

Jedną rzecz można powiedzieć o St. Johnach: nigdy nie

wiedzą, kiedy przestać. Akurat to w mężczyznach mi się
podoba.

Lady Birlington do lady Jersey po tym, jak Chase St.

John wypił za dużo brandy na wieczorze muzycznym

u Wexfordów.

Następnego ranka Brandona obudził chłód panujący

w pokoju i ból w karku. Był za duży, żeby spać w fotelu.

I za stary.

Wyprostował się i spojrzał na łóżko. Verena zniknęła.

Zerwał się na równe nogi. Do diaska, gdzie ona jest?

Podbiegł do drzwi i otworzył je gwałtownie. Omal nie
wpadł na Herbertsa.

- A, tu pan jest! Lady Westforth pyta, czy zejdzie pan

na śniadanie.

Brandon przyłożył rękę do serca.
- Tak, oczywiście.

- Powiem jej, że pan już idzie. - Kamerdyner zmierzył

go wzrokiem. - Na komodzie leży grzebień, gdyby pan

chciał się przyczesać.

Udzieliwszy mądrej rady, odwrócił się i wyszedł na ko­

rytarz.

285

Brandon szybko doprowadził do porządku ubranie

i włosy. Był już gotowy do wyjścia, gdy nagle jego

wzrok padł na małe biurko i leżący na n i m papier listo­

wy. Po chwili namysłu sięgnął po pióro i otworzył ka­

łamarz.

Niedługo później zszedł na dół. Verena siedziała przy

stole, przed nią stał talerz z grzanką. Wyglądała na spo­

kojną, lecz oczy miała pochmurne, a siniak na czole kon­

trastował z białą skórą.

Gdy napotkała wzrok St. Johna, na jej policzkach wy-

kwitł lekki rumieniec.

- Jak się czujesz? - spytała.
Bolały go wszystkie kości, zapewne po upadku na

chodnik, kiedy ratował Lansdowne'a.

- Dobrze. Chciałem powiedzieć ci wczoraj, że James...
- Jest w pokoju gościnnym. Właśnie od niego wyszłam.

- Co z nim?

- Obolały. Głównie z tego powodu, że nie może nam

pomóc.

- Pomóc nam?
Na ustach Vereny pojawił się lekki uśmiech.

- Dostaliśmy następny list.
Podała mu niewielką złożoną kartkę. Brandon rozpo­

starł ją i przeczytał.

Lady Westforth!
Gospoda Królewski Jeleń w Linie Sutton, w południe.

Niech pani przyjdzie sama i przyniesie listę.

Brandon podniósł wzrok.

- Kiedy to przyszło?
- Dziś rano. Liścik znalazł na ganku lekarz Jamesa.

St. John odłożył kartkę na stół.

286

- Jest zaadresowany do ciebie.
- Tak. Wcześniejsze były do Jamesa. Pewnie wiedzą, że

jest ranny, i nic dziwnego, skoro to prawdopodobnie oni
zaaranżowali wypadek. - Wstała od stołu. - Wyruszam za
godzinę.

Brandon dopiero teraz zauważył, że Verena ma na so­

bie prostą suknię podróżną.

- N i e możesz...
- Muszę. Mój brat leży w łóżku, ma złamaną nogę. Na­

stępnym razem będzie gorzej, dużo gorzej.

- Skąd wiesz, że ci ludzie nie zabiją cię w chwili, gdy

się pojawisz?

- Bo mam listę.
Brandon potarł czoło.
- Do diaska! Nie podoba mi się ten pomysł.
- Mnie również. Jedziesz ze mną?
W tym momencie drzwi się otworzyły i do jadalni

wmaszerował Herberts, niosąc półmisek z szynką.

- Proszę!
Brand go zignorował. Patrzył na Verenę.
- W liście kazali ci przyjechać samej.

Jej usta wykrzywił uśmiech.

- I pojadę sama. Tylko ja i stangret.
Brandon znieruchomiał. Jako woźnica miałby z wyso­

kiego kozła doskonały widok na całe otoczenie, mógłby
ją chronić. Tak... Podchwycił spokojny wzrok Vereny
i w jednej sekundzie odczytał jej intencje.

Skinął głową.

- Dobrze. Będę twoim stangretem. Jaki jest twój plan?
- Pojedziemy powozem do gospody Królewski Jeleń.

Tam odegram wielką scenę ze szlochaniem, krzykami
i udawaniem przerażonej. Kiedy uznają, że jestem oszala­
ła ze strachu, nie będą spodziewali się oporu.

287

- To dobry plan. - Ujrzawszy jej zaskoczony wzrok,

dodał: - Atak histerii wyjaśni również, dlaczego nie wy­
siadasz z powozu.

Herberts cmoknął językiem.
- Powinna pani słuchać tego dżentelmena.
Verena spojrzała na swoje ręce.
- Nie mamy listy. Moją jedyną nadzieją jest to, że kie­

dy odzyskam korespondencję Jamesa, ucieknę stamtąd,
nim się zorientują, że zostali oszukani.

Brandon pokiwał głową.
- Chyba to jedyny sposób.
Kamerdyner wyprostował chude ramiona.
- Jeśli chodzi o mnie, jestem gotowy do pomocy.
Verena potrząsnęła głową.
- Nie, nie! Nie sądzę, żeby to było konieczne. Ale dzię­

kuję za propozycję.

- To nic wielkiego. Peters może tu zostać i otwierać

drzwi, a ja...

- Herberts! - Brandon uniósł brew. - Chcemy, żebyś

pilnował pana Lansdowne'a.

- Ale ja...

- To ważne.
Sługa się przygarbił.
- Dobrze. I pewnie mam wyczyścić srebro.
- Właśnie - potwierdziła pani domu.
Kamerdyner uniósł brew.
- Jestem dobrym strzelcem.
- Podobnie jak pan St. John.
- I umiem powozić zaprzęgiem.

Verena poklepała go po ręce.
- Na pewno, ale potrzebujemy cię tutaj, żebyś doglą­

dał pana Lansdowne'a.

Herberts westchnął.

288

- Dobrze, ale myślę, że popełnia pani wielki błąd, nie

zabierając mnie ze sobą.

Brandon spojrzał na Verenę.
- Zdaje się, że Herberts sporo wie o obecnej sytuacji.
- Czyta moją pocztę.
- N i e całą - zaprotestował kamerdyner.
Verena posłała mu groźne spojrzenie.
- N i e powinieneś czytać nic. N o , St. John, co sądzisz

o naszym małym planie?

- Będzie musiał wystarczyć. - Przyglądał się jej przez

dłuższą chwilę. Zauważył, że siniak nabrał fioletowej bar­
wy. - Nie opuścisz powozu. Zmusisz ich, żeby podali ci

listy przez okno. W chwili gdy je dostaniesz, ja ruszę
z kopyta.

M ó w i ł z taką pewnością siebie, że Verena poczuła się

raźniej. Plan był prosty. Do jego przeprowadzenia wystar­
czały dwie osoby. I miał przewagę zaskoczenia. Ojciec
byłby z niej dumny.

- Więc ustalone. Możemy wyruszyć za pół godziny.
- Herberts. - Brandon sięgnął do kieszeni surduta i wy­

jął z niej kopertę. Wręczył ją kamerdynerowi. - Dopilnuj,
żeby dostarczono go jeszcze dzisiaj. To do mojej siostry,
hrabiny Bridgeton.

