ELIZABETH BEVARLY

Prezent

Tytuł oryginału
A Doctor in Her Stocking

ROZDZIAŁ PIERWSZY
- Koszmar. W dzisiejszej gazecie też nie ma nic

sensownego - mruknęła do siebie Mindy Harmon.

W jednym ręku trzymała nakaz eksmisji wręczony przez

administratora, w drugim ściskała plik ogłoszeń o wynajmie
mieszkań. Niestety, żadna z ofert nie odpowiadała jej
potrzebom, a właściwie raczej skromnym możliwościom
kieszeni.

A ponieważ Boże Narodzenie było tuż, tuż, bo zaledwie za

trzy tygodnie, w najbliższym czasie nie mogła liczyć na żadną
wyjątkową okazję. W każdym razie nie w ciągu nieszczęsnych
trzynastu dni, po których zostanie wyrzucona na bruk.

Gdyby miała jeszcze jedną wolną rękę, pogłaskałaby się

teraz czule po brzuchu. W maleńkiej kuchence rzuciła nakaz
eksmisji na zniszczony stół, który, podobnie jak wszystko w
tym mieszkaniu, też był wynajęty, i łagodnymi, okrężnymi
ruchami zaczęła pieścić rozwijające się w jej łonie dziecko.

- Zanosi się na to, kochanie, że święta spędzimy na ulicy -

powiedziała miękkim głosem. - Chyba że pomoże nam jakaś
dobra wróżka.

Mindy głęboko westchnęła. No cóż, nie była to pierwsza

w jej życiu trudna sytuacja i z pewnością nie ostatnia.

Teraz jednak, jako przyszła matka, musiała troszczyć się o

jeszcze jedną istotę, drobniutką i bezbronną, za której życie
ponosiła całkowitą odpowiedzialność.

- Och, Sam! - jęknęła, zwracając się w myślach do

zmarłego męża. - Znowu popsułeś nam święta. A ja, głupia,
sądziłam, że już nigdy nie zrobisz niczego podobnego.

W porównaniu z tym, co teraz przeżywała, zeszłoroczny

wyczyn Sama Harmona wydawał się w gruncie rzeczy
błahostką. Były mąż upił się, stracił przytomność i przewrócił
choinkę. Drzewko upadło tak nieszczęśliwie, że zajęło się

ogniem od kominka. Skończyło się na tym, że spłonął cały
dom.

Jakby nie dość tego, że stracili cały dobytek, po pożarze

Sam przyznał się żonie, że nie popłacił wszystkich
rachunków, w tym nie ubezpieczył siebie i Mindy od
nieszczęśliwych wypadków, a domu od ognia.

Z całej tej koszmarnej przygody przynajmniej oboje

wyszli żywi i cali. Jedyną dobrą stroną tego wydarzenia był
fakt, że Sam wreszcie zrozumiał, iż musi zacząć walczyć ze
swoim alkoholizmem. Nie pił przez prawie pół roku i na
początku lata wszystko wskazywało na to, że upora się z
nałogiem. Postanowili powiększyć rodzinę i w sierpniu
okazało się, że Mindy jest w ciąży.

Niestety,

dobre

czasy

skończyły

się

szybko.

Dowiedziawszy się o ciąży żony, Sam upił się na umór i cały
koszmar zaczął się od nowa. Niedługo potem, po wyjściu z
baru, usiadł pijany za kierownicą i jadąc z ogromną
prędkością, rozbił samochód o drzewo. Zginął na miejscu.

Tak więc mając dwadzieścia siedem lat, Mindy została

wdową. Ciężarną i bez grosza przy duszy. Polisa Sama ledwie
starczyła na pogrzeb i zapłacenie dużej liczby pozaciąganych
przez niego długów.

Od śmierci męża upłynęły niespełna cztery miesiące.

Mindy miała teraz na głowie moc różnych przyziemnych
spraw, wymagających natychmiastowego załatwienia. Przede
wszystkim musiała się zatroszczyć o nie narodzone dziecko. O
jedzenie i miejsce do spania, opiekę lekarską i niezbędne
medykamenty, nie mówiąc już o wyprawce dla dzidziusia.

Na myślenie o zmarłym mężu pozostawało niewiele czasu.
Szczerze powiedziawszy, ich związek nie był szczęśliwy.

Pobrali się zaledwie miesiąc po poznaniu i Mindy zbyt szybko
uprzytomniła sobie, że wcale nie zna swojego męża. Sądziła,
że wychodzi za mężczyznę atrakcyjnego, pełnego optymizmu

i uroku. Szybko jednak przekonała się, że po wypiciu alkoholu
Sam staje się zupełnie innym, absolutnie nieprzewidywalnym
człowiekiem. Pił, i to wiele. Stanowczo zbyt dużo, by ich
małżeństwo mogło funkcjonować poprawnie. Mimo to Mindy
postanowiła je utrzymać. Za wszelką cenę. Dopóki śmierć ich
nie rozłączy.

Rozłączyła.
Sam wracał do domu podpity lub pijany, roztaczając

wokół siebie woń alkoholu i perfum. To, że interesował się
innymi kobietami, Mindy początkowo składała na karb
alkoholu, lecz okazało się, że nawet podczas krótkiego okresu
abstynencji Sam zdradzał ją na prawo i lewo.

Łudziła się, że ciąża scementuje ich związek. Mąż

podzielał jej entuzjazm, zgadzał się na powiększenie rodziny i
pragnął zostać ojcem. Niestety, znów zawiódł żonę.
Świadomość, że jako głowa rodziny będzie ponosił
odpowiedzialność za dziecko, okazała się zbyt trudna do
udźwignięcia dla tego słabego człowieka. Natychmiast wrócił
do picia.

Mindy ponownie westchnęła i położyła dłonie na brzuchu.

Bieda nie była dla niej czymś nowym. Wychowała się w
niedostatku. Ojca nawet nie znała. Od śmierci matki, którą
straciła, mając szesnaście lat, utrzymywała się sama. Żyła
samotnie, z wyjątkiem czterech lat małżeństwa. Ale i wtedy
była zdana wyłącznie na siebie. Podobnie jak teraz, kiedy
czekał ją los samotnej matki.

Przełknęła łzy. Wiedziała, że ciężarne kobiety są skore do

płaczu. Do rozwiązania zostały jeszcze cztery miesiące. Miała
więc przed sobą sto dwadzieścia niespokojnych i pełnych
napięcia dni, podczas których będzie łamać sobie głowę, jak
ze skromnych zarobków kelnerki utrzymać siebie i dziecko.

A potem? Potem będzie jeszcze trudniej.

Mindy postanowiła wziąć się w garść. Nie było tak źle.

Miała jeszcze gdzie mieszkać przez najbliższe dwa tygodnie,
miała jako tako zaopatrzoną lodówkę, a także pracę, która
zapewniała kiepski, lecz stały dochód.

Za trzy tygodnie będzie Boże Narodzenie. Zdaniem

Mindy, były to najpiękniejsze święta. Z atmosferą niemal
magiczną i pełną nadziei. A do chwili narodzin dziecka mogło
wydarzyć się wiele.

Spojrzała na zegarek i z niepokojem zmarszczyła czoło.

Uprzytomniła sobie, że jeśli się nie pospieszy, nie zdąży do
pracy na swoją zmianę. Szybko przeczesała długie włosy i na
czubku głowy przewiązała je żółtą wstążką. Na cienki, też
żółty strój kelnerki nałożyła gruby, biały sweter, bo na sali
restauracyjnej bywało zimno. Sięgnęła po płaszcz.

Zamykając za sobą drzwi, uświadomiła sobie, że będzie

robiła to jeszcze tylko przez dwa tygodnie. Właściciel
budynku eksmitował równocześnie wszystkich lokatorów.
Jeszcze przed Bożym Narodzeniem zamierzał przekształcić
dom w spółdzielnię.

Doktor Reed Atchison był w podłym nastroju. Nic

dziwnego, skoro zaspał, zaciął się przy goleniu, wpadł w
poślizg na oblodzonej drodze i wjechał w zaspę. Potem nie
udało mu się w porę skręcić, tak że spóźnił się do pracy.

Wszystko to działo się z samego rana. Później musiał

rozstrzygnąć spór między dwiema młodymi dietetyczkami, jak
ustawić żywienie jednego z pacjentów, a także wyjaśnić
kobiecie, przekonanej, że ma złośliwego guza, iż gastryczne
dolegliwości są spowodowane tym, że jej organizm nie
toleruje laktozy. Ostatnie cztery godziny spędził na sali
operacyjnej. Był zmęczony i bardzo głodny. Jakby tego nie
było dość, na oddziale panowała ożywiona, przedświąteczna
atmosfera. Na samą myśl o Bożym Narodzeniu robiło mu się
niedobrze.

W tej chwili do szatni, z której korzystali chirurdzy całego

Szpitala Ogólnego, wpadł doktor Seth Mahoney. Jak zawsze
wesoły i roześmiany. Promienny i miły, co dziś jeszcze
bardziej niż zwykle rozdrażniło Reeda Atchisona.

To, że obaj zostali przyjaciółmi, było rzeczą całkowicie

niezrozumiałą, bowiem pod każdym względem stanowili
absolutne przeciwieństwo. Reed, brunet o brązowych oczach i
ostrych, surowych rysach twarzy, niczym nie przypominał
Setha, niebieskookiego blondyna o chłopięcym wyglądzie.
Mieli odmienne poglądy i podejście do życia. A także
usposobienia. Kardiochirurg, doktor Atchison, był pesymistą,
a neurochirurg, doktor Mahoney, niepoprawnym optymistą.

- O, jesteś! Dzięki Bogu! - na widok Reeda wykrzyknął

Seth. - Dopiero co skończyłem operować i jestem głodny jak
wilk. Pójdziesz ze mną na kolację?

- Chyba nie mam innego wyjścia - mruknął Reed. Włożył

wytarte dżinsy i buty. Na podkoszulek naciągnął beżowy
sweter. Przeczesał palcami włosy i potarł dłonią brodę z
jednodniowym zarostem. - Ale chodźmy do jakiejś zwykłej
knajpy, tak żeby się naprawdę odprężyć. Nie mam ochoty na
żadną elegancką restaurację. Znów musiałbym się przebierać.

Seth ściągnął przez głowę szpitalną bluzę i wrzucił ją do

kosza na brudną bieliznę. Potem pozbył się spodni i w samych
bokserkach podszedł do szafki.

- Możemy sprawdzić, jak karmią przy Haddonfield Road,

w restauracji „U Evie". Dwie pielęgniarki jadły tam wczoraj
kolację i były bardzo zadowolone.

- Zgoda. - Reed usiadł, czekając, aż Seth skończy się

ubierać. - Zjem wszystko, co podadzą. Byleby dużo, bo też
jestem piekielnie głodny.

Popatrzył na przyjaciela. Taki młody, a już świetny w

swoim fachu, pomyślał. Mimo że sam miał zaledwie
trzydzieści siedem lat, przy młodzieńczym Secie uważał się

niemal za starca. Doktor Mahoney był swego czasu
cudownym dzieckiem. Wcześnie skończył szkołę średnią, a
potem bez problemów zaliczył studia medyczne i trzyletni
staż. Miał teraz dwadzieścia siedem lat i spore doświadczenie
zawodowe.

Inaczej układało się życie Reeda, aczkolwiek w oczach

postronnego obserwatora zajmował on zawsze wysoce
uprzywilejowaną pozycję społeczną. Pochodził z najlepszej
linii Atchisonów, rodziny starej i od pokoleń bogatej.
Przodkowie Reeda dorobili się na stali i ropie naftowej, a
ponadto byli niezwykle oszczędni. Ciułali każdy grosz, tak
jakby byli przymierającymi z głodu biedakami.

Reed nadal mieszkał w rodowej siedzibie w Ardmore, w

domu zbyt dużym dla samotnego, zatwardziałego starego
kawalera. Posiadał też elegancki apartament w samej
Filadelfii, przy Cherry Hill, znacznie bliżej szpitala. Z tego w
y - godnego lokum korzystał wtedy, kiedy był zbyt zmęczony,
by wracając z pracy, przejeżdżać przez całe miasto.

Zdawał sobie sprawę, że po śmierci rodziców powinien

sprzedać podmiejską rezydencję. Komu miałby przekazać ją w
spadku? Przecież nie zamierzał pozostawiać po sobie
potomków.

Od pokoleń Atchisonowie byli nie tylko ludźmi

majętnymi i ustosunkowanymi, lecz także wyrachowanymi,
zimnymi, zamkniętymi w sobie i obojętnymi. Reedowi od
dzieciństwa nie zbywało na dobrach doczesnych. Uczęszczał
do najlepszych szkól, nosił wytworne ubrania, jeździł drogimi
samochodami i spędzał wakacje w najmodniejszych kurortach.
Ale jego życie było całkowicie pozbawione uczucia i ciepła.

Kiedy teraz to sobie uprzytomnił, z niezadowoleniem

zmarszczył czoło. Skąd przyszły mu do głowy takie idiotyczne
myśli? Nigdy nie łaknął ciepła ani serdeczności. Wszelkie
oznaki uczuć uważał za dowód słabości.

Z tego zapewne powodu jego emocjonalne życie nie było

zbyt bogate, a, prawdę powiedziawszy - żadne. Niemal z
całkowitą obojętnością traktował sprawy seksu, mimo że jak
każdy normalny mężczyzna miał potrzeby fizyczne. Nie lubił
towarzyskich spotkań, ale też nie żył jak mnich. Niestety,
prawie wszystkie jego związki kończyły się z tego samego
powodu - okazywał zbyt małe zainteresowanie seksualnym
partnerkom.

Prowadził spokojne, unormowane życie i był z tego

zadowolony. Dlaczego miałby się z kimś wiązać? Po co mu
czułości jakiejś rozhisteryzowanej kobiety?

Reed

Atchison

głęboko

westchnął.

Robił

się

sentymentalny przed Bożym Narodzeniem. Rodzinne święta.
Wszyscy wokoło bez przerwy mówili na ten temat. W
telewizji pokazywano ckliwe sceny spotkań po latach rozłąki.
Gdzie tylko się odwrócił, składano mu życzenia wesołych i
szczęśliwych świąt!

Tak jakby mógł mieć szczęśliwe święta. Lub udane

rodzinne życie. Reed Atchison z niechęcią wzruszył
ramionami. Tego rodzaju rozmyślania nie prowadziły do
niczego dobrego.

- Hej, kolego, wyglądasz tak, jakbyś potrzebował uścisku

czułej kobiety.

Słowa mocno ubodły Reeda. Zobaczył, że Seth się śmieje.
- Przestań się wygłupiać - warknął rozzłoszczony.
Podniósł się z miejsca. Był znacznie wyższy niż Seth i

solidniej zbudowany. Uświadomienie sobie tego faktu
sprawiło mu przyjemność.

- Masz tak ponurą minę, jakbyś przed chwilą stracił

najlepszego przyjaciela - stwierdził rozbawiony Seth.

- Tylko mnie nie prowokuj - pół żartem, pół serio ostrzegł

Reed.

Pogodny Seth nie podjął wyzwania.

- Rozchmurz się. Przecież zbliża się Boże Narodzenie.
- Boże Narodzenie - jak echo powtórzył Reed. - Jeszcze

jeden powód, aby człowiek czuł się podle.

- Nigdy nie spotkałem faceta, który tak jak ty nie znosi

żadnych świąt - zauważył Seth. - To nienormalne. Muszę
wydobyć z ciebie jakieś ludzkie cechy.

- Czeka cię bardzo ciężka praca.
- To żaden problem. Od czego jestem chirurgiem? Wiem,

co tkwi w człowieku.

Co we mnie tkwi? Reed zamyślił się na chwilę.
- Między nami istnieje duża różnica - mruknął do

przyjaciela.

- Tylko jedna?
- Dla ciebie szklanka wody jest zawsze w połowie pełna,

a dla mnie w połowie pusta. To miałeś na myśli?

- Mniej więcej - odparł Seth. - Staram się widzieć dobre

strony naszej egzystencji. To pomaga radzić sobie ze złymi.

- Och, zaraz powiesz, że dobro zwycięża zło - mruknął

Reed. - Mimo że wokoło widzisz wszędzie ubóstwo,
nienawiść, terroryzm, wojny...

- A także miłość, honor, naukę, sztukę, piękno... - zaczął

wymieniać Seth.

Reed nie zamierzał łatwo się poddać.
- Choroby, śmierć, zbrodnie, narkotyki... - wyliczał dalej.
- Muzykę, słodycze... - ciągnął Seth.
- Dobrze, już dobrze - przerwał mu Reed. - Niech każdy z

nas pozostanie przy swoim zdaniu.

- Nie ma mowy - zaprotestował Seth. Zdumiony Reed

spojrzał na przyjaciela.

- Nigdy przedtem nie oponowałeś.
- Fakt. Ale mamy okres przedświąteczny. Najlepsza pora

roku, by skoncentrować się na tym, co dobre. Powiem
szczerze, ten twój bezustanny pesymizm już okropnie mnie

zmęczył. - Reed otworzył usta, lecz przyjaciel nie dał mu
dojść do słowa. - Dzisiaj dowiodę ci, że to ja mam rację.

- W jaki sposób? - podejrzliwie zapytał Reed.
- Uważasz, że w ludziach przeważają złe cechy?
- Tak.
- Założę się, że się mylisz. Reed uśmiechnął się

pobłażliwie. Lubił zakładać się z Sethem, bo zawsze
wygrywał.

- Co zyskasz, jeśli przegram? I jak, do licha, zamierzasz

udowodnić coś tak abstrakcyjnego?

- Nadchodzi Boże Narodzenie. Ludzie stają się lepsi.
- Nic podobnego, nadal nawzajem się nienawidzą. Na

każdym kroku walczą ze sobą.

- Mylisz się - oświadczył Seth. - Założę się, że w ciągu

najbliższych kilku godzin po opuszczeniu szpitala będziemy
świadkami

jakiegoś

całkowicie

bezinteresownego,

spontanicznego aktu dobrej woli. Razem spędzimy resztę
wieczoru i przekonasz się, że życie nie jest pasmem udręk.

- Mamy przed sobą niespełna pięć godzin - stwierdził

Reed, spoglądając na zegarek. - Jesteś, jak zwykle,
niepoprawnym optymistą.

- Przekonasz, się że wygram - oświadczył rozweselony

Seth. - A jeśli nie, to zafunduję ci letni urlop w Szkocji.
Luksusowy. Z golfem. Pojedziemy obaj. Nie zapłacisz ani
grosza.

- Dorzucisz do tego butelczynę przedniej whisky? - po

krótkim namyśle zapytał Reed.

- Zgoda. Ale jeśli ja wygram, ty zrobisz dobry uczynek.

Osobiście i całkowicie bezinteresownie.

- Tylko tyle?
- Mówisz tak, jakby zrobienie komuś przysługi nic nie

kosztowało.

- Bo tak jest - oświadczył Reed.

- Wobec tego dlaczego do tej pory nigdy nie było cię stać

na żaden akt dobrej woli? - bez urazy w głosie zapytał Seth.

Reed nie wiedział, co powiedzieć. Usiłował przypomnieć

sobie jakiś własny dobry uczynek. Spontaniczny i całkowicie
bezinteresowny. Niestety, nic takiego nie przychodziło mu na
myśl...

Nie był przeciwnikiem pomagania bliźnim, ale nie wierzył

w skuteczność takiego działania. Czyżby był złym
człowiekiem? zapytywał sam siebie. Przecież zależało mu na
losie innych ludzi.

- Ja... - zaczął niepewnym głosem i zamilkł.
- Co: ty?
- Przyjmuję warunki zakładu - oświadczył Reed niezbyt

pewnym głosem. - Oczywiście, w razie gdybym przegrał, co
jest całkowicie niemożliwe - dodał szybko - dorzucę jeszcze
butelczynę.

Seth skinął głową.
- Umowa stoi. Wobec tego ruszajmy na kolację.

ROZDZIAŁ DRUGI
Pod koniec kolacji, kiedy obsługiwani przez nią goście

zaczynali rozchodzić się do domów, Mindy była tak
zmęczona, jak nigdy w życiu. Czytała gdzieś, że w drugiej
fazie ciąży kobiety cechuje nadmiar energii. Czują się
niezwyciężone i silne.

Niestety, jej to nie dotyczyło. Była w fatalnej formie.
- Mindy, odbierz zamówienie!
Z ciężkim westchnieniem podniosła się z krzesła, na

którym na chwilę przysiadła, licząc na odrobinę wytchnienia.

Kiedy w otwartych drzwiach ukazali się dwaj nowi goście,

do restauracji wdarł się z ulicy silny podmuch lodowatego
wiatru. Mindy szybko otuliła się swetrem. Ostatnio ciągle była
zmęczona i bezustannie marzła.

Stanęła na palcach, by z parapetu kuchennego okna zdjąć

kanapkę i frytki. Położyła je na tacy i sięgnęła po sałatkę z
kurczaka. Kiedy szła przez salę, jeden z gości podniósł rękę,
by zwrócić na siebie jej uwagę. Podała zamówione dania, i z
ołówkiem w ręku podeszła do nowo przybyłego.

Na jego widok uśmiechnęła się odruchowo. Stary

człowiek przypominał Świętego Mikołaja, tyle że okropnie
wychudzonego. Miał na sobie zniszczoną marynarkę,
wełniane podarte rękawiczki i nauszniki.

Biedaczysko, ze współczuciem pomyślała Mindy. Musiał

okropnie zmarznąć i pewnie nie miał gdzie schronić się przed
zimnem. Jeszcze raz podziękowała Bogu, że sama ma na razie
dach nad głową, i obdarzyła gościa serdecznym uśmiechem.

- Czym mogę panu służyć? - spytała. Odwzajemnił

uśmiech. Mimo że zmarznięty, mężczyzna promieniował
wewnętrznym ciepłem.

-

Obchodzę

małą uroczystość - obwieścił z

namaszczeniem.

- To miło. Z jakiej okazji?

- Dziś są moje urodziny - stwierdził radosnym tonem.
- Proszę przyjąć najlepsze życzenia. Stuknęła panu

trzydziestka? - zażartowała Mindy.

- Dziś kończę osiemdziesiąt lat - odparł gość. - Może pani

to sobie wyobrazić? Osiemdziesiąt lat!

- Nie do wiary! - wykrzyknęła Mindy, dotykając ramienia

starego człowieka. - A ja myślałam, że jeśli zamówi pan piwo,
będę musiała sprawdzić, czy jest pan pełnoletni.

Staruszek roześmiał się ponownie.
- Alkoholu nie tykam, ale chętnie spróbuję waszego chili.

Słyszałem, że jest dobre.

- Tak - potwierdziła Mindy, notując zamówienie. -

Robimy je według przepisu, który Evie odziedziczyła po
babce. Co jeszcze panu podać?

Uśmiech na twarzy starca nieco przybladł.
- Proszę o szklankę wody. To mi wystarczy.
Mindy chciała zaprotestować, przypomnieć gościowi, że

to jego urodziny, lecz uprzytomniła sobie, iż porcja chili była
wszystkim, na co biedak mógł sobie pozwolić. Pewnie długo
na nie oszczędzał.

Uśmiechnęła się jeszcze raz i zatknęła ołówek za ucho.
- Zaraz przyniosę wodę - obiecała.
I nie tylko wodę. Powzięła decyzję. Idąc do kuchennego

okna, wsunęła rękę do kieszeni, w której zabrzęczały drobne
monety. Miała dobry dzień, mimo że był to poniedziałek.
Dzięki pobliskiemu centrum handlowemu, a także szpitalowi,
do restauracji „U Evie" bezustannie napływały tłumy gości.
Dzisiaj Mindy dostała prawie dwadzieścia dolarów napiwków,
co stanowiło istotny dodatek do skromnej pensji. Uznała, że
stać ją na urodzinowy prezent dla starego człowieka.

Do chili dopisała dodatkowe pozycje i położyła kartkę na

kuchennym parapecie.

- Tom, zamówienie! - zawołała do kucharza, a potem

podeszła do dzbanka z kawą. Zamierzała poczęstować starego
człowieka kubkiem gorącego napoju.

- Ta firmowa kanapka wygląda całkiem apetycznie. Jak

sądzisz?

Reed mruknięciem potwierdził opinię Setha. Całą uwagę

skupił jednak nie na karcie potraw, lecz na drobnej, zmęczonej
blondynce, obsługującej stoliki po drugiej stronie sali. Mimo
że w niezbyt zaawansowanej ciąży, kelnerka ledwie trzymała
się na nogach. Reedowi wydawało się, że mógłby ją
przewrócić następny podmuch wiatru, wdzierający się przez
otwarte drzwi. Ledwie powstrzymał się, żeby nie krzyknąć na
wchodzących gości, by szybko zamknęli je za sobą, lub
zerwać się z krzesła i zrobić to samemu.

Kiedy po raz drugi spojrzał na młodą kobietę, zobaczył, że

przysiadła na krześle. Zapragnął, żeby nowi klienci wybrali
stolik obsługiwany przez jej koleżankę, tak aby mogła choć
trochę odpocząć, i wreszcie wziął do ręki kartę potraw.

Był tak głodny, że zjadłby byle co.
Zobaczył, że nowi goście usiedli w rewirze bladej

dziewczyny. Ruszyła w ich kierunku.

Chyba jeszcze nigdy nie widział tak słabowitej osóbki.

Lekarki i pielęgniarki, które widywał na co dzień, należały do
najsilniejszych kobiet, jakie znał, zarówno pod względem
fizycznym, jak i psychicznym. A wszystkie przedstawicielki
płci żeńskiej w jego rodzinie ze strony obojga rodziców były
twarde jak stal. Pod każdym względem.

Może właśnie dlatego nie potrafił oderwać oczu od

jasnowłosej kelnerki. Zapragnął nagle zaopiekować się tą
młodą kobietą. Była jednak osobą zupełnie mu obcą i być
może wcale nie tak słabą, na jaką wyglądała.

A mimo to...

Aczkolwiek ciężarna i zmęczona, poruszała się dość

szybko i sprawnie. Reed zauważył, że przyjmując zamówienia
uśmiecha się do gości. Zatrzymała się na dłużej, śmiejąc się i
żartując, przy stoliku starego człowieka, wyglądającego na
nędzarza.

Reed nie mógł oderwać wzroku od młodej kobiety. Bardzo

chciałby jakoś jej ulżyć.

Ale dlaczego?
Pewnie dlatego, że była ładna. Widocznie dawały o sobie

znać jego hormony. Nie, nie tylko z tego względu. Często
przecież nie zwracał uwagi na kobiety znacznie ładniejsze i o
wiele lepiej ubrane.

Do stolika obu lekarzy podeszła inna kelnerka. Jak

wynikało z przyczepionej nad biustem plakietki, miała na imię
Donna.

- Zdecydowałem się na francuski sos - oznajmił Seth.
Reed poprosił o kanapkę firmową oraz o kawę. Zamierzał

zamówić jeszcze porcję smażonych krążków cebulki, gdy z
drugiej strony sali dobiegł ich głośny śmiech.

- Wrócę za chwilę - powiedziała Donna i już jej nie było.
Dołączyła do innych kelnerek, kasjerki, gońca i kucharzy,

którzy obstąpili stolik nędznie ubranego starego człowieka.
Rozbrzmiała urodzinowa piosenka.

Na twarzy starca pojawił się szeroki uśmiech, a oczy

mężczyzny zaszły łzami.

Rozczulili go pracownicy restauracji, wyśpiewując

urodzinowe życzenia? zdumiał się Reed. W oczach Setna też
lśniły łzy wzruszenia.

Co za idiotyczna, sentymentalna scena, pomyślał Reed z

niesmakiem.

- Czemu do nich nie dołączysz? - zapytał kąśliwie

przyjaciela.

- Może to zrobię, jeśli zaśpiewają jeszcze raz - odparł

spokojnie Seth.

- Twoje serce bije przyspieszonym rytmem.
- To znak, że je mam. Był to wyraźny przytyk pod

adresem Reeda. Całkowicie uzasadniony. Od pokoleń żaden z
Atchisonów nie kierował się odruchami tego organu.

- Dlaczego specjalizowałeś się w neurologii, a nie w

kardiochirurgii? - spytał kwaśno Reed przyjaciela.

- Czysta ironia losu - przyznał Seth. - I pomyśleć, że

właśnie ty zostałeś kardiochirurgiem... Otwierasz serca, aby
zobaczyć, jak biją. Pewnie chcesz się dowiedzieć, co zrobić,
aby uruchomić własne.

Reed popatrzył z wyrzutem na przyjaciela.
- Wygadujesz obrzydliwe rzeczy.
- Wreszcie coś do ciebie dociera. Jak widzę, zacząłeś

zastanawiać się nad własnym postępowaniem - stwierdził
Seth. - To bardzo dobrze.

Rozmowę przerwał powrót Donny.
- Co przynieść? Kawę? A może piwo? Reed właśnie

zamierzał poprosić o porcję smażonych krążków cebulki, gdy
zaciekawiony Seth zapytał kelnerkę:

- Co działo się przy tamtym stoliku?
- To jeszcze jeden dobry uczynek Mindy. Ta dziewczyna

ma złote serce.

- Dobry uczynek? Złote serce? - odruchowo powtórzył

Reed, przypomniawszy sobie wcześniejszą rozmowę z
Sethem.

- Tak.
- Kto to jest Mindy? - zapytał kelnerkę.
- Chodząca dobroć - bez chwili namysłu oświadczyła

Donna, wskazując drobną postać krążącej po sali kelnerki,
będącej od dłuższego czasu przedmiotem zainteresowania
Reeda. - W zeszłym roku spłonął jej dom, zabił się mąż i

Mindy została bez grosza. A teraz wyrzucają ją z mieszkania.
Jest w piątym miesiącu ciąży, nie ma gdzie się podziać i
zarabia niewiele. A mimo to zafundowała tamtemu
staruszkowi przyzwoitą kolację, bo to jego osiemdziesiąte
urodziny. Wspaniała dziewczyna!

- Rzeczywiście postąpiła szlachetnie - przyznał Seth.

Reed wiedział, do czego zmierza przyjaciel.

- To chyba jej dziadek lub ktoś z rodziny - wtrącił

niepewnym głosem.

- Wcale nie - zaprzeczyła Donna. - Nigdy go przedtem nie

widziała. To z pewnością bezdomny, który na co dzień żywi
się resztkami ze śmietników.

- Wcale go nie znała? - chciał się upewnić Seth.
- Przyszedł tu i zamówił chili, aby uczcić swoje urodziny.

Mindy z własnych napiwków kupiła mu kawę, kanapkę z
wołowiną i kawałek ciasta.

- Naprawdę?
- Naprawdę. Reed chrząknął, chcąc przerwać niewygodną

dla niego rozmowę.

- Czy może pani przekazać nasze zamówienia? - zapytał.
- Tak. Oczywiście. Już idę. Zanim Reed zdążył poprosić o

nieszczęsną cebulkę,

Seth trącił go w łokieć.
- Mindy to chyba wspaniała kobieta - powiedział.
- Przecież mówiłam. - Donna wzruszyła ramionami i

odeszła od stolika.

- Słyszałeś? - spytał Seth.
- Jasne. Mam dobry słuch - mruknął Reed.
- Mindy to osoba o wielkim sercu.
- Podobno jest w ciąży. Pewnie odezwał się w niej

instynkt macierzyński.

Reed wiedział, że jest przegrany. Dzisiaj Sethowi dopisało

wyjątkowe szczęście. A więc nici z urlopu w Szkocji i z

dobrej whisky. Najgorsze jednak było to, co go teraz czekało.
Miał zrobić dobry uczynek.

