Susan King

Zaczarowana noc

Prolog

Szkocja, Hebrydy Wewnętrzne

Lato 1850

Zimne morze wyrzuciło go w mrok. Rozpaczliwie uczepił się jakiegoś występu na olbrzymiej

skale, wypiętrzonej nad zderzającymi się z rykiem falami. Kiedy tak leżał nieruchomo na

szorstkim, kamiennym progu, woda zalała go, cofnęła się i napłynęła znowu.

Rozdygotany i nagi próbował wpełznąć wyżej. Płuca paliły go przy tym żywym ogniem.

Przebijając wzrokiem ciemności i zacinający deszcz, powoli rozpoznawał charakterystyczną

sylwetkę swojego azylu: Sgeir Car an, największą ze skał w osławionej, leżącej na zachód od

archipelagu Wewnętrznych Hebrydów rafie Caran. Długi na pół mili półksiężyc czarnych

bazaltowych skał, z których wiele kryło się pod wodą, stanowił paskudną, pełną

zdradzieckich wirów pułapkę. W dziwnym miejscu znalazł schronienie.

W tej chwili wystarczyło mu to, że leży na nieruchomym litym kamieniu; że oddycha. Znał tę

rafę, a jako inżynier projektujący latarnie morskie zbadał i zmierzył jej szczerbate wierzchołki

Sporządził listę statków, które się tu roztrzaskały, wyliczył, ilu ludzi straciło przy tym życie.

Znał nazwiska kilkorga z nich, bo należeli do jego własnej rodziny.

Rafa odebrała inżynierowi rodziców. To o nią rozbił się i utonął ich statek, kiedy wybrali się

w wakacyjną podróż, zostawiając trzynastoletniego syna i jego siostry pod opieką krewnych.

Straszliwe nieszczęście raz na zawsze odmieniło cel, jaki sobie stawiał w życiu, i przeorało

jego serce i duszę. Teraz zastanawiał się, czy nie jest mu pisane do rodziców dołączyć.

Może już nawet tak się stało, ale z charakterystycznym dla siebie uporem po prostu nie

przyjął śmierci do wiadomości. Opuścił głowę i przymknął oczy, wciąż wczepiony w skałę.

Ocknął się pod wpływem ulewnego deszczu, dreszcze stanowiły dowód, że wciąż jeszcze

żyje. Nawałnica nadal szalała, czarne burzowe chmury przesłoniły szarość nocnego nieba nad

Hebrydami. A przecież kiedy wyruszał w podróż, światło dnia jarzyło się ciepło i nic nie

zapowiadało sztormu.

Głupi był, że podjął wyzwanie i popłynął sam, na dodatek kompletnie zalany. Ale Dougal

Robertson Stewart, dziedzic majątków Kinnaird i Balmossie, nigdy się nie cofał, nigdy nie

drżał w obliczu zagrożenia. Ryzyko zawsze go pociągało. Może jednak przyszła pora, by to

nastawienie zmienić, mówił sobie z ironią, pełznąc nago po czarnej i śliskiej pochyłości.

Wysoki, gniewny grzywacz uniósł się wysoko i runął na niego. Chcąc wydostać się z zasięgu

fal, Stewart na czworakach ruszył w stronę podługowatego, wyżej położonego płaskowzgórza

z czarnego bazaltu. O dwieście stóp dalej, jak jakaś niesamowita, zbudowana przez samą

naturę wieża, wznosiła się iglica skalna. Tamten koniec Sgeir Caran podziurawiony był

jaskiniami, ale Dougal czuł się zbyt wyczerpany, by już teraz ich szukać. Znów leżał

bezwolny, zbierając siły, patrzył na kłębiące się, wzburzone morze i czuł na plecach zimne

ukłucia deszczu.

Słyszał o legendarnych morskich kelpie, o wodnych koniach, które ścigają się w pianie

grzywaczy. Tej nocy zobaczył je na własne oczy, wplatał palce w ich białe grzywy i

obejmował nogami wspaniałe grzbiety, a one niosły go niczym rumaki Neptuna. Te, które go

tu przyniosły poprzez sztorm, były piękne, ale dawno zniknęły w oddali. Pojawiły się w

chwili, kiedy już tonął na głębinie, wdzięczne, chociaż równocześnie przerażające. Podsuwały

się pod niego i gnały razem z falami, grzywy miały z bladej piany morskiej, uderzeniami

kopyt pobudzały morze do szaleństwa.

A może tylko mu się to śniło? Dobry Boże, pomyślał, przeciągając dłonią po mokrych

włosach, muszę być doprawdy bardzo pijany i w fatalnym stanie. I do tego ma pewnie wstrząs

mózgu, bo mocno dostał po głowie, kiedy pożyczona łódź rybacka przewróciła się na

wysokiej, wywołanej nagłym sztormem fali. Starając się za wszelką cenę nie stracić

przytomności, miotany to tu, to tam przez niespokojne bałwany, uczepił się poszycia łódki.

Mokre ubranie nie pozwalało utrzymać się na powierzchni, więc zdarł je z siebie, by się

uratować. Tonąca łódź wciągnęła Dougala pod wodę -ocalił go tabun czarodziejskich koni,

które zrzuciły go na pochyłe zbocze wielkiej skały.

Udało mu się wstać, ale w tym samym momencie znów przykryła go ogromna, wygięta w łuk

fala. Wczepił się w kamienną grań, żeby nie zmyła go z powrotem do morza, ale siła

uderzenia była tak potężna, że rąbnął głową o skałę. I bezradnie zapadł w czarną pustkę.

Kiedy otworzył oczy, zobaczył parę przepięknych bosych stóp.

Jasne i delikatne stały zaledwie o kilka cali od jego twarzy, smukłe palce i szczupłe kostki

wyglądały spod rąbka białej szaty. Dookoła deszcz pluskał o skałę, materiał sukienki

przemókł do suchej nitki.

Boginka morska, pomyślał półprzytomnie Dougal. Nie syrena, bo ma takie śliczne nogi.

Boginka opadła na kolana i zobaczył niewyraźnie jej słodką twarz i skromną koszulę.

Przemoczone, rozpuszczone włosy zwijały się w drobne loczki. Ramiona okryte miała chustą.

Zdjęła ją, by Dougala otulić, coś przy tym szepcząc. Puszysta, ciepła w dotyku wełna

spowodowała, że poczuł się jak w raju.

Chciał tej niezwykłej istocie podziękować, ale ochrypły głos go zawiódł.

3

-Dhia, więc żyjesz, i przyszedłeś z morza - powiedziała. Głos jej brzmiał spokojnie pomimo

piekielnego sztormu.-Czekałam tu na ciebie,

Gaelicki. Rozumiał sporo, gorzej było z mówieniem. Czy ona powiedziała, że czekała na

niego? Kiwnął niepewnie głową.

- Ach, jest ci zimno i cały drżysz. Pewnieś nieprzyzwyczajony do ludzkiej postaci. -

Podciągnęła chustę wyżej. - Kiedy czekałam tu, żeby dotrzymać naszej pradawnej obietnicy,

myślałam, że będę się ciebie bardzo bała, ale ty słabiutki teraz jesteś jak niemowlę. Możesz

być królem w swojej krainie, ale w naszym świecie potrzebujesz opieki.

Pradawna obietnica? Wpatrywał się w nieznajomą bez zrozumienia.

- Przybyłem z morza - udało mu się wykrztusić w niezdarnym gaelickim. W głowie tak mu

się mąciło, że miał kłopoty z myśleniem.

Twarz boginki rozjaśniła się i usłyszał srebrzysty jak dzwoneczek śmiech. Nagły podmuch

wiatru porwał słowa odpowiedzi. Wzięła go za rękę i nakłoniła, by się podniósł. Stając na

rozdygotanych nogach, czuł się doprawdy jak maleńkie dziecko. Wsunęła mu ramię pod

pachę, a on z wdzięcznością się na niej oparł. Chociaż z pozoru krucha jak elf, ciało miała

jędrne i mocne, i zręcznie go podtrzymywała.

- Kim jesteś... - wychrypiał, ale wiatr porywał słowa; powodował, że rozmowa stawała się

prawie niemożliwa. Ruszyli razem po skale. Idąc pod wiatr, pochylali głowy, sukienka i

chusta boginki furkotały, ociekając wodą.

Czy ona jest człowiekiem i też rozbiła się w tym odludnym miejscu? A może koszmar zmienił

się w cudowny sen? Kimkolwiek - czy czymkolwiek - jest, przestał być na tej skale sam, co

napełniło go wielką radością. Nieznana istota wydawała mu się istotą baśniową, iskierką

roztańczonego w ciemnościach światła, czarodziejką przybyłą z innego świata i utkaną z nitek

babiego lata i piany morskiej.

Wiedział, że niektórzy wyspiarze wciąż wierzą, iż ocean zamieszkują kelpie*, selkie**,

syreny, boginki morskie, błękitni ludzie i im podobne stworzenia. Tej nocy na własne oczy

widział konie z podwodnej krainy, więc z łatwością przyszło mu uwierzyć, że dziewczynie

jakiś czar mógł nadać postać człowieka. Niezależnie od tego, czym naprawdę była, myślał o

niej jako o bogince morskiej, bo powiadano, że są one piękne i delikatne, i bardzo życzliwe.

Chociaż wiatr i deszcz atakowały ich z wściekłością, przystanął na chwilę i przyciągnął ją

bliżej do siebie, pod chustę, starając się osłonić drobną postać własnym ciałem. Fale biły o

skałę, tryskająca wysoko woda zalewała ich. Dziewczyna przylgnęła

*Kelpie - wodne konie, mogące przybierać postać człowieka (przyp. tłum.). **Selkie - foki,

które potrafią przybierać postać ludzką (przyp. tłum.).

4

do niego pod chustą i objęła go rękami w pasie; razem stawiali opór wichurze i smagającemu

ich deszczowi.

Dougal znowu zaczął zastanawiać się, czy nie śni. Albo morze wyrzuciło go razem z boginką

morską na nagą skałę w Hebrydach, albo udało mu się wrócić na brzeg i odsypia skutki

działania whisky pani MacDonald, wypitej podczas czuwania przy zwłokach pana

MacDonalda.

Niejasno przypominał sobie tę noc pełną alkoholu, lamentu, muzyki i czułych opowieści o

zmarłym. Przez czystą uprzejmość i poczucie wspólnoty wlał w siebie zbyt wiele

kieliszeczków podczas wspaniałej stypy po zacnym człowieku. A kiedy zebrani

sprowokowali dwóch mężczyzn, w tym jego, by na wiosłach opłynęli całą rafę, nie odrzucił

wyzwania. Mężczyzna, który się z nim ścigał, zatrzymał się, by zwymiotować przez burtę, ale

Dougal powiosłował dalej prosto w paszczę wichury.

Wiatr szarpnął nimi, niemal zbił ich z nóg. Dziewczyna krzyknęła. Dougal przytrzymał ją i

ucałował w czoło, by dodać jej otuchy. Potem podniósł głowę i, usiłując przebić wzrokiem

gęstą zasłonę deszczu, zastanawiał się, czy umrze tu, na tej skale, z nieznajomą, śliczną

boginką morską w ramionach.

Nagle zauważył ciemną szczelinę vwejscie do jaskini, i pociągnął dziewczynę w tamtą stronę.

Potknęła się i upadła, a Dougal się pochylił, porwał ją na ręce i, walcząc z wiatrem, zaniósł do

środka. Zagłębienie było akurat takiej wielkości, że mogli się oboje w nim skulić. Postawił

boginkę na ziemi, a ona znowu wsunęła mu się w ramiona, spontanicznie szukając u niego

pociechy i ochrony. Patrzyli razem na sztorm, dziewczyna oparła mu policzek na piersi, a on

objął ją ramionami.

Strugi deszczu i gwałtowny wicher odłupywały ze zbocza wielkie odłamki skały i bez

wysiłku toczyły je w dół, do morza. Fale wznosiły się i roztrzaskiwały o brzeg, zalewając

płaski szczyt i cofając się tylko po to, by znowu się wypiętrzyć.

W maleńkiej jaskini woda kłębiła im się wokół kostek, biała piana wyciągała widmowe ręce

w ich stronę. Odwrócił się plecami do wejścia, żeby chronić dziewczynę przed wilgocią i

przenikliwymi podmuchami. Obejmowali się, dygocąc; uświadomił sobie, że jest całkiem

nagi, a ona prawie, ale wydawało się to bez znaczenia. Krągłości dziewczyny lgnęły do

twardszych płaszczyzn jego ciała, emanując cudownym ciepłem tam, gdzie się stykali. Rzecz

zastanawiająca: czy boginki w ogóle przejmują się tym, co wypada?

Wyczuł moment, kiedy przestała się w niego kurczowo wczepiać, kiedy przezwyciężyła lęk i

odnalazła w sobie siłę i pewność. Oddychała teraz w tym samym rytmie co on, uspokoiła się.

Obejmując ją, poczuł nagle, jaka jest ponętna.

5

Pożądanie, gwałtowne i gorące, buchnęło w nim burzliwym płomieniem. Ona je chyba

odwzajemniła, bo przytuliła się do niego mocniej, wtuliła mu czoło w policzek i splotła

ramiona na karku. Cienka, przemoczona koszula była niemal niewyczuwalna, miękkie, krągłe

piersi przywierały do torsu przybysza. Linia biodra układała się gładkim łukiem pod jego

dłonią, a całe ciało zdawało się wtapiać w niego.

Nie potrafiłby powiedzieć, od czego się ten pocałunek zaczął: może od lekkiego uniesienia

policzka, może od trącenia bródką. Wargi ich zetknęły się pieszczotliwie i czule. Jej usta były

miękkie i chętne, jego śmiałe i dociekliwe. Wokół nich biły pioruny, morze z hukiem

uderzało w skały; następny pocałunek był głęboki, szalony i desperacki. Potem sypały się już

jeden po drugim jak grad, napływały jak rozszalałe fale. Zapłonęło w nim dzikie, żywiołowe

pragnienie, którego nie potrafił w żaden sposób powściągnąć. Wpił się mocniej w usta

dziewczyny, wplótł palce w wilgotne włosy, żeby odchylić do tyłu jej głowę. Wyczuł pod

wargami jej żarliwość, jej pełną gotowość, płomienną namiętność. Paliły go, gładkie i ogniste,

jak napój z miodu, śmietanki i whisky.

Szalejący sztorm odszedł w zapomnienie, mężczyzna świadom był już tylko uczucia

cudownej błogości. Łaknął tej perspektywy wybawienia, jaka pojawiła się u samych bram

piekielnych. Otoczył dziewczynę ramionami i, czule lgnąc do jej ust, upajał się pocałunkiem.

Powiódł językiem po obwodzie warg boginki, wyczuł, że w odpowiedzi one też stają się

dociekliwe. Smukłość jej talii, krągłość bioder doprowadzały go do szaleństwa. Wszystko w

nim tętniło, serce łomotało w piersiach, a po przyćmionym nierealną, oniryczną mgiełką

umyśle kołatała się myśl, czy nie powinien się pohamować.

Rozwiała jego wątpliwość, bo ujęła jego twarz w dłonie i przywarła płaskim brzuchem do

niecierpliwej, twardej męskości. Miał wrażenie, że rozpalona jest do białości, że kipi

pragnieniem równie desperackim jak on. Odsunął się odrobinę, zaczerpnął tchu. Potem

wcisnął się razem z nią głębiej do malutkiej jaskini, oparł się plecami o śliski kamień, chusta

spowijała ich niczym wilgotna zasłona. Dziewczyna przylgnęła do niego, uniosła twarz,

całowała go gorączkowo, trawiona pożądaniem.

Błysnęło, deszcz się nasilił, obluzowane kamienie ześlizgiwały się po płaskim szczycie,

ogromna skała wydawała się dygotać. Schronić się przed lękiem i śmiercią mógł tylko w

płomiennym, czułym azylu objęć boginki. Kiedy pieścił ją i całował, stawał się

niezwyciężony. Chciał, by i ona poczuła to samo, by również czerpała siły z ich bliskości.

Powiódł dłońmi w dół po plecach dziewczyny, ujął za biodra, przyciągnął blisko, dał jej do

zrozumienia - a jakże miałaby tego nie rozumieć? - czego pragnie. Pożądanie płonęło w nim

teraz tak intensywnie, że do cna wypaliło resztki zdrowego rozsądku. Objął jej pierś i gładził

6

ją, aż czubeczek gwałtownie się naprężył. Potem zajął się drugą piersią. Dziewczyna

pojękiwała mu cichutko w ucho. Przywarła jeszcze mocniej, kiedy przesuwał palcami w dół

po napiętym brzuchu, zdzierając z niej wilgotną, cieniutką koszulę. A kiedy jego pałce

odnalazły rozpaloną zwilgotniałą szparkę, krzyknęła i objęła go sobą jak fala.

Jaskrawy zygzak błyskawicy zapłonął nad Sgeir Caran, dziewczyna westchnęła w ramionach

Dougala, a potem wygięła się i otworzyła przed nim w szalonym, ponętnym, najsłodszym

ratunku, jaki mógł sobie wymarzyć. Zagłębił się w nią z cichym jękiem, zadygotał i poczuł,

że ją również przechodzi dreszcz rozkosznego zaspokojenia. Oparł się ciężko o skałę, serce

mu łomotało, obejmował dziewczynę w milczeniu. Pocałowała go, poczuł smak słonych łez

albo morskiej wody.

Wciąż jeszcze dygotał, to drżenie było pokłosiem nadprzyrodzonych chyba sił, jakie objawiły

ich dusze, stojące na progu śmierci, przejęte do żywego lękiem, rozpaczliwie pragnące

pociechy. Objął dłonią głowę dziewczyny i pocałował potargane, wilgotne loki. Wydawała

się taka krucha i drobna, chciał chronić ją, otoczyć czułą opieką. A równocześnie obawiał się,

że ta niezwykła istota może rozwiać się we mgle, zostawiając go sam na sam z koszmarem.

Ulewa i grzmiące bałwany zajadle atakowały skałę, a dziewczyna stała wtulona w ramiona

Dougala, bezpieczna, ciepła i cicha. Śnię, pomyślał. Z pewnością muszę śnić.

Wiesz, co ci trzeba uczynić.

Margaret MacNeill oparła się plecami o kamienną ścianę jaskini i wyjrzała na zewnątrz.

Welony mgły zasłaniały morze i długą rafę, ale widziała, że świt jest już blisko. Gniewne

zielonkawe grzywacze pieniły się przy brzegu wielkiej skały. Przez opary nie mogła dostrzec

wyspy Caransay, gdzie mieszkała, ale wiedziała, że leży ona o milę na wschód od Sgeir

Caran.

Zerknęła na mężczyznę, który spał u jej boku w płytkiej jaskini. A przez cały czas skręcała w

palcach czerwoną nić wysnutą z chusty, którą go przykryła.

Wiesz, co ci trzeba uczynić, tak powiedziała jej prababka. No cóż, stało się.

Splatała nić razem z kilkoma własnymi złotymi włosami i kilkoma jego ciemnobrązowymi.

Perspektywa spędzenia nocy na Sgeir Caran, samotnie, bo tego żądała wyspiarska tradycja,

przejmowała ją grozą. Spodziewała się, że czeka ją wiele przerażających godzin w mroku, ani

przez moment nie wyobrażała sobie, że legenda się ziści.

I oto legenda pochrapywała teraz przez sen, owinięta w chustę, którą utkała prababka Meg.

Dziewczyna widziała ciemną głowę i jedno szerokie ramię mężczyzny. Dreszcz ją przeszedł

na wspomnienie podniecających pieszczot i rozpalających duszę pocałunków, uśmiechnęła

się do siebie.

7

Zręcznie splotła nitkę i włosy ich dwojga, potem zaczęła to samo robić z drugą nitką. Kiedy

miała już dwa malutkie warkoczyki, zawiązała je w kółeczka. Jedno wsunęła na palec sobie,

drugie na palec śpiącego mężczyzny.

No, pomyślała. Wszystko dokonało się tak, jak przepowiedziała matka Elga. Pierścionki

stanowiły potwierdzenie zawartego ostatniej nocy małżeństwa. Dotykała przez chwilkę

jedwabistych włosów swego męża, potem usiadła znowu u wylotu jaskini.

Jeżeli pojawi się przed tobą kelpie, pouczyła ją prababka, musisz podejść do niego i ukoić

jego samotność, bo tak opiewa nasza pradawna umowa. Co sto lat pan głębin bierze sobie

dziewicę z Caransayza żonę. W zamian uchroni wyspę od zła. Jeżeli będzie miał z tej

dziewicy dziecko, tym lepiej dla wyspiarzy, bo obdarzy ich wielką łaską i szczęściem. A sama

wiesz, że jego pomoc potrzebna jest nam teraz bardziej niż kiedykolwiek.

Meg pobierała nauki we wsi na wyspie, kształciła się również na lądzie stałym. Uważała

siebie za cząstkę nowoczesnego świata, który istniał poza granicami ich odosobnionej

wysepki, i odrzuciła stare wierzenia, kiedy wyrosła na kobietę. Ale jej prababka Elga i jej

babka Thora traktowały stare legendy jak prawdę. Starodawna tradycja, wiążąca się z kelpie

ze Sgeir Ca-ran, cieszyła się na Caransay wielkim szacunkiem.

Zgodziła się przesiedzieć jedną noc na skale. Wyspiarzom groziły masowe wysiedlenia z woli

właściciela, który przedkładał hodowlę owiec i zyski nad los dumnych ludzi i ich rodzin.

Świadoma tego niebezpieczeństwa, którego trudno będzie uniknąć, powiedziała sobie, że

jedna noc na Sgeir Caran w niczym jej nie zaszkodzi.

Ani przez moment nie liczyła się z tym, że może rozpętać się wichura - czy pojawić się

kelpie. Mężczyzna wystrzelił z morza na skałę niczym żywa, muskularna strzała, a sztorm,

który go zrodził, szalał dalej. Kelpie okazał się mocny, piękny i zdumiewająco realny.

Powinna się była przerazić, ale zamiast lęku poczuła współczucie, bo był słaby po ciężkich

przejściach i potrzebował pomocy.

Kiedy się do Meg uśmiechnął, serce w niej stopniało. A kiedy ją objął i pocałował, bezradnie

poddała się urokowi, który na nią rzucił; i nadal była pod jego urokiem.

Nie przeszło jej też jeszcze lekkie, słodkie oszołomienie po napoju Elgi - whisky z domieszką

ziół. Zeszłej nocy ten napój rozpalił w niej krew tak, że zachowała się z szokującą swobodą,

że dała wyraz namiętności swego serca, że pozwoliła, by zawładnęła nią czułość i przemożne

pożądanie.

Wypełniała starodawną umowę chętnie, z nieukrywanym zapałem - łaknęła tego. W

ciemnościach i deszczu wydawało jej się, że jeśli nie znajdzie ratunku w ramionach kelpie, to

umrze.

8

Teraz jednak wstał już jasny dzień i Meg nie wiedziała, jak sobie ze sobą poradzi. Ogarnął ją

palący wstyd i pochyliła głowę, ale zaraz przypomniała sobie, że jej kochanek przybył z

krainy czarów - że nie jest prawdziwy. To, co się między nimi stało, wykracza poza normalne

doświadczenie. Nie musi czuć się zawstydzona tak zuchwałym postępkiem.

Rzuciła na niego okiem, już zatęskniła, by znowu znaleźć się w mocnych, niosących pociechę

objęciach kelpie. Ale musi wyrwać się spod uroku albo na zawsze zatraci się w jego mocy.

Jeżeli kelpie spojrzy na nią w świetle dnia, jeżeli znowu jej dotknie, opęta ją i uniesie ze sobą

na największą głębinę, a wtedy zgodnie z legendą - już na zawsze będzie stracona dla świata.

To niemożliwe, by tak się stało, wmawiała sobie. A jednak kelpie się pojawił. Legenda musi

mówić prawdę. Przetarła oczy, czuła, że mocny eliksir Elgi wciąż jeszcze krąży w jej żyłach.

Kelpie westchnął przez sen, przeciągnął się, chusta się osunęła. W szarawym świetle

przedświtu Meg widziała go wyraźnie. Był wysoki i szczupły, mocno umięśniony, potężny i

urodziwy. Jego piękne rysy charakteryzowała niepospolita symetria, włosy były ciemne,

lśniąco brązowe, brwi czarne i proste, szczęki pociemniały mu od zarostu. Brązowe,

porastające tors włosy zwężającą się smugą zbiegały w dół po płaskim brzuchu ku

zagnieżdżonej w nich męskości.

Na ten widok poczuła napięcie w podbrzuszu. Obróciła dopiero co upleciony pierścionek na

palcu, policzki jej spłonęły gorącym rumieńcem, zobaczyła, że powieki kelpie zatrzepotały i

się rozchyliły. Oczy zielone jak morze, tak mówiła legenda. Ale on nie może jej teraz

zobaczyć. Odchyliła się do tyłu w cień i uspokoiła się, kiedy znowu zasnął.

Skałę o brzasku zalewało srebrzyste światło, a ona wpatrywała się w mężczyznę z podwodnej

krainy, który był jej mężem, zgodnie ze starodawną umową o przyjaźni i miłości. Który

rozpalił czarodziejski płomień w jej ciele, w jej sercu, w jej życiu. Przepełniało ją uczucie

uwielbienia, ślepego oddania.

Poruszył się znowu. Serce Meg załomotało. Jakiś cichutki głos szeptał jej, że to musi być

prawdziwy mężczyzna - że głupotą jest wierzyć w legendę. Ale głos pokoleń i eliksir, który

po jej żyłach krążył, upewniały, że ma przed sobą each-uisge we własnej osobie, wielkiego

morskiego kelpie, najpotężniejszego ze wszystkich magicznych podwodnych istot.

Jeżeli ją zobaczy, jeżeli jej dotknie, Meg nigdy więcej nie wróci do domu.

Kelpie przeciągnął się, ziewnął. Przejęta nagłym lękiem dziewczyna drgnęła, opuściła

jaskinię i uciekła. Biegła boso po płaskim szczycie skały, a świt coraz bardziej rozjaśniał

mgły.

9

W miejscu, gdzie skała łagodnie schodziła pod wodę, zobaczyła łódź; przy wiosłach siedział

jej dziadek. Dotrzymał przyrzeczenia, że przybędzie po nią o świcie, i zabrał ze sobą swoją

żonę, Thorę.

Meg zbiegła po zboczu do łódki. Norrie pomógł jej wsiąść, a Thora zarzuciła gruby szal na

ramiona wnuczki. Łódź, przecinając fale i mgłę, skierowała się ku Caransay.

Dziewczyna obejrzała się za siebie. Mężczyzna się obudził. Stał owinięty w chustę u wejścia

do jaskini jak jakiś wojownik z pradawnych czasów i spoglądał na zachód, na otwarte morze.

Nie odwrócił się, nie zobaczył więc, jak ich łódka wymyka się na wschód.

- Jest tam - szepnęła Thora. - Jest tam! - Chwyciła Meg w ramiona.

- Też coś! - stęknął Norrie, wiosłując.

Meg poczuła się wewnętrznie rozdarta. Nie może zostawić go samego na tej skale,

niezależnie od tego, czym by jej to groziło. Już miała prosić Norriego by zawrócił, kiedy

zerknęła ponad ramieniem Thory... i zobaczyła dziób drugiej łódki, która przez mgłę sunęła w

kierunku zachodniego brzegu skały. Wiosła trzymali dwaj mężczyźni.

Jej kochanek, schodząc po zboczu, machał do podpływającej coraz bliżej łódki, potem

chwycił za linę, którą rzucili mu wioślarze. Następnie wdrapał się na pokład, a mężczyźni

poklepali go na powitanie po plecach.

Napłynęły kłęby mgły i obca łódź zniknęła jej z oczu.

Meg się przygarbiła. Dziadkowie nic nie widzieli, a ona im nie powiedziała. Czuła się

zdruzgotana. Nie spędziła nocy z wielkim kelpie, tylko z mężczyzną. Ze zwykłym

mężczyzną!

Wielu ludzi znało starodawną legendę Caransay, ale tylko Meg i jej dziadkowie wiedzieli o

planowanym na ubiegłą noc spotkaniu. Jednak w jakiś sposób wieść o nim musiała się rozejść

- może Elga się przechwalała - i mężczyzna wybrał się na skałę w niegodziwych zamiarach,

bez wątpienia po pijanemu, przedtem założywszy się z przyjaciółmi. Pewnie w tej chwili

relacjonuje im triumfalnie szczegóły swojej przygody.

Aż cicho krzyknęła, łzy napłynęły jej do oczu, pochyliła głowę. Thora przytuliła wnuczkę.

-Jestem pewna, że kelpie był ubiegłej nocy czuły i uroczy, bo takie są jego zwyczaje i jego

magia - wyszeptała. - Jeżeli przyjdzie dziecko, będziemy się wszyscy radować i zapewnimy

mu pełen miłości dom. A kelpie będzie chronił Caransay od zła i pobłogosławi nas

szczęściem ze względu na swoją rodzinę. -Uśmiechnęła się.

Dobry Boże, pomyślała Meg. Dziecko.

1

10

Zamek Strathlin w pobliżu Edynburga

Lipiec 1857

- Dom - mruknął sir John Shaw, a potem prychnął, popatrując na Meg z rezerwą znad swego

kartoflowatego nosa. - Dom dla młodych, źle prowadzących się kobiet? Lady Strathlin, jako

członek zarządu Banku Mathesona, należącego niegdyś do pani szacownego dziadka, lorda

Strathlina, uważam za swój obowiązek odwieść panią od tak niemądrej inwestycji.

- Dom Mathesona nie będzie raczej przeznaczony dla kobiet

o złej reputacji, sir Johnie - odpowiedziała spokojnie Meg. Złożyła ręce i spoglądała na

bankiera zza dębowego biurka, które ustawiono w jasnym, przytulnym narożniku biblioteki

na zamku Strathlin. Poranne słońce strumieniami wlewało się przez wysokie okna, a

pastelowe, niebieskie i złote odcienie orientalnego dywanu przypominały młodej kobiecie

kojące barwy plaż na Hebrydach. Ten dywan i piękny, olejny krajobraz morski powieszony

nad kominkiem w bibliotece pomagały złagodzić ataki nostalgii. Minęło już siedem lat, a ona

wciąż tęskniła za wyspą Caransay, chociaż odwiedzała ją tak często, jak tylko się dało.

Za tydzień pojedzie znowu na Caransay na wakacje. Odetchnęła głębiej i swobodniej na samą

myśl o tym. Sir John przyglądał się jej zaczerwienionymi oczami przez niezbyt czystą

soczewkę monokla.

- Zakłada pani dom dla niezamężnych młodych kobiet, które urodziły dzieci. Tego rodzaju

niewiasty są ex definitione nieobyczajne, madam.

Meg zmarszczyła brwi.

- Sir, mam dla nich wiele współczucia. Zdarza się, że dziewczyna o dobrym charakterze

znajdzie się w trudnej sytuacji i potrzebuje schronienia oraz opieki medycznej. Pragnę przyjść

jej wtedy z pomocą. To wszystko.

- Czy pozwoli pani przypomnieć sobie, że obecnie jest pani baronową Strathlin, a już nie...-tu

prychnął, pozostawiając resztę niedopowiedzianą.

-A nie panną Margaret MacNeill z Caransay, prostą pro-wincjuszką? - Uśmiechnęła się

niewesoło. - Teraz jestem Margaret, lady Strathlin. Fakt, że odziedziczyłam tytuł po moim

dziadku, doprowadził do wściekłości kilku angielskich lordów, chociaż nie ma w tym nic

niestosownego zgodnie ze szkockim prawem.

Sir John głośno odchrząknął i poprawił sobie monokl.

11

- Nielekkie to było brzemię dla niewiasty w pani wieku; znaleźli się wśród nas tacy, którzy

sądzili, że lord Strathlin musiał zwariować, zostawiając pani swój majątek. Przecież pani

prawie nie mówiła po angielsku, kiedy tu po raz pierwszy pani przyjechała. I chyba butów też

pani nie miała! - zakończył żartem.

Meg uśmiechnęła się rozbawiona.

- Nie mówiłam dobrą edynburską angielszczyzną, ale byłam wykształcona. Wiem, że

przyzwoite zachowanie obowiązuje wszystkich, w tym również baronową. Mamy obowiązek

okazywać współczucie naszym bliźnim, sir, nie zważając na naszą... czy ich... pozycję

towarzyską.

Pochyliła głowę i zerknęła na nieotwarte jeszcze listy, które piętrzyły się na srebrnej tacy na

jej biurku. Tyle miała do zrobienia. Zwykle co rano czytała pocztę i omawiała odpowiedzi ze

swoim sekretarzem, ale pan Guy Hamilton jeszcze się nie pojawił, a sir John przeciągał

wizytę.

- Madam, pani majątek przewyższa teraz majątek samej królowej. - Sir John pochylił się w

fotelu do przodu i złożył dłonie na główce laseczki. - Może pani pozwolić sobie na to, by

utrzymywać wszystkie dobroczynne instytucje w całej Szkocji. Nalegam jednak, by tę pani

sfinansowała anonimowo. Sir Frederick również jest tego zdania; ostatnio dał w rozmowie ze

mną wyraz swemu zaniepokojeniu.

- Sir Frederick Matheson nie miał żadnego prawa tego robić.

-Jest pani kuzynem, madam, a także członkiem zarządu banku. Z jego wypowiedzi

zrozumiałem, że jest teraz również pani narzeczonym. Czy mogę złożyć pani swoje

gratulacje? To godzien aprobaty związek.

Meg patrzyła na bankiera szeroko otwartymi oczami.

- On tak panu powiedział?

Pod jej bacznym spojrzeniem sir John wyraźnie poczuł się nieswojo.

- Proszę mi wybaczyć, madam. Sir Frederick nie posiada się ze szczęścia i wyrwało mu się

kilka słów na temat tego, co najwyraźniej chcieliście państwo zachować w tajemnicy,

przynajmniej na razie. - Uśmiechnął się sztywno.

- To prawda, że sir Frederick prosił, bym go poślubiła, ale ja nie przyjęłam jego oświadczyn.

Informacja, której panu udzielił... jest całkowicie niewczesna.

- Nie ulega kwestii, że będzie pani chciała przedyskutować wszelkie prowadzące do

małżeństwa kroki ze swoimi doradcami. Muszę powiedzieć, że sprawa ta jest dla zarządu

12

banku tak istotna, iż bez wcześniejszego jej wspólnego omówienia pani zaręczyny niemal nie

wchodzą w grę.

- Kiedy zdecyduję się wyjść za mąż, sir... jeżeli w ogóle kiedykolwiek się na to zdecyduję -

dodała - podejmę decyzję, zasięgając wyłącznie rady własnego serca oraz rady mężczyzny, 0

którego będzie chodziła Mam nadzieję, że zarząd zechce się do mojej decyzji przychylić.

Jednak obecnie nie mam nic na ten temat do powiedzenia. Być może nigdy nie wyjdę za mąż

- wyszeptała, odwracając wzrok. - Wdzięczna jestem za mój dobry los, ale to dziedzictwo...

powoduje, że lojalny i pełen miłości związek będzie bardzo trudny. Niełatwo zaufać

mężczyźnie, który okazywałby mi względy. Z pewnością pan to rozumie. 1 mam nadzieję, że

z nikim innym nie będzie pan na ten temat mówił. Bardzo wysoko cenię sobie własną

prywatność.

Bankier odchrząknął.

- No więc... to znaczy... oczywiście, dziewczyno. To znaczy,

madam - wyjąkał. Meg stuliła dłonie i sucho się do niego uśmiechnęła. Dziękuję za pana

troskę, sir Johnie. Proszę polecić bankowi, by przekazał fundusze nowej gospodyni Domu

Mathesona zgodnie z moim życzeniem.

- Bardzo dobrze, madam. - Bankier wstał. - Czek zostanie

wysłany. Meg wcaje nie miała poczucia triumfu.

- Dziękuję panu. Dobrego dnia, sir Johnie. Bankier pożegnał się z nią i ruszył w stronę

dwuskrzydłowych drzwi z wytrawionymi na szybach wzorami.

Baronowa westchnęła. Wielkie bogactwo wygładziło co prawda przed nią niektóre ścieżki,

ale w innych częściach jej życiowej drogi utworzyło cierniste zarośla. I chociaż mogła

pomagać wielu ludziom - w tym mieszkańcom Caransay, bo wykupiła dzierżawę ich wyspy-

nadal nosiła na sercu ciężkie brzemię, ukrywane przed wszystkimi i bolesne. I będzie je nosiła

do końca swoich dni Dar kelpie, bo tak nazywały to babki, przyniósł jej szczęście, ogromną

fortunę i pięknego syna. I tak wiele smutku, że nie wyobrażała sobie, by dało się go aż tyle

znieść.

Gdyby nie to, że nieoczekiwanie spadł na nią wielki majątek, znalazłaby się w podobnej

sytuacji jak młode kobiety, którym chciała przez swą dobroczynną instytucję pomóc.

Jak się okazało po nagłej śmierci lorda Strathlina, niezamężna i brzemienna Meg została

wyznaczona dziedziczką jego majątków. W ukrywaniu poważnego stanu pomagała rodzina i

przyjaciele, chroniły baronową pieniądze, więc nikt nigdy nie pozna jej tajemnicy. Dziecko

żyło bezpiecznie na Caransay pod opieką krewniaków.

13

Codziennie czuła żal i smutek i wiedziała, że chyba nigdy nie wyleczy się z dręczącego ją

wstydu, że spotkała - i pokochała bezimiennego, niezapomnianego, a przecież godnego

pogardy ojca swojego synka.

Mężatka. Miała się ochotę roześmiać. Zgodnie z pradawnym prawem Szkocji oraz

przekonaniami babek, które uparcie obstawały przy swoim, jest mężatką.

Czując, że policzki ją palą, dotknęła małego złotego medalionu, ukrytego pod karczkiem

dziennej sukni z ciemnoniebieskiego jedwabnego brokatu. W medalionie znajdował się

maleńki portret jej jasnowłosego synka i pierścionek spleciony z czerwonej włóczki i włosów.

Zawsze go przy sobie nosiła.

Zawsze, bo nie potrafiła wyrzucić z pamięci pełnych namiętności czarów tamtej nocy.

Widywała syna tylko cztery razy do roku, spędzane bez niego miesiące raniły jej serce. W

zamku Strathlin żyło się wspaniale, przed stu laty przeprowadzono szeroko zakrojoną

renowację jego starych murów, ale Meg nigdy nie czuła się tam jak w domu. Za wiele było

pokoi, zbyt wiele przedmiotów i dzieł sztuki, a udogodnień życia codziennego po prostu

zliczyć się nie dało. Wolała prostotę egzystencji na wyspach, gdzie dni aż wibrowały od

bezpośrednich kontaktów z innymi ludźmi, gdzie tradycja narzucała kojący, niezmienny rytm

życia. Poza tym na Caransay nie trzeba było kopiować piękna i przerażającej potęgi natury na

malowidłach ani oddawać ich w barwach kosztownych dywanów, kiedy chciało się je

zobaczyć.

Popatrzyła na drugi koniec biblioteki, gdzie w kącie siedziała przy lekturze jej dama do

towarzystwa i dawna guwernantka, pani Berry; czarne spódnice tej damy kipiały nad

poręczami zielonego, skórzanego, wysokiego fotela. Druga stała dama do towarzystwa Meg,

pani Shaw, młoda owdowiała synowa sir Johna, była na dole i omawiała z gospodynią menu

na bieżący tydzień. Ten obowiązek Meg z wdzięcznością powierzyła swojej cichej i zdolnej

przyjaciółce.

Obydwie damy udzielały jej przez ostatnie siedem lat bezcennej pomocy i dbały o to, by

któraś z nich zawsze była w pobliżu, kiedy Meg spotykała się z doradcami płci męskiej i

ludźmi interesu. Tego ranka dyskretnie towarzyszyła jej pani Berry.

Rozległo się stukanie do drzwi i do pokoju zajrzała młoda służąca, niewysoka, o brązowych

włosach, ubrana w ciemnoszarą suknię z białym fartuszkiem i czepeczek.

- Przyszedł pan Hamilton, psze pani.

- Dziękuję ci, Hester. Przyślij go do mnie, proszę.

14

W chwilę później przez pokój przeszedł energicznym krokiem wysoki, chudy, ciemnowłosy

mężczyzna. Na widok swojskiej i sympatycznej twarzy swego sekretarza oraz jego

błyszczących oczu Meg uśmiechnęła się radośnie.

- Dzień dobry, lady Strathlin. - Guy Hamilton, zaproszony gestem Meg, usiadł w krytym

niebieskim brokatem fotelu naprzeciw biurka. Kiedy się sadowił, jego długie ciało poruszało

się swobodnie i zwinnie, a werwa, jaką subtelnie promieniował, w jakiś sposób również Meg

dodawała energii. - Przepraszam, że się spóźniłem.

- To bez znaczenia. Po prostu cieszę się, że pana widzę. Odwiedził mnie sir John, moeno

zakłopotany planowanym przeze mnie domem dla młodych dam.

- Potrafi zachowywać się jak stare skwaszone skąpiradło, ale zawsze leży mu na sercu pani

dobro. Zajechałem po drodze do kancelarii prawnej wuja Edwarda, inaczej byłbym pani

pomógł jakoś zbyć sir Johna. Witam, pani Beny. Pełni pani lojalnie swoje obowiązki, jak

widzę - zawołał z sympatią. Pani Berry uśmiechnęła się i pomachała mu ręką, potem wróciła

do lektury.

- Panie Hamilton, proszę to przejrzeć - powiedziała Meg, przesuwając w jego stronę stos

listów. - Dołączyłam do nich odpowiedzi, które wydają mi się konieczne.

- Bardzo dobrze. A gdzie podziewa się dziś rano pani Shaw? -Rozejrzał się po bibliotece i

Meg była pewna, że po jego gładko ogolonych policzkach przemknął lekki rumieniec.

-Jest na dole, układa menu z panią Louden. Okropnie się przejmują tym wieczorkiem, chociaż

do niego zostały jeszcze niemal dwa miesiące.

- To na pewno będzie wydarzenie towarzyskie na wielką skalę. - Hamilton uśmiechnął się,

przerzucając listy.

Meg przyjrzała mu się i w pięknych brązowych oczach sekretarza dostrzegła delikatną

mgiełkę smutku. Owdowiały przed kilku laty Hamilton nigdy się z nikim nie dzielił swymi

troskami i zawsze zachowywał spokój i optymizm. Sprawnie radził sobie z obowiązkami

sekretarza Meg, co więcej, sprawował również nadzór nad jej korespondencją, podróżami i

zobowiązaniami towarzyskimi. Kiedy baronowa zatrudniła go na stanowisku sekretarza, był

świeżo upieczonym, niedawno owdowiałym prawnikiem; swoim wdziękiem, ciepłym

poczuciem humoru oraz niezliczonymi przejawami życzliwości zaskarbił sobie serdeczną

przyjaźń Meg

- Sir John powiedział mi, iż sir Frederick również nie aprobuje Domu Mathesona dla młodych

dam. Nie dość tego, ponoć sir Frederick dał mu do zrozumienia, że jesteśmy zaręczeni i

mamy się pobrać.

15

Hamilton zmarszczył brwi.

- To bardzo dziwne. Może przez pani życzliwość sir Frederick nabrał nieuzasadnionych

nadziei.

Meg pokiwała głową. Kiedy została dziedziczką swego dziadka, przez kilka pierwszych lat

ceniła sobie dotyczące banku rady sir Fredericka i cieszyło ją jego towarzystwo, a później,

kiedy pogrążony był w głębokiej żałobie po śmierci żony i jego zobowiązania zaczęły

narastać, uratowała go przed kłopotami finansowymi

- Te pieniądze nie miały dla mnie żadnego znaczenia. Lojalność wobec przyjaciela była dużo

ważniejsza.

- Moja droga, jest pani bardzo szczodrą przyjaciółką, sam potrafię zaświadczyć, że to prawda.

Przed laty opłaciła pani medyczne wydatki mojej żony, kiedy ich wysokość mogła

doprowadzić mnie do ruiny. Zresztą nie tylko szczodrą, ale i śliczną, o dobrym sercu... no i

najbogatszą kobietą w Szkocji. Lady Strathlin, proszę mi wybaczyć, ale dla mężczyzny taka

kombinacja może okazać się zabójcza.

- Och - szepnęła Meg, czując, że policzki zaczynają ją palić.

- Nieprzeliczona rzesza panów kocha się w pani, a niektórzy z nich z pewnością gotowi będą

posunąć się nawet do intryg, by panią poślubić. - Tu uśmiechnął się psotnie. - Ja się do nich,

moja droga, nie zaliczam. Uwielbiam panią, oczywiście, ale ustawiłem panią na piedestale,

gdzie jest pani miejsce.

- Tyle z tego będę miała, że spadnę. - Meg parsknęła krótkim śmiechem.-Jeżeli mam innych

konkurentów, to są oni lepiej wychowani niż sir Frederick. Nikt poza nim nie prosił mnie o

rękę ani o fundusze w gotówce.

-Jeżeli jakiś pan pozwoli sobie na niepożądane awanse wobec pani, chcę się o tym

dowiedzieć. - Dłonie Guya zacisnęły się na poręczach w pięści. Jego szerokie bary i

niezłomny błysk w oku dodawały Meg otuchy. - Proszę pozwolić, że porozmawiam z

Mathesonem.

- Dziękuję panu, ale sama z nim porozmawiam. Jednak mu

si to zaczekać, aż wrócę z Wysp. Hamilton pokiwał głową, potem pokazał na srebrną tacę.

- Całkiem sporo listów dziś rano, jak widzę.

- Mam ich jeszcze pełen koszyk na pomocniku. Wydaje się, że sporo osób przyjęło

zaproszenia na wrześniowe przyjęcie dla uczczenia panny Jenny Lind.

- Spodziewam się, że wszyscy w nim wezmą udział.

- Och, tyle mamy jeszcze przedtem do zrobienia. - Meg na moment ogarnęła panika.

Zastanawiała się, jakim cudem pozwoliła na to, by Angela Shaw ją do soiree przekonała.

16

Wiedziała jednak, że okaże takt i uprzejmość, wydając wieczorne przyjęcie na cześć słynnego

Słowika Szwecji. - Och! Czy wysłał pan zaproszenie do pana Dougala Robertsona Stewarta?

- Tego inżyniera? Tak, służący dostarczył je do jego pokoi w zeszłym tygodniu. Trudno było

go znaleźć, a zaproszenia po prostu nie można wysłać codzienną pocztą. Przez większość

czasu pan inżynier przebywa w jakichś odległych rejonach, budując latarnie morskie, a jego

rodzinne siedlisko jest aż na Strathclyde. Na szczęście ma pokoje w mieście u krewniaków na

Calton Hill... Uważam, że bardzo dobrze pani robi, zapraszając pana Stewarta. To coś w

rodzaju gestu pojednania.

- Jest na tyle arogancki, że tak właśnie gotów potraktować moje zaproszenie.

- Mam nadzieję, że nie dojdzie do rękoczynów, kiedy się pani w końcu z nim spotka -

mruknął Guy żartobliwie.

- Zachowam się grzecznie, jeżeli on się tak zachowa - fuknę-ła Meg. - Jego listy z ubiegłych

kilku miesięcy są tak natarczywe, że graniczy to z grubiaństwem. A ostatni postępek tego

pana jest moim zdaniem równoznaczny z wypowiedzeniem wojny na niewielką skalę.

Wystąpienie do parlamentu o pozwolenie na budowę baraków na mojej wyspie, mimo że

wielokrotnie odmawialiśmy mu do tego prawa, było... po prostu wstrętne!

- Jak się zdaje, pan Stewart robi wszystko, co chce zrobić.

-I przy sposobności okazuje się niecierpliwy, arogancki i władczy. - Po tych słowach nieco

złagodniała. - Naprawdę jestem pełna podziwu dla faktu, że w listach okazuje nieprzerwanie

troskę o dobro swoich pracowników, ale w kontaktach z moją firmą prawniczą przejawia po

prostu ośli upór.

- Jak słyszałem, przy bezpośrednim zetknięciu jest czarujący jak diabli.

- W listach nie odbija się to w najmniejszym stopniu - odparła Meg.

- Moja szwagierka, która go zna, twierdzi, że pana Stewarta nieczęsto widuje się na

przyjęciach, podobnie jak jego Nemezis, lady Strathlin. - Guy szeroko się uśmiechnął. - Ale

kiedy się już pojawi, młode damy padają ponoć jak kosą podcięte.

- Z pewnością nie może być aż tak przerażający.

- Chodziło jej raczej o to, że ma aż tyle uroku, madam. Przemęczona jest pani tą sprawą i

zaczyna pani tracić poczucie humoru - droczył się z nią łagodnie Guy. - To przystojny

mężczyzna, zdaniem mojej szwagierki, a romantyczną aurę, która go otacza, zawdzięcza

swoim śmiałym, brawurowym czynom. Niezwykłym bohaterstwem z jego strony było

ocalenie pracowników, którzy w zeszłym roku wpadli do morza, kiedy zawalił się most w

Fife.

Meg zgodziła się z nim.

17

- „The Edinburgh Review” donosił, że skoczył do zimnej wody i powyciągał wszystkich,

zanim zdążyła przybyć na miejsce pomoc. Trzeba wspaniałego człowieka, żeby czegoś

takiego dokonać.

- Pani wspaniałomyślność jest równie godna podziwu, madam. Zapłaciła pani koszta leczenia

rannych i przeznaczyła fundusze na odbudowę zawalonego mostu. Niestety, nie zmiękczyło

to serca pana Stewarta w stosunku do pani.

- Nie było to moim zamiarem. Chciałam tylko pomóc.

- Madałn, prosiła pani mojego wuja, by przekazał jej ostatni list Stewarta. Przyniosłem go. -

Guy wyciągnął kopertę z kieszeni. - Załączył do listu kopię rozkazu królowej, a także...

- Proszę mi nie mówić. Następne szkice - wycedziła przez zęby, rzucając okiem na wręczone

jej kartki. - No cóż, inżynier jest ogromnie irytujący, ale wytrwały i uparty. Przysyła listy i

szkice co miesiąc, a żadne z naszych argumentów go nie przekonują. Wstręciuch, i tyle -

szepnęła, uważnie wpatrując się w kopię zezwolenia królowej na realizację projektu Stewarta

i w szczegółowe, starannie szrafowane piórem rysunki, dołączone na osobnej kartce. Serce jej

szybciej zaczęło bić, kiedy poznała linię brzegową Caransay, a potem szkic ukazujący

surową, nagą urodę Sgeir Caran, ukoronowaną latarnią morską o eleganckich proporcjach.

- Wspaniały jest ten jego projekt - wymamrotał Guy.

- To prawda - przyznała - ale mam nadzieję, że nie zostanie zrealizowany.

- Wuj Edward sądzi, że może uda mu się wstrzymać dopływ funduszy dla pana Stewarta i w

ten sposób opóźnić budowę albo ją udaremnić, niezależnie od rządowych poleceń i nakazów.

Temu człowiekowi na realizację projektu potrzeba pięćdziesiąt tysięcy funtów, a duża ich

część pochodzi od prywatnych sponsorów zainteresowanych popieraniem budowy. Wątpię,

czy królowa opłaci latarnię z własnego mieszka.

-Ja również tego nie zrobię. - Meg zmarszczyła brwi, czytając powtórnie list Stewarta.

Czarne, schludne, spiczaste pismo inżyniera skojarzyło jej się natychmiast z mocnym,

pewnym siebie mężczyzną o silnym charakterze. - Poruszająca jest jego troska o dobro

pracowników, ale posuwa się za daleko, forsując tę kwestię.

- Sgeir Caran jest niebezpieczna. Nie powinno się pozwalać na budowę w takim miejscu.

Trzymając list Stewarta w dłoni, Meg poczuła się tak, jakby dziwny gorący prąd przenikał jej

ciało. Rozmowa o Sgeir Caran przywołała znowu emocje i wspomnienia, o których chciała

zapomnieć - ale nie mogła.

-Jest arogancki - powiedziała pospiesznie, postukując palcami po kopercie Stewarta. -

Wprosił się sam z tym swoim projektem na Caransay.

18

- Kiedy pojedzie tam pani na wakacje, może mogłaby pani spotkać się z nim i wyjaśnić, że

jeżeli będzie obstawał przy swoim, sprawy przyjmą przykry dla niego obrót.

- Nie zgadzam się spotykać z kimś tak wstrętnym podczas wakacji. Zepsułoby mi to pobyt.

- Unikanie go na wyspie długiej na siedem mil może się okazać niemożliwe.

-Będę go unikała - zapewniła baronowa kategorycznie. I w taki czy inny sposób utrącimy jego

projekt. Kiedy wykupiłam dzierżawę tej wyspy, obiecałam moim krewniakom i dzierżawcom,

że Caransay pozostanie rajem, wolnym od zagrożeń ze strony obcych. Muszę dotrzymać

słowa. A sama myśl o latarni morskiej na tej skale jest., nieznośna. - Odwróciła wzrok. -

Proszę powiedzieć sir Edwardowi, że daję jego kancelarii wolną rękę w kontaktach z panem

Stewartem. Do następnego listu, jaki do niego będą wysyłać, dołączę chyba kilka słów od

siebie. Czas już, bym bezpośrednio przekazała mu swoje zdanie.

- Dobry pomysł, madam. Może podczas pobytu na Caransay mogłaby pani pobawić się raczej

w szpiega niż w generała i z bezpiecznej odległości przekonać się, jaki naprawdę jest ten pan

Stewart.

-Jeżeli okaże się zdecydowanie niegodziwy, wycofam jego zaproszenie na raut. Guy

zachichotał.

- A kiedy pojedzie pani na wakacje, ja tu, w Strathlin, pomogę pani Shaw w sprawach

organizacyjnych.

- Doskonale, - Nie wypuszczając listu Dougala Stewarta z rąk, Meg ponownie mu się bacznie

przyjrzała. Skromna papeteria, czarne pismo bez żadnych zakrętasów i jedna czy dwie plamy

atramentu robiły wrażenie, że pisał to człowiek praktyczny, o stanowczym charakterze, który

lubi prostotę i bezpośredniość. Wiedziała już, że jest przystojny i dobrze wykształcony, i

miała liczne dowody, że to ktoś odważny i prawy. Właśnie takie cechy pociągały ją u

mężczyzny, żałowała więc, że nie może się zaprzyjaźnić z panem Stewartem.

Jednak nigdy w życiu nie miała do czynienia z kimś równie upartym; inżynier stanowił

zagrożenie dla wszystkiego, co uważała za drogie i co przysięgła chronić. Tylko na Caransay

mogła uciec, by odseparować się od wymogów życia, jakiego nigdy dla siebie nie planowała.

Stewart zamierzał to raz na zawsze zmienić. Jego latarnia morska zniszczyłaby odosobnienie

Caransay oraz tajemniczość i tradycje związane ze Sgeir Caran.

Gdyby można było latarnię wybudować gdziekolwiek indziej, zostałaby wybudowana i

baronowa nawet osobiście by za nią zapłaciła. Niechby się pan Stewart do samego Hadesu

wyprawił, nic jej to nie obchodziło, byle tylko zostawił Sgeir Caran i Caransay w spokoju.

19

Sgeir Caran. Nagle jak żywy stanął jej w pamięci tamten piękny mężczyzna, wyprostowany

na czarnej skale podczas szalejącego sztormu. Poczuła gorący rumieniec i gwałtownie

wcisnęła list do koperty.

Nie wolno dopuścić, by pan Stewart zbrukał świętość tego miejsca.

2

Dziewczyna zwróciła uwagę Dougala Stewarta w taki sam sposób, w jaki przyciągałby wzrok

błysk złota w wyrzuconym na brzeg drewnie. Inżynier stał z założonymi rękami na plaży i

rozmawiał ze swoim pierwszym brygadzistą, ale urwał w pół zdania i popatrzył na nią.

Zatrzymała się w niewielkiej odległości od innych wyspiarzy, którzy pracowali i gawędzili na

plaży, i lśniła jak płomień świecy wśród ich krzepkich sylwetek i twarzy.

- Aaa... tak, ta mapa brytyjskiego urzędu kartograficznego -podjął Dougal, spoglądając na

Alana Clarke. - Czy znalazł pan czas, by ją przejrzeć?

- Znalazłem - odpowiedział Alan. - A wczoraj wieczorem przespacerowałem się po pagórkach

na środku wyspy. Jest tam dobry, nadający się do eksploatacji granit. Ale to Mackenzie

powinien wypowiedzieć się na ten temat, ma odpowiednie wykształcenie. Pewnie zdążył już

wrócić do baraków.

Dougal kiwnął głową, jego uwagę znowu rozproszyła jasnowłosa kobieta. Bursztynowa

poświata zachodzącego słońca powodowała, że zdawała się stworzona ze światła i czarów.

Przypominała dziewczynę, która wciąż jeszcze nawiedzała jego sny, chociaż wiedział, że nie

istnieje, przynajmniej w królestwie ziemskim. A jeżeli boginek nie ma, musiał ją sobie przed

laty wyczarować z własnej fantazji i do teraz nie zdołał jej pojawienia się ani racjonalnie

wytłumaczyć, ani zapomnieć.

Odchrząknął, świadom, że gdyby Alan odgadł jego myśli, uznałby go za kompletnego

wariata. Morskie boginki, też coś. Młoda kobieta, która stała na plaży, zaintrygowała go

wyłącznie dlatego, że była śliczna.

- Hej, kto tam stoi przy Norriem? - zapytał Alan, który też ją dostrzegł. - Urodziwa młódka.

-. Ano. - Dougal odwrócił głowę. - Urodziwa.

Złotowłosa i smukła jak trzcina, osłaniała oczy dłonią i przyglądała się, jak kobiety i dzieci

pomagają rybakom, którzy wracali po całodziennej pracy. Śmiejąc się i, pokrzykując do

siebie, wyciągali łodzie wysoko na piasek i wywlekali poza zasięg wody sieci ciężkie od ryb i

kosze pełne homarów. Kilkoro dzieci przystanęło, by porozmawiać z dziewczyną. Pokiwała

głową i uśmiechnęła się do nich, zanim znowu odbiegły.

20

Podszedł do niej jakiś starszy mężczyzna z fajką. Dougal poznał wysokiego siwowłosego

Norriego MacNeilla, zarodnika - rybaka, który dwa razy w tygodniu pływał na wyspę Muli,

by przywieźć pocztę i zaopatrzenie dla wyspiarzy. Niezbyt chętnie zaproponował, że będzie

to również robił dla brygady pracującej przy latarni morskiej. Norrie powiedział coś, a

dziewczyna uśmiechnęła się i wzięła go pod rękę. Rybak poklepał jej dłoń.

Najwyraźniej pochodzi z Hebrydów, domyślił się Dougal. Ubrana była równie skromnie i

praktycznie jak inne kobiety, a znali ją tu chyba wszyscy. Rześki wiatr szarpał jej ciemną

spódnicę, odsłaniając nagie łydki i bose stopy, i pozwalał się domyślać, jaka jest smukła.

Gęste włosy koloru miodu, poskręcane w burzę loczków, odrobinę poskramiała czarna

wstążka. Dziewczyną otulona była pledem arisaid, często noszonym przez kobiety, ale

zrzuciła go z głowy i udrapowała na ramionach.

Obejrzała się i, osłaniając dłonią oczy, popatrzyła w kierunku inżyniera. Na jej spojrzenie

zareagował dziwnie, poczuł się tak, jakby w jego wnętrzu przekręcił się nagle klucz. Może to

tylko urojenie, ale bardzo była podobna do cudownej boginki morskiej, o której śnił pewnej

burzliwej, mrocznej nocy, kiedy jego życie wisiało na włosku.

Marszcząc brwi, odwrócił głowę. Potrzeba mu jednej długiej, dobrze przespanej nocy. Tempo

prac powoduje, że zaczyna fantazjować i się rozklejać.

Na skraju wody kilku członków jego brygady wyciągało na brzeg łódź rybacką, z której

codziennie korzystali, by dopłynąć na Sgeir Caran i z powrotem. Dzisiaj rąbali i nawiercali

czarny bazalt, żeby wyciąć w nim dziurę pod fundamenty latarni. Jako inżynier nadzoru

Dougal sprawował kontrolę nad wszystkimi rodzajami prac i często służył pomocą przy

robocie fizycznej.

Zmęczony i zapiaszczony po całodziennej harówce, napiął, a potem rozluźnił zesztywniałe

ramiona. Marzył o tym, żeby się wykąpać, przebrać w świeże rzeczy, zjeść gorącą kolację i

przy świetle lampy poślęczeć w samotności w swojej chacie nad planami Codziennie trzeba

było do dziennika wpisywać raporty

o poczynionych postępach, a przed przystąpieniem do następ-; nego etapu starannie i

wielokrotnie sprawdzać wszystkie pomiary. • !

Popatrzył na półksiężyc białego piasku, który wyznaczał grar nice niewielkiego naturalnego

portu Caransay. Do pojedynczego pomostu uwiązano jedną przy drugiej rybackie łodzie, inne

spoczywały na piasku. Po obu stronach plaży tkwiły niczym strażnicy dwa ciemne cyple,

zbudowane z tego samego czarne^ go bazaltu, co wysunięta o mniej więcej milę w morze

rafa.

21

Mewy nawoływały się, krążąc nad głowami ludzi, fale napływały na jasny, miękki piasek.

Dougal z przyjemnością wystawiał twarz na słonawe podmuchy wiatru, które mierzwiły jego

gęste brązowe włosy, trzepotały surdutem i szarpały za koszulę bez kołnierzyka - nieczęsto

nosił na Caransay kołnierzyki albo fulary, chociaż z szacunku dla kobiet regularnie zakładał

kamizelki i surduty. Dzieci ze śmiechem przebiegły obok niego, rozchlapując pianę przyboju.

Kilkoro z nich wdrapało się na najbliższy cypel, pokrzykiwały do siebie, wspinając się do

góry słabo zarysowaną ścieżką.

- To musi być wnuczka Norriego MacNeilla - odezwał się Alan. - Spodziewał się jej

odwiedzin, miał przywieźć ją w tym tygodniu z Muli. Najwyraźniej nie mieszka na Caransay.

- A. - Dougal pokiwał głową. Nic dziwnego że nie widział jej wcześniej.

- Może zatańczy ze mną podczas piątkowego ceilidh

1

- rozmarzył się Alan. - W zeszły piątek

przesiedziałem całą noc ze starą rodzicielką Norriego. Matka Elga pięknie opowiada i

wspaniale śpiewa, ale nie za bardzo nadaje się na partnerkę do

tańca. - Prychnął śmiechem. - Zauważyliśmy z chłopakami, że na Caransay nie za wiele jest

młodych i niezamężnych dziewcząt. Szkoda, że nie zainteresowałeś się tą sprawą, zanim

załatwiłeś nam tu pobyt na cały rok. - Potrząsnął głową.

-Lepiej będziecie pracować bez rozrywek - uśmiechnął się szeroko Dougal.

- Ha! Podobnie jak i ty, spryciarzu, nie będziesz miął tu żadnych ślicznotek, które mógłbyś

czarować, a które zlatywałyby się do ciebie, jak to robiły w Edynburgu czy Glasgow. Och,

popatrz! Tam idzie moje serduszko. - Alan przyglądał się, jak młoda jasnowłosa kobieta z

gracją kroczy w stronę cypla, a jej spódnica wdzięcznie się przy tym kołysze. Pomachała do

dzieci, które wspinały się na cypel, nawołując je, by zeszły na dół.

- Och, byłbym nieutulony w żalu, gdyby okazało się, że ma męża i jest matką. - Alan

dramatycznie westchnął.

- Może jest tylko siostrą albo kuzynką tych maluchów, więc będziesz jeszcze miał szansę.

- Wątpię. Widzisz tego wysokiego chłopa, który do niej podszedł? Ten śliczny uśmiech,

którym go obdarzyła, łamie mi serce. Mógłby być przeznaczony dla mnie.

- Co zrobić - mruknął współczująco Dougal. Do młodej kobiety przyłączył się mężczyzna o

rozmierzwionych włosach, ubrany w workowate spodnie i rybackie buty. Uśmiechnęła się do

niego i równocześnie chwyciła za poły koszuli najmniejszego z dziarskich wspinaczy,

1

*Ceilidh - spotkanie towarzyskie z tradycyjną muzyką ludową i tańcami (przyp. tłum.).

22

odrywając go od zbocza cypla. Jasnowłosy chłopczyk zeskoczył na ziemię obok niej i ujął ją

za rękę.

Obserwując, jak dziewczyna wita się z tymi, którzy niewątpliwie muszą być jej rodziną,

Dougal odczuwał ostre rozczarowanie, zupełnie jakby odnalazł swoją boginkę morską tylko

po to, by ją znowu utracić. Alan zadał mu pytanie o plany na następny dzień. Dougal

odpowiedział, ale przez cały czas wyczuwał promienną obecność jasnowłosej.

Nie przestając mówić, popatrzył na morze i przymrużył oczy w blasku odbijającego się od fal

zachodzącego słońca. Spoglądał ku Sgeir Caran.

Masywną czarną skałę łatwo było zobaczyć, wypiętrzała się ponad fale o milę od wyspy, jej

sylwetka rysowała się wyraźnie na złocistym niebie. Sgeir Caran stanowiła największą

formację w tym długim na pół mili archipelagu, rafie Caran, której ostre wierzchołki

zaśmiecały morze niczym ciernie. Wiele takich iglic ; kryło się zdradziecko pod wieczyście

rozkołysanym Atlantykiem.

Przeważnie, kiedy Dougal patrzył na Sgeir Caran, widział w niej trudny problem inżynierski

oraz rozmaite jego aspekty ; wiążące się z geologią, pogodą, natężeniem wiatru i siłą fal, i tak

i dalej. Ale czasami, w niezwykłym oświetleniu czy gęstej mgle, patrzył na skałę jak na

bramę do innego świata, jakiegoś pradawnego miejsca, pełnego legend i czarów. Często

przypominał sobie noc, kiedy niewiele brakowało, by na Sgeir Caran umarł, noc, kiedy

uratowały go wodne konie i morska boginka. Minęło j tyle lat, a jego serce i umysł były wciąż

pod ich czarodziejskim ; urokiem. Nigdy nie zrozumie, co się tamtej nocy wydarzyło.

Głupi jesteś, fuknął na siebie i odwrócił wzrok od rafy. Musi skupić uwagę na tym, co dzieje

się tu i teraz. Codzienna praca j na Sgeir Caran jest wystarczająco trudna nawet bez marzeń i

o tym, co się nigdy ziścić nie może.

- Ona cię znajdzie - odezwał się Alan.

Dougal spojrzał na niego zaskoczony.

- Co takiego?

- Baronowa Strathlin. Kiedy dowie się, że chcesz wydobywać granit z jej wyspy, da ci

popalić.

- Teraz niewiele już może zrobić. Będzie się z tym musiała pogodzić.

-Przynajmniej jest w bezpiecznej odległości od nas w Edynburgu.

- Tak, ale słyszałem, że ma dwór po drugiej stronie wyspy. Przyjedzie tu prędzej czy później.

A kiedy to zrobi, zamierzam się z nią spotkać.

23

- Mogłaby przyjechać na Caransay i dać ci po łbie za to, że jesteś wielkim głupkiem, który

przysporzył jej trosk.

- Zostałem do niej zaproszony na przyjęcie pod koniec września. Może tam dawać mi po łbie

w dogodnej dla siebie chwili.

- Walczyła z tobą na każdym kroku.

- No cóż, naprawdę to walczyli jej adwokaci.

- Taka wielka dama nie może zawracać sobie głowy pracującym człowiekiem, któremu na

dodatek brak dumnego tytułu, co? Powiadają, że lady Strathlin ma niemal dwa miliony

funtów; dwa miliony! - Alan potrząsnął głową z niedowierzaniem. -Twoje własne

dziedzictwo jest niezłe, ale to grosze w porównaniu z jej majątkiem.

- Prawda. Ale nie skąpi na cele dobroczynne i pomogła w pokryciu kosztów odbudowy

mostu, który się nam zawalił w zeszłym roku.

- Sprawiedliwy z ciebie człowiek, Dougalu Stewart. Prawda jest jednak taka, że baronowa nie

potrafi w swym sercu znaleźć dość wielkoduszności, kiedy chodzi o latarnię Caran. Potrzebne

nam są dotacje. Ta soczewka Fresnela, którą zamówiłeś, płonąć będzie jasno jak ogień, ale

jest diabelnie kosztowna. Zanim skończymy, wydatki sięgną niemal sześćdziesięciu tysięcy

funtów.

- Doszły mnie wieści od zainteresowanych projektem inwestorów w Edynburgu. Jeżeli

wezmę udział w przyjęciu lady Strathlin, będę mógł wyciągnąć z nich zobowiązania. Sama

lady Strathlin nigdy by w to przedsięwzięcie nie zainwestowała.

- Przypomina jakąś wichurę z piekła rodem. A ty przecież nigdy nie uciekałeś przed

sztormem.

- Ten konkretny sztorm mamy już za sobą - powiedział Dougal. - Teraz potrzeba nam tylko

szczęścia i dobrej pogody, żeby robotę zakończyć. - Odwrócił się i zobaczył, że Norrie

MacNeill spogląda w jego stronę. Stary człowiek podniósł dłoń. Dougal pomachał do niego,

nie przerywając rozmowy z Alanem. W kilka chwil później rybak i jego wnuczka ruszyli ku

nim po plaży.

Wdzięczna, wytworna i śliczna dziewczyna przykuła uwagę Stewarta. Cała reszta otoczenia

spłowiała i zblakła. W uszach słyszał szum morza, serce biło mu mocno i szybko.

Przypomniały mu się marzenia o morskiej bogince i z przerażającą siłą ogarnęła go nagła

tęsknota.

Obojętne, kim jest ta dziewczyna, istnieje naprawdę, powiedział sobie... a teraz lepiej się

będzie zmobilizować.

24

Wyglądał na pirata, kiedy tak stał z założonymi rękami, a stopę w wysokim bucie opierał o

burtę rybackiej łodzi. Mroczny i nieujarzmiony, promieniował mocą, spontaniczną siłą i

pewnością siebie. Odwrócił głowę, by popatrzeć, jak Meg i jej dziadek idą plażą, a chociaż

był jeszcze daleko, ciarki jej przeszły po skórze.

Spodziewała się, że Dougal Stewart będzie przystojnym, pełnym uroku mężczyzną, ale nie

pojmowała, dlaczego tak dziwnie na nią działał.

Zaintrygowało ją to i chociaż się tak ostro ścierali w listach, nagle zapragnęła się z nim

spotkać. Potem Stewart zauważył Norriego MacNeilla, który do niego pomachał, i Meg nie

miała już wyjścia, musiała podejść i poznać się z inżynierem.

Tymczasem ktoś zawołał ją po imieniu. Meg odwróciła się i pomachała do kuzyna, Fergusa

MacNeilla, któremu towarzyszył przybrany synek, Iain. Mężczyzna i chłopiec szli we dwóch

po plaży i się śmiali. Kiedy wcześniej Iain posłuchał jej i prze-, stał się wspinać na stromy

cypel, Meg się ucieszyła. Widywała się z nim tylko wtedy, kiedy przyjeżdżała na wyspę, ale

pragnęła nadać związkowi z synem solidne i realne podstawy, więc chłopiec uważał ją za swą

kuzynkę. Meg i jej rodzina uznali, że najlepiej będzie, by Iain wierzył, iż jego matką jest

Anna, żona Fergusa. Ale Anna przed rokiem umarła, rodząc córkę. Iain wciąż jeszcze nie

poznał prawdy o Meg, która chciała mu jednak niedługo powiedzieć, jak się sprawy mają.

Fergus był ojcem odpowiedzialnym i kochającym, ale - skoro przyszło mu samemu

opiekować się dwojgiem małych i pełnych energii dzieciaków - postanowił zamieszkać ze

swoimi dziadkami, Norriem i Thorą. Razem z matką Elgą wszyscy przykładali się do

wychowywania Iaina i malutkiej Anny.

Meg spoglądała przez chwilę tęsknie na Iaina, a potem odwróciła się, gotowa stanąć twarzą w

twarz z upartym inżynierem.

Zastanawiała się, co miałaby do powiedzenia pani Berry na temat spotkania inżyniera i

baronowej, gdyby wiedziała, że ta ostatnia ma rozpuszczone włosy, jest boso, a pod spódnicę

włożyła tylko dwie halki. Jej towarzyszka ppdróży rozgościła się w budynku nazywanym

Wielkim Domem, jako że był największy na całej wyspie, i cieszyła się dostępnymi tam

luksusami, odosobnieniem, uspokajającą atmosferą oraz położoną na uboczu plażą. Dla Meg

jednak przyjazd na Caransay oznaczał w takim samym stopniu wakacje, co powrót do domu.

Wolała mieszkać w zagrodzie dziadków, gdzie mogła być bliżej nich i swego syna.

Cieszyła się, kiedy z dala od pani Berry, która zwykle nie spuszczała jej z oka, mogła dać

sobie spokój z gorsetami, krynoliną, pończochami i bucikami, i chodzić w praktycznych,

wygodnych ubraniach i boso. Na Caransay Meg delektowała się swobodą, którą utraciła na

stałym lądzie.

25

- Co powiesz temu człowiekowi? - zapytał Norrie.

- Ma powody, by mnie nie cierpieć. - Meg odpowiedziała po gaelicku, którego to języka

używała z natury rzeczy, gdy była na Caransay. - Przecież nie mogę przedstawić mu się jako

lady Strathlin, skoro tak jestem ubrana, prawda? Powinnam zaprosić go na herbatę do

Wielkiego Domu i zachować się jak prawdziwa baronowa.

- Na pewno spodziewałby się przynajmniej tego, że dama będzie nosiła trzewiki. - Norrie

prychnął śmiechem. Jej dziadek nigdy się nie spieszył i Meg teraz to doceniała. - Tak sobie

myślę, że powinno mu się kazać zgadywać - ciągnął. - Zaskoczenie dobrze mu zrobi.

Meg roześmiała się pomimo zdenerwowania.

- Moi adwokaci szukają jakiegoś sposobu, żeby go stąd usunąć. Żałuję, że nie udało im się

zrobić tego wcześniej.

- Popatrz tam. - Norrie pokazał fajką. - To domy, które postawili ci ludzie. Nadają się na

niziny, tu nie wytrzymają nawet jednego porządnego deszczu. Nie wiedzą oni, czego trzeba,

żeby dom przetrwał na Wyspach. A my powiedzieliśmy im, że dachy są dobre. O, bardzo

dobre, powiedzieliśmy, kiedy budowali. - Zachichotał. - Niechby wszystkie zwiało do morza,

razem z inżynierami!

Po drugiej stronie zatoki Meg widziała pokryte strzechą dachy kilku chat. Na każdym leżała

plecionka z lin, ale nie można ich było porównywać z solidnymi, obciążonymi potężnymi

kamieniami sieciami, które zabezpieczały strzechy na Hebrydach. Pokiwała głową.

- Wie dziadek, że nigdy się na nic takiego nie godziłam.

- Wiemy. - Norrie zacisnął zęby na cybuchu fajki. - Wiemy wszystko o sprzeczce między tobą

a tym inżynierem od latarni morskich. Zgadzamy się z tobą... powinni się stąd wynieść.

Ludzie zastanawiają się, co zamierzasz zrobić?

Meg wiedziała, że musi coś zdecydować ze względu na nich i na Caransay, i Sgeir Caran, i

legendy.

- Nie żeby z tego Stewarta był zły człowiek - ciągnął Norrie.

Nie mam nic przeciw niemu ani jego brygadzie. To ta budowla mi się nie podoba, bo krzywdę

wyrządzi wielkiej skale i wyspie.

- A ja martwię się o kolonie ptaków morskich i zwierzęta, które rok w rok się na tej skale

osiedlają - powiedziała Meg. -Poza tym cenna jest dla nas oczywiście nasza z trudem

wywalczona prywatność... - Urwała nagle. Dougal Stewart odwrócił się i po raz pierwszy

wyraźnie zobaczyła jego twarz.

26

Nigdy w życiu nie była tak bliska omdlenia, nawet wtedy, kiedy miała na sobie ciasny gorset.

Aż jązatchnęło i poczuła, że ziemia kołysze jej się pod nogami. Osłupiała oparła dłoń na

ramieniu Norriego.

- Co jest? - zapytał.

- Ja... byłabym się potknęła. - Chciała ukryć zdumienie.

Spodziewała się przystojnego mężczyzny, uroczego, śmiałego, denerwującego i upartego.

Wiedziała, że jest dziedzicem fortuny Strathclyde, budowniczym latarni morskich, które

potrafiły się oprzeć przerażającym żywiołom, człowiekiem mającym ; dość odwagi, by

wymyślić i zrealizować to, co inni z trudem so-, bie wyobrażali.

Jednak ani przez moment nie spodziewała się, że inżynier, który zamierzał zrujnować jej

wyspę, okaże się tym samym łajdakiem, który spłodził jej syna i złamał jej serce. Że okaże się

kelpie, który do niej powrócił.

Dougal Stewart przyglądał im się wzrokiem bacznym i przenikliwym. Czy poznał ją? A

może się pomyliła?

Podeszli bliżej i Meg upewniła się, że to ten sam mężczyzna. Poznała jego szczupłą sylwetkę,

gęste faliste włosy, twarz, której symetryczne rysy były niemal piękne. Okazał się

oszałamiająco przystojny, urodą surową i naturalną, nie idealną, ale fascynującą. Brązowe

włosy z wypłowiałymi od słońca pasemkami tworzyły ramę dla szczupłej twarzy o prostych,

ciemnych brwiach. Inżynier ubrany był w rdzawobrunatny surdut, czarne spodnie i kamizelkę

oraz białą koszulę bez kołnierzyka. Ręce trzymał w kieszeniach, ale kiedy Meg się do niego

zbliżyła, wyjął je.

Dłoń młodej kobiety podświadomie powędrowała do medalionu na szyi. Meg nasunęła arisaid

na głowę, by zasłonić połyskujące złociście włosy i ocienić twarz. Szła samym skrajem plaży

po wilgotnym piasku do miejsca, gdzie stał Dougal Stewart z jakimś drugim mężczyzną, i

kolana pod nią drżały. Czy pozna ją?

Przecież nie może mu w obecności wszystkich powiedzieć, że spotkali się już kiedyś na Sgeir

Caran. Tak samo jak nie może powiedzieć mu, że jest baronową. Jeszcze nie.

- Dziadku - odezwała się, pociągając starszego pana za rękaw kurtki. Szum fal, krzyki mew,

wołania na pełnej krzątających się ludzi plaży gwarantowały, że nikt jej poza Norriem nie

usłyszy. -Proszę, niech dziadek nie mówi panu Stewartowi, kim jestem. I niech dziadek

poprosi wszystkich, żeby zachowali to w tajemnicy. Proszę, dziadku. Spór z panem

Stewartem to sprawa moich prawników, tu na Caransay nie ma dla niego miejsca.

- Prawda. Nie ma się co spieszyć.

Meg odetchnęła z ulgą. Podeszli do inżyniera.

27

- Panie MacNeill - odezwał się, podając rybakowi rękę. -Jak miło pana widzieć, sir. -

Uśmiechnął się do Meg i się ukłonił. Jego oczy zwęziły się, ale zainteresował się nią jako

mężczyzna, a nie jako dawny kochanek.

Dobrze. Nie poznał jej. Stała ze spódnicą zakasaną do pół łydki, rękawy miała podwinięte, na

głowę narzuciła pled jak urodzona wyspiarka. Nie przypominała dziewczyny, którą mógł

pamiętać. Poza tym przez siedem lat zmieniła się - dorosła, urodziła dziecko.

Natomiast on się nie zmienił: nadal był uderzająco przystojny, chociaż słońce i przeżycia

spowodowały, że oczy otoczyła mu delikatna siateczka, a wokół ust zarysowały się lekkie

zmarszczki. Nabrał nieco ciała, nie był już tak szczupły i żylasty, jak pamiętała. Jego oczy w

oprawie czarnych jak sadza rzęs miały odcień szarozielony jak wzburzone morze.

Zastanawiała się, czy nadal potrafiłby uciekać się do oszukańczych sztuczek. Sądząc po

listach do lady Strathlin, tak.

Uśmiechnął się, a ona dumnie uniosła brodę. Nie wolno jej ponownie ulec urokowi i

powabowi tego człowieka. Zranił ją przed laty dotkliwie i teraz nie była pewna, jak powinna

na niego reagować.

- Dzień dobry panu, Dougalu Stewart - powitał go Norrie sztywną angielszczyzną. -1 panu,

Alanie Clarke. To moja wnuczka, Margaret Fiona MacNeill. Margaret, panowie Stewart i

Clarke. - Meg błogosławiła dziadka za tę zwyczajną prezentację. Niechętnie, z czystej

uprzejmości podała inżynierowi rękę.

- Panno MacNeill - powiedział Dougal Stewart, ujmując jej palce.

Meg uświadomiła sobie, że popełniła potworny błąd, pozwalając mu się dotknąć. Zetknięcie

ich dłoni ją poraziło. Z trudem chwytając powietrze, zobaczyła, że Dougal jej się przygląda>

spojrzenie ma baczne i przenikliwe. Serce jej łomotało w piersiach. Z pewnością ją poznał.

Potrząsnęła z kolei dłonią Clarke’a, potem ukryła ręce pod chustą. Dougal Stewart pytał

Norriego o kursy pocztowe na Muli.

- Panno MacNeill, czy pani pochodzi z Muli? - zapytał Alan Clarke. Był miły, jasnowłosy i

niebieskooki, nie tak wysoki jak Stewart, ale mocno zbudowany. Uśmiechał się swobodnie i

szczerze i Meg natychmiast go polubiła.

-Przyjechałam z Muli - odrzekła. To była prawda. Przed dwoma dniami Norrie zabrał ją

stamtąd razem z panią Berry. Ale na tej wyspie dorastałam, więc wracam tu jak najczęściej.

- Caransay to piękna wyspa - powiedział Stewart, odwracając się do niej. Spojrzenie miał

badawcze, spostrzegawcze, przenikliwie inteligentne. Meg pożałowała nagle, że -

zobaczywszy go z plaży - nie odwróciła się i nie uciekła.

28

Przez siedem lat czuła gniew, ilekroć pomyślała o tym mężczyźnie, chociaż nocami

nawiedzał ją we snach i wtedy budziła się w niej tęsknota. Nie potrafiła zapomnieć, że kiedy

najbardziej się bała, dał jej poczucie bezpieczeństwa, że doprowadził ich oboje do ekstazy - i

że potem ją zdradził.

Zaczynała w niej się burzyć krew, miała ochotę ujawnić przed nim tożsamość dziewczyny ze

skały oraz baronowej, którą tak pogardzał. Ale nie mogła, bo Norrie i inni wyspiarze

przyglądali jej się z ukrytym zaciekawieniem. Wiedzieli, że baronowa zamierzała rozmówić

się z inżynierem. Prosiła wcześniej dziadka, by powiedział im, żeby zachowali jej tożsamość

w sekrecie. Byli lojalni, więc nie miała wątpliwości, że tak zrobią. Ale żaden z nich nie znał

całej prawdy.

Postanowiła nie czynić teraz wymówek inżynierowi. Nie zniży się do wywołania awantury z

tym denerwującym, samolubnym, upartym mężczyzną. Za wszelką cenę zachowa poczucie

godności. Spotka się z nim później na osobności w Wielkim Domu, chociaż nie wiedziała

jeszcze, ile mu wtedy powie.

-Panie Stewart- mówił Norrie. - Angus MacLeod powiedział, że wybierając się na Muli, najął

pan jego syna, żeby pana tam zawiózł. Ale ja dwa razy na tydzień pływam do Tobermory,

jeżeli pogoda pozwala. W tym tygodniu przywiozłem też moją wnuczkę. Kiedy następnym

razem będzie pan chciał popłynąć, panie Dougalu Stewart, zabiorę pana i przywiozę z

powrotem. Nie ma potrzeby płacić komuś, żeby orał dla pana fale, kiedy Norrie MacNeill

zrobi to za darmo.

- Dziękuję panu. Zapamiętam. - Inżynier uśmiechnął się z wdzięcznością.

Meg stała na skraju plaży, woda lizała spokojnie jej stopy. Przyglądała się Stewartowi i nagle

ogarnęła ją panika, a w głowie się zakręciło. Inżynier miał przez jakiś czas pozostać na

wyspie, a przecież ona nie może ujawnić przed nim całej prawdy

o sobie i narazić tym samym na uszczerbek reputację baronowej. Niewielu ludzi orientowało

się, że jest matką Iaina.

Dougal Stewart, dowiedziawszy się o swoim synu, może zażądać praw do dziecka i nawet na

zawsze odebrać Iaina jej oraz rodzinie MacNeillów. Dobry Panie Boże, pomyślała.

Ośmieliła się znowu zerknąć na inżyniera, który przyglądał jej się badawczo, a wyraz twarzy

miał zakłopotany. -Panno MacNeill - powiedział - proszę pozwolić, że zapytam... czy myśmy

się już wcześniej nie spotkali?

3

- Nie wydaje mi się, żeby nas sobie wcześniej przedstawiono^ panie Stewart - odpowiedziała

Margaret MacNeill. Głos jej był; cichy i melodyjny, a angielszczyzna, doskonała i nasyconat

29

miękką, delikatną śpiewnością gaelicką, nie przypominała silnię akcentowanego dialektu

szkockiego. Meg wydawała się starannie dobierać słowa, ostrożna i nieufna, jakby się przed

czym| chciała uchronić.

Dougal zauważył, że jest smukła i zgrabnie zbudowana, choć ubrana tak skromnie. Stopy

miała obsypane piaskiem, zaciśnięte dłonie gładkie, śliczne i niezniszczone. Jeżeli pracowała

przy wyciąganiu sieci i patroszeniu ryb, jak wiele hebrydyjskich kobiet, nie było tego po jej

rękach widać. Gęste złote loki ściągnęła do tyłu i częściowo przykryła lekkim pledem.

Ocienione fałdami wełny rysy twarzy były zachwycająco symetryczne, a zarys delikatnych

szczęk zdradzał skłonność do uporu.

Nic dziwnego, że zdawało mu się, iż widział ją wcześniej. Taka jasna skóra i smukła budowa

były typowe dla wielu mieszkańców Hebrydów. Odziedziczyli te cechy po wikingach,

których mieli wśród przodków. U Norriego również je widział, w jego jasnej cerze, wysokich

kościach policzkowych i żywych, niebieskich oczach.

Młoda kobieta oczy miała świetliste, niebieskozielone ze srebrzystymi iskierkami.

Przypatrywał jej się bacznie, ze zmarszczonymi brwiami, i przypomniał sobie, jak przed laty

ocknął się na chwilę ze snu, uniósł powieki i zobaczył dziewczynę, siedzącą u wylotu jaskini,

w której schronili się razem podczas sztormu. Świtało już wtedy i wyraźnie widział jej twarz

oraz niezwykłe tęczówki o tym samym delikatnym niebieskawozielonym odcieniu co niebo o

brzasku.

Margaret MacNeill miała oczy tamtej dziewczyny. Doprawdy, tak bardzo przypominała

niezapomnianą morską boginkę, że Dougalowi wydało się, iż ją poznaje, co wstrząsnęło nim

do głębi: ciarki mu przeszły po skórze, a głęboko w sercu narastało instynktowne poczucie

pewności. Więc jednak mogła istnieć naprawdę, a on miał wtedy taki zamęt w głowie, że się

nie zorientował?

Jeżeli się domyśliła, że to był on, w żaden sposób tego nie okazała, nawet nie drgnęła. Robiła

wrażenie spokojnej i chłodnej, ale zauważył u niej drobne oznaki zdenerwowania: umykała

przed nim wzrokiem, mocno wciskała smukłe palce stóp w piasek.

Nadal marszcząc brwi, wciąż nie do końca pewien, przeniósł uwagę na starego MacNeilla.

- Pan Stewart jest szefem od latarni morskiej - mówił Norrie swojej wnuczce.

- Inżynierem nadzoru - poprawił go z uśmiechem Dougal. -Skierowała mnie tu Komisja

Northern Lighthouse, zajmująca się budową latarni morskich na północy kraju. Uzyskaliśmy

zezwolenie na prowadzenie budowy na Sgeir Caran oraz na ustawienie baraków na Cąransay.

- Wiem o tym, panie Stewart - odpowiedziała lakonicznie.

30

Jeżeli go nawet poznała, uświadomił sobie Dougal, raczej się na jego widok nie ucieszyła. Nie

mógł mieć jej tego za złe. Jego postępek zasługiwał na potępienie. Poruszony tą myślą

zachował z pozoru spokój, ale wiedział, że musi porozmawiać z panną MacNeill na

osobności, i to szybko.

Jeszcze nie zdecydował, co w tej sprawie zrobi. W oczywisty sposób winien jej był

przeprosiny i jakieś wyjaśnienie - zakładając, że da się usprawiedliwić jego zachowanie

tamtej nocy. Okazał się głupcem, po tysiąckroć, i musi się przed nią do tego przyznać.

- Widziałem, jak pan i pańscy ludzie wcinaliście się dzisiaj w twardą działkę - odezwał się

Norrie. - Słyszałem uderzenia młotów i dłut, kiedy wypłynąłem ściągnąć sieci.

- Twardą działkę? - zapytał Alan Clarke.

- Sgeir Caran - wyjaśniła Margaret MacNeill, a Norrie syknął, jakby ją chciał uciszyć. - Mój

dziadek, podobnie jak wielu innych rybaków z Hebryd, nie wypowiada na głos nazwy tej

skały.

- Bo niedobrze to robić - oznajmił Norrie.

-Będę o tym pamiętał - zapewnił Dougal. - Dołożę wszelkich starań, by podczas pobytu na

Wyspach szanować lokalne tradycje.

- Więc dlaczego pan buduje na skale - zapytała cierpko dziewczyna-skoro jest ona dla

mieszkańców tej wyspy miejscem owianym legendą?

- Nie zdawałem sobie sprawy, że łączą się z nią jakieś legendy.

- Twarda działka należy do each-ulsge - wyjaśnił Norrie. Do pana głębin.

- Do kogo? - nie zrozumiał Alan.

- Do morskiego kelpie - powiedziała mu Margaret - który ponoć jest stworzeniem o wielkiej

czarnoksięskiej mocy i niekiedy przyjmuje postać białego konia, a niekiedy mężczyzny.

- Powiadają, że od czasu do czasu przybywa na Sgeir Caran w poszukiwaniu żony - ciągnął

Norrie. - Ta skała należy do niego, rozumie pan. Jeżeli dziewczyna go zadowoli, uspokaja

sztormy, które szaleją nad Caransay, wabi więcej ryb do nasaych sieci i obdarowuje

szczęściem nas wszystkich. Jeśli natomiast obudzi się jego niezadowolenie, wywołuje

potężne sztormy, a ryby się nam wymykają. Ma taką moc, że potrafiłby zatopić pod falami i

twardą działkę, i tę wyspę.

-Ni e należy się temu waszemu kelpie narażać - mruknął Dougal.

31

- Dzięki naszym tradycjom możemy sprawić, że each-uisge jest zadowolony - powiedział,

kiwając głową, Norrie.

- A co dla niego robicie, zostawiacie mu kosze pełne ryb? - zapytał Alan. - Myślę, że sam

może ich sobie z łatwością nałapać. Gdybym był kelpie, chciałbym placków owsianych i

whisky, i wszystkich ślicznych dziewuszek, jakie wpadłyby mi w ręce.

Norrie już miał parsknąć suchym śmiechem, ale powstrzymał się, kiedy zerknął na wnuczkę,

która marszczyła brwi i nie wydawała się rozbawiona.

- Mamy szacunek dla naszych wielowiekowych tradycji - warknęła - nawet jeżeli są tacy, co

go nie mają.

- Proszę o wybaczenie, panno MacNeill. - Douglas pochylił głowę. Wiedział, że przebiegiem

dnia na Hebrydach potrafi kierować nieprzerwany ciąg przesądów, uwzględniający każdą

chwilę od jednego wschodu słońca do drugiego i każdą zaistniałą w rym czasie sytuację.

Tradycje, legendy i wiara w czary dawały tym ludziom poczucie bezpieczeństwa i siły w

surowym i nieprzewidywalnym otoczeniu. Alan również wymamrotał przeprosiny, a

dziewczyna spoglądała srogo to na jednego z mężczyzn, to na drugiego.

- Słyszeliśmy o waszych kłopotach z damą - odezwał się Norrie. Dougal posępnie przytaknął.

- Zakładam, że mówi pan o moim sporze z lady Strathlin. Rozumiem, że baronowa utrzymuje

letnią rezydencję na tej wyspie. Czy istnieje możliwość, by wkrótce pojawiła się na Caransay?

Chciałbym się z nią spotkać i pokazać, jak pracujemy na Sgeir Caran.

Zapadło niezręcznie milczenie. Stary człowiek powoli pykał z fajeczki i postukiwał nią o

zęby.

- Tak sobie myślę, że nie ma tu teraz tej damy - powiedział w końcu Norrie.

- Wiem, źe teraz jej nie ma. Ale jeżeli pojawi się na wyspie, mam nadzieję, że ktoś mnie o

tym powiadomi. Chciałbym się z nią spotkać.

-Może się zdarzyć, że kiedy się tu pojawi, zatrzyma się w Wielkim Domu i z nikim się nie

będzie spotykała.