Verenę zdziwiło, że w takich okolicznościach Brandon

ma głowę do pisania listów. Chyba że...

- Nie wyjawiłeś nikomu naszej tajemnicy, prawda?
- Oczywiście, że nie. To zwykła prośba o przysługę.

Herberts westchnął.
- Przekazanie korespondencji to bardzo odpowiedzial­

ne zadanie. Sądzi pan, że można mi zaufać? A jeśli zapo­
mnę zanieść list i...

Brandon wsunął monetę w jego dłoń.

Sługa się rozpromienił.

289

- Może jednak będę pamiętał.
Verena wyciągnęła szyję, żeby dojrzeć adres, ale Bran-

don zasłonił jej widok.

- Już mówiłem, że to do Sary, mojej siostry.
-Aha.
Ciekawe, czy udałoby się przekupić Herbertsa, żeby

niechcący otworzył kopertę?...

- Idę zobaczyć, co z panem Lansdowne'em.
D r z w i zamknęły się za kamerdynerem i Verena zosta­

ła sam na sam z Brandonem. Widziała, że już nigdy wię­
cej go nie zobaczy. Oby tylko nic mu się nie stało, kiedy
będzie jej pomagał. Boże, jakże nienawidziła czekania, za­
stanawiania się, co strasznego się wydarzy, niepewności.

- M a m nadzieję, że wszystko pójdzie dobrze.
- Pójdzie, jeśli będziesz ostrożna. Żadnych bohater­

skich wyczynów, proszę.

Verena w milczeniu skinęła głową. Chciała podbiec do

Brandona, zarzucić mu ramiona na szyję, poczuć jego za­
pach. Ale raptem ogarnęła ją nieśmiałość, jakby była pięt­
nastolatką.

- Vereno.
Podszedł do niej tak blisko, że jego surdut dotykał jej

sukni.

- Muszę ci powiedzieć jeszcze jedną rzecz. - Odzyskał

głos, ale nadal lekko chrypiał.

-Co?
- Spójrz na mnie.
Podniosła oczy i zaraz tego pożałowała. Był taki duży,

silny, władczy. Miała ochotę wsunąć dłonie pod jego sur­
dut, przytulić się mocno i najlepiej nigdy nie puścić.

- Brandonie, ja...
Wziął ją w objęcia i przygarnął tak mocno, że musiała

walczyć o oddech. Boże, ależ będzie za nim tęsknić. Jej

290

serce zamarło na tę myśl. Za niecałą godzinę będą w dro­
dze. Płótno koszuli ocierało jej policzek, zapach wody ko-
lońskiej koił zmysły.

- Musisz się przebrać, jeśli masz wyglądać jak stangret.
- Wiem. Może Peters coś mi pożyczy.
- Nie będziesz wyglądał modnie.

Brandon St. John, ulubieniec wyższych sfer, powoli

zmieniał się w prawdziwego Lansdowne'a.

Ta myśl, o dziwo, jeszcze bardziej ją zasmuciła.
- Musimy iść. James będzie czekał.

Uśmiech zniknął z twarzy Brandona.
- Co się stało, Vereno?
- Nic. Ale z rękami też musisz coś zrobić. Mój ojciec

twierdzi, że zawsze można po nich poznać człowieka.

Brandon spojrzał na swoje wypielęgnowane dłonie.
- Masz rację. Wysmaruję je sadzą z kominka. Zaczekaj.
Z uśmiechem podszedł do drzwi, otworzył i ukłonił się

nisko.

- Za panią, proszę pani! - powiedział, naśladując Her­

bertsa.

Verena się uśmiechnęła, choć gardło miała ściśnięte.
- Nie tak zachowałby się sługa.

- Załóżmy, że jestem impertynenckim sługą.

Jego niebieskie oczy zaiskrzyły się wesoło. I było

w nich coś jeszcze. Verenę przebiegł dreszcz.

Nie. Dostatecznie bolesna była świadomość, że wkrót­

ce się rozstaną. Nie chciała potem jeszcze bardziej cier­
pieć.

- Powinniśmy już iść.
- Nie, póki mnie nie pocałujesz. - Nachylił się tak, że

jego usta znalazły się o cal od jej ust. - A kiedy wrócimy,
zamierzam z tobą porozmawiać.

N i e wrócą razem. Zaraz potem, kiedy ona i James od-

291

zyskają listy, popędzą jak wiatr do Dover, gdzie już cze­
ka na nich statek. Zwilżyła wyschnięte usta.

- Później, gdy już będzie po wszystkim.
- Więc mnie pocałuj i ruszajmy.
- Nie mamy czasu...
Położył dłonie na framudze drzwi, tak że uwięził ją

w swoich ramionach.

- Vereno, jeden pocałunek.
Ostatni. Za parę godzin będzie w drodze do Włoch,

a w Anglii zostawi serce.

Brandon musnął wargami jej usta. Ich subtelny dotyk,

pełen wahania, wywołał w niej gwałtowną reakcję. Obję­
ła St. Johna za szyję, przywarła do niego całym ciałem
i rozchyliła usta. Przebiegły ją dreszcze. Jeden pocałunek,
choćby gorący i namiętny, to było za mało. Zapragnęła
czegoś więcej.

Była bezwstydna, pozbawiona zasad, ale już o nic nie dba­

ła. Wspomnienie tej chwili miało stać się jej najdroższym.

Brandon wyczuł jej desperację. Pragnął Vereny jak sza­

leniec. Myślał o niej zaraz po przebudzeniu i z myślą
o niej zasypiał. Potrzebował jej jak...

Odsunęła się i oparła o futrynę, cała zapłoniona.
- Musimy iść.

- Jeszcze nie - powiedział Brandon zdławionym gło­

sem.

Verena gwałtownie zaczerpnęła oddechu. Powietrze

między nimi zawsze było pełne napięcia, teraz stało się
tak gęste, że niemal widoczne.

Brandon sięgnął do klamki, zamknął drzwi i ku zdu­

mieniu lady Westforth przekręcił klucz w zamku.

Potem stanął twarzą do niej. Jej wyrazu nie można by­

ło z niczym pomylić. Verena przełknęła ślinę, cofnęła się
kilka kroków i trafiła nogami na brzeg kanapy.

292

Brandon podszedł bliżej i otoczył ją ramionami.
- Przez jedną chwilę nie myśl o tym, co wydarzyło się

ostatniej nocy. Albo co może się stać dziś po południu.
Teraz jest tylko obecna chwila i my. - Jego głos rozpalał
jej zmysły, niczym ogień trawiąc wszystko na swojej dro­

dze. - Pocałuj mnie, Vereno.

Potrząsnęła głową.
- Więc pozwól, że ja cię pocałuję.
Musnął palcami jej policzek. Verenę przeszło mrowie.

Wiedziała, że Brandon ją uwodzi. I co w tym złego? - po­

myślała. Dlaczego nie ulec namiętności? Może po raz
ostatni w życiu.

Do licha, należała się jej odrobina szczęścia. Zasłużyła

na to, by swój ostatni dzień w Anglii spędzić w ramio­
nach mężczyzny, którego... Pohamowała się w ostatniej
chwili przed wyznaniem największego grzechu: że kocha
Brandona St. Johna.