- Wygrałeś - przyznał ze skwaszoną miną. - Czy mogę

wypisać czek dla Armii Zbawienia?

- Jasne, że możesz. Ale sianem się nie wykręcisz. Musisz

osobiście zrobić coś dobrego. Czek będzie dodatkiem.

- W porządku.
- A czy wiesz, komu przydałaby się teraz twoja pomoc? -

spytał Seth.

- Wiem. Pewnie chodzi ci o Mindy.
- Jest ciężarna i zostaje bez dachu nad głową. I to na trzy

tygodnie przed Bożym Narodzeniem. Możesz wyobrazić sobie
coś równie okropnego?

- Mogę. - Reed zmarszczył czoło. - Przecież to ja

spodziewam się zawsze po ludziach wszystkiego najgorszego.
Czyżbyś o tym zapomniał?

- Miewasz rację - przyznał Seth - choć rzadko. Wróćmy

jednak do sprawy tej kelnerki...

- Wolałbym tego nie robić - mruknął Reed. - No dobrze,

jeśli tak się upierasz, wypiszę jej czek.

- Nic z tego. Chodzi o dobry uczynek - przypomniał mu

Seth. - Świetnie wiesz, o czym mówię. - Odwrócił się w stronę
sali i głośno zawołał: - Mindy! Prosimy do nas, Mindy!

Drobna blondynka wydawała się zaskoczona. Z bliska

wyglądała na jeszcze bardziej zmęczoną.

Jako lekarz Reed wiedział, że niektóre kobiety źle znoszą

ciążę i, podobnie jak Mindy, chodzą ledwie żywe.

- Czym mogę panom służyć? - spytała.
Miała dwadzieścia kilka lat, ocenił. Była wdową. Wielką

tragedię przeżyła więc niedawno, zważywszy na to, że jej
ciąża była ledwie widoczna. A teraz eksmitowano ją z
mieszkania. Reed uznał, że nie jest to w porządku. Drobna
kelnerka zasługiwała na lepszy los.

- Obaj z przyjacielem słyszeliśmy wasze śpiewane

życzenia urodzinowe - pierwszy odezwał się Seth. - Podobno
pani to zorganizowała.

- Pan McCoy właśnie skończył osiemdziesiąt lat. - Mindy

wyraźnie się ożywiła. - Czy to nie wspaniale? I pomyśleć, że
przeżył tak wiele. Tyle różnych epok. Lata dwudzieste, wielki
kryzys, drugą wojnę światową, podróż w kosmos, zimną
wojnę, Wietnam...

- A także erę muzyki disco - żartobliwym tonem dodał

Seth.

Mindy skinęła głową.
- W tym czasie wydarzyło się mnóstwo rzeczy. I pan

McCoy je wszystkie pamięta. Zdumiewające.

- Ma pani rację - przytaknął Seth, wpatrzony w młodą

kobietę, która się do niego uśmiechała.

Reed uznał ponownie, że jest ładna. Nie była jednak w

jego typie. Interesowały go wyłącznie kobiety silne.
Postanowił przerwać tę dziwaczną i niezręczną rozmowę.

- Proszę wybaczyć memu przyjacielowi - zwrócił się do

stojącej obok kelnerki. - On łatwo wpada w euforię.

Mindy skinęła głową, mimo że nie miała pojęcia, o czym

mówi Reed. Była wyraźnie zmieszana.

- Przepraszam, ale muszę obsłużyć innych gości -

powiedziała szybko, odwracając się od stolika.

- Niech pani nie odchodzi! - zawołał Seth. Spojrzała na

niego znużonym wzrokiem.

- Coś jeszcze? Przyślę Donnę.
- Nie, proszę zostać. Tu obecny doktor Atchison zaraz

złoży pani propozycję nie do odrzucenia. - Seth spojrzał
znacząco na Reeda. - Przyjacielu, oddaję ci głos.

Najpierw spojrzała na blondyna, a potem na jego

ciemnowłosego towarzysza. Byli zupełnie do siebie
niepodobni. Przy wesołym jasnowłosym mężczyźnie od razu

poczuła się swobodnie. Obaj byli na swój sposób atrakcyjni
fizycznie, ale bardziej pociągał ją ponury szatyn. Mimo że
Sam Harmon miał jasną cerę i niebieskie oczy, Mindy zawsze
miała słabość do ciemnowłosych i dobrze zbudowanych
mężczyzn.

Obcy mężczyzna o pochmurnych oczach wcale jej nie

onieśmielał. Poczuła do niego dziwną sympatię. Był miły?
Nie. Dobroduszny? Też nie. Mimo to miał w sobie coś, co ją
pociągało. Czekała więc, co będzie dalej. Ponurak milczał.

Jasnowłosy mężczyzna odezwał się ponownie:
- Przedstawiam pani mego przyjaciela, doktora Reeda

Atchisona ze Szpitala Ogólnego. A ja nazywam się Seth
Mahoney. Też jestem lekarzem. Mindy, przed chwilą pomogła
nam pani rozwiązać pewien problem. Nasza wizyta w tej
restauracji okazała się bardzo owocna, mimo że nie dostaliśmy
jeszcze nic do jedzenia.

- Ani do picia. Nawet kawy - mruknął ciemnowłosy,

ponury Reed Atchison.

- Zaraz pójdę po Donnę - zaofiarowała się Mindy, chcąc

jak najszybciej umknąć od stolika.

- Proszę zostać - nadal zatrzymywał ją doktor Seth

Mahoney.

- Przepraszam, ale mam dużo roboty. - Mindy westchnęła.

- A w ogóle to nie wiem, do czego zmierza ta rozmowa.

- Rozumiem. - Blondyn skinął głową. - Spotkajmy się,

gdy skończy pani pracę. - Spojrzał na swego towarzysza. -
Czy to ci odpowiada?

Doktor Atchison mruknął coś pod nosem.
- Co mówiłeś? - dopytywał się Mahoney.
- Tak - warknął jego towarzysz.
- Będę dziś długo pracowała... - zaczęła protestować

Mindy.

- Poczekamy. Nie mamy nic lepszego do roboty -

zapewnił ją blondyn.

Do stolika lekarzy podeszła Donna z kawą.
- Idź usiąść - powiedziała do koleżanki. - Odsapnij

chwilkę. Zajmę się twoimi stolikami. Gości jest coraz mniej.
A ty musisz dbać o dziecko, które nosisz w brzuchu.

- Donno, jak możesz trąbić o tym na prawo i lewo! -

skarciła ją Mindy i zaczerwieniła się.

- Nic się nie stało. - Druga z kelnerek wzruszyła

ramionami. - Panowie wiedzą, że wpadłaś, i na dodatek jesteś
bezdomna.

- Wcale nie wpadłam - zaprotestowała Mindy. - Oboje z

Samem chcieliśmy tego dziecka... A zresztą to nieważne. -
Zdobyła się na nikły uśmiech. - Ale nie opowiadaj nikomu
więcej o moich sprawach. Bardzo cię proszę!

- Jak chcesz. - Donna wzruszyła ramionami i spojrzała na

obu lekarzy. - Panowie, nigdy wam nie mówiłam, że mąż
Mindy był notorycznym pijakiem i że zdradzał ją na prawo i
lewo. Prawda?

- Tak - potwierdził doktor Mahoney, podnosząc wzrok i

spoglądając na drobną blondynkę. - Pani koleżanka nigdy nam
o tym nie mówiła.

- A widzisz? - Donna z satysfakcją popatrzyła na obu

lekarzy. Odwróciła się i poszła w stronę kuchni, zostawiając
nieszczęsną koleżankę na pastwę dziwnych gości.

- Och... - Mindy podniosła rękę do czoła. Opuściła

powieki. - Robi mi się słabo.

- Proszę usiąść. Po chwili otworzyła oczy i zobaczyła

stojącego przed sobą doktora Atchisona. Patrzył gniewnie na
swego towarzysza.

- To twoja wina - powiedział oskarżycielskim tonem.
- Co ja takiego zrobiłem? - zdziwił się drugi z lekarzy. - O

czym ty mówisz?

- Wprawiłeś panią w zakłopotanie.
- Nie ja, tylko Donna.
- Ty zacząłeś tę bezsensowną rozmowę.
- Ale...
- Jak mogłeś tak się zachować i to przy ciężarnej

kobiecie?

- Reed, co w ciebie wstąpiło? Nigdy nie...
- Powinniśmy zostawić panią w spokoju.
- Ale...
- To miła dziewczyna. Sam tak powiedziałeś.

Powinniśmy więc...

Mindy miała już tego serdecznie dość.
- Przepraszam! - Była zmuszona podnieść głos, by

przerwać głośną sprzeczkę, której sensu nie pojmowała, a
którą zainteresowali się już pozostali goście.

Na szczęście obaj lekarze wreszcie zamilkli i popatrzyli

nieco nieprzytomnie na Mindy.

Podniosła się z krzesła i stanęła obok doktora Atchisona,

wcale nie speszona jego potężną posturą.

- Proszę mi wybaczyć, ale muszę wracać do pracy -

oświadczyła stanowczo.

- Porozmawiamy później - powiedział doktor Mahoney,

gdy szykowała się do odejścia.

- Nic z tego nie będzie - zapewniła zdecydowanie.
- Porozmawiamy - z uporem powtórzył blondyn.

ROZDZIAŁ TRZECI
Godzinę później Mindy siedziała przy stoliku w

towarzystwie dziwnych lekarzy. Nie miała pojęcia, jak to się
stało, że udało im się namówić ją na deser i szklankę mleka.
Seth Mahoney, którego prawie od razu przestała tytułować
„doktorem", okazał się bezpośredni i sympatyczny. Mindy
szybko uległa jego urokowi.

Szczerze jednak powiedziawszy, mężczyzną, który już na

pierwszy rzut oka zrobił na niej ogromne wrażenie i któremu
nie potrafiłaby się oprzeć, był Reed Atchison. W
przeciwieństwie do Setha był spokojny, skryty i zachowywał
dystans. Zamyślony, zdawał się rozważać jakąś ważną i
niewesołą sprawę, co mocno zaintrygowało Mindy. Teraz, gdy
poznała sekret obu lekarzy, starała się zrozumieć, o co w tym
wszystkim chodzi.

- A więc założyliście się o to, czy dziś wieczorem

spotkacie kogoś, kto spełni jakiś dobry uczynek -
podsumowała. - Mam rację?

- Tak - potwierdził Seth.
- A pan - zwróciła się do Reeda - uznał takie zdarzenie za

nieprawdopodobne, prawda?

- Aha - mruknął.
- Ma pan kiepską opinię o ludziach - skomentowała.
- Nie powiedziała pani niczego nowego. Mówiono mi to

wielokrotnie - wymamrotał nachmurzony Reed.

Mindy miała przed sobą człowieka, który, jej zdaniem, za

wszelką cenę pragnął uchodzić za malkontenta. Dlaczego? No
cóż, jeszcze jedna zagadka do rozwiązania.

- Dowiedzieliście się, że zafundowałam kolację panu

McCoyowi, i uznaliście to za dobry uczynek.

- Tak - ponownie potwierdził Seth. - I mój przyjaciel

przegrał zakład. Teraz sam musi zdobyć się na akt dobrej woli
- dodał z entuzjazmem w głosie.

- Nadal nie rozumiem, po co jestem panom potrzebna -

oświadczyła Mindy.

- Uznaliśmy, że pani szlachetny postępek powinien zostać

wynagrodzony - poinformował ją Seth. - Przez Reeda.

- To zbędne. - Mindy wzruszyła ramionami.
- Niech pani wysłucha propozycji - dodał szybko Seth. -

Na pewno się pani spodoba. Mów wreszcie, co obmyśliliśmy -
zwrócił się do przyjaciela.

Reed nie miał pogodnej miny i głęboko westchnął. Mindy

jeszcze nigdy w życiu nie widziała takiego ponuraka. A raczej
kogoś, kto chciałby za takiego uchodzić, bo Mindy czuła, że
gdzieś w środku pan doktor był człowiekiem ciepłym i
serdecznym. Uznała, że Atchison stanowi nadzwyczajne i
bardzo interesujące połączenie przeciwieństw. Chciała bliżej
go poznać.

Zapragnęła...
Nie, nie pragnęła niczego. Przecież dziś po raz pierwszy i

ostatni widziała tego człowieka. A gdyby nawet jeszcze się
kiedyś spotkali, nie miałoby to żadnego znaczenia.

Ciężarna kelnerka, która ledwie wiązała koniec z końcem,

nie mogła mieć nic wspólnego z dobrze sytuowanym
lekarzem. Dzieliła ich zbyt duża przepaść.

Mieli ponadto całkowicie odmienne usposobienia. Ona

lubiła pomagać ludziom i wychodzić im naprzeciw, podczas
gdy doktor Atchison chyba w ogóle nie wierzył w dobre
uczynki.

Reed nabrał głęboko powietrza.
- Lada dzień czeka panią eksmisja. Proponuję, aby

zamieszkała pani u mnie.

- Co takiego? - spytała z wyraźnym niesmakiem.

Zdumiony reakcją Mindy, wyjaśnił:

- Może pani zamieszkać w moim apartamencie. Tu, przy

Cherry Hill. Będzie pani miała blisko do pracy.

Przez dłuższą chwilę zaskoczona Mindy wpatrywała się w

Reeda. Wyglądał na przyzwoitego człowieka, a okazał się
łajdakiem. Widocznie miała pecha do tego typu mężczyzn.
Żeby się uspokoić, policzyła w myślach do dziesięciu.

- Wszystko jasne - oświadczyła suchym tonem. - Każdy

dobry uczynek uderza w nas rykoszetem. A więc muszę
ponieść karę.

Zdziwiony Reed zmarszczył czoło.
- O czym pani mówi? - zapytał.
- Ostatnią rzeczą, na jaką mam ochotę, to zostać czyjąś...

utrzymanką. - Mindy z obrzydzeniem niemal wypluła ostatnie
słowo.

- Utrzymanką? Co, do licha, pani sobie wyobra...? Dalsze

słowa Reeda zagłuszył wybuch śmiechu Setha.

- Reed chce, żeby została pani jego utrzymanką! To

genialne! Nie mogę się doczekać, żeby opowiedzieć o tym w
szpitalu naszym pielęgniarkom.

Skonsternowana Mindy spojrzała na Reeda.
- Przecież to miał pan na myśli. Mam rację?
- Absolutnie nie. Bardzo panią przepraszam, pani

Harmon.

- Mam na imię Mindy - przypomniała kelnerka.
- Powinienem nieco inaczej sformułować swoją

propozycję - oświadczył ponuro.

Jak mogła pomyśleć sobie coś takiego? Reed poczuł się

ogromnie zakłopotany. Miałby wykorzystywać seksualnie
obcą kobietę i do tego ciężarną? Skąd przyszło jej to do
głowy? Uważała go za desperata czy zboczeńca?

- Na stałe mieszkam poza Filadelfią - wyjaśnił - ale mam

jeszcze apartament przy Cherry Hill, z którego rzadko
korzystam. W każdej chwili może pani tam zamieszkać.
Podejrzewam, że trudno jest coś wynająć o tej porze roku.

- Tak - przyznała Mindy. - Muszę się wyprowadzić, ale

jakoś sobie poradzę. Jak zawsze.

- A jeśli tym razem okaże się, że jest inaczej... ?
- To wtedy będę się martwić.
- Chyba byłoby lepiej przyjąć moją propozycję.
- Nie mogę. Powiedział pan, że czasami korzysta z tego

mieszkania.

- Tak. Gdy pracuję zbyt długo lub gdy pada śnieg i drogi

są trudno przejezdne...

- Wtedy możesz przespać się u mnie - do rozmowy

włączył się Seth.

Nie rozwiał jednak wątpliwości Mindy.
- To chyba nie jest dobry pomysł - stwierdziła. Dlaczego

odrzuca moją propozycję? zastanawiał się

Reed.
- Pani Harmon, proszę zrobić mi tę grzeczność -

powiedział. - Będę czuł się lepiej, wiedząc, że ktoś tam
mieszka.

- To ładny apartament - wtrącił Seth. - Z ogromnym

telewizyjnym ekranem, przestronną kuchnią i dobrze
zaopatrzonym barkiem, który zresztą nie będzie pani
potrzebny, chyba że wyda pani małe przyjęcie dla przyjaciół.

- W każdym razie jestem panu bardzo wdzięczna,

doktorze Atchison - powiedziała sztywno Mindy. - Jeśli chce
pan zrobić jakiś dobry uczynek, proszę skontaktować się z
jakąś instytucją charytatywną. Ja jestem w stanie sama o
siebie zadbać. Proszę wybaczyć, ale już muszę iść. Za
kwadrans mam ostatni autobus.

- Proszę przynajmniej pozwolić, abym odwiózł panią do

domu - odezwał się Reed.

- Dziękuję. Pojadę sama. Poczuł się rozczarowany. Ta

kobieta nie chciała przyjąć jego pomocnej dłoni i nic na to nie
mógł poradzić. Podniósł się z miejsca.

- Dziękuję za deser - powiedziała Mindy. - To był bardzo

miły gest z pańskiej strony. - Odwróciła się i odeszła.

Rozgoryczony Reed spojrzał na przyjaciela.
- Widzisz, co się dzieje, kiedy człowiek chce komuś

pomóc? - zapytał i zaraz dodał: - Wymierzają ci policzek.

Czuł się upokorzony także pół godziny później, gdy stał w

salonie apartamentu przy Cherry Hill, niedaleko restauracji, w
której pracowała Mindy Harmon. Gdyby dziewczyna przyjęła
jego propozycję, ona i jej dziecko nie byliby skazani na
tułaczkę, ale cóż, zamiast słów podziękowania Reed został
odsądzony od czci i wiary.

No, może przesadza. W każdym razie nękał go tępy ból w

okolicach serca. Wiedział, że tego przykrego uczucia tak
łatwo się nie pozbędzie.

Rozejrzał się wokół i uznał, że w tym mieszkaniu Mindy

nie mogłaby czuć się dobrze, mimo że było bardzo eleganckie
i kosztownie urządzone. Wnętrze projektował jeden z
najlepszych dekoratorów. Ściany w salonie miały barwę
ciemnozieloną, a w łazience równie ponurą, tyle że granatową.
Reed stwierdził, że mieszkanie jest ciemne. Z trudem
powstrzymał się przed zapaleniem wszystkich znajdujących
się tu lamp.

Jak mógł sądzić, że to lokum spodoba się Mindy? Ponure,

surowe i zimne wnętrze przygasiłoby promieniującą z niej
radość. Czułaby się tu na pewno obco i źle.

A w ogóle jak on sam mógł lubić to mieszkanie?
Odpowiedź była prosta. Nie mógł. Właściwie w żadnym

otoczeniu, także w rodowej siedzibie w Ardmore, nie czuł się
swobodnie. Dopiero teraz uprzytomnił sobie, jak bardzo
odizolował się od innych ludzi.

Westchnął i przesunął dłonią po włosach. Mimo to lepiej,

by Mindy zamieszkała tutaj niż na ulicy. Na wszelki wypadek
postanowił zaopatrzyć lodówkę w podstawowe produkty

spożywcze. Na następne dni zapowiadano obfite opady śniegu
i kiepską pogodę. Mógłby mieć wówczas trudności z
dostaniem się do domu w Ardmore. Poza tym nigdy nie
wiedział, czy nie będzie musiał dłużej zostać w szpitalu.

Powinien również w najbliższym czasie zmodernizować

mieszkanie, bo nigdy nie wiadomo, co może się wydarzyć.

Nucąc pod nosem, Mindy uprzątała z barowej lady resztki

po południowym posiłku. Od dziwacznej rozmowy z dwoma
lekarzami upłynęły dwa dni, ale dziewczyna ciągle wracała do
niej myślami. Nagle, gdy podniosła wzrok, ujrzała
wchodzącego na salę Reeda Atchisona. Był sam.

Podszedł do baru i stanął na wprost Mindy. Uznała, że jest

bardzo przystojny. Na jego ciemnych włosach połyskiwały
białe płatki śniegu. Miał na sobie długie, rozpięte palto z
ciemnoszarej wełny, spod którego było widać o ton
ciemniejszy garnitur, co sprawiało, że Reed wyglądał jak
chodząca reklama wytwornej męskiej garderoby.

Gdy usiadł na wysokim stołku, serce Mindy zabiło żywiej.

Atchison roztaczał wokół siebie dyskretny i bardzo męski
korzenny zapach. W jego ciemnych oczach pojawiły się ciepłe
iskierki, a na wargach zagościł nikły, lecz szczery uśmiech.

Widok tego mężczyzny szczerze ucieszył Mindy.
Zdjął ciężkie palto i położył je na wolnym stołku. Dopiero

teraz Mindy zauważyła ciemny krawat. Nie mogła
powstrzymać uśmiechu. Doktor Reed Atchison idealnie się
maskował, nieustannie dając wszystkim do zrozumienia, jak
drętwym i ponurym jest człowiekiem. Po co to robił? Chyba
na wszelki wypadek.

Lecz Mindy wiedziała swoje. Reagowała na ukryte,

wewnętrzne ciepło Reeda. Może dlatego wywoływał w niej
mieszane uczucia.

W jakimś sensie pobudzał ją. Nie, nie w sensie fizycznym.

To byłoby nie do pomyślenia. Nie teraz. Była w ciąży i miała

mnóstwo kłopotów na głowie. Ostatnią rzeczą, jakiej jej teraz
było trzeba, to wplątywanie się w znajomość z jakimś dopiero
co poznanym facetem.

Co to, to nie!
W każdym razie doktor Reed Atchison działał na nią...

ożywczo. Tak, to było właściwe określenie. Czuła się przy
nim podniesiona na duchu. Taka reakcja nie była chyba czymś
niezwykłym u kobiety w ciąży. A poza tym wielkimi krokami
zbliżało się Boże Narodzenie, kiedy wszyscy odzyskują chęć
do życia.

A więc Reed mobilizował ją.
- Witam - powiedziała, odpędzając natrętne myśli. -

Ostatnio pan do nas nie zaglądał.

- Jak się pani czuje? - zapytał. Z jego głosu przebijała

prawdziwa troska. - Tamtego wieczoru wyglądała pani na
zmęczoną - dorzucił.

Zmęczona? Była wykończona. Ostatnio nie czuła się

dobrze. By nie skłamać, postanowiła milczeć.

- Obaj z Sethem też nie poprawiliśmy pani samopoczucia

- powiedział po chwili. - Jeszcze raz przepraszam za powstałe
nieporozumienie.

- Nic się nie stało. - Mindy zbagatelizowała sprawę, lekko

wzruszając ramionami.

Wiedziała, że nie jest to do końca prawda. Uraziła Reeda,

odrzucając jego wspaniałomyślną propozycję. Ale co innego
mogła zrobić? Zgodzić się? To nie wchodziło w rachubę.

Popełniła w życiu wiele głupich błędów, ale przynajmniej

czegoś się nauczyła. Ostatnią rzeczą, jaką mogła uczynić, to
zaufać obcemu mężczyźnie i nawiązać z nim bliższą
znajomość. Już raz to zrobiła i wyszła za mąż za zupełnie
nieodpowiedniego człowieka, który zrujnował jej życie.
Znacznie lepsza była samotna egzystencja.

Mindy odruchowo pogłaskała się po brzuchu. Nie, już nie

była samotna. Jednak mąż zostawił po sobie coś dobrego.

- Jak się pani czuje? Spojrzała na Reeda i zobaczyła, że

naprawdę się o nią niepokoi.

- Dobrze - stwierdziła. - Chyba jestem trochę

przeziębiona, ale to nic wielkiego.

Reed zmarszczył czoło.
- Grypa może odbić się na zdrowiu dziecka. Jeszcze tego

mi trzeba, z niechęcią pomyślała Mindy. Lekarskiego
wykładu.

- Trochę kicham i to wszystko. Na pewno wkrótce mi

przejdzie.

Nie wyglądał na przekonanego.
- Ile godzin w tygodniu pani pracuje? - zapytał.
- Co to, przesłuchanie? Święta Inkwizycja? W geście

poddania Reed podniósł do góry ręce.

- Przepraszam. Ma pani rację. To nie moja sprawa.
- Tak. Nie pańska. Sama potrafię o siebie zadbać - dodała

z naciskiem.

Oczy Reeda nagle spochmurniały.
- Mówiła to już pani kilka razy.
- Bo to prawda.
- W porządku. - Ustąpił i wziął do ręki kartę potraw.
- Zamówię coś do jedzenia. W gruncie rzeczy po to tu

przyszedłem.

Mindy skinęła głową.
- Podać panu kawę?
- Proszę - odparł, nie podnosząc głowy znad menu. Mindy

podbiegła szybko do dużego dzbana z kawą, stojącego na
drugim końcu baru. Nagle poczuła, że robi się jej słabo.
Zamknęła powieki, kurczowo chwyciła się lady i zaczęła
powoli oddychać. Po chwili otworzyła oczy i zobaczyła, że

Reed bacznie ją obserwuje. Wzięła się w garść, napełniła
kubek kawą i powoli wróciła.

- Czy pani dobrze się czuje? - zapytał, kiedy podała mu

kawę.

- Tak - skłamała.
- Wydaje mi się, że pani zbladła.
- Czy to lekarska opinia? - zapytała, hardo unosząc głowę.

Na wargach Reeda ukazał się ledwie widoczny uśmiech.

- Tak.
- Mam jasną cerę - oświadczyła, nie patrząc lekarzowi w

twarz.

- Zauważyłem także, iż przed chwilą pani omal nie

zemdlała.

- Co pan zamawia? - Szybko zmieniła temat. Kiedy nie

odpowiedział od razu, Mindy odważyła się

na niego spojrzeć. Otworzył usta, aby powiedzieć coś o

stanie jej zdrowia, ale się rozmyślił. Zadziwił Mindy
rzeczowym stwierdzeniem:

- Proszę o kanapkę ze stekiem. Średnio wysmażonym. I o

porcję frytek.

Mindy wypisała zamówienie i bez słowa odwróciła się w

stronę okna do kuchni.

- Pete, coś dla ciebie.
- Proszę mi powiedzieć, ile godzin w tygodniu pani

pracuje? - Reed ponowił pytanie.

Wcale jej tym nie zaskoczył. Co więcej, nabrała ochoty do

rozmowy.

- Dokładnie nie wiem. Pięćdziesiąt lub sześćdziesiąt.
- Słucham? - zdziwił się Reed. - Nic dziwnego, że jest

pani przemęczona. Ciężarna kobieta nie powinna stać tyle
godzin na nogach.

Mindy była zbyt znużona, by się z nim spierać.

- Przed samym rozwiązaniem będę pracowała krócej.

Tyle, ile będę w stanie. Na razie, gdy tylko mogę, biorę
dodatkowe zmiany.

Reed milczał.
- To naprawdę nie powinno pana interesować -

oświadczyła ponownie, lecz już z mniejszym przekonaniem.
Spojrzała Reedowi w oczy. Wyraźnie przejmował się jej
zdrowiem i był zmartwiony. - Doceniam pańską troskę -
dodała łagodniejszym tonem. - Ale... - zamilkła i wzruszyła
ramionami - to naprawdę nie jest pańska sprawa.

Tym razem nie ustąpił.
- Jeśli tak bardzo potrzebuje pani pieniędzy, to dlaczego

dwa dni temu zafundowała pani kolację tamtemu staremu
człowiekowi? - zapytał.

- Tamten stary człowiek ma nazwisko - wytknęła mu

Mindy surowym tonem.

Reed poruszył się niespokojnie na stołku.
- Wiem, ale go nie zapamiętałem.
- Był to pan McCoy.
- W porządku. A więc dlaczego postawiła pani kolację

panu McCoyowi?

- To chyba oczywiste - obruszyła się. - Bo nie było go na

nią stać.

- A panią było?
- Tak. Reed czekał na dalsze wyjaśnienia, lecz Mindy nie

miała pojęcia, co jeszcze powiedzieć.

- Bo miała pani akurat trochę grosza? - Skinęła głową. -

Przecież ledwie starcza pani na życie.

- To prawda - przyznała. - Ale było mnie stać na

zafundowanie staruszkowi kolacji. Potrzebował pomocy, a ja
byłam w stanie mu jej udzielić. Nie ma o czym mówić. To
zupełny drobiazg.

- Drobiazg? - powtórzył zdziwiony Reed.

- Mindy, odbierz swoje zamówienia! - zawołał z kuchni

Pete.

Przeprosiła Reeda i zaczęła roznosić jedzenie do stolików.

Kiedy wróciła do baru, Atchison jadł już bez apetytu kanapkę
ze stekiem.

- Wszystko w porządku? - spytała Mindy.
- Nic nie jest w porządku - stwierdził, spoglądając jej

prosto w oczy. - Jest pani dobrą, miłą kobietą, która zdrowo
oberwała od życia, a teraz z trudem wiąże koniec z końcem.
Pomaga pani ludziom, lecz sama nie chce od nich niczego.
Nie jestem w stanie tego zrozumieć.

Usiłując odgadnąć, dlaczego Reed jest tak bardzo

zmartwiony, Mindy wypaliła prosto z mostu:

- Nie wprowadzę się do pańskiego apartamentu. To moja

ostateczna decyzja.

Reed roześmiał się gorzko.
- Dlaczego? Byłoby to dla pani najlepsze rozwiązanie.
- Sama sobie poradzę. A poza tym nie wiem, z kim mam

do czynienia. Przecież wcale się nie znamy.

- To bez znaczenia - stwierdził lekarz.
- Ależ to ma ogromne znaczenie - zaprotestowała Mindy.

- I proszę, skończmy tę zbędną dyskusję.

Spojrzał na nią uważnie.
- Wobec tego, pani Harmon, nie pozostaje nam nic

innego, jak tylko lepiej się poznać - oświadczył
zdecydowanym tonem. - Mam rację?

ROZDZIAŁ CZWARTY
Reed nie miał pojęcia, skąd przyszło mu do głowy tak

dziwaczne stwierdzenie. Przecież bliższa znajomość z
ciężarną kelnerką absolutnie nie była mu potrzebna do
szczęścia.

Ale stało się. Złożył pewną propozycję, a to, czy uczynił

to świadomie, czy też pod wpływem niekontrolowanego
impulsu, nie miało większego znaczenia.

Jednak w chwilę potem ku swemu wielkiemu zdumieniu

odkrył, że tak naprawdę ma ogromną ochotę zaprzyjaźnić się z
Mindy Harmon. Kobietą - czy może raczej osóbką - miłą,
słodką i samotną jak palec. Tylko pod tym ostatnim względem
byli do siebie podobni, bo Reed z pewnością nie uważał się za
sympatycznego i słodkiego faceta. Ale to, że oboje z Mindy
żyli samotnie, było niepodważalnym faktem.

Mindy nie wiedziała, jak zareagować na ostatnie słowa

Reeda, więc tylko przyglądała mu się podejrzliwie. Była
przekonana, że coś się kryje za jego propozycją. Doktorowi
Reedowi Atchisonowi musiał przyświecać jakiś cel. O co mu
może

chodzić? Chciał zyskać nad nią przewagę?

Podporządkować ją sobie?

Nie miał jej za złe, że jest ostrożna, przeżyła przecież tak

wiele: nieodpowiedzialny mąż alkoholik, pożar domu, utrata
całego dobytku, zerowe konto i nieuchronna eksmisja. Reed
rozumiał, że po takich doznaniach człowiek staje się nieufny.

Ale dlaczego ja sam mam do tej obcej kobiety tak wielkie

zaufanie? zapytywał sam siebie. Choć pochodził z bogatej
rodziny i w życiu wszystko szło mu jak po maśle, zachowywał
ogromny dystans wobec ludzi, a tej nieszczęsnej kelnerce
gotów był natychmiast powierzyć najgłębsze tajemnice. Coś
niesłychanego!