- W Wielkim Domu? - zapytał Douglas. Dziewczyna nie odzywała się, wtuliła ręce pod pled i

pochylała głowę tak, by ukryć twarz w cieniu. Nie potrafił z jej twarzy niczego wyczytać, ale

czuł, że patrzy na niego spokojnie, przenikliwie... i nieprzychylnie.

- W Clachan Mor, jej dworze po drugiej stronie wyspy. To największy dom na Caransay,

więc tak został nazwany. Jeżeli baronowa tu przyjedzie - ciągnął Norrie, wpatrzony w

unoszący się nad fajką dym - może będzie pan mógł do niej napisać.

32

- Pisywałem już wcześniej listy do tej damy. Jeżeli przypłynie na Caransay, muszę z nią

osobiście porozmawiać i pokazać jej naszą pracę.

- Ona niechętnie przyjmuje tutaj gości. - Norrie rzucił inżynierowi ostre spojrzenie. - Nie ma

pan od niej pozwolenia, by korzystać z naszych plaż i portu. Wiemy, co pan zrobił, by

uzyskać do tego prawo. - Potrząsnął głową, jakby go Dougal rozczarował.

- To sprawa interesów. Nie miałem wielkiego wyboru - powiedział inżynier, zaskoczony tym,

jak bardzo pragnie zasłużyć na aprobatę starca.

- No cóż, baronowa niechętnym okiem patrzy na obcych na Caransay, ale jak przyjedzie do

Clachan Mor, zostanie powiadomiona, że jest pan tutaj. - Norrie wyprostował się w

ramionach i pokazał fajką na skałę w oddali. - Jeżeli chce pan sprawić przyjemność tej damie

i zyskać jej wdzięczność, niech pan sobie znajdzie inną skałę na swoją wieżę świateł. Nie

pochwala budowy, bo chciałaby, by wyspa pozostała zaciszna i odosobniona, a skała jest

niebezpieczna.

- Jest bardzo niebezpieczna - wtrąciła Margaret MacNeill. -Szaleją tam sztormy, rozbijają się

o nią potężne fale.

- Tak, panno MacNeill, wiem o tym - odpowiedział cicho Dougal, spoglądając na nią. -

Mroczne, gwałtowne sztormy i grzywacze tak wysokie, że zalewają skałę. - Utkwiła w nim

wzrok, a w jej niebieskozielonych oczach zobaczył nagły błysk wyzwania i gniewu.

O, tak, pomyślał. To byłaś ty.

Nastała głęboka noc. Dougal nie mógł zasnąć, więc wyszedł z baraku, żeby przejść się po

machair, porośniętej dzikimi kwiatami łące, która rozciągała się w poprzek wyspy w pobliżu

wydm. Pociemniało wreszcie - latem nad Hebrydami resztki światła utrzymywały się na

niebie jeszcze na godzinę czy dwie przed świtem - księżyc świecił, wysoki i blady, i odbijał

się w drobnych falach.

Z rękami wetkniętymi w kieszenie Dougal spacerował, pogrążony w myślach. Zastanawiał się

nad pewnym skomplikowanym problemem technicznym. W wykopie pod fundamenty

należało umieścić prostokątne, ważące po kilka ton, precyzyjnie przycięte bloki kamienia.

Inżynier rozrysował diagramy i obrnyślił metody pomiarów, jednak każdy blok trzeba było

obrobić na miejscu. Ufał swoim kamieniarzom, ale dokładność podawanych przez niego

wymiarów powinna być jak największa. Długi spacer często pomagał mu w myśleniu.

Przystanął i zapatrzył się na morze. Myśli miał tej nocy równie niespokojne jak fale, nie

dlatego że łamał sobie głowę nad przycinaniem granitowych bloków, tylko dlatego, że

Margaret MacNeill znowu nawiedziła jego sny. Nie potrafił powiedzieć, gdzie byli, ale

33

weszła mu w ramiona, pocieszała pocałunkami i ponętnym uściskiem, który po chwili stał się

gorący i namiętny. Szeptała, że mu przebacza, zanim zdążył ją przeprosić. Potem prosiła, by

przebaczył jej. Najdroższa dziewczyno, nie zrobiłaś niczego złego. Moja najdroższa...

Niesłychanie niepokojący sen. Zdrzemnął się nad papierami i obudził zlany ciepłym potem,

nękany gwałtowną tęsknotą, na wpół podniecony i nie wiadomo dlaczego wściekły na siebie.

Chwycił za surdut i wyszedł, żeby podczas spaceru ochłonąć z niesamowitego wrażenia, jakie

wywarł na nim ten sen.

Przyglądał się morzu. Fale sunęły w stronę brzegu, wznosiły się, opadały, napływały w

kojącym, uwodzicielskim rytmie. Księżycowe światło przeświecało bladozielono przez

grzywacze, a postrzępiona jak koronka piana układała się w głowy i piersi białych ogierów.

No i masz swoje morskie konie, mruknął do siebie.

Kiedy zobaczył je przed siedmiu laty, był pijany, miał rozbitą głowę i niewiele mu brakowało

do śmierci. Człowiek w takich okolicznościach byłby w stanie uwierzyć we wszystko, nawet

w boginki morskie.

A więc dziewczyna ze Sgeir Caran jest w rzeczywistości kobietą z Hebryd, a jasne konie,

które go uratowały, to po prostu fale i na ich grzbietach szczęśliwie dojechał na brzeg. Był

wtedy otumaniony, zatracił poczucie rzeczywistości. No cóż, teraz będzie to musiał jakoś

nadrobić.

Nie ma innego wyjścia, skoro wie, co kiedyś zrobił tej młodej i niewinnej dziewczynie, a

teraz zobaczył w jej oczach ostre, płomienne oskarżenie.

Gdzieś daleko Sgeir Caran rysowała się czarną sylwetką na lawendowym niebie. Spod wody

wystawało też wiele mniejszych skał, stanowiących część długiej rafy, która zatopiła tak

wiele statków i pochłonęła tak wiele istnień ludzkich.

Jego ojca i matkę zatopił w pobliżu tej niegodziwej rafy iście piekielny sztorm. Ich statek nie

rozbił się na Sgeir Caran, rozdarły go ostre grzbiety innych podwodnych skał. Gdyby w

najwyższym punkcie rafy Caran płonęło światło, statek wiozący rodziców ominąłby

zdradziecki archipelag i dopłynął bezpiecznie do portu.

Przeczesał palcami włosy, westchnął głęboko. Będzie walczył

o latarnię morską na Sgeir Caran do ostatniej uncji woli i determinacji, jakie posiadał. Światło

zapobiegnie tragediom i uratuje życie ludzi. Gdyby tylko baronowa i rzesza jej prawników

zechcieli sobie to uświadomić. Dla Dougala dodatkowo światło latarni miało upamiętniać

tych, którzy zginęli na rafie.

Nie wolno dopuścić, by cokolwiek przeszkodziło w postawieniu im tego pomnika.

34

Jego usta i dłonie się zacisnęły, starał się odepchnąć od siebie wspomnienie ich twarzy, ich

głosów, życzliwości, śmiechu. Nie mógł sobie pozwolić, by myśleć o rodzicach, o ich miłości

i radach, których tak ogromnie brakowało mu przez te wszystkie lata.

Patrzył na morskie przestworza, które kryły ich szczątki, i wiedział, że wciąż jeszcze nie

uporał się ze smutkiem i gniewem, chociaż od dawna starał się je pokonać. Zanim osiągnął

wiek męski, doprowadził do perfekcji samokontrolę i wyrobił w sobie bezprzykładną odwagę.

Był to jego sposób na walkę z własnymi emocjami. Śmiercią się nie przejmował. Stawał z nią

twarzą w twarz zbyt wiele razy, by się jej teraz obawiać. Sam również uczestniczył w

katastrofie na morzu, przeżył furię sztormów, nurkował na głębiny, wspinał się wysoko na

rusztowania, ryzykował wiele, stawiając te latarnie. Poznał już ostry dreszcz radości, jaki

niesie ze sobą ryzyko i śmiałość, a co więcej - nauczył się, że odwaga to po prostu kwestia

przewagi zaufania nad lękiem.

A ze wszystkich latarni morskich, w których budowie miał swój udział, ta była zdecydowanie

dla niego najważniejsza. Tu potrzeba więcej determinacji niż odwagi. Znany był ze swego

uporu. Nigdy nie zrezygnuje mimo dezaprobaty lady

Strathlin oraz wyspiarzy. Poza tym i fizyka, i logika wskazywały, że Sgeir Caran jest

najlepszą z lokalizacji. Miał poparcie Komisji Northern Lighthouse oraz firmy Stevensonow,

która zaprojektowała wieżę i wysłała go, by ją tam postawił.

Musi to zrobić. Jest to winien ludziom, których życie tam się skończyło. Winien swemu ojcu,

mocnemu i życzliwemu, kochającemu życie, który umarł zbyt młodo, i winien matce, smukłej

i cichej, kochającej książki damie o pięknych miedzianych włosach i najsłodszym z

uśmiechów.

Dobry Boże. Cierpiał. Nie mógł wprost uwierzyć, że po osiemnastu latach cierpienie może

być tak intensywne, i głęboko wciągał powietrze, jakby mogło ono uleczyć straszliwy ból,

który powoli zaczął przycichać.

- Pan Stewart. - Głos był spokojny i cichy.

Odwrócił się gwałtownie. Nie spodziewał się na machair spotkać nikogo, a już na pewno nie

ją. Stała po kolana w oświetlonych księżycem kwiatach i trawie. Od wiatru falowały jej

włosy, poruszała się spódnica.

A jednak musiały ją zrodzić jakieś czary, skoro pojawiała się wtedy, kiedy mu była potrzebna.

Przepełniło go gorące pragnienie, by porwać ją w ramiona i tak, jak już to raz kiedyś zrobił,

szukać pociechy w jej kojącej jak balsam obecności.

Wyczuwał w spojrzeniu dziewczyny napięcie, jakąś bezradność i gotowość do obrony, jakby

bała się, że on jej zagraża. Aż go skręcało w środku od tęsknoty i żalu, chciał tylko tulić ją,

35

prosić o wybaczenie, rozbudzić znowu jej zmysły. Ale nie sądził, by cokolwiek z tego było

możliwe.

Podeszła bliżej, rąbek spódnicy i stopy obsypane miała piaskiem. Musiała przyjść przez

wydmy, chociaż tego nie zauważył, pogrążony we własnych myślach.

- Panna MacNeill - odezwał się ze spokojem, którego wcale nie odczuwał. - Zdumiony

jestem, że o tej porze ktoś jeszcze jest na nogach.

- Nie mogłam spać. Kiedy przebywam tu, na Caransay, lubię czasami spacerować przed

świtem. Warto zrezygnować z odrobiny snu, jeżeli jest szansa, że zobaczy się zorzę polarną.

Dougal zerknął na niebo.

- Widywałem ją kilkakrotnie, ale nigdy tu na Wyspach.

- Czy pan również wyszedł, żeby jej wypatrywać?

- Prawdę mówiąc, wyszedłem, żeby łamać sobie głowę nad pewnymi technicznymi

problemami. - No i po to, żeby otrząsnąć się z marzeń sennych, ale oto marzenie stało teraz

obok niego. Podniósł wzrok na niebo, żeby nie gapić się na Meg z cielęcym zachwytem.

- Dziś może nie zrobić się na tyle ciemno, żeby można było zobaczyć zorzę. No cóż,

dobranoc, panie Stewart. - Kiedy go mijała, wyczuł smugę słodkiego zapachu.

Zawrócił razem z nią.

- Proszę pozwolić, że panią odprowadzę, panno MacNeill. To niewłaściwe, by młoda dama

przebywała samotnie w ciemnościach.

- Na mojej wyspie jestem idealnie bezpieczna - zapewniła. -Życzę panu pomyślnego

rozwiązywania problemów. Nie pozwolił jej wymknąć się tak łatwo. Szedł obok niej przez

połacie traw i kwiatów.

- A więc to właśnie nazywa się machair - odezwał się.

- Tak - potwierdziła.

- Czy zna pani nazwy wszystkich tych kwiatów? - zapytał. Nie zależało mu na nich

szczególnie, ale chciał znaleźć pretekst, by z nią rozmawiać.

- Znam - powiedziała, nie zwalniając kroku.

- Czy to tam to są jaskry? - Pokazał palcem. -1 dzwonki?

- Jaskry, dzwonki i stokrotki - wyjaśniła. - A to wysokie to krwawnik i dziki owies. Dalej

rośnie tawuła. To, co pan depcze, to małe fioletowe irysy, które teraz już przekwitły. Bliżej

pagórków rosną poziomki i jeżyny, i kępy dzikich róż, które zarastają skały tak, że prawie

kamienia nie widać.

36

- Ślicznie tu.

- Yhm - zgodziła się.-Jeżeli przymknie pan oczy, poczuje pan ich zapach. A pagórki są całe

porośnięte wrzosem tak gęsto, że kiedy kwitnie, widziane z daleka z morza mają ciemnoróżo-

wy kolor. Czy jest coś jeszcze, czego chciałby się pan dowiedzieć?

- Tak - powiedział, patrząc na nią.

- Na temat machair - uzupełniła. - Nikt go nie sadził, nikt go nie pielęgnuje, a on kwitnie. Jest

tu od zawsze. Niekiedy od sto

krotek machair robi się biały i złoty, a pszczoły jak pijane zataczają się po swoim niebie z

kwiatów. Szli dalej. Dougal popatrzył na nią.

- Kocha pani to miejsce.

- Oczywiście, że tak - odpowiedziała. Za łąką, za wydmami morze nieprzerwanie szeptało coś

do brzegu. - To raj.

-Najwyraźniej baronowa się z panią zgadza.

- Nie musi pan iść ze mną ani o krok dalej.

- Wolałbym, żeby pani w środku nocy miała towarzystwo.

- Dlaczego? Czy dlatego, że po okolicy plączą się obcy? -fuknęła.

- Gdzie? - Odwrócił się i rozejrzał z rękami w kieszeniach, w nadziei, że ją rozśmieszy. Ale

ona pozostała poważna. Nabrał w płuca powietrza, czuł się, jakby miał wskoczyć na nieznaną

głębinę. - Wydaje mi się, że nie bardzo mnie pani lubi, panno MacNeill, czy może to sobie

wyobraziłem?

- Niech pan sobie wyobraża, co tylko pan chce.

-Gdybym to zrobił - wycedził - mogłaby się pani poczuć bardzo zaskoczona.

- Proszę wracać do swoich baraków, panie Stewart.

- Wrócę, jak tylko odprowadzę panią bezpiecznie do domu.

- Nie potrzebuję pana. Nikt z nas pana tutaj nie potrzebuje.

- Ach, podejrzewam, że teraz mówi pani o latarni morskiej, a nie o przechadzce przy

księżycu. Czy przypadkiem zna pani lady Strathlin?

Zachwiała się niepewnie, ale nie zwolniła kroku.

- Dlaczego pan pyta?

37

- Podziela ona pani dobrą opinię o mnie. Sztab jej prawników też by się z panią zgodził.

- Nie możemy się wszyscy mylić - mruknęła.

Dougal prychnął, niechętnie przyznając jej rację, a potem uśmiechnął się w mroku, bo panna

MacNeill cicho się roześmiała. Szli ramię w ramię, brnąc przez trawy i kwiaty. Dougal

zauważył cień, padający od głazu wśród traw, i wziął dziewczynę pod łokieć, by pomóc jej

wyminąć przeszkodę.

Wystarczyło to leciutkie dotknięcie, by poczuł się, jakby przeszyła go błyskawica,

wypełniając świadomość trzaskiem wyładowań, roziskrzonym mrowieniem. Oszołomiony

puścił Meg i wmawiał sobie, że zawiniło tu tylko romantyczne światło księżyca, kuszący

szum morza i dziwna magia godziny przedświtu. W świetle dziennym nie poczułby tak żywej

reakcji ani nie naszłyby go tak zdumiewające myśli.

Wędrowali dalej, aż ujrzeli dom zagrodnika, wtulony w pagórek. Dougal odróżniał już jego

bielone zarysy, kryty grubą strzechą dach, małe pociemniałe okienka. Dom stał przodem do

niewielkiej zatoki, połyskliwej i spokojnej.

- Zakładam, że tam właśnie się kierujemy? - zapytał.

- Tak. Teraz może mnie pan już zostawić.

- Nie ma co się tak jeżyć, panno MacNeill.

Odwróciła się i zmierzyła go wzrokiem. Rześki wiatr trzepotał jej spódnicą i kraciastym

szalem, którym owinęła sobie ramiona. Pasemka włosów wymknęły się spod wstążki,

obramo-wując dziewczynie twarz.

- Wcale się nie jeżę. Nigdy się nie jeżę.

- Ilekroć się znajdę w pobliżu - oświadczył spokojnie - przypomina pani jeżozwierza. -

Wyciągnął rękę, by odgarnąć jej kosmyk włosów z czoła. Odchyliła głowę. Widzi pani? miał

ochotę wykrzyknąć.

- Proszę mi powiedzieć, czy zna pani dobrze lady Strathlin? -Był tego ciekawy.

- Dość dobrze. Wszyscy na Caransay ją znają.

Stali na wzniesieniu nad domem i zatoką, w miejscu od którego machair opadał w stronę

długiej, piaszczystej łachy, prowadzącej aż na brzeg. Patrząc w świetle księżyca na zagrodę,

Dougal dostrzegł, że była większa, niż mu się początkowo wydawało, bo do głównej części

domu dobudowano dwa skrzydła, również bielone i nakryte grubą, oplecioną linami strzechą.

38

Całość razem z zatoczką tworzyła malowniczy obrazek, zwłaszcza że tuż nad widnokręgiem

zaczynał pienić się różowy świt.

- Czy to jest Wielki Dom?

Roześmiała się cicho i miękko.

- To Camus nan Fraoch, Wrzosowa Zatoka, jak ją nazywamy. Mieszkają tu moi dziadkowie.

- Więc to u nich zatrzymuje się pani podczas pobytu na wyspie. - Kiwnęła w odpowiedzi

głową. - Proszę mi powiedzieć, czy na Muli mieszka pani ze swoim mężem?

- Z moim mężem? Nie jestem mężatką i mieszkam na stałym lądzie.

- Proszę o wybaczenie. Na plaży widziałem panią z jakimś mężczyzną i małym chłopcem,

więc założyłem, że to pani mąż i syn.

- To był mój kuzyn, Fergus MacNeilł, i... mały Iain.

Dougal pokiwał z ulgą głową. Kiedy dziadek ją przedstawił, niewiele mu to powiedziało, bo

Szkotki często zachowywały po ślubie panieńskie nazwisko. Nie chcąc zadawać zbyt wielu

niedyskretnych pytań, założył, że musi mieszkać na stałym lądzie z rodzicami albo innymi

krewnymi. Wielu wyspiarzy szukało środków do życia na wyżynach i nizinach Szkocji i

niekiedy osiedlali się w rejonach nadmorskich. Skoro Norrie przywiózł ją z Muli, Dougal

przyjął, że panna MacNeilł mieszka gdzieś na wybrzeżu w Ardnamurchan albo Moidart.

- Gdzie jest Clachan Mor, majątek baronowej? - zapytał.

-Trudno go nazwać majątkiem - powiedziała. - To tylko dwór. Proszę spojrzeć tam. -

Pokazała palcem i ujęła go za rękaw, kiedy popatrzył w złą stronę. - Wielki Dom stoi u

podnóża tych pagórków.

W oddali zobaczył niewyraźnie zarysy kamiennego domu, pudełkowatego w kształcie, z

płaską fasadą i kilkorgiem okien, wtulonego w ciemny pagórek Poniżej w głąb morza

wchodził piaszczysty półwysep.

- Czy wie pani, kiedy baronowa może się tam znowu pojawić?

- Naprawdę nie wiem.

- A czy bywa pani wtajemniczana w jej plany?

- Niekiedy. - W oczach panny MacNeilł zabłysła iskierka i Dougal odniósł wrażenie, że

dziewczyna wie więcej, niż zamierza ujawnić. - Baronowa ceni sobie swoją prywatność na

Caransay i nie prowadzi żadnych interesów, kiedy tutaj przebywa.

- Jak słyszę, trzyma się na osobności i tutaj, i na stałym lądzie. Korespondujemy od kilku

miesięcy, a wciąż jeszcze się nie spotkaliśmy.

39

- Wiem o państwa korespondencji, sir. Nie jest ona przyjazna.

- To prawda. No cóż, jeżeli nie mogę się z baronową tutaj spotkać, może uda mi się

przekonać panią, by przekazała jej pani wiadomość, skoro zna ją pani osobiście. Chociaż

założę się,

że lady Strathlin ma serdecznie dość wiadomości ode mnie - dodał z ironią.

Podniosła wzrok. Światło księżyca podkreśliło linię jej policzka, a od różowego blasku twarz

rozjarzyła się, niesamowicie i pięknie. Oczy dziewczyny rozszerzyły się, kiedy światło

księżyca dziwnie pojaśniało.

- Och, niech pan popatrzy! - krzyknęła, pokazując na niebo. Inżynier się odwrócił.

Nad horyzontem wykwitł bladozielony łuk światła i rozrastał się, eksplodując pasmami

blasku i barw. Róże i zielenie wirowały nad ich głowami, trzepocząc jak jedwabne welony.

Dougal patrzył, oczarowany. Bez zastanowienia uniósł rękę, by znowu ująć dziewczynę pod

łokieć. Był to gest naturalny u dżentelmena, ale on chciał jej po prostu dotknąć, poczuć, że są

razem w chwili, kiedy niebo tak radośnie i cudownie płonie nad ich głowami.

- Och, jak pięknie - szepnęła.

- Pięknie - zgodził się. - Zorza polarna.

- Wesoła Kompania, tak nazywamy tu północne światła.

-W dawnych czasach, jak słyszałem, ludzie wierzyli, że te światła to gigantyczni, nadnaturalni

wojownicy, zwłaszcza jeżeli niebo spływało czerwienią niczym krwią. - Czytał gdzieś o tym.

- Kiedy byłam dzieckiem, sądziłam, że to aniołowie weselą się w niebie - powiedziała z

zadumie, nie odrywając wzroku od nieprzerwanego, wężowego tańca świateł.

Uśmiechnął się.

- Widywałem je kilkakrotnie gdzie indziej, ale nigdy nie wydawały mi się tak piękne jak tej

nocy.

Przyglądał się, jak dziewczyna odchyla głowę, by obserwować pokaz. Pełgające barwy

nasycały kolorami jej cerę i włosy, długa szyja i czysty zarys szczęki były takie wdzięczne.

Odczuwał silną pokusę, by przesunąć czubkami palców po śmietankowej skórze, przeczesać

nimi jedwabiste loki. Wydawała mu się bliska i droga, połączyli się znowu po tak długim

czasie, czuł się tajemnie z nią związany, łączyła ich namiętność. Łaknął radosnego powitania,

w którym mógłby zatracić się jak w tańcu wirujących po niebie świateł, ale ona była chłodna,

daleka i poważna.

40

- Kolory blade są tej nocy - odezwała się. - Zwykle bardziej bywają jaskrawe, kiedy Wesoła

Kompania rusza w taniec.

- Niebo nie jest tak ciemne jak jesienią lub wiosną.

- Czy wtedy będzie pan jeszcze na Caransay? - zapytała.

-Najprawdopodobniej - powiedział. - Może wybierzemy się jeszcze, by wypatrywać zorzy,

kiedy zrobi się ciemniej.

Wpatrywała się w czarodziejską poświatę, a Dougal wspominał, jaka piękna była w świetle

błyskawic, w deszczowej ciemności, w jasnoróżowym lśnieniu przedświtu, jaka ponętna w

półmroku jaskini. Pamiętał, jak trzymał ją w ramionach, przemoczoną i rozdygotaną. Całe

jego ciało się roztętniło.

Podszedł o krok bliżej, ten ruch był konsekwencją wspomnienia, a ona przechyliła głowę, by

spojrzeć na niego. -Powiedz mi-poprosił ochryple-że spotkaliśmy się już kiedyś. - Chciał,

żeby wiedziała, że nie jest szaleńcem.

- Ja... - Urwała, wciąż wpatrując się w mistyczny blask.

- Powiedz mi - nalegał. - Czy byłaś tam tamtej nocy? Czy mi się tylko to śniło?

Wiedziała, o co mu chodzi. Widział zrozumienie w jej oczach, w wyrazie twarzy. Nie

odpowiedziała, a tylko patrzyła na niego. To milczenie było wyraźnym potwierdzeniem.

-Mój Boże - szepnął. - Więc to możliwe? - Ujął ją za ramię, przyciągnął bliżej, pochylił się ku

niej, bał się uwierzyć, że jego marzenie tak łatwo może się ziścić.

Swobodną ręką przesunął po policzku dziewczyny, opuścił głowę nisko, by ją pocałować,

owładnięty pożądaniem.

Zesztywniała w jego ramionach, a potem odchyliła do tyłu głowę i przymknęła oczy.

Wydawała się czekać, milcząca i nieruchoma. Dougal pocałował delikatnie jej usta i poczuł,

że serce w nim śpiewa.

Wargi dziewczyny zmiękły pod jego dotknięciem, palce wczepiły się w klapę surduta.

Zachwiała się, wyczuł chwilę, kiedy się poddała. Zaczerpnął powietrza, objął ją w talii i

pogłębił pocałunek.

Zakipiało w nim poczucie mocy, ulga, radość, dzięki nim otrząsnął się z odrętwienia,

sprowadzonego przez lata smutku i żałości. Znalazł ją. Jest prawdziwa. Poniósł w życiu

niejedną ogromną stratę i oto jakby cudem kogoś mu zwrócono.

41

Dłoń dziewczyny uniosła się do jego policzka, jej oddech ogrzewał mu usta. Wyczuwał w

Meg prawdziwy głód, dorównujący jego łaknieniu, wyczuwał pragnienie równie głębokie i

szczere. Chciał tulić ją, hołubić, uwolnić od niechęci i gniewu.

Zabrakło jej tchu, jęknęła w proteście i oprzytomniała, wyzwalając się z mgiełki namiętności,

która i jego uwięziła. Pchnęła go w pierś, cofnęła się. Potem wzięła zamach i dłonią smagnęła

go w policzek ostro, jak batem.

- Co u diabła... - Chwycił ją za rękę, ale ona wyrwała się,, okręciła jak fryga i ruszyła w dół

piaszczystym zboczem, przyspieszając do biegu i kierując się w stronę zagrody.

Dougal spoglądał za nią, przyciskając dłoń do piekącego policzka. Po chwili uświadomił

sobie, że kalejdoskop kolorów zblakł i widzi nad sobą znowu tylko ciemne, rozgwieżdżone

niebo.

Duł silny wiatr, pod jego wpływem zamęt w głowie inżyniera rozwiał się niczym poranna

mgła. Nie była złudzeniem i wydarzenia sprzed lat nabrały teraz innego znaczenia. Zniszczył

tę dziewczynę, pohańbił ją. Mogła wejść w jego ramiona chętnie, namiętnie, bez oporów, ale

tamtej nocy była dziewicą.

Nic w tym dziwnego, że teraz, kiedy wrócił po siedmiu latach milczenia, nienawidziła go.

Dlaczego w ogóle znalazła się na skale w tamtą koszmarną noc? Zamierzał się tego

dowiedzieć i zamierzał się przed nią wytłumaczyć, niezależnie od tego, czy chciała to

wyjaśnienie usłyszeć, czy nie. Był jej winien szczere, płynące z serca przeprosiny.

Był jej winien dużo, dużo więcej.

Wpatrując się w rozkołysane morze, wymyślał sobie od ostatnich łajdaków. Margaret

MacNeill zasługuje na coś więcej niż przeprosiny. Zachował się jak nędznik bez serca,

chociaż przekonany był, że tylko mu się śniła albo - niech mu Bóg wybaczy-że został

zaczarowany. Względy moralne, społeczne i etyczne nakazywały mu poślubić tę dziewczynę.

A taka perspektywa skłoniła go do głębszej refleksji niż wszelkie ryzyko, jakiemu dotychczas

stawiał czoło.

4

- On wciąż tam jest. - Thora uchyliła drzwi.

- Babciu, proszę, jeszcze babcię zobaczy! - powiedziała Meg.

- A co złego się stanie, jak zobaczy, że karmię kurczaki? - zapytała rozsądnie Thora i

otworzyła drzwi, żeby wyjść na zewnątrz.

42

Siedząca na stołku przy kominku Elga, matka Norriego, zachichotała. Trzymała na kolanach

małą córeczkę Fergusa, Annę, i karmiła ją owsianką z miski. Anna wpatrywała się w nią

szeroko otwartymi, niebieskimi oczami.

- Kelpie wrócił po ciebie - powiedziała matka Elga do Meg. -Mówiłam ci, że wróci.

Meg rzuciła cierpkie spojrzenie na swoją prababkę, przeszła przez pokój, żfeby zamknąć

drzwi, i przy sposobności wyjrzała na zewnątrz. Nad morzem i wyspą mienił się na różowo i

szaroniebiesko świt, a Dougał Stewart wciąż stał odwrócony ku morzu na machair nad Camus

nan Fraoch.

Przypomniała sobie inny świt, inne pastelowe niebo, kiedy patrzyła, jak, stojąc na skale

morskiej, czeka na łódkę, która miała go zabrać. Zachowała to w sekrecie przez siedem lat.

Teraz, kiedy pobudził pocałunkami wszystkie jej zmysły, nie zastanawiała się już, czy to ten

sam mężczyzna, którego spotkała na Sgeir Caran. Wiedziała, że to on.

Przygarbiła się i na moment oparła czołem o drzwi. Noc, w którą poczęty został Iain, była

pełna desperacji, radości i szaleństwa.. W ramionach tego mężczyzny znalazła nadzieję na

bezpieczeństwo i szczęście, z rozkoszą przywierała na całej długości do jego twardego,

gładkiego ciała. Ciągle za nim tęskniła.

Zakryła sobie dłonią twarz i usta i odwróciła się od drzwi.

Żałowałaby, że go kiedykolwiek spotkała - gdyby nie ukochany Iain. Przez całe lata

wspomnienia tamtej nocy wywoływały w niej gniew i ból. Zastanawiała się, co zrobi, jeżeli

kiedykofc wiek spotka tego mężczyznę, jeśli dowie się, kim jest.

A teraz, kiedy miała mu okazję odpłacić, uległa jego nieodpartemu urokowi, temu samemu,

którym ją wcześniej przywabił do siebie. Skapitulowała i była na siebie wściekła.

To się więcej nie powtórzy. Wesołek Stewart prawdopodobnie wygrał wtedy jej kosztem

zakład. A swoim uczynkiem pohańbił starodawną i tajemną tradycję.

- Margaret, podpłomyki - odezwała się matka Elga.

Meg się odwróciła.

- Och! - wykrzyknęła, widząc, że z żelaznej patelni przy ogniu unosi się dym. Pospiesznie

podeszła i zdjęła przypalone i podpłomyki na talerz. ‘

-Jesteś myślami gdzie indziej. - Prababka przyglądała się jej, trzymając jasnowłose dziecko na

kolanach. Maleńka, wysuszona i zgięta jak laska z tarniny Elga pokiwała głową i podała łyżkę

Annie, która próbowała sama jeść. Staruszka pokazała palcem na Meg. - Myślisz o kelpie.

43

- Nic podobnego. - Meg położyła na patelni plasterki bekonu, żeby je usmażyć. Chociaż

kupiła Thorze żelazny piec, babka wciąż gotowała w tradycyjny sposób na otwartym ogniu w

kominku, a błyszcząca kuchenka w kącie była wykorzystywana jako wygodna półka do

odstawiania talerzy.

- Wrócił po ciebie, przebrany za tego latarnika.

- Zawsze był latarnikiem, matko Elgo, a nie each-uisge. Elga prychnęła.

- Wolałabyś tak myśleć.

Meg westchnęła, policzki zarumieniły jej się od ognia, usta miała zesznurowane. Odwróciła

bekon zbyt gwałtownie i tłuszcz prysnął z patelni.

-Uisht!* - powiedziała z przyganą w głosie Elga. - Zapomniałaś, jak się gotuje, od kiedy

zostałaś tą wspaniałą, rozpuszczoną damą, panującą w swoim wielkim zamku!

-Ni e zapomniałam. Ale gotuję i zajmuję się domem tylko

•

Uisht! - cicho! spokój! (przyp. tłum.).

tytaj, a w Edynburgu nie. - Uśmiechnęła się do prababki. A poza tym mam mieć teraz

wakacje!

Elga nie była w nastroju do żartów.

-Each-uisge jest prawdziwy. Nie chcesz uwierzyć, chociaż go spotkałaś i uległaś jego

urokowi!

- Nie uległam niczyjemu urokowi, a już na pewno nie jego -odparła Meg i odwróciła się do

syczącego bekonu. Przypomniała sobie niedawny palący pocałunek Dougala i znowu kolana

się pod nią ugięły.

Drzwi otworzyły się i do środka energicznym krokiem weszła Thora; jej siwiejące włosy

poskręcały się w loczki, brązowa spódnica i fartuch nieporządnie układały się na pulchnych

biodrach. Twarz miała jak zwykłe łagodną i jak zwykle malowała się na niej lekka

dezorientacja. Były takie chwile, że Meg wydawała się ona prawdziwa.

- On wciąż stoi na machair i przygląda się morzu. - Thora podeszła do paleniska, zdjęła znad

ognia parujący kociołek i nalała gorącej wody do czajniczka na płycie przed kominkiem.

- Tęskni za tym, żeby wrócić do swego domu pod falami -wyjaśniła Elga. - Kelpie nie lubi na

długo przybierać postaci człowieka. - Popatrzyła twardo na Meg. - Chce wrócić do wody, a

przybył tu po to, by ciebie zabrać ze sobą. To on. Ja to wiem.

- Co za absurd - prychnęła Meg. - Jest mężczyzną, i tyle. Upartym, denerwującym, który

przyjechał na naszą prywatną wyspę bez zaproszenia i nie zgadza się jej opuścić. Nie jest

44

żadnym kelpie. - Przełożyła bekon na trzy talerze i posmarowała podpłomyki masłem,

oskrobawszy najpierw przypaleniznę.

- No to dlaczego całowałaś go na pagórku? - zapytała Thora. Meg nie odpowiedziała.

-Może mieć wygląd człowieka-odparowała Elga-i może pracować na twardej działce, ale

wiemy, czego chce. Ten kelpie i jemu podobni od dawna rządzą rafą Caran i nasza wyspa jest

pod ich opieką. Przyjmują ód czasu do czasu dar w postaci młodej żony, żeby wypełnić

pradawną umowę, o czym ty dobrze wiesz, dziewczyno. Gdzie moja herbata? - zapytała ostro

Elga.

- Proszę, matko - powiedziała Thora. Tak się spieszyła, by podać herbatę, że trochę rozlała.

Meg postawiła talerze ze śniadaniem na stole i usiadła, Tho-ra nalewała herbaty do kubków i

dodawała dla siebie i Elgi cukru i śmietanki. Herbatę Meg zostawiła czystą i wonną, tak jak

wnuczka lubiła.

Anna z fascynacją wkładała sobie owsiankę do buzi, a Meg obejrzała się przez ramię na

sypialnię na tyłach głównego pomieszczenia, gdzie Iain wciąż spał w swoim wbudowanym w

ścianę łóżku. Norrie i Fergus udali się już na plażę, by zacząć połowy, a Fergus napomknął,

że może przyłączy się później do brygady Stewarta, żeby zarobić dodatkowo trochę

pieniędzy.

Żadnemu z nich dodatkowe pieniądze nie były potrzebne; żadne z nich nie potrzebowało

pracować. Meg proponowała, że będzie się nimi wszystkimi opiekować po kres ich dni. Ale

chociaż mężczyźni przyjmowali od niej pewne rzeczy, nie chcieli pozwolić, by za nich

płaciła.

Nie zgodzili się nawet przeprowadzić do Clachan Mor, gdzie pokoje były duże i wygodne.

Obstawali, że dom w zagrodzie jest wystarczająco obszerny. Norrie i Fergus zwrócili jej”

poza tym uwagę, że leży bliżej portu Innish. Dom dziadków składał się z trzech

przestronnych budynków nakrytych wspólnym dachem. Jeden służył jako pomieszczenia

dzienne, w drugim się gotowało, w trzecim spało, a na tyłach dobudowano obórkę dla krów,

kóz i kurczaków. Kiedy Meg odziedziczyła fortunę po dziadku ze strony matki, uparła się, by

dom odnowić i powiększyć, i dokupiła więcej mebli. Norriemu podarowała nową łódź i sieci,

krewniaków i dzierżawców zaopatrzyła we wszystko, czego im było trzeba. Przez ostatnie

kilka lat wyspiarze rzadko jednak o cokolwiek prosili.

- Czy powiedziałaś panu Stewartowi - Thora wymawiała jego nazwisko Stoó-ahr - że chcesz,

by opuścił Caransay?

45

- Powiedziałam, ale to nic nie dało. Zostanie tu i jego brygada razem z nim - odpowiedziała

Meg.

-Eich-uisge - włączyła się Ełga. - Wodne konie, jeden w drugiego. - Skubnęła kawałek

bekonu. - Zwłaszcza przywódca. To książę morza. Tańczy nocami na falach.

-Niedawno wyglądałam na zewnątrz. Wcale nie tańczył -zaprzeczyła Meg.

- A jak ci, się zdaje, dlaczego postanowił wybudować swoją wieżę na wielkiej skale?

Należała do koni wodnych od czasów ukrytych we mgłach, kiedy pierwszy each-uisge

wyszedł z morza i przybrał postać pięknego mężczyzny, a potem walczył z Fhionnem

MacCumhaillem. I zawarł z Fhionnem umowę, że on zatrzyma skałę, a ludziom pozwoli

zabrać wyspę, ale co sto lat musi otrzymać od Caransay żonę.

- To tylko mężczyźni - upierała się Meg. - A nie żadne morskie konie.

- Tak mówisz teraz, kiedy jesteś wspaniałą damą z workami złota, zamkiem i sługami -

fuknęła Elga. - Przed laty, kiedy serce miałaś czyste i żyłaś skromnie, bardziej byłaś rozumna.

- Czy powiedziałaś mu prawdę o sobie? - zapytała Thora.

- Że zostałaś przed siedmiu laty jego żoną? - dodała Elga.

-Wydaje mi się, że on to wie - powiedziała Thora.-Byłam wczoraj w porcie, kiedy po raz

pierwszy zobaczył naszą Margaret. Wie, kim ona jest. Poznałam to po sposobie, w jaki na nią

patrzył.

I znowu Meg poczuła, że policzki jej płoną.

- Niczego nie wie.

Elga zakryła malutkiej uszy.

- Czy podejrzewa, że ma syna? - wyszeptała głośno.

- Cśś! - Meg zerknęła na zamknięte drzwi sypialni, za którymi drzemał Iain. - On nic nie wie,

mówię wam. Nie wie nawet, że lady Strathlin to ja.

-1 dobrze - pochwaliła ją Thora. - Nie pozwól, by się o tym dowiedział, dopóki jesteś na

wyspie.

- Zamierzam mu powiedzieć - oznajmiła Meg sztywno. - Tyle że nie był to właściwy moment.

- Coś przed nami ukrywasz - mruknęła Elga. - Ale ja patrzę w ogień i wiem. To on i żaden

inny.

46

- Kelpie? Czy inżynier, który mnie unieszczęśliwił? - zapytała Meg. Wciąż musiała przed

babkami ukrywać bolesną prawdę o oszustwie popełnionym przez niego w tamtą noc przed

laty.

- Wszystko jedno, to on jest ci przeznaczony - zapewniła ją Elga.

-Uisht, matko - szepnęła Thora. - Za dużo gadania o kelpie może przynieść pecha.

- Dlaczego? Powrócił po żonę - obstawała przy swoim Elga. Należy teraz do naszej rodziny.

- Och, niech babcia przestanie - jęknęła Meg.

- Wygląda jak pracujący człowiek, ale to książę głębiny, i buduje na skale wieżę dla swojej

młodej żony - powiedziała Elga. Meg westchnęła i oparła brodę na pięści. Za oknem poranne

niebo pojaśniało i przybrało kolor błękitny.

Od dzieciństwa kochała i szanowała swoją prababkę, słuchała jej niekończących się

opowieści o starodawnych bohaterach, bogach i boginiach i dawała wiarę przepowiedniom

Elgi. Elga była najstarszą mieszkanką Caransay, a poza tym mistyczką wyspy, jej bardem i jej

prawdziwą królową. „Wszyscy ją szanowali i wszyscy jej pobłażali, kiedy z wiekiem robiła

się coraz bardziej ekscentryczna i uparta. Wbrew wszystkim i wszystkiemu trzymała się

starego sposobu życia, wierzyła w legendy i przesądy, rzucała zaklęcia i uroki i upierała się,

że mają moc. Cała reszta świata parła do przodu, a Elga tkwiła w średniowieczu i miała

średniowieczny umysł. Mimo to z zadowoleniem żyła po swojemu i przekonana była, że ma

rację.

Meg, jej prawnuczka, odnosiła chwilami wrażenie, że bardzo oddaliła się od świata swego

dzieciństwa. Lata spędzone na stałym lądzie zmieniły ją nieodwracalnie. Dojrzała i stała się

rozsądną, zajmującą wysoką pozycję towarzyską kobietą, na dodatek niezmiernie bogatą.

Wychowywała się w świecie nowoczesnym i w świecie tradycji, i rozumiała i jeden, i drugi.

Ale były takie partie wyżynnej i wyspiarskiej Szkocji, gdzie czas płynął powoli, a Caransay

należała do wysp, na których niepodzielnie panowała tradycja, odwieczne zwyczaje i

prostota.

Meg miała Caransay w dzierżawie i dużo zrobiła, by poprawić poziom życia na wyspie i

zwiększyć bezpieczeństwo jej mieszkańców, ale Elga, podobnie jak Thora, zawsze będą żyły

po staremu. Żona Norriego była ustępliwa i łagodna, tak więc to matka Elga rządziła

gospodarstwem i czuwała nad kultywowanymi od wieków zwyczajami.

Jej prawnuczka wyrosła z pradawnych wierzeń, ale nim to się stało, pewnej nocy

podporządkowała się im i została głęboko zraniona.

47

-Posłuchaj mnie, to jest on - mówiła Elga. - Zawarłaś z each—uisge umowę. Złożyłaś mu

wiążącą obietnicę, dziewczyno, i urodziłaś jego dziecko. Teraz przyszedł czas, kiedy musisz

zapłacić za wyrażoną zgodę.

- Zapłaciłam - powiedziała cicho Meg. Odwróciła się, babki nawet nie podejrzewały, jak

bardzo ciążyła jej ta prawda.

- To była w takim samym stopniu nasza umowa jak jej - wtrąciła Thora. - Zrobiła to dla nas i

wszyscy na wyspie na tym skorzystaliśmy. Nasze życie i nasze domy są bezpieczne. Dzięki

jej szczodrości mamy wszystko, czego kiedykolwiek moglibyśmy potrzebować.

- Złotem i bogactwem obdarował ją kelpie - wpadła jej w słowo Elga. - Dokładnie tak samo,

jak tym słodkim dzieckiem.

- Majątek spłynął na mnie dzięki testamentowi dziadka ze strony matki.

-I nigdy by ci nie przypadł w udziale, gdyby jego dwóch pierwszych spadkobierców przeżyło

- odparowała Elga. - Starzec umarł i zostawił fortunę swojej jedynej wnuczce, wyspiarce.

Nikt się tego nie spodziewał. A wszystko miało miejsce w kilka tygodni po twoim ślubie z

kelpie. To on sprawił, że ziściły się czary.

- Tak babcia mówi, jakby on to wszystko zaaranżował! -krzyknęła Meg. - Nie istnieje magia

kelpie. A on nie jest moim mężem!

- Nie stawiałaś mu oporu tamtej nocy, dziewczyno, i wszyscy o tym wiemy - powiedziała

Elga.

Meg popijała herbatę małymi łyczkami, czując, że policzki jej płoną.

- Wystarczy, by się kelpie raz z kobietą kochał, a jej serce nigdy o nim nie zapomni - ciągnęła

Elga. - Żadne z nas nie może wypierać się tego, co zaszło na skale. Na dowód mamy Iaina.

- Pan Stewart nie jest moim mężem - syknęła Meg przez zaciśnięte zęby.

- Jest kelpie, a jedna spędzona z nim noc czyni z ciebie jego żonę - oświadczyła Thora. -

Takie małżeństwa wciąż jeszcze zawierane są w Szkocji. To stary obyczaj.

- Idź do niego - radziła Elga. - Czeka cię jeszcze więcej bogactw i niewysłowione szczęście.

Widziałam w ogniu, że taki jest ci pisany los, widziałam to w wodzie. To małżeństwo, które...

- Dość - wybuchnęła Meg. Nie mogła znieść myśli o małżeństwie z podłym łajdakiem, który

ją tamtej nocy oszukał. - Wystarczy już tego gadania o czarach i kelpie. On jest tylko

mężczyzną, powiadam wam.

Może była głupia, ale wciąż chciała oszczędzić babkom prawdy o tym, jak pozostający w

zmowie ze Stewartem kompani przypłynęli, by go zabrać ze skały.

48

- Idę do Wielkiego Domu - oznajmiła. - Muszę przejrzeć korespondencję, a pani Berry

napisze dla mnie kilka listów. Przyślijcie tam laina, kiedy się już obudzi i zje śniadanie. Ma

mieć dziś z panią Berry lekcje czytania i matematyki. I powiedzcie mu, proszę, że jeżeli

pogoda dopisze, a fale nie będą za wysokie, zabiorę go na plażę, żeby się pobawił.

-M y też się tam wybierzemy - powiedziała Thora.-Pani Berry to miła kobieta. A mała Anna

uwielbia bawić się w piasku.

- Mała Anna lubi jeść piasek - zrzędziła Elga. - Ale przyjdziemy.

- To dobrze. - Meg ucieszyła się, że temat kelpie został zamknięty. Chwyciła chustę i poszła

do drzwi. Przekraczając próg, usłyszała, jak Elga szepcze do Thory.

- Wiesz, że kelpie powrócił po swoją żonę - upierała się staruszka. - Musimy wyprawić

wielkie ceilidh, żeby to uczcić, kiedy ona wreszcie zdecyduje się przyjąć prawdę do

wiadomości.

- Jest bardzo przystojny - powiedziała Thora. - Szybko to zauważy. Jaka kobieta potrafiłaby

stawić opór takiemu mężczyźnie?

Z ciężkim westchnieniem Meg wyszła w blade światło poranka. Dougala Stewarta już nie

było, a słońce jasno świeciło nad morzem.

Schronienie miał przytulne i wygodne, z grubo otynkowanymi ścianami, które osłaniały go od

wiatru i tłumiły stukanie deszczu. Pojedynczy pokoik był długi i szeroki na zaledwie dziesięć

kroków w każdą stronę. W zimne noce miło ogrzewał go kosz z rozżarzonym węglem, a w

dzień, kiedy słońce prażyło w wielowarstwowy, kryty strzechą dach, w pomieszczeniu

panował przyjemny chłód. Małe okienka wpuszczały wiejący od oceanu wietrzyk - oraz

niekiedy deszcz i niesiony wiatrem piach, chyba że Dougal pamiętał, by szczelnie zamknąć

okiennice, zanim wyszedł na cały dzień.

To oryginalne lokum było luksusowe tylko pod jednym względem, a mianowicie Dougal miał

je wyłącznie dla siebie.

Wisiał tam płócienny hamak, stała szafka, drewniane krzesło i stół na tyle duży, by znalazło

się na nim miejsce na mapy, wykresy oraz pożałowania godną ilość listów oraz raportów.

Poza tym niewiele by się już tam zmieściło. Dougal nie lubił pisać listów i raportów, ale

zmuszał się, by dwa razy w tygodniu do nich zasiąść. Był inżynierem nadzoru, więc

wymagano, by prowadził dziennik pracy, wypełniony po brzegi liczbami, notatkami oraz

obserwacjami. Firma Stevensonow i członkowie komisji oczekiwali, że będzie ich na bieżąco

informował o wszystkich wydarzeniach, trudnościach i sukcesach.

49

Wiatr wył, wieczorne niebo pociemniało od deszczu. Dougal czuł się znużony i obolały po

długim dniu spędzonym na Sgeir Caran. Przewiercali się przez litą skałę w palącym słońcu,

ulgę przynosiła im tylko odświeżająca piana morska z fal, które wy-tryskiwały wystarczająco

wysoko, by ochlapać pracujących. Przyjemność sprawiało Dougalowi zwłaszcza oglądanie

fok, które hasały po skałach. Podczas przerwy na lunch bawiło wszystkich stadko delfinów.

Po powrocie na Caransay i zjedzeniu kolacji, robotnicy mieli czas, by odpocząć i odprężyć

się, ale Dougala czekała jeszcze praca. Wiedział, że w swoich chatach Alan Clarke i Evan

Mackenzie ślęczą nad podobnymi raportami i analizują mapy oraz rysunki.

Skończywszy raport dla komisji, napisał długi list do genialnego projektanta i inżyniera,

Davida Stevensona, który zarekomendował go do pracy na Sgeir Caran po tym, jak Dougal

jako jego asystent pomagał przy stawianiu latarni morskiej na Muckle Flugga. Jej budowa w

tak nieprzyjaznym środowisku była zadaniem niesłychanie ambitnym. Na Sgeir Caran Dougal

borykał się teraz z podobnymi problemami, związanymi z konstrukcją i bezpieczeństwem

wieży. Był pewien, że mając tak godną zaufania, doświadczoną załogę, zbuduje wspaniałą

latarnię.

Zapieczętował kopertę, potem sięgnął do drewnianej kasetki, w której trzymał

korespondencję, i wyjął następny list. Ten był od lady Strathłin - albo, dokładniej rzecz

ujmując, od jej edynburskich prawników. Otworzył go, przeczytał list oraz dołączony do

niego osobliwy dopisek, na który rzucił okiem już wcześniej, a potem odłożył, dopóki nie

zdecyduje, jakiej najlepiej udzielić odpowiedzi.

Nie będzie pan niczego budował na Caransay bez zezwolenia lady Strathlin, sir. Pomimo

nakazu parlamentarnego dopilnujemy, by to przedsięwzięcie zatrzymać. Wzniesione przez

pana budowle zaprawdę runą, jeżeli nie pod wpływem sił natury, to na polecenie sądowe.

Dougal odchyli! się do tylu i zesznurował wargi, zastanawiając się nad tą groźbą. Nowe

baraki były mocne i solidne; wszystkie dziesięć domków mocno wczepiało się w ziemię na

skraju portu Innish, gdzie chroniły je wysokie cyple. Nie da się ich zdmuchnąć do morza tak

łatwo jak domki, które jego ludzie postawili na Guga, wysepce sąsiadującej z Caransay.

Każda chatka dawała schronienie kilku osobom, mieli w niej hamaki, meble i mnóstwo

beczek z deszczówką. Prawie nie było się gdzie ruszyć w tych wspólnych kwaterach, ale

powinny wytrzymać nawet wichurę.

Ten list, podobnie jak wcześniejsze, napisał starannym pismem jakiś anonimowy urzędnik

albo sekretarz. Pomimo protestów Stewart postawił baraki na Caransay i zamierzał tam

zostać, dopóki nie ukończy latarni. Musi znaleźć sposób, by przekonać baronową i jej

50

prawników, jak wielka jest jego determinacja i jak wartościowy ten projekt. Miał nadzieję, że

wtedy zaprzestaną swoich gróźb.

Odwrócił kartkę i przeczytał osobliwy dopisek. Najwyraźniej dodała go własnoręcznie

baronowa - był to pierwszy bezpośredni kontakt, jaki miał z nią przez te wszystkie miesiące.

Panie Stewart, ptaki, które często odwiedzają Sgeir Caran, mogą opuścić tę skałę, jeżeli

postawi się na niej latarnię. Wspaniała para orłów przednich rok w rok zakłada tam gniazdo.

O każdej porze roku można na Sgeir Caran spotkać głuptaki, maskonuryi burzyki, a nawet

małe nawałniki burzowe, które się rzadko widuje, a które gnieżdżą się pod występami skał.

Szczególnie na głuptaki poluje się na innych wyspach w okrutny sposób. Są zatłukiwane

podczas rytuału nazywanego „polowaniem na Guga „. Ale na Sgeir Caran pozostawały

bezpieczne i chronione starodawną tradycją. Spośród ptaków oczywiście najpiękniejsze są

orły przednie, należy im się szacunek i ochrona.

Ze względu na te wszystkie ptaki proszę, by wskazał pan komisji inną lokalizację. Rozumiem,

że latarnia jest pilnie potrzebna Jako pomoc dla żeglarzy, i podziwiam odwagę ludzi, którzy ją

wznoszą.

Błagam pana, sir, by postawił pan swoją latarnię w innym miejscu.

Z wyrazami szacunku

Lady Strathlin

Zamek Strathlin

Zaintrygowany tym nowym zwrotem w ich wojnie na słowa i pisma Dougal przeczytał

dopisek jeszcze raz. Dotychczas wszystkie pisma robiły wrażenie kontry albo ofensywnego

posunięcia, jak w szachach. Inżynier cieszył się w głębi ducha tą korespondencją, każdy list

zaskakiwał go, żaden nie przynosił rozczarowania, po każdym próbował domyślić się, jaki

następny ruch wykona baronowa i jej prawnicy. Ale na pewno nie czuł się zastraszony tymi

potyczkami na papierze.

Spór z baronową okazał się nieoczekiwanym wyzwaniem. Ton listów jej prawników wydawał

mu się, mówiąc oględnie, zabawny. Domyślał się, że za słowami dobranymi przez

adwokatów kryje się charakter, pasja i determinacja baronowej. Słyszał o jej działalności

dobroczynnej i o jej szczodrości oraz

o tym, że pilnie strzeże swojej prywatności, ale poza tym niewiele o niej wiedział.

Niekiedy zastanawiał się, kim właściwie jest baronowa. Może groźną starą kobietą o mocnej

woli i wielkodusznym sercu. Albo wręcz przeciwnie, cudowną istotą niezwykłej urody,

tragicznie doświadczoną przez los. Zresztą wszystko jedno, ona również czerpała trochę

radości z tej próby sił. Czasami udawało mu się przewidzieć jej następne posunięcie, czasami

51

go zaskakiwała. Przemawiając poprzez swoich podwładnych, potrafiła być władcza,

dowcipna, wyniosła albo płaczliwa. Obudził się w nim niechętny szacunek do lady Strathlin,

rosła też jego ciekawość. Zdecydowanie natomiast nie lubił jej prawników.

List na pewno nie został napisany niepewną dłonią starej damy, pismo było gładkie, drobne i

kobiece, wyczuwał w nim nutkę pewności siebie oraz artyzmu. W pierwszej chwili,

rzuciwszy nań okiem, pomyślał, że list pisała raczej dobrze wykształcona i wrażliwa młoda

dama, a nie stara kobieta, która pewnie mogła bić rekordy w nieustępliwości.

Roześmiał się głośno. Baronowa pewnie poprosiła o napisanie listu kogoś młodszego, jakąś

damę do towarzystwa albo może bratanicę. Jego ciotka Lilian ostanio rzadko pisywała listy

własnoręcznie, dyktowała je siostrom Dougala, które z nią mieszkały.

Wzruszająca wymowa tego króciutkiego, odręcznego dopisku miała podziałać jak

pochlebstwo i złagodzić nastawienie Stewarta. Ale on nie ustąpi. Nie martwił się też

nadmiernie

o ptaki, którym nic nie grozi i które bez wątpienia przystosują się do zachodzących na skale

zmian - czego nie potrafiła najwyraźniej uczynić baronowa.

Układając w myślach odpowiedź, wygładził świeży kawałek pergaminu i zanurzył pióro w

atramencie.

Wielce Szanowna Lady Strathłin

Madam,

Czuję się skonsternowany, że Pani prawnicy nie poinformowali Pani dokładniej. Pisząc ten

list, siedzę w wygodnej kwaterze na wyspie Caransay, a przez okno mam widok Sgeir Caran.

Dziś wieczorem oglądałem niesłychanie malowniczy zachód słońca, a zeszłej nocy

nieboskłon zaszczyciła zorza polarna. Mamy obecnie cudowną pogodę.

Wiatr wył z taką siłą, że drzwi aż grzechotały, a niesiony wiatrem deszcz stukał w okiennice.

Douglas poprawił się na sztywnym drewnianym krześle i przymrużył oczy w migotliwym

świetle lampy.

Doceniam Pani troskę o faunę i florę na Sgeir Caran. Proszę pozwolić, że zapewnię Panią, iż

nie zamierzamy zakłócać natury ani w znaczącym stopniu zmieniać wyglądu wyspy.

Nie widziałem jeszcze żadnych orłów przednich, madam. Kiedy je zobaczę, przekażę wyrazy

szacunku od Pani.

Uśmiechając się z zadowoleniem, podpisał liścik, zapieczętował kopertę i wrzucił ją do

małego worka pocztowego. Następnego dnia wręczy worek Norriemu MacNeill, który

zawiezie go na pocztę w Tobermory.

5

52

- Madam - powiedziała gospodyni, uchylając drzwi do salonu - czym mogę służyć?

-A, pani Hendry.-Meg podniosła oczy znad stolika, przy którym coś pisała. Chwilę wcześniej

pociągnęła za taśmę dzwonka, bo wiedziała, że gospodyni lubi, by baronowa korzystała z

takich udogodnień, kiedy zatrzymuje się w Clachan Mor. Przestrzeganie sztywnych form było

ostatnią rzeczą, jakiej pragnęła podczas pobytu na Caransay Meg, która większość czasu

spędzała z dziadkami i swoim synem, ale pani Hendry, mieszkająca pod nieobecność pani

domu na wyspie Muli, upierała się przy prowadzeniu domu w sposób licujący ze społeczną

pozycją majętnej baronowej. Chociaż ponura z natury, wydawała się po swojemu tym

cieszyć, więc Meg jej ustępowała.

- Proszę przekazać pani Berry, że niedługo będę gotowa, by pójść na plażę razem z nią i

paniczem Iainem - powiedziała Meg. Pani Berry dawno już zostawiła za sobą obowiązki

nauczycielki, ale zawsze z przyjemnością uczyła Iaina, kiedy przyjeżdżała razem z Meg na

Caransay.

- Słucham panią. - Pani Hendry zesznurowała usta; jej kanciastych rysów nie łagodziły bujne,

srebrne włosy ani koronkowy czepeczek. Zamknęła drzwi, a Meg skupiła się znowu na

listach.

Napisała króciutko do pana Charlesa Wortha do Paryża, dziękując za jego propozycję, że

przyśle do Edynburga swoją asystentkę, by pani baronowa mogła przymierzyć suknię przed

wrześniowym przyjęciem. Pan Worth był człowiekiem ekscentrycznym i wymagającym, ale

tworzone przez niego kreacje odznaczały się taką elegancją i wdziękiem, że Meg rok w rok

jeździła do Paryża, by skompletować sobie garderobę w jego sklepie przy Rue de la Paix.

Obstawała przy tym Angela Shaw, która znała się na wytwornych toaletach dużo lepiej, niż

Meg kiedykolwiek mogła się na nich poznać. Baronowa była zachwycona każdą suknią i

każdym strojem, jaki wyszedł z zakładu Wortha. Sądząc po szkicach i próbkach materiałów,

które jej mistrz przysłał, ta nowa kreacja zapowiadała się wspaniale.

Następny list był od Guya Hamiltona. Sekretarz donosił, że Komisja Northern Lighthouse

powiadomiła kancelarię prawną Hamilton i Shaw, iż pan Dougal Stewart rzeczywiście

otrzymał od rządu upoważnienie na kontynuację prac przy latarni morskiej na Sgeir Caran.

Rząd dał mu swobodę w podejmowaniu decyzji, byle zadanie zostało wykonane. Guy kajał

się i pisał, że szukają sposobu, by tę sytuację zmienić na lepsze. Przypominał również Meg,

że na wyspie Caransay może grozić jej spotkanie z inżynierem nadzoru.

Za późno, pomyślała. Stało się.

53

Odpisała Guyowi, zapieczętowała list i dołożyła go do kopert, które Norrie wyśle, kiedy

popłynie na Muli. Niekiedy skarżył się żartobliwie, że za każdym razem, kiedy Meg

odwiedza wyspę, skórzana torba robi się za ciężka dla takiego jak on staruszka.

Potem skreśliła kilka słów do sir Fredericka Mathesona, któ-; ry w swoim liście wyrażał

wielką ochotę, by odwiedzić ją na Caransay, jako że był właścicielem sąsiadującej z nią

wysepki Gu-ga. Proszę nie sądzić, iż koniecznie powinien pan przyjechać na Caransay z

mojego powodu, sir, pisała. Tydzień za tygodniem upływa na wyspie spokojnie, ale dosyć

nudno, nie miałby tu pan żadnych rozrywek. Wsunęła ukończony liścik do koperty i

przejrzała pozostałą korespondencję.

Czuła się dziwnie rozczarowana, że nie znalazła niczego od Dougala Stewarta. Nie

odpowiedział na ostatni, wysłany przez kancelarię prawniczą list, do którego dodała kilka

skreślonych własną ręką słów, broniąc spokoju ptaków gnieżdżących się na morskiej skale i

prosząc, by inżynier zechciał ponownie zastanowić się nad swymi planami.

Teraz wiedziała już, dlaczego nie odpowiedział. Za bardzo zajmowało go budowanie baraków

i nawiercanie otworów w Sgeir Caran. Gdyby się odwróciła, mogłaby przez otwarte okno

zobaczyć tę morską skałę, którą ludzie dziurawili młotami i wiertłami.

Kusiło ją, by popłynąć tam, przedstawić się jako baronowa i zażądać przerwania budowy. Ale

przy pierwszym spotkaniu ze Stewartem impulsywnie podjęła inną decyzję i teraz nie miała

wyjścia. Inżynier przekonany był, że Meg jest wyspiarką i wiedział, że przed laty spędził z

nią pełną miłości noc.

Nie tak łatwo będzie teraz wyznać mu całą prawdą.

Gdyby to ich dawne spotkanie wyszło na jaw, baronowej groziłaby prawdziwa ruina. Co

gorsza, poznano by również jej najpilniej, najstaranniej strzeżony sekret. Wśród krewniaków

ze strony dziadka, z którymi prowadziła interesy, miała wielu wrogów, a oni wpadliby w

euforię na myśl o jej kompromitacji. Sir Frederick Matheson mógł ją uwielbiać aż do

przesady, ale inni niekoniecznie.

A gdyby Dougal Stewart kiedykolwiek dowiedział się prawdy, miałby dość amunicji dla

każdego z jej wrogów. Był bezspornie uroczy, ale potrafił się zachować nagannie. Nie mogła

mu ufać i postanowiła z determinacją strzec swoich sekretów.

Żołądek podchodził jej z przerażenia do gardła, bo wiedziała, że pewnego dnia prawda

wyjdzie na jaw, jeśli nie w ten, to w inny sposób. Ale na razie uzbroi się w cierpliwość i

będzie milczała.

Odwróciła się, by wyjrzeć przez otwarte okno. Clachan Mor usytuowany był na wysokim

wzniesieniu na północnym końcu wyspy i miała z niego widok na całą podługowatą

54

Caransay, na jej białe plaże, pastelowy machair i skaliste pagórki, nakryte błękitnym

przestworem nieba i otoczone bezkresnym oceanem. Z Wielkiego Domu widziała obydwa

brzegi Caransay. Wybrzeże Szkocji i inne wyspy wyglądały niczym niebieskie cienie; z

drugiej strony, na zachodzie, ciemniała kropka Sgeir Caran.

Meg westchnęła i oparła głowę na rękach. Musi wyrzucić stąd Stewarta, zanim inżynier

dowie się prawdy.

Wzdrygnęła się, kiedy otworzyły się drzwi do salonu. Do środka wpadł Iain, świeży i

uśmiechnięty, i ruszył ku niej biegiem po kwiaciastym dywanie. Przystrzyżone „pod garnek”

włosy, które znowu prosiły się o nożyczki, opadały mu na oczy. Meg uśmiechnęła się i

odgarnęła gęste, połyskujące złotem pasemka, żeby zobaczyć oczy synka, wielkie i zielone

jak morze. Miał oczy ojca.

Za każdym razem, kiedy go widziała, serce jej się ściskało tak z radości, jak z tęsknoty.

Miłość do dziecka brała niekiedy w niej górę nad wszystkimi innymi uczuciami. Pojąć nie

mogła, jakim cudem znalazła w sobie dość siły, by oddać go w dzień narodzin kuzynowi

Fergusowi i jego życzliwej żonie. Meg nigdy nie planowała, by chował się bez matki. A

większość wyspiarzy przekonana była, że Anna i Fergus wzięli chłopca od jakichś

bezimiennych krewniaków spoza wyspy.

- Berry mówi, że możemy iść na plażę! - zawołał Iain po gaelicku.

- Mów po angielsku, kochanie - przypomniała mu Meg.

Kiwnął głową.

- Odrobiłem lekcje i czytałem po angielsku przy Berry, która powiedziała, że dobrze mi

poszło.

- To wspaniale, Iainie - pochwaliła go Meg i podniosła j wzrok, by spojrzeć na dorodną damę,

która weszła do pokoju za dzieckiem. - Pani Berry i ja z pewnością weźmiemy cię na plażę.

Pogoda jest przecież śliczna. Babcia Thora i matka Elga też tam będą. Obiecały zabrać małą

Annę i spotkać się z nami J na brzegu.

- Panicz Iain bardzo dobrze dziś sobie radził - powiedziała pani Berry. - Mówi ładnie i troszkę

już czyta. Musi popracować nad rachunkami i kaligrafią, ale to przyjdzie z czasem. Naryso-<

wał mi wspaniały portret potwora morskiego. Tak fantastyczny, że mało brakowało, a

byłabym ze skóry wyskoczyła ze strachu! -; Pani Berry założyła ręce na obfitym brzuchu,

który opinała i czarna jak zwykle suknia, kąciki jej niebieskich oczu zmarszczyły się wesoło.

Iain zachichotał.

55

Kiedy Meg jako młodziutka dziewczyna przyjeżdżała do j zamku dziadka na zimę, Elspeth

Berry pełniła obowiązki guwernantki panienki. Była wesoła, miała szelmowski uśmieszek i

promieniowała życzliwością. Wszystko to od pierwszej chwili zjednało jej sympatię

uczennicy. Pani Berry była wdową i daleką krewną zmarłej matki Meg.

Los dał Meg bogactwo, kochającą rodzinę i tak wiele szczęścia w życiu, ale dla równowagi

nie zabrakło w nim również i mrocznych sekretów. Szarpały one boleśnie jej serce i nigdy nie

czuła się naprawdę szczęśliwa, nigdy w pełni bezpieczna. Bardzo niewielu ludzi orientowało

się, że ma nieślubne dziecko, a nikt, poza dziadkami, nie wiedział o mężczyźnie, którego

spotkała na Sgeir Caran.

Miała nadzieję, że uda jej się na zawsze zachować to w sekrecie.

- Dobry chłopak - odezwała się teraz do Iaina. - Weź na plażę wiaderko, żebyś mógł

nazbierać pobrzeżków i muszelek. Jeżeli znajdziesz mi jakieś ładne okazy, to narysuję je w

moim szkicowniku. Berry pewnie też będzie miała ochotę pochlapać się w wodzie. Mamy

idealny dzień na kąpiel. - Meg uśmiechnęła się do pani Berry.

- Z wielką ochotą, milady. Zaraz pójdę po kostium kąpielowy. A pani, moja droga damo,

musi tym razem pamiętać o słomkowym kapelusiku i kremie migdałowym. Nie możemy

dopuścić, żeby wróciła pani do Edynburga z cerą jak jakaś Murzynka! Soiree jest już za kilka

tygodni! - Wymawiała to słowo „surree”, co zdradzało, że pochodzi z Niziny

Wschodnioszkockiej.

- Ma pani oczywiście rację, pani Berry. Iainie, pobiegnij i poproś panią Hendry, żeby

zapakowała nam coś do jedzenia na plażę, dobrze? Kosz piknikowy byłby akurat. - Jeszcze

nie skończyła mówić, a on już pędził do drzwi.

- Proszę iść, paniczu Iainie - zawołała Berry. - Pani nie miała

na myśli „biegania”! Iain zwolnił z dłonią na klamce.

- Poproszę panią Hendry, żeby zrobiła nam kilka kanapek z serem. - Zerknął na Berry, która z

aprobatą pokiwała głową. -Chodźmy, Berry. Niech się pani pospieszy!

- O, tak, sir. - Pani Berry pospiesznie podążyła za chłopcem.

Meg została znowu sama, oparła się łokciami o blat biurka i zakryła rękami twarz. Całymi

latami ze wszystkich sił strzegła sekretu narodzin Iaina. Nikt poza tymi, którzy obecni byli w

zagrodzie nad Camus nan Fraoch w noc jego przyjścia na świat, nie wiedział, że jest matką

chłopca.

56

Angela Shaw i pani Berry bardzo wcześnie domyśliły się, że ich nowa podopieczna, młoda

baronowa, jest ciężarna. Wiedziały, że dziecko urodziło się na wyspie i że je komuś oddała,

ale nigdy nie pytały, kim jest ojciec, bo Meg pozwoliła im wierzyć, że to jakiś rybak z wysp.

Miała pełne zaufanie do Angeli i pani Berry, wiedziała, że dochowają tajemnicy.

Ale nie mogłaby tak zaufać Dougalowi Robertsonowi Stewartowi.

Aż ją zatchnęło i zacisnęła powieki, by powstrzymać łzy. Nie mogła ryzykować, że straci

Iaina. Gdyby Dougal poznał prawdę, mógłby ogłosić wszem i wobec, że mieli przelotny

romans, i zażądać oddania dziecka. Nikt nie wątpiłby w jego ojcostwo, zobaczywszy go

razem z chłopcem.

Gdyby tylko zechciał, mógłby zniszczyć jej życie. Nie potrafiłaby żyć bez syna - chociaż na

co dzień żyła bez niego, dzień za dniem, w samotności i szarpiącej serce tęsknocie. Przez lata

przyzwyczaiła się do tego.

Bądź ostrożna, powtarzała jej Elga od dnia, kiedy Meg wyszeptała, że nosi w sobie dziecko.

Bądź ostrożna. Pewnego dnia each-uisge wróci na Caransay po swego syna i żonę i zabierze

ich ze sobą na dno morza.

Kelpie, myślała sobie Meg, stanowił dla niej mniejsze zagrożenie niż realny mężczyzna.

Dougal przypłynął na Caransay późnym rankiem, zostawiwszy na skale Alana Clarke’a wraz

z innymi pracownikami. Zakładali ładunki czarnego prochu, przygotowując kolejny etap

oczyszczania wykopu -pod fundamenty. Inżynier zamierzał wrócić, zanim po południu

podpalą lonty, a z wyspy musiał zabrać pewne plany.

Obiecał baronowej, że w nieznacznym tylko stopniu zmieni; wygląd skały, i słowa dotrzyma.

Chociaż lady Strathlin o tym nie wiedziała, równie wysoko jak ona cenił piękno wyspy i Rafy

Caran. W głębi serca Dougal dedykował każdy kamień swo-) jej latarni morskiej tym, których

ta rafa zabrała. Doczekać się nie mógł dnia, kiedy na szczycie wieży zapłonie światło, a jego

promień, omiatając wody, będzie chronić pływających po tych morzach żeglarzy.

Nie miał czasu do stracenia, bo niedługo będzie potrzebny na Sgeir Caran, wybrał więc drogę

prowadzącą przez środek wyspy w stronę Clachan Mor. Caransay nie była duża, miała

wszystkiego siedem mil długości, a trzy szerokości w najszerszym miejscu. Wielki Dom, jak

mieszkańcy nazywali letni dom baronowej, oddalony był tylko o dwie mile od portu Innish,

jeżeli szło się przez machair i szereg niskich pagórków. Po deszczowej nocy pogoda zrobiła

się cudowna, świeciło słońce, białe puchate chmurki płynęły po błękitnym niebie, wiał rześki

wiatr. Z każdego miejsca na Caransay słychać było równomierny kojący szum fal i

nieustające krzyki morskich ptaków.

57

Nic dziwnego, że baronowa tak dba o to miejsce oraz jego faunę i florę, pomyślał, zerkając na

krążące nad głową mewy. Wyspa była niezwykle piękna z tymi swoimi czarnymi skałami i

białymi plażami, kwiecistym machair i wrzosowymi pagórkami, rysującymi się na tle

błękitnego nieba i spienionych fal. Wyczuwał w niej spokój i idealną równowagę między

żywiołami morza, powietrza i słońca, ziemi i skał. W takim samym stopniu do cudownego

uroku wyspy przyczyniali się jej poważni, urodziwi mieszkańcy i ich fascynujące legendy.

Dougal nigdy nie odważyłby się zniszczyć tyle piękna i spokoju, chociaż baronowa sądziła

inaczej.

Szedł z rękami w kieszeniach. Po drugiej stronie małej, otoczonej plażą zatoczki zauważył

Clachan Mor, bryła szarego kamienia wtapiała się w porośnięte wrzosami wzgórze. Za

każdym razem, kiedy baronowa przyjeżdżała na wyspę, nosił się z zamiarem, by złożyć jej

wizytę w Wielkim Domu. Wydawało mu się to lepszym, bardziej bezpośrednim

rozwiązaniem niż te niekończące się listy.

Przeszedł za łańcuch piaszczystych wydm i wtedy usłyszał głosy i śmiech kobiet.

Zaintrygowało go to, bo wyspiarze trzymali się przeważnie zachodnich plaż i zatok, wszedł

więc na szczyt pobliskiej wydmy i zobaczył cztery kobiety z dwojgiem dzieci.

Połyskując złociście w słońcu, Margaret MacNeill siedziała na kocu na piasku, nogi

podwinęła pod brązową spódnicę, na głowie zamiast noszonego przez mieszkanki wyspy

szala miała słomkowy kapelusik. W ręku trzymała książkę. Obok niej zobaczył żonę Norriego

MacNeilla oraz jego matkę, która tuliła małe pulchniutkie dziecko i przemawiała do

jasnowłosego chłopczyka.

Czwarta kobieta brodziła po wodzie i coś ze śmiechem wołała do siedzących na brzegu.

Głowę jej okrywał czarny słomkowy kapelusz, czarną spódnicę wytwornego kostiumu

kąpielowego zakasała, żeby wejść trochę głębiej w fale.

Dougal przystanął, zastanawiając się, czy powinien podejść bliżej czy raczej się dyskretnie

wycofać. Chłopiec odwrócił się, zobaczył go i pomachał mu ręką. Dougal pomachał w

odpowiedzi, poznał malca, który poprzedniego dnia wspinał się na cypel. Trwał w bezruchu,

gdy dziecko pobiegło ku niemu i wszystkie trzy panie MacNeill się odwróciły. Margaret

pospiesznie wstała, Dougałowi wydało się, że chce do niego podejść i porozmawiać z nim,

więc ruszył ku niej przez plażę do miejsca, w którym su-! chy piasek spotykał się z mokrym.

Wiatr zatrzepotał włosami Meg i przycisnął jej suknię do ciała, ukazując śliczną sylwetkę,

szczupłe nogi, płaski brzuch

jędrne piersi. Dougal poczuł gwałtowny przypływ żądzy. Zmarszczył brwi. Dużo za dużo o

tej kobiecie wiedział i sta< nowczo za bardzo go rozpraszała.

58

Przyglądał się, jak idzie w jego kierunku, jasna jak miód i śliczna, i nie mógł zaprzeczyć, że

bardzo go pod względem fizycznym pociąga. Za każdym razem, kiedy ją widział, ogarniało

go spontaniczne, żywiołowe pożądanie. Przypomniał sobie ich pocałunki oraz to, jak zapiekł

uderzony policzek, i surowo nakazał sobie zachować opanowanie i nie poddawać się przy niej

impulsom. Chciał zdobyć zaufanie tej dziewczyny, więc za-mierzą] przeprosić ją, jak tylko

będzie mógł poruszyć pewną dosyć niezręczną kwestię - i zamierzał dowiedzieć się prawdy

o tamtej nocy.

Meg z rozmysłem odwróciła się do niego plecami i stanęła na mokrym piasku. Zrozumiał

wyraźnie, że nie chce mieć z nim do czynienia, ale nie zamierzał się poddać, mimo że bez

wątpienia uważała go za skończonego łajdaka bez serca - w końcu zachował się w stosunku

do niej jak łajdak, i to nie raz. Ostrożność i szacunek dużo lepiej mu się przysłużą niż

publiczne tłumaczenie się ze swych uczuć.

Jasnowłosy, bosy chłopaczek, ubrany w krótkie ciemne spodenki i koszulę z gładkiego lnu,

podszedł bliżej.

- Halo! Czy to pan jest panem Stooar? - zawołał.

- Stewart. Tak, chłopcze. A kim ty jesteś, młody człowieku?

-Jestem Iain MacNeill. - Malec wypiął pierś i pokazał na siebie palcem. - Fergus MacNeill to

mój przybrany ojciec, jest rybakiem. Czy przyjechał pan tu, żeby pływać czy łapać ryby?

-Jego angielszczyzna wydawała się całkiem niezła jak na tak małego Hebrydyjczyka. Dougal

nie najlepiej znał się na dzieciach, bo nieczęsto się z nimi stykał, ale powiedziałby, że ma

przed sobą śliczne, zdrowe, pięcio- albo sześcioletnie dziecko o złotych włosach, piegowatym

nosku i szeroko rozstawionych zielonkawych oczach. Wiedział, że malcowi nie brak odwagi,

bo to z pewnością jego Margaret zdjęła ze skały, kiedy wdrapywał się na cypel za starszymi

chłopakami.

Pochylił się i potrząsnął dłonią chłopca.

-Miło mi pana poznać, paniczu MacNeill. A przybyłem tu po to, żeby znaleźć Clachan Mor.

Miałem nadzieję, że spotkam się z mieszkającą tam damą.

-Ja ją znam! To moja kuzynka. Ona jest właścicielką całej wyspy.-Iain rozłożył szeroko

ramiona, żeby pokazać rozmiary te; dzierżawy. - Ale jej tam teraz nie ma!

Tak więc baronowa była spokrewniona z niektórymi z wyspiarzy, siedział już, że wielu z nich

zwraca się do siebie per „kuzynie”, chociaż nie zawsze oznaczało to więzy krwi. Często

chodziło raczej o poczucie bliskości.

- Pewnie niedługo wróci do Clachan Mor - powiedział.

59

- Przecież ona jest tutaj - zdziwił się Iain i machnął zaciśniętą pięścią gdzieś za siebie. Potem

otworzył palce i odsłonił po-brzeżka. - Znalazłem muszlę. Widzi pan?

- Całkiem ładna. Jest tutaj? - zapytał Dougal zaskoczony, zerkając w kierunku wody, na którą

pokazał chłopiec. Margaret MacNeill pluskała bosymi stopami w falach, odwrócona do niego

plecami. Żona i matka Norriego MacNeilla siedziały bliżej,

a czwarta dama, która brodziła po wodzie, oddaliła się tak, że nie widział jej wyraźnie. Z

pewnością to właśnie musiała być baronowa.

- Jest w wodzie?

- W wodzie, tak - zgodził się Iain. - Mam jeszcze inne brzeżki. Znalazłem je dziś rano. Niech

pan przyjdzie popatrzeć. Mam ich całe wiaderko. I kraby też. Niektóre z nich są żywe -dodał,

kiwając głową.

- Z radością je obejrzę. Czy to ta dama w wielkim kapeluszu

tam daleko w wodzie? Iain się obejrzał.

- Och, chodzi panu o Berry.

- To baronowa?

Ktoś nagle zawołał Iaina po imieniu. Żona Norriego, Thora, pospiesznie do nich podeszła i

ujęła dziecko za ramię. Ta starsza, matka Elga, przyszła razem z nią.

-Chodź, Iainie, nie zawracaj panu głowy - zwróciła się do malca Thora. - Witam, panie

Stooar.

- Dzień dobry pani MacNeill. I pani MacNeill. - Pochylił przed nimi głowę. Starsza z nich

dwóch, maleńka i pomarszczoną, otulona w kraciasty szal, wpatrywała się w niego z jawnym

napięciem.

-Panie Stooar - odezwała się Elga, głos miała mocny choć drżący - opuścił pan swoją skałę,

czy tak?

- Hmm... tak. Wspaniały dzień na przechadzkę - odrzekł miłym tonem, pod spojrzeniem

staruszki zaczynał czuć się nieswojo.

- Naprawdę? - powiedziała Thora. - Chodź, Iainie. Zaniosę cię do wody tak, jak kiedyś

nosiłam dziadka Norrie. - Pochyliła się, żeby Iain mógł wdrapać jej się na plecy. Potem się

wyprostowała, podnosząc dziecko i przytrzymując je za nogi.

Dougal się uśmiechnął.

60

- Wynoszenie rybaka do łodzi? - Znał ten osobliwy zwyczaj i widywał, jak żony niektórych

rybaków przenosiły swoich mężów,do łodzi, żeby nie pomoczyli sobie spodni na samym

początku długiego dnia pracy. Nie wątpił w siły Thory, bo była mocno zbudowana i szeroka

w ramionach, ale poczuł rozbawienie, kiedy wyobraził sobie, jak taszczy wyprawiającego się

na całodniowy połów tykowatego małżonka.

Thora mocno trzymała dziecko, Iain objął ją za szyję rękami

-Widzę, że zna pan tradycje naszej wyspy - zwróciła się do Dougala. Matka Elga podeszła

całkiem blisko i przyglądała się inżynierowi, zadzierając do góry głowę.

- Niektóre z nich. Młody Iain będzie pewnego dnia wspania

łym rybakiem - wyraził przekonanie Dougal. Chłopiec energicznie przytaknął.

- Mógłby być, ale ona chce, żeby się kształcił. Zaangażowała dla niego nauczycieli, a on

jeszcze jest taki mały. Uczy się w Clachan Mor, kiedy ona odwiedza wyspę.

- Mówi pani o jego kuzynce, baronowej? - Dougal zerknął w stronę morza. Tajemnicza dama

zanurzyła się aż po szyję, szerokoskrzydły czarny kapelusz ocieniał jej twarz.

Bliżej brzegu przechadzała się Margaret. Rąbek spódnicy uniosła do pół łydki i stopami

rozchlapywała wodę. Wydawała się go z rozmysłem unikać.

Nie ma się co dziwić, ale zdecydowany był znaleźć okazję, by z nią porozmawiać.

- Baronowa powiada, że najmie również nauczyciela dla jego siostrzyczki, Anny, jak będzie

starsza - powiedziała Thora. Niosła Iaina, a Dougal szedł obok niej. Matka Elga podążała za

nimi z pulchną dziewuszką na biodrze. - A ja powiadam: po co im tyle edukacji? Nie zechcą

zostać na wyspie, jak będą starsi. Powinna o tym wiedzieć. Dobrze się żyje teraz na Caransay,

jak baronowa oddaliła od nas na zawsze niebezpieczeństwo wysiedlenia. Spokojnie możemy

się utrzymać z rybołówstwa i łapania homarów, i ze zbierania krasnorostów oraz jajek ptaków

morskich. Niewiele jest spraw, którymi musimy się martwić, poza pogodą, a ta czasami

potrafi być paskudna.

- Paskudna - powtórzyła matka Elga. - Czy przeżył pan kiedyś sztorm, panie Stooar?

- Tak, wiele razy - odpowiedział inżynier.

- Ha - mruknęła Elga.

- Miło musi się żyć w takiej bliskości wody - stwierdził Dougal. - Sam z dużą radością

zamieszkałbym na wyspie. Naprawdę macie tu, panie, raj.

- Więc lubi pan Caransay - podkreśliła Elga. -1 lubi pan ocean.

61

-Tak, bardzo - zapewnił. - Kiedy byłem dzieckiem, pływałem jak ryba. Kocham morze.

- Aaa - przeciągle wyszeptała matka Elga, jakby jego odpowiedź miała jakieś szczególne

znaczenie. Poprawiła sobie dziecko na biodrze.

Dougal wyciągnął ręce.

- Czy wolałyby panie, żebym wziął chłopca czy malutką?

- Nie wolałybyśmy - zapewniła pospiesznie Thora, wymieniając spojrzenia z teściową.

- Nie dostanie pan naszych dzieci! - Matka Elga piorunowała go spojrzeniem.

Inżynier aż zamrugał ze zdziwienia. Czyżby obraził kobiety? Może na wyspie przestrzegane

jest jakieś tabu, zabraniające mężczyznom nosić dzieci? Nie sądził, by tak było, widział

wystarczająco wielu ojców, którzy opiekowali się swoim potomstwem. Te kobiety wydawały

się całkiem nieźle mówić po angielsku, ale może źle go zrozumiały.

Thora postawiła chłopca na skraju wody.

- Idź teraz z Margaret MacNeill - przykazała mu surowo. -Ruszaj już, i to bez dyskusji. -

Pogoniła Iaina od siebie.

Morze łagodnie falowało, zwieńczona słomkowym kapeluszem głowa czwartej damy

wydawała się podskakiwać na powierzchni wody jak boja.

- Zastanawiam się, czy baronowa zechciałaby poświęcić mi trochę czasu - odezwał się

Dougal.

- Nie teraz, nie można jej przeszkadzać - powiedziała Thora. To bardzo przyzwoita dama, nie

lubi się z nikim kontaktować kiedy jest w kostiumie kąpielowym.

- Nie, nie teraz - matka Elga powtarzała czasami niektóre słowa jak jakieś dziwaczne echo.

Podeszła o krok bliżej, bacznie przyjrzała się twarzy inżyniera, potem dźgnęła go w rękę

wyciągniętym palcem. Dougal patrzył na staruszkę zakłopotany.

-Może mógłbym odwiedzić ją później w Clachan Mor-zwrócił się do Thory.

- Och, nie, nie w Clachan Mor. Ona nie lubi gości. Musi pan dać tej damie spokój, sir.

- Dać jej spokój - powtórzyła Elga. - Wracaj na swoją skałę, wodny człowieku. Ona cię

wezwie, kiedy będzie gotowa. Porozmawiamy z nią. - Mówiąc to, przyglądała mu się jakoś

dziwnie, obchodziła go w koło, bacznie patrzyła na jego stopy.

Odwrócił się, by nie stać do niej plecami.

-A, tak, dziękuję paniom. Może będą panie tak łaskawe i uzyskają dla mnie zaproszenie na

wizytę - podsunął. - Proszę tej damie powiedzieć, że nie jestem takim ludojadem, za jakiego

zdaje się mnie uważać.

62

Elga zadała jakieś pytanie po gaelicku, a Thora jej odpowiedziała. Potem Elga szeroko się

uśmiechnęła.

- Kelpie - powiedziała, pokazując na niego palcem. - Nie lu

do jad. Przekonany był, że staruszka ma nieco źle w głowie.

- Dołożymy wszelkich starań - obiecała Thora. -1 zobaczymy, jak będzie.

- Dziękuję paniom. - Zastanawiał się, czy zamierzają pomóc jemu, czy raczej pomogą

baronowej Strathłin w uchylaniu się od spotkania.

Margaret zawróciła i szła wzdłuż brzegu w kierunku swego koca. Za jej plecami widział

kąpiącą się damę, która najwyraźniej uznała, że moczyła się już wystarczająco długo, i teraz

sunęła w stronę plaży, wynurzając się z wody niczym mały czarny wieloryb.

- Dziwne - zastanawiał się Dougal. - Nie wyobrażałem sobie, by miała być aż tak...

korpulentna.

- Niech pan nie patrzy, sir - zwróciła mu uwagę Elga. - Ona nie chce, żeby teraz patrzył na nią

mężczyzna.

- Oczywiście - powiedział inżynier i się odwrócił.

- Och, idzie w tę stronę - wymamrotała Thora i pospiesznie się oddaliła.

Zanim Dougal spojrzał znowu w ich kierunku, Thora zdążyła podnieść z piasku płócienny

ręcznik i narzucić go na ramiona ociekającej wodą damy w czarnym kostiumie kąpielowym.

Razem poszły wzdłuż plaży, przystając po drodze, by wymienić kilka słów z Margaret, która

siedziała już na kocu.

Usiadłszy, Margaret zaczęła znowu czytać swoją małą książkę, Iain bawił się teraz przy niej

wśród kamieni, które uformowały niewielką sadzawkę pływową. Dougal zobaczył, że

przerwała czytanie, by porozmawiać z Thorą i baronową, potrząsnęła głową, a potem nią

pokiwała, rzucając spojrzenie w jego kierunku.

- Dobrego dnia, matko Elgo - powiedział, uprzejmie się staruszce kłaniając. - Jak miło było z

panią porozmawiać. - Wyciągnął rękę i dotknął jasnych, miękkich włosków na głowie

krzepkiego maluszka, który podczas rozmowy dorosłych spokojnie ssał kciuk, szeroko

otwierając przy tym oczy. Zagruchal zabawnie i ucieszył się, kiedy dzidziuś w uśmiechu

pokazał mu cztery malutkie ząbki.

Elga cofnęła się, jakby chciał wyrwać jej niemowlę. Kobiety MacNeillów są nadopiekuńcze

w stosunku do dzieci, pomyślaŁ

- Dobrego dnia, wodny człowieku - warknęła staruszka.

63

Puścił spontanicznie do dziecka oko, a ono aż rozchichotało się z radości. Dougal parsknął

śmiechem. Na ogół niezbyt się interesował takimi małymi osóbkami i zaskoczyło go to, że

akurat te dwie spotkane dziś na plaży wydają mu się takie sympa-j tyczne. Mrugnął

ponownie, ale dał sobie z tym spokój, bo matka Ełga spoglądała na niego spode łba.

Skinął jej na pożegnanie głową, odwrócił się i ruszył przez piasek w stronę machair. Kiedy

rzucił okiem na Margaret, zobaczył, że wciąż rozmawia z baronową, ale przerwała na chwilę i

popatrzyła w jego kierunku.

Postanowił, że najlepiej byłoby dać młodej kobiecie teraz spokój, ale w spojrzeniu Meg było

tyle żałości, tyle bezbronnej tęsknoty, że impulsywnie zawrócił w jej stronę.

6

- Och, milady, proszę - protestowała pani Berry. - Nie mogę pozwolić, by ten pan sądził, że

baronowa Strathlin to ja!

- On już tak uważa, co zawdzięczamy moim babkom - powiedziała Meg i zerknęła za

oddalającą się Thorą, która, przekazawszy im, co miała do przekazania, oddaliła się

pospiesznie i teraz przechodziła przez plażę, żeby przyłączyć się do matki Elgi. Obydwie

babki przeprowadziły małą Annę na drugą stronę zatoczki, bez wątpienia zdając sobie

sprawę, że wnuczkę zirytuje fakt, iż postawiły ją i panią Berry w tak niezręcznej sytuacji.

- Chwilowo niech tak zostanie, pani Berry - ciągnęła Meg. -„Wyprowadzę pana Stewarta z

błędu później, w swoim czasie i na swój sposób.

- No cóż... zgadzam się, ale nie mogę z nim rozmawiać, kiedy jestem w kostiumie

kąpielowym!

- Nikt nie oczekuje, że będzie z nim pani rozmawiała. Powiem mu, iż pragnie pani, by

uszanowano jej życie prywatne. Meg zerknęła ponad ramieniem pani Berry i zobaczyła

Dougala Stewarta, który szedł w ich kierunku, po drodze uprzejmie skłoniwszy głowę przed

Thorą. - Och! Oto i on...

- No , dobrze. Po prostu na troszkę wrócę jeszcze do wody. -Uniosła sztywną spódnicę

czarnej tuniki kąpielowej, która spływała na zapinane pod kolanami pantalony i wysokie,

sznurowane pantofle, i weszła w przybrzeżne fale. Meg nie zdołała powstrzymać uśmiechu,

kiedy zauważyła, że guwernantka przybrała właściwą dla „baronowej” wyniosłą pozę i z

godnością opuściła się w wodę, by trochę popływać, przy czym czarny słomkowy kapelusz

przez cały czas zasłaniał jej twarz.

Dougal Stewart był coraz bliżej. Meg odwróciła się do niego i przygotowała na spotkanie.

Czy kiedykolwiek zdoła patrzeć na tego mężczyznę, nie odczuwając serdecznej, bolesnej

64

tęsknoty, nie przypominając sobie nocy pełnej czułości, mocy i miłości, ale również zdrady?

Powinna mu po prostu stanowczo kazać się oddalić i skończyć z tym, pomyślała i

zmarszczyła czoło.

Patrząc na niego, uświadomiła sobie, jak bardzo ojciec przypomina syna, chociaż ich włosy

różniły się kolorem. Mieli te same zielone oczy, stanowcze podbródki, psotne uśmiechy, a z

latami nosek Iaina stanie się smukły i orłi, jak u ojca. Budową również będzie przypominał

Stewarta z jego szczupłą, atletyczną sylwetką, długimi mocno umięśnionymi nogami, silnym

torsem i szerokimi barami. Inżynier w stosunku do niej zachował się podle, ale miło było na

niego patrzeć. Ich syn przynajmniej tyle dobrego odziedziczy po ojcu.

