KAPSAICYNA LECZY RAKA

Uczeni z uniwersytetu w Nottingham (Anglia) przeprowadzili badania nad kapsaicyną
podawaną wewnętrznie. Dotychczas stosowano ją zewnętrznie jako plastry przeciwbólowe w
reumatyzmie i artretyzmie. Podając kapsaicynę wewnętrznie zwierzętom doświadczalnym
zauważyli, że chore na nowotwory - zdrowiały. Otóż okazało się, że kapsaicyna, dostawszy
się do organizmu poszukuje komórek rakowych i znalazłszy je, zabija mitochondria, które są
odpowiedzialne za podział i rozrost komórek.

Kapsaicyna niszczy każdy rodzaj nowotworu, bez względu na to, jaką część ciała zaatakował.

Kapsaicyna (nazwa systematyczna: trans-8-metylo-N-wanilino-6-nonenamid, C18H27NO3) -
organiczny związek chemiczny, alkaloid, odpowiedzialny za ostry, piekący smak papryki
chili. Związek ten działa na receptory bólu (nocyreceptory) oraz błonę śluzową, powodując
uczucie pieczenia i ostrości w jamie ustnej. Ilość kapsaicyny w danej potrawie, czyli jej
ostrość, jest mierzona w SHU (skali Scoville'a).

Kapsaicyna została po raz pierwszy wyodrębniona i zbadana w 1846 przez amerykańskiego
chemika L.T. Thresha.

Analogiczne do kapsaicyny związki, zwane kapsaicynoidami, o bardzo zbliżonej strukturze
chemicznej, są odpowiedzialne za ostry smak pieprzu czarnego, papryki ostrej, kurkumy i
wielu innych ostrych przypraw korzennych. Związki te to m.in.:
• 7-metylo-N-wanilino-oktamidy;
• 9-metylo-N-wanilino-dekamidy.
Wszystkie one są jednak mniej efektywne od samej kapsaicyny w sensie nadawania
potrawom pikantnego smaku.

Kapsaicyna jest przede wszystkim stosowana jako dodatek nadający żywności pikantny smak.
Czystej kapsaicyny nie można jednak nabyć jako przyprawy, ze względu na jej toksyczność w
większych dawkach. Jest ona jednak często stosowana przez producentów sosów, przypraw
oraz gotowej żywności, gdyż syntetyczna kapsaicyna jest znacznie tańsza od sproszkowanej
papryki chili. Produkcja żywności z użyciem czystej kapsaicyny wymaga jednak bardzo
drobiazgowej kontroli jej dozowania.

Kapsaicyna zawarta w żywności w niewielkich dawkach pobudza trawienie i "rozgrzewa"
organizm, w większych dawkach może jednak powodować uszkodzenia wątroby.

Kapsaicyna i jej pochodne nie są rozpuszczalne w wodzie, lecz tylko w alkoholu i tłuszczach.
Ze względu na to, że większość ostrych potraw zawdzięcza swój pikantny smak
kapsaicynoidom, próby uśmierzenia uczucia pieczenia po ich spożyciu przy pomocy płynów
lub płukania jamy ustnej wodą mogą przynieść zupełnie odwrotny skutek niż pożądany
przenosząc kapsaicynę po dłuższym odcinku przewodu pokarmowego. Znacznie lepsze
rezultaty uśmierzające można uzyskać przez płukanie ust dowolnym, ciekłym tłuszczem
roślinnym lub wypicie szklanki tłustego mleka. Dobre rezultaty przynosi też lizanie lodów.
Alkohol, ze względu na swoje rozpuszczające właściwości, okazuje się również skuteczny.

W 2007 firma Blair's Death Sauces w ramach eksperymentu wypuściła na rynek czystą
kapsaicynę w buteleczce o objętości 1 ml. Wyprodukowano zaledwie 999 egzemplarzy
produktu Blair's 16 Million Reserve[2] (w całości wyprzedany). Pod żadnym pozorem nie
powinien być on spożywany, a nawet otwierany - jeśli już, to tylko w specjalnych rękawicach
i goglach ochronnych. Może on zabić astmatyków i być bardzo niebezpieczny przy kontakcie
z wrażliwymi częściami ciała. W skali Scoville'a ma ona 16 milionów SHU (dla porównania:
klasyczny sos tabasco ma 2500-5000 SHU)

W medycynie kapsaicyna jest stosowana jako lek przeciwbólowy i rozgrzewający, stosowany
zewnętrznie - głównie w balsamach i maściach zmniejszających ból stawów i mięśni. Zwykle
jest ona dodawana do specyfików w formie ekstraktu z papryki chili.

Obecnie odkryto zastosowanie tej substancji w leczeniu nowotworów. Naukowcy z
Nottingham University wykazali, że kapsaicyna pobudza komórki nowotworowe do
samozniszczenia (apoptozy), atakując ich mitochondria, które odpowiadają za wytwarzanie

energii. Także inne spokrewnione z kapsaicyną związki - tak zwane wanilloidy - potrafią
specyficznie wiązać się z komórkami nowotworowymi, nie uszkadzając zdrowych.