Pochylił głowę w poczuciu winy.
- Niech pan je.

Gdy ponownie podniósł wzrok, zobaczył, że Mindy

przygląda mu się z nieodgadnionym wyrazem twarzy. Miała
taką minę, jakby propozycja Reeda zupełnie do niej nie
dotarła.

A może on swojej propozycji nie ubrał w słowa? Oby tak

było. Pewnie popadł w chwilowy obłęd, ale to zaraz minie.
Zaraz się pożegna z tą biedną dziewczyną i...

Ugryzł kanapkę, lecz nie był w stanie przełknąć

najmniejszego kęsa, mimo że jedzenie „U Evie" było
doskonałe, a Reed był bardzo głodny. Dlatego właśnie tu
przyszedł.

Naprawdę?
Na Mindy Harmon natknął się przypadkiem i nie powinien

o tym zapominać. Popijając kawę, wciąż przyglądał się
jasnowłosej kelnerce. Poruszała się sprawnie i wdzięcznie.
Było widać, że swoją pracę wykonuje z zadowoleniem i z
dużą wprawą. Dobrze znała wielu gości i prowadziła z nimi
krótkie, żartobliwe rozmowy. Promieniowała szczerą
serdecznością, bez cienia fałszu.

Reed pomyślał o jej mężu. Musiał być skończonym idiotą,

skoro zdradzał tak wspaniałą kobietę. Ale jak sprawił, że się w
nim zakochała i przyjęła jego oświadczyny?

No cóż, podobno na miłość nie ma lekarstwa, pomyślał

sentencjonalnie Reed... i właśnie dlatego powinien trzymać się
z daleka od sympatycznej i ładnej kelnerki. Lecz jeśli taka
kobieta jak Mindy mogła oddać serce mężczyźnie, który na to
nie zasługiwał, to czy Reed nie popełni kiedyś takiego
samemu błędu?

Nie, absolutnie nie zamierzał nikomu oddawać swojego

serca. Ukrył je głęboko i zamknął na siedem spustów.
Atchisonowie nie potrafią kochać, więc wykreślili ten
czasownik ze swojego słownika.

Od pokoleń zawierali małżeństwa z rozsądku, a raczej z

wyrachowania: decydowały finanse, polityka lub kariery
zawodowe. I tak powinno pozostać. Nawet w pokoleniu Reeda
wszystkie małżeństwa zawierano z myślą o przyszłych
zyskach. Często krewni twierdzili, że żywią uczucie do swych
wybranek, były to jednak puste słowa, bo tak naprawdę
zawierano handlowe transakcje, co wszystkim wychodziło na
zdrowie: miłość przynosi kłopoty, lecz dobry interes owocuje
wymiernym zyskiem.

Właśnie dlatego Reed pozostał starym kawalerem.
Chwalił sobie swoje życie, ponieważ nigdy nie uległ

miłosnej chorobie. Nie było więc sensu wiązać się na stałe z
jakąś kobietą, która być może marzyłaby o prawdziwym
uczuciu. Co więcej, takie postępowanie byłoby czystym
okrucieństwem wobec ewentualnej wybranki.

Po co zatem było się żenić?
Na szczęście wróciła Mindy, przerywając smętne

rozważania Reeda. Niosła ogromny dzban pełen kawy i ledwie
trzymała się na nogach. Wyglądała, jakby miała za chwilę
zemdleć. Reed powinien nakazać jej, by natychmiast wróciła
do domu i położyła się do łóżka; wiedział jednak, że nic nie
wskóra i tylko rozzłości dziewczynę. No cóż, to nie była jego
sprawa. Mindy powtarzała te słowa tak często, iż wreszcie w
nie uwierzył.

Lecz ta kruszyna rozpaczliwie potrzebowała pomocy.

Ciąża bardzo ją osłabiła i jeśli Mindy nadal będzie tak ciężko
pracować, może dojść do tragedii. Do utraty dziecka.

- Była pani u lekarza? - zapytał surowo.
Mindy nerwowo drgnęła i wypuściła dzban, który rozbił

się o podłogę. Gorący płyn poparzył jej nogi, dziewczyna
krzyknęła z bólu.

Reed błyskawicznie przeskoczył ladę i porwał Mindy w

objęcia. Musiała być bardzo wystraszona, gdyż nie

zaprotestowała. Położyła mu ręce na karku i wybuchnęła
płaczem.

Do sali wbiegła szczupła, siwowłosa pani.
- Czy coś stało się Mindy? - spytała z niepokojem.
- Nie wiem - odparł Reed. - Poparzyła się. Trzeba

ściągnąć rajstopy i zobaczyć, co się stało. Jestem lekarzem -
dodał szybko.

- Jestem Evie - przedstawiła się starsza pani. - Proszę

zaprowadzić Mindy na zaplecze, do mojego biura.

- Wolałbym zabrać panią Harmon na ostry dyżur -

oświadczył Reed, idąc za Evie w stronę kuchni.

Zdejmie Mindy rajstopy i obłoży nogi lodem. Zaraz potem

zawiezie ją do szpitala, nie zważając na żadne protesty.

- Mówiłam, że czuję się dobrze. Siedziała na szpitalnej

kozetce i z niechęcią patrzyła na

Reeda, wpatrującego się w jej obnażone nogi.
- Poparzenie pierwszego stopnia podczas ciąży to dość

poważna sprawa - mruknął ze zmarszczonym czołem. -
Powinna się pani cieszyć, że skończyło się tylko na tym.

- Tym razem mam się z czego cieszyć, bo jestem

ubezpieczona od wypadków przy pracy - mruknęła do siebie.

- Czy pani coś mówiła? - Reed podniósł głowę.
- Nie, nic. Na widok swych chudych i białych nóg Mindy

ciężko

westchnęła. Jak mogła doprowadzić się do takiego stanu?

Rok temu ważyła prawie osiem kilogramów więcej i była
okazem zdrowia, a teraz czuła się po prostu fatalnie. Po pięciu
miesiącach ciąży przytyła zaledwie trzy kilogramy. No cóż,
ostatnio harowała jak wyrobnica.

Nagle ogarnął ją strach o dziecko.
Wiedziała, że za mało o siebie dba. Powinna mniej

pracować i więcej odpoczywać, lepiej się odżywiać i uprawiać

gimnastykę. Lecz jeśli teraz nie zarobi trochę pieniędzy, jak
potem utrzyma siebie i maleństwo?

Pod wpływem ponurych myśli oczy Mindy zaszkliły się

łzami. Modliła się w duchu, by Reed tego nie zauważył, bo
sytuacja była naprawdę żenująca. Lecz doktor Atchison, zajęty
oględzinami jej nóg, szczęśliwie nie zwracał uwagi na stan
ducha pacjentki. Centymetr po centymetrze, skrupulatnie i z
wielką delikatnością dotykał oparzonych miejsc. Wiedziała, że
postępuje zgodnie z lekarską rutyną, ale...

Strużka łez zamieniła się w rwący, słony potok. Nikt, ani

Sam, ani jej rodzice, nigdy nie dotykali jej z taką naturalną
serdecznością. Gdy Mindy była małą dziewczynką, matka
wielokrotnie powtarzała, że ją kocha, lecz unikała pieszczot.
Dlaczego? Mindy poprzysięgła sobie, że jej dziecko zawsze
otoczone będzie miłością i czułością. Otarła łzy i uśmiechnęła
się do siebie. Poczuła dłoń Reeda na udzie.

- Co pan robi? - spytała, gwałtownie się odsuwając.
- Przecież tam się nie poparzyłam.
- Tylko sprawdzam - spokojnie wyjaśnił. - Ma pani

również poparzone ręce, na szczęście niegroźnie.

Spojrzała na ciemnoczerwony ślad w kształcie sierpa.
- Przepiszę pani maść z antybiotykiem. Chyba wszystko

będzie w porządku.

- Już to mówiłam - mruknęła Mindy.
- Ale na kilka dni powinna pani zrezygnować z pracy - z

powagą oznajmił Reed.

- Co takiego?
- Ja nie żartuję. Zaraz zadzwonię do Evie i powiem, że

przez najbliższe trzy dni musi pani zostać w domu.

- To śmieszne - mruknęła Mindy. - Sam pan przed chwilą

oświadczył, że nic mi się nie stało.

- Poparzeń nie wolno lekceważyć. Ale przede wszystkim

powinna pani odpocząć - dorzucił z naciskiem w głosie.

A więc troszczył się o dziecko!
Ona też bała się o maleństwo, i to bardzo. Niestety, będzie

musiała pracować nie tylko w dni robocze, ale również
podczas weekendów, gdy jest największy ruch. Nie mogła
sobie pozwolić na stratę tych napiwków, bo inaczej jej
dziecko będzie głodne.

- Na pewno związek pokryje pani utracone zarobki -

powiedział Reed, jakby czytając w jej myślach. - Proszę przez
trzy dni odpoczywać. To polecenie lekarza. Mówię poważnie,
Mindy. I będę skrupulatnie sprawdzał, czy jest pani posłuszną
pacjentką.

„Będę skrupulatnie sprawdzał, czy jest pani posłuszną

pacjentką", powtórzyła w myślach słowa Reeda. Wyobraziła
sobie doktora Atchisona, jak o różnych porach wpada do
restauracji i groźnym okiem lustruje wnętrze lokalu, a ona,
biedna i wystraszona, kryje się po kątach. No cóż, by nie
narazić się na gniew strasznego medyka, będzie musiała tych
kilka dni spędzić w domu. Roześmiała się beztrosko. Na
krótką chwilę zapomniała, że jest sama, bez grosza przy duszy
i że grozi jej bezdomność.

Jakby tego było mało, ku jej wielkiemu zaskoczeniu

doktor Atchison odwiedził ją wieczorem, przynosząc dwie
duże, papierowe torby.

Musiała

przyznać, że Reed wyglądał niezwykle

atrakcyjnie. Miał na sobie markowe ciuchy: wytarte, obcisłe
dżinsy i zniszczoną, skórzaną kurtkę, spod której wystawał
beżowy sweter. Lodowaty wiatr zaróżowił mu policzki i lekko
zwichrzył ciemne włosy.

Mindy odruchowo poprawiła koński ogon i rzuciła okiem

na swój strój. Miała na sobie workowate spodnie od dresu i
wielką czerwoną bluzę z emblematem szkoły, do której nigdy
nie uczęszczała.

Niedawno na garażowej wyprzedaży kupiła całą torbę

takich „kreacji", o wiele na nią za dużych, nie stać jej było
bowiem na prawdziwe ubrania ciążowe. Teraz jednak,
spoglądając na Reeda, ubranego z nonszalancką elegancją
właściwą ludziom, którzy nigdy nie muszą pytać o cenę,
poczuła się jak nędzarka. Torby z zakupami, które Reed
trzymał w rękach, jeszcze bardziej pogłębiły to wrażenie.
Przyniósł jedzenie, a więc nie uwierzył w jej zapewnienia, że
sama potrafi o siebie zadbać. Niestety, musiała przyznać mu
rację.

Nie mając pojęcia, co powiedzieć, palnęła:
- Na pierwszą randkę większość mężczyzn przychodzi z

kwiatami.

Reed uśmiechnął się, a Mindy poczerwieniały policzki i

zrobiło się jej dziwnie gorąco.

- To nasza pierwsza randka? - zapytał. - Zabawne, ale nie

przypominam sobie, abym się z panią umawiał.

- Hm... - mruknęła speszona.
- Zamierzałem to zrobić, ale obawiałem się, że pani

odmówi.

Mindy zrobiło się jeszcze goręcej.
- Hm...
- Proszę więc wyobrazić sobie moją radość, gdy pani w

ten sposób określiła moją wizytę.

Uśmiechał się tajemniczo. Mindy nie wiedziała, czy Reed

mówi serio. Chyba nie, uznała, zważywszy okoliczności i
dzielące ich różnice.

Wreszcie odzyskała mowę.
- Żartowałam - wyjąkała.
- Naprawdę? - Nadal miał rozbawioną minę. Mindy

obawiała się, że głos zdradzi jej odczucia, więc tylko kiwnęła
głową.

- Wobec tego dobrze się stało, że zamiast kwiatów

przyniosłem kolację.

- Zamierza pan gotować? - spytała zdziwiona.
- Och, nie! Jestem fatalnym kucharzem. Przyniosłem

chińszczyznę z restauracji. Mam nadzieję, że lubi pani
azjatycką kuchnię?

- Bardzo - przyznała. - Ale nie jestem głodna. Przykro mi,

że niepotrzebnie pan się fatygował. Dziękuję za dobre chęci.

Nie zrażony odprawą, Reed Atchison nadal się uśmiechał.

Milcząc, przestępował z nogi na nogę. Mindy westchnęła
ciężko.

- No, dobrze - ustąpiła, wycofując się w głąb mieszkania.
Przystojni, seksowni, wygadani, bystrzy i dobrze

zbudowani mężczyźni zawsze robili na niej duże wrażenie.

Reed przekroczył próg. Gdy w przejściu otarł się o nią,

Mindy poczuła się tak, jakby znalazła się w epicentrum
wybuchu bomby jądrowej. Jeśli przed chwilą było jej gorąco,
to teraz...

- Nie musiał pan sprawdzać osobiście, co się ze m n ą

dzieje - oświadczyła. - Wystarczyło wziąć słuchawkę i
zatelefonować. - Zamknęła za gościem drzwi.

- Szczerze powiedziawszy, dzwoniłem. A właściwie

próbowałem do pani zadzwonić. Ale poinformowano mnie, że
telefon został odłączony.

- Och. - Mindy zagryzła wargi.
- Pewnie dlatego, że właściciel eksmituje z domu

wszystkich lokatorów, a nie dlatego, że nie udało się pani
ostatnio uregulować rachunku.

Milczała.
- Czy naprawdę nie miała pan pieniędzy na opłacenie

telefonu?

- Hm... To samo dotyczy innych należności - powiedziała

szczerze. - Ostatnie miesiące miałam dość trudne... Sam pan

wie. - Reed nie reagował na jej słowa, więc dodała szybko: -
Tędy do kuchni. - Wskazała kierunek. Miała nadzieję
sprowadzić rozmowę na bezpieczniejszy grunt.

W kuchence Mindy mieściły się zaledwie malutka

lodówka i piecyk oraz stoliczek z dwoma krzesełkami. Z
każdego kąta wyzierała bieda. Wszystko było stare,
zniszczone i tandetne.

Mindy poczuła się zawstydzona.
Nawet porozwieszane czerwono - zielone papierowe

łańcuchy i plastikowa choinka na parapecie, które do tej pory
jej się podobały, w obecności Reeda całkowicie utraciły blask;
nie mówiąc już o czerwono - białej męskiej skarpecie,
kupionej w sklepie z tandetą. Powieszona na kaloryferze,
wyglądała nad wyraz dziwacznie.

Reed ani słowem nie skomentował świątecznych

dekoracji. Widocznie ocenił je podobnie jak Mindy. Jego z
pewnością było stać na różne kosztowne cacka.

Dzielnica, w której mieszkała Mindy, była uboga, lecz

bezpieczna. Tu wszyscy byli sobie życzliwi. Sąsiedzi byli w
większości przyzwoitymi ludźmi, mającymi niewiele
pieniędzy, tak że dziewczyna nie musiała wstydzić się swego
ubóstwa. Nie było jej stać na dostatniejszą egzystencję, a
mimo to radziła sobie znacznie lepiej niż większość
okolicznych mieszkańców.

A jednak z jakiegoś niewiadomego powodu nie chciała,

żeby Reed poznał warunki, w jakich żyła. Fakt, że zobaczył to
obrzydliwe mieszkanie, sprawiał jej niewymowną przykrość.

Jak właściwie się czuła? Odpowiedź nasuwała się sama.

Jak człowiek gorszej kategorii. Reed Atchison miał wszystko.
Pochodził z dobrej rodziny, był majętny, wykształcony,
inteligentny. Należał do wyższych sfer. A ona była prostą
kobietą. Kelnerką, która ukończyła zaledwie szkołę średnią.
Urodziła się w robotniczej rodzinie. Ojca nawet nie znała,

matkę straciła dawno temu. Wyszła za mąż za człowieka z tej
samej, niskiej warstwy społecznej. Zostawił ją z jeszcze
mniejszym dobytkiem niż ten, który wniosła do małżeństwa.

Nic więc dziwnego, że czuła się kimś gorszym od Reeda.

Nie dorównywała mu bowiem pod żadnym względem.
Uświadomiwszy to sobie z całą jaskrawością, poczuła w sercu
gorycz.

Na szczęście szelest papieru przerwał te przykre

rozmyślania. Z jednej z brązowych toreb Reed wyciągał
kartonowe pudełka. Było ich mnóstwo, tak jakby jedzenia
miało starczyć dla dziesięciu osób.

- Przyniosłem wszystkiego po trochu - oznajmił, chyba

czytając w myślach Mindy. - Nie wiedziałem, co pani lubi. Na
wszelki wypadek kupiłem również dwie wegetariańskie
potrawy, gdyby nie jadała pani mięsa. Ale powinna pani
pamiętać, że będąc w ciąży, należy codziennie zwiększać
zawartość białka w organizmie o trzydzieści do czterdziestu
gramów.

- Jadam mięso - oświadczyła Mindy. - I piję znacznie

więcej mleka niż przedtem. Podczas każdej zmiany Evie
funduje nam jeden posiłek. Zawsze dostaję coś pożywnego. -
Mimo że nigdy nie zjadam całej porcji, dodała w myśli. Ale
Reed nie musiał o tym wiedzieć.

- Potrzebne jest pani też żelazo - dorzucił. - Więcej niż

zwykle. I bardzo ważny jest kwas foliowy.

- Biorę zestaw witamin dla ciężarnych - wyjaśniła Mindy.

- To chyba wystarcza.

- Witaminy się przydadzą - powiedział Reed, zabierając

się do rozpakowywania drugiej z przyniesionych toreb. - Ale
nie zastąpią właściwego odżywiania się. Trzeba przybrać na
wadze. Jest pani stanowczo zbyt chuda.

Gdyby powiedział to ktoś inny, Mindy pewnie dałaby mu

prztyczka w nos. Lecz Reed był lekarzem, a ona ciężarną
pacjentką i w jego uwagach nie było niczego obraźliwego.

Doktorem Atchisonem kierował zawodowy nawyk, a nie

prywatna troska o jej dobro. Przecież sam oświadczył, że nie
wierzy w dobre uczynki. Interesował się nią wyłącznie z
medycznego punktu widzenia.

Na pewno tak jest. No, prawie na pewno.
- Dziękuję, doktorze - powiedziała po chwili. - Wezmę

pod uwagę pańskie zalecenia. Zechce pan przysłać mi
rachunek za tę wizytę?

Znieruchomiał i zesztywniał, lecz nie skomentował jej

słów. Wrócił do przerwanego zajęcia. W torbie znajdowały się
następne pudełka z jedzeniem.

- Jeśli nie jest pani głodna, proponuję zacząć od bulionu.

Powinien pobudzić apetyt. Potem może pani spróbować
czegoś bardziej konkretnego. Osobiście uważam, że ta
wołowina jest świetna.

Oparta biodrem o stół, Mindy z udawaną nonszalancją w

napięciu obserwowała Reeda. Z szafek w y j ą ł talerze i
szklanki, sięgnął do szuflady po sztućce. Nalał mleka do
szklanki i podsunął ją Mindy, dla siebie otworzył puszkę piwa.

- Kolacja podana - powiedział z uśmiechem.
I nie był to zawodowy uśmiech lekarza, rozmawiającego z

pacjentką. Nim jednak Mindy zdołała zastanowić się nad tym
spostrzeżeniem, lodówka przestała szumieć, a wszystkie
światła zgasły.

- Czyżby nie zdążyła pani również opłacić rachunku za

światło? - zapytał Reed z rozbawieniem w głosie.

Była wdzięczna losowi za ogarniające ich ciemności, gdyż

zrobiła się czerwona jak rak, mimo że na pytanie
odpowiedziała przecząco, gdyż opłata ta wchodziła w skład

komornego. Ale i tak wcześniej czy później wyłączono by jej
elektryczność. Z powodu, który Reed wymienił.

- To stary budynek, instalacja jest w złym stanie -

wyjaśniła. - Światło gaśnie ze dwa razy w miesiącu. Nie
dlatego, że nie płacę rachunków - dodała szybko. - Wszystkie
świadczenia są wliczone w czynsz, który reguluję w terminie.
Prawie zawsze - dorzuciła z wrodzoną uczciwością. - Z tego
względu w mieszkaniu jest zawsze piekielnie zimno -
mruknęła pod nosem. - Ustawiają nam termostat tak,
jakbyśmy byli Eskimosami.

- Ma pani świece? - zapytał Reed.
- Tak, leżą na lodówce. Grube i krótkie. Jeszcze mu tego

było potrzeba, pomyślał z niechęcią.

Romantycznej kolacji przy świecach. Ale tak nędznemu

pomieszczeniu przyćmione światło wyjdzie tylko na korzyść.

No cóż, ale Mindy niedługo straci nawet ten obskurny kąt.

Wskazał pudełka ustawione na kuchennym blacie.

- Proszę spróbować - zachęcił.
- Nie jestem głodna.
- Powinna pani jeść - oświadczył łagodnym tonem

doktora Kildare'a. - Nawet jeśli nie ma pani apetytu.

Mindy otworzyła usta, lecz nie wyrzekła ani słowa.
Reed uśmiechnął się z satysfakcją. Wreszcie ta uparta

kobieta zrozumiała, że ze mną nie wygra, pomyślał. Wie, że
nie wyjdę stąd, dopóki ona nie zje przyzwoitego posiłku i nie
przyrzeknie, że zaraz potem się położy. Obiecałem, że jej
pomogę, i dotrzymam słowa. Jak zawsze.

- Spróbuję trochę bulionu - zdecydowała się wreszcie

Mindy. - Cóż innego mi pozostało, skoro stosuje pan wobec
mnie przemoc.

- Tak. Ma pani jeść z apetytem i cały czas mieć

zadowoloną minę. Musi pani delektować się potrawami. To
rozkaz.

Mindy roześmiała się tak radośnie, że Reedowi zrobiło się

ciepło wokół serca. Miała śmiech najpiękniejszy pod słońcem.
To zdumiewające, że kobieta tak bardzo skrzywdzona przez
los i prowadząca nędzne życie potrafi tak szczerze się cieszyć.
Szczerze i naturalnie.

- Dobrze - oświadczyła, zajmując przygotowane dla niej

miejsce przy stole. - Będę jadła jak głodomór, a nawet od
czasu do czasu wykrzywię usta w uśmiechu. Wedle rozkazu.
Ale nie będę delektować się jedzeniem, do tego mnie pan nie
zmusi nawet za pomocą tortur. Tylko taka forma oporu mi
pozostała. Straszne!

Roześmieli się jak starzy przyjaciele.

ROZDZIAŁ PIĄTY
- To było naprawdę dobre!
Reed uśmiechnął się na widok rozanielonej miny Mindy.

Dzisiejszego wieczoru zjadła gigantyczny posiłek, co najmniej
za trzy ciężarne kobiety, uznał z satysfakcją. No i dotrzymała
słowa - spałaszowała wszystko z uśmiechem, często chwaląc
smak potraw. Nawet się rozgadała, co Reeda tak bardzo
ucieszyło, że ochoczo poszedł w jej ślady. Nie potrafił sobie
przypomnieć, kiedy ostatnio tak miło spędził czas.

Okazało się, że wiele ich łączy. Reed dowiedział się, że

Mindy również była jedynym dzieckiem w rodzinie i
podobnie jak on, wcześnie straciła rodziców. Dorastała w
South Jersey, po drugiej stronie rzeki, vis - a - vis rodowej
siedziby Reeda, i od czasu do czasu, tak jak on, nad brzegiem
morza spędzała letnie weekendy. Oboje interesowali się
muzyką i literaturą.

Mindy od dawna chciała nauczyć się grać na fortepianie,

Reedowi natomiast marzył się saksofon. A na dodatek obojgu
najbardziej ze wszystkich chińskich potraw smakował
przyniesiony przez Reeda specjalnie przyrządzony kurczak o
przedziwnej nazwie.

Zdumiewające, jak wiele można dowiedzieć się o drugim

człowieku podczas zaledwie jednego wspólnego posiłku.

Nadal nie było światła, lecz Mindy się tym nie martwiła.
- Włączą prąd przed północą - zawyrokowała. - Zawsze

tak robią.

Może sprawiało to tylko przyćmione światło świec, ale

Reed odniósł wrażenie, że Mindy wygląda nieco lepiej niż
wtedy, kiedy po raz pierwszy ujrzał ją w restauracji. Miała
zaróżowione policzki, a jej oczy nabrały blasku. Kusiło go, by
rozpuścić jej miękkie, połyskliwe włosy, związane na czubku
głowy i opadające w lokach wokół twarzy.

Z trudem powstrzymał dziwaczne myśli i pragnienia. Flirt

z Mindy Harmon to naprawdę poroniony pomysł. Chodziło
przecież wyłącznie o dobry uczynek. Kiedy już Reed
dopilnuje, by dziewczyna znalazła nowe lokum, jego zadanie
dobiegnie końca. To tylko sympatyczna, ale przelotna
znajomość, nic więcej.

Ta młoda kobieta oczywiście potrzebowała mężczyzny,

ale na pewno nie takiego, jak Reed. Jej partner powinien być
czuły i opiekuńczy, potrafiący zadbać o żonę i dziecko,
pragnący stworzyć prawdziwą rodzinę. To musi być ktoś, kto
tak samo jak Mindy promieniuje serdecznością i ciepłem. A
zatem z całą pewnością nie Reed Atchison.

Oczywiście dopilnuje, by ta dziewczyna znalazła nowe

mieszkanie, a nawet będzie nad nią czuwał aż do porodu. A
nawet dłużej, to znaczy aż do chwili, gdy się przekona, że
Mindy ma wszystko, czego potrzebuje. A potem zniknie z jej
życia, bo warunki zakładu z Sethem zostaną spełnione.

Reed postawił pojemnik z jedzeniem w lodówce i zamknął

drzwiczki. Odwrócił się i ujrzał Mindy zerkającą do środka
jednej z przyniesionych przez niego toreb.

- Co to? Nie ma deseru? - spytała z żalem. - Chłopcze,

kiepsko spisujesz się na randce.

- Nic podobnego - obruszył się Reed. - Wypominano mi

różne rzeczy, ale takiego oskarżenia jeszcze nie słyszałem.

Mindy westchnęła.
- Przychodzisz do mnie z gotowym jedzeniem, bez

kwiatów i czekoladek, a nawet bez butelki bezalkoholowego
wina. A teraz dowiaduję się, że nie ma deseru. Uważasz, że
powinnam piać z zachwytu?

Żartobliwa nutka brzmiąca w głosie Mindy sprawiła, że

Reed poczuł się dziwnie. Do tej pory nie przekomarzała się z
nim żadna kobieta i żadna nie prawiła mu podobnych
złośliwości. Wszystkie jego dotychczasowe związki

wyglądały zupełnie inaczej. Były bardziej, jak by to wyrazić -
poważne. Na kpiny i żarty, na beztroski flirt nie było w nich
miejsca. Reed umawiał się z kobietami w konkretnym celu,
który przyświecał również jego partnerkom. Mogło chodzić o
seks, o interesującą rozmowę, o wytworną kolację, o wspólny
wypad do teatru lub na koncert, o pokazanie się na jakimś
ważnym przyjęciu. Nigdy nic nie działo się samo z siebie,
spontanicznie. Wszystko było przemyślane i starannie
zaplanowane.

I śmiertelnie nudne. Dopiero teraz to sobie uprzytomnił.
Z Mindy nie łączyło go nic poza nieistotnymi

drobiazgami, o których rozmawiali podczas kolacji. Lecz
mimo to czuł się wspaniale, swobodny i radosny, jak z żadną
inną kobietą. Nie potrafił zrozumieć, dlaczego tak się dzieje, i
dlatego czuł się trochę nieswojo.

- Naprawdę domagasz się deseru? - zapytał, starając się

podjąć żartobliwy ton Mindy. Jak mogło mu się to udać, skoro
nigdy nie przekomarzał się z żadną kobietą? - To go
dostaniesz - oświadczył.

Podszedł do kanapy, na której zostawił zdjętą wcześniej

kurtkę. Kiedy wychodził z chińskiej restauracji, z wielkiej
szklanej czary wyciągnął garść ciasteczek z przepowiedniami.
Dlaczego to zrobił? Nie miał pojęcia.

Teraz jedno z nich rzucił Mindy.
- Łap. To twój deser. Roześmiana, chwyciła ciastko w

obie dłonie. Szybko rozdarta opakowanie, przełamała ciastko
na pół i wyjęła ze środka zwinięty pasek białego papieru. Po
chwili z jej twarzy zniknął uśmiech.

- Co tam jest napisane? - zapytał Reed, wracając do stołu.

Zanim zdążył podejść, Mindy zwinęła karteczkę i wrzuciła do
jednej z brązowych toreb stojących na kuchennym blacie.

- Nic - mruknęła, bez apetytu skubiąc ciastko.

- Coś musiało być napisane - upierał się Reed. - W

przeciwnym razie zażądam zwrotu moich dwudziestu pięciu
centów.

- Jak widzę, znów chcesz mi zaimponować. - Tym razem

jednak uśmiech na twarzy Mindy nie wydawał się szczery. -
Przyniosłeś deser za całe ćwierć dolara. Prawdziwa
rozrzutność! - zakpiła.

- Daj spokój. - Reed postanowił zignorować zaczepkę. -

Powiedz, co przeczytałaś.

- To taka przepowiednia, którą można rozumieć na wiele

sposobów - wyjaśniła z niechęcią.

Reed sięgnął do brązowej torby.
- Hej, co ty wyprawiasz? - zaprotestowała Mindy.
- Czytam twój horoskop - oznajmił, rozwinąwszy w

palcach zwitek papieru.

- Ale... Reed wiedział, że zachowuje się śmiesznie.

Przecież to tylko głupia przepowiednia, a on jest człowiekiem
poważnym i nadzwyczaj rozsądnym. Musiał jednak
dowiedzieć się, jaki los czeka Mindy Harmon.

Gdy przysunął karteczkę do świecy, Mindy chwyciła go za

nadgarstek.

- Reed... Spodobało mu się, że użyła jego imienia. Ich

oczy spotkały się w nikłym świetle, a serce Reeda gwałtownie
przyspieszyło bicie. Mindy to wyczuła, gdyż w jej wzroku
odmalowało się zdziwienie. Ale nie puściła ręki Reeda, co
bardzo mu się spodobało.

- Chciałem przeczytać, co tam jest napisane - wyjaśnił.
W głosie Reeda nie było już rozbawienia.
- Nie ma tam niczego ciekawego - powtórzyła z uporem.
Nie potrafił poskromić ciekawości. Z trudem oderwał

wzrok od ślicznej, wpatrzonej weń buzi i przeczytał na głos:

„Podarunek od nieznajomego jest czymś znacznie

cenniejszym, niż ci się wydaje".

- Sam pan widzi, że to zupełnie bez sensu - łagodnym

tonem skomentowała Mindy.

Mów sobie, co chcesz, pomyślał Reed.
- Ma pani rację - stwierdził lekko kpiącym tonem. Zmiął

karteczkę i wrzucił ją do torby. - To może mieć wiele znaczeń.

Reedowi wydawało się, że we wzroku Mindy pojawiła się

pełna tęsknoty zaduma. Ciekawe, z jakiego powodu?