Iain, który przycupnął w kamienistej sadzawce pływowej, coś do niej zawołał. Podniósł przy

tym następną muszlę, chcąc, by ją obejrzała, więc Meg wzięła swoją oprawną w skórę

książeczkę i podeszła do niego. Jej gołe pięty zapadały się w wilgotny piasek.

- Och, ta jest śliczna, Iainie - pochwaliła, kiedy wrzucał pękniętą muszlę do wiaderka.

Pochylili się, by obserwować maleńkie, niemal przezroczyste rybki. Meg zakasała spódnicę,

weszła do wody i śmiała się razem z synem, kiedy rybki łaskotały ich w kostki.

- Kuzynko Meg, musi kuzynka narysować je w swojej książce - powiedział Iain.

- Narysuję - obiecała. Wyciągnęła z głębokiej, bocznej kieszeni brązowy skórzany tomik i

położyła go na półce skalnej.

- Halo, panie Stewart! - zawołał Iain.

Serce Meg gwałtownie załomotało. Odwróciła się.

- Dzień dobry, sir - powiedziała sztywno.

- Dzień dobry, panno MacNeill. - Miał tego dnia na sobie ciemnoszary surdut z niebieską

brokatową kamizelką i czarnym fularem. Niósł w ręku melonik i wyglądał, jakby się wybierał

do kogoś z wizytą. Uśmiechnął się do Iaina.

- Czy sam nazbierałeś tyle muszli?

- Tak, niech pan popatrzy! - Iain postawił drewniane wiaderko na kamieniu. Dougal pochylił

się i wyciągnął rękę, a chłopczyk wyjął garstkę obślizgłych ślimaków i wrzucił mu je na dłoń.

Stewart przez chwilę podziwiał okazy, a potem odłożył je do wiaderka. Iain wręczył mu

następnie kilka maleńkich krabów i razem śmiali się, patrząc, jak zwierzątka próbują uciec.

- Wiesz co, ten stworzak zasługuje chyba, żeby dać mu szansę - odezwał się Dougal i

postawił kraba tuż nad wodą. - Idź, idź, mały, wracaj do swojej rodziny. - Natchniony jego

pomysłem Iain uwolnił resztę złapanych krabów. Obydwaj pochylili się nisko, żeby

obserwować, jak uciekają.

65

Dougal opłukał dłonie, rozpryskując wodę w pobliżu bosych stóp Meg, która nadal stała w

płytkiej sadzawce. Uświadomiwszy sobie, że inżynier gapi się na jej stopy, spuściła rąbek

sukienki tak szybko, że się zamoczył.

Właściwie może sobie dać teraz spokój z tą nieśmiałością, pomyślała. Przecież on widział ją

całkiem nagą. Nie miała przed nim żadnych sekretów, przynajmniej cielesnych. Podniosła

wzrok, spojrzała w jego szarozielone oczy, zrozumiała nagle, że on również pamięta tamtą

noc ze wszystkimi szczegółami, i poczuła, że gwałtownie się rumieni. Ukryła twarz w cieniu

słomkowego kapelusika, cofnęła się na skały i usiadła, w miarę możliwości starannie

okrywając nogi i stopy brązową spódnicą i halką.

- Czy po to przybył pan na tę stronę wyspy, sir? - zapytała chłodno. - Żeby ratować kraby i

ślimaki?

- No cóż, cieszę się, że komuś mogę się przydać. Przynajmniej ślimaki i kraby z Caransay

będą o mnie myślały życzliwie.

Rzuciła mu cierpkie spojrzenie.

- Ale naprawdę to wybrałem się na przechadzkę w ten piękny dzień - dokończył. Pochylił się,

by podnieść muszlę i podał ją Iainowi.

- O? Rozwiązuje pan w myśli następne łamigłówki? - Uniosła brew, pragnąc zachować chłód,

ale wystarczyło, że widziała go razem z Iainem, a serce od razu biło jej szybciej. Dougal

otrzepał z grubsza dłonie z piasku, a potem oczyścił również rączki Iaina.

Na ten widok w Meg serce stopniało. Nie chciała jednak skapitulować przed Dougalem i

zmarszczyła brwi.

- Ucieszyłem się na wieść, że lady Strathlin wróciła na Caransay - wyjaśnił, podnosząc na nią

oczy. - Musiała przyjechać w ciągu ostatnich kilku dni, kiedy byłem zajęty pracą na skale.

- Mhm - powiedziała Meg z wystudiowaną obojętnością, wykręcając ociekający wodą rąbek

spódnicy.

- Może teraz, kiedy jest w Clachan Mor, pozwoli niedługo złożyć sobie wizytę. - Zerknął w

stronę morza. Pani Berry chlapała się z ukontentowaniem w łagodnych fałach. Widać było

tylko jej kapelusz i od czasu do czasu wydętą jak balon czarną tunikę. - Co prawda trafiłem na

nią, ale jak się zdaje, w najbardziej nieodpowiednim momencie.

Iain się rozchichotał.

66

- Znalazł ją pan! Prawda, kuzynko Meg?

Meg spojrzała na malca.

- Iainie, ta dziura, którą wykopałeś w piasku, napełnia się

szybko wodą. Lepiej idź ją uratować. Chłopiec już się odwracał, ale zapytał jeszcze:

- Czy mogę brodzić po wodzie, kuzynko Meg?

- Tak, ale nie głębiej niż po kolana - powiedziała.

Iain kiwnął głową i odbiegł. Wiedziała, że pani Berry i obie babki będą go miały na oku, ale

odwróciła się, bo sama też chciała na niego patrzeć.

- Meg? - powtórzył Dougal. Usłyszała, jak miękko wypowiada jej imię, i zadrżała. - Podoba

mi się to zdrobnienie. Pasuje do pani... jest takie uczciwe i piękne.

Uczciwe. Meg poczuła, że policzki pałają jej ze wstydu. Wiedziała, że mogłaby mu

powiedzieć prawdę, gdyby potrafiła dobrać właściwie słowa i znaleźć w sobie dość odwagi.

Ale nie przypominała Dougala Stewarta, który był śmiały i odważny, i zawsze gotów do

podjęcia ryzyka. Miał rację, kiedy mówił, że z natury była uczciwa, bo była - dopóki życie i

opinia tak zwanej socjety nie zmusiły jej, by ukrywała tajemnicę o narodzinach syna i jedynej

nocy miłości.

Och, te kłamstwa - nienawidziła ich z całego serca, nienawidziła siebie za to, że pozwalała, by

rządziły częścią jej życia, nienawidziła tego, że czuła się przez nie nieszczera, pełna lęku i

smutna. Chciała wyznać Dougalowi Stewartowi prawdę. Ale kiedy zacznie mówić, trzeba

będzie wyznać ją całą. A najpierw musi mu zaufać.

Jeszcze nie, pomyślała, patrząc na niego. Jeszcze nie. Nie może narażać się na ryzyko, że

utraci Iaina.

-Matka nadała mi angielskie imię - wyjaśniła, rada, że ma coś do powiedzenia, bo Dougal

przyglądał jej się dziwnie. Wiatr mierzwił jego gęste brązowe włosy, oczy inżyniera patrzyły

przenikliwie i znacząco. - Zwracała się do mnie Margaret albo Meg, wolała imię angielskie

niż gaelickie. Widzi pan, ona pochodziła z lądu stałego, chociaż mieszkała tu na Caransay z

moim ojcem, który był synem Norriego i Thory. Nie miałam nawet dwunastu lat, kiedy

straciłam rodziców.

- Przykro mi - powiedział Dougal półgłosem. - To ciężko, stracić oboje równocześnie.

- Nie równocześnie. Matka zachorowała i umarła, kiedy miałam jedenaście lat. Myślę, że

serce jej pękło, bo ojciec zginął

67

o rok wcześniej... tam - wyszeptała, patrząc na morze. - Zabrał go sztorm.

- Na rafie? - zapytał.

Przytaknęła. Oczy ją piekły od łez wywołanych nie piaskiem czy wiatrem, tylko

poruszającymi wspomnieniami.

- Matka była śliczna. Bardzo życzliwa, miała w sobie naturalną elegancję damy - mówiła

Meg. - Jej ojciec był... Miał na stałym lądzie dość wysoką pozycję społeczną oraz majątek, a

tu jego córka pojechała na wakacje na Hebrydy, zakochała się w prostym rybaku i wyszła za

niego bez zgody rodziciela. Z tego, co słyszałam, był wściekły. - Roześmiała się ponuro. - Ale

pogodził się z tym później.

- Pani ojciec musiał być naprawdę wyjątkowym człowiekiem, że ją zdobył - zauważył cicho

Dougal.

-Miał w sobie tyle dobroci - powiedziała. - Wielkie serce i ogromne poczucie humoru, a kiedy

śpiewał, a kochał śpiewać, to po prostu było jak czary. I był przystojny - dodała z uśmiechem.

-Teraz, kiedy jestem dorosła, rozumiem, dlaczego matka z taką łatwością się w nim

zakochała. Ale umarł na morzu, kiedy wyciągał kosze z homarami Popłynął tam pewnego

promiennego poranka ze śpiewem i śmiechem na ustach i już nie wrócił. Matka nigdy się po

tym nie podniosła, - Potrząsnęła głową.-Jego bratanek, mój kuzyn Fergus MacNeill, bardzo

go przypomina.

- A Iain? - zapytał.

Meg popatrzyła na niego zdumiona.

- Co Iain?

- Syn Fergusa. Czy on też go przypomina?

- Iain... to przybrany syn Fergusa, chociaż jest spokrewniony z moim ojcem. Ma jasne włosy,

podobnie jak... jak on. - Wiatr zatrzepotał pasemkiem jej włosów i nawiał je na oczy Meg.

Podniosła rękę, by kosmyk odgarnąć, w tym samym momencie, w którym zrobił to Dougal.

Ich palce się zetknęły. Dłoń inżyniera ociągała się przez moment na jej ręce.

- Bardzo jasne, takie jak pani. Złote jak słońce, takie są te pani włosy.

Dobry Boże, pomyślała, nogi się pod nią uginały, nitki tęsknoty i palącego pożądania splatały

się razem w jej podbrzuszu. Dotykając Meg, Dougal rzucał na nią czar, osaczał ją urokiem, z

68

którego nie potrafiła się uwolnić. Nie powinna pozwalać, by jej dotykał, powiedziała sobie, i

się cofnęła.

- Zbytnia poufałość, sir - oświadczyła sztywno. - Nasze kontakty nie są na tyle bliskie.

- Kiedyś były - wyszeptał. Meg odwróciła się tak, że widział ją z profilu, i stała w milczeniu.

Serce waliło jej jak młotem, siłą woli pragnęła zmusić Dougala, by nic już więcej nie mówił.

-Proszę mi wybaczyć, panno MacNeill - powiedział cicho.

Nie była gotowa, by mu cokolwiek wybaczyć, ani te większe, ani drobniejsze przewiny.

Najpierw musi mu zaufać, a jeszcze nie potrafiła. Ale nie spodziewała się, że może go tak

bardzo polubić, jak to się stało. Bez słowa patrzyła, jak Iain chlapie się w łagodnych falach.

- No cóż - odezwał się Dougal po chwili. - Przypuszczam, że powinienem już iść. Nie jest to

odpowiedni moment, by zostać przedstawionym lady Strathlin. Proszę powiedzieć tej damie,

że pozwolę sobie odwiedzić ją w innym czasie. Mamy wiele spraw do omówienia.

- Tak - szepnęła Meg.

- Dysponowałem kilkoma wolnymi godzinami, jednak przez większość czasu praca na Sgeir

Caran wymaga mojej obecności » ciągnął inżynier. - Może w przyszłym tygodniu znajdę

chwilę, by złożyć wizytę w Clachan Mor, jeżeli baronowa jeszczetam będzie.

-1 jeżeli zechce się z panem spotkać - dodała Meg.

- Czy mogłaby pani poprzeć moją prośbę, panno MacNeill?

- Dlaczego miałabym to zrobić? - zapytała, ostro na niego spoglądając.

Uśmiechnął się, biegnące promieniście ku skroniom „kurze łapki” się pogłębiły. Obramowane

ciemnymi rzęsami oczy były, w słońcu zielone i złote.

- Oczywiście nie musi pani - powiedział łagodnie - jeżeli pa-^ ni nie chce.

- No właśnie - mruknęła i uniosła brodę do góry.

-Proszę jej przynajmniej powiedzieć, że doczekać się nie mogę, by się z nią spotkać w

bardziej sprzyjających okoliczne* ściach.

- Baronowa okaże się inna, niż się pan spodziewa, panie Stewart.

- Tego jestem pewien. - Przyglądał się jej z lekkim uśmiechem.

69

Oczy Meg się zwęziły, zastanawiała się, ile Dougal wie, ile się może domyślać. Szybko

zorientował się, że to ona jest dziewczyną, którą spotkał na skale. Ile czasu minie, zanim

dostrzeże całą resztę? Nagle poczuła się przy nim całkiem bezradna.

- Proszę powiedzieć lady Strathlin - dodał - że zaproszenie na Sgeir Caran obejmuje również i

ją. Chciałbym pokazać baronowej, czego tam dokonaliśmy. Może gdyby odwiedziła skałę i

usłyszała odpowiedzi na swoje pytania, zrozumiałaby, dlaczego latarnię koniecznie trzeba

tam postawić.

Meg zmarszczyła brwi.

- Jestem pewna, że baronowa doceni pana zaproszenie.

- Ogromnie bym się również ucieszył, gdyby pani zechciała tę skałę odwiedzić.

Na myśl, że miałaby stanąć na Sgeir Caran razem z Dougalem Stewartem, nawet w

towarzystwie osób postronnych, Meg dech zaparło, a w jej sercu rozpętała się burza. Nie

wiedziała, czy zdoła temu sprostać.

- Zastanowię się nad tym, panie Stewart - powiedziała w końcu.

- Dobrze. - Uśmiechnął się do niej, przy czym jego górna warga figlarnie się wygięła. Pod

wpływem tego uśmiechu głęboko w sercu Meg coś drgnęło, skruszyła się następna barykada

niechęci i żalu. Ten mężczyzna sam nie wiedział, ile ma wrodzonego uroku, ile naturalności,

niewymuszonego humoru i inteligencji, które ją tak intrygowały. Wystarczyło jego najlżejsze

dotknięcie, leciutki uśmiech, by rzucił na nią czar.

Iain bardzo podobnie się uśmiechał. Meg uświadomiła sobie, że jeżeli synek, dorastając, zrobi

się podobny do Dougala Stewarta, ktoś w końcu na to podobieństwo zwróci uwagę. I co ona

wtedy powie, nawet jeżeli stanie się to za dwadzieścia lat?

Zachmurzyła się, odwróciła, podniosła wiaderko Iaina i zaczęła zbierać jego muszelki.

Szkicownik leżał na kamieniu, chwyciła go, książka wysunęła się z jej przepełnionych dłoni,

upadła u stóp Dougala i otworzyła się. Kartki zatrzepotały, ukazując stronice gęsto pokryte

rysunkami i notatkami.

Inżynier pochylił się, by podnieść szkicownik.

- Czy to pani?

Straciła głowę do tego stopnia, że zaczęła się tłumaczyć.

- Prowadzę taki dziennik flory i fauny Caransay. Cieszy mnie rysowanie muszli i ryb,

kwiatów, ptaków i wszystkiego, co można napotkać na tej wyspie.

70

- Czy mogę zobaczyć? - Kiwnęła przyzwalająco głową. Dougal przerzucał kartki, bacznie

przyglądał się jej rysunkom, zatrzymując się od czasu do czasu, by podziwiać jakieś

konkretne studium ptaka czy muszli albo spojrzeć na zwięzłe akapity opisów. -Fascynujące-

skomentował.-Jest pani i naukowcem, i artystką, panno MacNeill. Rysunki są śliczne i pełne

życia, a tekst równie interesujący jak one. Do tego każdy rysunek podpisano po angielsku,

gaelicku i łacinie. Włożyła w to pani godną podziwu pracę.

- Prowadzę ten dziennik od lat. Chcę uniknąć pomyłek w najdrobniejszych nawet

szczegółach, więc nie żałuję czasu na wyszukiwanie w słownikach nazw roślin i zwierząt, i

tak dalej.

- Musi pani mieć solidną bibliotekę na... Muli, czy tak?

- Nie, to mój dziadek zgromadził cudowną bibliotekę w... -Urwała, uświadamiając sobie, że

już powiedziała za wiele, dając się ponieść entuzjazmowi.

Inżynier uniósł brew.

- Norrie MacNeill ma bibliotekę?

- Nie, to mój dziadek ze strony matki zebrał sporą kolekcję książek. Odziedziczyłam po nim...

różne rzeczy.

- Rozumiem. - Dougal przerzucił jeszcze kilka kartek. -Głuptaki, mewy, maskonury, kuliki,

burzyki, nawałniki burzowe... a, i te orły przednie ze Sgeir Cran... Nie miałem pojęcia, że na

wyspie występuje tyle rodzajów ptaków, nie mówiąc już

o muszlach, rozgwiazdach, krabach i wodorostach. Jak widzę, podała tu pani nazwy kilku

rodzajów krasnorostów.

- Na naszej wyspie krasnorosty są dosyć ważne. Zbiera się je i suszy na potaż, a potem

eksportuje na stały ląd i jeszcze dalej. Są bardzo użyteczne przy wyrobie szkła.

-1 dają wyspiarzom solidny dochód. Zainwestowałem trochę pieniędzy w przetwórstwo

krasnorostów, jak również i śledzi; te kochane srebrzyste rybki pozwalają zarobić i

wyspiarzom,

inwestorom. - Odwrócił kartkę. - Wrzosy na wzgórzach... i kwiaty na machair. Ach, oto i

one... krwawnik, stokrotka, jaskier, dzikie irysy. I jeszcze wiele innych, wszystkie są tutaj.

Bardzo to ładna robota.

- Dziękuję panu. Mam jeszcze jeden taki szkicownik - powiedziała Meg - wypełniony

rysunkami i notatkami. Jak pan widzi, w tym tomie zostało już tylko kilka kartek.

- A każda kartka robi wielkie wrażenie. Czy zacznie pani następny?

71

- Myślałam o tym, żeby zająć się bardziej szczegółowym studium ptaków.

- A. - Popatrzył na nią dziwnie, oczy mu się zwęziły.

- Tutejsza fauna i flora są nam bardzo drogie, panie Stewart. Caransay to wyjątkowo piękna i

idylliczna wyspa. Właśnie dlatego, między innymi, ńie chcemy mieć latarni morskiej tak

blisko.

- Lady Strathlin zgadza się z panią. Bez wątpienia pochwala też pani albumy z fauną i florą.

- Bez wątpienia. - Meg spojrzała na niego spod oka, uświadamiając sobie, że musiał czytać jej

ostatni list, w którym zwracała się z gorącą prośbą, by inżynier zatroszczył się o los ptaków

na Sgeir Caran.

Odwróciła wzrok i popatrzyła na Iaina. Ucieszyła się, że ma wymówkę i może zmienić temat.

Zobaczyła, że dziecko chlapie się i podskakuje w przybrzeżnych falach. Osłoniła oczy dłonią.

- Iain! Nie wchodź za daleko!

- Nic mu nie będzie. Lubi przygody ten chłopak.

- Za bardzo. Ma skłonności, by nurkować i wdrapywać się na

skały bez jednej myśli o własnym bezpieczeństwie.

Dougal się uśmiechnął.

- Mówi pani bardziej jak matka niż kuzynka. - Rozejrzał się. -Czy jego matka jest tutaj? Nie

widziałem jej. To bezpośrednie pytanie było jak cios prosto w serce. -Żona Fergusa

MacNeilla umarła, rodząc malutką Annę,

która siedzi tam z matką Elgą. Iain wychowuje się u Fergusa jako jego przybrany syn i teraz

on... teraz bez matki. - Ruszyła po wilgotnym piasku w stronę wody. Dougal poszedł za nią,

ślady jego butów odciskały się tuż obok jej śladów.

-T o bardzo smutne. Może Fergus weźmie sobie następną żonę, by dbała o jego dzieci.

- Przyjdzie dzień, że weźmie - zgodziła się Meg. - A chwilowo mieszka z moimi dziadkami.

Szli ramię w ramię. Mewy nurkowały i trzepotały nad ich głowami, kojący szum oceanu

wypełniał powietrze. Meg starała się kontrolować, lecz w obecności Dougala czuła się

zdumiewająco rozluźniona. Mogłaby tak iść w jego towarzystwie po plaży przez wieczność,

pogodna i spokojna.

-Ja również jako dziecko byłem takim trochę zwariowanym ryzykantem jak Iain - powiedział

z zadumą inżynier, obserwując, jak chłopiec chlapie się na płyciinie. - Moja matka trzymała

mnie krótko, tak jak pani jego trzyma, żebym się nie wpakował w tarapaty albo nie zrobił

sobie jakiejś krzywdy.

72

- Nadal jest pan ryzykantem, skoro stawia pan latarnie morskie w tak niebezpiecznych

miejscach. I nie lęka się pan stawać twarzą w twarz z baronowymi i parlamentem, żeby dostać

to, czego pan pragnie. Co pana matka o tym myśli?

Dougal się roześmiał, a Meg zachwyciła się tym głębokim, swobodnym, gardłowym

odgłosem, chociaż przecież nie chciała niczego w tym człowieku polubić. Kiedy jednak

podniosła na niego oczy, zobaczyła, że spoważniał i posmutniał.

- Mam nadzieję, że moja matka byłaby dumna, gdyby o tym wiedziała. Umarła, kiedy miałem

trzynaście lat, w tym samym czasie co ojciec. Nigdy nie zobaczyli, jak pracuję nad latarniami

morskimi, i nigdy nie dowiedzieli się o moich... wybrykach. -Szedł z rękami w kieszeniach i

opuszczoną głową, wiatr rozczesywał mu włosy. >

- Och, przykro mi. Nie wiedziałam. \

- Oczywiście, że pani nie wiedziała. A co do konfrontacji; z baronową i parlamentem...

przyznaję, że narobiłem baronowej trochę kłopotów.

- Z tego jest pan znany na Caransay, panie Stewart.

- Takie odnoszę wrażenie. Wiem, że chciałaby pani, żebym się stąd wyniósł, i jestem pewien,

że inni też by tego chcieli. Ale ostrzegam panią, panno MacNeill. Nie dam się wypędzić i czy

odwieść od mego celu. Widzi pani, mam jedną cechę, która jest zarówno wadą, jak zaletą.

- A jaką to, sir?

Zatrzymał się i popatrzył na nią.

- Kiedy się raz zdecyduję na coś, nigdy nie rezygnuję. Nigdy. -

Zielone tęczówki stały się twarde jak szkło. - Proponuję, by wy* jaśniła to pani swojej

baronowej. I proszę, by pani zapamiętała moje słowa, panno MacNeill, bo odnoszą się

również do pani.

- Do mnie? Jak to? - Głos jej się załamał.

Pochylił się nieco.

-Cz y chce pani, bym o tym mówił w obecności tamtych

dam, czy może trochę zaczekamy? Podniosła na niego oczy, serce jej tłukło się w piersi.

- Zaczekamy.

- Bardzo dobrze. - Spuścił wzrok na oprawny w skórę szkicownik, który wciąż niósł. - Jest

godzien podziwu, panno MacNeill. Mam nadzieję, że weźmie pani pod uwagę możliwość, by

go kiedyś opublikować.

73

- Wątpię, by ktokolwiek zainteresował się moim albumem.

- Wręcz przeciwnie, to rzecz unikalna i śliczna. Szkocja stała się ostatnio bardzo popularna

wśród turystów i literatów. Myślę, że dobrze by pani zrobiła, publikując to dzieło.

- To tylko hobby. Ja nigdy... - Urwała, przynajmniej w tym jednym przedmiocie chciała być z

nim szczera. Marzyła, by kiedyś wydano jej szkicowniki, ale nie sądziła, by były tego warte,

nawet gdyby opublikowała je anonimowo i na własny koszt.

- To prawda - podjęła - że wyobrażałam je sobie w postaci kompletu pięknych ksiąg. -1 z

lekkim uśmiechem ciągnęła: W zielonej skórzanej oprawie, z wytłoczonym na froncie

kwiatowym wzorem i złotymi literami na grzbiecie.

- „Hebrydzkie albumy” pióra M. MacNeill, taki tytuł widniał

by na każdym tomie - podsunął Dougal. Meg wzruszyła ramionami.

- Niemądre marzenia.

Położył jej dłoń na ramieniu i zajrzał w oczy, a ona zadrżała z radości, czując jego dotknięcie.

- To bardzo cenne marzenie, panno MacNeill. Proszę się go trzymać. I nigdy nie rezygnować.

- Głos miał głęboki i szczery.

-Ale ja nie jestem ani pisarką, ani malarką. Tyle że lubię przenosić na papier piękne widoki z

mojej... z tej wyspy. Nic więcej.

- Spodziewam się, że przyjdzie taki dzień - rzekł, wręczając

jej z powrotem książkę - kiedy pani marzenie się ziści. Meg odebrała szkicownik, ich palce

się przy tym zetknęły.

- Dziękuję panu - szepnęła. - Nigdy jeszcze nie rozmawiałam z nikim tak dużo o moich

szkicownikach. Doceniam to, że mi pan... dodaje otuchy.

Uśmiechnął się, a ona patrzyła z zachwytem, jak w jego uśmiechu splata się figlarność z

serdecznością. Nikt nie posądziłby, że ten człowiek zdolny jest do okrutnego oszustwa.

- Miałem wuja, który pisywał książki, głównie wiersze - powiedział. - Szalenie romantyczne i

wzniosłe, pełne legend i tragedii, w których co rusz to ktoś składał uroczystą przysięgę i w

ogóle. Może słyszała pani o nim. Sir Hugh MacBride.

- Osobisty szkocki bard królowej! To pana wuj? Czytałam wszystko, co napisał. Jak

cudownie mieć w rodzinie takiego geniusza, panie Stewart.

Popatrzył na nią zagadkowo.

- Pani hebrydyjska edukacja obejmowała również romantyczną poezję?

74

-Moja wyspiarska edukacja była aż nadto wystarczająca, uprzejmie panu dziękuję. W naszej

wiejskiej szkółce uczyliśmy się angielskiego oraz innych przedmiotów. Mieliśmy

matematykę, czytanie, pisanie i... i nawet poezję.

- Nie chciałem pani obrazić, panno MacNeill.

- Na dodatek już jako mała dziewczynka spędzałam każdą zimę na stałym lądzie w domu

mojego dziadka, ojca matki. Angażował dla mnie guwernantki. I znowu były lekcje poezji,

języków, nauk ścisłych oraz według mnie stanowczo za dużo matematyki. Uczono mnie

manier i muzyki, i rysunku także, a guwernantka zachęcała do prowadzenia dzienników.

- Pracowite zimy - zauważył Dougal.

- Bardzo - zgodziła się Meg. - Nie mogę powiedzieć, bym się rok w rok tych zimowych

miesięcy nie mogła doczekać. Ale nie jestem prostą rybaczką, za jaką pan mnie bierze, panie

Stewart -dodała rzeczowo.

Inżynier wydawał się rozbawiony.

- Jeszcze raz proszę panią o wybaczenie.

Usłyszała nutkę śmiechu w jego głosie i nie odpowiedziała.

- Ja również miałem guwernera - ciągnął. - Tyle że ja uwielbiałem matematykę i fizykę.

Reszta była okropna, chociaż lubiłem czytać wiersze w Dundrennan House, majątku mojego

wuja.

Często jeździłem tam z moimi trzema siostrami, żeby odwiedzać kuzynów, którzy są w tym

samym wieku.

- Trzy siostry!

- To panią dziwi? - zapytał z rozbawieniem. - Moi kuzyni Aedan i Neill oraz ja raz za razem

pakowaliśmy się w tarapaty, co aż w nadmiarze rekompensowało otaczające nas kobiece

wpływy. Ledwo z sukienek wyrosłem, a już zaczęliśmy planować, w jaki sposób unikać

dziewcząt i budować wieże i fortece w męskim towarzystwie. - Uśmiechnął się szeroko. -

Raczej nie spotkało się to z aprobatą.

Meg tak chciało się śmiać, że się poddała.

-1 wciąż buduje pan wieże.

Uśmiechnął się do niej.

75

- Na to wychodzi - powiedział i zaraz spoważniał. - I ani pani, ani baronowa nie zdołają

powstrzymać tego projektu, panno MacNeill. Jesteśmy tu i tutaj zostaniemy. ‘

- Nawet jeżeli nie mamy wyboru w sprawie latarni, chcemy wszyscy uniknąć zniszczeń na

naszej wyspie. Pracował pan wcześniej na Guga. Żałuję, że pan tam nie został, sir, i nie

zostawił Caransay w spokoju. A skoro już o tym mówimy, niech pan sobie poszuka innej

morskiej skały. Sgeir Caran to nie miejsce na pana latarnię.

- To najlepsza lokalizacja.

- Członkowie komisji i inżynierowie jednej nawet myśli nie poświęcili tradycjom, legendom

ani mieszkańcom wyspy.

- Czy mamy pozwolić na to, by legendy powstrzymały postęp, panno MacNeill? Pozwolić, by

z szacunku do tradycji potopiło się na rafie jeszcze więcej ludzi? - Podniósł głos, pokazując

na wodę. Zauważyła, że dał się ponieść rozdrażnieniu, co mu się rzadko zdarzało. Odwrócił

się od niej na moment i zaraz powściągnął wzburzenie. Widać po nim było, że z trudem

panuje nad gniewem. - Proszę powiedzieć swojej baronowej, że latarnia morska zostanie

zbudowana, a baraki pozostaną na Caransay. Jeżeli baronowa życzy sobie jeszcze te sprawy

ze mną omawiać, musi to zrobić osobiście. Żadnych więcej listów. Mam dość jej prawników i

oszustw.

- Oszustw! - Meg tak jak on pochyliła się do przodu. -Jak śmie pan mówić o...

- Proszę ze mną podejść kawałek dalej. - Chwycił Meg mocno za rękę i pociągnął za sobą, a

kiedy jej dotknął, zapłonęła cała. Poprowadził ją po pochyłości skalistego pagórka, przez

szorstkie, kwitnące wrzosy. Obejrzała się, by się upewnić, czy obie babki mają oko na laina, i

zobaczyła, że chłopiec wyszedł już z wody i znowu kopie w piasku.

Ze szczytu wzgórza mieli rozległy i piękny widok na zachodnią stronę wyspy. Dougal

pokazał na wysepkę Guga na północ od Caransay.

- Proszę tam popatrzeć, panno MacNeill. Co pani widzi?

- Gugę - powiedziała z uporem. - Z wciąż świeżymi bliznami po waszych kamieniołomach.

- Przyznaję. Co jeszcze?

Przyjrzała się.

-Nic .

- Dokładnie. Nasze baraki zniknęły.

- Och! - Przypomniała sobie, że w jednym z listów opisywał ze szczegółami, jak sztorm

pozbawił ich dachu nad głową.

76

- Zbudowaliśmy tam kilka chat. Nie ma ich już, jak pani widzi. Po raz drugi zmiotła je

wichura... stawialiśmy je dwa razy.

- Może powinien pan potraktować to jako przestrogę.

- Mówiłem już pani, że ja nie rezygnuję, panno MacNeill <-odrzekł krótko. - Guga to

niegościnna wysepka, właściwie pusta skała. Rozbiliśmy potem namioty i zamieszkaliśmy na

Muli. Zła pogoda i codzienne podróże morskie powodowały, że moj ludzie czuli się

przygnębieni i zdeprymowani. Lady Strathlin i jej prawnicy zignorowali moje prośby, więc

poinformowałem Komisję, że albo znajdziemy bezpieczne miejsce na nasze kwatery na

Caransay, albo prace ulegną poważnemu opóźnieniu.

- Mogliście je przerwać - wtrąciła.

Pochylił się ku niej.

- Nigdy. Ta latarnia stanie tam, gdzie powiedziałem.

-1 niech wszystkich cholera weźmie. To pan ma na myśli, sir? - Zwykle nie używała

podobnych wyrażeń, ale inżynier na^ wet okiem nie mrugnął. Czuła dziwną radość, że

przemawia do niego tak zuchwale.

- Coś w tym rodzaju - zgodził się.

- Po co się więc pan fatyguje i stara o spotkanie z baronową?

Pańskim zdaniem na to, co pan robi, potrzeba tylko pańskiego przyzwolenia.

- Chciałbym, by z nami współpracowała, zwłaszcza że potrzebować będziemy więcej

kamienia, a pochodzić on musi z Caransay!

- Co takiego! Nie może pan kopać na Caransay!

- Szczerze mówiąc, panno MacNeill, jeżeli tylko zechcę, to zgodnie z nakazem mogę. Ale

wolałbym uzyskać aprobatę baronowej. Kamień w tych pagórkach jest lepszej jakości niż na

wyspie Guga. To dobry granit z niewidoma defektami.

- Panie Stewart - oznajmiła Meg, wysoko unosząc głowę baronowa nigdy na to nie przystanie.

- Kamieniołom dałby więcej pracy zamieszkującym wyspę mężczyznom.

-I m nie potrzeba pracy. Baronowa pomaga mieszkańcom z wyspy. Nie chcemy, by nasza

Caransay została pogwałcona i zeszpecona.

- Zawsze pilnuję, by wszędzie tam, gdzie pracują moje brygady, krajobraz pozostał

nienaruszony.

- Na Caransay przez wieki człowiek niczego nie zmieniał.

77

-Jeśli wziąć pod uwagę, jak marnie wyglądają sprawy w regionach górskich i wyżynnych

Szkocji oraz na wyspach, modernizacja mogłaby zmienić sytuację na lepsze, panno MacNeill.

- Jest w tym coś bardzo złego, sir, kiedy postęp grozi zniszczeniem wielowiekowych

zwyczajów oraz nieprzeliczonych tysiącleci wspaniałej działalności natury. Sugerowałabym,

by traktował pan te kwatery jako tymczasowe, sir, bo nie pobędzie pan już na Caransay długo.

- Nadaje się pani na rzeczniczkę baronowej.

- Muszę wracać i zająć się Iainem. - Meg okręciła się na pięcie i zaczęła schodzić po stoku.

Inżynier ruszył za nią.

- Hej, hej, paniczu Iainie - zawołał, kiedy chłopiec do nich podbiegał.

- Czy widzieliście mnie w wodzie? - zapytał Iain. - Uczę się pływać! - Dumnie wypiął pierś.

- Widzieliśmy - zapewnił Dougal. - Kiedy się następnym razem spotkamy, młody człowieku,

własną osobą nauczę cię pokonywać grzywacze, jak powiadają w starych pieśniach. Co byś

na to powiedział?

- Nie! - wpadła mu w słowo Meg, dotykając ramienia Iaina. -Nie. Dougal spojrzał na nią

chmurnie.

- Skorzystałby na tej umiejętności, skoro mieszka tuż nad morzem.

Meg poczuła nagły lęk, jakby ostrzegawczo rozbrzmiał jej w uszach głęboki głos dzwonu.

- Nie ma potrzeby, by to pan go uczył. Miłego dnia, panie Stewart. Chodź, lainie. Musimy

wracać. - Wzięła chłopca za rękę i pociągnęła za sobą.

- Panie Stooar - zawołał Iain, odwracając się - do zobaczenia niedługo!

- Do zobaczenia - odpowiedział serdecznie Dougal.

Meg zabrała Iaina ze sobą do miejsca, gdzie czekały Thora i Elga. Obejrzała się przez ramię,

ale Dougal już zniknął. Dziwne, ale kiedy go nie zobaczyła, serce jej się boleśnie skurczyło.

To nieroztropne, poddawać się jego urokowi, mówiła sobie. Musi trzymać się z dala od

Dougala Stewarta i dopilnować, by opuścił wyspę.

Nigdy nie rezygnuję, tak jej powiedział.

No cóż, ona też nie zrezygnuje.

7

Ptaki z trzepotem poderwały się ze Sgeir Caran jak chmura popiołów na wietrze. Flara,

grzmiący ryk, pióropusz dymu i nagle z masywnej skały wystrzeliła fontanna odłamków.

78

Spadające kamienie wzburzyły wodę, tuzin łódek zaczął podskakiwać na rozchodzących się

falach.

Siedzący w rybackich łodziach ludzie wiwatowali i klaskali. Norrie przyłączył się do

okrzyków i uniósł rękę w pozdrowię-niu, a potem chwycił za wiosła. Thora, matka Elga oraz

Iain, którzy płynęli razem z nim, bili brawo i śmiali się ze wszystkimi.

Meg siedziała w milczeniu na dziobie podskakującej łodzi, nie była w stanie cieszyć się jak

oni oglądanym widowiskiem. Poświęciła sporo czasu i funduszy, starając się do czegoś

właśnie takiego nie dopuścić. Sgeir Caran nigdy już nie będzie taka sama. Wybuchy na

zawsze zmienią skałę i otaczającą ją od prawieków atmosferę.

Ale najbardziej się martwiła o zwierzęta i kolonie ptaków. Zachmurzyła się, widząc, jak

kolejne ptaki wzbijają się w powietrze niczym spirala czarnego dymu.

Następna wysoka aż pod niebo eksplozja również została przyjęta radosnym wrzaskiem i

oklaskami. Niektórzy z wyspiarzy, siedząc w rozproszonych po wodzie łodziach, przyglądali

się wybuchom od samego rana. Zaniedbali kosze na homary, sieci oraz codzienne obowiązki i

z dreszczykiem emocji patrzyli na gigantyczne, rozkwitające na jasnym niebie pióropusze

dymu i ognia. Nieco wcześniej Dougal Stewart wysłał swoich ludzi z prośbą, by ze względu

na bezpieczeństwo widzowie trzymali się z dala od skały. Posłuchali go i byli zdania, że

widok jest nadał cudowny.

Meg na własne oczy widziała pokazy pirotechniki w Edyn^ burgu, Londynie i Paryżu i

rozumiała, że dla wyspiarzy te wybuchy są czymś nowym i zabawnym. Ale kiedy na nie

patrzyła, czuła tylko smutek. Jej zdaniem wspaniałe piękno natury przewyższało wszelkie

fajerwerki i eksplozje wywoływane przez człowieka. Nic nie mogło równać się z majestatem

zorzy polarnej czy grozą sztormu i błyskawic.

Przez chwilę panowała cisza, potem buchnął znowu płomień i podniósł się ogromny

pióropusz dymu, a widzowie rozkrzyczeli się radośnie. Patrząc na to, Meg z całego serca

żałowała, że skała nie może na zawsze zostać niezmieniona, być sanctum sanctorum dla

ptaków i fok i pomnikiem starodawnych tradycji i legend. Sgeir Caran to miejsce tajemnic i

mocy, a dla niej osobiście miała szczególne, cenne jak skarb znaczenie.

W życiu wszystko się zmienia, zbyt często cudowne sny pierzchają o świcie. Dobrze

opanowała tę lekcję.

Drobny, łagodny deszczyk siąpił na kapelusz i ramiona szarego płaszcza Dougala, kiedy

inżynier wstępował na niskie łupkowe stopnie prowadzące do wejścia do Clachan Mor, unosił

dłoń i stukał w drzwi. Bardzo nie lubił chodzić w kapeluszu, ale tego dnia założył melonik, bo

79

tak wypadało. Czekając, przygiął mocniej rondo i uświadomił sobie, że zapomniał

rękawiczek. Cholerny świat. Wsunął dłoń do kieszeni. ‘

Po kilku chwilach drzwi sią otworzyły i pokazała się w nich wysoka, chuda kobieta ubrana w

czarną suknię, biały fartuszek i koronkowy czepeczek. Patrzyła na niego z góry nie tylko dla-r

tego, że stała o stopień wyżej; była chyba tego samego wzrostu co inżynier - a on na bosaka

liczył ponad sześć stóp.

Twarz miała kościstą i ponurą i w ogóle robiła wrażenie me* giery, choć jej srebrzyste włosy

pod małym czepeczkiem były delikatne i piękne. Stalowoszare oczy spoglądały surowo i

zimno. Kiedy od stóp do głów zmierzyła Dougala wzrokiem, poczuł się jak zaniedbany mały

chłopiec. Takim gniewnym spój* rżeniem piorunowali go w dzieciństwie wszyscy

nauczyciele, a wcześniej guwernantki.

Uśmiechnął się.

- Dzień dobry. Czy zastałem lady Strathlin?

Spodziewał się, że groźna niewiasta zatrzaśnie mu drzwi przed nosem.

- Kto składa wizytę? - Mówiła ze sztywną, wystudiowaną into*-; nacją, bez cienia szkockiego

czy miejscowego gaelickiego akcentu*

- Pan Dougal Stewart, inżynier nadzoru nad latarnią morską Caran, chciałby zobaczyć się z

lady Strathlin.

Nie przestawała się w niego wpatrywać, twarda i nieustępli-; wa. Bez wątpienia wiedziała

wszystko o zatargu inżyniera z bar ronową, podobnie jak cała reszta wyspiarzy.

Coś mignęło w półmroku za jej plecami. Stewart zajrzał przez ramię gospodyni do

frontowego holu. Zobaczył lśniące, wypolerowane drewno, błysk mosiądzów i kryształu,

stonowane odcienie tureckich dywanów, kryte brokatem meble. Za uchylonymi drzwiami

widział przez chwilę zastawioną rzędami książek ścianę. Wąskie drzwi szybko się zamknęły.

- Lady Strathlin nie ma obecnie w domu, sir - powiedziała kobieta. - Czy mogę prosić o

wizytówkę?

Wizytówka. Cholera. Zapomniał jej zabrać. W miejscach, gdzie kopano kamień albo

zakładano ładunki z czarnego prochu, nieczęsto potrzebne były wizytówki. Całe szczęście, że

ma przynajmniej surdut i kapelusz. Poklepał się po kieszeni, wyjął notesik i ogryzek ołówka i

nabazgrał swoje nazwisko i adres: Dougal Robertson Stewart, Zamek Kinnaird, Strathclyde,

obecnie Zatoka Innish, Caransay. Wyrwał kartkę i podał gospodyni.

Ujęła ją ostrożnie, jakby brała za ogon jakiegoś gryzonia, i cofnęła się o krok.

80

- Lady Strathlin zostanie poinformowana o pana wizycie. Do widzenia panu, sir. - Drzwi

zamknęły się ze zdecydowanym trzaśnięciem.

Dougal został na schodach w deszczu. Zbyt późno zdał sobie sprawę, że lady Strathlin uzna

prawdopodobnie nabazgraną ołówkiem „wizytówkę” za przejaw krańcowego grubiaństwa

oraz kompletnego braku dobrych manier i w ogóle nie zgodzi się na jego wizytę.

Westchnął i zszedł ze schodów.

Kiedy Norrie podpłynął bliżej do Sgeir Caran, Meg zauważyła pomost, którego tam wcześniej

nie było. Przeprowadzone przed kilkoma dniami roboty strzelnicze utworzyły w skale szeroką

półkę. Podniosła oczy wyżej i zobaczyła, że w naturalnym zboczu, które zawsze służyło jako

droga na szczyt, wyrąbano toporne stopnie.

Brygadzista Alan Clarke stał na pomoście, czekając na nich. Złapał linę, którą rzuciła Meg,

zawiązał na żelaznym pierścieniu, umocowanym w skale, a dopiero potem odwrócił się, by

pomóc gościowi wysiąść z łódki. Uścisk dłoni miał mocny i pewny. Clarke zbudowany był

potężnie, pod grzywą gęstych jasnych włosów lśniły jaskrawoniebieskie oczy. Meg

przypomniała sobie, jak miłe robił wrażenie za każdym razem, kiedy wymieniała z nim

pozdrowienia na Caransay. Zerknęła w górę, ale wśród stojących na skraju skały ludzi nie

zobaczyła Dougala Stewarta.

- Dzień dobry, panno MacNeiłl, witamy - odezwał się wesoło Alan Clarke. -1 pana MacNeilla

również! Pan Stewart powiedział, że być może przyjedziecie państwo popatrzeć, jakie

poczyniliśmy postępy. - Poprowadził przybyłych w stronę stopni - Obawiam się, że po

wybuchach na górze jest trochę nieporządku. Proszę iść ostrożnie. - Prowadził ich, asekurując

od zewnętrznej strony schodów.

Dotarłszy na wysoki, płaski szczyt skały, Meg rozejrzała się z konsternacją. Sgeir Caran

zdawała się kiedyś taka samotna i odosobniona. Teraz niepodzielnie panował na niej chaos.

Na samym środku poczesne miejsce zajmował wielki krater, wokół niego ułożono w stosy

pokruszone kamienie i obrobione głazy. Podzieleni na grupy mężczyźni pracowali,

posługując się narzędziami i jakimś hałaśliwym sprzętem. Gdzie popatrzyła, wszędzie walały

się plandeki, liny, beczki, drewniane skrzynie, płyty kamienne i warsztaty. Dwóch kowali

ustawiło z boku kuźnię i przy blasku jaskrawopomarańczowych płomieni kuło żelazne pręty.

Przymocowane do jakiejś parowej maszyny ramiona dźwigów wystawały za skraj skały, a

rozkołysane liny i platformy opadały do wody.

Kilku ludzi kręciło korbami przy dwóch olbrzymich bębnach, odwijając ciężkie liny i węże i

opuszczając je w dół do robotników, którzy pracowali pod ścianą skalną, inni obsługiwali coś,

81

co przypominało gigantyczne miechy. W pobliżu stało jeszcze paru: wyglądali za skraj

urwiska i głośno wydawali polecenia.

Nakładające się na siebie, hałaśliwe okrzyki, odgłosy kucia i warkot maszynerii nie ustawały

ani na chwilę. Równomierny poszum fal i delikatne krzyki ptaków tworzyły pastelowe,

swojskie tło dla bardziej brutalnych nowoczesnych dźwięków.

Meg odwróciła się powoli, przytłoczona wrażeniami. Wiatr szarpał jej spódnicę, otuliła

szczelniej szalem ramiona. Pogoda była ciepła i słoneczna, ale na szczycie skały wiatr zawsze

przejmował chłodem.

-Zbudowaliśmy nabrzeże, żeby móc podprowadzać barki i platformy jak najbliżej -

powiedział Alan Clarke, wyjaśniając jej, co widzi na placu budowy. - Ciągle ładujemy i

rozładowujemy ekwipunek i materiały, a teraz, kiedy mamy już gotowy wykop pod

fundamenty, przewoziliśmy obrobione kamienie, wydobyte wcześniej na wyspie Guga.

Kiwnęła głową i przyglądała się, jak kamieniarze, posługując się młotami i dłutami,

wygładzają olbrzymie głazy tak, by pasowały one do siebie, kiedy będą tworzyły podstawę

wieży. Kilka bloków opuszczono już na miejsce i obłożono zaprawą. Wykop w płaskim

szczycie skały był olbrzymi - co najmniej osiemdziesiąt stóp w obwodzie i niemal dwie stopy

głębokości, jak wyjaśnił Alan.

- Żurawi używamy, żeby wydźwignąć kamienie i inne materiały na ten poziom - mówił

Clarke, pokazując na część maszynerii. - Większość bloków waży po kilka ton. Nie możemy

tu sprowadzić koni ani wołów, to oczywiste, chociaż wykorzystywaliśmy je na wyspie Guga

do transportu głazów z kamieniołomu. Posługujemy się żurawiami, bloczkami i rolkami.

Tydzień trwało, zanim dostarczyliśmy na górę sprzęt i zaopatrzenie i wszystko

umocowaliśmy. Widzi pani? Tam zbudowaliśmy sobie chatkę na nasze rzeczy.

„Chatka” była wysoką budowlą ustawioną na drugim końcu Sgeir Caran, gdzie skała

wystrzelała w niebo kamienną iglicą. Budowla przypominała kształtem olbrzymiego pająka,

metalowe ściany i dach spoczywały na wysokich nitowanych słupach, osadzonych w

kamiennym podłożu.

- Pan Stewart niepokoił się, że fale i wiatr mogą zniszczyć nasze dzieło, dlatego

zbudowaliśmy ją tak, by przetrwała niepogodę. Magazynujemy w niej materiały, starczyło też

miejsca na hamaki i piecyk do gotowania, więc ludzie mogą przenocować na skale, jeżeli

pogoda się zepsuje.

- Nic z tego - powiedział Norrie. - Porządny sztorm rozniesie tę waszą „chatkę” jak domek z

kart.

- Mam nadzieję, że nie. Powbijaliśmy szpikulce głęboko w skałę.

82

- Gdzie jest pan Stewart? - zapytała Meg.

Clarke odwrócił się i spojrzał w stronę urwiska. Na skraju skały obsługa obracała za pomocą

korby wielki bęben.

- Pojawi się za chwilę.

Gdzieś poza zasięgiem wzroku słychać było okrzyki i łomotanie młotów, więc Meg założyła,

że Dougal pewnie jest tam zajęty. 2 jego listów do baronowej dowiedziała się, że nigdy nie

wahał się zakasać rękawów i pracować razem ze swymi ludźmi. A chociaż powiększało to

niechętny szacunek, jakim darzyła inżyniera i jego zaangażowanie, nadal żałowała, że latarni

nie dało się wybudować gdzie indziej.

Rozejrzała się i westchnęła. Nawet gdyby brygada miała się wynieść nazajutrz, Sgeir Caran

nigdy już nie będzie taka sama. Wznosząca się na drugim końcu skały iglica pozostała

niezmieniona. Stanowiła dramatyczne tło dla przyszłej latarni i dawała osłonę przed wiatrem.

Dalej, w szczelinach północnej ściany skały, kryła się ta płytka jaskinia, w której kiedyś

razem z Dougalem znaleźli schronienie i pociechę.

Serce Meg zaczęło uderzać szybciej. Od tamtej pory wielokrotnie bywała na Sgeir Caran, by

szkicować zwierzęta, i za każdym razem, patrząc na jaskinię, w której jej życie zmieniło się

tak nieodwracalnie, czuła potajemny radosny dreszcz i... odrobinę żalu. Teraz z przerażeniem

czekała na chwilę, kiedy spotka się na Sgeir Caran z Dougalem Stewartem.

Alan Clarke podszedł na skraj urwiska, do miejsca, gdzie zainstalowano żelazne rusztowanie.

Ludzie obsługujący hałaśliwe korby i pompy kierowali grubymi, spełzającymi za krawędź

linami i wężami. Clarke podniósł wąż zakończony czymś w rodzaju lejka, krzyknął do niego,

posłuchał odpowiedzi i wydał ludziom polecenie. W szalonym pośpiechu zaczęli nawijać liny

i węże na bębny.

Brygadzista przywołał skinieniem ręki Meg i Norriego w stronę rusztowania.

- Tylko ostrożnie, panno MacNeill. Pan Stewart zły byłby na mnie, gdybym pozwolił, by jego

śliczny gość wpadł do wody.

Meg zobaczyła ze zdumieniem, że daleko w dole liny i węże zanurzają się pod wodę. Obsługa

nawijała je miarowo na bębny i po chwili woda zaczęła bulgotać.

- A, już go widać - powiedział Clarke, kiedy z morza wychynęła, kołysząc się na linach,

platforma.

83

Na deskach jechała jakaś potworna istota, blada, przemoczona i napuchnięta. Zamiast głowy

miała kulę, przednie i tylne łapy były ogromne. Woda tryskała z bestii i spływała z platformy,

kiedy liny podciągały ją na szczyt skały. Norrie aż krzyknął ze zdumienia.

Meg widziała już nurków na grawiurach, ale nigdy na żywo.

- Czy to pan Stewart? - zapytała.

- O, tak - zapewnił Alan Clarke. - Zjechał na głębinę, żeby popatrzeć na podstawę skały.

- Ha - mruknął Norrie. - Matka ma rację. To jest twój kelpie. Meg popatrzyła na dziadka,

mrugając powiekami, a on uśmiechnął się szeroko i odwrócił, by przyglądać się nurkowi

Kiedy platforma podjechała wyżej, Meg przez chwilę widziała twarz Dougala za małymi

okienkami, osadzonymi z przodu i po bokach w mosiężno-miedzianym hełmie. Przy hełmie

były też trzy zawory z przymocowanymi do nich wężami. Dwa, wijąc się, pełzły w kierunku

miechów. Meg uświadomiła sobie, że w ten sposób pompowano do hełmu powietrze. Trzeci

wąż kończył się lejkiem, który Alan wykorzystał jako megafon.

Wiedziała, że nurkowie często schodzą pod wodę podczas akcji ratunkowych i przy budowie

mostów oraz doków. Bank Mathesona sfinansował takie przedsięwzięcie przy wschodnim

wybrzeżu Szkocji. Nigdy jednak nie sądziła, że nurkowie mogą przydać się również przy

budowie latarni morskich.

Platforma podjechała do poziomu urwiska. Ludzie chwycili za liny, by przyciągnąć ją w

bezpieczne miejsce. Część z nich utrzymywała platformę w bezruchu, inni wzięli Dougala

pod ręce i pomagali mu, kiedy szedł. Kroczył powoli i niezdarnie i Meg uświadomiła sobie,

że kombinezon nurka, hełm, buty i pas z balastem to razem ogromny ciężar. Inżynier opadł na

kamienną ławę, jego pomocnicy odkręcili mocujące hełm śruby, a ktoś inny pochylił się, by

odpiąć wodoszczelne rękawice.

Kiedy zdjęto już hełm i rękawice, Dougal podniósł gołą dłoń, by zmierzwić sobie włosy i

potrzeć twarz. Zakaszlał, napił się wody z podanej mu chochli i wyprostował się.

-Panno MacNeill - powiedział półgłosem - witam na Sgeir Caran.

Meg zajrzała w te przenikliwe zielone oczy i poczuła, że palą ją policzki. Przed siedmiu laty

również wynurzył się z morza. Serce jej mocno łomotało, kiedy zastanawiała się, czy matka

Elga mimo wszystko nie ma racji.

- Panie Stewart - odezwała się opanowanym tonem - zdecydowaliśmy się przyjąć pana

zaproszenie, żeby zobaczyć, jak postępują prace przy latarni morskiej.

- To dobrze. Witam, panie MacNeill. Jak tylko uwolnię się od ekwipunku, pan Clarke i ja

oprowadzimy państwa. - Odwrócił się do Alana Clarke. - Evan?

84

Clarke pokazał na krawędź.

-Już go mają.

Meg zobaczyła, że obsługa opuściła w dół następną platfor

mę, by wyciągnąć na powierzchnię jeszcze jednego nurka, który teraz pokazał się nad

urwiskiem. Wyekwipowany był identycz1nie jak Dougal, a obok jego obutych w ołów stóp

leżało wiele różnych narzędzi. Ludzie pobiegli mu pomóc i podtrzymywali go, kiedy ciężko

stąpał, ociekając wodą, by usiąść wreszcie obok Dfifugala.

- Popatrz tylko. Dwóch kelpie - mruknął Norrie. - Thora i moja matka z radością się o tym

wszystkim dowiedzą! Martwiły się, że przez tę budowę kelpie będą się trzymać z dala od

Sgeir Caran. Teraz możemy im powiedzieć, że wciąż tutaj są.-W oczach miał wesołe błyski.

Wszyscy roześmieli się z żartu Norriego, tylko Meg się zachmurzyła.

Zdjęto drugi mosiężny hełm i nurek zaczerpnął tchu, pocierając sobie twarz podobnie jak to

wcześniej robił Dougal. Włosy miał ciemne i mocno skręcone, a oczy wyjątkowo piękne

przejrzyste, orzechowe, w oprawie atramentowoczarnych rzęs pod prostymi brwiami.

Wymamrotał coś do pomocników, skinęli sobie z Dougalem głowami, potem powitał

Norriego i Meg uprzejmym ukłonem, patrząc na nich ze spokojnym zaciekawieniem.

- Pani - odezwał się - jestem Evan Mackenzie. Miło mi panią widzieć.

- Proszę pozwolić, że przedstawię naszych gości - powiedział Dougal. - Panna Margaret

MacNeill z Camus nan Fraoch na Caransay. Evan Mackenzie z Glencarron.

- Panie Mackenzie - powitała go Meg. Wyglądał znajomo, chociaż nie mogła sobie

przypomnieć, skąd go zna. Żywy uśmiech rozjaśnił poważną twarz Evana, który

równocześnie przyglądał się Meg tak uważnie, że zaczęła zastanawiać się, czy nie poznał w

niej lady Strathlin.

Z obydwu nurków zdjęto szerokie mosiężne kołnierze, obciążone pasy oraz ołowiane buty.

Potem Dougal i Mackenzie wstali w ociekających wodą kombinezonach i szeroko rozłożyli

ręce. Ludzie krzątali się wokół nich jak giermkowie asystują-cy rycerzom w zbroi. Poodpinali

klamry i haftki, a następnie ściągnęli im górne części kombinezonów aż do pasa. Nurkowie

pod spodem mieli po kilka warstw grubej wełnianej bielizny, ale mimo to dało się zauważyć

zarysy potężnych mięśni na ich torsach. Evan Mackenzie był jeszcze wyższy niż Dougal i

równie urodziwy. Meg aż dech zapierało, kiedy patrzyła na obu mężczyzn.

85

Na widok Dougala coś zaczynało się trzepotać głęboko w jej wnętrzu, ogarniało ją uczucie

nieokreślone, ale bliskie euforii, budziły się reakcje, których się wyprzeć nie mogła, chociaż

mogła udawać, że w ogóle nic do tego człowieka nie czuje. Z bólem serca przypomniała

sobie, jak po raz pierwszy pojawił się na skale przed laty, jak usiadł rozdygotany i nagi i jak

dała mu swoją chustę.

- Proszę mi wybaczyć - mówił tymczasem Dougal, kłaniając się jej - że jestem tak

niestosownie ubrany.

Meg się zdenerwowała; miała czasami wrażenie, że Dougal bezbłędnie czyta w jej myślach.

Potrząsnęła głową.

- Trudno nazywać takie ubranie niestosownym, skoro jest tu

na swoim miejscu.

Uśmiechnął się wesoło.

-T o prawda, że schodzenie „na głębinę”, jak to nazywa

Alan, stanowi w pewnym stopniu okoliczności łagodzące. Zapytawszy Dougala o pozwolenie,

Norrie podniósł rękaw kombinezonu, by mu się przyjrzeć.

- Człowiekowi musi być ciężko i gorąco, jak się w to ubierze, prawda? Trzeba mocnego

chłopa, żeby w takim ekwipunku ustał na nogach. A co zatrzymuje wodę, jak jesteście w

morzu?

- Kombinezon to warstwa gumy umieszczona między dwoma warstwami impregnowanego

płótna - wyjaśnił Dougal. Jest bardzo ciężki. A jak do niego dodać ołowiane buty, pas, hełm i

napierśnik, to ledwo się człowiek może ruszyć na stałym lądzie. Pod wodą nie jest tak źle,

dzięki naturalnej sile wyporu. Cały ten ciężar pomaga człowiekowi pójść na dno i utrzymuje

go tam. W przeciwnym razie wypłynąłby za szybko znowu na powierzchnię i mógłby na tym

ucierpieć.

- Kiedy człowiek zejdzie na głębinę, musi wynurzać się powoli, inaczej umrze - wyjaśnił

Alan Clarke.

- Brzmi to dosyć groźnie - zauważyła Meg.

Dougal wzruszy! ramionami.

- W pewnym stopniu.

Alan prychnąl.

- Nurkowanie jest bardzo niebezpieczne, panienko. I dlatego Dougal Stewart tak je lubi:

znany jest ze swej brawury i zuchwalstwa, ale kiedy nurkuje, musi postępować z rozwagą.

86

Można by więc rzec, że ta niebezpieczna praca trzyma chłopaka w ryzach. Nie pozwala mu na

różne wybryki, być może dopuszczalne gdzie indziej. - Uśmiechnął się szeroko do Dougala.

- Zuchwalec z pana, co? - zapytał Norrie.

-Tak powiadają - odrzekł Dougal i tym razem popatrzył prosto na Meg, a jego oczy błysnęły

zielonym ogniem. Meg odpowiedziała mu śmiałym spojrzeniem.

- Na jaką głębokość może pan zejść w tym sprzęcie? - pytał Norrie.

- Na sto osiemdziesiąt stóp, bez trudu. Schodziłem do niemal dwustu, chociaż zwykle się tego

nie robi.

- Człowiek nie powinien schodzić głębiej i spodziewać się, że

przeżyje - wtrącił Alan Clarke. Meg spojrzała na niego.

- Czy pan też nurkuje, panie Clarke?

- Zostawiam to takim typom jak pan Stewart i pan Macken

zie, którym nie przeszkadza odrobina ryzyka. Meg zerknęła na Mackenziego.

- A więc panu nurkowanie odpowiada?

Przestał wycierać sobie włosy i się uśmiechnął.

- Wychodzi na to, że tak.

- Mackenzie schodził na głębinę i wspinał się też na góry, wysoko, jak najwyżej - powiedział

Alan. - Twierdzi, że woli przebywać na wysokościach.

- No cóż, nie jest tam tak mokro - przyznał Mackenzie, rozśmieszając Dougala.

Norrie bacznie przyglądał się hełmowi, jego uszczelnionym, oszklonym otworom oraz

zaworom.

- Powietrze wchodzi tędy?

- Tak. Pompuje się je przez węże - wyjaśnił Dougal. - Czyste powietrze dochodzi przez ten

zawór, a zepsute uchodzi przez

ten. - Pokazał palcem. - Trzeci zawór połączony jest z rurą do porozumiewania się, umożliwia

kontakty z ludźmi na powierzchni.

- Cała ekipa musi pracować, żeby jeden człowiek mógł bezpiecznie zejść na głębinę -

zauważył Alan.

87

- A ludzie przy pompach są najważniejsi ze wszystkich - dodał Dougal. - Nasze życie

dosłownie spoczywa w ich rękach.

- To wielka prawda - zgodził się Mackenzie. Wstał. - Douga-Iu, będę w biurze. Chcę

zanotować, co tam na dole widzieliśmy. Kilka rysunków pomoże nam ocenić stan skały.

Dougal kiwnął głową.

- Ja oprowadzę gości po terenie. - Ujął Meg pod łokieć. Rozmawiał z Norriem i Alanem,

dotykając równocześnie jej ręki. A Meg aż dech zapierało, taką radość wywoływało w niej to

delikatne dotknięcie.

- Evan Mackenzie z Głencarron? - zapytała, zerkając na Dougala. - Czy właścicielem tego

majątku nie jest hrabia Kildonan?

- Głencarron należy do pana Mackenzie - wyjaśnił półgłosem Dougal. - Prawdę mówiąc,

Evan jest dziedzicem hrabiego i wicehrabią, chociaż nie lubi używać tytułu lorda Głencarron.

Słyszała pani o jego ojcu, jak przypuszczam.

- Cieszy się głośną, ale złą sławą. Jest bardzo znienawidzony na północy - powiedziała. -

Zyskał sobie paskudną reputację, kiedy z takim okrucieństwem wyrzucał poddanych ze

swoich ziem, żeby na ich miejsce wpuścić owce.

Dougal przytaknął.

- Evan nie chce mieć z ojcem do czynienia i, mówiąc o sobie, używa tylko rodzinnego

nazwiska i nazwy własnego majątku. Ale doszły mnie ostatnio słuchy, że stary hrabia ciężko

zachorował. Jeżeli zejdzie z tego świata, zostawi tytuł lorda Kildonan spadkobiercy, któremu

nie zależy na tym, by po ojcu odziedziczyć choćby jedną monetę czy kawałek drewna. Evan

woli pracować jako inżynier. Projektuje mosty i porty, jak dotąd przeważnie na wybrzeżu

wschodnim. Chodziliśmy razem na uniwersytet, z nim i z moim kuzynem, sir Aedanem

MacBride.

Meg kiwnęła głową, bo słyszała, jakie konstrukcje stawiał inżynier MacBride na peryferiach

Szkocji. Sama sfinansowała część tych prac i więcej wiedziała o budowanych w Szkocji

mostach i drogach, niż Dougal Stewart mógł sobie wyobrazić.

- Poza tym pan Mackenzie musi być doświadczonym nurkiem - powiedziała.

Dougal przytaknął, wziął od Alana Clarke ręcznik, wytarł nim sobie czoło i zarzucił na kark.

- Bardzo kompetentnym, a do tego jest ekspertem w nowej nauce o nazwie geologia.

Prosiłem, żeby przyjechał tu i posłużył mi radą przy ocenie stanu skalnego podłoża.

88

-Jednak pan Stewart to mistrz nurkowania - wtrącił Alan Clarke. - Nie znajdzie się drugiego

człowieka o takich umiejętnościach w całej Szkocji. Zupełnie jakby się w wodzie urodził. Z

trudem udaje go się wyciągnąć i chociaż przeżył na morzu, co swoje, zawsze tam wraca.

- Co przeżył? - zapytała Meg.

Dougal wzruszył ramionami. • - Między innymi kiedyś się rozbiłem. Jeżeli pani pozwoli,

panno MacNeill, pójdę się przebrać w coś suchego. - Ruszył po płaskim szczycie skały w

stronę tych dziwacznych metalowych baraków, w których wcześniej zniknął Mackenzie.

Rozbił się. Oczy Meg się zwęziły; zastanawiała się, czy dlatego Dougal Stewart jest tak

nieustępliwy, kiedy chodziło o budowę tej latarni. Może rozbił się na rafie Caran, a może

spotkała go tam tragedia i kogoś stracił? .

Zapewnił ją, że porozmawiają ze sobą, i była wtedy tą perspektywą przerażona. Teraz nie

mogła się doczekać, kiedy dowie się o nim więcej. Na razie na każdym kroku ją zaskakiwał.

Zachowanie i słowa Dougala z ostatnich kilku dni nie pogOr dziły Meg z jego wybrykiem

sprzed siedmiu lat. To prawda, że musiał się w tym czasie zmienić. Ona też się zmieniła,

dojrzała, wykształciła w sobie głębokie współczucie dla innych i więcej-szacunku dla siebie.

Dopuszczała też taką możliwość, że nigdy nie powtórzyłby teraz tego, co zrobił przed laty.

Ale nie potrafiła ot tak wybaczyć mu przeszłości.

8

Kiedy Dougal wrócił, Meg spojrzała na niego z widoczną ulgą. Wyczytał w jej wzroku

nadzieję, że uratuje ją przed Alanem, który z entuzjazmem wygłaszał wykład na temat

obliczeń koniecznych do projektowania latarni morskich. Najwyraźniej wyspiarze dość już się

dowiedzieli o tym, w jaki sposób, uwzględniając wysokość oraz masę wieży, oznaczyć jej

wytrzymałość, odnosząc ją do przeliczonej na funty na cal kwadratowy siły uderzeniowej fali

sztormowej.

-Panno MacNeill, czy ma pani jakieś pytania, na które mógłbym odpowiedzieć? - W myślach

Dougal zaczął już zwracać się do niej „Meg” - to proste, niewymyślne imię dobrze do

dziewczyny pasowało.

Ironiczny błysk w zielononiebieskich oczach dał mu do zrozumienia, że pytania, które

naprawdę chciałaby zadać, nie będą dotyczyły latarni.

- Przyznam, że zdarzało mi się zastanawiać, jak też wygląda

świat pod wodą - powiedziała w końcu. To przynajmniej mógł jej od razu wyjaśnić. -Jest tam

naprawdę jak w bajce. To całkiem inne królestwo:

spokojne, piękne, fantastyczne. Kiedy z góry napływa jasne światło, kolory są bardzo

jaskrawe i z łatwością zobaczyć można formacje korali i falujące pola krasnorostów.

89

Zdumiewające są też przeróżne ryby i inne stworzenia morskie. - Opisał kilka z nich. Jest

nieprawdopodobnie zimno, więc wkładamy po kilka warstw bielizny pod nadymane

powietrzem gumowe kombinezony. I więcej tam hałasu, niż mogłaby pani sądzić - dodał z

uśmiechem - bo słychać szum fal, koralowce poskrzypują w prądach wodnych, a kamienie i

skały ze stukotem obijają się o siebie.

- Brzmi to fascynująco i może nielicho korcić... tych, którz^f lubią ryzyko.

- Przekonany jestem, że każdy mógłby nurkować, pod wa<-runkiem że otrzymałby

odpowiednie wyposażenie, został we właściwy sposób przeszkolony i miałby na powierzchni

przy-, zwoitą ekipę, która dopilnowałaby wszystkiego. Naprawdę, to całkiem przyjemne

zajęcie. W słoneczne dni, kiedy woda jest spokojna, można, stojąc na dnie, oglądać chmury i

niebo. A no-, cą widać czasami nawet księżyc i gwiazdy.

-Jeżeli istnieje jakiś Czarodziejski Świat - szepnęła Meg* musi być równie fantastyczny jak

głębiny morza.

- Niewykluczone. Ja wierzę w istnienie legendarnej Krainy’

pod Falami, która, jak powiadają, jest bardzo piękna. Meg pokiwała głową.

- Tir io Thuinn. Mówią, że leży gdzieś na największej głębinie w okolicach Hebrydów. Ponoć

zamieszkujące ją istoty chodzą między nami w postaci ludzkiej, tak że nie rozpoznajemy w

nich boginek morskich, selkie, kelpie i innych.

- Ciekawe. - Dougal przechylił na bok głowę i uśmiechnął się do niej.

-A co pan robił tam pod falami? - dopytywał się Norrie MacNeill.

- Sprawdzałem podłoże skały, chciałem upewnić się, czy nie uszkodziły go eksplozje.

Mogłaby w nim pojawić się lub poszerzyć jakaś szczelina, kiedy na górze stanie już ciężka

kamienna wieża.

Stary człowiek pokiwał głową, potem odwrócił się do Alana, żeby dowiedzieć się czegoś

więcej o wybuchach, które go fascynowały.

Meg przechyliła na bok głowę.

-1 znalazł pan coś?

- Pod wodą niewiele - powiedział półgłosem, żeby tylko ona go usłyszała - ale kiedy się

wynurzyłem, na skale czekała boginka morska.-Meg zamrugała, a Dougal się uśmiechnął,

pełen serdeczności i sympatii dla niej, oraz radości, że w końcu jednak okazała się

prawdziwa. Dziwnym zbiegiem okoliczności zetknęli się ze sobą w jednym czasie i miejscu, a

90

rozpaczliwe pragnienie niosącego otuchę kontaktu w naturalny sposób przerodziło się w

namiętność. Jakim cudem miał jednak tę dziewczynę przekonać, że w noc, którą uważał

wtedy za ostatnią w swoim życiu, wziął ją za istotę czarodziejską?

- No cóż - podjął przerwany wątek - pokład, z którego wyrasta ta skała, jest przeogromny, nie

skończyliśmy więc jeszcze naszych badań. Na razie podłoże wygląda na stabilne, ale poczuję

się usatysfakcjonowany dopiero wtedy, kiedy sprawdzę je co do cala.

- Żałuję, że sama nie mogę zejść pod wodę - odezwała się Meg.

- Ty, dziewuszko?! - Norrie odwrócił się i zachichotał.

- Jestem mocna i dobrze pływam, a w młodości często nurkowałam z moimi kuzynami -

powiedziała. - Niech dziadek sobie przypomni, że kiedyś skakałam do wody z tej właśnie

skały.

- To zupełnie co innego niż nurkowanie w ciężkim kombinezonie - zwrócił jej uwagę Alan

Clarke. - Nie sądzę, by dziewczyna temu podołała... i chyba nawet nie powinna próbować.

- Ta tutaj jest zdania, że cały świat stoi przed nią otworem -mruknął Norrie, puszczając do

nich oko - i nic w tym dziwnego.

Dougalowi powyższa wymiana zdań wydała się dosyć dziwaczna, zwłaszcza że Meg

spojrzała na dziadka chmurnie, jakby go chciała uciszyć.

- Chętnie na własne oczy zobaczyłabym to, co opisywał pan Stewart - obstawała przy swoim.

- Gdybym mogła zanurkować choć raz, zrobiłabym później kilka rysunków korali, ryb i temu

podobnych, i zamieściła je w moim szkicowniku.

Dougal zdał sobie sprawę, że Meg mówi poważnie.

- Nie jest to całkiem wykluczone - rzekł spokojnie. Meg kiwnęła głową i uśmiechnęła się

promiennie. - Do takiego przedsięwzięcia potrzeba odwagi... ale pewien jestem, że tej pani

nie brakuje. - Widział przecież, jak stawiała czoło wichurze tak potężnej, że mogłaby roznieść

skałę pod ich stopami.

- Panna MacNeill to drobna dziewuszka, a ciężar jest okrutny - wpadł mu w słowo Alan. - Nie

ustałaby w takim kombinezonie.

- Na lądzie trzeba by jej było pomóc - zgodził się Dougal. Ale kiedy by się już zanurzyła,

dzięki sile wyporu poradziłaby sobie świetnie. Panna MacNeill wygląda na delikatną i kruchą,

ale podejrzewam, że starczyłoby jej sił, nie mówiąc już o uporze, by zanurkować na głębinę.

91

- Ach - wycedził Norrie. - Tutaj ma pan słuszność. Osiągnie wszystko, co jej się zachce

osiągnąć, i to po cichutku. Nie będzie się awanturować ani o tym gadać, ale jeszcze się

człowiek nie połapie, a ona już zrobi dokładnie to, co miała zakazane.

- Mimo to dziewczęta nie powinny nurkować - stwierdził

stanowczo Alan. Meg rzuciła im pełne determinacji spojrzenie.

- Mówię tylko, że kiedyś chciałabym spróbować.

-1 może kiedyś będzie to możliwe - powiedział Dougal -chociaż ze względów praktycznych

nie tutaj, na terenie budowy. Poza tym są w morzu stworzenia, które w jednej chwili by panią

porwały.

Popatrzyła na niego ostro.

- O? Kelpie?

- Myślałem o rekinach długoszparach.

- Ach, długoszpar by jej nie porwał - mruknął Norrie. - Ale kelpie... przy nim to musiałaby się

pilnować. Zwłaszcza na Sgeir Caran.

Dougal wpatrywał się w oczy Meg przez dłuższą chwilę, aż wreszcie odwróciła wzrok.

Alan nie mógł już się doczekać, kiedy zaczną zwiedzanie, i poprowadził ich po płaskim

szczycie skały, żeby pokazać zniwelowany dół pod fundamenty. Wokół szerokiego na

trzydzieści stóp i głębokiego na niemal dwie stopy zagłębienia trwała wytężona krzątanina.

Na dole ludzie zmiatali odłamki, na górze kamieniarze młotami i dłutami przycinali wielkie

bloki szarego granitu, z których kilka zostało już wpasowanych w obwód. Kiedy podeszli,

opuszczano właśnie w dół na linach i wielokrążkach kolejny blok.

- Mury - powiedział Alan-będą miały u podstawy niemal dziewięć stóp grubości, żeby mogły

opierać się falom i sztormom. Im wyżej, tym będą cieńsze. Trzeba przeliczyć, jakie rozmiary

muszą mieć kamienne bloki, by oprzeć się najpotężniejszej nawet wichurze. U dołu mury

będą miały taką krzywiznę - zilustrował ją machnięciem ręki-żeby skompensować uderzenie

bałwanów w wieżę. Każdy kamień przycięto z dokładnością do jednej ósmej cala, według

specyfikacji pana Stewarta. Starannie zaplanował ich kształt, żeby pasowały do siebie jak

ulał.

- Opieramy się na projektach baszt średniowiecznych - uzupełnił Dougal. - Budowla o

zaokrąglonym kształcie łatwiej może oprzeć się potężnemu sztormowi na tej samej zasadzie,

na jakiej strzały i kule armatnie ześlizgiwały się po okrągłych wieżach.

- Ile ona będzie miała na wysokość, jak pan mówił? - zapytał Norrie.

92

- Sto osiem stóp do dachu - odpowiedział Dougal. - Promień światła widać będzie z

odległości około osiemnastu mil w pogodną noc.

- We mgle i deszczu nie będzie tyle mierzył - zwrócił mu uwagę Norrie.

- Prawda - zgodził się Dougal. - Ale z całą pewnością w najgęstszej nawet zupie światło

będzie widoczne na odległość kilku mil i ostrzeże żeglarzy, że w tej okolicy są niebezpieczne

skały. Zainstalujemy też dzwon, by przy złej widoczności nadawać sygnały ostrzegawcze.

-Jak długo to potrwa, zanim latarnia zacznie działać? - chciał się dowiedzieć Norrie.

- Mam nadzieję, że do przyszłego lata skończymy, jeżeli pogoda dopisze. Sztormy i ostre

wichury mogą przewlekać pracę w nieskończoność.

- Ach, jak przyjdzie paskudna pogoda, to zwali tę waszą wieżę i tyle, chłopcze - ostrzegł

Norrie. - Tu, na rafie, sztorm naprawdę potrafi się rozszaleć.

- Ano - powiedział Dougal ochryple. - Przeżyłem na tej skale niejeden sztorm. - Nie spojrzał

na Meg, ale wyczuwał jej obecność przy swoim boku.

- Na Caransay wielu z nas uważa, że w ogóle nie da się tu zbudować tej pana wieży. Morze

zabierze ją jak swoją. - Norrie niedbale machnął ręką.

- To uszczęśliwiłoby baronową. Ale ja jestem zdecydowany.

- A Dougal zawsze osiąga to, czego pragnie - wycedził Alan.

- Doprawdy? - odezwała się Meg, spoglądając na inżyniera. Dougal pochylił ku niej głowę.

- Doprawdy.

Policzki Meg spłonęły tak ostrym różem, że Stewart zaczął

podejrzewać, iż jej rumieniec wywołały te same burzliwe emocje, które kipiały w jego

wnętrzu. Może jednak ich źródłem był raczej ostry wiatr albo palące słońce? Przypomniał

sobie, że Meg przecież go nawet nie lubi i ma ku temu dobre powody. Teraz chciał zdobyć jej

szacunek. Nie było to zadanie łatwe, ale nie dopuści, by cokolwiek mu w tym przeszkodziło.

Miał w stosunku do Meg poważny dług i zamierzał go spłacić.

Tym razem nie ściągnie na nią hańby, jak to nieumyślnie uczynił w przeszłości. Tym razem

będzie zabiegał o względy Meg i podbije jej serce. Tym razem...

Poczuł się nagle tak, jakby w piersi rozdzwonił mu się triumfalnie dzwon. Dougal popatrzył

na stojącą obok promienną złor cistą dziewczynę, zajrzał w jej wspaniałe zielononiebieskie

oczy, i już wiedział.

93

Kochał ją od lat, chociaż ukrywał to uczucie w jakimś potajemnym zakątku serca, chociaż

przekonany był, że mu się tylko śniła. Ale okazała się prawdziwą kobietą z krwi i kości, koS

bietą o czułym sercu. Jego wola i duch okrzepły. Wstrząsnęła,” nim intensywność tego, co

czuł.

Już raz ją skrzywdził w przeszłości, a teraz latarnia morska zagrażała wszystkiemu, co dla

niej drogie. Winien jej był przynajmniej propozycję małżeństwa, by zrekompensować dawną

krzywdę, to oczywiste. Wcześniej nawet nie myślał w ten sposób o kobietach; nad ciepło

domowego zacisza przedkładał wolność i swoją pasjonującą pracę.

Stojąc w wilgotnym, słonawym powietrzu, z ptakami morskimi, krzyczącymi nad głową, z

diamentowym blaskiem oceanu w oczach, Dougal zrozumiał nagle, że chce ożenić się z

Margaret MacNeill.

Pragnął tego gorąco i głęboko, jakby pragnienie to tkwiło w nim od dawna, jakby narastało

przez lata marzeń i tęsknoty,! jakby czekało tylko, aż się ta dziewczyna pojawi.

Wiatr przycichł, morze było gładkie jak lustro, a on czuł się tak, jakby właśnie jakiś wściekły

podmuch powalił go na kolana.

Meg siedziała samotnie na drugim końcu skały i szkicowała coś w albumie. Dougal i Alan

odeszli do swoich obowiązków, a Norrie rozmawiał z Fergusem MacNeillem i kilkoma

innymi mężczyznami z Caransay, którzy przyłączyli się do brygady Dougala. Na Sgeir Caran

potrzebne były nie tylko ręce do pracy. Jeszcze bardziej potrzebni byli pochodzący stąd

ludzie, którzy znali rafę i Wyspy, i rozumieli zmienne nastroje morza i pogody.

Szkicowała szybko i zręcznie, przyglądając się, jak para głuptaków raz za razem podlatuje do

gniazda, umieszczonego na półce skalnej w pobliżu iglicy. Przyciszony szum wody na

skałach w dole działał uspakajająco i sennie.

Przewróciła kartkę, by zacząć następny rysunek, ale najpierw rozejrzała się dookoła. Siedziała

w szczególnym miejscu. Tuż za stosem głazów znajdowała się mała jaskinia, w której przed

laty schronili się ona i Dougal.

Wzdrygnęła się, przejęta głęboką tęsknotą i bólem tak ostrym, że aż zakręciło jej się w

głowie. Jęknęła cicho i opuściła twarz w dłonie.

- Meg? - Pojawił się przy niej nagle, nie słyszała, jak się zbliżał. - Panno MacNeill... czy

dobrze się pani czuje? Czy słońce nie jest za mocne?

Podniosła wzrok.

- Czuję się świetnie - odpowiedziała krótko. - Czy już czas? Czy dziadek chce, żebym wracała

do niego?

94

-Jeszcze nie. Pani dziadek świetnie bawi się ze swymi przyjaciółmi z Caransay. Moja brygada

je teraz lunch, a Norrie widział, że pani poszła w tę stronę. Zastanawialiśmy się, czy nie jest

pani może głodna. Zaproponowałem, że się dowiem. Nie mamy nic szczególnego, tylko

podpłomyki, ser i paszteciki z mięsem, przygotowane przez naszego kucharza w barakach na

Caransay. Ale jest mnóstwo tego do podziału.

Meg potrząsnęła głową.

- Dziękuję panu. Naprawdę nie jestem głodna.

- Rozumiem. - Nie odszedł, wciąż stał tuż za jej plecami. -Widzę, że mimo wszystko znalazła

pani jakieś ptaki, żeby je narysować. A więc nie wszystkie uciekły.

- Jeszcze nie - odpowiedziała z naciskiem, zamknęła szkicownik i schowała go razem z

ołówkiem do kieszeni. Kiedy wstawała, Dougal posłużył jej pomocną dłonią.

Meg zawahała się, a kiedy ujęła jego rękę, poczuła radosne ukojenie. Podniósłszy się,

natychmiast puściła palce inżyniera.

- Panie Stewart, proszę pozwolić, że coś panu pokażę. Proszę tędy.

Spływające przez wieki po pochyłości strumyki wody wymyły w kamieniu coś w rodzaju

ścieżki. Meg ruszyła pod górę, Dougal podążał za nią, stąpali ostrożnie po wilgotnej skale.

Z boku widniało wejście do ich małej jaskini. Dougal zerknął w tamtą stronę, a potem

pochylił pytająco głowę, wyraźnie zakłopotany i nieco zaskoczony. Meg w milczeniu

odwróciła się twarzą do morza.

Pokazała palcem w dół. Na niezliczonych półkach i występach skalnych zgromadziły się setki

ptaków. Te najbliżej nich były białe z czarnymi plamami.

- Głuptaki? - zapytał.

Przytaknęła.

- Przylatują tu rok w rok, by zakładać gniazda. Wiosną gromadzą się w stada liczące tysiące

sztuk, by wychowywać pisklęta i szukać schronienia przed sztormami. Burzyki też gnieżdżą

się na Sgeir Caran, i nurzyki, i kilka kormoranów czubatych. Tam może pan zobaczyć jedno z

ich gniazd. Ciemne upierzenie w rombowy wzorek mieni się w słońcu. Czasami widujemy tu

nieśmiałe małe nawałniki, które polatują tuż nad wodą. Te ptaki zakładają gniazda pod

przewieszonymi skałami...

- Gdzie ich nie można zobaczyć - wpadł jej cicho w słowo. -Wiem. Rzuciła na niego okiem.

- Na Sgeir Caran gnieżdżą się również maskonury, chociaż raczej na drugim końcu, gdzie

mają lepsze nasłonecznienie. Ten, koniec leży w cieniu iglicy skalnej. Najniżej, nad samą

95

wodą wygrzewają się w słońcu foki, o tam - pokazała palcem. - Mają malutką piaszczystą

plażę, którą kochają. - Okrągłym gestem objęła przestwór morza. - Gdybyśmy tu

wystarczająco długo czekali, zobaczylibyśmy delfiny i może wieloryba albo kilka rekinów

długoszparów. Delfiny i rekiny nie pojawiają się razem; gdzie są jedne, nie zobaczy się

drugich. Ale ich widok to wspaniała nagroda dla cierpliwego obserwatora.

- Widać, że sporo czasu spędza pani tu na obserwacjach.

- Dosyć często bywam na Sgeir Caran. Przez ostatnie kilka lat wypełniłam szkicowniki

rysunkami oraz notatkami na temat ptaków i zwierząt żyjących w morzu, na Caransay i na

Sgeir Caran. - Stała odwrócona twarzą do morza, wiatr owiewał jej policzki, mierzwił włosy.

- Przypływam tu, żeby się czegoś nowego dowiedzieć, ale kocham też panujący na tej skale

spokój.

- Panno MacNeill, wiem, że ta skała to raj dla przyrodnika i cenne siedlisko ptaków morskich

oraz innych zwierząt. Ja również to doceniam, chociaż tak trudno pani w to uwierzyć.

Meg zerknęła na niego spod oka i czekała.

- Zapewniam panią, że nie zniszczymy żadnych kolonii ptaków ani zwierząt. Stawialiśmy już

latarnie morskie w wielu miejscach i, jak się zdaje, w żaden sposób nie wpływają one na

miejscową faunę, poza okresem samej budowy, kiedy okoliczne zwierzęta się płoszą. Czy to

panią zadowala? Proszę przekazać tę wiadomość lady Strathlin, jeśli pani tak dobra, chociaż

podejrzewam, że żadna z was nie uwierzy mi na słowo, że mówię szczerze. Wciąż jednak

myślę o tym, że na tej rafie zginęło zbyt wielu ludzi. Nie potrafię o tym zapomnieć.

- Ja również nie, panie Stewart - odpowiedziała Meg sztywno. - Ale budowa wiele z tych

stworzeń odstraszy. Proszę spojrzeć tam, w górę - pokazała ria iglicę skalną. - Nazywamy ją

Creig nan Iolair.

- Creig nan Yoolur - powtórzył cicho. Odchylił do tyłu głowę. - Co to znaczy?

- Orla Skała - wyjaśniła.

- Tak, mówił mi już ktoś, że tu gnieżdżą się orły.

To ona go o tym powiadomiła w liście, na który jeszcze nie odpowiedział.

- Budują gniazda wysoko w górze, i to już od wielu pokoleń. Czasami można Zobaczyć, jak

orły przednie szybują wokół skały, a od kilku lat gnieździ się tam również para bielików,

iolair mhar o białych ogonach, najrzadszych orłów w Szkocji.

- I martwi się pani, że budowa latarni je wypłoszy.

96

- Tak, zwłaszcza bieliki. Na orły zbyt często się poluje i chyba z roku na rok jest ich coraz

mniej, nie tylko tu, na Wyspach, ale, jak słyszałam, w całej północnej Szkocji. Jednak na

Sgeir Caran zawsze były bezpieczne, więc tu wracają.

-1 nadal będą bezpieczne - zapewnił Dougal stanowczo. -Nigdy bym się nie zgodził na

niszczenie ich gniazda czy zakłócanie spokoju w miejscach lęgu innych ptaków morskich na

Sgeir Caran.

- Ale nic pan nie poradzi na hałas ani na to, że wszędzie krzątają się ludzie, że łodzie pływają

tam i z powrotem. Sgeir Caran zawsze była bezpiecznym azylem dla ptaków. I musi nim

pozostać.

-Budowa trwa krótko. Kiedy już latarnia stanie, na skale znowu zapanuje cisza. Zamieszka tu

jeden czy dwóch latarników z rodzinami, będą od czasu do czasu przypływać łodzie, ale nie

częściej niż dotąd. Spokój powróci, obiecuję to pani.

- Jeżeli ptaki nie będą tu mogły gniazdować w przyszłym sezonie, to potem już nie wrócą.

Oto następny objaw postępu -wypowiedziała to słowo z pogardą - który ma zniszczyć

pielęgnowaną na Wyspach tradycję.

Dougal potrząsnął głową.

- Proszę pozwolić, że zapewnię panią...

- Nie. może pan! - wybuchnęła. Oddychała z trudem i piorunowała go wzrokiem. Wszystkie

myśli o ptakach i latarniach morskich pierzchły, cała wywołana wielomiesięczną przykrą

korespondencją frustracja się ulotniła. Meg zalała fala serdecznego gniewu i bólu i latami

narastającego rozżalenia. - O niczym mnie pan nie może zapewnić!

Odwróciła się i chciała odejść, ale Dougal błyskawicznie chwycił ją za ramię i przyciągnął z

powrotem.

- Meg - powiedział ochryple i szybko ją ku sobie odwrócił, tak że stanęła tuż przy nim.

Ogrzało ją bijące od Dougala ciepło. Ich ciała instynktownie ku sobie grawitowały i Meg

poczuła pełne radosnego oczekiwania pulsowanie w podbrzuszu.

Uniosła ręce, by go odepchnąć.

- Niech mnie pan zostawi!

Zacisnął palce mocno wokół jej przegubów.

97

- Chodź tutaj - zamruczał i pociągnął ją ku sobie, przyciskając zgięte i oporne ręce Meg do

piersi. Pochylił ku niej twarz, uwięził jej dłonie w swoich.

Meg na wpół przymknęła oczy i odchyliła głowę. Spodziewała się, że Dougal lada chwila ją

pocałuje. Całe jej ciało tętniło z pożądania, chciała, żeby ją pocałował, ale też pragnęła od

niego uciec.

Zamiast ją pocałować, Dougal oparł się czołem o jej czoło.

- Meg MacNeill, zostań ze mną chwilę i mnie wysłuchaj. -Jego głos przypominał czuły

pomruk. Przytulił policzek do twarzy dziewczyny i nie wypuszczał jej ściśniętych między

nimi dłoni. Pod Meg nogi się ugięły. Wciąż jeszcze sama po sobie oczekiwała, że stanie do

walki w obronie swego ogromnego bólu i tylu lat pełnych niepewności, urazy i tęsknoty.

- Proszę mnie puścić - wydyszała rozpaczliwie, prawie łkając. -Nie chcę już dłużej z panem

rozmawiać. Nie ma pan do powiedzenia nic, co chciałabym usłyszeć, i nie może zatrzymywać

mnie pan wbrew mojej woli. - Próbowała wywinąć dłonie z jego uścisku.

-T o czysta ostrożność, gdybyś poczuła znów pokusę, by mnie uderzyć.

- Dlaczego? Czy zamierza mnie pan pocałować?

-Jeżeli chcesz - wyszeptał, przytulając się do niej i oddechem muskając wargi. Tęskniła za

pocałunkami tego mężczyzny, choć nie chciała za nimi tęsknić, ale jego usta były tak blisko.

Poczuła ich dotknięcie na skraju wargi, potem przesunęły się po jej policzku, raczej kusząc

niż całując. Pod Meg tak nogi osłabły, że chętnie się o Dougala oparła.

Odsunął się odrobinę.

- Chcę tylko z tobą porozmawiać.

- Nie mamy sobie nic do powiedzenia.

- Może ty nie masz mi nic do powiedzenia. Ale ja winien ci jestem przeprosiny i wysłuchasz

ich.

- Tylko nie myśl, że mnie znowu oczarujesz. - Usiłowała wyrwać się z jego nieustępliwego

uścisku. - Jeżeli tak chciałbyś to nazwać.

- Spokojnie, kochana - wyszeptał. - Przede wszystkim pozwól, żebym przeprosił cię za ten

pocałunek na machair.

- To właściwie bez znaczenia. I nie mów do mnie kochana. -Przyciśnięte do jego koszuli

palce zwarły się w pięści. Trzymał mocno jej ręce jedną dłonią, drugą, położoną na krzyżu,

przyciskał ją do siebie.

- Bądź cicho i słuchaj. Daj mi tę jedną szansę, zanim pazurami rozerwiesz mnie na strzępy.

98

- Siedem lat - wycedziła przez zęby. - Pojawiasz się po sied

miu latach... -1 znajduję ciebie, a sądziłem, że nigdy więcej cię nie zobaczę.

- Znajdujesz mnie? - Patrzyła na niego szeroko otwartymi oczami. - Czy mnie w ogóle

szukałeś?

- Moja droga dziewczyno, szukałem ciebie, chociaż nie wierzyłem, że da się ciebie znaleźć. A

teraz, kiedy cię wreszcie znalazłem, dajesz mi jasno do zrozumienia, że w ogóle nie masz

ochoty mnie oglądać. Czasami wydajesz się na mnie tak wściekła, że chyba powinienem

obawiać się o swoje życie. - Mówił tonem pełnym łagodnej ironii.

-A ty spodziewałeś się radosnego spotkania szczęśliwych kochanków? - Meg nagle

pożałowała, że nie ma wolnej ręki, by go spoliczkować, chociaż równocześnie pragnęła, by

chwycił ją w objęcia i pocałunkami uśmierzył jej ból, pomógł pozbyć się goryczy, którą w

sobie nosiła przez lata.

- Jak mogłem się spodziewać radosnego spotkania - odpowiedział - skoro w końcu

uświadomiłem sobie, kim ty jesteś i co ja zrobiłem. Wydawało mi się, że mnie nie pamiętasz,

dopóki nie spotkaliśmy się na machair i nie patrzyliśmy razem na zorzę polarną. Miałem

nadzieję, że pocałunek wyraźniej niż wyjaśnienia przypomni ci to, co się wydarzyło.