- Vereno - wyszeptał.
Ujął jej dłoń i złożył delikatny pocałunek we wnętrzu,

drażniąc skórę gorącym oddechem.

Zwarli się spojrzeniami, Verena przesunęła opuszkiem

po jego ustach. Brandon chwycił jej palec zębami i ugryzł
delikatnie. Następnie powiódł wargami ku nadgarstkowi,

a w niej rozgorzał ogień.

- Pragnę cię, Vereno. A ty mnie?
W odpowiedzi zaplotła ręce na jego karku i przyciągnę­

ła jego usta do swoich. Brandon jęknął głucho i zaczął
dłońmi błądzić po jej ciele, jakby nigdy wcześniej jej nie
dotykał.

Nawet nie wiedziała, kiedy się rozebrali. W jednej

chwili byli w kompletnych strojach, w następnej szarpali
się z guzikami i haftkami, a w kolejnej ubrania leżały wo­
kół nich na podłodze.

293

Verena przywarła piersiami do nagiego torsu Brando-

na. Samo dotykanie przestało jej wystarczać. Zapragnęła
poczuć go wszystkimi zmysłami. Mury obronne, które

wokół siebie wzniosła, kruszyły się szybko. Całkowicie się

zatraciła, wpijając się ustami w jego usta.

- Jesteś moja - szepnął Brandon ochryple do jej ucha.
Verena pozbyła się wszelkich hamulców. Z radością ob­

serwowała jego twarz, pod wpływem jej śmiałych piesz­
czot wykrzywioną w rozkosznej udręce.

W końcu Brandon jęknął:
- Nie wytrzymam dłużej.
Osunął się przed nią na kolana, pochylił i przywarł

ustami do jej piersi. Verena wplotła palce w jego gęste

włosy i przyciągnęła go bliżej. Zmysły miała wyostrzone.

Czuła wilgotny ślad, który zostawiał na jej skórze gorący

język, ciepło bijące od kominka, brzeg kanapy uciskający
tył jej nóg, dłonie Brandona na swoich kolanach. Wszyst­
kie szczegóły zapadały w jej pamięć i potęgowały żądzę.

Błądząc rękami po jego szyi i barkach, otoczyła udami

biodra, zarzuciła mu ramiona na kark, wpiła paznokcie

w plecy.

Następnie zaczęła się pod nim wić w zmysłowym tań­

cu. Dla Brandona była to prawdziwa tortura. Ledwo trzy­

mał na wodzy własne pożądanie.

Gdy już myślał, że z nim przegra, Verena gwałtownie

wygięła ciało. Musiał objąć ją z całej siły, żeby nie spadla
z kanapy. Doprowadziwszy ją do ekstazy, przestał się ha­
mować. Potem przytulił ją do siebie mocno.

Kochał ją tak, jak nie mógłby pokochać żadnej innej.
- Vereno - szepnął, poruszając oddechem jej włosy. -

Ja...

- Nie, Brandonie. Musimy jechać.

- Vereno, my...

294

- Nie. - Jej uśmiech zadrżał lekko. - Nie możemy... N i e

teraz.

W duchu niechętnie przyznał jej rację; zegar tykał,

a mieli dużo do zrobienia. Bez słowa skinął głową i wstał.

Ubrali się w milczeniu. Twarz Vereny była pełna na­

pięcia. Brandon kilka razy próbował coś powiedzieć, ale
zniechęcał go wyraz jej oczu.

W końcu wygładziła włosy i przywołała na usta nie­

pewny uśmiech.

- Porozmawiamy później. Po...

St. John ujął ją pod brodę.
- Kiedy będziesz gotowa. - Musnął ustami jej policzek.
Z początku chciała się cofnąć, ale kiedy on sam zrobił

krok do tyłu, przyciągnęła go z powrotem i położyła gło­
wę na jego ramieniu. Brandon ją objął i tak stali, póki ze­

gar nie wybił godziny.

Verena podeszła do małego biurka, wzięła świstek pa­

pieru i schowała go do torebki.

- Musimy iść.

Brandon kiwnął głową.
- Pożyczę rzeczy od Petersa.

Razem wyszli z pokoju. Verena zawołała Herbertsa.

Niedługo potem Brandon, w starym płaszczu i znisz­

czonym filcowym kapeluszu, pomógł jej wsiąść do powo­
zu. Gdy zamykał za nią drzwi, dostrzegł znajomego obe-

rwańca. W chwili gdy zaciął konie, chłopak puścił się
przed siebie biegiem.

W normalny dzień Verena byłaby zadowolona z jazdy

powozem na resorach. Powóz Brandona był dużo lepiej
przystosowany do dalszych podróży niż jej, który niebez­

piecznie przechylał się na każdym zakręcie. Ale nic nie
mogło uprzyjemnić długiej i męczącej drogi do Little Sut-

295

ton.

Była tak zdenerwowana, że bolał ją żołądek. A fakt, że

Brandon znajdował się blisko i jednocześnie daleko, nie

poprawiał jej nastroju.

Dotarli do Little Sutton o pierwszej i zatrzymali się,

żeby spytać o gospodę. Tam czekała na nich kolejna wia­

domość, dostarczona przez urwisa o brudnej twarzy. W li­

ście kazano lady Westforth jechać na polanę znajdującą

się pół mili od miasteczka.

Zgodnie z planem Verena poinformowała wszystkich,

którzy byli w zasięgu głosu, że jest zmęczona, głodna
i marzy tylko o powrocie do Londynu. Narzekała, jęcza­
ła, a w końcu wybuchnęła płaczem, tak że pokojówka mu­
siała odprowadzić ją do powozu.

Brandon nawet nie zsiadał z kozła.

Verenę zdumiało, jak łatwo przyszły jej łzy. Gdy ruszy­

li w dalszą drogę, minęło kilka minut, zanim się opano­

wała. O wyznaczonej godzinie powóz wtoczył się na po­

lanę.

Verena dotknęła torebki, w której trzymała pistolet.

Wyjęła go i upewniła się, że jest naładowany, po czym wy­

chyliła się przez okno.

Ze wszystkich stron otaczały ją gęste zarośla i wysokie

drzewa. Rozejrzała się z niepokojem. Nie widziała Bran-
dona, ale była świadoma jego obecności. Siedział na koź­

le, wystawiony na atak, a ona mogła się tylko modlić, że­
by szantażyści nie nabrali podejrzeń.

Słychać było jedynie śpiew ptaków i szum wiatru w li­

stowiu. Powóz się zakołysał, gdy St. John zeskoczył na
ziemię i ruszył do koni, jakby chciał sprawdzić, czy

wszystko w porządku.

Chwilę później Verena stwierdziła:
- Nikogo tutaj nie ma.

296

- Zaczekaj - rozkazał Brandon cicho.

- Chcę wysiąść. - Nie mogła znieść bezczynności, pod­

czas gdy on wystawiał się na niebezpieczeństwo.

- Nie. Jesteś w sukni. Jeśli coś pójdzie źle, nie uciek­

niesz szybko do powozu.

- Nie znasz mnie, jeśli tak myślisz.

Pomknął ku niej spojrzeniem, gorącym i władczym.
- Znam cię za dobrze, żeby wypuścić z powozu.
Verena mocniej zacisnęła dłonie na torebce.

- Zastanawiam się, gdzie...
- Stój! - dobiegł głos ze skraju polany.