- Bardzo dziękuję za kolację. - W jej głosie znów

pojawiły się wesołe i żartobliwe nutki. - Od miesięcy tak się
nie objadłam. To był z pana strony bardzo miły gest.

- Powinna się pani lepiej odżywiać. - Chciał powrócić do

roli dobrotliwego doktora Kildare'a, lecz słowa doktora
Atchisona zabrzmiały tak, jakby wypowiedział je troskliwy
kochanek.

- W lodówce zostało tyle jedzenia, że wystarczy mi na

cały tydzień - z uśmiechem stwierdziła Mindy.

- Ale co z następnym tygodniem? I dalszymi? Gdzie

wtedy będzie pani jadła?

- Co ma pan na myśli? - Natychmiast spochmurniała.
- Co zrobi pani, kiedy nadejdzie dzień eksmisji?
- Już mówiłam, to nie pańska sprawa.
- Moja - zaprotestował z głębokim przekonaniem. -

Interesuje mnie to, co się z panią stanie.

- Dlaczego?
- Bo... - Reed nie wiedział, jak to wyjaśnić. Dlaczego tak

bardzo przejął się sytuacją tej kobiety? Była sympatyczna,
miała złote serce i na pewno nie zasłużyła na takie życie, jakie
zgotował jej los. A on był w stanie ją wesprzeć. - Pomagała
pani ludziom, więc teraz sama powinna pani skorzystać z
czyjejś pomocy. A ja mam środki i możliwości. To odpowiedź
na pani pytanie.

- Nie jest mi pan potrzebny - odparła ponuro.

- Proszę pozwolić sobie pomóc. Przez kilka miesięcy. Aż

stanie pani na własnych nogach.

- Dlaczego? Przecież niczego nie musi pan dla mnie

robić.

- Muszę.
- Z jakiego względu?
- Bo... - westchnął głęboko - bo zbliża się Boże

Narodzenie. - Był to kiepski powód, ale być może
wystarczający dla Mindy.

Odezwała się głosem całkowicie pozbawionym emocji:
-

Jestem

więc

obiektem pańskiej gwiazdkowej

dobroczynności. Mam rację?

Reed nagle zrozumiał, po co dziś tutaj przyszedł. W y -

łącznie ze względu na siebie!

- Nie.
- Czyżby?
- Nie, Mindy, to...
- Wypełnia pan tylko warunki przegranego zakładu,

bawiąc się w dobrego samarytanina czy raczej w Świętego
Mikołaja.

- Nie, to...
- Ma pan przed sobą samotną, biedną jak mysz kościelna,

ciężarną kobietę i wydaje się panu, że potrafi jej pomóc.

- Nie, wcale nie...
- Po tym, jak zobaczył pan m o j ą nędzę, poprawi sobie

pan samopoczucie. Pójdzie pan do domu, naleje sobie drinka,
wyciągnie się na łóżku i pomyśli: „Być może moje życie nie
jest idealne, ale dzięki Bogu o wiele lepsze niż życie Mindy
Harmon...".

Jej głos się załamał. Zamilkła i zacisnęła wargi. Chyba

chciała powiedzieć coś ostrzejszego. Z kobiety miękkiej i
łagodnej przeobraziła się nagle w waleczną lwicę.

I w tej oto chwili Reed dojrzał znacznie więcej, niż tylko

ciężarną kobietę potrzebującą pomocy. Po raz pierwszy Mindy
w jego oczach stała się prawdziwą kobietą. Ładną i pełną
życia. Atrakcyjną fizycznie. Dumną i pełną temperamentu.

- Och, będę z pewnością myślał o pani, leżąc w łóżku -

wyrwało mu się mimo woli. - Ale nie tak, jak pani sądzi.

Reed nie miał pojęcia, dlaczego powiedział to na głos.

Słów cofnąć się jednak nie dało. I nagle poczuł, że nie żałuje
swojej impulsywności.

Natomiast Mindy sprawiała wrażenie przestraszonej.

Posmutniała i, ku przerażeniu Reeda, głośno się rozpłakała.
Łzy, jedna po drugiej, popłynęły po jej twarzy.

- Mindy... Nie wiedział, co powiedzieć. Instynkt

podpowiadał mu, by objąć dziewczynę, natomiast rozsądek
ostrzegał go przed popełnieniem tego błędu. Reed przez
chwilę się wahał, a potem podniósł ręce i położył delikatnie na
ramionach Mindy.

- O co chodzi? Co się stało? - zapytał łagodnym tonem.
Słowa Reeda podziałały na nią jak kubeł lodowatej wody.

Mindy z przerażeniem w oczach szarpnęła się do tyłu.

- Mindy... - zaczaj znowu Reed.
Powoli, w milczeniu potrząsnęła głową. A potem szybko

wycofała się w odległy kąt kuchni, uderzając plecami o blat.

Tym razem Reed posłuchał własnego instynktu. Powoli i

ostrożnie zbliżył się do Mindy. Wyciągnął ręce. Ale gdy tylko
dotknął jej ramion, znów zaczęła płakać.

- Co się stało? - zapytał, starając się mówić najłagodniej,

jak potrafił.

Ta kobieta wyprowadzała go z równowagi. Przed chwilą

śmiała się i była ożywiona. A teraz nagle stała się smutna i
nieszczęśliwa. Reedowi wydawało się, że jest odpowiedzialny
za to przeobrażenie.

- Co ci zrobiłem? Powiedz, proszę. Zamknęła oczy. Po jej

policzkach popłynęły następne łzy. Zaczęła mówić łamiącym
się głosem:

- Sprawiasz, że...
- Że co? Mów, co złego zrobiłem. Natychmiast przestanę.

Przyrzekam.

- Nie przestawaj - odparła prawie niedosłyszalnym

szeptem. - Proszę...

- Dobrze. Ale powiedz, o co chodzi.
Otworzyła

oczy. Były niezwykłe - zielone, o

fascynującym odcieniu. Lecz teraz wyzierał z nich głęboki
smutek.

Coś ścisnęło go za gardło.
- Co zrobiłem? - powtórzył, lekko zaciskając palce na

ramionach Mindy.

- Sprawiłeś, że...
- Co sprawiłem?
- Obudziłeś we mnie coś, czego nie odczuwałam od... od

bardzo dawna. A potem... potem dotknąłeś mnie tak, jak nikt
nigdy mnie nie dotykał.

- Och, Mindy...
Nie potrafił się powstrzymać.
Mimo zamkniętych oczu z łatwością odnalazł jej usta.

Może dlatego, że dziewczyna nieco mu pomogła. A może
dlatego, że po raz pierwszy w życiu dokładnie wiedział, czego
chce. Delikatnie ujął w dłonie drobną buzię i wargami musnął
rozchylone usta. Po chwili odsunął się i utkwił wzrok w
twarzy Mindy, niepewny, czy ma przed sobą istotę realną, z
krwi i kości.

Była realna, natychmiast się o tym przekonał. Czuł bijące

od niej ciepło i rozkoszny zapach jej ciała. Słyszał szybki
oddech i widział źrenice oczu rozszerzone z pożądania. I
gdyby zechciał, mógłby się przekonać, jak smakują jej usta.

Zechciał. Tym razem całował mocniej i bardziej zaborczo.

Ponownie Mindy wyszła mu naprzeciw. Chętnie by ją
zaspokoił, sam folgując swoim pragnieniom. Lecz zbliżało się
Boże Narodzenie, czas dawania, a nie brania.

Przesunął czubkiem języka po dolnej wardze Mindy i

korzystając z jej zaskoczenia, wsunął go do ust. Jej wargi
miały cudowny smak. Jak... jak szczęście. Chwilę potem Reed
przestał w ogóle myśleć. Całował teraz Mindy szaleńczo i
zachłannie.

Jęknęła, lecz nie odepchnęła go od siebie. Przeciwnie.

Chwyciła Reeda za sweter i zacisnęła palce na grubej wełnie.
Pragnęła, aby ten mężczyzna znalazł się jeszcze bliżej, bliżej...

Przeczesał palcami jej długie włosy, luźno zwisające przy

szyi, a potem sięgnął wyżej i ściągnął przepaskę. Bujne loki
Mindy opadły kaskadą na jego ręce. Chwilę potem mocniej
objął ją i przyciągnął do siebie.

Dotknęła lekko Reeda. Jęknął z wrażenia.
Była ciepła, miękka i kusząca. Od dawna nie trzymał w

taki sposób żadnej kobiety.

Ustami musnął kark Mindy i delikatnie podrażnił językiem

wrażliwą skórę u nasady szyi. Ogarnęło go szaleńcze
pragnienie posiadania tej kobiety. Pożądał jej każdym nerwem
swego ciała. Miał już wiele, lecz chciał dostać więcej...
Znacznie więcej.

Delikatnie musnął jej pierś. Gdy jęknęła, wrócił wargami

do rozchylonych ust.

- Och! Proszę...! Reed nie wiedział, o co go prosi.

Ponaglała go, czy też

chciała, by zaprzestał pieszczot? Poczuł, jak Mindy

kurczowo zaciska palce na jego ramieniu. Odsunął się na tyle,
aby móc spojrzeć jej w twarz. To, co zobaczył, było
prawdziwym wstrząsem.

W oczach Mindy jawiły się niewypowiedziany smutek i

ból. Reed nie mógł pojąć, dlaczego. Był przekonany, że ta
kobieta pragnie tego samego, co on. Tak spontanicznie i
szybko odpowiadała na pieszczoty. Sądził, że oboje doznają
tych samych uczuć.

Widocznie się mylił. Mindy Harmon nie pragnęła żadnych

pieszczot.

Od razu puścił ją i cofnął się o krok, chcąc udowodnić, że

nie zamierza wykorzystywać sytuacji. Przez chwilę stała
nieruchomo, nerwowo zaciskając palce. Jej oczy...

Jej oczy były jak morska otchłań. Zielone, pełne

bezbrzeżnego smutku. Gdyby tylko Reed wiedział, dlaczego...

- Przepraszam - powiedział szybko. - Nie chciałem, aby

tak się stało. Zwłaszcza że obiecałem... Przykro mi -
zakończył niezdarnie. Słowa Reeda jeszcze bardziej pogłębiły
smutek malujący się na twarzy Mindy.

- Wiem, że nie chciałeś, aby tak się stało - powiedziała

łagodnym głosem. - I że jest ci przykro.

- Tak. To znaczy - nie. Chciałem tylko... Nie chciałem. .. -

Reed plątał się coraz bardziej.

Uprzytomnił sobie, że nie jest w stanie wyjaśnić Mindy,

dlaczego tak się zachował. Niczego by nie zrozumiała.
Pragnął być blisko niej. Była tak pełna życia... Powinien
jednak poczekać, aż sama obdarzy go serdecznością i ciepłem.
Zrobił błąd. Zachował się zbyt obcesowo.

- To już się nie powtórzy - zapewnił bez przekonania.
- Obiecuję.
- Nie powtórzy - potwierdziła martwym głosem Mindy. -

Bo zaraz opuścisz moje mieszkanie i nigdy więcej nie wrócisz
ani tutaj, ani do restauracji. Swój dobry uczynek możesz uznać
za spełniony. Nie ma żadnego powodu, abyśmy jeszcze kiedyś
mieli się spotkać. Jasne?

Nie odpowiedział. Nie potrafił. Nie mógł na to przystać.

Czekając na odpowiedź, Mindy skuliła ramiona, tak jakby
nagle przeniknął ją mróz.

- Jasne? - Głosem silniejszym niż poprzednio domagała

się potwierdzenia.

Reed nadal milczał.
Mindy nie spuszczała wzroku z jego twarzy.
Trudno było pojąć, co się właściwie dzieje. Reed nie

potrafił uporać się z miotającymi nim emocjami. Tak więc bez
słowa ruszył w stronę kanapy, aby wziąć pozostawioną tam
kurtkę. Włożył ją powoli i skierował kroki ku wyjściu.

Postanowił opuścić dom bez pożegnania, gdyż nie miał

pojęcia, co powiedzieć. Kiedy jednak stanął w drzwiach,
uprzytomnił sobie, że to jeszcze bardziej pogorszy sprawę.
Odwrócił się szybko. Zobaczył, że Mindy nadal stoi
nieruchomo.

Była taka drobna, krucha i blada... Przypominała

nieziemską istotę. Anioła.

- Jeszcze się zobaczymy - oświadczył.
- Nie.
- To dopiero początek. Nie możemy tak tego zostawić.
- Musimy. Przecież nic się nie stało. To było tylko...
- Co? W odpowiedzi milcząco potrząsnęła głową.
- Do zobaczenia - rzucił Reed na odchodnym. Zanim

zdołała zaprotestować, już go nie było.

ROZDZIAŁ SZÓSTY
Reed dotrzymał słowa. Mindy przekonała się o tym już

następnego wieczoru, kiedy znów zapukał do jej drzwi,
objuczony dwiema pękatymi papierowymi torbami. Znów był
ubrany w wytarte dżinsy, sweter oraz skórzaną kurtkę, i
wyglądał niezwykle atrakcyjnie. Jedyna różnica polegała na
tym, że dziś sweter był szary, a w torbach znajdowały się
włoskie potrawy. Mindy poznała to po zapachu czosnku,
bazylii i innych ziół.

Aha, i była jeszcze jedna różnica. Tym razem Reed miał

minę bardzo niepewną.

- Nie zatrzaskuj przede mną drzwi - poprosił, a ona

uśmiechnęła się z przymusem.

- Jak widzę, czytasz w moich myślach - powiedziała

łagodnym tonem. - Czy twoje nadludzkie akty dobrej woli
naprawdę nie mają granic?

Reed podniósł wzrok.
- Nie rozumiem.
Wzruszyła

nonszalancko ramionami, chcąc ukryć

rozczulenie.

- Jesteś przecież lekarzem, ratujesz ludzkie życie. Nie

wystarczy ci, że harujesz w szpitalu? Musisz brać nadgodziny
i zajmować się osobami zdrowymi, które ponadto same
potrafią o siebie zadbać?

- Nie robię niczego nadzwyczajnego, a dzięki temu czuję

się prawdziwym człowiekiem - oznajmił Reed.

Mindy postanowiła na razie zignorować jego zagadkowe

słowa, dlatego wyczekująco milczała.

- A poza tym wcale nie jesteś okazem zdrowia.

Wieczorem w restauracji prawie zemdlałaś. Źle znosisz ciążę.

- Och, daj spokój...

- Nie potrafisz też o siebie zadbać, gdyż niedługo

znajdziesz się na ulicy. Zimą, kilka miesięcy przed
rozwiązaniem.

- To nie twoja spra...
- Jest jeszcze jeden powód. - Znów jej przerwał, ale

szybko zamilkł.

- Jaki? - spytała zaciekawiona.
- Być może robię to wcale nie dlatego, aby ocalić ci życie.
Zaintrygował ją jeszcze bardziej.
- A więc dlaczego?
- By ratować siebie.
- Nie rozumiem... Reed przerwał tę niebezpieczną

rozmowę i zapytał:

- Mogę wejść do środka? Obiecuję, że dzisiaj będę

zachowywał się przyzwoicie.

Mindy bardziej niż Reeda obawiała się siebie. Nadal nie

pojmowała, jak to się stało, że wczoraj padli sobie w objęcia.
Nie potrafiła mu się oprzeć. Był atrakcyjny i sympatyczny.
Podczas kolacji prowadzili szczerą, prawie intymną rozmowę.
Mindy już dawno zapomniała, kiedy po raz ostatni tak bardzo
cieszyła się czyimś towarzystwem. Do tej pory nie zdawała
sobie sprawy z własnej samotności.

Tak naprawdę przez całe życie była samotna.
Przy Reedzie rozluźniła się. Zadowolona z jego obecności,

przestała się kontrolować. Zapomniała, że tak naprawdę nic
ich nie łączy, ponieważ należą do zupełnie innych światów.
Zapomniała, że Reed był, jest i będzie mężczyzną zupełnie dla
niej nieodpowiednim. Zapomniała także o tym, że doktor
Atchison spełniał jedynie dobry uczynek.

Mówił, że myślał o niej, leżąc w łóżku. Twierdził, że była

mu potrzebna. Mindy na chwilę zamknęła oczy. Reed sprawił,
że przy nim po raz pierwszy w życiu poczuła się prawdziwą
kobietą.

Sam Harmon nie był czułym kochankiem. Miał duże

wymagania seksualne, lecz myślał wyłącznie o własnym
zaspokojeniu i zaraz potem odwracał się na bok i zasypiał.

Reed jest na pewno inny, czuły i oddany partnerce,

rozumie bowiem, że prawdziwe szczęście i rozkosz można
przeżywać tylko wspólnie. Wczoraj sprawił, że Mindy zaczęła
go rozpaczliwie pożądać, dlatego z niezwykłą żarliwością
odwzajemniła pocałunek, jakby miał być ostatnim w jej życiu.

Ledwie znała tego człowieka, a mimo to pragnęła go tak

bardzo. I potrzebowała. Chciała, by byli razem...

- Mindy?
Męski głos wyrwał ją z rozmyślań. Dopiero teraz

zrozumiała, jak daleko sięgały jej fantazje, a były przecież
zupełne nierealne. Co więcej, dla własnego dobra powinna
natychmiast zerwać tę znajomość.

Wiedziała, że w żadnym wypadku nie powinna zapraszać

Reeda do domu, a mimo to odsunęła się i zrobiła mu przejście.
Poczuła znajomy już zapach wody toaletowej, który wprost
uderzył jej do głowy.

- W lodówce mam zapas jedzenia na dwa tygodnie -

przypomniała, spoglądając na brązowe torby. - I co ja mam z
tym zrobić?

- Włóż do zamrażalnika. - Wzruszył ramionami i

przyjrzał się uważnie Mindy. - Och, całkiem zapomniałem, że
za dwa tygodnie nie będziesz już miała dachu nad głową. I
lodówki. Przepraszam. Powiedziałem to zupełnie bezmyślnie.
- Zawahał się i po chwili dorzucił: - Zresztą podczas mrozów
lodówka nie będzie ci potrzebna, masz więc problem z głowy.

- Kiepski dowcip - mruknęła Mindy, krzyżując ręce na

piersiach, gdyż po słowach Reeda przeszył ją nagły chłód.

- Wiem, lecz ja wcale nie zamierzałem żartować, bo taka,

niestety, jest prawda. Przecież grozi ci bezdomność, chyba że
udało ci się wreszcie coś wynająć.

- Nie, ale mam jeszcze trochę czasu i na pewno coś

znajdę.

- Już znalazłaś. Mój apartament przy Cherry Hill jest do

twojej dyspozycji.

- Dziękuję, lecz nie skorzystam - oświadczyła Mindy

przez zaciśnięte zęby.

- Dlaczego? Przecież stoi pusty. Zamieszkaj tam, dopóki

nie wynajmiesz czegoś odpowiedniego.

- Nie mogę.
- Dlaczego?
- Och, daj spokój! Reed mocno zacisnął dłonie na

papierowych torbach i zmierzył Mindy surowym wzrokiem.

- Nie licz na to.
- Co powiedziałeś? - spytała, mimo że dobrze słyszała

słowa Reeda.

- Nie zostawię tak tej sprawy. Ani ciebie.
- Nie ponosisz za mnie żadnej odpowiedzialności!
- Ponoszę. Mindy, z rękoma skrzyżowanymi na piersiach,

zrobiła kilka kroków w jego kierunku. Była naprawdę
wściekła.

- Zechcesz mi to łaskawie wytłumaczyć? - zażądała

ostrym tonem.

- Oboje jesteśmy ludźmi i powinniśmy nawzajem o siebie

dbać.

- Nauczyłeś się tego na wykładach z biologii? - spytała

cierpkim głosem.

- Nie, na zajęciach z przedmiotów humanistycznych.

Mindy ciężko westchnęła i skinęła głową.

- Sama powinnam się domyślić, że nie jesteś przecież

zwyczajnym lekarzem, tylko świętym dobroczyńcą. Zgadza
się?

Uśmiechnął się, a ona po raz pierwszy od wczoraj

zobaczyła rozpogodzoną twarz Reeda, co złagodziło jej złość.

- Mów do mnie: doktorze Schweitzer - powiedział

żartobliwym tonem.

- Bardziej przypominasz mi doktora Jekylla - wypaliła,

nie do końca rozumiejąc, co naprawdę ma na myśli.

Atchison nagle spoważniał i powiedział z zadumą:
- Masz rację, niedawno zrozumiałem, że jestem

człowiekiem o różnych obliczach. - Odwrócił się i ruszył w
stronę kuchni. Mindy nie była pewna, czy się nie przesłyszała,
ale chyba jeszcze dodał: - I nie wiem, kim właściwie jestem.

Postanowiła nie drążyć tego tematu. Być może ostatnia

uwaga Reeda była przeznaczona wyłącznie dla niego samego.
O co właściwie mu chodziło? Niepotrzebnie też wyskoczyła z
tym doktorem Jekyllem, przemieniającym się w pana Hyde'a.
Atchison nie był potworem, lecz dobrym i szlachetnym
człowiekiem. Bez wątpienia jednak dręczył go jakiś problem.
Miał kłopoty z samym sobą. Mindy w milczeniu przyglądała
się, jak jej gość rozpakowuje torby.

Wszystko zaczyna się tak samo jak wczoraj, pomyślała.

Lecz ten wieczór skończy się inaczej, ponieważ postanowiła
mieć się na baczności i zachować pełną kontrolę nad
przebiegiem wypadków.

Kiedy jednak Reed odwrócił się do niej, serce dziewczyny

zabiło żywiej. Wprost nie mogła oderwać oczu od jego
twarzy, tak niezwykle urodziwej i męskiej.

Wspomniała wczorajsze pocałunki i poczuła się jeszcze

bardziej samotna niż kiedykolwiek przedtem. Dla niej ten
wieczór będzie się ciągnął w nieskończoność. Miała jednak
nadzieję, że poradzi sobie lepiej niż poprzednio.

Byle tylko nie zgasło światło!
Och, lepiej nie zapeszać, pomyślała w panice. Na

szczęście jednak lampy nadal się paliły, a lodówka
monotonnie warczała. Reed wyciągnął z torby pozostałe
pojemniki z jedzeniem oraz butelkę piwa i karton z mlekiem.

- Mam nadzieję, że będzie ci smakować. Wybrałem

najbardziej kaloryczne potrawy, bo takie są ci teraz potrzebne.
A na deser są lody spumoni.

Reed uśmiechnął się niepewnie, dzięki czemu Mindy od

razu poczuła się lepiej. Gdyby tylko potrafiła zrozumieć, co
tak naprawdę dzieje się między nimi. Była zadowolona, że na
mocy milczącego porozumienia nie wspominają wczorajszego
pocałunku. Nie było sensu wracać do tego, co już więcej się
nie powtórzy.

- Deser dostaniesz dopiero wtedy, gdy zjesz całą kolację -

dorzucił.

Mindy westchnęła z komiczną rozpaczą i zbliżyła się do

kuchennego blatu, z którego rozchodziły się smakowite
zapachy potraw. To prawda, była głodna, ale nie pragnęła
jedzenia. Pożądała Reeda, rozpaczliwie i gorąco. I za wszelką
cenę musiała stłumić to uczucie.

- Uwielbiam włoską kuchnię - oświadczyła - a zwłaszcza

lody spumoni.

Trzeciego wieczoru Reed zjawił się ponownie. Tym razem

- ubrany w stare niebieskie dżinsy i granatowy sweter -
przyniósł dwie torby z meksykańskim jedzeniem. Przez
następne dni Mindy kolejno zajadała tajskie i greckie potrawy
oraz oglądała męskie swetry w kolorach szafirowym i
zielonym.

Piątego wieczoru nastąpiła nieznaczna zmiana. Zamiast

niebieskich dżinsów Reed miał na sobie workowate spodnie,
do złudzenia przypominające portki malarza, a zamiast
przyzwoitego swetra - spłowiałą i rozciągniętą bluzę od dresu,
pamiętającą studenckie czasy. Nie było papierowych toreb.
Ich miejsce zajęły przenośna lodówka oraz wetknięte pod
pachę poskładane kartonowe pudła.

Na widok dzisiejszego stroju gościa Mindy nie mogła

powstrzymać uśmiechu. Po raz pierwszy to ona była ubrana

bardziej starannie - w czarne legginsy i długą, ciemnozieloną
tunikę. A nawet rozpuściła włosy i zrobiła sobie lekki makijaż.
Reed zawsze prezentował się wspaniale, więc chciała
wyglądać lepiej niż zwykle. Zadziwił ją. Co planował na ten
wieczór?

- Liczyłam na niemieckie jedzenie - zażartowała, chcąc

pokryć zmieszanie spowodowane różnicą strojów.

- Pomyślałem, że zanim zabierzemy się do pakowania i

porządkowania, odgrzejemy sobie coś z lodówki.

- Jak to: pakowania i porządkowania? - Mindy obrzuciła

Reeda podejrzliwym wzrokiem.

- Musimy przygotować się do przeprowadzki. -

Powiedział to takim tonem, jakby wszystko było uzgodnione
wcześniej. - Wspominałaś, że ten lokal wynajęłaś z
umeblowaniem, więc pewnie masz niewiele własnych rzeczy.
A że jesteś osobą pedantyczną, porządki nie zajmą nam wiele
czasu. Odbierzesz kaucję i za jakieś trzy godziny znajdziesz
się w moim apartamencie.

Serce Mindy zabiło żywiej, tym razem jednak nie ze

złości. Lecz mimo iż poczuła do Reeda głęboką wdzięczność,
postanowiła się nie poddawać.

- Nie będziemy niczego porządkować ani pakować -

powiedziała łagodnie.

Reed zrobił krok w przód. Szybko odsunęła się na bok, tak

że przeszedł obok niej.

- O ile dobrze pamiętam, za kilka dni musisz opuścić to

mieszkanie - zauważył.

- Prawie tydzień. To dużo czasu. Na pewno jeszcze coś

znajdę - powiedziała.

Nawet w jej własnych uszach stwierdzenie to zabrzmiało

rozpaczliwie. Mimo to uczepiła się go jak tonący brzytwy.

Lecz w głębi serca czuła, że dalszy opór jest bezsensowny,

bowiem jej najbliższa przyszłość przedstawiała się gorzej niż

źle. Martwiąc się o własny los, od kilku dni nie mogła spać. W
bezsenne noce powracała też myślami do Reeda.

- Jeśli nawet coś znajdziesz, to i tak nie uda ci się

przeprowadzić w ciągu paru dni - argumentował. - Będziesz
musiała załatwić formalności, podpisać umowę najmu i
wpłacić zaliczkę. Tak czy inaczej, musisz gdzieś na jakiś czas
zamieszkać, a apartament przy Cherry Hill stoi pusty. Nie
powinnaś odrzucać mojej propozycji.

Mindy sama dobrze o tym wiedziała. Odkąd po raz

pierwszy Reed zaofiarował jej mieszkanie, przez cały czas
zastanawiała się, dlaczego do jego propozycji podchodzi z tak
wielką niechęcią. .

Po kilku wspólnych wieczorach, po wielu przegadanych

godzinach, poznała Reeda znacznie lepiej niż wiele innych
osób ze swego otoczenia. Wiedziała, iż kształcił się w
najdroższych szkołach, że lata nauki spędził w internatach,
umie grać w polo, chętnie żegluje i chodzi na wszystkie filmy
z Emmą Thompson. Nie ma rodzeństwa, rodzice już nie żyją,
a krewni są porozrzucani po całym kraju. Studiował nauki
humanistyczne, biologię i medycynę. Przez krótki czas nawet
myślał o zawodzie nauczycielskim. Będąc małym chłopcem,
marzył o posiadaniu boa dusiciela, ale musiał zadowolić się
spanielami, gdyż jego matka była osobą rozsądną.

Poza tym Mindy doszła do wniosku, że Reed jest

człowiekiem sympatycznym i uczynnym. Dysponował pustym
mieszkaniem, w którym byłaby bezpieczna, miałaby wszelkie
wygody i blisko do pracy. Instynktownie wierzyła
zapewnieniom Reeda, że starając się jej pomóc, postępuje
bezinteresownie.

Mimo to nadal...
- Co ty na to? - zapytał. - W ciągu kilku godzin załatwimy

przeprowadzkę.

Nadal czuła wewnętrzny opór. Dlaczego? W propozycji

Reeda było coś, co Mindy bardzo niepokoiło. Czyżby
świadomość, że do końca życia pozostanie jego dłużniczką,
gdyż nigdy nie będzie w stanie spłacić zaciągniętego długu?

A może obawiała się tego, co może się wydarzyć, kiedy

zamieszka w apartamencie doktora Atchisona? Bała się nie
jego, lecz siebie. Jeśli chodzi o mężczyzn, zawsze
podejmowała złe decyzje. Nie miała pojęcia, jak długo potrafi
widywać Reeda i nie zaangażować się uczuciowo. Groziła jej
kolejna afera uczuciowa.

- Telefonowałam w sprawie nowego mieszkania -

powiedziała, odpędzając niepokojące myśli.

- Dokąd?
- Do dwóch pobliskich schronisk.
- Schronisk? - powtórzył z niedowierzaniem w głosie.
Mindy skinęła głową i odwróciła wzrok.
- W jednym mogłabym zamieszkać do połowy stycznia, a

może nawet dłużej. Do tej pory powinno mi się udać coś
wynająć.

- Schronisk? - ponownie powtórzył Reed, t a k jakby nie

dosłyszał następnych słów Mindy.

Energicznie skinęła głową.
- To dobre wyjście. Otrzymam kartki na bezpłatne posiłki,

tak że będę miała co jeść po tym, jak wyprowadzę się ze
schroniska. A kiedy urodzi się dziecko, zostanę objęta
programem opieki społecznej - ciągnęła niewzruszenie.

- Wolisz korzystać z zasiłku, niż przyjąć moją

propozycję?! - zapytał głęboko wstrząśnięty Reed.

- To nic złego. - Z godnością uniosła głowę. - Pracuję od

szesnastego roku życia i płacę podatki, z których finansuje się
pomoc społeczną, więc mam teraz moralne prawo skorzystać z
zasiłku. Nie ma w tym niczego niewłaściwego - podkreśliła
ponownie.

Miała w nosie snobizm Reeda.
- Chyba mnie nie zrozumiałaś - powiedział po chwili.
- Czyżby? Ciężko westchnął i postawił przenośną

lodówkę na podłodze, a kartony złożył na blacie.

- Gdy człowiek nie ma gdzie się podziać, schronisko jest

dobrym rozwiązaniem - potwierdził. - Ale ty, Mindy, - dodał z
naciskiem - masz dokąd się przeprowadzić. Nie powinnaś
korzystać z zasiłku, skoro masz... masz...

- Co? A może kogo? - spytała zaczepnie. - Opiekuna?

Sponsora? Dobrego wujaszka?

- Przyjaciela - sprostował Reed. - Dlaczego nie chcesz,

abym został twoim przyjacielem?

Bo nie, odparła w myśli. Bo pragnęła od niego znacznie

więcej. Czegoś absolutnie nierealnego.

- Nie chcę cię wykorzystywać - powiedziała.
- Mnie? - Reed prychnął z niedowierzaniem. - Byłem

przekonany, że obawiasz się, iż to ja będę próbował cię
wykorzystać.

- Już tak nie myślę - odparła spokojnie. - Teraz, kiedy

poznałam cię lepiej, wiem, że nigdy... - urwała.

- Dokończ, proszę.
- Nigdy nie zrobiłbyś mi nic złego.
- A więc dlaczego nie pozwalasz mi uczynić czegoś

dobrego?