-Jak mogłabym zapomnieć? - warknęła.

Rozluźnił palce na dłoniach Meg, ale jej nie puścił.

- Nie wiem, dlaczego pojawiłaś się tamtej nocy na skale, nie wiem też dokładnie, co się

działo, zachowałem jedynie mgliste wspomnienia.

- Wszystkie poza jednym, jestem tego pewna - powiedziała lodowato.

- Tak, to prawda. Mam nadzieję, że ty to również pamiętasz. -Wydął wargi. - Ten sztorm był

straszny, noc ciemna, a ja nie miałem pewności, co widzę ani kim możesz być. Myślałem...

-Urwał. - Uznasz mnie za idiotę, jeżeli ci powiem, co myślałem tamtej nocy, Meg MacNeill.

Chociaż może już uważasz mnie za głupca.

- Nie, tylko za brutalnego łajdaka.

- Może być i tak.

- Zostaw mnie w spokoju. I tę wyspę również.

- Zostanę tu, dopóki nie ukończę swojej roboty - powiedział stanowczo. - Ale ciebie zostawię

w spokoju, jeżeli tego właśnie pragniesz. Jednak najpierw mnie wysłuchaj.

99

- Nawet nie staraj się przekonać mnie, że twoje zachowanie da się usprawiedliwić.

- A co... stój, zostaniesz ze mną, dopóki nie skończymy! -Przyciągnął ją z powrotem do siebie

łagodnie, ale stanowczo, kiedy szarpnęła się w tył. - Nie jest to miła pogawędka dla żadnego z

nas, ale trzeba ją odbyć. Co ja twoim zdaniem dokładnie wtedy zrobiłem?

- Wykorzystał mnie pan, sir, i porzucił w grubiański i niedelikatny sposób. - Pochyliła się do

przodu i wypowiedziała te słowa przez zęby tonem syczącym, ostrym i gniewnym, któremu

upływ czasu tylko dodał żaru.

- Porzuciłem cię! Moja droga, to ty mnie zostawiłaś. Obudziłem się i okazało się, że

zniknęłaś.

- Widziałam łódkę - wycedziła. - Widziałam ludzi, którzy przypłynęli, żeby zabrać pana, bez

wątpienia tych samych, którzy wcześniej tam pana przywieźli. Wy wszyscy... obojętne kim

byli tamci... musieliście razem to zaplanować.

Brwi Dougala się ściągnęły.

- O co ty mnie właściwie przez te wszystkie lata podejrzewałaś? - zapytał.

Meg badawczo zajrzała mu w oczy i zobaczyła w nich tylko szczere zakłopotanie. Wolną rękę

trzymał na jej krzyżu i mocno, z uporem przyciągał ją do siebie. Ich stulone dłonie wciskały

się między jej piersi. Czuła, jaki jest szczupły i twardy, i w głębi serca pragnęła go aż do bólu,

ale nie zamierzała poddać się emocjom.

- Niczego nie musiałam podejrzewać - powiedziała. - Widziałam, jak tamtego ranka

przyjaciele po pana przypłynęli. Musieli zostawić pana na skale poprzedniego wieczora,

wiedząc, że ja tam będę. Przyszedł sztorm, uwięził nas na Sgeir Caran i nie mogli pana zabrać

pod osłoną nocy. I dlatego widziałam, jak pan rano odpływał. Siedziałam już wtedy w łodzi

Norriego.

- Co ty w ogóle, na Boga, robiłaś nocą na skale? A ja sam nie wiedziałem, że tam wyląduję. -

Potrząsnął głową, zdezorientowany. - Czy może przypłynęłaś na Sgeir Caran obserwować

ptaki i sztorm cię zaskoczył?

- Byłam na Sgeir Caran, bo wysłały mnie tam na jedną noc \ moje babki-wyjaśniła. - Ale pan

przecież dokładnie wie, dlaczego. !

Potrząsnął znowu głową.

- Powiedz mi, proszę, o czym mówisz.

100

- Niech mnie pan nie obraża, sir. - Usłyszała, że ktoś zawołał go po imieniu, i poznała głos

Alana Clarke’a. Zerknęła w górę i zobaczyła, że Clarke i Norrie stoją na skalnym wzniesieniu

w pobliżu iglicy. - Niech pan idzie. Niech pan idzie na swój ., lunch i zostawi mnie w spokoju

- szepnęła. ;

Dougal też podniósł wzrok, potem rozejrzał się dookoła.

- Zobaczą nas, jeżeli będziemy tu stali. Chodź ze mną. - Pociągnął ją za rękę i przez żwir i

kamyki wprowadził pod wąski •’{ łuk, prowadzący do jaskini. Fale, zielone i spienione,

napływały, ,i

!

wirując, do niewielkich sadzawek i tłumiły odgłosy ich kroków. >i

Meg przystanęła przy wejściu, ale Dougal wciągnął ją za so-j bą do środka. Ujął dziewczynę

za ramiona i odwrócił ją pospiesznie tak, że oparła się plecami o skalną ścianę i już nie miała

jak uciec. Stali blisko siebie, ich ciała niemal się stykały.

Przyglądała mu się nieufnie, oddychając szybko, serce łomotało jej w piersiach gwałtownie,

bo znalazła się w tym miejscu razem z nim. Na zewnątrz zamiast odgłosów szalejącego

sztormu słyszała cichy, melodyjny poszum fal oraz męskie głosy. Zazgrzytały kamienie,

kiedy Alan i Norrie przechodzili w pobliżu.

Dougal wcisnął ją w najciemniejszy kąt wąskiej jaskini, obejmując mocno przez plecy. j

- Musimy iść - nalegała Meg. - Pomyślą, że wpadliśmy do morza...

- Zostań - wyszeptał, pochylił głowę i musnął wargami jej policzek. - Zostań... Jest coś, co

muszę ci powiedzieć.

Oddech Dougala pieścił wargi Meg. Jej opór osłabł, poczuła się tak, jakby spadło z jej ramion

brzemię. Kolana pod nią zmiękły i uczepiła się mocnych rąk Dougala, szukając w nim

podpory, a równocześnie, kapitulując, uniosła głowę. Przylgnął miękko ustami do jej ust, a

wtedy serce się w niej odmieniło i stopniało, bo pocałunek zaczął zapełniać pustkę i

zaspokajać pełne tęsknoty pragnienie, które dręczyło ją tak długo.

Tylko ten jeden raz, powiedziała sobie. Jeszcze tylko ten jeden raz.

9

Nie zamierzał jej całować, a już na pewno nie w taki sposób, z palcami wplecionymi w

złociste włosy, z szaleńczo bijącym sercem, z pożądaniem płonącym w lędźwiach. Pragnął jej

i potrzebował już od lat, wzbraniał się tylko sam przed sobą przyznać, z jaką mocą. Teraz

usiłował pokonać przemożną chęć, by jeszcze raz uczynić ją swoją, tu, w tym miejscu, pod

101

którego urokiem wciąż się znajdował. Chciał delektować się samym jej istnieniem, dowieść,

że nie jest ani szaleńcem, ani marzycielem ani samolubnym głupcem bez serca.

Zaczerpnął tchu, odsunął się odrobinę, zmagał się ze sobą, by odzyskać rozum. Ale Meg

jęknęła cichutko i zachwiała się w jego ramionach, wargi miała takie ustępliwe, takie tęskne.

Wypełniała sobą idealnie jego objęcia, palcami czule gładziła go po twarzy, przeczesywała

mu włosy.

Pocałunek za pocałunkiem splatały się kolejno w jakiś łańcuch szaleństwa, który pozbawiał

ich tchu, a przez cały czas Dougal przysięgał sobie, że ten pocałunek będzie ostatni, i zaraz

potem że ten następny na pewno już będzie ostatni. Tulił ją do siebie taką namiętną, tak

chętną. Meg z trudem trzymała się na nogach, a on nie potrafił się od niej oderwać.

Zsunął ręce w dół po jej plecach, poczuł pod palcami krąg-łość bioder, przyciągnął je mocno

do siebie. Płonął i twardniał równocześnie jak skała, nie potrafił ukryć przed nią, jak bardzo

jej pragnie.

Od pierwszej chwili, kiedy się spotkali, była jego ocaleniem, wciąż tak czuł, chociaż nie

wiedział dlaczego. Chciał tę dziewczynę chronić, ustrzec ją od złego, bo kiedy mógł jej

pomagać, mógł jej się na coś przydać, wiedział, że żyje, że ma po co żyć. Ale w tej chwili nic

jej chyba nie groziło.

Morze było spokojne, z zewnątrz docierało do jaskini tylko słoneczne ciepło, łagodny poszum

fal, śpiew ptaków i lekki wiaterek. I głosy przyjaciół, którzy gdzieś w pobliżu nawoływali po

imieniu i jego, i ją.

Te głosy podziałały na Dougala jak piekący policzek. Przerwał pocałunek, odsunął się, ujął

Meg za ramiona. 2 trudem chwytał oddech, czuł gwałtowne pulsowanie w całym ciele.

Dziewczyna oparła się o ścianę jaskini, oczy miała zamknięte, jej pierś unosiła się i opadała.

Dougal czuł, jak drży pod jego rękami.

- Mój Boże - odezwał się urywanym głosem. - Będziesz mnie uważała za bestię.

Otworzyła oczy, w których lśniły łzy - są takie piękne, pomyślał, w delikatnym,

błękitnozielonym kolorze, z drobinkami złota połyskującymi jak słońce na oceanie. Uniosła

rozdygotane palce do ust, potem dotknęła palcem jego dolnej wargi.

- Nie sam tego chciałeś - wyszeptała - i wtedy, i teraz. Nie sam.

Ktoś zawołał go znowu po imieniu, zazgrzytały kamienie, kroki się przybliżały. Dougalowi

serce się tłukło jak oszalałe. Chciał zostać z nią w jaskini - tyle miał tej dziewczynie do

powiedzenia. Chciał wymazać z jej pamięci to, co ją zraniło, i zacząć wszystko od nowa,

jeżeli się da.

102

- Meg - wyszeptał i uniósł dłonie, by objąć jej twarz i odchylić głowę do tyłu. Była taka

poważna, taka naturalna, patrzyła na niego z taką szczerością w oczach. Czuł, że duszę ma

czystą i nieskalaną. Ale widział w jej wzroku także ból i ostrożną nieufność. To on się do tego

przyczynił.

-Posłuchaj mnie-wyszeptał.-Jest mi przykro, tak bardzo przykro.. - Szepcząc, całował ją, a

ona przywierała do niego bez tchu. - Wybacz mi. Nie chciałem cię skrzywdzić - powiedział i

znowu ją pocałował. - Gdybym tylko był wiedział, gdzie cię szukać... nigdy bym nie

pozwolił, by upłynęło tyle czasu™ byłbym po ciebie przyjechał...

Mówiąc to, nie przestawał jej całować i lgnąć wargami do jej ust, bo była dla niego jak

narkotyk. Mógł ją całować, mógł ją pieścić, ale wiedział, że dalej mu się posunąć nie wolno,

jeżeli nie chce stracić znowu jej zaufania.

- Wziąłbym cię za żonę, gdybyś zechciała, tak jak to powinienem był zrobić wtedy... Wybacz

mi... - Znowu pieszczotliwie dotknął jej warg, a Meg westchnęła, wtuliła się w niego i objęła

go rękami za szyję.

Targany namiętnością i jednocześnie pełen czułej tkliwości sam niemal nie wiedział, co

mówi. Ale wszystkie słowa płynęły prosto z serca, a kiedy je wypowiedział, nie żałował ich.

Uświadomił sobie, że byłby się z nią ożenił, gdyby ją wtedy odnalazł i gdyby tylko chciała.

Tym razem to Meg pogłębiła pocałunek, tak że nie sposób było mu się oprzeć. Przywarła

piersiami do jego torsu, a jemu na tę bliskość gorąca krew roztętniła się w żyłach. Poczuł

słony smak jej łez. Nie wiedział, czy kiedykolwiek mu wybaczy, ale wiedział, że jej serce

zmiękło i wreszcie się odrobinę przed nim otworzyło.

-1 chcę ci wyjaśnić, dlaczego... co się wydarzyło... - Usłyszał znowu wołanie Alana i

Norriego. Z całego serca pragnął, żeby sobie poszli i zostawili ich w ukryciu. ‘

- Nie mamy czasu - zaprotestowała, ale mimo to uniosła

twarz, by się jeszcze raz pocałowali. Przygładził jej włosy, odsuwając je z czoła, z policzka.

- Nie wiem, czy zdołasz mi wybaczyć - powiedział. - Nigdy nie chciałem cię zranić ani

pohańbić. Jeżeli przez cały czas tak sądziłaś, żadne przeprosiny tego nie naprawią. Powiem ci,

skąd się wziąłem na skale, ale chcę również dowiedzieć się, co sprowadziło tam ciebie tamtej

nocy i co się z tobą przez ostatnie lata działo.

Odniósł wrażenie, że za jej powiekami opadła jakaś zasłona. Meg się cofnęła o krok.

- Musimy iść. - Odwróciła się szybko i wyrwała z jego ramion.

Wyszła na słońce i odpowiedziała wołającym, którzy schodzili po skalistym zboczu w pobliżu

jaskini. Zanim Dougal, mrugając oczami, wychynął za nią, była już w połowie pochyłości.

103

- Idzie paskudna pogoda - zauważył Norrie, patrząc w dal i pociągając wiosłami. Było późne

popołudnie, wracali ze skały na Caransay. Alan Clarke, który usadowił się za MacNeillem i

ściskał w dłoniach drugą parę wioseł, zamruczał coś potwierdzająco.

Meg się obejrzała. Na zachodzie piętrzące się wysoko ponad morzem chmury zapowiadały

deszcz i silny wiatr, i to niedługo; Przez większość popołudnia na Sgeir Caran świeciło

słońce, teraz jednak wiosłowa łódź pruła wzburzone i mętnie zielone wody, a wiatr

przejmował chłodem. Meg, która tkwiła samotnie na dziobie, owinęła szczelniej szalem

ramiona. Dougal i Mackenzie siedzieli na ławce między jednym wiosłującym a drugim. Oni

również bacznie obserwowali niebo.

- Mam nadzieję, że brygada będzie miała dość rozumu, żeby opuścić skałę i przepłynąć na

wyspę teraz, a nie odkładać tego na później - odezwał się Dougal. - Lepiej, żeby ich tam nie

było, kiedy na Sgeir Caran uderzy potężny sztorm. - Popatrzył posępnie na Meg. Wiedząc, jak

morze potrafi się rozszaleć, odwróciła wzrok.

- Brygada płynie niedaleko za nami - zauważył Alan w chwilę później. - Moglibyśmy się z

nimi ścigać do portu - rzucił z uśmiechem.

- Żadnych wyścigów - burknął Dougal szorstko. Nagłe podenerwowanie Stewarta zastanowiło

Meg.

Fale biły w burty łodzi. Meg wyciągnęła rękę, by strzepnąć krople wody ze spódnicy, i

zauważyła wielką płetwę, która, stercząc z wody, sunęła między nimi a portem.

- Długoszpar! - zawołała, pokazując palcem. Dougal odwrócił się razem z Evanem

Mackenzie, a Norrie i Alan wyciągnęli szyje. Po chwili Meg dostrzegła kolejne rekiny, które

ślizgały się pod powierzchnią morza, było ich cztery albo pięć, a każdy długością spokojnie

mógł równać się z łodzią.

- Ach, długoszparami nie ma co się przejmować - powiedział Norrie. - Ich paszcze są

olbrzymie, a ogony takie wysokie jak moja wnuczka, ale zębów to one prawie nie mają.

Zjadają plankton, a nie ludzi. - Puścił oko do Meg. - Chociaż zdarzało im się od czasu do

czasu porwać jakiegoś człowieka, kiedy były w złym nastroju.

-Zwykle nie podpływają tak blisko do portu - zauważyła Meg i rzuciła okiem na masywne

cyple, obejmujące widoczny tuż przed nimi port Innish. - Och, są wspaniałe!

- Brzydale - wymamrotał Alan.

Meg sięgnęła do głębokiej kieszeni spódnicy i wyciągnęła swój oprawny w skórę szkicownik

oraz ołówek, który trzymała razem z nim. Otworzyła książeczkę i na czystej stronie zaczęła

104

szkicować najbliższego długoszpara, chociaż chwilami ołówek skakał po kartce od szarpnięć

podrywanej falą łódki.

- Spójrzcie tylko - odezwał się półgłosem Mackenzie. - Ten chłopaczek jest chyba za mały,

żeby przebywać tam na górze bez opieki, prawda?

- Iain! Co on tam, u diabła, robi? - wykrzyknął Dougal.

Meg odwróciła się i zobaczyła swojego syna, który stał na grani cypla i wymachiwał w

podnieceniu rękami, bo zobaczył, że ich łódka zbliża się do portu.

- Iain! - zawołała. - Uwielbia wspinać się na cypel z innymi dziećmi. Ale gdzie jest Thora?

Nigdy nie pozwoliłaby mu wejść tak wysoko.

- Thora jest na plaży - zauważył ze spokojem Norrie. - Już po niego idzie. Nie trzeba się

niepokoić.

Meg kiwnęła głową, bo widziała, że Thora zaczyna mozolnie wspinać się na skałę. Podejście

nie było trudne, ale strome, a Thora, chociaż mocna, młodość miała za sobą. Iain

podskakiwał, wymachując rękami jak szaleniec i ciesząc się swoją chwilową swobodą.

Meg uniosła rękę i gestem kazała mu się cofnąć.

-Iainie! - krzyknęła. - Zejdź stamtąd! - Ale jej słowa porwał wiatr.

Chłopiec dalej podskakiwał, trzepotał rękami i coś do nich wołał. Thora była już blisko, wiatr

wydymał jej spódnicę, przyzywała małego niecierpliwym skinieniem ręki. Zamiast ją

posłuchać, dziecko odbiegło o kilka kroków dalej i stanęło na kruchym występie cypla. Meg

krzyknęła cicho i uniosła się w łódce.

Dougal położył jej dłoń na ramieniu.

- Nic mu nie będzie - uspokajał. -Już go niemal trzyma.

Thora wyciągnęła rękę po Iaina. Chłopiec się potknął, przewrócił do tyłu i z krawędzi urwiska

runął do morza. Jego mała, jasna sylwetka rysowała się wyraźnie na tle masywnego,

ciemnego cypla.

Meg wrzasnęła i zerwała się, odrzucając szal. Równocześnie podniósł się Dougal, a łódź

gwałtownie się zachwiała. Inżynier posadził Meg i ściągnął z siebie surdut.

- Zostań tu - warknął, prześlizgnął się nad burtą i gładko za

nurkował. Mackenzie ujął Meg za rękę.

- Spokojnie, panno MacNeill. Dougal wyciągnie chłopca.

105

Na pospieszne polecenie Norriego Alan rzucił się do steru i razem zawrócili łódź w

stronę\cypla. Potem ster przejął Mackenzie, a Alan dołączył do starego człowieka i obaj

szybko wiosłowali po wzburzonych falach.

Przed nimi Dougal rozcinał wodę mocnymi miarowymi ruchami ramion. Meg przylgnęła do

burty i szeroko otwartymi oczyma przyglądała się, jak ręka i głowa Iaina podskakują na

wodzie. Aż krzyknęła z udręki, bo bała się, że Dougal nie ma szans zdążyć do chłopaka,

chociaż pruł wodę w szalonym tempie.

Kiedy głowa syna zniknęła pod falami, Meg znowu wstała, gotowa rzucić się w morze, bo

przecież umiała dobrze pływać. Ręce Alana splotły się wokół jej talii i szarpnęły ją z

powrotem na ławkę.

- Proszę tu zostać - polecił stanowczo. - Dougal go wyciągnie.

Zobaczyła, że kilku mężczyzn, najwyraźniej usłyszawszy ich krzyki, spuściło na wodę łódź z

plaży przy porcie, a na piasku zebrał się rosnący tłumek gapiów. Płynąca od strony Sgeir

Caran łódź z kilkoma pracownikami zaczęła ich doganiać, kiedy najwyraźniej i tam ludzie

uświadomili sobie, co się stało.

Przeniosła znowu uwagę na Dougala i Iaina i zobaczyła, że w stronę pływaka i miotającego

się chłopca suną płetwy rekinów.

- O Boże... Iain! - krzyknęła. Wstała znowu, nie była w stanie usiedzieć spokojnie i tylko

patrzeć. Mackenzie trzymał uspokajająco rękę na ramieniu Meg, nie pozwalając jej rzucić się

do wody.

Doszło do niej przytłumione szorstkie polecenie, jakie jej dziadek wydał Alanowi.

Brygadzista chwycił zwiniętą linę z dna łódki, a kiedy podpłynęli bliżej, ustawił się tak, był

rzucić ją w kierunku Dougala.

Iain znowu podskakiwał przez chwilę na powierzchni, trzepocząc rękami, ale zaraz poszedł

pod wodę. Meg z zapartym tchem obserwowała, jak Dougal do niego dopływa, nieustępliwie

prąc do przodu. Przycisnęła zwiniętą w pięść dłoń do ust i w myśli zmówiła modlitwę.

Rekiny też były blisko i groźnie krążyły wokół mężczyzny i chłopca. Jeden z nich wsunął się

między Dougala i Iaina, za jego płetwą rozchodził się po wodzie trójkątny ślad. Dougal odbił

się od wody i prześlizgnął nad ogonem wielkiej ryby. Znów był blisko dziecka. Iain, bijąc w

wodę rękami, choć z trudem, utrzymywał się chwilowo na powierzchni.

Łódź Norriego podpłynęła na tyle blisko, że Mackenzie też zrzucił surdut, gotów skoczyć do

wody, jeżeli zajdzie potrzeba. Przez wysokie, rozkołysane fale Meg widziała, że Dougala od

Iaina dzieli tylko kilka ruchów rąk.

106

Jeden z rekinów odwrócił się i otworzył swą gigantyczną paszczę, sunąc wprost na

pływaków. Dougal obrócił się na plecy i pchnął go mocno nogą. Długoszpar trzepnął ogonem

i, zostawiając na powierzchni głęboki lej, dał nura na głębinę.

Teraz Dougal jednym wymachem rąk pokonał dzielącą go od Iaina odległość i przyciągnął

chłopca do siebie. Widząc, jak drobne rączki splatają się na karku mężczyzny, Meg załkała i

oparła się z ulgą o Mackenziego. Alan cisnął linę, a Dougal złapał ją jedną ręką.

Łódź sterowana przez Alana przeszła między pozostałymi rekinami jak kosa przez wysoką

trawę, trójkątne płetwy zawróciły na pełne morze, pogrążyły się w wodzie i zniknęły. W

pozostałych łodziach i na brzegu ludzie zaczęli wiwatować.

Dougal i Iain, przytuleni do siebie policzkami, ubijając stopami wodę, trzymali się liny, a

Alan podciągał ich coraz bliżej. Meg obejrzała się i zobaczyła, że zbliża się łódź z ludźmi

Dougala. Z łodzi rybackiej, która płynęła ku nim z portu Innish, ktoś wołał coś do nich.

Mackenzie uniósł dłoń na znak, że wszystko jest w porządku.

Inżynier chwycił za burtę, a wtedy Alan mocno objął ociekającego wodą chłopca, podniósł go

i posadził w łodzi. Meg gwałtownym ruchem przesunęła się ku dziecku i wyciągnęła ręce, by

przytulić syna.

Łódź zakołysała się, kiedy Dougal z pomocą Mackenziego wdrapywał się na pokład.

Przemoczony do nitki i pachnący słoną wodą Iain, dygocąc, objął Meg ramionami. Owinęła

go swoim szalem i przymknęła oczy, a potem już po prostu go tylko tuliła, czując w

ramionach drżące ciało dziecka, całując jego miękkie, mokre włosy. Po chwili odwróciła się i

popatrzyła na Dougala.

Siedział na poprzecznej ławeczce z surdutem Mackenziego narzuconym na ramiona. Meg, nie

wypuszczając Iaina, opadła na ławkę obok niego i zaczęła rozcierać chłopcu plecy i nogi,

żeby go trochę rozgrzać. Znów spojrzała na Dougala, który siedział tak blisko, że dotykali się

ramionami.

- Dziękuję - powiedziała, głos jej się załamywał, łzy napływały do oczu. Kiwnął głową,

dygocąc z zimna, i wyciągnął rękę, by zmierzwić chłopcu włosy. Potem objął Meg za

ramiona w sposób tak naturalny, jakby to robił od zawsze. Oparła się

o niego, z miejsca, którym się stykali, zaczęło promieniować ciepło. Drugą ręką Dougal

masował nogi Iaina, przemawiając cicho do niego.

Nonie odłożył wiosła, znalazł w koszu kraciasty koc i zarzucił go inżynierowi na ramiona.

Skrajem koca okrył Meg i Iaina, a potem pochylił się, by szepnąć coś cicho wnukowi po

gaelicku. Poklepał chłopca po policzku i podniósł jaskrawoniebieskie oczy.

107

- Dougalu Stewart - powiedział uroczyście - na zawsze będziemy twoimi dłużnikami! Wiele

widziałem w swoim życiu dzielnych czynów, ale czegoś takiego nigdy. - Cofnął się do wioseł

i popłynęli do domu.

Pod kocem Meg przylgnęła do Dougala. Obejmował ją mocno ramieniem i siedzieli tak we

trójkę z lainem jak w ciepłym kokonie.

Nikt nie wie, pomyślała, jak to dla niej jest ważne - ojciec, matka i dziecko, przytuleni do

siebie i pełni wdzięczności i miłości.

- Dougalu - wyszeptała, a on skłonił nieco głowę, by ją lepiej słyszeć. - Dziękuję panu. Nigdy

nie będę panu mogła wystarczająco podziękować... - Bliska płaczu, pochyliła się nad lainem,

w gardle ją ściskało, serce przepełniało tak wiele uczuć, że nie potrafiła ich ubrać w słowa.

- Nie trzeba dziękować, panno MacNeill - powiedział, nie

przestając rozcierać Iainowi nóg. - A z ciebie bardzo jest dzielny chłopak!

Ojciec i syn patrzyli na siebie, choć nie wiedzieli, co ich ze sobą łączy. Meg zauważyła, jak

podobne są ich zielone oczy, jak bardzo jeden przypomina drugiego z profilu. Na ten widok

poczuła się tak, jakby jej serce przeszyła błyskawica, otwierając w nim otchłań pełną radości

a zarazem smutku.

Nie była w stanie powstrzymać się od łez, pozwoliła im płynąć i impulsywnie pocałowała

Dougala w policzek. Pod wargami poczuła szorstki zarost, wilgotną skórę, smak soli.

Przymknęła oczy, delektując się swoją wdzięcznością i bliskością Dougala.

Spojrzał na nią, kąciki oczu zmarszczyły mu się w uśmiechu. Nieczęsto na jego twarzy

pojawiał się ten sekretny uśmiech, bardziej widoczny w oczach niż na wargach. Poczuła się

wzruszona i przejęta radością do głębi serca. Dougal podniósł rękę i otarł jej łzy.

- Hej, dziewczyno - wyszeptał. - Nie płacz. On jest bezpieczny.

Patrząc na Dougala, uświadomiła sobie nagle, że go kocha, głęboko, bezgranicznie.

Niezależnie od tego, kim jest, niezależnie od tego, co zrobił w przeszłości, niezależnie od

kwestii, które ich poróżniły. W tym cudownym momencie przepełniło ją tyle pewności i

spokoju, że nie zdołała opanować łez. Rozpłakała się znowu, pociągając nosem. Czuła się

szczęśliwa, a równocześnie ogarniała ją czarna, cicha rozpacz.

Dougal podciągnął jej wyżej koc na ramiona.

- Trzęsie się pani cała, podobnie jak Iain. Musimy was oboje zabrać czym prędzej do domu.

Przytaknęła i znowu mocniej przytuliła Iaina. Podniosła wzrok i zobaczyła, że Mackenzie im

się przygląda. Oddał inżynierowi swój surdut, bo Dougalowy leżał podeptany gdzieś na dnie

108

łodzi, i siedział teraz w samej koszuli i kamizelce. Obsługiwał ster, pomagając Norriemu

wprowadzić łódź na portową plażę.

-Winna jestem również podziękowanie panu, panie Mackenzie - odezwała się.

- Proszę mi mówić Evan.

- Evanie - poprawiła się. - Ja jestem Meg. I dziękuję panu.

- Nic mi pani nie jest winna, Meg. Nie dopuściłem tylko, by

się pani rzuciła do wody. Niewiele brakowało, a dziewczyna wskoczyłaby za tobą, Dougalu -

wyjaśnił. - Zdecydowana była was obu uratować.

- Przydałaby mi się pomoc przy tym rekinie - rzucił z uśmie

chem Dougal. Iain wyjrzał ze swojego gniazdka z koców.

- Pan Stooar zdzielił rekina! Zmusił go, żeby nas zostawił! Myślałem, że mnie zje.

- Za bardzo jesteś żylasty, żeby rekin miał się po ciebie fatygować - powiedział Dougal. -

Prawdę mówiąc, to po prostu dałem mu kopniaka.

- Niewiarygodne - mruknął Alan. A Norrie przytaknął.

- Wręcz przeciwnie, całkiem wiarygodne - sprostował Dougal. - Długoszpary to łagodne

rekiny, jak wcześniej powiedział Norrie. Odepchnąłem go tylko stopą, a on doszedł do

wniosku, że nie chce mieć ze mną nic do czynienia.

- On jest each-uisge - oznajmił Iain. - Matka Elga tak powie

działa. To dlatego mógł przylać rekinowi i kazać mu odpłynąć! -Jestem co? - Dougal

popatrzył pytająco na Meg. Potrząsnęła krótko głową i dotknęła włosów Iaina.

- Popatrz, kochanie... chyba wszyscy mieszkańcy naszej wyspy przyszli, żeby cię powitać!

Dziób wszedł na płyciznę, czekający na plaży rybacy i ich rodziny zaczęli radośnie

pokrzykiwać. Thora weszła w fale i biegła w ich kierunku, a łzy strumieniami spływały jej po

policzkach.

10

Meg siedziała na plaży i zaśmiewała się, a Iain tańczył w kółko wokół niej, rozkopując

stopami piasek i pokazując, jak będzie brykał i hasał podczas ceilidh. Uroczystość miała

odbyć się jeszcze w tym samym tygodniu, a świętować będą uratowanie przed trzema dniami

Iaina z topieli. Dźwięczny jak srebrzyste dzwoneczki śmiech młodej kobiety był tak głośny,

że nie usłyszała, jak mężczyzna się zbliżał. Odwróciła się dopiero wtedy, kiedy Iain się

zatrzymał, a przybyły się odezwał.

109

- Moja droga lady Strathlin - powiedział półgłosem - jakże miło panią tutaj zastać, i to tak

wyraźnie rozradowaną wakacjami!

Meg odwróciła się gwałtownie i wstała. Równocześnie gość wyciągnął długą rękę, by pomóc

jej się podnieść.

- Sir Frederick! A co pan tutaj robi?

Sir Frederick uśmiechnął się i ukłonił. W dłoni trzymał laseczkę, cylinder mocno osadzony

miał na głowie. Wysoki i mocno zbudowany, przyodziany był elegancko w czarny anglez i

dopasowaną do niego kamizelkę, niebieski fular, spodnie w kratkę i staranie wykonane buty.

Nie uczepiło się go ani jedno ziarenko piasku - nie ośmieliłoby się, pomyślała Meg.

Przedstawiał się imponująco - był mężczyzną nie tyle przystojnym, co śmiałym i dumnym, o

długim orlim nosie i arystokratycznych rysach, niemal o trzydzieści lat starszym od Meg.

Zarost i ciemne, gładkie, posmarowane brylantyną włosy przyprószyła mu siwizna.

Nieczęsto czuła się swobodnie, kiedy patrzyła mu w oczy, bo ich brązowe tęczówki były tak

ciemne i pozbawione wyrazu, że jakoś nie potrafiła nic z nich odczytać. Spojrzenie miał

bystre, niekiedy nawet przebiegłe, ale pewnie odbijał się w nim tylko jego zdrowy rozsądek,

pomyślała. Nauczyła się ufać mu w sprawach finansowych i towarzyskich, a kiedy przed

rokiem niespodziewanie zmarła mu żona, obudził w niej najgłębsze współczucie, bo jego

cierpienie było szczere.

- Młody człowieku, idź się bawić gdzie indziej - stanowczym tonem polecił sir Frederick

Iainowi; a ten, rzuciwszy spłoszone spojrzenie na Meg, odbiegł.

Gość odwrócił się znowu do Meg i objął wzrokiem jej postać. W oczach błysnęło mu

zaciekawienie.

- Moja droga Margaret, jakże oryginalnie pani dziś wygląda. Jeżeli tak zwykła się pani

ubierać na wakacjach, żałuję, że nie pomyślałem, by wcześniej się do pani przyłączyć. Bawi

się pani w prowincjonalną pastereczkę, czy tak? Proszę pozwolić, że będę

królem Kofetuą*, skoro pani udaje żebraczkę. - Ukłonił się, uchylając kapelusza. Meg

onieśmielona otrzepała dłonie o skromną spódnicę i wkopała się nieco głębiej w piasek

bosymi stopami, by je ukryć.

- Co pan robi tu na Caransay, sir Fredericku?

-Przywiózł mnie z Tobermory pan MacNeill - wyjaśnił. Meg popatrzyła w stronę portu. Kilku

rybaków pracowało przy łodziach i sieciach, a pomagały im żony. Od strony Sgeir Caran

zbliżała się łódka, widziała, że siedzi w niej kilka osób, może wracali na przerwę obiadową.

Norrie stał na plaży i wpatrywał się w morze. Odwróciła się z powrotem do sir Fredericka.

110

- Nie wiedziałam, że przebywa pan na Wyspach - powiedziała.

- Przyjechałem na pani zaproszenie i naleganie, moja droga.

- Moje zaproszenie? Ależ ja prosiłam, żeby pan nie... -Uświadomiła sobie, że nie mógł

jeszcze otrzymać jej odpowiedzi. Niewykluczone, że przyjął milczenie za zgodę. - No cóż

-ciągnęła - na pewno spodoba się panu na naszej małej wyspie.

Sir Frederick rozejrzał się, złożywszy okryte rękawiczkami dłonie na laseczce. Był sztywny i

poprawny. Kiedy tak stał na plaży, wydawał się całkowicie nie na miejscu.

- To ładna okolica i jestem pewien, że pozwala się odprężyć. Przyszło mi na myśl, że może

wdzięczna pani będzie za czyjeś ; inteligentne towarzystwo w miejscu, gdzie tak niewiele ma

pani ‘i zajęć poza obserwowaniem morza i... zabawami w piasku. - Rzu-I cił okiem na Iaina,

który muszlą wykopał już sporą dziurę. -‘ Mam nadzieję, że dba pani o cerę, moja droga.

Moja matka ij zawsze powiadała, że piękna, jasna skóra to największy atut ko-| biety. Nieco

się pani zazłociła od słońca i nie wydaje mi się, by . j było z tym pani do twarzy. |

Meg przypomniała sobie o kapeluszu, który, związany pod | szyją na kokardę, opadł jej na

plecy. 1

- Pani Berry pilnuje, bym stosowała migdałowy krem, który I otrzymałam od pana matki.

Bardzo to było uprzejme z jej stro-J ny, że go przysłała. Czy na długo... pan się tu zatrzyma? -

Mia-f la nadzieję, że nie. Sir Frederick pasował do salonu intelektuali-‘•’•{

,;’Ś *„... za owych czasów, gdy król Kofetua w zaloty chodził do córki żebraczej...” ‘l’

W. Szekspir, „Romeo i Julia”, tłum. J. Paszkowskiego. S

stów w Edynburgu, a nie do plaży na Hebrydach. - Poproszę gospodynię w Clachan Mor,

żeby przygotowała dla pana pokój.

- Och, nie - zaprotestował Frederick. - Przyjechałem tylko na jeden dzień. Pan MacNeill

zapewnił mnie, że będę mógł wkrótce zabrać się z powrotem na wyspę Mulł z jego

bratankiem. Matka czeka na mój powrót, rozumie pani. Zostawiłem ją w kurorcie w

Tighnabruaich. To kąpielisko leży niedaleko od Oban oraz przystani, z której odpływa się na

Wyspy, więc pomyślałem, że wykorzystam jeden dzień na to, by odwiedzić panią w trakcie

jej wypoczynku.

-Jakże to miło, że pan o mnie pomyślał. - Żałowała, że nie został na stałym lądzie, gdzie

mógłby popijać herbatkę ze swoją matką, nieznoszącą sprzeciwu megierą, która uwielbiała

plotki.

111

- Proszę się ze mną przespacerować, lady Strathlin - odezwał się sir Frederick - Margaret,

mam nadzieję, że nie bierze mi pani za złe tej poufałości. Uważam nas po tych wszystkich

latach za tak dobrych przyjaciół.

- Oczywiście - zapewniła, chociaż ostatnio wytrącały ją nieco z równowagi pełne entuzjazmu

atencje sir Fredericka. Wiedząc, że musi poruszyć temat ich rzekomych zaręczyn,

zastanawiała się, w jaki sposób napomknąć o tym, nie urażając jego uczuć.

Podał jej ramię, a ona wzięła go pod rękę. Ruszyli przed siebie. Bose stopy Meg szybko

przestały nadążać za jego długimi krokami.

Zerknęła w stronę plaży, zobaczyła, że do brzegu przybiła łódź i wysiadło z niej kilku

mężczyzn, a wśród nich Dougal Stewart. Rozpoznawała go teraz bez trudu, nawet z daleka,

pamiętała ze szczegółami swobodne, pewne ruchy inżyniera. Poznałaby go, nawet gdyby nie

widziała jego twarzy. Ramiona pod białą koszulą i ciemną kamizelką miał szerokie, brązowe

włosy ze złocistymi pasemkami połyskiwały w słońcu. Osłonił ręką oczy i odwrócił się, by

się rozejrzeć po plaży.

Przez moment wpatrywał się w nią, potem uniósł dłoń i pozdrowił ją w ledwie uchwytny,

delikatny sposób, a następnie zwrócił się do Alana i Fergusa, którzy przy nim stali. Z

niewyjaśnionych przyczyn serce Meg zabiło radośnie na ten drobny osobisty gest.

- Czy ten człowiek właśnie do pani pomachał? - zapytał Frederick.

- Nie sądzę - odpowiedziała.

-Jak długo planuje pani pozostać na tej wyspie, moja droga?

- Nie jestem pewna - Meg zawahała się. - Jeszcze tydzień, może dłużej. Mamy przyjemną

pogodę. Tu jest tak spokojnie, że niespieszno mi wracać do Edynburga.

- Ze słów pana MacNeilla wnoszę, że mieliście tu ostatnio państwo sądny dzień. Trzeba

przyznać, że ratujący wykazał się sporą odwagą - ciągnął. - Po tym, jak pan MacNeill pojawił

się z tą wiadomością, temat był na ustach wszystkich w Tobermory. Już wcześniej doszły

mnie słuchy, że pan Stewart jest typem ryzykanta. Ponoć w zeszłym roku przeprowadził

podobną akcję ratunkową. Są mężczyźni, którzy po prostu muszą odgrywać bohaterów. -

Westchnął.

- Uratował ludzi, pracujących na moście, który się zawalił. Wtedy również tak się złożyło, że

był na miejscu i bez wahania rzucił się na pomoc. Kiedy przed kilkoma dniami zdarzył się

wypadek z chłopcem, nie tylko on zachował się jak bohater. Inni również byli gotowi

112

pomagać. Jesteśmy wszyscy wdzięczni panu Stewartowi. Gdyby nie on, Iaina mogłoby już

nie być między nami.

- To tamten malec?

- Tak - odpowiedziała. - To jest... przybrany syn mojego kuzyna. Moja rodzina bardzo

cierpiałaby z powodu jego straty. -Poczuła, jak pod jej palcami napięło się ramię Fredericka.

Zatrzymał się i odwrócił twarzą do niej.

Był bardzo wysoki, czarny cylinder powodował, że wydawał się jeszcze wyższy, tak że

górował nad nią wzrostem. Zarost miał modny, długie bokobrody precyzyjnie przycięte,

podbródek wygolony. Meg nie wydawało się to atrakcyjne, wolała proste zwyczaje Dougala

Stewarta, który golił się co kilka dni, przez co ciemny zarost równo i zdecydowanie

pociągająco ocieniał płaszczyzny jego twarzy.

- Sir Fredericku - odezwała się - nie przyjechał pan aż tu na wyspę tylko po to, by wybrać się

ze mną na spacer po plaży.

- Ach, dama jest sprytna i spostrzegawcza - rzekł filuternie. Lady Strathlin... Margaret,

przyjechałem porozmawiać z panią

o sprawie ogromnej wagi. Po prostu nie mogłem z tym czekać, aż wróci pani do Edynburga.

- Jest coś, o czym ja również życzę sobie z panem porozmawiać. Nakrył dłonią jej rękę i

uniósł ją do warg.

- Czy mogę mieć nadzieję? - wyszeptał. - Czy mogę pozwolić, by moje serce będzie odtąd

biło tak, jak tego pragnie, w rytm uwielbienia i najgłębszych uczuć?

- Dosyć trudno byłoby panu kontrolować bicie własnego serca, sir - powiedziała oschle.

Kiedy próbowała odebrać mu dłoń, jego uścisk stał się silniejszy, a wargi dotknęły kostek

dłoni. Pocałunek sprawił, że aż się wzdrygnęła.

- Margaret, wie pani, że przed rokiem straciłem moją ukochaną żonę - rzekł. - Beznadziejna

samotność złamała mi serce. Czułem się pewien, że już nigdy nie uda mi się znaleźć godnej

towarzyszki życia. Ale oto, moja droga, pani obecność zalśniła w ciemnościach jak latarnia,

kiedy zaproponowała mi pani swą tak szczodrą przyjaźń. Moja droga pani, w ciągu tego

ostatniego roku zaczęła pani dla mnie bardzo wiele znaczyć, chociaż i wcześniej znajomości

naszej nic zarzucić nie było można.

- Zawsze byłam wdzięczna za pana rady i pomoc, sir Fredericku. Kiedy dziadek zostawił mi

swój majątek, poczułam się... bardzo zagubiona, zdezorientowana i przybita. Udzielał mi pan

rad jako członek zarządu banku, a oboje z żoną wyświadczyliście mi znaczną przysługę,

wprowadzając mnie w kręgi towarzyskie. Ogromnie było to dła mnie ważne w pierwszych

113

latach po odziedziczeniu majątku. Z wielką radością odwdzięczyłam się panu, kiedy był pan

w potrzebie.

- To prawda - przyznał. - Kiedy byłem w poważnej potrzebie, na ratunek przyszła mi piękna

lady Strathlin. Tak bardzo się cieszę... Margaret, nie potrafię wyrazić słowami, jaką euforią

napawa mnie fakt, że... zgodziła się pani zostać moją żoną.

Meg wytrzeszczyła na niego oczy.

- Że ja... Sir, ja nigdy...

- Och, Margaret, niechże pani nie zachowuje się płochliwie -zwrócił jej z uśmiechem uwagę. -

To do pani nie pasuje. Jestem

o kilka lat starszy od pani, moja droga, proszę więc pozwolić, że pani doradzę. Płochliwość

po prostu nie przystoi kobiecie

o pani pozycji i znaczeniu.

- Sir Fredericku - powiedziała Meg, odsuwając się - nie zgodziłam się zostać pana żoną.

- A teraz, jak widzę, ma pani humory. No, no. Moja droga, doprawdy lubi pani igraszki. Cóż,

ja również je lubię. - Nie przestawał się uśmiechać, ale od tego uśmiechu zrobiło jej się

zimno. - Prosiłem panią, jak mi się zdaje, dwukrotnie, by mnie pani poślubiła, i w swoim

liście zgodziła się pani.

- Sir, jeżeli przeczytał pan list, wie pan, że odmówiłam.

-„Mój drogi sir Fredericku”, napisała pani, „czuję się zaszczycona pana uczuciem i z radością

zgodziłabym się zostać pana żoną”.

- Napisałam, że zgodziłabym się...

- Sama pani widzi!

-„Że zgodziłabym się zostać pana żoną, ale...” - wycedziła przez zęby - „ale obawiam się, że

nie jest to możliwe”. Czy przeczytał pan list do końca?

- Niechże pani da spokój. Umiem się poznać na kobiecych sztuczkach.

- A więc odmówiłam panu - powtórzyła. -1 odmawiam ponownie. Przykro mi, że postanowił

pan nie zwrócić większej uwagi na moje słowa. I muszę pana prosić, by był pan tak łaskaw i

przestał rozgłaszać, że jesteśmy zaręczeni. Bo nie jest to prawdą.

- Jeszcze nie jest - poprawił ją pogodnie.

- Nie jest i nigdy nie będzie - powiedziała.

114

- Jeszcze nie jest - obstawał przy swoim sir Frederick. - Proszę mi coś powiedzieć, moja

droga. Ten mały chłopiec, o tam... -Odwrócił się, by spojrzeć na Iaina, który usypał górkę z

piasku i teraz rozrzucał ją kopniakami, aż piasek tryskał na wszystkie strony. - Czy to pani

syn?

Meg patrzyła na niego szeroko otwartymi oczami, cała krew odpłynęła jej z twarzy, zrobiło

jej się zimno.

- Mój... co?

- Pani syn - powiedział. - Przypomina panią z wyglądu. A ja wiem, że miała pani dziecko.

- Co? ...Kto panu coś takiego powiedział?

- Proszę się ze mną przejść. - Wetknął sobie znowu pod ramię jej dłoń. Szła obok niego

oszołomiona, serce tłukło jej się z przerażenia w piersiach.

- Spotkałem przed kilku laty pewnego człowieka - mówił sir

Frederick. - Bardzo był sympatyczny, zwłaszcza kiedy się napił. Jest lekarzem i, pociągając

wspaniałą whisky, zwierzył mi się, że opiekował się lady Strathlin zaraz po tym, jak

odziedziczyła swój majątek. Bardzo miły człowiek - uśmiechnął się. - Ale popadł

biedaczysko w tarapaty finansowe. Twierdził, że dama ta nie najlepiej się czuła i kilkakrotnie

był do niej wzywany. A czy wie pani, co jeszcze mi powiedział, Margaret? - Przystanął i

popatrzył na nią z góry, więżąc w uścisku jej dłoń. Wyczuwała pod rękawem angleza twarde

powrozy mięśni.

- Co... co panu powiedział? - Nie musiała pytać. Pamiętała tego lekarza. Uparła się go

kilkakrotnie wezwać Angela Shaw, bo podczas pierwszych miesięcy ciąży, którą Meg mężnie

starała się ukrywać, żołądek odmawiał jej posłuszeństwa i niemal codziennie robiło jej się

słabo.

Ten lekarz, starszy pan o tłustych włosach i łagodnym sposobie bycia, powiedział jej, że

cierpi na kobiecą dolegliwość, której ze względu na skromność nie pozwoli sobie nazwać po

imieniu. Oświadczył, że wyczerpały ją nerwowo nowa pozycja społeczna i obowiązki.

Doradził, by zrobiła sobie długie wakacje u bliskiej rodziny, by wyjechała na kilka nawet

miesięcy, a przynajmniej do wiosny, i popatrzył na nią znacząco, zanim się oddalił.

Wiedziała, o czym mówił i czego się domyślił. I uświadomiła sobie, że w taki czy inny

sposób sir Frederickowi udało się nakłonić lekarza do ujawnienia prawdy.

Odwróciła się do niego.

- Co powiedział? - powtórzyła pytanie. - Proszę mi to powtórzyć.

115

-Powiedział, że lady Strathlin spodziewała się dziecka, że wszelkie oznaki wskazywały, iż

będzie ono zdrowe, i że urodziło się to dziecko na wiosnę, w rok po tym, jak baronowa

odziedziczyła fortunę po dziadku. Innymi słowy, kiedy przyjmowała na siebie rolę baronowej

Strathlin, była już brzemienna. I oczywiście, niezamężna.

Serce łomotało w piersiach Meg tak silnie, że bała się omdlenia. Patrzyła, jak Iain bawi się na

plaży, przyglądała się, jak daleko w porcie kilku mężczyzn stoi i rozmawia. Widziała za

sylwetkami pozostałych panów głowę i ramiona Dougala Stewarta,

i zapragnęła pobiec i poszukać bezpiecznego schronienia’w jego ramionach. Ale był zbyt

daleko, by ją usłyszeć, zbyt daleko, by pomóc. I nigdy nie może się dowiedzieć o tej

rozmowie... nigdy.

- No i co pani powie, moja droga? - zapytał półgłosem sir Frederick. - Nie może pani

zaprzeczyć.

- Ten człowiek był pijanym głupcem.

- Tamtej wiosny - kontynuował gładko i tak mocno ściskał jej dłoń, że aż ją palce bolały -

urodził się mały chłopiec, przyjęty z radością przez rodzinę MacNeillów, jego przybranym

ojcem został pani kuzyn. Zgodnie z tym, co donoszą moje źródła, pochodzenie dziecka jest

nieco niepewne. Ale rok w rok co kilka miesięcy wraca pani, Margaret, na Caransay, i spędza

z tym dzieckiem bardzo wiele czasu. Odnoszę wrażenie, że zaangażowała pani swoją dawną

guwernantkę, by go kształciła. Nie zrobiła pani tego dla żadnego innego dziecka na wyspie, o

ile wiem. Kapitan portu w Tobermory jest wesołym kompanem przy piwie i kocha plotki jak

kobieta - dodał. Stał i przyglądał się Iainowi z dobrodusznym wyrazem twarzy.

Miała ochotę trzasnąć go w twarz, krzyknąć na niego, potrząsać nim, aż wyjdzie na jaw cała

jego niegodziwość. Ale on tylko uśmiechał się, nieustępliwy i bardzo zadowolony z siebie.

- Jest bardzo podobny do pani - stwierdził. - Taki jasnowłosy, z urokliwym uśmiechem.

Wydaje mi się jednak, że nie ma pani nosa ani pani brody. Musiał je odziedziczyć po... ojcu.

-Zerknął znowu na nią. - Te wiadomości wzbudziłyby wielkie zainteresowanie w pewnych

kręgach, nie sądzi pani, Margaret?

- Komu... ale pan nie powiedziałby... - O Boże, przyznała się.

- Oczywiście, że nikomu nic bym nie powiedział. Mężczyzna nigdy w tak naganny sposób nie

zdradziłby swej żony. Dochowuje jej sekretów jak własnych.

- Zony - powtórzyła tępo.

- Może jednak zdarzyć się, że zapragnie zdradzić znajomą, kobietę, która fałszywie

przedstawia się jako osoba o wysokim morale i która odziedziczyła pozycję towarzyską o

116

pewnym znaczeniu. Wyrządziłby tym samym przysługę osobom postronnym, jak sądzę,

gdyby podał jej historię do wiadomości publicznej.

- Czego pan chce, sir Fredericku? - zapytała Meg zrezygno

wana. Ukłonił się i znowu ucałował jej dłoń.

- Jesienne śluby są takie bardzo piękne, moja droga baronowo - powiedział, wypowiadając jej

tytuł nieco kpiącym tonem. -Pocałuj mnie, Margaret.

Meg uniosła twarz, ale kiedy przybliżał usta do jej warg, odwróciła się z obrzydzeniem.

- Jak może mi pani odmawiać, moja słodka Margaret - wyszeptał z ustami przy jej policzku -

kiedy moje serce bije tylko dla pani i każda myśl pani jest poświęcona? - Ujął ją mocno za

ramiona, bo przecież był potężnym, silnym mężczyzną, i pocałował mocno w usta. Wargi

miał miękkie, nieco lepkie, oddychał ciężko.

Meg się wyrwała.

- Muszę mieć czas... by się zastanowić.

- Oczywiście. A więc do soiree - rzekł, pieszcząc jej policzek okrytym rękawiczką palcem. -

To będzie wieczór, kiedy otrzymam odpowiedź.

Odchyliła się, by uniknąć jego dotknięcia, okręciła się na pięcie i zostawiła go samego na

piasku. Nie poszedł za nią i wiedziała, że niedługo odpłynie z Fergusem, zadowolony z siebie

i swego okrutnego zwycięstwa. Rozdygotała się, miała wrażenie, że cały świat się chwieje,

gotów rozstąpić się pod jej stopami.

Nie potrafiła zdobyć się na to, by się obejrzeć i przekonać, czy Dougal Stewart wciąż w jej

kierunku patrzy. Jednak wyczuwała jego spokojną i pewną obecność tak samo, jak ciepły

blask słońca na ramionach, jak ostre uderzenie gromu.

11

- Miło widzieć, że się pan dobrze bawi, panie Stewart - odezwał się Angus MacLeod,

podnosząc głos, by przekrzyczeć dźwięki skrzypiec Norriego MacNeilla. - W końcu to nasze

ceilidh ma uczcić odważny czyn, jakim było wyciągnięcie przez pana malutkiego Iaina z

wodnej topieli.

Zakończenie piosenki było porywające, wszyscy zaczęli z zapałem klaskać i dopraszać się o

następną. Dougal pochylił głowę.

- Dziękuję panu, Angusie. Nawiasem mówiąc, homary były wspaniałe, nasz kucharz

przygotował dla nas wszystkich wspaniały posiłek. - Na; drugi wieczór po uratowaniu Iaina

117

stary przyjaciel Norriego, rybak i zagrodnik, przyniósł do baraków wiadro homarów, żeby

wyrazić osobiście podziękowanie i podziw dla Dougala.

-Jak tylko będzie pan chciał, z każdego połowu odłożę dla pana i pana ludzi trochę homarów i

ryb. - Tu Angusa odwołał jakiś znajomy, więc rybak przeprosił i zostawił Dougala.

Inżynier stał spokojnie na samym środku zatłoczonego pokoju w domu Norriego MacNeilla.

Ze wszystkich stron otaczali go mieszkańcy Caransay oraz ludzie z jego własnej brygady.

Norrie rozsiadł się w fotelu przy kominku i, wywijając smyczkiem nad wypolerowanymi do

połysku skrzypcami, z wielką wprawą napełniał izbę muzyką. Już ponad godzinę grał

przeróżne piosenki, od radosnych i rytmicznych, przy których nogi same niosły ludzi do

tańca, do melodyjnych i wzruszających, które chwytały za serce i wycisnęły niejedną łzę.

Akompaniowało mu kilku innych wyspiarzy, w tym syn Angusa, Callum MacLeod, który

wystukiwał rytm na wytartym bodhranie*, oraz Fergus MacNeill, który grał na skrzypcach

nieco gorzej niż Norrie, ale z wielką werwą. Fergus nie tylko grał, ale i śpiewał, a Dougal

przypomniał sobie pełną sympatii uwagę Meg, że kuzyn przypomina jej zmarłego ojca.

Czas mijał, whisky płynęła równie szerokim strumieniem jak melodie. Dougal z

zaskoczeniem zobaczył, że kolejne pieśni intonował Evan Mackenzie, który głos miał tak

dźwięczny i pewny, że, słuchając go, ludzie przycichli. Evan najwyraźniej znał wiele starych

gaelickich pieśni, a kiedy z mocnym szkockim akcentem zaśpiewał balladę, wyspiarze podjęli

refren razem z nim. Meg przyłączyła się do nich, a Dougal, przymknąwszy oczy, zasłuchał się

i zatracił w jej słodkim głosie.

Ściany aż trzęsły się od tańców i przytupywań. Głosy śpiewających to wznosiły się, to

opadały, naturalnie harmonizując ze sobą, dom wydawał się jarzyć od śmiechu i gwaru.

Dougal przez większość czasu zadowalał się słuchaniem i patrzeniem. Stał oparty ramieniem

o ścianę, kiedy minęła go Meg w ramionach Alana, wirując z nim w tańcu; policzki miała

zarumienione, a oczy błyszczące.

Ogromnie się ucieszył, widząc na jej twarzy radość. Wszyscy wydawali się bawić

niefrasobliwie i beztrosko, a mimo to nastrój Meg wydał mu się posępny. Odnosił wrażenie,

że coś ją martwi.

Przypomniał sobie dżentelmena, który spacerował z nią onegdaj po plaży, i zmarszczył brwi.

Tamtego dnia wypytał na stronie Norriego i dowiedział się, że był to sir Frederick Matheson,

właściciel wyspy Guga, który przyjechał na jeden dzień z wizytą do panny MacNeill.

Nie zaskoczył go fakt, że właściciel ziemski mógł zakochać się w dziewczynie z Caransay,

zauważył jednak oznaki, że odwzajemnia ona jego zainteresowanie - opierała się na ręce sir

Fredericka, kiedy spacerowali po piasku, pozwoliła, by pocałował ją na oczach wszystkich.

118

Na ten widok, będący dowodem, że zaloty traktuje poważnie, inżynier poczuł się, jakby go

ktoś boleśnie uderzył.

„Wrócił na morską skałę i wziął się do pracy, a kiedy pojawił

Bodhran - płaski bębenek szkocki (przyp. tłum.).

się znowu na Caransay, okazało się, że Mathesona już nie ma, chociaż oczekiwał, że

właściciel Guga zechce przeprowadzić inspekcję kamieniołomów i spotkać się z nim.

Może dobrze, pomyślał, że się z tym człowiekiem nie spotkał.

Teraz tancerze zmieniali partnerów i Meg wirowała w skomplikowanym tańcu z Iainem. Ich

wspólne wysiłki tak były komiczne, że Dougal, przyglądając się im, parsknął głośnym

śmiechem. Meg przechwyciła jego spojrzenie i uśmiechnęła się, a on poczuł przypływ

sympatii połączony z tęsknotą.

Kiedy całował Meg w ich małej, tajemnej jaskini, wierzył, że ją pociąga, że jej na nim zależy

- cholerny świat, był tego nawet pewien. Jeżeli jednak w jakiś sposób związała się już z

Mathesonem, nie mógł oczekiwać, że jego pojawienie się po siedmiu latach nieobecności

cokolwiek zmieni, może poza chwilowym impulsywnym zbliżeniem. Westchnął, założył ręce,

rozbawienie się ulotniło.

Córka Angusa, Peigi, przystojna, dorodna młoda kobieta ze schludnie splecionymi brązowymi

włosami, podeszła i podała j mu kubek napoju z whisky, owsa, miodu i korzeni. Chociaż wlał

już w siebie trzy takie kubki, z uprzejmości wziął teraz i czwarty. Peigi szybko powiedziała

coś po gaelicku, a on, chociaż ośmielił się kilkoma słowami odpowiedzieć, na zakończenie

tylko przepraszająco wzruszył ramionami. Peigi roześmiała się i pokazała w kierunku

kominka, przy którym Norrie stroił teraz skrzypce.

Dougal się domyślił, że pewnie zacznie się następna runda piosenek, i przygotował się, by

ich wysłuchać. Norrie zaczął grać powolną przejmującą melodię. Meg podeszła do Dougala i

stuknęła go w ramię.

- Niech pan idzie do dziadka - powiedziała. - Chce się z panem zobaczyć.

- Tylko proszę nie spodziewać się, że będą z nim coś śpiewał, chyba że lubią państwo kocią

muzykę - wycedził inżynier. Iain I stał obok Meg, zapytał więc małego- Dobrze się bawisz,

chłopcze?

- O tak! Znam wszystkie tańce. Czy chce pan zobaczyć?

- Widziałem, jak tańczyłeś z Meg MacNeill - odpowiedział Dougal. - Rzeczywiście radziłeś

sobie wspaniale. - Popatrzył na młodą kobietę z lekkim uśmiechem i zobaczył, jak policzki jej

gwałtownie się czerwienią. Odwróciła pospiesznie wzrok.

119

Wpatrywał się w nią z namysłem. Wystarczyło mu z Meg porozmawiać albo stanąć w

pobliżu, a już czuł się tak dobrze. Pragnął cieszyć się tym wieczorem w jej towarzystwie, ale

wspomnienie o tym, że całowała innego mężczyznę, zawisło między nimi jak cień.

- Jest bardzo późno - zwróciła się do laina. - Powinieneś niedługo iść do łóżka. Gdzie jest

Fergus MacNeilł? - Odwróciła się.

- Poszedł gdzieś z Peigi - powiedział Iain - i nie martwi się o to, kiedy pójdę do łóżka. Nawet

malutka Anna wciąż jeszcze nie śpi. Chcę zostać ze wszystkimi.

- To uroczystość chłopca - Dougal stanął w obronie laina.

- No właśnie - zgodził się Iain.

Meg potrząsnęła głową.

- Będzie jutro wyczerpany, kiedy przyjdzie pora na lekcje...

- Lekcje? - powtórzył Dougal.

- Berry uczy mnie w Wielkim Domu angielskiego i czytania, i matematyki - tłumaczył Iain. -

I dobrze mi idzie nauka.

- Baronowa go uczy? - zapytał zdezorientowany Dougal.

-Pani Berry - wyjaśniła Meg, jeszcze bardziej zbijając inżyniera z pantałyku. - Och, niech pan

spojrzy, dziadek zaraz będzie coś mówił - dodała szybko, bo Iain już otwierał buzię. -Proszę

tam do niego iść, już. -1 lekko Dougala pchnęła.

Inżynier postąpił krok do przodu, a Norrie gestem przywołał go do kominka, odkładając

smyczek. Stary człowiek uniósł szklankę bursztynowej whisky i upił z niej łyczek. Potem

zaczął mówić po gaelicku.

Dougal nie wszystko potrafił zrozumieć i wdzięczny był, kiedy Meg pochyliła się ku niemu,

by wyjaśnić słowa Norriego. Ale Norrie zaraz przeszedł na angielski.

- Na samym początku, kiedy pan Stewart pojawił się na Caransay - powiedział - nie byliśmy

dobrze nastawieni do niego ani do jego ludzi, ani do ich latarni morskiej. Niektórzy z nas nie

zmienili w tym przedmiocie zdania.

Dougal zerknął pospiesznie i chmurnie na Meg i zobaczył, że jej policzki zapłonęły żywym

ogniem.

- Ale bez dwóch zdań pan Stewart to dobry i odważny człowiek - ciągnął Norrie. - Uratował

naszego malutkiego laina, zdrowego i całego wyrwał go morzu z paszczy. A potem odpędził

rekina, nawet jeżeli był to tylko długoszpar - dodał z uśmiechem. - Tak sobie myślę, że

dorównał naszemu wielkiemu bohaterowi, samemu Fhionnowi MacCumhailowi! Jest

120

wspaniały jak każdy morski kelpie czy selkie, jest człowiekiem wielkiej odwagi, zdolnym do

czarodziejskich czynów! - Uśmiechnął się szeroko. - Zdrowie pana Stewarta... spełnijmy

Uroczysty Toast! - Tu wszedł na stołek i uniósł szklankę.

Każdy ze zgromadzonych, trzymający szklankę albo kubek w ręku, uniósł naczynie w górę,

potem je opuścił, wysunął w przód, przyciągnął z powrotem do siebie. A przez cały ten czas

wszyscy śpiewali unisono najpierw po gaelicku, a potem po angielsku:

W górę szklanki, w górę szklanki,

I do siebie, i do siebie,

Ja do ciebie, ja do ciebie,

A ty do mnie, a ty do mnie,

Oby każdy twój dzień był dobry, przyjacielu!

Do dna!

Ostatnią linijkę wykrzyczeli razem tak głośno, że aż ściany zadzwoniły. Wypili do dna.

Norrie roztrzaskał pustą szklankę na płycie przed kominkiem. Podniosły się gromkie wiwaty.

Dougal śmiał się, kiedy zgromadzeni potrząsali jego ręką i poklepywali go po plecach, a

potem wziął Iaina na barana. Chłopczyk, pokrzykując ze szczęścia, uniósł ręce wysoko, by

dotknąć belek na suficie.

- Tak, mój mały przyjacielu, świętuj - zwrócił się do niego Dougal z szerokim uśmiechem. -

To wszystko na twoją cześć. -Trzymając Iaina za nogi, odwrócił się, by popatrzeć na Meg. Na

moment jej promienny uśmiech i jakiś dziwny, kryjący się pod nim smutek, przesłoniły mu

wszystko inne.

- Dziękuję panu, panie Stewart - powiedziała tak cicho, że musiał się pochylić, by usłyszeć ją

przez panujący w izbie zgiełk - za uratowanie naszego małego Iaina.

- Cała przyjemność po mojej stronie, droga panno MacNeill - odrzekł. Norrie powiedział coś

znowu, tym razem po gaelicku, i Dougal się odwrócił. Tłum ponownie zaczął wiwatować, a

potem szklanki zadzwoniły o siebie. - Co pani dziadek mówił?

Meg się zaczerwieniła.

- Och, wznoszą teraz toast za mnie.

- Za naszą Margaret - przetłumaczył stojący w pobliżu Angus. - Na całych Zachodnich

Wyspach nie znajdziesz drugiej tak wspaniałej damy o tak życzliwym sercu. Niech spotka ją

wielkie szczęście, bo na nie zasługuje!

- To bardzo pochlebne - zauważył Douglas.

121

- Dziadek zdążył już wlać w siebie z pół beczułki whisky -powiedziała Meg. - Kiedy zaczyna

grać tak pięknie, a jego smyczek tańczy po strunach jak szalony, i kiedy na dodatek wznosi

Uroczysty Toast, to znaczy, że otwiera przed nami swoją duszę.

- Ach, tak powiadają, że im więcej whisky wleje się w skrzypka, tym lepiej on gra - mruknął

Angus, uśmiechając się szeroko.

- Z whisky czy bez whisky, zgadzam się z Norriem - oświadczył Dougal. - Ta nasza Meg

MacNeill jest wspaniałą damą. -Pochylił się ku niej i zniżył głos tak, by tylko ona mogła go

usłyszeć. - Gdyby wtedy Mackenzie pozwolił pani wskoczyć do wody, nie mam wątpliwości,

że w pojedynkę uratowałaby pani chłopca. I na dodatek pokonała rekina.

Poważne oczy Meg były aż boleśnie piękne.

- Nigdy bym nie pozwoliła, żeby go morze zabrało - powiedziała z żarem.

-Iain powinien umieć pływać. Proponowałem, że będę chłopca uczył. Może jego ojciec

przystanie na to, jeżeli z nim porozmawiam.

-Jego ojciec... - Zaczerpnęła tchu. - Fergus chce, by Iain trzymał się z dala od wody, dopóki

nie będzie starszy.

- No nie - zaczął się z nią droczyć Dougal, podrzucając siedzącego mu na ramionach malca-to

złamałoby chłopakowi serce. On jest podobny do mnie, jak sądzę. Ciągnie go do morza. Ma

to we krwi.

- Tak, mam to we krwi! - powtórzył rozchichotany Iain, który siedział na ramionach Dougala

jak na wysokiej grzędzie. Wyciągnął znowu w górę ręce i w głos się roześmiał, kiedy inżynier

okręcił się z nim raz dokoła.

Meg nadal wpatrywała się w nich z powagą i Dougal zastanawiał się, o czym może myśleć.

- W końcu na jego drzewie genealogicznym pełno jest rybaków i żeglarzy - dorzucił, bo coś

kazało mu dodać to wyjaśnienie.

Zamiast odpowiedzieć, Meg okręciła się jak fryga i wmieszała się w tłum. Trzymając laina za

kolana, Dougal przyglądał się, jak Meg odchodzi. Norrie zaczął grać na skrzypcach powolną,

przejmującą melodię, a inżynier zsunął chłopca na ziemię i przyniósł mu kubek napoju

owocowego, który Thora przygotowała ze śmietanki, owsa i poziomek.

Przyglądając się stojącej na drugim końcu pokoju Meg, Dougal zastanawiał się, co takiego, u

diabła, powiedział lub zrobił, że wytrąciło ją to z równowagi.

- Panno MacNeiłl - zwrócił się nieco później Alan Clarke do Meg, która stała w pobliżu.

Ostatnia piosenka dobiegła właśnie końca i Norrie pochylił się, by poprawić rozstrojoną

122

strunę, która trochę zawodziła. - Przyznaję, że intryguje mnie pewna sprawa. Czy ta dama, o

tam, to lady Strathlin? - Alan pokazywał na dwie kobiety, gawędzące z Thorą i kilkoma

żonami rybaków, które podawały jedzenie i picie.

Meg zawahała się na widok pani Berry i gospodyni z Clachan Mor. Obawiała się tego pytania

od chwili, kiedy babki powiedziały Dougalowi, że pani Berry to lady Strathlin. Teraz na jej

odpowiedź czekał również Dougal Stewart. Inżynier nadzoru odwrócił się z ciekawością,

słysząc pytanie swego brygadzisty.

- Och - powiedziała po chwili milczenia. - Ta wysoka dama to gospodyni, pani Hendry, a ta

druga, to pani... pani Berry, która dawniej była... guwernantką lady Strathlin, a teraz jest jej

damą do towarzystwa.

- Panią Hendry już poznałem - rzekł Dougal. - Ale czy nie spotkałem też tej pani... Berry? -

W jego głosie pojawił się ostrzejszy ton. Meg nie odpowiedziała, starannie unikając jego

spojrzenia. Chociaż próbowała bardziej się cieszyć z dzisiejszej uroczystości, przez cały czas,

od chwili spotkania z sir Frederickiem przed kilkoma dniami, dręczył ją lęk i poczucie winy.

- Wszyscy są tutaj oprócz lady Strathlin. Dziwne mi się to wydaje - stwierdził półgłosem

Alan. - Uratowanie Iaina musiało wzruszyć chyba nawet taką napuszoną sekutnicę jak ona.

- Zapewniam pana, że była bardzo wzruszona - warknęła Meg.

-1 nie wątpię, że przesłała przynajmniej wyrazy szacunku dla rodziny - podsunął Dougal,

wpatrując się z namysłem w panią Berry.

-Wydaje mi się, że tak.-Meg miała ochotę zapaść się pod ziemię.

- Przysiągłbym - ciągnął cicho inżynier - że pani Berry jest tą damą, którą mi pokazano na

plaży jako lady Strathlin.

- Niektóre kobiety są bardzo do siebie podobne - gorączkowo tłumaczyła panna MacNeill.

-T o prawda. Wychodzi więc na to, że ponownie ominie mnie szansa na spotkanie z tą damą. -

Dougal zerknął nad ramieniem Alana na Meg.

- Na to wygląda - zgodziła się i ośmieliła popatrzeć na niego. To ja jestem tą nadętą sekutnicą,

panie Stewart, pomyślała, przyglądając mu się zuchwale. I bardzo pana w tej chwili

potrzebuję.

Oczy Dougala gwałtownie się zwęziły, jakby czytał w jej myślach, i Meg umknęła wzrokiem,

bo ryzyko było zbyt wielkie.

- Och, baronowa pewnie gdzieś tu jest. Przebrała się za rybaczkę i przygląda się lokalnemu

chłopstwu w jego środowisku -odezwał się Alan. - Rozumiecie, prawdziwa matka Elga śpi w

123

swoim łóżku, a tamta malutka staruszka to w rzeczywistości lady Strathlin, okryta jej chustą. -

Uśmiechnął się szeroko, twarz Dougala również się rozjaśniła.

Meg zmierzyła ich obu pochmurnym spojrzeniem i odwróciła głowę, ale Dougal pochylił się

w jej stronę.

- Alan tylko żartuje. Nie chciał nikogo urazić - przeprosił półgłosem. Mroczny, aksamitny ton

tego głosu przejmował ją rozkosznym dreszczem. - Jestem niemal pewien, że kobieta, która

tam stoi, to pani prababka.

Na jego żart Meg cierpko zesznurowała wargi i nie odpowiedziała nawet wtedy, kiedy

obdarzył ją delikatnym uśmiechem, który zachowywał wyłącznie dla niej. W tym uśmiechu

psotnie wyginały się jego wargi, a w oczach pojawiał się zielony błysk i utrzymywał się w

nich jeszcze przez chwilę, kiedy cała twarz już spoważniała. Sama nie ośmielała się przed

sobą przyznać, jaki Dougal w tym momencie był dla niej piękny i pociągający.

A sir Frederick Matheson wydawał się jeszcze gorszym łotrem, bo rujnował szanse Meg na

prawdziwe szczęście.

Odwróciła się, by popatrzeć, jak Iain, podskakując i śmiejąc się, tańczy razem z Peigi i

Fergusem. Przypomniała sobie jak uroczo bawił się z chłopcem Dougal i ile czułości i siły

okazał, ratując wcześniej malca, chociaż nie zdawał sobie nawet sprawy, że to jego własny

syn.

Westchnęła znowu, dotknęła palcami ust i uświadomiła sobie, że lekko drży. Ostatnio prawie

nie spała, prawie z nikim nie rozmawiała, tylko chodziła na długie samotne spacery i

rozmyślała o groźbach sir Fredericka. Jego gładkie, okrutne słowa raz za razem

rozbrzmiewały w jej myślach. Wkrótce będzie mu winna odpowiedź, a czekała ją

nieunikniona kapitulacja.

Zrozpaczona i zdesperowana miała wrażenie, że jest ptakiem, bijącym skrzydłami o pręty

klatki, w którą bez wysiłku schwytał ją sir Frederick. Musi znaleźć sposób, by oprzeć się

temu wymuszonemu małżeństwu i powstrzymać Mathesona, by nie wykorzystał przeciw niej

swojej wiedzy. Nieznośna była dla niej myśl, że mogłaby resztę życia spędzić jako żona

Fredericka, przez cały czas lękając się, że ujawni on młodzieńczy błąd małżonki i skrzywdzi

jej syna.

Podobnie nieznośna była dla niej myśl, że mogłaby żyć bez Dougala. Po namiętnych

pocałunkach i przeprosinach bez tchu sprzed kilku dni czuła wielką radość, bo wiedziała, że

tamtej nocy on nie oszukał jej i że mu na niej zależy. Zaczęła się w niej budzić nadzieja, że

obdarzy ją równie mocnym uczuciem, jak ona jego. Przez lata nienawidziła go i kochała

124

jednocześnie, rozpoznawała jego twarz w buzi syna i czepiała się marzeń, a równocześnie

pielęgnowała w sobie poczucie krzywdy.

Nie wiedziała, jak wytłumaczy Dougalowi wszystko, co się tamtej nocy wydarzyło, bo

zabrakło im czasu na wyjaśnienia. Ale poznanie przyczyn mniejsze miało znaczenie niż

przekonanie o jego szczerości. Wreszcie mogła pozwolić, by stary ból się ulotnił, by spłynął

po niej jak woda, która po burzy wlewa się z powrotem do morza. W końcu uwolniła się od

tej udręki.

A przynajmniej tak sądziła - dopóki nie pojawił się sir Frederick.

Przyglądała się tańczącym, przysłuchiwała się muzyce, patrzyła, jak Fergus wiruje w tańcu z

Peigi, jak oboje zaśmiewają się wesoło i beztrosko. Skrzyżowała mocno ręce na piersiach,

ogarnęło ją rozdzierające poczucie samotności. Z całego serca zapragnęła znowu znaleźć się

w ramionach Dougala, bardzo ciążyło jej to, że ciągle za nim tęskniła, że tak było go jej brak.

Łzy zapiekły ją w oczach. Marzyła o tym, by zostać z nim sam na sam, by powiedzieć, że mu

wybaczyła, że go kocha. Chciała zatracić się i odnaleźć w jego ramionach.

Czy doprawdy postąpiłaby bardzo źle, gdyby jeden jedyny raz poszła do niego i mu się

oddała? Wkrótce będzie musiała wrócić na ląd stały, do innego świata, do sir Fredericka i do

życia pełnego kłamstw oraz obaw. Będzie na zawsze musiała zostawić Dougala i Iaina oraz

wszystkie swoje najnowsze nadzieje i marzenia.

Taniec dobiegł końca, Meg spojrzała w bok i zobaczyła Dougala z czołem zmarszczonym z

namysłu, z oczami pociemniałymi od troski. Przechylając głowę na bok, wydawał się pytać

bez słów, czy wszystko jest w porządku. Odwróciła wzrok. Chociaż tak za nim tęskniła, nie

mogła wyjaśnić mu, co kryje w sercu.

Muzyka zaczęła znowu grać, część zebranych ustawiła się w dwa szeregi, by odtańczyć Seann

Triubhas

2

albo Chantreuse, bo tak ludzie z Niziny nazywali ten wciąż popularny na Wyspach

stary taniec.

Dougal podszedł do niej.

- Panno MacNeill?

- Ja... z radością, panie Stewart - powiedziała cicho, zadowolona, że choć na krótką chwilę

będzie miała okazję zapomnieć, co ją martwi, pobyć z nim i poczuć jego dotknięcie.

2

Seann Triubhas - stare portki. Po powstaniu jakobitów w 1745 roku Anglicy zakazali

Szkotom nosić kilty. Ci w odwecie wymyślili taniec Seann Triubhas. Wolne kroki mają

wyrażać odrazę do spodni, szybkie świętują powrót do kiltu (przyp. tłum.).

125

Podeszli do tancerzy. Kilku z nich przesunęło się, by zaproponować im pozycję

prowadzących. Dougal ukłonił się, odwrócona twarzą do niego Meg dygnęła i razem,

wspaniale ze sobą zgrani, w rytm muzyki weszli między szeregi. Trzymając dłoń na

uniesionej ręce Dougala, Meg dotarła z nim do końca dwuszeregu i rozdzielili się znowu. Aż

kipiała szczęściem, a kiedy ponownie zobaczyła go na drugim końcu długiego węża

tańczących, dusza się w niej rozśpiewała.

Przesłał jej ten uśmiech, który nauczyła się już kochać, ten bardzo osobisty, przy którym oczy

żywo mu błyszczały, jakby sercem należał tylko do niej.

Ale sen o miłości mógł się ziścić tylko tu, na tym parkiecie i podczas tego święta. Tutaj była

po prostu Meg, która tańczyła beztrosko z przystojnym Dougalem, tutaj wolno im było

marzyć. Natomiast w wielkim świecie była lady Strathlin, strzegącą rozpaczliwie swego

sekretu i mającą podłego wroga - a Dougal, którego kochała, pogardzał tą damą.

- Powinienem był wcześniej wysłać dzieciaka do łóżka - powiedział Fergus do Meg. - Spójrz

tylko na niego. Oczy mu się same zamykają, chociaż błagał, żebym mu pozwolił nie kłaść się

przez całą noc. - Przechylił na bok głowę i pokazał na Iaina, który przysypiał, siedząc na

ławie, z brodą i ramionami opartymi o wyszorowany sosnowy blat stołu Thory. Powieki mu

opadły, uniosły się i znowu opadły. - Zabiorę go teraz do łóżka.

- Ja go zabiorę, Fergusie - zaproponowała Meg i z uśmiechem popatrzyła na Iaina. Z uporem

wytrwał aż do tej późnej godziny, kiedy goście już się rozchodzili, żywa muzyka się

skończyła, a w mniejszym kręgu zaczęło się snucie opowieści. - Czekają na ciebie, żebyś

przyłączył się do nich i też coś opowiedział. A ja... chętnie otulę go do snu.

Czas spędzany z Iainem bardzo był dla niej cenny, bo widywała swojego synka zaledwie

przez kilka tygodni w roku. Dopiero co przecież otarł się o śmierć, a teraz zawisła nad nim

następna groźba, o której wiedziała wyłącznie ona.

Fergus dotknął jej ręki.

- Chwileczkę, kuzynko. Chcę cię o coś zapytać. - Jego złoto-brązowe oczy wydawały się

zatroskane.

Meg kiwnęła głową. Kuzyn miał dobre serce, był poważny z natury i nigdy nie żałowała

decyzji, by powierzyć syna jego opiece, nawet po śmierci Anny.

- Słyszę, że chłopakowi dobrze idzie nauka - ciągnął.

- To bystry chłopiec, a pani Berry jest dobrą nauczycielką.

- Tak sobie myślę, że będzie mu trzeba dużo więcej tej nauki, chyba że ma zostać rybakiem,

jak ja i tylu jego krewniaków.

126

- Dobrze by zrobił, idąc w ślady twoje i dziadka Norriego. Fergus zdjął czapkę i potarł sobie

głowę.

- Tak sobie myślę, że dobrze by mu szło w szkole na lądzie

stałym. Meg zamrugała powiekami, zaskoczona.

- Czy tego dla niego chcesz, Fergusie?

- Tak sobie myślę o tym, czego ty dla niego chcesz. - Miął czapkę w dłoniach. -Jeżeli

zabierzesz go z powrotem do Edynburga, żeby zamieszkał w twoim zamku czy innych

wspaniałych domach, to będzie mógł pójść do prawdziwej szkoły. Może wyrosnąć na kogoś,

kto będzie miał wszystko, o czym mężczyzna może marzyć.

Gdyby zabrała Iaina ze sobą do Edynburga teraz, kiedy sir Frederick się o nim dowiedział,

naraziłaby się na wielkie ryzyko, że go na zawsze utraci. Dougal szybko mógłby dowiedzieć

się prawdy i odebrać jej syna.

- Nie potrafię wyobrazić sobie lepszego miejsca dla dorasta

jącego chłopaka niż Caransay.

Fergus uśmiechnął się nieśmiało, zgadzając się z nią.

-Margaret, nie zapomniałem, kto dał temu chłopcu życie. A chociaż kocham go całym moim

sercem, nie ma on teraz matki w moim domu - powiedział ze smutkiem, rozglądając się przy

tym, by mieć pewność, że nikt ich nie słyszy. Większość gości zgromadziła się przy kominku,

dzięki czemu Meg i Fergus mieli ustronny kącik dla siebie.

Meg pochyliła się bliżej i położyła kuzynowi dłoń na ramieniu.

-W dzień narodzin Iaina powierzyłam go tobie i Annie. I chociaż ona już odeszła, bez

wahania nadal powierzyłabym go tobie. Kocha ciebie i małą Annę. Serce by mu pękło, gdyby

miał cię opuścić. - Łzy zapiekły ją pod powiekami.

Fergus pokiwał głową.

- Niewiele brakowało, a przed kilkoma dniami stracilibyśmy go. Więc tak sobie myślę, że

teraz będziesz chciała, by zamieszkał z tobą w twoim wielkim zamku, gdzie będziesz mogła

go widywać codziennie.

Serce Meg wezbrało wzruszeniem.

- Czy tego chcesz, Fergusie?

- Chcę, żeby był szczęśliwy... i żebyś ty też była szczęśliwa.

- A dla siebie?

127

- Brakowałoby mi go jak powietrza - powiedział. - Ale dla mężczyzny dobrze jest, kiedy ma

wykształcenie. A chłopak jest mądry. Przeczytał mi opowiadanie. Przeczytał! - Fergus

uśmiechnął się z dumą. - Potrafię się podpisać i mówię trochę po angielsku. On jednak może

nauczyć się dużo więcej. Cóż ja mogę mu przekazać oprócz tego, co wiem o łapaniu

homarów czy zachowaniu morza i przewidywaniu pogody?

- Wszystko to jest równie ważne jak wykształcenie uniwersyteckie- a nawet bardziej -

zapewniła go Meg z zapałem. -Jeżeli, kiedy będzie starszy, zechce iść do szkół czy na

uniwersytet, umożliwię mu to. Ale na razie jest zbyt młody na cokolwiek oprócz nauczyciela.

Może uczyć się od pani Berry, kiedy przyjeżdżamy tu na wakacje, a w przyszłym roku może

pójść do szkoły wiejskiej. Powinien zostać z tobą i resztą krewniaków. Iainowi potrzebna jest

rodzina.

- Ale ty jesteś jego... - Urwał i rozejrzał się dookoła.

- Nie zdoła nauczyć się, jaką wartość ma rodzina, jeżeli zamieszka ze mną w zimnym i

samotnym zamku w otoczeniu samej służby i moich doradców. A niektórzy z nich nie za

bardzo lubią dzieci. Poza tym - dodała - tam, gdzie ja mieszkam, nie mógłby na co dzień

widywać morza.

Fergus pokiwał głową, nie przestając miąć czapki w dłoniach,

- To smutne. A jak z tobą? - Podniósł na nią oczy. - Czy tobie nie brak morza?

- Nieustannie.

-1 zawsze, jak odjeżdżasz, tęsknisz za Iainem.

Meg popatrzyła na złotą główkę Iaina.

- Brak mi go jak powietrza - wyszeptała. - Ale on powinien zostać z tobą. Tu jest bezpieczny.

- Przyjdzie pora, że go stąd zabierzesz. Zawsze to wiedziałem - powiedział Fergus.

Jeszcze długo nie, pomyślała Meg. W tamtym wielkim świecie lady Strathlin wkrótce

zostanie zmuszona do poślubienia bankiera, niewiele znaczącego baroneta i człowieka bez

serca. A w jego domu, to wiedziała z niezachwianą pewnością, jej ukochany syn nie będzie

mile widziany.

12

Wokół Dougala głosy łączyły się ze sobą harmonijnie w śpiewie. Widział, że Meg i Fergus

rozmawiają w kącie na osobności, pochyleni mocno ku sobie. Najwyraźniej rozmowa była

poważna. Zastanawiał się, czym martwi się Meg tego wieczoru, bo na tle rozbawionych gości

128

wydawała się zaabsorbowana, a nawet smutna. Miał nadzieję, że zwierzy się przynajmniej

Fergusowi, który był chyba jej dobrym przyjacielem.

Wkrótce Fergus przyłączył się do innych, a Meg poprowadziła zaspanego Iaina w stronę

drzwi. Chłopiec ledwo powłóczył nogami i Meg schyliła się, by go podnieść. Dougal wstał,

chcąc zaproponować jej swoją pomoc.

- Proszę pozwolić, że ja go zaniosę, panno MacNeill. Leci przez ręce bezwładny jak worek

kartofli. A pani musi być po tak długim wieczorze zmęczona.

Zawahała się, a potem bez słowa podała mu chłopca. Głowa Iaina przeturlała się po ramieniu

Dougala, małe rączki oplotły czule jego szyję. Meg poprowadziła ich przez drzwi do

bocznego skrzydła domu. Camus nan Fraoch składał się z trzech budynków połączonych

razem pod jednym krytym strzechą dachem, wszystkie były identyczne, różniły się tylko

przeznaczeniem, pierwszy pełnił funkcję kwatery dziennej, drugi kuchni i jadalni, a trzeci

nazywano sypialnią.

Weszli do obszernej izby z niskim belkowanym sufitem, bielonymi ścianami, kamienną

podłogą i dwoma małymi okienkami.

Na kominku palił się niskim płomieniem torf. Dougal rozejrzał się w półmroku po sypialni,

która, mimo że wspólna dla całej rodziny, pozwalała każdemu zachować nieco prywatności.

W ściany wbudowane były trzy osłonięte kotarami łóżka, ą dwa mniejsze pokoiki oddzielono

od dużej izby drzwiami.

Meg zamknęła drzwi, przez które przed chwilą przeszli. Otoczyła ich ciemność i zrobiło się

stosunkowo cicho. Gdyby został z nią tak sam na sam na lądzie stałym, byłoby to czymś

szokującym. Inżynier zauważył, że na Wyspach, kiedy młoda para gdzieś się razem oddalała,

traktowano to raczej z sympatią niż podejrzliwością.

Podeszli do wbudowanego w ścianę łóżka i Meg odsunęła zasłonę. Dougal ostrożnie położył

Iaina na prześcieradle. Cofnął się, kiedy zdejmowała chłopcu buty i spodenki i otulała go

wełnianymi kocami w płóciennych poszwach. Iain westchnął i przekręcił się na bok.

- Czy on tu sypia sam? - zapytał. - Czy nie będzie się bał, jak się później obudzi? - Myślał o

tym, co to dziecko ostatnio przeżyło i o przerażającej sylwetce rekina w wodzie, przypomniał

też sobie własne chłopięce lęki i koszmary z okresu, kiedy otwierał oczy w ciemnościach i

przypominał sobie, że rodzice odeszli na zawsze. Popatrzył na Iaina, który na łóżku wydawał

się taki malutki, i te dawno zapomniane noce z przerażającą wyrazistością stanęły mu przed

oczyma. Rzucił spojrzenie na Meg. - Czy nie powinniśmy z nim posiedzieć?

Potrząsnęła głową.

129

- Nie będzie tutaj sam. Ja sypiam na tym łóżku, kiedy jestem w Camus nan Fraoch. Położyłam

go tu na tę noc, chociaż ma swoje łóżko przy Fergusie w drugim pokoju, za tymi drzwiami. A

Elga sypia o tam. Kołyska malutkiej Anny stoi przy drzwiach do wspólnego pokoju Thory i

Norriego, tak że wszyscy słyszymy, jeżeli się poruszy. Iain nie zostanie tutaj długo sam.

Kiwnął na to głową, zdumiony ciasnotą, chociaż wiedział, że takie pomieszczenie sypialne

jest w hebrydyjskim domu czymś typowym... a to można by nawet nazwać przestronnym.

Podczas ich rozmowy z sąsiedniego pokoju wszedł do sypialni mały czarny terier. Dougal

pamiętał, że podczas ceilidh pies drzemał w pobliżu kominka. Teraz zbliżył się, pomachał

ogonem, podskoczył i postawił przednie łapy na kolanach Meg, Pochyliła się, by go

pogłaskać, a potem pomogła mu wskoczyć na łóżko Iaina. 4 A

- Iain ma dobrą niańkę - powiedziała, mierzwiąc pieskowi z sympatią sierść na łbie. - W

porządku, Falla. Tę jedną noc możesz z nim spać. Thora nie lubi, żeby którykolwiek z jej

trzech psów spał na łóżku - dodała. - Ale na razie Falla może pilnować Iaina. - Pies zwinął się

w kłębuszek obok śpiącego dziecka, a Meg zasunęła zasłonę.

Stojąc w półmroku obok dziewczyny, Dougal poczuł, że uderza mu do głowy mieszanka

błogości i namiętności, że przelewa się do serca, a potem spływa w lędźwie, gładka i ognista

jak whisky ze śmietanką. Dłonie mu się same zacisnęły, tak bardzo zapragnął dotknąć Meg,

przytulić ją i... nie ośmielał się nawet pomyśleć, o ile więcej pragnie. Wyciągnął w

ciemnościach rękę, ujął ją za łokieć i odwrócił ku sobie.

- Meg - wyszeptał zdumiony, że wystarczy dotknąć jej ręki czy wypowiedzieć to imię, by

serce tłukło mu się w piersiach jak oszalałe. Narastało w nim zafascynowanie i podniecenie,

jakby za każdym razem dotykał jej po raz pierwszy.

Oświetlona torfowym ogniem krzywizna policzka Meg jarzyła się ciepło, włosy

przypominały aureolę z kosztownego migotliwego złota. Stała w milczeniu, pełna

oczekiwania, wpatrzona w niego.

Szukał jakiegoś tematu do rozmowy, nie był jeszcze gotów wracać do zatłoczonego pokoju,

skoro mógł pobyć z nią sam na sam.

- To ceilidh było wspaniałą uroczystością. Bardzo jestem za nią wdzięczny.

- Chcieliśmy uczcić uratowanie Iaina i podziękować panu za to, co pan zrobił, panie Stewart.

- Dougalu - poprawił ją i uniósł rękę, by odgarnąć pasemko, które miękko opadło jej na

policzek. Nie odrywała od niego wzroku i nie protestowała. - Każdy mężczyzna na moim

miejscu zrobiłby to samo.

130

- Iain był w poważnym niebezpieczeństwo, a pański postępek wymagał siły i odwagi. Ludzie

z Caransay będę o tym opowiadali przez pokolenia. - Uśmiechnęła się do niego w

ciemnościach. - Pan sobie tutaj ze mną stoi, a tymczasem w sąsiednim pokoju układana jest

opowieść o Dougalu i rekinie.

- Ja wolę stać tu razem z panią - wyszeptał.

-Ja... - Oczy Meg zabłysły, jakby napłynęły do nich Izy, odwróciła wzrok. - Nie miałam

okazji porozmawiać z panem od tamtego dnia. Chciałam panu powiedzieć... muszę

powiedzieć panu... jak wiele to dla mnie znaczyło. - Jej głos zadrżał.

Dougal potrząsnął głową.

- Nie ma co dziękować mi, dziewczyno.

- Ale gdyby pan nie... my może... może tej nocy czuwalibyśmy przy zmarłym - wyszeptała.

Bródka zaczęła jej drżeć.

- Chodź tutaj - wyszeptał, ujął Meg za ramiona i przyciągnął do siebie. W pierwszej chwili

zesztywniała, ale zaraz potem wtuliła się w niego i zaczęła cicho płakać. Dougal objął ją

przez plecy, mamrocząc coś uspokajająco, a ona przywarła w półmroku twarzą do jego

ramienia,

Wyczuł, że nieczęsto szuka w kimś oparcia albo przynajmniej od dawna tego nie robiła.

Westchnął z twarzą wtuloną w pachnącą chmurę włosów Meg, przycisnął ją mocniej do

siebie, a ona rękami oplotła go w pasie.

Trzymając Meg w ramionach, Dougal czuł, że jest dla niej ważny, że dziewczyna potrzebuje

go i szuka u niego bezpieczeństwa. Było to dla niego czymś nowym. Stawał już wcześniej

wobec konieczności sprostania sytuacji groźnej i naglącej, ale uratowanie Iaina przyniosło mu

niespodziewaną nagrodę, bo wyspiarze przyjęli go do swego grona, obdarzyli szacunkiem i

wydawali się gotowi zapomnieć o urazach wywołanych budową latarni.