Był znajomy. Verena zamknęła oczy.
Kiedy je otworzyła, zobaczyła Rogera Carringtona, wi­

cehrabiego Wychama. W dłoni trzymał pistolet, wycelo­

wany prosto w nią.

23

Mężczyźni nigdy nie zrozumieją, że kobieta potrzebu­

je mężczyzny, który słucha. Rozumie. Płaci jej rachunki.

I oczywiście kocha ją do szaleństwa, nawet kiedy jej bio­
dra stają się coraz szersze z powodu niefortunnego

upodobania do słodyczy.

Lady Jersey do pani Cowper, obserwując walca u Al-

macka.

Brandon nie mógł uwierzyć własnym oczom. Wycham

zdrajcą. Z wolna narastał w nim gniew, głęboki i gorzki.

Roger odbezpieczył pistolet. Metaliczny dźwięk roz­

niósł się po całej polanie.

- Nawet o tym nie myśl, Brand.

St. John zacisnął szczęki.

- Co ty, do diabła, wyprawiasz, Rogerze? To niedo­

rzeczne!

- Wcale nie. Chodzi o przetrwanie. Nie mam wyboru.

Vereno, proszę do nas dołączyć.

Lady Westforth otworzyła drzwi powozu.
- Zaczekaj! - Brandon zrobił krok w jej stronę, ale za­

trzymał się, kiedy ujrzał wylot lufy. - Po co każesz jej wy­

siadać?

- Bo chcę widzieć wasze ręce. I nie myśl o użyciu bro-

298

ni, którą ukryłeś w powozie. Zastrzelę twoją damę, jeśli
będę musiał.

Brand zwinął dłonie w pięści.

- Roger Carrington - odezwała się Verena z pogardą

w głosie. - Powinnam się była domyślić.

Wycham poczerwieniał.
- N i c nie rozumiesz.

- Wiem, że szantażowałeś mojego brata.

Wicehrabia sięgnął do kieszeni i wyjął z niej zmięty plik

listów. Rzucił je na ziemię.

- Są wasze. Gdzie lista?

St. John ruszył w stronę powozu, ale po dwóch kro­

kach przystanął.

- Mogę zapytać, jak wszedłeś w posiadanie korespon­

dencji Lansdowne'a? To nadzwyczajny zbieg okoliczno­
ści, że zdobyłeś ją akurat wtedy, gdy zginęła lista.

- Prawda? Właściwie musiałem trochę pomanipulować

losem.

Verena zmarszczyła brwi.

- Pomanipulować?
- Wiedziałem, że tak po prostu nie oddacie listy.

Zwłaszcza kiedy się zorientujecie, że może ona przedsta­
wiać pewną wartość. Dlatego musiałem uknuć drobną in­

trygę.

- Skąd dowiedziałeś się o Jamesie?

- Poznałem wątpliwej sławy pana Lansdowne'a kilka

miesięcy temu, we Francji. Od razu uderzyło mnie podo­
bieństwo do ciebie.

- Słyszałeś o jego romansie.
Wycham wzruszył ramionami.
- Za niewielką sumkę można od kiepsko opłacanego

sługi wydobyć więcej informacji, niż się potrzebuje. Resz­
ta nie była trudna.

299

- To podłość - warknął St. John. Jak mógł się aż tak

pomylić?

- Nie, dobre planowanie.
Brandon aż się gotował. Musiał nakazać sobie spokój,

bo Verena go potrzebowała.

Roger machnął pistoletem.

- N o , Vereno, daj mi tę przeklętą listę.
- Jeśli ją wykorzystasz, popełnisz zdradę - ostrzegł go

Brandon.

- N i c mnie to nie obchodzi.
- Rogerze, nie wiem, co zamierzasz, ale...
- Zdajesz sobie sprawę, ile wynoszą moje długi?
- Twój ojciec...
- Nie ma pieniędzy. Żadnych. - Wycham zaśmiał się

krótko. - O, tak, ja też byłem zaskoczony. Stracił wszyst­
ko, inwestując w najbardziej niedorzeczne przedsięwzięcia.
Nic mu nie zostało. - Na jego czoło wystąpił pot. - Całe
moje życie opierało się na przeświadczeniu, że kiedyś

odziedziczę tytuł. Zostałem wychowany na bogatego
i wpływowego człowieka, a nie na nędzarza. Do diabła, nie
potrafię być biedny. Muszę dostać listę. Jest warta fortunę.

Verena potrząsnęła głową.
- Są gorsze rzeczy niż bieda. Na pewno możesz...
- Dawaj tę cholerną listę!
- Rogerze - zaczął Brandon, robiąc krok do przodu -

jeśli tak bardzo potrzebujesz pieniędzy, chętnie...

- Nie! Sam je zdobędę.
Ten histeryczny ton w głosie Brandon dobrze pamiętał

ze szkolnych czasów.

- Pogarszasz sprawę. Odłóż pistolet i...

- Dawajcie listę!
Lady Westforth sięgnęła do torebki i wyjęła z niej zło­

żoną karteczkę.

300

- Masz.
Nawet nie ruszyła się z miejsca. "Wycham utkwił wzrok

w świstku, który trzymała w palcach, i jak zahipnotyzo­
wany zaczął iść w jej stronę. Już wyciągał rękę po kartkę,

ale w tym momencie porwał ją wiatr.

- Łapcie ją!
Verena schyliła się i ukradkiem nabrała garść ziemi.

Kiedy się wyprostowała, cisnęła nią w oczy Rogerowi.

Wycham wrzasnął i zatoczył się do tyłu, przyciskając

ręce do twarzy.

Tymczasem St. John wyjął spod kozła ukrytą broń, ale

zanim zdążył wycelować, z lasu dobiegł głośny strzał.

Strzelba wypadła mu z ręki.

Za Rogerem stał Farragut. Jego brązowe oczy płonęły

gniewem.

- Do diabła! - zaklął St. John.
- Naprawdę pan myślał, że Wycham jest zdolny do za­

planowania takiej intrygi?

Verena spojrzała na Brandona.
- K t o to jest?
- Pozwól, że dokonam prezentacji - odezwał się wice­

hrabia, mrugając załzawionymi oczami. - To Farragut.
Pracuje w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych.

- Owszem. Tkwię tam od czterdziestu lat. I co z tego

mam? Nic! Postanowiłem więc przekuć swoją wiedzę na
złoto.

- Lista - powiedziała cicho Verena.
- Tak. Lista wszystkich naszych agentów w Europie.

Sama Francja jest gotowa zapłacić za nią ponad sto tysię­
cy funtów.

Verena przyłożyła dłoń do czoła, jakby rozbolała ją

głowa.

- I dał pan ją Humfordowi?

301

- Wycham miał ją ukraść w tamten wieczór, kiedy od­

bywało się u pani przyjęcie. Cała wina spadłaby na Hum-
forda.

- Ale on zgubił listę - powiedział Brandon.
Farragut łypnął na niego spode łba.
- Cholerny głupiec. Ostrzegałem go, że to ważny do­

kument. I co zrobił? Zgubił go, zanim dzień się skończył.

St. John spojrzał na Rogera.

- Jak się wpakowałeś w tę historię?
Farragut zarechotał.
- Lepiej ja to wyjaśnię. Potrzebowałem kogoś, kto zmy­

liłby trop i odwrócił ode mnie uwagę. Roger okazał się
doskonały. Zdesperowany młody utracjusz. Gotowy zro­
bić niemal wszystko, żeby uwolnić się od długów, nawet
zlikwidować Humforda.