Nie wiedziała, co powiedzieć, więc milczała.
- Mindy. - Reed westchnął i uśmiechnął się smutno. -

Zrób to. Dla mnie. Pozwól mi sobie pomóc.

Nadal była pełna wątpliwości.
Reed podszedł i stanął tuż przy niej. Była tak zaskoczona,

że nawet nie drgnęła, gdy przesunął dłonią po jej twarzy.

Pieszczota była delikatna i niewinna, a mimo to Mindy

zamrugała powiekami i odruchowo poruszyła głową.

- Jeśli nie chcesz zrobić tego, o co proszę, ani dla siebie,

ani dla mnie - powiedział aksamitnym głosem - uczyń to dla
dziecka.

Uff... Był to argument nie do odparcia. I do tego

wypowiedziany tak ciepło i serdecznie... w połączeniu z
subtelną pieszczotą...

Otrząsnąwszy się z wrażenia, Mindy utwierdziła się w

przekonaniu, że musi odrzucić propozycję Reeda. Nie miała
żadnych szans. Była biedną, ciężarną kelnerką bez
przyszłości, a on majętnym lekarzem, żyjącym w innym
świecie. Troszczył się o nią z poczucia przyzwoitości, bo był
porządnym facetem.

Który postanowił uczcić Boże Narodzenie dobrym

uczynkiem.

Reed nie mógł się w niej zakochać. Było to niemożliwe i

Mindy doskonale o tym wiedziała.

Odruchowo dotknęła brzucha. Była odpowiedzialna za

dziecko, które niedługo przyjdzie na świat. Powinna zapewnić
mu opiekę, ciepło, miłość, wychować je w dostatku i poczuciu
bezpieczeństwa.

To wszystko było na wyciągnięcie ręki. Wystarczyło

zgodzić się na propozycję Reeda... to znaczy pogodzić się z
faktem, że rozpaczliwie potrzebowała pomocy i że znalazł się
ktoś, kto mógł jej udzielić.

Dlaczego tak trudno było jej podjąć decyzję? Przecież

dokładnie to samo zrobiłaby dla Reeda, gdyby zamienili się
miejscami.

Musiała tylko zdobyć się na jedno. Stłumić w sobie

rodzące się uczucie do tego mężczyzny.

Mindy uznała, że z uwagi na dobro dziecka jest w stanie

uporać się z tym problemem. Musi tylko przestać myśleć
wyłącznie o sobie i wrócić z obłoków na ziemię.

- Zgoda - oświadczyła, cofając się o krok. - Przyjmuję

twoją propozycję, ale tylko na jakiś czas, dopóki nie znajdę
jakiegoś mieszkania. - Spojrzała na Reeda. - Bardzo ci
dziękuję. Doceniam to, co dla mnie robisz. - Pogłaskała się po
brzuchu. - Dla nas - sprecyzowała z uśmiechem.

ROZDZIAŁ SIÓDMY
- A gdzie choinka?
Reed, by pokryć zmieszanie, długo i starannie ustawiał na

podłodze salonu trzy kartonowe pudła zawierające cały
dobytek Mindy Harmon. Jakby jednej kontuzji było mało, nie
mógł sobie wybaczyć, że w pomieszczeniu jest bardzo zimno,
ponieważ będąc tu ostatnim razem, ustawił temperaturę
termostatu na niską.

Wyprostował się, bezskutecznie szukając w myśli

sensownej odpowiedzi, tłumaczącej przynajmniej jedną z jego
wpadek, lecz na szczęście wyręczyła go Mindy:

- Och, zupełnie zapomniałam, że tu nie mieszkasz. To

dlatego nie ma tu udekorowanego drzewka?

No cóż, odpowiedź nie jest taka prosta, pomyślał Reed.

Czyżby uważał święta za dopust Boży? Czyżby zupełnie mu
nie zależało na ciepłej, rodzinnej atmosferze? A
bożonarodzeniowe życzenia uważał za niepotrzebny rytuał?

Bzdury!
- Nawet gdybym tu mieszkał, i tak nie kupiłbym choinki -

powiedział odruchowo.

- Ach tak, rozumiem! - roześmiała się Mindy - przecież

masz różne oblicza. Kim jesteś dzisiaj, doktorze? Ebenezerem
Scrooge'em Postać starego, antypatycznego i ponurego sknery
z „Opowieści wigilijnej" Karola Dickensa (przyp. tłum.)?

Lecz Reedowi wcale nie było do śmiechu, co widząc,

Mindy natychmiast spoważniała.

- Mówiłeś serio. - Widać było, że z trudem mieści się jej

to w głowie. - Nawet gdybyś tu mieszkał, nie byłoby choinki.

- Po co miałbym zawracać sobie głowę? Nie obchodzę

Bożego Narodzenia.

Mindy uderzyła się ręką w czoło.

- Przepraszam, popełniłam nietakt. Chyba już rozumiem,

o co chodzi. - Rozejrzała się po pokoju. - Ale nigdzie nie
widzę menory.

- Zgadza się.
- Dlaczego?
- Bo nie jestem Żydem.
- Och, ale...
- I nie poszczę podczas ramadanu. W ogóle nie obchodzę

żadnych religijnych świąt - oświadczył Reed.,

- Jesteś ateistą? - spytała Mindy.
- Nie, po prostu nie celebruję Bożego Narodzenia. I to

wszystko.

- Ale dlaczego? - Mindy nie dawała za wygraną. Reed

robił się coraz bardziej rozdrażniony i spięty. Nie miał ochoty
na tę rozmowę, ani teraz, ani potem. Nigdy. Więc milczał.

- Czyżbyś należał do tych, którzy uważają, że to święto

zbyt się skomercjalizowało? Nie wiedziałam, że sama myśl o
Bożym Narodzeniu zamienia cię w...

- Scrooge'a? - podpowiedział Reed.
Mindy skinęła głową.
Naprawdę nie wiedział, jak wytłumaczyć tej dziewczynie

swój stosunek do wszelkich świąt. W końcu postanowił uciąć
rozmowę.

- To nie twoja sprawa - warknął z niechęcią.
- Jasne, że nie moja. Ale czy na pewno? Przecież ty

również wtrącasz się w moje życie - odcięła się natychmiast.

- To fakt - przyznał z ponurą miną.
- Po prostu dziwię się, że nie obchodzisz Bożego

Narodzenia, skoro jesteś chrześcijaninem.

- Nie każdy robi się o tej porze roku sentymentalny -

wymamrotał Reed, zdając sobie sprawę z tego, że w jego
głosie pobrzmiewa gorycz. - Do licha, czy nie możemy mówić
o czymś innym?

Mindy bez przekonania skinęła głową.
- Dobrze, niech będzie.
Reed odetchnął z ulgą. Czuł się znacznie lepiej, mówiąc o

sprawach przyziemnych. Oprowadził Mindy po mieszkaniu i
objaśnił działanie termostatu, sposób pozbywania się śmieci i
uruchamiania zmywarki. Mindy nie zadawała żadnych pytań.
Reedowi wydawało się, że ledwie go słucha i błądzi myślami
daleko stąd. Podejrzewał, że nadal dręczy ją problem świąt.

Gdy obejrzeli już wszystko, co było do obejrzenia,

powiedział:

- Boże Narodzenie nigdy nie miało dla mnie większego

znaczenia.

- W twoim domu nie obchodzono Gwiazdki? - Mindy

natychmiast podchwyciła temat.

- Obchodzono, obchodzono - mruknął. - Ale dość

specyficznie. - Nie potrafił powstrzymać się od cierpkiego
komentarza. - W święta nasz dom wyglądał imponująco.
Gigantyczna choinka w sali balowej, mniejsze drzewka w
foyer, salonie i gabinecie. Stos pięknie opakowanych
prezentów piętrzył się aż do sufitu. Przyjęcia, wizyty, kolędy z
płyt, świąteczne trunki i co jeszcze chcesz. Moja rodzina
uroczyście celebrowała Boże Narodzenie.

- To brzmi cudownie - z rozanieloną miną stwierdziła

Mindy. - Chciałabym spędzić święta w twoim domu.

Reedowi stanęła przed oczyma mała, plastikowa choinka i

papierowe łańcuchy, pieczołowicie spakowane do jednego z
kartonowych pudeł. Mindy, mimo że bez grosza, zrobiła
wszystko, aby upiększyć swoje nędzne mieszkanie. Jej
świąteczne dekoracje po stokroć bardziej chwytały za serce
niż kosztujące majątek cuda w rezydencji Atchisonów.

W przeciwieństwie do jego rodziców, którzy zawsze i we

wszystkim musieli być najlepsi, Mindy nigdy nie starała się

imponować całemu światu, wszystko bowiem co robiła,
wynikało z potrzeby serca.

Do dziś Reed pamiętał ciągłe użalania się matki, że święta

pochłaniają tyle czasu i energii. Najbardziej denerwowało ją
to, że jako osoba z towarzystwa musiała brać udział w różnych
akcjach charytatywnych. Organizując przyjęcia dla ubogich
lub podpisując czeki dla organizacji dobroczynnych, pani
Atchison uśmiechała się promiennie - lecz w duchu
przepełniała ją złość.

Kiedyś Reed, będąc chłopcem, z wielkim zapałem

wykonał w szkole kilkanaście ozdób na choinkę i gdy z dumą
zaczął wieszać je na drzewku, usłyszał głos matki: „Och,
Reed, mój drogi, wybacz, ale twoje ozdoby zupełnie nie
pasują do całej kompozycji. Proszę cię, zawieś je na dole, z
tyłu, by nikt z gości ich nie zauważył".

Pamiętał też, jak ojciec stanowczo zażądał, aby ich

gwiazdkowe

przyjęcie

zaćmiło

swoim

przepychem

ubiegłoroczną fetę u Scofieldów, na co był gotów wyłożyć
każde pieniądze, a jednocześnie był wściekły, że zgodnie z
odwiecznym obyczajem musi wyrzucać dolary w błoto na
upominki dla pracowników, którzy i tak „są leniami i
obibokami". Pamiętał również, jak ojciec go zbeształ: „Reed,
co ty sobie, u licha, właściwie wyobrażałeś, kupując mi
butelkę wody Old Spice? To prezent dobry dla szofera.
Czyżbyś miał za małe kieszonkowe?"

- Święta u Atchisonów wcale by ci się nie spodobały -

oświadczył Reed. - Bogato przystrojona choinka, góry drogich
prezentów i wykwintne jedzenie to zbyt mało, by w domu
zagościło prawdziwe Boże Narodzenie. Betlejemska stajenka
była uboga, a najcenniejsze skarby kryją się w ludzkich
duszach.

Po minie Mindy widać było, że chętnie dowiedziałaby się

czegoś więcej o świątecznych obyczajach Atchisonów, lecz

Reed nie miał ochoty do dalszych zwierzeń. Przed laty ukrył
te wspomnienia bardzo głęboko, uznał za nieważne i niebyłe,
odciął się od dziecięcych lat i żył, nie oglądając się za siebie.

- Może postawisz tu małą choinkę. Zajmie niewiele

miejsca - zaproponowała Mindy.

Przez chwilę się jej przyglądał. Dostrzegł pełen nadziei

uśmiech i niemą prośbę.

- Nie przejmuj się mną - powiedział łagodnym tonem. -

Miło, że próbujesz... - Wzruszył ramionami. - Ale nic nie
zdziałasz. To przegrana sprawa. Każdy powie ci to samo.

Wargi Mindy rozchyliły się nieznacznie, a policzki po -

różowiały. Reed czekał na słowa dziewczyny, lecz ona
milczała. No, wreszcie dała za wygraną, pomyślał.

Powinien się z tego cieszyć, ale nagle poczuł się

zawiedziony. I... pusty w środku. Wyzuty z wszelkich uczuć.
Przez chwilę ocierał się o cudowną, intymną tajemnicę, lecz
wszystko zepsuł, gdy brutalnie odrzucił ją od siebie i rozbił na
milion kawałków.

Ruszył w stronę wyjściowych drzwi. Cóż tu po nim? Musi

uciec stąd jak najdalej, by skryć się przed oczyma Mindy.
Ufnymi jak u dziecka, a teraz przyćmionymi wyrazem
poczucia krzywdy. Reed wiedział, że zachował się podle - jak
ktoś, kto sześcioletniej dziewczynce, z wypiekami na twarzy
oczekującej na świąteczne prezenty, oznajmia brutalnie i
drwiąco, że Święty Mikołaj nie istnieje.

No cóż, Mindy nie była już dzieckiem. To dorosła kobieta,

która niedługo zostanie matką. Czas wrócić do rzeczywistości,
pomyślał doktor Atchison.

- Z głodu nie umrzesz - stwierdził na odchodnym. -

Lodówka jest pełna, niczego nie powinno ci zabraknąć.

- Reed...
- W szafie są dodatkowe koce - ciągnął pospiesznie,

celowo zagłuszając ciepły, serdeczny głos Mindy. - Przybory

toaletowe masz w łazience. Wypisz na kartce, czego ci
brakuje, a jutro po nią wpadnę.

- Reed...
- Jeśli chcesz, przyjdę w południe. Chyba że idziesz do

pracy.

- Evie zwolniła mnie jutro z wieczornej zmiany.
- To dobrze - powiedział głosem bardziej szorstkim, niż

zamierzał. - Przed przyjściem zadzwonię.

- Tak, to dobrze... - Głos Mindy zabrzmiał jak smutne

echo.

W przedpokoju zwolnił kroku. Dziewczyna wyglądała

tak...

- Dobrej nocy - dodał, już z ręką na klamce.
- Dobranoc. Bardzo ci dziękuję.
- Nie ma za co. Wreszcie zamknął za sobą drzwi, lecz

stanął w miejscu, niepewny, co robić dalej. Ten brak
zdecydowania doprowadzał go do szału.

- Bzdury! - mruknął pod nosem. Był naprawdę wściekły.

Co go podkusiło, by dać się wciągnąć w tę bezsensowną,
sentymentalną rozmowę o świętach? Sztuczne, nieprawdziwe,
ckliwe emocje. Dlaczego jednak tak trudno jest mu odejść od
tych drzwi? Reed, do cholery, weź się wreszcie w garść,
zgromił siebie w duchu.

Szybkim, zbyt szybkim krokiem ruszył przed siebie.
Boże Narodzenie! Też coś! Komu ono jest potrzebne?
Po drugiej stronie drzwi Mindy przyłożyła oko do judasza

i zastanawiała się, dlaczego Reed jeszcze sobie nie poszedł. Z
niezbyt jasnych powodów stał tak przez dłuższy czas. Po
chwili cicho wymamrotał: „bzdury". Pewnie by się
roześmiała, gdyby nie to, że jego głos zabrzmiał dziwnie
smutno.

Gdy wreszcie odszedł, wróciła do salonu i rozejrzała się

wokół siebie. Jeszcze nigdy nie przebywała w tak wytwornym

wnętrzu. Na każdym kroku czuło się wielkie pieniądze i
wyrafinowany gust.

Nie powinna się tu wprowadzać, mimo że nie miała gdzie

się podziać i gdyby nie przyjęła propozycji Reeda, znalazłaby
się na ulicy. Nadal jednak uważała, że popełniła duży błąd. No
cóż... pogłaskała się po brzuchu i powiedziała miękkim
głosem:

- Zrobiłam to dla ciebie, dziecinko. Żebyś była

bezpieczna i zdrowa. Mam nadzieję, że postąpiłam słusznie.

Natychmiast poczuła się raźniej. Zaraz weźmie kąpiel,

włoży piżamę, zje kolację, a potem w telewizji kablowej
obejrzy jakiś film.

Uśmiechnęła się. Wiele czasu upłynęło od chwili, gdy po

raz ostatni oglądała telewizję, a teraz miała do wyboru
mnóstwo programów. Lubiła stare, świąteczne programy i
filmy, a teraz pewnie będą one na wizji nieustannie aż do
samego Bożego Narodzenia. Mindy miała ochotę obejrzeć ich
jak najwięcej.

Z pudła wyciągnęła piżamę i nucąc coś pod nosem, poszła

do łazienki.

Reed był przekonany, że gdy tylko ulokuje Mindy w

apartamencie, przestanie się o nią martwić. Będzie jak zwykle
chodził do szpitala i wykonywał swoją pracę, nie
zastanawiając się nad tym, co robi jego podopieczna.
Oczywiście od czasu do czasu wyskoczy z Sethem na lunch
lub na kolację, ale będzie omijać restaurację „U Evie", bo
inaczej Mindy pomyśli, że doktor Atchison nadal zamierza
wtrącać się w jej życie.

Jednak mylił się, sądząc, iż jego życie potoczy się

dawnym torem.

To, że Mindy zamieszkała w apartamencie przy Cherry

Hill, że krzątała się po jego kuchni i spała w jego łóżku,
ogromnie działało na wyobraźnię Reeda. Zamiast cieszyć się,

że dzięki niemu ta doświadczona przez los kobieta mieszka w
dobrych warunkach, nie musi brać nadgodzin, by zarobić na
czynsz, przyzwoicie się wysypia i odżywia, Reed wciąż
odczuwał dziwny niepokój.

Czuł bowiem, że powinien dla Mindy zrobić coś jeszcze,

by jej życie stało się łatwiejsze. Niestety, nie wiedział, co, i
dlatego wciąż był zdenerwowany.

Rzucał się więc w wir pracy, nadaktywnością zawodową

próbując zagłuszyć dręczący go niepokój. Pomagało, ale tylko
na krótką metę, bowiem gdy opuszczał szpital, znów wracało
uczucie, że nie jest w porządku w stosunku do Mindy
Harmon.

Święta zbliżały się wielkimi krokami i wszyscy, zarówno

personel, jak i pacjenci, stawali się weselsi i bardziej
przyjaźni. Szykowano się do rodzinnych spotkań, radzono się
wzajemnie, jakie prezenty kupić dla najbliższych, wszędzie
porozwieszane były choinkowe ozdoby.

Jedynie Reed chodził z ponurą miną. Bo niby z czego

miałby się cieszyć? Przecież ta przedświąteczna gorączka nie
miała żadnego sensu. Grudzień jak zwykle był zimny, mokry i
wilgotny, śnieg na jezdniach szybko zamieniał się w błoto.
Dni były ponure i krótkie, a noce zimne i nieprzyjazne.
Zachmurzone niebo nie przepuszczało słonecznych promieni.

Na ulicach panował nieznośny ruch, wszyscy bowiem

ganiali od sklepu do sklepu w pogoni za prezentami. Co za
bezsens! - ludzie wydawali więcej, niż było ich na to stać,
zaciągali więc w bankach kredyty.

Nawet w szpitalu nikt nie był w nastroju do pracy, a

przecież o tej porze roku było mnóstwo wypadków
drogowych, rodzinnych awantur owocujących ciężkimi
urazami, jak również prób samobójczych, wywołanych
depresją lub załamaniem nerwowym.

Święta to rzeczywiście wesolutka pora, nie ma co!

pomyślał

zgryźliwie

Reed.

Przecież

grudzień

to

najuciążliwszy i najtragiczniejszy miesiąc w roku. Widać to
gołym okiem. No tak, ale większość ludzi zdaje się tego nie
dostrzegać, tylko popiskuje z radości, bo Święty Mikołaj już
zaprzęga do sań. Co za zbiorowy, absurdalny amok!
podsumował doktor Atchison.

Właśnie oglądał kartę jednego z pacjentów, gdy ujrzał

Setha. Neurochirurg miał na głowie czapkę Świętego
Mikołaja, a na ustach szeroki uśmiech, bowiem lewą ręką
obejmował rozanieloną pacjentkę, a prawą - śliczną
pielęgniarkę. Cała trójka wprost promieniała radością.

Dlaczego ten facet bez przerwy jest tak cholernie

szczęśliwy? zastanawiał się Reed. Czyżby sam fakt, że żyje,
sprawiał mu aż tyle przyjemności?

- Reed, właśnie cię szukałem! Święta za pasem, więc w

piątek urządzam małe spotkanie. Jesteś mile widziany.

„Małe" spotkanie u Setha oznaczało wielką niewiadomą.

Mogło przyjść kilkunastu najbliższych przyjaciół i znajomych,
ale zdarzało się, że zwalało się nawet dwustu gości. Reed nie
czuł się dobrze w tłumie, nawet jeśli otaczały go znane mu
osoby. A poza tym ta impreza związana była z Bożym
Narodzeniem...

Postanowił odmówić. Seth zdawał sobie sprawę z tego,

jaka będzie reakcja przyjaciela, więc przeprosił swe
towarzyszki i ruszył w jego stronę.

- Tym razem nie wystawisz mnie do wiatru - powiedział

cicho. - Za rzadko wychodzisz z domu i już zacząłeś
przeobrażać się w kraba pustelnika.

Reed uniósł brwi, lecz nie powiedział ani słowa.
- Szczerze mówiąc, twoje ponuractwo zaczyna wychodzić

mi bokiem. Mam go już po dziurki w nosie.

- To przestań się koło mnie kręcić - mruknął Reed.

- Miałbym zrezygnować z naszych błyskotliwych

konwersacji? Co to, to nie! A poza tym zupełnie nie
rozumiem, dlaczego nasze pielęgniarki wolą ciebie niż mnie,
mimo że tak naprawdę nie dorastasz mi do pięt. Ale kto
zrozumie kobiety! Tak więc, będąc w twoim towarzystwie,
mam większe szanse, by którąś poderwać.

Ostatnie słowa Setha bardzo zdziwiły Reeda. Był

przekonany, że sam jego widok odstrasza kobiety.

- Jesteś zdrowo stuknięty - powiedział.
- To zupełnie inna sprawa i być może masz rację -

pogodnie zgodził się przyjaciel. - Ale wracając do rzeczy: jak
ty to robisz, że najładniejsze dziewczyny wypatrują za tobą
oczy? Świat jest pełen niespodzianek. Okazuje się, że drętwi,
milczący i ponurzy faceci najbardziej intrygują kobiety.

- Nie jestem drętwy - zaprotestował Reed. - A w ogóle ta

rozmowa jest bez sensu.

- Pamiętaj, masz być u mnie w piątek. Drinki o szóstej,

kolacja o siódmej.

- Potrawy twojej roboty? - zapytał Reed z obawą.
- Ależ skąd! Tyle razy mi mówiono, że nie mam pojęcia o

gotowaniu, aż wreszcie w to uwierzyłem. Na szefową
przyjęcia awansowałem małą Mitzi, a ona z wrodzoną sobie
bystrością natychmiast zadzwoniła do restauracji i zamówiła
wszystko, co potrzeba. Mitzi... Nie uważasz, że w tym imieniu
kryje się kocia słodycz? Czy wiesz, jak mało dziewcząt je
nosi? - Seth rozmarzył się.

- A co mnie to wszystko obchodzi? - brutalnie sprowadził

go na ziemię Reed.

- Gdy tylko poznasz Mitzi, zacznie cię obchodzić -

powiedział nie zrażony Seth. - I pamiętaj, przyjdź w krawacie.

Reed skrzywił się.
- Coraz mniej mi się to podoba - mruknął. Seth

uśmiechnął się z zadowoleniem.

- Spodoba ci się, gdy powiem to, co najważniejsze -

oznajmił ze złośliwym błyskiem w oku.

- O co jeszcze chodzi? - warknął Reed. Wycofując się

rakiem, Seth rzucił na odchodnym:

- Musisz przyjść z jakąś dziewczyną, bo będą same pary.

Jeśli przy stole popsujesz symetrię, Mitzi bardzo się rozzłości,
a to grozi kataklizmem. Mitzi jest słodka, ale jak każda dzika
kotka ma ostre pazurki...

Zanim Reed zdołał odpowiedzieć, Seth zniknął. W

piątkowy wieczór nie tylko Mitzi będzie w złym humorze,
pomyślał Atchison, bo skąd, u diabła, miał wytrzasnąć jakąś
dziewczynę? Na tym przyjęciu będzie samotny kołek jak w
plocie, otoczony przez rozbawione pary.

Zaraz, zaraz, mógłby przecież zadzwonić do... Nie, to bez

sensu. Nie będzie zapraszał żadnej kobiety ani na przyjęcie u
Setha, ani u kogo innego. Po co mu to?

- Dokąd miałabym pójść?
W restauracji „U Evie" Mindy stała za barem i

podejrzliwym okiem patrzyła na Setha Mahoneya, rozpartego
na wysokim stołku.

Na pewno się przesłyszała. Nie dość, że Reed ulokował ją

w swoim apartamencie, gdzie, nawiasem mówiąc, wciąż czuła
się nieswojo, to teraz Seth Mahoney zaprasza ją na jakąś
imprezę. Jak ona, skromna kelnerka, w dodatku sama jak
palec, będzie się czuła w otoczeniu nieznanych i należących
do zupełnie innej sfery ludzi?

Seth był jednak bardzo uparty.
- Do mnie. Przyjdź, Mindy, bardzo cię proszę. Będzie

wesoło.

Czy ci dwaj lekarze zupełnie zwariowali? pomyślała w

popłochu. Dlaczego nagle tak bardzo chcieli się z nią
zaprzyjaźnić? Pewnie w Szpitalu Ogólnym jakiś złośliwy
sanitariusz dodaje do wody środki oszałamiające.

- Ogromnie dziękuję za zaproszenie, jest mi bardzo

przyjemnie, że o mnie pomyślałeś - powiedziała z wyszukaną
grzecznością - ale chyba nie uda mi się przyjść, ponieważ w
piątek pracuję na wieczornej zmianie.

- Och, to żaden kłopot. Poprosiłem Donnę, aby cię

zastąpiła. Zgodziła się, uznała bowiem, iż musi się jakoś
zrehabilitować za to, że pierwszego wieczoru zdradziła nam
twoje sekrety.

Mindy potrząsnęła głową, nie mogła jednak powstrzymać

się od śmiechu.

- To miło z jej strony, ale nie mogę zrezygnować z

piątkowego zarobku. Tak więc... - Wzruszyła ramionami. -
Naprawdę mi przykro, ale muszę odmówić.

Seth był zmartwiony, jednak nie poddawał się i nadal kusił

dziewczynę:

- Obiecuję ci dobrą zabawę, u mnie zawsze jest wesoło i

przyjemnie.

- Nie mogę przyjść - odparła Mindy. - A poza tym nie

mam co na siebie włożyć.

- Och, to byle jaka wymówka - stwierdził Seth.
- Ale prawdziwa. Lekarz spojrzał na Mindy z teatralną

litością.

- No cóż, naprawdę biedna z ciebie dziewczyna. - Z

przesadą smutno pokiwał głową. - Bez grosza przy duszy,
nędznie odziana... Jesteś jednym wielkim nieszczęściem. To
straszne. - Z lewego oka otarł nie istniejącą łzę. I nagle
zmienił ton - już nie kpił, tylko mówił z całą powagą: - Wiesz
co, Mindy? Jeszcze nigdy nie widziałem kobiety tak bardzo
użalającej się nad samą sobą.

- Co takiego?
Nie zrażony wściekłym spojrzeniem dziewczyny, mówił

dalej:

- Jaki przykład dasz dziecku, jeśli przez cały czas

będziesz robiła z siebie ofiarę losu? A gdzie twoja godność?
Bo chyba ją masz?

- Co to wszystko ma znaczyć?! - Mindy była bliska furii.
Seth westchnął.
- Jeśli zależy ci na tym, aby twoje maleństwo w

przyszłości wyrosło na godnego litości słabeusza, to nie moja
sprawa. Jak sądzisz, czy sałatka z kurczaka jest dziś dobra?

Seth zatopił się w lekturze menu, udając, że Mindy

przestała go interesować. Potraktował ją bezceremonialnie, ale
nie widział innego wyjścia.

Tak energicznie wyrwała ołówek zatknięty za włosy, że

niewiele brakowało, aby go złamała. Ze złością zacisnęła
zęby.

Lituje się nad sobą? Robi z siebie ofiarę losu? Nie ma

osobistej godności? Ona? Mindy Harmon?!

Seth Mahoney mylił się.
- O której mam przyjść w piątek? - zapytała pod

wpływem nagłego impulsu.

Nawet nie podniósł wzroku.
- Och, nie przejmuj się - powiedział obojętnym tonem. -

Zapomnij, że cię zapraszałem. To rzeczywiście był zły
pomysł. Taka bidulka jak ty popsułaby nam świąteczną
zabawę.

- Hej, koleś! - syknęła groźnie. Wreszcie podniósł wzrok

znad menu i spojrzał na Mindy.

- O co chodzi? - zapytał z niewinną miną, uradowany, że

wyprowadził kelnerkę z równowagi.

- Nie jestem żadną „bidulką"! - z odrazą w głosie niemal

wypluła z siebie to ostatnie słowo. - Ani ofiarą losu!

Nie jestem też słaba ani żałosna. I z pewnością nie

schrzanię ci przedświątecznego przyjęcia.

Seth ponownie skupił uwagę na jadłospisie.

Zdenerwowana Mindy zaczęła bębnić palcami o ladę.
- Zawsze mówiono mi, że na przyjęciach wprawiam

wszystkich w dobry nastrój - oświadczyła.

- Może to i prawda - mruknął Seth, nie patrząc na Mindy.

- Ale nie chcesz stracić pieniędzy, które zarobiłabyś w piątek.
Ja to rozumiem.

- Donnie też przyda się dodatkowy zarobek - ustąpiła z

wyraźną niechęcią Mindy. - Oszczędza na samochód.

Nadal studiując menu, Seth wyciągnął z zanadrza

następny argument, który podsunęła mu sama Mindy.

- Przecież nie masz co na siebie włożyć. Ale to już

nieważne. Naprawdę nie wiem, co mnie naszło, by cię
zapraszać.

Wściekła dziewczyna gniewnie zmrużyła oczy, ale Seth

nadal celowo ją ignorował.

- Mam sukienkę, w której byłam na ślubie kuzynki Sama

- oświadczyła. - Jest ładna i ma podwyższoną talię, więc
zakryje brzuch. Ponieważ schudłam, będzie na mnie dobrze
leżała.

Wreszcie doktor Mahoney podniósł wzrok.
- Mindy, nie chcę cię do niczego zmuszać. Jeśli nie masz

ochoty przyjąć zaproszenia, wystarczy, że mi o tym powiesz.
Jakoś to przeboleję.

Zrozumiała, że Seth przez cały czas celowo ją

prowokował, a ona połknęła przynętę. Nie jest przecież żadną
bidulką ani ofiarą losu. To prawda, znalazła się w ciężkiej
sytuacji, ale właśnie dlatego należy się jej chwila odprężenia.
Zbliżają się święta, a przyjęcie u Setha może rzeczywiście
będzie udane. Przyrzekła sobie, że postara się o to, by
piątkowy wieczór upłynął jej jak najprzyjemniej.

Mahoney odłożył menu. Odegrał swoją rolę, a teraz z

zainteresowaniem przyglądał się ładnej i dzielnej kobiecie.

Złożyła na brzuchu obie ręce i obrzuciła Setha niechętnym

spojrzeniem.

- Wiem, że mnie podpuszczałeś - stwierdziła ze spokojem

- ale przedświąteczne przyjęcie może okazać się miłą
odmianą. Dziękuję za zaproszenie. Chętnie z niego
skorzystam.

ROZDZIAŁ ÓSMY
Przekraczając próg mieszkania przyjaciela Reed pomyślał,

że Seth świetnie potrafi urządzać przyjęcia. Gości witała
ogromna, pięknie przystrojona choinka ustawiona w rogu
salonu, w pobliżu szerokich drzwi prowadzących na
oświetlony taras.

Ze stereo dyskretnie pobrzmiewała bożonarodzeniowa

muzyka, a w powietrzu unosił się kuszący zapach steków z
rusztu i miły aromat czerwonego wina.