Pocieszając Meg, odnosił dziwne wrażenie, że zaspokaja coś więcej niż jej chwilową

potrzebę. Kiedy trzymał ją w objęciach, czuł się tak, jakby wypełniało się przeznaczenie. Jego

miejsce było tutaj, przy niej.

Przez większość dorosłego życia brakowało mu świadomości, że jest komuś potrzebny.

Stawiając latarnie morskie, narażał swoje życie, a wszystko po to, by wyeliminować

zagrożenie dla innych. Jego własną rodzinę zniszczyła tragedia, mógł jednak zapobiec

podobnym tragediom na przyszłość. Czuł się dumny, że potrafi zwiększyć bezpieczeństwo na

morzu. Jego umiejętności były potrzebne - ale on sam nigdy się dla nikogo tak naprawdę nie

131

liczył. Nie uświadamiał sobie jednak tego aż do chwili, kiedy Meg oparła mu głowę na piersi

i się rozpłakała.

A jeżeli potrzebowała go przez te wszystkie lata - podobnie jak on potrzebował i pożądał jej

w snach i marzeniach - a zostało jej po nim tylko bolesne wspomnienie? Przymknął oczy w

udręce, mówiąc sobie, że powinien był bardziej sumiennie szukać swojej boginki. Miał

nadzieję, że nie spóźnił się z przeprosinami.

Musi coś zacząć znaczyć dla kogoś, dla niej, inaczej może zawsze będzie się czuł niespokojny

i niedopasowany do życia, może zawsze będzie porywał się na ryzyko, żeby jakoś się

sprawdzić. Kiedy uratował laina, spłynęła na niego olbrzymia fala ludzkiej wdzięczności i

życzliwości, coś, czego nigdy wcześniej nie zaznał, a ukoronowaniem wszystkiego była ta

chwila z Meg w ramionach.

Miłość przepełniła serce Dougala. Kiedy tulił dziewczynę, ogarnęło go cudowne uczucie, że

jakaś cząstka w jego wnętrzu poddaje się i zmienia w sposób subtelny, lecz nieustępliwy.

Chciał uwolnić Meg od tego, co ją teraz trapiło, więcej nawet, chciał być z nią już na zawsze.

- Cicho, dziewczyno - nucił. - Cicho, moja droga. - Musnął dłonią jej włosy i wsunął w nie

palce. Meg odchyliła do tyłu głowę, oczy miała świetliste, obmyte łzami.

Łagodnie, jak najłagodniej uniósł podbródek Meg, pochylił się i pocałował ją: zdecydowane

zetknięcie się ust, lekkie, znaczące skubnięcie wargi, słodkie muśnięcie. Wtedy przywarła do

niego, pragnąc, by jak najszybciej stopili się w jedno, popędzani gwałtownym biciem serc.

Objął dłońmi jej twarz i pocałował mocno, nagląco, wsuwając palce w złotą gęstwę włosów.

Całował ją, aż dech straciła i jeszcze mocniej przylgnęła do niego, a pokój zawirował im

przed oczami.

Napływająca przez półprzymknięte drzwi muzyka i światło były coraz słabsze, ale wciąż je

słyszał i niejasno uświadamiał sobie, że nie są sami. A on musiał z nią pobyć we dwoje,

chociaż przez krótką chwilę. Żądało tego nieustępliwie jego ciało i dusza.

Oderwał się od niej z trudem, ujął ją za rękę, wyciągnął z pokoju i przeprowadził przez

sąsiednią izbę do drzwi. Wyszli w noc, niebo pociemniało do usianego gwiazdami granatu.

Słyszał szum morza.

W milczeniu, pospiesznie skierował się z nią nad zatokę. Stąpała obok niego bezszelestnie,

kiedy przechodzili przez porośnięty trzcinami, zasypany krasnorostami piasek. Uścisk jej

dłoni byl płomienny, pełen zapału. Pociągnął ją za sobą bliżej morza, do miejsca, gdzie

napływała, pieniąc się, woda. Sam nie potrafiłby powiedzieć, dlaczego właśnie tam ją

zaprowadził, ale szedł za głosem serca.

132

Małe falki omywały bose palce u nóg Meg, za każdym jej stąpnięciem cicho pluskały. Dougal

przystanął nagle, nie puszczając jej ręki, żeby zdjąć buty i rzucić je na suchszy piasek, potem

ściągnął skarpetki i je również tam cisnął. Miło było poczuć: pod stopami chłodną wodę.

Wtedy Meg się roześmiała, a on poczuł się jeszcze wspanialej.

Teraz Meg trochę wyprzedziła Dougala, szła szybkim krokiem i na odmianę to ona ciągnęła

go za sobą. Pozwolił jej siej zaprowadzić na wzgórze, minęli niewielki cypel, który oddzie-;

lał większą zatokę od mniejszej, aż znaleźli się na prywatnym i skrawku plaży, w cieniu

skalistego urwiska, nad cętkowaną księżycowym blaskiem wodą.

Odwróciła się twarzą do niego, szła teraz tyłem, nie puszczając dłoni Dougala, a on podążał

za nią, czując pod stopami miękki, suchy piasek. Wreszcie pociągnął ją za rękę i chwycił; w

objęcia. Oblany bladozłotym światłem dotknął jej ust wargami i poczuł, jak cała lgnie do

niego, jak ramionami oplata go w pasie.

Pożądanie zapłonęło w nim gwałtownie, całował ją teraz: śmiało, głęboko, nieopanowanie,

jedną ręką objął ją przez plecy, drugą przyciągnął do siebie jej biodra, aż przywarła mocno

brzuchem do nabrzmiałej męskości. Jęknął cicho i przesunął dłonie w górę.

Meg lekko się skręciła, pozwalając, by pogładził palcami krąg-. łą lewą pierś, która pod jego

dotknięciem stwardniała na czubeczku jak perła. Dougal bardziej poczuł na ustach, niż

usłyszał \ cichy krzyk ukochanej, dotknął drugiej piersi i potarł sutek, który chyba doczekać

się tego nie mógł. Meg osunęła mu się lekko ‘j w ramionach. Rozchyliła usta, pieściła go

językiem, a kiedy on i gładził jej piersi, opuściła dłonie na jego pas, a potem jeszcze niżej, i

objęła go od tyłu, przyciągając mocniej do siebie.

Nie potrafił się nią nasycić. Była dla niego jak ogień, paliła go w żyłach jak whisky.

Ogromnie jej pragnął, nie potrafił wyjść myślą poza potrzebę tej chwili. Gwałtowne bicie

serca i narastające pożądanie przyćmiewały cały zdrowy rozsądek.

Miał we krwi tamtą ich wspólną noc, Meg zapisała się w jego duszy, chciał się znowu z nią

złączyć, jednak nie dlatego, że dało mu to niewiarygodną satysfakcję fizyczną, lecz dlatego,

że tak głębokiej namiętności zaznał wyłącznie w jej ramionach.

Postępował ostrożnie, sycił zmysły jej urokiem i tą chwilą, chociaż serce waliło mu jak

młotem, a ciało natarczywie domagało się zaspokojenia. Objął dłońmi głębokie wcięcie talii

Meg, jej palce przesunęły mu się po plecach i wczepiły się w ramiona. Jęknęła, zadyszana, i

wtuliła się w niego.

Kiedy poczuł, że ich ciała pulsują w tym samym gorącym rytmie, nie potrafił już się dłużej

powstrzymać, przyciągnął ją mocno do siebie i razem opadli na piasek.

133

Przez chwilę klęczeli twarzami do siebie, mocno przytuleni. Dougal pocałował ją

namiętnie, ,a potem Meg się osunęła, pociągając go za sobą, i legli razem na miękkim, białym

piernacie.

Ogarnął ją ramionami, gładził po całym ciele. Głęboko świadom był, czego pragnie, i miał

nadzieję, że ona pragnie tego samego. Ale nie mógł się posunąć dalej, dopóki nie zyska

pewności, że Meg odda mu się bez najmniejszego wahania.

Objął dłońmi jej twarz, przerwał pocałunek, przytulił ją i przysunął usta do ucha.

- Muszę wiedzieć - wyszeptał, całując ją w ucho - czy rozumiesz, po co tu jesteśmy, czy ty też

czujesz, co nas łączy.

- Ja też to czuję - potwierdziła, muskając wargami jego szyję, jego szczękę. - Wiem, po co tu

przyszliśmy. -1 odwróciła głowę, by go pocałować.

- Meg - oderwał usta od jej warg, bo postanowił, że między nimi nie będzie żadnych

niedomówień. - Muszę cię o coś zapytać. Onegdaj chodziłaś po plaży z jakimś mężczyzną.

Norrie powiedział, że to był sir Frederick Matheson, który przyjechał się z tobą zobaczyć.

Powiedz mi... czy on coś dla ciebie znaczy. -Głos miał cichy i rozdygotany, nienawidził sam

siebie, że o to pyta. Ale musiał się dowiedzieć.

- Jest dla mnie nikim - wyszeptała, przesuwając mu wargami

po ustach. - Nie znaczy dla mnie nic. Dougal położył się znowu, ogarnął ją ramionami,

przytulił.

- Pocałowałaś go. - Zdumiewające, ale czuł się tylko odrobinę zazdrosny. Nie było w nim

miejsca na prawdziwą zazdrość, bo żywił dziwne, ale głębokie przekonanie, że Meg należy

do niego i do żadnego innego należeć nie może. Chciał ufać jej lojalnemu, czułemu sercu i

ośmielić się mieć nadzieję, że ona podziela jego uczucia.

- To on mnie pocałował - poprawiła gó. - Mnie to było obojętne. Nie myśl o tym. I ja też o

tym nie będę myślała. Nie teraz - dodała cichym i dziwnie wyzywającym tonem. Odchyliła

głowę i pocałowała go znowu.

Oderwał się od niej.

- Meg, moja dziewczyno - wyszeptał. - Muszę wiedzieć, czego w tej chwili oczekujesz ode

mnie, od nas. - Tym razem zapyta ją, tym razem wiedział, czego chce i dlaczego. Chciał jej,

na zawsze. Znieruchomiał, serce trzepotało mu niespokojnie w piersiach, czekał.

Oplotła go ramionami i przez chwilę leżała tak spokojnie, że lękał się, iż pewnie odsunie się i

po prostu odejdzie. Zgoda, pomyślał, jeżeli tak będzie musiała.

134

Przytuliła policzek do jego policzka, westchnęła mu prosto w ucho.

- Chcę tego marzenia - wyszeptała. - Chcę, by ten jeden raz ziścił się mój sen, że jestem

naprawdę głęboko, bez reszty szczęśliwa. Ze mam wszystko, czego pragnę, i jestem tylko

tym, kim chcę być, z mężczyzną, któremu oddałam swoje serce.

Dougal odetchnął cicho i przesunął wargami po jej ustach. Był tak głęboko poruszony, że nie

mógł się odezwać. Najgoręcej pragnął tego samego, co Meg nazywała swoim marzeniem.

Marzył o niej. Odsunął się odrobinę i czekał.

- W tę jedną noc - ciągnęła miękko - chociaż wiem, że to dłużej nie potrwa, chcę, by ziściło

się moje piękne marzenie, które przechowałam w sercu jak najcenniejszy skarb. A później...

-Urwała, Dougal obejmował ją i czuł, jak gwałtownie uderza jej serce pod szczupłymi

żebrami.

- A później? - wyszeptał i czekając na odpowiedź, przesuwał wargami po uchu Meg, muskał

je, skubał.

Potrząsnęła leciutko głową.

- Potem będę musiała wrócić do innego świata i zrobić to, co musi zostać zrobione.

Pokiwał głową. Tylko że on zamierzał zabrać ją ze sobą do tamtego świata, razem z nią

przenosić się z miejsca na miejsce, z gwarnego miasta na sam kraniec ziemi. Naprawdę Meg

była jego marzeniem, od zawsze. A teraz ożyła w nim nadzieja, że sam się również dla niej

takim marzeniem stanie.

Uniósł się nad nią, opierając się na rękach. Leżała pod nim na piasku, woda chlupotała u ich

stóp, a z daleka dobiegały ledwie słyszalne dźwięki skrzypiec i słodki, harmonijny śpiew.

Popatrzył na nią.

- O czym marzysz? - wyszeptał.

Przyciągnęła go do siebie.

- Często myślałam o tym, co już raz przeżyliśmy razem - powiedziała - o naszym doskonałym

wzajemnym poznaniu, doskonałym oddaniu. W moim marzeniu dzielące nas od tamtej chwili

lata nigdy się nie zdarzyły, zawsze byliśmy razem. I chociaż ten jeden raz chcę poczuć, że tak

jest naprawdę.

- Mogłoby tak być. Moglibyśmy zostać na zawsze razem. -Uświadamiał sobie teraz, że to, co

do niej czuje, rozkwitło w nim przed siedmiu laty i trwało, niezmienione, głębokie i dojrzałe,

135

czekając w uśpieniu, aż ją odnajdzie. A kiedy lepiej ją poznał, kiedy przekonał się, jak

życzliwe ma serce, jaka jest słodka i uczciwa, zrozumiał, że ją kocha.

Potrząsnęła łagodnie głową. Nie spodziewał się tego.

- To tylko marzenie - szepnęła, wsuwając mu palce we wła-sy. - Ale tej nocy chcę jedynie

marzyć i śnić. Proszę... - Słyszał, z jaką mocą pragnie spełnienia swych marzeń, ale była w jej

głosie również nutka zdumiewającej desperacji. Zrobiło mu się gorąco z tęsknoty i pożądania.

Chciał dać jej radość, chciał, by w złączeniu dopełnili siebie nawzajem.

- Proszę... - powtórzyła. Dougal dotknął jej ust i zmienił to słowo w pocałunek. Potem musnął

językiem wargi Meg, zsunął się niżej, obsypując po drodze pocałunkami jej policzki, jej długą

i piękną szyję, aż dotarł do krągłej piersi. Delikatnie porozpinał guziki bluzki, rozchylił poły,

zanurzył dłonie w panujące pod materiałem ciepło i gładził ją, przesuwając ręce pod war

stwami bawełny i batystu. Kiedy dotknął tej niewiarygodnie jedwabistej skóry, Meg cicho

krzyknęła, a jego ciało napięło się od żądzy i zaczęło pulsować z narastającą natarczywością.

Pochylił głowę i musnął językiem czubeczek piersi, pieścił go, aż Meg zaskomlała, a jej palce

zsunęły się z włosów Dougala na ucho, a potem w dół po szyi. Gwałtownymi ruchami zaczęła

rozpinać mu koszulę, a on zsunął jej bluzkę z ramion i dotknął delikatnych koronek przy

koszulce.

Z trudem chwytając powietrze i cicho pojękując, rozbierali się pospiesznie nawzajem, aż

wreszcie leżeli nadzy między porozrzucanymi ubraniami, które ciemnymi plamami odbijały

od bladego piasku. Nikt nie mógł ich zobaczyć, bo ukryli się w gęstym cieniu cypla. Mieli ten

odosobniony zakątek tylko dla siebie i mogli się tam sobą delektować.

Lekki powiew wiatru chłodził skórę Dougala, który przyciągnął Meg do siebie. Czuł, jaka jest

rozkosznie ciepła w dotyku. Przesunął wargami po jej piersiach i pieścił sutki, aż nabrzmiały

jak perełki, a ona lgnęła do niego i cicho krzyczała z rozkoszy. Polizał rowek między

piersiami, obsypał pocałunkami brzuch i zsuwał się coraz niżej, do miejsca, które było

słodkie, wrażliwe i tajemne.

Meg drgnęła pod nim, a on pieścił ją i gładził, aż wpiła mu palce w ramiona i jęknęła w

rozkosznym spełnieniu. Potem opadła na piasek z cichym jak poszum fali westchnieniem, a

wtedy Dougal nie zdołał już dłużej powściągać swego pożądania, serce waliło mu jak

młotem, miał wrażenie, że ciało i dusza zaraz eksplodują. Ale nie wolno mu dać jej dziecka,

jeszcze nie, chociaż chciał kiedyś mieć z nią dzieci. Znowu nie potrafił się oprzeć tej

dziewczynie, ale nie narazi jej na kompromitację.

136

Upominał się, że musi być ostrożny, ale własne słowa dochodziły do niego jak przez mgłę.

Mimo to o nich pamiętał, chociaż Meg całą sobą błagała, by ją napełnił, chociaż od jej

cichego, gardłowego pojękiwania płonął żywym ogniem, a krew tętniła mu w żyłach.

Poruszyła się pod nim w miękkim piasku i wciągnęła go na siebie, a wtedy zatracił się i

zapomniał o wszystkim.

Wślizgnął się do jej wnętrza, a wtedy stali się dla siebie nawzajem tyglem i płomieniem, w

których cały świat przetopił się w namiętność, wiatr, morze i tętnienie serc. Mimo szalejącej

burzy uczuć Dougał znalazł jakoś siłę, by cofnąć się i wylać nasienie na miękki piasek.

Z truciem chwytając oddech, objął Meg ramionami i przeturlał się na bok, by ją do siebie

przytulić. W kilka chwil później uświadomił sobie, że dziewczyna cicho płacze, ukrywając

twarz na jego ramieniu.

13

Blask księżyca na szemrzącym morzu, drobne fale, obmywające im stopy i objęcia Dougala

staną się wspomnieniem, które pozwoli jej jakoś żyć dalej, pomyślała Meg. Lata przeminą, a

ona jak skarb będzie hołubiła tę noc i tę poprzednią, i na zawsze tak go zapamięta, tego

swojego kelpie, mocnego, pięknego, czułego, życzliwego i należącego tylko do niej.

Bardzo niedługo nadejdzie dzień, po którym nie będzie jej wolno nigdy więcej zobaczyć

Dougala. Kiedy wróci do egzystencji lady Strathlin, przyszły mąż na pewno nie pozwoli

swojej żonie - niezależnie od jej majątku czy pragnień - wracać na Caransay samej,

swobodnej, bez ograniczeń.

Odetchnęła głęboko, chcąc uśmierzyć wywołany tą myślą ból, i schyliła głowę, by przytulić

ją do piersi Dougala.

- Kochana - zapytał - co się dzieje?

Przesunął palcami po jej włosach. Ubrali się i siedzieli razem na piasku, opierając się o

skalistą ścianę urwiska, tak nagrzaną w ciągu dnia od słońca, że wciąż promieniowała lekkim

ciepłem. Ręka Dougala spoczywała na ramionach Meg. Woda cichutko szumiała, księżyc

połyskiwał na łagodnych falach, a z oddali napływały pełne niczym niezmąconej radości

śpiewy i melodie, jakie wygrywał na skrzypcach Norrie.

- Nic. Tak mi coś tylko przeszło przez myśl. - Podniosła wzrok, przytulona policzkiem do

ramienia Stewarta, z dłonią spoczywającą spokojnie na jego piersi. - Dougalu, co zacząłeś mi

mówić tamtego dnia w jaskini?

Zobaczyła, że lekko się uśmiechnął. -Przypuszczam, że mamy teraz trochę czasu, zanim nas

przyjdą szukać.

137

- Nie przyjdą nas szukać - zapewniła. - Babcia i matka Elga nie pozwolą, by ktokolwiek

zakłócił nam spokój, skoro wiedzą, że wyszliśmy razem.

- Dlaczego? Dwoje młodych wolnych ludzi samych w świetle księżyca... Kto zdoła

przewidzieć, co mogą zrobić. - Uśmiechnął się i pocałował jej włosy.

- Matka Elga i babcia Thora chcą, żebyśmy razem wychodzili przy świetle księżyca -

powiedziała. - Chciały tego przez cały czas od chwili, kiedy cię poznały.

- Trudno mi w to uwierzyć. -Opowiedz mi swoją historię, Dougalu Stewart, a ja opowiem ci

moją. Wtedy zrozumiesz.

Przez moment patrzył na nią nieufnie, potem wzruszył ramionami.

- Bardzo dobrze. Przed siedmiu laty pewnego wieczoru tuż przed zachodem słońca ścigałem

się wiosłową łódką z pewnym człowiekiem. Obydwaj mieliśmy dobrze w czubie, bo

wyruszyliśmy po czuwaniu przy zwłokach wspaniałego starego człowieka, którego żona

robiła bardzo dobrą whisky, George’a Mac-Donalda z Tobermory.

- Znaliśmy go. Rzeczywiście zacny był to człowiek. Ale skąd ty tam u nich?

-Prowadziłem badania rafy Caran, robiłem pomiary skał, obliczałem siłę uderzenia fal i tak

dalej. Już wtedy byliśmy pewni, że gdzieś na tej rafie potrzebna jest latarnia morska. Kilku z

nas mieszkało od wielu tygodni na Muli, więc wzięliśmy udział w czuwaniu. Cholerni z nas

byli głupcy i kiedy tamtej nocy moi ludzie zaczęli przechwalać się, jacy to jesteśmy dzielni,

mój przyjaciel i ja nie mieliśmy wyboru, musieliśmy dowieść, że mówią prawdę. W łodzi

jemu zrobiło się niedobrze, biedakowi, ale ja płynąłem dalej, bo widziałem szansę na

wygraną. I wkrótce okazało się, że płynę prosto w paszczę nagłego szkwału, który bardzo

szybko stał się całkiem paskudny. Nie mogłem się wyrwać. Fala zmyła mnie za burtę, coś

uderzyło mnie w głowę i niewiele brakowało, a byłbym się utopił. Uratowały mnie... - Urwał

nagle. - No cóż, trudno ci w to będzie uwierzyć.

- Co cię uratowało?

- Przypuszczam, że na wielką skałę Sgeir Caran musiała wyrzucić mnie jakaś potężna fala -

wyjaśnił. - Ale przez chwilę wydawało mi się, że przez wodę niesie mnie para pięknych koni.

- Potrząsnął głową, jakby oszołomiony.

-Koni! Chcesz powiedzieć, że widziałeś... morskie kelpie? Dougal wzruszył ramionami.

- Bardziej prawdopodobne, że je sobie tylko wyobraziłem. Ale kiedy wylądowałem na skale i

zobaczyłem ciebie... no cóż. Moja wyobraźnia zaczęła znowu pracować pełną parą. Trzeba

pamiętać, że dostałem tamtej nocy mocno po głowie.

138

- A więc wylądowałeś na Sgeir Caran jako rozbitek - szepnęła. Przytaknął, pocierając palcami

jej ramię.

- Tak. Sama teraz rozumiesz, że nie było żadnych spisków, żadnych wcześniejszych planów,

by zabawić się z młodą i niewinną dziewczyną, która na coś czekała na Sgeir Caran.

Meg pokiwała głową.

- Przykro mi, że posądziłam cię o taką podłość. Ale... widziałam, jak rano zabierali cię

stamtąd dwaj mężczyźni.

- Więc doszłaś do wniosku, że cała sprawa była ukartowana. Rozumiem.

- Kim oni byli?

- Alan Clarke i jeszcze taki drugi - powiedział. - Alana znałem od lat. To z nim się ścigałem.

Nie wróciłem, a sztorm rozszalał się na dobre, więc uznali, że musiałem zginąć. Ale Alan

wzbraniał się przyjąć tę teorię. Jak tylko pogoda się uspokoiła, wypłynął razem ze znajomym

wiosłową łodzią, żeby mnie szukać. Kiedy się rozwidniło, zobaczyli, że stoję na skale. Jak

wiesz, Alan jest silny jak byk i potrafi się przyłożyć do wioseł. Gdyby nie zrobiło mu się

tamtej nocy niedobrze, byłbym przegrał zakład. I nigdy nie wylądowałbym na Sgeir Caran...

ani nie znalazłbym ciebie.

- Tak więc mamy dług wdzięczności wobec pana Clarke’a. Dougal się uśmiechnął.

- Mamy.

- Dougalu, czy oni... czy ty kiedyś powiedziałeś im...

-O nas? - Z tymi słowy pogładził palcami muszelkę ucha Meg, przyprawiając ją o rozkoszny

dreszczyk. - Nigdy słowa do nikogo nie pisnąłem na ten temat. To zbyt cenna tajemnica. Poza

tym myślałem... - Urwał, cicho się roześmiał, a potem potrząsnął głową.

- Co myślałeś? - zapytała, podnosząc na niego wzrok

- Będziesz uważała, że zwariowałem - mruknął. - Myślałem, że nie istniejesz naprawdę, że

jesteś... boginką morską. Zamroczył mnie alkohol, to uderzenie w głowę też trochę pomogło.

Przekonany byłem, że należysz do krainy czarów... albo że sobie ciebie tylko wyobraziłem.

Wpatrywała się w niego szeroko otwartymi oczami.

- Myślałeś, że jestem boginką morską?

- Tak, albo selkie, albo jakimś innym czarodziejskim morskim stworzeniem. Może kelpie,

może syreną, która przybrała postać człowieka. - Wzruszył ramionami. - Nie potrafię podać ci

żadnego lepszego wytłumaczenia. Byłaś taka piękna, taka łagodna i miła, wydawało mi się

istnym cudem, że trafiłem na ciebie w samym środku szalejącego sztormu i... Co się stało?

139

Meg, zrozumiawszy ironię sytuacji, roześmiała się, ogarnięta radością i ulgą.

-Więc myślałeś, że jestem boginką morską - powiedziała. A ja sądziłam, że ty jesteś wielkim

kelpie we własnej osobie, each-uisge ze Sgeir Caran!

Dougal zamrugał oczami.

- Czym takim? Kelpie z tej legendy, o której słyszałem? Przytaknęła.

- Moje babki są przekonane, że powinnam zostać z tobą... na

zawsze. Dougal oszołomiony pochylił głowę.

- One sądzą, że jestem kelpie ze Sgeir Caran?

Wzruszyła ramionami.

- Thora nie jest tak do końca przekonana, ale Elga nie ma cienia wątpliwości. Jej zdaniem

dostarczyłeś aż nadto dowodów.

- Jak to?

- Norrie opowiedział jej, że kiedy przed kilkoma dniami popłynęliśmy na skałę, wynurzyłeś

się z morza. Nurkowałeś wtedy. A kiedy spotkaliśmy się na plaży, chciałeś odebrać jej dzie

ci. Przestań się śmiać - prychnęła. -1 uratowałeś Iaina, i kazałeś rekinowi odpłynąć.

- Wygląda na to, że pokazałem się w fałszywym świetle - powiedział Dougal rozbawiony.

- A moje babki sądzą... - urwała.

- Ależ mów dalej - namawiał. - Nie możesz wyznać mi niczego bardziej absurdalnego niż to,

co sam ci powiedziałem.

- One sądzą, że już jesteś moim mężem - wykrztusiła.

Dougal odchylił się do tyłu i skrzyżował ręce.

- No , na ten temat muszę się wszystkiego dowiedzieć.

- To matka Elga i babcia Thora wysłały mnie tamtej nocy na skałę - wyjaśniała Meg. - Na

Caransay mamy taką prastarą tradycję, że co sto lat jakaś dziewica musi spędzić noc na skale i

czekać tam na przybycie wielkiego kelpie, który uczyni ją swoją... żoną. Powiedziały mi, że

muszę poddać się jego woli, i dały mi napój z whisky, żeby uśmierzyć mój lęk i uczynić

mnie... śmiałą.

140

- Tak, tak - zgodził się - byłaś dosyć śmiała.

Meg figlarnie dała mu sójkę w bok.

- Nasza legenda powiada, że kiedy wielki kelpie ze Sgeir Caran weźmie taką dziewczynę za

żonę, obdarzy szczęściem ją i jej krajanów na Caransay. A wtedy potrzeba nam było

szczęścia, bo poprzedni właściciel wyspy zamierzał wysiedlić z niej wszystkich, zamienić

dzierżawców na hodowców owiec i sprowadzić angielskie stada. Tak więc udałam się na

skałę, żeby przebłagać wielkiego... no i pojawiłeś się ty.

- Szczęściarz ze mnie, że wzięłaś mnie za kelpie - wycedził i parsknął śmiechem, kiedy go

popchnęła. - Twoje babki nie napomykały, że kelpie może być na wpół utopiony, prawda?

Zachichotała, usadowili się wygodniej, Dougal objął ją za ramiona.

-Wiesz, zamroczył mnie ten napój, który dały mi babki-ciągnęła. - Więc wierzyłam, że

przybyłeś z krainy czarów. Poza tym nie miałeś na sobie ubrania. Nie wyglądałeś na kogoś,

kogo zmyło za burtę. - Pociągnęła go za rękaw.

- Rozebrałem się, żeby nie utonąć. Wolałem, żeby morze wyrzuciło mnie nagiego na jakąś

plażę i żeby zobaczyli mnie w tym stanie wszyscy wyspiarze, niż gdybym miał pójść na dno

w ubraniu i przyzwoicie zaprezentować się rybom.

- Miałam szczęście, że trafił mi się piękny, nagi mężczyzna, gotów poddać się mojej woli, a

nie jakiś obślizgły, nędzny potwór morski, który mógłby tylko zesłać mi koszmarne sny -

powiedziała wesoło, a Dougal się roześmiał.

- Tak, udało ci się - potwierdził i pocałował ją. - No i jak, czy kelpie obdarzył cię szczęściem?

Czy może teraz, kiedy wrócił, chcesz się dopiero o tym przekonać?

Odpowiedziała na jego żart uśmiechem, ale wewnątrz niej wszystko się rozdygotało. Cisnęła

jej się na usta cała prawda, ale zbyt wielu rzeczy powiedzieć mu tu i teraz nie mogła - o

Iainie,

o sobie, a teraz jeszcze o Fredericku. I chociaż tak rozpaczliwie pragnęła się z nim tym

wszystkim podzielić, wzbraniała się, nie chcąc psuć tej cudownej nocy.

Wzruszyła ramionami.

- Koniec końców nikt nas stąd nie wyrzucił.

- Lady Strathlin wykupiła dzierżawę wyspy, prawda? W isto

141

cie, wielkie to szczęście. Jednak kelpie was pobłogosławił. Meg z trudem przełknęła i tylko

skinęła głową. Dougal ucichł i palcem rysował na jej ramieniu kółka.

- Dziewczyno - odezwał się półgłosem - jesteś taka dobra* taka uczciwa i taka czysta. A ja

powiedzieć nie potrafię, jak mi jest przykro, że przez tyle lat wierzyłaś, że jestem paskudnym

potworem. - Pocałował ją w czubek głowy. - Masz w sobie bardzo wiele prawości i siły.

Potrząsnęła głową, poczucie winy rozdzierało ją na strzępy.

- Nie jestem tym, czym myślisz.

- Nigdy nie chciałem, byś wstydziła się tego, co zrobiliśmy tamtej nocy, albo tego, co

zrobiliśmy teraz. Posłuchaj mnie. Tamta noc była czarodziejska, pełna mocy. Nie uwierzę, by

nasze postępowanie miało być złe. Uratowaliśmy wtedy siebie nawzajem. A ja przyjmę na

swoje ramiona odpowiedzialność za nasz uczynek. Byłaś wtedy niewinna, i dla mnie

pozostałaś niewinna, niezależnie od tego, co się między nami wydarzyło.-Dotknął jej włosów,

pocałował w czoło.

Meg pochyliła głowę i przytuliła mu ją do piersi.

- Meg MacNeill, popatrz na mnie. - Ujął ją pod brodę, uniósł jej głowę do góry i pocałował

delikatnie w usta. - Meg, chcę się z tobą ożenić.

Meg dech zaparło i poczuła, że do oczu zaczynają jej napływać łzy.

- Nie sądź... nie myśl, że masz wobec mnie jakieś zobowiązania.

- Mam wobec ciebie zobowiązania. Ale nie dlatego cię o to proszę. Chcę ożenić się z tobą,

jeżeli mnie przyjmiesz. Pozwól, żebym zaopiekował się tobą i twoją rodziną.

Meg wyprostowała się gwałtownie i potrząsnęła głową, serce tłukło jej się w piersiach jak

oszalałe.

- Ja nie mogę... nie możemy. Nie musisz tego robić.

- Pozwól, żebym ci pomógł. - Dougal również się wyprostował, nadal ją obejmując przez

plecy. - Zycie na Hebrydach jest ciężkie, wiem o tym. Mogę pomóc tobie i twojej rodzinie. Ja

mam... przyzwoite dochody.

- Nie - zawołała, zrywając się na równe nogi. Wstał razem z nią. - Proszę, nie.

- Myślałem...

- Wdzięczna jestem za twoją propozycję, ale ja.~ ja nie mogę za ciebie wyjść.

Dougal odwrócił się i potarł ręką twarz, jakby próbował zdobyć się na cierpliwość, potem

znowu spojrzał na nią.

- Meg, skrzywdziłem ciebie. Pozwól, żebym ci to wynagrodził. Mam sumienie, kobieto.

142

- Błagam cię, żebyś się nade mną nie litował ani nie czuł się do niczego zobowiązany. Nie

zniosłabym tego - dokończyła i już się odwracała, by go wyminąć.

Chwycił ją za rękę i zawrócił.

- Nie z poczucia obowiązku cię prosiłem, żebyś za mnie wyszła, ty najdroższa mała idiotko.

Kocham cię.

W Meg na jedną króciutką chwilę serce się rozśpiewało. Tęskniła przecież gorąco za tymi

słowami, ale jej radość niemal natychmiast zamieniła się w głębokie wyrzuty sumienia, a

zaraz potem w pełen goryczy ból wywołany ironią losu. Oto Dougal daje jej wszystko, czego

kiedykolwiek pragnęła - swoje serce, swoją miłość, swoje pożądanie - a ona nie może tego

przyjąć ani wyjaśnić mu, dlaczego. Wpatrywała się w niego w pełnym udręki milczeniu.

- Kocham cię, Meg MacNeill - wyszeptał. - Chcę być z tobą. Myślę, że kochałem cię przez

całe siedem lat, ale do teraz sam tego nie wiedziałem. Kiedy się spotkaliśmy na skale, stałaś

się moim ocaleniem. Tamtej nocy uratowałaś mi życie, a przecież później skrzywdziłem cię,

nie wiedząc o tym.

-Tamtej nocy ratowaliśmy się wzajemnie - przerwała mu gorączkowo. - Żadne z nas nie jest

drugiemu nic winne. Przebaczam ci, jeśli tego potrzebujesz.

- Posłuchaj mnie - ciągnął, mocno ściskając ją za ramiona. Czuła się tak, jakby rzucił na nią

czar. W świetle księżyca jego głos stał się ochrypły, stapiał się w jedno z poszumem morza.

-Nie tylko ty masz marzenia.

Patrzyła na niego przez łzy.

- Moje marzenia nie mogą się ziścić. - Serce w niej ściskało

się z bólu na potworną ostateczność tego stwierdzenia.

Dougal nagle ją puścił.

-A więc dobrze - powiedział, słyszała teraz chłodny ton w jego głosie. - Rób, co chcesz.

Złożyłem ci propozycję i jej nie cofam. Powiedziałem ci kiedyś, że nigdy nie rezygnuję. -

Przyglądał się jej. -1 mam wiele cierpliwości.

Meg okręciła się na pięcie i oddaliła po piasku niemal biegiem. Z każdym krokiem ogarniało

ją coraz większe przygnębienie. Czuła, jak jej serce i dusza tłuką się o pręty klatki, w której

zamknęło je bogactwo i tajemnice.

Ale najbardziej bolało ją to, że jednak pozwolił jej odejść. Tylko że przecież nie dała mu

żadnego wyboru, żadnej nadziei na wspólną przyszłość.

Nie powiedziała mu nawet, że go kocha.

143

Przez grubą warstwę przejrzystej jak kryształ wody Dougal widział niebieskie niebo i

chmury. U podnóża skały falowały złociste cienie, kiedy światło dnia przepływało przez

podwodne prądy. Podniósł oczy i zobaczył nad sobą parę delfinów.

I dobrze, pomyślał. Tam, gdzie są delfiny, nie będzie rekinów, a nie miał ochoty z tymi

stworami ponownie się spotkać.

Odwrócił się niezgrabnie w obciążonym ekwipunkiem kombinezonie i pokazał palcem do

góry.

Stojący obok niego Evan również przypominał potwora morskiego, węże falowały wokół

niego jak macki. Uniósł okrytą rękawicą dłoń, żeby potwierdzić, że widzi delfiny, i spojrzał

znowu w stronę podmorskiego wzgórza.

Dougal podchodził do skały powolnym, dziwnie niezdarnym krokiem. Chociaż miał na

głowie mosiężno-miedziany hełm, hałas nieustannie atakował jego uszy. Nad wszystkim

dominowały odgłosy związane z oddychaniem: ożywczy gaz ze świstem napływał i wypływał

przez połączone z hełmem węże i zawory. Dotlenić pozwalał się nurkowi każdy podmuch

pachnącego gumą powietrza, wpompowywanego przez długie na niemal dwieście stóp rury.

Za każdym wydechem Dougal słyszał szczęknięcie i syk, z jakim było ono wysysane przez

zawór wyjściowy. Z zewnątrz dochodził do jego uszu poszum fal i stukanie drewnianej

platformy, która, poruszana prądem, tłukła się o skałę. Woda nigdy nie stała nieruchomo i

cicho, a morze było zbyt potężne, by zachować spokój.

Sprawdzając, czy nie ma jakichś oznak uszkodzenia skały, co mogło zdarzyć się podczas

odpalania ładunków na powierzchni, Dougal przeciągał okrytymi rękawicami dłońmi po

wgłębieniach i występach i badał szczeliny. Podstawa Sgeir Caran pod powierzchnią wody

była masywna i szeroka, jak wszystkie pagórki na Caransay, i zbyt wielka, by dwóch ludzi

zdołało obejść ją dookoła podczas jednego krótkiego zanurzenia. W okresie, kiedy używali

materiałów kruszących i wznosili mury, inżynier regularnie nurkował, by upewnić się, że

podłoże nie zostało naruszone.

- Dougalu. - Alan Clarke mówił do nich przez megafon. Jego głos słychać było zdumiewająco

wyraźnie przez dwieście metrów węża.

- Słucham - zareagował Dougal. - Tu wszystko w porządku.

- Dobrze. Jesteś na dole już wystarczająco długo. Jeszcze masz minutę czy coś koło tego.

- Rozumiem - zgodził się Dougal. Dał znak Evanowi, który wdrapał się na drewnianą

platformę i szarpnął trzy razy za liny, by zasygnalizować ekipie na powierzchni, że gotów jest

się wynurzyć.

144

Inżynier czekał na swoją kolej, przyglądając się, jak Evana powoli wciągają na górę.

Platforma zatrzymała się, potem znowu się trochę uniosła. Obsługa zawsze pamiętała, by

wyciągać nurka etapami. Często zatrzymywano platformę, by jego płuca przystosowały się do

zmian głębokości.

Dougal przesunął dłonią po skale, żeby zbadać niewielką poziomą wnękę; podniosła się z niej

chmura piasku i przeróżnych szczątków. Coś zalśniło w łagodnym świetle dnia i odpłynęło.

Dougal zagarnął wodę ręką i zacisnął to coś niezdarnie w palcach.

Pokryty skorupą korali maleńki przedmiot połyskiwał złociście w jego dłoni. Inżynierowi w

pierwszej chwili wydawało się, że to moneta, ale kiedy zdrapał skorupę, zobaczył pod

spodem jakiś klejnocik, chociaż nie do końca widział, co by to mogło być. Wsunął drobiazg

do płóciennej torby przyczepionej do pasa.

Platforma opadła znowu; wspiął się na nią i pociągnął za liny. Podczas powolnej, ostrożnej

podróży w górę pilnował się, by oddychać głęboko i stopniowo przyzwyczajać płuca do

zmieniającego się ciśnienia. Podniósł oczy, zobaczył tuż nad sobą przejrzystą wirującą wodę,

a potem wychynął na powierzchnię, podciągany przez bloczki i liny.

Kiedy wynurzył się cały, poczuł nagle przygniatający ciężar kombinezonu, hełmu,

ołowianych butów i obciążonego pasa. Schodząc z platformy i ruszając w kierunku ławy,

musiał mocno napinać mięśnie, by ten ciężar unieść, oblewając się gorącym potem i

oddychając resztką zatęchłego, pachnącego gumą powietrza, które wcześniej wpompowano

mu do hełmu.

W kilka chwil później, kiedy obsługa odkręciła śruby przy mosiężno-miedzianym hełmie i

zdjęła mu go z głowy, chłodne powietrze uderzyło Dougala w twarz i wypełniło jego płuca.

Potem ludzie sprawnie uwolnili go od niewygodnego ekwipunku, a on im podziękował, wstał

i ruszył w stronę blaszanych baraków, żeby się przebrać i zdjąć z siebie liczne warstwy

przepoconej, wełnianej bielizny.

Przebrawszy się jak zwykle w ciemny surdut i kamizelkę, przypomniał sobie o złotym

drobiazgu, który znalazł na dole. Wyciągnął go z płóciennej torby i zaniósł do drzwi, żeby

przyjrzeć mu się w dobrym świetle. Paznokciem odłupał kawałek skorupy korala i pokazało

się ładne cacko.

Trzymał w ręku wisiorek z przejrzystą niebieskozieloną akwamaryną osadzoną w delikatnej,

złotej filigranowej oprawie. Przyczepiony do kółeczka łańcuszek był zerwany i pokryty

kamieniem, ale sam wisiorek będzie śliczny, kiedy się go oczyści. Odłupywał po kawałeczku

skorupę i obracał klejnocik w palcach.

145

Połyskujący, świetlisty kamień przypominał mu piękne oczy Meg. Wiedział, że wisiorek

ślicznie wyglądałby na szyi dziewczyny i chciał go jej ofiarować. Ale zawahał się, bo

przypomniał sobie, jak stanowczo, jak boleśnie odrzuciła jego wyznanie miłości. Minęły od

tamtej chwili dwa dni i chociaż nie brakowało mu zajęć, nieustannie rozmyślał, czy Meg do

niego przyjdzie ale ona nie przyszła.

Zdobył się na to, by otworzyć przed nią serce, choć nie było to łatwe. Chciała, by zniknął z jej

życia, nie zamierzał jednak tego zrobić. Coś ją dręczyło, a on nie spocznie, dopóki nie dowie

się, co. Jeszcze nie wszystko skończone między nim a Meg, tego był pewien.

Marszcząc z namysłem brwi, wsunął rękę z klejnocikiem do kieszeni i wyszedł z baraku.

Obrócił w palcach wisiorek i nagle postanowił, że chyba jednak jej go podaruje. Jeżeli się nie

da inaczej, może Meg przyjmie klejnocik jako symbol przyjaźni z jego strony - chociaż dla

niego będzie to dar miłości.

Niewykluczone, że dziewczyna potrzebuje czasu, by odpowiedzieć sobie na pytanie, czy

kocha go, czy nie, i czy chce go poślubić. Kiedy wyznawał Meg miłość, milczała, ale

milczenie to było pełne napięcia. Gdyby go nie kochała, musiałby się z tym pogodzić, ale

instynktownie całym sobą wyczuwał, że ona darzy go równie gorącym uczuciem. Miał dość

cierpliwości i determinacji, by przeczekać to, co ją trapi, i dość siły, by dzielić z nią

zmartwienie, jeżeli będzie tego potrzebowała.

Kiedy człowiek znajdzie prawdziwą miłość, niełatwo z niej zrezygnować, pomyślał.

14

- Wiem, że godzina jest późna - powiedział Dougal. Stał na progu domu Norriego, kropelki

deszczu połyskiwały na jego meloniku i szerokich ramionach. - Przyszedłem po moje listy.

Słyszałem, że pan MacNeill przywiózł je dziś późnym popołu* dniem z Tobermory.

Na pukanie inżyniera odpowiedziała Meg i teraz wpatrywała się w niego z bijącym szybko

sercem. Wiatr dmuchnął mocniej i musiała wytężyć siły, by nie wyrwał jej drzwi z ręki. Za

plecami gościa widziała olbrzymie, stalowoszare chmury, kłębiące się nad morzem. Zbierało

się na burzę.

- Dougalu, niechże pan wejdzie do środka! - Norrie wstał, zobaczywszy gościa. -

Przywiozłem pocztę z Tobermory, ale jeszcze jej nie poroznosiłem. Wpuśćże tego

nieszczęsnego człowieka, niech nie stoi na deszczu, Margaret. Sądząc po tym, jakie czarne

jest niebo, zanosi się na potężną wichurę - dodał.

Meg cofnęła się o krok w milczącym zaproszeniu. Dougal zdjął kapelusz i przekroczył próg,

spoglądając na nią poważnie. Nie wiedziała, jak ma go powitać, wyciągnęła więc tylko rękę

po kapelusz, który jej podał.

146

- Niechże pan siada, panie Stooar - zaprosiła Thora, ustawiając skosem ławę obok stołka, na

którym przycupnął Norrie. -Paskudny mamy dzień.

- To prawda - zgodził się Dougal, stając obok Meg. - Dzię-kuję pani, ale nie zatrzymam się na

długo. Przepraszam, że zakłócam państwu spokój, ale wybrałem się na spacer i zobaczyłem

światło lampy w oknie. Pomyślałem, że oszczędzę panu MacNeillowi trudu dostarczania

moich listów.

-Siadaj pan - powtórzyła zaproszenie matka Elga, pokazując ręką.

- Muszę jeszcze dziś wieczorem popracować, więc niedługo powinienem ruszać do domu -

usprawiedliwiał się inżynier. Meg nadal milczała. Była pewna, że Dougal stara się na nią nie

patrzeć.

Wyczuwając jego chłód i rezerwę, zastanawiała się, czy wciąż jest na nią zły, czy też może

tak samo jak ona odczuwa głęboki, szarpiący serce smutek. Nie widziała go od ceilidh, ale

teraz, stojąc tak blisko niego w słabo oświetlonym pokoju, czuła, że przyciąga ją do siebie jak

magnes. Świadomość, że wyrządziła mu przykrość, była jak ból od obracanego w ranie noża.

-Ach, panie Stooar, niechże pan zostanie. Niedobrze dla człowieka, jak tylko pracuje i pracuje

- namawiała Thora. -Siądź pan z nami i wypij szklaneczkę z Norriem. Dzieciaki leżą w

łóżkach, a my tak sobie siedzimy miło i spokojnie, we czwórkę. A teraz jeszcze pan.

- Thora przyniesie panu szklaneczkę - powiedział Nonie a Margaret pójdzie po pocztę. Worek

jest w tamtej szafce, dziewczyno.

Dougal przychylił się do ich prośby, wypowiedział półgłosem kilka uprzejmych słów i usiadł

na ławie w pobliżu ognia, dziękując Thorze za whisky, którą nalała i mu podała. Elga nie

ruszyła się ze swego ulubionego miejsca, którym był fotel wsunięty w ciepły kąt obok

kominka. Uśmiechała się do niego.

- Panie Stooar - zapytała - czy pan lubi deszcze?

- Czasami - odrzekł. - Nie wtedy, kiedy potężne sztormy przeszkadzają nam w pracy na skale,

ale łagodny, rzęsisty deszcz potrafi działać uspokajająco.

- A - Elga pokiwała głową. - Przypomina się wtedy panu podmorska ojczyzna?

Dougal zerknął pospiesznie na Meg, która zaskoczona zamrugała oczami. Matka Elga

promiennie się uśmiechała.

- Działa uspokajająco jak morze, matko Elgo - zgodził się łagodnie. - Dziękuję pani - zwrócił

się półgłosem do Meg, bo podała mu właśnie paczkę listów. Ich palce przelotnie się zetknęły,

kiedy odbierał koperty. Dziewczyna, w której serce drgnęło, cofnęła się o krok, spłoszona.

147

- Siadaj, Margaret - poleciła Elga. - Ale nie tutaj, obok mnie. Tylko tam, obok pana Stooara -

przynagliła, pokazując ręką.

- Tu - odezwała się Thora i poklepała ławkę obok Dougala. Sama zajęła miejsce przy

Norriem.

Meg niechętnie usiadła. Na ławce z trudem mieściły się dwie osoby, więc, siadając, musnęła

ręką ramię Dougala, a jej szeroka spódnica opadła na jego długie, muskularne udo.

Wyczuwała bijące od inżyniera ciepło i mieszaninę świeżych zapachów, deszczu i wiatru, z

nutką kwiecistego machair. Dougal promieniował niemal namacalną siłą i witalnością.

Oddech Meg się przyspieszył, siedziała całkiem bez ruchu, słowem się nie odzywając.

Dougal gawędził uprzejmie z dziadkami, a ona w tym czasie zerknęła na listy, które trzymała

w ręce. Natychmiast zauważyła, że na samym wierzchu leży koperta od jej prawników,

Hamiltona i Shawa. Inżynier wsunął listy do kieszeni bez czytania.

Groza ją ogarnęła, bo wiedziała, że adwokaci starają się opóźnić, a nawet całkiem przerwać

prace przy budowie latarni, zgodnie z jej prośbą sprzed kilku tygodni. Chociaż w ostatniej

paczce listów nie otrzymała żadnych dotyczących tej sprawy raportów, uświadomiła sobie, że

sir Edward Hamilton musiał powiadomić Dougala o następnym posunięciu baronowej -

niezależnie od tego, jakie ono było.

- Ach. Tak sobie myślę teraz, że potrzebna nam jest tu ta la

tarnia - mówił Norrie. Meg wyprostowała się i spojrzała na niego.

- Ale, dziadku, zawsze był dziadek temu przeciwny - zwróciła mu uwagę.

- Na początku zgadzałem się z lady Strathlin, która chce zachować prywatność wyspy i

świętość skały - przyznał Norrie. Pyknął z fajeczki i przez chwilę patrzył na Meg. Potem

pokazał na okno i widoczną za nim zatokę. - Ale teraz myślę, że tam na morzu światło byłoby

pomocne, a tu na wyspie nie za bardzo by nam przeszkadzało, wyjąwszy te miesiące, kiedy

stawia się wieżę. Na naszej niegodziwej rafie przyda się latarnia, bez dwóch zdań.

- Latarnię można postawić w każdym innym miejscu na rafie - broniła swego punktu

widzenia Meg. - Można by zbudo

wać ją dalej na południe, gdzie zaczynają się te zdradzieckie skały. Lepiej ostrzegać statki w

tamtym miejscu niż tutaj, kiedy już dwie trzecie rafy zostawią za sobą.

- Latarnia na Sgeir Caran oświetli rafę na całej długości, panno MacNeill. A kiedy przypływ

jest wysoki, skały na południu kryją się częściowo pod wodą - powiedział spokojnie Dougal. I

chociaż zdarzało się, że stawiano latarnie w takich warunkach, wolałbym tego nie robić.

148

- Wolałby tego nie robić - powtórzyła dobitnie matka Elga.

- Sgeir Caran jest stanowczo najlepszą lokalizacją - ciągnął Dougal.

- A to najważniejsze - przyznał Norrie. - Poza tym szczęśliwi jesteśmy, że na Caransay

mieszka z nami inżynier nadzoru. Meg przysięgłaby, że dziadek do niej mrugnął. Spojrzała na

niego chmurnie.

- Pan Stooar zawsze będzie mile widziany na Caransay - dodała Elga. - Tak więc teraz lubimy

i jego latarnię, i jego samego. Pan Stooar ocalił naszego małego Iaina.

Dougal w podziękowaniu skłonił głowę.

- Bardzo wiele statków poszło przez tę rafę na dno - zadumał się Norrie. - Są tu skały, między

którymi tworzą się w czasie przypływu i odpływu wiry, a one potrafią obrócić statek i w kilka

minut go zatopić. Zbyt wiele takich katastrof widziałem, bym miał prosić, żeby pan stawiał

swoje światło gdzie indziej.

- Nie chcemy widzieć żadnych więcej katastrof - potwierdziła Thora.

- Na własne oczy je państwo widzieli? - zapytał Dougal. Starsi ludzie przytaknęli.

-Wszyscyśmy się temu przyglądali - powiedział Norrie.-

Niech nas Bóg ma w swej opiece, strasznie na to patrzeć. Próbowaliśmy tym biedakom

pomagać, kiedy tylko się dało, ale człowiek niewiele może zdziałać przeciw potędze

wielkiego sztormu. Zbyt mało dusz uratowaliśmy przez lata.

- Ratowaliście ludzi z rozbitych statków? - Dougal pochylił się do przodu, przenikliwie

spoglądając na starca.

- Ach, ja sam i moi bracia, a przede mną jeszcze mój ojciec. Robiliśmy, co w naszej mocy,

kiedy statek osiadał na rafie. Ze wstydem przyznaję, że wcześniej mój dziadek i pradziadek,

i ich przodkowie przed nimi rabowali wraki. Tacy jak oni chcie*Ś li, by statki rozbijały się na

skałach, i nikogo nie ratowali.

- Rozbójnicy morscy wciąż robią swoje na Wyspach - powiedział Dougal. ‘

- Nie na Caransay - zaprotestowała Meg. - Tu się tego nie robi.

- Już nie - zgodził się Norrie. - Ale dawno temu i u nas tak było. Wielu liczyło na to, że z

wraków przyniosą do domu róż-1 ne dobra i napełnią sobie kieszenie pieniędzmi. Niektórzy

nawet wabili statki w tę stronę lampami i sygnałami ogniowymL Drewno, z którego

wykonano ten stół i tamte szafki, pochodzi ze statków z czasów mego pradziadka. Ale mój

ojciec nigdy nie zbójował, podobnie jak jego synowie. Te krzyki były nie do wy-; trzymania.

149

Zawodzenie, modlitewne wołania do Boga. Strasz-1 nie tego słuchać, więc staramy się

pomagać.

- Jestem pewien, że robiliście wszystko, co możliwe, by ocalić innych - zapewnił Dougal.

- Kiedy widzieliśmy rozbitków, rzucaliśmy im mocne liny, żeby mieli się za co złapać, a

czasami wypływaliśmy na wio- ‘ słach tak daleko, jak się ośmieliliśmy, chociaż nas również

mog-, ły zabrać fale. Rok w rok na rafie tonie kilka statków, czasami więcej. Robiliśmy, co w

naszej mocy.

- Czy pamięta pan może taki statek - powiedział powoli Dougal - który rozbił się tu

osiemnaście lat temu? Nazywał się „Primrose” i zatonął na Rafie Caran.

- „Primrose”. - Brwi Norriego ściągnęły się, wypuścił niewielki kłąb dymu z fajki. - Prawda,

pamiętam. Wielu ludzi zgi^ nęło tamtej nocy, chociaż wypłynęliśmy na morze. Od inspek-‘

torów, którzy przyjechali później na wyspę, dowiedzieliśmy się, że statek nazywał się

„Primrose”. Jego macierzystym portem było Glasgow, a płynął na Skye z jakimiś ludźmi,

którzy wybierali się na wakacje.

- Tak - potwierdził Douglas półgłosem. - To ten.

- Smutne to było zdarzenie, płynęli przecież na taką niewielką odległość. Czarny sztorm

dmuchnął z zachodu tego wieczoru i w kilka minut ich zatopił. - Potrząsnął głowę. - Niewiele

mogliśmy pomóc.

-Cieszę się, że pan to pamięta, panie MacNeill. - Dougal spuścił głowę.

- Czy jest pan jakoś szczególnie zainteresowany tym statkiem? - zapytał Norrie. - Może

słyszał pan o nim jakieś opowieści?

- Miałem wtedy trzynaście lat, sir - powiedział Dougal i urwał. Na tym statku byli moi

rodzice.

Meg podniosła wzrok i zobaczyła, że na policzku inżyniera delikatnie drga jakiś mięsień.

Impulsywnie wyciągnęła rękę i dotknęła jego przedramienia, niepomna na ten nowy, przykry

roz-dźwięk między nimi. Obchodziło ją wyłącznie cierpienie Dougala. Nie popatrzył na nią,

ale nie strząsnął jej ręki.

Wyczuwała w nim głęboki, zadawniony ból, który rozumiała aż za dobrze. Jej własny ojciec

utopił się na tej rafie.

- Panie Stewart - odezwała się półgłosem - tak mi przykro. Nie wiedzieliśmy.

- Skąd mielibyście wiedzieć? - zapytał cicho. - Ale dziękuję pani.

- Biedny chłopak - powiedziała Thora. - Wiemy, co znaczy stracić kogoś w taki sposób. Wie

to każdy z nas w tym pokoju. Naszego syna, a ojca Margaret, też zabrało morze.

150

Dougal kiwnął głową i chociaż nie popatrzył na Meg, na chwilę nakrył jej dłoń swoją. Na ten

milczący gest współczucia ożyła w niej nagła, jasna nadzieja, że nie przestał jej kochać. To,

że mu odmówiła, nie zabiło uczucia. Przymknęła oczy z ulgi. Nie mogła go poślubić, ale

rozpaczliwie potrzebowała pewności, że zależy mu na niej tak samo, jak jej na nim, chociaż

na zawsze muszą się rozstać.

-T o ciężkie przeżycie dla tak młodego chłopca, Dougalu Stewarcie - powiedział półgłosem

Norrie. - Myślę, że dlatego budujesz latarnie morskie, by ocalić innych przed takim losem.

- To prawda, sir - przytaknął cicho Dougal. -1 dlatego tak bardzo mi zależy, by na Caran

stanęła latarnia. To szczególnie dla mnie ważne.

Meg dech zaparło. Jakie to oczywiste, pomyślała. Dougal musiał mieć ważne powody, by

budować latarnię w tym właśnie miejscu. Wiedziała już, że jest człowiekiem życzliwym i

prawym i uświadomiła sobie, że osobiste cierpienie wzbogaciło go o głębokie współczucie,

tak dla niego charakterystyczne. Co więcej, wiedziała wreszcie, skąd bierze się jego upór.

Spuściła wzrok na dłonie, bo zrozumiała, że zachowywała się samolubnie, że. poczyniła

pochopne założenia i pozwoliła adwokatom przemawiać za baronową. Dużo byłoby lepiej,

po* myślała, gdyby poświęciła trochę czasu i osobiście dowiedziała się, dlaczego Dougal

Stewart tak niewzruszenie i z takim oddaniem obstaje przy swoim projekcie.

A treść jednego ze spoczywających w jej kieszeni listów mogła wszystkie jego starania

unicestwić. Zacisnęła wargi i pochyli* ła głowę, przygnieciona brzemieniem wyrzutów

sumienia. Nie powinna była w tej sprawie dawać adwokatom wolnej ręki.

- Latarnia morska nie ocaliłaby naszego syna - mówił Nor* rie. - On dobrze znał te skały.

Zabiła go gwałtowność, z jaką zerwał się szkwał. - Popatrzył na Meg. - Powiemy lady

Strathlin, że istnieją szlachetne przyczyny, by latarnia stanęła właśnie tu* taj, i że Dougal

Stewart ma powody, by prosić ją o pomoc.

- Wątpię, czy ona się tym przejmie - mruknął Dougal.

Łzy zapiekły Meg w oczach. Już otwierała usta, by się odezwać, by w końcu dać sobie spokój

z dyskrecją, z zadawaniem bólu i nieszczerością, których nienawidziła. Żadne z kłamstw jej

nie uchroniło. Przyczyniły tylko kłopotów jej i Dougalowi.

Mając u boku tego mocnego i kochającego mężczyznę, nie musiałaby lękać się żadnej groźby

ani uciekać się do kłamstw., Pomyliła się w swoich sądach na temat upartego, okropnego pa*

na Stewarta i głęboko go zraniła. A będzie musiała zadać mu jeszcze więcej bólu...

151

- Panie Stewart... - zaczęła.

Norrie rzucił na nią okiem i potrząsnął głową.

- Nie teraz, dziewczyno - powiedział po gaelicku. - Teraz nie pora mu o tym mówić.

Meg ucichła, wiedziała, że dziadek ma rację, powstrzymując ją. Gdyby teraz powiedziała

Dougalowi prawdę, znienawidziłby ją na zawsze, ale tego tak czy owak nie da się uniknąć.

Dowiedziawszy się o synu, mógłby chcieć go jej odebrać i miałby do tego prawo jako ojciec.

Nie mogła jednak ryzykować, że przyczyni się do tego, iż nad Dougalem zawiśnie groźba ze

strony sir Fredericka. Gdyby Matheson dowiedział się, że ojcem jej dziecka jest budowniczy

latarni morskich, dołożyłby wszelkich starań, żeby Dougala zrujnować i zniszczyć mu

karierę. Tego była pewna.

Przygryzła wargę i westchnęła. Najpierw musi rozwiązać problem z sir Frederickiem

Mathesonem. A potem z wielką ulgą będzie mogła ujawnić całą prawdę - i postąpi tak,

niezależnie od tego, co Dougal pomyśli o niej później.

- Dziękuję, ze opowiedział mi pan o „Primrose”, panie Mac-Neill. Nie potrafię znaleźć słów,

by wyrazić moją wdzięczność. -Dougal odstawił pustą szklaneczkę. -1 dziękuję za gościnę,

pani MacNeill. Muszę iść. Pogoda jest brzydka, a ja mam jeszcze trochę pracy.

Wstał, chociaż starsi MacNeillowie ze szczerą serdecznością protestowali, prosząc, by jeszcze

trochę został. Z uśmiechem potrząsnął głową, a Norrie gestem pokazał Meg, że ma otworzyć

drzwi.

Podniosła się i poszła je otworzyć bez słowa. Wiatr poruszył delikatnymi, złotymi pasemkami

jej włosów i dmuchnął na skromną spódnicę. Niebo pociemniało, a przez ten krótki czas, jaki

Dougal spędził w chacie, deszcz zgęstniał, a wiatr przybrał na sile i stał się zimniejszy.

- Doprawdy paskudna pogoda - odezwał się Norrie ze swego miejsca przy kominku. - Mocno

będzie dziś w nocy duło. Niech pan lepiej wraca do swego domku, panie Stewart.

- Tak. A więc dobranoc. - Dougal ukłonił się starszym państwu, potem popatrzył na Meg.

Przyglądała mu się z dłonią nieruchomo opartą o drzwi, oczy miała rozszerzone i pełne

udręki.

Rozejrzał się. Na kominku trzaskał ogień, starsi państwo siedzieli w milczeniu, mały czarny

terier spał spokojnie u stóp Norriego. Scena, którą miał przed oczami, przesycona była

prostotą i serdecznością. Bursztynowe światło lampy ciepło i ślicznie połyskiwało na włosach

i brzoskwiniowej cerze Meg.

152

Nagle poczuł, że za nic nie chce stamtąd odchodzić. Sztorm nie miał z tym nic wspólnego.

Wabiła go ta złocąca się w półmroku dziewczyna, przytulność domu, prostota, uczciwość i

dobroć tego miejsca i tych ludzi.

Zawahał się z dłonią na drzwiach. Miał wrażenie, że ta skromna zagroda bardziej jest dla

niego domem niż wspaniała rezydencja ciotki w Strathclyde, chociaż serdecznie kochał

krewniaków, którzy po śmierci rodziców na Rafie Caratt? z chętnym sercem przygarnęli go z

siostrami do swego domui>; Niedługo się z nimi znowu zobaczy, ale łatwiej przyszłoby mu ‘

zadomowić się tutaj, niż z powrotem u nich.

- Dobranoc, panie Stewart - powiedziała Meg. - Niech pan/ lepiej weźmie swój kapelusz. -

Zdjęła nakrycie głowy z kołka * i podała inżynierowi.

- Panno MacNeill - pożegnał ją oficjalnie, a następnie sięg-; nął do kieszeni. - Byłbym

zapomniał. Przyszedłem tu również w nadziei, że będę mógł pani to dać. - Wręczył jej małą,

papie? rową kulkę. - Proszę ją rozwinąć - nalegał, kiedy spojrzała na-, niego zaskoczona. ‘i

Meg odwinęła papier - jako opakowania inżynier użył kartki? z małego notesu - i aż cicho

krzyknęła, kiedy zobaczyła wiskn ‘ rek; jasna akwamaryna została wyczyszczona do połysku

i lśni*i, ła w złotej oprawie. Dougal zawiesił ją na grubej czarnej nici, bo , nie dysponował

odpowiednim łańcuszkiem, żeby zastąpić ten zerwany.

- Och, jakie to śliczne - szepnęła. - Skąd pan to... jak...

- Znalazłem go w morzu, u podnóża Sgeir Caran - wyjaśnił kiedy przed kilku dniami

zeszliśmy z Evanem Mackenziem na głębinę. Ta błyskotka utkwiła z szczelinie skały.

Trafiliśmy też na kilka monet, sądząc po wyglądzie hiszpańskich, oraz na srebrną łyżeczkę.

Musiały przypłynąć z podwodnym prądem z miejsca, gdzie dawno temu rozbił się jakiś

statek, i utknęły na skale. Wszystko pokryte było skorupą korali, więc na pewno leżały na

dnie od dawna. Kiedy zobaczyłem, jakie to małe cacko jest ładne, ja... no, pomyślałem o pani.

Przepraszam za tę czarną nitkę. Nie miałem niczego innego.

- Jest piękne - powiedziała. -1 podoba mi się to, że wisi na skromnej czarnej nici. Będzie dla

mnie cenną pamiątką.-Uśmiechnęła się i podniosła na niego wzrok, zobaczył łzy połyskujące

w jej oczach. - Kobieta, która była jego właścicielką, mogła stracić życie na rafie.

Przytaknął.

- Bardzo dawno temu. Wisiorek wygląda na stary... mógł zatonąć razem z jakimś hiszpańskim

galeonem. A chociaż jest staroświecki, pewnie ma jakąś wartość. Pomyślałem, że może się

153

pani spodoba. - Wzruszył ramionami, jakby cała sprawa niewiele dla niego znaczyła, choć w

rzeczywistości nie istniało nic ważniejszego niż lśnienie radości w oczach Meg.

- Dziękuję panu, panie Stewart - wyszeptała. - Nosząc go... zawsze będę pana wspominała.

Trudno byłoby uwierzyć, że jej słowa mogły go aż tak zaboleć. Nie zareagował w żaden

sposób, tylko nadal opierał dłoń na drzwiach, bardzo blisko jej ręki.

- Proszę pokazać ten wisiorek lady Strathlin - poprosił. -Proszę przypomnieć jej, ilu ludzi

straciło życie na rafie. Może to ona powinno go nosić, żeby nie zapominała, czym naprawdę

jest latarnia morska.

Meg patrzyła na niego, oczy miała rozszerzone i niespokojne, niemal udręczone. Nie

odpowiedziała, tylko podniosła ręce i zawiązała sobie czarną nitkę na karku. Wisiorek zawisł

nad skromnym dekoltem jej bluzki, obok niewielkiego złotego owalnego medalionu, tuż

poniżej tego miejsca na szyi, gdzie uderzał puls.

- Widzę, że ma już pani wisiorek - zauważył Dougal.

- Nigdy go nie zdejmuję - powiedziała, a jej szczupłe palce poruszyły się wdzięcznie i

nacisnęły malutki zameczek. Medalion się otworzył. Zobaczył miniaturowy portrecik kogoś

ze złotymi lokami, może jej samej jako dziecka. Meg szybko zatrzasnęła klejnocik, ale

Dougalowi mignęło przed oczami to, co kryło się pod szkiełkiem w drugim owalu.

Leżało tam maleńkie kółeczko splecione z czerwonej nitki i ludzkich włosów, złotych i

brązowych. Nitka wyskubana została z kraciastej chusty. Ten widok wstrząsnął nim do głębi.

W skrytce w zegarku kieszonkowym trzymał bliźniaczo podobne kółeczko, splecione z nitek i

włosów. Instynktownie dotknął kieszonki, kusiło go, by pokazać je Meg i wyjaśnić, że nie

przestaje nosić go ze sobą od siedmiu lat, od chwili kiedy o świcie włożyła mu je na palec.

Ale nie powiedział nic. Miał mocne postanowienie, że nie zrezygnuje z uczucia do niej, nie

będzie jednak robił z siebie ckliwego głupka i błagał ją o miłość. Na razie wystarczy mu, że

zachowała ten pierścionek tak samo jak on.

- No cóż - rzekł, cofając się o krok i obdarzając ją chłodnym

uśmiechem. - Cieszę się, że podoba się pani to cacko. Dobranoc. Thora podniosła się i

wyjrzała na dwór.

-Lepiej niech się pan u nas zatrzyma, panie Stooar. W taką noc sztorm rozhula się tak szybko,

że wkrótce nie zdoła się pan utrzymać na nogach.

- Utrzymam się. Dobranoc. - Dougal przyklepał sobie melonik na głowie i wyszedł na

zewnątrz. Wiatr uderzył w niego niczym taran bojowy. Przytrzymując kapelusz za rondo,

154

inżynier mozolnie przemierzał piaszczyste, zarośnięte podwórze, kierując się ku zboczu,

prowadzącemu na machair.

- Panie Stewart! - usłyszał wołanie Meg. - Dougalu, zaczekaj!

Odwrócił się, zobaczył, że wybiega z domu, i przystanął. Wiatr popychał go i usiłował

zedrzeć mu kapelusz z głowy. Deszcz siekł ukosem po ramionach.

- Proszę... wróć do domu i zostań z nami - powiedziała, pod’ chodząc bliżej i zatrzymując się

na odległość ręki. Wszędzie WCH kół nich sztywne trawy kładły się pokotem na wietrze, fale

przyboju łomotały głośno o plażę. - Norrie mnie wysłał. Kazał powiedzieć ci, że robi się

coraz gorzej. Po drodze do domu wichura może strącić człowieka w morze.

-Ni c mi nie będzie - zapewnił. - To tylko drobny sztorm. Proszę wracać do siebie. Niech pani

już idzie. Przemoknie pani. Nie odwróciła się.

- Potrafi być pan taki uparty, sir.

- Podobnie jak i pani, panno MacNeill - odpowiedział z goryczą i się ukłonił. Następny

podmuch wiatru szarpnął jej spód’ nicę i nawiał włosy na oczy. Odgarnęła je i przytrzymała,

przyV patrując mu się.

- Ja... chciałam podziękować panu za podarunek - ciągnęła.

- Już mi pani podziękowała. - Pragnął chwycić ją w ramiona i całować na deszczu do utraty

tchu. A zamiast tego stał w bezr piecznej odległości od niej, woda kapała mu z ronda

kapelusza, a serce mało nie pękło z miłości.

-1 chciałam dać coś panu w zamian, żeby miał pan pamiątkę po mnie. - Wyciągnęła owinięty

w kawałek materiału pakiecik z kieszeni. - Proszę to wziąć. Ale proszę go nie otwierać tutaj,

na deszczu i wietrze. Proszę z tym zaczekać.

Przyjął pakiecik, schował go bezpiecznie do kieszeni i uchylił kapelusza.

- Dziękuję pani, panno MacNeill - rzekł. - Z... z przyjemnością zachowam coś na pamiątkę po

pani. - Mówił nadal tonem chłodnym i neutralnym. - Czy szybko wyjedzie pani z Caransay?

- Tak - powiedziała. - Za kilka dni.

- Może kiedyś nasze ścieżki znowu się przetną. Skinęła głową, ręce zaciskała mocno przed

sobą, deszcz przy-lizał na gładko jej loki, wiatr wydął spódnicę.

Dougal czuł niemal nieprzepartą chęć, by przytulić Meg i przekonać ją, że i ona, i jej uparte

serce należą do niego. Już otwierał usta, by powiedzieć jej, że niezależnie od tego, co ją

155

martwi i jaka jest tego zmartwienia natura, poradzą sobie razem z każdym problemem, ale

ona odwróciła się i uciekła.

Duma nie dała mu się ruszyć, pozwolił jej odejść. Odwrócił się, wspiął na machair, przez cały

czas trzymając rękę w kieszeni i pilnując, by pakiecik nie wypadł i nie zamókł.

Jak tylko wszedł do swojej chatki i zapalił lampę, a potem zdjął mokry kapelusz i płaszcz,

wyciągnął prezent. Odwinął rogi płótna i zobaczył oprawną w skórę książeczkę, przewiązaną

wstążką.

Usiadł, zaczął ostrożnie przewracać kartki i przekonał się, że Meg dała mu jeden ze swoich

szkicowników. Ten pierwszy, uświadomił sobie. Zapełniła go rysunkami, które wykonała

ołówkiem i atramentem, a niektóre podkolorowała pastelowymi barwami. Kolejne kartki

wypełnione były po brzegi podobiznami kwiatów, roślin, muszli, kamieni, ptaków i zwierząt.

Znalazły się tam również sporządzone starannym pismem notatki, bo każdy z obiektów Meg

zidentyfikowała i zaopatrzyła w krótki komentarz.

Ślęczał przez jakiś czas z wielką uwagą nad tymi kartkami, potem zamknął szkicownik,

obwiązał go wstążeczką i owinął znowu w płótno. Opierał na nim przez chwilę rękę,

zadumany, a potem postanowił przejrzeć pocztę.

Na zewnątrz lał już rzęsisty deszcz. Dougal czytał przy świetle lampy korespondencję i

zastanawiał się nad odpowiedziami, a wiatr potrząsał ścianami jego solidnej, choć niewielkiej

chaty. Jeszcze trochę i inżynier usłyszał, jak jeden grzywacz za drugim z grzmiącym hukiem

uderza o brzeg.

20 sierpnia 1857

Do Komisji Northern Lighthouse

George Street

Edynburg

Szanowni Panowie,

Przeżyliśmy tu ostatnio sztorm o znacznej sile, z porywistym wiatrem, ulewnym deszczem

oraz falami wysokimi na ponad sześć stóp. Przez dwa dni niepogoda nie pozwalała nam

opuszczać baraków na Caransay. A kiedy wreszcie wyszliśmy na zewnątrz, zobaczyliśmy

świat spowity w szarą mgłę i zasypany szczątkami.

Teren budowy na Sgeir Caran doznał pewnego uszczerbku, uszkodzone zostały dwie szopy-

warsztaty oraz kuźnia. Blaszany magazyn, przymocowany wcześniej nitami do podłoża,

przechylił się na bok. Brakuje przeróżnych narzędzi, stołów warsztatowych i kamienia-

kowadła, wszystkie sztorm prawdopodobnie zmył do morza.

156

Najbardziej zdumiewający jest fakt, że wiatr i fale zrzuciły ze skały dwa kamienne bloki, z

których każdy ważył cztery tony. Leżą one teraz na dnie. Mamy nadzieję, że przy użyciu

dźwigów i nurków wszystkie te rzeczy zdołamy wyciągnąć znowu na powierzchnię.

Potrzebne nam będą fundusze na naprawy oraz zastąpienie zniszczonych budynków i

wyposażenia nowymi. W związku z tym podane przeze mnie pierwotne oszacowanie

kosztów, wynoszących pięćdziesiąt tysięcy funtów, ulegnie podwyższeniu

o co najmniej pięć procent. Tymczasem adwokaci lady Strathlin informują mnie, iż obecnie

niektórzy z naszych sponsorów, wcześniej deklarujący swoją pomoc, dłużej jej udzielać nie

będą.

Planuję wkrótce wrócić do Edynburga. Jeśli Komisja mój plan zaaprobuje, spodziewam się

otrzymać przyrzeczenie wsparcia od innych ofiarodawców.

I zamierzam złożyć wizytę lady Strathlin.

Z wyrazami szacunku Dougal Robertson Stewart Innish Bay Caransay

15

- A więc nie zgadzasz się na rezygnację z tego projektu - powiedział sir Aedan MacBride. -1

dobrze. Całym sercem stoję po twojej stronie, Dougalu. Ta latarnia musi zostać zbudowana.

Lokalizacja jest doskonała, a cel pracy doniosły. - Odchylił się do tyłu w krytym skórą fotelu.

Dougal siedział w drugim od kompletu. Obydwaj panowie przeszli po obiedzie do palarni na

najwyższym piętrze Dundrennan House, rezydencji Aedana MacBride’a. - Co za szkoda, że

lady Strathlin nie potrafi tego zrozumieć.

Dougal przytaknął. Wysoko cenił sobie wrodzoną rezerwę swojego kuzyna i jego talent do

spokojnego wysłuchania rozmówcy, co dawało temu ostatniemu czas, by sam sobie poukładał

wszystko w głowie. Pociągając niespiesznie portwajn z kieliszka, Dougal zwierzył się

Aedanowi ze swoich kłopotów z latarnią i baronową. Jego kuzyn też był inżynierem i

zajmował się projektowaniem gościńców i innych pomniejszych dróg.

- Pomimo ostatnich wybiegów lady Strathlin i bandy jej adwokatów nie mogę i nie chcę

zrezygnować z tego, co zamierzyłem. - Dougal przetaczał w dłoniach czaszę kieliszka i

wpatrywał się w ciemne, przelewające się po ściankach wino. - Sam ją zbuduję, a nawet sam

poniosę koszty, chociaż mnie to zniszczy finansowo. Każdy cholerny kamień położę

własnymi rękami. -Pochylił się do przodu i potarł twarz, znużony i sfrustrowany, a mimo to

nieustępliwie stanowczy. - Ona musi tam stanąć.

Aedan przyglądał mu się spokojnie.

157

- Za młodu ta twoja nieugiętość zakrawała na wadę charakteru - powiedział. - Nigdy nie

istniał większy od ciebie uparciuch. Ale dobrze tę cechę wykorzystałeś, kiedy trzeba było

stawić

czoło nierównym szansom i wielkim niebezpieczeństwom, by budować latarnie morskie.

Wieża na Caran wygląda na wspaniałą budowlę, jeśli sądzić mam po rysunkach i planach,

jakie mi pokazałeś. Projekt jest oszczędny i elegancki, łączy w sobie estetykę z

praktycznpścią. Przetrwa wieki. I stanie na Sgeir Caran. Nie mam cienia wątpliwości. -

Uśmiechnął się. - Znam ciebie.

- Dziękuję ci. Mam nadzieję, że wybierzesz się tam, by ją zobaczyć.

- Z chęcią. Nawiasem mówiąc, jak miewa się Evan? Wciąż próbuje pluć pod wiatr? Z was

dwóch to dopiero musi być doborowa para.

Dougal się roześmiał. On i Aedan chodzili razem z Evanem Mackenziem na uniwersytet w

Edynburgu, tak że Aedan znał wicehrabiego równie dobrze jak Dougal.

- Do pewnego stopnia. Od tego okropnego wypadku w zeszłym roku Evan przycichł i

zamknął się w sobie.

-Jestem przekonany, że most nie zawalił się z jego.winy... chociaż niestety nie wszyscy się z

tym zgadzają.

- Nie można też winić go za błędy ojca, hrabiego.

- Lord Kildonan kompromituje całą Szkocję. Nic dziwnego, że Evan wyrzekł się kontaktów z

ojcem.

- Niemniej jednak jest nadal jego jedynym dziedzicem. Przyjdzie dzień, że nasz przyjaciel

zostanie hrabią Kildonan, a to ostatnie, czego chce... czy potrzebuje.

-1 odziedziczy po ojcu złą sławę, kiedy jego reputacja i tak już ucierpiała. - Aedan potrząsnął

głową. Dougal wpatrywał się w kraciasty dywan pod stopami.

- Aedanie - zapytał - co wiesz o lady Strathlin?

- Doprawdy wiem niewiele. Odziedziczyła dosyć niespodziewanie największy majątek w

Szkocji. Męski sukcesor i jego następca zmarli, a stary lord Strathlin wkrótce potem poszedł

w ich ślady. Koszmarna sprawa, ale, jak rozumiem, ta kobieta przynosi zaszczyt tytułowi

baronowej i jest szczodrą i miłosierną damą. Zaskakujące, że okazała się tak nieustępliwa,

próbując przeszkodzić ci w pracy.

158

- To rzeczywiście pod pewnymi względami zaskakujące i nie pasuje do wszystkiego, co

słyszałem o jej wspaniałomyślnej naturze. Wykupiła przed laty dzierżawę wyspy od

angielskiego

lorda, który był jej właścicielem, wyrzuciła z pracy rządcę i oddała wyspę jej mieszkańcom w

wieczyste użytkowanie. Dba o to, by nigdy o nic nie musieli się martwić, chyba że o pogodę -

dodał. -1 chociaż narobiła mi tyle kłopotów, muszę dla niej wyrazić uznanie za to, jak traktuje

wyspiarzy.

- Powiadają, że stara się również przynieść ulgę mieszkańcom innych części Hebrydów,

wysyłając zapasy żywności i inicjując produkcję, żeby łatwiej im się było utrzymać. Mój

ojciec wydał sporą część swojego osobistego majątku na dostawy ziarna i towarów dla ludzi

zamieszkujących wyżyny i Wyspy, kiedy przed dziesięciu laty zaraza zniszczyła plony

ziemniaka i tak wielu Szkotów na tym ucierpiało. Jeżeli lady Strathlin jakoś im pomogła, z

serca ją pochwalam. O ile dobrze pamiętam, to piękna kobieta, ma w sobie wiele uroku, nie

jest wyniosła ani próżna. Nigdy nie pokazuje się bez całego orszaku służących i pieczeniarzy,

ale przekonany jestem, że to jeden z kłopotów związanych z wielkim bogactwem. Wydawała

się niezbyt uradowana ich atencjami. Nie rozmawialiśmy, zostałem tylko jej przedstawiony.

- Ciekawe - powiedział Dougal z namysłem. - Nie wyobrażałem sobie, by mogła być piękna,

chociaż nie widziałem jej z bliska.

Aedan podniósł się i Dougal też wstał.

- Może przyłączymy się do pań w salonie na kawę?

-Już idę. Ciotka Iii zgodziła się, by dziś przy herbatce obecna była jej małpka, a słyszałem też,

jak bestyjka trajkotała w holu przed kolacją. Czy Thistle późno chodzi spać? - zapytał

Dougal.

Aedan szeroko się uśmiechnął.

- Pytasz mnie może o to, czy panna Thistle będzie razem z nami piła dziś wieczorem kawę?

- Piła kawę, rzucała filiżankami, rozbijała porcelanę... obojętne jak to zechcesz nazwać -

wycedził Dougal. - Towarzystwo panny Thistle nieodmiennie jest interesujące.

- Mamy szczęście. Amy planuje na wieczór gry salonowe, a ponieważ jej zdaniem Thistle jest

nieznośna, bestyjka ma zakaz wstępu do salonu. Pozwól się tylko przestrzec, że twoja siostra

ogromnie się cieszy, iż trafił się jej jeszcze jeden mężczyzna do żywych obrazów.

- Na litość, tylko nie Amy dyrygująca żywymi obrazami! -jęknął Dougal.

159

- Wszyscy musimy ulec jej życzeniom od czasu do czasu -powiedział Aedan, powściągając

uśmiech.

- A więc ty osobiście jeszcze im nie uległeś? - zapytał Dougal. - Wydawało mi się, że moja

siostra żywiła nadzieję, iż przekona cię, że małżeństwo z nią, uroczą kuzyneczką, byłoby z

twojej strony postępkiem bezpiecznym i rozsądnym, zwłaszcza jeśli uwzględnić, z jakim

wahaniem podchodzisz do tematu.

Aedan zmarszczył brwi i Dougal zobaczył, że iskierka humoru przygasa w intensywnie

niebieskich oczach kuzyna.

- Bardzo lubię Amy, okazała mi wiele pomocy, kiedy prze-meblowywałem ten dom zgodnie z

życzeniami mego ojca. - Pokazał na pokój razem z jego kraciastym dywanem i perkalowymi

zasłonami. - Ale nie jestem pewien, czy kocham ją dokładnie tak, jak by sobie życzyła. -

Wzruszył ramionami. - Zresztą jeszcze nie podjąłem decyzji, co zrobić. Chcę się kiedyś

ożenić, ale... no cóż, mroczne przekleństwo rzucone na moich przodków i na mnie powiada,

że żaden lord Dundrennan nigdy się nie zakocha. Próbowałem wystawić je na próbę i niestety

przekonałem się, że musi w nim być trochę prawdy.

- Przyjdzie dzień - zapewnił go spokojnie Dougal - że zaryzykujesz ponownie i przełamiesz

zły czar, który gnębi wasz dom od wieków.

- Mam nadzieję, że się nie mylisz - wymamrotał Aedan i otworzył drzwi.

Dougal przeszedł z Aedanem z pokoju bilardowego do salonu, gdzie czekała ich ciotka Lilian,

lady Balmossie, oraz dwie młodsze siostry Dougala. Otwierając drzwi, usłyszeli trajkotanie

małpki, i Aedan odruchowo się uchylił, jakby chciał uchronić się przed czymś niewidzialnym,

co leci w jego kierunku.

Stewart się roześmiał i rozbawiony patrzył, jak Amy, ładniut-ka i energiczna, spowita w całe

jardy różowych falbanek, stanowczo wygania maleńkie stworzonko z pokoju razem z

trzymającą je na rękach i niezbyt tym zachwyconą pokojówką.

Ciesząc się, że jest w domu u rodziny, przyglądał się krewnym z zadowoleniem i

rozbawieniem, i wkrótce przyłapał się na tym, że zastanawia się, jak by pasowała do nich

Meg MacNeill. Doszedł do wniosku, że bardzo dobrze by pasowała. Z łatwością potrafił ją

sobie wyobrazić w tych ścianach, jak gawędzi i śmieje się z jego krewniaczkami albo pogrąża

się w głębokiej intelektualnej dyspucie z lordem Dundrennan. Aedana bez wątpienia

zainteresowałyby szkicowniki Meg. Jego ojciec, sir Hugh MacBride, był sławnym i płodnym

poetą, a ogromna biblioteka sir Hugha należała do najcenniejszych skarbów Dundrennan

House.

160

Przypuszczał, że Meg spodobałoby się bezpośrednie zachowanie lady Balmossie, i już

widział, jak zapoznaje się z czupur-ną, zadzierżystą małpką i zdobywa sobie jej przyjaźń.

Meg pasowałaby do Dundrennan tak, jakby zawsze należała do rodziny.

Nie miał jednak żadnej właściwie gwarancji, że dziewczyna zechce z nim dzielić życie. Nie

wiedział nawet kiedy, o ile w ogóle, znowu ją zobaczy.

Spoglądał na rodzinę z uśmiechem, chociaż w środku aż kipiał od planów i burzliwych

emocji. Przez całe życie pragnął kogoś prawdziwie, głęboko pokochać, podobnie zresztą, jak

Aedan MacBride, na którego miłość-wedle starej tradycji -mogła ściągnąć czarne

przekleństwo. Dougal znalazł to, czego szukał, bo pokochał Meg. Czuł, że przy niej będzie

mocniejszy i lepszy, że ona pomoże mu rozwinąć skrzydła i w pełni wykorzystać zdolności i

posiadaną wiedzę. Samotność stała się dla niego brzemieniem, a podejmowanie ryzyka i

pokonywanie niebezpieczeństwa przynosiło chyba mniej satysfakcji niż dawniej. Spotkanie z

piękną, tajemniczą dziewczyną na smaganej wichrem skale okazało się punktem zwrotnym w

jego życiu. Nie było przypadkowe, widział w nim palec losu i pragnął wspólnie z Meg

przeżyć to, co im pisane.

Wkrótce wróci na Caransay i jeżeli tylko uda mu się znowu z Meg zobaczyć, będzie jak

należy zabiegał o jej względy. Obawiał się, że intensywność i namiętność jego uczuć

przeraziły ją i zdezorientowały. Nic dziwnego, że się od niego zdystansowała - chociaż jakiś

instynkt podpowiadał mu, że przyczyna tej powściągliwości sięga głębiej.

Ale zanim wróci do Meg, musi stanąć twarzą w twarz z lady Strathlin.

-Aa, tu jest... Campanula rotundifolia - wymamrotała Meg i ostrożnie położyła dłoń na

cienkiej kartce otwartego tomu encyklopedii, który spoczywał przed nią na bibliotecznym

stole. -„Dzwonek”,albo jak go czasem nazywają „kampanula”. - Przepisała piórem nazwę i

dodała kilka uwag pod gotowym rysunkiem, przedstawiającym kępkę maleńkich niebieskich

kwiatków. Posypała atrament piaskiem, dmuchnęła delikatnie, by go wysuszyć, i odchyliła się

do tyłu.

Po gaelicku brog na cubhaig albo kukułczy pantofelek, to ładny niebieski dzwonek, często

spotykany zarówno na porastającym Caransay machair, jak i na terenie całej Szkocji. Mówi

się, że elfy robią sobie z tych kwiatków kapelusze, a maleńkie dzwonki w razie

niebezpieczeństwa dzwonią, ostrzegając zające i króliki.

- Pracuje pani nad swoim albumem o Caransay? - Angela Shaw, zastukawszy do drzwi,

weszła do biblioteki.

- Tak. Chciałam dokończyć to, co robiłam podczas wakacji -powiedziała Meg. Przyjechała do

zamku Strathlin przed kilkoma dniami i wpadła w wir zajęć, które wymagały od niej dużo

161

czasu i uwagi. Serdecznie tęskniła za wolniejszym tempem życia na Wyspach i przekonała

się, że praca nad albumem pomaga się jej uspokoić i odprężyć, tak umysłowo, jak i fizycznie.

Odtwarzanie naturalnego piękna Caransay działało też jak lekarstwo na tęsknotę za domem,

która często tak boleśnie jej doskwierała po opuszczeniu Caransay.

Tym razem na wyspie zostawiła nie tylko synka i swoją rodzinę, ale również Dougala. Rana

w jej sercu była głęboka i nieuleczalna.

Nawet nie widziała inżyniera tego dnia, kiedy Nonie zabrał ją z panią Berry z powrotem do

Tobermory, by tam przesiadły się na parowiec, który miał przewieźć je na ląd stały, bo

pracował wtedy na Sgeir Caran. Pamiętała, jak przepływając łodzią Norriego obok wielkiej

morskiej skały, patrzyła na jej masywną sylwetkę ze świadomością, że Dougal stoi tam gdzieś

na górze - albo może jest pod wodą w kombinezonie nurka. Tak czy owak zostawili skałę za

sobą, a ona bez słowa pożegnania zniknęła z jego życia.

Serce jej mało przy tym nie pękło, ale nie wiedziała, w jaki sposób mogłaby powiedzieć mu

do widzenia.

- O, dzwoneczki - odezwała się Angela, patrząc na otwarty szkicownik. Uśmiechnęła się. - Co

za śliczny rysunek, doskonałe podobieństwo. Pamiętam, jak rozkosznie wyglądały, kiedy

wiosną i latem okrywały łąki na Caransay niczym delikatna niebieskofioletowa mgiełka.

Meg, która również to pamiętała, kiwnęła głową i uśmiechnęła się smutno. Wzięła ołówek,

żeby jeszcze kilkoma delikatnymi kreskami zacieniowąć rysunek dzikiego owsa i tawuły.

- Madam, przyszłam pani powiedzieć, że tuż przed pani powrotem otrzymałam list od pana

Charlesa Wortha. Przyśle do nas wykwalifikowaną krawcową ze swojego warsztatu przy Rue

de la Paix, żeby mogła pani tutaj przymierzyć swoją suknię. Stangret odbierze ją ze stacji w

Edynburgu.

- Dobrze. Proszę mu przekazać, żeby przywiózł ją raczej do domu przy Charlotte Square, a

nie tutaj do Strathlin - odpowiedziała Meg, podnosząc wzrok - Skoro w wieczór koncertu i

podczas soiree mam nosić tę suknię przy Charlotte Square pod numerem dwunastym,

krawcowa powinna mi ją przymierzyć tam na miejscu. Proszę poprosić panią Larrimore, by

przygotowała dla tej kobiety pokój, w którym będzie mogła wygodnie mieszkać i pracować.

Angela Shaw skinęła głową.

- Przypuszczałam, że taka może być pani decyzja, więc wysłałam liścik do pani Larrimore

dziś rano, żeby ją powiadomić. Nie mogę się doczekać, żeby suknię zobaczyć - dodała z

uśmiechem. Pan Worth pisze, że przy tej kreacji przeszedł sam siebie.

162

Meg ucieszyła się, widząc radość na delikatnej, owalnej twarzy Angeli. Jej przyjaciółka

często wyglądała mizernie, ale baronowa przypisywała to przejrzystej cerze, blond włosom i

bladoniebieskim oczom pani Shaw. Tak jasna karnacja w połączeniu z ciemnym strojem, bo

Angela przedkładała żałobną czerń nad inne kolory, tworzyła uderzający kontrast. Tego dnia

pani Shaw miała na sobie dzienną, lamowaną fioletowym sznurem suknię w pasy czarne na

czarnym tle, a czarne koronkowe nakrycie głowy zasłaniało połyskliwą gładkość jej

delikatnych blond włosów.

Chociaż pani Shaw nie miała jeszcze trzydziestu lat, od ośmiu była wdową. Kiedy mąż ją

osierocił, pogrążyła się w,smut-ku, ale potrzebowała zatrudnienia i pojawiła się w zamku

Strathlin na polecenie sir Johna Shaw, wuja zmarłego. Angela została zaangażowana, by tuż

po śmierci lorda Strathlina służyć Meg pomocą w kwestiach towarzyskich. Okazała się

bezcenną pomocnicą, ale i lojalną, wrażliwą przyjaciółką. Meg dawno już dostosowała się do

swego nowego życia, a Angela Shaw została przy niej jako dama do towarzystwa. Chociaż

minęło tyle lat, Angela nieczęsto mówiła o swoim zmarłym mężu. Meg wiedziała tylko tyle,

że byli serdecznie sobie oddani i że nieśmiała, skryta Angela kochała go tak głęboko, że

wciąż nosi po nim żałobę.