Brandon przeniósł wzrok na przyjaciela.
- Zabiłeś Humforda?
- Ja... tylko uderzyłem go w głowę. Chciałem go ogłu­

szyć. Bałem się, że ściągnie na nas policję i . . .

- Mój Boże! - wykrztusiła Verena. - Zamordowałeś go

przed moim domem, wrzuciłeś ciało do Tamizy i spokoj­

nie wróciłeś na kolację.

- Nie, przecież Roger mówi, że uderzył go w głowę -

wtrącił Brandon. - Kto w takim razie podciął mu gardło?

Wicehrabia zerknął na Farraguta. Ten obrzucił go po­

gardliwym spojrzeniem i skrzywił usta.

- To ja pozbyłem się ciała. Wycham omal nie zemdlał.

Ledwo starczyło mu sił, żeby dowlec się z powrotem do
domu lady Westforth. Nie ma odwagi do takich rzeczy.

Carrington zbladł i rzucił przez zęby:
- T y m razem zrobię to, co muszę.
- Rogerze, przecież nie potrafisz zabić człowieka z zim­

ną krwią - odezwał się Brandon cichym głosem. - To do

302

ciebie niepodobne. Nie mógłbyś żyć ze świadomością po­
pełnienia zbrodni.

Przez twarz Wychama przebiegło drżenie.
- Po co tu przyjechałeś...
- Opanuj się! Bądź choć raz mężczyzną.
Farragut zaśmiał się ochryple.
- Roger Carrington? Chciałbym to zobaczyć. Na szczę­

ście, gdy już będzie bogaty, nikt nie będzie kazał mu udo­

wadniać męskości.

- Jestem mężczyzną - oświadczył Wycham blady jak

płótno.

Wycelował pistolet w Brandona.

St. John wiedział, że na ziemi u jego stóp leży strzelba.

Gdyby udało mu się po nią sięgnąć, nie prowokując Ro­
gera do strzału na oślep... Dobry Boże, co robić?

Udawajmy, że już ją mamy. Oczywiście.
- Przepraszam.
Wycham ze zdziwienia uniósł brwi.

- Za co?
- Za to, że cię zabiję.
- Ale ty... nie masz...

Brandon błyskawicznym ruchem schylił się po strzel­

bę, podniósł ją i wypalił... ale nie w Rogera. Farragut za­
toczył się do tyłu i runął na ziemię. Jego broń poleciała
w górę i spadła w krzaki.

Carrington otworzył i zamknął usta, ale nie wydobył

się z nich żaden dźwięk.

Verena podeszła do niego z małym pistoletem w ręce.
- Rogerze, odłóż broń.
Wycham spojrzał na krew sączącą się z kącików ust

nieruchomego Farraguta. Potem bez słowa zamknął oczy

i wypuścił pistolet z ręki.

- Przepraszam - wyszeptał. - Tak mi przykro.

24

Przepraszam. Czy jest lady Westforth? O, Boże! Chy­

ba zgubiłam bransoletkę.

Pani Cowper do Herbertsa, gdy przyszła z wizytą do

łady Westforth następnego dnia po ogłoszeniu radosnej

nowiny.

Verena otworzyła drzwi i zajrzała do pokoju Jamesa.
-Ver!
Weszła i usiadła na brzegu łóżka.
- Wyglądasz lepiej. Co powiedział lekarz?
- Za kilka dni wstanę i zacznę chodzić o kulach. W sa­

mą porę, bo w sobotę odpływa nasz statek.

Wiadomość powinna ją ucieszyć, ale przyprawiła o łzy.
- To dobrze.
Brat ujął jej dłoń i uśmiechnął się krzywo.
- Wcale nie. Gdzie St. John?

- Był tutaj rano, ale się z nim nie spotkałam.
Nie mogła. Od strasznych przeżyć z poprzedniego dnia

unikała Brandona. Nie mogła się z nim zobaczyć. Serce
jej pękało.

James westchnął.

- Jesteś pewna, że chcesz wyjechać z Londynu?

Nie.

304

- Wiesz, co się stanie, jeśli zostaniemy. - Podejrzenia,

szepty. - Nie mamy tej przeklętej listy.

James potarł brodę i zmarszczył czoło.

- Chyba tak. Ja tylko... Vereno, w życiu spotyka nas tak

niewiele szczęścia. Nie zmarnuj swojej szansy.

Verena miała ściśnięte gardło, oczy ją piekły. Niczego

nie marnowała. Wstała z łóżka i poklepała dłoń brata.

- Jedyne, co tracę, to czas. Muszę się pakować.
Posłała mu uśmiech i wyszła z pokoju. Znalazłszy się

za drzwiami, oparła głowę o drewnianą futrynę. Gdy tyl­
ko noga Jamesa wydobrzeje, wyjadą i wszystko będzie,
jak trzeba. Niebawem znajdzie się wśród rodziny.

- A, tu jesteś - rozległ się za nią głęboki głos.
Verena gwałtownie zaczerpnęła tchu i przycisnęła dłoń

do mocno bijącego serca.

- Brandon! Wystraszyłeś mnie!
- Nie chciałem. - W wąskim korytarzyku od razu zro­

biło się ciemniej i przytulniej. - Jak twój brat?

- Lepiej. - Verena skierowała się do schodów, żeby uciec

tam, gdzie jest więcej światła. Dlaczego jej serce tłukło się

w piersi i zamierało za każdym razem, kiedy Brandon był
w pobliżu. - Doktor powiedział, że za kilka dni James
wstanie.

St. John ruszył za nią na dół.

- To świetnie. Wszystkim nam przyda się odrobina wy­

poczynku.

Verena zatrzymała się pod drzwiami salonu.
- Jak się tu dostałeś?

Brandon wzruszył ramionami.

- M a m swoje sposoby.

- Przekupiłeś Herbertsa, tak?
Otworzył drzwi i usunął się na bok.
- Nigdy ci nie powiem.

305

Verena się zawahała, wspominając ostatni raz, kiedy

weszła do tego pokoju. Oblał ją war. Zerknęła na Brando-

na i zobaczyła, że on myśli o tym samym. Jego spojrze­
nie pobiegło ku kanapie, na ustach pojawił się lekki
uśmiech.

Do licha! Nienawidziła pożegnań. Ze sztywno wypro­

stowanymi plecami weszła do salonu. Nagle sobie uświa­
domiła, jak bardzo lubi swój dom. A już za tydzień będzie
musiała opuścić go na zawsze. Szybko zamrugała powie­
kami, odpędzając łzy.

„Zegnać się" to najokropniejsze słowo w słowniku.

Z piekącymi oczami podeszła do okna wychodzącego na
ulicę. Tyle miała do powiedzenia, a nie mogła wydobyć
z siebie głosu.

Brandon stanął obok niej.
- Kiedy ostatnim razem byliśmy w tym pokoju, zaczą­

łem coś mówić, ale kazałaś mi zaczekać.

- Tak, bo...
- Chciałbym cię o coś zapytać. Oczywiście jeśli nie

masz nic przeciwko temu.

Powinna go odprawić. W tej chwili.
- Możesz mnie pytać o wszystko.
- Dlaczego twoje kufry nadal stoją w holu?