A jednak Reed czuł się fatalnie. Miał pustkę w sercu i było

to doznanie trudne do zdefiniowania i przez to jeszcze bardziej
bolesne. Wiedział, że brakuje mu czegoś bardzo ważnego...
ale co to było?

Starym zwyczajem odpędził od siebie niepokojące myśli.
No cóż, przyjęcie zaczynało się rozkręcać i Reed

postanowił dobrze się bawić. W głębi serca był zadowolony,
że przyszedł, ponieważ imprezy u Setha były zawsze udane.
Mahoney bowiem promieniował tak wielką radością i
życzliwością, że zawsze udzielało się to innym.

- Cieszę się, że wpadłeś - gospodarz z uśmiechem na

twarzy powitał Reeda - chociaż nie dotrzymałeś słowa, bo
jesteś sam.

- Nie obiecywałem, że kogoś przyprowadzę - szybko

zastrzegł się Reed, wręczając gospodarzowi swoje palto.

Miał na sobie elegancki garnitur, jak zwykle ciemny i

tradycyjny w kroju, lecz krawat - w celu podkreślenia
charakteru spotkania - był utrzymany w nieco weselszej,
zielonej tonacji.

Reed zastanawiał się, czy nie przyjść z jakąś partnerką,

prawdę mówiąc myślał o Mindy, lecz nie zdobył się na to. No
cóż, ich kontakty urwały się. Ona mieszkała w jego
apartamencie, lecz Atchison nie dzwonił do niej ani jej nie
odwiedzał, przestał również jadać w barze „U Evie".

W jakiś sposób tęsknił za Mindy, zwłaszcza brakowało mu

ich rozmów, lecz z drugiej strony obawiał się tej młodej
kobiety, bowiem w jej obecności nawiedzały go różne
zdumiewające i dziwaczne myśli, które zakłócały normalne,
logiczne rozumowanie.

No i ów nieszczęsny pocałunek. Do tej pory na

wspomnienie tego incydentu Red czuł zażenowanie. Tak się
dać ponieść bezrozumnej emocji!

Mindy znajdowała się teraz w trudnym okresie i Reed nie

widział powodu, by jeszcze bardziej komplikować jej życie.
Lepiej było zostawić ją w spokoju.

Zresztą był przekonany, iż tamtego wieczoru zbliżyła ich

ku sobie samotność, pogłębiona zbliżającymi się świętami.
Chwilowe zauroczenie, nic więcej. Po co więc dziewczynie
jakiś przypadkowy „świąteczny" romans, gdy miała na głowie
dużo poważniejsze sprawy?

- To prawda, nie obiecywałeś, że przyjdziesz w damskim

towarzystwie - odezwał się Seth, uśmiechając się w sposób,
który zawsze niepokoił Reeda, zapowiadał bowiem kłopoty. -
Znając ciebie - ciągnął pan domu - byłem pewien, że zjawisz
się sam, dlatego pozwoliłem sobie zaprosić pewną damę,
która, jak sądzę, zechce dotrzymać ci towarzystwa,

Reedowi, mimo ogarniającej go wściekłości, nie pozostało

nic innego, jak tylko cierpieć w milczeniu. Co go podkusiło,
by tu przychodzić? No i ta biedna kobieta, której Seth
wyznaczył rolę jego pocieszycielki. Gorzej nie mogła trafić,
pomyślał Atchison.

Chyba że Seth zaprosił...
Jakby na zawołanie, zadźwięczał dzwonek u frontowych

drzwi. Twarz Setha opromienił szeroki uśmiech.

- Jestem gotów przysiąc, że to właśnie dama, o której

mówimy...

Obaj przeszli z tarasu do salonu. Reed cofnął się o krok, a

Seth sięgnął do klamki, odsuwając się na bok.

Widząc tajemniczą minę przyjaciela, Reed nabrał

pewności, że Seth zrobił mu kawał i zaprosił Mindy, gdy
jednak ujrzał spontaniczną reakcję przyjaciela na widok
gościa, uznał, że się pomylił.

Seth Mahoney był niezwykłym wprost wielbicielem i

znawcą kobiet, a wszystkie wolne od pracy chwile poświęcał
na odkrywanie wciąż pełnej tajemnic istoty kobiecości.
Uważał bowiem, że nie ma niewiast brzydkich i
nieatrakcyjnych, trzeba tylko umieć właściwie na nie patrzeć.
Dlatego żadna istota płci żeńskiej nie mogła czuć się w jego
obecności bezpieczna, ponieważ każda z nich stawała się
obiektem jego pożądania i każdą z nich próbował uwieść - co
często mu się udawało. Seth kochał po prostu wszystkie
kobiety, bez względu na rasę, barwę skóry, wyznanie czy
pochodzenie. Był jak ogarnięty manią odkrywczą naukowiec,
w gorączkowym pośpiechu gromadzący najwspanialsze okazy
do swojej kolekcji.

Tak więc wniebowzięty wyraz, jaki ukazał się na twarzy

Setha na widok nowo przybyłej kobiety, dowodził, iż oto
objawiła się prawdziwa bogini piękności, dama wytworna i
wyrafinowana, o kuszących kształtach i niepowtarzalnej,
niebiańskiej urodzie. Kobieta, która...

- Mindy?
Tak, to była Mindy Harmon. Weszła do środka,

rozglądając się wokół, nieco spłoszona i niepewna siebie.

Dopiero po chwili Reed uprzytomnił sobie, że głośno

wypowiedział jej imię.

Spojrzała w jego kierunku i oblała się rumieńcem. Jej

policzki stały się tylko o ton jaśniejsze od sukni, którą miała
na sobie. Z przodu głęboko wycięta, o barwie płatków róży i
równie aksamitna jak one, powoli ukazywała się oczom

Reeda, w miarę jak pan domu czułym gestem zdejmował palto
z ramion dziewczyny.

Reed postanowił zignorować ukłucie zazdrości, które

wywołało w nim postępowanie przyjaciela.

Mindy wyglądała olśniewająco.
Głęboki dekolt odkrywał znaczną część obfitych,

ponętnych piersi, poniżej których miękki materiał sukni
opadał do kolan luźną kaskadą. Zgrabne nogi pokrywały
cieniutkie, czarne pończoszki. Całości dopełniały czarne
czółenka na płaskich obcasach, przyozdobione jedwabnymi
różyczkami.

Na czubku głowy Mindy przewiązała włosy aksamitką.

Opadające, długie, wijące się loki przybrała drobniutkimi,
satynowymi różyczkami w takim samym odcieniu jak suknia i
identycznym jak szminka na ustach dziewczyny.

Usta.
Reed nie mógł oderwać od nich wzroku. Dopiero teraz

uprzytomnił sobie, jak bardzo są ponętne. Pełne i pięknie
wykrojone - słowem: niezwykle kuszące. A kiedy Mindy
odrobinę rozchyliła wargi, natychmiast stracił oddech, a serce
zaczęło mu walić jak młotem.

- Cześć - przywitała go niemal szeptem i niepewnie się

uśmiechnęła.

Reed milczał.
- A to spotkanie - dodała lekko kpiącym głosem.
- Hm... - mruknął. Głos ledwie przechodził mu przez

gardło. Nie wiedział, co powiedzieć. W głowie miał
kompletną pustkę.

Obserwując zmagania Reeda z samym sobą, stojący obok

Seth roześmiał się wesoło.

- Mindy, popatrz, co narobiłaś. Na twój widok Reed

zupełnie stracił mowę. Moje gratulacje! Wiedziałem, że to
dobry pomysł, by zaprosić cię na to przyjęcie. - Nagle w ręku

Setha jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki pojawiła się
jemioła. Uniósł gałązkę nad głową Mindy, a potem pochylił
się i pocałował dziewczynę w policzek.

- Szczęśliwych i wesołych świąt, słoneczko. Cieszę się, że

przyszłaś.

Reed przyglądał się wyczynom Setha i miał ochotę

uśmiercić go gołymi rękoma. Ponieważ jednak nagła śmierć
doktora Mahoneya bez wątpienia zepsułaby radosny nastrój
wielu osobom, a już na pewno Bogu ducha winnym rodzicom
denata, Atchison odłożył na później realizację swoich
zbrodniczych zamiarów.

- Oddaj! - warknął, wyrwał Sethowi jemiołę i na wszelki

wypadek wsadził ją sobie do kieszeni. - W twoich rękach
może okazać się śmiercionośnym narzędziem. Nic dziwnego,
że w New Jersey, w Pensylwanii i w stanie Delaware
zabroniono jej zrywania. Zakaz obejmuje zapewne całe
Wschodnie Wybrzeże i stany nad środkowym Atlantykiem -
dodał.

Uśmiech na twarzy Setha uzmysłowił Reedowi, że

przyjaciel świetnie się bawi. Tak jakby wiedział, co
spowodowało tak gwałtowną reakcję Atchisona. Do diabła,
przecież było jasne, że Reedowi nie chodzi o bezpieczeństwo
wszystkich kobiet na wschód od Missisipi.

- Mindy, czekaliśmy już tylko na ciebie - powiedział Seth.

- Zapowiada się interesujący wieczór.

Mahoney ruszył w stronę grupy gości zebranych po

drugiej stronie salonu, dzięki czemu Reed i Mindy zostali
sami przy wejściu.

- Wyglądasz... kapitalnie. - Tyle tylko zdołał wydusić z

siebie Atchison.

Mindy uśmiechnęła się i znów oblał ją rumieniec. Po

chwili powiedziała:

- Ty też wyglądasz świetnie. Żadne ekskluzywne szkoły

ani studia, jakie miał za

sobą, nie pomogły Reedowi w prowadzeniu konwersacji.

Stał jak wryty, wpatrując się bez słowa w Mindy. Zapadła
krępująca cisza.

- To miło ze strony Setha, że mnie zaprosił - powiedziała

wreszcie dziewczyna. - Wcale nie musiał. Zupełnie się tego
nie spodziewałam.

Do Reeda, który nadal stał jak ogłuszony, docierały

zaledwie niektóre słowa. Mindy była taka piękna, ale nie
tylko, było w niej bowiem coś... Pragnął tylko jednego: znów
ją pocałować.

- No cóż, ale to nie Seth, lecz ty miałeś wyświadczyć mi

przysługę - zakończyła tę dość jednostronną konwersację
Mindy.

Oprzytomniał. Co on, do cholery, wyrabia? Przegrał

zakład, więc powinien bezinteresownie pomóc tej kobiecie, a
nie podniecać się niezdrowo jej widokiem.

- Seth uwielbia życie towarzyskie, tak naprawdę nie

potrafi żyć bez przyjęć i tłumu gości. A szczególnie bez kobiet
- odezwał się wreszcie, kiepsko imitując lekki ton.

Mindy, uśmiechnęła się, zadowolona, że Reed odzyskał

mowę.

- Jest bardzo sympatyczny, prawda? Można by o tym

długo dyskutować, lecz Reed nie miał

najmniejszej

ochoty

snuć

rozważań

na

temat

niewątpliwych zalet Setha Mahoneya, dlatego bez słowa wziął
Mindy za łokieć i pociągnął w stronę sali.

- Wmieszamy się w tłum? - zapytał.
- Świetny pomysł - odparła. - Prowadź. Do tej pory

Mindy była przekonana, że wyrażenie „wmieszać się w tłum"
oznacza przechadzanie się po sali od jednej osoby do drugiej,
teraz jednak musiała zrewidować swe poglądy. Przez całe

przyjęcie, jak Ziemia wokół Słońca, krążyła dookoła Reeda...
a może to on krążył wokół niej? W każdym razie byli wciąż
razem aż do kolacji, jak również przy stole, gdyż Seth
przydzielił im sąsiednie miejsca.

Początkowo Mindy sądziła, że siedząc tak blisko Reeda,

będzie czuła się skrępowana. Szybko jednak uznała, że ma to
ogromną zaletę, mogła bowiem bez przerwy na niego zerkać.
W wytwornym, ciemnym garniturze wyglądał niezwykle
pociągająco.

Jej dzisiejsza fascynacja doktorem Atchisonem wynikała

zapewne z tego, że Mindy nigdy przedtem nie była na
przyjęciu w towarzystwie tak przystojnego i eleganckiego
mężczyzny. Sam Harmon był robotnikiem, podobnie zresztą
jak większość jej kolegów, z którymi jako młoda dziewczyna
umawiała się na randki. Obowiązywały tam zupełnie inne
maniery i stroje.

Teraz Mindy uznała, że mężczyźni w dobrze skrojonych

garniturach wyglądają niezwykle pociągająco.

Zwłaszcza doktor Atchison.
Na jego barczystych ramionach ciemna marynarka leżała

jak ulał, a nawet dość szerokie spodnie nie były w stanie ukryć
zgrabnych nóg. Spod kołnierzyka śnieżnobiałej koszuli zwisał
staranne zawiązany krawat barwy dojrzałego zimowego
jabłka.

Najbardziej jednak zaimponowało Mindy to, że Reed czuł

się w tym przecież dość oficjalnym stroju zupełnie naturalnie i
swobodnie. Zrobiło to na niej ogromne wrażenie.

W ostatnim tygodniu Mindy bardzo tęskniła za Reedem.

To prawda, że jego mieszkanie było wygodne, lecz bez
właściciela wydawało się dziwnie opustoszałe. Gdzie tylko
zatrzymywała wzrok, widziała przedmioty należące do Reeda,
tym boleśniej więc odczuwała brak jego towarzystwa.

Jak na mężczyznę, który zarzekał się, że nie potrafi

gotować, miał nowocześnie urządzoną kuchnię, świetnie
wyposażoną w wiele sprzętów i naczyń, których nie
powstydziłby się nawet zawodowy kuchmistrz. Mimo że Reed
chyba często nosił garnitury, szafy były pełne znoszonych
dżinsów i swetrów, co świadczyło o tym, że wolał je od
oficjalnych strojów. Zestaw płyt kompaktowych był niewielki,
a nieliczne półki wypełniały głównie książki medyczne.

Było to drugie mieszkanie Reeda, uzmysłowiła sobie

Mindy, a większość jego osobistych przedmiotów oraz
biblioteka znajdowały się w rezydencji w Ardmore. Tak więc
na podstawie apartamentu przy Cherry Hill trudno było
powiedzieć coś więcej o jego właścicielu. Mindy zdawała
sobie z tego sprawę, ale i tak poznała Reeda już całkiem
nieźle.

Tych kilka wieczorów, spędzonych wspólnie w jej

dawnym mieszkaniu, wydawało się pięknym snem. Dopiero
teraz uprzytomniła sobie, jak ważne były dla niej tamte
chwile. Nie zdawała sobie sprawy ze swojej samotności,
dopóki nie poznała Reeda. Ale kontakty z nim były stanowczo
zbyt rzadkie. Bardzo zależało jej na tym, aby znów zaczęli się
spotykać, nie wiedziała jednak, jak do tego doprowadzić.

Nie, nie chciała wiązać się z nim na stałe, jednak byłoby

cudownie, gdyby odwiedził ją od czasu do czasu. Czyżby
pragnęła zbyt wiele? Chyba nie.

Kiedy sięgnęła po szklankę wody, niechcący stuknęli się

łokciami. Reed spojrzał na Mindy i wymamrotał przeprosiny.
Gdy to czynił, ona uświadomiła sobie, że jeśli nie będzie
miała się na baczności, zakocha się w tym mężczyźnie.

Prawdę mówiąc, była na najlepszej drodze, by do tego

doszło. Wyczuwała w Reedzie bratnią duszę i była pewna, że
łączy ich coś więcej niż zwykła przyjaźń.

No cóż, stało się i nic tego już nie zmieni. Tak wspaniale

czuła się w towarzystwie Reeda - bezpiecznie i swobodnie.
Przy nim cały świat wydawał się lepszy.

Reed ofiarowywał radość i spokój, a tego w jej życiu

zawsze brakowało, a poza tym doktor Atchison okazał się
człowiekiem o wielkim sercu, co samo w sobie stanowiło
ogromną rzadkość.

Mimo że zawsze starała się w bliźnich dostrzec dobro, nie

była aż tak naiwna, by wierzyć, że wszyscy są wspaniali. Na
świecie było mnóstwo egoistów i ludzi z gruntu złych, jak
również wiele osób zgorzkniałych, ogarniętych pesymizmem.

W ogromnym, niesłychanie różnorodnym zbiorowisku

pojawiali się również ludzie dobrzy i na nich Mindy starała się
wzorować oraz ich miarą mierzyć innych. Niestety, było ich
tak niewielu...

Dobrym człowiekiem był Reed Atchison, mimo że

wygłaszał różne dziwne poglądy. Twierdził, że dobro bliźnich
go nie interesuje, że świat pełen jest nikczemników, a okres
Bożego Narodzenia wyzwala w ludziach to, co najgorsze.

Dlaczego tak uważał?
Mindy w żaden sposób nie potrafiła sobie tego wyjaśnić.
Gdyby Reed był człowiekiem złym i obojętnym na ludzką

niedolę, po przegranym zakładzie zaofiarowałby Mindy
pomoc, bo musiałby tak postąpić, lecz z ulgą przyjąłby
odmowę dziewczyny i pozostawiłby ją swemu losowi. Lecz
on zrobił wszystko, by Mindy i jej nie narodzone dziecko nie
zaznali głodu ani poniewierki.

A na koniec pocałował ją tak czule i serdecznie...
Im dłużej Mindy myślała o Reedzie, a od tygodnia robiła

to niemal bez przerwy, tym bardziej ją intrygował. Koniecznie
chciała dowiedzieć się, dlaczego zawsze jest taki ponury i
pesymistycznie nastawiony do całego świata, dlaczego przed
wszystkimi ukrywa swoje serce - tak szlachetne i czułe.

Być może ktoś powinien wypolerować to serce, by

wreszcie zalśniło pełnym blaskiem niczym najwspanialsza
choinkowa bombka.

- Widzę, że grzecznie wszystko zjadłaś - powiedział,

spoglądając na jej talerz.

- Było bardzo smaczne - odpowiedziała z uśmiechem.
- A ty byłaś bardzo, ale to bardzo głodna.
Odchyliła się w krześle, z zadowoleniem głęboko

odetchnęła i położyła rozpostarte dłonie na wypukłym
brzuchu.

- Nie tylko ja. Na twarzy Reeda pojawił się wyraz tęsknej

zadumy.

- Dziecko już się rusza? - zapytał nagle. Zaskoczyło ją to

pytanie, ale uznała, że nie było dziwne.

- Tak, czasami. Uczucie jest takie...
- Jakie? - spytał z uśmiechem.
- Niesamowite i miłe. Jak dotknięcie motylich skrzydeł

lub drobniutkich paluszków. I za każdym razem łaskocze.

Reed powoli pokręcił głową. Skupił wzrok na dłoniach

Mindy, nadal spoczywających na jej brzuchu.

- Trudno mi to sobie wyobrazić - powiedział. -

Powstawanie nowego życia uważam za coś zdumiewającego,
za prawdziwy cud.

- Czy to medyczna ocena? - Mindy roześmiała się wesoło.
- Tak - potwierdził po krótkim namyśle. - Mimo że jako

lekarz jestem zwolennikiem nauk ścisłych.

Spoważniał, kiedy spotkały się ich spojrzenia. Wyciągnął

rękę w stronę Mindy i wciąż uważnie przyglądał się
dziewczynie.

- Będziesz miała dziecko - oświadczył z powagą.
- Już o tym W i e m - odparła ze śmiechem.
- Chodzi mi o to, że dasz początek nowemu istnieniu.

Niebawem urodzisz maleńką istotkę.

Mindy poczuła ucisk w gardle. Nie odrywała wzroku od

twarzy Reeda, mimo że nie było to chyba najrozsądniejsze
posunięcie. Milczała.

Mówił dalej:
- Jesteś odpowiedzialna za sprowadzenie dziecka na

świat, a mężczyzna może tylko czekać.

- Potem jest tak samo ważny jak matka - zauważyła

Mindy. - Przecież jest współodpowiedzialny za wychowanie
maleństwa.

- To nieprawda - gwałtownie zaprotestował Reed.
- Czemu tak twierdzisz? - spytała zdziwiona.
- Pod tym względem mężczyźni nie dorównują kobietom.
- Niektórzy - przyznała. - Wszystko zależy od tego, czy

człowiek potrafi kochać i troszczyć się o innych.

- W twoich ustach brzmi to bardzo prosto.
- Bo to jest proste,
- Mówisz tak, bo się nie boisz.
- Och, nie masz pojęcia, jakie czasami ogarnia mnie

przerażenie. Boję się, iż stanie się coś złego, że dziecko będzie
chore, że je skrzywdzę, okażę się okropną matką i nie będę
potrafiła...

- Nie o to mi chodzi - łagodnie przerwał jej Reed. -

Miałem na myśli to, że nie boisz się kochać.

Nie miała pojęcia, co powiedzieć, by Reed nie zrozumiał

jej opacznie, uznała jednak, że nie ma sensu ukrywać przed
nim własnych uczuć. Niech myśli sobie, co chce.

Zdjęła rękę z brzucha i położyła ją na dłoni Reeda.
- Byłbyś świetnym ojcem - oświadczyła z przekonaniem i

zachęcającym uśmiechem. - Każde dziecko byłoby
szczęśliwe, mogąc nazywać cię tatusiem.

Reed zesztywniał, poszarzał na twarzy i w jednej chwili

stał się obcy i niedostępny. Miał taką minę, jakby Mindy
powiedziała coś naprawdę strasznego.

W pierwszej chwili pomyślała, że źle ją zrozumiał, czyli

że uznał jej słowa za propozycję, by został ojcem jej dziecka,
lecz jej przecież nie o to chodziło. Miała nadzieję poznać
kiedyś mężczyznę, który pokocha ją wraz z maleństwem,
wiedziała jednak, że tym człowiekiem na pewno nie będzie
doktor Reed Atchison.

Co prawda marzyła o tym, lecz to zupełnie inna sprawa.
Okazało się jednak, że Reed właściwie zrozumiał Mindy.
- Mówisz tak, bo mnie nie znasz - oznajmił. - Byłbym

okropnym ojcem.

Z powątpiewaniem pokręciła głową.
- Powiedziałam tak, bo chyba znam cię lepiej niż ty sam.
Mindy spostrzegła, że Reed jest zdenerwowany i głęboko

poruszony jej słowami.

- Przecież jestem dla ciebie prawie obcym człowiekiem -

oświadczył bezbarwnym głosem.

Z opuszczoną głową pogłaskała go po dłoni.
- Dwa tygodnie wystarczą, żeby wiedzieć.
- Co? - zapytał. Podniosła wzrok i nagle ze zdumieniem

zobaczyła na twarzy Reeda szeroki uśmiech. Poczuła, że
wstąpiła na grząski grunt. Postanowiła zmienić temat.

- Byłam grzeczna i wszystko zjadłam - pochwaliła się. -

Co dostanę na deser?

Usłyszała wesoły śmiech Setha.
- Masz ochotę na sernik z czekoladą? - zapytał.
- Tak! Wielką ochotę! A co wy będziecie jeść? Miała dziś

wilczy apetyt. Od kiedy Reed zaczął się nią zajmować, jadła
coraz więcej. W ciągu ostatnich dwóch tygodni przytyła trzy i
pół kilograma. Podjadała to, co miała w lodówce, a ponadto
mniej denerwowała się niepewną przyszłością.

Zdawała sobie sprawę, że nie powinna przyzwyczajać się

do Reeda i jego stałej pomocy. Nie chciała się od niego
uzależniać. Doskonale wiedziała, że on interesuje się jej osobą

nie tylko dlatego, że znalazła się w trudnej sytuacji. Między
nimi istniał pociąg fizyczny.

Oczywiście

Mindy nie podawała w wątpliwość

bezinteresowności Reeda. Był człowiekiem samotnym, być
może nigdy dotąd nie poznał osoby, o którą mógłby się
troszczyć.

No i zbliżało się Boże Narodzenie.
Tak czy inaczej, zyskiwali na tym oboje.
Na razie.
Mindy wiedziała, że obecna sytuacja nie będzie trwała

wiecznie, powinna więc cieszyć się każdą chwilą i nie liczyć
na więcej. Ale jak długo? Odpowiedź nasuwała się sama.
Dopóty, dopóki zbyt mocno nie zaangażuje się uczuciowo i
nie pozwoli, by sprawy zaszły za daleko.

Powzięła decyzję. W kontaktach z Reedem nigdy nie

przekroczy granicy przyjaźni, a tuż po świętach poszuka sobie
nowego mieszkania.

Jest silna i podoła temu zadaniu. Musi tylko mocno wziąć

się w garść.

Pokiwała smutno głową. No cóż, od tej pory musi

pamiętać, że trzymanie się z dala od pana doktora Reeda
Atchisona będzie jej zasadą numer jeden.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY
Było już dobrze po północy, gdy Reed odprowadził Mindy

pod drzwi apartamentu.

No cóż, doktor Atchison tego wieczoru pogwałcił sporo

zasad, które sam sobie narzucił, lecz czyż zasady nie są po to,
by czasami je łamać? Życia nie da się ująć w sztywne ramy,
zdarzają się bowiem chwile, gdy rzeczywistość wymyka się z
okowów konwenansu.

Sumienia nie da się jednak oszukać nawet najbardziej

sprytnymi argumentami. Reed głęboko westchnął i przystąpił
do wyliczania popełnionych przewinień.

Po pierwsze, przekroczył nakazaną sobie normę: jeden

kieliszek wina do kolacji. A jednak, wpatrzony w przepastne,
zielone oczy Mindy i spijający każde słowo z jej ust... nim się
spostrzegł, a już wypijał trzeci kieliszek. Wtedy dopiero się
opamiętał. Co prawda posiłek był obfity, ale to marne
usprawiedliwienie, wszak można było poprzestać na wodzie
mineralnej. Trzeba jednak przyznać, że po trzeciej kolejce
Atchison nie tknął już alkoholu, mimo że miał na to wielką
ochotę.

Po drugie - przebieg rozmowy z Mindy. Tu też nastąpiła

katastrofa. Reed przyrzekł sobie, że z tą dziewczyną będzie
zawsze

prowadził

jedynie

lekką,

niezobowiązującą

konwersację. Niestety, prawie natychmiast podjęli bardzo
poważne, a co gorsza osobiste, wręcz intymne tematy,
rozważali bowiem kwestię uczuć. Na domiar złego pod sam
koniec Mindy posunęła się aż tak daleko, że oświadczyła mu,
iż byłby dobrym ojcem. On, Reed Atchison!

To stwierdzenie było zupełnie pozbawione sensu, z gruntu

fałszywe. Zresztą, był to jeden z tematów tabu, których Reed
zawsze unikał jak ognia. A oto prawie obca kobieta, i do tego
ciężarna, usiłowała mu wmówić, że świetnie nadawałby się na
ojca. Był tym bardzo zdegustowany.

Z tą sprawą łączyła się trzecia złamana przez niego

wczoraj zasada - mianowicie nigdy nie rozmawiał o swojej
rodzinie. Wprawdzie z Mindy ledwie poruszyli ten temat, ale i
tak było to zupełnie niepotrzebne.

Rodzice Reeda byli ludźmi zimnymi i nie okazywali uczuć

nawet najbliższym. Dotyczyło to również ich własnego syna.
W głębi serca Reed bolał nad tym, ale nigdy przed nikim się
nie użalał, a już na pewno nie poruszał tego tematu w
rozmowach z innymi ludźmi. Lecz teraz złamał tę zasadę, i to
w obecności niemal obcej kobiety.

Na sam koniec Reed zajął się sprawą najważniejszą.

Chodziło o jego stosunek do pani Harmon. Była miłą, młodą,
ciężarną wdową, której należało pomóc - i nic poza tym.

Niestety, złamał także i tę zasadę. Wystarczy powiedzieć

tylko jedno: gdy Seth na powitanie pocałował Mindy, Reeda
ogarnęła wściekła zazdrość.

Nie dość tego, bo gdy przed chwilą zsunęła z ramion

płaszcz, widok jej pełnych piersi w głęboko wyciętym
dekolcie sprawił, że Reed z wrażenia aż zamknął oczy.

Gdy je otworzył, z rozkoszą dostępną tylko prawdziwym

estetom zaczął podziwiać niezwykłe piękno i elegancję sukni,
w którą ubrana była Mindy. I znów szybko zamknął oczy.

Ogarnięty paniką chciał wziąć nogi za pas, lecz wbrew

instynktowi

samozachowawczemu,

wiedziony

jakąś

nieodgadnioną siłą, nadal tkwił w przedpokoju.

A wtedy Mindy spojrzała mu w oczy i Reed wiedział już,

co warte są wszystkie jego zasady.

- Zaraz zaparzę kawę - powiedziała dziewczyna. - Może

być bezkofeinowa?

- Świetnie - odparł Reed, w duchu znów szykujący się do

panicznej ucieczki.

- Upiekłam trochę świątecznych ciastek. Okazało się, że

„trochę" oznacza sześć pudełek łakoci.

- Jak widzę, w tym tygodniu pracowałaś jak pszczółka -

oświadczył, kiedy Mindy otworzyła jedno z pudełek.

- Miałam ostatnio sporo wolnego czasu - przyznała.
- Dzięki tobie w tym miesiącu nie muszę płacić czynszu

za mieszkanie, a poza tym otrzymałam zwrot kaucji, tak że „U
Evie" mogę pracować krócej. Mimo że za tydzień Boże
Narodzenie i w restauracji mamy duży ruch, szefowa nalega,
abym się nie przemęczała i brała mniej zmian. Coś mi się
wydaje, że w tym też maczałeś palce...

- Ja? Skądże! - skłamał gładko Reed. Tak naprawdę

poprosił Evie, by Mindy pracowała jak

najmniej.

Poczciwa

kobieta

obiecała

mu to z

przyjemnością. Sama była zdania, że Mindy pracuje zbyt
ciężko jak na swój stan, lecz nie miała serca odbierać jej
zarobków, wiedziała bowiem, że dla tej dziewczyny ważny
jest każdy grosz. Teraz jednak, domyślając się, że Atchison w
jakiś sposób pomaga kelnerce, chętnie spełniła jego prośbę.

Mindy rzuciła Reedowi karcące spojrzenie, dając do

zrozumienia, że mu nie wierzy, lecz na koniec tylko machnęła
ręką.

- Zbliża się Boże Narodzenie - powiedziała - a ja chcę

mieć trochę radości w te święta. Lubię piec ciasta, lecz
ostatnio nie miałam ku temu okazji.

Po prostu nie miałaś na to pieniędzy, pomyślał Reed, a

Mindy natychmiast wyczytała to w jego oczach i lekko
wzruszyła ramionami.

-

Dzięki

tobie

zaoszczędziłam

kwotę

równą

miesięcznemu czynszowi. Nie widzę powodu, dla którego nie
miałabym trochę poszaleć.

Poszaleć? zdziwił się Reed. Ile może kosztować mąka,

cukier, masło, garść bakalii?

- Trochę ciastek zaniosę do pracy - dodała na swoją

obronę. - Pomyślałam też, że weźmiesz do szpitala jedno
pudełko, aby poczęstować przyjaciół.

Przyjaciół? A ilu ja ich mam? pomyślał. Jednak

propozycja Mindy sprawiła mu niekłamaną radość.

- Dziękuję, część ciastek zostawię pielęgniarkom w

dyżurce. - Zamierzał jeszcze coś dodać, lecz gdy Mindy
uniosła wieko największego pudełka, natychmiast zapomniał,
co chciał powiedzieć. - Och! Te uwielbiam! - wykrzyknął z
zachwytem na widok czekoladowo - owsiankowo -
orzeszkowych kruchych ciastek, nie wymagających pieczenia.
- Nasza gosposia, pani Cartwright, zawsze robiła je na Boże
Narodzenie. Od lat ich nie jadłem. Są przepyszne.