- Toaleta będzie śliczna - powiedziała Meg - a zasługę za to należy częściowo przypisać pani,

Angel. Pan Worth bardzo wysoko ocenił pani sugestie na temat koloru i materiału. - Nie

przestawała się uśmiechać, chociaż myśli o Dougalu przyćmiły jej radość z pięknej sukni i

przygotowań do przyjęcia. Za każdym razem, kiedy ktoś o tym raucie napomykał - a zdarzało

się to przynajmniej raz dziennie - coraz bardziej się go obawiała i zaczynał ją tępo boleć

żołądek. Położyła dłoń na mocno zesznurowanej talii pod dzienną suknią z niebieskiej

fałdzistej satyny.

Zastanawiała się, czy Dougal pierwszego września w ogóle się pojawi. Od powrotu na ląd

stały przed niemal dziesięciu juź dniami nie miała czasu przejrzeć ostatecznej listy gości

razem z Guyem Hamiltonem i Angela Shaw, którzy zajmowali się, stroną organizacyjną

przyjęcia.

-Angel, czy otrzymaliśmy odpowiedzi na nasze zaproszę*! nia? Czy może mi pani na

przykład powiedzieć, czy przyjął j©i pan Dougal Stewart? - Zadała to pytanie jakby

mimochodem;! i równocześnie przekręciła ukosem album, by miękkim ołów*j kiem

uzupełnić studium małych kwiatków z machair. v,

- Ach, ten inżynier? - Angela zamyśliła się, przechyliła głowę* na bok i splotła szczuplutkie

palce. - Wydaje mi się, że tak, pro-l szę pani, pan Hamilton ma ostateczną listę. Ale mogę to

spraw-s dzić, jeżeli jest pani ciekawa. Chwileczkę. - Podeszła do stojące^ go pod ścianą

163

biurka sekretarza, otworzyła je i wyjęła paczkę’: kopert ze skrytki. Przerzuciła listy i

odwróciła się, trzymając jeden w dłoni. - Tak, tu mam potwierdzenie. Czy chciałaby pani;

zobaczyć? - Podeszła bliżej.

Serce Meg wezbrało wzruszeniem.

- Ja... chyba tak. - Palce jej drżały, kiedy odbierała od Angeli kremową kopertę i wyciągała z

niej pojedynczą kartę z odpowiedzią. Szanowna lady Strathlin, z przyjemnością przyjmuję

pani zaproszenie, to jedno zdanie i podpis.

Popatrzyła na znajome pismo, zdecydowane i męskie, i Dougal stanął jej przed oczami jak

żywy; z trudem zaczerpnęła tchu. Spojrzała na kopertę i uświadomiła sobie, że wysłał ją z

Caransay.

Nie ma co liczyć na to, że będzie zadowolony z tego wieczoru, kiedy dowie się, że Meg

MacNeill jest w rzeczywistości baronową Strathlin. Dobry Boże, pomyślała z narastającym

przerażeniem, co ja narobiłam?

Odłożyła list na bok.

- Dziękuję pani, Angelo.

Ktoś zastukał do drzwi i do środka zajrzała młodziutka służąca imieniem Hester.

- Pan Hamilton, milady - zaanonsowała, a baronowa skinęła głową, kiedy Guy przekraczał

próg. Widzieli się już wcześniej tego dnia, bo trzeba było sprawdzić, jak posuwają się

przygotowania do przyjęcia. Dominowało ono teraz nad wszystkim innym w domu Meg i

wydawało się zagrażać jej przyszłości z taką samą nieuchronnością jak jakaś ogromna fala.

Żałowała, że w ogóle się na nie zgodziła.

- Madam, przyszła poczta. A, dzień dobry, pani Shaw - dodał przyciszonym głosem.

Meg przyzwyczaiła się już do tego, że widzi lekki rumieniec na policzkach Guya za każdym

razem, kiedy znajdzie się on w pobliżu młodej wdowy, ale nie spodziewała się zobaczyć

delikatnego różu, którym zabarwiły się blade policzki Angeli Shaw. Popatrzyła z nowym

zainteresowaniem na swoją damę do towarzystwa i sekretarza. Ogarnęła ją nagle intuicyjna

pewność, że zrodziło się między nimi uczucie. Zastanawiała się, czy któreś z nich o tym wie.

Oboje byli skryci, każde z przyzwyczajenia trzymało na wodzy swoje emocje i myśli.

Może fakt, że sama się zakochała, wyostrzył jej reakcje na te uczucia u innych.

- Dzień dobry, panie Hamilton - odpowiedziała cicho Angela.

Meg była pewna, że się przy tym do niego leciutko, z sympatią uśmiechnęła. - Lady Strathlin

pytała o ostateczną listę gości

164

- Tak - Hamilton szybko przeniósł uwagę na Meg. - Jest gotowa. Mam ją tutaj. - Odłożył stos

listów, sięgnął do kieszeni surduta, wyciągnął złożony we czworo arkusz, rozwinął go przed

nią i wygładził. - Jak pani widzi, przyjęli niemal wszyscy. Odmowne odpowiedzi

otrzymaliśmy jedynie od tych, którzy są w podróży i z tego powodu nie mogą wziąć udziału

w przyjęciu. Nawet pan Stewart tu będzie.

- Wiem. Angela pokazała mi jego odpowiedź.

- Czy powinienem kazać zdjąć ze ścian puklerze i topory bojowe i wyczyścić je do połysku? -

Guy szeroko się uśmiechnął.

- To raczej mało zabawne - odparła Meg sztywno, studiując listę. Dougal Robertson Stewart.

Zmusiła się, by przejrzeć listę do końca i wygłosić jakiś komentarz. - Zapowiada się chyba

interesujący wieczór - tyle udało jej się powiedzieć, w gardle ją ściskało.

- Ma się odbyć prywatne przyjęcie, na którym lady Strathlin we własnej osobie wystąpi w roli

gospodyni w swoim domu przy Charlotte Square, po koncercie najbardziej znanej śpiewaczki

naszego wieku - rzeki Guy, spoglądając na Angelę - a ona sądzi, że chyba będzie interesujące.

- Jeżeli ten pan Stewart rzeczywiście się pojawi, „interesujące” okaże się prawdopodobnie

zbyt słabym określeniem - stwierdziła Angela.

- Ma pani rację - zgodził się Guy. - Pani baronowo, zamierzałem zapytać panią, czy spotkała

się pani z tym inżynierem podczas pobytu na Wyspach. Słowem pani o nim nie wspominała,

więc zakładam, że udało się pani go unikać.

-Ja... spotkałam się z panem Stewartem - powiedziała sucho Meg i wzięła ołówek, by

zacieniować starannie narysowany bukiecik dzwoneczków i jaskrów.

-1 nie zmiotła pani tego biedaka ani jego latarni z powierzchni ziemi? - zapytał Guy.

- Oczywiście, że nie - parsknęła Meg.

- Przekonała się więc pani, że nie uda się go bez końca unikać - ciągnął Guy. - Czy

rozmawiała pani z nim na temat budowy latarni?

- Trochę - przyznała Meg. - Jeżeli mam być uczciwa, to właściwie nie powiedziałam panu

Stewartowi, że łady Strathlin to ja.

- Pani co? - Guy popatrzył na nią z niedowierzaniem.

- A kim jego zdaniem pani jest? - zapytała Angela. Meg niemo potrząsnęła głową i,

marszcząc brwi, wpatrywa

ła się w swój rysunek. Guy się zasępił.

- Dougal Stewart nie jest ani głupi, ani ograniczony. Będzie wściekły, kiedy się dowie.

165

- Zdaję sobie z tego sprawę - szepnęła Meg. - Wiem, że najlepiej było powiedzieć mu prawdę

przed opuszczeniem Caransay. Zamierzałam to zrobić, ale jakoś nie miałam okazji, zanim

odpłynęłam z wyspy. Pozna prawdę, jak tylko mnie zobaczy. Nie jestem pewna... co

powinnam zrobić - wyznała.

-1 to dlatego wydawała się pani taka zaabsorbowana i roztargniona od powrotu - powiedziała

Angela.

- Po części - przyznała Meg.

- Biedny pan Stewart osłupieje, kiedy zrozumie, kim pani jest.

-Osłupieje? Będzie wściekły - wykrzyknął Guy. Meg się wzdrygnęła. - Może nigdy pani nie

wybaczyć. Ma w sobie bardzo wiele upartej dumy i niezachwianej prawości, to gwarantuję.

- Przyjechał teraz do Edynburga - powiedziała Meg. - Może powinnam spróbować się z nim

zobaczyć przed tym przyjęciem. Może tak będzie najlepiej.

- Proszę wysłać do niego służącego z listem i prośbą, by złożył wizytę lady Strathlin -

podsunęła Angela.

- Albo wysłać mu pisemne przeprosiny i wyjaśnienie - dodał Guy. - Może zdecyduje nie brać

udziału w soiree, a może okaże się wielkoduszny i potraktuje cały incydent z poczuciem

humoru.

- Zasługuje na osobiste przeprosiny - zaprotestowała Angela.

Meg westchnęła. Wiedziała, że rozczarowała ich oboje i czuła się równie rozczarowana sama

sobą.

- Muszę się zastanowić - powiedziała i, pragnąc gorąco zmienić temat, dodała: - Czy w

poczcie było coś ważnego?

-Tylko bilety na galowy koncert panny Lind, który odbędzie się w poniedziałek przed pani

soiree. A pan Worth przysłał rachunek na resztę sumy, którą winni jesteśmy za pani nową

suknię - odrzekł Guy. - Zamierzałem zapytać... czy życzy pani sobie, by tę kwotę wypłacić

przelewem czy zdeponować ją na rachunku? To... dosyć znaczna suma.

- Wydaje mi się, że sir John zdeponował pierwszą ratę na londyńskim rachunku pana Wortha

i może tak zrobić znowu. Bez wątpienia sądzi pan, że to ogromny koszt jak na jedną toaletę. -

Zobaczyła, że Guy się zachmurzył.

166

- Przemknęła mi taka myśl przez głowę - przyznał, a potem wzruszył ramionami. - Ale w tych

sprawach wybór należy do pani, madam. I chętnie dam się oczarować. Jestem pewien, że ani

pens z tych pieniędzy nie pójdzie na marne.

- Będzie pan więcej niż oczarowany, zapewniam pana - powiedziała Angela Shaw. -

Baronowa zaprezentuje się po prostu bosko.

- Nie mam co do tego wątpliwości. Podobnie jak jestem pewien, że towarzyszka milady

również będzie wyglądała oszałamiająco - dodał półgłosem, spoglądając na Angelę, która

nagle zarumieniła się leciutko, a oczy jej zabłysły.

Meg chciała dać im chwilę dla siebie, wzięła więc ołówek i cieniowała dalej bukiecik

kwiatów, wcześniej podkolorowany akwarelą. Pracując nad nim, słyszała, jak Guy i Angela

rozmawiają półgłosem. Po kilku chwilach, kiedy ich głosy umilkły, podniosła oczy i

zobaczyła, że nie wpatrują się z zachwytem w siebie, jak się spodziewała, tylko spoglądają na

nią.

- Madam - odezwał się Guy, ściągając brwi - czy wolno nam zapytać, co dokładnie wydarzyło

się podczas pani ostatniego pobytu na Wyspach?

- Ja... pani Berry i ja spędziłyśmy tam cudowne wakacje - powiedziała Meg. - Nic więcej.

Dlaczego pan pyta?

- Pan Hamilton i ja zastanawialiśmy się, czy nie miała tam pani jakiegoś dużo poważniejszego

przeżycia - wyjaśniła Angela. - Od powrotu z Wysp wydaje się nam pani... odmieniona.

•- Poważniejszego? - Meg patrzyła na nich i pojęcia nie miała, ca powiedzieć. Kusiło ją, by

się tej parze swoich przyjaciół zwierzyć, wiedziała jednak, że musi zachować tajemnicę, by

chronić Dougala i Iaina. Do tego przytłaczała ją perspektywa rozmowy z sir Frederickiem.

Jeszcze trochę, i trzeba będzie udzielić mu wiążącej odpowiedzi.

- Zbyt często pani wzdycha, spogląda pani tęsknie w dal ciągnęła Angela. - Nie skupia pani

uwagi na sprawach bieżących ani na korespondencji, ani na rozmowach. Wszyscy czujemy

się nieco zdezorientowani, madam, i nie wiemy, co pani może dolegać. Ja się domyślam, że to

nie choroba, tylko coś, co absorbuje wszystkie pani myśli i serce.

-Jeśli sądzi pani, że mam jakieś zmartwienia, to się pani myli - odparła Meg. -A ja myślę, że

ma pani jakieś wielkie zmartwienie, moja droga - rzekł półgłosem Guy. - Coś pochłania każdą

pani myśl.

- Postanowiliśmy wspomnieć o tym tylko dlatego, żeby zaproponować pani naszą pomoc. -

Angela zerknęła na Guya. -Jako bardzo bliscy przyjaciele.

167

Okazali się nadmiernie spostrzegawczy, pomyślała Meg, odwracając oczy. Za oknem błękitne

wzgórza rozpływały się w mglistej dali. Hen za nimi wyczuwała obecność morza i wyspy, na

której zostało z Iainem i innymi jej serce. A jeszcze o milę dalej była Sgeir Caran. Kiedy ją

wspominała, wydało jej się, że czuje na twarzy wiatr i pianę morską. Zastanawiała się przez

moment, czy Dougal jeszcze czasem o niej myśli.

- Absorbuje mnie planowanie przyjęcia - odpowiedziała im. -Poczuję ulgę, kiedy już będę ten

wieczór miała za sobą.

- Pani Berry - sprostowała łagodnie Angela - powiada, że to

nie tak. Odnosi wrażenie, że się pani zakochała. Meg opuściła nisko głowę i wzięła ołówek.

- Pani Berry jest romantyczką i aż do przesady lubi, kiedy ludzie się zakochują. - Popatrzyła

na nich znacząco, ale cała uwaga przyjaciół skupiała się niezachwianie na niej.

- Berry uwielbia tego pana Stewarta i uważa, że w niczym nie przypomina on ludo jada.

Wręcz przeciwnie, jest odważnym i życzliwym człowiekiem, który wydawał się bardzo panią

zajęty - ciągnęła Angela.

- Zajęty? Czy tak? - Guy skrzyżował ramiona. - Ten obrzydliwy pan Stewart? Czy okazał się

taki, jak się pani spodziewała, madam?

- Ani trochę - przyznała Meg. Policzki jej pałały.

- Berry wspomniała również, że na Caransay przyjechał sir Frederick Matheson - dodał Guy. -

Jego wizyta musiała panią zaskoczyć.

- Nic wam to nie pomoże, jak będziecie oboje brać mnie na spytki - stwierdziła otwarcie Meg.

- Nie mam wam nic do powiedzenia.

Guy wzruszył ramionami i popatrzył na Angelę.

- No cóż, mam nadzieję, że miło było pani spotkać się z sir Frederickiem.

- On się zawsze miło zachowuje - odpowiedziała ostrożnie. I rzeczywiście mnie zaskoczył. -

A nawet mną wstrząsnął, poprawiła się w myśli.

- Gdyby kiedyś nie zachował się miło, chciałbym się o tym dowiedzieć. Nie mam do tego

człowieka zaufania - rzekł Guy. - Pan Stewart zasługuje moim zdaniem na nieskończenie

więcej zaufania. Proszę zachować ostrożność, droga baronowo, i pamiętać, że po to ma pani

przy sobie przyjaciół, by pani pomogli, gdyby kiedyś pani tego potrzebowała.

Z oczami piekącymi od łez Meg opuściła nisko głowę i skupiła uwagę na rysunku, chociaż

kreski zamazywały jej się przed oczami.

- Dziękuję panu, panie Hamilton. Będę o tym pamiętała.

16

168

-Dziękuję panu, że znalazł pan czas, by się ze mną zobaczyć, panie Logan. - Siedząc na

drewnianym krześle przy szerokim, wypolerowanym mahoniowym biurku, Dougal sięgnął do

kieszeni i wyciągnął małą owiniętą w płótno paczuszkę. Położył ją na blacie.

Samuel Logan skłonił głowę. Był potężnie zbudowanym mężczyzną z siwymi bokobrodami i

lwią grzywą ciemnych włosów. Musiał mieć szczególne zamiłowaniem do tytoniu, bo jego

ubranie po prostu nim śmierdziało.

- Zawsze znajdę czas dla krewniaka sir Hugha MacBride’a. Wydawnictwo Chambers Street

Publishers czuło się zaszczycone, że mogło opublikować dzieła tego wielkiego poety. -

Pokazał na zastawione regałami ściany. Inżynier zauważył, że tomy poezji i inne dzieła wuja

zajmują tam poczesne miejsce. - Opublikowaliśmy też jedną z pańskich prac.

Dougal cicho się roześmiał.

- Ale nic tak pamiętnego. W „Edinburgh Review” pojawił się przed kilku laty cykl moich

artykułów na temat projektowania latarni morskich, a pana firma opublikowała je w wersji

książkowej. „Zasady projektowania latarni morskich w odniesieniu do sił natury” trudno

nazwać podniecającą lekturą.

-Wręcz przeciwnie, musi być fascynująca - zaprotestował Logan. - Co jesień wydziały

inżynierii przy kilku uniwersytetach, i to zarówno w Szkocji, jak i w Anglii, przysyłają nam

całkiem przyzwoitą liczbę zamówień na „Projektowanie latarni”. Wpada panu z tego do

kieszeni po parę pensów, nieprawdaż? -Uśmiechnął się i założył ręce. - A co pana do mnie

sprowadza, sir? Czy chciałby pan poddać nam pod rozwagę następny traktat o latarniach

morskich?

- To prawda, że coś przyniosłem, ale nie ja jestem autorem -powiedział Dougal, przesuwając

paczuszkę w kierunku wydawcy. - Mam nadzieję, że się pan tym zainteresuje. Albumik

powstał na pewnej hebrydyjskiej wyspie. A chociaż nie potrafię z takim talentem jak pan

ocenić, która książka jest najlepsza, sądzę, że ta zasługuje na kilka chwil pańskiego czasu.

Logan, przed którym leżał w nieładzie stos papierów i kilka oprawnych w skórę książek,

wyciągnął rękę i wziął szkicownik Meg. Następnie włożył na nos okulary w oprawce ze

złotego drutu i przez parę chwil przerzucał kartki książki, kiwając przy tym do siebie głową.

Potem podniósł wzrok

- Czy to autor mianował pana swoim posłańcem, sir? A może autorka? W tym anonimowym

albumie daje się zdecydowanie wyczuć kobiecą wrażliwość. - Spojrzał znad okularów na

inżyniera.

169

- Sam wpadłem na pomysł, by go do pana przynieść. Panna MacNeill dała mi swój

szkicownik w podarunku, ale przekonany

jestem, że nie będzie miała za złe, iż go panu pokazałem. W swej bezprzykładnej skromności

nie uważa, by dzieło warte było publikacji. Jak pan widzi, ma pan przed sobą nie tyle

pamiętnik, ile raczej kronikę przyrody z wyspy Caransay.

- Tak. Fascynujące. - Logan powoli przewracał kartki. - Wyjątkowe. Pańska przyjaciółka

obdarzona jest sporym talentem, sir. - Nie przestawał czytać i kiwać głową. - Rysunki

wykonano zręcznie, są miłe dla oka i bardzo precyzyjne. Natomiast opisy wydają się pełne

poezji. Wyborna rzecz, ta maleńka książeczka. Odnosi się wrażenie, że zagląda człowiek do

pamiętnika damy, która dzieli się z czytelnikiem swoją miłością do stron ojczystych. -

Odwrócił jeszcze kilka kartek. - Wyspa żyje w słowach tej damy, która wydaje się być

integralną cząstką Caransay... a mimo to owa dama do końca pozostaje tajemnicza, nie dając

żadnych wskazówek co do własnej tożsamości. Cudowne, doprawdy. Jedyne w swoim

rodzaju.

- Zgadzam się. Miałem nadzieję, że się panu spodoba.

Logan jeszcze przez chwilę przeglądał albumik, a potem podniósł oczy.

- Czy to całe jej dzieło?

- Istnieje jeszcze jeden szkicownik, nad którym panna Mac-Neill kończy teraz pracę. Obydwa

traktują o florze i faunie, pogodzie i cechach geologicznych wyspy oraz sąsiadującej z nią

rafy, i temu podobnych. Autorka, jak mi się zdaje, ze szczególnym talentem oddaje piękno i

różnorodność występujących na wyspie roślin i zwierząt oraz nastroje morza i kaprysy pór

roku, a wszystko ujmuje w formę eleganckich, precyzyjnych rysunków. Mogę zapewnić pana,

że drugi album jest równie wartościowy jak ten. Planuje jeszcze trzeci.

- Czy istnieje szansa, że zgodziłaby się pokazać mi ten drugi? - Logan urwał i aż wykrzyknął

z zachwytu nad rysunkiem, na którym z ogromną wrażliwością ukazane zostały foki,

wygrzewające się w słońcu na Sgeir Caran.

- Sądzę, że tak, sir. Ślęczała nad szkicownikami przez lata dla czystej radości, jaką przynosiła

jej ta praca, ale myślę, że jeżeli udałoby się wydać je w formie książkowej i w ten sposób

podzieliłaby się z innymi swoim zachwytem, ziściłoby się tym samym jej marzenie.

- Może uda nam się to sprawić. Album jest naprawdę nadzwyczajny. - Logan nie przestawał

kiwać głową. - W tej akurat chwili obudziła się wśród ludzi wielka chęć poznania szkockiej

kultury. Zwariowali, sir, na punkcie Szkocji, jej dziejów i sztuki. Uwielbiają odwiedzać

170

regiony górskie i kupią każdą pamiątkę, która będzie się im kojarzyła ze Szkocją. Są tacy,

którzy uważają, że popełniamy błąd, starając się podtrzymać romantyczną naturę tartanów,

dud i wrzosów, ale ja powiadam, że całe to zainteresowanie dobrze robi naszej ekonomii i

pomaga nam zachować reputację tajemniczych romantyków. Samej królowej zdarza się pisać

szkockie wspomnienia, wiedział pan?

- Słyszałem coś takiego.

-Hebrydyjski album taki jak ten, napisany i zilustrowany przez Szkotkę, zyskałby wielką

popularność. To byłyby piękne książki... tak, więcej niż jedna. - Zamyślił się i postukał

palcami pobiurku. - Oczywiście wysłalibyśmy rysunki do najlepszego grawera w mieście,

żeby je dokładnie odtworzył ze wszystkimi szczegółami. Moglibyśmy też dodać ręcznie

kolorowane wkładki z ilustracjami. Niewykluczone, że udałoby się również opublikować po

niższym koszcie wydanie z grawiurami w mniejszym formacie.

- A co by pan powiedział - zapytał Dougal - gdyby oprawić je w zielone skórzane okładki z

wytłaczanymi na froncie kwiatami? Chyba dobrze by się prezentowały. Na grzbietach złotymi

literami można by dać tytuł: „Hebrydzki album” pióra M. MacNeill.

Logan wpatrywał się w niego przez dłuższą chwilę.

- Bardzo mi się pana pomysł podoba. Zapamiętam go. Nie ma co, ludzie będą wariować za

tym, żeby zdobyć na własność taki piękny komplet książek. Spojrzenie przyrodnika na

Wyspy. Genialne! Czy myśli pan, że autorka zgodzi się, byśmy to dla niej wydali?

Dougal się uśmiechnął.

- Przekonany jestem, że tak, sir.

- Panie Stewart, dziękuję, że pan to do mnie przyniósł. W jaki sposób mogę skontaktować się

z panną MacNeill?

- Poznałem ją na Caransay za pośrednictwem jej krewniaków. Ponieważ niedługo będę tam

wracał, z radością przez nich przekażę list do niej.

- Dobrze. - Logan oddal szkicownik Dougalowi, wziął kartkę papieru, zanurzy! pióro w

kałamarzu i zaczął pisać.

Czekając, aż Logan skończy, Dougal przerzucał kartki, od czasu do czasu przerywając, by

przyjrzeć się starannym wyobrażeniom muszli morskich, których spirale byty leciutko

podkolorowane. Na marginesach widniały notatki sporządzone drobnym zaokrąglonym

pismem Meg.

171

Pobrzeżki i trąbiki sfałdowane znaleźć można na zachodnim brzegu, w zatoce Innish. Ich

zwoje zabarwione są pastelowymi delikatnymi barwami jak niebo o świcie. W różowawej

spirali trąbika morze śpiewa swą odwieczną pieśń.

Przeszedł go dreszcz, głęboki i tajemny, jakby to Meg szeptała mu do ucha.

Na innych kartkach czystą kreską oraz szrafowaniem przedstawiona została Sgeir Caran,

której kształt był nadal taki sam, mimo wybuchów czarnego prochu. Podobizny skały

wypełniały jeszcze trzy strony i połączone zostały ze studiami ptaków, w tym orłów, które się

tam gnieździły.

Orły łączą się ze sobą na całe życie, napisała Meg obok szkicu pary ptaków, lecących nad

majestatyczną skałą. Ta para nie rozstaje się ze sobą od wielu lat Ich lojalność jest najwyższej

próby. Kiedy widzi się, jak w doskonałej harmonii szybują nad wielką morską skalą, człowiek

uświadamia sobie, ile głębokiej poezji jest w ich oddaniu. Łączące te ptaki uczucie to czysta

miłość dwóch oddanych sobie serc, które - kiedy raz się połączą nigdy więcej się nie rozstaną.

Dougal zamknął cicho książkę.

Logan zapieczętował kopertę i podał ją inżynierowi.

- Pozwoliłem sobie załączyć do mojego listu czek na sumę stu funtów. Będę mógł

zaproponować nieco więcej, kiedy omówię sprawę z moimi partnerami. Zanim to nastąpi,

pragnąłbym, by ten list stał się gwarancją, zapewniającą nam przywilej opublikowania jej

dzienników. Zakładam, że taka suma pieniędzy będzie przez tę damę mile widziana.

- Nie mam co do tego wątpliwości. Dziękuję panu, panie Logan. To bardzo wielkoduszny gest

zaufania z pana strony.

- Może zechce pan pełnić rolę doradcy tej damy, panie Stewart, skoro sam zdobył pan nieco

doświadczeń przy wydawaniu swoich dzieł.

- Niewielkie to doświadczenie, ale z radością będę jej służył pomocą.

- Jeżeli dzienniki zyskają przewidywaną przeze mnie popularność, nazwisko autorki stanie się

znane tysiącom czytelników, z korzyścią dla jej rachunku bankowego. Proszę ją o tym

zapewnić. - Logan się uśmiechnął. - Niech pan zawiezie jej tę książkę oraz czek. Mam

nadzieję, żę niedługo ją poznam.

Dougal kiwnął głową i wsunął kopertę i książeczkę do kieszeni.

- Nie wątpię, że dama będzie zadowolona.

Logan spojrzał na niego przenikliwie.

172

- Ale nie wie pan tego na pewno, prawda, sir?

- Przyznaję, że podjąłem pewne ryzyko, przychodząc tutaj.

- Lojalny przyjaciel z pana, sir. Proszę tę młodą damę przekonać, że to dla niej złota okazja.

Mam nadzieję, że jej własne marzenia pokrywają się z tym, co pan sobie dla niej wymarzył.

Dougal wstał.

- Proszę mi wierzyć, sir. Ja również mam taką nadzieję.

-Ależ oczywiście, pani Larrimore, jeżeli sądzi pani, że będzie nam na to przyjęcie potrzebny

dodatkowy personel, proszę kogoś zaangażować - powiedziała Meg. Stała w salonie z Angela

Shaw i panią Larrimore, gospodynią domu przy Charlotte Square.

- Znajdzie pani chętne służące w Matheson House - podsunęła Angela. - Dom założono

dopiero niedawno i jest tam kilka młodych kobiet, które doczekać się nie mogą pracy.

- Ha - prychnęła powątpiewająco pani Larrimore. - Tamte dziewuchy.

- To dobrze wychowane młode kobiety, które uwikłały się w sytuację nie do

pozazdroszczenia - zaprotestowała Meg.-„Wiele pragnie uczciwie pracować. Może pani kilka

z nich zaangażować jako podkuchenne i pokojówki, przynajmniej na ten wieczór. Będziemy

też potrzebować kilku osobistych pokojówek dla dam.

- No cóż. Pewnie nie zaszkodzi spytać - ustąpiła gospodyni.

- Doskonale. Kiedy zgromadzimy się już w moim prywatnym domu, będzie muzyka i trochę

tańców - ciągnęła Meg.-Nada się do tego salon, jest wystarczająco obszerny, jeżeli usuniemy

część mebli do pokoi na piętrze. Dywan powinno się zwinąć i również gdzieś wynieść.

- Muzykanci mogą zasiąść tam w rogu w pobliżu drzwi do ogrodu - zauważyła pani

Larrimore, pokazując na przestronny kąt w pobliżu szerokich oszklonych drzwi,

prowadzących do małej oranżerii. - A dookoła nich porozstawiamy rośliny z oranżerii w

donicach.

- To będzie ślicznie wyglądało - zgodziła się Meg. - Mamy jeszcze mnóstwo własnych róż w

oranżerii. Moglibyśmy wykorzystać część z nich. Pani Shaw, czy zostały zamówione inne

kwiaty?

- Tak, madam. Bukiety żółtych i kremowych róż, przemieszane z kwiatami o odmiennych

kolorach dla uzyskania efektu różnorodności. Porozstawiamy je po całym pokoju, a na stole z

bufetem znajdzie się bardzo ładna konstrukcja w kształcie wieży z kandyzowanych owoców.

Osobiście metodą japońską zrobiłam z jedwabiu i papieru kilka maleńkich słowików.

Umieścimy je w kompozycjach kwiatowych na cześć panny Lind, która nazywana jest

Słowikiem Szwecji.

173

- Wspaniały pomysł i do tego pełen uroku. Ma pani taką dobrą rękę do wszelkich robótek. -

Meg odwróciła się, by się rozejrzeć po pokoju. - Wykorzystamy ten pokój do muzyki i

tańców, a w jadalni stanie bufet z kolacją. Wszystkie drzwi zostawimy otwarte, by goście

mogli swobodnie się przemieszczać. Trzeba będzie przeznaczyć dwa pokoje na piętrze na

ubieralnie, jeden dla dam, a drugi dla dżentelmenów.

- Tak, proszę pani - przytaknęła gospodyni. - Powiedziałam dziewczętom, żeby przygotowały

w tym celu niebieską sypialnię i salonik. W obydwu się porządnie napali, pokoje będą ciepłe i

dobrze oświetlone; zostawimy tam dla gości spore zapasy mydła i wody, ręczników,

grzebieni, szczotek, spinek i temu podobnych.

- Doskonale. Miło też byłoby na dodatek przygotować gościom wodę różaną i lawendową

oraz trochę migdałowo-róża-

nego kremu dla dam. No i proszę też nie zapomnieć o solach i wodzie kolońskiej.

- Słucham panią. Dopilnuję wszystkiego. I polecę stajennym, żeby pod wieczór nie palili już

tak mocno w kominkach. Przy tylu gościach zrobiłoby się za gorąco. Nie chcemy, żeby nam

ktoś zemdlał!

- Słusznie. Ale musimy mieć jeszcze dwie pokojówki, które będą odbierały peleryny i

kapelusze i odkładały je na czas przyjęcia do którejś z sypialni.

- Tak. A kawałeczek papieru z nazwiskiem właściciela, przypięty do każdej peleryny,

zapobiegnie późniejszemu galimatiasowi.

- Dobrze. Resztę szczegółów zostawiam pani, pani Larrimore. Przyjedziemy wieczorem po

koncercie w Musie Hall, podobnie jak większość gości. Wszystko musi być gotowe na ósmą

wieczorem, jak sądzę. Och, jeszcze jedno: chciałabym, żeby panna Lind, która oczywiście

przyjedzie później niż wszyscy, miała pokojówkę wyłącznie dla siebie.

- Katie się nada. To dobra dziewczyna. A co z menu, madam?

- Niczego bym nie zmieniała - powiedziała Meg i spojrzała na Angelę. - Pani Shaw, jakie jest

pani zdanie?

- Podoba mi się propozycja pani Larrimore, żeby na początek podać owocowe lody i

lemoniadę, a lekką, zimną kolację o północy - rzekła Angela. Meg przytaknęła. -Jak na soiree

to bardzo późno, ale porę dyktuje nam kon

cert od siódmej do dziewiątej.

-A więc bardzo dobrze - podsumowała pani Larrimore. -Najlepiej będzie, jak wrócę już do

roboty, madam i pani Shaw. Kucharka w dzień przyjęcia weźmie się do garnków na długo

przed świtem, a zajęcia nam nie zabraknie: upiec mięsiwa, pokroić je potem na zimno,

174

przygotować półmiski i poncz, zamówić i przechować dodatkowy lód. No i oczywiście

wyczyścić i wypolerować cały dom od góry do dołu. Wszystko to jednak zostanie zrobione.

Proszę się w ogóle nie martwić. Och, a ta krawcowa z Paryża pojawi się tu dziś po południu.

- Dziękuję, pani Larrimore. - Meg uśmiechnęła się, a gospodyni pochyliła w ukłonie głowę i

wyszła.

- Zanosi się na wspaniałe wydarzenie towarzyskie - powiedziała Angela.

- To nie jest wielki dom, gdzie coś takiego powinno się odbywać - odrzekła, rozglądając się,

Meg. - Ja... Och, po prostu jestem pewnie podenerwowana, Angelo.

- Zamek Strathlin dysponuje większą ilością miejsca, ale dla przeważającej liczby gości ten

dom ma lepsze położenie i łatwiej będzie im potem wrócić do swoich siedzib. Również dla

panny Lind jest bardziej dogodny, jako że zaraz następnego dnia planuje jechać dalej. Wydaje

mi się, że w dzień po koncercie u nas ma koncert w Perth.

Meg z roztargnieniem pokiwała głową.

-Wcale się tym nie denerwuję - zapewniła.-Wiem, że pani i pani Larrimore oraz wszyscy inni

dołożycie starań, by przyjęcie udało się wspaniale. Chodzi o... o coś zupełnie innego.

Angela ze współczuciem przechyliła na bok głowę.

- Czy mogę jakoś pomóc?

- Obawiam się, że muszę się jakoś sama z tym problemem uporać. - Przypomniał jej się

Dougal, który późną nocą spacerował na Caransay po machair i usiłował poradzić sobie

zarówno z teorią projektowania, jak i z uczuciami do Meg.

Widząc przenikliwe spojrzenie Angeli, uśmiechnęła się promiennie.

-Zawsze okazuje mi pani tyle pomocy. Nie bez powodu imię pani pochodzi od słowa „anioł” -

powiedziała, biorąc przyjaciółkę pod rękę. - Ale teraz się lepiej pospieszmy. Inaczej będą na

nas czekali z inauguracją nowej wystawy, która ma rozpocząć się w Narodowym Muzeum

Starożytności o pierwszej. Wyeksponowano tam wiele ostatnio odkrytych celtyckich

skarbów, a jak słyszałam, są one zachwycające. Zanosi się na to, że wystawa będzie bardzo

interesująca.

- Tak, już się na to cieszę. Dyrekcja muzeum wyraziła wielkie zadowolenie, że ma pani czas,

by wziąć udział w tej inauguracji, madam, tym bardziej, że pani oraz Bank Mathesona

należycie do osób najhojniej tę instytucję wspierających. Należy oczekiwać prośby, by

wygłosiła pani kilka słów.

175

- A ja odmówię. Podejrzewam, że dyrektor pragnie mi na tyle pochlebić, żebym wsparła

dotacją nowy budynek muzeum, pod który w przyszłym roku chcą położyć kamień węgielny.

Ale ja będę go tak czy owak wspierać. Zrobię to z większym nawet entuzjazmem, jeżeli dziś

pozwolą mi zachować anonimowość.

Angela się uśmiechnęła.

- W otwarciu wystawy zamierza wziąć również udział kilku członków zarządu banku. Wiem,

że zaproszono zarówno sir Johna Shawa, jak i sir Fredericka Mathesona.

Idąca ramię w ramię z Angela Meg lekko się zachwiała.

- Jak miło będzie - powiedziała - choć na małą chwilę uciec od trosk związanych z

przyjęciem.

- Lady Strathlin, cóż za radość znowu panią widzieć - odezwał się sir Frederick, wychodząc

zza kamiennej kolumny. Przestronne i jasne foyer muzeum, gdzie prezentowano zbiory w

podłużnych szklanych gablotach, było bardzo zatłoczone. Promienie słoneczne oblewały

ciepłym światłem złocisty kamień, zielone paprocie oraz wesołe, barwne suknie, narzutki i

kapelusiki dam.

- Sir Fredericku - powitała go Meg, spoglądając spod ronda ciemnoniebieskiej budki. - Co

pan tutaj robi?

Sir Frederick szarmancko uchylił kapelusza, chociaż pozdrowieniu baronowej daleko było do

uprzejmości.

- Ależ to samo co pani, moja droga, z przyjemnością oglądam wystawę - zapewnił. - Cieszę

się jednak, że znalazła się wolna chwila, bym mógł z panią porozmawiać. Czy zastanowiła się

pani nad moimi oświadczynami?

Stali w cieniu olbrzymiej kolumny, a ich słowa tonęły w zgiełku, od którego w foyer aż

huczało. Rozmowy nikt nie podsłucha. Meg nie miała jednak najmniejszej ochoty z tym

człowiekiem rozmawiać i odsunęła się od kolumny, szukając wzrokiem Angeli Shaw albo

kogoś innego ze znajomych.

Do momentu, kiedy pojawił się sir Frederick, pogrążona w miłym rozmarzeniu przechodziła

powoli wzdłuż szklanych gablot i podziwiała wyłożone na aksamicie złote, srebrne oraz

zdobione emalią okazy. Fascynujące przykłady mistrzowskiego kunsztu oraz pomysłowości

Celtów zauroczyły ją do tego stopnia, że nie zwróciła uwagi na wysokiego, mocno

zbudowanego mężczyznę w czarnym surducie, który się teraz w nią wpatrywał.

176

-Zastanawiałam się trochę nad pana propozycją - powiedziała ostrożnie. - Ale nie jestem

jeszcze gotowa do rozmowy z panem. A już z pewnością nie tutaj - dodała, niemal sycząc, i

rozejrzała się dookoła.

-Oczywiście, że nie, moja droga - zgodził się Matheson.-Chciałem się tyłko pani

przypomnieć.

- Jakim cudem mogłabym zapomnieć? A, pani Shaw, tam pani jest! - zawołała nieco głośniej,

niż zamierzała. Na jej głos Angela się odwróciła i wdzięcznie, płynnie do nich podeszła. Jej

czarna bombazynowa spódnica, krótka pelerynka i fioletowo—czarna budka stanowiły pełen

powagi akcent na tle jasnego, zalanego słońcem foyer.

- Moja droga Margaret, doczekać się nie mogę, by usłyszeć pani odpowiedź w wieczór

przyjęcia - powiedział Frederick. Kiedy Angela stanęła przy nich, ujął serdecznie jej dłoń. -

Pani Shaw, jakże mi miło znowu panią widzieć, i to w tak świetnej formie. - Potem odwrócił

się do Meg, która patrzyła na niego, czując, że serce mało jej nie wyskoczy z gardła. -

Czekam z radością na raut u pani, lady Strathlin. Zakładam, że po koncercie panny Lind

obowiązywać będą stroje wieczorowe, czy tak?

- Tak - potwierdziła. - Szczegóły dotyczące strojów i pory znajdzie pan na swoim

zaproszeniu.

- Bez wątpienia. Moje drogie damy, zechciejcie mi, proszę, wybaczyć. Jestem umówiony na

dzisiejsze popołudnie z panem Stewartem. Jak mi się zdaje, zna go pani.

Meg zdusiła cichy okrzyk i przytaknęła.

- Pana Dougala Stewarta? I owszem, znam.

-Mamy do omówienia kilka spraw biznesowych, przecież inżynier znajduje się w sytuacji tak

bliskiej ruiny. Jak rozumiem, powinien pojawić się u pani na przyjęciu. Wieczór pewnie

zyska dzięki temu interesującą atrakcję. - Uśmiechnął się.

- Bliski... ruiny? - Meg wpatrywała się w Fredericka szeroko otwartymi oczami.

-Ależ tak, i to dzięki pani oraz pani prawnikom. Czyżby te wieści do pani nie dotarły?

Przypuszczam, że adwokaci pracują samodzielnie i działają na pani korzyść, oszczędzając jej

szczegółów.

- Ja... oni... nie, nie powiedziano mi o tym jeszcze. - Uświadomiła sobie, że Angela przygląda

się jej, lekko marszcząc brwi. Ale Meg również nic z tego nie rozumiała i z narastającą paniką

zastanawiała się, co zrobili jej adwokaci.

Frederick ponownie uchylił kapelusza.

177

-T o prawda, odnieśli nad panem Stewartem triumf. Biedaczysko. Porozmawiamy jeszcze,

najdroższa Margaret. - Ujął jej dłoń i się ukłonił. - Pani Shaw. - Odwrócił się i wmieszał w

tłum.

Meg przyglądała się, jak jego czarna sylwetka toruje sobie drogę między kolorowymi

sukniami. Spojrzała w milczeniu na Angelę.

- Bezgranicznie pogardzam tym obślizgłym wężem - stwierdziła półgłosem Angela. Meg

zamrugała, zdumiona tak mocnym określeniem w ustach spokojnej i skromnej przyjaciółki.

Mam nadzieję, że nie rozważa pani poważnie możliwości, by go poślubić. Opowiada

wszystkim, że jest pani w nim na umór zakochana i niedługo oświadczy to’ pani publicznie.

- Nie jestem - sprostowała Meg. - To znaczy, nie na umór.

-1 dobrze. Nie potrafiłabym sobie tego wyobrazić. - Angela ujęła Meg pod rękę. - Moja

droga, czy widziała pani, jaka piękna biżuteria jest na wystawie? Musi pani pójść i popatrzeć.

Aha, znalazłam pana Hamiltona... mimo wszystko udało mu się wziąć udział w inauguracji,

chociaż obawiał się, że go coś zatrzyma. I poznaliśmy kolekcjonerkę starożytności, która

wiele z tych okazów odkryła osobiście. Jest śliczna i przemiła. Nazywa się pani Christina

Blackburn.

- Słyszałam już wcześniej to nazwisko, ale jak dotąd się nie zetknęłyśmy.

- Niech więc przypadnie mi ten zaszczyt, by zapoznać panie ze sobą. Pochodzi z dość sławnej

rodziny Blackburnów, z których większość to artyści, chociaż ona do nich nie należy.

- Słyszałam o nich. Jej ojciec oraz brat są obydwaj genialnymi malarzami. Widziałam pejzaż

marynistyczny pędzla Johna Blackburna starszego - powiedziała Meg.

Angela przytaknęła.

- Świętej pamięci mąż pani Blackburn, kuzyn o tym samym nazwisku, był również malarzem.

Przed kilku laty wybuchł skandal, ale... nie trzeba wspominać o takich sprawach. Ta śliczna

brunetka, która stoi obok wysokiego, jasnowłosego dżentelmena, to właśnie ona. A ten pan to

doktor Connor MacBain.

-Och! - wykrzyknęła Meg. - Znam jego doskonałą reputację, chociaż nigdy się nie

spotkaliśmy. - Przypomniała sobie, że Dougal wspomniał kiedyś, że jego kuzynka jest żoną

doktora MacBaina z Calton Hill w Edynburgu. - Serce zatrzepotało jej w piersiach. - Czy...

czy przyszedł z nimi ktoś jeszcze?

- Ma pani na myśli pana Stewarta?

Bez przerwy, pomyślała Meg, chociaż nie ośmieliła się tego powiedzieć.

178

- Żona doktora MacBaina mówiła mi, że pan Stewart jest jej kuzynem. Cóż za interesujący

zbieg okoliczności! - Angela pokiwała głową.

- Czy on tu jest? - zapytała z naciskiem Meg, rozglądając się dookoła. - Czy przyszedł razem

z krewnymi na inaugurację?

- Nie. Jak się zdaje, pan Stewart był już wcześniej na dziś umówiony. Pani MacBain

powiedziała, że przyjechał pociągiem kilka dni temu. Zatrzymał się u nich na Calton Hill.

Dougal jest w Edynburgu. To irracjonalne, ale spodziewała się, że pojawi się dopiero na jej

przyjęcie. Oczywiście, że musi już tu być. A koneksje towarzyskie mogą w każdej chwili

doprowadzić do tego, że się spotkają.

Wiedziała, że nie ma go w muzeum, mimo to rozglądała się gorączkowo w nadziei, że migną

jej gdzieś te szerokie ramiona, błysną brązowe, wyzłocone słońcem włosy. Rozpaczliwie

pragnęła Dougala znowu zobaczyć, chociaż równocześnie zimno jej się robiło z przerażenia.

Musi wyznać mu prawdę. Nie może czekać aż do planowanego przyjęcia. Jeżeli Dougal

spotka się z sir Frederickiem, nie da się przewidzieć, czego się dowie. Lęk zaatakował ją z

taką mocą, że nie zrozumiała, o czym mówi Angela.

- Doktor Bain powiada, że pan Stewart utracił poparcie finansowe dla swojej latarni morskiej.

Krążą również pogłoski, że fiasko projektu zrujnuje go osobiście.

Meg się odwróciła.

- Czy to właśnie miał na myśli sir Frederick? Och, nie! Moja firma prawnicza poinformowała

mnie, że znajdą sposób, by opóźnić budowę, ale od powrotu nie widziałam się z sir Edwar

dem. Rozumiałam, że ten plan dopiero się wykluwa. Och, nie -dodała niespokojnie

półgłosem.

- A ja sądziłam, że to pani stoi za decyzją, by wstrzymać poparcie finansowe, madam. Czy

była pani wtajemniczona w działania zmierzające do zdyskredytowania tego człowieka?

- Nigdy! Och, nigdy! Powiedziano mi, że jeżeli chcę wstrzymać budowę i nie dopuścić

brygady pracowników na wyspę i rafę, trzeba opóźnić pomoc finansową, innego sposobu nie

ma. Nigdy nikt nie wspominał, że może to zaszkodzić osobistej reputacji pana Stewarta.

- No cóż, chyba jednak tak właśnie się stało - rzekła Angela surowo. - Doktor MacBain

obawia się, że projekt pana Stewarta nie zdoła podnieść się po tak poważnej finansowej

zapaści i że jego nazwisko przepadnie razem z nim. Pani adwokaci osiągnęli więcej nawet,

niż zamierzali. Latarnia na Sgeir Caran zapewne nigdy nie stanie, a inżynier może przy tym

zostać zrujnowany.

179

Meg czuła, że zaczyna jej być niedobrze od wyrzutów sumienia. Szła obok Angeli, pozornie

zachowując spokój. Wewnątrz jednak cała dygotała.

Nie zdoła już dłużej sama unieść brzemienia swoich tajemnic, bo wkrótce będzie musiała za

nie zapłacić wszystkim, co ma. Przez nią Dougal może utracić latarnię morską, która tak

wiele dla niego znaczyła, i reputację, która znaczyła jeszcze więcej.

Musi się z nim zobaczyć, i to szybko.

- Angelo - powiedziała, spontanicznie podejmując decyzję jest coś, co muszę później zrobić,

wieczorem, po kolacji. Będę potrzebowała pani pomocy.

17

- Sir Frederick? Nazywam się Dougal Stewart. - Inżynier z łatwością odnalazł Mathesona w

mrocznym, zadymionym wnętrzu tawerny Brodie’s przy High Street. Co prawda

ogólnodostępna sala była zatłoczona, a liczni poumawiani na lunch dżentelmeni zajmowali

się rozmowami oraz jedzeniem, ale tylko przy jednym stole siedział samotny mężczyzna.

Obok niego leżał czarny cylinder, a laseczka z mosiężną główką opierała się

o ławę z wysokim oparciem.

Matheson był wysoki, miał na sobie czarny surdut i brokatową kamizelkę w kolorze wina.

Podając Dougalowi rękę, wstał, jego twarz przybrała wyraz serdeczności, a złoty zegarek

zako-łysał się na łańcuszku.

- Pan Stewart! Dziękuję, że zechciał się pan ze mną tu spotkać. Proszę usiąść. Miałem

nadzieję, że przyłączy się pan do mnie na lunch, więc w oczekiwaniu na pana przybycie

pozwoliłem sobie zamówić dwie porcje duszonej baraniny. Jak również piwo. Podają tu

wyjątkowo dobre piwo.

- Dziękuję panu. - Dougal usiadł i przez krótką chwilą badawczo przyglądał się siedzącemu

naprzeciw mężczyźnie. Matheson robił sympatyczne wrażenie, miał pięćdziesiąt kilka lat, a -

sądząc po kosztownych dodatkach i dobrze skrojonym surducie -był najwyraźniej

człowiekiem zamożnym. Siwiejące włosy miał uczesane gładko, zarost modnie przycięty, a

jego bardzo ciemnobrązowe oczy spoglądały niezwykle sprytnie i przenikliwie.

- Będąc ostatnio na Wyspach, wysłałem do pana list, sir - powiedział Dougal. Podniósł wzrok

i uśmiechnął się do dziewczyny, która stawiała właśnie na stole parujące talerze z gęstym gu-;

laszem, dwa kufle po brzegi wypełnione piwem oraz koszyk z bułkami. - Przyjechawszy do

Edynburga, z radością dowiedziałem się, że. chce pan się ze mną zobaczyć. Miał pan dobry

pomysł, sir, by zostawić wiadomość w biurze Komisji Northern Lighthouse.

180

- Nie jest pana łatwo znaleźć. - Matheson pociągnął łyczek piwa i dotknął wąsów płócienną

serwetką.

-Jak rozumiem, sir, był pan niedawno na Caransay. Gdybym wiedział, znalazłbym czas, by

oprowadzić pana po naszym kamieniołomie na Guga i pokazać panu miejsce, gdzie stanąć ma

latarnia.

- Zdążymy to zrobić innym razem. Wpadłem na Caransay tylko na krótko, z wizytą do mojej

dobrej przyjaciółki Na ogół nie lubię wyjeżdżać z Edynburga. Podróż na Wyspy jest cholernie

skomplikowana, wymaga różnych środków komunikacji po lądzie i morzu. - Uśmiechnął się

przyjaźnie i skupił uwagę na jedzeniu.

- Rozumiem. Bez wątpienia jest pan jednak zainteresowany stanem, w jakim zostawiliśmy

tamtejszą pana nieruchomość.

- Założyłbym się, że zdążyliście już, panowie, wykopać w niej potężną dziurę.

- Wydobyliśmy na pana wyspie pewną ilość szarego granitu doskonałej jakości, sir. Kamień

został przewieziony na Sgeir Caran. Ostatnio skończyliśmy już niemal kłaść fundament pod

latarnię morską.

- A. Ciekawie będzie zobaczyć, jak postępuje wznoszenie tak niezwykłej budowli.

Zamierzam wkrótce wybrać się znowu na Wyspy. Ogromnie się zaangażowałem w ten

projekt. - Matheson przełknął kęs gulaszu i lekko skrzywił usta. - Mięso jest dobrej jakości,

ale jarzyny nieco plebejskie.

Dougal jadł przez chwilę w milczeniu, nie miał gulaszowi nic do zarzucenia.

- Czy pozwoli pan, że wyrażę w naszym imieniu wdzięczność za pańskie pozwolenie na

prowadzenie prac na wyspie Guga, a w imieniu Komisji podziękuję za propozycję poparcia

finansowego dla latarni?

-1 w ten sposób dochodzimy do powodów naszego spotkania. -Zastanawiałem się, czego pan

po mnie oczekuje, sir-powiedział ostrożnie Dougal.

-Jak rozumiem, natknął się pan obecnie na poważne trudności związane z tą budową, a,

mówiąc bardziej konkretnie, związane z pana uroczą przeciwniczką.

-Jeżeli chodzi panu o lady Strathlin, nie mogę nic powiedzieć

o jej uroku, mniej mam natomiast wątpliwości co do twardego charakteru tej damy.

- Mogę zapewnić pana - powiedział Matheson - że jest bar

dzo ujmująca.

Dougal zmarszczył brwi, nieprzekonany.

181

- Być może, wiem natomiast na pewno, że jej prawnicy to banda przebiegłych spryciarzy,

niezależnie od tego, czy ma ona swój udział w ich poczynaniach, czy nie.

- Jest pan świadom, że poleciła im za wszelką cenę nie dopuścić do tego, by postawił pan

stopę na jej wyspie albo zbudował swoją latarnię?

- A. Tego nie słyszałem ze szczegółami.

-Jaki jest bieżący stan projektu, sir?

- Stan na dzień wczorajszy - powiedział Dougal - jest taki, że wycofała się połowa naszych

sponsorów. Bank Mathesona poinformował ich, że latarnia morska na Caran to kiepska

inwestycja, która będzie kosztować dwa razy więcej niż pierwotnie szacowano, i że na pewno

nie spełni swego zadania, czemu winne będą panujące na skale warunki oraz błędy

inżynieryjne;

- A, tak. Jak mi się zdaje, poinformowano ich również, że sprawa nie zostałaby potraktowana

tak niekompetentnie, gdyby budowę nadzorowali Stevensonowie, a projektowania nie

powierzono Dougalowi Stewartowi. Dłoń inżyniera zwinęła się w pięść. Uderzył w stół z

gniewną, acz kontrolowaną frustracją.

- Osobiście złożyłem wizytę wszystkim sponsorom, którym mogłem ją złożyć. Wcześniej nie

mieli mi niczego za złe, ale w tej chwili z niewyjaśnionych przyczyn stracili do mnie

zaufanie. Czuję się zdezorientowany.

- Bank twierdzi, że jego fundusze nie zostaną panu przekazane, jako że istnieje podejrzenie

oszukańczego charakteru trans* akcji. Prawnicy są zdania, że zamierza pan zdefraudować te

fundusze i zbiec z nimi na kontynent.

- Co takiego! - Dougal pochylił się do przodu. - To niedorzeczne. A skąd pan się o tym

dowiedział, sir? Czy do pana również się zwracali? Może spotkaliśmy się teraz po to-zapytał

podejrzliwie - żeby mógł pan wycofać swoją ofertę?

-Jestem członkiem zarządu banku i stąd wiem o tym nikczemnym spisku - wyjaśnił

Matheson. - A pan i ja spotkaliśmy się po to, bym mógł swoją ofertę podwoić.

- Podwoić ją? To niesłychanie szczodra propozycja. Ale dla

czego miałby pan to zrobić? Sir Frederick również pochylił się do przodu.

- Ponieważ, sir, jestem jednym z niewielu, którzy chcą, by pan tę latarnię tam wybudował.

- Lady Strathlin pragnie, by wyspa pozostała jej osobistym rajem. W tym sedno problemu.

Czy ma pan ochotę włączyć się do kłótni?

182

-Z czasem będę mógt tę kłótnię zakończyć - odpowiedział szorstko Matheson. - Baronowa nie

odniesie zwycięstwa, a wyspa nie pozostanie na długo jej osobistą posiadłością. Przyjdzie

dzień, że to ja będę podejmował dotyczące Caransay decyzje, zapewniam pana. Tak

spektakularnie piękne miejsce nadaje się doskonale na kurort dla bogaczy. Poza tym lady

Strathlin nie potrzebuje prywatnej wyspy. Ma tam zbyt wiele swobody - dodał ponuro.

Dougal odchylił się do tyłu.

- Jest pan właścicielem sąsiadującej z Caransay wyspy Guga.

Czy omawiał pan swoje plany z lady Strathlin? Matheson machnął ręką.

- Guga! Ta cholerna skała nadaje się wyłącznie dla ptaków, fok oraz na kamieniołomy.

Wykupiłem jednak dzierżawę, bo ma jedną zaletę. - Pociągnął łyk piwa i pedantycznie otarł

sobie znowu usta. - Leży najbliżej Caransay.

- Czemu ma to dla pana znaczenie?

- Lady Strathlin i ja mamy wspólne nieruchomości - rzekł Matheson. - Łączy nas również

wzajemne przywiązanie. Staliśmy się sobie... bardzo bliscy. Kiedy baronowa jeździ na

wakacje na tę swoją wyspę, usycha z tęsknoty za towarzystwem przyjaciół. Caransay jest

ładniutka, ale w tej chwili to w zasadzie rybacka wioska, a dama przyzwyczajona jest do

wytwornego środowiska. Potrwa to trochę, zanim ją przekonam, ale dopnę swego.

Śliska pewność w głosie mężczyzny obudziła podejrzenia Dougala.

- Lady Strathlin wydaje się cenić sobie prosty styl życia na Caransay. Kiedy tam przyjeżdża,

bawi się w pustelnicę i nikomu nie pozwala zakłócać swego spokoju... nie chce nawet

przystać na budowę latarni morskiej, która uratowałaby setki istnień ludzkich - powiedział

półgłosem.

Matheson zachichotał.

- Może wydawać się pustelnicą tym, którzy jej za dobrze nie znają. Jednak naprawdę nad

wszystko przedkłada moje towarzystwo. - Uniósł dłoń ze skromnością, która trąciła fałszem.

-Kiedy była na Caransay, znieść nie mogła tak długiego rozstania, więc przyjechałem na

jeden dzień, by zaspokoić jej kaprys. Oj, co za głupcy ci ludzie!* Prawda?

- Rzeczywiście - wymamrotał Dougal. Narastało w nim przekonanie, że jeżeli ktoś jest tu

głupcem, to Matheson. Po dziesięciokroć głupcem. Było w tym człowieku coś śliskiego,

przebiegłego. Nie trafiał do niego argument, że bankierowi tak bardzo zależy na

zorganizowaniu kurortu dla bogaczy na Caransay. Podejrzewał, że chodzi mu o coś innego,

ale nie potrafił domyślić się, o co.

183

- Mówił pan zdaje się, że jeszcze nigdy nie spotkał tej damy? -zapytał Matheson.

- Oficjalnie nigdy. Widziałem ją na Caransay, ale tylko z odda

li. Nie był to odpowiedni moment, żebym mógł się przedstawić. A przez całą resztę czasu

baronowa okazała się nieuchwytna.

- Proszę pozwolić, że zapewnię pana, iż to rozkoszna i urocza kobieta.

- A - Stewart przypomniał sobie tęgą damę, która podskakiwała na falach jak foka, i

zmarszczył brwi. Pewnie Mathesonowi uczucie każe ją widzieć inaczej. Może baronowa ma

śliczną twarz i jest urocza dla swoich przyjaciół. Ale wykorzystywała wszystkie wpływy, by

bezlitośnie uderzać w rzekomych wrogów, takich jak on.

-Charakter lady Strathlin stanowi miłą odmianę - ciągnął Matheson - a jej pewna...

nieśmiałość jest cechą intrygującą i za-

*W. Szekspir, „Sen nocy letniej” (przekład S. Koźmiana).

ostrza apetyt mężczyzny. Na pewno rozumie pan, co mam na myśli, sir. - Uśmiechnął się,

uniósł w pozdrowieniu kufel i się napił.

Paskudna świnia z pana, sir, i tyle, a do tego w oczywisty sposób łowca posagu, pomyślał

Dougal. Chociaż w pierwszej chwili Matheson zrobił na nim wrażenie kulturalnego

dżentelmena, inżynier szybko zdał sobie sprawę, że to zadowolony z siebie egocentryk,

całkiem możliwe, że niebezpieczny.

Instynkt nie pozwalał mu zaufać propozycji bankiera, że udzieli szczodrej pomocy przy

budowie latarni. Zamyślił się, oczy mu się zwęziły.

- Nie ulega kwestii, że lady Strathlin dysponuje takim bogactwem i pozycją, że żaden

mężczyzna nie mógłby pragnąć niczego więcej - powiedział.

W ciemnych oczach Mathesona ukazał się jakiś błysk.

- Bierze mnie pan za jakiegoś Don Juana, sir? Nawet jednej myśli nie poświęciłem jej

bogactwu. Znaczenie ma dla mnie wyłącznie życzliwe serce i uroda tej damy. Ona jest moją

boginią. Uwielbiam ją, nawet kiedy chodzi boso jak jakaś rybaczka.

Dougal zamrugał oczami.

- Boso?

- Przyjmuje taki oryginalny sposób bycia, kiedy jest na wakacjach - wyjaśnił Matheson.

Uniósł kufel i napił się, a potem otarł usta. - Zdumiewające, że nigdy się pan z nią nie spotkał,

sir. Porusza się całkiem swobodnie po wyspie i wszyscy tam ją znają. Na dodatek jest

zupełnie niezłym przyrodnikiem.

184

- Udało jej się mnie unikać, ale nic w tym dziwnego, bo nie pałamy do siebie sympatią. -

Dougal odsunął miskę z niedojedzonym gulaszem.

- Całkiem możliwe, że walka z panem o to, które z was dwojga ma silniejszą wolę, urażałaby

jej delikatną wrażliwość, i dlatego przekazała całą rzecz w ręce adwokatów.

- Być może. Chylę czoło przed pana lepszą znajomością tej damy.

- Porozmawiam z nią i wstawię się za panem. Jak już mówiłem, jestem zainteresowany tym,

by latarnia została zbudowana. Mam nadzieję, że kiedy się pobierzemy, zyskam więcej

wpływu na tę damę. Potrafi na swój uroczy sposób być dosyć uparta.

Inżynier zmarszczył brwi,

- Kiedy się państwo pobierzecie...?

- Nie pora jeszcze, bym miał o tym otwarcie mówić, ale serce mam tak przepełnione

szczęściem, że trudno mi zachować dyskrecję. Prosiłem baronową o rękę, a kokieteria, z jaką

mnie traktuje, daje mi nadzieję, że zamierza ona moje oświadczyny przyjąć.

Dougal wpatrywał się w bankiera.

-Jej kokieteria... Sir, proszę wybaczyć moją dezorientację. Mówimy o lady Strathlin, z zamku

Strathlin i Charlotte Square w Edynburgu? - Kusiło go, by dodać: o damie, która lubi kąpać

się w wielkich kapeluszach, ceni swoją prywatność i z chęcią pogrąża w niebycie

budowniczych latarni morskich.

-Tak. Margaret... lady Strathlin - przytaknął Matheson.-Przyjąłbym już w tej chwili pana

gratulacje, ale wypada mi zaczekać, aż moja ukochana sama swoją decyzję ogłosi. Tak więc

muszę prosić, by pan zachował to dla siebie.

Dougal poczuł, że zaczyna robić mu się zimno. Piękna. Urocza. Czarująca. Przyrodniczka.

Bosa.

- Margaret... lady Strathlin - powtórzył cicho.

- Na wyspie posługuje się nazwiskiem Margaret MacNeill.

Może jednak się pan z nią spotkał. Dobry Boże, okazał się wyjątkowym wręcz głupcem.

Wynajęty powóz toczył się po ulicach Edynburga. Pogoda była ponura, lał deszcz, a siedzącą

w środku Meg spowijały fałdy ciemnoniebieskiej peleryny, przez co cała kryła się w

półmroku. Kołysząc się w rytm jazdy i słuchając równomiernego tupotu kopyt, rzuciła okiem

na usadowioną naprzeciw niej An-gelę Shaw. Potem wyjrzała znowu przez okno na zalaną

deszczem ulicę. !

185

- Zwalniamy - odezwała się Angela. - Jesteśmy niemal na ; miejscu. Dobry Boże, czy

naprawdę koniecznie trzeba było wynajmować ten powóz? Jeżeli ktoś nas w tej okolicy

zobaczy, pa-‘ ni reputacja będzie zrujnowana, madam. Poza tym wcale nie mam pewności,

czy to bezpieczne.

- Jestem tu, by was chronić, drogie panie - powiedział Guy

Hamilton. Siedział w półmroku obok Angeli, jedną odzianą w wysoki but stopę oparł na

kolanie. Wyraz twarzy miał ponury i pełen wątpliwości, ale zgodził się im towarzyszyć - a

nawet nalegał na to, kiedy przypadkiem przyłapał Meg i Angelę, które próbowały wymknąć

się z domu przy Charlotte Street na wieczorne spotkanie.

- Ktoś mógłby rozpoznać mój powóz - tłumaczyła Meg. A ja po prostu muszę porozmawiać z

Dougalem na osobności.

- Z Dougalem, czy tak? Więc jednak odczuwa pani do niego pewną sympatię. Tak mi

podpowiadała intuicja - uśmiechnęła się Angela. - Widziałam tę sympatię w pani oczach, w

pani tęsknym wyrazie twarzy i pani rumieńcu za każdym razem, kiedy ktoś wymienił

nazwisko inżyniera. To oczywiste, że na Caransay musiało wydarzyć się coś wspaniałego -

dodała cicho, półgłosem, oczy jej błyszczały.

Meg spojrzała na połyskujący w świetle latarni deszcz.

- Tak... cudownego, lecz również niespodziewanego. A ja całą sprawę dokładnie

zabałaganiłam. Chcę spróbować ją teraz naprawić, jeżeli to w ogóle możliwe.

- Dougal Stewart? - wymamrotał Guy. - Niewiarygodne, daję słowo.

- Meg, miałam nadzieję, że spotka panią kiedyś w życiu takie szczęście - powiedziała Angela.

- Czy pan Stewart odwzajemnia pani uczucie?

- Odwzajemniał uczucie Meg MacNeill, ale... nie jestem pewna, czy zechce kochać lady

Strathlin.

- Jeżeli to prawdziwa miłość, pani nazwisko i majątek nie będą miały znaczenia - zapewniła

Angela. - Miłość znajdzie wyjście z każdej sytuacji, jak powiadają.

- W tym przypadku - wtrącił Guy - wyjście, które znajdzie miłość, może okazać się pełne

prawników i bankierów. Doprawdy fatalnie pani sprawę skomplikowała. Ten człowiek ma

wiele dumy, milady. Kiedy już dowie się prawdy, nie wystarczy zwykłe „przepraszam”, by

jego uczucie do pani wróciło.

- Serdecznie żałuję, że nie zostawiłyśmy pana w domu - odezwała się Angela.

- Nie obejdzie się pani beze mnie, kochana pani Shaw - zażartował Guy.

186

- Muszę wyznać mu prawdę - szepnęła Meg. - Muszę. Nie potrafię już z tym dłużej żyć.

Nigdy nie zamierzałam ciągnąć tego tak długo i tak sprawy komplikować. - Wpatrywała się w

mrok i deszcz, a w głowie kręciło jej się, jakby stała na skraju urwiska. Chwyciła za skórzaną

pętlę przy drzwiach.

- I na pewno musi mu pani powiedzieć to na osobności, zanim przyjdzie na przyjęcie i dowie

się o wszystkim na forum publicznym - zgodził się Guy.

- Obawiam się, że sir Frederick mógł mu już powiedzieć -jęknęła Meg.

- Matheson wie, że dla Stewarta jest pani zwykłą dziewczyną z Wysp? - zapytał Guy. i Meg

wzruszyła ramionami, nie była pewna. -Tak naprawdę ona przecież jest dziewczyną z Wysp-

zwróciła im uwagę Angela. - Nie powinniśmy o tym zapominać. Meg, w rzeczywistości

wcale pani nie skłamała panu Ste-; wartowi. Po prostu... pominęła pani kilka szczegółów.

- Dziękuję pani, Angelo - powiedziała Meg. Guy prychnął.

- Wątpię, czy Stewart spojrzy na to w taki sposób. Co na ten temat wie Matheson? - zapytał

zwięźle.

- Sama chciałabym wiedzieć. Złożył mi wizytę na Caransay i zorientował się, że chcę tam żyć

po prostu jako Meg MacNeill. Z łatwością mógł od kogoś usłyszeć, że pan Stewart nie poznał

mojej prawdziwej tożsamości. A teraz może się już wszystkiego od sir Fredericka dowiedział.

Mieli się dzisiaj spotkać.

- Matheson za bardzo będzie zajęty stroszeniem piórek, żeby tracić czas na rozmowy o

kimkolwiek innym - zauważył Guy. Na pani miejscu nie martwiłbym się tym.

- Bardzo się martwię. Guyu, Angelo, muszę państwu coś wyznać. Wszyscy się prędzej czy

później o tym dowiedzą. Ja... postanowiłam poślubić sir Fredericka.

Zapadło natychmiast głębokie milczenie, ale nie na długo.

- Niemożliwe! - wykrzyknął Guy.

Angeli dech zaparło.

- Muszę. Wydaje mi się, że tak będzie najlepiej dla wszystkich zainteresowanych.

- Najlepiej! To po prostu niemądre - warknął Guy z półmroku.

- Dlaczego, kochanie, miałaby pani coś takiego zrobić? Nie rozumiem - szepnęła Angela. -

Był kiedyś pani przyjacielem i sprzymierzeńcem. Wiem o tym. Ale czas pokazał, że to dosyć

nieprzyjemny człowiek. Pani go nie znosi. Dlaczego chce go pani przyjąć za męża?

- Bo... - powiedziała Meg, patrząc na Angelę w mroku. Serce jej mało nie wyskoczyło z

gardła. - Bo on wie o Iainie.

187

- O Boże miłosierny - wyszeptała Angela.

- O kim? - zapytał Guy.

- Wyjaśnię to później - ucięła Meg. O istnieniu Iaina wiedziały Angela i pani Berry, jej

najbliższe powiernice, ale Guy niczego się nie domyślał. W tej jednak chwili skłonna była

pozwolić, by się o nim dowiedział. Miała ochotę zwierzyć się przyjaciołom z niegodziwych

gróźb sir Fredericka, ale nie potrafiła się zdobyć na to, by osobiście wyjawić Guyowi fakt

istnienia Iaina. Odchyliła się do tyłu i wyjrzała przez okno. - Już prawie dojechaliśmy.

- Kim jest Iain? - dopytywał się Guy. Angela machnęła ręką,

by go uciszyć. Konie zwolniły i stanęły.

- Calton Hill - zawołał stangret. - Numer trzydzieści dziewięć Calton Hill.

Powóz zachwiał się, kiedy schodził na ziemię. Meg popatrzyła na Angelę i Guya.

- Proszę tu zaczekać. To nie potrwa długo. Kiedy wyznam już panu Stewartowi prawdę, nie

będzie sobie życzył, bym się u niego zatrzymała na dłużej.

Angela wyciągnęła rękę i uścisnęła okrytą rękawiczką dłoń Meg.

- Odwagi - wyszeptała.

Meg spojrzała na przyjaciółkę, podciągnęła kaptur peleryny i przesunęła się na skraj

siedzenia, kiedy stangret otwierał drzwiczki. Guy wysiadł pierwszy i posłużył jej pomocną

dłonią.

- Niech mi pani powie, co się tu dzieje - poprosił półgłosem.

- Angela panu powie. Proszę wrócić do powozu i zostać z nią. Proszę jej powiedzieć, że chcę,

by panu wszystko wyjaśniła.

Guy kiwnął głową i podprowadził ją w stronę majestatycznego, kamiennego budynku,

otoczonego żelaznym płotem. Na

parterze i pierwszym piętrze szerokie okna wykuszowe jarzyły się ciepło od świateł. - Proszę

pozwolić, żebym z panią poszedł - odezwał się Guy. -Proszę pozwolić, żebym pani w tym

pomógł.

- Muszę to zrobić sama. Niech pan wraca do Angeli. Proszę jej nie zostawiać samej w

powozie. Proszę z nią zostać. Proszę z nią zostać na zawsze, Guyu - dodała z żarem.

-Zamierzam, jeżeli mnie przyjmie - powiedział sekretarz półgłosem.

- Przyjmie - zapewniła Meg. - Miłość znajdzie wyjście z każ

dej sytuacji. Nawet jeżeli serce kiedyś pękło, może się zagoić. Guy popatrzył na nią, a potem

uchylił kapelusza.

188

- To rozsądna rada, milady - powiedział. Otworzył przed nią furtkę i odwrócił się, zostawiając

ją samą w ciemnościach i mgle.

Meg przeszła przez furtkę, serce jej tłukło się w piersiach, okryte rękawiczkami dłonie się

zaciskały. Oto dom, w którym mieszkał u rodziny Dougal, kiedy zatrzymywał się w

Edynburgu. Zerknęła na mosiężną tabliczkę adresową i pod wygrawerowanym numerem

zobaczyła nazwisko: Doktor Connor MacBain.

Domownicy lekarza na pewno są przyzwyczajeni do niespodziewanych gości, poza tym nie

było jeszcze późno, chociaż ciemności pogłębiał deszcz. Trzeba będzie jakoś przebrnąć przez

niezręczną sytuację, wywołaną faktem, że chce się spotkać sam na sam z dżentelmenem, ale

zrobiłaby wszystko, byle tylko zobaczyć się z Dougalem. Nie może pozwolić, by dowiedział

się, kim naprawdę jest Meg, podczas wydawanego przez nią przyjęcia przy tych wszystkich

ludziach. Szacunek i miłość do niego nakazywały jej wytłumaczyć się osobiście.

Głęboko zaczerpnęła powietrza, ruszyła po ścieżce i wspięła sią na schody. Szerokie

kwiatowe grządki tworzyły obramowanie fundamentów przestronnego budynku. Wykuszowe

okna na piętrze i parterze zasłonięte były złotymi kotarami, przez które prześwitywało

światło.

Meg uniosła dłoń do czarnego kapelusika, który miała pod kapturem, i ściągnęła na twarz

gęste fałdy woalki. Potem głęboko odetchnęła i zastukała kołatką.

W kilka chwil później na progu stanęła kobieta w ciemnej sukni i białym fartuszku i

natychmiast cofnęła się o krok, by wpuścić Meg do holu.

- Przyszła panienka do doktora? Ma gości i o tej porze nie przyjmuje pacjentów, ale jeżeli to

nagła sprawa, doktor MaćBain jest zawsze do dyspozycji.

W domu było przyjemnie ciepło i miło pachniało czystością i korzennymi przyprawami. Z

jednej strony dochodziło pobrzękiwanie talerzy, z drugiej harmonijnie współbrzmiały głosy

męskie i żeńskie, mieszające się ze sobą w rozmowie i śmiechu.

Meg zacisnęła okrytą rękawiczką dłoń na zapince przy pelerynie i rozpaczliwie zapragnęła,

by przypadło jej w udziale choć trochę tego ciepła i serdeczności, którymi dom tak wyraźnie

promieniował. Ucieszyła się nagle, że jej twarz osłania woalka.

- Nie przyszłam zobaczyć się z doktorem MacBainem. Powiedziano mi, że zatrzymał się tutaj

pan Dougal Stewart. Ja... mam dla niego pilną wiadomość, jeżeli jest w domu. • - Pan

Stewart, tak. Kto przyszedł z wizytą? - Gospodyni wyciągnęła srebrną tackę, by wziąć od

Meg wizytówkę.

189

Meg sięgnęła do rękawiczki Z przyzwyczajenia zawsze wsuwała w mankiet jedną czy dwie

wizytówki, ale zawahała się, nie chcąc ujawniać swojej tożsamości. Nazwisko lady Strathlin

wywołałoby poruszenie.

- Proszę powiedzieć panu Stewartowi, że przyszła panna MacNeill, by się z nim zobaczyć.

Po lewej stronie korytarza rozsunęły się drzwi i w ich stronę skierowała się śliczna

ciemnowłosa młoda kobieta w brązowej jedwabnej sukni.

-Witam panią. Czy doktor może w czymś pani pomóc? -Uśmiechnęła się i wyciągnęła rękę. -

Jestem Mary Faire MacBain. Mój mąż jest., oto i on.

W tych samych drzwiach pojawił się jasnowłosy, szeroki w barach mężczyzna, w samej

koszuli i kamizelce. -Kt o tam, moja droga? - zapytał, a potem zobaczył Meg. Z uśmiechem

cofnął się o krok, by zaprosić ją do pokoju.

- Dzień dobry, panienko. Jestem doktor MacBain. Proszę wejść i powiedzieć nam, w czym

możemy pani pomóc.

Wszyscy zakładali, że jest pacjentką w potrzebie. Nikt nie podawał w wątpliwość, czy ma

prawo tam być, nikt nie sugerował, że sprzeniewierzyła się dobrym obyczajom. Wdzięczna

była, że przyjęli ją tak przyjaźnie, ale mimo to czuła się niezręcznie i głupio.

- Ta młoda dama przyszła zobaczyć się z panem Stewartem, sir - wyjaśniła gospodyni. - To

panna MacNeilł.

- Miło mi poznać panią, panno MacNeilł. Ale obawiam się, że pana Stewarta nie ma w domu.

Wyszedł się przejść i nie mówił, kiedy wróci. Ma za sobą napięty harmonogram spotkań. Czy

przekazać mu może jakąś wiadomość?

Meg wpatrywała się w nich szeroko otwartymi oczami.

- On... jego nie ma w domu?

-Może zechciałaby pani zaczekać? - zaproponowała pani MacBain. - Mieliśmy właśnie napić

się kawy. Z miłą chęcią zapraszamy, by się pani do nas przyłączyła.

Widziała, że za uchylonymi drzwiami kręcą się pochłonięci rozmową goście. Jeżeli zdecyduje

się tu czekać na Dougala, ktoś może rozpoznać w niej lady Strathlin.

-Ja... - urwała, przenosząc znowu wzrok na lekarza i jego żonę. Patrzyli na nią życzliwie,

wyraźnie zatroskani. Na ich urodziwych twarzach malowało się równocześnie szczęście i

współczucie.

Czegoś takiego nigdy nie będzie miała. Nigdy. Nie teraz.

- Proszę pani - odezwała się pani MacBain. - Może moglibyśmy coś dla pani zrobić?

190

I nagle Meg poczuła się zagubiona, samotna i bardzo niepewna. Bogactwo i pozycja

społeczna nic w tej chwili dla niej nie znaczyły. Dougala nie ma, chociaż jest jej tak

rozpaczliwie potrzebny. Z całego serca chciała, by ją przytulił, tęskniła za jego spokojną

mądrością i łagodnym poczuciem humoru, za ogromem jego namiętności. Za tym, by

powiedział jej, że rozumie. Ze jej wybacza.

Tak niedawno to on prosił o wybaczenie, mówił, że ją kocha i że chce ją poślubić - a ona nie

miała okazji, by wyznać, jak bardzo go kocha, nie podjęła ryzyka, by się przed nim

wytłumaczyć.

Teraz gotowa była to zrobić, ale go nie zastała. A po przyjęciu może już nigdy nie pozwoli jej

ze sobą porozmawiać. Nie wolno jednak stać tutaj i na niego czekać, a może nie mieć więcej

okazji, by ponownie przyjechać na Calton Hill.

-Ja... nie powinnam była przychodzić - wykrztusiła. - Proszę przyjąć moje przeprosiny.

Przykro mi, że państwu przeszkodziłam. - Odwróciła się do drzwi, otworzyła je i zbiegła ze

schodów.

Uniosła spódnicę i, postukując obcasikami po kamieniach, uciekała po ścieżce. Minęła

bramkę i puściła się pędem w stronę czekającego powozu. Stangret zrozumiał chyba jej

intencje, bo bez wahania otworzył drzwiczki i pomógł jej wejść do środka, a potem wskoczył

na kozioł. Dwa konie szarpnęły powóz do przodu.

- Tak szybko rozmówiła się pani z panem Stewartem? - zapytała Angela.

Meg poprawiła spódnicę i starała się uspokoić. Przez moment brakowało jej tchu i tylko

patrzyła na przyjaciół. Angela i Guy siedzieli blisko siebie naprzeciw niej, oboje jej się

przyglądali.

Niespokojnie ściągnęła rękawiczki.

- Nie zastałam go - powiedziała. - Wyszedł i nie wiedzą, kiedy wróci, i... och! Spuściła wzrok

na rękawiczki i zauważyła, że zniknęła mała kremowa wizytówka, ściśle wiążąca jej osobę z

lady Strathlin. Rozejrzała się, omiotła wzrokiem szeroką czarną kloszową spódnicę,

popatrzyła na podłogę powozu. Wizytówki nie było.

Wyjrzała przez tylne okno w stronę domu MacBainów i zobaczyła, że Connor MacBain

podszedł do furtki i patrzy w ślad za oddalającym się powozem. Po chwili pochylił się, by

podnieść coś z ziemi, przez chwilę patrzał na to, a potem schował kartonik do kieszonki

kamizelki.

Meg z cichym jękiem opadła na siedzenie i oparła głowę

o skórzane poduszki.

191

- Nie przyznałam się, kim jestem, ale podejrzewam, że niedługo cały ich dom będzie o tym

wiedział. Upuściłam, wychodząc, wizytówkę.

- O Boże! - wykrzyknęła Angela. - Trudno, powiedzą o wszystkim panu Stewartowi, kiedy

wróci, i bez wątpienia inżynier postara się uzyskać od pani jakieś wyjaśnienie podczas

przyjęcia.

-Jeżeli się w ogóle pojawi - powiedziała Meg. Jeżeli go w ogóle kiedykolwiek jeszcze

zobaczę, dodała w myślach. Popatrzyła na Guya i Angelę. Miny mieli ponure i siedzieli blisko

siebie, więc zorientowała się, że podczas jej nieobecności

musieli odbyć poważną rozmowę. A wystarczyło zobaczyć, jak Guy na nią patrzy, by

zorientować się, że poznał sekret dotyczący jej syna, ten sekret, który tak długo i z takim

wysiłkiem starała się chronić.

Ufała Guyowi bezgranicznie, ale zrozumiała, że stopniowo wyjdą na jaw wszystkie ukrywane

przez nią w tajemnicy sprawy. Uczucie, które ją ogarnęło, zbliżone było do kompletnej

bezradności.

- A więc pan wie - odezwała się cicho.

Przytaknął bez słowa, a potem pochylił się i ujął jej dłoń.

- Moja droga baronowo - powiedział półgłosem. - Szkoda, że mi pani nie powiedziała tego już

dawno. Mógłbym służyć pani w tej sytuacji pomocą.

- Pomocą - powtórzyła.

- Bardzo wiele wzięła pani na swoje barki - ciągnął. - Ale nie jest pani sama, ma pani naokoło

przyjaciół, którzy z chęcią pomogą nieść to brzemię. Którzy będą kochali i dziecko, i panią,

nie wydając wyroków.

Meg w oczach zapiekły łzy. 2 wdzięcznością kiwnęła w milczeniu głową, oparła się o

poduszki i zapatrzyła za okno. Powóz niósł ich z powrotem na Charlotte Square.

Zastanawiała się, czy Dougal zareagowałby podobnie, gdyby się dowiedział. Byłby na nią

zły, że trzymała narodziny syna w tajemnicy, ale nie miała najmniejszych wątpliwości, że

zdolny jest do prawdziwej miłości i współczucia. I miał prawo do swego syna, miał prawo go

kochać.

Nie mogła mu jednak o Iainie powiedzieć. Gdyby powiedziała, Matheson na pewno by się

jakoś dowiedział. Ten człowiek potrafił wywęszyć to, co się przed nim chciało ukryć.

192

Instynkt ostrzegał ją, że gdyby Matheson kiedykolwiek poznał tożsamość ojca Iaina, stałby

się dla inżyniera niebezpieczny.

Musi powiedzieć Dougalowi, że jest baronową, ale równocześnie musi nadal utrzymywać w

tajemnicy fakt, że mają dziecko. Tylko w ten sposób uchroni zarówno Iaina, jak i Dougala

przed wiszącym nad nimi zagrożeniem. Będzie milczała latami, a jej milczenie zapewni im

bezpieczeństwo.

Przyglądała się, jak deszcz przechodzi w uporczywą rzęsistą ulewę.

-Właśnie przez tę wierzchnią spódnicę z tiulu monsieur Worth jest z pani toalety taki

zadowolony - powiedziała krawcowa, klęcząc na podłodze i upinając delikatny materiał na

sukni Meg. Wbiła w tiul następną srebrną zapinkę i stroszyła jedwabisty ażurowy woal,

dopóki nie ułożył się w przejrzyste chmury wokół spódnicy.

- Och! To zupełnie jak czary - wykrzyknęła Angela, obchodząc Meg po szerokim kole. -

Prawdziwe arcydzieło.

- Całkowicie się z panią zgadzam - przytaknęła Lenore Worth. Po jej przyjeździe Meg

uświadomiła sobie, że to ktoś więcej niż zwykła krawcowa. Panna Worth okazała się

bratanicą kreatora mody, uzdolnioną młodą Angielką, która pracowała razem ze stryjem w

jego paryskim warsztacie. Była osobą niezwykle bystrą i precyzyjnie posługiwała się igłą.

Toaletę Meg przywiozła w kufrze, zapakowaną między warstwy jedwabnego tiulu i obłożoną

saszetkami z lawendą, i już w kilka dni po przyjeździe dopasowała suknię tak, źe teraz leżała

ona jak ulał i wyglądała cudownie. Wieczór przyjęcia w końcu nadszedł i Meg wreszcie miała

się w tę toaletę wystroić.

Popatrzyła w długie, odchylone od ściany lustro. Lustro odbiło mieniącą się suknię, uszytą z

lyońskich jedwabi w jasnym, nie-bieskoziełonym kolorze. Wdzięczny krój mocno

wydekoltowanego stanika odsłaniał ramiona i górę biustu. W talii suknia była tak

dopasowana, że Meg robiła wrażenie nieprawdopodobnie wręcz smukłej, a rozkloszowana

spódnica i zgrabny tren spływały leciutko po lekkim stelażu krynoliny, który za każdym

krokiem kołysał się giętko. Na tej skromnej, lecz eleganckiej sukni panna Worth upięła

srebrnymi zapinkami przejrzysty, jedwabisty, kremowy tiul. Tiul układał się w miękkie

warstwy, spowijając Meg zwiewnym obłokiem. Zwierzchnia spódnica, dopasowany stanik

oraz bufiaste rękawy usiane były maleńkimi gwiazdkami, haftowanymi srebrem.

Pokojówka ułożyła baronowej włosy zgodnie z zaleceniami panny Worth. Najpierw lekko

odczesała je do tyłu, podpięła perełkami i okryła siateczką tak delikatną, że niemal

193

niewidoczną, a potem rozpuściła, by złotymi falami opadały na plecy. Na szyi Meg miała

tylko złoty wisiorek z akwamaryną, na czarnym sznureczku, ten, który dostała od Dougala.

Sznureczek okazał się nieco za długi i trzeba go było zwinąć na karku pod włosami w piękne,

ozdobne pętle. Zamiast bransoletki na lewy, okryty białą rękawiczką przegub założyła swój

złoty medalion, nawleczony na czarną jedwabną wstążeczkę.

- Wybornie - powiedziała panna Worth. - Istne wcielenie wdzięku i prostoty. Suknia jest

boska, włosy skromnie i pięknie ułożone, i nie przesadziła pani z biżuterią. Naprawdę

wspaniale.

Meg przeszła przez pokój, by wziąć wachlarz z kości słoniowej i kremowego jedwabiu,

wsunęła sznureczek na przegub i wróciła przed lustro.

- Cudownie - zachwycała się Angela. - Płynie pani jak chmurka. To wspaniały efekt.

- Monsieur Worth bardzo długo się zastanawiał, zanim zaprojektował tę suknię dla pani -

rzekła panna Worth. - Inspiracje czerpał przede wszystkim z niezwykłego koloru pani oczu.

Chciał stworzyć kreację, która będzie pasować do pani urody i odzwierciedlać jej łagodną

naturę.

- Stworzył najbardziej olśniewającą i idealną dla lady Strathlin suknię ze wszystkich

możliwych - rozpływała się Angela. Meg widziała w lustrze szeroko rozstawione niebieskie

oczy przyjaciółki i jej uśmiech.

- Pani Shaw, pani wyglądałaby w niej równie pięknie - zapewniła panna Worth. - Ale muszę

przyznać, że ta wieczorowa suknia jest bardzo elegancka. Pani kremowa cera i jasne włosy

wspaniale kontrastują z czarną morą lamowaną czarnym aksamitem i z rzadka ozdobioną

perełkami. Mam jednak przeczucie, że, gdyby się pani kiedyś zdecydowała, monsieur Worth

potrafiłby stworzyć istne cudo dla takiej jak pani nordyckiej piękności.

- Och, nie... nie byłoby mnie na to stać, naprawdę - wzbraniała się Angela. - A od lat już

chodzę w lekkiej żałobie.

- Nie myśli pani chyba o tym, by nosić ją już zawsze, jest pa

ni przecież taka młoda i piękna - odparła panna Worth. Meg spojrzała na Angelę w lustrze.

-Jak tylko się pani zdecyduje, Angelo - powiedziała - poprosi

my pana Wortha, by zaprojektował suknię dla pani. Będę to sobie poczytywać za zaszczyt,

jeżeli zechce ją pani ode mnie przyjąć.

- Och, Meg, dziękuję, ale nie mogłabym,..

194

- Miewa pani urodziny, jak każdy, a wtedy trzeba przyjmować podarunki. Zresztą jestem

pewna, że monsieur Worth potrafi zaprojektować dla pani również coś w kolorach żałoby,

jeżeli takie wyrazi pani życzenie.

Angela westchnęła, potem się uśmiechnęła, a oczy jej pojaśniały.

- Przyjdzie dzień, że zrzucę żałobę i wszystkich was zaskoczę - oznajmiła. - Zaczyna mnie to

nużyć, że mam w życiu tak mało barw. Może brak koloru niekoniecznie jest... hołdem dla

tych, którzy odeszli.

- Życie idzie naprzód, Angelo - stwierdziła Meg. Jej przyjaciółka przytaknęła.

- Madam, proszę pozwolić, że w jednym miejscu podepnę tiul trochę wyżej - odezwała się

panna Worth. - Nieco bardziej opada niż po stronie przeciwnej. - Wzięła poduszeczkę ze

szpilkami i ponownie uklękła na podłodze.

Stojąca nieruchomo Meg zerknęła znowu w lustro. Na ogół nie przeglądała się tak często, bo

uważała siebie w najlepszym przypadku za ładniutką. Teraz niemal oczom nie mogła

uwierzyć, patrząc, jaka się w niej dokonała przemiana.

Cieszyła się z pięknej sukni i przyjemnie jej było, że tak ślicznie się w niej prezentuje,

uczucia te mąciły jednak rozpacz i niepokój. Zobaczy tego wieczoru Dougala, ale wszystkie

jej pragnienia spełzną na niczym, jeżeli inżynier nie będzie już z nią chciał rozmawiać.

Jeśli nie uda jej się uzyskać wybaczenia, jeśli przez własną głupotę straciła miłość i szacunek

Dougala, to wszystkie najbardziej olśniewające wieczory i najpiękniejsze suknie staną się jej

obojętne.

Poza tym przypomniała sobie, że nawet gdyby ją kochał i chociaż sama go kocha,

postanowiła przecież przyjąć oświadr czyny sir Fredericka, by uchronić Dougala i Iaina przed

zagrożeniem. Przyszedł ten wieczór, kiedy musi udzielić bankierowi odpowiedzi. Czuła się

tak, jakby wybijała godzina jej własnego pogrzebu, a życie i wszelkie szanse na szczęście się

kończyły.

Są jednak inni, których jej zawieść nie wolno. Ze względu na nich musi zachowywać się

godnie i przyjąć gości z uśmiechem;

Głęboko odetchnęła i zaczekała, aż panna Worth zakończy pracę. Potem się odwróciła, a

niebieskozielona spódnica i tiulowa chmura lekko się zakołysały.

- Chodźmy już może na dół. Podejrzewam, że pan Hamilton spaceruje po holu z panią Berry i

doczekać się nie może, kiedy zejdziemy, by pojechać na koncert. Powóz też już na pewno na

nas czeka, jesteśmy spóźnione.

195

Angela wzięła wachlarz i wykończony frędzlami szal z czarnej koronki.

- Trochę zniecierpliwienia mu nie zaszkodzi. A kiedy się pani pojawi na dole, spodziewam

się, że padnie na kolana z czystego zdumienia. I uświadomi sobie, że warto było na panią

czekać.

- Moja najdroższa Angelo - uśmiechnęła się Meg, kiedy panna Worth otwierała przed nimi

drzwi. -Ja sądzę, że pan Hamilton czeka raczej na panią.

Światło lamp rozlewało się złociście po szczupłych rysach świeżo wygolonej twarzy i

zapalało migotliwe błyski w falujących włosach. Dougal popatrzył w lustro, wyprostował

małą muszkę z białego jedwabiu zawiązaną tuż pod sterczącymi szpicami kołnierzyka i

przygładził klapy białej brokatowej kamizelki, szarpnąwszy za pozapinany na guziki przód.

Ułożył precyzyjnie złoty łańcuszek od zegarka, wiszący w poprzek kamizelki, i obciągnął

sztywne mankiety.

Jego buty lśniły, frak i spodnie były nieskazitelne, skóra pachniała lekko mydłem, korzennie i

waniliowo. Wsunął długie palce w białe giemzowe rękawiczki, obciągnął poły czarnego

fraka.

Czuł się przygotowany do walkŁ

W połyskującym bursztynowo lustrze odbijały się jego oczy, zimne i twarde jak zielone szkło,

źrenice były małe jak łebek od szpilki. Przez ostanie kilka dni policzki mu się zapadły, w

kącikach oczu zarysowały się drobne zmarszczki, na mocno zaciśniętych wargach nie

pozostał nawet ślad wesołości. Zebrał siły, by całym sobą stawić opór i okazać stanowczość.

Stanie przed nimi wszystkimi z tą samą niezłomną odwagą i determinacją, z jaką stawiał

czoło wichurze, z jaką raz za razem nurkował na głębinę, ratował ludzi z walącego się mostu

czy odpychał rekina, by chwycić małego chłopca. Żaden z ludzi, których tego wieczoru

zobaczy, żadne nieszczęścia, które na niego ostatnio spadły - ani utrata funduszy, ani plotki

niszczące jego nieskazitelną reputację - nie mogły być tak straszne jak niebezpieczeństwa, z

którymi się tylekroć stykał.