Verena zesztywniała.
- Kufry?
- Tak. Zajrzałem do nich, czekając. Czyste suknie, noc­

ne koszule, tego rodzaju rzeczy. Zamierzałaś udawać, że

wyjeżdżasz, ale teraz sam nie wiem, co myśleć. - Jednym

ramieniem oparł się o framugę okna, drugim jej dotykał. -
Planujesz uciec z kraju.

Verena zwilżyła wargi i odwróciła się do niego twarzą.
- Brandonie, nie mamy wyboru. Nie wiemy, gdzie jest

lista, i póki jej nie znajdziemy...

306

- Pora przestać uciekać. - Jego oczy płonęły. - Raz na

zawsze, Vereno. Czy kiedykolwiek używałaś tego określe­
nia? Na zawsze. To piękne słowa.

- Nie uciekam. Przestałam cztery lata temu.
- Naprawdę? A może zamieniłaś ucieczkę na ukrywa­

nie się? - Dotknął jej włosów. - Kiedy cię poznałem, za­
uważyłem rzeczy, które nie miały sensu. Drobiazgi, ale
znaczące.

- Jakie?
- Byłaś znana w półświatku jako uwodzicielka. - Na­

chylił się i musnął policzkiem jej policzek, wywołując
u niej dreszcze. - Nie udało mi się jednak znaleźć niko­
go, kto twierdziłby, że był twoim kochankiem. A n i jedne­
go mężczyzny.

Verena zadrżała.
- Może dobrze ukrywałam swoich kochanków.
- A może żadnego nie miałaś, bo wtedy musiałabyś się

otworzyć.

- Ta rozmowa jest bez sensu, Brandonie.
- Przeciwnie. Dość szybko sobie uświadomiłem, że nie

mogę żyć bez ciebie.

Verena spojrzała na swoje dłonie. Dziwne, że człowiek

patrzy na nie codziennie, a tak naprawdę ich nie widzi.
Palce były długie i smukłe, choć paznokieć kciuka wyda­

wał się trochę za szeroki.

- Brandonie, nie wiesz...
- Wyjdziesz za mnie, Vereno?
Tak samo prosił ją o rękę Andrew. Ale w przeciwień­

stwie do niego Brandon miał dużo, dużo do stracenia. Co
gorsza, ona również.

- Nie - wyszeptała. - Nie mogę.
- Dlaczego? Nie kochasz mnie?
Wręcz płonęła z miłości.

307

I dlatego musiała go odtrącić.

- Zastanów się dobrze. Jestem Lansdowne. Moja rodzi­

na to oszuści.

- Podobnie jak mój brat Devon. Byłby świetnym akto­

rem.

- Tak, gdyby nie był St. Johnem.
Brandon zmarszczył brwi.
- Jesteś najbardziej upartą kobietą na świecie. Nie ob­

chodzi mnie...

- Ale zacznie obchodzić, kiedy bracia odwrócą się do

ciebie plecami. Gdy rodzina przestanie wymawiać twoje
imię, ludzie, których uważałeś za przyjaciół, przestaną cię
poznawać, a za plecami będą z ciebie drwić. - Uniosła

wzrok. - Wiesz, jak to jest? Masz pojęcie? To boli bardziej

niż rana zadana nożem.

- Dobry Boże, czy właśnie tak się stało, kiedy wyszłaś

ze Westfortha?

- Gorzej.
Brandon obserwował ją przez dłuższą chwilę. W koń­

cu westchnął.

Verenie ścisnęło się gardło. Pojadą z Jamesem do

Włoch, potem do Francji. A jej serce... Gdzie będzie?

Zamknęła oczy i zrobiła ruch, jakby chciała się odwró­

cić, ale Brandon zacisnął dłonie na jej ramionach.

- Chyba masz rację. Nasze małżeństwo rzeczywiście

wywołałoby skandal. Podobnie jak twoje poprzednie.

- Tak - wyszeptała. - Po śmierci Andrew... było strasznie.
Brandon przytknął wargi do jej skroni i powiedział ci­

cho:

- T y m razem będzie inaczej. Wspólnie stawimy czoło

wszystkiemu, co nam się przydarzy. Nigdy nie zostawię

cię samej. Rozumiesz? N i k t nie zrobi ci afrontu, bo miał­

by ze mną do czynienia.

308

- Brand, nie możesz narażać się na ludzką pogardę.
- A ty? - Nachylił ku niej twarz. - Spójrz na mnie.
- Nie dam rady przejść przez to samo co kiedyś.

Brandon zmarszczył brwi.
- A co ze mną, Vereno? Nie ma dla ciebie znaczenia,

że cię kocham? Że nie mogę bez ciebie żyć? Boisz się, że
wybuchnie skandal, jeśli za mnie wyjdziesz? A jeśli mnie

nie poślubisz?

Verena zmarszczyła brwi.

- Nie rozumiem...
- Umrę.
- Nie umrzesz.
- Część mnie umrze. - Ujął w dłonie jej twarz. - Ty je­

steś częścią mnie, Vereno, czy tego chcesz, czy nie. Jeśli
pojedziesz do Włoch, pojadę za tobą.

- Ale twoja rodzina...
- Zrozumie. - Wziął jej rękę i położył ją na pierścion­

ku, zawieszonym na wstążce. - Należysz do mnie.

Jej palce zacisnęły się na srebrnej obrączce.

- Nie wiem, co powiedzieć.
- Powiedz, że za mnie wyjdziesz i uchronisz przed

strasznym życiem włóczęgi. Jeśli się nie zgodzisz, będzie
duży kłopot, bo widzisz, napisałem do twoich rodziców
i zaprosiłem ich na nasz ślub.

Verena wytrzeszczyła oczy.
- Co zrobiłeś?

Brandon uśmiechnął się szeroko.
- Słyszałaś. Zaprosiłem twoich rodziców na ślub. Po­

winni być już w drodze. M a m nadzieję, że zdążą do so­

boty.

- Dlaczego?
- Bo wtedy się pobierzemy. Już załatwiłem specjalną

dyspensę.

309

- Brandonie, jak...
- I jeszcze jedno. Już rozesłałem zaproszenia.

- Rozesłałeś?
- Nie osobiście. Nie jestem dobrym organizatorem. Ale

moja siostra tak. Podobnie jak bratowa. Sara i Anna

wszystkim się zajmą, przynajmniej tak mnie zapewniają.
Mam nadzieję, że będziesz zadowolona.

- Ale na pewno można odwołać...
- Dwieście zaproszeń?
Verena bezgłośnie poruszyła wargami.
Brandon potrząsnął głową.

- Nie sądzę. To znaczy moglibyśmy spróbować. Ale

o kilku na pewno zapomnimy. - Westchnął. - Nie mówiąc

o orkiestrze, torcie, balu...

- Jakim balu?
- Na twoją cześć. Mój brat Marcus jest zdecydowany

zabić wzrokiem każdego, kto ośmieli się nas obrazić. Dla­

tego urządzamy wielki bal, na którym zostaniesz przed­

stawiona jako pani Brandonowa St. John.

Przycisnął jej palce do ust.
- Ale jeśli nie zechcesz za mnie wyjść, będę przygoto­

wywać się na skandal.