Mindy roześmiała się. Wyjęła z pudełka trzy największe

ciastka, położyła je na talerzyku i podała Reedowi. Pierwsze
pochłonął w mgnieniu oka, dwoma pozostałymi delektował
się, smakując je powoli i z wyraźną rozkoszą.

- Hej, zostaw sobie trochę miejsca na resztę.
- Jaką resztę?
- Na kruche, lodowe...
- Mindy - przerwał jej Reed po zjedzeniu trzeciego

ciastka - nie wolno ci się tak przepracowywać. Miałem
nadzieję, że w domu trochę odpoczniesz. Dlatego Evie
skróciła ci zmiany.

- A więc zgadłam. To był twój pomysł. - Mindy

powiedziała to łagodnym tonem, bez cienia urazy.

- Przyznaję się do winy - oświadczył. - Ale musisz więcej

odpoczywać. Chodzi o zdrowie twoje i dziecka.

- Czy to wskazania lekarskie? Reed pokręcił głową.
- Nie, to rada przyjaciela, który się o ciebie troszczy.
Mindy ze zrozumieniem pokiwała głową. Reed dostrzegł,

że posmutniała. Zanim zdołał odgadnąć przyczynę zmiany jej
nastroju, głęboko westchnęła i smętnie opuściła głowę.

- Sporo odpoczywam - stwierdziła. - Tylko czasami, nie

wiem dlaczego, staję się niespokojna i muszę czymś się zająć.
Czuję się dziwnie, co roku przed Bożym Narodzeniem
robiłam mnóstwo rzeczy, a teraz... Widuję wprawdzie ludzi na
ulicach i w restauracji, ale to zupełnie co innego...

Zawiesiła głos, a Reed zapytał:
- Co masz na myśli?
Ponownie westchnęła.
- Boże Narodzenie to rodzinne święto, a ja po raz

pierwszy w życiu będę spędzać je sama. Dlatego czuję się
nieswojo.

Przez chwilę Reed w milczeniu przyglądał się Mindy.
- Naprawdę nie masz nikogo? - zapytał.
- Ojca nie znałam, a matka zmarła przed laty. Miała

siostrę, ale ciocia Margaret jeszcze przed moim urodzeniem
przeprowadziła się na Zachodnie Wybrzeże i nigdy jej nie
poznałam. Z teściami byłam zawsze w złych stosunkach, a po
tym, jak Sam.... - Mindy spojrzała na ciastko, które trzymała
w ręku. Gniotła je tak nerwowo, że pozostały same okruszki. -
Gdy Sam zginął, jego rodzice zachowali się wrogo,
obwiniając mnie o jego śmierć.

- Niemożliwe! - Reed był naprawdę przejęty. - Przecież

mówiłaś, że po pijanemu prowadził samochód i wpadł na
drzewo. Dlaczego mieli pretensję do ciebie?

Mindy odwróciła wzrok.
- Rodzice Sama oświadczyli, że gdybym nie zaszła w

ciążę, ich syn nie zacząłby znów pić. Dali wyraźnie do
zrozumienia, że nigdy więcej nie chcą oglądać ani mnie, ani
dziecka.

- To okropnie - stwierdził Reed z gniewem. - Jak ci ludzie

mieli czelność...

- Możemy zmienić temat? - przerwała mu Mindy,

wysypując na serwetkę okruszyny pozostałe z ciastka. - To

minęło, a teraz liczy się tylko przyszłość moja i dziecka.
Szkoda, że będziemy tylko we dwoje, bo dzieci chowają się
lepiej w większych rodzinach.

Mindy zależy na tym, czego sama nie miała, pomyślał

Reed. Powinien wcześniej to zrozumieć, a także przewidzieć,
że poczuje się samotna. Nawet nie przyszło mu do głowy, że
tak deprymująco podziała na nią zbliżające się Boże
Narodzenie.

Sam nigdy nie doświadczał podobnych uczuć. Był

późnym dzieckiem i stracił rodziców, mając dwadzieścia kilka
lat. Od tamtej pory, a więc przez dziesięć lat, samotnie spędzał
Gwiazdkę i w jakiś sposób przyzwyczaił się do tego.

Przyzwyczaił? Do samotności nie można przywyknąć,

choć gdy nie ma innego wyjścia, trzeba z nią żyć. Ale przede
wszystkim nie wolno użalać się nad sobą. Ludziom układa się
różnie, jemu ułożyło się właśnie tak i trzeba się z tym
pogodzić.

Byłem i będę samotny, uznał Reed.
Tym razem jednak podczas Bożego Narodzenia nie musiał

zamykać się w czterech ścianach. Była przecież Mindy. Może
oboje mogliby...

Nie, nie mogliby. Natychmiast sprowadził swoje myśli na

właściwie tory. Nie posłuży się tą kobietą, aby osłodzić sobie
smutne, świąteczne dni. Byłoby to nie w porządku.

- Samotne Boże Narodzenie nie jest wcale takie złe -

powiedział. - Z czasem człowiek do tego przywyka. Zaczyna
cenić spokój i ciszę, uczy się wypełniać czas różnymi
zajęciami. - Ale to i tak nie pomaga zwalczyć wewnętrznej
pustki, dodał w myśli. Człowiek nigdy się jej nie pozbywa.
Ale fakt, że wokół kręcą się krewni, niczego tu nie zmienia.

- Zabrzmiało to tak, jakbyś mówił na podstawie własnego

doświadczenia - zauważyła Mindy.

- Być może. - Reed wzruszył ramionami.

- Nie spędzasz świąt z rodziną? Wiem, że byłeś

jedynakiem, ale chyba masz jakieś ciotki, stryjów, przyrodnie
rodzeństwo?

Pokręcił głową.
- Gdy moi rodzice umarli, urwały się wszelkie rodzinne

kontakty. Zresztą większość mych krewnych mieszka daleko
stąd.

Mindy pochyliła się i oparła łokcie na kuchennym blacie,

mimo woli uwydatniając krągłe piersi. Reed z trudem
odwrócił wzrok i wlepił oczy w szerokie drzwi prowadzące na
ciemny balkon. Jak się miał przed tym bronić? Znów poczuł
przypływ pożądania, a serce waliło mu jak młotem.

- Przykro mi z powodu twych rodziców - łagodnym

tonem odezwała się Mindy.

Reedowi też było przykro, ale z zupełnie innej przyczyny.

Nie dlatego, że już nie żyli, lecz dlatego że nie okazali się
rodzicami, jakich zawsze pragnął mieć i jakich jako dziecko
potrzebował.

- Jeśli nie masz innych planów, przyjdź do mnie na

Wigilię, będziesz mile widziany. Jest to zresztą twoje
mieszkanie, a mnie się przyda towarzystwo.

Jeśli chodzi o same słowa, Mindy wypowiadała je całkiem

zwyczajnie, a jednak Reedowi wydawało się, że robi to w
wielkim napięciu. Jej głos drżał z niepewności, tak jakby
obawiała się usłyszeć odpowiedź.

Przyjadę! Będę z tobą! Możesz na mnie liczyć! miał

ochotę wykrzyknąć. Wiedział jednak, że zabrzmiałoby to
idiotycznie, a na domiar złego nie byłoby prawdą. Sam zgłosił
się na wigilijny dyżur w szpitalu, aby pozostali koledzy
spędzili święta w rodzinnym gronie.

A poza tym Mindy zapewne wiązała z jego obecnością

nadzieje, których nie mógł zrealizować, a na których
spełnienie na pewno zasługiwała.

- Dziękuję za zaproszenie - powiedział, ponownie

spoglądając w jej stronę i czując bolesny skurcz serca - ale
będę pracował. Nie tylko w Wigilię, lecz także w pierwszy
dzień świąt. Ponieważ jestem samotny, zgłosiłem się na
ochotnika.

- Rozumiem. - Mindy z rezygnacją skinęła głową. - To

bardzo miły gest z twojej strony.

Miły gest? zdziwił się Reed. Robił to wyłącznie dla siebie,

żeby nie spędzać samotnie świątecznych dni. Absorbująca
praca sprawi, że nie będą chodziły mu po głowie żadne smętne
myśli. Jednak Mindy nie musiała o tym wiedzieć, więc
prawdziwe powody „miłego gestu" postanowił zachować dla
siebie.

- Na mnie już czas - oznajmił nieoczekiwanie.
- Chcesz iść? Tak szybko? - spytała z widocznym

rozczarowaniem. - Jest jeszcze wcześnie.

- Wcześnie? Mindy, już dawno minęła północ. Dochodzi

wpół do trzeciej. Powinnaś odpocząć.

- Jest wcześnie rano. A poza tym jutro, a właściwie

dzisiaj, mam wolny dzień. Nie muszę jeszcze iść spać.

Mindy chciała, aby Reed z nią został. Dzisiejszy wieczór

był taki wspaniały, chyba najcudowniejszy w jej życiu. Oby
trwał jak najdłużej.

Teraz.
Zawsze.
No cóż, dobrze jednak wiedziała, że rozpaczliwe

przedłużanie spotkania z Reedem nie ma sensu. To, co
przeżyła, zachowa zawsze w pamięci, by móc wracać do tych
pięknych wspomnień w szczególnie trudnych chwilach, jakie
z pewnością ją czekały.

Mindy była pewna, że dzięki temu przetrwa jakoś

nieskończenie długie, bezsenne noce. Ileż bowiem czasu

upłynie, nim pozna kogoś podobnego do Reeda! O ile to w
ogóle nastąpi...

Wzięła się w garść.
- W porządku. Pozwól, że przed wyjściem zapakuję ci

słodycze.

Gdy do dużego pudełka wkładała ciastka, czuła na sobie

intensywne, niemal palące spojrzenie Reeda.

Czyżby jej pożądał?
Nie, to niemożliwe, skarciła się w duchu. A jednak przez

cały wieczór czuła się w obecności Reeda inaczej niż zwykle,
tak dziwnie się jej przyglądał... Mindy zrozumiała, że w ciągu
ostatnich godzin coś się między nimi zmieniło, że ich
znajomość zaczęła się przekształcać w związek o zupełnie
innym charakterze.

Ale o jakim?
Musiała się tego dowiedzieć - i to jak najszybciej.
- Gotowe - oświadczyła, zamykając wieko pudełka. - Na

kilka dni powinno ci wystarczyć, a potem przygotuję następną
porcję. Przecież muszę czymś obdarowywać Świętego
Mikołaja.

Podniosła głowę. Reed znów patrzył na nią zachłannym,

wygłodniałym wzrokiem, a ona pod tym spojrzeniem topniała
jak wosk. Oboje znieruchomieli. Przez dłuższą chwilę
wpatrywali się w siebie w całkowitym milczeniu. Serce Mindy
biło coraz mocniej, a jej ciało ogarnął ogień, który rozpalił
wszystkie jej zmysły.

Pragnęła Reeda Atchisona.
Wszelkie wahania i wątpliwości nagle gdzieś zniknęły i

nie miało już znaczenia, jak długo potrwa ich romans: miesiąc,
tydzień czy tylko jedną, jedyną noc.

- Reed...? - Głos Mindy przeszedł w gardłowy szept. -

Czy coś się stało?

Powoli pokręcił głową.

- Nie, nic. Tylko że...
- O co chodzi? - zapytała zniecierpliwiona.
- Jesteś taka śliczna. Tak bardzo ponęt... Mindy doznała

radosnego, wspaniałego olśnienia: Reed pożądał jej tak samo
jak ona jego, a może nawet jeszcze bardziej. Przynajmniej na
tę noc byli sobie przeznaczeni. Wciąż jednak stała bez ruchu,
nie mając odwagi uczynić pierwszego gestu.

Reed zorientował się wreszcie, że jego pełne tęsknego

pragnienia spojrzenie podnieciło Mindy. Poczerwieniał i
szybko odwrócił głowę.

- Przepraszam, nie powinienem tego mówić -

wymamrotał zakłopotany.

- Powinieneś. Zaskoczyła ją własna śmiałość, ale nie

potrafiła się powstrzymać. Widziała, jak Reed szybko się od
niej oddala i ucieka do swej skorupy, a ona nie mogła do tego
dopuścić. Nie wolno zmarnować tej chwili, może się już
bowiem nigdy nie powtórzyć. Jeśli pozwoli, by Reed
zatrzasnął teraz za sobą drzwi...

- Powinieneś zawsze mówić to, co myślisz - powiedziała,

zaskoczona silnym i stanowczym brzmieniem własnego głosu.
- W przeciwnym razie możesz stracić coś bardzo ważnego, co
już nigdy się nie powtórzy.

Przez chwilę zastanawiał się nad jej słowami, a potem

spokojnie zapytał:

- Co masz na myśli? Mindy uśmiechnęła się, mimo że

było jej ciężko na sercu.

- Och, z góry nie da się tego określić. Po prostu „coś".

Mobilizując resztki odwagi, zaczęła iść w kierunku Reeda.
Patrzył na nią w milczeniu, bez śladu jakiejkolwiek emocji na
twarzy. Zatrzymała się, zawahała na chwilę, a potem
wyciągnęła ku niemu rękę... i wyjęła z kieszeni jego
marynarki gałązkę jemioły, którą odebrał Sethowi. A potem, z
nieco zalęknionym, lecz zachęcającym uśmiechem wspięła się

na palce i uniosła jemiołę nad głową Reeda. Przymknęła oczy
i w desperackim odruchu odwagi pocałowała doktora
Atchisona w policzek.

Skórę miał ciepłą i nieco szorstką, pachniał wodą

korzenną, tak bardzo... męsko.

Nagle Mindy poczuła, że spada w dół i że nikt nie jest w

stanie jej uratować przed bolesnym upadkiem.

Nikt - oprócz Reeda.
Porwał ją w objęcia.
Z jego ust wyrwał się głośny jęk pożądania. Trzymał

Mindy delikatnie i czule, jak największy skarb. Wiedział, że
postępuje źle - lecz chłodny rozum miał coraz mniej do
powiedzenia. Atchison powoli opuścił głowę i dotknął ustami
rozchylonych warg dziewczyny.

Ciałem

Mindy wstrząsnął dreszcz. Instynktownie

wyczuwała, że to, co robią, jest dobre. Reed był dla niej darem
losu, którego nie wolno odrzucić. Dotąd otrzymała od życia
tak niewiele...

Przywarła do niego całym ciałem i wsunęła palce w jego

jedwabiste włosy. Znów jęknął. Całował coraz mocniej,
żarliwie obejmując dziewczynę. Zsunął spinkę z czubka jej
głowy i bujne włosy opadły kaskadą na ramiona. Znów wpił
się w jej usta.

Poddała się tej zaborczej pieszczocie i męskim dłoniom

starającym się wyzwolić jej piersi ze stanika.

- Och! - krzyknęła. - Och, Reed! Jak dobrze, jak dobrze...
Okrywając pocałunkami szyję i kark Mindy, gorączkowo

rozpinał zapięcie na plecach sukienki. Po chwili gorącymi
wargami objął naprężoną sutkę, drażniąc ją i ssąc.

Mindy oddychała ciężko i nierówno. Szumiało jej w

głowie. Była bliska szaleństwa z powodu narastającego
pożądania.

Ledwie zauważyła, że Reed wziął ją na ręce, zaniósł do

sypialni i położył na szerokim łóżku. Po chwili marynarka i
krawat pofrunęły na podłogę, a Mindy pomogła Reedowi
uporać się z resztą garderoby.

Kiedy podniósł się i stanął obok łóżka, nagle poczuła się

nieswojo. Wewnętrzny głos ostrzegał ją, że wszystko dzieje
się zbyt szybko. Jednak, ignorując rozsądek, otworzyła
szeroko ramiona, by przyjąć ukochanego mężczyznę.

Położył się obok, a od jego obnażonego ciała bił

niezwykły żar. Po chwili zwarli się w uścisku.

Mindy oblał zimny pot. Za chwilę Reed ujrzy jej

powiększony brzuch i uprzytomni sobie, w jakiej znalazł się
sytuacji. Wtedy szybko weźmie nogi za pas i na zawsze
zniknie.

On jednak delikatnie położył rozpostartą dłoń na łonie

Mindy.

- To zdumiewające. - W jego głosie pobrzmiewała

zarówno fascynacja, jak i powaga.

- Tak, to prawdziwy cud. - Mindy uśmiechnęła się w

najcudowniejszy, najsłodszy sposób.

Delikatnie masując wypukłość, pod którą rosło nowe

życie, zapytał z powagą:

- Naprawdę chcesz, abyśmy się kochali?
- Tak, pragnę tego.
- Mimo że nie obiecuję ci niczego? Niemile zaskoczona

Mindy, obawiając się, że zawiedzie ją głos, tylko skinęła
głową.

- I mimo że może okazać się to wielkim błędem? -

bezlitośnie pytał dalej.

Przekonana, że to, co robią, nie jest niczym

niewłaściwym, ponownie skinęła głową.

Przez chwilę Reed leżał nieruchomo, w całkowitym

milczeniu. Potem zdjął dłoń z brzucha Mindy i przesunął
niżej.

Takiej pieszczoty Mindy się nie spodziewała. Z wrażenia

aż zajęczała. Coraz wyżej i wyżej wznosiła się na fali
rozkoszy. Była szczęśliwa jak nigdy dotąd. Wiedziała, że
Reeda nie zastąpi żaden inny mężczyzna.

Pieścił ją, aż sięgnęła szczytu. Upłynęło sporo czasu,

zanim z obłoków wróciła na ziemię.

- A... a co z tobą? - spytała półprzytomnie. Uśmiechnął

się. Był zadowolony, że było jej dobrze.

- Mną się nie przejmuj - wyszeptał jej do ucha. - Zaraz

sobie poradzimy.

Po chwili znalazła się w górze, nad Reedem. Pieścili się

coraz szybciej i coraz bardziej szaleńczo. Mindy poczuła
dłonie zaciskające się kurczowo na jej biodrach.

Parę sekund później Reed obrócił Mindy na plecy i razem

poszybowali wysoko nad ziemią.

Ostatnią rzeczą, jaką poczuła, był jego ciepły oddech na

piersiach.

A ostatnią rzeczą, jaką usłyszała, było bicie serca Reeda.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY
- Co ja zrobiłem? Co ja najlepszego zrobiłem? jęczał w

duchu przerażony Reed.

Leżał obok Mindy w ogromnym łożu, którego nigdy nie

zamierzał z nikim dzielić, i zastanawiał się, jak doszło do tego,
co stało się ostatniej nocy. Na szczęście, Mindy spała
głębokim snem, dzięki czemu przynajmniej mógł spokojnie
pomyśleć. Leżała na boku, zwrócona w jego stronę. W nikłym
świetle świtu przedostającym się przez szpary okiennic
widział jej twarz.

Wyglądała nieziemsko pięknie, jeszcze piękniej niż

poprzedniego wieczoru. Burza jasnowłosych loków opadała
jej na czoło i Reed z trudem zwalczył chęć, by odgarnąć je na
bok. Mindy miała różowe, błyszczące policzki, a na wargach
delikatny uśmiech. Mógłby tak na nią patrzeć godzinami...

Podczas snu Mindy zsunęła cienką kołdrę aż do pasa.

Leżała z jedną ręką złożoną na piersiach. Mimo chłodu
panującego w mieszkaniu na kremowej skórze Reed dostrzegł
rozpalone, zaczerwienione ślady szalonej nocy. Na ten widok
ponownie ogarnęło go fizyczne pożądanie.

Pożądanie! Ostatnia rzecz, jaka była mu teraz potrzebna

do szczęścia! Budzik przy łóżku wskazywał szóstą
dwadzieścia siedem, a o wpół do ósmej Reed musiał być w
szpitalu; nie zdąży więc pojechać do Ardmore, by wziąć
prysznic i przebrać się do pracy. Musi zrobić to tutaj, w swoim
rzadko używanym apartamencie, który nagle stal mu się
bliższy niż siedziba rodowa.

Otrząsnął się z dziwacznych rozważań i nagle uprzytomnił

sobie, co go czeka, gdy tylko obudzi się Mindy. Na samą myśl
o tym, że będzie musiał spojrzeć jej w twarz, ogarnęło go
przerażenie.

Cały problem tkwił w tym, że tak naprawdę Reed nie miał

pojęcia, co się właściwie stało. W jednej chwili oświadczył

Mindy, że już wychodzi, a w drugiej - całował jej ponętne,
gorące wargi. A teraz znów spalało go pożądanie...

Przez całe życie panował nad zmysłami i nigdy nie

pakował się w trudne, dwuznaczne sytuacje. A teraz przespał
się z dobrą, uczciwą i na dodatek ciężarną kobietą, zasługującą
na znacznie więcej, niż był w stanie jej ofiarować.

Dlaczego tak nagle zapragnął tej dziewczyny? Przecież

pod sercem nosiła dziecko innego mężczyzny, co z góry
powinno go od niej odstręczyć. Stało się jednak inaczej,
bowiem wybujała kobiecość M i n d y i jej błogosławiony stan
zawładnęły zarówno jego żądzami, jak i dużo głębszymi
pokładami psychiki. Na pytanie, dlaczego do tego doszło,
Reed nie potrafił znaleźć odpowiedzi.

No dobrze, było, minęło, ale jak teraz powinien się

zachować? Jak wytłumaczyć Mindy, że po tak cudownej nocy
będzie musiał ją opuścić? Jak wyjaśnić, że to był pierwszy i
zarazem ostatni raz?

Oczywiście będzie jej pomagał, jak długo będzie to

konieczne. A nawet dłużej, o ile Mindy mu na to pozwoli.

Lecz to, co wydarzyło się tej nocy, już nigdy się nie

powtórzy.

Bo... oboje zrujnowaliby sobie życie. Reed nie chciał

dodatkowych komplikacji, a Mindy miała już wystarczająco
dużo kłopotów na głowie.

Lecz jak jej to wytłumaczyć, skoro sam nie rozumiał tego,

co się wydarzyło? Na samą myśl o czekającej go rozmowie aż
jęknął. Powinien już iść, by na czas dotrzeć do szpitala, a,
mówiąc wprost, musiał uciekać, by wszystko spokojnie
przemyśleć i zastanowić się, w jaki sposób naprawić sytuację.

A jeśli Mindy za chwilę się obudzi? Powinien już teraz

przygotować się do nieprzyjemnej rozmowy.

Wstrzymując oddech, centymetr po centymetrze zaczął w

y - suwać się z łóżka i po chwili szczęśliwie dotarł do łazienki.

Mindy, nadal spała.
Zamknąwszy za sobą drzwi, Reed odetchnął z ulgą i

przekręcił klucz w zamku. Miał niewiele czasu, by umyć się i
ogolić oraz zastanowić nad wszystkim.

Ani kwadrans, ani nawet dwadzieścia pięć minut nie

wystarczyły Reedowi na uporanie się z tym zadaniem. Umyty
już i golony, skropiony wodą kolońską oraz ubrany w
szlafrok, wciąż nie wiedział, co ma powiedzieć Mindy i jak
usprawiedliwić swoje postępowanie.

Wreszcie zrozumiał, co się stało. To był tylko seks, chwila

miłego zapomnienia i nic więcej. To się między dorosłymi
ludźmi zdarza, a przecież zarówno on, jak i Mindy, od dawna
są pełnoletni. Spokojnie wszystko omówią i będzie po
sprawie. Przyrzekną tylko sobie, że już nigdy więcej nie
powtórzą tego błędu.

Bo to był błąd, ogromny i prawie niewybaczalny, Reed

wiedział to z całą pewnością. Przecież do tej pory po nocy
spędzonej z kobietą był zawsze odprężony i zadowolony z
życia. Rano pił kawę z partnerką, chwilę z nią rozmawiał - i
każde wracało do swojego życia. Lecz w tym wypadku
sprawy zaszły stanowczo za daleko i należało temu
przeciwdziałać, to znaczy wszystko wyjaśnić.

Bo to naprawdę był tylko seks, fizyczne pożądanie i nic

więcej, powtórzył w myślach. Przecież to jeszcze nie koniec
świata.

Reed głęboko odetchnął i otworzył drzwi łazienki.

Spodziewał się zastać Mindy czekającą w łóżku lub w kuchni,
z przygotowaną dla niego kawą, bądź też czytającą gazety w
salonie.

Nie było jej jednak ani w łóżku, ani w kuchni, ani też w

salonie. Nigdzie.

Dlaczego zniknęła bez słowa? I dokąd poszła? Jeszcze pół

godziny temu leżała obok niego, więc nie mogła zajść daleko.
O co tu chodzi?

Spojrzał na zegar kuchenny. Od samego rana wyznaczono

mu operacje, nie miał więc czasu na poszukiwanie Mindy.
Miało to tę dobrą stronę, że w ten sposób uniknął
nieprzyjemnej rozmowy.

Wiedział, że i tak nie ucieknie przed wyrzutami sumienia.

Nie powinni się kochać, nie powinni poznawać swoich ciał ani
szeptać sobie czułych słówek. Nie powinni, to prawda. Ale
Reed coraz bardziej zdawał sobie sprawę, że mimo tak
poważnych zastrzeżeń i samooskarżeń w głębi ducha wcale
nie żałuje tego, co się stało.

Czuł się jednak podle. Paniczna myśl, że jego

ustabilizowane życie legło w gruzach, napawała go
prawdziwym przerażeniem.

Mindy siedziała w barku kawowym, z którego widać było

apartament Reeda. Szczelnie otuliła się płaszczem. Piła powoli
bezkofeinową kawę i jadła cynamonową bułkę z rodzynkami.
Wpatrywała się w drzwi budynku po przeciwnej stronie ulicy.
Czekała, aż Reed opuści apartament, by móc spokojnie wrócić
do domu i wziąć prysznic.

Do domu? Mieszkanie Reeda przyzwyczaiła się uważać za

swój dom.

Niestety, tego co się stało, wybaczyć sobie nie mogła.
- Boże, co ze mnie za idiotka! - jęknęła cicho. - Kretynka

najwyższej klasy.

Rano obudził ją chyba szum wody w łazience. Przez jedną

krótką chwilę czuła się wspaniale. W półśnie rozpamiętywała
przeżycia ostatniej nocy. Pieszczoty, czułe słowa, cudowne
doznania zjednoczonych ciał i dusz... I przez tę jedną ulotną
chwilę świat wydawał się Mindy po prostu piękny.

Gdy jednak rozbudziła się do końca, ogarnęło ją

przerażenie. Chciała natychmiast uciec, by nie patrzeć
Reedowi w twarz i nie. widzieć jego reakcji. Wiedziała, że to
czyste tchórzostwo, lecz uczucie, która ją nawiedziło, było
czymś tak nowym, że musiała oswoić się z nim w samotności.
A poza tym nie chciała, by Reed zorientował się, że jest w nim
zakochana, nie była bowiem pewna jego reakcji.

Czy Reed odwzajemnia jej uczucie? Miała co do tego

ogromne wątpliwości. Czy istniała choćby najmniejsza szansa,
że to, co wydarzyło się ostatniej nocy, było czymś więcej niż
seks? A może zbliżyli się do siebie tylko dlatego, że byli
samotni?

Oczywiście, Mindy i tak znała odpowiedzi na te pytania.

Pokochała Reeda i tylko dlatego zaczęła go pożądać.
Potrzebowała go, już nie wyobrażała sobie życia bez niego.

No tak, ale znali się zaledwie dwa tygodnie, dzieliła ich

przepaść społeczna, a ona niedługo miała urodzić dziecko
innego mężczyzny.

Czy to możliwe, by mimo to Reed darzył ją uczuciem?

Mindy wiedziała, że mu na niej zależy i że coś ich łączy. Ale
czy z jego strony była to prawdziwa miłość, czy też jedynie
chwilowe zauroczenie?

Reed zbliżał się do czterdziestki i nigdy nie był żonaty, co

więcej, z tego co mówił, wynikało, że do tej pory nigdy nie
myślał o założeniu rodziny. I nagle miałby się tak bardzo
zmienić? Wziąłby sobie na głowę kobietę z cudzym
dzieckiem? Było to mało prawdopodobne. Przecież
powtarzała mu wielokrotnie, że nie powinien czuć się za nią
odpowiedzialny, bo sama da sobie radę.

W domu po przeciwnej stronie ulicy nagle otworzyły się

drzwi. Mindy wstrzymała oddech. W ciemnym garniturze i
czarnym, rozpiętym palcie, którego poły rozwiewał lodowaty,

poranny wiatr, Reed Atchison nawet z daleka wyglądał
niezwykle atrakcyjnie.

Lekarz w każdym calu! Dba o innych, lecz nie o siebie,

pomyślała z bladym uśmiechem. Skręcił na parking i
skierował kroki w stronę srebrnego jaguara, który doskonale
odzwierciedlał dzielącą ich przepaść, bo Mindy pojedzie do
pracy miejskim autobusem.

Odetchnęła dopiero wtedy, gdy Reed zniknął z pola

widzenia. Zaraz będzie mogła pójść do domu, wziąć prysznic,
pokrzątać się po mieszkaniu. Po południu musi być w pracy.
A potem? I co?

Wróci do apartamentu Reeda i...
Nic?
Było to bardzo ważne pytanie i Mindy pragnęła poznać

odpowiedź, lecz mógł jej udzielić tylko i wyłącznie Reed. A
skąd mogła wiedzieć, jaką decyzję podjął?

- Seth, zapomnij wszystko, o czym ci mówiłem. To nie

ma żadnego sensu - ze sztucznym ożywieniem w głosie
oznajmił Reed.

Nie miał pojęcia, jak do tego doszło, że podczas późnego

lunchu, oczywiście nie „U Evie", opowiedział przyjacielowi o
wydarzeniach ostatniej nocy. Właściwie tylko wspomniał
mimochodem, że przespał się z Mindy, jednak na głębsze
wyznania nie potrafił się zdobyć.

Seth był jego najlepszym przyjacielem, ale nawet z nim

nie umiałby rozmawiać na tak osobiste tematy, tym bardziej
że nadal nie rozumiał własnych emocji związanych z Mindy.

Mimo jego powściągliwości Seth wyraził autorytatywnym

tonem swoje zdanie, i oczywiście była to najgłupsza opinia,
jaką Reed kiedykolwiek usłyszał.

- Dlaczego twierdzisz, że nie ma to żadnego sensu? -

spytał Seth. - Ty i Mindy stanowicie doskonałą parę. Uważam,

że powinieneś się z nią ożenić. Dla was obojga byłoby to
idealne rozwiązanie.

On, Reed, miałby się z nią ożenić? Jak mógłby zrobić coś

takiego? Lubił tę kobietę, ale tak dziwaczny pomysł
przekraczał wszelkie granice zdrowego rozsądku.

- Idealne rozwiązanie? - powtórzył z niedowierzaniem

słowa Setha. - Raczej idiotyczne.

Mimo że tak powiedział, poczuł nagły przypływ radości.
- Mindy potrzebuje mieszkania i ojca dla dziecka -

oświadczył Seth. - A ty potrzebujesz kogoś, kto zrobi z ciebie
człowieka. Wspaniale się uzupełniacie. T y , mój drogi, masz
dom i pieniądze, a ona złote serce.

Reed skrzywił się. Nie powinien zwierzać się Sethowi,

który niczego nie traktował poważnie.