A przecież właśnie ci ludzie, którzy potrafili spiskować i potępiać bez sądu, razem z ich

zatraconymi poglądami i opiniami, wyniosłym krytycyzmem i fałszywymi przypuszczeniami,

wydawali się jakoś bardziej przerażający.

Zobowiązał się wziąć udział w przyjęciu i nie zachowa się jak tchórz, nie będzie się trzymał z

daleka. Pojedzie razem z kuzynką i jej mężem na koncert, a potem z całą godnością, jaką

zdoła z siebie wykrzesać, uda się do modnego domu lady Strathlin.

196

Nie dość, że natknie się wśród gości na panów, którzy go potępili bez powodu, ale zobaczy

też kobietę, którą kochał, z którą chciał się ożenić.

W spotkaniu z nią nie widział większego zagrożenia. Był pewien, że zdoła się z baronową

grzecznie przywitać, może nawet przez chwilę porozmawiać i jakoś przetrwa przyjęcie^

osłaniając się chłodem jak tarczą. Nie da się już go zranić w serce, bo po takiej zdradzie

odrętwiało z bólu i gniewu.

Przeżyje wieczór bez większego trudu, zachowując się z rezerwą i z godnością. Odwrócił się

od lustra i skierował do drzwi, by zejść do czekającej na dole rodziny. Jak uda mu się bez

Meg żyć dalej, to się dopiero okaże.

- Milady, nie będziemy zwracali uwagi na tych, którzy w taki grubiański sposób chcą

ściągnąć na siebie pani wzrok - powiedziała pani Berry, wychylając się ku Meg ze swego

fotela w loży teatralnej. - Kiedy koncert się zacznie, proszę skupić się wyłącznie na artystce,

ignorując całą resztę.

- Oczywiście, że tak postąpię, Berry. - Meg przyglądała się scenie zasłoniętej kurtyną z

ciężkiego aksamitu. W dole widownia wypełniała się słuchaczami, zauważyła, że niektórzy z

nich się odwracają, by pogapić się na baronową i osoby towarzyszące jej w loży. Znalazło się

nawet kilka osób do tego stopnia źle wychowanych, że pokazywali ją palcami -

Skoncentrowanie się na artystce nie będzie dziś wieczorem trudne. Panna Lind jest

urzekająca.

- Jakież to wulgarne, żeby tak gapić się na prywatną lożę -narzekała pani Berry. Odwróciła się

poirytowana i z trzaskiem otworzyła niebieski wachlarz z piór, by ukryć za nim twarz.

Guy w czarno-białym stroju wieczorowym wychylił się ku nim z wyściełanego fotela.

Siedział obok Angeli, oboje zajęli miejsca za Meg i panią Berry.

- Nic się na to nie poradzi, że lady Strathlin ściąga na siebie uwagę. Niemal wszyscy obecni

na widowni słuchacze ciekawi są, jak wygląda nieuchwytna baronowa. Na dodatek w loży

znajdują się aż trzy pięknie odziane, olśniewające damy, więc z pewnością nie każdy ma

pewność, którą z nich jest lady Strathlin.

-T o prawda - przyznała pani Berry. Przygładziła spódnicę ciemnoniebieskiej aksamitnej

sukni i podrzuciła pięknie uczesaną głową; kryształowe kolczyki zamigotały. - Proszę tylko

pamiętać, milady, że kiedy podczas antraktu wyjdzie się pani przejść, powinna pani poruszać

się powoli i z godnością i nie zatrzymywać się po to, by z kimś porozmawiać, a już zwłaszcza

nie z panami. Teatr to nie plaża na Caransay.

197

- O? Czyżby lady Strathlin gawędziła z jakimś dżentelmenem na plaży? - zapytał Guy. Meg

obejrzała się i zobaczyła, że sekretarz psotnie się uśmiecha. Pani Berry z zapałem odwróciła

się w stronę Guya i Angeli.

Lekcja dobrych manier na pewno się nie odbędzie, przegrała natychmiast, kiedy nadarzyła się

okazja, by trochę poplotkować, pomyślała Meg równocześnie rozbawiona i poirytowana.

- Doprawdy tak, a do tego miała na sobie zaledwie spódnicę i bluzkę, i jeszcze była bosa -

wyszeptała pani Berry. - A ja byłam w kostiumie kąpielowym - wyznała. - Mało nie umarłam

z zażenowania!

- To zrozumiałe. A kim był ten dżentelmen? - zapytała Angela.

- Pan Stewart z latarni morskiej - wyjaśniła pani Berry. Złożyła razem okryte rękawiczkami

dłonie i zesznurowała wargi. -Inżynier myślał, że to ja jestem wielką damą, baronową. Na

pewno utwierdził go w tym mój sposób bycia - dodała, prostując się w ramionach.

- Na pewno - zgodził się półgłosem Guy i uśmiechnął się, kiedy Meg na niego spojrzała.

- Chociaż sama nie rozmawiałam z panem Stewartem, wiem, że jest z niego wspaniały

człowiek, uroczy i przystojny - ciągnęła pani Berry. -1 odważny. Przecież to on uratował małe

dziecko, które topiło się w morzu. A chcąc je uratować, musiał odeprzeć atak rekina!

Zdumiewający heroizm!

- Naprawdę? To imponujące - powiedział Guy.

- Madam, słowem nie wspomniała pani, że podczas pani wakacji wydarzyło się coś tak

podniecającego - powiedziała Angela, pochylając się do przodu.

- Pan Stewart rzeczywiście uratował dziecko, wykazując przy tym wielką odwagę - przyznała

Meg.

- Iaina - dodała pani Berry. - To był mały Iain. Pani wie, kim on jest, pani Shaw. - Popatrzyła

znacząco na Angelę, której aż dech zaparło. Guy Hamilton ściągnął z namysłem brwi.

Meg w milczeniu zatrzepotała szybko wachlarzem. Pani Berry zrozumiała aluzję i bez

dalszych komentarzy odwróciła się twarzą do sceny.

- Chciałabym później usłyszeć tę historię. I myślę, że powinniśmy pamiętać, by pogratulować

panu Stewartowi jego mężnego postępku - powiedziała Angela. - Ja przynajmniej cieszę się,

że go poznam po wszystkim, co ostatnio na jego temat słyszałam. Co za wstyd, że sir Edward

ze swymi współpracownikami tak z tym człowiekiem postąpił. Ponoć go prawie zrujnowali.

A wszystko przez ten nieszczęsny zatarg.

- Był taki czas - zaczął Guy - kiedy powiedziałbym, że pan Stewart zapracował sobie na takie

traktowanie przez swoją arogancję i agresywność w kwestii latarni na Wyspach. Ale teraz

198

muszę zgodzić się z drogą panią Shaw; ostatnio wiele się o nim dowiedziałem i nie zasłużył

na tak krzywdzący atak. Gdybym

wiedział, co planuje wuj Edward, dołożyłbym wszelkich starań, by go powstrzymać. - Tu

rzucił okiem na Meg.

- Jeżeli nie znajdzie się pięćdziesięciu tysięcy nikomu niepotrzebnych funtów - syknęła pani

Berry - nic biedaka nie uratuje przed utratą tej jego latarni.

Meg, bezgranicznie nieszczęśliwa, milczała. Patrzyła w dal ponad morzem głów i ramion i

słuchała, jak tłum się wreszcie uspokaja i przycicha.

Dougal siedział gdzieś na widowni. Jego obecność działała jak magnes, przyciągała Meg z tak

nieubłaganą siłą, że jej serce biło szybciej; zaczęła się rozglądać po teatrze. „Wiedziała, że nie

powinna tego robić, ale nie mogła się powstrzymać.

Na sali było jednak dosyć ciemno i znalezienie jednego człowieka w ogromnym, migotliwym

tłumie graniczyłoby z cudem, chociaż tak dobrze znała układ ramion i kształt głowy Dougala.

Zresztą gdyby nawet ją zauważył, z pewnością by się od niej odwrócił.

Orkiestra nastroiła instrumenty, światła gazowe przygasły, fałdziste kotary z wolna się

rozsunęły. Scena była pusta, stał na niej tylko postument z dekoracją kwiatową oraz

niewielki, nakryty obrusem w tureckie wzory stolik, z dzbankiem wody i jedną szklanką.

Na widowni cisza się pogłębiła. Po chwili na środek sceny wyszła drobna kobieta, brązowe

włosy miała skromnie ściągnięte do tyłu i podpięte gałązką różowych róż. ybrana była w

suknię koloru kremowego, prostą, skromnie wykończoną koronką* Jenny Lind wyglądała jak

niewinna młoda dziewczyna, chociaż Meg wiedziała, że była dobrze po trzydziestce.

Śpiewaczka złożyła dłonie przed sobą, uniosła głowę i zaczęła śpiewać.

Jej głos płynął nad widownią, czysty jak kryształ, delikatny jak skowrończe trele o poranku.

Słuchając go, Meg poczuła, że te czarodziejskie dźwięki działają kojąco na jej zmartwienia i

obawy.

Podczas antraktu ludzie gęsto tłoczyli się wokół lady Strath-; lin i jej towarzystwa w

przestronnym foyer teatru. Ze swego punktu obserwacyjnego po drugiej stronie korytarza

Dougałj prawie baronowej nie widział. I wcale nie miał ochoty podchodzić bliżej.

Spokojny i milczący przeciekał całą przerwę w towarzystwie swoich gospodarzy z Calton

Hill, Connora MacBaina oraz jego żony, Mary Faire. Kiedy MacBainowie gawędzili ze

znajomymi, on stał przy nich zimny i sztywny jak jaspisowa kolumna, przy której się

zatrzymali, chociaż z bezbłędną uprzejmością pochylał od czasu do czasu głowę i półgłosem

wypowiadał słowa powitania.

199

W pewnej chwili zobaczył ją wyraźnie, bo morze pięknie ubranych dam i czarno odzianych

panów rozstąpiło się na moment. Stała odwrócona do niego plecami, wieczorowa peleryna z

ciemnoniebieskiego aksamitu okrywała ją od ramion po rąbek sukni, ale poznał te złote fale

włosów, które kiedyś przegarniał palcami. Teraz ktoś je ułożył i podpiął różnymi ozdóbkami

oraz egretą z piór i róż.

Odwróciła głowę i zobaczył jej śliczny, a tak boleśnie znajomy profil. Serce zamarło mu w

piersi. Była niezwykle piękna i wciąż ją kochał, a pożądanie paliło go żywym ogniem.

Powiedział kiedyś Meg, że nigdy nie zrezygnuje z tego, czego najbardziej w życiu pragnie.

Ale po nagonce, z jaką spotkał się po powrocie do Edyburga, czuł się zdradzony, a nawet po-

• konany, co mu się rzadko zdarzało. W tej akurat chwili samo trwanie przy swoich zamiarach

było niełatwym zadaniem.

Charakter miał jednak taki, że nie mógł ustąpić, że siłą woli i determinacją zmusi się do

realizacji postanowień. Pomimo komplikacji latarnia morska stanie na Sgeir Caran, jeśli nie

tak, to inaczej, nawet gdyby własnymi rękami miał kłaść kolejne kamienie i opłacić ją ze

swojej kieszeni, jak to wcześniej mówił Aedanowi.

Tłum zamknął się wokół Meg, jej złota główka zniknęła mu z oczu. Patrząc na to, podjął

decyzję, że musi wytrwać w jednym jeszcze postanowieniu. Ciężko mu było i gorzko, kiedy

o tym myślał.

Zamierzał zapomnieć o Meg MacNeill, chociaż na osiągnięcie tego celu być może mu życia

nie starczy.

Kareta posuwała się powoli do przodu w długim szeregu gigów, dwukółek i powozów,

podjeżdżających na Charlotte Squre.

Dougal pochylił się i wyjrzał przez boczne okienko. W niewielkiej odległości zobaczył

rezydencję miejską baronowej. Kilka domów, między jedną przecznicą a drugą,

przebudowano w taki sposób, by robiły wrażenie jednej pałacowej fasady. Zaprojektował to

sławny Robert Adam. Budynki połączono pod jednym dachem w jeden, zostawiając na

froncie wspaniałe bramy.

Przy świetle latarni, trzymanych przez stajennych, lokaje w ciemnych liberiach pomagali

damom wysiadać z pojazdów. Panowie wysiadali sami, surowa czerń i biel ich strojów

kontrastowała z barwnymi jak kwiaty sukniami pań.

- Mam wielką nadzieję, że już prawie jesteśmy na miejscu -odezwała się Mary Faire. Nie

zdejmując rękawiczek, wygładziła szerokie falbany przy sukni z różowego jedwabiu. -

Koncert był cudowny, panna Lind ma zdumiewający głos, ale bardzo już długo siedziałam i

chciałabym się trochę poruszać.

200

- Jeszcze trochę i zatańczymy, kuzynko - powiedział Dougal, uśmiechając się z sympatią.

Wiedział, że Mary Faire kocha muzykę i taniec, chociaż poza tym należała do kobiet

poważnych i jako wykwalifikowana pielęgniarka pomagała mężowi w jego praktyce. Wysoko

sobie cenił szczerą gościnność, jaką okazywali mu Mary Faire i Connor za każdym razem,

kiedy przyjeżdżał do Edynburga, i rad był, że zdecydowali się wziąć udział w przyjęciu u

baronowej.

Miał pewność, że będą tam przynajmniej dwie życzliwe mu osoby, chociaż wiedział, że

doktorostwo nie planują zatrzymać się na dłużej u lady Strathlin, ponieważ musieli wywiązać

się z przyjętego wcześniej na ten sam wieczór zaproszenia. Koncert panny Lind był okazją do

całego szeregu towarzyskich spotkań.

-Cierpliwości, moja droga - odpowiedział żonie Connor, wyglądając przez okno takT jak to

przed chwilą zrobił Dougal. -Dojedziemy za kilka minut.

Pojazd szarpnął i znowu podjechali kawałeczek do przodu. Dougal zacisnął okryte

rękawiczkami palce, po czym rozluźnił je i oparł na udach. Od kilku już dni czuł się zimny i

obojętny. Kojący, czarujący głos panny Lind podziałał na niego, ale na krótko, bo wcale nie

pragnął łagodnieć. Jak tylko zauważył wśród słuchaczy koncertu lady Strathlin, ogarnął go

lodowaty gniew. Przyjął ten gniew z radością, bo tworzył on wokół jego serca twardą, choć

kruchą tarczę, która pomoże mu, kiedy trzeba będzie się spotkać tego wieczoru z baronową.

- To zdumiewające, jakie tłumy zebrały się na widowni i przed teatrem - odezwał się Connor.

- Widziałem coś takiego chyba tylko raz w życiu, kiedy przed kilku laty Słowik przyjechał do

Edynburga. Niepokoiłem się nawet, czy uda nam się przedostać ~. do teatru przez to mrowie

ludzi, którzy czekali na ulicy.

- Przekonana jestem, że przyszły jeszcze większe tłumy, bo w koncercie zdecydowała się

wziąć udział lady Strathlin - powiedziała Mary Faire. - Tyle tajemnic otacza baronową, że

ludzie nie mogą doczekać się okazji, by ją zobaczyć. Powiadają, że wydaje dziś wieczorem

przyjęcie tylko dlatego, że jest gorącą wielbicielką panny Jenny Lind. Gdyby nie to, może

wcale byśmy jej nie zobaczyli w tym sezonie.

- Dziś wieczorem odbywa się tyle spotkań towarzyskich, że panna Lind musi mieć wielu

innych wielbicieli oprócz łady Strathlin - uśmiechnął się Connor. - Chociaż niewykluczone,

że przyjęcie baronowej jest jedynym, w którym śpiewaczka weźmie udział.

- Zostaliśmy zaproszeni na trzy różne spotkania, a wszystkie odbywają się w tym samym

czasie - wyjaśniła Mary Faire Do-ugalowi.-I pomyśleliśmy, że najlepiej będzie wziąć udział

w dwóch: u lady Strathlin, oczywiście, oraz w jeszcze jednym, które wydają nasi przyjaciele

w pobliżu domu na Calton Hill.

201

- A. Miałem was zapytać - odezwał się Dougal - czy dobrze znacie baronową.

- Zetknęliśmy się z nią raz czy dwa na wieczorkach i koncertach - odpowiedział Connor. -

Poza tym razem z moim partnerem, doktorem Lewesem, zajmowałem się żoną sir Fredericka

Mathesona, jednego z bankierów współpracujących z lady Strathlin. Pani Matheson cierpiała

na pewne chroniczne schorzenie i była coraz bardziej niesprawna, aż wreszcie mniej więcej

rok temu umarła. To bardzo smutny przypadek. Jak sobie przypominam, lady Strathlin

nalegała, że pokryje wszystkie rachunki za leczenie. Bardzo to wielkoduszne z jej strony.

Dougal zmarszczył brwi.

- To prawda. Widziałem się niedawno z sir Frederickiem, ale nie miałem pojęcia, że jego

żona nie żyje. Nie wspominał o tym.

Wręcz przeciwnie, dał do zrozumienia, że spodziewa się niedługo zaręczyć z łady Strathlin. -

Odniosłem wrażenie, że jego sytuacja finansowa wcale do tragicznych nie należy. Pomoc

finansowa, jakiej udzieliła mu lady Strathlin, wydaje mi się... dziwna.

-Jak na tak młodą kobietę baronowa jest bardzo wielkoduszna - powiedziała Mary Faire. -

Cechuje ją pozbawiona cienia arogancji skromność.

- Tak by się wydawało - mruknął Dougal.

- Zarządzać swoim majątkiem zaczęła dopiero sześć czy siedem lat temu, kiedy miała

zaledwie osiemnaście lat, chociaż odziedziczyła go wcześniej. Ale był pod zarządem

powierniczym banku, dopóki nie stała się pełnoletnia.

- Pełnoletnia? - Dougal popatrzył na kuzynkę.

- Czy nigdy nie słyszałeś o dziedziczce Banku Mathesona?

- Zwracam bardzo niewiele uwagi na to, co dzieje się w wyższych sferach.

- Prawda. Unikasz przyjęć i plotek jak zarazy, co pod pewnymi względami zasługuje na

pochwałę - powiedziała Mary Faire. -1 bez przerwy plączesz się gdzieś po jakichś skałach.

- Z tego, co ostatnio słyszałem o jego pracy, Dougal nieczęsto wynurza się na powierzchnię,

by zaczerpnąć powietrza, i to w sensie dosłownym. - Connor szeroko się uśmiechnął.

- Pod wodą w oceanie słyszy się niewiele plotek - wycedził Dougal.

- A mnie się zdawało, że ty znasz lady Strathlin i że regularnie z nią korespondujesz -

zdziwiła się Mary Faire.

- Tak, sądziliśmy, że ją znasz - dodał Connor. - Przyszła do naszego domu z wizytą do ciebie i

upuściła wizytówkę; była to wizytówka lady Strathlin, co mnie zaskoczyło, bo jej nie

poznałem.

202

- Zostałeś jej przedstawiony tylko raz, a nie masz dobrej pamięci do twarzy - powiedziała

jego żona.

- Ona przyszła do was do domu? - zapytał Dougal.

Connor przytaknął.

- Wydawała się podenerwowana i chciała zachować dyskrecję. Powiedziała, że nazywa się

Meg MacNeill. Wróciłeś tamtego wieczoru późno i nie miałem okazji ci o jej wizycie

powiedzieć.

- Ciekawe, czego mogła chcieć - zastanawiała się Mary Faire. Adwokaci baronowej

przypuścili ostatnio krańcowo nikczemny atak na ciebie. Myślałam, że byliście... lepszymi

przyjaciółmi.

- Korespondowaliśmy z tą damą, ale większość listów przechodziła przez ręce jej prawników

i nigdy nie była... powiedzmy... rozrywkowa. - Usta Dougala boleśnie się skrzywiły. W

zasadzie ja rutynowo prosiłem o pozwolenie na budowę na jej wyspie, a ona rutynowo mi

odmawiała przez swoją kancelarię prawniczą, aż w końcu Komisja Northern Lighthouse

upoważniła mnie, bym zwrócił się do rządu. Nie nazwałbym nas znajomymi, prędzej już...

adwersarzami. - Wiadomość o jej wizycie była jak cios prosto w serce. Zastanawiał się,

dlaczego pojechała na Calton Hill, co chciała mu przekazać. - Powiedzcie mi, co o niej

wiecie.

- Jak rozumiem, chociaż nie było mnie w tym czasie w Edynburgu, fakt, że to ona

dziedziczyła po lordzie Strathlinie, wywołał niemałe poruszenie - podjęła Mary Faire. -

Baronowa pochodzi ze skromnej rodziny ze szkockich wyżyn... a może z Wysp... i tam

mieszkała, kiedy dziadek zostawił jej największy majątek w Szkocji.

- A - mruknął Dougal. - Jej dziadek. - Kiwnął raz głową, bo przypomniał sobie, jak Meg

napomknęła, że miała na stałym lądzie dziadka, po którym została biblioteka. Rzeczywiście,

pomyślał z goryczą. Musiała to być całkiem niezła biblioteka.

- Kiedy właściwie ta cała sprawa się zaczęła, Connor, kochany?

- Siedem lat temu, jak mi się zdaje - odpowiedział mąż.

- Doprawdy, historia jest całkiem romantyczna - ciągnęła Mary Faire. - Ona odziedziczyła coś

około dwóch milionów funtów po dziadku ze strony matki. Ponoć dwaj jego synowie zmarłi

bezpotomnie, a jedyna córka odeszła z tego świata o wiele wcześniej, przed nimi, zostawiając

malutką córeczkę. Dziewczynka odwiedzała dziadka jako dziecko, a on wyznaczył ją na

swoją spadkobierczynię, czym, jak rozumiem, bardzo wiele osób zaszokował i zaskoczył.

203

Była taka młodziutka, że majątek musiał pójść pod zarząd powierniczy, a dla dziewczyny

trzeba było zaangażować specjalnych nauczycieli, którzy zapewniliby jej wykształcenie

konieczne dla pozycji baronowej.

- Urodziła się na Wyspach - powtórzył Dougal. -1 przy

puszczam, że kiedy objęła spadek w posiadanie, niemal pierwszą rzeczą, jaką zrobiła, było

wykupienie dzierżawy Caransay, na której się wychowała.

-1 od tego zaczęły się twoje trudności - powiedział Connor Dougalowi.

- Na to wychodzi - zgodził się inżynier.

- Była taka młodziutka, kiedy spadł na nią nie tylko ten przeogromny majątek - podjęła Mary

Faire - ale na dodatek przerażająco trudny obowiązek kierowania bankiem. Ani jedno, ani

drugie dla osoby w jej wieku nie mogło być łatwe, ale ponoć baronowa uporała się z tym w

podziwu godny sposób. Lady Strathlin jest szeroko znana ze swej szczodrości, a szczególną

pomoc okazuje Szkotom z wyżyn i wyspiarzom, którzy ucierpieli przez wysiedlenia.

- Pomaga zresztą nie tylko na odległość. Ostatnio założyła w Edynburgu dom dla

niezamężnych matek - wtrącił Connor. -Jak się zdaje, młode kobiety, które znajdują się w

trudnej sytuacji, z dzieckiem a bez męża, budzą w niej wyjątkowe współczucie.

- Sama też jeszcze nie wyszła za mąż - dodała Mary Faire -chociaż jest tak wspaniałą partią,

że to aż dziw, że nikt jej dotychczas nie usidlił.

- Na pewno bankierzy i prawnicy będą mieli coś do powiedzenia w sprawie małżeństwa

baronowej. Ktoś, kto ma taką pozycję jak ona, może sobie pozwolić, by się nie spieszyć. Bez

wątpienia konkurentów jej nie brakuje - powiedział Connor.

- Tak - wymamrotał Dougal. - Bez wątpienia.

Cios, jakim była jej zdrada, stał się jeszcze bardziej bolesny. Nie powiedziała mu, kim jest,

nie powiedziała, że zamierza poślubić sir Fredericka Mathesona. Jeżeli to prawda - a instynkt

ostrzegał go, że Matheson nadmiernie wysoko siebie ocenia - to nie jest kobietą, której oddał

serce. Ani tym namiętnym stworzeniem, które spotkał na morskiej skale, ani tą uroczą

poważną dziewczyną, w której się tak bez reszty zakochał.

Kim jest naprawdę? Czego naprawdę chciała? Jaki spisek uknuła baronowa, kiedy zwodziła

inżyniera, nad którego zrujnowaniem pracowali jej prawnicy? Dlaczego przyjechała incognito

do domu na Calton Hill, by się z nim zobaczyć? Jeżeli gryzły ją wyrzuty sumienia i pragnęła

przebaczenia, nie otrzyma go od niego.

204

Pieczołowicie rozdmuchiwał w sobie gniew i poczucie krzywdy. Tkwiły w nim jak lodowaty

sopel, nie był gotów z nich zrezygnować. Jeżeli Meg go zdradziła, a na to wyglądało, nie

zostało mu już nic oprócz gniewu.

19

W salonie czekała na nich zjawiskowa piękność, spowita w błękitnozielone jedwabie i obłoki

tiulu, połyskująca perłami i srebrem. Przed nią przesuwały się miarowo całe rzesze gości,

każdy z nich witany był promiennym uśmiechem i dotknięciem okrytej rękawiczką dłoni.

Dougal stał za plecami Connora i Mary Faire i, podchodząc coraz bliżej, przyglądał się Meg.

Czekając, aż będzie mógł się przywitać, ogarnął wzrokiem eleganckie umeblowanie i

kryształowe, płonące gazowym światłem żyrandole, olejne płótna starych mistrzów,

marmurowe i mosiężne posągi. W rogu salonu grali na skrzypcach i fletach muzycy, a przez

otwarte drzwi widział długi stół nakryty śnieżnobiałym płótnem. Płomyki świec połyskiwały

na srebrach i oświetlały przepięknie ułożone na półmiskach dania w wielkim wyborze.

Wszędzie wokół siebie widział znamiona luksusu i uprzywilejowania, wyrafinowania i

dobrego smaku. Ale nigdzie nie widział Meg MacNeill, którą znał-chociaż cały ten przepych

skupiał się wokół jej osoby, nieprawdopodobnie pięknej w migotliwej - jak morze w pogodny

dzień - sukni.

Powinien kipieć furią. To przecież baronowa, ta, która doprowadziła go do ruiny. Należałoby

się jej wyrzec - należało tu wcale nie przychodzić. Ale teraz, kiedy za kiłka chwil miał sią z

nią przywitać, patrzył na tę kobietę i wiedział, dlaczego przyszedł, chociaż go zdradziła.

Kochał ją. Tak po prostu, serdecznie, mocno i pewnie. Nie wiedział dlaczego wciąż tym

uczuciem pała po wszystkim, co się między nimi wydarzyło. Ale kochał ją i nigdy nie uda mu

się przestać jej kochać. Tylko że zamiast szczęścia, które powinno przynieść ze sobą odkrycie

miłości, czuł bolesny smutek związany z jej utratą.

Zbliżając się po trochu, zauważył, że suknia Meg ma ten sam nieuchwytny odcień co jej oczy,

delikatny, niebieskozielony, jak prześwietlona słońcem woda, a biały woal przypomina pianę

na falach. Na jej widok brakowało mu tchu, serce zamierało w piersiach, a cały świat

przewracał się do góry nogami.

- Doktorostwo Connorowie MacBain - zaanonsował kamerdyner. - Pan Dougal Robertson

Stewart.

Słysząc to, podniosła pospiesznie wzrok, jakby spłoszona, oczy miała rozszerzone, jednak

zaraz na jej twarzy pojawił się znowu uśmiech i przywitała się z Connorem i Mary Faire,

ściskając im dłonie i mówiąc coś półgłosem. Mary przeszła dalej i Dougal znalazł się o krok

od baronowej.

205

Meg przechyliła na bok głowę i powitała go rozedrganym uśmiechem, oczy miała przejrzyste,

spojrzenie błagalne. Jeżeli chciała prosić o wybaczenie, nic takiego jej nie mógł ofiarować nie

teraz, jeszcze nie, jeżeli w ogóle kiedykolwiek.

Podała mu dłoń, on ją ujął, rękawiczki zetknęły się ze sobą, chłodno i oficjalnie. Dougal

ukłonił się i dopiero wtedy popatrzył na nią. Poznał słodycz tych warg, gładkość skóry.

Poznał jedwabistość złotych włosów. Na ten wieczór odczesane zostały z czoła i obsypane

perełkami, odsłaniały idealny owal twarzy, smukłą linię szyi i ramion. Szczupłe obojczyki

unosiły się z każdym oddechem.

Szyję baronowej otaczał pojedynczy czarny sznureczek. Zwisał z niego wisiorek z

akwamaryną, ten sam, który dostała od niego: złoty filigran połyskiwał iskierką ciepła na tle

idealnie pięknej całości.

Stewart zobaczył wisiorek i jego oczy się zwęziły. Zastanawiał się, dlaczego założyła ten

wisior, który na pewno miał niewielką wartość. Co prawda klejnocik pasował do sukni

i do oczu, ale musiała dysponować piękniejszą biżuterią. A tylko oni dwoje wiedzieli, jakie

ma znaczenie.

I nagle zrozumiał. Baronowa żywiła to samo przekonanie, co inżynier: on był cząstką jej, a

ona cząstką jego, i na króciutki czas zaistniał dla nich raj na wyspie. Tego nic nie zmieni,

nawet jeżeli nigdy więcej się nie zobaczą.

Rzucił jej chłodny, uprzejmy uśmiech, chociaż równocześnie czuł, że serce mu pęka z bólu.

- Pan Stewart - odezwała się - jak miło pana znowu zobaczyć.

Popatrzył na nią przenikliwie. Spodziewał się, że będzie udawała, iż dopiero co został jej

przedstawiony, a tymczasem powitała go jak starego przyjaciela.

- Lady Stradilin - powiedział półgłosem. - Jestem oczarowany, madam.

Baronowa odwróciła się do starszych państwa, którzy stali obok niej.

- To jest pan Stewart. A to lord burmistrz Edynburga i jego żona, lady Lawrie.

- Tak, spotkaliśmy się już kiedyś. Dobry wieczór pani. - Dougal ujął okrytą rękawiczką dłoń

damy. Potem mocno uścisnęli sobie ręce z burmistrzem. - Sir. Jak się pan miewa?

- Pan Stewart pracuje w pobliżu wyspy Caransay, gdzie czasami jeżdżę na wakacje - ciągnęła

Meg. - Z pewnością skromność nie pozwoli mu o tym mówić, ale jest prawdziwym

bohaterem.

- Naprawdę? - Lord Lawrie przyjrzał się bacznie inżynierowi.-Jak to?

- Podczas ostatnich, spędzonych przeze mnie na Wyspach wakacji, na własne oczy

widziałam, jak pan Stewart uratował życie małemu dziecku, które tonęło w morzu, a przy

206

sposobności zmierzył się z przerażającym rekinem - wyjaśniła Meg. - Nigdy w życiu nie

spotkałam się z tak bezprzykładną odwagą.

-Och, panie Stewart, to zdumiewające! - wykrzyknęła lady Lawrie.

- Madam, nie było to nic tak wielkiego, jak sugeruje lady Strdthlin - zaprotestował Stewart. -

Po prostu dałem rekinowi kopniaka i wyciągnąłem chłopca.

- Dobry Boże! - szepnęła lady Lawrie, uniosła wachlarz i zatrzepotała nim.

- Sami państwo widzicie, jaki jest skromny - uśmiechnęła się Meg.

Dougal obrzucił ją pospiesznym, gniewnym i surowym spojrzeniem. Nie rozumiał, do czego

miałaby prowadzić ta rozmowa. Wolałby nie wspominać tamtego wydarzenia. ‘

- Madam - odezwał się, subtelnie przestrzegając ją tonem

głosu. Meg leciuteńko dotknęła jego ręki, nadal kierując rozmową.

- Lordzie burmistrzu, jestem pewna, że uda się panu namówić pana Stewarta, by sam zdał

relację z tego wydarzenia. Proszę mi wybaczyć, muszę powitać następnych gości.

Uśmiechnęła się do Dougala tak promiennie, że poczuł się olśniony, i niewiele brakowało, a

byłby jej wybaczył. Bardzo niewiele.

- Panie Stewart, jestem zachwycona, że zechciał się pan tutaj dziś pojawić.

- Lady Strathlin - podziękował z ukłonem, a Meg odwróciła się, by powitać stojącą za nim

parę.

Dougal jeszcze się nie zdążył porządnie rozejrzeć po salonie, a już otoczyło go kilkoro gości,

którzy doczekać się nie mogli, by mu ich przedstawiono. Każdy dopraszał się o szczegółową

relację z jego spotkania z rekinem.

Nie chcieli go od siebie puścić, więc opowiedział tę historię dwa razy, a potem tylko się

uśmiechał i nie chciał jej już więcej powtarzać. Opowieść jednak sama się rozchodziła wśród

gości, po drodze upiększano ją i przekazywano z ust do ust jak smakowitą plotkę. W ten

wieczór Dougala zasypywano uśmiechami, gratulacjami i wyrazami podziwu. Uczestnicy

przyjęcia przedstawiali mu jedną osobę po drugiej, ściskali dłoń, klepali po ramieniu i brali

pod rękę tak często, że go wszystko bolało, ale jakoś ich atencje wytrzymał.

Tańczył z całym mnóstwem kobiet, wirował z nimi po parkiecie, kłaniał się, odprowadzał je

na miejsce. Było ich tak wiele, że nazwiska, twarze i kolorowe niczym kwiaty suknie zlewały

się w jego pamięci w jedną barwną plamę. Słuchał egzaltowanych pochwał, odpowiadał

207

uśmiechem na nieśmiałe lub uwodzicielskie spojrzenia, odrzucił trzy kokieteryjne

zaproszenia, żeby przespacerować się przez oranżerię do ogrodu.

Późnym wieczorem przedstawiono go pannie Jenny Lind, drobnej i pełnej słodyczy kobietce.

Tańcząc z nią, po raz ostatni zgodził się opowiedzieć historię o tym, jak uratował małego

chłopca, i to tylko dlatego, że śpiewaczka była gościem honorowym, że tak łagodnie i

czarująco błagała go, by wyjaśnił jej, czym wszyscy są tacy przejęci, i jeszcze dlatego, że

podobały mu się wspaniałe, uczciwe, ufne, niebieskie oczy panny Lind.

Mijały godziny. Co jakiś czas podchodził do inżyniera ktoś znajomy, dawny lub dopiero co

poznany, i przekazywał mu, jak pełna podziwu dla niego jest lady Strathlin. Nie pozwalała

nikomu wątpić w to, że uważa go za człowieka odważnego i prawego; że jego umiejętności i

talent są niewyobrażalnie wielkie, a praca ogromnie ważna dla mieszkańców Szkocji.

Doniesiono mu również, jakoby wyrażała ubolewanie, że nadgorliwa działalność jej

prawników sprawiła jakieś kłopoty panu Stewartowi oraz przeszkodziła w realizacji jego

projektu.

Z wielką uprzejmością i spokojem przyjmował przeprosiny ludzi interesu, którzy półgłosem

przyznawali, że wprowadzono ich w błąd, jeśli chodzi o jego osobę, i że w rzeczywistości

zainteresowani są udzieleniem poparcia finansowego przy budowie latarni morskiej na Sgeir

Caran, jeżeli nadal czegoś takiego potrzebuje.

W pewnym momencie zwrócił się nawet do niego sir Edward Hamilton, jegomość wychudły i

szorstki w obejściu, oraz sir John Shaw, zażywny pan z parą okularów osadzonych krzywo na

nosie. Dougal już wcześniej zauważył, że ci dwaj dżentelmeni prowadzą ożywioną dyskusję z

lady Strathlin oraz jej osobistym sekretarzem, wysokim ciemnowłosym młodym człowiekiem

nazwiskiem Guy Hamilton.

- Panie Stewart - rzekł sir Edward, stukając go w ramię. Sir John stał obok niego i raz za

razem odchrząkiwał. - Czy moglibyśmy prosić pana na słowo?

- Panie Stewart, wygląda na to, że źle pana oceniliśmy - dodał sir John.

- Czy tak? - powiedział półgłosem Dougal.

- Budowa latarni morskiej pozostaje sprawą otwartą, do rozważenia i negocjacji, których nie

powinniśmy prowadzić tutaj - mówił sir Edward, podczas gdy sir John nie przestawał

chrząkać.

Niewykluczone, że okazaliśmy się pochopni., my oraz nasi wspólnicy... implikując, że może

pan być człowiekiem bez zasad.

208

- Panie Stewart, wyrażamy nadzieję, że między panem a nami może zapanować zgoda -

podsumował sir John. - Lady Strathlin również tego pragnie.

Dougal uroczyście potrząsnął ich dłońmi, zastanawiając się przy tym, w czyim imieniu Meg

pragnie się pogodzić: swoim czy adwokatów.

Przez cały ten długi i zaskakujący wieczór nie zamienił z lady Strathlin słowa, poza

powitaniem. Ani razu nie zatańczył z nią, nie porozmawiał z nią szeptem, nie wziął jej w

ramiona, nie obracał się z nią w rytm muzyki po parkiecie. Ani razu nie dotknął jej, nie

ucałował jej dłoni, nie miał też okazji jej podziękować.

Chwilami, stojąc po drugiej stronie pokoju, udawało mu się złowić spojrzenie pani domu.

Świetliste oczy Meg wydawały się niesamowicie posępne na tle radosnego tłumu. Jeden raz

ich spojrzenia skrzyżowały się i wtedy lekko skłonił przed nią głowę z nadzieją, że baronowa

zrozumie, iż pragnie w ten sposób wyrazić jej podziękowanie. Przerwała na moment

rozmowę z panną Lind, żeby pochylić głowę w milczącej odpowiedzi, majestatycznej i

wdzięcznej. Zrobiło mu się ciepło koło serca, a tęsknota intensywnie się nasiliła, paląc go

żywym ogniem.

Odwrócił się. To, czego baronowa dokonała tego wieczoru, graniczyło z magią i budziło jego

ogromne uznanie. Miał jednak swoją dumę. Że tę kobietę kochał, nie ulegało kwestii, nie

pozwoli jednak, by było to po nim widać.

Późnym wieczorem, kiedy większość gości już się rozeszła do domów, a na spoczynek udała

się też panna Jenny Lind razem z mężem, Anglikiem o łagodnym głosie, Meg się rozejrzała i

zobaczyła, że Dougala Stewarta wciąż otacza grupa biznesmenów. Rozmawiali z nim

półgłosem, na osobności, trzymając kieliszki z winem, które przez cały wieczór po wielokroć

były napełniane i opróżniane. Sam Dougal stał i przysłuchiwał się. Nie miał w dłoni kieliszka,

ze skupieniem przytakiwał, ręce wsunął do kieszeni, odchyliwszy do tyłu poły fraka, jednym

ramieniem opierał się o framugę drzwi.

Wygląda na znużonego, pomyślała; widziała, jak się przygarbił, jak ściągnęły mu się usta.

Jeszcze na niego patrzyła, kiedy podniósł oczy i spojrzenia ich się spotkały. Była w tym

czarodziejska pieszczota, łagodna jak muśnięcie dłonią, i w Meg coś radośnie zadrżało. Ale

Dougal szybko odwrócił wzrok; zachowywał się tak przez cały wieczór.

Baronowa odwróciła się z ciężkim westchnieniem i zobaczyła, że drzwi do oranżerii są

otwarte. Angela i Guy przechadzali się w półmroku, zatopieni w rozmowie, ciemna i jasna

głowa pochylały się ku sobie. Dłoń Angeli czule obejmowała przedramię Guya. Twarz Meg

pojaśniała na ten widok. Wiedziała, jak urzekająco potrafią działać róże i półmrok po długim

wieczorze, w trakcie którego nie brak było wina i dobrego towarzystwa.

209

- Milady.

Odwróciła się gwałtownie. Uśmiechał się do niej sir Frederick.

Przez cały wieczór udawało jej się go unikać, tylu było prze

cież innych gości, tyle interesujących rozmów, tak wiele.tańców i muzyki, i jeszcze kolacja, a

wszystko to wymagało uwagi pani domu. Wyczuwała obecność bankiera, mroczną i

złowrogą, chociaż chwilami udawało jej się niemal zapominać o jego istnieniu.

Ale nie wolno zapominać o tym, że tego wieczoru spodziewał się otrzymać od niej

odpowiedź. Dawało się to wyraźnie zauważyć w jego ciemnych oczach, które robiły wrażenie

zachłanny eh.

- Czy mógłbym zamienić z panią słowo na osobności, madam? - zapytał, ujmując ją pod

łokieć. - Nie mieliśmy jeszcze okazji porozmawiać. Czekałem na okazję, by powiedzieć pani,

jak prawdziwie zachwycająco wygląda pani w tej sukni.

- Dziękuję panu - odrzekła i rozejrzała się z roztargnieniem. Po drugiej stronie pokoju Dougal

słuchał jakiegoś starszego pana, który grzmiącym głosem coś opowiadał. Zerknął ostro w ich

stronę i chyba zauważył, że Meg stoi z sir Frederickiem, bo się zachmurzył i skupił znowu

uwagę na swoim burkłiwym, wymachującym rękami rozmówcy.

- Spacer po ogrodzie w tak piękną noc - odezwał się sir Frederick - będzie wspaniałym

zakończeniem tego wspaniałego wieczoru.

- Muszę zostać w salonie, by pożegnać moich gości - zaprotestowała baronowa.

- Madam, wszyscy oni się już porozchodzili poza kilkoma, którzy, jak się zdaje, nie potrafią

przestać rozmawiać o interesach - zwróci! jej uwagę. - A ci panowie nawet nie zauważą, że

pani wyszła. Proszę, by poświęciła mi pani tylko parę minut swojej uwagi. Błagam, niech mi

pani sprawi tę przyjemność. -Uśmiechnął się i pochylił ku niej. Jego oddech bardzo mocno

pachniał winem.

- Może jutro - powiedziała i już chciała się cofnąć.

- Margaret, kochana... pewnie możemy porozmawiać i tutaj,

jeżeli jest pani aż tak oddana towarzystwu. Margaret westchnęła, rozumiejąc, że przegrała.

- Bardzo dobrze. - Odwróciła się, z delikatną gracją uniosła spódnicę i skierowała się do

drzwi prowadzących do oranżerii, przez którą można było wyjść do ogrodu.

W oranżerii było mroczno, cicho i wonnie. Sir Frederick szedł tuż za nią i podtrzymywał ją

pod łokieć. Angela i Guy, przechadzający się między rzędami wysokich gęstych paproci w

210

olbrzymich donicach, zawrócili. Ich twarze wydawały się w półmroku blade. Obie pary,

mijając się, półgłosem wymieniły pozdrowienia.

Doszedłszy do ogrodowych drzwi, Meg zaczekała, aż Frederick je otworzy, potem wyszła

przed nim i znalazła się w świecie zalanym spokojnym światłem księżyca. Gdzieś w oddali

cicho poszczekiwały psy, nocne powozy turkotały od czasu do czasu po brukowanych

ulicach, wszystkie odgłosy tłumił panujący w ogrodzie spokój.

Odwróciła się.

- Wiem, że życzy pan sobie ze mną porozmawiać.

- Czy tak? To doskonale. Przejdźmy więc od razu do sedna, do malutkiego pytanka, które

tyczy się spraw serca.

- Raczej nie o to tu chodzi - powiedziała - co pan doskonale wie.

- Margaret, rani mnie pani, bo pełen jestem dozgonnego oddania dla pani. A teraz proszę,

niech pani uczyni mi ten zaszczyt i przyjmie moje oświadczyny. - Chwycił ją za okryte”

rękawiczkami dłonie, palce miał ciepłe i mocne.

Nie mogła zmusić się, by na niego patrzeć, więc obejrzała się na ogrodowy mur, pod którym

ciągnęły się rzędami eleganckie kwiatowe grządki i rosły rozpięte na treliażu drzewka

owocowe.

To był jeden z jej domów, który bardzo kochała. Mimo to będzie musiała tutaj wpuścić tego

człowieka, tolerować jego obecność, udawać przed innymi, że go kocha.

Będzie go musiała wpuścić do swego łóżka. Miała wrażenie, że ręce, które zaciskał na jej

nadgarstkach, parzą.

- Słucham, Margaret?

- Ja... ja muszę mieć więcej czasu - wyjąkała. - To zbyt ważna decyzja, by podejmować ją w

pośpiechu.

- Mogła się pani zastanawiać przez kilka miesięcy, od czasu, kiedy pierwszy raz o tym

wspomniałem - rzekł. - Dałem pani jeszcze te ostatnie tygodnie i została mi na dziś obiecana

odpowiedź.

- Nie mogę, Fredericku - wyszeptała.

- Nie może pani odpowiedzieć, czy nie może mnie pani poślubić? - zapytał.

- Ani jedno, ani drugie - powiedziała. - Nie mogę zrobić ani jednego, ani drugiego.

Przyciągnął ją bliżej do siebie i giętki stelaż krynoliny rozpłaszczył się na jego nogach.

211

- Ale zrobi to pani - wycedził. - Bo wie pani, że nie ma pani wyboru. Cały świat dowie się o

wszystkim i będzie pani zrujnowana, moja damo. Zrujnowana. - Chwycił ją mocno za

ramiona.

- Proszę... niech pan przestanie! - Usiłowała wyrwać się z okrutnego uścisku.

- Bóg mi świadkiem, że żałuję, że to nie ja pierwszy doprowadziłem panią do ruiny - warknął,

szarpnął ją ku sobie tak gwałtownie, że poczuła ból w plecach, i złożył na jej ustach mokry,

łakomy, mocny pocałunek, niemal miażdżąc jej wargi

o zęby.

Pełna obrzydzenia i gniewu Meg wydała gardłowy okrzyk i z całej siły pchnęła go w pierś

raz, a potem znowu. Frederick poleciał do tyłu, potknął się i upadł na ziemię, protestując z

głośnym krzykiem.

Z pewnością nie jestem aż taka mocna, pomyślała Meg oszołomiona. I nagle uświadomiła

sobie, że w półmroku nad Fręderićkiem stoi Dougal. To on chwycił bankiera i go od niej

odciągnął. A teraz najwyraźniej szykował się, by całą sprawę zakończyć.

Pochylił się, chwycił Mathesona za klapy białej kamizelki i dźwignął go do góry. Potem

pchnął bankiera, przygniótł go do przeszklonego muru oranżerii i, zacisnąwszy w garściach

materiał jego kamizelki, niemal uniósł swego przeciwnika w powietrze, chociaż Matheson był

wyższy i sporo cięższy od niego.

- A więc zamierza pan zrujnować tę damę? - zapytał ostro.

- Nie... ja... niczego takiego nie powiedziałem - protestował Matheson, szarpiąc Dougala za

nadgarstki.

- Słyszałem, co pan powiedział - warknął Dougal. -1 powiem panu, co widziałem. -

Potrząsnął znowu Mathesonem i rozpłaszczył go jeszcze mocniej na ścianie, przyciskając

oburącz. - Wyszedłem do ogrodu, żeby pożegnać się z panią domu -ciągnął, głos miał

ochrypły z trzymanej mocno w ryzach wściekłości - i usłyszałem, jak pan jej groził,

widziałem też, jak pan się na nią rzucił. - Uderzył sir Frederickiem o mur. Bankier szamotał

się, by się od inżyniera uwolnić.

- Panie Stewart... proszę... - odezwała się Meg.

Dougal się zawahał.

- Czy stała się pani jakaś krzywda, madam? - zapytał, wciąż piorunując Fredericka wzrokiem.

- Nic mi nie jest - zapewniła. Podniosła oczy i zobaczyła biznesmenów, którzy wcześniej stali

z Dougalem, a oprócz tego Guya i Angelę, panią Larrimore i kamerdynera, a za ich plecami

212

gęsty tłumek pokojówek i służących. Wszyscy się na nich gapili. - Naprawdę nic mi nie jest.

Proszę puścić sir Fredericka.

- Oczekiwałbym od niego przeprosin - warknął Dougal.

- Nie muszę przepraszać za to, że prosiłem tę damę o rękę -powiedział Frederick. - Właśnie

miała powiedzieć „tak”, kiedy pan się wtrącił.

- Czy to prawda, lady Strathlin? - zapytał niemal niedosłyszalnie Dougal.

- Ja... to prawda, że mnie prosił...

- Czy to prawda? - powtórzył Dougal. - Czy miała go pani właśnie przyjąć?

Meg przeniosła spojrzenie z Dougala na Fredericka. Jeden miał serce mężne i gorące, a drugi

zimne i nikczemne. Jednego kochała, drugiego nienawidziła. I musiała tego pierwszego

chronić przed tym drugim.

- To prawda, że prosił - wyszeptała. - Nie podjęłam jeszcze decyzji. Nie zrobił mi krzywdy.

Proszę go puścić.

Nastąpiła chwila tak pełna napięcia, tak krucha, że Meg mało serce nie pękło ze

zdenerwowania. Dougal nie rozluźnił uścisku, więził bankiera, przypierając go całym sobą do

muru, patrzył w ziemię i najwyraźniej kipiał. Nie spojrzał na Meg.

- Panie Stewart - odezwał się sir John Shaw, podchodząc do nich. - Sir Frederick, jak sądzę,

wypił zbyt dużo wina. Nie miał żadnych złych zamiarów. To porządny człowiek, panie

Stewart, i bardzo zależy mu na dziewczynie... na lady Strathlin. Jeśli pan tak łaskaw, sir.

W milczeniu Dougal pozwolił Mathesonowi osunąć się na ziemię i stanąć na nogach,

stopniowo rozluźnił chwyt na jego klapach, powoli cofnął się o krok.

Frederick obciągnął na sobie frak, zerknął na gapiów, a potem spiorunował wzrokiem

Dougala.

- Pożałuje pan tego, sir.

-Jestem zdania, że to pan pożałuje, jeżeli jeszcze kiedykolwiek będzie pan groził tej damie. -

Rzucił okiem na Meg, upewnił się chyba, że rzeczywiście jej się nic nie stało, i znowu skupił

płonące spojrzenie na Fredericku.

- Nasza umowa biznesowa, sir - warknął Matheson - zostaje zerwana. Wycofuję moją ofertę.

- Niech tak będzie - powiedział Dougal, wcale tym nie przejęty. - Czy życzy pan sobie

pożegnać się z panią domu? - dodał surowym i znaczącym tonem.

- Pani - odwrócił się do Meg Frederick - będziemy kontynuowali naszą rozmowę w jakiś inny

dzień. Wdzięczny jestem i mile połechtany, że tak gorąco pragnie mnie pani poślubić...

213

Meg aż cicho krzyknęła.

- Sir, niczego takiego...

Frederick uniósł dłoń.

- Rozumiem, że czuje się pani zażenowana. Damy nie powinny pozwalać sobie na więcej niż

jeden czy dwa kieliszki wina. W przeciwnym razie mają zawroty głowy. Niemniej jednak

czuję się zaszczycony. Ten wieczór, w świetle pani przerażająco niegodnego zachowania,

skłania mnie jednak do ponownego rozważenia swoich oświadczyn.

- Sir, nigdy nie zdarzyło mi się zachować niegodnie!

- Nie? - zapytał półgłosem sir Frederick. - Ani razu, dawno temu również nie?

Baronową aż zatchnęło. Stewart wszedł między nich, dając bankierowi do zrozumienia, że nie

powinien nic więcej mówić. Meg modliła się w duchu, by Dougal nie domyślił się, czego

dotyczy aluzja Fredericka. Równie gorąco modliła się o to, by Matheson nigdy nie poznał

tożsamości ojca jej synka.

- Dobranoc. Poza tym incydentem przyjęcie było wspaniałe. -Bankier skłonił się krótko i

/odwrócił. Tłumek przy drzwiach rozstąpił się, Matheson, przechodząc, pchnął ramieniem

Guya Hamiltona.

Guy w odpowiedzi wymierzył mu cios w żołądek, na tyle mocny, że Matheson stęknął i

odwrócił się do niego.

- Bardzo przepraszam - powiedział Guy. - Czy miało być to zaproszenie do sparingu ze mną,

sir?

Frederick wymamrotał coś pód nosem, przeszedł wściekły przez oranżerię i wypadł za drzwi.

Meg, stojąc w mrocznym ogrodzie, słyszała, jak nimi trzasnął.

Dougal został przy pani domu i obserwował, jak żegna się z nią reszta panów. Słowem się

niemal nie odzywał, pochylał tylko z podziękowaniem na do widzenia głowę. Była mu

wdzięczna za tę milczącą obecność. Nogi i ręce wciąż tak jej drżały, że nie wiedziała, czy

zdołałaby przejść te kilka kroków przez oranżerię. Z ulgą patrzyła, jak ostatni goście

rozchodzą się bez ceremonii, cieszyło ją, że może po prostu stać z Dougalem w zalanym

księżycowym światłem, cichym ogrodzie.

Zerknęła na niego, kiedy zostali sami.

214

- Dougahu.

Stewart skłonił głowę.

- Lady Strathlin, żegnam panią. Dziękuję za cudowny wieczór. Poza ostatnimi paroma

minutami okazał się niespodziewanie miły.

- Odchodzi pan? - zapytała, głos jej drżał.

Na ustach Stewarta pojawił się ten uśmiech, za którym tak bardzo tęskniła: leciutki, pełen

sympatii, przeznaczony tylko dla niej. Na jego widok serce Meg wezbrało wzruszeniem,

zrobiło jej się ciepło, miała się ochotę rozpłakać.

- Nie mogę zostać - powiedział. - Madam. - Ukłonił się, od

wrócił i wielkimi krokami ruszył przez ogród. Uniosła spódnicę i pobiegła za nim.

- Dougalu, proszę.

Otworzył przed nią drzwi i zaczekał, aż wejdzie do pełnej cieni oranżerii. Z salonu dobiegało

pobrzękiwanie i stukanie, bo służba zbierała naczynia i szkło. Pani Larrimore wydawała

polecenia pokojówkom.

- Proszę - powtórzyła i położyła mu dłoń na ręce.-Niech pan nie odchodzi. Jeszcze nie. -

Powietrze wokół nich duszne było od zapachu róż, gardenii i ziemi. I ciężkie od zapewnień i

obietnic, od pragnień i wybaczenia.

Popatrzył na nią.

- Czego pani po mnie oczekuje, madam? - zapytał, pochylając się ku niej w półmroku. -

Żebym został z panią?

- Tak - potwierdziła bez tchu. - Tak.

20

Dougalowi wyrwał się z gardła chrapliwy, niski pomruk. Cofnął się razem z nią w mrok, za

gęsto ustawione donice z paprociami i połyskliwe liście gardenii, w senny, uderzający do

głowy zapach róż.

Suknia Meg zafalowała jak obłok, kiedy porwał ją w ramiona. Poczuła na wargach czułe i

zachłanne pocałunki ukochanego. Jego dłonie zacisnęły się na jej nagich ramionach mocno,

lecz delikatnie.

Splotła mu ręce na karku i aż cicho krzyknęła, taka ogarnęła ją ulga, ogromna, niemal

rozpaczliwa. Oddała się pocałunkowi bez reszty i rozchyliła wargi, bo dotykiem ust prosił o

to, żądał. Ich języki odnalazły się i pieszczotliwie roztańczyły, to zbliżając się, to oddalając

215

od siebie. Meg odchyliła głowę i poczuła, jak gorący oddech Dougala przesuwa się w dół po

jej szczęce, po szyi, jak pieści wypukłość piersi i rozgrzewa rowek między nimi nad mocno

ściągniętym gorsetem.

Objął Meg mocno jedną ręką w taJii i przyciągnął tak blisko, że jej spływająca po stelażu

spódnica odchyliła się do tyłu jak rozkołysany dzwon. Chmury jedwabistego tiulu

rozpłaszczyły się o uda Dougala. Przywarła do niego całym ciałem i chociaż oddzielały ich od

siebie warstwy jedwabiu, tiulu i bawełny, i jeszcze giętki stelaż krynoliny, czuła ukochanego

tuż przy sobie, gorącego, twardego i tak cudownie swojskiego.

Westchnęła mu z rozkoszą prosto w usta i jęknęła bez tchu, kiedy przesunął dłoń do góry,

objął palcami krągłość jej piersi, a potem zaczął pieścić łagodną wypukłość nad skrajem

stanika. Pragnęła go, roztętniła się z tęsknoty za tym mężczyzną, za nim całym. Najchętniej

zerwałaby z siebie wszystkie warstwy swojej wytwornej sukni, żeby poczuć na sobie jego

gorące jak ogień i mocne jak stal ciało.

- O Boże - wyszeptała, kiedy ich usta znowu się odnalazły. Ukryte pod licznymi halkami i

krynoliną nogi Meg osłabły, więc wczepiła się w Dougala, splotła mu ramiona na karku i

wsunęła głęboko palce w jego gęste włosy.

Pachniał korzeniami i winem, i wanilią, promieniował siłą i miłością; kochała go. Boże

miłosierny, kochała go. Kiedy jej dotykał, czuła się bosko, kiedy pieścił ją i lekko muskał

palcami, dygotała w rozkosznym pożądaniu.

Objął dłońmi jej twarz i pocałował ją głęboko raz jeszcze, potem oderwał się od niej. Oboje

ciężko dyszeli.

- Lady Strathlin - wychrypiał - muszę iść. - Odstąpił o krok

czy dwa do tyłu.

Chwyciła go za rękaw fraka.

- Zostań ze mną. Błagam cię, nie odchodź. Dougalu, proszę -

zakończyła szeptem. Stewart zatrzymał się i popatrzył na nią zimno.

- Czego pani po mnie oczekuje? - zapytał półgłosem, spoglądając na nią z wysoka. - Mam

zostać na jedną noc? Czy na zawsze?

- Na zawsze - wyszeptała. - O Boże, na zawsze. Przecież wiesz.

- Na zawsze - powtórzył, a w jego głosie pojawiła się gorycz. -Takie zobowiązanie wymaga

obustronnej ufności, uczciwości i pełnego zaangażowania. I nie mogłaby pani raczej wyjść za

innego mężczyznę. Zastanawiam się, czy stać panią na to.

- Dougalu, proszę, pozwól mi wyjaśnić.

216

- A może to jeszcze jedna gra, która w tej chwili baronową bawi? „Na zawsze” będzie

oznaczało na dzień albo dwa, dopóki zabawa nie przestanie być interesująca? W zeszłym

miesiącu miło było chodzić na bosaka; w tym miesiącu nosimy kosztowne suknie. Czy na tym

to polega? -Jego słowa raniły jak noże.

- Nie, nic podobnego.

- A kiedy baronowa zapragnie rozrywki, na każde skinienie będzie przecież miała tego

inżyniera. - Odsunął się jeszcze o krok dalej.

Poszła za nim.

- Wiem, że popełniłam wobec ciebie okropny błąd, ale nie zamierzałam cię skrzywdzić.

- Madam - rzekł Dougal - nie powinna pani robić głupca z mężczyzny, który panią kocha. On

i bez tego wystarczająco cierpi. - Urwał. - Myślę, że między nami wszystko już skończone.

- Nie, proszę... - wyszeptała, głos jej się łamał, serce pękało z bólu.

- Przepraszam, jeżeli sprawiłem pani kłopot albo pomiąłem jej piękną suknię. Dobranoc. -

Skłonił przed nią głowę i wyszedł zza paproci, ich drobne listki muskały go po ramionach.

Pobiegła za nim.

- Wysłuchaj mnie.

- Lady Strathłin - powiedział tak cicho, że prawie nie słyszała jego słów - pięknie pani

wygląda w tej sukni... jak czarodziejska syrena-kusicielka. Nigdy nie zapomnę tego widoku. -

znowu się odwrócił.

Przepchnęła się za nim przez paprocie, zaczepiając suknią o półkę z pełnymi liści doniczkami.

- Czy nie chce pan poznać mojego wyjaśnienia? Ja pana wysłuchałam - przemówiła

stanowczo do jego pleców. - Ja dałam panu szansę. I wybaczyłam panu... wszystko.

Na te słowa przystanął w przejściu między różami i gardeniami. Meg po kilku krokach

zrównała się z nim. Odwrócony do niej szerokimi plecami, blokował przejście.

- Dlaczego pani to zrobiła? - zapytał drewnianym głosem. -Dlaczego ukryła pani przede mną

prawdę o tym, kim pani w istocie jest?

- Kiedy zobaczyłam pana na Caransay, uświadomiłam sobie, że jest pan... że spotkaliśmy się

już wcześniej.

- Na morskiej skale.

- Tak. Całymi latami ja... nienawidziłam pana, jak sądzę, ale równocześnie pana kochałam,

Kochałam wspomnienie o panu. Czy pan mnie rozumie?

- Tak - powiedział ochryple. - Kochała pani marzenie o mnie tak samo, jak ja kochałem

marzenie o pani. Proszę mówić dalej.

217

- Myślałam, że jest pan okropny, że wykorzystał mnie pan okrutnie na skale i nie chciałam...

by ktoś się o tym dowiedział. I nie chciałam dopuścić, by pan ponownie wykorzystał mnie...

w taki sam sposób.

- Nigdy tego nie zrobiłem. - Dougal się przygarbił. - Nigdy.

- Wiem to teraz. Nie wiedziałam wtedy.

- Ale kiedy już uświadomiła pani sobie, że nie jestem takim potworem, jak pani sądziła...

nadal ukrywała pani przede mną prawdę.

- A co innego mogłam zrobić? Pogardzał pan baronową. Nie ufał mi pan... mnie, jako lady

Strathlin. Gdyby dowiedział się pan, kim jestem, nie... bałam się, że pan by nie... że nie

pokochałbyś mnie - szepnęła i zaczęła płakać. Wstrząsały nią gwałtowne łkania; słone łzy,

zapach róż i ta szeroka w barach, czarna, odwrócona plecami postać, zimna i nieustępliwa.

- Zawsze cię kochałem - wyszeptał, stojąc nieruchomo.

- A ja kocham ciebie - odpowiedziała również szeptem i znowu się rozpłakała, aż do bólu

pragnąc znaleźć się w jego ramionach. - O dobry Boże. Kocham cię tak bardzo.

Dougal nie odpowiedział. Stał bez ruchu tak długo, że w końcu wyciągnęła rękę i go

dotknęła. Zaczerpnął powietrza przez zaciśnięte zęby.

- Gdybym przyjął twoje wyjaśnienie - w głosie jego brzmiała nieufność - i znowu cię zapytał,

czy mnie poślubisz, co byś powiedziała?

Meg dech zaparło. Uświadomiła sobie, że zanim się zdarzy coś jeszcze, musi Dougalowi

powiedzieć o dziecku. A zaraz potem przypomniała sobie, że sir Frederick wie o Iainie.

Wprawdzie Iain jest ich synem, ale nawet gdyby została żoną Dougala, byłby nadal dzieckiem

nieślubnym. I sir Frederick

o tym wiedział. Rozgłosiłby to wszem i wobec. Znalazłby dowody w księgach kościelnych na

wyspie, chociaż pastor obiecał zachować tajemnicę. Bankier zadbałby o to, by baronowa

została kompletnie zrujnowana.

A jej ruina naraziłaby też na szwank Dougala.

- Odpowiem ci... ale później - zaszemrała cichutko. - Pozwól mi się nad tym zastanowić.

Błagam cię.

- Za dużo od tego zależy, prawda, madam? - zapytał. Spojrzał na nią przez ramię. - Nie

możemy pozwolić jakiemuś tam dżentelmenowi bez tytułu na zbyt bliski dostęp do kont, czyż

nie? A może już przyrzekła pani siebie sir Frederickowi? Może wcale nie chciała pani, by

ktoś uratował ją podczas tego ogrodowego interludium? Nie powinienem był się wtrącać.

218

Meg zaczęła protestować zduszonym głosem i wyciągnęła do niego ręce, ale on nie czekał.

Szybkim, gniewnym krokiem opuścił oranżerię i przeszedł przez salon do drzwi frontowych.

Usłyszała, jak kamerdyner informuje pana Stewarta, że dorożka podjechała i czeka, by zabrać

go do domu.

Stała w ciemnościach przez długi czas. I myślała, że nigdy już nie będzie mogła wdychać

zapachu róż i gardenii bez tego, by serce pękało jej z bólu.

Może nie powinien był przychodzić.

Dougal stał we frontowym holu zamku Strathlin, trzymając kapelusz w ręce. Opryskliwy

kamerdyner wpuścił go do środka i pospieszył przekazać wiadomość lady Strathlin. Od

wieczornego przyjęcia przy Charlotte Square minęło kilka dni. W tym czasie Dougal podjął

postanowienie, że już na zawsze powinien wyrzec się wszelkich kontaktów osobistych z Meg

MacNeill lady Strathlin. Ale zanim podda się temu wyrokowi i jakoś spróbuje z nim żyć,

musiał zająć się jeszcze jedną sprawą.

Kilkakrotnie brał do rąk oprawny w skórę szkicownik Meg oraz czek i list od wydawcy, żeby

je do niej wysłać, za każdym jednak razem coś go powstrzymywało. W końcu zdecydował się

przywieźć je osobiście i zostawić paczuszkę dla baronowej. Nie udało mu się tego zrobić, bo

stary kamerdyner zniknął w czeluściach zamku,’zanim Dougal powiedział, o co mu chodzi.

I dlatego inżynier stał teraz w holu, powoli obracał się i podziwiał boazerię z czerwonego

mahoniu, którą ściany wyłożone były aż po bogato rzeźbione, znajdujące się na

nieprawdopodobnej wysokości belki sufitowe; kryształowe żyrandole, w których płonął gaz -

płomień podkręcono na pełną wysokość, chociaż świeciło słońce; wypolerowane do połysku,

rzeźbione meble, stojące ha miękkich tureckich dywanach; oraz galerię nad paradnymi,

dzielącymi hol na pół schodami, obwieszoną rzędami pełnych dostojeństwa portretów.

A to przecież jest dopiero hol. Zamek Strathlin był siedzibą luksusową i znamienitą,

zbudowaną zgodnie ze wspaniałą tradycją baronów szkockich, całkiem niewykluczone że

przez samego Davida Burna. Stewart dobrze znał się na stylach architektonicznych i potrafił

doceniać je w szczegółach. Dzięki temu jego projekty latarni morskich zawsze

charakteryzowała elegancja oraz dobry smak.

Obracając kapelusz w dłoniach, przechadzał się tam i z powrotem po grubym orientalnym

dywanie, przysiadał na moment na okrytej gobelinem ławie, wstawał znowu i w skupieniu

przyglądał się soczystym barwom kilku olejnych obrazów, przedstawiających pejzaże

marynistyczne, pełne światła i rozszalałych, spienionych fal.

Chociaż otaczająca go pełna elegancji prostota budziła w nim podziw, bo szczególnie lubił

takie rezydencje, które urządzono luksusowo, przytulnie i równocześnie pięknie, uświadomił

219

sobie, że nigdy nie byłoby go stać, by zapewnić Meg MacNeill dom, do jakiego była

przyzwyczajona. Takiego siedliska nie dałoby się utrzymać za pensję inżyniera, nawet gdyby

do tej pensji dorzucił całkiem przyzwoity odziedziczony w młodym wieku majątek,

obejmujący również jego własną siedzibę. Poczuł żal, że pełne wędrówek, gorączkowego

pośpiechu i napięcia życie tak rzadko pozwala mu odwiedzać Kinnaird House, którym

zarządzała przeważnie jego siostra, Elłen, oraz jej mąż Patrick.

Przyszło mu na myśl, że może powinien już teraz opuścić zamek, pójść do stajni i

wyprowadzić konia, wynajętego na długą drogę z Edynburga do Strathlin. Dłuższego

czekania nic właściwie nie usprawiedliwia.

- Pan Stewart?

Odwrócił się. Szła w jego kierunku śliczna młoda kobieta, szczupła i jasnowłosa, z

intensywnie niebieskimi oczami i delikatnym rumieńcem na twarzy, cała w kolorach lata,

przygaszonych tylko przez czarną, wysoko zabudowaną suknię, którą miała na sobie.

- Jestem pani Shaw, dama do towarzystwa lady Strathlin -powiedziała, z uśmiechem podając

mu rękę. - Poznaliśmy się podczas przyjęcia lady Strathlin.

-Tak, oczywiście, pamiętam. Jak miło panią znowu zobaczyć.

- Czy mogę czymś panu służyć, sir? MacFie przekazał mi, że nie chce pan zakłócać spokoju

lady Stratlin, ale ma pan dla niej jakąś wiadomość.

- Tak. - Inżynier sięgnął do kieszeni i wyciągnął owinięty w płótno pakiecik; materiał i

wstążeczka nieco się tymczasem pomięły. - Przyjechałem tylko po to, by oddać lady Strathlin

te dwie rzeczy. - Dołożył do pakiecika kopertę i podał jedno i drugie pani Shaw. - Oddalę się

już, jeżeli tylko zechce pani dopilnować, by baronowa je otrzymała.

- Dziękuję panu, panie Stewart. Ale lady Strathlin jest w domu i z radością pana przyjmie.

Można by to pewnie uznać za triumf towarzyski, że jaśnie pani ma ochotę się z nim zobaczyć,

ale on nie pragnął jej widzieć. Obawiał się, że kiedy znajdzie się blisko niej, nie zdoła

zachować pełnego rezerwy chłodu.

Mógł wysłać tę paczuszkę, dołączając do niej list, ale coś nie dawało mu spokoju i kazało

osobiście szkicownik dostarczyć; pragnął zobaczyć, gdzie baronowa spędza większość czasu,

by lepiej ją zrozumieć.

Ale nie chciał jej już widzieć. - Dziękuję, pani Shaw - powiedział, pochylając głowę. Prawdę

mówiąc, dosyć się dzisiaj spieszę. Proszę łaskawie przekazać lady Strathlin ten pakiecik oraz

moje wyrazy szacunku. -Ponownie uchylił kapelusza.

220

- Bardzo dobrze, panie Stewart, jeśli jest pan pewien - zgodziła się cicho pani Shaw. Widział

w jej oczach błysk współczucia i łagodną życzliwość. W innych okolicznościach, może w

jakimś innym świecie, pozwoliłby sobie na to, by polubić ją, i to szczerze, i widzieć w niej

przyjaciółkę. Dowiedziałby się od pani Shaw więcej o Meg, bo nie miał wątpliwości, że dwie

młode damy serdecznie się przyjaźnią.

- Tak, jestem pewien, madam. - Uśmiechnął się i odwrócił, spodziewając się, że

wszechobecny kamerdyner zmaterializuje się w holu i otworzy mu drzwi.

Jednak zamiast kroków kamerdynera usłyszał szelest spódnicy i z cienia za palmą w doniczce

wychynęła wdzięczna postać.

- Pan Stewart - powitała go Meg. Ręce jej spoczywały na kloszowej spódnicy satynowej sukni

w niebiesko-zieloną kratę. Suknia zapięta była skromnie pod samą szyję do białego

koronkowego kołnierzyka. Przypinane rękawki wykończała taka sama koronka. W efekcie

całość, łącznie z gładko zaczesanymi włosami, okrytymi czarną siateczką, robiła wrażenie

eleganckie i skromne. Baronowa patrzyła na niego spokojnie.

- Lady Strathlin - ukłonił się. - Nie było moim zamiarem zakłócać pani spokój, madam.

Przyszedłem tylko zwrócić pani pewną rzecz.

Pani Shaw podeszła i podała owiniętą w płótno paczuszkę Meg, a ta pochyliła w milczącym

podziękowaniu głowę.

- Panie Stewart - zwróciła się do inżyniera - nie możemy tutaj rozmawiać. Proszę tędy. -

Odwróciła się i poszła przodem.

- Dopilnuję, by nikt państwu nie przeszkadzał, madam - dobiegł z holu głos pani Shaw.

Dougal nie miał ochoty na rozmowę, ale uprzejmość nie pozwalała na żadne inne wyjście:

musiał podążyć za panią domu. Skręcili za palmą w donicy, przeszli jakimś korytarzem, a

potem. Meg wprowadziła go do biblioteki i zamknęła za nimi drzwi.

Wszystkie ściany od podłogi do sufitu zastawione były książkami, na dębowych półkach z

mosiężnymi okuciami widział imponujące, równe szeregi oprawnych w skórę grzbietów.

Pokój był jasny i ciepły, zalany słońcem wpadającym przez wysokie, drapowane złotym

brokatem okna, podłogi pokrywały grube dywany we wzory w odcieniach błękitu, złota i

różu. Zauważył malowidło nad kominkiem i od razu domyślił się, że musiała je wybrać i

zamówić u jakiegoś bez wątpienia znanego malarza Meg, bo na obrazie bez trudu poznał port

Innish na Caransay. Pokój jest bardzo piękny, pomyślał, i pewnie jego właścicielka sama nie

domyśla się, jak wiele o niej mówi.

221

- Napomknęła pani kiedyś, że dziadek zostawił pani swoją bibliotekę - powiedział. - Nie

wspomniała pani jak ogromną.

- A gdybym wspomniała, nie odezwałby się pan już więcej do mnie.

- Teraz z panią rozmawiam - zwrócił jej uwagę.

Spuściła wzrok na zawiniątko, które trzymała w ręku, odwiązała wstążeczkę, rzuciła okiem na

swój oprawny w skórę szkicownik.

- Nie musiał mi pan tego zwracać. Chciałam, żeby szkicownik został u pana.

- Proszę otworzyć kopertę - polecił.

Złamała woskowe pieczęcie, wyjęła kawałek papieru i przeczytała kilka napisanych na nim

słów.

- Czek..?

Dougal przytaknął, krótko i zwięźle. Od kiedy dowiedział się o jej majątku, przestał być

pewien, jak zareaguje na jego postępek i na skromną sumę proponowaną przez wydawcę.

- Spotkałem się z panem Samuelem Loganem w wydawnictwie Chambers Street Publishers.

To mój znajomy, więc pozwoliłem sobie pokazać mu pani album. Był nim zauroczony

uznał go za dzieło wyjątkowe i jedyne w swoim rodzaju. Z wielką chęcią opublikowałby ten

szkicownik, jeżeli wyrazi pani na to zgodę. Chciałby zatytułować go „Hebrydzki album”

pióra...

- Pióra Meg MacNeill - szepnęła, czytając w tym czasie list. -Ja... nie wiem, co powiedzieć.

Inżynier wzruszył ramionami.

-Może pani z jego propozycją zrobić, co pani zechce.

W tamtym okresie nie zdawałem sobie sprawy z pani... sytuacji materialnej. - Rozejrzał się po

eleganckiej bibliotece. - Pieniądze niewiele będą dla pani znaczyły, tego jestem pewien, ale

wtedy wydawało mi się... no cóż, pomyślałem, że może będzie pani zadowolona. - Jak pełen

zażenowania uczniak obracał w rękach ten zatracony kapelusz, miał coraz większą ochotę

uciec z zamku. Aż do tej chwili nie zastanawiał się, jak lady Strathlin zareaguje na propozycję

wydania albumu. Wyobrażał sobie tylko zachwyt Meg MacNeill.

-Bardzo się cieszę. Dziękuję panu, panie Stewart - powiedziała cicho, rozwinęła gruby

szkicownik i położyła go na lśniącym blacie stołu. Obok szkicownika spoczęło polecenie

wypłaty. Meg pociągnęła nosem i dopiero wtedy Dougal zauważył,, że po jej policzkach

spływają łzy.

222

- Nie chciałem pani obrazić - wyjąkał z zakłopotaniem. - Jeżeli nie ma pani ochoty się tym

zajmować, odeślę czek z powrotem.

Meg potrząsnęła głową i cichutko chlipnęła.

- Nie, czuję się bardzo... wzruszona - wyszeptała, przy tym ostatnim słowie głos jej się

załamał. - Nigdy nie uważałam tych szkicowników za szczególnie wartościowe, tyle że były

one moim hobby. Zawsze marzyłam o czymś takim, nigdy jednak nie wierzyłam... ale pan we

mnie wierzył... i w moją pracę ~ ciągnęła, głos jej podnosił się i załamywał w łkaniu. - Panu

na tym zależało. Szczerze zależało.

- Oczywiście że tak - potwierdził. Dobry Boże, dałby wiele, żeby przestała tak płakać, bo

kiedy widział jej łzy, chciał tylko chwycić ją w ramiona i utulić. A nie mógł sobie na takie

emocje pozwolić. - Nie trzeba przez to płakać. Ja... zdaję sobie sprawę, że to tylko głupiutka

mała kwota.

Na jego słowa twarz Meg się zmarszczyła, dziewczyna głośno pociągnęła nosem, łzy

popłynęły świeżym strumieniem. Dotknęła czeku szczupłymi czubkami palców. Dougal tak

roz-\ paczliwie pragnął przyciągnąć ją do siebie, że zgniótł rondo kat pelusza w dłoni.

- To pierwsza głupiutka mała kwota, na którą sama zapracowałam - wykrztusiła, przełykając

łzy.

-Wszystko to...-Dougal szerokim machnięciem kapelusza ogarnął pokój i zamek.

- Wszystko to zostało odziedziczone - wyjaśniła. - Nigdy tego bogactwa nie chciałam, nigdy

nie sądziłam, że będzie moje. I nie byłoby moje, gdyby nie zbieg okoliczności. Dwóch

spadkobierców umarło. Zostałam ja. Musiałam opuścić mój dom na Wyspach, żeby

zamieszkać na zamku, i przez całe lata wcale nie czułam się tu jak w domu.

- A przecież to wszystko należy do pani. Co za przerażająca odpowiedzialność.

Kiwnęła głową, znowu pociągnęła nosem i wydłubała z rękawa chusteczkę.

- Pewnie tak - zgodziła się z nim. - Ale mam tylu doradców, bankierów i księgowych, a w

każdym z domów bardzo liczny personel, więc odpowiedzialność nie ciąży mi tak dotkliwie,

jak mógłby pan przypuszczać.

- Ile pani ma domów? - zapytał.

-Cztery. Ten zamek, rezydencję miejską przy Charlotte Square, dwór na Caransay i na

dodatek skromny dom w okolicach Inverness.

223

Inżynier przyglądał się baronowej bez słowa. Nietrudno było mu wyobrazić sobie, że żaden z

jej domów do skromnych należeć nie mógł.

Dotknęła szkicownika.

-Ale ta głupiutka mała kwota jest czymś cudownym, serdecznie panu za nią dziękuję.

- Cała przyjemność po mojej stronie - powiedział sztywno. No cóż. Muszę ruszać w drogę.

Wyjeżdżam popołudniowym pociągiem z Edynburga.

Oczy Meg się rozszerzyły.

- Wyjeżdża pan z Edynburga?

- Wracam na Caransay i Sgeir Caran. Zbyt długo byłem tam już nieobecny. Prace w tym

czasie posuwały się co prawda do przodu, ale są sprawy, których beze mnie kontynuować się

nie da.

- A co ze... szkodami, które tuż przed naszym wyjazdem wyrządził sztorm? Tak wiele było do

naprawienia. Przypuszczam, że miał pan jakieś wiadomości od panów Clarke’a i Mackenzie?

- Tak. Dopilnowali wszystkiego pod moją nieobecność. Ale pewne roboty uległy

opóźnieniu... przez brak funduszy. Mam nadzieję, że te sprawy już się ułożyły, chociaż

zobaczymy.-

Ukłonił się lekko, w środku cały był obolały. - Żegnam więc, lady Strathlin.

Meg skręcała w dłoniach chusteczkę, oczy jej znowu napełniły się łzami.

- Tylko tak? Tylko „żegnaj”?

- Niewiele więcej zostało do powiedzenia. - Przyglądał się jej; nie ufał własnym uczuciom i z

wielkim trudem trzymał w ryzach porywczość i pożądanie. - W pani obecnym życiu nie ma

miejsca dla takich jak ja. Zdaję sobie dobrze z tego sprawę. Przyjęła pani na siebie pewne

zobowiązania. A więc tak. Tylko „żegnaj”. - Odwrócił się i ruszył do drzwi, chociaż serce mu

krwawiło, a instynkt wielkim głosem wołał, że powinien zostać.

- Nie - powiedziała stanowczo Meg. - Nie.

Zatrzymał się, ale się nie obejrzał.

- Nie pozwolę sobie rozkazywać, lady Strathlin. Ja również mam własne życie, własne

zobowiązania.

- Czego pan pragnie? - zapytała, głos jej się załamywał. - Co mogłoby pana tu zatrzymać?

Dougal przymknął oczy, milczał przez chwilę.

- Nic z tego, co pani posiada, milady. Niczego takiego nie pragnę.

224

- Nie proponuję panu pieniędzy, jeżeli tak pan mnie zrozumiał. Chociaż gdyby pan ich

kiedykolwiek potrzebował, są do pana dyspozycji. Proszę mi tylko powiedzieć, czego pan

pragnie. Te ostatnie słowa wyszeptała żałośnie, pełne były tęsknoty i smutku. Rozdzierały mu

serce na strzępy. - Dougalu, proszę cię.

- Meg MacNeill - powiedział cicho. - Pragnę jej. Potrzebuję jej. Nie odpowiadała przez długą

chwilę.

- Ale do niczego nie przyda się panu lady Strathlin.

- Baronowa, jak słyszę, jest zaręczona i ma poślubić bankiera. - Zza pleców dobiegł go chyba

cichy jęk. Nie obejrzał się, stał ze wzrokiem wbitym w książki, w dobytek baronowej, w

dowody jej zdumiewającego bogactwa. - Tak więc nie sądzę, by mogła mnie tu zatrzymać.

- Dlaczego musi pan odejść? - Głos Meg drżał.

Tak każe mi poczucie krzywdy, chciał jej powiedzieć. Tak każe duma. Były też inne powody,

nakładały się na dumę, na ból. Nie odwracał się, bo wiedział, że jeżeli na nią spojrzy, będzie

już tylko chciał chwycić ją w ramiona. Oddałby całą tę swoją dumę, wyzbył się wszystkich

oporów, gdyby tylko miał szansę raz jej dotknąć. Ale ból był zbyt wielki, by mógł pozwolić

sobie na tę kapitulację.

- Pewnie dlatego, że miła jest mi wolność - odezwał się półgłosem. - Za bardzo kocham

włóczęgę i ryzyko. I chciałbym zachować swoje poczucie godności. Do widzenia pani. -

Postąpił krok w stronę drzwi.

Już sięgał do klamki, kiedy coś uderzyło go między łopatki. Spojrzał na podłogę.

Leżał tam wąziutki skórzany bucik z rozpiętymi guziczkami. Zanim zdążył podnieść wzrok,

drugi bucik trafił go w biodro. Dougal odwrócił się gwałtownie.

21

Siedziała na krześle, buciki zdążyła już zzuć i rzucić nimi w Dougala. Teraz, podciągnąwszy

haftowany skraj pantalonów, by dostać się do podwiązek, zsuwała z nóg jedwabne

pończochy, pospiesznie rolując cieniutki material. Odrzuciła je od siebie. Pończoszki upadły

na dywan.

- Co ty, u wszystkich diabłów piekielnych, wyprawiasz?

Nie odpowiadając słowem na jego pytanie, Meg wstała* wsunęła ręce pod suty rąbek

krynoliny i zaczęła szarpać za taśmy. Stelaż opadł do jej stóp. Wyszła z niego, szamocząc się

z innymi ukrytymi pod suknią wiązadłami. Wyślizgnęła się z bttfejł falbaniastej halki, z

następnej, bawełnianej, potem z UMCiej, z czerwonej flaneli.

Dougal podszedł do niej wielkimi krokami.

225

- O co tu, do cholery jasnej, chodzi?

- Chcesz Meg MacNeill - wymamrotała - to będziesz ją miał. - Przekroczyła istną zaspę,

utworzoną przez falbanki i koronki, potem szarpnęła za dopinane rękawki i rzuciła je w

powietrze. Jeden z nich zatrzepotał i wylądował inżynierowi na twarzy. Dougal strącił go

niecierpliwym gestem.

Meg sięgnęła do czarnej siatki, która przytrzymywała jej włosy, i zdarła ją sobie z głowy. Na

wszystkie strony rozleciały się srebrne spinki. Potrząsnęła zapamiętale głową. Jej

rozpuszczone cudowne włosy się rozsypały i, wijąc się naturalnie i swobodnie, otoczyły twarz

puszystą złocistą chmurą.

- Proszę - powiedziała, unosząc wiotki rąbek sukni i pokazując bose stopy na niebiesko-

złotym dywanie. - Proszę. Meg MacNeill.

Dougal wpatrywał się w nią, serce biło mu mocno, a w głowie kręciło się z zaskoczenia i

nadziei tak kruchej, że niemal nie ośmielał się jej ubrać w słowa.

- Ja też lubię swobodę i wolność - ciągnęła, pierś jej falowała gwałtownie. - Straciłam je.

Chcę je odzyskać. - Słyszał w głosie Meg lekką, melodyjną nutkę gaelickiej wymowy, jakby

razem z wymyślnym strojem odrzuciła nienaganną angielszczyznę.

Boże, jak on ją kochał. Zdawało mu się, że jego serce nie pomieści tak wielkiej miłości.

- Powiedz mi, czego jeszcze chcesz? - zapytał cicho, podchodząc bliżej.

- Ciebie - odpowiedziała, patrząc na niego. - Chcę ciebie. Rzucił jej powolny, zagadkowy

uśmiech.

- A co z Frederickiem i twoją obietnicą, że go poślubisz?

- To wstrętny despota. Nie pozwolę sobie na to, by się go dłużej bać. - Urwała. - Ty się go nie

boisz.

Potwierdził prawdziwość słów Meg gniewnym prychnięciem i ruszy! w jej kierunku, brnąc

ostrożnie przez bezmiar koronek, jedwabiów i bawełny, rozrzuconych po dywanie.

- Cieszę się, że wreszcie okazujesz trochę rozsądku, dziewczyno.

- Będę jednak potrzebowała pewnej pomocy, by się od niego uwolnić. - Uniosła głowę, kiedy

zatrzymał się na odległość ręki od niej. - Nie pójdzie to łatwo. Winna mu jestem lojalność za

pomoc, jaką okazywał mi w przeszłości, ale ostatnio dowiódł,

że nie jest... miłym człowiekiem. Ty również nie będziesz ze mnie zadowolony, kiedy ci całą

resztę opowiem.

226

- A więc jest coś więcej - powiedział półgłosem. - Panno Mac-Neill, nigdy się człowiek przy

pani nie nudzi. Różne wyzwania stawiało przede mną życie, ale pani jest największym.

Łatwiej przyszłoby mi rzucić się prosto w paszczę sztormu czy zanurkować na wielką

głębinę, niż dotrzymać pani kroku przy tak nagłych zwrotach.

Wyciągnął rękę, uniósł jej brodę do góry i kciukiem starł wilgotne ślady łez z policzków.

Delikatny nosek Meg i jej przepiękne oczy lekko się zaróżowiły.

Chlipnęła raz jeszcze i odchyliła głowę do tyłu.

- Powiedziałeś, że potrzebujesz Meg MacNeill. Znalazłam ją dla ciebie.

- To prawda - wyszeptał. -1 baronową również. Dziewczyna potrafi całkiem nieźle o siebie

zadbać, ale tę damę trzeba trochę podnieść na duchu.

- Przecież ty nie lubisz baronowej.

- Czy powiedziałem coś takiego? To piękna i zachwycająca dama. Oddany jestem jej całym

sercem, zachowując tylko najgłębszą jego cząstkę dla tej ślicznej dziewczyny. - Pochylił się i

pogładził Meg po delikatnym policzku.

Nic na to nie mógł poradzić, że pod urokiem Meg jego gniew się ulotnił. Później postara się

dowiedzieć całej reszty, bo wyczuwał, że o wielu sprawach jeszcze mu nie powiedziała. Teraz

jednak ufność i wiara powracały szeroką falą. Chciał tylko ją kochać, na wszystko inne

przyjdzie czas. Pochylił głowę i pocałował Meg.

Dotknięcie warg Dougala podziałało na nią jak czarodziejskie zaklęcie. Zatraciła się bez

reszty w tym pocałunku. Poczu

- ła na szyi jego palce, zsuwały się delikatnie w dół, rozpalając w niej krew. Wciągnęła

gwałtownie powietrze, kiedy dotarł do krągłej piersi i niespiesznie zamknął ją w ciepłej dłoni.

Kolana się pod nią uginały, więc chwyciła go za rękę, bo bała się, że upadnie. Przerwał

pocałunek i przeciągnął czubkiem palca po perłowych guziczkach, na które zapięty był stanik

sukni.

-A co z pani gorsetem, madam? - wyszeptał. - Czy teraz, kiedy dowiodła już pani swego, z

powrotem się pani ubierze, czy może będzie się pani delektować odrobiną swobody?

Swoboda. Bardzo było jej tego brak, za długo już jako baronowa tkwiła w klatce. On wie,

czego jej trzeba, podziela jej pragnienia. Palce Meg same pofrunęły do dekoltu sukni,

odsunęły koronkowy kołnierzyk i zaczęły rozpinać długi szereg guziczków. Dougal

wyciągnął ręce. Wysuwał guziczki z dziurek powoli, grzbietami dłoni muskając wypukłość

piersi.

227

Meg odchyliła głowę i z przymkniętymi oczami, oddychając głęboko, czekała, aż dotrze do

talii i rozchyli górę sukni. Wyciągnął bluzkę spod paska i pokazała się osłaniająca gorset

koszulka, a pod nią niewygodne fiszbiny i spodnia koszula z riuszkami.

W milczeniu odwrócił Meg plecami do siebie, rozwiązał tasiemki na jej krzyżu, ściągnął

sztywne, wzmocnione fiszbinami płótno. Potem obrócił ją znowu twarzą do siebie, a ona

skwapliwie weszła w jego objęcia.

Miała teraz na sobie tylko koszulę i pantalony, bo Dougal szybko rozluźnił wiązadła

satynowej spódnicy i pozwolił, by opadła na podłogę. Meg czuła się od stóp do głów

zmysłowa i swobodna. Splotła mu ręce na karku i wtuliła się w niego, a on całował ją tak

namiętnie, że chwiała się na nogach i pojękiwała zadyszana.

Opuścił się z nią na gruby, niebiesko-złoty dywan, który przypominał jej plażę na Caransay,

za niebieską, wypchaną końskim włosiem sofę. Leżeli obok siebie, jedwabiście puszysty

kobierzec z Aubusson chronił plecy Meg.

Całowała Dougala do utraty tchu, a on przesuwał po muszelce jej ucha wargami i czubkiem

języka. Palce Meg zakrzątnęły się zwinnie przy guzikach jego koszuli. Pociągnęła za materiał,

rozchyliła poły i wreszcie mogła dotknąć dłońmi nagiego torsu ukochanego. Uniosła głowę,

przylgnęła wargami do ciepłej skóry, poczuła lekki posmak soli. Obsypał pocałunkami jej

policzek, potem łuk szyi, aż dotarł ustami do piersi.

Meg wyrwał się cichutki gardłowy okrzyk, wplotła palce w jego gęste włosy. Dougal pieścił

ją palcami i ustami, aż cała spazmatycznie drgała. Delikatny złoty łańcuszek przesunął się i

poczuła na szyi leciutki nacisk złotego medalionu, jak przypomnienie.

Trzeba się powstrzymać, powtarzała sobie półprzytomnie, trzeba przerwać te pieszczoty i

odmówić sobie tego, czego tak bardzo pragnęła. Pozostały między nimi niedomówienia, a nie

do końca ujawnione tajemnice paliły ją żywym ogniem. Uczciwa, tak kiedyś o niej

powiedział. Poważna i czysta.

Musi mu wyznać prawdę. Ale dotyk dłoni i warg Dougala tak kusił, żeby zaczekała. Jeszcze

tylko jeden pocałunek, jeszcze tylko raz go dotknie, jeszcze tylko raz pogładzi... pieściła

ukochanego z narastającą śmiałością. Wsunęła dłonie pod wełnę, pod płótna, objęła palcami

jego męskość, poznawała i gładziła ciepły aksamit kryjący rozpaloną stał. Dougal gwałtownie

we-ssał powietrze i jęknął z wargami tuż przy jej ustach.

A potem nie mogła się już powstrzymać, bo on też ją odnalazł, odkrył te wrażliwe miejsca,

których nikt poza nim nie dotykał, tę słodką, czekającą na niego gładkość. Zdzierała ubrania z

Dougala, tarzając się z nim po jedwabistym dywanie, potem zbliżyła się do niego jak morska

228

fala i ogarnęła go sobą. Namiętność rozkołysała ich jak morze, narastała, pieniąc się i

wypiętrzając, aż w chwili, kiedy ją sobą wypełnił, zadziałał czar i stopili się razem w jedno.

- Tędy - wyszeptała i pociągnęła go za rękę. Meg miała znowu na sobie kompletny strój,

krynolina szeleściła i kołysała się, delikatnie ocierając się o okryte spodniami nogi

podążającego za nią Dougala.

Wprowadziła go do niewielkiego gabinetu, sąsiadującego z przestronną biblioteką,

przytulnego, wyłożonego ciemną, lśniącą drewnianą boazerią, z dużym mahoniowym

biurkiem, skórzanymi fotelami koloru sherry i dywanami w odcieniach czerwieni i złota. Na

półkach od podłogi po sufit poupychano pełno książek. Kominek był zimny i ciemny, lecz

cały pokój tchnął męską elegancją, w której było aż nadto ognia i charakteru.