- Jaki skandal?
- Kiedy nie zjawisz się przy ołtarzu, stanę się pośmie­

wiskiem całego towarzystwa. Bo ja tam będę.

To wyglądało na szantaż. Usta Vereny zadrżały lekko.

- Będziesz, tak?
- Tak. I ludzie zaczną gadać, wiesz.

- Wyobrażam sobie.
- Wolę nie myśleć, co mnie czeka. - Brandon westchnął

dramatycznie. - Zwłaszcza że uchodzę za dobrą partię.

Verena musiała przygryźć wargę, żeby się nie uśmiech­

nąć.

310

- Rozumiem, że możesz mieć wiele kłopotów, szcze­

gólnie że jesteś taki przystojny.

- Właśnie. - Przesunął opuszkami po jej policzku. Do­

tknięcie było lekkie jak piórko, wzrok palący. - Vereno,
jeśli mnie nie poślubisz, i to szybko, nigdy już nie będę

szczęśliwy. Kocham cię.

Jej serce zadrżało.

- Brandonie, nie mogę...
Pocałował ją. Tak mocno, że kiedy się odsunął, omal

nie straciła równowagi.

- No więc? - zapytał ochryple. - Uchronisz mnie przed

błędami, przedwczesną śmiercią i samotną starością? -
Rozwiązał wstążkę przewleczoną przez dziurkę od guzi­
ka. - Wyjdziesz za mnie, Vereno?

Wsunął jej obrączkę na palec.

Srebro było ciepłe. Brandon miał rację. Niezależnie od

jej decyzji skandal i tak wybuchnie. Tylko że jeśli ona zo­

stanie, razem stawią mu czoło.

- Tak, Brandonie - powiedziała z sercem przepełnio­

nym radością. - Wyjdę za ciebie.

Epilog

Miłość to wspaniała rzecz. A najlepsze jest całowanie.

Herberts do nowej pokojówki państwa Pemberly, An­

ne, w trakcie próby nakłonienia fertycznej dziewczyny do
„zaszczycenia swoją obecnością jego mieszkania".

Ślub uznano za wydarzenie sezonu, ale państwo mło­

dzi byli zbyt szczęśliwi i zajęci sobą, żeby zwracać uwa­
gę na opinię towarzystwa. Brandon nie mógł uwierzyć

w swój dobry los. Miał u boku wszystko, czego pragnął
i o czym marzył. Obejmował Verenę ramieniem, gdy
przyjmowali życzenia na wielkim balu, który wyprawił
Marcus, i myślał tylko o tym, że na zewnątrz stoi powóz.

2 niecierpliwością czekał na miesiąc miodowy. Pragnął

żony tylko dla siebie. Jego nieznośna siostra nakłoniła Ve-
renę, żeby pozwoliła jej wprowadzić się do Westforth
House na tydzień przed ślubem i pomóc w przygotowa­

niach. Brandon wiedział jednak, że w rzeczywistości Sara
zamierza chronić uroczą narzeczoną przed jego awansami.

Na szczęście dla wszystkich zainteresowanych pokój

Vereny znajdował się bezpośrednio nad werandą. Brando-
nowi całkiem spodobało się zakradanie co noc przez okno
do sypialni przyszłej żony.

Verena podchwyciła jego spojrzenie i uśmiechnęła się,

312

a on przyciągnął ją do siebie i pocałował. Nigdy nie miał
jej dość. I uświadomił sobie z radością, że tak będzie za­
wsze. Im dłużej Z sobą przebywali, tym bardziej się po­

trzebowali.

Verena otoczyła go ramieniem w pasie i oparła jasną

głowę o jego bark, rozsiewając lekki zapach lawendy. To
był koniec długiego i wyczerpującego tygodnia. Jej rodzi­

ce rzeczywiście przyjechali. T y m razem twierdzili, że są
krewnymi dawno nieżyjącego rosyjskiego arcyksięcia.

Brandon musiał im oddać, że mieli wygląd i maniery ary­
stokratów. N i k t niczego nie podejrzewał.

W pewnym momencie z sali balowej wyszedł James, wspie­

rając się na kulach ozdobionych kolorowymi wstążkami.

- Widzę, że odwiedziła cię nasza siostra Charlotte - za­

uważyła z uśmiechem Verena.

- O, tak - odparł James z westchnieniem. - Gdybym

był koniem, próbowałaby zapleść mi ogon. Dobrze, że za­
wiązała wstążki na kulach, a nie na nogach.

Brand się zaśmiał. Rodzina Vereny była urocza. Po

chwilowej konsternacji towarzystwo też się nimi zachwy­

ciło. Od razu posypały się zaproszenia.

Oczywiście Lansdowne'owie nie zamierzali pozostać

w Londynie tak długo, żeby ktoś ich zdemaskował. Oj­

ciec Vereny już planował odwiedzić Włochy, tym razem
jako zubożały angielski diuk. Brand zadbał o to, żeby ro­

dzina miała dość pieniędzy na podróże i obiecał, że bę­
dzie raz do roku składał im z żoną wizytę. Takie rozwią­

zanie wszystkim bardzo odpowiadało.

Z kolejki czekających wyszedł kolejny gość. Lekko

przygarbiony, o siwych włosach i krzaczastych brwiach...

- Lord Colburn!

Starszy człowiek się uśmiechnął.

- N i e spodziewał się pan, że przyjdę, prawda? - Uścis-

313

nął rękę St. Johnowi, a następnie z galanterią pocałował

dłoń panny młodej. - Przepraszam za spóźnienie. Miałem

na podjeździe starcie z pewnym stangretem. Najbardziej

nieokrzesany osobnik, jakiego w życiu widziałem. -

Machnął ręką ze śmiechem. - Przepraszam. Plotę jak głu­

piec. To wiek.

- Znalazł pan listę? - spytała Verena.

James przysunął się o krok.

- M a m nadzieję, że tak.
Colburn potrząsnął głową.

- Obawiam się, że nie, choć byliście państwo tak

uprzejmi i pozwoliliście nam przeszukać dom.

- Szkoda - powiedziała Verena, marszcząc brwi. - Oba­

wiam się, że nigdy nie poznamy końca tej historii.

Brandon przesunął dłoń z jej talii na plecy.

- Na pewno znajdzie się we właściwym czasie.

Verena posłała mu uśmiech. Jej fiołkowe oczy były peł­

ne miłości. Nie zważając na otoczenie, mąż nachylił się,

żeby ją pocałować...

- A, tu pan jest! Nie powinien pan zostawić tych czu­

łości na miesiąc miodowy?

Brandon westchnął.

- Herberts.
- Dobry Boże! - wykrzyknął James. - Co tutaj robisz?

Wystrojony w nową granatowo-beżową liberię z lśnią­

cymi mosiężnymi guzikami sługa włożył kciuki w kiesze­

nie i zakołysał się na piętach.

- Niech pan spyta panią.
Colburn zmarszczył brwi.

- Znają państwo tego człowieka? To ten sam, który

próbował zajechać drogę mojemu stangretowi, kiedy skrę­

ciliśmy na podjazd!

- To dlatego, że trochę się spieszyłem. - Herberts pochy-

314

lił się do przodu i dorzucił konfidencjonalnym tonem: -
Przydałyby się panu nowe konie, sir. Obecne to chabety.