- Znam Mindy zaledwie od dwóch tygodni - skwaszony

przypomniał przyjacielowi. - To stanowczo za krótko, żeby
dobrze się poznać, a co dopiero zdecydować na małżeństwo.
Jesteś śmieszny. - Spojrzał na Setha. - A ty co? Romansowałeś
ze wszystkimi kobietami na tej planecie i do tej pory nie
znalazłeś nikogo, z kim chciałbyś dzielić resztę życia -
wypomniał przyjacielowi.

Seth wzruszył ramionami, ale nie był to beztroski gest,

odzwierciedlał bowiem prawdziwą bezradność.

- Nie romansowałem ze wszystkimi kobietami -

stwierdził, a Reed odniósł wrażenie, że w życiu Setha istniała
ta jedna jedyna, o której przyjaciel myślał, i to często.
Niedostępna... - A poza tym lubię przelotne flirty. Ale
mówimy nie o mnie, lecz o tobie - przypomniał. - A także o
Mindy. I o tym, co zamierzasz dalej zrobić z tym ważnym dla
ciebie związkiem.

- To nie jest żaden związek - zaprotestował Reed. - Na

tym właśnie polega kłopot.

- Nawet nie próbuj oszukiwać samego siebie - przestrzegł

go Seth.

- To nie jest prawdziwy związek - upierał się Reed.
- Jasne, a Arnold Schwarzenegger sypia co noc w

różowych koronkowych śpioszkach - zakpił Seth, natychmiast
jednak spoważniał i z rozczarowaniem pokiwał głową. -
Nigdy ciebie nie zrozumiem. Znalazłeś niespodziewanie
prawdziwy skarb, kobietę, która może uczynić cię
szczęśliwym człowiekiem, ale nawet nie kiwniesz palcem,
żeby po nią sięgnąć.

- Decyzja nie należy do mnie - oświadczył Reed.
- Uważasz, że do Mindy? - Seth obrzucił przyjaciela

uważnym spojrzeniem.

Reed pokręcił głową.
- W jej życiu panuje kompletny chaos, Mindy nie jest w

stanie myśleć racjonalnie - stwierdził. - Dopiero co straciła
dom i męża, a niedługo zostanie matką. Jej emocje muszą być
niezwykle rozchwiane. Myślę, że sama nie wie, czego chce.

- Jesteś tego pewny?
- Oczywiście.
- Pogadaj z nią.
- Sądzisz, że to takie proste?
- W istniejącej sytuacji nie ma nic prostego. Ale pamiętaj,

tu chodzi nie tylko o Mindy - z naciskiem powiedział Seth.

- Co masz na myśli?
- Przyszłość dziecka. Jako matka Mindy jest zobowiązana

zrobić to, co dla niego najlepsze.

- To znaczy co?
Reed milczał. Obawiał się nawet o tym pomyśleć.
- Dać mu ojca. - Seth sam sobie udzielił odpowiedzi. -

Ojca, który będzie to maleństwo kochał i troszczył się o nie.

- I na tym polega cały problem - z melancholią w głosie

oświadczył Reed.

- Jaki problem?
- Nie jestem stworzony na ojca.
- Kto tak twierdzi?
- Historia, bo dzieje rodziny Atchisonów tego dowodzą.

Nie jesteśmy genetycznie przystosowani do funkcji rodziców.

- Żeby być ojcem, trzeba być człowiekiem dobrym i

uczuciowym.

Przez długi czas Seth przyglądał się przyjacielowi i nagle,

jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki, twarz Mahoneya
rozpogodziła się.

- Proszę o rachunek! - zawołał w stronę kelnera.
- Dokąd idziemy? - spytał zaskoczony Reed.
- Wybierzemy się w podróż sentymentalną. - Uśmiech na

twarzy Setha stał się jeszcze szerszy. - Reed, mój drogi
przyjacielu, gdy tylko zapłacę rachunek, obaj zrobimy szybki
skok w najbliższą przyszłość. Obejrzymy sobie... gwiazdkowe
prezenty...

- Często tu przychodzisz? - zapytał Reed przyjaciela. Seth

rozpłaszczył dłonie na szybie i chuchnął na szkło.

- Co najmniej raz w tygodniu.
- Dlaczego?
- Bo na tym piętrze są piekielnie seksowne pielęgniarki. -

Seth wzruszył ramionami. Kiedy Reed westchnął głęboko,
dodał: - Przychodzę tu po to, aby nie zapomnieć, że dzieją się
na tym świecie rzeczy niewiarygodne i że to wszystko, czym
się na co dzień tak bardzo przejmujemy, nie ma większego
znaczenia.

Za wielką, szklaną szybą Reed ujrzał rząd małych,

flanelowych zawiniątek w różowych i niebieskich kocykach.
Miał przed sobą niemowlaki: śpiące, płaczące, poruszające
główkami.

Wpatrywał się w nie obojętnie. Co Seth miał na myśli,

wspominając o sentymentalnej podróży? Zapytał go o to.

- Jeśli jeszcze nic nie pojmujesz, to jesteś głupi jak but -

oświadczył Seth bez ogródek.

- Słucham? - zapytał urażony Reed.
- Dobrze słyszałeś! Jesteś głupi. - Seth zastukał lekko w

szybę, chcąc zwrócić na siebie uwagę atrakcyjnej, rudowłosej
pielęgniarki. Na jego widok uśmiechnęła się i skinęła
przyzwalająco głową.

- Idziemy - oświadczył Seth, nie patrząc na Reeda. ,

Otworzył drzwi znajdujące się obok wielkiej szyby.

Weszli na oddział noworodków.
Reed nigdy tu nie był, mimo że w szpitalu pracował od lat.

Seth wdał się natychmiast w rozmowę z rudowłosą kobietą,
Zoey Holland - Tate, jak wynikało z identyfikatora
przypiętego do fartucha

- Mamy komplet - oznajmiła. - Proszę dalej. - Podała

lekarzom maseczki, fartuchy i rękawice.

Reed przypomniał sobie, że atrakcyjna rudowłosa

pielęgniarka to żona doktora Jonasa Tate'a, członka dyrekcji
szpitala.

- Sam seks - z zachwytem w oczach szepnął Seth.
- Przecież nie jest już taka młoda.
- Ale nadal ponętna jak diabli.
- Jest żoną i matką.
- To nie ma żadnego znaczenia.
- O ile się nie mylę, jej mąż jest twoim szefem.
- A to ma znaczenie - przyznał Seth - choć nie zmienia

faktu, że babka jest niesamowicie seksowna.

Szli wzdłuż szeregu łóżeczek z przezroczystego tworzywa,

w których leżały niemowlaki. Pomarszczone, ale sympatyczne
i na swój sposób nawet ładne.

Seth zatrzymał się przy jednym z maluchów.
- Dziewczynka - oznajmił. - Cztery kilogramy

dwadzieścia. Trzy dni. Cesarskie cięcie. Dziś mamusia z

tatusiem zabierają ją do domu. - Nie pytając nikogo o
pozwolenie, sięgnął do łóżeczka i wziął niemowlaka na ręce, a
potem odwrócił się w stronę Reeda i powiedział: - Masz.

- O co ci chodzi?
- Weź ją i potrzymaj przez chwilę.
- Ale... ale to cudze dziecko - zaprotestował Reed.
- Tak, cudze, ale jakże wspaniałe. Dziś znajdzie się we

własnym domu, a rodzice nie będą z niego spuszczać oka.
Będą obserwować, jak raczkuje, jak wyrzynają mu się
pierwsze ząbki. Pewnego dnia wsadzą je do szkolnego
autobusu i poślą do pierwszej klasy. Potem nastąpią coroczne
urodzinowe kinderbale, klamerki na zębach, dodatkowe lekcje
tańca lub gimnastyki, domowe potańcówki. I z każdym dniem
rodzice będą kochali je coraz bardziej.

Reed jeszcze nigdy nie widział przyjaciela w tak

sentymentalnym nastroju, musiał jednak przyznać, że Sethowi
było z tym do twarzy.

- Kiedy spoglądam na tę drobną istotkę - ciągnął,

skupiwszy całą uwagę na niemowlaku - wszystko inne staje
się nieważne. Mam rację?

Reed milczał, nie wiedział bowiem, co powiedzieć.
- Weź ją na ręce - namawiał go Seth. - To zupełnie

naturalny odruch.

- Nie dla mężczyzn z rodziny Atchisonów - ponurym

tonem oświadczył Reed.

- To naturalny odruch - upierał się przyjaciel - nawet dla

ludzi z połową serca. I najwyższy czas, byś się wreszcie
przyznał, że masz całe serce. Całe i wielkie, tylko że do tej
pory nie miałeś okazji używać go we właściwy sposób. Weź
ode mnie dziecko.

Z mniejszą niechęcią i rezerwą niż przedtem, Reed

wyciągnął ręce. Nie umiał trzymać niemowlaka, lecz Seth

szybko pokazał mu, jak to robić. Gdy minął początkowy
niepokój, stała się rzecz zdumiewająca.

Reed uznał, że to miłe uczucie trzymać w objęciach tak

kruchą istotkę.

Maleńka odruchowo przytuliła się do niego. To też było

przyjemne. Spała smacznie, z jedną rączką wysuniętą spod
flanelowego kocyka i zaciśniętą w piąstkę tuż przy pyzatym
policzku. Chwilę potem ziewnęła tak zabawnie, że chcąc nie
chcąc, Reed musiał się roześmiać.

Kiedy obudziła się i uniosła powieki, był przekonany, że

na widok obcej twarzy narobi piekielnego wrzasku.

Jednak mała nie rozpłakała się, tylko szerzej otworzyła

oczki i popatrzyła na Reeda takim wzrokiem, jakby nie miała
nic przeciwko temu, że trzyma ją w objęciach. Po chwili znów
smacznie spała.

Tak wspaniale nie czuł się jeszcze nigdy w życiu. Było to

zupełnie nowe doznanie i prawdę powiedziawszy, z niczym
nieporównywalne. Reed nagle pojął sens życia, które
przekazywane jest z pokolenia na pokolenie. Zrozumiał nowe
znaczenie słowa „przyszłość", odnoszące się do istnień, które
dopiero się narodzą. Życie to nieustannie powtarzający się
cykl, pomyślał, a każdy z nas stanowi tylko jego fragment.
Życie to wciąż odnawiana możliwość czynienia dobra i
naprawiania błędów przeszłości. Życie to przyszłość.

Reedowi spodobała się ta idea. Spojrzał na niemowlę

śpiące na jego rękach. I nagle zrozumiał, że wcale nie od kodu
genetycznego zależy, czy człowiek jest dobry, czy zły i że
DNA odziedziczone po przodkach niewiele ma tu do rzeczy.
Bo była to wyłącznie sprawa serca. Jako kardiochirurg
powinien był o tym wiedzieć.

- Ho, ho, ho... - pomrukiwał żartobliwie Seth,

przerwawszy trans, w jakim pogrążył się przyjaciel.

Dopiero teraz Reed uprzytomnił sobie, że nie przyszedł tu

sam.

- Aa... aa... aa... - szeptał, kołysząc małe flanelowe

zawiniątko.

- Muszę już iść - oznajmił Seth.
- Aa... aa... aa...
- Operuję za pół godziny.
- Aa... aa... aa...
- Możesz tu jeszcze zostać, Zoey nie będzie miała nic

przeciwko temu. Pielęgniarki są zadowolone, kiedy tu
zaglądam.

- Aa... aa... aa...
- No, może z wyjątkiem jednej... - Dopiero teraz dotarły

do Reeda słowa Setha, wypowiedziane z nietypowym dla
niego smutkiem. - Ale to się zmieni - dodał z udawaną
pewnością siebie. - Bądź co bądź jestem atrakcyjnym facetem,
któremu nie oprze się żadna kobieta. Jej też się podobam,
jestem tego pewien.

- Skoro tak twierdzisz...
Seth nie potrafił ukryć przykrości, jaką zrobiła mu

złośliwa uwaga Reeda, postanowił jednak na nią nie
reagować.

- Przychodź tu, kiedy tylko zechcesz.
- Może i tak zrobię.
- I koniecznie pogadaj z Mindy. Obiecujesz?
- Obiecuję.
- Święta Bożego Narodzenia stwarzają niepowtarzalny

nastrój serdeczności i ciepła.

- W tym roku będą znacznie lepsze niż wszystkie

poprzednie - wymamrotał do siebie Reed. Postanowił więcej
nie roztrząsać smętnej przeszłości. Czekało go wiele Bożych
Narodzeń z własną rodziną.

- Miłych i szczęśliwych świąt - życzył mu na odchodnym

Seth.

Reed przytulił do siebie niemowlaka.
- Dziękuję ci, Seth - szepnął. - Jestem pewny, że takie

będą.

ROZDZIAŁ JEDENASTY
Mindy leżała samotnie w ogromnym łożu, które zaledwie

dwadzieścia cztery godziny temu dzieliła z Reedem. Do tej
pory nie wrócił do domu. Popatrzyła na budzik stojący na
nocnej szafce. Dochodziło wpół do jedenastej. Czy naprawdę
ostatniej nocy tak bardzo pragnęli się nawzajem? Trudno jej
było teraz w to uwierzyć.

Nie był to jednak sen, wszystko zdarzyło się naprawdę. Na

krześle obok komody leżało porządnie poskładane ubranie,
które Reed miał na sobie wczoraj, a Mindy nie potrafiła się
zdobyć na to, by schować je do szafy. Czuła jeszcze w pościeli
zapach ukochanego, ulotne wspomnienie ich miłości. Żyła
myślami o Reedzie i czuła się bardzo samotna.

Czy to uczucie nigdy już jej nie opuści?
Mindy niespokojnie przewróciła się na bok i utkwiła

wzrok w aparacie telefonicznym. Milczał jak zaklęty.

Wcześniej przełamała się i zadzwoniła do domu Reeda w

Ardmore, ale nikt nie podnosił słuchawki ani nie włączała się
automatyczna sekretarka. Potem zdecydowała się zadzwonić
do szpitala, gdzie powiedziano jej, że doktor Atchison już
dawno skończył pracę. Nie pokazał się również w restauracji
„U Evie".

Nie miała pojęcia, gdzie jeszcze szukać Reeda.
Dokąd mógł pójść?
Może wyjechał?
Na zawsze?
Kiedyś będzie musiała się z nim spotkać, choćby ze

względu na mieszkanie przy Cherry Hill. Jak będzie
przebiegała ta rozmowa? Czy Reed uda, że nic się nie stało?
Będzie zły? Rozczarowany?

Rozważając rozmaite możliwości, Mindy głęboko

westchnęła. Gdyby Reed miło wspominał wczorajszą noc,
wprost ze szpitala przyjechałby do domu lub przyszedłby do

restauracji. Albo chociaż zadzwoniłby do Mindy, by
oświadczyć, że będzie kochał ją po wsze czasy. Jedyną rzeczą,
jakiej zrobić nie powinien, była ucieczka.

Rozżalona Mindy głęboko westchnęła. Niestety, Reed tak

właśnie postąpił: wziął nogi za pas.

A już się łudziła, że tym razem w Boże Narodzenie

przydarzy się jej coś naprawdę miłego!

Zamknęła oczy i starała się zasnąć, choć wątpiła, czy jej

się to uda. Jednak zdrzemnęła się na trochę, bo gdy otworzyła
oczy, budzik wskazywał północ. I natychmiast pomyślała o
Reedzie.

Gdzie się podziewał?
Nagle, jakby w odpowiedzi na to pytanie, zza zamkniętych

drzwi sypialni dobiegły ją jakieś dziwne dźwięki.
Błyskawicznie oprzytomniała i usiadła na łóżku. Przez chwilę
trwała bez ruchu, nadstawiając uszu. Dziwne dźwięki
powtórzyły się, dochodziły jakby z oddali. I przypominały...

Bożonarodzeniowe dzwoneczki?!
Tak, Mindy słyszała je teraz wyraźnie! Mogły oznaczać

jedną z dwu rzeczy. Albo do apartamentu wkradł się złodziej o
specyficznym poczuciu humoru, albo... albo Reed zdecydował
się wreszcie na powrót do domu.

Na wargach Mindy pojawił się nikły uśmiech. Jako

niepoprawna optymistka, uwierzyła w drugą możliwość.

Po cichu odrzuciła kołdrę, podniosła się z łóżka i

obciągnęła flanelową piżamę, niebieską w wielkie białe
śnieżynki. Odgarnęła włosy. Postanowiła nie przejmować się
swoim wyglądem. Na palcach podeszła do drzwi sypialni,
delikatnie nacisnęła klamkę i przez szparę wyjrzała na
zewnątrz.

W salonie ktoś był. Usłyszawszy znowu dzwoneczki,

Mindy uśmiechnęła się do siebie. Co się tam działo?

Wreszcie wyraźnie ujrzała Reeda, bo chyba to był on? W

salonie kręcił się mężczyzna pokaźnego wzrostu, o
identycznej budowie ciała i równie ciemnych włosach. Ale ten
ubiór.

Strój Świętego Mikołaja był dla niego stanowczo za

obszerny i Reed musiał przewiązać się skórzanym pasem,
żeby przytrzymać spadające spodnie. W półmroku Mindy
dostrzegła, jak bardzo sfatygowany jest strój świętego, miał
bowiem łatę na łokciu i wyłysiałe sztuczne futro.

Trudno jednak było oskarżać Świętego Mikołaja o brak

prezencji. Mimo że ledwie widoczny, wyglądał doskonale.

Musiał wyczuć, że jest obserwowany, gdyż w pewnej

chwili spojrzał na drzwi sypialni. Zobaczył szparę, a w niej
podglądającą go Mindy.

Zamiast rozpłynąć się w powietrzu, co uczyniłby każdy

szanujący się Święty Mikołaj, staruszek obdarzył ją szerokim
uśmiechem.

- Szczęśliwych świąt - powiedział miękkim głosem. To

musi być przywidzenie, uznała Mindy. Tak usilnie pragnęła,
by Reed wrócił do domu, że ukazał się jej we śnie. Podziałała
rozbudzona wyobraźnia, ponieważ doktor Reed Atchison,
którego znała i pokochała, przenigdy nie przebrałby się za...

Nabrała głęboko powietrza. Ten Reed, którego znała i

pokochała, bez chwili wahania przebrałby się za Świętego
Mikołaja, ale do dziś o tym nie wiedział.

A więc stało się! Wreszcie zdał sobie sprawę z tego, jaki

naprawdę jest. Mindy odetchnęła z ulgą.

- Cześć, Mikołaju - powiedziała, szeroko otwierając drzwi

i przechodząc przez próg pokoju. - Chyba zjawiłeś się trochę
za wcześnie, do Bożego Narodzenia został jeszcze cały
tydzień.

- W tym roku byłaś tak grzeczną dziewczynką, że

zasłużyłaś na to, bym zjawił się wcześniej.

Mindy roześmiała się. Opuszczało ją napięcie, a w jego

miejsce pojawiały się radość i spokój.

- Wcale nie byłam grzeczna - oświadczyła szczerze. -

Zwłaszcza ostatnio.

- Och, drobne przewinienie może zdarzyć się każdemu. -

Święty Mikołaj zbagatelizował sprawę. - Zwłaszcza tuż przed
Gwiazdką.

Mindy z powątpiewaniem pokręciła głową.
- Byłam niegrzeczna nie dlatego, że liczyłam na

świąteczną amnestię.

- Trudno mieć dobry humor, gdy trzeba szukać nowego

domu - oświadczył Święty Mikołaj.

Mindy przyjrzała mu się uważnie.
- Wcale nie o to chodzi - sprostowała. - Cały problem,

jeśli tak można się wyrazić, tkwi we mnie.

Uśmiechnął się lekko, a Mindy wiedziała, co to oznacza.

Na myśl o uczuciu, którym ją obdarzał, serce nieomal
wyskoczyło jej z piersi.

- Rozumiem, poranne mdłości, jakie towarzyszą ciąży,

mogą sprawić, że czujesz się okropnie - oświadczył.

Mindy lekceważąco machnęła ręką.
- Mdłości? Och, to było dawno temu, już zdążyłam o nich

zapomnieć.

- A więc jaki masz teraz problem? Uśmiechnęła się

nieśmiało.

- Od dwóch tygodni nachodzą mnie nieprzystojne myśli,

dotyczące pewnego lekarza...

Mikołaj podniósł rękę. Było widać, ż e - wcale się tym nie

przejął.

- Z mojego punktu widzenia to nie jest grzech. - Ściszył

głos i mrugnął porozumiewawczo do Mindy. - Mikołaj to też
człowiek, szczególnie gdy spotka piękną dziewczynę...

- Coś o tym wiem - śmiejąc się zawołała Mindy, by Reed

nie obraził prawdziwego Świętego Mikołaja. Szybko zmieniła
temat. - Co masz w worku? - spytała. - Dostanę jakiś prezent?

- Dostaniesz - potwierdził, zabawnie mrużąc oczy. - Już

mówiłem, byłaś w tym roku grzeczną dziewczynką. Chodź
tutaj.

Przez cały czas rozmowy Mindy stała na progu

niewielkiego korytarzyka, prowadzącego do salonu. Zrobiła
teraz kilka kroków w przód i na widok tego, co ujrzała, aż
zamurowało ją z wrażenia.

Żeby poprawić sobie nastrój, w apartamencie Reeda

pozawieszała wszystkie przywiezione z sobą świąteczne
ozdoby, a na blacie między salonem a kuchnią postawiła małą,
plastikową choinkę. Kupiła też kilka świeczek o zapachu
mięty, które ustawiła na niskim stoliku, a także wieniec
bożonarodzeniowy, przyozdobiony czerwonymi jagodami,
który powiesiła nad kominkiem.

W świątecznych przygotowaniach Reed posunął się

jednak znacznie dalej. Nie tylko pozapalał miętowe świeczki,
lecz dokupił ich co najmniej tuzin. Wszystkie płonęły teraz,
łagodnym światłem rozjaśniając ciemne wnętrze.

Na stole przy balkonowych drzwiach stała mała choinka, a

pod nią leżało kilka różnej wielkości paczuszek.

Drzewko już było ubrane, a wśród licznych ozdób

migotały kolorowe lampki.

Musiał wszystko przygotować wcześniej, pomyślała

Mindy, i dopiero w ostatniej chwili zapalił światełka. Była
zachwycona pomysłowością Reeda. Zastanawiała się, jak
długo planował tę niespodziankę.

Chyba jak zwykle czytał w jej myślach, gdyż

niespodziewanie oznajmił:

- Oprzytomniałem dziś po południu.

Mindy szybko stłumiła rozbudzoną nadzieję. Już tyle razy

przeżywała rozczarowanie, że wolała dmuchać na zimne.

- Co masz na myśli? - spytała ostrożnie. Otworzył usta,

żeby odpowiedzieć, lecz się rozmyślił.

- Poczekaj, najpierw muszę wykonać swoją robotę. Jak

wiesz, Święty Mikołaj pracuje bez przerwy...

Mindy przyglądała się, jak opróżniał worek. Kiedy

skończył, na podłodze salonu piętrzył się stos prezentów. Po
chwili wszystkie znalazły się pod choinką.

Jak nakazywała tradycja, Mikołaj przyniósł mnóstwo

dziecięcych zabawek, specjalnie dobranych dla niemowlaka, a
także piękną kołderkę, kocyki i zabawne ubranka, oraz
maleńką pluszową piłeczkę i niewiele od niej większy, też
pluszowy kijek baseballowy.

Mindy zwróciła uwagę na ostatnie prezenty.
- Czy ty aby nie przesadzasz? - spytała.
- Co masz na myśli?
- A jeśli będzie to nie chłopiec, lecz dziewczynka? -

spytała ze śmiechem.

- Co za różnica? - obruszył się Reed. - Też powinna

świetnie grać.

Rozbawiona

Mindy

przyglądała

się

pozostałym

prezentom. Maleńkim sweterkom, śpioszkom, rajtuzkom i
czapeczkom. Robiąc zakupy, Reed musiał spędzić w sklepie
mnóstwo czasu, nic więc dziwnego, że tak późno wrócił do
domu.

- Miałem fachową pomoc - oznajmił, znów odczytując

myśli Mindy. - W sklepie oświadczyłem sprzedawczyni, że w
kwietniu zostanę ojcem i zależy mi na szczególnie ładnych
prezentach pod choinkę dla matki mojego dziecka.

Mindy spojrzała na Reeda, przekonana, że źle zrozumiała

jego słowa. Zobaczyła przed sobą roześmianą twarz.

- Zanim wyszedłem ze sklepu z zakupami, ekspedientka

powiedziała, że moja żona musi być bardzo szczęśliwą
kobietą, mając takiego męża jak ja. Zamierzałem
zaprotestować, ale... - Wzruszył ramionami. Gest ten, zamiast
wyrazić beztroskę, ujawnił cały niepokój Reeda. -
Pomyślałem, że będzie lepiej, jeśli ty sama podejmiesz
decyzję w tej sprawie.

- Czy jestem szczęśliwa? Reed potrząsnął głową.
- Czy chcesz zostać moją żoną. Pod Mindy ugięły się

nogi, a w jej oczach ukazały się łzy. Jej serce wypełniła
bezbrzeżna miłość do Reeda. Zaniemówiła z wrażenia.

- Co ty na to? - zapytał z niepokojem w głosie. -

Wyjdziesz za mnie?

A więc Reed naprawdę myśli, że ona może odrzucić jego

oświadczyny! Zanim jednak odpowie, musi poznać przyczynę
tej jego nieoczekiwanej i zaskakującej decyzji.

- Dlaczego chcesz się ze mną ożenić? - spytała prosto z

mostu.

W oczach Reeda pojawiło się zdziwienie.
- To chyba oczywiste. A ty jak sądzisz, dlaczego?
- Sama nie wiem - odparła szczerze. - Może dlatego, że

pragniesz się mną zaopiekować? Bo myślisz, że sobie nie
poradzę? Bo czujesz się za mnie odpowiedzialny?

Reed energicznie pokiwał głową.
- Tak, tak, tak! Wszystkie trzy odpowiedzi twierdzące.

Mindy posmutniała i zamilkła.

- A także dlatego - ciągnął Reed - że chcę, abyś

zatroszczyła się o mnie, bo myślę, że sam sobie nie poradzę.
Bo mam nadzieję, że też czujesz się za mnie odpowiedzialna.

Reed ruszył w stronę Mindy, lecz po chwili się zatrzymał,

wciąż niepewny, jak zostaną przyjęte jego oświadczyny.

- Mindy, chcę, abyś została moją żoną przede wszystkim

dlatego, że cię kocham. Bo dopiero przez te ostatnie dwa

tygodnie czułem, że żyję. I dlatego, że nie wyobrażam sobie
dalszego życia bez ciebie. Byłoby puste, samotne i
pozbawione sensu. Mindy, kocham cię - powtórzył,
zdesperowany. - Kocham cię bardzo.

Z jego oczu wyzierało prawdziwe, głębokie uczucie. W

Mindy stopniały wszelkie opory i rzuciła się w ramiona
Reeda.

- Zgadzasz się? - zapytał.
- Tak, zostanę twoją żoną - potwierdziła jednym tchem. -

Reed, ja też cię kocham. Nawet nie wiesz, jak bardzo...

Odetchnął z ulgą. Delikatnie odsunął Mindy od siebie i

sięgnął do przepastnych spodni Świętego Mikołaja.

- Wobec tego chyba najpierw powinnaś dostać ten

prezent.

Wyciągnął z kieszeni małe puzderko obite szarym

aksamitem.

Mindy

uśmiechnęła

się nieśmiało. Z wrażenia

poróżowiały jej policzki. Otworzyła pudełko. Na widok jego
zawartości wydała okrzyk zachwytu.

- Jaki piękny! - szepnęła, ujrzawszy wspaniały

pierścionek z brylantem o kształcie serca.

- Naprawdę? - Reed odetchnął z ulgą. - Nie byłem pewny,

czy ci się spodoba.

- Jest fantastyczny. I sam go wybrałeś. To cudowne...
- T e n pierścionek przypomina mi ciebie - wtrącił Reed,

gdy zaskoczona Mindy zawiesiła głos. - Może dlatego, że jest
taki... lśniący i ładny. Wywołuje uśmiech na mojej twarzy.

Nie tylko na jego.
- Nałóż mi go - poprosiła. - Chcę zobaczyć, jak wygląda

na palcu.

Reed zrobił, o co poprosiła Mindy. Podniosła dłoń, aby w

migocącym świetle choinkowych lampek podziwiać blask
klejnotu. Brylant mienił się jak tęcza.

- Gdybyś rozebrała się do naga, efekt byłby lepszy -

podsunął Reed.

Mindy roześmiała się radośnie.
- Jak to się dzieje, że zawsze odczytujesz moje myśli?
- Chyba dlatego, że jesteśmy ulepieni z tej samej gliny.
- Chyba masz rację. Reed stanął za plecami Mindy.

Wmawiał w siebie, że

chce obejrzeć pierścionek z tej samej perspektywy co ona,

ale tak naprawdę pragnął rozpiąć guziki jej piżamy. Mindy jak
urzeczona nadal wpatrywała się w swój piękny, nowy
pierścionek, a Reed przepchnął pierwszy guzik przez dziurkę,
a zaraz potem następny. Miękka flanelowa tkanina rozchyliła
się, ukazując kremowe ciało.

I nagle dla nich obojga stało się oczywiste, że całe piękno

pierścionka dojrzą dopiero wtedy, gdy będą nadzy i bardzo
blisko siebie. Reed szybko rozpiął resztę guzików i ściągnął z
Mindy górną część piżamy.

- O, tak jest znacznie lepiej - stwierdziła, nadal wpatrując

się w pierścionek. - Dopiero teraz naprawdę lśni.

- Zdumiewające. Przez chwilę Reed patrzył na obfite,

kształtne piersi, a potem zaczął je pieścić.

Wreszcie udało mu się odwrócić uwagę Mindy od

zaręczynowego prezentu. Uśmiechnęła się i poprosiła
miękkim głosem:

- Och, Reed, kochaj mnie, kochaj...
Nie musiała powtarzać tego dwa razy. Drobnymi

pocałunkami zaczął obsypywać jej ramiona i szyję, pieścić
dłońmi jej ciało.

Uwielbiał głaskać Mindy po brzuchu. Kiedy urodzi się

dziecko, da jej następne, własne. Stworzą szczęśliwą,
kochającą się rodzinę.

Był to dla niego prezent pod choinkę. Najwspanialszy,

jakiego kiedykolwiek mógł się spodziewać.

Zsunął z Mindy spodnie od piżamy i sam szybko się

rozebrał.

Z ufnością przytuliła się do ukochanego i po chwili

należała do niego. Jeszcze nigdy w życiu nie przeżywali takiej
ekstazy.

Długo, długo później, leżąc w ogromnym łożu, nadal

cieszyli się swoim szczęściem. Reed przytulił Mindy mocno
do siebie i położył dłoń na jej brzuchu. Czyżby tylko
wydawało mu się, że wyczuwa ruchy dziecka? Chyba tak, bo
było na to jeszcze za wcześnie. Nadal jednak zachwycało go
nowe życie.

- Szczęśliwych świąt - powiedział czule do Mindy. Ujęła

go za rękę.

- Szczęśliwych świąt - powtórzyła bożonarodzeniowe

życzenia. I po chwili łagodnym głosem dodała: - A ja dzisiaj
cały dzień się zamartwiałam, że do mnie nie wrócisz...

Milczał przez dłuższą chwilę.
- Ja też miałem takie obawy. Nękały mnie znacznie

dłużej. Na szczęście w tym roku po raz pierwszy w życiu
otrzymałem na Gwiazdkę to, czego naprawdę pragnąłem.

Mindy przytuliła się mocniej do Reeda i znużona, w

półśnie, powiedziała szeptem:

- Ja także dostałam najpiękniejszy prezent na świecie.