- To był gabinet mojego dziadka - wyjaśniła Meg. - Lubił ten pokój najbardziej ze wszystkich

na zamku; zresztą w pozostałych swoich domach też.

Podeszła do niewielkiej szafki, bogato zdobionej czarną laką i złotem, i otworzywszy

drzwiczki wyjęła pięknie inkrustowaną szkatułkę. Postawiła ją na biurku i otworzyła, a wtedy

z wnętrza wypłynął egzotyczny zapach sandałowego drewna. Meg wyjęła ze szkatułki dwa

grube pliki listów, przewiązanych białą wstążeczką.

- Jak tylko zostałam dziedziczką dziadka i przyjechałam na zamek Strathlin, by tu zamieszkać

- ciągnęła - zaczęliśmy szperać z panem Hamiltonem po gabinecie w poszukiwaniu pewnych

ważnych dokumentów. I wtedy znalazłam to.

-Musiał je przysłać ktoś bardzo wyjątkowy, że zostały tu przechowane - powiedział Dougal.

- One są wszystkie ode mnie - szepnęła. - Pisywałam do dziadka przez lata. Odwiedzałam go

każdej zimy na kilka tygodni. Większość tego czasu spędzałam z nauczycielami. Mój dziadek

był już wtedy wdowcem, a jego synowie dorośli. Przywoziła mnie do niego z wizytą moja

matka, jego jedyna córka.

Przypomniał sobie, co mówiła o swoich rodzicach.

- Wydawało mi się, że lord Strathlin nie aprobował jej małżeństwa z hebrydyjskim rybakiem.

- Nie aprobował, ale ona pozostała lojalną córką i mimo wszystko przyjeżdżała do niego,

zabierając mnie ze sobą. Kiedy odeszła, przez kilka lat przyjeżdżałam do Strathlin sama,

dopóki mój dziadek żył. I pisałam do niego często.

Podniosła paczuszkę listów i, nie rozwiązując wstążeczek, rozłożyła je jak wachlarz.

- Opowiadałam mu w nich o Caransay - mówiła. - Opisywałam wyspę i kwiaty na machair,

muszle na plaży, ptaki i foki na Sgeir Caran. Pisałam o pływaniu łodzią i łowieniu ryb z

dziadkiem Norrie, i o tym jak bawiłam się na plażach i pływałam w morzu, jak wspinałam się

229

na pagórki i na cypei I rysowałam dla niego, bardzo dużo rysowałam. - Dotknęła pakieciku. -

To wszystko jest tutaj.

Dougal poczuł zdumienie, uświadomiwszy sobie, jakie to dla niej ważne.

- Twoje szkicowniki miały swój początek w tych dziecin

nych listach - zrozumiał. Przytaknęła.

- Nigdy mi nie odpisywał. Przychodziło tylko od niego rok w rok zaproszenie, żebym

przyjechała do zamku Strathlin. Miałam tam pobierać nauki, dopasowywano też na mnie

nową garderobę. Poza tym nigdy nie pisał, nigdy słowem nie wspomniał

o listach, które wysyłałam. Ale mimo to wysyłałam je często.

- Musiał wysoko ocenić twoją lojalność - zauważył Dougal. I cieszyć się, wiedząc, że jesteś

do niego przywiązana.

Zgodziła się.

- Chociaż był szorstki w obejściu, kochałam go. I było mi go żal - dodała. - Wydawało mi się,

że czuje się tu samotny. Nie rozumiałam wtedy, ile miał pracy przy budowie swojego

imperium spedycyjnego i bankowego. Byłam dzieckiem i prawie nic nie wiedziałam o Banku

Mathesona.

Obeszła wielkie mahoniowe biurko, przesuwając po nim palcami.

- Siedział tu i pracował, i nie zwracał na mnie uwagi, kiedy przebywałam na zamku. Matka

przyprowadzała mnie jako malutką dziewczynkę, żebym z nim porozmawiała, a wtedy

opowiadałam mu o szczeniaczkach z Caransay albo pokazywałam moje rysunki. Dziadek

pisał albo czytał, a ja paplałam. A potem mówił mi, żebym już sobie poszła.

Wzruszyła ramionami.

- Myślałam, że mnie nie kocha, że toleruje mnie z obowiązku, zwłaszcza po śmierci matki.

- Ale potem wszystko ci zostawił. Jego synowie zmarli. Nie

został nikt inny z rodu, komu mógłby majątek zapisać? Potrząsnęła głową.

- Oprócz nas byli już tylko kuzyni. A on mianował swoją dziedziczką mnie. Nawet o tym nie

wiedziałam. Lecz kiedy przyjechałam, żeby tu zamieszkać, już po jego śmierci, odkryłam tę

szkatułkę.

Dougal pokiwał głową.

- Zachował twoje listy.

- Co do jednego, wszystkie, które napisałam. Każdy rysunek, który mu przysłałam.

- Bardzo cię kochał. Może po prostu nie potrafił wtedy uzewnętrznić swoich uczuć, więc

zostawił ci wszystko, co miał.

230

Pokiwała głową, schowała z powrotem listy do szkatułki i zamknęła ją w szafce.

- Odczytali testament i powiedzieli mi, że to niemal dwa miliony funtów, a do tego jeszcze

tytuł, nieruchomości i prawa własności do banku, chociaż bez głosu decydującego.

- Zdumiewające - skomentował Dougal.

- Mnie się to wydawało niezrozumiałe. Nie chciałam tego majątku. Pomstowałam przeciw

testamentowi, płakałam, na początku odmówiłam. Chciałam zostać na Caransay, bo to był

mój dom. Ale testamentu nie dało się obalić. Nie miałam wyboru, bo gdybym spadku nie

przyjęła, przeszedłby pod zarząd banku, a ten piękny dom i wszystkie inne stałyby się

niedostępne dla potomków lorda Strathlina. Miałam odziedziczyć wszystko, łącznie z

tytułem, sprawę można było stosunkowo łatwo przeprowadzić w Szkocji. Tyle się przez te

pierwsze lata musiałam nauczyć. Na szczęście pani Shaw została moją nauczycielką i

towarzyszką, podobnie jak pani Berry, która była moją guwernantką, kiedy jako dziecko

przyjeżdżałam do Strathlin.

- Ach, pani Berry. Dama, która tak lubi pływać. - Uśmiechnął się lekko.

- A bankierzy i adwokaci okazali się zacnymi ludźmi. Dobrze byli do mnie nastawieni,

chociaż niezbyt przyzwyczajeni do kontaktów z młodymi kobietami spoza własnej rodziny.

Honorowali życzenia lorda Strathlina i wprowadzali mnie w obowiązki jak dziecko, które

musi nauczyć się chodzić. Wszyscy, łącznie - dodała - z sir Frederickiem.

Dougal kiwnął głową i się zachmurzył.

- Wspomniałaś już wcześniej, że był ci pomocny.

Przytaknęła, odwróciła się twarzą do okna. W jasnym, popołudniowym świetle wyraźnie

widać było głębokie zmarszczki na jej czole.

- Moje babki na Caransay wierzą, że to dziedzictwo spadło na mnie dzięki... czarom -

powiedziała. - Dzięki nocy, którą spędziliśmy razem na skale.

-Była ona czarodziejska, to prawda - wyszeptał. Potem uświadomił sobie, że coś musi ją

straszliwie niepokoić, bo trzymała się sztywno, a oczy jej pociemniały jak niebieskozielone

morze przed sztormem.

- W legendzie - ciągnęła - kelpie ze Sgeir Caran przychodzi na tę morską skałę po młodą

żonę. I obdarowuje swoją łaską ją oraz Caransay... - Urwała, odwróciła się twarzą do niego,

oczy jej rozszerzyły się w udręce. Widywał u niej ten wyraz, kiedy była czymś bardzo

zmartwiona.

- O co chodzi, kochana? - wyciągnął rękę, by pogładzić ją po

231

włosach. Po tym, jak się kochali, zwinęła je w luźny kok i okryła siatką, ale kilka niesfornych

pasemek wymknęło się na swobodę. - Można by niemal uwierzyć, że w tej legendzie jest

ziarno prawdy.

Przytaknęła.

- Po spędzonej z tobą na morskiej skale nocy spadło na mnie ‘wielkie szczęście, tak jak

przepowiadała legenda - wyszeptała. -Chociaż naprawdę nie przyszedł do ciebie kelpie-dodał

z lekkim rozbawieniem Dougal.

Meg nie odpowiedziała uśmiechem, była nadal tak poważna, że poczuł się zdezorientowany.

- Moje babki wierzą, że przyszedł. I... mają powody, by tak mówić. Dougalu, muszę ci coś

pokazać.

Wsunęła palec pod malutki dekolt kraciastego stanika sukni i wyciągnęła krótki złoty

łańcuszek, z którego zwisał medalion. Bez słowa pstryknęła zameczkiem. Rozchyliły się dwie

bliźniacze owalne ramki.

Dougal zobaczył zrobiony z nitek i złotych i brązowych włosów pierścionek, który uplotła

tamtego ranka, a obok maleńki portrecik jasnowłosego niemowlęcia. Jego słodka buzia

przypominała rysy Meg. Pomyślał, że musi to być jej własny portrecik z dzieciństwa, może

zamówiony przez matkę.

- Tak - powiedział, głos mu się zrobił ochrypły, niski. - Pierścionek, wiem. - Wyciągnął swój

kieszonkowy zegarek i otworzył skrytkę. Fałszywą kopertę zakrywało od spodu cienkie szkło.

Podał zegarek Meg, która cicho krzyknęła.

Pod szklanym kółeczkiem leżał jego pierścionek, ten, który dla niego uplotła i wsunęła mu na

palec, kiedy spał.

- Nosiłem go ze sobą wszędzie - ciągnął. - Nic innego mi po tobie nie zostało, tyle lat... a

przez cały ten czas nie byłem pewien, czy istniejesz. Miałem to, pierścionek był czymś

realnym, ale podejrzewałem, że może uprzędła tę nić z czarów jakaś boginka.

- Podczas gdy ja zawsze wiedziałam, że byłeś prawdziwy. Aż nadto prawdziwy - szepnęła

Meg. - Ale moje babki sądziły, że przyszedł do mnie kelpie z rafy. Wciąż w to wierzą.

Wierzą, że... że tamtej nocy zostaliśmy małżeństwem i że dowodzi tego ten pierścionek. I... -

Urwała, popatrzyła na niego, oczy miała błyszczące i udręczone.

-1 co? Jaki jeszcze mogą mieć dowód? - Byłby się uśmiechnął, gdyby nie jej poważny nastrój.

232

- Powiadają, że jeżeli kelpie z morza będzie niezwykle z żony zadowolony, obdarzy ją

wielkim szczęściem - powiedziała, obracając w palcach medalion z pierścionkiem i portretem

- i że da jej dziecko.

Dougal zmarszczył brwi, skonfundowany.

- Ale ty... przecież ty nie... ty nie jesteś...

Podniosła na niego oczy.

- Jestem.

Chwycił ją za ramiona.

-C o ty mówisz? Co chcesz powiedzieć? Po tamtej nocy

przyszło dziecko? Nasze dziecko? Kiwnęła głową, łzy napłynęły jej do oczu, kilka przelało

się na policzki. - Na miłość boską, kobieto! - Miał nią ochotę potrząsnąć. -Powiedz mi!

- Iain - wyszeptała. - To jest... Iain.

-Mój Boże - wyszeptał. - Jak mogłaś mi o tym nie powie* dzieć! - Teraz już prawie krzyczał.

Cofnął się o krok, wsunął gwałtownie palce we włosy, odwrócił się do niej plecami,

osłupiały. - Iain?

Przytaknęła, dolna warga jej drżała.

- Trzymałam to w tajemnicy przez całe lata, chociaż wiedziałam, że muszę ci kiedyś

powiedzieć, ale... nie potrafiłam, dopóki nie przekonałam się, że mogę ci zaufać i że nie

zechcesz mi go odebrać.

Dougal wpatrywał się w nią z natężeniem, nie całkiem pewien, co właściwie czuje... gniew,

radość, wciąż jeszcze oszołomienie...

- Dobry Boże. Nigdy bym czegoś takiego nie zrobił.

- Teraz to wiem. Wcześniej nie wiedziałam.

- To prawda. - Potarł z namysłem czoło. - Kto o tym wie?

- Bardzo niewiele osób. Moi dziadkowie na Caransay i oczy

wiście Fergus. - Urwała. -1 jeszcze... sir Frederick. Dougal poczuł, że przechodzi go zimny

dreszcz.

- Sir Frederick?

Przytaknęła.

233

- Udało mu się jakoś wyciągnąć tę wiadomość od lekarza, który opiekował się mną w

pierwszych miesiącach. Frederick powiedział mi, że wie, i że rozgłosi wszem i wobec, że

mam nieślubne dziecko, które chowa się u przybranej rodziny na Caransay. Więc ja...

- Więc przyrzekłaś go poślubić - dokończył za nią. - Co za skończony łajdak - wymamrotał

pod nosem. Oczy Meg gwałtownie wezbrały łzami. Zacisnęła mocno powieki i opuściła

głowę.

-Dougalu, tak cię przepraszam - wyszeptała. - Od samego początku... ja... spaprałam całą

sprawę.

- Cicho. - Dał dwa kroki i wziął ją w ramiona. - Cicho, moja śliczna - wyszeptał. - Kiedy

pomyślę, że zostałaś z tym sama... że urodziłaś dziecko, nie znając jego ojca, zły jestem na

siebie, że pozwoliłem, by tak się z tobą działo. Ale teraz, kiedy mi już powiedziałaś, możemy

to łatwo naprawić.

-Jak... jak to? - przełknęła z trudem.

- No cóż, myślę, że powinienem się z tobą ożenić - wyszeptał z wargami wtulonymi w

miękkie włosy na czubku głowy Meg. - Nie widzę, jak moglibyśmy tego uniknąć.

Meg na wpół się roześmiała, na wpół zaszlochała.

- Ale co z sir Frederickiem?

Trzymał ją jeszcze przez chwilę w ramionach i się zastanawiał. Potem nagle spłynęło na

niego olśnienie.

- Ależ pani Stewart - powiedział z radosnym uniesieniem, odsuwając się nieco, by na nią

popatrzeć - przecież jesteśmy małżeństwem od siedmiu lat!

Meg patrzyła na niego szeroko otwartymi oczami.

- My... och! Te pierścionki! - Pokiwała głową. - Moje babki obstają, że w Szkocji zgodnie z

tradycją można w taki nieoficjalny sposób zawrzeć małżeństwo.

- Ja również o tym słyszałem - potwierdził. - O ile dobrze pamiętam, para musi wyznać sobie

miłość i wymienić się pierścionkami, i wtedy wszyscy uważają, że się pobrali, choć nie

przysłużył im się w tej sprawie nikt z duchownych ani żaden świadek.

- Ale my nie wyznaliśmy sobie miłości.

- Madam, coś mi się zdaje, że wyznaliśmy. - Pochylił się, by ją pocałować. - A dowodem jest

Iain.

- Byłbyś skłonny coś takiego powiedzieć sir Frederickowi?

234

- 2 rozkoszą. - Przyciągnął ją bliżej do siebie. I nagle gwałtownie zaczerpnął powietrza, bo

sobie coś przypomniał. Meg odchyliła się, by na niego spojrzeć. - Pociąg - syknął. -

Zapomniałem. Muszę zdążyć na pociąg. - Puścił ją, ujął za rękę i pociągnął do drzwi.

- Dougalu, chyba teraz możesz sobie dać spokój z tym pociągiem - zaprotestowała Meg. -

Pojedziesz następnym.

- Nie - powiedział stanowczo, przechodząc z nią przez próg. -Umówiłem się, że jutro rano

będę na Sgeir Caran. Mają się tam zebrać członkowie Komisji Northern Lighthouse oraz

kilku inwestorów.

- Zostań na noc - prosiła. - Pojedziesz rannym pociągiem.

- Muszę jechać. - Urwał i popatrzył na nią. - Będzie wśród nich sir Frederick Matheson.

- Dobry Boże - szepnęła. - Iain jest na Caransay, a Frederick w tej chwili nienawidzi i ciebie, i

mnie!

- Dokładnie coś takiego sobie właśnie pomyślałem - wymamrotał ponuro. Wyszli razem z

biblioteki.

- Jadę z tobą - powiedziała z naciskiem Meg.

- Nie. Zostań tutaj. Pozwól, żebym ja się tym zajął.

- Jadę z tobą. Panie Hamilton! - zawołała, kiedy wyszli na korytarz. - Panie Hamilton! Pani

Shaw!

- Nie, Meg. - Dougal okręcił ją twarzą do siebie. - Ten człowiek może okazać się bardzo

niebezpieczny. Nie pozwolę ci pojechać!

- Nie pozwolisz mi? - Popatrzyła na niego z oburzeniem.

- Nie chcę, żebyś jechała - poprawił się przez zaciśnięte zęby.

Otworzyły się boczne drzwi i w holu pojawił się Guy Hamilton, a pani Shaw tuż za nim.

- Madam, co się dzieje?

- Potrzebuję biletu na pociąg z Edynburga do Glasgow - powiedziała Meg.-I, Angelo, jeśli

pani tak dobra, będzie mi potrzebna torba z ubraniami i peleryna, i różne drobiazgi na podróż

pociągiem. Och, niechże się pani pospieszy! - Pani Shaw kiwnęła głową, chwyciła spódnicę

w dłonie i popędziła na górę po schodach, a Guy prawie biegiem ruszył do biblioteki.

- Kupisz bilet, kiedy przyjedziemy na stację Waverley - bur

czał Dougał. - A ubierzesz się w coś, co ci będzie mogła babka pożyczyć. Jest późno, musimy

już jechać.

235

- Nie mam żadnej gotówki. Finansami para się pan Hamilton.

- Sam zapłacę za ten zatracony bilet - mruknął Dougal.

- I to on zajmuje się stroną organizacyjną wszystkich moich podróży. Poza tym muszą nam

podstawić powóz - wołała Meg przez ramię, bo Dougal już ciągnął ją do drzwi.

- Możemy stąd odjechać twoim powozem, ale ja już nająłem powóz na drogę z Glasgow do

Oban i załatwiłem całą resztę. Będziesz musiała towarzyszyć mi w podróży, chyba jako moja

żona.

- Chyba mi to bardzo odpowiada. - Podniosła na niego oczy.

- Dobrze. Oto i pani Shaw - powiedział, widząc, że młoda kobieta zbiega na dół po schodach

z gobelinową torbą w ręku. Z torby wystawało coś bawełnianego i koronkowego. Dougal

doskoczył do Angeli, z wyrazami wdzięczności odebrał od niej torbę i popędził do wejścia,

przy którym czekała Meg.

Z cieni wychynął kamerdyner, żeby otworzyć przed nimi drzwi, a z biblioteki wypadł Guy z

portfelem w ręce. Wcisnął go Meg w dłonie.

- Myślę, że to wystarczy na podróż, madam - powiedział. -Jeśli będzie pani potrzebowała

więcej... - Ja zajmę się jej wydatkami - wpadł mu w słowo Dougal. -Dziękuję bardzo, do

widzenia.

Meg objęła panią Shaw, która udrapowała jej na ramionach krótką pelerynę, pomogła

zawiązać niewielki kapelusik na głowie i nałożyć szare giemzowe rękawiczki.

- Madam, będzie pani potrzebna eskorta - niepokoiła się pani Shaw. -Już zbieram swoje

rzeczy.

- Mam eskortę. Pan Stewart... jest moim mężem.

- Co takiego? - Hamilton i pani Shaw wpatrywali się w nią osłupiali. - Kiedy?

- Jesteśmy po ślubie - zapewniła ich Meg z płonącymi policzkami - i to od bardzo dawna. -

Podniosła oczy na Dougala, który się uśmiechał. - Bardzo dobrze dochowaliśmy tajemnicy.

- Niezwykle dobrze - mruknął, chmurząc się, Hamilton.

-Jak tylko wrócimy z Wysp, odnowimy uroczyście nasze ślubowanie - dodał Dougal.

- Żegnajcie - zdążyła jeszcze zawołać Meg, bo Dougal już

ciągnął ją na próg. Angela, sekretarz i kamerdyner wpatrywali się w nich z otwartymi ustami.

Przechodząc pospiesznie przez dziedziniec w kierunku stajni, Dougal wziął Meg pod rękę.

- Mimo wszystko cieszę się, że ze mną jedziesz.

236

- Chcę tam być, kiedy każesz sir Frederickowi wytłumaczyć się ze wszystkich niegodziwych

plotek, jakie zamierza rozgłaszać.

- Ja miałem na myśli wielogodzinną podróż, jaka nas czeka, podczas której opowiesz mi

wszystko o minionych siedmiu latach - sprostował, nie zwalniając kroku. - Chcę dowiedzieć

się

o narodzinach Iaina. Chcę usłyszeć wszystko: jakim był niemowlęciem, co robił jako malutki

chłopczyk. Co mówił, czym się zajmował. Chcę dowiedzieć się wszystkiego, co mnie

ominęło, kiedy nasz syn rósł.

Meg objęła go w pasie, a on otoczył ręką jej ramiona i przytulił żonę do siebie.

- A teraz się spieszmy - powiedział, kiedy stangret wyprowadzał powóz z powozowni - i

jedźmy na poszukiwanie naszego syna.

22

-Aż na twardą działkę, powiadacie - mruknął Norrie. A przecież dopiero co przyjechaliście z

Tobermory. - Mówiąc to obsługiwał ster rybackiej łodzi. Żagiel był szeroko rozpostarty, a

mocny wiatr popychał ich w kierunku rafy Caran.

- Tak, Norrie MacNeill, prosto na twardą działkę - potwierdził Dougal. - Muszę się

natychmiast dostać na skałę, ale chciałbym, żeby zabrał pan Meg z powrotem ze sobą na

Caransay.

- Pójdę z tobą - zaprotestowała Meg stanowczo, pochylając się ku mężowi, i mocno zacisnęła

palce na zapiętym na guziki

kołnierzu krótkiej pelerynki. Jechali w kierunku Zachodnich Wysp najpierw pociągiem,

potem powozem. Podróż trwała tak długo, że zdążył zapaść zmrok, więc przenocowali z

Dougalem w hotelu w kurorcie Tighnabruaich, jako państwo Stewart. Wciąż jeszcze całym

sercem i ciałem wyczuwała słodycz spędzonych razem godzin, ale przekonanie, że muszą jak

najszybciej dotrzeć na Wyspy, pozostało niezmienne.

- Nie pójdziesz - sprzeciwił się Dougal.

Norrie uniósł brew.

- Tak sobie myślę, że wszyscy chcą się dziś dostać na twardą

działkę - wymamrotał. Meg wymieniła spojrzenia z Dougalem.

- Wszyscy?

237

- Kto jeszcze się tam udał? - zapytał ostro jej mąż.

- Do Muli przybił wczoraj parowiec - wyjaśnił Norrie - z grupą panów, ubranych od stóp do

głów na czarno. Nosili wysokie kapelusze i wyglądali jak kruki. Tak sobie myślę, że gotowi

byli ucztować na doczesnych szczątkach pana latarni.

- Całkiem możliwe - zgodził się z nim Dougal.

- Zatrzymali się na noc w Tobermory i popłynęli na skałę dziś rano. Sam ich tam widziałem.

Był z nimi ten, co jest właścicielem Guga, co przyjechał się z tobą zobaczyć, Margaret.

- Sir Frederick - wtrąciła pospiesznie Meg.

- Ten właśnie. Powiedział, że widział się z wami obojgiem na lądzie stałym i że Dougal

Stewart wie, że razem z pozostałymi panami mają tego dnia przeprowadzić inspekcję na

skale. I jeszcze, że pan przyjedzie później, panie Stewart. Dobrze się stało, że byłem akurat w

Tobermory, żeby odebrać pocztę z parowca, więc nie musieliście najmować obcej łodzi, żeby

was zabrała na twardą działkę - dodał praktycznie Norrie.

- Jadę z tobą na skałę - oświadczyła stanowczo Meg Dougalowi

- Nie, Meg - odpowiedział.

-Meg, dobrze słyszę? - zapytał łagodnie Norrie. Jego dłoń spoczywała na sterze. Uśmiechał

się lekko. - Tak sobie myślę, że jeżeli pan mówi do niej Meg, to jesteście teraz dobrymi

przyjaciółmi. - Niebieskie oczy rybaka błyszczały.

- Więcej niż dobrymi przyjaciółmi, sir - zapewnił Dougal. A ona nie jedzie na skałę.

- Jadę - upierała się Meg. - Muszę.

- No cóż, wszyscy chcą jechać na skałę. Ależ był szczęśliwy

mały Iain, kiedy sir Frederick pozwolił, żeby popłynął z nimi... Meg aż zatchnęło.

- Mają ze sobą Iaina?

- Co u diabła? - warknął Dougal.

- Ach, dziś rano malutki wybrał się do Tobermory ze mną, ale wracać chciał parowcem,

razem z innymi panami, więc wzięli ich ze sobą, jego i Fergusa. Sir Frederick powiedział, że

wszystko będzie w porządku i że możemy powierzyć mu opiekę nad malcem.

- Dzięki Bogu, że przynajmniej Fergus przy nim jest - wymamrotał Dougal.

-Jadę na skałę razem z tobą - oświadczyła ponownie Meg i popatrzyła na męża. - Bez dwóch

zdań.

238

- No dobrze - zgodził się Dougal i zmarszczył brwi, a Norrie sapnął, rozbawiony. Meg z ulgą

uświadomiła sobie, że dziadek nie podejrzewa Fredericka o zamiar wyrządzenia komuś

krzywdy.

Wyciągnęła rękę i mocno objęła palcami dłoń Dougala. Mąż odpowiedział jej silnym

uściskiem. Płynęli w milczeniu, słychać było tylko chlupot fal o burty łodzi, kiedy Norrie

obracał ster, by szybciej zostawić za sobą podwodne prądy.

Targana niepokojem Meg zaczerpnęła powietrza. Przed nimi wznosiła się groźna,

charakterystyczna, podługowata Sgeir Ca-ran. Podpłynęli bliżej i na szczycie skały zobaczyła

ciemne sylwetki mężczyzn. Widziała, jak się poruszają, ale nie potrafiła ich na taką odległość

rozpoznać.

Podpływali do Sgeir Caran od strony południowej. Jeszcze trochę i Norrie ujął wiosła, by

powoli i ostrożnie przeprowadzić łódź przez zdradziecką rafę. Skupił na tym zadaniu całą

uwagę i nikt w łodzi się nie odzywał. Woda przelewała się z sykiem pomiędzy ostrymi

iglicami i podwodnymi szpikulcami, tworząc potężne wiry i falując gwałtownie. Meg

przyglądała się temu przez chwilę, a potem popatrzyła niespokojnie na Dougala, który

uśmiechnął się do niej lekko i poważnie i uścisnął jej dłoń.

Wkrótce czarna bryła skały górowała już nad nimi, pogrążając w głębokim cieniu pomost i

kamienne schody. Norrie przycumował łódkę, która unosiła się i opadała, kołysana przez fale.

Po stopniach zeszło dwóch ludzi, by asystować przy wysiadaniu. Jednym z nich był Alan

Clarke.

- Witam! - zawołał serdecznie, służąc im pomocną dłonią, kiedy wychodzili na pomost. - Jak

miło panią znowu zobaczyć, panno MacNeill! Co za sympatyczna niespodzianka. - Odwrócił

się do Dougala. - W samą porę pan wrócił, sir.

- Wiem - powiedział Dougal, kiedy pięli się w górę po wyciętych w skale stopniach.

Towarzyszył im Norrie, który łagodnie, acz stanowczo odmówił powrotu na Caransay. Meg

zdała sobie sprawę, że przenikliwa spostrzegawczość dziadka i jego wrodzona ciekawość

wyczuliły go na niepokój trapiący ich oboje z Dougalem. - Jak słyszę, mamy gości.

- Tak, mamy - potwierdził od niechcenia Alan. - Ale oni to chcą tylko popatrzeć, co robimy.

Zamyślają zaproponować wsparcie finansowe i dla tej latarni, i dla późniejszych projektów,

dobrze więc, że przyjechali.

- Doprawdy? - Dougal odwrócił się, by spojrzeć na Meg, która się zachmurzyła.

- Chociaż nie najlepiej, że przyjechali w tym akurat momencie - ciągnął Alan.

239

- W jakim momencie? - zapytał Dougal. - Zakładam, że pracowaliście przy naprawach szkód

wynikłych z huraganu, jaki wiał tuż przed moim wyjazdem.

- Tak, sporo rupieci już uprzątnęliśmy i ponaprawialiśmy, co się dało. Odzyskaliśmy

wszystko poza jednym kamiennym blokiem, który zmyło do morza, a nawet na niego

założyliśmy uprząż z lin i będzie go można wyciągnąć. Mamy natomiast problem z samą

skałą, sir - wyjaśniał Alan. - Evan Mackenzie zszedł na głębinę, żeby po naszych działaniach

remontowych sprawdzić podłoże... bo podnosiliśmy też obrobione bloki kamienne, które

pospadały... i pod wodą odkrył pęknięcie.

- Co takiego!

- Tak, sir. Spora szczelina, wedle tego co powiada. Evan ucieszy się, że pan wrócił, podobnie

jak reszta ludzi. Doczekać się nie mógł, żeby zejść na głębinę, lepiej się tej szczelinie

przyjrzeć

i rozpocząć pomiary, bo trzeba będzie skałę w tym miejscu wzmocnić. Mam nadzieję, że

udało się panu odzyskać choć część funduszy. Przydadzą się nam. Evan sądzi, że nie obejdzie

się bez zbudowania podwodnego muru.

Dougal zaklął i zasypał Alana pytaniami. Dotarli na szczyt schodów. Silny podmuch wiatru

pchnął Meg i zatrzepotał jej peleryną i spódnicą.

Evan Mackenzie wykrzyknął słowa powitania i pospiesznie ruszył w ich kierunku,

równocześnie Dougal już biegł, by z nim porozmawiać, a Norrie, Alan i inni pracownicy

zebrali się wokół nich.

Meg odwróciła się i zobaczyła, że dookoła wykopu pod fundamenty przechadza się grupka

panów w ciemnych ubraniach i kapeluszach. Niektórzy w rękach trzymali laseczki, a wszyscy

wyglądali na tej morskiej skale całkiem nie na miejscu. Sir Frederick Matheson stał wśród

nich. W okrytej rękawiczką dłoni ściskał rączkę Iaina, chłopiec dreptał u jego boku.

- Iainie! - zawołała i pobiegła ku synkowi. Wiatr wydymał jej spódnicę. Zobaczywszy Meg,

chłopczyk wyrwał się Frederickowi i pędem rzucił na spotkanie. Chwyciła go w ramiona,

opadła na kolana, by go przytulić, serce tłukło jej się w piersiach jak szalone. Po chwili

wyprostowała się i zobaczyła zbliżającego się mężczyznę.

- Sir Frederick - powitała go chłodno.

- Ależ, lady Strathlin, cóż za uroczy obrazek. Czuję się jednak

zaskoczony, spotykając panią w tak niecywilizowanym miejscu. Meg dotknęła ramienia Iaina.

- Czy mogę zapytać, co pan tu robi, sir?

240

- Jestem zainteresowany przekazaniem pewnych środków na budowę tej latarni - odrzekł. -

Przyjechałem tu razem z kilkoma członkami Komisji Northern Lighthouse, którzy chcieli

zobaczyć, jak postępują prace przy latarni.

- Ależ, sir Fredericku - powiedziała ozięble Meg - o ile wiem, nie posiada pan żadnych

funduszy, które mógłby pan na budowę przeznaczyć. Przez ostatnie trzy lata pożyczał pan ode

mnie. To zastanawiające, dlaczego deklaruje pan finansowe poparcie na fundusz budowy

latarni morskich. Czyżby dysponował pan jakimś innym źródłem dochodów?

- No cóż, jeżeli mam być szczery, madam, to spodziewam się niedługo poślubić bardzo

zamożną baronową. I proszę tylko nie mówić mi, że zmieniła pani zdanie, Margaret.

Konsekwencje byłyby takie... przykre. - Tu uśmiechnął się i wyciągnął rękę, by położyć ją na

złotej główce Iaina.

Meg odciągnęła chłopca i zasłoniła go swą szeroką, f ałdzistą spódnicą.

- Nieodwołalnie zmieniłam zdanie - oświadczyła. - Nie poślubię pana, sir Fredericku. Prawdę

mówiąc, nie mogę nawet tego zrobić, ani teraz, ani w przyszłości. To niewykonalne.

Frederick spiorunował ją wzrokiem.

- Obiecała mi pani.

-T a dama jest już zamężna - wpadł mu w słowo Dougal, który szedł właśnie w ich stronę

wielkimi krokami. - Dzień dobry, sir Fredericku. - Uchylił kapelusza.

-C o takiego? - warknął sir Frederick. - Cóż za absurdalne stwierdzenie. A co pan może o tym

wiedzieć?

-Jestem jej mężem - wyjaśnił Dougal i odchylił łokieć, by Meg ze swobodną poufałością

mogła wsunąć mu dłoń na przedramię. Przechyliła przy tym wdzięcznie główkę na bok.

- A ja jestem jego żoną - powiedziała.

- To niemożliwe - mamrotał Frederick. - Zostawiłem was zaledwie kilka dni temu! Prawie się

nie znaliście.

- Pobraliśmy się przed laty - rzekł Dougal, spoglądając na Meg - wedle prostego

hebrydyjskiego obrządku. I na jakiś czas rozdzieliły nas pewne™ kontrowersje. Ale

szczęśliwie wszystkie kwestie sporne już rozwikłaliśmy.

- Ani myślę w to uwierzyć. Jeżeli zamierza pan oszczędzić tej damie kompromitacji, na którą

sobie zasłużyła, sir, takie wyjaśnienie nie wystarczy. Przypuszczam, że orientuje się pan,

czyje jest to dziecko.

241

- Tak, wszyscy wiemy, czyje jest to dziecko - wtrącił Norrie, podchodząc do nich. - Słuchaj,

chłopcze - zwrócił się do Iaina. Spójrz, tam stoi Fergus i szuka ciebie. Biegnij i zobacz, czego

chce. - Iain oddalił się pędem.

- Nie tak szybko - zawołała za nim odruchowo Meg. - Dzia

dek nie chciał powiedzieć: biegnij! - Ten chłopak - ciągnął Norrie, spoglądając na Fredericka

jest dzieckiem mojej wnuczki i jej męża, tego oto wspaniałego człowieka, pana Stewarta,

który przed kilku laty odwiedził naszą rafę i naszą wyspę. Wtedy się pobrali, jak panu

powiedziała Meg. Tak sobie myślę, że wszyscy mieszkańcy Caransay gotowi będą o tym

zaświadczyć.

Meg popatrzyła na dziadka i uśmiechnęła się przez łzy, które nagle napłynęły jej do oczu.

- Tak - powiedziała. - Wszyscy oni zaświadczą.

- Chociaż czekamy na jeszcze jedną uroczystość, podczas której odnowicie ślubowanie. -

Norrie spoglądał twardo na Meg i Dougala.

- To niedorzeczne - warknął Frederick. Odwrócił się do tłumu, jaki zgromadził się wokół

nich. Utworzyli go członkowie komisji i pracownicy, wśród których stali Alan i Evan. - To

jakiś absurd!

- Nie, to jest prawda - powiedziała Meg. - Znam mojego męża od bardzo dawna. Spotkaliśmy

się przed laty na tym właśnie miejscu. - Uśmiechnęła się do Dougala i mocniej przytuliła dłoń

do jego przedramienia.

- Nie mogliśmy wcześniej nikomu o tym powiedzieć - ciągnął Dougal. - Trzymaliśmy całą

sprawę w tajemnicy, bo sytuacja była niezręczna, dopóki nie zdecydowaliśmy się wytrwać w

małżeńskim stanie.

- Gratulacje, lady Strathlin - odezwał się Evan Mackenzie.

- Lady Strathlin! - wykrzyknął Alan Clarke. Dougal pochylił się i pospiesznie mu coś szeptem

wyjaśnił. Alan szeroko otwartymi oczami zagapił się na Meg.

Evan ukłonił się, baronowa podała mu rękę.

- Pani mąż to wspaniały człowiek i do tego szczęściarz - powiedział i ucałował jej okrytą

rękawiczką dłoń.

- Dziękuję panu, lordzie Glencarron. Jak miło znowu pana spotkać.

242

-1 panią również, madam - odrzekł półgłosem. - Meg, poznałem panią od pierwszej chwili -

dodał ciepło, wciąż pochylony nad jej dłonią. - Widziałem panią w zeszłym roku na koncercie

w Edynburgu i nigdy nie zapomniałem ślicznej lady Strathlin.

- Dziękuję, że zachował pan to dla siebie - szepnęła.

Evan puścił jej rękę.

- Przecież nie mogłem rujnować pani wakacji, prawda, milady? - Uśmiechnął się i odwrócił

do Dougala. - Obojętne, kiedy się państwo pobraliście, sir, mogę uczciwie powiedzieć, że

jestem zachwycony. A utrzymywana w tajemnicy wiadomość

o ślubie oraz dziecku... jeśli mam wierzyć własnym uszom?... po prostu oczaruje wszystkich,

którzy o niej usłyszą. Ze swej strony przy każdym, kto zechce wysłuchać mego zdania, będę

bez wahania wyrażał wprost z serca płynącą aprobatę dla tak romantycznego wydarzenia. -

Utkwił ostre spojrzenie w Mathesonie.

- Dziękuję panu - szepnęła Meg. - Dziękuję.

Wtedy Evan przeniósł spojrzenie na czarno ubranych, poważnych panów, którzy stali w

pobliżu. Większość z nich kiwała głowami i uśmiechała się albo półgłosem składała

gratulacje.

- Lord Glencarron? - zapytał ostro Frederick. - Syn i dziedzic hrabiego Kildonan?

- We własnej osobie - potwierdził Evan. - A pan jest...? - Matheson zabełkotał coś, a Meg ich

sobie przedstawiła. - Wydaje się, że na skutek małżeństwa tej damy czuje się pan nieco

zawiedziony, sir Fredericku, nie wątpię jednak, iż jest pan dżentelmenem, który z kurtuazją

potrafi przyjąć rozczarowanie.

Matheson wymamrotał coś pod nosem, a potem odwrócił się na pięcie i w towarzystwie kilku

członków komisji sztywno się oddalił.

Evan popatrzył na Dougala.

- Gotów jest pan, sir?

•- Tak - powiedział Dougal, a zwróciwszy się do Meg, dodał: -Zejdziemy pod wodę, żeby

obejrzeć ten najnowszy defekt w skale.

- Teraz? - zapytała. - Ale fale cały czas rosną.

- Tylko na kilka minut - uspokajał ją Dougal. - Muszę zobaczyć szczelinę na własne oczy.

Dopiero wtedy będziemy mogli podjąć decyzję, czy w ogóle da się coś z uszkodzeniem

zrobić, a jeżeli tak, to co. Wrócę niedługo, kochana - dodał. - Tam na dole możemy

243

bezpiecznie pozostawać tylko przez jakieś dziesięć minut. Wiesz sama. Dla Iaina to nasze

nurkowanie może okazać się całkiem interesujące. Jeżeli go tu przyślesz, pokażemy mu całe

wyposażenie, kiedy będziemy się przygotowywali.

Kiwnęła głową i patrzyła, jak odchodzi z Evanem. Zmarszczyła brwi, ściskało ją w dołku,

poczucie grozy narastało.

Przecież wyglądało na to, że cała sprawa z Frederickiem się wyjaśniła, że bankier nie może

jej już niczym zagrozić. Wiadomość o małżeństwie z Dougalem położyła kres jego żądaniom

i kombinacjom.

Nie ma się czym martwić, powtarzała sobie.

Wiatr szarpnął mocniej jej spódnicą. Meg popatrzyła na morze i zobaczyła, jak wzburzone i

nieprzejrzyste stały się fale. Daleko na zachodzie niebo poszarzało i nabrzmiało chmurami.

I nagle zrozumiała, co ją niepokoi.

Okryte rękawicami dłonie Dougala ostrożnie spoczęły na . obłym zboczu skały i przesuwały

się po nim, podążając za

ukształtowaniem kamienia. Woda była mniej przejrzysta

i mniej spokojna, niż by sobie przy takiej pracy życzył, ałe wi

dział wystarczająco dobrze, by ocenić rozmiary pęknięcia.

Evan wskazał fragment podłoża, interesujący Dougala, a ten się tam skierował. Kroczył

niezdarnie, jego ruchy przypominały dziwny, powolny taniec w rytm klikania i posykiwania

powietrza, które napływało i wypływało przez zawory w hełmie.

Niedaleko od mężczyzn dwie platformy, na których opuścili się na głębinę, uderzały

rytmicznie o podwodny pagór. Wyżej na zboczu tkwił pojedynczy obrobiony blok kamienny,

który podczas sztormu stoczył się do morza. Brygada obwiązała blok linami, teraz czekał

tylko, by wydźwignięto go z powrotem na powierzchnię. Dougal uświadomił sobie, jak wiele

pracy wykonała załoga pod jego nieobecność. Wysoko sobie to cenił.

Odwrócił się znowu, by zbadać powierzchnię skały, i wkrótce zobaczył długą, czarną

szczelinę. Rozszczepiała skałę od punktu położonego sporo ponad jego głową aż do samego

dna, które było tutaj nierówne i sfalowane podobnie jak pagórkowata ziemia na wyspach.

Wspięli się razem z Evanem po pochyłości i znaleźli się niezbyt głęboko pod powierzchnią.

Dougal wyraźnie widział ciemną bryłę wznoszącej się nad wodę Sgeir Caran oraz jedną czy

dwie łódki rozkołysane na szybko sunących falach. Ruch fal stał się dużo gwałtowniejszy.

Uznał, że nie będzie można zostać tu na dole długo.

244

Z płóciennej torby, którą miał u pasa, wyjął taśmę mierniczą z nasyconego olejem materiału, i

rozciągnął ją nad pęknięciem. Przesuwał dłoń za dłonią po skale i udało mu się oszacować

długość szczeliny, chociaż mimo ciężkiego kombinezonu i balastu szarpały nim podwodne

prądy. Wsunął w pęknięcie rękę i stwierdził, że zagłębiła się ona niemal po ramię. Kilka

małych rybek wypłynęło na zewnątrz, odpędził je machnięciem dłoni.

Obrócił się w stronę Evana i gestami zwrócił jego uwagę na siebie. Na przemian unosząc się i

opadając, Mackenzie zmierzył razem z Dougalem pęknięcie, a potem dał sygnał, że powinni

wracać na powierzchnię.

- Dougalu - dobiegł ich przez wąż komunikacyjny głos Alana Clarke’a, zdumiewająco

wyraźny po przebyciu tak długiej drogi.

- Słyszę - odpowiedział Stewart. - Tu na dole wszystko w porządku. A na górze?

- Na zachodzie zbiera się na burzę. Dotrze do nas za godzinę albo nieco później, powiada

Norrie, ale wieje mocno i fale się podniosły. Wracajcie. Przygotowujemy się do powrotu na

Caransay.

- Dobrze, Alanie - potwierdził Dougal. -Jedziemy na górę.

Stewart pokazał palcem w stronę powierzchni, a Mackenzie przytaknął na znak, że go

rozumie. Podeszli powoli do drewnianych, zwisających w pobliżu platform. Dougal wstąpił

na pokład i szarpnął trzy razy za sznur, by dać znać obsłudze, że jest gotów. Potem mocno

zacisnął palce na linach.

Po chwili poczuł, że obsługa zaczęła podciągać platformę do góry. Nie wypuszczając lin,

inżynier zerknął w dół i zobaczył, że Evan wchodzi na drugą platformę.

W pobliżu przetoczyła się potężna fala. Poderwała platformę Dougala i trzasnęła nią o

szeroką ścianę skały z taką mocą, że niewiele brakowało, a byłby spadł z drewnianego

pokładu. Utrzymał się jednak - by zachować równowagę, ugiął kolana. Potem wyciągnął

nogę, odepchnął od skały platformę, która się zaklinowała, i poczuł, że znowu powoli się

wznosi do góry.

Obsługa bębnów na wszelki wypadek dosyć często przerywała podróż nurków na

powierzchnię. Kiedy ponownie zatrzymali Dougala, uczepił się lin i powoli, głęboko

oddychał, dając

płucom czas, by zaadaptowały się do zmienionego ciśnienia. Platforma szarpnęła i znowu

zaczęła się poruszać. Następna fala rzuciła nią o skałę z taką siłą, że stopy Stewarta

ześlizgnęły się z desek.

245

Wdrapał się z powrotem po skalistym zboczu, oddychając przy tym jak najstaranniej i jak

najuważniej, chwycił za linę i próbował wejść na umykający spod nóg pokład. Widząc, że

Evan powoli mija go w drodze na powierzchnię, wykonał gest, mający uspokoić przyjaciela i

pokazać mu, że nic się nie stało.

Wszystko będzie dobrze, powiedział sobie, o ile zdoła wrócić na platformę, która - oparta

chybotliwie o strome zbocze, miotana masami kłębiącej się naokoło wody - podskakiwała jak

narowisty koń. Jeszcze kilka chwil i udało mu się wdrapać na pokład. Szarpnął znowu za linę,

dając sygnał, że można go wciągać na górę.

Nagle rozległ się narastający grzmiący huk i wszystko się wokół zatrzęsło. Inżynier podniósł

wzrok i zobaczył, że obwiązany linami kamienny blok zerwał się z uwięzi i powoli zaczyna

zsuwać się po skalistym zboczu. Skoczył na skraj platformy, starając się rozkołysać ją

własnym ciężarem i usunąć z drogi przelatującego głazu, ale ten zahaczył o liny i wyrwał mu

pokład spod stóp.

Czterotonowy blok granitu zatrzymał się ze zgrzytem. Niewiele brakowało, żeby w Dougala

trafił, bo przeleciał tuż obok jego ramienia i kolana. Podniosła się chmura szlamu i piachu,

woda zmętniała tak, że zrobiło się ciemno jak o północy. Dougal wyczuwał obecność

olbrzyma tuż przed sobą. Monstrualny głaz ominął go o kilka cali. Cały rozdygotany

odetchnął z ulgą, a potem odepchnął się nogami, by obok głazu przepłynąć.

I okazało się, że nie może się ruszyć. Skraj granitowego bloku przygniótł gruby czubek

ołowianego buta.

23

Wiatr przybierał na sile, wydymał pelerynkę Meg i trzepotał wstążkami kapelusika. Chmury

na zachodzie zgęstniały w ciemną, lepką, kipiącą masę.

- Tak sobie myślę, że ten sztorm doleci do nas, zanim noc zapadnie - powiedział stojący obok

Norrie. Jego wnuczka przytaknęła, nie była w stanie otrząsnąć się z dręczącego ją lęku.

-Och , dzięki Bogu, już wracają-powiedziała, widząc, jak obsługa krząta się na skraju klifu, z

którego opuszczano platformy do nurkowania. Razem z Norriem podbiegła do żelaznej

poręczy osadzonej w skale nad urwiskiem i popatrzyła w dół.

Z wody gwałtownie wynurzył się jeden z nurków, uczepiony lin platformy. Obsługa

wciągnęła go na górę. Kiedy Alan razem z pomocnikami odkręcali śruby, mocujące hełm do

szerokiego mosiężnego kołnierza, nurek gwałtownie gestykulował.

Z hełmu wychynęła głowa Evana. Meg widziała, jak ciężko chwyta powietrze.

- Dougal - wydyszał Mackenzie. - Utknął! Oberwał się ten wielki kamień.

- O mój Boże! - Meg rzuciła się do przodu. - Dougal... czy stała mu się jakaś krzywda?

246

- Nie widziałem. Nie potrafię powiedzieć - powiedział Evan. Alan podbiegł do rury

komunikacyjnej i przytknął lejek do ust.

-Dougal! Dougalu, jesteś tam? - Przycisnął wylot do ucha w oczekiwaniu na odpowiedź,

potem kiwnął głową do reszty zebranych, by dać im znać, że coś słyszy. - Mówi, że

przygniotło mu stopę - powiedział po chwili. - Nic mu nie jest, ale nie może się wydostać.

- Co z wężami? - warknął Evan.

- Są drożne i na razie w porządku, chociaż dostały się mię

dzy stok a kamień - odpowiedział Alan. Mackenzie odebrał hełm od mężczyzny, który go

trzymał.

- Schodzę z powrotem na dół.

- Ryzykujesz życie - przestrzegł go Alan. - Twoje płuca nie wytrzymają takiej huśtawki

ciśnień. Niech zejdzie ktoś inny.

- Na przykład kto? - warknął Evan. - Nikt poza Dougalem, tobą, Alanie, i mną nie został

przeszkolony, jak używać tego ekwipunku. A wszyscy wiemy, że od czasu, kiedy kilka lat

temu niemal porwał was z Dougalem sztorm, nabawiłeś się lęku przed wodą.

Alan wpatrywał się w niego twardo.

- Zejdę na głębinę - powiedział.

- Mam już na sobie kombinezon - zwrócił mu uwagę Evan, znowu założył hełm i gestem

pokazał obsłudze, że ma go przyśrubować. W kilka sekund był gotów i już czekał na

platformie, którą szybko opuszczono do wody.

Alan podniesionym głosem wydawał rozkazy obsłudze pomp powietrznych i bębnów z

wężami.

- Poluzujcie Dougalowi przewody, ile się da, i utrzymujcie równomierny przepływ powietrza

- przypomniał im, chociaż byli wykwalifikowanymi pracownikami i już sami robili to, co

trzeba. - No, dobrze. - Powiedział coś znowu do lejka, potem wysłuchał odpowiedzi Dougala.

Meg nie była w stanie ustać spokojnie. Chodziła tam i z powrotem i przyglądała się, jak

platforma opada pod wodę. Wiatr trzepotał jej spódnicą. Zawróciła i znalazła się twarzą w

twarz z sir Frederickiem. Chwycił ją za łokieć.

- Czego pan chce? - warknęła. - Proszę mnie puścić.

- Proszę się odsunąć od brzegu - powiedział. - Tu nie jest bezpiecznie.

247

- Niech mnie pan zostawi. - Wyrwała mu rękę i znowu ruszyła przed siebie.

- Chciałbym pomóc - wyjaśnił bankier.

-Jakoś mi trudno w to uwierzyć - odrzekła. - Proszę nie podchodzić zbyt blisko do obsługi i

pozwolić im robić to, co zrobić muszą.

-Ni e jestem tak nieczuły, jak wydaje się pani sądzić - zapewnił Frederick. - Martwi mnie to,

że tak mylnie panią oceniłem, a rozpaczliwie ją kochając, zachowałem się niewłaściwie.

- Niewłaściwie! - Meg aż zatchnęło. -1 raczej nie nazwałabym pańskich uczuć miłością.

- Przepraszam za moje zachowanie. Przyznaję, że źle myślałem o Stewarcie, teraz jednak

inżynier ma kłopoty i chcę mu pomóc.

Meg, która przez cały czas chodziła tam i z powrotem, przystanęła i spojrzała na niego

nieufnie. Do rozmawiających podszedł Norrie.

-Jeżeli zmienił pan zdanie, proszę dowiedzieć się, czy nie mógłby pan pomóc przy korbach

albo wielokrążkach - powiedział. -1 proszę zostawić moją wnuczkę w spokoju.

Frederick odwrócił się i podbiegł do pracujących ludzi, by zaproponować im swoje usługi, po

czym zdjął surdut i chwycił za rączkę korby przy jednym z olbrzymich bębnów, na które

nawijano przewody i liny. Norrie poszedł pomagać tym, którzy czuwali nad zsuwającymi się

po skałach do morza gumowymi wężami.

Meg zobaczyła, że Alan rozmawia z Dougałem, i szybkim krokiem podeszła do brygadzisty.

- Proszę pozwolić mi zamienić kilka słów z mężem - popro

siła, a Alan podał jej lejek Przyłożyła metalowy stożek do ust.

- Dougalu - zawołała. - Dougalu! - Potem przytknęła lejek do ucha w oczekiwaniu na

odpowiedź.

- Meg? -Jego dochodzący z głębin głos brzmiał dziwnie, metalicznie. Lejek pachniał

gumowymi wężami.

-Dougalu! Boże miłosierny - szepnęła i tchu jej zabrakło. Alan położył Meg dłoń na ramieniu,

a ona zaczerpnęła powietrza i opanowała się, by mówić spokojniej. - Czy nic ci nie jest?

-Ni c mi się nie stało - odpowiedział - tylko mój ołowiany but utknął pod skrajem głazu. Stoi

przy mnie Evan. Jakoś ten but wyciągniemy, kochanie.

- Kochanie - powtórzyła. - Czekam na ciebie.

- Dobrze. Nie martw się. Przekaż rurę Alanowi, dziewczyno. Podała znowu lejek Alanowi i

słuchała, jak brygadzista roz

248

mawia z Dougalem i razem zastanawiają się, w jaki sposób przy użyciu lin oraz wielkiego

stalowego dźwigu, który w tym czasie przetaczano na odpowiednie miejsce, odciągnąć

olbrzymi kamień od uwięzionego mężczyzny.

W skałę uderzył kolejny gwałtowny podmuch wiatru, szarpnął peleryną i spódnicą Meg, o

mało nie zerwał jej kapelusika. Pochyliła się, przytrzymując jedną ręką nakrycie głowy, drugą

przyciskała mocno do piersi i patrzyła na zachód, gdzie zachmurzone niebo przybrało groźny

kolor ołowiu. Widziała, jak daleko na morzu podnoszą się grzywacze, białe od piany, jak

wypiętrzają się i pędzą w stronę rafy. Spadły pierwsze kropelki deszczu, zimne i kłujące.

Nagle Meg przypomniało się wyraziście, jak stała na szczycie tej samej skały, pochylona pod

wiatr, smagana deszczem. Ale wtedy miała przy sobie Dougala, otaczały ją ramiona

ukochanego, a jego siła i odwaga osłaniały jak tarcza.

Alan znowu powiedział coś do lejka, a potem odwrócił się w stronę robotników, którzy za

jego plecami pracowali jak szaleni przy maszynerii, linach i wężach.

- Nie zdołają go we dwóch poruszyć! - zawołał. - Musimy mieć więcej ludzi, żeby odchylić

głaz i uwolnić Dougala! - Brygada jak jeden mąż rzuciła się do lin i zdwoiła wysiłki, żeby

podnieść blok.

Meg spojrzała na Alana.

- Jakim cudem dwóch ludzi mogłoby tam” pod wodą poruszyć ten kamień? - zapytała. - Nie

rozumiem tego. Czy nie da się po prostu podnieść go za pomocą tych wszystkich lin i

dźwigów? ‘

- To nie takie łatwe - mruknął posępnie. - Blok trzeba najpierw obwiązać i dopiero potem

można go podnosić. Ale Evanowi i Dougalowi wystarczy go odrobinę unieść, tyle żeby

uwolnić stopę Dougala.

- Ależ ten blok waży całe tony!

- Na lądzie tak - zgodził się. - Ale tam pod wodą to co innego. Wszystko jest lżejsze.

Wystarczy siła dwóch albo trzech ludzi, by taki głaz poruszyć. - Mówiąc to, ściągał z siebie

surdut i rozpinał kamizelkę. - Proszę o wybaczenie, panno MacNeill... chciałem powiedzieć:

lady Strathlin. Schodzę pod wodę, żeby trochę im pomóc. - Zdjął buty i odrzucił je na bok,

stał teraz w samej koszuli i skarpetkach. Silny wiatr zmierzwił jego gęste popielatoblond

włosy i przycisnął płócienną koszulę do torsu i mocno umięśnionych rąk.

- Ale, Alanie - wyjąkała Meg - przecież pan... pan nie lubi wody.

249

-Mój przyjaciel jest w niebezpieczeństwie - odrzekł stanowczo i odwrócił się do obsługi

bębnów, by powiadomić ją, że będzie nurkował. - Dougal powiada, że stoi na głębokości

zaledwie czterdziestu czy pięćdziesięciu stóp - dodał.

- Nie ma pan kombinezonu - zaniepokoiła się Meg.

- Och, na taką głębokość człowiek może zejść bez kombinezonu, wystarczy tylko wstrzymać

oddech. Zrobię, co będę mógł, potem wynurzę się, by zaczerpnąć powietrza. - Podał lejek

Meg. -Proszę do niego mówić. Chętnie usłyszy pani głos. I niech się pani za nas wszystkich

modli, dziewczyno. - Mrugnął do niej i się odwrócił.

- Dougalu - powiedziała Meg do lejka. - Alan schodzi na dół.

- Co u diabła... no tak. Głupiec! - mruknął Dougal.

- Powiada, że pomoże ci odpychać ten kamień - dodała.

- Tak - usłyszała. Potem zapadła cisza.

- Dougalu?

- Meg... kochana... Powietrze...

- Dougalu, co się stało?

Milczenie. Meg dech zaparło, przycisnęła zaciśniętą w pięść dłoń do ust, wyjrzała za

krawędź. W miejscu, gdzie węże zanurzały się w wodzie, wypływały bańki powietrza,

wydawało jej się, że widzi poruszające się daleko w dole cienie, ale powierzchnia wody była

coraz bardziej wzburzona.

Obejrzała się. Frederick wraz z innymi mężczyznami zajęty był przy korbach, wielokrążkach

i wężach, Fergus z Iainem przy boku przyglądał się im z daleka, a Norrie pospiesznie szedł ku

niej.

- On nie odpowiada - szepnęła. Dziadek odebrał od niej lejek.

- Dougalu Stewart - zawołał i przyłożył lejek do ucha. - Dougalu!

Meg zapatrzyła się na zielonkawą, rozkołysaną powierzchnię wody, kipiącą od wysokich fal i

rozbryzgów piany. Na myśl, że Dougal jest tam gdzieś na głębinie, omal serce jej nie pękło.

Musi go uratować. Nie zniesie tego bezczynnego stania na skale i przysłuchiwania się coraz

groźniejszej ciszy, kiedy jej mąż pozostaje pod wodą i ma kłopoty.

Teraz już nie potrafiłaby żyć bez niego.

Chociaż wiedziała, że przyjaciele mu pomagają, chciała zrobić to samo co Alan - zerwać z

siebie ubrania i dać nura pod wodę, by wesprzeć Dougala. On przecież uratował już laina i

250

tylu innych łudzi. I ją samą ratował na tak wiele sposobów, cieleśnie i duchowo, od

pierwszego ich spotkania.

Zerwała z głowy kapelusik i położyła go na ziemi. Niemal nie zauważyła, że natychmiast

przeleciał nad skrajem urwiska i wpadł do wody, bo już rozpinała pelerynę, a zaraz potem

pochyliła się, by powysuwać z pętelek guziczki przy wysokich za kostkę bucikach.

- Co ty wyprawiasz? - zapytał Norrie, a potem znowu podniósł lejek do ust. - Dougalu

Stewart, odpowiedz mi! - zawołał.

Spod wody wyprysnął Alan. Dyszał ciężko, utrzymując się pionowo między falami.

- Węże! - zawołał do pracujących na skraju klifu ludzi. - Zakleszczyły się pod kamieniem!

Potrzebuję dźwigni, żeby ruszyć ten blok! - Jeden z mężczyzn zszedł niżej i podał mu długi

żelazny drąg. Alan chwycił go i dał nura.

Meg uniosła spódnicę i sięgnęła pod spód, żeby porozwiązy-wać taśmy przy haikach. Nie

miała na sobie krynoliny, bo cztery halki wystarczały, by spódnica była modnie szeroka i

suta, ale i tak rozpaczliwie żałowała, że nie nosi skromnego, typowego dla wyspiarek stroju.

Szarpnęła za guziki przy bluzce.

- Do stu piorunów, co pani robi? - zawołał Frederick, nie przestając kręcić korbą. - Nie wolno

pani tak postępować, madam!

Zignorowała go, wysunęła ręce z rękawów, opuściła spódnicę i już stała w samej koszuli i

pantalonach. -Niech dziadek to ze mnie zdejmie - poprosiła Norriego, szarpiąc za wiązadła

przyNgorsećie.

- Madam! - krzyknął Frederick. Niektórzy spośród zebranych panów również protestowali.

- Proszę się więc odwrócić - rzuciła im przez ramię, kiedy

dziadek targał za sznurki gorsetu - chociaż jestem pewna, że widywali już panowie damy w

pantalonach. Ale, jak się zdaje, żaden z was nie ma ochoty narażać na ruinę swego

wspaniałego stroju, a tamci panowie są niezbędni do obsługi maszynerii. Fergusie, trzymaj

Iaina przy sobie, żeby nie wpadł do wody - zawołała, bo Fergus już biegł ku niej, a za nim

pędził Iain.

Musiała to zrobić. Już nie mogła dłużej tylko się przypatrywać, skoro wiedziała, że potrafi

pomóc równie dobrze jak mężczyzna, a może nawet od niektórych lepiej, bo była drobna,

miała zręczne dłonie i umiała świetnie pływać i nurkować. Nie każdy z panów nadawał się do

udziału w tej akcji ratunkowej. Na przykład Fergus, chociaż wspaniale łowił ryby, pływał

niezbyt dobrze.

251

-Lady Strathlin! - zawołał któryś z odzianych na czarno członków komisji.

- Będę nurkować - oznajmiła wszystkim, którzy się na nią gapili. Panom szok odebrał mowę.

Meg podeszła na skraj urwiska.

-Dougalu Stewart - powiedział Nonie do lejka-tak sobie myślę, że jeżeli się nie odezwiesz, to

twoja dziewczyna osobiście do ciebie zanurkuje. Idź, wnuczko, odszukaj swojego kelpie-

dodał.

Przenikliwy, okrutnie zimny wiatr przewiewał na wylot cienkie warstewki bawełnianej

bielizny. Meg spojrzała na wodę w dole, ugięła obie nogi w kolanach i uniosła ręce nad

głowę.

Otaczający Dougala podwodny świat, niesamowity i mętny, stawał się coraz bardziej zimny i

niewyraźny. Inżyniera przeszedł dreszcz, czuł, że chłód przenika go do szpiku kości.

Gumowy kombinezon, który nadmuchano jak zwykle powietrzem, by zwiększyć wyporność i

izolację cieplną, podczas wypadku rozdarł się na rękawie. Do środka wlała się woda,

powodując, że zrobił się jeszcze cięższy i przestał chronić przed chłodem. Zawory w hełmie

postukiwały i syczały, odgłosy te podnosiły nurka na duchu, bo oznaczały dopływ

powietrza... oraz życie... ale samo powietrze wydawało się dziwne, jakby rzadkie, i nie

wystarczało go, by napełnić nim płuca.

Brakowało mu też sił, by popychać kamień. Tuż przy nim Evan robił, co mógł, a przed chwilą

pojawił się też Alan Clarke i, podpierając silnym ramieniem blok, przyłączył się do ich

wysiłków. Teraz ponowili próby. Dougal usłyszał, jak kamień przesunął się ze zgrzytem po

podwodnym zboczu, i poczuł, że może poruszyć ołowianym butem. Odsunął nogę i pokazał

niemrawo, że jest wolny.

Jednak na powierzchnię nie mógł wypłynąć. Kiedy blok uniósł się z jego stopy, uwięził w

pułapce węże, zmniejszając dopływ powietrza do hełmu. Dookoła robiło się coraz ciemniej.

Alan wynurzył się znowu, by zaczerpnąć powietrza, i zaraz zszedł pod wodę, zaopatrzony w

żelazny drąg, którego używano jako dźwigni przy przesuwaniu kamiennych bloków. Oparł

zwężony koniec drąga u podstawy kamienia i dał znak Evanowi i Dougalowi, by znowu

pchnęli głaz.

Dougal napiął mięśnie i wtedy w uszach zaczęło mu dziwnie brzęczeć. Próbował głęboko

odetchnąć, ale nie mógł. Przez przygnieciony przewód dopływało tak niewiele powietrza, że

mógł się udusić.

Kamień drgnął, świeże powietrze dmuchnęło Dougalowi w twarz. Złapał dech, usłyszał

postukiwanie zaworów. Granitowy głaz poruszył się znowu i postukiwanie złowieszczo

ucichło.

252

Musi się jakoś uwolnić, musi, bo inaczej umrze tu, u stóp skały, gdzie tak dawno temu zginęli

jego rodzice. Wielokrotnie w swoim życiu podejmował ryzyko i stawał twarzą w twarz z

niebezpieczeństwem, wiedział więc, że prędzej czy później fortuna przestanie mu sprzyjać, a

wtedy przegra.

Ale nie chciał umierać. Na morskiej skale czekała na niego kobieta, którą uwielbiał, która w

swych łagodnych, delikatnych dłoniach trzymała jego serce. Czekała na tej samej skale, na

której zaczęła się ich miłość i ich wspólne życie. A razem z nią czekał ich piękny syn, to

dziecko, o którym dopiero niedawno się dowiedział i którego nie chciał stracić tak szybko.

Bez względu na wszystko znajdzie sposób, by do nich wrócić.

Chciał zaczerpnąć powietrza, ale uświadomił sobie, że jest ono zatęchłe, że świeże nie

dopływa już przez wąż. Próbował Evanowi i Alanowi przekazać gestami, że się dusi.

Zrozumieli go, ale niewiele mogli zrobić. Uświadomił sobie, że może tu pod wodą umrzeć,

zanim przyjaciele zdołają mu pomóc.

Spojrzał ku powierzchni; woda wirowała gwałtownie, a fale były już tak potężne, że całe

morze zmroczniało i zrobiło się ciemnozielone.

Alan odbił się od dna i popłynął znowu w górę. Dougal wycisnął z siebie ostatek sił i naparł

na nieustępliwy kamień. Ciemności przerażająco gęstniały. Chwycił za zawory, gotów

wyrwać węże z zamocowania. Ścisnął hełm i próbował odkręcić śruby. Wolałby zaryzykować

wynurzenie bez kombinezonu, niż pozwolić, by stał się on przyczyną jego śmierci.

Poczuł, że kamień znowu się przesunął, do hełmu wpadł wąski strumyczek powietrza,

wystarczyło go, by Stewartowi na moment umysł się rozjaśnił. Alan wrócił, obydwaj z

Evanem znowu napierali na więżący go blok

Dougal miał coraz silniejsze zawroty głowy; uświadomił sobie, że dopływ powietrza ustał. W

uszach mu dudniło, wszystko zamazywało się przed oczami.

Podniósł wzrok i nad sobą zobaczył cudowną zjawę. Blada, wdzięczna boginka morska

miękko płynęła w jego stronę, białe szaty spowijały jej śliczną postać, rozpuszczone włosy

falowały. Opuściła się obok niego na dno jak jakiś anioł, położyła dłonie po obu stronach

hełmu i zajrzała do środka.

Boże, jak on ją kochał. Wyciągnął ręce, ale ona wyślizgnęła się z jego uścisku, odwróciła i

wyjęła Alanowi dźwignię z rąk. Posłuszna poleceniom mężczyzn wsunęła ją pod skraj

kamienia. Evan i Alan naparli na głaz, a ona naciskała dźwignię.

Blok przesunął się, ale tym razem, podtrzymywany przez drąg, utrzymał się na tyle długo w

nowej pozycji, że Dougal zdążył wyrwać spod niego wąż z powietrzem. Oplótł go wokół

ramienia, jak to zwykle robił, gesty miał powolne i niemrawe, poruszał się jak we śnie.

253

Evan i Alan chwycili go pod ramiona i wciągnęli na platformę, potem gwałtownie szarpnęli

za liny, dając sygnał obsłudze. Platforma z dwoma nurkami ruszyła w górę, a wtedy Alan

Clarke puścił liny i ujął boginkę morską za rękę. Pociągnął ją za sobą i oboje popłynęli ku

lśniącej, kotłującej się powierzchni.

W kilka chwil później uratowany Dougal gwałtownie wynurzył się spod wody.

Meg dygotała, owinięta w przyniesiony skądś koc, i patrzyła na ludzi, którzy pracowali jak

szaleni, by uwolnić Dougala od hełmu. Kiedy go wreszcie zdjęli, zobaczyła spopielała twarz

męża, ale był to najwspanialszy widok, jaki w życiu ujrzała.

Zaczekała, aż zdejmą z niego rękawice, pas z balastem i buty. Kilka innych osób krzątało się

przy Evanie, by jego również uwolnić od kombinezonu. W pobliżu stał Alan, zaciskając

szczelnie wokół ramion fałdy drugiego koca. Nie mogąc się doczekać, Meg przysuwała się

krok po kroczku w stronę męża, który nie spuszczał oczu z jej twarzy. Spojrzenie Dougala

mówiło Meg, że wszystko jest w porządku, że jest bezpieczny.

Uśmiechnął się do żony tym leniwym, tajemniczym uśmiechem, który był przeznaczony tylko

dla niej, który tylko ona rozumiała. Kiedy wreszcie zdjęli mu z ramion mosiężny kołnierz i

zabrali ciężki pas, podeszła i opadła przy nim na kolana.

Wyciągnął wolną rękę, by ją przygarnąć do siebie, impregnowany płócienny kombinezon był

sztywny i mokry w dotyku, z rozdarcia w materiale tryskała woda. Meg zarzuciła mężowi

ręce na kark, nie dbając o to, kto ich zobaczy ani co sobie pomyśli.

- Boże miłosierny, Dougalu - wyszeptała, przytulając się policzkiem do jego twarzy.

- Kochana - powiedział - pojawiłaś się tam na dole jak boginka morska. Myślałem, że śnię™

albo umieram. Myślałem, że nie możesz być prawdziwa.

- A jestem całkiem i zupełnie prawdziwa T wyszeptała mu do ucha, cichutko, żeby tylko on

usłyszał, i wtuliła mężowi nos w policzek, a on ciepło się uśmiechnął. Objął ją mocno i

pocieszająco przez plecy, poczuła na włosach jego wargi.

Ostry podmuch wiatru przyniósł ze sobą deszcz, Meg uniosła głowę i popatrzyła na coraz

bliższy wał chmur.

-Najlepiej będzie iść do łodzi - powiedział Norrie. - Panowie, tędy proszę, tylu z was, ilu

zmieści się w mojej łódce. Alan, czy może pan zabrać drugą grupę z tej skały? Poradzi pan

sobie z wiosłowaniem?

- Tak. Nic mi nie jest - zapewnił Alan i puścił się biegiem.

Meg oderwała się od Dougala i stała obok niego, kiedy zdejmowano mu buty. -A gdzie Iain? -

zapytała. - Powinien popłynąć z Norriem. Fergus... gdzie... och!

254

Usłyszała krzyk w tym samym momencie, w którym zobaczyła, że Fergus rusza biegiem po

płaskim szczycie skały. Zaraz też zorientowała się, dlaczego tak się spieszył, sama również

krzyknęła i popędziła za nim.

Iain stał na samym dole, w miejscu gdzie skała ukośnie opadała pod wodę. Słysząc krzyk,

odwrócił się, by na nich popatrzeć. Meg gnała ku niemu co sił w nogach, klapiąc bosymi

stopami o mokre kamienie. Wiatr szarpał ją, odpychał do tyłu, ale ona nieustępliwie parła

przed siebie.

- Iainie - wołała synka, chociaż wiatr porywał jej słowa z ust. -Iainie, chodź tutaj - ponaglała

go. Rozpadało się już na dobre. Wiatr przybierał na sile, fale z chlupotem uderzały mocno o

skałę, za każdym razem wznosząc się wyżej.

- Chcę zobaczyć tego kelpie, który tu przychodzi! - odkrzyknął Iain. - Chcę go zobaczyć.

- Nie dziś - powiedziała spokojnie. - Chodź do mnie.

Po chwili chłopiec ruszył w jej kierunku. Meg odetchnęła z ulgą. U jej boku pojawił się

Dougal, który w końcu pozbył się kombinezonu, ale wciąż miał na sobie liczne warstwy

koszul i kalesonów, a na ramionach koc.

- Iain, chłopcze! - zawołał. - Chodź do nas. Tak właśnie! Trzymaj się z dala od wody. - Dał

krok do przodu.

W skałę uderzył huraganowy podmuch wiatru, a razem z nim potężny grzywacz, który zbił

Iaina z nóg. Chłopiec upadł, krzyknął coś, ale zaraz się pozbierał. Meg zobaczyła, jak za jego

plecami wypiętrza się wysoko następna fala, jak załamuje się i porywa go ze sobą. Razem z

Dougalem rzucili się do syna.

Nowa fala nakryła chłopca i, odpływając, ściągnęła go niżej. Malec próbował się czegoś

przytrzymać, ręce i nogi zanurzone miał w wodzie. Meg krzyknęła z przerażenia, a Dougal

skoczył do przodu. Z dala nadbiegali z pomocą inni mężczyźni, którzy mieli właśnie wsiadać

do łódek

Iain ześlizgiwał się po ukośnej skale w morze. Nagle koło Meg i Dougala ktoś przebiegł w

takim tempie, że nie zobaczyli go wyraźnie. Zsunął się po pochyłości i wskoczył do wody,

chwycił chłopca i podrzucił go wyżej. Dougal złapał malca w chwili, kiedy Meg tuż przy nim

padła na kolana.

Następna fala wypiętrzyła się i runęła na brzeg, wiatr szarpał ludźmi jak szalony. Teraz Meg

zobaczyła, że to Frederick rzucił się na pomoc Iainowi. Bankier usiłował wdrapać się na

pochyłą, śliską skałę, Meg wyciągnęła się ile mogła, by chwycić go za ręce, ale ich dłonie się

nie spotkały.

255

Dougal wepchnął jej Iaina w ramiona, odsunął oboje za siebie na bezpieczniejsze miejsce i

skoczył na pomoc Frederickowi. Złapał bankiera za przeguby i wciągnął na pochyłość, a

woda wzburzona i nabrzmiała od nadciągającego sztormu - wirowała ociężale wokół nich.

W chwilę później podczołgali się obydwaj na pochyłość i stanęli na nogach. Meg ciężko

oddychała, tuląc syna do siebie, i patrzyła na tych dwóch mężczyzn, ukochanego i wroga.

Wszystkich ich teraz połączyła solidarność w obliczu niebezpieczeństwa oraz postępki

świadczące o szlachetności uczuć, choć jeszcze przed chwilą patrzyli na siebie z najwyższą

niechęcią.

- Fredericku - wyszeptała. - Dziękuję panu.

Bankier, ciężko dysząc, wpatrywał się w nią przez chwilę.

- Madam - powiedział zimno. Odwrócił się do Dougala. - Sir, dziękuję panu. Nie zapomnę

tego. Nie zapomnę również... całej reszty. Ale żadne z was nie musi się z mojej strony na

przyszłość niczego obawiać. Przysięgam. - Objął ich oboje gniewnym spojrzeniem, potem

odwrócił się i odszedł.

Meg cicho załkała i wsunęła się w ramiona Dougala, który był równie wyczerpany jak ona.

Wtuliła się w męża bliska łez. Iain wcisnął się między nich, Dougal pogładził synka po

włosach, a potem pochylił się i oparł czoło o głowę Meg. Stali tak razem w milczeniu,

chociaż smagał ich porywisty wicher, a zimny deszcz siekł bez litości.

Wreszcie Dougal uniósł dłoń do twarzy Meg i pocałował ją.

Oddała mu pocałunek z żarem i z cudownym poczuciem ulgi i niezwykłej błogości. W głębi

jestestwa Meg coś wezbrało, otworzyło jej serce i po brzegi napełniło ją mocą, tak serdeczną,

pełną miłości, bezpieczną i tak trwałą, że nie zdołałby jej osłabić ani jej zagrozić żaden

sztorm.

Pocałunek się skończył, ale zaraz zaczął się następny, potem jeszcze jeden, aż wreszcie Meg

roześmiała się przez łzy, a Dougal prychnął wesoło, odsunął się troszkę, i obdarzył żonę tym

słodkim, szczególnym uśmiechem, który należał tylko do nich dwojga.

Stała w jego ramionach, oboje przytulali do siebie synka, jeden koc spowijał wszystkich troje.

Wiedziała, że szczera miłość, która ich łączy, przetrwa każdy atak i każdą burzę. I nagle wiatr

osłabł, a deszcz zmienił się w mżawkę.

Podniosła oczy na Dougala i w niesamowitej scenerii cichnącego sztormu uświadomiła sobie

w pełni, jak wielkie spotkało ją szczęście, bo dar kelpie okazał się błogosławieństwem

bezmiernym.

256

Dougal patrzył na nią i uśmiechał się tak, jakby znał jej myśli.

- Jedźmy do domu, pani Stewart - powiedział półgłosem. -Wszystkim nam należy się trochę

odpoczynku. Może we snach coś nam się jeszcze zamarzy. - Spuścił wzrok, dotknął złotej

główki Iaina. - A wygląda na to, że marzenie może się ziścić.

Epilog

Kwiecień 1858

- Aż na samą górę? - zapytał Iain, kiedy wstąpił z rodzicami w półmrok, panujący na

wysokiej, wąskiej klatce schodowej.

- Na samiuteńką - potwierdził Dougal i zamknął za nimi drzwi do latarni morskiej, po czym

odwrócił się i uśmiechnął do Meg i laina. - Latarnicy i członkowie komisji pojawią się tu

niedługo, ale chciałem zaprowadzić was dwoje na szczyt, zanim cała ceremonia się zacznie.

- Ja będę pierwszy! - oświadczył Iain i zaczął wspinać się na schody przed Meg i Dougalem.

Dougal odwrócił się do swojej przed kilkoma miesiącami poślubionej żony i podał jej ramię.

- Pani inżynierowo? Czy jest pani pewna, że chce pani tam wchodzić? - Wiedział, o ile

bardziej lubi, kiedy zwracano się do niej tym najnowszym tytułem, a nie „lady Strathlin”,

zwłaszcza kiedy przyjeżdżali na Caransay.

- Oczywiście, ale idźcie przodem. Ja chodzę teraz po schodach dużo wolniej niż ty i Iain. Nie

będę się spieszyła, obiecuję - zapewniła, kiedy Dougal spojrzał na nią z niepokojem. Położyła

okrytą rękawiczką dłoń na swoim coraz bardziej wypukłym brzuchu, ukrytym pod

rozkloszowanym rąbkiem ciemnoniebieskiego żakiecika ze sztywnego brokatu.

-Chodźmy już! - krzyknął Iain, podrygując niecierpliwie

o kilka stopni nad nimi.

-Zaczekaj, chłopcze... i nie podskakuj tak, bo to niepokoi twoją matkę - zwrócił mu uwagę

Dougal. Pokonując po dwa stopnie, dogonił syna na pierwszym podeście długich schodów.

Chwycił chłopca i posadził sobie na barana. Iain rozchichotał się, a Dougal się odwrócił, by

sprawdzić, czy Meg nie ma żadnych trudności przy wchodzeniu.

Wyglądała tak pięknie, dumał, i wdzięcznie w stroju zaprojektowanym w paryskim

warsztacie tego Anglika Wortha - po prostu baronowa w każdym calu. Niebieski aksamitny

kapelusik okrywał jej głowę, złote, przyczesane gładko włosy zwinęła w kok pod krótkim

ciemnym woalem. Zaokrąglone kształty i pełne piersi żony tylko pogłębiały pożądanie,

miłość i szacunek Dougala. Najbardziej lubił na nią patrzeć, gdy rozpuściła swoje cudowne

włosy i ubrała się skromnie-ona sama też zresztą najlepiej się wtedy czuła - ale nieodmiennie

był z niej dumny, kiedy występowała w roli eleganckiej lady Strathlin.

257

Tego dnia pan inżynier włożył czarny surdut, ten sam, który miał na sobie podczas ich

skromnej i cichej uroczystości ślubnej, a Iain wdział nowe ubranko z brązowego welwetu,

chociaż głośno protestował, kiedy pani Berry mu je pokazała po raz pierwszy. Meg wyjaśniła

synkowi, że wszyscy muszą prezentować się jak najlepiej, bo niedługo przyjadą goście -

Norrie i Fergus przywiozą łodziami grupę członków komisji oraz inwestorów. Potem zacznie

się ceremonia chrztu świeżo ukończonej latarni morskiej.

Uśmiechnęła się teraz z dołu do Dougala i ponagliła ich obu ruchem ręki. Jej mąż ruszył

powoli do góry, oglądając się często za siebie. Wiedział, że Meg jest mocna i zdrowa, dumny

był, że w niczym nie ogranicza swoich zwykłych zajęć niezależnie od tego, czy byli w zamku

Strathlin, czy w rezydencji miejskiej w Edynburgu. Ale dręczył go lekki niepokój, czy ta

wspinaczka jej aby nie zaszkodzi.

Przy wychowywaniu Iaina ominęło go bardzo wiele, a chociaż codziennie nadrabiał

zaległości, chciał uczestniczyć w życiu ich drugiego dziecka od samego początku.

Zdecydował, że pozostanie przy Meg, by wspierać ją zawsze, kiedy tylko go będzie

potrzebowała; zawiódł ją wszak pod tym względem przed laty. Ostatnio zrezygnował z

propozycji nadzorowania budowy kolejnej latarni morskiej na odludnej skale na północy - traf

i mu się jeszcze niejedna taka szansa.

Narodziny odległe były o całe cztery miesiące, a on już się denerwował. Thora próbowała

ukoić lęk inżyniera, natomiast Elga z radością się z nim droczyła. Obydwie babki zapewniały

Dougala, że jego niepokój jest nieuzasadniony, i przepowiedziały, że będą mieli z Meg dom

pełen mocnych i pięknych dzieci.

- Niech mi tato pozwoli otworzyć - poprosił Iain i Dougal postawił malca na podłodze, by ten

mógł własnoręcznie przekręcić lśniącą mosiężną gałkę u dębowych drzwi na szczycie

schodów. Po drodze kilkakrotnie przystawali, bo chłopiec chciał zajrzeć do pomieszczeń na

dwóch niższych poziomach, ciekaw, jak wyglądają łóżka, kuchnia, salonik i magazyny.

Jeszcze trochę i dołączyła do nich na górze Meg, uśmiechnięta, z lekko zarumienionymi

policzkami i oczami błyszczącymi jak morze w słońcu.

- To wcale nie tak wysoko.- powiedziała. - Poza tym gimnastyka chyba dobrze mi zrobi.

- Madam, świetnie sobie pani poradziła - pochwalił ją półgłosem Dougal i ukłonem zaprosił,

by weszła przed nim do kabiny z reflektorem.

Wyłożone na dole boazerią ściany tego okrągłego pomieszczenia były wyżej całe

przeszklone, więc mieli szeroki widok na morze i niebo. Wewnątrz nad wszystkim

258

dominował olbrzymi, skomplikowany układ lśniących soczewek i pryzmatów z

bursztynowego i przezroczystego szkła.

- Och! - krzyknęła cicho Meg. - Jaki ten reflektor jest piękny! Nigdy nie widziałam czegoś

takiego z tak bliska. - Wzięła Iaina za rączkę i razem z synkiem obeszła dookoła całą

konstrukcję, która lśniła jak diament. Setki szklanych pryzmatów wypolerowano i

rozmieszczono pod niewielkimi kątami w szeregu pierścieniowych stref, by uzyskać jak

największe natężenie światła. Mosiężne oprawy i okucia jeszcze podkreślały blask i urodę

soczewki.

Iain wspiął się na palce, próbując przyjrzeć się reflektorowi z bliska. Dougal podniósł go

wysoko.

- Proszę. Możesz tego dotknąć - pozwolił, kiedy malec wyciągnął rękę. - Reflektor się jeszcze

nie pall Jako źródło światła zastosowano w tej soczewce lampy naftowe - wyjaśnił,

spoglądając na Meg. - Zapala się je b zmierzchu i palą się aż do świtu.

- Czy to właśnie jest soczewka Fresnela? - zapytała Meg.

- Tak, to Fresnel pierwszej klasy. Istnieje siedem stopni rozmiarów i mocy. Zdobycie

reflektora tak potężnego jak ten sporo kosztowało, ale na pewno wart jest swojej ceny. Nasi

inwestorzy, jak sądzę, będą zadowoleni. Latarnia morska na Sgeir Caran jest i trwała, i

funkcjonalna, i będzie chroniła tę część wybrzeża przez wieki. - Uniósł dłoń i przesunął

palcami po lśniącej, szklanej powierzchni.

Meg podeszła do okna i spojrzała na morze i niebo.

-Z jak daleka widoczne będzie światło? - zapytała.

- Szacujemy, że w pogodną noc z odległości osiemnastu mil -odrzekł Dougal. - W gęstej

mgle, kiedy zasięg światła jest ograniczony, latarnicy skorzystają z zawieszonych w kopule

dachu dzwonów. Któryś z nich rozkołysze je w umówionym rytmie, by ostrzec przepływające

statki, że rafa i latarnia morska są blisko.

Meg kiwnęła głową.

- Fergusowi i Norriemu nie zabraknie roboty.

- To prawda. I cieszę się, że właśnie im przydzielono te stanowiska. Doskonale nadają się na

latarników latarni Caran. Oczywiście Komisja Northern Lighthouse wzięła pod uwagę

entuzjastyczną rekomendację inżyniera nadzoru oraz lady Stra-thlin-dodał z szerokim

uśmiechem. - Poza tym członkowie komisji wolą, by latarnikami byli ludzie miejscowi, a

zwłaszcza tacy, którzy pływają po morzu, bo oni obeznani są z charakterystycznymi dla ich

własnego regionu kaprysami morza oraz zmianami pogody.

259

- Babcia Thora też się cieszy. Norrie się starzeje i wiem, że babcia martwiła się tym, że

codziennie wypływa na połów. A skoro latarni będzie pilnowało trzech mężczyzn, Norriemu

starczy czasu na przywożenie poczty, przy czym się upiera.

Dougal postawił Iaina na podłodze i przyłączył się do Meg przy oknie. Pod przeogromną,

bladą czaszą nieba nisko nad horyzontem płynęły szare chmury. Wiatr wzmagał się i daleko

w dole, u stóp wysokiej wieży, bijące w ogromną, ciemną skałę morze wzburzyło się i

pozieleniało.

- Tam! Łódka, widzę ją! - zawołał Iain i pokazał palcem.

-Spostrzegawczy jesteś, chłopcze - powiedział Dougal, spoglądając uważnie na południe. -

Dziadek i Fergus MacNeill będą mieli z ciebie pociechę za każdym razem, jak z nami

przypłyniesz na Caransay. - Zmierzwił chłopcu złote loki. Zanim się z Meg pobrali, oboje z

wielką delikatnością wytłumaczyli lamowi, kim są naprawdę jego rodzice; a w każdym razie

powiedzieli mu tyle, ile mogło pojąć małe dziecko, bo miał przecież zaledwie sześć i pół

roku.

Iain bez trudu zaakceptował nową sytuację. Fakt, że pogodził się z nią z taką łatwością, Meg

przypisała młodemu wiekowi chłopca. Dougal odczuwał ogromną radość, że synek z taką

gotowością przywiązał się do niego, i nie miał wątpliwości, że ufność i życzliwość chłopca

ukształtowane zostały przez wielką serdeczność i szacunek dla innych, czego całym sercem

uczono w rodzinie MacNeillów. Świadom był, że on sam również jest ich uczniem.

-T o na pewno dziadek Norrie z naszymi gośćmi - powiedziała Meg, patrząc w dół na łódkę

sunącą po wodzie.

- Tak. Moja droga, mam nadzieję, że nie będziesz oponować, ale wydaje mi się, że znajduje

się wśród nich sir Frederick. Któryś z członków komisji wspomniał w swoim ostatnim liście,

że został zaproszony.

-Jeżeli tak, będzie pożądanym gościem. - Mówiąc to, dotknęła ramienia Iaina.-Na zawsze

pozostaniemy jego dłużnikami. Przez moich adwokatów powiadomiłam go, że swoim

bezinteresownym postępkiem z naddatkiem spłacił dług, który zaciągnął u... baronowej, i że

nie przyjmie ona zwrotu tych funduszy.

- Właśnie wielkoduszność jest jedną z zalet, które najbardziej kocham u baronowej -

powiedział cicho Dougal.

- Baronowa podczas starć z pewnym paskudnym inżynierem nadzoru szybko się nauczyła, jak

ważna jest wielkoduszność i przebaczenie. - Meg uśmiechnęła się, marszcząc nosek.

Dougal się roześmiał.

260

- W łodzi siedzi kilku panów - mruknął, przyglądając się, jak podpływają do skały. - Jednym

z nich będzie zapewne wyznaczony przez członków komisji doświadczony latarnik, który ma

wyszkolić Norriego i Fergusa. Lepiej, by w każdej latarni było trzech latarników. Wtedy

dwóch może pełnić dyżur, podczas gdy trzeci odpoczywa.

Meg kiwnęła głową i stała przez kilka chwil w milczeniu, położywszy jedną dłoń płasko na

nieskazitelnym szkle. Nie patrzyła na łódź dziadka, tylko na morze. Dougal dotknął

szczupłego ramienia żony.

- O czym myślisz, kochana? - zapytał cicho.

- Myślę O tym - szepnęła - że nie ja miałam rację, tylko inży

nier nadzoru. Popatrzył na nią zaciekawiony.

- To znaczy...?

- Uważam - ciągnęła - że latarnia jest naprawdę pięknym pomnikiem, a jej promienie oświetlą

nam lepsze jutro. Stanęła tu, by uczcić wszystkich, którzy stracili w tych wodach życie.

Między innymi mojego ojca i twoich rodziców. Jeżeli los zechce nam sprzyjać, nikt więcej

nie zginie przez tę wielką, mroczną rafę, a przyszłość stanie się doprawdy bardziej radosna.

Dougal objął żonę za ramiona i przyciągnął ją blisko do siebie. Pochylił głowę, by delikatnie

pocałować jej skroń pod ukośnym rondkiem kapelusza. Przez moment słowa nie mógł

wykrztusić, bo gardło mu się ścisnęło.

- Żałuję - powiedział - że moi rodzice nie mogą ciebie po

znać. Pokochaliby cię z pewnością równie mocno jak ja. Uśmiechnęła się, milcząc, zobaczył,

że oczy jej szklą się od łez.

- Patrzcie! - zawołał Iain, pokazując na morze.

- Tak, łódka - przytaknął Dougal. - Dzięki Bogu, że są już tak blisko pomostu u podstawy

skały. Wiatr robi się coraz mocniejszy. Będziemy niedługo mieli sztorm.

- Mam nadzieję, że zanim nadciągnie, zdążymy zakończyć uroczystość - powiedziała Meg. -

Osobiście nie miałabym nic przeciw temu, by znowu utknąć z panem na tej skale, panie

Stewart - uśmiechnęła się do męża tak figlarnie, że poczuł nagły przypływ pożądania - ale

wcale nie napawa mnie radością myśl, że trzeba będzie spędzić cały dzień w saloniku latarni,

zabawiając członków komisji. - Objęła męża w pasie.

- Oni jednak na pewno byliby zadowoleni, bo pozwoliłoby im to dłużej zabiegać u lady

Strathlin o jeszcze większe poparcie finansowe. - Uśmiechnął się szeroko. - Nie martw się.

261

Uroczystość nie potrwa długo. Przetną tylko wstęgę i wypiją razem trochę whisky. Wy dwoje

nie dostaniecie ani kropelki - dodał. -Pani Berry przysłała dla was napój owocowy.

- Popatrzcie tam! - zawołał znowu Iain. - Czy widzicie je?

- Czy co widzimy, kochanie? - zapytała Meg.

- Konie wodne! Tam daleko, na morzu. Eich-uisge, wszystkie są eich-uisge, i pędzą w tę

stronę.

- Co takiego? - Meg popatrzyła w kierunku wskazywanym przez synka. -T e białe konie, tam

w pianie - wykrzykiwał z podnieceniem Iain.

Oczy Dougala się zwęziły. Już kiedyś widział w falach przepiękne, rozbrykane konie, całe ich

stado. I teraz zobaczył je znowu. Kopyta rozpędzonych kelpie z grzmotem uderzały o wodę,

grzywy falowały to w górę, to w dół, dumne głowy i piersi podnosiły się i opadały.

Przyglądał się im oczarowany.

- Och! - rzuciła Meg. - To grzywacze. Biała piana na najwyższych z nich przybiera czasami

formę...

- On ma rację, moja ukochana - przerwał jej Dougal. - Ja również je widzę. Popatrz tam, gdzie

światło prześwieca przez fale w chwili, kiedy się załamują.

- Ach, teraz i ja je zobaczyłam - potwierdziła z uśmiechem.

- Musi ich być ze sto, a wszystkie pędzą do skały! - Iain aż się roześmiał z zachwytu. Ojciec

chwycił go na ręce i podniósł wysoko, by mały lepiej widział.

-Przybyły dzisiaj, by udzielić latarni swego błogosławieństwa - powiedział. - A ty pierwszy je

zobaczyłeś, mój chłopcze.

- Ma w sobie moc pozwalającą widzieć wodne konie. Zresztą czemu nie? - zapytała Meg z

uśmiechem. -Jest synem najpotężniejszego each-uisge ze wszystkich.

Dougal cicho się roześmiał i przyciągnął ich do siebie, swego syna i żonę, i to maleństwo,

które w sobie nosiła, objął ich ramionami i przymknął oczy w cichym dziękczynieniu. Poczuł,

jak podnosi się w nim fala czystej miłości, czarodziejskiej, potężnej, prawdziwej. Kiedy Meg

odchyliła do tyłu głowę, pocałował ją czule w usta.

-Lepiej zejdźmy teraz na dół, moja droga baronowo - powiedział półgłosem. - Musimy

powitać gości w latarni morskiej Caran.

262