Brandon zerknął na żonę.
- No więc?
Verena uśmiechnęła się szelmowsko.
- Herberts nie był szczęśliwy jako kamerdyner.
- Biedak! - skwitował James, choć nie wyglądał na prze­

jętego.

- I okazało się, że jest utalentowany w innych dziedzi­

nach - dodała słodko Verena.

- Racja. Potrafię zaparkować powóz co do cala.
Pani St. John uśmiechnęła się do męża.
- Pomyślałam, że skoro wziąłeś do nas Poole'a, Her­

berts może zostać stangretem.

- Poole chyba lubi być kamerdynerem - stwierdził słu­

ga, wypinając pierś. - A tymczasem ja jestem świetnym

woźnicą. Zdziwił się pan, co, sir?

- Brandon! - W ich stronę zmierzał Devon z bardzo po­

nurą miną. Tuż za nim szedł Chase. - Stałem na fronto­

w y m trawniku, żegnając się z lady Tarleton, kiedy ktoś

ukradł mi nowy zegarek.

Jego brat pokiwał głową.

- A mnie spinkę od krawata.
- To nie ja! - zastrzegł się stangret, unosząc ręce.
- Herberts - powiedziała Verena z naganą.

Sługa ze skruchą potrząsnął głową.
- N o , dobrze. To przecież taka radosna okazja.
Zaczął wyjmować z kieszeni różne przedmioty. Po

chwili na marmurowym stoliku powstał lśniący stos.

- Dobry Boże! - wykrztusił Colburn, patrząc na górę

pierścionków, dewizek, spinek do krawata i innych dro­
biazgów. - To dopiero kolekcja.

- M ó j zegarek! - wykrzyknął Devon. Sięgnął po nie-

315

go pospiesznie, wytarł rękawem i schował do kieszeni.

- I moja spinka! - zawołał Chase.

James mrugnął do Herbertsa.

- Dobra robota, stary.
N o w y stangret napęczniał z dumy.
- Dziękuję, panie Lansdowne. Staram się nie zaniedby­

wać swojego hobby.

Colburn wziął do ręki lakierowaną tabakierkę.
- Wygląda znajomo. Zastanawiam się... M ó j Boże!

- Co się stało? - zapytał Brandon.
- Już wiem! Należała do Humforda! Miał ją przy so­

bie, kiedy ostatni raz go widziałem. W dniu, kiedy dali­

śmy mu listę.

Verena zmarszczyła brwi.
- Chyba nie zażywał tabaki.
- Istotnie - przyznał Colburn.
Otworzył kciukiem blaszane wieczko. Na podłogę wy­

padł mały świstek papieru.

- Lista! - wykrzyknął James. - Herberts ukradł taba­

kierkę Humfordowi, gdy ten przyszedł na kolację do Ve-

reny.

Brandon się roześmiał.

- To wyjaśnia, dlaczego zaczął jej szukać w środku ko­

lacji. Wiedział, że przed chwilą ją miał, a nagle zniknęła.

Chyba wpadł w panikę.

- Nie mogę uwierzyć, że się znalazła - powiedziała Ve­

rena z radością. - Dzięki Bogu.

Colburn się rozpromienił.
- Rzeczywiście dzięki Bogu. Wybaczcie mi, państwo,

ale muszę iść.

- Oczywiście.
St. John odprowadził wzrokiem Colburna, który ru­

szył do wyjścia, niemal biegnąc z podniecenia.

316

Verena oparła głowę na ramieniu męża i westchnęła

uszczęśliwiona.

Brandon spojrzał w wesołe oczy żony i nagle zatęsknił

za miesiącem miodowym. Nie za pół godziny, tylko na­
tychmiast. W tej sekundzie. Zanim weźmie ją w ramiona
na oczach gości.

Ujął jej dłoń i położył ją sobie w zgięciu łokcia.
- Herberts, myślisz, że uda ci się wydostać powóz z te­

go tłoku?

- Jasne, że tak. Państwo są gotowi do podróży?
- Już ruszacie? - spytał Devon, wyraźnie zawiedziony. -

Nie pożegnacie się z Marcusem i Sarą?

- Po co? - odezwał się Chase. - Marcus nie przejmie się

takim drobiazgiem, a Sara uzna, że ich nagły wyjazd jest
bardzo romantyczny.

- Bo to prawda - oświadczyła Verena.

Cały świat wydawał się jej przyjazny, pełen obietnic

i miłości.

Brandon pocałował ją w rękę.

- Jedziemy?

Odpowiedziała spojrzeniem, które sprawiło, że czym

prędzej pociągnął ją do wyjścia. Chwilę później Verena
siedziała w nowym powozie, a Herberts wspinał się na ko­
zioł. Brandon zawahał się przy drzwiach. Miał taką łobu­
zerską minę, że Verena z trudem powstrzymała się przed

zarzuceniem mu ramion na szyję.

- Chwileczkę, kochanie - powiedział. - Muszę jeszcze

coś zrobić.

Devon, który razem z Chase'em stał na ganku, rzucił

spojrzenie na podjazd.

- Wygląda na to, że Brandon wraca. Chyba doszedł do

wniosku, że jednak powinien pożegnać się z Marcusem.

Chase poszedł za wzrokiem brata i zobaczył, że Brand

317

idzie ku nim przez trawnik, trzymając ręce w kieszeniach.

- Ja bym nie wrócił.
- Nie? Nawet, żeby się pożegnać?
- Nawet.
W połowie trawnika Brandon przystanął i krzyknął:
- Chase!
Brat uniósł brwi i zrobił krok do przodu.
-Co?
- Zaopiekuj się tym.
Gdy Brandon coś rzucił, Chase nie zdążył nawet po­

myśleć, tylko odruchowo wyciągnął rękę i złapał jakiś ma­
ły przedmiot. Talizman.

- Do diabła! - ryknął. - Zabieraj go z powrotem!
- Nie. Teraz należy do ciebie. Może cię uratować.
Brandon pomachał mu ręką i popędził do powozu.

Chase spojrzał na Devona. Ten uniósł ręce w górę i za­
czął się cofać.

- Nie patrz na mnie! Pierścionek jest twój.
Do diabła! Talizman był ostatnią rzeczą, której Chase

potrzebował. Akurat dzisiaj.

Pobiegł wzrokiem ku drodze. Powóz państwa młodych

utknął między starym wehikułem a landem. Herberts
miotał obelgi na starszego woźnicę, który sprawiał wraże­
nie głuchego. Ściskając pierścień w dłoni, Chase przesko­
czył przez balustradę i puścił się biegiem przez trawnik.

Ale w tym momencie lando ruszyło, a Herberts zaciął

konie. Chwilę później powóz pędził podjazdem, kołysząc
się niebezpiecznie. Ze zdumiewającą szybkością wszedł

w zakręt.

Chase patrzył za nim, póki nie zniknął z widoku. W rę­

ce czuł ciepło metalu. Do diaska, co teraz robić? Nie wró­
ci do siebie, aż... Zmarszczył brwi, w gardle poczuł ściska­
nie. Może nigdy.

318

Spojrzał na obrączkę. Wygrawerowane na niej dziwne

runy lśniły w blasku lamp.

- Do diabła, tylko nic nie knuj - powiedział groźnie. -

Nie zostałem stworzony do małżeństwa i prędzej w pie­
kle będzie zimny dzień, niż ja się ożenię.

Następnie schował talizman do kieszeni i ruszył do

swojego faetonu.