W dużych stężeniach kapsaicyna jest śmiertelną trucizną. Symptomy przedawkowania to
kłopoty z oddychaniem, sina skóra i konwulsje. Naturalnie występujące stężenia tego związku
w ostrych przyprawach i żywności są jednak znacznie poniżej granicznej dawki śmiertelnej.
Zbyt wysokie stężenie tego związku w żywności powoduje taką jego pikantność, że
uniemożliwia to jej spożycie przez większość ludzi. Powoduje to, że przypadki zatruć
kapsaicyną są niezmiernie rzadkie.

Dawka śmiertelna kapsaicyny, wg różnych źródeł, wynosi od 56 do 512 mg/kg. Przyjmując
najniższą z tych wartości, można łatwo obliczyć, że do uśmiercenia przeciętnego, dorosłego
człowieka potrzeba byłoby co najmniej 3,5 g tego związku, podczas gdy już 1-2 mg w 1 kg
żywności nadaje jej intensywną pikantność.

Uczucie palenia i bólu związane ze spożywaniem kapsaicyny wynika z jej bezpośredniej
interakcji z neuronami układu nerwowego. Kapsaicyna, będąca jednym z alkaloidów z grupy
wanilinoidów, łączy się receptorem wanilinoidowym podtypu 1 (VR1), który pełni funkcję
transmembranowego kanału jonowego neuronów. VR1, który jest zwykle stymulowany przez
ciepło lub mechaniczne uszkodzenie ciała, umożliwia kationom sodu i potasu przenikanie
przez błonę komórkową do wnętrza komórek. Skutkuje to tzw. depolaryzacją synaps i
wysyłaniem przez układ nerwowy fali sygnałów do mózgu, które są odbierane jako wrażenie
ciepła i bólu. Przyłączenie cząsteczek kapsaicyny do receptorów VR1 skutkuje podobnym ich
uruchomieniem, jak ma to miejsce w czasie spożywania zbyt gorących potraw.

Kapsaicyna nie powoduje jednak żadnych trwałych uszkodzeń tkanek - pobudza tylko
komórki nerwowe w dokładnie ten sam sposób, jak rzeczywiste uszkodzenia tkanek na skutek
urazu mechanicznego lub poparzenia. Jej działanie toksyczne w zbyt dużych dawkach wynika
tylko z nadmiernego porażania układu nerwowego i zakłócania jego normalnego
funkcjonowania.

Papryka chili (chilli), papryka ostra - owoc jednej z odmian papryki rocznej ('Chili').
pochodzi z Peru (Peruvian hot pepper), uprawiana ze względu na swoje walory smakowe.
Jest używana jako przyprawa. Dojrzała ma intensywnie czerwony kolor, a także bardzo ostry
smak, za, który odpowiada kapsaicyna. Jest bodźcem powodującym wytwarzanie endorfiny.

W 1912 roku została skonstruowana skala ostrości papryczek chili, skala ta nosi nazwę skali
Scoville'a. Skala ta mierzy koncentrację kapsaicyny. Najostrzejszą papryką chili jest Naga
Jolokia.

Przepis!

Papryka chili

Wziąć 1,5 kilograma ostrej papryki, obmyć i pokroić na możliwie
najdrobniejsze cząstki, razem z gniazdami nasiennymi, bo połowa
kapsaicyny znajduje się właśnie w nich (koniecznie w rękawiczkach, a potem
kilkakrotnie umyć ręce. Nie dotknąć oka lub miejsc intymnych). Zalać w
słoiku 1,5 litrem oleju szlachetnego, najlepiej z pestek winogron lub
lnianego. Odstawić w chłodne i zaciemnione miejsce (lodówka) na 7 do 10
dni, codziennie kilkakrotnie wstrząsając. Zlać płyn do butelki.

Używać 5 razy dziennie, przed każdym posiłkiem, po 1 łyżeczce do herbaty.
Popijać wyłącznie mlekiem dla złagodzenia ostrości. Tylko mleko ma
właściwości łagodzące. Można zjeść małą kromeczkę chleba 4×4 cm grubo
posmarowaną masłem.

Spożywanie kapsaicyny nie daje żadnych skutków ubocznych ponieważ
składniki są naturalnymi produktami spożywczymi.

Habanero

Najostrzejszą papryką jest ,,habanero", ale w Polsce jest niedostępna. Można użyć
papryki ,,chili". Związek wytrąca się z papryk, zalanych jakimś szlachetnym olejem.
Papryczek nie wyrzucać. Można je wykorzystać, dodając do surówek, co znakomicie
poprawia ich smak. Nie należy się obawiać ujemnego wpływu ostrości papryki na przewód
pokarmowy. Mitem jest opinia, że ostrość szkodzi. Wprost przeciwnie, kapsaicyna doskonale
reguluje cały układ wewnętrzny, a dla osób otyłych wręcz cudowny, bo przy okazji nie
pozwala się rozwijać tłuszczom, więc na stałe przywraca normalne proporcje sylwetki.